หัวข้อ: กระดานแผ่นนี้...ขอที่ให้ผมได้ไหมครับ

[NewcoolstaR]

ก่อนอื่นต้องขอให้พี่สองอโหสิกรรมให้น้องเลวๆคนนี้ก่อน แสบสมควรตายจริงๆ มัวแต่เดินหลงทางอยู่ในบอร์ด ยอมรับว่าพึ่งเปิดอ่านเรื่องนี้คืนนี่เอง แต่ชอบตั้งเริ่มเรื่องเลย จิงๆนะเพ่

[akitt]

แว๊ก   คำพูดแบบนี้  สรรพนามแบบนี้  แมทแน่ ๆ เลย

[RN]

 "หล่อ ดำ สูงได้ใจ "

เจ๊..ชอบของดำ...และยาววววววว.เหอๆๆๆๆ


ปล.ค้างคาอย่างแรงอ่ะ...เจ๊รีบมาต่อนะ..ค้างงงงงง

[NewcoolstaR]

“ ผมเป็นคนเจ้าชู้นะพี่จะชอบผมปะ  ผมบอกเอาไว้ก่อนนะ”

  “หรอ?    ก็...อืม.....ค่อยๆ ว่ากันไป  ลดละเลิก  หากแกเปลี่ยนใจและรู้สึกกับพี่มากกว่าชอบ  แกก็คงทำได้นะพี่ว่า”

“อืม  งั้นเราตกลงเป็นแฟนกันนะครับพี่  งั้นพี่ไปนอนได้แล้วครับ  ฝันดีนะครับ  กู้ดไนท์ครับ” 

เอ๋!  มันเอาจริงหรอเนี้ย  แต่จะว่าไปแล้วสำหรับคนอื่นๆ จะเป็นยังไงไม่รู้  แต่ผมก็อดอมยิ้มไม่ได้นะ  แหม่ๆๆๆๆ   มีคนมาขอเป็นแฟน  กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  เขินๆๆๆๆ      แต่เรื่องราวของผมกะแมทมันจะเป้นไงต่อนะ  ก็คงจะเรื่อยๆ แบบนี้หละครับ  แล้วค่อยมาเล่าต่ออีกนะครับ  ฝันดีครับทุกคน[/color]*******************

พี่สองแสบอ่านช้าอะ...ถึงตอนเน้แล้วนะ....

น้องมันบอกแล้วนะว่ามันเจ้าชู้เพ่สองยังจะเล่นกับไฟ...ระวังนา.........

[min_min]

ใคร.........  เค้าคือใครอ่ะเจ้ 
มาเรียก  เค้าๆๆตัวๆๆ  สงสัยงิ 
นอนมะหลับอย่างแรง  โอยๆๆๆ
รีบๆๆมาต่อไวๆๆนะเจ้  มะงั้น  เค้าลงแดงตายแน่ๆๆเลยอ่ะตัว

 

[oaw_eang]

ก่อนอื่นต้องขอให้พี่สองอโหสิกรรมให้น้องเลวๆคนนี้ก่อน แสบสมควรตายจริงๆ มัวแต่เดินหลงทางอยู่ในบอร์ด ยอมรับว่าพึ่งเปิดอ่านเรื่องนี้คืนนี่เอง แต่ชอบตั้งเริ่มเรื่องเลย จิงๆนะเพ่

อะไรของเธอยะ  ตาแสบ

เบเบ้จ๋า....เจ้ก็อยากลงต่อนะแต่ว่าพอดี  เมื่อคืนเมามากไปหน่อย  ถึงขนาดที่ว่าจำอะไรไม่ได้เลย  วันนี้ก้เลยไม่มีแรงทำอะไร  แต่ก็ยังพอไหวที่จะไปนั่งสวดมนต์อ่อยผู้ชายที่วัดสุทัศน์....แล้วก็ได้มาหนึ่งเคอะ  แหม๋! อิชั้นเนี่ย เสน่ห์เหลือร้ายจริงๆ อิอิ

คุณน้อง RN เคอะ.....ของยาวๆ ใครไม่ชอบบ้างเคอะ  หรือว่า  คุณน้องชอบไส้กรอกแบบสั้นๆ อุอุอุ

มูมู่อะ...เม้นต์ไรก็ไม่รู้  เจ้เขินนะ  รักรึ้กอะไรกัน  ไม่มี้  ไม่มีเคอะ  แต่ว่าตอนนี้เจ้ก้กำลังปวดหัวอยู่เลย  กลุ้มใจสุดๆ

หนู  shell จ๊ะ....เจ้ก็ไม่รู้จะทำไงดีเลยมาเขียนต่อเพื่อปรึกษาอะ  ตอนแรกก็กะว่าจะโทรไปหาตาบลู  แต่ก็นะ  เด๋วเมียตาบลูจะหาว่าเจ้ไปติดพันสามีของหล่อนเข้า  แล้วเจ้จะซวย

ส่วนหนู akitt และ A GE เคอะ  น่าจะไปเป็นหมอดูกันทั้งคู่นะเคอะ  สองคนเนี้ย

ปล.  เอาไว้หายแฮงค์และเคลียร์ปัญหากะอะไรๆ ทั้งหลายก่อนนะเคอะ  แล้วจะรีบมาต่อ

ปลล..  ถ้าแฟนเพื่อนมาชอบเรา  เราควรทำไงดีคะ  อิชั้นหละกลุ้ม! 

[abcd]

   อ่าวค้างอีกแระ ใครอ่าที่เปิดประตูสุขาออกมา ไม่น่าจะใช่ต้อม แมทเหรอ? 







ปล. พึ่งเหงเหมือนกันว่าเจ้เอามาลงต่อแว้วว   

[tor13]

ความสวยเป็นอันตรายต่อตัวเองอีกคนแระ

[oaw_eang]

เอาไปหนึ่งบวกกะรีข้างบน อิอิ

ป้าแน๋วมาช้าตมเคย  แก่แล้วก็งี้แหละ  เจ้ให้อภัยเคอะ   
.............................................
ความเดิมตอนที่แล้ว

.....เจมันเดินออกไปแล้วครับ  เหลือเพียงผมลำพังในห้องน้ำนี้  ผมเดินไปวักน้ำขึ้นล้างหน้าอยู่หลายครั้งเพื่อไล่ความเศร้าที่จู่ๆ มันก็บุกเข้าโจมตีกลางใจผมอย่างหนักหน่วง   เสียงประตูห้องสุขาเปิดออก....ผมได้ยินเสียงคนเดินออกมา....แล้วหยุดลงข้างๆ ผมที่ยืนก้มแกล้งทำเป็นล้างหน้าต่อไป

'ตายโหงแล้ว.........  ขออย่าให้เป็นไอ้ต้อมเลยนะ  ไม่งั้นตูคงโดนฆ่าหมกส้วมวันนี้แน่' 

"ท่าทางคนคนนั้นจะรักตัวอยู่นะ"  เสียงชายที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมพูดขึ้น  แต่ทำไม....  ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าชายคนนั้นผ่านกระจก

"เฮ้ย!!" 

..........................................

“ไง? ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”  เป็นประโยคที่ผมพูดออกไปหลังจากตั้งสติได้แล้ว

“.....” ฝ่ายนั้นไม่ว่าอะไรนอกจากมองหน้าผมยิ้มๆ แล้วเดินออกไปจากห้องน้ำ  อะไรของมันกันเนี้ย?  มันมาอยู่ในงานนี้ได้ไงเนี้ยะ?  มันเป็นใครกันหรอคะ?  ท่าทางอิชั้นจะบ้าไปเสียแล้วเคอะ
........................................................

“ไปนานจังเลยนะแก  นึกว่าตกส้วมตายไปแล้ว” นังบี้เพื่อนสาวสุดสวยทักทันทีที่ผมหย่อนก้นลงสัมผัสเก้าอี้

“....................”  ผมไม่ตอบเพราะมัวแต่พะวงมองหาไอ้บ้าคนเมื่อกี้  มันกล้าดียังไงมายิ้มเยาะใส่อิชั้นเคอะ

“นังนุ!  ฉันถามไม่ตอบนะแก  แล้วนี่แกมองหาอะไรยะ?”

“อ้อ! เออ...เปล่าๆ เมื่อกี้แกว่าไงนะ”

“ช่างมันเหอะ  แกนี่ไม่สนใจเพื่อนฝูงเลย  งั้นฉันไม่บอกแกแล้ว” นังบี้ทำหน้างอนแล้วหันไปสนใจแสงสีและผู้คนต่อ

“อะไร?  แกมีไรจะบอกฉัน  บอกมาเดี๋ยวนะ”

“ไม่!”

“แว้กๆๆๆๆ  ไม่เอาน้า  แกบอกฉันหรอ  แกจำไม่ได้หรอ...ถ้าแกไม่บอกฉันแล้วฉันจะแน่นท้องนอนไม่หลับ” ผมเอาหน้าไปคลอเคลียกะต้นแขนล่ำๆ ที่ครั้งหนึ่งเคยเรียวกลมมาก่อน

“อี้ๆๆๆ  ไสหัวแกออกไปเดี๋ยวนี้นะ  ยี้ๆ สกปรก”

“งั้นแกก็บอกมาสิ” ผมยืนยันคำร้อง

“เออๆ  เมื่อกี้ตอนแกยังไม่มานะ...ฉันนึกว่าจะได้ดูมวย”

“มวยอะไร?  ใครกะใครชกกัน”

“ก็ไอ้ต้อมกับไอ้เจไง”  คราวนี้เป็นนังเหยินไซนีพูดครับ

“อ้าว! เออ..แล้วนี้มันหายหัวไปไหนกันหมดแล้วหละ”

“ก็ไอ้เจโดนไอ้ต้อมลากคอกลับไปแล้ว  วุ้ย! พวกเกย์นี่มันรักแรงหึงแรงเน๊าะ  ระวังนะแกเดี๋ยวจะโดนฆ่าปาดคอคาห้องพัก”

“นังเวร!  เดี๋ยวปั้ดขอองค์อัลเลาะห์ประทานพรซะเลยนี้  ปากเสีย”

“อ้าว! หรือไม่จริงยะ  ดูอย่างเมื่อกี้ดิ  แกไม่เห็น” เออ  ก็ตูไม่เห็นจริงๆ รีบๆ เล่ามาเดะ “ตาไอ้ต้อมงี้แทบจะลุกเป็นไฟเลยตอนที่ไอ้เจจับมือเดินตามแกเข้าห้องน้ำนะ  พอไอ้เจกลับมานะ....ไอ้ต้อมก็เปิดฉากถล่มทันทีเลย”

“จริ้ง!” ผมถามเสียงหลง “มันกล้าเปิดตัวขนาดนั้นเลยหรอว่ามันเป็นแฟนกัน  ทีเมื่อก่อนนะทำแอบๆซ่อนๆ”

“อ้าวนังนี้!  พวกฉันจะหลอกแกทำไม  โหยบรรยากาศมาคุสุดๆ ฉันว่าปานนี้ไอ้เจโดนไอ้ต้อมตบสลบคามือแล้ว 55555555” นังอ้วนบี้หัวเราะได้ขยี้ใจผมมาก

“เหรอ”  ผมได้แต่เออออแล้วก็นั่งคิดอะไรเพลินๆ


.....“เฮ้ยปะนุ! ออกไปเต้นกะเค้าหน่อยจิ”  ไอ้วุฒิสุดหล่อของผมเองครับที่มาตาม   ไอ้วุฒิเนี้ยเมื่อก่อนก็ไม่สนิทกันหรอกครับ  แต่มันดันมาชอบน้องพิมเพื่อนซี้ผม  มันก็เลยมาทำเนียมซี้กับผมซะงั้น  แต่พอมันเลิกกะน้องพิมแล้วมันก็ยังเนียนซี้กะผมอยู่อีก  ตอนนี้มันเป็นอาจารย์มหาลัยหนุ่มเนื้อหอมครับ สาวๆ ติดกันเกรียว  เวลาผมไปหามันก็แกล้งทำตัวสนิทแนบเนื้อกับมัน....มันก็เล่นด้วยแหะ  ไม่ยักกะอายคน  ผมเลยได้กำไร  อ้า....เนื้อแนบเนื้อ  สยิวววววววววววววววววว

“ไปดิ! แต่เดี๋ยวหมดแก้วก่อน”  ผมส่งแก้วให้มันดื่ม

“ไม่เอา!  ตัวเองป้อนเค้าดิ” น้าน!!  ผีตัวไหนเข้าสิงมันนะวันเนี้ยะ

“เออ..เอ้า!”  ผมก็เล่นด้วยซะงั้น  นังพวกที่นั่งอยู่ด้วยกันกรีดถล่มทะลาย  ก็ทั้งภาคฯรุ่นที่ผมเรียนนะมีไอ้วุฒิ  ไอ้เจสองคนอะครับที่หล่อสุด  อ้อ! ยังไม่ไอ้เอ็ทอีกคน  เรียกว่า สามคนสามสไตล์

“ร้ายนะยะพวกแก  ไปแอบได้เสียเป็นผัวเป็นเมียกันตอนไหนไม่ทราบยะ?” นังไซนี...หล่อนกล้าแซวผมครับ  ผมก็ไม่ตอบ...ได้แต่ส่งยิ้มที่เปี่ยมด้วยเลศนัยกลับไปและทำท่าฉอเลาะไอ้วุฒิมากขึ้นไปอีก....เรียกว่าแทบจะโอบคอจูบกันตรงนั้นเลยครับ  นังพวกนั้นก็กรีดๆๆๆๆ แล้วก็กรีดลูกเดียว  คนอื่นๆ ในงานเลยพากันหันมาดูที่โต๊ะผม  แต่ก็ไม่เป็นไรครับ  เพื่อนๆ กันทั้งนั้นจะมีบ้างที่เป็นคนนอก...แต่ก็เพื่อนเจ้าบ่าวหรือเจ้าสาวที่ไม่ได้เรียนรุ่นเดียวกับพวกผม  แต่ผมก็ไม่แคร์เพราะว่าตูมึนแล้ว อิอิ

“ไปก่อนนะ  แล้ววันหลังจะมาแจกการ์ด” น้าน! ไอ้วุฒิมันก็ใช่ย่อยครับ  ก็มีมันคนเดียวหละครับที่กล้าเล่นกับผมอย่างนี้เพราะมันรู้ดีว่าผมไม่ทำอะไรมันแน่ๆ  เพราะเรื่องนี้มันเคยมีที่มามาแล้วครับ  แต่ว่าขอข้ามไม่เล่านะเพราะมันไม่เกี่ยวอะไรกัน  รู้แต่ว่าหลังจากเกิดเหตุการณ์นั้น....วุฒิมันก็ซี้และระริกระรี้กับผมมากขึ้น

....พองานเลิกพวกผมสามสาว....บี้...ติ้ม....ไซนี...และหนึ่งเกย์....ผม  ก็เตรียมเก็บสังขารของตัวเองกลับบ้านนังไซนีกัน 

“วุ้ย! งานแต่งอะไรวะ  มันพะย่ะคะยังกับงานเลี้ยงรุ่น” นังบี้พูดขึ้นก่อน

“แล้วมันต่างจากงานเลี้ยงรุ่นที่ไหนยะ  ดูดิ! หันไปทางไหนก็มีแต่พวกหน้าเดิม  ไม่เด็กในภาคฯก็เด็กกรุ๊ปเอฟหรือไม่ก็กรุ๊ฟโอ”  นังไซนีเสริมสุดริ้ด

“เออจริง!  แต่เดี๋ยวๆ นั้นใครอะ?  ที่กำลังคุยอยู่กะไอ้เป้น่ะ”

“ไหนๆ ว้ายหล่อจัง” ตอนนี้วิญญาณแรดเข้าสิงนังไซนีแล้วครับ

“อ้อล้อ!  เห็นผู้ชายหน่อยไม่ได้เลยนะ  นองี้พุ่งแทงจมูกขึ้นมาพรวดปานหน่อไม้หน้าฝน”

“ยะ! งั้นแกไม่ต้องดูเลยหันกลับไปๆ” นังไซนีรุนหลังให้ผมหันกลับไปยังทางเดิม...ทางออก...เพื่อกลับบ้าน

“เออๆ ไม่ดูก็ได้  ว่าแต่...เป็นไง?  หล่อไหมวะติ้ม” ผมหันไปถามพวกสาวอีกคนแทน

“หล่อ”

เหวอ! ถ้าขนาดนังติ้มออกปากชมว่าหล่อผมคงต้องหันไปดูให้เป็นบุญตาแล้วหละครับ 

“ไหนๆ ขอดูหน่อยจิ  เฮ้ย!”

“อะไรแก?!” ทั้งสามสาวถามผมเป็นเสียงเดียวเมื่อเห็นสีหน้าของผม

“ไอ้แมท!  มันมาได้ไงวะเนี้ย?”

[oaw_eang]

วันนี้ขยันเข้ามาลงสองรอบเคอะ  ก่อนออกไปข้างนอก  เพราะมีนัดกะนาย P  m2
.....
“อยู่ไหนเคอะคุณน้อง” เสียงพี่แบงค์สาวสวยที่สุดในกลุ่มล่องลอยมาตามสาย

“อยู่บนโลกมนุษย์นี่แหละ  ทำไม?  มีไรว่ามาด่วน”

“ออเหรอ?  ฉันนึกว่าหล่อนอยู่ในนรก  นี่!  แล้ววันศุกร์นี้เจอกันสามทุ่มครึ่งที่เดิมนะเคอะ”

“ห้ามเลทนะ  คุณน้องไม่ปลื้ม” ผมกำชับไป  แต่คาดว่าคงจะเจอกันสี่ทุ่มตรงเสียมากกว่า

“คร้า....แล้วอย่าแต่งตัวสวยมากนะเคอะเดี๋ยวคุณพี่จะสู้ไหว”

“ยะ! แค่นี่นะ  แล้วเจอกัน”  ผมวางสายก่อนยิ้มให้ช่ออินทนิลที่แกว่งไกวไปตามแรงลมนอกหน้าต่าง  ผมกลับมาจากงานแต่งเพื่อนที่หาดใหญ่ได้หลายวันแล้วละครับ (สำนวนเดิมๆ อิอิ) กว่าจะกลับขึ้นมาได้คืนนั้นผมก็โดนซักโดนฟอกเสียจนเกือบขาว(ยังไงก็ดำอยู่ดี)  พวกนังบี้ นังติ้มและนังไซนีพากันรุมซักถามผมใหญ่เลยเกี่ยวกับเรื่องของแมท  ผมก็ได้แต่ตอบบ่ายเบี่ยงไปมา  สิ่งที่ผมได้รับกลับคืนมาก็...

“ฉันไม่เชื่อแกหรอก” นังบี้ว่างั้น “แต่จะยังไงซะ...ถ้าแกไม่อยากจะเล่าก็ไม่ต้องเล่า  ตามใจแก”


....ผมรีบเก็บของลงกระเป๋าเพื่อไปฟิตเนสโดยด่วน  ที่มาเข้าฟิตเนสเพราะว่ามีบัญชามาจากหม่อมแม่ให้ผมมาลดความอ้วนครับ  ไม่งั้นเดี๋ยวแม่จะไม่รัก  ไอ้ผมก็ทำไงได้ไม่อยากถูกแม่ไม่รักเลยต้องรีบแจ้นเข้ามา  แต่ว่าทำไมมันลดยากลดเย้นอย่างนี้นะพออายุมากขึ้นแบบนี้ 

ผมกะว่าจะออกจากที่นั้นสักประมาณสองทุ่มกว่าจะถึงห้องกว่าจะประดิษฐ์ตัวเองเสร็จก็คงทันเวลานัดกับพี่แบงค์พอดี  แต่ปรากฏว่าผมมาสายนิดหน่อยครับ

“กว่าจะมาได้ก็ปล่อยให้คุณพี่ยืนรอเสียนานเลยนะ  ฉันเกือบจะถูกลากไปข่มขืนเสียแล้วสิ” พี่แบงค์เปิดฉากถล่มผมทันทีที่ก้าวเข้ามานั่งในรถแท็กซี่คันที่ผมนั่งไปรับเธอกับพี่อันที่ลงมาจากเชียงใหม่ได้ประมาณสองเดือนแล้วที่หน้าปากซอยหอพี่อันซึ่งอยู่ถัดไปจากซอยหอผมไม่เท่าไหร่

“น้องขอโทษ  ก็นะ!...นิดนึง”

“มัวแต่ไดร์ผมอยู่ละสิท่า  อันดูสิ!  ฉันว่าคืนนี้นังนี่มันต้องได้แน่”

“ฮึๆ” พี่อันไม่ตอบว่ากระไรหลังจากหันมาดูทรงผมใหม่ของผม

“ไปตัดมาจากร้านไหนคะคุณน้อง”

“ก็ร้านผัวพี่ที่เราไปเจอมันที่วัดประทุมฯไง”

“ออเหรอ?  ต๊าย!  ตอนมันตัดให้ฉันนะมันตัดเป็นชั่วโมงกว่าเสร็จ  จนอีนังเมียมันจะเอากรรไกรมาทิ่มตาฉันอยู่แล้ว      เน๊อะอันเน๊อะ”  เธอหันไปพยักหน้าหาพวกกับพี่อันที่นั่งคู่คนขับ

“ยะ! ถ้าคืนนี้น้องไม่ได้พี่จ่ายนะ”

“ได้เลย  แต่ถ้าเธอได้เธอเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวฉันขากลับนะ”

“โอเชพี่”  ผมรับคำพร้อมกับนึกกระหยิ่มในใจว่า  คืนนี้ตูซดเหล้าฟรีอีกแล้ว  ก็หน้าอย่างงี้ไม่เคยได้กะเขาสักทีหรอกครับ


,......พอเราเข้ามาถึงร้านแถว อตก. ก็เดินไปมุมประจำในร้านเลยครับ  แต่โต๊ะเต็มหมดแล้ว(โทรมาจองกันตั้งแต่ตอนไหนวะ?)  พวกผมก็เลยต้องมารยาเอาตัวเข้าแลกด้วยการไปลูบๆ คลำๆ น้องๆ เด็กเสิร์ฟให้ปล่อยโต๊ะให้เรา  แล้วก็ได้การครับ...ได้โต๊ะในตำแหน่งที่เราอยากได้พอดีเลย  ก็พี่แบงค์ของผมสวยซะอย่าง อิอิ

พอแดนซ์ไป ดริ้งไป กำลังเมาได้ที่ก็เริ่มปฏิบัติการอะคาเดมี่...คนล่าฝัน เฮ้ย! ล่าผู้ชายทันทีเลยครับ

“แกอย่าหลับตาเต้นสินังนี่  เดี๋ยวก็ไม่รู้กันพอดีว่าใครเหล่แก”  พี่แบงค์ดุผม  ส่วนพี่อันเธอก็กำลังยุ่งกับการส่งสายตาหวานเชื่อมไปให้ผู้ชายตัวสูงๆ ที่อยู่ห่างถัดไปสองโต๊ะ 

“อืม...ก็น่ารักดีนะ  สเป็คพี่อันเลย  พี่แบงค์จัดการให้พี่อันหน่อยสิ”  ผมยุส่ง

“แกเอามันจริงนะ  โอเช...งั้นรอแป๊บ” พี่แบงค์รีบชิ่งออกไปทันทีที่ได้รับสัญญาณอนุญาตจากพี่อัน

“ชีช่างกล้าเน๊อะ!” ผมแซวเล่นกะพี่อันสองคน


.... “ชื่อไรอะ?  น่ารักจังเลย”  พี่อันคว้าเอวอีตาคนนั้นหมับแล้วโน้มคอมันลงมากระซิบข้างๆ หู  ท่าประจำของเธอครับ.....โน้มกิ่งเด็ดมะม่วงสุก...เธอบอกให้ผมเรียกว่างั้น

“พีครับ”  อีตานั้นตอบ  แต่มันก็น่ารักจริงๆ อะครับ  สูงเชียว  คง 180 กว่ามั่ง(ผมเลยเตี้ยไปเลย แงๆ)  ผิวคล้ำ  แต่ดันใส่แว่นกรอบสีเหลี่ยมสีเปลือกมะนาว  เปรี้ยวจี๊ดจริงๆ เลยพ่อคุณเอ้ย!

ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรกับอีตานั้นมาก  เพราะผมไม่ชอบพวกคนหล่อ....เพราะไรหรอ?....ก็คนพวกนี้มักไม่สนใจผมนะสิ...คนไม่สวยต้องเจียมตัวนะเคอะ  กระซิกๆ  ผมก็ดริ้ง  แดนซ์  ดริ้ง  ของผมไปเรื่อยๆ สายตาก็สอดส่องล่าเหยื่อไปพลาง  ผมกะพี่แบงค์นะเป็นหน่วยหน้ากล้าตายคอยหาเหยื่อ....ออกไปล่ามาจากในป่าในดง  ส่วนพี่อัน...ชีถนัดแล่เนื้อครับ  ปล่อยให้เพื่อนไปหามาจากในป่า  ส่วนชีจะนั่งรออยู่ที่บ้านและคอยจัดการกับเหยื่อที่เพื่อนๆ ไปหามา

‘ก็ฉันแล่เนื้อเร็วนิ  พวกหล่อนจะทำไม’ ชีว่างั้น 
เฮ้อ!  แต่ก็จริงครับ  พวกผมทำงานกันเป็นทีม  พี่แบงค์หาเหยื่อ  พี่อันคอยจิกมาเหยื่อหลงเข้ามา  ส่วนผมปิดการขายครับด้วยการขอเบอร์โทรศัพท์  ซึ่งไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมสองคนนั้นเขาไม่จอเสียเอง  หรือหน้าผมโหดเหมาะกับงานขู่เข็ญแบบนี้  อิอิ

“เดี๋ยวพี่มานะ  ไปห้องน้ำก่อน  ฝากเธอเอ็นเตอร์เทนด์เขาด้วยนะ”  พี่แบงค์บอกผมอย่างงี้แต่ความจริงแล้ว  เธอจะไปจิกอีกคนหนึ่งที่เดินผ่านโต๊ะพวกผมไปเมื่อกี้นี้

“เดี๋ยวๆ ฉันไปด้วย” พี่อันร้องขึ้นแล้วก็วิ่งตามพี่แบงค์ออกไป  ในโต๊ะเลยเหลือผมกับอีตานายพีคนนั้นสองคน  ตานี้ก็แปลก  ทำไมไม่ยอมกลับไปที่โต๊ะตัวเองนะ  แต่ก็เอาเหอะ...งานเพื่อบ้านเมือง  เจ้านางอย่างผม..ถึงต้องยอมพลีกายก็ยอม

“หวัดดีครับ  มากะเพื่อนๆ หลายคนหรอ?” ผมทักด้วยประโยคที่ไม่น่าจะถามออกไปเลย  ก็นะ...คุณต้องเข้าใจว่า  การคุยกะคนหน้าตาดีนั้นมันต้องเขินอายกันบ้างหละนา

“มากันสามคนครับ  แต่ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่”  อ้าว!  อีตานี่  มากันแค่นั้นแล้วยังมาบอกว่าไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่  ตูจะเชื่อแกเรอะ?

“แล้วตกลงชอบเพื่อนผมคนไหนหรอครับ?”  ผมก็ต้องถามสิ  เก็บข้อมูลเพื่อไปรายงานพระพี่นางทั้งสองที่ตอนนี้ร่อนไปไหนแล้วก็ไม่รู้  ส่วนอีตานี้เมื่อกี้ก็นะ..พอกัน.....เลื้อยพี่ผมทั้งสองคนเลย  ท่าทางจะร้ายใช่ย่อย ว่ามะ?

“ว่าไง?” ผมถามย้ำอีกเมื่อเห็นมันมองนิ่งแล้วยิ้มๆ มาทางผม

“ผมชอบคุณ”  อ้าวเวร! อะไรของแกเนี้ย?  ฉันถามว่าแกชอบพี่ฉันคนไหน  แล้วแกมาตอบว่าชอบฉันเนี้ยนะ  คนแบบนี้ไม่น่าคบเลย  เลิกๆ จบการสนทนา ณ บัดนี้

แล้วผมก็ไม่คุย ไม่สน  ไม่มองมันอีกเลย  ดื่มต่อดีกว่า  แต่สาวไม่สวยอย่างเราต้องดื่มแต่น้อยๆ (แต่ตูเมาหัวทิ่มทู้กกกกกกกกกกกกกที)


......พออีพระพี่นางทั้งสองตัวเสด็จมาถึงผมก็ปล่อยให้มันปฏิบัติการล่าเหยื่อของมันต่อไป  ส่วนผมก็ออกหาของผมมั่ง(ไม่ได้  ขืนช้าเดี๋ยวอด!)

เจอแล้วครับ  อยู่ด้านหลังผมนี้เอง  วุ้ย! น่ารักเชียว  เด็กอะไรก็ไม่รู้(ตอนนี้เมาแล้วนะคร้าบบบบบบบ สายตาอาจพล่าเลือน อิอิ)  ไม่ได้การหละ  จ้องมันเข้าไป  จองมันเข้าไปอีก  แล้ว.....แล้ว.....แล้วก็

“เอาลูกอมไหมครับ?”  ผมพาตัวเองแถเข้าไปหาน้องเขา  เพื่อนๆ เขาก็มองผมยิ้มๆ กันทั้งโต๊ะ

“ค...ครับ”  น้องเขาก็ดูงงๆ นะ  ฮ่าๆๆๆ  น้องเค้าชื่อ "โฬม" ครับ  คนอาไร้  ชื่อน่ารักชะมัด!  "ผมนึกว่าพี่จะมาต่อยผม"  อ้าวเวรกรรม  นึกไปได้ไงเนี้ย!

และแล้วมันก็เป็นไปตามทางของมัน  พอผมได้เบอร์มาผมก็ชิ่งมายืนแอ๊บสวยอยู่ที่โต๊ะตามเดิมครับ  เอ๋! ทำไมคนมันเยอะขึ้นหว่า  หรือว่าตูจะกลับผิดโต๊ะ...ยิ่งมึนๆ มากถึงมากที่สุดอยู่ด้วย

“อ้าวเฮ้ย!”  ผมแทบจะสร่างเมาเลยครับเมื่อรู้ว่าใครมาเพิ่มที่โต๊ะ “แกมาจากไหนเนี้ย?”

มันไม่ตอบแต่ยืนยิ้มตาหวานเหมือนเดิม


....Oh No No No อย่างนี้ไม่ดี  Oh No No No อย่างนี้สงสัยไม่เอา Oh No No Noอย่างงี้น่ากลัวหรือจะเป็นฝันร้าย
เสียงเพลงที่ผมสงสัยว่าคนแต่งมันนึกอย่างไรเหรอถึงได้แต่งเพลงนี้ออกมาดังกระหึ่มในร้าน  กระเทยทั้งหลายงี้เต้นกันซ้ารวมถึงตัวผมด้วย ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

“อ้าว  หมดแก้ว”  ผมยังซ่าไม่เลิกครับ  ท้าพี่แบงค์หมดแก้วตลอดส่วนพี่อันสลบไปแล้ว

“ระวังเมานะตัว”  ใครวะ?  ใครมาพูดอะไรตัวๆ อยู่แถวนี้  อย่านะ!  เจ้ไม่ชอบ

“ยุ่ง!”  ผมตอกกลับไป

“หึๆ”  มันหัวเราะเยาะเย้ยผมครับ  แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ แกจะเอายังไงกับฉ้านนนนนนนนนน  บอกเลิกฉันยังไม่พอ  ยังโผล่หน้ามาตามหลอกหลอนอีก  ก็ได้ๆๆ  ฉันยอมรับนะว่าฉันดีใจสุดๆ ที่ได้เจอแกอีกที  แต่เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งยิ้มไปไอ้น้อง  ฉันยังจำได้นะว่าแกทำอะไรเอาไว้กับฉันมั่ง  เม้นต์ที่นังหมีพูห์เม้นต์เตือนสติฉันเอาไว้ในเล้าเป็ดยังลอยเด่นอยู่ในความทรงจำของฉันอยู่เลยนะ

‘อิเจ้  เจ็บแล้วไม่รู้จักจำ’

ใช่! ฉันยังจำได้  มันเป็นเม้นต์ที่แสบจนทะลุมดลูกฉันเลยนะ  อย่าๆ ขอร้อง  อย่ามาหลอกหลอนกันอีกเลย 
ผมกำลังจะยกแก้วของตัวเองขึ้นดื่ม อึกๆๆๆ  กะว่ารวดเดียวหมดแก้วตามแบบฉบับของสาวแก่นเซี้ยวเปรี้ยวซ่าในซีรี่ย์เกาหลี  เดี๋ยวคอยดูนะฉันจะเตะหน้าแข้งแก  ไอ้แมท!

“พอๆ ไม่ต้องหมด  แค่นี้ก็เมาจะแย่อยู่แล้ว”

“ยุ่งอะไรด้วย!” ผมเถียง “มาพี่แบงค์! ไม่หมดน้องโกรธธธธธธธธธธธธธธธธธธธ”

“พี่ไม่ไหวแล้วเคอะคุณน้อง  คุณพี่ขอผ่าน” ชียกมือขึ้นทำเครื่องหมายขอเวลานอกให้ผม  ซึ่งในกลุ่มเราจะรู้ดีว่ามันคือการขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน

“ยี้”  ผมร้องยี้ยาวววววววววววววววว  พร้อมกับจีบมือเหมือนรำไทยแล้วทำท่าอีกาบินผ่านหน้าเหมือนในการ์ตูนนินจาฮาโตริสมัยก่อน.....ซึ่งมันแบบว่า  “อ่อนมาก”

“คะ  เดี๋ยวมานะ” พี่แบงค์ยอมรับแต่โดยดีแล้วเดินโหงนเหงนหายไปทางห้องน้ำที่มีคนยืนออกันเต็ม....แหล่งอาหารชั้นเลิศ อิอิ  ส่วนที่โต๊ะก็เลยมี ผม นายพี และไอ้แมท  ส่วนพี่อันที่สลบไปแล้วนั้นผมไม่นับนะ

“มาพี  หมดแก้ว”  ผมหันไปหาเพื่อน?รายใหม่  แถมคราวนี้หมดแก้วแบบเอาแขนมาควงกันด้วย

“ได้เลย”  ท่าทางมันก็เมามากอยู่เหมือนกัน  พอหมดแก้ว  มันก็เลยคว้าผมไปกอดซะงั้น

“ปล่อยก่อนดิ  เดี๋ยวล้ม”  กลุ้มใจกับตัวเองจริงๆ เลย  นอโผล่ซะเหลือเกิน

“ไม่ปล่อย”  มันเถียงแฮะ  ไอ้ครั้นที่ผมจะขัดขืนรึ.....ก็ไม่ไหว  แรงจะยืนตรงๆ ยังไม่มีเลย  ทำไมวันนี้ตูเมาปลิ้นอย่างนี้นะ  เพราะแกคนเดี๋ยวเลยไอ้แมท  โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้....ทำเอาฉันหวั่นไหว  หายใจหายคอเกือบไม่ถูก  แกคิดหรอว่าฉันลืมแกไปแล้ว  ไม่เลยไอ้น้องเอ้ย...มันยังอยู่เต็มๆ ในใจฉัน

“ปล่อยเถอะ”  ไอ้แมทครับท่าน  มาเข้ามาดึงมือนายพีออก  แล้วเอาผมไปซบบ่ามันแทน  ผมก็นะ....ไม่รู้สิ  มันวิบๆ ในใจยังไงไม่รู้ครับ

“แกก็ปล่อยด้วย!” ผมตวาดมัน (ยังมีแรงอีกเนอะ) “ฉันจะไปห้องน้ำ  ปวดฉี่...................................”  ผมลากเสียงยาวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก  เมาแล้วรั่วจริงๆ เลยอิชั้นเนี้ย

[Junrai_Hyper™]

น้องเค้าชื่อ "โฬม" ครับ  คนอาไร้  ชื่อน่ารักชะมัด!

น้องโฬม คนนี้อะป่าวอิเจ้

 
m4 m4 m4 m4








ลป.

ขอย้ำอีกที
"อิเจ้ เจ็บแล้วไม่รู้จักจำ"

[THIP]

หุหุ ตาแมทจริง ๆ ด้วย แถมตามมาถึงกทม.  m2  m2
เจ้ ยังไงเราก็เชียร์แมทน้า      ถึงจะคิดว่าเจ้จะไม่มีวันรีเทิร์นก็เถอะ 
ยังไงก็เชียร์แมทททททททททททททททททททททท      (ออกนอกหน้าไปรึเปล่าหว่า  m4)

[A GE]

    แล้วอีตาแมทจะตามมาหลอนเจ๊สองทำไมอ่ะครับ      หรือว่าตามมาเก็บหนี้

[มูมู่น้อย]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด แมทมาแล้วว   
เลิกกันทั้งที่ยังรักนี่  ระวังถ่านไฟเก่าคุนะอิเจ้
แต่... อิเจ้ จาไปเที่ยวกับน้องพี แล้วเอาแมทไปไว้ไหน
โอยย  อิเจ้สุดสวยจิกผะชายเก่งเยี่ยงนี้  แล้วคุณน้องจาไปสู้คุณพี่ได้เยี่ยงไร  ม้ายยย 

อิอิ  รออ่านต่อนะเจ้  คิดถึงจัง  เป็นกำลังใจให้นะ 

[min_min]

เจ้  ตอนนี้เก็บนอยังอ่ะ  กัวโดนแทง  อิอิ
หง่าตาแมทมา  อิอิ  ดีจัย 
จิ๊กผู้ชายเก่งนะเจ้เนี่ย  ว่างๆก้อสอนเทคนิคให้น้องนุ่งมั่งจิ๊

ปล.รออ่านต่อนะเจ้  แล้วก้ออย่ากินเหล้าให้มากนะเจ้
เป็นห่วง  แก่แล้ว ดูแลตัวเองด้วย

 

[akitt]

   แมททททท....  เอ  แมทโผล่มาได้ไงหว่า   
เจ้กับแมทนี่ไม่ได้เจอกันมานานเท่าไหร่แล้วเนี่ย  มันก็ยังรู้สึกอะไร ๆ อยู่บ้างใช่ม้า   

แต่... อิเจ้ จาไปเที่ยวกับน้องพี แล้วเอาแมทไปไว้ไหน

น่านดิ...

[~ScAreD:SAcreD~]

แหม อิเจ๊นี่ บรรยายซะเห็นภาพเลย เวลาไปเที่ยวกัน

ยิ่งไปเห็นมากับตา กับการประสานงานระหว่างพี่แบงค์ อิเจ๊ และ พี่อัน
(ซึ่งน่าจะเป็นกลุ่มเดียวกับที่ไปเจอมา - ใช่เปล่า อิเจ๊)

ช่างเป็นทีมเวิร์คเสียนี่กระไร

ประสานงานกันเก่งขนาดนี้ จิกมาให้น้องให้นุ่งสักคนดิคับ เจ๊ 

นะ นะ จะเป็นพระคุณอย่างสูง เหอ เหอ 

ว่าแล้วก็รีบมาต่อเรื่องนะครับ

[oaw_eang]

แว้กกกกกกกกกกกกกกกกก  อะไรกันเคอะเนี้ย

น้องป้อมเคอะ.....อย่างคุณน้องน่ะเจ้ว่า  แบ่งมาให้เจ้ดีกว่ามะเคอะ  แหม๋! ที่พาไปแต่ละคน  น่ารักทั้งน้าน  อิอิ

น้อง akitt เคอะ.....อย่าไปห่วงไอ้แมทมันเลยเค่อะ  หว่งเจ้ดีกว่านะเคอะ 

น้องเบเบ้ขา....ขอบคุณนะเคอะที่เป็นห่วง  แต่ว่า....ว่างๆ ก็มาท่องโลกกว้างกะเจ้สิเคอะ  แล้วจะสอนเทคนิคการล่าให้ อิอิ

วุ้ย! มูมู๋ อะ.....  คนเรามันสวยกันคนละแบบ  อร่อยไปคนละอย่าง  ของอย่างนี้มันเปรียบกันไม่ได้หรอกเคอะ  อย่างเจ้อาจจะแซ่บ  แต่อย่างมู๋อาจจะมันส์นะเค๊อะ 

หนี้อะไรเคอะ AGE หนี้สวาทหรอ?  ไม่มี้  ไม่มีนะ  เจ้จ่ายคืนหมดแล้ว  เกินคุ้มอีกมั้ง  ไม่เชื่อจะลองดูมะ 

โห  นู๋ shell อะ  เชียร์แต่แมท  หมอนั้นมันมีอะไรดี  อย่างมากก็แค่หล่อ  คนหล่อๆ มีตั้งเยอะในโลกนี้  แต่เจ้ก็ไม่เคยได้กินสักคน 

  หล่อนจะตอกย้ำไปถึงไหนยะ นังพูห์  แค่นี้ชั้นก็จำพอควรแล้วยะ    เค้าเสียใจนะ  สามีทิ้งนะ  มันไม่สนุกหรอกนะ  แงๆ  แกมาเป็นสามีฉันแทนไอ้แมทเลยมา!
..........................................................

ความเดิมตอนที่แล้ว...

ผมไปเที่ยวกะพวกเพื่อนๆ  แล้วดันไปเจอไอ้แมทเข้า  เจ็บปวดสิครับ  ก็ผมยังไม่ลืมมันเลยนิ  แอบน้ำตาเล็ดตั้งหลายรอบ  แต่ก็อาศัยเอาความแรดมาเป็นเกราะป้องกันกายและใจ  ไม่รู้ไอ้แมทมันจะรู้ทันมารยาของผมหรือเปล่า  ช่างมัน! เมาดีกว่า  เมาให้ลืมไปเลย  มาววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววส์
.....................................................

ผมกลับมาถึงห้องได้ยังไงไม่รู้ครับ  วันนี้ไอ้วุฒิแมทผมก็ไม่อยู่  ดันไปค้างบ้านเมียมันซะงั้น  แล้วใครพาตูกลับมาวะเนี้ย  นึกว่าจะได้ไปดูหนังสดที่ห้องพี่อันเสียแล้วสิ  แย่จัง!

"โอ๊ย! อะไรเนี้ยยยยย  ทามมาย  มานถึงร้อนอย่างงี้นะ  ร้อน  ร้อนโว้ย"  ตุ๊ดส์แก่ เมาแล้วโวยวายครับ "ถอดๆๆๆ  ถอดให้หมด  ไอ้วุฒิ...มาช่วยดึงกางเกงออกจากขาทีซิ!"  ผมสั่งไปตามความเคยชิน

"อยู่นิ่งๆ สิ  อย่าเพิ่งดิ้น  เด๋วๆๆ"  ทำไมเสียงมันแปลกๆ ไปวะ  แต่ช่างมันเหอะ  ตูเมาแล้วไม่อยากคิดมาก

"น้องโฬมจ๋า  น้องโฬมอยู่ไหนจ๊ะ  มามะ  มาหาพี่สอง"  ตอนนี้ผมเปลี่ยนชื่อเป็นสองแล้วครับ  คนใหม่...ก็ต้องชื่อใหม่  พอกันที่  ชื่อนุ....ให้มันตายไปซะกับความซ้ำใจเดิมๆ

"........."  ไม่มีเสียงตอบครับ  มีแต่เสียงเดินไปเดินมา  รื้อนั้นรื้อนี้

"ไอ้วุฒิ! ฉันแสบตา  ปิดไฟเดี๋ยวนี้  ฉันจะนอน  เปิดแอร์ด้วยร้อน"

แล้วก็มีเสียงแอร์ทำงานครับ  อ้า! ค่อยเย็นขึ้นมาหน่อย  มึนฉิบเลยครับ  มันเหมือนพื้นเตียงโคลงเคลงๆ  ยังไงไม่รู้  แล้วเมื่อกี้ตูกินก๋วยเตี๋ยวที่อนุสาวรีย์ยังวะ?  จำไม่ได้

"ปกติเมาแล้วนอนแก้ผ้าแบบนี้หรอ?"

"อืม...ก็มันร้อนนิ  แกก็เห็นอยู่บ่อยๆ แล้วจะถามทำไม?"

"ทำแบบนี้มานานยัง?  ถามว่าทำมานานแค่ไหนแล้ว" เสียงเหมือนโกรธๆ แหะ

"ก็ทำมาตลอดแหละ  แกอย่าถามมาก  ฉันมึน ปวดหัวด้วย ปิดไฟเร็วๆ"

"แค่นี้ทำเป็นเมา!  ทีเมื่อกี้ยังไม่อ่อยผู้ชายอยู่ได้เลย" มันพูดตอนที่ปิดไฟในห้องลง

"แล้วแกจะมายุ่งอะไรกับฉัน  อย่าลืมนะ....ว่าเราไม่ได้เป็นไรกันแล้ว"  ผมโวยมัน  หน่อยแน่ะ! ทำมาถามนั้นถามนี้  น่าหมั่นไส้ชะมัด

"ใช่ตอนนี้ไม่ได้เป็นอะไรกัน  แต่เดี๋ยวก็จะเป็นแล้ว!!  มานี้เลย...ร่านดีนักใช่ไหม"

"เฮ้ย! ไม่เอา  อย่านะ!!"  ผมโวยวายขึ้นอีก  เมื่อโดนมันจับขายกลากไปพาดกับขอบเตียง

"บอกว่าอย่าดิ้น!" มันว่า..

"ไม่เอา  อย่านะมรึง กรูไม่เอา  กรูไม่อยากมีไรกะมรึง  ปล่อยสิ  บอกให้ปล่อยไง"  ผมรวบรวมกำลังที่เหลือๆ ออกแรงถีบมัน  ได้ผลครับ  มันกระเด็นออกไป  ขาผมเลยตกลงฟาดกับขอบเตียงและพื้นห้อง

"โอ้ย!  อู้ยยยย เจ็บ"

"สมน้ำหน้า  หันมานิเลย"  มันพยายามถลก กกน. ผมลง  แต่ผมก็พยายามตะกายหนี  มันก็ตามมายึดมือผมไว้  แล้วก็กัดไปตามแผ่นหลัง  เจ็บมากๆ เลยครับ

"เฮ้ย! เจ็บบบบบ  ไม่เอา  ไม่เล่นแล้ว"

"ใครบอกว่าเล่น?  จะเอาจริงๆ  อ้าขาออก"  มันรั้งเอวผมขึ้นทำให้สะโพกผมลอยเด่นขึ้น  แล้วมันก็พยายามยัดเยียดแท่งร้อนเข้ามาในตัวผม

"ไม่เอา  เจ็บ  เจ็บจริงๆ นะ" ผมพยายามร้องขอมัน และฝืนตัวออกห่าง  แต่มันก็ตามติดตลอดจนหยุดไปพักหนึ่ง  ผมจึงล้มตัวลงนอนหงาย  ไฟในห้องถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง  ผมพยายามลืมตาขึ้นมองฝ่าแสงไฟจ้า  มันไม่เหมือนไอ้วุฒิเลยครับ  ตัวมันสูงๆ มีกล้ามมากกว่าวุฒิ  ที่สำคัญมีขนหน้าอกด้วยซึ่งวุฒิไม่มี

"จำได้ไหมว่านี้ใคร?" มันถามผม  มีหรือครับที่ผมจะจำมันไม่ได้

"แมท!!"

"ใช่  คราวนี้ก้ยอมดีๆ นะ จะได้ง่ายๆ"

"ไม่! แกเลิกกับฉันแล้ว  อย่ามายุ่งกับฉันนะ  ออกไป!!"

"ออกไปหรอ?  ได้เลย" แล้วมันก็กระโจนลงมาทับผม แอ่ก! แล้วลงมือกัดไปทั่วอกผม  โดยเฉพาะที่ซอกกคอ...ทั้งกัดทั้งดูด

"ไม่เอานะแมท  อย่าทำเลย  เจ็บ"  ผมพยายามดิ้นๆๆๆๆ  แม้ผมจะตัวโตแต่ในเวลาที่เมารั่วแบบนี้ผมก็ไม่มีแรงสู้มันอยู่แล้วครับ

"คราวนี้คนอื่นจะได้รู้ไงว่าตัวเป็นเมียใคร" มันพูดก่อนรวบแขนผมไว้แล้วเอาปลอกหมอนข้างมามัดเอาไว้ 

ขาผมถูกยกลอยขึ้นพาดบ่ามัน....โลชั้นทาผิวถูกชะโลมลงตรงปากทาง....ร่างกายผมเหมือนจะแยกออกจากกัน  ตั้งแต่ผมเลิกกับแมทคราวก่อน  ผมก็ไม่เคยมีอะไรกับใครอีกเลย  มันเจ็บสุดๆ  เจ็บเพราะความไม่ยินยอม  เจ็บเพราะเสียใจ  เจ็บเพราะความไม่พร้อม  เจ็บเพราะโดนคนที่เราเคยรักทำลาย

ผมถูกจับพลิกหน้าพลิกหลังไปในหลายท่วงท่า....แน่นอน...ผมเจ็บปวด....เสียงร่ำร้องบอกให้หยุด...ให้เลิกทำดังออกจาปากผมตลอดเวลา....ผมอยากสลัดมันออกแล้ววิ่งหนีไปให้ไกลแสนไกล....แต่ผมก็ทำไม่ได้....เพราะผมเมา....เมาชนิดที่ว่า...เหนือคำบรรยาย

"แฮ่กๆๆๆ  จะออกแล้วๆๆๆ  อ้าสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส์"  แมทมันพูดประโยคคล้ายๆ แบบนี้แล้วซบลงกับแผ่นหลังผมที่ปวดตุบๆจากรอยฟันของมันไปทั่วทั้งแผ่น

ผมเหนื่อยเหลือเกิน  เหนื่อยเกินกว่าที่จะคิดทำอะไรทั้งสิ้น  ผมอยากหลับเร็วๆ  หลับแล้วตื่นขึ้นมาพบว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นแค่เพียงความฝัน.....ฝันร้ายที่ผมอยากจะลืม
................................................

"ยังไม่ตื่นอีกหรอตัว  จะเที่ยงแล้วนะ" เสียงของคนที่ผมอยากให้มันกลายเป็นแค่ความฝันดังขึ้นพร้อมๆ กะตัวผมถูกเขย่า  "กินโจ๊กมะ?  เค้าอุตส่าห์เดินไปซื้อมาจากตลาด  เนี้ย...แกะใส่ถ้วยปล่อยให้เย็นนานแล้วนะ  ตัวชอบกินโจ๊กเย็นๆ ใช่ไหม  เห็นมะ?...เค้ายังจำได้"

"ทำทำไม?  เมื่อคืนทำไปทำไม"  ผมถามไปอีกเรื่อง  ดวงตาจับจ้องอยู่ที่ฝ้าเพดาน

"ก็ไม่มีอะไรนิ"

"คิดอะไรอยู่?  ทำไมถึงทำแบบนั้น?" ผมถามเสียงเบา...เรียบ...

"ก็ไม่ได้คิดอะไร  แค่อยู่อยากทำขึ้นมาเฉยๆ ก็เลยทำเลย"

"แค่นั้นเหรอ?"  ผมถามออกไปด้วยความรู้สึกเหมือนอกผมกลวงโบ๋ 

"ใช่  ก็แค่นั้น  ไม่ได้คิดไร  มามะ  มากินข้าวกันเร้ว!" นั้นสิ! แล้วผมจะเอาอะไรมากไปกว่านี้

...ผมเดินออกไปล้างหน้าในห้องน้ำ....ที่ติ่งหูมีรอยกัด  หลัง คอ ไหล่ ท้อง ตะโพก  มีหมด  รอยกัด...ไม่ใช่รอยดูด  แขนขามีรอยถลอกเพราะว่าเมื่อคืนผมทั้งดิ้น...ขัดขืน...แขนขาจึงไปฟาดเข้ากับขอบเตียงหัวเตียง....หน้ายังแดงเป็นปื้นๆ เพราะกดถูไปกับฟูกที่นอน....ที่ข้อมือไม่มีร่องรอยของการถูกมัด...เป็นเรื่องที่ทำให้ผมยิ้มได้....เอาเหอะ!  คนอื่นๆ คงไม่รู้หรอกนาว่าผมโดนอะไรมา

"นั้นรูปวุฒิกับแฟนมันเหรอ?"  แมทถามเมื่อผมนั่งลงกินโจ๊กเย็นๆ ที่มันซื้อมาให้ผม

"อืม..แล้วนี้รู้จักร้านหรือไง?"

"ก็ถามๆ เอา  ไม่เห็นจะยาก"  มันตอบก่อนนอนลงเอาหัวมาหนุนตักผมแล้วพาดขายาวๆ ไว้บนเตียง ดูทีวีสบายใจเฉิบ

"เกะกะ! คนจะกินข้าว"

"ก็กินไปสิ"

"เดี๋ยวหกใส่หน้า"

"ถ้าหกก็เลียเช็ดให้ดิ"  มันตอบผมตาวิบวับ
........................................

"งั้นเค้ากลับก่อนนะ  เค้ายังใช้เบอร์เดิมอยู่นะ...ไม่ได้เปลี่ยน...อะไรๆ ยังเหมือนเดิม"  มันบอกผมเมื่อหยุดอยู่ตรงประตูห้อง

"อืม"  ผมไม่มีเรี่ยวแรงหรือสติปัญญาจะไปตอบดต้กับมันเลยได้แต่อือออไปเรื่อยเปื่อย

"แล้วจะโทรมาหานะ"

"ขึ้นมาทำงานกรุงเทพฯแล้วหรอ?"

"เปล่า! ทำอยู่ปทุมธานี  พอดีเมื่อวานเข้ามาเที่ยวกะเพื่อนแล้วโชคดีที่เจอพี่แบงค์ที่หน้าห้องน้ำ  เลยรู้ว่าตัวก็มา"

"แล้วมาที่โต๊ะทำไม  นึกว่าเราควรจะไม่ต้องเจอหน้ากันอีกแล้วซะอีก"

"เปล่านิ  เจอได้....บอกตรงๆ ว่า...บางทีก็อยากเจอเหมือนกัน"  มันพูดตอนก้มใส่รองเท้าคู่เก่าๆ เน่าๆ ในแบบเดิมๆ ของมัน

"เหรอ?  ตั้งใจทำงานนะ"

"ครับ"  มันเดินเข้ามาชิดผม "ดูแลตัวเองดีๆ นะตัว  วันนี้ห้ามไปไหนเลย  นอนซะ...ท่าทางยังเพลี้ยๆ อยู่เลยนิ  ขนาดว่าเมื่อคืนไม่ได้ทำไรรุนแรงแล้วนะ"

"................"  ผมกัดริมฝีปากแน่น

"ขอโทษ  อย่าโกรธนะ  แล้วไงจะโทรหา  แล้วเดี๋ยวจะโทรบอกพี่แบงค์ว่าอย่าชวนตัวไปเที่ยวไหนอีก"

"อืม..."

ผมยืนรอส่งจนมันเดินลงบันไดไป  ผมเก็บกวาดห้อง..อาบน้ำ....เตรียมตัวไปตีแบดที่สนามแถวหลัง สน. บางรัก ตามเคยเพราะนัดกะก๋วนเอาไว้แล้ว

ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น

"ไม่ต้องไปเลยเรื่องตีแบทนะ  เมื่อคืนก็เมามาก  นอนไปเลย  กินน้ำเยอะๆ แล้วกินวิตามินซีในขวดหลังตู้เย็นด้วย เข้าใจไหมที่สั่ง"

"อืม..."

"ส่วนรูปเค้าที่หัวเตียงน่ะ..เค้าขอคืนนะ"

ผมหันขวับไปดูตรงแหน่งตามที่มันว่า  สมบัติล้ำค่าของผมหายไปชิ้นหนึ่งครับ  กรอบนั้นว่างเปล่าไม่มีรูปที่ผมเคยร้องไห้รดอยู่ในนั้นแล้ว

"อืมเอาไปเถอะ...."  ผมพยายามอย่างยิ่งที่จะสะกดกลั้นความรู้สึกต่างๆ เอาไว้  ใช่สิ! รูปของมัน...แม้มันจะให้ผม...และผมก็มองคนในภาพนั้นอยู่บ่อยๆ ทุกครั้งที่ผมเหงาและคิดถึงเจ้าของรูป....มันคงไม่อยากจะให้อะไรที่เป็นความทรงจำเกี่ยวกับมันหลงเหลืออยู่ในชีวิตของผมอีก

"ดีมาก!  ว่าง่ายๆ จะได้น่ารัก"

แล้วมันก็วางสายไป....ส่วนผม...คว้ากระเป๋าใส่ไม้แบดขึ้นคล้องไหล่แล้วเดินออกจากห้องไปทันที 
...........................................................


"เมื่อคืนหนักหรือไงคะคุณน้อง"  เสียงพี่แบงค์ถามผมเมื่อเราออกมานั่งพักเหนื่อยด้วยกันอยู่ริมสนาม

"นิดหน่อยอะ  ก็น้องเมาขนาดนั้น"  วันนี้ทั้งวัน...ผมเลือกใช้หน้ากากแห่งความร่าเริงขึ้นมาสวมใส่

"คุณพี่ก็เหมือนกัน  เมื่อคืนโดนสะกิดทั้งคืนเลย"

"ใครสะกิดคะคุณพี่"

"ก็ผัวใหม่พี่ไงเคอะ  คนเมื่อคืนนะ"

"โหย! น้องเลยอดดูหนังสดเลย  อิจฉาพี่อันจัง"  ผมแซวใส่อีกคนที่กำลังเดินมา

"พี่ก็หลับไม่รู้เรื่องเลย  พวกมันไปทำไรกันไม่รู้ในห้องน้ำ"

"ว้าย! อีนี่  โสโครก" ผมแหววใส่พี่แบงค์

"ก็คุณพี่โดนลากเข้าไปในนั้นนี่คะ"

"คุยไรกันครับ"  เสียงคนแปลกหน้าแทรกขึ้นมา  ก่อนที่เจ้าตัวจะไปหย่อนก้นแหมะลงข้างพี่แบงค์....นายพีนั้นเองครับ

"ก็เรื่องหนังสด" ผมแซวยิ้มๆ แล้วหลิวตาพยักเพยิดกันกับพี่อัน

"........."  หมอนั้นไม่ว่าไรได้แต่อมยิ้ม จ้องหน้าผม

"ไปตีต่อเหอะ  เดี๋ยวน้องพิมจะรอนาน"  พี่แบงค์ชวนพี่อันเดินลงสนาม  เหลือผมนั้งพักอยู่กะนายพี

"สองสูบบุหรี่ไหม?  ออกไปสูบข้างนอกด้วยกันะ"  หมอนั้นถามผม

"เอาดิ! แต่เราไม่สูบหรอกนะ"

"อ้าว! เห็นตอนอยู่ในร้านเมื่อคืนสูบนิ"

"ก็สูบเฉพาะในร้าน  แต่พอออกมาข้างนอกไม่สูบ...เหม็น  เหล้าก็ไม่กิน...ขมคอ"

"เออแปลกคนเนอะ"

.....นายพีเดินตามหลังผมมานั่งข้างๆ กันที่หน้าคอร์ทแบด  ภาพหมอนั้นนั่งหยองๆ สูบบุหรี่ปุ๋ยๆ  มันทำให้ผมคิดถึงใครบางคน...คล้ายๆ กันนะ  ตัวสูงๆ ดำๆ คมๆ เหมือนกัน  แถมยังสูบบุหรี่ยี่ห้อเดียวกันอีก  อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น

"ลองสักตัวปะ" นายพียื่นซองบุหรี่มาให้เมื่อเห้นว่าผมจ้องหน้าเขาอยู่นาน

"ไม่เอาหละ  ขอบใจ"

"เป็นไรไปวันนี้ทำหน้าเศร้าจัง"  เอ๋! มันสังเกตเห็นด้วยเหรอ  ผมว่าผมปิดมิดแล้วนะ

"เปล่าไม่มีอะไรหรอก  พอดีมีเรื่องทางบ้านนิดหน่อยนะ"

"หรอครับ?  เล่าได้ไหม?"  พีถามสีหน้าจริงจัง

...ผมส่ายหน้า  ก่อนแหงนขึ้นมองดูท้องฟ้า  ผมก็แค่คิดถึงคนที่บ้านขึ้นมา...ในยามที่ผมรู้สึกไม่ดีแบบนี้  ก็เท่านั้น

เราสองคนคุยกันไปเรื่อยเปื่อย  ผมเองก็แปลกใจอยู่เหมือนกันที่ปกติแล้วผมจะเข้ากับคนใหม่ๆ ยาก   แต่ทำไมกับนายพีแล้วผมถึงได้นั่งคุยด้วยได้เป็นวรรคเป็นเวรขนาดนี้  อาจเป็นเพราะว่าหมอนี้มันคุยตลกดีก็ได้  ผมเลยไม่เกร็งเมื่ออยู่ต่อหน้าคนไม่คุ้นแบบนี้

"เข้าข้างในกันเถอะ"  ผมชวนเมื่อเห็นพีดีดก้นบุหรี่ม้วนที่สามทิ้งไปกลางถนน

"ครับ"
...................

[Junrai_Hyper™]

อิเจ้ น้องขอโทษ แต่มันจำเป็น

 























ลป.

ทำไมอิเจ้ดดนข่มขืนอีกแล้วอะ

หรือว่าอิเจ้ชอบ

 

[THIP]

เอ่อ ชักไม่ชอบแมทแล้วซิ 
ถึงชอบแมทแค่ไหน แต่มาทำกับเจ้สุดที่ร๊ากยังงี้ได้ไง   
เจ้สู้ ๆ จัดการแมทเลย  (แล้วจะจัดการยังไงละ  )

[akitt]

 
โอเคเจ้  เอาเป็นห่วงเจ้ดีกว่า
แต่ก็ไม่วายงง ๆ กะแมท  มันจะเข้ามาทำไม  บ้ารึเปล่า

[tor13]

 :confuse:งงเหมือนกันกลับมาทำไม ใครช่วยตอบที

[~ScAreD:SAcreD~]

สงสารอิเจ๊ที่รักมากมายย

มันจะกลับมาทำไมเนี่ย เรื่องมันแล้วไปแล้วก็ไม่ยอมให้มันจบๆไป 

ไอ้แมท ทำอิเจ๊กรู 

[abcd]

แล้วถ่านไฟเก่ามานจะกลับมาร้อนแรงได้อีกครั้งป่าวเนี่ยเจ้   

[RN]

นายพีจะเป็นเป้าหมายต่อไปของเจ๊รึเปล่าเคอะ..อิอิ

ข่มขืน  ข่มขืน...

[A GE]

    ทำไมแมทเปนคนอย่างนี้น่ะครับ  เสียแรงที่อุตส่าห์คิดว่าเปนคนดีกว่านี้

    อย่างนี้เจ๊ต้องเอาคืนนะครับ  ยัดเยียดความเปนสามีให้แมทเลยดิ 

[oaw_eang]

ขอบใจทุกคนมากที่มีความเห็นใจให้เจ้

ดีใจจัง  ขอบใจจริงๆ   
...................................................

.....หลังจากตีแบดเสร็จเราก็ไปหาอะไรหม่ำกันที่โรบินสันบางรัก  ตอนแรกผมจะกินพิชซ่าแต่หาร้านไม่เจอเลยไปจบลงที่สุกี้แทน

"เฮ้ย! พี่อัน  ร้านนี้เขามีผักหวานบ้านด้วยนะ"  ผมบอกเมื่อเห็นรายการผักกวานบ้านอยุ่ในเมนู

"ไหนๆ เออ...เอามาสองเลยนะน้อง"  พี่อันหันไปสั่งพนักงาน

พอทุกอย่างมา...เราก็ลงมือกินกันอย่างลืมบทสนทนา  5555  ก็คนมันหิวนิครับ  นายพีก็ได้รับการเอาอกเอาใจจากพี่แบงค์เป็นอย่างดี จนผม น้องพิม พี่อัน พากันแอบเม้าท์ทางสายตา  อิอิ   พอเริ่มอิ่ม  จึงเริ่มมีเสียงคุยกันบ้าง...

"พิมกลับก่อนนะค่ะทุกคน  แล้วอย่าลืมเสาร์หน้าเจอกัน"  เธอบอกลาก่อนลุกออกไปจากโต๊ะ  น้องพิมเป็นคนสวย รวย การศึกษาดี หน้าที่การงาน ชาติตระกลูดีหมด  แต่เธออาภัพด้านความรักครับ  เธอบอกว่าเธอมีพร้อมทุกอย่าง...ยกเว้นหัวใจของใครสักคน

"เออพี่แบงค์....พรุ่งนี้ไปไหว้พระเปล่า?"  ผมเงยหน้าถามพี่แบงคืที่กำลังหยอกอยู่กับนายพี สวีทกันจริงๆ น่าอิจฉา  ทำไมเราไม่อย่างนี้บ้างนะ

"ไปสิคะคุณน้อง!  แล้วพีจะไปด้วยหรอเปล่า?" เธอหล่อนไปถามสามีใหม่ของเธอครับ

"ไปดิ!  ไปด้วย  อยากไปวัดเหมือนกัน  ว่าแต่มันต้องทำอะไรบ้างอะ?"

"ก็ไม่มีไร  ไปสวดมนต์ทำวัตรเย็น  หาไรกินแล้วก็กลับบ้าน" พีอันบอกรายละเอียดให้หมอนั้นฟัง

"แต่ผมสวดไม่ได้นะ"

"ไม่ต้องห่วงเขามีหนังสือแจงให้อ่านตาม"  พี่แบงค์บอกสามีของหล่อน

"แล้วสองไปปะ?" นายพีหันมาถามผม...เล่นเอาแทบสำลักน้ำชา....

"แค่กๆ! ไป....ไปดิ  ไปอยู่"

"เออๆ งั้นไป"

ผมไม่รู้นะว่าคนอื่นๆ จะรู้สึกแปลกๆ กับเหตุการณ์นี้ไหม  แต่ผมสงสัย.....นายพีมันจะมาถามผมทำไมว่าผมไปหรือเปล่า?  แปลกคน
....................................................

......ผมกลับมาถึงห้องก็ไม่เจอไอ้วุฒิ  สงสัยไปช่วยเมียมันเฝ้าร้านเสื้อที่สวนลุมไนท์ฯ  ผมก็หยิบกล้วยน้ำว้าแสนหง่อมบนหลังตู้เย็นมากินต่อ  หวานดีจัง

กล้วยน้ำว้าหวานๆ ทำให้ผมนึกถึงยายทวดของผมที่เสียไปนานแล้ว  ซ่อมใหม่ไม่ได้....เลยต้องเผาทิ้ง อิอิ  ผมเลยกดโทรศัพท์กลับบ้าน

"เออคุณน้า....ยายเป็นไงบ้าง?"  ผมถามถึงอาการของยายผมที่ยังไม่ออกจากโรงพยาบาล....เดือนก่อนยายผมล้มลงเพราะสะดุดรองเท้าที่ผมถอดทิ้งไว้เมื่อจะเดินออกมาส่งผมขึ้นรถที่หน้าบ้าน  ปรากฏว่ากระดูกที่สะโพกร้าว  ทำให้ต้องนอนรักษาตัวอยู่ที่ รพ. นานเป็นเดือนเลย  ผมก็จะลงไปเยี่ยมอยู่เสมอถ้าว่าง....แต่ลงไปทีไรก็อดที่จะร้องไห้ไม่ได้ทุกที....ยายที่เคยสวย  เคยคุยเก่ง  เคยหัวเราะ  เคยทำกับข้าวให้ผมกิน...แต่ตอนนี้ยายเดินไม่ได้  ตอนนอนอย่างนี้ไปตลอดในช่วงชีวิตที่เหลือ....บางทีผมก็ยังอดนึกไม่ได้ว่า...ที่ยายเป็นอย่างนี้ก็เพราะผมเองที่ถอดรองเท้าวางเกะกะ

"ก็เรื่อยๆ  คือเธอต้องเข้าใจนะว่าอาการของยายมีแต่ทรงกับทรุด  น้ากับแม่ของเธอทำใจแล้ว"

พอผมได้ยินประโยคนั้น  ผม.."ฮื่อๆๆ"

"ไม่เอานา  อย่าร้องไห้ดิ  โทรไปคุยกับยายบ่อยๆ นะลูก  ถ้ายายได้ยินเสียงเธอยายคงดีใจ"

"ครับ  เดี๋ยวน้องจะโทรไป"

เราคุยกันอีกสองสามคำแล้ววางสายไป  ผมถือโทรศัพท์อยู่นาน  จนตัดสินใจโทรลงไป

"พี่ขัวญเหรอ?  ขอให้น้อง...พูดกับยายหน่อยจิ"

"เดี๋ยวนะ  รอแป๊บ"

"ย่าๆ  น้อง...โทรมา"  พี่ขวัญ  ลูกสาวลุงผมเอาโทรศัพท์ไปให้ยายผมคุย

"อาโหล"  เสียงยายฟังแปลก  อาจเป็นเพราะยายต้องถอดฟันปลอมออกแล้วมั่ง

"โหล  ยายหรอ  นี่น้อง....นะ  ยายจำได้ไหม?"  ผมถามเพราะขวัญบอกว่า  การที่ยายต้องนอนอยู่กะที่นานๆ ทำให้ยายเริ่มกลายเป็นโรคซึมเศร้า....แต่ผมรู้ว่าเพราะอะไร...มันมีสาเหตุมากกว่านั้น

"น้อง....หรอ?"

"ครับ  ยายจำได้ไหม  น้อง....ลูกใคร?"

"จำได้  ลูกยาย"

"อืมเนอะ! ลูกยายเน๊อะ  ยาย...น้องอยากกินแกงส้มกะไข่เจียว"

"มาสิ  มาบ้าน"  ยายพูดเบาๆ สั้นๆ

"ได้ยาย  เดี๋ยววันหวยออกน้อง...จะกลับบ้านนะ  กลับไปหายาย  กลับไปคุยกับยายนะ"

"อืม"

ผมคุยอีกนิดหน่อยแล้ววางสายไป  ผมปล่อยให้ตัวเองร้องไห้อยู่เบาๆ เงียบๆ คนเดียวในห้องมืดๆ  ร้องไห้ให้ความทุกข์มันเบาบางลด  ทั้งทุกข์จากเรื่องของยายและทุกข์จากเรื่องของไอ้แมท  ผมจะร้องไห้แค่คืนนี้  พอพระอาทิตย์ทาบขึ้นขอบฟ้าวันใหม่  ผมจะเข้มแข็งขึ้น....ผมบอกตัวเอง

[tor13]

ขอเป็นกำลังใจให้เจ้น่ะสู้โว้ย

[นางมารร้าย]

มาเป็นกำลังใจให้เจ๊สองค่ะ     

เราชอบเจ๊มากๆ เลยนะ  (เอ่อ ชอบสำนวนการเขียนและเล่าเรื่องนะ)   

เจ๊คนสวยอย่าเพิ่งท้อใจนะ  ตอนแรกก็ชอบแมทนะ แต่พอรู้ว่าแมททำกับเจ๊ยังงัย  เริ่มจะไม่ชอบแล้วล่ะ 

เจ๊สู้ ๆ นะ 

[oaw_eang]

ขอบคุณรีบนมากครับ  

สู้ๆ เช่นกันนะครับทั้งนางมารร้ายและนาย tor13

ปล. เมื่อกี้เพิ่งคุยกะแม่ว่ายายต้องเข้า รพ. อีกแล้ว  ก็เลยกะว่าสิ้นเดือนนี้อาจจะลงใต้ไปเยี่ยม  คราวนี้คงไปอยู่หลายวันหน่อย  เคยมีคนบอกผมว่า....ในบรรดาหลานๆ ทั้งหมด  แปลกจัง! ยายคิดถึงผมคนเดียว
...................................................
ความเดิมตอนที่แล้ว
ผมคุยอีกนิดหน่อยแล้ววางสายไป  ผมปล่อยให้ตัวเองร้องไห้อยู่เบาๆ เงียบๆ คนเดียวในห้องมืดๆ  ร้องไห้ให้ความทุกข์มันเบาบางลด  ทั้งทุกข์จากเรื่องของยายและทุกข์จากเรื่องของไอ้แมท  ผมจะร้องไห้แค่คืนนี้  พอพระอาทิตย์ทาบขึ้นขอบฟ้าวันใหม่  ผมจะเข้มแข็งขึ้น....ผมบอกตัวเอง
....................................................


.....พอวันอาทิตย์เข้าจริงๆ ผมก็ไม่ได้ไปสวดมนต์เพราะว่าน้องโฬมโทรมานัดเจอ  ผมเลยไปเจอกะน้องโฬมที่เซนทรัลเวิร์ด...น้องโฬมน่ารักมากเลยครับ  ทำไมตูถึงใจกล้าหน้าด้านไปขอเบอร์น้องมันนะเมื่อวันศุกร์  สงสัยจะมึนมากแน่เลย  

"พี่สองครับ  โฬมอยากได้กระเป๋าสะพายอันเล็กๆ อะ  พี่สองพาโฬมไปเดินดูหน่อยนะครับ"  น้องโฬมอ้อนเมื่อเห็นผมยกมือขึ้นดูเวลาบ่อยเข้า  

"ก็เอาสิ  งั้นเด๋วพี่โทรไปบอกเพื่อนก่อนนะว่าพี่ไม่ไปสวดมนต์แล้ว"

"ครับ  งั้นเดินไปคุยไปนะครับ" น้องโฬมชวนผมออกจากร้านกาแฟแสนแพงนั้น(ถ้าแม่รู้นะว่ามากินกาแฟแก้วละเท่านี้  แม่ตีหัวแตกแน่  เพราะว่าแม่ขายข้าวราดแกงได้จานละยี่สิบบาทเอง)

ผมจัดการโทรไปบอกพี่แบงค์ว่าไม่ไปแล้ว  กำลังเดินช้อปอยู่กับน้องโฬม  ก็ได้ยินเสียงนายพีแซวแทรกเข้ามา  ไอ้หมอนี้มันจุ้นจริงๆ เลย  แต่แปลกที่ผมไม่ยักกะรำคาญ  ซึ่งถ้าเป็นคนอื่นนะโดนผมเม้งแหลกไปแล้วที่มายุ่งกะชีวิตผม  เพราะขนาดแม่ผมยังยุ่งได้ไม่มากเท่าไหร่เลย  แล้วมันเป็นใครถึงมาบ่นเมื่อผมเปลี่ยนใจไม่ไปสวดมนต์

ผมก็เดินพาน้องโฬมดูโน้นดูนี่จนเกือบได้เวลาห้างปิด  แล้วน้องโฬมก็ดันไปเจอกระเป๋าที่ถูกใจเอาพอดี  สรุปว่า...กว่าจะออกมาได้ก็ออกมาพร้อมพนักงานขายเลยครับ  อิอิ  อ้ายอาย

.....ผมส่งน้องโฬมขึ้นรถกลับบ้านไปด้สักพักกำลังยืนรอรถเมลล์สาย 73 อยู่พอดี  ก็มีสายเข้ามา  เป็นเบอร์แปลกๆ ครับ  เลยแก๊กแมนใส่มัน

"ใครครับ?"  ผมถาม

"พี่เองครับสอง  ไหนสองบอกพีว่าสองจะมาสวดมนต์ไงครับวันนี้  พี่อุตส่าห์มา"

"อ้าว! ก็ไม่รู้นิว่าพีจะมา"

"ก็พีบอกแล้วไงตอนที่อยู่ในร้านสุกี้นะ  โห...คนเราไม่ใส่ใจกันเลย"

"เออๆ โทษที  แล้วนี้โทรมาทำไมเนี้ย?"  ผมถามมันงงๆ  ผมไม่เคยให้เบอร์มือถือมันไปแล้วมันไปเอาเบอร์ผมมาจากไหน  สงสัยเอามาจากพี่แบงค์แน่เลย

"พรุ่งนี้สองไปฟิตเนสปะ"

"เอ๋! ไปดิ  แต่ว่าพีรู้ได้ไงว่าเราเล่นฟิตเนสด้วย"

"เอานา...พี่รุ้แล้วกัน  พรุ่งนี้สองจะเข้าไปกี่โมงครับ  พีไปด้วยดิ  นะๆ ไปเล่นพร้อมกันสนุกดี  จะได้มีเพื่อนคุย  ไม่เหงาดี ไม่งั้นน่าเบื่อออก"

"เอางั้นเหรอ  สองก็วางตลอดแหละ  แล้วพีจะไปกี่โมงอะ?"

"เอางี้นะ  พี่เลิกงานหกโมงครึ่งแล้วเราเจอกันที่พารากอนนะ"

"อืมๆ แล้วไงโทรมานะ  แค่นี้ก่อน  รถมาแล้ว"

ผมรีบกดวางสาย...แล้วก้าวเท้าวิ่งขึ้นรถเมลล์  ก่อนที่รถจะแล่นออกไปตามทาง
..........................................

....ผมกลับมาถึงห้องกำลังจะอาบน้ำก็มีข้อความเข้ามา.....เสาร์นี้เจอกันนะ  บอกให้ไอ้วุฒิไปค้างที่อื่นด้วย--แมท.....

มันจะส่งมาทำซากอะไรเนี้ย  ใครเขาอยากจะเจอแก   ผมกดลบข้อความนั้นทิ้งและไม่ได้สนใจอีก  ผมเป้นคนที่ยึดคติที่ว่า..สายน้ำไม่ไหลย้อนกลับครับ....เพราะก่อนหน้านั้น....ผมไม่ได้เป็นคนบอกเลิกนิ  แต่...หรือว่าผมจะคิดมากเกินไป  แมทมันคงไม่ได้อยากจะกลับมาคืนดีกับผมหรอก  อาจจะเพียงแต่.....  เพียงแต่อะไรหละ?  ผมก็หาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้เหมือนกัน

....ผมอาบน้ำเสร็จก็โทรไปหาน้องโฬม  เราคุยกันจนวุฒิกลับเข้ามาจากร้านเสื้อที่มันเปิดร่วมทุนกับเมียมัน  ผมจึงวางสายเพราะวุฒิมักจะแสดงท่าทางไม่พอใจเมื่อเห็นผมโทรศัพท์คุยกับคนอื่น  ดังนั้น...จะด้วยเหตุผลอะไรผมเองก็ไม่แน่ใจ  ผมจึงวางสายลงทุกครั้งที่วุฒิเข้ามาตอนที่ผมกำลังคุยกับคนอื่น

....พอวันจันทร์  ผมโทรไปหานายพีตั้งแต่บ่ายสาม  เพราะว่าบ่ายสี่กว่าๆ มันจะมีคลาสเต้นบอดี้แจมซึ่งผมชอบเข้ามาก  เลยจะโทรไปบอกพีว่าผมจะไปถึงที่นั้นก่อนนะ  แล้วพีคอยตามเข้าไป

"ไม่เอา! ห้ามไปเลยนะ  สองนะใจร้าย  ไม่เห็นใจพีหรือไง?  พีเพิ่งจะไปที่นั้นครึ่งแรก  ให้เข้าไปคนเดียวก็เปิ่นแย่นะสิ  ไม่ๆๆๆ  สองต้องรอเข้าไปพร้อมพี"  

ผมเลยต้องรอจนหกโมงครึ่งเหมือนเดิม...ผมเดินไปนั่งรอนายพีในร้านเคเอฟซีที่ชั้นG สั่งชิกเก้นพลัฟมากินคนเดียว  ผมนั่งมองผู้คนมากมายที่เดินผ่านไปมาอยู่ด้านหลังแผ่นกระจกใสกว้างที่ติดสติกเกอร์บางๆใสๆ  เหมือนจะไม่มีอะไรกางกั้นระหว่างผมกับคนพวกนั้น  แต่ผมก็รู้สึกเคว้งคว้างยังไงชอบกล  เหมือนโลกของผมหยุดหมุนลงชั่วครู่  แต่โลกของคนรอบข้างหมุนไปอย่างรวดเร็วจนน่าใจหาย  ผมเป็นอะไรไปนะ

....หนึ่งทุ่มแล้ว  นายพียังหายเงียบไม่มีการติดต่อเข้ามา  ผมเลยกดโทรไปหาแต่หมอนั้นไม่นะรับสาย  ผมเลยโมโหเดินเข้าไปในฟิตเนสเลย  ไม่รงไม่รอมันแล้ว   เข้าไปก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ไปปั่นๆ ไอ้เครื่องที่เรียกว่าอะไรก็ไม่รู้   กำลังปั่นๆ เหงื่อกำลังออกพอชื่นๆ ก็รู้สึกเหมือนมีคนมายืนจ้องอยู่ข้างๆ พอหันไป

"เฮ้ย!"  ไอ้พีครับ  มันมายืนยิ้มแต้อยู่ใกล้ๆ ผมเลยครับ

"มารายตัวแล้วครับ  ไง?  รอนานเปล่า?"  มันถามมางั้น

"ไม่นานเลย  รอจากบ่ยสามยันทุ่มหนึ่ง  สี่ชั่วโมง แป๊บเดียวเอง"

"อย่างอนเลยนา  มา...ลงมา  มาสอนพีเล่นลู่วิ่งหน่อยสิ"  แล้วมันก็ลากผมไปยืนบนลู่วิ่งข้างๆ มัน  "สองสอนพีหน่อยสิครับ ว่าเล่นยังไง  ไหนกดตรงไหนครับ?"  มันทำหน้าแบบว่าไม่รู้สึกอะไรเลยกับการที่มันมาสายและหน้าที่งอหงิกของผม  ดูมันสบายใจมากเลย  มันจะร่าเริงเกินไปแล้วนะแก (สรรพนามเริ่มเปลี่ยน)  ผมก็สอนมันกดๆๆๆๆ มันก็ถามๆๆๆๆ  ยังกะคนปัญญาอ่อน  ไม่รู้มันแกล้งโง่หรือโง่จริง  ผมหละอ่อนใจกับมัน  

.....ผมยืนดูมันวิ่งๆๆๆๆ บนลู่  เออ..ท่าวิ่งมันเท่ห์ดีนะ  ไอ้ผมนะท่าวิ่งไม่ได้เรื่องเลย...ก็เลยไม่เลิอกที่จะออกกำลังกายด้วยวิธีนี้  ผมยืนดูมันวิ่งต่อไปด้วยความอิจฉา  ขายาวๆ ของมันไล่กวดไปบนพื้นที่หมุนสวนทางกับรอยเท้ามัน  ใบหน้าที่ดูตั้งอกตั้งใจเกินความจำเป็นนั่นทำให้ผมอมยิ้ม

"ตั้งใจเกินไปหรือเปล่า?"  ผมแซวมัน

"ก็มีคนแอบมองอยู่...พีเลยต้องตั้งใจหน่อย  ความจริงเหนื่อยจะตายอยู่แล้วเนี้ย  เลิกมองสักทีสิ  พีจะได้หยุดวิ่ง  เฮ้ย!!"  มันโวยวายเมื่อผมกดเพิ่มสปีดและความชันของลู่เพราะหมั่นไส้กับคำพูดของมันแล้วเดินหนีออกมากไปที่ส่วนฟรีเวต

"แกล้งแล้วหนีเลยนะ"  มันพูดเมื่อเดินตามผมมาทันที่เครื่องยกเพิ่มกล้ามอก "ให้พีเล่นมั่งดิ"  มันสะกิดผม...ผมเลยลุกขึ้นให้มันนั่งแทน มันนั่งลงแล้วเงียบอยู่เฉยๆ สักพัก  มันจึงพูดขึ้นว่า

"แล้วมันเล่นยังไง?"  

แป๋ว!!  ไอ้บ้านี้  ให้มันได้ยังงี้สิ
.............................................

"อ้าว! สองไม่กลับด้วยกันหรอ?" ผมเห็นนายพีทำหน้าเลิกลั่กเมื่อหันมาเจอว่าผมไม่ได้ก้าวออกจากลิฟต์ไปพร้อมกัน

"แยกกันเลยนะแล้วเจอกัน" ผมบอกไปก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดลง  วันนี้ผมไม่ค่อยได้เล่นอะไรเท่าไหร่หรอกครับ  ก็ต้องกลายร่างเป็นเทนเนอร์สอนนายพีเล่นอุปกรณ์ต่างๆ  เมื่อยปากมากกว่าครับ  ก็หมอนั้นขยันชวนคุยหรือเกิน  ซึ่งปกติแล้วผมมาฟิตเนสผมจะไม่คุยกับใครหรอกครับ  เพราะว่ามีแต่คนหน้าตาดีๆ ทังนั้นเลย  ผมเลยเจียมตัว  ไม่กล้าไปคุยด้วย  เด๋วเขาจะหาว่าไปอ่อยเขาเข้านะครับ

สักพักก็มีข้อความเข้ามา..."thnx 4 to day na krap -- P"

"เชอะ! ไอ้บ้า  เสียเวลาไปวันหนึ่งเปล่าๆ ก็เพราะแกนั้นแหละ"  ผมกดลบข้อความนั้นทิ้งไป
................................................................