ตอนที่ 15 บทสรุปการดวลนัดแรกเสียงกรี๊ดของเหล่าสาวๆ ดังขึ้นเมื่อสองหนุ่มเริ่มขยับตัว ผมเฝ้าดูอย่างตื่นเต้น แหม ก็ไม่ได้ตื่นเต้นว่าใครจะชนะหรือแพ้หรอกนะ แต่มันเป็นการต่อสู้นี่แหละถึงได้ชอบนัก! ทั้งสองเดินหมุนลองเชิง จ้องกันเขม็ง กระทั่งไอ้โซโล่พุ่งตัวเข้าไปจับแขนของพี่เพ้นต์แล้วยกอีกฝ่ายเหวี่ยงลงพื้นอย่างรวดเร็ว อะไรเนี่ย พี่เพ้นต์จะแพ้งั้นเหรอ!?
แต่ทว่าพี่เพ้นต์กลับตัวมาทรงตัวยืนดันไอ้โซโล่ไว้ได้ เสียงเฮของฝั่งสถาปัตย์ดังขึ้นอย่างพอใจกับผลงานของรุ่นพี่ ผมอ้าปากเผลอร้องออกไปแบบลุ้นสุดตัว ทั้งสองเหวี่ยงกันไปมา พยายามงัดขาของอีกฝ่ายให้ล้มลง ทั้งสองสูสีคู่คี่กันมาก คนดูยิ่งส่งเสียงเชียร์ดังก้อง
“พี่เพ้นต์ พี่เพ้นต์ พี่เพ้นต์!!!”
“โซโล่ สู้ๆ โซโล่ สู้ๆ!!!”
คนเชียร์ก็ไม่ยอมแพ้กันเลย บรรยากาศตื่นเต้นสมกับเป็นวันแรกของการชนคณะ พี่เพ้นต์กับไอ้โซโล่ผลักกับไปมา ทั้งสองแยกจากกันแล้วเริ่มเดินระวังระแวงอีกครั้ง โฮ~! มันสุดๆ! ไอ้ฮอยฮักออกมือไม้เหมือนดูมวย มันหันมามองผม
“ส่งเสียงเชียร์หน่อยสิวะพรีสต์”
“หา? แล้วจะให้กูเชียร์ใครล่ะวะ?”
“มึงอยากเชียร์ใครก็เชียร์คนนั้นสิ” ไอ้ฮอยฮักตอบหน้านิ่งมาก ผมมองทั้งสองคนที่เข้ามาฉุดกระชากกันอีกครั้ง พี่เพ้นต์ขัดขาไอ้โซโล่แล้วทุ่มน้ำหนักใส่เพื่อให้มันล้มลง ไอ้โซโล่ไม่ยอมแพ้งัดขาพี่เพ้นต์แล้วทรงตัวยืนได้เหมือนเดิม ว้าว~ มวยคู่นี้โคตรมัน กูจะเชียร์ใครดีวะ? อืมมมม... เฮ้ย! แล้วจะมาคิดทำไมวะ!? ก็ต้องเชียร์พี่เพ้นต์นั้นแหละ ไอ้โซโล่มันเป็นศัตรู!!!
“พี่เพ้นต์สู้!”
พี่เพ้นต์ยิ้มรับเมื่อผมตะโกนออกไป ไอ้โซโล่หันขวับมามองผมอย่างขุ่นเคืองสุดๆ อะไรวะ!? จังหวะที่ไอ้โซโล่หันมาพี่เพ้นต์ก็ฉวยโอกาสขัดขาแล้วทุ่มไอ้โซโล่ลงอย่างรวดเร็ว เสียงโห่ทางสถาปัตย์ดังลั่นพร้อมกับเสียงทางวิศวะโห่ไม่พอใจ งะ ไอ้โซโล่แพ้เพราะผมหรือเปล่า? เฮ้ย! ไม่เกี่ยวกับผมสักหน่อย มันแพ้เอง! มันอ่อน อยากประมาทเองทำไมล่ะ ผมไม่เกี่ยว!!!
(งั้นบัตรเดตนี้ก็ตกเป็นของ...)
เสียงโห่ฝั่งวิศวะดังขัดขึ้นอย่างไม่พอใจ จะมีการตีกันระหว่างคณะเปล่าวะ? ผมมองท่าทางไม่พอใจของฝ่ายวิศวะอย่างหวั่นๆ ไอ้โซโล่ลุกขึ้นจากเบาะ มันยกมือปราบฝั่งของตัวเอง ทุกอย่างเงียบไม่มีใครพูดอะไรอีก ไอ้ฮอยฮักหันไปเอ่ยกับพี่แทน
“แข่งสองในสามดีไหมครับ? แบบนี้มันกว่านะ?”
(สองในสามงั้นเหรอ? อืม ก็น่าสนใจนะ เอาไงดี?)
พี่แทนหันไปปรึกษากับเหล่ากรรมการส่วนกลางที่เข้ามาคุยด้วย สักพักพี่แทนก็กลับมา
(เราจะแข่งกันสองในสาม! ครั้งแรกฝ่ายเพ้นต์ชนะครับ ครั้งต่อไปนี้ถ้าเพ้นต์ชนะอีกก็ถือว่าชนะไปเลย! แต่ถ้าฝ่ายโซโล่ชนะ เราก็จะมาตัดสินกันรอบที่สามครับ)
เสียงเฮลั่นจากฝ่ายวิศวะดังขึ้นอย่างโล่งอก ฝ่ายสถาปัตย์โห่ไม่พอใจ ส่วนผมถอนหายใจโล่ง หือ? โล่งอะไรน่ะเหรอ? โล่งใจที่ไม่มีการปะทะกันระหว่างคณะน่ะสิ ถามได้! แล้วคิดว่าผมจะโล่งใจเรื่องอะไรล่ะ? ฮึ!
“ทำไมมึงไปช่วยฝั่งวิศวะด้วยวะ?”
“หือ? กูไม่ได้ช่วยใครทั้งนั้นแหละ แค่คิดว่าแบบนี้มันน่าจะสนุกมากกว่า หึๆ” ไอ้ฮอยฮักหัวเราะเสียงต่ำในลำคอทำเอาผมขนลุกขนพองสยดสยองกับความโหดที่แฝงในน้ำเสียงของมัน ไอ้นี่ยึดติดความสนุกความพอใจของตัวเองเหมือนเดิมเลย
ไอ้โซโล่กับพี่เพ้นต์กลับสู่สังเวียนอีกครั้ง ป๊าดดด! อิปโป ก้าวแรกสู่สังเวียนอะเปล่าเนี่ย? เฮอะๆ แล้วทั้งสองก็เริ่มเข้าฟัดกันเมื่อมีสัญญาณเริ่ม คราวนี้ผมไม่พูดอะไรแล้ว ยืนลุ้นแบบเงียบๆ ดีกว่า เดี๋ยวจะไปทำลายสมาธิของทั้งสอง ผมไม่ได้ห่วงใครทั้งนั้นล่ะ แค่มีมารยาทเท่านั้นเอง!
ไอ้โซโล่งัดพี่เพ้นต์ล้มลงอย่างรวดเร็ว เสียงสาวๆ คณะสถาปัตย์กรี๊ดลั่นหวาดเสียวแทนพี่เพ้นต์ แต่เฮียแกก็เก๋าสนามต้านไว้ได้แล้วพลิกตัวไปอีกด้านจับไอ้โซโล่ทุ้มไปข้างหน้าแทน ไอ้โซโล่ถูกทุ่มตัวลอยแต่ไอ้บ้านี่ก็ตายยากพลิกตัวกลับมายืนยึดไหล่ของพี่เพ้นต์ไว้แล้วออกแรงเหวี่ยงผลักไปข้างๆ ไอ้โซโล่เตะขาพี่เพ้นต์ทำให้เขาพลิกตัวล้มลงอย่างรวดเร็ว!
ตุ้บ !!!
ย่าส์~ !!!
เสียงเฮลั่นดังจากฝั่งวิศวะเต็มไปด้วยความสะใจเป็นที่สุด พี่เพ้นต์ลุกขึ้นฟาดเบาะขัดใจ ส่วนไอ้โซโล่กระโดดเหยงๆ กับพวกเพื่อนๆ มันดีใจขนาดนั้นเลยเหรอ? ผมมองภาพนั้นแล้วเบ้ปากหมั่นไส้ เฮอะ! ทำอย่างกับมึงชนะเลิศระดับโลกอย่างนั้นแหละ มึงยังไม่ชนะโว้ย อีกรอบหนึ่ง! ไอ้ฮอยฮักสะกิดผมเบาๆ
“อะไร?”
มันจิ้มที่แขนของผม ผมมองแขนของตัวเองแล้วยิ้มเก้อทันที มันจะชูฉลองชัยอะไรกับเขาฟะเนี่ย!?
“โทษทีกูนึกว่าพี่เพ้นต์ชนะ”
“เหรอ?”
บางครั้งไอ้ความฉลาดของมันก็น่าหมั่นไส้! ผมไม่สนใจไอ้ฮอยฮักหันไปรอดูการแข่งรอบที่สามซึ่งเป็นรอบตัดสิน แต่ดูสภาพของทั้งสองเหนื่อยพอกันเลยนะ พวกเขาที่เริ่มการแข่งกันอีกครั้ง หนึ่งในสองคนนี้ต้องมาแข่งกับไอ้ฮอยฮักในรอบชิงชนะเลิศ ผมหันมามองไอ้ฮอยที่ยืนข้างๆ สีหน้ามันแสนจะชิวๆ เหลือเกิน ผมครุ่นคิดอยู่สักพักแล้วทำตาโตเอะใจอะไรบางอย่าง
ไอ้...ไอ้...ฮอยฮัก!!! ไอ้โคตรเหนือเมฆ!!!
การกระทำของมันเหมือนช่วยฝ่ายวิศวะแต่แท้ที่จริงแล้วมันไม่ได้ช่วยใครอย่างที่มันพูดจริงๆ นั่นแหละครับ! ข้อเสนอนี้เอื้อประโยชน์ให้ตัวเองชัดๆ! ผมทึ่งคิดไม่ถึงว่ามันจะวางกับดักแบบนี้เอาไว้ มิน่าล่ะรุ่นพี่ถึงสนใจมันนัก ตอนแรกผมเองก็แปลกใจที่รุ่นพี่เลือกมันเป็นตัวหลักของการชนคณะ ก็คิดดูสิ จืดๆ ชืดๆ ดีแต่ทำตัวจืดจางไร้ตัวตน มันจะไปช่วยให้คณะชนะได้ยังไง!? แต่แล้วพวกผมก็เข้าใจ ปีที่แล้วมันนี่แหละวางแผนบุกคณะแพทย์ พวกเราจึงชนะมาอย่างหวุดหวิด
“ก็แค่ตัดกำลังศัตรูเท่านั้นแหละ” ไอ้ฮอยฮักเห็นผมจ้องมันตาค้างอยู่นานก็เอียงหน้ามาเอ่ยเบาๆ กับผม
“แต่ไม่รู้ว่าจะตัดได้เท่าไรเพราะพลังใจต่างกัน”
ต่างยังไงวะ? คำพูดไอ้ฮอยฮักผมไม่เข้าใจสักนิด มันทำหน้านิ่งไม่อธิบายต่อ บ๊ะ!? มาพูดให้อยากรู้แล้วจากไปอย่างงงๆ ผมมองการต่อสู้ครั้งสุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุดของทั้งสองหนุ่ม สู้อย่างไม่มีใครยอมให้แก่กัน เสียงเชียร์ดังยิ่งกว่าเดิมเร่งบรรยากาศให้ตื่นเต้นเร้าใจ พี่เพ้นต์พยายามผลักไอ้โซโล่สุดแรงเกิดแต่ไอ้โซโล่ก็ไม่ยอม มันขัดขาพี่เพ้นต์กลับ พี่เพ้นต์ชักขาก่อนโดนขัดให้ล้ม ทั้งสองแทบจะเอาหัวชนกัน ผลักกันไปมา
ไอ้โซโล่สะบัดตัวจากพี่เพ้นต์ที่เข้ามาล็อกแขน มันผลักพี่เพ้นต์ล้มไปด้านข้างอีกครั้ง ในขณะที่พี่เพ้นต์กำลังจะล้มลงก็คว้าไอ้โซโล่พลิกตัวกลับกลางอากาศ ไอ้โซโล่พลิกตัวไปอีกด้านในวินาทีสุดท้ายทำให้พี่เพ้นต์เป็นฝ่ายนอนแผ่กับเบาะ เสียงเฮลั่นดังจากฝั่งวิศวะกลบเสียงหายใจหอบของผู้แข่งขันทั้งสอง ไอ้โซโล่กำลังลุกขึ้นมาเฮกับเพื่อนๆ แต่แล้วมันก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดหันกลับมามองพี่เพ้นต์ด้วยสายตาวาวโรจน์
“ยินดีด้วยที่ชนะ” พี่เพ้นต์ยิ้มกว้างเอ่ยยินดีกับคู่ต่อสู้อย่างมีน้ำใจนักกีฬา ไอ้โซโล่มองมือพี่เพ้นต์ที่ยื่นมา มันปัดออกอย่างไร้เยื่อใยแล้วกัดฟันพูด
“ไอ้หมาขี้แพ้ชวนตี!”
พี่เพ้นต์ไม่ใส่ใจลุกขึ้นเดินมาที่ผมแล้วยิ้มๆ ให้เช่นเดิม
“ขอโทษนะครับพรีสต์ พี่แพ้ซะแล้วล่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ยังไงก็ยังมีไอ้ฮอยอยู่”
“นั้นสินะ ฮอยฝากด้วยล่ะกัน” พี่เพ้นต์พยักหน้าหันไปตบไหล่ไอ้ฮอยฮักเบาๆ แล้วเดินจากไป ไอ้ฮอยฮักเหล่สายตามองตามพี่เพ้นต์ เป็นสายตาที่ผมไม่ค่อยเข้าใจนัก มันหันไปมองไอ้โซโล่ ผมเองก็ตามมองไป ไอ้บ้านั่นท่าทางแปลกๆ ไอ้ฮอยทำเสียงขึ้นจมูกเล็กน้อย
“ฮึ เล่นแรงน่าดู”
“อะไร?”
“เปล่า มึงอยากให้กูชนะหรือเปล่า?”
“ห๊ะ ถามแปลกๆ ก็ต้องอยากสิวะ!”
“อืม งั้นเหรอ?” เสียงของไอ้ฮอยเนิบๆ เหมือนไม่เชื่อเท่าไร ผมจ้องมันเขม็งอย่างไม่พอใจ มันยิ้มที่มุมปากแวบหนึ่งรวดเร็วแทบจะมองไม่ทัน ไอ้นี่จะรักษาหน้านิ่งไร้ความรู้สึกไปถึงไหน ในที่สุดพี่แทนก็เรียกฮอยฮักกับโซโล่ขึ้นสู่สังเวียน
ทั้งสองยืนเผชิญหน้ากันบรรยากาศเคร่งเครียด แต่ไอ้ฮอยฮักทำหน้าชิวซะเหลือเกิน ขณะที่ไอ้โซโล่มีสีหน้าเอาจริงเอาจังมากๆ เมื่อสัญญาณเริ่มการแข่งขันดังขึ้น เสียงเชียร์ของทั้งสองคณะก็ดังกระหึ่ม พอผมโบกมือเชียร์ไอ้ฮอยฮักเพื่อนรัก ไอ้โซโล่ก็จ้องผมเขม็งทันที
กูไม่สน! กูจะเชียร์เพื่อนกู
ระหว่างที่ไอ้โซโล่ก้าวเท้าอย่างระมัดระวัง ไอ้ฮอยฮักกลับยืนเฉยสบายซะเหลือเกิน ทำแบบนี้มันเท่ากับเป็นการประมาทและหยามหน้าคู่แข่งเป็นอย่างมาก ไอ้ฮอยสู้หน่อยสิโว้ย! เสียงเชียร์ทางสถาปัตย์กดดันให้ไอ้ฮอยเข้าไปสู้ ก็อย่างว่านั่นแหละ ต่อให้คนทั้งคณะมากดดัน คนอย่างไอ้ฮอยน่ะเหรอจะสนใจ มันเหลือบมองมาที่ฝั่งตัวเองแล้วเมินหน้าไปไม่ใส่ใจ ไอ้ฮอยฮักมองไอ้โซโล่เล็กน้อยแล้วพุ่งเข้าไปโจมตีไอ้โซโล่อย่างรวดเร็ว ทำเอาไอ้โซโล่ผงะตกใจ และกลายเป็นฝ่ายนอนแผ่บนเบาะแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว
“ไอ้ฮอยเท่ที่ซู้ดดดดด!!! เลิฟฮอยยยย!!!”
ไอ้โจ้กระโดดเหยงๆ นำเสนอตัวเหลือเกินว่าเป็นเพื่อนกับไอ้ฮอยฮัก คนในคณะก็ทำหน้าสมใจกันเหลือเกิน พวกเราพร้อมใจตะโกนชื่อไอ้ฮอยฮัก กลายเป็นฮอยฟีเวอร์ไปแล้ว! และแล้วการแข่งในรอบที่สองก็เริ่มต้นขึ้นอย่างรวดเร็ว ไอ้ฮอยเริ่มต้นด้วยการยืนนิ่งเหมือนรอบแรกซึ่งไอ้โซโล่ไม่กล้าเข้ามาใกล้ ในที่สุดไอ้โซโล่ก็ตัดสินใจชิงความได้เปรียบลงมือโจมตีก่อน
ไอ้โซโล่เหวี่ยงไอ้ฮอยไปมาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ไอ้บ้าฮอยไม่รู้สึกรู้สาใดๆ มันเคลื่อนตัวตามแรงดึง ดึงไปไหนมันก็ไปหมด ไม่ต้านเลยสักนิด โซโล่จะออกแรงเยอะแค่ไหนก็เอาชนะฮอยฮักไม่ได้ ไอ้ฮอยโคตรเท่เลยว่ะ! เสียงกรี๊ดเชียร์ไอ้ฮอยจากสาวๆ ดังขึ้นเป็นเท่าตัว สงสัยจบงานนี้แล้วไอ้ฮอยอาจจะป๊อปปูล่าร์เลยก็ได้นะ
ที่ผมดูๆ อยู่รู้สึกได้ว่าไอ้ฮอยมันรออะไรบางอย่างอยู่ นั่นไง! ไอ้ฮอยฮักได้จังหวะตั้งท่าได้ก็จับไอ้โซโล่ทุ่มด้วยท่ายูโด ผมอ้าปากค้างมองไอ้โซโล่ลอยไปตามแรงทุ่มจบลงด้วยการนอนแผ่หลาบนเบาะด้วยความรู้สึกอึ้งทึ่ง เสียงกรี๊ดของฝั่งสถาปัตย์ดังแทบทันที ไอ้โจ้กับไอ้แซมวิ่งถลาเข้าไปยกแขนไอ้ฮอยขึ้น ทำอย่างกับว่ามันชนะการชกระดับโลกอย่างไรอย่างนั้น คณะสถาปัตย์เริ่มเต้นฉลองชัย ผมมองไอ้โซโล่ที่มีไอ้วินเซอร์เข้ามาพยุงออกไปเงียบๆ ด้วยความรู้สึกแปลกๆ
(บัตรเดตสุดโรแมนติกกลายเป็นของฮอยฮักครับผม!!!)
และแล้วการประมูลก็จบลงอย่างสวยงามพร้อมสัญญาณจบสิ้นการชนคณะในวันแรก ผมมองหาไอ้โซโล่ เฮ้อ แล้วทำไมผมต้องมองหามันด้วยวะเนี่ย ไม่ได้ห่วงมันหรอกนะ! ก็แค่อยากจะเยาะเย้ยมันเท่านั้นแหละ ชิ อดเย้ยมันเลย!
“ฮู้ว~ ไอ้ฮอยเท่สาดดดดด~!!!” ไอ้แซมยิ้มกว้างเข้ามากรี๊ดกร๊าดไอ้ฮอยฮักอย่างกับมันเป็นดารา พวกผมรวมตัวกันที่คณะ ไอ้เตี้ยสตางค์ก็เข้ามากรี๊ดกร๊าดไอ้ฮอยจนโดนสามีป้ายแดงของมันลากไปเทศนาตัวต่อตัว เออ สมน้ำหน้ามัน! มีผัวแล้วยังมาทำลืมตัว
“โฮ ไอ้ฮอย มึงเป็นผัวลับๆ ของไอ้พรีสต์ก็ไม่บอก มาเปิดเผยวันนี้กูตกใจนะโว้ย”
“เวรรรร! ไอ้โจ้มึงเอาอะไรคิดวะเนี่ย!?” ผมเดินไปตบหัวเพื่อนรักด้วยความเร็วแสง ไอ้ห่าโจ้ปากหาเรื่องตลอด ผมส่ายหน้าไปมา รับไม่ได้จริงๆ ไอ้โจ้นวดท้ายทอยป้อยๆ
พวกเราวางแผนจะไปฉลองชัยชนะของไอ้ฮอยฮักแต่เจ้าตัวกลับยกมือขึ้นเป็นปางห้ามญาติอย่างเยือกเย็น
“โทษที กูไม่ว่าง”
“อะไรวะ!? ไม่ว่างอีกล่ะ เมื่อไรแก๊งของเราจะครบองค์กันสักที! ขาดแต่มึงทุกทีเลยไอ้ฮอย!” ไอ้แซมโวยก่อนใครเพื่อน ตามด้วยไอ้โจ้ที่บ่นอุบอิบ
“นั้นสิ ทำตัวอย่างกับซุปเปอร์สตาร์ มีธุรกิจร้อยล้านรึไงวะ”
“เอาน่าพวกมึง ไว้ครั้งหน้าล่ะกัน วันนี้ไม่ว่างจริงๆ” ไอ้ฮอยฮักยืนยันหน้านิ่งไม่เปลี่ยน ไม่สะทกสะท้านต่อคำต่อว่าของเหล่าเพื่อนฝูง
“เออๆ คราวหน้ามึงเลี้ยงนะโว้ย”
“ได้”
ผมมองไอ้สองตัวที่ทำกระฟัดกระเฟี้ยวด้วยสายตาดูแคลน พวกมึงสองตัวหวังจะกินฟรีจากไอ้ฮอยฮักนั่นแหละว่ะ ทำเป็นโวย! ไอ้ฮอยฮักโบกมือลา มันกำลังจะก้าวเท้าเดินออกไป แต่ก็ชะงักหันตัวเดินกลับมาหาผมพร้อมกับยื่นบัตรรางวัลให้
“ให้มึง”
“มึงเอาไปใช้เถอะ” ผมโบกมือปฏิเสธ ไอ้ฮอยฮักยัดใส่มือผม
“มึงเอาไปเถอะ กูไม่มีเวลาใช้หรอก อยากไปกับใครก็ตามใจมึง เออ ยังไงก็ไปดูไอ้โซโล่มันหน่อยล่ะกัน กูไปล่ะ” แล้วไอ้ฮอยฮักก็วิ่งออกไปทันที ผมอ้าปากค้าง จะห้ามมันก็ไม่ทันแล้ว ไอ้บ้านั่นขึ้นรถที่แล่นมาจอดรออยู่หน้าคณะ
เห? ไม่ใช่อัลฟาของไอ้วินเซอร์นี่หว่า อ้าว แล้วทำไมผมต้องคิดว่ามันจะไปกับไอ้วินเซอร์ด้วยวะ? เออ สมองกูชักจะกลับด้านล่ะ สงสัยวันนี้ลุ้นมากไปหน่อยล่ะมั้ง พวกไอ้โจ้นัดไปเลี้ยงกันที่ร้านบ้านนาร้านเดิม ผมมองพวกมันอย่างชั่งใจ ก่อนจะเอ่ยขอตัว
“เอ่อ... กูขอตัวกลับก่อนนะ”
“ห๊ะ!?”
“แล้วทำไมมึงต้องกลับอีกคนด้วยเนี่ย!?”
“กูมีธุระ”
หน้าด้านแหลฉิบหายเลยว่ะกู
“อย่ามาแหล กูรู้ว่ามึงไม่มีธุระ!” ไอ้โจ้ชี้หน้าผมอย่างรู้ทัน เวร! ไอ้แซมและไอ้โจ้จ้องผมเขม็ง ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ปล่อยๆ กูไปเถอะพวกมึง!
“ไอ้แซม! พี่ปีสี่เรียก!” ไอ้บู๊ลิ้มวิ่งเข้ามาลากไอ้แซมไปรับกรรมร่วมกับมัน ขนาดไอ้เตี้ยยังโดนผัวมันลากไปด้วยเลย ไอ้เตี้ยทำหน้าจะเป็นจะตาย เตี้ยเอ๊ย คิดซะว่ามีสุขร่วมเสพมีทุกข์ร่วมต้านล่ะกัน ไอ้แซมตะโกนก้องคณะ
“รอแป๊บนะโว้ย!”
“จะไปดูผัวเหรอวะไอ้หมาบ้า?”
พออยู่กันสองคน ไอ้โจ้ก็ใช้ศอกกระทู้สีข้างผมเบาๆ ใบหน้ามันติดยิ้มล้อเลียนจนผมเอือมระอา ผมเหล่มองมันแล้วถอนหายใจเฮือก ถึงจะปฏิเสธมันก็ไม่ฟังเข้าหู เงียบให้มันคิดไปเองล่ะกัน
“อะไร้เป็นห่วงขนาดนั้นเลยเหรอวะ ฮิ้ววว~”
ให้มันพูดไปครับ ให้มันพูดไป~!!!
“ไอ้พรีสต์ห่วงสามี~ ฮ่าๆๆๆ วู้วๆๆๆ”
“เมื่อไรมึงจะหุบปากสักทีวะไอ้โจ้!”
แล้วในที่สุดผมก็ทนไม่ไหวต้องตวาดมันกลับ ไอ้เวรนี่กวนประสาทจริงๆ ว่ะ ไอ้โจ้ยิ้มกว้างอย่างถูกใจที่กวนติ่งผมสำเร็จแล้วมันก็ยอมปล่อยผมมาจนได้ เฮอะ! กว่าจะปล่อยมาได้กัดกูจนเหลือแต่ขา ผมเดินไปถึงหน้าคณะ เห็นรถคันหรูแล่นมาจอดตรงหน้า
เฮ้ย! กูจะกลับกับไอ้เหลือง ไม่ต้องจอดรับกู! กระจกรถถูกเลื่อนลงเห็นหัวขาวๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ชัดเจนว่าใคร เวร! นี่มันอัลฟาของไอ้วินเซอร์นี่หว่า ไอ้หัวขาวโผล่ออกมาจากรถของมัน
“เฮ้ย! ไอ้แว่นกลับยัง?”
“ใครวะ กูไม่รู้จัก”
โทษใครไม่ได้นอกจากตัวมึงนั่นแหละ ใครบอกให้ใช้ท่าทางหยาบคายมาถามคนอื่นเขาล่ะ ฮึ! อยากได้คำตอบก็ต้องถามดีๆ ซีเฟ้ย ไอ้หัวขาวขมวดคิ้วยุ่ง
“กูถามอีกครั้ง ไอ้แว่นมันกลับหรือยัง?”
“กูไม่รู้จักไอ้แว่นโว้ย”
“เพื่อนมึงไง ตอบมาดีๆ!”
มึงยังถามกูไม่ดีเลยแล้วจะให้กูตอบดีๆ ได้ยังไงฟะ? ผมขมวดคิ้วอารมณ์เสีย เวรนี่! กูไม่ตอบมึงล่ะ ผมเดินหนีไอ้วินเซอร์มาที่ไอ้เหลือง เตรียมตัวกลับแต่ถูกดึงไว้ก่อน ไอ้เวรวินเซอร์ลงจากรถดึงแขนผม มึงจะเอาอะไรกับกูนักวะ!?
“กูถามดีๆ นะโว้ย แว่นมันกลับยัง?” ไอ้วินเซอร์ถามเสียงอ่อนลงนิดหน่อย อ่าฮะ ค่อยน่ารักขึ้นมาหน่อย!
“ทำไมกูต้องบอกมึงด้วย มึงเป็นอะไรกับไอ้แว่น เอ๊ย ไอ้ฮอยฮัก?”
นั่นไงล่ะ กูติดเชื้อแว่นจากมึงแล้วไงไอ้วินเซอร์! ไอ้บ้านั่นเงียบไม่ตอบ อีกนัยหนึ่งคือมันตอบไม่ได้นั่นเอง!
“กูไม่ถามมึงก็ได้!” มันสะบัดแขนผมออกทำหน้าตาบู้บี้ ไอ้เวร! กูสะอาดฆ่าเชื้อแล้ว ไม่ต้องทำท่ารังเกียจกันขนาดนั้นก็ได้ ผมมองตามมันไปแล้วส่งค้อนขวับให้ ชิ! ไอ้วินเซอร์ล้วงเอามือถือขึ้นมาจิ้มๆ สักพักมันก็โวยวายเสียงดัง
“โว้ยยย!!! ไอ้แว่นปิดมือถือใส่กูได้นะมึง!!!”
ผมไม่สนใจไอ้หมาบ้านั่นหันมาสตาร์ทเจ้าเหลืองขี่ออกไป ระหว่างทางหาซื้ออะไรไปทำข้าวตอนเย็นหน่อยล่ะกัน ผมไม่ได้ทำเอาใจใครนะโว้ย! แค่ปลอบใจคนแพ้เท่านั้นแหละ เฮอะๆ! แพ้น่าสงสารขนาดนั้น ผมซื้อผักกับของเล็กๆ น้อยๆ ที่ตลาด เมื่อซื้อเสร็จเรียบร้อยก็ขี่เจ้าเหลืองกลับบ้าน
จอดเจ้าเหลืองไว้ที่เดิม คุยป้าอรที่กำลังจัดแต่งสวนที่หน้าบ้านเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป บ้านเงียบๆ แบบนี้สงสัยมันจะอยู่บนห้อง ผมเอาข้าวของไปเก็บที่ห้องครัวแล้วเดินขึ้นบันไดเข้าห้องโซโล่ ค่อยๆ แง้มเปิดดูและก็เห็นไอ้บ้านั้นนอนเหยียดดูทีวีบนเตียง
ปกติดี?
แต่เหทำไมแขนมันใส่เผือกแบบนั้นล่ะ? ผมเดินเข้าไป มันก็เงยหน้าขึ้นมามองเล็กน้อยแล้วหันกลับไปดูทีวีต่อ ผมปีนเตียงคลานเข้าไปใกล้มัน ไอ้บ้านี่ก็ยังดูทีวีนิ่ง เชอะ ทำเป็นเมิน!
“เป็นอะไรวะ ทำไมถึงใส่เผือก?”
“แขนเดาะ” มันตอบผมด้วยเสียงสุดเซ็ง ผมหัวเราะ ไอ้คนแขนเดาะเหลือกตาใส่ทันที
“กูแขนเดาะมันน่าหัวเราะตรงไหนวะ!?”
“เปล่า ที่แขนเดาะเพราะไอ้ฮอยเหรอวะ?”
“ไม่ใช่ ควรขอบใจเพื่อนแว่นของมึงมากกว่า อุตส่าห์จัดการไม่ให้แขนกูสะเทือนมากกว่าเดิม ฮึ”
“แล้วทำไมมึงยังลงแข่งอีก ไม่เจียมเลยว่ะ”
“ช่างกูเถอะ!”
“เออๆ กินอะไรหรือยัง? เดี๋ยวกูทำให้”
“กูอยากกินผัดไทย”
“ได้แต่ไม่รู้ว่าเครื่องมันจะครบหรือเปล่านะ” ผมกระโดดลงจากเตียงนอนแล้วเดินออกมาจากห้อง แฮะๆ ผมหัวเราะไปตลอดทาง รู้สึกอารมณ์ดีแปลกๆ วันนี้ไอ้โซโล่มันเชื่องมากเลยครับ ไม่มีเสียงโวยวายสักแอะ สงสัยมันคงกำลังอายแหงๆ แบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ!
ผมทำผัดไทยให้ไอ้โซโล่ และทำเผื่อให้กับพี่ๆ ทุกคนที่ยังอยู่ครบเพราะตอนนี้เพิ่งเที่ยงเกือบบ่ายๆ พวกเขาจะกลับกันตอนห้าโมงเย็น เมื่อทำเสร็จเจ้าคุณชายก็มานั่งรอเงียบๆ มันไม่พูดหรือโวยอะไร รออย่างเรียบร้อยเกินควร ผมมองมันแล้วยิ้มออกมา ฮิๆ อะไร้ ผมแค่ชอบมันนั่งนิ่งๆ เงียบๆ อายๆ แบบนี้เท่านั้นเอง!
“มึงหัวเราะอะไร?”
นั่น! ตาดีเห็นกูหัวเราะอีก!!
“เปล่า”
กูจะปฏิเสธทำไม้? มึงจะทำอะไรกูได้เพราะตอนนี้มึงแขนเดาะ โฮะๆๆๆ! พอแจกจ่ายผัดไทยร้อนๆ ให้กับทุกคนเสร็จก็จัดจานให้กับคุณชายที่เริ่มทำหน้าหงิก งอนล่ะซี~!
“เอ้า เลิกทำหน้างอได้แล้ว”
“หน้ากูก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้ว” มันโต้เสียงห้วน ก้มหน้าหยิบตะเกียบมาคีบผัดไทย ผมนั่งมองมันที่กินอย่างทุลักทุเล หือ? แขนมันเดาะข้างขวาที่เป็นข้างถนัดนี่น่า คงจะจับตะเกียบข้างซ้ายไม่ถนัดสินะ ผมลุกขึ้นเดินไปหยิบส้อมมาให้กับมัน ไอ้โซโล่มองผมแล้วจับส้อมไปใช้
“ขอบใจ”
“เออ ไม่เป็นไร”
ผมยืนมองไอ้เด็กน้อยนี่ใช้ส้อมค่อยๆ ม้วนเส้นเข้าปากแล้วรู้สึกรำคาญใจมาก มึงจะเล็งไปถึงไหนวะ ยัดๆ มันเข้าไปก็จบ! กว่าจะได้กินแต่ละครั้งใช้เวลานานเหลือเกิน จนผมทนดูไม่ไหวลากเก้าอี้มานั่งแล้วแย่งส้อมจากมันมาตักป้อนให้ ไอ้โซโล่มองผมอย่างงุนงง
“จะกินหรือไม่กินวะ?”
“กิน!”
แหม ตอบเร็วดีนี่!
ไอ้โซโล่อ้าปากงับผัดไทยนั่งเคี้ยวงับๆ ผมใจเย็นนั่งป้อนมันไปเรื่อยๆ รู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มเลี่ยนชวนขนลุกขนพองชอบกล แล้วนั่นมันยิ้มเหี้ยอะไรนักหนา กูก็อายเหมือนกันนะโว้ย! ป้าอรเดินเข้ามาผมถึงกับลืมตัวยัดส้อมเข้าปากมันไปอย่างแรง ไอ้โซโล่ร้องจ๊ากจับปากของตัวเองทันที อ๊ะ กูขอโทษ! ผมยิ้มแห้งๆ ก็กูตกใจป้าอรนี่หว่า ป้าอรยิ้มให้กับผมแล้วเดินผ่านเข้าห้องครัวไป สักพักก็เดินออกมาพร้อมกับรอยยิ้มเหมือนเดิม
“ตามสบายน่า ป้าไม่รบกวนหรอก”
แว๊กกกก!!! ความใจดีของป้ามันกำลังทำร้ายผมนะครับ! พูดทำไมเนี่ย!!? ผมโยนส้อมคืนให้ไอ้โซโล่ กูไม่ช่วยมึงล่ะ! ไอ้โซโล่มันจับส้อมมาตักกินต่อโดยไม่พูดประท้วงใดๆ เฮ้อ ดีที่มันไม่พูดอะไร ผมนั่งดูมันกิน ไม่มีอะไรทำ เออ มันว่างงานก็เลยนั่งจ้องมันนี่แหละ
ผิวขาวสมกับเป็นไอ้คุณชาย คิ้วเข้ม ตาสวย ปากได้รูป จมูกสวยอย่างกับไปทำศัลยกรรม เฮอะ! ไอ้หล่อเอ๊ย หน้าตาคุณชายไปไหนวะครับ!? มันนั่งนิ่งๆ แบบนี้แล้วให้ความรู้สึกคุณชายกลางแห่งบ้านทรายทองม๊ากกกกก! กูว่ามันหล่อกว่าคุณชายกลางอีก ไอ้โซโล่มันหล่อแบบคุณช๊ายคุณชาย ถ้าเทียบกับไอ้วินเซอร์รายนั้นหล่อแบบผู้ชายอันตราย มองหน้าก็รู้แล้วว่าสันดานเสีย แต่ไอ้ห่าโซโล่ตรงข้าม หน้าตาก็ออกจะดูดีไม่น่านิสัยเหี้ยเลย
“นี่ หน้ากูพรุนหมดแล้ว ถ้ายังจะมองอีก กูเก็บค่าดูจริงๆ ด้วย”
“ห่า แค่นี้มันไม่พรุนหรอกเฟ้ย! แล้วจะงกไปไหนมองแค่นี้ทำเป็นเก็บค่าดู!”
“ถ้าอยากมองต่อก็เอาค่าดูมา”
“ใครอยากจะดูต่อ!”
ไอ้โซโล่ยักไหล่แล้วหันไปกินต่อ กูไม่มองมึงก็ได้ กูมองอาบังก็ได้โว้ย ไง อาบัง กินอะไรยัง? หือ? กินแล้วเหรอ? กินอะไรมาวะ? เออ กูคุยกับแมวรู้เรื่องด้วย ช่างเถอะ ขนาดคุยกับหมาก็ยังคุยมาแล้ว นับอะไรกับอีแค่แมวกันล่ะ ผมคุยกับอาบังทางสายตาเสร็จก็หันมามองไอ้โซโล่อีกครั้ง โว้ย! ยังไงก็ต้องมองอยู่ดีนั่นแหละ
“เอาค่าดูมา” ไอ้ห่านี่ก็จะเอาแต่ค่าดูอยู่ได้! ผมทำหน้าบึ้งล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบของบางอย่างยัดใส่มือมันไป
“กูให้แล้ว โอเคไหม?”
“...เฮ้ย” มันหยิบไอ้บัตรนั้นขึ้นมาคลี่ดูแล้วร้องเสียงหลง หันมองมาที่ผมยิ้มระรื่น
“มึงยิ้มทำไม?”
“เพิ่งมีคนมาชวนเดตแบบเนียนอย่างนี้”
“ใครชวนมึงเดต!!?” ผมผงะถามเสียงแหลม
“อ้าว ก็นี่บัตรเดตนี่น่า ดูสิ~ มีห้องสวีตโรงแรมหรูด้วยแน่ะ” ไอ้โซโล่มันเปิดดูบัตรเดตผ่านๆ แล้วอุทานออกมา ผมหันไปทำตาโต เดตในโรงแรมนี่น่ะ เชี่ยแหละ! ไอ้พวกเวรนั่นมันคิดจะทำอะไรกับกูเฟ้ยยยย!?
ทำไมตั้งรางวัลแบบนี้!!!!? TBC.มาต่ออย่างรวดเร็วเพราะคนอ่านในเล้าน่ารักมาก~ ฮิๆ
ใช่แล้วล่ะปอยเนี่ยแฟนพันธุ์แฟนของรันนิ่งแมนเลยนะ เก็บทุกตอน ฮิๆ
อ่า ส่วนเรื่องสอบยังไม่ได้สอบจ้า สอบอาทิตย์หน้าเนี่ยแหละ
เพราะฉะนั้น ฮือ.... ขอลาหยุดน่าทุกคน หยุดอัพทั้งอาทิตย์(ไม่แน่ หุๆ)
ส่วนคู่วินเซอร์กะฮอยฮักเนี่ยดราม่ากะ SM อะไรแบบนั้น
อยากจะแต่งดราม่าบ้าง อยากจะให้รู้ว่าปอยก็แต่งดราม่าเป็น (แต่คงไม่พ้นรั่วเหมือนเดิม หุๆ)
ถ้าเทียบกับวินเซอร์ โซโล่เป็นพ่อพระไปเลยนะ เหอะๆ
ขอให้มีความสุขตลอดทั้งสัปดาห์นี้นะจ้ะ 
หัวข้อ: >>> คู่กัดที่รัก <<< [เปิดจองรวมเล่ม วันนี้-9เมษายน2558] (อ่าน 1399690 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก