หัวข้อ: >>> คู่กัดที่รัก <<< [เปิดจองรวมเล่ม วันนี้-9เมษายน2558]

[silverspoon]

โห บ้านก็สวย คนก็หล่อ เป็นเราไม่หนีหรอก 

[tsukiko]

สนุกค่ะ

[ReeNu Nz]

มา ต่อ ไว ๆ นะ คร๊าบบบบ

รอ ติด ตาม อยู่ นร๊า 

[Poseidon]

หนีเหรอพริตตี้
เดี๋ยวคุณชายเค้าก็ไปตามกลับอยู่ดีนั่นแหละ ฮ่าๆ

[4559]

พริตตี้สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[golove2]

คิดว่าจะหนีพ้นหรอ พริตตี้

 

[yochiokissme]

สงบสติอารมณ์แล้วตั้งใจทำงานซะนะหนู ^^

[bulldog17]

 
หนีไม่พ้นหรอก 55

[BalLyBeer]

สนุก มาก ค่

[sam3sam]

เป็นทาสที่อยู่แบบหรูหรามากเลยนะเนี่ย

[EVE910]

 

[A_ay]

พริตตี้ ติงต๊อง

[blanchard]

ชอบโซโล่มากมาย          ชอบ  ช๊อบ!!


มาเชียร์ให้เฮียโล่จัดหนักให้น้องพริตตี้     

[brownie]

ตอนหน้าจัดหนักๆ 

[powvera]

เอาใจช่วยกับภาระกิจรักษาเวอร์จิ้น

หนีได้หนีไปนะพริสต์แต่ถ้าโซโล่จับได้

นู๋พริสต์โดนจัดหนักแน่ๆ

กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก

[TanyaPuech]

 

[nevergoodbye]

บ๊ะ ! ชอบพระเอกจริงวุ้ย !
 

[roseen]

 

[tookta]

ขอบคุณจ้า
คุณชายโซโล่ มีเวลาแค่ 3 เดือนเท่านั้น
ที่จะให้พรีสต์เป็นทาสได้ ใช้เวลาให้มันมีค่า
มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ อย่าปล่อยให้
เวลาผ่านไปโดยที่ไม่สนใจ พอครบ 3 เดือน
แล้วผลจะออกมาอย่างที่ต้องการหรือไม่นั้น
อยู่ที่คุณชายแล้วละจ๊ะ.......

เป็นกำลังใจให้พรีสต์นะ ขอให้ต่อสู้กับคุณชายโซโล่
ได้ โดยไม่เสียอะไรทั้งสิ้น สาธุ.........

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

ชอบพริตตี้จัง~ น่ารักอ่ะ >O<"

[chae]

เดวจะได้กลายเป็นทาสรักหรอกพริตตี้
ดูท่าคุณชายไม่มีทางปล่อยไว้แน่ๆ

[Sorso]

สู้ต่อไปนะพริตตี้

 

[butterfly_bee]

นี่ถ้ากูนอนๆ อยู่ถ้ามันคิดอุบาศก์ชาติชั่วเข้ามาทำมิดีมิร้ายกูเล่นล่ะ!? << อุบาทว์ เขียนยังงี้เน้อ

พริตตี้รั่วดีจัง 5555+ อ่านความคิดแล้วฮาดี
เป็นคนกวนทีนแต่ก็มีสัมมาคารวะกับผู้ใหญ่นะเนี่ย รักสัตว์รักธรรมชาติอีกตะหาก น่ารักนะเนี่ยยย
นี่ก็คิดหนีอีกแล้ว ระวังเหอะจะโดนคุณชายโซจัดการ หุหุ

[cavalli]

เด่วจะไปเป็ยน ทาส แทนเอง 



 

[ReeNu Nz]

อย่าหนีเลยครับพี่พริตตี้ ยอม ๆ ไปเหอะ !!

[LYNN]

อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย~
ไม่ไหวแล้วๆๆๆ >.<!!!!!!!!!!

รวมเล่มเลยเหอะ! พลั่กกกกกกกกกกก~ /โดนคนเขียนถีบ/

อยากอ่าน NC เร็วๆ =,.= (กร๊าก)

[kny]

จะไม่สามารถแก้เผ็ดคืนโซได้เลยหรือ

[Doodleberry®]

สนุกมากเลยค่าาาาาาาาาาาา

มาต่อเร็วๆนะคะ

อยากรู้ว่าพริสต์มีเรื่องอะไรในอดีตอ่ะ

หุ หุ

[poypoy]

ตอนที่ 6 อย่าไว้ใจไอ้หน้าหล่อๆ


ผมลงมาเดินเล่นข้างนอกบ้าน ทำเป็นเดินดูนั้นดูนี่ไปเรื่อย ตาก็แอบเหลือบๆ มองไปหน้าประตูรั้ว ผมหันซ้ายหันขวา รอบตัวไม่มีใครสักคนเลยครับ อ่าฮะ! ทางโล่งแล้วกูเผ่นล่ะ!! ผมรีบวิ่งมาที่หน้าประตูอย่างรวดเร็ว โอกาสมีเพียงครั้งเดียว ต้องคว้ามันไว้ก่อนล่ะ!!


“คุณชายโซยังไม่มาหรอกจ้ะหนู”


เฮือก!!!


ผมหันขวับไปมองป้าอรที่โผล่มาอย่างเงียบๆ ผมยกมือกุมอก โอ้แมร่ง กูเกือบจะหัวใจวาย! ป้าแกโผล่มาตอนไหนล่ะเนี่ย? ทำไมมองไม่เห็น ผมหน้าซีดๆ ยิ้มตอบกลับไป


“อ้อ งั้นเหรอครับ?”


“แล้วป้ากำลังทำอะไรอยู่หรือครับ?”


เสียดาย!! เสียดายโว้ย!!!


แง่วๆๆๆ


ป้าอรมาโผล่อะไรตอนนี้วะครับ ผมกำลังจรลีหนีกลับบ้านแล้วเชียว หรือว่าป้ารู้เห็นเป็นใจกับเจ้านายครับ! ข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยวได๋ครับ!? ผมเดินง่อยๆ มาที่ป้าอรที่ก้มๆ เงยๆ อยู่ตรงข้างๆ รั้ว แล้วผมก็เบิกตากว้าง อ่า...!! นี่มัน นี่มัน!!!?


งดงามอย่างกับคลีโอพัตรา~


“ขอตั้งชื่อให้กับพวกแกว่าคลีโอพัตรา!”


“จ๊ะ?”


“อะ เปล่าครับ ป้าปลูกเองเหรอครับ ต้นสมบูรณ์แบบออกดอกออกมางดงามราวสลัดเสลาจากฝีมือจิตกรชั้นเอกแบบนี้”ผมแทบจะลอยมาจ้องตากับดงกุหลาบสีแดงสดดอกใหญ่ ป้าอรแกทำหน้างงๆ ใส่ผม โอ...ไม่ต้องสนใจผมหรอกครับ ขนาดพ่อแม่ของผมยังจนปล่อยเลยตามเลยกับเรื่องนี้!


“จ้ะ ป้าปลูกเองแหละ กุหลาบพวกนี้น่ะคุณผู้หญิงท่านเอามาจากบัลแกเรียตอนไปฮันนีมูนนะจ้ะ ป้าก็เลยเอามาปลูกที่บ้านของคุณชาย”


ผมตาถลนออกมา ป๊าดดดด! กุหลาบจากบัลแกเรียเลยน่ะเนี่ย! ได้ข่าวว่าประเทศปลูกกุหลาบได้สวยที่สุดในโลกแหละ ผมอยากจะไปเที่ยวหุบเขาแห่งกุหลาบที่นั้นเหมือนกัน ท่าทางจะสวยมากเพราะมันเต็มไปด้วยกุหลาบ คงจะเหมือนอยู่ในเทพนิยายอะไรแบบนั้นแน่ๆ!


“คลีโอพัตราสวยเพราะความเอาใจใส่ของป้านั้นแหละครับ ผมรับรู้ถึงความรู้สึกได้”


“อะไรน่ะจ๊ะ?”


“กุหลาบสวยมากครับ”


คลีโอ! เธอช่างสวยจริงๆ นะครับ แบบนี้ทำเอาผมอดคิดถึงแมรี่อาที่โดนย่ำยีไปไม่ได้! ถึงคลีโอจะถูกอินพอร์ตมาจากต่างประเทศจะสวยกว่าเยอะก็เถอะ แต่แมรี่อาของผมนั้นเธอเล็กๆ น่ารักๆ กระจุ๋มกระจิ๋มดี!


“ป้าๆ ได้เวลากลับแล้วนะ”สาวใช้ในบ้านวิ่งมาเรียกป้าอรครับ ผมขมวดคิ้ว กลับ?


“อา ได้เวลากลับบ้านใหญ่แล้วล่ะจ้ะ หนูเองก็รีบไปเตรียมอาหารให้คุณชายดีกว่านะ ท่านน่ะ...เอ่อ...ค่อนข้างตรงต่อเวลามาก”


“คุณป้าครับ ทำไมต้องกลับล่ะครับ ไม่ได้อยู่ที่นี้เหรอครับ?”


“เปล่าจ้ะ พวกเราจะมาทำงานตอนเย็นโมงเช้าแล้วจะกลับตอนหกโมงเย็น แต่ตอนนี้คุณชายท่านเปลี่ยนเวลาเป็นเริ่มเก้าโมงเช้าเลิกงานห้าโมงเย็นจ้ะ เมื่อก่อนป้าต้องตื่นแต่เช้าแล้วเลิกเย็นๆ แบบนี้มันเหนื่อย โชคดีที่มีหนูมาทำหน้าที่แทน ขอบใจนะจ้ะ”ป้าอรยิ้มตาหยีแตะไหล่ของผมเบาๆ ผมก้มมองสตรีร่างท้วมแล้วยิ้มแบบแห้งๆ


ตกลงไอ้เวรนี่มันถึงดำเนินแผนการมาถึงขนาดนี้เลยหรือเนี่ย!? มันกะจะแก้แค้นกูกลับขนาดนั้นเชียว!! ป้าอรเดินออกไปเพื่อจะขึ้นรถกลับบ้าน ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวท่ามกลางบ้านหลังใหญ่ที่ไม่มีใครอยู่สักคน ผมมองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาห้าโมงเย็นตรงเป๊ะ มีเวลากี่ตั้งสองชั่วโมงแน่ะ ผมขอเดินสำรวจบ้านก่อนล่ะกัน


ผมเดินมาหลังบ้านที่เป็นสระน้ำสีฟ้าใส จัดสวนได้เข้ากับสระน้ำได้ดีมาก ผมมองทุกๆ อย่างที่นำมาตกแต่งได้อย่างพอดีดูไม่รกเกินไปและไม่ดูขาดเหลืออะไร เป็นการตกแต่งที่ขั้นเทพจริงๆ ผมชักอยากจะเจอหน้าคนที่ตกแต่งบ้านหลังนี้จริงๆ สงสัยจะเป็นมัณฑนากรมือทอง!


ผมเดินเข้าไปในบ้านจากประตูด้านหลัง ผมเลื่อนประตูที่เป็นกระจกบานใหญ่แล้วเดินเข้าไป แต่แล้วผมก็รู้สึกสายตาคู่หนึ่งมองมาที่ผม ผมหันไปสบสายตาคู่นั้นทันที อา.....~ ผมครางเสียงในลำคอเมื่อพบเข้ากับเจ้าแมวเหมียวที่ยืนอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟารับแขก


แมวตัวอ้วนปุ๊กสีขาว อ่า~ นั้นมันพันธุ์ไรหว่า ผมไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับแมวสักเท่าไร แต่ผมน่ะ...ผมน่ะ!! ดันแพ้ความน่ารักๆ อะไรแบบนี้ หว่า!!! หน้าแดงหมดแล้วครับ อยากที่จับอ่า!! แมวเหี้ยอะไรน่ารักชิบ!! ผมกับมันจ้องตากันอย่างกับใครหลบก่อนเป็นคนแพ้!


อ้ะ!! มึงแพ้โว้ยไอ้แมวอ้วน มาให้กูกอดซะดีๆ!! ใครบอกให้มึงน่ารักห๊ะ ไอ้แมวบ้า! ผมเดินมาจับเจ้าแมวที่ทำท่าจะกระโดดหนีไป ก๊ากกกกกก!! มึงอ้วนล่ะซีถึงขยับตัวช้า นุ่มมมมมมม~!!! ผมถูกหน้าตัวเองไปมาอย่างเพลินเลยครับ ไอ้แมวตัวนี้โคตรนิ่งแน่ะ ยอมให้กอดแบบสมยอมสุดๆ ผมทั้งลูบทั้งกอดจนสะใจจึงปล่อยมันไป พอปล่อยเท่านั้นแหละวิ่งหนีผมปานตาย แหม~ ทีเขากอดน่ะนิ่งเชียวนะพอปล่อยวิ่งหนีแทบตาย!!


ผมเหลือบไปเห็นนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ตั้งอยู่ห้องรับแขกแล้วเลิกคิ้วแปลกใจ ทำไมเวลามันเดินเร็วขนาดนี้ล่ะเฟ้ย!!? ผมรีบเดินเข้าห้องครัว ห้องครัวตกแต่งเป็นโทนสีน้ำตาลขาวดูหวานแหววม๊ากมาก เคาน์เตอร์อุปกรณ์ทุกอย่างครบครันสมกับเป็นคุณชายที่ไม่ชอบกินข้าวนอกบ้าน! ผมไม่คิดว่ามันจะมาหรอกนะแต่ทำไว้เฉยๆ เดี๋ยวมันมาจะหาว่าผมไม่ได้เตรียมอะไรให้อีก!


พอทำทุกอย่างเสร็จผมก็จรลีหนีขึ้นห้องมา ไม่วายจะมองหาเจ้าแมวอ้วนสีขาวนั้น อ๊า~ ผมชอบสัตว์น่ารักๆ แบบนั้น! แต่ผมไม่เคยเลี้ยงหรอกก็ที่บ้านน่ะเขาแพ้ขนหมาขนแมวนี่น่า! ผมมองนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง นี่มันหนึ่งทุ่มตรงแล้วนี่หว่า! เร็วจริงๆ พับผ่าสิ แต่ที่น่าแปลกใจกว่านั้นคือเจ้ารถสปอร์ตคันหรูที่แล่นเข้ามาในตัวบ้านเนี่ยสิ!


คุณชายตรงเวลามาก!!


ตอนนี้กูเชื่อแล้วล่ะ!! มันมาตรงมากจริงๆ โห~! ท่าทางสายมารดาของมันจะมาเชื้อนาฬิกาแหงๆ ทำตัวเป็นนาฬิกาตรงเวลาเป๊ะๆ ผมมองจากหน้าต่างห้อง ไอ้โซโล่เปิดประตูรถก้าวออกมาอย่างมาดสุดๆ เหอะ! จากนั้นเจ้านั้นก็เดินเข้าบ้านมา ผมค่อยๆ ปิดผ้าม่านแล้วทำหน้าคิดไม่ตก


แหงล่ะ!!


ตอนนี้บ้านทั้งหลังมีผมกับมันอยู่สองคนเองนะครับ!! จะบ้าตาย ไหนน้องจงน้องเจนนั้นบอกว่าจะถ่วงเวลาให้นานที่สุดไงล่ะ นี่มันยังมาตรงเวลาเป๊ะ! แล้วผมก็ยังไม่ได้วางแผนอะไรไว้เลยด้วยซ้ำ ชิบหายแล้ว!! ผมเดินพล่านไปมาในห้อง ทำไงดีวะ!? ผมควรทำไงดีครับ!?


“มึงแดกข้าวยัง?”


“เออ แดกแล้ว!”


“มึงแดกก่อนเจ้านายเนี่ยน่ะ?”


ผมเบรกตัวเองแล้วหันไปมองหน้าประตูห้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ ชะ!!! ผมลืมไปว่าประตูมันล็อกไม่ได้!! แล้วไอ้โซโล่แมร่งก็โผล่มาไม่ให้สุ่มไม่ให้เสียง ถ้ากูตกใจหัวใจวายตายมึงจะเผาศพกูเรอะ!?


“กูจะไปรู้ได้ไงว่าให้กินหลังเจ้านาย กูไม่เคยเป็นทาสใครมาก่อนเฟ้ย!”


ดวงตาคมหรี่มองผมอย่างมีแววอันตราย โทษทีมันเป็นปฏิกิริยาโต้ตอบอัตโนมัติว่ะ ใครปากเสียมากูก็ปากเสียกลับ มันถูกตั้งโปรแกรมมาแบบนี้ แก้ไขไม่ได้แล้วด้วย! ไอ้โซโล่มันเดินออกไปจากห้องพร้อมทิ้งท้ายได้อย่างหมั่นไส้สมกับเป็นมัน


“อย่างไงซะก็ไปรอเก็บจานไปล้างล่ะกัน”


“เออ! กินเสร็จแล้วเรียกด้วย!!”


“กูต้องทำตามที่มึงบอกด้วยเหรอ?”


“อ้าว แล้วกูจะรู้เหรอว่ามึงให้ไปเก็บจานน่ะ ฟาย”


ไอ้คำหลังเนี่ยพูดพึมพำกับตัวเองครับ ใครจะโง่ให้มันรู้ว่าผมด่ามันล่ะ ไอ้โซโล่หันมามองผมอย่างสโลว์โมชั่น คิดว่าเอ็งเป็นพระเอกทำแล้วเท่เหรอวะ กูอยากจะอ้วก! มันยักไหล่ให้กับผมสไตล์อเมริกันจ้าซึ่งกวนทีนกูมาก! ผมยืนกัดฟันขบกรามอยู่สักพักก่อนตัดสินใจเดินลงไปนั่งเฝ้าไอ้เด็กอนุบาลที่ต้องมีคุณครูยืนเฝ้าตอนกินข้าวกลางวัน! นี่มันโรงเรียนอนุบาลหมีน้อยงั้นเรอะ!?


ยังดีที่มีเจ้าแมวอ้วนนั้นเดินป้วนเปี้ยนใกล้ๆ ไอ้โซโล่ทำให้ผมผ่อนคลายอารมณ์ อาถรรพ์ อาฆาตได้เล็กน้อย ก่อนที่ผมจะถือตะหลิวจิ้มท้องมันตายอนาถ (เออ ผมเนี่ยแหละตายอนาถเอง!)


“มึงไปเอาอาหารให้อาบังมันหน่อย”


หา??


ผมเลิกคิ้วขึ้นสูง ใครล่ะวะอาบัง? ไอ้โซโล่ไม่ตอบอะไรมันมองต่ำลงไปข้างเก้าอี้ที่มันนั่ง ผมชะโงกไปดูเห็นแต่เจ้าแมวเหมียวหน้าตาบ๊องแบ๊วตัวหนึ่งเท่านั้น....


อย่าบอกกูนะ


ว่าอาบังเนี่ย มึงหมายถึง...


เจ้าแมวน่ารักตัวนี้น่ะ!!!!!!


ผมอยากจะกรีดร้องให้ลั่นโลกครับพระเจ้าจอร์จที่เจ็ด! แฮร์รี่ วิลเลียม อัลเฟรด อาเธอร์ เดวิดอะไรพวกนี้ ทำไมมันไม่ตั้งล่ะเฟ้ย!! มันดันตั้งชื่อแมวที่น่ารักขนาดนี้ด้วยชื่อที่แสนจะห่วยแตกว่า ‘อาบัง’!!! กูรับไม่ได้!! ตั้งชื่อให้มันถูกโฉลดกับหนังหน้ามันหน่อยเถอะ ตั้งเอาฮาใช่ไหมเนี่ย!!?


โถถถถถ~ อาบัง!!


“อยู่ไหนล่ะ?”


“บนตู้ข้างชั้นเก็บไวน์”


ผมเดินเข้าครัวไป หันซ้ายหันขวาแล้วเห็นตู้เก็บไวน์เด่นหรา ผมเดินมาเปิดเพื่อเอาอาหารเม็ดให้เจ้าอาบัง เฮ้อ! เออ!! อาบังนั้นแหละ เทใส่ถาดที่อยู่ข้างๆ ถุงแล้วถือมาให้มัน เจ้าอาบังก็วิ่งเข้ามารอ จมูกดีนะมึง เห็นถือถาดมาเนี่ยวิ่งหน้าเริ่ดมาเชียว ผมวางถาดให้มันแล้วลูบหัวนุ่มๆ นั้น อ่า! ผมชอบมันจริงๆ นั้นแหละ


ระหว่างที่ผมลูบขนอันนุ่มนิ่มมือของเจ้าอาบังก็รู้สึกถึงสายตาที่เหลือบมามอง ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ ก็ไอ้โซโล่นั้นแหละ มันเหลือบมามองผมแล้วหันกลับไปกินเหมือนเดิม พร้อมกับเอ่ยเสียงเรียบแต่ทำเอาผมอยากกระโดดคิดก้านคอมัน!


“พรุ่งนี้บอกป้าอรทำความสะอาดอาบังด้วยนะ รู้สึกจะมีเสนียดมาเกาะ”


เออ! กูมันเสนียดจัญไร! เวรเอ๊ย!!! ผมทรุดตัวนั่งบนพื้นมองเจ้าอาบังมันกินอาหารเม็ดไม่สนใจสิ่งรอบข้างเอาซะเลย ทำให้ผมคิดถึงเจ้าพวกสี่ตัวนั้น วันนี้พวกมันได้กินอะไรหรือเปล่าวะ? เฮ้อ! โตๆ กันแล้วพวกมันคงจะไปหากินเองได้อยู่ล่ะมั้ง? แล้วในที่สุดไอ้โซโล่ก็กินเสร็จ มันลุกขึ้นบิดตัวไปมาแล้วเดินออกไป ไม่วายจะหันมาสั่งผมก่อน


“กูจะไปอาบน้ำ เดี๋ยวจะมาบอกหน้าที่ของมึง”


“เออครับ”


ผมลุกขึ้นมาเก็บถ้วยชามเข้ามาล้างที่อ่างห้องครัว มันบอกให้ผมรอเปล่าวะ? ไม่ได้บอกนี่หว่า!! งั้นผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนดีกว่า ไม่เป็นไร ผมอาบน้ำเร็ว แป๊บเดียวก็ลงมายืนเสนอหน้าได้แล้ว!


แล้วผมก็ขึ้นห้องไปอาบน้ำซึ่งมันเตรียมไว้ให้ดี๊ดีครับ มีทุกอย่างให้ครบครัน แสดงว่าเพื่อนของมันมาพักอยู่บ่อยๆ แน่นอน ผมอาบน้ำเสร็จแล้วหิ้วกระเป๋ามาเลือกชุดใส่ อ่า ไม่ได้ชุดนอนมาด้วยแฮะ แต่ไม่เป็นไร ผมใส่อะไรก็ได้ ไม่เรื่องมากเรื่องนี้อยู่แล้วครับ พอเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่เรียบร้อยก็ลงมาข้างล่างเห็นไอ้โซโล่ที่อยู่ในชุดนอนนั่งเก๊กจิบไวน์


หือออออ!!!?


คุณชายม๊วกกกกกกก!!!! (อิจฉา)


“นี่ ตารางงาน”


ตารางงาน!!!!?


มึงว่างมากใช่ไหมเนี่ยไอ้เวร มานั่งตีตารางงานให้กูด้วย ผมดึงมาดูแล้วไม่สบอารมณ์เท่าไร ตื่นตั้งแต่ตีห้าเนี่ยนะ!? มึงจะให้กูตื่นมาทำเหี้ยอะไรวะ? มาทำวัตรเช้าหรือไง!?


“มึงตื่นมาทำอะไรวะเช้าชิบ”


“ออกกำลังกาย”มันตอบสั้นๆ แล้วหันไปหยอกเจ้าอาบังเล่นด้วยไม้แหย่แมว อะ! กูอยากจะเล่นเหมือนกัน!! ไม่ใช่ล่ะ อย่านอกเรื่องซีโว้ย ผมจ้องมันเขม็ง คุณชายอย่างมึงเนี่ยนะตื่นมาออกกำลังตอนเช้า มึงจะรักสุขภาพเกินไปแล้ว! ขนาดกูยังไม่เคยแม้แต่จะคิด


“ส่วนเรื่องทำความสะอาดกูจะลดให้ทำแค่ห้องกูอย่างเดียวล่ะกัน เดี๋ยวมึงตายก่อนคงหมดสนุกแย่”


เออ! ขอบคุณในความหวังดีประสงค์ร้าย!


ไอ้โซโล่รินไวน์อีกแก้วแล้วยื่นให้ผมที่ยืนค้ำหัวมันอยู่ ผมมองแก้วไวน์นั้นรับมาถือไว้ มันอธิบายงานที่ผมต้องทำต่อด้วยใบหน้านิ่งเสริมคอนกรีต


“ทำความสะอาดห้องกูและทำข้าวเช้าเย็น นอกนั้นก็แล้วแต่กูจะสั่ง”


“ทำไมกูต้องตื่นแต่ตีห้าด้วยวะ มึงจะออกกำลังกายแต่กูไม่ได้ออกนี่หว่า มึงก็ไปคนเดียวสิวะ”เรื่องนี้สำคัญมากครับ ทำไมกูจะต้องตื่นเช้ากับมึงด้วยไม่ทราบ? มันค่อนข้างเป็นเรื่องที่อ่อนไหวน่ะเฟ้ย! เรื่องตื่นเช้าเนี่ยตั้งแต่จำความได้กูก็ไม่เคยตื่นเช้าเกินแปดโมง!


“มึงต้องคอยถือน้ำให้กู”


“ปกติใครถือให้มึง?”


“ซื้อ แต่กูไม่ชอบ กลัวมันไม่สะอาด”


ไอ้สำอางงงงงงง!!!!


ผมกัดริมฝีปากของตัวเองอย่างอดกลั้น อือ! พูดง่ายๆ คืออย่างไงกูก็ต้องตื่นตีห้าใช่ไหม? ไม่อยากออกกำลังกายก็ต้องออกใช่ไหม!? เวรล่ะ!! มันเป็นการแกล้งกันชัดๆ เออๆ ผมเข้าใจ มันก็ต้องแกล้งผมอยู่แล้ว หึๆ ตีห้าก็ตีห้า กูไม่ตื่นมันก็อีกเรื่องนั้นแหละวะ! ผมมองตารางงานของตัวเองที่มันเขียนมาซะดิบดีก่อนจะยกแก้วไวน์จิบอย่างไม่สนใจ


อุวะ! ไวน์กลิ่นหอมและรสนุ่มคอมาก ไวน์ดีนี่หว่า!! สมกับเป็นคุณชาย ผมควงแก้วไปมาแล้วยกสูดกลิ่นของไวน์ การดื่มไวน์จะต้องเสพทั้งกลิ่นทั้งรสครับ ไอ้โซโล่วางแก้วไวน์ที่ดื่มหมดแล้ววางไว้ก่อนจะอุ้มเจ้าอาบังขึ้นมากอด มันหันมาสั่งผมก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นสอง


“เก็บด้วย”


“เออ!”


พอไอ้คุณชายเดินหายไป ผมก็นั่งบนพื้น อ่านะ ติดนิสัยครับ ปกติไม่ค่อยชอบนั่งเก้าอี้เท่าไรเพราะปกติก็ปูเสื่อซดเหล้าซดเบียร์กับพื้นนี่น่า คณะของผมยิ่งอินดี้กันอยู่ด้วย แต่ละคนอย่างกับหลุดมาจากศรีธัญญา ดีหน่อยที่ยังมีคนเต็มไว้คอยถ่วงดุลของคณะ ไม่งั้นคณะของผมไม่รอดมาถึงทุกวันนี้หรอกครับ!


ผมจิบไวน์หมดแก้วพลางมองไปที่ขวดที่ยังเหลือไวน์อีกนิดหน่อย เออแฮะ มันจะหมดแล้วก็ทำให้มันหมดไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ? ไอ้คุณชายคงจะไม่งกเรื่องแค่นี้หรอกมั้ง! ผมรินไวน์จากขวดจนหมดหยดสุดท้ายแล้วมานั่งละเอียดดื่ม ในโชคร้ายย่อมมีโชคดีอยู่บ้างล่ะน่า!!


ผมจิบไวน์หมดก็ขนขวดเปล่าไปทิ้ง ล้างแก้วแล้วเช็ดวางไว้บนชั้นเสร็จสรรพ ผมเดินออกมาจากห้องครัว มองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่วางตั้งเด่นในห้องรับแขก อ่า นี่มันสามทุ่มเองแฮะ แต่ทำไมมันรู้สึกง่วงๆ แล้วเนี่ย ตาของผมปรือเกือบจะปิด สงสัยวันนี้ผมจะเหนื่อยไปหน่อย งั้นผมขอตัวเข้าห้องไปนอนก่อนล่ะนะ


ฝันดีครับทุกคน หาว~



ต่ออันข้างล่าง~

[poypoy]

แปะๆ


หือ? เหี้ย!! ใครตบหน้ากูวะ!? กูจะนอนโว้ย!!! เหี้ยเอ๊ย!!! หยุดตบแก้มกูได้แล้วถ้ามันช้ำจะทำอย่างไงวะ!? ผมขมวดคิ้วหงุดหงิดพลิกตัวหลบแล้วซุกหน้าเข้ากับหมอน ไอ้เหี้ยนี่ก็ยังตามมากวนกูอยู่ได้ เฮ้ย! คนจะหลับจะนอนโว้ย!! หยุดกวนคนอื่นได้แล้ว! อย่าให้รู้นะว่าใครกูจะกระโดดเตะก้านคอแมร่ง!


ผมซุกหน้าขดตัวเข้าหากันพยายามปัดเจ้ามือที่มารบกวน เฮ้ย!!! มากไปแล้วนะโว้ย ห่า! คนจะหลับจะนอน!! ผมลืมตาพรึ่บขึ้นอย่างขัดใจ ยังสะลึมสะลืออยู่ครับ ผมเหลียวมามองเจ้าคนที่มากวนเวลานอนของชาวบ้านอย่างโมโห ภาพยังสลัวๆ อยู่ครับ ไอ้เงาตะคุ่มๆ บนร่างของผม


อะไรวะพี่เซนต์เหรอ!?


ผมไม่ทำกับแกล้มให้หรอกนะ ผมจะนอน!! ยัยพี่บ้าเนี่ยไม่รู้จักเกรงอกเกรงใจชาวบ้านชาวช่องเขาหรอกครับ จะดึกจะดื่นแค่ไหนเจ๊แกอยากได้อะไรก็จะปลุกผมขึ้นมาให้ได้นั้นแหละ ผมผงกหัวเล็กน้อยก่อนจะซุกหน้าเอาหมอนนอนต่ออย่างไม่สนใจ


“ไม่ตื่นก็ไม่เป็นไร นอนเฉยๆ ให้กูปล้ำนั้นแหละดีแล้ว”เสียงโทนต่ำๆ ดังขึ้น


ใครปล้ำใครวะ?


กูปล้ำใครงั้นเหรอ!?


ทำไมพอผมจะพยายามลืมตาขึ้นมันก็หนักๆ ไม่ยอมลืมขึ้นสักที? ทำไมผมมึนหัวขนาดหนักแบบนี้เนี่ย? อย่างกับผมแฮงก์อยู่แน่ะ จำได้ว่ากูก็ไม่ได้กินเหล้าเบียร์ก่อนเข้านอนเนี่ยหว่า แค่จิบไวน์ของไอ้โซโล่เท่านั้น หือ? โซโล่?


ไอ้โซโล่!!!!?


ผมผวาตื่นขึ้นมาทันทีแล้วเจือกหน้ามืดเพราะรีบลุกเกินไป อะไรวะ? ตีห้าแล้วงั้นเหรอ มันจะเร็วไปไหม? นี่ผมหลับสนิทมากเลยน่ะเนี่ย ขนาดศัตรูบุกมาถึงที่ยังไม่รู้สึกตัวเลย! ผมเงยหน้ามองไอ้โซโล่ที่ยืนเก๊กอยู่ในชุดนอนชุดเดิม


“ตีห้าไวชิบ กูเหมือนนอนมาแค่สองสามชั่วโมงเอง”ผมบ่นงุบงิบในลำคอ


“ก็เพิ่งเที่ยงคืน”มันตอบหน้าตายครับ ผมหันไปมองมันอย่างไม่พอใจ แล้วมันจะปลุกกูมาทำซากอะไรวะ!? ผมจ้องมันอย่างหาเรื่องแต่ไอ้บ้านั้นยักไหล่แล้วยื่นกล้องมาให้กับผม


“ดูซะ”


อะไรของมึงวะ ปลุกกูมาดูอะไรอีกล่ะ? คงไม่ใช่คลิปฉาวหรอกนะเฟ้ย!!


ผมก้มดูหน้าจอกล้องดิจิตอลแล้วกดปุ่มเมนูเพื่อจะดูภาพตามที่มันบอก พอภาพขึ้นมาเท่านั้นแหละ ผมก็ชะงักตัวกึกทันที มือที่ถือกล้องอยู่เกร็งขึ้นมาฉับพลัน ดวงตาเบิกกว้าง ผมกดเลื่อนไปดูรูปอื่นๆ อย่างรวดเร็ว หัวใจเต้นโครมคราม อาการงัวเงียหลังจากตื่นนอนก็หายเป็นปลิดทิ้ง! ผมอ้าปากค้างไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากปากผม


“กูถ่ายสวยใช่ไหมล่ะ?”


ห่า!! ยังมีหน้ามีถามอีก!!


“...”ผมได้แต่ปากพะงาบๆ เลือดทั้งตัวมันมารวมตัวกันที่หน้าของผม มันร้อนหน้าแทบจะไหม้เลยล่ะ! ผมหุบปากนิ่งแล้วขบกรามกรอด มือรีบกดลบรูปในกล้องออกทั้งหมดไวกว่าความคิดเสียอีกครับ ก่อนจะหันไปชี้หน้าไอ้โซโล่ที่ทำหน้าสนุกเสียเต็มประดา นิ้วของผมสั่นไปด้วยความโกรธ


“ไอ้โรคจิต!!”


“หึ ลบแล้วเหรอวะ อือ เสียดายเหมือนกันแต่กูยังมีที่บันทึกไว้ในการ์ดนี้เยอะกว่าในตัวกล้องอีกวะ”ไอ้โซโล่ยิ้มชั่วหยิบเจ้าเมมโมรี่การ์ดเล็กๆ ในมือมาโชว์ให้ผมดู ผมขบฟันจนปวดหัว


ไอ้เวรรรรรรรรรรรรรร!!!!


“มึงต้องการอะไรวะ!?”ผมกัดฟันกรอด ถามเสียงลอดไรฟันออกมา ไอ้โซโล่โยนการ์ดนั้นในมือเล่นราวกับจะเยาะเย้ยผม ฮึ่มมมมมมม! มันช่างกวนทีนดีแท้ ผมจ้องการ์ดนั้นด้วยสายตาดุดัน


“เป็นตัวประกันว่ามึงจะไม่หนีไปก่อนสามเดือน และเป็นตัวประกันว่ามึงจะไม่ขัดคำสั่งของกูไม่ว่ากรณีใดๆ ถ้ามึงคิดก่อกบฏล่ะก็ภาพพวกนี้ได้ว่อนเน็ตดังทั่วเมืองแน่ๆ”


“...”


กูถอนคำพูดที่บอกว่ามันโง่!!! มันน่ากลัวกว่าที่ผมคิดไว้เสียอีก!! ผมกำผ้าห่มที่คลุมตัวเองไว้แน่น ไม่ต้องบอกว่าตอนนี้ร่างใต้ผ้าห่มของผมมันเป็นอย่างไง ก็ในรูปพวกนั้นก็เป็นหลักฐานยืนยันชัดเจนแล้วว่ามันไม่มีอะไรปกปิดเลยสักชิ้นน่ะสิ!! ไอ้โรคจิต!! มึง...มัน อ๊ากกกกกกกกก!!! ผมโกรธจนหน้าแดง มันทำซะขนาดนี้แล้วทำไมผมไม่รู้สึกตัวเลยล่ะ? แล้วไอ้อาการมึนๆ ตอนนี้ด้วย? ผมครุ่นคิดย้อนเหตุการณ์ที่ผ่านแล้วกัดริมฝีปากจนซีด


ไวน์!!


“มึง...วางยากู!!?”


“มึงควรรู้ไว้ว่าไม่ควรรับของจากศัตรู”มันพูดหน้าเรียบแต่ตามันเนี่ยสิขบขันแกมสมเพชผมอย่างแรง ยิ่งทำให้ผมโมโหมากขึ้นเรื่อยๆ ผมมองมือของไอ้โซโล่ที่มีการ์ดภาพอุจาดตานั้นไว้อย่างหมายมั่น ไอ้โซโล่หันไปมองทางอื่นอย่างประมาท ผมก็แสยะยิ้มได้โอกาสรีบฉวยคว้ามือไอ้โซโล่แย่งการ์ดนั้นทันที


“เฮ้ย!”ไอ้โซโล่หันกลับมากำมือไว้แน่น ผมกับมันแย่งชิงกันอย่างวุ่นวาย มือไม้ตีกันอุตลุด ผมกัดฟันฮึดสู้เต็มที่ ใครจะไปยอมให้มึงแบล็คเมล์ได้ล่ะวะ ไม่มีทาง!! ผมจับมือไอ้โซโล่แล้วกัดฝังฟันคมๆ อย่างเต็มเหนี่ยว


“เวรเอ๊ย!!!”มันสบถเสียงดังแล้วเข้ามารวบตัวผมไว้พร้อมกับพยายามง้างปากผมออกจากมือของมัน


“ปล่อยสิวะ!!”


ฝันไปเถอะว่ากูจะปล่อย ถ้ามือมึงไม่ขาดอย่าเรียกกูว่าไอ้พรีสต์เลย!!


“ปล่อยโว้ยไอ้หมาบ้า!!!”


“เอาอาร์ดอาใอ้อู!! (เอาการ์ดมาให้กู)”


“ฝัน!”


งั้นกูก็จะงับมันอยู่เนี่ยแหละ! ไอ้โซโล่พยายามงัดปากผมออก ผมได้รสเลือดคาวๆ จากปากของตัวเอง ไอ้โซโล่สบถเสียงดังแล้วเหวี่ยงตัวผมลงเตียงอย่างแรง ผมลอยมาตกบนเตียงแต่ไม่มีทางที่กูจะปล่อยมือมึง! ผมยังซื่อสัตย์ต่อการกัดมือไอ้โซโล่ กูเลือดขึ้นหน้าไม่สนแล้ว!!!


“ดี! มึงกัดอยู่นั้นแหละ!!”มันตวาดเสียงเกรียวกร้าวอย่างน่ากลัวก่อนจะขยับตัวเข้ามาโน้มตัวลงใกล้ใบหน้าของผม มันค่อยๆ งับติ่งหูของผมเบาๆ แล้วจูบเม้มซุกไซ้ต้นคอของผม เฮ้ย!!! ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจ โมโหจนลืมว่าตอนนี้ตัวเองมีสภาพอย่างไง สภาพล่อแหลมเสี่ยงต่ออันตราย! ไม่ได้นะเฟ้ย!!! ผมเลิกกัดมือของมันแล้วมาใช้มือดันหน้าของมันออกไปไกลจากตัวเองแทน


“ไปไกลๆ ไอ้เหี้ย!!”


“มึงยั่วโมโหกูเองนะ”มันยิ้มเยาะให้กับผมก่อนจะจับแขนของผมไว้ เวรแล้ว!! กูไม่น่าปล่อยมือมันเลย ไอ้เวรโซโล่ก้มซุกไซ้และขบเม้มลำคอของผม มันค่อยๆ ขยับตัวมาทาบทับผม ผมดิ้นสู้เต็มที่ แข้งขาก็เตะมั่วซั่วอย่างไม่ยอมแพ้ อย่าเข้ามาใกล้กู!


“ดิ้นเข้าไป กูยิ่งชอบพวกขัดขืนมันเร้าใจดี หึๆ”


“ไอ้เหี้ยยยยยย!!! โรคจิต!!!! สันดาน!!!!!!!!!! ออกไปโว้ย!!!”


ผมตะโกนลั่นเมื่อมือร้อนๆ ของมันลูบต้นขาของผม รู้สึกเสียววูบเลยโว้ย! มือมันขยับไปใกล้ของของผม ม่ายยยยยยยยยยย!!!! อย่าแตะนะโว้ย!!! ไม่เอา!!! ผมตะโกนด่ามันเท่าที่จะคิดคำออกแล้วพยายามดิ้นรนสู้สุดขีด ไอ้โซโล่พยายามที่จะจับผมกดกับเตียงนิ่งๆ


“อย่าแตะตรงนั้นนะโว้ย!!!”


ผมรวบรวมแรงทั้งหมดพลิกตัวหนีจากมันแล้วพยายามดิ้นหลุดออกมาจากอ้อมแขนแกร่งนั้น อย่างไงก็แตะตรงนั้นไม่ได้!! พะ...เพราะผมน่ะ...ผมน่ะเป็นพวกรู้สึกไวเป็นพิเศษ!! ไอ้โซโล่กัดฟันแล้วจับไหล่ของผมกดลงกับเตียง หน้าของผมซุกกับเตียงทำให้ขันขืนไม่ถนัด ไอ้การหันหลังให้กับมันเนี่ยเป็นความคิดที่ผิดถนัดจริงๆ!


“คิดว่าจะหนีรอดเหรอวะ!”มันหัวเราะในลำคออย่างจิตกามที่สุด ผมพยายามดิ้นแต่ไอ้เวรโซโล่มันทิ้งน้ำหนักมาทับผมไว้เต็มที่ แอ๊ก! กูหนัก!!! สัดเอ๊ย!!! มือของมันจับไหล่ของผมไว้แต่ริมฝีปากร้อนผ่าวของมันเนี่ยสิ จูบพรมตามหัวไหล่ของผมระเรื่อยตามแผ่นหลัง มันละมือมาเคล้าคลึงต้นแขนลูบแล้วลูบอีกอยู่นั้นแหละ ผมขนลุกซู่รู้สึกแย่แบบสุดๆ


“ปล่อยกูสิวะ สัด!”


ไอ้โซโล่ล้วงเข้าไปกอบกุมส่วนอ่อนไหวที่สุดของผมอีกครั้ง อะ!! บอกว่าอย่าแตะไงเล่าไอ้เวรนี่!! ผมหยุดชะงักแล้วกัดฟันกรอด จะดิ้นก็ยิ่งทำให้มือนั้นแตะต้องตัวผมมากกว่าเดิม ไอ้โซโล่หัวเราะข้างหูของผมเบาๆ อย่างพอใจ มือของมันขยับขึ้นลงทำเอาผมหายใจขาดช่วง มือผมกำผ้าปูที่นอนไว้แน่น


ไม่นะ!!!


“โห พวกรู้สึกไวซะด้วย”น้ำเสียงมันล้อเลียนจนผมอย่างจะเตะมันคว่ำ ผมเม้มริมฝีปากสุดชีวิตไม่ให้เสียงใดๆ หลุดลอดออกมา มือนั้นเร่งจังหวะปรนเปรอผมเต็มที่ ร่างของผมเกร็งขมวด ตอนนี้สมองของผมกำลังว่างเปล่า สติสัมปชัญญะของผมค่อยๆ ถูกอารมณ์สวาทเข้ามาครอบง่ำ


“จะกลั้นเสียงทำไม ร้องออกมาดังๆ ก็ได้นะพริตตี้~”


ผมหลับตาถอนหายใจหอบ ไอ้บ้าเอ๊ย!!! เรี่ยวแรงของผมก็ชักจะหมดลงดื้อๆ ไอ้โซโล่ขยับตัวขึ้นจากตัวผมแล้วดึงไหล่ผมมาเผชิญหน้าอย่างรวดเร็ว ผมจ้องหน้ามันเขม็งแววตาโรจน์ไม่ยอมแพ้ ไอ้โซโล่ยกมุมปากขึ้น


“ยังไม่สิ้นพยศอีก”


 มันก้มตัวลงมาพยายามที่จะจูบผม ผมเบือนหน้าหนีแล้วกัดริมฝีปากไว้แน่นไม่ยอมให้อีกฝ่ายจูบง่ายๆ มือของมันละจากจุดอ่อนไหวของเขามาบดขยี้ยอดอกของผมเคล้นไปมา ริมฝีปากเปียกชื้นสัมผัสใบหน้าของผมพยายามเข้าใกล้ริมฝีปากที่เม้มแน่นของผม ผมสะดุ้งตัวเฮือกเมื่ออีกฝ่ายเริ่มแตะต้องส่วนที่ร้อนรุ่มนั้นของผมอีกครั้ง


“อะ!!...อา....”


ผมเริ่มสายตาพร่าไปหมด กัดริมฝีปากจนซีด มือที่ถูกทิ้งไปข้างกายยกขึ้นมาดันหน้าไอ้โซโล่อย่างไร้เรี่ยวแรง พยายามสู้จนหยดสุดท้าย เวรเอ๊ย!! ตัวของผมสั่นเทาและเกร็งรับอาการที่จะปลดปล่อยอยู่มะรำมะร่อ ใครจะหมดสภาพต่อหน้ามันกันล่ะ!!! ผมฮึดขึ้นมาแล้วถีบไอ้โซโล่มันกระเด็นออกไปจากตัว ไอ้โซโล่ที่ถูกถีบตกเตียงไปนั่งบนพื้นอย่างงุนงง ผมก็รีบพาร่างที่แทบจะก้าวเท้าไม่ออกเข้าห้องน้ำไปอย่างทุลักทุเล


“แฮก...”


สุดท้ายผมก็ต้องจัดการกับตัวเองต่อ ปัดโธ่โว้ย!!! ผมมองมือที่เปื้อนคราบขาวนั้นอย่างโมโห เกือบไปแล้ว!! เกือบจะเสร็จคามือไอ้เวรนั้น! แค่นี้ศักดิ์ศรีกูก็ไม่เหลืออะไรแล้ว! ผมหายใจแรงอย่างขัดเคืองก่อนจะหันมาทำความสะอาดเนื้อตัวของตนเองแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ


ไอ้โซโล่นั่งอยู่บนเตียงยังไม่ได้ไปไหน ผมมองมันตาขวาง เวรเอ๊ย!! ทำไมยังไม่ไปอีกวะ? ผมเดินโทงๆ เนื้อตัวเปล่าเล่าเปลือยมาตรงหน้าไอ้โซโล่แล้วค้นเสื้อผ้ามาใส่ มันมองตามผมอย่างแปลกใจ


“มึงไม่อายเลยเหรอ”


“จะอายหาพ่อมึงเหรอ!? มึงกับกูก็ผู้ชายด้วยกัน เหมือนๆ กันนั้นแหละเหี้ย!! กูไม่ใช่ผู้หญิงที่จะมาสะดีดสะดิ้งอายทำห่าอะไรล่ะ!?”ผมพูดใส่อารมณ์กรุ่นเข้าไปเต็มที่ ไอ้โซโล่ยักไหล่ไม่สนใจ มันก็มองผมใส่เสื้อผ้าเงียบๆ สายตามันร้อนๆ หนาวๆ อย่างไงไม่รู้สิครับ ผมอ่านสายตามันไม่ออกแต่รู้อย่างเดียวคือกูต้องรีบใส่เสื้อให้เร็วที่สุด!


“ก่อนที่กูจะกลับไปนอน กูมีเรื่องสงสัยเรื่องหนึ่ง”


“ไรของมึง?”ผมเห็นมันทำหน้าตาจริงจังหันมามองผมที่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว มันทำหน้าไม่มั่นใจที่จะถาม นั้นยิ่งทำให้ผมหงุดหงิด ไอ้โซโล่ลุกขึ้นจากเตียงนอนที่แสนจะยับยู่ยี่ มันเดินมายืนอยู่ข้างผมแล้วก้มกระซิบถาม


“มึงเพศไหนกันแน่วะ?”


“เหี้ยยยยยย!! ไร้สาระ กูแมนร้อยเปอร์เซ็นต์!”


“อ้อเหรอ แต่ทำไม้ทำไมตัวมึงถึงไม่มีขนเลยวะ แถมตัวก็นุ่มนิ่มผิวเนี่ยเรียบเนียนเหี้ยๆ เอามึงคงจะมันส์น่าดู”ไอ้โซโล่กระซิบเสียงโคตรกระสันกามสุดๆ หน้าของผมร้อนผ่าวอย่างรวดเร็วแล้วผมก็หยิบของใกล้มือขว้างใส่มันทันที ไอ้เหี้ยนั้นก็หัวเราะหึๆ เดินออกไปจากห้องอย่างไม่ยี่หระ


“ไอ้เหี้ยเอ๊ย!!! อย่ามาพูดปมด้อยของคนอื่นหน้าตาเฉยนะโว้ย!!!!!!”



TBC.

อืม...เกือบล่ะๆ คนเขียนก็ลุ้นเหมือนกัน
แต่คนอ่านลุ้นกว่าใช่ไหม? ฮ่าๆๆๆ
ได้แต่บอกว่ารอต่อไป ไม่นานหร๊อกกกก~