ตอนที่ 14 งานประมูลวิศปัตก่อนจะเริ่มการแนะนำตัว คณะกรรมการส่วนกลางจากองค์การนักศึกษาชี้แจงรายละเอียดเล็กน้อยๆ และสโมสรนักศึกษาจากทั้งสองคณะจับมือสานความสัมพันธ์อันดีต่อกัน ผมมองพี่เพ้นต์กับไอ้โซโล่ที่กำลังจับมือกัน เอ๋? ไอ้โซโล่ก็เป็นสมาชิกสโมสรฯ ด้วยเหรอ? มิน่ามันถึงดูยุ่งๆ! ขณะจับมือกันพวกเขามีสีหน้าเรียบเฉยทั้งคู่ แต่มือกลับจับกันสั่นระริกเชียว หือ... แหมมือกับหน้าไม่สามัคคีกันเล๊ย!
กลองฝั่งคณะสถาปัตย์ดังขึ้น สัญญาณเริ่มต้นการแนะนำตัวการชนคณะในปีนี้เริ่มต้นขึ้น เสียงโห่ต้อนรับดังกึกก้องจากสองฝากฝั่งทั่วศาลาวิศปัต
(และแล้วก็เริ่มต้นขึ้นกับการชนคณะวันแรกของคณะสถาปัตย์และคณะวิศวะ!!)
(ผม แทนแทน~ ตัวแทนผู้ดำเนินรายการจากคณะถาปัตถาปัต ฮิ้วววว~!!!)
พี่แทนปีสี่กระโดดมายืนตรงกลางระหว่างทั้งสองคณะ ตามด้วยสาวห้าวอีกคนที่เดินมาอยู่ข้างๆ พี่แทน
(และตาหวาน ตัวแทนคณะวิศวะค่ะ~!)
ฮู้วววว!!!
(วันนี้เป็นวันแรกของการชนคณะระหว่างถาปัตถาปัต)
(กับวิศวะวิศวะค่า~)
แหม สองคนนี้เข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะ ผมยิ้มนิดๆ กับสองพิธีกรตัวแทนจากสองคณะ วิศวะก็มีคนรั่วๆ เหมือนกันแฮะ สองพิธีกรหนุ่มสาวโชว์พลังกันอยู่สักพักก็วกเข้ามาเนื้อเรื่อง
(เนื่องจากวันแรกเราทั้งสองคณะยังไม่รู้จักกันเท่าไรนะครับ)
(ค่ะ ว่าแต่คุณชื่ออะไรคะเนี่ย?)
(อ้าว! แล้วคุณล่ะครับ ชื่ออะไร?)
(ชูไม้ชูมือส่ายสะดือเด้งมาเด้งไป ชูไม้ชูมือส่ายสะดือเด้งมาเด้งไป นานๆ เจอะกันที เอ๊ย~ นานๆ เจอะกันที ตัวฉันนี่ชื่อตาหวาน แล้วคุณพี่ล่ะชื่ออะไร~)
(ชูไม้ชูมือส่ายสะดือเด้งมาเด้งไป ชูไม้ชูมือส่ายสะดือเด้งมาเด้งไป นานๆ เจอะกันที เอ๊ย~ นานๆ เจอะกันที ไอ้ตัวพี่นี่ ชื่อ แทนแทน คร้าบบบบ~)
ทั้งสองพิธีกรใส่ลีลากันยกใหญ่ โยกใส่กันมันหยด พวกผมตบมือถูกใจ เสียงกลองดังขึ้น ช่วงแนะนำตัวใครอยากจะแนะนำตัวก็ออกไปตามความสมัครใจ ไอ้โจ้กระโดดไปชูไม้ชูมือส่ายสะดือก่อนใครเพื่อน ประจำครับรายนี้ ได้ยินเสียงกลองเสียงดนตรีเป็นไม่ได้ ต้องออกไปโชว์สเต๊ปแด๊นซ์ทุกที
(ชูไม้ชูมือส่ายสะดือเด้งมาเด้งไป ชูไม้ชูมือส่ายสะดือเด้งมาเด้งไป นานๆ เจอะกันที เอ๊ย~ นานๆ เจอะกันที ไอ้ตัวกระผมนี่ มีนามว่า โจ้ ผู้เกรียงไกร~)
ฮิ้ววววววววววววว~
พวกเพื่อนๆ โห่ร้องตอบ ไอ้โจ้โยนไปทางวิศวะที่มีเจ้าบ้าพอๆ กับไอ้โจ้กระโดดเข้ามาร่วมแจม พวกเสื้อแดงเลือดหมูกระโดดเข้ามาตรงกลางแล้วชูไม้ชูมือโยกเอวสุดขีด ป๊าดดดดด! ช่างกล้า! เสียงโห่ร้องจากพวกวิศวะดังก้องศาลาอย่างโดนใจ ฝ่ายสถาปัตย์ต้องเต้นแรงมากขึ้น
หว่า~ ใครใช้ให้ไอ้สองคนแรกมันแรงขนาดนั้นล่ะ สงสารคนต่อจากพวกมันจริงๆ! ช่วงแนะนำตัวเป็นไปด้วยความบ้าคลั่ง ผมไม่นึกถึงเลยว่าคณะวิศวะนี่มันทั้งบ้า ทั้งเถื่อน ลูกรั่วมันแรงแบบเถื่อนๆ ผู้หญิงคณะนี้แรงพอกับคณะผมเลยล่ะ ดูสิ! เต้นจนไม่มีสภาพเป็นเลดี้แล้ว อยากจะร้องไห้!
จากช่วงแนะนำตัวที่เต้นจนหัวสั่นหัวคลอนก็เป็นช่วงดวลเพลง ไม่มีอะไรแค่ร้องเพลงแล้วเต้นประชันกันเอามันเท่านั้นแหละครับ ไอ้โจ้มันติดลมบนแด๊นซ์แข่งไอ้พวกวิศวะไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ส่วนผมนั่งแหกปากร้องเพลงให้พวกมันเต้นอยู่ข้างหลัง มีไอ้ฮอยฮัก ไอ้เตี้ยสตางค์ที่สลัดสามีมานั่งเม้าธ์มอยกับพวกผม ส่วนไอ้บู๊ลิ้มกับไอ้แซมอยู่นู้นครับ พวกมันต้องไปคอยรับคำสั่งรุ่นพี่ปีสี่เพราะปีหน้าพวกมันจะต้องทำหน้าที่สโมฯ เป็นทายาทอสูรรุ่นต่อไป
(ชะเอิงเอิงเอย~ เต้นกันพอหอมปากหอมคอ พอให้รู้จักกันจั๊กหน่อย)
(ต่อไปก็เป็นการเล่นเกมกระชับสัมพันธ์ระหว่างคณะในวันแรกค่ะ เอ๋ วันแรกเนี่ยเราจะเล่นอะไรกันดีน่า~)
(ก่อนอื่นผมอยากจะบอกข่าวดีให้ทุกคนทราบ เราจะยังไม่เล่นเกมกัน)
(เอ๋ๆๆๆ ทำไมล่ะคะ?)
(ปีนี้สุดพิเศษ เราจะจัดงานประชุมประมูลวิศปัต!)
(ว้าว~!!!!)
สิ้นเสียงของพี่แทน ทุกคนหันมาซุบซิบเกิดเสียงดังฟังไม่เป็นศัพท์ ทุกคนดูจะแปลกใจมาก ไม่มีใครรู้เรื่องนี้มาก่อน ผมพยักหน้าหงึกหงัก งานประมูล? ประมูลอะไรกันวะ? ถึงผมจะไม่รู้ว่างานประมูลอะไรแต่ผมว่ามันคงจะไม่ธรรมดาแน่ๆ เชื่อขนมกินได้! ทีมงานจัดสถานที่ขนย้ายโต๊ะมาตั้งไว้ตรงกลางระหว่างสองฝั่ง แบกป้ายอะไรบางอย่างที่คลุมด้วยผ้าสีแดงอย่างดี โอ้~ ตื่นเต้นจัง ใจของผมเต้นตุ้บๆ จะประมูลอะไรกันเนี่ย?
(ทุกคนพอจะจำได้ไหมครับ? เมื่อสักประมาณสองอาทิตย์ก่อนได้มีแบบสอบถามความเห็นคิดเรื่องการชนคณะ อันที่จริงแล้วแบบสอบถามนั้นเป็นแค่ของทำบังหน้า จุดประสงค์ที่แท้จริงก็คือ...)
(รางวัลการประมูลครั้งนี้ค่า~!)
(โดยเราเลือกสิ่งที่แต่ละคนอยากได้มากที่สุดสามอันดับแรกมาประมูล)
(มาดูของที่เราจะประมูลอันดับสามกันก่อนเลยนะคะ อันดับสามได้แก่... บัตรสั่งยอมแพ้ค่ะ!)
(บัตรสั่งยอมแพ้จะใช้ตอนไหนก็ได้ สามารถส่งให้อีกฝ่ายยอมแพ้โดยไม่มีข้อแม้ใดๆ ใช้ได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้นครับ)
(ค่ะ การประมูลของเราไม่ได้ใช้เงิน แต่เราใช้ความเจ็บปวด!)
(แน่นอนครับ อุปกรณ์ช่วยของเราคือตะเกียบตัวนี้นี่เอง ใช้ดีดใส่หน้าผากแบบนี้ครับ โอ๊ยยยย!)
พี่แทนพูดจบก็จับตะเกียบดีดใส่หน้าผากของตัวเองอย่างจัง แทบจะทันทีพี่แทนแผดเสียงร้องแห่งความเจ็บปวดอย่างโหยหวน พี่แทนถูหน้าผากของตัวเองจนแดงก่ำ ผมหัวเราะขำเหมือนคนอื่นๆ
(ความเจ็บนี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเลยนะครับ)
(ก่อนประมูลต้องคิดดีๆ ด้วยนะคะ กติกาคือ ประมูลด้วยความเจ็บปวดกี่ครั้งก็ได้แล้วแต่ตัวเอง สำหรับผู้ชายถ้าร้องออกมาถือว่าจบการประมูล ส่วนผู้หญิงร้องก็ไม่เป็นไร ขอให้ทนจนครบจำนวนก็พอ~)
(เอาล่ะครับ เริ่มการประมูลได้!)
ผมนั่งมองดูการประมูลแล้วครุ่นคิด บัตรสั่งยอมแพ้งั้นเหรอ? มันก็น่าสนใจดีอยู่หรอกนะ แต่ให้ใช้ความเจ็บเป็นตัวจ่ายมันออกจะซาดิสม์ไปหรือเปล่า? ผมมองแต่คนที่ทำการประมูลแต่ไม่สำเร็จอย่างไม่แน่ใจ ป๊าดดดด! เล่นประมูลห้าสิบครั้งขนาดนั้น ใครจะทนได้! ภาพของคนประมูลไม่สำเร็จนั่งน้ำตาไหลทำเอาผมไม่กล้าจะประมูลด้วยเลย เฮ้อ~ แต่ผมก็อยากได้อยู่นะบัตรนั้นน่ะ ผมมองพวกเพื่อนๆ ที่นั่งมองการประมูลกันแบบเฉยสนิท ปล่อยให้พวกวิศวะโชว์สปิริตแรงกล้าแต่ก็ไม่มีใครผ่านสักคน เจอตะเกียบทีร้องจ๊ากแทบไม่ทัน
“สิบห้าครั้ง!”
รู้สึกว่าจำนวนครั้งจะน้อยลงแล้วนะครับ นี่คือโอกาสของผมหรือเปล่า? เออ! ยังไงก็ลองประมูลดูล่ะกัน เดี๋ยวก็มีใครเสนอจำนวนที่มากกว่านั้นแหละ ผมยกมือขึ้นพรึบ ตะโกนเสียงดัง
“ยี่สิบครั้ง!”
(อ่า พริตตี้ให้ยี่สิบครั้ง ยี่สิบหนึ่ง ยี่สิบสอง ยี่สิบสาม บัตรสั่งยอมแพ้เป็นของพริตตี้!)
เวร!!! ทำไมไม่มีใครประมูลต่อเลยวะ? ผมทำหน้าเหวอ ไม่คิดว่าจะได้ พี่แทนเรียกให้ผมไปจ่ายความเจ็บปวดด้วยใบหน้าแลดูมีความสุขซะเหลือเกิน โธ่ พี่แทน! ผมยืนข้างๆ พี่แทนที่ถือตะเกียบรอ หมายจะดีดผมให้เต็มที่ เราไม่มีความแค้นต่อกันนะครับพี่แทน ทำไมพี่ถึงดูตั้งอกตั้งใจขนาดนั้น ผมกลืนน้ำลายลงคอ หลับตาปี๊ พี่แทนง้างตะเกียบรอซะเต็มเหนี่ยว
ป้าบบบ! ซี้ดดดดดดดด!!!
แค่ครั้งเดียวผมก็ทรุดตัวแทบจะดิ้นกับพื้น โอ้แม่เจ้า! อนุภาพตะเกียบมันช่างร้ายแรงนัก!!! ความเจ็บแผ่ไปทั่วร่าง จากหน้าผากไปสู่เซลล์ทุกเซลล์ในตัว ผมแทบน้ำตาร่วง โชคดีที่ผมไม่ร้องออกไป
(ยอมแพ้เปล่าครับน้อง?)
“ต่อเลย”
เรื่องอะไรผมจะยอมแพ้ล่ะ!!?
ไอ้โซโล่แม่งยืนจ้องยิ้มๆ ทำหน้าเยาะเย้ยอยู่อย่างนั้น ให้ตายผมก็ต้องเอาบัตรสั่งยอมแพ้มาให้ได้! ถ้าไม่ได้มันเสียศักดิ์ศรี!!! ผมกัดฟันทน พี่แทนจัดหนักมาเลยครับ ปาเข้าไปสิบห้าครั้ง ผมตาแดงก่ำน้ำตาจะไหลออกมาให้ได้ ผมยกมือลูบหน้าผากของตัวเองสภาพน้ำตาคลอเบ้า ตัวสั่นระริก อ่า เจ็บเป็นบ้าเลยวะ อดทนไว้!!! อีกห้าครั้งเอง ผมมองพี่แทนอย่างมุ่งมั่น พี่แทนแกหน้าแดง เป็นอะไรไปวะครับ?
(น้องพรีสต์ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ พี่ทำใจตีน้องไม่ลง น่ารักเกินไปแล้ว!)
“พร่ำไรวะพี่ ตีต่อเลย!” ผมไม่สนใจพี่แทน ต้องการชนะให้ได้ พี่แทนส่ายหน้าไปมา ไม่ตีต่อจนผมแทบจะหงุดหงิด
“ผมขอโดนตีแทนน้องพรีสต์ครับ!” พี่เพ้นต์ลุกขึ้นมาตะโกนอย่างอดไม่ได้ ผมมองพี่เพ้นต์อย่างแปลกใจ เขาเดินออกมาด้วยท่าทีมั่นอกมั่นใจ แมนมากพี่!
“พี่จะรับความเจ็บปวดแทนพรีสต์เอง” พี่เพ้นต์ส่งยิ้มให้ ผมมองพี่แกอย่างตื้นตัน โฮ~ พ่อพระชัดๆ!
“เฮ้ย! โซโล่ มึงไม่อยากเป็นอัศวินดำไปช่วยเขาบ้างเหรอวะ?” ไอ้หัวขาวตะโกนดังขึ้นมาพร้อมกับหัวเราะคิกๆ ผมหันไปมองไอ้โซโล่ที่ยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ
“กูชอบเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวมากกว่าว่ะ”
อู้ยยยยยย~!!! ไอ้เจ้าชายขี้ม้าขาวเอ๊ย!!! อย่างมึงนี่นะเจ้าชายขี่ม้าขาว ถุย! เป็นได้แค่ไอ้บ้าขี่ลาเท่านั้นแหละมึง! กูก็ไม่อยากให้มึงมาช่วยหรอก ผมสะบัดหน้าไปมองพี่เพ้นต์ที่ยืนให้พี่แทนดีดตะเกียบ พี่แทนเหล่มองเพื่อนตัวเองอย่างหมั่นไส้ จับตะเกียบไปดีดหน้าผากพี่เพ้นต์ติดกันตั้งห้าครั้งอย่างสุดแรงเกิด!
ป้าบบบบ!!! พอตีเสร็จพี่เพ้นต์ทำหน้าบิดเบี้ยวเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ายิ้มออกมา เอ่อ... ยิ้มไม่ได้ก็ไม่ต้องฝืนยิ้มก็ได้นะครับ ยิ้มแบบนี้มันน่ากลัวมากกว่า!
(บัตรสั่งยอมแพ้เป็นของพริตตี้!)
ย่ะฮู้~~~!!!
ในที่สุดผมก็ได้บัตรสั่งยอมแพ้มาไว้ในกำมือ เฮอะๆ คราวนี้แหละ กูจะสั่งให้มึงยอมแพ้คอยดูเถอะ ไอ้โซโล่! ผมเหลือบสายตาไปมองมันอย่างดูนัยๆ ไอ้บ้านั้นก็เหมือนจะรู้ทันส่งยิ้มท้าทายตอบ มึงอวดดีได้แค่ตอนนี้แหละ คอยดูเถอะ!
(ของประมูลชิ้นที่สอง คือ ...)
พรึบ!!! พี่แทนดึงผ้าที่ปิดไว้ออก
(บัตรยกเลิกการลงโทษค่ะ!)
หือ!? ผมตาโตทันควัน บัตรยกเลิกการลงโทษงั้นเหรอ? เจ๋งว่ะ! แน่นอนครับ การเล่นเกมแต่ละครั้งที่ขาดไม่ได้เลยคือการลงโทษคนที่แพ้!
(แน่นอนว่าถ้าได้ครอบครองบัตรนี้ก็จะสามารถยกเลิกการลงโทษได้แบบไม่จำกัดจำนวนครั้งด้วยครับ!)
โอ้~!!! อยากได้จัง
การประมูลก็เริ่มต้นขึ้น
“สามสิบครั้ง!”
ไม่เจียมว่ะ กูถูกตีแค่สิบห้าครั้ง อยากได้แค่ไหนแต่ก็ต้องห้ามใจไว้ ลองถูกตะเกียบพิฆาตนั้นดีดดูแล้วจะรู้สึก!! การประมูลดำเนินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไปครบที่ห้าสิบครั้ง!? พระเจ้า!!! มึงโดนดีดสมองเสื่อมแน่!
“ห้าสิบครั้งหนึ่ง ห้าสิบครั้งสอง ห้าสิบครั้งสาม บัตรยกเลิกลงโทษเป็นของวินเซอร์ค่ะ!”
ไอ้หัวขาวลุกขึ้นมาอย่างโชว์ออฟสุดๆ มันชื่อว่า ‘วินเซอร์’ นี่เอง โฮ~ ชื่อจะเท่ไปไหนวะ!? ไอ้หัวขาวเดินมาที่พี่แทนด้วยรอยยิ้มมาดมั่นสุดๆ มันสูงมากทำให้พี่แทนกลายเป็นคนแคระไปเลย พี่แทนต้องให้มันก้มลงมาดีดหน้าผาก ไอ้บ้านี่ก็ไม่ร้องสักแอะ ทนความเจ็บได้ดีสุดๆ จนกระทั่งไปถึงครั้งที่ยี่สิบเท่านั้นแหละ ไอ้หัวขาวยกมือเบรกพี่แทนที่ตั้งท่าจะดีดไม่ยั้ง มันสอดส่ายสายตาสแกนไปทั่วแล้วมาหยุดสายตาที่พวกผม
หือ? อะไรวะ?
“เฮ้ย! ไอ้แว่น! ออกมานี้ดิ มาโดนตีแทนกู” ไอ้วินเซอร์ชี้นิ้วสั่งแล้วตะโกนดังชัด ผมเหลียวซ้ายเหลียวขวา กูไม่ได้แว่น ไม่รู้จักมึงด้วย ผมมองไอ้สตางค์ มันก็ไม่ได้แว่น แล้วใครไอ้แว่นของไอ้หัวขาวมันวะ?
“เร็วสิโว้ย! อย่าให้พูดเป็นครั้งที่สอง!” เสียงตะโกนนั้นเริ่มส่อแววกรุ่น ทำไมมันน่ากลัวอย่างนั้นวะ? ไอ้นี่มีแววโฉดยิ่งกว่าไอ้โซโล่อีก มิน่าพวกมันถึงเป็นเพื่อนกันได้! ไอ้สตางค์เหลียวมองไปข้างๆ ผมก็มองตามไป
หือ? ไอ้แว่น!!!?
ไอ้ฮอยฮักลุกขึ้นพรวด มันจ้ำอ้าวออกไปหาไอ้วินเซอร์ ผมมองตามคุณเพื่อนไปอย่างงุนงง ไอ้ฮอยยย!!!? ไอ้เตี้ยมก็มองตามไอ้ฮอยไปอย่างสงสัยใคร่รู้ มึงรู้จักไอ้หัวขาวนั้นด้วยเหรอ!?
“ชักช้า!” ไอ้วินเซอร์ตะคอกพร้อมกับเดินมาดึงกระชากลากถูไอ้ฮอยฮักออกไปด้วย ป๊าดดด! ไอ้นี่นิ ไอ้ฮอยเป็นทาสมึงหรือไงวะ!? คณะนี้เขามีแต่พวกเถื่อนๆ อย่างนายหัวหฤษฎ์เหรอ!? ส่วนไอ้ฮอยหน้านิ่งได้อีก! มันไปรับความเจ็บแทนไอ้วินเซอร์ที่ยืนดูกระดิกเท้าอย่างสบายอุรา พอครบห้าสิบครั้ง หน้าผากไอ้ฮอยฮักแดงไปหมด ยิ่งกว่าผมเสียอีก!
พอดีดเสร็จบัตรยกเลิกลงโทษก็ตกเป็นของไอ้หน้าด้านวินเซอร์ สมกับเป็นเพื่อนไอ้โซโล่มันจริงๆ! มันเดินกลับไปเฮฮาบ้าบอกับพรรคพวก ไม่เหลียวมองไอ้ฮอยฮักแม้แต่หางตา ส่วนไอ้ฮอยฮักก็กลับมานั่งที่เดิม หน้ามันนิ่งเว่อร์จนผมยังทึ่ง นี่มึงไม่เจ็บเลยหรือไงวะ!? ผมกับไอ้สตางค์ถามไถ่มันอย่างเป็นห่วง
“มึงไม่เจ็บเหรอวะ?”
“...เหี้ย เจ็บสิวะ!”
อ้าว ก็กูเห็นมึงหน้านิ่งอย่างกะหิน จะไปรู้ได้ยังไงว่ามึงเจ็บ พูดจบมันก็เริ่มตาแดงๆ สบถออกมายกใหญ่ บ่นพึมพำเรื่องหน้าของมัน เออ ผมเกือบลืมไปเลยแน่ะว่าหน้ามันสำคัญยิ่งชีพ ไม่รู้ทำไมไอ้จืดชืดนี่ต้องโวยวายทุกครั้งที่พวกผมไปวุ่นวายกับหน้ามัน
“แล้วมึงออกไปทำไม?”
“ก็... เขาเรียก” ไอ้ฮอยฮักเอ่ยเสียงเบาๆ เหมือนพึมพำ แค่ไอ้หัวขาวเรียกว่าไอ้แว่น มึงก็ไปเลยหรือไง เวร! มันไม่ได้เรียกชื่อมึงด้วยซ้ำ ผมทำหน้าบึ้ง ไอ้ห่าหัวขาวนั่นมาทำเพื่อนของกูแบบนี้ได้ไงวะ!? และดูเหมือนคนในคณะก็ช็อกเหมือนพวกผมๆ ใครๆ ก็รู้ว่าไอ้ฮอยฮักมันเป็นพวกถ้าไม่สมัครใจก็ไม่ทำ ขนาดรุ่นพี่มันยังเมิน ไม่มีใครมาสั่งมันได้สักคน แล้วไอ้เวรวินเซอร์เป็นใครถึงสามารถสั่งไอ้ฮอยฮักได้!?
“ฮอย เป็นไงบ้าง?” พี่แน็กเพื่อนสนิทของเพ้นต์ และเป็นพี่รหัสของไอ้ฮอยฮักเดินเข้ามาถามด้วยใบหน้าเป็นห่วง พี่เขายื่นผ้าที่ชุบน้ำหมาดๆ มาซับหน้าผาก จากนั้นก็เอายามาให้น้องรหัส ดูแลไอ้ฮอยฮักเป็นอย่างดี พี่เพ้นต์เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มเครียดๆ
“น้องไปรู้จักไอ้วินเซอร์ได้ยังไง พี่ไม่รู้หรอกนะ แต่พี่ขอเตือนให้อยู่ห่างๆ จากมันดีกว่า”
“พี่ก็ว่าอย่างงั้นแหละ”
พี่เพ้นต์กับพี่แน็กพูดอะไรบางอย่างสองสามประโยคแล้วเดินออกไป พี่แน็กมองไอ้ฮอยอย่างเป็นห่วง ฝากมันไว้กับพวกผม เอ่อ...ฝากไอ้สตางค์พอจะได้อยู่หรอกแต่อย่าฝากกับผมเล๊ย ผมยังเอาตัวรอดไม่ได้! ไอ้ฮอยฮักซับหน้าผากตัวเองไปเงียบๆ มันไม่พูดอะไรสักอย่าง
“อย่างที่พี่เขาพูดนั้นแหละไอ้ฮอย” ไอ้สตางค์มันพูดเสริม อะไรวะ? มึงรู้จักไอ้เวรบ๊อกเซอร์ด้วย?
“มึงรู้จักไอ้บ๊อกเซอร์นั้นด้วยเหรอ?”
“บ๊อกเซอร์? เวร เขาชื่อวินเซอร์” ไอ้ฮอยฮักหัวเราะออกมา ผมมองมันนิ่ง ผมว่าไอ้ฮอยฮักยิ้มดูดีกว่าตอนหน้านิ่งๆ อีกนะ ดูๆ ไปแล้วไอ้ฮอยหน้าตาดีนะครับ แถมยังแขนขาเรียวยาว หุ่นผอมเพรียวเทรนด์หนุ่มฮอตมาแรง นี่ถ้ามันไม่ทำตัวจืดชืดไร้ตัวตนล่ะก็ฮอตกว่าไอ้บู๊ลิ้มอีก เอ้า!
“จะชื่อห่าเหวอะไรกูไม่สน มาทำเพื่อนกูได้!”
“หึๆ ช่างมันเถอะ กูเต็มใจเอง”
“ไอ้ฮอยจืดมึงยุ่งผิดคนแล้ว อย่างไอ้วินเซอร์มันก็หลอกใช้มึงแค่นั้นแหละ มันไม่สนใจมึงด้วยซ้ำ” ไอ้สตางค์เอ่ยขึ้นพร้อมกับถอนหายใจเฮือก ผมมองหน้าไอ้ฮอยฮักพร้อมกระพริบตาพริบๆ อย่าบอกนะ...อย่าบอกนะว่า...มึง...ชอบเจ้านั่น! ไอ้ฮอยมึง... ชอบคนเลววววว!!!
“ไม่เป็นไรว่ะ อย่างน้อยมันก็เรียกกู!”
“...แล้วมึงจะน้ำตาเช็ดหัวเข่า” ไอ้สตางค์สะบัดหน้าออกไปทำเสียงดูถูกดูแคลน จริงๆ แล้วไอ้ห่าเตี้ยเป็นห่วงน่ะครับ ทำเป็นปากหมาหาเรื่องไปอย่างนั้นแหละ เฮอะ
ไอ้ฮอยฮักยิ้มรับแวบหนึ่ง คงจะรู้ว่าไอ้เตี้ยมันทำปากร้ายเพราะเป็นห่วงมันนั้นแหละ
“กูว่าคนที่น่าเป็นห่วงมากที่สุดตอนนี้คือมึงว่ะพรีสต์ ดูนั่น” ไอ้ฮอยฮักชี้ไปที่พี่แทน ผมเงยหน้ามองแล้วทำตาโต
(ของประมูลชิ้นสุดท้าย! บัตรเดตสุดโรแมนติกกับหนุ่มน้อยสุดฮอตพรีสต์~!!!)
เฮ้ยยยย อะไรน่ะ!?
(เพราะคนเขียนคำขอมาเยอะมาก เราเลยจัดการประมูลบัตรนี้เป็นพิเศษขึ้นค่ะ)
“เฮ้ยยย! ทำแบบนี้ได้ยังไง?” ผมลุกขึ้นโวยทันที ขอความคิดเห็นจากกูหรือยังวะ!? แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจสักคน ทุกคนพร้อมใจกันยกมือประมูล อ๊ากกก!!! ไอ้พวกนี้นิ เดี๋ยวกูเอาตายซะหรอก ไม่มีใครสนใจที่ผมโวยวายสักนิด มันน่าจริงๆ โว้ย
(หยุ๊ดดด! เรากะไว้แล้วว่าการประมูลครั้งนี้ต้องวุ่นวายแน่ๆ เราเลยตัดสินใจตัดสินด้วยเกม!)
(มาตัดสินด้วยเกม!)
โว้ยยยยยยย!!! ฟังกูหรือเปล่าวะ!?
(ใครต้องการแข่งบ้าง ออกมาเลยครับ~!)
ผู้คนเริ่มลุกขึ้นผุดเป็นเห็ดทั้งสองฝั่ง อะไรกัน!? พวกมึงลุกขึ้นทำไมวะ!? ฝั่งวิศวะชะงักเมื่อไอ้โซโล่ลุกขึ้นกวาดสายตาพิฆาตไปทั่ว พวกใจปอดรีบนั่งลงเหมือนเดิม ฝั่งวิศวะเหลือแค่ไอ้โซโล่ที่เดินออกมาคนเดียว โดยมีไอ้วินเซอร์ตบมือหัวเราะลั่นชอบใจเหลือเกิน
ฝั่งสถาปัตย์ก็ทยอยนั่งลงอาจจะเพราะเกรงไอ้โซโล่ ผมมองไอ้โซโล่เขม็ง มึงจะลุกขึ้นมาทำไมวะ!? เดี๋ยวกูจะลงแข่งเอง ผมลุกขึ้นเดินผ่าฝูงออกมา ไม่ยอมให้ตัวเองเป็นรางวัลของใครหรอก พี่เพ้นต์เดินเข้ามาดึงผมไว้ เขายิ้มแล้วส่ายหน้าไปมา
“พรีสต์นั่งลงเถอะ ไอ้โซโล่น่ะพี่จัดการมันเอง” พูดเสร็จพี่เพ้นต์ก็เดินออกไปเผชิญหน้ากับโซโล่ ฝั่งสถาปัตย์ที่เห็นพี่เพ้นต์ออกไปก็หน้าซีดรีบนั่งลงเหมือนเดิม ตกลงพี่เพ้นต์มีอิทธิพลเหมือนกันเหรอ เสียงโห่ตอบรับเมื่อสองคนจ้องหน้ากันเขม็ง
พี่เพ้นต์ไม่ต้องครับ! เดี๋ยวผมลงแข่งเอง!!
(น้องพรีสต์นั่งลงดูต่อไปเถอะครับ เจ้าตัวลงเองไม่ได้)
เวร! พี่แทนพูดดักเหมือนรู้ว่าผมจะออกไป ผมกระทืบเท้าอย่างหงุดหงิดกลับมานั่งที่เดิม โธ่โว้ย!!! จะใครชนะมันก็เหมือนเดิมนั่นแหละ เดตกับผู้ชายนี่นะ!? ผมทำหน้าบึ้งแล้วบึ้งอีก ไอ้ฮอยฮักแตะไหล่ของผมแล้วชี้มาที่ตัวเอง อะไรวะ?
“เดี๋ยวกูช่วย” มันพูดเสร็จก็หักนิ้วดังกรอบๆ ผมมองไอ้ฮอยฮักแล้วปิ๊งไอเดียทันที ไอ้บ้านี่เคยบอกว่าได้สายดำยูโดและสายดำเทควันโดนี่น่า ผมมองพ่อพระที่เข้ามาช่วยด้วยสายตามีหวัง มึงต้องชนะสองคนนั้นให้ได้นะฮอยฮัก ความหวังอยู่ที่มึงคนเดียวเท่านั้น~!!!
(ใครจะลงแข่งอีกไหมคะ?)
ทุกคนต่างส่ายหน้าอย่างพร้อมเพรียง ไอ้ฮอยฮักยกมือแล้วเดินออกไปท่ามกลางสายตาอันเหลือเชื่อของทุกคน ก็บอกแล้วว่าไม่มีใครสั่งมันได้ แค่ไอ้พี่เพ้นต์กับไอ้โซโล่ ไอ้ฮอยฮักไม่กลัวหรอก! ผมใจชื้นขึ้นมาหน่อย ไอ้ฮอยสู้ๆ!
ไอ้วินเซอร์ทำหน้าบูดลุกพรวดเดินออกมาเหมือนกัน อะไรของมึง!? ออกมาทำไม!? แว๊กกก! ผมเริ่มหวั่น ไอ้ฮอยอย่ายอมแพ้ไอ้วินเซอร์นะมึง!
(ตกลงมีสี่คนนะครับ? งั้นเริ่มการแข่งขันได้ เริ่มจากคู่นี้ก่อนล่ะกัน)
ทันทีที่จัดสถานที่แข่งขันเสร็จ คู่แรกที่แข่งขันก็คือวินเซอร์ฮอยฮัก! พี่แทนอธิบายกติกาคือ ทำยังไงก็ได้ให้อีกฝ่ายหลังแตะเบาะก็ถือว่าแพ้! ไอ้ฮอยฮักกับไอ้วินเซอร์ขึ้นไปยืนบนเบาะ โธ่เอ๊ยยย! ขนาดไซ้ซ์แม่งก็ต่างกันล่ะ ไอ้ฮอยสู้ๆ~! ผมเดินเข้ามาลุ้นใกล้ๆ พร้อมกับตะโกนเชียร์เพื่อน ไอ้โซโล่ถลึงตาใส่ผมทันที
“ฮอยสู้ๆ!!!”
“เงียบเลยนะ!”
“ฮอยสู้ๆ!!!”
มีรึกูจะฟังมึง!!!
ผมยิ่งตะโกนเชียร์เสียงดัง ไอ้โซโล่มีแววตาอันตรายมากขึ้น ผมทำเป็นไม่สนใจ มองการต่อสู้ของสองคนที่เริ่มเข้าปลุกปล้ำกัน หือ? ปลุกปล้ำจริงนะ! ทั้งสองกอดกันกลมเหวี่ยงกันไปมา ทำเอาผมลุ้นตัวโก่ง ไอ้วินเซอร์พยายามงัดขาไอ้ฮอยให้ล้มแต่ไอ้ฮอยฮักกลับขัดขาไอ้วินเซอร์ พลิกตัวเป็นฝ่ายงัด การต่อสู้ดุเดือดมากครับ!
เสียงตะโกนเชียร์ของทั้งสองคณะเหมือนมาเชียร์มวยอย่างไรอย่างนั้น ฝ่ายไอ้ฮอยฮักสู้เต็มที่ ถึงตัวเล็กกว่าแต่ก็ทรงพลัง! โฮกกกก! นี่แหละเพื่อนที่พึ่งพาได้! ความพยายามทั้งสองยืดเยื้ออยู่นานสองนาน ไอ้วินเซอร์ใช้พลังทั้งหมดผลักไอ้ฮอยฮักล้มลงไป ม่ายยยย!!! ไอ้ฮอยพลิกตัวกลับอย่างว่องไวกลายเป็นไอ้วินเซอร์หลังแตะเบาะก่อน!
ไอ้ฮอยชนะโว้ยยยย!!!
ผมกระโดดตัวลอยอย่างดีใจ ไอ้ฮอยกำลังจะลุกขึ้นมาแต่โดนไอ้วินเซอร์จับฟาดลงบนเบาะ ไอ้วินเซอร์คำรามเสียงน่ากลัว ไอ้บ้านั้นสติหลุดไปแล้วครับ!!! น่ากลัวโคตร ผมมองดูด้วยความหวาดหวั่น ไม่มีใครเข้าไปช่วยไอ้ฮอยฮักเลยหรือไง!? ไอ้โซโล่ยืนมองนิ่งไม่มีท่าทีจะเข้าไปห้ามเพื่อนเลยสักนิด ผมหันไปขอร้องไอ้โซโล่
“มึงไปช่วยเพื่อนกูหน่อยสิวะ!”
“ช่วยแล้วกูจะได้อะไร?”
“มึงอยากได้อะไรกูให้หมด ไปช่วยไอ้ฮอยฮักก่อนที่มันจะตายคามือเพื่อนมึง!” ผมพูดอย่างรวดเร็วไม่มีเวลาคิดอะไร ไอ้โซโล่พยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไป แต่ไม่ทันแล้วไอ้ฮอยฮักจัดการด้วยตัวเองเรียบร้อย มันล็อกคอไอ้วินเซอร์แล้วพลิกตัวล็อกแขนงัดขึ้น ทำเอาไอ้วินเซอร์ร้องจ๊าก
งะ... ไอ้ฮอยโหดว่ะ! ส่วนไอ้วินเซอร์มันหมาบ้ากว่าผมอีกน่ะว่าไหม!? ไอ้หัวขาวนั่นสงบสติอารมณ์ลงจนเกือบเป็นปกติถึงถูกปล่อย ไอ้ฮอยก็โดนถีบออกจากตัวมันทันที ไอ้หัวขาวลุกขึ้นชี้หน้าไอ้ฮอย แววตามีเคียดแค้นสุดๆ
“มันไม่จบแค่นี้แน่”
“...” ไอ้ฮอยฮักไม่พูดอะไรตอบ หน้ามันยังคงนิ่ง...ม๊ากกกก! ผมวิ่งเข้าไปประคองเพื่อนให้ลุกขึ้น ไอ้วินเซอร์มองผมด้วยสายตาเหมือนจะฆ่าผมให้ตายทีเดียว อะไรของมัน? ผมไปทำอะไรให้!? ไอ้วินเซอร์ทำเสียงขึ้นจมูกเงยหน้ามองไอ้โซโล่ที่มองมันอยู่ก่อนแล้ว
“ฝากแก้แค้นด้วย”
โซโล่ไม่พูดอะไร มันเดินออกไปพร้อมกับพี่เพ้นต์ที่เริ่มวอร์ม หมุนหัวไหล่ไปมาเตรียมพร้อม งสองคนนั่นมีใจจะแข่งกันเหลือเกินนะ ผมกับไอ้ฮอยฮักถอยย้ายที่เพื่อให้ทั้งสองที่เดินลงสนามแบบไม่ต้องเชิญ เหมือนพวกนั้นอยากจะซัดกันมากกว่า เกมนี้กลายเป็นคู่มวยได้ไงวะ? ไอ้ฮอยฮักถอนหายใจมันมองไปที่ไอ้วินเซอร์ด้วยสายตาซึมๆ ผมรู้สึกสงสารมันเล็กน้อย
“กูว่ามึงไม่ต้องแข่งต่อหรอก”
“ไม่ล่ะ ก็แข่งไปแล้วนี่ ว่าแต่คู่ต่อไปมึงจะเชียร์ใครล่ะ ระหว่างพี่เพ้นต์กับ...”
“ไอ้เหี้ยโซโล่”
“โอ๊ะ มึงเชียร์โซโล่หรอกเหรอ?”
เวรรรรรร!!! กูแค่พูดต่อมึงให้จบเท่านั้นเฟ้ย ไอ้ฮอยฮักหัวเราะ กูไม่มีเชียร์ไอ้โซโล่โว้ยยยย!!! กูไม่เชียร์ใครทั้งนั้นแหละ กูเชียร์มึง!
“โอ๊ะ เริ่มแล้วล่ะ”TBC.มาต่อซะดึกอ่านะ ตั้งตีหนึ่งแน่ะ~!
นั่งเหม่อที่หน้าจอตั้งนาน ฮ่าๆๆๆ
คนอ่านก็ลุ้นกันว่า เมื่อไรพวกมันจะฉะกันสักที!!!?
เออนะ เมื่อไรจะฉะกันสักที! (ตอนหน้าๆ แน่ๆ)
ส่วนคนต้องการโจ้คู่กะพ่อหัวขาวเสียใจด้วยนะ~
ส่วนคนต้องการคู่เพ้นต์ข้าวโพดก็เสียใจด้วยนะ~
ข้าวเขามีคู่อยู่แล้วจ้ะ แต่ยังไม่ค่อยมีบทบาทเท่าไร
ก่อนจากกันในตอนนี้ก็ขอพูดว่า 'จงรักจงหลงคู่กัดที่รัก' ซะดีๆ~!!! ฮิๆ
บ๊ายบายเจอกันตอนหน้าเน้อ~ 
คนอ่านมาเร็วม๊ากกกกก กำลังนั่งอ่านหาคำผิดรอบสุดท้ายอยู่เลย
หัวข้อ: >>> คู่กัดที่รัก <<< [เปิดจองรวมเล่ม วันนี้-9เมษายน2558] (อ่าน 1402415 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก