เอิ่ม.. ใครจำไม่ได้แล้วว่าเรื่องมันเป็นยังไง
ก็อนุญาตให้กลับไปอ่านตอนเก่าได้
แต่ถ้ายังจำไม่ได้อีก...ก็อ่านใหม่ตั้งแต่ต้นเถิดจะเกิดผล
ตอนที่ 22 The Truth Always Hurtsคนที่หยุดฝันได้คือพี่หมอ..
“พี่บอกให้หยุด มากับพี่”
แม่ผมมองตามฝันและพี่หมอไป
“อ้อ ฉันว่าที่ฉันพูดคงไม่ผิดหรอก หึ”
ก่อนที่จะปรายตาไปที่พ่อน่ารักอีกที
พ่อหล่อขยับไปใกล้พ่อน่ารัก คว้ามือของภรรยามากุมไว้และประสานสายตากลับไป
"ผมจะแปลให้ฟัง" พ่อน่ารักเอ่ยเบาๆ
"คุณไม่รู้หรอกว่าคุณพูดอะไรออกมา ประวัติศาสตร์ไม่ได้สอนคุณเลยหรืออย่างไร ว่ามันเลวร้ายแค่ไหนที่จะดูถูกเหยียดหยามผู้อื่นด้วยเหตุผลว่ารสนิยมทางเพศเขาแตกต่างจากคุณ"
พ่อน่ารักเอ่ยอย่างสงบ ไม่โกรธ ไม่โวยวาย ไม่สะอื้น
แต่น้ำเสียงมันเหมือนท่วงทำนองเพลงเศร้าๆ ..ที่ผมเคยได้ยิน
……………………………………………………………………………
ผมไม่ได้พูดอะไร ทั้งฝัน ทั้งพ่อน่ารักพูดไปหมดแล้ว
คุณนายแม่หมอกก็ได้ฟัง ทว่าผมก็ไม่รู้..ว่าเธอจะได้ยินหรือไม่
แววตาผมมองไอ้หมอก
ผมอยากจะมั่นคง อยากคบกับมันต่อ อยากจะไม่สนใจ แต่ผมจะไหวไหม..?
ในเมื่อเหตุการณ์แบบนี้ก็คงเป็นสิ่งที่ผมต้องเจอเช่นกันในท้ายที่สุด
ผู้ชายกับผู้ชายคงไม่ได้ถูกสร้างมาให้รักกัน..ในแบบที่เกรย์รักทัศน์..
ในแบบที่ผมกำลังจะรัก....
.
.
“พ่อฮะ เรากลับบ้านกันเถอะ”
ผมกระตุกแขนพ่อน่ารักและหันไปมองพ่อหล่อ พ่อหล่อพยักหน้า ประคองพ่อน่ารักไว้
เราทั้งสามคนหันหลังจากที่ประชุมชนนั้นมา
“เดี๋ยวพ่อไปรอที่รถก่อนนะฮะ ผมอยากตามไปดูฝันนิดนึง”
ผมบอกก่อนจะเดินไปตามทางที่พี่หมอพาฝันไป
สองคนนั้นอยู่ใต้ต้นมะขาม....
“พี่รู้นะ ว่าคุณโกรธ แต่มันไม่มีประโยชน์ที่คุณจะใส่อารมณ์ จะยังไงเสียคุณพัดชาเขาก็เป็นผู้ใหญ่”
พี่หมอสอนนิ่งๆ ไอ้ฝันสวนกลับทันที
“ผู้ใหญ่แล้วยังไง? ผู้ใหญ่มีสิทธิ์จะทำร้ายจิตใจเด็กได้หรือไง?”
“ไม่มี”
พี่หมอตอบกลับหนักแน่น
“แต่พี่ไม่อยากให้คุณกลายเป็นคนก้าวร้าว”
“เราจะไม่นอบน้อมกับคนที่ไม่ควรได้รับ”
….
พี่หมอถอนใจ
“พี่รู้ว่าคุณเจ็บปวด”
“คุณจะมารู้อะไรเรื่องรัก”
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มแข็งของเพื่อนผมค่อยๆอ่อนไหว และเอ่อท้นด้วยน้ำตา
“รักคนที่ไม่ควรจะรัก..คุณเข้าใจหรือไง?”
.
.
“พี่หมอครับ”
ก่อนที่ผมจะเดินเข้าไปหาไอ้ฝัน ผู้ชายที่มากับพี่หมอก็เดินเข้าไปเสียก่อน
“เรากลับกันรึยังครับ?”
ไอ้ฝันกัดฟัน ปาดน้ำตา ตั้งท่าจะลุก
“ขอบคุณที่ช่วยเตือนเรา แต่คุณรีบกลับไปกับเด็กในสังกัดคุณเถอะ”
พี่หมอกดไหล่ให้นั่งลงตามเดิม
“เดี๋ยวไปด้วยกัน พี่จะไปส่งเอง เอาอย่างนั้นไหม ไอดิล?”
เอ่อ..
พี่หมอถามผมโดยมิได้นัดหมาย คงเห็นแล้วว่าผมเดินตามมา ไอ้ฝันจึงหันมาเห็นด้วย
“ไอ้ดิ้ล..”
ผมยิ้มบางๆ ให้เพื่อน
“กูไม่เป็นไร พ่อรออยู่ที่รถ แต่มึงกลับกับพี่หมอก็ได้ เอ่อ เขาอุตส่าห์มีน้ำใจ”
ไอ้ฝันฮึดฮัด
“ไม่เป็นไร กูไม่อยากเป็นก้างขวางคอ”
“เอ่อ..”
คนชื่อบาสพยายามจะพูด
“พี่หมอครับ คือแม็คมาหาพี่หมอที่คลินิกเหมือนกัน แต่ถ้าวันนี้ไม่สะดวก มันมาทีหลังก็ได้ ตัวผมเองจะให้แม็คมันมารับ แล้วพี่หมอก็ขับบีเอ็มกลับนะครับ คือ ถ้าพี่หมออยากไปส่งน้อง น้อง..น้องฝัน”
“ขอบใจมาก แม็คมาก็ดี งั้นพี่ฝากไปให้แม็คด้วยเลยละกัน”
พี่หมอล้วงสมุดเช็คออกมาจากกระเป๋า เขียนขยุกขยิก แล้วส่งให้เขาเซ็นต์รับ
“ขอบคุณครับพี่”
ไอ้ฝันมองนิ่ง
.. นี่เขาให้เงินกันงี้เลย
“คุณไปกับพี่ มีอะไรจะสอน”
พี่หมอดึงแขน
“เราไม่ไป ไม่ฟัง เห็นกันอยู่แล้ว”
ผมไม่รู้มันหมายถึงเรื่องบทเรียนหรือเรื่องผู้ชาย แต่ก็ตัดสินใจว่านี่ละ โอกาสทอง ที่น่าจะทำให้ไอ้ฝันได้เข้าใจอะไรมากขึ้น ไม่ว่าจะในทางดีหรือในทางร้าย
“มึงไปกับพี่หมอเถอะ กูอยากพาพ่อกลับบ้าน”
ผมแตะไหล่มัน และหันไปมองพี่หมอ “ฝากด้วยนะครับ บ้านฝันอยู่ซอยอุทิศ ตรงข้ามกับร้านเฉาก๊วยครับ”
…………………………………………………………………………..
เราสามคน ผมและสองพ่อกลับมาถึงบ้าน
เราเดินเข้าบ้านโดยไม่มองไปยังบ้านข้างๆ เลย
แต่หางตาเจ้ากรรมของผมก็ยังเห็นจนได้ว่าไอ้หมอกยืนรออยู่หน้าบ้านมัน....
“พ่ออย่าไปคิดมากนะฮะ อย่าไปสนใจ คำพูดแบบนั้น มีแต่ความไม่หวังดี มีแต่คำโกหก”
ผมพูดเสียงดัง
พ่อน่ารักพยักหน้า
“ลูกขึ้นไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวพ่อดูแลเองนะ”
พ่อหล่อพูด ประคองพ่อน่ารักไว้ในอ้อมแขน และนั่งกอดกันที่หน้าทีวี
ตากับยายยิ้มให้กำลังใจแม้จะไม่รู้เรื่องราวที่เราเจอมา
ผมถอนใจ เดินขึ้นบันไดไปห้องนอน คิดวุ่นวายใจ..
.
.
“ไอดิล.. ไอดิล..”
เสียงเรียกชื่อดังมาจากนอกหน้าต่างที่ปิดตาย
ก็อก ก็อก..
“ไอดิล..”
ผมได้แต่อ้าปากค้างไว้ ไม่สามารถตอบออกไปว่าผมอยู่นี่...
“ขอโทษนะ.. ขอโทษจริงๆ”
ไอ้หมอกบอกกับผม
ผมพยักหน้า..
แต่ก็อยากออกไปจากห้องนี้ กลัวว่าจะเผลอตอบมันไป กลัวว่าจะทำใจไม่ได้
ผมสับสนเหลือเกิน..
สาเหตุที่คุณนายแม่หมอกจิกกัดพ่อผมก็เพราะผมคบกับลูกเขา
ถ้าเลิกคบกัน เขาก็คงยอมจบ...
ผมควรจะตัดใจ..
ผมเหลือบไปเห็นนิยายเรื่องลุงแอร์กับลุงนนที่ไอ้หมอกคืนผมมา
ผมจึงหยิบมันขึ้นมาและยกขึ้นเป็นเหตุผลที่ออกจากห้อง กะจะเอาไปคืนพ่อน่ารัก บางทีพ่อน่ารักได้อ่านอะไรที่สนุกสนาน ก็จะมีความสุขขึ้น
ได้อ่านเรื่องเพื่อนของตัวเอง ก็จะได้รู้ว่ายังมีเพื่อนที่รักพ่ออยู่อีกหลายคน
ผมเปิดประตูห้องนอนใหญ่
พ่อหล่อกับพ่อน่ารักไม่อยู่ คงนั่งกันอยู่ข้างล่าง
แต่ไม่เป็นไร ผมจำได้ว่าพ่อหยิบหนังสือลุงแอร์ลุงนนมาให้ผมจากลิ้นชักโต๊ะข้างเตียง
ทุกทีมันลั่นกุญแจไว้ แต่คราวนี้ไม่..
ลิ้นชักปิดไม่สนิท เหมือนโดนเปิดแล้วต้องรีบไปไหน หรือไปทำอะไรจนลืมปิด
ผมเกือบลืมไปแล้ว ว่าเคยสงสัยหนักหนา ว่ามันมีอะไรในลิ้นชักนี้ พ่อถึงต้องใส่กุญแจ
แต่เมื่อเปิดให้กว้างและมองเข้าไป มันกลับกลายเป็นเพียงหนังสือ สี่เล่ม..
ผมหยิบเล่มบนสุดออกมา
INDY in love..
หน้าปกบ่งว่าอย่างนั้น
ผมไม่ได้แปลกใจเรื่องหนังสือ เพราะพ่อผมเขียนหนังสือและมีหนังสือเยอะแยะเต็มบ้านไปหมด
และท่านก็ไม่เคยปิดกั้นผมจากหนังสือเล่มไหนทั้งนั้น
ยกเว้น.. ในลิ้นชักนี่
ผมวางหนังสือลุงแอร์ลุงนน และหยิบ INDY in love.. มาเปิดอ่าน
..ผมกึ่งฉุดกึงลากมันออกมา
สายตามึนเมาของผมพยายามซอกซอนหาซอกหลืบเหมาะๆ สำหรับปฏิบัติกามกิจอย่างรีบเร่ง
ทั้งๆที่ริมฝีปากยังคงนัวเนียไม่ห่างกับริมฝีปากของร่างที่คว้ามา
“อืม….ซี๊ดด..ด”
ผมซูดปาก กัดฟัน เพราะดุ้นแข็งมันดุนดันจะออกมาข้างนอกให้ได้
มือแกร่งผมกระชากร่างนั้นยันไปติดกำแพง บดขยี้จูบอย่างตั้งอกตั้งใจ…
อะไรกัน พ่อผมเก็บนิยายเรทเอ็กซ์ไว้อ่านละมั้งนี่
“อือ..อืมม”
เสียงมันครางในลำคอ ผมหัวเราะหึหึ และจัดการใช้มืออีกข้างบีบดุ้นน้อยที่ทิ่มต้นขาผมอยู่อย่างแรง
“อื้ออ.. ฮึ่ก! แม่ง เบาๆหน่อยสิวะ!”
ไอ้ห่านั่นเปลี่ยนเสียงครางเป็นด่าได้อย่างรวดเร็วจนผมฉุนกึก ปากเสียนักนะมึง
ผมจึงละริมฝีปากแล้วหยุดมองมันเป็นครั้งแรก.. ครั้งแรกนับตั้งแต่ลากๆหิ้วๆกันออกมา
คนมันเจอกันในผับ ไฟวับๆแวมๆ ใครจะมาสนใจพิจารณาหน้าตาท่าทีกันมากมาย เอากันเสร็จก็จบ……ผมเกือบอ้วก..
พ่อเขียนแต่เรื่องดีๆ ไม่น่าจะมีรสนิยมแบบนี้เลย
นี่มันแย่กว่านิยายโป๊อีกนะเนี่ย มันหยาบคายชะมัด
ผมส่ายหน้า และพลิกหนังสือดูชื่อคนเขียน..
….
……
นามปากกาพ่อนี่...
ผมพลิกกลับมาอ่านบทแรกอย่างพะอืดพะอม พลางสงสัยว่ามีใครบังคับพ่อน่ารักให้เขียนหรืออย่างไร
ผู้ชายสองคนมีอะไรกันข้างถนน
และกลับมาที่พักใช่ไหมนี่
เออ แล้วก็ไล่กันอย่างกับหมูหมา เรื่องกลางคืนกับกลางวันคนละเรื่องจริงๆ
ผู้ชายคนแรกออกไป คนที่สองนอนอยู่
และมีโทรศัพท์ดัง...
ปลายสายเรียกคนที่รับโทรศัพท์ว่า
“ทัศน์!!”…
……
“กูชื่อเกรย์เว้ย โทรผิดแล้วคุณป้า”นี่คือคำตอบของผู้ชายคนนั้น
ดวงตาผมเบิกกว้าง พร้อมๆกับที่หนังสือเล่มสีเทานั้นเลื่อนหล่นจากมือ..
“พ่อหล่อเจอพ่อครั้งแรกนะ ก็ตกหลุมรัก แล้วก็บอกความในใจใต้แสงเทียนด้วย”ถ้อยคำแผ่วเบาและน้ำเสียงอบอุ่นกลับมาสู่ความทรงจำผม
และ และ..น้ำเสียงอื่นด้วย
“ไงล่ะ.. ฉันได้ข่าวว่าพ่อที่แสนดีของเธอ เป็นพวกขี้เมา เที่ยวผับเที่ยวบาร์”
“ไม่รู้หรือไง พ่อของเธอน่ะทำตัวเหลวแหลก ฉันคิดไว้แล้วไม่ผิด มีอะไรกันข้างถนนอย่างกับพวก..”“ไม่จริง”ผมตะโกนออกมา ไม่แน่ใจว่าพยายามเถียงเสียงนั้น หรือพยายามบอกตัวเอง
มือสั่นๆของผม ปล่อยหนังสือร่วงลงพื้น แน่ใจว่าไม่อยากอ่านมันอีกต่อไป
“อ้อ.. เขาบอกเธออย่างนั้นล่ะสินะ..”เสียงคุณนายแม่หมอกเยาะเย้ยผม...
.
.
“ไอดิล เป็นอะไรรึเปล่าลูก?”
พ่อหล่อวิ่งตึงตังเข้ามาในห้อง ตามมาด้วยพ่อน่ารัก
สายตาท่านมองผมแล้วก็ตวัดไปที่พื้น
ผมมองคนทั้งคู่ อย่างต้องการอยากจะเห็น..
“พ่อฮะ พ่อบอกผมที ว่า..ว่า”
ผมชี้ไปที่หนังสือ
“ว่ามันเป็นเรื่องของคนอื่น”
“ไอดิล..คือ..”
พ่อหล่อพยายามจะพูด
“พ่อน่ารัก พ่อบอกผมว่า ว่า นี่มันไม่ใช่..”
ผมพูดอะไรไม่ถูก
“ที่เคยเล่า..”
พ่อน่ารักพูดออกมา “พ่อโกหกน่ะ”
พ่อพูดออกมาเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา แต่มันทำให้ผมช็อค
“พ่อ ทำไม ทำไมทำกันแบบนั้น พ่อโกหกผมมาตลอด นี่คนข้างบ้านเขารู้เรื่องพ่อมากกว่าผมอีก พ่อจะให้ผมคิดยังไง”
ผมตะโกนออกไป เสียใจจนไม่อาจอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้
“อย่าโลกสวยไปหน่อยเลย นั่นละชีวิตจริง ก็ถือว่าที่ผ่านมา พ่อเล่านิทานก็แล้วกัน”
พ่อน่ารักพูดเหมือนไร้หัวใจ
ผมส่ายหน้า พยายามอย่างยิ่งไม่ให้น้ำตาไหล
ผมอยากวิ่งหนีไปจากตรงนั้น
ไม่อยากยอมรับ...ว่าที่คุณนายแม่หมอกพูดมันเป็นความจริง
ความจริงที่ผมไม่เคยรู้เลย...
“ไอดิล ไอดิล เดี๋ยว”
พ่อหล่อตะโกนเรียก ขณะที่ผมวิ่งหนีออกมา
ผมเคยโกรธ โกรธแม่ของไอ้หมอกที่กล่าวหาพ่อแบบนั้น
แต่ตอนนี้ผมกลับเจอความรู้สึกที่แย่กว่าโกรธ ทรมานกว่าโกรธ
ผมไม่รู้จะเรียกความรู้สึกนี้ว่าอะไร..
“ไอดิล ไอดิลเป็นอะไร!”
ผมวิ่งออกมาที่หน้าบ้าน เข้ามาสู่อ้อมแขนของใครสักคน..
“เกิดอะไรขึ้น”
ผมเงยหน้าที่เปื้อนด้วยน้ำตามอง
“หมอก..หนังสือ มันเป็นความจริง”
“อะไร”
ไอ้หมอกมองผมงงๆ
.
.
“ตาหมอก นี่เข้าไปในบ้านนั้นอีกแล้วเหรอ ออกมานะ ปล่อยไอ้เด็กนั่น”
เสียงแว๊ดข้ามกำแพงมาทันที พร้อมๆกับที่เสียงจากในบ้านดังขึ้น
“ไอ้เด็กหมอก ออกไปนะ ปล่อยลูกฉันเดี๋ยวนี้”
เสียงเถียงกันวุ่นวายไปหมดของพ่อน่ารักและคุณนายแม่หมอก จนผมแทบคลั่ง
“ไอดิล กลับเข้ามาในบ้าน!”
“อ้อ ทะเลาะกันเรอะ ลูกชายเธออาจจะตาสว่างแล้วก็ได้นะ ว่ามีพ่อขี้ยา! เบี่ยงเบน!”
“พอที! หยุดก่อนเถอะครับ ทั้งสองบ้านเลย”ไอ้หมอกตะโกนออกมา
“ไอดิล ไป”
มันพยักหน้าให้ผม จูงมือไปขึ้นมอ’ไซค์หน้าบ้านแล้วซิ่งออกมาเลย
.
.
ผมร้องไห้ตลอดเวลา ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเสียใจและอ่อนแอขนาดนี้
ไอ้หมอกจอดรถ ไม่พูดอะไรทั้งสิ้น ปล่อยให้ผมซบหลังร้องจนหมดใจ
………………………………………………………………………..
อาจจะยาวนานหลายนาที กว่าที่นิ้วโป้งนั้นจะปาดน้ำตาออกจากแก้ม
“อะไรทำให้เสียใจ เล่ามา”
……..
………….
“คิดว่ามึงคงอยากมาที่นี่”
มันเอ่ยขึ้น หลังจากที่ฟังผมจบและขี่รถต่อมาจอดหน้าบ้าน...ของไอ้ฝัน
ไอ้หมอกจอดรถ ดึงแขนผมลงมา
“เฮ้ เกิดอะไรขึ้น”
ไอ้ฝันออกมาถามงงๆ เมื่อได้ยินเสียงรถ
“ไงฝัน กลับถึงนานรึยัง”
ไอ้หมอกทัก
“ก็เพิ่งเดี๋ยวนี้ แล้ว ไอ้ดิ้ลเป็นอะไร”
“ขอเข้าบ้านก่อนได้ไหม”
…..
…….
แม่ไอ้ฝันเอานมอุ่นให้ผม แต่ผมไม่มีกะใจจะกินอะไรทั้งนั้น
ได้แต่นั่งนิ่งอยู่นอกชานบ้านไอ้ฝัน
เหมือนผมใช้พลังทั้งหมดไปกับการบอกไอ้หมอกแล้วว่าที่แม่มันพูดเป็นเรื่องจริง มันคงไปส่งต่อให้ไอ้ฝันเอง
“ดิ้ลมันคงอยากอยู่กับมึงก่อน สองบ้านเถียงกันวุ่นวายน่าดู ตอนนี้มันวุ่นวายใจมากอยู่แล้วคงไม่เหมาะ”
เสียงไอ้หมอกบอกฝัน
“แล้วกูจะมาพามันกลับบ้าน..”
“แล้วนี่มึงจะไปไหน”
ไอ้ฝันถาม
“กูมีเรื่องต้องเคลียร์กับพ่อไอดิ้ลและพ่อแม่กูด้วย”
แล้วเสียงมอเตอร์ไซค์ก็ดังห่างออกไป
ผมนั่งกอดเข่า..
แล้วหมอกคงจะมาพาผมกลับบ้าน..
“ซี๊ดด..อือ อือ”
มันขาสั่นพั่บๆ ขณะที่ผมก็โหมแรงกระแทกเข้าไป
หน้าแดงก่ำก้มลงและกัดฟันแน่นจนผมได้ยินเสียงกรอดบ่งบอกถึงความเจ็บปวด แต่แล้วมันก็โพล่งออกมา
“เอากู เอากูเลย!”
เห้ย! อะไรของมึงวะเนี่ย
แต่ไอ้ผมก็ไม่ขัดศรัทธาหรอกครับ จัดให้มันไปเต็มๆนั่นแหละ น้ำพุ่งเมื่อไหร่ ผมไปเมื่อนั้น..
บทความนั่นสั่นสะเทือนอยู่ในหัว ผมไม่อยากจำมันเลย แค่อ่านครั้งเดียว ทำไมถึงลืมมันไม่ได้
พ่อครับ นั่นมันไม่ใช่ใต้แสงเทียน นั่นมันใต้แสงไฟข้างถนน!
…………………………………………………………………………
Smog’s POVผมขี่มอเตอร์ไซค์กลับมาบ้าน จอดแม่งกึ่งกลางระหว่างบ้านสองหลัง
และเลือกที่จะเดินเข้าไปในรั้วบ้านตัวเอง
“หมอก นี่ลูกไปไหนมา?”
แม่ผมยิงคำถามทันที
“แม่ครับ หยุดเถอะครับ ยังไงซะผมก็รักเขาแล้ว”
ผมเอ่ยเสียงดัง มองตา ปรารถนาจะให้บ้านข้างๆได้ยินด้วย
"นี่ นี่พูดอะไรออกมา!"
“แม่ ตอนนี้ผมมีปัญหา เขาก็มีปัญหาที่ต้องจัดการ พ่อครับ”
ผมเดินไปหาผู้เป็นบิดา
“ผมรู้ว่าพ่อเข้าใจผม ผมรู้ว่าพ่อรู้ว่าข้างบ้านเขาก็เป็นคนดี เขาเคยช่วยเหลือพ่อด้วย เพราะฉะนั้นได้โปรดเถอะครับ ช่วยปรามแม่หน่อยได้ไหม ผมเชื่อว่าพ่อต้องทำได้ดีกว่าผม ช่วยบอกแม่ บอกให้แม่เข้าใจ อดีตเขาจะเป็นยังไงก็ช่าง มันไม่ใช่เรื่องของเรา”
ผมยกมือไหว้ พูดรัวเร็วอย่างวอนขอ
พ่อผมถอนหายใจ และพยักหน้าช้าๆ
ผมเดินออกจากบ้านตัวเองและเปิดประตูรั้วบ้านไอดิล
ณ ที่นั้น ทั้งพ่อหล่อ พ่อน่ารักและตา ยาย ยืนอยู่กันครบ ล้วนต่างเฝ้ามองผมอย่างร้อนใจ
“ไอดิลอยู่ที่ไหน”
พ่อน่ารักถามน้ำเสียงเอาเรื่อง “นายไม่มีสิทธิ์พาลูกฉันไปแบบนั้น ไอดิลอยู่ไหน”
ผมยกมือสองข้างขึ้น
“เขาไม่เป็นไรหรอกครับ แค่เป็นโรคผิดหวัง”
ผมมองหน้าพ่อน่ารัก
“ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ตั้งใจโกหกเขา แต่แค่อยากให้เขารับรู้ในสิ่งที่ดีงาม”
ผมกลืนน้ำลาย
“เอาหนังสือของคุณมาให้ผม”
พ่อน่ารักทำเสียงอะไรสักอย่างในลำคอและหันหลังวิ่งขึ้นบันไดไป ทำเอาผมแปลกใจว่าทำไมเกิดว่าง่ายขึ้นมากะทันหัน ไม่กี่วินาทีให้หลัง ก็กลับลงมา หอบหนังสือมาเต็มอ้อมแขน แล้วหยิบไฟแช็คมาด้วย
เขาโยนมันลงตรงหน้าผม จุดไฟแช็คลงบนปกแรก
“เกรย์ อย่า!”
อีกสามคนพูดพร้อมกัน ผมถลันไปห้าม
อย่าครับ!”ผมคว้าอะไรก็ตามที่คว้าได้ตอนนั้นตีไฟให้ดับ
พ่อน่ารักทรุดลงร้องไห้
“กูน่าจะทำลายมันตั้งนานแล้ว วันนี้ไอดิลจะได้ไม่ต้องมาเห็น ไม่ต้องมาเสียใจ”
“เกรย์ ชู่วว์.. นี่มันเรื่องของเรานะ กูเชื่อ ว่าไอดิลก็แค่ตกใจเท่านั้นเอง”
“ใช่” ยายไอดิลเสริมขึ้นและแตะไหล่ลูกชาย
“ที่จริงสิ่งที่ลูกควรจะทำ คือค่อยๆ บอกเรื่องจริง ไม่ใช่แต่งเรื่องโกหกนะเกรย์”
ผมค่อยๆ เก็บหนังสือซ้อนกันสี่เล่ม เล่มแรกปกมันไหม้ไปนิดหน่อย แต่ก็ยังอ่านได้อยู่
“นายจะเอาไปไหน”
พ่อน่ารักสูดน้ำมูก ถามกึ่งหวงกึ่งเสียดายที่หนังสือไม่ไหม้ไฟซะให้หมด
ผมมองเขาและตอบเบาๆ
“เอาไปอ่านครับ”
ผมหอบหนังสือ เดินหันหลังออกจากบ้าน ไม่สนว่าพ่อน่ารักจะสาปแช่งผมว่ายังไง
ผมไม่ชอบอ่านอะไรยาวๆ แต่จะพูดกับไอดิลให้เข้าใจ ผมต้องอ่านก่อน
.
.
ผมใช้เวลาวันอาทิตย์ทั้งวันอยู่กับหนังสือชุดนั้น
พักแค่กินข้าวกับโทรถามฝันว่าไอดิลโอเคดีอยู่ไหม
พ่อน่ารักเขวี้ยงกระป๋องนมมาบ้านผม จนผมต้องรีบออกไปบอกว่าไอดิลอยู่บ้านฝัน ก่อนที่แม่จะออกมาเจอ
ผมยอมรับว่าบทแรกๆ ผมก็ตกใจเล็กน้อย มันออกจะจิตๆ เถื่อนๆ
แต่ผมตั้งใจแล้วว่าจะอ่านมันจนจบ..
ก็อก.. ก็อก..
เสียงเคาะประตูดังขึ้นและเปิดเข้ามา แม่นั่นเอง..
"นี่ลูกทำอะไรน่ะ แทบไม่ลงไปข้างล่างเลย"
แม่ถาม แต่แล้วก็เห็นหนังสือในมือ
"นี่อ่านอะไรน่ะ"
"ก็หนังสือที่แม่บอกว่านักสืบเอกชนเอามาข้อมูลมานั่นแหละครับ"
"อะไรนะ เรื่องพวกนั้นเหรอ ลูกก็รู้ความจริงแล้วจะอ่านทำไม"
"ผมไม่ได้ต้องการความจริง ที่ผมต้องการ ..คือเหตุผล"
.
.
'ไอดิล' ชื่อนี้แปลกนัก ผมยังจำได้ถึงวันแรกที่รู้ชื่อ และแปลกใจว่าคนบ้าอะไรชื่อนี้
แล้วมันหมายความว่ายังไง..
สายตาผมอ่อนล้าเหลือเกิน ยามกลางดึกของวันอาทิตย์นั้น
ทว่าผมก็ได้รู้..เมื่อพลิกหนังสือหน้าสุดท้าย ว่าไอดิลคืออะไร..
ความจริงมักจะเจ็บปวด
แต่มันก็เหมือนเพลงพี่ป้าง บางครั้งก็เป็นความเจ็บปวดที่งดงาม..
………………………………………………………………………………..
เช้าวันจันทร์ ผมไปรับไอดิลที่บ้านฝัน
ไม่แปลกใจที่มันเฮิร์ทจนไม่เป็นอันกิน อันนอนและอันเรียน
และผมก็หมั่นไส้มันเรียบร้อยแล้ว
ตึง!"ไหนๆ มึงก็ไม่ยอมไปโรงเรียนแล้ว มึงเรียนอย่างอื่นแล้วกัน"
ผมบอกหลังจากโยนหนังสือทั้งเล่มลงตรงหน้ามัน
"มึงเอาออกไปนะ"
มันน้ำเสียงเอาเรื่อง "กูอ่านไม่ลง ความจริงเป็นไงก็รู้แล้ว"
ผมหัวเราะแห้งแล้ง
"มึงก็เหมือนแม่กูนะ สนใจแต่ความจริง.."
ผมนั่งยองๆ จัดหนังสือสี่เล่มนั่นซ้อนกันเรียงตามบำดับ
"ไอดิล กูให้คำแนะนำในฐานะที่มึงเป็นลูกของนักเขียน
อย่าให้คุณค่าหนังสือจากปกของมัน
และอย่าตัดสินทั้งเรื่องจากบทแรกเพียงบทเดียว"
...............................................................................
อืม..
มาแล้ว
ไม่คิดว่าจะแต่งต่อได้แล้วนะ เอาจริงๆ
แต่คือ สารภาพว่าก็ยังคิดถึงเรื่องนี้ จนวันนี้เปิดเข้ามาดู จริงๆ กะจะมาแค่ในนิยาย
แต่เซิร์ซคำว่า Idylle ไม่ไหวจะเกรียนในเน็ต แล้วเจอกระทู้ถามถึงกระทู้นึง
คือมันแบบ... เฮ้ย มันยังมีคนรออยู่นะ
คนเขียนยังอยู่ครับ ยังไม่ตาย
ทำไมไม่มาต่อ ..?
เอาเป็นว่ามันสืบเนื่องมาตั้งแต่ตอนทำตัวจบ แล้วคอมฯ lenovo คู่ชีพ ก็มาดับไปเฉยๆ
งานนี้ไปหมดครับ ไปทั้งตัวจบ ไปทั้งนิยาย พล็อตเพลิ๊ดหายเกลี้ยง
หมดแรงจริงๆ ตอนนั้น แล้วก็ต้องใช้พลังทั้งหมดมาทำตัวจบ จบมาก็หลายเดือนแล้ว
แต่มันไม่สามารถเขียนนิยายต่อได้เลย ทั้งๆ เราก็เขียนไว้แล้วในเครื่องเก่า
แต่ให้มาเขียนใหม่ เราทำไม่ได้
ชีวิตเปลี่ยน อะไรเปลี่ยนไปหลายอย่าง แล้วมันเขียนไม่ได้ ไม่รู้มีใครเข้าใจความรู้สึกนี้ไหม แต่มือมันแข็งไปหมด เขียนไป...ก็ไม่เหมือนเดิม
แต่วันนี้ก็.. ตั้งใจแล้วว่าจะกลับมาทำต่อให้จบ
เราเองก็อยากเป็นเกรียนคนเขียนคนเดิมที่เขียนนิยายสนุกๆ ให้เกรียนคนอ่านได้อ่านกัน
ขอบคุณทุกๆ คนที่รอและให้กำลังใจ
และเราขอโทษที่ห่างหายไปนานแบบนี้ ขอโทษจากใจจริงๆ
อ้อ และขอแก้ข่าวด้วยเสียเลย
หลังจากที่ไม่ได้มาต่อนิยาย ก็ไม่ได้เข้ามาเม้นในกระทู้ไหนทั้งสิ้นนะ
นามปากกามีอยู่สองอัน คือ INDY-POET กับ Idylle จริงๆ ก็คือ INDY-POET นั่นแหละ แต่ตอนนั้นที่ต้องสมัครอีกอัน เพราะกะจะทิ้งนามปากกาอันแรกแล้ว เพราะโดนศัตรูโจมตี ต่อมาคนนั้นเลิกเป็นศัตรูกลายมาเป็น... คือก็กลายเป็นอย่างอื่นแล้วน่ะนะ ก็เลยใช้ได้ทั้งสองอันจ้า เท่านี้ล่ะนะ นามปากกาอื่นไม่มี
,เกรียน(มิใช่)น้อย
^______^
หัวข้อ: Idylle ไม่ไหวจะเกรียน! 5/12/14 ::ไม่เกรียนที่ 25 End:: From This Moment On P.55 (อ่าน 416519 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก