หัวข้อ: กระดานแผ่นนี้...ขอที่ให้ผมได้ไหมครับ

[oaw_eang]

Daer all 

I'm fine here.  I hopefully I can go bake to BKK on time i wish.

The weather, now, get better than few day ago. Oh goddddddddd, the temperature, please, go up. 

by the way, thanks for your help Na Ka blue-boy

Bye

E Je'

...........................


......แล้วมันก็เลี้ยวรถเข้าไปจอดใต้คอนโดสร้างใหม่แถวๆ ถนนสามสิบเมตร    ก็คอนโดเดียวกันกับที่แมทบอกผมว่าพี่ฐาเพิ่งจะซื้อไปแล้วชวนให้แมทมันมาอยู่ด้วยกันกับแกแต่แมทมันไม่ยอมไงครับ

“ถึงแล้วจะที่รัก  ลงไปเร็วๆ แล้วก็อย่าได้คิดที่จะวิ่งหนีนะ  เพราะว่ามันออกไปไม่ได้หรอกเขาปิดไว้หมดแล้ว” 

มันขู่แบบรู้ทันความคิดผม  แล้วผมก็พาซื่อแบบว่าเป็นอิโง่ไง  พอมันจอดรถในลานจอดชั้นสูงๆ เข้าหน่อยก็ไม่กล้าวิ่งหนีไปจริงๆ ด้วยเพราะกลัวมันออกไปไม่ได้แล้วอีกอย่างก็กลัวมันด้วยอะครับ  ก็มันค้ายานิ!  มันอาจจะมีปืนเก็บอยู่ในรถแล้วชักหยิบออกมาไล่ยิงผมเหมือนในหนังก็ได้ (ผมนี่มันงี่เง่าสุดๆ เลยเนอะครับ?.....อันนี้ขอยอมรับโดยดุสดี)

“ปะ! ไปกัน” มันหันมาชวนผมที่ยังยืนนิ่งอยู่กับที่หลังจากลงรถเสร็จเรียบร้อยแล้ว  “มาสิ!! เอ๊ะ! บอกว่าให้มาไง” มันย้ำอีกเมื่อเห็นว่าผมยังยืนเฉยไม่รู้สึกรู้สา

ผมเลยเดินตามมันไปต้อยๆ  แล้วมันก็พาผมไปขึ้นลิฟต์กดไปชั้น xx ก็สูงอยู่อะครับ  แมร่งชอบของสูงแล้วมายุ่งกะตูทำไมเนี้ยยยยยย?  ตูอะต่ำเตี้ยเรี่ยดินจะแย่อยู่แล้วนะ  ไม่ใช่แบบที่เมิงชอบหรอกโว้ยยยยย

“ปะ!” มันชวนผมเดินออกมาจากลิฟต์ 

โน้นอะครับ! เห็นยอดเขาคอหงส์อยู่ลิบๆ ถ้ามันผลักผมตกตึกลงไปเนี้ยผมจะเหลืออะไรใส่โลงมั่งหละ  คิดแล้วก็ใจตุ้มๆ ต๋อมๆ ดีแท้ ผมหละถนัดนักไอ้เรื่องคิดไปในทางร้ายอะครับ

“เข้ามาสิ” มันไขประตูห้องแล้วชวนผมเข้าไป  ผมก็เดินตามไปอย่างว่าง่าย “จะอาบน้ำก่อนไหมหรือว่าเอากันเลย?”

“เฮ้ย! อะไรกัน”  ผมก็ตกใจอะสิครับ  ใจคอมัน...พอมาถึงมันก็ตั้งใจจะแก้ผ้าปี้กันเลยหรือไงนะ “อะ...อาบ  อาบน้ำก่อนสิ  แล้วกรูก็หิวแล้วด้วยเช้ายังไม่ได้กินไรเลย”

“แล้วเมิงจะกินไรกรูจะได้โทรสั่ง  พิซซ่า  เอสแอนด์พี  หรือว่า....”

“ไม่เอาอะ  เอาข้าวผัดกระเพราะไก่ไข่ดาวได้มะ?”

“ทำไมเมิงมักน้อยจัง?  ทีคนอื่นๆ เขามีแต่อยากกินของแพงๆ เอางั้นก็ได้ เดี๋ยวกรูลงไปซื้อขึ้นมาให้  เมิงอยู่นี้ก็อาบน้ำรอกรูไปก่อนเลย  กินข้าวเสร็จจะได้.... อุอุอุ” มันหัวเราะเสียงลงคอ   ผมเสียวสันหลังวูบวาบ

..... พอมันออกไปแล้วก็ก็เลยยืนเคว้งอยู่คนเดียวกลางห้อง  จะว่าห้องของมันก็สบายดีนะครับ  โห! ครบเครื่องสุดๆ  สบายกว่าห้องแมทสักสิบเท่า  เตียงงี้กว้างเชียว  เสียแต่ว่าห้องรกไปหน่อย  เห็นแล้วหงุดหงิดหัวใจไงไม่รู้  ไม่ได้ๆ ต้องจัดการ…..ว่าแล้วก็ลงมือมองหาไม้กวาดจะมากวาดห้อง 

‘อ้อ! นั่นไง  เจอแล้ว’  ผมเลยเดินไปจับไม้กวาดทำท่าจะกวาดห้องเสียหน่อย

‘เฮ้ย! นี่แกจะทำไรวะ?  กวาดห้องให้มันหรอ’ ผมเพิ่งนึกขึ้นมาได้  เลยเอาไม้กวาดไปเก็บ(แม่สอนมาดีครับว่าไม่ให้โยนไม้กวาด ฮิฮิ) แล้วก็เดินไปเดินมาดูนั้นดูนี่  สำรวจไปทั่วกลัวว่ามันจะแอบตั้งกล้องเอาไว้  ถ้าเป็นอย่างนั้นตูตายแน่

“หาอะไร?  กล้องเหรอ?  ไม่มีหรอก  ไม่ได้โรคจิตขนาดนั้น”   มันเข้ามาตอนไหนก็ไม่รู้ครับ  ผมกำลังส่องเพลินเลยสะดุ้งซะ  แต่สังเกตไหมครับว่าทำไมไอ่นี่มันถึงได้ดักคอผมถูกไปหมดเลยนะ  มันน่าสงสัยจัง  หรือว่ามันอ่านใจคนออก (ตูเพี้ยนไปแล้ว.......ชัวร์!)

“เอา! ซื้อมาให้แล้วก็มากินสิเดี๋ยวมันจะอืดไม่อร่อย” มันว่างั้น  ผมก็เลยเดินไปนั่งตรงโต๊ะกินข้าว(?)

“ไปซื้อที่ไหนมาอะเร็วจัง?”  ผมพยายามพูดดีๆ กับมันอะครับเผื่อมันจะเปลี่ยนใจไม่ทำไรผม

“ก็ข้างล่างนี้แหละ  ทำไม?  ไม่ดีหรือไง  หรือว่าอยากให้ไปนานๆ” มันหันมาจ้องหน้าเอาเรื่อง  ผมก็ใจร่วงลงไปอยู่ตาตุ่ม 

“เปล่าๆ  คือแปลกใจนะว่าไปเร็ว  แต่ดีแล้ว....กลับมาเร็วๆ ก็ดีแล้ว”  รีบเอาใจสุดริ้ด

“อยากให้กรูมานอนกกเมิงเร็วๆ อะดิไช่ม๊า?  กรูรู้  ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก้ได้เมียจ๊า...ผัวรับรองวันนี้มันส์หยดย้อยแน่”

พระเจ้าช่วย!!!  ให้มันได้อย่างงี้สิ  เมื่อกี้ตูยังชมเมิงเลยว่าดูเหมือนว่าเมิงช่างรู้ใจกรูไปเสียทุกเรื่องแต่ทำไมพอเรื่องนี้เมิงถึงไม่รู้ใจตูมั่งวะ  ผมก็เลยเอาความเงียบเข้าสู้นั่งกินข้าวไปเรื่อยๆ มันก็นั่งกินอยู่ฝั่งตรงข้ามนั้นแหละครับ

“นี่ๆ  ไปหยิบน้ำมากินหน่อยสิ”

“หือ?” ผมเงยหน้าขึ้นจากจานข้าว

“บอกว่าให้ไปหยิบน้ำมาให้หน่อยไง  ไม่ได้ยินหรอ?”

“หือ?” ผมเอานิ้วจิ้มหน้าอกตัวเอง

“ก็เออดิ! ไม่พูดกะเมิงแล้วจะไปพูดกะหมาไหน?  รีบไปเลยไปตู้เย็นอยู่โน้น  อย่าช้าอยู่  กรูจุกโว้ย”  แล้วมันก็ทำท่าเอามือลูบอกมัน

“ดีสิ! ขอให้ตายไปเลยเมิง” ผมอ้อมแอ้มพูดเบา

“เมิงว่าไงนะ?”

“เปล่าๆ ไม่มีไร” ผมตอบแล้วรีบเดินไปหยิบน้ำมันให้มันกิน  “อ๊ะ! กินซะสิ”

“ขอบใจนะจ๊ะเมียจ๊า  เอาใจเก่งแบบนี้รักตายเลย”  มันว่างั้น  ผมล่ะกลุ่มใจกับมันจัง


....พอกินข้าวเสร็จมันก็ไล่ให้ผมไปอาบน้ำ  ผมก็อาบเสียนานเชียวครับกว่าจะออกมาใจนึงก็กลัวมันแต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่ารีบให้มันนอนด้วยให้จบๆ ไปซะ  จะได้รีบกลับไปรับหน้าแมทก่อนที่แมท จะกลับมาจากดูอาการของเพื่อน  ถึงยังไง....ชีวิตผมกับมันก็คงไม่ได้โคจรมาพบกันบ่อยนะหรอกครับ  อีกอย่างเดี๋ยวแมทก็เรียนจบแล้ว  ผมก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะมาที่นี่อีก(แม้ว่าเพื่อนเลิฟอย่างโอ้จะทำงานที่นี่ก็ตาม)  พอถึงตอนนั้นผมก้คงหลุดพ้นจากเอื้อมมือมารของมัน

“อาบน้ำนานมาก  รู้ไหมว่าเปลือง?”  มันบ่นทันทีที่ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ  ผมหละอยากเอาเท้าลูบหน้ามันจริงๆ เลย

“อะไรกัน?  แค่นี้ทำบ่น  ก็ไหนว่ารวยไง?  ทีแมทมันยังไม่ว่าเลย  แถมยังอาบด้วยกันด้วยซ้ำ”

“นี้พวกเมิงวิตถารถึงขั้นเอากันในห้องน้ำเลยหรอ?  งั้นกรูเอามั่ง  กลับเข้าไปเลยเมิงไป  กรูจะเอาเมิงในนั้นแหละไม่ต้องออกมา”

“ไม่โว้ย!  ไอ้บ้านิ!  กรูไม่ชอบ  ถ้าจะเอากันก็ไปที่เตียงโน้น....  นะๆ ไปที่เตียงนะ”

“เออ....เอางั้นก็ได้”

พอมันพาผมมาถึงที่เตียง  ผมก็สั่นๆ นะ  ไม่ใช่ว่าสั่นสู้นครับ  สั่นกลัว...กลัวว่าถ้าแมทรู้เรื่องนี้เข้าแมทมันจะว่าไงบ้างนะ?  มันจะเกลียดผมไหม?  ที่ผมทำอย่างนี้ถูกแล้วหรอ?  ผมจะทำอย่างอื่นแทนได้ไหม?  หรือว่าผมจะขัดขืนสู้มันแล้ว...แล้วไงต่อหละ  ผมนึกไม่ออกแล้ว  ช่างมันเถอะเนอะ! ของแค่นี้ไม่เสียหายอะไรนี่หว่า  ขมิบบ่อยๆ เอาดิ  เดี๋ยวมันก็ฟิตปั๋งเหมือนเดิม  แมทมันคงจับไม่ได้หรอก

“เมิงห้ามกัดห้ามดูดห้ามทำให้เป็นรอยนะโว้ย  กรูไม่ชอบ” ผมบอกเมื่อมันกำลังเริ่มลงมือ

“อืมได้”  ทำไมเมิงว่าง่ายจังวะ “กรูมีปอปเปอร์เมิงจะเอาไหม?”

“เออ!  เอามาก็ดี”  ผมตอบมัน  ตอนนี้ผมคงต้องเพิ่งปอปเปอร์เสียแล้วหละครับถึงจะพอทำให้มีอารมณ์ร่วมไปกะมันได้บ้าง  เลวเนอะผมเนี้ย?  ดูเหมือนยอมมันง่ายๆ ไม่ขัดขืนไรเลย  หรือว่าจริงๆ แล้วผมก็อยากมีไรกับมันเหมือนกัน  แล้วไอ่แมทมันจะว่าไงมั่งเนี้ยถ้ามันรู้เข้า  ผมกลัวมันจะเสียใจจัง  ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงได้แคร์มันจัง  ทีมันไปมีไรกับคนอื่นมันยังทำได้เลย  แล้วทำไมผมจะมีไรกับคนอื่นบ้างไม่ได้ 

อีกอย่าง....ผมก็ไม่ได้เป็นคนเริ่มด้วย  ไอ่อเล็กซ์มันต่างหากที่เริ่ม  แล้วทำไมผมหลายใจอย่างนี้นะ  ผมสับสนกะตัวเองจริงๆ ไหนว่าเกลียดไอ่อเล็กซ์มันไม่ใช่หรอ?  จำไม่ได้แล้วหรือไงว่ามันทำไรเอาไว้  แล้วทำไมถึงยอมมันอีก  งงไหมครับ?  ผมก็งงกะตัวเองเหมือนกัน

.......... “จะกลับเลยหรอ?  อยู่ต่ออีกหน่อยสิ”  ไอ่อเล็กซ์มันผงกหัวขึ้นมาถามผม

“ไม่หละ! กลัวแมททมันกลับมาแล้วไม่เจอ” ผมตอยตอนรีบแต่งตัว  เชื่อไหมครับ  แค่ครึ่งชั่วโมงเองมันครับ  ผมพยายามเร่งทำเวลาสุดๆ  มันจะขอต่อรอบสองแต่ผมก็ไม่ยอม....ครั้งเดียวก้เกินพอแล้วนะผมว่า

“ให้ไปส่งไหม?”

“ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวแมทมันเห็น”  ผมว่า

“ไปสนใจไรมันมากนักวะกะไอ่เชี้ยนั่น  กรูก็ผัวเมิงคนหนึ่งเหมือนกันนะ  ใจคอเมิงจะไม่สนกรูเลยหรอ?”

“เอานา....เมิงอย่าเพิ่งมาชวนคุยอะไรตอนนี้  กรูไปก่อนนะ”

แล้วผมก็รีบบึ่งออกมาเลยครับ  เรียกรถมอไซค์ได้ก็ให้พี่เขาบึ่งไปหอแมททันที  ก้ผมหายออกมาตั้งเกือบสองชั่วโมงแล้ว  ไม่รู้ตอนนี้แมทมันกลับเข้ามายัง  หอมันกับหอบัวก็อยู่ไม่ห่างกันเท่าไหร่หรอกครับ  ตอนเดินออกมาจากห้องมัน  ไอ่อเล็กซ์มันก็ยังอุตส่าห์ลุกขึ้นมาส่งที่ประตูแล้วบอกว่า

“กรูชอบเมิงจริงๆ นะ เป็นแมร่งเชี้ยไรไม่รู้  เนี้ยกรูก็ไปเลิกกับเมียผู้หญิงกูมาแล้วด้วย  กรูเอาจริงนะเมิง”

ผมก็ได้แต่อึ้งๆ ไปอีกรอบ  อะไรมันจะขนาดนั้นวะ  ตูยังไม่เห็นว่าตูมีความสำคัญหรือความดีอะไรให้เมิงต้องทำถึงขนาดนี้ สงสารน้องผู้หญิงคนนั้นจังที่ต้องโดนเมิงทิ้ง 


 

[jammy]

ซะงั้นอะเจ๊ไมสเน่ห์เเร้งเเรง อย่างที่หมอดูว่าเลยอะเจ๊ ชาติก่อนทำบุญด้วยอะไรเนี่ย อิๆๆ   

[A GE]

หรือว่าคู่เจ๊จาเปนคนขายยา

[THIP]

เจ้เป็นคนมีสิเหน่จิง ๆ 

[meemewkewkaw]

เจ๊มีเสน่ห์ต่อเพศเดียวกันมากเลยอ่ะ

สงสัยอเล็กซ์นี่ล่ะม้าง ที่หมอดูว่าเป็นเนื้อคู่เจ๊

[MyLoveMyBabe]

  ไอ้อเล็กซทนี่อ่ะเหรอ คนที่หมอดูบอก ไมเป็นงี้อ่า......

แต่ก็ดูเหมือนว่าเจ็ก็ชอบมันนิดเหมือนกานนี่นา งงด้วยคน หหุหุ



ยังไงมาต่อไวๆนะคร้าบบ

[oaw_eang]

Sorry to do reply in Eng. with my poor Eng.

I know that you may be confused about how I deal with Alex.

It is very difficult to explain what exactly how I felt and how I thought at that time.

I always confused and wavered with my own self and my behavior also.

That’s too bad. I’m, may be, a patient, I think. 

Bye for now

E Je’

............................................

......พอมาถึงห้องก็โล่งอก....ยังไม่มีวี่แววของแมทกลับมาเลย  แสดงว่าบัวท่าทางจะอาการหนักหนาพอควร  ผมเลยเปิดเครื่องโทรไปหาแมท (เมื่อกี้ปิดไว้อะครับ  เออใช่! ปกติผมจะปิดเครื่องตอนนอนตลอดเลยนิ  แล้วทำไมเมื่อคืนผมถึงลืมปิดนะ  ไอ่อเล็กซ์มันเลยโทรเข้ามาหาได้เมื่อเช้า  อะไรดลใจให้ลืมปิดมือถือนะเนี้ย?  งง)

พอแมทรับสายผมก็ถามไปว่า

“ไงตัว?  บัวเป็นไงมั่ง”  ผมทำใจดีสู้เสือถามไปงั้นแหละ

“ก็ใช่ได้อยู่อะตัว  นี่เค้าก็กำลังหาข้าวหาน้ำให้มันอยู่  แฟนมันก็ไม่รู้หายหัวไปไหนไม่มาดูดำดูดีเลย  เค้าจะโทรไปแจ้งความก็ไม่ได้ไอ้บัวมันห้ามไว้  นี้ก็ไม่รู้ว่าจะเอากุญแจมือออกได้ยังไง?”

“หรอ!?  แย่จัง  เค้าจะช่วยไงได้บ้างเนี้ย?  ตัวอยู่ที่นั้นไปกับบัวก่อนนะไม่ต้องรีบกลับมา  เดี๋ยวเค้าค่อยลงไปหาข้าวกินเอง”

“ตัวอยู่ได้นะครับ”

“ได้สิ!  ตัวอยู่ดูบัวต่อไปเหอะ แล้วไงโทรมาบอกบ้างก็ดีนะ”

“ครับๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะ”

“ครับ  บาย”

ฮู้ว~ ~ ~!โล่งอกไปเปลาะหนึ่งอะครับที่แมทมันทำท่าว่าไม่สงสัยอะไรผมเลย   ผมก็เลยรีบอาบน้ำล้างคราบนั่นคราบนี่แล้วเปลี่ยนเป็นชุดอยู่ห้องแมท(กางเกงบ๊อกเซอร์ขาแสนกว้างตัวเดิม) แล้วทำเหมือนว่าเพิ่งตื่นแถมยังไม่ได้ออกไปไหนมาเลย  พอแมทกลับมาผมก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นถามถึงอาการของบัวไปเรื่อยก็รอดตัวไปครับ...ไม่มีอะไรเกิดขึ้น   ส่วนไอ่อเล็ซ์มันก็หายหัวเงียบไปเลยไม่โทรมากวนใจ  ดีเหมือนกันตายๆ ไปเสียเลยได้ก็ยิ่งดี


.....จนถึงวันสุดท้ายพรุ่งนี้ผมคงจะกลับกทม.แล้วอะครับ  มากกอยู่กับแมทเสียหลายวันกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อเสียบ้างท่าจะดีนะ อิอิ!  แต่จนแล้วจนรอดผมก็ยังไม่ได้ไปดูอาการของบัวเลยเพราะว่าแมทมันไม่ให้ผมไปอะ  ไม่รู้ทำไมเหมือนกันถามไรก็ไม่ยอมตอบบอกเพียงแต่ว่าไม่เป็นไรแล้วดีแล้วๆ แต่แมทมันก็ยังแวะไปเฝ้าบัววันละนานๆ เหมือนกันนะครับ  พอผมถามว่าเคยเจอแฟนบัวบ้างปะแมทก็บอกว่าไม่เคยเจอเลยเหมือนไอ้คนนั้นมันจะรู้ว่าแมทจะเข้ามาตอนไหนมันก็หลบหน้าไปได้ทันตลอด

“หรือว่ามันจะจ้างคนสะกดรอยตัวอะ?”  ผมก็จำเอามาจากละครอีกแล้วหละครับเรื่องนี้

“เออ....ไม่แน่เหมือนกันนะ  อาจเป็นไปได้”  น้านนนนนนนนนนนนน  เอากะหวานใจผมดิ “ไม่งั้นมันจะรู้ได้ไงว่าเค้าจะออกไปหาบัวตอนไหน”

“ขนาดนั้นเลยหรอ?  เมื่อกี้เค้าแค่พูดเล่นๆ นะ” ผมว่า

“พวกนี้มันทำได้หมดแหละตัว  มันมีเงินเสียอย่าง  เออใช่!” อยู่ๆ แมทก็หันขวับมาทางผม “บัวมันเคยบอกเค้าว่าเมื่อก่อนบัวก็เคยโดนสะกดรอยเหมือนกัน มีวันหนึ่งบัวไปเที่ยวแล้วมีคนมาจีบ  พอสองสามวันต่อมาบัวไปเจอเพื่อนๆ ไอ้คนนั้นอีกเห็นบัวบอกว่าพวกมันไม่คุยกับบัวเลย”

“ทำไมหรอ?”  ผมกระโดดไปนั่งจ้องหน้าจับเข่าแมทเขย่าๆ ถามต่อ

“บัวบอกว่าเพื่อนไอ่พวกนั้นมันว่าบัวเล่นแรง  ไอ่บัวมันก็สงสัยว่ามันเล่นอะไรแรงมันเลยให้เพื่อนอีกคนหนึ่งของมันไปถามๆ ไอ่พวกนั้นดูก็ได้เรื่อง”

“ได้เรื่องว่าไง?”  เมื่อไหร่แกจะเลิกนิสัยเล่าไม่จบเรื่องสักทีวะเนี้ย  ตูเหนื่อยนะที่ต้องถาม

“ไอ่คนที่มาจีบบัวโดนซ้อมอะสิ  ถึงขนาดเข้าโรงบาลเลยนะตัว  สงสัยเค้าเองก็คงโดนสะกดรอยเหมือนกันมั่งเนี้ย”

ผมได้ฟังแล้วก็มีแต่อึ้ง  อะไรมันจะขนาดนั้นครับ? ผมว่าผมดูละครมากไปแล้วนะเลยเอามาคิดปนกันให้มั่วไปหมดระหว่างเรื่องจริงกับเรื่องปลอมแล้วไหงมันออกมาอีรูปนี้ได้หว่า  แล้วเสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น  พอผมกดรับสายก็ปรากฏว่าเป็นไอ่โอ้โทรมาชวนไปเที่ยวอีกแระส์  ไอ่ครั้นจะไม่ไปก็กลัวว่าจะเป็นที่สงสัยเลยทำร่าเริงตอบรับคำชวนมันไป  ช่างรนหาที่ดีแท้ๆ เลยน้อผมเนี้ย
......................................................


...... “วันนี้ทำไมแกดูเหมือนหมาหงอยยังงี้วะ?” ไอ่โอ้เปิดประเด็นที่ชวนเอาเท้ากระแทกหน้าขึ้นอีกแล้วครับ  น้องหมอก็เลยสบช่องโจมตีผมตามก้นแฟนมันอีกระลอก

“ใช่พี่! พี่นุเป็นไรเปล่าครับ?  ดูไม่ค่อยมีความสุขหรือว่ากลัวจะคิดถึงพี่แมทเพราะว่าพรุ่งนี้พี่นุจะกลับแล้วนิ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นโว้ยยยยยยยยส์  พอดี...เอ่อ......” กำลังนึกหาข้ออ้างยังไม่ทันจะออกก็.....

“ไงครับ?  ไม่เจอกันนานเลย” ไอ่อเล็กซ์ครับมาเดินเข้ามากอดคอผมแล้วก็ทักทายด้วยคำถามที่ควรจะเอาไปถามพระมารดาของตัวมันเอง

“อ้าว! เออ.....ชื่อไรแล้วนะ?” โอ้ถามมันกลับ

“ชื่ออเล็กซ์ครับ  จำชื่อผมไม่ได้แล้วหรอครับคุณโอ้  ทีผมยังจำชื่อคุณได้เลย  แถมรู้ด้วยนะว่าคุณทำงานที่ไหน?”

“เฮ้ย! จริงอะ?  เก่งนิ” โอ้มันว่า
.....อ้าว! ชมมันเข้าไป  แล้วนี้ไอ่แมทมันหายหัวไปไหนของมันนะ  ไม่มีมาช่วยตูเลย 

แต่ก็ดีเหมือนกันนะ!  ถ้ามันมาแล้วผมจะแก้ตัวเรื่องที่ไอ่อเล็กซ์เข้ามากอดคอทำท่าเหมือนว่าซี้ย้ำปึ้กเสียเต็มประดามาเป็นสิบๆ ปีแบบนี้ว่าไงดีน้อ  จะเอามือมันออกก็ไม่กล้า....กลัวมันจะโวยวายแล้วปูดเรื่องที่ผมไปนอนกับมันมาให้โอ้กะน้องหมอรู้อะครับ  ผมเลยได้แต่ยืนตัวแข็งทืออยู่อย่างนั้นแหละ  แง 

“รู้หมดหละครับว่าใคร?  ทำอะไร?  ที่ไหน?  ยังไง?  กับใคร?”  ประโยคหลังมันหันมาทางผม  ผมก็ได้แต่ยิ้มเฝื่อนๆ กลับไป

“แล้ววันนี้มากันกี่คน?  โต๊ะอยู่ไหนอะ?”  โอ้ถามแบบว่าอัธยาศัยดีมากเลยเพื่อนเลิฟตู  ฮึ่มๆ  ใครก็ได้ช่วยมาเอานังโอ้ไปทิ้งทุ่นที่ทะเลทีไป๊

“มากะเพื่อนๆ นะครับ  โต๊ะอยู่ทางโน้นนะ  ผมมันคนไม่มีแฟนก็อย่างงี้หละครับ  ต้องมากะเพื่อนๆ”

“ไม่น่าเชื่อนะเนี้ยว่าโสด”  ย้าาาาาาาาง....ไอ่โอ้มันยังไม่หยุด  มันยังไม่เลิกตอแยกับไอ่อเล็กซ์อีก  ตูฉี่จะราดอยู่แล้วนะเมิง  อีนังโอ้!

“ก็กำลังเจอคนที่คิดว่าถูกใจอะครับ  แต่เสียดายเค้าดันมีเจ้าของเสียแล้วอะสิ” มันว่า

“แย่งเล้ย!”  .....อ้าว!  อินังเพื่อนสาระเลว  ปากเมิงช่างดีนักนะ  มันน่าเอาไม้ตีพริกฟาดปากสักสองสามทีแล้วเอายัดก้นเมิงดีแท้  อิหน้าวอก  ฮื่อๆ  อิเพื่อนเลว

“ครับ!  เยี่ยมเลย  งั้นเดี๋ยวผมกลับโต๊ะก่อนนะแล้วเดี๋ยวค่อยเดินมาคุยด้วยใหม่”  .....ไปเลยไปเมิงอะ  จะไปไหนก็ไป  รีบไปให้ไกลๆ ตูเลย  ยิ่งไกลได้เท่าไหร่ก็ยิ่งดี

พอมันทำท่าจะเดินออกไป....ไอ่แมทหวานใจผมก็เดินกลับมาจากไหนก็ไม่รู้พอดีเลยอะ  แงๆๆ มันจะเห็นภาพผมโดนไอ่อเล็กซ์กอดคอไหมนะ?  แล้วมันจะคิดว่าไงมั่งเนี้ย?  ตูหละอยากจะบ้าตาย

“ไปไหนมาแก?”  ไอ่โอ้ถามแมทด้วยคำถามที่ผมก็อยากจะถามเหมือนกัน

“ไปคุยกะเพื่อนมา” แมทมันตอบแต่สายตามันไม่มองมาทีผมเลยครับ  เหมือนมันโกรธๆ ไงไม่รู้อะครับ

“เพื่อนที่ไหนวะแก?” ดีๆ ชอบๆ ถามอีกๆ ตูก็อยากรู้เหมือนกัน

“เพื่อนที่คณะนะพี่  มันมาถามเรื่องไอ้บัว” แมทตอบ

“อ้าวบัวเป็นไรอะ?” ไอ่โอ้ทำหน้าแบบว่าอย่างรู้อยากเห็นมาก  ส่วนผมก็แอบชำลองมองมันแวบหนึ่งครับ  อยากรู้ว่ามันจะตอบว่าไง  ก็เลยเจอะกับสายตามันที่มองมาแวบหนึ่งเหมือนกัน

“ไม่สบายนิดหน่อยพี่  แต่ตอนนี้คอยยังชั่วแล้วไม่เป็นไรมาก”

“แล้วไป!  นึกว่าไม่สบายหนักเข้าโรงบาลไรงี้  จะได้ให้หมอมันไปดูแลเป็นพิเศษ” มันโอ่ว่าแฟนมันเป็นหมออีกแระส์

“ผมจะไปทำไรได้  ไม่ได้ขึ้นเวรเสียหน่อย” น้องหมอออกตัวหลังจากที่ยืนเงียบอยู่นาน  สงสัยจะสังเกตการณ์และเก็บข้อมูลแหงๆ

“จ้า.......  เอ้า!  มากันครบแล้ว ชนๆ ” โอ้เปลี่ยนประเด็นกระทันหัน  ผมเลยค่อยหายใจหายคอได้ทั่วท้องหน่อย

แล้วพวกผมสี่คนก็ดื่มๆ แดนซ์ๆ ไปตามเพลงอะครับ ผมอะเสแสร้งว่าหนุกหนานไปงั้นแหละส์  เพราะไม่อยากให้เป็นที่ผิดสังเกตมากนัก  พอสักพักก็รู้สึกเหมือนมีคนมองอยู่จากด้านหลังเลยหันไปมอง

  อะจ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์

ไอ่อเล็กซ์ครับ !!  ไม่รู้มันย้ายที่มาตั้งกะเมื่อไหร่  แล้วเมิงจะมาอยู่ต้องนี้ทำไมฟ่ะ?  ที่อื่นมีตั้งเยอะแยะไม่ไปอยู่ 
ผมก็หันกลับมาก็เจอสายตาพิฆาตมารจากไอ่แมทมันทันทีเลยครับ  แต่แมทก็ไม่พูดอะไรเดินเข้าห้องน้ำไป  ผมก็กลัวๆ กล้าๆ จะตามไปดีไหมนะ?  แต่ไม่อยากเข้าไปตอนที่อารมร์แมทไม่ดีอย่างงี้เลย  แต่จะให้ยืนอยู่ที่โต๊ะกะพวกโอ้กับน้องหมอก็ไม่ค่อยอยากจะอยู่เพราะสองคนนี้มันคงช่วยอะไรผมจากไอ่อเล็กซ์มันไม่ได้  แล้วผมจะทำไงดีเนี้ย?  ตูมุดหนีลงใต้โต๊ะดีปะเนี้ย?

“แกๆ  ไอ่อเล็กซ์มันมองแกใหญ่เลย” .....นั้นไง! ตูว่าแล้ว  อิเพื่อนสาระเลวมันเริ่มแล้วครับ  ใครก็ได้ช่วยเอามันไปกุดหัวที  บัดเดี๋ยวนี้!

“ไหนๆ” ผมทำใส่ซื่อ-แอ๊บแบ๋วสุดริ้ด

“โน้นๆ ข้างหลังแก  น้องหมอมันชี้ให้ชั้นดู”  อ้าวๆ สองคนผัวเมียคู่นี้ใจคอจะฆ่าอิชั้นให้ตายไปเลยหรือไงกันฟ่ะ?

ผมเลยทำเป็นแกล้งหันไปตามที่มันชี้ก็เจอไอ่อเล็กซ์ยืมยิ้มเผล่อยู่ก่อนแล้ว  ตามเดิมครับ...มาเที่ยวเธคแต่ใส่แว่นดำ(คราวนี้เปลี่ยนเป็นสีชามั้ง?)  แล้วเมิงจะใส่ทำพระมารดาไงของเมิงไม่ทราบวะ?  ผมเลยแอบๆ ทำหน้าแยกเขี้ยวใส่มันไปทีนึง  มันก็หัวเราะใส่แถมยกแก้วเหล้าให้ผมซะงั้น

“อะ! ชนแก้วเลยแก”  อิ-เพื่อน-ผู้-แสน-ดี-ที่-สุด-ใน-โลก-หล้าาาาาาาาาาาาาส์ ส่งแก้วของผมมาให้ผมโดยที่ไม่ต้องสั่งเลย  งานดีมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก  มันน่าตบยัดแก้วเหล้าจริงๆ เลยอินี่เนี้ย  ผมเลยจำใจชนแก้วกลางอากาศกับมัน  พอหันกลับมา....

  อะจ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์

ไอ่แมทครับ!!!!  มันกลับมาจากฉี่ตอนไหนวะเนี้ย  ทำไมวันนี้ตูมันซวยซ้ำซวยซ้อนอย่างนี้นะ  ใครเคยเป็นอย่างนี้บ้างไหมครับ?  ผมอะอยากเอาหัวโขกเหลี่ยมเสาเล่นแก้กลุ่มจริงๆ เล้ยยยยยยย
.....ดีนะที่แมทมันไม่ว่าไรผม   แล้วพวกผมก็ดื่มๆ แดนซ์ๆ ต่อไปจนใกล้จะเลิกแล้วอะครับ  ไอ่ อเล็กซ์มันเลยเดินเข้ามาที่โต๊ะ

“ขอเบอร์หน่อยสิครับ” มันพูดขึ้น

.....ทายสิครับว่ามันพูดกับใคร?
.....ผมเหรอ?  เปล่า!!  โน้นนนนนนน  มันไปพูดกับไอ่แมทโน้น 
.....ใจผมงี้แทบกระเด็นออกมาเต้นนอกเสื้อเลยครับ  อะไรมันจะแรงขนาดนั้นวะเนี้ย?  เอาจริงหรอฟะเมิง?  สงสารกรูหน่อยเหอะ!

“ครับๆ 01-xxxxxxx แล้วคุยกันครับ”  แมทบอกไปแบบมาดนิ่งๆ นิ่งมากๆ นิ่งจนผมแปลกใจ

“เฮ้ยแก!!  นี้มันถึงกล้าขนาดถึงขั้นที่ว่าแจกเบอร์คนอื่นต่อหน้าแกเลยหรอ?  มันไม่ไหวแล้วนะเว้ย  ชั้นว่าแกต้องจัดการลงมือทำอะไรสักอย่างแล้วหละ”  โอ้เข้ามากระซิบผม
.....ใช่สิผมต้องทำอะไรสักอย่างแบบที่โอ้มันว่า  ทำอะไรหรอครับ?  ก็........ตายไปเลยไง  แง  ช่วยผมด้วยครับ!!


..... ขากลับผมก็ซ้อนท้ายแมทกลับมาตามเดิมครับ  แมทมันเงียบไม่พูดไม่จาทำหน้าบึ้งตึง  อ๊ะๆ  อันนี้เกินไปแระส์  มันก็แค่เงียบๆ ไปอะครับ  ผมก็รู้ตัวดีไงเลยไม่ถามไรมัน  พอเดินขึ้นมาถึงบนห้องโทรศัพท์ของมันก็ดังขึ้นพอดี  อะไรจะเหมาะเจาะลงตัวได้ขนาดนั้น

“ครับๆ เพิ่งถึงครับ  นายละ”

ผมได้ยินเสียงมันพูดแค่นั้นอะครับเพราะว่ามันเดินออกไปคุยที่ระเบียงหลังห้อง  คราวนี้คุยเบาเชียว  ขนาดผมตามเข้าไปแอบฟังด้วยใจระทึกที่ในห้องน้ำก็ไม่ได้ยิน  แล้วอย่างงี้ชีวิตผมจะเหลือรอดไหมครับเนี้ย  หือ!?
พอผมอาบน้ำไรเสร็จก็เตรียมตัวจะนอนก็เห็นแมทมันคุยเสร็จแล้วอะครับ  มันเข้ามานั่งกินแตงโมอยู่ตรงท้ายเตียง

“ไปอาบน้ำสิตัว” ผมบอกมัน

“อืม”

และนั้นก็เป็น “อืม” สุดท้ายที่ผมได้ยินในคืนนั้นจริงๆ ครับ
............................................................

 

[jammy]

สงสารเจ๊จัง ไมซวยหยังงี้นะ 

[THIP]

ตามอ่านอย่างกระชั้นชิด   

[meemewkewkaw]

อเล็กซ์นี่น่ากลัวเนอะ ดูท่าจะเป็นมาเฟียอ่ะป่าววะเนี่ย

ที่จริงแมทก็ไม่น่าจะเงียบกับเจ๊นะ แม้ว่าแมทจะรู้จะเห็นอะไรมาก็ตาม

เพราะแมทเองก็ยังไปมีอะไรๆกับคนอื่นแถมยังมีการแจกเบอร์คนอื่นต่อหน้าเจ๊ตั้งหลายครั้งด้วย

หมีว่ามันไม่ค่อยยุติธรรมกับเจ๊เลยอ่ะ

[MyLoveMyBabe]

Alex  มานจาทำอะไรนี่ 

ไมตอนนี้เจ๊ดูซวยๆ จิงๆด้วย  เอาใจช่วยนะคร้าบบบ

[A GE]

อ่านแล้วหายใจมะทั่วท้องกับบรรยากาศคืนนั้นนะคับ   ว่าแต่ทำไมแมทต้องทำตัวลับๆล่อๆเรื่องของบัวด้วยอ่ะคับ   เจ๊มาต่อไวๆนะคับผม

[Junrai_Hyper™]

อเล็กซ์ คือ คนที่แม่หมอว่าหรือเปล่าอะเจ้

[oaw_eang]

.......ผมกลับมา กทม. ได้หลายวันแล้วครับ  กลับมาก็สติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวฟุ้งซ่านไปล้านแปด  ส่วนแมทมันก็ขึ้นมาฝึกงานที่โรงงานแถวๆ xxx ผมก็โทรคุยกับมันเรื่อยๆ อะครับ  จนวันหนึ่งพี่อันโทรเข้ามา

“ไงเธอ?  ตกลงมีเหยื่อรายใหม่มาติดกับหรือยัง?”  ดันมาตามผลเอามาผ่านมาเกือบสามเดือนทำไมไม่คอยไปถามเอาชาติหน้าเลยครับพี่

แต่ก็เพราะประโยคนี้เพียงประโยคเดียวเลยทำให้ผมนั่งคิดย้อนกลับไปถึงอะไรหลายๆ อย่างเมื่อจบบทสนทนากับพี่อันทางโทรศัพท์แล้ว

.....คำทำนายของแม่หมอหลายเรื่องก็....ค่อนข้างตรง (ผมไม่ได้บอกนะว่าแม่น!)
.....คนใหม่---ที่ผมเดาเอาเองว่ามันคงเป็นไอ่อเล็กซ์
.....เนื้อคู่---ที่ผมยังเดาไม่ออก
.....ผมกะแมทไม่ใช่คู่กัน---คิดแล้วรันทดใจอย่างแรงๆ
.....นี้มันก็ใกล้เดือนเมษาแล้วนะ  หรือว่าผมอาจจะต้องเลิกกับแมทมันเร็วๆ นี้---ไม่นะ!!  ขอไม่แม่นได้มะข้อเนี้ย?!
.....แล้วผมคบกับแมทมาได้นานเท่าไหร่แล้วหว่า.....เกือบๆ สองปีแล้วมั่ง  ถ้าจะถือว่านานมันก็นาน  แต่จะว่าแป๊บเดียวมันก็แป๊บเดียวนะครับ

จริงอยู่ที่เรารู้จักกันมาเกือบสองปีแล้ว  แต่ถ้าจะนับเวลาที่เราอยู่ด้วยกันจริงๆ มันไม่ถึงสองเดือนด้วยซ้ำ  ส่วนใหญ่เรารักกันทางโทรศัพท์มากกว่า

.....ถึงแมทไม่จะไม่ใช่คู่แท้ผม  แต่ตัวผมหละรักมันไหม?  แล้วมันอะ...รักผมอะเปล่า?

การที่เราโทรคุยกันเช้า-เที่ยง-เย็นทุกวัน  บอกว่ารักกันเกือบทุกวันมันใช่ความรักไหมนะ?  ผมเองก็ไม่เคยยอมใครมากเท่าที่ยอมให้แมทมาก่อนเลย  แล้วผมก็ไม่เคยต้องวางแผนแก่งแย่งตบตีกับคนอื่นๆ เพื่อให้ได้ตัวคนที่รักมาครอบครองมากเท่ากับกรณีของแมทเลย  ทั้งนังบอล  นังต้าร์ใหญ่ต้าร์เล็ก  ไอ่พี่เจต  ไอ่โอ๊ต  ไอ่นัทและอีกสารพัด  ส่วนวิธีการหรอ?  ก็มีหลายแบบครับ  ทั้งแบบผู้ดีแบบไพร่  เล่นกันตรงๆ กัดกับด้านหลัง  หรือจะแบบอิเจ้สั่งลุยหรือนิ่งเงียบเอาไว้ให้แมทมันเกรงใจแล้วซาไปเอง

แต่พอผมเหนื่อยมากๆ เข้า  ผมก็เลยส่งเพลงนี้ไปให้มันครับ(บีบคอให้โอ้มันส่งมาให้ผมแล้วผมส่งไปให้แมทมันอีกทีหนึ่ง อิอิ  ไม่ได้ลงทุนหาเองหร้อก  ร้ายเนอะ?  ตอแหลตลอดเวลาเลยผมเนี้ย)

‘อย่าบังคับให้ฉันต้องแย่งชิง.....สิ่งที่เป็นของฉันมานาน’
‘พรุ่งนี้ทุกอย่าง....จะไม่มีอีกแล้ว........’
‘ฝากความยินดีกับคนของเธอ....  บอกเขาให้เขาได้ฟัง’
‘ว่าฉันเป็นฝ่าย.....ขอหลีกทางได้ไหม?’
‘ฝากความยินดีกับคนของเธอ.....  ไม่ช้าฉันคงทำใจได้’
‘ฉันขอพ่าย  ฉันเต็มใจจะทำเพื่อเธอ’

[/i][/b]

คงประมาณนี้หละครับ  แล้วผมก็ได้รับข้อความกลับมาว่า... “คิดไรมาก?  เค้ารักหัวเหม่งคนเดียว”  แค่นี้จริงๆ ครับ  แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ผมลืมความเจ็บช้ำและสิ่ง(ที่ผมและเพื่อนๆ คิดว่า)เลวร้ายที่แมททำกับผมไปจนหมดสิ้น  แค่คำว่า-รัก-คำเดียวจริงๆ

ทำไมเวลาที่เราได้ยินคำคำนี้จากคนที่เรารักมันช่างดูเหมือนจริงเหมือนจังจังเลยอะครับ  ทั้งๆ ทีผมก็ไม่เคยเชื่อหรอกนะว่าจะมีใครมารักผมจริงๆ แต่ทำไมก็ไม่รู้เหมือนกันที่ผมเชื่อในคำคำนี้ของแมท อย่างสนิทใจมากๆ มากจนคำพูดอื่นหมื่นแสนของเพื่อนๆ ที่เตือนผมเรื่องแมทไม่มีน้ำหนักเอาเสียเลย ผมพร้อมทุกเมื่อที่จะไม่ใส่ใจคำพูดของคนเหล่านั้น

แต่แมทมันก็ดีนะครับ....อย่างน้อยก็ในความคิดของผมหละ  มันคงรู้มั่งว่าช่วงนี้ผมไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่  มันก็โทรมาบ่อยขึ้นครับ  ถามด้วยคำถามเดิมๆ ที่ผมไม่เคยหงุดหงิดใจเลยเมื่อได้ยินมันออกมาจากปากแมทซึ่งถ้าเป็นคนอื่นๆ คงโดนผมด่ากระเจิงไปแล้วแน่ๆ ที่ถามซ้ำๆ อยู่อย่างนี้ แต่สิ่งที่ผมทำลงไปอะดิครับ  มันคอยกลับมาตอกย้ำผมอยู่เรื่อยๆ  ผมเลยส่งเพลงที่มันมีเนื้อท่อนหนึ่งที่ว่า

“ไม่ขอเป็นคนสุดท้ายเพราะชั้นไม่ดีพอ  ขอเป็นเพียงแค่คนหนึ่งในดวงใจ”

ผมหวังได้มากสุดก็แค่นี้หละครับ  เพราะป่านนี้ไอ่อเล็กซ์มันคงเอาเรื่องของผมกับมันไปปูดให้แมทฟังเป็นที่เรียบร้อยแล้วอะครับ  แมทไม่ส่งข้อความใดๆ ตอบกลับมาเลยหลังจากที่ผมส่งเพลงนี้ไปให้แมทแล้ว  แต่......

....แมทโทรกลับมาแทนครับ  อิอิ!

“ตัวเค้าจะฝึกงานเสร็จอาทิตย์หน้าแล้ว  ขากลับเค้าจะแวะไปค้างกับตัวด้วยนะ” แมทพูดเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย  ทุกอย่างเป็นไปตามปกติสุดๆ

“เอาดิ  แล้วพอใกล้ๆ จะมาวันไหนก็โทรมาบอกนะจะได้เตรียมที่หลับที่นอนไว้ให้”

“ครับๆ แล้วเจอกันนะครับ จุ๊บๆ รักนะหัวเหม่ง”

มันจบด้วยประโยคนี้เสมอหละครับถ้าเป็นการคุยกันตอนกลางวัน  แต่ถ้าเป็นกลางคืนหละก็ลองย้อนขึ้นไปอ่านที่ผมเคยเขียนไว้สิครับ  ผ่านไปสองปีแล้วแมทมันก็  ยังพูดเหมือนเดิมทุกคืน  ผมเองก็แปลกที่ยังชื่นใจทุกครั้งเมื่อได้ยิน  ประสาทเนอะ?

.....................................

 

[abcd]

เค้าว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูด แต่ถึงยังไงคำพูดก้อทำให้เราอิ่มใจทุกครั้งที่ได้ฟัง 




แต่ก้อยังติดใจเรื่องของบัวอยู่ดีอ่ะ  ช่วยมาเฉลยซะทีจิเจ๊สอง 

[jammy]

คำพูดของคนที่เรารักนะมีความหมายเเละสำคัญเสมอละครับ 

[A GE]

ก็ดูรักกันดีนี่คับเจ๊   ช่วงนั้นสงสัยพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกเจ๊อะป่าว   เลยคิดมากเกิน

[meemewkewkaw]

แปลกเหมือนกันนะ

แค่คำพูดไม่กี่คำของใครบางคน

มันสามารถก่อความสุขให้เกิดขึ้นภายในใจของเราได้ แม้ช่วงเวลาในขณะนั้นจะเป็นช่วงเวลาที่เรารู้สึกแย่เพียงใดก็ตาม

[THIP]

อ่าน ๆ แล้วเหมือนมีลางนะเจ้ 
แมทมาค้างกับเจ้คราวนี้ สงสัยอาจจะมีอะไรมาเคลียร์ก็ได้ (อันนี้เดา)

รอลุ้นต่อครับ 

[A GE]

เจ๊คับ  มาต่อไวๆนะคับ

[oaw_eang]

.....คืนนี้พี่แบงค์ชวนผมไปแรดอีกแล้วครับ  ตอนแรกผมก็อิดออดเหมือนกันครับแต่พี่แกให้เหตุผลว่า

“อาทิตย์หน้าสามีมาแล้วแรดไม่ได้นะเคอะคุณน้อง  โอกาสทองแบบนี้หายาก  นานะ! ออกมาเป็นเพื่อนพี่หน่อย  พอดีพี่นัดคนมาตัวนะ  นะๆๆๆ  นะเคอะคุณน้อง”

ผมก็เลยแพ้เหตุผลพี่แก(และความคันที่มีอยู่ในตัว อิอิ)  แต่เชื่อไหมครับ  ผมอยู่ กทม. มาก็ตั้งหลายปีแต่ร้านที่ผมเที่ยวก็มีแต่แถว อตก. เท่านั้นแหละครับ  ไม่เคยหลงไปที่ไหน  ดีใจ  เศร้าใจ  มีความรักหรืออกหัก  ผมก็มาลงเอยที่นี้ทั้งนั้น  ทองลงทองหล่อไม่เคยเหียบไปกะเขาเสียที  อีกอย่างหนึ่งผมก็ไม่กล้าไปด้วยแหละ  ด้วยเหตุผลที่มันทิ่มหน้าผมอยู่ตลอดเวลาว่า.....หนังหน้าไม่ผ่านอย่างแรง

แต่ร้านเที่ยวนี้มันก็ดีนะครับ...ขยันปรับปรุงเปลี่ยนแปลงตกแต่งใหม่กันบ่อยเหลือเกินผมเลยไม่ค่อยเบื่อเท่าไหร่ที่ต้องไปที่เดิมบ่อยครั้ง  กลับอุ่นใจไปเสียด้วยซ้ำที่ไปแถวนั้น...เหมือนบ้านหลังที่สองอย่างไงอย่างงั้น  เว่อร์ซะไม่มี!

ผมก็แรดไปเรื่อยเปื่อย  เต้นไปอ่อยไป..ได้มั่งไม่ได้มั่งตามมีตามเกิดแหละครับ  แหม่! ก็หนังหน้าเท่านี้มันจะได้มากเท่าไหร่กันเชียวครับ  ไอ่แมทนะมันตาบอดเสียมากกว่าที่มาเลือก(?)ผม  เต้นไปเต้นมาก็ปวดติ๊งต่องเลยขอตัวไปเข้าห้องน้ำ

จัดการปลดเบาเสร็จเรียบร้อยก้มายืนล้างมืออยู่ตรงอ่างล้างมือที่มันมีกระจกบานใหญ่เบ่อเริ้มเทิ้มแขวนอยู่  ล้างมือเสร็จแล้วก็ตามด้วยล้างหน้ามันเยิ้มให้มันคลายความมันลงเสียหน่อย  คาดว่าล้างเสร็จแล้วคงมีเหยื่อมาติดกับมากขึ้นบ้างอะนะ  หรือว่าจะไปขอแป้งจากพี่แบงค์มาโบ๊ะด้วย  จะดีไหมน้อ?  แต่ไหมมันทะแม่งๆ อย่างงี้วะ  เมื่อมีคนมองอยู่เลย (เรื่องประสาทสัมผัสอย่างงี้นะบ่อยมากเลยครับ) ผมเลยเงยหน้าขึ้นมองในกระจก

  เหว่อ!!!!!!

กร!!
มาได้ไงฟ่ะเนี้ย?

“ใจคอจะไม่ทักกันเลยหรือไง?” กรทักผมก่อนหลังจากที่ยืนยิ้มทำหน้าตีเกินควรให้ผมผ่านทางกระจกอยู่ประมาณสามวิฯ

“ปะ...เปล่า! พอดีไม่เห็นน่ะ  ผมไม่ทันได้สังเกต  วันนี้กรมาเที่ยวร้านนี้หรือครับหรือว่ามาร้านอื่น”

“มาร้านข้างๆ น่ะ  แต่พอดีเดินมาหาเพื่อนในร้านนี้แล้วเลยเดินมาเข้าห้องน้ำด้วย  เลยได้เห็นใครบ้างคนเดินมาล้างมือแต่ไม่สนใจกรเลย”

“ก็.....” ผมหาคำแกตัวไม่ออก  “ก็มันไม่ทันได้สังเกตจริงๆ นิครับ” ก็ตามนั้นแหละครับ  ผมมาเที่ยวทีไรไม่เคยกล้าเผยอหน้าไปสังเกตสังกาใครเขาหรอกครับ  กลัวเขาจะหาว่าไม่เจียมกะลาหัว  หนังหน้าเน่าแล้วยังแรดอีก

“แล้วนุมากับใคร..พี่แบงค์เหรอ?”

“ครับ  งั้นนุไปก่อนนะ” แล้วผมก็เดินออกมาเลยครับ  ไม่ได้สนใจจะคุยต่อแต่อย่างใด  ตอนแรกๆที่กรเข้ามาทักทายขอเบอร์ตั้งแต่วันโน้นอะ  ผมก็ดีใจนะ  แอบมีการนึกๆ อยู่เหมือนกันว่า  เอาหละวะตู  ถ้าพลาดจากแมทก็จะได้ยังมีกรเป็นตัวสำรองอยู่  แต่คุยๆ กันไปแล้วผมก็ไม่ได้ชอบกร  แล้วท่าทางกรก็คงจะไม่ได้ชอบผมด้วยเหมือนกัน  เหมือนว่าต่างคนต่างคุยกันแล้วมันไม่ลงตัว  อีกอย่างผมสงสัยว่ากรจะมีใครอยู่ในใจด้วยหละมั้งครับตอนนั้น  แต่คนต่างมีเจ้าของหัวใจแต่เราสองคนก็ยังแอบมาติดต่อกันอยู่พักหนึ่ง  ประมาณสามสี่เดือนเห็นจะได้มั่งครับ  แล้วผมก็เลิกโทรไปหากรอีกต่อไป 

แต่ผมมีไรจะบอกอย่างหนึ่งครับว่า...ตลอดสามสี่เดือนที่เราโทรคุยกันนั้น  กรโทรหาผมก่อนับครั้งได้เลยครับ  แต่ตอนหลังๆ อาจจะมีมากหน่อย  เพราะถ้าผมหายหน้าไปสามสี่วันติดกันกรก็จะโทรมาทวงให้ผมโทรไปคุยกับกรทุกวันเหมือนเดิม  ผมเองก็ไม่รู้ว่ากรจะทำอย่างนั้นไปทำไมกัน  เพื่ออะไร?


..... “ตัวยืนอยู่ตรงไหนอะครับ”  แมทมันถามผมทางโทรศัพท์

“ก็เดินออกมาจิ  แล้วจะเห็นคนหน้าตาดีๆ ใส่กางเกงขาวเสื้อแขนยาวพื้นดำขลิบส้มยืนรออยู่ตรงเนี้ยแหละ”  ผมบอกมัน  ช่างกล้าเนอะ?  พุดได้ไม่อายปาก....คนหน้าตาดีๆ   อินังหน้าด้านเอ้ย!

“แล้วเราจะกลับกันยังไงอะ” แมทถามผมเมื่อเราเดินออกมาด้วยกันจากหมอชิต 

“แท๊กซี่มะ?”

“ไม่เอาอะ!.....เปลือง  นั่งรถเมลล์ดีกว่า  ว่าแต่ไปสายอะไรอะครับ”  ไม่รู้มันคิดอะไรของมันเกิดดันอยากจะนั่งรถเมลล์ขึ้นมา  ส่วนผมจะทำไงได้....นอกจากจะตามใจมันไปก็เท่านั้น

พอขึ้นมาบนรถได้....มันก็พาผมเดินเลยมาทางเบาะหลังๆ ครับ  ผมก็ยิ้มๆ นะ  คิดว่ารู้แหละครับว่ามันกำลังจะทำอะไร  ก็มันพยายามแสดงความเป็นผู้นำให้ผมเห็นอีกแล้วไงครับหลังจากที่ต้องปล่อยให้ผมเป็นผู้นำว่าต้องนั่งรถสายอะไร  ทำไมพวกผู้ชายมันยอมให้เราเป็นฝ่ายนำบ้างไม่ได้หรือไงกันนะ  หรืออาจจะเป็นเพราะว่ามันรู้มาก่อนแล้วว่าผมชอบคนที่นำผมได้ (ผมเคยโทรไปคุยกะโอ้แล้วโอ้เล่าให้ฟังว่าแมทมันเคยถามๆ โอ้ว่าผมอะชอบผู้ชายแบบไหน  อิอิ)  มันก็เลยพยายามทำตัวเป็นผู้นำให้ผมประทับใจมั่งครับ  น่ารักเนอะ...ว่ามะ?

พอเราสองคนเดินมาหาที่นั่งด้านหลังได้แล้วโดยที่มันให้ผมนั่งติดกระจกแล้วมันนั่งติดทางเดิน(ขามันยาวครับเลยนั่งด้านในไม่สะดวก...อันนี้ไม่มีความหมายแฝงใดๆ ทั้งสิ้นในการกระทำ)  ผมนั่งปั๊บก็หันหน้าออกไปทำเป็นมองวิวสองข้างทางไปเรื่อย  ดูดิ....ว่ามันจะทำอย่างที่ผมคิดเอาไว้หรือเปล่า อิอิ พอรถวิ่งไปสักพักมันก็เอาเข่ามาสะกิดๆ ผม

“หือ...อะไร?” ผมหันไปถามมัน

มันไม่ตอบครับแต่ใช้สายตาจากตาสวยๆ ที่ผมแสนจะอิจฉาเหลือเกินของมันเหลือบบอกผมแทน  ผมก็ก้มลงมองตามที่มันบุ้ยใบ้บอก..... 

.......มือมันครับ!   อิอิ  .......มันแบมือรอผมอยู่ 

“แล้วก็ไม่บอกแต่แรก”  ผมพูดแล้วก็เอื้อมมือไปกุมมือมันไว้ 

มันยิ้มน้อยๆ ให้ผม  แล้วก็ยกมือของเราสองคนที่กุมกันอยู่ไปวางบนตักมันแล้วก็เอากระเป๋าเป้เน่าๆ ของมันขึ้นมาปิดอีกที   จากนั้นก็ทำหน้าตาแบบว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นสุดริ้ด  ผมหละขำมันจริง  เรื่องเท่านี้ก็ต้องทำเป็นลีลาท่ามากไปได้  แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ!.....ผมก็นั่งอมยิ้มอิ่มใจไปตลอดทางหละครับ   

อ้าส์! ผมมีความสุขจัง!   

ถ้าดูมาจากระยะไกลๆ  จะเหมือนว่าเราสองคนนั่งเหมือนคนที่ไม่รู้จักกัน  ดูยังไงก็ไม่มีทางว่าเราสองคนจะเป็นคนรักกันไปได้เลยเพราะ......ผม....หันหน้าออกไปยิ้มๆ กับผู้คนสองข้างทางผ่านกระจกใสๆ ที่คั่นกลางผมกะผู้คนข้างถนน  ส่วนมัน...นั่งนิ่งหน้ามองตรงไปข้างหน้า  แถมไม่พูดไม่จาทำหน้าเหมือนไม่รู้จักผมมาก่อนหน้านี้เลย 

แต่สิ่งที่เราเชื่อมโยงถึงกันและกันสิครับ  มันเป็นอะไรสักอย่างที่แล่นผ่านฝ่ามืออุ่นๆ ของผมและมันที่เกาะกุมกันอยู่แน่นใต้กระเป่าเป้เน่าๆ ใบนั้นของมัน  กระแสบางอย่างที่แล่นอุ่นเข้าไปถึงกึ่งกลางของหัวใจของผมและของมัน 

ผมกับมันไม่ได้พูดจากันสักคำ  แต่ผมก็รู้สึกดีมากๆ เลยครับ  ผมรู้เพียงแต่ว่า.....ตลอดระยะเวลา 3-4 เดือนกว่าๆ ตั้งแต่ผมกลับมาจากหาดใหญ่คราวนั้นจนกระทั้งเราได้เจอกันในวันนี้  เราผ่านช่วงเวลาที่อึดอัดใจและผมก็คิดว่าแมทก็คงจะรู้เรื่องผมกับไอ่อเล็กซ์แล้วด้วย  แต่แมทก็ยังทำเหมือนเดิมตามปกติทุกอย่าง...ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ผมคิดว่ามันคงเป็นเรื่องที่ยากมากเอาการอยู่เหมือนกันนะครับสำหรับแมทมัน

ผมเคยให้โอ้ขึ้นไปสำรวจหลังห้องของแมทมันเพื่อดูว่ามันสูบบุหรี่จัดหรือเปล่า  ให้สังเกตเอาจากจำนวนก้นบุหรี่  สิ่งที่โอ้ตอบกลับมามันทำให้ผมยิ่งไม่สบายใจเข้าไปใหญ่

“โห! แก....นี้มันสูบที่ละสิบม้วนเลยหรือไงกันนะ  ทั้งก้นบุหรี่ทั้งซองบุหรี่เต็มไปหมดเลยแก”

นั้นไงครับ!  แมทมันต้องไม่สบายใจมากๆ แน่เลย  มันถึงได้สูบจัดขนาดนั้น  และมันก็คงจะไม่เอาก้นบุหรี่ไปทิ้งตามเคย  รู้ไหมทำไมหรือครับ?  มันเคยบอกผมว่า 

“ก้นบุหรี่พวกนี้มันรอให้ตัวกลับมาพามันไปทิ้งอยู่”

แต่ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรไง  ก็ได้แต่ด่าหาว่ามันขี้เกียจเอาไปทิ้งแล้วหาข้ออ้างไปเรื่อยเปื่อย 


ผมกับมันนั่งกุมมือแนบแน่นอยู่เงียบๆ มาตลอดทาง  ผมไม่รู้ว่ามันเป็นไปอย่างนี้ได้ยังไงแต่ผมก็รับรู้ถึงสิ่งนั้นได้ครับ  สิ่งที่ว่านั้นคือ......สองคนคิดถึงกันและกันมากเหลือเกินต่างหากหละครับ  มันมีมากเกินกว่าที่จะบรรยายออกมาเป็นคำพูดใดๆ ได้ 

และเมื่อเราสองคนได้พบหน้ากัน  เพียงแค่ได้รับสัมผัสเล็กน้อยจากคนที่เราเฝ้ามองหามาตลอดเวลาหลายเดือน...เพียงเท่านี้มันก็เต็มตื้นแล้วครับ  ไม่ต้องมีคำพูด  เพียงแค่ภาษากายที่เราสื่อผ่านถึงกันแค่นี้ก็พอแล้วที่เราจะบอกแก่กันว่าเราสองคนนั้นรู้สึกยังไง 

ผมคงไม่สามารถบรรยายถึงความรู้สึกเป็นสุขที่มันเอ่อล้นท่วมเต็มหัวใจของผมในตอนนี้ด้วยภาษาใดๆ ในโลกมนุษย์ใบนี้ได้  หากใครเคยเป็นอย่างนี้คงจะเข้าผมดีว่า  บางที...ความสุขมันก็ช่างได้มาอย่างง่ายดาย  ไม่ยากมากมายอย่างที่ใครๆ คิดเลยจริงๆ
.................................

[jammy]

ใช่เเล้วละครับ ความสุขนะเเท้จริงเเล้วไม่ใช่สิ่งที่หายากอะไรเลย แค่ใจเราคิดเท่านั้นเอง เอิ๊ก

[Junrai_Hyper™]

ความสุขมักจะผ่านไปไวเสมอ

ส่วนเความเศร้าจะอยุ่กับเราไปตลอดเวลา

[มูมู่น้อย]

อ่านแล้วซึ้งจริง ๆ อบอุ่น  อิ่มใจ  มีความสุขไปกับเจ้เลย....
จริง ๆ นะ...แค่เราได้พักใจพักกายกับใครซักคน...คนที่เรารัก...แค่นี้ก็อุ่นใจแล้วอะ 
อยากให้เป็นอย่างนี้ไปนานๆ....ได้ปะ    อย่าเศร้าน้า  เค้าไม่อยากเศร้าอะ 

[A GE]

เฮ้อ...ทำไมผมมะมีอย่างนี้มั่งเนอะ   แล้วจารอตอนต่อไปค้าบ

[THIP]

สุขหรือทุกข์อยู่ที่ใจ
หากสุขใจ อยู่ที่ใดก็สุขได้
หากทุกข์ใจ อยู่สวรรค์ชั้นไหน ก็ทุรนทุรายไม่เป็นสุข  

[oaw_eang]

.......แล้วรถที่ผมนั่งมากับแมทมันเป็นสายที่แล่นต่อไปถึงเซ็นทรัลพระรามสามไงครับ  แมทเลยชวนผมไปเดินเล่นที่ห้างก่อนเข้าห้อง  ผมก็โอเคครับ  ตอนนี้โลกเป็นสีชมพูสุดๆ ไปเลยครับ

พอไปถึงห้างก็เดินดูนั้นดูนี่แต่เหมือนๆ แมทมันจะตั้งใจมาหาอะไรสักอย่างมากกว่าเหมือนมันจะมองๆ หาๆ ของมันไปเรื่อย  ไม่ค่อยสนใจผมเท่าไหร่จนผมรำคาญ

“ตัวมองหาร้านอะไรหรอ?”

“เปล่าๆ ตัวรออยู่ในร้านหนังสือนี้นะ  เดี๋ยวเค้ามา”  แล้วมันก็ทิ้งผมไว้ตรงมุมหนังสือจำพวกประวัติศาสตร์เล่มโปรดของผม  ผมก็งอนๆ เล็กน้อย  ไรวะ?  เพิ่งจะมาทำให้ตูมองโลกเป็นสีชมพูได้แป๊บเดียว....มาหายหัวไปอีกแระส์  ชิส์!!

......ผมยืนอ่านหนังสือฟรีไปได้ไม่ทันครึ่งเล่ม อิอิ  มันก็เดินเข้ามาสะกิดยิกๆ
“มาแล้ว!  กลับห้องกันเถอะ”  มันมาถึงก็ลากแขนผมไปทันที  อะไรของมันเนี้ย? ผมหละงงกะมันจริง  แล้วผมก็ชวนมันขึ้นแท็กซี่กลับหอ

 “ตัวโทรไปชวนพี่แบงค์ยังอะ?”   มันถามผมตอนนั่งอยู่บนรถแท็กซี่

“อะไร! เรื่องคืนนี้นะเหรอ?  เค้ายังไม่ได้โทรไปเลยอะ”

“ถ้าอย่างงั้นเราไปกันสองคนเองหรอ?” แมทมันทำหน้าเป็นหมาหงอยนิดหน่อยเพราะว่ามันชอบไปเที่ยวกันทีละหลายๆ คน มันบอกว่าหนุกดี  แต่สำหรับผม.....จะไปสอง...สาม...สี่...ห้า....หรือมากกว่านั้นก็เฉยๆ เพราะผมหลับตาเต้นตลอดตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นขึ้นมาแล้วหละครับ

เออ....นั้นสินะแล้วไอ่อเล็กซ์มันหายหัวไปไหนแล้วนะ  ผมนี่ก็แปลก....ยังมีแก่ใจไปคิดถึงมันอีกเนอะ   แล้วเรื่องน้องบัวเป็นยังไงไปถึงไหนบ้างแล้วก็ไม่รู้  ผมก็ไม่กล้าถามแมทมันอะครับ  มันเองก็ไม่เล่าด้วย.....ไม่รู้ลืมหรือไม่อยากเล่ากันแน่  ก็เลยกลายเป็นว่าผมยังคงไม่รู้อะไรต่อไป  ซื่อบื่อเนอะ...ว่ามะ?

“ไม่ต้องทำหน้าเศร้าเป็นหมาหงอยขนาดนั้นก็ได้  ถึงเค้าจะยังไม่ได้โทรไปแต่พี่แบงค์ก็โทรมานัดเค้าตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”

“จริงเหรอ?  พี่แบงค์นี่น่ารักจัง”

“เออ....ชมกันเข้าไป  อิพี่แบงค์ก็ชมตัว  ตัวก็ชมอิพี่แบงค์   เข้าขากันดีนักนะ”

“ก็พี่แบงค์เป็นเพื่อนแฟนนิ  เค้าก็ต้องเอาใจเข้าไว้  มีไรเกิดขึ้นมาจะได้มีคนช่วยเหลือ 555”

“เออ....แล้วจะคอยดู  ไป! ลงไปเลยไป  ถึงแล้ว”

“ทำไมมันถึงเร็วจังเลยอะ  อย่างงี้แหละเนอะอยู่กับคนที่เรารักเวลามันมักผ่านไปเร็วเสมอ” มันพูดยิ้มๆ

“แหวะ! เชยจัง” แต่ผมก็ยิ้มหน้าบานไปสามกลีบแปดกลีบจนหุบไม่ลงแล้วหละครับ อิอิ

“เชย?!  แล้วยิ้มทำไม?”

“ก็ขำไง! ขำคนเชย  คนอาไร้!! พูดออกมาได้  เชยมากกกกกก.....” ผมพูดพลางไขประตูเข้าห้องพลาง  วันนี้ทางโล่งครับเพราะไล่ไอ่วุฒิไปนอนที่อื่นตั้งแต่เมื่อวานแล้ว  ใจดำมะครับผมเนี้ย?

“งั้นถ้าเค้าไปพูดอย่างงี้กับคนอื่นแล้วตัวอย่ามาว่าแล้วกันนา”

“ก็ลองไปดูดิ จะตามไปตบล้างน้ำทั้งคู่เลย”

“โหไรอะครับ! ตัวอะ  โหดจังวันนี้  ไม่เอานา..มานี่ๆ  มานั่งใกล้ๆ ตรงนี้”

“ไรอีกหละ?  เดี๋ยวก่อน....ร้อน  ขอเค้าเปิดแอร์ก่อนนะ”  ผมก็เล่นตัวสิครับ....กลัวจะโดนมันข่มขืน อร๊ายยยยยยยยยส์ นังตุ๊ดส์กระแดะ  เขาเรียกแล้วไม่ไปแต่ดันเปิดแอร์เตรียมพร้อม  แรดซะไม่มี!

“ตัวนั้น.......มานี่สิ  บอกว่าให้มานั่งนี่ไงหละ จิ๊!”  มันเริ่มทำเสียงจิ๊จ๊ะแล้วอะครับ ผมก็เลยต้องรีบเดินตัวอ่อนไปออเซาะมันก่อน  ประเดี๋ยวจะโดนมันถวายฝ่าพระบาทมาให้กินแทนข้าว

“มาแล้วๆ   ไหน?  มีอะไรก็ว่ามาอย่ารีรอ”  เล่นสำนวนลิเกเผื่อจะลดระดับความหงุดหงิดมันได้

“เอามือมานี้”  มันว่า

“ทำไม?” ผมถามนะ  แต่ก็แบมือยื่นออกไปแบบงงๆ

“ไม่ใช่แบบนั้น” มันทำท่าแบบว่าเด็กโดนขัดใจ  ช่างเข้ากับรูปร่างมากๆ เลย  ไอ่โย่งเอ้ย!

“แล้วแบบไหนเล่า?”  ผมก็เริ่มมีน้ำโหมั่งจิ  ปกติถ้าเป็นคนอื่นเจอตบติดฝาไปแล้วนะเนี้ย  แต่นี้เป็นมันไงครับ...หวานใจ  เลยรอดตัวไป  ไม่งั้นนะเมิงงงงงงงง

“คว่ำมือสิ  เหมือนโอ-ลา-น้อย-ออก อะ”  มันก็งัดเอาภาษาเมื่อครั้นผมยังละอ่อนมาใช้เหมือนกัน “หลับตาด้วย”

“อืมๆ  แหม๋! วันนี้ตัวก็สั่งจังเหมือนกันแหละ  อะ! หลับแล้ว” ผมพูดกระแทกๆ แล้วก็หลับตาตามคำสั่งมัน  แต่ในใจนะคุณเอ้ยยยยยยยย  ตื่นเต้นสุดๆ  มันจะทำไรตูเนี้ย?  แต่ก็แบบว่าเก๊กหน้านิ่งไง  ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไว้ก่อน

“อยู่นิ่งๆ นะ” มันว่างั้น  “เอาหละ! ลืมตาได้แล้ว”

“ไหนอะ?  ไม่เห็นมีไรเลย” ผมถามมันงงๆ พลางพลิกหงายมือไปมา  ผมก็งงสิ! เพราะว่าไม่มีไรเกิดขึ้นเลยสักกะติ้ด

“5555 กะว่าจะเจอไรหรอ?  ไม่มีหรอกหัวเหม่งเอ้ย 5555”  มันขำผมใหญ่เลย

“อะไรอะ?  เล่นแบบนี้ไม่สวยนะ”  ผมว่ามัน

“แล้วแบบไหนสวยไม่ทราบครับ  แบบนี้หรอ?”  แล้วมันก็เอาแหวนเงินสองวงที่วางอยู่ในกล่องเล็กๆ ขึ้นมาให้ผมดู “สวยไหม?” มันถาม

“..................”

“มันอาจไม่สวยไม่มีค่าเท่าแหวนที่ตัวใส่ๆ ติดนิ้วอยู่ทุกวัน  แต่ก็เพราะตอนนี้เค้ามีตังค์อยู่แค่นี้เลยซื้อหาแหวนแพงๆ มาให้ตัวไม่ได้  แต่เค้าก็ให้ตัวด้วยใจนะและขอสัญญาว่าถ้าวันหน้าเรายังรักกันต่อไปอยู่อีก  เค้าจะหาแหวนวงใหม่มาแทนให้  แต่ตอนนี้ตัวเอาแหวนเงินไปก่อนนะ  แหวนเพชรนะ...รอให้เค้าทำงานก่อนนะครับ”

“..................”  ผมยังเงียบต่อไปอีก

“เนี้ยๆ อุตส่าห์ไปแอบทำมานะ  ดูดิ! สลักชื่อย่อของตัวกะของเค้าเอาไว้ด้วยนะ” มันอวดใหญ่ “เหมือนกันทั้งสองวงเลยนะ  ไมอะ?  ไม่ชอบเหรอ?”  มันทำหน้าเสียๆ ไป “เค้าว่าแล้วว่าตัวต้องทำหน้าแบบนี้  ก็ทำไงได้หละ....เค้ามันไม่รวยเหมือนคนอื่นๆ นิ” มันหมายถึงพี่อีกคนหนึ่งที่เข้ามาพัวพันผมพร้อมๆ กับมันตั้งแต่ตอนโน้นนนนน  แต่แล้วผมก็เลือกมันทั้งๆ ที่พี่เขาเพียบพร้อมกว่ามันเยอะ (อันนี้โดนนังโอ้ด่าไปสามวันแปดวันกว่าจะทำใจยอมรับการตัดสินใจของผมได้ครับ)

“ก็ยังไม่ได้ว่าไรนิ” ผมเพิ่งพูดออกมาได้เป็นประโยคแรก

“ก็เห็นเงียบไป” มันว่าแล้วหุบฝากล่องแหวนลง

“เดี๊ยวดิ!! แล้วจะเอาไปไหนหละ  ไหนว่าจะให้เค้า?”

“ก็ตัวไม่อยากได้นิ”

“ใครบอก?!  เอามานี้เลย  เอามา!” ผมแย่งกล่องแหวนมาจากมือมัน “ไหนดูซิ....อ๋อๆ M & N เหรอ?  น่ารักจัง!  ขอบใจนะ”  ผมบอกมันเบาๆ

“ชอบหรอ?”

“อืม....ไหนตัวเอามือมาซิ!” 

“อะ!!” มันยื่นมือมาให้ผม “ทำไมหรอ?” มันถามอีก

“ก็จะทำแบบนี้ไง”  ผมหยิบแหวนขึ้นมาแล้วค่อยๆ บรรจงใส่ให้มัน  แต่มันใส่ไม่ได้  มันติดอะครับ

“ไม่ใช่แล้ว....  วงนั้นมันของตัว  ส่วนของเค้านะวงโน้น” มันหมายถึงวงที่ยังนอนนิ่งอยู่ในกล่อง “มาๆ เค้าใส่ให้เองดีกว่านะ” แล้วมันก็เอาแหวนวงที่ผมพยายามจะสวมให้มันมาสวมให้ผมแทนที่นิ้วนางข้างขวา “เป็นไง?!  เห็นไหม?....ใส่ได้พอดีเลย”  มันว่า

“แล้วตัวรู้ได้ไงว่าเค้าใส่แหวนเบอร์นี้?”  ปากผมถามมันแต่ตาก็ก้มหน้ามองแต่แหวนเงินที่แสนจะน้อยราคาแต่เปี่ยมล้นคุณค่าที่อยู่บนนิ้วผมตอนนี้

“ก็แอบเอาแหวนที่ตัวใส่ทุกวันไปวาดทาบลงบนกระดาบนะ  เก่งไหม?”

“ครับ....ตัวเก่งมากเลย  ขอบคุณนะ” ผมบอกมัน 

“แล้วใจคอตัวจะไม่สวมแหวนให้เค้ามั่งหรอ?” มันถาม

“เออใช่สิเนออะ! เค้าลืมไป  เอามือมานี่สิ  เอาละนะ” ผมหยิบแหวนมาตั้งท่า “แหวนนี้แทนใจเค้า  ถ้าตัวจะถอดก็ขอให้ตัวถอดมันในวันที่ตัวหมดรักเค้าแล้วนะ  ส่วนเค้าเองก็จะถอดแหวนที่ตัวสวมให้ในวันที่ตัวหมดรักเค้าแล้วเช่นกัน” ผมก้มลงไปจูบมันเบาๆ ที่หลังแหวน

“ตัวพูดไรอะ?  เค้างง!”

“ไม่ต้องเข้าใจหรอกตอนนี้  แล้วสักวันตัวก็คงจะรู้ทุกอย่างเอง”  ผมก็พูดอะไรออกไปก็ไม่รู้เหมือนกันครับ   อาจคงเป็นเพราะกำลังมึนเนื่องจากระดับความหวานในกระแสเลือดพุ่งขึ้นเลยขีดไปแย้ววววววว  อย่างงี้ต้องเอาปลาร้ามากลบความหวาน  ว่าแล้วก็.......น้องๆ ตำปูปลาร้าสอง  อิอิ! 
......................................................


...... “ว๊ายๆๆๆๆๆ  ประกายแหวนมันแยงตาชั้น  กรุณาถอดออกเก็บก่อนได้ไหมเคอะแหวนนั้นนะ” อิพี่แบงค์แซวผมกะแมททันทีที่เห็นแหวนเงินที่เราใส่บนนิ้วนางข้างขวาเหมือนกันทั้งสองคน

“แหม๋พี่ก็นะ!  ให้น้องมีความสุขบ้างวันนึงไม่ได้หรือไง  แซวจริง” ผมสวนไปแต่ฝ่ายไอ่แมทมันก็ยิ้มน้อยๆ ตามสไตล์มันแหละครับ  ตั้งแต่รู้จักกันมาก็ไม่ค่อยเห็นมันยิ้มกว้างๆ สักเท่าไหร่ ก็จะมีบ้างบางที่มันแกล้งผมได้หรือว่าเราถ่ายรูปคู่กันหรืออยู่กันสองคนเท่านั้นแหละครับที่มันจะยิ้มกว้าง  ถ้ามีบุคคลที่สามด้วยมันจะนิ่งๆ เสียส่วนใหญ่ครับ

“ไม่ได้หรอกเคอะ!  มากับอิฉันต้องโสดเคอะ  ห้ามมีคู่เด็ดขาด”

“แล้วมันเรื่องอะไรกันครับถึงได้มาห้ามคนอื่นเขาเป็นคู่กันนะ” แมทที่มันกอดผมอยู่จากด้านหลังโน้นตัวไปถามพี่แบงค์

“อ้าว! ก็มันบาปนะ  หนีไปมีลูกมีผัวกันหมด  ปล่อยให้พี่หอยเฉาอยู่คนเดียวอย่างงี้ได้ไงกัน”

“งั้นพี่ก็เอาไอ้เสื้อขาวโต๊ะข้างๆ ผมเห็นมันมองมาทางนี้หลายรอบแล้ว”  ผมยุให้พี่แบงค์หาเหยื่อรายใหม่เพื่อเบี่ยงเบนพี่แกเอาไปจากเรื่องของผมกะแมท

“ไหนๆ เสื้อขาวไหน?  อ๋อๆ คนนั้นหรอ?  อืมๆ  เสร็จฉันหละงานนี้!”  แล้วพี่แบงค์ก็ลงมือล่าเหยื่อของเธอตัวไปครับ  ส่วนผม....ขอยอมรับผิดแต่โดยดีครับว่าหวานกะแมทมันมากไปหน่อยจนน่าตบจริงๆ อะครับ  แต่ก็นะ....คนมันรักกันนิครับผม

พอสักพัก....ผมรอให้พี่แบงค์จัดการไอ่เสื้อขาวนั้นเรียบร้อยผมก็ชวนพี่แบงค์ไปเดินแรดๆ กันร้านอื่นมั่ง  แบบว่าเข้าร้านนั้นออกร้านดีดูคนดูหนุ่มไปเรื่อย  พี่แบงค์ก็อิดออดนิดหน่อยไม่ค่อยจะอยากไปเพราะว่าไอ่เสื้อขาวมันก็น่ากินอะครับ  เธอคงไม่ต้องการเหยื่อรายอื่นแล้วแต่สุดท้ายผมก็ลากพี่แกมาดูโชว์ที่อีกร้านหนึ่งจนได้

พอดูโชว์จบเราสองคนก็พากันเดินกลับออกมาทันทีเพราะ....

“กลับกันเหอะเดี๋ยวมาคนมาปาดหน้าเค้กพี่ไปพอดี” พี่แบงค์เธอว่า

“อะไรกันขนาดนั้นพี่  ยังไงพี่ก็ได้เบอร์มันแล้วนิ  พี่จะอะไรนักหนา”

“ไม่ได้หรอกคะคุณน้องของแบบนี้  กระเทยหัวโปกสมัยนี้มันแรงๆ สวยๆ กันทั้งนั้น  พี่น่ะ...สวยไม่กลัว....แต่กลัวพวกคว้ากระบอกข้าวหลามเร็วมากกว่า”

“อิๆๆ  พี่นี้ช่างพูดแล้วอย่างน้องนี้เรียกว่าไรคะ?”

“อย่างคุณน้องเนี้ยก็ต้อง.....”  พี่แบงค์ทำท่านึกแป๊บหนึ่ง “....ไม่สวยแต่อร่อยไงคะ!  555  เริ้ดเนอะ!!  คิดได้ไงเนี้ยอิชั้น”  เธอว่าแล้วก็เดินพรวดๆ

“เดี๋ยวพี่เข้าไปก่อนเลยนะ  ผมขอแวะซื้อลูกอมแป๊บ”

“เออๆ แล้วรีบตามมาเร็วๆ นะ  มาช้าระวังผัวหายแล้วจะมาร้องไห้ไม่ได้นะ   ขอบอก!”

“เจ้าคะคุณพี่  ไปเลยไป!”  ผมไล่ให้พี่แบงค์เข้าไปก่อนส่วนตัวเองก็เดินแถๆ เข้าไปเลือกลูกอม  เอาฮอลล์แดง  โอเล่  แล้วก้อะไรดีน้อ?  นึกๆๆๆๆ

“ซื้อฮอลล์ขาวให้ผมด้วยได้ไหมครับ?” เสียงดังขึ้นจากคนข้างๆ ผมเลยหันไปดูแบบเอ๋อๆ

  เฮ้ย!! กรอีกแล้วครับ.....

“เจอกันอีกแล้วนะครับผม”

“เอ่อ...อืม”  ผมยังงงๆ อยู่เลยตอบไปได้แค่นั้น

“ไม่เห็นโทรหาผมเลยช่วงนี้” กรถาม

“อ่า.....คือ......”  ผมยังนึกหาคำพูดมาตอบกรไม่ออก

“ไม่เป็นไรครับ  งั้นกรไม่กวนแล้วนะ  แล้วค่อยเจอกันครับ” 

แล้วกรก็เดินจากไปทิ้งให้ผมยืนงงอยู่ที่หน้าร้านขายลูกอมต่อไปอีกสิบวิฯ  มันมาได้ไงของมันนะ  ไหนว่าบ้านมันอยู่ ตจว. ไง?  แล้วไหงมันเข้ามาเที่ยวบ่อยจัง?  อะไรของมันวะเนี้ย....แล้วผมก็จ่ายตังค์แบบงงๆ ก่อนเดินตามพี่แบงค์เข้าไปในร้านเดิม

.....“เดี๋ยวไปต่อที่ร้านพี่สาวผมแถวเกษตรกันไหมครับ?”  ไอ่เสื้อขาวมันชวนพวกผมครับ  ตอนนี้มันกะเพื่อนมันอีกสองคนเป็นเกย์หนึ่งน้องนีร่างท้วมอีกหนึ่งเข้ามารวมโต๊ะกะผมเรียบร้อยแล้วครับ  แต่อย่านึกนะว่าผมจะลดระดับความหวานบานฉ่ำกะแมทมันลงไป อิอิ  ไม่มีทาง  หวานกันจนมดกัดไปตามๆ กัน

“ไปก็ได้เคอะ  นะๆ นุ-แมท พวกเธอไปเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะ  คืนนี้แหละ....ฉันจะกินมันให้เรียบ”  พี่แบงค์หันมากระซิบทางผมกะแมทที่ยืนกอดกันกลม

“ไปก็ได้ครับ  แล้วจะไปกันยังไงอะ” แมทมันว่า

“ไปรถผมก็ได้ครับ  ผมเอารถมาแต่ผมคงต้องไปส่งเพื่อนสองคนนี้ที่บ้านเขาก่อน”

“ดีเลยเคอะ  งั้นตกลงตามนี้นะ” พี่แบงค์เธอรีบสรุปการประชุมแบบว่าเร็วมาก  ผมยังงงๆ อยู่เลยแต่ว่าไม่เป็นไรครับ  ถึงไหนถึงกันอยู่แล้ว  เรื่องเมาเนี้ย....ผมไม่หยั้น  อิอิ  แล้วเราก็เคลื่อนขบวนกันออกมาจากร้านครับ  เป้าหมายต่อไปของพวกผมในวันนี้ครับร้านพี่สาวไอ่เสื้อขาวครับ
............................................................................

 

[A GE]

เอ๊ะ  ช่วงนี้ทำไมกรโผล่มาบ่อยจังคับ   หรือว่าจาเปนเนื้อคู่ของเจ๊ที่แม่หมอบอก 

[jammy]

เจ้ากรมันจะทำไรต่อไปเนี่ย 

[Junrai_Hyper™]

งง

งง

แล้วก็งง