หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[loverken]

 
ไม่ยืดหรอกคะ ค่อยเป็นค่อยไปดี

[Fish129]

ชอบอาฟ้าจังเลย

อยากมีแบบนี้บ้าง

พี่คิว กับ เค้กนี้สนิทกันแล้วเนอะ  อิอิ


พี่คิวเขีินน่ารักอ่า  ตลกดี  บ้างทีก็กวนไปนะ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกก ขอบใจมากๆๆและจะติดตามเรื่องนี้ต่อไป
เห้ออออออออออ เมื่อไหร่นะสองคนนี้จะเริ่มรักกัน

[เบบี้]

~23~

วันจันทร์  ณ  คิวปิดเบเกอรี่เฮ้าส์..
“มูสช็อกโกแลตเหลือห้าหกชิ้นแน่ะ เอากลับบ้านไหม” พี่ซียิ้มถามผม
“ด..ได้เหรอครับ” ผมถามตะกุกตะกัก  ในใจเต้นเร่าๆอยากเอากลับใจจะขาด
“อื้อ ได้สิ..พี่ฟ้าบอกเมื่อกี้น่ะ เดี๋ยวพี่ใส่กล่องให้นะ” พี่ซีพยักหน้าบอก
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้ม  ตอนนี้พวกเราทุกคนกำลังช่วยกันเก็บร้าน  สำหรับวันนี้ถึงเวลาที่เราจะได้พักผ่อนกันเสียที
“เค้ก” พี่หมีเรียก
“ครับ”
“เข้าไปล้างจานด้านในหน่อย พี่ต้องไปปิดหน้าร้าน” พี่หมีสั่ง  ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าห้องครัว  พี่คิวกำลังทำความสะอาดอยู่  ผมเดินไปที่อ่างล้างจานและจัดการล้างจานในส่วนที่เหลือ
ณ  ขณะนี้ห้องครัววังเวงมาก  วังเวงจนไม่กล้าชวนพี่เขาคุยก่อน  นี่เงียบขนาดนี้มันห้องครัวหรือป่าช้ากันครับนี่..
“หนังที่เอาไปเป็นไง” พี่คิวถามขึ้น
“เพิ่งดูไปแค่สองเรื่องเองครับ เหลืออีกเรื่อง..ไว้พรุ่งนี้ผมเอาไปคืนให้นะ” ผมบอกถึงหนังสองสามเรื่องที่เมื่อวานก่อนผมขอยืมไปดู  ส่วนพรุ่งนี้พี่ฟ้านัดทุกคนให้ไปทานข้าวเย็นที่บ้านพี่ฟ้าด้วยกันนะครับ
“อืม” พี่คิวพยักหน้า  ผมล้างจานต่อ  พี่คิวเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆผมพร้อมกับหยิบจานที่ผมล้างเสร็จเรียบร้อยนำไปเช็ดต่อ
“ไม่เป็นไรครับ เค้กทำเอง” ผมท้วง
“เรื่องของฉัน” พี่เขาพูดและไม่ยอมหยุดมือที่จะเช็ดมัน
“ทำไมพี่ต้องมาทำงานอะไรพวกนี้ เอ่อ..ถ้าเป็นเชฟคนอื่น เค้าก็ไม่อยากทำหรอก มันเหนื่อยไม่ใช่รึไง” ผมถามอย่างสงสัย
“มากคน มากความ..รำคาญ” พี่เขาตอบเสียงเรียบ
“หึ..” ผมหัวเราะ
“พี่นี่อารมณ์บูดบ่อยจริงนะ” ผมว่า
“ใครจะไปอารมณ์ดีตลอดเหมือนนายกันล่ะ พูดง่ายๆคือ..บ้ารึเปล่า” พี่คิวอมยิ้ม
“พี่แหละบ้า ทำหน้าบึ้งอยู่ได้” ผมเงยหน้าขึ้นมอง  ทำให้ผมได้เห็นหน้าของพี่คิวชัดๆเพราะมันใกล้กันมาก
“นี่หน้าปกติของฉันเหอะ” พี่คิวหันมาแยกเคี้ยวใส่
“ผมละไม่แปลกใจจริงๆ” ผมพูด
“พูดมากจริง ล้างๆไปสิ..เดี๋ยวได้กลับบ้านดึกหรอก” พี่คิวว่า
“ชิ” ผมเบะปากให้  พี่คิวยิ้มน้อยๆพร้อมกับส่ายหัว
“เออพี่คิว ดูโปรแกรมหนังเดือนธันวายังฮะ..อยากดูเรื่องตินตินอ่ะ” ผมบอก
“ดิ แอดเวนเจอร์ ออฟ ตินติน” พี่คิวเลิกคิ้วทำหน้านึก
“ใช่ๆ..น่ารักอ่ะครับ” ผมยิ้ม
“เห็นว่าเข้าวันที่สิบ เอ่อ..รึปลายเดือน อืม..อยากดูเหมือนกันแฮะ” พี่คิวเบะปากบ่น
“ไปดูโดเรมอนไหม ยังไม่ได้ดูเลย” พี่คิวหันมาถามผม  ผมอ้าปากค้างจ้องหน้าของพี่เขา  ไม่น่าเชื่อว่าขนาดโดราเอมอนพี่คิวก็ยังไม่เว้น
“ไปเปล่าเนี้ย” พี่คิวกระชากเสียงถามและหันหน้ากลับไปสนใจจานที่กำลังเช็ดต่อ
“ไป...ก็ได้” ผมพยักหน้าตอบด้วยอาการงงไม่เลิก
“งั้น..วันพุธนี้ได้รึเปล่าล่ะ”
“แล้วพี่ไม่ทำงานเหรอ” ผมถามอีก
“ไม่ทำ ที่จริงถึงมีทำก็โยนให้ไอ้เซ็นก็ได้ มันชอบอู้ดีนัก” พี่คิวพูดแกมหัวเราะ
“ก็ดี..อยากเห็นพี่เซ็นโวยวาย” ผมยิ้ม
“ไม หลงเสน่ห์ไอ้เซ็นเข้าให้แล้วรึไง” พี่คิวยักคิ้วกวน
“เปล่าสักหน่อย พี่นี่ชอบแดกดันผมเรื่องพี่เซ็นซะจริง” ผมบ่นอย่างไม่ชอบใจ
“หึ..ใครจะไปรู้” พี่คิวเบะปากพร้อมหยิบจานใบสุดท้ายไปเช็ด
“เสร็จรึยัง จู๋จี๋กันอยู่ได้อ่ะสองคนนี้” ผมหันไปมองพี่ฟ้าที่เปิดประตูห้องครัวเข้ามา
“อะไรของคุณ” พี่คิวขมวดคิ้วด้วยท่าทีไม่พอใจ
“ไม่ต้องอารมณ์ขึ้นหรอกน่า ไปๆ ทุกคนเรียบร้อยแล้ว..พี่ไปรอที่รถนะ” พี่ฟ้ายิ้มยักคิ้วให้ผม  พอพี่ฟ้าออกจากห้องไป  ในห้องครัวกลับเงียบสนิทเหมือนเราไม่ได้สนทนากันมาก่อนหน้านี้  ผมเลยไม่กล้าพูดอะไรเลยพอมาโดนแซวเข้าแบบนั้น  ผมหันไปยิ้มให้พี่คิวเล็กน้อยและเดินไปเช็ดมือแก้เก้อ
“ผมไปเก็บของก่อนนะครับ” ผมพูดบอก
“อืม” พี่คิวพยักหน้าตอบ  ผมเดินออกจากครัวตรงไปที่ห้องล็อกเกอร์และทำการเก็บสัมภาระของตัวเองกลับบ้าน  พอเก็บของใส่เป้เสร็จเรียบร้อยจึงเดินออกมายืนรออยู่ที่ลานจอดรถด้านหลังร้าน
“นี่ๆ..เมื่อกี้คุยไรกันเหรอ” พี่ฟ้าเอ่ยถามทันทีที่ผมเดินเข้าไปหา
“ก็ทั่วไปน่ะครับ” ผมตอบ
“ไม่จริงหรอก ยืนใกล้กันงี้ๆเลย” พี่ฟ้าทำไม้ทำมือไม่เลิก
“หึ พี่ฟ้าค้าบ..ก็เมื่อกี้เราล้างจานอยู่หนิ” ผมไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว  อาการของพี่ฟ้าชักมากขึ้นจนผมกลัวว่าพี่คิวจะลำบากใจ
“โถ่ ปกติถ้าไม่สนิทไอ้คิวมันยอมคุยกับใครนานๆที่ไหนกันเล่า” พี่ฟ้าว่าหน้างอ
“งั้นเหรอครับ” ผมรู้สึกดีใจขึ้นมาซะงั้น
“ขึ้นรถ” พี่คิวสั่งเสียงแข็ง  พี่ฟ้าทำตากะหลับกะเหลือกใส่ผม  ผมได้แต่ยิ้ม  เอากับพี่ฟ้าสิครับ  บทจะทำตัวเด็กก็เด็กซะจริงๆ..

= = = = = = = =

ณ  บ้านเมธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์..
“ก็บอกว่าอย่าเล่นไงเล่า”
“ซี” เสียงพี่เซ็นปรามน้องสาวตัวเอง
“พี่เซ็น เบอร์ใครอีกแล้วคะเนี้ย..” พี่ซีโวยวาย
“พี่ซียังไม่ชินอีกเหรอ” พี่กัสทำหน้าเอือม
“ไม่ๆ..แม็ทหน้าลิเวอร์พูลเว้ย ถ้ามึงจะไปมึงก็บอกก่อนดิ” พี่หมีว่าพี่ออฟ
“ก็พี่ไม่บอกก่อนล่วงหน้าอ่ะ ผมก็มีเรียนบ้างไรบ้างสิ” อืม..ทำไมมันช่างวุ่นวายขนาดนี้ละครับเนี้ย
ตอนนี้พวกเราชาวคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์รวมตัวอยู่ที่บ้านของพี่ฟ้า  วันนี้เย็นพี่ฟ้านัดให้เราทุกคนมาทานข้าวที่บ้านของพี่ฟ้าร่วมกัน  เพราะภายใน 1 เดือนจะมี 1 วัน  เป็นวันที่พวกเราต้องมาทานข้าวที่บ้านของพี่ฟ้า  แนะนำ  สังสรรค์พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเกี่ยวกับร้านประมาณนั้น  ครั้งก่อนๆผมมาไม่ได้  ครั้งนี้จึงเป็นการมาร่วมด้วยครั้งแรกของผมนะครับ
“..............” ผมนั่งเงียบ  มองหน้าทุกคนและยิ้มกว้างประมาณว่า “ผมสบายดี” เชิญทุกคนเถียงกันได้ตามสบาย
“เค้กจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ” พี่ออฟหันมาถาม
“เหอะๆ เค้ก..ไม่รู้จะพูดอะไรอ่ะครับ” ผมยิ้มแหยๆ  เกาหัวตัวเองเก้อๆ
“ไม่รู้จักดูน้องเป็นตัวอย่าง วุ่นวายกันจริงเชียวเด็กพวกนี้” พี่ฟ้าบ่น  พี่ฟ้าเข้าๆออกๆห้องครัวเป็นระยะเพื่อคุมการทำอาหารของพวกแม่บ้าน  ส่วนพี่คิวตอนนี้นั่งคุยอยู่กับพี่ฝันที่โต๊ะเขียนหนังสืออีกมุมหนึ่ง
“โลกส่วนตัวสูง” พี่เซ็นพูดเสียงดังทำให้พวกพี่ๆเงียบไป
“ยุ่งน่าเซ็น” พี่ฝันหันมาว่า  น้ำเสียงเป็นการเตือนกล่าวอย่างสนิทสนมมากกว่าจะไม่พอใจ
“เซ็นก็แซวขำๆอ่ะ นี่เรานั่งกันอยู่เยอะแยะ สองคนไปแยกคุยนี่ยังไงอยู่นะ” พี่เซ็นทำหน้าทำตาเจ้าเล่ห์
“บ้า..จะกลับแล้ว” พี่ฝันลุกขึ้นจากเก้าอี้
“อ่าว จะกลับแล้วเหรอ ไม่อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนล่ะ” พี่ฟ้าพูด
“ไม่ล่ะค่ะอา วันนี้คุณพ่อกับคุณแม่นัดทานข้าวกับญาติๆด้วย มีประชุมกันต่อน่ะค่ะ” พี่ฝันยิ้มเล็กน้อย
“อืม..งั้นกลับดีๆล่ะ” พี่ฟ้ายิ้ม  เดินออกจากห้องนั่งเล่นไป
“หวัดดีค้าบ” พวกเรายกมือไหว้พี่ฝันพร้อมกัน
“สวัสดีจ้ะ” พี่ฝันรับไหว้ก่อนจะโบกมือให้
“ไปละ” พี่ฝันหันไปบอกพี่คิว
“เดี๋ยวเดินไปส่ง” พี่คิวบอก  สองคนเดินออกจากห้องไปพร้อมกัน  พวกเราทุกคนมองจนลับสายตา
“เป็นแฟนกันแล้วเหรอ” พี่ซีถามพี่เซ็นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“เรื่องของเด็กเมื่อไหร่” พี่เซ็นดีดหน้าผากพี่ซีเบาๆ
“ก็ดูพี่คิวสิ คริคริ” พี่ซีขำใหญ่ 
“กัส..พี่อยากได้อ่ะ” พี่หมียื่นหนังสือนิตยสารส่งให้พี่กัส
“อะไร ผ้าพันคอเหรอครับ” พี่กัสรับหนังสือไปดู
“อืม” พี่หมีตอบ  ผมมองทั้งสองคนอย่างสงสัยว่าทำไมพี่หมีต้องบอกพี่กัสด้วย
“ปลายปีพี่ต้องบินไปมอสโก ถักให้หน่อยซิ” พี่หมีจ้องหน้าพี่กัส  พี่กัสมองดูหนังสือนั่นอย่างตั้งใจ
“ไปทำไมเหรอ” พี่กัสเงยหน้าถามด้วยสีหน้าตื่นเต้น
“หาเพื่อน” พี่หมีตอบ
“หาเพื่อนหรือหาเมีย” พี่เซ็นยิ้ม
“ใครจะไปเหมือนพี่กัน” พี่กัสหันไปค้อนพี่เซ็น  พี่เซ็นทำตากวนโอ๊ยพร้อมกับเบะปากอย่างไม่แยแส
“เดี๋ยวกัสถักให้นะ แต่ต้องนานหน่อย..แล้วพี่อยากได้สีแบบนี้เลยเหรอฮะ” พี่กัสถาม  มือชี้ไปที่หนังสือเล่มนั้น
“อืม ประมาณนี้แหละ”
“มึงก็ซื้อดิ ทำไมต้องถักด้วยวะ..เสียเวลา” พี่เซ็นว่าคิ้วขมวด
“มันไม่เหมือนกันพี่ คนใกล้ตัวทำให้..กับซื้อ เวลาใช้มันคนละอารมณ์” พี่หมียักคิ้วตอบด้วยท่าทางเจ้าชู้เอามากๆเลยละครับ
“เอาถุงมือด้วยไหม กัสถักได้นะฮะ” พี่กัสยิ้มถาม
“ตามใจสิ” พี่หมีตอบหน้านิ่งได้อีก
“เหอะๆ” ผมหัวเราะ  จู่ๆทุกคนหันมาจ้องผมกันเป็นตาเดียวในทันควัน  ผมผงะเล็กน้อย
“เปล่าครับ เค้กว่าเค้กไปช่วยพี่ฟ้าในครัวดีกว่านะ” ผมยิ้มกลบเกลื่อนพร้อมปัดมือไปมาและรีบลุกหนีสายตาทุกคน  คาดว่าถ้าอยู่ต่อต้องโดนคาดคั้นแน่ว่าผมหัวเราะทำไม ToT แล้วเมื่อกี้ผมหัวเราะทำไมละครับเนี้ย..เพลียตัวเอง

= = = = = = = =

วันพุธ  ณ  บ้านเมธชัย  สิทธิบดีทรัพย์..
“อ่าว คุณเค้ก” ป้านิดยิ้มทัก
“มาหาพี่คิวครับ” ผมบอก  ประโยคนี้คล้ายกับเป็นประโยคประจำไปอย่างไรไม่ทราบ  วันนี้เป็นวันที่เรานัดดูหนังกันไว้นะครับ
“เชิญเลยค่ะ แต่คงต้องรอสักครู่..คุณฝันมาหาคุณคิวแต่เช้าแล้วค่ะ ยังไม่กลับเลย” ป้านิดบอก  ผมพยักหน้ายิ้มตอบ  เดินตามป้านิดเข้าบ้าน  ป้านิดพาผมไปที่ห้องรับแขก
“รบกวนนั่งรอก่อนนะคะ เดี๋ยวป้าไปเรียนคุณคิวให้ค่ะ” ป้านิดบอก
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้ม  ระหว่างที่ผมนั่งรอจึงหยิบหนังสือใกล้มือมาอ่าน  หนึ่งในนั้นมีหนังสือที่เป็นภาษาไทยนับเล่มได้
“ก่อนเวลา” ผมหันไปมองตามเสียง  พี่คิวยืนล้วงกระเป๋ากางเกงพิงอยู่หน้าประตูห้อง
“ดูเหมือนที่ฉันตั้งเวลาให้คราวที่แล้วจะได้ผล”
“เห็นจะอย่างนั้น” ผมบอก
“รอแป๊บนึงแล้วกัน ฉันมีธุระ..ส่วนตั๋วหนังน่ะไม่ต้องห่วง ฉันให้คนโทรจองให้แล้ว” พี่คิวบอก
“ครับ” ผมยิ้ม
“อยากกินอะไรก็บอกป้าล่ะ” พี่คิวบอกและเดินจากไป 
“คุณเค้กจะรับน้ำอะไรดีคะ” ป้านิดเข้ามาถาม
“อะไรก็ได้ครับ”
“วันนี้มีน้ำองุ่นกับน้ำสับปะรดด้วย รับไหมคะ..หรือว่าจะเป็นกาแฟ โกโก้หรือโอวันตินดีคะ”
“น้ำองุ่นก็แล้วกันครับ” ผมตอบ
“ค่ะ” ป้ายิ้มตอบ  ผมนั่งอ่านหนังสือต่อ  หยิบหูฟังมาต่อโทรศัพท์มือถือเพื่อฟังเพลงรอฆ่าเวลา  ไม่นานป้านิดนำอาหารว่างและน้ำมาเสิร์ฟให้ผม  เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง  ผมได้ยินเสียงคนเดินมาใกล้  ผมจึงรีบถอดหูฟังออก
“สวัสดีจ้ะ” พี่ฝันหยุดรับไหว้ผม  ผมยิ้มให้ทั้งสองคน
“ไม่ต้องไปส่งหรอก ดูหนังให้สนุกล่ะ” พี่ฝันบอกพี่คิว
“อืม ขอบใจนะ” พี่คิวยิ้ม 
“ฝากด้วยนะจ๊ะเค้ก” พี่ฝันหันมาบอกผม
“ครับ” ผมตอบไปอย่างนั้น  ที่จริงไม่เข้าใจหรอกครับว่าฝากเรื่องอะไร  ฝากให้ดูแลพี่คิวอย่างนั้นเหรอ..เถื่อนขนาดนี้ไม่ต้องมีคนคอยดูแลหรอกมั้งครับ
“แป๊บนะ ขอไปเอาของก่อน” พี่คิวหันมาบอกผม  ผมพยักหน้าตอบ  รีบเก็บของๆตัวเองใส่กระเป๋าเตรียมพร้อม  เดินไปยืนรออยู่ที่หน้าประตูห้องรับแขกเพื่อไม่ให้เสียเวลา  แม่สอนผมเสมอว่าไม่ควรให้ใครมารอเรา  เราควรพร้อม  และเป็นฝ่ายรอถึงแม้ว่าจะต้องรอนานในบางครั้ง  แต่ก็ดีกว่าถ้าจะให้คนอื่นมารอเราเพียงคนเดียว..
“ฝากบ้านด้วยนะครับ ส่วนสวน..เย็นนี้คิวจะกลับมาดู” พี่คิวหันไปสั่งป้านิด
“ได้ค่ะ เที่ยวให้สนุกนะคะ” ป้านิดยิ้ม
“คืนครับ” ผมยื่นแผ่นซีดีภาพยนตร์ที่ยืมมายื่นคืนให้พี่คิว  เพราะเมื่อวานก่อนกลับลืมคืนให้พี่เขาซะอย่างนั้น
“ฝากเก็บด้วยครับป้า” พี่คิวรับไปยื่นส่งให้ป้านิด  ผมกับพี่คิวเดินไปที่รถด้วยกัน  ผมยืนมองพี่คิวที่กำลังเดินตรงไปที่รถสปอร์ตบีเอ็มดับเบิลยูสีดำ  และผมกำลังขาแข็งและไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้มันมากนัก
“มาขึ้นรถสิ” พี่คิวสั่งเสียงเรียบ  แต่มันน่าจะเป็นคำสั่งมากกว่าเป็นประโยคบอกเล่า
“อ่ะ..เอ่อ” ผมเก้ๆกังๆ  ทำไมต้องเอาคันนี้ไปด้วยนะ  เด่นจะตายไปอ่ะ..
“เอารถเก๋งคันนั้นไปไม่ได้เหรอครับ” ผมพูดพร้อมกับชี้ไปที่รถเก๋งโตโยต้าวีออสสีดำที่จอดอยู่ข้างๆรถโตโยต้าอแวนซ่า  เป็นสองคันที่จอดอยู่มุมสุดของโรงจอดรถ  สำหรับผมในตอนนี้เป็นรถคันไหนก็ได้ภายในสองคันนี้เท่านั้น  ไม่ใช่รถสปอร์ตหกเจ็ดคันที่จอดอยู่อีกฝั่งหนึ่งของบ้านนั่น
“อย่าเรื่องมากได้ไหม” พี่คิวว่าด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“เด่นจะตายไป ขึ้นแท็กซี่ดีกว่าอีก” ผมบ่นแต่สุดท้ายก็เดินไปที่รถเพราะรู้สึกเกรงใจพี่คิวขึ้นมา
“แท็กซี่ เหม็น” พี่คิวทำหน้าเบ้
“เฮ้อ..” ผมถอนหายใจ  เปิดประตูรถขึ้นไปนั่งโดยไม่ต่อล้อต่อเถียงกับพี่คิวอีกเพราะเถียงไปก็เท่านั้น  ผมนั่งนิ่ง  ไม่กล้าโดนอะไรบนรถของเขาทั้งนั้น  กลัวอ่ะ..
“กินไรมารึยัง” พี่คิวถาม
“แล้วฮะ” ผมตอบ
“แล้วเหมือนกัน ถามไปงั้น..มารยาทน่ะ” พี่คิวพูดแกมหัวเราะเพราะประโยคเมื่อกี้เหมือนต้องการกวนผมโดยเฉพาะ  พอลุงโก๋คนสวนที่บ้านของพี่คิวเปิดประตูรั้วให้  พี่คิวก็ขับรถออกจากตัวบ้าน
“งั้นก็ขอบคุณ เป็นมารยาทเหมือนกัน” ผมย้อนลอยหน้าลอยตา
“หึ..” พี่คิวหัวเราะ  หลังจากนั้นพวกเราก็เงียบลง  ผมรู้สึกว่าตัวเองหายใจไม่สะดวกยังไงก็ไม่รู้อ่ะครับ
“แล้ว..เป็นอะไรของนาย” พี่คิวถามขึ้นโต้งๆ  ผมหันไปมองอย่างไม่เข้าใจ
“อะไรครับ” ผมถามด้วยความสงสัย
“ร้องไห้เหรอ”
“เอ๊ะ..” ผมอึ้ง  ไม่คิดว่าพี่เขาจะสังเกตเห็น 
“มันเห็นชัดขนาดนั้นเลยเหรอครับ” ผมถาม  รีบลูบหน้าลูบตาของตัวเองด้วยความตกใจ
“เฉพาะคนตาบอดเท่านั้นแหละ ที่ไม่รู้”
“ก็..ไม่มีไรหรอกครับ แค่..ดูฮาชิแล้วมันกลั้นไม่อยู่อ่ะ” ผมบอกถึงสาเหตุที่ทำให้ผมน้ำตาแตกเมื่อคืนนี้และก็อดเขินไม่ได้
“หึ..นี่อย่าบอกนะว่านายดูหนังแล้วร้องไห้น่ะ” พี่คิวขำเสียงดัง
“พี่คิว มันห้ามได้ไหมล่ะครับ” ผมขึ้นเสียงว่า
“หรือว่าพี่ไม่ร้อง แหม..มันก็ต้องมีซึ้งกันบ้างแหละ”
“ถ้าตาเป็นขนาดนี้ นี่นายคงร้องตั้งแต่ต้นเรื่องเลยสินะ” พี่คิวพูดไปขำไป
“...............” ผมเงียบ  ไม่อยากโต้เถียงอะไรแล้ว  อายอ่ะครับ..ที่จริงมันไม่ใช่ตั้งแต่ต้นเรื่องหรอก  แค่ร้องไห้ตอนกลางๆเรื่องเท่านั้นเองอ่ะ  แต่มันไหลพรากๆแบบไม่ยั้งเลยต่างหากล่ะ
“หึ..” ยัง..ยังไม่หยุดขำอีก
“จะหยุดขำเมื่อไหร่ก็บอกด้วยนะครับ” ผมประชดพร้อมหันหน้าหนี
“โอเค” พี่คิวย้อนตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน  ผมได้แต่ทำหน้าหน่าย  เขินก็เขินแต่ก็ทำอะไรไม่ได้อ่ะครับ

= = = = = = = =

“ถอดออกได้แล้ว” พี่คิวพูด  ไม่ได้หันมามองหน้าผม 
“ไมอ่ะ แฮะๆ” ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้  ตอนนี้ผมใส่เสื้อกันหนาวที่พี่คิวซื้อให้เมื่อตอนวันเกิดของผม  ผมใส่มันตั้งแต่เข้าโรงภาพยนตร์แล้วละครับ  เอามาใส่กันหนาวน่ะ  ตอนนี้พวกเราดูหนังเสร็จแล้วแต่ผมกลับยังไม่ถอดออก  กะว่าจะเข้าไปถอดในห้องน้ำนะครับ
“เสื้อพี่อุ้นอุ่น” ผมยิ้มบอก
“จิ..” พี่คิวจิปากเบาๆเหมือนไม่พอใจ
“ไปถอดออกก็ได้ เข้าห้องน้ำก่อนนะครับ ไปไหม” ผมถาม
“ไม่ล่ะ ตามสบาย” พี่คิวตอบ  ผมยื่นกล่องป็อปคอร์นให้พี่คิวก่อนเดินตรงเข้าห้องน้ำ  จัดการทำธุระให้เสร็จเรียบร้อย  เดินออกมาเห็นพี่คิวกำลังยืนดูโปรแกรมหนังอยู่
“ตินตินเข้าเกือบสิ้นเดือนธันวาแน่ะ” พี่คิวพูด  ตาจับจ้องอยู่ที่ป้ายโปรแกรม
“กินอีกไหม” พี่คิวถามถึงป๊อปคอร์นที่ตนถือ  ผมส่ายหัวตอบ  พี่คิวเดินเอาถังป๊อบคอร์นที่เหลือไปทิ้งที่ถังขยะให้
“พี่จะมาดูตินตินไหม” ผมเดินเข้าไปหาพี่คิว  พี่เขานิ่งไปเหมือนใช้ความคิด
“ดูก่อน อาจจะมาดูกับฝัน” พี่คิวตอบ
“เหรอ....ครับ” ผมตอบเสียงเบา  อยู่ๆผมก็รู้สึกทำหน้าไม่ถูกขึ้นมา 
“ไปเถอะ” พี่คิวเดินนำไป
“ไปบีทูเอสก่อน” พี่คิวบอก
“ซื้ออีกแล้วเหรอครับ” ผมตกใจ  เพิ่งซื้อไปเมื่อไม่นานมานี้เองจะซื้ออีกแล้ว  อ่านหนังสือเร็วชะมัด
“อื้อ” พี่คิวพยักหน้าตอบ  เป็นคนรวยนี่ก็ดีจังนะครับ  นึกจะซื้ออะไรเมื่อไหร่ก็ได้  เราจะซื้อหนังสือสักหนึ่งเล่มยังคิดแล้วคิดอีก  ไม่กล้าใช้เงินที่หามา..เฮ้อ~
เมื่อถึงร้านหนังสือบีทูเอส  ผมยืนมองพี่คิวที่กำลังเลือกหนังสืออยู่  ตั้งแต่เข้าร้านมา  ผมได้เดินดูไปทั่วร้านแล้ว  ส่วนหนังสือถึงมีที่อยากได้ก็ตัดใจไม่ซื้อจะดีกว่า  ผมเลือกที่จะเดินตามพี่คิวแทนเพราะถ้าไปเดินเลือกหนังสือละก็ผมต้องอยากได้ขึ้นมาแน่ๆ
“คอร์นเนอร์..คอลเนเลีย” ผมสะกดอ่านหนังสือที่พี่คิวยื่นมาให้ผมถือไว้
“คอร์เนเลีย ฟุนเค่” พี่คิวพูด  โอ้วม่าย..สำเนียง  แสบตามากจ้า~
“อ่านยากชะมัด” ผมเบะปากบ่นไปอย่างนั้น
“แล้วไม่เอาอะไรรึไง” พี่คิวถาม
“ไม่อ่ะครับ” ผมตอบเสียงเบา  ไม่กล้าสบตาพี่เขา  เศร้าใจตัวเอง
“งั้นเหรอ..” พี่คิวพูดแค่นั้น  ผมเดินตาม
“แน่ใจนะว่าไม่เอาอะไร” พี่คิวหันมาถามอีกครั้ง  คำถามนี้ทำให้ผมนิ่งนึกและกำลังคิดว่าทำไมพี่เขาถึงถามเหมือนจะซื้อของให้ผมกัน
“ไม่ครับ” ผมตอบไปก่อน  ถึงแม้คำถามจะฟังดูก้ำกึ่งแต่คิดว่าปฏิเสธไว้ก่อนเป็นดีที่สุด
“พี่เก่งจังนะ อ่านแต่วรรณกรรมภาษาอังกฤษทั้งนั้นเลย” ผมเปลี่ยนเรื่องยิ้มชม
“นายก็ลองอ่านบ้างสิ จะได้ฝึกภาษา”
“มันไม่เข้าใจอ่ะ อ่านแล้วจะหลับ” ผมตอบ
“เริ่มอ่านที่นิทานไปก่อนซิ” พี่คิวบอกพร้อมเดินนำไปที่เคาร์เตอร์คิดเงิน  ผมวางหนังสือหกเจ็ดเล่มของพี่คิวลงบนเคาร์เตอร์
“งั้นยืมที่บ้านพี่ได้ไหมฮะ ซื้อไม่ได้..ไม่มีเงินอ่ะ” ผมพูดตรงๆ  หนังสือวรรณกรรมภาษาอังกฤษแพงกว่าหนังสือแปลตั้งเยอะ  ใจจริงผมอยากยืมหนังสือที่บ้านของพี่ฟ้ามาก  แต่ไม่กล้าเท่าไหร่เพราะเกรงใจ  เราไม่รู้ว่าเขาหวงหนังสือของเขารึเปล่า  ยืมแผ่นหนังเขามาแล้วยังมายืมหนังสืออีก  เลยลำบากใจนิดหน่อยนะครับ
“นายจะไม่ลงทุนเลยรึไง” พี่คิวมองเหล่
“ก็..มันแพงนี่ครับ” ผมบอก  ไม่กล้าสบตาอีกฝ่ายเท่าไหร่
“เชิญตามสบาย อยากได้เล่มไหนก็ไปเอา..แต่ห้ามดอง” พี่คิวพูดเสียงเข้ม
“ค้าบ ใจดีผิดหน้าตานะเนี้ย” ผมแกล้งชม  ทำให้พนักงานที่เคาร์เตอร์คิดเงินอมยิ้มมองเราทั้งสอง
“เอ่อ แล้วอาทิตย์นี้นายจะไปมูลนิธินั่นรึเปล่า” พี่คิวพูด  ขณะเดียวกันก็ยื่นบัตรเครดิตให้พนักงาน
“ไม่อ่ะครับ พอดีวันอาทิตย์เค้กจะไปมูลนิธิคนตาบอดน่ะ” ผมบอก
“ไปทำไม” พี่คิวถาม  เอ่อ..เป็นประโยคที่ต้องการคำตอบ  หรือต้องการหาเรื่องกัน  มันฟังดูห้วนและไม่น่าฟังเอาซะเลย
“ไปสอนการบ้านน้องๆ พอดีเค้กนัดกับน้องที่ตาบอดไว้น่ะ..เราจะเจอกันนานๆครั้ง” ผมอธิบาย  รับถุงหนังสือมาถือไว้ให้  พี่คิวกำลังเซ็นจ่ายบัตรเครดิตอยู่
“สอนการบ้าน แล้ว..มันไม่เหมือนที่มูลนิธินั่นยังไง” พี่คิวถามอีกและเดินมาหยิบถุงจากมือผมไปถือแทน
“ก็เฉพาะเด็กๆคนตาบอดไงครับ สอนหนังสือให้น้องไรงี้ เค้กเคยไปมาหลายครั้งแล้วแต่มันค่อนข้างไกล เดี๋ยวนี้ก็เลยไม่ค่อยได้ไป..ยิ่งพอมาทำงานที่ร้านพี่ฟ้า เค้กก็หายมานาน..น้องเค้าก็เลยโทรมาหาน่ะครับ ว่าอยากเจอเค้ก..นัดกันวันอาทิตย์นี้นี่แหละ” ผมเล่า  พี่คิวพยักหน้าเงียบๆ
“พี่จะไปไหนต่ออ่ะ”
“อืม..วันอาทิตย์ ฉันไปกับนายด้วยได้ไหม” พี่คิวกลับตอบไม่ตรงคำถามซะอย่างนั้น
“ไปกับผม” ผมชี้ที่ตัวเอง
“อื้อ เค้าห้ามไม่ให้คนอย่างฉันไปด้วยรึไง” พี่คิวว่า  ผมจ้องหน้าพี่คิวเขม็ง  อยากจะอ่านออกจังเลยว่าพี่เขากำลังคิดอะไรอยู่
“อะไรของนาย” พี่คิวว่า
“ผมกำลังคิดตามประโยคที่พี่พูดน่ะ บางทีพี่ควรไปเรียนภาษาไทยใหม่นะ” ผมอมยิ้ม
“โอเค ตามนั้นแล้วกัน..ไปกี่โมงก็โทรมาบอกล่ะ” พี่คิวสรุปเองเสร็จสรรพ
“พี่ควรไปเรียนเรื่องมารยาทของคนไทยด้วย อ้อมบ้างก็ได้อ่ะ” ผมบ่นไม่เลิก  พี่คิวเหล่หางตามองผมเหมือนตนเองไม่ผิดอีก
“พี่จะไปด้วยก็ได้ แต่ต้องนั่งแท็กซี่ไปนะ” ผมบอกพร้อมกับแสยะยิ้ม  ทีนี้ถึงตาผมบ้างแล้วล่ะ!  พี่คิวเงียบจ้องหน้าผมเขม็ง  แม่ค้าบ..ผู้ชายคนนี้จะเขมือบเค้กแล้วอ่ะ [=o=]
“แต่ถ้าไม่ ก็ไม่เป็นไร” ผมยักไหล่ทำท่าใจดีสู้เสือ  เราต้องข่มบ้าง  ทำเข้มให้ถึงที่สุด
“ถือไปเลย” พี่คิวเอาถุงทั้งหมดมายัดใส่มือของผมแล้วเดินหนีไปด้วยสีหน้าไม่พอใจ  โด่..เอาแต่ใจชะมัด
“คึคึ..เราชนะ!” ผมหัวเราะยิ้มร่าเริงเดินตามก้นพี่คิวไป  ชนะแล้วร่าเริง..อารมณ์ดี้ดี

..................>>>><<<<...................

[harumi]

สองคนนี้ติดการ์ตูนกันรึไงนะ

[Chk~a]

คิวกับเค้กนี่พัฒนากันช้า ๆ แต่เรื่อย ๆ แหะ
แล้วฝันนี่อย่างไงๆ

[TanyaPuech]

 

[โจ๊กกุ้ง]

ตอนนี้แอบหวานอ่า  อยากกอดให้กำลังใจน้องเค้ก หมั่นไส้อิพี่คิววุ้ย ไปดูกับฝัน....เชอะ

[jeaby@_@]

เค้กมันน่ารักงุงิ ง่าวๆ
พี่คิวก็เก๊ก เเต่หล่อและรวยมากกกกกก
ขอบคุณค่ะ

น่ารักมาก

[zeit]

พี่คิวน่ากลัว

คนรวยแต่แย่งชิงสมบัติกัน เงินทองเรื่องใหญ่ ลืมความรักที่มีให้กัน

เค้ก เกิดมาคนละโลก คนละมุมมอง โตมาในแบบครอบครัวที่อบอุ่น

เค้กสามารถทำให้พี่คิวเย็นได้ สงบได้ แต่ไม่ละล้าบละล้วงเกินไป  วางตัวได้เหมาะสมนะ

สำหรับตอนนี้... น่ารักดี ดูสบายๆ ชิว เรื่อย หวาน อบอุ่น ทำให้ยิ้มตามไป

[fuku]

น้องเค้กนี่น่ารักชะมัด
ใครอยู่ใกล้แล้วใจไม่อ่อนบ้างเนี่ย

อยากได้อ่ะ อยากได้ อยากได้ อยากได้

[Madness69]

จ๊วบบบบบบบ ไอ้น้องบี้ น่ารักดีอ่ะตอนนี้ เบาๆ สบายๆ

ขอบคุณนะจ๊ะ +++
 

[boylove_yj]

เค้กยังน่ารักเหมือนเดิม ไม่มีเปลี่ยน กรี๊ดดดดดดดดดดด!!

[som]

อ่านหลายตอนแล้ว  แล้วก็เห็นพัฒนาการของพี่คิวกับพี่เค๊กแล้ว  555 
พี่คิวที่ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ ตอนนี้ให้พี่เค๊กมายืนข้างๆแล้ว  วิ๊วว

[Donaldye]

หวานแหววแปลกๆ

[Ja-Jah Suwanun]

น่าร้ากกกก     

[Giniz]

เค้าไปดูหนังกันบ่อยเนอะคู่นี้
แล้วแต่ละเรื่องก็นะ...เข้ากะหน้าพี่คิวเหลือเกิ๊น 

[timvasabi]

เป็นความสัมพันธ์ที่เรื่อยๆมากกกกกก
เมื่อไรจะปิ๊งปั๊งกันน้า~

[nn~~NN]

กรี๊ดดด มาแล้ววว   
เรื่อยๆมาเรียงๆ แต่มันแฝงความอบอุ่น กุ๊กกิ๊กเบาๆเนาะ
เหมือนแพ้ทางกันและกัน คุ้นเคยกันมากขึ้น แต่ก็ยังไม่รู้ตัวอ่ะ
เค้กนี่ยังว่ามีใจไปแล้วนิดๆ  แต่เพราะเขียนมุมมองของเค้ก เลยยิ่งอ่านไม่ออกเลยว่าพี่คิวนี่คิดอะไรอยู่

แต่ก็รอลุ้นต่อไปค่ะ 

[bobie]

ฝันยังคงเป็นปัญหาเหมือนเดิม
ตกลงเป็นไรกันเนี่ยพี่คิวกะฝันอ่ะ
เพื่อนหรือแฟนน
อยากรู้ๆๆๆๆ ><

[michiko_love]

พี่คิวน่ารักขึ้นทุกวัน 

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

 :-[สนุกๆๆๆ :impress3:ชอบๆๆๆ น่ารักที่สุดเลยยยยยยยยย

[kokoro]

รู้สึกว่าน้องเค้กกล้าต่อปากต่อคำกับพี่คิวมากขึ้นนะคะเนี่ย
แถมพี่คิวยังแพ้อีกแน่ะ 
ความสัมพันธ์เริ่มคืบหน้าแบบเรียบๆเนียนๆ
รู้ตัวเมื่อไหร่  ตอนนั้นคงจะตกหลุมรักกันไปซะแล้วละมั้ง

[tonkhaw]

รู้สึกว่าพี่คิวจะพูดม๊ากขึ้นเยอะเลยน่ะเนี๊ย

[bytoey]

อ่านตอนนี้แล้วยิ้มตลอดเลยอะ ชอบๆ

[popeye]

เค้กชนะพี่คิว อิ อิ

[JJHJJH]

โอย สองคนนี้น่ารักกันเกินไปแล้วนะ >//< อาฟ้าสืบเลยๆ มีอะไรในกอไผ่นะเนี่ย

แต่พี่ฝันเนี่ย เอิ่ม พี่ก็เป็นคนดีนะคะ แต่ว่า ขอพี่คิวให้เค้กละกันนะคะๆๆๆ ^^

[Horizon]

น้องเค้กน่ารักเหมือนเดิม ส่วนนายคิวเดาอารมณ์ยาก
ส่วนยัยฝันร้ายที่มาที่ไปก็ไม่ชัดเจนซักที
และเหมือนจะแอบมีอีกคู่ในร้าน 
+1

[roseen]

 :กอด1:ติดใจอะไรพี่คิว

[beery25]

คนเราค่อยศึกษากัน แทรกซึมความรู้สึกซึ่งกันและกัน ความรักที่ค่อยๆเกิดขึ้นก็จะแน่นเพิ่มขึ้น