-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็น เวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
___________________________________________________
::ไม่เกรียนที่ 1:: ครอบครัวตัวเกย์.. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28739.msg1634001#msg1634001)
::ไม่เกรียนที่ 2:: สมาคมชมรมวายแห่งมวลมนุษยชาติ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28739.msg1636303#msg1636303)
::ไม่เกรียนที่ 3:: แสงจันทร์.. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28739.msg1637699#msg1637699)
::ไม่เกรียนที่ 4:: เชื้อ..(เกรียน)ไม่ทิ้งแถว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28739.msg1641674#msg1641674)
::ไม่เกรียนที่ 5:: เป๋นหยังมึงง่าว!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28739.msg1644870#msg1644870)
::ไม่เกรียนที่ 6:: อกหัก? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28739.450)
::ไม่เกรียนที่ 7:: Shut Up! and Listen! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28739.540)
::ไม่เกรียนที่ 8:: (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28739.630)
::ไม่เกรียนที่ 9:: (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28739.750)
::ไม่เกรียนที่ 10:: (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28739.810)
::ไม่เกรียนที่ 11:: (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28739.900)
::ไม่เกรียนที่ 12:: (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28739.960)
::ไม่เกรียนที่ 13:: (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28739.1050)
::ไม่เกรียนที่ 14:: (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28739.1050)
สารบัญ โดย - คราส - ขอบคุณครับ
___________________________________________________
::INTRO::
“พ่อครับ พ่อบอกให้เบาเสียงหน่อย”
ผมตะโกนเข้าไปในบ้าน
“พ่อครับบบ”
ผมวิ่งไปตะโกนที่ประตูหน้า เมื่อเสียงเพลงในบ้านไม่เบาลงแต่อย่างใด
ชายที่นั่งทำหน้ามันส์ๆ? อย่างอินกับบทเพลงร็อคเก๋ากึ๊ก Rock you like a hurricane ไม่แสดงอาการรับรู้แต่อย่างใด
ผมถอนใจขำๆ แล้วเดินเข้าไปในบ้าน
“พ่อครับ”
“หือ?”
ชายหน้าเข้มหันมาเลิกคิ้วให้ผม
“พ่อบอกให้เบาเสียงเพลงหน่อยอ่ะครับ”
ผมชี้แจง พลางพยักพเยิดไปหน้าบ้าน
“อะไร นี่มันร็อคยู ไลค์ อะ เฮอริเคน โอ้วเย จะเปิดเบาๆได้ยังไงกัน พ่อไม่ได้ฟังล่องแม่ปิงอยู่นะว้อย จะได้เปิดเบาๆ”
“แต่..”
ผมตั้งท่าจะรายงานว่ามีคนใช้ผมมาบอกอีกทีหนึ่ง ก็พอดีกับ..
“นี่ คุณไม่ได้ยินหรือไง”
ผู้ชายอีกคนมายืนทำหน้าหาเรื่องที่กรอบประตู “ผมบอกให้หรี่เสียงเพลงหน่อยไง ไอดิล ไม่ได้บอกพ่อเหรอลูก?”
เอาแล้วไง ชายคนนั้นหันมาเหล่ผม
ผมส่ายหน้าทันที กลัวเดี๋ยวเฮอร์ริเคนลูกที่ประตูจะมาร็อคผมเอา
“ผมบอกพ่อแล้วนะครับ แต่..”
ผมหันไปมองผู้เป็นพ่ออีกคนที่นั่งอยู่บนโซฟา
พ่อที่ประตูจึงพ่นลมหายใจ แล้วเดินย่ำเท้าเข้ามาปิดเสียงจนได้ยินดังไปกว่าเสียงกระซิบไม่เท่าไหร่
“โห ถ้านายจะปิดเสียงขนาดนี้นะ ปิดซีดีซะเลยไม่ดีกว่าเหรอเนี่ย”
พ่อบนโซฟาบ่น
“อ้อ เป็นไอเดียที่ดีครับ”
พ่อที่เครื่องเล่นซีดีหันมากวนตีน ก่อนเอื้อมมือไปปิด
“เฮ๊ย! ไอ้ลูกหมา มานี่เลย”
พ่อผมก้าวยาวๆไปรวบร่างคนปิดเพลงโปรดเขาเอาไว้
“โอ๊ย ปล่อยนะ ก็ผมบอกคุณตั้งหลายหนแล้วไง ว่าเปิดเพลงไม่ต้องเผื่อบ้านข้างๆอ๊ะ”
“บ้านข้างๆยังไม่ว่าอะไรผมเลย เมียมาว่าแล้ว เดี๊ยะโดน”
“เหอะ อย่างกับผมต้องกลัวคุณนะ”
“ไม่กลัวเหรอ นี่แน่ะ”
“เฮ้ย อย่า จั๊กจี้ว้อยยย!”
.
.
-*-
โอเค.. ผมหลบฉากออกไปข้างนอกดีกว่าครับ
ผมก้าวออกไปจากบ้านพร้อมกับหัวเราะเบาๆให้กับพ่อทั้งสองคนที่รบกันไปรักกันไปมาตั้งแต่ผมจำความได้
..ผมไม่มีแม่หรอกครับ มีแต่ผู้ชายสองคนที่เป็นทั้งพ่อและแม่ ..และเป็นได้ดีซะด้วย
.
.
“ไอ้! ไอ้ดิลว้อยยยยย”
เสียงตะโกนดังมา ผมจึงชะโงกหน้าไปมอง
ได้ข่าวกูชื่อไอดิล ไอ้เพื่อนเวรนี่เรียกควบเป็นไอ้ดิลเฉย -*-
“ไง ไอ้ฟัค”
“ฝันเว้ย!”
เพื่อนซี้ผมเถียงขึ้นมา
ไอ้ฝันมันเป็นผู้หญิงครับ แต่เถื่อนชิบหาย ผมจึงเรียกมันว่าไอ้ฟัคแทน ดูเป็นชื่อที่เหมาะกับมันดี
“กูนึกว่ามึงอยากเป็นผู้ชายซะอีก ฟัคนี่ล่ะเหมาะแล้ว”
“อยากเป็นผู้ชายน่ะใช่ แต่ขอไม่ใช่ผู้ชายชื่อฟัคได้มั๊ยวะ ได้ยินแล้วตีนกระตุกชอบกล”
“ฮ่ะๆ เออๆ”
ผมพยักหน้ายอมๆ
“แล้วมึงจะไปไหนเนี่ย”
ผมถามพลางสำรวจจักรยานมัน
“เที่ยวเว้ย แบบลดโลกร้อน ว่าแต่ใครเพิ่งย้ายเข้ามาวะ”
ไอ้ฝันพยักพเยิดไปที่บ้านข้างๆที่กำลังขนของกันอยู่
ผมยักไหล่
“กูจะรู้มั๊ย มึงก็เห็นว่าเขาเพิ่งขนของกันมา คงมีเวลามาแนะนำตัวกับเพื่อนบ้านหรอก”
ไอ้ฝันหันมาแยกเขี้ยวใส่ผม
“กูขี่จักรยานต่อละ เจอที่โรงเรียนพรุ่งนี้นะมึง”
ผมพยักหน้าให้ฝันแทนคำตอบรับ
ผมดึงสายยางมารดน้ำต้นไม้หน้าบ้าน
ต้นไม้ที่ช่วยปลูกกับพ่อเมื่อกี้ แล้วพ่อก็เข้าไปปิดเพลงและยังไม่กลับมาจนบัดนี้นั่นแหละครับ
ฮ่ะๆ.. ไม่ต้องให้ผมเดาหรอกนะว่าพ่อติดอะไรอยู่
.
.
“บางระจันคืนพระจันทร์งามเด่น ฝนพร่างพร่ำฉ่ำเย็นเยื่องยุทธภูมิสงคราม มีนาย-”
.
.
อะไร..ทำไมไอ้หมอนั่นมองผมอย่างนั้น
มึงขนของเข้าบ้านก็ขนไปดิ มามองกูทำไม กูจะร้องบางระจันให้ต้นไม้ฟังนี่กูผิดเหรอ
มันเหล่มองต้นไม้เหมือนกลัวต้นไม้น้อยจะตายก่อนโตเมื่อฟังบางระจัน
หน็อย..มันไม่รู้อะไรซะแล้ว ต้นไม้กูจะได้ฮึกเหิมเว้ย!
ผมรดน้ำพลาง คิดเองเออเองพลางเสร็จสรรพก็กลับเข้าบ้าน
ผมคิดไปเองมั๊ยนะ ว่าไอ้เด็กใหม่บ้านข้างๆมันหน้าตากวนตีนยังไงไม่รู้..
. . . . . . . .
“เถลิงประเทศชาติไทยทวี มีชัย ชโย..”
ก็เหมือนทุกเช้าแหละครับ ผมอุตส่าห์มาเข้าแถวร้องเพลงชาติทันตอนแปดโมงตามประสานักเรียนที่ดี(เท่าที่จะดีได้นั่นแหละ -*-)
“ไอ้ดิล ไปกินข้าวไป หิวไส้จะขาดแล้ว”
ไอ้ฟัค เอ๊ย ไอ้ฝันชวนผม
ผมพยักหน้าให้มัน แต่ก็เลิกคิ้ว
“คาบแรกเราไม่ได้ว่างนะเว้ย”
“เออน่า กูยัดแป๊ปเดียวอ่ะ”
ไอ้ฝันลากผมไป ผมเองก็ถอนใจ ไอ้เพื่อนคนนี้มันก็เป็นอย่างนี้แหละ
“วิ้ว.. ลูกเกย์มาโดนสาวลากอยู่แถวนี้ว่ะ”
..
….
“เดินต่อไปฝัน”
ผมบอกกับเพื่อนสาว เมื่อไอ้ฝันหยุดกึกเตรียมหันไปประจันหน้ากับเด็กชายสองสามคนที่แซวผมอยู่
ก็ไม่น่าสงสัยอะไรหรอกครับที่ผมไม่ค่อยมีเพื่อนผู้ชาย เขาคงกลัวจะโดนผมงาบไปซักวัน
อย่างกับว่ากูชอบพวกมึงนะ ชอบผู้หญิงหรือผู้ชายกูยังไม่รู้เลย
“มันเห่ามึงอีกแล้วนะ”
ไอ้ฝันหัวเสีย
“มันก็เห่าทุกวัน ถ้ามึงแคร์ ก็ต้องแคร์กันทุกวันแหละวะ”
พ่อผมทั้งสองคนสอนมาครับ
พวกนี้ไม่ใช่กลุ่มแรกที่ล้อผมว่าลูกเกย์นี่
ตอนประถมฯและมอต้น พ่อผมแทบต้องไปโรงเรียนกรณีชกต่อยกับเพื่อนแทบทุกอาทิตย์ ข้อหาพวกมันล้อผมว่าลูกเกย์
แต่ตอนนี้ผมโตพอจะมองข้ามคำพูดขยะเหล่านี้ได้แล้วล่ะครับ ผม 17 ปีแล้วนะ มอห้าแล้วครับ
“สรุปไอ้ไอดิลนี่มันชอบผู้หญิงหรือผู้ชายวะ”
นั่น..พวกมันยังเห่าไม่หยุด
“แล้วพวกมึงเสือกอะไรเรื่องเพื่อนกูวะ!”
ไอ้ฝัน กูบอกแล้วไงว่าไม่ต้อง!
เฮ้อ.. ผมดึงไหล่มันไว้ทันทีที่มันหันไปประจันหน้ากับพวกนั้น กำหมัดตั้งท่าจะต่อย
สุดท้ายก็ต้องลากมันออกมา ท่ามกลางเสียงหัวเราะเยาะของพวกมัน
อดทน อดทน ผมไม่ต้องการให้พ่อมาที่ห้องปกครองอีก ไม่อยากให้พ่อมองว่าผมไม่มีความอดทน..
“เดินหนีทุกที ถามจริง พ่อตุ๊ดของมึงสอนให้มึงสู้คนบ้างมั๊ยวะ ฮ่าๆ”
ผลั๊วะ!
ด้วยความเร็วราวส่งตรงมาจากศึกอัศวินดำ ผมหันไปต่อยเปรี้ยงยังมุมปากคนพูดทันที
“เฮ๊ย ไหนมึงบอกให้กูอดทนไง!”
ไอ้ฝันตะโกน
“มึงอ่ะอดทน แต่กูจะไม่อดแล้ว”
ผมบอกห้วนๆ
“การที่คนบางคนไม่เคยสู้ ไม่ได้แปลว่าเขาสู้ไม่ได้”
สายตาผมมองพวกมันเรียงตัว ได้ข่าวพ่อกูคนนึงเป็นนักมวย
“มีใครจะเห่าอะไรอีกมั๊ย ถ้าเรื่องพ่อกูไปหนักหัวละก็นะ”
ผมมองไปรอบๆ
“เฮ้..”
.
.
อะไร? ใคร? ใครมีปัญหาอีก กูจะได้แจกกำปั้นซะ
“ทำไม มึงมีปัญหาอะไร?”
ผมหันไปมองหน้า
“กำ ฮ่ะๆ ใจเย็นดิ”
มันยกมือทั้งสองขึ้นเหมือนจะแสดงอวัจนภาษาว่าไม่ได้มาหาเรื่อง
“แล้วมีเหี้ยอะไร?”
ผมยิงคำถาม
มันเปลี่ยนจากหน้ายิ้มๆเป็นเข้มขึ้นทันที
“อย่าเกรียนดิ แค่จะบอกว่าอาจารย์ปกครองเดินมาโน่นแล้ว”
เฮ๊ย!! ผมลืมไปเลยว่าเรายังอยู่ในโรงเรียน
“ไอ้ฝัน ขึ้นอาคารไป”
ผมผลักเพื่อนสาวเบาๆ
“แต่-”
“มึงเพิ่งจะมีเรื่องไปอาทิตย์ที่แล้วนะ ไปสิ”
ผมย้ำ
มันทำหน้าขัดใจ แต่ก็ต้องขึ้นไปบนอาคาร
“นายก็อยู่ทำไมเล่า มานี่!”
มือของไอ้ผู้มาเยือนลากผมไปจากตรงนั้น
“เฮ้ ใครมีเรื่องกันตรงนี้น่ะ”
เมื่อเสียงอาจารย์ปกครองตะโกนถาม มันจึงใส่เกียร์หมาพาผมวิ่งจนหอบแฮ่กๆ
.
.
“คงไม่เป็นไรแล้ว”
มันมองซ้ายมองขวาเมื่อเราวิ่งมาถึงหลังโรงยิม
แล้วจึงหันมามองหน้าผม ยกริมฝีปากขึ้นยิ้มน้อยๆ
ผมมองมันอย่างงงๆ
“พากูวิ่งมาทำไมเนี่ย”
“หรือมึงอยากถูกเรียกเข้าห้องปกครอง?”
มันหน้าเข้ม
เออว่ะ เพิ่งเจอมันครั้งแรก ผมก็ใช้ภาษาไทยเดิมกับมันแล้ว มันจึงใช้บ้าง
“กูแมนพอจะยอมรับความผิด”
ผมบอกสั้นๆ
“ก็ที่กูพามา เพราะว่ามึงไม่ผิดไง เป็นกู กูก็ทำ”
มันคลายสีหน้าลง
ทำไมผมรู้สึกว่ามันหน้าคุ้นๆวะ
“แล้วมึงเสือกอะไร”
ผมอดถามไม่ได้
มันเบ้หน้า
“ปากมึงนี่ ไม่ค่อยสร้างสรรค์เลยนะ”
ผมยักไหล่ไม่แคร์ มันจึงอธิบาย
“จำกูไม่ได้เหรอ”
หือ? เราเคยรู้จักกันแต่ชาติปางไหนหว่า
ผมมองหน้ามัน เอ..แต่ก็คุ้นอยู่นะ
“กูเห็นมึงเมื่อวาน กำลัง เออ.. ร้องบางระจัน แล้วก็มาเห็นอีกตอนเช้าวันนี้ เลยดีใจว่ามีเพื่อนที่บ้านติดกันน่ะ กูเพิ่งย้ายมาใหม่”
..
….อ้อ
ไอ้หน้ากวนตีนเมื่อวานนี่เอง!
. . . . . . . . . . . . . .
ขอได้รับความขอบคุณจาก เอ่อ.. คนเขียน //เผ่นจากไปอย่างรวดเร็ว
-
เริ่มมาก็แจ่มเลยฮะ
++ = +1 และ +ก๊าบๆ
-
เจิมม :mc4: :mc4:
....รอ ....ติดตาม .....นะคะ : D
/เอาเป็ดไปกิน... นะคะ : D นะคะ : D นะคะ : D
-
ชอบนะคะ รอติดตาม พี่ไม่เกรียนแล้วมากับเรื่องใหม่ก็ไม่เป็นไรค่ะ คริๆ
-
โอ๊ะ น่าสน ๆ มาต่อเร็ว ๆ น้า :L2:
-
ฮ่าๆๆ เกรียนอย่างนี้รู้น๊ะ หึหึ
-
:L2:
ปล ไอดิลนี่ออกเสียงยังไง ไอ-ดิน หรือ ไอ-ดิ้น
-
ชอบอ่ะ
:laugh:
-
ต้อนรับเรื่องใหม่ :mc4:
แค่เริ่มก็สนุกแล้ว
มาต่อไวๆนะ
+ 1 เป็นกำลังใจนะคะ
-
:m30: มาแล้วๆๆๆ
เค้าไม่ได้รอน้า ... :m18:
-
ตามมาเกรียน
:L2: :L2:
-
555 เรื่องใหม่สินะ
ตามมาเกรียน เอ้ย ตามมาอ่านๆๆ :z2:
-
ยังคงรักษาความ..กะ..เกีย....เกี๊ยวก๊าว.. :m29: (เกือบหลุดคำต้องห้าม)ของตัวเอกไว้ได้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย ฮ่าๆ
-
กลับมาเม้นท์อีกรอบ
อืมมมมมมมม ก็นะ ก็สงสัยอยู่ หึ หึ :interest:
ก็ยังใช้คำว่าเกรียนเหมือนเดิมนี่นา o8
o3 o3 o3 o3 o3
-
เฮ้อ....!! ไม่ไหวจะกรุบกริบนะ อิอิ น้องไอดิ้ลท่าจะแสบสันต์ มาพร้อมความ เกรียน..... (อุ๊บส์ !!!!!!!)
-
น่ารักอ่า จะรออ่านต่อไปน้าาาาาาา ^^
-
เรื่องน่าสนใจมีคุณพ่อสองคนด้วย
เปิดเรื่องก็ตัวเอกยังคงความ.....:a5: ไว้เหมือนเดิมเลย55
เป็นกำลังใจให้มาต่อไวๆๆนะค่ะ :L2:
-
ยินดีต้อนรับนะคะ ....คนเขียน เรื่องนี้ตัวละคร มาแบบ...มากเลย o13
มีพ่อสองคนอีกต่างหาก อิอิ :z1:
สู้ๆ บวกๆๆๆ :กอด1:
-
ตามมาแล้ว อย่านึกว่าจะหนีเราพ้น ฮ่าๆๆ
คนที่มีพ่อสองคน ท่าทางจะเป็นนายเอกสินะ ชอบนายเอกกวนตีนๆอย่างนี้แหละ เกรียนดี
-
คุ้นเหลือเกิ๊นนนนน เกรียนๆ นี่
นี่เป็นเด็ก ม.ปลาย ใสๆ เอิ๊กๆๆ
รออ่านๆ น้องดิลดูห้าวหาญน่าตัดรอนน้ำใจ เอิ๊กๆ
-
สนุกจ้ะ แบบนี้ต้องฉลองเรื่องใหม่ :mc4:
-
เป็นใครจะไปอดทนได้มาว่าคนในครอบครัวขนาดนี้
น่าติดตามครับรออ่านตอนต่อไป
-
สนุกดีเนอะเนี่ย :laugh:
ชอบนายเอก(รึเปล่า) อย่างแรง
-
นายเอกชื่อแปลกจัง
มีพ่อสองคนด้วย อิจฉาง่ะ
+1 :pig2:
-
:laugh: เราจะตามมาโดยไม่รู้ตัว
-
เรื่องใหม่ น่าสนุก มาต่อเรื่อยๆนะจ้ะ
-
:mc4:ต้อนรับเรื่องใหม่ เริ่มเรื่องก็เห็นแววเกรียนมาแต่ไกล
-
แค่เปิดเรื่องก็สนุกแล้ว ตามมาเหมือนกัน
-
น่าสนุก อิอิ
อยากมีพ่อ2คนบ้างอ่ะ :laugh:
:L2:
-
เรื่องใหม่ User ก็ใหม่นะคะ
ดีใจจังมีเรื่องหนุก ๆ ให้อ่าน :mc4:
-
และแล้วเราก็ตามกลิ่นเกรียนๆมาเหมือนเดิม
-
อ๊ายยย
หนุ่มน้อยข้างบ้านนน :man1: :man1:
มาเจิมเกรียน :mc4: :mc4: :mc4:
-
o13 o13 o13
-
ไม่ไหวจะเกรียนจริงๆด้วย
-
ต้อนรับเรื่องใหม่จ้า
-
ปกปิดความเกรียนไม่มิด จริงๆ- -* 5555+
-
ต้อนรับเรื่องไม่นะ
น่าสนๆ :oni1: :oni1: :oni1:
-
เค้ารู็นะว่าคนเกรียน เอ๊ย เป็นเขียนเป็นใคร
-
กดเป็ด กด+ ต้อนรับเรื่องใหม่ค่า!!~♥
รอตอนต่อไปน้า~><
ปล.รังสีเกรียนแย๊กกกกกกก กร๊ากๆ (ก็ไม่ค่อยจะมิดอ่ะนะ)
-
ไม่ค่อยรู้เลยนะว่า "เกรียน" มาแล้วจร้า
-
เดาไม่ผิดสินะ ถึงจะเหมือนพยายามจะปิด แต่ก็... คนแต่งเกรียนยังไงก็ยังงั้นแก้ไม่ได้ ยังเผยความเกรียน
จนคนอ่านต้องพยายามทำเป็นไม่รู้ เหมือนตอนเห็นนกกระจอกเทศเอาหัวหมุดรู...
-
ตามมาเกรียนเจ้าค่ะ
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ
-
ปมครอบครัว เด็กข้างบ้าน พล๊อตน่ารักแบบที่ชอบอ่านเลยจ๊ะ
รอลุ้นต่อไป
-
มาต้อนรับเรื่องใหม่ ของคนเขียนที่คุ้นเคย
เนื้อเรื่องน่ารักมาก ชอบจังมีพ่อสองคน กำไรเห็นๆ
-
เห่ย................ชื่อเรื่องนายเท่มากอ่ะ ขย่มไลท์ทีนึงดิ!!! o13
ยังไม่ได้อ่าน เรามาจิ้มชื่อเรื้อง พร้อม + ให้ก่อน!!!
-
ไม่ไหวจะเกรียนจริงๆด้วย
คิดเหมือนเลยครับ 55 มันเกรียนจริงๆ
-
ชอบจังร้องเพลงบางระจันแล้วต้นไม้จะฮึกเหิม
-
น่าติดตาม :pig4:
-
แล้วน้องไอดิลจะรีบเดินอกมาทำไม พี่ยังอยากรู้พ่อ พ่อ ทั้ง 2 คนอยู่นะ อิอิ
-
นี่..ขอโทษนะครับ ดูนั่นดิ ชื่อใหม่ ยูเซอร์ใหม่ กระทู้ใหม่ เรื่องใหม่(เอามือชี้ๆ)
จะมาทำเหมือนเคยรู้จักกันทำไมฟระ ผมไม่ใช่คนที่คุณก็รู้ว่าใครนะเฟร้ย!!
( :m31:)
Chapter 1 :: ครอบครัวตัวเกย์.. [แค่ชื่อตอนแรกก็ไปละ -*-]
คือบทกวี..แห่งศักดิ์ศรี
คือดนตรี..ที่แจ่มชัด
คือภาพเขียน..เจิดจรัส
คือทิวทัศน์..อันงดงาม
ผมไม่เคยถามมานานแล้วนะ..
ว่าไอ้ร้อยกรองบ้าๆบอๆที่แปะติดฝาผนังไว้เนี่ยใครมันแต่งไว้ เมื่อไหร่ และอย่างไร เออ.. และทำไมด้วย
เพราะผมคอยถามพ่อตั้งชาติกว่ามาแล้ว แต่คำเดียวที่พ่อตอบคือ “ไม่มีอะไร๊” พร้อมกับรอยยิ้มกวนตีน -*-
หลายครั้งที่ผมคิดว่าพ่อช่างเกรียนจนน่าถีบเหลือเกิน (นรกนะมรึง!)
“คิดนินทาใครอยู่รึเปล่าไอดิล”
.
.
เย้ย!
นึกถึงพ่อ พ่อก็มา
“เปล่าครับพ่อ”
ผมฉีกยิ้มเกรียนๆที่เลียนแบบพ่อมา พร้อมกับโกหกชัดถ้อยชัดคำ จนพ่อผมเหล่ตามอง “แน่ใจ๊”
“โอ๊ยพ่อ แค่ความคิด เอาผิดไม่ได้นะครับ”
ผมโวย
“งั้นก็แสดงว่าโรคจิตคิดไม่ซื่อจริงๆด้วย”
พ่อผมถลึงตามอง
“โอ๊ย อะไรเนี่ย หาเรื่องได้แม้กระทั่งลูก”
พ่ออีกคนเดินเข้ามาพอดี แล้วอุทธรณ์ล้อๆ
เอาเป็นว่าผมจะเรียกพ่อผู้มาใหม่ว่าพ่อหล่อ (จริงๆก็หน้าตางั้นๆอ่ะ << อ้าว ไม่เข้าข้างพ่อตัวเอง)
และเรียกพ่อคนที่อยู่กับผมก่อนหน้าว่าพ่อน่ารัก (ซะเมื่อไหร่) ละกัน
“ปล่อยลูกมันคิดอะไรของมันไปเถอะน่า”
พ่อหล่อพูด นี่ครับแบ็คสนับสนุนของผมตลอด 17 ปี ฮ่าๆ !
พ่อน่ารักหันไปทำตาดุใส่พ่อหล่อ แล้วโวยใส่
“มึงหุบ- อุ๊บส์”
พ่อน่ารักยกมือขึ้นปิดปากกะทันหัน และกระแอมไอ “ผมหมายถึง.. คุณไม่ต้องพูดหรอกน่า”
พ่อน่ารักเปลี่ยนคำพูดขณะพ่อหล่อกลั้นขำราวรู้สันดานของพ่อน่ารักเป็นอย่างดี
ไอ้ผมเลยฉวยโอกาสนั้นคว้ากระเป๋าหนังสือเดินออกมาจากบ้านครับ
“ก๊ากๆ เกือบหลุดนะ”
เสียงพ่อหล่อแว่วมา
“มึงก็อย่าแกว่งปากหาเสี้ยนดิ แม่ง หาเรื่องกูตลอดอะ”
พ่อน่ารักฉอดๆ
พ่อ.. รู้มั๊ยว่า.. ผมยังยืนอยู่หน้าบ้านนะ = =
“เบาๆสิ เดี๋ยวลูกก็ได้ยินหรอก”
พ่อหล่อแกล้งพูด
แต่เท่าที่ผมเข้าใจ จนตอนนี้พ่อหล่อก็ยังอมยิ้มขำๆประจำเวลาคุยกันฉัน คุณ-ผม กับภรรเมีย ประหนึ่งรู้สันดานพ่อน่ารักดี
“เออว่ะ จริงด้วย กูลืม เอ้ย ผมลืม”
-*-
แล้วผมก็ได้ยินพ่อหล่อฮาแตก
“หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะไอ้เหี้ยทัศน์!”
พ่อน่ารักแว๊ดใส่
“อ่าว อย่าขึ้นเหี้ยสิวะ ไอ้เกรียน!”
นั่น..พ่อหล่อเอามั่ง
“โอ๊ย ก็ใครกันล่ะที่ชอบบอกว่ากูปากหมา กูก็แค่ไม่อยากให้ลูกเหมือนกูเท่านั้นเองอะ”
.
.
พ่อน่ารักครับ.. ไม่ทันละมั้ง -*-
ให้ตายเถอะ.. ผมอยู่กับพ่อมากี่ปีแล้ว พ่อคิดได้ยังไงครับว่าผมจะไม่เคยได้ยิน
เวลาพ่ออยู่ด้วยกันสองคนก็มึง-กูใส่กันทุกที ยิ่งเวลาทะเลาะกัน ขอโทษเถอะ เหี้ยห่ามาเต็มบ้านอะ
พอผมอยู่ด้วยทำมาเป็นคุณ-ผม ชิชะ -*-
ผมนึกขำในใจ กอดกระเป๋านักเรียนแนบอก.. ก้าวไปตามถนนที่ทอดยาวสู่โรงเรียนในแสงแดดอ่อนๆยามเช้า
ต้นไม้เขียวชอุ่มสองข้างทางที่มองเมื่อไหร่ก็สดชื่น..เมืองเล็กแห่งนี้เป็นที่รักของผมเหลือเกิน
“เดินแดก-ลมแต่เช้านะมึง”
เสียงทักทายและมือมาแตะไหล่ผมเบาๆ
จะเป็นใครไปไม่ได้ เพื่อนร่วมทางเกือบทุกเช้านั่นเอง
“เออ มันอร่อยดี กูชอบแดกว่ะไอ้ฟัค”
ผมตอบกลับไปยิ้มๆ
“ฝันเว้ย!”
มันขัดขึ้นเหมือนทุกที “มึงเรียกกูว่าไอ้ฟัคแล้วกูนึกถึงคำพิพากษาของชาติ กอบจิตติทุกที”
ผมฮาแตก “รึมึงจะเป็นสมทรง?”
“ไอ้เวรนี่!”
ไอ้ฝันตอกกลับ บ่งบอกว่ามันคิดยังไงกับความคิดผม
“กูไม่ได้หมายของไอ้ฟักของคุณชาติซักหน่อย กูหมายถึง เอฟ ยู ซี เค เว้ย เป็นคำด่า ฮ่าๆ”
ผมย้ำสิ่งที่มันรู้อยู่แล้ว
“แม่ง ไอ้เกรียน!”
ไอ้ฝันด่าไม่จริงจังนักเพราะมันรู้ว่าผมล้อเล่น
“ช่วยไม่ได้ว่ะ กูติดพ่อมา ฮ่าๆ”
ผมตอบมันพลาง หัวเราะพลาง
เราสองคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กครับ
ไอ้ฝันเป็นหนึ่งในเพื่อนไม่กี่คนของผม เพราะมันดันแหกกฎธรรมชาติเป็นผู้หญิงที่ชอบเกย์ซะงั้น
มันจึงชอบไปบ้านผม นั่งมองพ่อผมว๊ากใส่กันแล้วเสือกยิ้มร่า มันโรคจิต -*-
มึงลองมาเป็นกูสิ ได้ยิน 17 ปี แล้วมึงจะเบื่อโดยอัตโนมัติ ฮ่าๆ
..เลยเป็นปกติของทุกวันครับ ที่สองเพื่อนจะมาบรรจบกันบนเส้นทางเล็กๆมุ่งหน้าไปโรงเรียนพร้อมกัน
เดินครับเดิน ลดโลกร้อน เนื่องจากบ้านใกล้
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
และก็เป็นปกติของทุกวันเช่นกัน..ที่เลิกแถวก่อนเดินเข้าห้อง ผมจะโดนพวกที่คิดว่ามันเป็นผู้ชายแท้และแมมซะเหลือเกินล้อ ซึ่งเนื้อหาต่อจากนี้ อยู่ในบท::INTO::แล้ว ผมจึงจะไม่กล่าวซ้ำเพราะขี้เกียจ
(คนอ่าน:มีงี้ด้วยเหรอวะ!)
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ผมมองไอ้เด็กใหม่ตาขุ่นๆ โอเคก็ควรจะขอบใจมันละนะที่ช่วยพาผมวิ่งมา แต่ไอ้ห่า กูเหนื่อย
ผมจึงพยักหน้าให้มันทีหนึ่ง แล้วหันหลังเดินไปเข้าห้องเรียน
มันจะคิดว่าผมมารยาททรามก็ตามแต่ แต่ผมจะไม่คุยอะไรมากกับมัน เกรงจะมีปัญหาเดิมๆ คือ ต่อยกับผู้ชาย
ทว่า ผมก็ได้รู้ในคาบแรกของเช้าวันนั้นครับ ว่าไอ้หน้ากวนตีนไม่ใช่แค่เพื่อนบ้านและเพื่อนร่วมโรงเรียน
..แต่ยังเป็นเพื่อนร่วมชั้น..
.
.
“ที่นั่งข้างๆมึงยังว่างอยู่ กูขอนั่งนะ”
มันบอกหลังจากแนะนำตัวกับเพื่อนและอาจารย์เสร็จ
ผมก็ยักไหล่
ใครไปห้ามตูดมึงล่ะ? อยากหย่อนตรงไหนก็หย่อนไปดิ
.
.
“กูชื่อหมอกนะ”
“กูได้ยินแล้ว”
ผมขัดขึ้นทันที
ก็เมื่อกี้มันเพิ่งแนะนำตัวหน้าชั้นในฐานะนักเรียนใหม่ไป จะพูดซ้ำๆทำไมวะ
“แล้วมึงชื่ออะไร?”
มันยิงคำถาม แม่งเสือกจริงจังอะ
“ไอดิล”
ผมบอกสั้นๆ
“ไอดิล? ไอดิลเหรอ แปลว่าอะไรวะ ชื่อแปลกๆ”
มันเลิกคิ้ว
ผมจึงพ่นลมหายใจแล้วบอกมัน
“ไว้แล้วกูจะถามพ่อกูมาให้”
“ปาก..”
มันพึมพำเบาๆ ก่อนหันสายตาละจากผมไป
ผมขมวดคิ้วหันไปหาเรื่อง
“ปากอะไร?”
พูดให้ดีๆนะมึง เดี๊ยะ เดี๋ยวสวย
“ปากกา กูหาปากกาอยู่ ทำไม หรือมึงมีปัญหากับปากกากู ไอดิล?”
มันยักคิ้ว
หน็อย..!
. . . . . . . . . . . . . . .
ตกเย็น ผมกำลังจะเดินกลับบ้านตามประสาพวกบ้านใกล้โรงเรียนเช่นเคย
ส่วนไอ้ฟัคก็กลับพร้อมผมบ้างไม่พร้อมบ้างแล้วแต่ธุระปะปังของมัน
“เฮ๊ย ไอ้ดิล ไม่ขึ้นไปสมาคมเหรอวะวันนี้”
ไอ้ฝันตะโกนถาม
“ไม่ว่ะ งานเยอะ ปล่อยมึงเฝ้าห้องไป”
ผมตอบมัน
“โห มึงเป็นประธานรึเปล่าวะเนี่ย”
ไอ้ฝันเว้ย
“ได้ข่าวมึงยัดเยียดตำแหน่งให้กู”
-*-
สุดท้ายมันจึงพยักหน้าและโบกมือลา
ผมยิ้มและออกก้าวเดินต่อ
มันก็ไกลนิดหน่อยแหละนะ แต่ไม่เป็นไร เดินไป เดินไป ฮุยเลฮุย
เมืองของผมสวยครับ ผมจึงไม่เคยเบื่อที่จะเดิน ผมได้แต่ภาวนาให้ทิวทัศน์แถวนี้ไม่เปลี่ยนไปตามยุคสมัยเร็วนัก
..ทิวทัศน์
คือทิวทัศน์..อันงดงาม
ใช่สินะ ประโยคนี้มาจากกลอนที่ผนังนี่หว่า
ปี๊ด ปี๊ด..
เสียงแตรมอเตอร์ไซค์บีบดังมา
อะไรวะ กูก็เดินชิดข้างทาง
.
.
“เฮ้ กลับด้วยกันมั๊ย?”
..ไอ้หมอก -*-
ผมมองมันที่อยู่บนมอเตอร์ไซค์คันเท่แล้วก็ส่ายหน้า ได้ข่าวกูเดินอยู่ทุกวัน
“ไปเถอะ บ้านติดกัน ดูไม่ดีเลย ถ้ากูจะไม่รับมึงไปด้วย”
ผมพ่นลมหายใจ แล้วชี้ลงไปข้างล่าง
“เห็นตีนกูมั๊ย เดินเองได้”
“อย่าเกรียนได้มั๊ย บ้านใกล้กัน ไปด้วยกัน ขึ้นมาเร็ว”
.
.
อะไรของมึงวะ!?
สุดท้ายผมก็ขึ้นล่ะครับ เอาวะ แม่งมีน้ำใจต้องรับไว้ แต่วันนี้วันเดียวนะมึง
ผมเริ่มไม่ค่อยคุ้นชินที่มีเพื่อนผู้ชายแล้วล่ะครับ มักจะมีปัญหาชกต่อยกันทุกทีไป
ไม่นานนัก เราสองคนก็มาถึงบ้าน
ผมเห็นแม่มันยืนอยู่หน้าบ้านพอดี จึงยิ้มและยกมือไหว้ แต่เธอทำท่าแปลกๆยังไงไม่รู้
“ขอบใจ”
ผมบอกมันโดยไม่ติดใจอะไร มันเองก็พยักหน้า และเอารถเข้าไปจอดในบ้าน
“อ้าวพ่อ หวัดดี พ่อทัศน์ล่ะครับ”
ผมยกมือไหว้พ่อน่ารักที่กำลังรดน้ำต้นไม้ (แต่ไม่ได้ได้ร้องบางระจันเหมือนผม พ่อแกร้องเดือนเพ็ญ ด้วยเหตุผลที่ว่าแกอยากให้ต้นไม้ผ่อนคลาย -*- ซึ่งผมว่าอีกไม่นานต้นไม้คงตายเพราะสับสน ว่าจะฮึกเหิมดีหรือจะผ่อนคลายดี)
“เพิ่งกลับมาถึง อยู่ในบ้านแน่ะ”
….
“นี่ ลูกรู้จักกับเด็กบ้านนั้นด้วยเหรอหมอก”
ผมได้ยินเสียงดังมาเบาๆจากบ้านข้างๆ ผมเองก็พยายามไม่สนใจอะไร ดูพ่อน่ารักรดน้ำต้นไม้ร้องเดือนเพ็ญไป
“ครับ ก็.. เขาอยู่ห้องเดียวกับผม”
เสียงไอ้หมอกตอบกลับ
“แล้วทำไมต้องกลับมาด้วยกันด้วยล่ะ”
เหมือนว่าเสียงนั้นจะไม่สนใจว่าผมกับพ่อจะได้ยินเอาซะเลย
พ่อน่ารักหันไปมองอย่างประหลาดใจ
“ก็แล้วทำไมล่ะครับ ก็ผมเจอเขาพอดีตอนขี่รถกลับ”
เสียงไอ้หมอกถามอย่างงงๆ และหันมามองผมเช่นกันแล้วตอนนี้
แม่มันทำหน้าลำบากใจ แล้วบอกเบาๆ
แต่กูได้ยิน..
“บ้านนั้นเขาเป็นเกย์ อย่าไปยุ่งดีกว่า”
.
.
“ไอดิล!”
พ่อผมยึดไหล่ผมไว้ไม่ต่างกับที่ผมยึดไอ้ฝันไว้วันนี้ เมื่อผมเม้มปากและตั้งท่าจะเดินไปฉะกับคุณเธอที่ริมรั้ว
“แต่-”
“พ่อบอกว่า-ไม่-ไง เข้าบ้านเถอะ”
พ่อน่ารักลากผมไป
ผมหันไปมองอย่างขุ่นเคือง ทันเห็นสายตาขอโทษจากไอ้หมอก แต่ผมไม่สนใจ สะบัดหน้ากลับ
.
.
“พ่อห้ามผมทำไมอะ”
ผมเริ่มทันทีที่เข้ามาในบ้าน
แต่พ่อน่ารักเงียบ แสดงถึงเจตจำนงที่ว่าจะไม่คุยเรื่องนั้น
“มีอะไรกันรึเปล่า?”
พ่อหล่อเลิกคิ้วมองเราสองคน
“ผู้หญิงที่เพิ่งย้ายมาใหม่บ้านข้างๆ-”
“ไอดิล! ไม่ต้อง-”
พ่อน่ารักพยายามขัด แต่ผมพูดต่อ
“ลูกชายเขาอยู่ห้องเดียวกับผม ก็เลยรับผมมาด้วยวันนี้ แต่แม่เขาเตือนไม่ให้ยุ่งกับผม เพราะบ้านเราเป็นเกย์ ผมจะด่า แต่พ่อห้ามผมไว้”
“พอแล้วไอดิล ไปอาบน้ำซะไป ตัวเหม็นมาเชียว”
ผมตั้งท่าจะขัด แต่พ่อน่ารักถลึงตาใส่ดุดุ ผมจึงจำยอมต้องเดินห่างไป
“มึง..”
ผมได้ยินเสียงพ่อหล่อเรียกคนรัก
“นี่ มึง..”
พ่อหล่อเรียกอีกครั้ง ผมจึงถอยหลังกลับมาแหวกมู่ลี่มองดู
พ่อหล่อเอามือแตะไหล่พ่อน่ารักไว้
“เป็นความผิดของกูเอง กูไม่น่าอยากเลี้ยงเด็กเลย เราไม่น่ารับเค้ามาอยู่กับเรา เราทำให้เค้าไม่มีเพื่อน แบบที่ผู้ชายคนอื่นมี ไอดิลไม่ใช่เกย์ด้วยซ้ำ เราทำให้เค้ามีปมด้อย”
“เกรย์ ไม่เอาน่า เราเคยคุยเรื่องนี้กันแล้วนะ”
พ่อหล่อโอบกอดคนรักเอาไว้
“แต่กูรู้สึกผิดมาตลอด ลำพังมีคนไม่ชอบเราสองคนไม่เป็นไร แต่ลูกไม่เห็นเกี่ยวเลย เราทำให้เค้าลำบาก”
.
.
“ทำไมไม่ถามผมล่ะครับ ว่าผมลำบากรึเปล่า”
ผมเดินกลับมาในห้องนั่งเล่น
“พ่อบอกให้ไปอาบน้ำไง”
พ่อน่ารักย้ำคำ และพยายามเช็ดน้ำตาออก
“ผมไม่ใช่เด็กแล้ว ผมคิดอะไรผมรู้ดี ทำไมพ่อไม่ถามผมว่าผมลำบากรึเปล่า?”
พ่อน่ารักเม้มปาก
“ถ้าพ่อไม่ไปเอาลูกมาเลี้ยง..”
ผมแค่นหัวเราะและขัดขึ้น
“ผมก็คงจะยังอยู่บ้านเด็กกำพร้า หรือไม่ก็ครอบครัวไหนที่อาจจะไม่ได้รักผมอย่างที่พ่อรัก!”
“แต่มันจะดีกว่าถ้าลูกได้อยู่ครอบครัวที่ปกติ พ่อขอโทษ ..ขอโทษนะ”
ผมทิ้งกระเป๋านักเรียน เดินไปสวมกอดพ่อไว้ด้วยความรักทั้งหมดที่มี
“ผมรักพ่อ รักที่พ่อเป็นอย่างนี้ ผมไม่ได้เกิดมาจากพ่อ แต่ผมเกิดมาเพื่อเป็นลูกพ่อ แคร์สิ่งนี้..ให้มากกว่าคำพูดคนอื่นเถอะนะครับ”
พ่อหล่อยิ้ม และกอดทั้งผมและพ่อน่ารัก
“ให้มันได้อย่างนี้สิ”
ผมซุกตัวในอ้อมกอดพ่อ และนึกถึงสิ่งที่ผู้หญิงบ้านข้างๆพูด
แม่ม.. ถ้าไอ้หมอกไม่เสือกรับผมขึ้นมา พ่อก็ไม่ต้องกลับมากังวลเรื่องนี้อีก
ไอ้หมอก..พรุ่งนี้กูจะไม่แม้แต่มองหน้ามึงเลย!
. . . . . . . . . . . . . . .
ขอได้รับความขอบคุณจากคนเขียนเฉยๆว้อย :serius2:
-
^
^
^ จิ้ม!!!! :z13: :z13:
-
55555555555555 กร๊ากกกกกกกกกก :m20: :laugh:
นั่นไงกูว่าแล้วว่าต้องเป็นลูกของไอ้ทัศน์กับน้องเกรย์ :impress2: :laugh:
ปล.ปากคุณนายแม่หมอกเธอช่าง..ชิชะ!มาว่าน้องเกรย์กู :3125:
-
น้ำตาซึม น้องดิลเริ่ดอะ !!
-
แว๊กกกกก เผลอแปปเดียว ทัศน์เกรย์มีลูกกันแล้ววววว
แม่หมอกก็เหอะ แยกแยะไม่ออกหรือไงว่าเป็นเกย์แต่ก็ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนซะหน่อยย
ปลื้มดิลมั่กๆ อิอิ
เอิ่ม...เผลออินอีกแระ กระ... เอ้ยคนเขียนก้ออย่าว่าเลยน้าาา
ปล้ำลิง ฝากไปบอกคนเขียนอินดี้อินเลิฟหน่อยน้า(รุจักกันป่าว อิอิ)ว่าเกรียนคนอ่านรออินดี้อินเลิฟอยุเสมอน้าาาา
-
ทัศน์ กับ เกรียน ชื่อคุ้นๆๆเนอะ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
อ๊ากกก น่ารักกกกกก
ครอบครัวสุขสันต์
นึกภาพไม่ออกเลยว่าไอ้เกรย์เกรียนตัวน้อยจะเป็นพ่อได้ยังไง
แต่มัันเป็นไปแล้ววววววววว ยะฮู้ o22
-
ชอบ อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอะ (ได้ข่าวว่าเขาเพิ่งลง ใจร้อนไปและ -*-)
-
เอ๊อ !! แต่งกันซะงั้นอ่ะทัศน์เกรย์ ... ไม่มีบอกเล๊ย
แถมไปเอาเด็กมาเลี้ยงอีก ให้มันได้อย่างนี้เซะ ฮ่าๆๆๆ
-
ดีใจ.... ยังมีเกรียนมาแจมมมมมม :L2:
-
แหมมีแม่เกรียน เอ้ยพ่อเกรียนแบบนี้นี่เอง :m20: :m20:
ขอลูกชายคนนี้เป็นคิง(?)นะค้าบ :man1: :man1:
-
:mc4:
-
ตอนแรกไม่รู็หรอกว่าลูกใคร แต่พออ่านกลอนแล้ว แว๊บขึ้นมาเลยอ่ะ แว๊บขึ้นมาว่าคุณพ่อชื่อคุ้นๆเน๊อะ
เหมือนจะเป็นพระเอกเรื่องที่คนเขียนเกรียนๆคนนึงแต่งไว้ที่ไหนซักที่อ่ะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:z13: :z13:
-
เกรียนทั้งพ่อทั้งลูก
ทั้งคนเขียนคนอ่าน :laugh3:
-
เพราะพ่อ&พ่อมันคือสองมนุษย์นี้นี่เอง มิน่า เชื้อไม่ทิ้งแถว
17 ปีให้หลัง ช่างไวนัก .....ชอบบ้านนี้ว่ะ
-
o22 นอกจากความเกรี.. ผิดและ ต้องความสนุกแล้ว :monkeysad: ซึ้งมากเลย
-
แหม ... เผ่นไปอย่างรวดเร็ว
อย่าให้รู้นะว่าเป็นใคร (คิดว่าไม่รู้หรอ)
เดี๋ยวจับตีก้นเลย ซนนัก o22
-
น้องไอดิลสุดยอดมากๆ
คนอื่นจะมองยังไงอย่าสน
เราเป็นคนดีของสังคมก็พอแล้ว
คุณแม่หมอกหัวเก่ามากๆๆ
-
ขึ้นต้นเรื่องน่าสนใจ ผูกเรื่องได้ต่อเนื่อง
ช่องว่างของเวลา จากที่เรียนจนเกรย์ ทัศน์ มาอยู่ด้วยกัน
จะทิ้งไว้ให้จินตนาการเองหรือเปล่า... หรือจะไปเติม ให้เต็ม ^^
ผมไม่เกรียน(นิดเดียว)..ก้ากๆๆๆ
อ้อ แม่ของหมอก ต้องให้ไปเจอแม่ของเกรย์ 555 เผื่อเปลี่ยนความคิด ขนาดเอลฟ์ คนแคระ ยังยอมรับได้ จะอะไรกับเกย์ครับ ใครก็มีหัวใจกันได้...Idylle...ความงามที่ไร้การปรุงแต่ง...เขาว่ามา 555
-
ไอดิลพูดได้ซึ้งมากค่ะ :กอด1:
-
ไอดิล กวนไปไหน (แอบเกรีย-ด้วย) 5555
แอบขำร้องเพลงบางระจัน นี่ต้นไม้จะโตหรืออะไรเนี่ย
แล้วคุณพ่อสองคน น่ารักจริง ><
ไม่ต้องบอกว่าที่ไม่ออกมานี่ทำไรกัน เค้ารู้นะ หุหุ :z1:
ส่วนตอนแรก น้ำตาซึม
เป็นลูกที่น่ารักจริงๆ หนูไอดิลเนี่ย แต่ไปพาลข้างบ้านเค้าอีกแหน่ะ
แม่หมอกนี่ก็นะ... ทำเรื่องซะได้ สงสารเกรย์ TT
-
น้ำตาซึมเลย
ไอดิลก็เกรียนใช่ย่อย
ปล.ถึงจะเปลี่ยนชื่อดิสและยูสแต่เกรียคนอ่านก็ยัง
จำได้อยู่นะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
+ 1 นะคะ
-
ฮะฮะฮะ ไหนเกรียนคนเขียนบอกว่าแต่งเกรย์ทัศน์ไม่ออกไง แบบนี้เรียกว่าแต่งเกรย์ทัศน์ภาคผู้ใหญ่
มีลูกเรียบร้อย นิสัยไอดิลคงได้มาจากเกรย์ซะเยอะ แต่ห่ามๆก็เหมือนทัศน์อีก ผสมผสานกันได้ดีเลย
-
ชอบมากกกกกกกกกกก
ครอบครัวสุขสันต์
พ่อหล่อ พ่อน่ารัก แล้วก็ไอดิล (แปลว่าอะไรน้า?)
ได้อ่านเกรย์ ทัศน์ภาคผู้ใหญ่ที่ยังคงความเกรียน และมีทายาทเกรียนๆ อีกหนึ่งคน
มีความสุขจริงๆ :m1:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:mc4: ฉลองให้กับทัศน์+เกรย์ ที่มีลูกเกรียนไม่แพ้พ่อหล่อและพ่อน่ารักเลย
แล้วแบบนี้หมอกจะรอดไหมเนี่ย มาเจอไอดิลผู้เกรียนยกกำลังสอง :z1:
อ๊ายยยย ลืม +1 ให้เลยต้องกลับมาแก้ :เฮ้อ:
-
เป็นลูกที่ดีจริง ๆ เลยไอดิล
ได้รับเชื้อ เกรียน มาเต็ม ๆ
:laugh: :laugh:
-
:laugh:
ชอบตอนร้องเพลงให้ต้นไม้ฟัง
-
จากเรื่องนู้นมาเรื่องนี้ 17 ผ่านไปไวเหมือนโกหก
อ๊าว แล้วคนอ่านก็แก่ตามแบบไม่รู้ตัว
-
อิอิ
-
ชอบน้องฟัค เอ๊ยน้องฝัน o13 เธอช่างเป็นแบบอย่างของหญิงไทยยุคนี้จริงๆ
น้องดิลน่ารักมาก บ้านนี้ท่าทางจะเกรียนทั้งบ้าน o13 o13
-
จากเรื่องนู้นมาเรื่องนี้ 17 ผ่านไปไวเหมือนโกหก
อ๊าว แล้วคนอ่านก็แก่ตามแบบไม่รู้ตัว
จริงด้วย อ่านไปอ่านมากลายเป็นป้าไปซะฉิบ
น้ำตาซึมเพราะน้องเกรย์และครอบครัว ซึ้งจริง ๆ ไอดิลน่ารัก เชื้อไม่ทิ้งแถว
-
so cute :laugh:
-
คุณแม่หมอกไม่อยากอยู่บ้านข้าง ๆ เหรอ ย้ายออกไปเลยปะ เดี่ยวเราย้ายไปอยู่เอง ชอบ ๆ ^^
-
น่านไง ความเกรียนไม่ต่างกันเลย
ถ้าเกรย์ท้องได้ คงเชื่อไปแล้วว่าไอดีลเป็นลูกในไส้
555 รอตอนต่อไป
-
อ่านกลอนเริ่มทะแม่งๆ
พอเจอประโยค“หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะไอ้เหี้ยทัศน์!” >>ตบเข่าฉาด!! กุว่าแล้ว!ฮ่าๆ
อร๊ายยยไอดิลหลานป้า (ผ่านไป17ปี เกรียนคนอ่านต้องกลายเป็นป้ากับลุงใช่มะ ฮา)
น่ารักมากกก เกรียนเหมือนพ่อมันจริง ฮ่าๆ
-
อืมมมมม รู้แล้วว่าไอดิล กะ...เกรี......เอ้ย กวน เหมือนใคร :a3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แหมเธอ... ไม่ค่อยอยากให้ใครรู้เลยนะ อิอิ
เราไม่รู้จักกันก้ได้ ไม่รู้จัก หรือคุ้นเคยกับคนเขียนเลยสักนิด
แต่ฉันรู้จัก ทัศน์กับเกรย์ย่ะ อิอิ
-
ไม่น่าเชื่อว่า ทัศน์กะเกรย์จะเลี้ยงลูกโตมาขนาดอยู่ ม.5 ได้ 555
คุณแม่ของหมอกค่ะ เกย์ไม่ได้เป็นโรคติดต่อ คบเป็นเพื่อนได้ค่า ใช่ม่ะเกรียนคนเขียน อุ๊บ!!!! คนเขียนเฉยๆ
-
อ๊ายยย ครอบครัวอบอุ่นน ♥♥♥
ความรักเติบโตแล้ว ฮาฮาา
ทิวทัศน์ในบทกวีบทนั้นน่ะ หมายถึง มนุษย์ผู้ชายที่ชื่อทิวทัศน์ ทัศนศุภกฤษณ์ ใช่ม้าา :-[
(อ้อ ...ฝากถาม 'เกรียนคนเขียน' ที่เขียน 'เรื่องนั้น' ด้วยนะคะว่า 'ณ เชียงใหม่' มันหายไปหนายย ไปดูเมื่อกี้มันไม่มีแล้วอ่ะ 555)
ดีใจที่ไอดิลไม่คิดอะไรกับคำพูดคนอื่น ...พ่อสอนมาดีสินะเนี่ย :laugh:
รอติดตามต่อ... นะคะ : D นะคะ : D นะคะ : D
-
ดีใจที่ได้เจอคนแต่งเกรียนๆ อีกเรื่อง
-
เกรียนยกบ้าน
ปล.ok ok เกรียนๆแบบนี้เราไม่รู้จักกัน (คนเขียนนี่ใครน้า)
-
:o8:
เกรย์ ทัศน์เป็นพ่อแล้ววว
อิอิ
ไอดิลน่าร๊ากกกกก
แต่หมอกจะเป็นพระเอกรึป่าว แต่อย่าเลยย
เด๋วมีปัญหาแม่ผัวลูกสะใภ้อีก :laugh:
-
ชัดเลย...เจอ ไอ้เหี้ยทัศน์! เข้าไป ชัดเลย
เกรย์ กะ ทัศน์ มีลูกแล้ว เย้ๆๆๆ :mc4:
น้องไอดิล อยากไปสนใจพวกปากไม่หูรูด
เราเป็นยังไง เรารู้อยู่แก่ใจ ไม่ต้องไปแคร์ อิอิ
:L2: :L2:
ปล. ยูเซอร์ใหม่ เพื่อ ?? .............อ๊ะ ลืมไปว่าเกรียน
-
ไอดิล อย่าทำอะไรหมอกนะ
-
กะแล้วว่าต้องเป็นของเกรียน
เกร์ยกับทัศน์ เอะ ลืมตัว คนแต่ง
บอกว่าต้องทำเป็นไม่รู้ว่าใครใช่ปะ
-
หึๆ ชื่อคุณพ่อทั้งสองคุ้นมาก น้องไอดิลไม่เกรียนเล้ยยยยยยยยย :laugh:
+1 +เป็ด
-
เป็นเกย์มันผิดตรงหนายยย
เกรียนแล้วมันผิดตรงหนายยยย
ทำไมมันเกรียนกันแบบคุ้นๆหว่า :really2: :really2:
-
กริ๊ดรุ่นลูกกกกกกกกกกกกกก >[]<)\♥
หนึ่งพ่อผู้สุขุม หนึ่งพ่อผู้แสนเกรียน ลูกมานี่เกรียนอย่างเดียวเงอะ!? 5555
ครอบครัวนี้น่ารักมว้ากกกกกก เฮฮาปาจิงโกะซะนะ!!!
กริ๊ดๆ อิจฉาพี่ฝัน ไปนั่งดูคุณพ่อทะเลาะกัน กร๊ากๆ
ไอดิลน่ารักจัง รักกันมากๆนะค้า!!!
รอตอนต่อไป....
ปล.หนูไม่รู้จักพี่นักเขียนหรอกค่ะ ;')
ปล.2 ไอดิลต้องรับ!! ไอ้หมอกก็มารุก กร๊ากๆ
-
หมอก ไม่ผิด น้าไอดิล
อย่าเหมารวมกับแม่เค้าสิ..
ปล.หลังจากที่ตั้งตาตั้งหน้ารอคอยมายาวนาน ก็มีคนมาสืบทอดความเกรียนต่อจากเเกร์น้อยจนได้
o13 o13 o13
-
ง่ะๆๆๆๆ ไม่เกรียน!! เลย จิงๆๆ !! ง่ะๆๆๆ :z13: :z13:
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆ :pig2:
กอดๆๆ :man1:
มาต่อเร็วๆน้าาา
-
:L2:
-
สุดท้ายก็เกรียนแตก 55555
17 ปีข้างหน้าก็ยังรักกันดี รอลุ้นเรื่องของลูกจ้า
-
อ่านๆไปก็เอ๊ะ...เอ๊ะ :a5:
นี่มันคู่นี้ทัศน์เกรย์ในเวอร์ชั่นอนาคต
อยุู่กันเป็นครอบครัวอบอุ่นเชียว :-[
-
แอบคิดอยู่นิดๆตั้งกะตอนที่แล้วนะว่าพ่อของไอดิ้ลจะเป็นพี่ทัศน์กับน้องเกรย์หรือเปล่า
พออ่านตอนนี้ สาบานว่าิยิ้มแก้มแหกตอนเห็นชื่อพี่ทัศน์กับน้องเกรย์โผล่เข้ามา ฮาาาาา
น่ารักได้อีก >____< เลข 8 จริงๆเลยเหอะ จบตอนด้วยคำเหวี่ยงของไอดิ้ลแบบนี้
รออ่านตอนหน้าไม่ไหวจะเคลียร์ หมอกจะทำยังไงกับท่าทีของไอดิ้ล อิอิ ชอบบบบ
เกรียนเยอะๆนะไอดิ้ล เอาให้หมอกทนไม่ไหวเลย ฮาาา
ปล...แอบน้ำตาซึมตอน ความในใจจากน้องเกรย์ จริงๆ TT ไอดิ้ลพูดดีมากกกกกก รักไอดิ้ลด้วยคน
-
หึหึหึ อยากย้ายไปอยู่ข้างบ้านนี้จัง พอจะมีเหลือซักหลังป่าว
ไอดิล รู้สึกว่าจะถอดคุณพ่อน่ารักมาเลยนะ >///<
สองคุณพ่อน่ารักมาก กลอนนี้....ใครแต่งน้า :o8:
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เพิ่งเห็นนนนนน
เผลอแปปเดียวเกรย์กับทัศน์มีลูกแล้วหรอเนี้ย แอร๊ยย ยย
ตามมาเกรียนด้วยคนจ้าาา
-
มีลูกแล้วเหรอ
น้องดิ้ล น่ารัก :impress3: เกรียนเหมือนแม่ เอ้ย พ่อน่ารัก
หมอก กับ ดิ้ล ^^
คิดถึงเกรย์ กับ ทัศน์
รอติดตาม ตอนต่อไป :z3:
คนเขียนอ่านหนังสือหนัก พักบ้างนะคร้าบบบ
ไม่เกรียน สู้ สู้ :กอด1:
-
Chapter 2 :: สมาคมชมรมวายแห่งมวลมนุษยชาติ [ชื่อตอนกูเสื่อมลงทุกวัน -*-]
คือบทกวี..แห่งศักดิ์ศรี
คือดนตรี..ที่แจ่มชัด
คือภาพเขียน..เจิดจรัส
คือทิวทัศน์..อันงดงาม
เกรียน.. ไม่ไหวจะอ่านครับ
แต่จะไม่อ่านก็ไม่ได้ ดันเสือกแปะไว้หน้าห้องผม ใครแม่มแต่งวะ
“ฮัดเช้ยย!!”
.
.
อ้าว.. ทำไมพ่อน่ารักจาม ใครนินทาพ่อน่ารักหว่า?
“มึงเป็นหวัดรึไง?”
พ่อหล่อเดินพลางติดกระดุมเสื้อพลางออกมาจากห้อง แล้วหอมแก้มพ่อน่ารักฟอดใหญ่
แต่พ่อน่ารักเอามือตบปากพ่อหล่อซะงั้น “บอกแล้วไงครับว่าอย่าพูดคำหยาบแบบนั้นอะ”
ผมอยากจะฮาแตกซะเหลือเกิน มันทนไม่ไหวแล้วครับ
“โอ๊ยพ่อ ไม่จำเป็นต้องทำเพื่อผมหรอก เวลาพ่อคุยกันสองคนผมก็ได้ยินทุกวันแหละ ไอ้เหี้ย ไอ้เกรียนเนี่ย เพราะฉะนั้นพ่อพูดกันแบบไหน ก็พูดแบบนั้นไปเถอะ ยังไงซะผมก็เถื่อนไปแล้ว”
:angry2:<< หน้าตาพ่อน่ารัก
“แม่ง.. ก็อยากให้ลูกพูดเพราะๆนี่ จำลุงนนได้มั๊ยลูก น่ะ อยากให้พูดเพราะแบบนั้นอะ”
พ่อน่ารักพูดถึงเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ที่มาเยี่ยมบ้านเราบ่อยครั้ง
“ก๊ากๆ เดี๋ยวนี้มันเปลี่ยนไปแล้วพ่อ พ่อเคยได้ยินลุงนนด่าลุงแอร์รึยัง ไม่ไหวจะเกรียนเลยนะพ่อนะ”
“ชิส์”
พ่อน่ารักตัดบท สะบัดหน้างอนๆจากไป
“โห..”
พ่อหล่อตาโต “คนอะไรวะขี้งอน งอนได้กระทั่งลูก”
“เชอะ!”
นั่น ไม่ได้สนใจอะว่าโดนด่า หันมาสะบัดบ็อบใส่พ่อหล่ออีกคนซะงั้น พ่อกรู -*-
“ฮ่ะๆ ตกลงที่จามเมื่อกี้เป็นหวัดรึเปล่าเนี่ยหืม..เกรย์?”
พ่อหล่อคว้าเอวภรรเมียเอาไว้แล้วรั้งมากอดหลวมๆ (มันเป็นภาพที่ชินตาผมเหลือเกิน)
พ่อน่ารักยักไหล่ “หวัดไม่ได้แดกกูหรอก”
พ่อหล่อหัวเราะ “ใช่.. เพราะกูแดกมึงได้คนเดียว”
.
.
เฮ้อ.. หยอดแต่เช้า “อายุก็ใช่ว่าน้อยๆกันแล้ว”
ผมพึมพำ
“จ่มอะหยังไอดิล? ขะใจ๋ไป๋โฮงเฮียน”
พ่อหล่อบอก
พ่อน่ารักหันไปเหล่พ่อหล่อ แล้วพูดขึ้นบ้าง
“บ่นไอไหรไอดิล แขบไปโรงเรียนเข้าตะ”
o22<< หน้าผม
เล่นเอาสับสนครับ ไม่รู้จะตอบเป็นภาษาเหนือ พื้นเพของพ่อหล่อหรือตอบเป็นภาษาใต้ ภาษาถิ่นของพ่อน่ารักดี
.
.
“Ja,Genau!”
ผมก็เลยตอบเป็นภาษาเยอรมัน -*-
“ไอ้เกรียน!”
พ่อทั้งสองด่าผมพร้อมกัน
..เวร ตอบเยอรมันกูก็ผิด เจริญ //เผ่นออกจากบ้าน
.
.
แล้วหน้าบ้านหลังติดกัน..
..ร่างสูงโปร่งก็ยืนรีๆรอๆอะไรบางอย่างอยู่ข้างรอมอเตอร์ไซค์ ..ไอ้หมอก
เหอะ
เหอะ
เหอะ!
ผมเตรียมตัวสะบัดบ็อบ ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่าตอนพ่อน่ารักทำท่าแบบนั้นมันเกรียนขนาดไหน จึงปรับโหมดใหม่
เปลี่ยนเป็นเม้มปากแบบปกติและเดินผ่านมันไปไม่มองหน้าแม่ง
“เฮ้..ไอดิล”
.
.
อย่า อย่ามาเรียกกู กูกำลังทำเป็นไม่เห็นมึงอยู่
ผมเดินต่อไปเร็วๆ
“ไอดิล”
ผมได้ยินเสียงฝีเท้าเดินตามมา
แม่ง เรียกหาหอกหักอะไรนักหนาวะ
“กูอยากจะขอโทษมึงแทนแม่กูด้วยเรียกเมื่อวาน”
มันบอกผ่านแผ่นหลังผม ผมจึงพ่นลมหายใจและหันมามองมันเบื่อๆ
“อ้อ เหรอ? ถ้างั้นก็จงรู้ไว้นะว่ามันไม่จำเป็น”
ผมเอามือเสยผมยุ่งๆที่ลงมาปรกหน้าออกไป พลางทำตาดุดัน
“มึงไม่ต้องขอโทษกู และไม่ต้องขอโทษแทนใคร กูกับพ่อเจออย่างนี้มานานแล้ว ชิน!”
“นี่..กูไม่ได้มองมึงหรือพ่อมึงไม่ดีเลยนะ ถ้ามีอะไรที่กูพอจะทำได้..”
“ได้สิ ได้แน่นอน ช่วยหุบปากแล้วอยู่ห่างๆกูไง ขอบใจนะ”
แล้วผมก็หันหลังเดินย่ำโครมๆไปโรงเรียน
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
“เห้ย ไอ้ดิล รอกูด้วย”
เสียงตะโกนเรียกมาจากด้านหลังเมื่อเลิกแถวตอนเช้า ผมหันกลับไปมอง
“สายนะมึงวันนี้”
ผมย้ำไอ้ฟัค ..เอ่อ ฝันครับฝัน
“เมื่อคืนดูหนังเกย์เพลินว่ะ โทษที”
.
.
อยากเขกกะโหลกแม่งเหลือเกิน
“พ่อๆมึงเป็นไงมั่ง”
ไอ้ฝันถามเป็นปกติ
“ก็จะให้เป็นไง ก็เป็นเหมือนเดิมนั่นแหละ เมื่อเช้าก็เพิ่งเกรียนใส่กู”
ผมว่า
“พวกมึงก็เกรียนทั้งบ้านแหละ ปะ ไปเรียน”
ไอ้ฝันสรุปสั้นๆ แล้วเดินนำหน้าไป
คือมึงด่าพวกกูทั้งวงศาคณาญาติเลยรึเปล่าวะไอ้เพื่อนเวร
เดี๋ยวๆ รอให้มึงเจอยายกูซะก่อน -*-
.
.
“เฮ้อ..”
ไอ้ฝันนั่งถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อย
“เฮ้ออออ”
และตอนนี้ก็เป็นรอบที่ล้าน
“เฮ้อออ-”
“เฮ้ยย!!”
ผมว๊ากขัดขึ้นมาก่อนที่จะเป็นรอบสองล้าน
“เป็นอะไรของมึงวะ ถอยหายใจอยู่ได้ เดี๋ยวก็เมาคาร์บอนไดออกไซด์ตายห่าหรอก”
“โหมึง ก็วันนี้มันวันสมัครชมรมของเทอมนะเว้ย!”
ไอ้ฝันทำหน้าซีเรียส แต่ผมเลิกคิ้ว
“แล้วไง?”
“นี่ กูต้องการผู้ชาย ผู้ชายน่ะเข้าใจม๊ายยยย”
“โอ๊ย จะแหกปากทำไมเนี่ย ผู้ชายอะไรของมึง ผู้หญิงเถื่อนๆแบบมึงนี่จะเอาผู้ชายไปทำอะไร เป็นข้ารองบาทเหรอ?”
ผมว๊ากแล้วเอามืออุดหู
ไอ้ฝันทำท่าฮึดฮัด
“เผื่อมึงจะไม่ทันสังเกตนะไอ้ดิล ชมรมเราไม่มีผู้ชายแท้เลยนะเว้ย มีแต่ผู้หญิงกับผู้ฉิง ที่ใครๆก็มองว่า แม่งโรคจิตป่ะวะ อะ!”
.
.
..อ้อ
ไอ้ฝันบ่นเรื่องนี้มาซักชาติได้แล้ว
แต่ก็แน่ล่ะ.. ผู้ชายแท้ที่ไหนจะมาเข้าชมรมนี้วะ
ผมหันไปมองแผ่นกระดาษที่แปะติดหน้าห้องเล็กๆของเรา
ห้องที่กว่าจะได้มาก็แสนยากเย็น ต้องต่อสู้ฟาดฟันกับหลายชมรม
ซึ่งผลสุดท้ายที่ได้มาก็ไม่ใช่ด้วยวัตถุประสงค์อันดีหรือกิจกรรมเด่นอะไรของชมรมเลย เป็นเพราะฝีปากกล้าของไอ้ฝันล้วนๆ -*-
ผมมองป้ายหน้าห้องอีกครั้ง
‘สมาคมชมรมวายแห่งมวลมนุษยชาติ’
.
.
-*-
..แต่เดี๋ยวก่อนนะ
“นี่ ไม่มีผู้ชายแท้เลย แล้วกูนี่ล่ะ มึงเรียกกูว่าอะไรวะ”
ผมชักหงุดหงิด กรูออกจะแมนขนาดนี้ ราวกับพ่อหล่อถอดแบบมาก็ไม่ปาน
“เออ กูก็เรียกมึงว่าผู้ชายนี่แหละ แต่คนอื่นเขาไม่ได้มองอย่างนั้นน่ะซี”
ไอ้ฝันถอนใจ
“กูอยากให้มีผู้ชายซักคนเข้ามาในชมรม เพื่อแสดงให้เห็นว่า เรื่องเพศกับความรักมันคนละเรื่องกันอะ กูไม่อยากให้ใครมองชมรมเราว่าประหลาดนี่หว่า”
ผมแค่นหัวเราะให้เพื่อนที่ยัดเยียดตำแหน่งประธานชมรมนี้มาให้อย่างเลือดเย็น
“มึงก็รอไปเถอะ กูอยากรู้นักว่าผู้ชายคนไหนจะตาบอด ตาเหล่ ตาเอียง เดินเข้ามาสมัคร”
แล้วไอ้ฝันก็หันมามองผม หน้าตามันมีเลศนัย
..ไม่ใช่สิครับ ไม่ใช่แค่มีเลศนัย หน้าตามันชั่วร้าย ชั่วร้ายมาก..
“มึงไง ไอ้ดิล มึงไปหาผู้ชายมา!”
.
.
ห๊ะ..?
แล้วกูจะไปหาผู้ชายมาจากไหน
จากกล้วยเหรอ? รึมะม่วง? รึตูดทาร์ซาน??
ผมถูกไอ้ฟัค(กูจะเรียกแม่งอย่างนี้แหละ) ขับไสใล่ส่งออกมาจากห้องชมรม
พร้อมคำสั่ง ‘ไปหาผู้ชายมาซะ’
-*-
โอย กรูจะบ้าตาย แล้วกูจะล่อลวงใคร ด้วยวิธีไหนละเนี่ย??
ผมเดินเกาหัวลงบันไดมาชั้นล่าง พร้อมกับแช่งชักหักกระดูกให้เนื้อคู่ที่กำหราบไอ้ฝันได้อยุ่หมัดจงมาผุดมาเกิดเจอมันได้แล้ว ผมจะได้พ้นเวรพ้นกรรมซักที แม่ง!!
“อ๊ายย เค้าน่ารักอะ ชั้นชอบเค้า ยิ่งเวลาเตะบอลเหงื่อท่วมตัวนะ อ๊ายย เซ็กส์ซี่”
.
.
อะไรวะ เนื้อสมันที่ไหนมาบ่นอยู่แถวนี้
ผมมองไปก็เห็นกลุ่มผู้หญิงกรี๊ดกร๊าดอยู่ข้างสนามฟุตบอล
ผมมองปราดออกไปอย่างผ่านๆ
..
….
…….
บอกได้คำเดียว ช่างน่าหมั่นไส้!!
อยากเอาไอ้คนที่วิ่งพล่านให้สาวๆกรี๊ดคนนั้นมาโกนหัวโกนหางเอาไปทำเป็นไม้กระดานโต้คลื่น! ฮึ่ย!
“อ้าว ไอดิล”
แน่ะ อะไร อะไรของมึง
อย่าบังอาจมาเรียกชื่อที่พ่อกูตั้งให้ เสียชื่อกูหมด
“ไปเล่นบอลกันมั๊ย?”
.
.
ผมมองมันอย่างกับว่ามันเคยเป็นศิษย์สำนักเดียวกันกับผม แต่ทรยศกันในภายหลังแบบในหนังจีน แล้วบอกตรงๆ
“มึงเป็นอะไรของมึงนักหนา” (ถึงเสือกกับกูนักเนี่ย)
มันเลิกคิ้ว แล้วก็พ่นลมหายใจ
“นั่นน่าจะเป็นคำถามของกูมากกว่า มึงนั่นแหละ เป็นอะไรของมึงนักหนา”
“อะไร? กูเป็นอะไร”
พูดให้ดีๆนะมึง
“ก็เป็นอะไรล่ะ คนอื่นเค้าพูดดีๆด้วยถึงได้ด่ากลับปากหมาตลอดเวลา หือ?”
โห แม่ง ด่ากู
“กูไม่อยากพูดกับมึงอะ เหตุผลแค่นั้นอ่ะ เข้าใจมั๊ย”
ผมบอกดื้อๆ ได้ข่าวแม่มึงด่าพ่อกู แม่ง..
ลำพังผมโดนด่า ผมไม่โกรธหรอกครับ แต่แตะพ่อกูเมื่อไหร่ ไม่สวยแน่
“กูคุยกับมึง เพราะเราบ้านติดกันแถมอยู่ห้องเดียวกันอีก แต่มึงด่ากูตลอด ทั้งที่ยังไม่รู้จักกูดีด้วยซ้ำ”
พูดมาได้..
“มึงน่าจะเอาประโยคนี้ไปบอกแม่นะ พ่อกูเป็นคนดี เป็นสุภาพบุรุษที่สุดในสามโลก แม่มึงไม่รู้จักพ่อกูเลยด้วยซ้ำ มารังเกียจพ่อกูทำไม!”
ผมโต้ทันควัน
ไอ้หมอกเม้มปาก..
“กูขอโท-”
“ไม่ต้อง!”
ผมสวนขึ้น แล้วก้าวฉับๆจากไป
“เฮ้ ไอดิล เดี๋ยว”
มันเอามือแตะไหล่ผมไว้
“กูไม่ได้มองมึงและที่บ้านมึงในแง่ไม่ดีเลยนะ กูยืนยันคำนั้น เราเป็นเพื่อนกันได้”
ผมพ่นลมหายใจขณะคิดคำด่าที่เจ็บแสบ
..แต่ช้าก่อน
ทำไมเราไม่พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส??
“กูเคยรู้จักผู้ชายมาเยอะ กูรุ้ว่าแม่งไม่มีสัจจะว่ะ ..กูจะรู้ได้ยังไงว่ามึงหมายความตามนั้น?”
ผมลองเชิง
มันยักไหล่ยิ้มๆ
“ลองเชื่อใจกูดูสิ”
“แล้วจะไม่มีอะไรเป็นข้อพิสูจน์หน่อยเลยเหรอ”
ผมแกล้งพูดไปเรื่อย ไอ้หมอกเลิกคิ้ว
“เช่นอะไร?”
“ก็ไม่มีอะไรมาก ว่าที่เพื่อนนายกำลังต้องการความช่วยเหลือ”
ผมเอามือชี้ที่ตัวเอง
“ว่ามาสิ ให้ช่วยอะไรล่ะ”
ดักดาน มึงดักดานมากหมอก
“ก็..ชมรมที่กูเป็นประธาน ไม่ค่อยมีผู้ชายเลย กูอยากมีผู้ชายในชมรม ถ้ามึงจะช่วยสมัครเข้า ก็จะดีไม่น้อย ทั้งนี้ทั้งนั้น.. กูไม่ได้บังคับหรอกนะ”
ผมทำหน้ากังวล แต่ไอ้หมอกยิ้มเสมือนว่านั่นเป็นเรื่องเล็กน้อย
“เอ้ย เรื่องขี้ปะติ๋วน่า ชมรมนายเป็นพวกเย็นปักถักร้อยอะไรแบบนั้นรึไง ได้สิ จะเข้าให้”
ผมจึงกระตุกยิ้มน้อยๆ ยักไหล่ “งั้นก็ตามกูมาสิ”
.
.
ฮ่ะๆ เสร็จกรู!!
5 นาที 4 วินาทีต่อมา..
“เฮ้ย! ถ้าเป็นชมรมแบบนี้มึงน่าจะบอกกูก่อนสิ ไอ้เกรียน!”
“ไอ้เหี้ย ก็มึงไม่ได้ถามนี่ อย่ามาด่ากูนะ!”
. . . . . . . . . . . . . . . .
ต่อเรื่อยๆ เหนื่อยก็หยุด
และขอเรียนคนอ่านว่า ผมไม่อาจบอกคนเขียนอินดี้อินเลิฟให้ไปต่อนิยายของแม่งได้ ไม่ต้องทวงในนี้เฟร้ย :fire: ไม่รู้จักกัน
ถึงแม้มันจะเป็นเพื่อนของเพื่อนของลูกพี่ลูกน้องของญาติห่างๆของหลานปู่ของหลานทวดผมก็ตามที.. ผมก็แค่พอคุ้นหน้าเท่านั้นอะ
ขอได้รับความขอบคุณจากคนเขียน(ที่ไม่เกรียนเลยซักนิดเดียว)
//เผ่นจากไป
-
:z2:
คือไอดิลหนูได้นิสัยพ่อน่ารักมาเต็มๆเลยจ้ะ! :o8: :laugh:
ปอล๊ออออ...ไปต่อทัศน์เกรย์ด้วย!!! :z3:
-
เพื่อนของเพื่อนของลูกพี่ลูกน้องของญาติห่างๆของหลานปู่ของหลานทวด.... :z3: :z3:
^
^
^
ไม่ค่อยเกรียนเลยเนอะ :z2:
-
:-[ เกรย์ ทัศน่ารักกกกก
ไอดิลจะได้ใครเปงสามีหนอ :laugh:
-
นี่ขนาดไม่เกรียนนะ ยังขนาดนี้ :a5:
-
หมอกคนดี ชอบหมอกก ฮ่าๆๆ
ลุงนนเปลี๊ยนไป๋สิน้า อยากเห็นแอร์-นนเวอร์ชั่นผู้ใหญ่มั่งจัง 55
รอตอนต่อไปนะคะ นะคะ นะคะ 'คนเขียน : D
-
ขอให้หมอกมาเข้าชมรมนี้ด้วยคนนะ อิอิ
-
:a1:ไม่ใช่ผู้ชายอ่ะ แต่มายกมือขอเข้าชมรมด้วย 55555
ชอบฟร่ะ อ่านเพลินๆดี เอาอีก 50 ปุเซงมาเร็วๆเลย
มีลุงเเอร์กะลุงนนด้วย กรีสๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากอ่านๆๆ
ป ลิง.เข้าใจเเล้วเฟร้ย ว่าไม่รู้จักกัน ไม่ทวงก็ได้ เอาเรื่องนี้มาเร็วๆ :m4:
-
รู้จักกันห่างๆโนะ 5555
ดิลไปหาผู้ชายมาซะ!!!
-
:laugh:
อยากสมัครเข้าชมรม
-
:z1: ไอดิลไม่เกรียนเลยสักนิด ใครบังอาจมาใส่ร้ายยยยยย
เห็นชื่อชมรมแล้วฮามาก ผู้ชายที่ไหนจะกล้าหาญมาสมัครหล่ะเนี่ย (ไม่นับไอดิลนะ) :m20:
ปล. อยากเห็นตอนลุงนนเกรียนจัง
แถมๆ เอาไป +1 ด้วยจ้า o13
-
ลำดับญาติ นี่เกรียน จน ขโมยซีนเนื้อเรื่องเลย
-
ถ้านายหมอกเป็นพระเอก ท่าทางรักนี้จะมีอุปสรรคใหญ่
-
มีมาอีกคู่แล้วอ่๊ะ อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยย ลุงนนท์ ฟังดูแก๊แก่ 5555+
-
เกรียน!
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
จะเกรียนกันไปใหญ่แล้ว อ่านแล้วฮาตลอด
พออ่านมาถึงตอนจบ เจอคอมเมนต์ทวงนิยาย
กร๊ากกกก เพิ่งรู้ว่าเป็นญาติกับเกรียนอีกเรื่อง o22(หรอ!) :z13:
รอตอนต่อไปนะคะ :3123:
-
น่านไง...ความจริงเปิดเผย :a5:
ว่าแล้วทำไมมันเกรียนจัง ฮ่าๆๆๆๆ
-
ยินดีต้อนรับคนเขียน Username ใหม่ครับ 555++
-
เห็นด้วยกับฟัค เอ๊ย ฝัน "เกรียนทั้งบ้าน" :z2:
อยากได้ยินลุงนนด่าลุงแอร์ จะเกรียนขนาดไหน :laugh:
-
ไอ้ 2 พ่อเนี่ยมันจะสวีทกันเกิ๊น
แต่โคตรชอบอ่ะ :กอด1:
-
:z3: :z3: :z3:
-
เพิ่งเห็นเรื่องใหม่ แวะมาแจม..
อยากสมัครเข้าชมรมโรงเรียนนี้จริงจริ๊งงงงงงง อย่างเกรียนอ่ะค่ะ ฮ่าๆๆ :laugh:
-
ชมรมนี้อยู่โรงเรียนไหนอ่ะ
-
อร๊ายๆ น้องเกรย์ยังเกรียนมิเปลี่ยนแปลง
น้องดิลก็ไม่เกรียนเนอะ อิอิ
ว่าแต่จะหาผู้ชายที่ไหนมาเข้าชมรมได้เนี่ย แค่ชื่อขนาดเรายังคิดหนักเลยนะเนี่ยว่าจะเข้าดีมั้ย 555
:กอด1:
-
เปิดเผยตัวแล้วเหรอครับ......(เกรียน)คนเขียน 555 :m14:
-
กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :z13:
ฮั่น! ฮั่น! ฮั่นนนนนนนนนนนนน เรื่องใหม่ยย์
ฮาว่าแล้วว พ่อทัศน์กับพ่อเกรย์ :กอด1: เกรียนเสมอต้นเสมอปลายแต๊ว่า
ตามมาถึงตรงนี้แล้วก็เอาใจช่วยเน้อออ ช่วยไอดิล พ่อทัศน์ พ่อเกรย์ กับนายหมอกด้วยย วู้ยยย ฮักคนเขียนแต๊ว่าาาา :impress2:
-
ก้ากๆๆๆ มันเป็นญาติกันนี่เอง มิน่า...
ผู้ชายแท้แบบผมพอจะใช้ได้มะ? 555+++
-
ชมรมวาย555แล้วจะไปหาผู้ชายมาเข้าชมรมจากไหรกันรออ่านต่อจ้า
-
เกรียนน้อยน่ารัก
:m20: :laugh:
-
คือถ้าไอดิ้ลไม่เกรียน เห็นจะไม่ใช่ลูกของพี่ทัศน์กับน้องเกรย์ละ ฮ๋าๆๆๆๆๆๆๆๆ
แบบนี้สิ สำเนาถูกต้อง หล่อแบบพ่อ เกรียนเหมือนแม่ ก๊ากกกกกก
ดิทหน่อยหลังจากอ่านครึ่งหลัง
ก๊ากกกกกกกกก ไอน้องไอดิ้ลนี่มันแสบจริงวุ้ย ! สมแล้วกับที่เป็นลูกพ่อน่ารัก โหะๆ
หลังจากหลอกหมอกให้เดินตามมาหน้าชมรมได้ สาบานว่า ณ วินาทีนั้น
อยากจะลงไปแดดิ้นกลิ้งเกลือกให้กับความแสบ ฮาาาาาาาา
-
แค่ชื่อก็เกรียนแล้วนะดิล
-
แล้วกูจะไปหาผู้ชายมาจากไหน
จากกล้วยเหรอ? รึมะม่วง? รึตูดทาร์ซาน??
:m20: :m20: :m20: :m20:
-
"สมาคมชมรมวายแห่งมวลมนุษยชาติ"
ขอสมัครด้วยคนสิ :m13: สนุกมาก อ่านไปหัวเราะไป
ชอบอ่ะ เป็นครอบครัวที่ (เกรียน) ดีจริงๆ :กอด1:
นู๋กวีนี้ถ้าจะซึมซับความเกรียนมาจากพ่อๆ ไปเต็มๆเลยนะเนี้ย
+1 Ermutigung
-
อะ ครบละนะ ไปดูตังบน
เอ้อ ต่อเพิ่มนิดเดียวนะ เกรียนไม่ออก หิว -*-
-
ชอบตัวเอกซะแล้ว
กดบวกแถมเป็ดไปเลยนะคะ
ยังไม่รู้จะเม้นท์ไรเลยเนี่ย แต่สนใจเพราะขึ้นต้นมาได้สะดุดตามาก อยากอ่านต่อเร็วๆเลย
-
ปุฮิ พ่อๆ น่ารักจังเยยยยยย
อยากอ่านเวลาลูกพาเขยเข้าบ้าน 555
-
ชมรมนี้น่าสนใจ :laugh:
-
พ่อจ๋า สวีตลืมลูกไปเลยป่าว
-
เข้าห้อง เอ้ย เข้าชมรมด้วยกันไปเร้ยยยยยย :man1:
-
555 ลำดับญาติไม่ถูกกันเลยทีเดียว ไงๆก็ไปกดดันให้หน่อยละกัน
ไอดิลพูดถูก สู้ๆ
-
บ๊ะ พ่อหล่อพ่อน่ารัก นี่มัน...
ทั-น์/เ-รย์ ภาคอนาคตนี่หว่า
ถึงว่า มีลูกบอกลูก มีหลานบอกหลาน
ลักษณะมันจะเกรียนกันทั้งบ้าน ! :z10:
น้องไอดิลรักพ่อๆ มากเลยน้อ
แต่ชมรมดิลมันช่าง.. เห็นชื่อแล้วน่ะนะ
อยากจะพุ่งทะลุจอเข้าไปสมัครเจง ๆ 55555555 :laugh:
รอตอนต่อไปจ้ะ :กอด1:
-
ดักดาน อยากให้เจ้าตัวมาอ่านจริงๆ ก้ากๆๆ
ไอ้หมอก กับ ทัศน์ นี่ นิสัยคล้ายๆกันนะ 555
หมอเอ้ย หมอก ครับ ยอมมากๆ จะกลายเป็นลูกกระจ้อกให้ไอ้ตีน เอ้ย ไอดีล ข่มเอานะครับ
ผมเชียร์หมอกสุดใจขาดดิ้นเลยอะ 555+++
(ผมชอบเสือกอะ ก้ากๆๆ..ได้ขำแล้วไปนอนดีกว่า)
-
หมอก โดน ดิล เกรียนใส่ซะหละ :laugh: น่าสงสารเจงงงงงง
คิดจะคบเกรียน ต้องเกรียนยิ่งกว่า จำไว้
-
แค่ไอดิล นินทาคนแต่งกลอน คุณพ่อน่ารักถึงกับจามเลยหรอ กลอนออกจะหวาน...แค่ทิวทัศน์...อันงดงาม :m4:
ชมรมนี้เค้ารับคนนอกมั้ยคะ อยากไปสมัครรู้สึกว่าจะมีอุดมการณ์เดียวกัน :a2:
-
จะให้สุภาพแบบลุงนนน่ะหรอ :amen:
-
ถ้าต่ออินดี้มันยากนัก ก็ไม่ต้องต่อแล้ว
ต่อแค่เรื่องนี้แหละ เร็วๆเลย ไม่ต้องมาเฉไฉ !!!!!!!!!!!!!!!
เกรย์ ~ :กอด1:
-
อย่างเกรียนทั้ง ตัวละคร ทั้งคนเขียน
-
โอ้ย น่ารัก
ไอดิลแอบร้าย แต่มีชมรมงี้จริงก็อยากไปอยู่บ้างไรบ้าง ฮ่าๆ
อย่าไปกลัวลูก เดินเข้าไปอย่างผ่าเผยเลย
ชมรมวายยินดีต้อนรับ หุหุ :impress2:
-
ชมรมนี้รับผู้หญิงไหม
จะสมัครด้วยคน(ได้ข่าวว่าแกเป็นสาววายมานานแล้วนะ)อิอิอิ
-
ฮะฮะฮะ เรียกเสียงฮาได้แต่เช้า ทีนี้ตั้งใจจะหลบก็ไม่ได้แล้วนะ ไอดิล หมอกเป็นสมาชิกชมรม มีสิทธิ์สนิทกับฝันแล้วทีนี้
หนีไม่พ้นแน่
-
:m20: :m20: :m20:
-
อ่านแล้ว :a5:
เกรียนทั้งบ้าน 555
น้องฝันยังคง o13
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก
หลอกล่อเข้าชมรมแล้วววววววววววว ฮี๊วววววววววววว
รอตอนต่อไปน๊าคร๊าาาาาาาาา ม๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
ตามมาเกรียน :mc4:
ไอดิลเจริญรอยเกรียนตามพ่อน่ารักเลย
-
:L2:
-
กร๊ากกกกกก เกรียน!!!
ทั้งพ่อทั้งลูก ทั้งคนเขียน เกรียนเกินไปแล้วมั้ง!? 555555
ชอบอ่ะ!! น่ารักอ๊ะ!! ขอได้ป๊ะ! กร๊ากๆ
รอตอนต่อไป! รอพี่นักเขียน(ที่ไม่เกรียน)นะคะ กร๊ากๆ (หัวเราะจากไป กร๊ากๆ)
-
ดีหล่ะ
จะไปตั้งชมรมนี้มั่ง :laugh:
-
Chapter 3 :: แสงจันทร์..
“กวีกานต์ กวีกานต์ นายไอดิล!”
.
.
ห๊ะ หือ!
ผมสัปหงก ปรือตาขึ้นมอง..
ชิบlostละ กรูหลับในคาบอีกแล้วเหรอเนี่ย..
เมื่อคืนไอ้เชี้ยฟัคไม่น่าส่งหนังเกย์มาให้ดูเลย (แต่กรูก็เจือกดู --)
“ถ้าชั่วโมงอาจารย์มันไม่มีความสำคัญมากขนาดนั้น ออกไปนอนข้างนอกเลยมั๊ย?”
ดุครับ ดุจริงจังอะ ฮือ..!!
“ขะ..ขอโทษครับอาจารย์”
ผมบอกตะกุกตะกัก ก้มหน้าสำนึกผิด อาจารย์พ่นลมหายใจ แล้วสะบัดหน้าโกรธๆจากใป จึ๊กกึ๋ย!!
“ก๊ากๆ มึงดูหนังเกย์ที่กูส่งไปให้อยู่อ่ะดิเมื่อคืน”
เสียงกวนตีนลอยมาจากโต๊ะหลัง
ฮึ่ย!
“มึงหุบปากไปเลยไอ้ฟัค!”
.
.
ไอ้นี่ก็เหมือนกัน.. นั่งข้างกันประสาอะไรวะ ไม่รู้จักเตือนเพื่อนว่าอาจารย์เดินมาแล้ว
ผมมองมันดุดุ
“มึงมีตากับปากไว้ทำไม ทีหลังก็ช่วยปลุกกูนิดนึงเวลาอาจารย์มาเนี่ย”
.
.
เงียบ..
และเงียบ..
ไอ้เหี้ยนี่เงียบ..
“ไอ้หมอก!”
ผมแว๊ดใส่ แต่หน้าคมเข้มนั้นหันมาทำหน้าไม่ใส่ใจ
“เงียบๆได้มั๊ย? กูเรียนอยู่”
โห! โหแม่ง!
นึกว่าสุขุมนุ่มลึกตายห่าล่ะ
“มึงเป็นเหี้ยอะไรเนี่ย”
“เหี้ยนี่เป็นคำประจำตัวมึงรึไง?”
แม่ง.. ไม่อยากบอกว่าเออ
ผมเม้มปากไม่เข้าใจ
โอเค โอเค เข้าใจก็ได้
แต่กะอีแค่ผมพามันไปเข้าชมรมวาย แค่นี้เอง ไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่จะเอามาโกรธเคืองกันเลย!!
มันก็อาจจะแค่โดนผู้ฉิงในชมรมผมเทะโลมนิดหน่อยเอง!!
“ขอโทษ”
ผมบอกเบาๆอย่างยอมจำนนๆ
พ่อสอนว่ารู้แพ้ รู้ชนะ รู้อภัย และรู้ขอโทษด้วย
“ขอโทษอะไร?”
มันถามไม่ใส่ใจ
แม่ม..
“ไม่รู้”
ผมบอกไม่ถูกครับ - -‘
“ถ้าไม่รู้ว่าขอโทษอะไร ทีหลังก็ไม่ต้องขอโทษ”
นั่น..
ไอ้นี่กวนตีน
ผมเม้มปาก หันไปเต๊ะท่าตั้งใจเรียน กรูไม่ง้อมรึงหรอกเฟร้ย!!
.
.
“อร๊ายย ดูสิ ผู้ชายคนแรกของสมาคมชมรมวายฯเชียวนะ อ๊ากก น่ากินที่สุด”
.
.
เสียงลอยมาเมื่อเปลี่ยนชั่วโมงเรียน
เดี๋ยวเหอะ!! ไอสมาชิกชมรมพวกนี้ เดี๋ยวแม่ว๊ากเลย
ผมถลึงตาใส่ ประหนึ่งหวงไอ้หมอกจัด จริงๆเปล่าครับ กลัวมันมาว๊ากใส่ผม ตัวต้นเหตุที่ทำให้มันตกเป็นเป้า
“แหะๆ ขอโทษค่ะพี่ไอดิล”
รุ่นน้องทำตัวลีบๆเดินจากไป แต่ก็ไม่วายหันมาส่งสายตาวิ้งๆให้ไอ้หมอก
ผมล่ะไม่เห็นมันจะหล่อตรงไหน งั้นๆมาก! หมั่นไส้สุดฤทธิ์!
“สะใจมั๊ยล่ะ”
ไอ้หมอกถามเปรยๆ แล้วแยกจากไป
โห แม่ง.. อย่ามาโกรธกูนะเว้ย
ถามว่าสะใจมั๊ย
มันก็..
ก็แม่มันมาว่าพ่อผมก่อนนินา..
..แต่พ่อผมยังไม่ว่าอะไรแม่มันเลย
แล้วผมมีสิทธิ์อะไรไปทำกับมัน ทั้งๆที่ไม่ใช่ความผิดมัน..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“เอาล่ะทุกคน เรามีความยินดีอีกครั้งที่จะขอแจ้งว่า ชมรมเรามีผู้ชายแล้ว ฮ่าๆ”
ไอ้ฝัน ไอ้ฝัน หุบปาก!
ก็ไอ้ฟัคน่ะสิครับ บอกกล่าวกับสมาชิกที่อยู่เป็นรอบที่ร้อยล้านได้แล้วว่าชมรมที่ผมกับมันร่วมก่อตั้งมีผู้ชายแล้ว
ผมเหลือบไปมองคนข้างตัวที่เม้มปากทำหน้าเฉยชา..
..แม่ง
“กูอาจจะผิดที่ไม่ได้บอกมึงก่อน แต่ถ้ามึงไม่พอใจ มึงก็เดินออกไปได้ ไม่มีสัญญาอะไรผูกมัด..”
ผมบอกกับมันเบาๆ “ไปสิ”
"กูมีสัจจะพอ บอกว่าจะอยู่ ก็คืออยู่"
..มันบอกแบบนี้
“และคนที่พาพี่หมอกหรือเพื่อนหมอก หรือน้องหมอกมาเข้าร่วมชมรมเราได้ ฮ่าๆ ขอเสียงปรบมือแด่ไอ้คุณไอดิล”
-*-
แล้วเสียงปรบมือเสียงหัวเราะก็ดังเกรียวกราว
o22<< หน้าผม
“ไอ้ฟัค มึงหุบปากเรื่องนี้สักทีน่า”
ผมกระซิบโกรธๆ แต่ไอ้ฟัคหัวเราะชอบใจ ผู้หญิงโรคจิต -*-
“ก็ดีใจนะครับ ที่ได้มาเข้าร่วมชมรมนี้”
น่ะ.. ไอ้หมอกพูด ยิ้มฝืนๆ
แต่ผู้ฉิงและผู้หญิงทั้งหลายในชมรมกลับเห็นว่าเป็นรอยยิ้มที่มีเสน่ห์เสียเหลือเกิน อ้วก!!
ผมหันไปเหล่มัน..
“ก็จะช่วยเหลืองานชมรม และช่วยแสดงให้เห็นว่า..”
ไอ้หมอกหยุดไปนิดหนึ่ง “ไม่ว่าคุณจะรักใคร หรือเพศอะไร ..คุณก็ไม่มีความผิดในความรู้สึกนั้น”
..อ่า
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ผมเดินกลับบ้านเหมือนทุกวัน กอดกระเป๋าแนบอก ก้าวย่างบนเส้นทางเดิมที่คุ้นเคย
และอบอุ่นใจทุกครั้ง..เพราะมันคือบ้านผม
สายลมยามเย็นพัดผ่านมาแผ่วเบาพอให้รู้สึกผ่อนคลายสบายๆ
ทุกๆวันไม่ว่าผมจะเหน็ดเหนื่อยอะไรมา..ผมมีหลักให้พักพิงเสมอ
ทุกๆครั้งที่ผมกลับมาบ้าน..ไม่ว่าจะผ่านอะไรมา ..ผมรู้สึกว่าผมปลอดภัยแล้ว
“พ่อ”
ผมวิ่งเข้าไปกอดเมื่อถึงบ้าน
“หือ?”
พ่อน่ารักสวมกอดตอบกลับงงๆ
“เป็นอะไรเนี่ยวันนี้ ทุกวันแทบจะไม่ยกมือไหว้ วันนี้มากอดเฉย”
“ไม่มีอะไรครับ แค่อยากกอด”
ผมบอกดื้อๆ จนพ่อน่ารักหัวเราะเบาๆ
“เกรียน!”
“พ่อน่ารักอย่าด่าตัวเองสิ”
ผมบอก
“ด่าลูกนั่นแหละ”
อ่าว..
คนบางคนเดินผ่านไปมา แล้วกระซิบกระซาบแปลกๆ รวมทั้งแม่ไอ้หมอกที่ทำหน้าเหมือนว่าวันสิ้นโลกมาถึงแล้ว เมื่อเห็นผมกอดกับพ่ออยู่หน้าบ้าน แต่ผมไม่สนใจ ผมกอดพ่อ..
. . . . . . . . . . . . . . .
ผมนั่งห้อยขาอยู่บนกำแพงหลังบ้าน
มองท้องฟ้าดำมืดที่นวลอร่ามด้วยแสงจันทร์วันเพ็ญ..
ผมว่าแสงจันทร์มันมีพลังแปลกๆ..
ดวงจันทร์ไม่มีแสงในตัวเอง แสงนั่นก็ไม่ใช่แสงของมัน.. แต่ตลอดเวลาผมก็ชอบเข้าใจว่าดวงจันทร์มีแสง
และพอใจที่จะคิดแบบนี้ต่อไป..
ผมชอบมองแสงจันทร์ เพราะผมชอบมัน..
มันไม่แผดแสงแรงกล้า..ไม่สามารถเอาไปผลิตโซล่าเซลล์ได้ แต่ว่า..มันนำทางได้
ในความมืด.. อย่างน้อยมันก็ทำให้ไม่หลงทาง
ออกทะเลละ.. ฮ่ะๆ
“อะ..”
เสียงหนึ่งดังขึ้นเบาๆ และยื่นบางอย่างมาให้
“พ่อยื่นกีต้าร์ให้ผมทำไม”
ผมถามพ่อหล่อ
“ก็เห็นลูกนั่งมองดวงจันทร์ ก็เลยนึกว่าอยากจะร้องเพลงอะไร”
พอ่หล่อวางกีต้าร์ไว้ข้างกำแพง แล้วเดินเข้าบ้านไป
.
.
“เกรย์ มึงเอาเสื้อเขียวกูไปไว้ไหน”
เสียงพ่อหล่อดังมาแว่วๆจากในบ้าน
“เอาไปซ่อน”
เสียงพ่อน่ารักตอบกลับ
“เฮ้ย ได้ไง”
“ไม่ไง ก็มึงชอบใส่เสื้อตัวนั้น”
“แล้ว?”
“กูเลยอิจฉามัน ฮ่าๆ”
“เกรียน!”
.
.
เฮ้อ.. ผมยิ้มขำ
พ่อๆกรู -*-
นี่แหละบ้าน บ้านที่เกรียน..แต่มีความสุข
ผมก้มหยิบกีต้าร์ขึ้นมาดีดเบาๆ และร้องเพลงแผ่วๆ..
..
….
…….
“แสงจันทร์กระจ่างส่องนำทางสัญจร คิดถึงนางฟ้าอรชร ป่านนี้นางนอนหลับแล้วหรือยัง..”
อย่าเข้าใจผิดครับ ผมไม่ได้คิดถึงสาวที่ไหน เพียงแต่ผมชอบเพลงนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้ว
เวลาท้อหรือเหงา ผมจะฟังเพลงนี้..แสงจันทร์
“แสงจันทร์นวลใหญ่ข้าจ่อมจมอยู่ในภวังค์ เรไรเสียงไพรแว่วดัง ยิ่งฟัง..ยิ่งเหงาจับใจ คิดถึง..”
..ผมก้มๆเงยๆตามจังหวะเพลง..
แล้วก็ตกใจ แม่ง นึกว่าผี..
ไอ้เชี้ยหมอกเดินออกมาหลังบ้าน
มึงตามเสียงเพลงมารึไง?
“เดินทางกลางเถื่อน กลางหมู่เดือนและหมู่ดาว แหงนมองฟ้าดั่งมองหาเงาของเยาวมาลย์..อยู่ในสายลม”
ผมตกใจน้อยๆ.. มองมัน แต่ก็ไม่ได้หยุดร้อง
ก็ทำไม ..ผมนั่งอยู่ก่อนอะ มันจะรำคาญก็เรื่องของมันดิ
“ผู้ใดซ่อนเจ้าน้ำค้างเหน็บหนาวและขื่นขม น้ำตาหยด หยดทุกข์ระทม ..พร่างพรมอยู่ในสองตา หวั่นไหว..”
..ทำไมมันมองผมแบบนั้นวะ?
งง.. แต่ไม่ถามครับ..
“เอาใจและร่างออกมาวางเดิมพัน เดินทางไกลอยู่ใต้แสงจันทร์ คิดถึงทุกวัน..คิดถึงทุกคืน”
ทำไมผมถึงชอบเพลงนี้รู้ไหมครับ..
มันเป็นเพลงที่พ่อใช้กล่อมนอนตอนเด็กๆ ฮ่าๆ..
พ่อน่ารักบอกว่า ..พ่อน่ารักมักจะนอนหลับฝันร้าย
พ่อน่ารักอยากให้ผมหลับฝันดี ..จึงร้องแสงจันทร์ให้ฟัง
“คิดถึง..คนรัก ชับชูใจให้ตื่นฟื้น โอ้ฝันอยู่ทุกค่ำคืน..ในคืนที่มีแสงจันทร์ ..อ่อนหวาน”
..”มองอะไรของมึง?”
ในที่สุดผมก็ทนไม่ไหว หยุดดีดหยุดแหกปาก และมองมันอย่างหาเรื่อง
ทำไม มึงมีปัญหาอะไรกับกู
“ไม่มีอะไร.. ร้องต่อสิ”
.
.
อะไรของมึงวะ?
“เอาความฝันใฝ่สองเราไว้ที่ปลายฟ้า ..เดินทางผ่านสายธารเวลา ขอให้ศรัทธา..อย่ารู้ลางเลือน”
แต่กรูก็ร้อง.. -*-
“รอแสงสว่างว่าง.. อรุณรุ่งรางมาเยือน ฝากใจไว้กับแสงดาวเดือน.. ขอให้มาเยือนอยู่ในนิทรา..หลับฝัน”
.
.
“กูขอโทษนะเรื่องวันนี้”
ผมกอดกีต้าร์ แล้วบอกกับมันเมื่อร้องจบ
ไอ้หมอกหัวเราะหึหึ
“มึงไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากูโกรธมึงเพราะอะไร ไม่ต้องขอโทษหรอก”
นั่น..
ไม่ยอมครับ
“กูรู้สิ ไม่งั้นกูจะขอโทษทำไม”
ผมตะโกนข้ามกำแพง
“งั้นบอกมาสิ ทำไม?”
..อย่ามองกูด้วยสายตาแบบนั้นได้มั๊ย
“ก็ ที่กูหลอกมึงเป็นเข้าชมรมวาย เป็นผู้ชายคนไหน เขาก็โกรธ”
มันหัวเราะ มองผมยิ้มๆ
“กูไม่ได้โกรธเรื่องนั้น..”
อ้าว?
“กูบอกกับมึงว่ากูอยากเป็นเพื่อนมึง ก็คือความจริงใจที่อยากจะทำ”
มันเงยหน้าขึ้นมองแสงจันทร์ พูดโดยไม่มองผม
“แต่มึงพากูไปเข้าชมรมวายเพียงเพื่ออยากแก้แค้นที่แม่กูว่าพ่อมึง ..เท่านั้น”
มันหันกลับมามองผม “มึงดูถูกความรู้สึกกูมาก ..มึงรู้ตัวมั๊ย?”
..อ่า
ก่อนที่ผมจะทันได้พูดอะไร.. มันก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน
..ผมอ้ำๆอึ้งๆ มึนๆงงๆ
มองแสงจันทร์อย่างสับสน ..มึงโกรธกูเรื่องนี้น่ะนะ..
.
.
คือบทกวี..แห่งศักดิ์ศรี
คือดนตรี..อันแจ่มชัด
คือภาพเขียน..เจิดจรัส
คือทิวทัศน์..อันงดงาม
“ดูอะไรอยู่..?”
พ่อน่ารักเดินมาโอบไหล่ผมงงๆ
ผมยืนมองบทกวีบทเดิมหน้าห้องเมื่อกลับเข้ามาในบ้าน
ผมหันไปมองพ่อ และถามเบาๆ
“ใครแต่งครับ?”
พ่อน่ารักเงียบไปอึดใจหนึ่ง แล้วก็มองผม ปกติจะตอบว่า’ไม่มีอะไร๊’
แต่วันนี้ยักไหล่เบาๆ แล้วบอก
“แค่กวีโนเนมคนนึง”
“แต่งทำไมครับ?”
ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม ผมถึงสงสัยเหลือเกิน
พ่อน่ารักเงียบไปอีกครั้ง.. ในแววตาเปี่ยมด้วยความสุขใจ แล้วบอกผมเพียงแค่
“มันไม่ใช่กลอนที่เพราะอะไร แต่เขาชอบมัน เพราะเขาแต่งให้สามีกับลูกชาย..”
เอาความฝันใฝ่สองเราไว้ที่ปลายฟ้า..
เดินทางผ่านสายธารเวลา..ขอให้ศรัทธาอย่ารู้ลางเลือน
รอแสงสว่าง..อรุณรุ่งรางมาเยือน
ฝากใจไว้กับแสงดาวเดือน..ขอให้มาเยือนเธอในนิทรา..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Credit : แสงจันทร์ – มาลีฮวนน่า
ขอให้เกรียนคนอ่าน ได้รับความขอบคุณจาก ..เกรียนคนเขียน
-
^
^
จิ้มมมมมมม
ตอนนี้เสื้อเขียวขโมยซีนมาก พ่อน่ารักเอาไปซ่อนเพราะอิจฉา o18
-
:กอด1: เกรียนนนนนนน
-
จิ้มๆๆๆๆๆๆคร้า ชอบมากแสงจันทร์ มาลีฮวนน่า :-[
-
ชอบเกรียนรุ่นลูกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
-
หมอกน่ารักมากอ่า ชอบๆๆๆๆๆๆ
-
เป็นตอนที่อึนแปลกๆ.... ออกจะเศร้าๆซึมๆไปหน่อยนึง รู้สึกว่าน้องหมอกเป็นคนที่จริงใจมากอ่ะ ณ จุดนี้
แบบ... เหมือนจะแสดงออกอย่างชัดเจนและตรงไปตรงมาว่าชอบไอดิ้ล ฮ่าา อาจจะยังไม่ได้ชอบแบบนั้น
แต่อีกหน่อยก็ต้องชอบแบบนั้นแน่ๆอะ 555 แต่ดูแล้วน้องไอดิลน่าจะแสดงออกก่อนว่าชอบหมอก
เพราะระดับความเกรียนสูงกว่าพอตัว ชอบตอนที่หมอกบอกว่า ไอดิลดูถูกความรู้สึก อ่านแล้วโคตร จี๊ดดดด !
-
:mc4: :mc4: :mc4:
เย้ๆๆๆๆๆๆๆ มาแต่งเรื่องใหม่แล้ว
ดีใจจังครับ
-
ความเกรียนมันถ่ายทอดทางการเลี้ยงดูได้อย่างชัดเจน
-
ซึ้งงงงง... สุดใจ
ไม่ได้แล้ว ต้องส่งให้เพื่อนผมอ่านมั่ง
แสงจันทร์จะได้กล่อมมันให้นอนหลับ
^___^
-
หมอกพูดออกมาแบบนี้ไอดิลไปไม่เป็นเลย
-
หมอกก็ชัดเจนดีในความรู้สึก การกระทำ แต่แอบขี้งอนนะ
คุณพ่อน่ารักแอบซึ้งแต่งบทกวีให้ลูกและสามี
ชอบเพลงแสงจันทร์มาก ขอบคุณค่ะน้องเกรียนคนเขียน
-
บวกให้คนแต่งค่า (อยากบอกเฉยๆ)
เราชอบเนื้อเพลงมาก
และยิ่งชอบมากตอนที่พ่อบอกว่า แต่งให้สามีและลูกชาย ทำเอาน้ำตาแทบไหล
-
ชอบจังเลยยยยยยยยยยยยยย
-
เกรียนซึ้ง
:impress3: :impress3: :impress3:
-
ชะอุ้ย... ไหงยอมรับเร็วกว่าที่คิด ก๊ากๆๆ
เอาล่ะ! ในเมื่อเกรียนคนเขียนยอมรับแล้ว
ข้อตกลงที่ว่าจะไม่พูดถึงเกรียนคนเขียนเป็นอันยกเลิกล่ะนะ! แคว่กกกกกกกก (ฉีกใบสัญญาทิ้ง อุวะฮะฮ่า!)
//จะบอกว่าเขินค่ะเขินนนนน เขินนนนนนนนน เขินนนนนนนนนนนนนน อ๊ายยยยย ยิ่งอ่านยิ่งรักหมอก
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าไอดิลเกรียนมากกกกกกกก
ฟัคก็เกรียนนน พ่อน่ารักเกรียนนนน(อยู่แล้ว) พ่อหล่อก็เกรียนนนนนน
สรุปที่เกรียนสุดคือคนเขียนน เกรียนนนนน //อัดอั้นตันใจกับคำนี้มานาน อุตส่าห์พยายามไม่ให้หลุดตั้งแต่เม้นแรก เพราะงั้นขอซะหน่อย
เกรียนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ก๊ากกกั่กๆๆๆ
willkommen zurück!!!
-
คู่คุณพ่อมาแย่งซีนอ้ะ อิอิ
น่ารักจริงๆเลย
-
o13 นายแน่มาก สู๊ดดดดดดดดดดดดด ยอด
เก่งมากที่สามารถดึงความรู้สึกของผมให้อินไปกับมัน
ยิ่งตอนที่เกร์ยบอกว่า เขาแต่งกลอนนี้ให้สามีกับลูกชาย
ผมรู้สึกถึงความรักที่เต็มเปลี่ยม และอัดแน่นอยู่ในคำพูดนั้น
ผมอดที่จะยิ้มตามไม่ได้เลยให้ตายสิ สุขใจอย่างประหลาด
อ่าาาาา ท่าทางคืนนี้คงหลับฝันดีแน่ๆ บวกกับเพลงแสงจันทร์
พระเจ้า!!! มันทำให้ผมคิดถึงบ้านโคตรรรรร :sad4:
อยากกลับไปกอดคนที่ผมรักสุดใจ :กอด1: ให้ดิ้นตาย
+1 คร้าบบบบ ให้หมดใจเลย
-
รุ่นลูกยังไม่มีไร
แต่ปลาบปลื้มพ่อแม่ (?) เกรียนๆของมันม๊ากกกกก o13
-
แหมๆๆๆๆ อิจฉาเสื้อ เกรียนนนนนได้น่ารักน่าหยิกเจงๆๆ นะคะคุณพ่อ :จุ๊บๆ:
กวีกานต์ ชื่อเพราะจัง ทำไมตอนนี้อ่านแล้วมันซึ้งอ่ะ
-
:กอด1: ซึ้งอ่าาาาา
อยากอ่าคู่พ่อๆบ้างจัง
เกรย์คงไม่ได้ทำงานแน่เลยเพราะพี่ทัศน์คงหวง อิอิ อยู่บ้านเลี้ยงลูก แม่ศรีเรือนยิ่งนัก
ชอบตอนที่ว่าคนแต่งแต่งให้ลูกและสามีของเขา ซึ้งงงงงงงง :-[
-
มาลีฮวนน่า ณู้จักแต่เพลงลมเพลมพัด สงสัยต้องไปหาแสงจันทร์มาฟังซะแล้ว
-
เรื่องนี้เกรียนรุ่นพ่อเด่นอ้ะ 555
-
ครอบครัวนี้น่ารักจัง
ชอบชื่อกวีกานต์
-
คือมันเปนตอนลูกอันนี้เข้าใจนะว่าจะให้มีฉากอย่างว่าคงยาก
แต่ว่าพ่อกับพ่อก็ยังอายุไม่เยอะ เกรียนคนเขียนไม่คิดจะให้เขามีอะไรกันหน่อยเหรอ 555++
ด้วยความเคารพ >> เกรียนคนอ่าน
-
มีความสุขแบบเกรียนจริงๆ
-
บ้านนี้เกรียนทั้งบ้านจริงๆๆ
o13
-
ชอบอ่ะ ขอไปขุดเพลงมาฟังก่อนนะ
-
อยากบอกว่าซุ่มอ่านมาได้ระยะนึงแล้ว เพิ่มจะสมัครสมาชิกนี้แหล่ะ อยากบอกว่าชอบเรื่องที่คนเขียนแต่งมาก (เรื่องก่อนด้วยนะ ไปอ่านมาแว้ว) ที่สมัครเนี่ยเพื่อจะมาบอกคนเขียนเลยนะเนี่ยว่า "ชอบมากทั้งเรื่องทั้งคนเขียนเลย" อิอิ
-
ชอบบทกวีของพ่อน่ารัก
ยิ่งชอบเข้าไปใหญ่ทีแต่งให้สามีกับลูกชาย ><
น่ารักจริงๆเหอะ ให้ตายสิ
แต่ บรรทัดสุดท้ายนั่น
ไหนว่าไม่รู้จักไง แต่ทำไม เกรียนคนเขียนถึง"โผล่"มาได้ล่ะนั่น
-
อิจฉาเสื้อ !!!! เหตุผลเกรียนมาก เกรย์เอ้ยยยย :laugh:
-
คงความเกรียนเหมือนเดิม
-
:bye2:
-
ในที่สุด ก็ได้เอ่ยคำนี้ "เกรียนคนเขียนนนนนนนนนนนนนนน"
2 พ่อจะฮาไปไหน
-
ครอบครัวนี้น่ารักไม่แคร์สื่อออ :กอด1:
-
น่ารัก
-
ก็ไม่เห็นโนเนมเลย ออกจะโด่งดัง!! :-[
ตาหมอกน่าสนใจนะเนี่ย ไม่แคร์แม่เลย 555
-
หึหึ ชอบอ่าๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
หมอกน่ารักอ่ะไม่โกรธที่พาเข้าชมรมแต่โกรธที่โดนใช้เป็นเครื่องมือแก้แค้นรออ่านตอนต่อไปครับ
-
เอาละซิ
จะง้อหมอกเค้ายังไงดีละเนี่ย
อย่างนี้ลองปรึกษาพ่อหล่อดูนะ
เป็นผู้มากด้วยประสบการณ์เพราะง้อบ่อย
-
ก็รู้ว่าเป็นเรื่องของรุ่นลูก แต่รุ่นพ่อโผล่มาทีไรก็ขโมยซีนได้ตลอด :z1:
ก็คิดดูซิ อิจฉาได้แม้กระทั่งเสื้อ :m20:
-
อ้าว ไหนบอกว่าเป็นแค่ญาติกันไง o22 ไม่ใช่เกรียนเหรอ
น้องหมอกน่ารัก ดูจริงใจดี o13
-
น่ารักจริงจังนะเนี่ย เกรียนได้ฮา แล้วจากนี้หมอกไอดิลจะเป็นไงล่ะเนี่ย
-
ยอมรับแล้วเรอะว่าคนเขียนเกรียน กร๊ากๆๆ
ตอนนี้จะว่าไงเหมือนหมองมัวเพราะหมอกโกรธานิดๆ -3-
แต่ความเกรียนของบ้านนี้กลบไปหมดเลยวุ้ย!
เรื่องนี้มีอย่างหนึ่งที่แปลกแยก....ชื่อไอ้ไอดิลไง!!!
น่าจะชื่อกวีอะไรมากกว่าซะอีกแฮะ!!
ไม่เกรียนจริงคิดไม่ได้หรอก ไอดิลเนี่ย!? 5555
รอตอนต่อไป!!
-
โอ้...พ่อน่ารัก ทำตัวได้น่ารักมากมาย 555
ส่วน..เพื่อนข้างบ้าน จะง้อยังไงล่ะนี่?
ลงชื่ออ่าน +1 รออ่านตอนต่อไปจ๊ะ
-
o13 555 เยี่ยมๆๆ
-
ที่แท้ก้อพ่อเกรียนนี่เองที่แต่ง
-
คู่พ่อขโมยซีนเพราะเสื้อเขียวนี่แหละ ฮ่าๆ
คุณเพื่อนข้างบ้านนี่ก็งอนไม่เลิก หาวิธีง้อเข้านะเกรียนน้อย
ตอนนี้มันรู้สึกเศร้าๆซึ้งๆไงก็ไม่รู้
แต่เราชอบเพลงลมเพลมพัดของมาลีฮวนน่าอะ(นอกเรื่องฮ่าๆ)
-
ผมชอบแสงจันทร์ครับ
คนที่ผมรู้จักก็ชอบแสงจันทร์
และคนที่สำคัญกับผมมากคนหนึ่ง ชื่อก็เกี่ยวๆกับพระจันทร์นี่ละครับ ^^
-
เกรียนรุ่นพ่อยันรุ่นลูก
-
ฟัค เอ้ย!! ฝัน นี่คือคนเขียนชัดๆ เอิ๊กๆ
-
เกรียนทั้งครอบครัวค่ะ แต่ก็น่ารักมาก
-
อืมมมม หมอกเป็นคนที่ซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองดีนะ
คิดไงพูดงั้น แต่กับเรื่องบางเรื่องเหมือนอยากให้อีกฝ่ายรู้โดยที่ไม่ต้องพูด
แต่ต้องทำใจนะเพราะไอดิลแรมมันต่ำ :laugh:
-
ประทับใจคำพูดหลายๆคำในเรื่องนี้ ถึงจะเกรียนแต่ก็มีสาระ(อยู่บ้าง)นะ!
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
ตามมาเกรียน :impress2:
อิจฉาเสื้อ น่ารักหว่ะแม่ม
-
เอาแล้วไง หมอกโกรธแล้ว
-
แป๊ะๆๆๆ
ตามมาหลอกมาหลอนคนเขียน 555
ไปแล๊ะ....ไปอ่านก่อนเดี๋ยวตามเขาไม่ทัน
-
:กอด1: :กอด1:
-
เกรียนจากรุ่นสู่รุ่น 55555
ไอดิลมันเชื้อไม่ทิ้งแถวชั๊ด..ชัดเลย!!
-
เอ๊ะโอ นี่มัน...เกรียน :laugh:
ออกมายอมรับตัวเองซะแล้ว
จะไม่ให้พูดถึงเลยก็คงมิได้
-
เข้ามาร่วมเกรียนด้วยคน^^
-
โรแมนติคแบบเกรียนๆ :impress2:
-
:z3: อ๊ากกกก ว่าแล้วไง กริ้วววว พ่อสองคน พ่อสองคน ฮิ้ววววววว ฮิ้ววว
55555555555555 ฮากว่า เกรียนกว่า กร๊ากกก :z2:
:call: ขอบคุณคนเขียนนะครับ :laugh:
ทั้งๆที่รักอยู่แล้ว ก็รักมากกว่าเดิม รักเพิ่มขึ้นทุกวัน
อ่านนิยายของคนเขียนแล้ว :a5:
มันให้ความรู้สึกที่ไม่ได้อ่านแค่นิยาย แต่มันเป็นตั้งนิยาย o13
ที่คนเขียนจะใส่อะไรแทรกไว้ตลอด
ผมมีความสุขทุกครั้ง ยิ้มได้ทุกครั้ง ที่ได้อ่านนิยายของคุณเลยครับ
แล้วมาต่ออีกนะครับ ...
ผมนานๆอาจจะเข้ามา เพราะว่าอาทิตย์น่าสอบแล้ว :serius2:
ยังไงก็จะติดตามต่อไปอยู่แล้วคร๊าบบบบ
คนอ่านอย่างผมไม่ได้เรียกร้องอะไรมากไปกว่า...
การได้อ่านนิยาย เกรียนๆ ของคนเขียนครับ ^_____________________^ :pig4:
-
...เขียนดีเนอะ เข้าใจสร้างพ๊อตเรื่อง +1 ให้นะจ๊ะ
...ยังไงช่วยแต่ง เรื่องเก่าให้จบด้วยนะจ๊ะจะได้รู้ว่ามีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่
...รู้สึกว่าเรื่องมันจะต่อเนื่องกัน ขอบคุณที่เขียนนิยายสนุกๆให้อ่าน :L2:
-
เกรียนไปถึงลูกจริงๆๆๆๆ
-
เสื้อเขียวมาแรง o13 o13
-
h :m20: :m20:
มาต่อเวยๆเน่อ หนุกหนานมากมาย
-
:sad11:
กะ กะ กะ กะ เกรียนนนนนนนนนนนนนนนน~
สวัสดีเกรียนคนเขียน...
มาแบบงง...เอาเป็นว่าเห็นคำว่าเกรียน ไม่ว่าจะชื่อคนแต่งว่าอะไรกดเข้าไปก่อนละกัน
อ่อ...แต่แรกๆเห็นคนเขียนบอกว่าไม่เกรียน เลยออกจะงงซักหน่อย
เพราะเหมือนว่าจะคุ้นเคยกับพ่อหล่อกับพ่อน่ารักของน้องไอดิลเบาๆ
สองพ่อของไอดิลเลี้ยงลูกได้ดีดั่งคลอดออกมาจากท้องพ่อทั้งสอง
เพราะยีนความเกรียน เถื่อน ถ่อยและถุยนี่ ซึมเข้ากระแสเลือดมาก
เป็นที่น่าภูมิใจของคนเป็นพ่อ = =lll
และดูท่าทางแล้วก็คงดำเนินรอยตามเรื่องชีวิตคู่แบบพ่อทัศน์และพ่อเกรย์อีกเช่นกัน :jul3:
ในขณะที่ทางเดินของไอดิลยังไม่ชัดเจนไม่มีหวานแหววแต๋วจ๋า
แต่เกรียนคนเขียนก็ยังใส่ความเกรียนให้กับพ่อทั้งสองมาเรื่อยๆ
จนเกรียนคนอ่านอย่างกระผมแอบหัวเราะคึกๆอยู่ได้ทุกตอน
ไม่ว่าจะเป็น 'เพราะกูแดกมึงได้คนเดียว' หรือ 'อิจฉาเสื้อ'
เกรย์เอ๊ยยยยยยย เกรียนเข้าไว้ไม่ตายอย่าหยุดเกรียน = ='''
ขอได้รับความขอบคุณจากคนอ่านเกรียน(กว่า)
-
ตอนที่ สี่ หายไปไหนหว่า
-
:z13: จิ้มตู๊ด (ไม่)เกรียนคนแต่ง
-
รอเม้นท์แบบเต็มๆตอนจบตอนนะจ๊ะเกรียน
-
จิ้นไปถึงทัศน์กะเกรย์เถียงกันเรื่องนามสกุลลูก
มือลึกลับ ใครละนั่น?
ปล ไม่นิ
-
555555+ ชื่อยาวได้อีกไหมเนี้ย
-
ไม่จ๊ะ ไม่
แต่ งง ว่าทำไมตอนแรกหาไม่เจอ เพิ่งมาเจอ
แต่ ช่างเห๊อะ สงสัย เกรียน
-
เกรียนไปยันชื่อ :m20: :m20:
-
ฮาๆๆๆๆ ชื่อ เกรียน ได้ อีก !!! ฮาๆๆๆ :laugh: :laugh:
:z13: :z13:
-
เกรย์สอนให้ลูกหวงเนื้อหวงตัวอะ ด่ามันก่อนลูก แล้วค่อยถามชื่อ.. ฮ่าฮ่า
ไอดิลจะง้อหมอกมั้ย หรือหมอกต้องเป็นคนหายงอนเอง
ปล.รอ(ทรงรด.)คนแต่งต่อไป
-
โอ้โออ แอบดีใจที่มาต่อ
แต่หาไม่เจอออออออออ T T ' :sad4:
-
ไม่เกรียนที่ 4 :: เชื้อ(เกรียน)ไม่ทิ้งแถว
“กวีกานต์ ศิริรัตน์ ทัศนศุภกฤษณ์”
-*-
เซ็งครับเวลาโดนเรียกชื่อ เพราะมันยาวเป็นทางรถไฟ
“ครับ”
ผมยกมือ แล้วอาจารย์ก็เอาสมุดมาวางไว้ให้บนโต๊ะ แล้วหัวเราะขำ
“ชื่อยาวได้อีก”
แล้วอาจารย์ก็หัวเราะก่อนเผ่นจากไป
แง่ง!! ผมทำหน้าเบี้ยว
ไอ้ผมน่ะไม่เกี่ยงหรอกนะ
ศิริรัตน์ หรือ ทัศนศุภกฤษณ์ก็ได้ แต่เลือกเอาซักอย่าง ไม่ใช่ยัดมาหมดแบบนี้ -*-
ผลพวงจากการที่พ่อๆผมสามัคคีกันเหลือเกินไงครับ
ศิริรัตน์ พ่อหล่อก็ไม่ยอม
ทัศนศุภกฤษณ์ พ่อน่ารักก็ไม่ยอม
สุดท้ายเลยใส่แม่งมาทั้งคู่ เจริญมาก พ่อกรู - -
เวลาเขียนก็เขียนอันเดียวไม่ได้ด้วยนะ ไม่งั้นอีกคนจะน้อยใจ อ๊ากกกกก!!
“ไอหมอก เจียง”
อาจารย์เรียกอีกครั้ง
แหงะ พอสั้นก็สั้นจ๊าง
ไอหมอก เจียง ==! มันแป๋ว่าหยัง??
แล้วเสียงคนที่นั่งข้างๆผมก็ขานรับ
“ครับ”
อาจารย์วางสมุดให้มันและเดินจากไป
ยังครับ.. ยัง
ไอ้เวรนี่ยังไม่พูดกับผม
ผมเหล่ไอ้หมอก
เหล่แล้วเหล่อีก มันก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะมองผม ได้แต่จ้องมองกระดานดำ(ที่มีสีเขียว)อยู่นั่นแหละ
“มึงตาเขตั้งแต่เมื่อไหร่วะไอ้ดิล?”
นั่น.. ปากไอ้ฝัน ปากซึ่งไม่เคยสร้างสรรค์ของมัน
ผมเปลี่ยนจากเหล่ไอ้หมอกมาถลึงตามองเพื่อนสาว
“มึงไปนั่งที่ไป ไปเลยฝัน เร็วๆ”
เจ้าตัวยักไหล่ไม่ใส่ใจแล้วหย่อนก้นนั่งลงข้างหลังผม
“นี่ กูชักจะรำคาญท่าตั้งใจเรียนของมึงแล้วนะ”
ผมเริ่มก่อสงครามประสาท
“กูก็รำคาญเสียงพูดมากของมึงแล้วเหมือนกัน”
นั่น.. ไอ้หมอกนี่ต่อปากต่อคำ
มึงไม่เคยได้ยินเหรอ เกรียนกัดอย่ากัดตอบอะ!
“นี่ มึงจะอะไรนักหนาห๊ะ กะแค่ความรู้สึกอยากเป็นเพื่อนที่กูไปดูถูกเนี่ย มึงคิดมากไปป่าว?”
ผมชักโมโห
มันก้มหน้านิ่งๆ แล้วหันมามองผม เหมือนหน้าเฉินหลงตอนเจอแก๊งมาเฟีย
“มึงไม่เข้าใจหรอก”
ถูก.. กูไม่เข้าใจ มึงไม่พูด แล้วกูจะเข้าใจได้ไงล่ะไอ้เชี้ย!
. . . . . . . . . . . . .
ครึ้มฟ้า ครึ้มฝน เสมือนท้องฟ้าวิปริตแปรปรวนทันใด(อังกอร์)ครับวันนี้
“มึงไม่รีบกลับเหรอวะ ไอ้ดิล เดี๋ยวฝนตกนะเว้ย”
ผมนอนเอกเขนกอยู่ในห้องสมาคมชมรมวายฯ ได้ยินเสียงไอ้ฝันเตือนแล้วจึงโผล่หัวมองออกไปนอกหน้าต่าง
“เออ แล้วมึงล่ะ กลับพร้อมกันมั๊ย”
ผมถามมัน แต่เจ้าตัวส่ายหัวดิก
“ไม่ได้ แต่งนิยายอยู่ เดี๋ยวขาดตอน อารมณ์ไม่ต่อเนื่อง นิยายสะดุด จะออกมาไม่สมูท”
-*-
เหตุผลมัน
“แบบนี้ก็ลาออกจากเรียนไปแต่งนิยายดีมะ?”
ผมกวนตีน แล้วก็ได้รับหมอนอิงเขวี้ยงมาใส่
“กูก็ชอบเรียนของกูเว้ย แต่นิยายกูก็ชอบเขียน อาจจะไร้สาระ แต่ความสุขกู เห็นคนอ่านยิ้มแล้วกูดีใจนี่หว่า”
ไอ้ฝันทำหน้าบูดเบี้ยวน้อยใจแบบเด็กๆ
ผมหัวเราะก๊าก
“เออ มึงทำหน้าแบบนี้ก็น่ารักดีนี่หว่า ขยันทำเข้านะ จะได้มีผู้ชายมาจีบซักที”
“ไอ้เหี๊ย ไสหัวกลับไปเลยมึง!”
ไอ้ฝันกลายร่างเป็นไอ้ฟัคแล้วว๊ากผมในทันใด ผมจึงเผ่นออกจากห้องแทบไม่ทัน
ผมเดินตะล๊อกต๊อกแต๊กลงบันไดมา ก้าวย่างเรื่อยๆจนออกพ้นประตูโรงเรียน
เดินได้ไม่นานฟ้าก็เทฝนลงมา โอย ฟ้าครับ ใครหักอก ถึงมาร้องไห้เอาตอนนี้เนี่ย
ดีว่าผมไม่ใช่เจ้าสาว(จึงไม่กลัวฝน) ผมเดินต่อไป เอากระเป๋านักเรียนไขว้หลังไว้เพื่อไม่ให้มันเปียกมาก
แต่จู่ๆก็มีมือลึกลับคว้าตัวผมไป!
.
.
“ผี สาง เทวดา ห่า เหว ปล่อยกู!!”
ผมสบถลั่นและดิ้นกระแด่วๆ
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก”
โวยเท่านั้นครับ โวยไว้ก่อนพ่อสอนไว้
พ่อน่ารักเคยสอนว่า ใครมาแตะเนื้อต้องตัว จงด่ามันลูก ด่ามันก่อน แล้วค่อยถามชื่อ
“มึง แม่ง โฮ่ง โฮ่ง”
เสียงตอนท้ายๆไม่ใช่ละ -*-
แล้วเสียงทุ้มลึกชวนขนหัวลุก(เวอร์ไปหน่อย)ก็ดังมาเบาๆ
“จะโวยวายอะไรนักหนาเนี่ย?”
ผู้จับกุมปล่อยผมเป็นอิสระ ผมไม่สนสียงอินทร์เสียงพรหมทั้งนั้น หันหลังไปต่อยสะเปะสะปะด้วยความตกใจ
“เฮ้ยๆ ใจเย็นๆ”
มันผู้นั้นจับมือผมที่พุ่งหมัดเข้าหา
พอจะพุ่งอีกหมัดมันก็จับไว้แล้วรวบร่างไว้ ..แม่ง แรงควายชิบหาย!
“ปล่อยกู มึง ไอ้โรคจิต กูจะ-”
“ไอดิล!”
เสียงนั้นเรียกสติสตังผมกลับมา
ผมจึงกระพริบตาถี่ๆมองเจ้าของอ้อมแขนแข็งแรงให้ชัดเจน….
“เชี้ยหมอก..”
ผมเปลี่ยนจากอารมณ์ตกใจเป็นอารมณ์โกรธ
“มึง อะไร อะไรของมึงเนี่ย ไอ้เหี้ย ซ้อมเล่นเรื่องจำเลยรักอยู่เหรอ”
ผมดิ้นฮึดฮัด
ก็เป็นใคร ใครไม่ตกใจละครับ จู่ๆมีมือของหนุ่มชุดดำมาลากเข้าไปในยุ้งฉางกลางฝน
แม่ม นึกว่าโจรบ้านนอก
ผมมองสำรวจดีๆ จึงเห็นว่าแท้จริงแล้วมันไม่ใช่ชุดดำ แค่ใส่แจ็คเก็ตหนังตัวใหญ่สีดำ
แหม..ชุดมึงช่างเข้ากับบ้านนอกของกูเหลือเกิน
“มึงนั่นแหละ กูแค่เห็นเดินตากฝน เลยดึงตัวเข้ามาหลบในนี้ โวยวายอย่างกะจะโดนปล้ำ”
มันบอกดุดุ แถมยังไม่ปล่อยกอดกูอีก
“เชี้ย มึงเล่นดึงกูมาไม่บอกล่วงหน้าแถมใส่แจ็คเก็ตแบบเนี้ย เหมือนหลุดออกมาจากเรื่องคนเหล็ก แม่ม.. กูก็กลัวดิ”
ผมดิ้นกระแด่วๆต่อไป
“เออ ขอโทษ”
มันว่าพลางมองตา
ผมรู้สึกว่ามันลืมอะไรไปอย่างนะ..
“แล้วมึง.. มึงจะกอดกูอีกนานมะ?”
“นาน”
มันตอบอัตโนมัติ แต่แล้วก็ตกใจ “ไม่ใช่ กูหมายถึง อืม ปล่อยเดี๋ยวนี้แหละ”
แล้วอ้อมแขนแข็งแรงนั้นก็ปล่อยผมเป็นอิสระ
ผมหลุดออกมายืนเก้ๆกังๆ หอบน้อยๆจากที่พยายามดิ้นมาหลายนาที
แล้วจึงหันหลังเดินจะออกจากยุ้งฉางเก่าๆนั้น
“อ่าว แล้วนั่นจะไปไหน”
ไอ้หมอกคว้าแขนไว้
“กลับบ้านดิ”
ผมตอบง่ายๆ
“มึงเห็นไหมว่าฝนตก มึงเปียกหมดแล้วเนี่ย?”
มันบอก
-*- อย่างกะกูจะไม่รู้
“ก็แล้วทำไมวะ กูชอบเล่นน้ำฝน เล่นมาตั้งแต่เด็กๆ”
ผมหน้างอใส่มัน
“แต่ตอนนี้มึงไม่ใช่เด็กแล้ว”
มันมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า “จะเซ็กส์ซี่ไปนะ”
มันมองเสื้อบางๆที่เปียกชุ่มของผม
ไอ้เชี้ย ตอนแรกกูก็ไม่รู้สึกอะไรหรอก มารู้สึกตอนมึงพูดเนี่ยแหละ!
ผมยกกระเป๋ามาแนบอกโดยอัตโนมัติ
“แล้วมึงหายโกรธกูแล้วเหรอ?”
ผมถามอย่างแปลกใจ
มันมองผมนิ่งๆ “กูไม่เคยบอกว่าโกรธ แค่เสียความรู้สึก ความหมายมันไม่เหมือนกัน”
“ช่างเถอะ” มันตัดบท
“อยู่ในเนี้ยแหละ รอฝนซาก่อน เดี๋ยวไปพร้อมกู”
มันสั่งสั้นๆ แล้วดึงแขนผมไปหาตัว ถอดเสื้อแจ็กเก็ตมันมาคลุมตัวผมไว้..
“ไม่ต้อง กูไม่ใช่สาวน้อยนะเว้ย เอาเสื้อมึงกลับไป”
ผมยกมือขึ้นจะเอาออก แต่มันจับมือไว้ทำหน้าดุดุ
“รู้แล้วว่าไม่ใช่สาวน้อย แต่มึงหนาวจนสั่นงั่กๆเนี่ย ไม่ต้องโวยวายมาก ยืนนิ่งๆเถอะ อย่าซนด้วย”
“มึงเป็นเพื่อนหรือเป็นพ่อกูเนี่ย?”
ผมชักไม่พอใจ
มันกระตุกยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันออกไปมองเม็ดฝนด้านนอก
“ตอนนี้..เป็นเพื่อน”
อะไรวะ งง -*-
. . . . . . . . . . . . . . . . .
แล้วพอฝนซาเม็ดผมก็ซ้อนมอเตอร์ไซค์มันมา
“เดี๋ยวแม่มึงก็ด่าอีกหรอก เอาลูกเกย์มาซ้อนท้ายน่ะ”
ผมอดไม่ได้ที่จะแขวะ
มันเงียบไป ไม่โต้ตอบอะไร
ผมจึงเริ่มอีก ชอบหาเรื่องจริงๆเลยกรู
“เดี๋ยวแม่มึงทำโทษให้อดกินข้าวเย็นกูไม่รู้ด้วยนะ”
มันก็ยังเงียบครับ
มีสมาธิกับการขี่รถเหลือเกินนะมึง อีกหน่อยก็บรรลุญาณแล้วละกูว่า
“แม่มึงไม่ชอบกูนะ..”
กึก!
มันเบรกกะทันจนผมไถลไปซบกับแผ่นหลัง
ไอ้หมอกหันหน้ากลับมามองผม
.
.
“นี่ตัวกู ไม่ใช่แม่กู”
.
.
ผมได้แต่มองมัน..
“เข้าบ้านได้แล้ว เดี๋ยวฝนตกอีก”
อ้าว.. ถึงบ้านกูแล้วเหรอเนี่ย
ผมหันมองซ้ายขวา
เออ.. ถึงแล้วจริงๆด้วย
ผมลงจากรถมอเตอร์ไซค์ เดินงงๆเข้าบ้าน ลืมแม้กระทั่งขอบใจมัน
.
.
“พ่อ หวัดดี”
ผมยกมือไหว้ผนังบ้าน เพราะไม่รู้ใครอยู่ไหน
“เออ ดีๆ”
พ่อน่ารักตอบมาแต่เสียง แต่มีอีกคนโผล่มาจาครัวแทน
“ไง ไอดิล!”
ผมยิ้มให้คนผู้นั้น
“หวัดดีครับลุงกรีน”
ลุงกรีนแสนเท่เดินมาตบไหล่ผม “โตเป็นหนุ่มแล้วนะเรา”
“ครับ”
ผมตอบรับ “แล้วลุงโกล่ะครับ”
“อยู่ในครัวกับเกรย์โน่นแน่ะ ช่วยกันทำสงครามกับกับข้าว ไม่รู้มื้อนี้เราจะได้กินอะไรไหม้กันอีก”
ผมหัวเราะ
แหม.. ลุงกรีนก็ว่าไป พ่อผมไม่แย่ขนาดนั้นหรอกน่า
ครู่ต่อมา พ่อน่ารักกับลุงโกก็โผล่ออกมา
“เฮ้ย เสื้อเท่ดีว่ะ ชอบ”
นั่น.. พูดว่ะกับลูกเฉยอะพ่อกู
แต่แล้วผมก็นึกขึ้นได้ ลืมคืนเสื้อให้ไอ้หมอกนี่หว่า
“เอ่อ ไม่ใช่เสื้อผมพ่อ เพื่อนให้ยืมน่ะ”
“เพื่อนคนไหนเนี่ย เสื้อเท่จัง”
ลุงโกยิ้มมากอดคอผมอีกคน
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไปลูก เปียกหมดละน่ะ”
พ่อน่ารักบุ้ยใบไปชั้นบน
“ใครสั่งใครสอนให้ลูกนายตากฝน”
เสียงลุงกรีนแว่วมา
“ทำไม ฉันสอนลูกฉันเอง เท่ดีออก เธอมากับฝน ซวยตรงที่เดินตากฝน ยะฮูว”
เสียงพ่อน่ารักตอบกลับ
ผมส่ายหน้าน้อยๆขณะขึ้นบันได เปิดประตูห้อง และ...
เป็นครั้งแรกที่ผมสังเกตว่า ห้องผมกับห้องไอ้หมอกอยู่ตรงข้ามกันพอดี
เพราะคนที่ว่า..นั่งเล่นกีต้าร์อยู่ในห้องของมัน ผมเห็นผ่านหน้าต่าง..
กีต้าร์..
เป็นเครื่องดนตรีที่ผมชอบมาก พอๆกับขลุ่ย
แต่ทว่า.. ผมเล่นกีต้าร์ไม่เก่งเลย
อาจจะเพราะทักษะ จังหวะ หรืออะไรผมไม่ดีพอก็ตาม แต่ผมยังคงเล่นกีต้าร์ไม่เก่งพอๆกับที่ผมหลงรักเสียงโซโลกีต้าร์เหลือเกิน..
ผมถอดแจ็คเก็ตออก และค่อยๆแกะกระดุมเสื้อ สลัดมันทิ้งไว้กับพื้น
ไอ้หมอกหันมาพอดี
..ทำไมหน้าต่างห้องเราต้องตรงกันด้วยนะ แล้วก็เสือกไม่ปิดม่านกันทั้งคู่อีกไง..
. . . . . . . . . . . . . . . .
ผมเดินถือแจ็คเก็ตลงมาข้างล่างด้วย กะว่าเดี๋ยวจะเอาไปคืนไอ้หมอก
“น้ำมันหอยทัศน์ กูบอกว่าน้ำมันหอย ที่มึงหยิบมาน่ะซีอิ๊วขาว”
เสียงพ่อน่ารักแว๊ดเบาๆ
“เอ้า ก็มึงบอกขวดดำๆนี่หว่า ดีนะว่ากูรู้จักน้ำปลา ไม่งั้นคงหยิบมาแล้ว”
ก็ประจำของคู่นี้ละครับ ทะเลาะกันทุกที่ ทุกเวลา ไม่เว้นแม้แต่บนเตียง (ผมแอบได้ยินบางคืน ฮา..)
.
.
“ผักคะน้าแค่นี้พอมั๊ยคะพ่อ”
??
อ่าว เพื่อนกรู..
ผมเดินเข้าไปดูในครัว ก็เห็นจริงๆครับ ไอ้ฝันมาแวะอยู่นี่
“ไงมึง กลับบ้านทันก่อนฝนตกป่าว”
ไอ้ฝันทักขณะยื่นกะละมังคะน้าให้พ่อผม
“ทันห่าหวอะไรล่ะ เปลี่ยนชุดละเนี่ย”
ผมตอบกลับ
ไอ้ฝันชอบมาแวะอยู่บ้านผมประจำจนเป็นลูกคนที่สองของพ่อๆแล้วครับ
แต่พ่อผมก็รักมันนะ บอกว่ามันน่ารักดี (ตรงไหน?)
“เสื้อใครวะ ซะเท่?”
ไอ้ฝันมองแจ็คเก็ต ผมยักไหล่ “ของไอ้หมอก”
ไอ้ฝันพยักหน้าน้อยๆ บ่นยิ้มๆเบาๆ “เร็วแฮะ”
“อะไรเร็ว?”
ผมฉงน
ลุงกรีนกับลุงโกก็หันมามองด้วย มีแต่พ่อน่ารักกับพ่อหล่อที่วุ่นอยู่กับกระทะ
“เปล๊า”
ไอ้ฝันบอก แล้วไปช่วยทำกับข้าวอีกแรง
“งั้นผม ไปเช็ดที่นั่งหน้าทีวีนะครับ”
ผมบอก แล้วเดินออกมาจากส่วนหลังบ้านที่เป็นครัว เอาผ้ามาเช็ดพื้นที่ว่างหน้าทีวี
เราไม่นิยมนั่งโต๊ะครับ ชอบตั้งวงกินกันบนพื้นเนี่ยละมากกว่า ได้อารมณ์ดี
นั่งหน้าทีวี แต่ทีวีก็ไม่ได้เปิดอะ หรือจะเปิดก็เป็นข่าวคลอไปเท่านั้น
เพราะช่วงเวลากินข้าวคือเวลาโม้แห่งชาติของครอบครัวเราครับ
“ไอดิล มาทอดปลา”
เสียงพ่อน่ารักเรียกมาจากครัว
ผมจึงเดินกลับไปทำหน้าที่ประจำ
“เอากรอบๆนะ”
พ่อน่ารักบอก
“เอาพอดีเถอะ กรอบแล้วมันขม”
พ่อหล่อค้าน
“เอ๊ะมึง ก็กูบอกว่า-”
“เอาล่ะครับ เอาล่ะครับ” ผมแตะไหล่ทั้งสองคน รุนหลังออกไป
“ปลาไม่ได้มีตัวเดียวซักหน่อย เดี๋ยวผมทอดทั้งสองแบบนะครับพ่อ ไม่ต้องทะเลาะกัน”
“เออ แล้วมึง ยกกับข้าวอื่นไปพลางละกันนะ อยู่กินข้าวที่บ้านกูเนี่ยแหละ”
ผมหันไปบอกไอ้ฝัน เพื่อนสาวพยักหน้าน้อยๆ
แล้วมื้อนี้เราก็มีลุงกรีนกับลุงโกที่แวะมาเยี่ยม และไอ้ฝันที่แวะหลบฝนที่ตกลงมาอีกครั้งที่บ้านผมมากินข้าวด้วยกัน
“แล้วแจ็คเก็ตไอ้หมอกมาอยู่กับมึงได้ไงวะไอ้ดิล”
ไอ้ฝันชวนคุย ผมยักไหล่
“มันคลุมตัวให้กูตอนกูเปียกอะ”
ผมตอบพลางยัดข้าวเข้าปาก
แต่ลุงกรีนกับลุงโกหยุดกินหันมามองผมเป็นตาเดียว รวมทั้งไอ้ฝันอีกคน ในขณะที่สองพ่อยังคงกินไม่สนใจลูก
“อะไรเหรอครับ?”
ผมเลิกคิ้วงงๆ
“อ้อ เปล่า”
ลุงโกว่า แล้วกินข้าวต่อไป
ไอ้ฝันเหลือบมองแจ็คเก็ตเป็นระยะๆ
เอาละเพื่อนกู แต่งนิยายจนเพี้ยนไปละ -*-
เรากินข้าวเก็บจานกันเสร็จ ผมจึงเอาแจ็คเก็ตพาดแขน แล้วตะโกนเรียกข้ามกำแพง
.
.
“ไอ้หมอก หมอก!”
“เห่ย เดี๋ยวแม่เขาก็ออกมาด่าหรอกลูก เขาไม่ค่อยชอบเราไม่ใช่เหรอ”
พ่อหน้ารักโผล่ออกมาบอก
“อย่าได้แคร์พ่อ ผมไม่ได้จะไปปล้นบ้านเขาซักหน่อย”
ผมตอบเกรียนๆ
แล้วคุณนายแม่หมอกก็มายืนกอดอกมองจริงๆครับ
“ตะโกนโหวกแหวกอะไรกันน่ะ ช่างไม่มีมารยาท”
.
.
“ผมมีครับ แต่ไม่ค่อยได้เอาออกมาใช้”
ผมตะโกนตอบ
แล้วได้ยินเสียงพ่อน่ารักเอามือตบหน้าผาก แล้วปลงสังเวชเบาๆ
“ลูกกรู -*-”
อึดใจต่อมาไอ้หมอกก็โผล่หัวออกมาจากบ้าน เห็นได้ชัดว่าวิ่งมา คงจะมาจากชั้นบนละมั้ง
มันพยักหน้าให้แม่ทีหนึ่ง แล้วเดินมาหาผมที่ริมรั้ว ..มีกำแพงบ้านกั้นเราทั้งสองไว้
ผมยื่นเสื้อให้มัน
“เอา ขอบใจ ไม่ได้ซักให้ก่อนนะ ก็กูใส่แป๊ปเดียวเอง”
ผมบอกแบบปกป้องตัวเอง
มันกระตุกยิ้มน้อยๆ
“รู้แล้ว เห็นว่าพอขึ้นห้องก็ถอด.. ทั้งเสื้อกู แล้วก็เสื้อนักเรียน..”
.
.
ผมงง
กูรู้ว่ามึงเห็น กูก็ยังเห็นมึงนั่งเล่นกีต้าร์อยู่
“จะพูดทำไม??”
มันพ่นลมหายใจเบาๆ “แรมต่ำ”
“อะไรนะ?”
ผมเอามือเกาหัว ไม่ทันได้ยิน
“เปล่า เจอกันพรุ่งนี้นะ ฝันดีล่ะ”
มันบอกโดยที่ผมยังงงๆอยู่ แล้วหันไปไหว้พ่อๆและลุงๆผม รวมถึงพยักน้าให้ไอ้ฝัน
.
.
ผมหันกลับมามองบรรดาคนเบื้องหลัง
“ยิ้มอะไรกันเหรอครับ?”
ทุกคนพร้อมใจกันส่ายหน้า ผมจึงเดินเข้าบ้านแบบงงๆ แต่ไม่วายได้ยินเสียงลุงโกไล่หลังมา
“พี่กรีนว่าไอดิลเป็นไงบ้าง”
“นิยามสั้นๆ” ลุงกรีนตอบ
“เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์!”
o12<< หน้าผม
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .
..danke
-
เป็นกำลังใจให้เกรียนนะ o13
-
“เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์!”
นิยามนี้ใช่เลย o13 ฮ่าๆ
-
“ตอนนี้..เป็นเพื่อน”
แล้วตอนหน้าเป็นไรอ่ะหมอก เป็นอะรายยยยยย :o9:
ชะรอยว่าคุณป้าข้างบ้านเกรียนจะได้เป็นลมมโหฬารอันเนื่องมาจากลูกชายตัวเองแล้วละมั้งคะเนี่ย
><
-
อืม... ไอหมอก- ไอดิล คล้องกันนิดนึงนะ อิอิ
ไอหมอกมันรู้ตัวแล้วหรือเปล่าเนี่ยว่าชอบไอดิล
คำสรุปสุดท้าย นี่ใช่มากเลย ฮาๆ
..............
เกรียนเป็นอะไร? น้อยใจไรอีก?
เราว่า การเขียนก็เหมือนกเดิมอ่ะ อ่านแล้วฮาดี สนุกดี
ถ้าเขียนไม่ดีคงไม่มีแฟนเยอะขนาดนี้หรอก
มีใครว่าอะไรหรือเปล่า อย่าเอาไปใส่ใจเลย ยังมีคนอีกมากที่พร้อมจะเป็นกำลังใจ
และติดตามผลงานของเกรียนต่อไป
ตีบวกเป็นกำลังใจสู้ต่อไปนะเกรียน :กอด1:
-
น้องไอดิ้ลลลลลลลล ทำไมหนูึถึงเกรียนแบบนี้อ่ะ ก๊อบปี้ความเกรียนพ่อน่ารักมาทุกกระเบียดนิ้วเลย
แล้วก็เอ่อ....โง่เหมือนพ่อหล่อด้วยอะ เจอคำว่าแรมต่ำแล้วอย่างฮาาาาา
เค้าแอบดูตัวเองแ้ก้ผ้าก็ยังไม่เข้าใจ แหมะ เริ่มสงสารน้องหมอกละ มาชอบเด็กเกรียนๆข้างบ้านแบบนี้
ทุกคนรู้กันหมด มีเจ้าตัวไม่รู้อยู่คนเดียว เวนจริงๆ :laugh:
ฝีมือเกรียนคนเขียนยังสนุกและน่าติดตามเหมือนเดิม ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเลยสักนิด
เป็นสไตล์ที่เราชอบมาก ภาษาก็สวย บทดี ตัวละครก็อ่านแล้วเรียล เราชอบมุกในเรื่องนี้นะ
อ่านไปก็ขำไป แล้วก็อินท์ไปตลอดละ รอให้มาต่อทุกวัน : )
เกรียนคนเขียนอย่าคิดว่าจะเลิกเขียนเลยค่ะ เกรียนคนเขียนที่มีความสุขที่ได้เขียน
เกรียนคนอ่านก็มีความสุขที่ได้อ่านนะ o13
ปล... คิดถึงพี่ทัศน์กับน้องเกรย์ช่วงวัยสะรุ่นเบาเบาเป็นบางเวลา และหนักหน่วงบ่อยๆหนักหนา :z2:
-
ที่อ่านเรื่องนี้เพราะอ่านง่าย เกรียน ฮา นิยายแต่ละเรื่องมีเสน่ห์ของมัน อย่าไปเปรียบเทียบเรื่องอื่นเลย เรื่องดังๆ บางเรื่อง
ในเล้า ผมก็ไม่ได้อ่าน บางเรื่องคำบรรยายเยอะ จนผมอ่านข้ามตลอดๆ ก็มี แต่เรื่องของเกรียนคนเขียน ผมไม่เคยอ่าน
ข้ามเลยนะ เพราะกลัวตกมุกเกรียนคนเขียน
ตอนนี้อยากเอาไอดิลมาเลี้ยง ขำคำนิยามของกรีน แต่งงแรมต่ำ ปกติแรมต่ำใช้ตอนเช้าๆ ตื่นนอนแล้วสมองยังไม่แล่น
พึ่งจะเคยเห็นเอามาใช้ในความหมายนี้
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ถึงจะเกรียนกับโง่ :a5: :a5: :a5:
แต่มันก็เป็นการผสมผสานที่ลงตัวนะเออ 5555+ :laugh: :laugh:
ดูพวกผู้ใหญ่กับสาววายเค้าจะรู้สึกกันไว ดีจัง ฮ่าๆ ลั๊ลล๊า คืนนี้ฝันดีแน่ๆ
-
กระทืบไลค์ให้ลุงกรีนกับประโยคนี้
“นิยามสั้นๆ” ลุงกรีนตอบ
“เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์!”
-
"เสมือนท้องฟ้าวิปริตแปรปรวนทันใด(อังกอร์)"
เห็นประโยคนี้แล้วทำให้เดาได้ว่าเรารุ่นเดียวกันแน่ๆ
ฮ่าๆๆๆๆๆ
อย่าเครียดไป เราชอบเรื่อง(เกรียน)นี้มากที่สุดในเล้าฯเลยนะ
-
ไอ้หมอกมันเริ่มรุกแล้วโว้ยยย ชอบใจ รุกไวทันใจ
ลุงกรีนวิเคราะห์ไอดิลได้ขาดมาก ถูกต้องที่สุดด
ส่วนพ่อ&พ่อ ไอ้สองคนนี้จะสร้างโลกส่วนตัว หวาน(แบบแปลกๆ)เกินหน้าเกินตารุ่นลูกนะ
นี่ๆไอคนเขียน แต่งๆไป ใครไม่อ่านชั้นจะอ่าน อย่าดราม่า มันไม่เข้ากับนิยาย นิยายเค้ากำลังหวานๆกันอยู่ คนเขียนโปรดอย่าดราม่า
-
เกรียนหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์
นิยามสั้นๆ แต่มันทำให้ไอดิลน่ารักมากเลย555555
-
ผมชอบ การเขียน ของคุณนักเขียนนะครับ
ไม่เห็นจะมีอะไรไม่ดีเลยอะ ผมชอบสไตล์การเขียนของคุณนักเขียนมากครับ
เกรียนๆอย่างงี้ล่ะ ชอบมากกกก o13
ยังไงก็ขอให้มั่นใจในฝีมือตัวเองนะคร๊าบบบ
ผมอ่านและก็อินทุกทีอะ :impress2:
ทั้งสุข ทั้งเศร้า ทั้งเหงา ทั้งน่ารัก จริงๆนะ
“เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์!”
555555555555555555 ผมก็ไม่รุนะ แรมต่ำหนะ 55555
ชอบอะ มาต่ออีกนะครับ
ขอบคุณนะครับ ที่แต่งนิยาย ที่อ่านแล้วเพิ่มความสุขให้กับคนอ่าน
เป็นกำลังใจให้ครับ ^^
-
หนุกๆแนวๆชอบๆ
-
เกรียนได้อีก.... o13 o13 o13
-
“เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์!”
:a5: o13 o13 o13 o13 o13 o13 :laugh: :laugh: :laugh:
-
อังกอร์ เค้าร้องได้ :m26:
ไอดิล ทั้งเกรียนทั้งโง่ ถอดแบบมาจากคุณพ่อ แต่เป็นอะไรที่โครตน่ารักเลย (รักทั้งพ่อทั้งลูก)
ปุ๊กลุ๊ก ทุกเรื่องของคนเขียนสำหรับเราคนอ่านคิดว่ามัน ตรงไปตรงมา ไม่เวิ่นเว้อ อ่านง่าย สนุก ตลก
มุกเยอะมาก(เวลาดราม่ามันยังฮาเลย) มีอะไรโดนๆเพียบ ให้ความบันเทิงมากถึงมากที่สุด ซึ่งเรา ชอบมาก จบ.
-
“เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์!”
ในที่สุดก็เป็นส่วนผสม 2 in 1 พ่อๆ ก็ไม่รับรู้เรื่องรอบตัว สงสัยต้องให้ 2 ลุงมาสอดแนมบ่อยๆ (แอบคิดถึง) :m1:
-
สรุปคือดิลไม่ดีสักอย่างทั้งเกรียนแล้วก็โง่อีก 555 หมอกแสดงออกขนาดนี้ยังไม่รู้อีกเน้อ รออ่านตอนต่อไปครับ
-
+1 ให้กับลุงกรีน ตอบได้เจ๋งมาก o13
ท่าทางว่าเส้นทางความรักของหมอกจะมีอุปสรรคเสียแล้ว ฝ่ายไอดิลมีทั้ง 2 พ่อและ 2 ลุง เดี๋ยว 2 เพื่อนพ่อน่ารักโผล่มาอีก :z1:
-
แวะมาอ่านก่อนไปเรียน
“เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์!”
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเน้อ
-
เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์ สั้นๆ แต่ได้ใจความ o13
-
“เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์!” o13
อย่าว่าพ่อทัศน์สิ
-
เป็นนิยามที่ตรงใจจริงๆ
-
ไอดิลลูก ได้เชื่อพ่อทั้งสองคนมากเต็มๆ เลยนะ พ่อหล่อกะพ่อน่ารักเนี้ยก็นะ
ไม่มีใครยอมใครเลยนะ ขนาดนามสกุลก็ยังต้องเท่าเทียมกัน ใช่แม่งทั้งสองเลย :m20:
คิดถึงลุงกรีนกะลุงโก :กอด1: แล้วตอนหน้าลุงแอร์กะลุงนนจะมาเที่ยวบ้านพ่อหล่อกะพ่อน่ารักไหมน้าาา
น่าจะมีปาร์ตี้รวมญาตเนอะ จะได้ชวนลุงโจกะลุงหนุ่มมาด้วย :mc4:
เกรียนคนแต่งไม่ต้องเปลี่ยนหรอกนะ เอาแนวที่ตัวเองถนัดนั้นแหละดีแล้ว
ใช่ว่าจะเกรียนอย่างเดียวซะเมื่อไร มันมีครบทุกรสชาติของชีวิตเลยตะหาก
ทั้ง เปรี้ยว หวาน มัน เค็ม แผ็ดร้อนให้ได้ซี๊ดซาดกัน :laugh5:
ไม่รู้ตัวรึไงว่าตัวเองนะ o13 ทำให้เกรียนคนอ่านมีทั้งความสุขและรอยยิ้ม
รู้สึกรึเปล่าหละ ว่าตอนนี้เกรียนคนอ่านกำลังนั่งยิ้มอยู่อ่ะ :m4:
+1 เป็นกำลังใจให้คร้าบ :yeb:
-
นิยามซะเห็นภาพเลย
-
เชื้อพ่อแรงจริงๆ
แล้วเมื่อไหร่จะรู้ตัวละเนี่ยว่ามีคนแอบชอบอยู่
อย่างนี้นายหมอกต้องชัดเจนไม่อย่างนั้นไอดิลมันก็มึนอยู่อย่างเนี้ย :teach:
-
ไอดิลเอ๋อๆ น่ารักดี
-
เพิ่งเห็นว่ามาไม่เกรียนอยู่ตรงนี้ อิอิ
:o เย๊สสเข้ นี่มันถึงกับมีลูกกันเลยเรอะ
555 ชอบกลอนทิวทัศน์นะ รู้สึกฮึกเหิมและอิ่มเอม 55
ชอบตอนที่ลูกบอกพ่อว่าผมไม่ได้เกิดจากพ่อ(แน่ล่ะมึงจะออกรูไหน) แต่ผมเกิดมาเพื่อเป็นลูกพ่อ
โหย มันปรี๊ด น้ำไหลขึ้นตาอ่ะ
ปล. ไม่รู้ว่าน้องไม่เกรียนเฟลอะไร พี่อาจไม่ได้ติดตามให้กำลังใจตลอด
(ชั้นก็ต้องทำมาหากินนะยะ วันนี้เปื่อยเลยโดดงานมาอ่านนิยาย55)
แต่พี่ชอบงานเขียนเรานะ ชอบทุกเรื่องเลย ชอบภาษา ชอบอารมณ์ โดยเฉพาะเวลาเราเขียนเรื่องของครอบครัว
ทั้งตอนอบอุ่น ตอนที่ไม่เข้าใจกัน พี่ว่าเราถ่ายทอดอารมณ์ได้ดี พูดง่ายๆ ว่ากูอินมากกก
ชอบลามไปถึงตัวคนเขียนด้วย(ถึงบางทีจะแอบอยากกระทืบหน้ามัน :laugh:)
พอละ ไม่อยากชมมากเดี๋ยวเหลิง เอาเป็นว่าเลิกเฟลได้แล้ว คนอื่นบ้านเค้าน้ำท่วมเป็นเดือนๆ ลำบากกว่ามึงอีก
ปลล. เรื่องใหม่ ยูสใหม่ ลืมไปว่าเราต้องไม่รู้จักกัน
ขอขอบคุณไม่เกรียนคนเขียนค่ะ อาจไม่ได้มาอ่านบ่อยแต่จะตามเก็บเรื่อยๆ ไม่ทิ้งกัน^^
-
ฮาหว่ะ :laugh: :laugh:
ไอดิล เกรียนเอ๋อ
-
"เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์" :m20: ชอบอ่ะ แล้วก็ดูเหมือนจะจริงซะด้วย
งานนี้หมอกคงต้องเหนื่อยหน่อยนะ ก็แรมมันต่ำ
ตอนนี้มีพี่กรีนกับโก มาเป็นแขกรับเชิญด้วยหละ คิดถึงๆๆ :m18:
ป.ล.เขียนต่อเถอะค่ะ ชอบบบ สนุกดี ^^
-
ช่างเป็นนิยามที่โดนใจอะไรเช่นนี้ :z1:
-
สนุกมว๊ากกกกก เหตุใดเกรียนคนเขียนจึงคิดว่าไม่สนุกกันเล่า
ไม่รุจะอธิบายยังไง เอาเป็นว่าชอบมากๆๆๆๆๆๆๆ
ปลื้มความเกรียนของไอดิลจริงๆ 555 ปลื้มหมอกด้วยยย
ตอนแรกยังคิดอยุว่าคู่นี้จะสนุกสู้พ่อแม่ได้หรือเปล่า
ตอนนี้รุแล้ววว สนุกมากกก ชอบอ้ะชอบ 5555
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด โคตรชอบนิยาม เลยว่ะค่ะ ฮี่ๆๆๆๆ
หมอกเริ่มชอบไอดิลแล้วล่ะซี๊ พ่อสองคนช่างไม่รู้อะไรบ้างเล้ยยยยยยยยยย
กรีีดดดดดดดดด รอตอนต่อไปอย่างว๊อนเลยอคร๊าาาาาาาา
-
ลุงกรีนให้คำนิยามไอดิลได้เป๊ะมาก ๆ ชอบชอบ
หมอกเริ่มรุกแล้วววววววววว ขณะที่ไอดิลยังเอ๋ออยู่ คาดว่ากว่าจะรู้ตัวคงโดนกินหัวกินหางกินกลางตลอดตัว
อยากแท็คมือกะน้องฝันจริง ๆ ความรู้สึกเดียวกันกะคนอ่านเลย
หญิงแม่โผล่มานิดนึงก็ไม่หลุดคอนเซ็บเลยนะ ร้ายตลอด
น้องเกรียนคนเขียนคะ คนอ่านมีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านงานของหนู ขอให้คงเอกลักษณ์นี้ต่อไปนะ
จะติดตามผลงานไปเรื่อย ๆ สู้สู้ค่ะ
-
ชอบนิยามที่กรีนตั้งให้ว่ะ เกรียนเหมือนแม่ โง่เหมือนพ่อ 555555
-
"เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์"
ประโยคโดนใจ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ลุงกรีนนิยามซะเห็นภาพเลย ได้เชื้อมาเต้มจาก 2 พ่อ เฮ้ออ
-
“เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์!”
ชอบประโยคนี้มากค่ะ เห็นภาพเลย กรีนสุดยอด
:laugh:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ชอบจริงๆ "เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์"
โดนจริงๆประโยคเนี้ย!
ว่าแต่ไอดิล "แรมต่ำ" เหมือนที่หมอกบอกจริงๆด้วย :m20:
-
แรมต่ำขนาดนี้.........
หมอกเอ๊ย!! หืดจับหลอดลมแน่ 5555
"เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์"
เออ.........คงจะจริง!
ส่วนนิยาย เราอ่านแล้วสนุกนะ
คนเขียนก็แต่งดีนิ๊!
บางคนอาจคิดว่าไม่มีสาระ
แต่อ่านไปหัวเราะไปมันก็คลายเครียดดี
มีความสุขดีออก 5555555
-
ไอดิลได้เชื้อพ่อทั้งสองคนเต็มๆเลย
น่าสงสารหมอก
5555
-
นิยามชัด!!!!
-
อ่าว
เกรียนกรีน :laugh: :laugh: :laugh:
-
อืม...ชัดเจน เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์ อืม... :laugh: :laugh: :laugh:
-
“แล้วมึง.. มึงจะกอดกูอีกนานมะ?”
“นาน”
“ตอนนี้..เป็นเพื่อน”
“แม่มึงไม่ชอบกูนะ..”
“นี่ตัวกู ไม่ใช่แม่กู”
หมอก รุกเข้าไปลูก
แอบสงสารหมอก เพราะไอดิลมัน
“เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์!”
:laugh:
=====
ถึง(ไม่)เกรียนคนเขียน ที่ถามว่า
ฝีมือการเขียนผมมันไม่ค่อยดีแล้วรึเปล่าครับ? ....
ไม่เห็นรู้สึกอย่างนั้นเลยอ่ะ เรื่องยังคงสนุก ฮา อ่านแล้วมีความสุข
เรื่องภาษาอย่างก็ดีแล้ว เราชอบนะ
เรื่องสาระ-อยากจะตอบเกรียนๆเหมือนกันว่าถ้าจะเอาสาระตรูคงไม่มานั่งอ่านนิยายหรอก
ตอบเป็นการเป็นงาน [โดยเหมารวมนิยายเรื่องอื่นของ (ไม่)กคข. ด้วย]-เป็นเรื่องที่สร้างความสุขให้กับคนอ่าน
มีข้อคิดดีๆ ได้เปิดมุมมองใหม่ๆจากในนิยาย/บางเม้น เพราะงั้นไม่ได้ไร้สาระและไม่ได้ไม่มีประโยชน์ โอเค้?
เขียนแล้วมีความสุขก็เขียนต่อไป แล้วเราก็จะตามอ่านต่อไป
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้ะ :กอด1:
-
สนุกทุกเรื่องที่แต่งเลยอ้าา จิงๆนะ อย่าหยุดแต่งเลย สนุกออก
ขอให้มาต่อไวๆก้อพอ แหะๆ
-
:mc4: :mc4:
ไอดิลล โดนจีบยังไม่รู้ตัว
สงสัยกว่าจะรู้ตัว ก็ตอนที่เสื้อผ้าถูกถอดหมดแล้วอะ ห้าๆๆๆๆ แค่คิดก็มีความสุขแล้วววว
พวกลุงๆ กับยายฟัค ก็เซ้นส์ดีซะเหลือเกิน
ไอ้พ่อ ทั้ง 2 พ่อ ก็มัวแต่เกรียนกันอยู่ ลูกชายจะโดนปล้ำแล้วยังไม่สำนึก
ส่วน ไม่กคข. แต่งได้สนุกสนานเฮฮาครับ(แต่ตอนโจหนุ่มก็เศร้าจนร้องไห้ตามเลยนะ) พล็อตเรื่องดีมาก สำนวนอ่านแล้วรุู้สึกเป็นธรรมชาติน่าอ่าน (นิยายหลายเรื่องเนื้อหาดีแต่ผมไม่ชอบสำนวน อ่านไป 1-2 ตอนก็จะไม่อ่านต่ออีกเลยครับ แต่นี่ผมตามอ่านมาหลายเดือนแล้ว แสดงว่าเขียนดี ยังไม่รู้ตัวอีกคนเรา เฮ้อ ไม่กคข ก็เข้าข่าย "เกรียนเหมือนเกรย์ บื้อเหมือนทัศน์" เหมือนกันนะเนี่ย)
-
555+
ไอดิล มันลูกใครละ 555
อ้อ เกรียนคนเขียน เขียนแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว
สนุกดี o13
-
“เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์!” --> สั้นได้ใจและตรงคอนเซ็ปต์มากๆ
ถ้าไอดิลจะน่ารักขนาดนี้ หมอกก็คงต้อง ... :o8:
-
แอบเห็นด้วยกับคำนิยามของพี่กรีน กร๊ากกกกก!!!
-
โอ๊ย มีเสือคอยหม่ำอยู่ข้างบ้านด้วยนะน้องดิล
-
“นิยามสั้นๆ” ลุงกรีนตอบ
“เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์!”
มันเป็นนิยามที่บรรยายตัวของไอดิลได้ดีที่สุดแล้วล่ะ :laugh:
-
ไอดิลช่างน่าสงสารนัก
เอาแต่ละอย่าง ดีดีทั้งนั้น
-
“เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์!”
นิยามได้ตรงมากลุงกรีน 555 :laugh:
ผมชอบสไตล์การเขียนของเกรียนนะ
มันอ่านง่ายดี เข้าใจง่าย ไม่ต้องตีความอะไรมากมาย
ทำให้อินง่ายด้วย
(ว่าแล้วก็คิดถึง โจหนุ่ม :z3:)
-
"โง่เหมือนทัศน์" โดน!!
-
......ขออย่ายอมแพ้ อย่าอ่อนแอแม้จะร้องไห้ จงลุกขึ้นสู้ไป จุดหมายไม่ไกลเกินจริง.......
เราว่าเป็นตัวของตัวเองดีที่สุดครับ เพราะเรามีคนเดียว แต่คนอ่านมีหลายคน มันง่ายและมีความสุขกว่าที่จะแต่งตามใจตัวเอง มากกว่าแต่งให้ถูกใจหลายๆคน
และลองมองมุมกลับกัน คนอ่านมีเป็นร้อยเป็นพัน มันต้องมีซักครึ่งนึงเป็นอย่างน้อยสิน่าที่ชอบผลงานของคุณ
เราเข้ามาเช็คแทบทุกวันเลยนะว่าเรื่องนี้อัพรึยัง สนุกจริงอะไรจริง
-
อ้าวๆๆ ลุงกรีนก็ พ่อเป็นแบบไหน
ลูกก็แบบนั้นแหละ 555
พี่ว่ามันก็ยังคงความเกรียนและฮาเหมือนเดิมนะ
อย่าได้แคร์ มีคนอีกเยอะที่ยังเป็นแฟนพันธุ์แท้
-
อ้าวเชดเข้!! กร๊ากกกกกกกกกกกกก :laugh:
รักครอบครัวนี้ว่ะ!! ชวนอารมณ์ดีจริงวุ้ย กร๊ากๆ ><'
พ่อเกรย์กับพ่อทัศน์นี่อ่ะนะ ไม่ระวังเลยเห็นมั้ยว่าลูกรู้เลยว่ามีทะเลาะกันบนเตียง ด้วยคริๆ
นิยามพี่กรีนโดนสุดๆ!! ><)b
'เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์' กร๊ากกกกกกกก
รอเกรียนต่อไป!!
ปล.พี่คนเขียนแต่งสนุกดีนี่คะ ไม่เห็นจะเบื่อ ออกจะโลดโผนด้วยซ้ำ ฮ่าๆๆๆ
-
เกรียนแต่ก็เกรียนแบบฮาแล้วก็น่ารักนะ :laugh:
-
เกรียนเหมือนเกย์ โง่เหมือนทัศน์.... ?!?!
แล้วจะเอาตัวรอดจากโลกอันแสนโหดร้ายได้เหรอหนู :z3:
-
-- เพิ่งเห็นว่าอยู่ตรงนี้...555
...อั้ย ย๊ะ.. มีลูกแล้วเฟ้ย !! o13
เลยกลายเป็นครอบครัวตัวเกรียน... :laugh:
อ่านแล้วอบอุ่นดีค่ะ...จะติดตามต่อนะคะ
เป็นกำลังใจให้จ้า..
:L2: :L2:
“เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์!”
o13 o13..เอาเป็ดไปเลย
-
เกรียนได้น่าร๊ากอ่ะ
:L2: :กอด1: :L1:
สู้สู้น่ะคนเขียนเรา
คนอ่านเป็นกำลังใจให้น๊า
-
"เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์" !!!!!!!!!!!!!!!! :laugh:
-
...แต่งไปเถอะน้อง แบบนี้แหละ อ่านง่ายเข้าใจง่าย สนุก อ่านแล้วไม่เครียด พอแล้ว
...ทำไปเถอะ ทำแล้วตัวเองมีความ แถมยังเผื่อแผ่ความสุขมาให้คนอื่นอีก แต่งไปเรื่อยๆพี่ชอบอ่าน
...เออ ประโยคสุดท้าย ..ทึ่ลุงกรีนว่า...ท่าจะเป็นจริง ลุงๆคงมองเห็นอะไรซักอย่างในตัวหมอกแล้วละ :L2:
-
จัดไปคนเขียน อย่าได้แคร์สื่อ
แฟนคลับเพียบ สู้ๆๆครับ จะรอติดตาม ตระกูล เกรียน ต่อไปอย่างเหนี่ยวแน่นครับ o13 o13 o13
-
สนุก ฮาๆ ชอบๆๆๆๆๆๆ
-
ชอบอ่ะๆๆๆๆ
:laugh:
-
ฮาๆๆๆๆๆ เกรียน เหมือน เกรย์ :laugh: :laugh:
โง่ เหมือน ทัศ ฮาๆๆๆ :laugh: :laugh:
:z13: :z13: :z13:
-
โอ้โห.......แฟนคลับเกรียนเพียบเลย ......สุโค่ยยย....สุด สุด ........
อยากจะบอกว่าชอบเหมือนกัน.....อ่านแล้วเกรียนตามเลย
คนอะไรแต่งนิยายได้โคตะระพ่อ โคตะระแม่เกรียนเลย.....
ป้าบ ป้าบ ป้าบ ขอตบหัวเกรียน เฮ้ยไม่ใช่ตบมือให้ 3 ที เอาไปโล๊ด.......
-
อ่านแล้วฮาเกรียนแตกเลยทีเดียว 5555
-
ชอบๆ
-
คำนิยามของพี่กรีนสุดยอดมั่กมาก o13
-
55555555
:call: :call: :call:รอ
-
อ่านสไตล์นี้ก็สนุกดี ... ไม่ต้องจินตนาการตามฉากตัวละคอนที่คนเขียนอาจจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจยัดเยียดให้ ... แค่รู้ว่าอยู่ตรงไหน ไปยังงัย แล้วก็เข้าใจอารมณ์ตัวละคอนได้ไม่สับสน นี่ก็โอแล้ว ... นิยายแบบนี้เน้นที่สื่ออารมณ์และตัวตนของคนเขียน ให้เข้าใจง่ายๆ ไม่ต้องวรรณศิลป์มากมาย ไม่ต้องตีความเยอะ ... แต่ถ้าอ่านดีดีก็มีความเป็นตัวตนของตัวละคอนอยู่อย่างชัดเจน ... ผมรออ่านนะครับ ชอบตั้งแต่เรื่องก่อนแล้ว ... ไม่นึกว่าเรื่องนี้เป็นเหมือนภาคต่อ
-
“เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์!”
ชอบว่ะคำนี้
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 :bye2:
-
จิ้มๆๆ
น่ารัก คิดถึง กรีนโกจัง :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
:z2: :z2: :z2:
-
“เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์!”
:m20: ว่าไปนั่นเลยยย 55555 (แต่ก็ใช่)
ไอดิลก็นะ แรมต่ำ เหมือนพ่อ(หล่อ)
-
เกรียนมาอีกแย้วววว (วิบัติเพื่อเสียง) :impress2:
-
น้องดิลแรมต่ำ น่ารักอะ :laugh:
-
เป็นบ้านที่น่ารักจริงๆ
ชอบดิลมึนๆดี เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์ รับมาแต่สิ่งดีๆ :a5:
-
ส่วนตัวแล้วคิดว่าคุณคนเขียนแต่งออกมาได้น่ารัก(แบบเกรียนๆ?)มีเอกลักษณ์ออกนะคะ :-[
แอบติดตามเงียบๆมานาน ไหนๆก็ได้ฤกษ์สมัครเป็นเมมเบอร์เสียที
ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1:
-
มารอค่ะ :call: :call: :call:
-
เขียนต่อไปอย่าคิดมากคนอ่านเยอะแยะ
ว่าแต่ว่าไม่เกรียนที่5อยู่ไหนหว่า
-
มารอตอนที่ 5 วู้ววววววววววว
-
มารอตอนที่ห้า ฮ่าฮ่าฮ่า :laugh:
-
รอพรูฟกำเดียวนะเจ้า - -
มึง พรูฟเร็วๆ
-
เอาใจช่วยแบบเกรียนๆครับ
-
รอฉันรอเกรียนอยู่....
-
ต่ายชอบนะวิธีการเขียนของคนเขียนอ่ะ สนุกดีออกเป็นสไตล์ที่ใครก็ลอกเลียนไม่ได้นะคะ
ตรงไปตรงมา ฉากที่บีบคั้นอารมณ์ก็สื่อได้ดีพอควรนะคะ บางอย่างมันไม่จำเป็นต้องอธิบายให้มากก็ได้นี่นา ^^
(อ่านรวด คุ้นๆเหมือนคนแต่งเรียนนิติชิมิ? งั้นคงเข้าใจซึ้งเหมือนกันที่ว่า เขียนมากผิดมาก เขียนน้อยถูกน้อย T-T)
เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ!
-
มารอด้วยคน
-
รอจ้า
:L2: :L2:
-
:z2:
-
ท่านๆทั้งหลาย เหล่าเกรียนทุกสารทิศ
ผมขออนุญาติรีไรท์ตอนนี้นะ พอดีอยู่ในบรรยากาศบ้านไปหน่อย ผมเลยใส่กรมาจนได้
แต่ลืมไปว่านี่มันไม่ใช่ INDY in love นี่มัน Idylle
คือ เอิ่ม ผมสับสนกับเรื่องของเพื่อนของญาติห่างๆห่างโคตรๆคนนั้นอ่ะครับ
ก็เดี๋ยวจะเอากรออกจากตอนนี้ก่อน เรื่องของกรมีครับ แต่จะอยู่ในเรื่องนู้น(INDYฯ) เรื่องของเพื่อนของ....(เออ ช่างมันเถอะ)
ขออภัยด้วยจริงๆครับ
-
กรใช่ไหมที่มาที่บ้านอ่ะ
:L2: :L2:
-
กรแวะมาหาเกรย์แล้ว ซึ้งดีมั๊ยวะ
-
โคตรยาวเลยเพราะเกรียนคนอ่าน
อ่านซ้ำไปไม่ต่ำกว่า 5 รอบ ฮ่าาาาา
-
แล้วชื่อเรื่อง Re: [by INDY-POET] Idylle..เฮ้อ..! ไม่ไหวจะเกรียน หมายความว่าไงฟ่ะ
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
กรี๊ดดดดดดดด น้องไอดิ้ล อย่ามาเกรียนนนนนนให้ัขัดหัีวใจนะ น้องหมอกอุตส่าห์อ่อยขนาดนั้น
พูดขนาดนี้ เรียกเกรย์ว่าพ่อด้วยอ่ะ ยังจะทำเป็นแบ๊ววววว(คือพี่คิดอกุศล น้องอาจจะปกติแต่พี่ไม่)
เป็นพี่เจอหนุ่มน่ารักขนาดน้องหมอก พี่กระโจนเข้าใส่เท่าน้าน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
น้องหมอกน่าร๊ากกกกกก จีบน้องไอดิ้ลได้น่ารักน่าชังมาก จีบจนคนอื่นรุ้หมดยกเว้นเจ้าตัว
กรณีนี้โทษน้องหมอกไม่ลง โทษก็แต่ความเกรียนของน้องไอดิ้ลเท่านั้น ฮ่าาาาาาาาา
-
แง่ว อากรมาเยี่ยมถึงบ้านเลยน้าาา
ถึงตอนนี้ไอดิลก็เหมือนพ่อทัศน์เหมือนเดิม :z3:
-
หมอกจะบุกล่ะเว้ยยยยย
ระวังจะโดน บุก โดยไม่รู้ตัวนะไอดิล :z1:
-
กรเป็นคนที่ลึกลับที่สุดในเรื่องนี้แล้วล่ะ แต่เราก็อยากรู้จักนะ ว่าเค้าเป็นคนยังไง
-
อืม... คิดว่าพอกรียนเข้าใจ
กรจะเข้าใจตามไปด้วยเสียอีกไม่คิดว่าเรื่องกรจะยืดเยื้อต่ออีก.... เฮ้อ....
ไอ้ที่เกรย์พึมพำ แปลว่า หรือว่าจะเป็น พี่ชายน้องชาย?
ฮ่วย.... ไม่เคยเรียนภาษาเยอรมันวุ้ยยยยยยยย
(รู้จักแค่คำเดียว อิคลีเบดิช ฮาๆๆๆ)
-
คนที่มาที่บ้านคือกรแน่ๆๆเลย
-
น้อยแต่บ่อยก็ดีจ๋า
o13 :bye2:
-
ง่ะ ไอดิลกินปลาเยอะๆอย่างที่หมอกแนะนำนะลูกนะ
+1 :กอด1:
+1 (http://i1142.photobucket.com/albums/n611/aorpp/_resize_less70.jpg)
-
รออ่านฉบับรีไรท์ค่ะ o18
-
อ่านไปอ่านมา เริ่มไม่แน่ใจตัวเองแล้วว่าเราเกรียนหลบในมาตลอด หรืออ่านนิยายชุดนี้แล้วติดเชื้อเกรียน
-
September ชอบด้วยเหมือนกัน
เกรียน และโง่ แถมแรมต่ำ จะรู้ตัวเมื่อไหร่กันเนี่ย...
จะโดนบุกถึงห้องอยู่รอมร่อแล้ว...ฮา...
+1 +เป็ดนะจ๊ะ
-
โอเค เค้าจะรอนะ
-
หมอกต้องชอบไอดิลแล้วแน่เลยอ่ะ ฮิ้ววววววววว
-
เอาน่า จะเป็นญาติกันรึป่าว ไม่รู้ด้วยแล้ว
ขอจิ้นเองล่ะกันนะ 5555
บวกเป็ดๆ
-
เย้ๆๆ กรมาแว๊วววววว (ใช่ไหมหว่า o8 คิดว่าใช่น้าาาา)
ส่วนน้องไอดิลไม่รู้รึแอ๊บไม่รู้กันแน่ ว่าน้องหมอกเขาจีบนะ o3
ฮักเกรย์ฮักไอดิลขนาด ฮักกุ๊ๆคนเน่อ :กอด1:
น้องหมอกน่าฮักแต๊เนาะ น้องหมอกจะยะหยังหื้อน้องไอดิลฮู้ว่าฮักเน่อ :m3:
(พูดถูกป่ะเนี้ย มือใหม่หัดอู้คำเมืองเน่อ ปรกติก็อู้(งาน)บ่อยนะ :laugh:)
-
น้องกรมาปรับความเข้าใจกับพี่เกรย์เหรอคร้าบบบบบ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
รอคร๊าบบบ ^^
-
ปกป้องพี่ทัศน์ พี่ทัศน์โง่ตรงหนายยยยยยย
ไม่ยอมๆๆๆ
แต่หมอกดูฉลาดกว่านิดหน่อย 55
-
ถ้าพรุ่งนี้ไม่มีสอบนะ
จะรอต่อ แต่พรุ่งนี้มีสอบอ่า
ไว้มาอ่านเย็นพรุงนี้ละกันคร๊าบบบ
TT
-
นิยามสั้นๆ แต่โดนใจ!! :laugh:
หวังว่าไอดิลจะไม่เจริญรอยตาม พ่อๆนะ แต่ทุกอย่างต้องแอดวานซ์ ต้องเกรียนยิ่งกว่า อิอิ
-
รับทราบจ้า
:L2: :L2:
-
ชอบคำนิยามมาก :laugh:
-
มารอแล้ววว
ฝนตกด้วย กางร่มรอครับ
-
ปฐมลิขิต :: Chapter นี้ ให้เป็นตอนสุดท้ายของเดือนนี้นะครับ เพราะตั้งแต่พรุ่งนี้ผมมีภารกิจบางอย่าง
ขอให้ท่านมีความสุขในการอ่านและขอขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจเช่นเคย
ยินดีต้อนรับนักอ่านผู้มาใหม่ เอ้า เกรียนตามรุ่นพี่ให้ทัน!
เอ้อ ตอนนี้ผมรับ PM ไม่ได้นะ ใครมีอะไรโปรดแจ้งในนี้นะครับ
ไม่เกรียนที่ 5 :: เป๋นหยังมึงง่าว!!
ผมเพ่งมองออกไปนอกหน้าต่างพลาง ไอแค่กๆพลางไปด้วย
เซ็งชิบหาย ตากฝนแค่นิดเดียว โดนหวัดแดกซะงั้น
วันนี้ผมเลยต้องกลายเป็น Home Alone โดดเดี่ยว ผู้น่าเกรียน น่ารักว้อย!
แต่ไม่เป็นไร.. บ้านผมไม่น่าเบื่อ หานั่นหานี่ทำได้เสมอ ออกไปเดินเล่นก็อากาศสดชื่น ในเมืองเล็กๆทางภาคใต้..แห่งนี้
พ่อๆผมไปทำงาน
พ่อหล่อเป็นวิศวกรไอที ทำงานให้กระทรวง ICT [ทำไม กรูจะใหญ่ไว้ก่อน] แต่มาพัฒนาฐานข้อมูลให้สถานศึกษาในภาคใต้
ส่วนพ่อน่ารัก เป็นผู้แปลเอกสารราชการให้องค์กรสหประชาชาติ(คนเขียนหน้าตาเพ้อฝันเต็มที่) แล้วก็เป็นกวี
รายนั้นก็เกรียนแหละครับ เที่ยวไปด้วย ทำงานไปด้วย
เพราะสโลแกนของพ่อท่านคือ กูจะใช้ชีวิตยังไงก็ได้ อยู่ที่ไหนก็ได้ แต่งานกูเสร็จแน่
ผมภูมิใจในตัวพ่อทั้งสองคน เพราะบอกง่ายๆว่าพ่อผม ‘แนว’ พ่อผมอาจไม่ได้เก่งกาจ
แต่เพราะทัศนคติในการดำเนินชีวิตที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่นในรักและความมีน้ำใจต่างหาก..
แต่ผมสิ..
หลายครั้ง ผมอดคิดไม่ได้ ว่าผมคู่ควรจะเป็นลูกพ่อรึเปล่า..?
เพราะผมไม่มีความสามารถพิเศษอะไรเลย เป็นเด็กที่โคตรธรรมดา เกรียนไปวันๆเท่านั้น
พอบอกเรื่องนี้กับพ่อน่ารัก พ่อน่ารักก็หัวเราะก๊าก แล้วบอกกับผมว่า
“ตอนพ่ออายุเท่าลูก พ่อเกรียนยิ่งกว่าลูกอีก แต่การที่เราใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ ชีวิตก็จะสอนเราเอง ลูกอย่ากังวลไปเลย ลูกจะเจอเส้นทางของตัวเองในที่สุด..ไอดิล”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“ไอดิล.. ไอดิล!”
ผมได้ยินเสียงเรียก จึงสะดุ้งตื่นจากโซฟา
ผมสูดน้ำมูก และกระชับผ้าห่มลายตุ๊กตาหมีแทะเกาลัด
“ฮื่อ”
ผมโผล่หัวออกมาจากบ้าน
“เป็นไง ลิตเติ้ลเกรียน”
ไอ้หมอกครับ เชี่ยหมอก ยืนยิ้มกวนตีนอยู่ริมรั้ว
ผมทำหน้าบู้บี้
“อย่าเรียกกูแบบนั้น นั่นยายกูเอาไว้เรียกพ่อกูเว้ย”
“งั้นให้กูเรียกอะไรดีล่ะ?”
ไอ้หมอกถาม “เรียก..ที่รักดีไหม..?”
.
.
ห๊ะ?
ใบ้กินเลยกู ใบ้กินไปชั่วขณะ
ตะกี้มันพูดว่าไงนะครับ
ไม่เข้าใจแฮะ
“หมายความว่าไงวะ?”
ผมเกาหัวถามมัน
ไอ้หมอกยังคงยิ้มแบบที่มันคงคิดว่ายิ้มแล้วทำให้มันหล่อ
“กินปลาเยอะๆนะ”
แล้วเกี่ยวห่าอะไรกับกินปลาวะ!?
ในขณะที่ยืนงงกันอยู่นั้นพ่อผมก็กลับมาพอดี พ่อน่ารักนั่นเองครับ
“ไง ไอดิล ดีขึ้นยัง”
พ่อเรียกมาแต่ไกล แล้วเดินมามองไอ้หมอกงงๆ
“หวัดดีครับพ่อ”
ไอ้หมอกยกมือไหว้พ่อผม
พ่อน่ารักทำหน้าเอ๋อ แล้วก็พยักหน้ารับ
“เออๆ ดีๆ”
“เอาน้ำให้เพื่อนกินสิลูก”
พ่อน่ารักบอก แต่ผมย่นคิ้ว
“พ่อครับ มันอยู่ในบ้านมันนะ”
ผมเหล่ตาข้ามรั้วไป
“เออว่ะ จริงด้วย”
แล้วพ่อน่ารักก็เดินเข้าบ้านไป
.
.
“อ่าว แล้วมึง มายืนทำอะไรตรงนี้อีก เข้าบ้านไปดิ”
ผมหันไปมองไอ้หมอกที่ยังยืนอยู่ที่เดิม
“แล้วมึงดีขึ้นรึยัง?”
มันยื่นมือมาพาดกำแพง จนผมต้องถอยหลังไปสองสามก้าว
“ก็ยังไม่ตายนี่”
ผมผายมือพร้อมยักไหล่
.
.
“หมอก คุยอะไรอยู่ เข้าบ้านได้แล้วลูก”
คุณนายแม่หมอกเดินออกมากอดอกริมประตูเรียกลูกชาย
“แป๊ปนึงนะครับ”
ไอ้หมอกหันไปบอก
“แต่แม่มีอะไรให้ช่วยหน่อยน่ะ ได้ไหม?”
“ไปเถอะน่า”
ผมบอกกับมัน “กูไม่อยากมีปัญหา”
มันพยักหน้า แล้วหยิบสมุดสองสามเล่มมาให้ผม “เอานี่ไป”
“อะไร?”
ผมเลิกคิ้ว
“ที่เรียนไปวันนี้ไง”
“กูเอาของไอ้ฝันก็ได้”
ปฏิเสธ หยิ่งครับ กูหยิ่ง ฮ่าๆ
“วันนี้ฝันโดดไปสามคาบ”
มันบอกสั้นๆ
ผมได้ยินดังนั้นก็เลยบอกสั้นๆเช่นกัน
“โอเค งั้นกูเอาของมึง!”
ผมรับสมุดมันมา ไอ้หมอกหัวเราะน้อยๆ แล้วหันหลังเข้าบ้าน แต่ผมเพิ่งนึกออก..
“เออมึง แล้วมึงไม่ต้องทำการบ้านในสมุดนี่เหรอ?”
ผมตะโกนถาม มันหันกลับมาบอก
“ทำ”
“แล้วกูต้องคืนให้มึงกี่โมง?”
ผมถาม มันหันกลับไปมองนายแม่แป๊ปหนึ่ง แล้วเดินกลับมาใกล้กำแพงและบอกผมเบาๆ
“เดี๋ยวกูไปเอาเอง ที่ห้องมึง..”
.
.
อะไร จะมาเอายังไงวะ?
. . . . . . . . . . . . . . . . .
“มึงช่างเป็นเพื่อนที่ดีเหลือเกิน”
ผมโทรไปเเขวะไอ้ฝัน “รู้ว่าเพื่อนป่วย แทนที่จะช่วยเรียนช่วยจด เสือกโดดเรียนสามคาบอีก”
เสียงไอ้ฝันแว๊ดมาตามสาย
“วันนี้มีแถลงนโยบายต่อรัฐสภาเว้ย กูโดดแค่สามคาบก็บุญแล้ว”
“เออ กูเข้าใจมึงก็ได้”
ผมบอกอย่างยอมๆ
ไอ้ฝันอยากเรียนรัฐศาสตร์ครับ มันอยากเป็นผู้นำรุ่นใหม่ที่ใส่ใจไม่ใส่ไข่
“แต่อย่างน้อยก็น่าจะโทรมาถามว่ากูเป็นตายร้ายดียังไงบ้างนะเว้ย”
ผมยังไม่วายหาเรื่อง
“ที่กูไม่โทรเนี่ยนะ ก็เพราะเชื่อมั่นว่ามึงคงแข็งแกร่งพอที่จะไม่เป็นไข้หวัดธรรมดาตาย หรือกูดูมึงผิดไป ก็บอกมา พรุ่งนี้กูจะได้เอาจักรยานปลอดเชื้อ เคลือบสารกันรังสียูวีไปรับ”
แล้วสายก็ตัดไป -*-
ไอ้ฝันเนี่ยน้า.. ด่านิดด่าหน่อยแม่งไม่ได้เล๊ย
ว๊ากกลับตลอด ขี้งอนเป็นเลิศ เฮ่อ.. ไม่สงสัยเลยว่าทำไมมันไม่มีแฟน - -!
ผมจึงไม่เสียเวลาต่อ จัดการลอกสมุดไอ้หมอกด้วยความเร็วแสง จะได้รีบเอาไปคืนมัน
แต่กว่าจะลอกเสร็จก็ปาเข้าไปสี่ทุ่มแล้ว
เนื่องจากผมมัวแต่กินข้าว กินไอติม กินโดนัท ดูหนังกับพ่อๆอยู่ -*-
.
.
ผมต้วมเตี้ยมออกมานอกบ้าน มองดูลาดเลา
กำลังคิดว่าจะกระโดดข้ามกำแพงเอาไปให้ดีมั๊ย
แต่คิดไปคิดมา ไม่น่าใช่ความคิดที่ดี ผมคงโดนคุณนายแม่หมอกซ้อม ฮุกซ้าย ฮุกขวา แล้วตื่นมาอีกทีในตะรางนั่นแล
.
.
“หมอก..”
ผมเรียกเบาๆ เผื่อมันอยู่ในรัศมีที่จะได้ยิน
“ไอ้หมอก”
ผมเพิ่งระดับเสียงขึ้นเรื่อยๆ
“ไอ้หมอกเว้ยยย!!”
.
.
“นี่ นี่มันอะไรกันน่ะ!”
ประตูเปิดผางออกมา พร้อมกับใบหน้าเหี้ยมๆของคุณนายแม่หมอก
เอาแล้วไงกู..
“คือผม-”
“ดึกดื่นแล้วยังมาตะโกนโหวกเหวกโวยวาย”
“ผมจะ-”
“ช่างไม่มีมารยาท”
“ผมแค่-”
“ไม่รู้จักเกรงใจกันซะบ้างเลย”
“ผมกำลัง-”
โครม!
แล้วเสียงประตูก็ปิดลง..
.
.
“โอเค”
ผมพึมพำกับตัวเอง “ธรณีนี่นี้เป็นพยาน.. ไม่ใช่ความผิดกูนะไอ้หมอก กูพยายามแล้วว่ะ -*-”
ผมหันหลังกลับเข้าบ้าน
เดินต๊อกแต๊กขึ้นบันได แล้วก็เอิ่ม..
.
.
“อือ..อืม”
“อา..เกรย์”
แค่เดินต่ออีกสองก้าว แล้วเอื้อมมือเปิดประตูก็เข้าห้องได้แล้วนะพ่อนะ -*-
“ทัศน์..อืม..มึง..พอก่อน เดี๋ยวลูกมาเห็นหรอก”
พ่อน่ารักพยายามพูดผ่านริมฝีปากที่ถูกปิดทับ
“อืม..”
แต่พ่อหล่อดูเหมือนจะไม่ใส่ใจ กลับสอดมือเข้าไปลูบไล้ข้างในตัวพ่อน่ารักจนอีกฝ่ายแทบยืนไม่อยู่
ร่างสูงของพ่อหล่อดันพ่อน่ารักไปติดผนังแล้วก้มลงโลมเลียซอกคอย่างเชื่องช้า
แต่สายตาพ่อน่ารักเห็นผมจังๆ จึงขยุ้มไหล่พ่อหล่อไว้ แล้วบอกสั่นๆ
“ไอดิล..”
“อืม..”
พ่อหล่อยังคงเม้มจูบต่อไป
“ทัศน์ กูบอกว่าไอดิล!”
พ่อหล่อจึงหยุด และหันมามองด้านหลังที่ผมยืนรากงอกอยู่
ผมกลั้นขำ ยิ้มน้อยๆ แล้วเดินไปเปิดประตูห้องของพ่อทั้งสองให้
“เชิญครับ สุขสันต์วันครบรอบแต่งงานนะ”
ผมผายมือ แล้วหันหลังเดินมา แต่พ่อน่ารักเอ่ยงงๆ
“พ่อไม่ได้ครบรอบแต่งงานกันวันนี้ซักหน่อยนะไอดิล?”
ผมหยุดเดิน แล้วบอกโดยไม่ได้หันไปมอง
“ถ้าพ่อแต่งงานกันเพราะรัก แล้วจนถึงตอนนี้พ่อก็ยังรักกัน มันก็เป็นวันครบรอบแต่งงานทุกวันไปจนตลอดชีวิตนั่นแหละครับ”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ผมเข้ามาในห้อง วางสมุดของไอ้หมอกลงบนเตียง
แล้วถอดเสื้อผ้าเข้าไปอาบน้ำ..
ออกมาก็เช็ดหน้าเช็ดตัวตามปกติ พอตัวแห้งก็โป๊ะแป้งเย็นกลิ่นอโลวที่ผมชอบ แล้วมุดตัวเข้าไปในผ้าห่ม
แสงไฟจากถนนสาดผ่านหน้าต่างเข้ามาสลัวๆ สายลมก็พัดมาแผ่วๆเช่นกัน
ผมไม่ปิดหน้าต่าง เพราะชอบให้ลมโกรก จะได้ไม่ต้องเปิดพัดลมให้เปลืองพลังงาน
ผมหยิบโทรศัพท์มาเสียบหูฟัง เปิดเพลงบรรเลง Through The Abor ของ Kevin Kern ฟัง จนผล็อยหลับไป
.
.
.
.
“อื้อออ อื้อออ”
ผมรู้สึกตัวอีกทีเมื่อมีมือของบุคคลนิรนามมาอุดปากไว้
ผมท่องนะโมสามจบพลาง พยายามดิ้นพลาง
แล้วยิ่งพยายามดิ้น ร่างของผู้บุกรุกก็คล่อมผมไว้
“อื้ออออ”
ผมดิ้นพล่าน พยายามให้ตัวเองหลุดเป็นอิสระด้วยความหวาดกลัวตกใจสุดขีดไม่รู้ผีหรือคน
“ชู่ว์..”
แล้วความอบอุ่นก็แผ่ซ่านเมื่อผมจำได้ว่าคุ้นกับเสียงนี้ แต่ไม่แน่ใจ
“เย็นไว้นะ กูเอง..”
ผมเพ่งตามองผ่านความมือสลัว ใบหน้าของไอ้หมอกเห็นอยู่รางๆ
“กูจะปล่อยมึง อย่าร้องนะ”
มันบอก และผมพยักหน้า
แล้วมันก็ปล่อยมือที่อุดปากผม พร้อมขยับลำตัวที่ทาบทับผมออก
ผลั๊วะ!!
ผมยันตัวขึ้นชกมันทันที
แล้วเผ่นลงจากเตียง คว้าผ้าห่มมาคลุมตัว และคว้าขวดเบียร์สิงห์มากำไว้มั่น
“เฮ้ย! ไอดิล ใจเย็น!”
ไอ้หมอกยกมือทั้งสองข้างขึ้น
ผมตวาดแว๊ด รู้ว่าควรจะตะโกนเรียกพ่อ แต่ขอจัดการเองก่อน
“ไม่เย็นเว้ย มึงบุกรุกห้องกูยามวิกาล มึงจะมาขโมยของใช่มั๊ยหรือจะมาลอบฆ่ากู มึงจะแก้ตัวยังไงในชั้นศาล!”
“ไอ้เวอร์”
ไอ้หมอกขมวดคิ้วใส่
“ช่วยแหกตาดูหน่อย กูจะมาลอบฆ่ามึงเนี่ยกูมีอาวุธมั๊ย”
เอิ่ม.. มันกูอยู่ในชุดนอนโปร่งอยู่หรอกนะ
“แล้วถ้ามาขโมยของเนี่ย กูจะปลุกมึงให้ตื่นทำซากอะไร”
.
.
เอ่อ.. มันก็พูดมีเหตุผลอยู่หรอกนะ
“แล้วมึงมาทำไมเล่า มาได้ยังไงด้วย แม่ม เหาะได้ก็ไม่บอกกู สอนกูหน่อยดิ วิทยายุทธ์มึงอ่ะ”
ผมบอกมัน แล้วมันก็ทำหน้าปลงตกในชีวิตเหมือนไปหลงชอบคนบ้าเข้า
“เอาล่ะตอบคำถามข้อแรก กูบอกแล้วว่าจะมาเอาสมุด มาเอาเองที่ห้อง”
มันเฉลย “ตอบคำถามข้อที่สอง กูเห็นมึงเปิดหน้าต่างนอนทุกคืนตั้งแต่กูมาอยู่นี่ และก็รู้ว่าคืนนี้ก็ต้องเปิดอีก”
มันเดินเข้ามาหาตัวผม แต่ผมถอยหลัง ยังกำขวดเบียร์สิงห์ไว้แน่น
มันจึงชูสองมือขึ้น เป็นทำนองว่าไม่ได้จะทำร้าย
“แล้วมึงเห็นต้นมะยมนั่นมั๊ย”
มันพยักเพยิดไปที่ต้นมะยมที่พ่อผมปลูกไว้ข้างบ้าน มันโตสูงใหญ่จนถึงหน้าต่างห้องผม
“กิ่งนั่นน่ะอยู่ใกล้ห้องกู ไต่กิ่งมาก็ถึงหน้าต่างห้องมึงแล้ว กูก็ปีนเข้ามา ไม่ได้เหอะเว้ย ไอ้เว่อร์”
อ่อ..
“แม่ม ตะโกนเรียกกูก็ได้ กูเอาลงไปให้ เสี่ยงปีนมาทำไม ตกลงไปขาหักจะว่าไงวะ”
ผมวางขวดเบียร์สิงห์ลง แล้วเดินเข้าไปสำรวจว่ามันปลอดภัยดี
“ขอบใจที่เป็นห่วง”
ไอ้หมอกว่าพลางยิ้ม
แต่ผมตอบแบบจริงใจ
“เปล่า กูกลัวต้องชดใช้น่ะ”
:sad5:<< หน้าไอ้หมอก
“อะ นี่สมุดมึง ขอบใจมาก”
ผมหยิบมายื่นให้มัน แต่ก็เบ้หน้า ควานหาถุงพลาสติกมาใส่สมุดให้ “จะได้ถือง่ายๆนะ”
ไอ้หมอกรับไปแล้วยิ้มเดินไปทางหน้าต่าง
“ไอดิล..”
“หือ..?”
“ทีหลังนอนปิดหน้าต่างด้วย”
“ทำไมอะ”
“เผื่อมีโจร มีขโมย หรือใครจะมาทำมิดีมิร้ายเอาได้ ปีนต้นมะยมขึ้นมาจากข้างล่างก็ยากหน่อยล่ะ แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีใครทำได้”
“มึงเคยปีนเข้ามาคนแรกเนี่ยแหละ”
ผมบอก
“ปิดไว้เถอะนะ เพื่อความปลอดภัย”
มันบอก ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องพยักหน้าด้วย เชื่อคนง่ายนะกู -*-
“แล้วก็ทีหลัง..”
มันมองร่างกายผม “ใส่เสื้อผ้านอนด้วย”
ผมกระชับผ้าห่มทันที
“ทำไม อยู่ในห้อง นอนคนเดียว ไม่เห็นมีใคร”
ผมบอกดื้อๆ
“เผื่อมีเหตุฉุกเฉินอะไรขึ้นมาให้ต้องออกจากห้องทันทีน่ะสิไอดิล อย่างน้อยก็หาชุดคลุมบางๆมาใส่ไว้ก็ได้ถ้ากลัวอึดอัดน่ะ”
…
“ขอถามคำถามเดิมอีกรอบได้มั๊ยอะ..?”
ผมเดินเข้าไปหามันอย่างงงๆ “มึงเป็นเพื่อนหรือเป็นพ่อกูเนี่ย”
แล้วมันก็ตอบผมแค่เพียง.. “มึงอยากจะให้เป็นอะไรล่ะ?”
ก่อนที่จะปืนหน้าต่างกลับออกไป
ผมยืนงงอยู่แป๊ปหนึ่งก่อนที่มันจะทำท่าทางให้ปิดหน้าต่าง ผมจึงเดินไปปิด แล้วกลับมานอนอย่างงงๆ
. . . . . . . . . . . . . . . .
เช้าวันต่อมา ผมก็นั่งเรียนข้างไอ้หมอกเช่นเดิม
แต่เราไม่ได้คุยอะไรกันเรื่องเมื่อคืน
ฮึ่ม.. เพราะผมสงสัยว่าไอ้หมอกจะมีอะไรบางอย่างแน่ๆ มันต้องเป็นอย่างที่ผมคิดแน่ๆ..
เดี๋ยวช่วงพักผมจะลองปรึกษาไอ้ฝันดู
.
.
อาจารย์เรียกชื่อคืนสมุดการบ้านเหมือนทุกต้นชั่วโมง
“กวีกานต์ ไปยาลน้อย”
ว่าแต่ทำไมคราวนี้นามสกุลกูมันแปลกๆวะ?
ผมเงยมองอาจารย์งงๆ อาจารย์จึงยักไหล่
“ก็มันยาว ครูเลยย่อเป็นกวีกานต์ฯ”
.
.
-*-
“ครูครับ”
ผมเรียกก่อนที่ท่านจะเดินไป “ถามจริง ครูเกรียนมานานรึยัง?”
.
.
โป๊ก!!
โอย..โดนเขกเลยกู ผมจึงเงียบไปในบัดดล แต่ก็เงียบได้ไม่นานเมื่ออาจารย์เรียกชื่อต่อ
“ในฝัน”
ผมกับเพื่อนอีกสองสามคนมองตากันแล้วหัวเราะเมื่ออาจารย์เรียกชื่อไอ้ฟัค
เราจึงพร้อมใจกันร้องเพลง’ในฝัน’ เพลงเก๋ากึ๊กเพื่อสรรเสริญแด่มัน
“หากฝันว่าฉันและเธอ ละเมอความรักร่วมกัน ทุกๆวันแสนสุขฤทัย หากความรักนั้นหนักเหลือเหน็บเนื้อเชื้อรักดังไฟ ฉันขอตายบนตักนาง~”
ฮ่าๆ!!
แล้วนักเรียนทั้งชั้นก็ฮาครืน
ผมได้ยินเสียงสบถของไอ้ฟัคดังแหวกมาเบาๆ
“พวกเหี้ย!”
.
.
“ในฝัน!”
อาจารย์ตะโกนอย่างรับไม่ได้
“เป็นสาวเป็นนาง ทำไมพูดจาแบบนี้! เกรียนไม่มีที่สิ้นสุด ออกไปยืนคาบไม้บรรทัด”
“แต่อาจารย์!-”
ไอ้ฝันค้าน
“เดี๋ยวนี้!”
อาจารย์ยื่นคำขาด
“แต่พวกเหี้ยนี่-”
“อ๊ากก ในฝัน ครูไม่ทนแล้ว! ไปคาบไม้เมตรโน่นเลย!”
.
.
.
.
“มึง ไอ้เพื่อนชั่วช้าสารเลว ต่ำทราม-”
ไอ้ฝันด่าเป็นคอมโบ้เซ็ตทันทีที่หมดชั่วโมง
ผมยกมือทั้งสองข้างขึ้นอย่างยอมแพ้
“เฮ้ยๆ ใจเย็น พวกกูก็ล้องี้ตลอด สงสัยวันนี้’จารย์อารมณ์เสีย”
“หากฝันฉันไม่หลอกหลอน ตื่นนอนคงพบหน้าน้อง สมดังปองใจปรารถนา หากเป็นดังเช่นที่หมาย จะตายฉันไม่นำพา- โอ๊ยย!!”
ก็ไอ้เต้น่ะสิครับ มันยังติดลม ร้องเพลงในฝันกวนตีนอยู่นั่นแหละ ผลคือฝ่ามือไอ้ฝันฟาดแม่งเต็มหลังอ่ะ
อึ๋ย - -
ขอให้ผมไม่โดนแบบนั้น..
“ฝัน กูขออวยพรมึงนะ”
ไอ้เต้ว่าพลางวิ่งพลาง “ขอให้มึงเจอใครซักคนที่ทนมือทนตีนมึงได้นะ!”
ไอ้ฝันเม้มปาก เตรียมง้างขาก้านคอไอ้เต้ ถ้าไม่ติดว่าไอ้เต้หายลับลงบันไดไปนู่นแล้ว
“เอาน่ะๆ มึงอย่าเป็นลิงเป็นค่างให้มากนักเลย”
ผมเอามือตบไหล่เพื่อน “ไปนั่งเล่นห้องสมาคมฯเหอะ มึงจะได้แต่งนิยายเกรียนๆให้อารมณ์เย็นๆ”
“กูไม่เกรียนเว้ย!”
ไอ้ฝันค้านทันที
“แหงล่ะ มึงไม่เกรียน กูก็ไม่เกรียน เราเป็นคู่หูคู่ไม่เกรียน เนอะๆ”
ผมโอบไหล่เพื่อนสาวเดินไปด้วยกัน
ทว่าพอเราไปถึงห้องก็มีคนหนึ่งนั่งอยู่ก่อนแล้ว..
..นั่งเล่นกีต้าร์
“มึงไปเอาบ่วงบาศมาเร็ว”
ไอ้ฝันว่า
“ทำไมวะ”
ผมฉงน
“กูจะเอามาคล้องพระอภัยมณี เห็นนั่งเล่นกีต้าร์อยู่เนี่ย”
-*-
ผมพ่นลมหายใจกับมุขควายๆของไอ้ฝันแล้วมะเหงกมันไปทีหนึ่ง
“บ่วงบาศเอาไว้คล้องกินรีเว้ย ไม่ใช่พระอภัยมณี แล้วพระอภัยมณีก็เป่าปี่ ไม่ได้เล่นกีต้าร์”
“อ่าวเหรอ กูไม่ถนัดวรรณคดีนี่หว่า วันก่อนยังนึกว่าเจ้าเงาะเป็นพระเอกเรื่องสิงหไกรภพอยู่เลย”
-*-
ใครช่วยเอาไอ้ฝันไปเก็บทีเถอะครับ
นับตั้งแต่ย่างเท้าเข้ามาในห้องผมก็เงียบไปโดยอัตโนมัติ เหมือนโดนเสียงโซโลกีต้าร์เพลงแสงจันทร์ซึ่งไพเราะอย่างที่ผมไม่มีวันเล่นได้ สะกดเอาไว้..
หันซ้ายแลขวา ไอ้ฝันหายหัวไปไหนละ ชิ่งหนีทำไมเนี่ยมึง
ภายในห้องจึงมีเพียงผม..กวีกานต์ กับ ..ไอหมอก
ไอ้หมอกชะลอจังหวะเพลง แล้วมองผม
“ร้องให้หน่อยสิ”
เอ่อ.. เรื่องอะไรเล่า
.
.
“แล้วถึงท่อนไหนแล้วอ่ะ”
สรุปกูจะร้องใช่มะ?
“ท่อนสุดท้ายแล้ว”
มันบอกแล้วเริ่มเป่า..
“เอาความฝันใฝ่สองเราไว้ที่ปลายฟ้า..เดินทางผ่านสายธารเวลา ขอให้..ศรัทธา..อย่าลืมลางเลือน”
ผมร้องคลอเสียงกีต้าร์
“รอแสงสว่าง..อรุณรุ่งรางมาเยือน ฝากใจไว้กับเสียงดาวเดือนขอให้มาเยือนเธอ..ในนิทรา”
….
……
……..
เราเงียบกันไปสักแป็ปหนึ่ง
และก็เงียบไปแสนนาน..
. . . . . . . . . . . . . . . . .
“ฝัน..”
ผมเรียกเพื่อนสาวเบาๆ ขณะเดินกลับบ้านพร้อมกันเป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน
“ว่า?”
ไอ้ฝันเดินกอดกระเป๋า เตะก้อนหินเล่น
“เมื่อคืนไอ้หมอกปีนเข้าห้องกู”
ผมบอกธรรมดา
แต่..
:jul1:<< หน้าไอ้ฝัน
“เร็วงั้นเชียว”
เพื่อนสาวผมตาโต
ผมก็ยักไหล่
“กูว่ามันต้องเป็นอย่างที่กูคิดแน่ๆ”
ไอ้ฝันยิ้ม
“แหงอยู่แล้ว มึงเพิ่งรู้เหรอ ว่าแต่ถึงไหนกันแล้ววะ”
ผมยักไหล่บ้าง
“ไม่ถึงไหน มันจะไม่ได้อะไรไปหรอก”
“อืม.. กูเข้าใจ มึงคงยังไม่ได้คิดกับมันแบบนั้น”
ไอ้ฝันโอบไหล่ผม
“ใช่ และกูจะไม่ยอมให้มันทำสำเร็จหรอก”
ผมบอกแบบมุ่งมั่น แต่ไอ้ฝันทำหน้าไม่เห็นด้วย
“เฮ้ย มึงก็อย่าเพิ่งปิดกั้นขนาดนั้น”
ผมส่ายหน้า
“ไม่ได้หรอกฝัน กูจะปล่อยให้ใครมาล่วงล้ำอธิปไตยของพ่อกูไม่ได้”
ไอ้ฝันพยักหน้า “อืม”
“หือ?” แต่แล้วมันก็เปลี่ยนโหมด เลิกคิ้วงงๆ “นี่เรากำลังพูดเรื่องเดียวกันรึเปล่าวะ?”
ผมพยักหน้า “เรื่องเดียวกันนั่นแหละ มึงก็รู้ว่าครอบครัวไอ้หมอกไม่ชอบครอบครัวกู นี่เขาคงส่งไอ้หมอกมาสืบว่าบ้านกูอยู่กันยังไง จะได้เอาไปว่าเสียๆหายๆ!”
.
.
ไอ้ฝันเอามือตบหน้าผากเบาๆอย่างปลงๆ แล้วทำหน้าแบบที่ผมอธิบายไม่ถูก
:a6:>>
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ขอได้รับความขอบคุณจากเกรียนน้อย
-
แหม ไอดิลนี่เหมือนพ่อจริงๆ คิดไปได้ยังไง
-
ขอด้วยคน :z3:
ไอดิล...สมกับชื่อตอนละ ==
-
เอิ่ม ไอดิลไม่เข้าใจอะไรเลยจริงๆ :seng2ped:
-
ตอนนี้ยิ่งกว่าฮา
เกรียนไอดิลช่างซื่อแท้ :z3:
-
ไอ้ทัศน์นน้อย :laugh: :laugh:
-
ป๊าดดดดดดด ไอดิล เอ้ยยยยย :a6:
คิดได้ไงเนี้ย หึ?
ปล. จารย์จะเกรียนไปไหน :laugh:
-
เกรียนเหมือนเกรย์ โ่ง่เหมือนทัศน์จริงๆ ไอดิลเอ๊ยยยยยยยยยยย :เฮ้อ:
-
เย้
มาอัพแล้วว กระผมก็ไปรอหน้าเดิม กร๊ากกก
ไอดิลลลลล :z3:
ไม่ไหวๆ :serius2: 5555555555555555555555
หง่า อัพตอนสุดท้ายของเดือนเลยหรอครับ :sad4:
น่ารักมากครับ แล้วมาต่ออีกนะฮะ ^^ :impress2:
-
:z2: 555 บางทีก็...
-
ไอดิล จินตนาการล้ำลึกจริงๆ
ขอร่วม :z3: :z3: :z3: ด้วย
-
ก็อย่างที่ลุงกรีนบอกไง
ว่าไอดิลมันได้พ่อมาเต็มๆ
"เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์"
เพราะฉะนั้นกรุณาทำตัวให้มันชัดเจนกับไอดิลด้วย
ถ้าจะให้ดีบอกด้วยว่าการกระทำต่อไปนี้หมายความว่ายังไงค่ะ
-
55555555555555555555 :laugh:
“เรื่องเดียวกันนั่นแหละ มึงก็รู้ว่าครอบครัวไอ้หมอกไม่ชอบครอบครัวกู นี่เขาคงส่งไอ้หมอกมาสืบว่าบ้านกูอยู่กันยังไง จะได้เอาไปว่าเสียๆหายๆ!”
คิดได้เนอะ ไอดิล
รอ
-
ไอดิล เอ๋อ มากกกกกก
:a5: :a5: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:z3: ฮาไม่ไหว ไอดิลน้อยเกรียนนนนซะ
:เฮ้อ: แล้วแบบนี้อีกนานคงรู้ว่าหมอกชอบ
งั้นต้องให้หมอก :oo1: ซะ
-
แหม่ .... ความคิดของไอดิลช่างล้ำลึก ซับซ้อนยิ่งนัก :z3:
-
หมีแทะเกาลัด
:jul3:
-
กร๊ากๆ ไม่เกรียนจริงทำไม่ได้นะเนี่ย = ='
เกรย์กับทัศน์ทำอะไรเกรงใจลูกบ้างเหอะ 55555
หมอกนี่ยังไงมีเลสสะนัยนะเนี่ยพ่อหนุ่ม~♥
รอตอนต่อไป!!
ปล.เรื่องนี้เกรียนทั้งเรื่องแม้แต่ครูจริง!! ={}=
-
:z3: ไอดิลกินปลาเยอะๆเถอะ
เผื่อความเกรีบนจะลดน้อยลง
พ่อเกย์พ่อทัศน์ก็จะถึงห้องอยู่แล้ววววววว
ไม่เข้าไปในห้องล่ะเนี่ย :impress2:
-
ู^__________^
ขอบคุณ(ไม่)เกรียนคนเขียนสำหรับนิยายตอนนี้
-
เอิ่ม ไอดิลควรกินปลาจริงๆ คิดไปด้ายยยยยยยย
แล้วจะรอเกรียนเดือนหน้านะคร้าบบบบบบ^^
-
ฮากับหนูไอดิลจริงๆเลย
ถ้าเราเป็นฝันก็คงทำหน้าแบบเดียวกัน :z3:
ไอดิลหนูจะซึนไปไหน :เฮ้อ:
แอบมีฉากพ่อแม่สวีทหวานด้วย :z1:
-
ฮาๆๆๆๆ คนละเรื่องเดียวกันเลย ฮา
แหมหมอก หวังดีก็ดีหรอกนะ แต่เตือนให้ปิดหน้าต่างเดี๋ยววันหลังก็ปีนเข้ามาไม่ได้กันพอดี
แต่ถ้าเราเป็นไอดิลแล้วอยู่บ้านเดียวกับเกรย์ทัศน์คงแฮปปี้มากเลย
เลิพๆ ฉลองครบรอบแต่งงานทุกวันเลย ฮาๆๆๆๆๆๆ
โอ๊ย ตอนไอดิลไปเห็นนี่ อ่านแล้วสยิวกิ้วมากๆๆๆ
-
อาจารย์ยังเกรียน :laugh:
น้องไอดิลกินปลาเยอะๆก็ดีนะ :เฮ้อ:
-
ไอดิล โง่เหมือนทัศน์ จริง อะไรจริง :z6:
เป็นกำลังใจให้นะ o13
-
เกรียนจริงอะไรจริง แต่ก็ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบ
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
ไอดิลแบบ ..... :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
คุณครูเกรียนได้ใจจริง ๆ
ไอดิลเอ๋อน่ารัก
-
หนูกวีกานต์ ไปยาลน้อย พี่ว่าหนูต้องกินปลาเยอะๆแล้วนะเนี่ย แต่ไม่ต้องเยอะมาก เพราะหนูจินตนาการได้เก่งมากลูก o18
-
ตอนนี้เป็นตอนฮาเบาๆจริงๆ ไม่สิ ต้องเกรียนเบาๆ (ที่แอบจัดหนัก) :m20:
เอ๊ะ! งง :z3:
-
ไอดิลลลลลลลลลลลลล!!! หนูเป็นแบบนี้แล้วไม่สงสารหมอกเขาเหรอลูก o22
แหม~ ฮามันตลอด ไม่คิดเข้าข้างตัวเองเล๊ย! พระอภัยมันอภัยให้ไม่ได้ตลอดนะจ้ะไอดิล ฮิๆ
-
ไอดิลเป็นอย่างนี้ กินปลาวาฬทั้งตัวก็ไม่หาย ฮ่าฮ่าฮ่า
-
เกรียนจูเนียร์คงจะซื่อบื้อ อย่างนี้ไปอีกนาน ถ้าหมอกไม่บอกมันไปตรงๆซักที
โง่เหมือนใครว่ะไอดิล
-
o13 ไม่เกรียนน้อยก็เก่งนะ...ถ้าพ่อแต่งงานกันเพราะรัก แล้วจนถึงตอนนี้พ่อก็ยังรักกัน มันก็เป็นวันครบรอบแต่งงานทุกวันไปจนตลอดชีวิตนั่นแหละครับ...ชอบประโยคนี้ชะมัด แต่คนที่จะแย่คือพ่อน่ารักอะดิ :z1:
เมื่อไหร่ไม่เกรียนน้อยจะเข้าใจที่หมอกพูดสักทีหล่ะ ชักสงสารแล้วนะ :เฮ้อ:
-
:z3: :z3: :z3: ฟิลนี้เหมือนกันเลยจ๊ะหนูไอดิล
-
หมอกเอ๊ย อย่างไอดิลแค่กินปลาคงไม่พอหรอก เชื้อพ่อหล่อแรงซะขนาดนั้น
-
ไอดิลยังไม่รู้อีกเหรอเนี่ยสงสัยกินปลาทั้งบ่อก็คงไม่ช่วยอ่ะ
-
คิดไดไง5555
-
เหอ เหอ เหอ
เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์...
อ่านตอนนี้แล้ว"กระจ่าง"มาก กร๊ากกกกกกกกก
สงสารหมอกเลย(และฝัน)เลยแหะ
-
มันตลกไปหมดทั้งตอน จนไม่รู้จะหยุดขำตอนไหนดี ฮ่าๆๆๆๆๆ
แต่ทั้งหมดทั้งมวล เกรียนกวีตัวน้อยๆ....หนูช่างบื้อยิ่งนัก กร๊ากกกก
เกรีียนคนแต่งรีบๆกลับมานะค้าาาาาา :bye2:
-
55 ทำไมไอดิลคิดอย่างงั้น
-
เด็กมันไม่รู้เรื่อง มันใส มันซื่อ
:z3: :z3:
-
พ่อเกรียนทั้งคู่นี่ไม่ไหวนะคะ เรทททททททท 20+ :z1: :z1: :z1: :z1:
วิ้วว จะอดใจรอมาต่อเรื่องน้องเกรย์มหาลัยด้้วย มาเร็วๆน้ออออออออ :bye2: :bye2: :bye2:
เฮ้ย ไม่ใช่ อนุโมทนาบุญด้วยคุ่ะ สาธุ :call: :call: :call: :call:
-
มาอ่านตอน 5 เวอร์ชั่นใหม่....
หมอกน่าสงสารอ่ะ...กว่าจะรู้เรื่องกัน เห้อ...คงต้องใช้ความพยายามมากหน่อย
แต่ฮานะ เด็กดิลเวอร์ได้นอกเรื่องมากลูก...ฮา...
รออ่านตอนหน้านะจ๊ะ ขอบใจจ้า :L2:
-
รับสืบทอดพ่อๆ มาเต็มๆ :เฮ้อ:
-
ถ้าเซลล์สมองของไอดิล มันจะโคลนนิ่งมาจากพ่อสุดหล่อ ,หรือที่รู้จักกันในนามสามีลิตเติ้ลเกรียน
เป๊ะซะขนาดนี้ !!
:a5: :a5: :a5:
-
ขำตอนท้าย เหมือนจะคุยเรื่องเดียวกันแต่ก็ไม่ใช่ ฮ่าๆๆๆ
เป็นฝัน จะเครียดนะ เจอแบบนี้เข้าไป กร๊ากๆๆ
บางทีก็คิดได้นะไอดิล เหมือนเกรย์ไม่มีผิดเลยอ่า 555
หมอกดูเป็นห่วงไอดิลม๊าก มาก ขอเป็นแฟนเลยค่ะ เชียร์ :o8:
-
ความคิดไอดิลนี่เหมือนทัศน์จริงๆ :z3:
+1 นะคะ
-
ไอดิลนู๋ซื่อ(บื้อ)มาก นี้ขนาดน้องหมอกจีบแบบซึ่งๆหน้านะเนี้ย (แกนใจ๋ต๋าง :เฮ้อ:)
ฮักเน้อ ละอ่อนง่าว :จุ๊บๆ:
-
:เฮ้อ: ช่างคิด ช่างสรรค์หา ช่างจินตนาการจริงๆ นะไอดิล.. o6
-
ไอ้ดิ้ว เอ๊ย ไอดิล เป็นส่วนผสมที่ลงตัวจริงแหละนี่
เกรียนแบบเกรย์ โง่แบบทัศน์ :m20: :m20: :m20:
สุโค่ยยยย :laugh:
-
มั่นใจเลยว่าพ่อหล่อไม่ได้โง่ขนาดนั้น
แต่ทำไมลูกดิลง่าวได้ขนาดนี้ -*-
555555555555 แต่ก็เป็นสเน่ห์น้าาา
ไม่งั้นหมอกไม่ชอบหรอกเนอะ!!
-
อ่านตอนเมื่อวานก่อน...
ยังแอบค้านว่าที่ลุงกรีนบอกอาโกว่า
"ไอดิลเกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์"
ว่ามันไม่จริ๊งงงง น้องไอดิลเกรียนเบาๆ มองโลกแง่ดีมั้กๆเท่านั้นเอง
แต่ตอนจบของเกรียนที่ห้านั้น
เราคงต้องยอมรับว่า...
ที่ลุงกรีนพูดถึงไอดิลนั้น
มันเป๊ะหาข้อโต้เถียงไม่ได้
ขอแนะนำให้หมอกปีนขึ้นไปที่ห้องน้องไอดิล
แล้วคราวหน้าปิดปากด้วยปาก ไม่ต้องใช้มือ > <
ขอรับความขอบคุณจากเกรียนคนเขียน
-
ไอดิล คิดไปได้นะเนี้ย
สมกับที่เป็นลูก ทัศน์ จริงๆๆ
o22
-
พูดจาหวังดีให้แต่งตัวเรียบร้อยปิดหน้าต่าง กลัวตัวเองอดใจไม่ไหวปีนขึ้นห้องไอดิ้ลสะเองอ่ะดิ ฮ่าๆ
ไม่มีใครเค้าจะปีนหรอกนอกจากตัวเอง น้องไอดิ้ลทีเรื่องไม่สมควรจะคิดได้หนูก็คิดได้เนอะ
ทีไอเรื่องที่ควรจะรู้ดั๊นนนนนนนนแบ๊ว ! ต้องขอซูฮกน้องหมอกที่อดทนไอดิ้ลเกรียนๆแบบนี้ได้นะ
ส่วนจะอดทนไปได้อีกนานเท่าไหร่ก็รอดูกัน หิหิ หรือจะปล้ำเลยอ่ะ พี่รอส่องอยู่ กร๊ากกกกกกก
ตอนนี้ไม่มีเกรียนไอดิ้ลให้ส่องช่วงเวลากุ๊กกิ๊ก เราก็ส่องพ่อหล่อกับพ่อน่ารักหน้าประตูไปก่อน
ชอบคำพูดวันครบรอบของหนูจริงๆ อ่านแล้วซึ้งใจ TT
ปล... ดีใจมาก ที่เกรียนคนเขียนชอบเม้นท์เกรียนๆของเรา
เขียนมาให้อ่านตั้งยาว มันมีอะไรตั้งเยอะให้เม้นท์ เป็นพวกอัดอั้นค่ะ 5555
-
ไม่ใช่แค่แรมต่ำ แต่มันโครตต่ำแล้ว ไอดิล
-
ไอดิลไม่ใช่ไม่ฉลาดน่ะ
แต่แค่คิดมากไป o22
รอกลับมาต่อเดือนต่อไปน่ะจ้ะ
-
เป็นนิยายที่เกรียนขั้นเทพมาก
แล้วก็เกรียนมีสาระสุดๆ
อ่านไปอ่านมากกุ ซึ้ง!!! สะงั้น
ฌอ้ว จอร์ด มันเกียนมาก
-
สรุปคุยตั้งนาน แต่คนละเรื่อง 5555555555555
-
55555+
คุยกันคนล่ะเรื่องซะงั้น
-
:laugh:
ไอดิลอย่าลืมกินปลานะ
เฮ้อ......ฉลาดได้ทุกเรื่องยกเว้นเรื่องตัวเอง(เี่ราก็ด้วยนี่หว่า)
เดือนหน้าเจอกันใหม่ จุ๊บๆคนเขียนคนอ่าน
^^
:กอด1:
-
:z3:ซื่อ ใส ไร้เดียงสาแบบเกรียนๆๆๆ....น้องเอ้ย
-
ขอเม้นสั้นๆ ....โง่เหมือนทัศน์
-
ไอดิลเหมือนจะฉลาด และก็เหมือนจะโง่ เอ่อ..บอกไม่ถูกว่ะ
แต่มุมมองความคิด o13
-
ฮิฮิ คุณครู เกรียนดีอ่า
-
:m20: กินปลาก็อาจจะช่วยอะไรไม่ได้นะเราว่า
นอกจากแรมจะต่ำแล้ว ยังซื่ออีกด้วย :laugh:
โอย แอบสงสารหมอกนิดๆ
-
ทานปลาเยอะๆนะคะหนูไอดิล.. :กอด1:
:z3:
-
คือถ้าไม่บอกแต่แรกว่าไอดิลเนี่ยะ เกรย์ขอมาเลี้ยง
จะคิดว่าต้องได้นำเชื้อจากผู้ชายสองคนมาผสมพันธุ์กันในห้องทดลอง
แล้วได้เป็นไอดิลออกมาจริง ๆ อย่างที่กรีนว่าไว้เป๊ะ โง่เหมือนพ่อ
-
:impress2:
แอบทันมาเห็นเฮียกรแว๊บๆ 555
-
โคตะระเกรียนเลยไอดิล
คิดไปได้ไงเนี่ย
กินปลาเยอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
เกรียนมาก
-
:กอด1: :กอด1:
ไปกินปลาซะนะ กวีกานต์ ไปยาลน้อย...
:L2:
+ เป็ดจ้า
-
:laugh: ไอดิล เกรียนจริงๆ
-
:laugh: :laugh: :laugh: กวีกาณต์ ไปรยาลน้อย
-
แหม คิดได้นะไอดิล สมเป็นลูกพ่อทัศน์จริงๆ :laugh5:
หมอกเปิดเผยมากขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่ไอดิล คงรู้ไปนานแล้ว :a6:
-
โง่เหมือนทัศน์ของจริงมันเป็นแบบนี้เอง :m20: :m20:
-
ไอดิล...ไอ้เด็กเกรียน!!!!!!
คิดได้เนอะ เฮ้อ............
หมอกเอ๊ย จับปล้ำเลยดีกว่า
เกรียนขนาดนี้ คงต้อง
กินปลาหมดทั้งกระชังอ่ะ
555555555+
-
ชื่อตอนนี่ ถามไอดิลใช่มั้ย
ทำไมเชื้อพ่อ และพ่อแรงได้ขนาดนี้นี่
ไอหมอกโค ตะ ระ ชัดเจน แต่ไอดิล เหมือนพ่อเกินไป :sad4:
-
ไอดิล คิดได้ไง !!!!!
สมกะที่เฮียกรีนว่า เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์
คิดได้ไง + 5555+
-
สมควรให้ไอดิล กินปลา ไม่สิ กินแบรนด์ไปเลยดีกว่าน่ะ :z3: :z3: :z3:
-
..คนแต่งเข้าใจผูกเรื่อง อ่านแล้วฮาดี กวีกานต์ คิดไปไกลเลยนะว่าหมอกจะมาล้วงความลับ หึๆๆ :L2:
-
กวีกาน ไปยานน้อย :a5:
ชอบๆๆๆๆๆ :z2:
-
ไอดิล คิดไปไกลมากลูก
-
สมกับที่ เกรียนเหมือยเกรย์ โง่เหมือนทัศน์จริงๆ :bye2:
-
ตอนนี้ฮาอ่ะ :laugh: :laugh:
ไอดิล เอ่อ!! ความคิดท่านช่างซับซ้อนดีแ้ท้
หรือว่า มันซื่อหว่า?!!
กินปลาเยอะๆนะจ๊ะ
-
ขอพลังเกรียนจงสถิตย์อยู่กับตัวเจ่้า
-
55555555555 นู๋ไอดิล โตมาได้ไร้เดียงสามาก
น่ารักอ่ะ
หมอกคงต้องพยายามมากหน่อย งานนี้
-
“กูว่ามันต้องเป็นอย่างที่กูคิดแน่ๆ”
ไอ้ฝันยิ้ม
“แหงอยู่แล้ว มึงเพิ่งรู้เหรอ ว่าแต่ถึงไหนกันแล้ววะ”
ผมยักไหล่บ้าง
“ไม่ถึงไหน มันจะไม่ได้อะไรไปหรอก”
“อืม.. กูเข้าใจ มึงคงยังไม่ได้คิดกับมันแบบนั้น”
ไอ้ฝันโอบไหล่ผม
“ใช่ และกูจะไม่ยอมให้มันทำสำเร็จหรอก”
ผมบอกแบบมุ่งมั่น แต่ไอ้ฝันทำหน้าไม่เห็นด้วย
“เฮ้ย มึงก็อย่าเพิ่งปิดกั้นขนาดนั้น”
:laugh:
-
เหอะ หะ เหอะ เหอะ เหอะ
คิดไปด๊ายยย
น่ารักดี < ｀∀´> สู้ๆๆๆ o13 o13
-
:z3: :z3: :z3:
มะใดจะมาซักเตื้อ
ท่าเมินแล้วเน่อน้อง
ใคร่หันไอดิลโดนเม็กเวยๆ
ห้าๆๆๆ
-
รออ่านตอนต่อไปคับ :กอด1:
-
สนุกมากกกกกกกกกกกก
เกรียนไม่ไหวจะเคลียร์
แต่ชอบสุดเลยเฮ้ย (เอ๊ะรึว่าตรูกะเกรียน)
ไม่น่าเชื่อว่าลูกกับพ่อเหมือนกันขนาดเน้
มันเป็นการผสมผสานกันได้อย่างลงตัวของความปึก(ของทัศน์)+เกรียน(ของเกรย์)
แรมต่ำจิงๆพูดไม่ออกเลยทีเดียว ไอดิลเอ้ยย
ต้องให้หมอกมันกดก่อนมั๊ยลูกจะได้รู้เนี่ย 55555555
ออกมาเปนอิหนูไอดิล(ปึก+เกรียน)
-
เรื่องของรุ่นพ่อๆมาต่อคุณลูกมาต่อทีคับ
-
เกรียนคู่พ่อยังไม่ เราก็ขอมาฮากะเกรียนคู่ลุกต่อ ก๊ากกกกกกกกกกก ดูชื่อมันแปลกๆ เลยเข้ามา เราเป้นเด็กซื่อเชื่อคนเขียนว่าไม่ใช่ ไม่เกี่ยวกะคุ่เกรียนพ่อ แต่ตอนนี้ 55+ ชัดแล้วว่าเป็นเกรียนคู่พ่อ ก๊ากกกกกกกกกกก ไอเราก็ว่าทำไมมีลุกได้ ที่แท้ก็ไปขอมาเลี้ยงนี่เอง แสดงคู่เกรียนพ่อสุดท้ายแอนดิ้งดดยดีสินะ 55+
ชอบคำของเฮียกรีนที่สุด มันคือนิยามของไอดิลเลยล่ะ "เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์"
-
น่าติดตามที่สุด มาต่อไวๆนะคะ :impress2:
-
เย้เย้...ในที่สุดก็อ่านทัน
ชื่อตอนที่ 5 นี่มันช่างเข้ากั๊น เข้ากันกับไอดีล ฮ่าๆ
:z2: :z2:
-
อ่านเรื่องโน้นจบ รีบอ่านเรื่องนี้เลยนะ.. หมายถึงเรื่องของ 'เพื่อนของเพื่อนของลูกพี่ลูกน้องข
องญาติห่างๆของหลานปู่ของหลานท
วด' ของคนเขียนน่ะ
ชอบเรื่องนี้อ้ะ ไอดิลเชื้อพ่อบวกพ่อ (?) แรงดี ฮ่าๆ
-
กคข. หนีไปแต่งเรื่องพ่อหล่อ พ่อน่ารัก เพลินเลยนะคร้าบบบบบ
ลืมลูกชายไอดิลไปแล้วม้างงงงงง
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
คิดถึงไอดิลจังเลยยยยยยยย :กอด1:
-
ทายาด อสูนน่ารังง่ะจีบได้ป่ะ55555แต่เสียดายโง่ไปหน่อย :laugh:
-
ชอบเรื่องนี้จัง
ชอบเกรียนคนเขียนด้วย :กอด1:
-
คุณดิท : เอามาคืนนะจ๊ะ
ปฐมลิขิต :: มัวแต่อัพเรื่องพ่อมัน ลืมเรื่องลูกมันเฉย ณ จุดนี้ กลับมาหาลูกมันต่อ เพื่อระบายอารมณ์(เกรียน)
แต่เรายังคงไม่รู้จักกับ INDY-POET นะ (ทัน?)
::ไม่เกรียนที่ 6:: อกหัก?
“อะ.. ต้องรวบตึงๆหน่อย”
ผมบ่นขณะหวีผมและรวบผมของไอ้ฝันและผูกให้อยู่ทรง
ถัดจากนั้นก็หวีหน้าม้าของเพื่อนสาวให้เรียบร้อย
“เสร็จละ น่ารัก สวยงาม ดีกว่าเดิมเยอะ”
ผมยิ้มแปล้
:onion_asleep:<< หน้าไอ้ฝัน
“เอ้าๆ สองคนนี้ยังไม่ไปโรงเรียนกันอีก?”
พ่อน่ารักเดินมาแว๊ด
“กำลังจะไปครับพ่อ”
ผมบอกพลางคว้ากระเป๋าตัวเองขึ้นมา “ก็ผูกผมให้ไอ้ฝันอยู่อะ”
พ่อน่ารักได้ยินดังนั้นก็ขำก๊าก “นี่ถ้าไม่ใช่เห็นมานาน ไม่เชื่อนะเนี่ยว่าเป็นแค่เพื่อนกัน”
ผมขมวดคิ้ว “ไม่ใช่แค่เพื่อน ตั้งเพื่อนแน่ะครับ”
ไอ้ฝันทำหน้าเหยๆ แล้วยกมือไหว้พ่อผม “ไปละครับพ่อ”
พ่อน่ารักพยักหน้ารับ แล้วเตือนก่อนไป “รักษาทรงผมที่ไอดิลทำดีๆล่ะ”
ไอ้ฝันหันมาแค่นหัวเราะ “เดี๋ยวมันก็หลุดลุ่ยพ่อ!”
ผมกับไอ้ฝันเดินไปโรงเรียนพร้อมกันในเช้าของอีกวัน
ก็อย่างนี้แหละครับ บางวันไอ้ฝันก็จะแวะหาผมที่บ้านก่อน ถ้ามันไม่ตื่นสาย
ซึ่งก็มักจะมีเวลาพอให้ผมจัดการกับผมเผ้าของมัน
หลายครั้งอยากถามว่า มึงแน่ใจนะ ว่ามึงเป็นผู้หญิงอะ -*- เรียบร้อยหน่อยอะไรหน่อย
[เกรียนคนเขียน : ฮัดเช้ยย!!]
ผมเดินออกมาจากบ้านพร้อมไอ้ฝันก็ประจวบเหมาะกับตอนที่ไอ้หมอกออกมาพร้อมมอเตอร์ไซค์มันพอดี
“หวัดดี”
ไอ้หมอกยิ้มให้น้อยๆ แต่ทำไมรู้สึกว่ามันทำหน้าแปลกๆชอบกลวะ
แล้วอีกอย่างหวัดก็ไม่ดีด้วย [ไอ้เกรียน มึงกล้าเล่น?]
“อืม ถ้าจะไปพร้อมกันก็ได้นะ”
ไม่รู้มันถามใครครับ ผมจึงตอบเอง
“ไม่เป็นไร เราจะเดินไปสองคน”
แล้วผมก็พยักหน้าเรียกไอ้ฝันมา
“ไอ้ดิล”
ไอ้ฝันเรียก “มึงไม่รู้จริงเหรอวะ?”
“รู้”
ผมบอกเพื่อนสาว
ไอ้ฝันเกาหัว
“กูไม่ได้หมายถึงรู้แบบเมื่อวาน กูหมายถึง..”
“กูรู้ กูรู้”
ผมรีบบอก และยืนยันเจตนารมณ์เดิม “กูจะปกป้องอธิปไตยของพ่อกู”
o21<< หน้าไอ้ฝัน
“เออๆใช่ มึงรู้มากเลย” เพื่อนสาวผมตัดบท แล้วก็บ่นเบาๆ แบบที่ผมไม่แน่ใจว่าได้ยินถูกหรือไม่
“เวรกรรมของมึงจริงๆไอ้หมอก..”
.
.
?
. . . . . . . . . . . . . . . .
“ในฝัน”
เหมือนเดิมครับ เสียงอาจารย์ขานชื่อรับสมุดและผมก็พร้อมจะอ้าปากเมื่อได้ยินชื่อเพื่อน
“หากฝันว่าฉันและเธอ..-”
“ไอ้กวีกานต์ หุบปากเลยนะ!”
ไอ้ฝันกระซิบดุดุมาจากโต๊ะหลัง ผมได้แต่นั่งหัวเราะ
หัวเราะไปหัวเราะมาก็ตงิดๆว่าโดนมองแปลก จึงหันไปหาคนข้างตัว
“อะไร?”
ผมเลิกคิ้วกับสายตาเคืองๆบางอย่างของไอ้หมอก
“กูพูดมากไปเหรอ?”
หมอนั่นยักไหล่
“งั้นมั้ง”
ผมยักไหล่บ้าง
“โทษที”
“คงคบกันมานานแล้วสินะ”
ไอ้หมอกเปรย จนผมไม่แน่ใจว่ามันกำลังคุยกับผมหรือว่าทำวัตรเช้า [โทษที กรูเพิ่งบวชมา แหะๆ]
“คงจะ..”
ไอ้หมอกสวดถึงบทไหนแล้วอ่ะ “รักกันมานาน..”
ผมเพ่งมองมันอีกรอบ “มึงโอเคนะ?”
มันมองผมแป๊ปหนึ่งแล้วบอกว่า “โอเคอยู่แล้ว”
“โอเคก็ดี ทำหน้าเหมือนคนอกหักไปได้”
ผมตบหลังตบไหล่มัน แล้วหันไปมองกระดานดำ
ช่วงเปลี่ยนคาบเป็นอะไรที่พวกเราเฮฮากันมาก
เพราะระหว่างรออาจารย์เข้าสอนและภาวนาให้อาจารย์เกิดเจอฝนตก รถติด ตื่นสาย ควายออกลูก อะไรก็แล้วแต่ ก็เป็นช่วงที่เด็กมอปลายอย่างเราๆ เล่นเป็นเด็กๆ
“เฮ๊ย อย่าขวางดิวะ!”
ไอ้ฝันแว๊ดใส่ เมื่อผมขวางทางรถ
-*-
รถที่ว่าคือรถกระดาษ ที่พับของใครของมัน แล้วเป่าเล่นว่าใครไปได้ไกลกว่า..
“ฝัน อีกซักพักเราตั้งวงเล่นมอญซ่อนผ้ากันดีไหม?”
ผมถามเพื่อนสาวยิ้มๆ แต่ไอ้ฝันแยกเขี้ยวใส่
ผมหัวเราะเบาๆ และหันไปเจอแววตาโรคจิตแบบเดิม
“มึงยิ้มให้ฝันนี่น่ารักดีนะ”
ไอ้หมอกทำวัตรเช้าอีกครั้ง
“ห๊ะ?”
ผมเลิกคิ้ว “น่ารัก? อะไร? กู หรือไอ้ฝัน หรือยิ้ม หรืออะไร?”
“มึง.. เอ้ย กูหมายถึงยิ้ม”
ไอ้หมอกบอก
อ่อ.. “ก็..เออ”
จะให้ผมตอบยังไงล่ะครับ
กูยิ้มกับเพื่อนนี่กูผิด?
“ไอ้ฝัน มึงเล่นจนผมหลุดอีกแล้วนะว้อย เดี๋ยวก็โดนหักคะแนนระเบียบอีกหรอก”
ผมบ่นมัน ขณะไอ้ฝันชื่นชมยินดีที่ตัวเองเป็นแชมป์เป่ารถอยู่
เพื่อนสาวยักไหล่ “มันไม่เหลือให้หักแล้วอ่ะ”
.
.
-*-
“มาๆ”
ผมเรียกมัน แล้วจัดการแกะยางออกมาผูกผมให้มันใหม่
ดูเพื่อนๆทุกคนในห้องจะชินกับภาพแบบนี้ ยกเว้น..
“มึงคงจะรักเขามากสินะ..”
ไอ้หมอก มึงทำวัตรเย็นเร็วไปไหม?
“อะไร?”
ผมถามเมื่อกลับมานั่งที่
“เปล่า กูแค่เพิ่งเคยเห็นเพื่อนผู้ชายผูกผมให้เพื่อนผู้หญิง”
ไอ้หมอกมองผม ผมจึงบอกมันอย่างซื่อๆ
“ก็ไอ้ฝันไม่ใช่แค่เพื่อน”
ก็จริงนี่ครับ ไอ้ฝันไม่ใช่แค่เพื่อน มันเป็นตั้งเพื่อน เพื่อนรักผมด้วยนา.. ผิดเหรอ?
ก็ถ้าไอ้ฝันมีปัญญาทำเองหรือใส่ใจที่จะทำซักนิด ผมก็คงไม่ทำให้มันหรอกครับ
ผมพูดธรรมดา แต่ไอ้หมอกจะได้ยินคำพูดผมเป็นคำสั่งประหารจากท่านเปาหรืออย่างไรไม่แจ้งถึงได้ทำหน้าใกล้ตายแบบนั้น
“กูเข้าใจนะว่าช่วงนี้ฝนตกน้ำท่วม แต่มึงอย่าเครียดเกินไปสิวะ”
ผมตบไหล่มันอีกครั้ง “อะไรบางอย่างก็ต้อง Let it be รับเอาเท่าที่มีอยู่นะเว้ย พ่อกูสอนมา”
:freeze:<< หน้าไอ้หมอก
. . . . . . . . . . . . . . .
“วันนี้ไอ้หมอกเป็นอะไรรึเปล่าวะ มันเตะบอลดูเนือยๆชอบกล”
ไอ้ฝันถามขณะยื่นแก้วน้ำให้ผม
“มันเครียดเรื่องน้ำท่วม”
ผมบอก
“ห๊ะ?”
ไอ้ฝันเลิกคิ้ว “แต่บ้านเราไม่ท่วมนะ”
ไอ้หมอกเดินมาพอดี จึงขมวดคิ้ว
“เหมือนได้ยินชื่อเรา?”
“พูดกูก็ได้”
ไอ้ฝันไม่ถือ มันโบกไม้โบกมือ
“แค่ถามว่ามึงเป็นอะไรรึเปล่าดูเนือยๆ ไอ้ดิลเลยบอกว่ามึงเครียดเรื่องน้ำท่วม”
.
.
“อ้อ..”
ไอ้หมอกพยักหน้า “เออใช่ คือ เอิ่ม เชียงใหม่บ้านกูน่ะ น้ำท่วม แบบว่า ถึงกูจะย้ายมาแล้ว แต่ก็เป็นห่วงน่ะ”
มันพ่นลมหายใจ แล้วตบไหล่ผมเบาๆ “ขอบใจไอดิล มึงเข้าใจกูเหลือเกิน”
ผมฉีกยิ้มให้มัน “ไม่เป็นไรเลย มีอะไรก็ปรึกษากูได้”
เอาน่ะ ตราบใดที่มันไม่ล่วงล้ำอธิปไตยของพ่อผม ผมก็จะเป็นเพื่อนที่ดีกับมันและลูกเสืออื่นทั่วโลก
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
“แอบส่งยิ้มทุกวัน..แม้ว่ามันเหมือนคนบ้า ยังคิดถึงทุกเวลา..แม้ว่าฟ้าไม่เข้าใจ
เก็บความหวั่นไหวที่มี..กับรักครั้งนี้เป็นไปไม่ได้”
.
.
ผมเปิดประตูออกมาหลังบ้าน
ก็พบว่าไอ้หมอกและกีต้าร์ของมันนั่งแหกปากอินดี้อยู่ก่อนแล้ว
ผมยืนกอดอกมองมัน จนเจ้าตัวคงรู้สึกถึงรังสีอำมหิต
“อะไร?”
มันเลิกคิ้ว “กูเสียงดังไปเหรอ”
ผมยักไหล่
“งั้นมั้ง”
มันยักไหล่บ้าง
“โทษที”
“มึงอกหักใช่มั๊ย?”
ผมตัดสินใจถามมันไป
ไอ้หมอกเบิ่งตามองผม “รู้ได้ไงวะ?”
ผมยืดอกขึ้น “เอ้า ก็กูฉลาด”
“งั้นเหรอ..?”
ไอ้หมอกยังทำหน้าไม่มั่นใจ
แน่ะ มึงยังคิดว่ากูโง่
ผมจึงแสดงเชาว์ปัญญาให้มันได้กระจ่าง “กูรู้ด้วยซ้ำว่าอกหักจากใคร”
ไอ้หมอกวางกีต้าร์ แล้วเดินมาริมกำแพง
“เหรอ.. ใครล่ะ?”
เรายืนมองตากัน มีเพียงกำแพงบ้านที่สูงแค่ระดับอกคั่นกลาง
ผมบอกอย่างมั่นใจ
“ไอ้ฝัน!”
.
.
แล้วไอ้หมอกก็ทำหน้า กูนึกแล้ว..ว่ามึงคิดได้แค่นี้ ให้ผม
“อย่ามากลบเกลื่อนหน่อยเลย วันนี้กูสังเกตนะ ว่ามึงถามกูเรื่องไอ้ฝันหลายรอบแล้ว”
ผมอมยิ้ม แล้วเอามือชี้ๆมันแบบพยายามจับพิรุธ
ไอ้หมอกหัวเราะหึหึอย่างปลงๆ แล้วจับมือผมที่พยายามชี้ๆมันไว้
“ไปนอนเถอะ ดึกแล้ว..”
มันบอกทั้งที่ยังไม่ปล่อยมือ
แน่ะๆ มาทำเป็นไล่ผมไปนอนกลบเกลื่อน
เสียทีที่โดนรู้ทันล่ะซี
“งั้นมึงก็ปล่อยดิ กูจะได้ไปนอน”
ผมบอกมัน พลางมองมือตัวเอง
เมื่อมันปล่อย ผมก็หันหลังเข้าบ้าน
“ไอดิล”
มันเรียกอีกครั้ง ผมจึงหันกลับไปมอง
“นอนใส่เสื้อผ้าด้วย แล้วก็ปิดหน้าต่างด้วยนะ”
. . . . . . . . . . . . . . ผมกำลังจะเคลิ้มหลับ แต่ก็ยังได้ยินเสียงบรรเลงแว่วมาจากบ้านข้างๆ
“แค่ขอ..เป็นคนห่วงใย ได้รักไกลๆ คิดถึงไกลๆแค่นั้น”
. . . . . . . . . .
“ฝัน กูรู้แล้ว”
ผมบอกเพื่อนสาวในเช้าวันรุ่งขึ้น
“หือ รู้อะไร?”
ไอ้ฝันเลิกคิ้ว
ผมเต๊ะท่าภูมิใจ
“ก็ไอ้หมอกอะ มันไม่ได้เครียดน้ำท่วมเว้ย”
ไอ้ฝันกระตุกยิ้ม
“เหอๆ ในที่สุดมึงก็ฉลาดแล้วเหรอ”
แน่นอน ผมฉลาด
“มันอกหักต่างหากล่ะมึง!”
ไอ้ฝันเบิ่งตากว้าง
“โห แค่ข้ามคืน มึงฉลาดขึ้นขนาดนั้นเชียว”
ไอ้ฝันยังไม่รู้จักผมดีครับ ทำมาดูถูก เดี๊ยะ เดี๊ยะ
“ฮาว่ะ ไอ้หมอกอกหักทั้งที่ยังไม่เริ่มจีบ เพราะมันคิดเราสองคนเป็นแฟนกัน”
ไอ้ฝันพยักหน้า
“เออ มึงก็แก้ไขความเข้าใจผิดให้มันด้วย สงสารมัน”
แต่ผมทำหน้าเหี้ยม
“ไม่ว่ะ กูจะไม่ยอมให้มันได้จีบมึงง่ายๆหรอก”
“ห๊ะ? มึงว่าไงนะ”
ไอ้ฝันหันขวับมา
“ก็มันชอบมึงอะ”
ผมเฉลย
..ไอ้ฝันก็ทำหน้าแบบที่ผมบรรยายไม่ได้ แล้วพูดสั้นๆ
“ไอ้ดิล แม่งเอ้ย บักฟาย!”
. . . . . . . . . . . . . . .
ตอนต่อไปรอก่อนนะครับ ขอโทษนะ
ขอได้รับความขอบคุณ….จากเกรียน(มิใช่)น้อย
-
รอ เสมอ ^^
-
:z3: ไอดิลจะหายบื้อเมื่อไร
หมอก รักเกรียนต้องทำใจนะ
-
เมื่อไหร่จะรู้ตัวกับเค้าเนี้ยไอดิล หืม?
สงสารหมอกวะเฮ้ย กว่าจะได้เมีย :เฮ้อ:
-
ไอดิลเขาแค่...เอ่อ...ไร้เดียงสาล่ะมั้ง อาจจะไม่ใช่บักควายก็ได้ 55+
-
ไอดิลทำเราเพลียจริงๆ
:z3:
-
ขอฮัดเช้ยกับเกรียนด้วยคน ไอดิลแร๊งงงง ><
แล้วยังบักฟายจริงด้วย
และ.ไอดิลรู้ทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องที่เกี่ยวกับตัวเอง
-
เออ เหมือนพ่อ (ทันศ์) เลยจริงๆนะครับเนี้ย
เห้ออออออออออ อ
ไม่ได้รู้อะไรเลยจริงๆ
-
น้องไอดิลฟายจริง ๆ ด้วยลูก พี่หมอกทำใจหน่อยนะ ก็ใครใช้ให้ไปรักเด็กเกรียน+โง่ เหอ เหอ
-
พี่ไอดิลช่าง...ฟายจริงๆ พี่หมอกสู้ว้อย
-
ไม่ไหว อย่างฮา
ได้ทัศน์มาเต็มเรื่องไอคิวต่ำกว่าซีโร่
เกรียนเป็นบ้าเลยว่ะ
-
:a5: เชียงใหม่น้ำท่วมเรอะ (เพิ่งรุ 555+)
-
ไอดิลนี่โง่เหมือนทัศน์สินะ...
สงสารบักหมอกจริงๆให้ดิ้นตาย :z3:
-
ไอดิลเชื้อพ่อมันแรงจริงๆ 555555
-
สงสัยไอดิลไม่เคยได้กินปลา
:L2: :L2:
-
โอย ไอดิลเอ๊ย เอาเชื้อทัศน์มาเยอะไปมั้ย อย่างนี้กินปลาวาฬเข้าไปทั้งตัวก็ไม่ไหว :laugh:
-
ไอซื่อบื้ออออออออออออ :z3:
-
เห็นด้วยกับคำพูดน้องฝันมากๆ
หนูไอดิล หนูจะซื่อ(บื้อ)ไปแล้วน๊า
สงสารน้องหมอกอ่า อย่าท้อนะ พยายามต่อไป
สักวันไอดิลมันต้องฉลาดขึ้นแหละ ฮ่าๆ
-
และไอดอลก็ยังคงคอนเซป เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์
ก้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh: :laugh:
น่าสงสารฟัค เอ้นฝันจริงๆ เอือมแล้วเอือมอีก กรั่กๆ
อยากบอกเกรียนคนเขียนว่า เกรียนคนอ่านศิษย์น้องเกรียนตามทันเกรียนคนอ่านศิษย์พี่แล้วนะ
ขอบคุณก๊าบบบ -..-
-
อ่านอีกทีก็ยังฮา ลูกเกรียนหล่อกับเกรียนน่ารักนี่ ก็ยังเกรียนแบบมึนๆ ได้อีก
-
:impress3:
มารอตอนใหม่
พร้อมๆกับลุ้นน้ำท่วม
อิอิ
:bye2:
-
:a5:ฮาอ่ะ เรียนจบม3 :z3:มายังไงอ่ะไอดิล
-
อีกนิดนะไอดิล อีกนิด
-
"เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์"
ใช่เลย ...พ่อทัศน์แบ่งความโง่มาให้มากเกินไป = =
เกรียนยังไม่เท่าไหร่ แต่โง่นี้สิ พาคิดหนัก
:z3:
สู้ต่อไปนะไอหมอก...
-
อืมมม ทัศน์Jr. ซินะ
- -"
-
เกรย์กับทัศน์เลี้ยงลูกไงเนี่ย...ทำไมฉลาดอย่างนี้!! :angry2:
กรรมของหมอก!! :กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
ตามมาแจมเกรียนกับเกรียนลูกด้วย :a1:
ไอดิลน่ารักนะ เราเอ็นดูแล้วล่ะ
แต่เห็นด้วยสุดๆ เลยที่บอกว่าเกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์เนี่ย :laugh:
น้องหมอกออกตัวแรงนะ แต่คิดจะรักลูกเกรียนน้อยจริงๆ ต้องอดทนนะ
ตอนนี้มือกระตุกใส่แม่ของหมอกเป็นระยะๆ เดี๊ยะๆๆๆ รังเกียจนักใช่มั้ย มีลูกสะใภ้เป็น(เกรียน)ผู้ชายไปซะเลยไป :m20:
:L2:
-
:z3:ไอดิล เมื่อไรจะรุตัวน่าาาาาาา
สงสารหมอกจัง
-
:เฮ้อ: :กอด1:
-
:m20:สงสารหมอกเนาะ คงต้องเหนื่อยมากหน่อย
เหมือนจะฉลาด แต่ก็.....ยังไม่รู้ตัวเหมือนเดิมมมม
-
:z3: :z3:
ไอดิล จะเหมือนทัศน์
มากไปแล้วนะค้าบ บ
-
5555555555555......สมกับที่เป็นลูกพ่อพ่อ ซู๊ดดดยอด
-
เฮ้อ หมอกเอ๊ย ทำใจหน่อยนะ
-
5555555555555555
น้องไอดิล ง่าวได้อีก
-
ไอ ดิล หนักกว่าทัศน์อีก เกรียนฟาย
-
หน้าฝันกับหน้าเราคงคล้ายกันนะตอนนี้ :z3:
-
5555+ Idylle หยังมาง้าวแต้ง้าวว่า ขนาด :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ไอดิล ซื่อออออ(บื้อ) เกินไปแล้ววววววววว ๕๕๕๕๕๕๕๕ o22
-
สงสารหมอกจริงๆ
ไอดิลก็เข้าใจผิดไปได้เนาะ :a5:
-
หนูไอดิลลูก... :z3:
สงสารน้องหมอก
555555+ (<=นี่เค้ารเียกว่าสงสาร???)
-
ไอดิล นี่ เข้าสุภาษิต "ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น" จริงๆ o13
มารอตอนต่อไปนะครับ :bye2:
-
สงสารไอดิลเนาะ - -
-
หมอก!!! จงสู้ต่อไป
-
น้องหมอกจ้ะ ถ้าไอดิลมันโง่เหมือนพ่อมัน มาจีบพี่ได้นะ กิ๊วววๆๆๆๆ
-
เกรียนคนเขียน โดนน้ำพัดไปแล้ว รึไรรรรร :m16:
-
:catrun:
-
ตามมาจากเรื่องพ่อๆค่ะ
ยังสนุกเหมือนเคย : D
ไอดิลซื่อบื้อมากกกกก - -"
แต่ก็เกรียนๆแบบน่ารักดี
มีนอนไม่ใส่เสื้อด้วยอ้ะ >///<
เปิดทางให้หมอกชัดๆ 55
เป็นกำลังใจให้
รอตอนต่อไปนะคะ
: ))
-
ไอดิลลลลลลลลลลล
คิดฮอดหลาย
-
นั่งรอค่ะ
กึ๊งเติงขนาดเจ้า :เฮ้อ:
-
อย่างฮาา ไอดิลคุณ(มึง)จะซื่อไปไหน เค้าแสดงออกขนาดนี้ยังไม่รู้เรื่อง โอ้ไม่ Me เพลีย
-
ขอยืนย้ำคำของเฮียกรีนอีกครั้ง
ไอดิลมันเกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์จริงๆ 55+
-
เกรียนคนเขียน
ลืมไอดิลไปหรือป่าวหนอ
เข้ามาตะโกนดังดัง
ว่าคิดถึงจังเลยยยยยยยยยยยย :กอด1:
-
โอ้ย.....ไม่ไหวๆ ฮามากๆ ขำตรงบักฟายนี่แหละ
-
หายไปกับสายน้ำ ...
-
สงสารหมอกจริงเน้อออ
สงสัยไอดิลเชื้อพ่อแรงเกินเลยฉลาดและไม่เกรียนขนาดนี้ 55
ปลิง. เฮ้ๆ เกรียนคนเขียนถูกน้ำพัดไปแล้วหรืออย่างไร -*- คิดถึง (ไอดิล) นะโว้ยยย 55
-
หายไปไหนหละเทอ เทอจะมาเมื่อไหร มาเมื่อไหร ?? << ร้องเป็นเพลงให้ได้นะ คริคริ
-
ว่าแล้ว!!! รุ้สึกตะหงิดใจตั้งแต่ ชื่อ ทัศน์ ออกอากาศแล้ว ฮ่าๆๆ
ไอดิล นี่ มันเกรียนโง่ รึป่าว??? ถ้าหมอกมันปิดบังอย่างทัศน์ตอนแรกๆ ก้ว่าไปอย่าง
-
ไอดิล...... เป๋นหยังมึงง่่าว :z3:
-
คิดถึงไอดิลลลลล :sad4:
-
หายไปเลย :sad4:
-
คิดถึงจังเลยยยยยยยยยย :กอด1:
-
กลับตัวกลับใจมั๊ย หมอก
ถ้า ไอดิน มันจะโง่ขนาดน้านอ่ะ
เกรียน มากกกกกกกกกกก
-
ไอดิล หายไปนานแล้วนะเอ็งหน่ะ :m21:
-
กร๊ากกกกกกกก
จริงของลุงกรีนอ่ะ เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์ แต่ดูไปดูมาจะเกรียนกว่าเกรย์โง่กว่าทัศน์อีกนะเนี่ย
งี้รึเปล่าที่เขาเรียกEvolution55555
หมอกก็น่าสงสารจังอ่ะ ไปชอบคนแบบมัน ไม่ต้องให้ไอดิลปิดหน้าต่างหรอก หมอกปีนไปนอนเป็นเพื่อนเลย!><
รีบๆมาอัพต่อนะค้า เกรียนค...ไม่หมายถึง คุณคนเขียน^ ^
-
ได้โปรดเถอะมาอัพเถอะนะค่ะ..... :z3: :z3: :z3:
อย่าปล่อยไว้อย่างนี้เลย....สงสารหมอกจริ๊งงงง
-
ชอบทุกเรื่องเลยจ้าคนอินดี้ แต่ว่าเรื่องนี้ก็คิดถึงมากแล้วน้า
-
ท่าทางคนเขียนคงจะโดนพิษน้ำท่วมด้วยแฮะ
-
.... (รอ) ....
-
เอาไอ้เกรียนน้อยซื่อบือนี้ไปเก็บดิ :z3:
ปล.กินปลาเยอะๆนะลูก เดี๋ยวจะบื้อกว่าเก่า :เฮ้อ:
-
เกรียนคนเขียน . . . . .
เรื่องนี้หายไปเดือนนึงละนะ
:o12: :sad4: :o12:
-
เราว่าเราเงียบหายไปนานแล้วนะ มาโฉบพบว่าคนเขียนเงียบนานกว่าอีก
หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิต?? เรียนหนัก? เครียด? แฟน? บ้าน? น้ำท่วม? ...สุดจะเดา
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะ
ถ้าโฉบมาคราวหน้าหวังว่าคงได้อ่านอะไรเจ๋งๆอีก
ไอดิลคงได้กินปลาเยอะอ่ะ ช่วงนี้น้ำเยอะ อิอิ
:bye2:
-
แอบเกรียนทั้งเรื่อง o13
-
ชอบมากๆๆๆๆๆ เกรียนั้งครอบครัว :laugh:
-
ไอดิลเอ้ยยยเห็นละเพลียแทนหมอกจริงๆ :z3:
ได้รับจุดนี้จากพ่อมาเต็มๆ :เฮ้อ:
-
พึ่งมาอ่าน รวดเดียวจบเลย :n1:
เกรียนได้ใจทุกเรื่องจริงๆ o13
-
:t3: :catrun:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ไอดิล ใสเกิ๊น
ใส รึว่า โง่ ก็ไม่รู้เนอะ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: มารอค่า
-
ชอบซีรี่เกรียนมากๆ...อ่านแล้วมีความสุข โย่โห่โห่
-
ไอดิลเอ๋ย
พ่อน่ารักเรื่องนู้นนน เค้าพูดถึงแกด้วยอ่ะ
เมื่อไหร่แกจะมานะ หรือว่าโดนหมอกฉุดไปแล้ว หาาา
-
ชอบมากค่ะเรื่องนี้...เกรียนลงตับ
ตามอ่านตั้งแต่เกรียนรุ่นสองแระ...รอตอนต่อไปนะคะ ^^
-
:fire: แง่งๆๆๆๆๆๆๆ เมื่อไหร่จะออกซักทีเนี่ยยยยยยยยยยรอนานแล้วเกรียนคนเขียนนนนน :m31: :m16: :3125: :serius2: :call: :call: :call: :call:
-
พึ่งตามมาอ่าน พึ่งเห็นว่าเรื่องนี้เป็นสับเซ็ต?อีกเรื่องของเกรียน ฮ่าฮ่า
ไอดิล!~ ทำไมมันซื่อ มันเซ่อ หรือมันมึน อะไรป่าวฟร้า กร๊ากกก
พ่อน่ารักเค้าพูดถึงตัวด้วยแหนะ ไอดิล~~~
ว่างๆจากอีกสองทู้นึกต่ออันนุ้นไม่ออกก็มาต่ออันนี้ก็ได้นะ อิอิ :impress2:
-
ไอติลก็ยังคงซื่อ(บื้อ)เหมือนเดิม 555555
ชอบๆ แล้วมาต่อเร็วๆนะค่ะ
-
ไอดิลถ้าเธอยังเป็น บักฟาย!!(พูดตามฝัน) แบบนี้อยู่น่ะ
สงสารไอหมอกว่ะ ได้ช้ำในตายแน่!! :z2:
-
บักฟาย มาก ไอดิล,
-
:z3:คนเขียนหายไปหายยยยยยยยยยยย
-
รอคร้าบบ
-
รอ คับบบบบ
-
นั่งปูเสื่อรอค่ะ......!! :bye2: :bye2:
-
นั่งรอเรื่องนี้ด้วยคนค่ะ ^^
-
เฮ้ย มาจริงดิ :o8:
-
เฮ้ยยยยย จะมาจริงดิ ฝนตกหนักแน่วันนี้ ก๊ากๆๆๆๆ :laugh5:
-
เนื่องจากแช่อิ่มไว้ไม่นานเท่าไหร่ จนตัว(เกรียน)คนเขียนเองก็ลืมเนื้อเรื่องไปแล้ว
จึงขอย้อนรอยเพื่อปะติดปะต่อนิดนึง.. แล้วเราก็จะมาแบบหมอกๆบ้าง
ไม่เกรียนที่ 7 :: Shut Up! and Listen!
Smog’s POV!
คุณเคยไหมครับ? ..ที่มีความรู้สึกดีๆให้ใครสักคน
..ความรู้สึกพิเศษที่ไม่เคยให้กับใคร แต่คุณเทใจให้เขาไป..เพียงครั้งแรกที่ได้สบตา..
เขาน่ารัก.. ร่าเริง.. เก่ง.. และจิตใจดี..
.
.
..แต่ให้ตายเถอะ
มันโง่!!
..เขาไม่เคยรับรู้เลย ว่าผม..
เฮ้อ..
ผมถอนหายใจปลงๆ
พร้อมกับพยายามอย่างยิ่งให้ไม่นึกถึงตาใสๆของใครคนหนึ่งที่ทำเอาผมหลงหัวปักหัวปำตั้งแต่เห็นเขาที่หน้าบ้าน..
[ไอหมอ ยิ้มอะไร? ก็กุคิดพล็อตนิยายไม่ออก ยืมหน่อยไม่ได้รึไง!]
“แอบส่งยิ้มทุกวัน..แม้ว่ามันเหมือนคนบ้า ยังคิดถึงทุกเวลา..แม้ว่าฟ้าไม่เข้าใจ
เก็บความหวั่นไหวที่มี..กับรักครั้งนี้เป็นไปไม่ได้”
.
.
ผมนั่งแหกปากอินดี้อยู่หลังบ้านตัวเอง
..อาจคาดหวังให้ใครที่อยู่บ้านข้างๆออกมาได้ฟัง
โชคดียังเป็นของผมอยู่บ้าง..
ถึงแม้ไอดิลจะไม่ค่อยฉลาด แต่ก็นับว่าหูมันยังดีอยู่
เพราะอีกซักพักผมก็รู้สึกรังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านไปทั่วบริเวณ
ไอดิล..
ไอดิลหมายถึงอะไรไม่รู้ คนอะไรชื่อแปลกๆ..
“อะไร?”
ผมหันไปมองหลังจากได้ยินเสียงฝีเท้า และเลิกคิ้วถามมัน “กูเสียงดังไปเหรอ?”
ไอดิลยักไหล่
“งั้นมั้ง”
ผมจึงเลียนแบบ ยักไหล่บ้าง
“โทษที”
ไอดิลมองผมอย่างพินิจพิจารณาประเดี๋ยวหนึ่งแล้วถามออกมาในสิ่งที่ผมไม่คิดว่าคนอย่างมันจะมีปัญญาถามได้
“มึงอกหักใช่มั๊ย?”
หือ?
ผมเกิดประกายระยิบระยับในดวงตา
ไอดิล..ในที่สุด มึงก็เข้าใจ!
อย่ากระนั้นเลย..ทำหน้าประหลาดใจเสียหน่อย
“รู้ได้ไงวะ?”
มันยืดอกขึ้น กระหยิ่มยิ้มย่อง “เอ้า ก็กูฉลาด”
“งั้นเหรอ..?”
ผมไม่ค่อยมั่นใจ
สติปัญญาระดับมันเนี่ยนะ?
“กูรู้ด้วยซ้ำว่าอกหักจากใคร”
ไอดิลอวดฉลาด
ผมจึงวางกีต้าร์ แล้วเดินมาริมกำแพง ..เพื่อใกล้มันให้มากขึ้น
“เหรอ.. ใครล่ะ?”
กำแพงบ้านที่คั่นกลางเราเอาไว้สูงแค่อกเท่านั้น
ผมไม่หวั่นใจ เพราะสามารถกระโดดข้ามไปปล้ำมันได้อย่างง่ายดาย :a2:
เย้ย! ไม่ใช่!!
ขณะผมกำลังคิดคดทรยศ ไอดิลก็โพล่งออกมา
“ไอ้ฝัน!”
.
.
ห๊ะ?
ยังไง? ใคร? อะไรนะ?
“อย่ามากลบเกลื่อนหน่อยเลย วันนี้กูสังเกตนะ ว่ามึงถามกูเรื่องไอ้ฝันหลายรอบแล้ว”
ไอดิลใส่ไฟต่อไม่หยุดยั้ง
..นี่แหละครับ
ชีวิตมันก็เศร้าแบบนี้แหละ
ไอ้เราก็นึกว่าจะรู้ตัว ที่ไหนได้ ดันหวงแฟน
แต่จะว่าไป ไอ้หมอนี่มันเป็นคนใจกว้างทีเดียว ขนาดคิดว่าผมชอบแฟนมัน มันยังไม่มีท่าทีเคืองโกรธผมเท่าไหร่
แต่ก็นั่นแหละนะ ไอดิลอาจจะรู้ดีว่าผมไม่มีทางพรากฝันไปจากมันได้ก็เป็นได้
ผมหัวเราะหึหึอย่างปลงๆ ผมไปแทนที่ในฝันไม่ได้.. ผมจึงจับมือมันที่พยายามชี้ๆหน้าผมไว้
“ไปนอนเถอะ ดึกแล้ว..”
ผมตัดบทก่อนจะช้ำใจไปมากกว่านี้
เฮ้อ..ดันไปรักคนมีเจ้าของ ไอ้หมอกนะไอ้หมอก
..ก็จริงไหมละครับ มันไม่สำคัญหรอกว่าไอดิลจะเข้าใจว่ายังไง ในเมื่อยังไงเสีย ไอดิลกับฝันก็..
ตอนแรกผมคิดนะว่าเขาคงเป็นแค่เพื่อนที่สนิทกันมากๆ
แต่เมื่อผมเห็นถึงขนาดเดินกอดคอ ผูกผมให้กัน และเดินออกจากบ้านมาด้วยกันบ่อยๆ..
ผมก็คงต้องยอมรับความจริง
วันนี้ไอดิลก็พูดชัดเจนว่าในฝันไม่ได้เป็นแค่เพื่อน..
“งั้นมึงก็ปล่อยดิ กูจะได้ไปนอน”
มันเตือนให้ผมรู้ว่าผมยังไม่ปล่อยมือมัน
ผมจำต้องปล่อยอย่างเสียดาย..
“ไอดิล”
ผมเรียกไว้อีกครั้ง ก่อนมันกลับเข้าบ้าน
ตั้งใจจะย้ำเตือนเรื่องหนึ่งก่อนที่ใบหน้าในฝันจะมากลบเกลื่อนเสียหมด
“นอนใส่เสื้อผ้าด้วย แล้วก็ปิดหน้าต่างด้วยนะ”
. . . . . . . . . . . . . . ผมนั่งร้องเพลงเดิมซ้ำๆ ตอนนั้นเรื่องสุภาพบุรุษ..ลูกผู้ชาย ที่เติ้ลแสดงกับนุ่น กำลังดัง [ยุคไหน?]
“แค่ขอ..เป็นคนห่วงใย ได้รักไกลๆ คิดถึงไกลๆแค่นั้น”
[ไม่ใช่อะไรหรอก คนแต่งมันฟังบิ้วอารมณ์ไปด้วย = =’’]
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“โย่วว นักเรียนฮร๊ะ หวังว่าวันนี้นักเรียนจะพร้อมสำหรับการเรียน”
อาจารย์เข้ามาทักทายอย่างร่าเริง
“แต่ถ้าไม่พร้อม เราก็จะเรียนกันอยู่ดีนะฮร๊ะ”
:ped149:<< หน้านักเรียน
อย่าคิดนะครับว่าเฮี๊ยวๆอย่างนี้จะสอนภาษาอังกฤษหรือวิทยาศาสตร์
เธอสอนท้องถิ่นศึกษาครับ.. เกรียนกันทั้งจังหวัด ผมคาดว่า ==’
“เนื่องจากบทเรียนของเรามันอยู่นอกห้อง เพราะฉะนั้นขอให้นักเรียนย้ายก้นลีบๆมาจากเก้าอี้ แล้วตามมาทางนี้”
แล้วเสียงเลื่อนเก้าอี้ก็ดังขึ้น
ผมกับไอดิลนั่งข้างกัน (แต่เหมือนไกลแสนไกล) (เพราะไอดิลมักจะหันไปคุยแต่กับฝัน แฟนของมัน)
เรา-เหล่านักเรียนพกเพียงตัวกับหัวใจและสมุดบันทึกเล่มเล็กที่อาจารย์แกให้เอากระดาษมาเย็บติดกันเมื่อคาบก่อนกับดินสออีกหนึ่งเล่ม
“โปรดทราบ คาบนี้ ไม่อนุญาตให้ใครเกรียน”
อาจารย์ประกาศขณะเดินนำไป ไอดิลกับในฝันหน้าสลดกันทันที
เฮ้อ..คู่นี้เขาสมเป็นเพื่อนพ่วงเป็นแฟนกันดีอยู่หรอก
ถ้าเพียงแต่..ผมจะไม่ได้มีใจให้ไอดิล
“เซ็ง’จารย์ว่ะ ไม่อนุญาตได้ไงอะ ชีวิตมันติดเกรียนไปแล้ว!”
ในฝันบ่น
“เอาเถอะน่า มึงเรียบร้อยซักคาบ จะเป็น’ไรไป”
ไอดิลตบไหล่
ผมเดินตามหลัง..มองตาละห้อย
เฮ้อ..ทำไมกูต้องมาอยู่ข้างบ้านมึงด้วยวะ!
พัทลุงเป็นจังหวัดเล็กๆก็จริง แต่มันก็น่าจะกว้างพอให้กูไม่ต้องเจอกับมึงสิ!
ผมบ่นในใจอย่างเซ็งๆ รู้สึกไม่อยากมองหน้าไอดิลขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
แม้ผมจะไม่ได้เป็นคนดีนัก แต่ก็ไม่อยากปีนต้นงิ้ว
เอาเถอะ..เมื่อไอดิลมีฝันอยู่ ผมจะตัดใจ..
ผมแทบไม่ได้ฟังว่าอาจารย์สอนอะไรบ้าง เพราะมัวแต่เอามโนธรรมในใจเข้าต่อสู้กับความรู้สึกอยากฟัดไอดิล
“หมอก..”
.
.
“ไอ้หมอก!”
เย้ย..
ผมสะดุ้งโหยง
“เพ้อฝันอะไรอยู่มึง?”
โอย..
อย่ายื่นหน้ามาใกล้อย่างนั้นได้ไหม
ผมบ่นไอดิลในใจ ขณะมันยื่นหน้าขาวๆมาถาม
อยากถามกลับไป กูจูบสักทีจะได้ไหม?
“เปล่า”
ผมส่ายหน้า และละจากการมองปากไอดิลมาอย่างเสียมิได้เมื่อในฝันเริ่มเหล่เอา
“แล้วมึงจะทำที่ไหน?”
ไอดิลยิงคำถาม
“ทำที่ไหน? ทำอะไรวะ?”
ผมถามกลับงงๆ
“เอ้า! มึงได้ฟังอาจารย์สอนไหมเนี่ย?”
.
.
เออ ก็ไม่ได้ฟังหรอก
กำลังตัดใจอยู่!
ผมส่ายหน้ายอมรับว่าไม่ได้ฟัง
ไอดิลขมวดคิ้ว ปากเม้มเข้ากัน
โอย..น่ารัก!
ผมหันหน้าไปทางอื่นอย่างยากลำบาก
มึงจะทรมานกูทำไมเนี่ย!
“มึงไม่ค่อยยอมมองหน้ากูเลยนะวันนี้”
.
.
แน่ะ มาสังเกตอีก
ไอดิลครับ กูจะบ้าตายแล้ว
“เอ้า แล้วหน้ามึงมีอะไรที่กูจะต้องมอง”
ผมตอบกลับไปเข้มๆ ข่มใจ ข่มใจ ฮึ่ม ฮึ่ม!!
ไอดิลถลึงตามองผม
“ชิ!”
แล้วก็สะบัดตูดจากไป
“มึงไปกับพวกกูก็ได้หมอก”
ในฝันเดินมาพูดกับผม
ผมมองงงๆ
ไปไหน? ไปทำไม? ไปปล้ำไอดิลใช่ไหม เออ ไปกัน!
เย้ย ไม่ใช่!!
“กูรู้ว่ามึงไม่ได้ฟังอาจารย์ คืองี้ อาจารย์ให้ไปเที่ยว ที่ไหนก็ได้สักที่ แล้วเขียนมาว่าเป็นยังไง ในจังหวัดของเราเนี่ย บอกว่าที่แห่งนั้นบอกอะไรเราได้บ้างเกี่ยวกับท้องถิ่น”
ในฝันอธิบาย
อ้อ..
ผมพยักหน้า
“แต่กูเพิ่งย้ายมา..”
“เออ ถึงชวนไปด้วยกันไง จะได้ช่วย”
แหม!
นับว่าเธอเป็นคนมีน้ำใจนักกีฬาเป็นอย่างยิ่ง
“แน่ใจเหรอว่าอยากให้กูไปเป็นก้างขวางคอ”
ผมถามตรงๆ
ในฝันพ่นอะไรสักอย่างออกมา แล้วกลั้นหัวเราะ
“เออ อืม เอิ๊ก อือๆ”
ภาษาอะไรของเธอเนี่ย?
.
.
“..ก็บักฟายพอกันทั้งคู่แหละว้า”
ในฝันก่นด่าใครสักคนหรือสองคนที่ผมไม่รู้ว่าเป็นใคร
..สรุปก็คือ ในฝันกับไอดิลเลือกสถานที่ได้แล้ว และจะไปเที่ยวทะเลน้อยกันในวันเสาร์ครับ
โดยชวนผมไปเป็นพยานรัก
ผมเถียงกับตัวเองอย่างหนักว่าจะไปหรือไม่ไปดี
แต่ที่สุดแล้ว..ก็ตัดสินใจว่าจะไป
ในฝันมีน้ำใจนักกีฬาชวน แล้วไอหมอกจะปฏิเสธ?
บางที..การไปด้วยกันอาจจะทำให้ผมตัดใจได้ง่ายขึ้นก็ได้
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“เฮ้อ..”
“ฮื้อ”
“เฮ๊ยย!!”
.
.
เสียงไอดิลครับ มันนั่งดูนาฬิกาและบ่นอย่างหัวเสีย
“ไอ้ฝันมันตายห่าไปแล้วรึไงเนี่ย!?”
เรื่องของเรื่องก็คือเรารอฝันมาซักครึ่งชั่วโมงได้แล้วครับ
ไอดิลพยายามกดโทรไปเท่าไหร่ก็ไม่ติด สุดท้ายจึงโทรเข้าบ้าน
“อ้อ ไอดิลเหรอลูก ฝันฝากบอกว่าขี้รั่วกะทันหัน ให้ลูกไปทะเลน้อยกับไอหมอกได้เลย”
ห๊ะ?
ผมได้ยินเสียงลอดออกมาจากโทรศัพท์
“แล้วทำไมมันไม่บอกผมเลยล่ะครับ นี่โทรเข้ามือถือก็ไม่ติด”
ไอดิลส่งเสียงถาม
“เอ้อ แม่ก็ไม่รู้นะลูก แต่เหมือนฝันจะบอกว่าเสียสมาธิในการขี้น่ะจ๊ะ”
.
.
ผมจะทำหน้ายังไงดี?
:freeze:
หน้าหงิกๆงอๆหันมามองผม
“ยังไงล่ะทีนี้?”
ผมยักไหล่
“มึงไม่อยากไปแล้วล่ะสิ”
ไอดิลทำหน้ารู้ทัน
ผมขมวดคิ้วงงๆ
“ก็มึงมาเพราะฝันใช่ไหมล่ะ ขอไอ้ฝันตามมาด้วยใช่ไหมล่ะ?”
ไอดิลเอามือชี้ๆผม
“เออ”
ผมตอบด้วยความโมโห
ไอ้คนแบบนี้เนี่ยนะ
ไม่โดนปล้ำ ไม่หลั่งน้ำตา!
“แล้วยังจะไปอยู่ไหม เหลือแค่กูแล้วเนี่ย?”
ไอดิลถามผม
“ถ้ามึงไม่ไป กูจะไปคนเดียว”
ว่าแล้วมันก็กวักรถสองแถวมีป้ายเขียนบอกว่าทะเลน้อยแล้วกระโดดขึ้นรถไป
ไอ้นี่ มาเร็ว เคลมเร็วจริงๆ
ผมก็ช้าอยู่ทำไมละ กระโดดตามขึ้นไปน่ะสิครับ
ผมกับไอดิลโหนรถกันคนละข้าง
ผมล่ะกลัวจริงๆว่ามันจะตกลงไป แต่เอาเข้าจริงไอดิลแข็งแรงกว่าที่คิดนะเนี่ย
เวลาป้าๆมาขึ้นรถ ไอดิลก็จะลงไปคอยช่วยและกลับขึ้นมาโหนอย่างเดิม โดยไม่เข้าไปแย่งนั่งเหมือนรถเมล์ในกรุงเทพฯแต่ประการใด
ผมอมยิ้มมองมัน
ไอดิลขมวดคิ้วตอบ
“อย่ามามองกูแบบนั้น”
ผมเลิกคิ้ว แต่ปากนั่นฉอเลาะต่อ
“มึงอาจจะนึกว่ากูเป็นคนดีเสียจริง แต่ว่าเปล่า ใครๆเขาก็ทำกันอย่างนี้ ที่บ้านกูเป็นแบบนี้”
มันบอกพลางชี้ให้ดูรถโดยสารอีกคันที่ป้ายเขียนว่าป่าพะยอม
มีผู้ชายโหนอยู่ข้างนอกเช่นกัน และเมื่อรถชะลอเพราะมีผู้โดยสารกวัก
ผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ริมก็ออกมาโหนโดยให้คุณป้าที่เป็นผู้โดยสารใหม่เข้าไปนั่งแทน..
ผมพยักหน้า แล้วเราก็ร่วมทางกันต่อไป
เมื่อใกล้ถึงทะเลน้อย รถก็แทบจะว่าง เพราะส่วนใหญ่จะลงระหว่างทาง
ไอดิลจึงเข้าไปนั่งด้านใน..แล้วเพียงไม่นาน ไอ้หมอนั่นก็หลับ
:a12:
เย้ย! บนรถสองแถวเนี่ยนะ
ผมเข้าไปดันตัวมันเข้าด้านใน แล้วนั่งกันไว้ไม่ให้มันคอพับคออ่อนกลิ้งออกจากตัวรถไป
“ไอดิล..”
ผมเรียก..
“อือ..”
มันคราง แล้วคอก็พับลงมาวางนิ่งบนไหล่ผม
เอื๊อก..
ผมได้แต่กลืนน้ำลาย
มองดวงตาหลับพริ้มอย่างข่มใจ
คุณป้าคนสุดท้ายกดกริ่งแล้วลงไป.. ในรถจึงเหลือเพียงผมที่ตื่นตลอดเวลากับไอดิลที่ยังดำดิ่งอยู่ในภวังค์ซบอยู่กับไหล่ผม..
ให้ตายสิ..
สวรรค์ทดสอบความอดทนกันหรือ..?
แต่สุดท้ายเราสองคนก็มาถึงทะเลน้อยได้โดยที่ไอดิลไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนละครับ
“มึง..”
“ไอดิล..”
ผมเรียก
อยากจะเอามือลูบแก้มเบาๆ แต่ก็ไม่กล้าทำ
“หือ..”
ตาใสๆลืมขึ้นมา
“ถึงแล้วนะ รถจอดแล้ว”
ผมบอกเบาๆ
ดวงหน้าเราใกล้กันเพียงไม่กี่เซนฯ..
ผมมองตาไอดิล..
อยากให้รู้เหลือเกิน..ว่าผมคิดยังไง
ถ้าผมจูบปากสีชมพูนั่น..มันจะรู้ไหม
“หมอก..”
เหมือนว่าไอดิลจะเรียกผม
“ไอ้หมอก!”
เย้ย!
เสียงเล็กๆนั่นกระชากผมออกจากภวังค์
“มึงสบายดีรึเปล่าวะ กูไม่ใช่ไอ้ฝันนะ มองอย่างกะเจอนางในฝันที่ตามหามานาน”
มันมองผมอย่างขบขัน
เฮ้อ..!
ผมหมดอารมณ์กระโดดลงจากรถทันที
เราสองคนจ่ายค่ารถโดยสารคนละ 15 บาท
แล้วผมก็เดินตามตูดไอดิลไปข้างหน้า..
ทะเลน้อย.. ผมเคยเห็นในโฆษณารีเจนซี่ครับ
“เห้ย ถูกที่เหรอเนี่ย”
ผมอุทานขึ้นมาหลังจากเดินมาถึงริมน้ำ
ไอดิลหัวเราะก๊าก
“ถูกแล้ว”
ก็เพราะว่ามันไม่เห็นเหมือนในทีวีเลยน่ะสิครับ..
มันดูแห้งแล้ง..บัวก็ไม่ได้แข่งกันชูดอก..
“เอ้อ..ก็ดี”
ผมไม่กล้าบ่นอะไรมาก เพราะไอดิลเป็นเจ้าบ้านและเป็นคนที่ผมแคร์มาก
แต่เมื่อผมหันไปมอง
..ดวงตาของมันดูเศร้าหมองเหลือเกิน
“เฮ้..เป็นอะไรไปน่ะ”
เมื่อรู้ตัวว่าผมสังเกตอยู่ มันจึงส่ายหน้า กระพริบตาไล่บางอย่างแล้วหันหน้าหนีไปจากผม..
ไอดิลเดินช้าๆไปบนสะพานที่ด้านล่างเป็นผืนน้ำ มีเป็ดน้อยลอยอยู่หลายตัว
นกพิราบเกาะอยู่บนสะพาน และที่ต้นไม้ในน้ำก็มีนกบางชนิดที่ผมไม่รู้จักหาอาหารกินอยู่
“เฮ้.. นกอะไรน่ะ”
ผมชี้มือพลางถาม
ไอดิลหันไปมองตามมือผม
“ที่ตรงโน้นมีรูปกับชื่อนกติดอยู่ มึงจำลักษณะไปเทียบดูสิว่าน่าจะชื่ออะไร กูก็ไม่ใช่นักดูนกหรอกนะ”
มันตอบได้ดีมาก
พร้อมยักคิ้วกวนตีน!
เราเดินกันต่อไป..
“เฮ้ ต้นอะไรน่ะ”
ผมถามมันอีก เมื่อเห็นต้นไม้ชนิดหนึ่งในน้ำเบื้องล่าง
ไอดิลหันมาทำหน้ากวนตีนอีกรอบแล้วตอบได้ดีกว่าเดิม..
“มันมีป้ายติดอยู่ มึงก็แหกตาดูสิ!”
ไม่ไหวครับ ไม่ไหวละ!
“ขอโทษนะ”
ผมบอกมัน
แล้วลงมือยีหัวให้หายหมั่นเขี้ยว อยากแถมด้วยจูบอีกสักที แต่หน้าหงิกๆมองผมดุดุซะก่อน
“ไอ้นี่ เล่นหัว”
มันบ่น แล้วเชิดหน้าเดินบิดตูดไป
ผมมองตามหลังยิ้มๆ
แม่งเอ้ย น่ารักเป็นบ้าเลย!
“บัวอยู่โน่นอะ”
ไอดิลชี้มือไปไกลๆเบื้องหน้า เมื่อเดินไปจนสุดสะพาน
ร่างเล็กนั่งลง เอาขาห้อย มือเท้ากับสะพาน เอนหลังน้อยๆ
แต่สายตายังคงโศกเศร้า..
“ตอนกูเด็กๆ ทะเลน้อยไม่เป็นอย่างนี้หรอก”
“อ่า..”
ผมไม่รู้จะพูดอะไร
“คงจะมีดอกบัวเต็มไปหมดเหมือนที่กูเคยเห็นในรูป?”
ดวงหน้าขาวพยักน้อยๆ
“น้ำลึกกว่านี้?”
ผมถามพลางมองแรมซาร์ไซต์ (พื้นที่ชุ่มน้ำ) ที่ค่อนข้างตื้นเขินเบื้องล่างเรา
[แรมซาร์ไซต์=พื้นที่ชุ่มน้ำ ทะเลน้อยเป็นพื้นที่ชุ่มน้ำอยู่ในจังหวัดพัทลุง ตอนเหนืออาณาเขตของทะเลสาบสงขลา เป็นพื้นที่ชุ่มน้ำอันดับ 1 ของประเทศไทย และลำดับที่ 948 ในทะเบียนพื้นที่ชุ่มน้ำที่มีความสำคัญระหว่างประเทศ ]
ไอดิลพยักหน้าอีกครั้ง และมองถุงพลาสติกที่ลอยอยู่อย่างนึกรังเกียจ แต่ก็ไม่พูดอะไร..
“เราก็รับเอาเท่าที่เหลืออยู่น่า”
ผมบอกกับมัน ไอดิลยิ้มบางๆให้รู้ว่าผมได้พูดสิ่งที่พล่อยที่สุดออกมาแล้ว
“มึงเป็นคนที่ไหน?”
มันทิ้งคำถามไว้ก่อนลุกขึ้นเดินกลับไป
อืม..
ผมเป็นคนที่ไหน
มันถามทำไม.. มันก็รู้อยู่แล้วผมย้ายมาจากเชียงใหม่
ผมสะพายกล้องเดินตามไปพลางคิดพลาง
ผมเป็นคนที่ไหน..
.
.
มันหมายความว่าผมไม่ใช่คนพัทลุง..
ผมไม่ได้เกิดที่นี่..ไม่ได้ผ่านสิ่งที่มันผ่าน..ไม่ได้รักอย่างที่มันรัก..ไม่ได้ฝังอยู่ในวิญญาณเหมือนที่มันเป็น..ใช่ไหม?
.
.
“ไอดิล!”
ผมวิ่งตามพลางตะโกนเรียก
“กูพอเข้าใจนะ”
ผมเอื้อมมือไปแตะไหล่เบาๆ
มันหันมาพยักหน้า
“มึงเดินสำรวจไปละกัน แล้วก็คิดดูว่ามีอะไรเป็นประเด็นให้มึงตั้งข้อสังเกตได้บ้าง กูจะนอนก่อนละ ง่วง”
มันนั่งลงใต้ร่มไม้และเอนตัวลงนอน
ผมยืนมองเงียบๆ เมื่อมันหลับตาลง ผมจึงย่อตัวลงบนพื้น บอกกับมันเบาๆ
“เวลามันเปลี่ยนอะไรๆได้เสมอน่า อย่าคิดมากเลย”
ไอดิลแค่นหัวเราะ และพูดทั้งที่ไม่ลืมตาขึ้น
“เวลาไม่เคยเปลี่ยนอะไรหรอก.. คนเราเองต่างหาก..ที่เปลี่ยนทุกอย่าง”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
นกที่ผมรู้ภายหลังว่าเป็นนกอีโก้งจิกหาอะไรกินอยู่ใต้ต้นไม้ที่ผมแหกตาดูแล้วได้ความว่าชื่อหว้าน้ำ
ไอดิล ไกด์กิตติมศักดิ์ของผมนอนเอกเขนกสบายอารมณ์อยู่บนม้านั่งยาว
มือทั้งสองข้างประสานกันไว้บนหน้าท้อง..ดวงตาหลับพริ้มอีกครั้ง
ขนตางอนยาวเป็นแพดูเด่นขึ้นมาทันที
เฮ้อ.. ทำไมชอบนอนยั่วกันนักนะ!
ผมเดินถ่ายรูปนก ต้นไม้ และน้ำไปเรื่อยๆเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจตัวเองไปจากร่างน่าฟัดเบื้องหน้า
ทำทีเป็นว่าสะพานไม้ผุๆดูน่าสนใจเสียเหลือเกิน
ผมแอบกดชัตเตอร์ถ่ายไอดิลหลับ..
ผมกลับมานั่งคุกเข่าลงข้างหนึ่งใกล้ร่างที่หลับใหลอีกครั้ง..
“ขอโทษเถอะนะ”
ผมเอ่ยบ่อยๆ ก่อนอดใจไม่ไหวและโน้มหน้าลงไป
แต่ก็ชะงักกึกเมื่อรู้ตัวว่ากำลังจะทำสิ่งที่ไม่ถูกไม่ควร
ผมจึงเพียงเอามือไล้แก้มและริมฝีปากเบาๆ..
ดวงตาคนหลับค่อยๆลืมขึ้นช้าๆ
“หือ?”
มันขมวดคิ้วงงๆ
“กลับกันเลยไหม เดี๋ยวรถหมดนะ”
ผมทำทีเป็นว่าตั้งใจมาปลุกมัน
ไอดิลยันตัวลุกขึ้นและพยักหน้าเห็นด้วย
เราสองคนเดินเคียงกันไป
“ไง เห็นซึมๆ ผิดหวังที่ไอ้ฝันขี้รั่วพอดีเหรอ”
ไอดิลหัวเราะคิกคัก
“งั้นมั้ง”
ผมตอบกลับเบื่อๆ
“อย่ามาทำเสียงเสียมิได้กับกูนะ กูไม่ได้น่ารักเหมือนไอ้ฝันนี่ มากับกูถึงทำท่าเบื่อๆ อ่ะโด่”
มันทำปากเบี้ยว
..ผมเงียบ ไม่พูดอะไร
ไม่ไหวจะเคลียร์!
“ใช่ซี๊ หากฝันว่าฉันและเธอละเมอความรักร่วมกัน ในฝันจ๋า ในฝันสุดที่รักของไอหมอก”
ไอดิลยังแห่นางแมวต่อไป
“ไอดิล..”
ผมเรียกเสียงต่ำๆ เตือนให้มันหยุดพูด
“มึงควรจะบอกไอ้ฝันตรงๆไปเลยนะ ว่ามึงรู้สึกยังไงกับมัน จะได้ไม่ต้องมาเหี่ยวแห้งอย่างนี้ เผื่อว่ามึงจะโชคดี ไอ้-”
“ไอดิล!”
ผมหันไปจับไหล่มันไว้ทั้งสองข้าง
สุดจะทนแล้ว!
“หุบปาก! แล้วฟังกูนะ!”
ดวงตาของหมอนั่นเบิ่งกว้างอย่างงงๆระคนตกใจ
“คนที่กูชอบไม่ใช่ฝัน กูชอบแฟนฝันต่างหาก!”
ผมพูดออกไปเสียที..
ผมคาดว่าไอดิลจะมึ๊ง (คำเมือง=รู้ตัว)
แต่ก็เปล่า.. หน้ามันยังคงงงไม่เปลี่ยนแปลง
“มึงหมายถึงใครวะ?”
..ผมมองมันนิ่ง
มือข้างหนึ่งรวบไหล่ อีกข้างจับต้นคอให้แหงนขึ้น..
เพื่อรับจูบจากผม..
ผมเม้มจูบบอกความในใจแบบฉับพลัน
อยากจูบนานกว่านั้น แต่ก็ต้องตัดใจผละออกมาดูปฏิกิริยากันก่อน
ไอดิลทำหน้าเหมือนเพิ่งโดนผีหลอกมาสดๆร้อนๆ
ตาโต หน้าซีด ปากอ้าค้าง
ไม่นานพวงแก้มก็ขึ้นสีระเรื่อ..
แล้วกรีดร้อง
“มะ..มึง..มึง อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก กูจะฟ้องพ่อ!!!!”
เย้ย! ห่าแดกละ!
ผมใจหายวาบทันทีที่ไอดิลใส่เกียร์หมาวิ่งไปขึ้นรถ..
ถ้าผมกลับถึงบ้านแล้วตายละก็ โปรดทราบนะครับว่าโดนฆาตกรรม ฆาตกรมีสองคนร่วมมือกัน
เขาคือนายทิวทัศน์ ทัศนศุภกฤษณ์กับนายกรกฎ ศิริรัตน์
ฮือ..ฮือ..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
:เหอะ1: แหะ แหะ ก็แบบว่า.. ผมโดนกักตัวไว้อะ เลยไม่ได้อัพไอดิล (รอดมั๊ย?)
อืม.. จริงๆแล้วช่วงนี้มีอะไรเครียดๆหลายเรื่อง กว่าจะเค้นนิยายออกมาเลยลำบากหน่อย ต้องขอโทษจริงๆนะครับ
แต่ทุกครั้งที่ลงมือแต่งนิยาย ผมอารมณ์ดีนะ ไม่งั้นจะทำไม่ได้
เพราะฉะนั้นสบายใจได้ว่าไม่ได้มีใครบังคับให้เขียน แต่ถ้าล่าช้าไปบ้าง ขอให้คนอ่านเข้าใจด้วยนะครับนะ
ขอได้รับความขอบคุณจาก..เกรียนน้อย
-
แอร้ยยยยย จิ้มมมมมม :o8:
อ่าก่อนดีกว่า อิอิ
-
ในที่สุด o7 :m2:
มันต้องจู่โจมแบบนี้ละ ถึงจะได้รู้เรื่องกันซะที
-
เอ่อ...มาค้างๆอย่างงี้
ก็มาต่อตอนหน้าไวๆละกันค่ะ
รอ ร๊อ รอ รอไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน~♫
-
ในที่สุดก็หายบื้อสักทีนะ ไอดิล :z1:
-
ดีใจที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คราวนี้จะดูว่า จ๊าดง่างไอดิล จะยังแกล้งง่าวต่อไปมั๊ย
-
คำเดียวค่ะ...อ่านไปยิ้มไป :bye2: o13
-
ปาดจองไว้ก่อน อ่านแล้วเด๋วมาดิท ฮ่าๆๆๆๆๆ
-------------------------------------------------
ไอ้คนแบบนี้เนี่ยนะ
ไม่โดนปล้ำ ไม่หลั่งน้ำตา!
กร๊ากกกกก ไม่ไหวแล้ว สงสารหมอกเหลือเกิน
ฮ่าๆๆ สุดท้ายแล้วก็ต้องเล่นกันตรงๆถึงจะรู้ตัว
กูจะฟ้องพ่อ!!!
ฮ่าๆๆๆๆ ชอบอ่ะไอดิลน่ารักกกก~
ปล.ขอบคุณเกรียนมากที่ไม่ดองไปมากกว่านี้ไม่งั้นเกรียนคนอ่านคงเป็นโรคไตตาย เลิฟยูววว~~~
-
“..ก็บักฟายพอกันทั้งคู่แหละว้า”
เห็นด้วยอย่างมาก แต่ละคนนี่จินตนาการล้ำเลิศ :m20:
ขำตรงมีฆาตกรมีสองคนร่วม คือนายทิวทัศน์ ทัศนศุภกฤษณ์กับนายกรกฎ ศิริรัตน์
สงสัยจะหนัก แต่ละคนนี่เกรียนขั้นเทพ o18
-
กูจะฟ้องพ่อ!!! :m20:
-
อ่านนิยายของเกรียนคนเขียนที่ไร ชอบมีคำหรือเรื่องอะไรมาสะกิดใจทุกที :z3:
หายโง่ไปหนึ่ง :laugh:
-
ดีใจด้วย ไอดิล
ฉลาดขี้น(?)มาอีกนิดแล้วนะ :mc4:
-
ไอที่บอกว่าจะไปฟ้องพ่อน่ะ รู้แล้วใช่มั้ยว่าไอหมอกชอบตัวเองน่ะ = =
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
-
ถ้าหมอกหายตัวไป
ผู้ต้องสงสัยมีอยู่สองคน
คือเกรย์กะทัศน์นั่นเอง
-
ชอบ ตอนไอดิล บอกว่ากูจะฟ้องพ่อ น่ารักดี
-
เออ ได้กันสักที...
...อ่าว แค่จูบหรอ ก้อยังดี 555
-
โดนจูบแล้ว ที่นี้ล่ะ รู้หรือยังว่าหมอกอ่ะชอบใคร
:laugh: :laugh:
-
โดน จนได้ น้องไอดิล
ไอหมอก หื่นนะ แต่แอบแสดงออกนะเราเนี่ย
เมื่อไหร่สองไอ จะได้กันสักทีเนี่ย
เห็นแววว่าพ่อเกรย์ ได้เครียดแน่ๆ :m20:
-
“..ก็บักฟายพอกันทั้งคู่แหละว้า”
เห็นด้วยกับฝันนะ :laugh:
รออ่านนะคะ
-
:laugh: มันโง่ทั้งคู่จิงด้วย
อิอิ ไอดิลจะฟ้องพ่อ :laugh:
สองคนนี้เค้าเรียนไหนกันเอ่ย เราเด็กพัทลุงนิ
แต่ญ่าเรียนสตรี สองคนนี้คงจังหวัดสินะ เพราะพี่เกรียนศิษย์เก่าจังหวัด
-
บักฟายพอกันจริง ๆ .... ด้วยน้องในฝัน
แต่อย่างน้อย ฟายตัวหนึ่งก็กล้าจะทำตามใจแล้วนะ
-
เมื่อไหร่ไอ้คู่นี้มันจะเข้าใจไปในทางเดียวกันซะที
:m28:
-
เธอกลับมาพร้อมความฮาจริงๆ
มาบ่อยๆนะ
ชอบฝันอ่ะ ด่าได้ฮาดี :laugh:
ส่วนไอดิลก็นะ เกรียนเหมือนพ่อเลย 555 :z3:
-
55555555555555+ จะฟ้องพ่อกันเลยทีเดว :laugh:
-
จริงๆก็บื้อทั้งคู่นะ
เหมาะกันดี :oni1:
-
ในที่ซู้ดดดดดดดดดดดดด
จับมือฝันเขย่าๆแรงๆถ้ามีโล่ชะนีดีศรีสยามจะยกให้นาง 3 ปีซ้อนเลยเอ้า ฟายทั้งคู่จริงๆนั่นแหละ // โดนถีบ
เค้าบอกรักไปแล้วยังจะซึนอีกแน๊ะ จะฟ้องพ่ออีกเด็กไปไหนไอดิล 5555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
ขอปรบมือให้กับน้องฝัน อยากกดไลค์น้องฝันซะ พันรอบ เอิ๊กๆๆๆๆๆ
และแล้ว น้องไอดิลก็เสียจิ้น เอ้ย...จูบ คริคริ :o8: :-[
สงสัยจะหายงงแล้ว ว่าน้องหมอกชอบตัวเองอยุ่ กร๊ากกกก
-
แอร่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คิดถึงไอดิลกับหมอกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :impress2:
อัพตอนใหม่แต่ดูไอดิลจะไม่ฉลาดขึ้น หมอกก็แลดูจะโง่ตามไอดิลไป =w=
แต่ก็แสดงออกไปแล้วอ่ะ ระวังตัวนะหมอก เดี๋ยวโดนพ่อๆฆ่า 5555555555555 :laugh:
-
ไอดิลเอ้ย ฟ้องพ่อเนี่ยนะ พ่อสนับสนุนเเน่นอน
o13
-
ดีใจที่น้องหมอกกับน้องไอดิล มาซักที :mc4:
รอมานานมาก พี่หมอกน่าจะจัดหนักกว่านี้นะ :-[
แต่ห่วง พ่อหล่อ กับ พ่อน่ารัก นะ จะตอนรับลูกเขยยังไง o13
-
ชอบคำพูดนี้ของไอดิลมากเลย "เวลาไม่เคยเปลี่ยนอะไรหรอก.. คนเราเองต่างหาก..ที่เปลี่ยนทุกอย่าง"
ห้าๆ ซื่อบื้อทั้งคู่
-
:m20:
สรุปแล้วไอดิลรู้หรือเปล่าว่าหมอกชอบตัวเอง
:กอด1: :pig4:
-
555 สักทีๆ...โอ้วเย้
-
ไอหมอกทำซะขนาดนี้
ไอดีลยังจะซื่อ (บื้อ) ต่อไปอีกมั้ยทีนี้
ฟ้องพ่อแล้วอย่าลืมหาคำตอบให้ไอหมอกด้วยนะ รอฟังอยู่...หุหุ
-
หมอกกับไอดิล น่ารักจริงๆ
รอตอนต่อไป..
ในที่สุด...ก็หากันจนเจอ จะไม่ปล่อยไปไหนอีกแล้ว
-
ฟายทั้งคู่จริงแหละ
-
ฟ้องพ่อ 555555555555555
-
เหอะๆ :z3:
ต๊อง!!
-
จะฟ้องพ่อ เรื่องอะไรนี่ :laugh:
-
ฮาแตกเลยตอนหมอกบอกว่าชอบแฟนฝัน
โว๊ะ คิดได้ไง นึกว่าจะชอกว่าชอบไอดิล
หึหึ แต่เล่นจู่โจมแบบนี้กลัวพ่อเขาจริงๆ
แต่..ก็ไม่รู้ เดาพ่อสองคนนั้นลำบาก เพราะดูก็ไม่ค่อยจะปกติเท่าไหร่
ฮ่าๆ
-
ไอดิล น่ารักอ่ะ
-
:mc4: :mc4:
น่ารักอารายอย่างนี้้
ไอดิลไปฟ้องพ่อ พ่อจะว่าไงน้อ??????????????????
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
จูบเลยๆๆๆๆ กดเลยๆๆๆๆๆ
เอ้ย ไม่ใช่แระ
น้องหมอกตะโกนบอกไปเลยลูก ว่า ชอบเมิงนั่นแหละเว้ยยยยย
-
จู่โจมเลยค่ะน้องไอหมอก มัวแต่พูดไอดิลมิเข้าใจหรอกค่ะชาตินี้
-
ทุกครั้งที่หมอกคิดจะกด เราก็ลุ้นตลอด เมื่อไหร่มึงจะทำจริงๆซะที่ว่ะ เอาแต่คิด
พอตอนกลางๆ กำลังอินไปกับไอดิล (แม้ไม่ใช่คนพัทลุง แต่รู้สึกเสียดายกับสิ่งที่มันกำลังจะหายไป
ไปเที่ยวทะเลน้อยครั้งล่าสุดใจ เห็นแล้วใจหาย มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว T T)
อิหนูไอดิล ฟ้องพ่อ :m20: ก๊ากๆๆ จะฮา จะน่ารักไปมั้ย ไปฟ้องแล้วถ้าพ่อมันจับแต่งเลยไม่แย่เร๊อะ ยิ่งเกรียนๆอยู่
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ในที่สุดก็มาจ่ะ ^^
ก็บักฟายพอกันทั้งคู่แหละว้า” นั่นสิ 5555555555555555
อืมมมมม อยากรู้ พ่อจะว่ายังไงวะ 55555555555555555555 แอร๊ยยยยยยยยยยยย
แฝงข้อคิดที่ดีมากๆเลยอะครับ ^^
ไปเลี้ยว.พักผ่อนเยอะๆนะครับ คนเขียน อย่าเครียดน้า มีปัญหาไรไม่สบายใจก็คุยกันได้เด้อคร๊าบบ ^^
-
ไอดิล: พ่อออออออ... ผมถูกผู้ชายลักจูบ
2พ่อ: ปกติพ่อก็จูบกันนะ ผู้ชาย-ผู้ชายจูบกัน ไม่แปลกนะลูก....
เริ่ดจ้ะ
-
แบบนี้สิถึงจะเรียกว่าลุกผู้ชาย !!!!! น้องหมอกเก่งมากลูก สู้เค้านะ !!
เจอแบบไอดิลมันต้องทำแบบนี้แหละ จัดเต็ม จัดชุดใหญ่ จัดไป เอาให้โดน!
ถึงไอดิลจะไปฟ้องพ่อก็อย่าได้กลัว พ่อหล่อกับพ่อน่ารักต้องเข้าใจหมอกแน่นอน
เพราะรู้ว่าไอดิลเป็นคนยังไง กร๊ากกกก ชอบอ่ะ กูจะฟ้องพ่อ น่ารักได้อีก ฮ่าาาาา
เจอโมเม้นท์น้องหมอกเขินไอดิล แล้วมันก็กรีดร้องอยู่นะ =///= ไม่ไหวจะน่ารัก
คนที่ชอบมาืยื่นหน้าใส่ใกล้ๆ ตายๆๆๆ ไม่กระโดดจูบต่อหน้าัฝันก็ดีเท่าไหร่แล้ว
มาจุ๊บกันสองคนให้หวานชื่น คืบหน้าเบาเบา ไอดิลหายโง่สักที อิอิ
-
หมอกจูบไปเเล้ววว
ไอดิลฉลาดขึ้นมายังลูก
ปล.กูจะฟ้องพ่ออออ น่ารัก ไอดิลเด็กขี้ฟ้อง 555
-
อืม ต้องทำอย่างนี้ ถึงจะรู้
o13
-
บอกไปโต้งๆแบบนี้ ก็ยังดูเหมือนว่ายังไม่เข้าใจอยู่นะเนี่ยย ฮ่าฮ่า
ไอดิลจะฟ้องพ่ออออออ กร๊ากกกกก น่าร๊ากกอ่ะ
พ่อสองคนจะว่ายังไงต่อไปน๊าาา ลุ้นๆๆ
หมอก ไอดิล เมื่อไหร่จะเลิกบื้อฟร่ะ ไอ้ฝัน จัดสองคนนี้ให้นักๆเลยนะ ฮ่าฮ่า
คนเขียนสู้ๆนะค๊าา เป็นกำลังใจให้ขอให้อารมณ์ดีบ่อยๆน๊าา ^^
:กอด1:
-
หมอกตายแน่ ไอดิ้ลไปฟ้องพ่อแล้ว :z1:
จะคุ้มกับจูบไหมเนี่ย :เฮ้อ:
-
น้ปองหมอกน้อยต้องโดนถึงสองพ่อสะกําเอา
น่าสงสารที่สุดเลยครับ
เออ......จ๊าดดดดดด ด ง้าวกันทั้งกู้เลยเน้อ~~~~
-
:laugh: :laugh:ฮาๆๆๆ ใน ที่ สุด ก้อ ฉลาด แล้วววว o18 o18
:laugh: :m20:ฮาๆๆ มี การ ฟ้อง พ่อ ด้วย อะ ^0^ :o8: :jul3: :z1:
-
ไม่ต้องกลัวไปหรอกน้องหมอก ดีไม่ดีพ่อทัศน์กับพ่อเกรย์อาจดีใจที่ลูกจะมีสามีแล้วก็ได้ ไหนๆลูกก็เสียผีแล้ว :-[ ให้เกรียนใหญ่จับเกรียนน้อยแต่งเลย มันจะได้หายโง่สักที
-
:sad4: น้ำตาจะไหลอัพสักที
ไอดิล แกเป็นเด็กขี้ฟ้องตั้งแต่เมื่อไหร่
พ่อแต่ละคนจะช่วยลูกได้สักเท่าไร่ "คนนึงเกรียน อีกคนก็โง่"
-
ในฝัน เราว่าซักวันเธอต้องจับอีสองตัวนี้มอมเหล้าแล้วยัดเข้าห้องไปซ่ะให้รู้แล้วรู้รอด!! :laugh: :laugh:
ทั้งนี้ก็ตามรอย พ่อๆ ของไอดิล..เมาแล้วได้กัน :laugh: :laugh:
-
หนูไอดิล!เกรียนมาก55555 ฟ้องพ่อเนี่ยนะ555555
เอาแล้วหมอกเอ้ย ทำลงไปแล้ว ทีนี้ก็เตรียมรับผลนะ เหอๆ
-
กูจะฟ้องพ่อ...... :m20: :m20:
น่ารักอ่า.. :-[
-
แค่มาลงให้อ่านก็ดีใจมากแล้วค่ะ คิดถึงเรื่องนี้
ตอนนี้ไอดิลก็น่ารักเหมือนเดิม ซื่อ(บื้อ)เหมือนเดิม
ตอนท้ายนี่สิฮามาก ไอดิลจะฟ้องพ่อ :m20:
ไม่ต้องฟ้องแล้วมั้ง เค้ารู้กันจนทั่วแล้วล่ะ ยกเว้นไอดิล
หวังว่าตอนหน้าหมอกจะยังครบ 32 นะ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
-
กร๊ากกกกกก
ฮาอ่ะ คิดภาพออกเลย
-
>> กูจะฟ้องพ่อ ฮ่าๆๆๆ ไอดิลน่ารักว่ะ ฮ่าๆๆ o13
-
ไอหมอก จงมีขีวิตต่อไปน้าๆๆๆ เดี๋ยวเราไม่มีพระเอกเล่นอ่ะ :monkeysad: :monkeysad:
-
ภาษาพูดไม่รู้เรื่อง
ภาษากายก็ชัดเจนดีนะหมอก
ไม่ใช่ว่าไปฟ้องพี่ทัศน์เกร์ย ว่าหมอกมันอยากจูบฝัน
มากซะจนมองว่ามันเป็นฝันนะ ....
(หวังว่าดิลจะไม่ง่าวไปกว่านี้นะ = = :z3:)
-
เอิ่มมมม พอมาดู ฝ่ายหมอกเล่าเรื่อง
เอ้ออออ บักควาย ทั้งคู่นะเออ
= = :เฮ้อ:
ฮาาาาา กลับไปฟ้องพ่อ :laugh: :laugh:
-
o135555ไอหมอกเอ๋ยในที่สุดก็เผด็จสึกจนได้ต่อไปจับปล้ำมันเลยนะ5555555 o13
ถึงเกรียนคนเขียน มาต่อไวไวนะจ้ะๆ o18 :z13:
-
ฮืออออออออออออ ในที่สุดไอดิลก็มาอัพสักที *ปาดน้ำตา* :sad4:
ไอดิล เมื่อไหร่จะรู้ตัวล่ะลูก เพลียมาก 555
จูบแ้ล้ววววววววววววววววว :-[ :-[
หวังว่าเกรย์กับทัศจะไม่ทำอะไรหมอกนะ อิอิ
-
กล้าสักทีนะหมอก o13
-
:m20: :m20: :m20:
กูจะฟ้องพ่อ!!! ได้ใจสุดๆอ้ะ
-
โอ้วมายก้าช ไอดิลได้โปรดรู้ตัวเถิด สงสารหมอกมันเหลือเกิน
-
ยังดีกว่าไม่มานะคะ...
นาน ๆ มาแต่เกรียนคงเส้นคงวา ^^ :กอด1:
-
เชื้อพ่อมันแรง = = แม่? มันก็เกรียน อื่ม เต็มๆ
ไม่ไหวนะหมอก อย่างงี้พี่สนับสนุนปล้ำนะจ๊ะ จุ๊บๆ ~ = ,. =
-
บร๊ะ!! ให้มันได้อย่างงี้ :laugh: ถูกใจๆ จริงๆ ~
-
พ่อจัดดารด่วนนนนนนนนน หมอกมันจูบลูกพ่อเลยนะ
-
ไล่เลียงกันมานานมากมาย ตั้งแต่เหนือยันใต้สุดยอดดดดดดดด คนเขียนเก่งจริงๆๆ
แต่เป็นไปได้ ถ้าเป็นคู่ของกรีนและโก อยากให้ไปแถบภาคตะวันออกหรือตะวันออกเฉียงเหนือ
น่าจะดีนะ เหมือนได้บรรยากาศเต็มที่เลย ขอบคุณครับ น่ารัมมาย
ทั้งเรื่องกรีนโก เกร์ย์ทัศน์ ตามาด้วยรุ่นน่ารักดีครับ :L2:
-
ThankS
-
ไอดิลน่ารัก
-
ไม่เป็น บักฟาย และ... :laugh:
กลับไปฟ้องพ่อกันเลยทีเดียว :m20:
-
หมอก กับ ไอดิล <<< คิดถึงสองตัวเล็กนี้นะ
เป็นเรื่องที่ทำให้รู้สึกถึงความอบอุ่นของทัศน์กับเกรย์ที่มีให้ลูก
รอเกรียนคนเขียน...
-
สงสารหมอกจับใจ คราวนี้รู้ตัวรึยังเนี่ย
จะโดนพ่อๆจับหมกคูมั้ยเนี่ย หมอกเอ๊ยยยยยยย
-
รอ ๆ ๆ
-
ฟ้องพ่อออออออ?!
เกรียนนนนนนนน5555555
-
รอลูกเกรียน
-
ไอดิลโง่เหมืนทัศน์จริงๆ 5555555
-
“มะ..มึง..มึง อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก กูจะฟ้องพ่อ!!!!”
น่ารัก ก กก อ่า
อิอิ อยากรุ้ ฟ้องพ่อแล้วพ่อจะว่ายังไงกัน แถมพวกลุงๆๆ ด้วย
-
คิดถึงหนูไอดิล~♥
รีบๆมาต่อนะค้า~
-
คิดถึงแล้วค่า อยากอ่านต่อแย้ว :กอด1: :กอด1:
-
แหะ..แหะ..แหะ
:: ไม่เกรียนที่ 8 ::
ไม่..ฮือ..ม่ายยยย
แม่ง..มันไม่จริง ฮือออ..อ
ผมร้องไห้โอๆ ด้วยลมหายใจรวยระริน
แม่ง..ทำกันได้
ทำไมถึงทำกับกูได้!
ฮึ่ม..ฮื่อ
ไอ้หมอก!
ผมจะบอกพ่อให้มาฆ่ามัน..
พามันไปหาหลุมที่ลึกที่สุด..
แล้วขุดให้ลึกที่สุด
แล้วโยนมันลงไปเลย!
ผมวิ่งขึ้นรถนั่งสะอื้นฮัก
แม่ม..พรหมจรรย์จูบกู กูอุตส่าห์เก็บไว้ให้นุ่น-วรนุช
มึงมีสิทธิ์อะไรมาทำอย่างนี้
เสียงกระโดดขึ้นรถดังตามผมมาติดๆ ผมพอจะรู้ว่าใครขึ้นมา แต่ผมไม่พูดอะไร ไม่หันไปมอง พยายามเงียบเสียงให้มากที่สุด
พ่อน่ารักสอนไว้ว่าเกิดเป็นผู้ชาย ร้องไห้ได้ แต่อย่าสั่งน้ำมูก
ผมปฏิบัติตามคำสอนพ่ออย่างเคร่งครัด!
ทำไมผมจะไม่เข้าใจ
ผมรู้ครับ และผมเข้าใจดี!
ไอ้หมอกรอมาสร้างตำนานรักทะเลน้อยกับไอ้ฝัน
แล้วหิวหน้ามืดตาลายจนมองผมเป็นไอ้ฝันในตอนสุดท้าย
ผมสงสารมัน แต่จะสงสารได้อย่างเต็มอกเต็มใจมากกว่านี้ถ้ามันไม่มาจูบผมอ่ะ!
“ไอดิล..”
ผมได้ยินเสียงเรียกมาจากคนที่โหนรถอยู่ข้างหลังพร้อมด้วยมือแข็งๆวางลงบนไหล่
ผมยกมือขึ้นห้ามทันที
“หุบ-ปาก อย่าพูดอะไรกับกูนะ มึงตายแน่ ฮื้อ..อุ๊บ”
ผมเผลอสั่งน้ำมูกในตอนท้ายจึงรีบเอามือปิดจมูกฉับพลัน
..ราวครึ่งชั่วโมงต่อมา รถก็เข้าเมือง ผมกดกริ่ง วิ่งไปจ่ายค่าโดยสาร และเดินตรงเข้าซอยไปบ้านอย่างไม่เหลียวหลัง
แม้กระนั้นก็รู้ดีว่าไอ้หมอกเดินตามมาช้าๆ
มันยังเข้าใจว่าผมเป็นไอ้ฝันอยู่ไหมนะ?
ไม่ใช่อะไร ผมกลัวโดนมันฉุด ลากเข้าพงหญ้าแถวนี้อะ
หรือผมจะเรียกมันมาเจรจาก่อน ว่า เฮ้ กูคือไอดิลนะ
เอ๋..แต่ถ้ามันไม่เชื่อละ
โอ..หวังว่าผมคงไม่ต้องเสียสละถึงขนาดยอมให้มันจับจู๋พิสูจน์หรอกนะ ..บรื๋ออออ
ครู่ต่อมาผมก็เดินใกล้ถึงบ้าน.. ผมรู้สึกว่าไอ้หมอกเร่งฝีเท้าเข้ามาใกล้
ไม่ได้การละ ไอ้หมอกอาจจะเมายาอีก็ได้!
ผมใส่เกียร์หมา(พันธุ์โกลเด้น)วิ่งจู๊ดเข้าบ้าน แล้วแหกปากเรียกลั่น
“พ่ออออออออออออออออออออออออออออออออออออ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ไม่มีเสียงตอบกลับมา
ไม่จริง หรือว่าแม่ไอ้หมอกเข้ามาฆาตกรรมพ่อผม!
“พ่ออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ”
“เฮ้ๆ อะไรกัน”
พ่อหล่อเดินขมวดคิ้วออกมา แล้วเสียงตึงตังของพ่อน่ารักก็ตามมาอีกคน
“เกิดอะไรไอดิล? ไต้ฝุ่นหรือเฮอริเคน?”
หงึ!!
ผมส่ายหน้า แต่ประกาศความจริงให้โลกรับรู้
“พ่ออออออ ผมถูกผู้ชายลักจูบ”
พ่อทั้งสองประมวลผลอยู่สักครู่หนึ่งแล้วตอบมา
“ปกติพ่อก็จูบกันนะ ผู้ชาย-ผู้ชายจูบกัน ไม่แปลกนะลูก....”
[เครดิต : รีพลายที่ 608 คุณ K3n0]
:serius2:<< หน้าผม
“พ่อจะบ้าเหรอ!! พ่อบ้าไปแล้วใช่ไหม”
ผมเอะอะโวยวาย
“ผู้ชายจูบผมอะผู้ชายจูบผม ผู้ชายจูบผม!”
“โอเคๆ ลืมไป ลูกไม่ได้มีแฟนเป็นผู้ชายนี่หว่า เอาละ ไอ้ผู้ชายคนไหนมันทำอย่างนั้น บอกพ่อมาลูก!!”
พ่อน่ารักได้สติ
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะตอบก็มีเสียงหนึ่งตอบขึ้นมาแทน
“ผู้ชายคนนี้ครับ..”
..ผมหันหลังกลับไปมอง
แหม..ช่างกล้า
กล้ามากนะที่เข้ามาเหยียบบ้านกู!
“ว่ายังไงนะไอหมอก?”
พ่อหล่อโอบพ่อน่ารักที่ทำท่าจะพุ่งเข้าใส่ไว้ แล้วถามอย่างใจเย็น
ไอ้หมอกยกมือไหว้พ่อทั้งสองของผม
“ผมสวัสดีและขอโทษคุณพ่อทั้งสองด้วยที่ทำอะไรโดยพลการครับ”
ผมมองมันอย่างไม่วางใจ
“นายจูบลูกฉันเหรอ?”
พ่อน่ารักตวัดเสียงถามอย่างเอาเรื่อง
“ครับ”
ไอ้หมอกตอบมาได้!!
“มีเรื่องเข้าใจผิดอะไรกันรึไง?”
พ่อหล่อขมวดคิ้ว
เหอะ จะอะไรซะอีกละ ก็ไอ้หมอกมันนึกว่าผมเป็นไอ้ฝัน มันหน้ามืดตามัว มันหิวข้าว!!
“ไอดิลเข้าใจผิด ผมจึงพยายามทำความเข้าใจน่ะครับ”
ไอ้หมอกก้มหน้าน้อย แล้วพูดในสิ่งที่ผมไม่เข้าใจ
“กูไม่ได้เข้าใจผิด มึงต่างหากเข้าใจผิด”
ผมสวนขึ้น
“ผมเพิ่งย้ายเข้ามาไม่นาน แต่ถูกใจใครคนหนึ่งที่นี่เหลือเกิน ไอดิลเข้าใจผิด นึกว่าผมชอบในฝัน ผมไม่รู้จะพูดยังไง..”
มันบอก
“ก็เลยจูบ”
พ่อหล่อต่อ
ห๊ะ?
อะไร?
ยังไงนะ??
“นี่ ฉันจะบอกอะไรให้นะ ไอดิลเป็นลูกมีพ่อและมีพ่อ จะมาจูบมาจิ้มอะไรตามใจชอบไม่ได้นะเว้ย”
พ่อน่ารักว๊าก
“เป็นความจริงนะไอหมอก”
พ่อหล่อเสริม
“จะรักจะชอบ มันเป็นเรื่องของหัวใจ เป็นธรรมชาติ ที่ห้ามไม่ได้ แต่ต้องรู้จักยับยั้งชั่งใจ อย่าทำให้ใครเสียหาย”
เดี๋ยว..เดี๋ยว
เดี๋ยวก่อน
พวกเขาคุยอะไรกันอะ
“คือพ่อครับ..”
ผมพยายามเรียกร้องความสนใจเมื่อรู้สึกว่าทั้งสามคนลืมผมไปแล้ว
“ผมไม่ค่อยเข้าใจ..”
“หุบปากก่อนเด่ะไอดิล พ่อกำลังแลคเชอร์อยู่”
พ่อน่ารักปรามผม แล้วหันไปตั้งใจฟังพ่อหล่อพูดต่อด้วยความจงรักภักดี เทิดทูนและบูชา
“ฉันเข้าใจว่านายยังเด็ก ความคิดคงไม่สู้รอบคอบนัก ถือว่าเป็นบทเรียน อย่าให้เกิดขึ้นอีก แล้วขอโทษไอดิล ลูกฉันเสีย”
พ่อหล่อกล่าว
ผมมองพ่อหล่อที มองไอ้หมอกที
“พ่อครับ มะ..หมายความว่า..”
พ่อน่ารักพยักหน้า
“อืม คนที่ไอหมอกชอบไม่ใช่ฝันหรอกลูก”
..
….
……
“แล้ว..คะ..ใคร..”
ผมตะกุกตะกัก
เมื่อสายตาสามคู่มองมายังผม ผมจึงเอามือขึ้นชี้ที่ตัวเองช้าๆแล้วเลิกคิ้ว
พ่อหล่อ พ่อน่ารักและไอ้หมอกพยักหน้า..
ไอ้หมอกยกมือไหว้พ่อผม
“ขอบคุณมากนะครับที่เข้าใจผม”
ต่อมามันจึงหันมามองหน้าผมที่เพิ่งผ่านพ้นประสบการณ์ช็อคโลกมาหมาดๆ
“ขอโทษด้วยนะไอดิลที่กูจูบมึง”
มันหันหลังกลับ และก่อนที่จะก้าวออกจากบ้านมันก็เกือบทำให้ผมละลาย
“..แต่กูชอบมึงจริงๆ ..ตั้งแต่แรกเจอ”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ฮึ่มๆๆ….
แง่งงงงงงงง…..
ผมเดินเป็นหนูติดจั่นไปบ้านไอ้ฝันและได้รับทราบว่าไอ้ฝันขี่จักรยานออกไปไหนไม่รู้ได้สักพักแล้ว
หน็อย.. ผมจึงรีบกลับมาเอาจักรยานขี่ตามไป
โอ๊ย ทำไมผมจะไม่รุ้ว่ามันอยู่ที่ไหน
เย็นๆอย่างนี้..
มันจะไปไหนได้..
.
.
“เก็บความหวั่นไหวที่มี กับรักครั้งนี้เป็นไปไม่ได้ ไม่เป็นไร สุขหัวใจแค่ได้ฝัน..”
เสียงฮัมเพลงดังมาเบาๆ
ผมจอดจักรยานอย่างหมั่นไส้
“แค่ขอ…….เป็นคนห่วงใย”
เด็กผู้หญิงรวบผมเป็นหางม้าไว้ด้านหลังและปล่อยเป็นหน้าม้าบางๆด้านหน้านั่งเขียนอะไรขยุกขยิกใส่กระดาษ
แล้วแอบเอาไปเสียบไปไว้ในซองรับจดหมายหน้าคลินิก..
“เหอะ! แล้วก็มาบอกกูว่าขี้รั่ว”
ผมว๊ากใส่
ผู้ถูกกล่าวขวัญถึงสะบัดผมหันกลับมามอง
“ชู่ววว์”
มันลากมือผมออกมาจากตรงนั้น
“อะไรของมึงวะ เบาๆสิ”
“แม่ม อ้อร้อ”
ผมเม้มปาก
“มึงทิ้งกูอะ มึงไม่รู้หรอก กูต้องเผชิญกับอะไรน่ะ!!”
ในฝัน เพื่อนจอมเกรียนของผมยักไหล่
“เจออะไรล่ะ? ไอหมอกปล้ำมึงรึไง? สาธุ ขอให้เป็นอย่างงั้นเถอะ”
เย้ย!!
“จูบเว้ย แค่จูบ”
ผมโวยวาย
ห่านี่ แช่งกูเฉย ไม่มีอะ ความรักเพื่อน
ไอ้ฝันกลับตาโต
“อ้าวเรอะ มันจูบแล้วเรอะ ฮ่าๆ”
โห..มึงหัวเราะอะไรวะเนี่ย
“แถมกูเพิ่งมารู้ว่ามันชอบกูด้วย”
ผมเสริมอย่างเผ็ดร้อน
“อ่าฮะ”
ไอ้ฝันพยักหน้า ไม่มีท่าทีประหลาดใจ
“อะไร ทำไมมึงไม่ตกใจ”
ผมซะอีกที่ประหลาดใจ
“เหอะๆ ทุกวันนี้กูกินข้าวนี่หว่า”
ไอ้ฝันว่า แล้วเดินเลียบไปทางผนังตึก มันเงยๆมองด้านบน ที่ซึ่งมีหน้าต่างระเบียงเป็นกระจกใสติดอยู่
ผมมองตามสายตาละห้อยมัน..
“เขียนว่าอะไรละวันนี้”
ผมมองมันอย่างรู้ทัน
“กินข้าวด้วยนะพี่หมอ พักผ่อนเยอะๆนะพี่หมอ หรือว่าอะไร?”
ไอ้ฝันหันมาชกผมดังอั๊ก!
มันพยายามหาอะไรมาต่อตัวให้ขึ้นไปมองเห็นผ่านกระจก
เฮ้อ..ใครจะคิดว่าไอ้ฝันจะมีช่วงเวลาน่ารักๆแบบนี้
มันปีนขึ้นไปบนลังไม้ที่เอามาต่อกัน กระโดดไปกระโดดมาจนผมเสียงว่ามันจะหล่น มันก็ยังมองไม่เห็นข้างใน
“เฮ๊ยๆ ระวัง”
ผมร้องเตือน
ไอ้ฝันหน้ามุ่ย กระโดดตุ๊บลงมาบนพื้น
แต่แล้วมันก็ทำหน้ามีเลศนัย
“ไอ้ดิล..”
“ไม่นะ!”
ผมส่ายหน้าเอาเป็นเอาตาย
..แต่สุดท้าย ก็ต้องยอมให้มันขี่หลังเพื่อขึ้นไปมองคนคนหนึ่ง..ให้เห็นสักแว๊บก็ยังดี
แค่ขอ..เป็นคนห่วงใย
“อีกนิดไอดิล เขย่งหน่อยดิ”
ไอ้ฝันสั่ง
โอย นี่ก็ยืดตัวสุดๆแล้ว!!
“มึงไม่รู้รึไงกูเตี้ย”
ผมว๊ากเบาๆ
และเมื่อเหลือบไปบนถนน ผมก็เห็นหน้าตาใจสลายของใครบางคน..ไอหมอก
“ไอ้ดิล..ไอ้ดิล”
ไอ้ฝันเรียก แต่ผมไม่ได้ตอบ
จนมันคงต้องมองกลับลงมา
“อ้าวหมอก พอดีเลยมึงสูง ช่วยกูหน่อยดิ!”
ไอ้ฝันตะโกน แล้วบอกให้ผมปล่อยมันลง
ไอ้หมอกลงมาจากมอเตอร์ไซค์ เข้ามาถามโดยไม่มองหน้าผม
“จะให้ช่วยอะไรเหรอ?”
“ให้กูยืนบนไหล่หน่อยดิ”
ไอ้ฝันว่า
ไอ้หมอกขมวดคิ้ว เพื่อ?
“กูอยากดูข้างบน”
ไอ้ฝันหน้าแดงแปร๊ด
“ไม่กลัวตกลงมาเหรอ?”
ไอ้หมอกทำหน้าไม่แน่ใจ
“ไม่หรอก เดี๋ยวกูเกาะตรงนั้นไว้”
ไอ้ฝันบอกเขินๆ
“เดี๋ยวก็ได้ตกลงมานอนวัดพื้น”
ผมบ่น
แต่ไอ้ฝันอุบอิบ
“กูยังไม่เคยเห็นพี่หมอตอนตรวจคนไข้เลยสักครั้ง”
“ไม่เห็นจะยาก”
ผมว่า
“มึงก็เดินเข้าคลินิกไป ทำทีเป็นคนไข้ก็สิ้นเรื่อง พอเขาตรวจไม่เจอโรคอะไร มึงก็ค่อยบอกว่า มึงไม่รู้ มึงบ้า อะไรอย่างเนี้ย”
“ไม่มีใครเขาฟายเหมือนมึงซะหน่อย!”
ไอ้ฝันว๊ากขณะปีนขึ้นไหล่ไอ้หมอก
“เออๆ”
ผมพยักหน้าอย่างเสียมิได้
ไอ้หมอกจับข้อเท้าไอ้ฝันไว้มั่น สองมือของเพื่อนผมจับราวที่เป็นซี่ๆของระเบียงเอาไว้แล้วมองเข้าข้างใน
ผมยืนอยู่ข้างไอ้หมอก
จนหมอนั่นถามออกมา
“ฝันมองอะไรเหรอ?”
ผมก้มหน้า ทำทีเป็นคร่ำเคร่งกับการนับตัวพยาธิที่ชอนไชอยู่ในดิน
“มองคนที่มันแอบชอบ”
ไอ้หมอกทำเสียงแปลกใจ
“คนที่แอบชอบ?”
“เออ”
ผมยืนล้วงกระเป๋าเท่ๆ
“แล้ว.. มึงล่ะ?”
ผมเงยหน้ามองไอ้หมอก
“กูทำไม?”
แต่เสียงไอ้ฝันตอบลงมา
“ไอดิลกับกูเป็นเพื่อนกันเว้ย พวกมึงช่วยจีบกันเบาๆได้ไหม เดี๋ยวคนข้างในได้ยิน”
ไอ้หมอกทำหน้าเหมือนได้เหรียญทอง
ขณะผมทำปากเบี้ยว
คนข้างในเขาจะได้ยินเพราะเสียงมึงนี่แหละไอ้ฝัน!!
“เฮ้ยๆ พี่หมอหันมาเห็น ปล่อยกูลง ปล่อยกูลง!!”
ไอ้ฝันโหวกเหวก
ถึงพื้นได้ มันก็ใส่เกียร์หมาวิ่งหนีไปแบบไม่คิดชีวิต
โห มึงรักพวกกูมาก!!
ประเดี๋ยวต่อมาขณะที่ผมกับไอ้หมอกยืนงง
ผู้หญิงผมซอยสั้นคนหนึ่งก็ออกมาจากคลินิก
เธอมองผมสองคน ผมสะกิดไอ้หมอกให้ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“อืม เป็นคนไข้ของหมอรึเปล่า?”
เธอยิงคำถามใส่พวกผมที่ป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้คลินิก
ผมกับไอ้หมอกพร้อมใจกันส่ายหน้า
“แล้วเมื่อกี้ มีใครโผล่หน้าขึ้นไปที่ระเบียงบ้างไหม พวกน้องเห็นบ้างรึเปล่า?”
.
.
ผมกับไอ้หมอกส่ายหน้าอีกครั้ง
“น่าจะเป็นผู้หญิง ผมหน้าม้า?”
ผมกับไอ้หมอกส่ายหน้าไม่หยุดยั้ง!!
คุณหมอคนนั้นพยักหน้าแล้วพาร่างแห้งๆบางๆกลับเข้าคลินิก
เฮ้อ!!
ไอ้ฝัน!!
“ไปๆ”
ผมลากแขนไอ้หมอกออกมา จนรู้ตัวจึงรีบปล่อย แล้วละไปที่จักรยานของตัวเอง
“นี่ ไอดิล ฝันชอบ เอิ่ม คุณหมอคนไหนเหรอ?”
ไอ้หมอกสอดรู้สอดเห็น
“ก็คนที่มึงเห็นน่ะ”
ผมคร่อมจักรยาน เตรียมปั่น
ไอ้หมอกหันไปอ่านป้ายคลินิก
“แต่นี่มันคลินิกแพทย์หญิง..”
“นี่”
ผมหันไปหน้างอใส่มัน
“ถ้าว่างก็ช่วยขี่จักรยานที่ไอ้ฝันทิ้งไว้ไปจอดบ้านกูที!”
..เราสองคนจึงขี่จักรยานเคียงกันไปในอาทิตย์อัสดง
เฮ้อ ดีโรแมนติกดี ถ้าคนที่ขี่จักรยานอีกคนเป็นนุ่น-วรนุช แง๊!!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ขอได้รับความขอบคุณจาก..ไม่เกรียน!!
-
:laugh: :laugh:
ไอดิล จ๋า หนูฮาได้ไม่หยุดจริงๆ
-
ในที่สุดก็รู้ตัวซะทีนะไอดิล :a2:
-
รู้สักที :-[
-
ไอดิล กระจ่างสินะทีนี้ o13
-
ไอดิลรู้แล้ว!! :กอด1:
-
ในที่สุดไอดิล ก็รู้จนได้
ท่าไม่บอกตรงๆแบบนี้ จะได้รู้เมื่อไหร่หน่ออออ อ
-
นึกว่าไอดิลจะหายบื้อตั้งแต่โดนจูบแล้วซะอีก
รู้จริงๆ ซะทีนะลูกนะ :z3:
-
หายโง่แล้วสินะ...
จุดพลุฉลอง :mc4: :mc4: :mc4:
คนเขียนหายไปไหนตั้งนานนนนน
นึกว่าลืมเรื่องนี้ไปแล้ววว :m31:
-
ในที่สุดไอดิลก็รู้ตัวซักทีน้า หมอกก็ ทำไร้ ไอดิลเค้าเสียหาย
ลูกเค้ามีพ่อมีพ่อออออ อันนี้ถูกที่สุด
:กอด1: :กอด1:
-
ไอดิลเป็นลูกที่มีพ่อ...และพ่อ... :laugh:
น้องฝันนี่ออกทีไรก็ขโมยซีนนะ ได้ใจมากอ่ะ
-
พ่อทัศน์รู้ได้ในทันทีว่าหมอกชอบไอดิล แหม่ ทีงี้นะรู้ดี
-
เรื่องคนอื่นเก่งจังเลยนะฝัน
เรื่องตัวเองป๊อดเหรอ กี๊ว กี๊ว :m14:
-
กว่าจะรู้ตัวนะไอดิล
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก ไอดิลรู้ตัวแล้ว ดีใจกับไอหมอกด้วย :laugh: :laugh:
แต่ในฝันของพี่ขโมยซีนมากกก :m20: :m20: ขอให้จีบคุณหมอติดน่ะลูก
-
ขอ ฉลอง ให้ ที่ ไอ ดิล กะ ไอ หมอก มัน เข้า ใจ ถูก ต้อง กัน ซัก ที นะ
ปรบ มือ ได้ ทุก คน ทุก คน อิ อิ
:mc4: :mc4: :mc4:
-
ขนาดตรงไปตรงมา กว่าจะเข้าใจได้ เฮ้อ!
-
:กอด1: :L2:
-
:laugh: :laugh: ฮาอ่ะ ชอบๆๆๆๆ
เกรียนมายันรุ่นลูกเว้ยเฮ้ย
-
เกรียนจริง.... รักทัศน์อ่ะ ทำไงดี~
(ไปตบตีแย่งกับเกรย์ซะเลยดีมั้ย 5555)
หมอกเยี่ยมมาก พยายามต่อไป!
ไอดิลนี่ก็คิิดถึงนะ สาระยังไม่มีเหมือนเดิม หึๆ
-
ฝัน..เจ๋งว่ะ
-
เรื่องนี้ทั้ง ยาโยอิ ทั้ง ยูริ จัดเต็มจริง ๆ
ในที่สุดความจริงก็ไขกระจ่าง....ขอเอาชื่อคนเขียนเป็นเดิมพัน!!!!!
ซตพ.
-
ในที่สุดก็รู้สักที เฮ้อ!!!
-
ไอดิลมันโง่ได้ใจจริง :a5:
-
ฮาสุดก็ตอนคุณพ่อพูดต้อนรับว่าที่ลูกเขย ทั้งพ่อหล่อพ่อน่ารัก จะฮาไปไหน
-
อร๊ายยย ลุ้นคู่น้องฝันกะพี่หมอ
หมอกต้องฝ่าด่านพ่อและพ่อของไอดิลให้ได้ละกัน
-
ลิตเติ้ลเกรียน... :m20:
-
กร๊ากกกกกกกก ไม่ไหวแล้วไอดิล มรึงฮาเกิ๊นนน
อ่านแล้วได้อามรณ์ใสๆ ต่างกับเรื่องพ่อมัน ณ ตอนนี้มาก ฮ่าๆๆๆ
มรึงจะรู้มั๊ยนะว่าพ่อมรึงสองคน ณ ขณะที่เรียนอยู่กำลังเจอศึกหนัก
เนี่ยกรูก็มารอเกรียนคนเขียนเค้าอัพเรื่องมรึงก่อนแล้วก็รอดูว่าพ่อมรึงสองคนจะเป็นไงต่ออยู่เนี่ย
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ หมอกดูร่าเริงขึ้นมาเลย
เฮียทัศน์ก็ยังสมเหตุสมผลเหมือนเดิม เกรย์ก็เกรียนเหมือนเดิม โอ้ยยยย น่ารัก!
โจหนุ่มก็จบซึ้งตรึงอารมณ์ไปและรอเรื่องเฮียทัศน์กับเกรย์อยู่นะเกรียนคนเขียน รีบๆมาต่อเด้อ
เป็นกำลังใจให้จ้า
-
พ่อหล่อฉลาดขึ้นเว้ยยยย555555
พ่อน่ารักมีการมองพ่อหล่ออย่างชื่นชมด้วย กร๊ากกกกกกก พัฒนาๆ คู่นี้พัฒนา
ชอบคำว่า"ผู้ชายคนนี้"อ่ะ น่ารักอย่างแรง!><
ผ่างงงงงงงง เฉลยออกมาแล้วว่าในฝันชอบแพทย์สาวนี่เอง ก็ดูสมเป็นในฝันดีนะเนี่ย อิอิ
รอไม่เกรียนต่อไปค่า
-
คราวนี้กระจ่างแจ้งกันทั้งหมอกทั้งไอดิลแล้วนะ กริ้วๆ
-
ไอดิลบื้อได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
น้องฝันก็น่าร้าก น่ารัก
-
:mc4: ฉลองหน่อยมั้ย รู้ซะทีนะไอดีล...
ลุ้นจนเหนื่อยเลย เหอๆ
-
รู้ตัวสักทีนะไอดิล
-
ไอดิลเอ๊ย ได้ด้านโง่ๆของพ่อหล่อเอ็งมาใช่มั๊ยเนี่ย
-
ฟ้องพ่อเนี่ยนะ
...ฮาสุดยอดเลยไอดิล 5555
-
น้องดิลลลลลลลลลลลลลล
กว่าจะรู้ตัวนะลูก
ปล. ไอดิลฝังใจอะไรกะนุ่น วรนุชป่ะเนี่๊ยยยยยยยยย
-
:a2:
-
ต้องหุงข้าวแดงฉลองไหมเนี่ยที่ไอดิลรู้เสียทีว่าหมอกตามจีบอยู่ :mc4:
ก็นะ...ลูกเขามีพ่อ(หล่อ) และมีพ่อ(น่ารัก) :t2:
ว่าแต่...เพื่อนฝันทำเอาประหลาดใจไปเลย...ชอบพี่หมอ(หญิง) :m1:
-
ในที่สุด ไอดิลก็ได้กินข้าวกับเขาเสียที :laugh:
หมอกจีบโลด o13
-
รออ่านนะคะ
-
:o8: :-[ o22 :bye2:
-
ฝันคะเล่นของสู๊งสูงนะคะ :laugh:
ทัศน์ฉลาดขึ้น!! สงสัยแบ่งความโง่ให้ไอดิลไปหมดแล้ว แต่เกรย์เกรียนเหมือนเดิม o18
-
น่ารักดีแท้>< มารออ่านด้วยคนนะค๊าฟ^^
รีบๆมาต่อด้วยน้า รอๆ
-
o22
-
:mc4: ในที่สุดก็กินข้าวซะที
-
ไอดิล ตื่นเถอะลูก
นุ่นเขาไปดีแล้ว หนูหันมาคว้าคนหน้าหล่อ ข้างๆดีกว่านะ
-
ไอดิลหันมากินข้าวแบบฝันแล้วรึยังลูก?
-
:mc4: :mc4: :mc4:
ไอหมอกลุยเต็มสูบเลยนะ
ไอดิลโง่ๆอย่างนั้น ไปไหนไม่รอดหรอก เสร็จแน่ๆๆๆๆ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ได้อ่านซะที มีความสุขว้อยยยยยยยยยย
-
ฝันชอบพี่หมอนี่เอง55 :laugh:
-
5555ในที่สุด :mc4:
-
กร๊ากกก กรั่กๆๆๆๆ !!!
ฮาอ่ะตัวววว ไอดิล! คุณ(ซื่อ)บื้อมาก เกรียน&โง๊ว... ผสมกันกันได้อย่างลงตัวแต๊ๆ เอิ๊กกก ><
ยิ่งอ่านยิ่งฮากระจายยยยย ฟัค เอ๊ย! ฝัน ก็น่ารักนะ สาววายในอุดมคติ ฮี่ๆๆๆ ^O^
อ่านแล้วรุ้สึกรักครอบครัวนี้จังเลยอ๊ะ ฮ่าาาาาาาาาาา
ป.ล. เกียจแม่หมอกสวดๆเลยเจ้าค๊ะ! ชิชิชิ ยายแก่! . . . .
-
โห...ต้องรอตั้งแปดตอนกว่าไอดิลจะ...ฉลา..เอ๊ย เข้าใจความรู้สึกของหมอก
-
อ๊ะโหววววววว ลุ้นกันตั้งนาน!
ไอดิลก็ยังคง....เห้อ สงสารหมอกคุงจิงๆเลยเจ้าค๊ะ
...แล้วก็ได้รู้อีกเรื่อง ในฝัน ชอบพี่หมอ .... ซึ่งในตอนแรกเราเข้าใจว่าเป็นหมอเพศชาย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ที่ไหนได้.......
มาต่อนะคะ รอคอยๆๆๆ
-
ไอดิลฉลาดแล้วววว :z2:
ดีใจกับหมอกด้วย 5555 น่ารักอ่ะ แบบเด็กๆ แฮ่~
-
หมอกนายสุดยอดจริงๆ
-
:m20:เกรียนได้ใจมากกกกกกกกกกกกกก :pig4:
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
ฝันชอบผู้หญิงจริงๆหรอ ? *0* เสียดาย T^T
-
:m20:
-
ไอดิลมันรู้ตัวแล้ว แน่แท้แล้วหรือ(วะ?) :a6:
-
คราวนี้คงเข้าใจแล้วนะหนูไอดิล :laugh: :m20:
-
ในที่สุดลูกเกรียนก้อรู้ความจริง ดีใจแทนหมอก
:m20: นึกว่าพี่หมอเป็นผู้ชายซะอีก
-
ในที่สุดไอดิลก็รู้ความจริงซะที
ตกใจ ฝันชอบผู้หญิงง o22
-
ง่ายังไม่มาอีกหลอนี่......T^T
รอๆนะค๊าฟฟ
-
ฮะฮะฮ่าๆ กร๊ากกกก :laugh:
ยังเกรียนไม่เปลี่ยนเลยนะเนี่ย ขนาดรุ่นลูก o22
ปล.เกรียนคนแต่งชอบนุ่น วรนุชหรอ?????
รอตอนต่อไปฮะ ^^
-
ไอดิล ฮาไม่หยุดหย่อน
ตอนนี้รู้ซะที
-
55555+
....
แล้วมันแปลกตรงไหน ผู้ชายจูบผู้ชาย ....กร๊ากกกกก เอาใจไปเรย เกรียนสุดติ่ง
-
กว่าจะรู้นะดิ้ลนะ
-
ในที่สุดก็รู้ตัวซะทีนะ ไอดิล
แต่ฝัน :a5:
-
ในที่สุดไอดิลก็รู้ซะที หมอกจัดเต็มเลยลูก อิอิ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่า ขอเป็นเกรียนคนอ่านด้วยคนนะ :o8:
ไอดิลน่ารักอ่า เข้าใจความรู้สึกอยากฟัดของหมอกเลย :z1:
ไหนๆก็รู้ว่าชอบแล้ว หมอกก็รุกให้หนักกว่านี้เลยสิ :laugh:
-
มาต่อได้แล้วววววว
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: เกรย์ ยังน่ารักเหมือนเดิม ไอดิลก้อน่ารักเหมือนพ่อเลย
-
โอ้ไอดิลในที่สุดนายก็รู้ซักที แก้ไขความเข้าใจผิดทั้งปวงได้แล้วววว
ต่อไปก็เริ่มจีบอย่างจริงจังซะทีนะหมอก อิอิ
-
เกรียนจ๋า เมื่อไหร่จะมาต่อไอดิล
-
มารอๆ รีบมาต่อนะจ๊ะ
-
ไอดิลลลลลลลล
-
:call: มาต่อได้แล้วน้าา หายไปนาน เราคิดถึงง :call:
-
ThankS
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
คิดถึงงงงงงงง มาต่อยังน๊าาาา
-
รอไอดิล !!!! :z2:
-
หมอกแสดงออกซะขนาดนี้แล้ว
ไอดิลยังไม่รู้ตัวอีก
-
เมื่อไหร่ หนอที่เกรียนจะกลับมา~~~~~~~~~~
-
เชื้อพ่อกับเเม่เเรงมากหนูดิล
-
เพิ่งแอบเห็น.... (ที่จริง เพิ่งเข้ามาอ่านตอนบ่าสุด) มีให้เครดิต เค้าด้วยอ่ะ ขอบคุณนะ...
ยังไงก็ มาต่อน้องไอดิล บ้างนะ ปล่อยให้ ไอ้เกรย์เกรียน ไปก่อน
-
อ่า>< น่ารักอะ ไอดิลกะไอหมอก เพิ่งมาอ่าน
ชอบตอนที่พี่กรีนว่าไอดินมากอะ ไอดิลเกรียนเหมือนเกรย์แต่โง่เหมือนทัศน์สมกับเป็นลูกสองคนนั้นจริงๆ
-
o18 o18
กรกับทิว จบแล้ว
รีบกลับมาต่อไอดิลเลยยยยยยยย
-
เกรียนคนเขียน ไอดิลละ
เกรียนคนอ่านรออยู่นะ !!!
-
อยากอ่านต่ออะ
-
TT 0 TT คิดถึงไอดิลแล้วอะ นานแล้วน้าาาา
หายไปนานมากกกกก
รีบมาต่อเถอะค่าาาา
-
ไอดิลมาทีพ่อเอ็งจบแล้วนะ
-
อ่านกี่ทีกี่ทีก็ฮา .. แล้ว .. เมื่อไหร่จะมาต่ออะ :z13:
-
หมอกสู้ๆ
-
ทั้งคู่ ไม่ไหวจะเกรียน
-
พ่อเกรียน จบแล้วววว
มารอลูกเกรียนต่อนะ
o18 o18
-
ในที่สุด ก็รู้ตัว
-
หมอกเอ้ย ในที่สุดก้เข้าใจสักที :m20:
ไอดิลแม่งเกรียน เอ้ย น่ารักว่ะ
รอ ร๊อ รอ o18
-
1เดือนนนน
2เดือนนนน
3เดือนนนน
.
.
. ผ่านไป
มาเต้นระบำรอค่า :z2: :z2: คึคึ
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาต่อไวๆนะค๊ะ
-
ไอดิลลลล เรื่องของพ่อแกจบแล้วนะเว๊ยยย . มาซักที -*- :call: :call: :call:
-
มาต่อเถอะค่ะ :call:
-
อย่าลืมมาต่อเรื่องนี้นะ เกรียนน้อยๆ รออ่านอยู่
-
เกรียนได้ใจ
เกรียนแม่มตั้งแต่พ่อยันลูก
เกรียนแม่มทั้งตระกูล
เกรียนโดนใจ เพราะคนอ่านแม่มก็เกรียน
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:laugh: :laugh:
-
แว๊บมาสั้นๆให้หายคิดถึง เผื่อใครทำงานดึก จะได้สดชื่นๆ หลังจากหายไปนานสาดดดด...
:: ไม่เกรียนที่ 9 ::
คือบทกวี..แห่งศักดิ์ศรี
คือดนตรี..ที่แจ่มชัด
คือภาพเขียน..เจิดจรัส
คือทิวทัศน์..อันงดงาม
ไม่รู้ทำไม… จู่ๆ ผมจึงนึกถึงบทกวีนิรนามที่แปะอยู่ข้างฝาหน้าห้องมาประมาณสักสิบชาตินั่นขึ้นมา
มันอยู่โดยไม่รู้ที่มา ไม่รู้ใครเป็นเจ้าของด้วยนะ เอ้อ!
อาจจะเป็นเพราะสายลมยามเย็นพัดที่ต้องใบหน้าช่วยให้รู้สึกสดชื่นสบาย..
อาจจะเป็นเพราะอาทิตย์อัสดงที่ทำให้ท้องฟ้าเป็นสีส้มอร่ามเรือง
หรืออาจจะเป็นเพราะ…
“ไอดิล..”
.
.
ผมถีบจักรยานต่อไปโดยไม่ใส่ใจกับเสียงที่ได้ยิน..
แต่ไม่นานนักก็ดังขึ้นอีก
“..ไอดิล”
ช่าง.. กูไม่สน กูจะคิดเสียว่าเป็นผีลม
ผมบอกกับตัวเองอย่างหนักแน่นแล้วเร่งถีบจักรยานต่อไปให้ทิ้งห่างจากคันข้างๆมากที่สุด
..ทั้งหมดนี้ก็เพราะไอ้ฟัคแหละครับ ไอ้ฟัคคนเดียวเลย
ไอ้ฟัคที่ขี้รั่วจอมแปลมหลบหลีกการไปทะเลน้อยทำให้ผมโดนไอ้หมอกกระทำการอุกอาจลักจูบ
และเพราะไอ้ฟัควิ่งหนีตูดหลุดเผ่นกลับบ้านไปแล้วเมื่อพี่หมอของมันโผล่หน้าออกมาจากคลินิก
ผมจึงต้องมาถีบจักรยานเคียงข้างไอ้หมอกอยู่เช่นนี้!
“ไอดิลเว้ย กูเรียก มึงไม่ได้ยิน?”
เสียงกวนประสาทดังมาอีกครั้ง ผมตอบไปทันทีอย่างหวังให้มันเชื่อ
“เออ ไม่ได้ยิน!”
ไอ้หมอกหัวเราะก๊ากออกมา
“ไม่ได้ยินแล้วตอบได้ไงวะ?”
เออ นั่นสิ..
ผมสูดจมูกฟุดฟิด ชะลอจักรยานจนจอดสนิท เอาขายันพื้นไว้ก่อนเอี้ยวหน้ามองต้นเสียง
“ไอหมอก เจียง”
ผมขานชื่ออย่างเป็นทางการ
“คุณมึงจะเรียกหาห่าอะไรนักหนา?”
ไอ้หมอกทำหน้าเหมือนสำลักอะไรสักอย่างในลำคอ
“อย่าให้พ่อน่ารักของมึงได้ยินที่มึงพูดล่ะไอดิล”
ผมพ่นลมหายใจ ถ้าพ่อน่ารักได้ยิน ผมก็โดนงดเบี้ยหวัดอ่ะเด่ะ!!
ยังไงเสีย ผมขอเจรจากับไอ้หมอกอย่างเป็นทางการก่อนแล้วกัน..
“กู-จะถีบจักรยานกลับบ้าน”
ผมเอามือชี้ที่อกตัวเอง ก่อนชี้ไปยังตัวมัน แล้วเอ่ยชัดๆ
“ส่วนมึง-ขี่จักรยานไปจอดหน้าบ้านไอ้ฝันถัดบ้านเราไปสองซอย ส่วน..เราสองคน-แยกทางกันเดิน!”
ผมแถลงนโยบายอย่างโปร่งใส แล้วรีบถีบจักรยานทิ้งห่างอย่างลืมตาย
แต่ก่อนที่จะห่างไกลเกินได้ยินเสียง…
“เออ มึงรีบปั่นไปเลยนะ ไปให้ไกล ไกลจนไม่ได้ยินว่ากู-ชอบ-มึง!”
เฮ้ย ย้ำเพื่อ!?
ไอ้หมอก ไอ้สันขวาน
มึงชอบกู แล้วไง?
ฮึ จะบ้าเหรอ เกิดมาเป็นตัวเป็นตนยังไม่มีใครมาชอบกูเลย
กูอ่อนไหว กูกดดัน กูไม่มีประสบการณ์ อย่านะมึง อย่ามาทำให้กูใจแตก -*-
กูไม่ใจอ่อนหรอก เพราะคติกูคือ ริรักในวัยเรียนเหมือนจุดเทียนในห้องส้วม
ตอนเด็กเคยปวดขี้ตอนไฟดับพอดีนี่ครับ เลยต้องจุดเทียน ขี้ๆไปน้ำตาเทียนย้อยใส่ติง โอย คิดแล้วน้ำตาไหล..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ผมกลับมาถึงบ้านอย่างอ่อนเพลียละเหี่ยใจ วันนี้ช่างเป็นวันที่ผมเหนื่อยจริงๆ..
ใบหน้าที่มืดและตาที่มัวมองเห็นบทกวีบทเดิมแปะอยู่ข้างฝาในสภาพพร่ามัว
“ไอดิล”
เสียงพ่อน่ารักเรียกฉงนๆ
“เป็นอะไรรึเปล่าลูก เมาชาเย็นมาเหรอ?”
“เย้ย! ”
ผมสะบัดหัวเป็นคำตอบ “ผมไปงีบหน่อยนะพ่อนะ”
“เป็นอะไรลูก หรือว่า..”
พ่อหล่อเข้ามาตบไหล่ “ยังจิตหลุดจากจูบไอหมอกอยู่?”
ตื่นเลยกรู!
“พ่อออออออ พูดอะไรอย่างนั้นเล่า!!”
“โอเค ไม่พูดๆ”
พ่อหล่อพยักหน้าขรึมๆ
“ว่าแต่ สรุปไอหมอกจูบยังไงน่ะลูก พ่ออยากรู้”
พอละ พอละ ผมรีบปิดประตูเข้าห้องไปเลยครับ
.
.
“นี่ มึงไปถามลูกอย่างนั้นได้ยังไง คอยดูเถอะ กูต้องบอกยัยคุณนายแม่หมอกให้มารับรู้ซะ”
เสียงพ่อน่ารักแว่วผ่านประตูเข้ามาในห้อง
“ไม่เอาน่าเกรย์ อย่าไปทำให้แม่ลูกเขาทะเลาะกันเลย มีปัญหาเปล่าๆ ไอดิลต้องจัดการเรื่องนี้ได้อยู่แล้ว”
.
.
ใช่ ถูกต้อง พ่อหล่อพูดจามีเหตุผล ผม-ต้อง-จัด-การ-เรื่อง-นี้-ได้-อยู่-แล้ว!!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“หากตอนนี้เธอยังไม่เกิด ฉันคงไม่มาตอแย สิบปีหน้าถ้าเราไม่แก่ก็แล้วไป….”
หงึ!
ผมดึงผ้าห่มจากที่อยู่แค่ระดับเอวมาคลุมหัวซะมิด กลายเป็นผีคลุมโปง
แต่กระนั้น..เสียงแหกปากก็ยังแว่วผ่านหน้าต่างมาอย่างชัดแจ๋ว
“หากเธอนั้นประมาณห้าขวบ ฉันคงไม่รีบมากวน สิบปีหน้าถ้าเราไม่อ้วนก็แล้วไป……..”
!
!!
อะไรวะ?
ผมเลิกผ้าขึ้นมาอย่างหงุดหงิด
ยังครับ ยังมีความอดทนอยู่ ยังไม่เอาระเบิดเหม็นไปถล่มบ้านไอ้หมอก
ก็เสียงมันน่ะซี แหกปากโวยวายอยู่ได้!
“นี่ก็เปล่าทั้งเพ อยู่ก็ใกล้กัน และฉันว่าเรามัน..ก็ถึงวัย……….”
เชี้ย! ไม่ทนแล้ว!!
ผมลุกขึ้นเดินตึงตัง เปิดหน้าต่างผ่างงงงงงงงงงงงงงงงง!
“เมื่อไหร่จะหุบปากสักที มันจะดีหรือไม่ดี หุบปากให้รู้รู้ ชักช้ามึงอาจตาย”
ผมต่อเพลงให้มัน
ไอ้คนที่หน้าต่างตรงกันหันมามองก็เห็น เลิกคิ้วใส่ผม
“มีอะไรหรือไอดิล?”
ไอ้ ไอ้ ไอ้มิกซ์เบอร์รี่! อย่ามาทำไม่รู้เรื่องนะ
“มีส้นติงไง”
ผมตอบมันไป
“มึงอยากกินรึไง ถึงแหกปากร้องเพลงแบบนี้ดังลั่นจนกูตื่น”
คาดว่า ณ จุดนี้ ไอ้หมอกคงเริ่มพยายามทำใจให้ชาชินกับภาษาของผม มันยักคิ้ว
“กูแค่ร้องคาราโอเกะเอง”
“ตอนเจ็ดโมงเช้าเนี่ยนะ!”
ผมว๊าก
ร่างสะโอดสะองลุกจากเก้าอี้และวางไมค์ เปลี่ยนเป็นมายืนเกาะขอบหน้าต่างคุยกับผมเป็นเรื่องเป็นราว
“เออ ก็ไม่อย่างนั้นเด็กขี้เซาอย่างมึงจะลุกขึ้นอาบน้ำไปโรงเรียนเหรอ เจ็ดโมงแล้วนะไอดิล”
มึง.. กูมีพ่อตั้งสองคนแล้ว ไม่ต้องการคนที่สาม
มึงกรุณาทำตัวเป็นเพื่อนบ้านของญาติห่างๆของเพื่อนที่ไม่ค่อยสนิทที่สุดของพี่ของพ่อกู เท่านั้นดีกว่า!
“เมื่อไหร่จะรักกันสักที มันจะดีหรือไม่ดี คบกันให้รู้รู้ ชักช้าจะเหี่ยวตาย……”
เสียงไอ้หมอกยังคงหอยหวนกวนตีนผ่านหน้าต่างเข้ามา เมื่อมันย้ำเวลากับผมและเบนเข็มกลับไปนั่งเก้าอี้จับไมค์ตามเดิม
“เมื่อไหร่จะรักกันสักที เธอว่าเราต้องรอถึงเมื่อไหร่.. แต่ถึงจะให้รออีกแค่ไหน ..เฮ..เฮ ก็จะรอ……ไอดิล..ล”
เฮ้ย! คำสุดท้ายมันมีในเนื้อเพลงด้วยเหรอวะ!?
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“อ้าว ไอดิล วันนี้เสร็จเร็วจังลูก”
พ่อน่ารักทัก
ตอนที่พ่อแกพูด อีกยี่สิบนาทีก็แปดโมงแล้วครับ
“ฮื่อ พอดีเมื่อเช้าหมามันเห่าพ่อ เลยตื่นเร็วกว่าเดิมหน่อยนึง”
ผมประชดหน้าเบี้ยว
พ่อหล่อหัวเราะน้อยๆ
“หมาพันธุ์ทางภาคเหนือรึไง”
ผมเหล่มองพ่อหล่อ แล้วบิขนมปังลูกเกดยัดใส่ปากอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ไปโรงเรียนแล้วนะพ่อ”
ผมยกมือไหว้ พูดทั้งๆที่ขนมปังยังอยู่ในปาก
เสียงพ่อหล่อยังคงเตือนด้วยความห่วงใย
“เดินดีๆระวังหมากัดนะลูก!”
ใส่พานเลยพ่อ ใส่เลย เอาผมใส่แล้วยกขึ้นถวายไอ้หมอกเลย
คนเชียงใหม่เหมือนกันแล้วไง ฮึ!
ผมเดินหงุดหงิดออกมาจากบ้าน..
เจอกับไอ้หมอกที่คิดว่าตัวเองนั้นเท่ที่สุดแล้วในเรื่องภูติแม่น้ำโขงนั่งเลื้อยๆอยู่บนมอเตอร์ไซค์คันเก่งของมัน
ไปเอามาจากหน้าคลินิกพี่หมอของไอ้ฝันแล้วเรอะมึง?
ไอ้ฝัน……….เออ ใช่ ไอ้ฝัน ผมลืมผู้หญิงคนนี้ไปได้ยัง
และเมื่อไอ้หมอกยกริ้มฝีปากยิ้มอย่างที่มันคิดว่าเท่ห์ส่งสายตามีความหมายโดยนัยมาให้ผม
ผมจึงคิดออกทันที! ได้เลยไอ้เชี้ยหมอก ไอ้จอมโจรลักจูบ มึงมาเจอกันหน่อย!
ผมแว๊บเข้าร้านพี่เพ็ญขายดอกไม้ทั้งๆที่จะเข้าโรงเรียนสายอยู่แล้ว ผมไม่หวั่น (เพราะปกติสายทุกวัน)
ไอ้หมอกยังคงอยู่บนมอเตอร์ไซค์ที่จะไม่เรียกว่าขี่ ผมเรียกว่ามันคลานมากับมอเตอร์ไซค์
เพราะมันตามหลังผมอยู่ตลอด ไอ้นี่นิ เป็นบอดี้การ์ดเหรอมึง ป้องกันไม่ให้กูทำร้ายตัวเองรึไง ฮ่อก!
ผมถือดอกกุหลาบแดงแสนสวยในมือ ค่อยๆประคับประคองอย่างทะนุถนอม….
“ไอดิล เดินสะดีดสะดิ้งอยู่ได้ โรงเรียนจะเข้าแล้วนะ ขึ้นรถมาเร็วๆ”
เหย… มึง มึงช่างกล้า…
ไอ้หมอกมาจอมอเตอร์ไซค์เทียบแล้วเรียกผมขึ้นรถด้วยสีหน้าสบายๆ
“กูขึ้นรถมึงไม่ได้หรอกเดี๋ยวแฟนกูจะเข้าใจผิด”
ผมบอกง่ายๆ
.
.
.
.
“จากใจผมครับ”
ผมวางกุหลาบแดงดอกงามบนโต๊ะนักเรียน เด็กผู้หญิงเจ้าของโต๊ะเงยขึ้นมามองผม..
o16<< สีหน้าของเธอ
“มึงเมาชาเขียวเหรอไอ้ดิล?”
ฮึ่ม..
“สำหรับฝันครับ”
ผมพยายามไม่เรียกมันว่าไอ้ฟัคอย่างยากเย็น
“มึงเป็นอะ-”
ไอ้ฝันตั้งท่าจะเถียงขึ้นมา แต่เมื่อไอ้หมอกเลื่อนเก้าอี้นั่งที่โต๊ะ ผมจึงชิงพูด
“เราอย่าเล่นละครตบตาทุกคนอีกเลยฝัน ฝันก็รู้ดีว่าจริงๆแล้ว เราสองคนเป็นอะไรกัน”
"ห๊ะ?"
o7
ไอ้ฝันเหล่มองผมทีเหล่มองไอ้ทีแล้วเอามือกุมหัว
“ลากกูไปยุ่งทำไมวะเนี่ย”
“ไอ้เหี้ย…ช่วยกูหน่อย…”
ผมทำปากขมุบขมิบกระซิบลอดไรฟัน
แล้วก็ปรับสีหน้าเป็นหวานซึ้ง ตามที่ผมคิดว่าเป็นอ่ะนะ
“อย่าปิดบังทุกคนอีกเลย...ว่าเราคือแฟนกัน”
ผมเอาดอกกุหลาบยัดใส่มือไอ้ฝัน
“คบกันอย่างเป็นทางการเถอะนะครับ”
หน้าไอ้ฝันให้อารมณ์เกินรับได้
“…แม่เจ้า…”
“กูเป็นเพื่อนมึงนะฝัน ช่วยกู!”
ผมยื่นหน้าไปใกล้ กระซิบโกรธๆ
“บักฟาย มีแต่คนแบบมึงเท่านั้นที่จะเชื่อ”
ไอ้ฝันตอกกลับ
“ได้โปรดเถอะคนดี”
ผมร่ำร้อง
"มึงจะบ้า-'
"ในฝันของผม พลีส.."
ไอ้ฝันจากที่เอามือกุมหัวก็เปลี่ยนมากุมมือผมไว้
“โอ…..ไอดิลที่รัก ..เปรต”
คำสุดท้ายเสียงมันเบามากจนเหมือนไม่ได้พูด ช่างมันเถอะ
ก่อนที่ผมจะทันได้ขอไอ้ฝันเต้นรำเปิดพิธีอาจารย์ก็เข้ามาในห้อง
บรรดาเพื่อนๆที่ร่วมเป็นสักขีพยานให้เราสองคนอยู่ก็จำต้องเปิดหน้าหนังสือ..
ผมรีบย้ายก้นมานั่งข้างไอ้หมอก แล้วฮัมเพลงอย่างสุขใจ ประมาณ กูเพิ่งสละโสด
ไอ้หมอกส่ายหน้าน้อยๆอย่างเอือมๆ จากหางตาที่ผมเห็นนะ
มันกระแอมเบาๆ ก่อนถามขึ้นว่า
“คิดนานไหม?”
ด้วยความร้อนตัว ผมรีบตอบกลับมันไป
“คิดอะไร"
“ก็มุขเป็นแฟนกับฝันไง”
มันบอกง่ายๆ
กูคิดเมื่อเช้า เอ๊ย ไม่ใช่สิ ผมต้องตอบมันว่า…
“ไม่ต้องคิด มันมาจากใจกู”
“แม่เจ้า…….”
หูผมแว่วๆเสียงมาจากด้านหลัง เหมือนเสียงไอ้ฝันเลย
หลังจากที่มันประมวลผลถ้อยคำของได้ ทันใดนั้นแหละครับ ไอ้หมอกฮากระจาย
“ไอดิล..”
มันเรียกชื่อผมทั้งๆที่ยังหัวเราะ
“มึงต๊องว่ะ!”
ให้ตายเถอะ มาว่ากันอย่างนี้ก็หล่อเด่ะ!
“ก็ดีกว่ามึงละกัน หน้าด้าน มาลักจูบชาวบ้าน”
“ก็มึงดันงี่เง่า ไม่รู้เรื่องรู้ราวเองนี่”
มันเถียงครับมันเถียง
“ไม่รู้อะไรของมึง”
“ไม่รู้ว่ากูชอบมึงไง!”
ไม่ ผมไม่ยอมหรอก!
“มึงชอบกูแล้วไง กูไม่สนเว้ย กูจะ-”
…..
………
………….
“ไอหมอก กวีกานต์ พวกเธอคิดว่าห้องเรียนเป็นอะไร?”
เสียงเข้มๆเปลี่ยนเป็นเข้มมากถึงมากที่สุด เงาดำทะมึนทาบทับหลังผมและไอ้หมอก
ฮือ…………………..ชิบหายแล้ว
“ไปยืนขาเดียวคาบไม้บรรทัดทั้งคู่เลย!”
อาจารย์ตวาดแว๊ด
“..แม่เจ้า..”
ไม่ใช่ไอ้ฝันแล้วครับ คราวนี้เป็นเสียงอุทานจากผมเอง
..ฮือ..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ณ วันนี้ เรื่องหลัก INDY in love ก็ถือว่าสำเร็จลุล่วงไปได้ระดับหนึ่ง และผมตั้งใจจะให้ไอดิลเป็นนิยายขนาดสั้น ใสๆ
พอเรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้คลายปมขมวดที่ระหว่างคิ้วนั่นได้ก็พอแล้ว
ขอได้รับความขอบคุณจาก..ไม่เกรียน
ปล. พรุ่งนี้(ไม่)เกรียนคนเขียนกลับเชียงใหม่แล้ว ฮึบๆ อ่างแก้วจ๋า ไหนลองหันมายิ้มหน่อยซิ
กรูจะไปถ่ายรูปอ่างแก้วที่สวยเกรียนที่สุดมาทำปกหลัง INDY in love! ให้จงได้ :a1:
-
มาจิ้มเกรียนคนแต่ง ต่อเรื่องนี้ได้ซะทีน้า
ไปอ่านและ
-
ขอบคุณที่เกรียนนักเขียนยังไม่ลืมว่ามีไอดิลอยู่อีกเรื่อง!!
-
ริรักในวัยเรียนเหมือนจุดเทียนในห้องส้วม ............. :m20:
ไม่รู้จะบอกไอดิลว่ายังไง จะบอกว่าต๊องก็ใช่ บื้อก็ใช่ บอกไม่ถูกจริงๆกับคนนี้ เขามั่นใจสูงมากว่าตัวเองไม่บื้อ :laugh:
-
พ่อหล่อตลอดอ่ะ555555
ไอดิล....พ่อหล่อเอ็งอินดี้ พ่อน่ารักเอ็งเกรียน ไหงเอ็งออกมารั่วได้วะเนี่ย กร๊ากกกกกกกกก
เกรียนคนเขียนสู้ๆ รอตอนต่อไปและรวมเล่มอยู่เน้อ
-
รอไอดิลมานานแสนาน ในที่สุด ก็มาสักที :impress3:
-
เย้ๆ ไอดิลมาแล้ว เป็นกำลังใจให้เกรียนคนเขียนนะจ๊ะ :ped149:
-
ไอหมอกสู้ๆ ไอดิลอยู่แค่เอื้อม พ่อทัศน์น่ะตัวดี สอยทางพ่อมันนั่นแหละ
-
แป๊กว่ะ ไอดิล
ใครเค้าก็รู้กันหมด ยอมๆ หมอกมันไปเห้อ
-
เย้ๆ ไอดิลมาแล้วว :z2: :z2:
-
:sad4: น้ำตาจะไหลในที่สุดเกรียนลูกก็มาสักที
-
น่ารักอ่า า า า า~
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
:impress:เรื่องสั้นหรอ เรื่องยาวไม่ได้หรอ :impress:
-
หันไปทางไหนก็ไม่มีตัวช่วย
ไอดิลจ๋าหนูยอม ๆ ไอหมอกไปเหอะ ดิ้นไปก็เหนื่อยเปล่า
-
วะว้าววว มาต่อแล้ววว กุก็อยากเห็นอ่างแก้วฝีมือมึงหวะ
สู้ๆนะ ไปอ่านสือสอบก่อน วิ้ววววว
-
5555555 5 ...
ขำอ่ะ พอเลิกกินหญ้าแทนข้าวแล้วขำขึ้นไปกอง 55555
ตอนยังไม่กินข้าวแล้วมันป่วงๆ เวียนหัวยังไงไม่รู้ =_=;;
แบบ เอิ่ม... ความคิดพวกมุง.. ไปคนละโยชน์ -_-
ไม่ได้หาว่านิยายป่วงนะคะ อย่าเข้าใจผิด
ไอดิล กับไอหมอกต่างหาก มันป่วง!!
-
โฮ้ หมอกนี่รุกหนักมากๆ ไอดิลจ๊ะพูดขนาดนี้ไม่กลัวคนอื่นได้ยินมั้งหรอ
ชอบๆๆๆ รักเกรียนคนเขียนที่สุด :m20: :-[ :o8: :3123:
-
ไอดิลน่ารักเวอร์ๆอ่ะ :laugh:
-
ชัดชัดช่า! อยากจะหัวเราะให้ฟันหัก
ไอดิลฮาแตกจริงๆให้ดิ้นตาย....= ='
(ไว้อาลัยให้หมอก) คือ...เอ็งทำใจแล้วใช่ป่ะหมอก? (อะไร อะไร! :ไอดิล)
หวังจะว่าเอ็งจะสามารถผ่านมันไปได้นะ (จับบ่า//แท้จริงแต๊ะอั๋ง กร๊ากก)
รอตอนต่อไปค่าาาา
-
555+ น้องไอดิลน่ารักมากกกก ต๊องด้วย :laugh:
ก็ไม่รู้จะขยันหามุขมาไล่หมอกให้ยุ่งยากทำไม
เพราะถึงจะทำยังไงก็ไม่มีใครเค้าเชื่อหรอก :m20:
น้องไอดิลไม่เหมาะที่จะเป็นฝ่ายไปจีบคนอื่นเค้านะ
ต้องเป็นฝ่ายโดนจีบน่ะถูกแล้ว :-[
ขอบคุณมากนะคะที่มาต่อ หัวเราะได้อย่างที่คนเขียนตั้งใจ ^^
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
น่ารักน่ะไอดิล :m21:
-
ในที่สุด Idylle ก็อัพ :เฮ้อ:
เกรียนรุ่นลูกมีคติที่โดนใจมว๊ากกกกก ''คติของกู คือ ริรักในวัยเรียนเหมือนจุดเทียนในห้องส้วม ''
:laugh: :laugh: :laugh:
-
แหม ริรักในวัยเรียนเหมือนจุดเทียนในห้องส้วม
ถ้าจะกลัวน้ำตาเทียนขนาดนั้น หาอะไรมาวางเทียนก็ได้นะลูก ไอดิลเอ๋ย
อยากจะให้หมอกพาไอดิลใจแตกเสียเหลือเกิน
ประสบการณ์ไม่เคยมีก็ถามคุณพ่อทั้งสองเอา
อย่าได้กลัวลูก ของแบบนี้ต้องลองถึงจะรู้
ฝากเกรียนคนเขียนกินข้าวมันไก่อมช.เผื่อหน่อย
เกรียนคนอ่านไม่ได้กินนานแล้ว อยากมากกก
-
จะอุปโลกน์ใครมาเป็นแฟนทั้งที ดันเลือกไอ้ฝัน
โธ่ ทำไปได้
-
ตอนเด็ก ๆ พ่อเกรย์เคยทำหนูหัวกระแทกพื้นใช่ไหม๊ไอดิล
:m20: :m20:
-
เกรียนน้อย ไม่ไหวแล้ว5555
-
มาละเว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย . o13 o13
-
:กอด1:
-
มันกลับมาแล้ววววววววววววววววววว
ไอ้เกรียนน้อย
-
ไอดิลลลลลลลลล มาแระอ่าาา
-
กลับมาทีนี่อย่างฮา o13 :laugh:
-
ไอดิลลลลลลลลล มาแระอ่าาา
-
เพิ่งมาอ่านครั้งแรก
จะบอกว่า..ฮามาก :laugh:
ไม่ไหวจะเกรียนจริงๆ
-
ไมจะเขียนสั้น ๆ หล่ะเนี่ย...
เกรียนสั้น ๆ แต่เกรียนนาน ๆ ได้มั้ยฮะ
-
:กอด1: :L1:
-
ไอดิลกลับมาอย่างฮา :laugh:
-
ไอดิลนี่น่ารักนะ
อยากรู้ที่มาที่ไปจัง ว่าพ่อทัศน์แม่เกรย์เอ้ย พ่อเกรย์เจอไอดิลได้ไง ฮ่าๆ
เกรียนคนเขียนช่วยเฉลยหน่อยดิ
รอๆๆๆๆๆๆ
-
ตอนนี้เค้าก็รู้กันทั้งบางแ้ล้วล่ะ ว่าไอหมอกชอบไอดิล :laugh:
น่ารักๆๆ อยากฟัดแก้มเลยไอดิลเนี่ย :m1:
-
:laugh: :laugh: :laugh: ไอดิลแกฮาได้อีก
รอนะฮะ ^^"
-
ไอดิลกลับมาแล้ว รอซะนาน :sad4:
-
เกรียนวันละนิด จิตแจ่มใส
อ่านมาจนขนาดนี้ยังไม่ได้หุบยิ้มเรยค่ะ
สนุกมากๆเรยค่ะ :L1:
-
กว่าจะหาเจอนะเรื่องนี้เนี่ย
เล่นเปลี่ยนชื่อ username เลยหรอเนี่ย
ก็สนุกมากอ่ะเรื่องนี้
มาต่อไวๆนะฮะ :call:
-
:L2: :L2:
-
ขอความเกรียนจงสถิตอยู่เหนือฟ้า
:laugh: :laugh:
-
ไอดิลลล มาเเล้วว
ไม่ไหวจะเกรียนจริงๆ 555
-
ชอบเกรียนน้อย --
-
หมอกเจ๋งอ่ะ ร้องเกะด้วย
นึกว่าแหกปากร้องกับกีตาร์ซะอีก
เหมาะๆแล้วล่ะกับคนอย่างไอดิล
ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
คิดถึง 3 คน พ่อลูกนี้
-
ฮาไอดินกระจายเลยอะ คิดไปได้ฮาไปไหนเนีย
ยังนึกคำที่พี่กรีนว่าไอดินโง่เหมือนทัศน์เกรียนเหมือนเกรย์
5555
สั้นไปหน่อยแต่ฮาดีครับ
-
:mc4: :mc4:
มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไอดิลดูต๊องๆนะเนี่ย
-
อ่านนิยายของพี่อินดี้ทีไรต้องเปิดยูทูปรอไว้ทุกที
มีแต่เพลงที่ไม่รู้จัก
ฮาาา
ก็ดีนะ ได้รู้จักเพลงรุ่นพ่อเยอะขึ้นมวากกกก
รอๆๆๆๆ รอให้มาอัพเร็วๆ ชอบอ่ะ
เกรียนเหมือนเดิมจริงๆ 55555
-
จุดเทียนในห้อนส้วมระวังส้วมระเบิดนะ 555+
-
เพิ่งมาเห็นว่าอัพต่อแร้ว กรี๊ดด เด๋วอ่านใหม่แต่ต้น อิอิอิ
-
อยากอ่านตอนหม่ายยยยยย
-
อ่านแล้วขำไม่หยุดจริงๆ ^^b
-
o22 เกรียนดองเค็มมากกกกกก
ไอดิลอย่าง่ายลูก เล่นตัวเข้าไว้อย่างนั้นแหละ ๕๕๕๕๕๕
-
ไอดิล น่ารักอ่ะ :laugh รั่วดี
หมอกรุกไวจัง
แต่ชอบฝันอ่า อิอิ สุดยอดตั้งแต่เปิดเรื่อง:-)
-
อ่านภาคกำเนิดไอดิลจบก็ตามหาเรื่องนี้ทันที
ไอดิลน่ารักมากๆ เชียร์หมอกสุดใจขาดดิ้นจริงๆ
เหมือนพี่ทัศน์จะถูกใจความใจกล้าของว่าที่ลูกเขยนะนั้น o13
+1 เป็นกำลังใจไปเรียบร้อย
-
หมอก><
-
ไอดิลน่ารักมากลูก
พ่อหล่อก็สนับสนุนไอหมอกเต็มที่ :m20:
งานนี้ไอดิลไม่ลอดมือไอหมอกแน่ๆ
-
น้องต๊องงงง
-
รออยู่เด้อท่าน
ไอดิลนี้ไม่เนียนเลยอ่ะ
ไอหมอกรู้ทันหมดแหละ
รุกหนักไปเลยนะหมอกถ้าจัดเบาๆไอดิลไม่รู้สึกหรอก
ฮฺฮฺ
^^
-
แวะมาแปะโป้ง
-
เกรียนน้อยทายาทพ่อเกรย์ ทั้งเกรียน ทั้งโ่ง่ เหมือนพ่อสองคน 5555++
แต่น่ารักเหลือเกินค่ะ รอติดตามอ่านต่อนะคะ
บ้านนี้มีแค่ความอบอุ่น น่ารัก ทัศน์กับเกรย์ ยังรักกันแบบเกรียน ๆ หวาน ๆ
ไอดิลเป็นเด็กดี มีความคิด มีมุมมองดี ๆ เหมือนเกรย์ (แต่ขาดประการณ์ และหวั่นไหวไปบ้าง 555)
หมอก จะเคลียร์ปัญหานี้ยังไงนะ ยังไงก็เชียร์เต็มที่นะ หมอก
-
คิดถึง เกรียนน้อย :z10:
-
เกรียนนนนนนนน :กอด1:
-
เพิ่งมาเจอเรื่องนี้ อ่านรวดเดียวตั้งแต่เกรียนรุ่นพ่อถึงเกรียนรุ่นลูก น่ารักมากกก มากกก มากกกกก
ชอบบุคลิกคาแรกเตอของเกรียน เอ๊ย เกรย์มากๆ รวมถึงคุณแม่เกรย์ด้วย เท่ เก๋ เจ๋งมากๆ
เรื่องนี้สุดยอดมากเลย o13
-
คิดถึงเกรียนน้อยมากกกกก
มาต่อด้วยนะคะ พลีสสสส
-
เกรียนเหมือนเกรย์โง่เหมือนทัศน์ .. เอ่อ จริง 555
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รอ รอ รอ เกรียนต่อไป
-
:: ไม่เกรียนที่ 10 You're A Friend ::
เพราะมันเป็นการยืนที่เมื่อยมากครับ..
เป็นวิธีการลงโทษแบบโบราณ ไม่แก่จริง คิดไม่ได้เด็ดขาด!
ผม..ซึ่งคาบไม้บรรทัดไว้ในปากและมีแค่ขาเดียวที่รับน้ำหนักตัวชั่วขณะ จึงกำลังสรรหาวิธีการผ่อนคลายให้ตัวเอง...
ผมนึกถึงอากาศเย็นๆที่ขั้วโลกเหนือ
อื๋อ ไม่อ่ะ เย็นไปนะ เย็นไป!
ผมเบนเข็มไปที่ทะเลทรายซาฮาร่า
และเกือบจะไปที่แอตแลนติสดินแดนอันสาบสูญอยู่แล้ว อาจารย์ก็ยังไม่ออกมาอนุญาตให้กลับเข้าไปในห้อง
ผมจึงหันมาใช้วิธีการของพ่อน่ารัก...
“คือบทกวีแห่งศักดิ์ศรี”
.
.
ใช่ครับ.. พ่อน่ารักมักจะทำอย่างนี้เวลาไม่สบายใจหรือต้องรอคอยอะไร
มันคือการเอ่ยบทกวีออกมาเบาๆ
(ล่าสุดพ่อแกทำตอนต่อแถวเข้าห้องน้ำที่สถานีรถไฟ)
.
.
“คือผักชีกับแม็กกี้”
…?
ผมจะไม่สนใจคลื่นสัญญานที่แทรกเข้ามารบกวน
ผมว่าต่อไป...
“คือดนตรีที่แช่มชัด”
.
.
“คือกูปรีแทะเกาลัด”
…!?
ข่มใจไว้ไอดิล..ข่มใจ!
ผมกล่าววรรคต่อมา
“คือภาพเขียนเจิดจรัส”
.
.
“คือนกกระเรียนที่เป็นหวัด”
...!
มากไปแล้วเว้ย
ผมกัดฟัน...
“คือ..ทิวทัศน์..อันงดงาม..”
.
.
“คือข้าวต้มมัด..อัน..”
“โครม!”
ผมอ้าปากปล่อยไม้บรรทัดแล้วยันไอ้หมอกไปชนโต๊ะอาจารย์ที่อยู่หน้าห้อง
อันนั้นผมตั้งใจครับ แต่..บรรดาสมุดการบ้านที่หล่นตุ๊บตั๊บลงจากโต๊ะเรียงกันมานั้น ผมไม่ได้ตั้งใจ!
“ไอหมอก! ไอดิล!”
เสียงแก่ๆเข้มๆที่ตวาดลั่นมาจากในห้องก็เป็นสิ่งที่ผมไม่ได้ตั้งใจเช่นกันและเป็นอันจบชีวิตผมในเช้าวันนั้น
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“มันชอบมึงนี่หว่า”
เสียงไอ้ฟัคเอ่ยอย่างขบขันในตอนเย็นวันเดียวกันขณะเรานั่งกันอยู่ที่ห้องสมาคมชมรมวายแห่งมวลมนุษยชาติ
ซึ่งผมอยากจะย่อชื่อชมรมเหลือแค่ ส.ว.ม
“ชอบบ้านมึงสิ จิกกัดกูอยู่ได้”
ผมโต้อย่างเหลืออด
“แบบนี้บ้านกูไม่เรียกชอบ บ้านกูเรียกกวนตีน ถ้าเป็นพ่อน่ารักนะ พ่อน่ารักคงเตะแม่ง”
ไอ้ฟัคถอนหายใจเอือมๆ
“จะอะไรหนักหนา มึงรู้ได้ยังไงว่าพ่อหล่อไม่เคยเป็นแบบไอ้หมอกมาก่อน?”
“เฮ๊อะ”
ผมส่งเสียงดูถูก
“พ่อหล่อของกูโคตรของความแมน ไม่ทำอะไรงี่เง่าอย่างนี้หรอก”
ผมบอกอย่างภาคภูมิใจ
อดจะยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงความทรงจำที่พ่อหล่อเคยเล่าให้ฟังว่า...
เจอพ่อน่ารักครั้งแรกก็ 'ตกหลุมรัก..'
..และ..
บอกความในใจใต้แสงเทียน...
อร๊าง.. โรแมนติกที่สุด!! :impress2:
ผมลุกขึ้นสะบัดก้นหยิบกระเป๋านักเรียนเดินออกจากห้องเมื่อเห็นไอ้ฟัคทำหน้าไม่อยากเชื่อ
เฮอะ มันจะมารู้อะไร!
ผมวิ่งตึงตังลงมาจากอาคาร กลับบ้านไปดูซีรีย์เมอร์ลินต่อดีกว่า เชอะ!
.
.
“วิ้ว..ลูกเกย์มาอีกแล้วเว้ย”
..เสียงแซวดังมาขณะที่ผมเดินมาถึงถนนทางเดิน
“ลูกเกย์ใช่ไหมนั่น เดินบิดตูดเชียวมึง ฮ่าๆ..”
.
.
ทุกวันผมก็ปล่อยให้เสียงเหล่านี้ลอยผ่านไป
หมาเห่ายังน่ารักกว่าเสียงดูถูกหยอกล้อพวกนี้ แล้วจะไปฟังทำไมละครับ?
แต่วันนี้..
ผมหันหลังกลับไปเผชิญหน้า..
กูอารมณ์บ่จอยนะ บ่จอยน่ะเข้าใจไหม
“ทำไมไม่เรียนรู้ที่จะหุบปากในเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับพวกมึง!”
อึ้ง..
ความงงครอบคลุมไปในอึดใจหนึ่ง แต่แล้วไอ้คนที่ตัวใหญ่ที่สุดและปากบอนที่สุดก็เดินออกมา
“ทำไมวะ ลูกเกย์อย่างมึงกล้าด้วยเหรอ?”
“แล้วลูกอาจารย์ปกครองอย่างมึง วันๆนอกจากเห่าแล้วทำอะไรวะ?”
ผมถามกลับ ในสีหน้าเดือดดาลของมัน ผมไม่หยุดแค่นั้น
“อ่อ.. กูพูดผิด นอกจากเห่ากับโดดเรียนไปขี้ออกควันกับรีดไถเงินพวกรุ่นน้อง มึงทำอะไร?”
“ไอ้ตุ๊ด!”
มันเดินเข้ามา
“กูไม่ตุ๊ด!”
ผมจับข้อมือมันไว้ “ทว่าแม้แต่ตุ๊ดก็ยังมีดีกว่ามึงสิบคนรวมกันนะกูว่า!”
ผวั๊วะ!
ผมชกไปที่มุมปากด้ายซ้ายของมันถนัดถนี่
“กูได้บอกมึงรึยัง.. ว่าพ่อกูเป็นนักเลงวิศวะ!”
ผวั๊วะ!
ผมปล่อยไอ้คนแรกและหันไปซัดอีกคนที่หมายจะรุมผม
ความประหลาดใจแผ่ซ่านเสี้ยววินาที เสมือนผู้คนรอบๆคิดว่านั่นเป็นสิ่งที่ ‘เป็นไปไม่ได้’
“ก้อง มันชกหน้านาย”
เด็กผู้ชายอีกคนพูด
“ไอ้..ไอ้..มึง.. มึงทำได้ไง”
ผมทิ้งกระเป๋านักเรียน
“การที่กูไม่สู้.. ไม่ได้หมายความว่ากูสู้ไม่ได้”
นั่นคือสิ่งที่ผมตอบ
ก่อนที่ไอ้ก้องจะเลือดขึ้นหน้าและสั่งพรรคพวกอีกสามสี่คน
“เฮ้ย พวกมึง จัดการไอ้ลูกเกย์นี่ที!”
.
.
“ไม่ได้กำลังจะรุมคนคนเดียวหรอกใช่ไหมพวกมึงน่ะ..”
...เสียงนั้นไม่ได้ดังมากนัก แต่กลับทรงพลังอย่างประหลาด
ดังมาจากด้านหลังผมเอง..
ไม่ใช่อาจารย์ ไม่ใช่นักการภารโรง หากเป็น..
“ไม่ใช่เรื่องของมึงไอ้หมอก! เพิ่งมาใหม่ อย่าแหยม ที่นี่พวกกูคุม”
ไอ้ก้องประกาศ
“พวกมึง ไปล็อคแขนไอ้ลูกเกย์ไว้ กูจะสั่งสอนมัน”
ไหล่กว้างกว่าเข้ามาบดบังตัวผมไว้ก่อนที่เพื่อนสองคนจะถึงตัวผม...
“ไอดิลมันเป็นเพื่อนกู”
เสียงเอ่ยดังจากร่างข้างหน้า
“เป็นเพื่อนคนแรกของกูที่นี่.. ถ้าพวกมึงแตะต้องมัน กูคงยอมไม่ได้”
...
มึง.. มึงไปเอาม้าขาวมาไป อย่าลืมถือดาบมาด้วย มึงจะเหมือนมาก!
ไอ้หมอก กูเพิ่งรู้สึกวันนี้ ว่ามึงหล่อ ใจมึงโคตรหล่อเลยว่ะ!
แต่กระนั้นผมกลับจับไหล่หนาเบื้องหน้าไว้ มันคงยังไม่รู้ว่ามันจะเจอกับอะไร
“พ่อไอ้ก้องเป็นอาจารย์ปกครอง”
ไอ้หมอกเอี้ยวหน้ามาหาผม
“แล้วไง กูรู้มานะ ว่าพ่อมึงเป็นวิศวกรกับเป็นนักเขียน เท่กว่าเยอะมากอะ”
ไม่ใช่เว้ย!
“กูหมายถึงมึงอย่าเรื่องใส่ตัว เดี๋ยวจะเดือดร้อน”
ผมอดแง่งใส่มันไม่ได้
แต่ไอ้หมอกเพียงยิ้มบางๆ
“แค่เห็นว่ามึงเป็นห่วงกูบ้าง ก็คุ้มแล้ว”
ให้ตายเถอะสมชาย!
ผวั๊วะ!!
อ่าว เฮ้ย!
เราสองคนไม่ทันระวัง ไอ้หมอกจึงโดนซัดเข้าให้ก่อน
ผมกับมันยืนหันหลังชนกัน พวกเด็กๆแตกตื่นแต่ก็มุงดูเหตุการณ์
หอก! พวกมึงสักคนทำไมไม่ไปตามอาจารย์มาวะ!?
“นวมที่ชมรมมวยมี”
ผมว่า
“ไปใส่แล้วขึ้นชกบนผืนผ้าใบกันตัวต่อตัวดีกว่า”
ผมไม่ได้กลัวครับ แต่พวกมันมีมากกว่าและไม่คุ้มที่จะแลก
มันไม่มีประโยชน์..
พ่อน่ารักหล่อกับพ่อน่ารักไม่ได้เลี้ยงผมมาด้วยความปรารถนาดี เพื่อมาให้คนปรารถนาร้ายไม่กี่คนทำลาย
และไอ้หมอก..ผมไม่ต้องการให้มันเจ็บตัวเพราะผม ไหนจะเรื่องเดือดร้อนที่จะตามมาอีก
“มึงกลัวใช่ไหมไอ้ลูกเกย์ พ่อตุ๊ดของมึงคงใส่กระโปรงเห่กล่อมมึง-”
อั๊ก!!
ผมถีบพวกมันเข้าให้ แล้วปราดไปหาไอ้ก้อง ไอ้หมอกช่วยกันคนอื่นๆออกห่างจากตัวผม
มือขาวผมกระชากคอเสื้อไอ้ก้องมา
“พ่อของกูอบรมสั่งสอนกูมาดีมาก มึงมั่นใจได้เลย”
ผมเงื้อหมัด
.
.
“นายกวีกานต์ เธอคิดว่าเธอกำลังจะทำอะไร!”
เสียงดังมาจากอีกทาง
ผมชะงัก ไอ้ก้องจึงได้โอกาสผลักผมออกไป
และผมชนเข้ากับ..
“ไม่เป็นไรนะมึง”
ไอ้หมอกนั่นเอง..
“ก่อเรื่องในโรงเรียน พวกเธอคิดว่า-”
“อาจารย์ครับ”
ไอ้หมอกขัดขึ้นมา
“เรื่องก็คือ-”
“ไปคุยที่ห้องปกครอง”
อาจารย์ตัดบท
ไอ้หมอกโอบไหล่ผมเดินไป แต่หยุดเดินเมื่อเห็นว่า..
“แล้วทำไมพวกนายก้องเกียรติไม่ตามมาด้วยละครับ?”
อาจารย์หันมาและเอ่ยออกไปอย่างเสียมิได้
“พวกเธอมาด้วย”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“ไม่มีกฎข้อไหน ไม่มีเหตุผลอะไรสักข้อที่อนุญาตให้พวกเธอวิวาทกันในโรงเรียน เสื่อมเสียสถาบันจริงๆ”
อาจารย์มองอย่างกับว่าผมผิดเสียเหลือเกิน
ผมต่อยมันไปสองครั้งกับถีบครั้งนึง ไม่ได้แรงมากด้วยนะเว้ย!
“ไอ้ลูก- เอ้อ กวีกานต์ต่อยผมสองครั้งครับพ่อ”
ไอ้ก้องว่า
“ถีบผมอีกครั้งหนึ่งด้วยครับ”
อีกคนสมทบ
“กวีกานต์ เสียดายที่ครูคาดหวังว่าเธอจะประพฤติตัวดีกว่านี้”
“ผมมีเหตุผลครับ ผมไม่ได้ขาดสติ รู้ดีว่ากำลังทำอะไรอยู่”
ผมเอ่ยเรียบๆ
อาจารย์จ้องผม
“เธอทำร้ายเพื่อนนักเรียน ดี กวีกานต์ ถ้าอย่างนั้น.. เธอต้องชดใช้การกระทำที่ผิดของเธอ
ไปขัดห้องน้ำเหม็นๆทุกเย็น หนึ่งอาทิตย์ ระหว่างนี้จะทำทัณฑ์บนและเชิญผู้ปกครอง”
“อาจารย์ลงโทษแต่กวีกานต์ไม่ได้ คู่กรณี จริงๆต้องบอกว่าคี่กรณีด้วยซ้ำเพราะหลายคนเหลือเกิน ก็ทำผิดเหมือนกันนะครับ”
ไอ้หมอกขัด
“พวกผมไม่ได้ทำอะไรกวีกานต์สักคน อาจารย์ดูสิครับ เสื้อผ้าหน้าผมเรียบร้อยทุกอย่าง”
ไอ้ก้องค้าน
“ไม่ทันได้ทำต่างหาก”
ไอ้หมอกหันไปจ้อง
“ไอดิลทักษะการต่อสู้ดีกว่าพวกมึงรวมกันเสียอีกนะกูว่า”
“ไอหมอก เธอพูดคำหยาบในที่อันไม่สมควร ไปขัดห้องน้ำกับนายกวีกานต์”
“ผมช่วยอยู่แล้วครับ แต่-”
“พอแค่นี้-”
“แต่พวกนี้ดูถูกครอบครัวของกวีกานต์!”
ไอ้หมอกตะโกน...
อาจารย์เกียรติก้องเงียบไปครู่หนึ่งแล้วเอ่ย
“งั้นกวีกานต์ก็ควรไปบอกครอบครัว ว่าอย่าทำอะไรให้โดนดูถูก”
.
.
ผมอยากให้สิ่งนี้ไม่เกิดขึ้นจริง ให้ความคิดนี้ไม่ได้มีอยูจริง..
ผมมองด้วยดวงตาปราศจากความรู้สึกและบอกอาจารย์แค่คำเดียวก่อนจะหลังหลังออกจากห้อง
“Scheiße”
“ไอ้ดิล!”
ไอ้ฝันวิ่งสวนเข้ามา
“เด็กมันวิ่งขึ้นไปบอกกูที่ชมรมว่ามึงมีเรื่อง-”
“ในฝัน!”
เสียงอาจารย์อุทานดังขึ้นมาเมื่อได้ยินคำว่า 'มึง' ของนักเรียนหญิง
ผมจึงฉวยข้อศอกเพื่อนพาออกมาจากห้อง
“ไม่มีอะไรแล้ว”
ผมบอกให้มันสบายใจ
ก่อนที่มันจะถามออกมาผมก็ตอบเสียก่อน
“อาจารย์ให้ขัดห้องน้ำหนึ่งอาทิตย์ ทำทัณฑ์บนและจะเชิญผู้ปกครอง แต่ก็คุ้ม กูได้ต่อยไอ้ก้องสองที”
ไอ้ฝันยักไหล่
“พ่อมึงจะว่าไง”
ผมยักไหล่บ้าง
“อาจารย์เกียรติก้องไม่เชิญจริงหรอก คงพูดไปงั้น รอบที่แล้วพ่อน่ารักโดนเชิญมาเรื่องกูวิวาท แกเลยมาสวนกลับเรื่องไอ้ก้องซะเละกลางที่ประชุม”
ไอ้ฝันพยักหน้า เมื่อสำรวจว่าเพื่อนสองคนไม่มีร่องรอยบอบช้ำ แล้วจึงเดินลิ่วๆนำไปเอากระเป๋า
ผมจึงมีเวลาหันมาสำรวจไอ้หมอก...
“ชาติที่แล้วมึงอาจจะเป็นอัศวินโต๊ะกลมอะไรพวกนี้ก็ได้นะ”
ผมกวนตีนมันไป
ไอ้หมอกหัวเราะแห้งๆ
“ช่วยอะไรไม่ได้มากนัก ไม่สิ ช่วยอะไรไม่ได้เลย”
มันเดินสบายๆเอาสองมือประสานไว้ที่ท้ายทอย
ผมมองมัน..มองอย่างต้องการจะเห็นเป็นครั้งแรก..
“แล้วเป็นยังไงบ้าง”
เมื่อไอ้หมอกเลิกคิ้ว ผมจึงเอานิ้วจิ้มที่มุมปากให้มันรู้สึกตัว
“ไอ้ก้องมันชกมึงนี่หว่า”
ผมเห็นจุดช้ำเล็กๆที่มุมปากมันจนได้
.
.
“เอา พวกมึง”
ไอ้ฝันเดินกลับมา โยนกระเป๋านักเรียนให้พวกผมทั้งสองคน
“ไป กูไปช่วยขัดห้องน้ำด้วย”
ไอ้ฝันยักคิ้วแล้วเดินนำไปตามประสาผู้หญิงยุคที่เป็นช้างเท้าหน้า (แต่ถอยกรูดเมื่อเจอพี่หมอของมัน)
ผมหันไปมองไอ้หมอกอีกครั้ง มันยิ้มบางๆ
“กูไม่เป็นไรน่ะ”
“เดี๋ยวคุณนายแม่มึงได้ถามกันพอดีว่ามึงไปโดนอะไรมา”
ผมว่าแล้วฉุดมือมันไปทางแท้งค์น้ำเย็น
ผมไม่เคยพกผ้าเช็ดหน้า ทิชชู่หรืออะไรพวกนั้น จึงเปิดกระเป๋า เอาคัดเตอร์ที่ใช้ตัดกระดาษออกมา และเอาเสื้อออกนอกกางเกง ผมจับปลายเสื้อด้านหนึ่ง และตัดมันออกมาพอประมาณ...
“เฮ้ย มึงทำอะไร!”
ไอ้หมอกถลึงตามอง
ผมไม่สน แต่เอาเศษเสื้อไปรองรับน้ำเย็นจัดแล้วขยำๆโปะที่มุมปากมัน
“ประคบเย็นไง”
ผมยักคิ้ว
ไอ้หมอกอึกอักเหมือนจะว่าผมทำอะไรแผลงๆสักอย่างแต่แล้วก็เปล่า มันเสือกหัวเราะออกมาดังลั่น
ไอ้ผมก็หัวเราะตาม...
...
......
ผม ไอ้หมอก ไอ้ฝัน ขัดห้องน้ำเหม็นๆกันในยามเย็นที่เด็กคนอื่นๆส่วนใหญ่ได้กลับไปบ้าน
แต่กระนั้น..ผมกลับรู้สึกว่ามันคุ้มค่า..
ที่ผมได้ไอ้หน้าเก่ามาเป็นเพื่อนใหม่อีกคนหนึ่ง..ซึ่งผมรับเป็นเพื่อนแล้วอย่างจริงใจ
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
วันหลังจากนั้น ผม ไอ้ฝัน ไอ้หมอกก็กลายเป็นแก๊งที่ดูแปลกประหลาด ดูไม่น่าจะมาคบกันได้
พวกเราช่วยกันขัดห้องน้ำและมักกลับบ้านเป็นกลุ่มท้ายๆ
“เฮ้ย ไอ้ดิล หยิบไม้ถูพื้นให้หน่อยเด๊ะ”
ไอ้ฝันสั่งมา
โธ่มาสั่งกูอีก มึงไม่เข้าใจกูรึไง.. กูกำลัง..
“ ’ดิล ฝากหยิบน้ำยาตรงนั้นมาที ”
ไอ้หมอกส่งเสียงขอขณะมันก้มหน้าก้มตาขัดโถส้วม
แม่ง เดี๋ยวนี้เรียกกูดิลเฉยๆ มึง มึง!
“หันมาหยิบเองสิวะ”
ผมว๊ากมัน
“เอ้า มึงอยู่ตรงนั้นอยู่แล้วนี่หว่า”
มันตอบกลับ
.
.
“ไอ้ดิล ได้รึยังวะ ไม้ถูน่ะ มัวสร้างตำนานรักห้องส้วมกับไอ้หมอกอยู่รึไง”
ไอ้ฝันเร่งแกมกวนตีน
“เปล่าสร้างว่ะฝัน ไอดิลมันยืนทำหน้าปวดขี้กินแรงเราอยู่ เลยใช้ให้หยิบน้ำยา ‘ดิลหย่อยตูดลงไปหยิบรึยัง?”
พวกมันสองคนรุมผม
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!! ฉันมันคนเป็นเป็น ไม่ใช่หนุมาน
“ไม่ไหวแล้วเว้ย”
ผมตะโกนออกมาและ..
ปู๊ดดดดดดดดดดด!
.
.
“ที่กูทำหน้าปวดขี้”
ผมบอกหลังจากตดใส่พวกมัน
“ก็เพราะกูปวดขี้ไง!”
แล้วผมก็วิ่งจู๊ดออกจากห้องน้ำไปเลย :sad2:
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“เฮ้ยมึง ขอแวะขึ้นไปเอาของที่ห้องชมรมแป๊ปนึงเด่ะ”
ไอ้ฝันบอกมาขณะเราเดินกันใกล้ถึงประตูใหญ่ของโรงเรียนเพื่อมุ่งหน้ากลับบ้าน
ผมกับไอ้หมอกส่ายหน้าเอือมๆ
“เออ เอาๆ”
ผมว่า แล้วไอ้ฝันก็วิ่งดุ๊กดิ๊กข้นบันไดไป
ผมกับไอ้หมอกนั่งรอไอ้ฝันที่ริมรั้ว สายลมเย็นเย็นพัดมาเบาๆ
จู่ๆผมก็บอกกับไอ้หมอกไป
“ระวังแม่มึงจะจัดหนักกะมึงนะที่มาคบกูเป็นเพื่อนเนี่ย”
ไอ้หมอกขมวดคิ้ว
“มึงเป็นเพื่อนกู ไม่ใช่เพื่อนแม่กูนี่”
บ๊ะ ไอ้นี่!
“เออ กูรู้ อย่าให้มีปัญหาแล้วกันนะมึง”
ผมว่า
ไอ้หมอกหัวเราะบางๆ
“ห่วงตัวเองเถอะน่ะ มึงน่ะมีปัญหามากกว่ากูอีก”
ผมหัวเราะดังกว่ามัน
“กูเหรอ? กูเนี่นะมีปัญหา หอกเอ๊ย ฮ่าๆ ตรงกันข้าม กูไม่มีปัญหาอะไรเลย”
ไอ้หมอกมองผม เหมือนกันกับว่าผมพูดสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ
“ไม่มีปัญหา? กูเห็นใครต่อใครเขาชอบว่ามึงกัน มึงคงรู้สึกแย่มาก”
ผมกัดริมฝีปากเบาๆอย่างเข้าใจความหมายของมัน
“ไม่ใช่กูหรอก ‘ใครต่อใคร’ ต่างหากที่มีปัญหา ไม่ใช่กู”
ผมยิ้ม ไอ้หมอกมองผม แต่ยังไม่ยิ้มตาม
ผมสาบานได้ว่ามันมองผมอย่างเพื่อน อาจเพราะภายหลังจากผมตดในห้องครานั้น มันจึงเปลี่ยนใจไม่ชอบผมซะแล้ว !!
“กูกลัวมันจะเหยียบจนมึงท้อน่ะสิ”
ผมได้ยินดังนั้นก็ก้มลงมองพื้น มองอย่างมีความหมาย
“ยิ่งเหยียบสิ ดินมันยิ่งแกร่ง”
ผมบอกมันแค่นั้น ก่อนจะตบไหล่ไอ้หมอกให้ลุกขึ้นเมื่อเห็นไอ้ฝันเดินลงจากบันไดตรงมาทางเรา แล้วเดินนำเพื่อกลับสู่บ้าน
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“บางระจันเขารวมกันเป็นหนึ่งมีตนเป็นที่พึ่งยอดนักสู้เมืองสิงห์ ย๊าก ว๊าก”
ผมร้อง
“ทั้งเจ็ดครั้งรบพม่าจนล้มกลิ้ง บางระจันเก่งจริง ยุฮู”
ไอ้หมอกผสมโรง
เราสองคน..
..เดินกอดคอกันกลับมาบ้าน
:freeze:<< หน้าไอ้ฝันที่เดินตามหลังมา
“เพื่อนกู จะใจง่ายไปนะ”
มันบ่นพึมพำเรื่องอะไรก็ไม่รู้
เพื่อนกันครับ ผมกับไอ้หมอกยังเป็นเพื่อนกัน!
หลังจากหายไปนานนับศตวรรษ เพื่อยุ่งกับหนังสือ INDY in love พยายามให้มันคลอดออกมาเป็นเล่มให้ได้
ขณะนี้กำลังดำเนินการพิมพ์รอบแรกและเดี๋ยวผมจะเข้าไปแจ้งรายละเอียดเก็บตกรีปริ้นท์ให้นะครับ
และประกอบกับเรียนซัมเมอร์แบบจัดเต็ม (สลิดไปเรียนภาษาพม่า?? Mingalar Ba Chin!)
ไอดิลตอนนี้จึงถูกหมัก ดอง บ่มยีสต์อย่างดี แล้วบึ้มมม กลายเป็น เอสเค-ทู (บ้านมึง?)
อย่างไรก็ตาม ยังขอบคุณ(ไม่)เกรียนคนอ่านอย่างสูง กับการถามถึงที่ยังมีเข้ามา ทำให้มีแรงฮึดกลับมาอัพต่อได้ โอ้วเย!
ขอได้รับความขอบคุณจาก..(ไม่)เกรียนน้อย
-
มาเกรียนต่อแล้ว ประเดิมตอนใหม่หลังจากที่หายไปนานมากกกกกกกกกกกกกกก แต่ก็กลับมาให้ได้เกรียนตลอด มุกก็ยังฮาสาดเหมือนเดิม เป็นกำลังใจให้มากมาย :impress:
-
ว่าไอดิลฮาแล้วนะ แต่ดันโดนพ่อหล่อแอบมาขโมยซีนจนได้ :z1:
เจอพ่อน่ารักครั้งแรกก็ 'ตกหลุมรัก..'
..และ..
บอกความในใจใต้แสงเทียน...
เป็นแบบนี้จริงๆ เหรอ...เค้าอ่านตกไปตอนไหนรึเปล่า :m20:
-
แม้กระทั่งคนเป็นครูก็ยัง...
มิน่าลูกถึงเป็นแบบนี้ :m16:
-
ลูกเป็นอย่างไร บ่งบอกถึงพ่อแม่เป็นอย่างนั้น
ไม่น่าเลยเป็นครูแท้ๆ
-
....ฮาดีทั้งไอดิล และหมอก โดยเฉพาะกลอน ที่ต่อกันจนโดน..ถีบ
....กลุ้มใจอาจารย์ ผู้หลักผู้ใหญ่ในโรงเรียนนี้จริงๆๆ อย่างนี้ต้องโดนพ่อน่ารัก จัดการอีกซักรอบ
....รวมถึงเอาแม่..ปากจัด ของหมอก มาช่วยกันรุมอาจารย์ ...หย่ายยยยยยยย คนนี้ด้วย :laugh:
-
โมโหแทนครอบครัวไอดิล :beat:
สังคมสมัยนี้ตัดสินที่อะไร?
คุณค่าของคนวัดจากอะไร? :z6:
อยากต่อยปากแตกทั้งพ่อทั้งลูก เป็นครูเสียเปล่า ไร้จริยธรรม
ขอโทษนะคะ อินมากไปหน่อย ฮ่าๆๆๆ
-
แถบถุยกับตำนานรักพ่อแม่มัน ป๊าดดดด ก็ดูไปเล่าให้ลูกฟังเนอะ = ="
อยากจะหัวเราะให้คางแตก(?) ประวัติศาสตร์พวกแก มันไม่ได้น้ำเน่าขนาดนั้นนะ = =""
แล้วอีกอย่างนะไอดิล....พ่อเอ็งอ่ะเกรียนทั้งคู่นั่นแหละ การกระทำของไอ้พ่อหล่อ มันจะยิ่งกว่าไอหมอกเสียด้วยซ้ำ!!! 555555
อยากให้พ่อน่ารักตามไปจัดจารณ์อีกซักดอกสองดอก มันส์แน่พะย่ะค่ะ -w-)b!
รอตอนต่อไปค่าาาาาาา
ปล.แล้วสถบใส่จารณ์ปกครองว่าไงอะ? ภาษาต่างด้าวนี่ ไม่มีแปลอีก = =?
-
ถ้าชาติไทยจะมีพ่อ
พิมพ์อย่างนี้ ส่งลูกไป
ไถนาเล่นยังมันส์กว่าอีก :z3:
-
ยังคงความฮาตลอดศก :z2:
-
เป็นแบบนี้ทุกที ถ้ามีเรื่องกับลุกครู :m16:
-
ผมบอกอย่างภาคภูมิใจ
อดจะยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงความทรงจำที่พ่อหล่อเคยเล่าให้ฟังว่า...
เจอพ่อน่ารักครั้งแรกก็ 'ตกหลุมรัก..'
..และ..
บอกความในใจใต้แสงเทียน...
อร๊าง.. โรแมนติกที่สุด!!
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:jul3: :laugh:
อ่านตอนนี้จบแล้วแบบว่า
อิพ่อหล่อของไอดิลนี่มันขี้จุ๊ได้ใจจริงเว้ยเฮ้ย!!!
นี่ถ้าลูกมันรู้ว่าจริงๆเป็นไงคงจะฮามากกว่าน้อีกนะเนี่ย
ดีใจชะเอิงเอยเกรียนคนเขียนมาต่อแล้ว
:z2:
ปลล.เกรียนแก่โอนเงินค่าเกรียนให้แล้วนะจ้ะ
:bye2:
-
ไอดิลโดนพ่อหล่อหลอกแล้วละลูก... มาถามพี่นี่สิค่ะว่าสมัยก่อนพ่อหล่อจีบพ่อน่ารักยังไง หิหิ
เดี๋ยวพี่จะสาธยายให้ฟัง แล้วเรามานั่งมองตากันน้าาาา =///= ฮ่าๆๆๆ ไอหมอกออกจะคล้ายพ่อหล่อ
จริงๆอาจจะเกรียนกว่าหน่อยตามสมัยนิยม ตอนแปลงเนื้อเพลงนี่ฮานะ 55 ถ้าไม่เกรียนจริงก็คงจะทำไม่ได้
และตอนทะเลาะวิวาทเท่ห์มว๊ากกกกกก >///< ถ้าไอดิลจะไม่เปลี่ยนไป ใจง่ายขึ้นก็เห็นจะไม่ได้แล้ว !
แบบไอดิลเรียกว่าใจง่ายที่หน๊ายยย เค้าเรียกว่าเห็นควาามดีของไอหมอกต่างหากเล่า ฮ่าๆๆๆๆ
ปล. เกรียนคนอ่านคิดถึงเกรียนคนเขียนเด้อ : D
-
ไอ้ครูกะลูกนั่นแม่งปัญหาเยอะจริง
ไม่ต้องไปสนพวกมันหรอกไอดิล
ที่บ้านมันไม่เคยสอนรึไงว่าอย่าเที่ยวมาดูถูกคนอื่น
เป็นครูซะเปล่า แม่งเอ๊ย
-
wellcome back...
ยังฮา เสมอต้นเสมอปลายนะ
ครูก็คนเนอะ ก็เหมือนอาชีพอื่นๆในสังคม มีคิดถูกคิดผิดคิดต่างใจดีใจร้ายต่างๆกันไป แต่โดยหน้าที่ของความเป็นครูซึ่งจำเป็นอยู่ที่ต้องเป็นแบบอย่างของเด็กๆที่เฝ้ามองและอาจเอาเยี่ยงความคิดของครูที่ใส่ให้เด็ก ครูที่มีความคิดและจิตใจที่ไม่เปิดกว้างและมองเห็นคุณค่าความเท่าเทียมกันของความเป็นมนุษย์ ไม่ได้ให้เกียรติ์คนที่ความดีแต่จัดประเภทของคนตามวิถีชีวิต(ซึ่งไม่ได้ผิดเพียงแค่แตกต่างจากตนเอง) แบบนี้ก็น่าสงสารเด็กๆในรุ่นต่อๆไป ที่ถูกยัดเยียดความคิดที่เหนี่ยวนำให้เป็นคนใจแคบ ตัดสินคนอื่นว่าผิดเพียงเพราะคิดต่างจากตนเอง.... (จะยาวไปไหมเนี่ย..ฮ่าๆ)
เพื่อนแท้เห็นกันในยามทกข์นะ
รอติดตามตอนต่อไป..ไอดิล (ไม่)เกรียน รุ่นที่สอง
คิดถึงเกรียนรุ่นในตำนานนะนี่..ฮ่าๆ จะรออ่านในหนังสือนะ
นิดนึงนะ คือดนตรีที่แช่มชัด หรือแจ่มชัดอะ ถ้าจำไม่ผิด บทกวีในตำนานเป็นดนตรีที่แจ่มชัดมั้ยย
ทัศน์...เอ่อ..ก้ากกกกกก ขอแต่งงานใต้แสงเทียน!!!!
-
ทุกอย่างมันมีลำดับความเป็นมา....รอวันไม่ใช่เพื่อนค่ะ....เหอๆ
-
เจอพ่อน่ารักครั้งแรกก็ 'ตกหลุมรัก..'
..และ..
บอกความในใจใต้แสงเทียน... o12
555 จริงหรอเนี่ย ตูอ่านทุกตอนรึป่าวว้า ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
กลับไปถามพ่อหล่อพ่อน่ารักใหม่ดีกว่าเน้อ ไอดิล :o9:
จำชื่อตอนเเรกของพ่อหล่อกับพ่อน่ารักได้เลย น้ำเเตกแล้วเเยกทาง 555
อ้อ เเล้วตอนที่บอกรักกันเนี่ย จำได้ว่าข้างถนนเลยนะ
-
ทำไมรู้สึกว่ารุ่นลูกมันเกรียนหนักกว่ารุ่นพ่อ เอ๊ะ หรือเราเขาใจผิดเอง
ฮาตอนต่อกลอนมาก ตอนนั้นเป็นตอนที่ทำให้คิดว่าไอหมอกช่างเกรียนนัก
แล้วตอนที่ไอดิลบอกเล่าถึงการพบรักของพ่อหล่อพาอน่ารัก เอิ่ม งี้มันโกหกลูกเต็มๆ
เอ๊ะ หรือเราอ่านตกตรงไหนนะสงสัยได้หนังสือมาต้องแสกนอีกรอบ
ไอ่ตอนมีเรื่องกับลูกครูฝ่ายปกครองตอนแรกคิดว่านิสัยแย่แค่ลูก โดยที่พ่อไม่รู้ไม่เคยรู้พฤติกรรม
ที่ไหนได้พ่อกลับส่งเสริมไม่ได้อบรมลูกเลยนี่ แถมยังมาว่าครอบครัวทำตัวให้โดนดูถูก คนดีๆอะ เขาไม่ดูถูกคนอื่นหรอก
อ่านตอนอาจารย์ฝ่ายปกครองคนนี้แล้วอารมณ์ขึ้นอะ บอกกับตัวเองเลยว่าถ้าเป็นครูจะไม่ทำตัวแบบนี้เด็ดขาด(ตอนนี้เรียนอยู่ อิอิ)
แต่ตอนส่งท้าย เอิ่้ม ไอหมอก นายเกรียนมาก
ขอขอบคุณ(ไม่)เกรียนคนเขียนที่สร้างสรรค์ผลงาน(ไม่)เกรียนมาให้อ่าน
-
หน้า :z6:ครูปกครองจริงๆ
-
(ไอ้)ดิลใจง่ายแท้ ๕๕
เห้ย พ่อมันไม่ได้บอกรักใต้แสงเทียนไม่ใช่หรอวะ(คะ) = =
เกรียนวุ้ย (๕๕๕๕+)
-
จะรอวันที่ไม่ใช่เพื่อนกันนะ ^__^
-
พ่อหล่อของน้องไอดิลพูดอะไรผิดไปเยอะเลยนะ :laugh:
-
เป็นเพื่อนกันแล้ว ต่อไปก้อเป็นแฟนกัน ^^
-
เริ่มจากเพื่อนนี่แหละ แล้วค่อยพัฒนาความสัมพันธ์ก็ได้เนอะ :z1:
-
เจอพ่อน่ารักครั้งแรกก็ 'ตกหลุมรัก..'
..และ..
บอกความในใจใต้แสงเทียน...
อาการแบบนี้ของพ่อทั้งสองอยู่ตรงไหน จะไปหาอ่าน :m20:
อ่านทีขำก๊าก
ไอดิลเอ๊ย โดนพ่อหล่อต้มซะเปื่อยแล้ว o18
-
โอ้ยไอ้ก้อง พ่อไอ้ก้อง เดะๆๆ ฮึ้ยๆ พี่ทัศน์ไปจัดสักทีเซะ
-
เจอพ่อน่ารักครั้งแรกก็ 'ตกหลุมรัก..'
..และ..
บอกความในใจใต้แสงเทียน...
เอ่อ..ไอดิล สงสัยหนูคงโดนพ่อหลอกเเล้วล่ะลูก
เอ๊ะ หรือเราอ่านตก 5555
-
โถๆๆ ไอดิลพ่อหนูคนไหนช่างเล่าให้ฟังแบบนั้นลูก
ตรูได้ข่าวว่าที่ตรูอ่านมามันจะไม่ใช่แนวนั้นน้า
เอ๊ะรึว่าตรูอ่านผิดเรื่องว้า ฮ่าๆๆๆๆ
รุ่นลูกนี่มันเกรียนได้ใจจริงๆเลยวุ้ย ฮ่าๆๆ
-
เกรียนสมชื่อเรื่องจริงๆ o13
ไอดิล เป็นฉันก็จะเลิกชอบเพราะตดของแกนี่แหละ
เกรียนยิ่งกว่าอิเกร์ซะอีก
-
น้องดิลโดนพ่อหล่อหลอกแล้ว
มันไม่ใช่บอกรักใต้เสียงเทียน แต่จับปล้ำใต้แสงไฟต่างหาก
-
ไอดิลก็แมนดีนี่หว่า
จับไอ้หมกกดซะเลยดิ
o18 o18
-
:3125: :z6 :z3: :3123:
-
เยสสึ ในที่สุดก็ตามอ่านทันแล้ว
o13
ยังคงเสมอต้นเสมอปลายในเรื่องความเกรียนอยู่
:laugh: :laugh:
-
ทัศน์หลอกลวงลูกมากกกก 55555
เกรย์รู้ไหมเนี่ย หรือรับสมอ้าง เพื่อให้ไอดิลอยู่ในโลกสีชมพู :o8:
ขำตอนที่บอกว่าเกรย์ซัดซะห้องประชุมเละ มีพ่อแม่แบบเกรย์นี่ เข้าอกเข้าใจลูกเป็นเลิศอยู่แล้ว น่ารักที่สุด
ชอบแนวคิดทัศนคติของเกรย์มากๆ ถึงว่าจะดูถูกตัวเองเยอะไปหน่อย ผสมกับทัศน์แล้วลงตัวดี
คิดถึง Supermom ด้วย อยากเห็นเจ้าแม่เกรียน คนเขียนเกรียนจัดบทให้หน่อยสิน๊าาาา คนอ่านเกรียนอยากอ่าน :-[
-
หายไปนานมากเลยฮะ กลับมาแล้วก็มาต่อเรื่อยๆนะฮะ
ตกลงใครเป็นพระเอกล่ะเนี่ย ก็ไอหมอกเป็นเพื่อนไอดิลไปซะแระ
-
เจอพ่อน่ารักครั้งแรกก็ 'ตกหลุมรัก..'
..และ..
บอกความในใจใต้แสงเทียน...
มันอยู่ตอนไหนเนี๊ยจำได้ว่าไม่เคยอ่านเจอนะ
สร้างภาพนะทัศน์ เอาซะลูกเชื่อเลย
ในชีวิตรักคุณทัศน์เนี๊ยมันมีความโรแมนติก
ได้ข่าวว่ามีแต่ความเกรียนเต็มพิกัด
ไอดิลเพื่อนกันก็พัฒนาให้เป็นมากกว่าเพื่อนได้นะลูก
และหวังจะจะพัฒนาโดยเร็ววัน ฮฺฮฺ
แต่ครูนี้ก็ไม่ไหวจะเคลียร์นะ หวังว่าในโลกแห่งความเป็นจริงจะไม่มีครูแบบนี้
เพราะถ้ามีแล้วเจอกับตัวคงแหลกกันไปข้าง ถึงจะมีวัยวุฒิแต่ไม่มีคุณวุฒิที่น่านับถือ
เพราะคนเป็นครูควรจะรู้ดีที่สุด เรื่องค่าของความเป็นคน
^^
-
:m20: ลูกยังฮาอ่ะค่ะ เกรียนได้น่าฮักขน่าด(ขอยืมอู้คำหน่อยนะคะ) ไอดิลเกรียนแบบเอ๋อ จากนิยามที่ลุงกรีนได้ว่าไว้ เกรียนเหมือนแม่(เกรย์) บื้อเหมือนพ่อ(ทัศน์)
-
กลับไปอ่านตอนที่พ่อกับพ่อไอดิลเจอกัน เอิ่ม
ไหนหล่ะแสงเทียน?
ชอบไอหมอกจังเลย :impress2:
-
:กอด1: ต้อนรับไอดิล ไม่เจอกันนานคิดถึงจัง
กลับมาก็เกรียนเลย เหมือนจะเผื่อแผ่ไปที่หมอกด้วย
มันต้องอย่างนี้สิหมอก ถึงจะเอาเกรียนอยู่ :laugh:
พูดถึงคู่พ่อลูกอาจารย์ปกครองแล้วเสียอารมณ์
จริงอยู่มันไม่เป็นปัญหาแต่คำพูดก็บั่นทอนกันได้
น่าจะโดนพ่อน่ารักเฉ่งอีกสักรอบเนอะ o18
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
555 ชอบความคิดของไอดิลนะ ^^ ตอนนี้ฮามากอ่ะ ขำเกือบทุกประโยคเลย ไอหมอกสู้ๆนะ ไอดิลมันโง่กว่าที่มันจะรู้ตัว ก็อย่าท้อก่อนล่ะ ^^
-
ว้าว SK-II :a5:
คุ้มค่าืที่รอครับ o13
-
พ่อหล่อมันหลอกลูกได้น่าเตะมากอ่ะ5555555
ไอหมอกกับไอดิล...เพลงรักพวกแกช่างหวานซึ้ง~~~
-
:o8: หนุกหนานมากกกกกก :)
-
กร๊ากกฮาอะ
-
ไอดิลแมนมากลูก o13
-
ไม่อยากจะบอกว่าตอนพ่อมันเจอกันครั้งแรก ก็ Featuring กันแล้ว :laugh:
แต่ ไอ้ครูฝ่ายปกครองนี้ปากน่าโดดถีบสักทีห่าแดรก
-
โว้วว เย้!!คิดถึงขนาด :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1:
-
อ่านทีเดียว หมด 10 ตอนเลย
ชอบมากเรื่องแบบนี้น่ารักดี ติดตามมาตั้งแต่รุ่นรพ่อ เหมือนันยางอ่า (เกี่ยว???)
เออ เกลียดอาจารย์ปกครองมาก ทำนิสัยอย่างนี้ได้ยัง ไม่สมควรที่สุดอ่า ให้ท้ายลูกตัวเอง
เฮ้อ เด็กแบบนี้ โตมาก็ไม่เจริญหรอก เฮ้ออออออ
ไอดิล ลุกน่ารักมาก ช่างได้ ยันส์ มาจาก พ่อ และ พ่อจริงๆๆๆ
เกรียน และ โง่มาก หุหุ
-
บอกความในใจใต้แสงเทียน??? ขากถุยเถอะจ้ะ o22
สงสารไอดิลจัง โดนพ่อมันหลอก :laugh:
“ไม่ใช่กูหรอก ‘ใครต่อใคร’ ต่างหากที่มีปัญหา ไม่ใช่กู” << ประทับใจครับ
-
คิดถึง..รอตอนต่อไป
-
อาจารย์โคตรลำเอียงอ่ะ :angry2:
ไอดิลลลล อีกสักพักก้อไม่ใช่เพื่อนกันละล่ะ
รออัพเกรดสถานะ :z2:
-
บอกรักใต้แสงเทียน!! กล้าพูดนะทัศน์!!~555
อืมใช่โรแมนติกมากๆเลยคู่คุณพ่อน่ะ
-
รู้สึกว่าตำนานรักของพ่อหล่อจะแปลกไปนะ :m20:
รู้สึกเกลียดครูแบบนี้สุดตรีน :z6:
-
เกรียนเลี้ยงลูกได้ดีมากอ่ะ
ดีกว่าไอ้พวกที่ดีแต่ถือหางลูกเพราะมั่นใจในวิถีทางของตัวที่ว่าแน่ซะอีก
-
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ............ เอ๋อได้อีก คริคริ
ยังไงก้อมาต่ออีกน้า
-
นี่เหรออาจารย์ห้องปกครอง น่าเคารพมาก
ไอดิลพูดว่าไร แปลด้วยดิจ๊ะ
อย่านานอีกนะ อยากอ่านต่อแล้ววว
-
มานั่งเล่นตบแปะ รอ อีกวัน :bye2: :bye2:
-
ตดต่อหน้าหนุ่มอีก...ไม่เกรียนจริงทำไม่ได้นะเนี่ย :m20:
แล้วเราจะพลาดการจองหนังสือไหมเนี่ย
-
เค้าอยากอ่านต่อแล้วอ่ะ มาเกรียนต่อได้ไม๊ รออยู่จริงๆนะ :impress:
-
ดันหน่อย :3059:
-
เฮ้ย...ไอดีล.... :mc4: :mc4: :mc4:
-
หายไปนานมากๆๆๆๆ จนลืมไปเลยว่ามีไอดิลและสีหมอกกกกกกกกกกก
อย่ทิ้งไปนานนะครับ นิยายดีๆแบบนี้ ต้องมาเล่าอย่างต่อเนื่องครับ
-
ครอบครัวตัวเกรียนนนที่แสนน่ารัก :a1:
รู้ได้เลยว่าไอดิลโตขึ้นมาอย่างอบอุ่นในบ้านที่อบอุ่นมากๆ หลังนี้
ทัศน์เกรย์เป็นพ่อและพ่อที่ดี สร้างไอดิลให้เป็นคนมีน้ำใจ แสนดี
และเข้มแข็ง แม้จะโง่และเกรียนตามพ่อพ่อไปบ้างก็เถอะ
ว่าแต่ว่าที่ทัศน์บอกลูกว่าเจอเกรย์แล้ว"ตกหลุมรัก" เลยเนี่ย เอ่อ..
ผมว่าน่าจะเป็นตกหลุม..อื่นมากกว่าม้างครับ แล้วไอ้บอกรักกันใต้
แสงเทียน เอ..ตอนไหนว่าสงสัยอ่านข้าม :laugh3:
:t2:
-
ในที่สุดก็อ่านทันจนได้ รอไอดิลมาต่อนะคร้าบบบบบ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก ฮาอ่ะ เกรย์กับทัศน์ เล่าความหลังให้ไอดิลฟังยังไงอ่ะเนี่ย :m20:
อุปสรรครักครั้งนี้ คงเป็นหม่อมแม่ฝ่ายชายอีกหล่ะมั้งเนี่ย :z3:
แล้วไอดิลได้แต่ละด้านของพ่อและพ่อมา ดีๆทั้งนั้น เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์ :laugh:
-
Scheiße = Shit! ในภาษาเยอรมันสินะ บ้านนี้เค้าเยอรมันมาแรงจริงๆตั้งแต่เกรียนรุ่นพ่อ :haun5:
ตำนานรักใต้แสงเทียนนั่นได้อีกนะพ่อหล่อความจริงของมันอยู่ตรงไหน ไปลองถามพ่อน่ารักนู้นไปไอดิล :laugh:
-
หนังสือก็ได้มาละ
เข้ามารอน้องไอดิล (ของพี่) ดีกว่า :-[
อิอาจารย์ปกครอง เสียชาติเกิดที่เป็นครูจริง ๆ ( ยังงี้ต้องให้ลูกเค้าเป็นเอง_ซะให้เข็ด...)
-
ThankS
-
:-[ :-[
:L2: :L2:
-
ทันแล้ว! ฮ่าๆ
ซื่อเกิ๊นไอดิล อย่าออสโมซิสเชื้อจากพ่อหล่อมามากสิลูก
-
นานล่ะ คิดถึงคนแต่งจัง :sad2:
-
น่ารักกันจริงๆเลยคู่นี้
:L2:
-
เกรียนหายไปไหนหว่า :undecided: :undecided: :undecided:
-
อ่ะ ตามไม่ทัน เจอเืรื่องนี้จำเรื่องเก่าไม่ได้ รบกวนทำลิ้งค์ตามไปเรื่องที่แล้วมาให้หน่อยได้มั้ยฮับ o13
คือว่าชอบมากๆเรื่องกวนๆๆเนี่ยอ่ะ รบกวนหน่อยนะฮับ :call:
หรือใครรู้บอกหรือทำลิ้งค์มาให้ทีเถอะนะฮับ :sad4:
-
to คุณ chin-ruyze
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24938.8130
-
แง๊ๆ คิดเถิงความงามจัง เมื่อไหร่จะกลับมาน้อ
รออยุ่น้า T^T
-
to คุณ chin-ruyze
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24938.8130
ขอบคุณนะง้าบบบบ :call: :call:
เท่านี้ก็ตาย.....เอ้ย อ่านได้ตาหลับ เอ้ย อ่านได้อย่างมีความสุขแระงับ o13
-
มาต่อ ได้แล้วนะ
รอมานาน แล้วน้าาาา
-
สวัสดีครับ ขอชี้แจ้งแถลงไข..
เป็นอีกคราที่ผมหายไปจากไอดิล จนเกรียนคนอ่านอาจจะคาดว่าผมตายไปแล้ว
ที่จริงเปล่าครับ ยังไม่ตาย แค่ลมหายใจรวยระริน..ฮา
คือจนถึงขณะนี้ หนังสือ INDY in love ที่ผมหลบหัวและตัวไปทำนั้นยังไม่ถึงมือเกรียนคนอ่านจำนวนถึง 33 ท่าน
ผมยังคงตามเรื่องและจะดำเนินการแพ็คและส่งอยู่ :z10:
ผมเข้ามาแจ้งให้ทราบ เพื่ออยากให้รู้ว่าผมไม่ได้เพิกเฉยกับการรอคอยอิหนูดิลของเกรียนคนอ่าน
เพียงแต่ไอดิลเป็นเรื่องสนุกสนานและที่เป็นเช่นนั้นได้..ก็เพราะคนเขียนมัน..สนุกสนาน
แต่ในห้วงเวลาประมาณสองเดือนที่ผ่านมานี้..เกรียนคนเขียนห่างไกลความรู้สึกนั้นเหลือเกินครับ
ด้วยปัญหาจากหนังสือ INDY in love ดังกล่าวและอาจเข็ดขยาดการพิมพ์ไปตราบนานเท่านาน ฮา..
ดังนั้น ผมขออนุญาตจัดการให้ INDY in love ถึงมือคนอ่านทุกคนก่อนครับ
ผมถึงจะสบายใจ มีอารมณ์สนุกสนานกลับมาแต่งไอดิลได้
ตราบใดที่ผมยังเป็นรัฐบาลทหารพม่า (หือ?) ไม่สนใจส่งหนังสือให้คนอ่านเช่นนี้ ให้มาแต่งอีกเรื่อง ผมทำใจไม่ได้จริงๆครับ
หาก INDY in love เรียบร้อย ผมจะพาทายาทเกรียนมาไม่เกรียนต่อ..นะ หาก..
D A N K E !
จึงเกรียนมาเพื่อทราบ
,(ไม่) เกรียน
-
จิ้มๆๆ.........รับทราบน้อค๊าฟฟ
เปงกำลังใจให้น้อ ไม่ช่ายอารายหรอก
เค้ากลัวไม่ได้อ่าน :laugh: :laugh: แซวเล่นน้า จะรอต่อไปน้อ
-
ได้รับสาส์นจากเกรียนเรียบร้อย...และจะยังคอยเกรียนต่อไป
-
รอได้ค่ะ :กอด1:
-
จัดไปครับ ยังรอเสมอ ฮ่าๆๆๆ :z2:
-
มิเป็นไรรอไปเรื่อย.. (เปื่อย)
ขอให้ภารกิจเสร็จสิ้นในเร็ววันเน้อ ( มาช่วยกันเล่นของหน่อย!!) :call:
-
สู้ๆนะคะเกรียนคนเขียนนนน
เห็นกองหนังสือแล้วมันก็น่าเหนื่อยแทนจริงๆ
พักให้สบายใจ แล้วมีอารมณ์เมื่อไหร่ ก็มาต่อน้องไอดิลด้วยนะคะ :กอด1:
-
:L2:
-
รับทราบตามนั้นค่า รอได้เสมอค่ะเกรียนคนเขียน^ ^
-
ขอให้ภารกิจทั้ง33 สัมฤทธิ์โดยเร็วน๊า
-
รอเกรียน เอ๊ย รออ่านนะคะ
-
รับทราบนะครับเกรียนน้อย
เห็นกองหนังสือมหึมาก็พอจะรู้ว่าเกรียนต้องอยู่ในโหมดอึด ถึก โหด
รอให้เกรียนมีอารมณ์..หึหึ ก่อนได้ครับ :haun5:
:a3:
-
รอได้จ้า :)
-
รับทราบ
:L2: :L2:
-
รับทราบ
จะรอ นะค่าาาา รอเสมอจ้าาาา
-
รอได้จ้า :L2:
-
รับทราบ และยังรออยู่เสมอ
ยังจำความรู้สึกได้ว่า ไม่ได้ฮาอะไรเท่ากูปรีแทะเกาลัดมานานแล้ว อ่านแล้วหัวเราะลั่น
ดังนั้นเอาใจช่วยคนเขียนเกรียนเสมอ
จากคนอ่านไม่เกรียน :o8:
-
ขอให้เสร็จสิ้นในเร็ววันนะคะ สู้ๆ เป็นกำลังใจให้
:man1: :man1:
-
:m16: :m16: :m16:
รีบกลับมาเกรียน ด่วน
-
::ไม่เกรียนที่ 11::
“บางระจันเขารวมกันเป็นหนึ่งมีตนเป็นที่พึ่งยอดนักสู้เมืองสิงห์ ย๊าก ว๊าก”
ผมร้อง
“ทั้งเจ็ดครั้งรบพม่าจนล้มกลิ้ง บางระจันเก่งจริง ยุฮู”
ไอ้หมอกผสมโรง
เราสองคน..
..เดินกอดคอกันกลับมาบ้าน
:freeze: << หน้าไอ้ฝันที่เดินตามหลังมา
“เพื่อนกู จะใจง่ายไปนะ”
มันบ่นพึมพำเรื่องอะไรก็ไม่รู้
เพื่อนกันครับ ผมกับไอ้หมอกยังเป็นเพื่อนกัน!
แดดยามเย็นทอประกายเบาบาง นี่คงใกล้เวลาที่โลกจะหมุนผ่านไปอีกวัน
หลังจากเสร็จภารกิจขัดห้องน้ำ ผมพร้อมด้วยไอ้หมอกและไอ้ฟัค..
เออ ผมหมายถึงไอ้ฝัน เดินกลับมาบ้านพร้อมกัน
ผมกับไอ้หมอกหยุดเดินเมื่อถึงบ้านเรา
“กูเข้าบ้านก่อน ฝันเดินต่อดีๆนะเว้ย”
ไอ้หมอกบอกกับผมและไอ้ฝันเพราะผ่านหน้าบ้านมันก่อนเป็นหลังแรก
“เออ..แล้ว..มึงไม่เดินไปส่งไอ้ฝันกันก่อนเหรอ”
ผมโพล่งออกไป
ไอ้ฝันเหล่มามองผมอย่างงงๆ
“กูเดินกลับคนเดียวได้”
“มึงเป็นสาวเป็นนางให้เพื่อนผู้ชายเดินไปส่งดีกว่า”
ผมยังรั้นและดันไหล่ไอ้ฝันเดินไป
“เออ..เอ่อ..ก็ดี”
ที่หมอกที่มึนๆงงๆเช่นเดียวกันก็เดินตามมา
“กูก็เดินของกูคนเดียวทุกว-”
“มึงหุบปากเถอะน่า”
ผมขัดคำพูดที่เหลือของไอ้ฝันเสีย
มันจะพูดอะไรมากมาย ผมจะเป็นห่วงมันบ้างนี่ผิดหรือไง ทุกวันนี้ยิ่งมีข่าวไม่ค่อยดีกับผู้หญิงอยู่
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“ไอ้ดิ้ล มึงบอกกูมานะ”
ไอ้ฝันที่เดินนำผมกับไอ้หมอกประมาณสองสามก้าวขยับกลับมาดึงแขนเสื้อผมเข้าหามันเมื่อเราเดินไปเรื่อยๆสักระยะหนึ่ง
“อะไรของมึงวะ?”
ผมกระซิบถาม มันทำหน้าเจ้าเล่ห์
“ทุกวันเราก็แยกกันพอถึงบ้านมึงหรือไม่ มึงก็ไม่เคยชวนไอ้หมอกเดินมาด้วย ทำไมวันนี้อยากชวนขึ้นมา”
ผมกัดปาก “เอ้า….ก็มันเพื่อนนี่นา”
เป็นความจริงนะครับ ผม ไอ้ฝันและไอ้หมอกรวมกลุ่มกันมาได้สักพักแล้วนา
(แม้จะเป็นกลุ่มที่ประหลาดมากก็ตาม ไอ้ฝัน-ผู้หญิงที่ไม่เหมือนผู้หญิง ไอ้หมอก-ที่หน้าตาธรรมดา และผม-คนที่หล่อที่สุด)
ไอ้ฝันยังคงเหล่มองผมอยู่ “ไม่ใช่ว่า….”
แม่งเสือกพูดเว้นระยะ
“ไม่ใช่ว่าอะไร?” ผมถามมันจนได้
“ไม่ใช่ว่าขากลับ มึงอยากเดินกับไอ้หมอกตามลำพังหรอกนะ”
เฮ้ย!
บ้ากันไปใหญ่!!
“ไอ้ฝัน!!”
ผมแหกปากใส่มัน
“ก๊าก ก๊าก!”
แต่ไอ้ฝันกลับไม่ยี่หระ ปล่อยก๊ากออกมาเสมือนมันเป็นผู้รู้ความจริงเพียงหนึ่งเดียว มันไม่ใช่โคนันนะ!
ผมวิ่งไล่เตะมันไปตามทาง ไอ้ฝันวิ่งหนี
“เฮ้ พวกมึง ทำอะไรกันวะ ‘ดิ้ล ‘ฝัน”
ไอ้หมอกตะโกนถาม แต่พวกผมไม่สนใจ วิ่งไล่จับกันอยู่นั่น
“เฮ้ย พวกมึง ระวังรถ!”
เราสองคนได้ยินเสียงไอ้หมอกแหกปากพร้อมกับ..
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดด!
รถบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีขาวเบรกลั่นถนนเมื่อถึงทางโค้งที่เราสองคนวิ่งไล่จับกันอยู่เฉียดไอ้ฝันไปไม่เท่าไหร่
“เหี้ยเอ๊ย”
ไอ้ฝันกระโจนหนีและหกล้มพร้อมพ่นเพื่อนสนิทของมันที่สนิทยิ่งกว่าผมเสียอีกออกมา
ผมใจหล่นไปอยู่กับพื้นแต่ก็เก็บคืนมาได้เมื่อเห็นว่าเพื่อนไม่ได้โดนรถชน
“ขับรถยังไงวะเนี่ย ลงมาเคลียร์เลยดีกว่า มาเลยมึงมา!”
สาวน้อยในชุดนักเรียนตะโกน
เดี๋ยวก่อนนะ..
“เมื่อกี้เหตุการณ์มันเป็นยังไงวะหมอก?”
ผมเอี้ยวหน้าไปถามคนกลางที่เห็นเหตุการณ์
ไอ้หมอกจึงละสายตามาพูดกับผม
“เขาขับของเขามาดีๆเว้ย ฝันนั่นแหละที่วิ่งหนีมึงออกไปบนถนน มันไม่ทันดูไง กูเตือนแล้วนะว่าระวัง”
… เหอ เหอ
ประตูรถข้างคนขับเปิดออก ผมเห็นขาผอมๆก้าวออกมา
“นี่คุณ ซื้อใบขับขี่มารึเปล่า!”
ไอ้ฝันก้มหน้าก้มตาลุกขึ้น ปัดฝุ่นออก แต่ปากมันทำงานอัตโนมัติทันที
คนที่ลงมาจากรถยืนนิ่งสำรวจว่าเด็กสาวเป็นอะไรหรือไม่และพยายามข่มใจกับเสียงของมันอยู่
แต่..เฮ๊ย..นั่นมัน….
“ขับรถประสาอะไร เห็นไหมว่ามันจะชนกะ..”
ปากเรียวที่ด่าแหลกอ้าค้างทันทีและหยุดชะงักไว้แค่นั้น
“กะ..กู..”
ไอ้ฝันก้าวถอยหลังมาหาผมกับไอ้หมอกโดยอัตโนมัติ
“คิดว่าขับดีแล้วนะ แต่คุณวิ่งออกมากะทันหันแบบนี้ อุตส่าห์เบรกทัน คุณก็ควรจะขอบคุณแล้ว”
ไอ้ฝันอ้าปากค้างไว้ แต่ไม่กี่วินาทีเท่านั้นมันก็พ่นต่อ
“นี่คุณ ทำผิดแล้วโทษคนอื่นอีกนะ เป็นหมอประสาอะไรอะ!”
ผู้หญิงซอยผมสั้นคนนั้นหรี่ตาอย่างแปลกใจ แล้วก้มมองตัวเอง
แน่นอนครับ.. ไม่มีหูฟัง ไม่มีเสื้อกาวน์ ไม่มีสิ่งใดเป็นเครื่องบอกทั้งสิ้นว่าเธอทำอาชีพอะไร
“คุณรู้ได้ยังไงว่าพี่เป็นหมอ?”
.
.
“อะ..เอ่อ”
ไอ้ฝันติดอ่างกะทันหัน
“ดิ้ล”
ไอ้หมอกเรียกผม
“หมอคนนั้นมันคนเดียวกับที่ไอ้ฝันไปแอบดูที่คลินิกใช่ไหมน่ะ”
คำตอบคือ ใช่ครับ ใช่อย่างแน่นอน
ถ้าถามว่าเห็นเป็นคนที่ตัวเองชอบแล้วทำไมไอ้ฝันยังเถียงต่อ สันดานครับสันดาน
แล้วเขาจะรู้ไหมน่ะว่าตัวเองเป็นคนที่มึงแอบปลื้มมานาน หืม?
“ว่าไง ทำไมคุณรู้ว่าพี่เป็นหมอ?”
ไอ้ฝันคิดแป๊ปหนึ่งแล้วบอก
“ก็ขับบีเอ็มไง”
.
.
ถุย!
พี่หมอกับไอ้ฝันยืนมองกันชั่วขณะ..
ผมกับไอ้หมอกที่เป็นพระเอกและนายเอกดูคล้ายกรวดหิน ดิน ทราย ในซีนนี้
พูดง่ายๆ พวกกูกลายเป็นตัวประกอบ ได้ไงวะ!
“ในฝัน ตรีศิลป์”
คุณพี่หมอเหล่ตาอ่านชื่อมันเบาๆ
ไอ้ฝันยกมือปิดป้ายชื่อโดยอัตโนมัติ
“ทำไม จะเอาไปฟ้องครูเหรอ ตามสบายเลย จะเอาไปฟ้องผอ.โรง’บาลเหมือนกันว่าหมอขับรถไม่มีมารยาท!”
เออ เอากะมันดิ..
คุณพี่หมอหัวเราะ
“ตามสบาย ถ้าคุณจะคิดว่าเขาเชื่อเด็กกะโปโลอย่างคุณมากกว่าพี่”
“ไอหมอ..”
ไอ้ฝันกัดปากและสะบัดหน้าพรืดเดินฉับๆจากไป ลืมเสียได้ว่ามีพวกกูอยู่อีกสองคน
“นี่ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
คุณพี่หมอเดินตามไปสำรวจดูอีกครั้ง
“ไม่เว้ย”
ไอ้ฝันตอบกลับ
ผมกับไอ้หมอกรีบจ้ำอ้าวตามไปและในตอนนั้นเองที่พี่หมอสังเกตเห็นเราสองคน
“เพื่อนคุณคงไม่เป็นไร เพราะพี่ไม่ได้ชน แค่หกล้มเท่านั้น เอ๊ะ..”
เธอหรี่ตามองผมสองคนทำท่าเหมือนนึกอะไรออก ผมกับไอ้หมอกรีบยกมือไหว้และย้ายก้นไปโดยด่วน
ก็เราเคยไปผลุบๆโผล่ๆแถวที่ทำงานเขานี่หว่า!!
.
.
“นี่ฝัน มึงเป็นบ้าไปแล้วรึไง มึงชอบเขาไม่ใช่เหรอ ทำไมไปพูดกับเขาอย่างนั้น”
ไอ้หมอกถามทันทีที่เราเดินตามมันทัน
“มึงนั่นแหละบ้า ถ้าพูดดีๆ เดี๋ยวเขาก็รู้กันพอดีว่ากูชอบเขา”
หะ มีงี้ด้วย!
ผมเดินไปเคียงข้างไอ้ฝันอีกด้านหนึ่ง
“แต่กูว่าเขาเท่ดีนะ” ผมบอก
“ดูเหมือนเฉยๆ นิ่งๆ แต่อีกทีก็ดูเหมือนใจดี..ห่วงใย”
ไอ้ฝันหยุดเดินเมื่อถึงบ้านมัน
“ไม่รู้เว้ย หมอเป็นสิ่งมีชีวิตที่กูไม่เข้าใจ”
มันบอกแค่นั้นแล้วเข้าบ้านไปเลย
ปล่อยผมกับไอ้หมอกยืนงง
“หมอกับไอ้ฝันเป็นสิ่งมีชีวิตที่กูไม่เข้าใจ”
ไอ้หมอกว่างั้นซึ่งผมก็เห็นด้วย
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
หลังจากเพ้อเรื่องไอ้ฝันกันอยู่พักใหญ่ขณะเดินกลับกันเรื่อยๆ เราก็เข้าสู่ความเงียบ
สายลมยามเย็นพัดผ่านเราไปเบาบาง ใบหญ้าพลิ้วโอนเอนไปตามสายลม
นกหลายกลุ่มทยอยบินกลับรวงรังผ่านเราไปบนท้องฟ้านั่น..
“ที่นี่น่าอยู่ดีนะ”
จู่ๆไอ้หมอกก็พูดขึ้นมา
ผมหันไปมองมัน “แล้ว..เชียงใหม่เป็นยังไง?”
ไอ้หมอกคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“ก็..มีภูเขา มีดอยสูง มีป่า แต่ถ้าอยู่ในเมืองก็รถเยอะคนแยะตามประสาเมืองใหญ่”
ผมพยักหน้า
“พ่อกูก็จบเชียงใหม่” ผมบอกมัน
“หะ เหรอ จริงดิ”
ผมพยักหน้าอีกที “อื้อ ทั้งคู่เลย”
ไอ้หมอกยิ้มใหญ่เหมือนเจอคนบ้านเดียวกัน ผมจึงบอกมันอีกหน่อย
“พ่อหล่อเป็นคนเชียงใหม่เหมือนกัน”
“กูว่าแล้วเชียว สำเนียงเมื๊องเมือง ฮ่าๆ”
แล้วเราสองคนก็เลยได้หัวเราะกัน
ระหว่างที่ดูเหมือนหัวเราะกันเอาฮาอย่างไม่คิดอะไร ผมกลับเผลอมองเข้าไปในดวงตาสีดำสนิทนั้นชั่วขณะและรู้สึกเหมือนกับโดนสะกดเอาไว้ไม่ให้ถอนสายตาไปได้
“ดิ้ล..”
มีเสียงแผ่วๆ ดังมาจากที่ไกลแสนไกล แต่ผมไม่สนใจ
ไอ้หมอกนี่มันมีดวงตาน่าเกรงขามดีนะครับ ทำไมผมไม่เคยสังเกตมาก่อน มันดูทั้งน่าเกรงและน่าดึงดูดยังไงก็ไม่รู้นะเนี่ย
“ดิ้ล”
ไอหมอก..ดวงตาของมันช่างมีสีดำสนิทให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในค่ำคืนที่..
“ไอ้ดิ้ล!”
เย้ย!
สองมือไอ้หมอกที่จับไหล่ผมไว้และตะโกนเรียกทำให้ผมหลุดจากภวังค์มามองอย่างงงๆ
“อ่า..เอิ่อม”
ผมกลืนน้ำลาย และก้าวถอยออกมา
“มึงเป็นอะไรรึเปล่าวะเนี่ย?”
มันเลิกคิ้ว
“กูคงปวดขี้อะ”
ผมตอบมันไป
“รีบเดินกลับบ้านเหอะ เดี๋ยวกูขี้แตกซะก่อน”
ไอ้หมอกฮาครืน
“เหี้ยดิ้ล เสือกเห็นหน้ากูเป็นโถชักโครกไปได้นะมึง จ้องเอา จ้องเอา ดีนะไม่ขี้ใส่กู”
ผมไม่สนใจเสียงหัวเราะมันแต่รีบจ้ำอ้าวเดินออกไปจากตรงหน้ามันซะ
กลัวจะขี้ใส่มันไง!!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
สายตาเธอมองมาอย่างไม่พอใจครับ
ไม่สิ มองอีกทีไม่ใช่แค่ไม่พอใจ ค่อนข้างเลือดเย็นเลยทีเดียว
เวอร์ครับ ผมเวอร์ไป เพื่อให้ได้บรรยากาศ
“ไปละเว้ย เจอกัน”
ไอ้หมอกบอกลาเมื่อผมถึงประตูรั้ว ผมพยักหน้าตอบรับ
“เออ”
“เดี๋ยวก่อน ดิ้ล”
เสียงไอ้หมอกเรียกดังมาอีกที ผมจึงเอี้ยวหน้ากลับไป
มันยิ้มครับ.. ยิ้มอย่างที่ทำให้หน้าตาอันธรรมดาของมันกลายเป็นใกล้เคียงหล่อมากทีเดียว
ผมกำลังจะเผยอยิ้มตอบ..
“อย่าลืมขี้นะมึง”
มันบอกแค่นั้น แล้วก็เดินเข้าบ้านไป
ผมอ้าปากพะงาบๆ จะด่ามัน แต่ก็หันไปเจอเข้ากับสายตาคุณนายแม่หมอก
ผมผงกหัวนิดหนึ่งแทนการสวัสดี ยังเคืองอยู่ครับจากเรื่องอคติของเธอที่มีต่อพวกผม
ผมไม่ได้เคารพคนที่อายุ แต่เคารพเขาที่การเคารพในตัวคนอื่นครับ
ผมจึงยังไม่ได้ยกมือไหว้ เพราะในข้อนี้ เธอไม่มีให้กับพ่อของผม เพียงแต่ทักทายในฐานะที่เขาเป็นแม่ของเพื่อน
ก็จริงครับ ที่ควรมองอีกมุมว่าน่าจะทำตัวให้ดี เพื่อให้เขาละอคติที่มีต่อเรา แต่ผมก็มีความหยิ่งในตัวเองอยู่เหมือนกัน
ทว่า ก็ยังมองในแง่ดี คือถ้าเราเป็นเพื่อนบ้านด้วยกันไป ต่อไปก็อาจมีโอกาสดูแลช่วยเหลือกัน
ถึงวันนั้นเธอก็คงทราบด้วยตัวเองว่าที่จริงแล้วพวกเราเป็นอย่างไร พ่อของผมเป็นคนดีมีน้ำใจกว้างขวางทีเดียว
ผมก็ดูน่าจะได้รับมรดกข้อนี้มาบ้างเหมือนกัน ถ้าเข้าใจไม่ผิด
“วางปืนลงไป เข่นฆ่ากันไปทำไม วางปืนลงไป เข่นฆ่ากันได้อะไร โอ้ว เย”
.
.
พ่อน่ารักกำลังเมามัวอยู่กับเพลงอังกอร์วัด ของคาราบาวครับ ผมยิ้มๆ ยกมือไหว้สวัสดี แต่ท่าว่าพ่อท่านคงไม่รับรู้
ผมจึงเลี่ยงเดินขึ้นไปบนห้อง..
ห้องผมก็ยังรกเหมือนเดิม เกะกะเหมือนเดิม และ..
มีหน้าต่างบานหนึ่งที่มองไปเห็นหน้าต่างอีกบานหนึ่งได้เหมือนเดิม..
ผมวางกระเป๋าไว้บนเตียง แล้วเดินไปหยุดยืนอยู่ที่หน้าต่าง ค่อยๆเปิดมันออก ..กูหวังจะเห็นอะไรวะ
ไอ้หมอกโป๊?
โชว์กล้าม?
บ้าแล้ว ไม่ใช่!!
ผมอยากเห็นซิกแพคมันต่างหาก [ :impress2: ]
ไปกันใหญ่แล้ว!!
ผมตบหน้าตบตาตัวเอง แบบเบาๆ ไม่ได้ครับ กลัวเจ็บ
ภาพนอกหน้าต่างนั้นดูน่ารื่นรมย์ แสงสีส้มสุดท้ายทอดจับอยู่บนปลายไม้ ทุ่งนาที่มองเห็นอยู่ไกลไกลเป็นสีเขียวหม่นตามแสงที่ลดน้อยลงเรื่อยๆ ทว่าถึงกระนั้น ก็ยังดูสดชื่นแจ่มใส อย่างเดียวที่ไม่น่ารื่นรมย์คือ ไอ้หน้าต่างบานตรงข้ามไม่ได้เปิดออกให้ผมเห็นอะไรทั้งสิ้น..
“ดิ้ล ถึงว่าสิต้องกลับมาแล้ว เหมือนได้ยินเสียง”
พ่อน่ารักเปิดประตูโพล่งเข้ามาเช่นเคย
“ผมเป็นวัยรุ่นแล้วนะพ่อ ต้องเคาะประตูก่อนดิ เดี๋ยวไม่มีพื้นที่ส่วนตัวกันพอดี”
ผมแกล้งพูด พ่อน่ารักจึงแสร้งตำหนิตัวเองอย่างไม่เนียน
“พ่อขออภัยเป็นอย่างสูงนะลูก”
ก๊าก!
ผมหัวเราะออกมา พ่อหน้ารักจึงเปลี่ยนหน้านิ่วคิ้วขมวดปลอมๆเป็นยิ้มแป้น
“เหนื่อยไหมวันนี้”
ผมส่ายหน้า
“ไม่ฮะพ่อ พ่อล่ะ”
“พ่อเหนื่อยมากเลย”
ผมพยักหน้าให้กำลังใจ
“พ่อพักผ่อนนะฮะ เขียนคอลัมน์เสร็จแล้วมาร้องเพลงปลดปล่อยอารมณ์ก็ดี”
“อ่อ คอลัมน์ยังไม่ได้เขียนเลย ทำงานนิดเดียว ที่เหลือร้องเพลงอะ”
o22<< หน้าผม
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวคุณทัศน์ก็เลี้ยงดูเราเอง ไอดิลไม่ต้องห่วงนะลูก” o11
พ่อหน้ารักบอกด้วยสีหน้าจริงจังปลอมๆอีกครา
ผมกลั้นหัวเราะไว้ เพราะเห็นหลังพ่อหล่อเดินผ่านห้องไปไวๆ แต่ก็เดินกลับมาชะงักกึกหน้าประตู
“เมื่อกี้กูได้ยินว่าไงนะเกรย์?”
“คุณเกรย์ต่างหากครับคุณทัศน์”
พ่อน่ารักหันไปแก้ แล้วหันกลับมาหาผม พลางมองออกไปนอกหน้าต่างที่ที่ผมมองอยู่ก่อนหน้า
“ว่าแต่ ไอดิลมายืนรออะไรน่ะ?”
หะ หือ? อะไร รออะไร?
“เปล่าฮะ”
ผมตอบโดยอัตโนมัติ
“ทำไมเดี๋ยวนี้หน้าตาดูเคลิ้มฝันแปลกๆ”
พ่อน่ารักเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ผมถอยหลังไปใกล้หน้าต่าง ปฏิเสธลูกเดียว
“เปล่านี่ฮะ”
“เหรอ แต่ทำไม..”
“คุณเกรย์ มานี่มา มาอธิบายประโยคเมื่อกี้ให้ผมฟังหน่อย”
พ่อหล่อเดินเข้ามาเรียกภรรยา ผมจั๊กจี้รูหูชะมัดจนกลั้นหัวเราะคิกๆ
พูดธรรมดาเหอะพ่อ มันสายไปแล้ว!
“คุณทัศน์ ปล่อยผมนะ ผมจะคุยกับลูก”
เสียงพ่อน่ารักโหยหวนไปตามทางที่ถูกพ่อหล่อลากตัวไป ผมส่ายหน้าเบาๆอย่างขำๆ
ผมหันหลังกลับไป หน้าต่างอีกบานยังไม่เปิดออกมา
แต่ช่างเถอะ ผมจะลากเก้าอี้มานั่งใกล้ๆหน้าต่าง ให้เหตุผลตัวเองว่าจะมานั่งรับลม
และแล้วความเหนื่อยอ่อนก็ทำให้ค่อยๆผล็อยหลับไป..
.
.
“ดูเธอออกจะขี้เซายามที่..เมื่อยามเธอน้ำลายยืด..น้ำลายยืด”
เหมือนผมได้ยินทำนองเพลง sexy ของ Paradox แต่ด้วยคำร้องที่แปลกๆชอบกล
“แก้มห้อย..ปากน้ำลายยืด..ยามที่ แค่มองก็สั่น ฮ่ะๆ”
ผมผงกหัวดุ๊กดิ๊กขึ้นมาตามเสียงร้องเพลงและเสียงกีต้าร์ ปรือตามองไปข้างหน้าอย่างคนเพิ่งตื่น
“เห้ย มืดแล้ว มานอนอะไรตรงนี้ กูเรียกตั้งนานไม่ลุกขึ้น”
ผมเกาหัวมองไอ้หมอก
“มึงร้องเพลงอะไรของมึง”
มันยิ้มขำๆ
“กูเรียกแล้วมึงไม่ตื่นไง เปิดหน้าต่างมาเห็นมึงนอนแบบนั้นเลยเรียก กินข้าวกินปลายังวะ ยังชุดนักเรียนอยู่”
ผมก้มมองตัวเอง
“อือ..ยัง”
“ไปกินข้าวซะ นอนน้ำลายยืดอยู่ได้ ไปๆ”
มันโบกมือไล่ผม ผมมองมัน..
“ไปซี ยังยืนอยู่อีก เดี๋ยวโรคกระเพาะก็ถามหาหรอก”
แล้วมันก็หันไปเล่นกีต้าร์ แต่ก็ยังนั่งอยู่ใกล้หน้าต่างที่เดิม
ผมย้อนกลับไปนึกถึงวันก่อนนู้นที่มันเคยร้องเพลงอยู่ริมหน้าต่างเช่นนี้เหมือนกัน.. แต่เป็นเพลงจีบ..
ตอนนี้มันยังมีความรู้สึกแบบนั้นบ้างรึเปล่าหรือเราเป็นเพื่อนกันอย่างสนิทใจจริงๆ..
“เออ ดิ้ล ว่าแต่ได้ขี้ยังวะ”
มันล้อขึ้นมาขัดความคิดที่เหลือของผม
“เชี้ย”
ผมว๊ากมัน
“เอ้า คนเขาอุตส่าห์เตือน มาด่ากูอีก มึงนี่ พูดดีๆเป็นไหม”
มันว่าผม แม้จะไม่จริงจังนักแต่ก็ชวนให้นึกถึงไอ้ฝันและสถานการณ์ของมันกับพี่หมอ
“มึงนั่นแหละบ้า ถ้าพูดดีๆ เดี๋ยวเขาก็รู้กันพอดีว่ากูชอบเขา”
ผมก้มหน้างุดๆ ไม่ยอมพูดดีๆกับมัน ด้วยเหตุผลอะไรไม่รู้ แล้วรีบเดินลงมาข้างล่าง
ผมมองหาพ่อๆทั้งสอง แต่ไม่มีวี่แววสิ่งมีชีวิตใดๆจึงเข้าใจว่าพ่อคงถกประเด็นการเมืองกันอยู่อย่างเมามันส์ เหมือนที่เคยบอกว่าทำประจำ ผมจึงหุงข้าวแล้วตะโกนขึ้นไปข้างบน
“พ่อ ผมทอดไข่ดาวเผื่อไหม?”
“อือ..ซี๊ด..อา”
นั่นเป็นเสียงที่ตอบกลับมา
“เอาแบบยางมะตูมดีไหมพ่อ?”
ผมถามอีก
“อือ..ดี..อา..แบบนั้นแหละ..ซี๊ด..เร็วๆเลย..”
อ่อ ผมพยักหน้า
“ได้ฮะ ผมรีบทำให้นะ”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
กลับมาเกรียน..
หลังจากส่งหนังสือได้ครบทุกคนไปแล้ว แต่ก็ยังมีของบางท่านที่มีปัญหาอยู่บ้าง ผมจะรีบจัดการให้นะครับ
ขออภัยและขอบคุณเกรียนคนอ่านทุกท่านมากๆ ที่ถามถึงและรอคอย ทั้งหนังสือ INDY in love และ Idylle ในเล้าแห่งนี้..
ขอได้รับความขอบคุณจาก..(ไม่)เกรียนน้อย
-
คุณพ่อทั้งสอง...เบาๆก็ได้มั้ง 555+
-
อืมมม คุณพ่อทั้งสองนี่น้าาาา จะ.....ไปไหม หึหึ
กลับมาต่อให้แล้ว
ขอบคุณนะคะ
-
น้องไอดิลลูก หนูจะซื่อไปมั้ย ถกประเด็นการเมือง? กร๊ากกก :z3:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:laugh:
ไข่ดาวอร่อยมั้ยพ่อเกรย์
เห็นอยากกินจัดเลยนะ
:z1: :oo1:
ยิ่งอ่านไอดิลยิ่งคิดถึงพ่อๆตอนวัยสะรุ่น
ไม่อยากโม้ว่าตั้งแต่ไอ้เกรียนมาแนบอก
อ่านไปไม่ต่ำกว่า 4 รอบแล้วเนี่ย
อ่านยังไงก็ไม่หายเกรียนซะที
:laugh:
คิดถึงเกรียนน้อยม้ากมาก
:กอด1:
-
ลูกโตเป็นวัยรุ่นแล้ว
สองพ่อยังฟิตเปรี๊ยะแบบไม่เกรงใจใครเลย
-
คุณพ่อทั้งสองจะแย่งซีนลูกไปถึงไหน ก๊าก...
น้องไอดิลเผลอไปจ้องตาไอหมอกเข้า ตกหลุมรักเลยสิ
-
สองพ่อถกประเด็นการเมืองกันอย่างดุเด็ดเผ็ดมัน O_o
-
คิดถึเกรียนและคณะมากกกกกกกกกก กลับมาแล้ว ดีใจจัง :L2: :serius2:
-
เสียงตอบรับของคุณพ่อทั้งสองคนมันแปลกๆ นะว่ามั๊ย :z1:
-
คิดถึงเกรียน :L2: :3123:
-
พ่อหล่อกับพ่อน่ารัก ไม่มีเกรงใจลูกดิ้ล 555
หมอกนี่ก็ พระเอกในอุดมคติอีกคน
เกรียนและฮาได้ใจ
สนุกมาก
แต่เอ๊ะ ไม่พูดดีด้วยเพราะกลัวว่าชอบ
ดิ้ลกำลังใช้ไม้นี้กับหมอกอยู่อะดิ
-
รอจ้ารอ ;)
-
น้องดิ้ลกำลังมีบทบาทโดดเด่น...พอกลับมาบ้าน ถูกคุณทัศน์กับคุณเกรย์ขโมยซีนซะงั้น :m20:
แล้วน้องดิ้ลจะรีบทำไข่ดาวไปทำไมหล่ะ...หาน้ำไปให้พ่อดื่มแก้เผ็ดก่อน :z1:
-
ฮาคุณพ่อทั้ง 2 :m20:
-
ประเด็นที่ถกคงร้อนแรงน่าดู :laugh:
-
พ่อหล่อกับพ่อน่ารักมาขโมยซีนไอดิลน้อยตลอดเลย เมื่อไหร่ไอดิลน้อยจะเป็นแบบพวกพ่อเค้าล่ะ :haun4:
-
เฮ่่ๆๆๆๆๆ
มาแล้วนะนี่
หมอกดิ้ล น่ารักตลอดอ่ะ
ทัศน์เกรย์นี่ก็็ขโมย....ซีนได้อีก
แล้ว.....จะมียูริให้ได้อ่านมั้งไมนี่...ถ้าเกรียนเขียนก็อยากอ่านอยู๋หน่าาาา
คิดถึงไอดิลม๊วกกกกกกก
ม๊วฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
ไอดิ้ว ก็คุยกับพ่อทั้งสอง รู้เรื่องได้นะนั้นอ่า
-
เกรียนรุ่นลูกก็เชื้อไม่ทิ้งแถว เกรียนได้ใจ แต่เกรียนรุ่นพ่อก็ยังไม่ทิ้งลายเกรียน ชอบค่ะ :กอด1:
-
ถ้าพ่อๆจะถกกันมันขนาดนี้5555
ว่าแต่หนูไอดิลนี่เอ๊ะยังไง หลงชอบเขาไปแล้วอะดิ๊>< คู่นี้ก็เสื่อมๆง่าวๆเหมือนเดิม
รอตอนต่อไปค่า พ้นฤดูสอบจะไปขุดเกรียนน้อยมานั่งอ่านอีกรอบ
-
คุณพ่อทั้งสอง เป็นตัวอย่างที่ดีของลูกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
55555 เดี๋ยวลูกก็ ใจเเตกกันพอดี :laugh5:
-
กลับมาต่อแล้วอ้ะ :sad4: ซาบซึ้งสุดๆๆ#โดนคนเขียนโดดถีบขาคู่ แอ้ก(ดีใจจนเพ้อ ฮ่าๆๆ) ขอบคุณคุณคนแต่งคร๊าบบ
-
คุณพ่อทั้งสองส่งเสียงตอบลูกหรือว่าอะไร :pighaun:
ดิ้ล! แอบชอบเขาแล้วใช่ป่ะล่ะ :z1:
-
คิดถึงหนูไอดิลเห็นอัพรีบเข้ามาเลย
คู่ยังคงเรื่อยๆ แต่ดูสนิทกันมากขึ้น
ดูเหมือนหนูไอดิลจะเริ่มหวั่นไหว :o8:
อ่านมาเรื่อยๆ ตอนท้ายบทนี่มัน o22
คุณพ่อลูกโตแล้วนะ เก็บไปกุ๊กกิ๊กกันตอนลูกหลับก่อนสิ อิอิ :laugh:
-
เสียงอารัยอ่า :z1: :haun4:
-
ไอดิลเกรียนจริงจริง เริ่มชอบหมอกแล้วอะดิ
-
แหมะ ไอดิลลลล
ปากแข็งเหมือนพ่อเลยเนาะ ฮ่าๆๆๆๆ
แต่แหมะคุณพ่อทั้งสองเรื่องตัวเองมัวแต่เกรียนใส่กัน
มาเรื่องลูกนี่ น่าร้ากน่ารัก โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
กลับมากแล้วคิดถึงไอดิลมาก
พ่อทั้งสองนี้ เพลาๆบ้างอะไรบ้าง
นี้เรื่องของลูกนะ เก็บไว้ให้ไอดิลทำบ้าง ฮ่าๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ไอ้ดิ้ลเริ่มจะคิดแปลกกับหมอกแล้ววว ฮ่าๆๆ คอยๆคลิกกันเบาๆ อิอิ
สำหรับคู่พ่อหล่อกับพ่อน่ารัก =[]= คุยอะไรกันเรื่องการเมืองแบบน้านน
แล้วไอ้ทำกับข้าว ทอดไข่ดาว แบบว่า เอ่อ นั่นใช่เสียงคำตอบรับหรอลูก
ไอดิลหนูจะซื่อไปไหนคะลูกกก ฮ่าๆๆ พ่อหล่อกับพ่อน่ารัก หื่นกันไม่แคร์ลูกเลยอ่า กร๊ากกก
คิดถึงทัชชี่กับเกรียนเกรย์จังเลยยยย
:กอด1:
-
มาแล้ว
คิดถึงจัง :กอด1:
-
ชอบปัญหาการเมืองก็ตอนนี้ล่ะ 555 ไอดิลชอบเขาแล้วซิ
-
เป็นภาษาที่ครอบครัวนี้เท่านั้นจะเข้าใจ 555555
-
เกรียนจริง ๆ คุณพ่อน่ารัก :a5:
-
ไอดิลมาแล้ว!!!! :z3: :z3: :z3:
-
เรารักเรื่องนี้จังสนุกจริงๆ มาต่ออีกนะ
-
ยังคงเกรียนไม่เปลี่ยน
พ่อน่าร๊ากกกกกกกกก :laugh:
-
ยังฮาพวกพ่อๆเหมือนเดิม
อดิลเริ่มจิตใจไหวหวั่นแล้ว อะฮิ้วววว
-
o18 o18
ไอดิล ไปแอบชอบหมอกตั้งแต่เมื่อไหร่? ไม่เห็นมีวี่แวว
ขอแสดงความเห็นนิดนึงได้มั้ยครับ กคข.
เรื่อง ไอดิล นี้ เนื้อเรื่องก็สนุกดีอยู่
แต่ผมว่าภาษาที่ใช้เขียน การดำเนินเรื่อง การต่อประโยค อ่านแล้วไม่ smooth เท่าเรื่อง เกรย์-ทัศน์ อ่าครับ
สงสัย กคข. จะยังยุ่งๆกับเรื่องเรียน อารมณ์ศิลปินยังไม่มาเต็มที่
เป็นกำลังใจให้นะครับ
สู้ๆ
-
คุณเกรย์กับคุณทัศน์คงถกกันมันส์มากสินะ ... ><
-
:m20:
-
:z3:
เนอะ ก็ช่างคิดได้เนอะไอดิล เหมือนอย่างที่ลุงว่า เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์ - -*
เฮ้อ หนักใจจัง เข้าใจซึ้งถึงอารมณ์ของฝันเลย
คำพูดแต่ละคำของหมอกนี่ก็สื่อเจตนารมณ์เหลือเกินนะ
พูดคำไหนมาผมคิดไปถึงนู่นละ...(ถึงไหน?)
แล้วยิ่งปีนเข้าห้องอ่ะ คิดว่าจะเสร็จแล้วซะอีก(โว้ว ไกลเกิ๊น)
ชอบฝันด้วย ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
ถ้าเป็นเราคงปลื้มไม่น้อย จะไปเล่นบ้านไอดิลทุกวันเลย >///<
สนุกครับ ๆ ๆ รอต่อนะครับ =w=;
// เผอิญไปเห็นนี่เป็นครั้งสุดท้ายของเดือนนี้ o22
เครียดเลย กำลังมันส์ แต่ก็รอนะครับผม
-
น่าสนุกๆ
-
อ่านทันแล้ววววว
สนุกมากเลย รอตอนต่อไป ติดแค่ประเด็นเดียว เรื่องอีครูฝ่ายปกครองน่ะ มันน่าจะมีใครมาจัดการบ้างน้า ครูห่วยๆ
-
ลูกก็น่าลุ้น
พ่อก็น่าแอบส่องเหมือนเดิม
-
เม้นท์แรก อ่านไป 5 ตอนถึงเม้นท์
ขออภัยครับ ผมเห็นสารบัญมันมี 5 ตอนเลยไม่ทันคิด อ่านจบก็เม้นท์เลย
โชคดีที่มาเห็นอีกว่าอัพแล้ว 11 ตอน แหะๆ
แอร๊ยยย น่ารักอ่า
ทำไมไม่รีบๆคบกันไปซะทีละลูกกกกก T[ ]T
แต่คุณพ่อกับคุณพ่อเนี่ย เสียงดังจริงๆ กลัวไอดิลไม่รู้หรา ฮ่าฮ่า
รอต่อครับๆ ๆ
-
เสียงนั้นหรือคือคำตอบ 5555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
ไอดิลเนี่ยถ้าจะเชื้อพ่อพ่อแรงจริง ทั้งเกรียนทั้งโง่เอ่อ..
แต่รักเกรย์กับทัศน์จังรักกันไม่เสื่อม....เลยนะ หึหึ :m10:
-
ไอดิลยังคงซื่อเหมือนเดิม แต่แอบมีพัฒนาการนิดนึง
เหมือนจะแอบมีเขินเล็กน้อยถึงปานกลาง :laugh:
ผ่านไปกี่ปีคุณพ่อทั้งสองก็ยังน่ารักคงเส้นคงวา
ได้ใจอีตอนทอดไข่นี่แหละ สงสัยพ่อๆจะหิว :o8:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ไอดิลกลับมาแล้ววว!!
ยัง(ไร้)เดียงสาเหมือนเดิมนะลูก
เมื่อไรจะได้เห็นหนูเป็นฝั่งฝาซะที....คงต้องรอต่อไปเนาะ
-
อยากได้ตอนพิเศษของคุณทัศน์กับคุณเกรย์อ่ะ
ยังร้อนแรงกันด้วยเหมือนเดิม
ไอดิลก็จริงๆเล้ยยย ตกหลุมรักแล้วแท้ๆ
เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์จริงๆ
ปล.ไอดิลอัดคลิปมาให้ดูหน่อยได้มั้ยลูก :z1:
-
คู่เด็กๆเริ่มน่ารักกันบ้างแล้ว
แต่ทำไมคู่พ่อๆถึงร้อนแรงกันไม่เลิกแบบนี้
ร้อนแรงหลังฉากไม่แบ่งคนอ่านแอบดูบ้างเหรอท่านเกรียนคนเขียน :impress2:
-
ดิ้ลเริ่มรู้ใจตัวเอง
แต่คิดถึงทัศน์กับเกรย์ จะหื่นไปไหนคะคู่คุณพ่อ :-[
คิดถึงแม่เกรียนด้วย คิดถึงๆ
ให้คุณแม่เกรียนมีบทบ้างนะคะ
-
ไอดิลผู้ใสซื่อ
สองพ่อเขาถกกันอย่างร้อนแรงไม่เกรงใจลูกบ้างเลย
-
คุณเกรย์กับคุณทัศน์ ถกประเด็นกันเมามันจังน่ะ 555
ไอดิลล หนูซื่อไปน่ะลูกก
-
ว้ายยยยยยยยยยยยยยย คุณพ่อดีเด่นอ่ะ 555555555
หนูไอดิลก็ซื้อซื่ิอออออ ไม่เหมือนพ่อมันเลยอ่ะ 5555555
รอตอนต่อไำปค่ะ
-
อุ้ยตายนี้ไอดิลไม่รู้หรือแกล้งโง่ว่ะเนี่ย 5 555+
คุนพ่อทั้ง2กะลังออกกะลังกาย 5 5 5+ :laugh:
-
ชอบทั้ง 2 วัยค่ะ
-
ไอดิล
เกรียนแล้วยัง...อีกนะ
สมกับคำนิยามของลุงกรีนจริงๆ
-
เกรียนนนนนนนนน
คิดถึงไอดิลลลลลลล :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ไม่ได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้นานเกิ๊นนนนน (ค้างไว้ถึงบทแปด :a3:)
กลับมารื้ออ่าน ก๊ากกกก
มาต่อซะนะ ดองไว้นานแล้วนะ :กอด1: :L2:
ด้วยรักและคิดถึง!,
-
ตามมาอ่านไอดิล ยังฮาได้ฮาดีเหมือนเดิม
แถมพ่วงพ่อๆ มาเกรียนกันอย่างต่อเนื่อง :m20:
-
คือพ่อทั้งสองไม่คิดจะเกรงใจลูกเลยใช่มั้ย?
ไอดิลเริ่มชอบหมอกมันแล้วใช่มั้ย?
หึหึ (หัวเราะแบบมีเลศนัย)
-
ThankS
:n1:
-
คือทัศน์กับเกรย์นี่จะป่ามป๊ามกันแต่หัววันเลยใช่ป่ะ
ทำอะไรเกรงใจลูกบ้าง XD
-
::ไม่เกรียนที่ 12 Too Late?::
ถ้ามีคนคนนึง..เคยมีความรู้สึกดีๆกับคุณในวันวาน แต่คุณปฏิเสธมันไป
และเมื่อมาถึงอีกวัน..คุณก็รู้สึกเช่นเดียวกันกับเขา ..คุณว่า มันจะยังทันไหม.?.
ผมตอกไข่ใส่กระทะสำหรับสามชีวิตตามคำสั่งพ่อน่ารักที่ว่า ‘อือ..ดี..เร็วๆเลย.. (ซี๊ด)’
แต่ความคิดก็พาผมเดินทางท่องเที่ยวออกไปจากปัจจุบันกาลอย่างไม่หยุดไม่หย่อน
นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย!?
“บางระจันคืนพระจันทร์งามเด่น ฝนพร่างพร่ำฉ่ำเย็นเยื่องยุทธภูมิสงคราม มีนาย-”
.
.
อะไร..ทำไมไอ้หมอนั่นมองผมอย่างนั้น
มึงขนของเข้าบ้านก็ขนไปดิ มามองกูทำไม กูจะร้องบางระจันให้ต้นไม้ฟังนี่กูผิดเหรอ
มันเหล่มองต้นไม้เหมือนกลัวต้นไม้น้อยจะตายก่อนโตเมื่อฟังบางระจัน
หน็อย..มันไม่รู้อะไรซะแล้ว ต้นไม้กูจะได้ฮึกเหิมเว้ย!
ผมรดน้ำพลาง คิดเองเออเองพลางเสร็จสรรพก็กลับเข้าบ้าน
ผมคิดไปเองมั๊ยนะ ว่าไอ้เด็กใหม่บ้านข้างๆมันหน้าตากวนตีนยังไงไม่รู้..
อะไรเนี่ย?
ผมสะบัดหัวไปมา แล้วพลิกไข่ดาวที่สุกจนเหลืองส้มกลับด้านอย่างสั่นๆ
“คงไม่เป็นไรแล้ว”
มันมองซ้ายมองขวาเมื่อเราวิ่งมาถึงหลังโรงยิม
แล้วจึงหันมามองหน้าผม ยกริมฝีปากขึ้นยิ้มน้อยๆ
ผมมองมันอย่างงงๆ
“พากูวิ่งมาทำไมเนี่ย”
“หรือมึงอยากถูกเรียกเข้าห้องปกครอง?”
มันหน้าเข้ม
เออว่ะ เพิ่งเจอมันครั้งแรก ผมก็ใช้ภาษาไทยเดิมกับมันแล้ว มันจึงใช้บ้าง
“กูแมนพอจะยอมรับความผิด”
ผมบอกสั้นๆ
“ก็ที่กูพามา เพราะว่ามึงไม่ผิดไง เป็นกู กูก็ทำ”
มันคลายสีหน้าลง
ทำไมผมรู้สึกว่ามันหน้าคุ้นๆวะ
“แล้วมึงเสือกอะไร”
ผมอดถามไม่ได้
มันเบ้หน้า
“ปากมึงนี่ ไม่ค่อยสร้างสรรค์เลยนะ”
ผมยักไหล่ไม่แคร์ มันจึงอธิบาย
“จำกูไม่ได้เหรอ”
ผมกระตุกยิ้ม หมดแล้วซึ่งความสนใจไข่ดาว
..ใครจะไปจำมึงได้ หน้าตาไม่ได้น่าดึงดูดนี่หว่า
“ที่นั่งข้างๆมึงยังว่างอยู่ กูขอนั่งนะ”
มันบอกหลังจากแนะนำตัวกับเพื่อนและอาจารย์เสร็จ
ผมก็ยักไหล่
ใครไปห้ามตูดมึงล่ะ? อยากหย่อนตรงไหนก็หย่อนไปดิ
.
.
“กูชื่อหมอกนะ”
หมอก.. ไอหมอก เจียง..
“ดิล..”
ผมแว่วเสียงบางอย่างแต่ช่างมันเถอะ ผมเคลิ้มฝันกับไอ้หมอกในความคิดผมต่อไป
“กูขอโทษนะเรื่องวันนี้”
ผมกอดกีต้าร์ แล้วบอกกับมันเมื่อร้องจบ
ไอ้หมอกหัวเราะหึหึ
“มึงไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากูโกรธมึงเพราะอะไร ไม่ต้องขอโทษหรอก”
นั่น..
ไม่ยอมครับ
“กูรู้สิ ไม่งั้นกูจะขอโทษทำไม”
ผมตะโกนข้ามกำแพง
“งั้นบอกมาสิ ทำไม?”
..อย่ามองกูด้วยสายตาแบบนั้นได้มั๊ย
“ก็ ที่กูหลอกมึงเป็นเข้าชมรมวาย เป็นผู้ชายคนไหน เขาก็โกรธ”
มันหัวเราะ มองผมยิ้มๆ
“กูไม่ได้โกรธเรื่องนั้น..”
อ้าว?
“กูบอกกับมึงว่ากูอยากเป็นเพื่อนมึง ก็คือความจริงใจที่อยากจะทำ”
มันเงยหน้าขึ้นมองแสงจันทร์ พูดโดยไม่มองผม
“แต่มึงพากูไปเข้าชมรมวายเพียงเพื่ออยากแก้แค้นที่แม่กูว่าพ่อมึง ..เท่านั้น”
มันหันกลับมามองผม “มึงดูถูกความรู้สึกกูมาก ..มึงรู้ตัวมั๊ย?”
“ไอดิล ไข่ดาวไหม้แล้วนะ!”
เย้ย!!
ผมถูกดูดกลับมาสู่ความเป็นจริงและกลิ่นโหยหวนของไข่ดาวตรงหน้า
“ตายแล้ว ตายแล้ว ขอโทษฮะพ่อ”
ผมขอโทษขอโพย รีบตักไข่ดาวที่มีสภาพเหมือนมันเผาออกมาจากกระทะ พ่อน่ารักเข้ามาช่วยปิดแก๊ส
แม้จะในสภาพเหนื่อยๆ หัวยุ่ง ใส่เสื้อกลับด้าน และบ็อกเซอร์ที่สวมลวกๆ แต่พ่อน่ารักก็ยังดูร่าเริงดี
“พ่อกับพ่อหล่อถกประเด็นอะไรกันน่ะครับ ดูเหมือนผ่านสงครามอะไรสักอย่างมามากกว่า”
ผมยังอุตส่าห์ตั้งข้อสังเกต
พ่อน่ารักหน้าแดงขึ้นมา แต่ก็หรี่ตามองผมยิ้มๆ
“นั่งเหม่อริมหน้าต่าง ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ทั้งวัน เคลิ้นฝันเป็นพักๆ ทอดไข่ไหม้ และท้องผูก”
พ่อน่ารักทำหน้าเจ้าเล่ห์
“แบบนี้มันเป็นอาการของอะไรนะ” :interest:
ท้องผูกมันมาจากไหนวะ?
แต่ช่างเถอะ ผมรีบส่ายหัวดิกปฏิเสธ
“อาการอะไรพ่อ ผมไม่รู้เรื่องเลย”
ในขณะที่ผมใกล้จนมุม พ่อหล่อก็มาช่วยชีวิตไว้
“ช่างเถอะๆ ไหนๆไข่ก็ไหม้ไปแล้ว วันนี้เราถือโอกาสออกไปกินข้าวนอกบ้านกันสักทีแล้วกันนะ”
ผมพยักหน้าแรงๆอย่างเห็นด้วย
แม้พ่อน่ารักดูจะยังต้องการต้อนให้ผมจนมุมแล้วจนมุมอีกก็อดเห็นด้วยไม่ได้ สาเหตุคงมาจากท้องที่ร้องโครกครากของแกนั่นเอง
“งั้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะเถอะไป”
พ่อหล่อบอกยิ้มๆ
“ไม่ต้องอ่ะฮะ ค่อยกลับมาอาบน้ำทีเดียว ผมชุดนักเรียนได้สบาย”
ผมยักไหล่กับเสื้อนักเรียนเลอะๆปล่อยชายรุงรังของผมและเดินนำไปทางประตูบ้าน
พ่อน่ารักเองก็เดินตามมาบ้าง แต่โดนพ่อหล่อโอบเข้าไปหาลำตัว
“แต่มึงน่ะ ไปเปลี่ยนซะ”
พ่อหล่อมองต้นคอและเรียวขาขาวเนียนอย่างหวงแหน
ผมหัวเราะคิกๆ
“หัวเราะอะไรไอดิล ระวังนะจะโดนจับได้คาหนังคาเขา!”
พ่อน่ารักขู่ฟ่อแล้วเดินอย่างเอียงอายไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
ผมก้มหน้างุดๆหลบสายตาแห่งคำถามจากพ่อหล่อแล้วเดินออกมารอหน้าบ้าน
ผมอดหันไปมองบ้านข้างๆไม่ได้ แต่ก็ต้องรีบหันกลับมาทำเป็นเหมือนว่าไม่ได้มองเมื่อมีคนออกมาจากบ้านนั้นเช่นกัน
“อ่า ภัตตาคารหงส์หยกเหรอครับ แล้วมันอยู่ตรงไหนละเนี่ย ผมเพิ่งมาอยู่ไม่นานน่ะครับ”
เสียงคุยโทรศัพท์ดังมาให้ได้ยินชัดเจน เป็นเสียงทุ้มๆของคนที่ผมไม่เคยคุยด้วยมาก่อน
ผมยืนล้วงกระเป๋าสบายๆ รับลมยามค่ำคืน
“แล้วมันไปทางไหนเนี่ย”
ชายคนนั้นวางโทรศัพท์แล้วพึมพำ ผมจึงหันไป
“อืม..”
ผมมองเขา
“อยู่อีกฟากนึงของเมืองน่ะครับ ต้องขึ้นสะพานไป”
ผมหมายถึงย่านธุรกิจใหม่ที่กำลังจะเติบโตอยู่อีกด้านหนึ่ง
“อ่า..”
ตาลุงคนนั้นมองผม
“เราอยู่บ้านนี้เหรอ”
“อ่อ เปล่าครับ มาปล้น”
ผมกวนตีนออกไปยิ้มๆ
“ก็ต้องอยู่สิฮะ”
ชายคนนั้น ซึ่งก็คือพ่อไอ้หมอกหัวเราะออกมา
.
.
“ทำอะไรอยู่คะคุณ”
น่านไง..มาละ คุณนายแม่หมอก
เธอไม่ได้ต้องการคำตอบหรอกครับ แต่รีบมาดึงแขนคุณสามีให้เดินไปกับเธอ
“ฉันบอกแล้วไงคะ ว่าอย่าไปเสวนากับบ้านนั้น”
เสียงดังมาอย่างไม่กลัวผมจะได้ยิน
“กลัวจะติดเชื้อมาลาเรียรึไงครับ”
ผมอดโต้ตอบกลับไปไม่ได้
.
.
“ใครไปมาเลเซียหลานดิ้ล!”
หะ?
เสียงคุ้นๆ
ผมรีบหันไปหน้าบ้านตัวเอง หรือว่า..
“ยายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ผมร่ำร้องตะโกนและวิ่งถลาไปหน้าบ้าน
ใช่ครับ ผู้หญิงแก่ อายุหกสิบกว่ายืนโบกมืออยู่หน้าบ้านเคียงบ่าชายแก่ที่อายุมากกว่านั้นแต่ท่าทางเดินเหินยังแข็งแรงกันทั้งคู่
ผมวิ่งไปโอบกอดพวกเขา
“มาได้ไงครับเนี่ย ผมไม่ได้เจอยายกับตานานมาก แม่บอกว่าล่าสุดอยู่แบกแดดไม่ใช่เหรอฮะ”
ทั้งสองนี่ไฟแรงไม่มีมอดจริงๆครับ เป็นนักเดินทางที่ท่องทั้งในและนอกประเทศ เป็นวัยเกษียณที่ใช้ชีวิตคุ้มค่ามาก
แต่ก็คุ้มมาตั้งแต่ก่อนเกษียณแล้วล่ะนะตั้งแต่คืนดีกันเมื่อหลายปีก่อนนู้น ตามที่พ่อน่ารักเล่าให้ฟัง
ยายกับตายังมีแววตาที่อบอุ่นและเมตตาเหมือนที่ผมเคยจำได้..
“ก็สูงสุดคืนสู่สามัญไง”
หญิงชราผูกผมหางม้าที่หงอกขาวบอกง่ายๆ
“คนมันก็ต้องอยากกลับบ้านบ้าง ว่าแต่..เราจะใช้เวลาตลอดคืนกันที่หน้าบ้านตรงนี้รึเปล่า ยายจะได้เอาเต้นท์ในกระเป๋าออกมากาง เราจะได้นอนคุยกันสบายๆหน่อย”
เกรียน!
“เข้ามาสิครับ เข้ามาๆ”
ผมชักชวนตายายเข้ามาก่อนที่จะต้องนอนเต้นท์
และก็เจอเข้ากับดวงตาอีกคู่หนึ่ง..ที่สะกดผมได้ทุกคราไปในระยะนี้..
“สวัสดีครับ”
ไอ้หมอกยกมือไหว้ผู้มาใหม่ทั้งสอง
ตากับยายผมดูงงๆ
“เออ ไหว้เณรเถอะหลาน”
ตายายผมตอบ ไอ้หมอกทำหน้าอึ้งๆ
ผมยิ้มแล้วแนะนำ
“นี่ตายายกู แล้วนี่ไอหมอกครับยายเป็น..”
ผมหยุดไปนิดหนึ่ง..
เป็นคนที่ผมฝันถึงทุกคืน..
เป็นคนที่ผมอยากกลับไปรับรักมันตั้งแต่วันนั้น..
เป็น..
“เป็น?”
ยายเลิกคิ้ว
“เราเป็นเพื่อนโรงเรียนเดียวกันครับ เป็นเพื่อนกัน”
ไอ้หมอกตอบอย่างร่าเริง
ยิ้มผมหายไป ไอ้หมอกดูงงๆกับหน้ายักษ์ของผม
“อ่อ ลืมไปไม่ใช่เพื่อนแล้วนี่หว่า”
มันยิ้มล้อๆ
“เพื่อนสนิท เพื่อนที่ขัดส้วมด้วยกัน ฮ่าๆ”
ผมยิ้มบางๆ..
“เสียงใครเอะอะโวยวายอะไร”
สองพ่อที่หายไปนานเดินลงมาจากบันได ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอะไรนานขนาดนั้นละเนี่ย?
ไม่ใช่ว่าถกอะไรกันอีกหนนะ
“อ๋อ ก็เขามีวัยรุ่นยกพวกตีกันแถวนี้”
ยายตอบออกไป
..เสียงในบ้านเงียบไป
ก่อนจะตามมาด้วยเสียงวิ่งตึงตังตึงตัง
“เเม่ พ่อ!”
พ่อน่ารักแผดเสียงและถลาไปโอบกอดยายและตาเหมือนอย่างที่ผมทำไปแล้วก่อนหน้า
พ่อหล่อเดินตามมาดูดีใจพอกันแม้จะไม่แสดงออกอย่างล้นเหลือเหมือนพ่อน่ารัก
พ่อหล่อยกมือไหว้คนทั้งสองอย่างเคารพนบนอบเหมือนที่ไอ้หมอกทำไปแล้วก่อนหน้า.. อร๊าง..
“แม่กับพ่อมาได้ยังไง”
พ่อน่ารักยังดีใจสุดๆ “ผมนึกว่าลืมลูกลืมเต้าไปแล้ว”
“เฮ่ย”
ยายขัดขึ้น
“เต้าไม่ได้ลืม เต้าอยู่นี่ ติดตัวตลอด ไม่เคยกระเด้งกระดอนไปไหนเลย”
ยายชี้ที่หน้าอก
พวกเราฮาครืน
.
.
“หมอก..”
เสียงเยียบเย็นดังแหวกเสียงหัวเราะของเรามา
“เมื่อไหร่ลูกจะได้เดินมาขึ้นรถ”
เอ่อ..
ตาทั้งหกคู่หันไปมองต้นเสียง คุณนายแม่หมอกที่เลอโฉมยืนอยู่นั่น
“เออ กูไปละนะ”
ไอ้หมอกบอกผมก่อนหันไปยกมือไหว้พ่อๆและตายาย
“ผมไปก่อนครับ ยินดีที่ได้เจอครับ”
ไอ้หมอกหันหลังเดินตามแม่มันไป ดูท่าเขาคงจะไปไหนกันสักที่
ผมมองตามแผ่นหลังแกร่งนั้นไปจนมันขึ้นรถเบนซ์สีดำเป็นมันวาวที่จอดอยู่หน้าบ้านแล้วรถคันนั้นก็แล่นฉิวออกไป
ผมอมยิ้มน้อยๆ.. ในใจยังนึกต่อจากเมื่อตอนทอดไข่ดาวไหม้
ผมเดินตะล๊อกต๊อกแต๊กลงบันไดมา ก้าวย่างเรื่อยๆจนออกพ้นประตูโรงเรียน
เดินได้ไม่นานฟ้าก็เทฝนลงมา โอย ฟ้าครับ ใครหักอก ถึงมาร้องไห้เอาตอนนี้เนี่ย
ดีว่าผมไม่ใช่เจ้าสาว(จึงไม่กลัวฝน) ผมเดินต่อไป เอากระเป๋านักเรียนไขว้หลังไว้เพื่อไม่ให้มันเปียกมาก
แต่จู่ๆก็มีมือลึกลับคว้าตัวผมไป!
.
.
“ผี สาง เทวดา ห่า เหว ปล่อยกู!!”
ผมสบถลั่นและดิ้นกระแด่วๆ
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก”
โวยเท่านั้นครับ โวยไว้ก่อนพ่อสอนไว้
พ่อน่ารักเคยสอนว่า ใครมาแตะเนื้อต้องตัว จงด่ามันลูก ด่ามันก่อน แล้วค่อยถามชื่อ
“มึง แม่ง โฮ่ง โฮ่ง”
เสียงตอนท้ายๆไม่ใช่ละ -*-
แล้วเสียงทุ้มลึกชวนขนหัวลุก(เวอร์ไปหน่อย)ก็ดังมาเบาๆ
“จะโวยวายอะไรนักหนาเนี่ย?”
ผู้จับกุมปล่อยผมเป็นอิสระ ผมไม่สนสียงอินทร์เสียงพรหมทั้งนั้น หันหลังไปต่อยสะเปะสะปะด้วยความตกใจ
“เฮ้ยๆ ใจเย็นๆ”
มันผู้นั้นจับมือผมที่พุ่งหมัดเข้าหา
พอจะพุ่งอีกหมัดมันก็จับไว้แล้วรวบร่างไว้ ..แม่ง แรงควายชิบหาย!
“ปล่อยกู มึง ไอ้โรคจิต กูจะ-”
“ไอดิล!”
เสียงนั้นเรียกสติสตังผมกลับมา
ผมจึงกระพริบตาถี่ๆมองเจ้าของอ้อมแขนแข็งแรงให้ชัดเจน….
“เชี้ยหมอก..”
ผมเปลี่ยนจากอารมณ์ตกใจเป็นอารมณ์โกรธ
“มึง อะไร อะไรของมึงเนี่ย ไอ้เหี้ย ซ้อมเล่นเรื่องจำเลยรักอยู่เหรอ”
ผมดิ้นฮึดฮัด
ก็เป็นใคร ใครไม่ตกใจละครับ จู่ๆมีมือของหนุ่มชุดดำมาลากเข้าไปในยุ้งฉางกลางฝน
แม่ม นึกว่าโจรบ้านนอก
ผมมองสำรวจดีๆ จึงเห็นว่าแท้จริงแล้วมันไม่ใช่ชุดดำ แค่ใส่แจ็คเก็ตหนังตัวใหญ่สีดำ
แหม..ชุดมึงช่างเข้ากับบ้านนอกของกูเหลือเกิน
“มึงนั่นแหละ กูแค่เห็นเดินตากฝน เลยดึงตัวเข้ามาหลบในนี้ โวยวายอย่างกะจะโดนปล้ำ”
มันบอกดุดุ แถมยังไม่ปล่อยกอดกูอีก
“เชี้ย มึงเล่นดึงกูมาไม่บอกล่วงหน้าแถมใส่แจ็คเก็ตแบบเนี้ย เหมือนหลุดออกมาจากเรื่องคนเหล็ก แม่ม.. กูก็กลัวดิ”
ผมดิ้นกระแด่วๆต่อไป
“เออ ขอโทษ”
มันว่าพลางมองตา
ผมรู้สึกว่ามันลืมอะไรไปอย่างนะ..
“แล้วมึง.. มึงจะกอดกูอีกนานมะ?”
“นาน”
มันตอบอัตโนมัติ
..นาน..
ผมยิ้ม.. ตอนนั้นมึงชอบกูแล้วล่ะสิ โด่เอ๊ย โด่เอ๊ย!! :impress2:
ผมบิดตัวอย่างเขินอายเพื่อมาเจอเข้ากับ
:o9:<< หน้าพ่อแม่และตายาย
“ชอบเขาล่ะสิ”
ยายผมว่า
“กิ้ว กิ้ว”
พ่อน่ารักผสมโรง
“มองจนลับตาแบบนั้น”
คุณตาพูดเดี่ยวๆเป็นครั้งแรกตั้งแต่มาถึง
และพ่อหล่อก็สรุปความ
“ลูกชอบนายหมอกแน่เลย!”
อ๊ากกกกกก!!
ไม่ ไม่ ไม่ มันไม่ใช่แบบนั้นนะ
“ผะ..ผม..”
ผมพยายามคิดหาข้อแก้ตัวให้ตัวเอง ไม่จริงน่ะ ผมจะชอบไอ้หมอกได้ยังไง
“ผมมองตาม เพราะ..เพราะ ผมแค่ กลัวมันจะเดินเหยียบขี้หมาฮะ” :try2:
“ฮั่นแน่”
ยายชี้ไม้ชี้มือมาทางผม
“มันเหยียบขี้หมาที่โรงเรียนวันนี้ไปทีนึงแล้วฮะ เหม็นมาก-”
ผมพยายามอธิบาย
“ชิมิ ชิมิ”
พ่อน่ารักเหล่ไปที่บ้านไอ้หมอกอย่างมีเลศนัย
“ผม..”
..ใช่เหรอ..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“ฮึ ฮะ ฮัด ฮึ่ย”
.
.
โครม! ตึง!
ปึงปัง!
“มึงเป็นอะไรวะไอ้ดิ้ล?”
ไอ้ฝันมองผมอย่างอดรนทนไม่ได้
ผมก้าวเข้ามาในห้องสมาคมชมรมวายแห่งมวลมนุษยชาติหรือ ส.ว.ม.
“กูเห็นเดินเข้ามาแล้วทำท่าฮึดฮัด เม้มปาก ทำเป็นสาวไปได้”
ไอ้ฝันทำหน้าจริงจัง
“เออ หรือว่ามึงแตกเนื้อสาววะ”
“มึงจะบ้าเหรอ!!”
ผมว๊ากมัน
ไอ้ฝันหัวเราะก๊าก
“กูล้อเล่น แล้งมึงเป็นอะไร”
ผมทำหน้ามุ่ย
“ก็เมื่อวานตากับยายกูมา”
ไอ้ฝันตาเป็นประกายทันที
“เห้ย ก็ดีนี่ มึงบอกว่ามึงไม่ได้เจอนานมากไม่ใช่เหรอ มึงบอกกูว่าเขาไปริโอเดอจาเนโรกันไม่ใช่เหรอ”
นั่นมันก่อนแล้ว แบกแดดต่างหากล่ะแบกแดด!
“เออก็ดี ดีมาก แต่ที่ไม่ดีคือ..”
ผมกัดฟัน ไอ้ฝันรอฟัง
“พวกเขาคิดว่ากูชอบไอ้หมอกกันหมดเลย!!”
ไอ้ฝันทำหน้าแบบที่ผมเห็นทั้งครอบครัวผมทำเมื่อคืน
“แล้วมันไม่จริงเหรอ” :o9:
“ไม่จริงเว้ย”
ผมว๊ากอีกรอบ
“อะไรไม่จริง”
ไอ้หมอกเดินเข้ามา วางกระเป๋าแล้วยิ้มให้เราสองคน
“ก็ไอ้ดิ้ลมันชอบ-”
“ไม่มีอะไร”
ผมเอามือปิดปากไอ้ฝันไว้ ไอ้หมอกยักไหล่แล้วบอก
“งั้นกูรีบทำการบ้านของอาจารย์รพินทร์ก่อนนะเว้ย”
“เออ” ผมตอบรับ “รีบทำล่ะมึง ‘จารย์บอก ใครไม่เสร็จให้ปั่นจิ้งหรีดห้าสิบที”
ผมว่าไปนั่น แล้วหันมามองไอ้ฝัน
“ถ้ามึงพูดเรื่องไม่จริงแบบนี้อีกนะ กูจะ-”
ไอ้ฝันยิ้มยั่ว
“จะอะไร”
“จะ-” ผมคิด
“จะแช่งให้พี่หมอมีแฟนแล้วซะเลย”
ไอ้ฝันทำหน้าจริงจังขึ้นมา
“พี่หมอจะมีแฟนแล้วได้ไง ไม่เคยเห็น วันๆทำแต่งาน ไม่มีหรอกแฟน”
ผมทำหน้าเจ้าเล่ห์
“มึงรู้ได้ไง..?”
จะว่าด้วยกลัวหรือด้วยเริ่มเชื่อก็ไม่ทราบได้มันเลยเลิกต่อปากต่อคำกับผมไป
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“เอาล่ะ พอแค่นี้ก่อนนะนักเรียน อย่าลืมไปหาที่ทำงานมาส่งด้วย คราวที่แล้วไปทะเลน้อยมา หลายคนทำงานดีมาก ดีมากๆเลย”
อาจารย์บอก แล้วเดินออกจากห้องไป
ผมกับไอ้หมอกก็ยังคงนั่งข้างๆกันเหมือนเดิม แต่พออาจารย์พูดถึง ‘ทะเลน้อย’
ผมกลับได้แต่ก้มหน้าเขินอาย ไม่ยอมโงหัว
จนกระทั่งรู้สึกว่าหลังถูกปาด้วยก้อนกระดาษ ผมก้มลงไปเก็บเมื่อมันตกอยู่ใต้โต๊ะ
‘ใครโดนจูบที่ทะเลน้อยน้า..?’
ลายมือขยุกขยิกเขียนมาว่าอย่างนี้ ผมลุกขึ้นหันไปทำหน้ายักษ์ใส่ไอ้ฝัน
“ไอ้ฟัค!!”
“มีอะไรกันอีกวะ?”
ไอ้หมอกเงยหน้าขึ้นมาถาม
ผมอึกอัก
มึงลืม..มึงช่างลืมได้! :o7:
ไอ้ฟัคหัวเราะร่วน ผมขยับจะไปไล่จับมันก็พอดีกับ..
เฮ้ย!
“โทษทีไอดิ้ล ไม่ทันเห็นว่ะ”
ไอ้เป้วิ่งชนผม มันหันมาขอโทษจริงจังแล้วรีบวิ่งไปไหนสักที่ แต่เศษกระดาษของไอ้ฝันหลุดจากมือผมไปแล้ว..
ผมรีบขยับออกจากเก้าอี้ไปเก็บ
แต่ไอ้หมอกเป็นสุภาพบุรุษมากครับ มันก้มลงเก็บให้เช่นกัน
ทว่า..มันก็ก้มลงอ่านด้วย..
‘ใครโดนจูบที่ทะเลน้อยน้า..?’
ประโยคนั้นโชว์หราอยู่ในหน้ากระดาษ
.
.
“มึงควรจะบอกไอ้ฝันตรงๆไปเลยนะ ว่ามึงรู้สึกยังไงกับมัน จะได้ไม่ต้องมาเหี่ยวแห้งอย่างนี้ เผื่อว่ามึงจะโชคดี ไอ้-”
ผมพยายามให้คำแนะนำไอ้หมอกที่ทะเลน้อยวันนั้น
“ไอดิล!”
มันหันมาจับไหล่ผมไว้ทั้งสองข้าง ท่าทางบ่งบอกว่าสุดจะทนแล้ว!
“หุบปาก! แล้วฟังกูนะ!”
ผมมองมันงงๆ มันโมโหอะไรวะ
“คนที่กูชอบไม่ใช่ฝัน กูชอบแฟนฝันต่างหาก!”
แฟนไอ้ฝันมีด้วยเรอะ..
ผมยังคงงงงวยอยู่เช่นเดิม จึงถามมันไป
“มึงหมายถึงใครวะ?”
..มันมองผมนิ่ง
มือข้างหนึ่งรวบไหล่ อีกข้างจับต้นคอผมให้แหงนขึ้น..
และดวงหน้าจริงจังก็ก้มลงมาประทับจูบอ่อนเบาลงบนเรียวปากผม..
..ครั้งแรกในชีวิตผม..
ใจผมเต้นตึกตัก..เมื่อมองมันในเวอร์ชั่นปัจจุบัน..
มันเงยหน้าขึ้นมา แล้วส่งกระดาษให้ผม
..แล้วเดินออกจากห้องไป..โดยไม่พูดอะไร..
ผมลุกขึ้นกำเศษกระดาษนั้น มองตามหลังมันไป
ทำไม..มันไม่แสดงความรู้สึกอะไรเลย?
“เฮ้ยมึง โทษที”
ไอ้ฝันเดินมาข้างๆ ทว่าผมยังคงยืนนิ่งอยู่ ..หรือมันหมดความรู้สึกนั้นกับผมไปแล้วจริงๆ
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
เราเดินกลับบ้านกันสามคนเหมือนเดิม มีผม ไอ้ฝันและไอ้หมอก
แต่ตัวไอ้หมอกไม่ค่อยคุยอะไรมากเท่าเดิม ผมเองก็เงียบ
..ยังงงๆอยู่เหมือนกัน..
“เออ เราแวะกินไรกันหน่อยไหม”
ไอ้ฝันเสนอทางเลือก มองผมทีมองไอ้หมอกที
.
.
“เราเล่นต่อเพลงกันไหม”
ไอ้ฝันเสนอในอีกห้านาทีต่อมา
แต่เราสองคนก็ยังเงียบอยู่
.
.
“พวกมึงเป็นอะไรวะ ไอ้ดิ้ล ไอ้หมอก”
อีกสี่นาทีต่อมาไอ้ฝันก็ถามขึ้นมาอย่างอดรนทนไม่ได้
“เปล่า”
ไอ้หมอกตอบ
“ไม่ได้เป็นอะไร”
ผมตอบ
ขอบคุณพระเจ้า เราเดินถึงรั้วบ้านไอ้หมอกพอดี
มันพยักหน้าให้พวกผม แล้วเปิดประตูรั้วเข้าบ้านไป
ไอ้หมอกไม่ทันพ้นประตูรั้ว คุณนายแม่หมอกก้าวฉับๆออกมา
“หมอก” เธอมองลูกชายดุดุ
“เมื่อไหร่ลูกจะเชื่อแม่ จะเลิกเดินมากับลูกบ้านนั้นสักที”
ไอ้หมอกทำหน้าเหนื่อยๆ มันบอกผมว่าโดนแม่ดุเรื่องนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว แต่มันไม่ได้ซีเรียสอะไร เราจึงยังเป็นเพื่อนกันต่อไป
“แม่ครับ ไอดิลเป็นคนดีนะ พ่อเขาก็ด้วย”
มันอธิบาย
“รู้ได้ยังไง ใครจะรู้ เขาอาจจะคิดไม่ดีกับลูกก็ได้ แม่ไม่อยากให้ลูกเบี่ยงเบนนะ”
เธอถลึงตาใส่ผม ผมเองก็มองตากลับ
ไอ้หมอกต่างหากมาชอบผม ผมไม่ได้ชอบมัน มันต่างหากที่ชอบผม มันชอบผม!
“แม่ครับ ไอดิลไม่ได้คิดอะไรกับผม ผมเองก็ไม่คิดอะไรกับเขา เราเป็นเพื่อนกัน เป็นเพื่อนเท่านั้น และจะไม่เป็นอย่างอื่น!”
..ผมรู้สึกเหมือนโดนอะไรบางอย่างกระแทกอย่างหนักหน่วง จนรู้สึกจุก..
ผมบอกตัวเองว่าเป็นเพราะมื้อเที่ยงกินไก่ย่างมากไป
..ทว่าผมยังทำได้เพียงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น..
“ไอ้ดิ้ล..”
ไอ้ฝันเรียกผม แต่ผมเพียงสะบัดหนีไปแล้วเดินเข้าบ้าน
“ไอดิล..”
ใครในบ้านเรียกผมบ้าง ผมก็ไม่รู้หรอก
พ่อหรือตายาย แต่ผมได้แต่เดินขึ้นบันได เปิดประตูห้อง แล้วกระชากหน้าต่างบานนั้นปิด ปัง!
"ผมเองก็ไม่คิดอะไรกับเขา เราเป็นเพื่อนกัน เป็นเพื่อนเท่านั้น และจะไม่เป็นอย่างอื่น!”
ถ้ามีคนคนนึง..เคยมีความรู้สึกดีๆกับคุณในวันวาน แต่คุณปฏิเสธมันไป
และเมื่อมาถึงอีกวัน..คุณก็รู้สึกเช่นเดียวกันกับเขา ..คุณว่า มันจะยังทันไหม.?
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
สวัสดีครับเกรียนคนอ่าน
ต้องขออภัยเลยครับที่หายไปนานและนิยายเรื่องนี้ไม่ได้อัพบ่อย เพราะมีภาระหน้าที่ติดพัน
ผมคงต้องชี้แจงนะฮะ ว่าอาจจะไม่ได้แต่งนิยายสักระยะ
อะไรมันรัดตัวไปหมดจนไม่มีเวลาเลยในตอนนี้ เข้ามาตอบพีเอ็มหรือตอบอีเมลล์อะไรคงได้
แต่การแต่งนิยายต้องใช้อารมณ์ความรู้สึกและสมาธิน่าดู
ผมเองก็บอกไม่ได้ว่าปุบปับจะแต่งได้ขึ้นมา หรือต่อไปจะมีงานอะไรมากองตรงหน้าไหม
จึงบอกได้เพียง ถ้าผมหายไปก็อย่าโกรธกันเลยครับ วันเสาร์ก็จะมีสอบอีกแล้ว :a5:
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับการติดตามและการถามถึงที่ไม่เคยขาดไปนะครับ
สำหรับหนังสือ “INDY in love” ชี้แจงว่ายังไม่มีโครงการจะพิมพ์เพิ่มเลย ก็เป็น Limited Edition ไปละกันนะครับ
เพราะมีเท่านี้ พิมพ์ 204 ชุด และได้จากผมที่เป็นคนส่งเท่านั้นนะครับ ไม่ได้วางขายข้างนอก
โจ-หนุ่มที่ถามถึงก็รวมอยู่ในนั้น ไม่ได้พิมพ์แยก ส่วนเรื่องนี้ ไอดิล ยังไม่มีโครงการอะไรครับ
เรื่องนี้เป็นเหมือนซีรีย์เกรียนที่เป็น mini ก็คือสั้นๆครับ จะไม่ได้มี Conflict อะไรมาก
เน้นอ่านง่าย ได้ใจความ ก็อาจจะไม่ได้รับความสนใจมากขนาดพิมพ์ออกมาอ่ะนะ
แต่ถ้าจะพิมพ์ก็คงออกมาเป็นขนาดหนึ่งเล่มฮะ และต้องที่เชียงใหม่หรือสุราษฎร์เท่านั้น เหอๆ
ผมจะติดต่อเองทุกอย่าง ป้องกันความผิดพลาดเหมือนที่ผ่านมา ถ้าหากใครมีที่ไหนแนะนำก็ยินดี
แต่ตัวผมยังไม่มีเวลาไปตะลอนหาเลย ยังไงก็ขอบคุณมากทั้งสำหรับ INDY in love และ Idylle ฮะ
ขอได้รับความขอบคุณจาก..เกรียนน้อย
-
อยากเตะไอ้หมอก พูดงี้ได้ไงวะ :angry2:
-
จิ้มก่อน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด เดี๋ยวมาเม้นท์ใหม่ > <
เม้นท์ค่ะ ^^
.......แล้วทำไมหมอกพูดงี้อ่ะ แต่ก็อย่างว่าล่ะน๊าาาาาา
หมอกคงคิดว่าไอดิ้ลไม่รักและไม่อยากให้แม่มองไอดิ้ลไม่ดี
พ่อพระเอกของเราเลยต้องพูดไปแบบนั้น โธ่......น่าสงสารที่สุดเลย
ไอดิ้ลอย่าไปคิดน้อยใจมากไปเลย ก็ไปปฏิเสธเค้าเองนี่นาแต่ก็นั่นอีกน่ะแหล่ะ
เด็กน้อยไม่เคยมีความรัก เพราะฉะนั้นต้องเอาไปปรึกษาพ่อน่ารักกะพ่อหล่อนะ ไม่ก็ตากะยาย
เหล่าคนผู้มากด้วยวิทยายุทธ?เป็นเลิศ จะช่วยนำพาให้ไอดิ้ลเป็นเจ้ายุทธภพ?เอง>>>หลุดนะ - - o18
ดีใจที่คุณเกรียนน้อยกลับมาแต่งเรื่องนี้ต่อค่ะ แล้วก็ขอบคุณที่ทำให้เราเป็น 1 ใน 204 นะคะ(คนสุดท้ายด้วยอ่า :-[)
ส่วนเรื่องช้าเราไม่ต่อว่าคุณเกรียนน้อยหรอกค่ะ เราก็รอไปเรื่อยๆยังนี้เเหล่ะค่ะ
ขอแค่คุณเกรียนน้อยไม่ลืมไอดิ้ลกะพี่หมอก นอ่านคนนี้ก็พอใจมากเเล้ว
หายไปนานๆยังไงก็อย่าลืมดูเเลรักษาสุขภาพด้วยนะคะ
:กอด1:
-
หนอยๆๆๆๆๆ
:fire:
อิหมอกโดนถีบซะเถอะเมิ้ง!!!
:z6:
ไอดิลของชั้นกำลังใจอ่อนไปหาแล้วเชียว
ดันมาพูดแบบนี้ซะได้
ชาตินี้ก็อดแดรกซะเถอะไอ้ดรวก
:angry2:
วันนี้ตายายไอดิลมา
ยิ่งเพิ่มความฮา+เกรียนยกกำลัง 4
บ้านนี้นี่ฮาไม่ไหวทน
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:laugh: :jul3:
-
:sad4: น้ำตาจะไหล ในที่สุดไอดิลก็มาสักที
-
ถ้ามีคนคนนึง..เคยมีความรู้สึกดีๆกับคุณในวันวาน แต่คุณปฏิเสธมันไป
และเมื่อมาถึงอีกวัน..คุณก็รู้สึกเช่นเดียวกันกับเขา ..คุณว่า มันจะยังทันไหม.?
คงไม่สายหรอก. เพราะหมอกเป็นพระเอก. ไอดิลก็เริ่มชอบหมอกแล้วด้วย :L2:
ขอให้ได้. เอ๊ยยยยยยยย. รักกันเร็วๆอิอิ. :haun5:
-
อร๊าย คุณแม่เกรียนกลายเป็นคุณยายเกรียนไปแล้ว บรรยายซะแก่หง่อมเลย
มีทัพเสริมมาช่วยขนาดนี้แล้วเอาให้แม่หมอกหัวใจวายไปเลย
ทำตัวเป็นผู้ดีหัวสูงแบบนี้รึจะสู้ศึกกลุ่มทหารหาญที่ผ่านศึกหม่อมแม่ทัศน์กับกะหมังกุหนิงมาแล้ว!! :laugh:
// ขอ :z6: หมอกทีนึง ก็รู้ว่าน้องดิลเค้าซื่อ(บื้อ) ยังจะอะไรอี๊ก
-
ในที่สุดก็ได้อ่านสักที
อิหมอกอารมณ์ไหน
พาให้พูดแบบนี้ห๊ะ
ขอโบกสักทีเหอะ :fcuk:
^-^จะมาต่อช้าไม่ว่ากัน
ขอให้มาต่อเท่านั้นเป็นพอ
แล้วก็รออย่างมีความหวัง
ว่าจะได้หนังสือเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน
:pig4: :กอด1: :L1:
-
ทำไม หมอกพูดงี้ละ
ไอดิ้ล ออกจะโจ้งแจ้ง
แต่ว่า เกรียนพ่อนี้น่ารักจริงๆๆเลย
-
มาต่อให้กระชุ่มกระชวย แอบปวดใจเล็กน้อยกับคู่นี้
-
โอ้ ยาวสะใจมาก
ไอดิลน้อยน่าสงสารอ่ะ ทำไมหมอกเมินไอดิลอย่างนี้ห๊ะ :angry2:
-
รอๆ :)
-
สองพ่อยังน่ารักน่าหยิกเหมือนเดิม
แอบสงสารหมอกและไอดิล
เหมือนไอดิลจะรู้ตัว แต่ยังไม่อยากยอมรับ
-
ไอ้หมอกกก กูจะไปเอาระเบิดปาบ้านมึงงงงงง ฮึ่ยๆๆ อารมณ์เสีย :angry2:
-
ยังทันอยู่นะ สู้เขาหนูไอดิล :sad4:
คิดถึงเรื่องนี้มากๆมาต่อไวๆๆนะคะ :กอด1:
-
หมอกกกกกก :fire:
-
ตากับยาย ยังเกรียนกันอย่างคงเส้นคงวา อยากให้ตอนหน้าครอบครัวหนูดิ้ลอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาจังเลย
เอาแบบรวมญาติเลยนะค๊ะ
-
คิดถึงเกรียนคนเขียนนะ :L2:
ขอให้ทำข้อสอบในวันเสาร์ได้สบายมากน้า
แล้วมีเวลาเมื่อไรก็เข้ามาทักทายให้หายคิดถึงกันบ้างนะจ๊ะ
-
ดีใจจัง ในที่สุดก็มาต่อแล้ว
:angry2: ทำไมหมอกทำอย่างนี้ :m31:
สงสารไอดิ้ล
อย่าทิ้งไปนานนะ รออ่านนะ
-
จะกลายเป็นการ "รู้ตัวเมื่อสายไป" รึเปล่าหนอ เฮ้อ :เฮ้อ:
-
เฮ้ย ไรเตอร์ :angry2: :angry2:
ห้ามทำเฉพาะเชียงใหม่กับสุราษฎ์ น้า :z3: :z3:
เค้าก็อยากได้เด้ (ถ้าทำนะ) :sad4: :sad4:
-
หมอกเป็นอะไรไปจ๊ะ
ไอดิ้ลคงต้องรุกเองซะแล้วละนะ สู้ๆ :ped149:
-
เกรียนจะน้ำตาแตกมั้ยหว่า :z10:
-
อึมครึมดีแท้ เหอะๆ
-
โอ...มันช่างเป็นบรรยากาศที่มาคุ(แต่ยังแอบเกรียน) :z10:
-
ได้ยินแล้วเจ็บจี๊ด สรุปจะเอายังไงเนี่ยหมอก สรุปแกจะเอายังไงกับดิล - -* ...
อย่ามาซึนตอนนี้นะ จะผิดที่ผิดเวลาไปแล้ว
ไอ้น้องดิลมันเริ่มชอบแกแล้วนะเว้ยยยยย T T
-
กำลังคิดถึงพ่อแม่เกรียนอยู่เลยว่าหายไปไหน555 รู้สึกตอนนี้ไอดิลสาวแตกมว๊ากกกกกกก
-
หมอกก็คงแค่ตัดรำคาญแม่ไปเท่านั้นเอง
แต่ไอดิลคิดมากไปถึงไหน ๆ แล้ว
ไม่มีใครใจกว้างเหมือนครอบครัวเกรียนอีกแล้ว
เข้าใจในภารกิจของคนเขียนค่ะ ว่างเมื่อไหร่ค่อยมาต่อ รอได้ค่ะ
-
เอิ่ม เฮ้ย เฮิร์ทแทนหนูไอดิลอ่ะ หมอกใจร้ายว่ะ
รอตอนต่อไปค่าเกรียนคนเขียน เกรียนสู้ๆ
-
:z6: ขอตื๊บหมอกก่อนที่จะหันไปคารวะเจ้าแห่งความเกรียน...ท่านยายท่านตา :call:
ถึงจะอาวุโสแค่ไหนก็ยังคงความเกรียนได้อย่างเหนียวแน่น o13
-
หมอกพูดอย่างนั้นอดแดกเลยนะนั่น ฮ่าๆ
ตัดโอกาสตัวเองเลยทีเดียว ไอดิลลลกำลังไขว้เขวแล้วเชียววววว
ไม่สายหรอกไอดิล ไงหมอกก็ยังรักเชื่อซิๆๆ
-
มามา่ม่าใช่กานแบบนี้ แล้วจะไปยังไงต่อละเนี่ยT^T
รอฟ้าใหม่ยังไงก้อต้องสดใสสิ สู้วุ้ย++
-
บางคนก็ทันแต่บางก็ไม่ทันนะไอดิล :monkeysad:
แต่ถ้าหนูมีอาการขนาดนี้ ก็น่าจะไปบอกกับหมอกตรงๆว่าหนูรู้สึกยังไง อย่างน้อยมันก็ไม่ค้างคาในความรู้สึกเรา
แล้วบางทีมันก็อาจจะทันก็ได้นะ :กอด1:
-
จะอัพมากอัพน้อยจะถี่จะห่างก็ตามใจเกรียนน้อยทุกอย่างเลยจ้ะ
ขอให้อิฉันได้อ่านก็พอ..เดี๋ยวเข้ามาส่องเรื่อยๆเอง
สงสารหนูไอดิลเหมือนกันนะ ท่าจะเจอปัญหาหัวใจครั้งแรก
(เอาน่า..คนเราต้องมีครั้งแรกทุกโค้นนนน..อิอิ) :z2:
-
ไม่เป็นไรน้า เรารอได้...อะไรสำคัญกว่าก็ทำไปก่อน เขียนได้ค่อยมาเขียนนะค้า
-
ไอดิล หนูต้องเปิดเผยความรู้สึกตัวเองให้หมอกรู้ด้วย
คิดคนเดียวมันไม่เป็นผลดีต่อคนสองคนนะ
-
เข้าใจผิดกันไป
ใหญ่แล้ว :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: เรื่องมันเศร้า หมอกน่าจะรอไอดิลนะ หรือที่ทำอย่างนี้เพราะประชด
-
หมอกมัยพูดอย่างงั้นไปเล่า :angry2:
ยังงี้ไอดิลก็เข้าใจผิดดิ ไอดิลอุตส่าห์เริ่มชอบหมอกแล้วด้วย
พอเป็นเพื่อนปุ๊ป หมอกเลิกชอบไอดิลเลยหรอ
ไอดิลอย่าเพิ่งเกลียดหมอกมันเลยนะ :เฮ้อ:
อ่านแล้วหน่วงๆ สงสารไอดิลเล็กๆ :sad4:
-
มาต่อแล้วววว ดีใจยิ่งกว่าได้เกรดสี่ทุกวิชาาาา
ตอนนี้แอบสงสารไอดิล แงๆๆๆ
-
มาช้าก็ไม่เป็นไร ขอให้มา
ขอให้คนเขียนเกรียนทำภาระกิจในชีวิตได้ชิลล์ๆทุกอย่าง
ท่านแม่เกรียนมาแล้ว คิดถึงมั้กๆๆๆๆ
แต่ตอนนี้มันค้างงง สงสารไอดิล :sad4:
-
มาม่า มาม่า มาม่า
หมอก ง้อเดี๋ยวนี้เลยนะ
-
O.o เกิดไรขึ้น!!?? ทำไมเปลี่ยนใจง่ายจัง -3-
-
:z3: :z3: อ๊ากกกกกกก ไอ้หนูหมอก
ทันสิลูกไอดิล //ตบบ่าเบาๆ
น้ำตาจะไหล :o12:
คิดถึงเรื่องนี้สุดๆ ...
รออยู่เสมอนะเกรียน :กอด1:
-
หมอกยังไม่ตัดใจหรอก
ว่าแต่ทำไมคราวนี้ดูไม่ออก
ดิลเริ่มมีใจให้แล้วนะ
ปล ขอให้มาต่อบ้างเตอะ ยังไงก้อรอนะเกรียน
-
หมอกคงน้อยใจไอดิลมาก ถึงได้พูดไปแบบนั้น
ทำใมไม่ใจเย็นอีกสักนิด ดิลก็กำลังจะเปิดใจให้อยู่แล้ว
ไหนจะปัญหาแม่หมอกที่อคติบังตา รออยู่อีกก้อนเบ้อเริ่ม
สงสารอะ สงสารทั้งคู่เลย
ช่วงนี้เกรียนน้อยเรียนหนักใช่มั้ยครับ รักษาสุขภาพด้วยนะ
ยังไงผมก็รอติดตามอยู่นะครับ
:m4:
-
กระโดดกอดไอดิลและน้องหมอก :กอด1:
เหมือนไอดิลโดนหมอกเอาคืนเลยอ่ะ
ไอ้ประโยคสุดท้ายที่ถามว่าทันมั๊ยน่ะ
ก็ทันอยู่ถ้าหนูจะพูดออกไปอ่ะนะไอดิล
มีพ่อๆ และตากับยายเป็นกองหนุนอยู่แล้ว
หมอกก็คงจะรออยู่แหละเนาะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
ป.ล. เรื่องอัพไม่ต้องกังวล ยังคงรออยู่เสมอ
-
:z3: ใจเย็นนะไอดิล หมอกคงมีเหตุผลของเค้า ยังไม่ตัดใจจากไอดิลหรอกน๊า :monkeysad:
-
กลับมาแล้วววววว >< o13
-
แง่วววววววววววว
-
ตามอ่านอยู่นะ ชอบมากเลย
-
ปิดเทอมรึยังคะ? คิดถึงจัง
-
หมอกใจร้าย
:o12:
-
:fire:
โกรธหมอก
-
เป็นครอบครัวที่เกรียนมาก 5555555
-
แม้แต่ครูก้เกรียนไปด้วย 5555555
-
ดิลเอ้ย กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เป็นครูที่แย่มาก เข้าข้างลูกไม่ฟังอะไร
แล้วก้เป็นลูกที่แย่มาก
-
คุณทัศน์ คุณเกรย์ น่ารักมาก 555555555555555555
แล้วดูเสียงนั้น กร้ากกกกกกกกกกกกกกก
-
ยายเกรียนมากค่ะ แล้วไหงหมอกถึงเงียบแบบนั้น
ชักรำคาญอิป้าแม่ของหมอกน้ีแล้วนะ
-
:serius2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้
ฮืออออออออ บรรยายความรู้สึกไม่หมดอ่ะ ก่อนอื่นคือชอบภาคอินดี้อินเลิฟมาก
ชอบครอบครัวนี้ หลงรักครอบครัวนี้มาก
แล้วนั่น .. หมอกคะ ....... ดิลเขาใจเสียนะนั่น
สงสารง่าาาาาา
คนเขียนหายไปไหน TT^TT
-
แง้ๆๆๆๆๆ ไอหมอกทำร้ายจิตใจไอดิง แง้ๆๆๆๆ :m15: :m15: :m15: :m15:
ไอหมอกไม่รักไอดิลแล้วหรออ?? :impress:
โหย ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็เกลียดอีคุณนายนั่นจริงๆ
ไแหมอก ท้ายประโยคนั่นทำร้ายจิตใจไอดิลมากนะ แง้ๆๆๆๆๆ o7 o7 :sad2: :sad2: :sad2:
-
อ่านทันแล้วววว 5555555
ยังคงความเกรียนไว้เหมือนเดิม o13
ไอหมอก! ทำไมเอ็งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยฟะ!
รอตอนต่อไป.......
-
ThankS
-
เกรียนคนเขียนเสร็จภาระกิจชิลด์ๆแล้วยัง?
รอเกรียนคนเขียนมาต่อนะ
เป็นกำลังใจ(กดดันนิดๆด้วยปะนี่..ฮ่าๆ)
คิดถึง..
-
คือ อยากให้รางวัล ดองเค็มแห่งปี
ตกเป็นของเกรียนคนแต่งจัง - -"
คิดถึงดิลลลลลลลลล
:m31: :m31:
-
แวะมากดดัน เอ๊ยยย คิดถึง 55555
เรายังคิดถึงกันอยู่ใช่ไหม? -.-
มาต่อไวๆน้าา~~ :กอด1:
-
ปรับอารมณ์ตามไม่ทัน
ฮาคุณยายยังไม่ทันหาย ก็ต้องดราม่าเพราะคนข้างบ้านซะงั้น
น้องหมอก หนูดิล สู้ๆ นะลูก พ่อหล่อพ่อน่ารัก เขาเจ็บมาเยอะกว่านี้อีก
-
แวะมาเดินเล่น
:z2: :z2: :z2:
-
หายเกรียนแล้วบ่
-
อุ้ยยต๊าย ว๊าย ขอกริ๊ดดดดดดดดดดดดดด !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (กริ๊ดแล้วจริงๆยะ)
อ่านแรกๆก็งงๆ ทำไมสำนวนมันคุ้นๆฟ่ะ
แต่ก็แอบสะดุดกับชื่อเรื่อง.......... ใครมันจะตั้งชื่อเรื่องได้แปลก เกียนแบบนี้ และนึกถึงเกรียนคนแต่งขึ้นมาตงิดๆ
พอเปิดอ่านเท่านั้นแหละ มือตบเหม่งดังเพี้ยะ(เจ็บไปนะ)
บร๊ะ !!!!!!!!!!!! กูว่าแล้วไง เกียนอินดี้ ภาค ธรณีนีนี้ ไอดิลคลอง แน่ๆ! และใช่ด้วย
ไม่เคยเปลี่ยนเลยความเกียนของทั้งคู่ สารภาพ พึ่งอ่าน ตอนกำเนิดไอดิลจบ (เพิ่งรู้ ขอโทษ นะเจ๊ะ)
ตื้นตัน ประทับใจ ดีใจ ปลาบปลื้ม มากมายล้นเหลือ โอ๊ย พูดไม่ออกเฟร้ย
ตอนแรก บทนำ อ่านแล้วหัวเราะคิกคักกับเพื่อน ประมาณว่ากูว่าแล้วลูกมันต้องเกรียน
อ่านๆไป แบบมันเหมือนเวลาหมุนๆกลับไปที่ยังอ่านเมื่อสมัยสาวๆ///ขนาดนั้นเชียว
ผิดแต่แค่ ไอดิลเป็นทัศน์ หมอกเป็นเกร์ย
รู้ตัวช้า ซื้อบื้อ น่ารัก เกียน (มิ)ใช่น้อย เวลาอ่านมันมีทั้งคำสอน คติ ที่ถ้าอ่านและคิดตาม มันเป็นอะไรที่
เกรียนวะ .....///ผิดละ
จ๊ะ ไม่รู้จะพิมอะไรแล้ว รู้แค่ สนุกมากๆ และ สวัสดีเกรียนผู้แต่ง และยินดที่ได้อ่านอีกครั้ง และอีกครั้งต่อๆไป :)
จากเกียนผู้ติดตาม มานานมิใช่น้อย
-
เงียบเหงาจัง ยังอัพยุใช่มั้ยคราฟฟ TT
-
รอ ต่อ ไป จร้าาา
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เงียบหายไป 4 เดือนแล้ว คิดถึงคนแต่งจัง เข้ามาสวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
สวัสดีปีใหม่ ขอให้ไหดองแตก ขอให้เกรียนคนเขียนสุขภาพแข็งแรง up level พลังเกรียน
-
เข้ามาสวัสดีปีใหม่จร้าาา
:man1: :man1:
:L2: :L2: :L2: :L2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
2013 แล้ว
เกรียนคนเขียนไปไหนน๊า TT
-
มาติดตอนกำลังดราม่าซะงั้นเรา T^T
-
:3059: :L1:
-
นานเกินไปแล้วนะ ! :t3:
-
:: ไม่เกรียนที่ 13 ::
...
“แม่ครับ ไอดิลเป็นคนดีนะ พ่อเขาก็ด้วย”
มันอธิบาย
“รู้ได้ยังไง ใครจะรู้ เขาอาจจะคิดไม่ดีกับลูกก็ได้ แม่ไม่อยากให้ลูกเบี่ยงเบนนะ”
เธอถลึงตาใส่ผม ผมเองก็มองตากลับ
ไอ้หมอกต่างหากมาชอบผม ผมไม่ได้ชอบมัน มันต่างหากที่ชอบผม มันชอบผม!
“แม่ครับ ไอดิลไม่ได้คิดอะไรกับผม ผมเองก็ไม่คิดอะไรกับเขา เราเป็นเพื่อนกัน เป็นเพื่อนเท่านั้น และจะไม่เป็นอย่างอื่น!”
..ผมรู้สึกเหมือนโดนอะไรบางอย่างกระแทกอย่างหนักหน่วง จนรู้สึกจุก..
ผมบอกตัวเองว่าเป็นเพราะมื้อเที่ยงกินไก่ย่างมากไป
..ทว่าผมยังทำได้เพียงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น..
“ไอ้ดิ้ล..”
ไอ้ฝันเรียกผม แต่ผมเพียงสะบัดหนีไปแล้วเดินเข้าบ้าน
“ไอดิล..”
ใครในบ้านเรียกผมบ้าง ผมก็ไม่รู้หรอก
พ่อหรือตายาย แต่ผมได้แต่เดินขึ้นบันได เปิดประตูห้อง แล้วกระชากหน้าต่างบานนั้นปิด ปัง!
"ผมเองก็ไม่คิดอะไรกับเขา เราเป็นเพื่อนกัน เป็นเพื่อนเท่านั้น และจะไม่เป็นอย่างอื่น!”
ถ้ามีคนคนนึง..เคยมีความรู้สึกดีๆกับคุณในวันวาน แต่คุณปฏิเสธมันไป
และเมื่อมาถึงอีกวัน..คุณก็รู้สึกเช่นเดียวกันกับเขา ..คุณว่า มันจะยังทันไหม.?
...
"ผมเองก็ไม่คิดอะไรกับเขา เราเป็นเพื่อนกัน เป็นเพื่อนเท่านั้น และจะไม่เป็นอย่างอื่น!”
…
....
ประโยคนั้นยังลอยวนอยู่ในหัว
แม้หน้าต่างที่เชื่อมการมองเห็นระหว่าง..บ้านสองบ้านและคนสองคน..จะปิดลงแล้วด้วยมือผมเอง
“ผมก็ไม่ได้คิดอะไรกับเขา ฮึ่ย”
ผมก่นด่าพลางทุบหน้าต่าง
“เราเป็นเพื่อนกัน!”
ผมพึมพำแล้วเปลี่ยนเป็นต่อยหน้าต่างพร้อมสาปแช่งไอ้หมอกในใจ
“และจะไม่เป็นอย่างอื่น อ๊ากกกก”
ผมดิ้นพราดๆยิ่งกว่าขาแร๊พแถวหนองบัวลำภู
..เฮ้อ..
“ฮึ่ย กูเป็นอะไรวะเนี่ย!”
ผมเม้มปาก หยุดยืนนิ่งหลังหน้าต่าง..
.
.
“ทำไมเราจะต้องไปแคร์นะ..”
ผมพึมพำเบาๆ
..แอบคิดสงสัยว่าหน้าต่างบานตรงข้ามจะมีคนคุ้นเคยยืนมองมาทางที่ผมกำลังยืนเพ้ออยู่นี้หรือไม่?
ระหว่างกำลังชั่งใจว่าจะพิสูจน์สมมุติฐานดีไหม เสียงเคาะประตูก็มาขัดจังหวะเสียก่อน
..ก๊อก..ก๊อก..
ผมพยายามปรับสีหน้าและอารมณ์ให้เป็นปกติ
“ครับ?”
“ไอดิล..ไง?”
…
เสียงพ่อน่ารักนั่นเองที่ดังมา
“เอ่อ..ไม่มีอะไรครับพ่อ ผมแค่รีบขึ้นมาอาบน้ำ”
ผมตอบแบบขอไปที นึกได้ว่าคงย่ำโครมๆเข้าบ้านมาจนทำคนทั้งครอบครัวตกใจ
“ไม่เอาน่า ปกติลูกแทบไม่อาบน้ำอยู่แล้ว”
พ่อน่ารักถอนหายใจ
.
.
“โดนหักอกมาละซี่”
พรวดดด!!
ผมสำลักน้ำลายหรืออะไรก็ตามที่อยู่ในปาก แล้วกระชากประตูเปิดในทันที
พ่อน่ารักพูดแบบนี้ได้ยังไง!
“ยังไม่ได้โดนสักหน่อยฮะ”
ผมรีบบอกอย่างรวดเร็ว
“ไอ้หมอกไม่รู้ตัวหรอกว่ามันพูดอะไรออกมา มันคงแค่หิวข้าว!”
เฮ้ย!!
ผมรีบเอามือมาปิดปากกะทันหันเมื่อรู้สึกว่าตัวเองพูดมากเกินไป
พ่อน่ารักอ้าปากค้างน้อยๆ แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นหัวเราะลั่น
“ผมหมายความว่า..เอ่อ..”
ผมเม้มปาก พยายามหาคำพูด.. “อ่า..”
แต่พ่อน่ารักยิ้มอย่างอ่อนโยน
“เอาเป็นว่า..ถ้ามีอะไรอยากคุยก็..”
พ่อน่ารักตบไหล่ผม
“บอกคนในบ้านได้ทุกคนเลย โอเค๊?”
ผมยิ้มตอบ..
ก่อนจะย้ำพ่อน่ารักเบาๆทว่าหนักแน่น
“พ่ออย่าเพิ่งบอกใครนะครับ ผมยังไม่พร้อม..”
“พ่อไม่บอกใครแน่นอนไอดิล”
พ่อน่ารักตอบรับหนักแน่นพอกัน
..แต่แล้วผมก็ได้ยินเสียงกระซิบกระซาบดังมาจากบันได
ดังไล่กันมาเป็นขั้นๆเลยทีเดียว..
“โอ้ย..”
“อย่ายุกยิกสินายน่ะ”
“ก็คุณพ่อตาเหยียบเท้าผมนี่ครับ”
“สองคนนั้นน่ะเงียบๆได้มะ?? เดี๋ยวหลานดิ้ลก็ได้ยินพอดี”
“เงียบกันทั้งหมดเนี่ยแหล่ะค่ะ ไม่งั้นไอ้ดิ้ลมันจะรู้ว่าเรามาแอบฟัง”
.
.
..พ่อน่ารักหันมาทำหน้าช่วยไม่ได้ใส่ผม
“นี่พ่อยังไม่ได้บอกใครเลยนะ ลูกก็เห็น”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่สุดในวันถัดมา จึงจะทำให้ผมพร้อมเผชิญหน้ากับไอ้หมอก—เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด
ด้วยสีหน้าเรียบเฉยและท่าทางอันไว้ตัว
“กวีกานต์ รับงานคืน เอ้า ฝากให้นายไอหมอกด้วย”
อาจารย์สาวยื่นสมุดสองเล่มให้กับผม คงเห็นว่าผมกับไอ้หมอกนั่งด้วยกันแต่หารู้ไม่ว่าเราอยู่คนละโลกกันแล้ว!
ผมยื่นมือไปรับงานของตัวเองอย่างสุภาพ แต่ปฏิเสธไม่รับของไอ้หมอก แล้วก็เดินอย่างสุภาพเช่นเดิมไปนั่งหลังห้อง
บ่งบอกความหมางเมินอย่างเป็นทางการ
ไอ้หมอกมีสีหน้าอย่างไรไม่ทราบได้เพราะผมไม่ยอมหันไปมอง แต่ไอ้ฝันเดินตามผมมาที่โต๊ะว่างๆหลังห้องอย่างเป็นห่วง
“ไอ้ดิ้ล..มึงน่าจะ..”
“ไม่”
ผมขัดขึ้น
ไอ้ฝันมีสีหน้ายุ่งยากอยู่ประเดี๋ยวหนึ่งแล้วคงตัดสินใจว่าไม่มีประโยชน์ที่จะพูดกับผม
แต่ผมเห็นมันย้ายข้าวของไปนั่งแทนที่ผม ที่โต๊ะหน้าสุด คู่กับไอ้หมอก..
มันอาจหวังจะโน้มน้าวไอ้หมอกให้มาพาผมกลับก็เป็นได้
คงลำบากสำหรับไอ้ฝันกระมัง เพราะช่วงเวลาเป็นเดือนๆที่ผ่านมานับตั้งแต่ผมกับไอ้หมอกโดนอาจารย์เกียรติก้องลงโทษ
เราทั้งสามคนก็กลายเป็นเพื่อนแก๊งเดียวกันไปเสียแล้ว
กินข้าวด้วยกัน อยู่ชมรมเดียวกันและแน่นอน --ขัดห้องน้ำด้วยกัน เพราะมักโดนลงโทษไม่เรื่องนั้นก็เรื่องนี้ด้วยกันอยู่เรื่อย
.
.
ระฆังดังเป็นสัญญาณพักเที่ยง
ผมเก็บสมุดหนังสือยัดไว้ใต้โต๊ะแล้วรีบโคจรออกจากห้องไปด้วยความเร็วเหนือแสงก่อนที่ไอ้ฝันจะทันได้พยายามประสานรอยร้าวอีกครั้ง
“เฮ้ย ไอ้ลูกเกย์ ทำซ่านะมึง”
เสียงพวกอันธพาลกลุ่มเดิมๆส่งเสียงแซว แต่ผมไม่สนใจ กลับเดินช้าๆผ่านพวกนั้นไป
"ลูกเกย์มาเงียบเว้ยวันนี้ ผู้ชายหักอกมาเหรอ ฮ่าๆ"
“หุบปากซะ พวกมึงน่ะ”
ก่อนผมจะตอบก็มีเสียงอื่นขัดขึ้น เสียงไอ้ฝันนั่นเอง..
“เฮ้..ไอ้ดิ้ล ไปกินข้าวกัน”
ผมหันกลับไปมองเพื่อจะบอกมันว่าผมไม่หิว..
-ไอ้หมอกเดินมาด้วย-
ผมเม้มปาก แล้วหันหลังกลับทันที
ผมไม่อยากให้มันเห็นแววตาของผมหรอกน่ะ.. กลัวมันจะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ ว่า..ผมรู้สึกยังไงกับคำพูดของมัน..
“มึงเป็นอะไร?”
..เสียงทุ้มๆ ถามมา เหมือนเจ้าของเสียงเร่งเดินมาจนทันผม
แต่ผมก็เดินต่อเสมือนเสียงมันเป็นอณูเล็กๆในอากาศ
“ไอ้-ไอ-ดิล!”
บังอาจ มึงบังอาจมาตะโกนเรียกกูได้ยังไง! แถม แถมเน้นเสียงแบบนั้น!!
“อะไรของมึง?”
ผมหันไปว๊าก พยายามทำสีหน้าให้ดูโหดเหี้ยม
“มึงนั่นแหละ”
ไอ้หมอกว๊ากเสียงดังพอกัน “มึงเป็นอะไรไป?”
“กู..”
ผมหายใจแรงๆ “กูเป็นอะไร อะไรของมึง?”
ผมถามกลับ ทำไม่รู้ไม่ชี้แล้วรีบเดินทิ้งห่างมันไป คราวนี้เสียงฝีเท้าหนักๆวิ่งมาทัน และคว้าไหล่ผมให้หันไปเผชิญหน้า
“ก็ที่ย้ายไปนั่งหลังห้อง ไม่พูดไม่จา นี่มันหมายความว่าอะไรวะ?”
ผมถลึงตาใส่มัน แล้วว่าง่ายๆ
“กูแค่อยากเปลี่ยนบรรยากาศ”
“ไม่เอาน่ะ”
“หุบปากเถอะ”
ผมขึ้นเสียง สะบัดไหล่จากมัน
“เฮ้ๆ ไม่เอาน่า"
ไอ้ฝันเข้ามากู้สถานการณ์
"ไอ้ดิ้ลมันคงเครียดเรื่องโลกร้อนน่ะ มึงก็รู้นะหมอก มันสนิทกับน้องเนยน่ะ”
สาวหางม้าแยกเราทั้งคู่ออกจากกัน แล้วเหวี่ยงแขนกอดคอทั้งผมและไอ้หมอกคนละข้าง
“งานเข้าแล้วด้วย มาสามัคคีกันไว้ดีกว่าน่า”
ไอ้ฝันทำเสียงเป็นการเป็นงานขึ้นมาจนผมอดแปลกใจไม่ได้
“งานอะไร?”
“ก็เมื่อเช้านี้ เขาเรียกประชุมตัวแทนชมรม เดือนหน้าโรงเรียนเราจะจัดงานคืนสู่เหย้าของศิษย์เก่า เลยอยากให้แต่ละชมรมมีการแสดงเพื่อต้อนรับน่ะ”
ไอ้ฝันอธิบาย
ผมขมวดคิ้ว
“แล้วเราจะทำอะไร?”
ผมนึกถึงสมาคมชมรมวายแห่งมวลมนุษยชาติหรือ ส.ว.ม. ที่ร่วมกันก่อตั้งกับไอ้ฝันขึ้นมา
“ก็ยังไม่รู้นี่ไง ถ้ามึงสองคนซึ่งคนหนึ่งเป็นถึงประธานชมรมยังไม่ยอมย้ายก้นลีบๆมาช่วยกูคิดการแสดง กูคงต้องให้มึงสองคนขึ้นไปจูบโชว์บนเวทีแล้วละ”
ก่อนที่ผมจะบอกไอ้ฝันว่ารู้สึกยังไงกับความคิดของมัน ไอ้หมอกก็ชิงพูดขึ้นก่อน
“เออ กูก็ไม่อยากหรอกน่ะ หลังเลิกเรียนกูจะขึ้นไปที่ห้องชมรมละกัน”
มันว่าและพยักหน้าให้ไอ้ฝัน
“กูจะไปเล่นบอลก่อนละ มึงก็หายาสตรีเพ็ญภาคให้ไอดิลมันกินด้วยละกัน เผื่อมันจะหายหงุดหงิด”
ไอ้หมอกเดินจากไป ทิ้งให้ผมยืนอ้าปากพะงาบๆ
ไอ้เหี้ย กูไม่ได้ประจำเดือนมาไม่ปกตินะเว้ย!!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ไอ้หมอกมาเข้าเรียนคาบบ่ายแบบเหงื่อโชกตามปกติของมัน แล้วก็ขมวดคิ้วเมื่อพบว่าผมยังคงนั่งอยู่หลังห้องที่เดิม
“ตกลงไอ้ฝันยังหายาให้มึงกินไม่ได้อีกเหรอวะ?”
สงบไว้ สงบใจไว้.. ผมบอกตัวเองอย่างยากเย็น
“กูเหม็นเหงื่อมึง”
ผมตอบอย่างขอไปที ไม่อยากใกล้ชิดมันมากเกินไป..
“เพิ่งจะมาเหม็นรึไง นั่งด้วยกันอยู่ทุกวัน วันก่อนๆจมูกมึงไปเที่ยวเมืองนอกเรอะ”
แต่วันนี้ไม่เหมือนทุกวัน..ไม่เหมือนวันก่อนๆเว้ย แล้ว..จมูกกูก็ไม่ได้ไปเที่ยวเมืองนอกด้วย
ไอ้หมอกมองผมอย่างชั่งใจอยู่สักแป๊ปหนึ่ง ดูเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่แล้วก็หันหลังกลับ
“ตามใจมึงแล้วกัน”
ผมสาปแช่งแผ่นหลังของไอ้หมอกอยู่อีกหลายนาที ก่อนที่จะเหลือบมองเห็นสายตาไอ้ฝันที่มองมาอย่างรู้แน่ชัดในอาการของผม แม้ผมจะกลบเกลื่อนความรู้สึกแค่ไหน เพื่อนรักอย่างไอ้ฝันก็รู้อยู่แล้วและคงรู้มาตั้งแต่ต้นนั่นแหละ ไม่มีประโยชน์ที่จะปิดบังมัน..
.
.
“เอ่อ..ไอ้ดิ้ล..”
“ถ้ามึงเริ่มพูดเรื่องนี้นะ” ผมขัดขึ้นอีก
ไอ้ฝันยกมือขึ้นสองข้างแสดงท่าทางว่ายอมจำนน
“โอเคๆ แต่กูนึกว่ามึงไม่อยากให้มันรู้ซะอีก”
“ก็ไม่อยากน่ะซิ” ผมกระซิบโกรธๆ
..ไม่อยาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อไอ้หมอกพูดออกมาอย่างนั้น ว่าผมเป็นเพื่อนเท่านั้นและจะไม่เป็นอย่างอื่น
ใคร ใครมันจะไปอยาก!
ไอ้ฝันกระซิบตอบกลับอย่างโกรธๆพอกัน
“ถ้าไม่อยาก ก็เลิกทำท่าแสนงอน ปั้นปึ่ง ผิดธรรมชาติอย่างนี้สักที ไอ้ท่าทีแบบนี้ของมึงนั่นละจะทำให้มันรู้ตัว”
เพื่อนสาวสั่งสอน
ผมพยักหน้าฝืดๆ รู้ดีว่าถูกของมัน..
อาจารย์เดินเข้ามาในห้อง ไอ้ฝันจึงละจากโต๊ะผม กลับไปนั่งข้างหน้าคู่ไอ้หมอก คาบนี้คือวิชาแนะแนว
“เอาละนักเรียน วันนี้ครูมีข่าวดีจะมาบอกนะ เราได้เชิญวิทยากรมาแนะแนวนักเรียนม.5 ในคาบหน้า หลังจากวันนี้วิทยากรได้มาแนะแนวนักเรียนม.6ไปแล้ว”
อาจารย์กุสุมา อาจารย์แนะแนวชี้แจงแก่ชาวเราซึ่งเป็นนักเรียนม.ปลาย
ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ก้อนกระดาษที่ถูกขยำมาอย่างดีก็ตกลงมาอย่างแม่นยำที่โต๊ะผม
‘กูนึกว่าคาบแนะแนวเป็นคาบว่างเสียอีก’
ผมหัวเราะน้อยๆหลังจากคลี่ออกอ่าน ไอ้ฝันเข้าใจผิดไปมากทีเดียว! คาบหน้าเราคงต้องเริ่มเข้ารับการแนะแนวกันแล้ว
‘อยากรู้จัง ใครจะมาแนะแนวพวกเรา’
ผมเขียนลงไปในก้อนกระดาษอันเดิม แล้วเล็งเป้าไปที่หลังไอ้ฝัน นี่เป็นวิธีสื่อสารระหว่างคาบเรียนของพวกผมเอง
ทว่า..เป้าของผมพลาดไปนิดหนึ่ง มันไปตกลงที่ไหล่ไอ้หมอก
ดวงหน้าคมสันนั้นหันมา ก้อนกระดาษหล่นลงตรงที่น่าจะเป็นบนตักมัน
ไอ้หมอกคลี่ออกมาอ่าน แล้วเขียนต่อ
เสียมารยาทมาก มันก็รู้อยู่แล้วว่าผมคุยกับไอ้ฝันน่ะ!
ผมเม้มปาก ทำเป็นไม่สนใจ แต่ก็แอบรอคำตอบมัน
อึดใจต่อมาก้อนกระดาษก็มาตกลงบนหัวผม ไม่แน่ใจว่าไอ้หมอกกะระยะพลาดหรือจงใจ ฮึ่ย
ผมคลี่ออกอ่าน..
‘คุณกรกฎ สิริรัตน์ละมั้ง’
ลายมือยู่ยี่ของมันเขียนว่างั้น
ผมผุดลุกจากเก้าอี้ทันที ไอ้นี่ด่าพ่อล้อแม่ ยอมไม่ได้
“เหี้ยหมอก!!”
ผมปากระดาษใส่มัน
นั่นพ่อกูนะมึง พ่อกู! จะมาแนะแนวสาขาอะไรล่ะ สาขาเกรียนรึไง!
“นายไอดิล นี่ห้องเรียนนะ”
อาจารย์กุสุมาลุกขึ้น
"แต่.."
ผมพยายามจะเถียง
“ขอโทษครับอาจารย์ ผมกวนโมโหกวีกานต์เองน่ะครับ”
ไอ้หมอกรีบยกมือขึ้นแสดงความเป็นสุภาพบุรุษตามประสาของมัน อีกแล้ว
“ดี ไอดิล ไอหมอก เย็นนี้ไปถูพื้นห้องแนะแนว”
.
.
“ให้ตายซี พวกมึงช่างหาเรื่องจริงๆ เรานัดจะคุยเรื่องการแสดงกันนะ”
ไอ้ฝันว๊ากทันทีเมื่อหมดคาบ
“เป็นพวกกูนะที่ต้องถูพื้น มึงจะโวยวายเพื่อ”
ผมว่าบ้าง
“เอาน่ะๆ”
ไอ้หมอกประนีประนอม “มึงขึ้นไปแต่งนิยายให้ใจร่มๆก่อนละกัน แล้วพวกกูจะรีบตามไป”
เลิกเรียนแล้ว เราสามคนจึงเก็บกระเป๋ามุ่งหน้าไปห้องแนะแนวที่ซึ่งไอ้ฝันจะทิ้งพวกผมไว้ให้ถูพื้น
ผมเดินชิดระเบียงเหมือนเคยเพื่อมองความเป็นไปเบื้องล่าง
“เฮ้ฝัน มีบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีขาวจอดอยู่ข้างล่างด้วย”
ผมยังอุตส่าห์ตั้งข้อสังเกต
“แล้วไง”
ไอ้ฝันถามกลับ
“ก็อาจเป็นรถพี่หมอก็ได้นะ”
ผมชี้แนะ
“เขาจะมาทำอะไรที่นี่เล่า ไล่ฉีดยานักเรียนรึไง”
มันลบหลู่ แต่สายตาคมกริบของผมเห็นร่างยาวๆแห้งๆที่ดูคุ้นๆกับผู้ชายอีกคนหนึ่ง
“มึง กูว่ากูเห็นพี่หมอ”
ไอ้ฝันเกือบล้มคะมำเพราะเดินชนอะไรก็ตามที่อยู่ตรงหน้า
“ไหนๆ”
“เดินเข้าอาคารไปโน่นแล้ว”
ไอ้ฝันหน้ายู่ “อย่ามาโกหกน่า มึงจะเบี่ยงประเด็นอะไร”
“เปล่าสักหน่อย กูเห็นนะ เขาเดินไปกับผู้ชายคนนึง ท่าทางสนิทสนมกันน่าดูด้วย”
“ไม่ใช่หรอกน่า อย่ามาหลอก นี่โรงเรียน ไม่ใช่โรง’บาล แล้วพี่หมอก็ไม่น่าสนิทสนมกับผู้ชายคนไหนหรอก เป็นไปไม่ได้”
ไอ้ฝันบอกว่างั้น ซึ่งผมคิดว่ามันพูดไปไม่ใช่เพราะเป็นไปไม่ได้แต่เพราะมันไม่อยากให้เป็นเสียมากกว่า
เมื่อถึงห้องแนะแนว ไอ้ฝันจึงปล่อยให้ผมอยู่กับไอ้หมอกตามลำพัง
“อย่าฆ่ากันตายล่ะพวกมึง”
มันกำชับก่อนเดินจากไป
.
.
“เพราะมึงเลย”
ผมเปิดฉากทันที
“เพราะมึงลุกขึ้นโวยวายเองต่างหาก”
ไอ้หมอกว่าพลางหยิบถังน้ำและไม้ถูพื้นขึ้นมา
“กูไม่ถูหรอกนะ เพราะไม่ใช่ความผิดกู”
ผมทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาในห้องนั้น “มึงทำไป”
“ได้ไง มาช่วยกูนี่ จะได้เสร็จเร็วๆ”
มันพยายามยัดไม้ถูพื้นใส่มือผม
“ไม่เว้ย มึงนั่นแหละทำ”
ผมผลักไม้ถูพื้นกลับ ตั้งท่าจะลุกขึ้นแต่เสียหลักเหยียบผ้าชื้นๆของไม้ถูกพื้นอันนั้น..
ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วละม้ายคล้ายละครช่องสาม ห้า เจ็ดและสิบเอ็ด
ผมหงายหลังลงบนโซฟาและคว้าเอาตัวไอ้หมอกลงมาด้วยอย่างไม่ได้ตั้งใจ..
แม่เจ้า..
มันชัดยิ่งกว่าชัด
เราสบตากันอย่างตะลึงตะลาน
ในวินาทีที่ทำอะไรไม่ถูกจากแรงโน้มถ่วงของโลกนั้น ผมเกือบจะแน่ใจว่าเราคงได้จูบกันอีกครั้งแบบพระเอกนางเอกในหนัง
ผมหลับตาปี๋เตรียมพร้อมรับอะไรก็ตามที่จะลงมา เพราะป้องกันอะไรคงไม่ทันแล้ว..
ปากผมสัมผัสกับเนื้อ..แต่เป็นเนื้อที่สากเกินจะเป็นริมฝีปาก
สมองอันงุนงงสั่งดวงตาของผมให้ค่อยๆลืมขึ้นช้าๆ.. และเจอเข้ากับดวงตาสีดำสนิทที่อยู่เหนือดวงตาผมพอดี..
ตาสีน้ำตาลของผมและตาสีดำคู่นั้นจ้องกันอยู่นานเป็นนาที ก่อนที่ผมจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในนาทีสุดท้าย
เป็นมือของไอ้หมอกนั่นเองที่ทาบปิดปากผมเอาไว้ทันเวลา..
ทันเวลา..ก่อนที่ริมฝีปากของเราจะประกบกัน..อีกครั้ง
ผมพยายามอย่างกล้าหาญที่จะมองลึกลงไปในดวงตาคู่นั้น แต่ร่างกำยำเจ้าของดวงตาสีนิลลุกขึ้นจากตัวผมเสียแล้ว
ตาผมหลับตาลงกลืนความผิดหวังเข้าไปในจิตใจ
ไม่ใช่ว่าผมอยากจะจูบมันหรอกนะ
หรือว่าใช่..
ช่างมันเถอะเรื่องนั้น ช่างมัน
แต่สิ่งที่ช่างไม่ได้ก็คือว่า..มันอุตส่าห์แสดงออกถึงขนาดนี้ ว่ามัน..ไม่ต้องการผม ไม่ได้คิดกับผมแบบนั้นอีกแล้ว
มัน..
มันเอามือมาปิดปากผม!
ผมเด้งตัวขึ้นจากโซฟา มือคว้ากระเป๋านักเรียนแล้ววิ่งอย่างเร็วที่สุดออกไปจากห้องแนะแนว
หวังเหลือเกินว่าจะทิ้งความรู้สึกมึนงงและสับสนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลยในชีวิตเอาไว้ข้างหลังตรงที่เดียวกับที่ไอ้หมอกยืนอยู่ได้..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
-
คุณบร๊ะะะะ นึกว่าตาฝาด :a5:
ไอดิลของเราขี้งอลเหลือเกิน งอลข้ามปีและอิหนู
-
:: ไม่เกรียนที่ 14 ::
ผมเดินกัดฟัน เงยหน้า กระพริบตาไล่บางอย่างออกไปตลอดทางจากห้องแนะแนวสู่ประตูใหญ่ของโรงเรียน
ผมพยายามทำตามคำสอนของพ่อน่ารัก ว่าลูกผู้ชาย ร้องไห้ได้ แต่อย่าสั่งน้ำมูก ผมจึงไม่เคยร้องไห้เลย
ก็ผมจะอดสั่งน้ำมูกได้ยังไงกันเล่า ถ้าร้องออกมาน่ะ!
โทรศัพท์สั่นขึ้น ผมหยิบมาดู หน้าจอโชว์ชื่อ ‘ไอ้ฟัค’
สงสัยไอ้ฝันคงลงไปที่ห้องแนะแนวแล้วเจอเพียงไอ้หมอกและสงสัยว่าผมหายไปไหน
แต่ผม..ยังไม่อยากตอบคำถามอะไรมันเลย ผมเองก็ไม่แน่ใจนักว่าจะพูดยังไงเกี่ยวกับเรื่องนั้น..
ผมกดโทรศัพท์อีกหมายเลขหนึ่งและหวังว่ามันจะช่วยได้
“ว่าไงลูก?”
เสียงพ่อหล่อดังมาเมื่อปลายสายกดรับ
“เอ่อ..พ่อฮะ พ่อเลิกงานรึยัง”
ผมถามตะกุกตะกัก
“เพิ่งเลิกเดี๋ยวนี้เอง กำลังจะพาคุณเกรย์ไปช็อปปิ้ง”
พ่อหล่อชี้แจง ผมกลืนน้ำลาย
“ผม..ไปด้วยคนได้ไหมฮะ”
แม้จะแปลกใจแค่ไหน แต่ไม่กี่นาทีต่อมากระบะสีเงินก็มาจอดเทียบรับผมจนได้
“หวัดดีฮะพ่อ”
ผมทักแล้วขึ้นรถไปนั่งเบาะหลัง
“ไง”
พ่อทั้งสองทักขึ้นแล้วสลับกันมองมาที่ผม ผมยิ้มอย่างแห้งแล้งกลับไป
แม้สถานการณ์ของผมจะน่ากังขา แต่พ่อน่ารักก็ไม่คาดคั้นอะไร
“เอาละ” แกตบไหล่ผม
“เราไปช็อปปิ้งกัน ออกรถเลยคุณทัศน์!”
ตลอดเวลาที่ซื้อของเข้าบ้านจำพวกของใช้ อาหารและอื่นๆนั้น พ่อน่ารักพยายามสร้างความบันเทิงให้ผมทุกวิธีที่พ่อท่านคิดออกสลับกับการชี้นิ้วสั่งให้พ่อหล่อหยิบนู่นถือนี่ มันทำให้ผมคลายความกังวลในเรื่องไอ้หมอกไปมากโขทีเดียว
“พ่อไม่ชวนตากับยายมาด้วยเหรอครับ”
ผมถามขณะเคี้ยวโรตีกรอบ
“ชวนแล้วลูก แต่ตากับยายไม่ว่าง กำลังเล่นไพ่กันอยู่นะ”
ผมพยักหน้าหงึกหงัก และรู้สึกว่าอยากผ่อนคลายให้มากกว่านี้อีกจึงออกปากชวนพ่อทั้งสอง
“เราไปร้อง’เกะกันต่อได้ไหมฮะ?”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
หลังจากเราสามพ่อลูกใช้พลังงานในการร้องคาราโอเกะไปจนหมดสิ้นก็ออกรถกลับบ้านเมื่อค่ำจัด
พ่อหล่อเป็นโชเฟอร์อย่างเคย พาเราลัดเลาะผ่านเส้นทางต่างๆซึ่งพ่อแกเรียกมันว่า ‘ทางลัด’
แต่ในทันใด เราทั้งสามก็มองเห็นสิ่งมีชีวิตที่น่าจะเรียกว่าคนโบกไม้โบกมืออยู่ข้างทางมืดๆเบื้องหน้า
“เฮ้ยมึง ใครน่ะ”
พ่อน่ารัก ซึ่งออกอาการตกใจและลืมคำว่า ‘คุณทัศน์’ ไปเสียสิ้น ถามออกมา
“ดูท่าเหมือนจะรถเสียหรืออะไรสักอย่าง”
พ่อหล่อประเมินสถานการณ์ เนื่องจากเห็นฝากระโปรงหน้ารถของคนๆนั้นเปิดอยู่
“เป็นคนที่ต้องการความช่วยเหลือจริงๆหรือมิจฉาชีพที่ตบตากันนะฮะ?”
ผมสงสัย เพราะนี่ก็มืดค่ำแล้ว เส้นทางสายนี้ไม่ค่อยมีรถผ่านมาเสียด้วย
“ไอดิล แจ้ง 191 ว่ามีคนต้องการความช่วยเหลือ แต่เราไม่แน่ใจว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆหรือเป็นมิจฉาชีพ บอกให้เขาส่งสายตรวจมาที่นี่”
พ่อน่ารักสั่งการ ผมทำตามในขณะที่พ่อน่ารักเตรียมอุปกรณ์ป้องกันตัว
ผมรู้ว่าพ่อๆต้องไปช่วยเขาอยู่แล้วเพราะทั้งสองคนเป็นคนมีน้ำใจ แต่แน่นอนพวกเขาก็ต้องปลอดภัยไว้ก่อน
ในรถมีชีวิตของคนที่พวกเขารัก
พ่อหล่อชะลอรถและเปิดไฟสูง ทำให้แสงไฟสาดสะท้อนไปที่คนผู้นั้น ผู้ซึ่งเราทั้งสามคนคุ้นหน้า แต่ยังนึกไม่ออกในทีแรก..
.
.
“พ่อไอ้หมอก”
ผมนั่นเองเป็นคนพูดขึ้นมา
“จริงด้วย ว่าแล้วคุ้นๆ”
พ่อน่ารักจำได้ขึ้นมาบ้าง พ่อหล่อจึงจอดรถ
“รถเสียเหรอครับคุณ?”
พ่อหล่อถามอย่างสุภาพ
“อ้าวคุณ ใช่คนที่อยู่ติดกับบ้านผม..”
สายตาเขาเลื่อนมาที่ผมแล้วก็จำได้ “ใช่แล้ว”
เราไม่ได้เจอพ่อไอ้หมอกบ่อยนักน่ะครับ เพราะเขาออกไปทำงานแต่เช้า กลับมาก็มักจะอยู่ในบ้าน อาจจะทำงานของเขาต่อก็เป็นได้
“คือรถเสียน่ะครับ สตาร์ทไม่ติด แบตโทรศัพท์ดันหมดพอดี จึงเรียกช่างมาไม่ได้เลย แย่จริงๆ”
“ผมจะช่วยลงไปดูให้ครับ”
พ่อหล่อกล่าวพลางรับไฟฉายที่พ่อน่ารักส่งให้
“อืม สงสัยว่าไดสตาร์ทจะเสียนะครับ ลองดูหลายรอบก็ไม่ติดเหมือนกัน คุณไม่น่าจะขับมาทางเล็ก ทางนี้มีรถผ่านไม่มากนัก”
พ่อหล่อเตือน
“เอาอย่างนี้ เอาโทรศัพท์ผมโทรเรียกช่างของคุณเถอะ”
เราได้คุยถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันในตอนที่รอช่างนั่นเองและได้รู้ว่าพ่อไอ้หมอกชื่อคุณไม้
เมื่อจัดการธุระกับช่างเสร็จพ่อหล่อจึงให้พ่อของไอ้หมอกติดรถกลับบ้านมาด้วย
“พวกคุณใจดีมากนะที่จอดช่วยเหลือผม ผมโบกตั้งหลายคันแล้ว เขาไม่จอดเลยน่ะ”
พ่อของไอ้หมอกหรือคุณไม้กล่าว
“ก็ไม่เชิงว่าจะมีใครอยากแล้งน้ำใจหรอกครับ ค่ำๆมืดๆ ทุกคนก็คงอยากเซฟตัวเอง คุณอย่าคิดมากไปเลย คุณปลอดภัยถึงบ้านแน่นอน แต่คราวหลังอย่าลืมเช็คสภาพรถและอย่าปล่อยให้แบตมือถือหมดเด็ดขาดครับ”
พ่อน่ารักเตือน เขาจึงยิ้มให้เราอย่างซึ้งในน้ำใจ
ไม่นานนัก รถกระบะของเราก็แล่นมาจอดหน้าบ้าน คุณไม้พ่อหมอกกล่าวขอบคุณพวกเราก่อนก้าวลงไป
ผมมองเห็นคุณนายแม่หมอกยืนคอยท่าอยู่แล้วและทั้งโกรธทั้งประหลาดใจเมื่อเห็นสามีของเธอลงจากรถ..ของเรา
“นี่..นี่คุณ ทำไมคุณมากับพวกนั้น”
เธอเสียงสั่นด้วยความโกรธ ชี้ไม้ชี้มือมาที่เรา
“ไม่เอาน่าคุณพัดชา อย่าชี้คนอื่นแบบนั้น มันเสียมารยาทนะ”
คุณไม้พ่อหมอกปรามภรรยา
“ฉันถามว่าทำไมคุณมากับพวกนั้น นั่นมันพวกเกย์ มันเป็นพวก-”
“คุณพัดชา หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
แต่คุณนายแม่หมอกเธอไม่หยุด เข้ามาตีโพยตีพายราวกับกลัวว่าพวกเราไปเล่น 3P 4P กันมา จะบ้ากันไปใหญ่!
“พวกคุณไปทำอะไรกันมา บอกฉันมา บอกมาเดี๋ยวนี้นะ!”
“พวกเขาช่วยผมเอาไว้นะ หยุดคิดอกุศลได้แล้วพัดชา”
“ช่วยอะไร พวกมันจะช่วยอะไรคุณได้ บอกความจริงเดี๋ยวนี้นะ คุณไปทำอะไรกันมา!”
“คุณพัดชา!”
...
“แม่ พ่อ เกิดอะไร-”
ไอ้หมอกวิ่งออกมาจากในบ้าน มันคงได้ยินเสียงอันไพเราะอ่อนหวานของคุณนายพัดชา
“หมอก พาแม่แกเข้าไปในบ้านที พ่อขายหน้าจะแย่อยู่แล้ว”
ไอ้หมอกมองงงๆไปที่แม่และพ่อของมัน แล้วก็เลื่อนมายังพวกผมสามคนพ่อลูก
มันยกมือสวัสดีพ่อทั้งสองของผม แต่ผมรีบหันหน้าไปอีกทาง
“คุณน่ะเหรอขายหน้า ฉัน ฉันต่างหากล่ะที่ขายหน้าคุณ!”
เธอมองเคียดแค้นมายังพวกเรา
“หมอกดูไว้นะลูก พ่อไปคบค้าสมาคมกับพวกนั้น ทำไมทุกคนถึงทำให้ฉันผิดหวังแบบนี้ ลูกยังไปเป็นเพื่อนกับเด็กนั่นอีก แล้วดูพ่อมัน..”
คราวนี้เธอจงใจมองผมอย่างเชือดเฉือน
“นี่เจ๊ ระวังปากบ้างนะ อย่ามาว่าพ่อผมเด็ดขาด เที่ยวพูดจาดูหมิ่นคนอื่นทั้งๆที่ไม่ได้รู้จักเขาจริงๆเลยสักนิด ช่างไม่มีเกียรติ ไม่มีหัวคิดเสียบ้างเลย!”
ผมโต้กลับอย่างเหลืออด ก่อนที่คุณนายแม่หมอกจะกรี๊ดลั่น
“หมอก หมอกดูมันสิ ดูมัน!”
“เออ ดูสิ ดูให้ชัดๆ จะบอกให้รู้ไว้นะ ผมก็ไม่ได้อยากคบอยากเป็นเพื่อนอะไรกับลูกคุณหรอก แต่เขามาชอบผมเอง เขามาชอบผมเอง ได้ยินรึยัง!”
ผมตะโกนใส่
...
....
ไอ้หมอกมองหน้าผม..
แน่นอน..เรื่องมันชอบผมผ่านไปนานแล้ว และมันก็ขอโทษแล้วที่ทำให้ผมเสียความรู้สึก
แต่ผมก็อดไม่ได้ ที่จะบอกให้ยัยคุณนายสวยใสไร้สตินี่รู้ว่าเรื่องจริงๆมันเป็นยังไง ทำไมผมถึงเป็นเพื่อนกับลูกชายเขา ซึ่งมันก็ไม่ใช่ความผิดของผมด้วย เพราะลูกเขามายุ่งกับผมก่อน
ผมกับไอ้หมอก
..เราสบตากับเพียงแวบเดียว..
สายตามันเฉยชาทันที และสายตาผมก็แข็งกร้าวอย่างไม่ยอมแพ้
แม้อยากตะครุบปากตัวเองแค่ไหน แต่ผมก็พูดออกไปแล้ว..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ชัดเจนว่าสายสัมพันธ์ระหว่างผมกับไอ้หมอกตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายยิ่งขึ้นไปอีกในเช้าวันถัดไป
ผมไปนั่งหลังห้องเช่นเคย แต่ไอ้หมอกไม่ได้พยายามมาพูดกับผมเหมือนเมื่อวาน
ดูเหมือนเราไม่มีอะไรจะพูดกันอีกแล้ว..
ไอ้ฝันงุนงงที่สุดกับท่าทางของเพื่อนทั้งสองและพยายามอย่างยิ่งที่จะหาประเด็นให้ผมพูดกับไอ้หมอกให้ได้
ไม่ต้องบอกหรอกนะว่ามันทำไม่สำเร็จ..
“เออ อาจารย์กุสุมาบอกว่า เราต้องลงไปรับการแนะแนวจากวิทยากรที่ห้องแนะแนวนะคาบนี้”
ไอ้ฝันขึ้นมาชี้แจงกับเพื่อนในห้องซึ่งรวมผมและไอ้หมอกด้วย
พวกเราหยิบสมุดบันทึกและปากกาเดินลงไปห้องแนะแนวที่อยู่ชั้นล่าง
“มึงอยากเรียนอะไรต่อวะไอ้ดิ้ล มึงล่ะหมอก?”
ไอ้ฝันเต้นแร้งเต้นกาถามพวกผมที่จงใจเดินห่างกัน
ผมพยายามไม่เฉียดใกล้ไอ้หมอก แต่ไอ้ฝันยังอุตส่าห์ต้อนเรามาด้วยกัน มันแรงควายจริงๆ
แต่มีร่างหนึ่งซึ่งเดินมาจากห้องแนะแนวดึงความสนใจผมไปจากเรื่องของตัวเอง
“ฝัน”
ผมเรียกเพื่อนสาว ซึ่งเดินถอยหลังไปข้างหน้า มันซนจริงๆ!
“กูรู้แล้วว่าวันนี้..ใครมาเป็นวิทยากรและมาแนะแนวอาชีพอะไร”
ผมบอกมันเมื่อเห็นคำตอบอยู่ตรงหน้า
ไอ้ฝันยังคงเดินลั้ลลา หันหน้าเข้าหาผม
“เรอะ?”
“เออ” ผมพยักหน้า
“แล้วมึงก็ไม่ควรเดินถอยหลังแบบนั้นนะ หันหน้าไปดีกว่า”
ผมเตือน
“ทำไมวะ”
ไอ้ฝันหยุดเดิน ทำสีหน้าแปลกใจ
“ก็เพราะมึงอาจจะชนเข้ากับ..”
ผมกำลังจะบอก แต่มันเดินถอยหลังอีกและหันไป..
หางม้าโบกสะบัด ดวงตาของมันเบิกกว้างขึ้น
..พี่หมอ ซึ่งคงจะจำไอ้ฝันได้หยุดจ้องมัน
“คุณ..”
ไอ้ฝันกลืนน้ำลาย ถอยหลังกรูดออกมาเพื่อป้องกันอาการหัวใจวายเฉียบพลันของมัน ผมคิดว่านะ
พี่หมอมองเด็กที่เคยวิ่งทะเล่อทะล่าจนแกเกือบขับรถเฉี่ยวเข้าให้
"ซนอีกแล้วสินะ?"
“ก็คุณยืนขวางทาง”
ไอ้ฝันกล่าวหาหน้าตาเฉย หน้าตาพี่หมอจึงเอาเรื่องขึ้นมาทันที
“ถ้าคุณไม่เดินถอยหลังก็คงเห็นว่ามีคนยืนอยู่นะ คุณในฝัน”
“ไอ้ฝัน อย่าทำแบบนี้น่า ขอโทษเขาซะ”
ผมเดินไปกระซิบใส่หูมัน แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรมากกว่านั้น ชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งก็เดินออกมาจากห้อง
“พี่หมอครับ พาวเวอร์พ้อยพร้อมแล้วนะครับ ผมจัดการให้แล้ว”
“ขอบใจจ๊ะ”
พี่หมอยิ้มอ่อนโยน หันมามองไอ้ฝันนิดหนึ่งแล้วเดินเข้าห้องแนะแนวไป
“ผู้ชายคนนี้ไงที่กูเห็นเมื่อวาน”
ผมระบุ
"เหรอ.."
ไอ้ฝันมองตาละห้อยเข้าไปข้างใน
“เขาเป็นใครน่ะมึง..”
ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน..
“ใจเย็นๆน่าฝัน เขาอาจจะเป็นพี่น้อง หรือรุ่นน้องอะไรสักอย่างก็ได้”
ไอ้หมอกปลอบใจ เพราะไอ้ฝันก็เป็นเพื่อนมันเหมือนกัน
เราสามคนเข้าไปในห้องแนะแนว ไอ้หมอกกับผมเข้าใกล้กันชั่วคราวเพราะต่างต้องการอยู่ใกล้ๆไอ้ฝัน
“สวัสดีนะทุกคน หมอเป็นศิษย์เก่าที่นี่ อายุห่างกันเยอะ แต่ขอถือว่าเป็นรุ่นพี่ของพวกเราแล้วกัน”
พี่หมอเริ่ม มีผู้ชายหน้าตาดีคนนั้นคอยอยู่ใกล้ๆ หยิบนู่นเตรียมนี่ให้
“คงจะด้วยประสบการณ์การทำงาน ทำให้อาจารย์เชิญหมอมาแนะแนวให้ แน่นอน เราจะพูดถึงการเรียนแพทยศาสตร์และอาชีพแพทย์..”
พี่หมอบอกกับพวกเราว่า..
คนที่เป็นหมอนั้นไม่ใช่พระเจ้าและไม่สามารถจะไปกำหนดชีวิตใครได้ หมอเป็นแต่เพียงผู้ช่วยชีวิตเท่านั้น
หากสนใจจะเรียนหมอ เราต้องเข้าใจจุดนี้เสียก่อนเป็นอันดับแรก
ไอ้ฝันนั่งเงียบๆข้างๆผม เกรียนไม่ออกสักเท่าไหร่ในวันนี้ ซึ่งก็เป็นที่เข้าใจได้..
เมื่อจบการแนะแนวพี่หมอถามเราว่า เรามีอะไรสงสัยไหมกับการเรียนแพทย์และอาชีพแพทย์ หลายคนมีคำถาม
ไอ้ฝันก็คงมีเหมือนกัน..แต่ไม่เกี่ยวกับเรื่องที่พี่หมอบรรยายเลย
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ณ ห้องชมรม ไอ้หมอกนั่งมุมหนึ่ง ผมนั่งมุมหนึ่ง
และอีกมุมหนึ่ง..ไอ้ฝันขมวดคิ้วมุ่นจนคิ้วจมหายไปภายในปลายผมหน้าม้าพองฟูของมัน
บรรดาสมาชิกชมรมที่เรานัดมาคิดการแสดงนั่งมองเราสามคนสลับกันไปมา
“เฮ้.. ฝัน ท่าทางแบบนี้ดูไม่ใช่มึงเลย”
ผมพูดขึ้นในที่สุด พยายามปลุกปลอบใจไอ้ฝัน แต่ก็ยังคงรักษาระยะห่างกับไอ้หมอกไว้อยู่
“คิดว่าอยากได้การแสดงแบบไหนกันดีครับ”
ผมทำหน้าที่ประธาน ถามไปรอบๆห้อง
“อืม.. ไม่แน่ใจว่าจะแสดงอะไร แต่อยากให้เป็นแบบเรียบง่ายดีไหมคะพี่ไอดิล ไม่ต้องอลังการงานสร้าง เอาแบบสั้นๆแต่ประทับใจน่ะค่ะ”
น้องคนหนึ่งเสนอ
“อ่าฮะ ฝันว่าไง เฮ้ อย่าทำหน้าแบบนั้นน่า”
ผมเดินไปแตะไหล่เพื่อนสาว
“ช่างหน้ากูเถอะน่า เขาจะเป็นอะไรกันก็ช่างสิ ว่าแต่จะแสดงอะไรงานคืนสู่เหย้าล่ะ”
ไอ้ฝันกลับมาเกรียนอีกครั้ง มองผมสลับกับไอ้หมอก
“มึงก็รู้นะ ว่าถ้าไม่ช่วยกูคิด มึงสองคนจะต้องจูบโช-”
“เงียบน่ะ”
“หุบปากเถอะ”
ไอ้หมอกกับผมพูดขึ้นพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ดูออกยากนักว่าใครรังเกียจความคิดนี้มากกว่ากัน
“เฮ้ พวกมึงเป็นหมาในรึไง กัดกันอยู่ได้น่ะ”
ไอ้ฝันมองพวกผมอย่างค้นหาและเริ่มตระหนักว่าระหว่างเพื่อนทั้งสองคงมีอะไรมากกว่าเมื่อวาน
แต่ไอ้หมอกพูดตัดสายตาค้นหาของมันด้วยการวกกลับเข้าเรื่องการแสดง
“จะทำอะไรก็ได้แล้วแต่ มีอะไรให้กูช่วยก็บอกแล้วกัน ถ้าที่กูทำได้ก็คงเป็นดนตรีล่ะนะ กูเล่นกีต้าร์ได้”
หมอนั่นยักไหล่บอก
แสดงดนตรี.. เป็นไอเดียที่ดีเหมือนกัน และจากที่ผมเคยได้ยินไอ้หมอกเล่นกีต้าร์ มันไม่ใช่แค่เล่นกีต้าร์ได้ มันเล่นเก่งเอาเลยล่ะ!
“เออ ก็ดีเหมือนกันนะ แต่จะแสดงถึงความเป็นชมรมเรารึเปล่าน่ะสิ”
ไอ้ฝันรำพึง
“เออ มันไม่แสดงความเป็นชมรม”
ผมกระแทกเสียง ทั้งที่ในใจก็ยังคิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะแสดงอะไรที่แสดงถึงสมาคมชมรมวายแห่งมวลมนุษยชาติ
หวังว่าคงไม่ต้องอึ๊บโชว์หรือแม้แต่จูบโชว์ ผมชักหวาดกลัว
“จริงสิ แสดงดนตรีก็แสดงความเป็นชมรมของเราได้!”
ไอ้ฝันโพล่งขึ้นมา
“ยังไง”
ผมถามอย่างระแวงสงสัยเมื่อรู้สึกได้ถึงรังสีความเจ้าเล่ห์และชั่วร้ายแบบเดิมๆที่แผ่ออกมาจากตัวเพื่อนสนิท
“มึงเป่าขลุ่ยเก่งจะตายไอดิล”
ไอ้ฝันแสยะยิ้ม
“มึงเป่าขลุ่ยประชันกับไอ้หมอกซึ่งเล่นกีต้าร์ เด็กหนุ่มสองคนสร้างสรรค์ดนตรีร่วมกัน โอ้ว มันวายมั่กๆ”
“ไม่เว้ย!”
“ไม่เอา!”
อีกครั้งที่ผมกับไอ้หมอกโคตรไม่เห็นด้วยกับความคิดของไอ้ฝัน
“เล่นเถอะนะคะพี่หมอก พี่ไอดิล ฟังดูน่าสนใจมาก เราสะกดสายตาผู้ชมได้แน่นอนเลยค่ะ”
“ใช่เลย ต้องประทับมากแน่ๆ”
“เห็นด้วย”
เฮ้ย!!
“เฮ้หมอก มาอยู่นี่เอง จะไปซ้อมบอลรึยัง”
ไอ้ปอง เพื่อนร่วมห้องอีกคนตะโกนเรียกคู่กรณีของผมจากหน้าห้อง
“เออ เดี๋ยวนี้ละ”
มันบอกห้วนๆ มองสายตาหยาดเยิ้มรอบๆห้อง ซึ่งมองเห็นภาพมันเล่นกีต้าร์คู่ขลุ่ยของผมเรียบร้อยแล้ว
.
.
“กูไม่เอาด้วยนะเว้ย กูไม่เล่นคู่มัน”
ผมปฏิเสธทันที
จริงอยู่ครับ ผมเป่าขลุ่ยได้ เพราะอาทิวเคยสอนเอาไว้ตั้งแต่ผมยังเด็ก แถมน้ากรก็คอยกำชับให้ผมเป่าขลุ่ยให้เก่งอีกต่างหาก แต่ผมจะไม่ขึ้นเวทีคู่ไอ้หมอกหรอก ไม่มีทาง
“อะไรกันวะ ให้เล่นดนตรีด้วยกันนะเว้ย ไม่ได้ให้แต่งงานกัน”
ไอ้ฝันบ่น แต่แล้วก็จ้องผมสายตาคมกริบ
“นี่พวกมึงไปมีเรื่องกันเพิ่มมาใช่ไหม?”
.
.
ผมเล่าให้เพื่อนรักฟังอย่างละเอียดและคาดหวังจะได้รับความเห็นอกเห็นใจจากมัน
“ให้ตายซีไอ้ดิ้ล กูรู้นะว่าคุณนายแม่หมอกนั่นน่ะเหลือรับ แต่มึงก็ไม่น่าจะไปพูดให้ไอ้หมอกเดือดร้อนอย่างนั้นนะ”
ไอ้ฝันติง
“เท่าที่กูรู้จักมัน ไอ้หมอกไม่ใช่คนที่กลัวความเดือดร้อนหรอก แต่คงไม่มีลูกคนไหนสบายใจถ้าแม่ตัวเองโกรธเกรี้ยวใส่น่ะ”
“เออ กูรู้”
ผมยอมรับ
“แต่มันไม่พูดกับกูก็ดีแล้ว กูก็ไม่อยากพูดกับมันหรอก”
ผมเสริมพร้อมกับเล่าเรื่องในห้องแนะแนวให้มันฟัง
.
.
“มึงผิดหวังมากใช่ไหมล่ะนี่ ที่ไม่ได้จูบน่ะ”
ไอ้ฝันพยายามซ่อนสายตาล้อๆเอาไว้
“มึงจะบ้าเรอะ”
ผมกระซิบโกรธๆ แต่แล้วก็ถอนใจ
“ไม่รู้สิ กูแค่..แบบว่า มันคิดเร็วเหลือเชื่อเลย เอามือมาปิดไว้ทันด้วย อย่างกับว่า..”
ผมพยายามคิดหาคำพูด
“อย่างกับว่ามันรังเกียจกูเสียเหลือเกิน”
ไอ้ฝันครุ่นคิดเงียบๆ แล้วแก้คำพูดผมเสียใหม่
“อย่างกับว่ามันระวังตัวที่จะสัมผัสมึงอยู่ตลอดเวลาต่างหาก”
จากที่ก้มอยู่ ผมเงยหน้ามองตาเพื่อนสาว
“แล้วมันต่างกันยังไงวะ?”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
สวัสดีครับเกรียนคนอ่าน
หลังจากหายไปประมาณชาติเศษ ขอแจ้งให้ทราบว่าเกรียนคนเขียนจะกลับมาประจำการ ณ ไอดิล แล้วนะครับ
หายไปไหน ไปทำอะไรมาบ้าง?
ไปเรียน ไปป่วย ไปบ้าน ไปเมืองนอก เยอะครับเยอะ
แต่ช่างมันเถอะ ตอนนี้เกรียนก็อยู่นี่แล้ว เอาไอดิลมาฝากสองตอนและตอนต่อๆไปก็จะตามมาเร็วๆนี้ครับผม
แจ้งเรื่อง รีปริ้นท์ INDY in love ที่ถามเข้ามาหลายล้านคน (ลบ 0 ออกให้หมด)
Someone ได้สอบถามโรงพิมพ์บางที่แล้ว แต่ยังไม่ได้รับคำตอบที่น่าพอใจ ผมเองก็ไม่ค่อยว่างจริงๆจังๆให้ไปตระเวนหา เพราะเทอมนี้เรียนหนักจริงๆครับ และแน่นอนว่าผมคงไม่ติดต่อไปพิมพ์ที่เก่าอยู่แล้ว
ยังไงเสียถ้ามีข่าวดี ไว้จะแจ้งต่อๆไปครับ ช่วงซัมเมอร์นี้อาจมีเวลามากขึ้น
ขอบคุณเกรียนคนอ่านทุกท่านที่จะมองรางวัลดองเค็มแห่งปีให้ผม เย้ย!
ขออภัยและขอบคุณครับ
,เกรียน(มิใช่)น้อย
-
เห้ย ช๊อกจริง แวะมาปาดหน้าเกรียนตัวน้อยๆ
คิดถึง อ๊ากกกกกกกก *0*
-
ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ม้ายยยยย ขอบคุณที่มาต่อ :กอด1:
-
ที่กลับมาอัพนี่ถือเป็นของขวัญชิ้นเยี่ยมของปีเลยนะเนี่ยยยย (เพิ่งผ่านมาห้าวัน --" )
ปล.คิดถึงน้องดิลตอนเกรียนๆนะ ดีกันสักทีเถ้อออออออ
-
โอ้ ขออภัยที่ปาด ข้าน้อยผิดไปแล้ว นึกว่าหมดแล้วซะอีก
-
ไม่ใช่เค็มธรรมดานะเกรียนจ๋า
เค็มโคตรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร
แต่ก็สุขใจที่เกียนต่อ
/////////////////////////////////////
มีความหวังเรื่องรีปริ้นท์เรืองๆ
-
กลับมาแล้ว :mc4:
ตอนนี้ความสัมพันธ์ไม่ค่อยดีเลย :z3:
ไอดิลขี้งอนจริงๆ :laugh:
-
มันช็อคโลกจริง
ตกใจมากมาย ที่เห็นเรื่องนี้อัฟแล้ว
ยินดีต้อนรับ เกรียนคนเขียนกลับมานะ
ไอดิล อย่างอลกันนานนักสิ ไปพูดยังงั้น หมอกก็เสียใจจนไม่คุยกันไปอีก
ทีนี้ จะคืนดี กันเมื่อไรเนี่ย
-
อึ้ง ทึ้ง มาก ช็อคคคคคค
ไอดิลยังน่ารักเหมือนเดิมมม
-
ไม่รู้จะสงสารใครดี ต่างคนต่างยืนอยู่บนธิถิของตนเอง
-
ไอดิลก้เข้าใจผิดจริ๊งงง
แม่ของหมอกใช้ไม่ได้ๆ
-
:เฮ้อ: ไอดิล เกรียนน้อยที่น่าสงสาร... บางครั้งไอดิลก็โผล่งเกินไป แต่ก็เข้าใจนะว่า ใครก็ทนไม่ได้กับการที่อยู่เฉยๆ
ก็ยังมีคนมาคอยว่าดูถูกเหยียดหยาม ไม่ใช่เเค่ตัวเราเเต่เป็นครอบครัว... เป็นเราก็คงทนไม่ได้
หมอก... คิดอะไรอยู่กันเเน่ รังเกียจไอดิลอยู่จริงเหรอ??? เกิดอะไรขึ้นหลังจากคำพูดของไปดิล แม่หมอกเกินรับจริงๆ
ดีกว่าคนอื่นมากนักเหรอ ถึงเที่ยวไปตัดสินคนอื่นเขา... ชิ แอบคิดเล่นๆว่า ให้พ่อหมอกมาหลงชอบพ่อน่ารักของไอดิล
555 :laugh: ถึงตอนนั้นคุณนายเเม่หมอกคงกรี๊ดลั่นบ้าน เอาหัวโขกเสาปูน คลานไปตายใต้ต้นตะขบแน่ๆ
รีบๆ ดีกันเถอะ เข้าใจกันไวไว... อย่างน้อยๆจะได้ร่วมมือกันวิ่งเข้าชนปัญหาใหญ่อย่างแม่หมอกสักที o22
-
ดีจร้า! กลับมา(เกรียน)แล้วเนาะ
ไอดิลเด็กน้อยมากกก (เง้อ)
หมอกเอ้ย สู้ๆนะลูก! ( เด็กไม่ได้เรื่องมักจะน่ารักน่ะ ป้าคอนเฟิร์ม! >>>ทฤษฎีส่วนตัวจ๊ะ )
:mc4::mc4:+++++++++ Happy NewYear kra++++++++ :mc4: :mc4:
-
ขอสารภาพว่าลืมไปแล้วว่าตอนก่อนจบยังไง หายไปนานเกิน :z1:
แต่ยังไงก็ตาม...เกลียดแม่หมอกกกกกกกกกกกกกก :m16:
รักพ่อน่ารักแอนด์เดอะแกงค์ :m20:
อยากเห็นกีต้าร์ VS ขลุ่ยเร็วๆ จัง :z2: :z2: :z2:
-
ไอดิ้ลใจร้ายว่ะ
พูดไปขนาดนั้นหมอกเสียใจแย่
-
กลับมาแล้วดีจัง มาต่ออีกนะ จะรออย่างมุ่งมั่น
ทั้งไอดิลและไอหมอกต่างก็มีคามคิดเป็นของตัวเอง แต่เมื่อไหร่จะจูนเข้ากันซักทีล่ะ
แม่หมอกสุดยอด นิสัยเสียมาก ยังไงก็อยากให้รักกันเร็ว ๆ นะ
แต่คำพูดตอนที่แอบฟังที่พูดว่า คุณพ่อตาเหยีบเท้าผม ใช่คำพูดหมอกที่พูดกับทัศน์รึเปล่า เราอยากรู้อ่ะ
-
รอ จร้าาาา :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
อย่าหายไปนานอีก นะ ค๊ะ คนอ่านคิดถึง :man1: :man1: :man1: :man1:
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ
สนุกมากกกกกกกกก o13
เกรียนเหมือนเดิม :laugh:
:กอด1: เกรียนคนเขียน
-
ดิลมันขี้งอนจริง ๆ นะ ... หมอกนี่ก็ทำอะไรไม่ชัดเจนสักอย่าง
เห็นเด็กเป็นแบบนี้แล้วคนแก่ปวดใจ T T
-
คิดถึงเวอร์ๆ เฝ้ารอ เข้ามาดูบ่อยๆ แต่ยังไม่อัพ พอเห็นว่าอัพ สองตอน*0* แถมได้ข่าวว่าจะกลับมาอัพเรื่อยๆ กรี๊ดค่ะกรี๊ด คิดถึงทั้งเรื่องไอดิลและเกรียนคนเขียน เนื้อเรื่องยังคงให้ความรู้สึกเหมือนเดิม แม้หายไปนาน ไม่รู้สึกว่ามันแปลกไป เรารักนิยายเรื่องนี้(และเรื่องสมัยพ่อๆ) มาก หุหุ รักนิยายและคนเขียนนะคะ
-
โห หายไปนานเช่นกันคนนี้ ช่วงนี้มีนักเขียน return กันมาหลายคน อิอิ คนอ่านก็ดีจายยยยย :-[ :กอด1:
-
สวัสดีค่ะเกรียนคนเขียน !
ต้องบอกว่าวันนี้เป็นวันดีทีเดียวเลยเพราะว่านอกจากคนอ่านจะไม่ได้เรียนพิเศษแล้ว(?)
เกรียนคนเขียนยังอัพไอดิลด้วย! แถมอัพตั้ง2ตอน :mc4: ดีใจอย่างสุดซึ้งค่ะ :sad4:
ยังไม่อ่านตอนใหม่เลยกลับไปอ่านก่อน
-
ตายห่าเเล้ว นี่กูฝันไปใช่มั๊ย
:o
ไอดิล....อัพเเล้วโว้ยยย!!!!!!!!! :o7:
ยังคงความเกรียนไว้เหมือนเดิม
ต่างคนต่างไม่พูดมันจะดีกันได้ไงเล่า
.
.
.
.
เรื่องนี้ยังไงก็ไม่ลืม จะรอติดตามต่อไป อิอิ
แฟนคลับ..เกรียน ! :a2:
-
ดีใจจัง มาตั้ง 2 ตอนแน่ะ
-
2 ตอนเลยจ้า
แต่ว่ามาม่าสุดๆ
ใครจะยอม(โอน)อ่อนก่อนเนี่ย
-
พระเจ้าจอร์จมันเกรียนมาก ในที่สุดก็มาต่อ ขอบคุณนะค๊า รอเสียแห้งเหี่ยวแล้ว
สถานการณ์ชักจะเริ่มดิ่งลงเหว น้องฝันที่ดูเหมือนจะเป็นกูรูวายช่วยสองคนนี้หน่อยเถอะนะ ให้แก้(ปัญหา)กันเองคงจะลำบากไปเสียหน่อย
-
อ่านต่อ
-
ช่างเป็นคุณแม่ที่สุดยอดจริงๆ สงสัยเมื่อก่อนจะมีแฟน.....แล้วแฟนผันตัวเองไปเป็นเกย์ เลยเป็นเอามากก
-
เย้ มาต่อแล้ว :mc4:
อย่าหายไปนานๆอีกนะคะ :sad4:
-
หน่วงมาเลยตอนนี้ :impress3:
-
เจ็บหน่วงๆแทนไอดิล :monkeysad:
แต่ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป แม้แต่ความเป็นเพื่อนคงไม่เหลือให้แก่กันนะจ๊ะ :z3:
ถ้าพูดอะไรที่มันตรงกับใจได้ทุกครั้งมันก็คงจะดี แต่คงทำไม่ได้ง่ายๆหรอกเนอะ ขนาดเค้ายังทำไม่ได้เลย :monkeysad:
-
กลับมาทั้งทีทำเอาหน่วงซะแทบแย่ ให้ตายเถอะพระเจ้า
ไม่อยากจะคิดเล๊ยย ว่าอะไรเปงอะไรToT
-
มมต่อจัดหนักสองตอนยาวๆ อย่างนี้ให้อภัย
ไอ้เราก็คิดว่าทิ้งไปซะละ คิดถึงเรื่องนี้มากๆ
ไอดิลกับไอหมอกเอาแล้ว เฮ้ออออออออออออออออออออออออ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ไอดิลกลับมาแล้ว o13
-
ช็อคจริงๆ ไอดิล ไอหมอก กลับมาพร้อมความสับสน แต่ก็ยังดีที่กลับมา
-
ไอดิลก็ยอมรับแล้วสินะว่าตัวเองชอบหมอก
แต่เหมือนจะอึมครึมทั้งคู่หลักคู่รองเลย ดูท่าเจ๊หมอกับฝันจะมีอุปสรรคเยอะกว่าไอดิลหมอกอีกนะเนี่ย
แต่ตอนนี้ขอ :z6: หมอกทีนึง ก็รู้ว่าไอดิลเค้าเกรียนซึนคิดมากก็ยังจะอะไรอี๊กเข้าใจเกรียนน้อยหน่อยเซ่
ตีหน้ามึนเข้าไปคุยด้วยดีๆก็จบเรื่องแล้ว
ปล. ขอ :beat: :beat: :beat: หม่อมแม่งามๆดูท่านางจะติ้่งแตกยิ่งกว่าคุณหญิงกระหมังนั่นซะอีกนะเนี่ย
-
เค้าว่าถ้ากลับมาเกิดใหม่จะลืมเรื่องที่เกิดในชาติที่แล้ว...
เออ!! ลืมจริงๆว่ะ เลยต้องกลับไประลึกชาติก่อนมาอ่านใหม่ 555
-
กรี๊ดดดดดดดดด
ดีใจมากๆเลยค่ะ เป็นของขวัญปีใหม่ที่น่ารักที่สุดเลยค่ะเกรียนคนเขียนนนนนนน
บอกตรงๆว่าคิดถึงมาก เราอ่านหนังสือจบไป 4 รอบเเล้วค่ะ(ไม่นับที่อ่านจากเวบ > <)
รู้สึกว่าเกรย์กับทัศน์เป็นเพื่อนไปเเล้ว(เว่อรรรรรร)
ไม่เข้าใจหมอกและเบื่อเเม่หมอกมาก ไม่คิดว่าหล่อนจะเยอะขนาดนี้
ขนาดพ่อที่เป็นผู็ชายและน่าจะเเสดงท่าทีมากกว่าหล่อน
เค้ายังรู้จักแยกแยะเลย วันๆอยู่กับบ้านไม่มีอะไรทำจนเป็นบ้าไปเเล้วหรือไงเนี่ย
ฟุ้งซ่านขนาดนี้ก็หาอะไรทำหน่อยก็ดีนะคะ....คุณแม่ o18
แล้วทำไมหมอกต้องทำห่างเหิน..เอ๊ะ!!หรือไอดิ้ลเราทำก่อนหว่า?...
ช่างเหอะเน้ออออออ แต่เอาเป็นว่าไม่อยากให้อึมครึมมากไปกว่านี้อ่ะ
รีบดีกันเร็วๆเถอะ คนอ่านห่อเหี่ยวใจ :serius2: :serius2:
ปล.เข้าใจหมอกนะว่าไม่อยากจูบไอดิ้ล เพราะไม่อยากทรมาณตัวเองในการห้ามใจ คึคึคึ :m3:
ปลล.สวัสดีปีใหม่นะคะเกรียนน้อยยยยยยยยยยยยยยยย ม๊วฟฟฟฟฟฟฟ :man1: :man1: :man1:
-
สวัสดีปีใหม่ฮะ
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้อีกครั้ง
ไม่กล้าตาม กลัวโดนเกรียน 5555+
สุขสันต์ สดใส ตลอดปี ตลอดไปนะฮะ
-
ตอนใหม่มาแล้วว ดีใจนะเนี่ยยย
แต่มันหน่วงๆ เฮ้ออออ อย่าฐิถิใส่กันเลยนะเด็กๆมันไม่ช่วยอะไร
-
สวัสดีปีใหม่(ยังทันมั้ยเนี่ย!)
ยังรักษาสไตล์เกรียนไว้อย่างแนบแน่น
ให้กำลังใจนะ
รอทายาทเกรียนตอนต่อไป...
(จริงๆถึงจะมาม่า...มันก็ฮานะ จมูกไปเมืองนอกเหรอ...ก้ากกกกก)
-
ไม่ทันได้รักก็อกหักซะแล้ว น่าสงสารหนูไอดิล
-
เนื้อเรื่องกำลังสนุกเลย
จะรอติดตามนะคะ ^^
-
ในที่สุด ในทีสุด ในที่สุดดดดดดดดดดด
-
ระวังการสัมผัสตลอดเวลา... โมเอ้มาก กะประโยคนี้
-
ThankS
-
:sad4: ดีใจน้ำตาไหลเลย นึกว่าจะไม่มาต่อซะแล้ว
-
คู่นี้ยังแง่งอนกันเหมือนเดิมเลย ลุ้นว่าเมื่อไรจะดีกันซักที
มาอัพตอนต่อไปไวๆนะคะ เป็นกำลังใจให้
-
โอ๊ะย่ะ!! กลับมาต่อแล้ว มาแบบ ช๊อคโลกจริงๆนะ
กลับมาคราวนี้ อ่านไปแบบปวดขมับจี๊ดดดเลย
อารมณ์แบบค้างคาสุดๆ แต่ซะใจนะที่หญิงแม่โอนดิ้ลว่า
ชิ๊!! แม่หญิงโลกแคบบบบบบ
,, รอตอนต่อไปมาไวๆ ด่วนๆเลยเน้อ :impress2:
-
ช็อก เออ ช็อกว่ะ
แหน่ะ แล้วมาซะค้าง คือมันก็เป็นไปได้นะว่าหมอกคงพยายามจะเป็นเพื่อนกับไอดิลอยู่ และไอดิลก็คิดเอาเองว่าหมอกจะต้องรู้ว่าตัวเองคิดยังไงทั้งๆที่เคยปฏิเสธเขาไปแล้ว
แต่ที่ไปบอกแม่นี่ก็แย่จริงๆน่ะแหละ บอกไปก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นด้วย
รอตอนต่อไปค่า ไม่เกรียนคนเขียนมาอัพด้วยเน้อ
-
:z10:
-
ในที่สุดก้อมาต่อแล้ววววววววววว :mc4:
คิดถึงเกรียนที่สุดดดดดดดดดดด :กอด1:
-
มาต่อเร็วๆนะคะ
คนอ่านกำลังจะลงแดงงงงงงง อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ!!
-
หายไปนานมากกกกกกกกกกก!!!
นึกว่าลืมกันไปซะแล้ว 55555
ตอนนี้ไม่รู้จะสงสารใครดีหมอก?ดิล? หรือจะสงสารฝันดีนะ 55555
รอตอนต่อไปค้าบบบ~
-
มาให้กำลังใจ ผู้เขียนครับ
-
ดันเกรียนน้อย :3059:
-
สวัสดีค่ะ เกรียนคนเขียน
-
เกรียนคนเขียนหายตัวไปอีกแล้ว o22
-
จิ้ม จิ้ม จิ้ม คนเขียนอยู่มั้ยเอ่ยยย~~
:z13: :z13: :z13:
-
o13 o13
มาแล้วววววววววววววววววว
-
สวัสดีครับ เกรียนคนอ่าน
ขออภัยก่อนเลยที่หายหัวไปอีกแล้ว ไม่ได้อยากให้เป็นงั้นครับ แต่มันทำไม่ทันจริงๆ T_T
เดี๋ยวงาน เดี๋ยวสอบ ผมจึงอยากขอความกรุณา ให้จบปีสามนี้ก่อน แล้วช่วงปิดเทอมซัมเมอร์จะค่อยกลับมาอัพต่อ
ผมไม่สามารถจะมีอารมณ์ติสต์นั่งเย็นใจเขียนไอดิลได้เลยฮะ แค่ตอน 15 ที่กำลังจะลงให้อ่านกันนี้ ใช้เวลามาหลายวัน
เพราะเขียนได้วันละนิดวันละหน่อย อารมณ์ไม่ปะติดปะต่อ ซึ่งส่งผลให้นิยายไม่สมูทเท่าที่เคยเป็นในเรื่องก่อน
เกรียนคนอ่าน ไปอ่านตอนนี้กันก่อนดีกว่า ส่วนเกรียนคนเขียนต้องขอกลับไปเฮ็ดงานแล้วเด้อ
:: ไม่เกรียนที่ 15 ::
“มึงผิดหวังมากใช่ไหมล่ะนี่ ที่ไม่ได้จูบน่ะ”
ไอ้ฝันพยายามซ่อนสายตาล้อๆเอาไว้
“มึงจะบ้าเรอะ”
ผมกระซิบโกรธๆ แต่แล้วก็ถอนใจ
“ไม่รู้สิ กูแค่..แบบว่า มันคิดเร็วเหลือเชื่อเลย เอามือมาปิดไว้ทันด้วย อย่างกับว่า..”
ผมพยายามคิดหาคำพูด
“อย่างกับว่ามันรังเกียจกูเสียเหลือเกิน”
ไอ้ฝันครุ่นคิดเงียบๆ แล้วแก้คำพูดผมเสียใหม่
“อย่างกับว่ามันระวังตัวที่จะสัมผัสมึงอยู่ตลอดเวลาต่างหาก”
จากที่ก้มอยู่ ผมเงยหน้ามองตาเพื่อนสาว
“แล้วมันต่างกันยังไงวะ?”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ไอ้ฝันไม่ได้พยายามทำให้ผมเข้าใจมากขึ้นในคำพูดของมัน แปลอีกทีคือ มันปล่อยให้ผมโง่ดักดานอยู่อย่างนั้น
โดยให้เหตุผลว่ามันเองก็ยังไม่แน่ใจเช่นกัน
ผมเดินหงุดหงิดกลับมาบ้าน นึกในใจว่าจะพยายามเลิกล้มแผนการแสดงนี้ด้วยวิธีไหนดี
แกล้งขาหักดีกว่า… หรือไม่งั้นก็ --ทำขาหักจริงๆเสียเลย
ก่อนจะคิดได้ว่า… คนอย่างไอ้ฝัน เมื่อตัดสินใจอะไรแล้ว มันก็จะทำอย่างนั้น
ถึงผมขาหัก มันก็คงให้ผมเข้าเฝือกขึ้นเวทีอยู่ดี
ถ้าจะไม่เป่าขลุ่ย ผมคงต้องทำปากหักเสียละกระมัง
ผมกลับมาถึงบ้าน มองเห็นคุณนายแม่หมอกคุยโทรศัพท์อยู่หน้าบ้านของเธอด้วยเสียงอันดังราวกับว่าต้องการให้ทุกคนในรัศมี 500 เมตรได้ยินกันถ้วนทั่ว
แน่นอนเธอมีแววตาเหยียดหยามผมเช่นเคย แต่ก็เหมือนทุกครั้งในระยะนี้ คือเมื่อเห็นผม เธอจะแอบมีรอยยิ้มกริ่มแบบพอใจหรืออีกนัยหนึ่งก็คือ..เมื่อเธอเห็นผมซึ่งไม่ได้สนิทสนมกับลูกชายเธออีกแล้ว เธอจะดูมีความสุขมากทีเดียว
“ก็นั่นแหละ ตาหมอกคงจะรู้แล้วว่า เขาไม่ควรคบเพื่อนประเภทไหน..”
ผมกัดฟัน สะบัดหน้าพรืดมุ่งตรงเข้าบ้านแล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อมีรถอีกคันจอดเด่นเป็นสง่าอยู่ตรงนั้น
ลุงแอร์กับลุงนนมาสินะเนี่ย….
.
.
“ก็นั่นละครับเกรย์”
เสียงไพเราะของลุงนน เพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของพ่อน่ารักดังเจื้อยแจ้วมา
ผมยกมือไหว้สวัสดีลุงนนแบบเฉื่อยๆและปั้นแต่งรอยยิ้มไม่ให้มันดูเหยเก
“ไงเรา ไอดิล” ลุงนนทัก
ผมยิ้มเจื่อนๆ “ดีครับ ลุงแอร์ล่ะครับ”
“คุยกับพ่อหล่อของเราอยู่ที่หลังบ้านน่ะ”
พ่อน่ารักขมวดคิ้วมองสีหน้าแห้งเหี่ยวตายซากของผม
“เป็นอะไรไปรึไงไอดิล?”
ผมอ้าปากจะปฏิเสธ แต่แล้วก็กลับพ่นความน้อยเนื้อต่ำใจจากไอ้หมอกออกมาจนหมด
.
.
“มันเคยชอบผมนะครับ แล้วตอนนี้มันก็มาทำเหมือนกับว่าผมน่ารังเกียจ มันขัดแย้งในตัวเอง มัน มัน มัน.. แล้วยังคุณนายแม่หมอกนั่นอีก ซ้ำเติมผมทุกครั้งที่มีโอกาสเลย!”
“ไอดิล ใจเย็นๆ”
ลุงนนรีบลุกขึ้นมาตบหลังตบไหล่และมองผมยิ้มๆ
“เด็กเอ๋ยเด็ก”
พ่อน่ารักก็ส่ายหัวด้วยคน ลุงนนทำหน้ารำลึกความหลัง
“ไอดิล โธ่ นี่มันจิ๊บๆ เราเจอกันมาหนักกว่านี้อีกเนอะครับเกรย์”
ผมเงยหน้าและตาที่เริ่มฝ้ามัวด้วยน้ำตาเอ่อ
“เจออะไรครับลุงนน?”
.
.
พ่อน่ารักเดินนำผมและลุงนนขึ้นบันไดไปที่ห้องนอน
“มึงกับดิลรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ”
พ่อน่ารักหายเข้าไปในห้องที่เปิดประตูแง้มไว้ เข้าไปนานสองนานกว่าจะเรียกเราอีกสองคนตามเข้าไป
.
.
“เอ้านี่”
พ่อน่ารักยื่นหนังสือเล่มหนึ่งมาให้ผม ซึ่งดูเหมือนว่ามันเพิ่งออกมาจากลิ้นชักที่พ่อท่านใส่กุญแจไว้ข้างเตียง
ผมฉงนฉงาย แต่ก็รับมาพิจารณาดู
“อะไรครับเนี่ย คัมภีร์เทวดาจอมยุทธไร้นามเหรอ?”
“ฮ่ะๆ”
ลุงนนหัวเราะ ขณะพ่อน่ารักรีบใส่กุญแจลิ้นชักไว้อย่างแน่นหนาตามเดิม
ผมละสายตาไปชะเง้อมองดู ในนั้นก็มีเพียงหนังสือไม่กี่เล่ม…
“ไม่มีเครื่องเพชรสักหน่อย ทำไมต้องล็อคด้วยละฮะ”
พ่อน่ารักหน้าเสียขึ้นมาวูบหนึ่งแต่ก็เปลี่ยนสีหน้าแทบจะในทันที
“มันเป็นลายแทงสมบัติน่ะไอดิล ลงไปข้างล่างกันเถอะ”
ผมรู้ว่าพ่อล้อเล่น แต่ก็ไม่ติดใจอะไร เพราะตัวหนังสือบนหน้าปกดึงความสนใจออกไปจากสิ่งอื่นทั้งหมด
‘The Lord of The Room
ตำนานรักห้อง337 เหียกวิดวะ ปะทะ ไบโอเนิร์ด’
ห๊ะ..?
“ใจหายนะเนี่ย เชื่อเถอะ ที่เอามาให้หลานอ่าน แต่ลุงเห็นว่ามันอาจมีประโยชน์”
ลุงนนพูดเป็นนัยๆ พร้อมยักคิ้วน้อยๆ
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ชั่วโมงถัดมานั้นไม่มีอะไรที่จะลากผมออกไปจากหนังสือเล่มนี้ได้
มันเป็นตำนานรักแอร์-นนจริงๆครับ ผมตาแทบถลนออกมาจากเบ้าเมื่อรู้ว่าลุงนนรุกหนักอย่างไม่สมมาดเด็กเนิร์ดที่ผมเคยรับรู้มาได้ขนาดไหน
‘ไอ้นน หรือผมควรจะเรียกมัน คุณนน?
มันก็เนิร์ดๆ เงียบๆ วันๆหน้าติดกับหนังสือ ครั้นเวลาพูดอะไรออกมาก็ไพเราะสาด ทำเอาผมกับไอ้เกรย์ไม่กล้าพูดหยาบกันไปพักนึงเลยทีเดียว จะมีบางทีหรอกที่ผมเห็นว่ามันมองผมยิ้มๆ ..เช่นตอนนี้
“ยิ้มอะไร?”
ผมอดถามไม่ได้
“ยิ้มให้แอร์ครับ”
นั่น เสือกตอบกูมาอีก
“แล้วมายิ้มให้กูทำไม”
“ก็เห็นแอร์ไม่ค่อยยิ้มนินา ทำตัวเข้มตลอดเวลา”
ไม่จริงซักหน่อย ผมก็ฮาบ้างเข้มบ้างตามสถานการณ์ครับ
“เลิกยิ้มได้แล้ว”ผมสั่ง
“เดี๋ยวผมอยากเลิกผมก็เลิกเองแหละ แอร์ไม่ต้องสั่งหรอก”
มันบ่นงุบงิบ
“แล้วจะมายิ้มกับกูทำไมเนี่ย” ผมกลั้นขำ
“ก็ผมชอบแอร์อะ”
.
.
อืม เออ ดี
ห๊ะ!
เดี๋ยวก่อน มันว่าอะไรนะ ??
“ชอบเหรอ ชะ..ชอบแบบไหน”
“ก็ชอบแบบนั้นแหละครับ ผมเป็นเกย์’'
พรวดดดด!!
ผมสำลักทุกอย่างที่อยู่ในลำคอ
เฮ้ย เขาบอกกันตรงๆอย่างนี้เลยเรอะ??
ผมหน้าเหรอหรา เงยมองลุงนนที มองพ่อน่ารักที ก้มอ่านสลับเงยมองอย่างไม่เชื่อสายตาอยู่อย่างนั้นจนทั้งสองคนเกือบต้องใช้อวัยวะเบื้องต่ำอัญเชิญผมไปอ่านข้างนอก
“เดี๋ยวก่อนนะคุณนน คือเกย์เค้าต้องแอ๊บไม่ใช่เหรอ แล้วยิ่งชะ..ชอบรูมเมทเนี่ย เค้ายิ่งต้องไม่พูดไม่ใช่เหรอ”
ก็มันน่าจะเป็นแบบนั้นนี่ครับ! ผมจึงหวังว่านี่อาจจะเป็นมุขตลกของไอ้นนก็ได้
“โห..แอร์ แบบนั้นก็อึดอัดตายดิครับ แถมเชยแหลก เดี๋ยวนี้มีอะไรเค้าพูดกันตรงๆแล้ว”
“เฮ้ย แต่กูไม่ใช่เกย์นะเว้ย”
“ผมก็ไม่ได้บอกว่าแอร์เป็นนี่ครับ”
“อ้าว แล้วอย่างนี้ถ้ากูเกิดรังเกียจมึงขึ้นมาแล้วจะทำยังไง ไม่เสียใจแย่เรอะ?”
แต่หน้ามันตอนได้ยินคำว่า’รังเกียจ’ก็บ่งบอกแล้วครับว่าเสียใจ
“เฮ้ยๆ อย่าเพิ่งทำหน้าเศร้า กูแค่ตั้งสมมุติฐาน”
“ก็เสียใจอะครับ.. แต่ว่าก็ยังดีกว่าอยู่ด้วยกันแบบใส่หน้ากาก ถ้าแอร์รังเกียจผม ผมจะได้รู้ไปเลย แค่นั้น”
โอ้โห โอ้..เฮ้ย !!
ลุงนน ลุงคือประธานาธิบดีคนต่อไป
ผมอึ้ง ทึ่งและเสียว
ถึงแม้ผมจะไม่ใช่เกย์แท้ๆแบบลุงนน แต่กลับมีบางอย่างในตัวลุงนนที่ผมรับรู้ผ่านตัวอักษรกระแทกใจผมเข้าอย่างจัง
เสียใจ.. แต่ว่าก็ยังดีกว่าอยู่ด้วยกันแบบใส่หน้ากาก ถ้าเขารังเกียจ เราจะได้รู้ไปเลย แค่นั้น
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
เช้าวันต่อมา หลังผ่านประสบการณ์จากตำนานรักห้อง 337 ผมจึงลุกขึ้นจากเตียงด้วยความสับสน
อะไร ผมควรจะทำอะไร?
หรือควรเปิดหน้าต่างแหกปากร้องเพลง เจ็บนี้ รสปูอัด รสปูอัด !! แล้วก็เริ่มขว้างสบู่ ยาสีฟัน ยาสระผมและผ้าขนหนูข้ามฟากไปให้มัน เฮ่ยยย!
ผมค่อยๆผลักหน้าต่างเปิด มองตรงไปยังหน้าต่างของคนข้างบ้าน เห็นหน้าต่างอีกบานนั้นเปิดอยู่และมีโครงร่างไอ้หมอกเดินไปเดินมาอยู่ไกลๆ..
ผมยังคงไม่มีความกล้าพอจะแหกปากร้องเพลงอะไรทั้งสิ้น
คนในห้องตรงข้ามดูเหมือนจะรู้ตัวว่าถูกมองอยู่จึงจ้องเขม็งกลับมาเช่นกัน..
แล้วก็เป็นมันที่หันหลังเดินออกไปก่อน
ผมหนีบหนังสือแอร์-นนสตอรี่ใส่ลงไปในกระเป๋านักเรียนด้วยเช้านี้ ด้วยรู้ว่าไอ้ฝันจะดี๊ด๊าขนาดไหนถ้าได้เห็น
ขณะเดียวกันก็พยายามทำใจกล้าให้เหมือนลุงนนเข้าไว้ ตื้อเท่านั้นใช่ไหมที่ครองโลก?
“พ่อฮะ ถ้าไอ้ฝันมา บอกว่าผมไปโรงเรียนแล้วนะฮะ”
ผมรีบออกจากบ้านเร็วกว่าปกติแล้วยืนรีๆรอๆอยู่แถวปากซอย ไม่ได้รอไอ้ฝันหรอก หึหึ..
มอเตอร์ไซค์สีดำขี่ด้วยความเร็วปกติและตามเวลาปกติวิ่งมาตามถนน ผมสูดลมหายใจลึกๆ เอาคอนกรีตเสริมเหล็กโบกหน้าสองสามทีแล้วจึงก้าวขาลงจากฟุตบาตและโบกรถคันนั้น
ทีแรกรถไม่ลดความเร็ว แต่ในที่สุดก็ชะลอจอด คนขับเอากระจกหมวกกันน็อคขึ้น ดวงตาสีนิลมองผมอย่างระแวงสงสัย
“มีอะไร?”
“กูขอติดรถไปโรงเรียนด้วยคน”
ผมตอบง่ายๆ
“กูไม่ใช่มอเตอร์ไซค์รับจ้าง วินอยู่นู่น”
ไอ้หมอกชี้ส่งๆไปข้างหน้า น้ำเสียงยังคงนิ่งๆ เชือดเฉือนและตัดรอน
“ไม่อยากไปมอเตอร์ไซค์รับจ้าง ไม่สนิทใจเหมือนไปกับมึง กูนั่งเลยนะ”
ผมโอบกระเป๋านักเรียน ยกขาพาดเบาะ ขึ้นไปนั่ง
O_o’’
“มึงกินยาผิดมาเหรอวะ”
ไอ้หมอกเอี้ยวหน้ามาถาม ผมจึงยื่นหน้าไปตอบ..ใกล้กว่าที่จำเป็น
เหมือนไฟฟ้าช้อต.. ดวงหน้าของมันเอียงหลบโดยอัตโนมัติ
“เออ ก็ได้ นั่งดีๆ อย่ายุกยิกล่ะมึง”
ไอ้หมอกลดกระจกหมวกกันน็อคลงและขับพุ่งไปทางโรงเรียน
ผมยิ้มสมใจอยู่บนหลังมอเตอร์ไซค์
เอาเข้าจริงมันก็ไม่ยากนักหรอกน่า !!
รถราคลาคล่ำมากกว่าปกติเล็กน้อยบนถนนในช่วงรัชอาวส์ ไอ้หมอกขี่ๆเบรคๆบ่อย ราวกับไม่ค่อยมีสมาธิ มันเบรกที ผมก็ต้องเอามือจับเอวไว้ที
“ไอดิล ให้ตายเถอะ เอามือออกได้ไหม จั๊กจี้”
ไอ้หมอกโวย
“กูกลัวตกว่ะ”
ผมตอบกลับไป ได้ยินเสียงมันขบเขี้ยวเคี้ยวฟันดังมาเบาๆ..
.
.
“เอ้า ลงไปได้แล้ว”
ไอ้หมอกจอดพรืดหน้าประตูโรงเรียน
ผมค่อยๆลงจากรถช้าๆ ยิ้มหวานให้มันและเอ่ย
“ขอบคุณครับหมอก”
ไอ้หมอกทำหน้าตาเหมือนเห็นหมูบินได้อยู่ตรงหน้า เพราะปกติผมใช้ภาษาแบบไหนมันย่อมรู้ดี
ไอ้ฝันตะลึงตะลานเมื่อรู้ว่าผมมากับไอ้หมอก
“เมื่อวานมึงแทบจะฆ่ากันตายนะ”
มันตั้งข้อสังเกตและผมพยักหน้ารับ
“เออ แต่แบบนั้นมันไม่มีประโยชน์นี่”
ไอ้ฝันยังขมวดคิ้วสงสัย “ยังไงละ?”
“ก็ในเมื่อ กูรู้สึกดีกับมันแล้ว จะทำเป็นเกลียดมันทำไม ทำไมไม่เปลี่ยนเป็นทำให้มันรู้ว่ากูรู้สึกยังไง”
ผมยักไหล่ “คิดยังไงก็ทำอย่างนั้น”
“โอ้โห นี่มันเกิดปาฏิหาริย์อะไรขึ้นกับมึงว่ะเนี่ย มึงไปอัพเกรดมาจากไหน ไปรีบูทหรืออะไรมารึเปล่าวะ”
ผมยิ้มบางๆ “เมื่อวานลุงนนมาที่บ้าน”
“แล้วไง?”
ผมยื่นหนังสือให้มันแทนคำตอบ…
ไอ้ฝันไม่ยอมทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยในวันนั้น มันนั่งตาโตสลับกันฮาแตกอยู่หลังหนังสือที่ผมมอบให้มันไป
และสรรเสริญลุงนน ก่นด่าลุงแอร์เป็นระยะๆ
ผมซึ่งตอนนี้ย้ายข้าวของกลับมานั่งข้างไอ้หมอกก็หัวเราะไปกับมันด้วย
ส่วนไอ้หมอกก็ยังคงรักษาความเงียบแบบเดิมเอาไว้
“ฮามากเลยว่ะมึง”
ไอ้ฝันวิจารณ์ “แต่น่าเสียดายนะ เวลาจะกล่าวถึงพ่อมึงทีไร ทำไมมีแถบสีขาวมาปิดตัดฉากออกตลอดเลยวะ?”
“กูก็สงสัยอยู่เหมือนกัน” ผมว่า
แต่อาจารย์วิชาวิทยาศาสตร์เข้ามาในชั้นก่อนที่เราจะได้สานต่อบทสนทนาเหล่านั้น..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“เอาละ”
ไอ้ฝันเดินมายังโต๊ะคู่หน้าของผมกับไอ้หมอกแล้วประกาศอย่างเป็นการเป็นงานหลังเลิกเรียน
“งานวันคืนสู่เหย้าใกล้เข้ามาทุกที กูเห็นชมรมอื่นเขาซ้อมกันไปถึงไหนต่อไหน มีแต่ของเราที่ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน”
“เราเคยเป็นชิ้นเป็นอันด้วยรึไง” ผมพึมพำ แต่ไอ้ฝันไม่สนใจ
“ในเมื่อสถานการณ์ของไอ้ดิลกับมึง-หมอก ดีขึ้นแล้ว กูก็คิดว่าเราควรจะตกลงเรื่องการแสดงให้เป็นเรื่องเป็นราว เราจะซ้อมกัน กูเชื่อว่าพวกมึงจะเข้ากันได้ดี” ไอ้ฝันกำลังจินตนาการไปเอง
“มึงเอาขลุ่ยมารึเปล่าไอ้ดิล?”
เออว่ะ ผมลืมเรื่องนี้เสียสนิท
“ให้ตายสิ” จากสีหน้าผม ไอ้ฝันคงเดาคำตอบได้ “มึงล่ะ หมอก เอากีต้าร์มารึเปล่า”
“เปล่า” ไอ้หมอกตอบ “โทษที กูไม่รู้มึงจะซ้อม”
ไอ้ฝันทำหน้าหมดอาลัย
“โอย มึงสองคนช่วยกระตือรือร้นหน่อยเถอะ กูยอมรับว่าจินตนาการไปเองเรื่องสถานการณ์ดีขึ้นของมึงสองคน แต่กรุณาลืมความบาดหมางแล้วสามัคคีกันสักสองสามวัน”
“เอาละๆ ไอ้ฝัน อย่าทำหน้าเหมือนใกล้ถึงวาระสุดท้ายแบบนั้น กูกับ --ไอ้หมอก จะรับผิดชอบเรื่องนี้เอง โอเค๊”
ผมบอกเพื่อนสาวพร้อมหันไปหาไอ้หมอกเพื่อดูปฏิกิริยาของมัน หมอนั่นก็มีสีหน้าอ่อนลงเช่นกัน
“ตกลง เดี๋ยวกูกับไอดิลจะคุยกันเอง ได้ความว่ายังไงเราจะมาว่ากันที่ห้องสมาคมพรุ่งนี้ อาจจะซ้อมกันเลยด้วย โอเคไหมวะฝัน”
ไอ้หมอกพูดโดยไม่มองหน้าผม
“พวกมึงพูดจริงพูดเล่น”
ไอ้ฝันทำหน้าซาบซึ้งขึ้นมาทันที แต่แล้วก็ขมวดคิ้ว
“แต่มึงสองบ้านมีปัญหากันอยู่ กูไม่อยากให้ เอ่อ พวกมึงยิ่งรู้สึกแย่..”
ทีงี้ละเป็นคนดีขึ้นมา ผมขำไอ้ฝันในใจ
“คงไม่เป็นไรหรอกมึง เพราะมีวิธีที่จะพบกันได้โดยไม่ต้องผ่านหน้าบ้าน" ผมเสริม "กูปีนต้นไม้ข้ามไปหน้าต่างห้องมันได้”
ไอ้หมอกหันมาสบตาผมในที่สุดราวกับตั้งใจจะอ่านผมให้ออกหรือไม่ก็หยั่งเชิงความคิดผม
ผมประสานสายตาตอบกลับไป “มันก็เคยทำอย่างนั้นกับกูมาครั้งนึง กูเองก็คงทำได้บ้างอยู่เหมือนกัน”
ไอ้หมอกจ้องผมเขม็งอีกครั้ง
"ไม่เป็นไร กูปีนไปหาเองได้ ให้ฝันมาอยู่กับมึงที่ห้องก็แล้วกัน คุยสามคนดีกว่า"
ผมเกือบจะหลุดหัวเราะออกมา แล้วพึมพำเบาๆพอให้มันเดาได้
"ป๊อด..นี่หว่า"
ไอ้หมอกลุกขึ้นยืน มองผมประมาณ ถ้ามึงจะเอาอย่างนั้น
"โอเคฝัน มึงไม่ต้องมา!"
ขอได้รับความขอบคุณจาก..เกรียน(เริ่มจะ)น้อย
-
ค้างงงงงง!! แล้วต้องรอถึงซัมเมอร์
โอ้วว!! คุณพระ หือๆ แต่ก้อจะรอ....เพราะไอดิลเริ่มแรดแระ 555
-
เอิ่ม คือมาต่อ แล้วจะหายตัวชิมิจ๊ะ? #แต่จิบอกว่ามันค้างงง 5555555555
-
โอ๊ยๆ เกียนนนนนนนนนนน ค้างเหอะ
-
ขอบคุณลุงนนท์จริงๆ :pig4:
ช่วยสร้างกำลังใจให้ไอดิลรุกหมอกได้ขนาดนี้ o13
-
รุกเยอะๆนะ ไอดิล แม่(ยก)ชอบ 555
-
(กรี๊ดด) ไอดิลของเจ้
ถูกต้องแล้วนะค่ะหนูขา...ทำต่อไปค่า o13
ป.ล. มีงานมีการก็ทำให้เรียบร้อยก่อนเต๊อะ เฮารอได้
( ช่วง summer ใช่บ่....ค่อยเจอกันเน้อ )
-
ถอดแบบมาจากแต่ละคนเลย หึหึ รับมือยากแน่ๆ
-
ง่ะ!!!! :a5:
เอ้ยยยยยยยย ค้างอ่าาาา แต่ว่ามาแค่นี้ดีกว่าไม่มาเนอะ
แหมะ มีต้นแบบอย่างนุ้งนนท์ หึหึหึ รับลองว่าไม่รอดหรอกน้องหมอกกกกกกกก(พูดแล้วนึกถึงน้องปลาวาฬ//เกี่ยว?)
ลุยเลยยยยยย ถึงเเม้ว่าใจเค้าไม่อยากให้ดิ้ลเป็นฝ่ายตื้อหรอกนะ ก็แหมมมม โดนคุณนายแม่ของหมอกว่ายันบุพการี
ใครจะทนฟะ แต่ก็เอาเถอะ ดีกว่าไม่มีคนเริ่มอะไรเลย สู้ๆนะไอดิลลลลลลล :a1:
แต่ถ้าหมอกมันเล่นตัวมากเกินไป ก็สั่งสอนซะมั่ง ชิส์
คุณเกรียนน้อยยยยยย อย่าได้ซีเรียสไป เรารอได้เสมอ
เข้าใจชีวิตเด็กปี 3 จ้าาาาาาาาาาา สู้ๆนะจ๊ะ o13
คิดถึงจ๊ะ :กอด1: :man1: :L2:
-
เรื่องนี้รอได้เสมอฮะ...สู้ๆๆ ;)
-
ไอดิลน้อยสู้สู้ :L1:
-
มีลุงนนท์เป็นไอดอลขนาดนี้
หมอกก็สบายแล้ว รอรับการรุกจากไอดิลอย่างเดียวล่ะทีนี้ o18 :impress2:
-
มาออกเสียงว่าจะรออ่าน ขอบคุณที่มาแจ้งข่าวนะฮะ
-
นานๆมาทีสนุกเหมือนเดิม o13
-
อร๊ายยยย
ตอนนี้ไอดิลน่ารัก
รอตอนต่อไปค่ะ
ปล.ยังรักเกรย์กับทัศน์เหมือนเดิมเลย อ่านเจอทีไรยิ้มแก้มแตกทุกที
-
ไอดิล ลูกรุกหนักมากจ้าา
แรงบันดาลใจ ลุงนน ล้วนๆ
-
ค้างอ่ะ
เรื่องนี้ต้องขอบคุณนนท์จริงๆ ที่ทำให้ไอดิลกล้ารุกหมอก
-
5555 เป็นคู่ที่ฮามาก!!!
-
ไอดิลบุกแล้ว... :m4:
ลุงนนท์คือฮีโร่ :a9:
-
คัมภีร์แอร์-นนมาช่วยชีวิตไว้แท้ ๆ
ไอดิลหันมารุกหมอกคืนบ้าง คึคึ อย่าให้หลุดมือไปได้หละ
-
ไอดิลหมอกมาแล้วววววววววววว :mc4: :mc4: แล้วหมอกจะทำไงต่อไปนี่เจอไอดิลรุก :laugh3:
-
เย้! มาต่อแล้ว :กอด1:
-
ค้างงงงงงงงงงง :z3: :z3: :z3:
แต่ว่าไอ้ที่มันมีแถบสีขาวๆอะไรนั่นปิดตรงฉากที่เกรย์ออก แปลว่า เล่มที่เหลือในลิ้นชักนั่นก็มีของเกรย์กะทัศน์ใช่ป่าว :z1:
-
นั่นแหล่ะดิล! อย่างนี้แหล่ะ เยี่ยมมาก 55555
หมอกมันจะทนได้นานแค่ไหนเชียว รุกต่อไปเลยดิลลลลลล
-
ไอดิลสู้ๆๆๆ :laugh: :laugh:
-
ตอนต่อไปมันคงจะแซ่บบบบบ จิ้นล่วงหน้า อิอิ :z1:
-
อืมส์... ไอดิล... ก้ากกกกกก
ระวัง! หมอกไม่ "ป๊อด" (กองเชียร์หมอก..ฮ่าๆ)
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก ค้างง่อ อยากอ่านต่อแล้วว
อ่านไปยิ้มไปตลอดคิดถึงเรื่องนี้จริงๆ>__<
รออ่านจ้าา
-
ไอดิลลุยเลย
-
กรี๊ดดดดดดด ชอบไอดิลแบบนี้มากกกกก เริ่ดที่สุด
ในเมื่อรู้ใจตัวเองแล้ว ก็รุกเข้าไปโล้ดดดดด ฮ่าๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งน้าาาา รออ่านเสมอจ้าาาา
:กอด1:
-
:กอด1: ยังสนุกเหมือนเคยยย
-
ดิ้ลน้อยหัดเกรียนกำลังจะรุกแล้วนะ ด้วยความช่วยเหลือจากพ่อน่ารักผ่านตำนานรักเล่มน้อยๆ :z1:
ตั้งตารอว่าหมอกจะเอาตัวรอดได้ไหม :m20:
-
ปล้ำเลยลูกไอดิน :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เป็นสงครามเล็กๆที่น่ารักจริงๆ
-
เพ่ิงเข้ามาอ่านชอบมาก. ไปตามอ่นรุ่นพ่อหล่อกะพ่อน่ารักยิ่งชอบ. รอติดตามตอนต่อไป :3123:
-
เกรียนรุ่นลูกเริ่มรุกแล้ว รุกเยอะ ๆ นะดิล
อย่าไปทำตัวมึนมากนัก เอาความเกรียนของพ่อน่ารักมาได้
แต่ความมึนของตาทัศน์อย่าไปเอามา 55555
-
สมกับเป็นลูกพ่อน่ารัก ไอดิลผิดคาด รุกคืบจนหมอกชักแหยง
-
กร๊ากกกกกกกกก
ไอดิลเริ่มรุกแล้ว อิอิ
-
ถูกแล้วหล่ะฝัน...อย่ามาเป็นมารความฝัน :oo1:
.
.
.
ขอบคุณที่สละเวลามาลงให้อ่านนะครับเกรียนคนแต่ง o13
-
เปลี่ยนบทยาทกันเหรอคะ คุณน้อง คึคึ
จะรุกเค้าแล้วสินะ ดีค่ะ ชอบบบบ
ขอบคุณและรออ่านต่อจ้า
-
ThankS
-
เออเอาสิไอดิล อยากนั้นแหละดีมาก รุดมันเข้าไป เดี๋ยวก็เสร็จ ฮ่าๆๆ :jul3:
-
ไอดิลสู้ๆ :mc4:
-
ไอดิลลลลลลลลล :mc4: :mc4:
ฉลองการกลับมาอีกครั้ง
-
มาเหนือเมฆ หมอกตั้งรับไม่ทันกันเลยทีเดียว
ตื้อเท่านั้นค่ะลูก ถึงจะได้มา ฮิ้ว
ถึง เกรียนคนแต่ง ,, ทำงานให้เรียบร้อย อย่างสบายใจได้เลยห่ะ
แค่นี้เกรียนคนอ่านรอได้อยู่แล้ว สู้ๆเน้อ o13
-
มันต้องอย่างนี้สิไอดิล!
นนท์ได้ทายาทละ ฮ่าๆๆๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครับ ฝากตัวด้วย :L2:
ชอบตำนานของลุงแแอร์ กกะ ลุงนนท์ ได้ใจ o13
-
เหมือนเรื่องมันจะหนวงๆ ฮาๆยังไงไไม่รู้สิ :เฮ้อ:
-
รอแบบค้างๆอร้ากกกก.
สู้น้าา เกรีนคนเขียน^^
-
ใกล้จะ summerแล้ว เข้ามาทักทายเกรียนคนเขียนค่ะ
-
ช่วงใกล้สอบมันยิ่งกว่านรกบนดินซะอีก 555555++
-
ไอดิลสู้สู้ o13
-
รออยู่นะค่ะ กลับมาต่อเร็วๆนะ :monkeysad:
:bye2:
-
กรี๊ดดดดด รุ่นลูกตามอ่านทันแล้ว :impress3:
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ ไอดิลสู้ ๆ นะจ้ะ
มาต่อไวไวน๊าาา อยากอ่านต่อมาก ๆ อิอิ
-
แอร๊ ไอดิล แซ่บ ความจริงไอดิลน่าจะทำตามฉบับคุณพ่อทัศน์ นะ เพราะรายนั้นแซ่บเว่อ 5555
-
รอ หมอก ปืน หา น้องไปดิล น่ะ :bye2:
-
เพิ่งจะเคยอ่านรุ่นลูกอะค่ะ โคตรช้า แง้
สนุกม้ากกกกกกกก
ฮาตกเก้าอี้เลยทีเดียว แต่ทำไมตอนหลังๆแอบดราม่า T____T
-
สวัสดีครับ
แวะมาบอกว่าสอบเสร็จแล้วนะเออ และประเด็นสำคัญ... ยังไม่ตายด้วย :z2:
เกรียนคนอ่านซำบายดีบ่ ลืมกันไปหมดรึยังเนี่ย
มาทักทายก่อน จะกลับมาพร้อมนิยายตอนต่อไปในเร็ววัน
ยินดีต้อนรับคนที่เพิ่งเข้ามาเจอเกรียนรุ่นลูกด้วยครับ และ.. ท่าด๊า เตรียมตัวพบกับข่าวการรีปริ้นท์ INDY in love เร็วๆนี้ครับ
ขอได้รับความขอบคุณจาก..เกรียน(มิใช่)น้อย
ปล. เชียงใหม่ร้อนมาก เผ่นกลับสุราษฎร์ ณ บัดนาว
-
กรี๊ดดดดดดดด
คึดฮอตตตตตตตตตเด้อค่าาาาาาาาา o7
ยังไม่ลืม ไม่เคยลืมมมมมมม กลับมาไวนะๆคะ เดินทางปลอดภัย รักษาสุขภาพด้วยน๊าาาาา :กอด1:
-
จะได้อ่านต่อแล้ว ดีใจจัง
เดินทางปลอดภัยนะครับ ว่าแต่ไปวันไหนอ่ะ สิบห้าอยู่สุราษฎร์ล่ะ
-
รีบมาน้าาาาาาาาาาา......................
เค้าคิดถึงเด็กเกรียนอ่ะ.....ถึงอย่างแร่ง!!
-
รอท่านมาอัพต่ออยู่นะคะ :impress:
-
:z2: มาแว้วววววว ไม่เคยลืมอ่ออออ กทมร้อนตับแลบเลย จะวิ่งไปไหนดีละเราา
-
ไม่ลืมค่าาา รอๆ
ดีใจ INDY in love จารีปริ้นท์
-
สบายดีเน้อ กรุงเทพก็ร้อนเกิ๊นค่ะ 5555
-
คิดถึงงงง
รีบมาไวๆน่ะค่ะ
ดีใจ indy in love จะรีปริ้นเเล้ววว
-
อยากบอกตามามารยาทว่าคิดถึง....แต่เอาจริงๆจากใจ.....มาต่อเถอะะะะ :call:
-
ยังไม่ตายใช่ม่ะ 555
รอรับรีปริ้นท์จ้า
-
คิดถึงๆ กลับมาเกรียนไวๆนะ
-
เดินทางปลอดภัยนะค้า
กลับมาต่อนิยายเร็วด้วยยยยย :กอด1:
-
คนเขียนกลับมาแล้ว
มาปูเสื่อรอเลยค่ะ :กอด1:
-
เอ...คุณเป็นใครเหรอ...แล้วหายไปไหนมาหล่ะ ??????????
555555555+
จาก เกรียนคนอ่าน
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รอค่ะรอ :mc4: ดีใจที่เกรียนคนเขียนยังจำได้ว่าเรื่องนี้ยังไม่จบ :3123:
-
โอเย้ในที่สุดเกรียนก็กลับมาแล้ววววววว :mc4:
-
มาเดินเล่น ไม่ได้มารอเล้ยยยยย คิคิ
-
โอ้ ยินดีด้วยที่มีชีวิตรอดมาได้นะเกรียนคนแต่งเกรียนคนอ่านไม่ค่อยสบายดี เอิ้กๆ :z2:
-
ดีใจจัง ที่น้องคนเขียนมาส่งข่าว
กลับไปอ่านรุ่นพ่ออีกรอบ ระหว่างรอ
-
อุอุ ในที่สุด
ดิลก็กลับมา
โอมมมม จงลงๆๆๆๆ
555 รออ่านอยู่
กดบวก
-
กลับสุราษฎร์ๆ เด่วกลับบ้าง อิอิ แล้วจะรีปริ้นเมื่อไหร่น้อออ
อัตราเท่าเดิม ชิมิๆ
รอรอรอรอรอรอ
-
เข้ามารออย่างใจจดใจจ่อ :z2:
-
สอบเสร็จกลับบ้านมานอน(เกรียน)รอแล้วนะครับ
-
ยังบ่ลืมกันดอกจ้า เกรียนผู้แต่ง ยังคิดออดตั๋วอยู่ตล๊อดดด!!!
รอได้อยู่แล้วล่ะจ้า :กอด1:
-
เพิ่งมาตามอ่านค่ะ ค้างสุดๆๆๆ :z3:
มาต่อเร็วๆนะคะ :กอด1:
-
:: ไม่เกรียนที่ 16 ::
“คงไม่เป็นไรหรอกมึง เพราะมีวิธีที่จะพบกันได้โดยไม่ต้องผ่านหน้าบ้าน" ผมเสริม "กูปีนต้นไม้ข้ามไปหน้าต่างห้องมันได้”
ไอ้หมอกหันมาสบตาผมในที่สุดราวกับตั้งใจจะอ่านผมให้ออกหรือไม่ก็หยั่งเชิงความคิดผม
ผมประสานสายตาตอบกลับไป “มันก็เคยทำอย่างนั้นกับกูมาครั้งนึง กูเองก็คงทำได้บ้างอยู่เหมือนกัน”
ไอ้หมอกจ้องผมเขม็งอีกครั้ง
"ไม่เป็นไร กูปีนไปหาเองได้ ให้ฝันมาอยู่กับมึงที่ห้องก็แล้วกัน คุยสามคนดีกว่า"
ผมเกือบจะหลุดหัวเราะออกมา แล้วพึมพำเบาๆพอให้มันเดาได้
"ป๊อด..นี่หว่า"
ไอ้หมอกลุกขึ้นยืน มองผมประมาณ ‘ถ้ามึงจะเอาอย่างนั้น’
"โอเคฝัน มึงไม่ต้องมา!"
____________________________________________
ผมกับไอ้หมอกมองตากันอย่างยากจะหยั่งถึงความหมายโดยนัย
และยากที่จะตัดสินได้ว่าใครรู้สึกมั่นใจในตัวเองมากกว่ากัน
ราวกับผมกำลังท้าทาย..และไอ้หมอกเองก็รับคำท้านั้น..
“โอเค ถ้าอย่างนั้นก็ตกลงตามนี้”
มันลุกขึ้นจากเก้าอี้ ยืดตัวเต็มความสูง เก็บสมุดหนังสือลงกระเป๋า “กูจะลงไปเตะบอล”
“อ่า..อืม”
ไอ้ฝันตอบรับ ยังคงมองไอ้หมอกกับผมสลับไปสลับมาอย่างไม่แน่ใจ
“แล้วมึง..”
เอาแล้วครับ พูดกับผมแล้ว..
“กูคงกลับถึงบ้านในอีกหนึ่งชั่วโมง” ไอ้หมอกเก็บกระเป๋าเสร็จจึงหันหน้ากลับมามองผมตรงๆ
“พร้อมเมื่อไหร่ เรียกกูแล้วกัน!”
เอื๊อก..
“ได้อยู่แล้ว”
ผมยักไหล่ เต๊ะท่าสบายๆ แล้วชิงหยิบกระเป๋าของมันขึ้นมา ..ยื่นให้เจ้าตัวเสียเอง “เอ้า กระเป๋ามึง”
ไอ้ฝันทำหน้าคาดไม่ถึง แล้วเสไปมองทางอื่นระหว่างที่ผมกำลังเล่นสงครามหัวใจอยู่
ฝ่ายไอ้หมอกนั้นดูเหมือนเริ่มจะตั้งตัวได้ ผมฮุกซ้าย ฮุกขวามาทั้งวัน มันเองก็คงรู้ว่าผมเตรียมน็อคเอ้ามันให้ได้ในวันนี้
..จะได้ไหมนั้นอีกเรื่อง
ไอ้หมอกมองมือที่ยื่นกระเป๋าให้ของผม กัดริมฝีปากอย่างชั่งใจ แต่ก็ยื่นมือมันมารับโดยดี
วินาทีที่มือของเราสัมผัส..ผมรู้สึกเหมือนกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านทั่วร่าง
มันไม่เคยรุนแรงขนาดนี้มาก่อนสำหรับผม
แต่การที่ไอ้หมอกผละมือ..กระชากกระเป๋าไปทันที ทำให้ผมรู้ว่า..สำหรับมันนั้น ความรู้สึกเช่นที่เกิดขึ้นกับผมขณะนี้รุนแรงในระดับเดียวกันมานานแล้ว..
จะว่าไป นับตั้งแต่เรากลายเป็นเพื่อนสนิท..กินข้าว ขัดห้องน้ำ เดินกลับบ้านด้วยกัน ก็ไม่เคยถูกเนื้อต้องตัวกันอีกเลย ยกเว้นกอดคอกันประเดี๋ยวประด๋าวอย่างเพื่อนเท่านั้น
..รอยจูบแผ่วเบาที่ทะเลน้อยนั้นดูเหมือนนานแสนนานมาแล้ว..
“อย่างกับว่ามันระวังตัวที่จะสัมผัสมึงอยู่ตลอดเวลาต่างหาก”
คำพูดไอ้ฟัคแว่วเข้ามาในหูผมอีกครั้ง
“ฝัน กูว่ากูพอจะเข้าใจแล้ว หึ” ผมยิ้มมุมปาก มองแผ่นหลังไอ้หมอกลับออกจากห้องไป
“เข้าใจอะไรวะ” มันเหล่มอง
“ก็.. อย่างกับว่า--มันระวังที่จะสัมผัสกูอยู่ตลอดเวลาไง”
“อ่าฮะ”
ไอ้ฝันพยักหน้า “ทีนี้มึงก็เลยจะให้มันปีนเข้าห้องซะเลย จะได้หลบเลี่ยงไม่ได้รึไง”
มันพูดให้ผมดูเหมือนนางอิจฉามาก ทว่าผมก็ยักคิ้วให้มันสองจึ๊ก
“กูอยากให้ไอ้หมอกยอมรับความรู้สึกที่มีกับกู กูไม่อยากให้มันเล่นบทเพื่อนผู้แสนดีนี่นานกว่านี้”
ไอ้ฝันตาโต “โอ้โห นี่มึงจะเอาตัวเข้าแลกเลยเรอะวันนี้”
จะบ้าเหรอ !
“ยังเว้ย !!”
ผมว๊ากกลับ ยังไม่ขนาดนั้น -*-
____________________________
ผมกับไอ้ฟัคออกจากห้องชมรม ล็อคประตูเรียบร้อยแล้วจึงเดินเคียงกันลงบันไดมา
.
.
“เลิกเย็นหน่อยนะคะคุณหมอ แนะแนวห้องคิง คำถามเยอะ เลยช้านิดนึง”
เอี๊ยดดด..
ไอ้ฝันเบรกกะทันหัน พี่หมอที่ล่ำลากับอาจารย์กุสุมาประจำห้องแนะแนวเงยหน้าขึ้น
“สวัสดีฮะอาจารย์ และเอ่อคุณหมอ”
ผมยกมือไหว้อย่างรวดเร็ว เหล่ไปมองไอ้ฝันที่ยังตาโตยืนจ้องพี่หมออย่างทำอะไรไม่ถูก
“ฟัค ตายยัง” ผมกระซิบ
“เกือบแล้ว” มันตอบเบาๆ
“ยกมือไหว้เซ่” ผมสั่งดุดุ แต่..
“พี่หมอครับ เรียบร้อยแล้วครับ กลับกันเลยไหม”
….
……
เอ่อ..
ไอ้ฝันตวัดสายตามองชายหนุ่มตรงหน้า
ไม่ใช่คนเดียวกับวันก่อน แต่ก็ดูรุ่นราวคราวเดียวกัน ใส่เสื้อเชิ้ต กางเกงสแลคเหมือนกัน..
“หวัดดีค่ะอาจารย์”
ไอ้ฝันยกมือไหว้อาจารย์แนะแนว แล้วก้าวผ่านพี่หมอ ตรงแน่วลงบันไดอีกด้านหนึ่งไป
“ในฝัน!”
อาจารย์กุสุมาเรียกไว้
“ทำไมเธอไม่ทำความเคารพคุณหมอ เราเชิญคุณหมอมาแนะแนว แล้วเขาก็เคยแนะแนวเธอนะ เสียมารยาทจริงๆ”
ไอ้ฝันชะงัก เม้มปากอย่างยุ่งยากใจ ผมจึงแก้ตัวแทนเพื่อน
“เอ่อ อาจารย์ฮะ วันนี้ฝันมันเอิ่ม หงุดหงิด ก็เลย..”
“ไม่ได้ อายแขกจริงๆ อาจารย์จะไม่ยอมทน ในฝัน กลับมาเดี๋ยวนี้!”
ไอ้ฝันหันมาเผชิญหน้า แต่ด้วยสายตาบอกบุญไม่รับและเอ่ยในสิ่งที่ไม่ใกล้เคียงกับความจริงเลย
“ก็หนูไม่ชอบเขานี่คะอาจารย์?”
“ตายแล้ว ในฝัน!”
อาจารย์ดูจะช็อคไป แต่พี่หมอมองไอ้ฝันนิ่ง
มองอย่างอยากจะเห็น.. ภายใต้สายตาสีดำสนิทคู่นั้น เหมือนกำลังนึกตรึกตรองอะไรบางอย่าง
เอ.. ไอ้ฝันเอาจดหมายน้อยไปใส่ตู้จดหมายหน้าคลินิกพี่หมอแทบทุกวัน พี่หมอเคยเห็นมันมาก่อนไหมนะ
เคย หรือ ไม่เคย?
ไอ้ฝันสวัสดีอาจารย์อีกครั้งและหันหน้าหนีไปจากพี่หมอ ผมรีบตามเพื่อนรักไป แต่ก็ทันได้เห็นแววตาพี่หมอที่ครุ่นคิดสงสัย..
______________________
ไอ้ฝันเดินเงียบๆ คิ้วขมวดมุ่นหายไปใต้หน้าม้าพองฟูของมัน ดวงตาที่สับสนนั่นทำให้ผมรู้ว่าความรู้สึกมันกำลังต่อสู้กันอย่างรุนแรง
ผมรู้ว่าไอ้ฝันทั้งรักทั้งชื่นชมพี่หมอมานาน ที่คลินิกและที่โรงพยาบาล ไอ้ฝันสืบมาหมดว่าพี่หมอทำงานอย่างไร อยู่แผนกไหนและคนไข้ภายใต้การดูแลเป็นใครบ้าง และจากที่มันบอก คนไข้ทุกคนรักพี่หมอ เขาเป็นหมอที่ดีจริงๆ
ทว่า นอกเหนือจากที่โรงพยาบาลและที่คลินิก..
การมีชายหนุ่มหน้าตาดีมาคอยเป็นเสมือนผู้ช่วยประจำกายครั้งละคนนั้น ไม่รู้จะคิดว่าอย่างไรดี
ไอ้ฝันยังคงไม่พูดอะไร และผมก็ไม่บ้าพอที่จะถาม
.
.
“เดี๋ยวกูจะแยกไปทางตลาดนะ”
เพื่อนสนิทผมหาเสียงของตัวเองเจอในที่สุด มันบอกเมื่อเราออกจากโรงเรียนมาถึงซอยเข้าบ้าน
ผมบอกมันอย่างมั่นใจ
“กูไปด้วย”
ไอ้ฝันคงจะไปแถวๆคลินิกพี่หมอนั่นแหละ..
คลินิกสีเขียวอ่อนราวสีใบไม้แรกผลิตั้งสง่าอยู่ที่เดิมที่ผมเห็นจนชินตา
เจ้าหน้าที่ผู้หญิงนั่งทำงานอยู่หลังเคาเตอร์เหมือนทุกวัน มีคนไข้รออยู่จำนวนมาก
ผมกับไอ้ฝันยืนอยู่อีกฝั่งถนน
“มึงว่าพี่หมอมาถึงยัง”
ผมเมียงมองหารถบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีขาว
“ยังไม่มีรถเนอะ”
ผมทำเสียงเหมือนชวนคุยเรื่อยๆ
“บางทีก็จอดอยู่ข้างหลัง ถ้าไม่มีที่จอดหน้าคลินิก”
อ้อ..
ไอ้ฝันหยิบปากกาและสมุดโน้ตลายดอกทานตะวันที่ผมคิดว่ามันมีสะสมไว้เป็นตั้งๆ เพราะเวลามันจะเขียนโน้ตทีไร ก็ใช้กระดาษลายนี้ทุกที
‘อย่าลืมกินข้าวเย็นด้วยละ คุณหมอจอมแห้ง’
มันเขียนรีบๆลงในกระดาษแผ่นหนึ่งและฉีกออกมา ส่งให้ผมเป็นทำนองขอช่วย
ผมพยักหน้า รับมา ก่อนจะข้ามถนน เดินแอบๆ นำไปใส่ในตู้จดหมาย
ผมเดินออกมาพ้นตู้จดหมายแล้ว เมื่อเห็นรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีขาวเลี้ยวผ่านทางโค้งมา
คราวนี้พี่หมอไม่ได้ขับเอง..
รถจอดหน้าคลินิก ผู้ชายคนนั้นลงมากับพี่หมอ
ผมรีบก้มหน้าก้มตา พยายามจะหลบฉาก แต่พี่หมอที่ออกมาจากรถเห็นผมแล้ว
ดวงตาสีดำสนิทเหมือนของไอ้หมอกหรี่ลง แล้วพยายามมองหารอบกายผม
คาดว่า พี่ท่านคงจะรู้แล้วว่าผมเป็นเพื่อนสนิทของใคร..
“หมอว่า หมอเห็นเราแถวนี้บ่อยนะ”
น้ำเสียงนุ่มนั้นตั้งข้อสังเกต
“อ้อ เอ่อ.. ผม บ้าน บ้านอยู่แถวนี้ครับ”
ผมกลืนน้ำลาย คิดว่าไอ้ฝันจะต้องรีบหลบฉากไปแน่ เพราะพี่หมอมองแล้วมองอีกราวกับรู้ว่ามีพิรุธ
ทว่า.. ไอ้ฝันยังคงยืนอยู่ที่เดิม ถือกระเป๋านักเรียนอยู่อีกฝั่งถนน มองพี่หมอสลับกับชายหนุ่มคนนั้น
ปกติมันจะแอบซ่อนทันที แต่วันนี้ ความสับสนวุ่นวายในใจคงตรึงมันไว้กับที่
ผมเผลอมองไอ้ฝัน นั่นจึงเป็นการบอกใบ้ให้พี่หมอหันไปฝั่งตรงข้ามบ้าง
ไอ้ฝันในชุดนักเรียนยืนนิ่ง ดูแข็งๆถ้าวัดจากมาตรฐานเด็กผู้หญิง
และแม้มองจากตรงนี้ ผมยังเห็นสายตาแน่วแน่ที่จ้องพี่หมอ
ราวกับกะให้จ้องแล้วท้อง พี่หมอจะได้รับผิดชอบ ไม่ไปไหนมาไหนกับชายหนุ่มหน้าตาดีคนอื่น
เอิ่ม.. ผมเวอร์ไปเองอะครับ
“ไอ้ดิ้ล ไปทิ้งขยะนานเป็นชาติเลยนะมึง มาเร็วๆ กูรอนานแล้ว”
ไอ้ฝันตะโกนเรียกในที่สุด ผมจึงได้ขยับตัวเข้ามาทำลายเกมจ้องตาระหว่างคนทั้งคู่
____________________________________
“ทำไมมึงไม่หลบไปซะล่ะ”
ผมซัก เอามือตบไหล่เพื่อน
“ไม่รู้ว่ะ ก้าวขาไม่ออก”
มันบอกเสียงแหบโหย
“ก็เลยยืนจ้องเขาอย่างนั้นน่ะนะ”
ผมถามกลั้วหัวเราะ
แต่เพื่อนสาวไม่หัวเราะด้วย มันกลืนน้ำลายลงคอ
“มึงว่า..”
มันถามแล้วหยุดไปแค่นั้น
แต่คำตอบก็คือ ..ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
เขาอาจจะเป็นญาติ เป็นเพื่อนสนิท เป็นรุ่นน้อง ใครก็ตาม หรือแม้แต่..
หมอมักจะมีเงินเยอะและเจ้าชู้ ตามที่ผมได้ยินมา..
ดังนั้นถ้าพี่หมอจะมีผู้ชายหน้าตาดีสักคนหรือสองคนคอยติดตามไปไหนมาไหนก็น่าจะ..
ไอ้ฝันสะบัดหัวเร็วๆ ราวกับความคิดเดียวกับที่ผมกำลังคิดนั้นทำให้มันทนไม่ได้
ผมเอาแขนโอบไหล่เพื่อนเอาไว้และบอกอย่างค่อนข้างจะกล้าหาญ
“กูถามให้เอาไหม ให้มันรู้กันไป!”
ไอ้ฝันแค่นหัวเราะ
“ดีเลย กูว่าพี่หมอคงยินดีตอบ เพราะเขารู้จักกับมึงดีนี่นะ”
.
.
ผมเดินเลยบ้านตัวเองมาจนถึงบ้านไอ้ฝันและตั้งท่าจะเดินเข้าไปอยู่กับมัน แต่เจ้าตัวเบรกผมเอาไว้
“จะไปไหน?”
“ถ้ามึงคิดว่ากูจะปล่อยให้มึงอยู่คนเดียว-”
“มึงมีนัดกับไอ้หมอกนะ”
ท้องไส้ผมวูบไหว เออว่ะ จริงด้วย..
“ไม่เป็นไรหรอกน่ะ ค่อยว่ากันเรื่องกูกับมัน”
แต่ไอ้ฝันแยกเขี้ยว
“ไม่ใช่เรื่องมึงกับมันเว้ย เรื่องชมรม เรื่องการแสดงต่างหาก ไปเลย ไปคุยกันให้รู้เรื่องนะมึง”
มันดันหลังดันไหล่ผมออกมา
“แล้วก็คุยเรื่องงานนะเว้ย ไม่ใช่เรื่องหัวใจ ถ้าพรุ่งนี้งานชมรมยังไม่ได้เรื่องนะ กูจะไล่เตะมึงสองคนเรียงตัวเลย”
เอิ่ม..
ประมาณว่าถ้าเรื่องหัวใจของไอ้ฝันยังสับสน ก็อย่ามีใครบังอาจเคลียร์เรื่องหัวใจกันว่างั้นเถอะ -*-
ผมจึงหวัดดีแม่ไอ้ฝัน แล้วเดินหิ้วกระเป๋ากลับมาบ้าน
“หวัดดีฮะพ่อ”
ผมทักทายพ่อน่ารักที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้านพร้อมกับร้องเพลงให้พวกมันฟังไปด้วย (เพลงแสนรักของแจ้ ดนุพล)
“ไง หน้าตาวุ่นวายมาเชียวลูก” พ่อน่ารักทักกลับ
“ไอ้ฝันมีเรื่องกลุ้มใจนิดหน่อยฮะพ่อ”
“เรื่องที่ไม่ยอมมีเครางอกออกมาสักทีรึไง”
ผมหลุดหัวเราะออกมา แล้วก็ถือโอกาสถาม
“เออ พ่อฮะ จะมีงานโรงเรียน แล้วชมรม ส.ว.ม.จะแสดงดนตรี ผมจะเล่นขลุ่ยประสานกับไอ้หมอกที่เล่นกีต้าร์ พ่อว่าเราจะเล่นกันยังไง เล่นเพลงอะไรดีฮะ”
“ถ้าเรื่องขลุ่ยลูกน่าจะไปถามอาทิวหรือว่าอากรจะดีกว่า”
“แล้วเมื่อไหร่อาทิวกับอากรจะมาอีกล่ะครับ”
“ช่วงนี้พวกเขาอยู่ที่อยุธยา โทรไปคุยเอาแล้วกันนะลูก”
ผมพยักหน้ากับพ่อ
ผมมีลุงๆอาๆเยอะครับ ทั้งพี่น้อง ญาติและเพื่อนของพ่อๆผม
ลุงแอร์กับลุงนนเป็นเพื่อนสนิทของพ่อน่ารัก
ลุงกรีนกับอากรเป็นพี่ชายและน้องชายของพ่อน่ารัก
อาทิวเป็นลูกพี่ลูกน้องของพ่อหล่อ ส่วนลุงโกเป็นเพื่อนสนิทพ่อหล่อตั้งแต่สมัยเรียน
รู้สึกว่าพ่อหล่อจะมีเพื่อนสนิทอีกสองคนที่เคยพูดถึงอยู่เหมือนกัน
ชื่อโนกับจุ่ม หรืออะไรนี่แหละ แต่ผมก็ยังไม่เคยเจอเลยทั้งคู่ ไม่รู้เป็นแฟนกันอย่างลุงแอร์กับลุงนน หรือเป็นแค่เพื่อนกันเฉยๆ
เสียงเครื่องยนต์จากรถพ่อหล่อดังมาตามถนนและหยุดลงที่หน้าบ้าน ชายวัยกลางคนหน้าตาหล่อเหลาที่ผมคุ้นเคยก้าวลงมา
“ไง เกรียน 1, เกรียน 2”
“หวัดดีฮะพ่อ” ผมยกมือไหว้
“เลิกงานช้าจังฮะ วันนี้”
ผมว่าผมกลับบ้านช้าแล้วนะ มัวไปวุ่นๆอยู่กับไอ้ฝัน
“ทำไงได้ ต้องเลี้ยงลูกเลี้ยงเมีย”
พ่อหล่อยักไหล่แต่ยิ้มแป้น แขนข้างหนึ่งโอบไหล่ผมและอีกข้างทำเช่นเดียวกันกับพ่อน่ารัก
“แหวะ..ฉันอยากจะอ้วก”
.
.
เสียงไม่น่าพิสมัยลอยมาตามรั้ว
ผมหันไปมองคุณนายแม่หมอก
“พวกผิดประหลาด แต่พยายามจะทำให้เหมือนคนปกติเขา เหอะ”
เธอปรายตามองพวกเรา แต่ก็ขัดเพชรขัดทองของเธอต่อไป ที่โต๊ะสนามหน้าบ้านเธอนั่น
“ใช่ ประหลาดดี ต้องเอาสมบัติพัสถานออกมาโชว์ อย่างกับอยากจะให้คนเขารู้กันทั้งเมืองว่าตัวเองมีอะไรบ้าง”
ผมเอ่ยเสียงเย็น แล้วเดินเข้าบ้าน
“อ๊าย ฉันจะไม่ทนอีกแล้ว”
เธอทำหน้าเหลืออด แล้วหยิบโทรศัพท์มากดจึ๊กๆ
“คุณสุรศักดิ์เหรอ บุคคล--พวกที่ฉันให้สืบประวัติน่ะ ได้มารึยัง รีบๆเลยนะ ต้องการด่วน ฉันจะเพิ่มเงินเท่าตัว”
มอเตอร์ไซค์ไอ้หมอกมาจอดเทียบหน้าบ้านพอดี คงเห็นแววคุกกรุ่นข้ามรั้วกำแพงจึงรีบปราดเข้ามา
แต่ผมรีบหันไปชักชวนพ่อๆ ไม่อยากต่อปากต่อคำ
“เข้าบ้านกันเถอะฮะพ่อ”
ยัยคุณนายแม่หมอกจะสืบประวัติทั้งโคตรเง่าก็สืบไปเลย พ่อหล่อกับพ่อน่ารักเป็นคนดี ไม่มีตำหนิเลยสักนิดเดียว
พ่อๆเล่าเรื่องความรักระหว่างทั้งคู่ที่เกิดขึ้นตั้งแต่สมันเรียนมหาวิทยาลัยให้ผมฟังแล้ว แสนจะโรแมนติก !
.
.
“หวัดดีฮะตา หวัดดีฮะยาย”
ผมยกมือไหว้สองผู้อาวุโสที่นั่งเล่นหมากฮอตกันอยู่
“ไง บ้านนู้นอีกแล้วเหรอ เอาทัพหนุนไหม”
ยายถาม พลางกินหมากฮอตของตา
“โอ๊ย ผมไม่อยากมีเรื่องหรอกฮะแม่ แค่ไอดิลคนเดียวก็เอาอยู่แล้ว เกินพอ”
พ่อน่ารักบอกเพลียๆ พ่อหล่อตบหลังตบไหล่เบาๆแล้วเสริม
“นายไอหมอกนี่ก็นะ คงลำบากใจเอาการ”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ผมขึ้นมาบนห้องนอน วางกระเป๋านักเรียนลงบนพื้นที่ประจำ ตามองไปยังหน้าต่างบานที่เปิดอยู่ เชื่อมโลกของผมและโลกของไอ้หมอก
ผมยืนกอดอก..
รอคอย..
ไม่กี่อึดใจ ไอ้หมอกก็ขึ้นมา ผมได้ยินเสียงประตูเปิดและร่างของมันก็เดินผ่านหน้าต่าง
เหงื่อแตกซิกตามปกติ มือแกร่งค่อยๆแกะกระดุมเสื้อชื้นๆของตัวเองออกทีละเม็ด..ทีละเม็ด..
เอ่อ..
ผมกลืนน้ำลายเอื๊อกอ๊าก พยายามหันหน้าไปทางอื่น
ทางที่ไม่ใช่แผ่นหลังนั่น อ่า.. โอย ตาลาย
ร่างสูงโปร่งนั้นโยนเสื้อลงไปกองบนพื้นและหันกลับมา
..เจอเข้ากับสายตาพอดี
ซิตแพคบึ๊กจริงๆ..
เอ๊ย ไม่ใช่!!
ผมพยายามไม่หันหน้าหนี ไม่เขิน ไม่หน้าแดง
ยังคงกอดอกมองมันยั่วๆ ทั้งที่หัวใจเต้นโครมครามแทบจะทะลุออกมา
ไอ้หมอกดูเหมือนไม่เขินที่โชว์แผงอก แต่กลับมองผมด้วยสายตาประเมินค่าแบบเดียวกับเมื่อตอนเย็น
.
.
“กูพร้อมละ”
ผมตะโกนบอก ผายมือเชื้อเชิญ
ไอ้หมอกพยักหน้าและเดินไปหยิบถุงยาง เย้ย ไม่ใช่ ดูผิดครับ มันไปหยิบเสื้อยืดมาใส่และเอากีต้าร์มาสะพายต่างหาก
แล้วก็ปีนผ่านกิ่งมะยมมาอย่างเชื่องช้า ทว่าคล่องแคล่ว
ผมผละออกจากขอบหน้าต่างเพื่อให้มันเข้ามาได้..
“ไง.. คิด คิดว่าจะเล่นเพลงยังไงกันดี”
มันเข้าประเด็นอย่างรวดเร็ว
“หิวน้ำหรืออะไรรึเปล่า”
ผมพูดคนละเรื่อง
“กูว่า เสียงกีต้าร์กับขลุ่ย ออกจะต่างกันพอควรนะ เราน่าจะเล่นด้วยทำนองเดียวกัน แต่เน้นเสียงที่ให้อารมณ์ต่างออกมาดีกว่า มึงว่าควรจะเล่นดนตรีเพียวๆ หรือให้มีเสียงร้องประกอบ”
มันตั้งใจแน่วแน่ที่จะไม่คล้อยตามผม
“วันนี้เตะบอลเหนื่อยไหม”
ผมยืนพิงผนังข้างๆมัน ใกล้..จนได้ยินเสียงหัวใจเต้น
“ไม่ต้องเล่นนานนะ เอาแค่สิบนาทีพอ มิกซ์เพลงก็ได้ มึงเอากระดาษปากกามาเขียนแผน จะได้เอาให้ไอ้ฝันดูพรุ่งนี้ก่อนที่มันจะฆ่าเรา”
ไอ้หมอกพูดเสียงดังขึ้น
“หรือให้เราขึ้นไปจูบโชว์บนเวที”
ผมเสริม
คราวนี้ไอ้หมอกหยุดพูด หันมามองตาผมตรงๆอีกครั้ง
“ไอดิล”
มันเรียกเสียงทุ้มลึก “ต้องการอะไร?”
เอาละ.. ผมไม่คิดเลยว่าจะเจอคำถามตรงๆขนาดนี้
ผมเงยหน้า มองตามัน..
สายลมพัดผ่านหน้าต่างเข้ามาแผ่วเบา..ราวเสียงกระซิบจากดินแดนที่ไกลแสนไกล
นั่นสินะ.. ผมต้องการอะไร?
“อยากแก้แค้น อยากกวนประสาทเรื่องแม่กูรึไง วันนี้ก็มีปัญหากันอีกแล้วใช่ไหม กูขอโทษแทนแม่ด้วย”
มันบอกเรียบๆ
ผมยังคงมองหน้า
“นี่ตัวมึง ไม่ใช่แม่มึง คนละคนกัน..”
ไอ้หมอกมีทีท่าประหลาดใจเล็กน้อยกับคำพูดผม เพราะที่จริง ก็มันเองนั่นแหละ ที่เคยย้ำกับผมตั้งแต่ช่วงแรกๆที่เราพบกัน ว่ามันกับแม่เป็นคนละคน
“เออ เอ่อ โอเค งั้นเรามาว่ากันต่อเรื่องงาน”
ไอ้หมอกหันหน้าไปทางอื่น แล้วเริ่มคุยกับผนัง
“ตอนแรกกูคิดถึงเพลงแสงจันทร์ แต่คิดอีกทีเหมือนจะช้าเกินไปสำหรับใช้โชว์ เพราะงั้น..”
“หมอก..”
ผมเรียก “จะแต่งเพลงขึ้นมาใหม่ไหมละ”
“มีอีกแค่สี่ห้าวัน มันจะไปทันที่ไหนละ”
มันขัด
“ทำไมจะไม่ทัน ไม่เห็นต้องประสานกับใคร ก็ช่วยกันสองคน”
ผมขยับเข้าไปใกล้ยิ่งขึ้น เน้นเสียง
“กูจะถามอีกครั้งนะ”
ไอ้หมอกเอาสองมือมาจับไหล่ผมไว้ หน้าตาราวกับต้องบังคับให้ตัวเองทำสิ่งนั้น
“มึงต้องการอะไร ไอดิล”
“ต้องการรู้”
ผมตอบแผ่วๆ
“ว่าตอนนี้.. มึงรู้สึกยังไงกับกู”
ดวงหน้าคมสันนิ่งไปเป็นครู่..
“เหรอ”
มันบีบไหล่ผมแรงขึ้น แทบจะเขย่า
“ตอนที่กูชอบมึง ทำสารพัดให้มึงรับความรู้สึกนั้นไว้ แต่มึงปฏิเสธ จนกูต้องเป็นเพียงแค่เพื่อนกับมึงเท่านั้น แล้วพอกูพยายามทำจนมันจะสำเร็จ มึงก็กลับมาทำตัวพิกลแบบนี้ ยั่วให้กูต้องการมึงแบบนี้ ไอดิล สนุกมากไหม!”
“กู..”
ผมพยายามหาคำพูด
“ตลกมากนะที่ล้อเล่นกับความรู้สึกคน”
มันจ้องผมด้วยสายตาคมกริบ ดันไหล่ไปชิดผนัง
พูดอะไรสิไอดิล.. พูดอะไรสักอย่าง..
“กู..”
ผมกลืนน้ำลาย
“ไม่ได้ล้อเล่น แค่..”
“แค่..?”
ไอ้หมอกยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ผมหวั่นไหวจนต้องหดหน้าหดคอหนี
ใครจะน็อคเอ้าท์ใครกันแน่วะเนี่ย..?
“จะตอบไม่ตอบ..”
มันยื่นหน้ามาถามย้ำ
จากที่ใกล้อยู่แล้วยิ่งใกล้จนเกือบจะแนบชิด..
“เดี๋ยว กูเอาสมุดมะ..มาเขียนแผนการแสดงดีกะ..กว่านะ”
ผมทำใจดีสู้เสือ
ไอ้หมอกยิ้มเหี้ยมๆ
“สายไปแล้ว”
..และคำว่าเกือบที่ว่าก็ไม่มีอีกต่อไป..
เมื่อริมฝีปากที่จำได้ประทับลงมาอีกครั้งหนึ่ง
ลึกซึ้ง..กว่าที่เคยเกิดขึ้นมาก่อน..
มือสากเปลี่ยนจากบีบไหล่ ไล้มาลูบหลังคอเอาไว้ ทำให้ผมแทบยืนไม่อยู่ ต้องคว้าไหล่มันไว้กันล้ม
ผมละปากออกมา ขยุ้มเสื้อมันไว้ ปรือตามอง
"ตกลงยังชอบกูไหม ยังชอบไหม.."
ไอ้หมอกกระตุกยิ้มน้อยๆ
"ชอบกูแล้วรึไง?"
"ยังจะมีหน้ามาถาม" ผมหน้างอ
อ้อมแขนแข็งแรงโอบประคองผมเอาไว้ ริมฝีปากผมถูกครอบครองอีกครั้ง..ยาวนานที่สุดที่เคยมีมา
“อย่า..”
ผมควานหาเสียงตัวเองจนเจอในที่สุด
“ไอ้ฝันมีปัญหาอยู่ วันนี้เจอผู้ชายอีกคนอยู่กับพี่หมอ”
“แล้ว..”
ไอ้หมอกแทะเล็มริมฝีปากผมไปเรื่อยๆ
“มึงก็อย่าเพิ่ง..กูเซ่”
อย่าเพิ่งอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน..
“อืม..”
มันพึมพำรับคำในลำคอ..
“ม..หมอก หยุดก่อน”
ผมดันอกมัน
“ฮื่อๆ.. พยายามอยู่..ใจเย็น”
ไอ้หมอกเหมือนกึ่งๆพยายามหยุด กึ่งๆอยากจะจูบต่อชอบกล
แต่มันก็ไม่ต้องใช้ความพยายามมากนักเมื่อ..
ประตูเปิดผลั๊วะเข้ามา
“ไอดิลลูก วันนี้จะกินผัดมะระหรือว่าผัดมะดัน เย้ย!”
มือพ่อน่ารักชะงักค้างอยู่ที่ลูกบิดประตู ตาเบิกกว้างทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นภาพอันหน้าสยดสยองว่าไอ้หมอกกับผมกำลังจะไปถึงไหนต่อไหน..
“ขอโทษ ขอโทษ โทษที เข้ามาผิดเวลาไปหน่อย”
พ่อน่ารักขอโทษขอโพยเราสองคน
“อะ เอ่อ ก็ไม่เป็นไรครับ”
ไอ้หมอกให้อภัย
พ่อน่ารักพยักหน้า ดึงประตูปิด แต่แล้วก็เหมือนคืนสติ
“เย้ย ไม่ใช่แบบนี้สิ”
พ่อแกโผล่เข้ามาเกือบจะในทันทีราวกับสำนึกว่าตัวเองเป็นพ่อ
“มึง ไอ้หมอก ออกไปจากตัวลูกกูเดี๋ยวนี้ เร็ว!”
พ่อน่ารักเดินตาขวางเข้ามาแยกเราจากกัน ไอ้หมอกถูกผลักไปอยู่ด้านนึง ผมถูกกักมาไว้อีกด้านหนึ่ง
“แกทำอะไรลูกช้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!”
คงมีคนแค่ไม่กี่คนในระยะสองร้อยเมตรเท่านั้นแหละที่ไม่ได้ยินเสียงพ่อน่ารัก
“เกิดอะไรขึ้น ใครฆ่ากันตายรึไงเนี่ย”
พ่อหล่อวิ่งตึงตังขึ้นบันไดมา
“ไอ้หมอกกำลังจะโดนฆ่า ตายซะเถอะมึง แว๊กกก!!”
พ่อน่ารักคว้าทุกอย่างที่คว้าได้เพื่อเอาไปฟาดฟันไอ้หมอก
“พ่อ อย่าฮะ!”
ผมรีบคว้าแขนเอาไว้ แม้ใช้แรงทั้งหมดที่มีก็ยังยื้อยุดไว้ได้อย่างลำบาก
“เกรย์ เกิดอะไรขึ้น”
พ่อหล่อนั่นเอง ที่รวบร่างพ่อน่ารักเข้าสู่วงแขนได้อย่างง่ายดาย
“ไอ้..เด็ก..หมอก”
พ่อน่ารักเน้นเสียงหอบๆ
“ปล้ำไอดิลแล้ว!”
“ยังฮะ แค่จูบ!”
ผมขัดขึ้นมา แล้วก็หน้าแดงแปร๊ด ทั้งสามสายตาหันมามองผมเป็นตาเดียว
“มองอะไร”
ผมแว๊ดใส่ไอ้หมอก ไม่รู้รึไงว่าชะตามึงเกือบขาดเแล้ว
“ไงก็เหอะ ไม่เคยตายรึไง เข้ามาปล้ำลูกฉัน”
“จูบฮะ”
ผมแก้อีกที
“ที่จริง เรามาปรึกษางานชมรมกัน แต่..”
มันจะบอกว่าผมยั่วมันรึเปล่านะ..?
“อืม ผมยั้งใจไม่ไหวเอง ผมขอโทษครับ จะด่าว่า จะทุบตียังไงก็ยอมครับ ผมทำไม่สมควรเอง เป็นครั้งที่สองแล้วด้วย”
แมนได้อีกนะมึง..
“แล้วทำไมไม่เข้ามาทางหน้าบ้านดีๆ นั่งคุยข้างล่าง”
พ่อหล่อถามเสียงทุ้มลึกด้วยเหตุผล
“เราคิดว่าไม่อยากทำให้สองบ้านมีปัญหากัน เพราะคุณแม่ผม ผมเลยปีนเข้ามาครับ”
ไม่ใช่สักหน่อย.. ผมบอกให้มันมาต่างหาก
“คือผม-”
“ยังไงซะก็ลงโทษผมเถอะครับ ผมทำผิดจริงๆ”
ไอ้หมอกพูดขัดขึ้นมา
“ไปเลยนะ เข้ามาทางไหน กลับไปทางนั้น ไป ไปเดี๋ยวนี้เลยเชียว”
พ่อน่ารักถือผ้าขนหนูวิ่งไล่ไอ้หมอกวุ่นไปทั่วห้อง
"อ่า"
ไอ้หมอกมองผมอย่างลังเล
"ออกไปนะ" พ่อน่าหวงผมจัด "ทัศน์ไปแจ้ง 191 ดับเพลิง อาสาสมัครหมู่บ้าน เร็วๆ"
“โอเคครับๆ หวัดดีครับพ่อ”
ไอ้หมอกพยักหน้า มันคงกลัวว่าเดี๋ยวเรื่องนี้จะถึงนาซ่า มันจึงไหว้ลาพ่อหล่อและพยายามรักษาตูดให้พ้นจากพ่อน่ารักขณะปีนขอบหน้าต่าง
“เฮ้ ไอดิล”
มันตะโกนเรียกผมขณะไต่ไปตามกิ่งไม้ รอยยิ้มจริงใจส่งมาให้ผ่านหน้าต่าง
“สรุปว่าเราใจตรงกัน?”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก ไป ไป อย่ามายุ่งกับลูกกู!!”
พ่อน่ารักแว๊ด คว้าหมอนข้างไปตีขอบหน้าต่างกันไอ้หมอกกลับเข้ามาอีก
.
.
วันต่อมา จากเบื้องล่าง ผมมองเห็นหน้าต่างห้องนอนตัวเองถูกไม้กระดานตอกปิดเป็นรูปกากบาท
และมีป้ายเขียนด้วยลายมือติดเอาไว้ อ่านจากฟากหน้าต่างห้องนอนไอ้หมอกได้คำว่า
‘NO ENTRY’
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ขอได้รับความขอบคุณจาก..เกรียน(เหลือ)น้อย
-
ขำก็ากตอน"โน"กับ"จุ่ม" :laugh:
-
เอ่อออออ . . . ยังคงความเกรียนไว้เต็ม100 เลยนะ เกร์ย
:m20:
-
:mc4: ขึ้นต้นด้วยไอ้ฝัน แต่ตอนท้ายเกรียน 1 ก็กลับมาทวงตำแหน่งความเกรียนได้อย่างงดงาม :t2:
แล้วแบบนี้หมอกจะสู้ไหวเร้อออออออออ
แถมยังมีกองหนุนนั่งเล่นหมากฮอสรออยู่ีอีก :z1:
-
ยังคงสติลเกรียนได้ตลอดจริงๆ
น้องหมอกนี่น่ารักจังเลยน๊าาาา
-
ขำกร้ากกกกกก 5555
แต่ก็เขินนะฮะ
:-[
-
เกรียนเกรย์พอมีลูกมีเต้าแล้วแลดูเกรียนแบบน่ารักขึ้นเยอะเลยนะ :laugh:
ทัศน์มึนยังไงก็มึนอย่างงั้น ไม่ได้ห้ามปรามคนที่เข้ามาพรากพรหมจรรย์ลูกชายเลย
แนะนำให้หม่อมย่ารีบเปิดศึกไปตีทัพนังคุณหญิงให้แตกไวๆนะคะ
-
ได้อ่านแล้ว แฮปปี้แล้ว กรี๊ดดด วันนี้โชคดี
รุกเข้าไปจ้าหมอก โอกาสมาถึงแล้ว เกรย์มันแค่เกรียนเดี๋ยวก็คงจะเข้าใจฮ่าๆๆๆ ทัศน์คงเข้าใจหัวอกหมอกสินะ หุหุหุ
-
ยังคงความฮาไม่เปลี่ยน
ไอดิลหนูช่างยั่วจริง ๆ หมอกตบะแตกจนได้
พ่อน่ารักหวงลูกทำม้าย...ลูกจะขายออกอยู่แล้ว
โจหนุ่มหายไปนานเลยกลายเป็นโนจุ่มซะแล้ว
-
อ่านไป ยิ้มไป เขิลไป หัวใจพองโต
-
เกรย์ยังคงน่ารักแบบเกรียนๆ ^^
-
เขินนนนน :-[
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
อย่ากรี๊ดให้ตายไปข้างงงง นึกว่าหมอกจะโกรธไอดิ้ลนานนะเนี่ยยยยย
ดีใจอ่าาาาาาาา เขิลลลลลลล :-[ :-[ :man1: :man1:
เกรย์ก็แหมมมมมมม
แต่ยังไงตอนนี้ขอกรี๊ดดดดสลบก่อนน๊าาาาาาา o7
คิดถึงเกรียนึคนเขียนน๊าาาาา อากาศร้อนมากกก รักษาสุขภาพด้วยยยยยย :กอด1: :L2:
-
อ๊าซซซซซซ
กดบวกและเป็ดให้อย่างว่อง
พออ่านลงมา อื๋ย จะมาม่าไหมวะ
พอลงมาเรื่อยๆ ตรงละเลงลิ้น
มายก๊อดดดดดดด
พ่อน่ารักไม่น่าโผล่มาเลย
555 น่าจะให้ปล้ำลูกชายช้านนนนนนน ให้เสร็จก่อน
ผ้าขนหนูมันจะช่วยอะไรครับเกรย์
เชียร์หมอกๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชูป้ายไฟ
ขอบคุณสำหรับการกลับบ้าน
มอบรอยยิ้มกว้างๆ ในหน้าคนอ่าน
มีความสุขจริงๆ^^
-
ยังคงความเกรียนไม่เปลี่ยนเลยเกรย์ :laugh:
-
ว๊ายยยยยยยยยยยยยย มาแหกปากเจิมไว้ก่อน
////////////////////////////////////////////
ขึ้นด้วยด้วยฝัน จบด้วยไอดิลแหม๋น่ารัก
เกียนเวอร์อ่าเกรย์
-
ต้องช่วยกันทำให้แม่หมอก กับพ่อน่ารัก
สมานฉันท์กันให้ได้ซินะ ถึงจะแฮปปี้ :กอด1:
-
เกรย์~~~~~~~ไปต้มมะระไปปปปป :laugh:
-
555 น่ารักอ่ะ
-
เกรย์ขวางอะขวาง 55555
น่ารักมากกกกตอนนี้
ฮามากกก
-
ตรงได้อีกนะหมอก :laugh:
-
O.o น่ารักตลอดดดด 5555
-
โหหห ท่านเกรย์ ตอนเเรกมายังขอโทษอยู่เลย ตอนหลังมาดันไล่ไปซะงั้น
ฮ่าาาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อย่างฮาเลย :laugh:
-
มาแล้วววว (กรีีี๊ด) :-[
เกร์อ่ะ ไม่ค่อยจะหวงลูกเลยเนาะ
ใจตรงกันแล้ว...ไอดิลของเจ้จะรอดมั๊ย (กร๊ากกก)
-
555 เิขิล
-
ใจตรงกันแล้วอ่ะ
อร๊างงงงงงงงงงงงงงงง (?)
-
ค้างเติ่งงงงงง :impress2:
-
เกรย์เอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย สมองช้าไปไหมมมมมมมมมมมมมม
-
เกร์ย ให้ตายยังไง ก็ขอเกรียนใช่ไหม??
ว่าแต่ ไอฟมอกลูก ไปบอกทำไมเยอะแยะ วาสองครั้งแล้วนะ
-
โอ้ยยย ฮาเกรย์อะ ตอนเปิดประตูเข้ามาแล้วขอโทษ ฮามากๆ
-
เกรย์ืหวงลูกเกิ๊นนนนนนนนนน :laugh:
-
มาหวงลูกอะไรเอาป่านนี้พ่อน่ารัก :m20:
-
เกรย์ยังเกรียนเหมือนเดิม น่ารักอ่ะ
-
ฮากระจาย คงสไตล์เกรียน
คิดถึง โน จุ่ม เอ้ย โจ-หนุ่ม.. สองคนนั่นไปถึงไหนกันแล้วก็ไม่รู้..เกรียนคนเขียนรู้แล้วบอกต่อด้วย
เชียร์ หมอก ฮ่าๆ ..หมอกอยากกินผัดมะดันจาก ป้าๆแม่ยกพ่อยกทั้งหลายมั้ย?
-
กลับมาเกรียนแล้ว
-
ตอนนี้ น่ารัก ชอบ
-
เยสๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ในที่สุดก็ได้่อ่านเกรียนน้อยแล้ว
-
คิดถึงไอดิลมากๆ เลย
สมหวังดังใจ(เรา)ปองแล้ว หมอกสู้ๆ
เกรย์ แม่งฮาว่ะ
-
เอือก!!! ไอ้เกรียน เอ้ย เกรย์ไม่น่ามาขวางการกินมะดันของไอดิลกะหมอกเลยน้าาาา :m31:
ปล.พอพูดถึงโนกะจุ่ม จะมีเรื่องของคู่นี้มามั้ยครับคุณเกรียนคนเขียน
-
อร้ายยยย ,, มาอัพแล้ว
อ่านไป ยิ้มไปจริงๆเชียว วิธีของไอดิลนี่ เชื้อเกรียนแรงมากห่ะ
ใจตรงกันแล้วน้า หลานๆ แต่ก้างชิ้นเป้งๆ น่าหนักใจอยุ่นา
แต่มิเป็นไรป้าเป็นกำลังใจให้ ,, เกรียนคนแต่งด้วยน้า
จุ๊ฟ จุ๊ฟ :กอด1:
-
น่ารัก>.< ในที่สุดก็เปิดปากพูดกันตรงๆเสียทีเนอะ เกรย์ก็ลืมตัวสวมบทแม่ยายรึเปล่าเนี่ย ฮ่าๆ
-
สุดดท้ายก็ใจตรงกันซะที ...... :mc4:
-
ไรอะเกรย์ขัดขวางความรักของลูกได้งายยยยยยยยย
-
ความรู้สึกเหมือนตัวละครมีชีวิต สนุกมากก
-
เกรย์น่ารัก 555555555555555555555555
-
...ฮาดีเนอะ อารมณ์ความเป็นแม่ของพ่อน่ารักพุ่งปรี๊ต แต่แบบฮาๆๆๆๆ :laugh:
-
เงิบโนจุ่มแปป 5555555555
คิดถึงเรื่องนี้มว๊ากกกกก ในที่สุดก็กลับมาให้หายคิดถึงแล้วเย้ๆ
ในที่สุดก็ใจตรงกันซะที แต่ละคน
สมกับเป็นเกรียน1เกรียน2จริงๆ 55555555
สู้ต่อไปนะหมอกและฝัน ขอให้บ้านเกรียนเปิดศึกกับบ้านหญิงเพชรเยอะเร็วๆนะฮะ :z2:
คิดถึงเกรียนคนเขียนมากมาย<3
-
ใจตรงกัน 555555555
-
พ่อตาแม่ยายโหด
น่าสงสารรรรรรรรรรรรรรรรรร
-
อรีากกกกกกกก แอบฟินเบาๆนะนี่ ><
-
:-[ :-[ :-[ อ๊ายยยยยยยยยยยยย เขินเบาๆๆ
-
รอยคอ รอคอยยยยยยยย อยู่นะค่ะ :z1: :z1: :z1: :z2: :z2:
-
ยังเกรียนได้อีกนะเกรย์ :laugh:
-
เกรียนกัน เจงๆ 5555
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
ฮ่า ถูกใจมากค่ะ เกรียนได้ใจทั้งรุ่นพ่อรุ่นลูกยันว่าที่ลูกเขย
พ่อน่ารักเปิดประตูมาเห็นจังหวะเด็ด มีขอโทษขอโพยแล้วกลับออกไป... แล้วก็รีบกลับเข้ามาในทันใด ฮ่า ฮ่า อันนี้ว่าฮาแล้ว
แต่ไอดิลเกรียนกว่า พยายามจะแก้ให้ถูกวา่ยังไม่ได้ถูกปล้ำ แค่จูบ งั้นก็บอกชัดเจนน่ะสิว่าตัวเองถูกจูบ
แต่ที่แมนกว่า ฮากว่า และเราว่าเกรียนมากคือหมอก รับผิดอย่างแมน ๆ แถมบอกจำนวนเสร็จสรรพว่าเป็นครั้งที่สอง
จะเอาฮา เอาเกรียนไปไหน
บ๊ะ!! ปีนต้นไม้ข้ามไปแล้วหันมาส่งแววตาจริงใจ สรุปว่าใจตรงกัน
จะเท่ห์ไปไหนกันล่ะพ่อคุ๊ณณณณ :กอด1:
-
ชอบอะ มาต่อไวไวนะ น่ารักมาก ยอมรับความรู้สึกกันแล้ว
หวานกันจะเป็นยังไงนะคู่นี้
อุปสรรคทางแม่หมอกที่ท่าจะยากนะ :o8:
-
เข้ามาเฝ้ารอ ทุกๆๆๆวันค่ะ หวานมากเลยยยยยย :ped149: :ped149: :ped149: :ped149: :oni2: :call: :call:
-
โอ้ย พ่อน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เมื่อวานยังเชียร์เขาอยู่หยกๆเลยอ่ะลูกกกกกกกกกกกกก ทำไมวันนี้มาขวางเขาซะแล้วอ่ะลูกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ว่าแต่ พ่อหล่ออ่ะไม่เป็นไรหรอก ทางนั้นเขาตระกูลดีมีการศึกษา พ่อน่ารักเนี่ยสิ
แต่ไม่เป็นไร เราเชื่อมั่นว่าความเกรียนที่สืบทอดสายตรงมาจากท่านเง็กเกรียนฮ่องเต้มันต้องกำราบศัตรูพ่ายในทุกศึก รอตอนต่อไปค่า
-
เที่ยวนี้รู้สึกจะรอนานน่ะคร้าบบบบบบบบบ
-
::ไม่เกรียนที่ 17::
‘No Entry’
ผมมองป้ายที่ติดเห็นเด่นเป็นสง่าอยู่นอกหน้าต่างห้องตัวเองอย่างปลงๆ
ภายหลังจากเหตุการณ์ระทึกขวัญเมื่อเย็นวาน พ่อน่ารักที่เคยเข้าอกเข้าใจผมเรื่องไอ้หมอกก็กลายเป็นพ่อน่ารักที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟและไม่ยอมรับฟังว่า ‘แค่จูบ’ เท่านั้น
“พ่อไม่ว่าถ้าลูกจะรักชอบกับตาหมอกตาควันนั่น แต่การที่มันมาปล้ำลูกถึงห้องมันเกินไป พ่อไม่ยอม พ่อจะไม่ทน!”
พ่อแกว่างั้น..
เช้าวันนี้ ผมหนีบกระเป๋านักเรียนไว้ในซอกจั๊กแร้ตามปกติ กำลังยืนรอ..
“มาแล้วๆ ไอดิล”
“ฮะ..พ่อ”
ผมตอบพลางทำตาเหล่ตาเข ขณะพ่อน่ารักวิ่งกระหืดกระหอบออกจากบ้านมา
“เลทสะโก ไปโรงเรียนกันได้”
พ่อน่ารักเดินเข้ามาโอบไหล่ผม มุ่งหน้าไปตามถนนที่ทอดยาวสู่โรงเรียน
“เอ่อ..พ่อฮะ” ผมพยายามจะพูดออกมา
“พ่อไม่ต้องไปส่งผมก็ได้ฮะ ผม..”
“โอ๊ย ไม่ได้ๆ” พ่อน่ารักที่หน้าตาดูอ่อนเพลีย โซเซและง่วงนอนปฏิเสธเสียงแข็ง
“พ่อต้องดูแลลูก ส่งลูกไปโรงเรียนอย่างปลอดภัย เดี๋ยวไอ้นายหมอกนั่นจะมาแทะโลมลูกระหว่างทาง”
ใช่- -ไอ้หมอก นี่คือเหตุผลของการเดินไปส่งผมที่โรงเรียน รวมทั้งเหตุผลในการนั่งถือหมอนข้างเฝ้ายามที่หน้าต่างห้องผมทั้งคืนเมื่อคืนนี้
“ไม่มีอะไร ไม่มีใครมายุ่งกับผมหรอก พ่อกลับไปนอนเถอะ ตาเป็นแพนด้าแล้ว”
“เกรย์ ลูกพูดถูก กลับมานี่ มานอนซะ”
พ่อหล่อวิ่งตามออกมาจากบ้าน
“ใช่ฮะ ผมเป็นห่วง”
ผมพูดเสียงอ่อน แต่พ่อน่ารักซึ่งมีสายตามุ่งมั่นมากตอบกลับมาว่า “พ่อจำเป็นต้องรักษาอธิปไตยของลูก!”
นั่นแหละครับ.. พ่อหล่อจึงต้องขับรถไปส่ง
.
.
“อะไรนะ?”
ไอ้ฝันโวยวายขึ้นมาเมื่อผมเล่าให้ฟัง
“มีสถานการณ์เด็ดขนาดนี้มึงไม่โทรเรียกกูเลย?”
“จะบ้าเรอะ!” ผมว๊ากมัน
“ไหนจะใจหายใจคว่ำเรื่องไอ้หมอก ไหนจะการเฝ้ายามของพ่อน่ารัก จะโทรหาตอนไหนกัน กูอยากรู้นัก”
ไอ้ฝันยังคงทำหน้าเหม็น แต่ก็เปลี่ยนประเด็น
“อ้าว แต่พ่อน่ารักก็รู้นี่นาว่าพวกมึงอยู่ห้องเดียวกัน”
“พ่อถือว่าเป็นโรงเรียนน่ะสิ”
“อ้าว แล้วไม่รู้เหรอว่าพวกมึงนั่งคู่กัน?”
“ไม่รู้ และกูไม่บ้าพอที่จะบอก”
แค่นี้พ่อน่ารักก็หัวเสียจะแย่อยู่แล้วละครับ..
ผมกับไอ้ฝันนั่งถกกันอยู่ที่ซุ้มหน้าเสาธง วันนี้ไอ้หมอกมาช้ากว่าปกติหรือที่จริงผมกับไอ้ฝันอาจจะมาเร็วกว่าปกติก็เป็นได้
ผม-- ด้วยเหตุที่พ่อน่ารักเขี้ยวเข็ญให้รีบมา
และไอ้ฝัน -- ที่ดูซีดเซียวและอดนอนราวกับพ่อน่ารักเวอร์ชั่นผู้หญิง
“วันนี้มึงดูซีดเซียวนะ” ผมตั้งข้อสังเกต
“เรอะ” มันตอบไม่ใส่ใจ เอานิ้วขูดขีดโต๊ะ
“ดูง่วงๆด้วย” ผมเสริม
“เรอะ..” มันตอบเหมือนเดิม
“มึงนอนบ้างรึยัง” ผมลองเชิง
“นอนแล้ว กูไปที่ห้องสมาคมฯดีกว่า”
มันคว้ากระเป๋าลุกขึ้นไป ผมสงสัยว่าคงหลีกเลี่ยงคำถามต่างๆจากผม
นี่คงครุ่นคิดสงสัยเรื่องพี่หมอจนนอนไม่หลับ.. ไอ้ฟัคเอ้ย
“เฮ้..”
ผมอยู่ในภวังค์ความคิดเรื่องไอ้ฝัน จนไม่ได้สังเกตว่ามีบุรุษลึกลับ?มาประชิดตัว
“ห๊ะ?”
ผมสะดุ้งตกใจท้องไส้ปั่นป่วน น้ำหนักตัวเหมือนโหวงเหวงไปทันทีเมื่อหันมาเผชิญหน้า
ในชั่วขณะนั้น เราต่างมองตากัน..คำพูดอื่นใดดูจะไร้ความหมาย..
“อ่าม เออ..”
ผมยุกยิก ค้นหาคำพูดเพื่อหลีกเลี่ยงจะมองตากับคนที่ยืนตรงหน้า
“อากาศดีนะ และเออ..” ผมเงยมองฟ้า ก้มดูดิน
“อรุณสวัสดิ์ว่ะ”
ผมว่า แล้วรีบใส่เกียร์หมาไปจากตรงนั้น ไอ้หมอกหัวเราะอย่างอารมณ์ดีไล่หลังมา
“เฮ้ ดิ้ล.. เดี๋ยว” มันคว้าแขนไว้
แม่ง บังอาจเรียกดิ้ลเฉยๆ อีกละ !
ไอ้หมอกคว้าผมไว้และใช้แรงควายโอบผมหันเข้าหาตัวมัน ผมดิ้นฮึดฮัด ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่ยอมสบตาสีดำสนิทคู่นั้นเพราะอาจเกิดอาการไฟฟ้าลัดวงจรได้อีก
“ไม่ต้องเขินหรอกน่า” มันว่ายิ้มๆ
เฮ้ย !
“กูไม่ได้เขิน” ผมแย้ง ขณะที่เอี้ยวหน้าไปพิจารณาดูต้นไม้ใบหญ้าราวกับเป็นญาติสนิทกันมานาน
“ไม่ได้เขินแล้วทำไมต้องหลบตา?” เสียงทุ้มนั้นถาม
“กูไม่ได้หลบตา กูจะดูว่านั่นใช่ต้นยูคาลิปตัสรึเปล่า” ผมตอกกลับ
“ไม่ใช่” มันช่วยตอบ “แล้วหันมาหากูหน่อย”
“กูว่าใช่!” ผมเถียง เอี้ยวหน้าไปทางต้นไม้จนคอแทบเคล็ด
“นั่นต้นหูกวาง แล้วโรงเรียนเราก็ไม่ได้ปลูกยูคาลิปตัสด้วย ทีนี้ก็หันหน้าป่องๆของมึงมาหากูซะ”
“ไอ้..ไอ้..”
หน้าป่องๆเรอะ?
ผมหันมาเตรียมว๊ากมัน แต่เสียงก็ไม่เล็ดลอดออกมาเมื่อเห็นรอยยิ้มหล่อเหลาที่ริมฝีปากนั้น
“ไอ้.. แม่ง.. ไอ้หล่อ ไอ้เท่ ไอ้หน้าตาดี ไอ้มีความคิด!”
แล้วผมก็เดินไปจากตรงนั้น
.
.
ในวันนั้น ผมกับไอ้หมอกซึ่งนั่งคู่กันใช้เวลานอกคาบเรียนหมดไปในการโต้เถียงเรื่องใบหน้าผม
“หน้าแดงนะมึงอะ”
“เปล่า”
“แดงจริงๆ ยิ่งเวลาสบตากูเนี่ย แดงเหมือนลูกขนุนเลย”
“ขนุนมันสีเหลืองเว้ย!”
“นั่นไง หันมามองกูแล้ว หึหึ”
ขณะที่ผมใกล้จะพ่นไฟหรือไม่ก็กลั้นหายใจตายไปตรงหน้าตายียวนกวนส้นของไอ้หมอก ไอ้ฝันก็โพล่งขึ้นมาๆ
“เอ้าๆ พวกมึงน่ะ กูยินดีด้วยที่มีวันนี้ เพียงแต่ว่า..”
มันยื่นหน้ามาใกล้ “อย่าลืมการแสดงนะเว้ย”
ไอ้หมอกยิ้มอ่อนโยน “ท่าว่าวันนี้คงต้องคุยกันที่ห้องชมรม หน้าต่างห้องไอดิลปิดใช้งานชั่วคราว”
.
.
วันนี้ดูจะยาวนานกว่าปกติ ผมเลื่อนๆลอยๆ ก้มหน้างุดๆมาทั้งวันสลับกับเถียงกับไอ้หมอกเป็นพักๆ
เพิ่งเข้าใจว่าความเขินอายทำให้คนเราทรมานได้ขนาดนี้ กว่าตอนเย็นจะมาถึง ผมก็หน้าแดงเหมือนไส้กรอกอันละสามบาทที่ขายตามตลาดนัด (เพราะผมนึกไม่ออกว่าจะหน้าแดงเหมือนขนุนได้อย่างไร)
‘สมาคมชมรมวายแห่งมวลมนุษยชาติ’
ป้ายหน้าห้องชมรมที่ซีดจางลอกล่อนไปบ้างแล้วบ่งบอกว่าอย่างนั้น
ไม่มีผู้ชายในรัศมีหลายร้อยเมตรนี้อย่างเช่นที่เป็นปกติ
ยกเว้น -- ผมกับไอ้หมอก ที่คนแรกหล่อเหลาราวกับเทพบุตรและคนหลังติดจะขี้เหร่
ไอ้ฝันกวาดต้อนสมาชิกชมรมเข้าไป และทุกคนรอฟังผมหรือไอ้หมอกพูด
พวกเขามองหน้าเราสลับกันไปมา..
“อ่า..เอ่อ”
ผมสำนึกตัวได้ว่าเป็นประธานเมื่อไอ้ฝันถองเข้าให้โครมใหญ่
“พี่กับไอ้..อะเอ้ย กับหมอก จะแสดงเกี่ยวกับ..”
เกี่ยวกับอะไรนะ..? ผมเค้นความทรงจำ
เมื่อวานตอนปีนผ่านหน้าต่างเข้ามาไอ้หมอกพูดถึงเรื่องนี้ว่ายังไงหนอ
“คือ..”
มันพูดว่าอะไรบ้างแล้วนะ..
“เมื่อวานเราปรึกษากันว่า..”
ว่าอะไรนั้นผมจำไม่ได้ ทั้งหมดที่นึกออกคือน้ำเสียงทุ้มลึกที่ถามว่าผมกำลังเล่นตลกกับความรู้สึกของมันรึเปล่า..
ริมฝีปากที่ประทับลงมาหลังจากนั้นไม่นาน..
“พี่ไอดิลไม่สบายเหรอคะ?”
น้องคนหนึ่งถามขึ้นทำให้ผมรู้สึกตัวได้ว่ากำลังหน้าแดง ในกรณีที่มันจะแดงมากกว่าที่เป็นอยู่ได้น่ะนะ
ผมสะดุ้งเล็กน้อย หันไปมองไอ้หมอกโดยอัตโนมัติ
หมอนั่นก็มองผมอยู่เช่นกัน มองด้วยรอยยิ้ม ซึ่งแน่นอนไม่ได้ช่วยอะไรผมเลย
“เปล่า..พี่..เอ่อ..”
“พี่กับไอดิลกำลังแต่งเพลงกันอยู่น่ะ”
ไอ้หมอกช่วยชีวิตเอาไว้ในที่สุด
“คำร้องก็จะกระชับ..แต่ลึกซึ้ง และมีไม่กี่คำ เน้นดนตรีที่เล่นประสานกัน” มันอธิบาย
“ยังไงละก็ พี่อยากให้พวกเราช่วย โดยเขียนคำหรือวลีใดๆก็ตามที่เรารู้สึกว่าทำให้เห็นภาพ จับใจหรือไพเราะลงในกระดาษ และส่งมาให้พี่ฝัน จะคิดเองหรือเอาจากที่ได้ยินได้ฟังมาก็ไม่ผิดกติกาแต่อย่างใด ขอมีความหมายในเชิงความผูกพัน เพื่อนหรือธรรมชาติ ได้ไหม พี่ฝันคงช่วยเอาเศษกระดาษแจกให้พวกเราได้”
ไอ้หมอกพยักเพยิดไปทางไอ้ฟัค
“พวกพี่จะได้เลือกคำของน้องๆมาใช้ในเพลงที่เราจะเล่น”
..
…….
“อ่า..เอ่อ ใช่ครับ”
ผมเสริม “นั่นละที่เราคุยกันไว้”
.
.
ผม ไอ้หมอกและไอ้ฝันสลับกันอ่านแผ่นกระดาษที่น้องๆเขียนมา
แต่ละคำบ่งบอกถึงอารมณ์ความรู้สึกและลักษณะเฉพาะตัวของคนที่เขียน
บางคนก็ลงชื่อ บางคนก็ไม่ลง แล้วแต่ความพอใจ คำหรือวลีพวกนั้นก็มีเป็นต้นว่า..
‘เด็ดดอกไม้สะเทือนถึงดวงดาว’
‘เวลาวารี’
‘บริสุทธิ์ดุจน้ำค้างยามอรุณ’
‘ดวงตะวัน’
‘เซเวอรัส สเนป’
และ
‘เพื่อนเอย’
ไอ้ฝันส่งยิ้มที่หายากยิ่งให้ไอ้หมอก แม้มันเองจะยังไม่เข้าใจว่าเซเวอรัส สเนปมาเกี่ยวอะไรด้วย
“กูไม่รู้หรอกนะ ว่าพวกมึงได้ปรึกษากันมาจริงๆหรือมึงใช้สมองอันฉับไวของมึงเอง แต่กูจะรอดูผลงาน”
ไอ้หมอกหัวเราะ “ปรึกษาจริงๆ เป็นความคิดไอดิล”
ห๊ะ?
คิดอะไร กูคิดอะไร เมื่อวานกูไม่ได้คิด ยิ่งหลังมึงจูบ กูยิ่งคิดอะไรไม่ออกเลย
ผมบอกผ่านสายตา..
“ก็มึงบอกไม่ใช่เหรอ ว่าให้เราช่วยกันแต่งเพลง” ไอ้หมอกยื่นหน้ามากระซิบ ทว่าเน้นเสียงหนักๆ “สองคน”
เอื๊อก..
ผมกลืนน้ำลายและไอ้ฝันหัวเราะลั่น
“เอาละ กูจะไม่ก้าวก่ายเรื่องของพวกมึง สองคน”
แม่ง มีเน้น มีเน้น..
“ปรึกษากันตามสบายนะเพื่อน กูกลับละ”
ไอ้ฝันจัดการทอดทิ้งผมไว้กับไอ้หมอกอย่างหน้าตาเฉย หมอนั่นจึงถือโอกาสเอนหลังมาพิงผม
“เฮ้อ คราวนี้เราต้องช่วยกันสองคนสินะ”
“พอๆ อย่ามาเนียน” ผมผลักมันออก “กูจะกลับแล้ว”
ผมฉวยกระเป๋านักเรียนตั้งท่าลุกขึ้น
“เอ้า แล้วไม่แต่งเพลงกันรึไง” มันท้วง ยื้อกระเป๋านักเรียนผมไว้
“ปล่อยเด้” ผมดึงกลับมา สมุดหนังสือจึงหล่นใส่หัวมัน รวมทั้งหนังสือเรื่องลุงแอร์กับลุงนนด้วย
“เฮ้ นี่อะไรหว่า” ไอ้หมอกถาม ผมจึงบอกให้ฟัง
“เรอะ งี้ก็ต้องมีเรื่องพ่อของมึงเองด้วยสิ”
“ไม่รู้ ไว้จะถามพ่อดู” ผมขำที่มันสนใจ จะเอาไว้ศึกษาเป็นประสบการณ์หรือไงมึง
“ยืมอ่านก่อนละกัน” ไอ้หมอกว่าพลางมองตาเชิงขออนุญาต ผมคิดนิดหนึ่ง
พ่อน่ารักไม่รู้ คงไม่เป็นไรมั้ง แถมไม่เสียหายสักหน่อย
“อือ” ผมพยักหน้า แล้วมันจึงช่วยเก็บสมุดหนังสือใส่กระเป๋าให้ผม
“เรากลับบ้านกันไหม” ผมบอกทั้งที่ยังพิจารณากระเป๋า “วันนี้กูเหนื่อยละ ง่วงด้วย”
มันลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วยิ้มให้ผม
“ทะเลาะกับพ่อไหม กูทำให้ลำบากรึเปล่า?”
ผมส่ายหน้าช้าๆแทนคำตอบ และย้ำอีกครั้ง
“กลับบ้านนะ”
“อืม..”
ไอ้หมอกรับคำเบาๆ
แล้วเราจึงเดินไปด้วยกัน
ไม่ได้เดินใกล้กันนักและแน่นอน.. ไม่ได้จับมือกัน แต่ก็เดินไปทางเดียวกัน..
ทว่า..
“ไอดิล!”
เย้ย!
ทั้งผมทั้งไอ้หมอกสะดุ้ง รีบหันไปมองต้นตอเสียงเมื่อพ้นเขตรั้วโรงเรียน
“เอ่อ หวัดดีครับพ่อ”
ไอ้หมอกรีบยกมือไหว้
จะเป็นใครไปไม่ได้.. ผู้ชายนุ่งยีนส์เก่าหัวเข่าขาด เสื้อคลุมลายสก็อต ยืนพิงกำแพงโรงเรียน ยกขาขึ้นยันกำแพงไว้ข้างหนึ่ง สองมือกอดอกตัวเองหลวมๆ
ท่ายืนประจำของพ่อน่ารัก
“จำพ่อผิดล่ะมั้ง เอ็งน่ะ”
พ่อน่ารักตาขวางใส่คนข้างตัวผม “ไอดิล มานี่ลูก กลับบ้าน”
ผมยกมือไหว้พ่อตัวแล้วเดินตามหลังแกไป พลางยักไหล่ให้ไอ้หมอกประมาณ พ่อกูไม่ถือหมอนข้างมาด้วยมึงก็น่าจะนึกขอบคุณแล้ว
“คิดแล้วเชียว มันต้องมาเกาะแกะลูก”
พ่อน่ารักพร่ำบ่น ตลอดทางจนถึงบ้าน ผมพยักหน้าซึมๆ
“เอ้า สองพ่อลูกนั่น ยังไม่จบเรื่องกันอีกเหรอ”
ยายทักทันทีเมื่อเราผ่านประตูบ้านเข้ามา
“จบเรื่องอะไรละครับ ตาหมอกนั่นพยายามแทะโลมไอดิลตลอด ผมไม่ชอบหมอนั่น”
“เอ่อ แล้วตอนตาเจอพ่อทัศน์ละครับ ไม่มีปัญหาเหรอ” ผมลองถามดู
“โอ๊ย คุณตาน่ะเอ็นดูพ่อทัศน์ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ เพราะพ่อทัศน์สุขุม เป็นผู้ใหญ่ แล้วก็พูดจาสุภาพ ไม่กะโหลกกะลาอย่างนายไอหมอกนี่ พ่อต้องกันไว้”
“จริงเหรอฮะตา”
ผมถามตาที่นั่งขยับตัวอย่างไม่ค่อยสงบนักอยู่บนเก้าอี้
“เออ เรา เราเข้ากันได้ดีเชียวหลาน ตั้งแต่แรกเลยทีเดียว”
ตา ยายและพ่อน่ารักพูดคุยเรื่องต้นไม้ใบหญ้ากันต่อที่หน้าบ้านสลับกับวิจารณ์งานเขียนของพ่อน่ารักเอง ส่วนพ่อหล่อยังไม่กลับจากที่ทำงาน ตัวผมเองหลังจากบอกพ่อน่ารักเป็นรอบที่ห้าว่าให้ไปนอนเพิ่มอีกเพราะขอบตายังดำอยู่จึงหิ้วกระเป๋าขึ้นห้องเตรียมจะนอนบ้าง
ผมวางกระเป๋า แกะเข็มขัด แกะกระดุมเสื้อ
แน่นอน.. หน้าต่างปิดสนิทและเปิดไม่ได้ด้วย เพราะภายนอกพ่อน่ารักตอกไม้กระดานปิดเอาไว้ แถมมีป้ายประกาศเจตนารมณ์อีกต่างหาก ผมจึงสัมผัสหน้าต่างอย่างเผลอไผล
..อยากรู้ว่าไอ้หมอกจะมองมาตรงนี้ไหม..
ก๊อก ก๊อก !
เสียงเคาะดังขึ้นฉับพลันจนผมสะดุ้ง
มันไม่ได้ดังมาจากประตู แต่มาจากนอกหน้าต่าง
“ดิ้ล.. อยู่ไหม”
เสียงไอ้หมอก..
อยากตะครุบปากตัวเองไว้นัก แต่เสียใจ ไม่ทัน
“อยู่”
ผมตอบโดยอัตโนมัติ
“อืม..”
มันครางแล้วเงียบไป ไม่รู้กำลังยิ้มเหมือนผมไหม
ฮ่ะๆ.. ไอ้บ้าเอ้ย มึงมาทำไมเนี่ย รู้อยู่ว่าเข้าไม่ได้..
“ทำอะไรอยู่” มันถามชวนคุยเสมือนเรานั่งด้วยกันในห้องนั่งเล่น ทั้งๆที่โด่เด่อยู่บนต้นไม้ข้างนอกนั่น
“แกะกระดุมเสื้อ” ผมตอบซื่อๆ มือยังค้างอยู่ที่กระดุม
“…” ไอ้หมอกทำเสียงแปลกๆ “อย่าตอบแบบนี้สิวะ”
“อ้าว ทำไม” ผมงง แต่มันเงียบไปแล้วหัวเราะ “เด็กเอ้ย เอาเหอะ มาแต่งเพลงกันนะ”
“ตอนนี้เนี่ยนะ” ผมถามผ่านหน้าต่าง แล้วมึงว่าใครเด็ก
“อืม.. กูสะพายกีต้าร์มาด้วย” ไอ้หมอกตอบ ผมได้ยินเสียงขยับตัวจากภายนอก
“ระวังตกนะมึง” ผมนึกห่วงใย ลืมความขุ่นเคืองใจไปชั่วคราว
มันเงียบไปแป๊ปหนึ่ง ผมคิดว่ามันยิ้ม
“กิ่งใหญ่จะตาย มึงก็เห็น แถมมีกิ่งอื่นให้พิง ไม่มีตก”
ผมจึงลากเก้าอี้ หยิบปากกา กระดาษและขลุ่ยมาจากโต๊ะข้างเตียง
ไอ้หมอกเริ่มโซโลเบาๆ ปรับเปลี่ยนทำนองอยู่สักครู่ ผมเองก็พยายามเป่าขลุ่ยให้เป็นไปในจังหวะเดียวกัน
เป็นการสร้างสรรค์งานด้วยกันที่แปลกประหลาดมาก
เพราะสีหน้า แววตาและท่าทางของเพื่อนร่วมงานนั้นต้องจินตนาการผ่านผนังไม้ทั้งหมด แต่ถึงกระนั้นผมก็ค่อนข้างมั่นใจว่าจินตนาการของผมแม่นยำพอสมควร
“ไอดิลเขียนคีย์ G F F#m ให้กูท่อนอินโทร”
มันว่า ผมเขียนตามและหาโน้ตขลุ่ยของตัวเอง
“เริ่มต้นคำร้องยังไงดีนะ” มันพึมพำ หลังเราจับจังหวะอินโทรได้
“มึงเริ่มสิ ลองนึกคำในกระดาษที่อ่านก็ได้” ผมแนะนำ
เราเล่นท่อนอินโทรซ้ำไปซ้ำมาสี่ห้ารอบแล้วกว่าที่เสียงทุ้มของไอ้หมอกจะร้อง
“..เพื่อนเอย อีกคราที่มาพบกัน”
เพื่อนเอย..อีกคราที่มาพบกัน..
เสียงนั้นเดินทางผ่านหน้าต่างที่ปิดสนิทมาสู่โสตประสาทของผม
เสียงกีต้าร์ค่อยๆคลอมาเบาๆเมื่อมันหาคอร์ดได้..
ผมเป่าขลุ่ยบ้าง.. และนึกถึงคำในเศษกระดาษ แล้วร้องต่อ
“ดังดวงตะวันทอแสงหลังผ่านค่ำคืน..”
“เวลา..ล่วงเลย..ไม่เคยเป็นอื่น” มันร้องบ้างหลังผ่านการแกะคอร์ดไปหลายนาที
“หยัดยืน..เคียงกัน..ณ ปลายขอบฟ้า” ผมต่อ
เราเล่นท่อนนี้สลับไปมา ผมยิ้ม..
“นึกถึงไอ้ฝันด้วยชะมัดเลยนะ” ผมแปลกใจที่ไอ้หมอกพูดขึ้นมาก่อน แต่แน่นอนว่าเห็นด้วยอย่างไม่มีข้อสงสัย
“กูว่าต้องให้มันช่วยด้วย ฮ่ะๆ”
แล้วเราก็หัวเราะกัน.. อาจเป็นเสียงหัวเราะที่ดังลั่นไปถึงข้างล่าง ทำให้..
“ไอหมอก!”
เสียงของคุณป้าพันปีดังจากบ้านมัน
“ไอดิล!”
เสียงเกรียนๆดังมาจากหน้าห้องผม
ซวยละ !
“ไว้เจอกันนะเพื่อน”
เราสองคนลากันเร็วๆ
ผมกระโดดขึ้นเตียงอย่างฉับไวราวกับไม่มีอะไรผิดปกติและภาวนาให้ไอ้หมอกถึงบ้านโดยสวัสดิภาพด้วยเช่นกัน
.
.
ทุกอย่างเงียบสงบจนกระทั่งถึงเช้า
"ไอ้หมอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!"
เสียงโวยวายของพ่อน่ารัก ทำให้ผมต้องวิ่งออกมานอกบ้าน
"เกรย์ มึงไม่มีหลักฐานว่าเป็นเขานะ ใจเย็นๆ เมียจ๋า"
พ่อหล่อกึ่งปรามกึ่งปลอบโยน
"แล้วมึงคิดว่าไอ้สต๊าฟ นั่นจะเป็นใครได้เล่า!"
พ่อน่ารักเถียง
ผมเกาหัวอย่างงุนงง แล้วมองตามสายตาพ่อๆ ไปยัง ยัง..
ยังหน้าต่างห้องนอนของผม ?
ห๊ะ?
ช่วยบอกผมหน่อย ว่าผมควรฮาแตกหรือแกล้งเป็นลมดี
ข้างป้าย ‘No Entry’ ของพ่อน่ารัก ดันมีอีกป้ายหนึ่งเขียนด้วยขนาดใหญ่โตพอกันว่า..
‘Staff Only’
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
สวัสดีครับเกรียนคนอ่าน
ขออภัยที่มาช้า แฮปปี้ส่งท้ายปลายเดือนหน่อยแล้วกันนะ
ไม่มีอะไรจะบ่นมาก นอกเสียจากเรื่องที่รู้กันอยู่แล้ว
สุราษฎร์ธานี ร้อนมาก
เชียงใหม่ หมอกควันสุดๆ
และรักษาสุขภาพกันด้วยครับ :katai3: (อีโมใหม่ เราต้องใช้สักหน่อย)
ขอได้รับความขอบคุณจาก..เกรียน(มิใช่)น้อย
edited :: แก้คำ-ทำตัวหนาครับผม (เจอคำผิดบอกกล่าวได้เลย ขอบคุณหลายๆครับ)
-
มาซะดึกเชียวค่ะ
แปะไว้ก่อนนนน เดี๋ยวมาอ่านนะ :hao7:
มาอ่านละ
ริจะจจีบลูกบ้านเค้าก็ไม่เข้าตามตรอกออกตามประตูนะน้องหมอกเอ๊ยย 555+
พ่อบ้านนี้เค้าดุ๊ดุเนอะ
-
ฮามากอ่ะ คุณยังฮาเหมือนเดิม ดิฉันจะรออีกนะคะ ชอบมากกกกกกกกกกเลย :mew1:
มีอิโมน่ารักๆมาใหม่เยอะเลย ชอบจังใส่ให้ด้วย รีบาต่อนะ รออยู่จ้า :mew3:
-
เพราะว่าที่พ่อตาเกรียนมิใช่น้อย ว่าที่ลูกเขยเลยต้องเกรียนขั้นกว่า สมน้ำสมเนื้อกันดีออก
คำผิด พ่อหล่อกลายเป็น............... พ่อเหล่กึ่งปรามกึ่งปลอบโยน
-
ได้อ่านต่อแล้ว เย้
หมอก เกรียนนน555 สงสัยงวดนี้กว่าจะได้ลูกชายบ้านนี้นายต้องแข่งเกรียนกับพ่อตาแล้วแหละ :m20:
-
น่ารักสุดใจขาดดิ้น
-
55555+ ไอหมอก......เกรียนมิใช่น้อย
-
ไอหมอก ... ฮาได้อีก จะจีบลูกหรือจะสร้างศัตรูละนี่ :laugh:
แต่ไอหมอกก็เกรียนมาก ทำให้พ่อเกรย์ถึงกับอึ้งเชียว :mew4:
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!! เพิ่งเจอเรื่องของไอดิล!?!? (ไปอยู่โลกไหนมา..........)
ไอดิลไอหมอกเกรียนจ๊าดง่าวมาก :laugh:
เกรย์พูดกับลูกคนละเรื่องกับอินดี้อินเลิฟเลยนะเว้ยยย.......
ข้ามความจริงข้อนั้นไป กร๊ากกกกกกกกกกกกก
ติดตามนะฮะ สู้ๆคนเขียน เราจะพบกันใหม่เมื่อเกรียนคนเขียนมาอัพ สวัสดี o18
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกก. ฮาบรรทัดท้ายสุด555555
Staff Only!!!
-
เซเวอรัส สเนแปปปป :ling :ling1:1: 5555
เกรย์หวงลูกจังเลยน้าาาาาา
-
เกียนตัวพ่อมาเจอเกียนลุกเขย
ความฮาจึงบังเกิด
-
และแล้วเกรียนน้อยก็ถือกำเนิดเพิ่มขึ้นมาอีก 1 คน :t2:
แบบนี้ต้องรอดูว่าพ่อน่ารักจะแก้ไขสถานการณ์ยังไง :mew4:
แต่ขอเชียร์ให้ดิ้ลน้อยพ้นอุปสรรคไวๆ :z1:
-
ตอนนี้ ทำให้นึกถึง ทัศน์ เมื่อพบกับพ่อตาใหม่ๆ ไม่ได้เกรงกลัวกันเลย
-
สั้นๆ...เกรียน
-
มันเกรียนทุกคนเลยอะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m20:
-
หมอกสมกับที่เป็นว่าที่ลูกเขยพ่อน่ารักจิงๆ กร๊ากกกก 55555
-
อร้ายยยยย ในที่สุดเด็กๆมันก็รู้ใจตัวเองสักที หมอกแมนมากจ้า เกรียนด้วยจ้า แบบนี่สิถึงจะเหมาะที่จะไฝ้วกับพ่อน่ารัก 555555555 สต๊าฟโอนลี่ หมอกเอ้ยยยย เกรียนไปไหนลูก 555555555 ฮามากเลยค่ะเกรียนคนเขียน ชอบๆ
-
จบตอนอย่างฮา :m20: ช่างคิดเนอะ
ไอหมอกกระตุกหนวดเกรียนๆ ของเกรียนตัวพ่อซะแล้ว
ระวังตัวดีๆ นะจ๊ะ :hao3:
-
:m20: :m20: :m20: :m20:
ฮ่าา ซะงั้น :m20: :m20: :m20:
-
ค้างเป็นอย่างมากคะ คุณขา
-
เกรียนมากกกก สตาฟฟ์โอนลี่ คิดได้นะหมอก เหมาะสมแล้วที่จะเป็นลูกเขยบ้านนี้ หุหุหุ
-
ไอหมอกกกกกกกก :laugh:
-
ก๊ากกกก เกรียนขนาดนี้เป็นเขยบ้านนี้ได้แน่นอนน้องหมอก o13
-
หมอกเริ่มจะเกรียนตามดิ้ลแล้วนะ :m20:
-
55555555555555555555555555555555555555 staff only
-
อ่านจบแล้ว ขำก๊ากกกกกกกกกกกกกก :m20:
'Staff Only'
ชอบบบบบบ
-
น่าน เกรียนใส่พ่อตา เอ๊ย แม่ยายแล้วไหมล่ะ ไอหมอกเอ๋ยยย :katai3: :katai2-1:
-
:z2:
-
ตอนที่สองคนช่วยกันแต่งเพลงผ่านหน้าต่างที่ถูกปิด แต่ความคิดจิตใจยังเชื่อมโยงถึงกันเป็นหนึ่งเดียว อ่านแล้วคิดถึงตอนจบของ โจ-หนุ่ม อยู่คนละที่ แต่ ความรู้สึกยังมารวมกันได้...
เมื่่อไหร่ โจ-หนุ่ม จะมาบ้างน้อ..(ไม่ได้กดดันนะ แค่เรียกร้อง..ก้ากๆ)
ฮาตั้งแต่ สเนป จนถึง สตาฟ 5555555555
-
ไหง๋ฮาอย่างงี้อ่ะ :5555
-
โอ๊ยยย 555 ถ้าหมอกมาเป็นเขยอีกคนครอบครัวนี้คงเกรียนอีกเยอะ 555
-
อะนะ จะเป็นเขยบ้านนี้ได้ก็ต้องเกรียนให้ได้มากกว่าพ่อตาสินะคะ :katai2-1:
-
ว่าที่ลูกเขย only 555555 :ling1:
-
หมอกเริ่มจะเกรียนตามดิ้ลแล้วนะ :m20:
:mew1: :mew1: เงิ๊บๆๆๆๆๆ :mew4: :mew4:
-
ความคิดสาววายยากแท้จะหยั่งถึง คิดได้ไง 'เซเวอรัส สเนป' :m20:
พ่อน่ารักเกรียนไม่ออกเมื่อเจอเกรียนหมอก :laugh:
-
ThankS
-
หมอกก็เกรียนเหมือนกันนะเนี่ย 555
-
'Staff Only'...กร้ากกกกกกก เกรียนเจอเล่นเข้าให้แล้ววว
-
แหม่ะพ่อน่ารักนะ ก็ปล่อยๆลูกเขาไป... เห็นนายกันท่าตั้งแต่น้องกรละ ก็ไม่เห็นจะสำเร็จนะนายนะ5555555
หมอกน่ารักเกิ๊น ไอดิลเขินไปนะลูกเขินไป หนูเขินแทนป้าๆไปนะลูก
รอตอนต่อไปค่า
-
เกรียนนน ฮ่าๆ
อยากอ่านอีกอ่าาา :katai5:
-
เอาสิคุณพ่อจอมเกรียน(ที่สุดในสามโลก)เจอ(ว่าที่)ลูกเขยเกรียนใส่ งานนี้ใครจะอยู่ใครจะไป ถึงเราจะรักพ่อเกรย์ แต่ภาคนี้ขอปันใจเชียร์ไอหมอกนะ ฮิฮิ้ว~ ไม่งั้นไอดิลอดมีแฟนนะเออ กล้าๆแบบนี้หายากนะพ่อเกรย์
-
ผมเองก็หายจากเล้าไปหลายเดือน พอเข้ามาก็นั่งอมยิ้มดีใจที่ได้เจอไอดิลอีก
นึกว่าเกรียนน้อยจะรักษารางวัลไปเรื่อยๆ :laugh:
ไอดิลกับหมอกกำลังจะ Happy เชียว พ่อเกรย์ก็มาหวงงงงซะ คงต้องให้
เพื่อนเก่าของทั้งสองพ่อมาช่วยแล้วมั้งครับ :hao6:
-
:m20: หนูหมอกโต้ซะแม่ยาย? ไปไม่ถูก
มาต่อไวๆๆนะคะ :mew3:
-
เ อ ร้ ยยยย!!! ไอดิลน่ารักเว่อๆเลยเหอะ
เกรย์เกรียนไม่เปลี่ยนจริงๆ อ่านแล้วเรียกเสียงหัวเราะตลอดๆ
สู้ๆนะไอหมอก สักวันพ่อน่ารักก็จะเห็นใจ :katai3:
-
ไอหมอกเกรียน :laugh:
-
ท่าทางเกรย์จะเจอเกรียนคู่ปรับเข้าซะแล้ว :katai2-1:
-
แหม หมอก พอไอดิลใตรงปุ๊ป ก็รุกซ๊าาาา
อ่านตอนที่ 16 ตอนที่ไอดิลถามน่ะ ไม่กล้าเลื่อนลงมาอ่านต่อเลยอ่ะ แต่พอเลื่อนมา โล่ง 555
เกรย์ เรื่องนี้เรื่องของลูกแกนะ แกยังจะเกรียนได้อีกนะ 55555
แหมๆ แล้วตอนนั้นเชียร์เค้ายังกะอะไรดี :hao3:
รออ่านเสมอนะคนเขียน ^^
-
หลงมาอ่านอย่างมึนๆ แต่ฮาอย่างสุดกู่
สนุกมากเลยน๊า!!!!
-
แล้วหมอกก็เกรียนเพิ่มอีกคน :hao7: :hao7: :hao7:
-
เหอ ๆ เกรียน
-
เว่ยเฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
พ่อตาน่ารักกับไอ้ลูกเขยมันทันกันวุ้ย :laugh3:
เกรย์...ดูท่าเอ็งจะเสียลูกสาว?ไปในเร็ววัน เพราะเหมือนว่าหมอกจะได้เกรย์กับทัศน์ไปเต็มๆ(ไอดิ้ลเป็นลูกได้ไปแค่เกรย์ หุหุ)
เห็นมั๊ยว่าทัศน์เค้าไม่ได้ทำอะไรเลย เค้าปล่อยให้เอ็งเหนื่อยคนเดียว
เพราะเค้ารู้ไงว่าไม่มีประโยชน์ เอ็งเสียท่าให้พ่อทัศน์แบบไหน ลูกเอ็งก็เสียท่าให้หมอก เอ๊ะ น่าจะเต็มใจมากกว่านะ อิอิ
สรุปเกรย์อย่าฝืนนักเลย ประสาทกินเปล่าๆ o16
รอตอนต่อไปจ้าาาาาาาา :กอด1: :L2:
-
:katai5:เอาแล้วไงเกรย์มีคนมาขอประชันความเกรียนด้วยแน่ะ กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ดิลจะซื่อไปมั้ย ตอบอย่างงั้นเดี้ยวหมอกโดดข้ามมาปล่ำล่ะฮาเลย ไม่สิเลือดสาดมากกว่า 5555 :hao6:
-
จะรอจ้าาาา
-
Staff only !! ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :laugh3: :laugh3:
เริ่มเกรียนล่ะไอหมอก ฮ่าาาๆ
อ่านกี่ทีก็ฮา
-
แหมๆๆๆๆ พ่อน่ารัก กลัวลูกเขยจะไม่ได้พิสูจน์ใจ แบบที่ทัศน์เคยโดนมาแล้วหรอ โหดจริงๆ นะนี่
หมอกก็เกรียนไม่ใช่เล่นนะเออ
หมอกดิ้ล สู้ๆ โว้ย
-
รออออ อิอิ น่าร๊ากกกอ้าาาาา
-
เกรียนเกรย์ เจอเกรียนรุ่นเด็กเข้าไปละ
แล้วเด็กนั่นจะมางาบลูกรักด้วย 555555
-
มาขอติดตามเรื่องนี้ด้วยคน พึ่งเห็น
เกรียนใหญ่ปะทะเกรียนน้อยผลจะเป็นยังไงหนอ :hao3:
-
:m20: :m20: :katai5: :katai5: หมอกแกเกรียนมาก 55555
"staff only"
-
เข้ามารอ จร้าาา
:ruready :ruready :ruready :ruready
:ruready :ruready :ruready :ruready :ruready
-
เกรียน โดนย้อน :m20:
-
อะไรกันละเนี่ย
เกรย์ ยังไงก็เกรียน
-
เรียนเกรียนคนอ่าน.. chapter นี้ เป็นเรื่องของฝันซะส่วนใหญ่
:: ไม่เกรียนที่ 18 ::
‘Staff Only’
ผมเอามือตบหน้าผากตัวเองอย่างปลงๆ
ให้ตายเถอะหมอก พ่อกูจะรักมึงมากขึ้นรึไงนะ ถ้าไม่กวนตีนเนี่ย !
“ไอ้หมอกกกกกกกก”
เสียงโวยวายของพ่อน่ารักแผดสนั่นหวั่นไหวในรัศมีครึ่งไมล์
“ต๊ายยยย มาเอะอะโวยวายอะไรหน้าบ้านฉันยะ!!”
เสียงปรอทแตกพอกันดังสวนออกมา
“ลูกชายคุณนั่นแหละ เรียกมันออกมา ไอ้หมอกกก ไอ้หมอกกก โอ้ย..”
“พ่อฮะ!”
ผมรีบรุดเข้าไปประคอง หน้าตาพ่อน่ารักซีดเซียวกว่าเมื่อวาน
“เกรย์ ใจเย็นๆ”
พ่อหล่อปรามพ่อน่ารัก
“อุ๊ย หน้าตาซีดเซียวเชียวนะยะ”
คุณนายแม่หมอกเจ้าเก่าหยามเหยียดยิ่งกว่าเดิม สีหน้าเธอดูราวกับถือไพ่เหนือกว่าด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง
“กลัวความจริงจะเปิดเผยรึไง นายเกย์”
“ความจริงบ้าบออะไรกัน”
ผมสอดขึ้นมา แล้วแตะไหล่พ่อน่ารักอีกข้างหนึ่ง
“พ่อน่ารักของเราไข้ขึ้น ก็ไม่ยอมพักผ่อนขนาดนั้น”
พ่อหล่อว่า พลางโอบประคองตัวคนรัก
“อะไรกัน เมื่อคืนผมหลับไม่รู้เรื่องเลย นี่พ่อน่ารักไปเฝ้ายามที่หน้าต่างอีกแล้วเหรอฮะ?”
“ช่าย” พ่อหล่อพยักหน้า “ถือหมอนข้างไปด้วย”
“ฮึ” พ่อน่ารักสูดน้ำมูก
“ไอ้เด็กหมอกหยามกันขนาดนี้ มันต้องโดน ออกมาโว้ย ออกมา!”
“เกรย์ หุบปากก่อน กูจะต้องพามึงไปหาหมอนะ” พ่อหล่อเสียงเข้ม คุณนายแม่หมอกเองก็กำลังจะอ้าปาก
“คุณน่ะ ก็หุบด้วย” พ่อหล่อสั่งการ แล้วประคองพ่อน่ารักที่ดิ้นฮึดฮัดมาจากหน้าบ้านไอ้หมอก
“เกรย์ มึงต้องเลิกเฝ้าไอดิล”
“ไม่เลิก จะเลิกทำไม เดี๋ยวไอ้เด็กหมอกมันก็..”
“สองคืนยังไม่สบายขนาดนี้ ถ้ามึงเฝ้าต่อไป มึงคงได้เฝ้าลูกในสภาพวิญญาณ”
พ่อหล่อขู่ฟ่อ
นานๆทีจะเห็นเป็นเช่นนี้ แต่เรื่องสุขภาพของภรรยานี่ พ่อหล่อไม่ยอมพ่อน่ารักจริงๆครับ
.
.
“เกิดอะไรขึ้น แค่กๆ.. คะเนี่ย”
ไอ้ฝันบนรถจักรยานชะลอจอดหน้าบ้านผม
“ก็พ่อน่ารักน่ะสิ ไม่สบา- ฝัน มึงเป็นอะไร?”
ผมรีบเอามือไปแตะหน้าผากซีดๆของเพื่อนสาวแล้วสะดุ้งโหยง
“ไอ้ฟัค มึงก็ไข้ขึ้นนะ!”
“อ้าว” พ่อน่ารักหันมาหาไอ้ฝัน “ฝันก็มาเฝ้าไอดิลเหมือนกันใช่ไหมลูก เฝ้าที่รั้วนี่เลยใช่ไหม แล้วมีอาวุธรึยังล่ะ?”
“จะบ้าเหรอฮะพ่อ” ผมว่า แล้วหันไปหาเพื่อนอีกรอบ “มาเลยมึง ไม่ต้องถีบต่อเลย ไปหาหมอกับพ่อกูด้วย”
“ไม่ไปเว้ย กูไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย แค่กๆ..”
“โอ้ย เห็นกันอยู่โต้งๆ” ผมดุ
นี่ไอ้ฝันคงตากน้ำค้างไม่ยอมหลับยอมนอนเหมือนกัน แม้จะต่างเหตุผลกับพ่อน่ารัก
“ไม่ กูจะไปโรงเรียน กูไม่ได้ไม่สบาย กูไม่ใช่คนอ่อนแอ” มันว่าพลางสูดน้ำมูก
“ใช่เลย พ่อก็เหมือนในฝัน” พ่อน่ารักเห็นพ้องขึ้นมาทันที “เราไม่ได้อ่อนแอ เนอะ”
“พอๆ ทุกคน พ่อ--จะไปเอารถออก” พ่อหล่อชี้ที่ตัวเอง ไล่มายังพ่อน่ารักและผม
“เกรย์--มึงอยู่เฉยๆ ไอดิล--ประคองพ่อเขาไว้ ส่วนในฝัน--หยุดอยู่ตรงนั้น”
ประโยคหลังพ่อหล่อบอกกับไอ้ฟัคที่พยายามจะถีบจักรยานหนี
ภายหลังสั่งการไม่กี่วินาที รถกระบะของเราอันมีพ่อหล่อเป็นคนขับก็ครางกระหึ่มหน้าบ้าน
“ดิ้ล..”
เสียงเรียกดังมาขณะผมกับพ่อหล่อจัดการยัดพ่อน่ารักและไอ้ฝันเข้าไปในรถได้สำเร็จ
ผมหันไปพบเจอกับสายตาคู่เดิม
..แม้ในภาวะคับขัน ใจผมก็ยังสั่นอยู่ดี พักนี้ทำไมไอ้หมอกดูหล่อขึ้น หล่อขึ้นทุกวัน
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ” มันถาม
“พ่อน่ารักไม่สบาย ไอ้ฝันก็ด้วย จะพาไปหาหมอ-”
ฃ“กรรม ไม่สบายเหรอ ไป กู ไปเป็นเพื่อน” มันตั้งท่าจะเข้ามาด้วย
“มึงจะบ้าเหรอ” ผมผลักมันออก “เดี๋ยวมึงกับพ่อก็ตีกันตายพอดี ฝากบอกอาจารย์ให้กูกับฝันด้วยแล้วกัน”
ว่าแล้วผมก็รีบขึ้นรถ
.
.
“ไม่ ไม่..”
ไอ้ฝันพร่ำพูดซ้ำๆ
“ฝันไม่.. ฝันไม่เข้าไปในนั้น..”
“ไปเถอะน่าฝัน ไม่น่ากลัวอะไรหรอก”
พ่อหล่อว่าขณะนำตัวพ่อน่ารักลงไปจากรถ
“พ่อคะ เราไปโรงพยาบาลไม่ได้เหรอ แค่กๆ”
ไอ้ฝันยังคงไม่ยอมลงมา
“ไปโรงพยาบาลช้าเกินนะลูก ที่นี่แหละ พ่อเคยมาทำระบบคอมพิวเตอร์ให้ที่คลินิกนี้ พ่อรู้จักคุณหมอ เขาเก่งมากนะ”
ผมแหงนหน้าขึ้นไปอ่านป้าย..
‘คลินิกหมอโอ’
“พี่หมอชื่อโอเหรอ” ผมถามมัน
“ฮื่อ” ไอ้ฝันตอบ แล้วเอามือตบหน้าผากตัวเองเบาๆ
พ่อหล่อกับพ่อน่ารักหายเข้าไปในคลินิกแล้ว ผมจึงเอามือแตะไหล่เพื่อนสาว
“ไปกันเถอะมึง”
ทว่า.. มันยังคงนิ่งอยู่ ผมจึงเสนอความคิดอย่างมีเหตุผล
“นี่.. มึงเป็นคนใฝ่ฝันเองนะ ว่าอยากเห็นพี่หมอตอนตรวจคนไข้ แล้วคราวนี้โอกาสเหมาะก็มาถึง เพราะมึงจะได้เป็นคนไข้จริงๆ ไม่ต้องเที่ยวเกาะกำแพงเสี่ยงตายอย่างคราวก่อน แถมไม่ต้องเข้ามาแกล้งบ้าในคลินิกอย่างที่กูเคยแนะนำด้วย”
.
.
ในคลินิกพี่หมอนั้นสว่างมากครับ เป็นห้องเล็กๆ แต่น่าสบายเพราะแสงส่องผ่านประตูกระจกใสเข้ามาได้เต็มที่
ผมกับไอ้ฝันนั่งที่เก้าอี้รอ ได้ยินเสียงพ่อหล่อกับพ่อน่ารักเข้าไปข้างในแล้ว
“ไม่ได้พักผ่อนน่ะครับ”
ผมได้ยินเสียงลอยมาจากข้างใน เป็นเสียงพ่อหล่อ
“ดูเหมือนเป็นหวัดธรรมดา ไอด้วยรึเปล่า เดี๋ยวหมอต้องส่องคอดูว่าติดเชื้ออะไรไหม”
เสียงพี่หมอลอยออกมาเช่นกัน
“คงไม่เป็นอะไรมากนะ”
เสียงไอ้หมอกดังมาจากข้างตัว
“อืม กูก็ว่าไม่น่าเป็นไร” ผมตอบ
เย้ย !!
ผมหันขวับไปหาเจ้าของเสียงซึ่งมานั่งอยู่ที่เก้าอี้ถัดจากไอ้ฝันเมื่อไหร่ไม่แจ้ง
“มึงมาได้ไงเนี่ย?”
“กูกระโดดขึ้นท้ายรถกระบะมาไง” ไอ้หมอกตอบง่ายๆ
“ไอ้บ้าหมอก” ผมยื่นหน้าผ่านไอ้ฝันไปว๊ากมัน “เดี๋ยวพ่อกูก็ออกมาฆ่ามึงกันพอดี”
“เป็นห่วงกู?” มันยักคิ้วเท่ๆ
“เชี้ย” ผมงุบงิบ
มันคลี่ยิ้ม “ที่พ่อมึงไม่สบายเพราะกูนะ กูจะไม่มาดูได้ยังไง”
“แต่-” ผมตั้งท่าจะขัด
“นี่พวกมึง..” ไอ้ฝันลุกขึ้นพลางจามฮัดเช้ย
“กูจะหลีกทางให้ เอ้า ขยับเข้าไปนั่งชิดกัน แล้วจีบกันตามสบาย”
ไอ้ฝันไปนั่งอีกฟากหนึ่ง ไอ้หมอกจึงขยับมาใกล้ผม แล้วเราก็ใช้เวลาพิจารณาคลินิกพี่หมอ
“แพทย์หญิงโอริสสา” ผมกระซิบกับไอ้หมอก “ชื่อแปลกแท้”
“แหม ชื่อมึงนี่ก็ไม่แปลกเลยนะ” มันตอบกลับ
“เขาเกิด 2517 แปลว่าตอนนี้ก็..”
ผมมองใบประกาศนียบัตรของพี่หมอที่ติดในคลินิก พลางนับเลข ซึ่งเป็นวิชาที่ผมห่วยแตกที่สุด
ไอ้หมอกจึงช่วย “39 ปี”
“ไอ้ฝันอายุ 17” ผมกระซิบกับมัน
เราสองคนจึงมองเพื่อนของเรา ซึ่งยังคงนั่งนิ่ง พินิจพิจารณาคลินิกอยู่เงียบๆ..
ผมบอกได้เลยว่ามันตื่นตาตื่นใจและตื่นเต้นมาก
ไอ้ฝันอยากเข้ามาในคลินิกพี่หมอมานานแล้ว แต่ไม่เคยกล้าพอและไม่เคยหาเหตุผลที่จะเข้ามาได้
แล้ววันนี้.. มันกลับได้อยู่ตรงนี้
ได้ใกล้..คนที่มันรักมานานนับปี
“เอาล่ะ คุณกรกฎไม่มีติดเชื้ออะไร เป็นหวัดธรรมดาจากเชื้อไวรัสนะ หมอจะให้ยาแค่สองตัว คือ พาราเซตามอนของบริษัทลุนเบค ยี่ห้อนี้ดี กับวิตามินซี แค่คุณนอนพักผ่อนให้พอแล้วดื่มน้ำเยอะๆก็หายแล้วล่ะ ยาเป็นแค่ตัวช่วย”
“ผมนอนไม่ได้หมอ!” พ่อน่ารักโวยวายขึ้นมาทันที
“ทำไมถึงนอนไม่ได้” พี่หมอฉงน
“ผมต้องเฝ้าลูกไว้ มีไอ้บ้าโรคจิตบ้านข้างๆจะมาเกาะแกะลูกผม”
“ฮัดเช้ย!”
คราวนี้เป็นไอ้หมอกจามบ้าง
“ถ้าคุณไม่นอน ไอ้โรคจิตบ้านข้างๆจะเกาะแกะลูกคุณได้อย่างสบายใจ หลังจากที่คุณเสียชีวิตแล้วเพราะอดนอนนานเกินไป”
พี่หมอว๊ากคล้ายๆพ่อหล่อ
“เอาละ ถ้าคุณเห็นด้วยกับหมอ ก็ออกไปรอรับยาข้างนอกนะ หมอจะจัดให้”
“อ้อ หมอครับ” พ่อหล่อว่า “ข้างนอก เพื่อนลูกชายผมอีกคนนึง เป็นหวัดเหมือนกัน ไอด้วย ตรวจต่อเลยนะครับ”
ไอ้ฝันพยายามจะแทรกแผ่นดินหนีไป แต่ผมกับไอ้หมอกคว้าตัวมันไว้ได้
“มึงไปรอข้างนอกนะ กูไม่อยากมีปัญหา” ผมหันไปบอกศัตรูตัวฉกาจของพ่อน่ารัก
ไอ้หมอกทำหน้าลังเล แต่ก็ยอมแพ้สายตาอ้อนวอนของผม ผมจึงพาไอ้ฝันเข้าไปในห้องตรวจ ขณะพ่อทั้งสองเดินออกมา
….
……..
ห้องตรวจเป็นห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ข้างบนเปิดโล่ง ให้ได้ยินเสียงภายนอก
ที่โต๊ะแพทย์ พี่หมอใส่แว่นก้มเขียนใบสั่งยาให้พ่อน่ารัก
เมื่อเสร็จแล้ว ใบหน้าเรียวจึงเงยขึ้นมา..
..ไอ้ฝันยืนอยู่อีกฟากนึงของโต๊ะ ก้มมองพี่หมอเช่นเดียวกัน
ส่วนผม พยายามทำตัวเหมือนอากาศธาตุ ในขณะที่สองคนนั้นประสานสายตากัน..เหมือนเมื่อวันก่อน..
เพียงแต่วันนั้น.. ข้ามฝั่งถนน
ทว่าวันนี้.. ข้ามโต๊ะตัวเดียว
ใกล้กว่า..
ชัดกว่า..
ที่สุดก็เป็นพี่หมอที่ละสายตาไปก่อน แล้วหันมาสังเกตเห็นผมจนได้
“อ้าว เรานี่เอง ลูกชายคุณกรกฎเหรอ?”
“ฮะ” ผมพยักหน้า “เพื่อนผมไม่สบายฮะ”
อีกฝ่ายพยักตอบ “ยังไม่ได้ลงทะเบียนข้างหน้าเลย ผู้ช่วยคงนึกว่าคุณแค่มาเป็นเพื่อนคุณกรกฎ”
พี่หมอหันไปมองผนัง แล้วสั่งลม “นั่งสิ คุณน่ะ”
ไอ้ฝันทำหน้าเบี้ยวแล้วกระแทกตัวนั่งลง
“หมอจะวัดความดันให้เอง ยื่นแขนมา” พี่หมอพูดกับโต๊ะ
“ข้างไหนละ” ไอ้ฝันพูดกับเก้าอี้
ผมอมยิ้ม.. ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้
“ข้างไหนก็ได้”
พี่หมอมองตามันในที่สุด ไอ้ฝันจึงยื่นแขนออกไป..
ผมบอกได้เลยว่าไอ้ฝันเกร็งมาก ขณะที่พี่หมอจับมือแล้วเอาสายวัดความดันพันเหนือข้อศอก
“ปล่อยแขนสบายๆ” พี่หมอว่า “แบมือออกมาด้วย”
มือพี่หมอคลายนิ้วไอ้ฝันที่กำไว้หลวมๆออกมา
ผมละสงสัยว่าทำไมไอ้ฝันมันยังไม่หัวใจวาย?
พี่หมอกด start เครื่องวัดความดัน ภายในไม่กี่วินาทีก็อ่านผล
“111/77 ความดันปกติดี ” พี่หมอว่า แล้วอ่านเลขต่อไป “99.. อืม.. ชีพจรเร็วจังนะ”
ผมกลั้นหัวเราะ.. ไอ้ฝันถลึงตาใส่
หัวใจเต้นเร็วนี่ไม่เกี่ยวกับเป็นหวัดมั้ง ?
พี่หมอเอาเครื่องวัดความดันออก
“เอาละ เขียนชื่อคุณในบัตรคนไข้ด้วย เมื่อกี้ยังไม่ได้ลงทะเบียน”
พี่หมอยื่นบัตรสีเหลืองๆให้
ไอ้ฝันก้มลงเขียนหวัดๆ ‘ในฝัน ตรีศิลป์’
ยังไม่ทันที่พี่หมอจะว่าอะไรต่อ เจ้าหน้าที่ก็เคาะประตูแล้วเปิดเข้ามา
“คุณหมอคะ น้องบาสมาแล้วค่ะ”
“อ้อ” พี่หมอพยักหน้า พลางยิ้ม
คนชื่อบาสหรือก็คือชายหนุ่มคนเดียวกับเมื่อวานโบกมือมาจากข้างนอก
“สวัสดีครับพี่หมอ ตรวจให้เสร็จก่อนก็ได้ครับ แต่อย่าลืมนะครับ วันนี้..”
“ไม่ลืมหรอกน่า วันนี้วันสำคัญของบาส จะลืมได้ยังไง รอมาทั้งเดือนนี่นา พี่ต้องหมดตัวแน่เลย” พี่หมอกล่าวล้อๆ
“ไม่ถึงขนาดนั้นน่าครับ” คนชื่อบาสยิ้มแก้มแทบแตก
ผมพยายามเรียบเรียงหาเหตุผลมาปลอบโยนไอ้ฝัน แต่เห็นชัดๆ ได้ยินจะๆ ขนาดนี้ ไม่มีอะไรที่ผมจะพูดออกไปได้
ท่าว่านายบาสอะไรนี่ จะเป็นคนสำคัญจริงๆ..
เพื่อนรักของผมกัดฟันกรอด ในแววตาที่จ้องค้างมองขอบโต๊ะประเดประดังด้วยความผิดหวัง
.
.
“อ้าวคุณ เจ็บคอมากี่วันแล้ว”
พี่หมอหันมาถาม มือหนึ่งจับปากกา
“ธุระของคุณเหรอ?”
ไอ้ฝันถามด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง
“ใช่” พี่หมอตอบสบายๆ
“ที่นี่หมอใหญ่สุด และเป็นเจ้าของไข้คุณแล้วตอนนี้ เพราะฉะนั้น ใช่ เป็นธุระของหมอ”
ตาสองคู่ของพี่หมอกับไอ้ฝันจ้องกันเช่นเดิม
ส่วนผมก็ไม่ต้องทำอะไรมาก แค่พยายามทำตัวให้กลมกลืนกับขวดยามากที่สุด
ก๊อก ก๊อก..
ผู้ช่วยพี่หมอโผล่หน้าเข้ามาอีกทีหลังเคาะประตู
“หมอคะ วันนี้ดิฉันมีธุระต้องไปส่งลูกเรียนพิเศษ ที่เรียนคุณหมอไว้น่ะค่ะ ต้องรีบกลับ”
“อ้อ ค่ะ หมอทราบแล้ว ขับรถดีๆนะ”
พี่หมอพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม แล้วหันมามองไอ้ฝันอย่างพินิจพิจารณาต่อ
“นอนลง” พี่หมอสั่ง
“ห๊ะ” ผมอุทาน เร็วขนาดนั้นเชียว !?
“หมายถึงเอนตัวลง นี่เป็นเก้าอี้ปรับเอนได้ หมอจะได้ส่องคอดูไง!”
พี่หมอว๊าก ท่าจะรู้ว่าผมคิดอกุศล
ไอ้ฝันเม้มปาก พยายามปรับเก้าอี้เอน แต่ดูเหมือนมันทำไม่ได้
พี่หมอจึงก้มหน้าลง ปรับเก้าอี้เอนให้
หูย.. หน้าเขาใกล้กันแล้วง่า....
ผมตื่นเต้น ลืมที่จะทำตัวให้กลมกลืนกับขวดยา
“อ้าปาก” พี่หมอสั่งอีกรอบ หยิบไฟฉายมาเตรียม ไอ้ฝันทำหน้าเบี้ยวเมื่อโดนสั่ง
“นี่คุณ” พี่หมอวางไฟฉาย สีหน้าหมดอารมณ์
“คุณเป็นอะไรนักหนา ถึงชอบทำหน้าเป็นตะหลิวหักแบบนั้นนัก”
ไอ้ฝันอ้าปากค้างเมื่อโดนดุ
“แล้วเราไปหักตะหลิวบนหน้าคุณรึไงล่ะ คุณเป็นหมอก็รักษาไปเหอะ ไม่ต้องมาสนว่าเราทำหน้ายังไง”
“หมอทำงานตามหน้าที่ก็จริง แต่งานจะออกมาดีก็ต้องมีความรัก คุณมาทำหน้าเป็นคนอกหักแบบนี้ หมอจะตรวจได้ยังไง หมอต้องมีอารมณ์ตรวจเหมือนกันนะว้อย ทำหน้าเลื่อมใสศรัทธากันหน่อย เอ้า อ้าปาก!”
พี่หมอถลึงตาใส่ ถือไฟฉายมือหนึ่ง ไม้กดลิ้นมือหนึ่ง ไอ้ฝันเองก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากอ้าปาก
พี่หมอใช้ไฟฉายส่องดูคอไอ้ฝัน
“อืม.. บวมแดงนะเนี่ย คงไอมาสักสองสามวันแล้วล่ะ มีน้ำมูกด้วยใช่ไหม”
“เออ” ไอ้ฝันครางในลำคอ
“อะไรนะ” พี่หมอเสียงแข็ง
“บอกว่า ใช่” ไอ้ฝันแก้คำ
“ต้องฟังปอดดูว่าแค่ไข้หวัดธรรมดา หรือมีปวดบวมด้วย” พี่หมอหยิบหูฟังขึ้นมา
“น้องน่ะ” พี่แกหันมาทางผม “ออกไปรอข้างนอก ส่วนคุณ” พี่หมอหันกลับไปหาไอ้ฝัน “ถอดเสื้อออก”
“เฮ้ย!” ไอ้ฝันเด้งตัวขึ้นมาจากเก้าอี้ หน้าตาเลิ่กลั่ก “ถอดทำไม?”
“อ้าว ก็หมอต้องฟังปอด ตรงบริเวณหน้าอกแล้วก็หลังทั้งสองข้าง จะให้ไม่ผิดพลาดก็ต้องถอดเสื้อ”
ไอ้ฝันส่ายหน้าดิก
“ไม่ ไม่.. ไม่เอา..”
พี่หมอทึ่งจัด “นี่คุณ หมอเอา steth แตะนะ ไม่ได้ใช้มือตัวเอง" พี่หมอชูหูฟังหรือ stethoscope ให้ดู
"แล้วหมอก็ไม่ได้คิดอะไร เห็นของคนไข้มาเป็นร้อยแล้ว จะมาเขินอะไรเนี่ย”
“ฮึ่ย” ไอ้ฝันกัดฟัน กอดอกแน่น แสดงเจตนารมณ์ว่ายังไงก็ไม่ยอมแน่ ในที่สุดพี่หมอจึงหัวเราะอย่างงงๆ
“เอาล่ะๆ ถ้างั้นนั่งนิ่งๆแล้วกัน เฮ่อ เด็กวัยรุ่น” พี่แกจึงใช้หูฟังแตะเหนือหน้าอกสองข้างและด้านหลัง ขณะที่ไอ้ฝันให้ความร่วมมือดีมาก มันม้วนหนีไปทั่วเก้าอี้
...
.....
“โอเค ก็เป็นไข้หวัดธรรมดา เสมหะในปอดอะไรก็ไม่มี เท่าที่หมอได้ยินน่ะนะ”
พี่หมอเสริมเชิงตำหนิที่ไอ้ฝันทำตัวแปลกกว่าคนไข้ทั่วไป
“ไม่แพ้ยาใช่ไหม?”
เพื่อนผมส่ายหน้าตอบคำถาม
“งั้นหยิบซองมา 4 ซองซิ” พี่หมอสั่งไอ้ฝัน
“ห๊ะ” มันยังคงไม่รู้เรื่อง
“ซองยาน่ะ หยิบมา ปากกาอยู่นั่น เขียนลงไป หมอให้ amoxillin เป็นยาแก้อักเสบ ทานหลังอาหารเช้าเย็น ครั้งละสองเม็ด แล้วก็วิตตามินซี 500 mg ทานหลังอาหารเช้าเย็น ครั้งละ 1 เม็ด แล้วก็..”
“เฮ้ เดี๋ยวๆ” ไอ้ฝันว๊าก สีหน้างงพอๆกับผม
“คุณก็เห็นว่าผู้ช่วยหมอกลับแล้ว หยิบซองมา ในตะกร้านั่นน่ะ” พี่หมอชี้
เมื่อไอ้ฝันก้มหยิบซองยานั่นแหละ ผมถึงเห็นสีหน้ากลั้นขำของพี่หมอ
พี่เขาคงอยากจะแก้เผ็ดกับความหยาบคายของไอ้ฝันที่มีให้เขาทุกครั้งที่เจอกระมัง ?
“เอ้า เขียนลงไป ชื่อคุณ วันที่ ชื่อยา วิธีใช้..” พี่หมอสอน
“ยาของคุณตัวต่อไป ยาลดน้ำมูก ทานหนึ่งเม็ดก่อนนอน ชื่อซิเทอริซีน”
“ส้นตีนใครนะ” ไอ้ฝันกระซิบถามผมอีกทีหนึ่ง
“ของใครก็เขียนๆไปเหอะ” ผมแนะนำ
.
.
พี่หมอสำรวจความถูกต้องแล้วเอายาใส่ถุงให้ไอ้ฝัน
“เรียบร้อยละ เดี๋ยวหมอมีธุระกับน้องบาสต่อ คุณๆรีบไปโรงเรียนเถอะ”
น้องบาส จริงสินะ ผู้ชายคนนั้นยังอยู่ข้างนอกห้องตรวจ
และขณะนี้ก็กลับเข้ามาในหัวไอ้ฝันอีกครั้งแล้วด้วย ผมดูจากดวงตามัน..
“อ้อ หมอขอนัดคุณอีกทีแล้วกัน เพื่อให้แน่ใจว่าคุณหายดี ระหว่างนี้ก็พักผ่อนเยอะๆ ดื่มน้ำมากๆ”
พี่หมอหันกลับมาจากเคาน์เตอร์ยา “ไหนละ บัตรคนไข้ หมอจะเขียนวันนัด”
ไอ้ฝันนั่งนิ่ง ในใจนึกถึงหนุ่มบาสและธุระของพี่หมอ
“คุณ?” พี่หมอเรียกอีกที
ไอ้ฝันเงยมอง กระแทกถุงยาวางบนโต๊ะ คว้ากระเป๋านักเรียน กระชากประตูเปิดแล้วย่ำโครมๆออกไปจนตกใจกันหมดทั้งคลินิก
“อะ..เอ่อ” ผมตั้งท่าจะก้าวขาตามไอ้ฝันไป แต่ด้วยมารยาทจึงต้องหันมาบอกพี่หมอ
“นี่เพื่อนคุณเป็นอะไร” พี่หมอขมวดคิ้ว
"ทำไม.." พี่แกละสายตาไปมองบัตรประจำตัวคนไข้ที่ทิ้งไว้บนโต๊ะอย่างหัวเสีย
แต่ในทันใด.. สายตาก็เปลี่ยนไปจากเดิม
ผมชะโงกดูบัตรที่ไอ้ฝันเขียนชื่อก่อนหน้านี้ว่ามันเติมคำด่าใดๆลงไปหรือไม่ ทำไมพี่หมอจึงทำหน้าอย่างกับเจอโฟร์-มด
มือเรียวของพี่หมอหยิบบัตรคนไข้ขึ้นพิจดู
“ลายมือนี้..” พี่หมอพึมพำ แล้วดึงลิ้นชักโต๊ะทำงานออกมา..
ในนั้นมีตะกร้าใบเล็กๆ ใส่แผ่นกระดาษเอาไว้หลายแผ่นและทุกแผ่นที่ผมเห็นล้วนเป็นลายมือคนคุ้นเคย
ประโยคเบสิคที่เห็นผ่านตา ก็เช่นๆ
‘ออกกำลังกายบ้างนะพี่หมอโอ เผื่อจะมีกล้ามกับเขาบ้าง’
‘เหนื่อยไหม? ดูแลคนอื่นแล้ว ดูแลตัวเองบ้างนะ’
ทุกใบใช้กระดาษโน๊ตลายดอกทานตะวัน ดอกไม้โปรดของไอ้ฝัน..
พี่หมอหยิบมาใบหนึ่ง วางลงบนโต๊ะ
‘ทานข้าวด้วยนะ คุณหมอจอมแห้ง’
แล้ววางบัตรประจำตัวคนไข้เทียบลงไป..
‘ในฝัน ตรีศิลป์’
แล้วก็บิงโกสิครับพี่น้อง..
“เวร..กรรม” ผมพึมพำ ขณะพี่หมอถอนหายใจเฮือกด้วยความเข้าใจในที่สุด
“น่าจะรู้.. เรามันโง่จริงๆ ท่าทางแปลกๆตั้งแต่แรกเจอแบบนั้น..”
….
……..
“เป็นคนนี้เอง”
.
.
“ผม..ผมขอโทษแทนเพื่อนด้วยครับ เอ่อ ผมไปโรงเรียนก่อนนะครับ”
ผมรีบคว้ากระเป๋านักเรียนเช่นที่ไอ้ฝันทำก่อนหน้า ป้องกันคำถามที่จะตามมา
“เดี๋ยว” พี่หมอเรียกไว้ก่อนผมพ้นประตู
“พี่หมออย่าฆ่าหั่นศพไอ้ฝันเลยนะครับ บางทีลายมือคนเราก็บังเอิญเหมือนกันได้นะ..ว่าไหมครับ”
ผมแก้ตัวเข้าท่าไหม?
พี่หมอไม่ตอบคำถาม แต่ยื่นถุงยามาให้ “เอาไปให้เพื่อนคู่หูคุณด้วย”
.
.
“เฮ้ ดิ้ล เกิดอะไรขึ้น ไอ้ฝันผลุนผลันออกไปเฉยเลย”
ขอบคุณพระเจ้าที่ไอ้หมอกยังรอผม พ่อหล่อคงพาพ่อน่ารักกลับไปพักผ่อนแล้ว
“เออ พอดีว่า..” ผมพยายามเรียบเรียงคำพูดเพราะยังหอบๆจากการรีบแจ้นหนี
“ใจเย็นๆ” มันตบหลังตบไหล่ผม
“เออ ก็เจอผู้ชายคนเดิมน่ะ แล้วก็แบบ.. พี่หมอก็คุยแบบว่า เออ สนิทสนม เขาคงเลี้ยงต้อยจริงๆแหละมึง เห็นพูดกันว่าวันนี้เป็นวันสำคัญของผู้ชายคนนั้น จะหมดเงินเยอะอะไรทำนองนี้”
“อ้อ” ไอ้หมอกพยักหน้าเข้าใจ “งั้น เรารีบไปโรงเรียนกันเถอะ สายโคตรๆแล้ว ดีนะที่วันนี้คาบแรกว่าง”
เราสองคนจึงเดินมุ่งหน้าไปโรงเรียน ผมถือโอกาสเล่าสู่มันฟังระหว่างทาง
“เออ หมอก พี่หมอเขารู้แล้วว่าไอ้ฝันน่ะ เออ ชอบเขา”
“เรอะ รู้ได้ยังไง ท่าทางไอ้ฝันฟ้องเกินไปน่ะสิ”
“เปล่า ชัดเจนกว่านั้นอีก”
ผมเล่าให้มันฟังเรื่องบัตรคนไข้และแผ่นกระดาษในลิ้นชักโต๊ะทำงาน
“อ้าว แล้วถ้าพี่หมอมีชายหนุ่มในสต็อกอย่างน้อยก็สองคน จะเก็บจดหมายน้อยคอยรักของใครก็ไม่รู้ไว้ทำไมวะ?”
“นั่นดิ..”
ผมกับไอ้หมอกเบรกเรื่องหัวใจของเราสองคนไว้ชั่วคราวแล้วพยายามตามหาตัวไอ้ฝัน สุดท้ายก็ไปเจอมันในที่ที่มันน่าจะอยู่ที่สุด ..ห้องสมาคมฯ
ห้องล็อคจากด้านใน และคนที่กล้าล็อคก็คงมีคนเดียว รองประธานนั่นเอง
ก๊อก ก๊อก..
“ฝัน กูกับไอ้หมอกเอง เปิดประตูที”
ผมเรียก ไอ้หมอกช่วยเคาะด้วยอีกแรง
“เพื่อน เปิดน่า”
ในที่สุด ผมจึงไขกุญแจเข้าไป ในฐานะประธานชมรม เป็นธรรมดาที่ผมจะมีกุญแจ
ไอ้ฝันนั่งบนพื้น.. กระเป๋านักเรียนวางอยู่ข้างตัว สายตามองออกไปนอกหน้าต่าง
และผมก็เห็นสิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อน..
ไอ้ฝันร้องไห้.. น้ำตาหยดเล็กๆ เอ่อจนล้นขอบตา
ผมวางกระเป๋าแล้วทรุดนั่งโอบกอดเพื่อนรักเอาไว้
“กูรู้ทะ..แทบทุกอย่างของเขา..ฝะ..เฝ้าดูตลอดปี ทะ..ทั้งโรงพยาบาล ทั้งคลินิก..แต่ เรื่อง เรื่องนี้..ไม่รู้ ไม่เคยรู้”
ไม่รู้จะพูดยังไง ไม่รู้จะบอกมันดีไหมเรื่องที่พี่หมอเก็บกระดาษมันไว้ แต่คนชื่อบาสนั่นละ?
ไอ้หมอกเอามือวางบนบ่าไอ้ฝัน.. เราสามคนเงียบกันไป ใช้ลมหายใจปลอบโยนกัน..
และนั่นก็เป็นถ้อยคำเดียวที่ไอ้ฝันพูดถึงเรื่องนี้
เพื่อนรักผมร้องไห้ไม่หยุดอยู่หนึ่งชั่วโมงเต็ม แล้วก็กลับมาเกรียนตามปกติ หรือที่จริงยิ่งกว่าอัตราเกรียนปกติด้วยซ้ำ
มันเอาชนะไอ้เต้กลายเป็นแชมป์เป่ารถสมัยที่ 10 เตะบอลอย่างแรงทำเอากระจกห้องพักครูแตกไปหนึ่งบาน และตามด้วยการสอบข้อเขียนวิชาเศรษฐศาสตร์ได้ท็อปของห้อง
มีแต่เพียงดวงตาเท่านั้นที่ยังคงโศกเศร้า.. อ้อ และมันยังไอค่อกแค่กอยู่ทั้งวัน
“พี่ฝันคะ พี่ฝัน”
รุ่นน้องคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบมาหาเราในตอนเย็น
“อาจารย์เรียกประชุมตัวแทนทุกชมรมวันนี้และตอนนี้ อาจารย์ถามว่าชมรมวายยุบไปแล้วหรือว่ายังไง ถึงไม่มีตัวแทน”
“เย้ย!” ผมกับไอ้ฝันสะดุ้งโหยง เราลืมไปสนิท
“หมอก” ผมตะโกนเข้าไปในสนามบอล “กูกับฝันไปห้องประชุมนะ”
.
.
“เอ้า พวกชมรมแปลกมาละ เสียใจนะที่ยังไม่ยุบสักที”
อาจารย์เกียรติก้องค่อนแคะตามเคย ไอ้ก้องเกียรติลูกชายหัวเราะ ไอ้ฝันจึงเดินกระแทกไหล่หมอนั่นโครมใหญ่
เฮ่ย วันนี้เพื่อนสาวกูอารมณ์ไม่ดี!
แต่ก่อนที่ใครจะได้เปิดฉากหาเรื่อง อาจารย์กุสุมาก็เปิดประชุมกิจกรรมวันคืนสู่เหย้า
“กิจกรรมะจัดขึ้นวันเสาร์นี้ ครูจะแจกกำหนดการให้ทุกชมรม ระหว่างนี้ลงชื่อรายการแสดงของตนเอง แล้วออกมาจับฉลากลำดับที่”
“เฮ้ย สมุดโน๊ตกูหายไปไหนวะเนี่ย” ไอ้ฝันหันมาถามผมหลังจากค้นกระเป๋าตัวเองเพื่อจะจดรายงานการประชุม
“อ่าว กูเห็นมึงเอาใส่กระเป๋าแล้วนะ” ผมยักไหล่ มันจึงหาต่อไป
ผมลงชื่อรายการแสดงของชมรมเราว่า ‘คีตประสาน’ และจับได้ลำดับสุดท้าย พลางรับกำหนดการมา แล้วไล่อ่าน..
ประตูห้องประชุมเปิดออก
“ขอโทษค่ะ อาจารย์กุสุมาคะ หมอโอมาเอาสคริปต์ ที่อาจารย์โทรนัดไว้ค่ะ”
“หมอมาเองเลยเหรอ ตายแล้ว รบกวนจริงๆ” อาจารย์กุสุมารีบเดินออกไป
ไอ้ฝันนั่งตัวแข็ง เม้มปาก กัดฟัน
“มาทำบ้าอะไรนักหนา จะมาเรียนมัธยมใหม่รึไง”
ไอ้ฝันเชิดหน้า พยายามทำท่าเป็นศัตรู แต่ไม่สำเร็จในสายตาผม เพราะมันยังคงดูเหมือนคนอกหักอยู่ดี
“ไม่ใช่หรอกน่า” ผมสะกิดเพื่อนสาว “ดูซะก่อนว่าใครกล่าวเปิดงานในฐานะศิษย์เก่าดีเด่นปีนี้”
ผมยื่นกำหนดการที่เพิ่งได้รับให้มัน
แหงละ.. แพทย์หญิงโอริสสา สุริพงษ์
.
.
ที่หน้าเสาธง สายลมโบยโบกผ่านหน้าผมไปบางเบา ผมนั่งบนโต๊ะ กระเป๋าหนังสือแนบอยู่ข้างลำตัว
ไอ้ฝันนั่งบนฟุตบาท เอนหลังพิงเก้าอี้ เงยมองฟ้า..
ประชุมเลิกแล้ว ไอ้หมอกที่เหงื่อโชกก็เลิกเล่นบอลมายืนอยู่ใกล้ๆนี่แล้ว
แต่เรายังคงไม่ได้พูดอะไรกันออกมา ผมเพียงแต่ยื่นกำหนดการที่รับมาจากห้องประชุมให้ไอ้หมอกดู
“มึงเอายาให้มันรึยังล่ะ” ไอ้หมอกถามหลังจากเห็นชื่อพี่หมอ
“เออ จริงสิ” ผมลืมไปถนัด จึงรื้อค้นกระเป๋า หยิบถุงยาออกมา ลงจากโต๊ะไปทรุดนั่งบนฟุตบาทข้างไอ้ฝัน
“นี่ของมึง..”
ดวงหน้าขาวหันมามองเหมือนชั่งใจว่าจะรับไปดีไหม
ที่สุดแล้ว..มันก็รับไป
ไอ้หมอกลงมานั่งขนาบอีกข้าง เอามือตบไหล่ไอ้ฝันเบาๆ “อย่าเสียใจไปเลยนะเพื่อน”
ไอ้ฝันพยักหน้า มองถุงยาด้วยสายตาว่างเปล่า
“คนบางคน..’ผ่าน’เข้ามา ก็คงเพื่อให้เราแค่..’พบ’ ”
ผมกับไอ้หมอกไม่รู้จะพูดอะไร..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ขอได้รับความขอบคุณจาก..เกรียนน้อย
ปล้ำลา สุราษฎร์ฝนตก !!
-
น่าร้ากกกกก คุณหมอแอบเก็บไว้ด้วยอ๊ะ
-
ยังน่ารักเหมือนเดิม 5555
-
บาสมันคือใครนะอยากรู้จัง :hao4:
-
วัยรุ่นวุ่นรัก
อย่าพึ่งตีตนไปก่อนไข้
-
:serius2: :serius2:
-
ตอนหน้าฝันจะต้องร่าเริงเหมือนเดิมแน่...มั้ง :ling1:
-
จะมีหญิง-หญิงแจมด้วยหรือเปล่า ลุ้นนะเนี่ย
-
ฝันช้ำรัก (รึป่าว)
ขอนแก่นร้อนมากกกก
-
ลุ้นคู่ไอ้ฝัน....อย่างไม่น่าเชื่อเว้ยเฮ้ย!!!
-
สงสารฝันอะ :hao5:
บาสนายเป็นใคร๊ย่ะ :serius2:
รอตอนต่อไปและสุขสันต์วัน(ก่อน)สงกรานต์คะ :L2: :L2:
-
ไม่ลองไม่รู้วะ ฝัน ! อ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
มันต้องมีเหตุผล เชื่อสิ มันต้องมีเหตุผล (กัดฟันกรอดๆ) :katai1:
-
เพิ่งเคยจิ้นหญิงหญิงนะเนี่ย พี่หมอคะ บาสนี่หลานรึเปล่าคะ ชัดเจนไปเลยค่ะ ฝันของหนูจะตรอมใจตายแล้ว เดี๋ยวกรอกอม็อคซี่หมดซองทำไงล่ะ :hao5:
-
สงสารฝัน :hao5: :hao5: :hao5:
ตลกพ่อน่ารัก :m20: :m20: :m20: :m20:
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วสิ :hao3: :hao3: :hao3:
เป็นกำลังใจให้คนเขียน สู้ๆคร้าาา! o13 o13 o13 o13
+1 :katai3: :katai3: :katai3:
-
อย่าบอกนะ ว่าเกรียนคนเขียนจะหักมุมให้น้องบาสกลายเป็น ญาติ พี่่น้อง หรือว่าลูกหมอ :hao3: :hao3:
-
นายบาสอะไรนั้นอาจจะเป็นหลานก็ได้ 555 ฝันสู้ๆ
-
เกรย์ เกรียนน่ารักแบบคงทนจริงๆ อ่านไปยิ้มไปจริงๆนะ
น้องบาสอาจไม่ใช่แฟนของพี่หมอก็ได้นะ อย่าคิดมากน้าฝัน สู้ๆเด้อ
-
ส้นตีนใครนะ 5555555555555555555555555
-
เกรย์ก็..........ยอมๆลูกไปเห้อออออออออ ของขึ้นมากๆเดี๋ยวความดัน(มี?)ก็ขึ้นหรอก อิอิ :hao3:
อืมมมมม เเนวยูรินี่ไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ แม้ว่าจะไม่สามารถจินตนาการได้ชัดเจนเท่าที่ควรแต่ก็ให้อารมณ์สมูธอยู่ค่ะ
เพราะฉะนั้น ฝันคะ...........อาจไม่เป็นอย่างที่คิดก็ได้ อย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้จิ :really2:
รักเกรียนคนเขียนนนนนนนนนนน
สุขสันต์วันสงกรานต์ค่าาาาาาาาาาาาา :กอด1:
-
หมอก็ต้องรู้สึกอะไรๆ บ้างล่ะหน่า ถึงได้เก็บการ์ดไว้
หมอก แม่ง น่ารักเนาะ
-
ฝัน อย่าร้องไห้เลยนะ
เดี๋ยวมันก็ผ่านไป
-
ไม่ได้เข้าเน็ตหลายวัน เข้ามาก็อดใจไม่ได้ที่จะอ่าน ไอดิล ทุกที
อ่านแล้วก็ทำให้ยิ้มได้ ขำ ฮา ทุกครั้ง..
ชอบเจ้าหมอกนะ แน่จริงๆ กระโดดขึ้นหลังรถ แล้วก็ยังอมยิ้ม ขำ ให้กับไอดิลได้ตลอด..ฮ่าๆ
เกรียนคนเขียนยังคงรักษาแก่นความคิดเดิม เรื่องความรักระหว่าง คนต่อคน ไม่เลือกเพศ อ่านแล้วก็ไม่ได้รู้สึกว่า หญิง หรือ ชายนะ แค่รู้สึกว่าเป็นเรื่องของคนสองคน...
จะรอตอนต่อไป
-
:laugh: :laugh: ฮาพ่อเกรย์จริง ๆ คิดได้ไงว่าฝันมานั่งเฝ้าไอดิลที่รั้วนะ กร้าก ๆ ไม่ใช่พ่อเกรย์คิดไม่ได้นะเนี่ย เกรียนได้ใจขนาดนี้ไม่ใช่พ่อทัศน์เอาไม่อยู่นะเนี่ย
ชอบหมอกกับไอดิลจัง น่ารักสุด ๆ อ่ะ :-[ :-[ แต่เบื่อคุณแม่หมอกจริง ๆ เลย เมื่อไหร่จะเปิดใจ มองโลกกว้าง ๆ ซะทีเนี่ย น่ารำคาญสุด ๆ :z3: :z3:
เชียร์น้องหมอกให้เอาชนะใจพ่อน่ารักของไอดิลให้ได้เร็ว ๆ อยู่นะจ้ะ ฮูเล ฮูเล :ped149: :ped149:
-
คู่ฝันโคตรลุ้นเลยอ่ะ :katai4: :katai4: :katai4:
-
ไม่ใช่ว่าคุณหมอก็อาจจะแอบรู้สึกดีๆกับจดหมายจนอยากเจอตัวและทำความรู้จักก็ได้
และนายบาส อาจเป็นแค่น้องชาย ก็ได้ เชียร์ฝันกับพี่หมอ อิอิ
บทนี้หมา พระเอกนายเอก กระเด็นเลยจ้าา คู่ในฝันพี่หมอมาแรง 555 :katai2-1:
-
ThankS
-
น้องบาสอาจจะเป็นแค่น้องก็ด้ายยยยย อย่าเครียดสิจ๊ะในฝัน อย่าเครียด คุณหมอมีแนวโน้มชอบกินเด็กเป็นเรื่องดีนะ 'w'
-
“คนบางคน..’ผ่าน’เข้ามา ก็คงเพื่อให้เราแค่..’พบ’ ” :hao5: :hao5:
พี่หมอกคมมมมมมม
เดี๋ยวพี่หมอเขาก็ใจอ่อนพี่ฝัน :z3: :z3:
-
พี่มาอัพทีไรใจเต้นทุกที
หลังๆรู้สึกเขินๆหมอกยังไงไม่รู้ 555555
อยากให้หมอกจัดหนักให้ดิ้ลอีกซัก เอาให้อึ้ง
ดิ้ลมันแก้เขินแบบเกรียนดีอ่ะ ชอบๆๆๆๆ ><
:z3:
-
ขอบคุณคับ
-
สวัสดีครับ
แวะมาบอกว่าสอบเสร็จแล้วนะเออ และประเด็นสำคัญ... ยังไม่ตายด้วย :z2:
เกรียนคนอ่านซำบายดีบ่ ลืมกันไปหมดรึยังเนี่ย
มาทักทายก่อน จะกลับมาพร้อมนิยายตอนต่อไปในเร็ววัน
ยินดีต้อนรับคนที่เพิ่งเข้ามาเจอเกรียนรุ่นลูกด้วยครับ และ.. ท่าด๊า เตรียมตัวพบกับข่าวการรีปริ้นท์ INDY in love เร็วๆนี้ครับ
ขอได้รับความขอบคุณจาก..เกรียน(มิใช่)น้อย
ปล. เชียงใหม่ร้อนมาก เผ่นกลับสุราษฎร์ ณ บัดนาว
กรี๊ดดดด เพิ่งตามอ่านรุ่นพ่อจบ แล้วตามมาอ่านเรื่องนี้ รอรีปริ๊นท์นะคะ ชอบมากกกก รักเกรียนสุดๆ
-
แค่น้องชายป่าว คนชื่อ บาสน่ะ อย่าเพิ่งคิดมากซิ ไอ้ฝัน
-
สวัสดีเกรียนคนเขียน รู้หรือเปล่าว่าทำให้เราต้องกลับไปอ่านทันศ์เกรย์อีกครั้งนึง 55555555
-
คิดถึงเกรียนคนเขียนจัง
-
อยู่ ๆ ก็หายไป ...............
-
:call: :call: ได้แต่รอ รอ รอ รอ
-
ใกล้จะเปิดเทอมแล้วนะคะ เกรียนคนเขียนยังไม่มาต่อเลย คิดถึงค่ะ
-
ย่องมา+1 :m7:
-
สวัสดีครับเกรียนคนอ่าน
หายหัวไปยาวนานและหายอย่างต่อเนื่องในเรื่องนี้ ก็ไม่มีคำแก้ตัวอะไรครับ
ช่วงไม่กี่วันผ่านมา ได้มีโอกาสกลับไปอ่าน INDY in love.. อีกครั้ง ทำให้ฮึดขึ้นมาเขียนต่อจนได้ แต่ถ้าไม่สมูทเหมือนเดิม ต้องขอโทษด้วยละเด้อ
::ไม่เกรียนที่ 19::
ประชุมเลิกแล้ว ไอ้หมอกที่เหงื่อโชกก็เลิกเล่นบอลมายืนอยู่ใกล้ๆนี่แล้ว
แต่เรายังคงไม่ได้พูดอะไรกันออกมา ผมเพียงแต่ยื่นกำหนดการที่รับมาจากห้องประชุมให้ไอ้หมอกดู
“มึงเอายาให้มันรึยังล่ะ” ไอ้หมอกถามหลังจากเห็นชื่อพี่หมอ
“เออ จริงสิ” ผมลืมไปถนัด จึงรื้อค้นกระเป๋า หยิบถุงยาออกมา ลงจากโต๊ะไปทรุดนั่งบนฟุตบาทข้างไอ้ฝัน
“นี่ของมึง..”
ดวงหน้าขาวหันมามองเหมือนชั่งใจว่าจะรับไปดีไหม
ที่สุดแล้ว..มันก็รับไป
ไอ้หมอกลงมานั่งขนาบอีกข้าง เอามือตบไหล่ไอ้ฝันเบาๆ “อย่าเสียใจไปเลยนะเพื่อน”
ไอ้ฝันพยักหน้า มองถุงยาด้วยสายตาว่างเปล่า
“คนบางคน..’ผ่าน’เข้ามา ก็คงเพื่อให้เราแค่..’พบ’ ”
ผมกับไอ้หมอกไม่รู้จะพูดอะไร..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
พวกเราขึ้นมาซ้อมเพลงกันในห้องสมาคมฯ หลังจากเสร็จประชุมและหลังจากไอ้หมอกเสร็จภารกิจในสนามบอล
.
.
“เฮ้ฝัน เราอยากให้มึงช่วยแต่งเพลงกับทำนองด้วย”
ไอ้หมอกชวน แต่เพื่อนเรายังเงียบอยู่
หลังจากดีเลย์ไปประมาณสามสิบวิ ไอ้ฝันก็พยักหน้าและตอบมา
“ฮื่อ..”
“ลองฟังที่พวกกูช่วยกันแต่งเมื่อวานดูนะ”
ผมว่า แล้วหันไปส่งสัญญาณให้ไอ้หมอก
เริ่มที่มันลีดกีต้าร์..แล้วเสียงขลุ่ยของผมก็ตามมา.. ท่อนอินโทรที่เรา (ไอ้หมอก) แต่งไว้เมื่อวาน
“เพื่อนเอย..อีกคราที่มาพบกัน” มันร้องวรรคแรก
ผมลดขลุ่ยลง ร้องต่อ “ดั่งดวงตะวัน..ทอแสงหลังผ่านค่ำคืน”
“เวลา..ล่วงเลย..ไม่เคยเป็นอื่น
หยัดยืน..เคียงกัน..ณ ปลายของฟ้า..”
เราประสานเสียง..
หลังจากท่อนนี้ ไอ้หมอกโซโล่ก่อน แล้วผมจึงยกขลุ่ยขึ้นจดริมฝีปาก
..ดนตรีประสานดนตรี..
ดวงหน้าขาวของไอ้ฝันเงยขึ้นมา..
“เพราะจัง นี่พวกมึงไปช่วยกันแต่งตอนไหนวะ?” มันฉงน
“ก็พ่อน่ารักปิดตายหน้าต่างไปแล้วไม่ใช่รึไง?”
ไอ้หมอกยิ้มบางๆ “ก็ช่วยกันแต่ง..ผ่านหน้าต่างที่ปิดไว้นั่นแหละ”
ผมก้มหน้างุด รู้สึกเขินอายชอบกล ไอ้ฝันนี่ก็ไม่ช่วยอะไร หัวเราะเพื่อนอย่างเดียว
“ดีจังนะ” มันว่า ตามองพวกผม แล้วก็หน้าสลดลงไปอีก คงคิดถึงพี่หมอ..
ไอ้หมอกละมือจากสายกีตาร์ไปแตะไหล่มัน
“ฝัน ช่วยกันแต่งต่อนะเพื่อน”
ไอ้ฝันสีหน้าดีขึ้น ขยับเข้ามาใกล้ ผมยื่นโน้ตและเนื้อเพลงที่เขียนไว้เมื่อวานให้มัน
“อืม..” เราสุมหัวกัน
“กูจับได้ลำดับสุดท้ายเลยล่ะ” ผมบอกเศร้าๆ
ไอ้ฝันถือปากกาเคาะหัวตัวเอง “ไม่เป็นไร งานคืนสู่เหย้าใช่ไหม จบให้ซาบซึ้งไปเลย”
สาวน้อยยิ้ม ไม่นานนักมันก็ร้องออกมา
“ปิดตา..เปิดใจออกมาสำราญ
ร้องรับ..ขับขาน..บทเพลงสร้างสรรค์วิญญา”
พวกผมเล่นดนตรีคลอจังหวะช้าๆตามทำนองเดิม ขณะไอ้ฝันหลับตาร้องและหยุดเพื่อนึกเนื้อเพลงที่จะต่อ
“สมาน..ดวงใจ..ที่เปื้อนน้ำตา” ผมร้องตาม แล้วหันไปถามความเห็นพรรคพวก “พอได้ไหม?”
ไอ้หมอกเพิ่มโซโล่ตรงนี้ไปอีกหนึ่งครั้ง แล้วก็ปิดท้ายว่า
"คืนมา..สู่เหย้า..เคล้าไมตรี”
..เราวนกลับไปร้องเล่นใหม่อีกรอบ..
อีกรอบ..และอีกรอบ..
ทุกๆครั้งที่เริ่มใหม่ จังหวะดนตรีก็นิ่งขึ้น ไหลลื่นมากขึ้น เสียงที่เราเปล่งออกมาก็ดูจะหนักแน่นมากขึ้นด้วย
“เพื่อนเอย..อีกคราที่มาพบกัน
ดั่งดวงตะวัน..ทอแสงหลังผ่านค่ำคืน
เวลา..ล่วงเลย..ไม่เคยเป็นอื่น
หยัดยืน..เคียงกัน..ณ ปลายขอบฟ้า..”
..
….
…….
“ปิดตา..เปิดใจออกมาสำราญ
ร้องรับ..ขับขาน..บทเพลงสร้างสรรค์วิญญา
สมาน..ดวงใจ..ที่เปื้อนน้ำตา
คืนมา..สู่เหย้า..เคล้าไมตรี..”
ทุกคนที่เดินผ่าน..ตามปกติจะรีบเดินไปเร็วๆ ขณะนี้กลับหยุดยืนบริเวณหน้าห้องสมาคมฯ
ฟังเสียงเพลงที่ร้องออกไปจากใจของเรา..
“ขอบใจนะไอดิล” ไอ้หมอกว่า ผมจึงงง
“ขอบใจเรื่องอะไรวะ?”
“ที่มึงหลอกกูมาเข้าชมรมในวันนั้น” มันยิ้ม.. ยิ้มที่ทำให้มันหล่อ ถ้ามันยังหล่อกว่านั้นได้
“ต้องขอบใจไอ้ฝันต่างหาก” ผมโอบไหล่เพื่อนสาว “เพราะมันเป็นคนสั่งกูให้ ไปหาผู้ชายมา”
แล้วเราสามคนก็หัวเราะกัน ไอ้หมอกฉวยโอกาสเอนหลังมาพิงผมอย่างเนียนๆ
.
.
“ออกไปเลย มึงน่ะ”
ผมไม่ยอมให้มันเนียน กำลังซึ้งในมิตรภาพ พอเอนหลังมาพิงทีนี่กูเขินเลย..
“เมื่อยนี่หว่า นั่งเล่นกีต้าร์ตั้งนาน”
มันยังคงพิงอยู่อย่างนั้น
“ไม่เอา ออกไป”
ผมก้มหน้างุด ผลักหัวมันออก
ไอ้ฝันนี่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร มองเราสองคนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จนผมต้องเก๊กหน้าเคร่ง
“เชี้ยหมอก ไม่ออก กูถีบจริงด้วย”
มันยักไหล่ บอกสั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความ
“มึงถีบ-กูจูบ”
ตีนผมหยุดกระตุกโดยอัตโนมัติ เหลียวซ้ายแลขวาไปทางประตู นักเรียนบางคนหยุดดูเราอย่างสนใจ
ไม่หรอก ผมไม่ต้องการเล่นหนังเกย์ตรงนี้..
“เชี้ย.. หน้าด้าน” ผมด่า ทั้งที่หน้าแดงแปร๊ด
ไอ้บ้านั่นหัวเราะหึหึ “เขินทำไม.. จูบกันมาตั้งสองครั้งแล้วนี่”
“ไม่ได้เขินเว้ย” ผมลุกพรวดขึ้นมา
“งั้นทำไมมึงต้องหน้าแดงขนาดนั้น” มันดึงแขนผมกลับลงไป รวบเอวเอาไว้
ผมบอกหน้าตายขณะแกะมือมันออก
“กูเป็นสิวอักเสบ”
ไอ้ฝันหัวเราะก๊าก ตบไหล่ทั้งผมทั้งไอ้หมอก
ณ ขณะนั้น เรารู้สึกขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้เราได้มาพบเจอ.. จนเข้าใจความหมายของคำว่าเพื่อน..
..เพื่อนรัก เพื่อนแท้.. หรือแม้แต่..รักเพื่อน..
____________________________________
เย็นมากแล้ว..ดวงอาทิตย์ใกล้ลับเหลี่ยมขุนเขา.. เมื่อเราสามคนเดินออกมาถึงประตูโรงเรียน
“วันนี้พ่อน่ารักมารอรับมึงอีกไหมน่ะ” ไอ้ฝันถามพลางชะเง้อชะแง้แลมอง
“กูโทรไปบอกแล้วว่าเลิกช้ามาก จะเดินกลับกับมึง” ผมตอบ แต่ก็ชะเง้อด้วยคน
“ค่อยยังชั่ว อุตส่าห์ไม่ขี่มอเตอร์ไซค์มาเพราะอยากเดินกลับกับมึงเลยนะเนี่ย”
ไอ้หมอกว่า พลางหันมาทำสายตาเจ้าชู้ ไอ้นี่!
เมื่อไม่เห็นท่ายืนสุดเกรียนของพ่อน่ารักที่ริมรั้ว เราสามคนจึงสาวเท้ามุ่งไปตามทางกลับบ้าน
“เฮ้..”
แล้วเราก็ได้ยินเสียงเรียกดังมาจากด้านหลัง….
“มา เด็กๆ มืดแล้ว”
พ่อน่ารักโผล่หัวออกมาจากหน้ารถกระบะ มีพ่อหล่อเป็นคนขับ
“แหะๆ ขอบคุณค่ะพ่อ”
ไอ้ฝันตอบรับ คว้าไหล่ผมมาด้วย ส่วนไอ้หมอก..
“ขึ้นมาเลยฝัน ขึ้นมาลูกไอดิล ส่วนมึงน่ะ เดิน!”
พ่อน่ารักแว๊ดออกมา เมื่อเห็นไอ้หมอกเดินตามหลังมาด้วย
“โธ่.. กูนึกว่าพ่อมึงจะลืมสังเกตแล้วเชียว” ไอ้หมอกบ่นหงอยๆ
ผมเอื้อมมือไปตบไหล่มันเร็วๆ แล้วเอี้ยวหน้าไปกระซิบ
“รอที่หน้าต่างนะ..”
อ๊าก.. เขินก็เขินครับ
แต่มันรู้สึก..ไม่รู้สิ อยากรู้สึกอุ่นใจว่าเดี๋ยวเราจะได้เจอกัน
ถึงแม้จะได้ยินเพียงเสียงผ่านหน้าต่างที่ปิดตาย ผมก็ยังจินตนาการได้ถึงใบหน้าหล่อเหลาและรอยยิ้มจริงใจของมัน
พ่อขับรถไปส่งไอ้ฝันที่บ้านก่อน มันยกมือไหว้ขอบคุณพ่อ ผมตบไหล่เพื่อนสาว ไม่ลืมที่จะให้กำลังใจ
“อย่าไปคิดมากเลยนะ ไม่ว่าอะไรก็ตาม..”
ไอ้ฝันยิ้มให้ผมบางๆ
ผมไม่แน่ใจเหมือนกัน ว่าทำไมยังไม่บอกมันไปเรื่องที่พี่หมอเก็บจดหมายน้อยของมันเอาไว้เต็มกล่อง
อาจเป็นได้ว่า..ผมไม่อยากทำให้มันสับสนมากไปกว่านี้
_____________________________________
“ให้ฉันรอตั้งหลายวันนะคุณสุรศักดิ์ กว่าจะมาได้”
เสียงแปล๋นๆของคุณนายแม่หมอกเป็นสิ่งแรกที่เราได้ยิน เมื่อลงจากรถ
ผู้ชายร่างใหญ่ท่าทางเหมือนนักสืบที่เธอเรียกว่าคุณสุรศักดิ์ ส่งแฟ้มเอกสารบางอย่างให้
คราวนี้เองที่เธอหันมามองพวกเราสามคนอย่างสมใจ
“คราวนี้ตาหมอกกับสามีฉันจะได้ตาสว่างเสียที ฉันจะเช็คดูละ ขอบใจมาก”
เธอยื่นเงินให้ผู้ชายคนนั้นแล้วเดินเข้าบ้านไป
พ่อน่ารักมองตาม
“เขาหมายถึงอะไรของเขาน่ะคุณทัศน์”
“ช่างเถอะฮะพ่อ อย่าไปสนใจคนแบบนี้เลย”
ผมยักไหล่ ตอบแทนพ่อหล่อ แล้วจูงพ่อทั้งสองเข้าบ้าน
“อย่าคิดว่าเธอจะหลอกให้ตาหมอกไปหาครั้งแล้วครั้งเล่าได้นะ ไอ้กิ่งมะยมที่ยื่นเข้ามาในบ้านฉัน ฉันจะตัดมันซะ”
เธอพูดไล่หลัง ผมพ่นลมหายใจ หันไปต่อล้อต่อเถียง
“คุณตัดกิ่งไม้ได้แน่ ว่ากันตามกฎหมาย แต่ในความเป็นจริงน่ะ ตัดใจลูกคุณจากผมได้รึเปล่าล่ะ?”
“อื้อหือ.. ไอดิล”
ผมได้ยินเสียงยายพึมพำอยู่ที่ธรณีประตู "เกรย์ชัดๆ"
เฮ้อ..กะจะไม่พูดแล้วเชียว เกรียนแตกจนได้!
ผมเดินช้าๆ.. ขึ้นมาบนห้อง
ถึงแม้จะคาดเอาไว้ว่าคุณนายแม่หมอกรู้ทันขนาดนี้ คงไม่เจอไอ้หมอกหลังหน้าต่างแล้วละ
แต่ผมก็อดมารอไม่ได้
“หมอก..”
ผมเรียก ไม่ได้หวังให้ได้ยินเสียงตอบกลับมา
“เฮ้..”
แต่ก็ดันมี !
ผมเผยอยิ้ม..
“กูได้ยินเสียงโวยวาย” มันว่า
“อือ..” ผมตอบรับ “มึงรีบกลับไปที่ห้องดีกว่านะ เดี๋ยวแม่มึงก็มาอาละวาดมึงหรอก”
ไอ้หมอกเงียบไป.. ผมจึงถามตรงๆ
“มึงทะเลาะกับแม่รึเปล่า กู..อืม..ขอโทษที ไม่เคยยั้งปากทันเลย”
มันเงียบไปแป๊บหนึ่ง แล้วตอบให้ผมสบายใจ
“ถ้าแม่ได้รู้จักมึงกับครอบครัวจริงๆ เขาต้องรู้สึกกับมึงเหมือนที่กูกำลังรู้สึกนี่แหละ”
ผมหัวเราะเบาๆ “จะไม่มีทางได้รู้จักดีน่ะซี๊”
ก็จริงนี่ครับ ผมนึกไม่ออกเลยว่าเธอจะมารู้จักเราอีท่าไหน ในเมื่อเธอคิดเองเออเองไปหมดแล้ว
เป็นเกย์มันผิดตรงไหนนะครับ..
พ่อของผมไม่ได้เป็นจริงๆด้วยซ้ำ แค่คนที่รักบังเอิญเป็นเพศชายเหมือนกันเท่านั้น
หรือถึงจะเป็นจริงๆ ก็แล้วมันทำไมเล่า พวกเขาเพียงแต่รักกัน.. เพียงรัก..
แค่ที่ไม่อาจมีลูกกันได้ ไม่อาจจดทะเบียนได้ตามกฎหมายของหลายๆประเทศ พวกเขาก็โชคร้ายพอแล้ว
คนอื่นๆในฐานะที่เป็นเพื่อนมนุษย์ร่วมโลกก็ควรจะเห็นอกเห็นใจ มิใช่ดูถูกเหยียดหยามแบบนี้
.
.
“เราจะเลิกยุ่งกันก็ได้นะ” ผมบอกแมนๆ “เพื่อความสมานฉันท์ในครอบครัวไง”
“ถ้าจะพูดแบบนี้ กูว่าออกมาคุยกันข้างนอกดีกว่า” ไอ้หมอกตอบกลับ
“ทำไมวะ?” ผมฉงน
“กูจะได้ทำให้มึงรู้ได้ถนัดๆไง ว่ากูคิดยังไงกับไอเดียมึง..”
มันพูดแค่นั้นแล้วก็เงียบหายไปเลย
หน้าผมร้อนผ่าวไปหมด.. เริ่มฉลาดแล้วนี่ครับ จึงพอเดาได้ว่าไอ้หมอกหมายความว่ายังไง
___________________________________
“เอาล่ะ สุดสัปดาห์นี้ อาจารย์จะไม่สั่งการบ้านอะไรมาก เพราะมีงานคืนสู่เหย้าที่ต้องจัด ไหนจะงานวันพ่อสัปดาห์หน้าอีก”
อาจารย์กุสุมาประกาศในคาบเรียนเช้าวันรุ่งขึ้น
“แต่ก็มีการบ้านที่หลีกเลี่ยงไม่ได้นะ” อาจารย์พูดต่อ
“พนันกันว่าหลีกได้ ถ้าอาจารย์อยากหลีก” ไอ้ฝันโน้มตัวมากระซิบใส่หูผมที่โต๊ะหน้า
ผมหลุดหัวเราะออกมา
“พูดอะไรในฝัน” อาจารย์กุสุมาซึ่งตรวจจับความผิดปกติได้อย่างรวดเร็วถามขึ้น
“เปล่าค่ะ” ไอ้ฝันขยับไปนั่งที่เดิม
“ครูยังไม่ได้คิดบัญชีกับเธอนะที่เสียมารยาทใส่คุณหมอ วิทยากรผู้มีเกียรติของเรา-”
“โธ่ อาจารย์อย่าพูดเลยน่า..” ผมพึมพำ แต่ทว่าอาจารย์กุสุมาคงไม่ได้ยิน
“หมอโอริสสาเป็นคนดีมากนะ เธอไม่รู้จักคุณหมอดี จะไปไม่ชอบคุณหมอเขาได้ยังไง เพิ่งเจอครั้งสองครั้งเท่านั้น”
โธ่เอ๊ย.. อาจารย์
ผมหันไปมองไอ้ฝันซึ่งนั่งเม้มปาก หลุบตาต่ำลงที่โต๊ะ ไม่คัดค้าน..ไม่โต้เถียง..
“ค่ะ..คงเป็นเพราะหนู..ไม่รู้จักเขา..ไม่เคยรู้จริงๆ”
ดราม่าอีกแล้วไง!
ผม ไอ้หมอก ไอ้ฝัน ยังคงซ้อมร้องเพลงเล่นดนตรีในตอนเย็นตามปกติเพื่องานซึ่งจะจัดขึ้นในวันเสาร์
“กูว่าเราต้องทำได้น่าประทับใจแน่”
ไอ้ฝันยิ้มมั่นใจ ไอ้ผมเองก็พยายามลืมความโศกเศร้าในดวงตามัน
“แล้วเราต้องแต่งตัวยังไงวะ?”
ไอ้หมอกยื่นหน้ามาถาม
“ก็ใส่ชุดธรรมดากันนี่แหละ ชุดที่สุภาพเรียบร้อย” ไอ้ฝันยักไหล่
“มึงมีเหรอ ไอ้ชุดที่ว่าน่ะ” ผมกรอกตาไปมา
___________________________________
สุดท้าย ผมจึงพาไอ้ฝันไปหาคนที่พึ่งได้ที่สุด
ยายผมเอง!
“ยายฮะ พรุ่งนี้ยายช่วยทำให้สารรูปไอ้ฝันมันดูพอขึ้นเวทีกับเขาได้หน่อยได้ไหมฮะ มีงานคืนสู่เหย้าตอนเย็นวันเสาร์"
"โอ๊ย ไม่มีปัญหา ยายไปคุ้ยเสื้อผ้ายายสมัยยังสาวก่อน"
"ขอบคุณมากฮะยาย ฝันมันจะร้องเพลงกับผมกับไอ้หมอก”
“ไอ้เด็กหมอกอีกแล้วเหรอ!?”
พ่อน่ารักโพล่งขึ้นมา
“ไม่เอาน่าเกรย์” พ่อหล่อปรามพลางโอบกอดไว้ ไม่วายพ่อน่ารักยังบ่นหงุงหงิง
“มึงไม่รู้เหรอ ไอ้เด็กนั่นพยายามสะกดจิตไอดิล ..โด่ว”
กูไม่น่าพูดชื่อมึงออกมาเลย!
ผมส่ายหน้า ปล่อยให้พ่อ พ่อ ตา ยายและไอ้ฝันเสวนากันหน้าบ้าน
วันนี้คุณนายแม่หมอกคงไม่อยู่ ท่าทางคลื่นลมจะสงบ
แต่จะเป็นสงบแบบก่อนมีพายุใหญ่หรือไม่นั้น.. เป็นอีกเรื่อง
ผมเดินเข้าบ้าน..
เสียงกีต้าร์ลอยตามสายลมมากระทบโสตประสาท
ประตูหลังบ้านเปิดอ้าไว้
เหมือนต้องมนต์สะกด ผมเดินตามเสียงนั้นไป..
หรือจะจริงอย่างที่พ่อน่ารักว่า.. ไอ้หมอกพยายามสะกดจิตผม..
มือแกร่งโซโลกีต้าร์เบาๆ เป็นเพลงบรรเลงแสนไพเราะจนผมแทบจะต้องขอให้มันลาออกจากโรงเรียนแล้วไปสมัครวงคาราบาว
มันบรรเลงเพลงที่เราแต่งด้วยกัน เพลงที่เราจะเล่นพรุ่งนี้ในนามชมรมส.ว.ม.
ผมเดินมาหยุดริมกำแพงหลังบ้าน..
โห..ไอ้หมอก มันกล้ามาก นั่งบนกำแพงบ้านผมซะอย่างนั้น
“เดี๋ยวพ่อกูก็มาไล่ลงหรอก” ผมเย้า
"ไล่ได้ไง กำแพงบ้านกูด้วย" ไอ้หมอกว่า
เออ ก็จริงครับ บ้านเราแชร์กำแพงร่วมกัน..
ไอ้หมอกหันไปโน้มตัวปล่อยกีต้าร์วางพิงกำแพงไว้เบื้องล่าง แล้วหันกลับมาหาผม
“ส่งมือมาสิ”
ผมมองมือที่ยื่นมาให้ขำๆ
“กูปีนของกูเองได้ ถ้าจะขึ้นไปน่ะนะ”
แต่ไอ้หมอกยังคงอมยิ้ม ยื่นมือมาเช่นเดิม
ผมตัดสินใจยื่นไปจับ ส่วนมืออีกข้างจับกำแพงไว้ ปีนขึ้นไปนั่งเคียงข้าง
“คืนนี้แสงจันทร์สวยดี” ผมเงยมองฟ้า
“อืม.. สวยจริงๆ..” ไอ้หมอกเห็นด้วย แต่สายตามันไม่ยักมองข้างบน
“มั่ว มึงไม่ได้เงยมองด้วยซ้ำ” ผมแว๊ดใส่
โครงหน้าคมสันนั้นแย้มริมฝีปากยิ้มบางๆ “กูก็ไม่ได้หมายถึงพระจันทร์”
ผมเสมองไปทางอื่น.. ไม่อยากถามว่ามันหมายถึงอะไร..
มือเรียวของผมหยิบขลุ่ยที่เหน็บไว้กับกางเกงขึ้นมาจดริมฝีปาก “กูขอซ้อมด้วยคน”
ไอ้หมอกพยักหน้า หยิบกีต้าร์ขึ้นมาจากพื้น แตะนิ้วลงบนเส้นลวด..
ว่าแล้วเสียงดนตรีของเราทั้งสองก็ดังประสานกัน
ผมรู้สึกว่ามันดังมาก..พอๆกับที่แผ่วเบามาก..
สายตาผมไม่ได้ละจากมัน.. สายตามันก็ไม่ได้ละจากผม..
หมอกดีดกีต้าร์ชำนาญจนไม่ต้องคอยมองหาคอร์ด.. ผมเองก็ไม่ต้องมองดูรูบังคับเสียง..
เราเพียงมองกันและกัน..
ไอหมอกโน้มหน้าเข้ามาหาผม พอๆกันกับที่ผมโน้มไปหามัน
เมื่อบทเพลงสิ้นสุดลง ดวงหน้าเราก็ห่างเพียงไม่กี่เซ็นติเมตร..
“กูจูบได้ไหม..” เสียงเข้มมีหน้ามาถาม
“มึงเคยขอด้วยหรือไง..” เสียงสั่นของผมตอบกลับ
ก่อนที่เราจะทำลายระยะห่างทั้งหมดนั้น
กีต้าร์ยังอยู่ในวงแขนไอ้หมอก สองมือผมก็ยังประคองขลุ่ย
แต่ริมฝีปากเราแตะกัน..นุ่มนวล..แผ่วเบา..
เสียงครางในลำคอผมดังคลอเคล้ากับสายลมยามค่ำคืน
"อือ..อืม..หมอก"
"หืม.." มันครางรับ "ไอดิล.."
หูผมอื้ออึงไปหมด ริมฝีปากถูกรุกเร้าช้าๆ..ช้าๆ ก่อนที่จะผละออกอย่างอ้อยอิ่ง
"นอนห่มผ้าด้วยนะ พรุ่งนี้เจอกัน" หมอกพึมพำบอก แตะจูบที่กึ่งกลางหน้าผากผมอีกครั้งหนึ่ง
_________________________________________
//แผ่นจากไปอย่างเงียบกริบและรวดเร็ว..
-
:z13:้ วิ่งมาจิ้มแทบไม่ทัน
-
จิ้มด้วยคน :z13:
แบบนี้ก็ดีนะมันทำ
ให้รู้สึกว่าตื่นเต้นดี
คุณนายแม่ไม่เลิกสักที
แบบนี้ต้องเปิดอก :laugh:
+1และเป็ดจ้า
-
จิ้มเกรียน. หายไปนานเลยนะคิดถึงงงงงงง
มาต่อได้จุใจมากกกกก
อยากให้คุณหมอเห็นฝันในงาน
ลิตเติ้ลเกรียนจะสมานฉันท์กับแม่ยายไงเน้อ
จิ้มเป็ดกดบวกใหกำลังใจนะแจร๊ะ
-
เฮ้.....คนเขียนอย่าพึ่งเผ่นสิฮะ =_=
เรายังอ่านหนูดิ้ลไม่สมกับความคิดถึงเลย :ling1:
//btw :pig4:
-
จบซะหวาน........
-
โอ๊ะย่ะ! มาแบบอบอุ่นกรุ่นๆนะ อร้ายยย
ความสัมพันธ์ พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ ลุ้นนะ คู่นี้
แมหะ เกรัยนคนเขียนไปไวปานพายุจริงๆ
-
ฟินค่ะ ฟินม้วกกกกกกกกกก
รอตอนต่อไปค่ะ ท่าทางอีกนาน :เฮ้อ:
เอาเถอะ เราจะรอ!!
-
จูบใต้แสงจันทร์ :o8:
-
:pig4:
-
ไอดินฝันดีแน่ๆ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :กอด1:
-
เขาจูบกัน(อีก)แล้ววววววว :hao6:
ชูป้ายไฟแล้วร้อง เอาอีก เอาอีก :ling1: :ling1:
-
โอ๊ะ!! จบได้ฟินมากกกกกกก
เกรย์ยังคงยืนยันความประสงค์เดิมคือกันหมอกออกไปจากลูกชายที่น่ารัก 5555 น่ารักชะมัดเลย
-
น่ารัก...
-
กรี๊ดดดดดดดดด อัพแล้ว!! อัพแล้ววววววววววว
โอ้ยคิดถึงเกรียนคนเขียนฝุดๆ
ไอดิลลูกเกรย์ชัดๆ ขุ่นนายก็กัดไม่ปล่อยสักที
จูบเย้ยจันทร์เขินเฟร่ออออ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น้าเกรียนคุง สู้ๆ รีบมาต่อเน้ออ
-
หวานมาก :o8:
หวังว่าจะไม่มาม่าในเร็ววันนี้นะ :katai5: ระแวง
-
แว๊ก ตอนใหม่ ตามๆๆ ( เอ๋ะ เราไม่ได้เม้นมากี่ตอนแล้วเนี่ย ??? :z3: )
ตัวพ่อมันก็ยังเกรียนเหมื๊อนเดิม นี้ตั้งใจกันซีนเค้าจิงป่าวเนี่ย ???
ส่วนป้าบ้านข้างๆ .... ถ้าไม่ติดเป็นแม่พระเอกนะ :beat:
รออ่านตอนต่อไปจ้า :L2:
ปล. ผู้มาเยือนแต่ละรอบทำเอาคิดถึงตอนเก่าๆ ลุงกรีน ลุงโก๋ ลุงแอร์ อานน <3
-
แค่จูบเราก็จะบ้าตาย
เขินนนนนนนนนนนนนน :-[
-
ฟินนนนน :-[ :-[
-
เขิน :-[
-
เอ่าๆ คุณนายแม่ของหมอกยังไม่เคลียเลยนะ นางรู้อะไรมั่งแล้ว
-
ดีใจมากค่ะที่มาต่อแล้ว
-
น่ารักอ่ะ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ฟินนาเล่ :)
-
ฟินนนน :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
อั๊ยยะ ฟินนนนนนนน
แบบนี้ซินะนี่เค้าเรียกจูบเยัยจันทร์ :-[
-
แวะมาชมก่อนอ่าน.3.
-
หวาน
-
อ่านแล้วมีความสุข
-
กรี๊ดดดด หวานมว๊ากกกก ฟินไปตามระเบียบ
ฝันสู้ๆ เกรย์นายจะกีดกันเด็กไปถึงไหนเนี่ย ฮึ ทัศน์พาไปจัดการด่วน
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด>< ฟินงะ ฟินนนนนนนน
-
ในที่สุดก็ตามทัน
โรแมนติกจริงจริ๊ง :katai2-1:
-
หลังจากคอยมานานแสนนาน :-[ :-[ :call: :call:
-
เขินมากกก กก รอตอนต่อไปครับบ
-
ขลุ่ย. กีตาร์. จูบ ฟริน
-
เขินแทน :-[ :-[ :-[
รอตอนต่อไปนะครับ :impress2:
-
สู้ๆ :hao6:ไอดิล ขวัญด้วย ขอให้ผ่านไปได้นะ
-
ให้กำลังใจด้วยครับ
-
อ๊ากกกกก ฉันยังต้องรอเธออีกนานไหม ต้องรอเธออีกนานม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย
ขอมาเป็นเพลงบ้างอะไร :laugh: :laugh: :laugh:
ขอบคุณน๊าาา สำหรับเรื่อราวดีๆ รออย่างตั้งใจฮับ :mew3:
-
โอยยยยย จะมาตายเอาจูบตอนจบ :m25:
เขิลอ่าาาาาาาาา :-[ แม้จะขัดอารมณ์สะดุดจิตไปกับยัยคุณนายเเม่ เเต่ก็เอาเหอะ ห้ามได้ก้ห้ามไป
ปล่อยให้นางประสาทไปเถอะ แต่อย่ามาเรื่องเยอะกับพวกเกรย์ก็เเล้วกัน
จะด่าให้ลืมไปเลยว่าหล่อนเป็นเพียงตัวละครในนิยาย :a14: o3
เกรย์ก็ยังคงเป็นเกรย์ ในเมื่อเกรย์แพ้ทางทัศน์
ก็คงต้องเเพ้ทางหมอกด้วย เพราะสองคนนี้เค้าเเนวเดียวกัน อาจจะตัดกันที่ประสบการณ์ชีวิต โฮะๆๆๆๆๆ :laugh3:
รอตอยคุณเกรียนคนเขียนกลับมาไวไวนะคะเป็นกำลังใจให้ค่าาาาา :กอด1: :L2:
-
อ๊ายยย ฟินอ่ะ ฟินเฟ้ย
-
คู่นี้มันฟินจริงๆ :o8:
-
ตอนแรกว่าจะมาส่องเฉยๆว่าเกรียนอัพยัง
แต่พอเข้ามาเนี่ย ตกใจมากกกกกกกกกอ่ะ
กรี๊ดดดดดดดๆๆๆๆ ในที่สุดมาอัพซักทีน้าาา
คิดถึงมากๆๆๆๆๆ คนเขียนหายไปนานนนนนมากๆๆๆๆๆ
มาต่อไวๆนะคะ ^^
-
ถ้าจะหวานน่ารักขนาดนี้ก็รีบๆมาต่อเลยนะคะเกรียนคนเขียน
เพราะเกรียนคนอ่าน อยากอ่านต่อม๊ากมาก.
ปล.ไอดิลเหมือนเกรย์จริงๆนั่นแหละ. น่ารักจริงๆ ไม่รู้คุณทัศน์ทำบุญด้วยอะไร
ถึงได้ลูกกับคู่ชีวิตน่ารัก(?????)ขนาดนี้555555. :hao7:
-
อร๊ายยยบย จูบใต้แสงจันทร์
-
จะงอนแล้วน่ะ นานแล้ว ไม่มาต่อสักที
:mew4: :mew4: :mew4:
-
คนอ่านให้อภัยแล้ว กลับมาต่อเถอะ :z3: :z3: :z3:
หายไปนานเชียว คนอ่านคิดถึง รู้ปะ? :ruready :ruready
( o18 o18 o18)
-
น้องเกรียนคนเขียนคะ มาต่อเถอะค่ะ คิดถึง เรียนจบรึยังคะ?
-
คิดถึงชาวเกรียน ของเกรียนคนเขียนแล้วอ่ะ ....... :m11: คิดถึง คิดถึง คิดถึง ฯลฯ
come on, please !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :katai1:
-
โอ๊ย ไม่ได้อ่านอะไรที่ตลกขนาดนี้มานานแล้ว อย่าหายไปนานนักนะไอดิล
-
อะ.. อะแฮ่มๆ..
ได้ข่าวว่าคนอ่านให้อภัยแล้ว
ขอบคุณนะครับ แหะๆ..
แต่ผมก็อยากให้คนอ่านเก็บ-อภัย-ไว้กับตัวก่อน ผมแต่งต่อแล้วผมจะมาเอานะ :mew6:
ผมแค่เข้ามาบอกว่าผมยังจะเอาอยู่นะ -อภัย-เนี่ย
ไม่ได้ลืมที่นี่ ไม่ได้ลืมคนอ่าน ไม่ได้ลืมไอดิลและพล็อตมีในหัวมาตลอด
แต่ไม่อยากอธิบายว่าทำไมไม่อัพ เพราะปกติกว่าจะอัพก็เป็นชาติอยู่แล้ว ไม่อยากแก้ตัวนั่นเอง
เพราะเรื่องแรกที่แต่งคือ INDY in love ผมก็อัพถี่ตลอด ไม่ได้หายไปอย่างนี้
เอาเป็นว่า ผมอยู่ในสถานการณ์ที่แตกต่างจากเดิมก็แล้วกัน จึงยังไม่สามารถเรียบเรียงมันออกมาได้ทันใจเหมือนเดิม
ไว้เมื่อไหร่ มีนิยายมาแลกแล้วจะมารับอภัยจากคนอ่านอย่างไวว่อง (ถ้าตอนนั้นยังมีให้นะ :z6:)
อย่างไรก็ตาม เข้ามาก็ยังอุตส่าห์มีคอมเม้นท์ที่อ่านแล้วทำให้ผมยิ้มได้ ..เช่นเดียวกับทุกครั้ง
ขอขอบพระคุณอย่างสูงมา ณ เทือกนี้ครับ :ling3: :katai1:
,เกรียน(เหลือ)น้อย
ป.ล. ใกล้จบแล้ว มีอีกเทอมนึงครับ vivalasvegus
เกรียนจะลงไปเยือนก.ท.ม เพื่อฝึกงานตุลานี้ ใครผ่านแจ้งวัฒนะแวะมาโบกเกรียนได้
-
รอต่อปายยย
-
รอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอ
-
ดฝ้ารอและเปนกำลังให้น๊าาา
-
เข้ามารออย่างมีความหวัง
อย่าทิ้งรื่องนี้ไปนะเกรียน.คิดถึงมากกกกกก
สู้ๆน้าา รออ่านอยู่เสมอจ้า :hao7:
-
เมื่อไรล่ะเจ้าคะ ข้าเจ้าคิดถึง :katai1:
-
อยากบอกว่า คนอ่านก็ยังคงรอ ไอดิล อยู่จ้า ^^
-
จะตามไปจิกนิยายที่แจ้งวัฒนะฮะ :hao3:
ด้วยรัก
จากเกรียน (น้อยกว่า) :katai2-1:
-
รอได้คร่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :katai3:
-
ยังรอเสมอน๊า
-
มารอด้วยคนจ้า
-
:laugh: :m20:
เกรียนอ่ะ ชอบๆๆ
รออ่านเน้อ o13
-
:katai4: ตามจิกเกรียนแถวแจ้งวัฒนะแน่ๆ
-
เกรียนคนแต่งหายไปนานจนเชื้อเกรียนในกระแสเลือดคนอ่านจะหมดแล้วน้าาาาา>_<
-
อย่างน้อยก็ยังทราบว่าเกรียนคนเขียนยังไม่หนีหายไปไหน
-
อยากไปโบกเกรียน เอ้ย อยากไปกอดเกรียนจัง :laugh:
ยังคงคิดถึงอยู่เมอ :กอด1:
-
อ้าวววว
เหลืออีกเทอมนึงหรอจ้ะเกรียนคนเขียน
นี่เรารุ่นๆกันเลยนะเนี่ย ฮิ๊วๆ
รอนะจ้ะ
ไว้ผ่านเเจ้งวัฒนะ จะไม่พลาดแน่นอน
55555
:mew1:
-
รอคร้าบบบบบ รอได้เสมอ ขออย่างเดียว อย่าหายไปเลยนะครับ :mew6:
-
เกรียนกันทั้งครอบครัวจริงๆ :m20:
-
บอกพิกัดมาเลย ตามไปโบกเกรียนแน่ๆ ทางผ่านอยู่แล้ว :z6:
-
ระหว่างรอจะตามไปอ่าน อินดี้รอแล้วกันนะเกรียน....
-
ยังรอไอดิลกับหมอกอยู่นะคะ :hao5:
-
เหมือนจะโดนพูดถึง :laugh: :laugh:
เกรียนคนอ่านเก็บ อภัย ไปแล้วนะ
ถ้ามีตอนใหม่มาแลกจะเอา อภัย คืนให้ :m20: :m20: :m20:
เดี๋ยวจะตามไปจิกนิยายที่แจ้งวัฒนะ o18 o18
( :ling2: :ling2: :ling2: :ling2:)
-
ขอบคุณที่ส่งข่าว ขออวยพรให้ทุกอย่างราบรื่นค่ะ
-
มาดูแล้วเห็นลาดเลาไหม มาแล้วไม่ลงคงไปดูราดหน้าแทนแล้ว
-
ป.ล. ใกล้จบแล้ว มีอีกเทอมนึงครับ vivalasvegus
เกรียนจะลงไปเยือนก.ท.ม เพื่อฝึกงานตุลานี้ ใครผ่านแจ้งวัฒนะแวะมาโบกเกรียนได้
หืมมม เราก็จะไปฝึกงานช่วงนี้เหมือนกัน แถวสนามบินน้ำ ไม่ไกลจากเกรียนเท่าไรนะ 55 5 5
:hao3: :hao3:
-
รีบสมัครไอดีเพราะติด indy in love และมาต่อเรื่องนี้ เฮ :z6:
รอค่ะ รีบๆ ม่ต่อนะคะ รักไอดิลมากมาย ><
-
จะรอนะคะ สู้ๆ น้าาาา
ขนาดคนอ่านเพิ่งปีหนึ่ง ยังแทบกระอักเลือดเลยค่ะ :katai1:
-
:sad4: กลับมาเมนท์คร้าบบบบบ
กรี๊ดดดดดด เขิน :-[
-
รอเกรียนทุกวัน นึกว่าเกรียนจะมาอัพ
แต่ .. ไม่มีอ่ะ
ไม่เป็นไร รอเกรียนเหมือนเดิม เกรียนสู้ๆๆๆ ไฟท์ติ้งงง !! :katai2-1:
-
555555555555
โอ้ยยย ฮาพ่อน่ารัก
ที่เปิดประตูเข้ามา แล้วบอกว่า โทษทีๆ 5555555555
-
ไม่ได้เข้ามาซะนานเหมือนกัน
คิดถึงทุกตัวละครเลยหวะ
สู้ๆนะ
อีกเทอมเดียวเหมือนกัน : )
-
ตามมาจากเรื่องโน้นนนนน
เห็นว่ามีเกรียนรุ่นลูก
เลยรีบตามมาจร้า :กอด1:
-
ร้อยคนยังรอคนเขียนได้ เพิ่มอีกสักคน คงไม่เป็นไร
คิดถึงงงงง ไอดิลลลล เมื่อไรจะอัพคร้าบบบบ
-
ตามมาจากเรื่องนู้นนนเหมือนกัน
เนื่องจากติดใจความเกรียนของคนแต่ง เอ้ย ของตัวละครๆ
อิอิ :hao3:
-
แวะมาแสดงจุดยืน
ว่ายังรอเสมอนะคะ
:katai2-1:
-
:sad4: :sad4: รออยู่นะค่ะ สู้ๆค่า ไม่ว่าจะยังไงก็รอคนเขียนได้อยู่แล้ว แต่ต้องมาอัพเน้อ! :katai5:
ตอนแรกที่อ่านก็ว่าชื่อเรื่องมันคุ้นๆ แถมชื่อคนก็คุ้นด้วย พอมารู้ว่าเป็นลูกของเฮียทัศน์กะพี่เกรย์ก็ยิ่งกรี๊ดเข้าไปใหญ่เลยค่ะ
น้องดิลก็น่ารักกกก แต่เกรียนเหมือนพ่อน่ารักไปหน่อย ไอหมอกก็น่ารัก สมกันจริงๆค่ะ
ชอบทั้งสองเรื่องมากๆ เป็นนิยายในดวงใจเลยนะค่ะ เกรียนดี :z2: :z2:
อ่านแล้วใจละลาย นั่งอายน่าแดงเลยอ่าาาาา ฟิน!! :o8: :-[ :impress2:
ยังไงก็รอคนเเขียนนะค่ะ :katai2-1:
-
ไม่เกรียนที่ 20
“กูจูบได้ไหม..” เสียงเข้มมีหน้ามาถาม
“มึงเคยขอด้วยหรือไง..” เสียงสั่นของผมตอบกลับ
ก่อนที่เราจะทำลายระยะห่างทั้งหมดนั้น
กีต้าร์ยังอยู่ในวงแขนไอ้หมอก สองมือผมก็ยังประคองขลุ่ย
แต่ริมฝีปากเราแตะกัน..นุ่มนวล..แผ่วเบา..
เสียงครางในลำคอผมดังคลอเคล้ากับสายลมยามค่ำคืน
"อือ..อืม..หมอก"
"หืม.." มันครางรับ "ไอดิล.."
หูผมอื้ออึงไปหมด ริมฝีปากถูกรุกเร้าช้าๆ..ช้าๆ ก่อนที่จะผละออกอย่างอ้อยอิ่ง
"นอนห่มผ้าด้วยนะ พรุ่งนี้เจอกัน" หมอกพึมพำบอก แตะจูบที่กึ่งกลางหน้าผากผมอีกครั้งหนึ่ง
_________________________________________
เป็นเช้าที่ผมตื่นขึ้นมาอย่างตื่นเต้น.. วันนี้แล้ว วันเสาร์นี้ที่จะต้องแสดงคีตประสานของสมาคมชมรมวายแห่งมวลมนุษยชาติ หรือ ส.ว.ม. ให้มวลมหาประชาชน เอ้ย ให้เหล่าครูบาอาจารย์ นักเรียนและศิษย์เก่าได้ฟัง
ผมลุกขึ้นคุ้ยตู้เสื้อผ้า ว่ามีอะไรที่ใส่แล้วจะพอดูได้บ้างไหม
เสื้อยืด กางเกง รวมไปถึงเสื้อคลุมแทบทั้งหมดของผมนั้นเก่า แต่พ่อน่ารักก็ไม่ยักซื้อใหม่ให้
พ่อแกบอก ยิ่งเก่า-ยิ่งขลัง
แต่ผมก็เชื่อพ่อน่ารักทุกอย่างนะ พ่อน่ารักบอกว่า เพราะการแต่งตัวแบบนี้แหละ ทำให้พ่อหล่อประทับใจจนชวนไปดินเนอร์ด้วยกันมาแล้ว!
ดังนั้น ผมจึงเลือกเสื้อยืดสีขาว เสื้อคลุมสีน้ำตาลและกางเกงยีนส์สีซีดอออกมาเตรียมไว้ เผื่อไอ้หมอกจะชวนไปดินเนอร์บ้าง
………………………………………………………………
“ก็ชุดนี้แหละค่ะพ่อ”
เสียงไอ้ฝันร้องบอกมาจากชั้นล่าง
“แต่ไอดิลบอกว่าต้องขึ้นเวทีต่อหน้าคนทั้งโรงเรียนไม่ใช่เหรอ..”
พ่อหล่อลากเสียงเบาๆ
ผมลงบันไดมาเจอไอ้ฝันในเสื้อยืดตัวหลวมโพรกกับกางเกงยีนส์แล้วปลงอนิจจัง
“อย่าบอกนะ ว่านี่ชุดใส่ออกงานของมึง?”
ผมยิงคำถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว ไอ้ฝันยักไหล่ “เออ ทำไม”
“มึงช่วยใส่ชุดที่พี่หมอเห็นแล้วจะประทับใจบ้างได้ไหม เขามาเป็นประธานศิษย์เก่านะเว้ย”
หน้าไอ้ฝันยังคงนิ่งเฉย ผมจึงย้ำ
“เดี๋ยวเย็นๆมึงถอดออกเลยชุดนี้ ยายกูเตรียมชุดที่เหมาะสมเอาไว้ให้แล้ว”
“แม่น” คุณยายยักคิ้ว “อโฟรไดทิก็ยังต้องอายแน่นอน เชื่อใจยายเถอะฝัน คุณหมออะไรนั่นต้องตกหลุมรักแบบไม่รู้ตัว”
ไอ้ฝันตั้งท่าจะขัด แต่เสียงเรียกจากหน้าบ้านดังมาหยุดมันไว้ซะก่อน
“ขอโทษครับ”
.
.
ไม่ต้องใช้ความพยายามอะไร ผมก็จำได้ว่าเป็นเสียงไอ้หมอก
สายตาผมรีบหันไปมองพ่อน่ารักอย่างเร็ว เห็นควันบางๆ เริ่มออกมาจากหู
“ไอ้เด็กหมอก กล้าดียังไงมาตะโกน-”
“เกรย์ ไม่เอาน่า เด็กมันเป็นเพื่อนกัน” พ่อหล่อปราม
“เพื่อนบ้าเพื่อนบออะไรกัน-”
พ่อน่ารักฮึดฮัด ผมจึงรีบจ้ำอ้าวไปหน้าบ้าน
ไอ้หมอกยืนยิ้มอยู่ริมกำแพง..
ผมอดยิ้มตอบไม่ได้
“รนหาที่รึไง” ผมทักทาย อีกฝ่ายจ้องตา
“เปล่า แค่จะถาม ว่า อยาก…อีกรอบไหม?”
ภาพฉากจูบบนกำแพงไหลหลั่งเข้ามาในความทรงจำราวภาพสโลวโมชั่น ก่อนที่ผมจะว๊ากใส่มัน
“มึงจะบ้ารึไง!”
ไอ้ฝันเดินตามออกมา ไอ้หมอกพยักหน้าให้และหันกลับมามองผม มันพูดกลั้วหัวเราะ
“กูหมายความว่า อยากจะซ้อมกันอีกรอบไหม ก็เราจะแสดงวันนี้แล้วนะ”
ผมอ้าปากค้าง นี่กรูคิดอกุศลไปคนเดียวรึนี่ แม่ม!!
ไอ้หมอกยิ้มขำ
“กูเอากีต้าร์มาด้วยแล้ว ซ้อมกันตรงลานหน้าบ้านมึงก็ได้”
ผมคิดไตร่ตรองข้อเสนอชวนขนหัวลุกนั้น แต่ก็มีอีกเสียงมาช่วยตัดสินใจให้
“ไม่!”
เสียงพ่อน่ารักขัด “อย่าเหยียบเข้ามาในบ้านนี้เป็นอันขาดนะ ไม่งั้น แกเจอไม่ดีแน่ แกจะเจอชั่ว ชั่วร้ายสุดๆเลย”
ใบหน้าหวานนั้นเอาเรื่อง ไอ้หมอกยกมือไหว้สวัสดี
“อืม.. ถ้างั้นไม่เป็นไรก็ได้ครับ ผมไม่อยากทำให้คุณพ่อลำบากใจ”
ไอ้หมอกทำหน้าใช้ความคิด
“แต่ถึงยังไง เราก็ต้องซ้อมกัน งั้น.. ผมชวนฝันกับไอดิลไปซ้อมที่โรงเรียนดีกว่า วันเสาร์ไม่ค่อยมีคน เงียบ.. เป็นส่วนตัว..”
พ่อหล่อหลุดหัวเราะ ส่วนพ่อน่ารักขมวดคิ้วมุ่น
.
.
“เออๆ จะซ้อมกันหน้าบ้านก็ได้ แต่อย่าตุกติกเป็นอันขาดนะ ฉันจับตาดูอยู่”
พ่อน่ารักกระฟัดกระเฟียดเดินกลับเข้าบ้านและประจำการอยู่ที่หน้าต่าง ซึ่งมองออกมาเห็นบริเวณลานหญ้าที่ผมและไอ้ฝันกำลังยืนอยู่นี้ ไอ้หมอกยิ้มกับชัยชนะ รีบเดินออกจากบ้านมันเข้ามาในบ้านผม
“แม่มึงไม่อยู่รึไง?”
ผมรีบถาม ด้วยไม่อยากมีปัญหา เบื่อที่จะเถียงกับคุณนายแม่หมอก
“ไม่อยู่ ออกไปพบคุณสุรศักดิ์ นักสืบอะไรก็ไม่รู้ ตั้งแต่เช้าแล้ว”
ผมพ่นลมหายใจ
“อย่าบอกนะ ว่าแม่มึงจ้างนักสืบ สืบเรื่องพ่อกูจริงๆ จะบอกอะไรให้ว่าพ่อกูน่ะ ประวัติขาวสะอาด”
“กูเข้าใจน่า นะ.. มึงไปเอาขลุ่ยมาเถอะ เราซ้อมกันดีกว่า แม่จะไม่เจออะไรหรอก”
“เออ ต่อให้พลิกแผ่นดินหาก็ตาม”
ผมเสริมอย่างหงุดหงิด ก่อนไปหยิบขลุ่ยและมาซ้อมเพลงกัน…
พ่อน่ารักนั่งอยู่ริมหน้าต่าง พ่อหล่อยืนพิงกรอบประตู ตากับยาย นั่งบนเก้าอี้สนามหน้าบ้าน ฟังเราสามคนร้องและบรรเลงเพลง
“เพื่อนเอย..อีกคราที่มาพบกัน
ดั่งดวงตะวัน..ทอแสงหลังผ่านค่ำคืน
เวลา..ล่วงเลย..ไม่เคยเป็นอื่น
หยัดยืน..เคียงกัน..ณ ปลายขอบฟ้า..”
ผมเป่าขลุ่ยพลาง.. ยิ้มให้พ่อของผมพลาง..
โดยเฉพาะพ่อน่ารัก ซึ่งชอบการแต่งเพลงหรืออะไรที่คล้ายๆอย่างนี้เป็นพิเศษ
ถึงแม้ใบหน้านั้นจะบ่งบอกความขุ่นมัวที่ไอ้หมอกมายืนเล่นกีต้าร์อยู่ในถิ่น แต่สายตาที่มองผมก็ยังเต็มไปด้วยความทับใจ..
“ปิดตา..เปิดใจออกมาสำราญ
ร้องรับ..ขับขาน..บทเพลงสร้างสรรค์วิญญา
สมาน..ดวงใจ..ที่เปื้อนน้ำตา
คืนมา..สู่เหย้า..เคล้าไมตรี..”
“ไพเราะมาก” ยายตบมือเสียงดังลั่น
“ช่วยกันแต่งเองทั้งหมดรึนี่ ไม่เสียชื่อพ่อๆเขาจริงๆ” ตาเสริม
พ่อหล่อกับพ่อน่ารักไม่พูดอะไร ได้แต่ยิ้มให้ผม ผมลดขลุ่ยลงจากปาก ยิ้มตอบ..
ผมรักครอบครัวนี้เหลือเกิน
ตลอดสิบเจ็ดปีที่ผ่านมา ตั้งแต่ผมเริ่มคิดได้ ผมรู้สึกว่าผมโชคดีเหลือเกินที่..
“ตาหมอก เข้าไปทำอะไรในนั้น!”
บรรยากาศเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน ..คุณนายแม่หมอกกลับมาแล้ว..
ไอ้หมอกหันมามองผมอย่างขอโทษขอโพยและยกมือไหว้พ่อๆของผม
มันค่อยๆหยิบกีต้าร์ขึ้นมา ไม่ได้เร่งรีบหรือลนลาน แต่จำต้องไปเพราะไม่อยากให้ตัวผมโดนว่า
“ไว้สักห้าโมงเย็น เราไปเจอกันที่โรงเรียนนะ”
มันเอ่ยเบาๆ ผมและไอ้ฝันพยักหน้ารับ
ไอ้หมอก เดินออกจากบ้านผม เข้าไปในบ้านมัน
“มาเถอะครับแม่”
คุณนายแม่หมอกยังยืนอยู่ที่เดิม มองมาทางผม ก่อนจะย้ายไปอ้อยอิ่งที่พ่อหล่อกับพ่อน่ารัก..
“หึ.. ไงล่ะเธอ”
เธอย้ายสายตากลับมาที่ผมอีกรอบ
“ไงล่ะ.. ฉันได้ข่าวว่าพ่อที่แสนดีของเธอ เป็นพวกขี้เมา เที่ยวผับเที่ยวบาร์”
ผมหงุดหงิด “คุณพูดอะไรน่ะ”
“หึ ช่างใสซื่อเสียจริงๆนะ..” เธอเว้นช่วง สายตาจ้องผมอย่างชิงชัง
“ไม่รู้หรือไง พ่อของเธอน่ะทำตัวเหลวแหลก ฉันคิดไว้แล้วไม่ผิด มีอะไรกันข้างถนนอย่างกับพวก..”
“มันจะมากไปแล้วนะ”
ผมตวาด
“นี่คุณ”
ไอ้ฝันผสมโรง
“แม่ครับ แม่พูดอะไรเนี่ย”
ไอ้หมอกจับแขนเธอไว้
พวกเราทั้งสามคนพยายามจะพูดออกมาพร้อมกัน ผมตะโกนเสียงดังลั่นที่สุด
“พ่อของผมเป็นคนดี ดีกว่าคุณเยอะ เขาไม่ทำอะไรต่ำๆอย่างที่คุณพูด!”
คุณนายแม่หมอกยิ้มยั่ว
“อ้อ.. เขาบอกเธออย่างนั้นล่ะสินะ..”
“มันคือความจริง!”
ผมหันไปหาพ่อหล่อกับพ่อน่ารัก
พ่อบอกผมทุกอย่าง ผมรู้จักพ่อดี
“พ่อฮะ อย่ายอมนะฮะ ผมจะไม่ทนให้เขามาดูถูกพ่อแบบนี้”
ผมหันไปมองพ่อ กระตุ้นให้พ่อโต้ตอบอะไรกลับไปบ้าง
แต่พ่อน่ารักส่ายหน้าเบาๆ พ่อหล่อเดินเข้าโอบไหล่ไว้
“พ่อฮะ เขาพูดแบบนี้กับเรามันเกินไปแล้วนะ….”
พ่อน่ารักไม่เคยหาเรื่องใครก็จริง แต่ใครมาพูดเวอร์เกินจริงแบบนี้ก็คงต้องเจอกันสักตั้ง
"แม่ครับ หยุดเถอะครับ พ่อไอดิลเขาไม่สบายอยู่นะ"
ผมมองใบหน้าซีดเซียวของพ่อน่ารักที่จ้องคุณนายแม่หมอกค้างอยู่อย่างนั้น
“ไง ถึงกับพูดไม่ออกเลยรึไง เธอ.. คนขี้ยา”
“ไม่จริง” ผมตะโกน
“แม่ครับ พอที เข้าบ้านกับผมเดี๋ยวนี้”
ไอ้หมอกโอบประคองแม่มันเข้าไป เธอยิ้มสมใจ ก่อนที่ผมจะสบถคำหยาบคายไล่หลังไปเป็นชุด
…………………………………………………………………………….
ผมคับแค้นใจจนไม่มีสมาธิเป่าขลุ่ย ได้แต่นั่งกำขลุ่ยแน่นจนเจ็บมือ
ไอ้ฝันตบไหล่ผมเบาๆ
“ไอ้ดิล อย่าไปถือ-”
“มึงหยุดพูดเลยฝัน ผู้หญิงคนนั้นร้ายกาจมาก ถ้าเป็นพ่อมึงโดนด่าบ้าง มึงคงจะไม่พูดให้กูไม่ถือสาหรอก”
ผมตอบกลับเต็มไปด้วยความโมโห ไอ้เขกกบาลผมทันที
“ที่กูพูด ไม่ใช่เพราะเห็นว่าไม่ใช่พ่อกู กูนับถือพ่อหล่อกับพ่อน่ารักเหมือนพ่อแท้ๆ มึงก็รู้ดี ส่วนถ้าพ่อกูโดนด่าบ้างจะถือสาไหม กูคงไม่รู้ เพราะกูไม่รู้จักพ่อ!”
คำพูดนั้น ทำให้ผมต้องเงยหน้ามองมัน
“กูไม่ตั้งใจจะว่าอย่างนั้น..”
พ่อของไอ้ฝันทิ้งแม่มันไปตั้งแต่ไอ้ฝันยังเป็นวุ้นอยู่เลย แม่ไอ้ฝันเลี้ยงมันมาตัวคนเดียว ผมรู้ดี
“ช่างมันเถอะ” ไอ้ฝันส่ายหน้าแมนๆ “กูแค่ไม่อยากให้มึงเอาคำพูดเขามาทำร้ายตัวเอง ถ้าคำดีมีตรรกะ ติเพื่อก่อก็ว่าไปอย่าง แต่คำพูดพวกนี้มันขยะชัดๆ มึงอย่าเก็บไปไว้ให้รกสมอง พ่อน่ารักทำถูกแล้ว ที่ไม่เอาพิมเสนไปแลกกับยาบ้า”
เปรียบไปนั่น..
.
.
“หลานดิ้ล.. ฝัน..”
ยายกับตาเดินออกมาหาผม
“ไปแต่งตัวดีกว่าไหม? เดี๋ยวจะได้ไปเตรียมงานที่โรงเรียน”
ผมเงยมองยาย “ผมไม่มีอารมณ์หรอกฮะยาย ทำไมยายปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้น ... ฮึ่ย”
ผมฮึดฮัด อึดอัด จิตใจคับแค้นแทบระเบิดอยู่แล้ว ผมจึงลุกขึ้น
“ผมจะไปบอกพ่อน่ารัก ให้แจ้งความหมิ่นประมาทเลย!”
“ไอดิล อย่า เดี๋ยว” ยายคว้าแขนผมไว้
“พ่อเราเขาไม่สบาย ยังไม่หายหวัดนะ อย่าไปกวนใจเลย”
อะไรเนี่ย?
คนบ้านนี้เป็นอะไรกันไป ผมไม่เข้าใจ
ทุกคนในบ้าน เราก็สู้คนกันทั้งนั้น ทำไมคราวนี้ยอมคุณยายแม่หมอกง่ายๆ
“มันไม่ใช่ความจริงใช่ไหมฮะ” ผมเดินเข้าไปในบ้าน มองหาพ่อน่ารัก
“ที่เขาพูด มันไม่ใช่ความจริงใช่ไหมพ่อ!”
พ่อหล่ออ้าปากจะพูด แต่พ่อน่ารักเดินมาโอบกอดผม
“มันไม่จริงลูก.. เราไม่เคยทำอะไรแบบนั้น..”
“ผมก็รู้ไงฮะ ผมเลยโกรธ ผมเลย-”
“แต่เราอย่าไปยุ่งกับเขาเลยนะ ไม่คุ้มหรอก” พ่อน่ารักขัด ดวงตาปริ่มหยาดน้ำ
“พ่อรักลูกนะ รักมากเหลือเกิน.. แล้ว..แล้วพ่อก็ดีใจ..ที่ลูกรักพ่อ อยากให้ลูกรักแบบนี้..ไปตลอด”
“ผมรักพ่อ ผมรักพ่อตลอดแหละฮะ” ผมรีบตอบ “ผมภูมิใจในตัวพ่อ พ่อเป็นคนดี”
“ถ้าอย่างนั้น ก็อย่าคิดถึงเรื่องนี้อีกนะ ลูกไปแต่งตัวเตรียมแสดงได้แล้ว ไปสิ”
พ่อน่ารักลูบหัว ผมพยักหน้า
“ฝันมานี่สิ ยายจะช่วยแต่งตัวให้”
ยายเรียกไอ้ฝันให้เดินตามไป
………………………………………………………………………………………………….
ผมในเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์ คลุมทับด้วยเชิ๊ตสีน้ำตาลเข้ม ยืนรอไอ้ฝันอยู่ชั้นล่าง พร้อมกับพ่อหล่อ พ่อน่ารักและคุณตาเก่ง
“ยายเราจะเอาชุดอะไรให้หนูฝันใส่ก็ไม่รู้ เกรียนๆอย่างนั้น หวังว่าคงจะดูเป็นผู้เป็นคนนะ”
ตาเก่งรำพึง ผมเองก็ไม่แน่ใจนัก ว่าไอ้ “เกรียนๆอย่างนั้น” นี่ คุณตาเขาหมายถึงไอ้ฝันหรือคุณยาย
“เอาละ ..เสร็จแล้วจ้า”
คุณยายเดินออกมาที่ราวบันได ยิ้มให้พวกเราและพยักเพยิดไปทาง..
ที่ยายบอกว่าจะเนรมิตไอ้ฝันให้สวยจนอไฟรไดทิต้องอายนั้น ถึงจะพูดเวอร์ๆ แต่ผม..ซึ่งยืนรออยู่ชั้นล่างต้องยอมรับ
ว่าในทีแรก ผมไม่รู้ว่าที่เดินตามยายมานั้นคือฝัน
ไอ้ฝันอยู่ในชุดสีฟ้าสดใส
ผมของมันไม่ได้ผูกเป็นหางม้าอย่างเคย แต่ได้รับการหวีอย่างเรียบร้อยและไขว้มาคลอเคลียไหล่ข้างซ้าย
ผมหยกศกของมันม้วนเป็นลอนตามธรรมชาติ
ยายไม่ได้แต่งหน้าอะไรให้มันเลย เพียงแต่หน้าตามอมแมมมันแผล็บตามปกติของมัน ดูเหมือนจะได้รับการล้างและทาแป้งฝุ่นบางๆ..
“หาก..ฝัน..ว่าฉันและเธอ ละเมอความรักร่วมกัน ทุกๆวันแสนสุขฤทัย
หากความรักนั้นหนักเหลือ แนบเนื้อเชื้อรักดังไฟ ฉันขอตายบนตักนาง..”
เพลงที่เราเหล่าผองเพื่อนร้องล้อไอ้ฝันมานานปี ผมเพิ่งรู้สึกว่าผู้หญิงตรงหน้าเป็นแบบนั้นจริงๆก็วันนี้..
“ในฝัน” จริงๆ
“โอ้โฮแฮะ”
ผมอุทาน
ไอ้ฝันยิ้นเขินๆ เดินลงมาจากบันไดด้วยท่าเดินห้าวๆห่ามๆตามปกติของมัน
เมื่อมันเดินนั่นแหละ เราถึงเชื่อว่านั่นคือ ไอ้ฝันตัวจริงเสียงจริง เพราะมันช่างขัดกับใบหน้าแสนหวานและชุดสีฟ้าน่ารักนั่นได้อย่างน่ามหัศจรรย์
“เอาล่ะ เราไปกันเถอะ”
พ่อหล่อเรียกรวมพล แล้วพาพวกเราบึ่งรถไปยังโรงเรียนอันเป็นจุดหมายที่จะจัดงานคืนนี้
…………………………………………………………………………………..
เวที โต๊ะ เก้าอี้ ถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อยบริเวณลานหน้าเสาธง ป้ายใหญ่เบ้อเริ่ม เขียนด้วยหมึกสีทองว่า ‘งานคืนสู่เหย้า’
รถราของแขกในงานเริ่มแล่นเข้ามาจอดในที่จอดรถ ผมเห็นไอ้หมอกซึ่งสะพายกีต้าร์นั่งทำหน้าเคร่งรออยู่แล้ว ณ บริเวณใกล้ๆแถวนั้น
ผมถึงได้รู้ตัว.. ว่าต้องใช้เวลานั่งทำใจในรถอยู่พักใหญ่ ถึงจะสามารถเผชิญหน้ากับไอ้หมอก โดยพยายามลืมคุณนายแม่ของมันไปเสีย
“พ่อๆกับคุณตาคุณยายลงไปก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูนั่งเป็นเพื่อนไอ้ดิ้ลเอง”
ไอ้ฝันเอ่ย
มันคงรู้ดีถึงความทุกข์ทรมานใจของผม
ทำไมผมจะไม่รู้.. สิ่งที่คุณนายแม่หมอกกำลังพยายามทำอยู่นี่ก็เพื่อไอ้หมอก
เพื่อให้ลูกชายคนเดียวไม่มายุ่งกับคนอย่างผม อย่างครอบครัวผม..
ถ้าผมกับไอ้หมอกไม่เกี่ยวข้องกัน เธอก็คงแค่เกลียดอยู่ในใจ ไม่ได้มารุกรานถึงขนาดนี้..
“สวัสดีครับพ่อหล่อ พ่อน่ารัก คุณตา คุณยายด้วย”
เสียงเข้มๆ ลอยมาให้ผมได้ยิน
“ก่อนอื่นผมอยากจะขอโทษที่-”
“ไม่เป็นไรหมอก อย่าไปพูดถึงมันเลยนะ”
ผมหล่อเบรก ผมเห็นตากับยายพยักหน้าเห็นด้วย แม่กับลูก ไม่เกี่ยวกัน..
พ่อน่ารัก ซึ่งปกติจะโวยวายและพูดมากที่สุดในบรรดาคนเหล่านั้น วันนี้กลับเงียบ..นิ่ง..
สายตาพ่อน่ารักจ้องมองไอ้หมอก..มองอย่างขอร้อง..
ถ้าผมดูไม่ผิด..
พ่อไม่อยากให้เขามายุ่งกับผมใช่ไหม..?
.
.
“ไอ้ดิ้ล..”
ไอ้ฝันบีบไหล่ “มึงนั่งอยู่ตรงนี้ตลอดไปไม่ได้จริงไหม The show must go on. เราต้องไปเตรียมตัว”
ผมพยักหน้าบางๆ อยากให้ตัวเองเข้มแข็งกว่านี้ แต่บางครั้งผมก็สับสนว่าอะไรที่ควรจะทำ
ผมไม่อาจไปเปลี่ยนใจคุณนายแม่หมอก แต่ในขณะเดียวกันก็ปล่อยให้เธอมาทำร้ายจิตใจพ่อทุกๆวันไม่ได้..
ผม ในเสื้อคลุมเชิ๊ตสีน้ำตาลตัวเก่ากำขลุ่ยแน่น.. เดินช้าๆ.. ไปหาไอ้หมอกซึ่งสวมแจ็คเก็ตหนังสีดำสะพายกีต้าร์
ดูแล้วขัดกันแบบน่าอนาถจริงๆ เราสองคน..
“ชมรมต่างๆ ชมรมต่างๆ หากมากันแล้ว อาจารย์ขอให้ มารายงานตัวที่งานโสตทัศนูปกรณ์ด้วยนะคะ”
เสียงอาจารย์กุสุมาผู้ควบคุมงานประกาศผ่านเสียงตามสาย
“พ่อฮะ ของพวกผมเป็นชมรมสุดท้าย อาจจะย่ำๆค่ำกว่าจะแสดง พ่อค่อยมาก็ได้นะ”
ผมบอก จงใจมองพ่อน่ารักมากกว่าใคร
มือขาวๆของพ่อลูบหัวผม
“อย่าลืมที่สอนล่ะ” พ่อน่ารักยิ้มบางๆ ผมพยักหน้า ทวนให้ฟัง
“บอกโลกให้รู้ว่า ข้าคือ เกรียนเทพ!!”
ผมท่องคำสอนหน้าตาคล้ายสุภาษิตคำพังเพยที่จำได้ตั้งแต่สมัยเด็กออกมาดังๆ
แม้สถานการณ์จะหน้าสิ่วหน้าขวาน แต่พ่อหล่อ ตา ยายและไอ้ฝันก็หัวเราะออกมา
……………………………………………………………..
“เออ.. พวกมึงรออยู่นี่แล้วกัน” ไอ้ฝันบอกเมื่อเราเดินมาจนถึงหน้าห้องโสตฯ
“เดี๋ยวกูจะไปรายงานตัวให้เอง เช็คคิวอีกทีด้วย”
ผมพยักหน้าบางๆ รู้ทันว่าไอ้ฝันอยากให้ผมอยู่กับไอ้หมอกสองคน
แต่คราวนี้มันไม่ไหวจริงๆว่ะ ผมไม่อาจทนมองหน้าไอ้หมอกที่ละม้ายคล้ายคุณนายพัดชาได้ในตอนนี้
ผมจึงเลือกที่จะหันหลัง เอ่ยส่งๆไล่หลังเพื่อนสาว “กูไปรอแถวๆ.. แถวๆนี้แล้วกัน”
“เดี๋ยว” ไอ้หมอกคว้าแขนเอาไว้ทันควันราวกับมันเดาปฏิกิริยาผมเอาไว้แล้ว
“จะเลิกคบกับกูแล้วรึไง?”
มันบีบแขนแน่น ยิงคำถาม..
ผมกลืนน้ำลาย และปฏิเสธ “เปล่า”
แม้จะไม่ค่อยแน่ใจ ว่าไอ้ ‘คบ’ ที่หมายถึงนี่คือคบเป็นเพื่อนหรือเป็นอะไร
“แล้วทำไมไม่มองหน้ากูเลย..”
มันละจากต้นแขนผม เปลี่ยนเป็นเอาสองมือมาจับไหล่
ผมก้มมองพื้น เอ่ยตรงๆปนประชด
“นับวันแม่มึงยิ่งเล่นหนักขึ้นทุกที กูขอเวลาทำใจบ้าง เมตตาเถอะ”
ไอ้หมอกถอนใจ
“กูเสียใจ”
“กูรู้ว่ามึงเสียใจ”
ผมเงยขึ้นมามองใบหน้าหล่อเหลานั้นในที่สุด
“ยังไงมึงก็ยังเป็น ..เพื่อนกูอยู่ อย่าคิดมากไปเลย”
ผมแกะมือมันออกจากไหล่
“บอกแม่ด้วย ว่าเราเป็นเพื่อนกัน เขาจะได้ไม่เข้าใจผิดอีก”
“หึ” ไอ้หมอกพ่นลมหายใจ
“จะให้กูบอกแม่ว่ายังไงไอดิล คนเขารู้กันทั้งซอยแล้ว ว่ากูชอบมึง”
…
……
………
มึงพูดเพื่อ?
ผมหันเอี๊ยวหน้าหนี พยายามซ่อนสายตาที่ยังคงเขินอายนั้นเอาไว้ แล้วแค่นเสียงพูด
“มึงก็เห็นแล้วนี่ ว่าชีวิตคู่เกย์ มันจะต้องเจอกับอะไร”
“กูไม่ใช่เก-”
“ใครจะสนล่ะ? ใครจะสนว่าทำไมมึงถึงรัก ตราบเท่าที่คนที่มึงรักเป็นเพศชายเหมือนกับมึง ยังไงมึงก็ต้องถูกเรียกว่าเป็นเกย์”
“แต่กู-” ไอ้หมอกพยายามขัด ผมไม่เปิดโอกาส
“หรือถ้ามึงเถียงว่ามึงก็ยังชอบผู้หญิง เห็นผู้หญิงเซ็กส์ซี่ เขาก็จะหาว่ามึงเป็นไบ เท่านั้นเอง” ผมชี้ให้มันเห็นความจริง
“โลกนี้น่ะ มีการแบ่งประเภทอยู่เสมอนั่นแหละ มึงหลีกหนีไม่พ้น มึงจะเถียงจนคอเป็นเอ็นยังไงก็ไม่มีใครเข้าใจมึงหรอก”
ผมเอ่ยอย่างขมขื่นใจ
….
“แล้วคิดว่ากูแคร์?" มันเอามือกอดอก
"เกย์ก็เกย์ เกย์แล้วไง กูไม่สนว่าคนอื่นจะเรียกกูว่ายังไง ตราบเท่าที่มึงเรียกกูว่าหมอก
กูไม่สนว่าคนอื่นบอกว่ากูเป็นอะไร ตราบเท่าที่มึงบอกว่ากูเป็น…”
ไอหมอกหยุดชะงักไปชั่วอึดใจ.. มันเอนหลังพิงกำแพง
ผมไม่ยอมมองตา แต่ก็นิ่งฟัง
ร่างสูงนั้นยืนห่างจากผมเท่าเดิม ไม่ได้เอามือมาแตะ ไม่ได้บีบบังคับอะไร เพียงแต่เอ่ยออกมาอย่างตรงไปตรงมา
“กูไม่สนว่าคนอื่นบอกว่ากูเป็นอะไร ตราบเท่าที่มึงบอกว่ากูเป็น…คนที่มึงรัก”
………………………………………………………………..
ขอโทษที่หายไปนาน หวังว่าคงยังเหลือเกรียนนอ่านสักคนสองคน ฮ่อก
สถานการณ์ค่อนข้างวุ่นวาย ขอเกรียนคนอ่านทั้งหลายโปรดรักษาความเกรียนและความอินดี้เอาไว้ให้ปลอดภัยนะครับ
ผมว่าแล้ว ผมต้องอัพก่อนสิ้นปีนี้แหง :z13:
ขอได้รับความขอบคุณจาก เกรียน(เหลือ)น้อย
P.s. History always teaches us about to love and to forgive na.. Bless you all..
P.s.s. พบคำผิดกรุณาโบกเกรียน เอ๊ย แจ้งเกรียนอย่างไวว่อง ครับผ้ม
-
จิ้มมมม ทันเปล่าหว่า :z1:
-
“บอกโลกให้รู้ว่า ข้าคือ เกรียนเทพ!!”
กำลังเศร้ากับพ่อน่ารัก พอเจอคำสอนนี้เข้าไป...ฮาหงายเงิบไปเลย :m20: :jul3:
ช่างสมกับครอบครัวเกรียนจริงๆ :mew4:
-
นึกว่าฝันไป ดีใจจังเลย ไอดิลกับหมอกมาแล้ววววววววววววววว :hao7:
-
แม่หมอกช่างไปสืบได้เนอะ เรื่องราวเก่าเก็บขนาดนั้น
สู้ๆนะไอดิล วัยรุ่นก็อย่างนี้แหละ ยังไงขอให้เชื่อพ่อทั้งสองนะ
-
จะซึ้งๆสักหน่อย เจอเกรียนเทพ ปล่อยก๊ากเลย :laugh:
-
มาต่อสักทีหายไปนานมาก
ไอดิ้ลสู้ๆนะ :)
-
คำผิด ผมหล่อเบรก ผมเห็นตากับยายพยักหน้าเห็นด้วย แม่กับลูก ไม่เกี่ยวกัน.. /พ่อ
อุปสรรคเรื่องพ่อแม่ เด็กสองคนจะก้าวผ่านยังไง
-
เฮ้ย!! ตกใจ นึกว่าผีหลอก!!
เดี๋ยวกลับไปอ่านตอนแรกแป้บ ...ลืม
-
หมอกเท่ห์มาก....นายสุดยอด o13
-
ไอหย๊าอิคุณแม่หมอก
ทำเกินไปแล้วแต่เรื่องร้ายๆ
ก็ยังมีเรื่องดีดีเข้ามา
หมอกนายเจ๋งมาก
+1และเป็ดจ้า
-
"เกรียนเทพ" ก้ากกกกก
ดีใจ ที่ได้อ่าน ไอดิล...
ขอบคุณนะ..
"ใครจะเรียกอะไร ก็ไม่สำคัญ..."
-
ตอนแรกนึกว่าฝัน!
อัพแล้วเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ดีใจน้ำตาจิไหล
เยิ้ปนะเกรียนคนเขียน :katai2-1:
-
เฮ้ย นี่ไม่ได้ตาฝาด!!
หมอกโคตรเท่ สู้ๆนะเกรียนน้อยทั้งหลายผ่านอุปสรรคไปให้ได้ ย๊ากกก :katai4:
-
:hao7: :hao7:
ในที่สุดก็อัพแล้ววววววววว :hao5:
ไอดิ้ล ไอหมอก น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :heaven
สู้ๆ พยายามเข้านะ ผ่านมันไปได้แน่ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!! :serius2:
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อค่ะ รอๆๆๆๆๆ รอตอนตอไป o13 :pig4:
-
หมอกมั่นคงมากอ่ะ :m4: :m4: :m4: :m4:
-
น้ำตาจะไหลได้อ่านซะที เห็นตอนแรกนึกว่าฝันไปซะอีก ดีใจ
-
ขอให้ความเกรียน เพิ่มขึ้นอย่างเร็วไวนะค่าาา
จะได้มาต่อ บ่อยๆ
-
เราชอบนายมากเลยหมอก
ตรงที่จะเกย์ไม่เกย์ไม่สน
ไอดิลมองเราก็พอ ฮิ้ววววว
กระหน่ำบวกและเป็ดไปกินซะดีๆ
:hao7:
-
เอาใจเพ่ไปเลยหมอก แน่มากไอ้น้อง
-
ยังตามอยู่ตลอด ดีใจที่เกรียนเทพกลับมา
-
เห็นตอนแรกก็คิดว่ามีคนมาดัน พอลองกลับไปดูวันที่ใหม่ :a5: ลงตอนใหม่จริงๆด้วยอ่ะ กรี๊ดดดดด
ตอนนี้แอบสงสารเกรย์อ่ะ ทำมายยยยยยยยยย พ่อน่ารักออกจะเป็นคนดี ทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วย
ไอดิลเลิกคบเลยลูก :z6: โดนคนแต่งกับคนอ่านคนอื่นๆกระทืบแน่ เดี๋ยวมันจะไม่จบบบบบบ
พยายามเข้าน้าาาา มาต่อเร็วๆ เค้าคิดถึง :mew2:
-
แม่หมอก มันจะเกินไปแล้วนะ จะสืบอะไรกันนักหนา สงสารเกรย์ :m16:
แต่แม่ก็ส่วนแม่ ลูกก็ส่วนลูก หมอกเท่มาก o13
-
คำพูดไอหมอกกินใจจังเลยครับ
“กูไม่สนว่าคนอื่นบอกว่ากูเป็นอะไร ตราบเท่าที่มึงบอกว่ากูเป็น…คนที่มึงรัก”
:mew1: :mew1: :mew1:
ขอตอว่าหน่อยน่ะครับ มาคราวนี้ จะหายไปอีกมั้ย
:call: :call: :call:
-
เราไม่ได้เข้ามาอ่านนาน
แล้ว แต่เรารอหนังสือนะ :mew1:
-
ช่างไปขุดเรื่องเก่าเก็บมาจริงๆ นักสืบจะเก่งไปหรือเปล่า
สู้ๆไอดิล
-
ตามมาอ่านด้วยคน
หนักใจกับคุณนายแม่หมอกมากจริงๆ ร้ายโครตๆ
มีแม่แบบนี้ชีวิตรักหมอกกับเกรียนน้อยลำบากแน่ๆ
สงสารเกรย์ :mew2:
-
หมอก!!! แมนมว๊าก
-
:: ไม่เกรียนที่ 21 :: Smog’s POV
“แม่ทำอย่างนั้นทำไมน่ะครับ?”
ผมถามผู้เป็นมารดาทันทีหลังจากเราเข้ามาในตัวบ้าน
“ทำอะไร? เปิดเผยความจริงน่ะเหรอ?”
แม่ละแขนออกจากการเกาะกุมของผม เชิดใบหน้างดงามสมวัยขึ้นและเอามือกอดอก
ผมถอนหายใจ
“ใช่ครับ.. แม่ทำเพื่ออะไร..”
“ยังจะมาถาม ก็ทำเพื่อแกน่ะสิยะ นี่พอรู้ตัวตนที่แท้จริงของพ่อๆมันแล้ว แกยังจะไปนิยมชมชอบ เคารพนับถืออีกหรือไง?”
แม่ผมตวาด
“แม่ครับ แม่ไปเอามาจากไหน” ผมถามอย่างเคลือบแคลงใจ
แม่เหมือนเตรียมคำตอบไว้อยู่แล้ว ท่านเดินไปหยิบแฟ้มบนโต๊ะมายื่นให้ผม
“คุณสุรศักดิ์เป็นนักสืบเอกชนมือหนึ่งที่ไว้ใจได้ ประวัติชีวิตของสองคนนี้ แม่รู้หมดแล้ว วัดได้จากครอบครัว ผลการเรียน ข้อสังเกตจากคณาจารย์และอีกมากมาย ส่วนชีวิตรักอัน.. จะพูดว่ายังไงล่ะ อันผิดธรรมชาติของพวกนี้ ตาคนนั้นน่ะ คนที่เป็นนักเขียนก็เขียนขึ้นมาเองด้วย”
แม่ผมพูดด้วยท่าทีรังเกียจ
“น่าอายจริงๆ แม่ไม่อยากอ่านหรอกนะ แค่คิดก็..”
ท่านทำท่าขนลุก ก่อนจะเสริม “แต่สองคนนั้นทำอะไรไม่ดีๆบ้าง แม่ให้คุณสุรศักดิ์ลิสต์มาให้หมดแล้ว รายละเอียดก็อยู่ในแฟ้มนั่นแหละ รับรองความจริงโดยนักสืบของแม่”
ผมรับแฟ้มมาพลิกดูรายละเอียดต่างๆ มีทั้งแบบที่เป็นทางการ อย่างผลการเรียน ซึ่งตกต่ำมากๆในกรณีของนายกรกฎ สิริรัตน์ ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 รวมไปถึงคำสั่งพักการเรียนเนื่องจากการทะเลาะวิวาทและยาเสพติด ส่วนที่ไม่เป็นทางการ ก็เป็นรายละเอียด(ในด้านที่ร้ายๆ)ที่อ้างว่ามาจากหนังสือซึ่งเขียนโดยคุณกรกฎ สิริรัตน์ หรือพ่อน่ารักเอง
ผมมองเอกสารพวกนั้นผ่านๆและปิดแฟ้ม..
“ไงล่ะ?”
แม่ผมจ้อง “คิดไม่ถึงล่ะสิ แม่ก็บอกแกแล้วไง พวกนี้มันไม่ใช่คนดีจริงอย่างที่แกกับพ่อของแกคิดหรอก”
ผมถอนหายใจอีกรอบ..
“ถึงมันจะเป็นเรื่องจริง แต่ก็เป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว ถ้าผมอยากจะหาความเลวของเขาให้ได้ละก็ ผมก็คงหาเรื่องที่เป็นปัจจุบันกว่านี้ ไม่ใช่เรื่องที่ผ่านไปแล้วจบไปแล้วเป็นสิบปีครับแม่ แล้วผมยังต้องรู้เหตุผลด้วย ว่าทำไมเขาถึงเป็นอย่างนั้น ทำอย่างนั้น ผมไม่อยากมองอะไรตื้นๆ”
“ตาหมอก พูดแบบนี้ได้ยังไง!”
“แม่ครับ ผมขอโทษ แต่แม่ทำอย่างนี้ได้ยังไง ไม่ว่าจะเพื่อจุดมุ่งหมายอะไร นี่มันละเมิดสิทธิมนุษยชน แม่ทำไม่ได้นะครับ หรือแม่แค่เห็นว่าพวกเขาเป็นเกย์ แม่ถึงไปรังแกเขาได้ครับ”
“ฉันไม่ได้รังแก”
“นี่แหละครับที่เรียกว่ารังแก” ผมบอกอย่างอดทน ประสานมือ..
“ที่ผ่านมาเขาจะทำอะไรก็แล้วแต่ ทว่า ณ วันนี้ เขาไม่ได้ทำอะไรให้เราเดือดร้อนสักนิด ผมแค่เป็นเพื่อนกับลูกเขา แม่ทำแบบนี้ไม่ได้ ผมรักแม่มาก แล้วแม่รู้ไหม? ว่าผมทรมานใจที่เพื่อนผมสบถคำหยาบคายใส่แม่เพราะแม่ไปว่าร้ายพ่อของเขา”
ผมก้มหน้านิ่ง ไม่รู้เลยว่าควรจะทำยังไงดี..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ผมแจ้งประมาณเวลาการแสดงให้พ่อกับแม่ทราบและขี่มอเตอร์ไซค์คันเก่งมาที่โรงเรียนในเวลาก่อนห้าโมงนิดหน่อย
หลังจากนั่งรอไม่นานก็เห็นรถกระบะสีบรอนซ์ของครอบครัวไอดิลแล่นเข้ามาสู่ที่จอดรถภายในโรงเรียน
ผมกล่าวขอโทษขอโพยต่อหน้าผู้ใหญ่ในครอบครัวไอดิลเมื่อพวกเขาลงมาจากรถ
และการที่พ่อหล่อบอกว่าไม่เป็นไรนั้น.. มันแทบจะเป็นเครื่องปลอบประโลมใจเพียงอย่างเดียว ท่ามกลางสายตาโศกเศร้าเจ็บปวดของพ่อน่ารักที่มองมายังผม ..มองอย่างร้องขอ..
ผมรู้แล้วว่าสิ่งที่แม่พูดเป็นความจริง
ทว่า..ไอดิล คงไม่รู้ และพ่อน่ารักก็คงมีเหตุผล ที่ไม่อยากให้ลูกชายรู้
สิ่งที่ไอดิลเล่าให้ผมฟังเกี่ยวกับพ่อน่ารักในแง่มุมของอดีตนั้น.. แตกต่างจากรายละเอียดในแฟ้มของคุณสุรศักดิ์อย่างสิ้นเชิง..
ไอดิลลงมาจากรถในที่สุด พร้อมด้วยเด็กสาวที่แต่งตัวน่ารักอีกคน
เดี๋ยวก่อน.. นั่นมันในฝันนี่หว่า
ในช่วงเวลาที่วุ่นวายใจ ผมแอบคิดอัศจรรย์ใจเงียบๆ ว่าที่จริงแล้ว ฝันก็เป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักคนหนึ่งนี่หว่า
ที่ผ่านมาผมไม่เห็นว่าเป็นอย่างนั้นเลย อาจเพราะความห้าวห่าม เพราะการแต่งตัว เพราะการพูดจาที่บดบังคุณสมบัตินี้เอาไว้เสียจนมิด
บางที… วันนี้พี่หมออาจจะได้เห็นสิ่งเดียวกับที่ผมกำลังเห็นนี้หลังจากฝันเสียมารยาทใส่พี่หมอมาหลายครั้งหลายหน
ที่สุดผมก็ละสายตาจากฝัน มองไปยังคนที่ผมแทบจะไม่กล้าสู้หน้าที่สุด..
ไอดิล..
ไอดิลสวมเสื้อยืดสีขาวและกางเกงยีนส์สีซีด คลุมทับด้วยเสื้อเชิ๊ตสีน้ำตาล
สีหน้าและแววตาของเด็กผู้ชายที่ผมหลงรักตั้งแต่แรกเห็นหน้า ไม่ได้แตกต่างไปจากพ่อน่ารักของเขา
เจ็บปวด..ทว่าสงบนิ่ง..
เรายกมือไหว้ลาผู้ใหญ่ในครอบครัว ก่อนเดินไปรายงานตัวในนามชมรมตามคำประกาศของอาจารย์กุสุมา
และท่าทีของไอดิลที่มีต่อผมหลังจากนั้น.. ก็ไม่ได้ผิดความคาดหมายเท่าไหร่นัก
มันไม่ค่อยมองหน้า ไม่ค่อยพูดด้วยและรักษาระยะห่าง
ทั้งนี้ ผมไม่ได้คิดว่ามันเป็นเด็กขี้งอน เอาแต่ใจหรือไร้เหตุผล
เพราะถ้าเป็นผม ผมก็คงเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น จนพูดอะไรทำนองนี้เช่นกัน
อะไร..ที่มันกำลังพูดกับผม
“มึงก็เห็นแล้วนี่ ว่าชีวิตคู่เกย์ มันจะต้องเจอกับอะไร ใครจะสนว่าทำไมมึงถึงรัก ตราบเท่าที่คนที่มึงรักเป็นเพศชายเหมือนกับมึง ยังไงมึงก็ต้องถูกเรียกว่าเป็นเกย์ หรือถ้ามึงเถียงว่ามึงก็ยังชอบผู้หญิง เห็นผู้หญิงเซ็กส์ซี่ เขาก็จะหาว่ามึงเป็นไบ เท่านั้นเอง โลกนี้น่ะ มีการแบ่งประเภทอยู่เสมอนั่นแหละ มึงหลีกหนีไม่พ้น มึงจะเถียงจนคอเป็นเอ็นยังไงก็ไม่มีใครเข้าใจมึงหรอก”
ครับ..
ผมยอมรับ หลักๆก็เป็นความจริง
แต่ก็อีกนั่นแหละ.. ใช่ว่าผมจะสนเรื่องนั้น
“กูไม่สน..ว่าคนอื่นบอกว่ากูเป็นอะไร ตราบเท่าที่มึงบอกว่ากูเป็น…คนที่มึงรัก”
ไอดิลที่ก้มหน้าอยู่ เงยขึ้นมาสบตาผมในที่สุด
ผมยืนกอดอก พิงกำแพงระเบียงชั้นสองหน้าห้องโสตทัศนูปกรณ์อยู่เหมือนเดิม ประสานสายตากลับไป
อยากให้คนตรงหน้ารู้..ว่าผมมั่นใจทุกถ้อยคำ
ไอดิลเหมือนพยายามจะพูดอะไรสักอย่าง แต่คำพูดไม่หลุดออกมา
ผมยิ้มบางๆ ขยับไปเอามือแตะไหล่ ก้มหน้าลงนิดหนึ่ง เพื่อให้ตรงกับหน้าไอดิลซึ่งตัวเตี้ยกว่าผม
“ไม่เป็นไร มึงยังเด็ก กูรอได้”
“แหม มึงก็อายุเท่ากูไม่ใช่รึไง!?”
มันแว๊ดออกมาอย่างหมั่นไส้ และนั่นทำให้ผมหัวเราะ
“ตัดสินจากความสูงน่ะ”
“ไอ้..” ไอดิลพยายามจะด่า แต่ผมกดนิ้วโป้งลงบนปากนั้น
“อย่าด่า” ผมเตือน
“เพราะเวลามึงทำอย่างนั้นทีไร กูอยากจูบมากขึ้นทุกที”
…
…..
“เชี้ย..”
ยังอุตส่าห์มีเสียงลอดมาจากนิ้วโป้งผม ถึงแม้จะแผ่วเบามากก็ตาม
ผมส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่ได้พูดคำประจำตัวสักวันนี่จะทนไม่ได้รึไง”
ผมไล้นิ้วโป้งไปตามรูปปากเรียวนั้นเบาๆ..
ดวงตาเรายังคงสบกัน มือไอดิลยกขึ้นมาเกาะกุมมือซุกซนของผมเอาไว้
..
ผมยิ้มอบอุ่นใจ
อย่างน้อยก็ก่อนที่มันจะใช้ฟันงับนิ้วโป้งผม
“เฮ้ย!”
แม้จะตกใจ แต่ผมก็ปล่อยให้มันงับ
และการไม่ชักมือกลับของผมก็ทำให้ใบหน้าไอดิลขึ้นสี จนต้องค่อยๆอ้าปากปล่อยมือผม
แต่ผมเลือกที่จะไล้มือจากปาก ลงมาทาบไว้ที่อกข้างซ้ายของคนตรงหน้า
..หวังจะให้คำพูดมากมายที่พรั่งพรูอยู่ในนั้นส่งมาถึงใจผม ..ให้ผมได้ยินด้วย
..innocent and tenderly true..
นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ได้มองกันอยู่อย่างนั้น..
ที่มือผมแตะค้างไว้อย่างนั้น..
บางทีอาจจะเป็นวัน..เป็นเดือน..เป็นปี..
หรืออาจเพียงแค่ไม่กี่วินาที..
“เอามือออกได้แล้ว..”
ไอดิลบอกเบาๆ
ผมพยักหน้ายอม ค่อยๆ เอามือออก
.
.
“แหมๆ สัมผัสหัวใจ มึงได้ยินอะไรมั่งล่ะหมอก?”
เสียงถามกลั้วหัวเราะดังมาจากหน้าห้องโสต ฝันยืนพิงกรอบประตูอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
ผมยิ้มกว้าง “ได้ยินมันบอกรั.. เย้ย”
ไอดิลทุบผมดังอั๊ก พร้อมพ่นคำประจำตัว “เชี้ย!”
ก่อนจะเดินลิ่วๆ หนีไป
“ฮ่ะๆ อย่าพูดนะหมอก ไอดิลมันเขิน”
ฝันหัวเราะไล่หลัง ก่อนที่เราสองคนจะรีบสาวเท้าตามไอดิลไป
เราเดินมาหยุดที่ห้องชมรม ส.ว.ม.
หมายใจจะนั่งพักรอ ก่อนจะถึงกำหนดการพิธีเปิด ซึ่งเป็นเวลาหกโมงเย็น
“มีเวลาอีกเกือบชั่วโมง เราจะทำอะไรกันดี”
ฝันถาม
“พวกมึงจะรวมหัวกันทำอะไรก็ทำไปเหอะ กูจะรีบทำการบ้านอาจารย์กุสุมา”
ไอดิลตอบห้วนๆ มันคงยังเขินอยู่
“การบ้านอะไรวะ สั่งแล้วเหรอ?”
ผมถามงงๆ
“นั่นดิ กูไม่เห็นรู้เรื่อง”
ฝันเห็นด้วย
“พวกมึงก็ไปแหกตาดูในเฟซบุ๊คดิ”
ไอดิลว่า แล้วจับปากและกระดาษ หลับตาทำสมาธิไม่กี่นาทีแล้วลงมือเขียน
ฝันมองหน้าผมงงๆ แล้วหันไปมองไอดิล
“ว่าแต่การบ้านอะไรล่ะ? มึงเขียนอะไรอยู่?”
…ไอดิลนิ่งไปประเดี๋ยวหนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงหนักๆ
“เรียงความเรื่องพ่อ”
……
…………
ผมกับฝันมองหน้ากัน เราต่างไร้คำพูด
แม้แต่ฝันเอง ก็มีสีหน้าเศร้าๆ..
ในห้องนี้..เราสามคน..มีผมเพียงคนเดียวที่มีทั้งพ่อและแม่ ผมคนเดียวมาจากครอบครัวที่สมบูรณ์ปกติ..
จนเมื่ออีกห้านาทีจะหกโมงนั่นแหละ ไอดิลจึงวางปากกาลง
“กูใส่เรียงความไว้ในลิ้นชัก พวกมึงจะเอาไปส่งเมื่อไหร่ก็ฝากของกูไปด้วยแล้วกัน”
ในฝันพยักหน้ารับ
ผมเดินเข้าไปหาและยื่นบางสิ่งให้ไอดิล
“หนังสือเรื่องลุงแอร์กับลุงนนท์”
“อ่อ” ไอดิลพยักหน้า รับหนังสือมา
“กูอ่านจบแล้ว มึงจะได้เอาไปคืนให้พ่อสักที เดี๋ยวพ่อมึงดุ”
ไอดิลพยักหน้าอีกครั้ง ผมจึงเสริมอย่างจริงใจ
“พ่อมึงเขียนน่ารักมาก ทำให้กูยิ้มแทบทุกตอน ฝากบอกเขาด้วย”
ไอดิลยิ้มขอบคุณ ก่อนจะเอาหนังสือใส่กระเป๋า
“พวกเราลงไปข้างล่างกันเถอะ ใกล้เวลาแล้ว”
.
.
เราสามคนปิดล็อคห้องชมรมและเดินลงบันไดมาชั้นล่าง
“กี่โมงแล้วนะบาส ดูกำหนดการให้พี่ที”
.
.
“เสียงคุ้นๆ ดังมาใกล้ๆกัน ฝันหยุดเดินทันที จนผมชนเข้าให้
“เฮ้ย โทษทีฝัน”
“อ้าว.. พวกคุณ”
พี่หมอกับชายหนุ่มชื่อบาสเดินมาเจอกับเรา
“เอ่อ.. สวัสดีครับคุณหมอ”
ผมทักทาย ไอดิลเองก็ยกมือไหว้ “สวัสดีครับคุณพี่หมอ”
มีเพียงฝันที่เม้มปาก ไม่พูดอะไร
ผมกับไอดิลมองหน้ากัน จดหมายน้อยเต็มกล่องที่พี่หมอเก็บไว้ในลิ้นชักโต๊ะทำงานเป็นสิ่งที่เรายังไม่ได้บอกเพื่อนสาว
“ขอโทษด้วย กำลังคุยธุระกันรึเปล่า พี่เดินทะเล่อทะล่ามารบกวน?”
พี่หมอกล่าวกับผม แต่ตายังคงมองฝันตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ไม่หรอกครับพี่หมอ นี่มันโรงเรียน ไม่ใช่ที่ส่วนตัวนี่นา” ชายหนุ่มชื่อบาสนั่นบอกมา
ไอ้ฝันจึงถลึงตาใส่
“ค่ะ ไม่ได้รบกวนอะไรหรอก” มันมองหน้าพี่หมอ
“คุณหมอทำอะไรก็ไม่ผิด ถึงแม้บางอย่างจะดูขัดๆ ขาดความน่านับถือไปบ้าง”
พี่หมอประสานสายตา ยิ้มน้อยๆ
“บางอย่าง..? เช่น..?”
ไอ้ฝันยักไหล่
“ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เรื่องของรสนิยม เรื่องของความชอบ เรื่องหัวใจ ใครจะไปว่าอะไรได้ ถึงแม้คุณหมอจะชอบกินเด็ก”
“ไอ้ฝัน!”
ไอดิลจับแขนฝันแน่นพร้อมทั้งตวาด แต่ในฝันสะบัดแขนออก ยังคงทำหน้าตาเอาเรื่องเหมือนเดิม
ทว่า พี่หมอโอเพียงแต่หัวเราะ หันไปมองหน้าชายหนุ่มบาสที่งงเป็นไก่ตาแตกก่อนจะค่อยๆเดินมาหาฝัน
“ก็ใช่.. มันไม่ผิดอะไรสักหน่อยที่พี่จะชอบเด็ก”
พี่หมอเดินมาตรงหน้าเรื่อยๆ ฝันก็ก้าวถอยหลังๆเรื่อยๆ ดูเหมือนชักไม่เข้าใจและเสียความมั่นใจว่าพี่หมอจะรุกเข้ามาทำไม จนเมื่อหลังมันถอยไปจนติดแนวกำแพงตึกเรียน พี่มือจึงยกมือขึ้นยันกำแพงไว้ข้างตัวเพื่อนสาวของเรา และกระซิบด้วยเสียงที่ผมก็ได้ยิน
“หรือคุณเพียงแค่ผิดหวัง..”
พี่หมอเว้นช่วง ขยับหน้าเข้าไปใกล้ไอ้ฝันจนเกือบชิด “ที่พี่ไม่ได้ชอบ เด็กคนนี้”
.
.
“ขอประกาศหาคุณหมอโอหน่อยค่ะ คุณหมอช่วยมาสแตนบายด์หน้าเวทีได้เลยนะคะ”
เสียงอาจารย์กุสุมาประกาศมาอีกครั้ง นี่คงเลยหกโมงไปประมาณนึงแล้ว
พี่หมอมองนาฬิกา ก่อนจะละใบหน้าที่เกือบชิดฝันออกมา และเอามือออกจากกำแพง
“วันนี้คุณสวยดีนะ”
แล้วพี่แกก็หันหลังเดินกลับไปทางเวที.. มีหนุ่มบาสรีบเร่งไปถามอะไรก็ไม่รู้ยกใหญ่
ผมกับไอดิลรีบเดินไปหาฝันด้วยกลัวเพื่อนจะตกใจจนช็อคตาย
ฝันเม้มปาก ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ทั้งอาย ทั้งโกรธที่โดนรู้ทันว่าตัวเองคิดอะไร
“เอ่อ เรา เรา ไปที่เวทีกันไหม? ฝัน?”
“ไปกันเถอะ” ผมแตะแขนเพื่อน แต่สีหน้าฝันยังคงคุกกรุ่นอยู่
“พวกมึงไปก่อน เดี๋ยวกูตามไป”
ผมกับไอดิลลังเล
“ไปสิ”
ฝันย้ำ แล้วกระชับเป้ตัวเองเดินไปสงบสติอารมณ์อีกทางหนึ่ง
“หรือคุณเพียงแค่ผิดหวัง.. ที่พี่ไม่ได้ชอบเด็กคนนี้”
อื้อหือ.. พี่หมอครับ จะพูดเพื่อ?
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“เป็นเวลาดีๆนะคะ ที่เรา..เหล่าศิษย์เก่าได้กลับมาพบหน้าเพื่อน พบหน้าอาจารย์ในโรงเรียนที่เราเคยพักพิงอาศัย หมอในฐานะประธานศิษย์เก่า ขอขอบพระคุณทุกๆท่าน รุ่นน้องทุกๆคน..”
พี่หมอกวาดสายตามาทางผม สีหน้านั้นแปลกใจนิดหนึ่งและพยายามมองหาฝัน
“ขอเรียกว่ารุ่นน้องแล้วกัน ถึงแม้อายุจะห่างกันมากขนาดนี้”
พี่หมอหัวเราะ
“เอาล่ะ อย่าเสียเวลาฟังคนแก่พูดดีกว่า เดี๋ยวเราจะได้รับประทานอาหารร่วมกัน รวมทั้ง ได้ชมการแสดงจากชมรมต่างๆที่รุ่นน้องของเราเตรียมพร้อมมาด้วย ขอเปิดงาน ณ บัดนี้ค่ะ”
ผมกับไอดิลปรบมือเหมือนคนอื่นๆ แต่เรายังคงมองหาฝัน รวมทั้งกวาดสายตาไปรอบๆ ว่าคนในครอบครัวอยู่ ณ พิกัดใดในลานนี้
การแสดงเริ่มจากชมรมดนตรีสากล ไล่เรียงไปเรื่อยๆ นาฏศิลป์ อนุรักษ์ธรรมชาติ บลา บลา จนกระทั่ง…
“ใกล้ต้องแสดงแล้ว ไอ้ฝันมันหายหัวไปไหนของมัน” ไอดิลบ่น
“โทรเข้าดูรึยัง” ผมมองหาไปด้วย
“โทรไม่รู้กี่สายแล้ว” ไอดิลถอนใจ
.
.
“มาแล้ว”
เสียงฝันดังขึ้นข้างหลัง
เราสองคนหันไป และ..
“เฮ้ย มึงเป็นบ้าอะไรเนี่ย เปลี่ยนชุดทำไมวะ”
ไอดิลว๊าก ผมเองก็ตกตะลึง
เพราะจากเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักในชุดกระโปรงสีฟ้า กลายเป็นเด็กผู้หญิงในเสื้อยืดตัวหลวมและกางเกงยีนส์เก่าพอๆกับของไอดิล
“กูรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเว้ย”
ฝันตอบห่ามๆ ไอดิลถอนใจและตบไหล่เพื่อนเบาๆ
“พี่หมอก็บอกว่าสวย บางทีเขาอาจจะชอบ..”
“ถ้าใครจะชอบกู ก็ต้องชอบที่กูเป็นกู ไม่ใช่ชอบเสื้อผ้าของกูหรือคนที่กูเสแสร้งแกล้งทำว่ากูเป็น”
ฝันตอบทันที
“แล้วเขาก็ไม่ได้ชอบกูด้วย มึงได้ยินแล้วนี่.. เขาบอกไม่ได้ชอบเด็กคนนี้”
โชคดีที่เสียงประกาศจากเวทีดังมาก่อนที่จะมีดราม่าอีกรอบ
“สำหรับการแสดงชุดสุดท้าย ขอเชิญชมรม เอ่อ..”
อาจารย์อึกอักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะใช้ความพยายามอย่างยิ่งในการเอ่ยชื่อชมรมเรา
“สมาคมชมรมวายแห่งมวลมนุษยชาติ กับการแสดงคีตประสานค่ะ”
เสียงปรบมือดังเปาะแปะ คาดว่าที่เหลือนั้นมัวแต่ตกตะลึงกับชื่อชมรม
ผม ในฝัน และไอ้หมอกเดินออกมาหน้าเวที
ผมว่าผมเห็นแม่กับพ่อตัวเองแล้วละ
ในฝันยืนกลาง ไอดิลข้างขวา ส่วนผมทางซ้าย
เราสองคนยืนตรงกัน เยื้องจากฝันลงมาก้าวหนึ่ง เป็นรูปคล้ายๆกึ่งๆครึ่งวงกลม กึ่งๆสามเหลี่ยม
จะว่าไป.. ฝันเปลี่ยนชุดก็ดีเหมือนกัน จะได้เข้ากับไอดิล
อันที่จริง ที่โดดที่สุดบนเวทีคือแจ็คเก็ตหนังของผมมากกว่า คิดได้ดังนั้น ผมจึงถอดแจ็คเก็ตออก วางไว้ขอบเวที
“ถอดทำไมวะ เท่ดีอยู่แล้ว?” ไอดิลกระซิบ
ผมยักไหล่ “ยอมไม่เท่ อยากเข้ากัน”
ไอดิลมองผม ครุ่นคิดแป๊ปหนึ่ง แล้วจึงถอดเสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลออกบ้าง
“ถอดทำไมเล่า มึงดูน่ารักดี” ผมงง
มันยิ้ม.. “ยอมไม่น่ารัก อยากเข้ากัน”
อ่า..
มึง..
พูดจาน่ารักเพื่อ!?
เราทั้งสามคนจึงอยู่ในเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนส์โดยมิได้นัดหมาย
ไมค์ถูกจัดไว้สามตัวบนขาตั้ง
เมื่ออาจารย์กุสุมาให้สัญญาณ ไอดิลจึงยกขลุ่ยขึ้นมา..ค่อยๆเป่า..
ผมยังยืนนิ่งรอจังหวะดนตรีของตัวเอง
แทบจะพร้อมๆกับที่เสียงขลุ่ยดัง เสียงพูดคุยจ้อกแจ้กก็เงียบไป
มันไพเราะจริงๆครับ.. ช้าๆ..เรื่อยๆ.. ทว่าดัง..ก้อง..กังวาน
เมื่อมาถึงโน้ตที่ตกลงกัน ผมก็เริ่มประสานด้วยเสียงกีต้าร์..
ผมเกาสายกีต้าร์เบาๆ ให้เข้ากับจังหวะขลุ่ย
ทอดเสียงไว้อย่างนั้น จนเสียงขลุ่ยไอดิลค่อยๆแผ่ว แผ่ว..จนหยุด เพื่อให้ผมโชว์เสียงกีต้าร์อย่างเดียว
“เพื่อนเอย..อีกคราที่มาพบกัน”
ไอดิลเปล่งเสียง
“ดั่งดวงตะวัน..ทอแสงหลังผ่านค่ำคืน” ในฝันประสาน
“เวลา..ล่วงเลย..ไม่เคยเป็นอื่น” ตัวผมสมทบ
“หยัดยืน..เคียงกัน..ณ ปลายขอบฟ้า..”
ไอดิลยกขลุ่ยขึ้นจดริมฝีปากอีกครั้ง ผมเบาน้ำหนักมือ ให้เสียงขลุ่ยนำ
ก่อนจะรอจังหวะให้เสียงขลุ่ยค่อยๆแผ่วลง เพื่อให้เสียงกีต้าร์นำบ้าง
นิ้วก็ผมลงน้ำหนัก โซโลดังๆ..
“ปิดตา..เปิดใจออกมาสำราญ”
ในฝันเปล่งเสียง พร้อมกับหลับตา
ด้วยความชำนาญ ผมกับไอดิลไม่ต้องมองเครื่องดนตรี เราจึงหลับตาด้วย
ฝันยังคงร้องเดี่ยว น้ำเสียงไพเราะมากทีเดียว
“ร้องรับ..ขับขาน..บทเพลงสร้างสรรค์วิญญา
สมาน..ดวงใจ..ที่เปื้อนน้ำตา”
…
…..
“คืนมา..สู่เหย้า..เคล้าไมตรี..”
ผมกับไอดิลร่วมประสานในตอนสุดท้าย
เสียงเครื่องดนตรีทั้งสองยังคงประสานไปเรื่อยๆ และในฝันฮัมทำนองตามเบาๆ
ก่อนที่เราจะค่อยๆแผ่ว..
ผมหันไปสบตาไอดิล ..เรายืนตรงกันพอดี..
ริมฝีปากนั้นเป่าขลุ่ย ทว่าสายตา..ยิ้มให้ผม
เสียงขลุ่ยค่อยๆแผ่ว..
เสียงกีต้าร์ผมค่อยๆแผ่ว..
เสียงฮัมเพลงของฝันค่อยๆแผ่ว..
จนหยุดสนิทพร้อมกันทั้งสามคน..
.
.
เสียงปรบมือดังสนั่น ผมเห็นพ่อของตัวเองลุกขึ้นจากเก้าอี้ ปรบมือสนั่น
ผมยิ้มรับ
“ขอบคุณครับพ่อ”
แม่เองก็ปรบมือเช่นกัน แต่ไม่แสดงออกอย่างพ่อ
.
.
“เก่งมากลูก ไอดิล เพราะมากเลยลูกพ่อ”
พ่อหล่อและพ่อน่ารักเดินมาหาทันทีที่เราลงมาจากเวที ไอดิลวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าไปกอดพ่อ
พวกเรายิ้มภูมิใจ ถึงแม้ว่าแม่ฝันจะไม่ได้มาดู เพราะต้องทำงาน แต่พ่อน่ารักก็ดึงฝันเข้าไปกอดด้วย
“ฝันเสียงเพราะมาก” พ่อหล่อว่า
“ขอบคุณค่ะพ่อ”
ทว่า..แม่ผมก็เดินมาเช่นเดียวกัน ท่านปรายตามองครอบครัวเกรียนแล้วเปรยเบาๆ
“เกิดมาเป็นเกย์ก็แย่พออยู่แล้ว ยังจะไปเอาเด็กมาเลี้ยง ให้เขาแตกต่างในสังคมอีกนะ ฉันล่ะสงสาร”
“แม่ครับ”
ผมรีบเดินไปหา
ผมขอร้องล่ะ.. พอเถอะ ไม่ใช่ตอนนี้ เรากำลังยินดีกับการแสดง..
“หึ..” ก่อนที่ใครจะได้พูดอะไรต่อ ในฝันก็แค่นหัวเราะ
“เด็กน่ะ ไม่แตกต่างในสังคมหรอกค่ะ สังคมต่างหากที่ไปทำให้เขาแตกต่าง”
ฝันละตัวออกมาจากวงแขนพ่อน่ารัก และหันมามองแม่ผมตรงๆ
“แปลกนะคะคุณนาย ที่คนเราชอบใช้เหตุนี้ เพื่อให้คู่รักที่เป็นเพศเดียวกันไม่เลี้ยงเด็ก เพราะมันจะแตกต่าง จะเป็นปมด้อย จะนู่น นั่น นี่ แก่เด็ก แต่ก็ไม่ยักเคยคิด ว่าใครกันแน่ทำให้เป็นแบบนั้น ใครกันแน่ที่เป็นคนยัดเยียดความผิดปกตินั้นไปให้ คอยแบ่งเขาแบ่งเรา -มันไม่เหมือนฉัน มันก็เลยผิดปกติ- คุณนายลองเก็บไปคิดดูให้ดีๆนะคะ ”
ในฝันต่างกับแม่ เพราะเธอไม่ได้เปรย แต่เธอพูดเสียงดัง กังวาน ได้ยินกันไปทั่ว
แม่ผมถลึงตาใส่อย่างโมโห “หยุดก้าวร้าวกับฉันนะ”
“คุณก็หยุดก้าวร้าวใส่คนอื่นได้แล้ว” ในฝันไม่ยอมแพ้
ทุกคนหยุดนิ่ง ใจผมเองยังหยุด คำตอบของคำถามไอดิล ชัดเจนยิ่งกว่าเคย
คนที่คิดว่ารักเพศเดียวกัน แล้วมันผิด.. ผมคงไม่อาจไปเปลี่ยนความคิดเขาได้
แต่ก็เช่นเดียวกัน.. ที่ผมจะไม่เปลี่ยนหัวใจ
มันเจ็บปวดนะครับ ที่ได้ยินใครแบบนี้กับแม่ของเรา
แต่มันก็ทรมานนัก ที่แม่ของเราเหยียดหยามพ่อคนอื่นแบบนั้น
“ฝัน กูขอเถอะ พอแล้วนะ”
ผมแตะไหล่เพื่อนสาว ส่งสายตาบอก..ว่านี่คือแม่ของผม ถึงอย่างไรเสีย ผมก็ไม่อยากให้เพื่อนกราดเกรี้ยวใส่
“หึ เด็กไม่มีมารยาท เลิกคบกับพวกมันได้แล้วหมอก ปกป้องกันนัก ฉันว่าเธอก็คงเบี่ยงเบนเหมือนกัน เป็นประเภทไหนล่ะ ทอม ดี้ หรือเลสเบี้ยน โอ้ย พวกผิดปกติเยอะจนใช้คำเรียกไม่ถูก”
ฝันนิ่ง แต่นิ่งเหมือนสภาวะอากาศก่อนที่จะมีพายุ
“Sie haben keine Ahnung, was sie gesagt haben! Die Geschichte lehrt sie nicht, oder? , ob es schlimm, die anderen auf Grund der sexuellen Orientierung und der geschlechtlichen Identität zu diskliminieren.”
ไม่รู้เลยครับ ว่าแปลว่าอะไร
แต่ท่าทีที่พูดนั่นน่ากลัวมาก พอๆกับที่เจ็บปวดมาก..
ผมพอจะเข้าใจว่าถ้อยคำแบ่งประเภทพวกนั้นกระทบกระเทือนจิตใจฝันแค่ไหน
ยังไงผมก็จะเดาคำว่า sexuellen Orientierung และคำว่า diskriminieren ได้
“พูดบ้าอะไรน่ะ”
“จะบอกให้ว่าแปลว่าอะไร”
“ฝัน!”
มือหนึ่งมาคว้าแขนเธอไว้ ก่อนที่จะได้แปล“พอแล้ว มานี่”
“ปล่อย ปล่อยเราเดี๋ยวนี้”
มือนั้นไม่ปล่อย แต่เพื่อนผมก็ดิ้นไม่หลุด
คนที่หยุดฝันได้คือพี่หมอ..
“พี่บอกให้หยุด มากับพี่”
แม่ผมมองตามฝันและพี่หมอไป
“อ้อ ฉันว่าที่ฉันพูดคงไม่ผิดหรอก หึ”
ก่อนที่จะปรายตาไปที่พ่อน่ารักอีกที
พ่อหล่อขยับไปใกล้พ่อน่ารัก คว้ามือของภรรยามากุมไว้และประสานสายตากลับไป
"ผมจะแปลให้ฟัง" พ่อน่ารักเอ่ยเบาๆ
"คุณไม่รู้หรอกว่าคุณพูดอะไรออกมา ประวัติศาสตร์ไม่ได้สอนคุณเลยหรืออย่างไร ว่ามันเลวร้ายแค่ไหนที่จะดูถูกเหยียดหยามผู้อื่นด้วยเหตุผลว่ารสนิยมทางเพศเขาแตกต่างจากคุณ"
พ่อน่ารักเอ่ยอย่างสงบ ไม่โกรธ ไม่โวยวาย ไม่สะอื้น
แต่น้ำเสียงมันเหมือนท่วงทำนองเพลงเศร้าๆ ..ที่ผมเคยได้ยิน
Oh, no where left to go
Are we getting closer, closer..?
No, all we know is no
Nights are getting colder, colder..
ไม่เหลือที่ใดให้ไป..
เราเข้าใกล้หรือยังหนอ?
ไม่รู้สิ ไม่รู้เลย..
แต่ละค่ำคืนช่างหนาวเหน็บ..หนาวเหน็บยิ่งขึ้นเรื่อยๆ
Hey, tears all fall the same
We all feel the rain
We can’t change
หยาดน้ำตา..หลั่งรินเช่นเดิม
เหมือนสายฝนสาดเท..กระหน่ำใส่
หลีกเลี่ยงไม่ได้..
Everywhere we go
We’re looking for the sun
Nowhere to grow old
We’re always on the run
เราก้าวเท้าย่าง..
ดวงตะวันยังอยู่..ห่างไกล
ไม่เหลือที่ใด..ให้พักพิง
ทำได้เพียง..วิ่งหนีตลอดมา
They say we’ll rot in hell
Well, I don’t think we will
They’ve ‘branded’ us enough
‘outlaws of love’
พวกเขาสาปแช่งให้เราตกนรก
แต่นั่นคงเป็นไปไม่ได้ ..เราไม่ได้ทำอะไรผิด..
พวกเขาตีตราเรามามากพอแล้ว
ด้วยคำว่า ‘เบี่ยงเบนทางเพศ’
Scars make us who we are
Hearts and homes are broken, broken..
Far, we could go so far
With our mind wide open, open..
บาดแผลสร้างเรา..
หัวใจปวดร้าว.. บ้านแตกสลาย..
แต่กระนั้นก็ขอก้าวไป.. ณ ที่ไกลแสนไกล
ด้วยหัวใจที่เปิดกว้าง..
Hey, tears all fall the same
We all feel the rain
We can’t change
หยาดน้ำตา..หลั่งรินเช่นเดิม
เหมือนสายฝนสาดเท..กระหน่ำใส่
แต่ไม่อาจเปลี่ยนอะไร..
Everywhere we go
We’re looking for the sun
Nowhere to grow old
We’re always on the run
เราออกย่ำไป
อยู่ไหน ดวงตะวัน..
ไม่เหลือที่ให้พักลงหลับฝัน
ทำได้เพียงหวาดหวั่นสั่นกลัว
They say we’ll rot in hell
Well, I don’t think we will
They’ve ‘branded’ us enough ‘outlaws of love’
พวกเขาสาปแช่งให้เราตกนรก
แต่นั่นคงเป็นไปไม่ได้ ..เราไม่ได้ทำอะไรผิด..
พวกเขาตีตราเรามามากพอแล้ว
ด้วยคำว่า ‘เบี่ยงเบนทางเพศ’
“Outlaws of love..”
คนที่คิดว่ารักเพศเดียวกัน แล้วมันผิด.. ผมคงไม่อาจไปเปลี่ยนความคิดเขาได้
แต่ก็เช่นเดียวกัน.. ที่ผมจะไม่เปลี่ยนหัวใจ
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ขอได้รับความขอบคุณจาก..เกรียน(เหลือ)น้อย
Credit: Outlaws of love by Adam Lambert (แปลไม่ตรงตัวอักษรครับ)
-
พูดไม่ออกเลย .. จะไม่เปลี่ยนใจไปจากเกรียน(เย้ย)
ในภาวะที่บ้านเมืองมีแต่เรื่องบ้าบอคอแตก ได้อ่านไอดิล ยิ่งกว่าได้กินยาทิพย์อีก..ยืดอายุไปอีกนาน
อินดี้รุ่นอาวุโส (ฮา)
-
แม่หมอกทำเกินไปแล้วนะ
ใครเขาจะเป็นยังไงมันเรื่องของเขาไหม
ตัวอยากห้ามลูกตัวอยากสั่งอยากสอนก็ไปทำที่บ้าน
ไม่ใช่มาพาลชาวบ้านเป็นอิบ้าอย่างนี้
ทำคนอื่นเจ็บปวดไม่พอ ลูกตัวเองก็พลอยเจ็บปวดไปด้วย
คุณสามี(พ่อหมอก)ก็อย่ามัวแต่ยืนดูอยู่เฉย ๆ จัดการอะไรทีเถอะ
มันเข้าข่ายคุกคามความสงบของชาวบ้านแล้วนะ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
กลับมาพร้อมกับความหน่วงหนึบๆ
ดราม่าการเมืองแล้วต้องมาดราม่ากับไอดิลนี่ทนไม่ค่อยจะไหวนะคะ
ขอให้กลับมาฮาๆเกรียน
แล้วคุณแม่น้องหมอกเปิดใจสักที
:katai2-1:
ปล.คิดถึงเกรียนคนเขียนนะคะ
:กอด1:
-
เพลียกับแม่หมอก ถึงขนาดจ้างนักสืบเลยเรอะ
-
แอบมาม่า
แม่ หนูหมอกนี้เรื่องเยอะจริงๆเชียว
-
อร๊าย คนเขียนมาต่อ รอนานมากนะเออ กรี๊ดๆ :mew1: :mew1: :mew1:
อิคุณนายแม่หมอก อยาเจอตบสักฉาดไหม เค้าอยู่ของเขาเฉยๆก็ไปละลานเขา ชิ
-
อยากกระโดดถีบแม่หมอก 5555
-
ยิ่งอ่านยิ่งหมั่นไส้แม่หมอก :z6:
ทำไมพ่อหมอกไม่พูดมั่งหล่ะ หรือกะสอยเมียตัวเองตอนท้าย :m16:
พ่อน่ารักสู้ๆ :a2:
-
แม่หมอกปากร้าย ใจร้าย มากๆ หมอกคงได้พ่อมาเยอะ
ชอบที่หมอกมั่นคงมาก ใจจะไม่เปลี่ยนแปลง
เกรย์กับทัศน์ ยกนิ้ว o13 ให้กับความอดทนจริงๆ เป็นแต่ก่อนแม่หมอกดับอนาถไปแล้ววว
-
จะว่ายังไงดี มัวแต่หาความผิดของผู้อื่น จนลืมดูความผิดของตัวเอง
พวกหลงตัวเอง พูดอะไรไปก็คงไม่รู้ว่าตัวเองผิด ทำตัวอยู่สูงแต่จิตใจต่ำอย่างกับพวกบัวใต้ตม
การมีชีวิตครอบครัวที่สมบูรณืไม่ได้ช่วยพัฒนาจิตใจให้สูงตามได้เลย ทำตัวน่าสมเพชขึ้นทุกวัน
เอาบรรทัดฐานสันดานของตัวเองมาวัดคนอื่น คิดว่าคนอื่นจะต้องคิดเหมือนตัวเอง ถ้าเค้าคิดต่างก็ไปเหมารวมเอาเองว่าเค้าผิด
คิดว่าคนอื่นเค้าน่าขยะเเขยง แต่ไม่ได้รู้ตัวเลยซักนิดว่าตัวนั่นแหล่ะน่าขยะแขยงเป็นที่สุด
ทำลูกสามีอับอายจากความไร้จิตสำนึก การเคารพสิทธิส่วนบุคคล การพูดจาหมิ่นผู้อื่น ทำให้ผู้อื่นอับอายต่อหน้าสาธารณะชน
แล้วแบบนี้ยังบอกว่าตัวเองดีทั้งๆที่จิตใจต่ำช้ายิ่งกว่าอะไร
แต่ขอพูดถึงพ่อหมอกหน่อยว่า ไม่มีความเป็นผู้นำ เป็นคนรักที่แย่
ตัวเองไม่มีความสามารถในการตักเตือนคนในครอบครัวตัวเองเลยเหรอ
ถามจริงๆเหอะ คนสันดานเฮงซวยแบบนี้เอามาเป็นเเม่ของลูกได้ยังไง อะไรทำให้สิ้นคิดขนาดนั้น
เเต่โอเค จะไม่ฟื้นฝอยหาตะเข็บว่าเมียพรรค์นี้ท่านได้แต่ใดมา
เรามาพูดถึงปัจจุบันที่ว่าทำไมคุณถึงยืนอยู่เฉยๆโดยที่ไม่ทำอะไรเลย
ปล่อยให้ภรรยาของตัวเองพูดจาระรานผู้อื่น ทำกิริยาต่ำๆได้อย่างน่าไม่อายขนาดนี้
จะบอกว่าต่อหน้าผู้อื่นเราต้องไม่ทำให้คนของเราอับอาย จะดุว่ากล่าวยังไงค่อยไปเคลียร์ที่บ้าน
แต่กลับปล่อยให้เมียตัวเองสร้างความอับอายเเก่ผู้อื่นได้ แสดงว่าคุณเองก็เห็นแก่ตัวไม่ต่างกัน ไม่รู้ผิดรู้ถูก
ไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร ระวังเถอะ....ถ้าคนอื่นเป็นคนทำให้เมียคุณหุบปากซะเอง ไม่ว่าจะด้วยวิธีอะไร
คุณจะรู้สึกแย่กว่านี้เยอะ เพราะก็ไม่มีใครยอมให้คนอื่นมาทำร้ายคนที่ตัวเองรักเหมือนกัน
รู้สึกเเย่กับตัวละคร แต่รู้สึกดีที่เกรียนคนเขียนมาต่อโดยไวเเบบนี้
ขอบคุณมากค่ะ เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ
เฝ้าติดตามอย่างใจจดใจจ่อ รอดูจุดจบของคนเเบบนี้
ปล.อยากให้คุณนายแม่ของเฮียทัศน์ลงมาจัดการปากยัยนี่จัง
แต่ก็เข้าใจว่าผู้ใหญ่เค้าคงไม่โต้ตอบแบบเด็กๆหรอกมั้ง = =
:กอด1: :L2:
-
:z6: :z6: ยัยป้า แม่หมอก
-
ช่วงนี้มาฝึกงานอยู่นนทบุรี ไม่ได้อยู่บ้านตามเกรียนเหมือนเก่า
เห็นเกรียนมาอับก็ดีใจ แต่ยังไม่มีเวลาอ่านนี่ซิ
:hao5: :hao5: :hao5:
-
สมัยก่อนป้าเคยโดนเกย์แย่งผัวเหรอคะ!
-
ทำไมมันเศร้าจัง :m15:
-
แม่หมอกนี่ก็ชักจะเกินไปแล้วนะ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ขอบคุณที่มาต่อ ยังติดตามอยู่เสมอค่ะ
-
เพิ่งตามมาอ่านครับ :m23:
บอกเลยนะ!อ่านเรื่องนี้แล้วเหมือนความเกรียนในตัวจะเพิ่มขึ้นจมอ่ะ :laugh3:
-
เครียดแทนหมอก :hao5:
แต่คุณแม่ก็แรงไปนะคะ โอ๊ยยยยยย :ling1:
-
หวังว่าสักวัน คุณนายคงเข้าใจความหมายคำว่า "รัก" นะ...
-
อยากให้มีตอนพ่อหล่อกับพ่อน่ารักแล้วก็พวกคุณอาออกมาแบบเต็มๆบ้างจังค่ะ ถ้าได้แยกเรื่องกันเลยยิ่งดี :oo1:
-
น้ำตาจะไหล
สงสารพ่อน่ารักอ่ะ เกรย์เจ็บปวดมาตลอดเลยนะ
สงสารหมอกด้วย เห้้ออออออออ
-
แตกต่างจากครอบครัวเราเลยนะเนี่ย พ่อแม่เราไม่ว่าอะไรด้วยซ้ำ สงสัยปลง ฮ่ะๆ ขณะตอนนี้เราก็ยังเลือกไม่ได้ว่าจะเป็นอะไร อยากมีแฟนเป็นเกย์รับ แต่อีกความคิดก็อยากมีแฟนเป็นผู้หญิง แม่ยังบอกเลยว่าขอสะใภ้สวยๆ ทั้งที่จริงเราก็ไม่ได้เป็นทอม ก็เพื่อนเรานะ มีทั้งทอม ทั้งดี้ เกย์รับ กระเทย ผู้หญิงและผู้ชาย เลือกเพศไม่ได้อีกหนึ่งเรานี่แหละ ชีวิตครบรส :hao7:
-
ฝันได้ใจมากเลย o13
-
ใจแคบ! โบราณ! ดักดาน!
ใช้เหตุผลเพียงแค่เพศในการตัดสินคนอื่น
คิดว่าคนที่เบี่ยงเบนเลวร้ายทั้งหมด
คอยก่นด่าพวกเขาให้ตกนรก
แต่คุณรู้ไหม? ว่าไม่มีใครอยากเกิดมาเป็นอย่างนี้หรอก
ทุกคนก็ล้วนอยากมีความรักแบบธรรมดา ให้ครอบครัวมีความสุข แต่เมื่อ 'รัก' ไปแล้ว ใครมันจะห้ามได้
คนที่รักเพศเดียวกันพวกเขาไม่ผิดหรอกนะ แต่ 'สังคม' และ 'ค่านิยม' ต่างที่ทำให้พวกเข้ามี 'ความผิด'
รักที่บริสุทธิ์ใจ ไม่ทำร้ายใคร แค่นี้มันยังไม่เพียงพออีกเหรอ
ดีกว่าคนบางกลุ่มที่รักกันแบบธรรมดา แล้วก็เลิกรากันไป แถมดีไม่ดีมีลูกในไส้ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่มารับกรรมของพวกเขาอีก และเมื่อพอเห็นว่าเลี้ยงไม่ไหวก็เอาไปทิ้งทั้งๆ ที่นั่นก็คือลูกของตัวเองแท้ๆ คนกลุ่มนี้ต่างหาก ที่สมควรจะตกนรก
จะมาว่าทำให้เด็กมาจุดด่างพ้อยก็ไม่ได้ เพราะเด็กถูกเลี้ยงด้วยความรักและความเอาใจใส่ ไอดิลเป็นเด็กที่ดีคนหนึ่งของสังคม แม้ครอบครัวจะไม่ดีพร้อม แต่ไอดิลก็ไม่เคยที่จะขาดความรัก แถมยังเผื่อแผ่ความรักให้คนรอบข้างอีกด้วยซ้ำ
เด็กส่วนใหญ่ที่กำลังมีปัญหาอยู่ตอนนี้ก็เกิดจะผู้หญิงกับผู้ชาย 'ธรรมดา' นี่แหละ ที่ทำให้สังคม 'เสื่อมโทรม'
-
Happy New Year 2014
All the best to you!
-
แม่หมอกนี่ไม่ไหวนะ นางกัดไม่ปล่อยจริงๆ (ขอโทษนะหมอก)
ทำไมเป็นคนที่โลกแคบแบบนี้นะ สมัยนี้เขาไปถึงไหหนกันแล้ว
อายุก็ขนาดนี้ ยังไม่มีความคิดในแง่บวกอีก ให้ตายดิ
สงสารครอบครัวเกรียนบวกกับชื่นชมในความอดทนขั้นเทพ
อีกอย่าง ทำไมพ่อหมอกไม่สะกัดแม่เลยฟร่ะ ปล่อยให้พ่นอยู่ได้ ขัดใจอ่ะ!!
แต่เราชอบประโยคนี้นะ " คนที่คิดว่ารักเพศเดียวกัน แล้วมันผิด.. ผมคงไม่อาจไปเปลี่ยนความคิดเขาได้
แต่ก็เช่นเดียวกัน.. ที่ผมจะไม่เปลี่ยนหัวใจ "
ไม่เปลี่ยนหัวใจที่รักเกรียน ฮิ้วววววว เจอกันตอนหน้านะจุ๊ :']]
-
ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดี
-
:hao5: :hao5:
ฝันพูดได้ดีมากๆเลยอ่าาาาาาาาา
ชอบเรื่องนี้จริงๆค่ะ ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่ชอบมาก มากจริงๆค่ะ :heaven :heaven
ขอบคุณคนเขียนที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่านนะค่ะ :pig4:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3: :katai3:
-
รอด้วยคนค่ะ
-
ThankS
-
อึนสุด สงสารทุกคนเลยอ่ะ
โดยเฉพาะหมอกกับไอดิล
-
:t3: :z2: :กอด1:
-
อ่านตามทันจนได้
มาต่อเร็วๆนะคะ ชอบมากก
หมั่นไส้แม่หมอกเป็นที่สุด ชิชะ! :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
ทัศน์เกรย์คงมีเหตุผลที่ต้องปิดบังลูกแบบนั้น แต่มันก็ไม่ใช่ธุระของคุณนายแม่หมอกสักหน่อยนิ ชิส์
ถึงสาววายจะหาเจอได้ทั่วไปตามท้องถนน? แต่คนโลกแคบแบบนี้มีอยู่จริงๆแถมเยอะซะด้วย
บางทีเค้าก็ไม่เข้าใจที่พวกเราชอบจิ้นวาย แต่นั่นใช่เหตุผลให้มองพวกเราเป็นคนอีกชนชั้นป่ะวะ :angry2: :angry2:
ดราม่าอะไร 555555555 เก็บกดส่วนตัวนิดหน่อยกับประเด็นคู่จิ้นชชกับชญในปัจจุบัน
โคตรพลาดที่มาไม่ทันช่วงแต่งอินดี้อินเลิฟ รักเรื่องนี้มาก ยิ่งเป็นเด็กมช.ด้วยยิ่งอ่านแล้วได้ฟีลสุดๆ :z2: :z2:
ตั้งแต่อ่านจบเราก็ชอบไปอ่างแก้วบ่อยๆไม่รู้ทำไม จนป่านนี้ก็ยังชอบไปจนเหมือนเป็นบ้านหลังที่2ล่ะ
นั่งมองท้องฟ้ากับผืนน้ำมันรู้สึกดียังไงไม่รู้ เวลาไม่สบายแล้วไปอยู่ที่นั่นมันดีขึ้นอย่างประหลาดใจ มันคงมีพลังอะไรบางอย่าง 555
อยากบอกว่ามิสยูโซมัชเวรี่มัชไรท์นาววว เราบ่นคิดถึงเกรียนทุก3วันจนเพื่อนรำคาญไล่ไปสืบหาละ 55555
พี่เรียนจบรึยังนะ อยากเจอตัวจริงมาก เพื่อนเราจะเอาของไปเซ่นที่ทำให้เราบ้าได้ขนาดนี้
หลายคนบอกว่าตั้งแต่เราอ่านเรื่องนี้จบ อัพเวลความอินดี้เข้าขั้นแอดวานซ์ :z10: :z10:
ยังรอเกรียนคนแต่งอยู่ที่อ่างแก้ว เย้ย ที่เล้าทุกวันนะ เรายังรอรีปริ้นต์อินดี้อินเลิฟทุกลมหายใจ~
-
โหยยย แม่หมอกนี่ระรานเขาไปทั่วเลยนะ
เข้าใจอารมณ์หมอกเลย รู้ว่าแม่ตัวเองทำไม่ถูกแต่ก็ไม่อยากให้ใครมาด่าแม่ตัวเองต่อหหน้า :mew2:
-
เพิ่งตามมาอ่าน ต่อจากเกรียนพ่อ มาส่งกำลังใจให้ และรออ่านนะค่ะ
-
เพิ่งตามอ่านมาจากเกรียนอินดี้ ชอบเรื่องราวของครอบครัวนี้มากๆ เกรียนคนอ่านคนนี้ยังรอเกรียนคนเขียนอยู่เสมอครับ :)
-
รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด เธอจะมาเธอจะมาเมื่อไร ...
นี่เปล่าเร่งน้าาาา ไม่ได้เร่งเล้ยยยย จริงจิ้งงงง
อยากฉีกอกแม่หมอกจะแย่ รออยู่นะ ไม่เกรียนคนเขียน :hao7:
-
มาต่อให้จบด้วยนะโว้ยยยย : )
-
เกรียน เราคิดถึง ;/////;
สบายดีมั้ย เรียนหนักรึป่าว
รักษาสุขภาพด้วยนะ
กลับมาต่อเร็วๆนะ คิดถึงมากๆ
-
สิ้นเดือนแล้ว จะมาตามทุกเดือน คิดถึงค่ะ
-
ประกาศจับนักเขียนนนนน
หายไปไหนนนน
คิดถึงมากก
กลับมาต่อเร็ว
คิดฮอดดดดด
-
ยังรออยู่น้า :กอด1:
-
รออยู่นะคะ :mew1:
-
รออยู่เหมือนกันค่ะ
-
ยังรอไอดิลนะ
-
ยังรออยู่นะ
-
หายไป 10 เดือนแล้วนะ อิอิ
-
รอนะจร้า
-
เอิ่ม.. ใครจำไม่ได้แล้วว่าเรื่องมันเป็นยังไง
ก็อนุญาตให้กลับไปอ่านตอนเก่าได้ :a5:
แต่ถ้ายังจำไม่ได้อีก...ก็อ่านใหม่ตั้งแต่ต้นเถิดจะเกิดผล :z6:
ตอนที่ 22 The Truth Always Hurts
คนที่หยุดฝันได้คือพี่หมอ..
“พี่บอกให้หยุด มากับพี่”
แม่ผมมองตามฝันและพี่หมอไป
“อ้อ ฉันว่าที่ฉันพูดคงไม่ผิดหรอก หึ”
ก่อนที่จะปรายตาไปที่พ่อน่ารักอีกที
พ่อหล่อขยับไปใกล้พ่อน่ารัก คว้ามือของภรรยามากุมไว้และประสานสายตากลับไป
"ผมจะแปลให้ฟัง" พ่อน่ารักเอ่ยเบาๆ
"คุณไม่รู้หรอกว่าคุณพูดอะไรออกมา ประวัติศาสตร์ไม่ได้สอนคุณเลยหรืออย่างไร ว่ามันเลวร้ายแค่ไหนที่จะดูถูกเหยียดหยามผู้อื่นด้วยเหตุผลว่ารสนิยมทางเพศเขาแตกต่างจากคุณ"
พ่อน่ารักเอ่ยอย่างสงบ ไม่โกรธ ไม่โวยวาย ไม่สะอื้น
แต่น้ำเสียงมันเหมือนท่วงทำนองเพลงเศร้าๆ ..ที่ผมเคยได้ยิน
……………………………………………………………………………
ผมไม่ได้พูดอะไร ทั้งฝัน ทั้งพ่อน่ารักพูดไปหมดแล้ว
คุณนายแม่หมอกก็ได้ฟัง ทว่าผมก็ไม่รู้..ว่าเธอจะได้ยินหรือไม่
แววตาผมมองไอ้หมอก
ผมอยากจะมั่นคง อยากคบกับมันต่อ อยากจะไม่สนใจ แต่ผมจะไหวไหม..?
ในเมื่อเหตุการณ์แบบนี้ก็คงเป็นสิ่งที่ผมต้องเจอเช่นกันในท้ายที่สุด
ผู้ชายกับผู้ชายคงไม่ได้ถูกสร้างมาให้รักกัน..ในแบบที่เกรย์รักทัศน์..
ในแบบที่ผมกำลังจะรัก....
.
.
“พ่อฮะ เรากลับบ้านกันเถอะ”
ผมกระตุกแขนพ่อน่ารักและหันไปมองพ่อหล่อ พ่อหล่อพยักหน้า ประคองพ่อน่ารักไว้
เราทั้งสามคนหันหลังจากที่ประชุมชนนั้นมา
“เดี๋ยวพ่อไปรอที่รถก่อนนะฮะ ผมอยากตามไปดูฝันนิดนึง”
ผมบอกก่อนจะเดินไปตามทางที่พี่หมอพาฝันไป
สองคนนั้นอยู่ใต้ต้นมะขาม....
“พี่รู้นะ ว่าคุณโกรธ แต่มันไม่มีประโยชน์ที่คุณจะใส่อารมณ์ จะยังไงเสียคุณพัดชาเขาก็เป็นผู้ใหญ่”
พี่หมอสอนนิ่งๆ ไอ้ฝันสวนกลับทันที
“ผู้ใหญ่แล้วยังไง? ผู้ใหญ่มีสิทธิ์จะทำร้ายจิตใจเด็กได้หรือไง?”
“ไม่มี”
พี่หมอตอบกลับหนักแน่น
“แต่พี่ไม่อยากให้คุณกลายเป็นคนก้าวร้าว”
“เราจะไม่นอบน้อมกับคนที่ไม่ควรได้รับ”
….
พี่หมอถอนใจ
“พี่รู้ว่าคุณเจ็บปวด”
“คุณจะมารู้อะไรเรื่องรัก”
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มแข็งของเพื่อนผมค่อยๆอ่อนไหว และเอ่อท้นด้วยน้ำตา
“รักคนที่ไม่ควรจะรัก..คุณเข้าใจหรือไง?”
.
.
“พี่หมอครับ”
ก่อนที่ผมจะเดินเข้าไปหาไอ้ฝัน ผู้ชายที่มากับพี่หมอก็เดินเข้าไปเสียก่อน
“เรากลับกันรึยังครับ?”
ไอ้ฝันกัดฟัน ปาดน้ำตา ตั้งท่าจะลุก
“ขอบคุณที่ช่วยเตือนเรา แต่คุณรีบกลับไปกับเด็กในสังกัดคุณเถอะ”
พี่หมอกดไหล่ให้นั่งลงตามเดิม
“เดี๋ยวไปด้วยกัน พี่จะไปส่งเอง เอาอย่างนั้นไหม ไอดิล?”
เอ่อ..
พี่หมอถามผมโดยมิได้นัดหมาย คงเห็นแล้วว่าผมเดินตามมา ไอ้ฝันจึงหันมาเห็นด้วย
“ไอ้ดิ้ล..”
ผมยิ้มบางๆ ให้เพื่อน
“กูไม่เป็นไร พ่อรออยู่ที่รถ แต่มึงกลับกับพี่หมอก็ได้ เอ่อ เขาอุตส่าห์มีน้ำใจ”
ไอ้ฝันฮึดฮัด
“ไม่เป็นไร กูไม่อยากเป็นก้างขวางคอ”
“เอ่อ..”
คนชื่อบาสพยายามจะพูด
“พี่หมอครับ คือแม็คมาหาพี่หมอที่คลินิกเหมือนกัน แต่ถ้าวันนี้ไม่สะดวก มันมาทีหลังก็ได้ ตัวผมเองจะให้แม็คมันมารับ แล้วพี่หมอก็ขับบีเอ็มกลับนะครับ คือ ถ้าพี่หมออยากไปส่งน้อง น้อง..น้องฝัน”
“ขอบใจมาก แม็คมาก็ดี งั้นพี่ฝากไปให้แม็คด้วยเลยละกัน”
พี่หมอล้วงสมุดเช็คออกมาจากกระเป๋า เขียนขยุกขยิก แล้วส่งให้เขาเซ็นต์รับ
“ขอบคุณครับพี่”
ไอ้ฝันมองนิ่ง
.. นี่เขาให้เงินกันงี้เลย
“คุณไปกับพี่ มีอะไรจะสอน”
พี่หมอดึงแขน
“เราไม่ไป ไม่ฟัง เห็นกันอยู่แล้ว”
ผมไม่รู้มันหมายถึงเรื่องบทเรียนหรือเรื่องผู้ชาย แต่ก็ตัดสินใจว่านี่ละ โอกาสทอง ที่น่าจะทำให้ไอ้ฝันได้เข้าใจอะไรมากขึ้น ไม่ว่าจะในทางดีหรือในทางร้าย
“มึงไปกับพี่หมอเถอะ กูอยากพาพ่อกลับบ้าน”
ผมแตะไหล่มัน และหันไปมองพี่หมอ “ฝากด้วยนะครับ บ้านฝันอยู่ซอยอุทิศ ตรงข้ามกับร้านเฉาก๊วยครับ”
…………………………………………………………………………..
เราสามคน ผมและสองพ่อกลับมาถึงบ้าน
เราเดินเข้าบ้านโดยไม่มองไปยังบ้านข้างๆ เลย
แต่หางตาเจ้ากรรมของผมก็ยังเห็นจนได้ว่าไอ้หมอกยืนรออยู่หน้าบ้านมัน....
“พ่ออย่าไปคิดมากนะฮะ อย่าไปสนใจ คำพูดแบบนั้น มีแต่ความไม่หวังดี มีแต่คำโกหก”
ผมพูดเสียงดัง
พ่อน่ารักพยักหน้า
“ลูกขึ้นไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวพ่อดูแลเองนะ”
พ่อหล่อพูด ประคองพ่อน่ารักไว้ในอ้อมแขน และนั่งกอดกันที่หน้าทีวี
ตากับยายยิ้มให้กำลังใจแม้จะไม่รู้เรื่องราวที่เราเจอมา
ผมถอนใจ เดินขึ้นบันไดไปห้องนอน คิดวุ่นวายใจ..
.
.
“ไอดิล.. ไอดิล..”
เสียงเรียกชื่อดังมาจากนอกหน้าต่างที่ปิดตาย
ก็อก ก็อก..
“ไอดิล..”
ผมได้แต่อ้าปากค้างไว้ ไม่สามารถตอบออกไปว่าผมอยู่นี่...
“ขอโทษนะ.. ขอโทษจริงๆ”
ไอ้หมอกบอกกับผม
ผมพยักหน้า..
แต่ก็อยากออกไปจากห้องนี้ กลัวว่าจะเผลอตอบมันไป กลัวว่าจะทำใจไม่ได้
ผมสับสนเหลือเกิน..
สาเหตุที่คุณนายแม่หมอกจิกกัดพ่อผมก็เพราะผมคบกับลูกเขา
ถ้าเลิกคบกัน เขาก็คงยอมจบ...
ผมควรจะตัดใจ..
ผมเหลือบไปเห็นนิยายเรื่องลุงแอร์กับลุงนนที่ไอ้หมอกคืนผมมา
ผมจึงหยิบมันขึ้นมาและยกขึ้นเป็นเหตุผลที่ออกจากห้อง กะจะเอาไปคืนพ่อน่ารัก บางทีพ่อน่ารักได้อ่านอะไรที่สนุกสนาน ก็จะมีความสุขขึ้น
ได้อ่านเรื่องเพื่อนของตัวเอง ก็จะได้รู้ว่ายังมีเพื่อนที่รักพ่ออยู่อีกหลายคน
ผมเปิดประตูห้องนอนใหญ่
พ่อหล่อกับพ่อน่ารักไม่อยู่ คงนั่งกันอยู่ข้างล่าง
แต่ไม่เป็นไร ผมจำได้ว่าพ่อหยิบหนังสือลุงแอร์ลุงนนมาให้ผมจากลิ้นชักโต๊ะข้างเตียง
ทุกทีมันลั่นกุญแจไว้ แต่คราวนี้ไม่..
ลิ้นชักปิดไม่สนิท เหมือนโดนเปิดแล้วต้องรีบไปไหน หรือไปทำอะไรจนลืมปิด
ผมเกือบลืมไปแล้ว ว่าเคยสงสัยหนักหนา ว่ามันมีอะไรในลิ้นชักนี้ พ่อถึงต้องใส่กุญแจ
แต่เมื่อเปิดให้กว้างและมองเข้าไป มันกลับกลายเป็นเพียงหนังสือ สี่เล่ม..
ผมหยิบเล่มบนสุดออกมา
INDY in love..
หน้าปกบ่งว่าอย่างนั้น
ผมไม่ได้แปลกใจเรื่องหนังสือ เพราะพ่อผมเขียนหนังสือและมีหนังสือเยอะแยะเต็มบ้านไปหมด
และท่านก็ไม่เคยปิดกั้นผมจากหนังสือเล่มไหนทั้งนั้น
ยกเว้น.. ในลิ้นชักนี่
ผมวางหนังสือลุงแอร์ลุงนน และหยิบ INDY in love.. มาเปิดอ่าน
..ผมกึ่งฉุดกึงลากมันออกมา
สายตามึนเมาของผมพยายามซอกซอนหาซอกหลืบเหมาะๆ สำหรับปฏิบัติกามกิจอย่างรีบเร่ง
ทั้งๆที่ริมฝีปากยังคงนัวเนียไม่ห่างกับริมฝีปากของร่างที่คว้ามา
“อืม….ซี๊ดด..ด”
ผมซูดปาก กัดฟัน เพราะดุ้นแข็งมันดุนดันจะออกมาข้างนอกให้ได้
มือแกร่งผมกระชากร่างนั้นยันไปติดกำแพง บดขยี้จูบอย่างตั้งอกตั้งใจ
…
อะไรกัน พ่อผมเก็บนิยายเรทเอ็กซ์ไว้อ่านละมั้งนี่
“อือ..อืมม”
เสียงมันครางในลำคอ ผมหัวเราะหึหึ และจัดการใช้มืออีกข้างบีบดุ้นน้อยที่ทิ่มต้นขาผมอยู่อย่างแรง
“อื้ออ.. ฮึ่ก! แม่ง เบาๆหน่อยสิวะ!”
ไอ้ห่านั่นเปลี่ยนเสียงครางเป็นด่าได้อย่างรวดเร็วจนผมฉุนกึก ปากเสียนักนะมึง
ผมจึงละริมฝีปากแล้วหยุดมองมันเป็นครั้งแรก.. ครั้งแรกนับตั้งแต่ลากๆหิ้วๆกันออกมา
คนมันเจอกันในผับ ไฟวับๆแวมๆ ใครจะมาสนใจพิจารณาหน้าตาท่าทีกันมากมาย เอากันเสร็จก็จบ……
ผมเกือบอ้วก..
พ่อเขียนแต่เรื่องดีๆ ไม่น่าจะมีรสนิยมแบบนี้เลย
นี่มันแย่กว่านิยายโป๊อีกนะเนี่ย มันหยาบคายชะมัด
ผมส่ายหน้า และพลิกหนังสือดูชื่อคนเขียน..
….
……
นามปากกาพ่อนี่...
ผมพลิกกลับมาอ่านบทแรกอย่างพะอืดพะอม พลางสงสัยว่ามีใครบังคับพ่อน่ารักให้เขียนหรืออย่างไร
ผู้ชายสองคนมีอะไรกันข้างถนน
และกลับมาที่พักใช่ไหมนี่
เออ แล้วก็ไล่กันอย่างกับหมูหมา เรื่องกลางคืนกับกลางวันคนละเรื่องจริงๆ
ผู้ชายคนแรกออกไป คนที่สองนอนอยู่
และมีโทรศัพท์ดัง...
ปลายสายเรียกคนที่รับโทรศัพท์ว่า
“ทัศน์!!”
…
……
“กูชื่อเกรย์เว้ย โทรผิดแล้วคุณป้า”
นี่คือคำตอบของผู้ชายคนนั้น
ดวงตาผมเบิกกว้าง พร้อมๆกับที่หนังสือเล่มสีเทานั้นเลื่อนหล่นจากมือ..
“พ่อหล่อเจอพ่อครั้งแรกนะ ก็ตกหลุมรัก แล้วก็บอกความในใจใต้แสงเทียนด้วย”
ถ้อยคำแผ่วเบาและน้ำเสียงอบอุ่นกลับมาสู่ความทรงจำผม
และ และ..น้ำเสียงอื่นด้วย
“ไงล่ะ.. ฉันได้ข่าวว่าพ่อที่แสนดีของเธอ เป็นพวกขี้เมา เที่ยวผับเที่ยวบาร์”
“ไม่รู้หรือไง พ่อของเธอน่ะทำตัวเหลวแหลก ฉันคิดไว้แล้วไม่ผิด มีอะไรกันข้างถนนอย่างกับพวก..”
“ไม่จริง”
ผมตะโกนออกมา ไม่แน่ใจว่าพยายามเถียงเสียงนั้น หรือพยายามบอกตัวเอง
มือสั่นๆของผม ปล่อยหนังสือร่วงลงพื้น แน่ใจว่าไม่อยากอ่านมันอีกต่อไป
“อ้อ.. เขาบอกเธออย่างนั้นล่ะสินะ..”
เสียงคุณนายแม่หมอกเยาะเย้ยผม...
.
.
“ไอดิล เป็นอะไรรึเปล่าลูก?”
พ่อหล่อวิ่งตึงตังเข้ามาในห้อง ตามมาด้วยพ่อน่ารัก
สายตาท่านมองผมแล้วก็ตวัดไปที่พื้น
ผมมองคนทั้งคู่ อย่างต้องการอยากจะเห็น..
“พ่อฮะ พ่อบอกผมที ว่า..ว่า”
ผมชี้ไปที่หนังสือ
“ว่ามันเป็นเรื่องของคนอื่น”
“ไอดิล..คือ..”
พ่อหล่อพยายามจะพูด
“พ่อน่ารัก พ่อบอกผมว่า ว่า นี่มันไม่ใช่..”
ผมพูดอะไรไม่ถูก
“ที่เคยเล่า..”
พ่อน่ารักพูดออกมา “พ่อโกหกน่ะ”
พ่อพูดออกมาเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา แต่มันทำให้ผมช็อค
“พ่อ ทำไม ทำไมทำกันแบบนั้น พ่อโกหกผมมาตลอด นี่คนข้างบ้านเขารู้เรื่องพ่อมากกว่าผมอีก พ่อจะให้ผมคิดยังไง”
ผมตะโกนออกไป เสียใจจนไม่อาจอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้
“อย่าโลกสวยไปหน่อยเลย นั่นละชีวิตจริง ก็ถือว่าที่ผ่านมา พ่อเล่านิทานก็แล้วกัน”
พ่อน่ารักพูดเหมือนไร้หัวใจ
ผมส่ายหน้า พยายามอย่างยิ่งไม่ให้น้ำตาไหล
ผมอยากวิ่งหนีไปจากตรงนั้น
ไม่อยากยอมรับ...ว่าที่คุณนายแม่หมอกพูดมันเป็นความจริง
ความจริงที่ผมไม่เคยรู้เลย...
“ไอดิล ไอดิล เดี๋ยว”
พ่อหล่อตะโกนเรียก ขณะที่ผมวิ่งหนีออกมา
ผมเคยโกรธ โกรธแม่ของไอ้หมอกที่กล่าวหาพ่อแบบนั้น
แต่ตอนนี้ผมกลับเจอความรู้สึกที่แย่กว่าโกรธ ทรมานกว่าโกรธ
ผมไม่รู้จะเรียกความรู้สึกนี้ว่าอะไร..
“ไอดิล ไอดิลเป็นอะไร!”
ผมวิ่งออกมาที่หน้าบ้าน เข้ามาสู่อ้อมแขนของใครสักคน..
“เกิดอะไรขึ้น”
ผมเงยหน้าที่เปื้อนด้วยน้ำตามอง
“หมอก..หนังสือ มันเป็นความจริง”
“อะไร”
ไอ้หมอกมองผมงงๆ
.
.
“ตาหมอก นี่เข้าไปในบ้านนั้นอีกแล้วเหรอ ออกมานะ ปล่อยไอ้เด็กนั่น”
เสียงแว๊ดข้ามกำแพงมาทันที พร้อมๆกับที่เสียงจากในบ้านดังขึ้น
“ไอ้เด็กหมอก ออกไปนะ ปล่อยลูกฉันเดี๋ยวนี้”
เสียงเถียงกันวุ่นวายไปหมดของพ่อน่ารักและคุณนายแม่หมอก จนผมแทบคลั่ง
“ไอดิล กลับเข้ามาในบ้าน!”
“อ้อ ทะเลาะกันเรอะ ลูกชายเธออาจจะตาสว่างแล้วก็ได้นะ ว่ามีพ่อขี้ยา! เบี่ยงเบน!”
“พอที! หยุดก่อนเถอะครับ ทั้งสองบ้านเลย”
ไอ้หมอกตะโกนออกมา
“ไอดิล ไป”
มันพยักหน้าให้ผม จูงมือไปขึ้นมอ’ไซค์หน้าบ้านแล้วซิ่งออกมาเลย
.
.
ผมร้องไห้ตลอดเวลา ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเสียใจและอ่อนแอขนาดนี้
ไอ้หมอกจอดรถ ไม่พูดอะไรทั้งสิ้น ปล่อยให้ผมซบหลังร้องจนหมดใจ
………………………………………………………………………..
อาจจะยาวนานหลายนาที กว่าที่นิ้วโป้งนั้นจะปาดน้ำตาออกจากแก้ม
“อะไรทำให้เสียใจ เล่ามา”
……..
………….
“คิดว่ามึงคงอยากมาที่นี่”
มันเอ่ยขึ้น หลังจากที่ฟังผมจบและขี่รถต่อมาจอดหน้าบ้าน...ของไอ้ฝัน
ไอ้หมอกจอดรถ ดึงแขนผมลงมา
“เฮ้ เกิดอะไรขึ้น”
ไอ้ฝันออกมาถามงงๆ เมื่อได้ยินเสียงรถ
“ไงฝัน กลับถึงนานรึยัง”
ไอ้หมอกทัก
“ก็เพิ่งเดี๋ยวนี้ แล้ว ไอ้ดิ้ลเป็นอะไร”
“ขอเข้าบ้านก่อนได้ไหม”
…..
…….
แม่ไอ้ฝันเอานมอุ่นให้ผม แต่ผมไม่มีกะใจจะกินอะไรทั้งนั้น
ได้แต่นั่งนิ่งอยู่นอกชานบ้านไอ้ฝัน
เหมือนผมใช้พลังทั้งหมดไปกับการบอกไอ้หมอกแล้วว่าที่แม่มันพูดเป็นเรื่องจริง มันคงไปส่งต่อให้ไอ้ฝันเอง
“ดิ้ลมันคงอยากอยู่กับมึงก่อน สองบ้านเถียงกันวุ่นวายน่าดู ตอนนี้มันวุ่นวายใจมากอยู่แล้วคงไม่เหมาะ”
เสียงไอ้หมอกบอกฝัน
“แล้วกูจะมาพามันกลับบ้าน..”
“แล้วนี่มึงจะไปไหน”
ไอ้ฝันถาม
“กูมีเรื่องต้องเคลียร์กับพ่อไอดิ้ลและพ่อแม่กูด้วย”
แล้วเสียงมอเตอร์ไซค์ก็ดังห่างออกไป
ผมนั่งกอดเข่า..
แล้วหมอกคงจะมาพาผมกลับบ้าน..
“ซี๊ดด..อือ อือ”
มันขาสั่นพั่บๆ ขณะที่ผมก็โหมแรงกระแทกเข้าไป
หน้าแดงก่ำก้มลงและกัดฟันแน่นจนผมได้ยินเสียงกรอดบ่งบอกถึงความเจ็บปวด แต่แล้วมันก็โพล่งออกมา
“เอากู เอากูเลย!”
เห้ย! อะไรของมึงวะเนี่ย
แต่ไอ้ผมก็ไม่ขัดศรัทธาหรอกครับ จัดให้มันไปเต็มๆนั่นแหละ น้ำพุ่งเมื่อไหร่ ผมไปเมื่อนั้น..
บทความนั่นสั่นสะเทือนอยู่ในหัว ผมไม่อยากจำมันเลย แค่อ่านครั้งเดียว ทำไมถึงลืมมันไม่ได้
พ่อครับ นั่นมันไม่ใช่ใต้แสงเทียน นั่นมันใต้แสงไฟข้างถนน!
…………………………………………………………………………
Smog’s POV
ผมขี่มอเตอร์ไซค์กลับมาบ้าน จอดแม่งกึ่งกลางระหว่างบ้านสองหลัง
และเลือกที่จะเดินเข้าไปในรั้วบ้านตัวเอง
“หมอก นี่ลูกไปไหนมา?”
แม่ผมยิงคำถามทันที
“แม่ครับ หยุดเถอะครับ ยังไงซะผมก็รักเขาแล้ว”
ผมเอ่ยเสียงดัง มองตา ปรารถนาจะให้บ้านข้างๆได้ยินด้วย
"นี่ นี่พูดอะไรออกมา!"
“แม่ ตอนนี้ผมมีปัญหา เขาก็มีปัญหาที่ต้องจัดการ พ่อครับ”
ผมเดินไปหาผู้เป็นบิดา
“ผมรู้ว่าพ่อเข้าใจผม ผมรู้ว่าพ่อรู้ว่าข้างบ้านเขาก็เป็นคนดี เขาเคยช่วยเหลือพ่อด้วย เพราะฉะนั้นได้โปรดเถอะครับ ช่วยปรามแม่หน่อยได้ไหม ผมเชื่อว่าพ่อต้องทำได้ดีกว่าผม ช่วยบอกแม่ บอกให้แม่เข้าใจ อดีตเขาจะเป็นยังไงก็ช่าง มันไม่ใช่เรื่องของเรา”
ผมยกมือไหว้ พูดรัวเร็วอย่างวอนขอ
พ่อผมถอนหายใจ และพยักหน้าช้าๆ
ผมเดินออกจากบ้านตัวเองและเปิดประตูรั้วบ้านไอดิล
ณ ที่นั้น ทั้งพ่อหล่อ พ่อน่ารักและตา ยาย ยืนอยู่กันครบ ล้วนต่างเฝ้ามองผมอย่างร้อนใจ
“ไอดิลอยู่ที่ไหน”
พ่อน่ารักถามน้ำเสียงเอาเรื่อง “นายไม่มีสิทธิ์พาลูกฉันไปแบบนั้น ไอดิลอยู่ไหน”
ผมยกมือสองข้างขึ้น
“เขาไม่เป็นไรหรอกครับ แค่เป็นโรคผิดหวัง”
ผมมองหน้าพ่อน่ารัก
“ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ตั้งใจโกหกเขา แต่แค่อยากให้เขารับรู้ในสิ่งที่ดีงาม”
ผมกลืนน้ำลาย
“เอาหนังสือของคุณมาให้ผม”
พ่อน่ารักทำเสียงอะไรสักอย่างในลำคอและหันหลังวิ่งขึ้นบันไดไป ทำเอาผมแปลกใจว่าทำไมเกิดว่าง่ายขึ้นมากะทันหัน ไม่กี่วินาทีให้หลัง ก็กลับลงมา หอบหนังสือมาเต็มอ้อมแขน แล้วหยิบไฟแช็คมาด้วย
เขาโยนมันลงตรงหน้าผม จุดไฟแช็คลงบนปกแรก
“เกรย์ อย่า!”
อีกสามคนพูดพร้อมกัน ผมถลันไปห้าม
อย่าครับ!”
ผมคว้าอะไรก็ตามที่คว้าได้ตอนนั้นตีไฟให้ดับ
พ่อน่ารักทรุดลงร้องไห้
“กูน่าจะทำลายมันตั้งนานแล้ว วันนี้ไอดิลจะได้ไม่ต้องมาเห็น ไม่ต้องมาเสียใจ”
“เกรย์ ชู่วว์.. นี่มันเรื่องของเรานะ กูเชื่อ ว่าไอดิลก็แค่ตกใจเท่านั้นเอง”
“ใช่” ยายไอดิลเสริมขึ้นและแตะไหล่ลูกชาย
“ที่จริงสิ่งที่ลูกควรจะทำ คือค่อยๆ บอกเรื่องจริง ไม่ใช่แต่งเรื่องโกหกนะเกรย์”
ผมค่อยๆ เก็บหนังสือซ้อนกันสี่เล่ม เล่มแรกปกมันไหม้ไปนิดหน่อย แต่ก็ยังอ่านได้อยู่
“นายจะเอาไปไหน”
พ่อน่ารักสูดน้ำมูก ถามกึ่งหวงกึ่งเสียดายที่หนังสือไม่ไหม้ไฟซะให้หมด
ผมมองเขาและตอบเบาๆ
“เอาไปอ่านครับ”
ผมหอบหนังสือ เดินหันหลังออกจากบ้าน ไม่สนว่าพ่อน่ารักจะสาปแช่งผมว่ายังไง
ผมไม่ชอบอ่านอะไรยาวๆ แต่จะพูดกับไอดิลให้เข้าใจ ผมต้องอ่านก่อน
.
.
ผมใช้เวลาวันอาทิตย์ทั้งวันอยู่กับหนังสือชุดนั้น
พักแค่กินข้าวกับโทรถามฝันว่าไอดิลโอเคดีอยู่ไหม
พ่อน่ารักเขวี้ยงกระป๋องนมมาบ้านผม จนผมต้องรีบออกไปบอกว่าไอดิลอยู่บ้านฝัน ก่อนที่แม่จะออกมาเจอ
ผมยอมรับว่าบทแรกๆ ผมก็ตกใจเล็กน้อย มันออกจะจิตๆ เถื่อนๆ
แต่ผมตั้งใจแล้วว่าจะอ่านมันจนจบ..
ก็อก.. ก็อก..
เสียงเคาะประตูดังขึ้นและเปิดเข้ามา แม่นั่นเอง..
"นี่ลูกทำอะไรน่ะ แทบไม่ลงไปข้างล่างเลย"
แม่ถาม แต่แล้วก็เห็นหนังสือในมือ
"นี่อ่านอะไรน่ะ"
"ก็หนังสือที่แม่บอกว่านักสืบเอกชนเอามาข้อมูลมานั่นแหละครับ"
"อะไรนะ เรื่องพวกนั้นเหรอ ลูกก็รู้ความจริงแล้วจะอ่านทำไม"
"ผมไม่ได้ต้องการความจริง ที่ผมต้องการ ..คือเหตุผล"
.
.
'ไอดิล' ชื่อนี้แปลกนัก ผมยังจำได้ถึงวันแรกที่รู้ชื่อ และแปลกใจว่าคนบ้าอะไรชื่อนี้
แล้วมันหมายความว่ายังไง..
สายตาผมอ่อนล้าเหลือเกิน ยามกลางดึกของวันอาทิตย์นั้น
ทว่าผมก็ได้รู้..เมื่อพลิกหนังสือหน้าสุดท้าย ว่าไอดิลคืออะไร..
ความจริงมักจะเจ็บปวด
แต่มันก็เหมือนเพลงพี่ป้าง บางครั้งก็เป็นความเจ็บปวดที่งดงาม..
………………………………………………………………………………..
เช้าวันจันทร์ ผมไปรับไอดิลที่บ้านฝัน
ไม่แปลกใจที่มันเฮิร์ทจนไม่เป็นอันกิน อันนอนและอันเรียน
และผมก็หมั่นไส้มันเรียบร้อยแล้ว
ตึง!
"ไหนๆ มึงก็ไม่ยอมไปโรงเรียนแล้ว มึงเรียนอย่างอื่นแล้วกัน"
ผมบอกหลังจากโยนหนังสือทั้งเล่มลงตรงหน้ามัน
"มึงเอาออกไปนะ"
มันน้ำเสียงเอาเรื่อง "กูอ่านไม่ลง ความจริงเป็นไงก็รู้แล้ว"
ผมหัวเราะแห้งแล้ง
"มึงก็เหมือนแม่กูนะ สนใจแต่ความจริง.."
ผมนั่งยองๆ จัดหนังสือสี่เล่มนั่นซ้อนกันเรียงตามบำดับ
"ไอดิล กูให้คำแนะนำในฐานะที่มึงเป็นลูกของนักเขียน
อย่าให้คุณค่าหนังสือจากปกของมัน
และอย่าตัดสินทั้งเรื่องจากบทแรกเพียงบทเดียว"
...............................................................................
อืม..
มาแล้ว
ไม่คิดว่าจะแต่งต่อได้แล้วนะ เอาจริงๆ
แต่คือ สารภาพว่าก็ยังคิดถึงเรื่องนี้ จนวันนี้เปิดเข้ามาดู จริงๆ กะจะมาแค่ในนิยาย
แต่เซิร์ซคำว่า Idylle ไม่ไหวจะเกรียนในเน็ต แล้วเจอกระทู้ถามถึงกระทู้นึง
คือมันแบบ... เฮ้ย มันยังมีคนรออยู่นะ
คนเขียนยังอยู่ครับ ยังไม่ตาย
ทำไมไม่มาต่อ ..?
เอาเป็นว่ามันสืบเนื่องมาตั้งแต่ตอนทำตัวจบ แล้วคอมฯ lenovo คู่ชีพ ก็มาดับไปเฉยๆ
งานนี้ไปหมดครับ ไปทั้งตัวจบ ไปทั้งนิยาย พล็อตเพลิ๊ดหายเกลี้ยง
หมดแรงจริงๆ ตอนนั้น แล้วก็ต้องใช้พลังทั้งหมดมาทำตัวจบ จบมาก็หลายเดือนแล้ว
แต่มันไม่สามารถเขียนนิยายต่อได้เลย ทั้งๆ เราก็เขียนไว้แล้วในเครื่องเก่า
แต่ให้มาเขียนใหม่ เราทำไม่ได้
ชีวิตเปลี่ยน อะไรเปลี่ยนไปหลายอย่าง แล้วมันเขียนไม่ได้ ไม่รู้มีใครเข้าใจความรู้สึกนี้ไหม แต่มือมันแข็งไปหมด เขียนไป...ก็ไม่เหมือนเดิม
แต่วันนี้ก็.. ตั้งใจแล้วว่าจะกลับมาทำต่อให้จบ
เราเองก็อยากเป็นเกรียนคนเขียนคนเดิมที่เขียนนิยายสนุกๆ ให้เกรียนคนอ่านได้อ่านกัน
ขอบคุณทุกๆ คนที่รอและให้กำลังใจ
และเราขอโทษที่ห่างหายไปนานแบบนี้ ขอโทษจากใจจริงๆ
อ้อ และขอแก้ข่าวด้วยเสียเลย
หลังจากที่ไม่ได้มาต่อนิยาย ก็ไม่ได้เข้ามาเม้นในกระทู้ไหนทั้งสิ้นนะ
นามปากกามีอยู่สองอัน คือ INDY-POET กับ Idylle จริงๆ ก็คือ INDY-POET นั่นแหละ แต่ตอนนั้นที่ต้องสมัครอีกอัน เพราะกะจะทิ้งนามปากกาอันแรกแล้ว เพราะโดนศัตรูโจมตี ต่อมาคนนั้นเลิกเป็นศัตรูกลายมาเป็น... คือก็กลายเป็นอย่างอื่นแล้วน่ะนะ ก็เลยใช้ได้ทั้งสองอันจ้า เท่านี้ล่ะนะ นามปากกาอื่นไม่มี
,เกรียน(มิใช่)น้อย
^______^
-
กรี๊ดดดดดด.ไม่อยากจะเชื้อ อิฉันนี่ลุกขึ้นยืนเลยย จิ้มก่อนน้าาาาาา คิดถึงฝุด
-
มาแล้วววว
มาต่อแล้วววววววววว
ดีใจน้ำตาจิไหล
-
กลับมาเขียนต่อแล้วดีใจจังเลย :mc4:
-
ขอบคุณที่มาต่อมากๆนะคะ
ตอนต่อไปขอเร็วๆเลยน๊าาา ฮี่ๆๆ
หมอกจัดการไอดิ้ลให้กลับบ้านไปหาพ่อหล่อกับพ่อน่ารักให้ได้น๊าาา
-
:katai3: :katai4: :katai4: :katai4:
สารภาพว่าเห็นกระทู้ตอนแรกก็เบลอๆค่ะ คิดว่าคงมีคนคอมเม้นท์
แต่!!ไม่!!ใช่!!!
กรี้ดดดดดดดด กลับมาอัพต่อแล้ว ดีใจมากๆเลยค่ะ
รออยู่เสมอเลย: )
ตอนนี้อ่านแล้วยิ่งคิดถึงIndy in love555555
หวังว่าไอดิลกับคุณพ่อคุณแม่จะปรับความเข้าใจกับได้ในเร็ววันนะคะ
หมอก นายเยี่ยมมาก นายเยี่ยมมาก นายเยี่ยมมาก (พูดเชิดชูแบบลูกเสือรอบกองไฟ)
-
โอยยยยย ยินดีต้อนรับการกลับมาค่ะท่าน
รอมานาน ในที่สุดก็มาต่อ
ดีใจที่กลับมาเกรียนต่อค่ะ
จากพวกเราชาวเกรียนน้อย :hao7: :hao7:
-
ไอดิ้ลโผล่มานี่เอง ฝนถึงตกหนัก 1 ชั่วโมงเป็นการฉลอง :mc4:
ยินดีต้อนรับกลับมาจ้า :mew1:
-
วิ่งแก้บนแป๊ป
เกรียนคนแต่งมาแล้ววววว
-
เย้ๆ ดีใจคนแต่งมาแต่งต่อแล้ว
เป็นกำลังใจให้นะ :katai4:
อ่านให้จบนะไอดิล เรื่องจริงมันไม่ได้แย่อย่างที่คิด
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย กลับมาแล้วจริงๆใช่มั้ย :ling1:
-
คนเขียนกลับมาแล้ววววววววววววววววว :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดด!!!
น้ำตาจะไหล T^T
นี่ดีใจมากนะพูดเลย! คิดถึงงงงงงงง
ดีใจที่ได้อ่าน <3
-
ผมนี่ยืนขึ้นเลย!!!!
ฮรึก ปาดน้ำตาด้วยความดีใจ :hao5:
ขอบคุณจริงๆที่มาต่อ
-
ขอบคุณมากๆๆๆๆๆ นะคะ ดีใจมากเลยที่มาต่อให้ ซึ้ง :hao5:
-
ขอบคุณมากๆ จากใจเลยครับ
รอมานานสมความตั้งใจที่รอจริงๆเลยครับ
ขอบคุณมากๆ
-
น้ำตาสิไหลนึกว่าตัวเองสายตาฝ่าฟาง
-
ขอบคุณที่กลับมามากๆ
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เกรียนคนเขียนกลับมาแล้วววววววววววววววว
:hao6:
-
ดีใจมากที่คนเขียนกลับมาต่อ
รออยู่ตลอด :กอด1:
-
คิดถึงมากกกกกก กไก่ล้านตัว :hao5:
คิดถึงมากจริงๆ อยู่ดีกินดีสบายใจดีใช่มั้ยคะ คิดถึงๆ นอกจากจะคิดถึงนิยายแล้วยังคิดถึงเกรียนคนแต่งมาก
มาแปะไว้เดี๋ยวมาอ่าน กอดๆ :กอด1:
-
คิดถึงที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :mew2:
-
สมกับที่รอคอย ดีใจที่ได้เห็น
ขอบคุณที่กลับมา
ทำมันให้จบนะ
เป็นกำลังใจให้จ้ะ
-
นึกว่าตาฝาด มาต่อจริง ๆ ด้วย
แค่คุณไม่ลืมว่ามีใครรออยู่ก็ซึ้งใจแล้ว
-
มาแล้วๆ ๆ
ีดีใจมาก ได้อ่านต่อแล้ว :katai2-1: :hao3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด :ling1: :katai4:นึกว่าตาฝาด เนื่องจากไม่ได้เล่นเน็ตมา 5 วัน เข้ามาเจอ Idylle อ่ะ แบบว่า............ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 55555555
ขอบคุณมากนะค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :pig4: :L1: :กอด1:
-
ขอบคุณคับที่ไม่ปล่อยให้เกรียนคนอ่านรอเก้อ
หมอกพูดจาดีมีเหตุผลมาก มาๆจุ๊บที (ฟอดดดดดดด)
แล้วจิรอตอนต่อฮะ
-
ดีใจที่สวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด มาต่อเรื่อยๆน้า เรารอเธอตลอดจ้า
-
พอเห็นว่ามาอัพเกรียน
ผมนี่อ้าปากค้างเลย
รอคุณเกรียนอัพเกรียนต่อนะครับ
-
:: ไม่เกรียนที่ 23 :: The Story Of Dad(dies)
"ไอดิล กูให้คำแนะนำในฐานะที่มึงเป็นลูกของนักเขียน
อย่าให้คุณค่าหนังสือจากปกของมัน
และอย่าตัดสินทั้งเรื่องจากบทแรกเพียงบทเดียว"
........................................................................
ผมเม้มปาก
ใช่ โอเค.. ใช่
ผมรู้ว่าพ่อรักผม และผมเองก็รักพ่อ
แต่บางครั้ง..ความรักก็ส่วนความรัก
เรื่องอื่น..มันเอาความรักมาหักล้างไม่ได้
แต่ไหนแต่ไรมา ผมตอบโต้คุณนายแม่หมอกได้อย่างเต็มปากเต็มคำ แล้วต่อจากนี้ เมื่อเธอด่าทอ ผมจะตอบว่าอะไร….
แล้วสิ่งที่พ่อเคยบอก เคยพร่ำสอน เคยบอกผมไม่ให้ทำ ทั้งเรื่องปล่อยเนื้อปล่อยตัว ทั้งเรื่องยาเสพติด ล้วนเป็นสิ่งที่พ่อทำมาแล้วทั้งสิ้น
พ่อ..ที่ผมเทิดทูนและบูชา
ผมทำใจไม่ได้..ไม่ได้จริงๆ..
“มึงกลับไปเถอะ”
ผมบอกไอ้หมอกในที่สุด และเหล่ตาไปที่หนังสือพวกนั้น “แล้วเอามันกลับไปด้วย กูไม่มีทางอ่านมันได้”
“นี่เหรอลูกนักเขียน นี่เหรอคนที่ชนะเลิศเรียงความวันพ่อปีนี้ ..ไม่กล้าอ่านหนังสือ”
มันค่อนแคะก่อนเดินออกจากบ้านไอ้ฝัน
.
.
“ถ้ามึงไม่อ่าน กูอ่านเองละกัน”
ไอ้ฝันหยิบหนังสือซึ่งไอ้หมอกไม่ยอมเอากลับมานั่งอ่าน
และแล้วทั้งคืนนั้น ไอ้ฝันก็เป็นแพนด้าต่อจากไอ้หมอก เพราะมันอ่านยันสว่าง ให้ตายเถอะ!
นาฬิกาบอกเวลาหกโมงเช้า ไอ้ฝันปิดหนังสือด้วยดวงตาปริ่มด้วยหยาดน้ำตา
ไม่รู้มันซาบซึ้งหรือเป็นตาอักเสบไปแล้วกันแน่..
เพื่อนสาวมองผม มองอย่างไม่มีความหมาย มันยิ้มบางๆ
“มึงจะไปโรงเรียนไหมวันนี้ ไอ้หมอกเอาชุดมาให้แล้ว ตั้งแต่เมื่อวาน”
แล้วตัวมึงไปไหวไหมน่ะ?
ผมชั่งใจอยู่แป๊ปนึง แน่นอนละ ผมคงไม่บ้าขาดเรียนไปเรื่อยๆ เพราะอาจารย์กุสุมาคงมาตามถลกหนัง
จึงพยักหน้า แล้วลุกขึ้นไปแต่งตัว
.
.
“กวีกานต์ มาเรียนซะที”
อาจารย์กุสุมาตรงเข้ามาหาผมทันทีที่เจอหน้ากันหลังเคารพธงชาติ
“คือผม เออ.. เมื่อวานผมป่วย แต่ไม่มีใบลาหรอกครับ”
เพราะผมป่วยใจ
“ไม่ได้จะพูดกับเธอเรื่องนั้น นี่..”
อาจารย์ยื่นจดหมายฉบับหนึ่งมาให้ “เอาไปให้พ่อนะ พ่อคนไหนก็ได้”
อาจารย์เสริม เพราะรู้ว่าผมมีพ่อสองคน
“หนังสือเชิญผู้ปกครอง”
“แต่..แต่ ผมยังไม่ได้ทำอะไรผิด”
“ฮ่ะๆ คราวนี้พ่อเธอน่าจะดีใจ เพราะไม่ได้เชิญเนื่องจากลูกทำผิด แต่เชิญเพราะว่าลูกได้รับรางวัลชนะเลิศเขียนเรียงความวันพ่อนะ ไอหมอกบอกเธอแล้วใช่ไหม เราจะมอบรางวัลในงานวันพ่อ พ่อเธอก็เลยได้รับเชิญมาร่วมงาน”
ที่ไอ้หมอกบอกเมื่อวาน?
เอ่อ.. ผมไม่ทันสนใจฟัง
ผมนี่นะ จะเขียนอะไรกับเขาได้รางวัล?
แล้วเรียงความเรื่องพ่อ..
ที่ผมเขียนในห้องชมรมวันนั้น..
ได้รางวัล..
ตอนนี้เหรอ?
ผมส่ายหน้า ปฏิเสธจดหมายฉบับนั้น
“ผมไม่เอาครับ แล้วก็จะไม่มาร่วมงานด้วย ขอโทษนะครับอาจารย์”
“กวีกานต์ อะไรกัน เดี๋ยวสิ งานจะมีพรุ่งนี้แล้วนะ จดหมายเชิญมาเลท ติดเสาร์อาทิตย์ เมื่อวานเธอไม่มาเรียนอีก เธอต้องรีบเอาไปให้พ่อ เขาจะได้มาได้”
อาจารย์กุสุมาตะโกนไล่หลังมา แต่ผมทำไม่ได้ จะมองหน้าพ่อผมยังทำไม่ได้เลย จะให้เอาจดหมายเชิญนี่ไปให้..
“ไม่เป็นไรครับอาจารย์ เดี๋ยวผมรับเอาไปให้พ่อของกวีกานต์เอง คือเราบ้านอยู่ติดกันครับ พอดีช่วงนี้กวีกานต์มันเป็นบ้า เดี๋ยวจะเอาไปแทนเอง
ไอ้หมอกอีกแล้ว! ฮึ่ย!
จากรัก ผมเริ่มจะรำคาญ
คือมันไม่เข้าใจ มันไม่เข้าใจผมเลย!
มันไม่รู้หรือไงว่าผมเจ็บปวด ผมผิดหวัง
แล้วเรียงความนั่น ผมก็สรรเสริญพ่อทุกๆ อย่าง
ทุกๆอย่าง..ที่ผมเชื่อว่าจริง..
“มึงอย่ายุ่งได้ไหม”
ผมว๊ากมันเมื่อลับหลังอาจารย์
“ไม่ได้”
มันตอบง่ายๆ “กำลังทำคะแนน”
ผมมองมันโกรธๆ
“มึงทำคะแนน? ตอนนี้? มึงไม่รู้หรือไงว่ากูกำลังรู้สึกยังไง? รู้ไหม คำพูดแม่มึงไม่เคยทำร้ายกูได้เลย กูโกรธ แต่กูไม่เคยเจ็บปวด แต่นี่กูเจ็บ เพราะมันคือความจริงที่พ่อกูโกหก มันเหมือนแม่มึงลากกูไปตบกลางสี่แยก แล้วพ่อกูตามมากระทืบซ้ำ มึงเข้าใจไหม!?”
“ความจริงอีกแล้ว..” ไอ้หมอกหัวเราะ
“มึงย้ายจากบ้านฝันไปอยู่บ้านกู อยู่กับแม่กูเถอะ เพราะสนใจแต่ความจริง ไม่เคยถามถึงรายละเอียดเลย”
ผมอ้าปากพะงาบๆ รู้สึกเหมือนโดนไอ้หมอกฮุกซ้าย
“คนเรามีสิ่งที่ไม่อยากให้ใครรู้ทั้งนั้น ไม่ใช่กูบอกว่าพ่อมึงทำถูกนะ แต่กูพยายามจะบอกว่าเขาเองก็เจ็บปวดและก็อาจจะหวาดกลัวเกินไปที่จะบอก”
“ก็เลยโกหก”
ผมต่อให้ในลำคอ
“ไอดิล ไม่เอาสิ มีเหตุผลหน่อย มึงจะถือเอาเรื่องนี้มาโกรธพ่อมึงตลอดชาติไม่ได้”
มันเดินมายืนตรงหน้า จับไหล่ผมสองข้างทำท่าเหมือนครูสอนนักเรียน
พ่อหล่อก็ชอบทำแบบนี้ เวลาพยายามจะทำให้พ่อน่ารักมีเหตุผล..
ผมเงยมองไอ้หมอก
“ทำไม? เรื่องของพ่อกูทำให้มึงติดใจนักหนารึไง? มึงจะยึดพ่อหล่อไปไอดอลเลยรึเปล่า? ต้องการกูที่เสาไฟฟ้าไหนล่ะ!”
“ไอ้ดิล!”
มันตวาด กระแทกปล่อยไหล่ จนผมเซถอยหลัง
“มึงพูดอะไรออกมา”
“เห็นมั๊ย”
ผมหัวเราะแบบคลั่งๆ “แค่กูพูดมึงยังทนไม่ได้เลย กูก็ทนไม่ได้เหมือนกันตอนแม่มึงพูด แต่นี่พ่อกูทำไปจริงๆ ทำจริงๆเลย แล้วมึงให้กูรู้สึกยังไง!”
จากหัวเราะ ผมร้องไห้สะอื้น
“มึงไม่เข้าใจกูหรอก”
“ใช่ กูไม่เข้าใจ”
มันคลั่งพอกันกับผม
“เพราะว่ากูมาจากครอบครัวปกติ พ่อแม่ชายหญิงแต่งงานจดทะเบียนกันตามประเพณี กูไม่ใช่มึง ที่เป็นเด็กกำพร้า แม่ทิ้ง แล้วเติบโตมาได้เพราะผู้ชายวัยยี่สิบต้นๆสองคน ที่อดทนเลี้ยงดูมึงฝ่ากระแสสังคมมาตลอดสิบเจ็ดปี!”
ผมอ้าปากค้าง อึ้งไป..
“มึงก็คงไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่ามันลำบาก มันเจ็บปวด มันรัก รักจนกลัวว่าถ้าความจริงพ่อไม่ใช่คนสมบูรณ์แบบ ลูกจะไม่รักพ่อ"
ไอ้หมอกพยายามสงบอารมณ์ตัวเอง เอ่ยเบาๆ "เขาแค่กลัว”
“ถ้ามึงโกรธเขา เพราะเขาโกหก กูก็บอกมึงได้อย่างนี้ แต่ถ้ามึงโกรธเขา เพราะสิ่งที่เขาทำเมื่อตอนหนุ่มๆ กูก็คงไม่มีอะไรจะพูด มึงทำใจเอาเองก็แล้วกัน”
มันเดินกระแทกส้นเท้าจากไป
ทิ้งผมไว้ตรงนั้น.. ทิ้งให้ผมต้องคิด..ถึงวันเวลาที่ผมเติบโตมา..
ตกเย็น ผมออกเดินช้าๆ กลับไปบ้านฝัน โดยพยายามไม่มองไปยัง..บ้านตัวเอง
เมื่อเช้ามันไม่ลำบาก เพราะแม่ไอ้ฝันช่วยมาส่งเราทั้งคู่ ผมนั่งรถมา
แต่ตอนนี้ ผมต้องเดินผ่าน..
“ให้กายเราใกล้กัน ให้ดวงตาใกล้ตา ให้ดวงใจ..เราสองเชื่อมโยงผูกพัน
ให้เจ้าเป็นเด็กดี.. ให้เจ้ามีพลัง”
เหมือนเคยทุกๆเย็น..
ผู้ชายคนนั้นยืนร้องเพลง..รดน้ำต้นไม้..มาตั้งแต่ผมจำความได้
เขาหยุดชะงักเมื่อเห็นผม
ผมพยายามหลบสายตา แต่ก็ไม่ทัน ผมสบตาเขาไปเต็มๆ..
พ่อน่ารักไม่พูดอะไร ไม่เรียกผม ไม่ขอให้ผมกลับมาบ้าน
เขาเพียงแต่มองผม ด้วยแววตาที่ผมคุ้นเคย..
ผมคุ้นเคยกับดวงตาของเขา
..กับคำพูดของเขา
..กับอ้อมแขนแข็งแรงของเขา
เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มมาจอดหน้าบ้านปลุกผมจากภวังค์
พ่อหล่อรีบวิ่งลงมาจากรถ ปากเผยอเหมือนจะเรียกผม แต่ผมยังไม่อาจเผชิญหน้าได้ จึงรีบหันหลังเดินจากไป มิวายได้ยินเสียงเย้ยของคุณนายแม่หมอกที่สังเกตการณ์อยู่ตั้งแต่แรก
“ทีหลังรู้ตัวว่าผิดปกติก็อย่าไปเอาเด็กมาเลี้ยงล่ะ เห็นไหมว่าเด็กอับอายแค่ไหน พอมันเห็นตัวจริงของเธอ มันก็ไม่ยอมรับ ไม่มีใครเขารับได้ หึ”
.
.
“ครับ”
พ่อน่ารักตอบ “ผมทำผิดไปเอง”
น้ำเสียงเขาช่างท้อแท้จนหมดกำลังใจ
“คุณจะว่ายังไง จะด่าทอยังไง ก็ทำเลยครับ ผมมันเบี่ยงเบน ผมเป็นเกย์ ผมเลี้ยงเด็ก ผมทำผิด ผมเลว ผมต่ำทราม ด่าเลยครับ ถ้าคิดว่าดีก็ทำต่อไป”
ผมตั้งท่าจะหันกลับ แต่เสียงพ่อไอ้หมอกก็ขัดขึ้นมา
“พัดชา พอทีถ้าคุณเกลียดเขา คุณก็เลิกไปส่องบ้านเขาเสียทีเถอะ ถือว่าผมขอ ”
“นี่คุณ” คุณนายพัดชาร้องใส่สามี
"ผมปรามคุณช้าไปด้วยซ้ำ ต้องรอให้หมอกมาพูด"
“เขาทำตัวของเขาเองนะ ฉันเห็นมาหลายรายแล้ว ทำตัวผิดจากคนอื่นเองแล้วจะมาเรียกร้องความเท่าเทียม จะมาบอกว่าเลิกเหยียด มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว”
เธออ้างเหตุผล แต่สามีไม่ยอม
“ก็แล้วมันใช่เรื่องของเราไหมล่ะ? ไม่ชอบเขา แล้วจะไปพูดถึงเขาทำไม ผมเคยบอกคุณแล้วนะว่ามันไม่มีใครไม่แตกต่างหรอก เพียงแต่เราจะเห็นความต่างของเขาไหม คนที่รสนิยมทางเพศเหมือนเรา รสนิยมอื่นเขาก็อาจจะไม่เหมือน แล้วเรื่องแบบนี้จะไปว่ากันได้ยังไง ต่อให้เขาเป็นแบบไหน เราก็ไม่มีสิทธิ์ก้าวก่ายทั้งนั้น”
ไอ้หมอกคงถ่ายทอดความมีเหตุผลมาจากพ่อกระมัง..
คุณนายแม่หมอกเงียบไป
“ฉันจะเลิกยุ่งก็ได้ ถ้าหากว่าหมอกจะไม่ไปเกี่ยวข้องกับเด็กไอดิลนั่นอีก แต่ให้เลิกรังเกียจ เลิกรู้สึกว่าคนพวกนี้เบี่ยงเบน ฉันคงทำไม่ได้”
“ผมขอโทษนะครับที่ทำให้รู้สึกแย่แบบนั้น
พ่อหล่อเดินเข้ารั้วบ้าน และกล่าวในที่สุด
ในนาทีนี้ คงต้องเดินไปยืนเคียงข้างพ่อน่ารักมากกว่าเดินมาขอให้ผมกลับบ้านและผมก็เห็นด้วย
"ผมขอโทษที่ครอบครัวของผมไม่เหมือนของคุณ แต่ว่า..เราแชร์โลกใบนี้ร่วมกัน ต้องอยู่ร่วมกัน เมื่อไม่อาจเป็นในแบบที่คุณเห็นว่าถูกต้อง คุณก็ต้องทำใจครับ ผมเองยังต้องทำใจที่คุณรู้สึกรังเกียจเลย เพราะความรู้สึกเราห้ามไมได้ แต่การกระทำ เราห้ามมันได้นะครับ ผมไม่เคยทำร้ายคุณ คุณอย่ามาทำร้ายผมเลย ด่าทอคนที่ผมรักก็เหมือนทำลายหัวใจผม คุณทำทำไม"
"ก็ลูกเธอกับลูกฉัน.."
คุณนายแม่หมอกระเบิดอารมณ์ พยายามหาคำจะพูด
“ผมเสียใจด้วยเรื่องนั้น ผมเองก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย ไม่ได้สนับสนุนให้ลูกคุณชอบลูกชายผม แต่ผมห้ามความรู้สึกชอบของลูกคุณไม่ได้ เหมือนกับที่ผมห้ามความรู้สึกรังเกียจของคุณไม่ได้นั่นแหละ แล้วผมจะคอยดูเหมือนกันว่าไอ้การกล้าท้าดวลแบบนี้ของคุณจะห้ามความรู้สึกเขาได้ไหม”
..ไหล่ผมสั่นไหว แม้ไม่ได้หันไปมอง แต่ผมก็จินตนาการหน้าตา..ท่าที..ของพ่อหล่อได้
นี่ก็อีกคนที่ผมคุ้นเคยเช่นกัน..
ผมจึงนึกไม่ออกเลย ว่าคนในหนังสือนั้นจะกลายมาเป็นพ่อที่แสนดีของผมในเวลาต่อมาได้อย่างไร
“ไอ้ดิล”
ไอ้ฝันวิ่งกระหืดกระหอบมาถึงตัว ไม่รู้มันสนใจสมรภูมิสองบ้านหรือเปล่า
“กูหลงไปรอมึงที่ห้องสมาคมแน่ะ เออ มึงจะเข้าบ้านเลยรึเปล่า”
มันเอามือแตะไหล่ผม ผมไม่ได้หันไปมอง แต่ส่ายหน้าเป็นคำตอบ
ถ้าผมจะกลับบ้าน ผมต้องมั่นใจ.. มั่นใจว่าเรื่องพวกนี้จะมาทำร้ายผมไม่ได้อีก
แต่นี่มันยังทำร้ายผมอยู่ ผมจะกลับได้อย่างไร..
“เอ่อ อาจารย์ฝากย้ำมาว่า พรุ่งนี้ งานวันพ่อน่ะ เอ่อ ตอนเก้าโมง..”
ผมส่ายหน้าอีกครั้ง..
.
.
ผมเดินช้าๆ เข้ามาในบ้านฝัน วางกระเป๋านักเรียนลง บนโต๊ะเบื้องหน้า INDY in love ที่ไอ้หมอกและไอ้ฝันอ่านจบไปแล้ววางซ้อนกันอยู่อย่างเป็นระเบียบ
ผมเดินช้าๆ เข้าไปหาอย่างกล้าๆ กลัวๆ..
ให้กายเราใกล้กัน..ให้ดวงตาใกล้ตา.. ให้ดวงใจเราสองเชื่อมโยงผูกพัน
ให้เจ้าเป็นเด็กดี..ให้เจ้ามีพลัง..
ผมค่อยๆ ยื่นมือไปหยิบเล่มแรก..
นั่งลง.. แล้วพยายามลืมทุกสิ่งทุกอย่าง..
ลืมว่าตัวละครในนี้เป็นพ่อของผม..
ทัศน์..เกรย์..
…………………………………….
…………………………………………………….
นี่..พ่อน่ารักกู ทำตัวมีปัญหา ตรรกะวิบัติมาก..
พ่อหล่อแม่ม อ่านตั้งนานยังไม่เห็นความหล่อ แต่ถ้าง่าวละใช่แน่
แล้วผองเพื่อนนั่น..
ผมหยิบมาอีกเล่มและอีกเล่ม..
เผลอหัวเราะหลายตอน
ความรังเกียจ เจ็บปวด ค่อยๆ คลายโดยไม่รู้ตัว
หรือนี่จะเป็นความสำคัญของ..Details..
รายละเอียดไม่อาจเปลี่ยนความจริง แต่รายละเอียดอาจทำให้เรามองความจริงในมุมที่เปลี่ยนไป
….พ่อน่ารักเคยบอกผมว่า ‘แล้วชีวิตจะสอนเราเอง’
ผมรู้สึกว่าในหนังสือนั่น ทั้งพ่อน่ารักและพ่อหล่อต่างค่อยๆ เริ่มเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาทีหลัง ไม่ได้ดีเลิศประเสริฐศรีมาแต่แรกเหมือนในละครหลายเรื่อง..
ชีวิตคงสอนพวกเขากระมัง..
แล้วสักวันหนึ่งมันก็คงสอนผมด้วยเช่นกัน
จากเย็น..เป็นค่ำ..จากค่ำเป็นดึก..จากดึก..ผมเริ่มเห็นแสงสว่างแตะขอบฟ้ารำไร..
บทเกือบสุดท้ายแล้ว..กำเนิดไอดิล
ผมใจสั่น..ตื่นเต้นเล็กๆ
จริงอยู่..พ่อน่ารักเคยเล่าให้ผมฟังว่าเอาผมมาจากบ้านเด็กกำพร้า แต่ไม่เคยบอกรายละเอียด ผมก็เข้าใจว่าพ่อๆคงอยากมีลูก อยากเลี้ยงเด็ก จึงไปเลือกเด็กมาคนหนึ่ง และผมก็โชคดีเป็นเด็กคนนั้น..
……..
…………..
มันเริ่มต้นในวันที่พระอาทิตย์แผดแสงแรงร้อน..
ผมนึกภาพผู้ชายเลยวัยรุ่นมาไม่เท่าไหร่ ต้องมารับมือกับเด็กทารกที่ถูกทิ้งไว้
เขาไม่ชอบเด็ก.. เขาโดนฉี่ใส่ และเขาไม่มีทางเลือก
เขาไม่มีน้ำนมให้ ผมเป็นเด็กนมขวด.. ที่ถูกเห่กล่อมด้วยเพลงอกหักของ Bodyslam
ให้เจ้าเป็น..เด็กดี ให้เจ้ามี..พลัง
ผมไม่รู้ว่าน้ำตาไหลมาตั้งแต่ตอนไหน..
ตอนที่พ่อหล่อกลับมาจากเยอรมนีแล้วเจอผม
ตอนที่เขาจะส่งผมไปบ้านเด็กกำพร้า
หรือตอนที่เขารับผมคืนมา..
เกรย์นั่งชันเข่าด้วยท่วงท่าเดิมของมัน..ริมอ่างแก้ว
สมุดปากกาคู่ชีพวางไว้ใกล้ตัว
กางเกงยีนส์ตัวเก่า เสื้อคลุมตัวหลวม
เส้นผมยุ่งๆปลิวสะบัดล้อสายลม
ร่างขาวโพลนตัดกับสีเขียวของต้นไม้ใบหญ้า..งดงาม
และในอ้อมแขน..เด็กน้อยนอนสงบ..หลับฝันถึงสันติ..
มันช่างเป็น.. ‘ธรรมชาติ’
มันเป็นธรรมชาติเหลือเกิน
เป็นภาพสามัญ
เป็นชีวิตที่ไม่พิเศษ
ทั้งเกรย์และเด็กน้อยคนนั้นเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา..
ผมเดินเข้าไปทรุดนั่งลงข้างๆ เกรย์หลับตา แก้มแนบกับเจ้าหนู
เรียวปากขยับน้อยๆ ร่ายบทกวีเช่นที่ผมเคยได้ฟังมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ครั้งนี้ดูจะไพเราะเกินคำบรรยาย
“คือ..บทกวีแห่งศักดิ์ศรี
คือ..ดนตรีที่แจ่มชัด
คือ..ภาพเขียนเจิดจรัส
คือ..ทิวทัศน์อันงดงาม”
“พ่อ..”
ผมสะอื้นฮัก รู้แล้วว่าใครคือคนแต่งบทกวีที่แปะไว้หน้าห้องและประธานของประโยคเหล่านี้คือใคร..
พ่อน่ารัก..รักบทกวี รักดนตรี รักภาพเขียนและรักทิวทัศน์ ไม่ว่าจะในความหมายของธรรมชาติหรือชื่อคน..
ทุกนิยามล้วนเป็นตัวแทนของสิ่งที่มีความหมายสำหรับเขา และผมคือทุกสิ่งเหล่านั้น..
..ผมคือความงดงามของชีวิตเขา..
“ใครแต่งฮะพ่อ ไอ้กลอนนี้อะ”
“ก็แค่กวีโนเนมคนนึง มันไม่ใช่กลอนที่ไพเราะอะไรหรอก แต่เขารักมันมาก เพราะเขาแต่งให้สามีกับลูกชาย”
“พ่อ..”
ผมเพ้อ..อาจจะเป็นเพราะง่วงนอน..แล้วเปลือกตาก็ค่อยๆ ปิดลง..
…………………………………………………………………………
ช่วงนี้ฝนตกบ่อย หวัดระงม รักษาสุขภาพครับและพบคำผิดวานบอก
ขอได้รับความขอบคุณจาก เกรียน(มิใช่)น้อย
P.S. Thanks to อิ่มอุ่น - ศุ บุญเลี้ยง
-
น้ำตาไหล :hao5: :hao5:
-
ปลื้มปริ่มทุกครั้งที่เห็นตอนใหม่ค่ะ ขอบคุณ เกรียนคนเขียนนะคะ............... :m15: :กอด1:
-
อ่านไปน้ำตาจะไหล
-
อยากวิ่งไปกอดพ่อน่ารัก :o12:
-
ไอดิลกลับบ้านเถอะ จะร้องไห้ละนะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
จะได้ตาสว่างสักที เจ้าเด็กซื่อบื้อ :m16:
-
เกรียนทำเราน้ำตาเอ่อ
อ่านตอนนี้แล้วคิดถึงเกรย์ ทัศน์ ตอนหนุ่ม เดี๋ยวหยิบมาอ่านอีกรอบ
-
น้ำตาจะไหล
อารมณ์ซึ้งอ่ะ
-
กลับไปหาพ่อทั้งสองคนที่รักไอดิลที่สุดได้แล้วนะ. :hao5:
-
หมอก.. นาย แมน มาก
หมอก.. นาย แน่ มาก
... ทำได้ไง อ่าน IndyInlove จบในวันเดียว.. เราอ่านตั้งอาทิตย์นึงแน่ะ 55 อ่านไปซึ้งไป
กลับมาใหม่ ก็ยังเขียนได้สนุกเหมือนเดิมนะ .. คิดถึง..
-
สมกับที่รอข้ามปี
ถูกใจมากๆเลยครับ
:katai2-1: :katai2-1:
-
น้ำตาไหล อาบแก้ม
ไอดิล ค่อยๆเติบโตนะลูก ชีวิตอีกยาวไกล และที่สำคัญมีคนเคียงข้าง น่ารัก โชคดี ฟุด ๆ o13
:n1:
-
รีบกลับไปหาเหล่าพ่อๆที่น่ารักได้แล้วไอดิล
.
.
.
.
.
.
ว่าแล้วก็ขอกลับไปอ่าน INDY in love อีกรอบ =w=
-
ไอหมอกหล่อมากอ่ะตอนนี้
-
น้ำตาไหลTT
-
เข้าใจพ่อซะทีนะไอดิล
-
ซึ้งแบบเกรียนๆ :hao7: :hao7:
-
น้ำตาไหลเลยตอนนี้
-
ซึ้งสุด ๆ ค่ะ
:hao5:
ดูหนังHD (http://www.dunung-hd.com)ดูหนังฟรี (http://www.dunung-hd.com)
-
เหมือนได้กลับไปย้อนรอยกับความหลังครั้งเก่า
ซาบซึ้งใจ
ขอบคุณมากค่า
-
คิดถึงเกร์ยทัศและเพื่อน ๆ
เลย ทำให้อยากกลับไป
อ่านต่อ o13
-
แล้วไอดิลก็จะกลับไปอย่างเข้มแข็งกว่าเดิม
-
ซึ้ง น้ำตาไหล อยากอ่านต่อแล้ว
-
__น้ำตาจะไหล
-
กลับไปหาพ่อไวๆนะไอดิล
-
นึกว่าตาฝาด มาแร้ววววว :hao5: :hao5:
ถึงแม้จะมาแบบ........... :sad4:
:pig4:
-
:: ไม่เกรียนที่ 24 :: Family Again
พ่อน่ารัก..รักบทกวี รักดนตรี รักภาพเขียนและรักทิวทัศน์ ไม่ว่าจะในความหมายของธรรมชาติหรือชื่อคน.. ทุกนิยามล้วนเป็นตัวแทนของสิ่งที่มีความหมายสำหรับเขา และผมคือทุกสิ่งเหล่านั้น..
..ผมคือความงดงามอย่างธรรมดาสามัญ ผมคือความงดงามของชีวิตเขา..
“ใครแต่งฮะพ่อ ไอ้กลอนนี้อะ”
“ก็แค่กวีโนเนมคนนึง มันไม่ใช่กลอนที่ไพเราะอะไรหรอก แต่เขารักมันมาก เพราะเขาแต่งให้สามีกับลูกชาย”
“พ่อ..”
ผมเพ้อ..อาจจะเป็นเพราะง่วงนอน..แล้วเปลือกตาก็ค่อยๆ ปิดลง..
…………………………………………………………………..
“แก!”
.
.
“แก! เจ้าเด็กหยาบคายไร้มารยาท สติสตังไม่มีรึไงเดินมาชนผู้ใหญ่ ใหญ่ หย่ายยยยยยยยยยยยยยย”
.
.
เฮ้ยยย!!
ตึง!!
ผมร้องโวยวาย ผงกหัว ถลันตัวลุกขึ้นจากพื้น หนังสือหนักอึ้งสี่เล่มที่เคยอยู่บนอกไถลหล่นลงกองอยู่ข้างตัว
หัวสะบัดไล่ความมึนงงออกไป สายตาแลมองหาเจ้าของเสียงที่ทำเอาผมตกใจตื่น
ตกใจตื่น..?
เฮ่อ แสดงว่ากรูแค่ฝันไป
ผมคงอ่านหนังสือมากไปหน่อย
ทว่า สาวใหญ่วัยเลยกลางคนในฝันนั่น..?
ไม่ต้องสงสัยเลย..
ผมคงอ่านหนังสือของพ่อน่ารักตอนที่พ่อท่านไปเจอแม่สามีแล้วเก็บเอาไปฝัน
เอิ่ม.. ใช่ครับ ผมฝันถึงย่าผมเอง
ก็นะ ท่านก็เป็นตัวละครตัวหนึ่งในหนังสือด้วย
เป็นบุคคลที่ผมไม่ค่อยได้พบหน้า
ไม่ต้องบอกก็รู้.. ผมสนิทกับยายมากกว่า
ฝั่งปู่กับย่านั้นอยู่ที่เชียงใหม่ พ่อหล่อขึ้นไปเยี่ยมบ่อยๆ แต่ไอ้ผมนั้นไม่ใคร่สันทัดจะไปนัก แทบจะลืมไปแล้วด้วยว่าเพราะอะไร อาจเพราะความที่ยังเด็กและจำเหตุการณ์ไม่ค่อยได้ แต่สิ่งที่จำได้ฝังอยู่ในหัวก็คือ ‘ไม่ชอบไปบ้านย่า’
ทว่า วันนี้ ตอนนี้.. ผมกลับรู้สึกอย่างรุนแรงว่าท่านเป็นคนที่ผมต้องคุยด้วย!
ผมควานหาโทรศัพท์ นาฬิกาหน้าจอบอกเวลาแปดโมงเช้า ในบ้านเงียบเชียบ
แม่ฝันคงไปทำงานแล้ว และไอ้ฝันเองก็คงคิดว่าผมตายคาหนังสือ จึงออกไปเรียนแล้วเช่นกัน
เอาวะ ขาดเรียนอีกวัน มีเรื่องต้องทำ!
ผมหารายชื่อ ‘ย่า’ ในโทรศัพท์
โอ้โฮแฮะ ไม่มี!
กูช่างกตัญญูจริงๆ
ผมหันรีหันขวาง แล้วก็นึกอะไรออก รีบลุกไปที่ชั้นหนังสือ สอดส่ายสายตา และก็เจอ
สมุดหน้าเหลือง! (ยุคไฮเทคมาก?)
ผมเปิดไปที่อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่ และหาชื่อทัศนีย์ ทัศนศุภกฤษณ์
.
.
ไม่ยักมีแฮะ
เออนะ เจ้าของบ้านน่าจะเป็นปู่มากกว่า
อย่ากระนั้นเลย หาชื่อปู่สิ ไม่เห็นจะยาก
แต่เดี๋ยวก่อน..
ปู่ชื่ออะไร?
ผมตบหัวตัวเอง หล่อใสไร้สติจริงกู
ผมหยิบอินดี้อินเลิฟมาอีกครั้ง พลิกหาหน้าที่มีชื่อปู่ ทิวอะไรสักอย่างเนี่ย
ตรงนี้ไง ตอน ‘ไปเลยปาย’ ปู่ชื่อทิวเขา
โอเค คุณทิวเขา ทัศนศุภกฤษณ์!
แล้วผมก็เจอ..
.
.
“สวัสดีค่ะ บ้านทัศนศุภกฤษณ์ค่ะ”
เสียงปลายสายตอบกลับมา หลังจากผมกดหมายเลขตามที่ปรากฏในสมุดหน้าเหลือง ผมจึงเอ่ยเบาๆ อย่างไม่ค่อยมั่นใจ
“เอิ่ม.. ขอสายคุณทัศนีย์ครับ”
“จะให้บอกว่าจากใครคะ?”
ปลายสายถาม ก่อนผมจะทันได้ตอบก็มีอีกเสียงหนึ่งเข้ามา
“ใครโทรมาแต่เช้าน่ะ?”
เสียงผู้หญิง
ในวัยน่าจะเลยหกสิบ..
“เขาขอสายคุณณีย์ค่ะ”
เงียบไปชั่วอึดใจ แล้วผมก็ได้ยินเสียงย่าส่งมาตามสาย
“สวัสดี”
อ่า..
“สวัสดีครับ เอ่อ.. ผม.. ผมไอดิล”
ปลายสายเงียบไปอีกครั้ง คงกำลังคิด.. แต่แล้วก็แว๊ดออกมา
“อะไรนะ ชื่อไม่เห็นคุ้น โทรมาขายประกันอีกรึไง จะอาวุโสดอเคหรือไม่โอเค ฉันก็ไม่เอา อาทิตย์นี้ปฏิเสธไปเจ็ดรอบแล้วนะ!!”
“เปล่าฮะ ผมขายเครื่องกรองน้ำ”
ผมกวนตีนกลับ แต่แล้วก็นึกได้ “เย้ย ไม่ใช่ ไม่ใช่ฮะ ผมเป็นหลาน”
[/i] “อาหารเสริมก็ไม่เอา ฉันไม่เชื่อหรอก อย่ามาโฆษณาอะไรเลย พอฉันถามถึงส่วนผสม สารออกฤทธิ์ อะไรทำปฏิกิริยากับอะไร ก็ใบ้กินทุกที นี่เธอไม่ละอายใจบ้างเหรอที่มา-”[/i]
“เดี๋ยวก่อนครับเดี๋ยว” ผมรีบเบรก ไม่อยากโดนด่าฟรี
“ผมเป็นหลานคุณย่า ลูกพ่อทัศน์กับพ่อเกรย์ ผมไอดิลไงครับ”
ย่าเงียบไปชั่วอึดใจแล้วเอ่ยเบาๆ
“กวีกานต์หรือ?”
“อ่า..เอ่อ..ครับ”
ผมตอบรับช้าๆ
น้ำเสียงปลายสายที่เคยแว๊ดอย่างมั่นใจ กลับตะกุกตะกัก
“กวีกานต์ โทร.. โทรมาหาย่าหรือ?”
จะว่าไงได้ล่ะ..
“คือ..ก็ฮะ คือผม..”
“ขอโทษที ไม่คุ้นชื่อเล่นเลย ก็อะไรสักอย่างเรียกยากๆเนี่ย ออกเสียงว่าไอดิ้วใช่ไหม?”
“ฮะ เอ่อ.. พ่อเรียกอย่างนั้น”
เราพูดอะไรไม่ถูกกันครู่หนึ่ง ครั้งสุดท้ายที่ผมพูดกับย่าก็เมื่อ…
เออ ที่จริงเราอาจไม่เคยพูดอะไรกันเป็นเรื่องเป็นราวเลย
ผมกับปลายสายจึงแทบจะกลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน
“มีอะไรรึเปล่า หรือ หรือว่าพ่อเป็นอะไร ทัศน์”
“เปล่าครับเปล่า”
ผมรีบบอก กันย่าตกใจไปมากกว่านี้ “คือผม เอ่อ.. ผมทะเลาะกับพ่อ”
ผมสูดลมหายใจลึกๆ
“ผมอยากจะถาม ถามคุณย่า ว่า.. ว่าย่ามีความเห็นยังไงกับพ่อ ผมจำได้ว่าย่าไม่ชอบพ่อน่ารัก เอ่อ ผมหมายถึงพ่อเกรย์น่ะครับ”
ย่าเงียบไป ในที่สุดก็พูดออกมา
“เฮ่อ ก็จริง แรกๆไม่ชอบเลย หาลูกสาวเพื่อนจะให้มาแต่งงานกับตาทัศน์ด้วย แต่ไปๆมาๆ ความจริงก็พิสูจน์ ว่าพ่อน่ารักเธอเป็นคนใช้ได้ ใจนักเลง ซื่อสัตย์และรักตาทัศน์ ย่าก็เลยตามเลย แต่มาทะเลาะกันเอาอีกทีก็ตอนเขารับเลี้ยงเธอ ย่าโกรธน่ะ มันกังวล กลัว.. อาย..”
ความทรงจำผมค่อยๆกลับมา..
สาเหตุที่ผมไม่ชอบไปบ้านย่า เพราะย่าไม่ชอบใจพ่อน่ารัก ไม่ชอบใจผมนี่เอง..
ผมจึงบอกย่าให้เข้าใจว่าที่จริง พ่อน่ารักเจอผมอย่างบังเอิญและส่งผมให้บ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าไม่ได้เพราะเขาปิดพอดี ไม่ใช่ว่าพ่อเดินไปเลือกว่าฉันจะเอาเด็กคนนั้นคนนี้มาเลี้ยงอย่างที่ย่าเข้าใจ
“สุดท้ายพ่อผูกพันกับผมจึงเลี้ยงผมต่อไป”
ย่าเงียบไปอีกครั้ง..
“ที่จริงเรื่องนั้นมันก็ไม่สำคัญแล้วล่ะ เพราะย่านี่โง่จริงๆ นานแล้วสิที่ไม่เจอหลาน ตาทัศน์ก็ไม่เคยพามาเลย เวลามาเยี่ยมปู่กับย่าก็มาคนเดียวตลอด บ่อยอยู่หรอกที่มาน่ะ แต่ก็มาคนเดียว"
ย่าถอนใจ
"ก็เข้าใจได้.. ย่าไปปั้นปึ่งใส่เมียเขา ลูกเขาเอง เขาก็คงไม่อยากพามาให้ลำบากใจ”
“พ่อชวนนะฮะ” ผมรีบปกป้องพ่อหล่อ
“แต่ผมผิดเอง ผมไม่อยากไป เลย..พ่อน่ารักก็ต้องอยู่ดูแลผม ทั้งที่ก็อยากไปกับพ่อหล่อ เขาตัวติดกันเรื่อยแหละฮะ”
ย่าส่งเสียงตอบรับในลำคอ แต่แล้วก็ถอนใจอีก
“ถ้าหลานผิด ย่าไม่ผิดกว่าหรือ หลานอยากไม่อยากก็บอกตรงๆ ตามประสาเด็ก ที่ที่ไม่มีความสุขใครก็คงไม่อยากมา นี่เรียกว่าความผิดพลาดของผู้ใหญ่..”
ฟังดูงงๆ นะ
“ยังไงฮะ?”
“เฮ่อ.. ก็ความหยิ่ง จองหอง คิดว่าเป็นผู้ใหญ่ ดันไปเชิ่ดใส่เด็ก กดเด็ก เด็กอย่างพ่อหลาน เด็กอย่างหลาน ลืมคิดไปว่าไอ้เรามีแต่จะแก่ลงทุกวัน ซึมเซาลงทุกวัน เด็กมีแต่จะโต มีแต่จะสดชื่นขึ้น แล้วพอเรากลายเป็นคนแก่ เราจะต้องการอะไรเสียอีก นอกจากความสดชื่นจากเด็กๆ จากคนหนุ่มๆ จากลูกหลาน แล้วถ้าเราไปทำให้เขาเกลียด เขาจะมานึกถึงหรือคิดถึงเราได้ยังไง๊"
ผมพูดอะไรไม่ถูก ผมเองก็ไม่เคยนึกถึงย่ามาก่อนเลยจนวันนี้ จริงๆ..
“ผมเองก็ผิดฮะ ผมเหมือนหลานอกตัญญูเลย”
ย่าหัวเราะ พูดต่ออย่างใจดี ผิดกับเสียงแว๊ดเมื่อครั้งแรกลิบลับ
“หลานไม่ได้อกตัญญูหรอก ย่าไม่เคยมีบุญคุณอะไรกับหลานเลย ช่วยเลี้ยงก็ยังไม่เคย เขาพามาหาก็ว่าให้เจ็บช้ำน้ำใจ สมองหลานอาจจำไม่ได้ แต่สำนึกก็คงจะจำได้ มันเลยสั่งไม่ให้คิดถึงย่า”
น้ำเสียงหญิงชราเริ่มแหบโหยจนผมนึกเห็นใจ
“ยังไงย่าก็เป็นแม่ของพ่อ ถ้าไม่มีย่าจะมีพ่อได้เหรอครับ พ่อที่แสนดีของผม”
ผมรู้สึกได้ว่าย่ากำลังยิ้ม..
“ขอบใจมากนะที่โทรมา ย่าดีใจจริงๆ”
“ครับ เอาไว้.. คราวหน้าถ้าพ่อหล่อ เอ่อ พ่อทัศน์น่ะครับ ขึ้นไปเชียงใหม่ ผมกับพ่อน่ารัก อ่า พ่อเกรย์ครับ เราจะไปด้วยนะ ผมจะไปเยี่ยม”
ย่าขอบใจผมยกใหญ่ ฝากบอกพ่อทั้งสองของผมว่าท่านคิดถึง
เราคุยกันนานเป็นชั่วโมง ผมเหลือบมองนาฬิกาบนผนัง จะเก้าโมงแล้ว
เฮ้ย จะเก้าโมง!
“เอ่อ อาจารย์ฝากย้ำมาว่า พรุ่งนี้ งานวันพ่อน่ะ เอ่อ ตอนเก้าโมง..”
เสียงไอ้ฝันแว๊บเข้ามาในความทรงจำ
เก้าโมง!!
งานวันพ่อนี่ พ่อหล่อกับพ่อน่ารักไปรึเปล่า? ไอ้หมอกเอาจดหมายเชิญไปให้ไหม?
ผมรีบบอกลายาย แล้วไปแต่งตัวอย่างไวว่อง
ผมคว้ากระเป๋านักเรียนวิ่งถลันออกมาจากบ้านไอ้ฝัน ตรงแน่วไปบ้านตัวเอง ไปถึงก็แหกปาก
“พ่อ พ่อ พ่อฮะ!!”
“หลานดิ้ล”
ยายผมเองครับ ท่านค่อยๆเดินออกมาจากบ้าน มีตาเดินตามหลังมา ริมฝีปากทั้งคู่ยกขึ้นยิ้ม
“กลับมาแล้วหรือ?”
“พ่อล่ะฮะ”
ผมถามพลางมองหา
“พ่อเรา เขาออกไปงานที่โรงเรียนเราตั้งนานแล้วนี่นา”
ตาเป็นคนตอบให้ ผมจึงรีบไหว้ลาทั้งคู่ แล้วตั้งใจจะรีบแจ้นไปโรงเรียนเหมือนกัน
“หลานดิ้ล เดี๋ยว”
“ยายครับ คือผมจะรีบไปโรงเรียน พ่อ พ่อผม”
“เออ รู้แล้ว” ยายตัดบทแล้วโยนบางอย่างข้ามรั้วมาให้ “รับ!”
ผมยกมือขึ้นรับทั้งที่งงๆ มันคือ..กุญแจรถมอเตอร์ไซค์
“นายหมอกควันนั่นฝากไว้ให้ ถ้าเผื่อเราเปลี่ยนใจจะไปโรงเรียน”
ยายพยักเพยิดไปทางมอเตอร์ไซค์ที่จอดเด่นเป็นสง่าอยู่ระหว่างบ้านสองบ้าน
ผมตัดสินใจขึ้นคล่อม สตาร์ทมันและ..
“ดิ้ล!”
“ครับยาย”
“หมวกกันน็อค!” หญิงชราตะโกนเสียงเข้ม ผมจึงรีบคว้าหมวกมาสวมและแว๊นไปเสียที
…………………………………………………………………
โรงเรียนเหมือนเดิมเช่นทุกวัน ลานหน้าเสาธงโล่งเพราะเลยเวลาเข้าเรียนแล้ว
ที่คลาคล่ำด้วยผู้คนคือฝั่งหอประชุม ที่จัดงานวันพ่อ
เหมือนเช่นทุกปี งานวันพ่อประกอบด้วยนิทรรศการวันพ่อซึ่งรวบรวมเรียงความ ภาพถ่าย บทกวีเกี่ยวกับพ่อลูกที่ได้รับการยกย่องและผลงานนักเรียนที่ได้รับรางวัล รวมทั้งเปิดให้ลงนามถวายพระพร
ผมโชคดีไม่ถูกท่านยามประจำโรงเรียนกักตัวในข้อหามาสาย เพราะวันนี้โรงเรียนเปิดให้ผู้ปกครองเข้ามาชมกิจกรรมได้..
“กวีกานต์ ศิริรัตน์ ทัศนศุภกฤษณ์ มาแล้วรึยังคะ?”
ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงอาจารย์กุสุมาพิธีกรของทุกงานในโรงเรียนประกาศเรียกชื่อตัวเอง
เท้าจึงรีบแจ้นไปฝั่งหอประชุมอย่างหอบๆ ไม่รู้ว่าถูกประกาศเรียกไปกี่ครั้งแล้ว
“สำหรับรางวัลชนะเลิศ ดิฉันเกรงว่าอาจจะต้องเลื่อนรับ..”
ผมหอบแฮ่กๆ มองไปทางเวที อาจารย์กุสุมามีสีหน้าลำบาก พ่อน่ารักเองก็ยืนเหม่ออยู่ข้างบน
“ถ้างั้น ดิฉันขออภัยจริงๆค่ะ คุณกรกฎและคุณทิวทัศน์ ขอเชิญก่อนเพื่อจะให้ผู้ปกครองของรางวัลรองชนะเลิศ.. ”
“ไม่ อย่า!!”
ผมตะโกน ตัวยังไม่ถึงก็ขอให้เสียงไปถึง
“นั่นพ่อ พ่อของผม..”
ผมมาหยุดที่หน้าเวที ไอ้หมอกยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าหล่อเหลายิ้มให้ผมอย่างนึกแล้วว่าต้องมา ผมยิ้มตอบบางๆอย่างนึกขอบคุณ แล้ววิ่งเร็วขึ้นบันไดไป
“ผมมาแล้ว”
อาจารย์กุสุมาถอนใจโล่งอก
“กวีกานต์ ให้ตายสิ เอ้า เชิญรางวัลเลย”
เพื่อนนักเรียนยื่นพานเกียรติบัตรและรางวัลให้ผู้อำนวยการ ท่านหยิบมาเพื่อยื่นให้ผม แต่ผมมีตาไว้มองคนคนเดียว..
“พ่อ ผมขอโทษ”
ผมตรงแน่วเข้าไปกอด
พ่อน่ารักนิ่งอึ้งไป แล้วค่อยๆยกมือขึ้นมาโอบกอดผมตอบ
พ่อหล่อตบไหล่ผมเบาๆ
“ผมรักพ่อฮะ” ผมอู้อี้กับอกเล็ก “ที่สุดเลย”
.
.
“เอ่อ.. รับรางวัลก่อนได้ไหมจ้ะ กวีกานต์?”
อาจารย์กุสุมากระซิบกับผม พลางหันไปยิ้มกับที่ประชุมที่เริ่มจะส่งเสียงกระซิบกระซาบ
“ทำไมมีพ่อตั้งสองคน”
“ได้ข่าวว่าเป็นเกย์..”
ผมรับเกียรติบัตรและรางวัลมา ผู้อำนวยการจับมือกับพ่อผมด้วยสีหน้าเจื่อนๆ ผสมกลัวๆ
“เชิญคุณพ่อของกวีกานต์นั่งเก้าอี้และกวีกานต์กราบพ่อเพื่อเป็นการเปิดงานนะ”
เราสามคนพยักหน้า เป็นธรรมเนียมครับ ที่ผู้ชนะเลิศจากการประกวดเรียงความวันพ่อซึ่งเป็นรางวัลใหญ่สุดในงานวันพ่อของโรงเรียนจะได้กราบพ่อเพื่อเป็นการเปิดงาน
ทว่าปีนี้ คนได้คือผม..
จึงดูผิดแปลกที่ผมและพ่อจะมาอยู่ตรงนี้ ท่ามกลางผู้ปกครองคนอื่นๆ
แต่ผมก็คุกเข่าลงตรงหน้าพ่อ พยายามไม่หวั่นไหว..
นึกถึงความทรงจำมากมายระหว่างเราสามคน
นึกถึงหนังสือที่ทำให้ผมโกรธนักหนา..
“ผมขอโทษฮะพ่อ”
ผมก้มลงกราบ กระซิบเบาๆแทบเท้า
“ที่จริงผมมาคิดได้ว่า ..ข้างถนนก็น่าตื่นเต้นดี”
“ไม่นะ!!”
พ่อน่ารักโหยหวน รีบหันมองหาไอ้หมอก
ผมหัวเราะก่อนจะเงยหน้าขึ้นให้พ่อเห็นว่าผมล้อเล่น ก่อนที่พ่อจะลุกขึ้นบ้าง ไอ้ฝันก็ก้าวขึ้นมาบนเวที
ในมือถือ..พวงมาลัย
“หนูขอถือโอกาสนี้ มอบมันให้พ่อหล่อกับพ่อน่ารักด้วยค่ะ”
มันคุกเข่าลง วางพวงมาลัยดอกรักเบี้ยวๆ ลงบนตักพ่อน่ารัก
“มันไม่สวย แต่เอ่อ.. หนูทำเองค่ะ”
“กูไม่ยักเห็น”
ผมกระซิบ
“ก็มึงฟินกับนิยายอยู่”
มันตอกกลับ
“หนูถือว่าคุณกรกฎกับคุณทิวทัศน์เป็นพ่อของหนูด้วย เพราะเขาช่วยแม่ของหนูเลี้ยงดูหนูมาพร้อมๆกับไอดิลตั้งแต่ครอบครัวเขาย้ายมาอยู่ที่นี่ ส่วนพ่อแท้ๆ เขาก็ทิ้งหนูไปก่อนที่หนูจะจำเขาได้ พ่อที่เป็นผู้ชาย‘ปกติ’ในความหมายของทุกคนที่นี่..”
ฝันหันไปมองผู้คนรอบตัว
“สุดท้ายแล้วคนเราต่างกันตรงไหนคะ ตรงที่รักใครน่ะเหรอ? เลิกกระซิบกระซาบเพราะเห็นผู้ชายรักกันเถอะค่ะ ถ้าจะคิดว่ามันแปลก ก็ไม่ผิดอะไร ทุกคนมีสิทธิ์รู้สึกชอบใจหรือไม่ชอบใจ แต่อย่าเสียมารยาทก็พอ ให้คิดซะว่าเราควรอยู่ร่วมกันอย่างเคารพเกียรติและศักดิ์ศรีของกันและกัน เชื่อหนูนะคะ ประเทศชาติจะได้เจริญก้าวหน้า”
กูขำแปป..
……………………………………………………………………
“ให้ตายสิฝัน มึงนี่ พวกเขาจะไม่ชอบพ่อกูมากกว่าเดิมรึเปล่า”
ผมฉะมันทันทีที่มีโอกาส หลังงานวันพ่อเสร็จสิ้นกิจกรรมลง เราเข้าเรียนตามปกติและมาจบที่ห้องชมรม
“เอาน่า คนเข้าใจมีเยอะแยะไป เดี๋ยวนี้นิยายทางเลือกเริ่มแพร่หลายแล้วนะ เข้าถึงมากขึ้นนะเว้ย นี่ล่ะ จะสร้างความเข้าใจระหว่างมวลมนุษยชาติ”
ไอ้ฝันจินตนาการไปไกล ระหว่างหยิบแล็บท็อปขึ้นมารัวพิมพ์ละเมอนิยาย
ผมส่ายหน้าน้อยๆ
“เออ งั้นมึงเสร็จแล้วเรียกนะ จะได้เดินกลับบ้านพร้อมกันเหมือนเดิม”
“จะเดินกลับพร้อมกันได้ไง มึงเอารถไอ้หมอกมาไม่ใช่เรอะ กลับไปกับมันซี่”
ไอ้ฝันพยักเพยิดไปที่ร่างกำยำที่เพิ่งจะเดินเข้ามาในห้องและวางกระเป๋าลง
ผมจึงโยนกุญแจมอเตอร์ไซค์คืนไปให้ ยิ้มมุมปากแทนคำขอบคุณอีกรอบ มันเองก็ยิ้มน้อยๆ ตอบ
ดูเหมือนระหว่างเรา บางครั้ง ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรออกมาก็ได้
“ไม่เป็นไร กูกลับกับมึงดีกว่า มีเรื่องจะถาม” ผมหันกลับไปมองฝัน เน้นเสียง “เยอะ-แยะ”
“ถามอะไร?”
ไอ้ฝันมองมาอย่างไม่วางใจ
“ก็เช่นคืนนั้นที่พี่หมอไปส่ง คุยอะไรกันบ้าง ตกลงนายบาสเป็นใคร?”
ผมมองหน้ามัน ไอ้หมอกก็มองด้วย
ไอ้ฝันเงียบไป แล้วตอบมาได้
“ไม่รู้”
เอ้า!
“ทำไมไม่รู้”
“ก็กูไม่ได้ถาม”
ไอ้ฝันว๊ากกลับมา ก่อนน้ำเสียงจะแผ่วลง “กูกลัวคำตอบ”
.
.
“อย่าอยู่แบบกล้าๆ กลัวๆเลย”
ไอ้หมอกพูดขึ้นในที่สุด “ตราบใดที่รู้ความจริง เราก็จะรู้จุดยืนของตัวเองนะฝัน”
“จะให้กูถามในฐานะอะไร”
ไอ้ฝันถามพลาง กระแทกปลายนิ้วไปบนแป้นพิมพ์
ไอ้หมอกหันมามองหน้าผม “บอกมันเรื่องกระดาษโน๊ตเถอะ”
ไอ้ฝันหันมาเลิกคิ้ว
“กระดาษโน๊ต?”
ผมจึงถอนใจและเตือนความจำมัน
“จำได้ไหม ตอนพ่อน่ารักไม่สบาย เราไปคลินิกพี่หมอ มึงก็เข้าไปตรวจด้วย”
“จำได้”
ไอ้ฝันตอบเสียงกระด้าง
ก็มันเป็นวันเดียวกับที่เราเห็นนายบาสจะจะ และพี่หมอบอกกับเขาว่าวันนี้เธอต้องหมดตัวแน่..
“นั่นแหละ” ผมพูดเร็วๆ
“จำได้ใช่ไหมว่าผู้ช่วยหน้าห้องเขากลับไปก่อน แล้วพี่หมอให้มึงเขียนบัตรคนไข้เอง”
“แล้วไง”
ไอ้ฝันถามรำคาญๆ ตาจ้องอยู่ที่หน้าจอคอมฯ
“แล้วมึงก็เขียน”
ผมตอบรำคาญบ้าง
“แล้วงาย”
เสียงไอ้ฝันยานคาง
“แล้วเขาก็จำลายมือมึงได้ไง!”
ผมว๊าก
ไอ้ฝันเงยหน้าขึ้นมามองผม
“จำลายมือกูได้?”
เอาละ..
“ก็กระดาษโน้ตรูปดอกทานตะวันที่มึงเขียนส่งรักให้เขาน่ะ อยู่เต็มกล่องในลิ้นชักของเขาเลย เขาวางเทียบลายมือกับบัตรคนไข้บนโต๊ะทำงาน เขารู้แล้วว่ามึงเป็นคนเขียนทั้งหมดนั่น”
ผมสรุป..
“เขารู้ว่ามึงชอบเขา”
ไอ้ฝันหน้าซับสีเลือดทันที
จากวันนั้นถึงวันนี้ เจอกันก็หลายครั้งมาแล้ว..
“ถ้านายบาสคนนั้นเป็นเด็กของเขา ถ้าเขาชอบแบบนั้น มึงก็ถอยออกมาเถอะ ที่ผ่านมาก็..ถือเป็นเรื่องราวดีๆ”
ไอ้หมอกแนะนำ
“อย่างน้อยเขาก็เก็บกระดาษของมึงไว้ มันก็ต้องมีความหมายอะไรสักอย่าง ซึ่งมึงเองก็สมควรรู้..ว่ามันมีความหมายยังไง ถ้าเขาไม่ได้คิดอะไรก็ถือเป็นเรื่องราวดีๆเหมือนเดิม ปีหน้าเราก็มอหกแล้ว ต้องเตรียมเส้นเอ็นไว้ให้แข็งแรงจะมาคิดฟุ้งซ่านเรื่องนี้อยู่ไม่ได้หรอก สรุปซะเถอะ”
.
.
ไอ้หมอกจึงพาทั้งผมทั้งไอ้ฝันซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์มัน มาจอดหน้าคลินิก
ถามว่ารู้กันไหมว่าพี่หมอออกมาแล้วเราจะถามยังไง
ก็ไม่รู้หรอกครับ แต่ไอ้หมอกว่ามาไว้ก่อน เดี๋ยวคิดออกเอง
เราสอดส่ายสายตาหาพี่หมอและคนชื่อบาส แต่ก็ไม่เห็น มีเพียงเจ้าหน้าที่อยู่หน้าห้องตรวจ และคนไข้สี่ห้าคนรออยู่ที่ม้านั่ง
“สงสัยเขายังไม่มาละมั้ง ทำงานที่โรงพยาบาลด้วยนี่นา”
ผมเปรย
ไอ้ฝันพยักหน้า
“งั้นเรากลับกันเถอะ”
เย้ย!
“อะไร มาถึงนี่แล้วนะ ถามให้รู้เรื่องเถอะ”
“ถามอะไร?”
.
.
ในทันใดเสียงนิ่งๆ ก็แทรกถามขึ้นมา เราสามคนหันขวับไปข้างหลัง พี่หมอในชุดทำงานยืนอยู่เบื้องหน้าเรา
ไอ้ฝันอึกอัก ผมก็มองหาบอดี้การ์ดบาสของพี่แก
ไม่เจอแฮะวันนี้..
“วันนี้ขับรถเอง..”
ไอ้ฝันเปรย
“แล้วคุณจะให้ใครขับให้”
พี่หมอเลิกคิ้ว
“เอ่อ พอดีเราคิดว่า เอิ่ม.. พี่ที่ชื่อบาส จะคอยขับรถให้น่ะครับพี่หมอ”
ผมพูดแบบนอบน้อมถึงแม้จะกำลังเสียมารยาท
“เขาก็ขับให้ถ้าเขามา”
พี่หมอพยักหน้ารับ “เกี่ยวอะไรกับเขาล่ะ”
“อ้อ..เอ่อ..”
ผมอ้ำอึ้ง ไอ้หมอกจึงช่วย
“เราแค่เห็นพี่เขาบ่อยๆน่ะครับ ไม่เห็นก็เลยถามถึง”
พี่หมอมองอย่างรู้ทัน
“เขาก็ต้องไปหาหมอคนอื่นอีก จะมาอยู่กับพี่ตลอดได้ยังไง”
“หะ..หาหมอคนอื่น”
ผมเลิกคิ้ว
พี่หมอหัวเราะหึหึ
“พี่ไม่ใช่หมอคนเดียวที่สั่งยาบริษัทเขานี่”
“เอ้อ..เขา เขาทำงานบริษัทยาหรือครับ”
ผมพูดจานอบน้อมสุดๆ
พี่หมอยิ้มน้อยๆ พูดกับผมแต่สายตาไม่ได้มองที่ผม..
“เขาเป็นผู้แทนยา”
ห๊ะ..
เมื่อเห็นเราสามคนทำหน้างงพี่หมอจึงอธิบาย
“เป็น Detailer ของยา เป็นตัวแทนบริษัทยามาให้ข้อมูลกับแพทย์ ว่ายาที่เขารับผิดชอบเนี่ยมันเป็นยังไงบ้าง เอางานวิจัยมาแนะนำ เวลาจะสั่งยาพี่ก็สั่งกับเขา บาสเขาเป็นผู้แทนยารักษาโรคทางระบบประสาทตัวนึง พี่ใช้เยอะก็เลยคุยกับเขาบ่อย สนิทกัน ปกติผู้แทนยาเรียกพี่ว่าอาจารย์ แต่พี่ไม่ชอบ เพราะมันแก่เลยให้เขาเรียกพี่หมอ”
พี่หมอยักไหล่
“อ่า..”
ผมรู้สึกเห็นแสงที่ปลายอุโมงค์
“แล้วเอ่อ.. พี่หมอต้องให้เงินเขาด้วยเหรอครับ”
ขอถามอีกนิดเถอะ..
คราวนี้ผู้ฟังปล่อยก๊าก
“ที่พี่ต้องให้เงินเขาก็เพราะบริษัทยาเขาไม่ได้ให้พี่ใช้ยาฟรีไง! เขามาเก็บเช็คตอนสิ้นเดือน พี่ก็หมดตัวทุกที”
อ้อ..
“แหะๆ”
ผมหัวเราะแห้งๆ
“แล้วคนอื่นล่ะครับ เอ่อ.. มีผู้ชายหลายคนเลย”
“พี่ไม่ได้สั่งยาบริาัทเดียวนี่ ผู้แทนผู้หญิงก็มี เราไม่เคยเห็นกันเอง”
“ทำไมมีแต่คนหนุ่มๆ ล่ะครับ”
“ผู้แทนต้องขับรถเยอะ เดินทางเยอะ ไหนจะต้องคอยเซอร์วิสหมออีก ส่วนใหญ่ก็เลยต้องอายุน้อยไง”
เราเหมือนยืนโต้ตอบเล่นเกมสามสิบคำถาม
จนผมหมดคำจะถาม..
พี่หมอยืนกอดอกมอง แต่ไม่ได้มองที่ผมอีกแล้ว
“อยากรู้ ทำไมไม่ถาม..”
ไอ้ฝันกลืนน้ำลาย..
“เอ่อ ไอ้ดิ้ล จะไปอยากรู้เรื่องของคนอื่นทำไม เสียมารยาทจริงๆเลย ไป กลับ!”
จู่ๆ มันก็ลากแขนผมออกมา
พี่หมอหัวเราะหึหึ
“เดี๋ยว”
ไอ้ฝันชะงัก ค่อยๆ หันมา
“วันมะรืนพี่ไปประชุมที่ต่างประเทศนะ ไม่อยู่ราวอาทิตย์กว่า”
พี่หมอมองไอ้ฝัน เอ่ยก่อนจะเดินเข้าคลินิกไป
“บอกไว้ จะได้ไม่ห่วง”
ผมกับไอ้หมอกไม่ปล่อยโอกาสที่จะได้แซวไอ้ฝันให้ผ่านไป ขณะเราสามคนเดินกลับกันไปที่มอเตอร์ไซค์
เพื่อกลับบ้าน บ้านที่จะมีพ่อหล่อ พ่อน่ารักและตายายรออยู่
แล้วว่างๆ เราอาจจะชวนกันไปเยี่ยมปู่กับย่า...
ผมยิ้มร่า รู้สึกได้ว่าชีวิตกำลังจะกลับไปสุขสดชื่นเหมือนเคย
ผมเหลือบมองร่างสูงกว่าข้างๆ
หรืออาจจะมากกว่าเคย....
………………………………………………………………………
ขอได้รับความขอบคุณจาก..เกรียนน้อย
-
พี่หมอก็มีใจหรือจ๊ะ
-
ขอบคุณที่มาต่อนะคะะะะะ ในที่สุดครอบครัวเกรียนก็เข้าใจกันเหมือนเดิมมมมมมมมมมม ซึ้งอ่ะะะะ :man1:
-
มาแล้วๆ :)
-
หึหึ ฝันเอ้ยยยยยยย พี่หมอน่ารักอ่าาาาาาาาาาาาา :-[ :-[ :-[ :-[
-
ในที่สุดก็เข้าใจกันซะที ลุ้นๆมากๆ
ฝัน มีความหวังแล้วนะ :hao3:
-
พี่หมออออออ :heaven
-
แก้มปริกับตอนนี้
-
ไอดิ้ล VS คุณทัศนีย์ 555555555+ ขอขำหน่อย :m4:
งานนี้สมุดหน้าเหลืองช่วยชีวิตแท้ๆ o13
สุดท้ายเรื่องก็จบด้วยดี ทั้งไอดิ้ลกับพ่อๆ และ ฝันกับพี่หมอ :กอด1:
ส่วนนายหมอกควัน...รอไปก่อนเถอะ :a14:
-
พอเริ่มพูดถึงตัวละครเก่าๆ ก็ชักคิดถึงคู่อื่นๆ ว่าเป็นอย่างไรบ้าง :impress2:
-
ฟินเบยยยยยย
-
ยิ้มได้แล้วกับตอนนี้ :hao7: :hao7: :hao7:
-
“ตราบใดที่รู้
ความจริง เราก็จะรู้จุดยืนของตัวเอง"
ชอบประโยคนี้อะ
หมอกหล่อ ฉลาด มีเหตุผล เหมาะแก่การเป็นเขยบ้านสองพ่อที่สุด
ใช่หน้าที่ไหม ที่ต้องมาอธิบายการชีวิตตัวเองให้ใครไม่รู้ฟัง ถ้าคนๆนั๊นไม่พิเศษ
พี่หมอ พูดจาเหมือนอ่อยๆอะ 555
แล้วเราจะรอตอนต่ออย่างสงบฮะ
-
ไอดิลเข้าใจพ่อหล่อกะพ่อน่ารักซะที อยากอ่านตอนไอดิลกลับไปเจอพ่อที่บ้านแล้ว :กอด1:
ส่วนฝันก็คงเข้าใจพี่หมอขึ้นแล้วนะ พี่หมอน่าจะมีใจให้ฝันเหมือนกันนะ :mew1:
-
ขอบคุณเกรียนคนเขียนมากๆฮะ :pig4:
-
ชอบคำพูดฝันตอนไหว้พ่อ
คนอื่นในโรงเรียนมีเงิบ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: >>> ต้องย้อนกลับไปหาตอนเก่ามาอ่านเลยทีเดียว :mew1:
-
กำลังสนุกมากๆเลยครับ
อย่าหายไปนานน่ะครับ คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ชอบที่ฝันพูดบนเวทีนะ
คราวก่อนอาจดูก้าวร้าวที่พูดใส่แม่ของหมอกแบบนั้นทั้งๆที่ก็จริง
แต่คราวนี้มาแบบเหตุผลแอบจิกนิดๆ
เราค่อนข้างชอบตัวละครตัวนี้มากๆมีหลายมิติดี
ครอบครัวยังไงมันก็คือครอบครัว
อิจฉาไอดิลเบาๆที่มีครอบครัวที่ดี
อ่านเรื่องนี้แล้วเหมือนเติมแรงใจในหลายๆเรื่อง
รอครับ
-
โฮรววววววววววว มันปริ่มมมมมมมมมมมม :hao5:
รออยู่เหมือนกันค่ะ ดีใจมากๆๆๆๆๆ
ยังน่ารักอุ่นๆปนฮาเหมือนเดิมเลยค่ะ รักเกรียน :L2:
-
เอารางวัลไปเลยฝัน
พูดได้ถูกใจมาก
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ ตามอ่านมานานมากกกกกกกกก ดีใจที่มาต่อนะคะ ยังรอไอดิ้ลเสมอออออออ ^^
-
ปรบมือให้ในฝัน :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ทำเราร้องไห้ไปสองตอนT_T
ปริ่มมากกกกกกกก
-
เป็นตอนที่ปลื้มปริ่มมาก ๆ
ความสัมพันธ์เริ่มลงตัว
ส่วนคนอคติเราคงไปเปลี่ยนอะไรไม่ได้ก็ปล่อยเขาไป
-
"ยัง....รอคอยเธอเสมออออออ ไม่ว่าเธออยู่ที่ใดดดด ยังรอรอยยิ้มที่สอนอบอุ่นมาจากหัวใจจจจจจ" รอนะคะ เมื่อไหร่จะมานะ คิดถึงๆๆ :n1:
-
finally, เพิ่งอ่าน 4 เล่มจบ (รอบที่ 3 4 5 ? )
ตามาหาหนูดิ้ลทันที อ่านแล้วรักเกรียน เอ้ย หน่องเกรย์ขึ้นตลอด
เราว่าไอดิ้ลเหมือนน้องกร เหมือนกันมาก
คุณพัดชา ต้องไปปะฉะดะกับคุณหญิงทัศนีย์ ถึงจะมันส์พะยะค่ะ
รอตอนรวมญาตินะคะ(แกหวังอะไร) คิดถึงเชียงใหม่มว๊าก
-
มารอน้องเกรียน :katai5: :katai5:
-
คิดถึง มากมาก ดีใจที่กลับมาแต่งอีกครั้งคะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
หายไปปีนึง คือเข้ามาส่องบ่อยๆ อาจจะไม่ทุกวันแต่ดีใจ เราชอบที่พี่เขียนมากเลย เราเคยอยากเป็นนักปรัชญาแบบเกรย์ แต่ตอนนี้อยากเป็นวิศวกรแบบทัศน์ละ
เราชื่นชอบตัวละครในเรื่องนี้มากเลยนะ มันดูไม่เฟค มันดูไม่นิยายเกินไป มาดูมีเรื่องราวดี ไม่โลกสวย ไม่เพ้อฝัน เราไม่อยากให้พี่ทิ้งฟิคเรื่องนี้เลย ห้ามทื้งนะ บังคับ ชอบอ่ะ อยากกลับไปอ่านเกรียนอีกรอบ อ่านไม่เบื่อเลย ตลก ฮา เศร้า แต่มันก็ผ่านมาได้ ขอบคุณพีี่ที่กลับมาแต่งต่อนะ เราสัญญาว่าเราจะเม้นทุกตอน ปกติเราก็เม้นตลอดอ่ะแหละ สู้ๆนะคะ o13 o13 o13 o13
-
ถ้าจะอ่านอีกรอบ คงต้องย้อนตอนที่1 ใหม่ ,, 555
สอบเสร็จก่อนนะ จะแวะมาอ่านน ; )
-
ชอบประโยคนี้จัง
ไอ้หมอกพูดขึ้นในที่สุด “ตราบใดที่รู้ความจริง เราก็จะรู้จุดยืนของตัวเองนะฝัน”
รออ่านตอนต่อไปนะคะ ^^
:L2: :pig4:
-
:: ไม่เกรียนที่ 25 End :: From This Moment On...
“หึหึ”
ไอ้หมอกหัวเราะเหล่ตามองไอ้ฝันที่กัดปากกลั้นยิ้ม
“ไงล่ะ”
ผมกระแทกไหล่เพื่อนสาวเบาๆ อย่างสนิทสนม
ไอ้ฝันไม่พูดอะไร..
ผมกับไอ้หมอกมองตากันยิ้มๆ พลางถอนหายใจโล่งอก
ไม่รู้สิครับมันรู้สึกโล่ง..
ทั้งเรื่องตัวเอง ทั้งเรื่องไอ้ฝัน
ทุกๆ เรื่อง..
“มึงไปส่งฝันเถอะ กูเดินกลับเอง”
ผมเอ่ยบอกมันเบาๆ ไอ้หมอกตั้งท่าจะพูดคำว่า ‘ไม่เอา’ แต่ผมขัดขึ้นก่อน
“กูอยากเดินกินลมชมวิว มึงก็รู้นี่นา กูชอบแบบนั้น”
ไอ้หมอกย่นหน้า
“วิวบ้าอะไร นี่มันตลาด แล้วก็อีกตั้งไกลกว่าจะถึงซอยเข้าบ้าน”
มันมองหน้าผม
“ ‘ดิ้ล ฟังนะ ยังไงเราก็จะคบกันต่อไป ไปไหนมาไหนด้วยกัน ไม่ได้เสียหายอะไรนี่นา กูรักแม่ แต่ก็รักมึงด้วย ในที่สุด แม่เขาก็จะยอมรับความจริงข้อนี้ ถ้าเรามั่นคงพอ มึงเชื่อเถอะ..”
ไม่รู้เพราะน้ำเสียงหนักแน่นหรือสายตาเว้าวอนคู่นั้น ทำให้ผมยอมซ้อนท้ายรถมันในที่สุด
เราเลยไปส่งไอ้ฝันก่อน จากนั้นก็ยูเทิร์นกลับบ้าน..
‘บ้าน’
แปลกที่ผมรู้สึกอยากกลับบ้านมากกว่าทุกวัน
และน่าประหลาดใจนักที่หลังจากรู้สึกโกรธพ่ออย่างที่สุด ผมพบว่ายังสามารถรักพ่อมากขึ้นกว่าเดิมได้อีก..
I’m going to the place where ..love and feeling good.. don’t ever cost a thing.
ที่บ้าน.. เราได้รับความรักและความรู้สึกดีๆ โดยไม่ต้องมีอะไรไปแลก
ผมแอบยิ้ม นึกถึงเนื้อเพลง Home ของ Daughtry ที่ร้องบ่อยๆ และรู้ซึ้งแล้วว่ามันหมายความว่าอย่างไร
.
.
ไอ้หมอกชะลอรถที่หน้าบ้านผม เพื่อให้ผมได้ลงก่อนที่มันจะเลยไปจอดหน้าบ้านตัวเอง
คุณนายแม่หมอกที่ยืนเสวนากับคุณป้าอีกคนซึ่งผมเห็นแต่ด้านหลังปรายตาว่างเปล่ามามอง
แน่นอนเธอไม่ชอบใจเหมือนเดิม แต่ก็คงตัดสินใจว่าจะไม่โวยวาย
บางทีสิ่งที่สองพ่อของผมพูดไปเมื่อวานคงส่งไปถึงเธอได้บ้างกระมัง?
ผมพยักหน้าขอบใจหมอก มันพยักหน้าตอบ ดับเครื่องและค่อยๆ เดินเข้าบ้าน
“นี่หมอกจำได้ไหม?”
คุณนายแม่หมอกเอ่ยเสียงอ่อนเสียงหวาน พยักพเยิดไปทางคนที่เธอคุยด้วย
“อ้าว เฮ้ย! คุณยาย สวัสดีครับ ไปไงมาไงนี่ครับ มาเยี่ยมคุณแม่ถึงที่นี่เลยหรือ?”
ไอ้หมอกยกมือไหว้บุคคลนั้นด้วยสีหน้าประหลาดใจ
“อุ๊ย เปล่าเลย นี่มาเจอด้วยความบังเอิญแท้ๆ ยายมาเยี่ยมลูกกับหลาน เขาย้ายจากเชียงใหม่มาที่นี่ล่ะ นี่มาครั้งแรกเลยหลง จะลงมาถามทาง ดูซิเจอยัยพัดเข้าพอดี โลกมันกลมจริงๆ”
ปากผมเริ่มจะอ้าค้าง ขี้หูพากันหลีกทางให้เสียงจาก ‘คุณยาย’ ส่งผ่านเข้าไปในโสตประสาท..
ให้สมองผมประมวลผล..
“เดี๋ยวนี้มีเครื่องกรุงเทพฯ-หาดใหญ่ ยายเพิ่งรู้นะเนี่ย ลงเครื่องแล้วให้คนรถเขาเช่ารถขับมาชั่วโมงกว่าก็ถึงแล้ว ดีเลยที่ยัยพัดอยู่แถวนี้ด้วย เวลามาเยี่ยมลูกจะได้แวะหา”
ยะ..เยี่ยมลูกรึ?
ผมทวนคำระหว่างที่คุณนายแม่หมอกและคุณยายนิรนามสวมกอดกันอีกครั้งด้วยความคิดถึง
“พัดคิดถึงพี่ณีย์มานานแล้วค่ะ ตั้งแต่ย้ายมาก็ยังไม่เคยได้กลับเชียงใหม่เลย ป่านนี้คงหนาวแล้ว”
“เห้อ ฉันก็คิดถึงเธอ เธอเป็นทั้งลูกทั้งน้อง ทั้ง โอ๊ย ฉันรักเธอรองจากลูกฉันเลย!”
ไอ้หมอกหันมามองผมพลางเลิกคิ้ว มันคงแปลกใจว่าทำไมผมยังไม่เข้าบ้าน
“เอ่อ คุณยายเข้าไปในบ้านดีไหมครับมาเหนื่อยๆ”
“จริงด้วยค่ะ พัดตื่นเต้นจนลืมเชิญพี่ณีย์เลย”
“ยังไม่ได้ๆ ต้องไปหาลูกก่อน เดี๋ยวเจอบ้านลูกแล้วจะมาแวะหาเธอเลยล่ะนะ”
“โธ่พี่ณีย์ ต้องมานะคะ”
“มาอยู่แล้วครอบครัวเจียงกับทัศนศุภกฤษณ์ก็เหมือนญาติกันนั่นแหละ น้องไม้กับคุณทิวเขาก็ไปตีกอล์ฟด้วยกันบ่อยไป”
คราวนี้เป็นไอ้หมอกที่อ้าปากค้าง..
“ขอโทษครับ ยายณีย์นามสกุล เอ่อ อะไรนะครับ..”
แม้เห็นจากหลัง ผมก็จินตนาการได้ถึงใบหน้าที่ภาคภูมิ
“ทัศนศุภกฤษณ์จ้ะ! ยายชื่อทัศนีย์ ทัศนศุภกฤษณ์”
สวรรค์โปรด..
ไอ้หมอกหันขวับมามองผม พลางทวนคำ
“ทัศนศุภกฤษณ์หรือครับ..?”
“อ่า เมื่อกี้พี่ณีย์บอกว่าหลงทาง ไม่ทราบบ้านลูกเลขที่เท่าไหร่ ถนนอะไรล่ะค่ะ เผื่อช่วยได้ แต่พัดก็ยังไม่ค่อยรู้จักหรอกค่ะ”
“เดี๋ยวก่อนนะ”
มือเรียวเต็มไปด้วยกำไลหยิบเศษกระดาษมากางออก
“ไอดิลบอกว่าซอยร่วมใจพัฒนา เลขที่ 4”
…
“ใครบอกนะคะ..?”
คุณนายแม่หมอกเลิกคิ้ว
ร่างสมส่วนแม้สูงวัยจึงเงยหน้าขึ้นแล้วเอ่ยอย่างร่าเริง
“อ้อ หลานน่ะ หลานชื่อไอดิล”
เมื่อผู้ฟังเบิ่งตาอย่างตกใจ ผู้พูดจึงเสริม
“ชื่อเล่นเขาแปลกๆ หน่อย แต่ชื่อจริงเขาไพเราะเชียวนะ ชื่อกวีกานต์ -กวีกานต์ สิริรัตน์ ทัศนศุภกฤษณ์-!”
จึ๋ย..
มือผมถือกระเป๋านักเรียนค้าง ยืนนิ่งราวกับถูกสะกดไว้..
ย่าจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เมื่อเช้าเรายังเพิ่งคุยโทรศัพท์กัน?
ขณะที่คุณนายแม่หมอกมองมาทางผมอย่างอึ้งสนิท ก็เป็นผลให้ร่างที่หันหลังอยู่ฉงนและหันกลับมามองผมบ้างในที่สุด..
แน่นอน..
เธอไม่รู้จักผม
นานเป็นสิบปีแล้วนับตั้งแต่เธอเห็นผมครั้งสุดท้าย
แต่ผมสิจำได้ ผมจำได้แล้ว..
ย่าไม่เปลี่ยนไปมากเลย ดูอ่อนกว่าวัยเหมือนกันกับยายผม แม้จะแก่กว่าพอประมาณ
คุณหญิงทัศนีย์ ทัศนศุภกฤษณ์
“ย่า..”
ผมเอ่ยเบาๆ
ปากเธอค่อยๆ เผยอ พิจารณาผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ไอดิลหรือ..?”
เธอเดินตรงมาหาผม มือจับหน้าจับบ่า
“นี่คือไอดิลหรือ?”
ผมแปลกใจ ที่แววตาจริงใจคู่นั้นดูใจดีมีเมตตาไม่น้อยไปกว่ายายของผม ในขณะที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมมองย่าเป็นแม่สามีใจร้าย
ผมค่อยๆ พยักหน้ารับ และถามตะกุกตะกัก
“มะ..มาได้ยังไงครับ?”
รอยยิ้มในแววตาดูชะงักไปนิดหนึ่งเหมือนเก้อเขินก่อนจะอธิบาย
“ก็..ก็หลานโทรมาว่าทะเลาะกับพ่อ คุยกับหลานเสร็จย่าเลยรีบโทรหาตาทัศน์ว่ามันเรื่องอะไรกัน ตาทัศน์เล่าให้ฟังหมดแล้วว่าเพราะเรื่องในอดีต ย่าเลยอยากจะมาหาหลาน รีบนั่งเครื่องมาเลย อยากจะ.. จะบอกหลานว่าอย่าโกรธพ่อ ตอนนั้นเขาเป็นวัยรุ่น เขาแค่งี่เง่า หล่อใส ไร้สติ และเขา..เขาเขารักหลานกันมากจริงๆ”
ยากเหลือเกินที่ผมจะหาคำใดมาพูดได้ จึงบอกเพียง..
“ผมไม่โกรธแล้วฮะ เราเข้าใจกันแล้ว..”
ย่ายิ้มกว้างอย่างดีใจ
“ดีจริง ว่าแต่เราโตเป็นหนุ่ม หน้าตาน่ารักขนาดนี้เลย ย่าขอกอดหน่อยเถอะ”
ผมจะว่าไงได้ล่ะ หน้าผมพยักลงเบาๆอีกครั้ง ก่อนที่ร่างจะถูกโอบเข้าไปในอ้อมกอด
“พ่ออยู่ไหน.. อยู่ไหนล่ะ?”
ย่ากระซิบถาม
“พ่อหล่อไปทำงานครับ ส่วนพ่อน่ารักน่าจะเขียนหนังสืออยู่ในบ้าน แล้วตากับยายก็อยู่ที่บ้านด้วยกันครับตอนนี้”
ย่าปล่อยผมจากวงแขน
“อ้าว กลับมาแล้วเหรอ เห็นว่าครั้งสุดท้ายอยู่ที่ริโอ เดอ จาเนโร”
“แบกแดดครับ”
ผมแก้
“แต่ก็กลับมาแล้ว”
จู่ๆ เสียงลึกลับ? ก็มาขัดจังหวะการสนทนาของเรา
“พี่ณีย์..คะ พี่ณีย์จะบอกว่าน้องทัศน์ น้องทัศน์อยู่ที่นี่หรือคะ..”
คุณนายแม่หมอกเริ่มจะลมจับ
ผมใคร่ครวญดูท่าแล้วเธอคงไม่ทันสังเกตจริงๆ ว่าพ่อผมชื่ออะไร นามสกุลอะไร
ก็เธอเรียกรวมๆ ว่าครอบครัวเกย์มาตลอด..
ย่าคลายผมออกจากวงแขนและหันไปหาคุณนายแม่หมอก
“ใช่สิ เธอยังจำเขาได้รึเปล่า คงลืมสินะ เราไปเจอกันแต่ที่ร้านประจำ ก็ไม่ค่อยได้พาตาทัศน์ไปด้วย แถมตอนนั้นเขาก็ยังอยู่ม.ต้นอยู่เลย เขาโตเป็นหนุ่มใหญ่แล้ว และย้ายมาอยู่ที่นี่แหละ กับแฟนเขาชื่อเกรย์..”
คราวนี้เธอเข่าอ่อน ทรุดลงจริงๆ จนไอ้หมอกต้องประคองไว้
“แม่ครับ ใจเย็นๆ..”
“น้องทัศน์เป็นเกย์หรือคะพี่ณีย์!?”
รอยยิ้มบนใบหน้าของย่าเลือนไปแวบหนึ่ง ผมจับตามอง ว่าเธอจะว่าอย่างไร..
“ไอดิล หลานกับพ่ออยู่บ้านหลังนี้หรือ?”
เธอมองเข้าไปในบ้าน ที่ซึ่งในที่สุดคนในบ้านสามชีวิตก็ได้เดินออกมาตามเสียงที่พวกเขาได้ยินออกมาหน้าประตู
พ่อน่ารักที่มือยังจับปากกายืนค้างอยู่หน้าบ้านเมื่อเห็นว่าผมกำลังยืนอยู่กับใคร
ส่วนตากับยายก็กำลังวิเคราะห์ผลบอลกันอย่างเมามัน (ห๊ะ?)
ย่ามองบุคคลอันเป็นที่รักทั้งสามคนของผมก่อนที่จะพยักพเยิดไปทางคุณนายแม่หมอก
“เพื่อนบ้านกันสินะ?”
“เอ่อ ก็.. ก็ไม่เชิงฮะ”
ผมบอกความจริง เพราะไม่อาจให้นิยาม ‘เพื่อนบ้าน’ กับคุณนายแม่หมอกและครอบครัวผม
ถ้าคนที่อยู่บ้านข้างกันล่ะก็ ใช่
แต่..เพื่อน
คงไม่มั้ง..
พ่อน่ารักสูดลมหายใจเข้าและค่อยๆเดินออกมาสู่ลานบ้าน
แม้ในระยะนี้ผมก็เห็นความเคลือบแคลงของพ่อน่ารักที่นึกสงสัยว่าย่าจะไปร่วมทัพกับคุณนายแม่หมอกรึเปล่า
ถ้าส่งโทรจิตได้ผมก็จะบอกพ่อน่ารักว่า เดินมามั่นๆเลยพ่อ ไม่ต้องกลัว ผมได้ย่ามาเป็นพวกแล้ว!
ย่าหันไปมองตามเสียงฝีเท้าและสบตากันกับพ่อน่ารัก
มือเรียวนั้นเหน็บปากกาไว้ในกระเป๋า และยกมขึ้นไหว้
ย่าผมมอง..
อาจจะไม่ตื่นเต้นเท่ากับมองผม แต่ก็ต้องยอมรับว่านานมากแล้วเหมือนกันที่เธอไม่ได้เห็นภรรยาของลูกชาย
มือใส่กำไลยกมือรับไหว้
“ใช่ ตาทัศน์หรือน้องทัศน์ของเธออยู่ที่นี่แหละยัยพัด นี่เกรย์ ..เมียเขา”
พ่อน่ารักเงยขึ้นมามองอย่างประหลาดใจ
ส่วนผมอมยิ้ม..
ไม่ว่าจะมองในแง่ของเหตุผลหรือกองกำลังสนับสนุน พวกผมเหนือกว่าเห็นๆ!
ย่ามาได้ถูกที่ถูกเวลาจริงๆ
“ไม่ได้เตรียมต้อนรับ พอดีทัศน์ไม่ได้บอกว่าคุณแม่จะมา ผม.. ถ้ายังไงก็เชิญเข้ามาพักผ่อนในบ้านก่อนนะครับ”
พ่อน่ารักเชื้อเชิญและเปิดประตูรั้ว
ย่าผมยิ้มบางๆ
“งั้นฉันเข้าบ้านก่อนนะยัยพัด เดี๋ยวมาคุยด้วย”
.
.
“ทำไมแม่ไม่บอกผมเลยว่าจะมา ผมจะได้ไปรอรับ นี่มาเองเลย!?”
พ่อหล่อโวยมารดาเมื่อกลับมาถึงบ้าน พลางสำรวจร่องรอยความเสียหายจนย่าผมหัวเราะชอบใจ
“ก็วางสายเสร็จรีบให้เด็กโทรจองตั๋วไฟลท์เที่ยงเลย นี่ดีนะเครื่องไม่เต็มเลยได้มา แล้วพ่อเราก็ช่วยจัดการเรื่องเช่ารถให้ แต่เขาติดงานที่ปรึกษา มาด้วยไม่ได้ แม่เลยมากับคุณธีรเดช”
ย่าพยักเพยิดไปทางหน้าบ้านที่มีคนขับรถนั่งอยู่บนม้าหินอ่อน
พ่อหล่อถอนใจ ย่าผมเพ่งมอง
“ทำไม ไม่ดีใจหรือไง เมื่อก่อนแม่ก็ไปหาเราที่หอบ่อยไป?”
“ไอ้ดีใจน่ะดีใจครับ แต่นี่ไม่ใช่บ้านกับหอผม แล้วแม่ก็มีอายุแล้วด้วย ไม่อยากให้เหนื่อย เป็นลมเป็นแล้งไปทำยังไงครับ?”
“แม่อยากมาหาไอดิล..”
ย่าผมเสียงอ่อนๆ..
พ่อหล่อชะงักไป เหลือบตามามองผมและคุกเข่าลง เอามือแตะหน้าขามารดา
“ทีหลังบอกผมสิครับ ผมจะไปรับ หรือไม่..ก็จะพาไอดิลไปเยี่ยม”
พ่อหล่อเหลือบมามองผมอีกครั้งอย่างไม่มั่นใจว่าผมจะยอมไปหรือเปล่า..
ยังไม่ทันที่ผมจะตอบอะไรย่าก็ขัดขึ้น
“แม่ขอออกไปหายัยพัดหน่อยนะ ไม่รู้เป็นลมไปรึยัง”
พ่อหล่อฉงน
“ยัยพัด? ใครครับ”
ย่าหัวเราะหึหึ
“นี่มัวแต่ทำสงครามกันรึยังไง ข้างบ้านเราเขาย้ายมาจากเชียงใหม่ ไม่รู้เหรอ”
“ทราบครับ ลูกชายบ้านนั้นเป็น อืม.. เป็นเพื่อนกับไอดิล”
พ่อหล่อเหลือบมามองผมอีกแล้ว อะไรนักหนาครับนี่
“อ้อ ก็ดีที่ลูกยังเป็นมิตรกัน”
ย่าผมตบมือ
“แต่นั่นน่ะบ้านยัยพัด คุณพัดชากับคุณไม้มิ่ง เจียง ไง เขาเคยเป็นลูกน้องพ่อเรา จำไม่ได้รึไง”
พ่อหล่อส่ายหน้า
“ไม่ค่อยได้หรอกครับ ผมไม่ค่อยสนใจ”
“นั่นแหละ เขาเคยเจอเราที่เชียงใหม่ แต่ก็คงจำไม่ได้หรอก ไม่กี่ครั้งเอง ตอนนั้นเรายังกว่านี้ตั้งเยอะด้วย”
“ผมก็จำไม่ได้ครับ”
พ่อหล่อพยักหน้ารับ “เฮ้อ กลายเป็นคนโปรดของแม่ซะงั้น”
จากนั้น พ่อหล่อจึงโดนซักละเอียดถึงสัมพันธภาพของเราสองบ้าน
และนั่นก็ทำให้ย่าเดินฉับๆ แคล่วคล่องไม่สมวัยออกไปหน้าบ้าน
ณ อีกฝั่งกำแพงคุณนายแม่หมอกนั่งดมยาดมอยู่
“ไง ยังจะเชิญเข้าบ้านรึเปล่า?”
“พี่ณีย์..”
เธอทำเสียงทอดอาลัยแบบผู้หญิงคนนี้กำลังหมดแรง..
แต่ก็ออกมาเปิดประตูรั้ว
ย่าผมจึงเดินออกจากบ้านผมเข้าไปสู่บ้านเธอและนั่งลงที่เก้าอี้สนามที่ซึ่งคุณนายพัดชานั่งอยู่คนเดียวก่อนหน้า
เมื่อได้ยินเสียงย่า ไอ้หมอกจึงรีบวิ่งออกมาจากบ้าน มันคงอยากเกาะติดสถานการณ์
.
.
“ได้ข่าวว่า..ไม่ค่อยเข้ากันได้ดีรึ?”
ย่าพยักพเยิดมาทางบ้านผม คุณนายแม่หมอกเม้มปากและถอนใจราวกับประดังด้วยความรู้สึกมากมายแต่ก็ยังสุภาพต่อย่า
“พี่ณีย์ยอม..ยอมได้ยังไงคะ?”
เธอถอนใจแรงอีกครั้ง
“น้องทัศน์ น้องทัศน์เป็น.. เป็น..”
“เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่รักผู้ชายอีกคน”
ไอ้หมอกเปรยข้ามกำแพงมาให้ผมได้ยิน ทำเอาคุณนายแม่ต้องหันไปถลึงตามอง เมื่อรู้ตัวว่าย่าอยู่ด้วยจึงค่อยๆ อ่อนลง
ทว่า ย่ายังคงมองน้องคนสนิทด้วยสายตาอาทร
“ทัศน์ไม่เคยมีแฟนเป็นผู้ชายมาก่อนเลยและก็ไม่มีแนวโน้มว่าจะมีด้วย”
ย่าผมเล่าเสียงเนิบๆ
“พอเขาเข้ามาบอกตอนแรก ฉัน.. ฉันแทบจะคลั่งแน่ะ มันอับอาย เจ็บปวด ใจสลาย แล้วก็ไม่อยากเชื่อ”
“นั่นสิคะ แล้วพี่ณีย์ยอมได้ยังไง พี่ณีย์ต้องไม่ชอบ พัดรู้ พัด..”
“ใช่ ฉันไม่ได้ชอบหรอก”
ย่าพยักหน้ารับ
“ฉันไม่ดีใจเลย ฉันน่ะอยากเลือกให้ลูกชายเขามีครอบครัวปกติ ไม่ได้อยากได้ตาเกรย์มาเป็นสะใภ้ แทนที่จะเป็นสาวสวย ชาติตระกูลดี การศึกษาสูงอย่างที่หวัง ตาเกรย์จบแค่ปริญญาตรีเท่านั้น การงานก็ไม่ได้มั่นคง ส่วนตาทัศน์จบโทวิศวกรรมจากเยอรมนี ที่จริงก็คงจะเรียนเอกเป็นดร.ด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดว่าอยากจะกลับมาดูแลลูกเมีย ที่จริงตาเกรย์ออกแนวขัดขวางความเจริญของลูกชายฉันด้วยซ้ำ”
ย่าผมพูดสีหน้าเรียบเฉยและตรงไปตรงมา
พ่อน่ารักไม่ได้มีท่าทีเสียใจ เมื่อผมหันไปมอง..
พ่อน่ารักเป็นคนยอมรับความจริงเสมอ
“ส่วนหลาน ฉันก็ไม่ได้อยากได้เด็กที่ถูกทิ้งไว้หน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ฉันอยากได้คนที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของฉันจริงๆ”
ย่าพูดต่อ
และผมเองก็ยอมรับความจริงเช่นกัน..
“แต่ฉันยอม..
ฉันยอมให้เขาอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวแบบนี้ด้วยเหตุผลแค่สามข้อเท่านั้น
หนึ่ง ตาเกรย์เป็นคนดี เป็นคนจิตใจงดงามที่สุดเท่าที่ฉันรู้จักคนบนโลก ไม่เกี่ยวอดีตที่เขาเคยเป็นนะ แต่โดยเนื้อแท้เขาเป็นแบบนั้น สอง พวกเขารักกันอย่างแท้จริง และสาม นี่คือสิ่งที่จะทำให้ลูกชายฉันมีความสุข..”
ย่าผมถอนใจมองคุณนายแม่หมอก
“หลานฉัน..ไอดิล ฉันไม่เคยได้เห็นเขามานานและเกือบจะไม่ได้เห็นแล้วเพราะยึดถือทิฐิ ฉันมาที่นี่วันนี้เพราะไม่อยากพลาดอีกแล้ว ฉันมันคนแก่ ไม่รู้จะมีเวลาเหลือนานเท่าไหร่ ฉันถึงอยากทำสิ่งที่ควรทำบ้าง”
คุณนายแม่หมอกส่ายหน้าเบาๆ ย่าผมแตะแขนรุ่นน้อง
“ถ้าคุณจะสวดมนต์อ้อนวอนขอความสุข จงอย่าขอให้ตัวเอง จงขอให้คนที่คุณรัก
และทัศน์ ก็เป็นคนที่ฉันรัก ฉันจึงอยากให้เขามีความสุข ผู้หญิงคนนึงในบ้านที่เธอเกลียดก็มีแนวคิดอย่างนี้เหมือนกัน เขาถ่ายทอดมันมาให้ฉัน โดยที่ไม่ได้บอกเป็นคำพูดหรอกนะ”
ย่าผมยักไหล่
ผู้หญิงคนนึงในบ้านผม.. บ้านผมมีผู้หญิงคนเดียว
คงเป็นยายผมนั่นเอง..
คุณนายแม่หมอกย่นคิ้ว
“แล้วถ้าเขาอยู่ด้วยกันไป แล้วโดนสังคมดูถูกล่ะคะ ก็คงไม่มีความสุขหรอก”
ย่าผมยิ้มนิดๆ
“เธอหมายความว่า.. โดนอย่างที่เธอทำกับลูกชายและหลานชายฉันน่ะหรือ?"
ใบหน้าคุณนายแม่หมอกมีสีเข้มขึ้นและเมินมองไปทางอื่น
"ฉันไม่รู้หรอกเรื่องนั้น และฉันเองก็ไม่ชอบ ไม่อยากให้เป็น แต่ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไง"
ย่าผมพูดต่อ
"เธออยากจะช่วยไหมล่ะยัยพัด? ลองเริ่มที่ตัวเองดีไหม เลิกดูถูกคนเหล่านี้สักที บางทีเมื่อเธอหยุด เมื่อคนอื่นๆไม่มีต้นแบบ มันก็คงจะค่อยๆหมด ค่อยๆเลือน และก็จะหายไปเอง แล้วมันก็คงมีวันหนึ่งที่เราจะอยู่ร่วมกันอย่างเคารพในศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ของกันและกัน ถึงแม้จะอยู่บนพื้นฐานของหัวใจที่ต่างกัน”
บ๊ะ ย่า!
“โธ่พี่ณีย์ พัดโดนสั่งสอนจนจะบรรลุธรรมอยู่แล้ว คือพัด.. พัดไม่ได้เกลียดอะไรขนาดนั้นนะคะ แต่ว่า.. แต่..”
เธอหันไปมองไอ้หมอก..
“นี่มันลูกชาย ลูกชายคนเดียวของพัด..”
เธอน้ำตาตกจนผมสงสาร
หมอกก็เสียใจไม่ต่างกัน
ย่าผมเอามือลูบผมดำขลับของเธออย่างอ่อนโยน
“ฉันรู้ว่าเธอรักลูก แม่ทุกคนรักลูกทั้งนั้น ฉันเชื่อว่าสิ่งที่แม่ทุกคนปรารถนาคือลูกตัวเองเป็นคนดีและมีความสุข เธอลองคิดดูนะ ถ้าหากว่าลูกของเธอเป็นได้ทั้งสองอย่างนั้นแล้ว เธอมีอะไรต้องเสียใจหรือ?”
คุณนายแม่หมอกเงยหน้าขึ้น
“แต่..ถ้าลูกเป็นเกย์ พัดไม่มีลูกสะใภ้ ไม่มีหลาน นั่นลูกชายคนเดียวของพัดนะคะ”
“ฉันเห็นใจ”
ย่าผมมองอย่างจริงจังให้รู้ว่าหมายความตามนั้น
“แต่นั่นล่ะ ที่เธอต้องถามตัวเอง ว่าจริงๆแล้วเธอรักอะไร เธอรักลูกเธอ หรือเธอรักสะใภ้ที่เธอยังไม่รู้จัก หลานที่ยังไม่เกิด ชื่อเสียงวงศ์ตระกูลเธอ หรือเผ่าพันธุ์มนุษย์ อะไรกันแน่ที่เธอรัก”
“พัดไม่อยากให้ลูก..แปลก..หรือ..คนเขาจะว่า แล้ว..”
คุณพัดชาสะอื้นเบาๆ พูดไม่ออกบอกไม่ถูก แต่ย่ายังคงน้ำเสียงมั่นคง
“ถ้าลูกเธอรับไม่ได้ สักวันเขาจะเดินออกไปเอง ถ้าเขาไม่มีความสุขกับมัน เขาจะไม่ทนกับมันหรอก สักวัน มันก็จะจบลง..”
ย่ามองไอ้หมอกแล้วกลับมามองผมข้ามกำแพง
“ฉันไม่ได้สนับสนุนให้ลูกชายเธอมารักหลานชายฉัน ไม่มีใครสนับสนุนทั้งนั้น แต่ถ้าเขารักแล้ว ถ้าเขาทนมันได้ ถ้าความสุขของเขามันมากกว่าความทุกข์ทั้งหมด เธอควรจะยินดีและชื่นชมในความเข้มแข็งสัตย์ซื่อของเขา”
.
.
การสนทนาจบลงโดยไม่มีบทสรุป ผมจัดห้องตัวเองให้ยายในเย็นวันนั้นและจัดห้องนั่งเล่นส่วนหนึ่งให้เป็นที่นอนของลุงธีรเดช ส่วนตัวเองย้ายไปนอนกับพ่อทั้งสอง
“พ่อฮะ พ่อว่าคุณนายแม่หมอกจะว่ายังไงบ้าง?”
ผมที่นอนพื้นหน้าเตียงเปรยถามพ่อๆ บนเตียง
“ไม่รู้สิ แต่ลูกอย่าไปคิดอะไรมากเลย ลูกยังเด็ก หนทางชีวิตอีกยาวไกล บางทีที่สุดแล้ว คนที่ใช่ตอนนี้อาจไม่ใช่ในอนาคตก็ได้ ใครคนหนึ่งอาจจะเปลี่ยนไปก่อน”
พ่อน่ารักตอบเสียงงัวเงีย
ผมพยักหน้า
ผมกับไอ้หมอกเพิ่งอายุสิบเจ็ด มันก็อีกยาวไกลจริงๆ ถ้าเราไปตามสเต็ปของชีวิตได้ครบ
“แต่ยังไงก็ตาม พยายามอยู่กับวันนี้แล้วทำวันนี้ให้ดีที่สุดเถอะ รู้สึกดีต่อกันก็พยายามทำดีต่อกัน ให้มันเหมาะสม ต่อไปจะได้ไม่ต้องเสียใจไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
พ่อน่ารักบอกง่วงๆ นอนบนท่อนแขนพ่อหล่อเหมือนเคย ผมจึงล้อขำๆ
“เสาไฟไหนดีฮะ?”
แล้วก็ได้รับหมอนข้างมาเป็นการตอบแทน
…………………………………………………………………………….
เหมือนเช่นทุกวัน..
ดวงอาทิตย์โผล่พ้นทิวสน แสงสีส้มสาดสะท้อนทั่วบริเวณในยามเช้า
พ่อน่ารักกับยายช่วยกันทำอาหาร ตาอ่านข่าวสารบ้านเมือง พ่อหล่อเตรียมตัวไปทำงาน ผมออกมารดน้ำต้นไม้
ละอองน้ำเกาะพราวบนยอดหญ้า ผมสูดกลิ่นสดชื่นเข้าไปเต็มปอด ร้องเพลงเบาๆ
“The miles are getting longer.. it seems the closer I get to you
I’ve not always been the best man or friend for you
But your love remains ‘true’
And I don’t know why..
You always seem to give me ‘another try’ ”
ต้นไม้ได้ฟังมันคงจะงอกงามดีนะ ผมคิดขำๆ มองดอกพุดสีขาวชูช่อ
“So I’m going home
Back to the place where I belong
Where your love has always been enough for me..”
ผมหันขวับไปข้างหลัง เพราะไอ้ท่อนล่าสุดนี่ไม่ได้ออกจากปากตัวเอง
ใบหน้าคุ้นเคยอยู่อีกฝั่งกำแพง หมอกยิ้มน้อยๆ.. ชื่อมันช่างเข้ากับบรรยากาศยามเช้าจริงๆ
ผมยิ้มน้อยๆ ตอบ แต่แอบด่ามัน
“เสียมารยาท”
ไอ้หมอกหัวเราะ
“เมื่อคืนทำไมไม่ตอบเลย”
ห๊ะ?
ผมงงงวย เมื่อคืน? ตอนไหน?
“ก็กูไปเคาะหน้าต่างห้อง บอกว่าคิดถึงแล้วก็ฝันดีไง”
มันตอบสายตาแห่งคำถาม
เหยด..
“ย่ากูนะที่นอนห้องนั้น”
ผมบอกมันเบาๆ
.
.
ผมเก็บสายยางรดน้ำกำลังจะเดินเข้าบ้านก็พอดีกันกับพ่อน่ารักที่ถือค้อนเดินสวนออกมา
“อ้าว พ่อไปไหนฮะ?”
ไร้เสียงตอบกลับใดๆ จากเกรียนนัมเบอร์วัน
ร่างเล็กเพียงเดินดุ่มๆ ไปที่ต้นมะยมข้างบ้าน เหน็บค้อนไว้ในกระเป๋ากางเกงแล้วเริ่มต้นปีนขึ้นไป
ผมกับไอ้หมอกพร้อมใจกันยืนมองว่าพ่อน่ารักจะทำอะไรอีก
ปรากฏว่าพ่อท่านไต่ไปตามกิ่งมะยมที่ยื่นไปยังหน้าต่างห้องนอนผม แล้วแงะป้าย No Entry และ Staff Only โยนลงมาเบื้องล่าง ก่อนใช้ค้อนงัดตะปูที่ตอกแผ่นไม้ปิดตายหน้าต่างให้หลุดออก
หน้าต่างห้องนอนผมถูกดึงเปิดรับแสงสว่างเป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน..
“พ่อ..”
ผมพึมพำเบาๆ
และไอ้หมอกทำหน้าราวกับว่าพ่อน่ารักนั้นได้ยกผมใส่พานให้มันเรียบร้อยแล้ว
ร่างเกรียนกระโดดตุ๊บกลับลงมายังพื้นดิน และเบรกสีหน้าหยาดเยิ้มของคนอีกฝั่งกำแพง
“ไม่ได้หมายความว่าให้นายปีนหาลูกฉัน แต่มันหมายความว่าถ้านายจะมาหาเขา ให้ไปขอเข้าทางประตู”
พ่อน่ารักบอกสั้นๆ ในมือยังถือค้อนไว้ ก่อนจะเดินเข้าบ้านไปอย่างนักเลง ไอ้หมอกผิวปากหวือ
เราสองคนได้แต่มองหน้ากันยิ้มๆ
ได้แค่นี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว!
.........................................................................................
[/b]
ต่อกระทู้ด้านล่าง เพราะข้อความเกินครับ
-
:: ไม่เกรียนที่ 25 End :: From this Moment On... [ต่อ]
ผมเดินกลับเข้าบ้านเพื่ออาบน้ำแต่งตัวและมองหาว่าย่าจะว่าอย่างไรกับเสียงนิรนามเมื่อคืนก็พอดีได้เห็นตายายช่วยกันเก็บของ..
“ตากับยายทำอะไรน่ะครับ”
ผมส่งเสียงถาม มองกระเป๋าเดินทางใบเขื่องซึ่งผ่านใช้งานมาอย่างสมบุกสมบันของคนทั้งสอง
“อืม.. ก็..ยายกับตาคิดว่าจะไปเที่ยวต่อกันน่ะ”
“ห๊ะ?”
ผมหน้ามุ่ย ดวงตาเบิ่งกว้างขึ้น
“เพิ่งกลับมาอยู่บ้านไม่นาน จะไปอีกแล้วหรือครับ?”
ยายเดินมาตบไหล่ผม
“ทำเสียงดุไปได้ ก็ตากับยายแก่แล้ว แล้วก็มีที่นึงที่อยากจะไปก่อนที่จะไปไม่ไหว”
ผมถอนใจ
“แล้วนี่บอกพ่อยังครับ?”
ยายพยักหน้า
“บอกแล้วล่ะ”
“แล้วพ่อว่าไงฮะ”
“จะว่าไงได้ พ่อเราเขาอินดี้จะตาย”
ผมขำน้อยๆ แล้วเข้าไปสวมกอดยายไว้
"ถ้าต้องไปจริงๆ ผมก็จะรอตากับยายกลับมาครับ"
ยายหัวเราะ
"ให้มันได้อย่างนี้สิ เอ้อ.. แต่ยายมีอะไรอยากจะฝากหลานไว้อย่างนึง"
"ครับ?"
ผมละออกจากอ้อมกอด ยายตอบสายตาแห่งคำถาม
“ย่าของเรา ไอดิล ผู้สูงอายุต้องการคนหนุ่มสาวนะ ถึงแม้ย่าจะเคยปฏิเสธเราแต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนไปแล้ว เราอย่ายึดติดกับอะไรเดิมๆ จนทิ้งให้เขาเดียวดาย เมื่อย่ากลับไปแล้ว ไปเยี่ยมย่าเขาที่เชียงใหม่กับพ่อเราบ้าง นะลูกนะ”
ผมพยักหน้ารับ
“ผมคิดว่าจะไปอยู่แล้วฮะ ที่จริงย่าก็น่ารักดี”
ตาเข้ามาตบบ่า
“ดีมาก หลานรัก”
ผมกอดยายต่อ และกระซิบถาม
“จะไปเมื่อไหร่ฮะ?”
“อาทิตย์หน้าจ้ะ”
“ไปที่ไหนครับ”
“ออสเตรีย”
ตาเป็นคนตอบให้
ผมซบหน้าลึกลง เข้าไปในบ่าหญิงชรา
“แล้วกลับมาบ้านนะครับ”
.
.
เย็นวันนั้น ย่าจึงออกความคิดว่าเราต้องเลี้ยงส่งตากับยายซึ่งจะไปทัวร์ออสเตรีย
ประเทศเล็กๆกลางทวีปยุโรป ท่ามกลางเทือกเขาแอลป์และทะเลสาบ ติดเยอรมนี ลิชเทนชไตน์ สวิตเซอร์แลนด์ อิตาลี สโลวเกีย สโลวีเนีย ฮังการีและสาธารณรัฐเชค ยกกันมาทั้งแผนที่เลย!
พ่อน่ารักเสนอว่าเราควรทำสุกี้กับพวกของกินปิ้งย่าง (ซึ่งเป็นอาหารโปรดของพ่อแก) กินกันเองที่ลานหน้าบ้าน
ผมชวนไอ้ฝันมาด้วยเพื่อทำความรู้จักกับย่า แม้ท่านจะแสดงออกให้เห็นว่าอย่างไอ้ฝันก็ไม่น่าใช่สะใภ้ในอุดมคติ แต่ท่านก็ยังเป็นมิตรและอาสาเป็นตัวแทนไปเชิญครอบครัวไอ้หมอกมาร่วมงาน
คุณไม้พ่อไอ้หมอกยินดีมา แม้ตัวคุณนายแม่ที่ดูจะหวั่นเกรงถูกฆาตกรรมก็ยอมมาด้วย และผมก็พยายามทำให้เธอไม่รู้สึกเช่นนั้น
“น้ำเก็กฮวยฮะ”
ผมวางแก้วน้ำลงตรงหน้าที่เงยมองมาอย่างไม่ยินดียินร้ายเท่าไหร่
“ขอบใจ”
เธอกล่าวเสียงแห้ง
แต่เท่านี้ผมก็พอใจ เพราะเป็นครั้งแรกที่ได้ยินคำขอบคุณแทนคำเหน็บแนม
เมื่อปิ้งย่างต้มลวกกันไปได้พอประมาณ ผมจึงไปกระซิบกับพ่อหล่อและพ่อน่ารักเพื่อทำเซอร์ไพรส์ให้ตายาย
…………
...............
..................
“แต่เรามีกีต้าร์ตัวเดียวเอง”
พ่อหล่อแย้ง
“พ่อไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น”
ผมว่า แล้วไปลากคอไอ้หมอกมา มันพยักหน้ารับและกระโดดฟับข้ามกำแพงไป
ในไม่กี่อึดใจก็เอากีต้าร์มายื่นให้พ่อหล่อ
“ขอบใจ”
“ด้วยความยินดีครับ”
หล่อสองตอบรับหล่อหนึ่ง แล้วเดินจากไปนั่ง
เมื่อพ่อทั้งสองมีกีต้าร์คนละตัวเป็นอาวุธประจำกายและเอาเก้าอี้มานั่งขนาบผมซ้ายขวา ผมจึงคว้าช้อนมาเคาะแก้ว เพื่อให้ทุกคนหันมาสนใจ
“เพื่อคู่ทุกข์คู่ยากตายายของผม ผมอยากจะมาร้องเพลงนี้เพื่อมอบให้พวกท่านเก็บติดตัวไปยามเดินทางครับ”
ตากับยายหรี่ตามองอย่างประหลาดใจเล็กน้อย ผมพยักหน้าให้สองพ่อ
พ่อหล่อจึงโซโล่กีต้าร์จากค่อยๆ เป็นดังขึ้นเรื่อยๆ
ต่อจากนั้นพ่อน่ารักก็ตีคอร์ดประสานไป.. ผมอ้าปากร้อง..
“I’m staring out into the night
Trying to hide the pain
I’m going to the place where love
And feeling good don’t ever cost a thing
And the pain you feel’s different kind of pain
Well, I’m going home
Back to the place where I belong
Where your love has always been enough for me
I’m not running from
No, I think you got me all wrong
I don’t regret this life chose for me
And these places and these faces are getting old
So, I’m going home..
ผมมองใบหน้าแก่ชราของผู้สูงวัยที่สุดทั้งสาม
หวังให้รับรู้ว่าหลานคนนี้จะไม่ลืมและไม่ทิ้งให้พวกเขาโดดเดี่ยวไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ใดก็ตาม
..ผู้สูงอายุจะไม่ต้องแก่ลงเพียงลำพัง..
"The miles are getting longer.. It seems
The closer I get to you
I’ve not always been the best man or friend for you
But 'your love remains true'
And I don’t know why..
You always seem to give me another try"
ตาย ยาย และย่าเริ่มช่วยกันปรบมือเป็นจังหวะแล้วตอนนี้
ผมยิ้ม..
สิ่งที่รู้สึกอยู่ในทุกอณูคือ..ความอบอุ่น..จากสายใยแห่งครอบครัว
ทุกสายตามองมายังเราสามคนพ่อลูก แม้แต่คุณนายแม่หมอก..
ผมหวังให้เธอได้รับรู้ความรู้สึกเดียวกันกับที่ผมรับรู้อยู่ในขณะนี้
ผมสบตาเธอ ‘..คุณเป็นใครมันไม่เคยสำคัญเท่ากับ..คุณทำอะไร’
ผมกวาดสายตากลับไปมองแก๊งอาวุโสทั้งสามอีกครั้ง..
"Well, I’m going home
Back to the place where I belong
Where your love has always been enough for me
I’m not running from
No, I think you got me all wrong
I don’t regret this life chose for me
And these places and these faces are getting old
So, I’m going home..”
ผมก้มหัวลงเมื่อจบเพลง
บ้านหลังเดิมตระหง่านอยู่เบื้องหลังในรัศมีสีส้มยามเย็น
ผู้คนที่ผมรักและกำลังจะรักนั่งอยู่บนเก้าอี้เหนือผืนหญ้าเขียวขจีเบื้องหน้า
ไอ้หมอกยิ้มให้ บอกรักด้วยสายตา ผมยิ้มตอบ.. บอกสิ่งเดียวกัน..
ไม่รู้เลยว่าต่อจากนี้ชีวิตผมจะเป็นไปในทิศทางไหน
หรือแม้แต่ความรักของไอ้หมอกจะร่วมทางไปถึงวันสุดท้ายรึเปล่า
ผมรู้แค่วันนี้ ..รักก็คือรัก..
ผมไม่มีบทสรุปอะไร เพราะชีวิตมันเพิ่งจะเริ่มต้น
ทว่า ในตอนจบนี้.. ผมมีครอบครัว มีเพื่อนและมีคนรักที่แสนดี ผมรู้แค่นั้น และรู้สึกว่าตัวเองช่างโชคดีเหลือเกินแล้ว
มันเป็นพลังใจของผม..พลังใจที่จะดำเนินชีวิตต่อไปอย่างผู้ชายที่กล้าหาญ..
เมื่อพ่อหล่อกับพ่อน่ารักวางกีต้าร์พิงเก้าอี้และลุกขึ้นยืนกอดคอผมคนละฝั่ง ผมจึงกอดเอวพ่อทั้งสองไว้..
“ไอดิลแอนด์เดอะแก๊งรักทุกคนคร้าบบบ”
……………………………………………………………………………….
[/b]
ขอบคุณเกรียนคนอ่านทุกท่านที่ติดตามเป็นกำลังใจ ตั้งแต่ INDY in love I และ II จนมาถึง Idylle..
อัพบ้าง หายบ้าง เร็วบ้าง นานเกือบปีบ้างกว่าจะอัพมาจนถึงตอนที่ 25 ซึ่งเป็นตอนจบ ผมทั้งขอโทษและขอบคุณ
หลายท่านคงจำเนื้อหาเดิมแทบไม่ได้แล้ว คนเขียนก็ยังต้องย้อนกลับอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น ถึงจะมาเขียนได้เลยครับ ก็เอาเป็นว่าถ้าท่านมีเวลาก็กลับไปอ่านใหม่แล้วกัน แต่ถ้ายังไม่มีเวลาก็ให้มีเวลาซะก่อน ยังไงเสีย เรื่องนี้มันก็คงไม่หายไปไหน
ผมขออวยพรให้ทุกท่านมีความสุข เจอกันใหม่เมื่อชาติต้องการครับ!!
,เกรียน(มิใช่)น้อย
PS. Thanks to Home - Daughtry
-
ว้าวววว จบแล้ววว เรื่องนี้อบอุ่นดีนะคะ แม้จะเกรียนมิใช่น้อย
และคนอ่านเกลียดคุณนายแม่หมอกมากๆๆๆๆ เหลือเกิน
สุดท้ายนี้ ขอรักจงสถิตย์อยู่ในใจทุกคน หุหุ
-
หะ จบแล้วเหรอ ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ แต่ก็ขอบคุณมากๆนะคะที่มอบสิางดีๆดีมาก ดีมากที่สุด อย่างอย่างเรื่องราวของดิลให้เราอ่าน ขอบคุณมากจริงๆคะ :m15: :m15: :pig4: :pig4:
-
ชีวิตต้องดำเนินต่อไป เราก็จะติดตามเกรียนต่อไปน้าาา :bye2: :bye2:
ปีใหม่จะไปเที่ยวเชี่ยงใหม่ จะไปตามรอยเกรียนคนเขียน
จะไปอินดี้ที่อ่างแก้ว :mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านไปด้วย ตื้นตันไปด้วย ไม่ว่าเมื่อไหร่จะจรดปลายปากกา ก้อดูเหมือนว่าจะมีแต่เรื่องาาวดีๆ
ไม่เคยผิดหวังเลยจิงๆ
-
:mew1:thank
-
จบแล้วหรอคะ แอบยังอยากให้มีต่อ :hao5:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :L2: :L2: :L2:
-
รักไอดิลไม่น้อยไปกว่ารักทัศน์กับเกรย์นะ
ชอบทุกเรื่องของคนเขียนคนนี้
จะติดตามต่อไปเรื่อยๆน้า
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ
-
จบแล้วจริงๆหรอ :katai5:
ความรักยังคงสวยงามเสมอ :กอด1: :pig4:
-
ต้องคิดถึงเกรียนคนแต่งและทุกๆตัวละครแน่ๆ
สนุุกมากจริงๆ
-
จะมีภาคสองมั้ยอ่า ยังไม่อยากให้จบเลย
-
ขอบคุณเกรียนคนเขียนจริงๆที่เขียนเรื่องนี้มาให้อ่าน ตั้งแต่ Indy in love
แล้วก็ขอบคุณที่กลับมา ยังไม่อยากให้จบเลย รักตัวละครทุกตัวอ่ะ
โดยเฉพาะตอนสุดท้าย คือรักแม่ทัศน์ มันกินใจอ่ะ
ยังหวังว่าจะได้ติดตามผลงานของเกรียนอยู่นะ :pig4:
-
ขอบคุณมากครับ เป็นนิยายที่อ่านข้ามภพข้ามชาติกันเลยทีเดียว. แต่ความสนุกไม่ลดลงเลย
-
ชอบทุกเรื่องที่เกรียนคนเขียนแต่ง เวลาเศร้าก็ทำเอาน้ำตาใหล
เวลาขำ ก็ทำให้หัวเราะ
วันจันทร์นี้จะไปเที่ยวเชียงใหม่ ตั้งใจจะไปเดินอ่างแก้วอีก
ไม่ทราบว่าคุณคนเขียนทำงานที่ใต้ หรือ กทม คะ ขอให้สนุกกับงานค่ะ
-
ขอบคุณคนแต่งที่กลับมาจบเรื่องนี้
จบอย่างมีเหตุผลสมจริง เข้าใจ แก้ปมได้สมบูรณ์
ชื่นใจอิ่มใจกับทุกตัวละครในเรื่อง
ชอบมาก
หาเวลามาเขียนนิยายอีกนะ
อย่าทิ้งความสามารถนี้ให้หายไป
อยากอ่านเรื่องอื่นๆ มุมมองความคิดจากประสบการณ์ที่เติบโตขึ้นของคนแต่งนะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันจ้ะ
-
บังเอิญมากที่เป็นคนรู้จักกัน :laugh: แม่ของหมอกคงช็อคเบาๆ
ชอบเรื่องนี้กับ INDY in love มากๆจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนที่เขียนเรื่องนี้ออกมาให้อ่านนะ :pig4:
-
ขอบคุณนักเขียนมากค่ะ :pig4:
ติดตามทุกเรื่องที่เขียน มันมีแนวคิดที่ทำให้เราคิดได้ด้วย ขอบคุณนะคะ
..ผู้สูงอายุจะไม่ต้องแก่ลงเพียงลำพัง..
-
และแล้วทุกอย่างก็จบลงด้วยดีเพราะบารมีของคุณหญิงทัศนีย์ o13
เป็นการจบที่อบอุ่นมาก แต่ยังเสียดายความเกรียนของพ่อน่ารักอยู่เลย :mew4:
-
ขอบคุณมากเลยค่าาา :pig4:
จริงๆยังไม่อยากให้จบเลยเหอะ คิดถึงครอบครัวนี่
-
ขอบคุณมากค่าาาา :pig4:
จริงๆยังไม่อยากให้จบเลยเหอะ คิดถึงครอบครัวนี้
-
ชอบมากๆ ขอบคุณมากค่ะเขียน :mew1:
-
ขอบคุณมากค่ะ :pig4: :pig4:
-
25 ตอน แงงงงงงง ขอตอนพิเศษซักสามสิบตอน แล้วก็ต่อภาคสองภาคสามภาคสี่เลยนะ จบแล้วเราต้องคิดถึงเกรย์ทัศน์มากๆเลยดิ พวกนางเริ่มจะแก่แล้ว แต่ความเกรียนยังคงทนมาก 5555555555555 ตอนต่อไป ตอนพิเศษอะไรก็ได้ มาให้หายคิดถึงบ้างนะ
รอเกรียนเสมอ <3
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
รักเรื่องนี้ รักอินดี้อินเลิฟ และรักเกรียนคนเขียนมาก มาอัพเดตบ่อยๆนะ คิดถึงๆ
-
ขอบคุณนะค่ะที่แต่งต่อจนจบเรื่อง คิดถึงทุกคนมากป
จากนี้ไปมันมีอะไรที่สดใสมากๆอยู่แน่ๆ สู้ๆนะค่ะ
ป้า (เริ่ม) เกรียน
-
ขอบคุสำหรับตอนจบค้าบบบบ แต่ว่า...ขอภาค 2 ได้ไหมอ่ะ ตอนพิเศษก็ยังดี คิดถึงไอดิลกับน้องหมอกอะค่า pleaseeeeeee :mew2:
-
ขอบคุณ
-
อยากอื่นอีกจังเลยยยยยยยยยยยยยยย :impress2:
ชาติคงต้องการเร็วๆนี้แหละ อิอิ
-
จะทำหนังสือไหมคะ :mew1:
-
ขอบคุณคนเขียนเช่นกันสำหรับนิยายครอบครัวอุ่น ๆ ซาบซึ้งและกินใจมากมาย
-
จิ้นๆก่อนเดียวกลับมาอ่านนนน :hao7: :hao7:
-
บอกได้เลยว่าเชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆ ถึงไม่ใช่พ่อลูกกันแท้ๆ แต่ไอดิลถอดพ่อน่ารักกับพ่อหล่อมาแบบสำเนาตรงเป๊ะ 555+ อย่างละครึ่งๆ ขำกับความอึนและรู้ตัวช้าของไอดิลมาก กว่าจะรู้ว่าไอหมอกอะจึอะจึกะตัวเองก็ต้องเสียเฟริสคิสไปก่อน แต่ดีนะไม่ถึงกะต้องให้กระชากเข้าพงหญ้าให้รู้ตัว 555+ พระเอก(หรือเปล่า)น่านับถือในความมั่นคงจริงๆ แม้มีอุปสรรคไอหมอกก็บ่อยั้น อ่านสนุกตั้งกะเกรียนรุ่นพ่อมารุ่นลูกเลยค่ะ (แอบอ่านพ่อจบแล้วแต่ยังไม่ประกาศตน) ครบรสทั้งสุข เศร้า เหงา น้ำหลั่งเป็นสาย หลากหลายความรู้สึกแต่ก็คลายจะยังไม่พออยากเสพอีกเรื่อยๆ ไม่หยุดหย่อน ต้องขอบคุณคนแต่งเกรียนๆ ที่มอบนิยายเกรียนมาให้ได้อ่าน สนุกปนเสียดายที่มาร่วมเกรียนด้วยช้าไป ไม่งั้นคัมภีย์เกรียน 4 เล่มนั้นเราคงไม่พลาดเอามาเก็บเพื่อฝึกยุทธอยู่ที่สำนักเป็นแน่ ถ้ามีนิมิตรหมายจะรีปริ้นท์อย่าลืมป่าวประกาศให้ทั่วแคว้นแดนเล้านะจะตามมาสอยอะค่ะ 555+
(เดี๋ยวกลับไปเจอกันนะพ่อเกรียน) :mew4:
-
o13
-
อ่านจบแล้ว ได้ข้อคิดมากมายในการใช้ชีวิตเพิ่มขึ้น
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยย
ไม่ไหวจะเคลียร์ เขิน ไปหมดแล้ว
ตามอ่านมาตั้งแต่รุ่นพ่อ มาเจอรุ่มลูกโดยบังเอิญ
อุตะ...มีรุ่นลูกด้วย รีบมาอ่านโดยว่องเลยค๊า
-
ดีใจมากที่ได้อ่านเรื่องนี้ คิดถึงเกรียนสุดๆ
อ่านแล้วทำให้คิดอะไรได้มากมาย
เกรียนคนเขียนมีความสามารถในการชักจูงนะ
คุณชักจูงเราผ่านตัวอักษร...
ตั้งแต่อินดี้อินเลิฟจนถึงไอดิล
อ่างแก้วนี่คืออันดับต้นๆ ที่อยากตามไปเกรียนเลย
เราอ่านแล้วรู้สึกว่าตัวละครทุกตัวมีชีวิตจริง
มีความสุขกับการอ่านของนิยายคุณมากค่ะ
-
เข้ามาขอบคุณค่ะที่มาต่อจนจบ.....ได้แต่หวังว่าจะมีตอนพิเศษให้ติดตามนะคะ :L2: :pig4:
-
ซึ่งมากๆ :hao5:
มีแต่งตอนพ่อๆไหม ท่าจะสนุก :hao7:
สนุกมากๆคร้า o13 :katai2-1:
-
มันซึ้งและดีงาม
อ่านแล้ว แทบจะเห็นธรรม
นี่ไม่ใช่แค่นิยายวายแน่ๆ มันดีกว่านั้นเยอะเลย
-
จะเริ่มต้นยังไงดี คือแค่อยากคอมเม้นต์และนี่คือเม้นตืแรกตั้งแต่สิงในเล้ามา :hao5:
ชอบที่คุณเขียนมากเลย ตั้งแต่อินดี้อินเลิฟแล้ว อ่านแล้วอยากอ่านซ้ำและไม่อยากให้จบ
ถ้ากลับมาเขียนเรื่องใหม่ช่วยใช้นามปากกาเดิมได้มั้ย เราหาเรื่องที่คุณเขียนจากนามปากกา
หวังว่าจะมีเรื่องใหม่ให้ติดตามนะคะ
เราตอบถูกมั้ยอ่ะ แอบงง :hao4:
-
ขอ 250 ตอนได้ไหมอ่ะ (ไม่มีตัด0ตัวท้ายนะ มีแต่เพิ้ม อิอิ)
ขอบคุณเกรียนคนเขียนสำหรับนิยายเกรย์กับไอดิลๆ(เกรียนๆ)
แบบนี้ ตอนซึ้งทำเอาน้ำตาแพลม ตอนฮาก็ทำเอาขำจนกล้าม
ท้องขึ้น
-
ขอบคุณนักเขียนมากๆเลยค้า
ไอดิลน่ารักและบื้อมาก
:hao5:
-
อยากให้มีต่อง่ะ :hao5:
-
สนุกมากเลยครับ ชอบมากๆ
-
ชอบเรื่องนี้มากๆครับ นี่ผมไปอยู่ไหนมาพลาดมาก ชอบเรื่องแนวนี้มากๆครับ แต่งดีครับ แฝงคติต่างๆดีๆมากมาย
-
เป็นพาร์ทของครอบครัวและสังคมจริงๆ
คิดถึงเกรียนแฟมเสมอค่ะ และ ด้วยรักและชาบูเกรียนคนแต่งออลไทม์
-
ขอบคุณท่ีมาต่อจนจบฮะ
Merry Christmas & Happy New Year 2015!!!!
-
หว๋ายยยย โผล่มาอีกทีไอดิลจบแล้วอ่ะ :hao5:
อ่านรวดเดียวจบแบบไม่มีพักเลยค่ะ แบบว่าสมกับป็นเกรียนคนเขียนจริงๆนะ //ชูป้ายไฟ
คุณหญิงทัศนีย์สุดยอด(ฮา) ยังคงคนเซปอยู่เลย นึกถึงผ้าซิ่นกำไลกรุ้งกริ้งตอนเดินเข้าหอทัศขึ้นมาทันที
ส่วนตัวชอบในฝันกับพี่หมอ แต่รักคนเขียนที่ซู๊ด :-[
ขอบคุณเกรียนคนเขียนสำหรับเรื่องราวของไอดิลนะคะ สนุกสนาน ลุ้นสุดตัว ฮา และเศร้าปาดน้ำตามาก
ไปเขียนเสาไฟฟ้าไหนมา :laugh: //กรุณาอย่าฆ่านะแซวเล่น
-
:mew3: ขอบคุณค่ะ
-
ซึ้งมาก
-
ขอบคุณที่มาต่อจนจบนะคะ
จะคิดถึงทัศน์เกรย์ไอดิลและตัวละครอื่นตลอดไป
ขอบคุณที่แต่งนิยายที่คุณค่ามากกว่านิยายให้ได้อ่าน
นิยายที่เป็นดั่งบทกวี รักเกรียนคนแต่งมากนะคะ
-
เอ่อ.. ไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกเป็นคำพูดยังไงดี
รอมานานมาก คิดถึงจนต้องกลับมาอ่านซ้ำๆอีกหลายรอบ
พอรู้ว่าพี่เกรียนคนแต่งกลับมาต่อแล้วดีใจมากๆ
เราเคยส่งเมลล์ไปหาพี่ครั้งนึง ไม่รู้พี่จำได้มั้ย (//////)
พอพี่ตอบเมลล์แล้วดีใจมาก เพราะส่งไปแบบไม่หวังว่าพี่จะตอบ
ใจตอนนั้นคิดว่าพี่อาจจะเปลี่ยนเมลล์ไปแล้วก็ได้ 555
พี่บอกว่าอยากแต่งนิยายให้จบก่อนแล้วค่อยเข้ามา เพราะรู้สึกว่าไม่แฟร์กับคนอ่าน
หลังจากนั้นก็รอมาตลอด เพราะเชื่อว่าอีกไม่นานพี่ต้องกลับมาจนวันนี้
ขอบคุณที่แต่งอินดี้อินเลิฟและไอดิลมาให้ได้อ่านนะคะ
ไม่รู้ว่านิยายดีของคนอื่นจะเป็นยังไง แต่สำหรับเราแล้ว
นิยาย2เรื่องนี้เป็นเรื่องที่มีคุณค่าสำหรับเรา และเรารักมากเลยค่ะ
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ และจะติดตามผลงานพี่ต่อไปเรื่อยๆนะ
ปล. อยากรู้ว่าไอดิลพี่จะทำหนังสือมั้ย อยากให้มีรีปริ้นท์อินดี้อินเลิฟจังเลยค่ะ :monkeysad:
-
คุณหญิงย่า และคุณหญิงยาย นี่เป็นบุคคลที่สุดยอดมากจริงๆ ตั้งแต่รุ่นพ่อยันรุ่นหลาน ก็ยังคงความยิ่งใหญ่ได้แบบคงเส้นคงวาจริงๆ ขอคารวะ o14 o15
และครอบครัวนี้ก็ช่างเป็นครอบครัวที่น่ารัก...และรักไปแล้ว 555+ Love Idylle and The Gang ♥ :a1:
P.S. ขอขอบคุณเกรียนคนแต่ง ที่ได้มอบเรื่องราวความรัก ความสัมพันธ์อันแสนอบอุ่น แบบนี้มาให้กับเกรียนคนอ่านได้ติดตาม รักเกรียนคนแต่ง The Most ♥♥ :man1: :man1:
-
เข้ามาขอบคุณตระกูลเกรียนทุกท่านตั้งแต่เกรียนพ่อๆ จนมาถึงเกรียนลูก จบได้สวยงามทั้ง 2 ภาคค่ะเกรียนคนเขียน ประทับใจเลย ช่วงสนุกก็สนุกสุดๆ ช่วงดราม่าก็ซึมไปหลายวัน ช่วงหวีทๆ ก็ดีไม่แพ้กัน o13 o13 o13
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
นั่งอ่านทั้งวันเลยค่ะชอบมั่กๆๆๆๆๆ :mew1: :mew1:
อ่าน INDY In Love เสร็จต่อด้วย Idylle ชนิดแทบไม่หลับไม่นอนเป็นเวลาหนึ่งวันเต็มๆ(คิดดูติดขนาดไหน!!!) :laugh: :laugh:
เกรียน2น่ารักมากกกก(ถึงจะเกรียนได้ไม่เท่าเกรียน1ก้เถอะ!!!!<<<<<<คัยจะเกรียนเท่ามัน!!!ไม่มี๊ไม่มี55555) :m20:
อยากบอกว่าชอบเกรียนทั้งสองมากๆเลยค่ะ อินดี้ก้ชอบนะ!!!เอาเป็นว่าหลงรักตัวละครทุกตัวเลยให้ความรู้สึกว่าถ้าพวกเค้ามีอยู่จริงก้คงจะดีมิใช่น้อย :hao5: :เฮ้อ:
แต่ยังไงก้แร้วแต่!!! คนที่เค้าชอบที่สุดเห็นทีจะเป็นเกรียนคนเขียนแฮะ! :hao7:
เพราะถ้าไม่มีผู้ให้กำเนิดเราคงจะไม่มีความสุขได้ขนาดนี้.... :monkeysad:
ขอบคุณมากๆค่าาาา :mew1: :mew1: :pig4: :pig4:
-
อยากให้มีต่อจัง!!!! :mew2:
-
o13 o13 o13 o13
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกก รอตอนพิเศษๆ :mew1: :mew1: :mew1:
-
เกรียนคนเขียนจะรวมเล่มมั้ย เราอยากได้มากกกก อยากได้อินดี้อินเลิฟด้วย :hao5:
-
ทัศน์ เกรย์ เป็นรักแรกพบ!
บอกรักใต้แสงเทียน!??? 5 5 55 5
ไม่คิดว่าประโยคที่เราฮาในตอนแรกๆ มันจะทำให้เราเศร้าในภายหลัง
ชีวิตจะสอนเราเอง ........จริงๆ o13
-
ThankS
-
เกรียน
เกรียน
เกรียน
5555 แต่ชอบมากกก
o13
-
อยากให้มีต่อจัง....เป็นตอนพิเศษก็ได้นะ คิดถึงไอดิลลลง :mew6:
-
ตอนวันพ่อ นี่น้ำตาไหลเลยอ่าา :hao5: #ทีมไอดิล
ไปหาเสาไฟฟ้าแปป /// เห้ยยย o22
-
เรื่องนี้ดีงามมาก :hao5:
-
ยังไม่ได้อ่าน indy ฟังดูแอบแรง แต่เรื่องนี้ใสดีค่ะ เพราะน้องๆยังเด็กอยู่ด้วยมั้ง ทั้งเรื่องได้แค่จูบ 555 // ชอบมุก staff only เกรียนรุ่นเล็ก :m20:
-
ยังไม่ได้อ่าน indy ฟังดูแอบแรง แต่เรื่องนี้ใสดีค่ะ เพราะน้องๆยังเด็กอยู่ด้วยมั้ง ทั้งเรื่องได้แค่จูบ 555 // ชอบมุก staff only เกรียนรุ่นเล็ก :m20:
ไม่แรงเลยค่ะ เอนซีมีแค่ 2 ฉาก เป็นเรื่องที่ดีมากๆ เรื่องอดีตของเกรย์ที่กว่าในเรื่องนี้เป็นตอนเกรย์เรียนมัธยมค่ะ ไม่มีใน อินดี้ อินดีจะเป็นตอนเกรย์เจอกับทัคน์แล้ว ไม่แรงเท่าไร แต่พาร์ทดราม่าเอาการอยู่นะ 555555 แต่มันได้ข้อคิดค่อนข้างเยอะเลยค่ะ เราแนะนำให้อ่านมากๆ
-
ไล่อ่านจนจบแล้วค่ะ ประทับใจมากๆ ตื้นตันสุดๆ :hao5:
รักและขอบคุณคนเขียนค่ะ :กอด1:
-
อบอุ่น.. น่ารัก เกรียน... ชอบโมเม้นที่ทัศน์กับเกรย์เล่นกีต้าร์ด้วยกันจัง(มีนิดเดียว5555)
-
ยังคงไว้ซึ่งความเกรียนและความน่ารัก ^^ ขอบคุณกับ ำอดิล ค่ะ สนุกเหมือนเดิม :ling1:
-
อร้าาาก พึ่งจะรู้ว่าไอดิลถึงตอนจบแล้ว!!
เป็นเรื่องที่ชอบอีกเรื่องนึง จาก indy in love โอ้ยอยากให้มีภาคต่อ
ยังไงก็จะขอติดตามต่อไปน่ะครับ
-
:sad4: มีแบบนี้อีกไหมอ่ะ ความเกรียน :a5: เอร้ย ความอินดี้อ่ะ :mew1: ชอบมากๆอ่านได้ไม่เบื่อ555+ o18 :กอด1:
-
เป็นนิยายอีกเรื่องหนึ่งที่สนุกมากเลยทีเดียว ขอบคุณผู้เขียนที่มีนืยายดีๆให้เราได้อ่านครับ จะติดตามผลงานต่อไป :mew1: :mew1: :mew1:
-
แวะมาอ่านอีกรอบ...?คิดถึงจัง มีตอนพิเศษไม๊นะ...... :katai5:
-
วาทะศิลป์ คำคมแห่งโลก คงมีวันหนึ่งที่เราจะอยู่ร่วมกันอย่างเคารพในศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ของกันและกัน ถึงแม้จะอยู่บนพื้นฐานของหัวใจที่ต่างกัน :ling1: :katai2-1: :mew1: สุดยอดดดด
-
เพิ่งมาตามใหม่อีกรอบบบ นึกว่าจะไม่มาต่อแล้วนะเนี่ย ขอบคุณสำหรับนิยายเกรียนๆ แต่ไม่ไร้สาระ อิอิ
-
:mew2:
-
เพิ่งรู้กลับมาแต่งเรื่องนี้. ดีใจโคตรร
ความเกรียนนี่มันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ
-
ตามเกรย์กับทัศน์มาดูการเติบโตของชีวิต 2เรื่องนี้สอนอะไรเยอะมาก ขอบคุณนักเขียนจริงๆ :mew1:
-
รักคนเเต่งน้าาา อยากขอบคุณที่เเต่งนิยายดีๆออกมาให้อ่าน นิยายทั้งสองเรื่องบอกเลยว่ามันครบทุกอารมณ์ มันสื่อได้ทักความรู้สึก เเง่มุมบทเรียน มันดีมากจริงๆ ขอบคุณ สำหรับนิยายดีๆ :heaven
-
เป็นนิยายที่ดี ตอนแรกๆเกรียนๆ ฮาๆ ไอดิลน่ารักก หมอกก็ด้วย ชอบฝันนะ ได้ใจมาก
ช่วงหลังๆนิยายเริ่มหน่วง อ่านแล้วจุกเลย แต่ซึ้งมาก ประทับใจ ให้ข้อคิดเยอะเลย
ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะคะ
-
ขอบคุณนะคะชอบทั้งสองรุ่นเลยน่ารักมากๆ :pig4:
-
5555 ได้มาหมดทั้งของพ่อหล่อและพ่อน่ารัก คือ เกรียนเหมือนเกรย์และโง่หมือนทัศน์ ลุงกรีนได้กล่าวไว้ซึ่งเรานั้นก็เห็นด้วยอย่างไม่มีข้อกังขา
ไอดิลน่ารักมากมายยย เด็กก็คือเด็กเติบโตมาด้วยความรักและความภูมิใจไม่แปลกใจที่น้องจะเสียใจ แต่ด้วยความรักอันมากมายของทุกคนในบ้านและความตั้งใจของหมอกและความรักของฝันที่ทำให้น้องก้าวข้ามมันมาได้
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ
-
อ่านอีกรอบ สนุกมากครับ
-
ชอบอีกแล้ว ชอบที่สุด o13 o13 o13
-
คืออ่านเรื่องพ่อ ท้ายกระทู้เป็นตอนพิเศษลูก
เลยตามมาอ่านลูกก่อน ยังไม่ได้รีพรายเรื่องพ่อเลย
ไอดิล เรื่องนี้น่ารัก ไม่โลดโผนอย่างคู่พ่อ
แต่ก็ฟิลอบอุ่นดีครับ :pig4:
-
อ่านจบละะ
ได้ข้อคิดอะไรเยอะเลย
เข้าแข็งกันมากนะ ทัศน์ เกรย์ กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้
^^ กอดๆๆๆ.
-
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณเกรียนคนแต่และครอบครัวเกรียนค่ะ
-
o22เนื้อเรื่องดีงามมากกกกครับ
-
:กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณค่ะ
:L2: :L2: :L2:
-
ขอบคุณเกรียนคนเขียนที่เขียนไอดิลจนจบ ถึงไม่จะเจอปัญหาร้อยแปดประการก้ตาม เราไม่รู้ว่าเกรียนคนเขียนจะแต่งเรื่องใหม่ๆให้ได้อ่านอีกมั้ย แต่ไม่ว่ายังไงเราก้จะรอติดตามผลงานไปเรื่อยๆนะ เพราะสำหรับเรา เรื่องราวเหล่านี้เป็นมากกว่านิยายจริงๆ ขอบคุณที่ทำให้เรารู้จักเรื่องราวดีๆแบบนี้นะ
สู้ๆนะเกรียนคนเขียน หวังว่าสักวันเกรียนคนเขียนคงได้อ่านเม้นท์นี้นะ
-
o13 o13 o13
-
:mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: