สะใภ้เถื่อน
ตอนพิเศษ(2) (ครั้งสุดท้าย)
นิรันดร์ “เฮียครับๆ” ภัสดาที่กำลังก้มหน้าคีบเนื้อปลาแซลมอนเข้าปากเอ่ยเสียงรำคาญเพราะไอ้ตั้มมันกำลังขัดขวางการกินยำแซลมอนได้ตนเองโปรดปราน
“อะไรของมึง”
“นั่นมันลูกพี่ศินี่ครับ”
ภัสดาไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลยหลังจากที่ตั้มพูดจบ สายตาที่มองตามปลายนิ้วของลูกน้องคนสนิทออกไปจนเจอคนที่ขึ้นว่า
‘สามี’ กำลังเดินเคียงคู่มากับผู้หญิงคนอื่น ความรู้สึกหนึ่งที่ไม่ได้สัมผัสมาหลายปีตีขึ้นมาถึงกลางอกจนเจ้าของร่างสูงโปร่งรู้สึกคับแน่นไปหมด ไม่ต้องไปหาหมอลักษณ์ให้มาฟันธง หรือจ้างหมอกฤษณ์ให้มาคอนเฟิร์มภัสดาก็รู้ได้ด้วยตัวเองว่าอาการนี้เรียกว่าอะไร
‘หึงขึ้นหัว ผัวอยากลองดี’“ไม่ลุกไปทักเหรอครับเฮีย” ไอ้ดลเห็นเฮียอันเป็นที่รักนิ่งเฉยไม่ลุกขึ้นไปโวยวายแล้วแปลกใจอยู่ไม่น้อย
“ลูกพี่ใหญ่ของพวกมึงเขามาทำงานอย่าเข้าไปยุ่ง”
“งานอะไรครับทำไมถึงได้ควงสาวสวยระดับนางฟ้าแบบนี้ไอ้แป๊ะคนนี้จะได้ไปสมัครบ้าง”
“มึงลาออกกับกูเดี๋ยวนี้ได้เลยนะแป๊ะ กูไม่ห้าม”
“โถถถถถถถถถ ไม่งอนนะครับเฮีย ไอ้แป๊ะสุดหล่อไม่ทิ้งเฮียกับลูกสมุนไปไหนหรอกครับ” แป๊ะเอ่ยเสียงหวานพร้อมทั้งตบหัวตีไหล่เพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆจนไอ้ตั้มทนไม่ไหวต้องลุกขึ้นยืนทำท่าจะยกจานข้าวเทใส่หัวเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดอย่างไอ้แป๊ะด้วยความรักและความเอ็นดูล้วนๆ
“ใครลูกพี่ลูกน้องให้มันรู้บ้างไอ้เชี่ย”
“ขอโทษครับไอ้ลูกพี่เชี่ยๆ”
“ไม่คิดจะลุกขึ้นไปทักบ้างเหรอครับ” น้ำเสียงที่ภัสดาจำขึ้นใจไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใครดังขึ้นเหนือศีรษะ นายช่างใหญ่เงยหน้ามองตามเสียงก็พบกับริมฝีปากหนาที่ประทับลงมาบนหน้าผากอย่างพอดิบพอดี
“ฮิ้ววววววววววววววว” เสียงเห่าเสียงหอนของเหล่าลูกหมาตาดำๆที่นั่งมองฉากแสดงความรักของลูกพี่ใหญ่ที่มีให้เฮียพีทส่งเสียงแซวด้วยความชอบใจ
“เผือกมึงอายไอ้ตัวกินไก่พวกนี้บ้างก็ดีนะ” นายช่างใหญ่เขาพูดเสียงดุแต่ใบหน้ากับยิ้มแย้มดีใจเสียจนศิขรินทร์อยากจะก้มลงไปสูดความหอมที่ปรางค์นวลทั้งสองข้าง
“ว่าไงครับ ถ้าผมไม่เดินมาหานายช่างใหญ่จะไม่ลุกไปทักใช่ไหมครับ” ศิขรินทร์เห็นตั้งแต่อยู่หน้าร้านแล้วแหละว่ากลุ่มคนที่กำลังส่งเสียงดังครื้นเคลงอย่างสนุกสนานนั้นคือภัสดาและเหล่าลูกน้องตาดำๆที่ตนนั้นรู้จักและคุ้นหน้าเป็นอย่างดี
“มึงบอกว่านัดทานข้าวกับลูกค้า เห็นมึงทำงานกูจะกล้าเข้าไปหาเหรอ” ภัสดา พิชัยภักดีคนนี้ไม่ได้มีดีที่หน้าตาอย่างเดียวนะครับ ฉลาดด้วย! หล่อด้วย! หล่อมากด้วย!
“ไม่ไปนั่งด้วยกันจริงๆเหรอครับคุณพีท”
“ไม่ดีกว่า มึงไปเถอะ”
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวนะ ดูแลเมียลูกพี่ให้ดีๆด้วยนะเด็กๆ”
“ครับลูกพี่!!!”
ภัสดามองตามแผ่นหลังของศิขรินทร์ไปจนเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นก้มศีรษะให้หญิงสาวอย่างขอโทษเล็กน้อย นายช่างใหญ่พยายามไม่มองว่าคนทั้งคู่จะพูดคุยกันด้วยสีหน้าหรือท่าทางแบบไหน เพราะต่อให้จะคบกันมาได้เป็นสิบปีแต่ความหวงและความหึงที่ภัสดามีต่อศิขรินทร์นั้นไม่เคยลดน้อยลงเลยแม้แต่นิดเดียว
ยิ่งแก่ยิ่งหึง พวกคุณไม่รู้เหรอ! “ทำไมคุณผู้หญิงที่ลูกพี่ศิพามาดูแปลกๆ” เสียงนี้ของไอ้ตั้ม
“แปลกยังไงวะ” เสียงนี้ของไอ้ดล
“กูก็ว่าแปลก เจ้แกเหมือนจะอ่อยลูกพี่เราผัวเฮียพีทอยู่เหมือนกันนะพวกมึงว่าไหม” เสียงนี้ของไอ้แป๊ะ
“เออว่ะ แม่งอ่อยจริง เดี๋ยวเจอของเขมรแล้วจะพูดไม่ออก” เสียงนี้ของไอ้บอล แต่ไอ้ของเขมรที่มึงว่านี่ด่ากูอยู่ใช่ไหมไอ้ลูกหมา!
“แดกๆไปพวกมึงไม่ต้องไปจ้องเขาขนาดนั้นมันเสียมารยาท”
“วันนี้เฮียพีท เมียลูกพี่ศิ ศิษย์หลวงปู่ดำมาแปลก เกิดอะไรขึ้นว่ะเนี่ย”
“ถ้าใครอ้าปากพูดแม้แต่คำเดียว คนนั้นจ่าย!” ไม่ต้องบอกซ้ำสองไม่ต้องมีรีเพลย์เพราะเหล่าลูกหมตาดำๆก้มหน้าตักอาหารเข้าปากแบบไม่พูดไม่พูดจากันอย่างพร้อมเพียง
ใครว่าภัสดาแปลก ใครว่าไอ้พีทเปลี่ยน ที่เงียบทำเป็นไม่สนใจเพราะสมองส่วนหน้า ส่วนกลาง และส่วนหลังกำลังท่องคำศัพท์ที่ตั้งขึ้นมาได้ไม่ถึงสามสิบสี่วิว่า
‘ผัวทำงาน ผัวทำงาน ผัวทำงาน’ “เฮียครับ! เขาจับมือกันแล้วครับ!”
ไม่ทนแล้วโว้ย! 
ภัสดาผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูงหูทั้งสองข้างไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกต่อไปเมื่อดวงตาทั้งสองข้างมองเห็นภาพที่อยู่เบื้องหน้าชัดแจ้งอย่างที่ไม่ต้องให้เหล่าลูกหมาตาดำๆมานั่งคอยรายงานอีก ยิ่งสาวเท้าเข้ามาใกล้ภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าก็ยิ่งแจ่มชัดขึ้นเมื่อนั้นดูเหมือนว่าไอ้เผือกภูเขาไฟคงไม่อยากตายดี!
“ทำอะไรกัน!” สาบานว่าไอ้พีทไม่อยากจะใช้วาจาที่ทำให้คุณผู้หญิงที่แต่งหน้ามาเพื่อประกวดเทพีบ้านไพร หัวใจร้าวรานสะดุ้งตกใจได้ถึงขนาดนี้ นายช่างใหญ่แค่ทักทายธรรมดาตามประสาคนโคตรหล่อที่อัธยาศัยดีเฉยๆ
“มีอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะครับ” ภัสดาอยากจะตอบกลับไปเหลือเกินว่า อุบัติเหตุบ้านมึงเหรอยื่นมือมาให้ผัวเขาจับเล่นแบบนี้ ไอ้ผัวตัวดีก็เหลือเกินยิ่งคิดยิ่งโมโห แต่เพื่อเป็นการไม่ให้ศิขรินทร์เสียงานเสียการไอ้พีทจะไม่ออกฤทธิ์หนึ่งวัน ย้ำ หนึ่งวัน!
“อุบัติเหตุเหรอ ไม่ทราบว่าคุณ.....”
“ดิฉันชื่อปัทค่ะ” น้ำเสียง และแววตาของปัทมาที่มองมายังภัสดานั้นเต็มไปด้วยความไม่ชอบใจและนึกรังเกียจอย่างเห็นได้ชัดแต่เพียงไม่นานใบหน้าสวยก็ถูกกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจอีกครั้ง
“สวัสดีครับคุณปัท ผมชื่อพีท ภัสดาครับ อุบัติเหตุเมื่อสักครู่เป็นอะไรไหมครับ” ภัสดากระแทกตัวนั่งเคียงเผือกภูเขาไฟแล้วเอ่ยถามหญิงสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใยที่ถูกปั้นแต่งจนศิขรินทร์นั้นสัมผัสได้
“ไม่เป็นอะไรมากมายหรอกค่ะ เจ็บนิดๆหน่อยๆ”
“ผมว่าคุณคงต้องรักษาแล้วล่ะครับ แบบนี้ต้องเรียกทีมแพทย์เฉพาะกิจ เฮ้ยไอ้ลูกหมาเชิญทางนี้!”
แล้วหลังจากนั้นความกลลาหลก็บังเกิดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อช่างฟิตหน้าเข้มสิบกว่าชีวิตยกเก้าอี้เข้ามานั่งรุมล้อมโต๊ะที่ศิขรินทร์และปัทมานั่งอยู่ก่อนหน้านั้นจนเต็มไปหมด
“ว่าไงครับลูกพี่”
“ไอ้ตั้ม คุณผู้หญิงเขาได้รับอุบัติเหตุที่มือช่วยคุณเขารักษาแผลหน่อย” สิ้นเสียงของภัสดา ไอ้ตั้มลูกหมาตาดำๆเบอร์หนึ่งของอู่ก็คว้าผ้าเช็ดหน้าจากมือไอ้ดลที่นั่งอยู่ข้างๆขึ้นทันที
“ไหนครับ คุณนางฟ้ามีแผลตรงไหนครับเดี๋ยวผมจะดูให้”
“เฮ้ยลูกพี่ตั้ม นั่นมันผ้าเช็ดน้ำมันเครื่องไม่ใช่เหรอว่ะครับ เอาผืนนี้ดีกว่าเพิ่งซักมาเมื่อเช้า” ไอ้แป๊ะยื่นแขนดำๆที่เต็มไปด้วยคราบน้ำมันเครื่องเข้าไปหาปัทมาที่ตอนนี้บนใบหน้านั้นแดงกร่ำเพราะแรงอารมณ์ที่กำลังปะถุขึ้นมาอย่ารวดเร็ว
“ผืนนั้นกูเอาเช็ดขี้ไก่ไม่ใช่เหรอไอ้แป๊ะ ถึงว่าตอนนั่งรถมากลิ่นอะไรตุๆ”
“นี่มันอะไรกันคะ! ทำไมคุณกับเพื่อนๆถึงทำแบบนี้” นางฟ้านางสวรรค์ของไอ้ตั้มกลายร่างขึ้นมาทันทีอย่างที่ไม่ต้องกดปุ่มแปลงร่างเหมือนยอดมนุษย์ขบวนการเจ็ดสีที่ภัสดาซื้อแผ่นมาฝากพวกลูกหมาอยู่ประจำ
“เอ๊า! ไหนบาดเจ็บ ทำไมถึงพูดได้ล่ะครับ”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น คุณศิคะทำไมคุณถึงนั่งเฉยอยู่แบบนี้ จัดการให้ปัทเดี๋ยวนี้เลยนะคะ!” ปัทมาอยากจะลุกขึ้นกรี๊ดให้ลั่นร้านเมื่อไอ้กุ๊ยข้างถนนพวกนี้มันพยายามจะแตะเนื้อต้องตัวเธอ ยิ่งมือดำๆยื่นเข้ามาหาใกล้มากทีไรความรังเกียจที่ซุกซ่อนอยู่ภายในใจก็แสดงออกมามากเท่านั้น
“ผมต้องขอโทษแทนลูกน้องเมียผมด้วยนะครับ”
“เมีย! คุณมีเมียแล้วเหรอคะ” ใบหน้าของปัทมาซีดเผือดลงยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ความเจ็บใจกลั่นตัวกลายเป็นความคับแค้น เมื่อรู้ว่าผู้ชายที่เธอหมายปองนั้นแต่งงานมีคู่หมายแล้ว
“ก็นั่งอยู่ตรงนี้นี่ไงเมียมัน” นายช่างใหญ่ว่าจะนั่งอยู่เงียบๆแล้วนะ แต่มาถามหาเมียไอ้เผือกตรงๆแบบนี้จะไม่แสดงตัวออกไปมันก็ยังไงอยู่
“คุณศิคะ ผู้ชายคนนี้ล้อเล่นใช่ไหมคะ” ภัสดาอยากจะขากน้ำลายลงจานข้าวที่อยู่เบื้องหน้าเหลือเกิน ผู้หญิงอะไรทำไมซื่อบื้อ ตอนเด็กๆแม่บดฟางให้กินเป็นอาหารเหรอครับคุณ
“ไม่ล้อเล่นครับ พีทเป็นเมียผมครับ เราแต่งงานกันมาสิบปีแล้วครับ”
“กรี๊ดดดดดดดดดด!!”
ซ่าาาาาาาาา!!!!“แกสาดน้ำใส่ฉันทำไมยะไอ้ทุเรศ!”
“ก็คุณเหมือนจะผีเข้าไม่ใช่เหรอครับ นั่งอยู่ดีๆก็กรี๊ดขึ้นมา ผู้หญิงอะไรทำไมน่ากลัว ไอ้พีทจะไม่ทน” ภัสดาสวนกลับทันควัน ผิดชอบชั่วดีคืออะไรเป็นแบบไหนนายช่างใหญ่ไม่รู้ รู้แต่ว่าผู้หญิงคนนี้ต้องโดน!
“เรื่องธุรกิจที่ตกลงกันไว้ฉันขอยกเลิกทั้งหมดค่ะ!”
“ไม่เป็นไรครับ เอาตามที่คุณสะดวก”
“กรี๊ดดดดดดดดดดด พวกคุณมันทุเรศที่สุด!!!!”
“กลับบ้านไปจะมีคนถูกทำโทษนะครับ ส่วนพวกมึงโบนัสค่าดูแลเมียกูงดไปหนึ่งปี” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบกับคนที่นั่งอยู่เคียงข้าง ร่างสูงเรียกเช็คบิลทั้งสองโต๊ะพร้อมทั้งชดเชยค่าเสียหายและค่าเสียเวลาให้กับทางร้านอยู่ไม่น้อย
“ลูกพี่คร๊าบบบบบบบ!”
.
.
.
.
.
.
.
ค่ำคืนที่แสนยาวนานกำลังจะผ่านพ้นไปอย่างช้าๆ แสงแรกของวันใหม่กำลังทอแสงเรืองรองเป็นสัญญาณที่บอกให้สรรพชีวิตน้อยใหญ่ได้รู้ว่าการเริ่มต้นของเช้าวันใหม่ได้เริ่มขึ้นแล้ว แต่สำหรับภัสดาที่เพิ่งได้หลับตาลงเมื่อสี่สิบนาทีที่แล้วกลับรู้สึกไม่อยากขยับหรือเคลื่อนย้ายตัวออกไปที่ไหนเลยแม้แต่นิดเดียว
“ตื่นได้แล้วครับคนเก่ง” น้ำเสียงทุ้มพร่าที่ดังแผ่วเบาอยู่ข้างใบหูเล็กสร้างความรำคาญให้กับเจ้าของเรือนร่างขาวนวลที่ตอนนี้ทุกพื้นที่บนร่างกายมีแต่ร่องรอยสีกุหลาบอยู่เต็มไปหมด
“เผือก....กูจะนอน” สติของนายช่างใหญ่เลือนรางลงไปทุกทีแต่ถึงอย่างนั้นก็ลองขยับร่างกายไปมาอย่างช้าๆ และสิ่งที่ตอบรับการกระทำในครั้งนี้ก็ถือความปวดแปลบจากท่อนล่างที่ตีวนขึ้นมาระลอกแล้วระลอกเล่า
“ทานยาแล้วนอนนะครับ เดี๋ยวไม่สบาย”
“ไม่กิน” เฮียพีทของเหล่าลูกหมาตาดำๆเอ่ยเสียงขัดเพราะได้ยินศิขรินทร์พูดถึงนวัตกรรมทางการแพทย์ที่ถูกสังเคราะห์ขึ้นมาจนใครหลายๆคนเรียกว่า ‘ยา’ ผลผลิตเม็ดกลมๆที่หน้าตาธรรมดาแต่พิษสงของความขมของมันนั้นร้ายกาจ
ก็ยามันขมอ่ะ!!ศิขรินทร์ไม่ปริปากเอ่ยย้ำเป็นครั้งที่สองร่างสูงใหญ่คว้าคนร่างบางขึ้นมาพักที่อก จากนั้นริมฝีปากหนาก็เปิดรับยาเม็ดเล็กเข้าไปพร้อมทั้งดื่มน้ำตาม ภัสดาที่รู้อยู่แล้วว่าเผือกภูเขาไฟจะป้อนยาอย่างที่ทำอยู่เป็นประจำก็เปิดริมฝีปากรอรับอย่างจำยอม เรียวลิ้นร้อนดันเม็ดยาดังกล่าวเข้าไปในโพรงปากของนายช่างใหญ่อย่างช้าๆ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังสำลักน้ำก็ผละริมฝีปากออกมาด้วยความเสียดาย
“ดื่มน้ำตามอีกนะครับ” นกไร้ปีกอย่างภัสดาทำได้แค่เพียงเปิดริมฝีปากรับการปรนนิบัติจากคนร่างสูงอย่างเงียบๆ เรี่ยวแรงที่เคยมีอยู่ภายในกายเหือดหายไปจนหมดสิ้นเพราะกิจกรรมทำรักที่ดำเนินมาตลอดทั้งคืน ศิขรินทร์สัมผัสและใช้ร่างกายบอกรักด้วยความอ่อนโยนและรักใคร่เฉกเช่นที่ทำอยู่เป็นประจำทำให้ภัสดานั้นยอมจำนนและโอนอ่อนแต่โดยดี
เรื่องเสียวๆเคยห้ามได้ที่ไหน
“กูพ้นโทษหรือยัง” ภัสดาเอ่ยถามเสียงแหบแห้ง ดวงตากลมโตแห้งผากเพราะอดหลับอดนอนแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังจำได้ตลอดทุกการสัมผัส ทุกถ้อยคำที่ศิขรินทร์เอ่ยปากเรียก ‘ที่รัก’ ครั้งแล้วครั้งเล่า
“ยังครับ”
“ทำไมล่ะ กูยอมมึงทั้งคืนแล้วนะเผือก”
“ไหนๆก็หยุดงานแล้ว วันนี้ขอทั้งวันนะครับ” ศิขรินทร์เอ่ยเหย้าอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดูที่เห็นพวงแก้วใสขึ้นเสียระเรื่อทันตาเห็น
“ไอ้คนหื่นกาม มักมาก ไม่รู้จักพอ”
“หื่นกาม มักมาก ไม่รู้จักพอกับเมียคนเดียวนี่แหละครับ”
“ถ้าไปทำกับคนอื่นซิ กูไม่เอาไว้แน่” คนที่กำลังจะป่วยจ้องศิขรินทร์ขึงขัง นายช่างใหญ่เวอร์ชั่นหึงโหดที่นานๆจะเห็นสักครั้งนี่น่าดูน่าชมเหลือเกิน
“ไม่ทำครับ นอนนะครับนายช่างใหญ่ของเผือก”
“กอดกูด้วย ห้ามปล่อยมือเด็ดขาด”
ศิขรินทร์กระชับร่างที่อยู่ในอ้อมแขนให้รัดแน่นยิ่งกว่าเดิมพร้อมทั้งโน้มศีรษะลงมาแนบริมฝีปากลงบนกระหม่อมบางของนายช่างใหญ่ด้วยความรักใคร่ หลังจากคุณปัทมากลับไปพร้อมกับอารมณ์อันเชี่ยวกรากอย่างคนไม่เคยแพ้ใคร หลังจากนั้นไม่นานนักข่าวสำนักวงการธุรกิจ และบันเทิงก็ลงข่าวทำลายชื่อเสียงของภัสดาและศิขรินทร์อย่างไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม แต่อินทรีย์เงินในวงการธุรกิจที่ไม่เคยสิ้นลายอย่างศิขรินทร์ก็สามารถปิดข่าวและใช้มาตรการขั้นเด็ดขาดด้านการเงินกับบริษัทของหญิงสาวเช่นกัน แม้อีกฝ่ายจะพยายามโทรเข้ามาขอโทษทั้งคืนแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะการที่ลงข่าวว่าร้ายนายช่างใหญ่ไปแบบนั้น โดนตัดแหล่งเงินทุนก็ถือว่าปราณีมากแล้วสำหรับศิขรินทร์ แต่ถ้าหากวันนี้สำนักข่าว หรือ หนังสือพิมพ์ฉบับไหนยังกล้าอีกถึงขั้นที่ต้องทำให้คนๆต้องล้มละลายศิขรินทร์ก็จะทำ
เมียใคร...ใครก็รัก“ฝันดีอีกครั้งครับนายช่าง”
***************************************
๐ จบแล้วค่ะสำหรับตอนพิเศษ และการลงครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายนะคะ
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่ให้ความสนใจ ติดตามและรักนายช่างใหญ่ กับเผือกภูเขาไฟมาโดยตลอด
๐
ไม่มีรีปริ้น ทำซ้ำ หรือ E-book ใดๆทั้งสิ้น ไม่อนุญาตให้นำออกไปนอกเล้านะคะ ถ้าคิดถึงเข้ามาอ่านในนี้ได้เรื่อยๆ๐ นักเขียนกากๆคนนี้ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกคอมเม้นท์ ทุกอีโม่ และการกด+ กดเป็ด ถ้าไม่มีคนอ่าน ก็ไม่มีนักเขียนเหมือนกันค่ะ
๐ฝากนิยายเรื่องใหม่ๆทั้งสองเรื่องด้วยนะคะ
“ทัณฑ์แค้นแสนรัก” และ “
ขี้ผึ้งลนไฟ” ไว้ในอ้อมกอดของคนอ่านด้วยนะคะ
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
หัวข้อ: | สะใภ้เถื่อน ™|By Chocolate Love ~ ตอนพิเศษ P.145 นิรันดร์ (05/05/59) (อ่าน 1807279 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก