ว้ายๆ อินังพวก-ทุ-ศีล ทั้งหลาย อิอิ
บาปนะเฟ้ยพวกหล่อนถ้าไปคิดเกินกว่า......หลวงจีนน่ะรูปงาม
เห็นมะ?.... เข้าวัดไหว้พระมันก็ดีอย่างงี้แหละ
ปล. อย่าว่าแต่หมี่จับกังสองชามเลยเคอะ หมูย่างเมืองตรังสองโลอิชั้นยังฟาดเรียบคนเดียว
แต่ตอนนี้มีคู่แข่งที่แบบว่าสูสีกันมากๆ เลยเคอะ บางทีอิฉันก็สู้ไม่ไหว แพ้ราบคาบ
...............................................
....วันนี้ผมมาร้านที่สี่ครับ ร้ายเกย์แถวนี้ก็มีอยู่สี่ร้านอะ ร้านที่ผมมาวันนี้มันอยู่ตรงตีนสะพานลอยพอดีเป๊ะ ประมาณว่าข้ามถนนมาก็เดินตรงเข้าร้านไปได้เลย
“คนเยอะดีจังเลยเนอะวันนี้” อิพี่แบงค์แจ๋นพูดขึ้น วันนี้ผมผมพี่แบงค์ ไอ่แมท แล้วก็พี่อันที่ลงมา กทม. อย่างกะทันหันเพราะว่ามาตามงานให้อาจารย์หรือไงนี่หล่ะครับ
“คนเยอะแล้วไม่ดีหรอพี่ วันนี้มีแต่สเปคพี่ทั้งนั้นเลยอะ” ผมตอบพี่แกไปพลางก็ชงเหล้าแจกไปพลาง ไอ่แมทมันก็ก้มลงมาคุยกะพี่อันกระหนุงกระหนิง ทำยังกะว่ารู้จักกันมาสามชาติแล้วอย่างงั้นแหละส์
วันนี้สนุกมากเลยครับ....ผมได้อยู่ท่ามกลางคนที่ผมรักสามคน แน่นอนครับ...ไอ่แมทคนหนึ่ง พี่แบงค์เป็นคนที่สองและพี่อัน...พี่นอกไส้ของผมอีกคนหนึ่ง พี่อันนี้หละครับที่เป็นเกย์ไอดอลของผมสมัยที่เข้ามากรุงเทพฯใหม่ ตอนนั้นยังเป็นตุ๊ดส์บ้านนอกอยู่เลย แต่พี่อันอะ! โห.....เริ้ดทุกอย่างเลยครับ ผมเลยพยายามแอบเลียนแบบพี่อันเหมือนกัน แต่สุดท้ายก็รู้ว่าไม่ใช่ทางของตัวเองเพราะ look พี่อันแกเป็นเกย์ไฮโซหรูหรา แต่ look ผมมันออกไปทางด้านสปอร์ตๆ หน่อย ส่วนอิพี่แบงค์หล่อนเป็นเกย์สาวสวยครับ จนไอ่วุฒิมันบอกว่า...สามคนสามสาว = ชาลีแองเจิ้ล อิอิ!
พอเต้นไปเต้นมา....จู่ๆ ก็มีโทรศัพท์เข้ามาเครื่องแมทที่มันฝากไว้ที่ผม ผมเลยยื่นไปให้มันโดนที่ก็ไม่ได้สนใจจะดูว่าเป็นเบอร์ใครเพราะกำลังร่าเริงอยู่กะพี่สองคนซึ่งแต่ละคนก็จบคอร์สเอนเตอร์เทนต์มาหรือไงไม่ทราบ รู้แต่ว่าอยู่ด้วยกับพวกพี่เขาแล้วมันสนุกจริงๆ
แมทเลยขอตัวเอาไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก....ผมก็ไม่ได้ติดใจไรครับ คงเป็นพวกเพื่อนๆ มันโทรมามั่ง แล้วก็ชนแก้วเล่นเอาล่อเอาเถิดกับหนุ่มๆ โต๊ะข้างๆ เป็นที่สนุกสนานบันเทิงใจและกายต่อไป
“นุ! ทำไมแมทมันหายไปนานจัง” พี่อันทักขึ้นซึ่งๆ จริงๆ แล้วผมก็เอ๊ะใจอยู่เหมือนกันนั้นแหละครับ แต่ไม่อยากคิดไรมาก พอพี่อันทักขึ้นมาอย่างนี้ผมก็ใจหาย
“นั้นสิเคอะ! มันหายไปนานมากแล้วนะเคอะคุณน้อง นี่ก็....” พี่แบงค์ยกข้อมือขึ้นส่องดูเวลา “....เกือบชั่วโมงแล้วนะที่มันหายไป” น้านนนนนนนน คุณพี่อิฉัน! รู้สึกว่าจะจับผิดไอ่แมทมันได้ลึกมากเลยนะเคอะ
“หรือมันไปมีเรื่องอยู่กะคนอื่น” ผมนึกและพูดออกมาตามที่คิด “หรือว่ามันจะโดนรถชน” คิดแบบนี้แล้วผมก็ใจหาย
“ไม่หรอกมั่งตัวมันออกจะใหญ่ขนาดนั้นใครจะไปทำไรมัน อีกอย่างคนแถวนี้ก็ไม่ค่อยมีเรื่องท้าตีท้าต่อยกันสักเท่าไหร่นิ” พี่อันว่า
“เออเนอะ! แล้วมันหายไปไหนของมันนะพี่” ผมเริ่มรู้สึกกังวลใจขึ้นมาตะหงิดๆ เป็นห่วงมันเหลือกำลัง มันเป็นอะไรไปหรือเปล่านะ
“ช่างมันเหอะนา! เสร็จเรื่องมันคงมาเองแหละ” พี่อันพูดปลอบๆ ผมเมื่อเห็นสีหน้าผมไม่ค่อยสู้ดีนัก
“ครับๆ” ผมว่างั้น
แต่เวลาก็ผ่านไปจนเกือบจะสองชั่วโมงแล้วแมทมันก็ยังไม่กลับเข้ามา ผมก็ไม่เป็นอันต้นันแรดแล้วครับ ร้อนใจไปหมด มันหายของมันไปไหนนะแต่พยายามไม่แสดงออกว่าผมกำลังกังวลใจสุดๆ เรื่องที่แมทหายไปนานขนาดนี้
“พี่พาไปเดินเล่นเอามะ” พี่แบงค์พูดขึ้น
“เออ! ไปดิ ให้นังนี่มันพาไปเดินเล่นเสียหน่อย จะได้สบายใจและฉลาดขึ้นมามั่ง” พี่อันพูดเสริมอีกแรง แต่ทำไมวันนี้สองคนนี้เป็นไรไม่รู้ครับ พูดจากันแปลกๆ เหมือนมีเรื่องรู้กันสองคนแล้วทำไมไม่ยอมบอกผมด้วยนะ
......พี่แบงค์พาผมเดินเข้าร้านโน้นออกร้านนี้เหมือนตามอย่างปกติสุดมาถึงร้านสุดท้าย ร้านที่สี่ ที่มันแต่งร้านเป็นธีมสีม่วงๆ ชมพูๆ ไงครับ
“อ้าว! ไม่เข้าไปหรอพี่” ผมถามพี่แบงค์ที่แกดันหยุดยืนอยู่ตรงปากซอยข้างๆ ร้านนั้นซึ่งมันจะเป็นกระจกมองทะลุเข้าไปข้างในได้
“ไม่ต้องเข้าไปหรอกคุณน้องยืนตรงนี้ก็เห็น” ชีว่า
“อะไรของพี่อะ? เห็นอะไร?” ผมถามแล้วก็หันหน้าไปมองตามปลายนิ้วที่พี่แบงค์ชี้ออกไป เธอไม่พูดไม่จาครับเอาแต่ชี้ๆ
สิ่งที่ปรากฏขึ้นในครรลองสายตาผมตอนนี้คือ คนตัวสูงๆ โย่งๆ ตาคมๆ สวยๆ ที่ผมคิดว่าผมรู้จักเป็นอันดีและรู้สึกว่ารักมันมากกกกกกกกกกกกก...ใช่ครับ มันคือไอ่แมท!!
มันกำลังยืนอยู่กับไอ่เสื้อขาวคนที่เข้ามาจีบพี่แบงค์เมื่อวาน สีหน้าท่าทางไอ่เสื้อขาวดูมีความสุขระริกระรี้มากๆ เลยครับ
ระดับความโมโหพุ่งปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด 
สูงขึ้นจนเส้นเลือดในหัวสมองผมเต้นตุ๊บๆ แกทำอย่างงี้กับฉันได้ไงว่ะไอ่แมท กรูอุตส่าหืเป็นห่วงเมิงแทบตายว่าเมิงไปเป็นอะไรลำบากอยู่ที่ไหนหรือเปล่า แต่ที่ไหนได้..เมิงกับมายื่นทำหน้าระรื่นอยู่กับคนอื่นแบบนี้ แล้วทำวันไหนไม่ทำ ดันมาทำในวันที่เพื่อนกรูมากันพร้อมหน้าอีก กรูบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามาทำให้เห็นกันต่อหน้าต่อตาแบบนี้
ส่วนไอ่เสื้อขาวนั้น จกเอาผัวกรูมากกได้อย่างงี้มีความสุขมากนักใช่ไหมเมิง ได้ๆ เดี๋ยวเมิงก็จะสุขจนล้นเอ่อแน่เมิงคอยดู.... 
.....ผมทำท่าจะเดินบุกเข้าไปตบมันทั้งสองคนในร้านแมร่งมันเลย โมโหสุดๆ เลยครับ ตบแมร่งมันล้างน้ำกลางร้านเหล้านั้นแหละดีแล้ว สาดดดดดดดดดด เชี้ยพอกันทั้งตัวผู้ตัวเมีย อัปปรีย์สุดๆ เลย วันนี้เป็นไงเป็นกันวะ กรูขอตบแมร่งมันทั้งคู่เลย
“อย่าคะคุณน้อง!! อย่าเข้าไป!!!!!” พี่แบงค์เอาตัวมาขวางผมเอาไว้
“พี่ปล่อยผมนะ! พี่ไม่เห็นหรอว่ามันสองตัวทำอะไรไว้กับผม? พี่จะให้ผมทนยืนอยู่เฉยๆ อย่างงั้นหรอ?” ผมพยายามสลัดตัวให้หลุดจากพี่แบงค์
“ไม่นะคะคุณน้อง ไม่ๆ พี่เข้าใจแต่ไม่ใช่ตอนนี้” พี่แบงค์อย่ารั้งตัวควายๆ ของผมเอาไว้
“มันไม่ไหวแล้วพี่ ยังไงวันนี้กรูของตบแมร่งเชี้ยมันทั้งสองคนเลย เสือกแหกตากรูดีนักพวกมัน”
“นะๆ พี่ขอ อย่าเพิ่งมีเรื่องกันเลย นะๆ กลับไปหานังอันมันก่อนเถอะนะๆ กลับไปปรึกษากันก่อน” พี่แบงค์แทบจะทรุดลงอ้อนวอนผม ผมก็เลยใจอ่อนยอมกลับไปกะพี่แบงค์แต่ในใจผมนะ....ร้อนสุดๆ คอยดูนะเมิงกลับมาแล้วกูจะตบโชว์แมร่งมันกลางร้านนั้นแหละ
“ใจเย็นๆ นะครับนุ” เสียงใครคนหนึ่งพูดขึ้นมาตอนผมเดินผ่านร้านขายบุหรี่แถวๆ นั้น ผมเลยหันไปดู
เป็นกรอีกแล้วครับ!!! มันจะอะไรของมันนักหนาวะ แมร่ง! กรูยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ด้วย
“เออ!” ผมตอบกรไปแล้วเดินดุ่มๆ กลับไปร้านเดิมที่พี่อันกำลังรออยู่ พอเข้าไปที่โต๊ะ...พี่อันก็พยักเพยิบกันกะพี่แบงค์สองคนเหมือนจะรู้ๆ กัน
“นี่พีสองคนไปรู้ไรกันมา? บอกผมมาเลยนะ!” ผมเปิดฉากเค้นความในที่สองคนนั้นไม่ยอมบอกผมเสียที
“ก็เมื่อวานตอนที่เราไปต่อกันที่งามวงศ์วานนะ ตอนที่เธอเมาเข้าไปอ้วกในห้องน้ำ...พี่เห็นไอ่เสื้อขาวมันเข้ามานัวเนียกับไอ่แมท” พี่แบงค์ว่างั้น
“จริงหรอพี่?!!” ผมตะลึงถามตาโต อะไรมันจะขนาดนั้นวะ มันเริ่มมาตั้งแต่เมื่องวานแล้วหรอ?
“เออสิ ตอนแรกพี่ก็นึกว่ามันเข้ามาจีบพี่...ที่ไหนได้ มันใช่พี่เป็นสะพานเข้ามาหาผัวคุณน้องมากกว่าตะหาก” พี่แบงค์เล่าหน้าเสียๆ
“พอเมื่อวานที่พี่โทรมาหานังนี่เรื่องว่าจะลงมา...” พี่อันพูดบ้าง “....มันเลยเล่าให้พี่ฟัง มันว่ามันไม่กล้าบอกให้เธอรู้ กลัวจะกลายเป็นว่ามันทำให้ผัวเมียเขาทะเลาะกัน”
“พวกพี่เลยปิดบังผม?”
“แล้วจะให้พี่ทำไงได้คะ? เรื่องผัวเมียทะเลาะกัน....คนนอกอย่างพี่เข้าไปยุ่งมากๆ มันก็ไม่ดีนะเคอะ”
“พวกพี่เลยปรึกษากันว่าจะทำไงดี....มันเลยออกมาแบบนี้” พี่อันว่า
.....ผมก็เข้าใจพวกพี่เขาสองคนนะว่าพี่เขารู้สึกและคิดกันยังไง ผมไม่โทษพี่เขาหรอกครับ แต่ไอ่ตัวต้นเรื่องนะสิ.....มันน่านะ นั้นไงครับมันเดินเข้ามาพอดีเลย ผมกำแก้วเหล้าไว้ในมือแน่
“โทษทีครับพอดีเพื่อนมันคุยธุระนานไปหน่อย”
“เพื่อนหรอแมท...เพื่อนหรอ?” ผมถาม
“จ๊ะ เพื่อนโทรมานะ”
“เพื่อนใช่ไหม? นี่แนะ!!...”
ผมสาดเหล้าแก้วในมือใส่หน้ามันเต็มๆ เลยครับ พวกพี่อัน พี่แบงค์ร้องเสียงหลง โต๊ะข้างๆ ก็หันมาดูผมกะแมทกันเป็นตาเดียวเลย.....
.............................................................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
