หัวข้อ: กระดานแผ่นนี้...ขอที่ให้ผมได้ไหมครับ

[มูมู่น้อย]

แหม... เจ้  ทำมาเป็นเขียนให้เค้าเข้าใจผิดว่าเป็นเพราะค๊อกเทลแก้วนั้นนะ 

แต่จะเพราะอะไรก็เหอะ  หื่นได้ใจมากเจ้  รอเจ้มาต่อก๊อกสองนะ 

[THIP]

  อืม เพราะคอกเทลแก้วนั้นเองหรอกรึ ปกติเจ้เรียบร้อยใช่มั๊ยค่ะ 
    

[MyLoveMyBabe]

อืม เพราะคอกเทลแก้วนั้นเองหรอกรึ ปกติเจ้เรียบร้อยใช่มั๊ยค่ะ 
    

อ่อ คอกเทล อย่างเดียวเหรอ เพราะจิงๆเจ้เรียบร้อยยยยยยย

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

 แรงได้ใจจริงๆ

เกิดงี้บ่อยๆก็ดีสิ แมคชอบ
 

[oaw_eang]

ถึง....ตาบลู
บ้าจิ
เจ้ก็หมดแรงเป็นเหมือนกันนะค้า
..........................

ถึง...นู๋ shell และ MyLove
ใช่คะ  ปกตินะเจ้เรียบร้อย
เรียบร้อยโรงเรียนไอ่แมททุกวัน  วันละสองรอบ
เฮ่อ! เหนื่อยๆ ๆ 
...........................

ถึง....มูมู๋
ถ้าจะไม่มีก๊อกสองมั่งเคอะคุณน้อง
เพราะว่าวันนั้น  พอเจ้ตั้งท่าจะหลับ
ไอ่แมทมันก็มาสะกิดต่อเคอะ 
เจ้เลย....
...........................

ถึง....น้องหมีเจี๊ยวเหม็น
มันเหมาะกับคนมีครอบครัวแล้วเท่านั้นเคอะ
ถ้ายังโสดไม่มีไว้ลงหลุมเป็นของส่วนตัวแล้วหละก็
เจ้ขอเตือนนะเค่อะ...ว่าอย่าลองจะดีกว่าเคอะ
...........................

ถึง....ป้าแน๋ว
ห้ามสาวๆ เข้ามาอ่านนะ

เจ้อ่านเคอะ อิอิ
..........................

ถึง....นังแดนนี่ ศรีทับเที่ยง
อ่านแล้วอย่าลืมจำไปใช้นะเคอะ
ว่าแต่หาคนช่วยได้ยัง อิอิ
............................

ถึง ตาพูห์แฟนน้องแม้ว
คันฉี?
คิดได้ไง
โดนใจเจ้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบๆ
ขอหละกันนะคำนี้  จะได้เอาไปใช้เวลาคุยกะเพื่อนๆ คิคิ
...............................

“ครับๆ ยังไม่เอาออกหรอกครับ  เค้าชอบตอนที่เราอยู่ด้วยกันแบบนี้จัง  อยากอยู่แบบนี้ไปนานๆ ครับ”
“อืม..... เค้าก็เหมือนกัน” ผมนั่งพิงกับอกแมทอย่างหมดแรง  เหนื่อยมากแต่เป็นสุขสุดยอดเลยครับคราวนี้  จำจนตายจริงๆ...............................................


“ถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” แมทมันโทรมาหาผมตอนสายๆ

“มาถึงตั้งแต่ตีห้ากว่าๆ แล้ว  เมื่อคืนรถขับเร็วมากๆ เลย”

“แล้วแวะกินข้าวที่ร้านคุณสาหร่ายที่ชุมพรปะ?”

“อืม! ก็ร้านนั้นแหละ แต่กับข้าวไม่ค่อยอร่อยเท่าไหร่” ผมตอบ

“ก็มันจะไปสู้ฝีมือเค้าได้ไง” มันอวด

“อย่างกับเคยทำให้กินนะเนี้ย  หน้าตาเป็นไงยังไม่เคยเห็นอย่ามาโม้มาก เหม็นขี้ฟัน!”

“ฮึๆๆ งั้นเค้าไปเรียนก่อนนะ วันนี้อาจารย์นัดประชุมอีกแล้ว”

“เรื่องกีฬาอะไรนั่นอะเร๊อะ?”

“ครับ  งั้นเค้าไปก่อนนะ  ไอ่บัวเดินมาตามแล้ว”

“อืมๆ ไปเหอะครับ คิดถึงนะ”

“เหมือนกันครับ”

“แต่มากกว่า” ผมรีบต่อท้าย

“ให้มันแน่  ตัวไม่รู้หรอกว่าเค้ารู้สึกยังไง  แต่เอาเถอะไว้วันหลังจะบอกให้ฟัง” แมทมันว่าแล้วก้วางสายไปแต่ผมก็ยังทันได้ยินเสียงไอ่น้องบัวมันแซวแว่วๆ เข้ามาอยู่ดี

ผมกลับมาถึง กรุงเทพพระมหานครฯ เรียบร้อยโรงเรียนเเกย์ ตจว. แล้วครับ  วันนี้ผมกำลังจะอาบน้ำแต่งตัวไปมหาลัยพอดีเลยแต่แมทมันโทรเข้ามาเสียก่อน  แต่เย็นนี้พี่แบงค์โทรมาจองตัวไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับว่าขบวนเจ้านางจากเชียงใหม่จะลงให้เตรียมเคลียร์คิวให้ว่างเอาไว้หลายๆ วันหน่อยเพราะต้องจัดงานสมโภชรับขวัญกันขนานใหญ่ไม่ตั้งกว่าห้าวันห้าคืนหละมั่งครับ  แต่งานนี้บ่มียั่น  สู้ตายครับ ฮิฮิ

“พี่อยู่ไหนกันอะ?” ผมโทรหาพี่แบงค์ที่ล่วงหน้ามาถึงร้านแถว อตก. ก่อนผมและวุฒินานแล้ว 

ก็ไอ่วุฒินั่นแหละครับ  กว่าจะกลับมาจากออฟฟิศก็เกือบสามทุ่มแล้ว  ทั้งๆ ที่ผมบอกมันแล้วนะเมื่อเช้าว่าให้ตื่นไปทำงานเร็วๆ หน่อยช่วงนี้เพราะว่าตอนเย็นต้องไปงานสมโภชรับขวัญเจ้านางจากเชียงใหม่กัน  มันก็นอนบิดอยู่นั้นแหละ  ไอ่ผมก็ตื่นมาปลุกได้แค่ครั้งเดียวแล้วก็หลับต่อ  แล้วเป็นไงหละ?  กว่าจะถ่อมาถึงนี่ก็เกือบห้าทุ่มแล้วมันน่าโมโหไหมอะครับ? เสียเวลาอ่อยเหยื่อเลย

เสื้อยืดสีเหลืองตัวเก่งได้ออกจากตู้เสื้อผ้ามาทำหน้าที่ของมันในวันนั้น  หมวกสีครีมคือเครื่องประดับชิ้นเดียวที่ผมเลิกใช้ในวันนั้น  เหตุผลเหรอ....ก็เพราะคิดว่าสวมแล้วคงหล่อขึ้นมาบ้าง  ผมมากับเพื่อนๆ ไปอีกสองสามคน(ไม่รวมไอ่วุฒิที่มันเป็ฯเงาตามตัวผมอยู่แล้วถ้าผมมาอย่างงี้)  มีพี่แบงค์คนนึงละที่แน่ๆ นอกนั้นยังไม่แน่ใจเพราะเป็นขบวนเจ้านางที่ลงมาจากเชียงใหม่สามคน...

“เดี๋ยวพี่ออกไปรับนะรออยู่ตรงตีนสะพานลอยนั้นแหละนะ”

“เร็วๆ เลย น้องอยาก..................”

“เออๆ แล้วเจอกัน”

ผมเลยแยกเขี้ยวใส่ไอ่วุฒิมันไปทีหนึ่งโทษฐานเป้ฯต้นเหตุให้ผมมาเที่ยวช้า  มันอะชอบถ่วงเวลาอยู่เรื่อยเลยเวลาจะมาเที่ยวทีไรพอจะหนีมาก็ต้องแจ้นตามตูดมาลากผมกลับห้องอยู่ดี  นี่ถ้าไม่เห็นว่าเคยรักกันมาก่อนนะผมจะวีนให้น่าดูชมเทียว

“มาแล้ว! นู้นนนน” ไอ่วุฒิบอกผมเมื่อเห็นพี่แบงค์เดินออกมาจากร้าน

“สวยมาเชียวนะคะคุณน้อง  ดีๆ มาช่วยพี่ฆ่าอีพวกเจ้านางพวกนนี้มันหน่อย” พี่แบงค์พูดติดตลก “แล้วทำไมมาช้า  มั่วแต่งตัวอยู่อะสิ”

“แต่งกะผีไร  แหกตาดูดิ๊!  ไม่ได้ทรงเครื่องเอ้เลยอะวันนี้” เครื่องเอ้ในภาษาอิสานแปลว่าเครื่องประดับเครื่องแต่งตัวแบบอลังการๆ อะครับ

“แล้วทำไมยังมาช้าหละ”

“ก็ไอ่วุฒินะสิพี่  กว่าจะเสด็จกลับมาจากที่ทำงานก้ปาเข้าไปสามทุ่มกว่าแล้วมันน่าโมโหจริงๆ” ผมหันไปแว๊ดๆ ใส่ไอ่วุฒิที่เดินซึมตะล็อกต๊อกต๋อยอยู่ข้างหลัง

“อิวุฒินี้ไม่ได้เรื่องเลย  รู้ไหมว่าคนเขารีบ” พี่แบงค์หันไปว่ามันมั่ง  แต่มันก็เฉยๆ ยิ้มรับลูกเดียว

“แล้วใครมามั่งอะพี่? นอกจากพี่อันแล้วอะ” ผมถาม

“ก็มีนังอ้วนแล้วก็นังแบงค์อีกคนนึง”

“เฮ้ย! ชื่อแบงค์เหมือนกันเลยหรอ  แล้วเวลาเรียกจะเรียกไง  งงแย่”

“ก็ไม่เห็นจะยากเลยนี่คะคุณน้องขา  ถ้าจะรีฟเฟอร์ถึงพี่ก็ให้เรียกว่าพี่แบงค์สวย  ส่วนนังนั่นให้เรียกว่าแบงค์เฉยๆ ไงคะ ฮิฮิ” พี่แบงค์ว่าพลางหัวเราะพลาง  ผมเลยแอบหันไปยิ้มปลงๆ กับไอ่วุฒิมันก็เห็นมันยิ้มปลงๆ มาให้เหมือนกัน

พอเข้าไปในร้านก็เจอสามเจ้านางยืนรออยู่แล้ว  คนนั้นพี่อันผมรู้จักดีเพราะเรียนอยู่ด้วยกันหลายปีก่อนขึ้นไปเรียนต่อที่เชียงใหม่ 

แล้วก็ผมนี่อีกเหมือนกันที่เปิดประตูสู่โลกกว้างให้พี่อันกับพี่แบงค์สู่โลกของเราชาวสีม่วง  เพราะเมื่อก่อนทั้งพี่อันและพี่แบงค์ล้วนแล้วแต่เป็นอีแอบมีแฟนหญิงกันทั้งนั้น  ยิ่งพี่แบงค์นะไปกันจนถึงจะแต่งงานกันแล้วด้วย  ไม่รู้บุญหรือกรรมที่นำพาให้สองคนนี้มาเจอผมจนกลายร่างเป็นสว่างจิตกันจนถึงทุกวันนี้

ส่วนอีกสองคน....คนนึงหน้าตาแห้งๆ เหี่ยวๆ เหมือนใบตองโดนน้ำเยี่ยวหมาชื่อพี่แบงค์  คนนี้พี่อันแอบกระซิบว่าชีชอบแย่งของชาวบ้าน  ถ้าใครมี..คะ..วะ..ยะ..เป็นของส่วนตัวกรุณาอย่าพามาแนะนำให้ชีรู้จักเชียวนะครับเพราะชีมักชอบแย่งของชาวบ้านเขา

ส่วนอีกคนชื่ออ้วน  หน้าตาเหมือนรูปนางอัปสราจำหลักแถวๆ นครวัดเลยอะครับ  แต่ขอโทษนะ...ตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยเจอใครมั่นใจเท่าหล่อนมาก่อนเลยในชีวิต  ชนิดที่เรียกว่าทาทายังชิดซ้าย  เธอบอกว่าตัวเธอนะสวยจนพวกผู้ชายพากันมองเธอเหลียวหลังเลยตอนไปเดินที่มาบุญครองวันนี้  ผมเลยแอบถามพี่อันว่าจริงเหรอ?

“ก็จริงนะสิ! ก็ชีแต่ตัวยังกับมาจากกรุงเขมรใครๆ ก็ต้องมองหล่อนเหลียวหลังกันทั้งนั้นแหละ”

“แล้วทำไมพี่ไม่เตือนเขาหละ” ผมถาม

“โอ้ยยยยยยยย  มันนะมั่นจะตาย  เธอนะไม่รู้อะไรหรอก  รอให้รู้จักไปนานๆ ก่อนแล้วเธอจะซึ้งในความมั่นเกินเหตุของชี”

“หรอ?” ผมก็ได้แต่หมายเอาไว้ในใจว่าจะรอดู ฮิฮิ


 

[THIP]

ไม่รู้บุญหรือกรรมที่นำพาให้สองคนนี้มาเจอผมจนกลายร่างเป็นสว่างจิตกันจนถึงทุกวันนี้

กรรมมั้งเจ้ กรรมดีไง 

[Junrai_Hyper™]

ไม่รู้บุญหรือกรรมที่นำพาให้สองคนนี้มาเจอผมจนกลายร่างเป็นสว่างจิตกันจนถึงทุกวันนี้

กรรมมั้งเจ้ กรรมดีไง 

ชาติที่แล้วสองคนนี้คงทำให้เจ้ สว่างจิตงัย

ชาตินี้เจ้จึงต้องมาใช้กรรมคืน


 

[MyLoveMyBabe]

เจ้นี่ก็ดีเนอะ เป้นผุ้ชี้ทางสว่าง หุหุ 


มาเล่าพิธีรับเจ้านางทางหลายต่อนะคร้าบบ น่าหนุกดี แต่ละนาง แรงๆทางนั้นนนน เจ้ยอมได้งายยย 

[oaw_eang]

ถึง....น้องแม้วและนู๋ shell

ขอเป็นกำอย่างอื่นได้มะ?
กำแล้วจะไม่ปล่อยเลย  รูดขึ้นรูดลง อิอิ  เสียวซ่านๆ 
...................................

ถึง....คุณน้องนัท MyLove
ความจริง...เจ้ก้ไม่อยากยอมหรอกเคอะ

แต่สู้ความแรงของพวกนั้นไม่ได้

มันเฮี้ยนจริงๆ เคอะคุณน้อง
........................................................


....แล้วผมก็กำลังโยกศีรษะไปตามจังหวะเสียงเพลง  สาดเหล้าเข้าลำคอไปเรื่อยๆ  กำลังเริ่มจะเมาแอ้อยู่แล้วเชียว  แต่พอยกแขนเพื่อนขึ้นมาดูนาฬิกา  หว่า!! มันกำลงจะได้เวลาปิดแล้วนี้นา  เซ็งจิตจริงๆเลย  ว่าแต่ทำไมมันรู้สึกแปลกๆ จังเลยวะวันนี้    ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม?  แต่ผมก็หันไปทางขวามือ  แล้วผมก็.....เจอกับสายตาของใครบ้างคน  แปลกอีกรอบที่เจ้าของสายตาคู่นั้นไม่ยอมหลบตาผม  ช่างเปรี้ยวซะ!

แต่ผมก็ไม่แน่ใจนะครับว่าเค้ามองผมทำไม....ผมไม่เคยคิดว่าคนที่มาเที่ยวในร้านจะมองผมเพราะตั้งใจอยากจะมองหรือมองเพราะสนใจอยากรู้จัก  แต่ผมก็ยังรู้สึกว่ายังมีสายตาจากตำแหน่งเดิมเพ่งมองผมอยู่  ผมหันไปมองอีกครั้ง  ก็ได้เจอกับสายตาคู่เดิมพร้อมเจ้าของมัน  ผมยิ้มให้เค้าอย่างอายๆ ปนประหม่า...ก่อนจะหันกลับมาผมเห็นว่าเค้าก็ยิ้มให้ผม....

ส่วนนังอ้วนหรอครับ?  โน้นนนนน  มันเที่ยวแรดไปยืนคุยกะใครก็ไม่รู้ครับ  อินี่เล่นของสูงเชียวนะเมิง  เลือกคุยกะคนแบบอย่างหล่อเสียด้วยนะ

“พี่อันๆ ดูนังอ้วนมันทำดิ” ผมสะกิดให้พี่อันดู

“เห็นแระ!”

“มันช่างกล้าเนอะ?”

“อืม....ก็พี่บอกเธอแล้วไงว่าชีมั่น”

“ก็ผมไม่นึกว่ามันจะมั่นขนาดนี้อะพี่  อุ้ยๆๆๆ พี่ มันขอเบอร์ไอ้นั้นด้วยอะ  มั่นมากๆ” ผมสะกิดพี่อันยิกๆ ตอนเห็นนังอ้วนหยิบมือถือขึ้นมายื่นให้ไอ่หล่อนั้น

“เขาก็ต้องให้มันตามมารยาทนั้นแหละ”

แล้วนังอ้วนก็เดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมกับคุยอวดเรื่องเบอร์ผู้ชายของหล่อน

“เสร็จน้องไปหนึ่งแระ!  อยากมองจิกชั้นดีนัก  ดูสิเหล้ายาไม่ต้องกินกันพอดีเพราะมัวแต่หลบสายตามันอยู่” ชีว่า  ผมหละอยากจะอ้วกทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เมา

“แรงมากกกกกกกกก  ไม่ได้การแล้ว  ชั้นโทรตามผู้ชายของชั้นมามั่งดีกว่า” พี่แบงค์เหี่ยวพูด

“มีสำรองอยู่ทั่วไปหมดเลยนะ” พี่อันแซวๆ

“ชั้นก็มีของชั้นบ้างหละนา”  พี่แบงค์เหี่ยวตอบแล้วเดินออกไปโทรฯข้างนอก

“ชีเป็นพระสังข์มีคาถาเรียกผู้ชายเหรอพี่?” ผมถามพวกที่เหลืออยู่รอบโต๊ะ  พี่อันได้แต่ยิ้มๆ ไม่ตอบ  แต่นังอ้วนเหมือนชีจะไม่ได้ฟังที่ผมพูดเอาเสียเลยเพราะมัวแต่เล็งเหยื่อรายต่อไป  ส่วนไอ่วุฒิมันก็กำลังชงเหล้าแก้วใหม่ให้ผมตามหน้าที่ อิอิ

“ดึกป่านนี้แล้วเขาคงมาหาชีอยู่หรอกมั่ง” อิพี่แบงค์สวยมันว่า

“ไม่แน่นะแก  ชีเงินหนาเสียอย่าง  ผู้ชายบางคืนมันก็หิวเงินนะ” พี่อันว่า

“งั้นเดี๋ยวน้องมานะ” อยู่ๆ อีนังอ้วนมันก็พูดขึ้นมาครับ  ท่าทางชักจะได้ใจ  เมามันในความงามของตัวเอง  คราวนี้ชีเอาใหญ่เลย...ร่อนไปเต้นตรงโน้นทีตรงนี้ที  แต่ได้ผลเป็นยังไงรู้ไหมครับ?  ชีเปรียบเสมือนซันไลท์กับจานเปื้อนคราบน้ำมัน  หยดไปตรงไหน  คราบน้ำมัน(ผู้ชาย)ก็แตกกระเจิงตีวงหนีห่างกระจายทุกที  ผมกะไอ่วุฒิขำชีกันใหญ่  ฮาๆ 

“นั้นมันไม่รู้เรื่องไรเลยจริงๆ หรือพี่แบงค์ว่าเขากลัวมัน” ผมถามพี่แบงค์สวย  ส่วนแบงค์เหี่ยวยังไม่เข้ามา  ออกไปเรียกนานจัง  ท่าทางจะคาถาเสื่อมซะแล้วม้างงงงงงงง

“ช่างชี! อยากมั่นดีนัก  คนแบบนี้ต้องให้สังคมลงโทษคะคุณน้องขา  อุ้ยๆ เดี๋ยวคุณพี่มานะคะ  ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน  แแป๊บเดียว” 

ชีไม่ได้ปวดหรอกครับ  แต่เป้าหมายของชีมันเดินนำไปก่อนแล้วตะหาก  ชีก็เลยไม่อยากพลาดโอกาสทองเท่านั้นเอง  แล้วพี่แบงค์เหี่ยวก็เดินกลับเข้ามาครับ  พาใครมาด้วยก็ไม่รู้แต่ก็เหมาะสมกับพี่แกดีครับ

“นี้ๆๆๆๆ  ทุกคนชั้นขอแนะนำ  คนนี้ชื่อแมนจ๊ะ  เพื่อนนนนนนนนนนนนนนน ชั้นเอง” เป็นที่รู้กันมานานในกลุ่มแล้วหละครับ  ถ้าพูดคำว่าเพื่อนแล้วลากเสียงยาวเกินควรแสดงว่านั้นมันหมายความเกินเพื่อนแล้วครับ

“ดีครับ  ผสมอะไรดี?” ผมถาม  เมื่อได้คำตอบผมก็ผสมตามใบสั่ง  ดูพี่แบงค์เหี่ยวท่าจะไม่ค่อบสบอารมณ์เท่าไหร่ที่พวกผมไม่ตื่นเต้นที่ชีสามารถดทรตามจิกผู้ชายมาได้ในช่วงเวลาดึกดื่นขนาดนี้  ก็มันไม่น่าปลื้มหรอกครับเพราะพี่อันบอกว่า  ผู้ชายมันหิวเงินอะ  ผมไม่ชอบ....

....ผมก็เขย่ากายาต่อไป  วันนี้ร้านนี้เปิดเพลงได้ถูกใจผมดีจริงๆ แต่ก็อดหันไปดูพี่อันแวบๆ ไม่ได้  อยากรู้ว่าวันนี้พี่อันจะงัดท่าไหนมาอ่อยเหื่ยอ  น้านไง!  ตูว่าแล้ว  ท่าประจำของชี....เต้นช้าๆ พอโยกๆ แต่สายตาเจ้แกนี้หวานหยาดเยิ้มหรี่ปรือซะเหลือเกิน  ท่าทางเจ้ตูคงจะ want มากเอาการวันนี้  แล้วผมก็เลยไปโอบบ่าไอ่วุฒิเต้นกันสองคนเพราะว่าคนอื่นๆ มีโลกส่วนตัวไปกันหมดแล้ว

พอร้านเลิก....ไฟ...ได้ถูกเปิดให้สว่างมากขึ้น ผมหันไปทิศทางเดิมเพื่อหาเจ้าของสายตาคู่นั้น  เขาก็ยังอยู่ครับ  แต่ว่าเพื่อนร่วมโต๊ะของเค้าหายไปหมดแล้ว   เขาเดินออกจากโต๊ะทันทีที่เห็นว่าผมมองมาทางเค้า   เขาเดินเข้าห้องน้ำไป   ไม่ตามไปหรอก...ผมคิดแล้วก็ยืนคุยแรดๆ กะเพื่อนต่อไป

เหมือนมีสายตาจองมาอีกแล้ว  จากที่เดิมเสียด้วย  ผมหันกลับไป...เป็นเขาคนเดิมครับ  คราวนี้เขายิ้มให้ผมก่อนซะด้วย  แก้วเหล้าในมือผมถูกยกขึ้น  เขายิ้มๆ แล้วปิดฉากการดื่มของเค้าในวันนั้นลงหลังยกแก้วขึ้นโต้ตอบผม

....ผมเดินออกไปนอกร้าน....ยืนรอพี่แบงค์ไปจ่ายตลาดอยู่กับพวกเจ้านางทั้งสามแล้วก็วุฒิ.....อยู่ๆ ก็มีคนตัวสูงๆ ขาวๆ เข้ามาทักว่าเพื่อนผมอยากรู้จักคุณครับ  ผมหันไปตามปลายนิ้วที่ชี้ไปทางนั้น...อ้อ! คนที่มองผมในร้านนี่เอง....แปลกปนทึ้ง  อึ้งปนสงสัย...มีคนมาจีบผมด้วยเหรอวันนี้  หมอนั้นแต่งตัวน่ารักดี  แมนๆ หวานๆ ตัวก็เล็กกว่าผมอีก  ผิวขาวหน้างี้ใสจัง  มันไปทำไรมาวะ

เราคุยกันไม่กี่คำหลังจากที่ผมเดินเข้าไปหาเขา  เขาให้เบอร์ผมมาพร้อมกับชื่อที่ผมไม่นึกติดใจอะไร  เขาคนนั้นชื่อ “กร” ครับ

“ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างเธอจะมีคนหน้าตาดีมาจีบ” นังอ้วนพูดขึ้นตอนอยู่บนแท๊กซี่

“ใช่ๆ อ้วน  เนี้ยเราก็ยังงงๆ อยู่เลยว่ามาได้ไง” ผมว่ายังไม่รู้สึกอะไรอีก

“ก็วันนี้คุณน้องแอ๊บแมนไงคะ” อิพี่แบงค์มันกัดผม

“ยะ!  แมนมากกกกกกกกกกกกกกก” ผมประชดให้

“นั้นสิ!  ก็เห็นธรรมดาๆ นะ ไม่ได้โดดเด่นอะไร  สงสัยไอ่คนนั้นจะชอบของแปลกวะ 5555” ชีแทงผมซะจุกเลยครับ 

แต่อืม! ไม่เป็นไร  เพื่อนพี่  เพื่อนพี่  ผมท่องเอาไว้  ฝากไว้ก่อนเถอะเมิง  แล้วอย่าให้ถึงทีตูบ้างหละกัน  แล้วเมิงจะหนาวววววว  ชิส์!  อินังอ้วนตุ๊ดขะแมร์เอ้ย
 
.....................................................................................

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

จะมีแอบนอกใจกันบ้างแล้ววุ้ย
นี่อาจเป็นเหตุผลของหลายๆคนที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้
 

[jammy]

อ๋อ กร คนที่เจ๊พูดถึงในตอนเเรกนะเอง  ดูจะเริ่มมีบทบาทเข้ามาในทางไม่ดีนะเนี่ย  ว่าเเต่เพื่อนเจ๊เเต่ละนางเนี่ยสุดยิดกันทั้งนั้นเลยนะ เจ๊คงไปทำบุญ(หรือบาป)ร่วมกับพวกเค้าไว้เยอะอะ ชาตินี้ก็เลยได้เพื่อนดีๆ? แบบนี้555

[Junrai_Hyper™]

ชิส์

วันทองสองใจ

 

[มูมู่น้อย]

   อย่ามาว่าเจ้ของเค้าน้า  ปกป้อง ปกป้อง  อิอิ

แต่เจ้นี่ก็เสน่ห์แรงใช่เล่นนะเนี่ย  ชอบเขียนว่าตัวเองไม่หล่อ ไม่สวย ไม่น่ารัก  แล้วทำไมมีคนมาสนใจอะ  หรือว่ามีดีที่ลีลา   

ปล  ชีสเค้กอะ จะลองทำวันเสาร์นี่แหละเจ้  ถ้ามันล่มก็ไม่เอามาให้เจ้ดู คิกคิก   

[MyLoveMyBabe]

โว้วววๆๆๆๆ เจ้เสน่ห์แรงจังเยยยยย 

เพื่อนเจ้ แต่ละคนนี่ หุหุ สุดยอดจิงๆ มั่นกันมากๆๆ

[abcd]

เพื่อนเจ๊แต่ละคนน่ารักกันทั้งนั้น ถ้าอยู่กันครบแก๊งส์ท่าทางจะฝอยกันกระจายแน่ๆ 

[THIP]

ใช่ กร คนที่กล่าวถึงในตอนแรก ๆ เหรอเจ้ 
แต่เห็นด้วยกับมูมู่นะ เจ้ชอบว่าตัวเองไม่สวย ไม่หล่อ แต่ทำไมมีคนมาชอบเยอะจัง
สงสัยเป็นคนมีเสน่ห์ม้าง 

ปล.ใครมาอย่ามาว่าเจ้เค้านะ (อยู่ฝ่ายเจ้เต็มที่เลย รู้สึกปลอดภัยกว่าอยู่ฝ่ายตรงข้ามเจ้ง่ะ) 

[A GE]

เริ่มอ่านก็ถูกจายเลยค้าบ    

[oaw_eang]

ถึง...ตาบลู
วันนี้ว่าจะไม่เข้ามาแระ  แต่ทนแรงคิดถึงบลูไม่ไหว     เลยเข้ามาดูเสีนหน่อยนึง
เปล่าหรอก  วันนี้ไม่สบายนิดหน่อย  กะว่ากินยาแล้วจะนอน 
แถมมีเรื่องไม่สบายใจเล็กๆ ด้วยอะ
จะมีเรื่องอะไรอีกหละ  ถามได้
ก้เรื่องที่บลูไม่ส่งคนมาขอเจ้เสียทีไง  แถมยังเรียก สองๆๆๆๆ
ไม่ยอมเรียก เจ้ บ้างเลย งอนแระส์

ปล. เมื่อไหร่จะเลิกกัดเจ้ด้วยการเตือนซะทีเคอะ   
เด๋วอิชั้นทนไม่ไหว กระโดดกัดปากเสียเลยนี่  อิอิ
............................................

ถึง....นังแดนนี่  ศรีทับเที่ยง
ใช่แล้วเคอะคุณน้อง  กร  คนเดียวกันนั้นเอง (ฝากบอกยัย shell ด้วยนะ)

ส่วนเพื่อนเจ้ก็แรงๆ ทั้งนั้นแหละค่า
แต่สวยน้อยกว่าเจ้ อิอิ (อย่าไปบอกพวกมันนะ  เด๋วเจ้จาโดนมิใช่น้อย  กลัววววววววว  )
...........................................

ถึง....นังน้องแม้ว
กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
หล่อนกล้าดียังไงมาว่าฉ้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ยังไม่เคยตาย ชิมะเคอะ  ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะยะ
แหม๋! ใครมั่งจะสามารถเป็นวันทองที่เพียบพร้อมอย่างอิชั้น
สวย(?) เริ้ด เชิด หยิ่ง(เพราะตูมองไม่เห็นใคร อิอิ)  ความสามารถมากล้น
ยิ่งเรื่องอย่างว่า....อย่าให้ เซ้ด!  รับรอง  ทุกระดับประทับใจ  สามเที่ยวต่อวัน  เจ็ดวันต่อสัปดาห์ สี่สัปดาห์ต่อเดือน  ทั้งไปและกลับ 
อิอิ 
............................................

ถึง....มูมู่น้อย
ว่างมาตอบแล้วหรอยะ
ขอบใจนะเคอะที่ปกป้องเจ้จากปากตาถั่วพูห์เน่า 
ถ้าจะให้เจ้ไปต่อล้อต่อเถียงกะคนอย่างตาถั่วพูห์  เจ้คงแพ้ราบคาบ  อย่างไม่ต้องสงสัยแน่ๆ เลย 

ส่วนชีสเค้กนะ......ชั้นรอชีสเค้กเธอมะไหวแระ
ไปซื้อเขามากินเรียบร้อยจนหอยปลิ้นไปสามชาติแล้วยะหล่อน 
ชิส์! อิชั้นมีน้ำโหมิใช่น้อย 
.............................................

ถึง....คุณน้องนัท Mylove
เมื่อก่อนไม่มีใครเกินเจ้หรอกเคอะคุณน้องขา 
เจ้อะกวาดเรียบไม่เว้นแม้เด็กเสิร์ฟ
แต่เด๋วนี่นะเหรอเคอะ......พวกมันแซงหน้าเจ้ไปพรวดๆๆๆๆ
ปล่อยให้เจ้ยังย่ำอยู่กะที่
ส่วนพวกนั้นอะ.....กลายเป็นตุ๊ดชั้นเซียนไปแระส์
จะมีก็แต่เจ้นี่แหละเคอะ  ที่ยังใส.....และซื่อ  บริฉุดผุดผาดดดดดดดดดดด  ก๊ากกกกกกกกกกกกกก
..............................................

ถึง....คุณป้าแน๋วที่นับถือ
เพื่อนของหลานแต่ละคนล้วนผ่านการคัดสรรค์มาแล้วทั้งนั้นแหละเคอะ
ถ้าไม่แปลก  ไม่แรงจริง  คบกะอิชั้นไม่ได้หรอกเคอะ  เพราะอิชั้นมันประหลาดคน  อิอิ

ส่วนถ้าอยู่พร้อมกันเราจะไม่พูดภาษาไทยกันเคอะ 
พูดไม่ด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย  โลโซที่สุด
เพราะเราจบนอกกันหมดเลยเคอะ  ต้องพูดภาษาต่างประเทศ.....




......แตกลาวกันโฮกๆ เคอะ    ว้ายๆๆๆๆๆๆ  ม้วนหลายเด้อค่าเด้อ  หมู่เฮาจาวอิสาน
..............................................

ถึง....น้องนู๋ shell
อันนี้เรื่องจริงนะเคอะ  เรื่องหน้าตาเจ้เนี้ย
เป็นอะไรที่สตรอเบอแหลไม่ออกจริงๆ เคอะคุณน้อง
เพราะพยานหลักฐานมันมัดตัวแน่นเปรี๊ยะ
ยากที่จะบิดพลิ้วลื่นไหลไปได้  แม้แต่ K-Y ก็ยังไม่ช่วยให้ดีขึ้นเลยเคอะ
น่าเศร้าใจมะเคอะ

ส่วนคนที่เขาเข้ามาก็เพราะ.........
คุณกินข้าวไข่เจียวทุกวันๆๆๆๆๆ  มันก็เบื่อ
พอมาเจอ  แมงกุ๊ดจี๋ทอดกรอบโรยเกลืออย่างอิชั้น
เขาก็เลยอดที่จะแวะเวียนเข้ามาชิมไม่ได้หรอกเคอะ
พอชิมแล้วไง?  สมอยากแล้วก็จากไป
ทิ้งให้กุ๊ดจี่อกตรอมตรมระทมหมอง 
...........................................................

ถึง....A GE
ว้ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 
ตื่นเต้ลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล์
มีคนหลงเข้ามาอ่านใหม่ด้วยหละ
  จุ๊บๆ นะตะเอง
ขอต้อนรับเข้าสู่กระดานปัญญาอ่อนและไร้สาระที่สุดในเล้าเป็ดเคอะ
เจ้โหวตให้คุณน้องแล้วนะ 

อ๊ะๆ! จะบอกว่าเจ้นะน่ารักเป็นที่สุดชิมะเคอะ 
ไม่ต้องชมเจ้หรอกค่า  เจ้รู้ตัวดี 
ยังไงอ่านแล้วก็สละเวลาล่าผู้ชายอันมีค่าของคุณน้องเม้นต์เจ้มั่งนะ
เจ้จะได้เอาเก็บไว้อ่านตอนเหงาๆ หงี่ๆ ค่า   
...........................................




วันนี้ยังไม่อัพนะเพราะว่าไม่สบายเลยไม่มีแรงเขียน  แค่ต้องพยุงตัวเองไปทำกับข้าวกินเองก็แทบแย่
เมื่อไหร่นา  จะมีคนมีคอยดูแลอิเจ้ แก่ๆ หน้าเงือกคนนี้เสียที
ก็คงต้องรอและรอต่อไป  จนกว่า  ลมหายใจจะไม่มี 

[มูมู่น้อย]

เจ้ไม่สบายเหรอ  ทานยา ทานน้ำเยอะๆ   แล้วก็พักผ่อนนะเจ้คนสวยรวยเสน่ห์  อิอิ

วันนี้ว่าจะเข้ามาอ่านเรื่องเจ้แต่เช้านะเนี่ย  อดเรยยย  รอเจ้มาต่อเรื่องสานสัมพันธ์กับกรนา 

ปล  โทดทีนะเจ้เรื่องชีสเค้กอะ ก็คนมันก็ทำไม่เป็นเหมือนกันนี่หว่า  เอิ๊ก ๆ

[A GE]

ขอบคุณนะคับเจ๊สำหรับโหวตนะคับ  ว่าแต่มะซาบายจิงๆเหรอ  หรือว่าไปเที่ยวจนเพลินเลยลืมมาอัพเดทเรื่องอ่ะคับ 
ยังไงก็จามารออยู่แถวๆนี้แหละคับ  มะไปไหนเจงๆ  ถ้ามะซาบายเจงๆก็พักผ่อนเยอะๆนะคับ   

[jammy]

เจ๊สองไม่ฉบายเหรอ กินยาเเล้วไปนอนหลับพักผ่อนซะนะ ไอ้เราก็เพิ่งเตือนไปหยกๆแท้ๆว่าให้ดูเเลสุขภาพดีๆ เอ๊ะหรอว่าคําเตือนของเรามันกลายเป็นคําสาปหว่า อิๆ เอาเถอะเจ๊ยังไงก็ขอให้หายไวๆผักผ่อนให้มากๆนะเจ๊ อย่าออกริดออกเดชให้มันมากนัก ดูเเลตัวเองดีๆละ จากน้องเเดนนรกอเวจีของพี่สอง

[MyLoveMyBabe]

เอ่อ  เจ้คร้าบเจ้...สบานนะว่าเจ้ไม่สบายจิงๆ ไมอ่านที่เจ้ตอบๆมา มันดุ สบ๊ายสบายจัง อิอิ


ยังไงก้หายไวๆนะคราบบบบเจ้แมงกุดจี่ทอดกรอบ 

[meemewkewkaw]

เจ๊ไม่สบายเหรอ แข็งแรงอย่างเจ๊เดี๋ยวก็หาย

เป็นเรื่องอัศจรรย์มากเลยนะเนี่ย เจ๊ไม่สบาย

แสดงว่าเจ้าเชื้อตัวที่ทำให้เจ๊ป่วยจะต้องมีฤทธิ์รุนแรงมากแน่ๆเลย ถึงทำให้เจ๊ล้มหมอนนอนเสื่อได้

เป็นกำลังใจให้นะครับ หายไวๆเด้อเจ๊

[THIP]

เจ้พักผ่อนมาก ๆ น้า จะได้แข็งแรง เป็นห่วงนะคะ 

[oaw_eang]

มาแระ

ป่วยจริงๆ แต่ว่าก็ถ่อสังขารไปทำงาน

แถมวันนี้อยู่ยาว  ออกไปตั้งแต่หกโมงเช้สกว่าจะกลับมาถึงห้องตอนสองทุ่ม

วันนี้ฉันได้เรียนรู้ว่า.....บางทีคราวน้ำตาก็เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวในยามนี้

เวอร์มะ?  อิอิ

แต่จริงๆ นะ ตั้งแต่มาอยู่นี้  คิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปเยอะเหมือนกัน  สงสัยจะว่างจัด 

งั้นต้องทำงานให้หนักมากกว่านี้ซะแล้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

ปล.  คิดถึงแม่จังเลย 

เกี๋ยวไรกันเคอะเนี้ย  อิชั้นเบลอไปแล้ว
........................................................
“นั้นสิ!  ก็เห็นธรรมดาๆ นะ ไม่ได้โดดเด่นอะไร  สงสัยไอ่คนนั้นจะชอบของแปลกวะ 5555”นังอ้วนชีแทงผมซะจุกเลยครับ  แต่อืม! ไม่เป็นไร  เพื่อนพี่  เพื่อนพี่  ผมท่องเอาไว้  ฝากไว้ก่อนเถอะเมิง  แล้วอย่าให้ถึงทีตูบ้างหละกัน  แล้วเมิงจะหนาวววววว  ชิส์!  อินังอ้วนตุ๊ดขะแมร์เอ้ย.....................................................................................


.....แต่หลังจากที่เราเจอกันวันแรก  กรโทรฯเข้ามาหาผมตอนที่ผมอยู่ที่มหาวิทยาลัย  บอกว่า กร จะเข้ามาแถวสยาม  จะเข้ามาถ่ายรูปไปสมัครสจ๊วตอยากให้ผมออกไปเจอหน่อย   ตัวผมเองก็ไม่ค่อยจะอยากออกไปเพราะเพิ่งไปยืดผมมาเมื่อวาน  สภาพของตัวผมตอนนี้คงดูไม่ได้เลย  ผมคิดว่าหน้าตาผมคงทุเรศมากๆ (ความจริงผมน่าจะชินกับมันไดตั้งนานแล้วนะเรื่องหน้าตาทุเรสๆ เนี้ย)  แต่สุดท้าย....

“มาเร็วๆ นะ” กรยังสั่งผมอีกก่อนจะวางสายไป  ทำให้ผมต้องออกไปเจอกรในสภาพนั้น...ชุดมามหา’ลัยและหัวลีบๆ แฟบๆ กับหน้ามันๆ เพราะยังทำแลปไม่เสร็จ

“แต่งตัวเนี้ยบเนอะ!” ประโยคแรกที่กรทักทายผมพร้อมรอยยิ้มแสยะกวนบาทา  ผมรู้ดีว่ากรคงคิดว่าผมพยายามแต่งตัวให้ดูดีเพื่อมาพบกรเพียงแต่ไม่พูดออกมาตรงๆ เท่านั้นเอง

“อืม  ก็ชุดมามหา’ลัย  แต่งมาอย่างนี้ทุกวันเป็นประจำอยู่แล้ว”  มันไม่ใช่ประโยคแก้ตัวหรอกครับแต่มันคือประโยคบอกเล่าที่ผมอยากให้กรได้ยิน  เหมือนกรขำๆ แต่ก็ไม่พูดอะไรมากไปกว่านั้น  เราเดินหาซื้อของกันจนเหนื่อยเลยแวะเข้าไปนั่งทานน้ำในร้านแถวๆ มาบุญครอง  แล้วกรก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปตัวเองแล้วก็เอามาอวดผม

“ไง...กรน่ารักไหมนุ?  คนน่ารักถ่ายมุมไหนก็น่ารักเนอะ ว่ามะ? 555”  อีกครั้งหนึ่งที่กรแหน็บผม  มันก็จี๊ดๆ ดีครับ  แต่ผมแกล้งตีหน้าเซ่อทำไม่รู้เรื่องต่อไป

เราไปเดินหาเนคไทกันจนกรเจอเส้นที่ถูกใจสีม่วงอ่อนๆ มาเส้นนึง  จากนั้นเราก็เดินไปหาซื้อเสื้อเชิ้ตสีขาวกัน  แต่ทว่าเดินหากันอยู่ตั้งนานยังไม่มีร้านไหนถูกใจ  ผมเลยพากรไปซื้อร้านที่ผมซื้ออยู่ประจำ  เพราะว่าร้านเค้าตัดเย็บดี  เน้นที่แพทเทิร์นและคุณภาพของเนื้อผ้า  แม้ว่าราคาอาจจะสูงไปนิดแต่ก็สวมใส่สบายและใช้ได้นาน  สุดท้ายผมก็ได้เสื้อสีขาวพื้นๆ มาตัวนึง  เป็นแบบที่ผมอยากได้อยู่พอดีราคา 800 บาท

“เดี๋ยวผมจ่ายเองนะเพราะว่าผมกำลังอยากได้เสื้อขาวพอดีเลย  กรใส่แค่ถ่ายรูป  วันหลังก็คงไม่ได้ใช้หรอก”

กร ยิ้มๆ ด้วยรอยยิ้มที่ผมไม่ชอบเหมือนเดิม  “รวยนะ ซื้อเสื้อแพงซะด้วย”

ผมฟังแล้วทำไงต่อหรอครับ?  ก็ตีหน้าเซ่อไม่รู้สึกรู้สาต่อไป...ธรรมดาครับ  อย่างนี้หละ  คนหน้าตาไม่ดีจะทำอะไรได้มากไปกว่าทำไม่รู้ไม่ชี้ซะ  แล้วจู่ๆ แมทก็โทรเข้ามารายงานตัวรอบบ่ายตามปกติของมัน

“อยู่ไหนอะ  เสียงดังจัง” มันว่า

“เดินซื้อของอยู่”

“ที่ไหน?  กับใคร?” วันนี้มันคาดคั่นผิดปกติ

“แถวสยามใต้ลิโด้อะ  มากับเพื่อน” ผมตอบมันมั่ง

“พี่แบงค์หรอ?”  นี้ใจคอแกจะให้ฉันมีเพื่อนแค่พี่แบงค์หรือไง?  แต่มันก็จริงนี้หว่า ฮิฮิ

“อืม.....แล้วค่อยโทรมาใหม่นะมันไม่ค่อยได้ยินอะ”  ต่อมตอแหลผมเริ่มทำงานแระ

“ครับๆ คิดถึงนะ”

“วันนี้ไม่!”

“อะไรกัน!? ทำงี้ได้ไง  คนทางนี้คิดถึงนา” มันโวย

“งั้น...นิดหน่อยก็ได้  พอมะ?”

“จำไว้ ทีใครทีมัน  เค้าไปทำแลปต่อก่อนนะครับ  วันนี้เค้าเรียนทำโยเกิร์ตด้วย” มันยังอวดอีก

“อย่ากินเข้าไปหละ  ระวังท้องเสียนะ”

“เค้าอะ! ระดับไหนแล้ว?  ไม่มีทาง  บายนะครับ  คิดถึงนะ”

“อืมๆ ไปเหอะ! คิดถึงนะแต่แค่นิดหน่อยเอง ฮิฮิ”

แล้วผมก็วางสายไป  พอหันไปมองหากรก็เห็นกรมองมาอยู่ก่อนแล้ว  ผมเลยยิ้มๆ ส่งไปให้  แต่ดูเหมือนกรจะไม่สนใจยิ้มของผมเลย   จากนั้นเราไปถ่ายรูปกันที่ร้านแถวๆ นั้น  ถ่ายเสร็จรับรูปมาดูปรากฏว่ากรไม่เอาเพราะว่ารูปที่ถ่ายใหม่ไม่สวยเท่ารูปเก่าที่กรมาถ่ายเอาไว้ครั้งก่อน แล้วยังไปบ่นกะปอดกะแปดแบบน่าหมั่นไส้ปนรำคาญ(ในความรู้สึกผม)กับเจ้าของร้านอีก  ผมหละกั๊วกลัว....กลัวยัยเจ้เจ้าของร้านมันตบเอาจะแย่  พอออกมานอกร้าน

“ของเก่าสวยกว่าอีกเนอะนุ?” กรเอารูปเก่าขึ้นมาให้ผมดู  มันเป็นรูปกรอยู่ในชุดสากลสีกรมท่า  ดูแปลกตาดีครับ

“อืม” ผมตอบสั้นๆ

“ไม่น่ามาถ่ายให้เสียเวลาเลย  เหนื่อยเปล่าๆ”  กรบ่น

“แต่เราไม่รู้ล่วงหน้านิว่ามันจะไม่สวย” ผมแย้ง

“นั้นสิ  ช่างอะฝีมือห่วย  นายแบบออกจะหน้าตาดีจะตาย”

“ฮึๆ” ผมไม่รู้จะตอบว่าไงดีเลยได้แต่ขำออกไปเบาๆ

“งั้นกรกลับก่อนดีกว่า  ขอบใจนะนุที่มาเป็นเพื่อนวันนี้”

“อืม...ไม่เป็นไร  มหา’ลัยเราอยู่ใกล้แค่นี้เอง” ผมตอบ   แล้วเราก็แยกจากกันครับ...สรุปว่าผมไม่ประทับใจกรเลย
...................................................................


แล้วเรามาเจอกันอีกครั้งตอน กร ชวนผมไปเที่ยวสีลมซอยสอง  ก่อนเข้าไปในร้าน...เราสองคนไปกินข้าวต้มปลาเจ้าอร่อยที่ปากตรอกจันทน์กัน  แล้วแมทก็โทรเข้ามาพอดี  ผมเลยขอตัวออกไปคุยข้างนอก

“อยู่ไหนอะหัวเหม่ง?” 

“ห๊าส์!! เรียกใครหัวเหม่ง” ผมแทบจะกระโดดลงไปบนทอ้งถนนให้รถเหยีบเล่น

“ก็เรียกตัวไง  หัวเหม่ง! เพราะดีออก  เข้ากับตัวเองเป็นที่สุด” ไอ่แมทมันช่างสรรหาคำมาเรียกผมจริงๆ    กรอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด 

“แล้วตกลงอยู่ไหน?” มันถามซ้ำอีก  ผมก็ไม่รู้ว่ามันเป็นไรช่วงนี้  ทำไมมันโทรตามเช็คผมจัง  ความจริงต้องเป็นผมสิที่ตามเช็คมัน  แต่ก็ไม่ทำหรอกครับ  ชีวิตมัน...มันย่อมดูแลเองได้  อีกอย่างผมก็อยากปล่อยให้มันไปมีชีวิตของมันบ้างเหมือนกันไม่ใช่ต้องมาคอยรายงานตัวกะผมตลอดเวลา  แต่มันก็ดีนะครับ   ผมไม่โทรไปถามแต่มันก็โทรมารายงานตัวเอง  น่ารักไหมไอ่แมทของผมเนี้ย? อิอิ 

“อยู่ร้านข้างต้มหน้าปากซอย   หิวอะเลยออกมากิน”

“หรอครับ?  วันนี้เค้าคงจะนอนเร็วหน่อยนะตัว  เพราะว่าไม่ค่อยสบาย”

“เอาอีกแล้ว! ไปทำอีท่าไหนมาอีกหละถึงได้ไม่สบายเนี้ย?  ตากฝน?”

“ก็เค้าไม่คิดว่ามันจะเป็นไรมากนิ  แค่ตากละอองฝนนิดๆ หน่อยๆ ”

“คิดว่าตัวเองกะโหลกหนาหรือยังไงไม่ทราบครับผม?”

“ก็ไม่ได้คิดแบบนั้น.....  ตัวอย่ามาว่าเค้าสิ  ตอนนี้เค้ากำลังป่วยอยู่นะ”

“อืมครับ น่าสงสารรรรรรรรรร”  ผมแกล้งลากเสียงยาวล้อมันเล่น  “งั้นไปอาบน้ำสระผมแล้วเป่าให้แห้ง  กินข้าวกินยาแล้วเข้านอนไวๆ นะ” ผมสำทับมันไป

“ไม่เอาอะครับ!  ไม่อาบน้ำ.....หนาว”  อันนี้คือความลับสุดยอดของมันเลยครับเรื่องไม่อาบน้ำนอนเนี้ย  ผมหละไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมมันถึงไม่ชอบอาบน้ำก่อนเข้านอน “แถมวันนี้ไม่มีคนเช็ดตัวให้เลยอะ น่าสงสารมะครับผม?”

“ไปบอกพี่ฐานู้น”  ปากดีอีกตู

“บอกทำไม?  ไม่ใช่แฟนเค้าซะหน่อย  เค้าต้องบอกตัวต่างหาก”

“เออนะ!” ผมยืนอมยิ้มบิดไปบิดมาจนจะเป็นเลขแปดอยู่แระ

“งั้นไม่กวนแล้วน่ะ เค้าไปนอนก่อน  คิดถึงมากนะครับ  รู้ป่ะหัวเหม่ง?”

“อืม.....รู้  เค้าก็คิดถึงตัวเหมือนกัน เดี๋ยวพอ กินเสร็จแล้วเค้าก็คงจะกลับเข้าห้องแล้วนอนเลยมั่ง  แล้วไงโทรคุยกันใหม่พรุ่งนี้นะ” ผมต้องรีบบอกไปว่าจะนอนแล้ว  ไม่งั้นเดี๋ยวเผื่อดึกๆ มันโทรมาอีกแล้วรู้ว่าผมไปเที่ยวกับกร  เรื่องไม่คงไม่ดีเท่าไหร่นะผมว่า

“ได้ครับ งั้นนอนหลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ สวีทดรีม ไนซ์ไนท์ครับผม”

“ครับ บาย” แล้วผมก็รีบเดินกลับไปที่โต๊ะ เห็นกรกำลังเรียกเด็กมาเก็บตังค์อยู่ครับ  มันทำให้ผมรู้สึกดีกับกรขึ้นมานิดหน่อยตรงที่....ท่าทางคนอย่างกรคงไม่หลอกแดกผม(มั้ง?) เหมือนอย่างที่ผมเคยเจอมา  เพราะกรเป็นคนจ่ายค่าข้าวต้มที่แพงเอาการอยู่ สองถ้วยร้อยแปดสิบ  อีกอย่าง  กรกินหางกุ้งด้วย....แปลกคน 555  กรบอกผมว่า

“มันเป็นอาหารเพื่อความงาม”  น่าขันจริงๆ


.... พอเข้าไปในร้านในซอยสอง....ก็ตามปกตินั้นแหละครับ   มีคนเข้ามาคุยมาจีบกรหลายคน  แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก  เรียกว่าไม่รู้สึกอะไรเลยก็ได้  แม้ว่ามันน่าโมโหหรือควรไม่พอใจบ้างที่กรมากับผมแล้วไปคุยอยู่กับคนอื่น  แต่ผมรู้สึกเฉยๆ นะ  อยากทำไรก็ทำไปผมไม่แคร์  ผมยังแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกันว่าไม่สนใจเขาแล้วจะมากับเขาทำไม

‘นี้แกอยากจะคบกับไอ่กรเพื่อประชดไอ่แมทมันบ้างหรือไม่’ ผมถามตัวเอง

‘ใช่! แต่จะให้ทำอะไรหละ  ในเมื่อกรมันก็คงจะไม่ชอบแก  แล้วแกเองก็ไม่ได้ชอบกรด้วย’

‘แล้วแกจะมากับมันทำไมเนี้ย?  แล้วยังจะไปโกหกแมทมันว่ากำลังจะเข้านอนแล้วทำไม?’ ผมถามตัวเองอีกรอบ

‘ไม่รู้สิ! เหมือนแค่อยากจะลองมีใครสักคนดูบ้างเพื่อประชดแมทมันมั่ง ก็ทีมันยังมีพี่ฐาได้เลยอะ’

‘แล้วไง? ก็ไม่ดีหรอ? มันมีพี่ฐานะดีแล้ว  มันจะได้ไม่เที่ยวไปแรดๆ กับคนอื่นมั่วไปหมดไง  ให้มันมีใครเป็นตัวเป็นตนไปเลยดีกว่า...จะได้มีแค่คนเดียว  ระบุชัดตายตัวลงไปเลยว่าใคร  ไม่ใช่เหมือนเมื่อก่อนที่เปลี่ยนหน้าไปเรื่อยๆ  แกจะได้ไม่ต้องมาคอยนั่งปวดหัวไงเวลาที่อิพวกนั้นมาตามจิกตามแย่งไอ่แมทของแก’ ผมบอกตัวเอง

‘แกคิดว่าอย่างงั้นหรอ?  เอางั้นก็ได้! ความจริงมันก็น่าสงสารนะ  ยังหนุ่มยังแน่น  เวลามันอยากๆ ขึ้นมาแล้วมันจะทำยังไง?  มันคงอยากจะมีคนช่วยมากกว่าช่วยตัวเอง  ว่ามะ?’

‘ช่ายยยยยย!  แล้วก็มันเคยแต่มีคนช่วยมาตลอดนิ  จู่ๆ ต้องมาช่วยเหลือตัวเองในเรื่องแบบนี้....มันก็แปลกๆ อยู่นะ  ดีแล้วหละแกให้มันมีคนช่วย’ ผมปลอบตัวเอง ‘งั้นสรุป...ไม่โกรธมันนะที่มันมีพี่ฐา  แกเองก็ลองมองๆ หาๆ ใครสักคนสำรองไว้มั่งจิ’

‘พูดง่ายจังแก! แต่มันทำยากนะ  ไม่สิ! ทำไม่ได้หรอก...ในเมื่อชั้นให้ไอ่แมทมันไปหมดแล้วทั้งใจ  หมดชนิดที่ว่าไม่มีเหลือติดตัวเลยตอนนี้  แกเองก็น่าจะรู้ดีกว่าใครเพื่อนนะ’ ผมค้าน

‘ก็รู้.....งั้นแกก็คบไอ่กรมันไปเล่นๆ เอาไว้คุยแก้เซ็งไง ดีมะ?’

‘คงต้องทำอย่างนั้นแหละ  ไม่มีทางอื่นแล้วนี้หว่า’ ผมบอกตัวเองอีกครั้ง ก่อนยกแก้วที่ข้างในเป็นน้ำสีฟ้าๆ ขึ้นซดรวดเดียวหมดแก้ว

“ไงนุ? ไม่สนุกหรอ?  นั่งเงียบเลย  โทษทีนะพอดีคนนั้นเขาเคยเจอกรมาก่อนนะเลยมีเรื่องคุยกันยาวเลย เบื่อปะ? โทษนะ”

“ไม่หรอก  กรอยากทำไรก็ทำเหอะ  นุไม่ว่าไรหรอก”

“แหม่! ใจดีจัง  งั้นนุจะเอาไงอีกไหม? เดี๋ยวกรไปเอามาให้”

“บลูฮาวายแล้วกันครับ”

“แป๊บนะ!”

แล้วกรก็เดินแทรกหายไปในฝูงคนที่แออัดเบียดเสียดกันอยู่ในร้าน  จะให้ผมโมโหกรหรอครับที่กรทำอย่างงี้?  ก็ไม่นะ  กรไม่ได้เป็นไรกับผม(แม้ว่าเราจะมาด้วยกัน) แถมตอนมา....กรก็ไม่ได้บังคับให้ผมมา  แต่เป็นผมที่ตอบรับคำชวนมาเอง  แล้วจะให้ผมไปโมโหกรได้ยังไงกัน

ใจผมตอนนี้แม้ว่าอยากจะหาใครสักคนมาเป็นตัวสำรองไว้คุยเล่นหรือจะเพื่อประชดไอ่แมทก็ตามที่เถอะ  แต่บอกตรงๆ ว่าผมทำไม่ได้จริงๆ  ทำไม่ลง  เพราะอย่างที่บอก...ผมให้ใจแมทไปหมดแล้วทั้งดวง  ไม่เหลือไว้ให้ใครอีกเลย  แม้แต่ตัวเอง  แล้วผมจะยังจะมีตาไปมองใครได้อีกครับ

แต่ยังไงซะ!....ในเมื่อกรอุตส่าห์เข้ามาทำความรู้จักกับผมก่อน  ซึ่งผมคิดว่าเป็นบุญคุณมากๆ สำหรับคนหน้าตาไม่ดีอย่างผมที่จะมีใครสักคนเข้ามาคุยด้วย  สิ่งที่ผมพอจะตอบแทนเขาคนนั้นได้ก็คือการติดต่อกับเขาไปเรื่อยๆ จนกว่าเขาจะไปฝ่ายห่างหายไปเอง  ถ้าผมคิดแปลกนี้....คุณว่าผมแปลกคนปะ?


....หลังจากเที่ยวเสร็จกันก็ไปค้างที่ห้องผม  วันนั้นวุฒิอยู่ด้วยแต่เค้าหลับไปแล้วเมื่อผมไปถึง   เรา(ผมและกร)ปูผ้านวมนอนกันที่พื้น  ผมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดๆ ดูอีกครั้ง  นั้นไงครับข้อความเข้ามาใหม่  ผมรีบกดดูทันที่

‘รักนะหัวเหม่ง  รู้ป่ะ?’

ทันทีที่ผมอ่านจบ  เหมือนโลกรอบข้างหายไปหมดเลยครับ  มีเพียงผมกับข้อความในมือถือนี้เท่านั้น  แล้วจะไม่ให้ผมรักมันไงไหวหละครับพี่น้อง

ผมและกร...เราผ่านคืนนั้นไปด้วยเสียงกรนของผมครับ  ไม่มีไรเกิดขึ้นแต่ประการใด   รุ่งเช้าขึ้น  ผมตื่นขึ้นมาก็เห็นกรนอนมองจ้องหน้าผมอยู่  ตาแป๋วเป็นลูกแมวเชียว

“ตื่นเร็วจัง”

“กรนอนไม่ค่อยหลับอะ  มันแปลกที่”

แล้วผมก็ลงมาส่งกรขึ้น taxi กลับบ้านไป  พอผมกลับขึ้นไปบนวุฒิผมก็บอกว่า ตอนที่ผมอาบน้ำ  กรทำหน้าแสยะๆแบบดูถูกว่านี้หรอห้องพักของผมอะไรทำนองนี้ (คือมันค่อนข้างทรุดโทรมนะครับ)  แต่ผมไม่สนใจคำพูดพวกนั้นเลย  ไม่รู้เป็นเพราะอะไร  อาจเป็นเพราะผมไม่ได้ใส่ใจในตัวกรเลยก็ว่าได้  แล้วผมจะไปใส่ใจกะคำพูดพวกนั้นของกรทำไมกัน  เปลืองพื้นที่สมองน้อยๆ ของผมแย่เลย
...................................................................



ปล.  แล้ววันนี้ฉันก็ได้เรียนรู้ว่า....ลายมือโย้ๆ เย้ๆ สะกดผิดสะกดถูกบนกระดาษจดรายการซื้อของที่ตลาดของแม่  ซึ่งฉันพกติดตัวอยู่ตลอด  ก็เป็นกำลังใจฉันได้อย่างมากเหลือเกินในยามที่ฉันท้อแท้และเหลียวมองหาไม่เห็นใครอย่างตอนนี้ 

[THIP]

สงสัยเจ้จะโฮมซิคละม้าง  สู้ ๆ เจ้ แล้วมันจะผ่านไปเอง ทำใจสบาย ๆ 
เดี๋ยวก็ได้กลับบ้านแล้วละ 

ว่าแต่เจ้เอาของเก่ามาเล่าใหม่นี่นา ตอนนี้เขียนไปแล้วช่วงแรก ๆ แต่ไม่ได้เขียนเรื่องแมท
ตั้งใจหรือว่าลืมค่ะเจ้ 

[Junrai_Hyper™]

เห็นด้วยกับ shell นะเจ้

สงสัยโรคHomesickของเจ้จะกำเริบ เลยทำเอาเจ้เบอล

เราก็เอะ ทำไมตรูคุ้นๆเหมือนอ่านที่ไหนมาก่อน ของอิเจ้นี้เอง

[meemewkewkaw]

เจงๆ เจ๊โฮมซิคแหละนะหมีก็ว่า
น่านะ เดี๋ยวก็ได้กลับบ้านแล้วนี่นา ยังไงเจ๊ก็คงไม่อยู่โน่นจนแก่หรอกมั้งนะ
คิดซะว่าเป็นช่วงเวลาหนึ่งของชีวิตแล้วกันเนอะ

เจ๊เอาเรื่องเก่ามาเล่าใหม่ แต่มีรายละเอียดเพิ่มเข้าไปด้วย อ่านตอนแรกนึกว่าตัวเองเดจาวูอ่ะ เอิ๊กๆ

[abcd]

ถึงว่าจิ ไมมันคุ้นๆ 
เจ๊สองก้ออย่าทำงานหนักเกินล่ะ กายมะฉบายไม่พอ จิตใจจะไม่ฉะบายตามด้วยนะยิ่งไปอยู่ต่างบ้านต่างเมืองด้วย
ให้ใจเปงนาย กายเปงบ่าวนะจ๊ะเจ๊

สู้ๆนะจ๊ะเจ๊ 

[jammy]

โอ๋ๆ เจ๊สอง อย่าร้องนะๆ ตั้งใจทำงานกับเเต่งนิยายแป๊ปเดียวเวลาก็ผ่านไปละ เดี๋ยวเจ๊ก็ได้กลับเมืองไทยละ  ตอนนี้ก็อย่าเพิ่งคิดไรมากเลยเจ๊ ยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่อะ เป็นห่วงนะครับ เอาใจช่วย ให้หายไวๆและได้กลับไทยเร็วๆนะครับ^^