แล้ววันนี้ฉันก็ได้เรียนรู้ว่า....บางที....คราบน้ำตาอาจมาพร้อมความสุขก็เป็นได้ถึง....มูมู่
แล้ววันนี้ฉันก็ได้เรียนรู้ว่า....เราจะไม่รู้ซึ้งถึงคุณค่าของความอบอุ่นหากเราไม่มีโอกาสได้เผชิญกับความเหน็บหนาวเพียงลำพัง
ปล. เจ้ยังคงต้องร้องเพลงรอชีสเค้กต่อไปชิมะ?
.....................................
ถึง....น้องนัท MyLoVe
ขอบคุณมากสำหรับความห่วงใยที่ส่งผ่านตัวหนังสือมานะเคอะ
ปล. เจ้ขอโทษด้วย หากเจ้จะลืมตัวเผลอเขียนอะไรที่มันอ่านแล้วรู้สึกเหงาออกไป
.....................................
ถึง....คุณน้อย A GE
ขอบคุณนะเคอะที่เข้ามาเยี่ยมไข้ ก็เริ่มดีขึ้นแล้วหละเคอะ เพราะบอกกะตัวเองว่า "นี่หล่อน! หล่อนไม่มีเวลามานั่งป่วยนะยะ"
หายเลยอะ คำพุดของเจ้นี่ชะงัดมากๆ เลยเคอะ
ปล. อย่างที่คุณน้องว่ามาก็จริงนะเคอะ ห่างไกลครอบครัว....มันป่วยไปทั้งกายและใจจริงๆ
.....................................
ถึง....นังแดนนี่ ศรีอเวจี
สำหรับกำลังใจบูดๆ เบี้ยวๆ ของเธอนะ ชั้นจะเก็บเอาไว้อย่างดีเลยนะ
จะเก็บเอาไว้ลึกๆ ให้ลึกสุดลิ้นชักจนชั้นหาไม่เจอเลย อิอิ
ปล. กลับเมืองไทยเร็วๆ คือสิ่งที่ฉันฝันหาทุกเมื่อเชื่อวัน
.................................
ถึง...ป้าแน๋ว
ก็เพราะว่าใจเป็นนายกายเป็นบ่าวอย่างงี้ไงหละเคอะ ถึงป่วยก็ต้องเดินตากหิมะไปทำแลป
ก็เพราะอยากกลับบ้านเร็วๆ ไง อิอิ
ปล. สู้ๆ สู้แค่ตาย....เท่านั้นเอง
.........................................
ถึง....แก๊งค์สามซ่า น้องหมีเจี๊ยวเหม็น ยัยนู๋ shell และ ตาถั่วพูห์เน่าค้างปีขายไม่ออก
Home sick ไม่รู้เจ้สะกดถูกเปล่านะเพราะโง่ภาษา เลยหาสะมีฝรั่งไม่ได้เสียที
มันก็ไม่เชิงจะ โฮมซิกค์ หรอกนะ
แค่เหนื่อยๆ เลยเบื่อ.....
เบื่อๆ แล้วเลยท้อ...
ท้อๆ แล้วเซ็ง...จิตตกไปตามเรื่อง
ช่วงหนึ่งในชีวิตเหรอ? น่าจดจำดีนะ ว่าอย่างน้อย ฉันก็มีพวกเธอไว้คอยพูดคุยด้วย แม้จะต้องผ่านโลกเสมือนจริงอย่างอินเตอร์เน็ตก็เถอะ ขอบใจนะ
ปล. (อีกแระส์) ก็เจ้บอกแล้วไงว่าเจ้จาเล่าใหม่ตั้งแต่ต้นเลยว่าทำไมเจ้ถึงได้มาเจอกับคนเหล่านี้อะ
แล้ววันนี้ฉันก็ได้เรียนรู้ว่า....บางสิ่งที่แลกมาด้วยคราบน้ำตา ก็ไม่มีค่าอะไรเลยในความคิดของฉัน แต่หากมันจะทำให้คนที่ฉันรักมีความสุขแล้วหละก็.... ฉันก็คงจะต้องฟันฝ่าเอามันมาให้ได้ แม้ว่าฉันจะเจ็บปวดเจียนตายก็ตามที...........................................................
'ฉันผิดของฉันคนเดียวที่ปักใจรักเพียงเธอ
ฉันผิดของฉันคนเดียวที่ไม่คิดรักใคร....นอกจากเธอ'
ผมส่งข้อความนี้ไปหาแมทหลังจากนอนคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ อยู่บนเตียงเช้านี้
หรือไม่จริงครับ? พอดีมีเรื่องสะเทือนใจนิดหน่อยครับเมื่อวาน แต่อย่ารู้เลยว่าเรื่องอะไรเพราะว่าผมเองก็ไม่รู้จะเล่าต่อว่าไงดี
มันคล้ายๆ กับว่าค่อยๆ เก็บเล็กผสมน้อยแล้วระเบิดอะครับ
ผมก็อย่างเงี่นหละครับ....ถ้าไม่พูดก็ไม่พูด ทนสุดๆ ทนยังกะควาย
แต่พอทนไม่ไหวก็ ตูม!!
แล้วก็มานอนไม่ค่อยหลับอย่างงี้ไง
เอาเหอะ! ทนมันต่อไป
ว่าแต่....ทำไมผมต้องทนด้วย ใครใช้ให้ผมทน
ทนไปเพื่ออะไร
ถ้าอย่างนั้น....มันคงถึงเวลาที่ผมควรจะหาตัวช่วยแล้วใช่ไหมครับ
แล้วมันก็เกิดเรื่องนี้ตามมาครับ........
.......................................................
ผ่านไปประมาณสองสามเดือนได้มั่ง ผมก็โทรคุยกะกรไปเรื่อยๆ
ก็ไม่ได้ตั้งใจหรอกครับ แต่มันเหมือนเป็นหน้าที่นะ เพราะว่ากรบอกว่าให้โทรหากรทุกวัน วันละครั้ง ผมก็เลยทำตามที่กรว่ามาเรื่อยๆ
“ทำไรกินกันอะครับผม” ผมโผล่หน้าเข้าไปถามเมื่อเดินขึ้นมาถึงชั้นสามบนหอพักพี่แบงค์ วันนี้เจ้านางสามคนจากเชียงใหม่ลงมาอีกแล้วครับหลังจากกลับไปแล้วเมื่อคราวก่อน
“เข้ามาสินุ แล้ววุฒิไม่มาด้วยหรอ?” พี่อันที่กำลังนั่งคนๆ อะไรสักอย่างในกระทะไฟฟ้าเงยหน้าขึ้นมาถามผม
“ไม่มาอะ ไปหาแฟนมัน แฟนมันโทรมาจิกแหละพี่”
“หรอ? แฟนมันใครอะ” อันนี้เสียงนังอ้วนกระเทยขะแมร์ครับ
“แฟนมันเป็นแดนเซอร์อยู่ RS หล่อสุดๆ เลยแหละอ้วน”
“หรอๆ? อยากเจอจัง” อันนี้เสียงพี่แบงค์เหี่ยว
“ว้าย! หล่อนจะไปจิกของเขาอีกหละสิ อันนี้ไม่ดีนะเคอะคุณเพื่อน...บาป” อิพี่แบงค์สวยร้องขึ้นจากบนที่นอนที่หล่อนเกลือกกลิ้งไปมาอย่างสบายอุรา
“มันกลัวซะที่ไหนกันอิพวกนี้” พี่อันว่า
“ก็ชั้นสวยซะขนาดนี้ พวกนั้นมันมาเองตะหากชั้นไม่รู้ไม่เห็น” อิพี่แบงค์เหี่ยวไหวไหล่ประมาณว่าชีสวยมาก
“คะ! สวย” อิอ้วนแหน็บเข้าให้ ผมเลยหลุดขำกิ๊กออกมา สงสัยพี่แบงค์เหี่ยวชีคงเห็น....ชีเลยว่า
“อย่างน้อยก็สวยกว่าคนแถวๆ นี้แหละ”
“สวยกว่าใครหรอพี่แบงค์” ผมถามยิ้มๆ
“อ้าว! เขาก็ว่าหล่อนนะสิยะ ยังไม่รู้ตัวอีก” ชีว่าผมเข้าให้
“นั้นอะสิ! แต่จะว่าไปแล้ว....อย่างนุนี้ไม่น่าเกิดมาเป็นเกย์เลยเนอะ เสียชาติเกิดหมด สวยก็ไม่สวย ไม่น่าเลย” อันนี้นังอ้วนครับ ไม่รู้ทำไมอิสองตัวนี้มันแท๊คทีมกันถล่มผมจังเที่ยวนี้ ตูไปทำอะไรให้พวกเมิงฟะ?
“คะ! อิชั้นนะไม่สวยทราบดีแล้วคะ ไม่ต้องย้ำ แต่อิชั้นก็อยากจะบอกว่าอิชั้นผิดหวังเล็กๆ ตอนเจอพวกเธอสองคน”
“ทำไม?” พี่อันที่กำลังหย่อนหมูยออุบลใส่ก๋วยจั๊บญวนในกระทะไฟฟ้าชะงักมือเงยหน้าถามผม
“ก็ตอนแรกที่พี่ให้เราเตรียมงานสมโภชนะ เราก็นึกว่าจะมีเจ้านางจากเมืองฟ้าเมืองเหนือนางไหนร่อนกายาลงมามาใต้อย่างกรุงเทพแบบนี้ ที่ไหนได้ก็กะอีแค่นังพวกกระหรี่กำแพงดินสองตัว เชอะ! ต่ำศักดิ์สิ้นดี”
พอผมพูดออกไปเสร็จเชื่อไหมครับว่าห้องทั้งห้องเงียบไปหมดเลยเหมือนมีใครมาหยุดเวลาเอาไว้อย่างนั้นแหละ
‘เคล้ง!!’
เสียงพี่อันทำตะหลิวหลุดจากมือลงกระทะปลุกทุกคนให้ตื่นจากภวังค์
“อัน! ชั้นกลับก่อนนะ” อิพี่แบงค์เหี่ยวพูดแล้วก็ลุกออกไปจากห้องทันทีแล้วก็ตามด้วยนังอ้วน เหลือเพียงผม พี่อันกับพี่แบงค์สามคนเท่านั้น
“คราวหน้าพี่ขอแบบที่มันซอฟท์ๆ กว่านี้หน่อยนะเธอ” แล้วพี่อันก็คนก๋วยจั๊บในกระทะต่อไป
“ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก เปรี้ยวมากเลยคะคุณน้อง ดีแล้วแหละ! พวกชีจะได้หยุดปากหมาเสียมั่ง ชั้นหละก็เจอมาหลายแล้วเหมือนกันแต่ไม่กล้าสวน.....เกรงใจเพื่อนเลิฟ” พี่แบงค์สวยว่าไปนั้น
“เอาน่าแก! มันก็เพื่อนชั้นนะ อย่าให้มันหมางใจกันไปเลย ชั้นคนกลาง”
“ก็ได้พี่ แต่อย่าให้มาพาดพิงมาถึงผมอีกหละ เรื่องด่ากันเนี้ยเกิดมาผมยังไม่เคยแพ้ใครเลยนะ”
“เออๆ อ๊ะ! กินได้แล้ว” พี่อันพูดพลางตักแบ่งใส่ถ้วยให้ผมกะพี่แบงค์
“อืมพี่!”
“อะไร ไม่อร่อยหรอ?” พี่อันว่า
“ไม่ใช่....ผมจะบอกว่าช่วงปิดกีฬามหาลัยนะ ผมจะขึ้นไปหาพี่ที่เชียงใหม่นะ”
“ไปทำไม?” พี่แบงค์ถาม
“ไปหาผัว”
“กรีดดดดดดดดดดดดดดด ที่มีอยู่ยังไม่พอหรอคะคุณน้องจะเอาให้ครบสี่ภาคเลยหรือไงเคอะ?” พี่แบงค์ว่า
“อ้าว! ก็ที่พี่ยังมีผัวครบทุกเขตในกรุงเทพฯได้เลย ทำไมผมจะมีครบสี่ภาคมั่งไม่ได้ห๊า?”
“นี่ๆ พอเลยทั้งสองคน เอาจริงๆ ดิ” พี่อันยื่นตะหลิวมาทำท่าจะเคาะกะบาลพวกผมสองคน พวกเราเลยหยุดเถียงเล่นๆ กันก่อน
“ก็ไม่มีไรมากหรอก ก็แค่...... ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด” ผมดูดเส้นก๋วยจั๊บเส้นยาวเข้าปากเสียก่อน
“ก็อะไรยะ?” พี่แบงค์ถาม
“ก็แค่ไอ่แมทมันจะขึ้นไปแข่งกีฬาเปิดกระป๋องหอยดงหอยดองสิบจอบสิบเสียมเหลี่ยมทองอะไรของมันไม่รู้ที่แม่โจ้ แล้วช่วงนั้นเราก็จะขึ้นไปเก็บตัวอย่างแถวภาคเหนือพอดีอะ พอขากลับเลยกะว่าจะนัดเจอกันที่เชียงใหม่แล้วค่อยลงมากรุงเทพฯ พร้อมกัน”
“แหม่! เปรี้ยวนะคะ เสียดายจังพี่ไปด้วยไม่ได้ อิจฉาคนได้ไปเที่ยวท้าลมหนาวกะสะมีที่เชียงใหม่ อิอิ ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด” พี่แบงค์บ่นไปซู้ดก๋วยจั๊บเข้าปากไป
“อืม....ก็เอาสิ แล้วอาจารย์ไปกับเธอด้วยหรือเปล่า? เห็นบอกพี่ว่าแกจะขึ้นไปช่วงนั้นเหมือนกันนิ”
“ก็ทริปเดียวกันนั้นแหละพี่ ไปรถตู้ กว่าจะถึงเชียงราย กุนั่กันหอยบานพอดี”
“ระวังบานแล้วผัวไม่รักนะเคอะคุณน้อง” พี่แบงค์แซวผมยิ้มๆ “แล้วเธอจะออกมาหาอันได้ไงเคอะ?” พี่แบงค์ว่า
“แหม๋พี่! แก่ขนาดนี้แล้วอาจารย์เขาคงไม่ห่วงอะไรมากนักหรอก ก็บอกว่ามานอนกะพี่อันไง เท่านี้ก้เรียบร้อย อาจารย์ไว้ใจพี่อันอยู่แล้วเนอะ ว่ามะพี่?” ผมหันไปพยักหน้าถามพี่อัน ส่วนฝ่ายนั้นก็มัวแต่สนใจเก็บกวาดห้องอยู่นั้นแหละ แม่รักความสะอาด ชิส์! “ เออพี่! เห็นอาจารย์บอกว่าจะให้พี่พาไปเก็บตัวอย่างบนสันกู่ด้วยแหละ”
“แล้วจะมายุ่งอะไรกับชั้นเนี้ย” พี่อันโวย
“สงสัยเขาคงคิดถึงหล่อนไง อิอิ” พี่แบงค์ว่า
“พอจะใช้งานหละคิดถึงมาเชียว แต่ช่างเหอะ! มันจะมีอะไรนักหนาบนสันกู่นั่น ชั้นไม่เห็นจะมีอะไรเลย”
“เปลี่ยนเรื่องๆ ตกลงแล้วคืนนี้เราจะไปไหนกันดีเคอะ?” อิพี่แบงค์สวยจั่วหัวเรื่องสนทนาใหม่
“ก็ที่เดิมนั่นแหละพี่ ไปที่ใหม่มันไม่คุ้นอะ กลัวโดยตีหัว” ผมเสนอเพราะคราวก่อนไปรัชดาซอยสี่มา ผู้ชายเถื่อนมาก ตุ๊ดส์อย่างพวกผมรับไม่ได้ ถอยทัพแทบไม่ทัน สุดท้ายก้กลับมาตายรัง...อตก.
“เออ งั้นโทรไปชวนไอ้เก่งด้วยดีกว่า” ไอ้เก่งนี้สามีพี่อันที่ กทม. ครับ
..........................................................
‘นังอ้วนรับสาย รับสายสินังอ้วน นังอ้วนรับสายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย’
ผมกำลังจะแต่งตัวออกจากห้องก็มีโทรศัพท์เข้ามาครับ ใครกันนะมันช่างมันขัดจังหวะเสียจริง อุตส่าห์มีโอกาสทองทั้งทีเพราะไอ่วุฒิไม่อยู่....ไปกะเมียมัน เลยกะว่าจะแรดให้เต็มคราบเสียหน่อยวันนี้ ขอดูก่อน เอ๊ะ! เบอร์ใครวะ? ไม่คุ้นเลยวุ้ย
“ดีครับ ใครครับผม?” เก๊กเสียงแมนสุดๆ
“ผมเองครับ”
“ผมเองนะผมไหน?” ตูถามดีๆ ดันมาเล่นลิ้นซะงั้น กำลังเริ่มจะอารมณ์เสียเล็กๆ
“อเล็กซ์ไง จำเสียงไม่ได้เหรอครับ?” แล้วตูจะต้องไปจำเสียงเมิงทำพระบิดาอะไรไม่ทราบ?
“อเล็กซ์ไหนหว่า ชื่อไม่คุ้นเลยอะ”
“โห! อะไรกันลืมง่านจังนิคนเรา วันก่อนยังขึ้นไปเต้นด้วยกันบนเวทีอยู่เลย”
“อ้อๆๆ! ใช้อเล็กซ์ที่หาดใหญ่ปะ? แล้วเอาเบอร์เรามาจากไหนเนี้ย?”
“ขอมาจากเพื่อนนุที่ชื่อโอ้ไง วันก่อนเจอโอ้ที่เที่ยว” อิ...นางงงงง.....โอ้......ฮืมๆๆๆๆ งานดีนักนะแกเห็นที.....เดี๋ยวคงจะต้องโทรไปคิดบัญชีกะมันเสียหน่อยแระ
“ครับ แล้วไงโทรมา?”
“คือตอนนี้ผมมากรุงเทพฯ อะครับเลยโทรมาหาเจ้าถิ่นให้พาเที่ยวหน่อย” มันว่างั้น
“อ้าวเหรอ?! เออ...ผมก็กำลังจะออกไปแหละ ไปด้วยกันไหม?”
“ไปครับไป ไปแถวไหนกันอะครับ?” แมร่งรับคำเร็วจริง ตูชวนตามมารยาทนะเฟ้ย
“ไปแถว อตก. รู้จักเปล่า?” ผมพูดตอนนั่งใส่รองเท้าอยู่หน้าห้อง
“ครับๆ รู้จักครับ นายจะไปนั่งร้านไหนกัน?”
“คงเป็นร้านตรงตีนสะพานลอยอะนะ แต่ยังไม่รู้เลยว่าร้านไหนต้องรอถามเพื่อนๆ ก่อนนะ”
“หรอครับ? ผมนึกว่าเราจะไปกันแค่สองคน”
“เฮ้ย! บ้าดิ ใครจะไปเที่ยวคนเดียว ก็บอกแล้วไงว่ากำลังจะออกไปก็แสดงว่าต้องมีเพื่อนไปด้วยดิ”
“แล้วไปกันกี่คนครับ”
“สี่รวมทั้งนาย”
“งั้นผมถึงแล้วจะโทรไปหานะครับ”
“อืมๆ แล้วเจอกันนะ” ผมวางสายแบบงงๆ มันโทรมาได้ไงของมันนะผมเลยโทรไปหาไอ่ตัวต้นตอ
“ว่าไงแก? งานดีจังเลยนะช่วงนี้” ผมเปิดประเด็นโจมตีมันทันทีครับ
“อะไรของแกวะ ชั้นไปทำอะไรให้แกอีกหละ?” โอ้มันถามผม
“ก็แสล่นไปเที่ยวแจกเบอร์มือถือชั้นให้ใครต่อใครไง?”
“เบอร์มือถือแก? ให้ใคร?”
“แกไม่ต้องมาทำไก๋เลยโอ้ ก็ไอ่อเล็กซ์มันบอกว่ามันได้เบอร์มือถือชั้นมาจากแกตอนเจอกันที่เที่ยว”
“อเล็กซ์ไหน?”
“ไอ่อเล็กซ์มาเลย์ไง”
“อเล็กซ์มาเลย์.....” โอ้มันทำเสียงนึกๆ “เฮ้ย! แต่ชั้นไม่เคยเจอมันเลยนะแก หลังจากตั้งแต่วันนั้อะ แล้วชั้นจะไปเอาให้มันได้ตอนไหน?”
“แต่มันบอกว่าแกเป็นคนให้นะ!” ผมย้ำ
“ไม่รู้โว้ย! แต่ที่แน่ๆ ชั้นไม่ได้เป็นคนให้มันแน่นอน”
“แล้วมันได้เบอร์ชั้นมาจากไหนวะ?”
“ชั้นจะไปรู้กับแกเรอะ? ไงแกก็ลองถามมันใหม่ดูสิว่ามันเอามาจากไหน?”
“เออๆ เนี้ยชั้นกำลังจะไปเจอกันมัน แล้วไงจะโทรรายงานผลนะจ๊ะ”
“เออ....ระวังตัวไว้หน่อยก็ดีนะแก ชั้นว่ามันแปลกๆ วะ”
“ไม่ม้างงงงงงงงงง แกหละก็ แล้วคุยกันนะ อืม บายๆ” ผมรอให้โอ้วางสายก่อนแล้วค่อยวางสาย ผมก็งงๆ อยู่นิดหน่อยอะนะว่าไอ้อเล็กซ์มันได้เบอร์มือถือผมมาจากไหน เดี๋ยวเจอหน้ามันแล้วถามให้รู้เรื่องดีกว่า
.........................................................แล้ววันนี้ฉันก็ได้เรียนรู้ว่า....ถึงเราจะรีบเร่งแค่ไหน หากถ้าสิ่งต่างๆ ไม่เป็นใจไปด้วยกับเรา สิ่งเดียวที่เราทำได้ คือ อดทนรอต่อไป
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
