มาแล้วๆ มาอ่านกันเร็ว
ก็พี่เกิดมาเพื่อปิงปิง.....ท้องฟ้าเช้านี้ปกคลุมไปด้วยเมฆฝน
แม้ผมจะไม่ได้เป็นนักอุตุนิยมวิทยาก็สามารถพยากรณ์ได้ว่าฝนจะตกในอีกไม่ช้า
ขอให้ถึงบ้านก่อนฝนตกเหอะ ไม่อยากเปียก
ผมภาวนาพร้อมทั้งก้าวลงจากรถเมลล์อย่างว่องไวและใส่เกียร์หมาวิ่งเข้าซอยบ้านตัวเองเต็มสตรีม กระโดดซ้อนท้ายพี่วินรับจ้าง
กลายร่างเป็นเด็กแว๊นซ์พุ่งตรงถึงหน้าบ้านตัวเองโดยใช้เวลาไม่ถึงห้านาที
แต่.....
ผมว่า....
มันมีอะไรบางอย่างที่แปลกไป....
ผมยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าประตูรั้วบ้าน.....
สองตาเขม้นมองป้ายแผ่นหนึ่งที่ติดอยู่ตรงรั้วบ้าน
ผมกระพริบตา และเพ่งมองอีกครั้ง อีกทั้งยังหยิกแขนตัวเองเบาๆ
ก็เจ็บนะ.....
ฝนเริ่มลงเม็ดปรอยๆ
ตอนนี้เพิ่งเจ็ดโมงกว่าๆ
ปกติแล้วเวลานี้เป็นเวลาที่พ่อมักจะออกมารดน้ำต้นไม้ จัดสวน ทำงานอดิเรกที่ท่านชอบทำอยู่หน้าบ้าน ส่วนคุณแม่ก็จะพาเจ้า
ตาลมาวิ่งออกกำลังกายตรงสนามหน้าบ้าน
แต่วันนี้.....กลับไม่มีภาพเหล่านั้นให้เห็น....
บ้านปิดเงียบราวกับร้างไร้ผู้คน
ประตูรั้วถูกล็อกแน่นหนา มีป้ายแผ่นใหญ่ติดอยู่ตรงนั้น
‘ประกาศขายด่วน!!!’
ใครก็ได้บอกผมที นี่มันเรื่องอะไรกัน!???
มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตผม!!!????
พ่อแม่ผมหายไปไหน!! แล้วทำไมบ้านผมถึงถูกขาย????
ใช่แล้ว....
ต้องไปที่นั่น!!!
ผมวิ่งไปโบกรถแท็กซี่ที่วิ่งผ่านมาพอดี บอกจุดหมายกับลุงคนขับ ในใจรุ่มร้อนอยากไปถึงที่หมายไวๆ
ทำไมลุงขับได้เต่าขนาดนี้วะ ไม่ทันใจวัยรุ่นเลย! -___-^
ทันทีที่ถึงที่หมายผมจ่ายเงินลุงคนขับและรีบพุ่งออกจากรถโดยไม่รอรับตังค์ทอน ไม่องไม่เอามันแล้ว กูรีบ!!
ผมผลักประตูเข้าไปด้านใน ไม่สนใจป้ายcloseที่แขวนเอาไว้หน้าร้านแม้แต่นิดเดียว บรรดาพนักงานที่กำลังจัดเตรียมร้านอยู่
สะดุ้งกันเป็นแถวๆ พ่อครัวใหญ่ที่ยืนอยุ่ตรงเคาเตอร์โค้งให้ผมเล็กน้อยก่อนกล่าวทักทายผมอย่างเคย
“สวัสดีครับคุณปิงปิง”
“ลุงกฤษณ์พ่ออยู่ไหนเหรอครับ”
ผมถามพร้อมเดินตรงเข้าไปหาแก
“เออ...ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับแต่เจ้านายฝากนี่ไว้ให้คุณ”
แกบอกพร้อมกับยื่นซองจดหมายให้ผม ผมรับมาและเปิดอ่านอย่างว่องไว
“ถึงปิงปิงลูกรัก
พ่อกับแม่ขอโทษที่ไม่ได้บอกอะไรกับลูกเลย มันทำใจไม่ได้จริงๆแม้จะรู้อยู่ตั้งแต่แรกแล้วว่าต้องคืนลูกให้กับที่ๆลูกจากมา ปิงปิงไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ขอให้ลูกรู้ไว้ว่า ลูกคือลูกชายที่พ่อกับแม่รักที่สุดเสมอ พ่อกับแม่เชื่อว่าพี่ไวน์จะต้องดูแลลูกได้อย่างแน่นอน
รักปิงปิงเสมอนะลูก จาก...พ่อแม่”
นี่มันเรื่องอะไรกันวะ!!!!
โว๊ยยยยย!!! ประสาทจะกิน
ผมกำกระดาษแผ่นนั้นแน่นและเดินออกจากร้านโดยไม่ร่ำลาใคร
คนๆเดียวที่น่าจะให้ความกระจ่างกับผมได้ในตอนนี้
พี่ไวน์....
สมองของผมคิดอะไรสับสนวุ่นวายไปหมด มารู้ตัวอีกทีผมก็ยืนอยู่หน้าบ้านหลังเดิมที่ผมคิดว่าจะไม่กลับมาอีกแถมยังเปียกโชก
ไปทั้งตัว เฮ้อ....หวัดกินแน่ๆฝนบ้าตกมาทำเชี่ยไรแต่เช้าวะ!
ประตูเปิดออกโดยอัตโนมัติ
พี่ไวน์คงจะตื่นแล้ว....(ถ้ายังไม่ตื่นใครจะมาเปิดประตูให้ผมได้ละ ผีเรอะ!!)
คนแรกที่ผมเจอคือพี่ไวน์
ทั้งที่คิดไว้แล้วว่า จะโวยวายให้บ้านแตกแต่ทุกคำที่คิดจะพูดกลับหายไปจากสมองกะทันหันเมื่อพี่ชายผู้แสนดียื่นผ้าขนหนูผืน
ใหญ่ให้ผมพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น
“เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอานะครับ ไปอาบน้ำอุ่นก่อนดีไหม”
เห็นพี่เขาดีด้วยแบบนี้แล้ว...สงบเสงี่ยมลงไปเลยครับ.....
ผมยอมเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่อย่างที่พี่เขาบอก ออกมาอีกครั้งพี่ไวน์นั่งรอผมอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
โกโก้ร้อนส่งกลิ่นหอมกรุ่นถูกยื่นมาให้ผมโดยผู้ชายคนเดิม พี่ไวน์ตบมือลงตรงที่นั่งข้างๆตัวเขาเป็นเชิงบอกให้ผมนั่ง ผมก็ว่าง่าย
ครับ
“มันเรื่องอะไรกันครับ ทำไมบ้านผมถึงถูกขาย แล้วพ่อกับแม่ผมหายไปไหน!!???”
ผมถามออกไปทันทีที่หย่อนก้นลงนั่งสำเร็จ
ดวงตาคู่คมส่อแววหนักใจเล็กๆ
“พ่อกับแม่เรา เค้าไม่ได้บอกอะไรกับปิงปิงบ้างเลยหรือ”
พี่ไวน์ไม่ตอบแต่ถามกลับ....
“ถ้าบอกผมจะมาถามพี่ทำไม”
ผมบอกเสียงห้วน ชักเริ่มโมโหแล้วนะ...
“ปิงปิงแน่ใจนะครับว่าจะให้พี่บอก....พี่กลัวว่าถ้าปิงปิงรู้เรื่องนี้แล้ว ปิงปิงจะไม่เหมือนเดิม....”
ผมขมวดคิ้วมองหน้าพี่ไวน์อย่างสงสัย
“ปิงปิง”
พี่ไวน์เรียกพร้อมกับคว้ามือผมไปกุมไว้ ดวงตาคู่คมจ้องผมนิ่ง
ถูกมองใกล้ๆแบบนี้ ผมเขินนะเว้ยพี่!!
“สัญญามาก่อนว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราก็จะอยู่กับพี่...ต้องไม่หนีไปไหน.....ได้ไหม”
“ทำไมครับ....”
ผมถามกลับอย่างงุนงง มันมีเรื่องอะไรร้ายแรงนักรึไง
“เพราะพี่เกิดมาเพื่อปิงปิง....”
เฮ้ย!!!!! -/////-
ทำไมหน้ากูถึงร้อนวาบขึ้นมากะทันหันวะ โว้ย หัวใจก็ดันเต้นแรงอีก เกิดอะไรขึ้นกับผมเนี่ย???
“แล้ว...มัน เกี่ยวอะไรกับเรื่องที่ผมถามพี่ไปอะ...”
ทำไมกูต้องประหม่า พูดจากระท่อนกระแท่น ดูไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองแบบนี้วะ
“เพราะพี่คิดว่า ถ้าปิงปิงไม่รู้ น่าจะมีความสุขกว่านะครับ...”
“มันมีอะไรร้ายแรงนักเหรอครับ”
“สัญญาพี่มาก่อนครับ ว่าจะไม่หนีพี่ไปไหนเด็ดขาด...”
“โอเค ได้ครับ ผมสัญญา!!”
ผมพูดออไปเพื่อให้พี่ไวน์แกยอมเล่าให้ผมฟังสักที
พี่ไวน์บีบมือผมเบาๆ
“เราสัญญากับพี่แล้วนะ....ถ้าเราผิดสัญญา วันนั้นจะเป็นวันที่พี่ตาย...”
คำพูดประโยคนั้นเล่นเอาผมสะท้านไปทั้งใจ
มันหนาวยะเยือก....ดวงตาคู่นั้นบอกกับผมว่าเขาจะทำอย่างที่บอกจริงๆ
“พี่บอกแล้วว่าพี่เกิดมาเพื่อปิงปิง ถ้าปิงปิงไม่ต้องการพี่ ก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปทำไม”
“ผมไม่ผิดสัญญาหรอกน่า”
ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมพูดอะไรแบบนั้นออกไป แถมยังกุมมือพี่เขาตอบอีก....
หรือผมจะแอบเนียนถือโอกาสแต๊ะอั๋งพี่ไวน์วะ????
พี่ไวน์นิ่งไปนิดก่อนจะตัดสินใจเปิดปากเล่าสิ่งที่ผมอยากรู้ให้ผมฟัง
“เมื่อยี่สิบเอ็ดปีก่อน....ตอนนั้นพี่อยู่ป.1นั่นเป็นครั้งแรกที่พี่ได้พบกับปิงปิง.....”
โหย จริงอะ....ตอนนั้นผมยังเป็นทารกอยู่เลยนี่...ไม่แปลกที่ผมจะจำไม่ได้ ว่าแต่มันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่พ่อแม่ผมหาย และบ้าน
ผมถูกขายทอดตลาดวะ???
“พ่อกับแม่ที่ปิงปิงอยู่ด้วยมาจนถึงเมื่อวานนี้.....ที่จริงเป็นแค่พ่อแม่บุญธรรม....พวกเขารับปิงปิงไปเลี้ยงตั้งแต่วันที่พ่อกับแม่ของ
ปิงปิงตาย....เพราะตอนนั้นสงครามความขัดแย้งทางธุรกิจรุนแรงมาก เพื่อให้ปิงปิงปลอดภัยที่สุด ทางเลือกมันไม่มีไปมากกว่า
นั้น ทั้งบ้านพี่และบ้านของซอลก็อันตรายเกินไป เพราะตอนนั้นไม่มีใครรู้หรอกว่าความขัดแย้งนั่นจะจบลงเมื่อไร แล้วพี่ก็ยังเด็ก
การส่งตัวเราออกไปให้ไกลจากเรื่องนี้ให้มากที่สุดคือให้อยู่ห่างๆคนของทั้งสองตระกูล”
ในหัวของผมขาวโพลนตั้งแต่ได้ยินคำว่าพ่อแม่บุญธรรมออกจากปากพี่ไวน์แล้ว.....
มันช็อก และรู้สึกเคว้งคว้าง......
มิน่าละ ผมถึงไม่มีส่วนไหนที่คล้ายพวกพี่สาวหรือพ่อกับแม่.....
ผิวก็ขาวกว่าทุกๆคนในบ้าน....ทุกคนในบ้านตาโต ผมหยักศก ผิวสีน้ำผึ้ง.....เหอะๆๆๆ
ไม่รู้หรอกว่า ตอนนี้จริงๆแล้วผมรู้สึกยังไง
แต่อยากให้ใครสักคนกอดผมไว้
กอดแน่นๆ.....
กอดให้รู้ว่าผมยังมีตัวตนอยู่....แต่ต้องการผม
มันตื้อๆและอื้ออึงไปหมด....ผมไม่รับรู้ว่าพี่ไวน์พูดอะไรออกมาบ้าง สติมันหลุดลอย.....
มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่พี่เขากอดผมแน่นและกดหัวผมให้ซบลงบนไหล่กว้างนั่น
กอดของพี่ไวน์นั้น......
ทั้งอบอุ่น....ปลอดภัย....และให้ความรู้สึกถึงความมั่งคง
น้ำตาผมไหลออกมาอย่างเงียบๆ.....
สองแขนของผมโอบรอบลำตัวหนาของพี่ไวน์
ผมกอดกระชับร่างของพี่เขาแน่น ราวกับกลัวว่าเขาจะหายไปจากชีวิตของผมอีกคน.........
มือใหญ่ลูบหัวผมแผ่วเบาเพื่อปลอบให้ผมคลายจากความเศร้าเสียงทุ้มกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู
เติมความอบอุ่นเข้ามาในหัวใจของผม จนรู้สึกอุ่นวาบไปทั้งหัวใจ ผมหลับตาลงเพื่อซึมซับความรู้สึกที่พี่ไวน์ส่งมาไว้ให้มากที่สุด
“ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะอยู่กับปิงปิงไปชั่วชีวิต....เพราะพี่เกิดมาเพื่อเป็นของปิงปิงคนเดียว...”
โหย!!! เน่าได้ใจมากอะพี่ไวน์ ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างพี่จะกล้าพูดอะไรแบบนี้ออกมาได้
แต่ก็นะ....ทำเอาผมหลงเลยว่ะ.....
ทำผมหลงแบบนี้ รับผิดชอบกันด้วยนะครับพี่ไวน์....
...
หลับไปแล้ว.......
ไวน์ขยับร่างของเด็กหนุ่มในอ้อมแขนอย่างระมัดระวัง สองตาคมมองใบหน้าคนอ่อนวัยกว่าเปี่ยมไปด้วยความรักรอยยิ้มบางๆ
อย่างคนมีความสุขผุดขึ้นบนใบหน้า มือใหญ่เช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าเนียนของเด็กหนุ่มแผ่วเบา
คิดถูกจริงๆที่ซื้อโซฟาเบท.....
ไวน์คิดในใจ....พลางหยิบผ้าห่มผืนเล็กห่มให้ร่างโปร่งที่กำลังหลับสบาย
มือหนาคว้ารีโหมดกดเปิดผ้าม่าน ดวงตาคู่คมมองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่
ฝนซาลงมากแล้ว อีกไม่นานท้องฟ้าคงสดใสเหมือนวันก่อนๆ
ก็อกๆ
เสียงเคาะประตูทำให้ชายหนุ่มละสายตาจากวิวด้านนอกหันไปมอง
สาวสวยร่างเพียวระหงประหนึ่งนางแบบนางหนึ่งยืนอยู่ตรงประตู เธอยักคิ้วเป็นการทักทายเขาก่อนจะเปล่งเสียงหวานใสที่ฟังดู
กวนประสาทพูดกับเขา
“ไงบอส! ยังจะไปฮันนีมูนอยู่อีกไหมคะ เนี่ยซอลเอาของขวัญวันแต่งงานมาให้บอสด้วยนะ”
หญิงสาวกล่าวพร้อมชูถุงกระดาษใบใหญ่ขึ้นอวด ชายหนุ่มก้าวยาวตรงเข้าไปหาและรับถุงใบนั้นมา
หนักใช้ได้อยู่......เอาอะไรมาให้กูวะ
เมื่อเห็นของในถุง หน้าของหนุ่มไวน์ก็เป็นแบบนี้
=______________=;;;;
ซอลยืนหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ
“สำหรับใช้หนึ่งปีเลยนะคะบอส พอดีซอลใช้ไม่เป็น มันเลยเลือกไม่ถูกก็เลยซื้อมาคละๆกันหลายๆแบบ พนักงานเค้าบอกว่าตอน
นี้กลิ่นวนิลาขายดีมากๆ แหมบอสทำหน้าดีใจหน่อยซิคะ ตอนไปซื้อซอลอายจะแย่ เพราะสงสารปิงปิงเค้าหรอกนะ ไม่อยากให้
น้องเค้าเจ็บมาก”
ของขวัญสร้างสรรค์มากแม่คุณ!!!
เจลหล่อลื่นเนี่ย!!!!!
“ขอบคุณ”
ชายหนุ่มกล่าวหน้านิ่ง รู้สึกปวดหัวตุบๆเมื่อนึกถึงใบหน้าสวยหวานของสาวน้อยอีกคน.....
หลิวทนรักผู้หญิงแบบนี้เข้าไปได้ยังไงตั้งแปดปี.....คือปัญหาที่ชายหนุ่มหาคำตอบไม่เจอมาจนทุกวันนี้
“อาปิงละคะ อยู่ไหน???”
ซอลถามพลางสอดส่ายสายตามองหา
“หลับไปแล้ว”
“ฮะ!!! เสร็จบอสไปแล้วเหรอ??ไหนว่าจะทำให้เค้ารักบอสจนขาดบอสไม่ได้ก่อนไงคะแล้วค่อยจัดการอะ???”
ยัยนี่...ในหัวคิดแต่เรื่องนั้นรึไง....
“ฉันไม่ทำอะไรบ้าๆแบบนั้นกับคนที่กำลังเสียใจหรอกน่า....”
“โอ๊ยยย!! น่าเชื่อมากเลยค่า จะไม่ทำอะไรแต่คิดจะพาไปฮันนีมูนที่เกาะส่วนตัวเนี่ย ฮึ้ย คิดว่าซอลไม่รู้รึไงว่าบอสคิดอะไรอยู่น่ะ
ร้ายกาจจริงๆ”
ซอลพูดเสียงสูงอย่างไม่เชื่อสักนิด
“เฮ้อ.....ทะเลาะกับหลิวมารึไงหืม??”
เจอคำถามนี้เข้าไปสาวเจ้าถึงกับหุบปากฉับ สีหน้าหมดสนุกไปทันที
“ดิฉันเตรียมรถไว้แล้ว พร้อมออกเดินทางทุกเมื่อคะบอส”
น้ำเสียงเป็นงานเป็นการขึ้นมาทันที สงสัยจะไปจี้ใจดำคุณเธอเข้าอย่างจัง
“ขอตัวคะ”
พูดจบสาวเจ้าก็เดินออกไป คนเป็นพี่มองน้องสาวที่โตมาด้วยกันอย่างกังวลใจ ท่าทางจะเป็นเพราะงานที่เขามอบหมายให้หญิง
สาวไปจัดการเมื่อครั้งก่อนละมั้ง
มองของในถุงแล้วถอนใจ.....
ตัวเองจะสุขสบายใจเฉิบอยู่คนเดียวแล้วน้องเป็นทุกข์เนี่ยคงจะไม่ดีมั้ง.....
เคยมีคำกล่าวว่า สามีภรรยาไม่ควรทะเลาะกันข้ามคืน......
ถือว่าตอบแทนที่ให้ของขวัญละกัน.....
“ซอล ไปเคลียร์เรื่องของตัวเองให้เสร็จแล้วค่อยตามเฮียไปที่โน่น เข้าใจนะ”
ไวน์เดินออกมาบอกหญิงสาว
เรียกตัวเองว่าเฮียแบบนั้นมีหรือหญิงสาวจะกล้าขัด.....
อีกอย่างเจ้าตัวก็อยากกลับไปเคลียร์ปัญหาหัวใจของตัวเองมากกว่าอยู่แล้วด้วย.....
...
ตื่นมาอีกทีเพราะเสียงคลื่นและกลิ่นอายทะเล.....สภาพห้องที่เห็นไม่คุ้นตาเอาเสียเลย
ที่นี่ที่ไหนอะ!!!????
“ตื่นแล้วเหรอปิงปิง....เป็นไงบ้าง?”
คนที่นอนตะแคงอยู่ข้างๆผมถาม
“เอ่อ ครับ ที่นี่ที่ไหนหรือครับ....”
“มัลดิฟส์ครับ”
O_o!!!!
ว่าอะไรนะ???
“นี่ก็เพิ่งจะบ่ายสามเอง ปิงปิงหิวไหม หรืออยากจะไปเดินเล่นริมหาด?”
“อ่า.....”
ไอ้ปิงกำลังเป็นอึ้งกิมกี่ครับ
กูโผล่มาที่นี่ได้ไง ใครก็ได้บอกกูที๊!!!!! > [ ] < อ๊ากก! กูอยากจะบ้าตาย
“ปิงปิง?”
พี่ไวน์มองผมตาแป๋วแววอย่างกับลูกหมาตัวน้อยๆ แหม...ทำน่าตาน่ารักน่ากอดก็เป็นนะครับพี่ชาย....
“เป็นอะไรไปไม่สบายเหรอ....”
พี่ไวน์ถามพร้อมทั้งขยับเข้ามาวัดไข้ผม โดยการแนบหน้าผากของเขากับหน้าผากของผม
หน้าของเราใกล้กันมาก
เว้ย!!!! ร้อนหน้าอีกแล้วเว้ย
“ตัวก็ไม่ร้อนนี่....”
“อ่าผมไม่เป็นอะไรหรอกครับ แค่กำลังงงว่าผมมาอยู่ที่นี่ได้ไง”
“อ๋อ พี่อุ้มเรามาเองแหละ....ก็ได้เวลาเครื่องใกล้ออกแล้วแต่เรายังไม่ตื่น พี่ก็ไม่อยากกวนเราเลยไม่ได้ปลุกน่ะ โกรธพี่เหรอครับ”
น้ำเสียงจ๋อยๆแบบนั้นใครจะไปโกรธลงวะครับ....
“เปล่าครับผมแค่ตกใจนิดหน่อย แหมคิดว่าพี่มีประตูสารพัดนึกของโดราเอมอนซะอีกนะเนี่ย”
“หึๆ ถ้ามีก็ดีซิ อยากไปไหนก็ไปได้ทุกที่....ว่าแต่วันนี้อยากทำอะไรดี”
“หาอะไรกินก่อนละกันครับ กองทัพต้องเดินด้วยท้อง คติผมล่ะ”
“งั้นตามมาพี่เตรียมไว้รอเราแล้วแหละ”
“เอ่อ...พี่ไวน์ครับ...”
ผมเรียกพร้อมกับรั้งแขนพี่เขาไว้
“หืม....ว่าไงครับ”
“ผมมีเรื่องจะขอ....”
“อะไรครับ...”
“ผมอยากติดต่อกับพ่อแม่...เอ่อ...บุญธรรมน่ะครับ พี่ไวน์รู้ใช่ไหมครับว่าตอนนี้พวกเค้าอยู่ที่ไหน”
“อืม....ไว้กลับไปพี่จะพาไปหาดีไหมครับ”
“จริงหรือครับ!!!”
ได้ยินแล้วโครตดีใจอะ
“ครับ ไปทานข้าวกันเถอะ”
“ขอผมล้างหน้าล้างตาแป๊บนะ”
เรื่องกินไอ้ปิงไวเสมอครับ แป๊บเดียวก็วิ่งออกมาแล้ว....
อาหารมื้อนั้นอิ่มอร่อยมากอะ และมารู้ที่หลังว่า พี่ไวน์เป็นคนทำอะ
โหย พี่จะทำให้ผมหลงไปไหนครับ
อยากมอบโล่รางวัลศรีภรรยาดีเด่นให้พี่เขาจริงๆให้ตายเถอะ.....
แอบรู้สึกขอบคุณบรรพบุรุษที่คิดธรรมเนียมนี้ขึ้นมานิดๆแฮะ ก็เพราะพวกท่านทำให้ผมได้พบกับคนดีๆอย่างพี่ไวน์ไง อิๆๆ
คืนนี้แหละ......หึๆ
พี่ไวน์จะได้กลายมาเป็นสะใภ้ของสกุลถังอย่างเต็มตัว หึๆ
ไวน์ต้องหมักในถังจริงป่ะครับ
ถามว่า ไม่กลัวพี่ไวน์จะลุกขึ้นมากระทืบเอาหรือ
ตอนนี้ไม่กลัวแล้วอะ.....
ทำไมนะหรือ....
ก็พี่ไวน์บอกเองนี่น่า ว่าเกิดมาเพื่อเป็นของผมอ่า.....แหมๆ
ก็แค่ขอใช้สิทธิความเป็นสามี ปิงปิงไม่ผิดนะครับ หรือไม่จริงละ????
...............................................................................................
เย้วๆ อยากอ่านตอนต่อไปกันอีกหรือเปล่าคะ???
ถ้าอยากอ่าน ช่วยให้กำลังใจคนแต่งสักนิดนะ
ไม่ใช่อะไรหรอกคะ หนูแค่อยากรู้ว่ายังมีคนอ่านนิยายหนูอยู่ไหมอ่า
(หนูรบกวนหรือเปล่าคะที่มาขออะไรแบบนี้
)
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้นะคะ ตอนหน้าคงจะเป็นตอบจบแล้วละคะ
หัวข้อ: เรื่องสั้น พระเจ้าครับ ผมไม่ได้อยากมี...!!!ตอนพิเศษSex and Make love จบคะ P.10 เข้ามาอ่านๆ (อ่าน 135163 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก