หัวข้อ: ตื่นได้แล้วอีตุ๊ด - เปิดกระทู้ใหม่แล้วค่ะ ไปตามอ่านกันได้เลย (รี 1120 )

[•♀NoM!_KunG♀•]

ฆ่าาามานนนนนนนนนน จัดกานเลยอีตุ๊ดร่านจัดกานมันซะ 555++ เกลียดๆ

มารอตอนต่อไปน้อ อิอิ

[sukie_moo]

ก็เดย์ลองไม่ไปซักวันซิการแสดงสด ดูดิจะไปกันรอดไหม

[tonkhaw]

อ่า อย่างน้อยก็ได้ดอกไม้เนอะเดย์

พีทเเรงจังเลยอ่า

[dekthuem]

อีเหี้ยกพีชกรูเกลียดมืง!!!

[kyoya11]

อ่านแล้วคันมือทันที

[sweetyYY]

เกลียดอีพีทจัง

[¡ииσcэиτ]

น้องเดย์
 

อิพีท
 

[fannan]

เจยังไม่ไปไหนยังจะกลับมาทำร้ายกันอีก


โอ้ยเดย์โดนอัดหลายทางแน่งานนี้จะไหวไหมเนี่ย

[uknowvry]

ไม่เป็นไรนะ สู้ๆนะเดย์ คนฟังเค้าฟังที่เพลง...แอร๊ย! อินเว่อร์

[miwmiwjung]

เดย์  สู้นะค่ะ
คนแต่งก็สู้ๆด้วย 

[Rhythm]

รออ่านนะคะ

[nightsza]

เกลียดอิพีทที่สุดเลยยยยยยยยย ทำไมมันไม่เลิกยุ่งกับเดย์สักทีๆๆๆๆๆๆๆ

[beambeam]

  คนปริศนาคนนี้เป็นใครกันเหนอ...รีบๆมาต่อนะครับผม จะเป็นกำลังใจให้นะครับผม 

[charapin]

 

อีพีท  อีเลว  อีด-อก แม่มมมมมมมมมมมมมมมมม

ต้องให้มันได้รับผลกรรมอย่างสาสมนะ  ไม่งั้นไม่ยอมจริงด้วย

เดย์น้อยสู้ๆนะ  เจ๊เอาใจช่วย

[little_nok]

นี่มันดราม่าชัดๆ
ชื่อเรื่องเหมือนจะเบาสมอง เน้นเฮฮา
พี่ย้อนไปหาเรื่องสั้นอ่านแล้วนะคะ
จริงที่ว่า มันสมบูรณ์และน่าจดจำแล้วค่ะ
พอเป็นฉบับขยาย มันก็ละเอียดขึ้น เนื้อหาสาระเยอะขึ้น
แล้วคนเลวก็เลวมากขึ้นอีกอ่ะ
น้องพีทเหมือนจะมีปมในชีวิตหนักหนา
แต่น้องไม่น่าเลือกทางนี้แก้แค้นเลย มันทำร้ายตัวเองชัดๆ

[ปุยหมาม่วง]

อึดอัด อึดอัดมาก
ไม่เข้าใจเดย์เลย ไม่อยากทำแล้วไปทำมันทำไม ไม่อยากเป็นนักร้องเงาแล้วไปยอมเค้าได้ยังไง มันควรจะสู้มั้ย ไม่ก็เดินออกมา ปฏิเสธไปว่าเดย์ไม่เอาด้วย
อยากรู้ว่าถ้าเดย์ไม่ยอมร้องให้แล้วนังพีทมันจะทำอะไรได้ วงก็ไปไม่รอดเหมือนกันเพราะนังพีทมันร้องเพลงไม่ได้
นอกจากหานักร้องเงาคนอื่นแทนถ้ายังอยากเอานังพีทไว้อยู่ ซึ่งถ้าเดย์ไม่อยู่ พี่ต้นพี่ตี๋ไม่เอาด้วย นังพีทมันจะอยู่เรอะ วงล่ม  ตัวใครตัวมัน จบ
แยกออกมาสามคน นังพีทก็ไม่มีปัญญาแทรกแซงละ

ถ้าเหตุผลคือ"อยากช่วยวง หรือ ขอแค่ได้ร้องเพลงก็พอใจแล้ว" ล่ะก็ มันเป็นเหตุผลที่ใช้ไม่ได้เลยเดย์เอ๋ย นางเอกเกินไปลูก ร้องเพลงแบบนี้มีความสุขตรงไหนดูสิ
พี่ต้นกับพี่ตี๋ก็เหมือนกัน ไปยอมได้ยังไง เราก็เป็นส่วนหนึ่งของวงเหมือนกัน วงของเราเลยนะ อนาคตของเราเลยนะ ไปยอมทำอะไรที่ไม่อยากทำได้ยังไง เราเลือกได้นิ่
เคือง เคืองโคตรๆ อิน เชรอะ!

[j4c9y]

สงสารพีทยังไงไม่รู้  ทรมานเน๊อะ

[gupalz]

พีทนี่มันร่านดีจิงๆ

[som]

พี่ต้น  พี่ตี๋  พี่เดย์  แยกตัวออกมาเถอะ  ปล่อยให้ไอ้ 4 คนนั้นมันอยู่ในบ่อส้วมต่อไปเหอะ  ยังมีคนอีกมากนะที่ใช้หูฟังดนตรี  ไม่ใช่ใช้แต่ตา  ถ้าแยกออกมานะรับรองว่าไอ้ 4 คนนั้นพังแน่เพราะไม่มีวัตถุดิบชั้นดีมาผลิตงาน

[คนอ่าน]

เดย์สู้ๆๆๆ

[Satang_P]

  เชียร์เดย์

พีทเลวมากกกกกกกกกกกก 

[mutyamania]

เจ็ดจุดสอง

ตัวจริงยิ่งกว่า....
.
.
.
.
.

.
.

.

ชายหนุ่มตรงหน้านั้น  สวมสูทสีเทาเข้มที่ตัดเย็บด้วยผ้าเนื้อดี....พร้อมกับสวมแว่นสายตาที่ดูรับกับมาดผู้บริหาร  ทั้งที่เจ้าตัวอายุยังน้อย......แค่เพียงสามสิบต้น ๆ  กับความสำเร็จที่ผู้ชายหลายคนยังไปไม่ถึง  แววตาใต้กรอบแว่นนั้นดูเรียบเฉย....ไร้ความรู้สึก  แต่ก็ไม่ได้เลื่อนลอย


ที่นั่งฝั่งตรงข้ามคือนักร้องนำ....ไม่สิ.....ไอคอนประจำวง  “ของเล่นของเด็กผู้ชาย”  พ่อแรบบิทบอย  หรือพี่กระต่ายน้อยผู้สุดแสนจะน่ารัก  พีทช้อนตามองหนุ่มหล่อ  ดีกรีนักเรียนนอก  ผู้ซึ่งเป็นถึงผู้บริหารและลูกชายเพียงคนเดียวของค่ายเพลงยักษ์ใหญ่  อดไม่ได้ที่จะอ่อยเล็ก ๆน้อย ๆ  เสื้อคอปาดนั้นจงใจสวมใส่ให้หลุดโชว์ไหล่นิด ๆ  กับเนินเนื้อขาวระเรื่อสะอาดตา  กางเกงยีนส์สีดำตัดขาเสียสั้นจนเห็นไปถึงไหน ๆ   



“ผมอยากพบกับคุณคนนี้เป็นการส่วนตัว”



ชายหนุ่มว่า....พร้อมกับส่งรูปถ่ายของเด็กหนุ่มผมยาวมาดขรึม  ในชุดสีเข้ม  ในภาพถ่ายนั้นคือเดย์  เจ้าของเสียงร้องที่แท้จริงของซิงเกิ้ลติดทอปชาร์ต  เสียงร้องที่แสนเซ็กซี่....อินโนเซ้นต์เหมือนลูกแมวขี้อ้อน  แต่เปี่ยมด้วยพลังเสียงที่สูงริบ



ชิส์.....นังนั่นอีกแล้วรึ....


พีทข่มความไม่พอใจ  ที่แสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัดทางสีหน้าในชั่วขณะหนึ่ง  แต่เด็กหนุ่มก็รีบปั้นสีหน้าให้เป็นปกติโดยเร็ว


“ได้สิครับ”


น่าแปลก...หากเป็นเมื่อก่อน  พีทคงอดไม่ได้ที่จะพยายามหว่านสเน่ห์ใส่ฝ่ายตรงข้ามเพื่อเอาชนะ  ชายหนุ่มตรงหน้าดูยากกว่า....หล่อและรวยกว่า  แต่จนแล้วจนรอด  จิตใต้สำนึกของเด็กหนุ่มก็มีแต่ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้ง  ผู้ที่ดูแสนดี  แสนอบอุ่นคนนั้น....คนที่ทำให้เด็กหนุ่มคิดที่จะ ‘หยุด’ หัวใจของตัวเองเอาไว้ตรงนั้น  แม้ร่างกายจะยังต้องถูกใช้งานกับใครต่อใครเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์




ก็บอกแล้วไง  ว่ารัก....ไม่ใช่แค่เอาชนะ 





ดีเสียอีกที่จะได้ขจัดตัวมารอย่างเดย์ไปให้พ้นทาง
.
.
.
.
.
.
“พี่ไม่ให้เราไป”

หัวหน้าวงคนดี  พยายามอย่างยิ่งที่จะรั้งนักร้องในการดูแลของตนเอาไว้  หากแต่เหตุผลรองรับนั้นดูเบาหวิวสิ้นดี  เดย์ยิ้มแหย....พยายามแกะมือเหนียว ๆ ที่เกาะแน่นเอวไม่ยอมปล่อย


คนหนึ่งฉวยโอกาส.....แต่อีกคนกลับไม่คิดอะไร  ถือสาซักนิดจะดีใจมาก  ไม่อย่างงั้นคงได้ปล่อยให้ใครต่อใครเขาโอบ  เขากอด.....แต่ชายหนุ่มลืมไป  ลืมไปว่านี่คือแม่นางเดย์เหย่  ราชินีน้ำแข็งผู้แสนเย็นชา

“พี่ต้นก็ไปกับเดย์สิ”
“แต่เค้าไม่ได้ชวนพี่นี่เฮ้ย”
“แล้วนี่เป็นไรมากมั้ย....เค้าไม่ได้จะพาหนูไปฆ่านะเฮ้ย  แค่ทานมื้อกลางวันตรงร้านใต้ตึกนี้เอง”
“ก็กลัวเค้ามาจีบเรา”
“โฮ๊ะ......บ้าแล้ว  นั่นเค้าระดับไหน  จะเรียกเดย์ไปไล่ออกจากวงล่ะมากกว่า”
“ไม่มีเรา...พี่ก็ไม่เอาเหมือนกัน”
“อย่าพูดอย่างนั้นสิคะ....วงนี้น่ะมันเกิดขึ้นเพราะพี่ไม่ใช่เหรอ  อย่าทำเหมือนคนไม่มีความรับผิดชอบอย่างนั้นสิค๊า....”
“ก็เราไม่มีความสุขนี่นา”
“ไม่มีใครมีหรอก  แต่ถ้ายังไม่เจอลู่ทางอื่นที่ดีกว่า  เราก็ต้องตามน้ำไปก่อน  โอเค๊”
“อื้อ.....รีบไปรีบมาล่ะ  ไอ้โยกเยกของพี่”
“จ้า.....ไปละนะคุณพี่.....เดี๋ยวได้เรื่องอย่างไรแล้วจะขึ้นมาบอกต่อ


สุดท้ายหัวหน้าวงผู้แสนดีก็ต้องยอมปล่อยให้แม่เดย์เหย่ไป....เหตุผลของชายหนุ่มนั้นเบาจนดูงี่เง่า  เพียงเพราะต้นรู้สึกสังหรณ์ใจแปลก ๆ มันก็เท่านั้น....




คุณณรงค์....ชายหนุ่มผู้มากความสามารถ  หากเป็นคู่แข่งกัน  มันก็มวยคนละรุ่นดีดีนี่เอง....





แล้วไอ้พวกไฮโซแมร่งชอบเล่นของหายากกันเสียด้วยสิ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“เชิญนั่งสิ”
“ค่ะ”

เดย์นั้นลงมาทานข้าวด้วยชุดสบาย ๆ สำหรับใส่เพื่อมาซ้อมอยู่แค่เพียงในห้องซ้อมของบริษัท  เสื้อยืด(แน่นอนว่าสีเรียบ ๆ)  ผมจุก  รองเท้าแตะ  ขาอ่อนไม่มีวันที่ใครจะได้เห็น  มันถูกปกปิดด้วยกางเกงยีนส์ทรงสลิมสีดำ  มือนั้นแตะแก้วของตนเอาไว้อย่างไม่ยอมปล่อย  คงด้วยเก้อเขิล....ที่ต้องมานั่งกินข้าวกับคนอีกระดับหนึ่ง....

“ไหนปล่อยผมสิ”
“เห....? “
“เอาเถอะน่า”

กะเทยมาดเซอร์แดก....ทำตามอย่างว่าง่าย  ทันทีที่ยางหลุดจากผม  ผมก็ชี้เป็นทรงสิงโตคำราม...มันดูเหมือนซิมบ้าจ่าฝูงในเรื่อง เดอะ ไลอ้อน คิง  ถูกจับมาย้อมขนแผงคอเป็นสีดำขลับ

“ดูแย่นะ”
“ห๊ะ!”
“แต่ก็ไม่ถึงกับอุจาดตา....มันเลยเป้ อารักษ์ไปจุดเดียวเท่านั้น....ยังถือว่าพอรับได้”
“ขา.......?.......คุณณรงค์.....คือนี่ต้องการจะบอกอะไรหนูยังงั้นเหรอคะ?” 


เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าเอ๋อ  ดูเด๋อด๋า  ชายหนุ่มก็ยิ่งนึกสนุก  รอยยิ้มนั้นค่อย ๆ คลี่ออก  รอยยิ้มที่นาน ๆ จะมีสักครั้งหนึ่ง  ยิ้มที่ละลายสาวแท้และสาวเทียมมานับไม่ถ้วน  แต่กระนั้นเดย์ก็ยังคงนั่งตัวแข็งเป็นหิน...

“ปลดกระดุมออกเม็ดนึงสิ....เหมือนจะมีกล้ามนะเรา”
“ไม่เอาค่ะ”
“อายเหรอ....มีนมรึไง”
“ไม่มี๊....ก็ไม่มีไงถึงไม่โชว์”
“อ้อ....ถ้ามีนี่คงรีบถอดให้ผมดูเลยสินะ”
“กวนตีนนะคะ”



ชิบหายกูหลุดแล้วไง.....

แม่คนงามทรามเชย  อยากจะกัดลิ้นตายเสียเดี๋ยวนั้น  ด้วยความพลั้งเผลอจึงกวนกลับอีกฝ่ายไป  ชายหนุ่มหัวเราะร่า  รอยยิ้มที่นาน ๆทีจะปรากฏให้เห็นบนใบหน้าอันหล่อเหลา  ดูจะยาวนานกว่าครั้งไหน ๆ  คนตรงหน้าจะว่าสวยก็ไม่ถึงขนาดนั้น  แต่ณรงค์ก็อดชื่นชมในสไตล์ของกะเทยคนนี้ไม่ได้

“อยากเป็นศิลปินเดี่ยวไหม”
“จริง?”  หนุ่มเซอร์ถามเสียงสูง  เสียงนั้นใสเหมือนแก้ว  ดูไม่รับกับใบหน้าดุ ๆ นั่นเอาเสียเลย
“จะพูดเล่นทำไมล่ะ....ผมดูเผิน ๆ แล้วนะ  หากว่าจับคุณมาแปลงโฉมใหม่  เรียนเต้น....แล้วก็ตัดผมให้เหมือนเด็กผู้ชายส่วนใหญ่อ่ะนะ....อืมมม.....เราก็จะได้ป๊อบไอดอลหล่อ ๆ หนึ่งคนมาประดับวงการดี ๆ นี่เอง.....แฟนเพลงผู้หญิงคงจะชอบคุณแน่ ๆ......ตั๋วคอนเสิร์ตเผลอ ๆ ขายดียิ่งกว่าบี้ เดอะ สตาร์”
“พูดเล่นใช่มั้ย....หนูอ่ะ...กะเทยนะ.....แอ๊บไม่เป็นหรอกคุณ.....แล้วเสียงของหนูมันก็ไม่ใช่เสียงผู้ชาย  อ้อ....แล้วถึงหนูจะไม่ใช่คนหน้าตาดี  แต่ด่ากันว่าอีปลวก  หนูยังจะรู้สึกดี....มากกว่ามาบอกว่าหนูอ่ะหล่อ....จริง ๆ นะ  หนูไม่ชอบให้ใครมาชมว่าหล่อ.....มันกระดากใจ”
“ผมแซวเล่นน่า.....แต่เรื่องศิลปินเดี่ยวนี่  ผมพูดจริง ๆนะ”


ชายหนุ่มส่งยิ้มให้เดย์น้อยอีกครั้ง  ความประทับใจของณรงค์เริ่มขึ้นตอนที่ได้เห็นสตูดิโอไลฟ์ออกอากาศรายการสดของวง....


วันนั้นเดย์ถูกจัดให้ยืนอยู่ในตำแหน่งด้านซ้ายสุดซึ่งเป็นมุมอับ  กล้องนั้นจับภาพอยู่แต่ไอคอนของวงกับท่าทางน่ารัก ๆ  ทั้งตอนทักทายแฟน ๆ ในห้องส่ง  กับตอนสัมภาษณ์  ซึ่งพิธีกรสาวก็เอาแต่ถามถึงชีวิตส่วนตัวของวงน้องใหม่....แต่ซีนที่เดย์ออกนั้นแทบจะนับเป็นวินาทีได้


แต่กระนั้นแล้ว  ชายหนุ่มกลับรู้สึกต้องชะตากับเด็กคนนี้อย่างบอกไม่ถูก  แม้เห็นแค่เพียงแวบแรก  ท่าทางนั้นดูจริงจัง  ไม่สนใจว่าตัวเองจะอยู่ในตำแหน่งไหน  เสียงที่ร้องออกมานั้นสดใสแล้วก็ทรงพลัง  ทำให้ภาพลักษณ์ของพีทนั้นดูเปล่งประกายยิ่งนัก  บนสเตจเล็ก ๆ  ราวกับกะเทยสาวคนนั้นเป็นตัวเสริมบารมีของหนุ่มน้อย  น้ำเสียงของเธอช่างน่าอัศจรรย์  น้ำเสียงที่สามารถทำให้คนอีกคนที่ไม่มีความสามารถอะไรเลย  ดูโดดเด่นและมีชื่อเสียงขึ้นมาได้เพียงชั่วข้ามคืน.....


น้ำเสียงที่สะกดผู้ฟัง  ผ่านทางตัวแทนแห่งภาพลักษณ์....อย่างพีท....ทำให้ทุกอย่างนั้นดูลงตัว



หากให้พีทเป็นคนร้อง  วงก็คงไม่ดัง....เสียงของเดย์ต่างหากที่เสริมความแข็งแกร่งให้เด็กหนุ่มหน้าหวาน  แต่ตัวเสริมอย่างเดย์เองก็คงไม่สามารถเกิดได้  ถ้าหากไม่มีภาพลักษณ์ของพีทเป็นสื่อไปสู่ผู้ฟัง  วง boy toy คงเป็นได้แค่ศิลปินอินดี้เล็ก ๆ  ที่เล่นตามผับอับ ๆ


ประหนึ่งคนทั้งสองเกิดมาเพื่อคู่กัน....อาศัยบางอย่างจากอีกฝ่ายร่วมกัน....


น่าเสียดายที่จะปล่อยให้เพชรเม็ดงามต้องสูญสลายหายไปตามกาลเวลา  อีกไม่นานวงที่เน้นขายภาพลักษณ์วงอื่น ๆ ซึ่งเกิดใหม่ขึ้นทุกวันราวกับดอกเห็ด  ก็จะพากันลอกเลียนแบบ  และพากันก้าวทัพขึ้นมายืนอยู่แถวหน้า  กลบรัศมีวงเก่า ๆ ที่เป็นได้แค่เพียง  ของเก๊.....ที่รอการถูกลืม



“คุณดังได้นะเดย์  ถ้าจับมาขัดเกลาแล้วก็เปลี่ยนภาพลักษณ์เสียใหม่  คุณดูดี  แต่บางครั้งคุณก็ต้องยอมเสียบางอย่างในตัวเอง  เพื่อความสำเร็จ  คุณไปคิดเรื่องนี้ดูก็แล้วกัน”
“หนูคงไม่ทิ้งพวกพี่ ๆ ในวงหรอกค่ะ  ยังไงก็ต้องหนีบพี่ต้นกับพี่ตี๋น้อยมาด้วย....ส่วนที่เหลือหนูไม่เอาก็ได้ค่ะ  ไม่ซี....”
“ร้ายเหมือนกันนะเรา”
“หนูเสียงพอได้  แต่หนูแต่งเพลงไม่เป็น  เล่นดนตรีก็ไม่ได้....พี่ต้นของมันสมองของวงเรา  ส่วนพี่ตี๋ก็เป็นพาร์ทเนอร์ของหนู....เราขายเป็นแพ็คสามค่ะ.....ถ้าไม่ตามนี้หนูไม่ตกลง”

ณรงค์หัวเราะ  ส่วนเดย์นั้นยิ้มหวาน  ก่อนจะกรอกตาแล้วก้มหน้าหม่ำข้าวเที่ยงโดยไม่สนใจสิ่งใด







ก็ไม่ใช่นางเอก....โอกาสมาตรงหน้าแล้ว  ยังไงก็ต้องคว้าไว้ก่อนล่ะนะ
.
.
.
.
.
.
.
“เหย่ ๆ ๆ ๆ ๆ เย้.....ทัวร์ต่างจังหวัด  ถ่ายทำเอ็มวีใหม่”


คนหน้าตี๋กระโดดโลดเต้นไปรอบ ๆ ห้องซ้อมห้องใหม่ที่หรูกว่า  และมีเครื่องไม้เครื่องมือครบครันกว่าห้องซ้อมดนตรีในมหาวิทยาลัย  พ่อคุณนั้นลืมเรื่องน่าหงุดหงิดจุกจิกหัวใจไปชั่วคราว  เมื่อคิดถึงเรื่องเที่ยว  เดี๋ยวก็วิ่งไปโอบเดย์น้อย....ประเดี๋ยวก็แถไปกระแซะนายต้นเพื่อนสนิท

พีทนั้นดูหงุดหงิดเมื่อรู้ว่าเอ็มวีตัวใหม่นั้นเดย์จะได้ร่วมแสดงด้วย  แถมดูจากในสตอรี่บอร์ดแล้ว  เหมือนกับว่าจะได้ออกในสัดส่วนที่เท่ากัน


เดี๋ยวก็รู้....ว่าใครมันจะเจ๋ง.....ไม่มีกู  วงนี้ก็คงวิ่งวนอยู่แต่กับการอัดเดโม่ส่งค่ายเพลงกิ๊กก๊อก....ไร้ชื่อเสียง


เหมือนผู้มีอิทธิพลในระดับสูงพยายามที่จะกระทำบางอย่าง  อย่างบางที่ทำให้เด็กหนุ่มไม่พึงพอใจเท่าไรนัก  แต่ยังไงเสีย  จุดประสงค์ในครั้งนี้ไม่ได้ต้องการที่จะเด่นดังอยู่แล้ว




เพราะรักแรกต่างหากล่ะ!!!


“วันนั้นคุยอะไรกัน  ไหนว่าจะเล่าให้พี่ฟังไง  ไอ้เดย์”
“ความลับคร๊าบพี่ต้นกล้า.......เดย์น่ะอยากจะบอกใจจะขาด  แต่ขอให้ชัวร์กว่านี้  ไม่สิ  รอให้พี่เค้าเรียกพวกเราสามคนไปคุย”
“ฮึ่ย.....คุยกันไม่เท่าไหร่  ไปเรียกเค้าว่าพี่  ชิส์....ใช่สิ  พี่น่ะมันดีไม่พอสำหรับเดย์นี่นะ”
“อุ๊ป๊าดดดดด  ขี้น้อยใจว่ะพี่ต้น  ผมก็หนาซะ....ไม่ได้หัวล้านซะหน่อยนี่เรา”
“หึงอ่ะ....หึง.....สัญญาแล้วนะ  ว่าถ้าพร้อมจะพิจารณาพี่ก่อนน่ะ”

แล้วจากนั้นทุกคนก็ง่วนอยู่กับการจัดเตรียมสัมภาระ  เพื่อออกไปถ่ายทำเอ็มวีตัวใหม่



เอ้ ~ จะบ่นอะไรให้มากมาย
นะ~ อย่าบ่นอารมณ์ให้รัดตัว
เฮอะ ~ อยากจะทำอะไรก็เชิญเธอ
เอ้ ~ ก็แค่ตัวตนที่เป็นฉัน


เกิดมาไม่เคยแต่งตัวด้วยสีสันจัดจ้านขนาดนี้  นี่ถ้าเลดี้แอล  ผู้ซึ่งเป็นที่ปรึกษาด้านแฟชั่นส่วนตัวมาเห็นเข้า  หากว่าเจ้าหล่อนไม่ปรบมือแปะ ๆ ด้วยท่วงท่าสง่างามแล้วล่ะก็นะ  ก็คงไม่พ้นถูกประนามหยามเหยียดด้วยสายตาตั้งแต่หัวจรดเท้าเป็นแน่แท้

“เดย์เหมือนตัวมาสคอตเลยเนอะ”
“พีทก็แซวแรงไปนะ”
“น่ารักดีออก  สมกับตัวตลกอย่างเดย์ตะตาย  นึกถึงสมัยที่เราเคยเป็นเพื่อนกันเลยเนอะ”
“เหรอจ๊ะ.....เราว่ากางเกงพีทน่ะ  มันยังยาวไปนะ.....น่าจะสั้นกว่านี้อีกสักสองนิ้ว  กลิ่นคาวจากตัวจะได้ระบายออกมาบ้าง....เนอะพีทเนอะ”


แขวะกันพอหอมปากหอมคอ  ทั้งสองก็เข้าประจำที่


เดย์นั้นถูกจับแต่งด้วยเสื้อเชิ้ตหลากสีในตัวเดียว  ยังไม่พอแค่นั้น....กางเกงที่สวมก็ยังเป็นสีเลม่อน  ผมเผ้าถูกทำให้เป็นช่อ ๆ แบบคนผิวดำ


แม้แต่พ่อตี๋น้อยยังหัวเราะ

“เดย์.....งานนี้แกเกิดว่ะ  เชื่อพี่....เกิดใหม่นะ”
“เดี๋ยวจะโดนตบนะพี่ตี๋”
“เอาน่า  ก็เพลงมันสดใส  ซันชายน์เดย์  แกจะมาแต่งหม่น ๆ อะไร”
“บรรยากาศมันสดใสพอแล้วเฮ้ย  ไม่เอา....เดย์จะเปลี่ยนชุด  แต่ก่อนเปลี่ยนขอตบสไตล์ลิสต์ก่อนนะแมร่ง”


กับโลกที่มีแต่สีชมพูที่เธอหนะต้องการ
คุณตุ๊กตาที่เธอฝันแล้วตัวฉันเป็นใคร


กว่าจะเกลี้ยกล่อมได้  กว่าคุณเธอจะยอม....ก็ต้องลดสีสันจัดจ้านลงไปเยอะ  ส่วนพีท  ขานั้นดูจะถูกใจกับกางเกงขาสั้นและบู๊ตส์ทรงสูงสีแดงเชอร์รี่....เชอร์รี่เข้ม....เชอร์รี่เข้ม 

“อีนั่นยังไม่เยอะเท่าเดย์เลยเห็นมั้ย”
“ก็น้องเค้าน่ารักอยู่แล้ว....แต่เราน่ะมันคนล่ะเรื่อง  นี่พี่ก็ถูกเบื้องบนกำชับมา  ว่าทำยังไงก็ได้ให้เราเด่นและติดตามากที่สุด”
“ติดตราตรึงใจ....กับหลอนติดตามันคนละเรื่องนะคะพี่  แต่เอาเถอะ  เรามาเจอกันครึ่งทางละกัน  หนูเข้าใจว่าพี่เหนื่อย  หนูเองก็ไม่อยากเหวี่ยงใส่พี่โดยที่พี่ไม่ได้ทำอะไรผิด”

สไตล์ลิสต์ท่าทางตุ้งติ้งนั้นพอได้ฟังก็ยิ้มออก  เจ้าหล่อนตั้งอกตั้งใจแต่งหน้าให้เดย์สุดชีวิต  สุดกระบวนท่า  ให้เดย์ออกมาดูสดใส  น่ารัก....


why why โว๊ oh oh จะชี้จะนำทำไม
hey hey no NO no ก็คงไม่คล้อยตาม
อ๊ะ อา โว โอ๊ โอ ไม่ Get เอาไม่เอ๊าไม่ทำ
ทำไม ทำไม ทำไม ทำไมต้องคอยบังคับกัน


เปลี่ยนโลเกชั่นจากทุ่งหญ้ากว้าง  มาเป็นท้ายรถกระบะ  คราวนี้เดย์เหย่ถูกแต่งให้เป็นตัวเองอีกครั้ง  คล้าย ๆ กับการเก็บภาพเบื้องหลังประมาณนั้น  พีทได้ทีรีบเข้าไปตีสนิทกับหัวหน้าวงสุดหล่อ  หวังสร้างกระแส  ที่ชาวเน็ตสาววายเรียกกันว่า..... ‘จิ้น’

“นี่เราน่ะ....ไม่ต้องเข้ามาใกล้ชิดพี่ขนาดนี้ก็ได้มั้ง”
“รังเกียจผมเหรอ....พี่ต้น”
“เปล่า....แต่พี่ไม่ใช่คนที่ออกสื่อ  เราน่ะไปเล่นกับพวกไอ้อั๋นไอ้เอี๊ยงนู่นแน่ะไป”
“ไม่เอา....เค้าจะเล่นกับพี่ต้น  อย่าทำหน้าบูดเซ่ะ  กล้องเค้าเก็บภาพเราอยู่นะ”


เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากของพีทนั้นทำให้สาม อ. อดรู้สึกหมั่นไส้นายต้นไม่ได้  ขณะเดียวกัน  พ่อหนุ่มหน้าตี๋ก็ฮึดฮัดขึ้นมาบ้าง....เมื่อเพื่อนรักถูกเด็กตัวแสบป้อนน้ำกับขนม




แต่ความหมั่นไส้ของทุกคนนั้น  เมื่อจับมารวมกันก็คงจะสู้แม่นางเดย์เหย่ไม่ได้





พอรู้ตัวอีกทีคุณเธอก็ปรี่เข้าไปแทรกกลางระหว่างคนทั้งคู่  กลายเป็นนางมารร้ายไปเสียแล้ว


“พีทกินไรอ่ะ.....ป้อนเดย์บ้างดิ  เดย์จะกินซองนั้นอ่ะ  รสสาหร่ายทรงเครื่องอ่ะพีท  ป้อนเดย์คำนึงนะ.....อ้าม”





ไม่ใช่มีแต่ผู้หญิงหรอกนะ  ที่ทะเลาะกันได้อย่างน่ากลัว


.
.
.
.
.

ตกดึกสงัดคืนนั้น  ทุกคนต่างก็พักผ่อนห้องใครห้องมันอย่างเหนื่อยอ่อน.....แต่ก่อนจะได้ขึ้นห้อง  ต้องมีการจับฉลากกันก่อน  เนื่องจากงบประมาณที่จำกัด  และวงยังไม่ดังมากพอที่จะเรียกร้องอะไร 


ห้องพักสามห้อง....ในโรงแรมระดับกลาง ๆ กับผู้เข้าพักอีกเจ็ดชีวิต  ไม่นับทีมงานที่ต้องระเห็จไปเช่าโมเต็ลนอนกันเอาเอง  บ้างก็เลือกที่จะหลับอยู่ในรถตู้คันใหญ่


เรื่องจับฉลากนั้นเป็นความคิดของหนุ่มอั๋น


“เดย์นอนกับพี่ต้น....พี่ตี๋  ส่วนพวกพี่อีกสี่คนก็แยกไปคนละสองก็ลงตัวดีนี่  จะจับให้มันยุ่งยากทำไมคะ”
“ใครถามความเห็นมึงอีตุ๊ด”
“อ้าวไอ้สัด”

เดย์แทบจะพุ่งเข้าไปต่อยปากมอม ๆ นั่นให้เลือดกลบ
“เพื่อความยุติธรรมครับน้องสาว  มาจับฉลากเสียแต่โดยดี”

ทุกคนไม่มีทางเลือก  จึงต้องล้วงมือลงไปหยิบม้วนกระดาษเล็ก  ที่ใส่อยู่ในกระป๋องอัลมอนด์

“ห้องเจ็ดศูนย์เจ็ดมีสามม้วนนะ  ไหนใครจับได้เบอร์นี้”
“กู”
“กู”
“เออ...กูด้วย”

“เป็นอันว่าเอ๋ง  เอี๊ยง  แล้วก็ไอ้ตี๋นอนด้วยกัน  มึงอ่ะตุ๊ดจับได้ห้องไหน”
“สามศูนย์หนึ่ง”
“เฮ้ย”

เป็นอันว่าเดย์น้อยกับนายอั๋นนั้นได้เข้าพักด้วยกัน

“ขืนปล้ำกูมึงตายตุ๊ด”
“หนูว่าเพื่อความปลอดภัยพี่ลงมานอนล๊อบบี้ก็ได้นะคะ  เดย์ไม่ซี”
“อีสัด”
“ไอ้เหี้ย”
“สัด”
“เหี้ย”
“สัดสัดสัด”
“เหี้ยเหี้ยเหี้ยเหี้ย”

ทั้งคู่ไม่มีใครยอมหยุด  จนกระทั่งหัวหน้าวงต้องโบกคนละหนึ่งที  ของเดย์น้อยนี่อาจจะโดนเบาหน่อย  เพราะพี่ต้นแกกลัวของรักจะช้ำ


“ดีใจจัง....ได้นอนกับพี่ต้น”
“จะดีใจอะไรนักหนาเนี่ยเรา”

ร่างเล็กวิ่งเต้นไปรอบ ๆ ห้องเหมือนเด็ก ๆ เป็นภาพที่มองเผิน ๆ แล้วก็ดูน่ารักดีอยู่ไม่น้อย  หากว่าไม่เคยรู้เรื่องของเด็กคนนี้มาก่อน  ต้นก็อาจจะรู้สึกอะไรบ้างไม่มากก็น้อย


คนเราน่ะมันรู้หน้าไม่รู้ใจ  หน้าใส ๆ แบบนี้  แต่กลับเป็นที่รู้จักในทางเสื่อมเสีย.....

“เตียงเดี่ยว.....กว้างน่านอนดีจัง”
“พี่นอนโซฟาละกัน  เรานอนเตียงไปให้สบายเถอะเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”

ชายหนุ่มว่า  ก่อนจะเปิดน้ำขึ้นดื่มดับกระหาย.....ร่างเล็กทำหน้าสลด
“ถ้าพี่ต้นรังเกียจผม....จะโทรเรียกรูมเซอร์วิสขอเตียงเสริมก็ได้นะครับ”
“เฮ้ยไม่ใช่อย่างนั้นซักหน่อย”
“ถ้างั้นก็นอนด้วยกันสิครับ  เราเป็นผู้ชายเหมือนกัน  พีทไม่กลัวพี่ต้นทำอะไรพีทหรอกน่า  หรือว่าพี่ต้นกลัวว่าพีทจะทำอะไรพี่.....คงฟังเรื่องไม่ดีของพีทจากเดย์มาเยอะสินะ”
“เฮ้อไปกันใหญ่แล้ว  เอ้า....เรานอนเถอะ  เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อน....เอ๊ะ  หรือเราจะอาบก่อน  เอาไง”
“พี่ต้นไปอาบน้ำก่อนเถอะครับ  พี่อยากดูทีวี  ยังไม่อยากขยับตัวเลยอ่ะ”


ชายหนุ่มถอดเสื้อของตนออก  รูปร่างนั้นกำยำล่ำสันผิดจากคนดนตรีส่วนใหญ่ที่หากไม่ผอมบาง  ก็จะอ้วนลงพุงไปเลย  แผงอกกว้างนั้นได้รูป  ผิวสีแทนอ่อน ๆ ทำให้ผู้ชายคนนี้ดูโตเกินวัย  แต่ก็ดูมีสเน่ห์ไปอีกแบบ  ต่างจากขาวตี๋เทรนด์เกาหลีแบบที่พีทเคยผ่านตา....


น่ากินชะมัด.....อยากกอด....อยากถูกกอด.....อยากให้พี่เข้ามาในตัวพีท......คนอื่นได้เข้ามาก็จริง  แต่กับพี่.....พีทอยากสัมผัสเนื้อร้อนนั้น  โดยไม่มีปราการมาขวางกั้น


ยิ่งคิดวงหน้าหวานก็แดงซ่าน  เจ้าตัวเดินลิ่วตัวปลิวเข้าห้องน้ำไปแล้ว  พอได้ยินเสียงฝักบัวดังขึ้น  เด็กหนุ่มก็ควักบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเดินทาง






ดวงตากลมโตใสแจ๋ว  จ้องมองน้ำที่ถูกดื่มไปครึ่งขวด  มันวางอยู่ที่หัวเตียง  ด้านซ้ายมือ








ขอให้โชคเข้าข้างเราด้วยเถอะนะ



................................................................


To be con

เรื่องราวนั้นมาไกลเกินครึ่งทางแล้วนะคะ  ใกล้จะจบเต็มทีแล้ว  ใครอยากรู้จุดจบของพีท  ติดตามได้ในตอนต่อไปค่ะ

[gupalz]

อิพีทมันร่านมาก ร่านจิงๆ

[MiSS-U]

แผนพื้นๆแต่มักได้ผลเสมอ  เฮ้ออออ

ไม่รู้ต้นจะตกหลุมที่พีทขุดไว้มั้ยน้อ  รอค่ะ

จุดจบของพีทนี่ไม่บ้าก็คงเป็นเอดส์อ่ะ 

จริงๆน่าสงสารตัวละครตัวนี้ที่สุดนะเนี่ย

 

บวกเป็ด

[¡ииσcэиτ]

กรี๊ด!
ตบให้หายสลิดเลย
 

หวังว่าพ่อพระเอกเราจะไม่หลงแผนตื้นๆนะ

[vk_iupk]

เซงอีพีทจริงๆ เมื่อไหร่จะรู้ความเลวสักที 

[BaII]

เอดส์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[londoneye]

อะไรกานนนนนนนนนนน

นังพีทใส่อะไรไว้ในน้ำอ่ะป่าวววว

จะคอยรอดูจุดจบของพีท

ส่วนน้องเดย์ยังคงความฮาไม่เปลี่ยน

พี่ต้นอย่าไปพลาดท่าเสียทีให้กับพีทนะ

แต่ยังไงก็ชอบพี่ตี๋เหมือนเดิม....น่ารักมว๊ากกกกกกกกกกกกก

  :กอด1:เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะค้า

[pnr17]

โอ้ว จะถึงจุดจบของพีทแล้วเรอะะะ หึหึหึ อยากอ่านเร็วๆ

[bebe]

ไม่นะ ไม่ให้อี พีทได้กะพี่ต้น นะ