หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[kms]

กัสง่ายไปป่ะ
สงสารพี่หมีอ่ะ พี่หมีอย่าใจอ่อนเลย
กัสทำตัวเองแท้ๆ แล้วมาเกาะติดพี่หมีแบบนี้ แต่ไม่ได้รัก
ก็เหมือนมัดพี่หมีไว้กะตัว ตัวเองลอยตัวคนเดียว

[indy❣zaka]

3คนนี้  นิสัยคล้ายๆกันหมดเลยนะ  คือ เห็นแก่ตัว ทุกคนเลย   


เซ็นนี่ก็เห็นๆกันอยู่แล้ว คบเผื่อเลือกไปทั่ว ไม่นึกถึงใจคนอื่น   
กัสที่บอกว่ารักเซ็น  แต่ก็ยังดื้อดันไม่ยอมปล่อยมือหมี  ทั้งๆที่ไม่รัก ก็ไปให้ความหวังเค้าอยู่ได้
หมีรู้สึกดีกับกัส(มั๊ง)  แต่ก็ดูไม่ค่อยจริงจังยังไงไม่รู้อ่ะ  กั๊กเอาไว้ซะงั้น  เพราะหมีมันยังมีคนอื่นไปทั่วอยู่ดี  ไม่น่าไว้ใจพอๆกับเซ็นเลย

สุดท้ายยังไงก็ต้องมีคนเจ็บ   แต่ก็ขอให้เจ็บกันเบาๆแล้วกันนะ   

[noy]

 

[Pam_ban]

เพิ่งตามอ่านทันเป็นเรื่องแรกค่ะ ยังไงก็สู่้ ๆเน้อคนแต่ง

เชียร์ทุกคู่

พ่ีคิว! เคลียให้เด็ดขาดไปเลยเย้ เย้
 

[pim_onelove]

รู้สึกว่ากัสไม่สมควรได้ใครทั้งคู่ไม่ว่าหมีหรือเซ็น
รักเซ็นแต่ให้ความหวังกับหมีไปเรื่อยๆ เหมือนแค่ต้องการที่พักพิงทางใจแค่นั้น

ตอนนี้สงสารหมีที่สุด ส่วนกัสไม่สงสารแล้ว ทำตัวเองทั้งนั้น

[greensnake]

บุคคลที่เกี่ยวข้องก็รู้เรื่องกันหมดแล้ว
เหลือแต่ใจตัวเองเท่านั้นที่ต้องจัดการ
อ่านตอนนี้แล้วเหนื่อยใจแทนจริงๆ
ฝืนไปก็ทำให้เราเหนื่อยเปล่าๆนะกัส
แต่จะให้ทำอย่างพี่ฟ้าก็คงทำไม่ได้
คงต้องพึ่งเวลาเป็นตัวคลี่คลายล่ะนะ
ไม่ว่ากกัสจะรู้สึกยังไงกับพี่หมีก็ตาม
เชื่อว่าพี่หมีจะยังอยู่ที่เดิมไม่เกี่ยงสถานะ
ส่วนพี่เซ็นคงจะเคลียร์กับพี่คิวเรียบร้อย
แต่จะเป็นยังไงนั้น เราเองก็อยากรู้
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[sasa]

ยังมองไม่เห็นปลายทางความรักของกัสเลย รอลุ้นว่าจะลงเอยยังไงจ้า

[shoi_toei]

กัสน่าเบื่ออ


ขอเชียร์ให้พี่หมีรักกะคนอื่นดีกว่าวุ้ย

[เบบี้]

ขอชี้แจงอะไรหน่อยนะคะ..
                 ขอชี้แจงเนื้อหานิดหน่อยค่ะ  เพราะดูเหมือนว่าจะมีคนอ่านบางท่านยังไม่ค่อยเข้าใจในตัวละครที่สื่อออกไปและยังคงคอมเม้นในประโยคเดิมๆซ้ำๆว่า “กัสน่าเบื่อ กัสสับสนมากเกินไป”  ซึ่งมันคล้ายกับว่าที่ผ่านมาเจ็ดตอนเบบี้เขียนอะไรให้ไม่กระจ่างในตัวละครเท่าที่ควร  ดังนั้น..เบบี้ขอบอกไว้ตรงนี้ว่า  แต่ละตอนที่นำมาให้อ่านกันนั้นทุกตอนมีความสำคัญของรายละเอียดตัวละครสอดแทรกอยู่ทั้งหมด  ทั้งนี้ความรู้สึกของกัสตั้งแต่ตอนที่1 มาจนถึงปัจจุบันกัสไม่เคยบอกเลยว่า “สับสน” ต่อความรู้สึกนึกคิดของตนเองที่มีให้กับบุคคลรอบข้าง  และจุดสำคัญของตัวละครที่อยากให้มองให้ละเอียดคือ
-   กัสรู้สึกอย่างไรต่อหมีและเซ็น
-   ใครกันแน่ที่..ไม่ชัดเจน
-   กัสพยายามเข้มแข็งเพราะ..
-   ใครบ้างที่เห็นแก่ตัว ฯลฯ
ซึ่งในตอนที่7 ที่ผ่านมาค่อนข้างบอกความรู้สึกกัสอย่างชัดเจน(มาก)  และคำพูดของฟ้าที่มองทุกคนออกทะลุปุโปร่ง  ประเด็นสำคัญไม่ได้อยู่ที่บอกว่า “ทำตัวไม่มีค่า” ที่ฟ้าพูดอะไรนั่นเลยค่ะ(ขอโทษด้วยที่ต้องพูดถึงข้อมูลตรงนี้เพราะเห็นทุกคนคิดว่ามันเป็นจุดสำคัญของคำพูดของฟ้า)  ทั้งนี้ความกระจ่างที่มากขึ้นก็ต้องรอในตอนต่อไป  ที่จริงนิยายเรื่องนี้มันก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ มันก็แค่นิยายที่เน้นความรู้สึกและสันดานดิบของมนุษย์แต่ละคน..แค่นั้น
ขอบคุณค่ะ
เบบี้..^^

[iammz]

เอาใจช่วยหนูกัสนะลูก ^^

[Dr.rain_mark]

คงต้องเป็นพี่เซ็น แล้วจริงๆ ... คนเลวที่รักเธอก็มีเหมือนกันนี่เนอะ อิอิ

คิดถึงเค้กจังเลยยย 

ขอบคุณเบบี้น๊า

[away3g]

 ::รอลุ้นต่อไปกัสจะเลือกใครหนอ

[mundoo]

อ๊ากกกกกก เกลียดอิพี่เซ็น!
ก็บอกให้กัสลืมแล้วแกจะยอมรับทำไม??

สมน้ำหน้า โดนพี่คิวตบเลือดกลบปาก

[PlenG]

รักกัส และยังคงเชียร์พี่เซ็นต่อไป เพราะคิดว่าพี่เซ็นชอบกัสแน่ๆ
เรื่องนิสัยนี่มันแค่มุมมองของกัส ที่จริงพี่เซ็นอาจมีดีซ่อนอยู่ก็ได้ ฮ่าๆ

[Fish129]

พยายามเข้าใจทุกคน

เป็นกัสนี้ก็เหนื่อยเนอะ

[Azitten]

อึดอัดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สงสารพี่หมี
ทำไมกัสไม่เลือกพี่หมีอะ พี่เซ็นมันก็เป็นคนแบนั้นๆๆหหละ
ไม่ได้มาดูแลมาใส่ใจเลยนะ อย่าฝังใจกับรักแรกแบบพี่เซ็นมากสิกัส ให้โอกาสพี่หมีมั่ง

 

[กล้วยปั่น]

 


 

[inspirer_bear]

สะใจตอนพี่คิวตบพี่เซ็นนิแหละ ให้ความรู้สึกว่า โดนซะบ้างก็ดี

กัสก็ทนเจ็บปวดอยู่คนเดียว น่าสงสารอ่าา

กัสยิ้มแล้ว น่ารักกว่านะ

รออ่านตอนต่อไปค้าบบบ

[Dadadidie]

สงสารน้องกัส แต่หมั่นไส้พี่เซ็นมาก555555

แต่แอบเห็นใจเฮียแกนะโดนพี่คิวซัดไปเต็มๆ

ทีแรกก็แอบคิดว่าน้องกัสสับสน เอ้ะตกลงว่าชอบใครเหมือนกันค่ะ แต่พอได้อ่านตั้งแต่ตอนที่6

ดูตากการแสดงออกหลายๆอย่างของกัสก็รู้สึกได้ว่าที่จริงแล้วกัสไม่ได้สับสนเลย

ออกจะแน่ใจในความรู้สึกตัวเองด้วยมั้ง หึหึ

ยังไงก็เอาใจช่วยกัสต่อไปจ้า

ขอบคุณสำหรับคำชี้แจงของเบบี้ด้วยค่าา

[Mura_saki]

ขอบคุณสำหรับคำชี้แจง
ติดตามต่อไป

[Monkey D lufy]

น้องกัสสู้ๆ  น้องกัสสู้ตาย
 
อิอิ

[TanyaPuech]

 

[Pam_ban]

รักทุกคนแหละ แต่ไม่เท่ากัน เพราะมันคนละความรู้สึก (เน่าได้อีก เหอ เหอ )
 

[amito]

พอได้อ่านคำชี้แจงเริ่มเห็นภาพร่างๆ พอจะเข้าใจทั้งสามคนมากขึ้น

"เธอไม่ยอมไปหรือฉันไม่ยอมปล่อย"

แต่มันอึมครึมจริงๆนะคะ ไม่รู้จริงๆว่าจะรักคนที่รักเรา หรือคนที่เรารัก เฮ้อ เหนื่อยใจแทนกัสจริงๆ

[tagloveX-Mark]

อ่านเรื่องราวของกัสแล้วแบบ ที่เคยเห็นกัสร่าเริง ๆ น่ารัก ๆ ใส ๆ ไปวัน ๆ แต่จริง ๆ แล้วแอบขมขื่นข้างในเยอะเหมือนกันนะเนี่ย ไม่รู้จะเชียร์ใครเลยดี คนนึงกัสรักแต่ก็ดูเหมือนเค้าจะไม่ได้อะไรแถมบอกให้ลืม (แอบเจ็บปวดตาม ><) อีกคนนึงก็สำคัญกับกัสเป็นที่พึ่งพิงทางใจแต่กัสก็ไม่สามารถตอบรับความรู้สึกได้เต็มที่ เฮ้ออออออออ ทำมัยมันยากจังเนาะ เกิดเป็นกัสไม่ใช่สบายนะเนี่ย ><

[Pam_ban]

กัสน่ารักขนาดนี้ ไงก็น่าจะเอาชนะใจคนที่รักจริง ๆได้ไม่ยาก. ไฟโต้! เน้อ

[เบบี้]

~8~

วันศุกร์  ณ ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“แหม มาได้เวลาจริงๆเลยนะ” พี่ออฟแซวทันทีที่เห็นผมโผล่เข้ามาในห้องพัก  ผมยิ้มเขิน 
“หวัดดีครับพี่กัส” เค้กที่กำลังทานเค้กอยู่วางช้อนลงและยกมือไหว้ผม
“ดีจ้า” ผมยิ้มตอบ
“พี่หมีล่ะฮะ” ผมถามถึง  วันนี้หลังเลิกเรียนภาคเช้าผมก็รีบตรงดิ่งมาที่นี่ทันทีเพราะพี่ซีดันส่งรูปเค้กที่พี่คิวทำมาให้ผมตั้งแต่ตอนสาย
“พี่ซีอยู่ที่เคาร์เตอร์ ส่วนพี่หมีรับลูกค้าอยู่น่ะฮะ..กำลังจะพักเที่ยงแล้วแหละ” เค้กตอบ
“มีลูกค้าเหลืออยู่เหรอ” ผมถามเพราะตอนนี้ก็เกือบจะเลยเวลาพักเที่ยงอยู่แล้ว
“ครับ เค้กกับพี่ออฟเลยต้องมากินก่อน” เค้กยิ้มตอบ
“แล้วเป็นไงบ้างอ่ะ” ผมรีบนำกระเป๋าไปวางไว้ตรงโซฟาก่อนจะเดินมานั่งลงข้างๆเค้ก  เค้กยิ้มตอบก่อนจะหยิบฝาครอบเค้กออกช้าๆ 
“ว้าว..น่ารักอ่ะ~” ผมยิ้มกว้างแก้มแทบปริเมื่อเห็นเค้กก้อนสี่เหลี่ยมชิ้นเท่าฝ่ามือหลายชิ้นอยู่บนจานเล็กแบบพอดีจาน  พี่ออฟเดินมานั่งลงข้างๆผมอย่างเงียบๆ  ต่างคนต่างจับจ้องมองไปที่เค้กก้อนสีฟ้าเนื้อละเอียด  หน้าเค้กมีรูปหน้าคนอมยิ้มซึ่งดูจากประสบการณ์ของผมแล้วสิ่งนี้น่าจะทำมาจากไวท์ช็อกโกแลต  สีฟ้ากับสีขาวตัดกันอย่างลงตัว  เป็นชิ้นเค้กที่ดูเรียบง่ายจนทำให้รู้สึกตื่นเต้นว่าเนื้อในของเค้กจะเป็นอย่างไร


แกรก~


พวกเราชะงักกึกหันไปมองคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง บุคคลที่เดินเข้ามาก็คือคนที่ทำเค้กชิ้นนี้ขึ้นมานั่นเอง  พี่คิวมองหน้าพวกผมเหมือนสงสัย
“อะไร” พี่เขาถามเสียงเรียบ
“ชื่อเค้กว่าอะไรเหรอครับพี่คิว” ผมยิ้มถาม
“.................” พี่คิวเงียบ  จ้องหน้าผมเขม็งจนผมรู้สึกกลัวขึ้นมา
“งั้นไม่ต้องตอบก็ได้ฮะ” ผมรีบบอก  พี่คิวยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะเดินมานั่งลงข้างๆพี่ออฟ
“อย่าให้พูดเลย กระดากปากน่ะ” พี่คิวบอกทั้งรอยยิ้ม  พวกผมเลยต้องยิ้มตามเพราะรู้ว่าพี่คิวคงพูดว่าไปอย่างนั้นเอง
“แหม..ตัวเองอุตส่าห์คิดมาเป็นเดือนแท้ๆ” เค้กทำหน้าลอยหน้าลอยตาไปมา  พี่คิวหันไปมองค้อนใส่ในทันที
“ชื่อเค้กเป็นภาษาอังกฤษว่า..Mr.Blue น่ะครับ ส่วนภาษาไทยก็ชื่อเค้กคุณฟ้า..น่ารักดีนะครับพี่ว่าไหม” เค้กหันมาบอกผม  ผมกับพี่ออฟหัวเราะที่เค้กทำท่าเหมือนต้องการกวนพี่คิว
“อื้อ น่ารักดีอ่ะ..เค้กคุณฟ้า ใครคิดอ่ะ” ผมถาม
“บอสน่ะสิ จะใครซะอีกล่ะ” พี่ออฟบอก
“ชิมรึยังล่ะ ชิมสิ..ชมได้นะ แต่อย่าติ” พี่คิวพูดติดตลก  ผมหัวเราะ  เค้กเลื่อนจานเค้กจานเล็กที่มีเค้กวางอยู่บนนั้นจานละชิ้นพอดีจานเลื่อนนำมาให้ผมหนึ่งจาน
“ตอนเสิร์ฟให้เสิร์ฟออกไปทั้งอย่างนี้เลยใช่ไหมฮะ..แล้วถ้าเสิร์ฟที่ร้านพี่คิวจะตกแต่งเป็นเซตด้วยรึเปล่าอ่ะ ถ้าทำก็ต้องออกแบบอีกใช่ป่ะครับ” ผมถามถึง  เพราะเค้กบางชิ้นก็จะพิเศษหน่อย  จะมีเป็นเซตให้ลูกค้าเลือกว่าอยากตกแต่งแบบไหน  อาจจะประดับไปด้วยไอศกรีม  ท็อปปิ้งหรือวิปปิ้งครีมประมาณนั้นนะครับ  ส่วนการตกแต่งก็ขึ้นอยู่กับชนิดของเค้กชิ้นนั้นๆว่ารสชาติจะไปทางไหน  ก็ต้องขึ้นอยู่กับเชฟอีกด้วยเหมือนกันว่าออกแบบอย่างไร
“น่าจะนะ..คงทำสัก สองเซตก็พอ” พี่คิวตอบ  มือก็จับโหลกล่องกระดาษทิชชู่หมุนไปมาเหมือนว่างจัดอย่างนั้น  ผมหยิบส้อมผ่าเค้กออกอย่างลุ้นๆ  ทุกคนต่างเงียบและจ้องมองมาที่ผมเป็นตาเดียว
“จะ..จะจ้องทำไมละครับ กัสก็ไม่กล้ากินน่ะสิ” ผมขมวดคิ้วว่าด้วยน้ำเสียงไม่ชอบใจ  เมื่อผ่าเค้กออกครึ่งหนึ่งก็พบว่าด้านบนสุดของเค้กเป็นช็อกโกแลตกรอบที่เคลือบเนื้อในของเค้กเอาไว้  ชั้นล่างสุดเป็นชีท  ไล่ระดับขึ้นมาน่าจะเป็นเค้กช็อกโกแลตเนื้อแน่นมากแต่กลับมีสีอมม่วงเล็กน้อย  ผมนำส้อมจิ้มไปที่ชั้นบนสุดอย่างสงสัย
“อืม..มูสเหรอครับ” เมื่อชิมเสร็จผมถามอย่างสงสัย  ที่ทายออกไปเพื่ออยากลองดูว่าจะทายถูกหรือเปล่า
“ใช่ครับ” เค้กตอบแทนเพราะพี่คิวเอาแต่เงียบมองหน้าผมเหมือนจะให้ผมลองทายจนกว่าจะทายถูกอย่างนั้น  ผมตักเค้กขึ้นชิม  ชั้นสีฟ้าชั้นบนสุดที่เค้กบอกว่าเป็นมูสกลับไม่หวานอย่างที่ผมคาดคิดเอาไว้เท่าไหร่  ผมเหลือบมองพี่คิวเล็กน้อยว่าพี่เขามองผมอยู่รึเปล่า พี่คิวไม่ได้หันมามองผมอีก  แต่กลับหยิบหนังสือนิตยสารที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาอ่านแทน  พี่ออฟกับเค้กนั่งมองผมเหมือนรออะไรสักอย่าง  ผมจึงตักทั้งสามชั้นขึ้นชิมภายในครั้งเดียวเข้าไปเต็มคำ 
“....................” พี่ออฟกับเค้กมองผมเหมือนรอลุ้นหวยอย่างนั้น
“อร่อย!” ผมชูส้อมขึ้นเหนือหัวเมื่อรับรู้ได้ถึงรสชาติของเค้กทั้งหมด
“ใช่ไหมล่ะ!!” พี่ออฟกับเค้กชูมือขึ้นทำท่าเดียวกับผมพร้อมกัน  พี่คิวส่ายหัวยิ้มๆ
“สุดยอด..จีเนียส อเมซิ่งมากๆ” ผมพูดเสียงดัง  รสชาติของชีทชั้นล่างสุดแม้จะเป็นชั้นเล็กๆแต่ก็รับรู้ได้ถึงชีทคุณภาพดีที่พี่คิวคงคัดสรรมาอย่างดีเป็นแน่  บวกกับเนื้อของเค้กช็อกโกแลตที่อยู่ชั้นกลางมีรถชาติของไวน์  มันมีรสชาติออกหวานนำและอมเปรี้ยวเล็กน้อย  ซึ่งมันเข้ากันอย่างมากเมื่อตัดกับเนื้อมูสชั้นบนสุดที่มีรสชาติหวานเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเพราะส่วนมากจะอุดมไปด้วยรสชาติจืดและหอมและมันคล้ายกับกลิ่นของวิปปิ้งครีมประมาณนั้น  เมื่อผมได้ทานทั้งหมดพร้อมกันทำให้ทราบว่ามันกลับลงตัวอย่างไม่น่าเชื่อทีเดียว
“ว่าแต่ว่า ไวน์ของอะไรเหรอครับพี่คิว..แล้ว มูสด้านบนนี่ทำจากอะไรบ้างเหรอครับ” ผมถามออกไปด้วยความตื่นเต้น
“บอกไปมันก็ไม่แพงน่ะสิ” พี่คิวยักคิ้วตอบ
“ง่ะ” ผมนั่งลงอย่างเดิม
“ขี้งกเนอะ” เค้กยิ้มให้ผมเหมือนให้ผมเห็นดีเห็นงามด้วย 
“จะเอากลับไปบ้านบ้างก็ได้นะ ส่วนที่จะให้ลูกค้าชิมแบ่งไว้แล้วน่ะ” พี่คิวบอก
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มตอบในทันที
“เค้กถ่ายรูปให้พี่หน่อยสิ” ผมยื่นโทรศัพท์มือถือให้เค้กพร้อมกับเลื่อนจานเค้กมาใกล้  ผมโน้มตัวไปใกล้มากขึ้นก่อนที่เค้กจะนับหนึ่งถึงสามเพื่อกดถ่าย  ผมถ่ายรูปให้พี่ออฟด้วยเพราะพี่ออฟบอกว่าจะเอารูปกับเค้กด้วยเหมือนกัน 
“พี่คิวฮะ” ผมเรียก  พี่คิวเหลือบมามอง
“ถ่ายพี่คิว กับเค้กนี่แล้วก็กัสด้วยได้ไหมครับ” ทำพยายามทำเสียงให้นุ่มที่สุดเพราะผมอยากได้ภาพจริงๆ  ปกติถ้าไม่รวมระหว่างที่เราไปออกทริปด้วยกัน  หรือตอนที่มีนิตยสารมาถ่ายที่ร้านแล้วพี่ฟ้าจับให้ทุกคนในร้านถ่ายด้วยกัน  หรืออาจจะมีภาพตอนทีเผลอหลุดมาบ้าง  ผมก็จะไม่ค่อยมีรูปร่วมกันพี่คิวเท่าไหร่หรอกครับ  ที่จริงแล้ว..ผมปลื้มพี่เขามาก  ตลอดมาผมก็อยากมีภาพสบายๆระหว่างผมกับเชฟบ้างอะไรบ้าง..เอาไว้อวดคนอื่นด้วยนะครับ (^0^)
“หมื่นนึง” พี่คิวบอกก่อนจะก้มลงอ่านหนังสือต่อเหมือนไม่สนใจผม
“อ่ะ..” ผมหุบยิ้ม  จ้องมองพี่คิวอย่างมีความหวัง  ทุกคนต่างเงียบเหมือนรอการตัดสินใจจากพี่คิว  เมื่อทุกคนเงียบไปครู่หนึ่ง  ผมเองที่เอาแต่จ้องพี่คิวตาปริบๆทำให้พี่คิวต้องละสายตาจากหนังสือมามองหน้าผมอีกครั้ง
“พี่ไม่ได้ใจอ่อนกับสายตาอะไรแบบนั้นหรอกนะ หึ” พี่คิวเบะปากยิ้มเล็กน้อย  ผมหน้างอลงอย่างหมดความหวัง
“ขี้งกอย่างที่เค้กว่าจริงๆด้วยแฮะ” ผมบ่นพึมพำ  พี่คิวอมยิ้ม  ผมลุกขึ้นยืนอย่างไม่สนใจว่าพี่คิวจะว่าอย่างไร  เพราะผมเห็นว่าวันนี้พี่คิวอารมณ์ดีแถมยังอยู่นอกเวลางานด้วยพี่คิวคงจะไม่ว่าอะไรผม  ผมจึงเดินไปตรงที่พี่คิวนั่งอยู่แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆพี่คิวซะเลย  เค้กรู้งานดันจานเค้กที่วางอยู่กลางโต๊ะมาวางไว้ตรงหน้าระหว่างผมกับพี่คิว  พี่คิวละสายตาจากหนังสือและหัวเราะอย่างอ่อนใจกับผม  ก่อนจะหันมามองหน้าผม  ผมทำหน้าตาอย่างขอไปทีตอบให้กับพี่เขา
“รูปเดียวนะฮะ” ผมยิ้มบอกก่อนจะยกจานเค้กมาถือไว้ด้วย
“งั้นครั้งนี้ถือเป็นบุญคุณนะ” พี่คิวพูดบอก  ผมทำปากจู๋ตอบให้ก่อนจะหันไปมองกล้องที่เค้กถืออยู่อีกมุมโต๊ะหนึ่ง
“นับสามนะครับ” เค้กบอก  ผมพยักหน้าและเก๊กหน้ายิ้มกว้างในทันที  ส่วนพี่คิวก็ยอมมองกล้องด้วยเช่นกัน
“หนึ่ง สอง..สาม”
“ขอบคุณครับ” ผมผงกหัวให้พี่คิว  พี่คิวส่ายหัวเล็กน้อย  ผมรีบลุกจากเก้าอี้และตรงกลับไปนั่งที่เดิมเพื่อจะไปดูรูปที่เพิ่งถ่ายไปเมื่อกี้นี้
“แล้ววันนี้จะอยู่ต่อรึเปล่า” พี่ออฟถาม
“ไม่ล่ะครับ วันนี้ป๊าจะพาคนรู้จักมาบ้านน่ะ..ต้องรีบกลับไปสะสาง” ผมบอก  ผมทราบมาจากพี่เกตุเมื่อไม่นานมานี้ว่าพ่อวางแผนไว้ว่าวันนี้พ่อจะพาเพื่อนพ่อกับลูกสาวของเพื่อนพ่อมาที่บ้านเพื่อมาพบกับพี่ก้อง  แต่พ่อพยายามปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับไม่ให้ผมรู้  ผมเองก็เพิ่งทราบเหมือนกัน
“สะสางทำไมอ่ะครับ ต้องกลับไปต้อนรับสิถึงจะถูก” เค้กขมวดคิ้ว
“ใช้คำว่าสะสางน่ะถูกแล้วเค้ก ป๊าพี่น่ะชอบทำเรื่องไม่เป็นเรื่องตลอด” ผมเบะปากบอก
“งั้น..กัสเอาเค้กกลับสองชิ้นนะครับ” ผมยิ้มกว้างบอกทุกคน
“อะไรอ่ะ เค้กได้เอากลับแค่ชิ้นเดียวเอง” เค้กหน้างอทันที
“ก็เค้กเป็นแฟนพี่คิวหนิ ให้ทำเมื่อไหร่ก็ได้..จริงป่ะพี่ออฟ” ผมได้ทีจึงพูดแกล้งและหันไปยักคิ้วให้พี่ออฟ  พี่ออฟยิ้มกว้าง  พี่คิวเหลือบหันมามองหน้าเค้กซึ่งตอนนี้เค้กหน้าแดงไปทั้งหน้าแล้วละครับ  ในห้องเงียบลงเมื่อทั้งผม  พี่ออฟและพี่คิวไม่มีใครยอมเอ่ยพูดอะไรก่อนเลย  ตอนนี้เค้กนั่งตัวตรงหลังตรงอย่างกับไม้กระดาน  ท่าทางของเค้กทำผมเกือบกลั้นขำเอาไว้ไม่ได้แถมยังกลอกตาไปมาเหมือนกำลังหาทางออกให้กับตัวเองอยู่
“เค้กไปทำงานดีกว่าครับ” เค้กพูดเสียงอย่างกับหุ่นยนต์แล้วอยู่ๆก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปเลย
“หึ..ฮ่าๆๆ แกไปแกล้งเค้กมัน” พี่ออฟหันมาว่าผมแต่กลับหัวเราะซะดังลั่น
“ก็มันตลกอ่ะ” ผมพูดไปขำไป
“วันนี้พี่คิวจะอยู่ที่นี่เหรอครับ” ผมถาม
“ใช่..อาไม่เข้าน่ะ พี่จะรอบัญชีของเมื่อวาน” พี่คิวตอบแต่ไม่ได้หันมามองหน้าผมสักนิดเดียว  แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ  ผมโคตรจะชินอะไรแบบนี้ซะแล้วล่ะ
“งั้นกัสไปก่อนนะครับ” ผมบอกพร้อมกับลุกขึ้น  หยิบกล่องทัพเพอร์แวร์ที่เตรียมมาจากที่บ้านเปิดออกและนำเค้กเข้าไปเรียงในกล่องทีละชิ้นอย่างระมัดระวัง
“โชคดี” พี่ออฟบอก  ระหว่างที่ผมจัดเค้กอยู่พี่คิวกำลังนั่งอ่านหนังสือ  ส่วนพี่ออฟก็นั่งทานเค้กต่อ
“เสร็จละ..ไปละฮะ หวัดดีครับ หวัดดีครับ” ผมยกมือไหว้พี่ทั้งสองคน  พี่คิวกับพี่ออฟพยักหน้าตอบ  วันนี้ผมให้คนขับรถมาส่งและรอรับกลับบ้านด้วยเพราะจะได้สะดวกในการเดินทาง  ที่ผมมาก็เพื่อมาชิมเค้กเท่านั้นเลยกะว่าจะกลับบ้านทันทีถ้าชิมเสร็จเพราะผมมีการบ้านต้องสะสางอีกเยอะแยะไปหมด  รวมไปถึงเรื่องของพี่ก้องและพ่อด้วยด้วย..

= = = = = = = =

ณ  บ้านเกริกเกียรติไกร..
“กลับมาเร็วจังค่ะคุณกัส พี่นึกว่าจะกลับช้ากว่านี่เสียอีก” พี่นัน  แม่บ้านคนสนิทของผมรีบมาต้อนรับผมในทันทีที่เห็นรถจอดที่หน้าบ้าน  ผมจ้องหน้าพี่นันเขม็งจนพี่เขาก้มหน้าหนี
“มีอะไรงั้นเหรอครับ” ผมถามพร้อมกับเหลือบมองไปที่ลานจอดรถด้านข้าง  และก็พบรถยนต์คันแปลกตา
“เอ่อ..คือ” พี่นันอ้ำอึ้ง
“เพื่อนป๊ามาแล้วสินะฮะ” ผมยิ้ม  พี่นันพยักหน้าและยิ้มแหยตอบ
“เฮ้อ..ป๊านี่จริงๆเลยนะ ต้องให้กัสออกโรงตลอด” ผมพูดปัดอย่างทีเล่นทีจริง
“คุณกัสคะ พี่ว่าอย่าเลยดีกว่านะคะ” พี่นันพูดเตือน  เธอรู้ดีว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่เพราะพี่นันเป็นแม่บ้านที่ผมค่อนข้างสนิท  เธอจะคอยปรึกษาผมในหลายๆเรื่อง  ด้วยอายุที่ไล่เลี่ยกันจึงทำให้เราสนิทกันมากกว่าแม่บ้านคนอื่นๆนะครับ
“จิ ไม่ได้หรอกครับ” ผมบอกพร้อมกับยื่นกล่องทัพเพอร์แวร์ให้พี่นัน
“ช่วยเก็บนี่ให้กัสด้วยนะครับ” ผมบอก
“ได้ค่ะ”
“แล้ว..อยู่ไหน ห้องรับแขกเหรอครับ” ผมถามถึง
“ค่ะ เพิ่งเริ่มคุยกันได้เมื่อกี้นี้เองค่ะ” พี่นันตอบ
“โอเคฮะ” ผมยิ้มพร้อมกับเดินตรงดิ่งไปที่ห้องรับแขกทันที  เมื่อเดินไปถึงห้องผมก็แอบหยุดอยู่ที่หน้าห้องเพื่อดูสถานการณ์ก่อน  พ่อ  แม่  พี่เกตุและพี่ก้องนั่งอยู่ในนั้น  ตรงข้ามมีผู้หญิงกับผู้ชายมีอายุนั่งอยู่พร้อมกับผู้หญิงสาวอีกคน  ผมมองสำรวจเธอ  หน้าตาเธอดูดี  เป็นคนหน้าตาดีแต่ไม่ถึงกับจะสามารถใช้คำว่า “สวย” ได้  หน้าตาก็ไม่ได้ขี้เหร่แต่ก็ไม่ได้มีเสน่ห์น่าดึงดูดอะไรมากนัก  ผิวที่ขาวมากของเธอยิ่งทำให้หน้าตาที่ไม่มีอะไรเด่นเลยนั่นดูจืดมากขึ้นกว่าเก่า  แต่ก็ต้องยอมรับนะครับว่าเธอแต่งตัวได้เข้ากับหุ่นและกาลเทศะดีมาก  รวมไปถึงแบรนต์การใช้เสื้อผ้าและกระเป๋าก็พอมีรสนิยมพอสมควร
“ยังไงก็ให้หนุ่มสาวเค้าไปทานข้าวโดยที่ไม่มีพวกเราบ้างก็ดีนะ ตาก้องว่ายังไงล่ะ” เพื่อนของพ่อถาม
“ได้อยู่แล้วล่ะ” พ่อตอบ  พี่ก้องได้แต่ยิ้มแหย
“ดูเหมาะสมกันดีเลยนะคะคุณ” ภรรยาของเพื่อนพ่อพูดเปราะ  เธอยิ้มมองพี่ก้องทีและมองไปที่ลูกสาวของเธอที  แม่ผมนั่งยิ้มอย่างเดียวก็คงเพราะต้องทำไปตามมารยาทละครับ  เรื่องนี้แม่ผมเก่งอยู่แล้ว
“น้องจบจากอังกฤษมาหมาดๆแบบนี้ จะเริ่มทำงานเลยรึเปล่าคะ” พี่เกตุถาม
“อ่อ..ยังหรอกค่ะ ช่วงนี้ก็คงจะพักผ่อนสักพัก วางแผนไว้ว่าจะเรียนต่อปริญญาโทน่ะค่ะ” เธอยิ้มหวานตอบ
“อ่าว แล้วอย่างนี้จะไม่มีผลกับการคบหากับตาก้องรึไงพี่ยุทธ” พ่อพูดอย่างเป็นกังวล
“ไม่หรอกน่า ยิ่งดีกันใหญ่ถ้าได้หมั้นรึแต่งงานกันก่อนที่ยัยเจินจะไปเรียนต่อ” เพื่อนพ่อยิ้มกว้าง
“งั้นก็ดีเลย ไงก้อง..ว่างั้นไหมล่ะ” พ่อตบไหล่พี่ก้องสองสามที  เป็นคำพูดเชิงถามที่ไม่ต้องการคำตอบปฏิเสธอย่างไรอย่างนั้น  พี่ก้องที่นั่งตัวตรงหลังตรงอย่างปกติแต่การนั่งครั้งนี้กลับแข็งทื่อต่างจากทุกที  ใบหน้าที่ยิ้มเหมือนไม่รู้จะทำอย่างไรนั่นสามารถทำให้ร่างกายของพี่ก้องดูห่อเหี่ยวไปถนัด


ก๊อก  ๆ  ๆ


“สวัสดีครับทุ๊กคนนนนน~” ผมยิ้มแป้นแล้นเดินเข้าไปในห้องหลังจากที่เคาะห้องเป็นการเรียกร้องความสนใจ  สีหน้าของพ่อตะลึงอย่างเห็นได้ชัด
“สวัสดีครับคุณลุงคุณป้า แหม..ไม่นึกเลยว่าจะมาเร็วอย่างนี้นะครับ” ผมยกมือไหว้  พี่ก้องกับพี่เกตุเบิกตาโพรง  แม่มองหน้าผมเหมือนจับผิดว่าผมกำลังต้องการจะทำอะไรต่อจากนี้
“เอ่อ..” เพื่อนของพ่อมองหน้าผมอย่างสงสัย  แน่ล่ะครับว่าผมกับคุณลุงคุณป้าไม่เคยพบปะกันมาก่อนหรอก
“นี่ลูกชายคนเล็กผมเองครับพี่” พ่อแนะนำ
“ผมชื่อกัสครับ ชื่อจริงนลักษ์..เป็นลูกคนเล็กของตระกูลเกริกเกียรติไกรครับ เรียนอยู่มหาวิทยาลัยY คณะมนุษยศาสตร์  สาขาภาษาอังกฤษเพื่อธุรกิจครับผม” ผมโค้งตัวให้  พอเงยหน้าขึ้นมาในห้องก็เงียบกริบทันที
“ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะครับ เชิญนั่งครับ..เชิญๆ” ผมผายมือให้อย่างทีเล่นทีจริงก่อนจะเดินไปนั่งลงที่โซฟาตัวข้างๆกับพี่เกตุ  พี่ก้องถลึงตาใส่ผม  แต่ผมก็ยิ้มสยามตอบให้ทุกคน
“เอ่อ แล้วไม่ทราบว่า..นี่มาทำไมกันเหรอครับ” ผมถามขึ้นหน้าตาย
“เอ่อ มา..มา” เพื่อนของคุณพ่อพยายามตอบอย่างตะกุกตะกัก
“ไอ้กัส” พี่กัดฟันพูดปรามผม
“มาเยี่ยมคุณป๊าสินะครับ ป๊ากัสเนี่ยป่วยออดๆแอดๆตลอดเลย..แย่จังเลยนะครับคุณป๊าเนี่ย” ผมพูดพร้อมกับพยักพเยิดหน้าไปทางพ่ออีกด้วย
“เปล่าไม่ใช่หรอกจ้ะ..ป้าเนี่ยพาลูกสาวมาเจอกับพี่ชายของหนูน่ะ” ภรรยาเพื่อนของคุณพ่อพูดขึ้น
“อ่าว!..ได้ไงอ่ะครับ” ผมกระแทกเสียงดัง
“มาเจอได้ยังไงอ่ะครับ นี่คุณป้าไม่ทราบหรอกเหรอครับว่าพี่ชายของผมเนี่ยมีคนรักอยู่แล้ว” ผมพูดเสียงดังและเริ่มรู้สึกสนุกเมื่อเห็นทุกคนต่างหน้าเหรอหรากันไปหมด
“ไม่ใช่นะครับ ไม่ใช่นะพี่ยุทธ” พ่อรีบพูดแก้ทันที
“ไม่ใช่ได้ยังไงครับป๊า พี่ก้องมีคนรักอยู่แล้ว..แล้วพี่คนนี้นี่มาเพื่ออะไรกันครับ” ผมพูดหันไปทางพ่อก่อนพร้อมกับชี้มือไปที่ผู้หญิงสาวลูกของเพื่อนพ่อด้วย
“พี่ไม่ทราบหรอกเหรอครับ” ผมหันไปยิ้มถามลูกสาวของเพื่อนพ่อ  เธอหน้าเสียในทันที 
“นั่นสิ” ผมยักไหล่อย่างไม่แคร์
“จะไปทราบได้ยังไง ป๊าคงปิดบังอีกแล้วสินะ..ป๊ากัสทำอย่างนี้ตลอดแหละครับ เวลาที่อยากได้อะไรที่ต้องการ แต่ว่านะครับ..ต้องขอโทษคุณลุงคุณป้าด้วยถ้าจะบอกว่าพี่ชายของผมมีคนรักอยู่แล้ว” ผมย้ำพูด
“จ..จริงเหรอตาก้อง” เพื่อนพ่อหันไปถามพี่ก้องในทันที
“เอ่อ จ..จริงครับ” พี่ก้องเหลือบมามองผมนิดหน่อยก่อนจะตอบออกไป
“อ่าว ไหนแกบอกว่าลูกชายแกโสดไง” เพื่อนพ่อขึ้นเสียง
“ก็มัน..” พ่ออ้ำอึ้ง  หันมาถลึงตาใส่ผมใหญ่ 
“ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะครับคุณลุงคุณป้า” ผมรีบยกมือไหว้เล่นไปตามน้ำ  พี่เกตุเองก็ทำตามผมด้วย
“เธอคนนั้นมันเป็นใครกัน” เพื่อนของพ่อขึ้นเสียงเหมือนไม่ชอบใจ  หน้าของเขาดูเกรี้ยวโกรธอย่างออกอาการอย่างเห็นได้ชัด
“เหมาะสมแน่นอนครับ เหมาะสมมากด้วย” ผมพูดและไม่ยิ้มอีก  ทุกคนเงียบลง
“ลูกสาวคนเล็กของตระกูลอภิเลิศทรัพย์ ถ้าคุณลุงกับคุณป้าไม่รู้จัก..แต่ก็น่าจะรู้จักนะครับ” ผมเบะปากพูด  ดูจากลักษณะของภรรยาของเพื่อนคุณพ่อและลูกสาวแล้วน่าจะชอบออกงานสังคมอยู่พอสมควร  สังเกตได้จากเพชรที่อยู่บนตัวของเธอ
“................” เพื่อนของพ่อหน้าเสียง  ในห้องเงียบสนิทอีกครั้ง
“คุณ ยัยเจิน..กลับ!”
“พี่ยุทธครับ” พ่อลุกลี้ลุกลนเดินตามเพื่อนพ่อออกไป
“แฮ่ๆๆ” ผมหัวเราะแหยๆทันทีเมื่อแม่  พี่ก้องและพี่เกตุหันมาจ้องมาที่ผมเขม็ง
“ก็มันอดไม่ได้นี่ครับ แต่ว่าพี่ก้องก็มีคนที่ชอบอยู่แล้วจริงๆนี่..ใช่ไหมล่ะฮะพี่ก้อง” ผมรีบหาตัวช่วยในทันที
“อย่างที่น้องว่าเหรอ” แม่ทำหน้าดุใส่
“เอ่อ..จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ” พี่ก้องตอบเหมือนกลัวอารมณ์ของแม่
“ผมก็ชอบน้องเค้าจริงๆ”
“แล้วน้องเค้ารู้รึยังล่ะ” แม่ถาม  พี่ก้องส่ายหัวตอบ
“เรื่องอื่นนี่เก่งทุกเรื่องเลยนะ พอมาเรื่องผู้หญิงทีไร..โง่ งี่เง่ายิ่งกว่ากระบือเสียอีก” แม่ส่ายหัวทำท่าไม่สบอารมณ์ลูกชายของตน
“คุณแม่ครับ” พี่ก้องเรียกเสียงยานคาง
“ไอ้กัส!” ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงพ่อตะคอก  ผมเหลือบมองพ่อตาโต
“ก..กัส เอ่อ กัส” ผมอ้ำอึ้ง  ทั้งพี่ก้อง  แม่และพี่เกตุหันหน้าหนีผมกันหมดซะอย่างนั้น
“ก็พี่ก้องชอบน้องสาวพี่เซ็นจริงๆนะฮะ” ผมลุกขึ้นและรีบอธิบายให้พ่อฟังในทันที  พ่อชะงักไปครู่หนึ่ง
“เรื่องจริง” แม่ย้ำเสียงเข้ม  แหม..ช่วยลูกบ้างก็เป็น
“ป๊าก็ให้โอกาสพี่ก้องหน่อยไม่ได้เหรอครับ แค่ครั้งนี้..ครั้งสุดท้ายก็ได้” ผมพูดเสียงเบา  ถ้าพ่อโกรธผมขึ้นมาจริงๆผมเองก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงเหมือนกัน
“นะครับป๊า” พี่ก้องลุกขึ้นยืน  พ่อเงียบไปสักครู่อย่างใช้ความคิด
“เฮ้อ!” พ่อถอนหายใจแรง  มือกุมหน้าเหมือนเหนื่อยต่อผมเลยอ่ะครับ
“ก็ได้..ครั้งนี้ฉันจะให้โอกาสแก” พ่อชี้หน้าพี่ก้อง
“ถ้าภายในสองถึงสามเดือน แกไม่พาหนูคนนั้นมาพบฉันที่บ้าน..ฉันจะให้แกแต่งงานกับหนูเจินจริงๆ ไม่มีข้อแม้อะไรอีก” พ่อพูด  พี่ก้องอึ้งได้แต่อ้าปากค้างไป
“แล้วแกอย่าคิดว่าแกจะเอาใครมาโกหกฉันด้วยล่ะ เพราะฉันน่ะ..เคยเจอหนูซีแล้ว” พ่อว่า  ผมอ้าปากค้างบ้างเมื่อรู้เช่นนั้น  เพราะผมเองก็ไม่ทราบมาก่อนเลยว่าพ่อเคยพบพี่ซีตัวจริงด้วย  ผมคิดว่าพ่อเห็นแต่รูปของพี่ซีที่ผมเคยถ่ายด้วยกันเท่านั้น
“ป..ป๊าเคยเห็นได้ไง” ผมถามออกไป
“มันเรื่องของแกรึไง” พ่อหันมาว่าใส่
“แล้วอีกอย่าง..แกสองคนต้องไปขอโทษลุงยุทธ แล้วอธิบายให้เค้าฟังด้วยตัวแกเองซะ” พ่อว่าเสียงเข้ม
“ได้ครับ” พี่ก้องรีบรับปากในทันที
“ไม่ไป! กัสไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อย” ผมยักไหล่อย่างไม่สนใจและไม่คิดจะอยู่รอฟังพ่อบ่น  ผมก็รีบวิ่งออกมาจากห้องรับแขกในทันที
“คุณกัสคะ” พี่นันวิ่งมาหาหน้าตาเหรอหรา
“โอเคแล้วครับ ไม่ต้องห่วง” ผมรีบทำมือและยิ้มกว้างให้
“โถ่..คุณก็” พี่นันถอนหายใจแรง
“หึ กัสขึ้นไปทำการบ้านก่อนนะครับ” ผมยิ้มบอก
“ค่ะ เดี๋ยวพี่นำของว่างขึ้นไปให้นะคะ” เธอยิ้ม
“ขอบคุณฮะ” ผมบอกก่อนจะเดินขึ้นมาที่ห้องนอนเพื่อทำการบ้านและรายงานที่ได้รับมอบหมายอีกมากมายที่ต้องเสร็จให้ทันภายในอาทิตย์หน้า

= = = = = = = =

[เบบี้]

วันอาทิตย์  ณ ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
วันนี้ผมมีเวรที่ร้านตั้งแต่เช้า  ร้านจะเปิดเก้าโมงเช้าเป็นต้นไป  ผมจึงมาถึงร้านตั้งแต่แปดโมง  เมื่อมาถึงก็พบกับรถของพี่คิว  พี่เซ็นและพี่หมีจอดอยู่ที่ลานจอดรถหลังร้านแล้ว  พี่คิวกับพี่เซ็นคงมาเริ่มทำงานตั้งแต่หกโมงเช้าได้แล้วละมังครับ  ถ้าเป็นวันอาทิตย์พี่เขาทั้งสองคนจะมาเช้ากว่าใครทั้งหมด 
วันนี้จะเรียกว่าอากาศดีก็คงจะไม่ใช่  ดูจากแดดยามเช้าที่แรงขนาดนี้ตอนบ่ายคงไม่ต้องพูดถึงว่ามันจะร้อนระอุขนาดไหน  แต่เมื่อเข้ามาในตัวบริเวณร้านก็เย็นอย่างไม่น่าเชื่อ  ที่ได้อากาศบริสุทธิ์แบบนี้คงเพราะรอบตัวร้านเรามีแต่ต้นไม้และดอกไม้เต็มไปหมดนี่ละครับ เมื่อผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยก็ออกมาช่วยพี่หมีจัดโต๊ะภายในร้าน  กลิ่นหอมของแป้งและเนยลอยมาเตะจมูก  เชฟสองคนที่อยู่ในครัวคงกำลังวุ่นกับการเตรียมเมนูสำหรับวันนี้เป็นแน่
“มาแล้วจ้า” พี่ซีเดินเข้ามาพร้อมกับสวมชุดพนักงานเรียบร้อยแล้ว
“ดีครับ” ผมยิ้มทัก 
“ไอ้ออฟขอเข้าบ่ายนะวันนี้น่ะ บอสเลยขอให้เค้กมาช่วยตอนเช้า..นี่ไม่รู้ว่าเค้กจะมาเช้าหรือมาบ่าย อาทิตย์ที่แล้วคนเยอะหัวหมุนไปหมด มันใช่เวลามาหยุดงานกันไหม” พี่หมีบ่นยาว  คิ้วขมวดเป็นโบ  บทถ้าวันไหนพี่หมีเอ่ยปากบ่นละก็แสดงว่าพี่เขาก็เหลืออดจะทนนะครับ
“อากาศยามเช้ากับวิวาลดี้นี่เข้ากั๊นเข้ากัน..แต่กลับมีคนหงุดหงิดแต่เช้าแฮะ” ผมหันไปมองพี่คิวที่เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับพูดแซวพี่หมี
“หึ..เวลาหงุดหงิด จะโมซาร์ส บีโธเฟนหรือวิวัลดีก็คงจะไม่ได้ช่วยอะไรผมหรอกครับ” พี่หมีย้อนตอบพร้อมกับยิ้มน้อยๆให้พี่คิว
“นั่นสินะ” พี่คิวเบะปาก
“กัสรดน้ำต้นไม้รึยัง” พี่คิวถาม
“รดแล้วฮะ เอ่อ..วันนี้คุณลุงจะมาทำสวนใช่ไหมครับ” ผมถามถึงลุงโก๋คนทำสวนของบ้านพี่คิวที่จะคอยมาดูสวนที่ร้านเราให้เป็นระยะ
“ใช่ ถ้ามีอะไรตรงไหนก็บอกลุงได้เลยนะ” พี่คิวบอก
“ซีตรวจเช็คเคาร์เตอร์แล้วก็คอยดูลูกค้าอยู่หน้าร้านไปก่อนนะ ส่วนกัสเข้าไปช่วยเซ็นหน่อย” พี่คิวสั่ง
“ฮะ” ผมพยักหน้าตอบทำเหมือนไม่มีอะไรในใจ  ที่จริงแล้ว..คำพูดต่อต้านมีเต็มไปหมด
“ส่วนหมีเข้ามาคุยกับฉันหน่อย เอ่อ..เอาสมุดบันทึกเข้ามาด้วยนะ” พี่คิวสั่ง
“ได้ครับ” พี่หมีพยักหน้า
“ท..ทำไมเร็วกว่ากำหนดล่ะฮะ ยังไม่สิ้นเดือนเลย” ผมพูดอย่างรู้ทันว่าพี่คิวเรียกพี่หมีเข้าไปทำอะไร  คงจะเรียกเข้าไปคุยเรื่องพฤติกรรมของพนักงาน  เกี่ยวกับพฤติกรรมภายในหนึ่งเดือนที่ผ่านมาของแต่ละคนอย่างแน่นอน
“หึ แย่จังแฮะ” พี่คิวยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผม
“นั่นสิ แย่จัง” พี่ซีหน้าเสีย  พี่หมีและพี่คิวอมยิ้มน้อยๆแต่ผมกับพี่ซีหน้าเสียไปแล้ว
“กัส คืนนี้กัสอยู่จนเลิกงานได้เลยนะฮะคุณเชฟ” ผมรีบบอกด้วยน้ำเสียงมีพลังออกไป  ทั้งที่จริงแล้ววันนี้ผมก็มีเวรทำงานที่นี่จนถึงปิดร้านอยู่แล้ว  แน่ล่ะว่าผมไม่รู้ว่าในสมุดบันทึกของพี่หมีนั้นพี่หมีได้เขียนอะไรลงไปบ้าง  แต่มันค่อนข้างไม่ปกติเท่าไหร่ที่พี่คิวเรียกเข้าไปพบทั้งทั้งที่ยังไม่สิ้นเดือนแบบนี้
“โอ้..I appreciate it” พี่คิวหันมาแสยะยิ้มให้ผมก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานไป
“ห..โหดร้ายอ้า~” ผมร้องครวญครางในทันที
“แง่ง เดือนนี้พี่ขอลาหลายครั้งด้วยอ่ะ” พี่ซีร้องบ้าง
“พี่ซีแค่ลา แต่กัสนี่!” ผมขึ้นเสียงอย่างไม่ชอบใจ  เดือนนี้มันเป็นเดือนมหันตภัยของผมหรืออย่างไรกันนะ
“ฮื้อ พี่คิวอ่ะ แล้วพี่ฟ้าไปไหน..ทำไมต้องเป็นพี่คิวด้วย” ผมอวดครวญ  จะเอาพี่ฟ้า..ผมจะเอาพี่ฟ้าคนเดียว 
“ทำใจเถอะกัส เรามาทำงานกันดีกว่านะ เผื่อมันจะเป็นวันสุดท้ายของเรา” พี่ซีพูดติดตลกหน้าตาย  แต่ผมหน้างอเพราะรู้สึกว่าไม่ตลกด้วย
“หวัดดีครับพี่ๆ” เค้กเดินเข้ามา  ผมกับพี่ซีหันไปมอง
“ชิ” ผมเบะปากให้เค้กเพราะรู้สึกว่าเค้กคงเป็นคนเดียวภายในร้านที่แทบหาข้อบกพร่องในการทำงานไม่เจอ  เค้กมองผมหน้าเหวอ 
“ค..เค้ก ทำอะไรผิดเหรอครับ” เค้กถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“ผิดสิ!” ผมกระแทกเสียง
“ไปทำงานเลยกัส มาแกล้งน้องอยู่ได้” พี่ซีตีไหล่ผมเบาๆ
“ชิ” ผมหันไปเบะปากให้เค้กอีกครั้งก่อนจะเดินตรงเข้ามาในครัว
“พี่คิวให้เข้ามาช่วยครับ” ผมพูดบอกเสียงแข็ง  คนในครัวที่กำลังวุ่นอยู่ชะงัก  พี่เขาเงยหน้าขึ้นมอง
“อ่อ เหรอ” พี่เซ็นเบะปากพูดเท่านั้น  ผมยืนนิ่ง  เหลือบมองไปทางนู้นทีทางนี้ทีเพราะไม่รู้จะเริ่มทำอะไรตรงไหนก่อนดี
“..................” ในห้องครัวเงียบมาก  มีแต่เสียงเพลงคลาสสิกที่คลออยู่เบาๆ  พี่เซ็นไม่ได้พูดอะไร  พี่เขาหยุดทำงานก่อนจะมองมาที่ผม  ผมเองก็มองตอบกลับเล็กน้อย
“เช็คเค้กให้หน่อยแล้วกัน” พี่เซ็นบอก
“ครับ” ผมพยักหน้าตอบ  พี่เซ็นเดินไปหยิบสมุดมายื่นให้ผมก่อนที่พี่เขาจะกลับไปทำงานต่อ  ผมเดินมาตรงเคาร์เตอร์ที่วางเค้กอยู่  ผมเริ่มเช็คที่ขนมปังที่อยู่บนถาดเรียงวางอยู่บนชั้น  ผมเคยชินกับงานแบบนี้เพราะเคยเข้ามาช่วยบ่อยๆ  มันก็ไม่มีอะไรยากแค่เช็คขนมปังให้ถูกต้องตามปริมาณที่พี่เขาเขียนกำกับไว้แล้ว  หลังจากเช็คขนมปังเสร็จก็เช็คเค้กต่อจนทั้งหมดเสร็จเรียบร้อย
“ครบแล้วครับ แต่มีทรีโอเค้กที่เกินมาหนึ่งปอนด์นะฮะ” ผมเอ่ยขึ้นหลังจากที่ต่างฝ่ายต่างเงียบมานาน
“โอเค งั้นช่วยเอาออกไปเรียงใส่ตู้ด้วย..แล้วเค้กมารึยัง” พี่เซ็นถาม
“มาแล้วฮะ” ผมพยักหน้าตอบ
“งั้นก็ไปเรียกให้มาช่วยกัน” พี่เซ็นสั่งอีก
“ครับ” ผมตอบก่อนจะออกมาเรียกเค้กให้มาช่วยกันขนเค้กและขนมปังออกมาเรียงใส่ตู้โชว์  หลังจากจัดทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย  เค้กอาสาจัดตู้และเคาร์เตอร์ด้านหน้าต่อเพราะจะต้องจัดเรียงขนมปังสำหรับวางขายให้ดูสวยงาม  หลังจากนั้นผมก็กลับเข้ามาในครัวอีกครั้ง
“มีอะไรให้ช่วยอีกไหมฮะ” ผมถามพี่เซ็น
“เห็นแป้งที่วางอยู่นั่นไหม” พี่เซ็นถามแต่ไม่ได้เงยหน้ามองหน้าผม
“ครับ” ผมตอบ
“นวดมันซะจนกว่าพี่จะบอกว่าพอ” พี่เซ็นสั่งส่งๆ
“ห๊า” ผมอุทานเพราะผมไม่ชอบนวดแป้ง  มันหนืดๆเหนียวๆแล้วมันก็เมื่อยมืออีกด้วย  เมื่อพี่เซ็นเห็นผมร้องเสียงหลงอย่างนั้น  พี่เขาก็เหลือบขึ้นมองหน้าผมทันที
“หึ..ทำไม รักสบายจริงๆนะ” พี่เซ็นยิ้ม
“เปล่ารักสบายนะครับ” ผมรีบบอก
“แต่แค่..นวด ก็ได้” ผมบ่นก่อนจะลงมือนวดอย่างช่วยไม่ได้
“แรงมีแค่นั้นรึไง” พี่เซ็นว่าเมื่อเห็นว่าผมกำลังทำท่าไม่เอาอ่าว  ผมออกแรงนวดมากขึ้นกว่าเดิมโดยไม่ต่อปากต่อปากต่อคำกับพี่เขากลับไปเพราะกลัวว่าตัวเองจะหมดแรงเสียก่อน  ผมนวดแป้งผ่านไปสิบนาทีก็เริ่มรู้สึกว่าข้อมือของตัวเองหมดแรงจะบีบนวดมันต่อ  พี่เซ็นชำเลืองมองผมเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรผม  ผมเองก็ไม่คิดจะพูดอะไรด้วย  ไม่รู้สิครับ..ก็แค่ไม่มีอารมณ์อยากต่อปากต่อคำอีกแล้วประมาณนั้น 


แกรก~


พี่คิวเดินเข้ามา  เมื่อผมเห็นว่าพี่คิวเดินเข้ามาผมจึงมีพลังออกแรงนวดให้มากกว่าเดิม
“หึ..” พี่เซ็นแสยะหัวเราะมองเจ้าเล่ห์มาที่ผมทีและเหลือบมองไปที่พี่คิวที
“ใครบางคนกำลังทำอะไรเอาหน้าแฮะ” พี่เซ็นพูดลอยๆ  พี่คิวอมยิ้มเหมือนรู้ว่าพี่เซ็นหมายถึงอะไร
“อ่ะ..กัสเปล่านะ” ผมรีบแก้ตัวทันที  รอยยิ้มของพี่เขาทั้งสองคนกำลังปั่นหัวผมจนจะกลายเป็นคนบ้า
“พอได้แล้ว เดี๋ยวพี่ทำเอง” พี่คิวบอกเสียงนุ่ม   ผมยิ้มกว้างเพราะรอคำนี้มานาน 
“ครับ” ผมพยักหน้าก่อนจะรีบเดินไปล้างมือ
“ออกไปช่วยงานข้างนอกเถอะ” พี่คิวบอก  ผมพยักหน้าตอบอีกครั้ง
“เออ..เดี๋ยว” ผมชะงักหันกลับไปมองหน้าพี่คิว
“การประเมินงานน่ะมีอีกตอนสิ้นเดือนนะ ครั้งนี้แค่เรียกไปดูเฉยๆ” พี่คิวยิ้มเล็กน้อย
“ค้าบ” ผมทำหน้าบูดตอบเสียงอ่อนกลับไป  พี่คิวพยักหน้าให้  ผมเดินคอตกออกมาจากห้องครัวเพื่อมาทำหน้าที่ของตนเองต่อ

...............>>>><<<<.................

บอกกล่าวให้ทราบ..

ทางเบบี้เพิ่งได้ตั้งกระทู้หนึ่งในเวปบอร์ดของเบบี้ My Web-board ..เพื่อสำหรับพูดคุย  ติชม  สอบถามหรือแม้กระทั่งใครที่คิดถึงตัวละครในเรื่อง Memorial~ รักแรก รักสุดท้าย  และ  เรื่องสุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิตด้วย  ซึ่งสามารถมาพบปะพูดคุยกันได้ที่กระทู้ Talk with us~ Salim & Met and the Gang และ Talk with us~ Guitar & Khao and the Gang นะคะ ^^ เพราะหลังจากที่เรื่อง~Limited Lovers~จบคงจะไม่ได้เห็นนิยายเรื่องใหม่ของเบบี้อีกนานไม่มีกำหนด  ส่วนใครที่กลัวว่าเรื่อง Memorial~ รักแรก รักสุดท้าย..จะไม่ตีพิมพ์เป็นหนังสือหรือกลัวว่าจะตกข่าวก็ให้เข้าไปอัพเดทข่าวและสอบถามทิ้งไว้ในกระทู้นั้นได้เรื่อยๆเผื่อจะเป็นประโยชน์ต่อคนอ่านท่านอื่นด้วยนะคะ  เพราะเรื่องสลิ่ม&เมตรค่อนข้างยาวมากซึ่งถ้าทำเป็นหนังสือแล้วตอนพิเศษยาวจุใจไม่พอเท่า ต้า&ข้าวหรือชุลมุนวุ่นรัก..เบบี้ก็ไม่อยากทำ  ดังนั้น..เรื่องนี้ค่อนข้างไร้จุดหมายมากๆว่าจะได้เห็นกันเมื่อไหร่  ยังไงก็แล้วแต่เบบี้ก็ได้ตั้งกระทู้ไว้ให้แล้วเผื่อจะหายอาการ "อยาก" และ "คิดถึง" ตัวละครได้บ้างเล็กน้อยถึงปานกลาง ฮ่าๆๆ


บ๊ายบาย
เบบี้..
v
v
v
ที่ชี้แจงไว้ก่อนหน้าค่ะ เผื่อคนอ่านท่านอื่นยังไม่ทราบ

ขอชี้แจงอะไรหน่อยนะคะ..
                 ขอชี้แจงเนื้อหานิดหน่อยค่ะ  เพราะดูเหมือนว่าจะมีคนอ่านบางท่านยังไม่ค่อยเข้าใจในตัวละครที่สื่อออกไปและยังคงคอมเม้นในประโยคเดิมๆซ้ำๆว่า “กัสน่าเบื่อ กัสสับสนมากเกินไป”  ซึ่งมันคล้ายกับว่าที่ผ่านมาเจ็ดตอนเบบี้เขียนอะไรให้ไม่กระจ่างในตัวละครเท่าที่ควร  ดังนั้น..เบบี้ขอบอกไว้ตรงนี้ว่า  แต่ละตอนที่นำมาให้อ่านกันนั้นทุกตอนมีความสำคัญของรายละเอียดตัวละครสอดแทรกอยู่ทั้งหมด  ทั้งนี้ความรู้สึกของกัสตั้งแต่ตอนที่1 มาจนถึงปัจจุบันกัสไม่เคยบอกเลยว่า “สับสน” ต่อความรู้สึกนึกคิดของตนเองที่มีให้กับบุคคลรอบข้าง  และจุดสำคัญของตัวละครที่อยากให้มองให้ละเอียดคือ
-   กัสรู้สึกอย่างไรต่อหมีและเซ็น
-   ใครกันแน่ที่..ไม่ชัดเจน
-   กัสพยายามเข้มแข็งเพราะ..
-   ใครบ้างที่เห็นแก่ตัว ฯลฯ
ซึ่งในตอนที่7 ที่ผ่านมาค่อนข้างบอกความรู้สึกกัสอย่างชัดเจน(มาก)  และคำพูดของฟ้าที่มองทุกคนออกทะลุปุโปร่ง  ประเด็นสำคัญไม่ได้อยู่ที่บอกว่า “ทำตัวไม่มีค่า” ที่ฟ้าพูดอะไรนั่นเลยค่ะ(ขอโทษด้วยที่ต้องพูดถึงข้อมูลตรงนี้เพราะเห็นทุกคนคิดว่ามันเป็นจุดสำคัญของคำพูดของฟ้า)  ทั้งนี้ความกระจ่างที่มากขึ้นก็ต้องรอในตอนต่อไป  ที่จริงนิยายเรื่องนี้มันก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ มันก็แค่นิยายที่เน้นความรู้สึกและสันดานดิบของมนุษย์แต่ละคน..แค่นั้น
ขอบคุณค่ะ
เบบี้..^^

[milkteabeige]

คิดถึงเบบี้สุดๆๆๆ >_< 

[inspirer_bear]

ตอนนี้กัสน่ารักมาก

ไม่มีเรื่องให้กัสต้องเสียใจอีก 555

พี่คิวกับเค้ก แอบมานิดๆ เค้กยังน่ารักเหมือนเดิมเลยย

ขอบคุณค้าบบ