หัวข้อ: ตื่นได้แล้วอีตุ๊ด - เปิดกระทู้ใหม่แล้วค่ะ ไปตามอ่านกันได้เลย (รี 1120 )

[pnr17]

น่าสงสารแท้หลา..

[•♀NoM!_KunG♀•]

น่าสมเพศจิงๆเล๊ยยย สมควรแล้วละทำกะคนอื่นไว้เยอะ

โดนซะบ้างก้อดี

แต่ตอนนี้เริ่มกลัวว่าพระเอกจะเปงใครกานแน่นะ

[londoneye]

อา....จุดจบของพีท

ถึงจะทำตัวเอง...แต่ก็รู้สึกสงสารเหมือนกันนะ

แล้วแม่เดย์ล่ะ....พระเอกจะเป็นคนไหนกันเนี่ย

ตอนนี้เค้าหลงรักพี่ตี๋มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น....ก็ต้องแล้วแต่น้องเดย์อยู่แล้วล่ะเนอะ

[name]

ขอเดาว่ามันยังไม่จบแค่นี้แน่ๆ

[miwmiwjung]

สงสาร ไอ่พีท แหะ   

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

ตาย ๆ ไปเหอะนังพีท

[ปุยหมาม่วง]

ถ้าดูแต่ผลกรรมที่เองได้รับต้องบอกว่าน่าสงสารนะ รู้จักความรักแล้ว เจ็บเพราะรักเป็นแล้ว

แต่..

พอดูสิ่งที่เธอเคยทำมา ต้องบอกได้เช่นกันว่า

สมควร

เชรอะ!!!

[น้ำชา เย็นๆ]

ก็สมควรที่ได้รับผลกรรม

[คนอ่าน]

ชอบคู่ต้น-เดย์มากที่สุดเลย น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
แต่ก็อดสงสารพีทไม่ได้แฮะ  สงสัยจะเป็นคนดีเกินไป555+
สรุปตอนจบพีทโดนรุมโทรมใช่ไหม
หรือว่ามีอะไรมากกว่านั้น

[cheyp]

นี่แหละ ทำอะไรไว้ก็ได้อย่างนั้น กรรมตามสนองแล้วพีท

[everyone]

ถ้าจะเยอะ ขนาดนั้น ก็สงสารนะ

[Jaeky]

ต่อด่วนๆเลยนะคะ  อ่านไปรู้สึกว่า เจแอบรั่วขึ้นทุกวัน  แอบเชียร์เจนิดๆ แต่ยังไงก็แอบเชียร์พี่ต้นมากกว่า

ส่วนพีท สงสารนะ แต่ก็ทำตัวเองอ่ะ

[•♀NoM!_KunG♀•]

ตุ๊ดหายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[na_near]

"กัมมุนา วัตตติ โลโก"

สัตว์โลกทั้งหลาย  ย่อมเป็นไปตามกรรม



ไปดีเถอะนะพีท .....

(-/|\-)~~ สาธุ 

[mutyamania]

ยังไม่หายค่ะ....กำลังแต่ง ๆ พรุ่งนี้ถ้าไม่ติดอะไรจะเอามาลง  ไม่สัญญา  ไม่รับปาก  แต่จะทำให้ได้งิ.....


สู้!!!!!!

[gupalz]

สู้ๆค่ะ รอๆ

[ปุยหมาม่วง]

ไม่ได้เร่งน้า




แต่รอ 

[ทิวลิปสีส้ม]

รอออออออออออ~ 

[mutyamania]

ตอนที่ 8 พาร์ทแห่งบทสรุป....ดี...หรือร้าย




แปดจุดหนึ่ง : แด่ชายที่หายไป




เข้าใจแล้ว.....ความรู้สึกติดค้าง  ที่ค้างคาอยู่ในจิตใต้สำนึก....






บัดนี้เข้าใจทุกสิ่งอย่างทะลุปรุโปร่ง.....












ที่ผ่านมาคือการหลอกตัวเอง...





“ดีใจจังที่มึงยอมมา.....อีตุ๊ด”





ชายหนุ่มหน้าโหด....พยายามปั้นยิ้มให้ดูอ่อนโยนที่สุด  ส่งยิ้มหวานบาดจิตบาดใจ  ให้เด็กหนุ่มใจสาวอีกคนหนึ่งที่นั่งฝั่งตรงข้าม

“ชั้นมีเวลาให้แกไม่เยอะ...เพราะฉะนั้นอย่าเยอะ  ทำไมชั้นถึงยอมมา  เพราะการที่แกคอยไปตามตื้อชั้นถึงแฟลต  ส่งเสียงดังรบกวนจนเพื่อนบ้านเค้าแทบจะกินหัวชั้น....อันนั้นคือหนึ่ง  และสอง  เอาให้มันจบไปเลย  ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย  อยากจะสื่ออะไร....เชิญ”


ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดด.....แคร่กกกกกกก


เดย์เหย่พูดจบก็คว้าแก้วน้ำองุ่นแดงขึ้นมาดูดจนหมดเกลี้ยง  ทว่าอีกฝ่ายนั้นหาได้สะทกสะท้านไม่

“ที่กูเคยให้สมุดพกมึงไป  มึงเคยเขียนบ้างมั้ย”
“ถามทำไม”
“กูพร้อมแล้วที่จะชดใช้ให้มึง  ทุกสิ่งทุกอย่าง  เพื่อเป็นการไถ่โทษ  ที่กูทำร้ายมึง”
“จริงอ่ะ”

เดย์เลิกคิ้วเป็นเชิงถามย้ำ  ชายหนุ่มไม่ตอบ  แต่พยักหน้ารับอย่างจริงจัง

“ออกไปจากชีวิตชั้น”
“เห็นทีจะไม่ได้ว่ะ”
“ทำไม”
“กูว่ากูรู้สึกบางอย่างกับมึง”
“เฮอะ”
“ทั้งที่ตอนนั้นมึงตัวเหม็นฉี่  และทุกครั้งที่เราพบกัน....มันมักจะเป็นเหตุการณ์ที่ไม่สวยหรูสักเท่าไหร่  แต่บางอย่างในตัวมึงทำให้กูคลั่งแทบบ้า”
“ชั้นเห็นแกคลั่งตลอดเว....ถามจริงว่าที่ไปบำบัดอะไรนั่นน่ะ  แกทำจบคอร์สแล้ว?....หืม?”
“กูชอบตาของมึง  กูชอบกลิ่นน้ำอบที่มึงใช้  นอกนั้นนึกไม่ออก  แต่เอาเป็นว่ากูประทับใจในตัวมึง  ยิ่งตอนนี้ยิ่งน่าเอา...กูอยากเอามึง  ชัดป่ะ”
“กูกลับดีฝ่าไอ้ฟาย  เสียเวลาจริง ๆ”


แม่ก้านยาวคว้ากระเป๋า(แน่นอนว่าเป็นสีดำ)  พร้อมกับทำท่าจะตีจาก....ข้อมือเล็กนั้นถูกคว้าเอาไว้ได้ทันท่วง


“มึงจะอภัยให้กูไม่ได้จริง ๆ เหรอวะตุ๊ด”
“เออ....ชั้นยกโทษให้  อโหสิ....จบนะ....เออ....จบ!!!!”
“ไม่เอา....มันง่ายไป”
“โว๊ยยยย....อีนี่!!!!”


คนงามหาได้ฟังเสียงพร่ำเพ้อพรรณนาจากชายผู้ตกอยู่ในห้วงแห่งความรักไม่....ก็ขนาดเจ้าตัวเองก็ยังไม่สามารถนิยามความรู้สึกของตัวเองออกมาเป็นคำ ๆ หนึ่งได้เลยนี่นะ  เจยังคงมองแผ่นหลังและหางม้าซึ่งกวัดแกว่งไปเรื่อย ๆ ตามการเดินของคน ๆ นั้น  มองอย่างมีความหวัง  และไม่ยอมแพ้




"ขืนยอมก็ป๊อดดิ"
.
.
.
.
.
.
.
.
“ต้นเอ๊ย  มีตุ๊ดมาหาแน่ะ”



เสียงของบิดาและเสียงเคาะประตูห้องนอน  ปลุกหนุ่มหล่อคมเข้มให้ตื่นจากกองผ้าห่มสีหวาน





ตุ๊ด-----มา------หา








เฮ้ยไม่จริงน่ะ

“พ่อครับ  ใครมาหาผมนะครับ”
ชายหนุ่มลนลานหน้าตาตื่น  เปิดประตูห้องนอนออกมา  พบบิดาของตนนั้นยืนอยู่  คุณพ่อคนเก่งส่งยิ้มแปลก ๆ คล้ายกับทำตัวไม่ถูก  หนุ่มชราผู้แสนดูดีกว่าวัยทำท่าอึกอักเหมือนต้องการจะบอกบางอย่าง.....บางอย่างที่พ่อเท่านั้นอยากจะบอกกับลูกชายคนเดียว

แต่หนุ่มใหญ่ก็เลือกที่จะเก็บมันเอาไว้  ดูจะเป็นการดีที่สุด

“เด็กผู้ชาย....หน้าตาแปลก ๆ ตุ๊ด ๆ หน่อยอ่ะลูก  พ่อก็เรียกไม่ถูก  นั่งรออยู่ข้างล่าง”
“ใช่คนที่แบ๊ว ๆ ตัวเล็ก ๆ หรือเปล่าอ่ะพ่อ  เอ่อ....ผมหมายถึงเด็กที่น่ารัก ๆ น่ะ”
“เปล่า  เว้นแต่แกจะบอกพ่อว่า  คนที่ตัวสูงโย่ง ๆ หน้าตาท่าทางดูทะมึน ๆ นิ่ง ๆ น่ะ  แบบนั้นเค้าเรียกว่าน่ารัก  นอกจากคนนี้แล้วยังมีอีกหรือว่ายังไงลูกพ่อ”
“อ่อ....เดย์  รุ่นน้องผมเอง  เป็นนักร้องนำในวงผมไง  ที่เล่าให้พ่อฟังอ่ะ  ก็น่ารักแหละ  ผมหมายถึงน่ารักในแบบของมันอ่ะ”
“ไปสิ  น้องเค้ารอแกอยู่นะ”

ชายหนุ่มเดินลงส้นลงไปอย่างรีบร้อน  ผู้เป็นพ่อมองตามหลังลูกชายคนเดียวอย่างสับสน  ก่อนจะถอนหายใจออกมาแรง ๆ




สักวันเราก็ต้องตายจาก.....แล้วเด็กคนนี้ก็จะต้องอยู่บนโลกใบนี้ด้วยลำแข้งของตัวเอง  ป่วยการจะไปบังคับ....เว้นแต่จะตามดูกันไปตลอดชีวิต  ซึ่งมันไม่มีทางเป็นไปได้









“ลูกพ่อ.....จะเบี่ยงเบนทั้งที  หาให้สวยแบบน้องปอยก็ไม่ได้นะลูกนะ”

.
.
.
.
.
.
.
“พี่ต้น”
“อ้าวเดย์....มาได้ไงเนี่ย”
“เหาะมามั้งพี่  พี่ตี๋มาส่ง”
“แล้วมันไปไหนอ่ะ”
“กลับไปแล้ว  ไปนอน....เห็นว่างั้นนะ  ทำไมคะ....อยากให้พี่ตี๋อยู่ด้วยตอนนี้รึไง”


ดีใจนะที่ได้เห็นสีหน้าแบบนั้นของแก


ชายหนุ่มกลั้นรอยยิ้ม  กลั้นความรู้สึกปิติยินดี  ผ่านทางสีหน้าที่เรียบเฉย  ดูเป็นทางการขณะผายมือเชิญอีกฝ่ายให้นั่งลงบนโต๊ะหินอ่อน  ผู้เป็นมารดายกน้ำหวานออกมาต้อนรับแขก  เดย์ปรี่เข้าไปช่วยถือถาดน้ำและขนมด้วยความเคยชิน


“มีธุระอะไรกับพี่งั้นเหรอ”
“เดี๋ยวนี้หนูต้องมีธุระเหรอ  ถึงจะมาหาพี่ได้นะ  แต่ก็ถูกแล้วล่ะ  หนูมีธุระจริง ๆ อยากให้พี่ช่วยหนูบ้าง.....นี่หนูมิได้ทวงบุญคุณความชอบนะนี่  หนูเป็นลุกนกตัวเล๊กกกกเล็กที่มาอาศัยใบบุญ....”
“เอาสั้น ๆ เดย์”
“แหงะ  พี่เครียดว่ะ  ไม่รับมุกหนูเลย”
“ก็พี่ไม่ใช่คนตลกแบบไอ้ตี่นี่  พี่เป็นคนเครียด  เป็นมานานแล้วด้วย  ว่าธุระของเรามาเถอะ”


กะเทยโย่งถึงกับอึ้ง.....เมื่อถูกที่พึ่งสุดท้ายมึนตึงใส่.....แต่คนงามก็ยังยิ้มอย่างไม่สะทก  แม้ว่าจะรู้สึกแปลบปลาบขึ้นมานิด ๆ ก็ตามที


“หนูโดนรังควาญ”
“ไอ้เลวนั่นใช่มั้ย  มันเอาอีกแล้วเหรอเนี่ย”
“พี่ช่วยเป็นแฟนหนูหน่อยนะ  หนูจะกันพีทออกจากพี่  ส่วนพี่ก็กันไอ้ห่านั่นออกจากหนู  คบกันเสมือนเป็นแฟนจริง ๆ เลย  หนูพอมีพื้นฐานการแสดงนิดหน่อย....ครูพักลักจำตอนเป็นตัวประกอบหนังน่ะ”
“.....”



ชายหนุ่มเงียบ  และยังคงเงียบอยู่อย่างนั้น  เดย์นั้นลุ้นตัวโก่งขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล  อยู่ ๆ ก็รู้สึกเกร็ง  จะไม่ให้เกร็งได้อย่างไรเล่า  คนเคยสนิทหยอกล้อเล่นหัว  อยู่ ๆ ก็หนีหน้า  แล้วทำตัวห่างเหิน  ใจหนึ่งคิดว่ารุ่นพี่คงจะเครียดหลาย ๆ เรื่อง  จึงพยายามที่จะไม่เอามาคิดให้เป็นอารมณ์....


“เห็นทีคงจะไม่ได้ว่ะเดย์”
“ทำไมอ่ะ...โห่.....ไม่ใจกะน้องเลยอ่ะ”
“ขอโทษนะ  แต่ว่าพี่เจอคนที่ใช่สำหรับพี่แล้วอ่ะ  พี่คงจะเล่นละครกับเราไม่ได้หรอก  พี่ไม่อยากหลอกใคร”
“โอเคเก็ท.....ขอโทษที่มารบกวนละกัน  งั้นหนูไปขอร้องพี่ตี๋ก็ได้  ไปก่อนนะคะคุณ(ไม่รู้จักชื่อจริง).........ต้น”




ดีใจที่เห็นน้องหน้าเสีย   น้องเอ๋ย  ไอ้เด็กน้อยอ่อนหัด  พี่บอกว่าพี่ชอบแก  พี่จะรอแก  แต่ไม่ได้หมายความว่าพี่จะอยู่เฉย ๆ เพื่อเป็นของตายที่แกไม่เห็นค่าในสายตาหรอกนะ




บางครั้งตีตัวออกห่างบ้าง  มันก็เหมือนเป็นการกระตุ้น  กระตุ้นและย้ำเตือน  ว่าคนข้าง ๆ ยังคงมีตัวตนให้ได้คิดถึงอยู่  ทำมึนตึง  เพราะอยากจะรู้  ว่าอีกคนนั้นจะรู้สึกอะไรหรือไม่ 



แกรู้สึก = แกใส่ใจ
แกโกรธ = แกน้อยใจ
แกประชด = เพราะแกอาจจะหึงพี่


“จะไปไหนล่ะคุณแฟน....ก็เราเป็นแฟนกันอยู่ไม่ใช่หรือไง  ถึงจะเป็นแบบหลอก ๆ ก็เถอะ  แล้วจะให้พี่รับงานซ้ำซ้อนได้ไงล่ะวะ  ไอ้เดย์น้อย”
“พี่ต้น....พุทโธ่เอ๋ย!!!”
“ที่หายไปพี่เองก็มีอะไรให้ทำหลายอย่าง  ไม่ใช่อย่างที่เราคิดหรอกน่ะ”
“รู้เหรอว่าหนูคิดอะไร”
“พี่คิดไปเอง....ว่าเราคิดว่า....จูบวันนั้นทำให้พี่กับเรามองหน้ากันไม่ติด  และอาจไม่เป็นเหมือนเดิม  พี่คิดไปเองน่ะนะ”
“เล่นลิ้นชะมัดไอ้ตัวดำ”
“สนุกดีจะตาย  เห็นตุ๊ดเหวอ  เสียเซลฟ์ ฮ่าฮ่าฮ่า”


ปึก!!!!!



กำปั้นหนัก ๆ ซัดเข้าให้ที่แขนล่ำกำยำ  เดย์หัวเราะได้อีกครั้ง  ส่วนชายหนุ่มก็ได้แต่เกาท้ายทอยแก้เคอะเขิน”



พี่จะยังรอแกเหมือนที่เคยรับปาก....









แต่ก็จะคอยกระตุ้นเป็นระยะ ๆ

“พรุ่งนี้คุณณรงค์เรียกหนูไปพบ  พวกพี่สองคนไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ”
“หือ?.....ไอ้ขี้เก๊กนั่นเรียกเราไปพบ  ไหงงั้น  ไหนว่าวงเราถูกฉีกสัญญาไปแล้วไง  วงบ้า ๆ ของเราน่ะ”
“รู้มั้ยนี่ใคร  นักร้องนำสุดเอ๊กส์ซะอย่าง  พี่เค้าคงเรียกไปคุยเรื่องวันนั้นแหละ  ที่จะปั้นหนู  แต่หนูจะลากพวกพี่สองคนไปตายด้วยกัน  สนมั้ย”
“พี่ไปเป็นเพื่อนได้  แต่เราต้องตัดสินใจเอาเอง  ไม่ต้องเกรงใจพวกพี่.....พี่ยอมรับมันได้สบายบรื๋อ”
“หนูมีความสุขที่ได้ร้องเพลง  หนูมีความสุขนิดหน่อยตอนเป็นนักร้องเงา  หนูมีความสุขสุด ๆ ตอนที่ร้องเพลงอยู่ในห้องกับยาย  แต่หนูมีความสุขฉิบหาย.....ที่ได้ร้องเพลงกับพวกพี่  พูดงี้....เก็ทมั้ย”
“เดย์ฟังพี่นะเว้ย....เราน่ะคือวัตถุดิบที่มีค่าในตัวเอง  ไม่ว่าเราจะอยู่ในมือใคร  คน ๆ นั้นก็เป็นแค่คนปัดฝุ่น  ไม่มีใครแปรรูปเราได้  พวกนั้นก็แค่เปลี่ยนแพ็คเกจ  โดยใช้หลักการตลาดที่พวกเขาถนัด  แต่คุณค่าของเรา  เราต่างหากที่สร้างมันไม่ใช่ใคร  เพราะฉะนั้นต่อให้ไม่มีพวกพี่  เราก็สามารถโตได้ด้วยตัวเอง  เข้าใจมั้ย  ไอ้เด็กน้อย  เราน่ะไม่ได้มีพรสวรรค์  แต่เราคือพรสวรรค์”
“คมจัง....แต่หนูมันเห็นแก่ตัว  แล้วก็ไม่รักดีซะด้วยสิ  ถ้าไม่มีพวกพี่  ให้ตายหนูก็ไม่เอา....ไม่เอาเด็ดขาด”
“ดื้อ”
“เค้าเรียกติสท์”

ต้นยิ้ม....และกะเทยถึกก็ยิ้มตอบ  มือใหญ่เอื้อมไปขยี้หัวอย่างเอ็นดู  ความรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาดจากมือข้างนั้น  ทำให้เดย์รู้สึกปลอดภัยจากสิ่งชั่วร้ายทั้งปวง



อย่างที่เคยเป็นมา




ในบ้าน  ชายหญิงคู่หนึ่ง  กำลังแอบมองคนทั้งคู่อยู่เงียบ ๆ  หญิงวัยกลางคนที่ดูใจดีเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ....

"เอาน่าคุณ....อย่างน้อย ๆ ตาต้นก็คงจะได้เป็นสามีแหละ  แค่ลูกไม่สะดีดสะดิ้ง  จะเป็นอะไรชั้นก็โอเค  คุณล่ะว่าไง"
"เสียใจนะ....แม่น่าจะมีลุกชายซักสอง  จะได้มีสำรองไว้ใช้ในยามขาดแคลน"
"ดูพูดเข้า  ตอนหนุ่ม ๆ น่ะคุณแหยจะตาย  ตุ๊ดเสียยิ่งกว่าใคร  ถ้าไม่ได้ชั้นคอยปกป้อง  เป็นได้โดนแกล้งทุกทีสิน่า"
"แม่อ่ะ....โป้งแม่แล่ววว"
.
.
.
.
.
.
.
และเมื่อวันสำคัญมาถึง



วันที่ต้องตัดสินใจเลือก



“ก็อย่างที่บอก  ว่าผมจะปั้นศิลปินเดี่ยว  ไม่ใช่วง”
“แต่หนูไม่มีความสามารถด้านดนตรี....”
“ไม่ต้องห่วง  เพียงแค่คุณเชื่อใจผม  ทางค่ายเรามีทีมงานชั้นดีที่จะคอยผลักดันคุณให้ก้าวเข้าสู่นักร้องแถวหน้า”



เงิน.....ชื่อเสียง.....การเป็นที่ยอมรับจากคนหมู่มาก






สามสิ่งนี้พรากเอาจิตวิญญาณและความสุขที่แท้ออกไปจากตัวศิลปินมานักต่อนัก.....


เดย์ตัดสินใจอย่างหนัก  ขณะที่ปล่อยให้สองหนุ่มก้นไม่ติดเก้าอี้ด้วยความลุ้นระทึกอยู่ด้านนอก  หนุ่มคนหนึ่งนั้นโตเป็นผู้ใหญ่จึงดูสงบนิ่งกว่าเล็กน้อย  และสิ่งที่ลุ้นนั้นก็คือการที่น้องสามารถตัดสินใจได้ด้วยตัวเอง  โดยไม่ผ่านตัวแปรใด ๆ ขณะที่อีกหนุ่มนั้นกลับคิดแบบเด็ก ๆ พ่อหน้าตี๋ไม่อยากเสียเดย์ไป  อดไม่ได้ที่จะเห็นแก่ตัว  แต่ถ้าหากไม่ได้ทั้งสามคน  ก็อย่าทำมันเลยดีกว่า  ไม่อย่างนั้นก็ปฏิเสธเค้าไปเสีย  แล้วพยายามด้วยกันใหม่อีกครั้งหนึ่ง...



ลุ้น



ลุ้น





ลุ้นด้วยใจระทึก

“ทำไมคุณถึงมั่นใจว่าหนูจะทำประโยชน์ให้ทางค่ายได้”
“เพราะผมปั้นคนมาเยอะไง  พวกนักร้องแก่ตกอับที่อายุมากกว่าผมเสียอีก  ผมยังทำให้คนพวกนั้นกลับมามีชื่อเสียงได้อีกครั้ง  คุณเป็นของดีนะเดย์  คุณเหมือนอาหารที่มีประโยชน์  ที่ถูกจัดวางในภาชนะที่ไม่ชวนกิน  ผมกับทางทีมงานวางแผนแปลงโฉมให้คุณ  คุณอยากจะไว้ผมยาวก็ได้  แต่คุณห้ามออกสาว  ผมอยากให้คุณเหมือนกับซิน วงซิงกูล่าห์น่ะ  ผู้ชายหน้าสวย  บุคลิคเซอร์ ๆ เพียงแต่คุณจะพิเศษกว่า  เพราะแก้วเสียงของคุณ....”
“คุณพูดยาวไปนะ....รวบรัดเลยดีกว่าค่ะ....อ่า...นะคะ”
“เซ็นต์สัญญาซะ  แล้วทุกอย่างจะเรียบร้อย  เพื่อนคุณสองคนก็เป็นคนเก่ง  บางทีผมอาจหางานเบื้องหลังสักโปรเจ็คท์เล็ก ๆ ให้พวกเค้าได้ลองแสดงฝีมือดู  แล้วหลังจากนั้นค่อยไปไต่เต้ากันเอาเอง....คุณจะได้ไม่ถูกประนามว่าทิ้งเพื่อนเพื่อเงินยังไงล่ะ”


วิน-----วิน-----วิน





เพียงแค่เซ็นชื่อทุกคนก็แฮปปี้




อย่างน้อยความฝันของเราทั้งสามก็ไม่พังทลาย  อย่างน้อยก็ได้ก้าวไปพร้อม ๆ กัน  ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันก็ตามที  หากว่าได้มีโอกาสร่วมงามกับค่ายใหญ่แบบนี้  คนเก่ง ๆ อย่างพี่ต้นก็อาจจะมีโอกาสได้กลับมาร่วมงานกันอีกสักวันหนึ่ง




เดย์คิดไปไกล





เงิน.....ถ้ามีเงินยายก็จะสบายกว่านี้  ซื้อวิตามินแพงหูฉี่ให้ยายกินบำรุงร่างกาย  ซื้อบ้านให้ยายตอนที่ยังมีโอกาส.....ตอบแทนคนที่เลี้ยงดูมา  ให้ยายมีความสุข



ความสุขของยาย....คือเห็นไอ้หนูของยายมีความสุขน่ะลูกเอ๊ย....



ยายจ๋า.....


ถ้ายายอยู่ตรงนี้  เดย์คงถามความเห็นยาย  ให้ยายช่วยตัดสินใจ...













“ขอโทษนะคะ  แต่หนูคงไม่เหมาะกับค่ายของคุณหรอก  ขอโทษที่ทำให้เสียเวลาค่ะ”
.
.
.
.
.
.
.
“เยสสสส  มันต้องงี้สิพี่น้อง  เจ๋งว่ะเดย์  พวกเราต้องไม่ขายวิญญาณ  วะฮู้”
“น้อย ๆ หน่อยตี๋  ทำไมงั้นล่ะคนเก่งของพี่  เราคิดอะไรอยู่ตอนตัดสินใจ  พี่บอกแล้วใช่มั้ย  ให้เห็นแก่ตัวซักครั้งนึงน่ะฮึ”
“เพราะหนูเห็นแก่ตัวไงหนูเลยไม่เอา  เพราะหนูคงไม่มีความสุข  ถ้าต้องเป็นหุ่นเชิดให้ค่าย  หนูไม่ใช่สินค้า  หนูไม่อยากเป็นงานศิลปะ  หนูอยากเป็นคนสร้างมันมากกว่า  หนูมีพี่คอยสอน  พวกพี่จะต้องสอนหนูแต่งเพลงแล้วก็เล่นเครื่องดนตรีซักอย่างนึง”

พ่อหน้าตี๋โผเข้ากอดเดย์น้อย  หัวกลม ๆ หมายจะไซร้....แต่ก็ถูกกันท่าด้วยมือใหญ่ ๆ ของคุณแฟน 


มือก็ดันหัว  หัวก็ดันสู้  เล่นเป็นเด็ก ๆ ไปได้คู่นี้


“ลาก่อนค่ายดัง  เรากลับไปจุดเริ่มต้นอีกครั้ง  เดี๋ยวกูจะโทรหาค่ายเดิมที่เคยคุยเรื่องทำเดโม  ว่าเขายังสนวงง่อย ๆ ของเราอีกมั้ย”

ตี่น้อยแทบจะโบกสะบัดธงประจำวง  พ่อคุณช่างลั๊ลลา  ดี๊ด๊า....ไม่มีทุกข์ร้อน

ส่วนแม่สิงห์สาวก็เอาแต่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์  ต้นทำได้แค่เพียงมองคนทั้งสองอย่างเอ็นดู  กำลังใจที่ถดถอยลงไป  ค่อย ๆ ฟื้นฟูขึ้นมาได้อีกครั้ง  แล้วหวังว่าคราวนี้คงจะไม่มีอะไรมาสั่นคลอน
.
.
.
.
.
.
.
.
ชายหนุ่มใช้นิ้วแหวกบานเกล็ด  เพื่อที่จะสามารถมองเห็นภาพเบื้องหน้าจากชั้นที่สิบเจ็ดได้ถนัดถนี่....

หึหึ..

ณรงค์อมยิ้มให้กับหนุ่มสาว(?)ที่กำลังหยอกเอินกันไปมาที่ลานกว้างหน้าตึก  พลังแห่งวัยรุ่นนั้นกำลังขับเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างมีจุดหมาย  ชายหนุ่มหวนคิดถึงตอนตั้งวงกับเพื่อน ๆ ตอนยังเป็นเด็ก  เขาจดจำได้ไม่เคยลืม  ว่าดนตรีนั้นทำให้เขามีความสุขเช่นไร


“หวังว่าเราคงจะได้เจอกันอีกนะ....เจ้าเด็กประหลาด”

บานเกล็ดนั้นปิดลง  สมาธิของหนุ่มวัยสามสิบต้น ๆ ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงหวาน ๆ ของเลขานุการิณี....เธอมาพร้อมกับแฟ้มเอกสารเต็มสองมือ  งานที่เขาเกลียดที่สุด.....กับชีวิตที่ผ่านไปอีกหนึ่งวัน
.
.
.
.
.
.
.
.
To be con

ตอนหน้าแต่งเรื่องของพีทบ้างดีกว่า  เคลียร์ปมที่สร้างไว้ 5555+  ใกล้จบแล้วนะ  คนแต่งจะทำให้ดีที่สุดค่ะ

[Tifa]

มาต่อซะดึกเลยนะคะ ดีนะที่เราตื่นเช้า คริๆ

ใกล้จบเเล้ว ก็รอให้เรื่องทุกอย่างลงตัว เรื่องเจยังไม่เคลีย ต้องรอดูกันอีก

ให้พี่ต้นจัดการสักหมัด คงจะเจ้าใจ แอร๊ยยยย

“ลูกพ่อ.....จะเบี่ยงเบนทั้งที  หาให้สวยแบบน้องปอยก็ไม่ได้นะลูกนะ”

อ่านเเล้วกรี๊ดดดด ขึ้นรถไปยันฮี ด่วน

[owo llยมuมข้u]

รอตั้งนานนน TwT

[gupalz]

โว้วววว ใกล้จะจบแล้ว

[bebe]

เลิฟคนแต่งจังงงง จุ๊บ

[•♀NoM!_KunG♀•]

อ่านแล้วยิ้มได้ตอนนี้ เพราะไม่มีตัวมาร

ยังไงก้ออย่าลืมมาต่อให้อีกนะค๊าฟฟ

[น้ำชา เย็นๆ]

สงสารหนูเดย์ พ่อพี่ต้น ว่าซะเสียเลย เดย์เค้าสวยแบบของเค้าเหอะคุณพ่อ

[MiSS-U]

เดย์น้อยเธอมีคุณค่าด้วยตัวเองจริงๆ 

เอาใจช่วยน้องเดย์เรื่องผู้ชายเสมอจ๊ะ   

จริงๆหนูจะเก็บไว้ทั้งสามคนก็ดีนะ  พวกเขาออกจะเต็มใจ

[londoneye]

แหมคุณพ่อ...........

ถึงน้องเดย์จะไม่ได้สวยเหมือนน้องปอย....

แต่น้องเดย์ก็.................


ก็..............

ก็.............

ก็.............อะไรดีวะ...นึกไม่ออก

เอาเถอะน่า.............แค่พี่ต้นรักก็พอแล้วเนอะ

[ทิวลิปสีส้ม]

คุณพ่อคุณแม่พี่ต้นน่าร๊ากกกกกก
แอบฮาคุณพ่อ โป้งแม่แล่วววววว ฮ่าๆ คุณพ่อโมเอะไปนะคะ
ต้นกับเดย์พัฒนาไปอีกขั้นแล้ว ความสัมพันธ์แบบกระดึ้บๆ พี่ต้นต้องกระตุ้นน้องบ่อยๆ นะคะ
กระตุ้นทีไรคนอ่านจั๊กจี๊หัวใจกระชุ่มกระชวยทุกที
อิเจ อะไรของแกเนี่ย แกทื่อไปนะยะ เล่นบอกตรงๆ แบบนั้นเลยเรอะ โอ้ก็อด แกกล้ามาก
แต่ใกล้จะจบแล้วเหรอ ...ว้า เสียดายอ่ะอยากอ่านอีก เอาอีก ไม่พอๆ เอิ๊ก แอบโลภ
คุณณรงค์แอบนิสัยเด็กนะคะ มีขี้เกียจทำงานของตัวเองด้วย
ตอนหน้าพีทจะมา ตรูเซ็ง! - -""
แต่ถึงงั้นก็ ติดตามค่าาาาาาาาาา รอตอนต่อไปนะ อย่านานนะ พลีส
เป็นกำลังใจให้ค่า

[nightsza]

ใกล้จะจบแล้วหรออออ จะรอตอนต่อไปนะจ้าาา ไม่เอาอิพีทได้มั้ยอะ จะรอวันที่เดย์รักกับพี่ต้นนะ ขอให้วันนั้นมาถึงไวๆ

[๛ナーリバス๛]

โห .... เหมือนไม่ได้อ่านเรื่องนี้นานมากกกกก

คิกๆ

จะจบแล้วหรือนี่ ..... เรื่องเดย์ต้นยังไม่กระเตื้องเลย อยากให้ชัดเจนมากกว่านี้อีก...

ดีใจที่พ่อมีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่นะ เรื่องว่าถ้าบังคับก็ต้องตามดูไปตลอดชีวิต ดีใจที่ยอมรับเดย์ได้
แต่แหม สวยแบบน้องปอยก็เว่อร์ไปนะคะ... 

แรกๆมาเจอเจ คิดในใจว่า แม่งเกรียน และดูโรคจิต  ดีแล้วที่เดย์หนีออกจากมันได้ แม้จะใช้วิธีง่ายๆ แต่ใจจริงก้แอบดีใจนะที่คิดถึงต้นก่อนคนแรก คริคริ

เรื่องค่ายเพลงก็คิดนะว่า เดย์คงปฏิเสธอ่ะ เพราะเดย์มันเป็นตุ๊กแนว... นิยมกินศักดิ์ศรี (อุ๊ยย....แรงงงงง)
ถ้าเป็นนิคงตกลงอ่ะ เพราะใครจะรู้ว่าพี่ต้นกะพี่ตี๋อาจจะอยากทำงานเบื้องหลัง (คิดไปไหนเนี่ย?)
แต่เอาเถอะ แบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ สู้ต่อไปเน้อ...เดย์เหย่ สักวันสวรรค์คงอยู่ข้างท่าน...

รอดูบทสรุปว่าจะเป็นเช่นไรต่อไป พีทเป็นบ้าไปแล้วหรือเปล่า เจจะตัดใจได้เมื่อไร
ต้นใช้วิธีกระตุ้นต่อไปยังไง เมือไรจะได้ผลสักที