红孔雀นกยูงแดง 23
หงคงฉ่วยนั่งเหม่อมองท้องฟ้ายามคำคืนที่มีเพียงดวงดาวทอแสงริบหรี่อยู่ ในตอนที่หลี่คงเอาโทรศัพท์มาให้ ผู้เป็นเจ้านายแห่งคฤหาสน์เขาวงกตกรอกเสียงลงไป
“ว่าไง คุณสารวัตร”
“ผมอ่านแฟ้มคดีตระกูลหรงแล้ว” ปลายสายกรอกเสียงตอบกลับมา ก่อนจะพูดต่อ “คงฉ่วย พยานยืนยันว่าผู้ชายที่มางัดกระโปรงหน้ารถผมอายุหกสิบถึงเจ็ดสิบ วันเดือนปีเกิดของหรงสือจื่อ พอเทียบกันแล้ว ปีนี้เขาควรจะอายุห้าสิบแปดพอดี ผู้ชายคนนั้นเป็นเขาใช่ไหม?”
“ฉันไม่มีหลักฐานหรอกนะ” อีกฝ่ายตอบ “แต่สามสิบกว่าปี ไม่มีใครในเกาะฮ่องกงกล้าทำแบบนี้กับฉัน กับคนของฉัน... นอกจากมันเท่านั้น”
น้ำเสียงที่ตอบกลับมาแสดงความอาฆาตแค้นอย่างเห็นได้ชัด ลู่อี้เผิงหลับตาลง “คงฉ่วย... คุณกับเขาน่ะ...”
ปลายสายเงียบไปพักหนึ่ง จากนั้นก็ตอบกลับมา “สารวัตรลู่ คุณได้ยินได้ฟังเกี่ยวกับเรื่องนั้นว่ายังไงบ้างน่ะ”
ลู่อี้เผิงสูดหายใจลึก ก่อนจะกรอกเสียงตอบกลับไป “ได้ยินว่า คุณถูกพี่ชายข่มขืนตั้งแต่ตอนเด็กๆ ....”
“อืม...”
“คงฉ่วย.....”
“เรื่องมันตั้งสามสิบสี่สิบกว่าปีมาแล้วล่ะ เผิงเผิง” ทางนั้นตอบ “ทุกคนเต็มใจให้เขาทำ แต่ไม่ยอมบอกฉัน ในห้องแคบๆ ฉันต้องรองรับอารมณ์ของเขาอย่างไม่เห็นเดือนเห็นตะวันอยู่เกือบสามเดือน ฉันถึงได้เข้าใจ...”
ลู่อี้เผิงสะอึกไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ถามกลับไป “ตอนนั้นคุณอายุเท่าไหร่น่ะ?”
“สิบขวบ” หงคงฉ่วยตอบ แล้วหัวเราะออกมา “สารวัตรน่ะ เพิ่งมาถูกฉันข่มขืนตอนอายุยี่สิบสาม น่าจะดีใจนะ อย่างน้อยก็พอจะรู้อะไรๆ บ้างแล้ว”
ลู่อี้เผิงไม่นึกตลกด้วย เขาพูดตอบกลับไปอีก “เพราะถูกทำแบบนั้น คุณเลยกลายเป็นคนแบบนี้เหรอ?”
หงคงฉ่วยนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะอีก “ถามทำไมน่ะ มาแก้นิสัยฉันตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วล่ะ”
ลู่อี้เผิงเม้มริมฝีปาก ก่อนจะส่งเสียงตอบกลับไป “อืม...”
ความเงียบเกิดขึ้นระหว่างคนทั้งคู่อยู่พักหนึ่ง ท้ายที่สุดลู่อี้เผิงก็เป็นฝ่ายถามขึ้นอีก “เกิดอะไรขึ้นบนเรือลำนั้นน่ะ เขาพยายามจะฆ่าคุณหรือ?”
“ถ้าให้ฉันตอบตามแบบฉบับผู้เคราะห์ร้ายที่น่าสงสาร ฉันก็ควรจะพูดว่าเขาพยายามฆ่าฉัน” หงคงฉ่วยว่า และเว้นจังหวะไปพักหนึ่ง “แต่คดีน่าจะหมดอายุความไปแล้วนะสารวัตร... ฉันจะไม่พูดแบบร้องขอความเห็นใจหรอก บนเรือนั่น ฉันฆ่าเขา”
“?!”
“จะอัดเสียงฉันเอาไว้ก็ได้นะ คดีนั่นปิดไม่ลงมาตั้งสามสิบกว่าปีแล้วนี่นา ฉันจะเล่าให้ฟังก็ได้ เห็นแก่ที่เป็นสารวัตรหรอกนะ”
“คงฉ่วย...” ลู่อี้เผิงเรียกชื่อนั้น ก่อนจะกลืนน้ำลายเฮือก “ไม่ต้องเล่าก็ได้...”
“ไม่เอาน่า... โทรมาหาฉัน ไม่ใช่เพราะอยากรู้เรื่องนี้ด้วยหรือไง?”
“.............”
“ฉันถูกเขาข่มขืนอยู่สามเดือน ถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าควรจะต้องปรับตัวได้แล้ว” หงคงฉ่วยพูด “จากนั้นฉันเลยเลิกขัดขืน และเปลี่ยนมาตอบสนองเขาทุกรูปแบบ ฉันเลยออกมาจากห้องได้”
ลู่อี้เผิงเม้มริมฝีปาก เขานึกถึงรูปถ่ายใบนั้นขึ้นมา ได้ยินเสียงหงคงฉ่วยพูดอีก
“ฉันเรียนรู้ว่าการยอมและตอบสนองเขา ทำให้เขายอมทำตามใจฉัน ฉันขอให้เขาสอนกังฟูให้ จากนั้นก็ขอให้เขาพาฉันไปเรียนกังฟูด้วย ถ้าจะว่าไปแล้ว ฉันก็ควรจะได้เกียรตินิยมในวิชากังฟูที่เรียนเหมือนกันนะเนี่ย”
หงคงฉ่วยเล่าด้วยน้ำเสียงร่าเริงเต็มที่ แต่กลับทำให้คนฟังหัวใจหนักอึ้งเข้าไปอีก “แล้ว...”
“อ้อ... เธอเคยถามว่าฉันสักนกยูงด้านหลังเมื่อไหร่ใช่ไหมล่ะ.... เรื่องนี้ไม่รู้ฉันจะใจเด็ดเทียบเธอที่เขียนหงคงฉ่วยซะสวยบนต้นขาตัวเองได้รึเปล่านะ ฉันแอบหนีไปสักตอนอายุสิบสาม”
“?!!”
“เพราะฉันสักตอนเด็กเกินไปล่ะมั้ง พอโตขึ้น ร่างกายมันขยาย เส้นมันก็เลยไม่คมเหมือนตอนสักใหม่ๆ แต่ก็ยังดูสวยอยู่ใช่ไหมล่ะ?”
ลู่อี้เผิงเม้มริมฝีปาก ก่อนจะกรอกเสียงกลับไป “อายุสิบสาม.. คงฉ่วย ทำไมคุณถึงสักล่ะ..”
“ฉันเกลียดเวลาที่หมอนั่นลูบหลังฉัน แล้วพูดว่าหลังฉันขาวสวยเหมือนหิมะ ฉันนึกขึ้นมาว่า ถ้าเขาชอบมากขนาดนั้น ฉันก็จะทำให้มันเป็นรอยซะ แต่ฉันไม่อยากให้หลังตัวเองเป็นรอยแบบทุเรศๆ ไม่ใช่ว่าเพราะเกลียด ฉันเลยต้องทำร้ายตัวเองด้วยวิธีบ้าๆ ฉันนึกอยากเป็นอิสระจากเขา ฉันต้องการคำยืนยันให้ตัวเอง”
“เพราะงั้นคุณถึงเลือกนกยูงเหรอ?”
“อืม... ตัวมันใหญ่ดี แล้วก็สวยด้วยน่ะ ฉันไม่อยากให้หลังตัวเองเหลือที่ว่างอะไรอีก ก็เลยสักมันทั้งตัวนั่นแหละ”
นายตำรวจหนุ่มกลืนน้ำลาย เด็กอายุสิบสาม ที่กล้าสักรูปใหญ่ขนาดนั้นเอาไว้ที่กลางหลัง หัวใจทำด้วยอะไรกันนะ....
“พอเขารู้เข้าก็คลั่งใหญ่ จับฉันขึงพืดทิ้งเอาไว้ในสวนสามวันสามคืน ฉันเลยได้ลิ้มรสชาติน้ำค้างตอนนั้นแหละ”
“!!!!”
“แต่นั่นก็ไม่ทำให้เขาหายเป็นบ้าในตัวฉัน.. หลังจากนั้นเขาก็หันกลับมาหลงรักนกยูงบนหลังฉัน ทั้งลูบทั้งจูบ ตอนนั้นแหละที่ฉันเริ่มคิดอยากจะฆ่าเขา”
เงียบไปพักหนึ่ง ลู่อี้เผิงก็ได้ยินเสียงตอบกลับมาอีก “เขาจะพอใจทุกครั้งที่ฉันเล่นบทรักร้อนแรงบนเตียงชนิดวิปลาสเกินจินตนาการ เพราะงั้น เวลาฉันออกไปไหน หายไปกี่วัน กลับมาฉันจะสนองตัณหาเขาอย่างเต็มที่ จนเขาแทบจะคลานอยู่ใต้เท้าฉัน พอฉันทำบ่อยๆ เข้า คนในบ้านที่เคยดูดายฉัน ก็เริ่มคิดว่าฉันมีอำนาจเหนือเขาแล้ว ตลกดีเหมือนกัน ฉันเริ่มต้นมีบารมีเพราะเรื่องบนเตียงเลยนะเนี่ย”
“เสียงในบ้านเริ่มแตกเป็นสองฝ่าย แน่นอน ถึงเขาจะเก่งด้านงานบริหาร อืม.. เขาเก่งมันทุกเรื่องนั่นแหละ แต่ก็ใช่ว่าจะมีคนพอใจเขาไปทุกคนหรอก เขาเองก็คงรู้สึกถึงเรื่องนี้ แล้วก็คงรู้ด้วยว่านับวันฉันมีอำนาจเหนือเขาเข้าไปทุกที เขาถึงได้จัดงานวันเกิดตัวเองบนเรือ จุดประสงค์ก็เพื่อจะจัดการปัญหานี้ให้มันจบๆ “
หงคงฉ่วยหยุดพักจิบน้ำที่วางอยู่ข้างตัวอึกหนึ่ง จึงเล่าต่อ “อ้อ.. เรื่องเรือน่ะ จริงๆ ฉันเป็นคนเสนอเอง บอกเขาว่าฉันอยากล่องเรือ เขาก็คงรู้หรอกว่าฉันคิดอะไร แต่เขาเองก็คงคิดไม่ต่างจากฉันเหมือนกัน บนเรือหนีไม่ได้ ไม่ว่าใครก็กลัวตายกันทั้งนั้นแหละ เพราะอย่างนั้น เราถึงขึ้นไปบนเรือกัน”
ลู่อี้เผิงนิ่งฟังอย่างใจจดใจจ่อ ด้วยหัวใจสั่นระรัว การสังหารโหดบนเรือลำนั้น... ฝีมือคนคนนี้จริงๆ หรือ?
“ฉันน่ะ วางแผนเอาไว้กับคนในบ้านที่ไม่ชอบขี้หน้าเขา ว่าจะจัดการฆ่าเขาบนเรือนั่นให้ได้ แต่.. เขาก็สมฉายาเห่ยอิงหรอกนะ.. เขารู้แผนฉัน เราสองคนเลยต้องเปิดศึกกันบนเรือ... อ้อ.. นี่ อย่าเพิ่งคิดบ้าๆ ว่าฉันหรือเขาแค่ลำพังสองคนจะฆ่าคนเยอะขนาดนั้นได้ล่ะ พวกเราฆ่ากันเอง.... ฟังไม่ผิดหรอก พวกเราฆ่ากันเอง”
“!!!”
“เห่ยอิงคลุ้มคลั่งน่าดู ฉันเองก็คลั่งไม่แพ้เขาหรอก สารภาพเพิ่มหน่อยก็ได้ ฉันเองก็ฆ่าไปหลายคนเหมือนกัน คนที่เคยมองฉันเฉยๆ ปล่อยให้ฉันถูกเขาข่มขืน พวกมันสมควรตาย ส่วนฝั่งฉันเองก็คงสมควรตายในสายตาเขาเหมือนกันนั่นแหละ เพราะอย่างนั้น เรือมันถึงได้เละเทะขนาดนั้นไงล่ะ สุดท้ายก็เหลือแค่ฉันกับเขา.... อ้อ... ยังมีพ่อบ้านหลี่อีกคน เธอรู้แล้วใช่ไหมว่าเขาเคยเป็นคนสนิทของเห่ยอิง”
“อืม...”
“เขาเคยถูกซ้อมปางตาย เพราะแอบถ่ายรูปฉัน หลังจากนั้นเขาก็ไม่มายุ่งกับฉันอีกเลย บนเรือนั่น เขายืนข้างเห่ยอิงตลอด ตอนเหลือกันสามคน ฉันคิดแล้วว่าฉันต้องฆ่าเห่ยอิงก่อน จากนั้นค่อยฆ่าเขา แต่ถ้าไม่สำเร็จเลย ฉันจะฆ่าตัวตาย แต่สุดท้าย หลี่คงก็ช่วยฉัน... ให้ฉันได้ฆ่าหมอนั่นด้วยมือของตัวเอง”
ความเงียบเกิดขึ้นทันทีหลังจากนั้น เนิ่นนาน... ถึงได้ยินเสียงลู่อี้เผิงตอบกลับมา “แต่เขาก็ไม่ตาย.. ใช่ไหม?”
หงคงฉ่วยเงียบไปพักหนึ่ง สุดท้ายก็ตอบกลับ “ฉันยิงแสกหน้าเขาตรงกราบเรือ เขากระเด็นตกทะเลไป... ตอนนั้นพวกเรารีบกันมาก... ฉันต้องหนีก่อนที่ใครจะมาพบตัวเข้า... ฉันเข้าใจว่าเขาตาย... ถึงตอนหลังจะรู้ว่าไม่มีใครเจอศพเขาเลยก็ตาม”
“แต่พอเกิดเรื่องระเบิด คุณเลยนึกถึงเขาขึ้นมางั้นหรือ?” ลู่อี้เผิงถามต่อ หงคงฉ่วยสูดหายใจลึก แล้วตอบกลับไป “ก่อนที่ฉันจะรู้เรื่องระเบิด มีคนจ้างเด็กให้เอาซากนกยูงมาโยนไว้ที่คฤหาสน์ฉัน....”
“?!”
“สารวัตรลู่... ไม่ว่าไอ้คนที่ทำ จะใช่มันรึเปล่า ไม่ว่ามันจะรอดตายจากเรื่องตอนนั้นมาจริง หรือแค่คนอื่นมาสวมรอยแทน ไอ้บ้าที่กล้าทำกับฉันขนาดนี้ กับคนของฉันแบบนี้ ฉันไม่ปล่อยมันเอาไว้แน่”
หัวใจของลู่อี้เผิงเต้นแรงขึ้นมา เขากรอกเสียงตอบกลับไป “คงฉ่วย คุณร่วมมือกับผมเถอะ ที่เขาเล่นงานผมก็เพราะอยากให้คุณออกโรงเอง ผมจะไม่ซ่อนตัวหรอกนะ ผมจะล่อเขาออกมา หลังจากนั้นเราจะได้จับเขา”
หงคงฉ่วยหัวเราะสวนทันที “เธอรู้รึเปล่าว่าเขาเป็นใคร?”
“เป็นคนโรคจิต” ลู่อี้เผิงว่า หงคงฉ่วยเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเสียงดัง “เผิงเผิงตอบได้น่ารักจริงๆ เออ ฉันเห็นด้วยว่าเขาโรคจิต แต่เขาไม่ได้โรคจิตธรรมดาหรอกนะ เขาฉลาด ฉลาดมากเสียด้วย ฉลาดและเก่งจนเผิงเผิงน้อยไม่น่าจะสู้ไหวเลยล่ะ... เผิงเผิงงัดกระโปรงรถด้วยมือเปล่าได้ไหมล่ะ? เผิงเผิงคิดว่าตัวเองจะวางระเบิดเอาไว้ด้วยวิธีแบบนั้นไหวไหม?”
ลู่อี้เผิงเงียบไปแล้วจริงๆ เขานึกถึงวิธีที่คนคนนั้นใช้วางระเบิด นึกถึงการงัดกระโปรงหน้ารถด้วยมือเปล่า หงคงฉ่วยพูดขึ้นต่อ “เขารอมาสามสิบกว่าปี รอ... รอวันที่ฉันจะเผยจุดอ่อนออกมา รอวันลากคอฉันออกไป เขาไม่ให้เธอจับง่ายๆ หรอก”
“ไม่ใช่ผม.. แต่เป็นเราต่างหาก” ลู่อี้เผิงตอบกลับมา “ผมรู้ว่าผมไม่รู้จักเขา แต่คุณรู้จักเขา รู้จักเขาดีเสียด้วย ที่สำคัญ เขาต้องการตัวคุณใช่ไหมล่ะ เขาต้องยอมทำทุกอย่างเพื่อให้คุณออกมาแน่ คงฉ่วย ถ้าเขาจับตัวผมได้ คุณจะมาช่วยผมไหม?”
“นี่... อย่าถามอะไรงี่เง่าแบบนั้นได้ไหม ฉันน่ะพยายามช่วยเธอก่อนที่เขาจะจับเธอได้อยู่นะ เลิกเอาคอตัวเองไปแหย่ไว้ในปากเสือทีเถอะ” หงคงฉ่วยว่า ลู่อี้เผิงยิ้มออกมา “คงฉ่วย คุณจะไม่ยอมให้ผมถูกฆ่าตายใช่ไหม?”
“อืม... ฉันไม่ยอมให้เขาฆ่าเธอหรอก กลัวแต่เธอจะไปให้เขาฆ่าน่ะสิ”
“เขาไม่ฆ่าผมแน่” ลู่อี้เผิงตอบกลับมา “ถ้าเขาอยากฆ่าผม เขาจะต้องวางระเบิดลูกใหญ่กว่านี้.. คงฉ่วย เขาทำร้ายผม เพื่อจะล่อให้คุณออกมา”
“อืม รู้ถึงขนาดนั้นก็ดีแล้วนี่” หงคงฉ่วยว่า ก่อนจะพูดต่อ “ที่ฉันให้เธออ่านแฟ้มคดี เพราะอยากให้เธอเข้าใจความจำเป็นของฉัน เธอจะจับฉันตอนหลังก็ได้ แต่ตอนนี้ หลบออกไปซะ”
“คงฉ่วย...” ลู่อี้เผิงพูดขึ้นอีก “คุณแค้นเขามากเลยใช่มั้ย?”
“อืม...”
“คุณจะฆ่าเขาใช่มั้ย?”
“...................”
“คงฉ่วย ผมยอมให้คุณทำตัวเป็นกฎหมายไม่ได้หรอก” ลู่อี้เผิงกรอกเสียงตอบกลับมา “เขาระเบิดรถผม ทำเพื่อนผมเจ็บหนัก เขาต้องถูกลากตัวมาลงโทษตามกฎหมาย”
“.....”
“คงฉ่วย ร่วมมือกับผมเถอะ ผมจะยอมเป็นเหยื่อล่อเขาออกมาเอง”
“?!”
ได้ยินเสียงลู่อี้เผิงพูดกรอกตามมาอีก “เราจะซ้อนแผนเขา ผมจะยอมให้เขาจับ คุณจะได้เจอเขา จากนั้น เราก็จะได้จับเขาเข้าคุก”
หงคงฉ่วยหัวเราะหึๆ “สารวัตรแน่ใจหรือว่าเขาจะจับตัวสารวัตรไว้แบบเป็นๆ น่ะ”
“แล้วถ้าผมตาย คุณจะยอมออกมาเจอเขาไหมล่ะ? อย่าบอกนะว่า คุณจะรอให้ผมตายก่อน แล้วค่อยออกมาแก้แค้นแทนผมน่ะ”
หงคงฉ่วยนิ่งไปสักพัก ก็หัวเราะออกมาอีก “ฉันไม่ชอบแก้แค้นแทนคนอื่นหรอกนะ ในเมื่อสารวัตรแส่หาเรื่องใส่ตัวเอง... ก็ช่วยไม่ได้ ถ้าถึงเวลาจริงๆ สารวัตรเป็นอะไรไปล่ะก็ จะโทษฉันไม่ได้หรอกนะ”
“ผมไม่โทษคุณหรอก เป็นอันตกลงตามนี้นะ”
หงคงฉ่วยเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะส่งเสียงตอบกลับมา “สารวัตร ปลาหิมะน่ะ สารวัตรยังอยากทานอยู่อีกรึเปล่า?”
“อืม...” ลู่อี้เผิงตอบคำ “จบเรื่องนี้แล้วผมจะไปทานที่บ้านคุณ... ทุกวันเลย”
บนใบหน้าของหงคงฉ่วยปรากฏรอยยิ้มออกมา “สารวัตรร้ายขึ้นทุกวันแล้วนะ ตกลง... ฉันจะยอมทำตามแผนของสารวัตรสักครั้งก็ได้”
------------------------------------------------------
ลู่อี้เผิงวางโทรศัพท์ ก่อนจะระบายลมหายใจเฮือก จากนั้นสักพัก ใครบางคนก็เปิดประตูเข้ามา
“ทำได้ดีมาก สารวัตร” เฉินฉินพูด และลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง “ผมให้หน่วยดักฟังอัดเสียงเขาไว้แล้ว งานนี้ ถ้าเราจับทั้งเห่ยอิงและหงคงฉ่วยได้ เราจะปิดคดีได้ทั้งสองคดีเลยล่ะ”
ลู่อี้เผิงเงยหน้าขึ้นมองผู้บังคับบัญชา “แต่คดีเมื่อสามสิบกว่าปีก่อนมันหมดอายุความไปแล้วนะครับ”
เฉินฉินมองหน้าเขา แล้วยิ้มออกมา “ถ้ามีเจ้าทุกข์มาแจ้งความใหม่ เราก็รื้อมาทำต่อได้นั่นแหละ จับพวกเขาให้ได้ก็พอ เรื่องคดีน่ะไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
ลู่อี้เผิงกลืนน้ำลายเฮือก ก่อนจะพยักหน้า
------------------------------------------------------
“คงฉ่วย...” หลี่คงเดินเข้ามา และเปลี่ยนเหยือกน้ำที่วางอยู่ข้างตัวหงคงฉ่วย ก่อนจะพูดขึ้นต่อ “โทรศัพท์สารวัตรลู่ถูกดักฟังอยู่นะครับ”
“อืม.. ฉันรู้” หงคงฉ่วยว่า และถอนหายใจ “เผิงเผิงชอบโกหกฉันอยู่เรื่อย แต่เอาเถอะ ใช่ว่าฉันจะไม่รู้สึกเห็นใจเขาหรอกนะ งานนี้เพื่อนเขาเจ็บ กับคนที่ตั้งหน้าตั้งใจทำงานเต็มที่อย่างเขาน่ะ ยังไงก็กัดเรื่องนี้ไม่ปล่อยแน่ แถมยังเถรตรงซะขนาดนั้น คงยอมทำทุกอย่างนั่นแหละ...”
“แล้วอย่างนั้น.....”
“ฉันเองก็ยอมทำทุกอย่างเพื่อลากตัวหมอนั่นออกมาฆ่าให้ตายเหมือนกัน ฉันไม่เชื่อในความยุติธรรมของกฎหมายหรอกนะ” หยุดพลางยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบ “ในเมื่อสารวัตรลู่เสนอตัวอยากจะเป็นเหยื่อเอง ฉันก็ไม่ควรจะนึกเสียดายชีวิตแทนเขา”
หลี่คงมองดูแก้วน้ำที่กำลังสั่นระริกอยู่ในมือของเจ้านาย ก่อนจะพูดเสียงแห้ง “คงฉ่วย...”
-----------------------------------------------------
ลู่อี้เผิงนั่งอยู่บนเตียง เหม่อมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือในมือของตัวเอง เขาวางสายจากหงคงฉ่วยไปนานแล้ว แต่สายตายังคงค้างอยู่บนภาพถ่ายของรูปภาพขาวดำซึ่งแสดงอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์
รูปถ่ายขาวดำ สภาพเก่าคร่ำคร่า แต่ถึงอย่างนั้นยังสะท้อนให้เห็นเค้าหน้าคมคายหมดจด จมูกเป็นสันตรง ริมฝีปากได้รูป ปลายคางกลมกลึง ดวงตาที่เหม่อมองขึ้นด้านบนเหมือนสะท้อนประกายอะไรบางอย่าง หม่นหมอง และไม่เข้าใจ
ลู่อี้เผิงยกมือขึ้นลูบริมฝีปาก สัมผัสอ่อนอุ่นเมื่อวันก่อนยังคงตกค้างอยู่ในความทรงจำ กับดวงตาดำสนิทที่เขาไม่เคยมองความนัยน์ออกเลยคู่นั้น เบื้องหลังที่เขาเคยอยากรู้ ตัวตนที่แท้จริงของผู้ชายที่เรียกตัวเองว่าหงคงฉ่วย
หรงไป๋จื่อ.....
ลู่อี้เผิงหวนนึกถึงคำบอกเล่าของจั้วซือเหลียน คุณชายใหญ่ตระกูลหรงคลั่งน้องชายตัวเอง ถึงกับขืนใจและขังเอาไว้ในห้องเป็นเวลาหลายปี นี่เองรึเปล่าที่เป็นสาเหตุให้บุคคลในรูปถ่ายมีสายตาแบบนั้น
นายตำรวจหนุ่มย้อนนึกไปถึงวันเวลาที่หงคงฉ่วยบังคับเขามีเซ็กซ์ด้วย ทุกครั้งเจ้าตัวมักจะทำท่าอ่อนแรงเสียเต็มประดา แล้วก็เข้ามาซุกหน้าอกเข้า ประหนึ่งลูกนกเล็กๆ ต้องการความอบอุ่น
หัวใจของลู่อี้เผิงเต้นอื้ออึงอยู่ในอก คำพูดของหงคงฉ่วยในคราวก่อน ระหว่างที่ทั้งคู่เริ่มต้นมีเซ็กซ์กันหลังงานเต้นรำ คำว่าไม่ไว้ใจและรู้ไปก็ไม่ช่วยอะไร เวลานี้ลู่อี้เผิงเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง อดีตของหงคงฉ่วยเลวร้ายอย่างที่เขาไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้นจริงๆ บนโลก แผลใจหนักหนาสาหัสที่กัดกร่อนจิตใจมายาวนานจนยากจะเยียวยารักษา ถึงอย่างนั้นแล้ว....
นายตำรวจหนุ่มถอนหายใจเฮือก มองดูภาพคนในรูปถ่ายที่กำลังเหม่อมองขึ้นไปด้านบน... ตอนที่ถูกถ่ายรูปนี้ หงคงฉ่วยคิดอะไรอยู่กันแน่... หวังเป็นอิสระ อย่างเช่นนกที่บินอยู่ในสวนงั้นหรือ......
ก่อนหน้านี้เขาเคยคิดถึงอดีตของหงคงฉ่วยเอาไว้หลายอย่าง ทั้งนักโทษหนีคดี เด็กที่ถูกเลี้ยงอย่างพะเน้าพะนอมาให้เป็นมาเฟียใหญ่ และอีกสารพัด แต่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าอดีตของหงคงฉ่วยจริงๆ จะเลวร้ายถึงขนาดนี้ ยิ่งพอนึกว่าเจ้าตัวเล่าอดีตนั้นให้เขาฟังด้วยน้ำเสียงร่าเริงเหมือนภูมิใจเสียเต็มประดา นายตำรวจหนุ่มยิ่งรู้สึกปวดแปลบในอก...
แต่เขายังจำเป็นต้องทำหน้าที่ตามที่ได้รับมอบหมาย... ต้องจัดการให้ทุกอย่างเข้าสู่ระบบตามที่มันสมควรจะเป็น....
ประตูห้องพักถูกเปิดเข้ามาเบาๆ ลู่อี้เผิงหันหน้าไปมอง และพบใครคนหนึ่งท่าทางคุ้นตาเดินเข้ามา หงคงฉ่วยสวมเสื้อโค้ทสีแดงเลือด หวีผมปัดข้างเช่นเคย นายตำรวจหนุ่มยันตัวลุกขึ้นทันที
“คงฉ่วย...”
“ขยับแบบนั้นเดี๋ยวแผลก็ฉีกอีกหรอก” ทางนั้นพูด และเดินเข้ามาใกล้ ลู่อี้เผิงมองใบหน้านั้นเนิ่นนาน ก่อนจะพูดออกมา “คงฉ่วย อดีตของคุณน่ะ...”
“ฉันไม่ได้เล่าอดีตให้เธอฟังเพราะอยากเห็นเธอทำหน้าแบบนั้นใส่ฉันหรอกนะ” อีกฝ่ายพูดหลังจากมองหน้าเขา จากนั้นก็ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ ลู่อี้เผิงพยักหน้า “ผมรู้ คุณแข็งแกร่ง”
“อืม...”
“คงฉ่วย... ” ลู่อี้เผิงเรียกชื่ออีกฝ่าย แล้วเม้มปากอย่างชั่งใจ สักพักจึงพูดขึ้นต่อ “คราวนี้น่ะ เขาจะจับคุณด้วยนะ”
“อืม.. ฉันรู้ เผิงเผิงเองก็อยากจับฉันอยู่นานแล้วไม่ใช่หรือ?”
“............”
“นึกเสียใจขึ้นมาบ้างแล้วหรือยัง ที่เลือกเป็นตำรวจน่ะ” เสียงเดิมถามต่อ ลู่อี้เผิงเม้มริมฝีปากแน่น “ไม่... ผมแค่เสียใจ... เสียใจที่ต้องมาเจอคนอย่างคุณ”
“เธอเสียใจที่ได้เจอฉันจริงๆ รึ?” หงคงฉ่วยพูด และโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ก่อนจะยิ้มที่มุมปาก “เสียใจเพราะหลอกฉันไม่ได้ หรือเสียใจที่ตัดใจจากฉันไม่ลงกันแน่ล่ะ คุณตำรวจ”
นายตำรวจหนุ่มขบริมฝีปากล่าง ก่อนจะเอื้อมมือดึงใบหน้านั้นลงมา
“ผมน่ะ....!”
ลู่อี้เผิงลืมตาตื่นขึ้นมา เพราะรู้สึกว่าตัวเองคว้าอากาศ ในห้องพักฟื้นเงียบสนิท มีเพียงแสงไฟเรืองๆ ที่ส่องลอดขอบม่านตรงช่องกระจกเล็กๆ ด้านหน้าห้องเท่านั้นเอง ชายหนุ่มยันตัวลุกขึ้น กวาดสายตาไปรอบๆ ห้อง
ไม่มีใครอีก...
ลู่อี้เผิงเม้มริมฝีปาก ข้างตัวของเขามีเพียงโทรศัพท์วางอยู่ ชายหนุ่มซบหน้าลงกับฝ่ามือ
หงคงฉ่วย.....
------------------------------------------------------
ตลอดเวลาหลายสิบปีที่ผ่านมา หงคงฉ่วยผ่านมรสุมชีวิตนับครั้งไม่ถ้วน ทั้งเรื่องเลวร้ายอย่างที่เรียกได้เต็มปากว่านรกบนดิน เขาก็ผ่านมันมาแล้ว หงคงฉ่วยตะกายตัวเองขึ้นมาจากนรก ใช้สองมือชุ่มเลือดแผ่ขยายเงาปีกทะมึนครอบงำวงการอิทธิพลมากว่าสามสิบปี ด้วยความโหดเหี้ยมอำมหิต โดยเก็บงำตัวตนเอาไว้อย่างลึกลับ
เพียงเพราะต้องการจะกลบฝังอดีตอันเลวร้ายของตนเองเอาไว้ในส่วนลึกสุดของความทรงจำ....
อดีตเลวร้ายทำให้หงคงฉ่วยชืดชาและชิงชังในทุกสิ่ง โลกทั้งโลกสำหรับเขาแล้วเป็นเพียงภาพถ่ายสีเทาทะมึน สำหรับคนเป็นๆ ด้วยกัน หงคงฉ่วยเห็นเป็นเพียงก้อนเนื้อที่ถูกอาบทับด้วยความต้องการหลายรูปแบบ ดังนั้นบททดสอบโหดร้ายสารพัดถูกคิดค้นขึ้นมาเพื่อบีบบังคับให้คนที่เข้าใกล้เขาแสดงตัวตนที่แท้จริงออกมา
ความชืดชาชิงชังแปรเปลี่ยนเป็นความอำมหิต ถึงอย่างนั้นก็ยังมีที่ว่างพอสำหรับผู้ที่ผ่านบททดสอบแสนทารุณ ความภักดีที่ได้รับชนิดถวายหัว พอจะถมเติมช่องว่างบิดเบี้ยวภายในจิตใจให้ตื้นเขินขึ้นมาได้บ้าง
ถึงอย่างนั้น โลกทั้งโลกของเขาก็ยังคงเป็นสีเทาทะมึนที่เจือด้วยสีแดงเลือดเน่าคล้ำ
หงคงฉ่วยนั่งอยู่บนเตียง แสงจากโคมไฟตรงหัวเตียงสีนวล สะท้อนผิวกายละเอียดและเสี้ยวหน้าคมคายที่กำลังก้มมองบางสิ่งบางอย่างในมืออยู่
ในมือของหงคงฉ่วยมีอัลบั้มรูปอัลบั้มหนึ่ง ภาพถ่ายด้านในเป็นภาพของชายหนุ่ม หน้าตาบูดบึ้งเหมือนรำคาญการถ่ายรูปเต็มที ถึงอย่างนั้นกลับทำให้คนมองภาพเกิดรอยยิ้มบนใบหน้าขึ้นมาได้
ในโลกที่มีแต่ความทารุณโหดร้าย นับแต่นรกบนดินในอดีต หงคงฉ่วยใช้เซ็กซ์เพียงแค่สนองความต้องการทางร่างกาย ไม่เคยมีอะไรมากกว่านั้น ความหลังครั้งเก่าทำให้ร่างกายของเขาสะอิดสะเอียนต่อการถูกสัมผัส ในบรรดาชายหนุ่มพวกนั้น ไม่เคยมีใครได้สัมผัสร่างกายของเขาเลยสักครั้ง ไม่มีใครเลยที่เคยเห็นหน้าเขาเวลามีอะไรกัน คนพวกนั้นก็แค่เครื่องระบายอารมณ์ ที่จะหามาแทนใหม่เมื่อไหร่ก็ได้ หงคงฉ่วยไม่เคยสะทกสะท้าน หรือรู้สึกอะไร แม้ฆ่าคนพวกนั้นทิ้งกับมือเพราะทำผิดกฎ เขาก็ทำได้โดยไม่ต้องกะพริบตาเลย
จนกระทั่งเขาได้เห็นดวงตาสีดำสนิทที่มีความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้าคู่นั้น
ตลอดเวลาที่ผ่านมา หงคงฉ่วยเห็นสายตาคนมาหลายแบบ เวลาอยู่ต่อหน้าเขา เวลาอยู่ต่อหน้าเหล็กเผาไฟสีแดงพวกนั้น แววตาของแต่ละคนแตกต่างกันออกไป บ้างลนลานหวาดกลัว บ้างแข็งขืน หลายคนมาเพื่อเอาผลประโยชน์จากเขาเพื่อสนองความต้องการของตัวเอง หลายคนมาเพื่อรับใช้เขา แต่หงคงฉ่วยเพิ่งเคยเห็น คนที่มาเพื่อผลประโยชน์ของคนอื่นเป็นครั้งแรก
สายตาคู่นั้นทั้งมุ่งมั่น เด็ดเดี่ยว กล้าหาญที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็น แถมตั้งใจเสียไม่มี.... ภาพชายหนุ่มอายุห่างจากเขาเป็นยี่สิบปี กัดผ้าเช็ดหน้าจนได้เลือด ขณะพยายามจะเขียนตัวอักษรพวกนั้นเอาไว้ที่ขา สะเทือนใจเขาอย่างรุนแรง ทำให้หัวใจชืดชาของเขาเต้นดังที่สุด หงคงฉ่วยนึกอยากทดลอง เล่นสนุกกับสายตามุ่งมั่นนั้นดูสักครั้ง
แล้วโลกสีเทาทะมึนของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
การเข้ามาของสายตามุ่งมั่นจริงจังคู่นั้นทำให้เกิดช่วงเวลาที่เหมือนสวรรค์ในความรู้สึกของเขา เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกถึงความสุข แม้ว่าอีกฝ่ายอาจจะไม่รู้สึกอย่างเขาเลยก็ตาม
หงคงฉ่วยรู้ดีกว่าใครๆ ว่าสายตามุ่งมั่นนั้นไม่ได้มีเพื่อตัวเขา และไม่ใช่สิ่งที่เขาจะใช้อำนาจหรือกำลังคว้าเอาไว้ได้
อัลบั้มรูปถ่ายถูกพลิกมาจนถึงภาพสุดท้าย เป็นภาพของชายหนุ่มในชุดเครื่องแบบตำรวจเต็มยศ สายตาคู่นั้นทั้งมุ่งมั่นจริงจังและสดใส ภาคภูมิใจในเครื่องแบบที่ใส่เสียเต็มประดาจริงๆ
รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหงคงฉ่วยอีกครั้ง ก่อนที่จะปิดอัลบั้มรูป แล้วเอื้อมมือไปปิดไฟตรงหัวนอน
เส้นทางเดินของเขากับสายตามุ่งมั่นคู่นั้นแตกต่างกันเกินไป ถึงแม้จะยอมตัวเกลือกกลั้วกับเขาจนถลำลึกขนาดไหน สายตาคู่นั้นไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย สักวันคงต้องเลือกเส้นทางที่ขาวสะอาดเส้นเดิมที่ตนมุ่งหมายเพื่อก้าวไปข้างหน้า ส่วนตัวเขาเองก็คงต้องเดินตามเส้นทางมืดงำที่คลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวเลือด
เส้นความสัมพันธ์ที่บังเอิญมาแนบสนิทกันได้นี้คงถึงเวลาต้องแยกจากกันสักที และคงไม่มีวันได้หวนกลับมาพบกันอีก แต่บนทางเดินแคบๆ สีดำสนิทที่ทอดรออยู่ เขาคงจะได้มีความทรงจำนี้นำทางไปจนถึงจุดสุดท้าย
ความทรงจำที่จะทำให้หัวใจของเขาอบอุ่น ในวาระสุดท้ายที่รอเขาอยู่ในความมืดเบื้องหน้า
ลู่อี้เผิง....
----------------------------------------------------------
** เศร้า!!! ตอนนี้เศร้า!!!!
ตอนเขียนอยู่ท้ายๆ เรื่องนี่น้ำตาซึม ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่า ต่อไปจะมียิ่งกว่านี้ แต่.. สงสัยเพราะเราจะรักคงฉ่วยมาก เลยรู้สึกเศร้ากับตอนนี้เป็นพิเศษ....
กำลังเขียนตอน25อยู่ เศร้าสุดทน!!!
(คนอ่านถือมีดเตรียมแล่เนื้อเถือหนังข้าพเจ้าเต็มที่... จบไม่ดีมรึงตาย!!!
)
ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ
โพลล์
หัวข้อ: [แจ้งข่าวหน้า1]红孔雀 นกยูงแดง (มาเฟีย?vsตำรวจ SMนะ!-จบ) แปะรูปp40 :9/9/2554 (อ่าน 612132 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก