หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[KaniSui]

จิตเมตากรุณาและการทำความดี มันส่งผลให้ได้เข้าใกล้รักแท้เร็วขึ้นรึป่าวนะ? คึคึ
ชอบจังเลย เวลาทั้งคู่คุยกัน งุ้งงิ้งๆๆๆ เข้าใจอารมณ์พี่ฟ้าแซวเลยอ่า

พี่คิวพี่ฝัน ฮึกกกกกก จิ้นไปไกลปวดใจแทนน้องเค้กไปล่ะเบบี้จ๋า
 

[greensnake]

เค้กนี่ให้บรรยากาศน้องเล็กของบ้านเลยนะ
นั่งมองพี่ๆคุยกัน เหมือนเด็กตัวเล็กๆ น่ารัก
แต่พี่คิวดูเหมือนจะมีพัฒนาการจากตอนแรกๆ
ประโยคที่คุยกับเค้กเริ่มยาวขึ้นและเยอะขึ้นด้วย
แต่จะออกไปแนวเถียงกันซะมากกว่า 
คบกับเค้กนี่ดีนะชวนไปทำบุญตลอดๆ ดีจัง
พี่คิวเลยได้ทำอะไรหลายอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน
นี่ก็ชวนกันไปสอนคนตาบอดอีก จะเป็นยังไงน้า
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
บวกเป็ดค่ะ

[เบบี้]

~24~

วันเสาร์ ณ ร้านคิวปิดเบเกอรี่เฮ้าส์..
“คิวปิดเค้กครับ” ผมนำเค้กมาเสิร์ฟให้เพื่อนตัวดีสองคน  วันนี้แก้วและพีทพากันมาลองชิมอาหารที่ร้านเพราะอยากเห็นการทำงานของผม  และที่แน่นอนกว่านั้นคือพวกมันอยากมาดูการตกแต่งภายในของร้านนะครับ
“ขอบคุณค่า” แก้วยิ้มกว้าง
“เป็นเพื่อนพนักงานอย่างนี้ลดยี่สิบเปอร์เซ็นต์รึเปล่าคะ” แก้วถามทีเล่นทีจริง
“คงต้องหักจากเงินเดือนเพื่อนแล้วล่ะ” ผมหัวเราะ
“จานตั้งเกือบสี่ร้อยแน่ะ มีอยู่นิดเดียวเอง” แก้วบ่นไม่เลิก  แต่มันก็มีอยู่นิดเดียวอย่างที่แก้วว่าจริงๆนั่นแหละครับ  ไม่รู้คนรวยเขากินความสวยแทนความอิ่มรึยังไงไม่ทราบ
“พีทเลี้ยงสิ” ผมบอก
“เออ เลี้ยงก็ได้..” พีทยิ้ม  ผมยิ้มมองทั้งสองคน  หลายครั้งผมอดนึกไม่ได้ว่าอยากให้สองคนนี้รักกัน  ผมหมายถึงถ้าพีทหยุดเจ้าชู้ได้สักทีน่ะนะครับ
“เชิญตามสบายนะ ต้องไปทำงานต่อ” ผมบอกเพื่อนทั้งสองคน
“เฮ้อ..ลายมือพี่หมีนี่นะ” พี่กัสบ่นขึ้น  คิ้วของพี่กัสชนเข้าหากัน  ตายังคงจับจ้องอยู่ที่กระดาษ
“บ่นอะไร” พี่หมีเดินเข้ามาตีหัวพี่กัสเบาๆ
“ลายมือพี่นี่เขียนให้คนอื่นอ่านออกหน่อยได้ไหมฮะ” พี่กัสว่า
“ก็อ่านออกหนิ..ไหนเค้ก ลองอ่านดิ” พี่หมีเถียง  หยิบกระดาษจากมือพี่กัสมายื่นให้ผมด้วย
“ค..เครป เค..เครปเค้ก เอ่อ..” ผมพยายามเพ่งอ่านให้ออกแต่อย่างที่พี่กัสว่า  ลายมือของพี่หมีอ่านยากมากพอๆกับเชฟใหญ่ทั้งสองคน
“เครปเค้กแฟนตาซีคาราเมล กับไอซ์เวียนนา ลาเต้แค่เนี้ย” พี่หมีส่ายหัวว่าเสียงสูง
“โหย” ผมกับพี่กัสประท้วงเสียงพร้อมกัน
“เป็นเด็กเป็นเล็ก ผู้ใหญ่ทำอะไรมีสิทธิ์ว่ารึไง” พี่หมีทำหน้าดุ
“คนในครัวก็ดุ คนข้างนอกก็ดุ..เบื่อจริงๆเลย” พี่กัสบ่นหน้างอ
“หึ ลองให้เค้กเข้าไปดิ..ไม่บ่นหรอก” พี่หมีแซว  วันนี้เป็นเวรทำงานของพี่เซ็นนะครับ  ส่วนพี่คิวกลับบ้านไปตั้งแต่เก้าโมงเช้าแล้ว
“พี่ก็ว่าไป” ผมปัด
“จริงซิ..งั้นเค้กเอาออร์เดอร์ไปส่งแทนเลยนะ ส่วนพี่จะเสิร์ฟ ดูลูกค้าเอง” พี่กัสสั่ง  ทำหน้าเชิดเดินหนีไปอย่างไม่ฟังความคิดจากผมเลย
“ซวยเค้กเลยไง” ผมมองหน้าพี่หมีอย่างยอมความ  ในมือถือกระดาษออร์เดอร์อยู่ด้วย
“หึ..ยินดีด้วย” พี่หมีตบไหล่ผมเบาๆ  ผมส่ายหัว  เดินนำออร์เดอร์เข้าไปในครัว
“ฮัมมิ่งเบิร์ดแฟนตาซีเซตสองหนึ่งที่ครับ” ผมบอก  พี่เซ็นหันมาก่อนจะเลิกคิ้วอย่างสงสัยและเริ่มยิ้มให้ผมหลังจากนั้น
“เอ่อ ลูกค้าบอกว่า..ขอเปลี่ยนจากช็อกโกแลตกับบูลเบอรี่เป็นคาราเมลกับช็อกโกแลตแทนนะฮะ” ผมบอก
“แล้วก็..เครปเค้กแฟนตาซีคาราเมลอีกหนึ่งที่ด้วยครับ”
“ครับ” พี่เซ็นยิ้ม  เป็นรอยยิ้มที่แสนธรรมดาแต่สายตาของพี่เซ็นกลับไม่ธรรมดาเอาซะเลย
“ไปนะครับ”
“หึ..มีแต่คนชอบหนีพี่แฮะ แล้วไอ้ตัวเล็กนั่นไปไหน” พี่เซ็นถาม
“ถ้าพี่หมายถึงพี่กัสละก็ งอนหนีไปแล้ว..บอกว่าจะไม่ขอเข้ามาอีก” ผมตอบ
“งั้นเหรอ” พี่เซ็นเบะปากพยักหน้างึกงัก
“ฝากบอกด้วยนะว่า อย่าคืนคำล่ะ” พี่เซ็นพูด  ผมได้แต่ยิ้ม  เดินออกจากห้องครัวมาทำงานต่อ
วันนี้ผมมีเวรทำงานถึงห้าโมงเย็น  ตอนแรกว่าจะกลับพร้อมพี่ฟ้า  แต่อยากกลับไปกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากับแม่มากกว่าผมจึงต้องขอตัวกลับบ้านมาก่อน 

= = = = = = = =

ตื๊ด  ๆ   ๆ..


“เค้ก..โทรศัพท์น่ะลูก” แม่เรียก
“ค้าบ” ผมตะโกนตอบ  วางมีดที่กำลังปลอกเปลือกแอปเปิ้ลลงบนจานและรีบวิ่งออกมาจากครัวเพื่อมารับโทรศัพท์

สายเข้า --  พี่คิวปิด -*- สุดโหด

“สวัสดีครับ” ผมทักปลายสาย
“ตกลงพรุ่งนี้ไปกี่โมง” พี่คิวถามยิงเข้าประเด็นทันที
“ไม่บอก” ผมตอบเสียงกวนเพราะถ้าผมไม่กวนผมก็จะไม่ชนะ  พี่คิวเงียบไป  ใจผมเริ่มเต้นตุบๆต่อมๆเพราะกลัวใจพี่เขาขึ้นมา
“กี่โมง” พี่คิวย้ำถามเสียงเข้ม
“ก็ถ้าพี่รับปากว่าจะไปแท็กซี่” ผมยังทำใจดีสู้เสือไม่เลิก
“โอเค ถ้านายออกเงิน”
“ด้ายยยยยยยย..” ผมลากเสียงยาว
“หึ..” ผมกับพี่คิวแสยะหัวเราะพร้อมกัน  หัวเราะของผมคือได้ชัยชนะในครั้งนี้  แต่พี่คิวหัวเราะทำไมน่ะ (-_--)
“งั้นพรุ่งนี้สิบเอ็ดโมงผมไปหาพี่ที่บ้านก็แล้วกัน แล้วเราค่อยออกเดินทาง”
“โอเค งั้นเท่านี้ล่ะ” พี่คิวบอก
“ฝันดีครับ” ผมยิ้ม
“ขอบใจ” พี่คิวตอบด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้นเหมือนรู้ว่าที่ผมพูดไปเมื่อกี้นั้นกำลังแกล้งพี่เขาอยู่
“ยินดีครับผม” ผมยังกวนไม่เลิก  จนพี่คิวตัดสายโทรศัพท์ไปในที่สุด..

= = = = = = = =

เช้าวันรุ่งขึ้น  ณ  บ้านเมธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์..


ติงต๊อง~~


“มาแล้วค่า” พี่เขียววิ่งตรงมาที่ประตูรั้วในทันที
“สวัสดีครับ” ผมยิ้มทัก
“สวัสดีค่ะคุณเค้ก เชิญค่ะ” พี่เขียวยิ้มพร้อมเปิดประตูให้ผมเข้าไป  พี่เขียวเดินนำผมเข้าไปในบ้าน  พาผมตรงเข้าไปที่ห้องหนังสือของบ้าน
“ขอโทษค่ะคุณคิว คุณเค้กมาแล้วค่ะ”
“ขอบคุณครับ” พี่คิวบอก 
“ไปยังครับ” ผมถาม  พี่คิวไม่ตอบ  ปิดหนังสือที่กำลังอ่านอยู่ลงและเดินนำมันไปเสียบที่ชั้นวางหนังสือด้วยท่าทางผู้ดีเหลือเกิน
“อะไร” พี่คิวถาม  ตาของพี่เขาจ้องมาที่ถุงผ้าใบเก่งของผม 
“อาหาร ขนม” ผมบอก  วันนี้ผมเตรียมข้าวกล่องมาด้วย  และเตรียมขนมมาให้น้องแพนด้วยนะครับ
“พี่ทานข้าวกลางวันรึยังครับ” ผมถาม
“ยัง” พี่คิวตอบ
“แล้วก็ไม่บอก ฉันคิดว่าเราจะออกไปกินด้วยกันก่อนไป”
“โทษที..ผมคิดว่าพี่จะกินที่นี่ไปนี่นา ผมก็เตรียมมาอย่างนั้นเอง..อยากเอาไปกินที่นั่น สวนที่นั่นสวย ร่มรื่นดี..ผมชอบ” ผมสาธยาย  การเตรียมอาหารในครั้งนี้ผมได้วางแผนไว้แล้ว  เพราะเรานัดกับน้องแพนไว้ประมาณบ่ายโมงครึ่ง  ผมมาหาพี่คิวตอนสิบเอ็ดโมง  กว่าจะไปถึงที่มูลนิธิช่วยคนตาบอดก็ยังคงเหลือเวลาให้ผมได้ทานข้าวกลางวันบ้างนิดหน่อย
“พี่กินกับผมก็ได้นะ ผมเอามาเยอะเลย” ผมชูถุงยักคิ้วให้พี่คิว
“หรือพี่จะกินก่อนก็ได้นะ ผมนั่งรอได้” ผมบอกด้วยความเกรงใจ  ผมผิดเองเพราะผมดันไม่บอกพี่เขาไว้ก่อนล่วงหน้า
“งั้นแป๊บ” พี่คิวพูดส่งๆ  เดินตรงไปทางที่จะไปครัวด้านหลังบ้าน  ผมเข้ามานั่งในห้องหนังสืออย่างถือวิสาสะ  สักพักพี่คิวเดินกลับมาพร้อมกับถุงผ้าของตัวเอง
“ไป” สงสัยคำพูดที่ออกมาจากปากของพี่เขาแต่ละคำคงมีค่ามาก  พูดซะสั้น  ห้วนทุกคำสิให้ตาย..
“ค้าบ” ผมตอบเสียงยานคาง  ลุกเดินตามพี่คิวออกไปนอกบ้าน 
“เชิญครับ” ผมยิ้มพูดพร้อมกับผายมือ  พี่คิวมองเหล่ผมเหมือนไม่พอใจแต่ก็เดินตามผมออกมาจากบ้าน  ผมทำหน้าที่เป็นไกด์ที่ดี  โบกรถแท็กซี่และต่อแท็กซี่ให้เรียบร้อย
“ไปมูลนิธิช่วยคนตาบอด แถวถนน...........อ่ะครับ” ผมบอก  แท็กซี่พยักหน้ารับ  ผมเปิดประตูให้พี่คิวขึ้นไปก่อน  คิวหันมามองหน้าผมเหมือนบอกว่า “ไม่อยากขึ้น” ประมาณนั้น
“ขึ้นไปซิครับ” ผมทำหน้าบูดสั่งบ้าง
“ฮื้ม” พี่คิวถอนหายใจ  ส่ายหัวเซ็งๆและขึ้นไปนั่งแท็กซี่ไปอย่างจำใจ 
“หึ..” ผมหัวเราะ  พี่คิวส่ายหัวหันหน้ามองออกไปที่นอกหน้าต่าง  นั่งเงียบตลอดทางจนถึงมูลนิธิ
“เป็นไง..” ผมถาม  เราสองคนลงจากรถแท็กซี่มาเรียบร้อยแล้ว
“มันดีมากเลยล่ะ” พี่คิวกัดฟันตอบ
“หึหึ พี่นี่ก็..นั่งๆไปเถอะครับ อุดหนุนคนยากจนไง” ผมเดินนำเข้าไปในตัวมูลนิธิ
“นั่งบ่อยเหรอ” พี่เขาถาม
“ก็ไม่บ่อย เปลือง..ส่วนมากขึ้นรถเมล์” ผมตอบ
“รถเมล์” พี่คิวเบะปาก
“พี่เคยอยู่ต่างประเทศไม่ใช่เหรอ เค้กเคยได้ยินเค้าพูดกันว่าอยู่เมืองนอกก็ต้องขึ้นรถเมล์..แล้วพี่ไม่ขึ้นเหรอ” ผมถามอย่างสงสัย
“ส่วนมากเดิน” พี่คิวตอบ
“แต่ก็ขึ้นบ้าง..อยู่ที่นั่นฉันก็มีรถใช้” พี่คิวพูดต่ออีกและเงียบไปหนึ่งอึดใจ
“แต่มันไม่เหมือนในไทย น่าจะอย่างนั้น..ฉันก็ไม่เคยขึ้นรถเมล์ที่ไทยเหมือนกัน” พี่เขาขยายความอีก
“งั้นวันหลังเดี๋ยวผมพาขึ้น” ผมยิ้มบอกอย่างเต็มใจ
“ขอบใจ แต่เอาความหวังดีนั่นกองไว้ที่เดิมเถอะนะ” ถ้าผมฆ่าเจ้านายนี่ผิดไหมนะ!
“เสียมารยาทชะมัด” ผมว่า
“ทางนี้ครับ” ผมบอก  เดินนำไปที่โต๊ะไม้หินอ่อนโต๊ะประจำตรงสนามเด็กเล่น  โต๊ะนี้เป็นโต๊ะประจำของผมเลยละครับ
“แล้ว..เด็กที่ว่าล่ะ” พี่คิวถาม  ตาก็มองสำรวจไปทั่วบริเวณ
“นัดไว้บ่ายโมงครึ่ง น้องไปเรียนพิเศษน่ะ..เดี๋ยวก็คงมา” ผมตอบ  พี่คิวไม่พูดอะไรต่อ  พี่เขาหยิบกล่องอาหารของพี่เขาออกมาจากถุงผ้า  ผมเองจัดการหยิบปิ่นโตของผมออกมาเตรียมพร้อมด้วย
“................” ผมนั่งเงียบ  ตาค้างมองอาหารของพี่คิว  แล้วก็ต้องเหลือบมามองที่อาหารของตัวเอง  พี่คิวเข้าครัวไปแค่ประมาณสิบห้านาที  ไหงถึงมีอาหารเลิศหรูอลังการขนาดนี้มาได้นะ  อาหารของเราดูบ้านๆไปถนัดเลยอ่ะ
“พี่ไม่ได้ทำเองใช่ไหม ผมรู้หรอก..เข้าไปแป๊บเดียวเอง จะได้อาหารแบบนี้ออกมาได้ยังไงกัน” ผมเหน็บ
“หึ..อยากกินก็ว่ามาสิ” พี่คิวหัวเราะอย่างรู้ทัน
“ม..ไม่ได้ อยากกินสักหน่อย” ผมว่ากลับ  อายอ่ะ..โดนจับไต๋ได้  บ้าจริง..คำพูดเรามันหมายความว่าเราอยากทานรึไงกัน  พี่คิวจ้องมาที่อาหารของผมเงียบๆอย่างสำรวจ
“อะไรครับ” ผมถาม  หน้าตาไม่น่าไว้ใจเลยอีตาคนนี้..
“ทำเองเหรอ” ถามซะเสียงห้วนเชียว  ชอบว่าคนอื่นไม่มีมารยาท  ตัวเองไม่มีมารยาทเข้าขั้นมาตรฐานเลยมั้ง
“ใช่” ผมเชิดหน้าอย่างภูมิใจ
“นี่ผัดหมี่ซั่ว นี่ไข่หวาน..แล้วนี่ก็ไส้กรอกพันเบคอน โหย..สุดยอด” ผมยิ้มบรรยายอาหารของตัวเอง
“ไร้สาระ” ง่ะ..
“แล้วนี่อะไร” พี่คิวชี้ไปที่อาหารหวานของผม
“ขนมฝักบัวไง พี่ไม่รู้จักเหรอฮะ” ผมตกใจ  มองพี่คิวตาโต
“ฮึ..” พี่คิวส่ายหัว
“ส่วนนี่ก็ขนมถั่วแปบ พี่ไม่รู้จักเหรอเนี้ย..พระเจ้า!” ผมขึ้นเสียงสูงแกล้งบ้าง
“ปัญญาอ่อน” พี่คิวว่าหน้านิ่ง
“ฉันผิดด้วยรึไง ทีนายยังไม่รู้จักอาหารของฉันเลย” พี่คิวย้อนหน้าตาย  ไม่น่าพูดเลยตรู  ขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ ToT
“ก็พี่เป็นคนไทยนะครับ ส่วนนี่มันก็อาหารไทย” ผมกัดฟันเถียง
“ฉันเรียนนานาชาติมาตั้งแต่เด็กน่ะ”
“งั้นผิดที่ผมซินะ” ผมทำหน้าหน่าย  พี่คิวยักคิ้วแทนคำตอบประมาณว่า “เออ มึงนั่นแหละผิด”
“งั้น..ลองกินดูไหมครับ ลองสิลอง..” ผมรีบหยิบกล่องใส่ขนมมาวางตรงหน้าพี่คิวชวนให้พี่คิวลองเพราะผมภูมิใจในอาหารไทยมากที่สุดแล้วละครับ
“นี่สูตรเก่าแก่ของบ้านผมเลยนะ แม่ทำไปทำบุญเมื่อเช้าน่ะ ผมก็เลยเอามาเผื่อให้น้องแพนด้วย” ผมบอก  เอาช้อนตักยื่นให้พี่คิว
“กินสิครับ” ผมยื่นช้อนให้  พี่คิวรับช้อนแล้วทานถั่วแปบเข้าไป  หลังจากนั้นผมจ้องหน้าพี่เขาเขม็ง  พี่คิวเคี้ยวอย่างตั้งใจ
“ดี..หนิ เอิ่ม..แปลกๆดี” พี่คิวพยักหน้าบอก
“แล้วป้านิดไม่เคยทำอาหารไทยให้กินเหรอฮะ”
“ก็ถ้าเป็นขนมส่วนมากก็จะเป็นลอดช่อง ขนมใส่ไส้ ขนมเทียน ขนมน้ำดอกไม้ อะไรประมาณนั้น”
“งั้นวันหลังเดี๋ยวผมเอาไปฝาก บ้านผมชอบทำขนมไทยน่ะ..พี่กินเลย ไม่เป็นไร ผมกลับไปกินที่บ้านได้” ผมบอก  หยิบช้อนส้อมเตรียมกินผัดหมี่ซั่วของตัวเอง  แต่กลับอดใจให้ไม่หันไปมองอาหารของพี่คิวไม่ได้  พี่คิวเหลือบตามามองหน้าผมเหมือนอ่านอะไรผมออก
“นายกำลังทำหน้าเหมือนอาหารตรงหน้าเป็นเพชรรึอะไรประมาณนั้น ถ้าจะกินก็กินไป..มามองหน้าฉันทำไม”
“ก็..กินได้ไหมล่ะครับ” ผมยิ้ม  เขินอ่ะ
“เชิญตามสบาย” พี่คิวเลื่อนกล่องทัพเพอร์แวร์ของตัวเองมาให้ใกล้ผมมากขึ้น 
“นี่สลัดเบคอน ส่วนนี่พิซซ่าหน้าอะไรสักอย่าง..” ผมชี้ทายอาหารของพี่คิว
“และนี่สปาเก็ตตี้แซลมอล” ผมอวดรู้
“ฉลาดขึ้นนี่” พี่คิวแสยะยิ้ม
“หมายความว่าไงฮะ”
“ก็ตามที่พูด” พี่คิวยักคิ้วอีก  ผมแลบลิ้นใส่  ไม่อยากเถียงต่อเพราะอาหารตรงหน้าล่อตาล่อใจผมมาก  เรานั่งทานอาหารกัน  ผมทานอาหารของพี่คิวบ้างแต่ก็ไม่ได้ทานเยอะเพราะเกรงใจ  พี่คิวทานอาหารที่นำมาจนหมด  พอผมทานอาหารของผมเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ต่อด้วยขนมหวานที่เตรียมมา  พี่คิวทานขนมฝักบัวไปตั้งสามชิ้นด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย..สงสัยคงจะชอบมาก
“เช็ดมือด้วย” พี่คิวสั่งทันที
“รู้แล้วล่ะน่า” ผมบ่น
“เด็กพวกนี้ใครดูแล” พี่คิวถามขึ้น  ระหว่างที่เราทานอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว  เรานั่งเหม่อมองวิวทิวทัศน์ไปเรื่อย
“ส่วนหนึ่งก็ของรัฐ” ผมตอบ
“แล้วนายจะสอนหนังสือยังไง”
“ก็สอนปกติ..เราก็ต้องอ่านให้น้องฟัง อธิบายให้ฟัง”
“แล้วเค้าเรียนยังไง ในเมื่อตาบอด” พี่คิวยิงคำถามไม่หยุด
“น้องก็จะเรียนโรงเรียนปกตินั่นแหละครับ แต่น้องทำการบ้านเองไม่ได้น่ะ..น้องก็จะมาที่นี่ จะมีอาสาสมัครมาช่วยทำให้ ช่วยสอน อ่านให้ฟัง..น้องเค้าก็ต้องเอากลับไปให้ที่บ้านช่วยอ่านให้ฟังอีกที” ผมอธิบาย  แล้วเท้าแขนมองหน้าพี่คิว  พี่คิวเหม่อ  ตามองกวาดไปไกล
“แล้วพี่ล่ะ ทำไมถึงอยากมา” ผมถามบ้าง
“...............” พี่เขาเงียบนิ่งไป
“ก็ไม่มีไรพิเศษ อยากเห็น..อยากรู้”
“ฉันได้ข่าวว่านายเด็กทุนไม่ใช่รึไง แล้วเอาเวลาที่ไหนมาทำเรื่องพวกนี้กัน..เรื่องที่ร้านอีก” พี่คิวหันกลับมา
“ก็มีเวลา ถ้าต้องการจะมีอะนะ” ผมยิ้มตอบส่งๆ
“จะว่าตัวเองเก่งงั้นซิ”
“ก็มันแน่อยู่ละ” ผมย้อนยิ้มๆ
“พี่จะไว้ผมยาวอีกไหม” ผมถามด้วยความอยากรู้
“ไม่รู้ ไอ้อานั่นไม่ยอมให้ไว้” พี่คิวตอบพร้อมทำหน้าเซ็งเล็กน้อย
“แล้วหนวดนี่ล่ะ” ผมถามถึงอีก  หลังจากที่พี่คิวเคยได้ให้สัมภาษณ์หนังสือนิตยสารในครั้งนั้น  ดูเหมือนพี่เขาจะกลับมาไว้หนวดบ้างเป็นระยะๆ  บางครั้งมันจะขึ้นมารำไร  พอวันถัดมามันก็หายไปจากหน้าของพี่เขาอีก
“ขี้เกียจโกน” พี่คิวตอบ
“ขี้เกียจโกน งั้นแสดงว่าไม่ได้อยากไว้ ที่ไว้เพราะขี้เกียจโกน” ผมขมวดคิ้ว
“หึ..” พี่คิวหัวเราะ
“เอ่อ เย็นนี้บอสนายบอกให้กลับไปกินข้าวเย็นที่บ้านด้วย..บังคับ” พี่คิวทำหน้าเอือม
“เป็นบ้าอะไรไม่รู้ชอบให้คนอื่นมากินข้าวที่บ้าน” พี่คิวบ่นหน้านิ่วคิ้วขมวด  คำพูดเหมือนไม่ได้กลัวว่าผมจะรู้สึกไม่ดีเลยแต่ก็ไม่เป็นไรหรอกครับ  ผมค่อนข้างจะชินเสียแล้วล่ะ
“เค้กคนอื่นที่ไหน” ผมว่าติดตลก
“หึ” พี่คิวหัวเราะอีกครั้ง
“มานู่นแล้ว” ผมชี้น้องแพนที่กำลังเดินมา
“น้องแพน ทางนี้” ผมตะโกนบอก  รีบลุกไปรับน้องแพนมาที่โต๊ะ
“สวัสดีค่ะพี่เค้ก” น้องแพนยกมือไหว้
“สวัสดีครับ เป็นไงเนี้ยทำไมวันนี้มาสาย”
“วันนี้ครูเลิกช้าอ่ะค่ะ ขอโทษด้วย” น้องแพนบอก  ผมหยิบกระเป๋าเป้ของน้องแพนวางลงบนโต๊ะให้ด้วย
“วันนี้พี่พาเพื่อนมาด้วย ชื่อพี่คิว..” ผมแนะนำ
“สวัสดีค่ะพี่คิว” น้องแพนยิ้มพร้อมกับยกมือไหว้พี่คิวทั้งทั้งที่มองไม่เห็น
“ค..ครับ” พี่คิวเงอะงะยกมือไหว้เหมือนไม่รู้จะทำตัวยังไง 
“กินข้าวมารึยัง แม่พี่ทำขนมฝักบัวกับถั่วแปบมาฝากด้วยนะ เอากลับไปฝากที่บ้านด้วย” ผมบอก
“ขอบคุณค่ะ แพนกินมาแล้ว..พี่เค้กกินมารึยังคะ”
“พี่ก็กินแล้ว ไหน..มีการบ้านอะไรบ้าง” ผมถาม  น้องแพนนั่งลงก่อนจะรูดซิบเปิดกระเป๋าเป้ของตัวเอง
“มีเยอะแยะไปหมดเลย ครูสั่งอะไรนักหนาก็ไม่รู้อ่ะ” น้องแพนบ่น  หยิบหนังสือเรียนออกมา
“พี่เค้กดูให้แพนหน่อย นี่วิชาอะไรเหรอคะ” น้องแพนถาม  ผมหยิบหนังสือขึ้นมาดู
“สังคม”
“ใช่ๆ มีใบงานสังคม..แล้วก็มีภาษาอังกฤษ พี่เค้กดูให้แพนหน่อย อันนี้ใช่ภาษาอังกฤษไหมคะ” น้องแพนพูดพร้อมกับหยิบหนังสืออีกเล่มออกมาด้วย
“อันนี้คณิตศาสตร์ครับ” ผมตอบ
“งั้นเล่มนี้ใช่ไหมคะ” น้องแพนหยิบอีกเล่มออกมา
“อืม อันนี้ภาษาอังกฤษ” ผมบอกและหยิบมาวางไว้
“วันนี้มีคณิตศาสตร์ แต่คณิตศาสตร์แพนทำไปบ้างแล้ว เหลือภาษาอังกฤษกับสังคม..เยอะด้วยอ่ะพี่เค้ก” น้องแพนร้องเสียงหลง
“เดี๋ยวพี่ช่วยทำ” ผมหัวเราะเพราะน้ำเสียงของน้องแพนเหมือนต้องการบอกผมว่า “ไม่ไหวแล้วค่ะ” อย่างนั้น
“ภาษาอังกฤษหน้าไหนอ่ะ” ผมถาม
“ภาษาอังกฤษเหรอ เอ่อ..หน้าห้าสิบเก้า หกสิบ หกสิบเอ็ด หกสิบสอง แล้วก็เจ็ดสิบอ่ะค่ะ” น้องแพนบอก
“อ่ะ มันต้องเป็นหน้าที่พี่แล้วล่ะ” ผมยื่นหนังสือภาษาอังกฤษให้พี่คิว
“พี่คิวเก่งภาษาอังกฤษเหรอคะ” น้องแพนยิ้มถาม
“เอ่อ ครับ..ก็ไม่เชิง” พี่คิวตอบ  ผมอมยิ้มกับท่าทีของพี่คิว  เลยโดนพี่คิวเอาหนังสือมาเคาะหัวเข้าให้ 
“วันนี้แพนไรท์เพลงมาให้พี่เค้กด้วย” น้องแพนยิ้ม 
“เหรอครับ ขอบคุณนะ”
“แล้วพี่คิว ชอบฟังเพลงแนวไหนเหรอคะ” น้องแพนเริ่มยิงคำถามด้วยที่น้องแพนเป็นเด็กที่อัธยาศัยดีอยู่แล้ว 
หลังจากนั้นผมช่วยน้องแพนทำการบ้านไป  คุยกันไป  ส่วนพี่คิวตั้งหน้าตั้งตาทำการบ้านภาษาอังกฤษให้น้องแพน  แต่ที่ทำให้ผมยิ้มได้เลย  คือเวลาที่น้องแพนถามอะไรพี่คิว  พี่คิวจะทำหน้าเหวอๆและตอบคำถามน้องแพนอย่างที่คนปกติเขาคุยกันอ่ะครับ  ซึ่งในความเป็นจริงแล้วพี่คิวจะพูดไม่เหมือนคนปกติเท่าไหร่  ผมรู้สึกอย่างนั้นนะ
ส่วนการบ้านสังคมที่ผมต้องช่วยน้องแพนทำ  เสร็จไปเพียงแค่สามใบงานเท่านั้นเพราะน้องแพนชวนผมคุยเล่นออกนอกเรื่องตลอดเลย  ส่วนการบ้านภาษาอังกฤษของพี่คิว  เสร็จตั้งแต่สิบห้านาทีแรกแล้วละครับ..

= = = = = = = =

ณ  บ้านเมธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์  เวลา..18:30 น.
“ถึงสักที ให้ตายสิ” พี่คิวบ่นด้วยสีหน้าไม่ไหวแล้วจริงๆ  ผมปิดประตูแท็กซี่ลง
“เอายาดมผมคืนมาเลยนะ” ผมแบมือทวง
“เดี๋ยวซื้อให้ใหม่เลย” พี่คิวไม่คืนแต่กลับเอาไปสูดต่ออีก
“วันหลังช่วยเลือกแท็กซี่หน่อยได้ไหม”
“ผมจะรู้ไหมล่ะว่ามันมีกลิ่นหรือไม่มีกลิ่นอ่ะ” ผมบ่นบ้าง  เราเดินเข้าบ้านพร้อมกัน
“วันหลังก็เปิดประตูเอาจมูกเข้าไปสูดก่อนว่ามันมีกลิ่นอะไรไหม แล้วค่อยตัดสินใจถามสิ”
“ผมจะได้โดนเค้าด่าพอดีน่ะสิ พี่บ้ารึเปล่า..ให้ผมยื่นหน้าเข้าไปดมนี่ ผมไม่ใช่หมานะ” ผมบ่นเสียงสูง  เอาแต่ใจเป็นบ้าเลยผู้ชายคนนี้
“หึ..นายโดนด่าหนิ ไม่ใช่ฉันสักหน่อย” พี่คิวขำ
“มีความสุขอะไรกันฮึ” พี่ฟ้าเดินออกจากบ้านมาพอดี
“ยุ่งน่า ทำไรกิน..หิวแล้ว” พี่คิวบอกพี่ฟ้า
“เยอะแยะ ตั้งโต๊ะแล้ว..” พี่ฟ้าตอบ
“แล้วจะไปไหน” พี่คิวมองตามพี่ฟ้า
“เอาของที่รถ เป็นห่วงเค้าเหรอ” พี่ฟ้ายิ้มแซวพร้อมปัดมือไปมา
“ฮื้ม..” พี่คิวถอนหายใจ  ส่ายหัวเหมือนเซ็งกับอาตัวเอง
“เค้กช่วยไหมครับ”
“ไม่เป็นไรจ้า เข้าไปล้างไม้ล้างมือแล้วกินข้าวเถอะ” พี่ฟ้าบอก  ผมถอดรองเท้าเดินตามพี่คิวเข้าบ้าน  ผมนำกระเป๋าไปวางไว้ที่ห้องรับแขก  เข้าห้องน้ำล้างมือล้างเท้าเตรียมรอพี่คิวและพี่ฟ้า  หลังจากที่มาบ้านพี่ฟ้าหลายต่อหลายครั้งทำให้ผมแทบรู้ทุกส่วนในชั้นล่างของบ้านพี่ฟ้าแล้วถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้เข้าไปทุกซอกทุกมุมทุกห้องก็เถอะครับ  ส่วนมากได้นั่งแค่ห้องอาหารใหญ่สำหรับรับแขก  ห้องรับแขกและห้องหนังสือเท่านั้น  ส่วนห้องอื่นๆถึงแม้ว่าจะอยากรู้ว่าในนั้นเป็นห้องอะไรแต่คงได้แต่เพียงเก็บไว้ด้วยความสงสัย  เพราะถ้ายุ่มย่ามมากเกินควรมันก็คงจะไม่ดีนัก
“กินได้เลย ตามสบาย” พี่ฟ้าผายมือให้  ผมเริ่มลงมือทานอาหารตรงหน้า  วันนี้เป็นอาหารอินเดียเกือบทั้งหมด  แปลกๆดีเพราะผมไม่เคยทานแบบครบเครื่องขนาดนี้มาก่อน 
“แล้ววันนี้เป็นไง” พี่ฟ้าเบิกตามองหน้าผม
“ก็ดีครับ” ผมตอบ
“หลานพี่ดื้อไหม”
“ก็นิดหน่อย” ผมยักไหล่
“ทะลึ่งละ” พี่คิวว่า
“หึหึ” ผมกับพี่ฟ้าหัวเราะ
หลังจากที่ผมทานข้าวเย็นเสร็จ  ผมขอยืมแผ่นภาพยนตร์กับหนังสือเรื่องสั้นบางเรื่องของพี่คิวกลับบ้านมาด้วย  ตอนนี้อยู่ในช่วงปิดเทอม  ผมอยากที่จะทำอะไรตามใจของผมสักหน่อย  ถ้าเปิดเทอมแล้วผมอาจจะไม่ได้ดูหนังแบบนี้บ่อยเท่าไหร่
พี่ฟ้าอาสาไปส่งผมถึงที่บ้าน  ระหว่างทางพี่ฟ้าพูดถึงแต่เรื่องของพี่คิวซะส่วนมาก  เลยทำให้ผมได้รู้อะไรเยอะแยะเกี่ยวกับพี่เขามากขึ้น  นินทาไปก็ขำไปเพราะมีแต่เรื่องตลกๆที่ผมไม่รู้ทั้งนั้นเลยละครับ..

..................>>>><<<<.................

[harumi]

พี่คิวนี่ไม่ค่อยมีบทพูด
จะพูดทีก็แค่คำสั้นๆ
ตลกที่เค้กว่าพี่คิวจะพูดไม่เหมือนคนปกติเท่าไหร่
 

[โจ๊กกุ้ง]

ไม่ใช่แค่เค้กหรอกที่รู้สึกดีๆกะพี่คิว พี่คิวก็ชอบๆเค้กอยู่แหละ 
สงสัยระหว่างกัสกับพี่เซน มีอะไรน้า

[boworange]

 . อ่านคู่นี้ทีไรนั่งยิ้มเหมือนคนบ้า 

[roseen]

อ่านไปลุ้นไป


พร้อมความรู้สึกดีๆ

[Crossley]

น่าร้ากกกกก 

[Romance]

พี่คิวน่ารักจัง

ถึงไม่พูดมาก แต่ท่าทางที่แสดงกับเค้กทำไมถึงได้น่ารักอย่างนี้ 

[Whatever it is]

เหมือนพี่คิวชอบไปช่วยเด็กๆ

[nn~~NN]

พี่คิวมันจะอ่อนลงเพราะโดนน้องดัดหลังและเคี่ยวเข็ญนี่แหละ  ฮ่าๆๆๆ   

ดีใจด้วยนะคะ โพสต์หน้าเพจแล้วเป็นรูปตัวเอง
ถ้าเป็นรูปเรามั่งเราคงดีใจ...(เหมือนได้มีส่วนร่วมกับนิยาย  อิอิ)

[POPEA]

ปิ๊งกันแล้วใช่มั้ยคู่นี้~
 

[JJHJJH]

พี่คิวเหมือนมีอะไรในใจตลอดเลย มีพ่อแม่ก็เหมือนไม่มีนิ >"<

[TanyaPuech]

 

[bow55]

อยากได้แบบเค้กสักคน

[IIMisssoMII]

สนิทกันขึ้นทุกวัน

[Bowbonk]

น่ารักอ่ะพี่คิว

 

[ujen]

พี่คิวทำตัวน่ารักขึ้นทุกวันเลยน่ะ

 

[tonkhaw]

อ่านไปก็ลุ้นไป
เมื่อไำรจะรักกันซะทีเน้ออ

[น้ำแข็งใส]

รู้สึกว่า คิวเวลาอยู่กับเค้กน่ารักดี    ชอบ

[michiko_love]

เค้าค่อยๆๆแทรกซึมกันและกันน่ารักอ่ะ พี่คิว น้องเค้ก 

[som]

เห็นใหมพี่ดิวให้พี่เค๊กมายืนข้างๆได้จริงๆด้วย

[takara]

เริ่มน่ารักมากขึ้นอะ เค้กเริ่มชอบพี่คิวแล้วล่ะสิ

[saseum]

ค่อยๆสนิทกันแบบเงียบๆรึเปล่้าเนี่ยคู่นี้

[ladymoon_yy]

 

[sogato]

คู่นี้ยังอีกนาน ฟันธง

[nunamicky]

น้องเค้กนิสัยเหมือนนางงามเลยอ่ะ
พี่คิวมันก็ต้องคิดแบบพี่แน่ๆ เลย

[beery25]

จะยังไงต่อล่ะเนี่ย

[-~iK@iZ_KunG~-]

อ่านไปก็อมยิ้มไป
พี่คิวกับเค้กน่ารักดีครับ

[Mura_saki]

  :impress2:พี่คิวน่ารักอ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ