ตอนที่ 8 แก๊งร่อนยานผมนั่งหาวอยู่ที่โต๊ะกินข้าวคนเดียว ใช่แล้วครับ คนเดียว! แต่อาหารยังเต็มโต๊ะเช่นเดิม วันนี้ไม่ได้ตื่นตั้งแต่ตีห้าหรอกครับ เพราะไอ้โซโล่มันเพิ่งกลับมาเมื่อเช้านี้ สภาพมันเนี่ยรู้เลยว่าทำไมไม่กลับบ้านมานอน สภาพอย่างกับโดนฟันนัวเนียมาแบบนั้นนี่น่า อ่าฮะ~ ผมก็เลยสบายแฮะ!!
ช่วงนี้ผมเลยอารมณ์ดีมากๆ ไม่ให้ดีอย่างไงล่ะครับ! ช่วงนี้ไอ้โซโล่มันยุ่งอะไรของมันก็ไม่รู้ครับ มันไม่มีเวลาจะมากวนทีนผมเลยล่ะครับ ออกไปข้างนอกบ่อยแถมยังกลับดึกๆ ดื่นๆ ผ่านมาเป็นอาทิตย์ที่ผมอยู่บ้านมันอย่างสบายโคตรๆ ฮ่าๆ สงสัยไอ้โซโล่มันจะยุ่งกับเหยื่อสังเวยที่ไอ้สตางค์เพียรส่งไปทุกวันล่ะมั้ง มันก็ดีแล้วล่ะ!
ผมกินข้าวอย่างรวดเร็วแล้วรีบออกมาเพื่อจะไปมอครับ ผมขับเจ้าเหลืองเข้ามาจอดที่หน้าคณะ ทางแมร่งก็ไกล๊ไกล! โชคดีที่ไอ้โซโล่มันไม่เอาเปรียบบอกว่าจะจ่ายค่าน้ำมันให้ หึๆ ก็ดีเลยสิครับ ยิ่งขาดแคลนเรื่องเงินทองอยู่! ผมถอดหมวกกันน็อกแขวนไว้หน้ารถ ส่องกระจกเช็คความเรียบร้อยก่อนจะเดินเข้าคณะไปอย่างอารมณ์ดี
วันนี้ผมมีเรียนทั้งวันเลยครับ ปกติแล้ววันศุกร์ผมจะเรียนแค่ช่วงเช้าเท่านั้นแต่อาทิตย์นี้จารย์นัดมาสอนเสริมครับ เรียนเช้าจรดเย็นเลยทีเดียว ผมผงกหัวรับไหว้พวกรุ่นน้องที่เดินผ่านยกมือไหว้กันเป็นแถว จะว่าไปแล้วอาทิตย์หน้ามันก็จะถึงเทศกาลชนคณะแล้วนี่หว่า แล้วทำไมคณะผมถึงไม่ได้นัดอะไรเลยวะ เมื่อหลายวันก่อนเห็นคณะศิลปฯ นัดรวมตัวกันเต็มหน้าศาลาแน่ะ
ยิ่งปีสามรุ่นพวกผมเนี่ยเป็นความหวังของคณะเลยนะครับ ไม่ได้โม้น่า!! เมื่อปีที่แล้วคณะสถาปัตฯ ชนกับคณะแพทย์ อย่างที่รู้ๆ กันครับพวกแพทย์ๆ เนี่ยมันเก่ง มันอัจฉริยะ! เล่นเกมก็แพ้พวกมันตลอดเลยจนมาเชือดเอาชนะตอนบุกคณะนั้นแหละครับ
เทศกาลชนคณะเนี่ยเป็นอะไรที่ดังมากๆ ครับและเป็นเทศกาลที่เด็กมอของผมตั้งตารอคอย โดยเฉพาะไอ้พวกโสดๆ น่ะ!! ปีที่แล้วนั้นคู่ที่ฮอตมากคือคณะวิศวะกับคณะวิทย์ ไอ้สองคณะนี้ผมรู้มาว่ามันเป็นศัตรูกันมาตั้งแต่ก่อตั้งสถาบันเลยทีเดียว พอเถื่อนมาเจอโหดทุกคนก็พาจนลุ้นสุดตัวว่าคณะไหนจะคว้าชัยชนะ สุดท้ายคณะที่เชือดชนะมาจนได้ก็คือวิศวะนั้นแหละครับ คณะวิทย์ยิ่งเคียดแค้นเข้าไปใหญ่ ได้ยินว่าหลังเทศกาลนี้งานเลี้ยงของพวกมันทั้งสองคณะกลายเป็นทะเลเลือด สู้กันอุตลุดเลยล่ะครับ!
มหาวิทยาลัยของผมมีคณะอยู่ทั้งหมดสิบสองคณะครับ ทุกปีก็จะมีเทศกาลชนคณะเพื่อกระชับความสัมพันธ์ของนักศึกษาในมหาวิทยาลัย จะจับคู่กันเวียนในแต่ละปี เทศกาลชนคณะเนี่ยหนึ่งเดือนในการแข่งกันของทั้งสองคณะที่ถูกจับคู่กัน และแน่นอนว่าคณะที่ชนะนั้นจะรับได้รางวัลและความสะใจนั้นเอง!!
การแข่งขันต่างๆ จะถูกส่งมาจากส่วนกลางครับ เกมต่างๆ จะให้เหล่านักศึกษาเป็นคนคิดแล้วส่งไปให้ทางองค์การนักศึกษาคัดเลือก คัดเลือกเสร็จก็จะส่งมาให้ทางคณะเพื่อจับสลากเลือกอีกครั้งในทุกๆ อาทิตย์ก่อนแข่งจริง
ผมก็ลืมถามเรื่องนี้ไปซะสนิท คณะของผมพวกสโมฯ หลักๆ จะอยู่ปีสี่ครับ ซึ่งรุ่นพี่ที่ผมรู้จักคุ้นเคยทำงานสโมฯ นั้นมีอยู่น้อยมาก เพราะส่วนใหญ่ที่ผมรู้จักนั้นค่อนข้างวายป่วงเขาเลยไม่ให้ทำ เหอะๆ!
แต่โชคดีที่ผมมีพี่รหัสที่แสนจะดีทำงานที่สโมฯ ฮ่าๆๆๆ ทำให้ผมได้สิทธิ์เล็กๆ น้อยๆ เสมอ อย่างเช่น รู้ว่าวันไหนประชุมปีหนึ่ง วันไหนเข้าห้องเชียร์ กิจกรรมอะไรที่ต้องทำบ้าง อะไรพวกนี้ก่อนใครเพื่อน แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นหน้าพี่แกเลยครับ
ผมก้มหน้ามองนาฬิกาที่บ่งถึงเวลาเก้าโมงตรง แต่ผมมีเรียนตอนสิบโมงครึ่งครับ ผมเดินขึ้นบันไดมาที่ชั้นสี่ กะจะไปนอนอาบแอร์ที่ห้องสมุดก่อนเข้าเรียนน่ะครับ ผมเดินเข้าห้องสมุดมาก็เลี้ยวมองหาทำเลดีๆ เพื่อแอบงีบทันที อ๊ะ! เจอล่ะ ตรงนั้นแหละ ปลอดคนแถมยังเป็นที่อับตาด้วย
ผมเดินมาดึงเก้าอี้แล้วทิ้งตัวนั่งลงทิ้งหัวไว้กับโต๊ะทันที ระหว่างที่ผมจะงีบไปนั้นก็มีคนวางหนังสือบนโต๊ะแล้วเลื่อนเก้าอี้ข้างๆ ผม คิ้วของผมขมวดเข้าหากันแล้วเหลือบไปมองคนที่นั่งเก้าอี้ข้างๆ คนๆ นั้นก็หันมามองผมเช่นเดียวกัน
“อ้าว พี่ หวัดดีครับ”
“นายเองเหรอพรีสต์ นึกว่าใคร?”ร่างสูงยิ้มรับพร้อมกับเอ่ยทัก หนุ่มหล่อเข้มคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ ผมเพิ่งพูดถึงไปหยกๆ ก็โผล่หัวมาให้เห็นซะแล้ว ตายยากนะครับพี่!
นี่คือพี่รหัสผมเองครับ แกชื่อเพ้นต์ เรียนอยู่สาขาเดียวกันกับผมเนี่ยแหละ ผมน่ะพึ่งใบบุญพี่แกมาตลอด สมุดจดเอ๋ย ชีทเอ๋ย สรุปวิชาเอ๋ย แนวข้อสอบเอ๋ย ที่ผมผ่านมาถึงปีสามได้ก็เพราะพี่แกช่วยผมเนี่ยแหละ มีอะไรผมก็วิ่งแจ้นมาอ้อนให้เฮียแกช่วยตลอด แกก็ดีมากครับช่วยไม่ปริปากบ่นแม้แต่น้อย
“ไม่มีเรียนเหรอครับ?”
“โห พี่ มีก็ไปแล้วล่ะไม่มานอนตีพุงแบบนี้หรอก”
“มีพุงให้ตีด้วยเหรอครับ?”
พี่เพ้นต์ย้อนกลับด้วยใบหน้ายิ้มขำๆ ผมก็ยืดตัวแล้วตบพุงโชว์มันซะเลย อย่างที่เห็นครับ พี่แกเป็นคนส่วนน้อยของคณะ เป็นคนช่างสุภาพโคตรๆ เต็มที่สุดในบรรดารุ่นพี่ที่ผมรู้จักแล้วล่ะครับ โชคดีของผมมากๆ ที่ได้พี่รหัสดี ไอ้แซมเนี่ยอิจฉาผมจะตาย ฮ่าๆๆๆ~!
“พี่แมร่งขยันวะ ว่างๆ ก็อ่านหนังสือ”
“แล้วมันใครกันล่ะที่ทำให้พี่ต้องขยันแบบนี้”
“ใครวะเฮีย?”
“ไอ้คนที่เอะอะอะไรก็จะมากอดแข้งกอดขาพูดว่าพี่เพ้นต์ครับช่วยนั้นหน่อย พี่เพ้นต์ครับช่วยนี้หน่อยไงล่ะ”
โห~!! เฮียไม่ต้องมาประชดเลยครับ ไม่มีไอ้หน้าด้านคนไหนที่ขอให้พี่ช่วยแบบนั้นอีกนอกจากไอ้หน้าด้านที่นั่งทำหน้าหนายิ่งกว่าซีเมนต์ตรงนี้แล้วล่ะ ก๊ากกกกกก!! (กูไม่สำนึกหร๊อกกกกก~) ผมยักคิ้วให้พี่แกแล้วยิ้มตาหยีให้ แสดงตัวมากว่ากูคือคนนั้น!
“ไม่ละอายแถมยังรับยอมเปิดเผยอีกต่างหาก”พี่เพ้นต์แกส่ายหน้าไปมาอย่างหน่ายๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรผมมาก อันที่จริงผมก็ไม่เคยด่าพี่แกว่าสักครั้งหรอกครับ ยกเว้นตอนปีหนึ่งนั้นแหละ ตอนนั้นพี่เพ้นต์แกเป็นพี่ว้ากครับ น่ากลัวโคตร คอยแกล้งแต่ผมหาเรื่อยแมร่งอยู่นั้นล่ะ พอรู้ว่าเป็นพี่รหัสตัวเองผมเนี่ยอยากจะบ้าตาย กูมีพี่โคตรโหดเหอะ แต่เอาไปเอามาพี่แกโคตะระดียังมีหน้ามาบอกอีกว่าตอนเป็นพี่ว้ากต้องเก๊กโหดหน่อย แสดงย๊ากยาก ผมขอเถียงขาดใจ ไม่ได้หน่อยแล้วมากเลยล่ะเฮีย!!!
“เฮียมีเรื่องถามหน่อย”
“อะไรครับ?”พี่เพ้นต์กำลังจะเปิดหนังสืออ่านแต่ผมมันสันดานครับ เลื่อนตัวมาชิดพี่แกเกาะแขนด้วยความอยากรู้อยากเห็น พี่แกก็ดีเหมือนเดิมหันมาถามอย่างสุภาพ
“ปีนี้น่ะคณะเราชนกะคณะไหนพี่?”
“คณะวิศวะครับ”พี่เพ้นต์ยิ้มแล้วตอบออกมาอย่างช้าๆ ผมเนี่ยยิ้มค้างเสียวหลังวาบเหมือนถูกวิญญาณมารังควานอย่างไงอย่างงั้น
คณะวิศวะ!!!?
เวร! นั้นมันคณะไอ้ห่าโซโล่ไม่ใช่เหรอวะ? นี่กูจะหนีมันไม่พ้นเลยหรือไง หา!!? ผมเงียบไปทำหน้าเหี่ยวๆ พี่เพ้นต์แกก็เอ่ยปลอบใจ นึกว่าผมกำลังกลัวไอ้คณะนี้ ผมไม่ได้กลัวเลยครับแต่แค่เซ็งคณะนี้เท่านั้นเอง มึงจะเอาอะไรกับกูนักวะไอ้โชคชะตาเนี่ย เล่นตลกกับกูจัง!
“ถึงคณะนั้นมันจะเถื่อนไปหน่อยแต่ไม่มีอะไรหรอกครับ”
“แล้วเนี่ยจะนัดรวมพลกันตอนไหนครับเฮีย?”
“อืม ก็น่าจะไม่เกินอาทิตย์นี้เพราะอาทิตย์หน้าจะมีงานเลี้ยงมีตติ้งเพื่อทำความรู้จักกันระหว่างคณะเรากับวิศวะน่ะ ช่วงนี้พี่เลยเข้าๆ ออกๆ คณะนั้นบ่อยมาก ไอ้พวกบ้านั้นมันดันโยนงานฝ่ายประสานให้พี่ทำ เข้าไปคณะนั้นทีไรเสียวโดนรุมยำตีนอ่าครับพรีสต์”ว่าเสร็จแกก็หัวเราะ ได้ข่าวว่าเฮียแกถูกพวกวิศวะเหม็นขี้หน้ามาครับ โทษฐานมาทำให้เลดี้ในคณะวิศวะที่มีอยู่น้อยมาคลั่งไคล้ ช่วยไม่ได้ล่ะน่า พี่รหัสผมทั้งหล่อ ทั้งนิสัยดี เท่ระเบิด!!!
พี่ใครครับ พี่ใคร?
พี่ผม!!!!
หนึ่งในสิบสิ่งที่ไอ้พรีสต์ภาคภูมิใจเลยนะโว้ย!!
“ปีนี้คงจะต้องพึ่งนายเหมือนเดิมนะพรีสต์”พี่เพ้นต์เอ่ยแล้วตบไหล่ผมเบาๆ ผมยิ้มรับด้วยความยินดี แหม~ เรื่องสนุกๆ แบบนี้มีหรือผมจะพลาด! แล้วที่ปีที่แล้วคณะเราชนะมาได้เพราะผมเป็นฮีโร่น่ะเออ!!
เกมสุดท้ายของการชนคณะนั้นคือบุกคณะครับ ทั้งสองฝ่ายจะมาเล่นเกมตัดสินหาว่าใครจะเป็นคนบุกคณะ จากนั้นก็จะกำหนดวันเวลาบุกคณะ เวลาในการเล่นเกมนี้มีอยู่หนึ่งชั่วโมง ฝ่ายบุกจะมีภารกิจอะไรสักอย่างเช่น เมื่อปีที่แล้วพวกผมเป็นฝ่ายบุกได้ทำภารกิจหาเสื้อกาวน์หกตัวที่ถูกซ่อนเอาไว้ภายในหนึ่งชั่วโมง ส่วนฝ่ายรับนั้นง่ายๆ ครับคือกำจัดผู้บุกรุกให้หมดภายในหนึ่งชั่วโมง
การแข่งตัดสินเพื่อเลือกว่าใครจะเป็นฝ่ายบุกใครจะเป็นฝ่ายรับด้วยการแข่งบาสครับ เป็นอะไรที่คณะของพวกผมแพ้ทางที่สุด! ก็พวกเรามันอินดี้เล่นบาสเอาฮาไม่เค๊ยไม่เคยเล่นจริงจังกัน ก็แพ้มาตลอดได้แต่ให้คนอื่นเขาลิขิตชะตา แล้วปีนี้อย่าหวังที่จะชนะวิศวะมันเลย!
“พี่เพ้นต์”
“อะไรอีกครับ?”
ผมทิ้งตัวผิงไหล่ของพี่เพ้นต์แล้วเรียกเสียงเบา พี่เพ้นต์ตอบเสียงสั่นเครือ ผมขมวดคิ้วแปลกใจเงยหน้ามองอีกฝ่าย พี่เพ้นต์มองลงมาที่ผมเช่นกัน เราสองคนมองกันเงียบๆ ผมรู้สึกอึดอัดขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ ทำไมพี่เพ้นต์ถึงมองผมด้วยสายตาแปลกๆ แบบนั้นล่ะ?
“พรีสต์ พี่...”พี่เพ้นต์ยกมือขึ้นมาพร้อมกับโน้มตัวเข้ามาใกล้ผม
“ไอ้พรีสต์ได้เวลาเรียนแล้ว!”
ก่อนจะมือพี่เพ้นต์จะแตะหน้าของผม เสียงไอ้สตางค์ก็ดังแทรกเข้ามาขัดจังหวะอย่างกับเสียงฟ้าผ่าแน่ะ พี่เพ้นต์เบี่ยงมือมาวางบนไหล่ของผม
“พี่อยากให้นายตั้งใจเรียนหน่อย ถ้าพี่เรียนจบไปแล้วนายจะทำอย่างไง?”
“โห พี่! ผมจะตามพี่ไปถึงที่สุดเลย!”
“ไม่แต่งเข้าตระกูลพี่ไปเลยล่ะ?”
“ลามปามแล้วพี่! โห! ผมไปล่ะ”
“รีบไปเลยครับ”
ไม่พูดเปล่าพี่แกยังโบกมือไล่อีกแน่ะ ชิ! ผมสะบัดหน้าใส่หน้าพี่แก ไล่น้องรหัสที่แสนจะน่ารักแบบนี้ได้อย่างไงครับพี่ โห~ ผมลุกขึ้นเดินออกมา ไอ้สตางค์ยืนทำหน้ายักษ์ใส่ผม อะไรของมันวะ? เมนส์ไม่มาเรอะ!?
“อะไรของมึงวะ ขี้ไม่ออก?”ผมเดินเข้ามาส่งยิ้มให้กับมันแล้วโอบไหล่เตี้ยๆ ทำหน้าอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ไม่พูดแบบนี้ มันอะไรของมันกันเนี่ย?
“สาดดด! หุบปากไปเลยเฟ้ย”
“เออๆ จะไปกันได้หรือยังวะ ยืนแข็งทื่ออยู่ได้”ผมกระชับแขนที่โอบไหล่มันแล้วลากไอ้สตางค์ออกเดินไป พอมาถึงห้องเรียน อาจารย์ก็นั่งประจำที่เรียบร้อย แมร่ง! ทำไมวันนี้จารย์มาไวจังวะ? ผมผละจากไอ้สตางค์เดินเข้ามาทักพวกไอ้แซมแล้วก็ไอ้โจ้ เพื่อนสมัยเด็กของผมครับ เราสองคนค่อนข้างจะสนิทรู้เบื้องลึกเบื้องหลังกันดี ก็มันเป็นญาติผมด้วยนี่น่า!
คุณเคยมีเพื่อนที่มันรู้ทุกอย่างไหมล่ะครับ? ไอ้โจ้เนี่ยแหละครับ ยิ่งกว่าอับดุลเสียอีก ถามอะไรรู้ไปหมด รู้ทุกอย่าง ถ้าผมมีข้อข้องใจต้องมาถามมันแล้วจะได้คำตอบเองแหละครับ ไม่ต้องคิดให้หนักสมอง แล้วไอ้ที่ผมชอบหมอลำเนี่ยตัวการก็มันอีกล่ะ! จำได้ว่าตอนเด็กๆ มันพาผมไปดูหมอลำจนติดง่อมแง่ม
“มาเรียนแล้วเหรอวะไอ้โจ้ วันวานมึงหายหัวไปไหนมา?”ผมนั่งเก้าอี้ตรงกลางระหว่างไอ้แซมกับไอ้โจ้ พวกมันมักจะเว้นที่ไว้ให้ผมอยู่เสมอ ส่วนไอ้สตางค์มันเดินมานั่งเก้าอี้ข้างหลังพวกผม
“กูเป็นหวัด”
“ตอแหลเหอะมึง”ผมเอ่ยอย่างรู้ทัน กูรู้น่ะมึงไปทำอะไร สันดานมึงไม่มีอะไรไปมากกว่าตามหมอลำหรอกวะ!? ไอ้บ้าโจ้มันก็คลั่งหมอลำพอๆ กับผม อาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ เห็นว่าเมื่อวันวานนั้นมีคอนเสิร์ตหมอลำที่บ้านมันครับ มันเลยลงทุนขาดเรียนไปจองหน้าเวที!
“เออ เสียดายวะ มึงไม่ได้ไปด้วย!”
“การเรียนมาอันดับหนึ่งเฟ้ย”
“เหอะ ถ้าการเรียนมันสำคัญนักมึงก็หันไปสนใจจารย์ที่บ่นกับไมค์หน้าห้องไป่!”
เชี่ย! กูไม่อยากฟังจารย์สอนไปบ่นไปหรอกเฟ้ย อาจารย์คนนี้ยิ่งเป็นนักสะกดจิตอยู่ด้วย ฟังไปๆ กูนอนหลับตอนนี้ไม่รู้ตัวแน่ะ อันตร๊ายอันตรายเหอะ!
“ไอ้หัวเน่าบอกว่าวันนี้จารย์อนันต์เลิกนัดสอนเสริมวะ พวกมึงไปร่อนยานกันเถอะ”ไอ้โจ้เอ่ยชวนพวกผม อะไรนะ? จารย์นันไม่อยู่งั้นเหรอ? โอ้! ดีเลยเฟ้ย!! ตั้งแต่ผมไปอยู่บ้านไอ้โซโล่ผมเนี่ยต้องกลับบ้านตรงเวลาเป๊ะๆ เลิกเรียนอีก 30 นาทีจะต้องถึงบ้าน ไอ้เวรนั้นเสือกมีตารางเรียนผมด้วย ใครให้มันไปวะ!? แถมโทรมาเช็ดตลอด นี่กูเป็นทาสหรือผัวมึงกันเนี่ย!?
ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับไอ้โจ้ทันที เอาล่ะ วันนี้ผมขอเที่ยวเล่นปลดปล่อยอารมณ์สักหน่อยล่ะกัน แล้วค่อยกลับไปทำข้าวให้ไอ้คุณชายมันแดก! สรุปเลิกเรียนพวกเราก็ตกลงกันไปร่อนยานจีบสาวอย่างที่เคยทำๆ มา อย่าคิดว่าร่อนยานอวกาศน่ะครับ ไอ้ยานที่ว่าเนี่ยมันคือจักรยานต่างหากล่ะ!!
อ้ายคนจนจำต้องทนปั่นรถถีบ จะไปจีบอีน้องคนงาม
พอไปถึงอ้ายก็ฟ่างเอิ้นถาม พอไปถึงอ้ายก็ฟ่างเอิ้นถาม
อีน้องคนงามกินข้าวแลงแล้วกา น้องได้ยินก็ปิดประตูดังปั้ง
อ้ายเลยฟ่างจูงรถถีบออกมา อ้ายคนจนบ่มีวาสนา
อ้ายคนจนบ่มีวาสนา จะไปขี่ฮอนด้าหรือยามาฮ่าไปได้จะใด
กำเดียวก็มีรถยามาฮ่า ร้อยซาวห้าก๋ายหน้าอ้ายไป
น้องได้ยินก็ฟ่างลุกตามไฟ น้องได้ยินก็ฟ่างลุกตามไฟแล้วเอิ้นออกไป
“อ้ายมอเตอร์ไซค์ไปไหนมาเจ้า!!?”ห้าหนุ่มแก๊งซิ่งจักรยานร้องออกมาพร้อมเพรียงกัน ตอนนี้ผมกำลังร่อนจักรยานตอนเย็นๆ ในมอครับ พร้อมกับร้องเพลงดีดกีต้าร์ไปอย่างคึกครืน คนมองมองพวกเราแล้วยิ้มๆ ตาม
“เฮ้ยๆ มึง! รีบถีบๆ ตรงหน้าขาวหมวยสวยอึ๋มเลยเฟ้ย!”ไอ้แซมหัวโจ๊กกระซิบเสียงเบาแล้วมันก็ปั่นนำไปอย่างรวดเร็ว พวกผมก็ปั่นตามไปติดๆ ไอ้แซมถีบมาเทียบเคียงสาวสวยที่กำลังเดินอยู่คนเดียวบนทางฟุตบาท
“Hey~ Girl~”ไอ้แซมปั่นไปดักตรงหน้าแล้วทักออกไปทันทีแถมมันยังกระแดะทักเป็นภาษานอกอีกต่างหาก มันยักคิ้วใส่อีกฝ่ายอย่างกวนทีนชิบ สาวคนนั้นมองไอ้แซมแวบหนึ่งแล้วก็รีบสาวเท้าหนีเร็วปานติดจรวด พวกผมถึงกับฮาแตกหัวเราะมันดังลั่น
“เฮ้ย! คนสวย ถึงพี่ไม่หล่อแต่พี่ก็ใหญ่พอตัวนะเฟ้ย!!”ไอ้บ้าแซมมันตะโกนไล่หลังสาวคนนั้นไปอย่างทะลึ่ง มันแน่มากครับ! ผมที่นั่งซ้อนท้ายไอ้โจ้หัวเราะหน้าดำหน้าแดง เพราะสาวเจ้าหันขวับว่าตอบกลับทันควัน
“ถึงใหญ่ก็ไม่สนของดำหรอกย่ะ!!”
“...”ไอ้แซมเนี่ยหน้าเหวอแดกเลยครับ คนที่ผ่านไปผ่านมาหัวเราะกันคิกคัก ไอ้แซมที่ว่าผิวเข้มหน้าแดงแปร๊ดทันที มันยังมีหน้าหันมายกนิ้วโป้งให้พวกผมอย่างมาดมั่นอีกแน่ะ ทำไปได้!!
“เลี้ยวทางนี้เหอะพวกมึง สาวมนุษย์เยอะดี”ไอ้โจ้มันออกความคิดเห็นเสร็จก็รุกบึ่งมาก่อนใครเพื่อนตามมาด้วยไอ้แซม ส่วนไอ้บู๊ลิ้มกับไอ้สตางค์พวกมันปั่นมากินบรรยากาศไม่ร่วมจีบสาวๆ แบบพวกผมครับ พวกมันปั่นตามมาเงียบๆ
“ไอ้หมาพรีสต์ ข้างหน้าๆ สองคนพอดีเลยโว้ย!”
“ไหนวะๆ”ผมชะโงกหน้าไปมองทันทีเมื่อไอ้โจ้ส่งเสียงมาอย่างตื่นเต้น ผมเห็นสองร่างบางที่เดินด้วยกัน ใส่ชุดเล่นไม่ใส่ชุดนักศึกษาแฮะ ผมขมวดคิ้ว
“ฟาย! นั่นผู้ชายไม่ใช่หรือไงวะ?”เป้าหมายที่ไอ้โจ้เห็นดังเป็นสาวน่ารักคนหนึ่งกับหนุ่มหน้าใสกิ๊ง ดูเผินๆ เหมือนเพื่อนสาวเดินด้วยกันแต่ผมมองออกครับ ให้สวยปานนางฟ้าอย่างไง ผู้ชายก็คือผู้ชาย!
“เฮ้ย ไม่จริงน่า”
ไอ้บร๊ะเจ้าโจ้มันรู้ไปทั้งอย่างก็จริงครับแต่ดันมีจุดอ่อนตรงนี้เนี่ยแหละ ไอ้บ้านี้มันดูเพศหญิง ชายหน้าสวย ชายหน้าหวาน กะเทยไม่ออกน่ะสิ!! คราวก่อนก็มั่วไปจีบผู้ชายหน้าตาเฉยเหอะ!! เสือกจีบติดอีกแน่ะแต่พอรู้ว่าเขาเป็นชายไอ้โจ้ก็หน้าเผือกยอมคบไปด้วย จนกระทั่งฝ่ายนั้นเบื่อขอเลิกกับมันไปเอง โง๊โง่แหละเพื่อนผม ฮ่าๆๆๆ
“จริงๆ เฟ้ย”
“บ๊ะ! น่ารักขนาดนั้นจะเป็นผู้ชายอย่างไง? ลุยเลยดีกว่า กูเอาคนผมยาว มึงเอาคนผมสั้น โอนะเฟ้ย? ไปโล้ด!!”
ไม่เชื่อกูก็ไม่เป็นไร แต่ทำไมมึงต้องโยนผู้ชายให้กูด้วยวะไอ้บร๊ะเจ้า!!? ก่อนที่ผมจะพูดอะไรไอ้โจ้ก็ปั่นจักรยานดิกๆ มาจอดดักอีกฝ่าย
ไอ้โจ้!! กูอยากจะร้องไห้!! มึงเอาจริงเหรอเนี่ย? ถ้าเขาเป็นแฟนกันล่ะโว้ย มึงจะรับรองไหมว่ากูกับมึงจะไม่โดนตีนน่ะ ผมไม่สามารถพูดอะไรได้เมื่อไอ้บ้าโจ้มันจอดจักรยานกระโดดไปดักหน้าทั้งสองที่กำลังเดิน อีกฝ่ายตกใจเล็กน้อยและมองพวกผมอย่างแปลกใจ แล้วไอ้บร๊ะเจ้ามันก็โชว์ลูกคอลูกทุ่งสิบชั้นโดยมีผมเกากีต้าร์ให้
บอกนิดเถอะน่า คนดีบอกพี่สักคำ งามขำที่บ้านของเจ้า กินข้าวกับอะไร
ถึงได้น่ารักสวยนัก สวยดั่งนางฟ้า อยากจะฝากรักหนักหนา รักเจ้าได้ไหม
ปากคอคางคิ้วจิ้มลิ้ม พริ้มดั่งนางฟ้า ยามเธอชม้ายชายตา นึกประหม่าในใจ
มีแฟนหรือยังคนดี บอกพี่สักคำ ใครเป็นคู่ควงประจำ โชคดีเหนือใคร
มีแฟนหรือยังคนดี บอกพี่เอาบุญ ขอเป็นคู่ควงแม่คุณ
“ว่าไงว่าไง?”
ไอ้โจ้มันจัดหนักซะ!!
สาวหมวยสวมแว่นอีกต่างหากแน่ะ น่ารักชิบหาย! ผมนั่งเกากีต้าร์มองสาวแว่นอย่างเสียดาย ตามึงไวคราวนี้กูยอมถอยให้มึงก็ได้วะไอ้โจ้ ผมแอบเหลือบมองหนุ่มหน้าใสกิ๊กคนนั้น เขาหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างขบขัน อ่า~ น่ารักเนอะ! ผมมองอีกฝ่ายอย่างทึ่งๆ เสียดายวะเป็นผู้ชายทำไมเนี่ย เฮ้อ! สาวแว่นหน้าแดงแล้วยิ้มตอบไอ้โจ้ ไอ้โจ้เนี่ยกระดี๊กระด๊าทันที
“พี่ชื่ออะไรคะ?”
อ้าวเฮ้ย!!! ยัยหนูแว่นเนี่ยแกโอเคกับไอ้โจ้เหรอวะ?!!! ผมมองไปอ้าปากค้างอย่างตกใจ หนุ่มคนข้างๆ ยัยแว่นนั้นก็ตกใจไม่แพ้กัน เมื่อเห็นใบหน้าตกใจของพวกผม สาวแว่นก็ยิ้มพร้อมกับเฉลย
“คนหน้าด้านแบบพี่โดนใจอ่ะ”
แจ๊กพ็อตตตตตตตต!!!!“พี่ชื่อโจ้ น้องชื่อไรครับ?”
“ลูกหว้าค่ะ”สาวเจ้าก็ตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ ผมกับหนุ่มหน้าใสมองทั้งคู่ที่เขินใส่กันบิดไปบิดมาด้วยสายตาว่างเปล่า คนบ้ามาเจอะกับคนบ้าเหรอเนี่ย!!!? โห~! ทฤษฏีคนประเภทเดียวกันมักจะดึงดูดกันก็เพิ่งเห็นด้วยครั้งนี้แหละว่ะ!
“เรียนอยู่คณะไหนเหรอ พี่อยู่ถาปัต”
“หว้าเรียนคณะมนุษย์ค่ะ”
“น้องหว้ากำลังไปไหนเหรอครับ ให้พี่ไปส่งไหม?”
อ้าวเฮ้ยๆ! ไอ้เพื่อนบ้ามึงจะทิ้งคุณกูไว้ที่นี้เหรอวะ? ผมมองมันกับสาวแว่นที่ชื่อลูกหว้าคุยกันกระหนุงกระหนิงแล้วรู้สึกว่ากูเป็นไส้ติ่ง เป็นส่วนเกิน! ไส้ติ่งทั้งสองก็หันมามองกัน อีกฝ่ายก็ยิ้มให้ผมก่อน ตามวิสัยเช่นเคยครับ ยิ้มมาก็ต้องยิ้มตอบกลับสิครับ
“ผมชื่อข้าวโพดครับ”
“เอ่อ...พี่ชื่อพรีสต์”
หือ!? ข้าวโพด?? คุ้นๆ นะครับ!! หรือว่าเพราะผมหิวจัดอยากจะแดกอะไรสักอย่างทำให้ได้ยินคุ้นๆ หู พวกไอ้แซมมันเดินเข้ามาทำหน้ารังเกียจไอ้โจ้เสียเต็มประดา ไม่ต้องอิจฉามันหรอกแซมเอ๊ย คนเราวาสนามันต่างกัน!!
“เนี่ยก็หกโมงแล้วไปต่อที่ร้านบ้านนาเหอะ อยากร้องเพลงว่ะ!”ไอ้แซมเป็นคนเสนอไอเดียบรรเจิดนี้ครับ ผมอ้ำอึ้งอยู่ ก็จะให้ไปได้อย่างไงล่ะ กูจะต้องกลับแล้วเนี่ย ได้เวลาที่ต้องไปทำข้าวให้เด็กอนุบาลมันแล้ว! ก่อนที่ผมจะพูดอะไรไปมือถือผมก็ดังขึ้นขัดจังหวะ ผมล้วงมือถือขึ้นมาดูแล้วสะดุ้งเฮือก หน้าจอโชว์ชื่อ ‘เจ้านาย’ มาเต็มๆ ผมก็ขอปลีกตัวออกมาคุยโทรศัพท์ก่อน
“ว่าไรวะคุณมึง?”
[ ทักแต่ละประโยคของมึงเนี่ยกวนทีนกูจริงๆ ]
“มึงรีบพูดมาเถอะ จะสั่งอะไรมิทราบ”
[ มึงทำข้าวไว้ยัง? ]
โทรมาแต่ละครั้งก็ถามแต่จะแดกข้าว กูเป็นพ่อครัวประจำตัวมึงหรือไง!!?
“ยัง มีไร?”
[ เออ ก็ดีแล้ว วันนี้ไม่ต้องทำ กูกลับดึกจะกินข้าวข้างนอก ]
“อ้อเหรอ เออๆ มึงจะกลับกี่โมง?”
[ กูจำเป็นต้องบอกมึงด้วยเหรอ แค่นี้แหละ! ]
“เออๆ”
ผมไม่ได้ด่ามันอย่างที่เคยเพราะตอนนี้ผมอารมณ์ดีม๊ากกกกก!!! ฮ่าๆๆๆ มันจะไปตายทางไหนก็ไปเลย กูไม่แคร์! เพราะวันนี้กูเป็นอิสระได้ไปนั่งสังสรรค์กับเพื่อนฝูงสักที!! ผมไม่รอช้าเดินกลับมาหาพวกไอ้แซมด้วยใบหน้าสดใสทันที
“มึงจะไปบ้านนาใช่ป่ะ? กูไปด้วย!”
“วันนี้มาแปลก เด็กดีอย่างหนูพรีสต์ไปนั่งกินข้าวกับเพื่อนได้ เห็นวันก่อนๆ ยังตาลี้ตาลานกลับบ้าน”ไอ้บู๊ลิ่มมันพูดกัดผมเล็กน้อย กูแค่ปฏิเสธไม่ไปกับมึงแค่ครั้งเดียวทำไมต้องเก็บมาคิดมากด้วยวะ!!? อย่าแค้นฝังลึกสิ!
“ไปๆ กูอยากจะไปส่องขาอ่อนนักร้องเต็มที่แล้วเฟ้ย!”
ร้านบ้านนาเนี่ยเป็นแนวร้านอาหารทางอีสานครับ แถมมีนักร้องสาวสวยๆ กันทั้งนั้น พวกเราสี่คนตกลงกันไว้อย่างดิบดีแล้วหันไปตะโกนถามไอ้โจ้ที่กำลังติดพันภารกิจแห่งชาติอยู่
“เออๆ ไปๆ รอกูก่อน!”มันหันมาตะโกนตอบพวกผมแล้วหันไปพูดอะไรกับน้องลูกหว้าสักพักก็โบกมือลาจากไป น้องลูกหว้ากะน้องข้าวโพดก็โบกมือลาพวกเราขอตัวออกไปทำธุระต่อ
“แมร่ง! กูว่าเพื่อนน้องลูกหว้าน่ะน่ารักกว่าเยอะเลยวะ ชื่ออะไรนะ ข้าวโพด? ชื่อก็น่ากินจะตาย!”หลังจากที่ทั้งสองเดินไกลออกไป ไอ้แซมก็วิพากษ์วิจารณ์ทันที มันทำหน้าเพ้อสุดขีด ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับมัน
“แต่นั้นผู้ชายว่ะ”
“ห๊า!!!?”พวกไอ้แซมหันมามองผมอย่างตกใจ แล้วไอ้สตางค์ก็บ่นพึมพำ ไอ้บู๊ลิ้มเนี่ยทำหน้าเสียดายสุดขีดอุทานเอฟเฟ็คส์ออกมาเต็มหน้าผม
“น่ารักขนาดนั้นเป็นผู้ชายได้ไงวะ กูไม่เชื่อ!”
“เชี่ย น้ำลายไอ้ห่าบู๊”
“ถึงเป็นผู้ชายกูก็เอาโว้ย น่ารักน่าฟัดขนาดนั้น!”ไอ้โจ้มันเอ่ยขึ้น เออ! ก็มึงเคยมีแฟนเป็นผู้ชายแล้วมันจะแปลกอะไรวะไอ้โจ้!? หึๆ ไอ้แซมส่ายหน้าทันที
“ถึงน่ารักแค่ไหน กูก็ไม่นิยมหน่อไม้ว่ะ!”
“เออว่ะ กูขอธรรมดาๆ เนี่ยแหละ”ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับไอ้แซม กูก็ไม่ชอบตอเหมือนกันล่ะหว่า! ไม่รู้ว่ามันมีความสุขตรงไหน ผู้ชายด้วยกัน เฮ้อ! ไอ้บู๊ลิ้มยิ้มๆ เช่นเดิม
“พวกมึงไม่เคยไม่รู้หรอกว่ามันเปรมแค่ไหน”
“พวกกูไม่ขอรู้หรอกเฟ้ย!!”ผมกับไอ้แซมปฏิเสธพร้อมเพรียงใจกันมาก ไอ้บู๊ลิ้มยักไหล่ไม่พูดอะไรต่อ ผมครุ่นคิดติดใจกับชื่อข้าวโพดนี่เหลือเกิน เหมือนมันติดๆ อยู่ที่สมองเนี่ยแหละ คิดอย่างไงก็คิดไม่ออกสักที ผมหงุดหงิดตัวเองเสมอเมื่อเกิดอาการเหมือนจะรู้แต่คิดไม่ออกแบบนี้
“กูรู้สึกคุ้นๆ ชื่อข้าวโพด เหมือนเคยรู้จักจากไหนมาก่อนเลยน่า”ผมพึมพำเบาๆ ไอ้สตางค์เหลียวมองผมแล้วยิ้มให้ ก่อนที่มันจะเฉลยอย่างรู้มาก สมกับเป็นเจ้าแห่งข่าวเลย ช่วยได้มาก ไอ้เพื่อนเลิฟ!!
“นั้นน่ะเดือนคณะมนุษย์ปีที่แล้วไง!”
“อ้อเหรอ?”พอรู้ผมก็หมดความสนใจในทันที แต่ไอ้สตางค์ก็หัวเราะแปลกๆ
“นั้นน่ะคนสำคัญของไอ้โซโล่มันล่ะ!”
ว่าไงนะ!!!? แฟนไอ้โซโล่เหรอวะ ผู้ชายเนี่ยนะ!!!? เฮ้! จะว่าไปแล้วที่ผมรู้สึกคุ้นชื่อนี้ก็เพราะตอนไหนไงล่ะ มือถือของไอ้โซโล่ ใช่แล้ว! ผมจำได้แล้ว!! ไอ้ห่าเนี่ยมีแฟนเป็นผู้ชายเหรอวะ!!? แปลกใจสุดๆ เลยว่ะ
“โซโล่? วิศวะหรือเปล่าวะ?”ไอ้แซมมันถามขึ้นทันที
“มึงรู้จักไอ้โซ่กะโหลนั้นด้วยเหรอวะ?”ผมหันมาถามไอ้แซมอย่างแปลกใจ พวกที่เหลือมันหัวเราะกันเมื่อได้ยินชื่อที่ผมอุตส่าห์ตั้งให้ไอ้โซโล่ ไอ้บู๊ลิ้มยื่นริมฝีปากอย่างขัดใจเล็กน้อย
“เหี้ยหาใดเปรียบ!”“สารเลวไม่มีใครเกิน”นิยามไอ้สองคนมันเว่อร์ไปแล้ว! ไอ้ห่าโซโล่มันดังขนาดนั้นเหรอวะ? ขนาดไอ้บู๊ลิ้มมันยังรู้จัก เฮ้ย มันจะมีแต่ผมเนี่ยเหรอที่ไม่เคยได้รู้จักมันมาก่อน ช่างเถอะ ก็ผมมันไม่สนใจเรื่องคนอื่นอยู่แล้ว!
“แต่เหี้ยโซโล่มันยังไม่มีแฟนนี่หว่า”ไอ้บู๊ลิ้มเอ่ยอย่างงงๆ ไอ้สตางค์ก็หัวเราะเจ้าเล่ห์ แน่ะ! มันเป็นความลับงั้นเหรอวะ? ผมเหลือบมองไอ้สตางค์อย่างสนใจ ข้อมูลนี้น่าสนใจจริงๆ นั้นแหละ ไอ้สตางค์มองผมแวบหนึ่งอย่างรู้ใจ
“ถึงห่าโซโล่มันจะเหี้ยอย่างไงก็มีคนหนึ่งล่ะน่าที่มันดีด้วย ก็คือน้องข้าวโพดเนี่ยแหละว่ะ ไม่รู้หรอกนะว่าสองคนนี้ไปเจอกันที่ไหน แต่ไอ้โซโล่น่ะเชื่องกับน้องคนนี้มากเลยว่ะ คนนี้น่ะมันจริงจังด้วยจะตาย ถึงจะไม่ได้บอกว่าเป็นแฟนกันแต่มันก็คือๆ กันนั้นแหละ!”
“กูไม่ยากจะเชื่อเลยวะ”
“แมร่ง! กูเสียดายคนน่ารักๆ แบบนั้นวะ! ไม่น่าเลย ไอ้สารเลวกะหนุ่มใสซื่อเหรอ!?”
ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับไอ้แซมเต็มที่ แต่ผมไม่สนใจหรอกนะว่ามันจะคบกับใคร หรือน้องข้าวโพดจะคบกับใคร แต่มีสิ่งเดียวที่ผมเล็งเห็น คือ แสงสว่าง ทางรอดนั้นเอง!! จะได้หลุดจากการเป็นทาสบ้าบอแบบนี้สักที!! สิ่งที่ผมต้องทำก็คือ...
ตีสนิทกับน้องข้าวโพด!!!TBC.มาอัพให้ตอนเช้า โฮะๆๆๆ วันนี้มีเรียนเช้ายันหนึ่งทุ่ม
กลัวจะมาอัพให้ช้า ก็เลยมาอัพให้ตอนเช้าแทน
ปล. Nc แต่งเสร็จล่ะ แต่กลัวว่ามันจะไม่ค่อยดี เฮ้อ
กังวล (กลัวมันหื่นกลายพันธุ์เป็นเรท X มันเรท X แน่ๆ ล่ะ!!)
หัวข้อ: >>> คู่กัดที่รัก <<< [เปิดจองรวมเล่ม วันนี้-9เมษายน2558] (อ่าน 1388979 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก