:: ไม่เกรียนที่ 23 :: The Story Of Dad(dies)
"ไอดิล กูให้คำแนะนำในฐานะที่มึงเป็นลูกของนักเขียน
อย่าให้คุณค่าหนังสือจากปกของมัน
และอย่าตัดสินทั้งเรื่องจากบทแรกเพียงบทเดียว"
........................................................................
ผมเม้มปาก
ใช่ โอเค.. ใช่
ผมรู้ว่าพ่อรักผม และผมเองก็รักพ่อ
แต่บางครั้ง..ความรักก็ส่วนความรัก
เรื่องอื่น..มันเอาความรักมาหักล้างไม่ได้
แต่ไหนแต่ไรมา ผมตอบโต้คุณนายแม่หมอกได้อย่างเต็มปากเต็มคำ แล้วต่อจากนี้ เมื่อเธอด่าทอ ผมจะตอบว่าอะไร….
แล้วสิ่งที่พ่อเคยบอก เคยพร่ำสอน เคยบอกผมไม่ให้ทำ ทั้งเรื่องปล่อยเนื้อปล่อยตัว ทั้งเรื่องยาเสพติด ล้วนเป็นสิ่งที่พ่อทำมาแล้วทั้งสิ้น
พ่อ..ที่ผมเทิดทูนและบูชา
ผมทำใจไม่ได้..ไม่ได้จริงๆ..
“มึงกลับไปเถอะ”
ผมบอกไอ้หมอกในที่สุด และเหล่ตาไปที่หนังสือพวกนั้น “แล้วเอามันกลับไปด้วย กูไม่มีทางอ่านมันได้”
“นี่เหรอลูกนักเขียน นี่เหรอคนที่ชนะเลิศเรียงความวันพ่อปีนี้ ..ไม่กล้าอ่านหนังสือ”
มันค่อนแคะก่อนเดินออกจากบ้านไอ้ฝัน
.
.
“ถ้ามึงไม่อ่าน กูอ่านเองละกัน”
ไอ้ฝันหยิบหนังสือซึ่งไอ้หมอกไม่ยอมเอากลับมานั่งอ่าน
และแล้วทั้งคืนนั้น ไอ้ฝันก็เป็นแพนด้าต่อจากไอ้หมอก เพราะมันอ่านยันสว่าง ให้ตายเถอะ!
นาฬิกาบอกเวลาหกโมงเช้า ไอ้ฝันปิดหนังสือด้วยดวงตาปริ่มด้วยหยาดน้ำตา
ไม่รู้มันซาบซึ้งหรือเป็นตาอักเสบไปแล้วกันแน่..
เพื่อนสาวมองผม มองอย่างไม่มีความหมาย มันยิ้มบางๆ
“มึงจะไปโรงเรียนไหมวันนี้ ไอ้หมอกเอาชุดมาให้แล้ว ตั้งแต่เมื่อวาน”
แล้วตัวมึงไปไหวไหมน่ะ?
ผมชั่งใจอยู่แป๊ปนึง แน่นอนละ ผมคงไม่บ้าขาดเรียนไปเรื่อยๆ เพราะอาจารย์กุสุมาคงมาตามถลกหนัง
จึงพยักหน้า แล้วลุกขึ้นไปแต่งตัว
.
.
“กวีกานต์ มาเรียนซะที”
อาจารย์กุสุมาตรงเข้ามาหาผมทันทีที่เจอหน้ากันหลังเคารพธงชาติ
“คือผม เออ.. เมื่อวานผมป่วย แต่ไม่มีใบลาหรอกครับ”
เพราะผมป่วยใจ
“ไม่ได้จะพูดกับเธอเรื่องนั้น นี่..”
อาจารย์ยื่นจดหมายฉบับหนึ่งมาให้ “เอาไปให้พ่อนะ พ่อคนไหนก็ได้”
อาจารย์เสริม เพราะรู้ว่าผมมีพ่อสองคน
“หนังสือเชิญผู้ปกครอง”
“แต่..แต่ ผมยังไม่ได้ทำอะไรผิด”
“ฮ่ะๆ คราวนี้พ่อเธอน่าจะดีใจ เพราะไม่ได้เชิญเนื่องจากลูกทำผิด แต่เชิญเพราะว่าลูกได้รับรางวัลชนะเลิศเขียนเรียงความวันพ่อนะ ไอหมอกบอกเธอแล้วใช่ไหม เราจะมอบรางวัลในงานวันพ่อ พ่อเธอก็เลยได้รับเชิญมาร่วมงาน”
ที่ไอ้หมอกบอกเมื่อวาน?
เอ่อ.. ผมไม่ทันสนใจฟัง
ผมนี่นะ จะเขียนอะไรกับเขาได้รางวัล?
แล้วเรียงความเรื่องพ่อ..
ที่ผมเขียนในห้องชมรมวันนั้น..
ได้รางวัล..
ตอนนี้เหรอ?
ผมส่ายหน้า ปฏิเสธจดหมายฉบับนั้น
“ผมไม่เอาครับ แล้วก็จะไม่มาร่วมงานด้วย ขอโทษนะครับอาจารย์”
“กวีกานต์ อะไรกัน เดี๋ยวสิ งานจะมีพรุ่งนี้แล้วนะ จดหมายเชิญมาเลท ติดเสาร์อาทิตย์ เมื่อวานเธอไม่มาเรียนอีก เธอต้องรีบเอาไปให้พ่อ เขาจะได้มาได้”
อาจารย์กุสุมาตะโกนไล่หลังมา แต่ผมทำไม่ได้ จะมองหน้าพ่อผมยังทำไม่ได้เลย จะให้เอาจดหมายเชิญนี่ไปให้..
“ไม่เป็นไรครับอาจารย์ เดี๋ยวผมรับเอาไปให้พ่อของกวีกานต์เอง คือเราบ้านอยู่ติดกันครับ พอดีช่วงนี้กวีกานต์มันเป็นบ้า เดี๋ยวจะเอาไปแทนเอง
ไอ้หมอกอีกแล้ว! ฮึ่ย!
จากรัก ผมเริ่มจะรำคาญ
คือมันไม่เข้าใจ มันไม่เข้าใจผมเลย!
มันไม่รู้หรือไงว่าผมเจ็บปวด ผมผิดหวัง
แล้วเรียงความนั่น ผมก็สรรเสริญพ่อทุกๆ อย่าง
ทุกๆอย่าง..ที่ผมเชื่อว่าจริง..
“มึงอย่ายุ่งได้ไหม”
ผมว๊ากมันเมื่อลับหลังอาจารย์
“ไม่ได้”
มันตอบง่ายๆ “กำลังทำคะแนน”
ผมมองมันโกรธๆ
“มึงทำคะแนน? ตอนนี้? มึงไม่รู้หรือไงว่ากูกำลังรู้สึกยังไง? รู้ไหม คำพูดแม่มึงไม่เคยทำร้ายกูได้เลย กูโกรธ แต่กูไม่เคยเจ็บปวด แต่นี่กูเจ็บ เพราะมันคือความจริงที่พ่อกูโกหก มันเหมือนแม่มึงลากกูไปตบกลางสี่แยก แล้วพ่อกูตามมากระทืบซ้ำ มึงเข้าใจไหม!?”
“ความจริงอีกแล้ว..” ไอ้หมอกหัวเราะ
“มึงย้ายจากบ้านฝันไปอยู่บ้านกู อยู่กับแม่กูเถอะ เพราะสนใจแต่ความจริง ไม่เคยถามถึงรายละเอียดเลย”
ผมอ้าปากพะงาบๆ รู้สึกเหมือนโดนไอ้หมอกฮุกซ้าย
“คนเรามีสิ่งที่ไม่อยากให้ใครรู้ทั้งนั้น ไม่ใช่กูบอกว่าพ่อมึงทำถูกนะ แต่กูพยายามจะบอกว่าเขาเองก็เจ็บปวดและก็อาจจะหวาดกลัวเกินไปที่จะบอก”
“ก็เลยโกหก”
ผมต่อให้ในลำคอ
“ไอดิล ไม่เอาสิ มีเหตุผลหน่อย มึงจะถือเอาเรื่องนี้มาโกรธพ่อมึงตลอดชาติไม่ได้”
มันเดินมายืนตรงหน้า จับไหล่ผมสองข้างทำท่าเหมือนครูสอนนักเรียน
พ่อหล่อก็ชอบทำแบบนี้ เวลาพยายามจะทำให้พ่อน่ารักมีเหตุผล..
ผมเงยมองไอ้หมอก
“ทำไม? เรื่องของพ่อกูทำให้มึงติดใจนักหนารึไง? มึงจะยึดพ่อหล่อไปไอดอลเลยรึเปล่า? ต้องการกูที่เสาไฟฟ้าไหนล่ะ!”
“ไอ้ดิล!”
มันตวาด กระแทกปล่อยไหล่ จนผมเซถอยหลัง
“มึงพูดอะไรออกมา”
“เห็นมั๊ย”
ผมหัวเราะแบบคลั่งๆ “แค่กูพูดมึงยังทนไม่ได้เลย กูก็ทนไม่ได้เหมือนกันตอนแม่มึงพูด แต่นี่พ่อกูทำไปจริงๆ ทำจริงๆเลย แล้วมึงให้กูรู้สึกยังไง!”
จากหัวเราะ ผมร้องไห้สะอื้น
“มึงไม่เข้าใจกูหรอก”
“ใช่ กูไม่เข้าใจ”
มันคลั่งพอกันกับผม
“เพราะว่ากูมาจากครอบครัวปกติ พ่อแม่ชายหญิงแต่งงานจดทะเบียนกันตามประเพณี กูไม่ใช่มึง ที่เป็นเด็กกำพร้า แม่ทิ้ง แล้วเติบโตมาได้เพราะผู้ชายวัยยี่สิบต้นๆสองคน ที่อดทนเลี้ยงดูมึงฝ่ากระแสสังคมมาตลอดสิบเจ็ดปี!”
ผมอ้าปากค้าง อึ้งไป..
“มึงก็คงไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่ามันลำบาก มันเจ็บปวด มันรัก รักจนกลัวว่าถ้าความจริงพ่อไม่ใช่คนสมบูรณ์แบบ ลูกจะไม่รักพ่อ"
ไอ้หมอกพยายามสงบอารมณ์ตัวเอง เอ่ยเบาๆ "เขาแค่กลัว”
“ถ้ามึงโกรธเขา เพราะเขาโกหก กูก็บอกมึงได้อย่างนี้ แต่ถ้ามึงโกรธเขา เพราะสิ่งที่เขาทำเมื่อตอนหนุ่มๆ กูก็คงไม่มีอะไรจะพูด มึงทำใจเอาเองก็แล้วกัน”
มันเดินกระแทกส้นเท้าจากไป
ทิ้งผมไว้ตรงนั้น.. ทิ้งให้ผมต้องคิด..ถึงวันเวลาที่ผมเติบโตมา..
ตกเย็น ผมออกเดินช้าๆ กลับไปบ้านฝัน โดยพยายามไม่มองไปยัง..บ้านตัวเอง
เมื่อเช้ามันไม่ลำบาก เพราะแม่ไอ้ฝันช่วยมาส่งเราทั้งคู่ ผมนั่งรถมา
แต่ตอนนี้ ผมต้องเดินผ่าน..
“ให้กายเราใกล้กัน ให้ดวงตาใกล้ตา ให้ดวงใจ..เราสองเชื่อมโยงผูกพัน
ให้เจ้าเป็นเด็กดี.. ให้เจ้ามีพลัง”
เหมือนเคยทุกๆเย็น..
ผู้ชายคนนั้นยืนร้องเพลง..รดน้ำต้นไม้..มาตั้งแต่ผมจำความได้
เขาหยุดชะงักเมื่อเห็นผม
ผมพยายามหลบสายตา แต่ก็ไม่ทัน ผมสบตาเขาไปเต็มๆ..
พ่อน่ารักไม่พูดอะไร ไม่เรียกผม ไม่ขอให้ผมกลับมาบ้าน
เขาเพียงแต่มองผม ด้วยแววตาที่ผมคุ้นเคย..
ผมคุ้นเคยกับดวงตาของเขา
..กับคำพูดของเขา
..กับอ้อมแขนแข็งแรงของเขา
เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มมาจอดหน้าบ้านปลุกผมจากภวังค์
พ่อหล่อรีบวิ่งลงมาจากรถ ปากเผยอเหมือนจะเรียกผม แต่ผมยังไม่อาจเผชิญหน้าได้ จึงรีบหันหลังเดินจากไป มิวายได้ยินเสียงเย้ยของคุณนายแม่หมอกที่สังเกตการณ์อยู่ตั้งแต่แรก
“ทีหลังรู้ตัวว่าผิดปกติก็อย่าไปเอาเด็กมาเลี้ยงล่ะ เห็นไหมว่าเด็กอับอายแค่ไหน พอมันเห็นตัวจริงของเธอ มันก็ไม่ยอมรับ ไม่มีใครเขารับได้ หึ”
.
.
“ครับ”
พ่อน่ารักตอบ “ผมทำผิดไปเอง”
น้ำเสียงเขาช่างท้อแท้จนหมดกำลังใจ
“คุณจะว่ายังไง จะด่าทอยังไง ก็ทำเลยครับ ผมมันเบี่ยงเบน ผมเป็นเกย์ ผมเลี้ยงเด็ก ผมทำผิด ผมเลว ผมต่ำทราม ด่าเลยครับ ถ้าคิดว่าดีก็ทำต่อไป”
ผมตั้งท่าจะหันกลับ แต่เสียงพ่อไอ้หมอกก็ขัดขึ้นมา
“พัดชา พอทีถ้าคุณเกลียดเขา คุณก็เลิกไปส่องบ้านเขาเสียทีเถอะ ถือว่าผมขอ ”
“นี่คุณ” คุณนายพัดชาร้องใส่สามี
"ผมปรามคุณช้าไปด้วยซ้ำ ต้องรอให้หมอกมาพูด"
“เขาทำตัวของเขาเองนะ ฉันเห็นมาหลายรายแล้ว ทำตัวผิดจากคนอื่นเองแล้วจะมาเรียกร้องความเท่าเทียม จะมาบอกว่าเลิกเหยียด มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว”
เธออ้างเหตุผล แต่สามีไม่ยอม
“ก็แล้วมันใช่เรื่องของเราไหมล่ะ? ไม่ชอบเขา แล้วจะไปพูดถึงเขาทำไม ผมเคยบอกคุณแล้วนะว่ามันไม่มีใครไม่แตกต่างหรอก เพียงแต่เราจะเห็นความต่างของเขาไหม คนที่รสนิยมทางเพศเหมือนเรา รสนิยมอื่นเขาก็อาจจะไม่เหมือน แล้วเรื่องแบบนี้จะไปว่ากันได้ยังไง ต่อให้เขาเป็นแบบไหน เราก็ไม่มีสิทธิ์ก้าวก่ายทั้งนั้น”
ไอ้หมอกคงถ่ายทอดความมีเหตุผลมาจากพ่อกระมัง..
คุณนายแม่หมอกเงียบไป
“ฉันจะเลิกยุ่งก็ได้ ถ้าหากว่าหมอกจะไม่ไปเกี่ยวข้องกับเด็กไอดิลนั่นอีก แต่ให้เลิกรังเกียจ เลิกรู้สึกว่าคนพวกนี้เบี่ยงเบน ฉันคงทำไม่ได้”
“ผมขอโทษนะครับที่ทำให้รู้สึกแย่แบบนั้น
พ่อหล่อเดินเข้ารั้วบ้าน และกล่าวในที่สุด
ในนาทีนี้ คงต้องเดินไปยืนเคียงข้างพ่อน่ารักมากกว่าเดินมาขอให้ผมกลับบ้านและผมก็เห็นด้วย
"ผมขอโทษที่ครอบครัวของผมไม่เหมือนของคุณ แต่ว่า..เราแชร์โลกใบนี้ร่วมกัน ต้องอยู่ร่วมกัน เมื่อไม่อาจเป็นในแบบที่คุณเห็นว่าถูกต้อง คุณก็ต้องทำใจครับ ผมเองยังต้องทำใจที่คุณรู้สึกรังเกียจเลย เพราะความรู้สึกเราห้ามไมได้ แต่การกระทำ เราห้ามมันได้นะครับ ผมไม่เคยทำร้ายคุณ คุณอย่ามาทำร้ายผมเลย ด่าทอคนที่ผมรักก็เหมือนทำลายหัวใจผม คุณทำทำไม"
"ก็ลูกเธอกับลูกฉัน.."
คุณนายแม่หมอกระเบิดอารมณ์ พยายามหาคำจะพูด
“ผมเสียใจด้วยเรื่องนั้น ผมเองก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย ไม่ได้สนับสนุนให้ลูกคุณชอบลูกชายผม แต่ผมห้ามความรู้สึกชอบของลูกคุณไม่ได้ เหมือนกับที่ผมห้ามความรู้สึกรังเกียจของคุณไม่ได้นั่นแหละ แล้วผมจะคอยดูเหมือนกันว่าไอ้การกล้าท้าดวลแบบนี้ของคุณจะห้ามความรู้สึกเขาได้ไหม”
..ไหล่ผมสั่นไหว แม้ไม่ได้หันไปมอง แต่ผมก็จินตนาการหน้าตา..ท่าที..ของพ่อหล่อได้
นี่ก็อีกคนที่ผมคุ้นเคยเช่นกัน..
ผมจึงนึกไม่ออกเลย ว่าคนในหนังสือนั้นจะกลายมาเป็นพ่อที่แสนดีของผมในเวลาต่อมาได้อย่างไร
“ไอ้ดิล”
ไอ้ฝันวิ่งกระหืดกระหอบมาถึงตัว ไม่รู้มันสนใจสมรภูมิสองบ้านหรือเปล่า
“กูหลงไปรอมึงที่ห้องสมาคมแน่ะ เออ มึงจะเข้าบ้านเลยรึเปล่า”
มันเอามือแตะไหล่ผม ผมไม่ได้หันไปมอง แต่ส่ายหน้าเป็นคำตอบ
ถ้าผมจะกลับบ้าน ผมต้องมั่นใจ.. มั่นใจว่าเรื่องพวกนี้จะมาทำร้ายผมไม่ได้อีก
แต่นี่มันยังทำร้ายผมอยู่ ผมจะกลับได้อย่างไร..
“เอ่อ อาจารย์ฝากย้ำมาว่า พรุ่งนี้ งานวันพ่อน่ะ เอ่อ ตอนเก้าโมง..”
ผมส่ายหน้าอีกครั้ง..
.
.
ผมเดินช้าๆ เข้ามาในบ้านฝัน วางกระเป๋านักเรียนลง บนโต๊ะเบื้องหน้า INDY in love ที่ไอ้หมอกและไอ้ฝันอ่านจบไปแล้ววางซ้อนกันอยู่อย่างเป็นระเบียบ
ผมเดินช้าๆ เข้าไปหาอย่างกล้าๆ กลัวๆ..
ให้กายเราใกล้กัน..ให้ดวงตาใกล้ตา.. ให้ดวงใจเราสองเชื่อมโยงผูกพัน
ให้เจ้าเป็นเด็กดี..ให้เจ้ามีพลัง..
ผมค่อยๆ ยื่นมือไปหยิบเล่มแรก..
นั่งลง.. แล้วพยายามลืมทุกสิ่งทุกอย่าง..
ลืมว่าตัวละครในนี้เป็นพ่อของผม..
ทัศน์..เกรย์..
…………………………………….
…………………………………………………….
นี่..พ่อน่ารักกู ทำตัวมีปัญหา ตรรกะวิบัติมาก..
พ่อหล่อแม่ม อ่านตั้งนานยังไม่เห็นความหล่อ แต่ถ้าง่าวละใช่แน่
แล้วผองเพื่อนนั่น..
ผมหยิบมาอีกเล่มและอีกเล่ม..
เผลอหัวเราะหลายตอน
ความรังเกียจ เจ็บปวด ค่อยๆ คลายโดยไม่รู้ตัว
หรือนี่จะเป็นความสำคัญของ..Details..
รายละเอียดไม่อาจเปลี่ยนความจริง แต่รายละเอียดอาจทำให้เรามองความจริงในมุมที่เปลี่ยนไป
….พ่อน่ารักเคยบอกผมว่า ‘แล้วชีวิตจะสอนเราเอง’
ผมรู้สึกว่าในหนังสือนั่น ทั้งพ่อน่ารักและพ่อหล่อต่างค่อยๆ เริ่มเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาทีหลัง ไม่ได้ดีเลิศประเสริฐศรีมาแต่แรกเหมือนในละครหลายเรื่อง..
ชีวิตคงสอนพวกเขากระมัง..
แล้วสักวันหนึ่งมันก็คงสอนผมด้วยเช่นกัน
จากเย็น..เป็นค่ำ..จากค่ำเป็นดึก..จากดึก..ผมเริ่มเห็นแสงสว่างแตะขอบฟ้ารำไร..
บทเกือบสุดท้ายแล้ว..กำเนิดไอดิล
ผมใจสั่น..ตื่นเต้นเล็กๆ
จริงอยู่..พ่อน่ารักเคยเล่าให้ผมฟังว่าเอาผมมาจากบ้านเด็กกำพร้า แต่ไม่เคยบอกรายละเอียด ผมก็เข้าใจว่าพ่อๆคงอยากมีลูก อยากเลี้ยงเด็ก จึงไปเลือกเด็กมาคนหนึ่ง และผมก็โชคดีเป็นเด็กคนนั้น..
……..
…………..
มันเริ่มต้นในวันที่พระอาทิตย์แผดแสงแรงร้อน..
ผมนึกภาพผู้ชายเลยวัยรุ่นมาไม่เท่าไหร่ ต้องมารับมือกับเด็กทารกที่ถูกทิ้งไว้
เขาไม่ชอบเด็ก.. เขาโดนฉี่ใส่ และเขาไม่มีทางเลือก
เขาไม่มีน้ำนมให้ ผมเป็นเด็กนมขวด.. ที่ถูกเห่กล่อมด้วยเพลงอกหักของ Bodyslam
ให้เจ้าเป็น..เด็กดี ให้เจ้ามี..พลัง
ผมไม่รู้ว่าน้ำตาไหลมาตั้งแต่ตอนไหน..
ตอนที่พ่อหล่อกลับมาจากเยอรมนีแล้วเจอผม
ตอนที่เขาจะส่งผมไปบ้านเด็กกำพร้า
หรือตอนที่เขารับผมคืนมา..
เกรย์นั่งชันเข่าด้วยท่วงท่าเดิมของมัน..ริมอ่างแก้ว
สมุดปากกาคู่ชีพวางไว้ใกล้ตัว
กางเกงยีนส์ตัวเก่า เสื้อคลุมตัวหลวม
เส้นผมยุ่งๆปลิวสะบัดล้อสายลม
ร่างขาวโพลนตัดกับสีเขียวของต้นไม้ใบหญ้า..งดงาม
และในอ้อมแขน..เด็กน้อยนอนสงบ..หลับฝันถึงสันติ..
มันช่างเป็น.. ‘ธรรมชาติ’
มันเป็นธรรมชาติเหลือเกิน
เป็นภาพสามัญ
เป็นชีวิตที่ไม่พิเศษ
ทั้งเกรย์และเด็กน้อยคนนั้นเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา..
ผมเดินเข้าไปทรุดนั่งลงข้างๆ เกรย์หลับตา แก้มแนบกับเจ้าหนู
เรียวปากขยับน้อยๆ ร่ายบทกวีเช่นที่ผมเคยได้ฟังมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ครั้งนี้ดูจะไพเราะเกินคำบรรยาย
“คือ..บทกวีแห่งศักดิ์ศรี
คือ..ดนตรีที่แจ่มชัด
คือ..ภาพเขียนเจิดจรัส
คือ..ทิวทัศน์อันงดงาม”
“พ่อ..”
ผมสะอื้นฮัก รู้แล้วว่าใครคือคนแต่งบทกวีที่แปะไว้หน้าห้องและประธานของประโยคเหล่านี้คือใคร..
พ่อน่ารัก..รักบทกวี รักดนตรี รักภาพเขียนและรักทิวทัศน์ ไม่ว่าจะในความหมายของธรรมชาติหรือชื่อคน..
ทุกนิยามล้วนเป็นตัวแทนของสิ่งที่มีความหมายสำหรับเขา และผมคือทุกสิ่งเหล่านั้น..
..ผมคือความงดงามของชีวิตเขา..
“ใครแต่งฮะพ่อ ไอ้กลอนนี้อะ”
“ก็แค่กวีโนเนมคนนึง มันไม่ใช่กลอนที่ไพเราะอะไรหรอก แต่เขารักมันมาก เพราะเขาแต่งให้สามีกับลูกชาย”
“พ่อ..”
ผมเพ้อ..อาจจะเป็นเพราะง่วงนอน..แล้วเปลือกตาก็ค่อยๆ ปิดลง..
…………………………………………………………………………
ช่วงนี้ฝนตกบ่อย หวัดระงม รักษาสุขภาพครับและพบคำผิดวานบอก
ขอได้รับความขอบคุณจาก เกรียน(มิใช่)น้อย
P.S. Thanks to อิ่มอุ่น - ศุ บุญเลี้ยง
หัวข้อ: Idylle ไม่ไหวจะเกรียน! 5/12/14 ::ไม่เกรียนที่ 25 End:: From This Moment On P.55 (อ่าน 416530 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก