25.
ป่านนี้คุณเหนือคงโมโหที่รู้ว่าเขาออกมาจากบ้านพร้อมกับคุณฟอร์ ยิ่งคุณเหนือไม่ชอบให้เขาสนิทสนมกับคุณฟอร์แต่เดิมด้วยแล้ว แบบนี้ตอนที่กลับบ้านไปไม่รู้ว่าคุณเหนือจะทำหน้ายังไง?
คุณฟอร์บอกจะไม่ยอมให้เขากลับบ้านจนกว่าคุณเหนือจะสำนึกได้เรื่องทำร้ายเขา …เขาว่าไม่เข้าใจคุณเหนือแล้วคุณฟอร์ก็ยิ่งไม่เข้าใจ คุณฟอร์คงสงสารเขามากจนทนไม่ได้ที่คุณเหนือทำแบบนี้ แต่สำหรับเขาแล้วอยากให้เรื่องนี้มันผ่านเลยไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมากว่า อยากให้ทุกอย่างดำเนินไปปกติ แต่ตอนนี้คงไม่ได้แล้ว เขามองเห็นความยุ่งยากในอนาคตามมา และความหวาดระแวงในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง
ความเป็นไปว่าคุณเหนือจะรู้เขาอยู่ที่นี่และมาพาตัวกลับไปมีมากกว่าที่คุณเหนือจะเข้าใจในสิ่งที่คุณฟอร์ทำ และตอนนั้น ตัวเขาจะเป็นยังไงกัน?
หรือบ้างทีคุณเหนือคงจะไม่ตามหาเขาได้ ตอนนี้คุณเหนือยิ่งพาลอารมณ์เสียใส่เขาอยู่บ่อยๆคงเห็นว่าเขาเกะกะ น่ารำคาญคงไม่อยากจะให้อยู่ร่วมชายคาด้วยแล้วก็เป็นไปได้ หากว่าเป็นแบบนั้นก็คงจะดีไม่น้อย แต่ในใจก็รู้สึกวูบไปเหมือนกัน เพราะที่นั่น คือบ้าน ถ้าไม่ได้กลับไปแล้วก็คงไม่รู้จะไปที่ไหน ต้องออกมาใช้ชีวิตพียงลำพัง แบบนั้นอาจจะเหงาในช่วงแรกแต่มันก็เป็นเริ่มต้น และลืมทุกอย่างให้หมด ไม่ว่าจะเรื่องเลวร้ายที่เคยได้รับจากคุณเหนือ ความรักที่มีต่อคุณฟอร์ก็ให้เป็นความทรงจำที่ดี
“………..”
อ้างว้างเหลือเกิน
น้ำนอนพลิกไปพลิกมาเอาแต่คิดเรื่องวกไปวนมา แม้จะหลายเรื่องให้กังวลใจแต่เรื่องที่กังวลใจมากที่สุด คือ กลัวว่าเหนือจะตามมาเจอและพากลับไป พร้อมทั้งโดนทำร้ายร่างกายอีก หากแม้ว่าน้ำจะบอกว่าเคยชิน แต่ความเจ็บปวดที่ได้รับทุกครั้งก็ทรมานไม่ต่างจากเดิม เมื่อเกิดคว่ทเจ็บปวดก็เฝ้าแต่หาเหตุของการถูกกระทำ บางแม้เหมือนจะมีเหตุผล แต่บางครั้งก็หาเหตุผลไม่เจอจนต้องเอาเหตุผลเข้าไปใส่ให้ความทรมานเหล่านั้น ว่าผิดที่ตัวเอง ยิ่งทำให้น้ำรู้สึกถึงความต่ำต้อยตัวเองเมื่อเทียบกับเหนือซึ่งเด็กหนุ่มได้จำฝังใจมาตั้งแต่เด็กว่า เขาเป็นนายเราเป็นบ่าว
แต่กระนั้นน้ำก็หลับไปไม่รู้ตัวพร้อมๆกับอาการไข้ที่ลดลงเพราะยาที่ทานเข้าไป
กัสหลบออกมานอกระเบียบเพื่อโทรหาฟอร์แล้วเล่าเหตุการณ์ที่น้ำคิดจะหนีออกไปจากห้อง กัสมองท้องฟ้ามืดมิดยิ่งทำให้ตึกสูงที่เหมือนเสายักย์เมื่อมองยามค่ำคืนเช่นนี้ดูสว่างไสวเพราะไปที่ลายล้อมทั้งตัวตึก ราวกับว่าท้องฟ้าที่ที่ไร้ดาวคืนนี้ได้ร่วงลงสู่พื้นกระจัดกระจายไปทุกหนแห่ง
“ นายจะเอายังไง?” กัสถาม มานึกดูแล้วที่เขาโทรมาหาฟอร์ดึกขนาดนี้เป็นเพราะเรื่องน้ำหรือเพราะว่าเขาอยากได้ยินเสียงฟอร์กันแน่ ความจริงแล้วเขาจะโทรพรุ่งนี้เช้าก็ย่อมได้
“ พรุ่งนี้นายมีเรียนหรือเปล่า?” ฟอร์ถาม โดยไม่รู้หรอกว่าปลายสายอยากเห็นหน้าเขามากแค่ไหน
“ มีอตอนบ่าย” กัสบอก
“ อืมงั้นตอนบ่ายน้ำต้องอยู่คนเดี่ยว แต่เราไปเฝ้าน้ำก็ไม่ได้ เพราะไม่อยากให้เหนือระแคะระคายจนตามมาเจอ” ฟอร์บอก กัสจำน้ำเสียงกังวลจากอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี
“ นายไม่คิดจะทบทวนแผนใหม่เหรอ ทำแบบนี้เราไม่เห็นว่าจะเกิดประโยชน์ยังไง ป่านนี้เหนือคงสำนึกไปแล้ว”
“ กัส นายคงไม่รู้ว่า….” ฟอร์เงียบไปคิดได้ว่าเหนือก็เพื่อน เขาไม่ควรจะเล่าเรื่องเลวร้ายของเหนือโดยพร่ำเพรื่อ
ฟอร์เงียบไป กัสรู้ว่าฟอร์มีเรื่องที่ไม่อยากให้เขารู้ ความน้อยใจก็มาจับจองช่องในหัวใจทันที แต่จะให้เขาพูดไปแบบนั้นก็คงไม่ได้
เขาไม่อยากเล่า จะไปบังคับก็ไม่ใช่เรื่อง
“ เราเข้าใจ เรื่องบางเรื่องนายคงไม่อยากให้เรารู้” น้ำเสียงกัสน้อยใจแม้ฟอร์ก็รู้สึกและรู้สึกผิดขึ้นเพราะเขาเป็นขอร้องให้กัสช่วยแต่เขากลับทำเหมือนไม่เชื่อใจกัส
“ กัสเราขอโทษ เราไม่รู้ว่าจะเล่าให้นายฟังดีหรือเปล่า เรื่องเหนือ”
“ ไม่เป็นไรนายไม่ต้องเล่าหรอก ถ้าลำบากใจ”
“ ไม่กัส เรื่องเหนือกับน้ำ อยากที่นายทราบว่าเหนือทำอะไรกับน้ำบ้างแต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรก เหนือเคยทำแบบนี้มาแล้วครั้งหนึ่งจนน้ำหนีออกมาจากบ้าน..เราเลยคิดว่าถ้าน้ำกลับบ้านไปตอนนี้ เหนือก็คงจะทำกับน้ำแบบเดิม”
“ ไม่มีใครทำอย่างงี้กับคนที่รักหรอก ถ้าไม่มีเหตุผล” กัสบอก
“ แต่เราไม่มีสิทธิ์ไปทำกับใครแบบนี้แม้ว่าเราจะรัก หรือไม่รักก็ตาม”
“ ……………………”
“ แต่นายจะไปช่วยอะไรได้ ในเมื่อน้ำอยากกลับไป พูดก็พูดเถอะนายก็ไม่ได้รู้ตื้นลึกหนาบาง นาย…”
“ แต่เราทนไม่ได้กัส เราทนไม่ได้!” ฟอร์บอก เมื่อจนด้วยเหตุผล ฟอร์ก็ตอบด้วยความรู้สึกของเองโดยลืมไปว่านั่นอาจจะทำให้อีกฝ่ายรู้ความในใจของตัวเอง
“……………………………นาย ชอบน้ำ” กัสว่าไม่มีท่าทีตกใจเพราะเขาก็คิดไว้อยู่แล้ว เพียงแต่รอเวลาว่าเมื่อไรฟอร์จะบอกเขาเท่านั้นเอง เร็วกว่าคิดและเจ็บกว่าที่คาดไว้
“……………………….แต่เราก็เคยคิดจะแย่งน้ำมาจากเหนือ” ฟอร์บอกไม่ปิดปังเมื่อคิดว่ากัสรู้แล้วว่าเขารู้สึกอย่างไรไง
“ นายแน่ใจว่าไม่คิดจะแย่ง ความจริงแล้วนายก็แค่รอเวลาที่เหนือกับน้ำไม่กันไม่รอดเท่านั้นแหละ”
“กัส!?”ฟอร์ว่าทั้งอับอายทั้งโกรธ
แทงใจดำ!
“ แต่ไม่ว่ายังไงเราก็ช่วยนายให้ถึงที่สุด พรุ่งนี้โทรมาแล้วกันว่าจะเอายังไง” กัสบอกแล้วปิดโทรศัพท์มือถือ แล้วหายใจเข้าเต็มปอดเพิ่มแข็งแรงให้ใจตัวเอง
“ ……………………………………………เจ็บดีแฮะ ไอ้การแอบรักใครสักคนเนี่ย” กัสว่ายิ้มเหยียดตัวเอง เขารู้สึกหน้าชา
ฟอร์พยายามโทรหากัสอีกครั้งแต่ก็โทรไม่ติด ฟอร์ไม่คิดตัวเองจะถูกกัสอ่านความรู้สึกได้ขนาดนี้ กัสไม่มีท่าทีตกใจด้วยซ้ำที่รู้ แต่กัสก็ยังจะช่วยเขา ไม่รู้ว่ากัสเป็นแบบไหนกันแน่
“……………………..”
น้ำ
อย่าทรมานอีกเลย …………อย่าทรมานฉันเลย
88888888
กัสตื่นแต่ตี 5 ครึ่งพราะเสียงโทรศัพท์จากฟอร์ พอเห็นชื่อคนโทรมาฟอร์ก็หายง่วงเป็นปลิ้ดทิ้งและมีดีใจแถมพวงท้ายแต่พอนึกขึ้นได้ว่าฟอร์โทรมาทำไม รอยยิ้มบนใบหน้าก็เลือนหายไป
“ กัส ฉันขอคุยกับน้ำหน่อยได้ไหม?”
“ ได้สิ ทำไมจะไม่ได้” เสียงผสมความประชดประชันไปเล็กน้อยแต่อีกฝ่ายกลับไม่รู้สึกอะไรเลย
ถามเราก่อนสักคำก็ไม่มี
“ แต่ดูก่อนนะไม่รู้ว่าตื่นหรือยัง?” กัสเคาะประตูห้องของเขาเองที่ตอนนี้เขายกห้องให้น้ำไปแล้ว
ก๊อก ก๊อก
ไม่มีเสียงตอบ กัสเลยเปลี่ยนไปเป็นส่งเสียงแทน
“…………….น้ำ น้ำ”
แต่ในห้องก็ยังเงียบ
“ เดี๋ยวนะฟอร์ สงสัยน้ำยังไม่ตื่น” กัสบอกเปิดประตูห้องเข้าไป น้ำยังนอนขอในผ้าห่ม
“ แล้วไข้ลดหรือยัง?” ฟอร์ถามด้วยความเป็นห่วง กัสเบ้ปากพูดเลียนแบบแต่ไร้เสียงด้วยท่าทีหมั่นไส้ฟอร์ที่เป็นห่วงน้ำเหลือเกิน
“ ลดแล้วล่ะ” กัสบอกเอามือจับหน้าผากน้ำวัดความร้อน
“ งั้น เดี๋ยวเราโทรมาใหม่อีกสายๆให้น้ำนอนไปก่อนเถอะ อย่าเพิ่งปลุกเลยจะได้นอนให้พอ” ฟอร์บอก
“ ……………” ฟอร์วางไปแล้วแต่กัสยังมองหน้าน้ำนิ่ง
กลัวว่าน้ำจะนอนไม่พอเหรอ? แล้วไม่คิดว่าเขาจะนอนไม่พอบ้างหรือไงถึงได้โทรมาเขาตอนนี้
เขาไม่ด้อยไม่กว่าน้ำเลย ทำไมถึงไม่มองเขาบ้าง
“ คุณเหนือ” น้ำว่าเสียงแหบ แต่กัสไม่ได้ยินรู้เพียงแต่ว่าน้ำกำลังพูดบางอย่าง เขาก้มหน้าลงเผื่อว่าน้ำจะพูดอีกรอบ
“คุณ เหนือ” ที่แท้ก็ละเมอชื่อเหนือ น้ำรักเหนือขนาดนี้ ฟอร์นายจะไปแทรกกลางเขาได้ยังไง
กัสชะงักน้ำตาน้ำที่อยู่ๆก็ไหลออกมา
“………?.”
“
คุณ……” กัสก้มลงอีกแต่ก็ไม่ได้ยินอะไรแล้ว นอกจากสัมผัสว่าร่างน้ำเหมือนกำลังสั่น แม้จะไม่รู้สาเหตุว่าอะไรแต่กัสรู้สึกสงสาร เรื่องที่ทำให้ร้องไห้ได้ขนาดหลับขนาดนี้คงเป็นเรื่องเศร้าที่จำฝังใจ
กัสดึงผ้าห่มบนตัวน้ำที่ร่นไปครึ่งตัวห่มให้น้ำที่เหมือนกำลังหนาวสั่น
หมับ!? มือน้ำคว้ามือกัสขณะที่ห่มผ้าห่มให้ แม้จะน้ำจะไม่ได้จับแน่น แต่กัสก็หยุดการเคลื่อนไหวหันไปมองอีกฝ่าย
“ …………”
“
คุณ…ฟอร์………..ระรัก……………….นะครับ…….” น้ำว่าคำขาดกระท่อนกระแท่น น้ำตายังไหลผ่านหางตาลงหยดบนหมอนจนเป็นรอยด่าง
“ น้ำ?!” กัสว่าตกใจ จนเผลอก้าวถอยหลังจนมือหลุดจากมือน้ำ
“
นะ น้ำ น้ำ ไม่ เป็ นไ ..ร น… ไม่ เจ็ บ เล…ย ……” น้ำว่าริมฝีปากยิ้มน้ำตาไหล
“…………..”
นี่มันเรื่องอะไร? กัสสับสน
น้ำละเมอบอกว่ารักฟอร์ แต่น้ำเป็นแฟนเหนือ
ก็แค่ละเมอ ไม่ได้พูดตอนมีสติสักหน่อย กัสบอกตัวเอง แต่กลับคิดยิ่งตอนไม่รู้ตัวนี่แหละมากจากจิตใต้สำนึกจริงๆ
หรือว่าที่ฟอร์ทำแบบนี้ เพราะรู้เรื่องนี้ เผลอๆฟอร์กับน้ำอาจจะแอบมีใจ แอบคบกันอยู่ก็ได้
ชู้?!
ที่พาน้ำออกมาก็เพราะแบบนี้ แต่น้ำก็ไม่ได้อยากอยู่ที่นี่อยากจะกลับไปหาเหนือด้วยซ้ำ!
“……………….” แค่ละเมอน่า บอกให้ตัวเองเลิกคิดบ้าๆบอได้แล้ว ยังไงฟอร์กับเหนือก็เป็นเพื่อนกัน ฟอร์ไม่มีทางหักหลังเพื่อนแน่ เพราะแบบนั้นเลวเกินไป
กัสหันไปกลับไปมองน้ำหลับอยู่ ถ้าหากว่าน้ำรักฟอร์จริงๆ ถ้าเป็นอย่างงั้นจริงๆ …..กัสไม่กล้าจิตนาการว่าน้ำจะรู้สึกยังไง แต่คงจะไม่ความสุขหรอก แล้วเหนือยังทำกับน้ำแบบนี้อีก
“……………………..”
นมก้านพูแปลกใจที่เห็นเหนือในชุดนักศึกษาลงมาในตอนเช้า
“ นมเหนือขอข้าวต้มด้วย” เหนือว่า ทำตัวราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น กระหล่ำและแก้วอดที่จะซุบซิบเพราะแตกต่างจากคิดไว้ นึกว่าคุณเหนือจะเก็บตัวอยู่ในห้องหรือไม่ออกไปตามหาน้ำเหมือนครั้งที่แล้วเสียอีก
“ …………” นมก้านพูเห็นชายหนุ่มเข้าใจง่ายเช่นนี้ควรยินดี แต่กลับยิ่งกังวลใจ
“ คุณเหนือเรื่องน้ำ?........”
“ เรื่องนี้เหนือจัดการไปแล้วละครับ” เหนือว่ายกแก้วจิบน้ำแก้คอแห้ง
“ จัดการ?”
“ ครับ เดี๋ยวไม่นานน้ำก็กลับมา ก็เพราะที่นี่บ้านน้ำนี่ครับ” เหนือว่าพลางเงยหน้ามองแม่นม
“…………..” นมก้านพูไม่รู้ว่าชายหนุ่มเอาความมั่นใจมาจากไหนว่าน้ำจะกลับมา แล้วที่ว่าจัดการนี่จัดการอะไร …….
“ นมครับ?!”
“ เอ่อค่ะ”
“ นมเหม่ออะไรครับ เหนือเรียกตั้งหลายครั้ง”
“ค่ะ คุณเหนือว่าอะไรนะคะ?”
“ เหนือบอกว่า ข้าวต้มใส่กุ้งเพิ่มให้เหนือสัก 2 ตัวสิครับ”
“ค่ะค่ะ”
“…………………………………” เหนือนั่งรอข้าวต้มจากนมก้านพู พลางมองแก้วน้ำข้างมือนิ่งงัน……
น้ำตื่นขึ้นมางัวเงี่ย มองไม่รอบตัวจำได้ว่านี่ของห้องกัสและเห็นนาฬิกาตั้งโต๊ะ ข้างหัวเตียง 8 . 15 น้ำ รีบลุกขึ้นเปิดประตูออกมา เห็นกัสกำลังจัดแจงจัดจานบนโต๊ะอาหาร บนโต๊ะประกอบด้วยจานกับข้าว และแก้วน้ำที่รินพอดีแก้ว
“ คุณกัส ขอโทษนะครับ น้ำมาอาศัยห้องกัสยังตื่นสายอีก?!” น้ำบอกร้อนรน เป็นกังวล
“ ไม่เป็นไร น้ำเป็นคนป่วยนิ่” กัสว่า
“ เดี๋ยวน้ำทำเองครับ” น้ำบอกจะเข้าไปช่วยกัส
“ น้ำนั่งเถอะ ฉันทำเอง” กัสบอก
“ แต่น้ำ…”
“ ไปนั่งเถอะ ออกแรงมากเดี๋ยวไข้กลับมา ฟอร์จะว่าเอาได้” กัสว่าหันมองหน้ามองน้ำ ยังเขาก็ยังอิจฉาน้ำอยู่ดี......
“…………”
“ นั่งสิจะได้กินข้าวกัน” กัสจัดแจงจับตัวน้ำนั่งและเขาก็มานั่งตรงข้าม
“ ……….”
“ ฉันซื้อมาเองแหละ ก็เลือกที่ย่อยๆง่าย ลองกินดูอร่อยไหม? ฉันก็ไม่เคยซื้อหรอก” กัสว่าตักปลาผัดขึ้นช่ายให้น้ำ
“ คุณกัสไม่น่าลำบากเลยนะครับ น้ำกินอะไรก็ได้”
“ ไม่ลำบากหรอก ฉันก็กินด้วย เออ..อร่อยดีเหมือนกันเนอะ” กัสว่ามีชิมแกงน้ำแกงจืดเต้าหู้
“ ………..ขอบคุณนะครับที่ดูแลน้ำขนาดนี้” น้ำว่าเกรงใจ ทั้งที่เขาก้ไม่ได้รู้จักคุณกัสเป็นการส่วนตัวแต่คุณกัสก็ยังให้เขาอยู่ด้วย และยังอาหารพวกนี้อีก
“ ไม่ต้องขอบคงขอบคุณฉันหรอก ขอบคุณฟอร์โน่น ” กัสบอก
“ครับ” น้ำว่ายิ้มปลื้มใจ โดยไม่สังเกตสายตาจ้องจับสังเกตจากอีกฝ่าย
“ น้ำนี่รู้จักฟอร์มาตั้งแต่เด็กเลยใช่ไหมครับ?” กัสถาม
“ครับ” น้ำพยักหน้าบอก สีหน้ายังอมยิ้มอยู่
“ เด็กขนาดไหน?”
“ ก็..ตั้งแต่ที่แม่กับน้ำมาอยู่บ้านคุณแม่ ..เอ่อหมายถึงคุณหญิงทัดพวงน่ะครับ เพราะคุณฟอร์กับคุณเหนือต่างก็เป็นลูกคนเดี่ยว คุณช่อแก้วเลยพาคุณฟอร์มาเที่ยวบ่อยๆ น้ำเลยมีโอกาสได้เล่นกับคุณฟอร์ด้วย”
“ งั้นก็ว่าน้ำเป็นเพื่อนสมัยเด็ก?” กัสว่าลากเสียง
“ ไม่เชิงอย่างงั้นหรอกครับ ตั้งแต่เด็กมาแล้วเวลาน้ำ…มีเรื่องอะไร ถ้าคุณฟอร์อยู่ด้วยก็จะคอยช่วยน้ำมาตลอด เวลาที่คุณฟอร์มาก็มักจะมีขนมมาฝาก …” น้ำนึกถึงเรื่องราวในวัยเด็กที่มีฟอร์เป็นภาพหลัก รู้สึกแลยว่าตอนนั้นตัวเองดีใจแค่ไหนที่รู้ว่าคุณฟอร์มา ว่าตัวเองมีความสุขแค่ไหนที่ได้อยู่ใกล้คุณฟอร์
“ แล้วเหนือละตอนเด็กเป็นไงบ้าง?” กัสถามต่อ รอยยิ้มหายไปจากใบหน้าน้ำทันที
“ ………..คุณเหนือเหรอครับ? …คุณเหนือก็ดีกับน้ำมากครับ” แม้ว่าน้ำจะบอกไปเช่นนั้น แต่กัสก็ไม่รู้สึกว่าน้ำชื่นชมเหนือเหมือนชื่นชมฟอร์เลย ดูยังไงน้ำน่าจะแอบชอบฟอร์มานานแล้วแล้วไปอีกท่าไหนถึงได้ลงเอยกับเหนือซะได้
“ แบบนี้ก็ประมาณว่า น้ำชอบเหนือมานานแล้วสิ” กัสแกล้งพูดเพื่อดูสีหน้าน้ำ น้ำก้มหน้าลงอีก
“ครับ” แล้วเหตุการณ์ที่น้ำโดนเหนือปล้ำครั้งแรกก็ปรากฎชัดในมโนภาพจนน้ำเห็นมันชัดเจน ทั้งที่ไม่อยากนึกถึงมันอีก
“………….” กัสมองน้ำที่ก้มหน้านิ่ง เขาแน่ใจว่าน้ำไม่ได้แค่ละเมอบอกว่าชอบฟอร์ แต่น้ำรู้สึกอย่างงั้นจริงๆ แล้วน้ำกับเหนือจะอธิบายยังไง? หรือว่าเหนือรักน้ำมากจนน้ำปฎิเสธไม่ได้ และยิ่งอยู่บ้านเดี่ยวกันความใกล้ชิดย่อมมากกว่าฟอร์อยู่แล้ว แต่ยังไงก็เถอะน้ำก็ยังฟอร์ และเขาไม่รู้สึกว่าน้ำรักเหนือด้วยซ้ำ เมื่อพูดถึงเหนือ น้ำมักจะทำหน้าเศร้าจนเขาอดคิดไม่ได้ว่า น้ำรักเหนือบ้างหรือเปล่า?
ถ้าไม่รักแล้วทำไม?
กริ๊ง กริ๊ง เสียงโทรศัพท์มือถือกัสดังพร้อมกับกัสลุกขึ้น
“ สงสัยฟอร์คงโทรแล้วมั้ง” กัสว่า
คุณฟอร์
“ จริงด้วย เอาน้ำรับ” กัสยื่นโทรศัพท์ให้น้ำ
“ขอบคุณครับ ฮัลโหลครับคุณฟอร์น้ำเอง”
“ ฮัลโหลน้ำ ตื่นนานแล้วเหรอ?” ฟอร์น้ำมีความสุขแค่ได้ยินเสียงน้ำ
“ เพิ่งตื่นครับ ตอนนี้กำลังทานข้าวกับคุณกัส” น้ำบอก แต่ยังไม่ได้กินอะไรสักคำ
“ ดีดีแล้ว กินข้าวแล้วอย่าลืมกินยา ยังปวดหัว หรือยังเจ็บแผลอยู่ไหม? ถ้าปวดตรงไหนเจ็บตรงไหนบอกกัสนะ หรือโทรมาหาฉันก็ได้” ฟอร์ว่ายาวเป็นชุดไม่เว้นช่วงให้น้ำได้ตอบ
“…ครับ” น้ำว่าพูดได้คำเดียว
“ ฉันเป็นห่วง…”
“ ครับ น้ำ…” เขาบอก น้ำตาเหมือนจะไหล เพราะมันกำลังเอ่อล้นออกมา เหมือนความรู้สึกที่มันเอ่อท้นออกมา ดีใจจริงๆที่ถูกคุณฟอร์พูดแบบนี้ แม้จะได้ยินแค่เสียง
“ น้ำอย่าเพิ่งคิดกลับไปหาเหนือตอนนี้เลยนะ….. ฉัน..ยังไม่อยากให้น้ำกลับไปตอนนี้”
“คุณฟอร์ครับ..น้ำ..”
“ เชื่อฉันเถอะ น้ำกลับไปตอนนี้ก็ไม่ต่างจากเดิม ถือว่าฉันขอร้อง ได้ไหม?”
ฉันขอร้อง ได้ไหม
ทำไมจะไม่ได้ครับ แต่น้ำไม่อยากให้คุณฟอร์เดือดร้อน
“ น้ำอยู่ที่นี่ได้หรือครับ?”
“ ได้ ถือว่าทำเพื่อ..ความสะบายใจของฉัน”
“ ครับ” น้ำก็ไม่อยากกลับไปหาคุณเหนือ……
88888888
เห็นท่านๆบอกว่าคุณเหนือเหมือนพี่วุฒิ
ก็คล้ายกันบ้างเจ้าค่ะ แต่
ที่พี่วุฒิทำนั้น ส่วนใหญ่ไม่ เข้าใจ ไม่รู้
ตั้งแต่เด็กพี่วุฒิโดนปล่อยปะละเลย ในหลายๆเรื่อง
ถึงจะฉลาด แต่ โง่ก็คงไม่ผิดมั้ง
ก็แยกสีดำสีขาว ยังไม่ได้เลย (ฮา)
ถ้าพี่วุฒิคิดว่ามันขาวก็ต้องขาว
สำหรับคุณเหนือนั้น .....ไม่ใช่เจ้าค่ะ 
หัวข้อ: บ่วงหัวใจให้รัก41-43(จบ)....................................หน้า55 (อ่าน 373486 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก