หัวข้อ: ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู- ฝน โดย aoikyosuke

[Lucifer]

 
 
เศร้าอ่ะ

[graydragon]

 

[three]

  :sad2:ทำไมบางครั้งชีวิตคนเรามันก็เน่ายิ่งกว่านิยายจังเลย

[*~Kisa~*]

เข้ามารอค่ะ

[~ScAreD:SAcreD~]

เข้ามาลงชื่อ รออ่านตอนต่อไป

ทำไมมันเศร้าจัง 

[oaw_eang]

เข้ามารออ่านอีกคน

ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ต่อด่วน

[Simply Blue]

มาต่อให้แล้วจ้า  มาช่วยลุ้นให้คู่ผ่านพ้นหนึ่งวิกฤตนี้กันหน่อยเถอะ  

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู-ฝน ตอน ความดีใจของพี่ชาย

วันนี้วันที่เท่าไหร่ วันนี้วันศุกร์หรือเปล่า วันนี้วันอะไร

ขายตัวแล้วใช่มั้ย ไหนเงินล่ะ เงินอยู่ไหน เงินล่ะ

ค่าเทอมล่ะ อยู่ไหน

ไอ้ปูลุกพรวดพราดขึ้น เมื่อปรือตาขึ้นในตอนเช้าและพบกับแสงสว่างที่ลอดเข้ามาจากหน้าต่าง

ห้องที่ไม่คุ้นเคย

ที่ไหน

"นอนก่อนไม่ดีเหรอครับ....รีบไปตีสนุ๊กเหรอ....ไม่สบายอยู่แล้วยังจะไปอีกเหรอครับ"

น้ำฝนยืนมองคนที่พยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากเตียง ใบหน้าคมซีดขาวแทบไม่มีสีเลือด

ริมฝีปากแห้งผาก

แขนขาไร้เรี่ยวแรง แต่ต้องไป

บ้านไอ้ฝนเหรอ ที่นี่บ้านไอ้ฝน อยู่ไม่ได้แล้ว เงิน ต้องไปหาเงินมาจ่ายค่าเทอมก่อน


"วันนี้วันอะไรไอ้ฝน...วันนี้วันอะไรวะ..กูถามว่าวันนี้วันอะไร..."

เสียงเอะอะโวยวาย พร้อมกับที่ไอ้ปูอันธพาล พยายามจะวิ่งออกจากห้องนอน และไปที่ประตูทันที

"วันศุกร์ครับ..."

เสียงที่ได้ยิน คำตอบที่ได้รู้........แล้วเงินล่ะ ค่าเทอมล่ะ

"เพราะมึงไอ้ฝน...แล้วกูจะไปเอาเงินที่ไหน...เพราะมึงคนเดียว..กูเกลียดมึงไอ้ฝน..กูเกลียดมึง"

กำปั้นถูกยกขึ้นและพยายามจะต่อยคนตรงหน้า แต่ก็ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง แม้จะพยุงร่างกายก็ยังไม่ไหว

"มันเจ็บนะครับคุณปู...แบบนี้มันเจ็บครับ...ผมช่วยคุณปูนะครับ..แล้วทำไมถึงทำอย่างนี้"

ฝ่ามือแกร่งดัดแขนอีกคนจนไพล่อยู่ข้างหลัง แรงแค่นี้ แถมยังป่วยด้วย

แต่ก็ยังโวยวายไม่มีเปลี่ยน

"ไอ้ฝน ปล่อยกู...กูต้องไปแล้ว..ปล่อยสิวะ..ปล่อยไอ้ฝน..ปล่อยกู"

แม้จะพยายามสะบัดหนีแต่ก็ยิ่งถูกกดให้รู้สึกว่าร่างกายเจ็บร้าวมากขึ้น

"ปล่อยกูนะ...ปล่อย" เสียงไม่มีเหลือ พร้อมกับที่ร่างกายทรุดลง แต่ก็ยังจะตะเกียกตะกายจะไปให้ได้

"ขอโทษก่อนสิครับ...ขอบคุณผมด้วยที่อุตส่าห์ดูแลไม่ได้หลับไม่ได้นอนน่ะ..เร็วสิครับ..แล้วจะปล่อย"

คำตอบไม่ใช่การขอโทษหรือขอบคุณ แต่เป็นเสียงพูดแผ่ว ๆ ที่ดังออกมาจากริมฝีปากคู่นั้น
"ไอ้ฝน....ขอ 4,000 ได้มั้ย...ขอได้หรือเปล่า...แล้วจะให้ไปตายที่ไหนก็ได้...แต่ตอนนี้ขอเงิน 4,000 ก่อนได้มั้ย"

น้ำเสียงที่สั่นสะท้าน...พยายามสะกดกลั้นความรู้สึกเอาไว้

จะให้ไปตาย

จะให้เป็นหมา

เป็นห่าอะไรก็ได้

ขอให้ได้เงินมาก่อนได้มั้ย

"เอาไปทำอะไรล่ะครับ...เงินน่ะ..พนันบอลเหรอครับ...ทำไมมันสำคัญมากเหรอครับ...มันสำคัญมากนักเหรอครับคุณปู"

ไม่เคยด่าใคร ไม่เคยตะโกนใส่หน้าใครอย่างนี้

แต่คุณปูเป็นคนแรกที่ทำให้โมโห ทำไมถึงได้ทำตัวแบบนี้

"ค่าเทอมไอ้กุ้ง...แล้วก็ค่าห้องที่ติดไว้ 4 เดือน..ถ้าไม่เอาไปให้เขาวันนี้...ครูจะไม่ให้ไอ้กุ้งเรียน...แล้วเขาก็จะไล่ไม่ให้อยู่อีก"

เสียงที่ตอบกลับมา พร้อมกับดวงตาที่แสดงออกถึงความอ่อนแออย่างเห็นได้ชัด

"โกหกอะไรน่ะครับ....คุณปู..."

ไม่อยากจะเชื่อว่าคุณปูจะเป็นคนแบบนี้.........

น้ำฝนเป็นคนขี้สงสาร แต่ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกว่าคุณปูแย่มาก ที่โกหก

ร่างกายของไอ้ปูถูกปล่อยให้เป็นอิสระ พร้อมกับที่ร่างสูงนั้น ก้มหน้าลงซุกอยู่ที่หัวเข่าอย่างช้า ๆ

"ให้เป็นหมาก็ได้...ซื้อมั้ย...ถ้าขายแล้วช่วยซื้อหน่อยเถอะ....เท่าไหร่ก็ได้...แต่เอาเงินไปจ่ายค่าเทอมให้ไอ้กุ้งก่อนได้มั้ย
ขอร้องล่ะนะ....ขอร้องได้มั้ย"

ร่างที่สั่นไหวไปตามแรงสะอื้น

ไม่เคยเลย ไม่เคยคิดว่าจะจนตรอกขนาดนี้

"โกหกอะไรล่ะครับ....นึกว่าผมจะเชื่อคุณปูเหรอครับ...ล้อเล่นแบบนี้ไม่เห็นสนุกเลยนะครับ"

น้ำฝนรู้สึกทั้งหงุดหงิดทั้งโกรธ คุณปูนิสัยเสียจริง ๆ


"อือ..กูโกหกน่ะน้ำฝน...กูจะเอาเงินไปแทงพนันบอล...เนี่ย..คู่หยุดโลกเลยนะ..ถ้าได้กูจะแบ่งให้มึงครึ่งหนึ่งเลยดีมั้ย"

ไอ้ปู เงยหน้าขึ้นและส่งยิ้มให้น้ำฝน ที่นั่งกัดฟันด้วยความโหโม


"ผมว่าแล้ว...แล้วยังไงครับ....ถ้าไม่ได้เงิน 4,000 จะขายตัวใช่มั้ยครับ"

น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความโมโหอย่างเห็นได้ชัด ทำให้ไอ้ปู หัวเราะออกมาเสียงเบา

"ขายสิ...อยากได้เงินนี่..ก็ต้องขาย..ซื้อมั้ย 4,000 แล้วบริการทุกอย่างเลย.."

น้ำฝนแทบอยากจะเอาหัวโขกกับพื้น

อยากจะบีบคอคุณปูให้ตาย ๆ ไปซะ ทำไมถึงได้ยั่วโมโหได้มากขนาดนี้

ยิ้มรับหน้าชื่นตาบาน

เกลียดคุณปูที่สุด

คนตัวสูงใหญ่ เดินไปคว้ากระเป๋าเงิน และหยิบเงินสดออกมา เท่ากับจำนวนที่ถูกขอ
ก่อนจะโยนใส่ใบหน้าของคนที่นั่งยิ้มอยู่

ธนบัตรใบละ 100 500 และ 1000 ปลิ่วหล่นลงมาบนศรีษะ และหล่นลงพื้น

ฝ่ามือแกร่งเอื้อมเก็บ และนำมานับจนพบว่ามันคือจำนวนเงินที่ต้องการ

"ผมให้....ผมซื้อคุณปูแล้ว....แต่ผมยังไม่มีอารมณ์อยากทำกับผู้ชาย...กลับบ้านไปก่อนแล้วกันครับ
เอาเงินไปเล่นพนันให้หนำใจคุณปูก่อน...แล้วค่อยกลับมา"

น้ำเสียงที่แข็งกร้าว เอ่ยบอกกับคนที่นั่งนิ่ง ๆ และยังยิ้มกว้างอยู่อย่างนั้น

ร่างสูงลุกขึ้นยืนและกำธนบัตรแน่นอยู่ในมือ ก่อนจะก้าวจากไปอย่างช้า ๆ

พร้อมกับที่น้ำฝน ยืนกำหมัดแน่นด้วยความโมโห

มองคนที่เดินออกจากห้องไปอย่างเงียบ ๆ

ทั้งที่ไม่สบาย ทั้งที่ป่วย ก็ยังจะไป

เกลียดคุณปู

เกลียดมาก

เกลียดที่สุด

เกลียด เกลียด เกลียด

เกลียดชนิดที่ไม่เคยเกลียดใครมากขนาดนี้

เกลียดจริง ๆ

TBC...

แบบว่า  

[*~Kisa~*]

ที่เกลียดกันก็เพราะเข้าใจผิดกันไม่ใช่เหรอ

ทำไมฝนถึงไม่เชื่อปูบ้างล่ะ 

[DeShiWa]

 

ทำไมน้ำฝนไม่เชื่อปูละครับ

ถ้าอย่างนั้นไมไม่ไปแอบดูปูละครับ

ว่าปูเค้าเอาเงินไปทำไร

 

[premkoe]

รู้สึกว่าน้ำฝนจะโง่มากมาย
 

[graydragon]

ชึวิตอะไรจะรันทดขนาดนี้น้า 

[Serendipity]

,มาต่อนะคับ ^^
น้ำฝนเนี่ย เหอะๆๆจงๆ เผงผมใจอ่อนไปเระ
 

[three]

ขอพาราด่วนครับ

[~ScAreD:SAcreD~]

ชีวิต ปู ทำไมรันทดอย่างงี้ 

เศร้าใจ 

[Turn_righT]

ชีวิตสุดรันทดเลยคุณปู 

ฝนก็เข้าใจผิดไปซะแล้ว...เฮ้อ 

แต่ก็นะ คงจะได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นก็เพราะ 4000 นี่แหล่ะ

ความรักจงเจริญ 

[niph]

มันก็น่าเชื่ออยู่หรอก ถ้าทำตัวไม่ดี พูดไปใครเขาจะเชื่อ

[graydragon]

 

[Lucifer]

รอวันฝนซา 

[Simply Blue]

มาต่อตอนใหม่ที่แบบว่า.....    55555  เล็กๆๆน้อยๆๆ หลังจากเศร้ากันมานาน อิอิ
ความเดิมตอนที่แล้ว

"ผมให้....ผมซื้อคุณปูแล้ว....แต่ผมยังไม่มีอารมณ์อยากทำกับผู้ชาย...กลับบ้านไปก่อนแล้วกันครับ
เอาเงินไปเล่นพนันให้หนำใจคุณปูก่อน...แล้วค่อยกลับมา"

น้ำเสียงที่แข็งกร้าว เอ่ยบอกกับคนที่นั่งนิ่ง ๆ และยังยิ้มกว้างอยู่อย่างนั้น

ร่างสูงลุกขึ้นยืนและกำธนบัตรแน่นอยู่ในมือ ก่อนจะก้าวจากไปอย่างช้า ๆ

พร้อมกับที่น้ำฝน ยืนกำหมัดแน่นด้วยความโมโห

มองคนที่เดินออกจากห้องไปอย่างเงียบ ๆ

ทั้งที่ไม่สบาย ทั้งที่ป่วย ก็ยังจะไป

เกลียดคุณปู

เกลียดมาก

เกลียดที่สุด

เกลียด เกลียด เกลียด

เกลียดชนิดที่ไม่เคยเกลียดใครมากขนาดนี้

เกลียดจริง ๆ


ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู - ฝน ตอน ขนม

คนที่มายืนกดกริ่งเรียก ทำให้น้ำฝน แทบอยากจะเตะประตูห้อง ด้วยความโมโห

มาทำไมกัน แค่เห็นหน้าก็โมโหแล้ว คุณปู คุณปูอีแล้ว นี่คิดจะมายั่วโมโหถึงที่นี่เลยเหรอ

"เอ่อ..ไอ้ฝน...เมื่อกลางวันขอบใจนะ...เนี่ย..มาตามที่บอกแล้วนะ...ใช้เงินหมดแล้วพอดีเลย"

ใบหน้าขาวซีด เอ่ยบอก

วันนี้จ่ายค่าเทอมไอ้กุ้งแล้ว แล้วก็เอาเงินไปจ่ายค่าเช่าเหลือเงินอีกประมาณ 300 กว่าบาท
คงพออยู่ได้อีกหลายวันแล้วก็

ถึงจะยังมึน ๆ หัวอยู่ แต่ก็..คงทำอะไรได้...ตัวก็ไม่ค่อยร้อนแล้ว

ไม่เคยป่วยนาน ขืนป่วยนาน ๆ จะแดกอะไรล่ะ

คนที่มายืนอยู่ตรงหน้า ทำให้น้ำฝนต้องกระแทกประตูปิดดังปัง เมื่อร่างสูงในชุดเสื้อชอปสีเทาหม่น เดินเข้ามาในห้องแล้ว

"ทานอะไรหรือยังล่ะครับคุณปู...จะมานอนกับผมใช่มั้ยล่ะครับ...แล้วบอกที่บ้านหรือยังล่ะครับ...ว่าคุณปูขายให้ผมในราคาเท่าไหร่น่ะ"

หมัดหนัก ๆ ถูกเหวี่ยงแรงมากระทบเข้าที่แผ่นหลัง

เล่นเอาน้ำฝนถึงกับเซ

"อะไรกันล่ะครับ...มันเจ็บนะครับ..."

น้ำฝนหนุ่มร่างสูงใหญ่...หันกลับมามองคนที่ซัดแผ่นหลังเข้าให้ ด้วยความเจ็บ

ขนาดไม่ค่อยสบายยังทำแบบนี้อีก

"กูขายแต่ไม่ได้บอกว่าจะไม่ต่อยนะเว้ย...มึงรู้จักกูน้อยไปไอ้ฝน...เงินแค่นั้น...ค่าตัวเหรอ..หือ..น้อยไปแล้วมึง
จะเอากูอ่ะ..เพิ่มอีก 5,000 เว้ย"

สุดที่จะทน

หลอกเอาเงินแล้วยังจะมาพูดแบบนี้อีก

จะมีใครนิสัยแย่เหมือนคุณปูอีกมั้ยเนี่ย

น้ำฝนไม่ได้มีความคิดที่จะนอนกับผู้ชายด้วยกันเลยสักนิด แต่ดูท่าทางของคุณปูสิ
มาหาแท้ ๆ มาเพื่อจะมาไถเงินเนี่ยอะนะ

โห่ ทำไมถึงเป็นแบบนี้เนี่ย รับไม่ได้จริง ๆ

"5,000 เอามั้ย...ถ้าไม่เอา...ช่างหัวมึง...กูกลับหล่ะ"

จะมีใครร้ายกาจขนาดนี้อีกมั้ย ไม่เคยมี ไม่เคยมีคนแบบคุณปูจริง ๆ

น้ำฝน เดินไปเปิดลิ้นชักแล้ว นับเงินมาวางให้ 5,000 ใช่มั้ย

"เอานี่เลยครับคุณปู ผมให้ 6,000 บาท ไหน..คุณปูน่ะทำอะไรได้บ้างล่ะครับ....ท่าทางจะเชียวชาญน่าดูเลยนะครับ"

ร่างสูงนั้นหันหน้าหนี หลังคำพูดของไอ้ยักษ์ตัวโตกว่า ที่มายืนอยู่ตรงหน้า

เตรียมใจมาอย่างดี ว่าจะให้มันทำอย่างว่าตามแต่ใจมัน.....แต่พอมาเจอมันแบบนี้เลยยิ่งรู้

ไอ้ฝน.......ไอ้คนที่คิดว่าเงินซื้อได้ทุกสิ่ง...

ไอ้ปูอันธพาล ก้าวเท้าหนีออกจากห้อง ทำท่าจะหันหลังหนี

แต่ก็โดนคว้าแขนเอาไว้
"อะไรวะ...กูไม่มีอารมณ์อยากทำเว้ย....มึงวิปริตเหรอ...อยากเอาผู้ชายด้วยกันหรือไงไอ้ฝน"

เสียงเอะอะโวยวาย ตามมาด้วยหมัด หนัก ๆ ที่สวนกลับมา ทำให้น้ำฝนต้องหันหน้าหนี
ก่อนจะจับแขนของอีกฝ่ายไว้ และจับไพล่หลังเอาไว้

"โอ้ยยยยยยยยยยยย เจ็บ...ไอ้ฝน...มึง..ไอ้ยักษ์วิปริต...ถือว่ากูอ่อนข้อให้เลยจะเล่นงานกูใช่มั้ยวะ"

ไม่ใช่แค่มือ...แต่เป็นเท้าด้วยที่พยายามจะเตะขาของน้ำฝน

"ก็ขายแล้วนี่ครับ...ก็ต้องซื้อสิครับ....แล้วทำไมไม่ยอมขึ้นมาง่าย ๆ ล่ะครับ"

อันที่จริงไม่ได้มีความคิดที่จะมีอะไรกับผู้ชายด้วยกันเลยสักนิด

แต่เพราะนิสัยแบบนี้

นิสัยของคุณปู

แย่มาก ๆ แบบนี้...เลยอยากจะสั่งสอนบ้าง ว่ามันแย่

ทำแบบนี้มันแย่มาก

"ไอ้สัตว์เอ้ย.......ปล่อยแขนกูนะ...แขนจะหักแล้ว...โว้ยยยยยยยยย"

เสียงเอะอะโวยวาย พร้อมกับที่เมื่อพยามดิ้นรน เท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล

ทั้งมือทั้งขา ก็เลยเปะป่ายไปมา เตะอะไรได้ก็เตะ
ข้าวของ หล่นลง เละเทะจนเต็มพื้น ทั้งแจกัน แก้วน้ำ หนังสือพิมพ์ หล่นลงมาจนหมด

เพราะการอาละวาดของไอ้ปูอันธพาล

"ห้องผมเละเทะหมดแล้วนะครับคุณปู...ทำไมทำอย่างนี้ล่ะครับ...หยุดเลยนะครับ..หยุดเดี๋ยวนี้เลยครับ..."

ร่างสูงใหญ่ พยายามที่จัดการให้คนที่อาละวาด แถมปากก็ด่าไม่หยุด ตะโกนโวยวายดังลั่น ให้อยู่นิ่ง ๆ ซะที

แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่ได้ผล

จนต้องจัดการกดให้ร่างนั้นนอนคว่ำหน้าลงกับพื้นพรมภายในห้อง

"อื้อออออออออ เจ็บโว้ยยยยยยยย ไอ้ฝนกูเจ็บ..ไอ้เลวไปตายซะเถอะไป๊..." เสียงร้องโวยวายยิ่งทำให้น้ำฝนนึกโมโหเข้าไปใหญ่

พลิกร่างของคนนิสัยไม่ดีให้หันมาเผชิญหน้ากันได้ และใช้สองมือกดแขนทั้งสองข้างของไอ้ปู อันธพาลเอาไว้

"ไปตายเลยไป๊....ไอ้โง่...ไปตายเลย...โว้ยยยยยยยยยยย"

คุณปูปากเสียมาก

นิสัยก็เสียตามปากไปด้วย

เสียงด่าดังลั่น ๆ นั้น ค่อยสงบลงแล้ว เมื่อน้ำฝนเอาแต่จ้องหน้าของคนที่นอนด่าเป็นว่าเล่น

สงสัยจะด่าจนเหนื่อย แล้ว เห็นหอบเหนื่อยขนาดนี้แล้ว

ดวงตาคม จ้องลึกเข้าไปในแววตาของคนที่จ้องมองมาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

มองนิ่งอยู่อย่างนั้น....ด้วยความโมโห ในครั้งแรก

แล้วเจ้าของดวงตาสีน้ำตาลอ่อนก็ไม่ยอมหลบตาสักนิด แถมซ้ำยังด่ามาอีกหลายชุด..จนน้ำฝนเบื่อ

กดแขนไว้อย่างนั้น แล้วก็นิ่งฟัง...

จนเห็นว่าด่าจนเหนื่อยแล้วนั่นแหละ

แล้วคุณปูก็เงียบไปเฉย ๆ เป็นอะไรของเขาอีกล่ะเนี่ย

น้ำฝนเองก็นั่งเงียบ รอลุ้นว่าจะมีประโยคคำด่าอะไรออกมาอีกหรือเปล่า

แต่ก็ไม่พบว่ามีคำไหนหลุดออกมาอีก

ดวงตาคมสบนิ่งอยู่กับดวงตาของร่างที่เล่นสงครามประสาทด้วย

เหมือนมีแรงดึงดูด..ให้ก้มลงไปหา....

พร้อมกับที่เจ้าของดวงตาคู่นั้น ปรือตาลงอย่างช้า ๆ เหมือนไม่รู้สึกตัว

ริมฝีปากอุ่นร้อน แตะต้องริมฝีปากของคนที่นอนนิ่งนั้นอย่างเชื่องช้า

เหมือนกับกำลังสับสน...และลองลิ้มรสซ้ำอีกครั้ง

ก่อนจะค่อยแทรกปลายลิ้นเข้าหา...ดูดดุนปลายลิ้นของร่างที่นอนเกร็งร่างกายแน่นให้พัวพันปลายลิ้นเหมือนจะหยอกเย้าเล่น

สองมือที่เคยกดที่ข้อมือของร่างนั้น ค่อยเคลื่อนสอดปลายนิ้วเข้าหาระหว่างข้อนิ้วของอีกฝ่ายทั้งสองข้าง

ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

รู้แต่ว่าเหมือนได้ลิ้มชิมรสขนมหวาน หายาก

รสชาติหวาน ๆ

หอมหวาน......

ไม่คิดว่าจะได้สัมผัส...

อยากกลืนกินทั้งหมด...อยากจะลิ้มรสชาติแสนหวานนี้ไปนาน ๆ

TBC....

 

[graydragon]

จูบกันแล้ว แล้วจะเข้าใจกันเมื่อไรอะ

[Turn_righT]

 

อ๊ายยย...ในที่สุดเรื่องนี้ก็มีหวานๆ ให้อ่านบ้างแล้ว

รออ่านต่อจ้า 

[~ScAreD:SAcreD~]

เหอ เหอ จูบมันหวานแบบนี้เองหรอ 

ทำมั่งดีกว่า อิอิ

[mu_off]

ว้ายกรี๊ดๆๆๆ... 

จูจุ๊บกันแล้ว...  อิอิ.. แล้วจากนั้นก็.. ...(จิ้นอีกแล้ว) 

[*~Kisa~*]

 

หวานขนาดนั้นเลย

[three]

ถึงจะจูบกันไปแต่ไม่เข้าใจกันมันก็ไร้ค่านะครับ

[madamkung]

เอ่อ ทั้งปู และ น้ำฝน ไม่ฟังกันเลยอ่ะ ต่างฝ่ายต่างคิดไปเอง ก็เลยเข้าใจผิดไปกันใหญ่เลย
กดดัดอารมณ์อย่างแรง
แต่ก็น่าติดตามมากๆค่ะ

มารออ่านตอนต่อไปนะคะ

[DeShiWa]

 

เป็นแบบนี้ไปได้นะครับ

อิอิ แล้วจะเป็นไงต่อไปอะครับ ลุ้นๆๆ

 

[niph]

 
จะมีอะไรมากกว่าจูบมั๊ยอ่ะ

[light_tao]

ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก   จูบแล้วววววววว

[Lucifer]