ไม่เกรียนที่ 20“กูจูบได้ไหม..” เสียงเข้มมีหน้ามาถาม
“มึงเคยขอด้วยหรือไง..” เสียงสั่นของผมตอบกลับ
ก่อนที่เราจะทำลายระยะห่างทั้งหมดนั้น
กีต้าร์ยังอยู่ในวงแขนไอ้หมอก สองมือผมก็ยังประคองขลุ่ย
แต่ริมฝีปากเราแตะกัน..นุ่มนวล..แผ่วเบา..
เสียงครางในลำคอผมดังคลอเคล้ากับสายลมยามค่ำคืน
"อือ..อืม..หมอก"
"หืม.." มันครางรับ "ไอดิล.."
หูผมอื้ออึงไปหมด ริมฝีปากถูกรุกเร้าช้าๆ..ช้าๆ ก่อนที่จะผละออกอย่างอ้อยอิ่ง
"นอนห่มผ้าด้วยนะ พรุ่งนี้เจอกัน" หมอกพึมพำบอก แตะจูบที่กึ่งกลางหน้าผากผมอีกครั้งหนึ่ง_________________________________________
เป็นเช้าที่ผมตื่นขึ้นมาอย่างตื่นเต้น.. วันนี้แล้ว วันเสาร์นี้ที่จะต้องแสดงคีตประสานของสมาคมชมรมวายแห่งมวลมนุษยชาติ หรือ ส.ว.ม. ให้มวลมหาประชาชน เอ้ย ให้เหล่าครูบาอาจารย์ นักเรียนและศิษย์เก่าได้ฟัง
ผมลุกขึ้นคุ้ยตู้เสื้อผ้า ว่ามีอะไรที่ใส่แล้วจะพอดูได้บ้างไหม
เสื้อยืด กางเกง รวมไปถึงเสื้อคลุมแทบทั้งหมดของผมนั้นเก่า แต่พ่อน่ารักก็ไม่ยักซื้อใหม่ให้
พ่อแกบอก ยิ่งเก่า-ยิ่งขลัง
แต่ผมก็เชื่อพ่อน่ารักทุกอย่างนะ พ่อน่ารักบอกว่า เพราะการแต่งตัวแบบนี้แหละ ทำให้พ่อหล่อประทับใจจนชวนไปดินเนอร์ด้วยกันมาแล้ว!
ดังนั้น ผมจึงเลือกเสื้อยืดสีขาว เสื้อคลุมสีน้ำตาลและกางเกงยีนส์สีซีดอออกมาเตรียมไว้ เผื่อไอ้หมอกจะชวนไปดินเนอร์บ้าง
………………………………………………………………
“ก็ชุดนี้แหละค่ะพ่อ”
เสียงไอ้ฝันร้องบอกมาจากชั้นล่าง
“แต่ไอดิลบอกว่าต้องขึ้นเวทีต่อหน้าคนทั้งโรงเรียนไม่ใช่เหรอ..”
พ่อหล่อลากเสียงเบาๆ
ผมลงบันไดมาเจอไอ้ฝันในเสื้อยืดตัวหลวมโพรกกับกางเกงยีนส์แล้วปลงอนิจจัง
“อย่าบอกนะ ว่านี่ชุดใส่ออกงานของมึง?”
ผมยิงคำถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว ไอ้ฝันยักไหล่ “เออ ทำไม”
“มึงช่วยใส่ชุดที่พี่หมอเห็นแล้วจะประทับใจบ้างได้ไหม เขามาเป็นประธานศิษย์เก่านะเว้ย”
หน้าไอ้ฝันยังคงนิ่งเฉย ผมจึงย้ำ
“เดี๋ยวเย็นๆมึงถอดออกเลยชุดนี้ ยายกูเตรียมชุดที่เหมาะสมเอาไว้ให้แล้ว”
“แม่น” คุณยายยักคิ้ว “อโฟรไดทิก็ยังต้องอายแน่นอน เชื่อใจยายเถอะฝัน คุณหมออะไรนั่นต้องตกหลุมรักแบบไม่รู้ตัว”
ไอ้ฝันตั้งท่าจะขัด แต่เสียงเรียกจากหน้าบ้านดังมาหยุดมันไว้ซะก่อน
“ขอโทษครับ”.
.
ไม่ต้องใช้ความพยายามอะไร ผมก็จำได้ว่าเป็นเสียงไอ้หมอก
สายตาผมรีบหันไปมองพ่อน่ารักอย่างเร็ว เห็นควันบางๆ เริ่มออกมาจากหู
“ไอ้เด็กหมอก กล้าดียังไงมาตะโกน-”
“เกรย์ ไม่เอาน่า เด็กมันเป็นเพื่อนกัน” พ่อหล่อปราม
“เพื่อนบ้าเพื่อนบออะไรกัน-”
พ่อน่ารักฮึดฮัด ผมจึงรีบจ้ำอ้าวไปหน้าบ้าน
ไอ้หมอกยืนยิ้มอยู่ริมกำแพง..
ผมอดยิ้มตอบไม่ได้
“รนหาที่รึไง” ผมทักทาย อีกฝ่ายจ้องตา
“เปล่า แค่จะถาม ว่า อยาก…อีกรอบไหม?”
ภาพฉากจูบบนกำแพงไหลหลั่งเข้ามาในความทรงจำราวภาพสโลวโมชั่น ก่อนที่ผมจะว๊ากใส่มัน
“มึงจะบ้ารึไง!”
ไอ้ฝันเดินตามออกมา ไอ้หมอกพยักหน้าให้และหันกลับมามองผม มันพูดกลั้วหัวเราะ
“กูหมายความว่า อยากจะซ้อมกันอีกรอบไหม ก็เราจะแสดงวันนี้แล้วนะ”
ผมอ้าปากค้าง นี่กรูคิดอกุศลไปคนเดียวรึนี่ แม่ม!!
ไอ้หมอกยิ้มขำ
“กูเอากีต้าร์มาด้วยแล้ว ซ้อมกันตรงลานหน้าบ้านมึงก็ได้”
ผมคิดไตร่ตรองข้อเสนอชวนขนหัวลุกนั้น แต่ก็มีอีกเสียงมาช่วยตัดสินใจให้
“ไม่!”เสียงพ่อน่ารักขัด “อย่าเหยียบเข้ามาในบ้านนี้เป็นอันขาดนะ ไม่งั้น แกเจอไม่ดีแน่ แกจะเจอชั่ว ชั่วร้ายสุดๆเลย”
ใบหน้าหวานนั้นเอาเรื่อง ไอ้หมอกยกมือไหว้สวัสดี
“อืม.. ถ้างั้นไม่เป็นไรก็ได้ครับ ผมไม่อยากทำให้คุณพ่อลำบากใจ”
ไอ้หมอกทำหน้าใช้ความคิด
“แต่ถึงยังไง เราก็ต้องซ้อมกัน งั้น.. ผมชวนฝันกับไอดิลไปซ้อมที่โรงเรียนดีกว่า วันเสาร์ไม่ค่อยมีคน เงียบ.. เป็นส่วนตัว..”
พ่อหล่อหลุดหัวเราะ ส่วนพ่อน่ารักขมวดคิ้วมุ่น
.
.
“เออๆ จะซ้อมกันหน้าบ้านก็ได้ แต่อย่าตุกติกเป็นอันขาดนะ ฉันจับตาดูอยู่”
พ่อน่ารักกระฟัดกระเฟียดเดินกลับเข้าบ้านและประจำการอยู่ที่หน้าต่าง ซึ่งมองออกมาเห็นบริเวณลานหญ้าที่ผมและไอ้ฝันกำลังยืนอยู่นี้ ไอ้หมอกยิ้มกับชัยชนะ รีบเดินออกจากบ้านมันเข้ามาในบ้านผม
“แม่มึงไม่อยู่รึไง?”
ผมรีบถาม ด้วยไม่อยากมีปัญหา เบื่อที่จะเถียงกับคุณนายแม่หมอก
“ไม่อยู่ ออกไปพบคุณสุรศักดิ์ นักสืบอะไรก็ไม่รู้ ตั้งแต่เช้าแล้ว”
ผมพ่นลมหายใจ
“อย่าบอกนะ ว่าแม่มึงจ้างนักสืบ สืบเรื่องพ่อกูจริงๆ จะบอกอะไรให้ว่าพ่อกูน่ะ ประวัติขาวสะอาด”
“กูเข้าใจน่า นะ.. มึงไปเอาขลุ่ยมาเถอะ เราซ้อมกันดีกว่า แม่จะไม่เจออะไรหรอก”
“เออ ต่อให้พลิกแผ่นดินหาก็ตาม”
ผมเสริมอย่างหงุดหงิด ก่อนไปหยิบขลุ่ยและมาซ้อมเพลงกัน…
พ่อน่ารักนั่งอยู่ริมหน้าต่าง พ่อหล่อยืนพิงกรอบประตู ตากับยาย นั่งบนเก้าอี้สนามหน้าบ้าน ฟังเราสามคนร้องและบรรเลงเพลง
“เพื่อนเอย..อีกคราที่มาพบกัน
ดั่งดวงตะวัน..ทอแสงหลังผ่านค่ำคืน
เวลา..ล่วงเลย..ไม่เคยเป็นอื่น
หยัดยืน..เคียงกัน..ณ ปลายขอบฟ้า..”
ผมเป่าขลุ่ยพลาง.. ยิ้มให้พ่อของผมพลาง..
โดยเฉพาะพ่อน่ารัก ซึ่งชอบการแต่งเพลงหรืออะไรที่คล้ายๆอย่างนี้เป็นพิเศษ
ถึงแม้ใบหน้านั้นจะบ่งบอกความขุ่นมัวที่ไอ้หมอกมายืนเล่นกีต้าร์อยู่ในถิ่น แต่สายตาที่มองผมก็ยังเต็มไปด้วยความทับใจ..
“ปิดตา..เปิดใจออกมาสำราญ
ร้องรับ..ขับขาน..บทเพลงสร้างสรรค์วิญญา
สมาน..ดวงใจ..ที่เปื้อนน้ำตา
คืนมา..สู่เหย้า..เคล้าไมตรี..”
“ไพเราะมาก” ยายตบมือเสียงดังลั่น
“ช่วยกันแต่งเองทั้งหมดรึนี่ ไม่เสียชื่อพ่อๆเขาจริงๆ” ตาเสริม
พ่อหล่อกับพ่อน่ารักไม่พูดอะไร ได้แต่ยิ้มให้ผม ผมลดขลุ่ยลงจากปาก ยิ้มตอบ..
ผมรักครอบครัวนี้เหลือเกิน
ตลอดสิบเจ็ดปีที่ผ่านมา ตั้งแต่ผมเริ่มคิดได้ ผมรู้สึกว่าผมโชคดีเหลือเกินที่..
“ตาหมอก เข้าไปทำอะไรในนั้น!”บรรยากาศเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน ..คุณนายแม่หมอกกลับมาแล้ว..
ไอ้หมอกหันมามองผมอย่างขอโทษขอโพยและยกมือไหว้พ่อๆของผม
มันค่อยๆหยิบกีต้าร์ขึ้นมา ไม่ได้เร่งรีบหรือลนลาน แต่จำต้องไปเพราะไม่อยากให้ตัวผมโดนว่า
“ไว้สักห้าโมงเย็น เราไปเจอกันที่โรงเรียนนะ”
มันเอ่ยเบาๆ ผมและไอ้ฝันพยักหน้ารับ
ไอ้หมอก เดินออกจากบ้านผม เข้าไปในบ้านมัน
“มาเถอะครับแม่”
คุณนายแม่หมอกยังยืนอยู่ที่เดิม มองมาทางผม ก่อนจะย้ายไปอ้อยอิ่งที่พ่อหล่อกับพ่อน่ารัก..
“หึ.. ไงล่ะเธอ”
เธอย้ายสายตากลับมาที่ผมอีกรอบ
“ไงล่ะ.. ฉันได้ข่าวว่าพ่อที่แสนดีของเธอ เป็นพวกขี้เมา เที่ยวผับเที่ยวบาร์”
ผมหงุดหงิด “คุณพูดอะไรน่ะ”
“หึ ช่างใสซื่อเสียจริงๆนะ..” เธอเว้นช่วง สายตาจ้องผมอย่างชิงชัง
“ไม่รู้หรือไง พ่อของเธอน่ะทำตัวเหลวแหลก ฉันคิดไว้แล้วไม่ผิด มีอะไรกันข้างถนนอย่างกับพวก..”
“มันจะมากไปแล้วนะ”
ผมตวาด
“นี่คุณ”
ไอ้ฝันผสมโรง
“แม่ครับ แม่พูดอะไรเนี่ย”
ไอ้หมอกจับแขนเธอไว้
พวกเราทั้งสามคนพยายามจะพูดออกมาพร้อมกัน ผมตะโกนเสียงดังลั่นที่สุด
“พ่อของผมเป็นคนดี ดีกว่าคุณเยอะ เขาไม่ทำอะไรต่ำๆอย่างที่คุณพูด!”
คุณนายแม่หมอกยิ้มยั่ว
“อ้อ.. เขาบอกเธออย่างนั้นล่ะสินะ..”
“มันคือความจริง!” ผมหันไปหาพ่อหล่อกับพ่อน่ารัก
พ่อบอกผมทุกอย่าง ผมรู้จักพ่อดี
“พ่อฮะ อย่ายอมนะฮะ ผมจะไม่ทนให้เขามาดูถูกพ่อแบบนี้”
ผมหันไปมองพ่อ กระตุ้นให้พ่อโต้ตอบอะไรกลับไปบ้าง
แต่พ่อน่ารักส่ายหน้าเบาๆ พ่อหล่อเดินเข้าโอบไหล่ไว้
“พ่อฮะ เขาพูดแบบนี้กับเรามันเกินไปแล้วนะ….”
พ่อน่ารักไม่เคยหาเรื่องใครก็จริง แต่ใครมาพูดเวอร์เกินจริงแบบนี้ก็คงต้องเจอกันสักตั้ง
"แม่ครับ หยุดเถอะครับ พ่อไอดิลเขาไม่สบายอยู่นะ"
ผมมองใบหน้าซีดเซียวของพ่อน่ารักที่จ้องคุณนายแม่หมอกค้างอยู่อย่างนั้น
“ไง ถึงกับพูดไม่ออกเลยรึไง เธอ.. คนขี้ยา”
“ไม่จริง” ผมตะโกน
“แม่ครับ พอที เข้าบ้านกับผมเดี๋ยวนี้”
ไอ้หมอกโอบประคองแม่มันเข้าไป เธอยิ้มสมใจ ก่อนที่ผมจะสบถคำหยาบคายไล่หลังไปเป็นชุด
…………………………………………………………………………….
ผมคับแค้นใจจนไม่มีสมาธิเป่าขลุ่ย ได้แต่นั่งกำขลุ่ยแน่นจนเจ็บมือ
ไอ้ฝันตบไหล่ผมเบาๆ
“ไอ้ดิล อย่าไปถือ-”
“มึงหยุดพูดเลยฝัน ผู้หญิงคนนั้นร้ายกาจมาก ถ้าเป็นพ่อมึงโดนด่าบ้าง มึงคงจะไม่พูดให้กูไม่ถือสาหรอก”
ผมตอบกลับเต็มไปด้วยความโมโห ไอ้เขกกบาลผมทันที
“ที่กูพูด ไม่ใช่เพราะเห็นว่าไม่ใช่พ่อกู กูนับถือพ่อหล่อกับพ่อน่ารักเหมือนพ่อแท้ๆ มึงก็รู้ดี ส่วนถ้าพ่อกูโดนด่าบ้างจะถือสาไหม กูคงไม่รู้ เพราะกูไม่รู้จักพ่อ!”
คำพูดนั้น ทำให้ผมต้องเงยหน้ามองมัน
“กูไม่ตั้งใจจะว่าอย่างนั้น..”
พ่อของไอ้ฝันทิ้งแม่มันไปตั้งแต่ไอ้ฝันยังเป็นวุ้นอยู่เลย แม่ไอ้ฝันเลี้ยงมันมาตัวคนเดียว ผมรู้ดี
“ช่างมันเถอะ” ไอ้ฝันส่ายหน้าแมนๆ “กูแค่ไม่อยากให้มึงเอาคำพูดเขามาทำร้ายตัวเอง ถ้าคำดีมีตรรกะ ติเพื่อก่อก็ว่าไปอย่าง แต่คำพูดพวกนี้มันขยะชัดๆ มึงอย่าเก็บไปไว้ให้รกสมอง พ่อน่ารักทำถูกแล้ว ที่ไม่เอาพิมเสนไปแลกกับยาบ้า”
เปรียบไปนั่น..
.
.
“หลานดิ้ล.. ฝัน..”
ยายกับตาเดินออกมาหาผม
“ไปแต่งตัวดีกว่าไหม? เดี๋ยวจะได้ไปเตรียมงานที่โรงเรียน”
ผมเงยมองยาย “ผมไม่มีอารมณ์หรอกฮะยาย ทำไมยายปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้น ... ฮึ่ย”
ผมฮึดฮัด อึดอัด จิตใจคับแค้นแทบระเบิดอยู่แล้ว ผมจึงลุกขึ้น
“ผมจะไปบอกพ่อน่ารัก ให้แจ้งความหมิ่นประมาทเลย!”
“ไอดิล อย่า เดี๋ยว” ยายคว้าแขนผมไว้
“พ่อเราเขาไม่สบาย ยังไม่หายหวัดนะ อย่าไปกวนใจเลย”
อะไรเนี่ย?
คนบ้านนี้เป็นอะไรกันไป ผมไม่เข้าใจ
ทุกคนในบ้าน เราก็สู้คนกันทั้งนั้น ทำไมคราวนี้ยอมคุณยายแม่หมอกง่ายๆ
“มันไม่ใช่ความจริงใช่ไหมฮะ” ผมเดินเข้าไปในบ้าน มองหาพ่อน่ารัก
“ที่เขาพูด มันไม่ใช่ความจริงใช่ไหมพ่อ!”
พ่อหล่ออ้าปากจะพูด แต่พ่อน่ารักเดินมาโอบกอดผม
“มันไม่จริงลูก.. เราไม่เคยทำอะไรแบบนั้น..”
“ผมก็รู้ไงฮะ ผมเลยโกรธ ผมเลย-”
“แต่เราอย่าไปยุ่งกับเขาเลยนะ ไม่คุ้มหรอก” พ่อน่ารักขัด ดวงตาปริ่มหยาดน้ำ
“พ่อรักลูกนะ รักมากเหลือเกิน.. แล้ว..แล้วพ่อก็ดีใจ..ที่ลูกรักพ่อ อยากให้ลูกรักแบบนี้..ไปตลอด”
“ผมรักพ่อ ผมรักพ่อตลอดแหละฮะ” ผมรีบตอบ “ผมภูมิใจในตัวพ่อ พ่อเป็นคนดี”
“ถ้าอย่างนั้น ก็อย่าคิดถึงเรื่องนี้อีกนะ ลูกไปแต่งตัวเตรียมแสดงได้แล้ว ไปสิ”
พ่อน่ารักลูบหัว ผมพยักหน้า
“ฝันมานี่สิ ยายจะช่วยแต่งตัวให้”
ยายเรียกไอ้ฝันให้เดินตามไป
………………………………………………………………………………………………….
ผมในเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์ คลุมทับด้วยเชิ๊ตสีน้ำตาลเข้ม ยืนรอไอ้ฝันอยู่ชั้นล่าง พร้อมกับพ่อหล่อ พ่อน่ารักและคุณตาเก่ง
“ยายเราจะเอาชุดอะไรให้หนูฝันใส่ก็ไม่รู้ เกรียนๆอย่างนั้น หวังว่าคงจะดูเป็นผู้เป็นคนนะ”
ตาเก่งรำพึง ผมเองก็ไม่แน่ใจนัก ว่าไอ้ “เกรียนๆอย่างนั้น” นี่ คุณตาเขาหมายถึงไอ้ฝันหรือคุณยาย
“เอาละ ..เสร็จแล้วจ้า”
คุณยายเดินออกมาที่ราวบันได ยิ้มให้พวกเราและพยักเพยิดไปทาง..
ที่ยายบอกว่าจะเนรมิตไอ้ฝันให้สวยจนอไฟรไดทิต้องอายนั้น ถึงจะพูดเวอร์ๆ แต่ผม..ซึ่งยืนรออยู่ชั้นล่างต้องยอมรับ
ว่าในทีแรก ผมไม่รู้ว่าที่เดินตามยายมานั้นคือฝัน
ไอ้ฝันอยู่ในชุดสีฟ้าสดใส
ผมของมันไม่ได้ผูกเป็นหางม้าอย่างเคย แต่ได้รับการหวีอย่างเรียบร้อยและไขว้มาคลอเคลียไหล่ข้างซ้าย
ผมหยกศกของมันม้วนเป็นลอนตามธรรมชาติ
ยายไม่ได้แต่งหน้าอะไรให้มันเลย เพียงแต่หน้าตามอมแมมมันแผล็บตามปกติของมัน ดูเหมือนจะได้รับการล้างและทาแป้งฝุ่นบางๆ..
“หาก..ฝัน..ว่าฉันและเธอ ละเมอความรักร่วมกัน ทุกๆวันแสนสุขฤทัย
หากความรักนั้นหนักเหลือ แนบเนื้อเชื้อรักดังไฟ ฉันขอตายบนตักนาง..”
เพลงที่เราเหล่าผองเพื่อนร้องล้อไอ้ฝันมานานปี ผมเพิ่งรู้สึกว่าผู้หญิงตรงหน้าเป็นแบบนั้นจริงๆก็วันนี้..
“ในฝัน” จริงๆ
“โอ้โฮแฮะ”
ผมอุทาน
ไอ้ฝันยิ้นเขินๆ เดินลงมาจากบันไดด้วยท่าเดินห้าวๆห่ามๆตามปกติของมัน
เมื่อมันเดินนั่นแหละ เราถึงเชื่อว่านั่นคือ ไอ้ฝันตัวจริงเสียงจริง เพราะมันช่างขัดกับใบหน้าแสนหวานและชุดสีฟ้าน่ารักนั่นได้อย่างน่ามหัศจรรย์
“เอาล่ะ เราไปกันเถอะ”
พ่อหล่อเรียกรวมพล แล้วพาพวกเราบึ่งรถไปยังโรงเรียนอันเป็นจุดหมายที่จะจัดงานคืนนี้
…………………………………………………………………………………..
เวที โต๊ะ เก้าอี้ ถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อยบริเวณลานหน้าเสาธง ป้ายใหญ่เบ้อเริ่ม เขียนด้วยหมึกสีทองว่า ‘งานคืนสู่เหย้า’
รถราของแขกในงานเริ่มแล่นเข้ามาจอดในที่จอดรถ ผมเห็นไอ้หมอกซึ่งสะพายกีต้าร์นั่งทำหน้าเคร่งรออยู่แล้ว ณ บริเวณใกล้ๆแถวนั้น
ผมถึงได้รู้ตัว.. ว่าต้องใช้เวลานั่งทำใจในรถอยู่พักใหญ่ ถึงจะสามารถเผชิญหน้ากับไอ้หมอก โดยพยายามลืมคุณนายแม่ของมันไปเสีย
“พ่อๆกับคุณตาคุณยายลงไปก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูนั่งเป็นเพื่อนไอ้ดิ้ลเอง”
ไอ้ฝันเอ่ย
มันคงรู้ดีถึงความทุกข์ทรมานใจของผม
ทำไมผมจะไม่รู้.. สิ่งที่คุณนายแม่หมอกกำลังพยายามทำอยู่นี่ก็เพื่อไอ้หมอก
เพื่อให้ลูกชายคนเดียวไม่มายุ่งกับคนอย่างผม อย่างครอบครัวผม..
ถ้าผมกับไอ้หมอกไม่เกี่ยวข้องกัน เธอก็คงแค่เกลียดอยู่ในใจ ไม่ได้มารุกรานถึงขนาดนี้..
“สวัสดีครับพ่อหล่อ พ่อน่ารัก คุณตา คุณยายด้วย”
เสียงเข้มๆ ลอยมาให้ผมได้ยิน
“ก่อนอื่นผมอยากจะขอโทษที่-”
“ไม่เป็นไรหมอก อย่าไปพูดถึงมันเลยนะ”
ผมหล่อเบรก ผมเห็นตากับยายพยักหน้าเห็นด้วย แม่กับลูก ไม่เกี่ยวกัน..
พ่อน่ารัก ซึ่งปกติจะโวยวายและพูดมากที่สุดในบรรดาคนเหล่านั้น วันนี้กลับเงียบ..นิ่ง..
สายตาพ่อน่ารักจ้องมองไอ้หมอก..มองอย่างขอร้อง..
ถ้าผมดูไม่ผิด..
พ่อไม่อยากให้เขามายุ่งกับผมใช่ไหม..?
.
.
“ไอ้ดิ้ล..”
ไอ้ฝันบีบไหล่ “มึงนั่งอยู่ตรงนี้ตลอดไปไม่ได้จริงไหม The show must go on. เราต้องไปเตรียมตัว”
ผมพยักหน้าบางๆ อยากให้ตัวเองเข้มแข็งกว่านี้ แต่บางครั้งผมก็สับสนว่าอะไรที่ควรจะทำ
ผมไม่อาจไปเปลี่ยนใจคุณนายแม่หมอก แต่ในขณะเดียวกันก็ปล่อยให้เธอมาทำร้ายจิตใจพ่อทุกๆวันไม่ได้..
ผม ในเสื้อคลุมเชิ๊ตสีน้ำตาลตัวเก่ากำขลุ่ยแน่น.. เดินช้าๆ.. ไปหาไอ้หมอกซึ่งสวมแจ็คเก็ตหนังสีดำสะพายกีต้าร์
ดูแล้วขัดกันแบบน่าอนาถจริงๆ เราสองคน..
“ชมรมต่างๆ ชมรมต่างๆ หากมากันแล้ว อาจารย์ขอให้ มารายงานตัวที่งานโสตทัศนูปกรณ์ด้วยนะคะ”
เสียงอาจารย์กุสุมาผู้ควบคุมงานประกาศผ่านเสียงตามสาย
“พ่อฮะ ของพวกผมเป็นชมรมสุดท้าย อาจจะย่ำๆค่ำกว่าจะแสดง พ่อค่อยมาก็ได้นะ”
ผมบอก จงใจมองพ่อน่ารักมากกว่าใคร
มือขาวๆของพ่อลูบหัวผม
“อย่าลืมที่สอนล่ะ” พ่อน่ารักยิ้มบางๆ ผมพยักหน้า ทวนให้ฟัง
“บอกโลกให้รู้ว่า ข้าคือ เกรียนเทพ!!” ผมท่องคำสอนหน้าตาคล้ายสุภาษิตคำพังเพยที่จำได้ตั้งแต่สมัยเด็กออกมาดังๆ
แม้สถานการณ์จะหน้าสิ่วหน้าขวาน แต่พ่อหล่อ ตา ยายและไอ้ฝันก็หัวเราะออกมา
……………………………………………………………..
“เออ.. พวกมึงรออยู่นี่แล้วกัน” ไอ้ฝันบอกเมื่อเราเดินมาจนถึงหน้าห้องโสตฯ
“เดี๋ยวกูจะไปรายงานตัวให้เอง เช็คคิวอีกทีด้วย”
ผมพยักหน้าบางๆ รู้ทันว่าไอ้ฝันอยากให้ผมอยู่กับไอ้หมอกสองคน
แต่คราวนี้มันไม่ไหวจริงๆว่ะ ผมไม่อาจทนมองหน้าไอ้หมอกที่ละม้ายคล้ายคุณนายพัดชาได้ในตอนนี้
ผมจึงเลือกที่จะหันหลัง เอ่ยส่งๆไล่หลังเพื่อนสาว “กูไปรอแถวๆ.. แถวๆนี้แล้วกัน”
“เดี๋ยว” ไอ้หมอกคว้าแขนเอาไว้ทันควันราวกับมันเดาปฏิกิริยาผมเอาไว้แล้ว
“จะเลิกคบกับกูแล้วรึไง?”
มันบีบแขนแน่น ยิงคำถาม..
ผมกลืนน้ำลาย และปฏิเสธ “เปล่า”
แม้จะไม่ค่อยแน่ใจ ว่าไอ้ ‘คบ’ ที่หมายถึงนี่คือคบเป็นเพื่อนหรือเป็นอะไร
“แล้วทำไมไม่มองหน้ากูเลย..”
มันละจากต้นแขนผม เปลี่ยนเป็นเอาสองมือมาจับไหล่
ผมก้มมองพื้น เอ่ยตรงๆปนประชด
“นับวันแม่มึงยิ่งเล่นหนักขึ้นทุกที กูขอเวลาทำใจบ้าง เมตตาเถอะ”
ไอ้หมอกถอนใจ
“กูเสียใจ”
“กูรู้ว่ามึงเสียใจ”
ผมเงยขึ้นมามองใบหน้าหล่อเหลานั้นในที่สุด
“ยังไงมึงก็ยังเป็น ..เพื่อนกูอยู่ อย่าคิดมากไปเลย”
ผมแกะมือมันออกจากไหล่
“บอกแม่ด้วย ว่าเราเป็นเพื่อนกัน เขาจะได้ไม่เข้าใจผิดอีก”
“หึ” ไอ้หมอกพ่นลมหายใจ
“จะให้กูบอกแม่ว่ายังไงไอดิล คนเขารู้กันทั้งซอยแล้ว ว่ากูชอบมึง”
…
……
………
มึงพูดเพื่อ?
ผมหันเอี๊ยวหน้าหนี พยายามซ่อนสายตาที่ยังคงเขินอายนั้นเอาไว้ แล้วแค่นเสียงพูด
“มึงก็เห็นแล้วนี่ ว่าชีวิตคู่เกย์ มันจะต้องเจอกับอะไร”
“กูไม่ใช่เก-”
“ใครจะสนล่ะ? ใครจะสนว่าทำไมมึงถึงรัก ตราบเท่าที่คนที่มึงรักเป็นเพศชายเหมือนกับมึง ยังไงมึงก็ต้องถูกเรียกว่าเป็นเกย์”
“แต่กู-” ไอ้หมอกพยายามขัด ผมไม่เปิดโอกาส
“หรือถ้ามึงเถียงว่ามึงก็ยังชอบผู้หญิง เห็นผู้หญิงเซ็กส์ซี่ เขาก็จะหาว่ามึงเป็นไบ เท่านั้นเอง” ผมชี้ให้มันเห็นความจริง
“โลกนี้น่ะ มีการแบ่งประเภทอยู่เสมอนั่นแหละ มึงหลีกหนีไม่พ้น มึงจะเถียงจนคอเป็นเอ็นยังไงก็ไม่มีใครเข้าใจมึงหรอก”
ผมเอ่ยอย่างขมขื่นใจ
….
“แล้วคิดว่ากูแคร์?" มันเอามือกอดอก
"เกย์ก็เกย์ เกย์แล้วไง กูไม่สนว่าคนอื่นจะเรียกกูว่ายังไง ตราบเท่าที่มึงเรียกกูว่าหมอก
กูไม่สนว่าคนอื่นบอกว่ากูเป็นอะไร ตราบเท่าที่มึงบอกว่ากูเป็น…”
ไอหมอกหยุดชะงักไปชั่วอึดใจ.. มันเอนหลังพิงกำแพง
ผมไม่ยอมมองตา แต่ก็นิ่งฟัง
ร่างสูงนั้นยืนห่างจากผมเท่าเดิม ไม่ได้เอามือมาแตะ ไม่ได้บีบบังคับอะไร เพียงแต่เอ่ยออกมาอย่างตรงไปตรงมา
“กูไม่สนว่าคนอื่นบอกว่ากูเป็นอะไร ตราบเท่าที่มึงบอกว่ากูเป็น…คนที่มึงรัก”
………………………………………………………………..
ขอโทษที่หายไปนาน หวังว่าคงยังเหลือเกรียนนอ่านสักคนสองคน ฮ่อก
สถานการณ์ค่อนข้างวุ่นวาย ขอเกรียนคนอ่านทั้งหลายโปรดรักษาความเกรียนและความอินดี้เอาไว้ให้ปลอดภัยนะครับ
ผมว่าแล้ว ผมต้องอัพก่อนสิ้นปีนี้แหง 
ขอได้รับความขอบคุณจาก เกรียน(เหลือ)น้อย
P.s. History always teaches us about to love and to forgive na.. Bless you all..
P.s.s. พบคำผิดกรุณาโบกเกรียน เอ๊ย แจ้งเกรียนอย่างไวว่อง ครับผ้ม
หัวข้อ: Idylle ไม่ไหวจะเกรียน! 5/12/14 ::ไม่เกรียนที่ 25 End:: From This Moment On P.55 (อ่าน 420124 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก