:: ไม่เกรียนที่ 24 :: Family Againพ่อน่ารัก..รักบทกวี รักดนตรี รักภาพเขียนและรักทิวทัศน์ ไม่ว่าจะในความหมายของธรรมชาติหรือชื่อคน.. ทุกนิยามล้วนเป็นตัวแทนของสิ่งที่มีความหมายสำหรับเขา และผมคือทุกสิ่งเหล่านั้น..
..ผมคือความงดงามอย่างธรรมดาสามัญ ผมคือความงดงามของชีวิตเขา..
“ใครแต่งฮะพ่อ ไอ้กลอนนี้อะ”
“ก็แค่กวีโนเนมคนนึง มันไม่ใช่กลอนที่ไพเราะอะไรหรอก แต่เขารักมันมาก เพราะเขาแต่งให้สามีกับลูกชาย”
“พ่อ..”
ผมเพ้อ..อาจจะเป็นเพราะง่วงนอน..แล้วเปลือกตาก็ค่อยๆ ปิดลง..
…………………………………………………………………..
“แก!”
.
.
“แก! เจ้าเด็กหยาบคายไร้มารยาท สติสตังไม่มีรึไงเดินมาชนผู้ใหญ่ ใหญ่ หย่ายยยยยยยยยยยยยยย”
.
.
เฮ้ยยย!!
ตึง!!ผมร้องโวยวาย ผงกหัว ถลันตัวลุกขึ้นจากพื้น หนังสือหนักอึ้งสี่เล่มที่เคยอยู่บนอกไถลหล่นลงกองอยู่ข้างตัว
หัวสะบัดไล่ความมึนงงออกไป สายตาแลมองหาเจ้าของเสียงที่ทำเอาผมตกใจตื่น
ตกใจตื่น..?
เฮ่อ แสดงว่ากรูแค่ฝันไป
ผมคงอ่านหนังสือมากไปหน่อย
ทว่า สาวใหญ่วัยเลยกลางคนในฝันนั่น..?
ไม่ต้องสงสัยเลย..
ผมคงอ่านหนังสือของพ่อน่ารักตอนที่พ่อท่านไปเจอแม่สามีแล้วเก็บเอาไปฝัน
เอิ่ม.. ใช่ครับ ผมฝันถึงย่าผมเอง
ก็นะ ท่านก็เป็นตัวละครตัวหนึ่งในหนังสือด้วย
เป็นบุคคลที่ผมไม่ค่อยได้พบหน้า
ไม่ต้องบอกก็รู้.. ผมสนิทกับยายมากกว่า
ฝั่งปู่กับย่านั้นอยู่ที่เชียงใหม่ พ่อหล่อขึ้นไปเยี่ยมบ่อยๆ แต่ไอ้ผมนั้นไม่ใคร่สันทัดจะไปนัก แทบจะลืมไปแล้วด้วยว่าเพราะอะไร อาจเพราะความที่ยังเด็กและจำเหตุการณ์ไม่ค่อยได้ แต่สิ่งที่จำได้ฝังอยู่ในหัวก็คือ ‘ไม่ชอบไปบ้านย่า’
ทว่า วันนี้ ตอนนี้.. ผมกลับรู้สึกอย่างรุนแรงว่าท่านเป็นคนที่ผมต้องคุยด้วย!
ผมควานหาโทรศัพท์ นาฬิกาหน้าจอบอกเวลาแปดโมงเช้า ในบ้านเงียบเชียบ
แม่ฝันคงไปทำงานแล้ว และไอ้ฝันเองก็คงคิดว่าผมตายคาหนังสือ จึงออกไปเรียนแล้วเช่นกัน
เอาวะ ขาดเรียนอีกวัน มีเรื่องต้องทำ!
ผมหารายชื่อ ‘ย่า’ ในโทรศัพท์
โอ้โฮแฮะ ไม่มี!
กูช่างกตัญญูจริงๆ
ผมหันรีหันขวาง แล้วก็นึกอะไรออก รีบลุกไปที่ชั้นหนังสือ สอดส่ายสายตา และก็เจอ
สมุดหน้าเหลือง! (ยุคไฮเทคมาก?)
ผมเปิดไปที่อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่ และหาชื่อทัศนีย์ ทัศนศุภกฤษณ์
.
.
ไม่ยักมีแฮะ
เออนะ เจ้าของบ้านน่าจะเป็นปู่มากกว่า
อย่ากระนั้นเลย หาชื่อปู่สิ ไม่เห็นจะยาก
แต่เดี๋ยวก่อน..
ปู่ชื่ออะไร?
ผมตบหัวตัวเอง หล่อใสไร้สติจริงกู
ผมหยิบอินดี้อินเลิฟมาอีกครั้ง พลิกหาหน้าที่มีชื่อปู่ ทิวอะไรสักอย่างเนี่ย
ตรงนี้ไง ตอน ‘ไปเลยปาย’ ปู่ชื่อทิวเขา
โอเค คุณทิวเขา ทัศนศุภกฤษณ์!
แล้วผมก็เจอ..
.
.
“สวัสดีค่ะ บ้านทัศนศุภกฤษณ์ค่ะ”เสียงปลายสายตอบกลับมา หลังจากผมกดหมายเลขตามที่ปรากฏในสมุดหน้าเหลือง ผมจึงเอ่ยเบาๆ อย่างไม่ค่อยมั่นใจ
“เอิ่ม.. ขอสายคุณทัศนีย์ครับ”
“จะให้บอกว่าจากใครคะ?” ปลายสายถาม ก่อนผมจะทันได้ตอบก็มีอีกเสียงหนึ่งเข้ามา
“ใครโทรมาแต่เช้าน่ะ?” เสียงผู้หญิง
ในวัยน่าจะเลยหกสิบ..
“เขาขอสายคุณณีย์ค่ะ” เงียบไปชั่วอึดใจ แล้วผมก็ได้ยินเสียงย่าส่งมาตามสาย
“สวัสดี” อ่า..
“สวัสดีครับ เอ่อ.. ผม.. ผมไอดิล”
ปลายสายเงียบไปอีกครั้ง คงกำลังคิด.. แต่แล้วก็แว๊ดออกมา
“อะไรนะ ชื่อไม่เห็นคุ้น โทรมาขายประกันอีกรึไง จะอาวุโสดอเคหรือไม่โอเค ฉันก็ไม่เอา อาทิตย์นี้ปฏิเสธไปเจ็ดรอบแล้วนะ!!” “เปล่าฮะ ผมขายเครื่องกรองน้ำ”
ผมกวนตีนกลับ แต่แล้วก็นึกได้ “เย้ย ไม่ใช่ ไม่ใช่ฮะ ผมเป็นหลาน”
[/i] “อาหารเสริมก็ไม่เอา ฉันไม่เชื่อหรอก อย่ามาโฆษณาอะไรเลย พอฉันถามถึงส่วนผสม สารออกฤทธิ์ อะไรทำปฏิกิริยากับอะไร ก็ใบ้กินทุกที นี่เธอไม่ละอายใจบ้างเหรอที่มา-”[/i]
“เดี๋ยวก่อนครับเดี๋ยว” ผมรีบเบรก ไม่อยากโดนด่าฟรี
“ผมเป็นหลานคุณย่า ลูกพ่อทัศน์กับพ่อเกรย์ ผมไอดิลไงครับ”
ย่าเงียบไปชั่วอึดใจแล้วเอ่ยเบาๆ
“กวีกานต์หรือ?” “อ่า..เอ่อ..ครับ”
ผมตอบรับช้าๆ
น้ำเสียงปลายสายที่เคยแว๊ดอย่างมั่นใจ กลับตะกุกตะกัก
“กวีกานต์ โทร.. โทรมาหาย่าหรือ?” จะว่าไงได้ล่ะ..
“คือ..ก็ฮะ คือผม..”
“ขอโทษที ไม่คุ้นชื่อเล่นเลย ก็อะไรสักอย่างเรียกยากๆเนี่ย ออกเสียงว่าไอดิ้วใช่ไหม?” “ฮะ เอ่อ.. พ่อเรียกอย่างนั้น”
เราพูดอะไรไม่ถูกกันครู่หนึ่ง ครั้งสุดท้ายที่ผมพูดกับย่าก็เมื่อ…
เออ ที่จริงเราอาจไม่เคยพูดอะไรกันเป็นเรื่องเป็นราวเลย
ผมกับปลายสายจึงแทบจะกลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน
“มีอะไรรึเปล่า หรือ หรือว่าพ่อเป็นอะไร ทัศน์” “เปล่าครับเปล่า”
ผมรีบบอก กันย่าตกใจไปมากกว่านี้ “คือผม เอ่อ.. ผมทะเลาะกับพ่อ”
ผมสูดลมหายใจลึกๆ
“ผมอยากจะถาม ถามคุณย่า ว่า.. ว่าย่ามีความเห็นยังไงกับพ่อ ผมจำได้ว่าย่าไม่ชอบพ่อน่ารัก เอ่อ ผมหมายถึงพ่อเกรย์น่ะครับ”
ย่าเงียบไป ในที่สุดก็พูดออกมา
“เฮ่อ ก็จริง แรกๆไม่ชอบเลย หาลูกสาวเพื่อนจะให้มาแต่งงานกับตาทัศน์ด้วย แต่ไปๆมาๆ ความจริงก็พิสูจน์ ว่าพ่อน่ารักเธอเป็นคนใช้ได้ ใจนักเลง ซื่อสัตย์และรักตาทัศน์ ย่าก็เลยตามเลย แต่มาทะเลาะกันเอาอีกทีก็ตอนเขารับเลี้ยงเธอ ย่าโกรธน่ะ มันกังวล กลัว.. อาย..”ความทรงจำผมค่อยๆกลับมา..
สาเหตุที่ผมไม่ชอบไปบ้านย่า เพราะย่าไม่ชอบใจพ่อน่ารัก ไม่ชอบใจผมนี่เอง..
ผมจึงบอกย่าให้เข้าใจว่าที่จริง พ่อน่ารักเจอผมอย่างบังเอิญและส่งผมให้บ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าไม่ได้เพราะเขาปิดพอดี ไม่ใช่ว่าพ่อเดินไปเลือกว่าฉันจะเอาเด็กคนนั้นคนนี้มาเลี้ยงอย่างที่ย่าเข้าใจ
“สุดท้ายพ่อผูกพันกับผมจึงเลี้ยงผมต่อไป”
ย่าเงียบไปอีกครั้ง..
“ที่จริงเรื่องนั้นมันก็ไม่สำคัญแล้วล่ะ เพราะย่านี่โง่จริงๆ นานแล้วสิที่ไม่เจอหลาน ตาทัศน์ก็ไม่เคยพามาเลย เวลามาเยี่ยมปู่กับย่าก็มาคนเดียวตลอด บ่อยอยู่หรอกที่มาน่ะ แต่ก็มาคนเดียว" ย่าถอนใจ
"ก็เข้าใจได้.. ย่าไปปั้นปึ่งใส่เมียเขา ลูกเขาเอง เขาก็คงไม่อยากพามาให้ลำบากใจ” “พ่อชวนนะฮะ” ผมรีบปกป้องพ่อหล่อ
“แต่ผมผิดเอง ผมไม่อยากไป เลย..พ่อน่ารักก็ต้องอยู่ดูแลผม ทั้งที่ก็อยากไปกับพ่อหล่อ เขาตัวติดกันเรื่อยแหละฮะ”
ย่าส่งเสียงตอบรับในลำคอ แต่แล้วก็ถอนใจอีก
“ถ้าหลานผิด ย่าไม่ผิดกว่าหรือ หลานอยากไม่อยากก็บอกตรงๆ ตามประสาเด็ก ที่ที่ไม่มีความสุขใครก็คงไม่อยากมา นี่เรียกว่าความผิดพลาดของผู้ใหญ่..”ฟังดูงงๆ นะ
“ยังไงฮะ?”
“เฮ่อ.. ก็ความหยิ่ง จองหอง คิดว่าเป็นผู้ใหญ่ ดันไปเชิ่ดใส่เด็ก กดเด็ก เด็กอย่างพ่อหลาน เด็กอย่างหลาน ลืมคิดไปว่าไอ้เรามีแต่จะแก่ลงทุกวัน ซึมเซาลงทุกวัน เด็กมีแต่จะโต มีแต่จะสดชื่นขึ้น แล้วพอเรากลายเป็นคนแก่ เราจะต้องการอะไรเสียอีก นอกจากความสดชื่นจากเด็กๆ จากคนหนุ่มๆ จากลูกหลาน แล้วถ้าเราไปทำให้เขาเกลียด เขาจะมานึกถึงหรือคิดถึงเราได้ยังไง๊"ผมพูดอะไรไม่ถูก ผมเองก็ไม่เคยนึกถึงย่ามาก่อนเลยจนวันนี้ จริงๆ..
“ผมเองก็ผิดฮะ ผมเหมือนหลานอกตัญญูเลย”
ย่าหัวเราะ พูดต่ออย่างใจดี ผิดกับเสียงแว๊ดเมื่อครั้งแรกลิบลับ
“หลานไม่ได้อกตัญญูหรอก ย่าไม่เคยมีบุญคุณอะไรกับหลานเลย ช่วยเลี้ยงก็ยังไม่เคย เขาพามาหาก็ว่าให้เจ็บช้ำน้ำใจ สมองหลานอาจจำไม่ได้ แต่สำนึกก็คงจะจำได้ มันเลยสั่งไม่ให้คิดถึงย่า”น้ำเสียงหญิงชราเริ่มแหบโหยจนผมนึกเห็นใจ
“ยังไงย่าก็เป็นแม่ของพ่อ ถ้าไม่มีย่าจะมีพ่อได้เหรอครับ พ่อที่แสนดีของผม”
ผมรู้สึกได้ว่าย่ากำลังยิ้ม..
“ขอบใจมากนะที่โทรมา ย่าดีใจจริงๆ”“ครับ เอาไว้.. คราวหน้าถ้าพ่อหล่อ เอ่อ พ่อทัศน์น่ะครับ ขึ้นไปเชียงใหม่ ผมกับพ่อน่ารัก อ่า พ่อเกรย์ครับ เราจะไปด้วยนะ ผมจะไปเยี่ยม”
ย่าขอบใจผมยกใหญ่ ฝากบอกพ่อทั้งสองของผมว่าท่านคิดถึง
เราคุยกันนานเป็นชั่วโมง ผมเหลือบมองนาฬิกาบนผนัง จะเก้าโมงแล้ว
เฮ้ย จะเก้าโมง!
“เอ่อ อาจารย์ฝากย้ำมาว่า พรุ่งนี้ งานวันพ่อน่ะ เอ่อ ตอนเก้าโมง..”เสียงไอ้ฝันแว๊บเข้ามาในความทรงจำ
เก้าโมง!!
งานวันพ่อนี่ พ่อหล่อกับพ่อน่ารักไปรึเปล่า? ไอ้หมอกเอาจดหมายเชิญไปให้ไหม?
ผมรีบบอกลายาย แล้วไปแต่งตัวอย่างไวว่อง
ผมคว้ากระเป๋านักเรียนวิ่งถลันออกมาจากบ้านไอ้ฝัน ตรงแน่วไปบ้านตัวเอง ไปถึงก็แหกปาก
“พ่อ พ่อ พ่อฮะ!!”“หลานดิ้ล”
ยายผมเองครับ ท่านค่อยๆเดินออกมาจากบ้าน มีตาเดินตามหลังมา ริมฝีปากทั้งคู่ยกขึ้นยิ้ม
“กลับมาแล้วหรือ?”
“พ่อล่ะฮะ”
ผมถามพลางมองหา
“พ่อเรา เขาออกไปงานที่โรงเรียนเราตั้งนานแล้วนี่นา”
ตาเป็นคนตอบให้ ผมจึงรีบไหว้ลาทั้งคู่ แล้วตั้งใจจะรีบแจ้นไปโรงเรียนเหมือนกัน
“หลานดิ้ล เดี๋ยว”
“ยายครับ คือผมจะรีบไปโรงเรียน พ่อ พ่อผม”
“เออ รู้แล้ว” ยายตัดบทแล้วโยนบางอย่างข้ามรั้วมาให้
“รับ!”ผมยกมือขึ้นรับทั้งที่งงๆ มันคือ..กุญแจรถมอเตอร์ไซค์
“นายหมอกควันนั่นฝากไว้ให้ ถ้าเผื่อเราเปลี่ยนใจจะไปโรงเรียน”
ยายพยักเพยิดไปทางมอเตอร์ไซค์ที่จอดเด่นเป็นสง่าอยู่ระหว่างบ้านสองบ้าน
ผมตัดสินใจขึ้นคล่อม สตาร์ทมันและ..
“ดิ้ล!”
“ครับยาย”
“หมวกกันน็อค!” หญิงชราตะโกนเสียงเข้ม ผมจึงรีบคว้าหมวกมาสวมและแว๊นไปเสียที
…………………………………………………………………
โรงเรียนเหมือนเดิมเช่นทุกวัน ลานหน้าเสาธงโล่งเพราะเลยเวลาเข้าเรียนแล้ว
ที่คลาคล่ำด้วยผู้คนคือฝั่งหอประชุม ที่จัดงานวันพ่อ
เหมือนเช่นทุกปี งานวันพ่อประกอบด้วยนิทรรศการวันพ่อซึ่งรวบรวมเรียงความ ภาพถ่าย บทกวีเกี่ยวกับพ่อลูกที่ได้รับการยกย่องและผลงานนักเรียนที่ได้รับรางวัล รวมทั้งเปิดให้ลงนามถวายพระพร
ผมโชคดีไม่ถูกท่านยามประจำโรงเรียนกักตัวในข้อหามาสาย เพราะวันนี้โรงเรียนเปิดให้ผู้ปกครองเข้ามาชมกิจกรรมได้..
“กวีกานต์ ศิริรัตน์ ทัศนศุภกฤษณ์ มาแล้วรึยังคะ?”ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงอาจารย์กุสุมาพิธีกรของทุกงานในโรงเรียนประกาศเรียกชื่อตัวเอง
เท้าจึงรีบแจ้นไปฝั่งหอประชุมอย่างหอบๆ ไม่รู้ว่าถูกประกาศเรียกไปกี่ครั้งแล้ว
“สำหรับรางวัลชนะเลิศ ดิฉันเกรงว่าอาจจะต้องเลื่อนรับ..”
ผมหอบแฮ่กๆ มองไปทางเวที อาจารย์กุสุมามีสีหน้าลำบาก พ่อน่ารักเองก็ยืนเหม่ออยู่ข้างบน
“ถ้างั้น ดิฉันขออภัยจริงๆค่ะ คุณกรกฎและคุณทิวทัศน์ ขอเชิญก่อนเพื่อจะให้ผู้ปกครองของรางวัลรองชนะเลิศ.. ”
“ไม่ อย่า!!”ผมตะโกน ตัวยังไม่ถึงก็ขอให้เสียงไปถึง
“นั่นพ่อ พ่อของผม..”
ผมมาหยุดที่หน้าเวที ไอ้หมอกยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าหล่อเหลายิ้มให้ผมอย่างนึกแล้วว่าต้องมา ผมยิ้มตอบบางๆอย่างนึกขอบคุณ แล้ววิ่งเร็วขึ้นบันไดไป
“ผมมาแล้ว”
อาจารย์กุสุมาถอนใจโล่งอก
“กวีกานต์ ให้ตายสิ เอ้า เชิญรางวัลเลย”
เพื่อนนักเรียนยื่นพานเกียรติบัตรและรางวัลให้ผู้อำนวยการ ท่านหยิบมาเพื่อยื่นให้ผม แต่ผมมีตาไว้มองคนคนเดียว..
“พ่อ ผมขอโทษ”
ผมตรงแน่วเข้าไปกอด
พ่อน่ารักนิ่งอึ้งไป แล้วค่อยๆยกมือขึ้นมาโอบกอดผมตอบ
พ่อหล่อตบไหล่ผมเบาๆ
“ผมรักพ่อฮะ” ผมอู้อี้กับอกเล็ก “ที่สุดเลย”
.
.
“เอ่อ.. รับรางวัลก่อนได้ไหมจ้ะ กวีกานต์?”
อาจารย์กุสุมากระซิบกับผม พลางหันไปยิ้มกับที่ประชุมที่เริ่มจะส่งเสียงกระซิบกระซาบ
“ทำไมมีพ่อตั้งสองคน”
“ได้ข่าวว่าเป็นเกย์..”
ผมรับเกียรติบัตรและรางวัลมา ผู้อำนวยการจับมือกับพ่อผมด้วยสีหน้าเจื่อนๆ ผสมกลัวๆ
“เชิญคุณพ่อของกวีกานต์นั่งเก้าอี้และกวีกานต์กราบพ่อเพื่อเป็นการเปิดงานนะ”
เราสามคนพยักหน้า เป็นธรรมเนียมครับ ที่ผู้ชนะเลิศจากการประกวดเรียงความวันพ่อซึ่งเป็นรางวัลใหญ่สุดในงานวันพ่อของโรงเรียนจะได้กราบพ่อเพื่อเป็นการเปิดงาน
ทว่าปีนี้ คนได้คือผม..
จึงดูผิดแปลกที่ผมและพ่อจะมาอยู่ตรงนี้ ท่ามกลางผู้ปกครองคนอื่นๆ
แต่ผมก็คุกเข่าลงตรงหน้าพ่อ พยายามไม่หวั่นไหว..
นึกถึงความทรงจำมากมายระหว่างเราสามคน
นึกถึงหนังสือที่ทำให้ผมโกรธนักหนา..
“ผมขอโทษฮะพ่อ”
ผมก้มลงกราบ กระซิบเบาๆแทบเท้า
“ที่จริงผมมาคิดได้ว่า ..ข้างถนนก็น่าตื่นเต้นดี”
“ไม่นะ!!”พ่อน่ารักโหยหวน รีบหันมองหาไอ้หมอก
ผมหัวเราะก่อนจะเงยหน้าขึ้นให้พ่อเห็นว่าผมล้อเล่น ก่อนที่พ่อจะลุกขึ้นบ้าง ไอ้ฝันก็ก้าวขึ้นมาบนเวที
ในมือถือ..พวงมาลัย
“หนูขอถือโอกาสนี้ มอบมันให้พ่อหล่อกับพ่อน่ารักด้วยค่ะ”
มันคุกเข่าลง วางพวงมาลัยดอกรักเบี้ยวๆ ลงบนตักพ่อน่ารัก
“มันไม่สวย แต่เอ่อ.. หนูทำเองค่ะ”
“กูไม่ยักเห็น”
ผมกระซิบ
“ก็มึงฟินกับนิยายอยู่”
มันตอกกลับ
“หนูถือว่าคุณกรกฎกับคุณทิวทัศน์เป็นพ่อของหนูด้วย เพราะเขาช่วยแม่ของหนูเลี้ยงดูหนูมาพร้อมๆกับไอดิลตั้งแต่ครอบครัวเขาย้ายมาอยู่ที่นี่ ส่วนพ่อแท้ๆ เขาก็ทิ้งหนูไปก่อนที่หนูจะจำเขาได้ พ่อที่เป็นผู้ชาย‘ปกติ’ในความหมายของทุกคนที่นี่..”
ฝันหันไปมองผู้คนรอบตัว
“สุดท้ายแล้วคนเราต่างกันตรงไหนคะ ตรงที่รักใครน่ะเหรอ? เลิกกระซิบกระซาบเพราะเห็นผู้ชายรักกันเถอะค่ะ ถ้าจะคิดว่ามันแปลก ก็ไม่ผิดอะไร ทุกคนมีสิทธิ์รู้สึกชอบใจหรือไม่ชอบใจ แต่อย่าเสียมารยาทก็พอ ให้คิดซะว่าเราควรอยู่ร่วมกันอย่างเคารพเกียรติและศักดิ์ศรีของกันและกัน เชื่อหนูนะคะ ประเทศชาติจะได้เจริญก้าวหน้า”
กูขำแปป..
……………………………………………………………………
“ให้ตายสิฝัน มึงนี่ พวกเขาจะไม่ชอบพ่อกูมากกว่าเดิมรึเปล่า”
ผมฉะมันทันทีที่มีโอกาส หลังงานวันพ่อเสร็จสิ้นกิจกรรมลง เราเข้าเรียนตามปกติและมาจบที่ห้องชมรม
“เอาน่า คนเข้าใจมีเยอะแยะไป เดี๋ยวนี้นิยายทางเลือกเริ่มแพร่หลายแล้วนะ เข้าถึงมากขึ้นนะเว้ย นี่ล่ะ จะสร้างความเข้าใจระหว่างมวลมนุษยชาติ”
ไอ้ฝันจินตนาการไปไกล ระหว่างหยิบแล็บท็อปขึ้นมารัวพิมพ์ละเมอนิยาย
ผมส่ายหน้าน้อยๆ
“เออ งั้นมึงเสร็จแล้วเรียกนะ จะได้เดินกลับบ้านพร้อมกันเหมือนเดิม”
“จะเดินกลับพร้อมกันได้ไง มึงเอารถไอ้หมอกมาไม่ใช่เรอะ กลับไปกับมันซี่”
ไอ้ฝันพยักเพยิดไปที่ร่างกำยำที่เพิ่งจะเดินเข้ามาในห้องและวางกระเป๋าลง
ผมจึงโยนกุญแจมอเตอร์ไซค์คืนไปให้ ยิ้มมุมปากแทนคำขอบคุณอีกรอบ มันเองก็ยิ้มน้อยๆ ตอบ
ดูเหมือนระหว่างเรา บางครั้ง ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรออกมาก็ได้
“ไม่เป็นไร กูกลับกับมึงดีกว่า มีเรื่องจะถาม” ผมหันกลับไปมองฝัน เน้นเสียง “เยอะ-แยะ”
“ถามอะไร?”
ไอ้ฝันมองมาอย่างไม่วางใจ
“ก็เช่นคืนนั้นที่พี่หมอไปส่ง คุยอะไรกันบ้าง ตกลงนายบาสเป็นใคร?”
ผมมองหน้ามัน ไอ้หมอกก็มองด้วย
ไอ้ฝันเงียบไป แล้วตอบมาได้
“ไม่รู้”
เอ้า!
“ทำไมไม่รู้”
“ก็กูไม่ได้ถาม”
ไอ้ฝันว๊ากกลับมา ก่อนน้ำเสียงจะแผ่วลง “กูกลัวคำตอบ”
.
.
“อย่าอยู่แบบกล้าๆ กลัวๆเลย”
ไอ้หมอกพูดขึ้นในที่สุด “ตราบใดที่รู้ความจริง เราก็จะรู้จุดยืนของตัวเองนะฝัน”
“จะให้กูถามในฐานะอะไร”
ไอ้ฝันถามพลาง กระแทกปลายนิ้วไปบนแป้นพิมพ์
ไอ้หมอกหันมามองหน้าผม “บอกมันเรื่องกระดาษโน๊ตเถอะ”
ไอ้ฝันหันมาเลิกคิ้ว
“กระดาษโน๊ต?”
ผมจึงถอนใจและเตือนความจำมัน
“จำได้ไหม ตอนพ่อน่ารักไม่สบาย เราไปคลินิกพี่หมอ มึงก็เข้าไปตรวจด้วย”
“จำได้”
ไอ้ฝันตอบเสียงกระด้าง
ก็มันเป็นวันเดียวกับที่เราเห็นนายบาสจะจะ และพี่หมอบอกกับเขาว่าวันนี้เธอต้องหมดตัวแน่..
“นั่นแหละ” ผมพูดเร็วๆ
“จำได้ใช่ไหมว่าผู้ช่วยหน้าห้องเขากลับไปก่อน แล้วพี่หมอให้มึงเขียนบัตรคนไข้เอง”
“แล้วไง”
ไอ้ฝันถามรำคาญๆ ตาจ้องอยู่ที่หน้าจอคอมฯ
“แล้วมึงก็เขียน”
ผมตอบรำคาญบ้าง
“แล้วงาย”
เสียงไอ้ฝันยานคาง
“แล้วเขาก็จำลายมือมึงได้ไง!”
ผมว๊าก
ไอ้ฝันเงยหน้าขึ้นมามองผม
“จำลายมือกูได้?”
เอาละ..
“ก็กระดาษโน้ตรูปดอกทานตะวันที่มึงเขียนส่งรักให้เขาน่ะ อยู่เต็มกล่องในลิ้นชักของเขาเลย เขาวางเทียบลายมือกับบัตรคนไข้บนโต๊ะทำงาน เขารู้แล้วว่ามึงเป็นคนเขียนทั้งหมดนั่น”
ผมสรุป..
“เขารู้ว่ามึงชอบเขา”
ไอ้ฝันหน้าซับสีเลือดทันที
จากวันนั้นถึงวันนี้ เจอกันก็หลายครั้งมาแล้ว..
“ถ้านายบาสคนนั้นเป็นเด็กของเขา ถ้าเขาชอบแบบนั้น มึงก็ถอยออกมาเถอะ ที่ผ่านมาก็..ถือเป็นเรื่องราวดีๆ”
ไอ้หมอกแนะนำ
“อย่างน้อยเขาก็เก็บกระดาษของมึงไว้ มันก็ต้องมีความหมายอะไรสักอย่าง ซึ่งมึงเองก็สมควรรู้..ว่ามันมีความหมายยังไง ถ้าเขาไม่ได้คิดอะไรก็ถือเป็นเรื่องราวดีๆเหมือนเดิม ปีหน้าเราก็มอหกแล้ว ต้องเตรียมเส้นเอ็นไว้ให้แข็งแรงจะมาคิดฟุ้งซ่านเรื่องนี้อยู่ไม่ได้หรอก สรุปซะเถอะ”
.
.
ไอ้หมอกจึงพาทั้งผมทั้งไอ้ฝันซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์มัน มาจอดหน้าคลินิก
ถามว่ารู้กันไหมว่าพี่หมอออกมาแล้วเราจะถามยังไง
ก็ไม่รู้หรอกครับ แต่ไอ้หมอกว่ามาไว้ก่อน เดี๋ยวคิดออกเอง
เราสอดส่ายสายตาหาพี่หมอและคนชื่อบาส แต่ก็ไม่เห็น มีเพียงเจ้าหน้าที่อยู่หน้าห้องตรวจ และคนไข้สี่ห้าคนรออยู่ที่ม้านั่ง
“สงสัยเขายังไม่มาละมั้ง ทำงานที่โรงพยาบาลด้วยนี่นา”
ผมเปรย
ไอ้ฝันพยักหน้า
“งั้นเรากลับกันเถอะ”
เย้ย!
“อะไร มาถึงนี่แล้วนะ ถามให้รู้เรื่องเถอะ”
“ถามอะไร?”
.
.
ในทันใดเสียงนิ่งๆ ก็แทรกถามขึ้นมา เราสามคนหันขวับไปข้างหลัง พี่หมอในชุดทำงานยืนอยู่เบื้องหน้าเรา
ไอ้ฝันอึกอัก ผมก็มองหาบอดี้การ์ดบาสของพี่แก
ไม่เจอแฮะวันนี้..
“วันนี้ขับรถเอง..”
ไอ้ฝันเปรย
“แล้วคุณจะให้ใครขับให้”
พี่หมอเลิกคิ้ว
“เอ่อ พอดีเราคิดว่า เอิ่ม.. พี่ที่ชื่อบาส จะคอยขับรถให้น่ะครับพี่หมอ”
ผมพูดแบบนอบน้อมถึงแม้จะกำลังเสียมารยาท
“เขาก็ขับให้ถ้าเขามา”
พี่หมอพยักหน้ารับ “เกี่ยวอะไรกับเขาล่ะ”
“อ้อ..เอ่อ..”
ผมอ้ำอึ้ง ไอ้หมอกจึงช่วย
“เราแค่เห็นพี่เขาบ่อยๆน่ะครับ ไม่เห็นก็เลยถามถึง”
พี่หมอมองอย่างรู้ทัน
“เขาก็ต้องไปหาหมอคนอื่นอีก จะมาอยู่กับพี่ตลอดได้ยังไง”
“หะ..หาหมอคนอื่น”
ผมเลิกคิ้ว
พี่หมอหัวเราะหึหึ
“พี่ไม่ใช่หมอคนเดียวที่สั่งยาบริษัทเขานี่”
“เอ้อ..เขา เขาทำงานบริษัทยาหรือครับ”
ผมพูดจานอบน้อมสุดๆ
พี่หมอยิ้มน้อยๆ พูดกับผมแต่สายตาไม่ได้มองที่ผม..
“เขาเป็นผู้แทนยา”
ห๊ะ..
เมื่อเห็นเราสามคนทำหน้างงพี่หมอจึงอธิบาย
“เป็น Detailer ของยา เป็นตัวแทนบริษัทยามาให้ข้อมูลกับแพทย์ ว่ายาที่เขารับผิดชอบเนี่ยมันเป็นยังไงบ้าง เอางานวิจัยมาแนะนำ เวลาจะสั่งยาพี่ก็สั่งกับเขา บาสเขาเป็นผู้แทนยารักษาโรคทางระบบประสาทตัวนึง พี่ใช้เยอะก็เลยคุยกับเขาบ่อย สนิทกัน ปกติผู้แทนยาเรียกพี่ว่าอาจารย์ แต่พี่ไม่ชอบ เพราะมันแก่เลยให้เขาเรียกพี่หมอ”
พี่หมอยักไหล่
“อ่า..”
ผมรู้สึกเห็นแสงที่ปลายอุโมงค์
“แล้วเอ่อ.. พี่หมอต้องให้เงินเขาด้วยเหรอครับ”
ขอถามอีกนิดเถอะ..
คราวนี้ผู้ฟังปล่อยก๊าก
“ที่พี่ต้องให้เงินเขาก็เพราะบริษัทยาเขาไม่ได้ให้พี่ใช้ยาฟรีไง! เขามาเก็บเช็คตอนสิ้นเดือน พี่ก็หมดตัวทุกที”
อ้อ..
“แหะๆ”
ผมหัวเราะแห้งๆ
“แล้วคนอื่นล่ะครับ เอ่อ.. มีผู้ชายหลายคนเลย”
“พี่ไม่ได้สั่งยาบริาัทเดียวนี่ ผู้แทนผู้หญิงก็มี เราไม่เคยเห็นกันเอง”
“ทำไมมีแต่คนหนุ่มๆ ล่ะครับ”
“ผู้แทนต้องขับรถเยอะ เดินทางเยอะ ไหนจะต้องคอยเซอร์วิสหมออีก ส่วนใหญ่ก็เลยต้องอายุน้อยไง”
เราเหมือนยืนโต้ตอบเล่นเกมสามสิบคำถาม
จนผมหมดคำจะถาม..
พี่หมอยืนกอดอกมอง แต่ไม่ได้มองที่ผมอีกแล้ว
“อยากรู้ ทำไมไม่ถาม..”
ไอ้ฝันกลืนน้ำลาย..
“เอ่อ ไอ้ดิ้ล จะไปอยากรู้เรื่องของคนอื่นทำไม เสียมารยาทจริงๆเลย ไป กลับ!”
จู่ๆ มันก็ลากแขนผมออกมา
พี่หมอหัวเราะหึหึ
“เดี๋ยว”ไอ้ฝันชะงัก ค่อยๆ หันมา
“วันมะรืนพี่ไปประชุมที่ต่างประเทศนะ ไม่อยู่ราวอาทิตย์กว่า”
พี่หมอมองไอ้ฝัน เอ่ยก่อนจะเดินเข้าคลินิกไป
“บอกไว้ จะได้ไม่ห่วง”
ผมกับไอ้หมอกไม่ปล่อยโอกาสที่จะได้แซวไอ้ฝันให้ผ่านไป ขณะเราสามคนเดินกลับกันไปที่มอเตอร์ไซค์
เพื่อกลับบ้าน บ้านที่จะมีพ่อหล่อ พ่อน่ารักและตายายรออยู่
แล้วว่างๆ เราอาจจะชวนกันไปเยี่ยมปู่กับย่า...
ผมยิ้มร่า รู้สึกได้ว่าชีวิตกำลังจะกลับไปสุขสดชื่นเหมือนเคย
ผมเหลือบมองร่างสูงกว่าข้างๆ
หรืออาจจะมากกว่าเคย....
………………………………………………………………………
ขอได้รับความขอบคุณจาก..เกรียนน้อย
หัวข้อ: Idylle ไม่ไหวจะเกรียน! 5/12/14 ::ไม่เกรียนที่ 25 End:: From This Moment On P.55 (อ่าน 416276 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก