หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[aehJTS]

  ไปไม่เป็นเลยอะ
จะโทษใครก็ไม่ได้ได้แต่ให้กัสสู้ต่อไปนะ


  คะ

[greensnake]

ไม่ว่ามันจะเป็นยังไงต่อไป ขอให้รู้ไว้ว่ามันเกิดจากตัวเราเองนะกัส
เพราะเราเองจะเป็นคนตัดสินใจและเลือกทางของเราเอง
พูดเหมือนทำใจได้ แต่เปล่าเลย ทำไมมันอึดอัดอย่างนี้
ว่าแล้วก็วิ่งไปซบอกพี่หมีดีกว่า
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[THE MIN]

จะเอาพี่หมี ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[ДηοηγМ]

เชียร์พี่เซ็นมาตลอด ตอนนี้ก็ยังเชียร์นะ แต่อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าน้องคงไม่ได้คู่กับพี่เซ็น
ไม่ใช่เพราะพี่เซ็นบอกให้ลืมหรอกนะ เพราะพี่เซ็นเองก็ดูจะชอบน้องไม่น้อยอยู่เหมือนกัน
แต่ความรู้สึกของน้องกัสต่างหากที่คงจะเปลี่ยนไปเพราะเหตุการณ์นี้
และน้องคงจะตัดสินใจได้ว่าอะไรคือความรัก อะไรคือความหลง ใครคือคนที่รัก และใครคือคนที่หลงใหล
พี่หมีคงจะเป็นคนที่ช่วยให้น้องตัดสินใจได้เร็วขึ้น และพี่เซ็น (ที่เราเชียร์) ก็คงจะรู้ตัวและกล้าจะซื่อตรงเมื่อสายเกินไป
เอิ่บบบ เริ่มงงกับคอมเม้นต์ตัวเอง แต่เอาเป็นว่าไม่ว่าเรื่องราวจะเป็นไงก็จะติดตามต่อไป พร้อมทิชชู่ปึกใหญ่ ฮืออออ

ปล. กดบวกให้บี้เผื่อจะช่วยให้สมรรถภาพสูงขึ้น
ปล2 จริงๆ อยากกดลบเพราะเขียนเรื่องที่ทำให้เราอ่านแล้วทึ้งหัวตัวเองไปหลายรอบ 

[RiRi]

พี่เซ็นทำกับกัดแบบนี้อย่ามาเสียได้ มาตามง้อที่หลังล่ะ
จะให้กัสสะบัดบ๊อบใส่ซะให้เข็ด!

 

[ปลาทองสีชมพู]

เซ็นต์ แม่ม โคดๆ เลยหว่ะ
แล้วงัยเนี่ย?? เหมือนจะทำท่ากั๊กนะ
แล้วมาบอกบอกกัสให้ลืม..ใครมันจะไปลืมได้ฟระ..ฮ่วยยย  แล้วยิ่งเป็นคนที่ตัวเองหลงรักด้วยนะ..ลืมกันได้ง่ายรึงัย (คนอ่านอินนะ-o-)

[TanyaPuech]

 

อึดอัดดีแท้    เรื่องนี้ให้อารมณ์สงครามเย็นมาก

[Monkey D lufy]

    พูดไม่ออกบอกไม่ถูก

สู้ๆต่อไปแล้วกันนะน้องกัส

[MiNaTeuk]

สงสารกัสอะ
ไอ้พี่เซ็น 
สงสารพี่หมีอะ 

แถมๆๆๆ ไอ้พี่เซ็น 
 
อ๊าค..................ไอ้พี่เซ็นบร้าๆๆๆๆ

[jaymaza]

สงสารกัส   

สงสารเผื่อพี่หมีตอนรู้เรื่องด้วย 

 

 

[nongrak]

เบื่อกัสทำตัวเอง อยากให้พี่หมีมีแฟน แล้วให้กัสต้องอยู่คนเดียว
จะสมน้ำหน้าให้รู้อยู่ว่าเซ็นไม่เอาตัวเองอยู่แล้วยังทำอีก

[จอมใจมาร]

 ตอนแรกเชียร์พี่หมี แต่ตอนนี้ขอพี่หมีไว้ให้ตัวเองดีกว่า..

กัสดีแต่ทำให้ตัวเองและคนอื่นเจ็บ
ขอให้สมหวังกับพี่เซ็นก็แล้วกัน

[Dadadidie]

สงสารกัสมากกกก

แต่เชื่อว่าพี่เซ็นคงจะมีเหตุผลที่พูดแบบนี้

[phoenixa]

เพิ่งอ่าน คิวเค้ก จบค่ะ
สองวัน สองคืน น่าติดตามการเจริญเติบโตทางความรู้สึกของคู่นี้มาก
เค้กน่ารักมาก คิวก็ร้ายไม่น้อย
แต่ก็ทำให้เราหลงรักคู่รักคู่นี้ซะแล้ว

[gonna.be]

อ่านยังไม่ทันอ่ะ เเต่อยากโพสก่อน อิอิ 
สนุกมากค่ะสามคู่สามรสชาติ >O<

[โน๊อา]

เหอะ เหอะ ถ้าลืมได้อ่ะ ลืมไปนานแล้วเว้ย

[snice_cz]

เป็นตอนที่อ่านแล้วแบบเศร้ามากอ่า ตอนที่เซ็นบอกให้กัสลืมนี่น้ำตาคลออ่า คนมันรักไปแล้วจะลืมได้ยังไง ถ้าคนเราลืมกันง่ายๆ ก็คงไม่ต้องมีใครเจ็บปวดกันแล้วแหละ ใจคนเรายากแท้หยั่งถึง ทำไมเซ็นถึงบอกให้กัสลืม อยากรู้เหตุผลว่าทำไม ดูเหมือนเซ็นก็จะมีใจให้กัสด้วยนะ ถ้าไม่มีใจคงไม่เผลอไผลขนาดถึงขั้นมีอะไรกันหรอก เพราะมันไม่น่าจะเป็นวันไนท์สแตนด์อ่า ไม่ว่าเลือกทางไหนก็ต้องมีคนเจ็บด้วยกันทังนั้น จะเจ็บมากหรือเจ็บน้อยก็อยู่ที่ว่าแต่ละคนให้ใจไปมากขนาดไหน นี่แหละหนอความรัก !!

[nutjung19]

โอ้ยสงสารกัส ทำไมอิพี่เซ็นทำแบบนี้

[phoenixa]

ในที่สุดก็ตามจนทัน ได้เวลานอนสักที (เอิ๊กกกกก)
อ่านไปเรื่อยๆ น่าติดตาม ลุ้นมากๆ อ่ะค่ะ
ไม่ค่อยเข้าใจเซ็นนัก เข้าใจว่าน่าจะมีเหตุผลมากกว่ามั่วไม่เลือกนะ
เพราะเป็นคนรักเพื่อนนี่นา รักคิว ก็น่าจะรักพี่หมีด้วยแหละ
หรือว่าไม่ใช่หว่า
สำหรับพี่หมี ก็เหมือนจะรักกัสนะ แต่ก็เหมือนจะไม่ได้รัก
ดูไม่เยอะแยะ เพ้อพกอะไรเลย สับสนมากกับความรู้สึกของสองคนนี้
แต่ดูจากวิธีการเล่าแล้ว กัสเซ็นแน่ๆ

[wan]

บ้างครั้งคนเรา ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าผิด แต่ก็ยังคงทำลงไปด้วยความรู้สึกหลอกตัวเอง
แต่สุดท้าย ไอ้ที่เจ็บ ก็ตัวเองนี่แหละ  ส่วนความรู้สึกของคนอื่น ก็เป็นแค่ส่วนประกอบของผู้กระทำผิด
+1 ให้เบบี้ ครับ
ปล. อาการหน่วง ๆ กับบทนี้จัง 

[daodome]

อ่านตอนนี้แล้วให้ความรู้สึกเศร้ามากกกก ยิ่งถ้าฟังเพลงคนไม่นาสงสารของ แอน-ธิติมา ด้วยแล้วน้ำตาร่วงแน่เลย

[♫~Eristneth~♪]

พี่หมีน่ารักอะ

[Mura_saki]

มารอ..

[● MaYa~Boy ●]

 แล้วพี่หมีล่ะ

[auw]

 

  พี่หมี พี่เซน ..........

[fahdekkom]

เฮ้อ...สงสารกัสจัง

ไม่น่าเผลอตัวไปเลยนะ

แต่คนมันรักเขาไปแล้วนินะ

คนที่น่าสงสารที่สุดก็คงจะเป็นพี่หมีกับกัสนี่แหละ

รอตอนต่อไปอยู่นะค่ะ

[pansukon226]

ขอบคุณค่ะ

[AgotoZ]

แอบเศร้าอ่ะ สงสารกัส 

[thunchanok1]

กัสไม่น่าพลาดเลย พี่เซ็นทำตัวไม่เหมือนเดิมแล้วอ่ะ
  อ่านตอนนี้ยังไงก็อยากให้พี่เซ็นเป็นพระเอกอยู่ดี ถึงแม้จะทำตัวแย่มากก็เถอะ

[เบบี้]

~7~

หลังเลิกงาน  ณ ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“พี่หมี!” ผมเรียกเมื่อพี่หมีทำท่าจะขึ้นรถของตนไปโดยจะทิ้งผมไว้ตรงนี้  หลังจากเลิกงานพี่หมีก็มีท่าทีแปลกๆ  ก่อนหน้าผมถูกพี่หมีซักไซ้ว่ามีเหตุผลอะไรที่ทำให้ผมเหม่อลอยระหว่างการทำงานซึ่งปกติผมจะไม่ใช่คนแบบนี้  พี่หมีคงไม่สบอารมณ์ที่ผมไม่ยอมปริปากพูดอะไรเลย  ผมพยายามให้ทุกอย่างเป็นปกติแต่พี่หมีกลับพยายามบังคับให้ผมไม่เป็นปกติ  ผมได้แต่บอกว่า “ทุกอย่างปกติดี” และ “ผมไม่ได้เป็นอะไร” แต่พี่หมีไม่ฟังจนกระทั่งพี่เขาหงุดหงิดและบอกผมว่าวันนี้จะไม่ไปส่งผมที่บ้าน  ผมเองก็ไม่ยอมเช่นเดียวกันเพราะผมไม่อยากให้พี่หมีโกรธผมกลับไปทั้งอย่างนี้  ผมตื๊อพี่หมีจนเรามามีปากเสียงกันต่อที่หลังร้านนี่ละครับ
“กัส..พี่ฟ้ากับพี่คิวอยู่ อยากโดนว่ารึไง” พี่หมีหันมาค้อนใส่ผมเป็นเหมือนคำขู่บอกให้ผมเลิกตื๊อซะ  ผมชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินที่พี่หมีว่าอย่างนั้น  วันนี้พี่คิวกับพี่ฟ้ามาตรวจงานตอนเย็นและอยู่รอจนหลังเลิกงาน 
“แต่พี่หมี..โกรธกัสอยู่นี่ฮะ” ผมพูด  น้ำเสียงสั่นจนเกินจะควบคุม  พี่หมีเงียบ  ยืนจ้องหน้าผมเขม็ง
“มีเรื่องอะไรกันรึเปล่า” ผมหันไปมองตามเสียงที่คุ้นหู  พี่เซ็นยืนอยู่ไม่ไกลนัก  ผมรีบหลบตาพี่เขาในทันที
“ไม่ใช่ธุระของพี่” พี่หมีย้อนเสียงเรียบ
“.................” อยู่ๆที่ตรงนี้ก็เงียบสนิท  ใจผมเต้นแรงอย่างกลัวอารมณ์ของพี่หมีที่ค่อนข้างรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
“ใช่ ไม่ใช่ธุระของฉัน..แต่แกกำลังทะเลาะกันในร้าน” พี่เซ็นย้อนเสียงเรียบเช่นเดียวกัน
“ร้องไห้เหรอ” พี่เซ็นหันมาถามผม  ผมปัดมือของพี่เซ็นออกในทันทีที่พี่เขาเอื้อมมือมาจะจับที่แก้ม 
“ช่วยอย่ายุ่งกับกัสจะได้ไหมครับ” อยู่ๆพี่หมีก็เดินเข้ามาใกล้ผมกับพี่เซ็น  ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่หมีอย่างต้องการห้ามปราม  พี่เซ็นอมยิ้มเล็กน้อย
“อย่าบอกนะว่าที่ทะเลาะกันนั่นเพราะพี่น่ะ” พี่เซ็นย้อนถามพี่หมี  ผมเริ่มกลัวใจของทั้งสองคนขึ้นมา  ทั้งที่พี่หมีเองก็ไม่ได้รู้เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับพี่เซ็นแต่ผมก็ยังอดกลัวไม่ได้อยู่ดี
“งั้นพี่จะตอบผมแทนกัสหน่อยได้ไหมล่ะครับ” พี่หมีแสยะยิ้ม
“ว่าวันสงกรานต์ที่พี่หายไปกับกัสน่ะ..ไปไหนกันมา แล้วเกิดอะไรขึ้นบ้าง” พี่หมีพูด  ผมกลืนน้ำลายลงคอและก้มหน้าลง  พี่เซ็นไม่ตอบอะไรเอาแต่เงียบไปสักพักหนึ่ง
“ไม่ใช่ธุระของนายนี่” ใจของผมเต้นแรงขึ้นเมื่อได้ยินพี่เซ็นย้อนประโยคเดียวกันกับที่พี่หมีพูดเมื่อกี้
“บางที เรื่องบางเรื่อง..นายก็ไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้น่ะนะ” พี่เซ็นตอบด้วยน้ำเสียงอะลุ้มอล่วย 


ปึก !!


ผมตกใจเมื่อเห็นว่าอยู่ๆพี่หมีก็ผลักหน้าอกพี่เซ็นอย่างแรงจนอีกฝ่ายเซถอยหลังไป
“เฮ้..อะไรน่ะ” ผมหันไปมองพี่คิวที่เพิ่งเดินออกมา  เมื่อพี่คิวเห็นอย่างนั้นคิ้วของพี่เขาก็ขมวดชนกันเป็นโบ
“ป..เปล่าครับ” ผมรีบพูดแก้สถานการณ์  พี่คิวเดินตรงเข้ามาทางพวกเรา  ทุกคนต่างยืนนิ่ง  พี่เซ็นและพี่หมีจ้องหน้ากันเขม็ง  ผมปาดน้ำตาตัวเองอย่างลวกๆ
“พี่หมี กลับบ้านกันเถอะครับ” ผมเข้าไปจับมือของพี่หมีไว้  มือของผมสั่นจนไม่สามารถควบคุมมันได้  พี่หมียืนนิ่งไม่แม้แต่จะมีปฏิกิริยาโต้ตอบ
“พี่บอกผมมาว่าพี่ทำอะไรกัส” พี่หมีถามเสียงแทบตะคอก  ผมหันกลับไปมองพี่เซ็น  พี่เซ็นเหลือบสายตามามองที่ผมก่อนจะกลับไปจ้องมองพี่หมีเช่นเดิม 
“ฉันเปล่า” พี่เซ็นตอบ
“พี่หมี!” ผมร้องเสียงหลงและพยายามเข้าไปรั้งตัวพี่หมีไม่ให้เข้าไปชกพี่เซ็น  แต่ก็เปล่าประโยชน์  พี่หมีเคยเป็นถึงนักกีฬาเทควันโดของมหาวิทยาลัย  แรงของพี่เขาเยอะเกินไปที่ผมจะสามารถต้านทานได้ไหว


ผลัวะ !!


พี่หมีชกเข้าที่หน้าของพี่เซ็นอย่างแรงจนพี่เซ็นเซล้มไปอีกทาง  ในจังหวะเดียวกันพี่คิวก็เข้ามาห้ามพี่หมีพร้อมกับผลักพี่หมีออกจนพี่หมีเซกลับมาทางผม  พี่เซ็นลุกขึ้นยืนนิ่ง  พี่เขานิ่งมากทีเดียว  นิ่งมากคล้ายกับคนที่ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย
“พี่ทำแบบนี้ได้ยังไง!” พี่หมีพยายามข่มน้ำเสียงของตัวเองไม่ให้กระโชกโฮกฮากไปมากเกินควร  จนกรามของพี่เขาเห็นเด่นชัดขึ้นเป็นสัน
“หยุด..เดี๋ยวนี้” พี่คิวกดน้ำเสียงสั่งแต่น้ำเสียงกลับเย็นและแข็งกร้าว  มือของพี่เขาชี้หน้าพี่หมีอย่างห้ามปราม  พี่หมีหยุดตามที่สั่ง  ใจผมเต้นเร่าๆกลัวอารมณ์ของทั้งสามคน  ที่กลัวมากที่สุดในตอนนี้คงจะเป็นพี่คิวที่ดันเข้ามาเห็นในเวลาที่ไม่ควร  ผมรู้ดีว่าพี่คิวกำลังระงับสติอารมณ์ของตัวเองอยู่  ตาของพี่เขาดุดันจนผมไม่กล้าแม้แต่จะจ้องมองนานๆ  สุดท้ายแล้ว..ผมกลัวว่าพี่หมีหรือว่าผมอาจจะโดนไล่ออกด้วยนะครับ


แกรก~


ทุกคนเหลือบไปมองทางประตูหลังร้าน  พวกพี่ๆในร้านเดินออกมาพร้อมกับพี่ฟ้าพอดี  ทุกคนต่างชะงักเมื่อเห็นสถานการณ์ที่ผิดปกติตรงนี้
“กลับเข้าไปซะ” พี่คิวพูดบอกทุกคน  สีหน้าของทุกคนหน้าเหรอหราแต่ก็เดินกลับเข้าร้านและปิดประตูหลังร้านไป  ตรงนี้เงียบลงอีกครั้ง  ผมไม่แม้แต่จะขยับตัว
“มึงทำ..อย่างที่หมีพูดรึเปล่าเซ็น” พี่คิวถามทั้งที่ไม่ได้หันกลับไปจ้องมองหน้าเพื่อนรักของตน  พี่เซ็นยืนเงียบมากจนพี่คิวคงทนไม่ไหวหันกลับไปจ้องหน้าพี่เซ็นตาขวาง
“ใช่ กูทำ” พี่เซ็นจ้องหน้าพี่คิวก่อนจะพยักหน้าตอบให้


เพี้ย !!


ผมและพี่หมีสะดุ้งตาเบิกโพรงกับภาพตรงหน้า  พี่คิวตบเข้าที่หน้าของพี่เซ็นอย่างแรง  แรงมากจนผมกลัว  น้ำตาของผมไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ ผมรับรู้ได้ว่ามือและตัวของผมสั่นมาก  ทำให้ผมต้องเข้าไปจับแขนพี่หมีไว้อย่างต้องการที่พึ่ง
“อย่า อย่าทำ..พี่เซ็นเลยฮะ” ผมพูดเสียงสั่นและเบามากจนแทบจะกลืนหายเข้าไปในลำคอ  เมื่อเห็นว่าพี่เซ็นเลือดออกมุมปากที่เกิดจากแรงตบของพี่คิว  พี่เซ็นจับที่มุมปากของตนเองเล็กน้อยก่อนจะแสยะยิ้มออกมาและไม่แม้แต่จะต่อว่าอะไร
“................” พี่เซ็นและพี่คิวยืนเงียบ   ต่างฝ่ายต่างจ้องหน้ากันเขม็ง  ผมเห็นเหมือนพี่คิวทิ้งลมหายใจเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าลงเหมือนกำลังคิดอะไรไปสักครู่
“ได้คำตอบแล้ว” พี่คิวหันกลับมาพูดบอกพี่หมีเสียงเรียบ  พี่หมีไม่ตอบและได้แต่หันหน้าหนีพี่คิวไปทางอื่นแทน
“พากัสกลับไปซะ” พี่คิวบอก  พี่หมีคว้ามือผมทำท่าจะหันหลังพาผมเดินออกมา
“เดี๋ยว..” พี่คิวเรียกไว้  พี่เขาทิ้งน้ำเสียงลงไปครู่  ผมและพี่หมีหันกลับไปมอง
“ถ้านอกเวลางาน จะไปฆ่ากันที่ไหนก็ไม่เป็นไร..แต่อย่าให้เห็น ว่ามีปัญหากันในเวลางาน” พี่คิวพูดขึ้น  ผมกอดแขนพี่หมีแน่นขึ้นกว่าเดิมด้วยรู้สึกกลัว  ผมไม่เคยเห็นพี่คิวเป็นแบบนี้บ่อยๆซึ่งผมไม่ชิน  ปกติแล้วพี่คิวจะไม่พูดขึ้นมึงกูกับพี่หมีเลย  และถึงพี่คิวจะพูดกับเซ็นมึงกูอย่างปกติแต่ครั้งนี้กับเป็นการขึ้นมึงกูที่ไม่น่าฟังเอาซะเลยละครับ
“ถ้าคิดว่าทำไม่ได้แน่ ก็ช่วยลาออกไปซะ..เพราะถ้าเรื่องแค่นี้ยังทำไม่ได้ พวกมึงก็ไม่มีคุณสมบัติอะไรที่จำเป็นต้องอยู่ต่อ” ทุกคนต่างยืนนิ่ง  ผมเองแทบอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้  ไม่มีอะไรเลยที่จะสามารถตอบโต้กลับไปได้  ไม่มีอะไรที่ควรพูดแก้ตัวเลยสักอย่างเดียว..
“ส่วนมึง..ไปเจอกันที่บ้านกู” พี่คิวหันไปบอกพี่เซ็น  พี่เซ็นพยักหน้าตอบให้ส่งๆก่อนที่พี่คิวจะเดินกลับเข้าร้านไป  พี่หมีพาผมมาขึ้นรถของตนก่อนจะขับออกมาโดยที่ผมไม่ได้หันกลับไปมองพี่เซ็นอีก 
ระหว่างทางเราต่างฝ่ายต่างเงียบมาตลอด  พี่หมีไม่ได้เอื้อมมือไปเปิดเพลงฟังอย่างเช่นทุกครั้ง  ผมนั่งนิ่ง   ในหัวคิดเวียนไปถึงเรื่องราวมากมาย  รวมไปถึงกำลังคิดว่าจะอธิบายต่อเรื่องราวทั้งหมดกับพี่หมีอย่างไรดี  ผมควรทำยังไงให้พี่เขาหายโกรธ  ผมไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นผมถึงไม่อยากให้พี่หมีรู้เรื่องนี้  สุดท้าย..คนที่ผิดที่สุดคงจะเป็นผมเองละนะครับ

= = = = = = = =

ณ  คอนโดหมี..
ระหว่างทางที่มาที่คอนโด  ผมรู้ดีว่าพี่หมีไม่ได้จะพาผมกลับไปส่งที่บ้านผม  ผมทราบและผมไม่ได้ท้วงอะไรเลย  หลังจากลงมาจากรถพี่หมีก็เดินเข้ามาจับมือผมและพาเดินไปร้านอาหารที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับคอนโด  เป็นร้านอาหารกึ่งผับ  เราจับมือกันแน่นและไม่ได้พูดอะไรถึงเรื่องที่เกิดขึ้นอีก  เมื่อพนักงานหาที่นั่งให้เรา  พี่หมียื่นเมนูให้ผมและส่งสัญญาณเหมือนให้ผมเป็นคนสั่งแทน  ผมสั่งอาหารมาสามสี่อย่างที่เป็นของโปรดของพี่หมีโดยเฉพาะพร้อมกับข้าวสวย  พี่หมีสั่งเบียร์มาดื่ม  ส่วนผมดื่มน้ำโค้กเพราะอารมณ์ที่ไม่คงที่แบบนี้ผมไม่ควรจะดื่มมัน  ระหว่างรออาหารพี่หมีไม่พูดอะไรเลย  เบียร์ที่สั่งมาดื่มก็ไม่ค่อยลดลงมากเท่าไหร่เพราะพี่หมีไม่ค่อยดื่มคงเพราะอารมณ์เดียวกับผมละมัง  เราต่างฝ่ายต่างเงียบจนอาหารมาเสิร์ฟ  ผมตักอาหารให้พี่หมีบ้าง  เราทานอาหารกันอย่างเงียบเชียบจนต่างฝ่ายต่างทานจนอิ่ม  ที่จริงผมควรจะทานอะไรไม่ลง  แต่เปล่า..ผมทานอย่างกับไม่ได้ทานมื้อกลางวันมาก่อนอย่างนั้น  ถึงแม้จะรู้สึกเศร้าแต่ก็ไม่สามารถต้านทานความรู้สึกหิวได้ลงจริงๆ
หลังจากที่ทานอาหารเสร็จเรียบร้อย  พี่หมีจ่ายเงินและเดินจับมือผมข้ามถนนกลับมาที่คอนโดอีกครั้ง  เมื่อกลับมาถึงห้อง..พี่หมีเข้าไปอาบน้ำก่อน  ผมโทรหาพี่เกตุเพราะจะบอกว่าวันนี้ไม่กลับบ้าน  จะนอนค้างที่ห้องของพี่หมี  พี่เกตุรับรู้และรับปากว่าจะบอกพ่อกับแม่ให้  ผมเตรียมเสื้อผ้าสำหรับคืนนี้และพรุ่งนี้เช้าไว้ก่อนเพราะว่าวันพรุ่งนี้ผมมีทำงานที่ร้านตอนบ่าย  ผมเดินไปจัดกระเป๋าของตัวเองก่อนจะเดินไปหยิบน้ำมารินใส่แก้วเตรียมไว้บนหัวเตียงเพราะพี่หมีจะทำอย่างนี้เป็นประจำ  ผมถอดเสื้อผ้าออกเตรียมตัวอาบน้ำต่อจากพี่หมี  ไม่นานพี่หมีก็อาบน้ำเสร็จ  เมื่อพี่หมีเดินออกมาจากห้องน้ำ  พี่เขายิ้มให้ผมเพียงนิดเดียวก็เดินไปแต่งตัว  ผมจึงเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำบ้าง..
หลังจากที่ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยออกมาก็เห็นพี่หมีนั่งทำงานโดยมีโน้ตบุ๊กนั่งอยู่บนเตียง  ผมเดินไปนั่งลงที่เตียงข้างๆพี่เขา  พี่หมียื่นรีโมทมาให้ผมเหมือนกับบอกผมว่า “เปลี่ยนช่องได้ตามสบาย” ผมรับมาก่อนจะกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อย
“มีงานมาใหม่เหรอฮะ” ผมถามขึ้น  ไม่ทราบว่านี่เป็นประโยคที่เท่าไหร่ที่เราได้พูดคุยกันหลังจากเกิดเรื่อง  น่าจะประโยคที่สี่หรือห้าได้ละมั้งครับ
“เปล่า..เคลียร์งานเก่าน่ะ ลูกค้าให้แก้งานนิดหน่อย” พี่หมียิ้มตอบ 
“ครับ” ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ  เหลือบไปมองนาฬิกาที่หัวเตียงเกือบจะสี่ทุ่มครึ่งแล้ว  ผมเอนตัวลงพิงหมอนและดูโทรทัศน์อย่างเงียบๆ  เหลือบไปมองพี่หมีบ้างเป็นระยะ  เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง  พี่หมีปิดโน้ตบุ๊กลง  ผมเลื่อนตัวลงนอนลงเรื่อยๆ  พี่หมีหันมายิ้มให้ก่อนจะปิดไฟห้องและไฟที่หัวเตียง 
“ปิดเลยไหม” ผมถามถึงโทรทัศน์ที่เปิดอยู่
“จะดูต่อไหมล่ะ ดูต่อก็ได้ครับ” พี่หมีตอบ
“นอนละฮะ” ผมตอบและกดปิดโทรทัศน์ก่อนจะนำรีโมทไปวางไว้บนหัวเตียง  ผมนอนตะแคงหันหน้าไปทางพี่หมี  พี่หมีเองก็ทำเช่นเดียวกัน  เราต่างฝ่ายต่างนอนมองหน้ากันและยิ้มให้กันเล็กน้อย  ท่ามกลางความเงียบ  พี่หมีเขยิบตัวเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น  ผมยังคงนอนนิ่งด้วยทั้งหมดทั้งมวลผมรู้สึกไว้ใจพี่หมีมาก  พี่หมีเข้ามากอดผมไปทั้งตัวทำให้หน้าของผมซุกเข้าไปที่หน้าอกของพี่เขา  และรับรู้ถึงกลิ่นของกันและกัน  พี่หมีเงียบมากทั้งยังคงนอนกอดผมอยู่อย่างนี้และลูบผมของผมอย่างเบามือ
“ขอโทษนะฮะ” ผมพูดขึ้น
“พี่ต่างหากละครับที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษ” พี่หมีย้อนตอบ
“ทั้งๆที่พี่บอกไม่ให้กัสล้ำเส้นแท้ๆ” ผมนอนฟังและไม่ได้ตอบอะไร
“แต่คนที่ล้ำเส้นกลับเป็นพี่เอง” พี่หมีพูดเสริม  ผมโอบแขนเข้าไปกอดตัวพี่หมีบ้างเพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกสบายใจ  ถึงปากพี่หมีจะบอกว่าไม่อยากให้ผมล้ำเส้น  ซึ่งผมเองก็พยายามเหมือนกันที่จะไม่ล้ำเส้นพื้นที่ส่วนตัวของพี่หมี  ที่จริงแล้วการที่พี่หมีมารู้สึกผิดอย่างนี้ผมไม่เคยคิดมากหรือคิดอยากจะต่อว่าพี่เขาเลยแม้แต่นิดเดียว  พี่หมีจะล้ำเส้นพื้นที่ส่วนตัวของผมก็ได้ผมจะไม่ต่อว่าอะไรทั้งนั้นเพราะผมรู้ดีว่าพี่หมีหวังดีเสมอ  ถ้าพี่หมีหงุดหงิดหรือจะว่าอะไรผม  ผมก็จะมองมุมกลับว่าถ้าผมเป็นพี่หมีผมก็คงจะทำอย่างนั้นเช่นกัน  เหมือนกับที่ผมเองที่เป็นห่วงพี่เขามาก  เพราะพี่เขาเป็นพี่คนสำคัญ..เมื่อเป็นห่วงผมก็มักจะล้ำเส้นอยู่บ่อยครั้ง
“ถ้าพี่ไม่คาดคั้นด้วยความอยากรู้..กัสก็คงจะไม่ร้องไห้” อีกฝ่ายบอก
“หึ เปล่าหรอกครับ..กัสร้องเพราะกลัวพี่คิวจะไล่ออกต่างหากล่ะ” ผมพูดติดตลกด้วยไม่อยากให้บรรยากาศตึงเครียดเกินไป  พี่หมีหัวเราะตอบในลำคอ
“หลับเถอะนะ นอนซะ” อีกฝ่ายพูดไปมือก็ยังคงลูบหัวผมไม่หยุด  น้ำตาของผมที่เอ่อล้นอยู่ก็ไหลลงในทันที  ผมขยับหัวเล็กน้อยเพื่อที่จะไม่ให้น้ำตาไปเปื้อนเสื้อของพี่หมีเข้า  ผมไม่ได้สูดน้ำมูกหรือแม้แต่จะปัดน้ำตาทิ้งเพราะผมไม่อยากให้พี่เขารู้  ผมนอนนำมือลูบหลังอีกฝ่ายไปพลางเช่นเดียวกันกับที่พี่เขานำมือลูบหัวผมอยู่
“ฝันดีนะครับ” พี่หมีบอก
“ฮะ” ผมตอบก่อนจะหลับตาลงช้าๆ..

= = = = = = = =