-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
*********************************************************
สะใภ้เถื่อน
By Chocolate love ~
บทนำ
ความรัก เป็นอารมณ์ที่เกี่ยวข้องกับความเสน่หาและความผูกพันทางอารมณ์อย่างแรงกล้า
ในบริบททางปรัชญา ความรักเป็นคุณธรรมแสดงออกซึ่งความเมตตา ความเห็นอกเห็นใจ และความเสน่หาทั้งหมดของมนุษย์ ความรักเป็นศูนย์กลางของศาสนาหลายศาสนา อย่างเช่นในวลี "พระเจ้าเป็นความรัก" ของศาสนาคริสต์ หรืออากาเปในสังฆวรสาร ความรักยังอาจอธิบายได้ว่าเป็นพฤติกรรมต่อตนเองหรือผู้อื่นซึ่งตั้งอยู่บนพื้นฐานของความเห็นอกเห็นใจ หรือความเสน่หา
คำว่ารักสามารถหมายความถึงความรู้สึก สภาพทางอารมณ์และทัศนะที่แตกต่างกันได้หลากหลาย ซึ่งอาจมีตั้งแต่ความพอใจทั่วไปจนถึงความดึงดูดระหว่างบุคคลอย่างรุนแรง แต่โดยเจาะจงแล้ว ความรักสามารถหมายถึงความต้องการอย่างเสน่หาและความสัมพันธ์ทางเพศของความรักแบบโรแมนติก ความรักที่มีเพศเข้ามาเกี่ยวข้องของอีรอส (คำภาษากรีกหมายถึงความรัก) ความใกล้ชิดทางอารมณ์ของความรักกับบุคคลในครอบครัว หรือรักบริสุทธิ์ที่นิยามมิตรภาพ หรือความรักแบบอุทิศตัวแบบในทางศาสนา ความหลากหลายของการใช้และความหมายของคำว่ารักนี้ ประกอบกับความรู้สึกอันซับซ้อนที่เข้ามาเกี่ยวข้อง ทำให้เป็นการยากที่จะนิยามความรักให้แน่นอน แม้จะเทียบกับสภาพอารมณ์อื่น ๆ แล้วก็ตาม
พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน ได้ให้ความหมายของคำว่า รัก ไว้ว่า เป็นคำกริยา หมายถึงมีใจผูกพันด้วยความห่วงใย มีใจผูกพันด้วยความเสน่หาหรือชอ อย่างไรก็ตาม คำว่า "รัก" สามารถมีความหมายที่เกี่ยวข้องกันแต่แตกต่างกันชัดเจนจำนวนมากขึ้นอยู่กับบริบท บ่อยครั้งที่ในแต่ละภาษาจะใช้คำหลายคำเพื่อแสดงออกซึ่งแนวคิดเกี่ยวกับความรักที่แตกต่างกัน ตัวอย่างหนึ่งคือการที่ในภาษากรีกมีคำหลายคำที่ใช้สำหรับความรัก ความแตกต่างทางวัฒนธรรมในการสร้างกรอบความคิดเกี่ยวกับความรักทำให้เป็นการยากยิ่งขึ้นที่จะหานิยามสากลของความรัก
ถึงแม้ว่าธรรมชาติหรือสาระของความรักจะยังเป็นหัวข้อการโต้เถียงกันอย่างบ่อยครั้ง มุมมองที่แตกต่างกันของความรักสามารถทำให้เข้าใจได้ด้วยการพิจารณาว่าสิ่งใดไม่ใช่ความรัก หากความรักเป็นการแสดงออกทั่วไปของความรู้สึกทางใจในแง่บวกที่รุนแรงกว่าความชอบ โดยทั่วไปแล้วจะขัดแย้งกับความเกลียดชัง (หรือภาวะไร้อารมณ์แบบเป็นกลาง) หากความรักมีเรื่องเพศเข้ามาเกี่ยวข้องน้อยกว่าและเป็นรูปแบบความผูกพันทางอารมณ์แบบโรแมนติกที่เกี่ยวกับความสนิทสนมทางอารมณ์และทางเพศ โดยทั่วไปแล้วจะขัดแย้งกับราคะ และหากความรักเป็นความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลที่มีโรแมนติกสอดแทรกอยู่มาก ความรักก็จะขัดแย้งกับมิตรภาพในบางครั้ง ถึงแม้ว่าความรักมักจะใช้หมายถึงมิตรภาพแบบใกล้ชิดอยู่บ่อย ๆ
Credit : http://www.wikipedia.org/
…………………………………………………………………………………………
จากใจคนเขียน...
สวัสดีมิตรรัก แฟนเพลงทุกท่าน ขอขอบคุณที่ทุกท่านเข้ามาอุดหนุนแผ่นเพลงในครั้งนี้ เอ้ย!!!! ไม่ใช่ซิ ผิดงานแล้ว ขอโทษที ( ก๊ากกกกกกกกกกก ) ไม่ใช่ล่ะ
กลับมาอีกครั้ง หลังจากที่สุ่มเงียบทำนิยายเรื่องนี้ขึ้นมา สำหรับนิยาย และเรื่องสั้นที่ผ่านมาสำหรับหมวยแล้วได้ทั้งความรู้ในเรื่องของอารมณ์ของนิยาย และอารมณ์ของคนอ่าน ที่อินกับการอ่านนิยาย บางครั้งเนื้อเรื่องบางตอนก็ไม่โดนใจคนอ่าน ที่เป็นผู้กำกับแห่งชาติ ฮ่าๆ
จะทำอย่างไรเมื่อผู้ชายที่เพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง ทั้งหน้าการ การศึกษา อีกทั้งยังฐานะทางบ้านอย่างศิขรินทร์ อินทราทิพย์ ต้องมาตกหลุมรักกับนายช่างหนุ่มสุดหล่อแต่น่ารัก (- - a) อย่างพัสดา พิชัยภักดี ที่วันๆไม่สนอะไรนอกเหนือไปจากเครื่องยนตร์และความเร็ว เขาจะเอาชนะหัวใจที่แกร่งดุจหินผาของพัสดาได้ไหม ต้องรอติดตามอ่านกันใน “สะใภ้เถื่อน”
“สะใภ้เถื่อน” เป็นอีกหนึ่งนิยายที่แต่งขึ้นจาก ผู้แต่งที่มองความรักในด้านดี รักให้อะไรหลายๆอย่าง รักสอนอะไรที่มีทั้งทุกข์ ทั้งสุขปะปนกันไป และก็เป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว ขึ้นชื่อว่านิยาย มันก็ต้องมีสมมุติ ทั้งชื่อตัวละคร และชื่อสถานที่ต่างๆ ที่ผู้แต่งได้อ้างถึง เพราะฉะนั้นถ้ามันไปกระทบผู้ใด หรือสถานที่ไหน ก็ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย นะคะ
ขอบคุณที่รักกัน ขอบคุณทุกครั้งที่คอยกอดฉัน
Chocolate Love ~
สารบัญ
บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1551844#msg1551844)
บทที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1552028#msg1552028)
บทที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1552968#msg1552968)
บทที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1553441#msg1553441)
บทที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1555288#msg1555288)
บทที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1558990#msg1558990)
บทที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1560358#msg1560358)
บทที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1562381#msg1562381)
บทที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1571718#msg1571718)
บทที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1582134#msg1582134)
บทที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1584859#msg1584859)
บทที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1590193#msg1590193)
บทที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1601791#msg1601791)
บทที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1618707#msg1618707)
บทที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1621605#msg1621605)
บทที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1663632#msg1663632)
บทที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1663634#msg1663634)
บทที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1664349#msg1664349)
บทที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1665475#msg1665475)
บทที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1670223#msg1670223)
บทที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1673210#msg1673210)
บทที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1683593#msg1683593)
บทที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1710199#msg1710199)
บทที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1747480#msg1747480)
บทที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1768362#msg1768362)
บทที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1781228#msg1781228)
บทที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1785639#msg1785639)
บทที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1790638#msg1790638)
บทที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1831857#msg1831857)
บทที่ 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1886745#msg1886745)
บทที่ 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1894052#msg1894052)
บทที่ 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1922902#msg1922902)
บทที่ 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1929769#msg1929769)
บทที่ 33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1956100#msg1956100)
บทที่ 34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1960738#msg1960738)
บทที่ 35
(http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1972870#msg1972870)
ขอบคุณ กาลณัฐ ที่ทำสารบัญมาให้นะคะ
(http://i1172.photobucket.com/albums/r573/hermitbooks/banner-1_zps01227adb.jpg)
Pre Order "สะใภ้เถื่อน"เรื่อง : สะใภ้เถื่อน
ผู้แต่ง : Chocolate Love
ขนาด : A 5
จำนวน : 1 เล่ม ( 550 หน้า ) **เรื่องจะเป็นแบบปกแข็งและเย็บกี่นะคะ**
ของแถม : ที่คั่นหนังสือ ตอนพิเศษไม่เคยลงในเว็บ ( นายช่าง+เผือก/กรุง+คีย์/หลักเขต+?)
ของแถมรอบ Pre Order : ถุงผ้า***โอนเงินได้ตั้งแต่วันนี้-15 สิงหาคม 2556 หนังสือจัดส่งหลังปิดโอนเงิน 3 อาทิตย์***
ราคา : 620 บาท (รวมค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน)
สั่งจองได้ที่ >>> http://www.hermitandmomiji.com/product/79/pre-order-สะใถ้เถื่อน-by-chocolate-love
♫.♫♫.♫♫.♫♫.♫♫.♫♫.♫♫.♫♫.♫♫.♫
ตัวอย่าปกหนังสือจริง
(https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/q71/s720x720/1017506_529727337075474_2034585572_n.jpg)
เข้าไปดูตัวอย่างการจัดหน้าหนังสือได้ที่
v
v
v
http://issuu.com/hermitbooks/docs/chocolate_sample
-
:mc4: มาจุดพลุต้อนรับเรื่องใหม่ค่า ได้อ่านตาแฉะแน่ถ้า 50 กว่าตอนอย่างที่โปรยไว้
ขอบคุณล่วงหน้านะคะ :pig4:
-
:mc4: มาจุดพลุต้อนรับเรื่องใหม่ค่า ได้อ่านตาแฉะแน่ถ้า 50 กว่าตอนอย่างที่โปรยไว้
ขอบคุณล่วงหน้านะคะ :pig4:
+1 สำหรับเม้นแรกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13 o13 o13 o13
-
:L2: :L2: :L2: :L2:+1ด้วย
-
ดันดัน
-
:L2: :L2: :L2: :L2:+1ด้วย
ตอบแทนเช่นกัน +1 กลับคืนนนนนนนนนนน
-
คลิกเข้ามาเพราะชื่อเรื่อง กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด เห็นชื่อเรื่องแล้วนึกถึง ผกก ซาดิสต์ ตบจูบเลยค่ะ 555+ จะรอติดตามนะคะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ผมเป็นกำลังใจไห้ครับ :laugh:
-
ขอ ตบจูบ *-* นะ
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
เข้ามาเป็นกำลังใจให้คนที่เป็นสะใภ้เหมือนกัน กร๊ากกกกกกกกกกก :laugh:
-
บทที่ 1
( อุบัติเหตุ.....แห่งรัก)
บนถนนนอกเมืองที่มุ่งหน้าสู่จังหวัดสุพรรณบุรี ต่างพลุกพล่านไปด้วยพาหนะทุกชนิดที่สามารถวิ่งสวนกันไปมาได้ ความวุ่นวายของการจราจร ไม่ต่างจากถนนในเมืองเลยซักนิด ที่ไหนมีรถที่นั่นย่อมวุ่นวายและหาความสุขสงบไม่ได้ ทำเอานักธุรกิจหนุ่มหัวสมัยใหม่อย่าง ศิขรินทร์ อินทราทิพย์ หัวเรือใหญ่ของ “อินทราทิพย์ วิลล่า” เจ้าของธุรกิจอสังหาริมทัพย์บ้านและคอนโดมูลค่าหลายพันล้าน หัวเสียไม่น้อย ใบหน้าคมหล่อบูดบึ้งอย่างไม่สบอารมณ์ เส้นอารมณ์อันดีเยี่ยมของชายหนุ่มเริ่มเปราะบางและจะขาดในไม่ช้า
BMW Z4 สีน้ำเงิน ราถาหลายล้าน ที่เขากำลังขับอยู่นี้ ช่างทำงานไม่เหมาะสมกับราคาและคุณภาพเครื่องยนต์เลยซักนิด เพราะมันคลานเป็นเต่ามาได้ 20 นาทีแล้ว ที่เขาซื้อรถคันนี้มาเพราะชอบเครื่องยนต์และความเร็วของมันหรอกนะ แต่ทำไมมันถึงวิ่งได้ไม่เต็มที่อย่างที่ใจมันต้องการซักนิด นึกไปนึกมาต้องโทษไอ้เพื่อนตัวดีอย่าง กรุง วรยศ ที่นึกคึกบ้าอะไรก็ไม่รู้ อยากดื่มวันนี้ วันอื่นก็ไม่ดื่ม แล้วบาร์ ผับ ในกรุงเทพก็มีเยอะแยะ แต่ไอ้กรุงมันไม่เลือก มันดันเลือกผับแถวๆ สุพรรณบ้านเกิดมันแทน
ศิขรินทร์ อินทราทิพย์ ผู้นำ “อินทราทิพย์วิลล่า” เจ้าของชายา “อินทรีเงิน” บ้านและคอนโดของคนกรุงเกือบ 70 เปอร์เซ็นต์ อยู่ภายใต้โครงการของ อินทราทิพย์กรุ๊ป โดยมีชายหนุ่มนั่งเก้าอี้บริหารมาตั้งแต่อายุ 23 ปี ฝ่าวิกฤต อีกทั้งล้มลุกคลุกคลานจนนับไม่ถ้วน และประสพความสำเร็จอย่างมหาศาลในที่สุด ด้วยวัยเพียง 29 ปี แต่ความสามารถมีมากกว่าที่ใครๆหลายๆ คิด หัวสมองอันชาญฉลาด คิดอย่างรอบคอบ และการตัดสินใจอย่างเด็ดขาดและเชื่อมันในตัวเอง ทำให้ธุรกิจแขนงต่างๆที่อยู่ในกำมือของชายหนุ่มผู้นี้ ประสพความสำเร็จสร้างความมั่งคงให้เป็นเม็ดเงินมหาศาล
และด้วยหน้าตาอันดีเยี่ยมจน ผู้ชายด้วยกันยังอิจฉา เลยทำให้ อินทรีเงินผู้มากรักคนนี้มีหญิงน้อย หญิงใหญ่เข้ามาติดพันอย่างไม่ขาดสาย ศิขรินทร์ใช้ชีวิตอย่างคุ้มค่า กลางวันสวมมาดผู้บริหารมาดเนี้ยบ และเป็นเจ้านายผู้น่าเกรงขามของลูกน้อง แต่เมื่อตกเย็น อินทรีผู้โฉบเฉี่ยวก็แปลงร่างเป็นหนุ่มมาดเย็น เจ้าเสน่ห์ เพียงแค่เขาชายตามอง เหล่าผีเสื้อราตรีทั้งหลายก็พร้อมจะโบยบินเข้ามาถวายตัวให้เขาถึงที่
หากแต่เขายังไม่พร้อมที่จะมีใคร หัวใจตอนนี้ปิดสนิทมาเนิ่นนานแล้ว ไม่มีเหตุจูงในให้ปิด ไม่เคยมีใครมาสร้างบาดแผลในใจให้กับเขา เพราะเขาไม่คิดที่จะมีแฟนมาเนิ่นนานแล้ว ผู้หญิงหรือผู้ชายที่เข้ามาในชีวิตของเขามักจะมองเขาที่หน้าตาและเงินทอง ไม่มีใครรักด้วยหัวใจจริงเลยซักคน และนั่นก็ทำให้ทัศนะคติด้านความรักของชายหนุ่มติดลบไปทันที
เคยมีบางครั้งที่คุณหญิง คุณนายหลายคนส่งลูกหลานตัวเองมาถวายให้เขาถึงที่ แม้กระทั่งผู้ชายด้วยกันยังมี ซึ่งนั่นก็ทำให้เขาเข้าใจโลกยุคโลกาภิวัตน์ขึ้นไปอีกเท่าตัว คนเหล่านั้นคิดว่าเขาเป็นตัวอะไร แค่คลำไม่เจอหางก็สามารถมีเซ็กส์ได้อย่างนั้นเหรอ แต่อินทรีเงินอย่างเขาก็มักจะมีวิธีจัดการในแบบของเขา ไม่ให้ในสิ่งที่คนเหล่านั้นต้องการ
หากเขาต้องการขึ้นเตียงกับใคร เขาจะเป็นคนไปหิ้วขึ้นเอง ไม่ใช่ให้คนอื่นมาหิ้วอย่างนี้ เพราะฉะนั้นพวกไหนที่เสนอหน้ามาหิ้วเขาขึ้น ก็จะโดนเล่นงานผ่านธุรกิจทางบ้านทันที สำหรับเรื่องมีเซ็กส์กับผู้ชายนั้น เขายังไม่ได้ลองกับใครหน้าไหน ทั้งนั้น เพราะรับไม่ได้จริงๆ คิดเหมือนกันว่ามันน่าลอง เพราะเพื่อนสนิทหลายๆ คนก็แปรเปลี่ยนรสนิยมเข้าป่ากันหมดแล้ว ไว้เจอคนที่ถูกสเปคเมื่อไรค่อยว่ากันอีกที ศิขรินทร์สุดหล่อ ไม่ถอยอยู่แล้ว
คู่ครองในอนาคตของชายหนุ่ม จะต้องผ่านการสแกนอย่างดีและละเอียดยิบโดยคุณหญิงวิจิตรตราผู้เป็นมารดาเท่านั้น ลูกท่านหลานเธอที่ไหนนางจะสรรหามาให้ลูกชายได้ยลโฉมให้หมด
โทรศัพท์มือถือเครื่องแพงที่ดังอยู่หน้าคอนโซลรถ ใจจริงอยากจะจับมันโยนออกไปนอกรถด้วยซ้ำ โทษฐานมันดังผิดเวล่ำเวลา แต่ก็ทำอย่างใจนึกคิดไม่ได้ เพราะถ้าหากเขาทำอย่างนั้น เครื่องก็จะเป็นเครื่องที่แปด แม่ของเขาต้องบ่นอีกแน่ๆ ที่ลูกชายคนเดียวเปลี่ยนโทรศัพท์ แปดเครื่องภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งเดือน และในที่สุดมันก็ถูกหยิบขึ้นมาและกดรับอย่างกระแทกกระทั้นไม่สนจะดูหน้าจอเจ้าโทรศัพท์เครื่องแพงเลยซักนิดว่า “ผู้ใด” โทรเข้ามา
“ใคร!!” น้ำเสียงทุ่มนุ่มอันมีเสน่ห์และเอกลักษณ์ส่วนตัวของศิขรินทร์ กรอกเข้าไปกระทบกับปลายสายที่ตกใจอยู่ไม่น้อย ว่าตัวเองทำอะไรผิดหรือเปล่า ทำไม “พี่ศิ” ที่อ่อนโยน และสุภาพสำหรับผู้หญิงทุกคนถึงรับโทรศัพท์ได้เสียงแข็งขนาดนี้
“เอ่อ...พี่ศิคะ นี่ลูกโป่งเองนะคะ” ปลายสายพูดตอบกลับมา น้ำเสียงของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความกังวลและความเกรงใจ หากอยู่เจอกันซึ่งๆหน้าแล้วได้รับฟังน้ำเสียงอย่างนี้ หล่อนคงทำอะไม่ถูก
“ขอโทษนะ ลูกโป่งไหน?” ใช่!!! ลูกโป่งไหน จำได้ว่าเขาไม่มีน้องชื่อโป่ง เอ๊ย ลูกโป่ง แล้วทำไมหล่อนถึงมาพูดจาตีสนิทเขาอย่างนี้ เอ๊ะ หรือว่าคู่ควงคนเมื่อคืน แต่เมื่อคืนชื่ออยู่แถวๆ ผลไม้นี่หว่า ส้มอะไรซักอย่างนี่แหละ เมื่อวันก่อนก็ไม่น่าใช่ เพราะคู่ควงเขาเมื่อวันก่อนนั้นลูกครึ่งจ๋า ไม่น่าจะชื่อแอ๊บแบ๊วขนาดนี้ แล้วตกลง ใครว่ะ!! ไอ้ศิ งง
“พิ่ศิอ่ะ จำลูกโป่งไม่ได้เหรอคะ ที่เจอกันเมื่อ 3 วันก่อนไง ในผับ...ไงคะ จำได้หรือยังเอ่ย” น้ำเสียงออดอ้อนอย่างที่สาวๆมักจะใช้กับเขาบ่อยๆ ทำให้อารมณ์อันพรุ่งเดือดเข้า 100 องศาลดฮวบลงอย่างไม่น่าเชื่อ แปลกเนอะคนเรา ... เจออะไรสวยๆงามๆเข้าหน่อย หันเหหัวเรือทันที หึหึ
“เอ่อ.............จำได้ครับ” รับคำไปอย่างนั้น แต่ตอนนี้ ศิขรินทร์ยังนึกไม่ออกว่า เมื่อ 3 วันที่แล้วเขาได้ให้เบอร์กับใครไป แต่ก็ช่างมันเถอะ ในเมื่อสาวเจ้าทอดสะพานมาให้ถึงที่อย่างนี้ จะปฏิเสธให้สาวน้อยเขาเสียอารมณ์ทำไม รับไมตรีไว้ก็สิ้นเรื่อง หากหน้าตาไม่ตรงสเปคก็ค่อยปล่อยทิ้งแล้วกัน
“จำได้ซักทีนะคะ แล้ววันนี้พี่ศิจะไปที่ผับ...อีกไหมคะ ลูกโป่งอยากดื่มกับพี่ศิ” ปากกำลังจะตอบรับไป แต่ก็เพิ่งนึกได้ว่า วันนี้เขามีนัดกับ กรุง พิชัยภักดี เพื่อนซี้ที่สุพรรณ เสียแล้ว ถ้าหากวันนี้เขาว่าง จะไปนั่งเกี้ยวน้องลูกโป่งและพากันขึ้นสวรรค์เสียให้รู้แล้วรู้รอด
“ขอโทษนะคะลูกโป่ง วันนี้พี่ศิไม่ว่างจริงๆ เอาไว้วันหลังได้หรือเปล่าเอ่ย” น้ำเสียงทุ่มและอ่อนโยนบวกออดอ้อนนิดๆ ของศิขรินทร์ทำให้อารมณ์อันบูดบึ้งของลูกโป่งดีขึ้นมาทันที ยังไงเธอก็ไม่ได้ถูกปฏิเสธไปเสียหมด ศิขรินทร์ปลอบโยนเธอด้วยการนัดไปดิงค์วันหลัง ซึ่งเธอก็ไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว จะมีซักกี่คนกันที่ได้มาอยู่ในอ้อมกอดของอินทรีผู้ทรงเสน่ห์อย่างนี้
บทสนทนาของคนทั้งสองดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ศิขรินทร์ชักจะถูกใจแม่ลูกโป่งสวรรค์เสียแล้วซิ นี่ขนาดแค่ได้ยินเสียงเท่านั้นนะ ถ้าหากได้เห็นทรวดทรงองค์เอวของสาวเจ้าอีกรอบ มิสุขก็กว่านี้หรือ ไอ้ศิไม่อยากจะคิด ผู้หญิงก็มักจะเป็นอย่างนี้เสมอ ไม่จำเป็นที่เขาต้องวิ่งเข้าไปหา ไม่จำเป็นเลยซักนิด เขาเพียงแค่อยู่นิ่งๆ พวกเธอก็วิ่งเข้ามาหาเขาเอง หึ! ใครที่ไหนจะไม่สนล่ะ
นักธุรกิจหนุ่มไฟแรง ของ “อินทราทิพย์ กรุ๊ป” อายุเพียง 29 ปี แต่ก็สามารถทำให้บริษัทเติบโตขึ้นกว่ายุคที่คนเป็นพ่อบริหาร ไหนจะรูปร่างหน้าตา อย่างหนุ่มไทย สีผิวเข้มอย่างสีน้ำผึ้ง ใบหน้าคมเข้ม คิ้วหนาเรียงตัวกันอย่างเหมาะเจอะ หากแต่จุดเด่นของศิขรินทร์นั้นอยู่ที่ “ดวงตา”
เมื่อยามอารมณ์ปรกติ ก็จะเป็นสีน้ำตาลเข้มอย่างคนเอเชีย แต่หากเมื่อใดที่เขาอยู่ในอารมณ์โกรธ มันก็จะเรืองรองและเปลี่ยนเป็น “สีเทา” เขาไม่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมมันถึงเป็นอย่างนี้ แต่เขาสันนิฐานว่าเขาอาจจะได้สีตามาจาก ทวดก็เป็นได้ เพราะทวดของเขานั้นเมื่อใดที่โกรธตาก็จะเปลี่ยนสีเหมือนกัน
เขาไม่เคยโกรธทวดที่ให้เอกลักษณ์ประหลาดๆอย่างนี้มา เพราะยังไงมันก็เป็นพันธุกรรมของวงศ์ตระกูล แต่บางครั้งมันก็อดหงุดหงิดไม่ได้ เพราะตอนเด็กๆนั้นไม่ค่อยมีใครเข้าใกล้เขา มีแต่คนกลัว แต่พอโตขึ้นเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นและวันทำงาน อารมณ์ของเขาค่อนข้างคงที่ นานๆครั้งถึงจะโมโหโกทา ซักที และนั่นก็เลยทำให้เขามีเพื่อนสนิทอยู่คนเดียว ก็คนที่ทำให้เขาขับรถไปสุพรรณยังไงล่ะ กรุง พิชัยภักดี ไม่เคยกลัวตาเขา กลับเห็นเป็นเรื่องสนุกเสียด้วยซ้ำ ที่ทำให้เขาตาเปลี่ยนสีได้
ปังงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“เฮ้ยๆ เวรแล้วไหมล่ะ ขับไปจิ้มตูดใครแล้วไง” สติกลับเข้าร่างทันที ศิขรินทร์ขับรถด้วยอารมณ์ใจลอย จนมันไม่เสยท้ายรถมอเตอร์ไซค์แต่งคันใหญ่ที่ขับอยู่เบื้องหน้า ดีนะที่รถมันค่อยๆขยับไปเรื่อยๆ เพราะติดไฟแดงอยู่ มอเตอร์ไซค์คันข้างหน้าจึงไม่ล้มหัวฟาดพื้นเข้า
ก๊อกๆ ก๊อกๆ ผู้ชายสวมหมวกกันน๊อคแต่งชุดช่างฟิต เดินมาเคาะกระจกรถเขา นั่นแหละสติ 100 % ถึงได้เข้าร่าง ศิขรินทร์รีบ ปลดเข็มคลัดนิรภัย หยิบแว่นกันแดดมาใส่ แล้วเปิดประตูออกไปทันที ขืนช้าไปกว่านี้กระจกเขาแตกแน่ๆ ดูก็รู้ว่าอารมณ์ของคู่กรณีตอนนี้กำลังเดือดได้ที่แล้วจริงๆ
“ขับรถยังไงของมึงว่ะ ไม่มีตาหรือไง หรือว่ามัวแต่ชักว่าวอยู่ ถึงได้สะเหร่อขับชนรถมอไซฯ กู” โอโห้ เต็มๆ ศัพท์พ่อขุนกระจายเกลื่อนเต็มพื้น นี่ถ้าเขาไม่ผิดจะกระโดดฟาดปากเสียให้รู้แล้วรู้รอด แต่นี่ทำไม่ได้ เพราะเขาผิดเต็มประตู ต่อยมันไม่ได้ เดี๋ยวถูกแจ้งข้อหาเพิ่ม
“ขอโทษครับ คือผมไม่ระวัง ต้องขอโทษจริงๆ” ตอนนี้ทั้งถนนวุ่นวายมาก เพราะรถผมกับรถมอไซฯไม่ขยับไปไหน ตำรวจจราจรจึงเดินเข้ามาถามแล้วให้ไปจอดแอบอยู่ที่ฟุตบาทข้างๆ ตอนแรกไอ้หมวกกันน๊อคมันไม่ยอม มันจะให้พูดกันตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด ซึ่งผมก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นมานิดๆ แดดก็ร้อน ไหนจะต้องมาฟังไอ้หมวกกันน๊อคมันพูดเสียเทเสียใส่ผม จนได้คุณจราจรแสนดีเดินมาไกล่เกลี่ยให้แล้วโบกรถเปิดทางให้รถผม กับไอ้หมวกกันน๊อคไปแอบอยู่ข้างๆ
คู่กรณีของศิขรินทร์อยู่ในชุดช่างฟิตที่แต่งไปทำงานในอู่ คาบน้ำมันเครื่องเลอะเต็มชุดไปหมด อีกทั้งหมวกกันน๊อคใบใหญ่ที่ไม่ยอมถอดออกมาสู้แสง ทำเอาศิขรินทร์มองอย่างหมั่นไส้ ส่วนสูงของคู่กรณีก็ประมาณหัวไหล่เขา จะเรียกว่าเตี้ยก็ว่าได้ แต่ทางทางทะมัดทะแมงนั่นมันขัดกับส่วนสูงเสียจริง ๆ
“นี่คุณ ช่วยถอดหมวกกันน๊อคออกได้ไหม คุณไม่ร้อนหรือไง” ศิขรินทร์เดินเข้าไปหาคู่กรณีแล้วเปิดปากคุยอย่างเป็นมิตร ตอนนี้พวกเขาสองคนกำลังรอคุณจราจร ให้เข้ามาเคลียร์ เพราะยังไงไอ้หมวกกันน๊อคมันเหมือนจะไม่ยอม จะให้ขึ้น สน. อย่างเดียว
“เสือก!! กูไม่ร้อน” ทำเอาอารมณ์อันเย็นเหยียบของศิขรินทร์เริ่มเดือดขึ้นมาทีละนิดๆ ไอ้เราก็อุตส่าห์เข้าไปบอกด้วยความหวังดี กลัวว่าจะร้อน แต่โดนตอกกลับมาเจ็บแสบซะงั้น มันน่าตบกะโหลกจริงๆ
“ผมบอกคุณดีๆนะครับ หรือว่ากลัว หึ...กลัวนี่เอง” น้ำเสียงพูดเหมือนเยอะๆ ทำเอาคนที่ใส่ชุดช่างฟิตเปื้อนน้ำมันเครื่องอารมณ์ปรี๊ดขึ้นมาทันที
“ใครกลัวมึงว่ะ!!!” ร่างสูงของศิขรินทร์ไหวไหล่อย่างไม่รู้เรื่อง เขายืนประจันหน้ากับไอ้หมวกกันน๊อค ตาต่อตาฟันต่อฟัน อยากรู้เหมือนกันว่าหน้ามันจะดีอย่างปากหรือเปล่า
ไอ้หมวกกันน๊อคของศิขรินทร์ค่อยๆ ถอดหมวกกันน๊อคอย่างช้าๆ และในที่สุดใบหน้าที่แท้จริงของคู่กรณีเขาก็ค่อยๆโผล่ออกมาให้เห็น ...
************************************************
ฮิ้วววววววววววววววววว ตอนที่ 1 ออกแล้ว
-
สนุกมากเลยครับ แต่จบแบบค้างอย่างแรง มาต่อตอน 2 ไวๆ นะครับ
-
เข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่อง
นายเอกเป็นชางฟิตเหรอ โฮะ โฮะ ชอบอะลุคแบบนี้โดนค่าาาา :z2:
รอตอนต่อจ้าาาา :L1:
-
รีบโผล่ออกมาเลยจ้าาา อยากเห็น
ชอบศัพท์พ่อขุนจริง ๆ โหดมากก
พระเอกเราก็กวนโอ๊ยเหลือเกินนน
-
เจอกันครั้งแรกแหมะประทับใจจริงๆค่ะ ใช่ศัพท์พ่อขุนกันเลยทีเดียว
รอตอนที่2อยุ่มาต่อเร็วๆนะคะ^^
-
:a5: o22
ค้างอย่างแรงเลยค่า
ต่อเร็วๆๆนะ ขออีกซักตอนก็ยังดีนะ
ของรู้หน้านายเอกหน่อยนะจ๊ะ อิอิ
:กอด1:คนเขียน 1 ที
-
:z13:
เจอกันก็งานเข้า
-
ว้าทำให้อยากแล้วจากไป
ขอบคุณครับ
-
ติดตามจ้า
:L2: :L2:
-
มาฉลองเรื่องใหม่ค่ะ
:mc4: :mc4:
-
มาต่ออย่างด่วนค้า เค้าอยากรู้ว่าจะสวยรึเปล่า :z1:
-
อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา ตัดฉับเลยอะ ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :serius2: :serius2:
แต่ท่าทางสะไภ้คนนี้จะเถื่อนได้ใจจริงๆ :laugh:
-
แป่วววว มันจะเป็น "แรกพบสบตา" ไปได้อย่างไร ยังไม่เห็นหน้าเห็นตากันแบบเต็มๆ เลยนะค้า :serius2:
ต้องเป็น "แรกพบสบหมวกกันน็อค" สิคร้าบบบบบ
-
สวัสดีค่ะ ยังไม่ได้อ่านเลย มาให้กำลังใจก่อน :L2:
-
ถามคนแต่งมาก แต่ยังไม่อ่านนะ ไม่ไหววววววววว
แสบตามากมาย ดันๆไว้ก่อน ฮิๆๆๆ
-
เงาะถอดรูป
-
ดันๆๆ ชอบๆๆ เดี๋ยวตะลึงๆ อิอิ
-
กำลังจะได้สบตากันแล้ว
บุปเพอาละวาดจริงๆ :z2:
-
นายเอกจะเถื่อนขนาดไหนนะ
-
o13 o13
รีบมาลง น่ะ
-
สนุกมากเลยครับ ได้ใจจริงๆ
ปอลิง รีแรกอย่าลืมเอากฏเล้าลงนะครับ เด๋วนิยายจะโดนลบ ^^
-
สนุกมากเลยครับ ได้ใจจริงๆ
ปอลิง รีแรกอย่าลืมเอากฏเล้าลงนะครับ เด๋วนิยายจะโดนลบ ^^
ขอบคุณเม้นนี้เป็นอย่างมาก
เพราะลืมจริงๆ และตอนนี้ก็แปะแล้วเรียบร้อย +1 สำหรับคำขอบคุณ
-
:L2:
เปิดตัวสะใภ้ได้ลุคเถื่อนมาก
แต่แบบนี้หล่ะของชอบ :laugh3:
รอตอนต่อไปจ้า
-
สนุกๆอ่ะ ชอบๆๆ
จะเอาอีก :z3:
-
มาแล้วววว
ความรักระหว่างฟ้ากับเหว
-
เข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่อง
นายเอกเป็นชางฟิตเหรอ โฮะ โฮะ ชอบอะลุคแบบนี้โดนค่าาาา :z2:
รอตอนต่อจ้าาาา :L1:
อยากจะบอกว่าเห็นด้วยกับความเห็นนี้แบบสุดๆ
เราล่ะช๊อบชอบไอ้เถื่อนๆแรงๆ เพราะอ่านแล้วมันสะใจ วู้ววว
-
มารอตอนต่อไป.............
-
กรี๊ดดดดด ค้างอ่ะค่ะ
กำลังรอเลยว่าเรื่องนี้เมื่อไหร่จะมา สมใจเราแล้ว
:mc4:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
พ่อแม่พี่น้องทั้งหลาย ตอนดึกๆเนอะ 55555555555555555+ :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
ประมาณว่า ไอ้ศิ มึงตาย!! ฮ่าๆๆ
-
รอรอรอ เปิดเรื่องน่าสนใจมาก นายเอกเป็นช่างฟิต เริ่ดมาก เค้าชอบ
-
มารอดุ ความ เถื่อน ของ สะใภ้
-
เปิดบทแรกได้ร้อนแรงมากกก รอตอนที่สองอยู่นะค่ะ
o13 :L2: :กอด1:
-
เฮ้ย!!!!!!!!!!
แบบนี้มัหวังไอ้เฮียศิได้หลงหัวปรักหัวปรำ! 0{ }0!!!!
ก็ถอดหมวกมาเเล้วน่ารักแหง๋(คิดไปเอง 555+)
ตั้งหน้าตั้งตารอค่ะ!!!!!!!!!! o13
-
บทที่ 2
( ก็แค่นั้น..... )
กูไม่น่าตื่นสายเลยจริง!!!!!!!!!
ปรกติก็ตื่นสายอยู่แล้ว แต่วันนี้ดันลืมไปว่าต้องไปทำธุระแถวๆชานเมืองให้เพื่อนสนิทอย่างหลักเขต เรื่องมันจะไม่ลงเอยอย่างนี้ถ้าไอ้เวรหลักเขตมันไม่ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่
ธุระของไอ้เวรเขตคือบ้านป้าของมันที่ตั้งอยู่เขตชานเมืองของกรุงเทพ หม้อแปรงระบิด!!! แล้ว......แล้วทำไมไม่โทรไปบอกให้ช่างไฟไปดู โทรมาบอกกูทำไม กูเป็นช่างซ่อมรถโว้ยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!! หม้อไฟระเบิดเสือกโทรให้ช่างซ่อมรถไปดู กูคงซ่อมได้ แต่ขัดมันไม่ได้ เพราะมันเอาเรื่องไอ้ติยะขึ้นมาอ้าง จนสุดท้ายแทนที่คนอย่างกู เจ้าของอู่จะได้ไปทำงาน เฮฮากับลูกน้อง กลับต้องบึ่งรถออกนอกเมืองไปแต่งหม้อไฟ เจริญมากที่รัก สัดเขต!!!
ทุกอย่างควรจะจบเมื่อซ่อมเสร็จ เพราะต่อวงจนง่ายๆ ภัสดาทำเป็นอยู่แล้ว แต่.........ไอ้เวรเขตอีกแล้ว ไอ้สัดเขตมันทำอีกแล้ว มันดันแหกปากพล่อยๆของมันให้ป้ามันรู้ว่าภัสดาคนนี้เป็นคุมอู่ระดับเซียน รวยมหาศาล คุณป้าหม้อไฟระเบิดเลยเลี้ยงข้าวเป็นการตอบแทน ดีใจว่าจะได้กลับบ้านคุณป้าหม้อไฟระเบิดเลยไหว้วานให้ซ่อมอีเก๋งแก่ให้อีกซักครั้งก่อนที่จะลาจากกัน ด้วยจรรยาบรรณของนักซ่อมมือทองเจ้าของเหรียญโอลิมปิกก็เลยต้องก้มหน้ารับคำแล้วทำต่อไป ซ่อมไปซ่อมมา จากหนึ่งคันก็เป็นสองคัน ดีที่ใส่ชุดช่างฟิตออกมาจากบ้านไม่งั้นจบไม่สวยงามแน่ๆ เอาเป็นว่าใช้เวลาหนึ่งวันให้ศูนย์เปล่าไปฟรีเพราะไอ้เหี้ยเขต ( อีกแล้ว )
รถจักรยานยนต์แต่งคันใหญ่กำลังทำหน้าที่ของมันสมกับราคาที่เจ้าของมันอุตส่าห์ทุ่มเงินซื้อมาด้วยราคาครึ่งล้าน ด้วยการขับเคลื่อนด้วยความเร็วสูงสุด เจ้าของเรือนกายสูงโปร่งอย่างกำลังมุ่งมั่นและตั้งสมาธิให้แน่วแน่ที่สุด เพราะถ้าหากพลาดอะไรไปซักนิดเดียวนั่นก็หมายถึงกับชีวิตที่จะต้องจบลง ใครหลายๆคนอาจจะมองว่าบ้า ทำไมถึงเอาเงินมาทุ่มกับไอ้เศษเหล็กหุ้มเนื้อ อยากจะตะโกนกลับไปเหลือเกินว่า กูเอาเงินมึงไปซื้อด้วยเหรอ เงินกู กูเป็นคนซื้อ กูยังไม่เดือดร้อน แล้วพวกมึงเป็นใคร วุ่นวายอะไรกับชีวิตกู มีปัญญาซื้อได้อย่างกูหรือเปล่า!!!!!!!!!
ภัสดา พิชัยภักดี หนุ่มไทยเชื้อสายจีน อายุ25ปี เจ้าของเรือนกายสูงโป่งอย่างคนออกกำลังกายบ่อย แต่ถ้าหากไปยืนเทียบกับมาตรฐานชายไทย ภัสดา พิชัยภักดีผู้นี้ก็บางไปในทันตา นั่นเป็นเพราะเจ้าตัวได้รับเชื้อสายจีนจากป๊ามาอย่างเต็มๆ หากผู้ใดเดินผ่านผู้ชายคนนี้แล้วไม่เหลียวหลัง ระบบสั่งการสมองคงต้องพิการไปแล้วแน่ๆ
นั่นก็เพราะภัสดา มีดวงหน้าที่หวานหมดจด จนบางครั้งเจ้าตัวจะร่ำๆไปศัลยกรรมให้แมนกว่านี้ที่เกาหลีหลายรอบ ดีที่ทางครอบครัวและเพื่อนเขย่าขวัญ เอ๊ย ปลอบขวัญให้คลายความกังวล ความคิดที่จะศัลยกรรมจึงหายไป เหลือแต่ความเคยชิน บางครั้งก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมถึงเอาโครโมโซมแม่มาเยอะขนาดนี้ เป็นเจ๊กแทนที่จะตาตี๋ แต่ก็กลับเรียวสวยจนเกือบโต ปากทำไมถึงบาง แทนที่มันจะหนาและแมน จมูกโด่งเป็นสันสวยก็จริง แต่ทำไมมันมีอยู่กระจุ๋มกระจิ๋ม นิดๆหน่อยๆ เหมือนผู้หญิง แล้วทำไมแก้มถึงแดงเปล่งปลั่งตลอดๆเวลา คิดไปคิดมา ไม่น่าเกิดมาขี้เหร่เลยจริงๆ เพราะอย่างนี้ไงล่ะไอ้หลักกิโล เอ๊ย หลักเขตมันถึงชอบเอามาล้อ แล้วก็เป็นปมด้อยมาถึงปัจจุบัน
ภัสดาคืออดีตนักศึกษาคณะวิศวกรรมยานยนต์ เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง เจ้าของกิจการอู่ซ่อมรถมือหนึ่งของคนเมืองกรุง “Body car” นี่คือความสำเร็จอันดับ ที่เจ้าตัวสร้างมันขึ้นมาด้วยมือทั้งสองข้าง หยาดเหงื่อแรงกายของตัวเอง โดยไม่พึ่งอำนาจเงินของป๊า กับม้า อู่ซ่อมรถแห่งนี้เป็นเหมือนสักขีพยานแห่งความพยายามไม่ว่าจะเหลียวมองกี่ครั้งก็พาให้ปราบปลื้มใจได้ไม่น้อย ศูนย์รวมอะไหล่ของรถแข่ง รถขับ รถทำงาน รวมรวมอยู่ข้างใน ภัสดาไม่สนว่าคนนั้นจะราคาค่างวดเท่าไร ไม่มีระบบรับเงินใต้โต๊ะเพื่อรัดคิวหากต้องการใช้บริการก่อน ทุกคนที่เข้ามามีสิทธิเท่าเทียมกัน แม้กระทั่งสองแถวก็ได้รับการบริการเท่ากับ BMW
อู่ซ่อมรถของภัสดานั้นตั้งอยู่ในย่านธุรกิจของคนกรุง เพราะฉะนั้นจะไม่แปลกใจเลยว่าที่ดินผืนที่อู่ซ่อมรถเปิดกิจการอยู่นี้จะมีราคาแพงมหาศาลแค่ไหน หลายๆบริษัทติดต่อเข้ามาเพื่อขอซื้อที่ดินผืนว่างเปล่าที่ตั้งอยู่ข้างอู่ หากแต่ภัสดาก็ปฏิเสธกลับไปทุกคน เพราะที่ดินผืนดั่งกล่าวนี้หากประเมินราคาจริงๆแล้ว ไม่สามารถประเมิณออกมาเป็นตัวเลขได้จริงๆ เพราะฉะนั้นเบื้องหน้าของอู่ Body Car ภัสดา พิชัยภักดี คือนักธุรกิจและนายหน้าค้าที่ดิน แต่หากมองไปยังเบื้องหลังแล้ว ชายหนุ่มก็เป็นเพียงช่างฟิตธรรมดา เป็นลูกพี่ของเด็กอู่คนอื่นๆ
งานในอู่ซ่อมรถนั้นก็เหมือนกับการได้อ่านหนังสือไปแต่ละวันๆ เพราภัสดาเปรียบรถทุกคันเป็นหนังสือ ที่ไม่ว่าจะเปิดซ่อมเมื่อไรเครื่องยนต์ข้างในก็ไม่เหมือนกัน ชีวิตและจิตวิญญาณจึงทุ่มไปกับรถเสียส่วนใหญ่ ชายหนุ่มยังเปิดสนามแข่งรถไว้ที่ชลบุรีเพียงเพื่อให้คนที่รักและบูชารถไปใช้บริการ ซึ่งกว่าจะฝ่าฟันอุปสรรค์จากป๊าและม้ามาเปิดสนามแข่งได้ก็เล่นเอาลำบาก
“แดดร้อนชิบหาย! แม่งมองหาพ่อมึงเหรอสัด” รู้ว่าตัวเองขี้เหร่แต่ไม่ต้องมองย้ำขนาดนั้นก็ได้ เดี๋ยวพ่อก็ลงจากรถไปต่อยแม่งเลย คนยิ่งรีบ
เหลือบไปมองรถสปอต์คันหลังที่มันจอดอยู่ เหอะ!!! สวยได้อีก รุ่นนี้ยังไม่ทันได้ไปถอยออกมานั่งดูเล่น เพราะป๊ากับม้าเอาเงินไปนับเล่นในบ่อนที่ฮ่องกงก่อน ก็เลยชวดไป ความจริงจะซื้อแบบนี้มาซัก 10 คันก็ได้ แต่ไม่ดีกว่า เสียดายเงินกว่าจะแต่งรถ ซ่อมรถได้แต่ละคัน ลำบากยากแค้นขนาดไหน ทุกวันนี้ก็คัดก้อนเกลือกินบนคฤหาสน์อยู่แล้ว
ปังงงงงงงงงงงงงงงง งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !!!!!!!!!!! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“กูว่าแล้ว........ทำไมขนตูดถึงกระตุก!!!!!”
ทำไมวันนี้มันมีแต่เรื่องว่ะ เพราะไอ้เวรหลักเขตคนเดียว มันคนเดียวจริงๆที่ต้องมาทำให้ชีวิตภัสดาคนขี้เหร่ต้องพบเจอกับวิบาคกรรมชีวิตอย่างนี้ ไอ้BMW กูไม่ชมมึงเลย พ่อจะเรียกค่าเสียหายเป็นสิบล้านเลยคอยดู
************************************************************
“ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ” นี่ต้องให้กูเอาค้อนปอนด์มาเคาะกระจกมึงเลยไหม ชักช้าลีลาชิบหาย ผมว่าเจ้าของรถมันกำลังชักว่าวเอาน้ำเงี่ยนตัวเองมาเขียนกระจกแน่ๆ ลีลาชิบหาย ขี้ด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้
“ขับรถยังไงของมึงว่ะ ไม่มีตาหรือไง หรือว่ามัวแต่ชักว่าวอยู่ ถึงได้สะเหร่อขับชนรถมอไซฯ กูไ” เมื่อเจ้าของรถยนต์คันหรูเปิดประตูลงมา ชายหนุ่มก็เปิดปากสาดวาจาใส่ทันที โดยไม่สนว่าตอนนี้มันจะอยู่กลางถนนและรถก็ติดเป็นขบวนขนาดไหน
ตำรวจจราจรเขาก็ดีแสนดี จ่าเฉยทำหน้าที่ได้ดี เป่าปี่โบกรถ แล้วเดินเข้ามาไกล่เกลี่ยให้ ไม่ต้องทำผมก็จัดการได้ เหอะ!!
เห็นหน้าคู่กรณีครั้งแรก ยอมรับว่าเป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าตัวเองดูด้อยค่า ต่ำเตี้ยเรี่ยดินก็วันนี้นี่เอง พระพุทธเจ้าช่างไม่ยุติธรรม ก่อนที่ท่านจะปรินิพาน ทำไมท่านไม่ประธานศีลที่ไม่ว่าผู้ใดได้ถือแล้วจะ “สูง”!!
ทำไมคู่กรณีถึงสูง ...........
ทำไมมันหล่อ..................
ทำไมมันดูดี 360 องศา....................
ทำไมมันแมนชิบหาย...........................
แล้วทำไมภัสดา พิชัยภักดี ถึงไม่มีทุกข้อที่กล่าวมา !!!!!!! อย่าผ่านไปแถวบ้านจะมึง พ่อจะปาระเบิดควันใส่แล้วขโมยดีดหู หุหุ กูคิดได้แค่นี้จริงๆ แต่เดี๋ยวนะ กูมาชมผู้ชายด้วยกันทำไม!! บ้าแล้ว
“นี่คุณ ช่วยถอดหมวกกันน๊อคออกได้ไหม คุณไม่ร้อนหรือไง”
“เสือก!! กูไม่ร้อน”
กูร้อนแล้วไปร้อนบนหัวมึงไหม ไอ้เงี่ยน เรียกแม่งอย่างนี้แล้วกัน มีใครที่ไหนจะชมศัตรูของตัวเองถูกไหม ดีแค่ไหนที่ไม่ด่ามันไอ้หล่อ! ไอ้ดูดี!! ไอ้โครโมโซมเด่น!! มึงมันเทพ!! กูมันขี้เหร่!!
“ผมบอกคุณดีๆนะครับ หรือว่ากลัว หึ...กลัวนี่เอง” มึงเป็นกระหังเหรอกูถึงได้กลัว กูไม่ถอดหมวกกันน๊อคออก มันหมายถึงกูกลัวมึงอย่างนั้นเหรอ นี่มึงเอาขี้ตาคิดหรือไง แม่งอากาศข้างนอกร้อนกว่าข้างในอีก
“ใครกลัวมึงว่ะ!!!” คำว่ากลัวสะกดไงว่ะ ความจริงก็ตกวิชาภาษาไทยเลยสะกดไม่เป็น เซ้าซี้อยู่ได้แม่ง ถอดก็ได้ว่ะ นี่กูเห็นว่ามึงหล่อนะ เห้ย!!!!!! ไม่ใช่ๆ กูเห็นแก่ศักดิ์สิทธ์แท่งทองต่างหาก ดาราคนนี้กูชอบ
“..................................” อึ้งทำไม กูรู้ว่ากูขี้เหร่ มึงไม่ต้องมองกูแล้วเอาไปนินทาในใจอย่างนั้นก็ได้ พูดต่อหน้ากูก็ได้ ก็จะเอาโทรศัพท์บันทึกเสียงแล้วเอาไปเปิดฟังที่บ้าน
“มองหน้าหา ตาตุ่มเหรอว่ะ”
ภัสดาเอ่ยปากถามคนตัวสูงด้านหน้าที่ยืนจ้องหน้าตัวเองแล้วเหมือนจะนิ่งและอึ้งไปในทันที คู่กรณีของภัสดาดูเหมือนว่าจะวิญญาณหลุดออกไปแล้ว
เพียงแค่ศิขรินทร์ได้มองเห็นดวงหน้าของภัสดา ความรู้สึก นึกคิดก็หลุดออกจากตัวทันที ทำไมนะ ทำไมคนๆนี้ถึงมาดวงตาที่เรียวสวยจนน่าลูบเล่นอย่างนี้ ริมฝีปากบาง บวกกับจมูกนิดๆ แก้มแดงปลั่ง ทุกอย่างรวมกันแล้ว มัน .........”น่ารัก” !!!!!!
“เอ่อ......ขอโทษครับ พอดีมองเพลินไปหน่อย”
****************************************
กระแสตอบรับ ดีเวอร!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
สุดๆ ความจริงช่วงนี้ไม่ได้ว่าง แต่กำลังจะสอบ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกๆ :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
ขยันฟีเวอร์อีกด้วย ก๊ากกกกกกกๆ :laugh: :laugh: :laugh:
อย่าลืม +1
อย่าลืมนะอย่าลืมมมมมมมมมม ย้ำ อย่าลืมมมมมมมมมมมม
-
จิ้มมมมมมมมม :z13:
***********************************************
มีคำผิดนิดหน่อยนะ
หมอแปรงระบิด!!! >>> หม้อแปลงระเบิด!!!
เป็นเจ๊กแทนที่จะตาตี๋ >>> เป็นเจ๊กแทนที่จะตาตี่
ถอดหมวกแล้วๆๆๆ เป็นไงๆ อึ้งเลยดิ น่ารักๆใช่ม้า??
-
จิ้มมมมมมมมม :z13:
เร็วมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก นับถือๆ +1 สำหรับความเร็ว555555+
-
ไม่ลืม ไม่ลืม ไม่ลืมจ้ะ
อุตส่าห์ขยัน
-
+1 จ้าาาาาาาาาาาาา อ่านๆ ดูเหมือนคู่ฮามาเจอกันเลยอะ พระเอกก็หลงตัวเอง นายเอกก็ออกเกรียนหน่อยๆ 555+ :jul3:
อ้อ นิดหนึ่งค่ะ มีเพิ่มผิดไปตัวหนึ่ง
หมอแปรงระบิด!!!---------หม้อแปลง
-
อย่าลืม +1
อย่าลืมนะอย่าลืมมมมมมมมมม ย้ำ อย่าลืมมมมมมมมมมมม
^
^
ขอมาก็จัดไปปปปปปปปปปปป
ขอบคุณค่า :L2:
-
ขี้เกียจ แก้คำผิดอ่ะ
ไม่แก้ได้ป่ะ :jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
-
สนุกดี ชอบๆ
+1 ไปเล้ยยยย
-
สนุกดี ชอบๆ
+1 ไปเล้ยยยย
+1 กลับคืนให้เช่นกัน ฮิ้ววววววววววววววว
-
555+++
ชอบ ๆ ติดตามต่อจ้า
-
อิอิอิ เป็นการพบเจอที่รุนแรงจิงๆๆ
-
อ่านแล้วยิ้มหัวเราะตลอดเลยอ่ะ น่ารักอ่ะ ชอบๆๆๆ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :3123: :3123:
-
ให้เป็ด และ +1 ^^เป็น 350 ครับ
ว่าแต่คิดว่าจะออกแนวแมนๆ เกรียนๆ ไหงนายเอกกลายเป็นหมวยน้อย แถมยังคิดว่าตัวเองขี้เหร่สุดๆ ละเนี่ย 55+
-
ให้เป็ด และ +1 ^^เป็น 350 ครับ
ว่าแต่คิดว่าจะออกแนวแมนๆ เกรียนๆ ไหงนายเอกกลายเป็นหมวยน้อย แถมยังคิดว่าตัวเองขี้เหร่สุดๆ ละเนี่ย 55+
มันออก 2 ตอนอยู่เลยนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ อะไร ๆ ยังออกมาไม่หมด 55555555+
-
เรื่องใหม่
:mc4: :mc4: :mc4:
เถื่อนได้ใจมากกกก :laugh:
ฮ่าๆโคตรชอบบบ :o8: :o8:
-
น่ารักกกกกกกกกก +1 ด้วย
-
อะๆๆ +1 ให้ เพราะโดนใจ 5555+
บอกแล้วว่าต้องตะลึง เป็นไงล่ะๆ อิอิ
ชอบอะสไตล์คนสวยแต่ปากเสียเนี่ย 5555+
-
ทำไม...ออกมาฮาาาาากว่าที่คิด :laugh:
-
อ้ายๆๆๆๆๆรอตอนต่อไป
-
ต๊ายเค้าตกหลุมรักกันเห็นๆ
:L1:
-
พาร์ทพัสดา มันส์มาก 5555 ฮาจิงๆ
แค่เริ่มไม่อยากหยุดแล้ว
เอาไปเลยทั้งเป็ดทั้ง+
-
:laugh:คำเดียวเลย....ชอบ....มากถึงมากที่สุด
ใจจริงอยากจะ+20ให่เลยนะครับแต่เค้า+แค่1....ยังไงก็เป็นกำลังใจครับ :L2:
-
ต้อนรับเรื่องใหม่ :mc4:
แค่สองตอนแรกยังสนุกขนาดนี้เลย
และตอนต่อไปต้องสนุกมากๆแน่ๆ
แล้วมาอัพบ่อยๆนะคะ
เดี๋ยวจะ +1 ให้ตลอดเลย
เอาไปเลย +1
-
จัด+1 ให้ภัสดาไปเลย
ชอบนายเอกว่ะ เถื่อน เกรียน ฮา ได้ใจจริงๆ
-
อ่านแล้วฮามาก บวก 1 จัดไปปปป
มาต่อไวไวนะค่ะ อิอิ :L2:
-
ลงแล้ว โอเคค่า
ขอบคุณนะจ๊ะ :กอด1:
-
มาต่อเร็วๆนะ
ขอบคุณคับ
-
อย่างหนูภัสดาเค้าไม่เรียกว่าขี้เหร่หรอกจ้าาา
เค้าเรียกว่าน่ารักน่าฟัด ฮ่า ฮ่า
ขอให้คนแต่งสอบได้คะแนนดี ๆ นะจ๊ะ o13 o13 o13
-
ขอมาจัดไปปปปป
+1ให้กับคนขยัน
แถมกดlikeสัก1000ครั้ง
:jul3: :กอด1: :L1:
-
เยสสส o13 มันใช่เลยนายเอกของเรา แบบนี้แหละที่รอคอย
เจอกันปุ๊บก็กัดกันปั๊บ มันส์พะย่ะค่ะ แต่ดูท่าพระเอกจะอยากกัดอย่างอื่นของนายเอกไปเรียบร้อยแล้ว :z1:
+ 1 จ้าาาา
-
เข้ามารอด้วยคน
ชอบชอบนายเอกเถื่อนๆ o13
-
เห็นหน้ากันแล้วพระเอกของเราหลงรักเลย
-
ชอบชื่อเรื่องมาก+1ให้แถม+นองเป็ดให้ด้วย :-[
เจอกันก็มีปะทะคารมกันแล้วสนุกมาก
-
บทที่ 3
( เพ้อ.........!!)
“กูก็นึกว่ามึงขับรถประสานงากับสามล้อปั่นซะแล้ว นานเป็นชาติ”
ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าร้าน ซึ่งเป็นที่หมายของการนัดพบเจอกันครั้งนี้ เพื่อนสนิทก็เอ่ยปากทักทันที ถ้าหากอารมณ์ดีกว่านี้ศิขรินทร์ จะยิ้มแย้มและโต้ตอบด้วยวาจาที่ดุเด็ดไม่แพ้กัน แต่มันไมใช่ตอนนี้ที่อารมณ์ยังไม่คงที่ อันเนื่องมาจากอุบัติเหตุแห่งรักที่เกิดขึ้นในสองชั่วโมงที่แล้ว
“เป็นอะไรหน้าบูดว่ะ หญิงไม่ให้ฟันหรือไง” มันยิ่งกว่าหญิงไม่ให้ฟันอีกต่างหาก เพราะสิ่งที่ได้พบเจอมาเมื่อมันยังกรุ่นๆอยู่ในใจไม่หาย
“เกิดอุบัติเหตุก่อนที่จะมาถึงที่นี่น่ะ........แต่ไม่มีอะไรหรอก ไม่มีใครตาย กูยังหล่อแข่งกับมึงได้สบายๆ” ศิขรินทร์นั่งลงตรงข้ามกับกรุง วรยศ แล้วโบกมือเรียกบริกรสั่งอาหารทันที
“ไม่มีใครเป็นอะไรก็ดีแล้ว .......แล้วมึงอารมณ์เสียทำไม รถพังเหรอ” กรุง วรยศ เอ่ยถามเพื่อนสนิทอย่างเป็นห่วง ด้วยความที่รู้ว่า ศิขรินทร์เพื่อนสนิทสุดหล่อของเขาคนนี้ค่อนข้างที่จะรักและบูชารถยนต์ของตัวเองเป็นพิเศษ เป็นไปได้ว่า เพื่อนรักของเขาอาจจะอารมณ์เสียเพราะรถได้รับรอยขูด ขีดก็เป็นได้
“เปล่า....รถกูไม่ได้พัง”
“แล้วมึงจะอารมณ์เสียทำ อาภาพรทำไมว่ะไอ้บ้า ยิ้มหน่อยๆ สาวๆเขากลัวมึงหมดแล้ว”
สาวๆ ก็ช่างหล่อนเถอะ หล่อนอยากมองก็ให้มองไป เพราะศิขรินทร์คนนี้ไม่เคยหวงห้ามอยู่แล้ว อยากจะบอกเพือนรักอย่างกรุงวรยศเหลือเกิน ที่หงิดหงุดงุ่นง่ายอยู่นี่ไมใช่เพราะรถพัง แต่เป็นเพราะ......
เพราะลืมขอเบอร์โทรศัพท์ของคนสวยปากหวาน(?) แค่คิดกลับไปอีกตลบก็พาลอารมณ์เสียไม่เลิก อะไรหลายๆอย่างทำให้ผู้ชายคนนั้นดูน่าค้นหาและมีเสน่ห์ รูปร่างเพรียวบางดูโดดเด่นแม้จะอยู่ในชุดอยู่ช่างฟิตก็ตามที ใบหน้าหวานที่ทำเอาคนฟันหญิงเอาเขาใจเต้นแรงไม่เป็ฯจังหวะ ริมฝีปากบางพ่นวาจาเชือดเฉือนตลอดเวลา แต่ก็แปลกเพราะศิขรินทร์กลับมองว่าทุกอย่างที่ฝ่ายตรงข้างแสดงออกมานั้นมันช่าง “น่ารัก” ไปหมดทุกอย่าง
ตลอดชั่งโมงเศษๆที่ปัญหาเรื่องรถๆจะหมด แต่ศิขรินทร์กลับไม่อยากให้ปัญหามันยุติ อยากจะนั่งจ้องหน้าของช่างฟิตหน้าหวานอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ ชายหนุ่มยิ้มให้ฝ่ายตรงหน้าอย่างเป็นมิตร แต่สิ่งที่ตอบมาก็คือ คำพูดคำจาที่สรรเสริญในทางเข้าป่า ที่ด่าเขาทุกๆ 20 วินาที แต่ศิขรินทร์ คนนี้ก็ยิ้มรับด้วยใบหน้าที่ชื่นมื้นจนน่าตกใจ
แปลกใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมตัวเองถึงเป็นขนาดนี้ นี่เพียงแค่ได้พบหน้ากันครั้งแรกเท่านั้น คนสวยร่างบางตรงหน้ายังทำให้เขาเพ้อได้ขนาดนี้ แล้วถ้าหากได้ครอบครองคนๆนี้ขึ้นมาจริงๆล่ะ ความสุขคงจะล้นออกมาจากอกไม่น้อย
“มึงสั่งอะไรหรือยัง?” ศิขริทน์เอ่ยถามเพื่อนสนิทที่นั่งมองเขาอย่างจับผิด
กรุง วรยศ คือเพื่อนสนิทที่คบกันมาตั้งแต่เรียนมัธยมแล้ว และด้วยอะไรหลายๆอย่างที่ชอบเหมือนๆกันเลยทำให้คุยกันถูกคอจนในที่สุดก็เป็นเพื่อนร่วมสาบาน และความสัมพันธ์ก็ยืนยาวมาจนถึงวันนี้ เพื่อนสนิทของเขามีผิวสีแทนสวย รูปร่างสูงโปร่งกล้ามเนื้อแน่นเพราะออกกำลังกลางแจ้งและเล่นกีฬาเอ็กซ์ตรีมบ่อย จึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมแค่มันนั่งอยู่ก่อนหน้านี้คนเดียวถึงมีสาวน้อย สาวใหญ่พากันเดินสวนสนามกันไปมาแถวๆโต๊ะเขา
เรื่องความรวยก็ไม่เป็นสองรองเขา เพราะกรุง วรยศนั้นเป็นเจ้าของบ่อน้ำมันในตะวันออกกลาง ทำรายได้ให้กับบริษัทของมันไปเป็นพันล้าน แต่เพื่อนสนิทของศิขรินทร์คนนี้ชอบทำตัวจน แต่งตัวธรรมดาอย่างผู้ชายไทยทั่วไป แต่รัศมีความหล่อของมันก็พุ่งออกมาจากเนื้อผ้ากระแทกตาเพศตรงข้ามและเพศเดียวกันได้ไม่ยากเลย ศิขรินทร์และกรุงนั้นทำธุรกิจร่วมกันหนึ่งอย่างก็คือร้านเบเกอรี่ ด้วยความที่ชื่นชอบเค้กมาตั้งแต่มัธยมด้วยกันทั้งคู่ ทั้งสองจึงจับมือเปิดร้านขึ้นมาโดยใช้ชื่อว่า “Handsome Boy” กลุ่มลูกค้าส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงทั้งวัยเรียนและวัยทำงาน ไม่รู้ว่าติดใจในรสชาติของกาแฟหรือว่าเจ้าของร้านกันแน่
“กูก็รอมึงอยู่นี่แหละ มาถึงก็สั่งเอาๆ ไปอดยากมาจากไหนว่ะ คุณแพรเลี้ยงมึงไม่ดีหรือไง” กรุง เอ่ยแซวเรื่องคู่ควงคนล่าสุดของศิขรินทร์อย่างสนุกสนาน ดูดีว่าเพื่อนไม่ถือสาเรื่องนี้อยู่แล้ว
แพร พรรณราย คือคู่ควงคนล่าสุดของศิขรินทร์ ทั้งสองพบกันโดยบังเอิญในงานเดินแบบการกุศลที่คุณหญิงแม่ของเขาจัดขึ้น ด้วยรูปลักษณ์ภายนอกของหญิงสาวนั้นโดดเด่นและเตะตาเขาตั้งแต่ได้แรกพบ แพรเป็นผู้หญิงที่มั่นใจในตัวเองสูง เพราะฉะนั้นจึงไม่แปลกเลยที่จะเห็นรูปถ่ายหญิงสาวตามหน้าหนังสือพิมพ์และนิตยสารของคนไฮโซ แต่สำหรับความคิดของศิขรินทร์แล้ว แพร พรรรณรายก็แค่ดอกไม้ริมทาง ที่เพียงแค่เขามองสบตา อีกฝ่ายก็ยอมศิโรราบให้เขาแล้ว
“ก็ดี แต่กูเริ่มเบื่อแล้ว วุ่นวายฉิบหาย”
“คนห่าอะไร ใช้ผู้หญิงเปลืองอย่างกับทิชชู่”
“ก็คนมันหล่อทำไงได้ว่ะ ..........ว่าแต่กู อย่าคิดว่าไม่รู้ว่ากำลังไปขายซาลาเปาขนมจีบให้ใครอยู่”
ศิขรินทร์เอ่ยปากอย่างรู้ทัน ทำไมจะไม่รู้ว่ากรุง วรยศชอบผู้ชาย และทำไมจะไม่รู้ว่าคนที่เพื่อนสนิทตามจีบอยู่นั้นชื่อเสียงไม่ธรรมดาในวงการไฮโซ แต่ไม่รู้ว่ามันจะเจอได้อย่างไร กรุงเทพฯก็ออกจะกว้าง แล้วคนที่มันตามจีบธรรมดาเสียที่ไหน สงสัยงานนี้ไม่หมูอย่างที่มันคิด
“ข่าวเร็วนี่หว่า ใครบอกมึงว่ะ”
“กูรู้ด้วยตัวเอง .........สั่งของมึนเมาเถอะ กูพร้อมแล้ว” เพราะทั้งโต๊ะมีเพียงถ้วยกาแฟของกรุง และถ้วยน้ำเปล่าของเขา อาหารที่สั่งไปเมื่อสักครู่ยังไม่มาถึง ตอนนี้ตาลายอยากเมาเต็มที่แล้ว
“เอาเลยๆ..... อย่าให้หนักนะมึง เดี๋ยวขับรถกลับบ้านไม่ได้”
“กลับไม่ได้ก็นอนแม่งสุพรรณนี่แหละ ................”
และเมื่อเครื่องมึนเมาและอาหารมาวางเรียงกันอยู่บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว ศิขรินทร์และกรุงก็ลงมือจัดการทันที ทั้งสองคนสนทนากันในหัวข้อเรื่อง “ทำอย่างไรจะพิชิตใจคนในฝัน” หากมองมาจากด้านนอกอาจจะคิดว่าทั้งสองคุยกันเรื่องธุรกิจหรือเรื่องการเมืองหรือเปล่า ทำไมหน้าตาถึงได้เคร่งเครียดขนาดนั้น หากแต่ความจริงแล้วทั้งสองกำลังให้คำปรึกษาซึ่งกันและกันในเรื่องความรักอยู่นั่นเอง
“มึงยังเล่าเรื่องอุบัติเหตุไม่จบเลยศิ เอาให้จบอย่าวกไปวนมา” น้ำเสียงของกรุง เต็มไปด้วยความจับผิด ทำไมจะไม่รู้ว่าไอ้ศิคนหล่อ คนเก่งนั้นมันกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ และสิ่งที่มันคาใจเพื่อนสนิทเขาอยู่นั้นต้องเกี่ยวกับอุบัติเหตุเมื่อตอนเย็นแน่ๆ
“เออๆ..............กูก็แค่ขับรถไปชนรถมอไซต์ฯแข่งคันหรู ของมนุษย์หน้าหวานคนหนึ่งเท่านั้นแหละ” ศิขรินท์พูดเสร็จก็กระดกแก้วเบียร์ใส่ปากตามไปติดๆ เพราะคิดถึงใครบางคนขึ้นมาอีกครั้ง
“หือ....มนุษย์หน้าหวาน ผู้หญิงหรือวะ??”
“เปล่า.......ผู้ชายว่ะ” ไม่ใช่ผู้ชายธรรมดาเสียด้วย เพราะคนที่ศิขรินทร์กำลังคิดถึงอยู่นั้นเป็นช่างฟิต แต่รูปร่างหน้าตามันช่างไม่แมทกับหน้าที่การงานเอาเสียเลย
“ผู้ชาย!!! อย่าบอกนะว่า มึงจะเข้าป่าตามกูไปอีกคน” ไหนไอ้เพื่อนศิมันบอกว่า ไม่จนใจจริงๆ มันจะไม่เอาผู้ชาย และถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ตรงสเปคมันจริงๆ มันก็ไม่เอาเหมือนกัน กรุง รู้ดีว่า ศิขรินทร์ไม่ได้ชอบผู้ชาย แต่เพื่อนสนิทเขามีความคิดที่อยากลอง แต่ก็ไม่ลองซักที เพราะไม่มีใครที่ตรงตามสเปคที่มันวางไว้
“กูไม่แน่ใจ ...........กูแค่ถูกใจหน้าเขาเท่านั้นเอง”
“อืมๆ อยู่ในช่วงสับสน ว่าแต่หวานมากเลยหรือวะ” กรุง ถามเพื่อนสนิทด้วยความอยากรู้ขึ้นมาทันที ถ้าไอ้ศิมันเอ่ยปากว่าหวานขึ้นมาทั้งที คนๆนั้นต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ เพราะนานๆทีที่ศิขรินทร์ อินทราทิพย์ผู้นี้จะชายตามองผู้ชายด้วยตัวเอง
“กูก็จำไม่ค่อยว่ะ .......เขาก็แค่ ตาเรียวๆ จมูกนิด ปากหน่อย แก้มแดงๆ สูงประมาณไหล่กู ตอนพูดจะมีรอยบุ๋มข้างแก้มนิดหน่อย คิ้วเข้มๆ อืมนอกนั้นก็จำไม่ได้แล้ว” ศิขรินทร์หลับตาและนึกถึงใบหน้าของช่างฟิตคนสวยแล้วเล่าให้เพื่อนฟัง
“หึหึ ..........นี่ขนาดมึงจำไม่ได้นะเนี่ย” แต่ไม่ว่จะคนๆนั้นจะสวยหรือหวานแค่ไหน ก็ไม่ได้มาสร้างความเดือดร้อนอะไรให้กับเขา เพราะ “นายในดวงใจ” ของกรุง วรยศคนนี้ก็มีเพียง คีตา วรรณรักษ์เท่านั้น
“ก็ยังไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันว่ะชอบหรือไม่ชอบ แต่ไม่แน่นะมึง พอนานๆไปกูอาจจะลืมเขาไปก็ได้”
เขาจะไปรู้อนาคตข้างหน้า ความจริงเหตุการณ์เมื่อตอนเย็นที่ผ่านมา อาจจะเป็นหน้าหนึ่งของประสบการณ์ชีวิตก็ได้ เขากับช่างฟิตหน้าหวานสุดเถื่อนคนนั้นอาจจะบังเอิญผ่านมาพบเจอกันเฉยๆ ก็เป็นได้ ทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกการกระในช่วงเวลาชั่วโมงเศษๆ นั้นอาจจะประทับใจเขาก็จริง แต่ถ้าหากไม่ได้เกิดมาเป็นของกันและกันแล้ว ฟืนธรรมชาติไปก็เปล่าประโยชน์รอดูวันข้างหน้าดีกว่า ว่าสุดท้ายแล้ว ศิขรินทร์คนนี้จะได้ช่างฟิตคนสวยมาทำเมียหรือไม่
“ช่างมันเหอะว่ะ ผ่านมาแล้วผ่านไป ไปเจอกันอีกทีก็ค่อยว่ากันใหม่ ......ชนแก้ว!!!!!!”
“มึงพูดถูก ไปเจอกันอีกทีก็ค่อยว่ากันใหม่ ชนโว้ยยยยยยย!!!!!!!!!!”
หึหึ ถ้าได้เจอกันอีกครั้ง สัญญาว่าศิขรินทร์คนนี้จะไม่ปล่อยคนสวยลอยนวลแน่นอน เพราะนั่นคือการพบกันครั้งที่สอง และอะไรก็ตามที่มาบรรจบกันในครั้งที่สองนี้คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญและเรื่องธรรมดาอีกต่อไป ถ้าไม่ใช่ “เนื้อคู่” ของกันและกัน
****************************
๐ เห็นคำผิดที่ไหนก็ฝากๆ แก้ให้ด้วย เพราะถ้าขยันจริงๆ จะแก้ไขให้ 5555555+
๐ ขอให้เจ้าภาพ จงเจริญ คิดเงินให้ได้เงิน คิดทองให้ได้ทอง คิดอะไรก็ให้สมหวัง ( สำหรับคนที่ กด+ )
๐ ขอบคุณสำหรับ Comment ได้อ่านแล้วดีใจสุดๆ
๐ กดเถอะน้าแม่กด ช้าาาาาา!!! +1 น้า ๆๆๆๆๆๆๆ ห้ามลืม
-
อ๊ากกกกก ว่าแล้วมั้ยล่ะ อึ้งไปเลยล่ะสิ
ชอบนายเอกเรื่องนี้อ่ะ ห้าวได้ใจ แต่ยังสงสัย ทำไมคิดว่าตัวเองขี้เหร่วะนั่น วะฮะฮ่าๆๆ :laugh: :laugh:
o13 o13
-
อ๊ากกกกก ว่าแล้วมั้ยล่ะ อึ้งไปเลยล่ะสิ
ชอบนายเอกเรื่องนี้อ่ะ ห้าวได้ใจ แต่ยังสงสัย ทำไมคิดว่าตัวเองขี้เหร่วะนั่น วะฮะฮ่าๆๆ :laugh: :laugh:
o13 o13
เพื่อเป็นการตอบแทน เรา กด+ กลับคืนเช่นกัน ก๊ากกกกกกกกกกๆ
-
ลงแล้ว โอเคค่า
ขอบคุณนะจ๊ะ :กอด1:
ไม่เป็นไรๆ ต้องขอบคุณจริงๆที่เตือน ฮ่าๆ +1 ให้สำหรับความรอบคอบ
-
ได้ข่าวว่าเพิ่งเม้นท์ตอน 2 ไปตะกี้ ตอน3 ก็ตามมาติดๆ :m4:
คุณพระเอกคร้าาขนาดจำไม่ค่อยได้นะเนี่ย ยังบอกรายละเอียดได้ขนาดนี้เลย
ไม่อยากจะคิดว่าถ้าจำได้แล้วจะละเีอียดยิบขนาดไหน :haun5:
เพิ่งบวกไปเมื่อกี้ ยังบวกให้ใหม่ไม่ได้
รอตอนต่อไปค่ะ :L1:
-
+1 สำหรับความขยันลงเรื่องค่า :pig4:
-
ตอนนี้กำลังไฟแรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
กีากกกกกกกกกกกกกกกกกก เลยเอาลงบ่อย 555555+
-
+1ให้อีกรอบ
เพิ่งอ่านตอน2ไป
ตอน3มาติดๆ
เพื่อนสองคนนี้คงไม่
ได้ชอบนายเอกคนเดียว
กันใช่มั๊ยมีลางสังหรณ์ว่า
อย่างนั้นหรือคิดไปเองหว่า
:L2: :กอด1: :pig4:
-
+1ให้อีกรอบ
เพิ่งอ่านตอน2ไป
ตอน3มาติดๆ
เพื่อนสองคนนี้คงไม่
ได้ชอบนายเอกคนเดียว
กันใช่มั๊ยมีลางสังหรณ์ว่า
อย่างนั้นหรือคิดไปเองหว่า
:L2: :กอด1: :pig4:
ขอบอกว่าคุณ >>>>>>>>>>>> คิดผิดแล้วววววววว อ่านดีๆ คุณจะเห็นว่ากรุง วรยศตามจีบใครอยู่ แนะนำให้อ่านอีกรอบ!!
-
+1 เป็นกำลังใจให้
:L2: :L2:
-
:laugh:นายเอกแมนๆแบบนี้เราชอบบบบบบ
อยากจะกด+ให้สัก100ครั้ง :-[
-
มาเชียร์สุดหล่อจะพบเนื้อคู่
+1 จัดไป
-
คีตา
ใครหว่า ตัวละครที่ยังไม่ออกมาใช่มั๊ยนี่
ชื่อจริงแล้วจำไม่ค่อยได้ :laugh:
-
+1 เป็นกำลังใจให้นะ
-
หลงเค้าตั้งแต่แรกเลยเรอะ คึคึ
-
คีตา
ใครหว่า ตัวละครที่ยังไม่ออกมาใช่มั๊ยนี่
ชื่อจริงแล้วจำไม่ค่อยได้ :laugh:
เพื่อนนายเอกค่ะ เดี๋ยวอัพไปถึง ตอน 5 จะแนะนำตัวละครแล้วกันเนอะ
-
มาแสดงตัวก่อนจ้าาา
ขอบคุณนะ o13
-
มาช่วย+1ด้วยคน
-
นิสัยท่าทางกวนๆของนายเอกน่าจะเป็นพระเอกมากกว่า :m20:
-
อ๊ายยยย ทำไมเราเข้ามาช้าอย่างนี้เนี่ย พลาด นะเนี่ยย
เรื่องสนุกอ่ะ... รักๆๆๆ
เป็นคู่ที่ดุเดือดเผ็ดมันจริงๆ
+ 1 และจะเข้ามา+ หลายๆทีนะ
-
ระวังจะเป็นคนเดียวกับเพื่อนเน้อคุณศิ
นายเอกเถื่อนได้ใจจริง ๆๆๆ :z3: :z3:
-
คิดว่าจะดองมั๊ยครับ
เพราะอ่านแล้วแววว่าจะสนุก และจะติดหนึบกะเรื่องนี้ กลัวจะทุรนทุรายหากคนแต่งเงียบหายไปเฉยๆไม่บอกไม่กล่าวอ่ะครับ
-
ชอบ
อยากอ่านอีก :z3:
-
:mc4: :mc4:
โอ้ๆๆๆมีแววน่าสนุกและน่าติดตามากๆเลย
รอตอนต่อไปน่ะค่ะ :กอด1:
-
เห็นชื่อเรื่องชื่อตัวละครแล้วนึกถึงหนังไทยสมัยก่อนเลยนะเนี่ย
ชอบนายเอกจัง ห่ามดี เป็นช่างแถมมีอู่ซ่อมรถด้วย เท่มากก :impress2:
-
:o8: :o8:
-
อยากกดบวกให้นะค่ะแต่มันกดไม่ได้อ่ะ
+1 ทางนี้หล่ะกันค่ะ
-
ต้องได้เจอกันอีกแน่ๆ เพราะเป็นเนื้อคู่กัน
รอตอนต่อไปค่ะ
-
รู้สึกเหมือนว่า ศิขรินทร์ จะเหมือน ลีโอ ไม่มีผิดเลยอ่ะ ต่อไปต้องเป็นคน กลัวเมียแน่ๆๆๆเลยอ่ะ แต่กลัวเมียแล้วเจริญจิงไมล่ะ 55555 :mc4: :mc4:
-
+1จ้า มาขอติดตามช่างฟิตเถื่อนด้วยนะคะ อิอิ
-
ชอบครับ
-
:m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
มันเยี่ยมมากกกกกกกก ฮ่าๆ
แต่อ้อนวอนอีกนิด อยากให้พี่น้องกด+อ่ะ
เหตุผลเพราะอยากให้นิยายขึ้นไปอยู่ใน "โพสที่ลูกเป็ดชื่นชอบอ่ะ"
พลีสสสสสสสสสสสสสสสสส
Again & Again ได้ป่ะ 5555555+
-
ชอบครับ
สั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความ
-
ดีที่เพื่อนพระเอกมีแฟนแล้ว
-
ก....กะ......กด +1
-
:a1: สนุกได้อีก....รอตอนต่อไปครับ
-
ห้าว เถื่อน แต่หน้าหวานที่ทำเอาคุณศิอึ้งไปเลย
ไม่ต้องห่วง ต้องได้เจอกันอีกแน่
:impress2:
-
น้องหมวยยยยยยยยยยยย......กด บวกแล้วนะจิ๊
ไม่ได้เจอกันนานมากกกกก คิดถึงที่สุด..สุดสุด
....เรื่องโดนมากอ่ะ สนใจอย่างยิ่ง จัดไป!!..เต็มที่เลย!!!!!
ได้ตามอิกเรื่องล่ะ...ไปอ่านก่อน
ปล. มาลงถี่ ๆ ดิ
-
สนุกอะ มาต่อเร็วๆๆน่ะ :3123: :3123: :3123: :3123:
:call: :call: :call: :call: :call:
-
ชอบอ่ะเรื่องนี้
ข้าน้อยขอ จิ้ม +1 ให้เลย
รออ่านการพบเจอของทั้งคู่ อิอิ
-
+ให้ละนะ อิอิ
-
กร๊าก คุณหมวยท่าทางจะหุ่นดี
ฟิตจัด อัพต่อเนื่องรวดเร็วทันใจมากกกกก
อยาก+1ให้นะ แต่ยังไม่ครบ24ชั่วโมงรุย
เอาเป็นว่าถ้าบวกได้เมื่อไหร่จะมากดให้ทันทีเรยจ้า
:กอด1:
-
แค่อ่านชื่อเรื่องก็ดึงดูดมากเลยครับ
ยิ่งอ่านแล้วยิ่งสนุกครับ มาต่ออีกไวๆนะครับ
-
ชอบพระเอกกับนายเอกเรื่องนี้จริงๆเลย :m3:
-
สาบานได้ว่านั่นคือจำไม่ได้
-
เป็นกำลังใจให้หนุ่มชุดช่างฟิต 555+ อ่านแล้วเกิดฟีลอยากร้อง
เพลงพรหมลิขิต ของบิ๊กแอส มากมาย
เหม่อมองบนฟ้าไกล จ้องมองด้วยความสงสัย
ว่าใครกันนะใคร ที่พาให้เธอเดินหลงทางมาเจอกับฉัน
มีคนเป็นล้านคน ช่างไร้เหตุจริงๆ ที่เราเจอกัน
จากเป็นคนที่ไม่เชื่ออะไร สุดท้ายก็ได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆ
ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น
ตกลงให้เรารักกันใช่มั้ย อย่างนั้นขอได้ หรือไม่
โปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก
ให้เรารักกัน เนิ่นนานถึงจนวันตาย โอ้วโอว~
ฉันขอได้ไหม
เมื่อก่อนลมหายใจ ก็คิดว่าเป็นของฉัน
แต่พอไดด้พบเธอ เพิ่งรู้จริงๆ ลมหายใจคือเธอเท่านั้น
มีคนเป็นล้านคน ช่างไร้เหตุผลจริงๆ ที่เราเจอกัน
จากเป็นคนที่ไม่เชื่ออะไร สุดท้ายก็ได้แต่ถามตัวเองอีกครั้ง
ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น
ตกลงให้เรารักกันใช่มั้ย อย่างนั้นขอได้ หรือไม่
โปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก
ให้เรารักกัน เนิ่นนานถึงจนวันตาย โอ้วโอว~
ฉันขอได้ไหม
ีคนมีอีกเป็นล้านคน ไม่มีเหตุผล ที่เธอต้องเลือกฉัน
จากเป็นคนที่ไม่เชื่ออะไร สุดท้ายก็ได้แต่ถามตัวเองอีกครั้ง
ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น
ตกลงให้เรารักกันใช่มั้ย อย่างนั้นขอได้ หรือไม่
โปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก
ให้เรารักกัน เนิ่นนานถึงจนวันตาย โอ้วโอว~
ฉันขอได้ไหม
โอ้ว โอว ฉันขอได้ไหม~
(แฟนๆของบิ๊กแอสทั้งหลายถ้าเราเขียนเนื้อเพลงไม่ถูกต้องประการใดโปรดอย่า
นึกคึกสหะบาทรีนเราน้า :monkeysad: แบบนั่งนึกไปพิมพ์ไปเลยนะเออ) :bye2:
-
อ๊ากก ชอบๆๆๆ กดlike ๆๆๆ น่ารักมากๆเยย :-[
-
เป็นกำลังใจให้หนุ่มชุดช่างฟิต 555+ อ่านแล้วเกิดฟีลอยากร้อง
เพลงพรหมลิขิต ของบิ๊กแอส มากมาย
เหม่อมองบนฟ้าไกล จ้องมองด้วยความสงสัย
ว่าใครกันนะใคร ที่พาให้เธอเดินหลงทางมาเจอกับฉัน
มีคนเป็นล้านคน ช่างไร้เหตุจริงๆ ที่เราเจอกัน
จากเป็นคนที่ไม่เชื่ออะไร สุดท้ายก็ได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆ
ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น
ตกลงให้เรารักกันใช่มั้ย อย่างนั้นขอได้ หรือไม่
โปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก
ให้เรารักกัน เนิ่นนานถึงจนวันตาย โอ้วโอว~
ฉันขอได้ไหม
เมื่อก่อนลมหายใจ ก็คิดว่าเป็นของฉัน
แต่พอไดด้พบเธอ เพิ่งรู้จริงๆ ลมหายใจคือเธอเท่านั้น
มีคนเป็นล้านคน ช่างไร้เหตุผลจริงๆ ที่เราเจอกัน
จากเป็นคนที่ไม่เชื่ออะไร สุดท้ายก็ได้แต่ถามตัวเองอีกครั้ง
ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น
ตกลงให้เรารักกันใช่มั้ย อย่างนั้นขอได้ หรือไม่
โปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก
ให้เรารักกัน เนิ่นนานถึงจนวันตาย โอ้วโอว~
ฉันขอได้ไหม
ีคนมีอีกเป็นล้านคน ไม่มีเหตุผล ที่เธอต้องเลือกฉัน
จากเป็นคนที่ไม่เชื่ออะไร สุดท้ายก็ได้แต่ถามตัวเองอีกครั้ง
ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น
ตกลงให้เรารักกันใช่มั้ย อย่างนั้นขอได้ หรือไม่
โปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก
ให้เรารักกัน เนิ่นนานถึงจนวันตาย โอ้วโอว~
ฉันขอได้ไหม
โอ้ว โอว ฉันขอได้ไหม~
(แฟนๆของบิ๊กแอสทั้งหลายถ้าเราเขียนเนื้อเพลงไม่ถูกต้องประการใดโปรดอย่า
นึกคึกสหะบาทรีนเราน้า :monkeysad: แบบนั่งนึกไปพิมพ์ไปเลยนะเออ) :bye2:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด +1 โอยยยยยยยยยยยย น่ารักอ่ะ
-
:laugh:
กดบวกให้แล้วครับบบ
แต่สนุกนะครับ
พล็อตเรื่องโอเคเลย
ชอบนายเอกนะ ห้าวๆ ฮาๆ ไม่ยอมคน
พระเอกเพลย์บอยแบบนี้ต้องได้รับการปราบนะครับ แนวนี้อนาคตกลัวเมียแน่นอน :laugh:
ชื่อเรื่องสะใภ้เถื่อน ฉะนั้นอยากอ่านตอนี้ปะทะกับแม่ผัวไวไวจัง :laugh:
-
ตามทันล่ะนะตัวเอง.....ไม่หลับ มานอนอ่านเรื่องนี้ก่อนค่อยนอนล่ะ
...คิดถึง น้องหมวยมากที่สุด....สุดสุด ^^
-
เป็นเอามากอ่ะ รอตอนต่อไป
+1
-
:กอด1: :mc4:
-
มารอลุ้น :impress2:
-
:z2: :z2:
มาปูเสื่อรอด้วยคนน่ะค่ะ
:o8: :กอด1:
-
ถ้าเจอกันอีก นายหมวกคนนั้นต้องซิ่งมอไซด์ให้ไวนะ
เมื่องั้นหึได้เป็นภรรเมียเขาแน่
-
:o12: :o12:
อกหักอ่ะ
หมดอารมณ์จริงๆ
-
สนุกดี. แต่คนเขียนอย่ามัวแต่คุยสิคะ
-
บทที่ 4
(...........อู่ ไทย หัวใจ เกินล้าน ............)
ณ ย่านธุรกิจของคนเมืองกรุง เวลาพลบค่ำเช่นนี้คลาคล่ำไปด้วยรถยนต์และพาหนะชนิดอื่นๆที่สามารถขับเคลื่อนไปข้างหน้าได้ การจราจรติดขัดทุกวัน จนคนเมืองกรุงเริ่มชาชินและหันเอาช่วงเวลาเช่นนี้มาทำมาหากิน
รถจักรยานยนต์แต่งคันหรูกำลังขับมุ่งหน้าสู่อาณาจักรของคนรักรถ อู่ซ่อมรถอันดับหนึ่งของกรุงเทพฯ ความทันสมัยในด้านของเครื่องมือที่นำเข้าจากต่างประเทศ การบริการที่ได้รับการพูดถึงอย่างไม่ขาดปากจากลูกค้าทั้งขาจร และขาประจำ ช่างแต่ละคนมีฝีมือและชำนาญในเครื่องยนต์ ไม่มีการเรียกราคาค่าซ่อมเกินจริง ทุกอย่างทำให้ลูกค้าด้วยใจ และบริการด้วยความรักในอาชีพของตัวเอง
เมื่อถึงที่หมายแล้ว ภัสดาก็ชะลอรถที่ป้อมยามหน้าอู่ กล่าวทักทายกับลุงยามที่ทำหน้าที่ได้อย่างเที่ยงตรง ไม่มีคดโกง เพราะแกกำลังนั่งดู เดี่ยว 8 แล้วหัวเราะงองายอยู่ข้างในป้อม หากเป็นเจ้านายคนอื่น หรือเจ้าของอู่ที่เข้มและโหด ป่านนี้คงตะโกนด่าลุงยามตั้งแต่เห็นครั้งแรกแล้ว แต่สำหรับภัสดา พิชัยภักดี นั้นพนักงานทุกคนคือครอบครัวเดียวกัน ไม่มีการแบ่งแยกว่าใครสูงใครต่ำว่ากัน
“ลุงครับ ผมแวะซื้อผัดไทยเจ้าเก่ามาให้” ภัสดาเอื้อมมือส่งถุงผัดไทยให้กับลุงยาม
“ขอบคุณครับคุณ พีต..........ว่าแต่วันนี้ไปไหนมาทั้งวันครับ ทำไมถึงเข้าอู่เอาป่านนี้”
“ทำธุระนิดหน่อยครับ ........นี่ก็ค่ำแล้ว ลุงกลับบ้านได้แล้วนะครับ เดี๋ยวมันจะดึก”
เพราะภัสดารู้จักครอบครัวของลุงยามเป็นอย่างดี ว่าฐานะนั้นค่อนข้างลำบาก ความจริงภัสดาจะให้เงินทุนสนับสนุนครอบครัวของลุงยามเฉยๆ แต่ท่านก็ไม่รับเพราะบอกว่ามันมากเกินไป สุดท้ายลุงเลยบอกว่าจะมาทำงานให้เพื่อตอบแทนเรื่องเงิน ซึ่งภัสดาก็ตามใจ ชายหนุ่มเป็นโรคอย่างหนึ่งคือเห็นคนแก่แล้วอดที่จะเข้าไปช่วยไม่ได้
ภัสดาขับรถเข้าไปจอดหลังจากนั้นก็เดินเข้าไปตรวจเช็คงานในออฟซิศนิดหน่อยแล้วเดินลงไปยังสถานที่ส่องสุมของพวกบ้าเครื่องยนต์ สถานที่ที่เต็มไปด้วยมิตรภาพและความผูกผันระหว่าง ลูกพี่กับลูกน้อง
ชายหนุ่มปรายตามองลูกน้องของตนแต่ละคน ที่ตอนนี้กำลังสุมหัวอยู่ตรงลานพักเครื่อง โดยที่ไม่มีใครได้รู้เลยว่านายใหญ่ของพวกมันกำลังเดินย่างสามขุมเข้ามาหาอย่างช้าๆ
“ไอ้ดล มึงอย่าเขี่ยไพ่หนีซิวะ” เสียงนี้คือเสียงไอ้แป๊ะยิ้ม อาทต์ตัวพ่อประจำอู่ เจ้าของกิจกรรมสันทนาการ ที่มันสรรหามาให้เพื่อนได้คลายเครียด และล่าสุดที่พวกลูกน้องเถื่อนๆของภัสดากำลังเล่นอยู่คือ การเอาไพ่ที่มีรูปของยอดมนุษย์มาเขี่ยๆเพื่อให้มันทับกัน
“ไม่หนีมึงก็ชนะกูซิ กูไม่โง่เว้ย” ส่วนนี่คือเสียงของไอ้ดล มนุษย์ผู้ชายที่ซื่อบื้อที่สุดในโลกเท่าที่ภัสดาเคยพบเคยเจอมา มันเอาเรื่องตอนที่เที่ยวเมื่อเดือนที่แล้วให้ฟังว่า มีผู้หญิงมาถอดเสื้ออ่อยมัน แต่มันเสือกคิดว่าหญิงสาวคนนั้นถอดเสื้อมาเพื่อรองขาโต๊ะ!!!! แต่สำหรับเรื่องงานนั้นเป็นนายช่างซ่อมเครื่องอันดับ 3 เลยทีเดียว
ส่วนอันดับสองนั้นก็ของไอ้ แป๊ะ มันยังไงล่ะ ถึงมันจะบ้า ปัญญาอ่อน ไร้สาระไปวันๆ แต่มันก็จริงจังกับงานและรักลูกพี่ที่ชื่อภัสดายิ่งกว่าชีพ ใครมาว่าลูกพี่มันไม่ได้ เพราะภัสดาสำหรับแป๊ะนั้นคือ เทพกลับชาติมาเกิด
ช่างฟิตคนอื่นๆเริ่มรับรู้ถึงกระแสอำมหิตที่พุ่งมาจากทิศใดทิศหนึ่ง จึงได้พากันหันหลังกลับมามอง และทุกคนยกเว้นไอ้ลูกหมาสามตัวก็พบว่า “เฮียตัวพ่อ” กำลังยืนท้าวเอวมองอยู่ ไร้ซึ่งเสียงการเคลื่อนไหว ทุกคนค่อยๆ หันหน้ากลับไปแล้วขยับตัวทีละนิดๆเพื่อเปิดทางให้เฮียได้เข้ามาชมการแข่งขันเขี่ยไพ่ระดับประเทศอยู่
“แป๊ะๆ มึงว่าที่เฮียไม่เข้าอู่วันนี้ เพราะไปหลีสาวหรือเปล่า” ดลเปิดประเด็นเรื่องหลีหญิงของภัสดาขึ้นมาอีกครั้ง ชายหนุ่มช่างไม่ได้รู้อะไรเลยว่า ยมทูตกำลังยืนจ้องมาจากด้านบน ช่างฟิตคนอื่นๆยืนมองภาพนั้นด้วยความสยดสยอง และเพื่อความอยู่รอดปลอดภัยของตัวเอง แต่ละคนจึงค่อยๆสลายตัวไปทำงานในส่วนของตัวเองอย่างหวั่นๆในเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในไม่กี่นาทีข้างหน้า
“กูว่าไม่ว่ะ เฮียเขตน่ะบอกว่าหน้าอย่างเฮียพีตเราน่ะหลีใครไม่ได้หรอก ต้องเป็นฝ่ายถูกหลีเท่านั้น”
หึหึ ภัสดาหัวเราะไร้เสียงอย่างเครียดแค้น รู้ว่าไอ้แป๊ะ กับไอ้ดลมันสนิทกับหลักเขต เพราะไอ้เวรเขตมันชอบแวะมาหาเขาที่อู่บ่อยๆ แต่ไม่คิดว่าไอ้เพื่อนหน้าปลวกจะเอาเรื่องหลีหญิงมาเล่าให้ไอ้สองตัวร้อยฟัง
“เออว่ะ เฮียเราหน้าปิ๊ง กว่าผู้หญิงอีก เมื่อวานเมียไอ้ตั้มยืนข้างๆเฮีย กูยังแยกไม่ออกเลยว่าคนไหนผู้หญิงคนไหนผู้ชาย มองไปมองมาเมียไอ้ตั้มเสือกสวยแบบกระเทยซะงั้นสู้เฮียพีตเราก็ไม่ได้”
นี่กูต้องดีใจใช่ไหมที่สวยกว่าผู้หญิง มึงโดนแน่ไอ้แป๊ะ!!!!!!!!!
“เออๆ กูก็ยังคิดเลยว่า อิเมย์มันไปเทียบกับเฮียทำไม มองไปมองมามองหน้าเมียเป็นหน้ากระเทยซะงั้น” ตั้มออกความคิดเห็นอีกคน เมื่อวานเขาให้แฟนมารอที่อู่ เพราะเลิกงานกะดึก และเฮียก็ลงมาตรวจงานที่อู่ซ่อมด้านล่าง ก็เลยเจอกันกับแฟนเขา และเมื่อทั้งสองยืนเทียบกันทำไมตั้มเห็นว่าแฟนสาวของตัวเองบึกบึนกว่าเฮียพีตล่ะ
“พวกมึงรู้สึกอะไรไหม” แป๊ะ ถามขึ้นอย่างสงสัย แต่ก็ยังก้มหน้าเขี่ยไพ่ต่อไป เช่นเดียวกับตั้มและดลที่ยังอยู่ในท่าเดิม เพราะลุ้นกับเกมส์การแข่งขันนี้เป็นอย่างมาก
“รู้สึกอะไรว่ะ??........” นายช่างดล ช่างไม่รู้อะไรเอาเสียเลย
ภัสดาส่ายหัวไปมากับความปากเปราะของลูกน้องคนสนิททั้งสาม พวกมันเป็นเหมือนแม่แรงสามตัวที่ขับเคลื่อนให้อู่มีชื่อเสียงและโด่งดังอย่างฉุดไม่อยู่ ใครหลายๆคนมักจะถามถึงลูกน้องของภัสดา และคนเหล่านั้นก็มักจะเดาว่าลูกน้องช่างฟิตที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของภัสดานั้นต้องเป็นคนเข้ม เก่ง ไม่วอกแวกในหน้าที่ มีวินัย ฉลาด หลักแหลม ซึ่งภัสดาก็คิดต่อไปในใจว่าสิ่งที่คนเหล่านั้นคิดมานั้นผิดหมด!!!!!!!!! ไอ้พวกลูกหมาทั้งหลายมันทำตัวเสมือนอยู่เขาดิน เห่า หอน ร้องเพลงไปวันๆ แต่งานมันก็ไม่ทิ้ง แต่จะทิ้งก็เฉพาะตอนที่มีสาวๆเดินเข้าอู่เท่านั้น
ปังงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ภัสดายกร้องเท้าขึ้นไปวางกลางบนโต๊ะที่ไอ้พวกลูกหมาสามตัวกำลังเล่นไพ่อยู่
“เฮ้ย!!!!!!!!!!!!! ร้องเท้าใครว่ะ” ไอ้ลูกหมาดล
“เหมือนของเฮียเลยว่ะ” ไอ้ลูกหมาแป๊ะ
“เออว่ะ คู่เดียวกันเลย หนังของแพงแต่มีปากกาเมจิกวาดรูปกระต่ายขยิบตา.....................!!!!!!!!!!!!!!!” ไอ้ลูกหมาตั้ม
และเมื่อทั้งสามเงยหน้ารองเท้าหนังมันปราบคู่แพงก็พบกับมัจจุราชหน้าหวานที่ตอนนี้กำลังแผ่รังสีออกมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เพลิงอารมณ์โหมกระหน่ำ นี่ไม่ใช่การโมโหร้าย แต่นี่คืออารมณ์โมโหเพราะหมั่นไส้ในความว่างงานของพวกมัน เงินเดือนที่ภัสดาให้ลูกน้องในแต่ละตำแหน่งก็ไม่ใช่ธรรมดา อย่างไอ้สามตัวร้อยที่มันนั่งนินทาเขาอยู่นี่ก็ได้ไปเกือบคนละครึ่งแสน แต่ก็คุ้มเพราะพวกมันทำงานได้สมกับเงินได้รับไป ลองไปคุ้มซิ หึหึ!!
“สนุกไหม?” น้ำเสียงเรียบเรื่อย และแฝงความน่ากลัวได้หลุดออกจากริมฝีปากบางสวยของภัสดา ก็บอกแล้วแค่หมั่นไส้ไม่ได้มีอะไรมาก
“สนุกครับ เอ๊ย!!!! ไม่ใช่สนุกครับเฮีย..........โอ๊ยๆ ปวดท้อง” แป๊ะหาทางเอาตัวรอดได้อย่างแนบเนียน แต่ก็โดนภัสดาดึงคอเสื้อเอาไว้เสียก่อน
“ไม่ต้องลุกไปไหน เพราะกูจะสรรเสริญพวกมึงต่อ” ถ้าไม่เข้ม ไม่โหด ไม่แม่นในเรื่องต่างๆ ก็จะเอาไอ้พวกเถื่อนพวกนี้ไม่อยู่ เพราะฉะนั้นก่อนที่จะเปิดกิจการอู่ซ่อมรถ ภัสดาได้ไปเรียนศิลปะป้องกันตัวแขนงต่างๆ แล้วก็รวมไปถึงศึกยิงปืนเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง เอาไว้เผื่อไอ้พวกลูกหมามันมีเรื่องกับอู่อื่น
“เฮียจ๋า !!!!!!!!!! เค้าผิดไปแล้ว” ดลทำหน้าตาอ้อนวอนลูกพี่ประจำอู่อย่างภัสดาได้น่าถีบและกระทืบเป็นอย่างมาก ภัสดาที่มองอยู่นานอดไม่ไหว แจกฝ่ามือกระแทกศีรษะไปคนละทีสองที ตัวสูงบาง แต่ใช่ว่าแรงไม่มี
“เวลาทำงาน แต่พวกมึงมาเล่นไพ่ปัญญาอ่อน!!! สมควรที่กูจะขอบคุณมึงใช่ไหม ไอ้แป๊ะ ไอ้ดล ไอ้ตั้ม!!!”
“ก็มันเสร็จแล้วนี่เฮีย อีกอย่าง วันนี้ไม่มีคนคอยด่ามาตั้งแต่เช้า ก็เลยไม่มีสมาธิทำงาน” แป๊ะค่อยๆช้อนสายตาขึ้นมองผู้มีพระคุณระดับเทพ ถ้าไม่มีภัสดาฉุดดึงขึ้นมาจากนรกที่เรียกว่าสลัม ถ้าไม่มีภัสดาป่านนี้ไอ้แป๊ะคนนี้คงเป็นเพียงไอ้ขี้ยา ไร้สาระไปวันๆ และนี่เองที่ทำให้แป๊ะเทิดทูญบูชาภัสดายิ่งกว่าผู้มีพระคุณที่ไม่ได้สนใจใยดีเท่าเฮียพีตเลยซักนิด
“เสร็จแล้วพวกมึงทำไมไม่ไปสอนงานให้รุ่นน้องว่ะ สอนน่ะสอน!!!!” ไอ้พวกลูกหมามันคงบ้าไปแล้ว พอเขาด่า เขาบ่นทุกวันมันก็บอกว่าหนวกหู เบื่อ เซ็ง ง๊องแง๊งว่าเฮียทำไมขี้บ่นเป็นคนแก่อย่างนี้ แต่พอเขาหายไปแค่วันนี้ก็บ่นเขากลับคืนซะงั้น บอกว่าไม่ได้ยินเสียงเฮียแล้วทำงานไม่ได้ ไม่มีสมาธิ ตกลงพวกมึงจะเอาไงว่ะ!!
“สอนเสร็จแล้วเฮีย มันตอนเย็นแล้วเฮีย พวกผมทำงานเสร็จจนขี้ออกมาเป็นก้อนแล้ว” ไอ้ตั้มพูดไปก็เอามือเหงื่อไป สำหรบไอ้ลูกหมาตัวนี้ วันๆไม่ทำอะไร นอกจากทำตัวเป็นลูกกระจ๊อกไอ้แป๊ะแล้วยังหาราวีโซนอื่นๆไปทั่ว ที่สำหรับพนักงานในโซนอื่น ต่างโหวตให้ไอ้ตั้มเป็นขวัญใจขาร็อคประจำอู่ซะงั้น กูลูกน้องผมหล่อทุกคน!!!
“ก็บอกให้พวกมึงเถียงตอนไหน เอามือขึ้นมา!!”
ไอ้ลูกหมาตามตัวมองหน้ากันสลับไปมาอย่างงงๆ เพราะสงสัยและไม่เข้าใจว่าเฮียพีตจะสั่งให้ทำอะไรกันแน่
“ลุกขึ้น แล้วเอามือยื่นมาข้างหน้า................ไอ้ถังมานี่ดิ” เมื่อภัสดาสั่งเสร็จก็ตะโกนเรียกช่างฟิตที่ชื่อถังให้เข้ามาหาตนเอง
“เฮียพีต จะให้พวกผมทำอะไรครับ คนหล่อแล้วก็อร่อยยอมแล้วครับ” ไอ้ดลพูดเสียงเศร้า แต่ปากกับตามันยิ้มซะเบิกฟ้า เห็นแล้วหมั่นไส้ชิบหาย
ภัสดาหันไปกระซิบสั่งงานกับถังอย่างรวดเร็ว ถังเมื่อรับคำเสร็จก็วิ่งหายเข้าไปยังสำนักงานด้านบน ลูกน้องคนอื่นๆเริ่มวางมือแล้วเดินเข้ามาล้อมนักโทษสามคนอย่างสนใจ ภัสดาไม่ว่าอะไร เพราะตอนนี้ก็ได้ว่าอะไร เพราะนี่มันก็เลยเวลาเลิกงานมานานแล้ว แต่ที่ไอ้ลูกหมายังไม่กลับบ้านกันนั้น เพราะอยากอยู่รอภัสดานั่นเอง
“เอามือที่ยกคว่ำลงบนตัว ย่อเขาลง!!!!!! กูบอกให้ย่อเขาลง”
“เฮียคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ เค้ายอมแล้ว.....”
“ทำหน้าลิง!!! ถ้าพวกมึงไม่ทำก็อยู่อย่างนี้ต่อไป จะทำไม่ทำ!!!” ภัสดาสั่งหน้าดุ และตะโกนเสียงเข้ม จนลูกน้องคนอื่นๆพากันตกใจ และเริ่มไม่แน่ใจว่านี่คือการเอาจริงๆหรือว่าเล่นๆกันแน่
“พวกมึงช่วยกันร้องเพลงช้าง................”
“ครับ!!!!!!!!!!!!!” ช่างฟิตคนอื่นๆรับคำอย่างขันแข็ง และหัวเราะให้กับวิธีลงโทษของเฮียพีต ไม่รุนแรง ไม่มีเลือดตก ยางออก ไม่มีความเสียหาย ก็แค่อายเท่านั้น
“ส่วนพวกมึงสามตัว เต้นท่าลิง ใครเต้นไม่สวยกูจะให้เต้นแม่งทั้งคืน ปฏิบัติ!!!!!!!!”
และทุกคนก็หายสงสัยทันทีว่า ที่ไอ้ถังมันวิ่งหายไปนั้น มันทำไม ที่แท้มันหายไปเอากล้องวิดีโอมามาถ่ายความอัปยศอัปสูของอาร์ทตัวพ่อประจำอู่ทั้งสามคนนั่นเอง
“ช้าง ช้าง ช้าง ช้าง ช้าง น้องเคยเห็นช้างหรือเปล่า
ช้างมันตัวโตไม่เบา จมูกยาวๆเรียกว่างวง
มีเขี้ยวใต้งวง เรียกว่างา มีหูมีตา หางยาววววววววววววววววววววววววววววว”
ภัสดามองไปก็หัวเราะไป ก็แค่ไอ้ลูกหมาสามตัวเต้นท่าลิงแล้วร้องเจี๊ยก ทั้งที่เพลงมันเป็นเพลงช้าง แต่พอมันจะเลิกทำภัสดาก็ส่งสายตาเข้มปรามเอาไว้ อาจจะเป็นบทลงโทษที่น่ารัก แต่สำหรับไอ้ตั้ม ไอ้แป๊ะ ไอ้ดลที่เต้นท่าลิงเป็นชั่วงโมง คงเข็ดไปจนวันตาย!!!!
****************************************
ร่างสูงโปร่งที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงขนาดคิงส์ไซส์ กระสับกระส่ายไปมา เพราะสิ่งที่มันเป็นตะกอนแขวนลอยอยู่ในใจ ไมว่าจะทำอย่างไรก็ไม่หายไปซักที จนรำคาญตัวเองอยากทึ้งหัวซัก พันที กินเหล้า ด่าลูกน้อง ซ้อมพวกมัน ก็ไม่หายไปซักที ไอ้อาการคิดถึงใครบางคน
“โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ไปคิดถึงหน้ามันทำไม หน้าก็เหี้ย นิสัยก็เหี้ย ขึ้นรถกระป๋อง ขี้เหร่กว่ากูอีก!!!!!”
ถ้าคนที่สูง 180 ผิวสีแทนเรียบสวย ดวงตาสีน้ำตาเรืองรองแวววามตลอดเวลา จมูกเป็นคมสัน น้ำเสียงทุ้มกังวาน คิ้มเข้ม เรียกว่าขี้เหร่ แล้วใครมันจะหล่อ
แล้วคุณล่ะคิดว่าใคร ใครที่ทำให้ภัสดา พิชัยภักดีเป็นอย่างนี้??????? .................
*************************************************
๐ ไปแห่เทียนเข้าพรรษากันนะพ่อแม่พี่น้อง
๐ หยุดยาวอย่างนี้ ไม่รู้ว่าจะได้เข้ามาอัพหรือเปล่า รอดูสถานการณ์ก่อนนะ
๐ บอกเถอะคุณจ๋า กด+ ณ But Now!!!!!!!!!!
๐ รักคนเม้น รักคนกด+ รักคนกด like รักคนที่เข้ามาตาม
By Chocolate Love ~
-
ที่อู่ยังรับคนเพิ่มไหมจ๊ะ
เห็นเงินเดือนแต่ละคนแล้ว
อยากย้ายงานในทันที
:L2: :L2:
-
หุหุ นายเอกเพ้อซะแล้ว +1
-
ต่างคนต่างคิดถึงกัน เหอๆๆๆๆ :impress2:
-
วิธีทำโทษลูกน้องของพีตฮามาก :m20:
-
:impress2:
-
เพ้อหากันทั้งคู่..... :impress2:
-
ทั้งลูกพี่ลูกน้อง รั่วพอกันเลยอะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ไอ เลิฟ ยู จุ๊บ ++
+1
-
ลงโทษได้น่ารักจริง
๕๕๕
,,, :]
-
เมื่อไหร่เขาจะเจอะกันอีก เพ้อหากันทั้งสองฝ่ายแล้ว
:L2:
-
มีการคิดถึงว่าที่สามีด้วยนะ หุหุ
-
วิธีลงโทษแบบนี้หนักกว่าโดนกระทืบนะเนี่ย
โดนกระทืบมันยังหายได้
แต่โดนแบบนี้เข้าไปคงได้โดนล้อยันลูกบวชแน่ๆ :jul3:
+1 เป็น370 จ้า
-
โถ! ที่แท้นายเอกของเราก็ปิ๊งพระเอกเหมือนกันเหรอ
ตอนแรกนึกว่าเฉยๆ ไม่คิดอะไร หุหุหุ
กดบวกแล้วนะจ๊ะ
-
โมโหโกรธา เขียนแบบนี้จ้า
รออ่านอยู่^^
-
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆคะ
-
หลงเข้ามา
แล้ว
ไม่อยากออก
เลยกด+ให้ซะ :z2:
แล้ว
นอนรอในอู่นี่แหละ :a12:
-
:z3:
คุณลูกขายังงี้ไม่งามนะค่ะ !
แต่ก็ว่านะค่ะคุณลูกทำอะไรดูดีไปปเสียหมด
ยังไงก็รอนักเขียนมาอัพเร็วๆๆเน้อ !:~ ))
รออ่านจนจะเฉาแล้ว :bye2:
-
เฮียเขาดุดีจัง บางคนโดนปราบแน่นอน...555
-
+1 ให้แล้ว ^^ มาต่อเร็วๆน้า อิ ๆๆ มาม่ะ ๆๆๆ :oni3: :oni3:
-
:-[ :impress2:
ทำไมนายเอกของเราน่ารักเยี่ยงนี้
โอ้ยๆๆ มีแอบคิดถึงใครบางคนด้วย
รอตอนต่อไปน่ะค่ะ เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งด้วยน่ะค่ะ :L2:
-
การละเล่นของช่างยนต์มากเข้มคือเล่นเขี่ยไพ่... :m20:
อู่นี้หรรษากันดีจริงๆ กิจกรรมแต่ละอย่างนี่น่ารักดีแท้ 555
-
เฮียพีคเค้าตกหลุม(รัก)จังเบ่อเริ่มเทิ้ม555 แต่ยังไม่รู้ตัว
รอค่ะ :L2:
-
กรื๊ด รออยูาน่ะค่ะ
-
ทำโทษลูกน้องได้สมหน้าตามากช่างพีต
-
:z1:
เพ้อกันไปเพ้อกันมา
รักกันสิ
-
:m20: :m20: :m20:
-
ทำโทษลูกน้องได้น่ารักมากก
อู่นี้หรรษาจริงๆ รับคนเพิ่มสักคนมั้ยค่ะ 555
-
:L2: :L2:
-
เป็นอู่ที่เฮฮามาก 555
-
น่ารักได้อีก
-
:jul3: ลงโทษแบบนี้ กดlike ๆๆๆ
-
+1 :L1: :L1: :L1:
ว่าจะยังไม่อ่านรอ10 ตอนค่อยเข้ามาอ่านแต่อดใจไม่ไหว แอบเข้ามาส่องแวบเดี่ยว โดนเลย หนุกอ่ะ o13 o13 o13
-
ถ้ามีอู่น่ารักๆแบบนี้
ขอเอารถไปซ่อมเดี๋ยวนี้เลย
-
ป๊าดดดดด ครึ่งแสนเลยเรอะ อยากทำมั่งจัง ซิ่วไปเรียนยังทันมั้ยเนี่ย 555
-
มารอคร้าบบบบ
-
มารอคนเขียนอัพค่า~~~
-
คิดถึงเขาซะแล้วน่ะสิ อิอิ
-
นายเอกเราเถื่อนมาก เหอๆ
-
ชอบมากมาย
-
อ่านครบสี่ตอนแล้วต้องบอกว่า เถื่อนได้ใจมากค่าาาาาา
อยากเห็นวันที่ทั้งสองคนเจอกันอีกครั้ง น่าจะมันส์ใช่เล่น
ยัง +1 ให้ไม่ได้ แต่เอา :pig4: ไปก่อนแล้วกันนะคะ
-
กด+1 อ่านจนครบละ 4 ตอน มาลุ้นให้ไอ้หล่อเราพบเจอเนื้อคู่ 555555 รอตอนต่อไปฝนกำลังตกหนักเลย มันมาแล้วมืดทมึน
-
คิดถึงเค้าล่ะสิท่า
-
เป็นอู่ที่ฮามากก มีเจ้านายหน้าหวานแต่โหดดด
ฮ่า ฮ่า หนุก ๆๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านวันนี้ แต่ก็กดบวกให้อยู่นะ เพราะชอบคาแรคเตอร์นายเอก
หน้าสวยแต่เถื่อนสมชื่อเรื่องจ้ะ
ป.ล เห็นเขียนไว้ท้ายบทที่3มั้งว่า
๐ เห็นคำผิดที่ไหนก็ฝากๆ แก้ให้ด้วย เพราะถ้าขยันจริงๆ จะแก้ไขให้ 5555555+[/i]
เจอเยอะล่ะ เดี๋ยวบอกจ้ะ
-
คนแต่ง่่จะเข้ามาบอกว่า พรุ่งนี้อัพ!!
ตอนแรกกะว่าจะอัพวันนี้
แต่กำหนดการผิด เพราะ ตายในหน้าที่ เนื่้อย่างทำพิษ ก๊ากกกกกกกกๆๆ จุกตายกันไปข้าง พรุ่งนี้จริงๆ
ไม่อยากจะเรท กระซิบๆว่า พรุ่งนี้แม่ผัว และนางร้าย จะออก เตรียมตัวรอออออออออออ
-
รอนะครับๆ
-
หึหึ !!!
ออกอาการเพ้อเลยอ่ะทั้งสองคน
:impress2: :impress2: :impress2:
-
เมื่อมาเขาคิดถึง :L1:
-
อ่านครั้งแรก ขอบอกเลยว่า สนุกมากค่ะ o13
จะติดตามเรื่อยๆนะคะ
-
ช่างเป็นคนที่ฮาทุกสถานการณ์จริงๆ :m20:
-
ชื่อเรื่อง สะใภ้เถื่อน
นายเอกชื่อภัสดา
ภัสดา แปลว่า ผัว
อืมม มันยังไงกัน :confuse:
-
เหวย เหวย คิดถึงเขาซะแล้วหรอเนี๊ย :o8: :o8: :o8:
รีบๆมาต่ออีกนะ รออยู่จ้าาาา :call: :call: :call: :call:
-
ขอกริ๊ดดังๆกันความน่ารักของช่างพีต
ชอบมากมาย รอกันพบเจอครั้งที่สองของสุดหล่อกับช่างพีต
-
หายไปไหนหนอ
เข้ามารอพรหมลิขิตของพีตกับศิ
รีบๆมาอัพน๊า :oni2:
-
ตอนที่ 5
(คุณหญิงวิจิตรตรา..!!!!)
*****************************************
“คุณศิอยู่หรือเปล่า บอกเขาให้หน่อยว่าฉันมาหา”
ร่างสูงปราดเปรียวของสาวสวยไฮโซ แพร พรรณราย ก้มหน้าส่งสายตาจิกและกดดันเลขาหน้าห้องทำงานของศิขรินทร์ การมาแต่ละครั้งของหญิงสาวสร้างความลำบากใจให้พนักงานของ“อินทราทิพย์วิลล่า” ตั้งแต่ยามเฝ้าประตูจนถึงเลขาหน้าห้อง หญิงสาวไม่สนว่าคนไหนหัวหงอกหัวดำ สาวไฮโซสนเพียงอย่างเดียว นั่นก็คือ ผู้ชายที่ทำงานอยู่ข้างใน ฉายาอินทรีเงินที่ไม่ว่าจะเมื่อใดก็อดที่จะปลื้มใจไม่ได้ว่า ตัวเองไม่ควงหนุ่มหล่อ ชาติตระกูลดีอย่าง ศิขรินทร์ อินทราทิพย์
“คุณศิกำลังมีแขกอยู่ค่ะ เข้าไม่ได้” เลขาวัยกลางคนบอกสาวไฮโซ ทุกคนในที่นี้ต่างรู้ดีกันว่า ยามใดที่ แพร พรรณราย แปลงร่างเป็นอสูรกายวีนแตก มันน่ากลัวและไม่น่าประทับใจแค่ไหน ความสวยและรูปร่างหน้าตาไม่ได้ทำให้นิสัยใจคอของสาวไฮโซดีขึ้นเลยสักนิด
“ฉันไม่สน บอกเขาไปซิว่า แพร พรรณรายมาหาเขา เขาเห็นฉันสำคัญเสมอ”
เลขาสาวใหญ่อยากที่จะต่อปากต่อคำเหลือเกิน ถ้าหากเจ้านายหนุ่มของเธอเห็นสายไฮโซผู้นี้สำคัญกว่างาน คงไม่ได้มาสั่งให้เธอเลื่อนนัดของสาวสังคมอย่างแพร พรรณรายบ่อยๆ จากที่สังเกตมาหลายต่อหลายครั้งทำให้เธอได้ข้อสรุปที่ว่า ศิขรินทร์ไม่ชอบให้แพร พรรณรายมายุ่มย่ามที่ทำงาน ไม่ว่าจะกรณีใดทั้งสิ้น เว้นก็แต่ ศิขรินทร์จะเป็นคนนัดไปเอง จะมีก็แค่คุณหญิงไฮโซคนนี้ที่ทำตัวไม่เชื่อฟัง ตามมาเกาะแกะที่ทำงาน จนพนักงานและผู้บริหารคนอื่น เอือมจนกลาเป็นระอา
“ไม่ได้จริงๆค่ะ คุณศิห้ามให้คนนอกเข้าไป”
“นี่!! ฉันไม่ใช่คนนอก ฉันเป็นแฟนของศิ เข้าใจไหม!!”
“ไม่เข้าใจค่ะ คำสั่งคือคำสั่ง ถ้าจะมีการเปลี่ยนแปลงอะไร นั่นก็หมายถึงว่าคุณศิจะกล่าวขึ้นใหม่อีกครั้ง” สาวใหญ่เอ่ยไปตามความเป็นจริง เพราะฉะนั้นมันจะไม่มีปัญหาอย่างในละครหลังข่าวแน่นอนที่นางร้าย ตบเลขาคว่ำแล้วเดินเข้าห้องไปอย่างเฉิดหน้าชูตา ศิขรินทร์บอกเธอว่าหากอดทนไม่ไหว การใช้กำลังจึงเป็นทางออกที่ดีที่สุด เจ้านายเธอไม่ว่า อีกทั้งยังสนับสนุนเสียออกนอกหน้า แล้วอย่างนี้ ใครที่ไหนจะเชื่อว่า แม่สาวาหัวสูง อย่างแพร พรรณราย จะเป็นคนรักของศิขรินทร์
“แต่บอสของดิฉันยังไม่มีแฟนค่ะ คุณไม่เคยอ่านนิตยสาร CEO ระดับแถวหน้าของประเทศเหรอคะ คุณแพร”
ทุกอย่างที่เวลาสาวใหญ่พูดนั้นเป็นความจริง ศิขรินทร์ อินทราทิพย์ผู้นำ อินทราทิพย์วิลล่า ไม่เคยมีแฟน และไม่มีคนรักเพราะฉะนั้นเวลานิตยสารไฮโซ ดารา หรือหนังสือ CEO ที่เข้ามาขอสัมภาษณ์นั้น มักจะได้รับคำตอบที่เหมือนกันแทบจะทั้งหมด และหนึ่งในคำตอบที่คล้ายคลึงกันนั้นก็คือเรื่อง ความรักของศิขรินทร์ อินทรีเงินผู้นี้มักจะตอบคำถามเรื่องความรักว่ายังโสด ไม่มีใคร และคงอีกนานที่จะได้เจอรักแท้ แต่สำหรับความเป็นจริงแล้ว หากแม้คำตอบคือโสด แต่การกระทำกับไม่ตรงตามที่พูดเลยซักนิด
อินทรีเงินมากรักผู้นี้ บินโฉบเฉี่ยวเหนือฟ้า ควงผู้หญิงสวยและดูดีมีระดับแต่ไม่นิยมพวกนางแบบ และนางเอก เพราะผู้หญิงที่มาจากวงการบรรเทิงนั้นงี่เง่า ไร้สาระ นอกจากจะควงเพื่อให้ตัวเองดังแล้ว ยังมาขีดรีดเงินทองเสียด้วย เพราะฉะนั้น ศิขรินท์จึงนิยมพวกสาวไฮโซ สังคมชั้นสูงเสียมากกว่า เพราะสาวๆเหล่านี้มักจะคำนึงเห็นหน้าตาของตัวเองสำคัญกว่าการไล่จับผู้ชาย ไว้เชิงซึ่งกันและกัน หากมีเป็นส่วนน้อยที่หยิ่งในศักดิ์ศรี เพราะส่วนมากก็เป็นสาวสังคมไส้แห้งและหิวเงินนั่นเอง
“เขาก็แค่อยากปกป้องฉันเท่านั้นแหละ ไม่อยากให้คนรักของตัวเองต้องเสียหาย คนอย่างเธอจะไปรู้อะไร” รู้ไม่รู้ ก็ดีกว่าคนบางคนที่ทำตัวเสแสร้งไปวันๆ เบื้องหน้าทำดีเพื่อสังคม ออกงานการกุศล บริจาคเงินเพื่อเอาหน้า ทำทุกอย่างเพื่อให้หน้าตาของตัวเองและตระกูลอันสูงส่งออกมาดีที่สุด ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว เบื้องหลังนั้นเน่าเฟะขนาดไหน
“คุณนี่หลอกตัวเองเก่งจริงๆเลยนะคะ ฉันนับถือคุณจัง”
“นี่หล่อน!! มันจะมากไปแล้วนะ รู้จักที่ต่ำที่สูงหน่อย ฉันจะฟ้องให้ศิไล่แกออก”
“เอาเลยค่ะ แต่หลังจากที่แขกคุณศิกลับก่อนนะคะ เพราะแขกของบอสคนนนี้พิเศษกว่าคนอื่นๆค่ะ”
ถ้าศิขริทน์กล้าไล่เธอออก รับรองได้เลยว่าท่านประธาน มารดาของศิขริทน์จะต้องไม่ยอมแน่ๆ เพราะตำแหน่งเลขาของศิขริทน์นั้นต้องผ่านมาตรฐานที่คัดแล้วคัดอีกจาก คุณหญิงวิจิตรตรา อินทราทิพย์ ที่เล็งเห็นว่าถ้าหากเอาเลขาสาวไฟแรงสูงมาทำงาน ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคงไม่เป็นอันทำงานแน่ๆ
“กรี๊ดดดด!!!!!!!! ใคร ที่อยู่ในนั้น ชู้ใช่ไหม พวกแย่งของคนอื่น ให้ฉันเข้าไปเดี๋ยวนี้นะ” แพร พรรณรายกรีดร้องออกมาอย่างระงับอารมณ์ไม่อยู่ ส่งผลให้พนักงานที่เดินผ่านไปผ่านมามองมาอย่างสมเพศและสงสารอยู่ในตัว ใครๆก็รู้ว่า บอสใหญ่ของ อินทราทิพย์วิลล่าไม่จริงจังกับผู้หญิงที่ดีแต่งตัวโฉบไปโฉบมา วันๆไม่ทำมาหากินอะไร นอกจากคอยตามเกาะแกะผู้ชายเท่านั้น ขืนใครเอาไปเป็นแม่ของลูกคงพิลึกดีไม่น้อย
“หึหึ ไม่ได้จริงๆค่ะ คุณแพรยังเข้าไม่ได้” เลขาใหญ่หัวเราะข้างในใจอย่างมีความสุข ดีเหมือนกันที่แพร พรรณรายมาที่นี่บ่อยๆ บรรยากาศของการทำงานได้ครึกครื้นมากกว่าที่เป็นอยู่กว่าหลายเท่า
“เอะอะโวยวายอะไรกันเสียงดังห๊ะ ช่อฟ้า!”
น้ำเสียงเรียบเข้มดังออกมาจากประตูห้องทำงานของศิขริทน์ และเมื่อแพรพรรณรายกับช่อฟ้าหันไป จึงได้พบกับ ผู้หญิงวัยกลางคนแต่งชุดผ้าไหมราคาแพงดูมีสง่าราศีและน่าเคารพเกรงขาม เครื่องประดับและทรงก็ทำให้ผู้ที่พบเห็นนั้นได้รู้ว่า สตรีสูงวัยท่านนี้เป็นคุณหญิงแน่นอน
“ท่านคะ คือ เอ่อคุณแพร จะเข้าไปพบคุณศิให้ได้ค่ะ ช่อห้ามเท่าไรเธอก็ไม่ฟัง” ทำไมเลขา จะเสแสร้งเพื่อแก้แค้นไม่ได้ หึหึ คิดผิดแล้วแม่แพร ที่มาเล่นกับคนอย่างช่อฟ้า
“อย่างนั้นเหรอ .........เธอไปทำงานเถอะช่อ เดี๋ยวฉันพูดเอง” เมื่อได้รับคำสั่ง ช่อฟ้าก็ส่งยิ้มหวานหยดให้กับ แพร พรรณรายหนึ่งทีแล้วหมุนตัวไปยังโต๊ะทำงานทันที ทิ้งให้สาวไฮโซ เผชิญกับชะตากรรมอันโหดร้ายตามลำพัง
“เอ่อ........คุณแม่คะ คือแพรจะมาหาศิน่ะค่ะ” เมื่อคู่อริหายลับไปแล้ว แพร พรรณรายก็เริ่มวิชาหน้าด้านเข้าหาแม่ผัวทันที เธอไม่สนว่าอีกฝ่ายจะชอบหรือไม่ชอบในตัวเอง เธอสนอย่างเดียว หน้าด้านเท่านั้นที่ครองโลก
“เธอว่าอะไรนะ? พูดใหม่อีกทีซิ” คุณหญิงวิจิตรตรา ทวนถามสาวไฮโซอีกครั้ง อย่างไม่เชื่อในหูของตัวเอง
“คือหนูแค่บอกว่า หนูมาหาศิค่ะคุณแม่ ศิอยู่ข้างในใช่ไหมคะ”
“ฉันมีลูกชายคนเดียว กรุณาเรียกใหม่”
“เอ่อ..........ค่ะ คุณป้า” แพร พรรณรายถึงกับไปไม่เป็น เมื่อได้ยินผู้สูงวัยและสูงศักดิ์พูดทักเรื่องการเรียกขานสรรพนาม หล่อนรู้ดีว่า คุณหญิงวิจิตรตราผู้นี้ไม่ชอบผู้หญิงที่สวยแต่เปลือกนอก และเธอก็เป็นหนึ่งในนั้น!
“ศิทำงานอยู่ เธอจะเข้าไปรบกวนเขาทำไม แล้วงานการไม่มีทำหรือไงถึงเทียวไปเทียวมาที่บริษัทลูกฉันได้ทุกวี่ทุกวัน” นางไม่สนว่าสิ่งที่นางพูดนั้นจะทำให้อีกฝ่ายเสียใจ เพราะสิ่งที่ดีที่สุดควรที่จะได้คู่ควรกับลูกชายของนาง แพร พรรณราย เป็นผู้หญิงที่มีแต่ตัว สมบัติพัสถานที่โป้ปดให้คนในสังคมว่ามีเป็นพันๆล้านนั้น ความจริงแล้วเหลือเพียงบ้านและหนี้สินก้อนหนึ่งที่บิดาของเจ้าตัวทำทิ้งไว้ก่อนเสียชีวิต นางรู้มานานแล้วว่าศิขรินทร์ ลูกชายผู้มากรักของนางควงสาวไฮโซคนนี้ และนางก็ไม่ได้ห้ามปรามอะไรแต่อย่างใด ได้เพียงกล่าวเตือนเล็กๆน้อยๆเท่านั้น นางรู้ดีว่า ลูกชายของนางคงไม่เอากรวดมาเชิดหน้าชูตาในฐานะเมียแต่แน่นอน
“มีค่ะ แต่วันนี้แพรว่าง.........ก็เลยจะมาชวนศิไปทานข้าวกลางวันด้วยกันค่ะ”
“เธอคงจะหยุดทุกวันเลยนะ คนของฉันถึงรายงานว่าเห็นเธอมานั่งเฝ้าลูกชายฉันทำงานทุกวัน”
ตอนนี้ในใจของ แพร พรรณรายเดือดปุดๆอย่างระงับอารมณ์ไม่อยู่ หล่อนโมโหทุกคนที่ทำให้ต้องมาโดนดูถูกอย่างนี้ โมโหศิขรินทร์ที่มีแม่ปากจัดและกัดเจ็บอย่างนี้ โมโหช่อฟ้า เลขาหน้าโง่ที่จุ้นจ้านได้ทุกเรื่อง และโมโหมารดาของศิขรินทร์ ที่เอ่ยวาจาดูถูกและเหยียดหยามไม่สิ้นสุด อยากจะร้องกรี๊ด แล้วตบทุกคนให้คว่ำ แต่ในฐานะที่เธอก็เป็นคนมีชื่อในสังคมเหมือนกัน จึงทำอย่างที่ใจคิดไม่ได้
“ฝากบอกศิด้วยนะคะว่าแพรจะแวะมาหาใหม่ ขอตัวกลับก่อนค่ะ สวัสดีค่ะ!!!!” แพร พรรณรายกระแทกเสียงครั้งสุดท้าย ยกมือไหว้อย่างจำใจแล้วหันหลัง เดินสะบัดก้นออกไปจากบริเวณหน้าห้องทำงานของศิขรินทร์อย่างรวดเร็ว
คุณหญิงวิจิตรตรา ได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างเหนื่อยอกเหนื่อยใจ ในความก้าวร้าวไม่เคารพผู้ใหญ่ของแพร พรรณราย หากเป็นลูกชายนางจะจับปรับพฤติกรรมการพูด การจาเสียใหม่ เอาให้ครบและเต็มสูตรกุลสตรีไทยที่วางวาดไว้เสียเลย แต่ก็อย่างที่สุภาษิตว่าไว้ ดูนาง ให้ดูแม่ มารดาของแพร พรรณรายนั้นวันๆก็เอาแต่บ้าเครื่องแต่งตัว โดยไม่สนว่าแท้จริงแล้วเงินทองและทรัพย์สินของสามีกำลังจะหมดเพราะตัวเองและลูกสาว
“ทำงานได้ดีมากช่อ ต่อไปนี้ถ้าผู้หญิงคนนี้มาหาลูกชายฉัน ให้กันไว้แต่หน้าห้องอย่าให้เข้าไปในห้องทำงานเป็นอันขาดเข้าใจไหม?”
“เข้าใจค่ะท่าน.......”
“ฉันขอตัวก่อนแล้วกันนะ แวะมาดูเจ้าศิทำงานนิดหน่อยน่ะ”
พูดเสร็จ คุณหญิงวิจิตรตราก็เดินเฉิดฉายออกไปทันที เมียแต่งของศิขรินทร์นั้นต้องดูดีมีครบไปทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นหน้าที การงาน หน้าตา สังคม ทรัพย์สิน และไม่ว่าช่อฟ้าจะมองไปทางไหน ก็ไม่เห็นว่าจะมีใครที่มีเทียมทัดเท่ากับศิขรินทร์ได้ซักคน แล้วอย่างนี้บอสของเธอได้เมียไหมชาตินี้!
*****************************************
๐ กลับมาแล้วหลังจากเทศกาลเข้าพรรษา อันเหน็ดเหนื่อยแต่ก็สนุก
๐เมื่อวานคือวันที่ 16 วันหวยออก มารดาของคนแต่งก็ถูกเลขท้ายสองตัว ( ก๊ากกกกกกกกกกกกกก )
๐ ถึงไม่มีบทของพระเอก กับนายเอก แต่คนแต่งก็ทยอยเอาตัวละครทุกตัวออกมาเรื่อยๆ เพื่อที่คนอ่านจะได้รู้จัก ไม่งง ไม่สงสัยว่า ใครอะไรที่ไหน อย่างไร ( 555555555555+ )
๐คุณเวียนเทียนมาแล้ว...... แห่เทียนมาแล้ว....... แล้วคุณ กด+ หรือยัง !!!!!!!!!!
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
ยังนึกไม่ออกว่านายเอกจะฝ่าด่านไปเป็นสะใภ้ได้ยังไง
-
o13 o13
-
เมียแต่งของศิขรินทร์นั้นต้องดูดีมีครบไปทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นหน้าที การงาน หน้าตา สังคม ทรัพย์สิน
ยังไม่มีข้อไหนที่บอกว่าต้องเป็นผู้หญิงนี่นะ :z1:
-
แม่ของคุณศิหวงลูกชายมาก ทั้งscanและscreenลูกสะใภ้ขนาดนี้ ภัสดาจะผ่านรึ
อยากเห็นตอนนายเอกของเราเจอกับว่าที่แม่สามีจัง จะออกมาในรูปแบบใดหนอ
ป.ล.ขออนุญาตแก้คำให้นะคะ
...มองมาอย่างสมเพศ สมเพช ค่ะ
อ้อ..+ ให้แล้วด้วยค่ะ
-
เถื่อน ยังงัย
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
อยากเห็นวันที่คุณหญิงไปเจอกับลูกสะใภ้จริงๆค่ะ
ท่าทางคงสนุกพิลึกล่ะ 555
-
แจ้งถึงคนอ่าน
เนื้อเรื่องอาจจะทำงง เพราะมันยังแค่เริ่มเรื่อง เพราะฉะนั้นอย่าวิตกและกังวลในเนื้อหา
ย้ำว่า แค่เริ่มเรื่อง มันออกมาแค่ 5 ตอน อะไรๆหลายๆอย่างมันยังมาไม่ครบ ต้องเข้าใจนิดหนึงนะคะ
อีกครั้ง .>>>>>>>>> ถ้าแม่ผัวไม่เด็ด แล้วจะสูสีกับสูกสะใภ้เหรอ หรือคุณคิดว่าอย่างไร
-
แม่ของคุณศิหวงลูกชายและscreenลูกสะใภ้ขนาดนี้ ภัสดาจะผ่านรึ
อยากเห็นตอนนายเอกของเราเจอกับว่าที่แม่สามีจัง จะออกมาในรูปแบบใดหนอ
ป.ล.ขออนุญาตแก้คำให้นะคะ
...มองมาอย่างสมเพศ สมเพช ค่ะ
อ้อ..+ ให้แล้วด้วยค่ะ
ขอบคุณสำหรับแก้คำผิดค่ะ ว่าแต่ มันแค่ที่เดียวเหรอ ( กรี๊ดดดดดดดดดดดด ดีใจจะเนี่ย ที่สติสตังค์ครบตอนพิม 555555+ )
-
ก็นายเอกเราไง
คุณสมบัติครบถ่วน
แต่คุณหญิงแม่จะยอมรับได้หรือเปล่านะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านวันนี้ แต่ก็กดบวกให้อยู่นะ เพราะชอบคาแรคเตอร์นายเอก
หน้าสวยแต่เถื่อนสมชื่อเรื่องจ้ะ
ป.ล เห็นเขียนไว้ท้ายบทที่3มั้งว่า
๐ เห็นคำผิดที่ไหนก็ฝากๆ แก้ให้ด้วย เพราะถ้าขยันจริงๆ จะแก้ไขให้ 5555555+[/i]
เจอเยอะล่ะ เดี๋ยวบอกจ้ะ
ย้ำนะว่าถ้าขยัน ซึ่งโอกาสอย่างนั้นมันมียากกกกกกกก 5555555+
เราอ่านแล้ว แอบอึ้งนะเนี่ย ถ้าไม่อยากแก้ก็อย่าลงท้ายแบบนั้นเลยค่ะ
อย่าให้ความหวังดีหรือเจตนาที่ดีของเพื่อนๆพี่ๆน้องๆมันเสียเปล่าเลยค่ะ
:pig4:
-
คุณหญิงแม่เด็ดมาก นายเอกเราจะผ่านด่านรึเปล่านะ
-
หึหึ ลูกสะใภ้กับแม่สามี - -+ แรงพอกัน
รออ่านตอนปะฉะดะกันอยู่น้า
55555
+1 จ้าๆ
-
เราอ่านแล้ว แอบอึ้งนะเนี่ย ถ้าไม่อยากแก้ก็อย่าลงท้ายแบบนั้นเลยค่ะ
อย่าให้ความหวังดีหรือเจตนาที่ดีของเพื่อนๆพี่ๆน้องๆมันเสียเปล่าเลยค่ะ
:pig4:
คือคนอ่านคะ เราส่งข้อความติดต่อกับ yayee2 เป็นที่เรียบร้อยแล้วค่ะ เขาเต็มใจที่จะแก้และคนแต่งก็ไม่ได้ทำให้ความตั้งใจของใครผิดหวัง คนแต่งก็บอกไปแล้วว่าถ้าว่างและว่าง จริงๆ ถึงจะมาตามแก้ให้ เพราะฉะนั้นที่ไม่แก้ เพราะยังไม่ว่าง ทำงานอยู่ค่ะ !
-
+1 ให้คุณหญิงแม่ o13
-
ไอล์ คำว่า "คุณแม่" เก็บไว้ให้ "สะใภ้"เรียกคนเดียว :-[
-
:z3:
เพลียที่มีนางร้ายแว้ดๆๆอีกล่ะ
แต่คุณแม่ผัวฉลาดดีชอบๆ
แต่อยากให้แม่ผัวลูกสะใภ้ปรองดองกันมากกว่าฉะกันนะ
เพราะมันจะปัญหาไม่สิ้นสุดอ่ะ แล้วฝ่ายชายจะทำใจลำบาก
-
คุณแม่เด็ดมากค๊าาาา :laugh: :laugh: :laugh:
-
คุณหญิงแม่นี่แร๊งงงงมาก แล้วงานนี้ช่างฟิตเราจะผ่านเกณฑ์มั้ยเป็นห่วงจัง
แต่รักแท้ชนะทุกสิ่ง :laugh:
-
คุณแม่ แรง!!!
-
คุณหญิงแม่ออกตัวแรง แต่ก็ลูกชายคนเดียวนี่เนอะ
รับรองว่าไม่คว้าสะใภ้สุ่มสี่สุ้มห้าแน่ค่ะ
แต่มันออกจะเป็น สะใภ้เถื่อนนิดนึงนะคะ
:jul3:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
เริ้สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส ค่ะ คุนหญิง
-
ตามอ่านทันแล้ว สนุกดีคับ
-
:L2:
-
ชอบจริง,,,แม่ผัวแรงๆเนี่ย
๕๕๕
,,, :]
-
หวังว่า แม่ปั๋ว กะ อนาคตลุกสะไภ้คงได้ปะทะคารมกันนะ :z10:
-
แม่ผัวแรง เจอสะใภ้เถื่อนจะเกิดอะไรขึ้นนะ
-
โหดมาก แต่ไม่แน่หรอก อาจจะชอบนายช่างฟิตก็ได้ ชอบจังเลยคำว่า ช่างฟิตเนี้ย อิอิ ฟิต ฟิต
-
ว้าคุณหญิงต้องระวังมากๆนะ
ขอบคุณครับแต่ต้องชดเชยอีก 3ตอนรวดเลยนะ
-
นายเเเม่ออกโรงเเล้ว แต่ยังไม่เจอว่าทีลูกสะใภ้นิ เจอกันจะเป็นงัยเนีย??? ชักอยากรู้ใครเเรงกว่ากัน 55555
-
เปิดตัวคุณเเม่เเล้ววววว o13
รอค่ะ :call:
-
ต้องอย่างนี้สิ ให้แม่ผัวกับนายเอกสูสีกันหน่อย
มันถึงจะมันส์ 555
สนุกมากกกก ขอบคุณนัักเขียนน้าาา ที่มีผลงานสนุกๆแบบนี้มาให้อ่านกัน ^_____^
อัพไวๆน้า คนอ่านจะลงแดง 555
-
o13คุณแม่ชนะเลิศ....555+
-
คุณหญิงแม่แรงดีจริง ถ้ามาเจอกับลูกสะใภ้ช่างฟิต :sad4: :sad4:
จะขนาดไหนเนี่ย :z3: :z3:
ฮ่า ฮ่า
-
อ่านทันละ อิอิ
ชอบแนวเรื่องแบบนี้ นายเอกเถื่อนๆ พระเอกนิ่งๆ
รออ่านอยู่นะจ๊ะ เป็นกำลังใจให้ :'D
-
^^
-
แง่มๆ มาปูเสื่อรอแล้วจ้าอิอิ
-
นายเอกช่างของเรา จะมีเหตุเข้าช่วยเหลือคุณหญิงแม่ จากนั้นก็ถูกชะตาให้มาแกล้งเป็นสะใภ้ไม้กันชะนีป่าว 555
.
อยากให้แม่ผัว ลูกสะใภ้ ร่วมมือกัน !
-
คุณแม่สามีสุดยอด o13
-
แม่ผัวก็แรง ลูกสะใภ้ก็เถื่อน สนุกแน่ ๆ +1
-
คนแต่งจะกลับมาตอบเม้นนนนนนนน!!!!!!!!!!!! เพราะฉะนั้นอย่าตกใจ 5555+
-
นายเอกเจอกับคุณหญิงเมื่อไหร่ นายศิคงปวดหัวน่าดู
แต่... นั่นแหละ คือสิ่งที่เราต้องการ กร๊ากกกกกกกกกก XD
-
อั้ยยะ คุณเเม่เเรงงง!!
อยากให้เจอกับลูกสะใภ้ไวๆ
-
ถ้าได้เจอว่าที่สะใภ้เถื่อนจะทำไงน้า
-
เห็นคุณหญิงแม่แรงแบบนี้
แทบจะรอตอนว่าที่ลูกสะใภ้กับแม่ผัวป๊ะหน้ากันไม่ไหวแล้ว :a5:
-
คุณหญิงแม่แรงจริงๆ คุณ(ว่าที่)ลูกสะใภ้ก็แรงไม่แพ้กัน งานนี้มันหยดติ๋งๆ
-
:z2: :z2:
คุณหญิงแม่แรงได้ใจจริงๆ
ถ้าเจอกับสะใภ้จริงๆหล่ะจะเป็นยังไง
คงมันน่าดู :laugh:
-
สะใภ้เถื่อนเจอหญิงแม่แร้งส
ว้าว งานนี้มีมันส
มาต่อไวไวนะ
-
เพิ่งเข้ามาติดตามค่ะ ได้อ่านครบแล้วทั้ง 5 ตอน
อืมม์ จะบอกว่าไงดีล่ะ เนื้อเรื่องน่าสนใจดีค่ะ
พระเอกออกแนวขรึมๆ แต่ก็เจ้าชู้ร้ายลึกนะนี่
ส่วนนายเอก เอ่อ...ห้าว เถื่อน ดิบ สมเป็นช่างยนต์
และที่สำคัญที่ขาดไม่ได้สำหรับเรื่องนี้คงเป็นตัวประกอบ
ที่สำคัญยิ่งเพราะหากขาดก็คงทำให้เรื่องดำเนินต่อไปไม่
ได้ คุณหญิงแม่... นึกภาพเจ้ระเบียบรัตน์ ลอยตามมาเลยค่ะ
เพียงแต่ว่า ให้หน้าหญิงแม่สวยกว่า เชิดกว่า และหยิ่งถือตัวกว่า
เท่านั้นเอง รอวันที่หญิงแม่ กับสะใภ้ได้เจอกันค่ะ
ว่าจะ ปะ ฉะ ดะ กันมันส์ แค่ไหน รอติดตามอยู่นะคะ
-
คุณหญิงแม่ ท่าจะเลือกลูกสะใภ้จัด
ต้องรอดูว่า น้องพีต ของเรา เข้าไปเป็นสะใภ้ได้ยังไง
โฮะๆ ^^
-
ชอบเถื่อนดีทุกคนเลยนิ
ชอบนะ 5555555555555
รอตอน คุณศิ กับ คุณพีต ต่อไป
-
ยังนึกไม่ออกว่านายเอกจะฝ่าด่านไปเป็นสะใภ้ได้ยังไง
อะไรที่ได้มายากๆ มันก็ย่อมมีค่าถูกไหม??
ยังไม่มีข้อไหนที่บอกว่าต้องเป็นผู้หญิงนี่นะ
นั่นซิ ในข้อดังกล่าวมันไม่ได้ระบุว่า ห้ามเป็นผู้ชายนี่น่า ลุ้นได้หรือเปล่าเนี่ย 5555555555+
แม่ของคุณศิหวงลูกชายมาก ทั้งscanและscreenลูกสะใภ้ขนาดนี้ ภัสดาจะผ่านรึ
อยากเห็นตอนนายเอกของเราเจอกับว่าที่แม่สามีจัง จะออกมาในรูปแบบใดหนอ
ป.ล.ขออนุญาตแก้คำให้นะคะ
...มองมาอย่างสมเพศ สมเพช ค่ะ
อ้อ..+ ให้แล้วด้วยค่ะ
แบบนี้ก็รักตายเลย มาหาคำผิดให้เนี่ย ขอบคุณมากๆค่ะ ต่อไปก๊อบมาวางทั้งประโยคเลยได้ไหมอ่ะ คนแต่งหาไม่เจออ่ะ 555+ ขอบคุณมาก +20 ให้แล้วนะ 5555+
เถื่อน ยังงัย
รอดูต่อไป ไงคะ
อยากเห็นวันที่คุณหญิงไปเจอกับลูกสะใภ้จริงๆค่ะ
ท่าทางคงสนุกพิลึกล่ะ 555
โหด มันส ฮา แน่นอนค่ะ
ก็นายเอกเราไง
คุณสมบัติครบถ่วน
แต่คุณหญิงแม่จะยอมรับได้หรือเปล่านะ
ต้องเอาใจช่วย ด้วยการกด + ให้เป็ดในตอนล่าสุด ก๊ากกกกกกกกกกก
คุณหญิงแม่เด็ดมาก นายเอกเราจะผ่านด่านรึเปล่านะ
ผ่านไม่ผ่าน ก็เอาใจช่วยกันนะคะ ฮิ้ววววววววววว
หึหึ ลูกสะใภ้กับแม่สามี - -+ แรงพอกัน
รออ่านตอนปะฉะดะกันอยู่น้า
55555
+1 จ้าๆ
ตอน ฉะ กันจังๆ นี่คงอีกนาน ต้องตามลุ้น 55555555+
ไอล์ คำว่า "คุณแม่" เก็บไว้ให้ "สะใภ้"เรียกคนเดียว
เลิศค่ะ!!!!!!!!!! 55555+
เพลียที่มีนางร้ายแว้ดๆๆอีกล่ะ
แต่คุณแม่ผัวฉลาดดีชอบๆ
แต่อยากให้แม่ผัวลูกสะใภ้ปรองดองกันมากกว่าฉะกันนะ
เพราะมันจะปัญหาไม่สิ้นสุดอ่ะ แล้วฝ่ายชายจะทำใจลำบาก
เดี๋ยวคุณจะรู้ว่า ศิขรินทร์จะทำอย่างไรกับปัญหานี้
คุณแม่เด็ดมากค๊าาาา
เด็ดเหมือนลูกชายเขานั่แหละค่ะ 55555555555
คุณหญิงแม่นี่แร๊งงงงมาก แล้วงานนี้ช่างฟิตเราจะผ่านเกณฑ์มั้ยเป็นห่วงจัง
แต่รักแท้ชนะทุกสิ่ง
รักแท้ ชนะแม่ผัวได้หรือไม่ ต้องลองดู
หวังว่า แม่ปั๋ว กะ อนาคตลุกสะไภ้คงได้ปะทะคารมกันนะ
คุณสมหวังแน่นอน
แม่ผัวแรง เจอสะใภ้เถื่อนจะเกิดอะไรขึ้นนะ
ส่งสายตาให้กันปิ๊งๆ ปิ๊ง คงขนลุกดีเนอะ 55555555555555555555555+
โหดมาก แต่ไม่แน่หรอก อาจจะชอบนายช่างฟิตก็ได้ ชอบจังเลยคำว่า ช่างฟิตเนี้ย อิอิ ฟิต ฟิต
อะไรก็ไม่แน่ ไม่นอน เนอะ 555555+
ว้าคุณหญิงต้องระวังมากๆนะ
ขอบคุณครับแต่ต้องชดเชยอีก 3ตอนรวดเลยนะ
เยอะนะนั่น 55+
นายเเเม่ออกโรงเเล้ว แต่ยังไม่เจอว่าทีลูกสะใภ้นิ เจอกันจะเป็นงัยเนีย??? ชักอยากรู้ใครเเรงกว่ากัน 55555
รอดูเอาเองเน้อ ว่าใครจะแรงกว่าใคร
*****************
การตอบเม้นคงจะสิ้นสุดเท่านี้ เพราะจะเอาเวลาไปแต่งและปั่นมันต่อ คนไหนไม่เห็นคำถามหรือข้อความของตัวเองอย่าตกใจ เสียใจ เศร้าใจ ไปนะคะ เพราะคนแต่งอ่านหมดแล้วจริงๆ
ไปแหละ ฟิ้วววววว!!!!! ถ้าทันอาจจะเป็นวันนี้ก็ได้
-
ตอนที่ 6
( พบเจออีกครั้ง!!)
ร่างสูงหนา ไหล่ตรง นั่งก้มหน้าเซ็นเอกสารอย่างตั้งใจ สมาธิทั้งหมดทั้งมวลทุ่มไปยังเอกสารที่สอดอยู่ในแฟ้มด้านหน้าของตัวเอง คิ้วเรียวหนาดกดำขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เนื่องด้วยเสียงเอะอะโวยวายที่ดังแว่วมาจากหน้าห้อง ใบหน้าคมหล่อเงยขึ้นมาสบตากับมารดาที่นั่งอยู่โซฟาด้านข้างอย่างสงสัย
“เสียงอะไรครับคุณแม่?” มือเรียวสวยวางปากกาด้ามแพง เอ่ยถามมารดาด้วยความสงสัยทันที
“เดี๋ยวแม่ออกไปดูเอง ศินั่งทำงานไปเถอะ ...........แม่คงกลับบ้านเลยนะ ตั้งใจทำงานนะลูก” คุณหญิงวิจิตรตราผู้เข้มงวด ตรงเป๊ะ ทุกกระเบียดนิ้ว เมื่ออยู่กับครอบครัวแล้ว นางจะเป็นคนอ่อนโยนและใจดีขึ้นมาทันที จะมีใครรู้ว่าแท้จริงแล้ว ที่นางทำไปอย่างนั้นเพื่อที่จะฉากหน้าให้ตัวเองดูแข็งแกร่ง และน่าเกรงขาม อีกทั้งยังต้องการให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอย่างศิขรินทร์เอาเป็นเยี่ยงอย่างอีกด้วย
ร่างสูงลุกขึ้นยืนแล้วก้าวขาออกมายืนเคียงข้างมารดา ลำแขนแข็งแรงสอดเข้ากอดเอวมารดาอย่างออดอ้อน ริมฝีปากหนาประทับจูบลงบนแก้มเนียนของมารดาอย่างรักใคร่และเคารพ สองแม่ลูกผลัดกันหอมแก้มซึ่งกันและกันเสร็จ คุณหญิงวิจิตรตาก็คว้ากระเป๋าสานขึ้นมาสะพายแล้วเดินออกจากห้องไป และไม่ช้าไม่นาน เสียงอันดังอึกทึกครึมโครมก็เงียบและหายไปในที่สุด
เมื่อพ้นร่างของมารดาแล้ว ศิขรินทร์ก็เดินมานั่งพักผ่อนที่โซฟาด้านข้างทันที ชายหนุ่มค่อยๆเอนตัวลงนอนที่โซฟาอย่างช้าๆ ด้วยความเหนื่อยล้า วันนี้ศิขรินทร์เข้าบริษัทตั้งแต่ 6 โมงเช้า เพราะรีบเคลียร์งานให้เสร็จก่อนที่จะไม่มีเวลาได้ทำ เพราะ Handsome Boy ร้านเบเกอร์รี่ของเขาและกรุง กำลังจะขยายสาขาเพิ่ม จริงอยู่ที่เพียงแค่สั่งวิศวกรสถาปนิกงานทุกอย่างก็จะเสร็จตรงตามเวลาที่กำหนดไว้ทันที
แต่สำหรับศิขรินทร์แล้ว ร้านเบเกอร์รี่แห่งนี้เสมือนตัวแทนของตัวเอง ไม่ว่าจะมองดูหน้าร้านกี่ครั้งต่อกี่ครั้งหัวใจก็อดที่จะพองโตไม่ได้ ศิขรินทร์ และ กรุงนั้นใฝ่ฝันที่จะมีร้านขายเค้กมาตั้งแต่สมัยยังเรียนมัธยม สาเหตุก็เพราะชายหนุ่มทั้งสองคนเชื่อในพรหมลิขิตว่า “รักเหมือนกัน ชอบเหมือนกัน ไม่แคล้วกันแน่นอน” ศิขรินทร์จึงเปิดร้านเค้กขึ้นมาเพื่อรอคนที่ชอบเค้กเหมือนๆตัวเอง ในขณะที่เหตุผลของกรุง วรยศ นั้นที่ลงทุนหุ้นกับเพื่อนรักก็เพราะฝังใจ ที่เมื่อก่อนตอนเด็กๆ ตัวเองมัวแต่สนใจหุ่นยนต์ โมเดล จนอายุล่วงเลยมาเลขสอง ถึงได้รู้ว่ารสชาติที่แท้จริงของเค้กนั้นเป็นอย่างไร
เพราะฉะนั้นร้านเค้ก Handsome Boy จึงต้องได้รับการตกแต่งดูและ และออกแบบโครงสร้างภายในและภายนอก จากศิขรินทร์และกรุงโดยเฉพาะ ไม่นึกไม่ฝันว่า ร้านเค้กธรรมดา ทำเพียงไม่กี่อย่าง จะมีสาขาขึ้นมาเพิ่มคิดไปคิดมา ไปฉลองความเจริญรุ่งเรืองกิจการกับกรุง วรยศเพื่อนรักดีกว่า
“วันนี้มึงว่างไหม?” ศิขริทน์กรอกเสียงลงไปตามสาย เมื่ออีกฝ่ายกดรับ
“เสียใจ ไม่ว่างว่ะ .... วันนี้คีย์มีงาน กูว่าจะอยู่ช่วยเขาซักหน่อย”
“ช่วยทำให้ดี หรือทำให้พังว่ะ” ได้ยิน กรุง วรยศ พูดถึงคนที่กำลังตามจีบทีไรก็อดหัวเราะเยาะไม่ได้ จะมีซักกี่คนที่กล้าปฏิเสธคนหล่อ คนรวย คนที่พร้อมไปด้วยทุกอย่าง เช่นมัน นับว่าผู้ชายคนนั้นตาถึงไม่เบา ดูจากรูปการแล้ว กรุงมันคงจริงจังน่าดู เพราะมันทำอย่างนี้มาได้ประมาณ จะเกือบ เดือนแล้ว
“ทำให้ดีซิว่ะ เพราะงานมันจัดที่โรงแรมกู มึงจะมาก็มา ถ้ามาแล้วกวนตีนกูก็ไม่ต้องมา”
“ครับๆ กูไปแน่นอนว่ะ มึงไม่ต้องห่วงกูนะครับ”
“กวนตีนว่ะไอ้คุณศิ”
“มึงก็กวนตีนกูไม่น้อยเลยนะ ไอ้เหี้ยคุณกรุง”
นับว่าเป็นความสุขเล็กๆน้อยๆที่ เพื่อนสนิทสองคนเหย้าแหย่กัน กว่าจะผ่านมาถึงวันนี้ กว่าจะยืนบนที่สูงที่สุด กว่าความสำเร็จจะมาอยู่ในมือ ศิขรินทร์ อินทราทิพย์และ กรุง วรยศ ต่างผ่านร้อนผ่านหนาวมาอย่างนับไม่ถ้วน เรื่องคอขาดบาดตายก็เสี่ยงร่วมกันมาแล้ว สนิทยิ่งกว่าพี่น้องร่วมสายเลือด มองตาก็สื่อไปถึงความรู้สึกข้างใน เพื่อนสนิทหนึ่งเดียวของศิขรินทร์ อินทรีเงินผู้มากรักคนนี้ คือ กรุง วรยศ คนเดียวเท่านั้น!
เมื่อสมองรับรู้ถึงข้อมูลต่างๆ ในงานเดินแบบ แฟชั่นโชว์ว่าที่แฟนของกรุง วรยศ เรียบร้อยแล้ว ร่างสูงก็ลุกขึ้นบิดซ้ายไปมาซ้ายขวาอย่างขับไล่ความเหมื่อยขบออกไป ไปงานอะไรประเภทนี้ก็ดีเหมือนกัน เผื่อได้อะไรแจ่มๆ กลับไปนอนกอดในโรงแรมสักคืนสองคืน เมื่อความคิดทุกอย่างลงตัวแล้ว ศิขรินทร์ก็หมุนตัวเดินเข้าห้องแต่งตัวด้านในสุดของห้องทำงานทันที
********************************
ร่างสูงที่เดินเข้างานแฟชั่นโชว์อย่างสง่า ผ่าเผย ศิขรินทร์อยู่ในชุดสูทสากลสีดำเรียบกริบตั้งแต่หัวจรดเท้า ใบหน้าคมส่งยิ้มให้กับนักข่าว และสาวสังคมอย่างเป็นมิตร ไม่จำเป็นที่คนหล่ออย่างเขาจะต้องมาหวงรอยยิ้ม จะหวงไว้ทำไม สู้ส่งยิ้มแจกให้สาวๆไม่ดีกว่าหรือ
“มึงเดินเข้ามานี่ กูก็นึกว่าดาราฮอลลี่วู้ดมาเอง แสงเจิดจ้าซะ”
“หึหึ มึงก็ไม่ต่างจากกูเท่าไร” ศิขรินทร์มองไปที่กรุง วรยศอย่างชื่นชม รูปร่างสูงใหญ่ของกรุงอยู่ในชุดทักซิโด้สีดำ มองไปมองมา เพิ่งรู้ว่าเพื่อนตัวเองก็หล่อไม่แพ้ใครเหมือนกัน
“ไปๆ เข้างาน เดี๋ยวสาวๆแถวนี้จะเป็นลมกันพอดี” สองเพื่อนซี้ เดินเข้างานด้วยกัน ต่างเรียกสายตาชื่นชมปนหลงใหล และชวนเคลิบเคลิ้มจากสาวๆงานได้เป็นอย่างดี
ในสังคมไฮโซรู้ดีว่า กรุง วรยศนั้นเป็นผู้ชายที่รักผู้ชาย แต่คะแนนเรทติ้งก็ไม่เคยตก เพราะสาวๆเหล่านั้นมักจะคิดว่า พวกเธอจะทำให้กรุง วรยศ เปลี่ยนรสนิยมกลับมาชอบเพศตรงข้ามให้ได้ ส่วนศิขรินทร์นั้น ขึ้นชื่อว่าหนุ่มโสดเนื้อหอมก็ว่าได้ ไม่ว่าจะเดิน จะผ่านไปทางไหน ก็มักจะได้รับสายตาเชิญชวนของสาวๆอย่างไม่ขาดสายเช่นกัน กิติศัพท์เรื่องคุณหญิงวิจิตรตราหวงลูกชายกว้างไกล จนบรรดาสาวน้อยสาวใหญ่ขยาดและไม่ค่อยกล้า แต่ก็เป็นส่วนน้อย เพราะส่วนใหญ่แล้ว มักจะเข้าหาศิขรินทร์ลับหลังมารดาของชายหนุ่มเสมอ
“คนไหนเมียมึง”
“ไอ้เหี้ย เมียที่ไหนว่ะ แค่แฟนยังไม่รู้ว่าจะได้เป็นหรือเปล่า” กรุง วรยศ ทำสัญญาณให้ศิขรินทร์หุบปาก เพราะขืนพูดดังแล้วไปเข้าหูทูนหัวเขาแล้วล่ะก็ เรื่องมันจะจบไม่สวย แล้วคนที่ซวยก็คือ ไอ้กรุงคนนี้!
“เออ ว่าที่แฟนก็ได้ว่ะ แล้วตกลงมันคนไหน”
กรุง วรยศ ผายมือไปยังโซนด้านหลังเวที ปลายฝ่ามือโฟกัสไปที่ร่างบางของผู้ชายในชุดเสื้อผ้าที่คนนอกมองคงดูไม่ออกว่ามันเป็นเสื้อหรือผ้าขี้ริ้ว ดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายคงเป็นดีไซเนอร์เจ้าของงานในครั้งนี้ รูปหน้าผ่าน เพราะมันแนวได้ใจไอ้กรุง รูปร่างก็ผ่านเพราะบางและส่วนสูงกำลังได้ที่ เอาเป็นว่า สำหรับว่าที่แฟของไอ้กรุง คนนี้ผ่าน!!!
“ก็ดี........ใช่ได้”
มองหน้า ว่าที่แฟนของ กรุง วรยศแล้ว ชวนให้คิดถึงใครบางคน คนที่ทำให้จังหวะการเต้นของหัวใจมันเปลี่ยนไป จริงอยู่ที่ผู้ชายคนนี้หน้าหวาน แต่ก็หวานแบบน่ารักๆ ไม่ใช่สวยหวานอย่างที่ไอ้หมวกกันน๊อคคนนั้น อีกทั้งรูปร่างของไอ้หมวกกันน๊อคก็สูงโปร่งบาง ว่าแต่.........จะเอาไปเปรียบกันทำไม เออ มึงบ้าไปแล้ว ศิขรินทร์!
“ก็กูบอกมึงแล้ว ว่าคีย์ของกูน่ารักที่สุดในสามโลก”
“หึหึ ขนาดยังไม่ได้เป็นอะไรกันมึงยังหลงเขาขนาดนี้ แล้วถ้าเขาไม่รับรักมึงล่ะ มึงไม่ตายไปเหรอว่ะ”
“กูก็ว่าอย่างนั้นแหละ แต่ก่อนตายช่วยฝากบอกเขาให้หน่อยแล้วกัน ว่า กรุง วรยศคนนี้รัก คีตา วรรณรักษ์ศิลป์ คนเดียว”
“ไอ้บ้าเอ๊ย มึงจะทุ่มอะไรนักหนาว่ะ ก็แค่คนๆเดียว ไม่ได้คนนี้ก็หาใหม่ ไม่เห็นจะยาก”
“มึงไม่มมีความรัก มึงไม่เข้าใจหรอกไอ้ศิ ซักวันมึงจะรู้เองว่า การที่ไม่ได้ครอบครองคนที่เรารักมันจะเป็นอย่างไร”
“ก็แค่เจ็บ ไม่ถึงกับตาย ถูกไหม”
“ใช่!!!! มึงไม่ตายเข้าโลง แต่มึงจะตายทั้งเป็น”
อาจจะถูกของ ไอ้กรุงมันก็ได้ ที่เขายังไม่มีความรักยังไม่มีใครที่ทำให้ความรู้สึกรักหรืออยากปกป้อง เพราะฉะนั้นจึงยังไม่เข้าใจปรัชญาของนักรักผู้ทุ่มเทอย่าง ไอ้กรุง
‘เนื้อคู่กูยังไม่เกิด.......หรือเปล่า!!’
สองหนุ่มนั่งคุยกันไปเรื่อยๆ จนงานใกล้เริ่ม และไฟในงานค่อยๆดับลง จนเหลือแต่บนเวที ศิขรินทร์และกรุง ก็หันมาสนใจบรรดานางแบบที่เดินใส่ชุดโชว์ผ้า กันทันที สำหรับศิขรินทร์แล้ว งานประเภทนี้มาไม่บ่อยนัก เพราะนอกจากกจะเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์แล้วยังเสียผลประโยชน์อีกต่างหาก นอกจากจะไม่มีนักธุรกิจแนวหน้ามาร่วมแล้ว ยังมีปาปารัซซี่เดินเกลื่อนงานเต็มไปหมด เพราะฉะนั้นทำอะไรก็ต้องระวังตัวเป็นพิเศษ อินทรีหนุ่มจึงไม่พิสมัยงานเหล่านี้เท่าไร
การเดินแบบบนเวทีมีไปเรื่อยๆ เสื้อผ้าแต่ละสี แต่ละแบบสร้างความประทับใจให้กับผู้ชมเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะชุดฟินาเร่ที่เด็ดและแนวสมกับบุคลิกของดีไซเนอร์จริงๆ ในขณะเพ่งสายตาไปยังบนเวที หางตาก็เหลือบไปเห็นบุคคลที่อยู่ในห้วงของความทรงจำ
คนที่ไม่ว่าจะให้ดูกี่ครั้งก็จำได้แม่นว่าเป็นใคร รูปร่าง หน้าตา ทุกอย่างที่อยู่ในสายตาของศิขรินทร์คนนี้คือ
“ไอ้หมวกกันน๊อคหน้าหวาน!!!!!!!!!!!!”
************************************
เฮ อยากดูรถม้าต้องไปอุบล
อยากดูคล้องช้าง ต้องไปปัตตานี
อยาดูทั้งช้างและม้า อยากดูทั้งม้าและช้าง
อยากดูสองอย่าง.......ก็เปิดช่อง สัตว์โลกน่ารักซิ
๐ บวกซิจ้ะแม่ + โย้ววววววว กด+ ซิจ้ะคนงาม
๐ รักคนอ่าน ( คนแต่งน่ารัก )
๐ มีอะไร สงสัย หลังไมค์!!!!!!!
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อว่าจะมีปะทะคารมกันไหม :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
โว!!!!!!!!!
และแล้วพรมลิขิตก็บันดาลให้
"เจอกัน"
เงินทรีย์เงินจะรุกนู๋ภัสดาหรือเปล่าว
ลุ้นสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:z1: :z1: :z1:
-
:impress3:
อยากให้ต่อเลยอ่าา
นิดเดียวเองไม่ทันจุใจ
-
คุณแม่ สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอให้คุณแม่ถูกใจว่าที่ลูกสะไภ้ด้วยเถิด
-
ออกมานิดเดียวเอง เมื่อไหร่จะปะทะคารมหยอดหวานกันอีกนะ :z10:
-
ทักทายกันสุดยอดมาก
ไอหมวกกันน็อคหน้าหวาน
เดียวหลังๆจะกลายเป็นที่รักหรือป่าวจ่ะ 555+
-
เอ้านายศิว่าเพื่อนได้ว่าดีเดี๋ยวเจอคนที่รักแล้วจะรู้สึก ชิๆๆๆๆ
แล้วไอ้หมวกกันน๊อคหน้าหวานนี่โผล่มาแล้วตัดฉับ ค้างอ่ะค่ะ ต่อด่วนๆน้า
ปล.2หนุ่ม กรุง ศิ เปิดร้านเค้กได้แบบไม่เข้าบุคลิกเลย555 สงสัยเปิด
ไว้เรียกสาวๆป่ะ เปิดแถวไหนเดี๋ยวแวะไปอุดหนุน ฮิ้วววว
-
มาแบบสั้นๆ ให้ยากและจากไปเลยนะ
อีกกี่ตอนความมันส์ถึงจะเริ่มต้นละเนี๊ย
พึ่งเจอกันครั้งเดียวเอง
สะใภ้เถื่อนเพราะเอาพระเอกอยู่และบรรดากิ๊กกระเจิงใช้ไหม
:3123:
-
พรหมลิขิตบันดาลให้เจอกันอีกครั้งแล้ว
-
ไอ้หมวกกันน็อคหน้าหวาน มางานนี้ได้ไงหว่า
งานแบบนี้ไม่น่าจะอยู่ในความสนใจของช่างยนต์เลยนี่นา
หรือว่าบุพเพอาละวาดเข้าแล้วจริงๆ
ป.ล.ตามสัญญา
"..ศิขรินทร์ อินทราทิพย์และ กรุง วรยศ ต่างผ่านร้อนผ่านหนาวมาอย่างนับไม่ถ้วน
เรื่องคอขาด บาดตาก็เสี่ยงร่วมกันมาแล้ว.."
"คอขาดบาดตาย" ตกตัว"ย"สะกด ไม่ต้องเว้นวรรค คอขาดกับบาดตาย นะจ๊ะ
แน่ะ ไปเปลี่ยนชื่อ จ.ปัตตานี ซะแระ อิ อิ
-
ทำไมน้องพีตไปโผล่งานแฟชั่นได้?
พี่ศิ นี่ตาไวจริงนะ เหอะๆ
ยังไงล่ะ ,, อยากรู้จริงๆ!!
-
คนเขียนลงสั้นไปนะคะ เรื่องเลยดูเดินช้าไปอ่ะค่ะ มันอึดอัด
แต่ถ้าเพราะงานยุ่ง ก็ต้องขออภัยนะคะ ไม่ได้มีเจตนาอะไรเลย นอกจากอยากอ่านเรื่องดีๆสนุกๆอย่างนี้ ให้ยาวจุใจซะหน่อย o13
-
เจอกันอีกแล้ววววว
บุพเพจิงๆๆๆๆ
:impress2: :impress2:
-
อัยยะ~!! ค้างเบาๆหรือคนเขียนลงสั้นกันนิ T^T
พีตมาทำอะไรที่งาน เอ่อ...แบบนี้ = =
คราวนี้ไม่รอดแน่ๆ ฮิฮิ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรกค่ะ สนุกดีค่ะ
นายแม่โหดมาก...นายเอกก็เถื่อน
โคจรมาเจอกันแล้วไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง :laugh:
ลุ้นต่อไป เจอกันอีกครั้งแล้วจะเกิดอะไรขึ้น มาต่อไวๆ นะค่ะ :z1:
-
คนเขียนลงสั้นไปนะคะ เรื่องเลยดูเดินช้าไปอ่ะค่ะ มันอึดอัด
แต่ถ้าเพราะงานยุ่ง ก็ต้องขออภัยนะคะ ไม่ได้มีเจตนาอะไรเลย นอกจากอยากอ่านเรื่องดีๆสนุกๆอย่างนี้ ให้ยาวจุใจซะหน่อย o13
ที่มันสั้น ก็เพราะว่า บล๊อคของเรื่องมันคือเท่านี้ค่ะ ส่วนอีกอย่างก็คือ เอ่อ ก็รีบอัพ รีบปั่น แล้วก็เอามาลง แล้วก็วิ่งไปอ่านหนังสือต่อ อยากจะลงมากกว่านี้ แต่กลัวว่าจะหายไปนานกว่าเดิม
เพราะฉะนั้น สั้นๆ ดีกว่าไม่ลง ถูกไหม??
รักคนอ่านทุกคน เดี๋ยวหลังอาบน้ำมา จะมากด+ ให้ทุกคนเลย
-
ลุ้นกันต่อไป :z13:
-
อยากเห็นตอนที่มาปะทะกันจังเลยค่าาาาาาาาาาาาาา
-
กด บวก+1 ให้แล้วเด้อ
แล้วจะรอตอนต่อไปจ้า :impress2:
-
[ บทที่ 6 ] พบเจออีกครั้ง!!!
^
^
แป่ววว..บทที่ 7 ขอเป็น "พบเจออีกครั้ง!!! (ได้คุยกันด้วย) ได้มั้ยคะ อิอิ :really2:
-
พรหมลิขิต
-
เจอกันแล้วอ่ะ
+ เป็ดน้า~
เราบวกอันนี้ได้อย่างเดียวอ่ะ
กอดคนเขียน :กอด1:
-
คุณศิผู้มั่นใจในตัวเองจะทำยังไงค่ะ :laugh:
-
ในที่สุดก็ได้เจอจนได้ :o8: :o8: :o8: :o8:
-
อ่าว เจอกันแบบค้างเติ่ง
-
อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อไป
มาอัพบ่อยๆนะคะ
+ 1 นะคะ
-
:a5:
:a5:
ค้างง
o22
-
ของฝากค่า
สำหรับว่าที่แฟของไอ้กรุง คนนี้ผ่าน!!! >> ว่าที่แฟน
“ก็ดี........ใช่ได้” >> ใช้ได้
มึงไม่มมีความรัก >> มึงไม่มีความรัก
ก็หันมาสนใจบรรดานางแบบที่เดินใส่ชุดโชว์ผ้า กันทันที >> ก็หันมาสนใจบรรดานางแบบที่เดินโชว์บนเวทีกันทันที (ไม่มีคำผิดแต่อ่านแล้วมันเรียงประโยคแปลกๆ เลยขออนุญาติแก้หน่อยนะคะ)
รออ่านตอนปะทะฝีปากกันนะคะ ^^
-
พรุ่งนี้จัดไป!!!!!!!
รู้สึกว่าจะมุ่งมั่นกับนิยายเรื่องนี้ จนลืมเรื่องอื่น
ก๊ากกกกกกกกกกกๆๆ สำหรับนิยายเรื่องที่เหลือ กำลังปั่นค่ะ จะออกแล้ว กรี๊ดดดดดดดดดๆ
-
ไม่ได้อ่านมาสามตอน อ่านแล้ว กรี๊ดอ่ะกรี๊ดดดดดด
จะได้เจอกันแล้ว อิอิรอตอนหน้าอยู่นะค่ะ
ปล.+1 จัดไป อิอิ
-
:sad4: :sad4: :sad4:
คนแต่ง ขอโทษที่มันสั้น แต่อยากให้อ่านวันนี้ก็เลยเอาลง
ไม่นึกว่าไม่ฝันว่าจะโดน คนอ่าน พ่นไฟใส่หัวอย่างนี้ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกๆ
-
กด+ ชื่นชมเป็น391 กด+ เป็ดเป็น13 จ้า
อ่านชื่อ กรุง วรยศ ทีไร ชอบคิดว่าเป็น กรุง ศรีวิไล ทุกที :m20:
-
อยากอ่านต่อเร็วๆจังเลยค่ะ
ไอ้หมวกกันน็อคหน้าหวานนนนนนนน
:z3: :z3:
-
กด+ ชื่นชมเป็น391 กด+ เป็ดเป็น13 จ้า
อ่านชื่อ กรุง วรยศ ทีไร ชอบคิดว่าเป็น กรุง ศรีวิไล ทุกที :m20:
+1 สำหรับความคิดแจ่มๆ แบบนี้ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกๆ
-
มาแบบขาดๆ
ืทิ้งกันเเบบค้างๆ
รอตอนต่อไปอยู่น๊าาาาาา :sad4:
-
เจอเค้าแล้วก็อย่าลืมไปจีบ เอ้ยย ทักทายด้วยล่ะ :m12:
-
เจอกันอีกแล้ว ตอนต่อไปจะได้กันเลยหรือป่าวคะ อิอิ
-
ใกล้จะสบตากันปิ๊งๆแล้วใช่ไหมคะ
แหมๆ คุณศิ รู้สึกว่าไอ้หน้าหวานนั่น จะแว่บเข้ามาในความคิดบ่อยเหลือเกินนะ
o18
-
แบบนี้มันหลอกให้อยาก(อ่าน) แล้วจากไปนิฟ่า รอตอนต่อไปค่ะ
-
:3123: :3123: :3123:
อัพ ๆ ดันๆ เรื่องนี้ 55555555555+
-
มารอต่อไป มาเจอกันในงานหรูได้ไงเนียะ อยากรู้
-
:z3: :z3: :z3:
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
เจอกัน เเล้ว เย้ๆๆๆๆ
-
โอ้!!! พึ่งได้มากอ่าน ยังไงก็ขอติดตามเรื่องนี้ด้วยคนนะครับ
-
ขออนุญาติมาแปะไว้ก่อนนะคะ
เดี๋ยวจะตามอ่านค่ะ ><
-
อ่านทีเดียว3ตอนรวด
ชอบมากคุณหญิงแม่แรงส์
ได้ใจจริงๆ
กด+ให้ค๊า
:L2: :กอด1: :pig4:
-
มาขออ่านด้วยคนนะจ๊ะ
นายเอกห้าวได้ใจอีกเนอะ
ว่าแต่จะผ่านด่านแม่พระเอกไปได้ไหมนี่
-
หลงรักนายเอกของเรื่องนี้จริงๆ
เถื่อนได้อีก น่ารักได้อีก อ๊ากก
รอตอนต่อไปเสมอนะขอรับ ทิ้งไว้ค้างมาก อยากรู้ตอนต่อไป
เป็นกำลังใจให้เสมอนะขอรับ สู้ๆ
-
ตัวเองอยากอ่านต่ออิกอ่ะ มาเลย ๆๆๆๆ มาซะดีดี
...แบบเยอะ ยาว ไรเงี้ย วะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
ปล.คิดถึงอยู่นะ^^
-
คนอ่านค้าง :z3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด น้องแนะนำมาค่ะ เเถื่อนน ซึ่น 55555
น่ารักมากค่ะ >_<~
-
โอ้ยยยยย ค้างเน้อ
เจอกันแล้วจะเกิดไรขึ้นน้า
รออออออออ
-
รออ่านต่อครับสนุกดีครับ
-
ทำไมมันแลดูสั้นลงๆ ทุกตอนเลย :z3:
-
เจอแบบนี้เข้านะ
-
อะไรเนี่ย มาเดินแบบด้วยเหรอ
-
ค้างงงงง
คุณศศิ เรียกมาคุยเลยยยย
-
งง เหมือนกันคับ
แต่ก็จะเป็นแฟนสะใภ้เถื่อนด้วยคนนะคับ
-
:กอด1:
-
ว๊ายๆๆ เฮียศิเจอหนูพีทแย้วว จะเป็นไงต่อล่ะเนี่ย :serius2:
-
ถึง...................คนอ่าน
.
.
.
.
.
.
คือตอนนี้กำลังปั่นอยู่ ไม่แน่ใจว่าจะเสร็จทันคืนนี้ไหม ถ้าสายมากจริงๆ พรุ่งนี้เนอะ
ไม่ว่ากันเนอะ!!!!!!!!!!
-
อั๊ยย่ะ พอดีมองเพลินไปหน่อย โหยเฮียไม่ค่อยเลยนะ
-
บทที่ 7
( เรื่องบังเอิญ )
บรรยากาศของกรุงเทพฯ ช่างไม่แตกอะไรกับกระทะทองแดง ที่สุมไฟใส่ฝืนอย่างไม่ขาดสาย ไอแดดแผ่กระจายไปทั่วทุกทีอย่างสม่ำเสมอ นี่ก็คืออีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้กรุงเทพฯ น่าเบื่ออย่างที่สุดในสายตาของคนต่างจังหวัด แต่สำหรับคนเมืองกรุงแล้ว ต่างชาชินสภาพแวดล้อมเช่นนี้มานานแล้ว ไหนจะปัญหารถติดที่ไม่ว่าจะกี่ปีๆก็ไม่เคยมีรัฐบาลไหนแก้ไขปัญหาได้
และในย่านธุรกิจใจกลางกรุงนั้น ก็มีสภาพจราจรที่ไม่แตกต่างกันเท่าไรนัก ตึกสูงระฟ้าที่บดบังท้องฟ้าประกาศเกียรติภูมิของผู้เป็นเจ้าของว่าร่ำรวยมหาศาลขนาดไหน คงจะมีเพียงอู่เดียวของเมืองไทยเท่านั้นที่ติดแอร์เกือบทั่วทุกพื้นที่ เพราะฉะนั้นพนักงานทุกคนจึงอารมณ์ดีและรักการตรอกบัตรเข้างานกันแต่เช้าทุกคน และคงมีเพียงไม่กี่ทีในเขตธุรกิจที่ปลูกต้นไม้รอบตัวอาคารอย่างหนาทึบ ในเมื่อติดแอร์เยอะ อู่ซ่อมแห่งนี้ก็ควรที่จะปลูกต้นไม้เยอะๆเช่นกัน ภัสดารักต้นไม้ ชอบความร่มรื่นของกิ่งใบ นอกจากต้นไม้น้อยใหญ่จะให้ร่มเงาแล้ว ยังส่งเสริมให้อาณาเขตในอู่ซ่อมรถอันแซนไฮโซที่นี้ดูดีและน่ามองยิ่งขึ้นไปอีก
ร่างโปร่งบางของภัสดากำลังก้มๆเงยๆเช็ดเครื่องยนต์อย่างคล่องแคล่ว วิชาความรู้ที่ได้ไปร่ำเรียนในสถาบันอุดมศึกษาชั้นน้ำของประเทศ ถูกนำเข้ามาใช้อย่างคุ้มค่า ภัสดาถูกขนานนามว่า “ช่างฟิตมือวางอันดับหนึ่ง” เหตุเพราะว่าไม่ว่าจะรถแบบไหน ยี่ห้อไหน รุ่นอะไร จะเก่าเป็นเต่าล้านปีมากแค่ไหน ช่างฟิตมือทองอย่างภัสดาสามารถแก้และแต่งขึ้นมาให้วิ่งอยู่บนถนนได้เหมือนเดิม
และหากพูดถึงครอบครัว พิชัยภักดีแล้ว ทุกคนต่างรู้กันดีว่า ร่ำรวยเพราะมีที่ดินไว้ในครอบครองเป็นจำนวนมหาศาล ที่แต่ละผืนนั้นต่างอยู่ในเขตธุรกิจ ไม่ก็อุตสาหกรรมทั้งนั้น จึงไม่แปลกอะไรนักที่บุพการีทั้งสองของ ภัสดา พิชัยภักดีจะลามือจากวงการธุรกิจไปอยู่บ้านเฉยๆกับภรรยาสองคน และยามว่างของทั้งสองคนก็คือการกลั่นแกล้งให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอยู่เฝ้าคฤหาสน์หลังงามคนเดียวและทั้งสองคนก็ออกตะเวนเที่ยวกาสิโนในเกาะฮ่องกง อย่างสนุกสนาน
เจ้าสัวภาส พิชัยภักดี และ นางจันทร์ฑมาศ พิชัยภักดี บิดาและมารดาของภัสดานั้นต่างชื่นชอบการแต่งตัวเลียบแบบตัวแสดงในภาพยนตร์จีนเป็นชีวิตจิตใจ บางครั้งภัสดกลับมาจากอู่เมื่อเดินเข้าบ้านมาก็ต้องพบกับ พระเอกและนางเอกจากหนังใหญ่เรื่องเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ยืนยิ้มรับอยู่ที่หน้าบ้าน เจ้าสัวภาสและนางจันทร์ฑมาศนั้นจะแต่งกายเลียบแบบพระเอกนางเอกในหนังจีนเป็นประจำทุกวัน แม้จะแต่งขึ้นเครื่องบินสองสามีภรรยาก็ไม่เคยนึกอาย กลับกันยังมีคนมาขอถ่ายรูปอีกด้วย เพราะเข้าใจผิดคิดว่าทั้งสองกำลงถ่ายละครอยู่ และนี่คือสาเหตุที่ทำให้ ภัสดา พิชัยพักดี ไม่ยินยอมให้เพื่อนสนิทในกลุ่มมาเยี่ยมบ้าน!!!
“เฮียพีต นายแม่โทรมาครับ” ไอ้ดลเดินเข้ามาแล้วยื่นโทรศัพท์หน้าจอสัมผัสเครื่องแพงสีขาวรุ่นที่กำลังฮิตอยู่ในตอนนี้ สำหรับภัสดาแล้วไม่ค่อยรู้เรื่องเทคโนโลยีสักเท่าไร เพราะใช้เครื่องหน้าจอขาวดำมาเกือบสิบปี เพิ่งมาเปลี่ยนไปเมื่อสามเดือนที่ผ่านมาเพราะไอ้หลักเขต เพื่อนรักหักสวาทมันขู่ไว้ว่าถ้าไม่เปลี่ยนจะเอาระเบิดมาปาอู่
ภัสดาจึงพยักหน้ารับอย่างจำยอม เคยมีบางครั้งที่เอาโทรศัพท์เครื่องแพงเครื่องนี้ไปใช้กับโทรทัศน์ด้วยความเมา เพราะแยกไม่ออกว่าอันไหนรีโมตอันไหนโทรศัพท์กันแน่ ทั้งรูปร่าง ขนาด น้ำหนักช่างใกล้เคียงกันเสียเหลือเกิน และก็ยังเคยเอาแช่ตู้เย็นเพราะรำคาญเสียงเรียกเข้า จนหลักเขตมาเยี่ยมที่คอนโด มาเปิดเจอโทรศัพท์นอนรวมกับเนื้อหมูปลากาไก่
“ครับนายแม่ ทำงานอยู่ครับ” นายแม่ ของคนอู่ Body Car คือ คีตา วรรณลักษณ์ เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเด็กของภัสดา ลูกน้องในอู่ต่างรับรู้ถึงความสัมพันธ์ของทั้งสองดีว่ามันแน่นแฟ้นเหนียวแน่นขนาดไหน คีตานั้นเป็นดีไซเนอร์ชื่อดังเจ้าของห้องเสื้อ Shape และเป็นขวัญใจนายช่างอีกหลายคนเหมือนกัน ด้วยรูปร่างที่ใกล้เคียงกับผู้หญิง อีกทั้งหน้าตาและการวางตัวของคีตา ทำให้ใครหลายๆคนเข้าใจผิดคิดว่า คีตา วรรณลักษณ์ เป็นแฟนของ ภัสดา พิชัยภักดี ทั้งสองคนทราบเรื่องนี้เป็นอย่างดี แต่ก็ไม่รู้สึกอะไรไปมากกว่าตลกขบขัน
เพื่อนสนิทในกลุ่มของภัสดามีทั้งหมด สี่คน เริ่มตั้งแต่ คีตาที่ประกอบอาชีพดีไซน์เนอร์ มีแบนด์เป็นของตัวเองและโด่งดั่งไปทั่วโลก ถัดมาก็คือ หลักเขต ประกอบอาชีพทหารเรือผู้หล่อเหลา แต่ไม่มีใครเอา การที่หลักเขตเข้ารับราชการเป็นทหารเรือ เพราะเคารพนับถือบิดาที่ประกอบอาชีพทหารบก ไม่ว่า ภัสดาจะมองเครื่องแบบของหลักเขตกี่ครั้งก็อดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้ ความทะเล้นและอะไรหลายๆอย่างทำให้ภัสดาและหลักเขตจูนเข้าหากันได้ไม่ยาก ส่วนคนต่อมาก็คือ ติยะ ทนายความผู้เที่ยงตรง และรักเดียวใจเดียว
สำหรับภัสดาแล้ว ติยะไม่ได้เป็นเพียงแค่เพื่อนธรรมดาเท่านั้น เพราะเจ้าตัวยกเพื่อนชายคนนี้ขึ้นมาเป็นคนพิเศษตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว แต่สำหรับติยะแล้ว ภัสดาเป็นเพียงเพื่อนเท่านั้น ติยะไม่รังเกียจที่ภัสดาจะเป็นเกย์เพราะยังไงก็เป็นเพื่อน ภัสดายิ้มรับความอกหักของรักครั้งแรกอย่างเต็มใจ เพราะรู้ดีว่า ยังไงติยะก็ไม่มีทางเลิกรัก อริศรา เพื่อนสนิทในกลุ่มอีกคน จากความเจ็บปวดในครั้งนั้นที่โดนปฏิเสธกลายมาเป็นความชาชินและเชยชา ปากบอกว่าไม่เป็นไรแต่ใจมันก็อดคิดถึงไม่ได้ ภัสดากำลังรอใครบางคนที่จะมาทำให้ลืมความเจ็บปวดจากในอดีต รออย่างไม่รู้ว่าคนๆนั้นจะมีจริงหรือเปล่า
อริศรา คือผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม เป็นเหมือนแก้วบางๆ เล็กๆ ที่ได้รับการทนุถนอมอย่างดีจากเพื่อนๆในกลุ่ม ภัสดาไม่เคยโกรธหญิงสาวที่มาทำให้ติยะ ปฏิเสธรักตัวเอง และไม่รู้ว่าจะโกรธไปทำไม สำหรับอริศรานั้นพบรักกับอาจารย์หมอรุ่นพี่ในมหาลัยและคบหาดูใจกันมาตั้งแต่นั้น และเมื่ออริศราเรียบจบทั้งสองก็แต่งงานกัน ในคืนเลี้ยงฉลองงานแต่งงานในกลุ่มเพื่อนๆนั้น มีคนอยู่สามคนที่นั่งพูดไปและร้องไห้ไป หนึ่งคือติยะ ที่เสียใจและรับไม่ได้ที่อริศราจะไปเป็นของคนอื่น สองคืออริศราที่ร้องไห้เพราะสงสารติยะ และสามคือภัสดา ที่หลั่งน้ำตาด้วยความดีใจเมื่อเห็น ติยะไม่สมหวังในความรักเช่นกัน !!!!!!!!!!!!!!!
“พีต วันนี้ไปงานเดินแบบเสื้อของคีย์ด้วยนะ...........ไม่ต้องปฏิเสธ เบี้ยวมาหลายครั้งแล้วนะ ไม่สนๆ ครั้งนี้ต้องไปให้ได้ ไม่งั้นโกรธ”
“คีย์พูดซะรัว พีตฟังไม่ทันหรอก แค่นี้นะ จะทำงานต่อ” ร่างโปร่งบางกำลังจะกดวางสาย แต่ก็ชะงักเสียก่อน
“ใช่ซิ!!! พีตเห็นงานดีกว่าคีย์เสมอนี่น่า คีย์มันไม่เคยสำคัญหรอก” ประโยคฆ่าตัวตายตายสำหรับภัสดา ไม่ว่าคีตาจะพูดกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่เคยเอาชนะได้เสียที จนบางครั้งยังอดนึกสงสัยไม่ได้ ก็แค่ประโยคบอกเล่า ธรรมดา ไม่ระบุ นามหรืออะไรทั้งสิ้น แต่ทำไมมันถึงต้องชะงักฟังและทำตามทุกที สมแล้วที่ไอ้ลูกหมาในอู่มันเรียกว่า “นายแม่” !!!!!!!!!!!!!!
“ก็พีตทำงานอยู่ กำลังเช็คเครื่อง คีย์ค่อยโทรมาได้ไหม นะๆ ไม่งั้นเดี๋ยวพีตโทรกลับก็ได้”
“ถ้าพีตวางไป ไม่ต้องมาคุยกันเลย!!”
“ โอเคๆ พีตยอมแพ้ เมื่อกี้ว่าอะไรนะงานอะไรเหรอพูดใหม่อีกทีซิ” ภัสดา วางประแจลง และพยักหน้าให้ไอ้ดลและไอ้ตั้มเข้ามาดูต่อ ส่วนตัวเองเดินไปนั่งที่ลานธรรมด้านข้าง ต้องเรียกว่าลานธรรม เพราะถ้าลูกน้องคนไหนมันบ้ามันเดือดมาจากที่อื่น ภัสดาจับนั่งสมาธิละลายพฤติกรรมทันที
“งานแฟชั่นโชว์เสื้อผ้า ซีซั่นล่าสุดของคีย์น่ะ ไปนะ คีย์อยากให้พีตไปดูความสำเร็จอีกขั้นของคีย์” จริงอยู่ที่ คีตา วรรณลักษณ์ ประสบความสำเร็จมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วโลก แต่สำหรับเจ้าตัวแล้ว การที่ได้โอดความสามารถของตัวเองให้เพื่อนสนิทดูก็เป็นที่ภาคภูมิใจเหมือนกัน
“แล้วโทรชวนไอ้เขต ไอ้ติ และหมออริศหรือยัง”
“โทรแล้ว หลักเขตติดงาน ติยะว่าความมาไม่ได้ อริศเข้าเวร เหลือแต่พีตคนเดียวเท่านั้นที่เป็นความหวังหนึ่งเดียวของคีย์”
“เฮ้ออออออออ!!!! ก็ได้ พีตไปก็ได้ ต้องใส่ชุดอะไรไปล่ะ ใส่ชุดช่างไปได้ไหม?” ภัสดาไม่ได้ตั้งใจกวนอีกฝ่าย แต่ไม่รู้จริงๆว่าต้องใส่ชุดอะไรออกงาน สงสัยครั้งนี้คงไม่รอดแล้วจริงๆ เพราะทุกครั้งที่คีตา จัดงานแฟชั่นโชว์ของตัวเอง เพื่อนสนิทคนอื่นๆ จะไปแทนได้เสมอ แต่ครั้งนี้ดูแล้ว ภัสดา พิชัยภักดีครั้งนี้คงไม่รอดเป็นแน่ๆ
“จะบ้าเหรอพีต ใครที่ไหนจะใส่ชุดช่างไปงานแฟชั่น!!!” คีตา ลืมไปว่า สำหรับ ภัสดาแล้ว รถและเครื่องคือชีวิตและจิตวิญญาณ เรื่องแฟชั่นเรื่องไอทีติดลบศูนย์ ดีแค่ไหนที่ภัสดายอมเชื่อคำสั่งของหลักเขตเปลี่ยนโทรศัพท์จากหน้าจอขาวดำรุ่นจุราสซิกปาร์คมาเป็นรุ่นสัมผัสมาเป็นรุ่นล่าสุดของคนสมัยนี้ แต่กว่าที่ภัสดาจะยอมเปลี่ยนก็เล่นเอาเหนื่อยไปเหมือนกัน และมีหลายครั้งที่เจ้าตัวหลงๆ ลืมๆ เอาโทรศัพท์ไปกดแทนรีโมตและเอาไปแช่ตู้เย็นยามที่ใครโทรตามตอนดึกๆ
“อ้าวทำไมจะไม่ได้ ก็บอกไปซิว่ามันอาร์ตเข้าใจป่ะว่ามันศิลป์”
“แต่อาร์ตอย่างพีตก็ไม่ไหวนะ ..............งั้นพรุ่งนี้คีย์จะให้เด็กเอาชุดไปให้ที่บ้านแล้วกันนะ”
“อืมๆ ทำไมมันยุ่งยากขนาดนี้นะ ไม่ไปแม่ง!!”
“ไม่ได้!!! รับปากแล้วห้ามคืนคำ.......พีตห้ามเบี้ยว ห้ามตื่นสาย ห้ามมมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!”
“ครับนายแม่ ไม่ลืมครับ เดี๋ยวจะท่องแทนสวดมนต์เลยว่าพรุ่งนี้น่ะไปดูเอเลี่ยนเดินสวนกันไปมา”
“มาเรียกนางแบบคีย์อย่างนั้นได้ไง แล้วนี่เลิกงานหรือยัง”
เมื่อได้ยินประโยคคำถามของคีตาแล้ว ภัสดาก็แหงนหน้ามองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่แขวนบอกเวลาอยู่ด้านข้างทันที อีกไม่กี่นาทีจะถึงเวลาเลิกงาน แต่ไอ้ลูกหมามันยังไม่มีทีท่าว่าจะเลิกทำกันเสียเลย อู่นี้ไม่มีโอที ไม่ใช่เพราะงก เพราไม่มีเงิน แต่เหตุผลหลักก็คือ อยากให้ทุกคนกลับไปพักผ่อนให้เต็มที่ เพราะยังไงเงินเดือนในแต่ละแผนกนั้นก็สูงลิบลิ่วอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นไม่จำเป็นที่จะต้องทำงานเพิ่มไปอีกสองถึงสามชั่วโมง สู้เอาเวลานี้ไปกินเหล้านั่งแซวสาวๆในสนามเด็กเล่นไม่ดีกว่าเหรอ
“อีก 20 นาทีน่ะ แล้วคีย์อยู่ไหน อย่าโหมให้มันมาก ตายขึ้นมาขี้เกียจไปเผา”
“รู้แล้วน่า ไม่ได้ทำมากขนาดนั้นซะหน่อย”
สำหรับคีตา นั้นรู้ดีว่า ที่ภัสดาพูดอย่างนั้นเพราะเป็นห่วง ไม่ได้มีเจตนาสาปแช่งหรืออะไรทั้งสิ้น ภัสดาเติบโตมากับรถกับเรือจึงไม่แปลกที่รสนิยมในเรื่องต่างๆจะไม่พ้นเรื่องพวกนี้ เพราะฉะนั้นอุปนิสัยของภัสดาจึงมาหลายด้าน ไม่ว่าจะเป็น อารมณ์ดี เฮฮา บ้าบอตามประสาเด็กวิศวกรรมยานยนต์ที่กวนและเถื่อน แต่ต่อหน้าคนอื่นภัสดา ผู้กวนส้นเท้าจะเปลี่ยนเป็นเย็นชาและร้ายขึ้นมาทันที เพราะฉะนั้นบุคลิกต่างๆจึงหล่อรวมมาเป็นคนๆนี้ คนที่ไม่ว่าจะเดินไปไหนมักจะได้รับสายตาชื่นชมคอยส่งมาให้ และเพื่อนสนิทอย่างคีตาก็พลอยยืดไปด้วย
“รับปากน่ะ ทำให้ได้อย่างที่มันพูดด้วย”
“ครับๆ นี่คีย์นะไม่ใช่พีต ที่ดื้อไม่ฟังคนอื่น......พีต แค่นี้นะ.....เอ่อ มีคนโทรมา”
“อะไรนะ!! ใครโทรมาแฟนคีย์น่ะเหรอ อืมๆ ไปรับเถอะ ฝากบอกมันด้วยนะถ้าจะเอาคีตาเพื่อนภัสดาเป็นแฟนน่ะ ทำประกันชั้น 10 หรือยัง หึหึ”
“แฟนอะไร ไม่ใช่แฟนซะหน่อย หน้าปลาจวดอย่างนั้น คีย์ไม่เอาทำแฟนหรอกน่า”
“ถ้าไอ้กรุงมันหน้าปลาจวด งั้นวี วีรภาพก็ปลากระโห้ชนเขื่อนแล้วล่ะคีย์”
“แล้วพีตจะไปชมมันทำไมเนี่ย เหอะ!!”
“ไม่ชมก็ได้ๆ ไปซิไปรับสายซิ แฟนรอนานแล้ว ก๊ากกกกกกก!!!!!!”
แล้วภัสดาก็กดตัดสายทันที อดคิดถึงใบหน้าของ กรุง วรยศ เจ้าพ่อบ่อน้ำมันไม่ได้ ทุกอย่างลงตัวเหมาะเจาะ รูปร่างสูงใหญ่เครื่องหน้าหล่อเหลา แต่มันก็ยังสู้ใครบางคนไม่ได้ คนที่ทำลูกรักมีรอยขีดข่วน ไอ้หล่อขับรถกระป๋อง คิดแล้วก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ คนห่าอะไร ทำไมมันถึงดูดีขนาดนั้น แม่มันเอาอะไรขุน ลูกถึงได้ดูดีและหล่อเนี้ยบขนาดนี้ แต่น่าเสียดายไม่กวนส้นตีน ไม่งั้นไอ้พีตคนนี้ให้คะแนนความหล่อไปตั้งนานแล้ว
******************************************
“มาช้า 10 นาที 40วินาที” เมื่อโผล่เข้าไปห้องเตรียมตัวด้านหลังของเวที สิ่งแรกที่ภัสดาได้ยินก็คือประโยคทักเรื่องเวลาของคีตา
“นี่รีบสุดๆแล้วนะ รถมันติดน่ะ”
“ขึ้นมอไซต์ฯมานี่นะ รถติด ไม่เชื่อหรอก อย่างพีตน่ะบิดแป๊ปเดียวก็ถึงแล้ว”
“เออๆ พอดีแต่งตัวนานน่ะ ก็เลยมาช้า แม่ง! พีตขี้เหร่ไหมคีย์”
คีตา ก้มหน้ามองการแต่งกายของเพื่อนรัก และยิ้มภูมิใจทันที เพราะเสื้อผ้าที่ส่งไปให้ภัสดานั้นช่างเหมาะเจาะและลงตัวอย่างที่สุด ไล่ตั้งแต่กางเกงยีนต์สีดำร้องเท้าหนัง เสื้อข้างในเป็นเสื้อยืดธรรมดาเล่นลายเล็กน้อย ทับด้วยสูทเนื้อดี สินค้าขึ้นชื่อของแบร์นคีตา สังเกตว่าสาวในห้องนี้เพียรส่งสายตาเชินชวญมาให้ภัสดาอย่างไม่ขาดสาย แต่เสียใจเถอะ เพราะคีตาหวง ไม่มีทางได้แอ้มภัสดาแน่นอน!!!
“หล่อแล้ว ไม่ซิคนเลือกชุดมันเก่งด้วย พีตถึงแต่งออกมาแล้วดูดีอย่างนี้”
“หึหึ ไอ้คนหลงตัวเอง เดี๋ยวพีตไปนั่งรอด้านหน้านะ อยู่ในนี้เกะกะ” พูดเสร็จ ภัสดาก็ขอตัวออกไปทันที ระหว่างทางก็มีนิตยสารหลายๆเล่มเข้ามาเพื่อขอถ่ายรูปและติดต่อไปถ่ายแบบ แต่ภัสดาก็ปฏิเสธไปเสียงห้วนๆว่า “ยุ่ง!!”
งานเดินแบบดำเนินไปเรื่อยๆ สาวๆแต่งชุดที่ คีตาเป็นคนออกแบบ แต่ละชุดเน้นเอกลักษณ์ไปถึงผ้าไทยและความเป็นไทย อดนึกถึงหลักเขตไม่ได้ เพราะหลักเขตต่อต้านสิ้นค้าต่างประเทศ แต่ชื่นชอบการไปเที่ยวต่างประเทศ! แล้วมันแตกต่างกันตรงไหน
ภัสดารู้สึกว่าว่าเหมือนมีสายตาคู่หนึ่งเพ่งมองมายังตัวเอง แต่เมื่อมองไปรอบๆก็ไม่เห็นอะไร จึงหันเหความสนใจมายังบนเวทีเหมือนเดิม
และเมื่อนางแบบคนสุดท้ายเดินเข้าไปหลังฉาก คีตา เพื่อนสนิทของเขาก็เดินมาในชุดผ้าไทยที่ตัดเย็บเป็นสูทเรียบหรู แปลกใจไม่น้อย เพราะตอนที่เข้าไปห้องแต่งตัวครั้งแรกยังเห็นเพื่อนสนิทอยู่ในชุดเศษผ้าตัดแปะอยู่เลย แต่พอลอกคราบแปลงโฉมแล้วก็น่ารักน่าหยอกเหมือนกัน
มีการเซอร์ไพส์จากทางเจ้าของโรงแรมก็คือ กรุง วรยศ เดินขึ้นมามอบดอกไม้ถึงตัว สายตาของกรุง มองไปที่คีตาอย่างรักใคร่และชื่นชน ทำเอาช่างภาพชักภาพแทบไม่ทัน คงตกใจไม่น้อยที่เจ้าพ่อบ่อน้ำมันจะมาเป็นลูกแมวน้อยๆของดีไซเนอร์หมาดเด็กแนวอย่างคีตา เพราะระหว่างถ่ายรูปไม่ว่าคีตา จะพูดจะขานอะไร กรุง วรยศ ก็ยินดีและยิ้มรับเสมอ
ภัสดาแยกตัวออกมาเข้าห้องน้ำ เพราะงานข้างในเกือบปิดเป็นที่สมบูรณ์แล้ว แขกก็ทยอยออกมาเรื่อยๆ จะเหลือก็เพียงสื่อมวลชนที่รอสัมภาษณ์ดารา นางแบบ นายแบบที่ร่วมเดินแบบในครั้งนี้
“เหี้ย!! เดินไงของมึงเนี่ย” ร่างที่สวนออกมาจากห้องน้ำชนเข้ากับร่างโปร่งบางของภัสดาเข้าอย่างจัง ส่งผลให้เจ้าตัวเซไปด้านหลังแต่มีมือดีของฝ่ายตรงข้ามโอบเอวแล้วดึงขึ้นมาได้เสียก่อน ฉากแม่งเน่าได้อีกว่ะ !!!
“ก็เอาสองเท้าเดิน แต่คุณก็ชนผมเหมือนกัน................เอ๊ะ!! เฮ้ย!! ไอ้หน้าหวาน” และสติก็กลับเข้าร่างแบบเต็มประสิทธิภาพทันที ภัสดาทรงตัวเล็กน้อยให้หลุดออกจากอ้อมกอดของอีกฝ่ายแล้วถอยหลังสองก้าวเพื่อออกมาตั้งหลัก
“ไอ้รถกระป๋อง มึงนี่ตาเซ่อจริงๆ มีตาไว้แดกข้าวเหรอว่ะ เห็นๆกันอยู่ว่ามึงชนกู”
“หน้าก็หวาน เสียงก็หวานทำไมพูดไม่เพราะ”
“กูพูดไม่เพราะแล้วมันหนักหัวมึงไหม ขอโทษกูเดี๋ยวนี้”
“ได้ไงครับ คุณหน้าหวานก็เดินชมผมเหมือนกัน คุณต้องขอโทษผมซิ”
“มึงนั่นแหละชนกู มึงต้องขอโทษกู!” ดูเหมือนว่าไอ้เวรนี่จะไม่ได้ตายดี ถ้าวันนี้มันไม่ขอโทษอย่างสุภาพๆนะ กูจะตามเล่นแม่งถึงบ้านเลยคอยดู
“เอาอย่างนี้ดีกว่า เราออกไปคุยกันด้านนอก แล้วตกลงกันแบบยุติธรรมดีไหม”
“ไม่!!!!!!!!! มึงต้องพูดว่าขอโทษนะครับ กับกูเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่กูจะตามไปปกระทืบมึงถึงบ้านเลยคอยดูซิ”
“เอาเลยครับ คุณไปบ้านผมถูกไหม เดี๋ยวผมเขียนแผนที่ให้”
“ขอโทษกูก่อนซิ กูจะได้ไม่ไปกระทืบมึงที่บ้าน”
“ไม่ครับ ผมอยากให้คุณไปกระทืบผมที่บ้าน ถึงห้องผมก็ได้นะ ผมไม่ถือสา!”
**************************************************************
๐ โอยยยยย ปวดหลัง นั่งพิมมาตั้งแต่ 4 โมงเย็นถึง 6 ทุ่ม นั่งที่เดิมไม่ย้ายไปไหน
๐ เพราะฉะนั้นค่าแรง เอามาเลย กดปวดเป็ด
๐ก็ยังอยากจะย้ำว่า “ปวดหลัง” มากๆอ่ะ
๐ กด+ให้คนเขียน และ กดบวกเป็ด ให้นิยายด้วยนะคะ ขอบคุณคร๊า!!!!!!
รักและขอบคุณ
Chocolate love ~
-
+1 จ้า
ชอบเวลาพีตกับคีตาคุยกันจัง
:L2: :L2:
-
แหงะ ค้างได้อีกขอรับ
+1 สำหรับเรื่องหนุกๆ แบบนี้
นั่งรอตอนต่อไปอย่างจดจ่อ จะเป็นไงต่อไปเนี่ย
ตื่นเต้นๆๆๆ เป็นกำลังใจให้ต่อไป
-
บวกให้ได้แต่เป็ดน้อยนะจ๊ะคุณคนเขียน แฮ่ๆ ;-)
และแล้วเพื่อนสองคู่นี่ก็หนีไม่พ้นกันจริงๆ
แอบหวังให้คุณติยะมีคู่ด้วยอีกคนนะคะ
มาหาแถวๆกลุ่มของคุณกรุงกับคุณศิก็ดีนะ เพื่อนซี้จะได้อยู่ก๊วนเดียวกันเลย อิอิ
รอตอนต่อไปจ้า
-
แหงะ ค้างได้อีกขอรับ
+1 สำหรับเรื่องหนุกๆ แบบนี้
นั่งรอตอนต่อไปอย่างจดจ่อ จะเป็นไงต่อไปเนี่ย
ตื่นเต้นๆๆๆ เป็นกำลังใจให้ต่อไป
มันไม่ค้างแล้วนะ มันเอาลงไม่ครบ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขออภัยจริงๆ และตอนนี้ก็เอาลงครบแล้วด้วย
-
แหม ไม่ค่อย เลยเนอะ ให้ตามไปกระทืบถึงบ้านเนี่ย :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
เจอกันอีกแล้ว มันถือเป็นพรหมลิขิตแล้วนะ :o8: :o8:
รีบๆจีบสักทีซิ :impress2: :impress2: :impress2:
-
เข้าหากันได้แร้วววววววววว
:z3: :z3:
-
ปะทะคารมหวานๆกันแล้ว ต่อไปก็น่าจะปะทะปากกันเนอะ :laugh:
-
kanggggg ==;;
-
+ให้
เผื่อหายปวดหลัง
แล้วนั่งเขียนต่อ
อิอิ :z2:
-
ตายให้ไปถึงห้องเลหรอกลัวจะไปแล้วไมไ่ด้กระทืบเค้าแต่จะถูกแทงกลับมาอีกหนะซี่
-
โอ่ะนะมีแผบหรือเปล่า ให้ตามไปถึงห้องด้วย...อย่างงี้ต้องตามไปดู :z1:
-
จะไปกระทืบอะไรกันในห้องคะ
ถ้าจะเข้าห้องน่ะ ไปกระแทก (หลังลงเตียง) กันดีกว่าไหม
:jul3:
-
เจอกันแล้วววววว :impress2:
รักกันเร็วๆนะจ๊ะ
-
กระทืบ พร้อมกระแทกมั้ยเพ่
:กอด1:
-
เข้มข้นเข้าไปทุกที
ไม่ไหวอ่านๆ ไปชักติดหมัด หลงซะแล่ะ :z3:
-
กระทืบถึงในห้องนอนเลยเหรอ o18
คึคึคึ :z2:
พูดแบบนี้ให้ฟิตต่อยเลยดีกว่า :laugh: :laugh:
-
ไอ้รถกระป๋อง กะ ไอ้หน้าหวาน เค้าชวนกันไปกินตับ ตับตับ ตับตับ :m10:
อยากตามไป :m22: แอบดู !
-
ยอมให้กระทืบถึงเตียงเลยเหรอเนี่ย โอ!
มาต่อไวๆนะครับ แอบค้างมากมาย
-
หวังอะไรอ่ะ :haun4: :haun4:
-
+1 ให้ด้วยเช่นกันครับ แต่งสนุกมากมากเลยครับ
:L2: :L2: :L2: :pig4: :pig4: :pig4:
อะหุ อะหุ อะหุ แหม๋ ๆ คุณศิกะจะล่อจีบคุณพีตละซิ เสียใจ ยากหน่อยนะ (แต่เราก็แอบลุ้นนะ) อ๋าย ......
:L1: :L1: :L1:
-
ทะเลาะกันแบบนี้ เค้าว่าลูกหัวปีท้ายปีนะ
-
+1 ให้ครับ
จะกล้าตามไปถึงบ้านไม๊คุณภัสดา
-
o18 o18 o18
-
ถ้าไปถึงห้องคงไม่กระทืบแล้วมั้ง
คงทำอย่างอื่น 555+
ขอบคุณค่ะ
-
ฮ่า ฮ่า เจอกันอีกทีช่างพีตเราก็ยังโหดเหมือนเดิม
หน้าหวานแบบนี้โหดยังไงก็ยังดูดีในสายตาพี่ภู กร๊ากก
-
:m24: :m24: :m24:
รอดูเค้าปะืทะกัน(โรคจิต)
ปล.ชั่วระบุหน้าที่อัพเดทไว้ด้วยได้ไหมอ่ะจะได้หาหน้าง่ายๆ
+เป็ดจ้า
-
สนุกมากๆเรื่องนี้
-
ให้เป็ดเหลือง 1 ต้ว +1 ก็ได้ เอาโทรศัพท์เข้าตู้เย็นเนียนะ แล้ว กามเทพก็ใหสองคนมาเจอกันเเบบฉะกันเสียด้วย 555555 อีกเรื่องที่ตอนนี้ติดไปซะเเล้ว
-
เอาเลยเด้ ตามไปให้ถึงบ้านเลยเด้ กล้าปะล่ะพีต
(ยุส่งแถมสบประมาทซะเลย อยากให้พีตตามศิไป 555)
เดี๋ยวยุส่งให้ศิรวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัวเลยดีไหม
คู่นี้เจอกันทีไรมันช่างจี๊ดจ๊าดถึงใจจริงจริ๊ง
-
ปล้ำเลย ปล้ำเลย ปล้ำเลยๆๆๆๆๆ
-
อีกฝ่ายก็โมโหอย่างเดียว
อีกฝ่ายก็ยั่วโมโหอยู่ได้ 5555
-
เจอกันทีไรต้องมีเรื่องฟาดฟันทางคำพูดทุกที
เมื่อไหร่จะฟาดฟันกันด้วยอย่างอื่นน้า 555 :impress2:
สนุกมากๆค่ะ ติดตามอยู่นะคะ :pig4:
-
ชอบอ่ะนายเอก
เถื่อนได้ใจน่ารักดี
+1ให้จ๊า
:L2: :กอด1: :L1:
-
:z1: :z1:
จัดเต็มเลยค่ะ
นายเอกเราเถื่อนได้ใจจริง
แบบนี้ต้องรวบรัดทีเดียวเลย :impress2:
-
กวนทั้งคู่
-
คนอ่านค้างงงง :z3:
-
+1 ให้เผื่อน้องพีตจะตามไปบ้านพี่ศิ :z1:
-
เดินเรื่องรวดเร็วฉับไว
เจอกันอีกครั้ง จะคืบหน้าไปทางไหน
นึกไม่ออกว่า จะมาเป็นสะใภ้ในเวลาอันใกล้ได้ยังไง
-
คีตากะพีคเค้าเป็นเพื่อนกันนี่เอง และเพิ่งรู้ว่าพีคมีใจให้เพื่อน(ผู้ชาย)ด้วย
:o8:
โดนตัดฉับตอนท้ายตอนอ่ะ อยากรู้ว่าเค้าจะเถียงกันยังไงต่อ
-
ถึงคนอ่าน................
คนแต่งจะเข้ามาแจ้งว่า จะหายจนถึงอาทิตย์หน้า เพราะต้องไปอ่านหนังสือสอบ ในบทเรียนเคมี ชีวะ และแคลคูลัส คนแต่งเพ็งเล็งแล้วว่า คงไม่มีความสามารถในการพิมและอัพทุกวันได้ เพราะฉะนั้นต้องขอโทษจริงๆ :sad11: จะกลับมาอีกครั้งประมาณวันพฤหัสหรือวันศุกร์หน้า หรือถ้าช้ากว่านั้นก็ต้องขออภัยอีกครั้ง จึงเข้ามาแจ้งให้ทราบล่วงหน้า
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
:jul3:
รักกันไวไวน่ะะ
-
+ 1 = 399
แบบนี้ท่าทางคุณแม่จะไม่ปลื้มนะเนี่ย
-
ไอล์ ค้างได้อีกอ่ะ :o12:
-
สนุกมากเลยค่ะ ไปกดบวกให้แล้วนะคะ
และแล้วทั้งสองคนก็ได้เจอกันอีกแล้ว
เปนพรหมลิขิตใช่ไหม? ฮาาา XD
-
ได้เจอกันอีกแล้ว เย้ เย้ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
^^
-
ชอบจริงๆ ต่อปากต่อคำกันเนี่ย >_<
-
ตอนนี้ก็สนุกเหมือนเดิม 55+
แอบฮา เอามือถือไปเเช่ตู้เย็น
เอาเป็ดไปก่อนนะ ยังบวกไม่ได้
...................
ป.ล.ชอบนายเเม่ค่ะ
-
บังเอิญหรือจงใจกันแน่
โฮะๆๆๆๆๆ
ภัสดาจะไปตืบศิที่บ้านจนถึงห้องแล้วเลยมาที่เตียงด้วยอะป่าว
:z1: :z1: :z1:
-
คนแต่งอ่านหนังสือสอบ ขอให้ทำข้อสอบผ่านหมดเลยนะคะ่
ไม่ต้องห่วงคนอ่าน ยังไงก็รอ
เรื่องนี้บรรยายเยอะไปหรือเปล่าค่ะ มีบทสนทนามากกว่านี้หน่อยก็จะดี
-
เป็นกำลังใจให้ในการอ่านหนังสือสอบ
จะได้มาอัพนิยายได้อย่างสบายใจ
:L2: :L2:
-
เจอกันแล้วอ่ะ ดีใจจัง อยากอ่านอีกจังเลย ว่าจะจีบกันยังไง
-
เม้นก่อนน๊า เด่วไปอ่านก่อนจร้า
หวังว่าคงจำกันได้นะ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ฮ่าๆๆๆ เอาเลยพีตงานนี้สนับสนุนให้ไปกระทืบนายศิถึงเตียงเลย :laugh:
แบบว่าเอาให้ลุกไม่ขึ้นเลยนะ :z2:
อย่าให้เสียชื่อล่ะ เค้าเสนอมาเราก็สนองไป จะได้สมกับที่ได้ชื่อว่า สะใภ้เถื่อนน่ะ :o8:
-
เจอกันสัปดาห์หน้าค่า เป็นกำลังใจในการอ่านหนังสือสอบนะคะ :L2:
-
สู้ๆๆๆนะคร้าพพพพ เคมีนั้นต้องท่อง แล้วก้อท่อง :z1: :z1:
-
คู่หลักกับคู่รองท่าจะมันพอๆกัน o13
-
เม้นก่อนน๊า เด่วไปอ่านก่อนจร้า
หวังว่าคงจำกันได้นะ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
เจ้!!!!!!!!!!!!!!!!! 55555555555+++
ก๊ากกๆๆๆ ขอบคุณที่เข้ามาเม้น
-
คนแต่งอ่านหนังสือสอบ ขอให้ทำข้อสอบผ่านหมดเลยนะคะ่
ไม่ต้องห่วงคนอ่าน ยังไงก็รอ
เรื่องนี้บรรยายเยอะไปหรือเปล่าค่ะ มีบทสนทนามากกว่านี้หน่อยก็จะดี
จัดให้ตามคำขอ อาทิตย์หน้าแบบเต็มๆ
-
ครบและ 7 ตอน อาทิตย์หน้าเจอกัน
นะจ๊ะ "นักเขียน"
o13 o13 o13 o13
-
หน้ารักจังคนเขียนเนี่ย :sad4:
-
อ๊ายยยยยยยยยยย
มาอัพแล้ว มาอัพแล้ ว มาอัพแล้ว ว ว
-
มาร่วมด้วยช่วย รักเด็กช่างกันอีกคน
อร๊าย ยย~ คนนึงก็หล่อเทพ อีกคนก็น่ารักแบบกวนๆ
คู่กันจริงๆ นะฮ้า :impress2:
โชคดีในการสอบนะคะ
รอตอนต่อไปค่ะะ :กอด1:
-
ตอนนี้เข้าใจแล้วว่า ทำไมเรื่องนี้ถึงชื่อ สะใภ้เถื่อน...เถื่อนจริงๆ
-
รอได้ค๊า
ตั้งใจอ่าน
หนังสือสอบน๊า
ขอให้ได้คะแนนดีดี
:L2: :กอด1: :L1:
+1ให้ค๊า
-
อ๊ากก ค้างอย่างแรง มาต่อไวๆนะคะ
(เดะมาอ่านหนังสอบมิดเทอมเสร็จ -.-) :z3:
-
น่ารักมากกกกกก
น่ารักเหมือนคนแต่งป่ะเนี่ย????????? ^^
สนุกมากเลยฮะ น้องหมวย
สอบแล้วยัง? เค้าสอบเสร็จแล้ววว...ไปเดทกันเถอะ!!!
-
มาต่อเร็วๆ คับ
น่ารักมากมาย
-
น่ารักจังเลยยยย :impress2:
-
รับทราบ เอาใจช่วย
ตั้งใจ ตั้งใจ ตั้งใจ
เพี๊ยงๆๆๆๆๆ :z2:
-
o13 สู้ๆๆ
-
:-[ อย่าท้านะ....เดี๋ยวทำจริง คิคิ :impress2:
-
ค่ะ คนอ่านรอได้ค่ะ :กอด1:
คนเขียนสู้ๆในการสอบนะค่ะ :กอด1:
-
รักว่ะ
-
กระทืบอารายยยยยเหรออออ 5555
-
เง้อ ฮา
ชอบตอนสองคนปะทะคารมกันมากๆๆๆ
อ่านแล้วยิ้มตามเลย
ปล คีย์กับกรุงนี่
เค้าเรื่อยๆมาเรียงๆนะเนี่ย
หุหุหุ
ยังไงก็รัก ยังไงก็รัก ศิกับพีต
-
พีตเจอศิแต่ละครั้ง แต่ละคำ ยากจะลืมลงจริงๆ
-
เนื้อเรื่องก็ดำเนินไปได้...ไม่ใกล้ไม่ไกล(แต่เหลือเยอะ!)
พี่พีตน่ารักดีแฮะ หนุ่มไฮเปอร์ไฟแรง ♥.♥
ส่วนนายศิก็นะ เตรียมตัวหลงพี่พีตได้เลย!! 5555 (นายกรุงไปแล้วว 55)
รอตอนต่อไปค่ะ!
ปล.อยากอ่านตอนพี่พีตVsแม่ผัวแล้วเงอะ! TvT 55
-
พีตตามไปกระทืบให้ถึงเตียงเลยน่ะ >///<
-
เค้าแอบมาดันนะ อิอิ
-
ตั้งใจอ่านหนังสือสอบนะค่ะ สู้ ๆ ค่ะ o13 o13
รอตอนต่อไปอยู่นะค่ะ :bye2: :bye2:
-
รออ่านอยู่จ้า
-
:กอด1: :กอด1:
กอดผู้แต่งค่ะ
รออ่านตอนต่อไน่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
คิดถึงคนสวยวู๊ยๆๆๆๆ :m16:
-
เข้ามาดันๆๆๆ
จะเงียบไปไหนเนี่ย คนเขียนไม่ยอมมาทักทายกันบ้าง
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
แวะมาอ่านคนแต่งก็ยังไม่มา :z3: :z3:
แต่ไม่เป็นไรเป็นกำลังใจให้นะ
[attachment deleted by admin]
-
เป็นกำลังใจให้คนแต่งอ่านหนังสือสอบอย่างตั้งใจ
พอสอบเสร็จก็จะได้มาอัพฟิคให้เราได้ลุ้นกันต่อ
-
เป็นกำลังใจให้คนแต่งอ่านหนังสือสอบอย่างตั้งใจ o13
พอสอบเสร็จก็จะได้มาอัพฟิคให้เราได้ลุ้นกันต่อ :mc4: :mc4:
ปล.คนอ่านได้ผ่านการสอบไปแล้ว 555555555555555 o17 o17
-
คนอ่านจะเข้ามาบอกว่า
ไม่นานเกินรอ
ใจเย็นรออีกซักวันสองวันได้ไหม แล้วคุณจะสมหวัง
จริงๆ ..............
-
ยังก็จะรอ...คร๊าบบบบ
-
บทที่ 8
( โต้วาที )
ศิขรินทร์ – ฝ่ายเสนอ
ภัสดา – ฝ่ายค้าน
.
.
.
.
“ไม่ครับ ผมอยากให้คุณไปกระทืบผมที่บ้าน ถึงห้องผมก็ได้นะ ผมไม่ถือสา!”
“ไม่ถือสาบ้านลุงมึงซิไอ้โรคจิต ขอโทษกูเดี๋ยวนี้เลย มึงตีลังกาสิบตลบมาชนกูอ่ะ”
“โอเคๆ ถ้าผมขอโทษคุณแล้ว คุณต้องขอโทษผมคืนเหมือนกัน เพราะคุณก็ชนผมเหมือนกันนะคุณช่างหน้าหวาน”
ศิขรินทร์เอ่ยวาจายียวนฝ่ายตรงข้ามอย่างสนุกสนาน เพราะใบหน้าหวานของอีกฝ่ายค่อยๆเปลี่ยนรูปทรงบิดเบี้ยวและหงิกงอขึ้นไปเรื่อยๆ แต่สำหรับศิขรินทร์แล้วไม่ว่าอีกฝ่ายจะอยู่หน้าไหน อารมณ์ไหนมันก็น่ารัก น่าปล้ำอยู่ดี
“ใครช่างหน้าหวาน ว่ะ หน้าพ่อมึงซิ ขอโทษกู!!” คนน่ารักจะโหดขึ้นมามันจะผิดตรงไหน ออกจะน่าดูและน่าปรารถนาอีกต่างหาก ให้ตายซิ ทำไมเพิ่งมาเจอกับหนุ่มช่างหน้าหวานตอนนี้นะ น่าจะเจอกันนานกว่านี้ ไม่งั้นป่านนี้ไม่แน่นะ อีกฝ่ายอาจจะดำรงค์ตำแหน่งเมียช่างมือวางอันดับหนึ่งก็ได้
“ทำไมปากจัดอย่างนี้นะ มันน่าเอาปากผมนาบปากคุณจริงๆ อยากรู้ว่าจะหวานหรือเผ็ดกันแน่” ถ้าเป็นคนอื่นมาพูดจาหยาบคายอย่างนี้กับเขา ป่านนี้ไอ้คนปากมอมคนนั้นมันนอนจมกองเลือดไปตั้งนานแล้ว ไม่ใช่เหมือนน้องช่างหน้าหวานคนนี้ที่นอกจากจะพูดหยาบคาย ไม่เพราะ ไม่รู้เรื่องแล้ว ยังด่าพ่อล้อแม่อีกต่างหาก แต่ศิขรินทร์คนนี้ก็ไม่อยากกลั่นแกล้งว่าที่เมียในอนาคต หึหึ เป็นนักธุรกิจมันต้องคิดไกล
ได้ข่าวว่าคุยเรื่องขอโทษไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมไอ้หล่อรถกระป๋องมันถึงลากไปถึงเรื่องอื่นล่ะ เหอะ ก็คนมันโรคจิต แต่งตัวดีอย่างไงมันก็ปกปิดความจริงเอาไว้ไม่ได้หรอก น่าเสียดายหนังหน้ามันจริงๆ กว่ามนุษย์โลกจะเกิดมาหล่อเทพอย่างมันซักคน ไม่น่าเลย ไม่น่ากวนส้นตีนตัวพ่อเลย ภัสดา พิชัยภักดี ขอยืนไว้อาลัยให้มัน 5 นาที ปฏิบัติ!!!
“มึงไปจูบกับอูฐที่อินเดียเหอะไอ้โรคจิต ประสาท สงสัยแม่งจะบ้าจริงๆ กูไม่น่าเสียเวลากับมึงเลย” ภัสดายอมหลีกทางแต่โดยดีเพราะรู้ว่าคุยอย่างไรก็คงไม่รู้เรื่องอยู่ดี แต่ดูเหมือนว่าความตั้งใจของคนร่างบางจะไม่เป็นผลเสียแล้ว เพราะมือแกร่งของศิขรินทร์ฉุดดึงลำแขนบางของภัสดาเอาไว้ ส่งผลให้ร่างบางเซกลับหลังปะถะแผ่นอกหนาของคนด้านหลัง
“เฮ้ยยยยย!!!!!!!!!!! จับหาพ่อมึงเหรอว่ะ” ร่างบางพยายามสะบัดแขนให้พ้นจากการเกาะกุม แต่ก็เหมือนเอาไม้ซีกมางัดไม้ซุง นอกจากจะไม่หลุดแล้ว ศิขรินทร์ยังจับแน่นยิ่งกว่าเดิมเสียอีก ทำเอาภัสดาหัวเสียและหงุดหงิดขึ้นมาทันที
ทำไมช่างฟิต แขนนิ่มว่ะ?.....................!!!!!!!
“พูดไม่เพราะอย่างนี้มันต้องโดนสั่งสอน” ศิขรินทร์กระชากแขนบางของภัสดาให้เข้ามาใกล้ตัวอย่างแรงและจับบ่าทั้งสองข้างของคนฤทธิ์เยอะล็อคไว้กับที่
“เหี้ยยยยยทำไรว่ะ อื้อออ!!!!!!!!!!!!”
ริมฝีปากหนาของศิขรินทร์กดลงมาทาบทับริมฝีปากบางของภัสดาอย่างรุนแรงและจาบจ้วง รสจูบที่เต็มไปด้วยอารมณ์กรุ่นๆของร่างสูงทำเอาร่างบางทรมานและเจ็บร้าวขึ้นมาทันที ไม่ว่าภัสดาจะเม้มปากหนีไปทางไหน ศิขรินทร์ก็กดจูบดเคล้าตามไปติดๆ จนในที่สุดร่างบางก็ค่อยๆเผยริมฝีปากออกมาอย่างช้าๆเพราะหมดอากาศหายใจ และนั่นก็ทำให้ศิขรินทร์ดีใจจนเนื้อเต้น ร่างสูงรีบส่งเรียวลิ้นของตัวเองเข้าไปยังโพรงปากของภัสดาทันที คราแรกนั้นภัสดาพยายามดุนลิ้นหนีการรุกรานเต็มที่แต่ศิขรินทร์ก็ใช้วิชาความรู้ที่สั่งสมมาเกือบตลอดชีวิตจูบให้อีกฝ่ายเคลิ้มตามให้ได้ มือไม้ปัดป่ายเต็มกำลังแต่ก็ไม่สามารถทำให้การจุมพิตนี้ขาดช่วงได้ เพราะเรี่ยวแรงและโครงสร้างทางกายภาพนั้นต่างกันอย่างเห็นได้ชัดเจน ถึงแม้ภัสดาจะสูงโปร่งแต่ก็หุ่นเพรียวบาง ผิดกับศิขรินทร์ที่ทั้งสูงทั้งล่ำ แล้วอย่างนี้ภัสดาผู้น่าสงสารจะไปไหนรอด
สติอันน้อยนิดเพราะหลงระเริงไปกับรสจูบซาบซ่านที่ศิขรินทร์มอบให้ ในที่สุดภัสดาก็โอนอ่อนและยินยอมแต่โดยดี นึกแปลกใจอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมถึงไม่ดิ้นรนขัดขืนให้มันมากกว่านี้ ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ววิชาการต่อสู้ที่ไปร่ำเรียนมาก็สามารถจัดการไอ้หล่อรถกระป๋องได้ไม่ยาก แต่ทำไมถึงไม่ทำ ........ไม่เข้าใจเหมือนกัน
“จูบรสสไปรท์ เปรี้ยวและหวานได้อีก” เมื่อผละปากออกมาให้อีกฝ่ายหายใจสูดอากาศเข้าปอด ศิขรินทร์ก็รีบเอ่ยปากชมอีกฝ่ายทันที มือเรียวแกร่งลูบท่อนแขนของอีกฝ่ายอย่างหลงใหล ไม่คิดไม่ฝันว่าตัวเองจะนึกบ้าได้ขนาดนี้ กับคนๆนี้ทำไมถึงกล้าจูบ หน้าตาของช่างหน้าหวานมันถูกสเปคอย่างนั้นเหรอ .............สงสัยคงจะใช่ ไหนจะจูบรสสไปส์อีก
“ไอ้เหี้ย! ไอ้สัตว์ ไอ้ควาย ไอ้ๆ ........ไอ้คนฉวยโอกาส ไอ้เลว มึงเป็นใครมึงถึงทำอย่างนี้กับกูห๊ะ มึงคิดว่ามึงใหญ่มากจากไหน ไอ้สาระเลวเอ๊ยอย่าอยู่เลยมึง!!!!!!”
ร่างสูงของศิขรินทร์รับฟังคำด่าที่อีกฝ่ายกำลังสรรเสริญให้ฟังอย่าง งงๆ และลืมป้องกันตัว ส่งผลให้ภัสดาเตะผ่าหมากไปยังกล่องดวงใจด้านล่างของศิขรินทร์ด้วยความเร็วและแรง !!!!!!
“โอ๊ยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ร่างบางผลุบออกมาจากอ้อมกอดของคนฉวยโอกาสทันที และไม่ลืมที่จะหันกลับไปเอาคืนอีกครั้งสองครั้งด้วยการปล่ยอหมัดฮุกซ้าย ฮุกขวาไปยังใบหน้าหล่อๆของศิขรินทร์
ภาพร่างสูงของศิขรินทร์นอนคุดคู้อยู่กับพื้นห้องน้ำช่างน่าสงสารยิ่งนัก แต่เมื่อคนที่ยืนมองคือ ภัสดา พิชัยภักดี นอกจากจะไม่สงสารแล้วยังนึกสมเพชเข้าไปอีก ใจอยากจะทำมากกว่านี้แต่ก็กลัวมันตาย แค่นี้มันก็จุกไปหลายวันเหมือนกัน
“จำไว้ว่ะคนอย่าง ภัสดา พิชัยภักดีไม่ยอมถูกกระทำฝ่ายเดียว” กล่าวเสร็จเจ้าตัวก็เดินดุ่มๆออกไปทันที ทิ้งให้คนหล่อแต่น่าสงสารนอนกุมลูกชายตัวเองแต่เพียงผู้เดียว
“เดี๋ยวเราได้เจอกันแน่ที่รัก!!!!!” ร่างสูงตะโกนไปบอกคนร่างบางที่หายลับไปข้างนอกแล้ว
“มึงกับกูไม่มีทางได้เจอกันอีกแน่ไอ้โรคจิต!! ไปตายที่ไหนก็ไปไป๊” เสียงตอบกลับมาแว่วๆ ทำเอา ร่างสูงหัวเราะออกมาอย่างขบขัน แสดงว่าอีกฝ่ายก็รอฟังอยู่หน้าห้องน้ำ และตอนนี้ก็น่าจะเดินไปจริงๆแล้ว หึหึ คนอะไร น่ารัก น่าฟัดได้อีก เมียในอนาคตกูเลย
“อูยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย จุกว่ะครับ” ร่างสูงค่อยๆ พยุงตัวเองขึ้นมาเกาะซิงค์อย่างช้าๆ ภัสดาผู้น่ารักเตะมาโดนที่ลูกชายอย่างจัง สงสัยคงใช้การไม่ได้หลายวัน ทำเอาเหี่ยวไปเลย อย่างนี้ไม่ต้องเอาคืน หึหึ
“ยิ้มทำไมไอ้ศิ มึงต้องโมโหซิที่คนน่ารักมาเตะลูกชายมึง” ภาพที่สะท้อนออกมาจากกระจกคือ ใบหน้าคมเข้มอย่างหนุ่มไทยมาตรฐานกำลังส่งยิ้มให้กระจกอย่างไม่หยุดไม่หย่อน อยากหุบปากหุบคางกรรไกรเหมือนกัน แต่ทำไมได้เพราะใจมันค่อยคิดคำนึงไปถึงภัสดาผู้น่ารักตลอดเวลา ห่างกันเพียงแค่เสี้ยวนาที ยังทำศิขรินทร์บ้าได้ขนาดนี้ ถ้าหากได้คนๆนี้มาครอบครองล่ะ มันคงสุขและสนุกอยู่ไม่น้อย
.
.
.
.
.
.
“มึงเป็นอะไร กูเห็นนั่งยิ้มอย่างนี้มาเป็นชั่วโมงแล้ว เขางอกบนหัวมึงเหรอ” กรุง วรยศ เอ่ยวาจาเหย้าหยอกเพื่อนสนิท ตอนนี้ทั้งสองหนุ่มนั่งอยู่ในร้านอาหารริมแม่น้ำเจ้าพระยา จิบเบียร์ ฟังเพลงชิวๆ ตามประสาหนุ่มที่กำลังจะลาความโสด
หลังจากที่ยืนยิ้มอยู่หน้ากระจกอยู่นานสองนาน ศิขรินทร์ก็ค่อยพยุงตัวเองออกมาจากห้องน้ำชาย แปลกใจเหมือนกันทำไมถึงไม่มีใครเดินมาเข้าห้องน้ำ พอเดินออกมาถึงได้รู้ เพราะป้าย “ส้วมเต็ม” มันห้อยอยู่ตรงลูกบิดประตู ตอนเดินเข้ามามันยังปกติแต่ทำไมตอนออกมันถึงเต็ม ถ้าไม่ใช่ฝีมือเมียในอนคตอย่างภัสดา พิชัยภักดีแล้ว ใครหน้าไหนมันจะมาเล่นพิเรนทร์ในโรงแรมห้าดาวของ กรุง วรยศ หึ!!!!!!!!!!!! อยากหอมแก้มช่างฟิตเว้ย
“เป็นคนที่ถูกรัก” ศิขรินทร์ตอบไป ก็ยิ้มไป ไม่รู้ว่าวันนี้เขายิ้มไปเท่าไร แต่ที่แน่ๆ ศิขรินทร์คนหล่อคนนี้ส่งยิ้มเรี่ยราดไปหมด ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว อินทรีเงินโฉบเฉี่ยวอย่างเขาจะวางมาดตีหน้านิ่ง เพื่อให้สมกับบุคลิกนักธุรกิจหมื่อล้านของประเทศ
“แน่ใจว่าเป็นคนถูกรัก ไม่ใช่คนที่ไปรักเขา” กรุง พูดดักทางเพื่อนสนิทอย่างรู้ทัน พนักงานซุบซิบกันว่าเห็น ศิขรินทร์ลากหนุ่มร่างบางหน้าหวานเข้าไปในห้องน้ำนานสองนาน
“จะถูกรักหรือไปรัก มันก็รักเหมือนกันแหละว่ะ......ว่าแต่ หน้ากูมันแสดงออกขนาดนั้นเลยเหรอ” ศิขรินทร์วางแก้วเบียร์ลงแล้วจับใบหน้าคมเข้มของตัวเองพลิกไปมาอย่างข้องใจ
“มันยิ่งกว่าแสดงออกอีกว่ะ เหมือนมีลำแสงสีชมพูมันพุ่งออกมาจากตัวแกอย่างนั้นแหละ หึหึ เด็กน้อยหนอเด็กน้อย”
“ไอ้คนประสบการณ์เยอะ กูเห็นว่าที่แฟนมึงเดินคุยงานไปเรื่อย ไม่เห็นสนใจมึงเลย หึหึ น่าสงสารว่ะ” ศิขรินทร์ เอ่ยปากสวนกลับไปอย่างรวดเร็วและตรงประเด็น อินทรีเงินบินสูงไม่ได้ตาบอดที่จะมองไม่ออกว่า คุณคีตา วรรณรักษ์ ผู้เจิดจ้าและน่ารักไม่ได้สนใจใยดีเพื่อนสนิทเขาเลย มีแต่ กรุง วรยศ เท่านั้นที่คอยตามอีกฝ่ายอยู่ตลอดเวลา แต่ก็ไม่ใช่ว่าคีตาจะไม่สนใจหรือไร้เยื้อใยกับกรุงขนาดนั้น เพราะถ้าหาไม่สนใจจริงๆ คงไม่พูดจากระแหนะกระแหนเพื่อนสนิทเขาแน่นอน นี่ก็ถือว่าเริ่มต้นได้ดี อีกฝ่ายคงรู้ว่าไอ้กรุงมัน ประวัติสาดเสียเทเสียเยอะ ไหนจะคู่ควงก่อนหน้านี้อีก เหอะๆ เจ้าชู้พอกัน
“อย่าย้ำข้อร้อง แค่นี้ก็หัวเสียพอแล้ว แม่งเอ๊ยๆ ถ้าไม่รักจริงกูจะไม่ตามแม่งเลย แต่นี้ กูรักจริงเว้ย รักจริงหวังแต่ง เฮ้อ แต่ทำไงได้ว่ะ รักไปแล้วนี่หว่า” สำหรับ ไอ้กรุงแล้ว ถ้าไม่รักจริง ไม่ใช้ใจคิดจริงๆ มันจะไม่ง้อ ไม่ตาม ไม่มอง ไม่แล เอาง่ายๆก็คือไม่สนใจใยดีเลย ทั้งชีวิตมันไม่มีรักแท้อย่างเขา เพราฉะนั้นจึงไม่แปลกที่พวกเขาสองคนจะเปลี่ยนคู่ควงไปเรื่อยๆ
“เป็นเอามากว่ะ แต่อีกไม่นานกูต้องเป็นอย่างมึงแน่ๆ”
“ถูกต้องแล้วครับคุณเพื่อน ว่าแต่กูอยากเห็นคนที่ทำมึงเพ้อขนาดนี้ ว่าจะขนาดไหน ถึงเอาอินทรีบินสูงอย่างมึงอยู่หมัด”
“ก็แค่หน้าหวาน เอวบาง จูบรสสไปท์ อืมๆผิวเนื้อหอมอีกต่างหาก อืมมมมม อะไรอีกว่ะ เออๆ....เป็นช่างฟิตด้วยเว้ย”
“อะไรนะ!!! เดี๋ยวนี้มึงบริโภคช่างฟิตเหรอไอ้ศิ อะไรจะตกต่ำปานนั้น หึหึ”
“เวร! จะต่ำหรือเตี้ย ยังไงชีวิตก็หยุดอยู่ที่คนนี้แหละว่ะ”
“เป็นเอามากจริงๆ แล้วตอนเย็นลากเขาเข้าไปทำอะไรในห้องน้ำ”
“ข่าวผิดแล้วมึง กูกำลังเดินออกจากห้องน้ำ แล้วพ่อดีว่าที่เมียเดินสวนเข้ามาพอดี ก็ชนซิครับ หึหึ ก็เลยลากเข้าไปเคลียร์ในห้องน้ำ ก็เลยได้เรื่อง” ภาพเหตุการณ์ใหลย้อนเข้ามาในห้วงความทรงจำของศิขรินทร์อีกครั้ง คำพูด คำจา ที่ ภัสดาพูดออกมา เขายังจำได้ดี แม้กระทั่งฉากเลิฟซีนเล็กๆน้อยๆ ก็ไม่ได้ลืมเลือนไปแต่น้อย
“ได้เรื่อง? .........เรื่องอะไรว่ะ” บรรยากาศแห่งค่ำคืนดำเนินไปเรื่อยๆ ลมเอื่อยๆ ของริมแม่น้ำส่งเสริมทำให้ห้องโถงใหญ่ของห้องอาหารชื่อดังน่านั่งขึ้นไปอีก
“ก็กูโมโห.......จับจูบแม่งเลย กูหาทางชิมปากเขาด้วยแหละ ฮ่าๆ”
“สันดารมึงกูรู้ดี แล้วไม่เหมือนในหนังเหรอว่ะ พอมึงจูบเขาก็ตบ”
“ไม่เหมือนซักนิด เพราะพอกูจูบเสร็จปุ๊ป ว่าที่เมียก็เตะผ่าหมากลูกชายกูทันที จุกไปตั้งนาน พอออกมาก็มาเจอป้าย ส้วมเต็มแคว้นแกล้งไว้อีก แม่งโคตรน่ารัก”
“ฮ่าๆ กูต้องส่งกระเช้าดอกไม้ไปให้เขาไหมว่ะ?”
“มึงจะส่งไปให้ว่าที่เมียกูทำไม มึงต้องส่งมาให้กูซิ ...........เพื่อนมึงเป็นฝ่ายถูกกระทำนะ”
“เอ้าๆ .....ก็ต้องส่งไปแสดงความยินดีที่เขาประทุษร้ายมึงได้ไง นานๆทีจะหาได้สมน้ำสมเนื้ออย่างนี้นะมึง”
“หัวเราะกูไปเหอะไอ้กรุง ขอให้คุณคีไม่รับรักมึง หึหึ”
“ปากเหรอนั่น ...............เดี๋ยวกูจะทำให้คียได้รู้แจ้งไปเลยว่ารักแท้มันเป็นอย่างไร” ว่าแล้ว กรุง ก็ยกเบียร์ขึ้นกินหนึ่งอึกใหญ่อย่างสร้างกำลังใจให้ตัวเอง
“สู้โว้ยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!” สองหนุ่มยกแก้วชนกันเพื่อเรียกขวัญและกำลังใจให้ตัวเอง และต่างพากันปฏิญาณตนซึ่งกันว่า ถ้าไม่ได้เมีย ชาตินี้นอนตายตาไม่หลับแน่นอน
.
.
.
.
Hello !!!!!!!!!!!!!!!!
สวัสดีคนอ่าน ที่น่ารักและน่าเคารพทุกคน
ขอโทษที่หายไปนานนะคะ พอดีอ่านหนังสือสอบเคมีน่ะ ต่อไปภายภาคหน้าก็คงเป็นชีวะ เฮ้อๆ มันจะมีมาเรื่อยๆ แต่ก็จะอัพไปเรื่อยๆเหมือนกัน และถ้าไม่ไหวจริงๆ คนแต่งจะแจ้งให้ทราบอีกครั้งนะคะ
***ลืมเนื้อเรื่องไปแล้วหรือเปล่า ใครลืมก็กลับไปอ่านเพื่อเพิ่มอรรถรสนะคะ
๐ กด +
๐ กดเป็ด
๐ กดไลค์ !!!!!!!!!!! 555555555++
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
เหมาะกันจริงๆแรงกับกวน :laugh: :laugh: :laugh:
+1 เป็นกำลังใจ
-
:m20:ผ่าหมากยังน้อยไป
น่าจะผ่าหมาออกจากปากมันด้วย
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ภัสดาโดนศิจับจูบ
:o8: :o8: :o8:
จูบเสร็จโดนเตะฝ่าหมากซะงั้น
:laugh: :laugh: :laugh:
-
วีดวิ้ว จูบกันแล้วอะโช๊ะ
ปกติเค้าตบจูบ อันนี้ จูบแล้วเตะ " ผ่าหมาก " ก๊ากกกก
-
คนอ่านก็จะรอ เรื่อยๆ นะคะ ขอให้มีได้อ่านบ้างพอเป็นกระสัย
:z2:
-
น่ารักดีอะครับเรื่องนี้
-
สู้ๆ เพื่อความรักนะทั้งสองคน
-
จูบรสสไปรท์เป็นไงอ่ะ :m28: .... อยากชิมมั่งง่ะ :o8:
-
เหอะๆ จูบรสสไปร์ หุหุ แล้วแบบนี้จะพิชิตใจหนูพีทได้เมื่อไหร่ล่ะคะเฮียศิ ^_^~ :กอด1:
-
จูบกันแล้ววววววว แถมช่างฟิตเรามีเคลิ้มด้วย 555+ :z1:
จัดไป +1
-
:mc4: เชียร์ป้อจายให้ได้กัน อิ๊อ๊ะ :กอด1:
-
จูบกันแล้ว
-
เดี๋ยวนี้ยังมีคนกินสไปรท์อยู่อีกหรอ -.-
-
:z1: :z1: :z1: :z1:
-
เป็นกำลังใจให้ 2 หนุ่ม
:L2: :L2:
-
อยากได้ +เป็ดอ่ะ พลีสสสสสสสสสสสสสส!!!!!!!! กดเถอะพี่น้องงงงงงงๆ
-
ผ่าหมาก แค่คิดก็ -0-
ว่าแต่เป็นช่างฟิตที่ดูน่ากินยังไงไม่รู้นะ 55+
ปอลิง เอาทุกกดเลยเหรอ 55+
-
กดทั้งเป็ด กดทั้ง like ให้เลยค่ะ....
-
:pig4:สนุกจริงๆเปนเอามากนะสองคนนี้กรุง ศิ
-
ยิ่งอ่านยิ่งติด รออยู่เน้อ
-
สู้ๆ จ้า รออ่านนะ :bye2: o13
-
:กอด1: :กอด1:
-
“จำไว้ว่ะคนอย่าง ภัสดา พิชัยภักดีไม่ยอมถูกกระทำฝ่ายเดียว” << ทีหลังเริ่มก่อนบ้าง เราจะได้ไม่เสียเปรียบไง คิคิ
-
:L2: :L2:
--------------------------------------------------------
แรงพอกันคนนึงกวนมาอีกคนแรงกลับไป
ระวังนะ เตะเจ้าลูกชายนายศิแบบนั้น ถ้าเสียหายไปภายภาคหน้าจะเอาอะไรใช้ล่ะ :z2:
-
2หนุ่มท่าจะงานหนัก แต่เพื่อรักต้องสู้โวัย 555
-
น่ารักมากกกกกก :z2: :z2:
-
+1 ให้เลยค่า ตอนนี้น่ารักมากเลยค่า แอบทวนถามเรื่องน้ำซุปอย่าลืมอัพให้บ้างนะค่า อิอิ ชอบค่า
-
^^
-
:-[รักนี้สู้ไม่ถอยเลยทีเดียว
-
น่ารักและฮาดี
-
โหย~ มาโซนะเนี่ย :m20:
-
ฮ่า ฮ่า กว่าคุณศิขรินทร์จะจีบช่างฟิต อาจจะน่วมตายซะก่อนนะ
แนะนำให้ออกกำลังกายเยอะ ๆ
-
เจอพีตประชาทัณฑ์ไข่ถึงกับเป็นบ้าไปเลยเหรอศิ
แต่ท่าทางจะรักกันรุนแรงนะสองคนนี้ :m20:
-
น่ารักมาอ่ะน้องพีท
ฮิ้วๆๆ จูบรสสไปร์ อร่อย ม้ายยยยยย?
เมื่อไรจะได้เป็นสะใภ้เนี่ย ลุ้นๆๆๆ
^^
-
สองเพื่อนรัก ร่วมชะตาเดียวกัน
แต่ของพระเอกท่าจะเจ็บตัวอีกเยอะกว่าจะได้มา
-
:z2: :laugh:
อย่างนี้ค่อยสมน้ำสมเนื้อหน่อย
ละครไทยมีแต่ตบจูบเรื่องแหวดทุกอย่าง
จูขแล้วแตะผ่าหมากไปเลย o22
-
คึคึ น่ารักทั้งสองคู่เลย :impress2:
-
รอต่อ o13 :impress2: :3123:
-
:impress2:
อยากอ่านบ่อยๆ
-
:impress2:เตะๆจูบๆ...คราวหน้าจับกด555
-
ว้ายยยยยตายแล้ว!! น่าสงสารว่ะ!!
ลูกชายใช้การไม่ได้ไปอีกซักพักล่ะนะ 555
นายพีตนี่ก็เล่นแรงจริง!!
อยากจะบอกว่า ถึงพล็อตมันเรียบๆ แต่อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกไม่ซ้ำซากเลยค่ะ ชอบค่ะ 5555 ><''
นายพีต...น่ารักอ๊ะ!!! ♥
รอตอนต่อไปน้า~
-
ปาก หวานเหรอออ อยากชิมมั้ง ได้ไหมอ่ะ คุณศิขรินทร์
-
สู้นะสู้ต่อไป
5555 o13
-
โบราณว่าไว้ ทะเลาะกันบ่อยลูกดก
-
+1 ให้คนแต่งค้า
จริง ๆ อยาก+ เป็ดให้นะ แต่ไม่มีงะ 55555
เพื่อเป็นกำลังใจให้ 2 หนุ่ม จะได้มีเมียเสียที :oo1:
-
แรงทั้งคู่
+ 1 นะคะ
-
สนุกอ่ะ ภัสดาน่ารักมากกกกกกกกกกก
ถ้าสอบเสร็จแล้วมาต่อไวไวนะคะ : )
-
เอาเป็ดไปก่อนละกัน
กด+ ยังไม่มีสิทธิ์..แป๋วววว ~
-
โดน น็อก เลย
นึกภาพ ตู้เกมส์กดบน ห้างที่ต่อสู้กัน แล้วก็มี คำว่า OK ขึ้น เวลาเราสู้คอมชนะเลย 5555+
-
เจอกันแต่ละครั้ง ลืมกันไม่ลงจริงๆ
-
น่ารักดีค่ะ เป้นกำลังใจให้น้ะค้ะ สู้ๆ :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: o13 o13 o13 o13
-
555 ไม่อยากบอกว่าตอนนี้ มันส์มาก
ถูกคู่จิงๆ น้องเอ๊ย :laugh:
อ้อ เป็นกำลังเรื่องสอบ
+และให้เป็ด
-
โดนไปซะแล้ว
-
สนุกมากมายค้าบ
-
จ๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
พีตชี่ เธอโดนซะแล้ว
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
เรื่องนี้มันมากคะ เฮียพีตช่างฟิตปะทะพี่ศิคนขายบ้าน งานนี้ไม่มีใครยอมใคร 5555
-
รอนะครับ
-
แรงกับแรงมาเจอกัน
เค้าเหมาะสมกันแล้ว
:L2: :กอด1: :pig4:
-
สนุกมากกกกกก!!! o13
ชอบบบบ!!! :impress2:
-
สนุกอ่ะ อุอุ
-
เอาน้องเป็ดไปเลย 55+
มากันอย่่างดุเด็ดเผ็ดมันส์ทีเดียว
อยากอ่านเรื่องของนายแม่บ้างอ่ะ
-
สองเพื่อนซี้ ร่วมใจกันฝ่าฟัน(ตีน)คนรัก
-
:n1:
ว่าจะหาเวลามาเรื่อยๆ
ตอนนี้ก็อ่านฟิสิกส์ 3 เล่ม กับเคมีอีก 1 เล่ม และสรุป Lab ชีวะอยู่
อยากลง แต่................. พอสมาธิเข้า สูตรเรื่องเวกเตอร์กับกฏการเคลื่อนที่ของนิวตัน ก็แว็บเข้ามาซะงั้น
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกๆ พรุ่งนี้ก็เดินขบวน แข่งเชียร์คณะ เชียร์บัดดี้เพราะหล่อนได้ดาวของโปรแกรม
ผ้ายังไม่ได้ซัก ดูช่างน่าสงสารจริงๆ อยากอัพทุกเรื่อง แต่เวลามันไม่อำนวยจริงๆ
***** ปล อยากถามว่า เขาเอาพวกรูปภาพ พวกวิดีโอลงอย่างไงอ่ะ คนแต่งทำไม่เป็น บอกหน่อย พลีสสสสส
-
สมกันดีจริงๆ ทั้งสองคู่ :z1:
-
ช่างเหมาะสมกันจิงๆๆๆ
-
ถ้าใช้การไม่ได้อะ แย่เลยน่ะเนี่ย
-
:กอด1: :L2:
กอดและเป็นกำลังใจให้ผู้แต่งน่ะค่ะ
สอบได้ๆค่ะ รออ่านตอนต่อไปน่ะค่ะ
สู้ๆน่ะค่ะ :3123:
-
สนุกมากกกกกกก แนวนี้แหละใช่เลย!!!
เถื่อนๆแบบนี้ ชอบบบบบบ :m4:
ส่วนคุณคนแต่ง สู้ๆจ้า ขอให้สอบได้คะแนนดีๆนะคะ
แล้วมาฉลองด้วยการลงนิยายหลายๆตอนเลยค่า~ v^_____^v
-
อ๊า เพิ่งตามอ่านเรื่องนี้จบ
แบบว่าหนุกดีค่ะ พระเอก-นายเอก สมน้ำสมเนื้อกันดีเสียนี่กระไร 5555+
อยากรู้จริงว่าจะลงเอยกันยังไง ไหนจะต้องผ่านด่านว่าที่แม่สามีอีก
เรื่องนี้คงเลือดสาดเต็มทู้กันไปข้างหนึ่งแหงเลย :pighaun:
แอร๊ยยยยย อยากอ่านต่อไปแล้ว
ปอลิง.ยังบวกให้ไม่ได้ คอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้แทนแล้วกันนะค่าาา :กอด1:
-
ฮา 2 หนุ่มนั่งคุยกัน
จะแอ้มหนุ่มน้อยสองคนนี้ต้องระวังหน่อยน้าาาาาาาา
แสบใช่เล่นที่ไหน หุหุ
-
เถื่อนแบบนี้ ผมชอบจิงๆ555 เมื่อไหร่จะได้เห็นฉากเรียกเลือดมั้งน้อ :man1:
-
กำลังสนุกเลย
-
ช่างพีตของเราโดนไปซะเเล้ว
เป็นกำลังใจให้สองหนุ่มเเละคนเเต่ง :กอด1:
-
ชอบคีตาอ่า น่ารักเกินไปแล้ว
-
อ่ะจ๊ากกก :z13:
-
อ๊ากกกกก เอาฉากคู่กันเยอะๆหน่อยนะคะ
คู่นี้อยู่ด้วยกันแล้วน่ารักดี :impress2:
ปล.มาช่วยดันอีกแรง o22
-
อยากอ่านบทที่ 9 :z10:
-
งึ้ย น่าร๊ากอ่ะ^^
อ่านไปอมยิ้มไป
รักกันเบาๆนะ
ปล เชียร์นะจ๊ะ หนุ่มๆ
-
เข้ามารอๆ :call: :call:
-
น่าร๊ากก ก ก ก!!~ :-[
มาต่อเร็วๆน๊า าา า :oni2:
-
ตอนที่ 9
โอ้ใจหนอ.........ใจ
“เดี๋ยวเราได้เจอกันแน่ที่รัก!!!!!”
“มึงกับกูไม่มีทางได้เจอกันอีกแน่ไอ้โรคจิต!! ไปตายที่ไหนก็ไปไป๊”
เอ่ยวาจาฉะฉานและน่าฟังเสร็จ ภัสดาก็หมุนตัวออกมาจากบริเวณ อโคจรทันที ต่อไปนี้จะไม่มาเหยียบโรงแรมนี้อีกแล้ว เรียวขายาวก้าวฉับๆอย่างเร่งรีบเพราะต้องการไปจากบริเวณให้ได้เร็วที่สุดเท่าที่จำทำได้ ใจอยากเข้าไปกระทืบให้มันตายคามฝ่าเท้าไปเลย แต่ความมีมนุษยธรรม ก็ยังคงมีอยู่ในตัวของเขา และอีกอย่างขอยอมรับแบบลูกชายแมนๆเลยว่า ไอ้รถกระป๋องปากเหม็นที่นอนนิ่งตายคาที่อยู่ข้างในนั้นแรงเยอะอย่างกับอะไรดี ขืนเข้าไปเผชิญหน้าตัวต่อตัวกับมันโดยตรง มีแต่เสีย เหอะ!! คิดไรมาก ทำบุญทำทานไปก็แล้วกัน
ความคิดกำลังไหลเข้าหัวเพลินๆ สายตาคมซึ้งก็ตวัดไปเห็นกระดาษและปากกาตรงบริเวณซุ้มหน้างานอย่างไม่ได้ตั้งใจ ความคิดด้านอธรรมก็เข้าชนะความคิดด้านธรรมมะได้อย่างไม่ยากเย็นเท่าไรนัก เมื่อบวกลบคูณหารกรรมดีกรรมชั่วเสร็จสรรพ ภัสดาก็มุ่งตรงไปยังซุ้มหน้างานแล้วขอกระดาษกับปากกาทันที เมื่อเครื่องไม้เครื่องมือครบ ร่างสูงโปร่งก็หมุนตัวมุ่งหน้ากลับไปยังสถานที่อโคจรหรือห้องน้ำที่เกิดเหตุอีกครั้ง
‘ส้วมเต็ม กรุณาไปขี้ที่อื่น’
“หึหึ มันตายหรือยังว่ะ” ไม่ได้เป็นห่วงหรืออะไร ก็แค่สงสัยว่าเตะผ่าหมากลูกชายมันไปเมื่อกี้ มันเป็นหมันเลยหรือเปล่า เพราะถ้าเป็น ภัสดา พิชัยภักดีคนนี้ จะเอาโต๊ะจีนลิงมาเลี้ยงลูกน้องที่อู่ 7 วัน 7 คืน กันไปเลย
สาบานได้ว่าตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีมนุษย์หน้าไหนกล้าทำกับเขาอย่างนี้ เกิดมา 25 ปีเพิ่งมาเจอคนหน้าด้านหน้าทนอย่างไอ้หมอนั่น นอกจากมันจะมีหน้าตาอันขี้ริ้วขี้เหร่แล้วนิสัยกับสันดานก็ยังแปรผันตรงกับหน้าตามันอีกต่างหาก คิดแล้วก็เจ็บใจยิ่งกว่าเดิม ไม่น่าปล่อยให้มันกระชากเข้าไปจูบได้ง่ายๆ รู้ถึงไหนอายไปถึงนั่น ภัสดา พิชัยภักดี มือวางอันดับหนึ่งของอู่ Body Car ต้องเสียจูบแรกให้กับไอ้หน้าตัวเมียที่ไหนก็ไม่รู้ ที่ไม่รู้จักชื่อ เจอกันแค่ครั้งสองครั้งมันยังกล้าทำกับเขาขนาดนี้ แล้วถ้าไปเจอกันโดยบังเอิญอีกครั้งล่ะ เขาไม่แย่เหรอ เมื่อกี้ก็เตะไปกำลังเหมือนกัน ช่วยไม่ได้ ก็แม่งให้มันมาจูบเขาล่ะ
โทรศัพท์เครื่องเท่าฝาบ้านของภัสดาสั่นเบาๆอยู่ในกระเป๋ากางเกงยีนต์ เจ้าตัวจึงรีบยกขึ้นมากดรับทันที พอจะเดาออกว่าใครที่โทรมาตอนนี้ แค่มองเห็นรูปแทนตัวของเจ้าของเบอร์ที่โทรเข้ามาก็เรียกรอยยิ้มให้กับภัสดาไม่น้อย
“ควาย!” ถ้าหากเป็นคนอื่น ประชาชนธรรมดาทั่วไปก็คงจะรับสายโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงอันไพเราะและน่าฟังว่า สวัสดีครับ หรือไม่ก็เป็น ฮัลโหล แต่สำหรับภัสดาแล้ว กลับไม่คิดอย่างนั้น ชายหนุ่มมักจะสรรหาคำแปลกๆมาพูดต้อนรับบรรดาเพื่อนที่สนิทที่โทรเข้ามาอย่างไม่ซ้ำกัน และนั่นก็ทำให้หลักเขตมองว่ามันเป็นพรสวรรค์อย่างหนึ่งของภัสดาก็ว่าได้
“รับโทรศัพท์เพื่อนอย่างนี้ มันไม่ดีนะพีต เอาใหม่ซิรับใหม่” ปลายสายส่งเสียงดุมาแต่ไกล แต่ก็ไม่จริงจังเท่าไรนัก เพราะรู้ดีว่าภัสดามีเจตนาที่หยอกเล่น? เพียงแค่นั้น
“มึงโทรกลับมาใหม่ซิ เดี๋ยวกูพูดใหม่ก็ได้” ไม่ทันขาดคำ อีกฝ่ายก็วางสายไปทันที ทำเอาภัสดาอดหัวเราะออกมาไม่ได้ นิสัยขี้เล่นของติยะจะแสดงออกมาก็ต่อเมื่ออยู่กับเพื่อนสนิทหรือกับครอบครัวเท่านั้น นอกเหนือจากนั้น ติยะจะแสดงสีหน้าแค่เพียงหน้าเดียวเท่านั้น นั่นก็คือ นิ่งและเงียบเท่านั้น
และเพียงไม่กี่เซี้ยวนาที โทรศัพท์เท่าฝาบ้านเครื่องมโหฬารของภัสดาก็สั่นขึ้นมาอีกครั้ง เจ้าตัวกดรับอย่างรวดเร็วอย่างเช่นเดิม ขาก็เดินเรื่อยเปื่อยดูงานไปเรื่อยๆ
“ใหม่” เขาผิดตรงไหนก็เมื่อกี้ก็บอกไปแล้วไงว่า จะพูด “ใหม่” ให้ฟัง
“นี่! พีต ไหนจะพูดดีๆไง” อ่ะๆ ในเมื่อเรียกร้องจะให้พูดอีก ภัสดาก็ไม่ขัดศรัทธา จัด “ดีๆ” ไปให้อีกครั้ง
“ดีๆ”
“ภัสดา!”
“มาครับ.............”
“..........................” ปลายสายเงียบไปทันที แสดงว่ากำลังเข้าสู่โหมดงอนและต้องการให้ง้อ สำหรับติยะแล้วไม่ว่าจะเมื่อไรที่ไหนอย่างไร ก็เป็นที่หนึ่งสำหรับภัสดาอยู่แล้ว หลักเขตมักจะเปรียบเปรยให้ฟังถึงความไม่เท่าเทียมในการปฏิบัติตนกับเพื่อนของภัสดาอยู่เสมอ นั่นก็เป็นเพราะว่าติยะคือคนที่ภัสดาจะนึกถึงและให้ความสำคัญเป็นอับดับแรกเสมอ ถึงแม้ภัสดาจะบู้แหลก ห้าวหาญมาจากไหน แต่เมื่อต้องมาอยู่ต่อหน้าติยะแล้ว ภัสดาก็กลายร่างเป็นแมวอืดและที่รับฟังคำสั่งและโอวาททันที
“เลิกเล่นได้แล้ว เสียเวลาไปเยอะเพราะพีตมัวแต่เล่นนั่นแหละ”
“ครับๆ ขอโทษครับ หึหึ” ถ้าตอนนี้ภัสดาอยู่ใกล้ๆ ติยะ คงไม่แคล้วที่จะโดนจับแล้วจี้เอวเป็นแน่ๆ เพราะจุดอ่อนศูนย์รวมระบบหัวเราะแบบนอนสต๊อปมันอยู่ที่เอว
“งานสนุกไหม? แล้วกินอะไรไปหรือยัง”
ความเอาใจใส่ในทุกๆเรื่องของติยะเอาชนะใจดวงน้อยของภัสดาได้ไม่ยาก หรืออาจจะเป็นเพราะความใกล้ชิดที่ไม่ว่าจะตอนไหน เมื่อไรติยะก็จะวนเวียนอยู่ข้างกายเสมอ ในกลุ่มมีหลักเขตคนแรกที่รู้เรื่องนี้ และคนที่สองรองจากไอ้ทหารเรือคือ ติยะนั่นเอง ความในใจของภัสดาถูกถ่ายทอดออกมาให้ติยะได้รู้เมื่อสองปีที่แล้ว ไม่ได้หวังจะให้อีกฝ่ายรักตอบ เพราะที่ภัสดาเอ่ยปากสารภาพออกไปนั้นก็เพราะอยากให้อีกฝ่ายได้รู้ และก็เป็นอย่างที่หลักเขตพูดไว้ว่า ติยะจะปฏิเสธ แม้จะทำใจเอาไว้แล้ว แต่มันเจ็บแปลบๆอยู่เหมือนเดิม
ติยะเอ่ยปากขอโทษ และบอกเหตุผลที่ไม่สามารถรับรักของภัสดาได้ก็เพราะแอบรับอริศราเพื่อนผู้หญิงในกลุ่ม และนั่นก็คือความลับระหว่างคนสามคนที่มีสิทธิได้รับรู้ หนึ่งคือเขาสองคือติยะและสามคือหลักเขต ติยะทำตัวเหมือนเดิมปกติทุกอย่าง ช่วงแรกๆก็ไม่ค่อยจะยอมรับได้เท่าไร แต่เมื่อเวลาผ่านไป ทุกอย่างก็หมุนมาอยู่ที่เดิม ตรงคำว่า “เพื่อน”
“งานสนุกไหมเหรอ สนุกมากเลยติ เมื่อกี้มีเชิดสิงโตด้วยนะ ส่วนเรื่องกินอะไรหรือยังเหรอ คีย์มันรีบก็เลยไม่ได้กินอะไรก่อนมาน่ะ ตอนนี้ก็หิวมากเลย ปวดท้องด้วย” จะผิดไหม ที่ช่างฟิตจะแปลงร่างเป็นแมวน้อยขี้อ้อน และผิดไหมที่ความเคยชินจะทำให้การแสดงออกในเรื่องต่างๆจะพิเศษกับติยะคนเดียว
“งานแฟชั่นโชว์ที่ไหนเอาเชิดสิงโตไปมั่วแล้วพีต คีย์มมันคงไม่ล้ำหน้าไปขนาดนั้นหรอก”
“รู้ดี! แล้วทำงานเสร็จรหรือยังล่ะ โทรมาทำไม” ปากกับใจไม่ตรงกัน นั่นคือความเป็นอยู่ในตอนนี้สำหรับภัสดา แล้วไอ้บ้าที่ไหนปากกับใจมันตรงกันบ้างว่ะ
“ดูพูดเข้าซิ ก็เป็นห่วง พีตไม่ค่อยชอบออกงาน กลัวจะไปทำโต๊ะจัดของเขาพัง”
“ไอ้คุณติ!”
“ครับๆ ขอโทษครับคุณเจ้าของอู่ เดี๋ยวดึกๆไปรับที่บ้านนะ”
ตาเรียวยาวของภัสาดาเบิกขึ้นอย่างดีใจทันที นานๆติยะจะมารับไปเที่ยว เพราะอีกฝ่ายติดงานและไม่ค่อยมีเวลว่างผิดกับเขา เพราะหลังอู่ปิดก็พาลูกน้องไปนั่งส่องครูอนุบาลที่สวนสาธารณะทันที หรือไม่ก็พาพวกลูกหมาไปเลี้ยงที่ร้านคาราโอเกะลูกทุ่งๆ เพื่อเรียกขวัญและกำลังใจให้พวกมันได้ต่อสู้ชีวิตต่อไป เหอะๆ
“ไม่ได้กลับบ้าน นอนคอนโด........แล้วจะพาไปเที่ยวไหน เหอะ เกรงใจจัง”
“ภัสดาครับ คือช่วยพูดอะไรที่เป็นความจริงแล้วมันแมทกับหน้าคุณหน่อยนะครับ”
“ทำมายยยยยยยยยยยยยยย คุณสมบัติของความเกรงใจน่ะมันอยู่ในตัวของผมมาตั้งนาแล้วคุณไม่รู้เหรอ”
“อ๋อเหรอครับ งั้นเมื่อก่อนคุณเอาคุณสมบัติข้อนี้ไปไว้ไหน เมื่อเดือนที่แล้วคุณจำได้ไหมคุณให้ผมซื้อกระเป๋าใบละเกือบแสนให้ อืม..........ผมว่าคุณเป็นคนที่เกรงใจมากเลยครับ”
“ติยะ ตั้งแต่เป็นทนายเต็มตัวนี่ปากจัดขึ้นกว่าเดิมนะ รู้งี้ไม่น่าให้เป็นเลย”
“นั่นคือคำชมหรือเปล่า?”
“แล้วแต่คุณจะคิดเถอะ หึหึ”
เดินคุยโทรศัพท์มาเรื่อยๆ ในที่สุด ภัสดาก็ถึงห้องแต่งตัวหลังเวทีอย่างสวยงาม เมื่อร่างสูงโปร่งก้าวเท้าเข้าไปในห้อง คีตาก็เดินพุ่งตรงเข้ามาหาทันที และภัสดาก็รับรู้ได้ทันทีเลยว่า คีตา วรรณรักษ์ อารมณ์ บ่ จอย อยู่
“ติ แค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวโทรกลับ คีย์มันกำลังจะแปรงร่างอ่ะ”
“ครับๆ เดี๋ยวผมโทรกลับนะครับ”
“หึหึ เอออออออออออ ไอ้บ้า ผมๆ คุณๆ อยู่ได้ วางไปเลย”
เมื่อติยะวางสายไปแล้ว ภัสดาก็รีบปั้นหน้ายิ้มแย้มขึ้นมาสู้ใบหน้าอันบูดบึ้งของคีตาทันที
“พีตไปไหนมา! แล้วเมื่อกี้คุยกับใคร หลักเขต ติยะ หรืออริศรา”
“คุยกับทนายติ....แล้วทำไมหน้าบูด ใครทำอะไร” แขนเรียวยาวรั้งบ่าเล็กของคีตาเข้ามากอดอย่างปลอบประโลม เรียกสายตาสอดรู้สอดเห็นของเหล่านางแบบนายแบบและช่างแต่งหน้าได้ไม่น้อย แต่สำหรับสายตาที่มองมาเพราะหึงหวงคงจะเป็นสายตาคู่เดียวของ กรุง วรยศ เท่านั้น
“ก็ไอ้ปลาบู่ชนเขื่อนน่ะซิ มันเกาะคีย์แจเลย เดินไปไหนมันก็ตามตลอด จะให้พีตมาช่วยก็หาไม่เจอ เชอะ งอน!” คีตาพูดเสียงสะบัดแล้วพยายามให้ตัวเองหลุดออกมาจากอ้อมแขนของเพื่อนสนิทอย่างงอนๆ สายตาก็คอยชำเลืองไปยังมนุษย์หน้าด้านหน้าทน ที่ชื่อกรุง อย่างหมั้นไส้ จะด่าก็แล้ว ทุบก็แล้ว ตีก็แล้ว ไอ้กรุงบ้ามันยังไม่ไป เลยไม่รู้ว่าจะทำไง จึงเดินหนีเข้ามาในห้องแต่งตัว เผื่อมันจะมีสำนึกว่าอย่าตามมา และมันก็ตามมาอีกจนได้
“ก็อย่าไปสนใจดิ มันอยากตามก็ปล่อยให้มันตามไป คีย์ไม่สนใจซะอย่างเดี๋ยวมันก็เบื่อไปเอง เอ๊ะ! หรือว่าคีย์ชอบ”
“พีตบ้า พูดอะไรไม่รู้เรื่อง ใครจะชอบคีย์รำคาญออกจะตายไป” ใบหน้าจิ้มลิ้มงอเข้าอย่างน่ารัก ในสายตาของภัสดาก็จะเห็นเพียงคีย์ตาเท่านั้นที่ทำหน้างอนได้น่ารัก น่าฟัดจริงๆ ไม่ติดว่าเป็นเพื่อนคลานตามกันมา จีบไปนานแล้ว!!!
“ติมันโทรมาถามว่า งานสนุกไหม พีตก็ตอบกลับไปว่าสนุกมาก ไม่มีงานไหนที่เชิดสิงโตได้เท่างานคีย์มาก่อนเลยอ่ะ”
“ไอ้คุณพีตตตตตตตตตตตตตตต ไอ้บ้า เชิดสิงโตที่ไหนเล่า ไปเก็บของดีกว่า อยู่กับคนบ้าก็มีแต่บ้ากับบ้า” คีตาสะบัดตัวออกมาจากอ้อมแขนของภัสดาอย่างงอนๆแล้ว พูดจากระทบกระเทียบเพื่อนสนิทอย่างสนุกสนาน
“อ้าวๆๆ คุยกับคนบ้ารู้เรื่อง ก็แสดงว่าบ้าเหมือนกัน อีกอย่างถ้าพีตบ้า คีย์ก็เพื่อนคนบ้า ฮ่าๆ”
“ประสาท!!! ไอ้ช่างฟิตปัญญาอ่อน ไปเลยๆๆ ไปนั่งรอที่ห้องรับรองคอยเลย เดี๋ยวเก็บของเสร็จแล้วจะไปเรียก”
“จัดไป!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
.
.
.
.
เมื่อเก็บของและสัมภาระต่างๆในงานเสร็จ ลูกน้องของคีตาก็เข้ามาเคลียร์สถานที่ให้อย่างเรียบร้อย สงสัยงานนี้จะมีเฮ ก็ดูซิ มีที่ไหนที่เจ้าของโรงแรมจะมาเทคแคร์เองทุกอย่าง จะมีแต่โรงแรมนี้นี่แหละที่กล้าทำ นั่งมองไปก็ขำไป สงสัยไอ้กรุงมันจะเอาจริง ใช่ว่าจะไม่รู้จักชื่อเสียง มันรวยมันเก่ง ป๊ากับม้าพูดกรอกหูทุกวันให้เก่งให้แมนอย่างมัน แต่มันคงจะไม่รู้จักเขา เพราะวันๆ ภัสดา พิชัยภักดีคนนี้ เอาแต่หมกตัวอยู่ในอู่ ชีวิตไม่คิดจะทำอะไร นอกจากซ่อมเครื่องและก็ซ่อมเครื่อง
คีตาขับรถกลับบ้านโดยมีรถสปอต์คันหรูอย่าง เฟอรารี่ขับตามหลังไปอย่างติดๆ ตอนแรก กรุง จะอาสาไปส่งเอง แต่เพื่อนสนิทของเขาไม่ยอมเพราะเจ้าตัวบอกว่ารถตัวเองก็มี ไม่ได้ยากจนถึงขนาดต้องไปนั่งรถคนอื่น ไอ้กรุงมันเข้าใจและไม่ได้ว่าอะไร เพราะสถานะมันตอนนี้เรียกร้องไม่ได้ เหอะๆ
ส่วนภัสดาก็ขับรถจักรยานยนต์แต่งเครื่องแรง ปาดซ้ายปาดขวาอย่างเมาส์มัน จนคนขับขี่ยานยนต์บนถนนชะโงกหน้ามาด่ากันไปแถวๆ ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องซิ่งกันไป นี่แหละ คำขวัญประตัวจองช่างฟิตมือวางอันดับหนึ่งอย่างภัสดา
“ติ ถึงไหนแล้ว ออกมาหรือยัง พีตถึงห้องแล้วนะ”
“ออกมาแล้วกำลังจะถึง เดี๋ยวขึ้นไปรับบนห้องนะครับ”
“วันนี้เป็นอะไร ทำไมแปลกๆ ว่าความแล้วโดนของเหรอ”
“หึหึ เดี๋ยวก็รู้ ว่าติเป็นอะไร”
“รีบมาแล้วกัน ดึกมากๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปทำงานไม่ได้”
.
.
.
บรรยากาศริมแม่น้ำเจ้าพระยาทำเอาความเหนื่อยล้าในการทำงานนั้นจางหายไปทันที ลมอ่อนๆ พัดปลิวมาปะถะใบหน้าสร้างความสดชื่นและสร้างกำไรให้กับชีวิตไม่น้อย
“จะกินอะไรก็สั่งเลยนะ วันนี้ติเลี้ยงเอง” ติยะพูดอย่างอารมณ์ดี ทำเอาภัสดามองแล้วอดที่จะหมั้นไส้ในความร่าเริงนั้นไม่ได้
“ผัดกระเพราะไก่ น้ำพริกปลาทู พะโล้ ข่าไก่ ไก่ถอด อืมมมมมมมมม.............”
“นี่คุณภัสดาครับ ผมมาคุณมาเลี้ยงร้านอาหารหรูนะครับ ช่วยกรุณารีเคสว์ชื่ออาหารใหม่ด้วยนะครับ”
“อ๋อเหรอ เห็นบรรยากาศมันลูกทุ่งๆน่ะ หึหึ” พูดเสร็จภัสดาก็เรียกบริกรแล้วสั่งอาหารทันที และไม่ลืมที่จะสั่งเครื่องดื่มมึนเมามาแจมด้วย
“ไหนจะบอกได้หรือยังว่าวันนี้เป็นอะไร ทำไมถึงชวนมาทานข้าวตอนดึกๆอย่างนี้”
“ทานเสร็จแล้วค่อยบอกนะ รับรอง พีตต้องเซอร์ไพส์แน่ๆ”
นั่งรอได้ซักครู่ อาหารมากหน้าหลายตาก็ถูกรำเรียงมาวางต่อหน้าคนทั้งสองทันที ภัสดาและติยะต่างก็ลงมือทานทันที ทั้งสองคนผลัดกันตักกับข้าวให้อีกฝ่าย จนโต๊ะอื่นๆ มองเข้ามาด้วยแววตาอันแปลกใจและจับผิด แต่ทั้งสองก็ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ทานไปคุยไป จนในที่สุดอาหารเลิศรสก็ทยอยหมด เช่นเดียวกับเครื่องดื่มมึนเมาอย่างอย่างไวน์ขาวที่ถูกสั่งมาเพื่อเพิ่มอรรถรสในการทาน
“เอาล่ะ ทีนี้จะบอกได้หรือยังว่ามีเรื่องอะไร”
“เอ่อ...................คือ....................”
“อะไรเล่าติ อ้ำๆ อึ้งๆ อยู่ได้ พูดออกมาเลยนะว่ามีอะไร”
“ก็มันอายน่ะ คือแบบว่า ติจะ.....................” ทนายความหนุ่มหล่อแปลงร่างเป็นสาวน้อยขี้อายเสียแล้ว แต่ในสายตาของภัสดาแล้วมันช่างขัดกับบุคลิกแล้วหน้าตาจริงๆ
“จะ.........................................” ภัสดาลากเสียงตามอย่างลุ้นๆ
“ติจะซื้อสร้อยให้อริศน่ะ แล้วเอ่อ ไม่รู้ว่าจะเลือกแบบไหนดีก็เลย จะให้พีตช่วยเลือกให้หน่อย”
เหมือนโลกหยุดหมุน เหมือนหัวใจดวงนี้หยุดเต้น จังหวะการหายใจริบรี่และแผ่วเบา เพราะถ้าหากหายใจแรงกว่านี้กลัวว่าหัวใจดวงน้อยๆที่กำลังรีบรัดไปด้วยความเจ็บปวดข้างจะเจ็บมากกว่าเดิม เหมือนกับเข็มเล็กๆที่พุ่งเข้ามาเสียดแทง มันชาลามไปทั่วร่างกายแม้กระทั่งใบหน้า ไม่รู้ว่าตอนนี้สีหน้าของตัวเองจะเป็นเช่นไร
เจ็บแล้วไม่จำ ยังจะนึกเข้าข้างตัวเองอีกว่าจะได้รับความสำคัญเสมอๆ อย่างที่มอบให้อีกฝ่าย แต่มันไม่ใช่อีกต่อไป ลืมไปแล้วเหรอไอ้พีตว่าคนอย่างติยะ เกิดมาเพื่อรักอริศราเพียงคนเดียว !!!!!!!!!
“อืมๆ.............เอ่อ แล้วติให้พีตเลือกอย่างไรล่ะ มันไม่มีแบบน่ะ พีตเลือกไม่ถูกหรอก”
“เดี๋ยวเอาแบบมาให้วันหลัง.............พีตไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
“อืมๆ พีตไม่เป็นอะไร พีตสบายดี”
อย่ามาทำหน้าตาแบบนี้นะ อย่ามาทำเหมือนสงสารแต่ทั้งที่จริงแล้วไม่ได้รู้สึกอะไรเลย อย่ามาสงสาร อย่ามาพูดจาให้ความหวังได้ไหม เพราะทุกครั้งที่ได้รับความสงสาร มันก็เหมือนกับว่าต้องกลับไปเริ่มต้นใหม่ ต้องกลับไปลืมใหม่ ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว ในหัวใจนี้ ไม่เคยจะลืมได้เลย ................
ถ้าฉันนั้นขอร้องแล้ว เธอจะกลับมาไหม
ถ้าฉันเป็นอะไร เธอจะยังเป็นห่วงกันรึเปล่า
เธอยังคงสนใจกันบ้างไหม
ฉันไม่ได้ถามเพื่อให้เธอดูเป็นผู้ร้าย
จะเคารพทุกการตัดสินใจ
ไม่ว่าจะต้องเจ็บช้ำเท่าไหร่
ก็จะยอมรับความจริงเอาไว้
ไม่ต้องฝืน ไม่ต้องขืนและไม่ต้องพยายาม
ไม่ต้องรู้สึกว่าผิด ที่ต้องเป็นคนตอบคำถาม
แค่อยากรู้ อยากแน่ใจว่าจากนี้ไม่มีทาง
ที่จะคืนและกลับมา (ไม่ว่าจะทำยังไงก็ตาม)
โปรดอย่ามาสงสาร อย่าให้ความหวังฉัน
โปรดเถอะอย่าเห็นใจ หากไม่ต้องการกัน
อย่าให้ความสงสาร ทำให้เธอไหวหวั่น
อย่าให้เรายังอยู่ด้วยกัน (เพียงเพราะความสงสารเลย)
โปรดอย่ามาสงสาร อย่าให้ความหวังฉัน
โปรดเถอะอย่าเห็นใจ หากไม่ต้องการกัน
โปรดอย่าถามว่าตอนนี้ฉันเป็นยังไง
ถ้าเธอไม่คิดที่จะกลับมา
อย่าทำไปเพราะสงสารฉันเลย
รู้ไหมว่าทุกครั้งที่เธอยังโทรมาหา
ดีใจแทบบ้า ที่เรายังรักกันจำได้ไหม
ไม่ต้องฝืน ไม่ต้องขืนและไม่ต้องพยายาม
ไม่ต้องรู้สึกว่าผิด ที่ต้องเป็นคนตอบคำถาม
แค่อยากรู้ อยากแน่ใจว่าจากนี้ไม่มีทาง
ที่จะคืนและกลับมา (ไม่ว่าจะทำยังไงก็ตาม)
โปรดอย่ามาสงสาร อย่าให้ความหวังฉัน
โปรดเถอะอย่าเห็นใจ หากไม่ต้องการกัน
อย่าให้ความสงสาร ทำให้เธอไหวหวั่น
อย่าให้เรายังอยู่ด้วยกัน (เพียงเพราะความสงสารเลย)
โปรดอย่ามาสงสาร อย่าให้ความหวังฉัน
โปรดเถอะอย่าเห็นใจ หากไม่ต้องการกัน
โปรดอย่าถามว่าตอนนี้ฉันเป็นยังไง
ถ้าเธอไม่คิดที่จะกลับมา
อย่าทำไปเพราะว่าเธอสงสารฉันเลย
ฉันไม่มีอะไรจะพูดมากไปกว่านี้
ยังมีทางให้ฉันได้หวัง
และย้อนกลับไปคืนดี มีทางอีกไหม
ไม่ต้องฝืน ไม่ต้องขืนและไม่ต้องพยายาม
ไม่ต้องรู้สึกว่าผิด ที่ต้องเป็นคนตอบคำถาม
แค่อยากรู้ อยากแน่ใจว่าจากนี้ไม่มีทาง
ที่จะคืนและกลับมา (ไม่ว่าจะทำยังไงก็ตาม)
โปรดอย่ามาสงสาร อย่าให้ความหวังฉัน
โปรดเถอะอย่าเห็นใจ หากไม่ต้องการกัน
อย่าให้ความสงสาร ทำให้เธอไหวหวั่น
อย่าให้เรายังอยู่ด้วยกัน (เพียงเพราะความสงสารเลย)
โปรดอย่ามาสงสาร อย่าให้ความหวังฉัน
โปรดเถอะอย่าเห็นใจ หากไม่ต้องการกัน
โปรดอย่าถามว่าตอนนี้ฉันเป็นยังไง
ถ้าเธอไม่คิดที่จะกลับมา
อย่าทำไปเพราะสงสารฉันเลย
Credit : โปรดอย่ามาสงสาร ตู่ ภพธร สุนทรญาณกิจ
**********************************************
๐ พิมไป ก็ปวดหัวไป ผิดตรงไหนขออภัย
๐ โงหัวขึ้นมาจากหนังสือชีวะ แล้วมานั่งพิมพ์ เพื่อ................
๐ เพื่อ ให้คนอ่านได้อ่าน แล้วคนแต่งก็จะอ่านเม้น
๐ กด+ และ กดเป็ด แค่นี้ก็ขอบคุณมากมายแล้วค่ะ
*********** มิตรรักแฟนเพลงทั้งหลาย ใครทำสารบัญเป็นก็บอกกันด้วยนะคะ คนแต่งอยากทำไว้หน้าแรกอ่ะ เพื่อความสะดวกในการอ่าน
*********** คือ เอ่อ.............คนแต่ง ลงวิดีโอไม่เป็น ก๊ากกกกกกกกกกกกกก บอกหน่อย ขอบพระคุณอย่างหลาย
รักและขอบคุณ
Chocolate love ~
-
พีตชอบติ :z3: :z3:
-
พีตชอบติ :z3: :z3:
^
^
^
+1 ให้เม้นด้านบนไปแล้วเรียบร้อย 5555555555+
-
ใครงง สงสัย ในตอนนี้ จะเกิดคำถามใช่ไหม
อ่านให้ดีๆ อ่านตอนนี้ให้ดีๆ แล้วคุณจะหายสงสัย
จริงๆ
เพราะ นิยายเรื่องนี้ No Drama
-
:กอด1: :กอด1: ปลอบใจพีต
ยังไงก็มีตัวจริงของพีตรออยู่นะ
-
จบ ด้วยเพลงพี่ตู่
มันช่างกัดกินหัวใจคนอ่านดีแท้ เศร้ามากกกกก
ทนายติใจร้าย ทำร้ายอิหนูของอิฉัน ฮือๆๆ (ฮากลิ้งตอนรับโทรศัพท์อ่ะ )
อิหนูเอ้ย ปล่อยมันไปลูก เนื้อคู่เอ็งเค้ามาแล้วนะ รักๆเค้าไปเห๊อะ !
ปล. เราก็สอบอยู่ เสร็จวันอาทิตย์ ภาวนาให้ชาวเรามีชีวิตรอดปลอดภัย เอเมน
-
:กอด1:
-
ไม่เป็นไรนะพีต... เนื้อคู่ก็อิโรคจิตที่เพิ่งปล้ำจูบกันไปนั่นแหละจ้าาาา :a1:
-
แว๊ป มาดู o22 o22
อัพแล้วนิ ไปอ่านก่อน เด่วมา
:z2: :z2: :z2:
-
ดูท่าจะจีบยากทั้งคู่เลยนะ ทั้งคีย์ ทั้งพีต
ดังนั้นศิกับกรุงคงต้องพยามยามหน่อยล่ะ
อืม..มุมเศร้าๆของพีตก็มีเหมือนกันเนาะ
พิมไป ก็ปวดหัวไป ผิดตรงไหนขออภัย
ไม่ต้องขออภัยหรอกจ้ะ ความพลั้งเผลอย่อมเกิดได้ ผิดก็แก้แค่นั้นเองจ้ะ
"นอกจากมันจะมีหน้าตาอันขี้ริ้วขี้เร่แล้วนิสัยกับสันดารก็ยังแปรพันตรงกับหน้าตามันอีกต่างหาก คิดแล้วก็เจ็บใจยิ่งกว่าเดิม"
ข้อความนี้เจออยู่3คำ
ขี้ริ้วขี้เร่ ขี้ริ้วขี้เหร่
สันดาร สันดาน
แปรพัน แปรผัน (รึเปล่า)
-
ไอ้ทนายหัวหมอ ไอ้คนใจร้าย o12 ทำไมถึงทำกับน้องพีตได้!!!
พี่ศิขา พี่ศิ อยู่ไหนคะที่รัก... :o8: ไอ้คุณทนายมันแกล้งน้องพีตอ่ะ
พี่ศิต้องเอาคืนนะ จัดหนักให้น้องพีตเลยฮ่ะ.....
-
ดูท่าจะจีบยากทั้งคู่เลยนะ ทั้งคีย์ ทั้งพีต
ดังนั้นศิกับกรุงคงต้องพยามยามหน่อยล่ะ
อืม..มุมเศร้าๆของพีตก็มีเหมือนกันเนาะ
พิมไป ก็ปวดหัวไป ผิดตรงไหนขออภัย
ไม่ต้องขออภัยหรอกจ้ะ ความพลั้งเผลอย่อมเกิดได้ ผิดก็แก้แค่นั้นเองจ้ะ
"นอกจากมันจะมีหน้าตาอันขี้ริ้วขี้เร่แล้วนิสัยกับสันดารก็ยังแปรพันตรงกับหน้าตามันอีกต่างหาก คิดแล้วก็เจ็บใจยิ่งกว่าเดิม"
ข้อความนี้เจออยู่3คำ
ขี้ริ้วขี้เร่ ขี้ริ้วขี้เหร่
สันดาร สันดาน
แปรพัน แปรผัน (รึเปล่า)
ค่ะแม่ จะตามแก้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ ใกล้จะถึงวันแม่แล้ว กรี๊ดดดดดดดดดดๆ
-
อ่า..ทนายติดีขนาดนั้นแถมสุภาพอีกต่างหาก แล้วจะให้พีตทำใจให้ลืมง่ายๆได้ยังไงหล่ะน๊อ :เฮ้อ:
แล้วยิ่งเทียบกับนายศิโรคจิตยิ่งเห็นความแตกต่างชัดเจน :laugh:
ปล.+1 ให้นะ แถมลงเพลงให้จ้า
http://www.youtube.com/v/aQLHIql0bfE
-
อ่า..ทนายติดีขนาดนั้นแถมสุภาพอีกต่างหาก แล้วจะให้พีตทำใจให้ลืมง่ายๆได้ยังไงหล่ะน๊อ :เฮ้อ:
แล้วยิ่งเทียบกับนายศิโรคจิตยิ่งเห็นความแตกต่างชัดเจน :laugh:
ปล.+1 ให้นะ แถมลงเพลงให้จ้า
http://www.youtube.com/v/aQLHIql0bfE
ขอบคุณมากค่ะ ว่าแต่ ตอนเอาเพลงลงเนี่ย เอาลงไงอ่ะ บอกหนอ่ยได้ไหมอ่ะ
+1 ^___^
-
:z6: ไอ้คุณติ
พีตตัดใจเหอะ เดี๋ยวตัวจริงก็มา :laugh: :laugh: :laugh:
มาต่อไวๆนะคะ รออยู่ๆ :D:D:D:D
-
+ จัดไป
เป็ดจัดไป
:pig4:
-
กรี๊ดดดดดด พีตรีบลืมอิทนายบ้าเร็วๆด่วนเลยนะ
ชั้นอยากจะเอาปลาร้ายัดปากทนายจังเลย เชอะ :m16:
ก็รู้อยู่ว่าพีตรักตัวเอง แล้วยังมาทำตัวแบบนี้อีก จะบ้าหรือแกล้งซื่อจ๊ะ ทนายติ :a6:
แต่พีต เชื่อเถอะจ้า :teach: พีตเศร้าได้ไม่นานหรอก
เพราะ ภัยคุกคาม(หัวใจ)กำลังจะมาเยือนพีตเร็วๆนี้ o3 จงยิ้มรับซะ ฮี่ๆๆ :laugh3:
-
เจ็บปวดดดดดดดดดด
รักเพื่อน และเพราะเป็นเพื่อนรักเลยอกหัก
-
เพิ่งจะได้เข้ามาอ่าน สนุกมากเลยค่ะ :m1:
เรื่องนี้มีทุกรสชาติจริง ๆ ตั้งแต่ โหด มันส์ ฮา น่ารัก น่าเอ็นดู
ล่าสุด เจอช้ำำรัก สะท้านอารมณ์เข้าไป เจ็บแปล๊บ ๆ เลย :sad4:
-
กดบวกให้ yayee เจ้าคะ
-
1. เมื่อเข้าไปยังคลิปเราต้องการแบ่งปัน ที่เว็บ youtube ให้กดปุ่ม Share เราจะเห็นคำว่า Embed ปรากฏขึ้นมาอยู่ล่างซ้ายเยื้องๆ
(http://www.kachon.com/upload/images/kachon2011623143520.JPG)
2. กดปุ่ม Embed และ ก็อปปี้ code ออกมา
(http://www.kachon.com/upload/images/kachon2011623143634.JPG)
3. นำมาวางในช่องตอบ (แบบไม่ใช่ตอบด่วนนะคะ ตอบปกติที่ให้แนบอีโมได้ด้วยอ่ะค่ะ) ดังรูป
(http://www.kachon.com/upload/images/kachon201162314381.JPG)
4. ให้เราจำความกว้างและความสูงที่พี่วงกลมไว้ในใจก่อน ในที่นี้คือ 560 กับ 349 ตามลำดับ แล้วลบทุกอย่างออกให้เหลือแต่ url ที่อยู่ในเครื่องหมายคำพูด "... " ดังรูปต่อไปนี้
(http://www.kachon.com/upload/images/kachon2011623144040.JPG)
5. กดไฮไลท์ url ทั้งหมด แล้วเลื่อนขึ้นไปด้านบนของกล่องตอบเพื่อกดปุ่ม flash สีแดงรูปตัว f
(http://www.kachon.com/upload/images/kachon2011623144248.JPG)
6. จะปรากฏโค้ดดังนี้ และให้ลบเลข 200,200 ออก แต่ใส่ ความกว้างและความสูงของคลิปที่จำไว้ตอนแรกลงไปตามลำดับนั่นคือ 560,349 และเปลี่ยนคำว่า embed เป็นตัว v
(http://www.kachon.com/upload/images/kachon2011623144543.JPG)
(http://www.kachon.com/upload/images/kachon2011623144638.JPG)
7. เท่านี้ก็จะได้คลิปแล้วจ้า
ปล. แอบไปเรียนและขโมยวิธีพร้อมภาพประกอบมาจากที่คุณ silverspoon ลงไว้ในทู้ singular มาจ้า
-
ช่างฟิตที่น่าสงสาร...ภัสดาเอ๋ย
อกหักแล้วเจ็บอย่างเคย แนะนำเลยให้เป็นเคะ...คนอ่านเชียร์
555
-
ทำไมคุณติไม่ไปถามคุณคีย์อ่ะ
ถามดีไซเนอร์คงจะดีกว่าช่างฟิตนะ
TT
-
สงสารช่างฟิตจังตอนนี้ แต่ไม่เป็นไรไม่ใช่คนของเรา
ยังไงก็ไม่ใช่ รอคนที่ใช่ดีกว่า 555
เค้าจะมาแบบไม่ตั้งตัว :impress2:
-
กดบวกให้เรียบร้อยแล้วค่ะ...
พออ่านเนื้อเพลง โปรดอย่ามาสงสาร ยิ่งจี๊ดดดดด
เบื่อคุณทนายติมากค่ะ -3- สงสารพีตอ่ะ
-
สงสารพีตจังเลย
-
หุหุ หนุกดี
-
:o12:คุณติใจร้ายยยยย
-
สงสารพีตจัง ติก็รู้ว่าพีตชอบตัวเอง ยังจะให้ช่วยเลือกของให้แฟนตัวเองใจร้ายมาก
พี่ศิกับพี่กรุง ได้อะไรง่ายๆ มาเยอะแต่ของยากอย่างพีตกับคีย์จะได้เห็นคุณค่าบ้างไรบ้างนะ
-
ตอนนี้พระเอกยังไม่โผล่เลย
แต่เป็นรักร้าวของช่างฟิตแทน :z3:
-
อ่านรวดเดียวจนถึงตอนล่าสุด ชอบมากมาย
พีตไหนบอกว่าทำใจแล้วไง อย่าไม่สน หันมา
มองหนุ่นหล่อๆกวนๆคนนั้นดีกว่าไหม คนใจร้ายก็ปล่อยไป
คีย์ใจร้ายนะไม่สงสารกรุงหรอ หรือเล่นตัวเฉยๆ
ศิ ก็ จะจีบเค้าก็พูดๆ และพยายามตามหาสิไม่ใช่รอบังเอิญเจออย่างเดียว
-
http://www.youtube.com/v/1qnc4xHQCCg
ลงเพลงเล่นๆ ทดสอบๆ เทสๆ
-
1. เมื่อเข้าไปยังคลิปเราต้องการแบ่งปัน ที่เว็บ youtube ให้กดปุ่ม Share เราจะเห็นคำว่า Embed ปรากฏขึ้นมาอยู่ล่างซ้ายเยื้องๆ
(http://www.kachon.com/upload/images/kachon2011623143520.JPG)
2. กดปุ่ม Embed และ ก็อปปี้ code ออกมา
(http://www.kachon.com/upload/images/kachon2011623143634.JPG)
3. นำมาวางในช่องตอบ (แบบไม่ใช่ตอบด่วนนะคะ ตอบปกติที่ให้แนบอีโมได้ด้วยอ่ะค่ะ) ดังรูป
(http://www.kachon.com/upload/images/kachon201162314381.JPG)
4. ให้เราจำความกว้างและความสูงที่พี่วงกลมไว้ในใจก่อน ในที่นี้คือ 560 กับ 349 ตามลำดับ แล้วลบทุกอย่างออกให้เหลือแต่ url ที่อยู่ในเครื่องหมายคำพูด "... " ดังรูปต่อไปนี้
(http://www.kachon.com/upload/images/kachon2011623144040.JPG)
5. กดไฮไลท์ url ทั้งหมด แล้วเลื่อนขึ้นไปด้านบนของกล่องตอบเพื่อกดปุ่ม flash สีแดงรูปตัว f
(http://www.kachon.com/upload/images/kachon2011623144248.JPG)
6. จะปรากฏโค้ดดังนี้ และให้ลบเลข 200,200 ออก แต่ใส่ ความกว้างและความสูงของคลิปที่จำไว้ตอนแรกลงไปตามลำดับนั่นคือ 560,349 และเปลี่ยนคำว่า embed เป็นตัว v
(http://www.kachon.com/upload/images/kachon2011623144543.JPG)
(http://www.kachon.com/upload/images/kachon2011623144638.JPG)
7. เท่านี้ก็จะได้คลิปแล้วจ้า
ปล. แอบไปเรียนและขโมยวิธีพร้อมภาพประกอบมาจากที่คุณ silverspoon ลงไว้ในทู้ singular มาจ้า
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ทำได้แล้วๆๆ ขอบคุณมากกกกกกๆ โอยยยย น้ำตาไหล
กด +1 ให้เพื่อตอบแทน 55555++ น่ารักจังงงงง
-
^
^
^
แวะมาจิ้ม คุณคนแต่งแรงๆ :z13: :z13:
:m14:
ทำม๊ายยยย ทำไม ไม่มาลงนิยายเพิ่มคะ(อีกสักตอน) กระซิกๆๆ :a6:
-
งงติยะ นี่เขาเรียกว่าเซอร์ไพรส์เรอะ! เพิ่งรู้ =[]=
เซอร์ไพรส์มันต้องเรื่องดีๆไม่ใช่เหรอ อย่างนี้พีตเสียใจแย่เลย
-
ชอบเพลงนี้เหมือนกัน
แม้รักไม่สมหวัง
แต่เป็นเพื่อนกันมันจะอยู่ยังยืนมากกว่า
ถึงจะไม่สมหวังแต่เราได้อยู่ใกล้ๆเขา รับเรื่องเรื่องราวความเป็นไปของเขา
มันก็ดีมากๆๆๆแล้ว
:bye2: :bye2: :bye2:
-
แอบสงสารพีตอ่ะ
แต่ติออกเเนวใจร้ายกับพีตนะเนี่ย
-
คุณทนายใจร้าย แต่ก็ดีช่างพีตจะได้เลิกชอบคุณทนายเร็วๆ
-
+1 ให้กำลังใจคนเขียน
สงสารพีตจังรักคนไม่มีหัวใจให้เรา :3125:
พีต มัยไม่มองหนุ่มไอ้รถกระป๋องบ้างล้า 555555
รอมาต่ออยู่น้า :call:
-
:sad4:อารมนี้เกิดได้กะทุกคน
-
สงสารพีตอ่ะ แบบยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บจริงๆ ไม่เป็นรัยนะ เนื้องอก เอ้ย เนื้อคู่พีตมาแล้วไง อิอิ
ส่วนตัวชอบคู่คีตา กับ กรุง อ่ะ ท่าทางน่าจะน่ารัก น่าฟัด มากๆเลยอ่ะ อิอิ
ปล. ขอโทษด้วยนะคะ ทำสารบัญไม่เป็นเหมือนกัน แต่เห็นด้วยอย่างมากค่ะีที่จะมี ^^
-
สงสารพีตอ่ะ ติใจร้ายไปหน่อยนะรู้ว่าพีตชอบตัว ยังจะให้ไปช่วยเลือกให้แฟน
-
อ่านชีวะกะเคมีจบทั้งสองเล่ม
จะมาปั่นต่อ
:call: :call: :call: :call:
-
:m15:
-
รอค่ะรอ :o8:
พีตใจเย็นๆเดี๋ยวตัวจริงก็มานะลูก
คุณทนายรู้ว่าเค้าชอบเพื่อนก็มีหลายคนยังจะเลือกน้องพีตอีก :m16:
-
อ่าาา คุณทนายติยะ ไหงให้คนที่แอบชอบตัวอยู่ไปช่วยเลือกของให้แฟนตัวเองซะงั้นอ่ะ
ใจร้ายแท้น้อ
-
^^
-
+1 จัดไปค่ะ
-
พีตน่ารักจังเลยย > <~
-
ติใจร้ายไปอ่ะ
สงสารพีตจัง
เมื่อไหร่พ่อพระเอกของเราจะรุกหนักสักที
-
เศร้าเลย :o12:
รออ่าน
-
ตอนที่ 10
ห้องใคร?? (ว่ะ )
.
.
.
.
ภัสดา พิชัยภักดีนั่งทานอาหารเลิศรสด้วยใบหน้าที่ฉาบไว้ด้วยรอยยิ้มแต่เป็นรอยยิ้มที่ถูกปั้นแต่งขึ้นมาเพื่อปกปิดความรู้สึกที่กำลังกู่ร้องอยู่ข้างในว่ามันปวดแปลบเพียงใด ไม่ใช่ความรู้สึกที่เจ็บปวดรวดร้าวเจียนจะขาดใจ แต่เป็นเพียงความเจ็บที่ขึ้นมีขึ้นประระลอก รู้ดีว่าติยะไม่มีเจตนาในด้านร้ายที่จะซ้ำเติมความรู้สึก ติยะเพียงแค่ต้องการคำปรึกษาเท่านั้น ความไว้เนื้อเชื้อใจที่เพื่อนมีแต่เพื่อนที่ติยะแสดงออกมามันไม่ผิด ผิดที่ภัสดาที่ไม่รู้จักยับยั้งความรู้สึกเดิมๆ ความรู้สึกที่ว่าเมื่อไร ยามเหงาแนะอยู่คนเดียวจะคิดถึงอยู่เสมอ
“ขอบคุณพีตที่มาให้คำปรึกษาติวันนี้” ติยะยิ้มและเอ่ยคำขอบคุณในแบบฉบับของตัวเอง รอยยิ้มอ่อนโยนวาจานุ่มนวลบางครั้งก็ขึงขัง เหมาะสมกับอาขีพทนายยิ่งนัก บางครั้ง บางคราก็นึกอิจฉาอริศราอยู่ไม่น้อยที่คนอย่างติยะเลือกที่จะทุ่มความรู้สึกที่เรียกว่ารักให้
“ไม่เป็นไร เพื่อนกันทั้งนั้น ขอบคุณติด้วยเหมือนกันที่เลี้ยงอาหารอร่อยๆพีต ไม่รู้ชาตินี้จะได้กินอีกทีเมื่อไร”
“ตลกแล้วภัสดา คุณน่ะรวยกว่าผมเป็นพันเท่า จะสั่งอย่างนี้กิน 3 เวลา เช้า กลางวันเย็นได้สบายๆอยู่แล้ว” ติยะได้แต่ส่ายหัวให้ความถ่อมตัวของภัสดาที่มักจะบอกว่าตัวเองไม่มีเงิน เงินน้อย หรือไม่ก็บ้านไม่ส่งเสีย ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้ว ภัสดาคือคนที่รวยที่สุดในกลุ่มก็ได้ว่า แต่การทำตัวของภัสดานั้นช่างถ่อมตัวและติดดินเสียเหลือเกิน ยกตัวอย่างเมื่อตอนเรียนอยู่ในรั้วมหาลัย ภัสดามักจะขอเสื้อเก่าๆของพี่ในคณะมาใส่ และใส่ซ้ำอย่างนั้นชนิดที่ว่าไม่ซักเป็นอาทิตย์เพราะเปลื้องผงซักฟอกก็ทำมาแล้ว ไม่รู้จะประหยัดจริงๆ หรือต้องการทำตัวสวนกระแสชีวิต หลักเขตที่เห็นภัสดาครั้งแรกนั้นยังคิดเป็นเด็กวัดได้ทุนมาเรียนเสียด้วยซ้ำ ไหนจะย่าม ไหนจะกางเกงสแล็คขาลอย รวมๆกันแล้ว คนจนยังชิดซ้าย เพราะภัสดาแต่งออกมาได้จนยิ่งกว่า
“เหอะๆ ก็พูดไป......กลับเลยไหม” ติยะพยักหน้า แล้วทั้งสองก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากร้านไป หารู้ไม่ว่ามีสายตาสองคู่ที่มองตามทุกย่างก้าวอย่างใคร่รู้และสงสัย
“เดี๋ยวติส่งพีตที่หน้าซูเปอร์มาเก็ตนะ พีตจะซื้อของหน่อยน่ะ”
“โอเค เดี๋ยวติจอดรอนะ จะขึ้นไปส่งถึงหน้าห้องเลย”
“เฮ้ยยยยยย!!!!!!!! ไม่ต้อง เดี๋ยวเดินขึ้นไปเอง ติกลับบ้านเหอะ ดึกแล้ว”
“จะบ้าเหรอ ไปรับก็ถึงห้องตอนไปส่งก็ต้องไปส่งให้ถึงหน้าห้องซิ” ติยะยังยืนยันคำเดิม แต่ก็ได้รับคำปฏิเสธคำเดิมจากภัสดาเช่นกัน
“ไม่อาววววววววววววววว พีตไม่ให้ไปส่ง พีตจะเดินขึ้นเอง ติกลับบ้านเหอะ ดึกมากแล้ว ขับรถกว่าจะถึง”
“.....................................”
“พีตเดินไปคนเดียวได้ พีตอยู่คอนโดมาตั้งแต่ยังจำความไม่ได้มั้ง”
“เวอร์ล่ะ ................อืมๆ ซื้อของเสร็จก็รีบขึ้นห้องนะ” ภัสดาพยักหน้ารับอย่างแข็งขัน ทำเอาติยะต้องยกมือลูบหัวทุยสวยนั่นอย่างเอ็นดู
“ไปนะ.............บาย” ภัสดาออกมายืนที่ริมฟุตบาทหน้าซุปเปอร์มาเก็ตเรียบร้อย เมื่อติยะเห็นภัสดาโบกมือให้ ชายหนุ่มจึงยกมือขึ้นมาโบกตอบกลับไป
รถยนต์ส่วนตัวของติยะค่อยๆลับสายไปช้าๆ รอยยิ้มพิมพ์ใจที่ปั้นแต่งตลอดเวลา บัดนี้ค่อยเจือจางลงไปเรื่อยๆ จนเหลือเพียงใบความเย็นชาและเรียบเฉย นี่คือความรู้สึกที่แท้จริงของภัสดา ทุกการกระทำเมื่อสักครู่คือการแกล้งทำเพื่อให้อีกฝ่ายไม่ต้องสงสัย ดูเหมือนว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ตัวเองทำไปนั้น ติยะจะเชื่อหมดทุกอย่าง เชื่อว่าภัสดาคนนี้ลืมเลือนความรู้สึกเดิมไปหมดแล้ว ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว มันยังไม่ได้หายไป เพียงแต่มันถูกคำว่าเพื่อน กดทับให้ลึกลงไปอีก ลึกจนหัวใจดวงนี้มันอ่อนล้าเกินกว่าจะรื้อฟื้นขึ้นมาเพื่อหารักใหม่
เรือนกายสูงโปร่งทรุดนั่งลงที่พื้นอย่างอ่อนแรง ไม่เคยเลยซักครั้งที่จะทำตัวเข้มแข็งต่อหน้าติยะได้อย่างจริงๆจัง เบื่อเหมือนกันความรู้สึกนี้ ยิ่งคิดยิ่งเหนื่อยใจ ความอ่อนล้าและความรู้สึกอันรวนเรถูกกลั่นกรองออกมาเป็นหยาดน้ำตา เสียน้ำตาครั้งนี้ไม่ได้เพราะยังรักติยะ ความรักที่ให้ติยะนั้นมันเลือนรางและเจือจางลงไปนานแล้ว ยังคงเหลือแต่เพียงเศษเสี้ยวความรู้สึกที่ยังไม่หมดไปจากใจเสียที
“เมื่อไรกูจะลืมมึงได้ซักที ..............แม่งเอ๊ย!!!!!!!!!!!!!!!”
มือเรียวบางทั้งสองข้างถูกยกขึ้นมาบดบังใบหน้าที่แท้จริงของตอนนี้ ดวงหน้าที่เต็มไปด้วยคาบน้ำตา ไม่อยากอ่อนแอแต่บางครั้งก็ไม่รู้ว่าจะเข้มแข็งไปทำไมเหมือนกัน ความคิดต่างๆนานาโถมใส่เข้ามาอย่างจัง ความคิดในด้านร้ายที่ถูกปลุกขึ้นให้สู้เพื่อรักนี้อีกครั้ง แต่ความคิดในด้านดีก็แย้งขึ้นมาเหมือนกันว่า ในเมื่อเขาไม่รักเราแล้วเราจะไปแคร์ทำไม
ผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวอยู่บนโลกนี้ เศร้าไปก็เท่านั้น คนที่เจ็บคนที่ปวดคือเราไม่ใช่เขา เพราะฉะนั้นเลิกดีกว่า เทวดาน้อยๆในหัวบอกอยู่เสมอว่า ไม่ต้องเร่งไม่ต้องรีบลบความรู้สึกนี้ ใช้เวลาเป็นเครื่องมือในการขจัดเอาเศษหนามในหัวใจออกไป และในที่สุด ความดีก็ชนะความชั่วอีกครั้ง!!!!!!! เทวดาน้อยยังคงช่วยชีวิตเขาไว้เสมอ ความคิดความคิดอันชาญฉลาดของตัวเองที่รู้จักแยกแยะและหักห้ามใจ เพราถ้าหากยังคงดึงดันที่จะให้ติยะรักตอบ ป่านนี้แม้คำว่าเพื่อนก็คงไม่เหลือไว้ให้เขา
“วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่กูจะลืมมึง ไอ้ติ รู้ไว้ซะว่ากู..................เคยรักมึง!!!!!!!!!! ………..และตอนนี้ก็เลิกไปแล้วเว้ยยยยยยยยยยยย”
จึก จึก จึก…………….!!
ใครสะกิดแขนว่ะ .........เมื่อภัสดาหันกลับไปก็พบเจอกับ………………
“แหกปากเสียงดังทำไมสาวน้อย ลุงจะนอน” คนพเนจรที่ยึดเก้าอี้เหล็กดัดหน้าซุปเปอร์มาเก็ตเป็นที่นอน แต่เอ๊ะ!!!!!!!! อะไรนะ อีกทีซิ สาวน้อยเหรอ................สาวน้อย!!!!!!!!!!!!!!!
“เอ่อๆ ขอโทษครับคุณลุง”
“ไม่เป็นไร.......แล้วเมื่อกี้เป็นอะไรร้องไห้ทำไม เป็นเมนส์เหรอ ไม่เป็นไรนะไม่ต้องกลุ้มใจ จะแตกเนื้อสาวก็เป็นอย่างนี้กันทุกคนนั่นแหละ อืมมมมม ลุงไปนอนต่อนะ” แล้วแกก็หันหน้ากลับไปล้มตัวลงนอนเหมือนเดิม อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!! นอกจากจะโดนว่าเป็นสาวแล้ว ภัสดา พิชัยภักดียังโดนปรักปรำว่าเป็นประจำเดือนแดงเดือดอีกด้วย TT________TT
“สรุปเอาสั้น กูว่าวันนี้เมาเถอะ จะได้ลืมเรื่องเฮงซวยพวกนี้” แล้วภัสดาก็มุ่งหน้าเดินเข้าซุปเปอร์มาเก็ตทันที และสิ่งที่เล็งไว้ไม่ให้คลาดสายตาก็คือ วอดก้าซักสิบยี่สิบขวดนั่นเอง ความอยากเมาจนลืมไปว่าตัวเองนั้นกินเหล้าไม่ค่อยแข็ง
.
.
.
.
“มึงดูอะไรไอ้ศิ” กรุง ถามเพื่อนสนิทอย่างสงสัย เมื่อเห็นศิขรินทร์จ้องไปยังจุดใดจุดหนึ่งอย่างไม่คลาดสายตา
“ไอ้กรุง คนนี้แหละ!! คนนี้เลยที่เตะลูกชายกูแล้วเอาหัวใจกูไป!!” กรุง วรยศ หันหน้าไปยังทิศทางที่ศิขรินทร์ชี้โดยทันที และก็พบกับ ผู้ชายสองคนนั่งกินข้าวคุยกันกระหนุงกระหนิง อีกคนแต่งตัวภูมิฐานรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคมเข้ม ส่วนอีกคน เอ่อ..........นั่นผู้หญิงหรือผู้ชาย เพราะถ้าให้ตัดสินจากใบหน้าก็ฟันธงไปเลยว่า ผู้หญิงชัวร์ เพราะคนที่อยู่ในสายตาของกรุง วรยศนั้น สวยเฉี่ยวได้อีก อืมมม แต่อย่ามองด้านล่างเพราะแต่งมาเต็มยศเหมือนกัน
“สวยว่ะ” คำจัดกัดความของ กรุง วรยศ ต่อภัสดา พิชัยภักดีมีแค่นี้จริงๆ
“เหี้ย!! อย่ามองนาน พอแล้วๆ หันมา!” กรุง วรยศหันกลับมามองหน้าเพื่อนตัวเองอย่าง งงๆ อะไรจะขนาดนั้น นี่ขนาดยังไม่ได้เป็นอะไรกันนะ ไอ้ศิมันยังเป็นได้ขนาดนี้ แล้วถ้าคนสวยเขาติดบ่วงมันขึ้นมาล่ะ จะได้กระดิกไปไหนเหรอ
“แม่งเอ๊ย!! แม่งใครว่ะ ภัสดาควงใครมา!” ศิขรินทร์สบถ ออกมาอย่างหัวเสีย ภาพตรงหน้าทำเอาอารมณ์อันเย็บเหยียบร้อนระอุขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ดวงตาคมเข้มสีน้ำตาลค่อยๆเปลี่ยนแปลงจนตอนนี้มันเปลี่ยนเป็นสีเทาเต็มขั้น พันธุกรรมจากปู่แสดงออกมาอย่างเต็มที่ ทำเอากรุง วรยศต้องรีบห้าม ศิขรินทร์เอาไว้ เพราะรู้ใจกันดีว่าตอนนี้ ศิขรินทร์โมโหจนเลือดขึ้นหน้าแล้ว
“ไอ้ศิ ตามึงเปลี่ยนสีแล้ว พอๆ อย่าไปมอง เขาอาจจะมากับเพื่อนก็ได้”
“เพื่อนเหี้ยไร อ้อนกันซะขนาดนั้น!!” ศิขรินทร์เตรียวตัวพรุ่งใส่เต็มที่ แต่กรุง วรยศ ก็ทำหน้าที่เพื่อนสนิทได้ดีเหมือนกัน ร่างสูงใหญ่ของศิขรินทร์ถูกดมือหนาใหญ่ของกรุงกดเอาไว้ ขืนให้ไอ้เพื่อนบ้ามันออกไปตอนนี้ รับรองร้านพัง และไอ้คนทำพังมันก็ไม่สนใจด้วยว่าอะไรมันจะตามมา
“มึงจะโมโหทำไม เป็นอะไรกับเขา ระงับสติหน่อยซิวะ แฟนก็ไม่ได้เป็น เห็นหน้ากันแค่ทีสองที เขาคงจะชอบใจซินะที่มึงไปอาละวาด่เขากับเพื่อน”
“โว้ยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!” ขอบคุณสวรรค์ที่โต๊ะของเขามันอยู่มุมพอดี และขอบคุณสวรรค์ที่โต๊ะของภัสดานั้นค่อนข้างห่างไกลจากโต๊ะเขาพอสมควร
ไม่เคยร้อนใจอะไรเท่านี้มาก่อนเลย ไม่นึกไม่ฝันว่าคนๆจะมีอิทธิพลกับเขามากกว่านี้ ภัสดา พิชัยภักดีอย่างนั้นเหรอ หึหึ มาทำให้ ศิขรินทร์คนนี้หว้าวุ่นอย่างนี้มันต้องได้รับการเอาคืน ต่อไปนี้จะเดินเครื่องเต็มที่ อินทรีเงินคนนี้ไม่สนว่าอีกฝ่ายจะมีใครอยู่ก่อนก็ตาม เพราะศิขรินทร์คนนี้จะแย่งภัสดามาเป็นคู่ของชีวิตให้ได้ ไม่เชื่อก็ลองดู
.
.
.
เมื่อมองเห็นแผ่นหลังของคนทั้งคู่เดินห่างออกไป เหมือนหัวใจมันหลุดลอยตามไปด้วย ความห่วง ความหวง ความหึง ที่ไม่รู้ว่ามันมาจากไหน ถาโถมเข้าใส่จนแทบจะรับไม่ไหว ดีที่ไอ้กรุงมันมาด้วย เพราะถ้าหากเขาอยู่คนเดียว ป่านนี้มีคนได้ไปนอนหยอดน้ำเหลือที่โรงพยาบาลแล้ว
จัดการบิลและล่ำลากันพอพิธี กรุง และศิขรินทร์ก็แยกย้ายกันกลับที่พัก ตลอดเวลาที่ขับรถนั้น จิตใจมันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยซักนิด มันลอยละล่องออกจากร่างไปเนิ่นนานแล้ว อดคิดไม่ได้ว่า ภัสดาและผู้ชายอีกคนนั้นหายไปไหนกัน ไปทำอะไร อยู่ที่ไหน เกิดอะไรขึ้น อยากรู้ อยากรู้ความเคลื่อนไหวทั้งหมด แต่มันก็ทำไม่เพราะ เขากับภัสดานั้น ยังเป็นเพียงคนแปลกหน้าของกันและกันอยู่
“เฮ้ยยย!!!!!!! ใครมานอนตายหน้าห้องกูวะ” ศิขรินทร์ก้มมองร่างร่างหนึ่งที่นอนคดคู้อยู่หน้าห้องของตัวเอง กลิ่นเหล้าโชยเข้าจมูกบ่งบอกว่าร่างข้างใต้เมามายอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
“นี่ๆ คุณๆ ตื่นๆ มานอนอะไรหน้าห้องผมเนี่ย” มือซ้ายบีบจมูกตัวเอง มือขวาจับบ่าบอบบางเขย่าไปมาอย่างเรียกสติ แต่ไม่ว่าจะเขย่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่ได้ปฏิกิริยาตอบกลับจากคนเมาแต่อย่างใด
“เอาไงดีว่ะ?? เรียกยามดีกว่า...........”
“......................................................”
“โอเคๆ ไม่เรียกยามก็ได้ว่ะ แม่ง คนดีซักหนึ่งวันก็แล้วกัน” เมื่อตัดสินใจได้แล้ว ศิขรินทร์ก็ค่อยๆพลิกร่างของคนเมาอย่างช้าๆ
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!! ภัสดา” ความตกใจ เสียใจ แปลกใจ สงสัย ตีรวมกันเต็มไปหมด แต่สุดท้ายความเป็นห่วงและความโหยหาก็เอาชนะความรู้สึกทุกอย่าง ร่างสูงค่อยพยุงร่างบางของภัสดาขึ้นมาจากพื้นที่หน้าประตูอย่างช้าๆ
“อื้ออออออออออ คายยยยย มาจาบบบบบบบบ หาพ่องงงงงงงง มึงเหรออออออ” คนเมางึมงำไม่ศัพท์ที่ต้นคอหนาของศิขรินทร์และนั่นก็เรียกเสียงหัวเราะจากร่างสูงทันที
“หึหึ เมาขนาดนี้ยังซ่าส์เหมือนเดิมนะ”
ร่างเสียบคีย์การ์ดแล้วพยุงร่างคนเมาหน้าหวานเข้าห้องอย่างทุลักทุเล เพราะภัสดาไม่ได้ให้ความร่วมมือเลยซักนิด กลับกันยังพยายามแกะมือเขาอออกอยู่ตลอดจนเมื่อกี้ ด้วยความรักและห่วงใยเลยทำให้..............
ศิขรินทร์คนนี้แอบหอมแก้มนวลของคนเมาไปอยู่หลายครั้ง หึหึ อยากดื้อดีนัก ขอกำไรซักนิดซักหน่อยก็แล้วกัน ไหนๆก็ไหนแล้ว เข้ามาถึงถ้ำเสือของศิขรินทร์ซะขนาดนี้ อย่าคิดว่าจะได้ออกไปง่ายๆ
ศิขรินทร์พยุงร่างโปร่งบางของภัสดามายังห้องนอนใหญ่ของตัวเอง ร่างสูงค่อยๆวางร่างบางลงอย่างช้าๆ คนเมาเมื่อรับรู้ว่าตัวเองถึงที่หมายแล้วก็กวาดแขนไปมาทั่วเตียง พูดงึมงำจับใจความไม่ได้ว่าพูดอะไร จนศิขรินทร์ต้องชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ๆเพื่อฟังให้แน่ชัด
“ติ..........ติยะ...........อ้ายยยยยยติบ้า!!!” อืมมมมมมมมมมมมมมมมมมม มาอยู่บนเตียงของว่าที่สามีแต่พึมพำเรียกชื่อชู้ บรรลัยได้อีก เดี๋ยวเถอะคนสวย เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย
“เรียกชื่อคนอื่นอย่างนั้นเหรอ อยากโดนใช่ไหมภัสดา!!!”
.
.
.
.
.
“อืมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม...........” เสียงพึมพำหลุดออกมาจากริมฝีปากเรียวสวยของภัสดาอย่างสลึมสลือ มือบางควานหาหมอนข้างอันคุ้นชิน เพราะเป็นคนติดหมอนข้าง แต่ไม่ว่าจะหาอย่างไรมันก็ไม่เจอซักที จึงใช้เรียวขายาวของตัวเองทำงานแทน
“อยู่หนายยยยยยยยยยยย น้องหมอนจ๋า อยู่หนายยยยเอ๋ยยยยยยยยย”
“.............................................”
อืม ทำไมแม่บ้านถึงเปลี่ยนน้ำยาปรับผ้านุ่มล่ะ กลิ่นเดิมก็ดีอยู่แล้ว มาใช้กลิ่นนี้ทำมายยยย ไม่ชอบอ่ะ สงสัยต้องตัดเงินซะแล้ว โทษฐานทำงานเกินหน้าที่
ภัสดาผลิกตัวไปอีกด้านของเตียง และเมื่อเจอกับบางสิ่งบางอย่างที่อบอุ่นและใหญ่โต ร่างบางก็รีบมุดร่างเข้าไปหาความอบอุ่นนั่นทันที มือบางวาดโอบรอบสิ่งอบอุ่นนั้นอย่างช้า ส่วนเรียวขายาวก็ไม่น้อยหน้า ยกขึ้นก่ายเกยอย่างเต็มที่
รู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่ขยับขยุกขยิกอยูที่ซอกคอ ก็ปัดไปไม่ได้สนใจนักเพราะอาจจะเป็นผ้าก็ได้ แต่ยิ่งนานเข้ายิ่งรู้สึกถึงลมร้อนๆเป่ารดที่ต้นคอมากกว่าเดิม
สติกลับเข้าร่างอย่างช้าๆ และคิดได้ในที่สุดว่า เดือนนี้ไม่ให้แม่บ้านมาซักผ้าเก็บของที่ห้องเพราะไม่อยากจ้าง เปลืองเงิน ภัสดาเลยให้ลูกน้องที่อู่เป็นคนทำ แล้วทำไม?????????????? ทำไมกลิ่นผ้าปูที่นอนถึงเปลี่ยน
ดวงตาเรียวยาวค่อยๆ ปรือขึ้นอย่างช้าๆ แสงแดดร้อนแรงแยงตาไม่น้อยเลยต้องหยีเอาไว้ แต่เมื่อลืมขึ้นมาเต็มๆก็สบกับดวงตาสีน้ำตาลเข้มคมสวยของใครบางคนเข้า
ใครบางคน.......................ใครบางคน!!!!!!!!!!!!! ใครรรรรรร
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
กูอยู่ห้องใครว่ะเนี่ยยยยยยยยย ????????????
***************************************
๐ ไม่ได้หลอกให้เข้ามาซักหน่อยน้า ก็กำลังปั่นอยู่อ่ะ
๐ หลังจากตอนนี้แล้ว ไม่รู้ว่าจะมาตอนไหน
๐ อ่านหนังสืออย่างจริงจัง จะเข้ามาอ่านเม้นเป็นระยะ แต่ได้แค่อ่าน
๐ ใครงอนก็ง้อแล้วน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
๐ กด + และ กดเป็ด OKKKKKK!!!!!!!
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
ไรอ่ะโดนหลอกเฉยเลย :serius2: :serius2:
-
:serius2:
โดนหลอก
โหดร้ายจัง
กะหลอกเอาเม้นหรอ ? แต่เราก็เม้น :laugh:
-
รออยู่น๊า
:L2: :L2:
-
เง้ออออ โดนหลอกอะ
รอ รอ รอ :really2:
-
เหมือนกันเลย อิอิ โดนเขาหลอกก็จะรอ 55555
-
เพราะรักจึงยอม ...ให้เธอหลอก :กอด1: :กอด1:
-
แอร๊ยยยย โดนหลอกกกกกกก :serius2:
-
แวะมาดู
-
:m15:
-
ทำไมถึงทำ กะ ชั้ลลล ด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:m15: :m15:
-
มีแต่คนสงสารพีต
หึ หึ คนห้าวๆแบบนี้เขาจะยอมรับความสงสารจากพวกเราหรือเปล่าน้อ
ขอบคุณมากเจ้าค่ัะคุณoaw_eangที่กดบวกให้ดิฉัน
ป.ล.ขอเรียนถามทุกคนเลยนะคะ มีใครเป็นเหมือนดิฉันไหมคะ
คือทำไมดิฉันกดอ้างถึงไม่เคยได้เลย รึดิฉันทำไม่ถูกตรงไหนรึเปล่า(ยิ่งโง่ๆเทคโนโลยีอยู่ด้วย)
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
เอาลงแล้วววววววววววววววว
ไปอ่านโล้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
และอย่าลืมม กด+ และกด เป็ด O K !!!!!!!!
-
มีแต่คนสงสารพีต
หึ หึ คนห้าวๆแบบนี้เขาจะยอมรับความสงสารจากพวกเราหรือเปล่าน้อ
ขอบคุณมากเจ้าค่ัะคุณoaw_eangที่กดบวกให้ดิฉัน
ป.ล.ขอเรียนถามทุกคนเลยนะคะ มีใครเป็นเหมือนดิฉันไหมคะ
คือทำไมดิฉันกดอ้างถึงไม่เคยได้เลย รึดิฉันทำไม่ถูกตรงไหนรึเปล่า(ยิ่งโง่ๆเทคโนโลยีอยู่ด้วย)
แม่คะ บราวเซอร์ตัวไหนเหรอ ถ้าเป็นโครมก็กดคลิกขวาตรงคำว่า "อ้างถึง" ไปเลย มันจะได้ขึ้นใหม่ เพราะถ้ารอให้เล้าเวอร์ชั่นใหม่โหลด ก็คงไม่ได้ทำมาหากินพอดี
**** แม่ งง ไหม อ่ะ 555555555+
-
:กอด1:
-
รักที่ไม่สมหวังผ่านไปแล้ว ก็ให้มันผ่านไป
รักที่สมหวังรออยู่นะจ๊ะ
:L2: :L2:
-
แล้วจะโทษครายยยยย :z3: พีตเล่นไปนอนอยู่หน้าห้องเค้าเองอ่ะน้อ
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
เข้าห้องกันแล้ว :o8:
-
โอ้ววววว เมาจนได้เรื่องแล้วนะเนี่ยยยยยย โฮ้วววววววววว
-
พีตเืนื้อคู่คุณต้องพยศเหมือนคุณถึงจะแซ่บ :fire:
-
ง้อแค่นี้ไม่ยอมมมมมมมม
กำลังหนุกมากกกกก
ค้างงงงง
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:L1:
ค้างเนอะ อิอิ
-
ยามไม่มีสติ มันก็เป็นเช่นนี้แหละหนอ
ประชดไป ใครเขาก็ไม่มารับรู้ :z3:
-
เหอะๆๆๆๆๆๆๆๆ
เมาอย่างนี้แถมเข้าห้องผิด
ก็มีแต่เสร็จทุกราย เอิ๊กกกกกกกกก :haun4: :haun4:
ความหื่นเข้าจู่โจม :z1: :z1: :z1:
-
o13
-
พอคุณพีตตัดใจได้ ฟ้าก็ดลบันดาลให้มานอนรอ ว่าที่สามี ถึงหน้าประตูห้อง รวดเร็วทันใจจริง ๆ :laugh:
-
จัด + ไป
จัดเป็ดไป
อยู่คอนโดเดียวกันหรือนี่ :z1:
-
ค้างอ่ะนะน้อง ทำไมทำพี่ค้างแบบนี้เนี่ย
ว่างๆ ก็มาต่อด้วยเน้อ
-
:sad4: คอ-อา-งอ-คาง-ไม้โท=====>ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
เชอะ.... :a14:
ดีใจอ่ะดิ
-
กำลังน่าติดตามเลย จะรอนะคับ รีบๆมาเน้อ
-
อย่าหายไปนานนะครับคิดถึง
-
เนื้อเข้าปากเสือ อ้อยเข้าปากช้าง จะเหลือไหม??????
-
เอาละซิทีนี้ พระเอกเราๆไม่ปล่อยแน่ แต่ว่านายเอกจะเตะผ่าหมากอีกรอบปะเนี่ย ลุ้นๆ :laugh:
-
ค้างอย่างแรงงงง
:call: :call:
-
:z3: :z3:
ฆ่าฉันให้ตายเสียยังดีกว่า
ค้างๆๆอย่างแรง
ผู้แต่งที่รักขามาต่อเถอะค่ะ :L2: :กอด1:
-
เค้าเข้าห้องกัน2คนแล้ว จะมีฉากร้อนแรงในตอนต่อไปป่ะ
รอๆๆๆๆๆๆๆ
:impress2:
-
ดราม่าเรื่องทนายติอยู่ดีๆ
มาฮาแตกลุงพเนจรบอกว่าเมนส์มานี่หล่ะ
ลุงแกปลอบใจเสร็จมีการกลับไปนอนต่ออีก ทำไปได้ :jul3:
แต่ตอนนี้ลุ้นมากว่าตอนหน้าศิจะโดนเตะไข่อีกรอบรึเปล่า
หรือจะเป็นช่างฟิตที่โดนศิจับไข่กันแน่ :laugh:
-
นายเอกหยิบผ้าห่มมากัด ปากสั่นระริก ร้องให้สะอึกสะอื้น :jul3:
คุณ yayee คะ ถ้าใช้ IE เหมือนกันก็กดไม่ได้เช่นกันค่า แก้โดยคลิกขวาที่อ้างถึงแล้ว open in new tab หรือ new window ไปเลย มันจะquote ให้ แต่ต้องไปตอบอีกหน้า ลองดูนะค้า
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านนานมาก
นี่นายเอกของเรายังไม่เสร็จพระเอกอีกเหรอค้าาาาา :confuse:
-
ทำไปได้นะเนี่ยนายเอกของเรา เดี๋ยวก็โดนจับกดหรอกนั้น
-
ฮาจริงๆๆ สนุกมากคะ ^^
-
สงสัยทำไมว่าใคร
นั่นอ่ะ เนื้อคู่เอ็งนะอิหนู
เรียกบ้านๆ ว่า สามี อ่ะค่ะลูก 5555
-
นั่นจิ..น้องพีตไปนอนห้องใครน่ะ o18
-
ค้างนะค่ะเนี๊ย อย่างรู้พีตตื่นมาเจอพี่ศิแกแล้วอะไรจะเกิดขึ้น
อ๊าวกล้าดอง เราก็กล้ารอว่ะ
-
เอาล่ะหว่า บุพเพอาละวาดแล้ววววว :m11:
ถ้าพีตไม่ได้คู่ศิ แล้วจะให้ไปคู่กับลุงพเนจรเรอะ!!?? :m30:
พีตจ๋า~ เมาไปนอนฟุบที่ไหนไม่นอน ดันไปนอนสลบเหมือดที่หน้าถ้ำเสือ :haun5:
ปลงซะ o3คุณคนแต่ง เค้าไม่ปล่อยให้พีตไปคู่กับลุงพเนจรหรอก<(มันยังไม่หยุดเล่น) :m20:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
จงมาต่อๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอหวานๆเลยน๊ะ ชอบคู่นี้ น่ารักดี
:o8: :o8:
-
+1 ให้เลยค่า กะการโดนหลอก 5555 (ยังรอน้ำซุปอยู่นะค่า)
-
+1 ให้เลยค่า กะการโดนหลอก 5555 (ยังรอน้ำซุปอยู่นะค่า)
อันเรื่อง มาเฟียนั้น เขียนยังไม่เสร็จดี หลังสอบประมาณ เอ่อไม่แน่ใจว่าตอนไหน
ก๊ากกกกกกกก ล้อเล่นๆๆ เดี๋ยวอ่านเคมีเสร็จ พรุ่งนี้มะรืนมั้งจะไปต่อมาเฟีย
วอนคนอ่านจากเรื่องนี้ ไปให้กำลังใจใรเรื่องโน้นต่อด้วยยยยยยยยยยยยยยยย 555555555555+++
-
อืม อ่านเอง ค้างเอง ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก
โอเคๆ ถ้าอ่านหนังสือเสร็จทันนะ จะปั่นแล้วเอามาอัพ
เค้าอยากได้เป็ดดดดดดดด
-
รอดูคุณพีตแผลงฤทธิ์เน้อ
:L2:
-
http://www.youtube.com/v/qU4Yl02SJcg
-
เมาจนเป็นเรื่อง 55
แต่คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ถึงพระเอกจะเจ้าชู้แต่ไม่น่าเล่นทีเผลอ
-
:z1: :z1: :z1:
-
หึหึ จะห้องของใครละจ๊ะช่างพิต
-
รู้เค้าหลอก แต่เต็มใจให้หลอก....ง o18รอตอนต่อไปจ้า
-
โดนลากเข้าห้องซะละอีหนูพีต
เมื่อคืนลืมคุณทนายไปแล้ว เช้านี้เริ่มรักใหม่เลยดีกว่า 55 55 :z1:
รอตอนต่อไปนะคะ
โชคดีในการสอบนะคะ :กอด1:
-
พีตอาละวาดแน่ๆเลย 555
-
หุหุ ขอให้หนูพีตโดนนนน :laugh:
-
หวังว่าคุณศิคงไม่โดนถีบตกเตียง แล้วโดนกระทืบซ้ำหรอกนะครับ หุหุ ส่วนน้องพีตก็อย่ายอมคุณศิง่ายๆ นา
-
เขายอมโดนหลอกกก
-
วะ วะ ว้าว แรกลืมตาก้อเจอหน้ากันบนเตียง อยากรู้จริงๆว่า พีตจะว่ายังไง มานอนเมาสลบหน้าห้องเค้าเองนี่นา
-
ฮ่า ฮ่า เนื้อคู่หนูอยู่นี่แล้ว ปล่อยไอ้ทนายความบ้านั่นไปเหอะ
ว่าแต่ลุงพเนจรบอกว่าเมนส์มา ฮาสวดดด :z3: :z3:
-
จำไว้เป็นบทเรียนนะจ๊ะ พีตจ๋า
ว่าไม่ควรเมาไม่มีสติแบบนี้ ดีนะ
ที่คนเจอเป็นศิ ถ้าเป็นคนอื่นนะ
เสร็จไปล่ะ 555555555555
-
อยากอ่านต่อจัง
-
ค้างอีกแล้วววววววว :z3:
-
:laugh:ตอนต่อไปมันจะสนุกขนาดไหนไม่อยากคิดเลย555
-
รอนะครับ
-
คนเมานี่มันเปงเรื่งจริงๆๆ
-
+1
:L2: :L2: :L2:
-
มันนัวเนียตรงไหนเนี่ยยยยยย แค่ก่ายเอง
ยังไม่ถึงใจเลย มาต่อเร็ว ๆ น้า
-
555ดีที่แค่นอนด้วยกัน
ไม่โอนอย่างอื่น ><
-
มันนัวเนียตรงไหนเนี่ยยยยยย แค่ก่ายเอง
ยังไม่ถึงใจเลย มาต่อเร็ว ๆ น้า
เอ่อ คือออออออออ คนแต่งเปลี่ยนชื่อตอนไหม่แล้วนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o22 o22 o22 :a5: :a5: :a5:
-
มารอด้วยคน
-
พีตเสร็จแน่ นายเสร็จไอคนขึ้หึงแน่ :laugh:
-
ภัสดา แปลว่าจะได้สามีแน่นอน 555
แต่สามีนะคือคนนอนข้างนะ ไม่ใช่ภัสดาจ้า
+เป็ดให้แล้วกัน
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
o13 o13 o13 o13
-
เขามาอ่านทันจนได้ จะถึงฉาก ฉ หรือยังนะตอนหน้านะ :oo1:
เป็นกำลังใจให้คนเขียน สู้ๆๆ มาต่อเร็วๆๆนะคร๊าบบบบบบ :pig4:
:mc4: :man1:
-
:z3:
-
เข้ามานั่งรอ
-
ไม่ได้อัพน้า จะไปอ่านหนังสือต่อแล้วค่ะ :กอด1:
หลังวันพุธหรือเปล่า ไม่แน่ใจ เพราะสอบวันพรุ่งนี้กับวันพุธ
รอแปปนึงเน้อ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
โหยย ห้องพระเอกของเราไงจ๊ะ อิอิ
-
แม่คะ บราวเซอร์ตัวไหนเหรอ ถ้าเป็นโครมก็กดคลิกขวาตรงคำว่า "อ้างถึง" ไปเลย มันจะได้ขึ้นใหม่ เพราะถ้ารอให้เล้าเวอร์ชั่นใหม่โหลด ก็คงไม่ได้ทำมาหากินพอดี
**** แม่ งง ไหม อ่ะ 555555555+
-ขอบคุณค่ะลูกสาวที่ให้ความกระจ่างแก่ผู้รู้น้อย
อิ อิ สมกับที่หลานแม่มันให้ฉายาแม่ว่า"เจ้าหญิงได"จริงๆเลย
ไม่ใช่"เจ้าหญิงไดอาน่า"นะ ความจริงมันย่อมาจาก "ไดโนเสาร์"น่ะจ้ะ หุ หุ
-
ยังดีที่อยู่รอดปลอดภัย :sad4:
วะฮ่าๆๆๆ ระวังตัวไว้เห๊อะ...ซักวัน
เมาบ่อยๆ นะ ชอบบบบบบ
กด+ และให้เป็ดไปรุย
-
ขอให้ลงเอยกันเร็ว ๆ ติยะก็ร้ายบริสุทธิ์จริง ๆ รู้ทั้งรู้ว่าเพื่อนรักตัวเองก็ยังเอาเรื่องอย่างนั้นไปปรึกษา
-
ว้ายๆๆๆ เข้าผิดห้องแบบนี้ จะเป็นไรไหมนี้ ยิ่งอินทรีเงินจ้องจะตะครุบอยู่ข้าง หุหุ
-
:haun4:
ฉากต่อไปต้องร้อนแรง
ผูกมัดไว้ด้วยร่างกาย ต่อไปก็ผูกมัดด้วยหัวใจ :laugh:
-
ศิจ๊ะ ขอบใจติยะด้วยล่ะ
ถ้าเขามาส่ง คงไม่ได้บุพเพอาละวาดกับน้องพีตหรอก
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ อิอิ ว่าแต่ ตื่นแล้วน้องพีตจะเจออะไรน้าๆๆๆๆๆๆ
มาต่อไวไวนะค่ะ กำลังสนุก(กำลังค้างนั่นเอง ฮ่าๆ)
:L2: :กอด1:
-
รออยู่นะจ๊ะ
-
มานอนรอ
-
อิอิอยากบอกว่าดีใจที่พีตอกหัก
เพราะไม่งั้นก็คงจะไม่ได้กับ
คุณศิขรินทร์ของเรานะซิ
-
เมาไม่ได้สติแบบนี้นายศิน่าจะจับกดนะเนี่ย :z2:
+1ให้กับความน่ารัก
เป็นกำลังใจให้ในการสอบนะค๊า :กอด1:
-
เมาขนาดนี้ จริงๆ แล้วไม่น่ารอดเลยนะ
-
มารอร๊อรอ :m7:
-
:m15:เมื่อไหร่จามาเค้ามารอ กำลังจะมันเลยอ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :o12:
"ภัสดา..."
"มาครับ........" ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ถูกใจสุดๆ :z2:
ผู้แต่งสู้ๆๆๆๆ วันนี้รู้สึกว่าจะพฤ.แล้วนะจะมาต่อยังอะ รอๆๆๆๆตื่นเต้นนนนนนนน :serius2:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ตอนนี้ก็กำลัง
v
v
v
v
o19
-
ค้างงงงมากกกกกกกก!! o13 :3123: :L2:
-
โอ๊ะ ....เค้านึกว่ามาแล้วอ่ะ
รอนะจ๊ะ
-
รอตอนต่อไปว่าพระเอกของเราจะโดนทำอะไรบ้าง
ลุ้นๆ
-
บทที่ 11
( ยังไม่รู้...........)
.
.
.
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ไม่ร้องเฮ้ยก็ไม่รู้ว่าจะร้องว่าอะไรแล้ว ให้กรี๊ดก็คงไม่เข้ากับรูปร่างหน้าตาเท่าไร ลืมตมขึ้นมาก็จ๊ะเอ๋กับลูกตาของใครก็ไม่รู้ ความตกใจทำงานสัมพันธ์กับท่อนขาทันที สติมาปัญญาเกิดพลังและความกล้าก็ส่งไปที่ขาและถีบผู้ต้องสงสัยออกไปนอกวงโคจรทันที
แต่..........................
“จะทำอะไรครับคุณภัสดา?” ดูเหมือนว่าศิขรินทร์จะเดาออกเสียด้วยว่า ภัสดาจะร้องใช้ท่อนขาเรียวยาวประทุษร้ายร่างกายน้อยๆ?ของตัวเองแน่ๆ และเมื่ออีกฝ่ายขยับเรียวขาทำท่าเหมือนจะยันเขาลงไปจูบพื้นข้างเตียง มือหนาก็รีบเข้าไปเกาะกุมและยึดไว้กับเตียงทันที
“ไอ้เหี้ย! มึงเป็นใคร.....มึงทำอะไรกู” ภัสดาไม่ได้กรีดร้องอย่างสาวพรมจรรย์อย่างในละครทีวีที่ตื่นมาแล้วโดนตัวเหี้ยที่ไหนก็ไม่รู้ข่มขืนและเมื่อได้รับคำปลอบโยนอันแสนไพเราะนางเองก็เชื่อเสียอย่างนั้น แต่ตอนนี้ภัสดา พิชัยภักดีคนนี้กำลังรู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างมาก ที่มาตื่นบนเตียงของคนอื่น นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า วอดก้า คือตัวการที่ทำให้เรื่องวุ่นวาย
“นี่คุณจำผมไม่ได้เหรอ เราไม่ได้เจอกันครั้งแรกนะ” อีกฝ่ายเอ่ยวาจาตัดพ้อได้น่ากระทืบเป็นอย่างมาก และเมื่อให้สติอันน้อยนิดเพ่งมองอีกฝ่ายอย่างจริงๆจังๆก็พบกับสัจธรรมโลกแตกอีกครั้ง ว่าคนที่นั่งทับขาเขาอยู่ตอนนี้คือไอ้รถกระป๋องหรือไอ้โรคจิตที่ปล้นจูบเขาไปเมื่อวานนี่เอง
ภัสดาเพ่งสายตาไปรอบๆห้องอย่างสงสัยและเก็บรายละเอียดอย่างเต็มที่ ผุดลุกขึ้นยืนเพราะอยากออกไปจากที่นี่เต็มที่แต่ก็โดนไอ้โรคจิตมันกระชากให้นั่งลงไปเตียงอีกรอบ อาการแฮงค์ของคนเมาเริ่มเผยออกมาช้าๆอย่างที่คนเมาอย่างเขาพึงจะเป็น
“มึงจะอะไรกับกูอีก กูจะกลับคอนโดเว้ย!” ตะหวาดเสียงดังบ่งบอกให้อีกฝ่ายได้รู้ว่าเบื่อขี้หน้าและอยากออกไปที่ตรงนี้เสียเต็มประดา
“จะไม่ถามหน่อยเหรอ ว่าเข้ามาอยู่ในห้องผมอย่างไร” ศิขรินทร์อมเย็นมองอีกฝ่ายอย่างใจเย็น มองดวงหน้าสวยหวานบูดเบี้ยวแล้วมันกระชุ่มกระชวยหัวใจดีจริงๆ อยากก้มลงไปสูดความหอมที่แก้มนวลแต่ก็ไม่กล้า ขืนไปทำอย่างนั้นคงได้นอนใต้ตืนว่าที่เมียอย่างคุณภัสดาแน่ๆ คนสวยมักจะโหดและรุนแรงเสมอครับ
“ไม่อยากรู้เว้ย รู้อย่างเดียวมึงปล่อยขากูได้แล้ว กูจะกลับ”
“ไม่อยากรู้..........ไม่เป็นไร แต่ผมอยากเล่า” ศิขรินทร์ขยับเข้าไปนั่งใกล้อีกฝ่ายทีละนิด และภัสดาก็ดูออกทันทีว่าไอ้โรคจิตมันกำลังคิดจะทำอะไร
“เล่าก็เล่าอย่างเดียวดิวะ มึงจะขยับเข้ามาทำไมเนี่ย”
“กลัวเหรอ?....หึหึ” ภัสดาไม่เคยเห็นใครทำหน้าได้กวนตีนเท่าไอ้หมอนี่มาก่อนเลยจริงๆ อยากเอามือไปซัดหน้ามันซักเปี้ยงสองเปี้ยง แต่ก็ได้แค่นึกเพราะสภาพทางกายภาพมันไม่เอื้ออำนวย ไว้มันเผลอเมื่อไรค่อยว่ากันอีกที
“กลัวหน้าพ่อมึงซิ........เมื่อไรจะเล่าว่ะ” เล่นตัวอยู่ได้ ไม่อยากอยู่ใกล้คนไม่สมประกอบนานๆ เดี๋ยวจะติดเชื้อโรคร้าย ไม่แน่ว่าหน้าตาดีๆ เทพอย่างไอ้โรคจิตอาจเป็นโรคห่าก็ได้ ใครจะไปรู้
“พูดให้มันเพราะๆ ได้ไหมคุณน่ะ มันจะได้แมทกับหน้าคุณ คนอะไรหน้าออกจะสวยแต่ปากคอเลาะร้าย”
“กูปากหมาก็ปากกู แล้วไม่ต้องทะลึ่งมาจูบกูอีก เพราะมึงไม่ใช่สเป็คกู” เดี๋ยวก็รู้ว่าใช่หรือไม่ใช่นะภัสดา เพราะคนอย่างศิขรินทร์ลองได้ถูกใจอะไรไปแล้วไม่มีทางที่จะเปลี่ยนใจไปเด็ดขาด จนกว่าสิ่งที่มุ่งหวังอยู่ในใจนั้นจะลุล่วง
“เมื่อคืนคุณเมาหนักมากและดันมานอนหลับอยู่หน้าห้องผม และด้วยความที่ผมเป็นคนดีและมีมนุษยสัมพันธ์ก็เลยอุ้มคุณเข้ามานอนบนเตียงผมเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรจริง ผมสาบาน” ย้อนเห็นภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก็นึกอารมณ์ดีไม่น้อย เพราะได้กำไรจากคนเมาไปไม่รู้เท่าไรต่อเท่าไร ไหนจะจูบเอย ฟัดแก้มเอย รู้งี้น่าจะหาเหล้ามากรอกปากให้เมาหนักยิ่งขึ้นไปอีก จะได้ไม่ต้องตื่นมาด่าฉอดๆอย่างนี้
ศิขรินทร์ยกมือท่วมหัวอย่างบริสุทธิ์ อีกทั้งยังส่งสายตาอันอ่อนหวานและเชิญชวนภัสดาอย่างปิดไม่มิดอีกต่างหาก ทำเอาคนร่างบางอดที่จะหน้าร้อนขึ้นมาไม่ได้ ก็ไอ้คนที่นั่งทำหน้าตาใส่ซื่อบริสุทธิ์นี่มันธรรมดาที่ไหนล่ะ รูปหน้ามันคมเฉี่ยว คิ้วเข้มอดทีไรแล้วอดที่จะหลงไม่ได้ แต่ที่ได้ใจภัสดา พิชัยภักดีไปเต็มๆ ก็เห็นจะเป็น ดวงตาอันสวยเชี่ยมน้ำตาลคู่นี้นี่แหละที่ไม่ว่าได้สบเมื่อไรก็ขวยเขินเมื่อนั้น
“ผมเป็นเพื่อนข้างห้องของคุณ คราวนี้เก็ทหรือยัง” ถึงว่าทำไมข้าวของเครื่องใช้มันถึงคล้ายๆกัน เพียงแต่ห้องมีการตัดเติมเสริมแต่งเข้ามาเยอะแยะ บ่งบอกว่าเจ้าตัวสิงสถิตอยู่ที่นี่เป็นประจำ ผิดกับภัสดาที่แวะมาคอนโดทั้งทีเพื่อมานอนเมานั่นเอง ส่วนมากก็ไปนอนกลิ้งกวนตีนป๊ากับม๊าที่บ้านใหญ่ เพราะไม่อยากจัดกงานสังสรรค์ที่บ้านใหญ่เดี๋ยวเพื่อนๆที่ไปจะตกใจ คิดว่าพระเอกนางเอกจากเรื่องเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้หลุดจอออกมาเดินเล่นในบ้านเขา ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปีกี่เดือน ป๊าม้าก็ไม่เคยเปลี่ยนรสนิยมแต่งตัวเลียนแบบตัวละครจีน และมันคงต้องเป็นอย่างนี้ตลอดปีและตลอดไป
“แล้วเสื้อผ้ากูหายไปไหน?” ถ้ามันเป็นคนธรรมดาไม่ใช่ไอ้รูปหล่อเจ้าสำอาง ภัสดาคนนี้ก็คงจะเลี้ยงหล้าเป็นการตอบแทนแล้วที่อุตส่าห์แบกร่างของคนเมาเข้ามาพักอาศัยอยู่ข้างใน แต่นี่น่ะเป็นมัน มันที่ปล้ำจูบเขาไปเมื่อวาน เป็นใครๆก็อดระแวงกันทั้งนั้นแหละ มันก็เปลือยแต่เปลือยท่อนบนท่อนล่างก็กางเกงสแลค์ ส่วนเขาเหลือแต่บ๊อกเซอร์
“ไม่ต้องมามองผมด้วยสายตาอย่างนั้น คุณเมาแล้วคุณก็ถอดเอง ผมไม่เกี่ยวเลยจริงๆ” หมั่นไส้ไอ้ท่าทาง ที่แสดงออกว่าตัวเองถูกไปหมดชะมัดจะทำไงกับมันดีเนี่ย อย่างน้อยมันก็อุตส่าห์หวังดีลากเขาเข้าห้องอย่างเพื่อนร่วมคอนโดพึงจะทำ
ภัสดาผุดลุกขึ้นยืนแต่ก็ต้องเซล้มลงไปนั่งจุมปุกที่เตียงเหมือนอย่างเคย เพราะทฤษฎีโลกเอียงหรือว่าหัวมันตะแคงกันแน่ มันเลยทำให้ร่างโปร่งบางซวนเซจนร่างสูงต้องยื่นมือมาโอบรัดเอวบางไว้อย่างห่วงใย
ภัสดานิ่งไปทันทีเมื่อรู้ตัวว่าถูกไอ้รถกระป๋องกอดเอาไว้ทั้งตัวอย่างแนบชิด ลมหายใจร้อนๆของอีกฝ่ายเปารดผิวแก้มไปมา ทำเอาเจ้าของแก้มต้องก้มหน้าลงเพื่อปกปิดสีหน้าทีแท้จริงของตัวเอง
“ปล่อยดิว่ะ มึงจะกอดกูไว้ทำไม” ปากด่าทอ แต่สีหน้าและแววตาแสดงออกโดยชัดเจนว่าขวยเขินอีกฝ่ายอยู่ไม่น้อย ศิขรินทร์มองภาพแล้วเคลิบเคลิ้มขึ้นไปอีกร้อยเท่า เมื่อสมองสั่งการให้ก้มลงไปสูดดมผิวแก้มนวลนั่นซักที ศิขรินทร์ก็ทำตามสิ่งที่หัวใจและสมองบงการทันที
ฟอด.....................!!!!!!!
“เห็นกูง่าย มึงเลยเอาใหญ่เลยนะไอ้หนังเขียด ปล่อย” ภัสดาพูดเสียงห้วน และนั่นก็เรียกสติอันกระเจิดกระเจิงของศิขรินทร์ให้เข้าร่างทันที ร่างสูงดึงมือบางขึ้นมากุมไว้แน่นและเอ่ยปากขอโทษอย่างจริงใจ
“ผมขอโทษ...ไม่ได้เห็นว่าคุณง่าย ที่ทำเพราะอยากทำ ใจมันสั่งให้ทำ”
“เฮอะ! ปากหวานสันดานหมา” ไม่เจอะจงพูดว่าใคร เพราะการว่ากล่าวครั้งนี้ไม่ได้ออกชื่อ ใครจะรับก็รับไป ภัสดา พิชัยภักดีคนนี้ไม่สนว่าจะโดนใครอยู่แล้ว
“คุณชื่ออะไร?” ศิขรินทร์เอ่ยถาม เพราะไม่ต้องการให้ห้องเงียบจนเกินไป ระหว่างที่คนนอนเมาแล้วหลับไปนั้น เขาได้รับรู้ประวัติโดยคร่าวๆจากลูกน้องแล้ว และอีกนัยหนึ่งอยากจะรู้จากปากของคนตรงหน้าอีกครั้ง
“มึงจะถามทำไม ยังไงก็ไม่ได้ติดต่อกันอยู่แล้ว” พอแยกย้ายกันตรงนี้ ต่างคนต่างไป ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันอีก แค่นี้ภูมิต้านทานในใจมันก็ลดลงฮวบฮาบจนหน้าใจหายแล้ว ภัสดา พิชัยภักดี ไม่ใช่คนที่จะตกหลุมรักใครง่ายๆ กับติยะนั้นเป็นเพราะความใกล้ชิดและความห่วงใยต่างหากที่ทำให้ภัสดาแพ้ภัยตัวเอง แต่สำหรับไอ้หล่อที่นั่งกอดเขาอยู่นั้น มันช่างรวดเร็วและรุนแรงจนรับแทบไม่ทัน เจอกันครั้งก็ทำหน้าตาเคลิ้มใส่อย่างเสียมารยาท ครั้งที่สองก็ปล้นจูบ ครั้งที่สามมันลากเข้าห้อง ไม่ว่าอย่างไร คนๆนี้น่ากลัวสำหรับหัวใจเขาเหลือเกิน ยังไม่พร้อมที่จะรับใครเข้ามาในหัวใจตอนนี้ ขอเวลาให้ลืมใครบางคนก่อนได้ไหม
“ใครว่าจะไม่ติดต่อ ต่อไปผมจะโทรไปหาคุณทุกวันเตรียมตัวไว้ด้วย” พยายามดิ้นให้หลุดการถูกกอดไปทั้งตัว แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถทะลายกำแพงหน้าที่โอบอุ้มตัวเขาได้เลย ดิ้นจนเหนื่อยสุดท้าย ภัสดาก็เลิกดิ้นและปล่อยให้อีกฝ่ายกอดต่อไปอย่างเซ็งๆ
“มึงเป็นอะไรกับประโยคบอกเล่านักวะ กูบอกว่าไม่ก็คือไม่ ...........มึงคือคนแปลกหน้าสำหรับกู จำเอาไว้” ไม่ได้ตั้งใจจะพูดประโยคแรงๆอย่างนั้น แต่คนอย่างมันต้องพูดแรงๆอย่างนี้แหละมันถึงจะเข้าใจ
มือหนาของศิขรินทร์กำแน่นที่ต้นแขนเรียวของภัสดาอย่างสะกดอารมณ์ อินทรีเงินนิ่งขรึมและโหดเหี้ยมขึ้นมาทันที ศิขรินทร์ไม่สนว่าภัสดาจะรับหรือไม่รับความสัมพันธ์นี้ เพราะเขารู้อย่างเดียวคือ เดินหน้าทำทุกวิถีทางเพื่อให้คนในอ้อมกอดนี้เป็นของเขาตลอดไป ไม่ว่าวิธีที่ได้มามันจะสกปกเพียงไหน คนอย่างศิขรินทร์ก็พร้อมที่จะทำ ในเมื่อทำให้เขารักแล้ว ก็ต้องรับผิดชอบด้วยการยอมความสัมพันธ์ฉันท์คู่รักด้วย
“ผมไม่สนว่าคุณจะปฏิเสธอย่างไร ผมสนอย่างเดียวคุณต้องเป็นของผม ภัสดา” กระซิบเสียงเครียดชิดใบหูอ่อนของภัสดาแล้วกดหน้าลงที่ซอกคอหอมกรุ่นของอีกฝ่ายอย่างสะกดอารมณ์ คนๆนี้มีอิทธิพลกับจิตใจเขามากมายมหาศาล เพียงคำพูดเชือดเฉือนไม่กี่คำก็สามารถทำให้เขาคลั่งได้แล้ว คุณมันร้ายกาจ ภัสดา!
“โรคจิต........ไอ้บ้า..........ชอบบังคับ ทำไมไม่ถามกูบ้างว่าอยากเป็นของมึงไหม ...ดูปากกูไว้ซะว่ากูมีคนที่ชอบแล้ว” ยิ่งคุยก็เหมือนยิ่งดุเดือดยิ่งขึ้นไปอีก ในเมื่อมันขู่มา แล้วทำไมคนอย่างภัสดาจะขู่กลับบ้างไม่ได้
“ถ้าหมายถึงไอ้ทนายต๊อกต๋อยที่ติยะนั่นล่ะก็ เขาไม่ได้ชอบคุณไม่ใช่เหรอ เขาชอบอริศราเพื่อนคนใช่ไหม ผมพูดถูกหรือเปล่า” ศิขรินทร์เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองจะมีโหมดร้ายแบบเต็มๆก็วันนี้แหละ ไม่คิดไม่ฝันว่ากะอีแค่คนๆเดียวทำไมถึงต้องขวนขวายทำทุกอย่างเพื่อให้มาครอบครองด้วย ทำไม.............
“มึงรู้ได้ไงไอ้โรคจิต .......ปล่อยนะโว้ยยยยยยยยย” แรงฮึดกับเข้าร่างอีกครั้ง คราวนี้ภัสดาดิ้นสุดแรงเกิด ทั้งถีบทั้งเตะทั้งต่อยมั่วกันไปหมด จนศิขรินทร์ต้องพูดปราม
“ถ้ายังไม่เลิกพยศ ผมจะปล้ำคุณ” ภัสดาทำหูทวนลมแล้วดิ้นต่อไป ไม่สนใครหน้าไหน เพราะใจอยากจะหลุดไปจากอ้อมกอดซาตานของมันเต็มทนแล้ว ยิ่งอยู่นานเท่าไร เหมือนจะหลอมละลายหัวใจเขาไปด้วย
“เฮ้ยๆๆ กูเลิกแล้ว เอามือออกไปเด้” คนเก่งแสนพยศในอ้อมกอดของศิขรินทร์ร้องเสียงหลงขึ้นมาทันที เมื่อชายหนุ่มแกล้งลูบต่ำลงไปยังหน้าทองแบนราบของเจ้าตัวเข้า
อยู่อย่างนี้นานๆมันก็ดีเหมือนกัน เนื้อแนบเนื้อ นั่งฟังเสียงหัวใจของอีกฝ่ายที่เต้นรัวเหมือนจะทะลุออกมาด้านนอก หาช่วงที่อีกฝ่ายเผลอตัว ก้มสูงสูดดมกลิ่นหอมชื่นใจจากกลุ่มผมสีดำเข้มและพวงแก้มนวลใสจนนับครั้งไม่ถ้วน เมื่อศิขรินทร์ทำไปนานๆเข้าก็โดนจับได้ มือเรียวบางแต่เต็มไปด้วยประสิทธิภาพของภัสดาก็หยิกลงที่ต้นขาหนาของศิขรินทร์แบบกัดไม่ปล่อยเหมือนกัน
“ผมชื่อศิขรินทร์ อินทราทิพย์ ชื่อเล่นชื่อศิ เป็นพี่คุณ 4 ปี เพราะฉะนั้นถ้าจะให้เรียกพี่ศิก็จะดีมาก” อินทรีหนุ่มพูดแนะนำตัวเองให้อีกฝ่ายฟังอย่างไม่สนว่า ภัสดาอยากจะรู้หรือไม่ ทำไมนะ กับคนๆนี้ ทำไมถึงได้อยากรู้จักมากกว่านี้ ไม่อยากเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าของร่างบาง อยากพูดคุย อยากได้ยินเสียง ไม่รู้ว่าไอ้ความรู้สึกมากมายอย่างนี้มันมาจากไหน มันช่างมหาศาลและน่าประหลาดใจจริงๆ
“ใครถามถึงเหรอ ประสาท พูดคนเดียว” ภัสดาก็ยังเป็นภัสดาวันยันค่ำ ปากอย่างใจอย่าง ทั้งที่ในใจก็ยอมรับอีกคำแนะนำตัวของอีกฝ่ายตั้งแต่เอ่ยชื่อจริงนามสกุลจริงให้ฟังแล้ว
ไม่เคยปล่อยตัวให้คนอื่นนัวเนีย วอแวมากขนาดนี้กับเพื่อนในกลุ่มอย่างมากก็จับมือเกี่ยวแขนเท่านั้น แล้วไอ้หมอนี่ล่ะมันเป็นใคร มันมีสิทธิอะไรมากอดมาหอมเขาอย่างนี้ แล้วทำไม..............ทำไมไม่โวยวาย ทำไมไม่ขัดขืนให้จริงจังกว่านี้ ดิ้นเข้าไปซิภัสดา มึงทำได้อยู่แล้ว ......มึงต่อต้านมันได้สบายๆ แต่มึงไม่คิดจะทำเท่านั้นเอง
“ลุกไปใส่เสื้อผ้า เดี๋ยวจะเดินไปส่งที่ห้อง”
“ไปทำไม จากแล้วจากเลย ไม่รู้เรื่องเหรอว่ะ”
“คุณนั่นแหละไม่รู้เรื่อง ผมบอกไปแล้วไงว่าจะทำอะไรต่อไป ดื้อมากจะจับขังไม่ให้ออกไปไหนเลยคอยดู”
“ขังได้ก็ลองดู” หันหลังไปสบตากับดวงตาสีน้ำตาลเข้มอย่างท้าทาย คนอย่างภัสดาไม่เคยมีใครกล้ามาล้อมกรอบ แม้แต่ป๊ากับม้าที่พยายามทำแล้ว ยังทำไม่สำเร็จเลย แล้วไอ้นี่มันเป็นใคร เจอกันแค่ครั้งสองครั้งประกาศความเป็นเจ้าของเขาเสียอย่างนั้นแหละ
“ถ้าผมจับคุณขังจริงๆ อย่ามาอ้อนวอนนะ”
“........................” ศิขรินทร์เห็นอีกฝ่ายเงียบ ก็เลยก้มลงสูดความหอมที่แก้มนวลนั่นอย่างให้กำลังใจตัวเองอีกครั้ง แต่ทุกสิ่งบนโลกย่อมเป็นไปตามกรรม ไม่เคยมีอะไรที่ได้มาฟรีๆ เพราะทันที่อินทรีหนุ่มหอมแก้มของภัสดาเสร็จ เจ้าตัวก็เอาคืนด้วยการหยิก จิกและกัด !!!!!!!!!!! เป็นการเอาคืนที่คุ้มยิ่งกว่าคุ้ม
“จะอาบน้ำก่อนหรือกินข้าวก่อน”
“จะกลับห้อง ............กูอยากลับห้อง ปล่อยกูเหอะ” ศิขรินทร์ถอนหายใจอย่างเข้าใจ สงสัยวันนี้คงต้องปล่อยไปก่อน รุกมากไปมันก็ไม่ดี เดี๋ยวอีกฝ่ายจะอึดอัดยิ่งกว่าเดิม เพราะที่เป็นอยู่ภัสดาก็แสดงออกมาว่าไม่ชอบ ไม่เอา ไม่แคร์ อยู่แล้ว
ศิขรินทร์ยื่นเสื้อผ้าชุดใหม่ของตัวเองให้ภัสดาใส่ อีกฝ่ายรับไปอย่างไม่เกี่ยงงอนแล้วลุกใส่มันตรงนั้น เมื่อแต่งตัวเสร็จ ศิขรินทร์ก็เดินเปลือยแผ่นอกออกไปส่งภัสดาถึงหน้าห้อง โดยมีคนร่างบางทำหน้ามู่ทู่อย่างไม่สบอารมณ์ที่เขาแสดงออกมาขนาดนี้ แต่ทำไงได้ล่ะ ในเมื่อเลือกที่จะรักคนๆนี้ เลือกที่จะให้ภัสดามายืนเคียงข้าง ศิขรินทร์ก็ต้องอดทน รอวันที่ ความรู้สึกของเขาและภัสดาจะตรงกัน
*********************************************
๐ ผิดตรงไหนก็ก๊อบมาวางแล้วบอกด้วยนะผิดอะไรยัง จะกลับมาแก้ให้ เพราะพิมไปเบลอไป เมาเนื้ออ่ะ 55555+
๐ เม้นเหนียวแน่น และขอให้เป็นอย่างนี้ตลอดไป
๐ ช่วงนี้มันหลังสอบก็เลยมาต่อได้บ่อย
๐ ขอบคุณสำหรับทุกกำลังแรงใจ และคำเชียร์ มีแรงขึ้นมาเยอะๆเลยล่ะ ขอบคุณมาก
๐ กด + และกด เป็ด อันนี้สำคัญเป็นอย่างยิ่ง เพระาฉะนั้น อย่าลืมมมมมม
**** กว่าจะเอาลงอัพได้ อุปสรรคโคตรเยอะอ่า TT___TT
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
+1 จ้า
เป็นกำลังใจให้คุณศิขรินทร์
-
:o8:
รักกันไวไว
ใจตรงกันไวไว
-
กัดกันบ่อยแบบนี้ สักพักคง :oo1: แน่ๆ...แอบ :haun4: เล็กๆ 555
-
เริ่ม..กลัวใจตัวเองล่ะสิช่างพีต 5555555555555555
++++++
-
:กอด1:
-
รุกได้ใจจริงๆคุณศิ หุหุ ภัสดาเปิดใจแงมๆซักนิดนะ :-[
-
อ๊ายย :impress2: พระเอกเริ่มมีจังหวะให้รุกแล้ว
-
มาเชียร์พระเอก ... :laugh:
+1
-
:pighaun:
-
ลุ้นๆๆๆๆๆ ใจตรงกันไวไวน๊า ^^
-
สืบประวัติได้ไวจริงๆ ขนาดรู้ว่าชอบติยะด้วยอีกต่างหาก
อย่างนี้นายเอกเราไม่รอดแน่ ถึงอู่ถึงบ้านแน่นอน :laugh:
-
ชอบจริง ๆ เลย อารมณ์อยากได้ก็ต้องได้ โดยไม่เลือกวิธีการเนี่ย ( กรณีนี้สงวนไว้สำหรับพระเอกเท่านั้น )
คุณศิ เข้าโหมดพระเอกซาตานไปเรียบร้อยแล้ว แต่คงไม่มีบทตบจูบ เพราะ คุณพีตได้ถีบกลับแน่นอน :z6:
ถึงคุณพีตจะไม่ได้กินได้ง่าย ๆ แต่แอบหวั่นไหว กลัวใจตัวเองแบบนี้ น่าลุ้น ~
-
โอ่ย ยรุกเข้าไปอีกค่ะพี่ศิขา 555555
น้องพีตเปิดใจรับพ่อรูปหล่อนี่เร็วๆนะคะ :impress2:
คำผิดค๊า
- ลืมตมขึ้นมา >> ลืมตา รึเปล่าคะ
- กรีดร้องอย่างสาวพรมจรรย์ >>พรหมจรรย์
- และเมื่อให้สติอันน้อยนิดเพ่งมองอีกฝ่าย >> เมื่อ"้ใช้" รึเปล่าคะ
- ศิขรินทร์อมเย็นมองอีกฝ่ายอย่างใจเย็น >> "อมยิ้ม"
- ก็คงจะเลี้ยงหล้า >> เหล้า
- ไม่เจอะจงพูดว่าใคร >> เจาะจง
- วิธีที่ได้มามันจะสกปกเพียงไหน >>สกปรก
รอตอนหน้าของน้องพีตกับพี่ศิค่ะ :กอด1:
-
ปากจัดจนน่าจูบซะให้เข็ดจิงๆ ภัสดา :a2:
-
ที่เหวี่ยงนี่คือกลัวใจตัวเองจะหลงรักเค้าใช่ปะ พีต
-
รอตอนต่อไปน๊า สู้ๆ
ฮูเล้ๆๆ ^^V
-
คุณพี่ศิรุกซะยังกะเป็นตัวร้ายเลย ฮ่าๆๆๆ :laugh:
-
รอตอนใหม่ด้วยใจระทึก :-[
-
เห็นลางหวั่นไหวของคุณพีตมาแต่ไกล
ก็อีกคนเล่นรุกหนักเสียขนาดนั้น ฮุฮุ
ต่อไปจะสานสัมพันธ์กันยังไงเนี่ยอยากรู้ตอนต่อไปแล้วจ้า :)
-
พีตอยู่ในช่วงสับสนรึป่าว ความรู้สึกเก่ายังหายไม่หมด ความรู้สึกใหม่ก็เข้ามารวดเร็วรุนแรง :L1:
-
ศินี่รุกไวใช้ได้เลย ส่วยพีตก้อปากคอเราะร้ายจริงๆ เอ่ยแต่ละคำ น่าจะโดนจับปล้ำให้เข็ด
-
น่ารัก คงได้เสียตัวในเร็ววัน ฮ่าๆ
-
กว่าจะจบเรื่อง ศิต้องมีชื่อให้เรียกเยอะแน่
ตอนนี้ก็สามชื่อละ ไอ้รถกระป๋อง ไอ้โรคจิต ไอ้หนังเขียด :m20:
ตอนนี้ศิเก็บสแปร์แตะอั๋งช่างฟิตได้เยอะเลยนะ :m12:
-
กำลังเมามัวกับขี้ตา ลุกขึ้นมาอ่าน ง่วงได้อีก :t3:
ผู้แต่งสู้ๆ o13
-
พี่ศิสู้ๆ แค่ตอนนี้น้องพีตก็ใจเอียงกะเทเร่มาทางนี้แล้ว อิอิอิ
-
ตื่นเถิดชาวไทย อย่ามัวหลับไหลลุ่มหลง
****************** สุขสันต์วันแม่ๆ นะทุกคนนนนนนนนนนนนนนนน
-
:z2: :z2:
จัดเต็มสักทีเถอะพี่ศิเอาให้กำหราบไปเลย
ตบตูบก็ทำเลยหมั่นไส้อ่ะ
ฮึ่ยๆถ้าไม่รักน่ะไม่ปล่อยไปน่ะเนี้ย :m16:
-
เกือบแระๆๆ อิอิ
-
คุณศิรุกหนักขนาดนี้
เตรียมตัวเตรียมใจตั้งรับดีๆนะจ้ะ คุณภัสดา
o18
-
พี่ศิตอนนี้กำไรไปเยอะแล้วปล่อยน้องภัสไปก่อน
เดี๋ยวค่อยตามตื้อใหม่ แต่คงโดนอีกเยอะ :laugh:
แต่ขอให้รวบหัวรวบหางได้ในเร็ววัน :-[
-
จัดไป ^^
ปอลิง ชอบตอนนี้อ่ะ ดูเหมือนกำลังปราบลูกแมวอยู่เลย
-
ลูกดกแน่ๆแบบนี้ 55
-
พี่ศิ สุดยอดเลยค่ะ!!!
-
พี่ศิสู้ ๆ ๆ :ped149:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
:m20:วอดก้า=เหล้าอย่างเเรงสาเหตุที่ทำให้นายเอกเราถูกกดได้ง่าย แต่พี่ศิเราจะปราบพยศได้ไหมนะ
รอต่อ
-
:-[
อ่านทันซะที
สนุกคับบบบบ
-
สนุกจริงๆด้วยนะเรื่องนี้ ถึงลูกถึงคนจริงๆ
-
อยากเห็นตอนเป็นกันจังต้องน่ารักแน่เลยอะ
-
:z13: :z13:
-
ทั้งหนักทั้งหินล่ะงานนี้น่ะคุณศิ
หุ หุ นายเอกเราเฮี้ยวจริงๆ
ป.ล. หลังไมค์ค่ะลูกสาว
-
ง่ะ!!!
ไม่มี NC เลยอดเสียเลือก :z3: :z3: :z3:
ศิรุกนู๋ภัสดาแล้ว อิอิ
-
เชียร์พี่ศิสุดใจ :really2: :really2:
-
นายเอกพยศ น่าดู แล้วงี้พระเอกจะรับมืองัยเนี่ย รอลุ้น
-
ัภัสดาไม่น่ารักเลย เดี๋ยวให้พี่ศิเปลี่ยนใจหรอก
-
น่าสงสารพระเอกของเรา
-
:z2: :z2: :z2:
-
ดูท่างานนี้คงจะง่ายกว่าที่คิด :m26:
ในเมื่อนายศิมีหน้าตาและดวงตา!! เป็นอาวุธ o3
ส่วนพีต อย่าขัดขืนเล๊ยยย
ยอมเถ๊ออออ :laugh:
-
สู้ๆ ค่ะ สงสัยกว่าจะได้มา
คงน่วมไปทั้งตัวมั้ง 555
-
กิ๊วๆๆ น่ารักจัง รักกันไวๆนะ
ชอบจังเลย
-
รู้สึกตอนนี้ศิจะได้กำไลไปเยอะ ลุกเข้าไปลูก เดี๋ยวเขาก็ใจอ่อน
-
หุหุ รุกขนาดนี้ต้งใจอ่อนสักวันแหล่ะนะ :a2:
-
โอ้ววววววววว มาตอนนี้พระเอกของเราได้กำไรไปเต็มๆ
เดี๋ยวกอดเดี๋ยวหอมแก้ม ทำเนียนๆไปจนได้ 555
ภัสดาของเราก็ฝีปากใช้ได้เลย ด่าทีแรงๆทั้งนั้น
แต่กลายเป็นว่าโดนเค้าแต๊ะอั๋งทีไรก็เขินตลอด 555
-
+1 ให้จ้า
ฉานว่าคุณศิ รุกไว ๆ ๆ โครต :z1:
ตอนหน้าลุ้น :oo1: 5555555
-
รอๆๆยุน้าคราบบบบ
สนุกมากเลยยย
-
เม้นก่อนค่อยอ่าน แต่ยังไงก็ช้อบ...ชอบ!รออยู่นะคัฟ*_*
-
เรียบร้อยโรงเรียนรถกระป๋อง :impress2:
-
^^
-
พี่ศิขา พี่ศิ จะทำจะอั้นจะอี้อะไรก็รีบทำเถอะ :m21: เมื่อไหร่จะเอาสะใภ้เข้าบ้านซะที !?!
ทั้งคนอ่าน ทั้งคุณหญิงแม่ รอสะใภ้พีตอยู่นะฮ้า o21
-
ว๊ายๆๆๆ เฮียศิปล่อยไปได้ไงเนี่ย
หรือว่าเฮียจะปล่อยให้ตายใจแล้วรองาบทีเดียวจ๊ะ :-[
-
ศิรุกไม่ยั้งเลยนะตอนนี้ ได้โอกาสทีเอาใหญ่เลย ยังแปลกใจอยู่ว่าทำไมไม่โดนภัสดาถีบตกเตียงแต่แรก 555 แสดงว่ามีใจให้ศิด้วยแน่ๆ ถึงจะยังน้อยอยู่ก็เถอะ
เชียร์พี่ศินะค้า วันที่เป็นของเราต้องมาถึง อิอิ
-
:L2: :L2: :L2:
-
เชียร์พี่ศิคะ^^
-
เริ่มๆ จะคืบหน้าไปเล็กๆ หล่ะ :impress2:
-
พีตปากร้ายได้ใจ แต่พี่ศิคงไม่ถือหรอกมั้ง :laugh:
-
+_+ ปลื่มเรื่องนี้มว้ากกกกกกกก รออ่านตอนต่อปาย
-
:confuse: ผมแอบงงอะคร๊าาบบบ....ตอนที่อ่านล่าสุดคือตอนที่ 8 ชื่อตอน "ห้องใคร"
o7วันนี้ได้อ่านตอนที่9 ชื่อตอน "...." แต่ทำไมที่หัวกระทู้มันเป็นตอนที่11อ่าครับ o2
:oni1:วิ่งออกไปค้นหาตอนที่10และ11
:sad2:ไม่มีอ่า....หรือเค้าต้องห้องลับอ่า....
-
สนุกมากเลยคุ่ สู้ๆน้ะค้ะ o13 o13 o13 o13
-
ไม่มีเลยที่จะหวานกันนะ
แรงใส่กันตลอดแต่ชอบจัง
หนุกดีเอาใจช่วยนะคุณศิ
+1ให้เป็ดตัวเหลืองๆน่ารัก
กดlikeสักพันครั้ง :กอด1:
-
มารอจ้า
-
:confuse: ผมแอบงงอะคร๊าาบบบ....ตอนที่อ่านล่าสุดคือตอนที่ 8 ชื่อตอน "ห้องใคร"
o7วันนี้ได้อ่านตอนที่9 ชื่อตอน "...." แต่ทำไมที่หัวกระทู้มันเป็นตอนที่11อ่าครับ o2
:oni1:วิ่งออกไปค้นหาตอนที่10และ11
:sad2:ไม่มีอ่า....หรือเค้าต้องห้องลับอ่า....
มันมีครบทุกตอนค่ะ แต่ตอนที่ 10 อ่ะ เขียนหัวข้อมันผิด ไล่อ่านดูดีๆนะคะ ลงครบทุกตอนที่หัวข้อมันผิดเฉยๆ แหะๆ
ขอบคุณค่าาาาาาาา
-
ตามมาอ่านจนทันแล้วครับ คนเขียนมาต่อเร็วๆนะฮะ อยากรู้ว่า พีตจะตกหลุม คุณศิยังไงน๊าาาาา :laugh: :laugh:
-
:oni1: :oni1: :oni1:
เริ่มหวานกันเเล้วววว
ลุ้นๆๆๆ
-
:o8: :o8:
-
งืม ไม่มีอะไรในกอไผ่
หลังจากนอนร่วมเตียง (เฉยๆ) ทั้งสองก็ยังคงกลายเป็นแค่คนข้างห้อง 55555
รอวันภัสดาหวั่นไหว(กว่านี้) อิอิ
-
รอค่ะรอ
-
สนุกมากครับ
-
:-[ :-[
-
มารอน้องพีตค่ะ
-
:catrun:
-
รอๆๆๆๆๆ
-
^^
-
รอนะคับ เรื่องกำลังเข้มข้น ....
-
:catrun:
-
:z13:
จองพื้นที่
( ถ้าแต่งทันคืนนี้นะ 555555555+ )
-
อ๊ากกกก นึกว่ามาแล้ว
-
บทที่ 12
จอมมาร........
.
.
.
สาบานได้ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นใครที่หน้าด้านหน้าทนได้ขนาดนี้ นอกจากมันจะไม่เกรงใจและเกรงกลัว หนำซ้ำมันยังเอาโครงสร้างทางกายภาพของร่างกายที่ใหญ่โตกว่าเข้าข่มอีกด้วย ไอ้หน้าปลาบู่มันบอกว่าภัสดา พิชัยภักดีคนนี้ไปเมาหลับอยู่หน้าห้องมัน คิดกลับไปกลับมาเป็นร้อยๆรอบ ว่าพลาดไปนอนหน้าห้องมันได้อย่างไรห้องาคนอื่นก็มีถมเถเสือกไปนอนหน้าห้องไอ้โรคจิตซะงั้น ซ้ำร้ายดันตื่นขึ้นมาเจอมันนอนมองหน้าอีกต่างหาก คิดไปก็เจ็บปวดที่หัวใจจี๊ด เสียฟอร์มไม่พอ ยังเสียชาติเกิดอีกต่างหาก เพราะไอ้หน้าปลาบู่มันทั้งหอม ทั้งไซร์ นัวเนียไม่เลิก ดิ้นก็ดิ้นไม่หลุดเพราะมันแรงควาย แต่ภัสดาคนนี้มีแค่แรงมด ถึงจะทำงานช่าง ซ่อมเครื่อง ชื่นชมว่าตัวเองแข็งแรงนักหนา แต่เมื่อมาเจอปลาบู่กลายพันธุ์ ภัสดาก็ยอมแพ้เลยทันที สู้มันไม่ไหว มันถึกและบึกบึนเกินไป
“ไอ้เหี้ยยย!!! ไหนมันบอกว่าไม่ได้ทำอะไรไงว่ะ แม่งแล้วรอยที่คอกูมาได้ไงว่ะเนี่ย”
ภาพสะท้อนในกระจกข้างหน้าคือ ภัสดา พิชัยภักดีที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวไม่ติดรังดุม กำลังยืนมองซอกคอของตัวเองที่เต็มไปด้วยรอยดูดเม้นของการแสดงความเป็นเจ้าของ
กว่าร่างโปร่งบางของภัสดาจะขับไล่ร่างสูงใหญ่ของศิขรินทร์ให้พ้นไปจากหน้าประตูก็ทำเอาเรี่ยวแรงหดหายไปเหมือนกัน ปลาบู่กลายพันธุ์มันจะขอตามเข้ามาให้ได้ เขาถึงด่าอาละวาดมันไปเสียยกใหญ่ มีอย่างที่ไหนที่จะให้คนแปลกหน้าเข้ามาในห้องตัวเอง แค่มันคิดก็บ้าแล้ว จนยอมให้เบอร์โทรติดต่อไปนั่นแหละมันถึงได้รามือแล้วเดินเข้าห้องไปอย่างสบายอารมณ์ เห็นแล้วมันน่าจับเอาหั่นๆแล้วโยนให้นกกระจิบจิกกินจริงๆ หมั่นไส้ปลาบู่โว้ยยยยยยยย!!!!!!!
ภัสดาเปิดน้ำใส่อ่างจนเต็มแล้วกระโจนลงไปทันที และเครื่องมือขัดถูกๆ ก็ถูกเรียกออกมาใช้โดยทันที แต่ไม่ว่าจะยิ่งถูกยิ่งขัดอย่างไรรอยที่คอและตามลำตัวก็ไม่ได้หายไปเลยซักนิด ซ้ำยังยิ่งเพิ่มดีกว่าให้มันเด่นชัดขึ้นไปอีก ถ้าสมมุติดวงตา ของภัสดาสามารถมองสิ่งใดแล้วไฟลุกไหม้ได้ สิ่งที่จะไหม้เป็นอันดับแรกคงหนี้ไม่พ้นไอ้หน้าปลาบู่ ไอ้หนังเขียด ไอ้รถกระป๋อง ไอ้โรคจิต และคนๆนั้นก็คือ ไอ้ศิขรินทร์ ( จำชื่อได้ไงไหนว่าไม่อยากจำ )
ทำใจและเข้าสมาธิได้สักพักว่าไม่ว่าจะทำอย่างไรรอยก็ไม่หายแน่ๆ ภัสดาจึงตัดใจลุกขึ้นแล้วล้างเนื้อล้างตัว คิดอย่างธรรมมะ ธรรมโม ก็ถือว่าทำบุญทำทานให้กับสัตว์โลกที่ยากไรก็แล้วกัน นั่นแหละภัสดาจึงกลับมายิ้มแย้มและแต่งตัวอย่างสบายอารมณ์
ติ๊ดดดดดดดด.........ติ๊ดดดดดดดด
“ฮัลโหลครับ..........ว่าไงคุณหมออริศ”
“พีต..........ฮึกๆ ช่วยอริศด้วย” อารมณ์อันแจ่มใสกระจายหายวับไปในพริบตาทันทีเมื่อได้ยินเสียงจากปลายสายว่า เพื่อนรักนั้นกำลังร้องไห้และขอความช่วยเหลือ
“เฮ้ยๆ!! อริศเป็นอะไร แล้วอยู่ที่ไหนบ้านหรือว่าโรงบาลฯ” น้อยครั้งที่คุณหมอริศผู้เข้มแข็งจะอ่อนแอจนร้องไห้ขนาดนี้ เว้นแต่ไปประสพพบเจอกับเรื่องที่ทำให้สะเทือนใจและเสียใจจนต้องกลั่นมาเป็นน้ำตา
“อริศอยู่บ้าน..........ฮึกๆ .........พีตช่วยอริศด้วย พี่แทนมีคนอื่น พี่แทนนอกใจอริศ ฮึกๆ ฮือ.........”
“บ้าแล้ว จะเป็นไปได้ไง พี่แทนรักอริศจะตาย เดี๋ยวนะ...........เดี๋ยวพีตจะไปหาอริศที่บ้าน รอพีตก่อนนะ”
“จ้ะ รีบมานะพีต.........ฮึก” แล้วเพื่อนรักก็วางสายไป ทิ้งให้ภัสดา ต้องคิดหนักกับปัญหานี้ ใช่ว่าจะเข้าข้างคนรักของเพื่อน แต่ที่พูดไปอย่างนั้นเพราะรู้จักกับแทนไทมาตั้งแต่สมัยยังเป็นนักศึกษา และกว่าที่แทนไทจะได้คบกับอริศราอย่างเปิดเผยนั้นก็ต้องผ่านด้านที่ภัสดาตั้งขึ้นเป็นสิบๆ เพื่อทดสอบความรักต่างรุ่นระหว่างอริศรากับแทนไท
ปัจจุบันแทนไททำงานอยู่โรงพยาบาลเดียวกันกับอริศรา ความรักของทั้งคู่มีอุปสรรคต่างๆนานา ไหนจะเรื่องพ่อแม่ของอริศราที่ไม่ยอมรับในตัวของแทนไทเพราะต่างกันในเรื่องของอายุที่ห่างกันเกือบสิบปี และปัญหาชิ้นโตที่ไม่ว่าจะกี่ปีต่อกี่ปี เสี่ยนหนามนี้ก็ไม่หลุดหายไปจากคู่ของอริศราและแทนไทซักทีนั่นก็คือ น้ำหวาน พี่สะใภ้คนสวยของอริศรา เพราะน้ำหวานนั้นแต่งงานกับทัณฑ์พี่ชายของแทนไท แต่ภัสดารู้ดีว่า น้ำหวานนั้นหมายปองแทนไทคนเป็นน้อง แต่เมื่อไม่สมหวังก็หันไปจับคนเป็นพี่ซึ่งคือทัณฑ์ อริศรารู้ดีว่าน้ำหวานนั้นรักสามีตน แต่ก็ไม่อยากมีปัญหากับพี่สะใภ้จึงแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นยามที่น้ำหวานส่งสายตาเชิญชวนแทนไท จะมีก็แต่ภัสดาคนเดียวเท่านั้นที่ขบคิดวิธิที่จะเขี่ยเจ้น้ำหวานออกไปจากชีวิตคู่ของแทนไทและอริศรา
“อิเจ้น้ำหวานต้องอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้แน่ๆ ........หึหึ เดี๋ยวได้เจอกันแน่”
.................................
“โมะๆ โมะๆ โมะๆ โมะๆ คนบ้านนี้หายหัวไปไหนหันโม้ดดดดดดด” เมื่อภัสดาย่างกายเข้ามายังโถงห้องรับแขกก็ส่งเสียงเรียกเจ้าของบ้านทันที บ้านหลังนี้มีผู้อยู่อาศัยสี่คนนั่นก็คือ แทนไท อริศรา ทัณฑ์ และน้ำหวาน ไม่ต้องห่วงเรื่องของผู้ใหญ่เพราะพ่อแม่ของแทนไทและทัณฑ์นั้นแยกไปอยู่บ้านสวนที่ปากช่องนานแล้ว กิจการทุกอย่างจึงยกให้สองพี่น้องเป็นคนดูและ แต่ปัจจุบันคนที่กุมบังเหียนใหญ่คือทัณฑ์ เพราะแทนไทนั้นไม่ถนัดในเรื่องของการใช้ชั้นเชิงทางธุรกิจ แต่ถนัดในด้านการช่วยเหลือผู้อื่นมากกว่า
“มาบ้านคนอื่นก็แหกปากเสียงดังทันทีเลยนะ ไม่มีมารยาทความเป็นผู้ดีเอาเสียเลย” เสียงแหลมเล็กดังมาจากทางด้านหลัง แต่ไม่ต้องหันไปดูให้เสียเวลาเพราะภัสดารู้ได้ทันทีว่านั่นคือเสียงของใคร ถ้าไม่ใช่ศัตรูหมายเลขหนึ่งของเขาและอริศรา
“ฮั่นแน่!!!!!! แสดงว่าเจ้น้ำหวานเป็นสัตว์สะเทินบกสะเทินน้ำน่ะซิ ผมเรียก โมะๆ ก็โผล่หน้าออกมาทันที” การได้ต่อปากต่อคำกับผู้หญิงคนนี้ก็สนุกและเฮฮาไม่น้อย ถึงจะรำคาญเสียงแหลมๆนั่นก็เถอะ
“นี่นาย!!! กล้าว่าฉันเหรอ หึ ไม่ดูสารรูปตัวเองเลยน่ะว่ามีปัญญาเทียบฉันได้หรือเปล่า” สำหรับน้ำหวานแล้วคิดมาตลอดว่าภัสดาคือเด็กยากไร้ เด็กวัด เด็กที่ไม่มีกาลเทศะ บ้านนอกคอกนา และยากจนเต็มที่ ทั้งที่แท้จริงแล้วในกลุ่มเพื่อนนั้น ภัสดา พิชัยภักดีคือคนที่ร่ำรวยที่สุด เรียกว่าเทียบกันไม่คิดฝุ่นก็ว่าได้
“มีไม่มีก็ใช่เรื่องสำคัญหรอกครับ ..........สำคัญอยู่ตรงที่ว่าถึงผมจะยาจก ซกมกขนาดไหนก็ไม่เคยไปแย่งของใครมาแดก ก็อย่างว่าแหละครับ คนแถวนี้มันไม่มีจิตสำนึกชอบแย่งผัวชาวบ้าน” ภัสดาพูดได้เต็มที่ เพราะสอบถามอริศรามาเป็นอย่างดีแล้วว่าทั้งแทนไทและทัณฑ์ไม่อยู่บ้าน หวานล่ะซิมึงเอ๊ย!!!!
“อ๊ายยยยยยยยยย!!!!!!!!!!! นี่ๆ แก .......แก!!!!!!! แกด่าฉันเหรอไอ้บ้านนอก”
“แล้วมีใครยืนอยู่ตรงนี้ไหมครับ ก็เห็นๆอยู่ว่าเจ้ยืนอยู่กับผมสองคน งั้นก็แสดงว่าผม สรรเสริญพี่นั่นแหละ”
“ออกไป!! ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!!” น้ำหวานส่งเสียงหวีดร้องออกมาอย่างไม่สงบสติอารมณ์ ทำเอาคนใช้และแม่บ้านต่างตื่นตกใจกันเป็นแถบๆ ภัสดาพยักหน้าให้เหล่าคนใช้ที่มุงดูอยู่นั้นแยกย้ายไปทำงาน เพราะเรื่องแค่นี้ ไม่คณามือคนอย่างภัสดาหรอก
“พี่หวานไม่มีสิทธิ์ไล่เพื่อนของอริศ” เพื่อนรักเดินลงมาจากบันไดด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง หันไปเห็นแล้ว อารมณ์อันปรี๊ดๆก็พุ่งขึ้นยิ่งกว่าลาวา วันนี้ถ้าอิเจ้น้ำหวานไม่ประสาทแดกหัว ไอ้พีตก็ไม่กลับล่ะว่ะ
“หึหึ คบเพื่อนได้เหมาะกับตัวเองจริงๆ เลยนอริศรา เน่าเหม็นกันทั้งคู่”
“แต่คนที่วันๆ เอาแต่มองผัวชาวบ้านนี่เหม็นกว่านะครับ..........อย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าคุณทำอะไรอยู่ คงจะใช้แผนตื้นๆ หลอกให้อริศคิดว่าพี่แทนนอกใจล่ะซิ ปัญญาอ่อนชัดๆ รู้ไหมว่าพี่แทนน่ะเขารักอริศมากแค่ไหน เขาไม่มีทางมาชายตาแลดูเจ้หรอก พี่แทนเขาคงกลัวจะเสียสายตาน่ะ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!! ไอ้บ้า แก!!!!!! พวกแกมันสารเลวมันหมด”
“เจ้ว่าผมเลว แต่ตัวเจ้ก็ไม่ต่างกันหรอก ถ้าทำอะไรโง่ๆอย่างนี้อีก คราวนี้ผมไม่ปล่อยเจ้แน่......อยากมีผัวเป็นวินมอไซต์ทีเดียวสิบคนไหมล่ะ ถ้าอยากล่ะก็ ทำอีกซักครั้งซิ รับรองได้ว่าผมจะทำให้เจ้เจ็บกว่าที่อริศเจ็บแน่ๆ”
ภัสดาย่างกายเข้าไปหาน้ำหวานช้าๆ น้ำเสียงที่เรียบและนิ่งตรึงน้ำหวานอยู่กับที่ไม่กล้ากระดิกไปไหน แววตาสั่นระริกเต็มไปด้วยร่องรอยของความหวาดกลัวมองร่างของภัสดาที่จ้องมาที่เธออย่างกับปีศาจ
“ฉันไม่.........กะ ....กลัว......... ว้ายยยยยยยย!!!!!!!!!!!” น้ำหวานสะดุดขาตัวเองล้มลงไปนั่งกับพื้นพรมแต่ยังไม่ละความพยายามที่ขยับร่างหนีการคุกคามของภัสดา
“ไม่กลัวก็ดี เพราะฉะนั้นระวังให้ดีแล้วกัน อย่าไปไหนมาไหนคนเดียว ถ้าไม่อยากมีผัวทีเดียวสิบคน”
“ช่วยด้วยยยยยย ไอ้บ้า แกจะทำอะไรฉัน นี่!!!!!! อีคนใช้ อยู่ไหนกันหมด มาช่วยฉันที” เมื่อตั้งท่าลุกขึ้นยืนได้คงที่แล้ว น้ำหวานก็วิ่งหนีขึ้นไปชั้นบนทันที ทิ้งให้ภัสดาที่เก๊กหน้าโหดต้องระงับเสียงหัวเราะที่อยากจะปลดปล่อยเต็มที่
ขนาดเรียกขอความเชื่อเหลือคนอื่นแท้ๆ ยังไปจิกหัวซะขนาดนั้น คงจะไม่ใครโผล่หน้าเข้ามาช่วยเจ้หรอกนะ คิดแล้วก็ต้องปลง อิเจ้น้ำหวานนี่ไม่มีทางกลับตัวเป็นคนดีได้แน่ๆ
ใช่ว่าภัสดา พิชัยภักดีคนนี้จะโหดเหี้ยมไร้มนุษยธรรมขนาดนั้น แต่ถ้าอิเจ้น้ำหวานยังราวีไม่เลิกล่ะก็ สงสัยคงต้องให้ไอ้พวกลูกหมาที่อู่เข้ามาจัดการซะแล้ว รับรองถ้าถึงมือไอ้พวกนี้เมื่อไร สิ้นสติกันทุกราย
“พีตก็ไปแกล้งพี่หวาน เห็นไหมเขาตกใจวิ่งหนีไปเลย” เฮ้อออออออออ อริศราก็ยังเป็นอริศราวันยันค่ำ ไอ้เรื่องจิตใจดี ชอบสงสาร มองโลกในแง่ดี นี่ไม่ค่อยลดหย่อนลงไปเลย นี่ไงล่ะอิเจ้น้ำหวานถึงแกล้งได้ถนัดก็เพราะไอ้นิสัยนางเอกของเพื่อนรักเขาน่ะซิ
“พีตไม่ได้ขู่เล่นๆนะอริศ แต่พีตจะทำจริง ถ้าเขายังไม่เลิกราวีพี่แทนกับอริศ”
“บ้าแล้ว!!! พูดอะไรอย่างนั้นไม่ดีนะพีต ช่างเถอะ น้ำหวานไม่คิดมากหรอก”
“เหรอออออออ ไม่คิดมากเหรอ แล้วใครที่ไหนล่ะที่โทรไปร้องห่มร้องไห้กับพีตแล้วบอกว่าพี่แทนนอกใจ ใครน้า......อริศรู้จักไหม"”
“หึหึ ไม่ต้องแกล้งอริศเลย กินอะไรมาหรือยังล่ะ”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย .......เลิกงอนพี่แทนหรือยัง”
“ก็.........เลิกแล้ว เมื่อกี้ก่อนที่อริศจะลงมา พี่แทนโทรมาง้อน่ะ”
ลองไม่โทรซิ ภัสดาจะขับรถไปโรงบาลและเตะแสกหน้าหมอแทนไททันที เพราะระหว่างที่ขับรถมาก็โทรหาคุณหมอแทนและบอกว่าภรรยาสุดที่รักอย่างอริศนั้นบอกว่าคุณหมอแทนมีชู้ แทนไทฟังก็งงไป แล้วบอกกับภัสดาว่าวันๆทำแต่งาน เจอแต่คนไข้และพยาบาลจะเอาเวลาที่ไหนไปหาชู้ แค่คิดก็ผิดแล้ว ใจไม่เคยรักใครเท่าอริศราเลย ไม่คิดที่จะรักด้วย ภัสดาจึงบอกสาเหตุของเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบ นั่นแหละแทนไทถึงเข้าใจและบอกว่าจะโทรไปง้อภรรยาเอง ทั้งที่ตัวเองไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ก็ต้องง้อ ถ้าไม่ง้อซิ มีหวังได้นอนหน้าห้องเป็นแน่ๆ
“ดีแล้ว...ทีหลังอริศก็อย่าไปเชื่ออะไรอิเจ้น้ำหวานมากนัก มันบ้า ประสาทแดกขนาดนั้นไม่เคยพูดความจริงหรอก เชื่อใจผัวให้มากๆนะเข้าใจไหม พี่แทนรักอริศมากเลยนะ”
“จ้ะ.....ขอบใจพีตมากนะที่อุตส่าห์มาสู้รบปรบมือกับพี่หวานแทนอริศ ฮ่าๆ ไปกินข้าวกัน”
แล้วสองเพื่อนซี้ก็เดินโอบเอวกันมุ่งหน้าสู่ห้องอาหารใหญ่ของบ้านทันที เสียงพูดคุย หยอกล้อของอริศราและภัสดาได้ลบล้างบรรยากาศมาคุออกไปหมดทันที เหล่าบรรดาคนใช้ก็ต่างทยอยออกมาจากที่ลี้ภัยมาทำงานกันเหมือนเดิม หากบ้านนี้มีนายหญิงเพียงหนึ่งเดียวคือน้ำหวาน พวกเธอทั้งหลายคงถูกไล่ออกรายวันไปแล้ว
.
.
.
ตี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด..............ตี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงโทรศัพท์เครื่องเดิมทำลายสมาธิที่กำลังจดจ่อกับการเช็คดูสภาพเครื่องของโฟลคสวาเก้น คันเก่าที่เก๋าของนายศิระ อินทราทิพย์ นักธุรกิจรุ่นเดอะผู้มากความสามารถ ที่ไว้วางใจให้อู่ของภัสดาเป็นผู้ซ่อมรถยนต์คันโปรดของท่าน
“โหลลลลลลลลลลลลล กระเพราหมูกรอบหมดแล้วพี่” ภัสดารับสายด้วยใบหน้าอันยิ้มแย้ม เพราะเพื่อนรักหักสวาทอย่างหลักเขตโทรมาหานั่นเอง
“ใครบอกกูสั่งกระเพรา กูสั่งไข่เจียวหมูสับเว้ย” หลักเขตก็ตามน้ำไปกับเพื่อนทันที
“อ๋อเหรอ งั้นก็ไปสั่งที่ชายแดนโน้นไปไอ้ทหารเรือถือปืนแบกปูนไปโบกตึก”
“ฮ่าๆ กูยอมรับว่าสู้มึงไม่ได้ไอ้พีต....” หลักเขตคนนี้ขอคารวะในความไหลลื่นเป็นปลาไหลชุบโกกิทอดของภัสดาเพราะไม่ขั้นเทพอย่างนั้นก็ทำไม่ได้จริงๆ
“โทรมามีอะไรครับ” ปากคุยแต่มือสั่งการอย่างไม่ลดประสิทธิภาพ ภัสดาภายมืออย่างสุภาพในการสั่งงานลูกน้อง ไอ้พวกลูกหมาทั้งหลายก็ชอบใจใหญ่ นานๆจะเห็นลูกพี่ของมันทำอะไรสุภาพๆกับเขาสักทีสองที
“มึงไม่ต้องเลยไอ้พีต เอาเบอร์กูไปให้ใครว่ะ โทรมาเป็นร้อยๆสาย แล้วพอกูรับเสือกถามหามึงซะงั้น ทหารเรือแบกปูนไปโบกตึกงงครับ”
“เฮ้ยย!!!! มีคนโทรไปหามึงแล้วเหรอว่ะ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก”
จะใครล่ะก็ไอ้ศิขรินทร์เจ้าเก่าเจ้าเดิมไง เป็นไงล่ะในเมื่อมันอยากได้เบอร์เขานักหนาก็เอาให้แล้วไงแต่เป็นเบอร์ของหลักเขตต่างหากล่ะก็มันบอกว่าอยากได้เบอร์เขา แต่ไม่ได้บอกว่าห้ามเอาเบอร์เพื่อนให้ถูกไหม ฮ่าๆ สะใจโว้ยยยยยยย
“ไอ้พีต มึงเล่นอะไรว่ะ แม่งกูไม่ฮานะโว้ย กูจะทำงาน”
“เออๆ แล้วมันพูดว่าอะไรมั่งล่ะ”
“ก็บอกว่า อะแฮ่ม....ใช่ภัสดาว่าที่เมียผมหรือเปล่าครับ......ฮ่าๆๆ มึงไปเป็นเมียผู้ชายตั้งแต่เมื่อไรไอพีต”
“เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!! มันพูดอย่างนั้นเหรอว่ะ” เล่นกูแล้วไงไอ้ศิ เจอหน้าเมื่อไรจะจับทุ่มลงปูนแม่ง
“เออ เรื่องมันเป็นไงมาไงว่ะไอ้พีตเล่าให้กูฟังหน่อยดิ”
“กฎของทหารไม่ได้บอกว่าห้ามเสือกเหรอ”
“ไม่ได้บอกว่า แต่ไมเป็นไร ทหารเรืออย่างหลักเขตเต็มใจเสือก!!!”
“เออๆ งั้นเจอกันร้านเหล้า” ภัสดาคิดออกร้านเดียวจริง ๆให้ตายเถอะ ทำงานอู่แล้วแม่งติดเหล้า ทั้งที่ความจริงเป็นคนดีมาก -__-
“ร้านเหล้าตลอดดดดดดดด คิดออกแม่งร้านเดียว”
“งั้นมึงไปนั่งแดกที่ร้านขายปลาทองหรือไงว่ะ”
“ความคิดไม่เลว........กูจะได้ช้อนปลาทองไปเลี้ยงที่บ้านพอดี”
“ทหารเรือเหี้ย แค่นี้แหละ เจอกันร้านเดิม ไปช้ามึงเลี้ยง ไปเร็วมึงเลี้ยง และไม่ช้าไม่เร็วมึงก็เลี้ยง”
ตี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
สรุป ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว หลักเขต ทหารเรือถือปืนแบกปูนไปโบกตึกก็เลี้ยง!!!!!!
********************************************
๐ ไม่เจอะกันนานคิดถึงจังเลยยยยยยยยยยยย
๐ ลืมกันไปหรือยัง อย่าลืมเลยนะ คนแต่งขยันสุดๆแล้ว
๐จะสอบปลายภาคแล้วไง อ่านหนังสือน่ะ อย่าโกรธกันน๊า
๐ กด+ และกด เป็ด แค่นี้ก็ขอบคุณมากมายแล้วค่ะ
รักและขอบคุณ
BY Chocolate love ~
-
กด เป็ด บวกไม่ได้อ่ะค่ะ
งั้น + ทางนี้ให้หล่ะกันค่ะ....
:L2: :L2:
-
ยัยชะนีนั่นแรงนะย่ะ
จะงาบผัวคนอื่นเค้า
:z6: :z6: :z6:
-
อ่านแล้วขำก๊ากเป็นช่วงๆ จนมาถึงทหารเรือถือปืนแบกปูนไปโบกตึก ขำไม่ไหวแล้วจริงๆ 555 มุขนายพีตช่างสรรหา
พีตโดนศิเล่นแน่ๆ คิคิ บังอาจเอาเบอร์คนอื่นให้
-
คุณศิ โดนกลั่นแกล้ง
หัวเราะไปเถอะนะนายพีต เดี๋ยวเขาบุกมาถึงห้องแล้วจะขำไม่ออก
หัวเราะทีหลังดังกว่านะ :laugh:
-
อ้า....ท่าทางคู่นี้จะงานเข้าเยอะเรย
ต้องแก้ปัญหาชีวิตคู่ให้คู่อื่น ๆ อีก
รอฉากสวีท อิอิอ
-
โหโทรมาถามว่าที่เมียแล้ว หลักเขตก็รับไปล่ะกัน555
แล้วชีวิตอริศก็ยุ่งดีเหมือนกัน คงต้องติดตามเรื่องวุ่นๆ
ทั้งความรัก และเพื่อนต่อไป
-
จัด + ไป จัดเป็ดไปปปปปปปปปปปป
ไปร้านเหล้าอีกแล้ว เดี๋ยวก็ไปนอนหน้าห้องคนอื่นเค้าอีกหรอก แต่....คนอ่านชอบบบบบบบบบบบบบบบบ :z1:
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก :jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
เมื่อกี้ลงวันที่ผิด โอ๊ยยยย อายอ่ะ
แต่ไม่เป็นไร แก้ไขแล้ว สาสสสสสสสสสสสส อายชิบหาย :laugh: :laugh:
-
ฮาได้อีก :z2:
-
ภัสดาจัดไปชุดใหญ่เลย....ชะนีนิสัยไม่ดี
สั้นเนอะน้องหมวย
แอบทวงบ้านแอคซายน์
+1
-
ชอบค่ะ บวก 1 กะ เป็ดให้แล้วค่ะ
-
o13 o13 o13 o13 o13
แสบ จริงๆๆๆ
-
อย่าหายไปนานนานอีกนะคะ
-
อ่านด้วยความฮา
ได้อารมณ์เจ๊ใหญ่มากเลยภัสดา พอเพื่อนมีปัญหาภัสดาจัดให้ตลอด
แต่คนมาจีบนี่.... เอ่อ หน้าด้านไปนะ
-
เจ๊แกแรงจริง
-
:laugh:
-
จัดให้ +1 ค้า
กับเพื่อนพีตฮาดี กับปลาบู่ตกกระป๋องกลัวเสียงั้น :m20: :m20:
รอตอนต่อไปจ้า :call: :call: :call:
-
555 นายพีตฮาตลอด
-
อยากให้พี่ทใจอ่อนเร็ว ๆ จะได้เห็นฉากหวาน ๆ ซักที :o8:
-
:laugh:เจอกันร้านปลาทอง....555
เป็นกำลังใจให้คนเขียนสอบผ่านไ้ด้เกรด A ทุกตัวนะคร๊าบบบ
-
:laugh:เจอกันร้านปลาทอง....555
เป็นกำลังใจให้คนเขียนสอบผ่านไ้ด้เกรด A ทุกตัวนะคร๊าบบบ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ขอบคุณมากกกกกกกกกก สาธุ !!! +1
-
ตลกได้อีก จัด +1 นิ่มๆๆ
-
ตลกได้อีก จัด +1 นิ่มๆๆ
บวกตอบแทน นิ่มๆ เช่นกัน ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกๆ
-
กรี๊ดหนูพีตน่ารัก
-
ยังกดบวกให้ไม่ได้ ก็ขอบวกเป็ดให้ไปอย่างเดียวล่ะกันนะคะ
^^
-
"..ใช่ภัสดาว่าที่เมียผมหรือเปล่าครับ.."
ศิออกตัวแรงแบบล้อฟรีเลยนะเนี่ย :m20:
เจอกันร้านปลาทอง สั่งปลาทองทอดกรอบคงจะอร่อย :z1:
ปล.เรื่องเรียนต้องมาก่อนเสมอ สู้ๆนะจ๊ะ
-
:really2สนุกดีแต่งงอ่ะ อริศไม่ใช่คนที่ติยะชอบเหรอ หรือคนละคนกัน
-
:really2สนุกดีแต่งงอ่ะ อริศไม่ใช่คนที่ติยะชอบเหรอ หรือคนละคนกัน
ใช่ค่ะ
คือในกลุ่มของ ภัสดามีทั้งหมด 4 คนค่ะ เริ่มจาก ภัสดา อริศรา หลักเขต ติยะ
-
^^
-
ให้เป็ดต้อนรับไปแล้วเด้อ หายไปเพราะเรื่องสำคัญนี่นา ไม่ว่ากันอยู่แล้ว
ว่าแต่ว่า ศิโดนหลอกแบบนี้ สงสัยภัสดาจะโดนเอาคืนแบบหนักๆรึเปล่า
-
ภัสดา พิชัยภักดี คิดถึง :man1:
-
ชอบคำสุดท้านจังเลย ย
ไม่จดลิขสิทธิ์ ขอเอาไปใช่มั้ง 555
-
อิเจ๊น้ำหวานนี่ นางร้ายในละครชัดๆ
อยากเห็นภัสดาโดนศิทำโทษจัง :laugh:
-
น่ารักจังเลย สงสารหลักเขต สงสัยต้องเปลี่ยนเบอร์แล้วมั้งงานนี้
-
มีเพื่อนอย่างพีต ชีวิตก็คงไม่ต้องกลัวไรแล้ว ยาฮู้วววว :a1:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
พิตปากจัดแถมงกอ่ะ
แต่คนอ่านก็ชอบ 555555+
-
:L2: :L2: :L2: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
+1
-
กดเป็ด
-
น้องพีตแรงเพื่อเพื่อนชอบๆๆ แต่คิดว่าให้เบอร์คนอื่นไปแล้วจะหยุดพี่ศิได้เหร๊อน้องพีต โดนเอาคืนแน่ๆ เตรียมตัวรอได้เลย 555
ปล. ว่างจากการเรียนการสอบ ค่อยมาลงก็ได้ค่ะ
-
รอลุ้นช๊อตหวาน ^^
-
อยากอ่านอีกอ่ะ :z3:
-
แกล้งให้เบอร์คนอื่นไป ระวังเถอะคนถูกหลอกเค้าจะมาเอาคืน (ทบต้นทบดอก)
-
เฮียศิรีบจับว่าที่เมียทำเมียซะที
ุุภัสดา พิชัยภักดี !! o13
-
+ เป็ดให้ สำหรับความแสบของภัสดา อิอิ
-
...........พิชัยภักดี....................
กี่ทีกี่ที เห็นแล้ว มันสะกิดใจจัง 555
อะนะ
สอบปลายภาคนี้ เต็มที่นะจิ๊ น้องหมวย
-
...........พิชัยภักดี....................
กี่ทีกี่ที เห็นแล้ว มันสะกิดใจจัง 555
อะนะ
สอบปลายภาคนี้ เต็มที่นะจิ๊ น้องหมวย
:L1: :3123: :3123: :3123:
-
น้องพีตด่านังหวานหวาน... ล่ายหลั่งจายเจ้มาก (http://i269.photobucket.com/albums/jj72/myem0/01/yoyo-emoticon-2-022.gif)
-
o13
สนุกคร่าา ฮามากอ่า ชอบภัสดาอ่ะ เก๋าๆ ถ่อยๆ น่าร้ากกกก
แอบชอบหลักเขตด้วยนะเนี่ย แต่อ่านๆไปก้อคิดนา ว่าไมอิพระเอกมานมีเพื่อนคนเดวเอง
ขนาดน้องพีตยังมีตั้ง3 สงสัยหล่อเว่อเกินไม่มีคนอยากคบ :laugh:
รออ่านนาคร้าาา :bye2:
-
วันนี้จะมาไหมอ่ะ
:z2:
-
คิดถึงเจร้งๆๆๆมาต่อเร็วๆนะถ้าว่างๆง่ะ....อิอิ :bye2:
-
ขยันอ่านหนังสือน้า เป็นกำลังใจ
สอบเสร็จก็มาต่อไวไว
คนอ่านคิดถึงนะ
:call: :pig4:
-
ชอบ มาเม้นต์สั้นๆ อิอิ
-
วันนี้จะมาหรือปล่าว?
-
แวะเขามา + ให้ค่ะ
-
ออกแนวฮาและสนุกดีครับ
-
โฮกกก พีตนี่รั่วได้ตลอดศกอ่ะ :m20:
คนแต่งมาต่อไวๆนะคร๊า คนอ่านรออยู่จ้า
เรื่องการสอบก็สู้ๆเข้านะคร๊า เป็นกำลังใจให้จ้า (ให้กำลังใจตัวเองด้วย T^T~)
-
ลงวันที่ 27 สิงหาคม 2554
ถึงคนอ่านที่น่ารักทุกคน อยากจะกล่าวคำว่า "ขอโทษ" เป็นอย่างมากที่ไม่ได้เข้ามาอัพ อันเนื่องมากจากตัวคนเขียนนั้นเรียนหนักไปหน่อย เวลาก็มีไม่พอที่จะสรรสร้างนิยายดีๆซักตอน .........เหนื่อย
คนอ่านไม่ใช่ นักแต่งนิยายมืออาชีพ บางครั้งบางตอนมันก็ไม่ตรงใจ ตรงความรู้สึกของคนอ่าน ที่คาดหวังว่าเรื่องมันต้องออกมาเป็นอย่างนี้นะ ต้องสนุกนะ คนแต่งพยายามทำทุกอย่างออกมาให้ดีที่สุดแล้ว โอเค! เข้ามาไม่บ่อยคนก็จะลืมนิยาย ซึ่งนั่นไม่ใช่เรื่องดีทเท่าไร แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่องเราลงมือแต่งไปแล้ว แต่มันก็มีหน้าที่อย่างอื่นที่ต้องทำและทุ่มเทให้ดีที่สุดเหมือนกัน นั่นก็คือเรื่องเรียนน 2 สัปดาห์ข้างหน้า คนแต่งจะสอบ final ซึ่งยากกว่า มิดเทอม อยู่แล้ว เวลาส่วนมากจะจมอยู่กับกองหนังสือ เข้าใจคนแต่งหน่อยนะ
อ่านหนังสือและเคลียร์งานจนลงตัวพอสมควร คนแต่งจะกลับมาปั่นต่อทันที นิยายคือเรื่องที่คาใจคนแต่งอยู่เสมอ และมักจะพะวงว่า คนอ่านจะโกรธไหม จะลืมเราไปหรือเปล่า และถ้าหากเป็นเช่นนั้น คนแต่งก็พร้อมที่จะน้อมรับ
ลงชื่อ
Chocolate Love ~
-
เป็นกำลังใจให้นะ ขอให้สอบผ่าน ได้คะแนนเจ๋ง ๆ ทุกวิชา
นิยายไว้พร้อมแล้วค่อยแต่ง อย่าได้กังวลอันใดเลยน้องเอ๋ย
สู้ ๆ จ้า! (http://i269.photobucket.com/albums/jj72/myem0/01/yoyo-emoticon-1-012.gif)
-
o13 เตรียมสอบก่อนสิ่งใดค่ะ
-
สู้ๆ นะจ๊ะ ยังไงเรื่องเรียนก้อสำคัญกว่า ตั้งใจสอบให้ดีนะ แล้วค่อยมาเขียนนิยายต่อก้อยังได้ o2
-
จะสอบเหมือนกัน ขอให้สอบผ่านน่ะ ^^
-
สู้ๆๆ นะค่ะ ขอให้สอบผ่านฉลุย แล้วค่อยมาต่อน้องพีต
:กอด1: :L2:
-
สู้สู้นะค๊าเป็นกำลังใจให้ค๊า
+1ให้กับความน่ารัก :L2:
-
ไม่เป็นไร แต่คงคิดถึงแย่เลยอะ
-
สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เคลียร์งานให้เรียบร้อยค่อยมาต่อเรื่องดีกว่าค่ะ ถ้ายังกลับมาแต่งต่อ คนอ่านก็ตามอ่านอยู่แล้วจ้า :L2:
-
เป็นกำลังใจให้เรื่องสอบจ้า
ยังไงก็รออ่านอยู่แล้ว
:L2: :L2:
-
:L2: :L2: สู้ๆ เรื่องเรียนก็สำคัญ ต้องทุ่มเทให้เต็มที่ ปิดเทอมแล้วค่อยมาแต่งต่อก็ได้ รอได้เสมอ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :o8:
จะรอนิยายต่อไปนะคะ ยังไงก็รอภัสดากับพี่ศิ :m1:
โชคดีในการสอบนะคะ :กอด1:
-
จ้า ตั้งใจอ่านหนังสือสอบน๊า สู้ๆ
-
เข้าใจจ้า ยังไงการเรียนก้อสำคัญที่สุด สะดวกเมื่อไหร่ค่อยมาเขียนต่อนะคะ
-
เรื่องเรียนเป็นเรื่องสำคัญ เพราะนั่นคือการปูทางอนาคตของเรา
พยายามเข้านะคะ +1 เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
เพื่ออนาคต สู้ๆนะจ๊ะ :a2:
-
แค่เราเห็นชื่อเรื่องเราก็รีบเข้ามาอ่านด้วยความเร็วแสง (เวอร์)
ชอบนายเอกเรื่องนี้มากๆ แก่นเซียวได้ใจสุดๆ นี้ซิแบบนี้เคะในอุดมคติ
แบบไม่ยอมใครง่ายๆ ถึงไหนถึงกัน >-< น่ารักที่สู๊ด
พระเอกสู้ๆดูท่าทางว่างานนี้จะหนัก ทำไงได้จะจีบนายเอกที่สุดแก่นเซียวเปรี้ยงซ่าทั้งที
ก็ต้องมีความอดทนกันหน่อย ฮ่าๆ แต่สุดๆจริงๆนายเอกนี้ให้เบอร์เพื่อนไปซะงัน
แต่พระเอกก็ใช่ย่อย มีการบอกว่าโทรมาหาว่าทีเมีย อีกตั้งหาก ฮุฮุ
เป็นคู่ที่สมน้ำสมเนื้อซะจริงๆ
:o8:
-
สู้ๆ
-
พยายามเข้านะครับ เรื่องเรียนย่อมมาก่อน เป็นกำลังใจให้นะครับ สู้ๆๆ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านแจ้งข่าว(ใช่รึเปล่า)จากลูกสาววันนี้
เลยมาส่งกำลังใจแบบเกิน100ไปช่วยเรื่องสอบ เต็มที่จ้ะ สู้ๆ
ขอให้ได้คะแนนดีๆ เกรดสวยทุกวิชาจ้ะ
เรื่องนิยายของหนู ไม่มีใครลืมแน่ๆ ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ
-
เอาเรื่องสำคัญก่อนดีที่สุดครับ เห็นด้วยอย่างยิ่ง
-
เพิ่งจะตามกลิ่น คุณนายใหญ่เข้ามา และอ่านจนทันแล้วนะคะ
เอาละค่ะ ทำเรื่องสอบให้เต็มที่ แล้วค่อยมาต่อ คนอ่านรอได้เสมอค่ะ +1 เป็นกำลังใจนะคะ
-
บทที่ 13
.
.
.
Ferrari Enzo ราคา 650000$ คิดเป็นเงินไทยก็ประมาณยี่สิบล้านกว่าบาทแต่เมื่อรวมอุปกรณ์ที่เสริมเติมแต่งเข้ามามันก็เกือบจะถึงยี่สิบห้าล้านไปเหมือนกัน กำลังโลดแล่นอยู่บนถนนสายหลักของกรุงเทพมหานคร ผู้คนจำนวนไม่น้อยให้ความสนใจกับรูปทรงอันโฉบเฉี่ยวของมัน “อินทรีแดง” นี่คือชื่อเล่นของมัน ศิขรินทร์คือคนคิดชื่อนี้ขึ้นมาด้วยความภาคภูมิใจนักหนา ราคาแพงมหาศาลไม่ได้ทำให้นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงสะเทือนแต่อย่างใด ชายหนุ่มชื่นชอบและคลั่งความสวยงามของรถสปอร์ตมาเนิ่นนานแล้ว จึงไม่แปลกที่ศิขรินทร์ อินทราทิพย์คนนี้จะเปลี่ยนรถขับแบบไม่ซ้ำคันทุกวัน คิดไปคิดมาก็อดที่จะภูมิใจไม่ได้ที่ตนเองเป็นหนึ่งใน 399 คนที่ได้ครอบครอง Formula one อันดับหนึ่งอย่าง Ferrari Enzo
ความเร็ว คือตัวตนด้านหนึ่งของศิขรินทร์ ยามใดก็ตามที่ได้เหยียบคันเร่งให้เข็มไมล์มันพุ่งขึ้นเรื่อยๆ ยามนั้นความรู้สึกเหมือนรถวิ่งบนเมฆ แต่ชายหนุ่มมักจะนำรถไปขับอุ่นเครื่องโชว์พลังที่สนามแข่งใน จังหวัดชลบุรีเสียมากกว่า ไม่บ่อยนักจะที่จะเอาฟอมูล่าวันลูกรักอย่าง อินทรีแดงออกมาขับไปทำงานอย่างนี้ เพราะฟอมูล่าวันถูกออกแบบมาเพื่อขับในสนามและถนนที่เปิดโล่ง เหยียบคันเร่งได้อย่างไม่ต้องนึกหวั่นว่าจะไปชนใครหรือมีใครมาชน แต่สภาพการจราจรของประเทศไทยมันไม่เอื้ออำนวยต่อการขับเสียเท่าไรเพราะถ้าหากรถติดไฟแดงนานๆ แล้วเครื่องยนตายังทำงานของมันไปเรื่อยๆ สมรรถภาพของมันอาจจะเสื่อมและพังในที่สุด มันคงไม่คุ้มเท่าไรนักที่จะเอาเฟอรารี่คันละยี่สิบกว่าล้านมาพังกลางไฟแดง คงเป็นข่าวหน้าหนึ่งไปประมาณวันสองวัน
นักธุรกิจรุ่นใหม่ไฟแรงจบนอกจะฟัง ‘โลโซ’ มันจะผิดไหม เรื่องแนวเพลงของศิขรินทร์นั้นค่อนข้างที่อิสระไม่จำกัดในแนวใดแนวหนึ่ง เพลงไหนเพราะก็ฟังได้ทุกแนวเพลง ถ้าชอบมากๆขึ้นมาหน่อยก็ก็ซื้อสะสมเอาไว้ แต่ส่วนมากเขาจะฟังเพลงสากลเสียมากกว่า แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอันใด ซมซาน ก็เพลงในดวงใจของศิขรินทร์อยู่ดี
เกิดมาไม่เคยเจอใครเหมือน....เธอ หลับฝันละเมอภาพเธอคอยหลอนทุกคืน
หลับลงคราใดอยากนอนไม่ยอมตื่น ก็ทุกค่ำคืนเจอเธอที่ปลายฟ้าไกล
ก็ได้แต่เพ้อแต่ฝันลมๆ ก็หลงชื่นชมโดยเธอไม่รู้ตัว
เจอเธอทีไรจิตใจเต้นรัว ฉันกลัวๆ กลัวเธอไม่สนใจ
อยากเดินเข้าไปบอกว่ารักเธอ ..........เวลาที่เจอที่เธอส่งยิ้มมา
เหมือนดั่งโลกนี้สดใสขึ้นทันตา ในช่วงเวลาที่ต้องการใคร ....เข้าใจซักคน
หากเธอมีใจก็บอกกันซักหน่อย อย่าให้ฉันคอย คอยเธออย่างนี้เลย
ให้คอยนานๆ มันซมซานรู้ไหมเอ่ย ยิ่งเธอทำเฉย ฉันเองจะบ้าตาย
อยากเดินเข้าไปบอกว่ารักเธอ เวลาที่เจอที่เธอส่งยิ้มมา
เหมือนดั่งโลกนี้สดใสขึ้นมาทันตา ในช่วงเวลาที่ต้องการใคร
เข้าใจซักคน..........
“ฮ่าๆ เพลงอะไรว่ะ ยิ่งฟังยิ่งเพราะ” ร่างสูงเร่งโยกตัวไปมาอย่างสบายอารมณ์และร้องคลอเบาๆตามเพลงไปด้วย ใบหน้าคมหล่อยิ้มแย้มอย่างสุขใจเมื่อยามได้คิดถึงดวงหน้าสวยของ “หวานใจ” อย่างภัสดา พิชัยภักดีนั่นเอง ตั้งแต่แยกกันเมื่อตอนสาย รอยยิ้มก็ยังไม่จางหายไปจากใบหน้าของศิขรินทร์เลยซักที จนชายหนุ่มยังอดที่จะแปลกใจไม่ได้ว่า เมื่อไรจะหุบยิ้มซักที แต่เมื่อห้วงความคิดถึงมันล่องลอยไปหาดวงหน้าสวยหวานที่งอง้ำงอเป็นจวักยามที่โดนขัดใจ เนื้อแบบบางที่เพียงแตะไม่เบาๆก็ขึ้นรอยเจือสีแดงเข้มขึ้นมาอย่างง่ายๆ แก้มนวลเจ้าเอยที่ได้สูดหอมดอมดมอย่างนับไม่ถ้วน แค่นี้ก็เรียกรอยยิ้มให้ปรากฏขึ้นมาได้ง่ายๆ
Ferrari Enzo ตีวงเข้าไปจอดยังที่จอดรถของผู้บริหารชั้นสูง ประตูแบบปีกนกเรียกสายตาของพนักงานทุกระดับในมาสนใจได้ไม่ยาก ความเข้มและเท่ห์ของศิขรินทร์มันช่างเข้ากับตัวรถยนต์ได้เป็นอย่างดี บุคลิกที่นิ่ง สุขุม แลดูยามใดก็ชวนให้หลงเมื่อนั้น จึงไม่แปลกที่จะเห็นนางแบบ นางเอก นักข่าว นักสังคม คุณหนูไฮโซ วิ่งลอกเข้าออกตึก อินทราทิพย์กรุ๊ปเป็นว่าเล่น เพราะผู้บริหารสูงสุดหลุ่มหล่อไฟแรงคนนี้นี่เอง ความโสด ความหนุ่มของผีเสื้อหนุ่มตนนี้ ยั่วยวนดอกไม้กลางคืนที่รักสนุกเพียงชั่วข้ามคืนได้เป็นอย่างดี
“สวัสดีค่ะท่าน วันนี้ตอนสิบนาฬิกาท่านนี้นัดเซ็นสัญญาซื้ออุกรณ์ก่อสร้างกับคุณคริส สิบสามนาฬิกาคุณจักรขอพบคุยลายระเอียดเรื่องตกแต่งภาย สิบ...........”
“คุณเลขาครับ ขอผมนั่งเก้าอี้ก่อนได้ไหมครับ” น้ำเสียงทุ่มเข้มเอ่ยเหย้าเลขาส่วนตัว
ทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องยังไม่ถึง สิบวินาทีคุณเลขาก็ทำหน้าที่ได้อย่างมีประสิทธิภาพโดยการเดินตามเข้ามาและพูดรัวเร็ว ชนิดที่ว่าตั้งตัวยังไม่ติดเลยด้วยซ้ำ สมแล้วที่เป็นคนของคุณแม่ เก่งไปหมดทุกด้าน ไม่เว้นแม้กระทั่งเรื่องไล่ผู้หญิงให้หลุดวงโคจร ยอมรับเขาเลยจริงๆ
“เชิญนั่งค่ะท่าน” เลขาสาวใหญ่เผยมือให้ศิขรินทร์นั่ง
“ขอบคุณมาก...............” เริ่มไม่แน่ใจแล้วซิว่าตกลงแล้วคนไหนนาย คนไหนลูกน้องกันแน่ แต่ก็ช่างเถอะ เรื่องแค่นี้ศิขรินทร์ไม่ถือ เพราะคุณช่อก็ทำงานกับเขามาได้หลายปีแล้ว เรื่องคุยเล่นคุยหัวจึงไม่เป็นอะไรมากนัก คุณช่อคือเลขาที่แม่ส่งมาให้ช่วยทำงาน ด้วยความที่คุณช่ออายุมากกว่าเขา จึงบ้างที่บ้างครั้งเลขาจะเอ่ยวาจาดุกล่าวแก่เจ้านายเมื่อทำตัวออกนอกลู่นอกทาง เข้าบริษัทสายและเอาแต่เที่ยวผู้หญิง แต่ปัจจุบันศิขรินทร์เลิกพฤติกรรมอย่างนั้นไปเนิ่นนานแล้ว แต่ก็มีควงเล่นๆ สร้างสีสันให้ชีวิตบ้างเหมือนกัน
“เอาล่ะดิฉันจะเริ่มเล่ากำหนดการได้หรือยังค่ะ”
“เอาเลยครับ คราวนี้คุณช่อจะพูดยาวเป็นสามหน้ากระดาษผมก็ไม่ขัดแล้ว”
และแล้วกำหนดการต่างๆก็ถูกถ่ายทอดออกมอย่างไม่ขาดตกบกพร่องโดยคุณช่อ ร่างสูงนั่งนิ่งฟังอย่างสงบเสงี่ยมทั้งที่ในใจนั้นคำนวณเวลาไว้อยู่แล้วว่าอย่างไหนมาก่อนอย่างไหนมาหลัง ถ้าหากขาดการวางแผนที่ดีงานก็จะออกมาไม่สมบูรณ์แบบ เมื่อคิดถึงรู้ หากไม่ผ่านขบวนการคิดและกลั่นกรองที่ดีไม่ว่าอะไรก็จะประสพความล้มเหลวและล้มไม่เป็นท่า เพราะเหตุนี้นี่เองที่ทำให้ใครหลายๆคนยกให้ศิขรินทร์คือนักธุรกิจไฟแรงและมากความสามารถคนหนึ่งในวงการธุรกิจเมืองไทย
“ดิฉันขอตัวออกไปทำงานต่อนะคะท่าน”
“เชิญเลยครับ.......ขอกาแฟดำให้ผมซักแก้วแล้วกัน” เลขาพยักหน้ารับแล้วเดินออกไปจากห้องอย่างช้าๆ และเมื่อความเงียบเข้ามาปกครุมสติอันน้อยนิดก็พุ่งตรงไปยังโทรศัพท์คู่ใจทันที
“ทำอะไรอยู่น้าคนสวย” นิ้วเรียวยาวค่อยๆกดหมายเลขลงไปอย่างช้าๆ ไม่เร่งรีบ เพราะไม่ช้าไม่เร็วคนปลายสายก็ต้องรับอยู่ดี ถ้ารู้ว่าเขาโทรไปจะทำหน้าอย่างไร จะยิ้มหรือว่าโมโห หรือว่านิ่งๆ หึหึ คิดแล้วตลกตัวเองจริงๆ ที่ทำตัวเป็นหนุ่มน้อยหัดรัก ทั้งที่ตัวเองก็ผ่านสนามเลือดสนามคาวมาอย่างโชกโชน แต่พอมาเจอกับภัสดา ทำเอาหนุ่มนักรักอย่างศิขรินทร์ไปไม่เป็นเหมือนกัน
“ฮัลโหล สวัสดีครับ ใช่ภัสดาว่าที่เมียผมหรือเปล่าครับ” รูสึกว่าจะออกตัวแรงไป แต่จะให้ทำไงได้ในเมื่อหัวใจมันบอกว่า ยังไงก็ต้องเป็นคนๆนี้ คนนี้คนเดียวเท่านั้นที่หัวใจมันต้องการและเรียกร้อง
“...................................” หรือว่าจะตกจาจนช็อคไปแล้วว่ะนั่น ฮึๆ อยากจะเห็นหน้าเสียจริงๆ
“ฮับโหลครับ ใช่คุณภัสดาหรือเปล่าครับ”
“เอ่อ..................โทรผิดแล้วครับ พลเรือโทหลักเขตรับสายอยู่ครับ”
“........................................” หึหึ โดนว่าที่เมียเล่นงานเข้าอย่างจังแล้วไหมล่ะ
“คุณคงโทรผิด แล้วเมื่อกี้ที่คุณว่าภัสดาว่าที่เมียคุณนั้น เข้าใจผิดหรือเปล่าครับ เพราะเพื่อนผมยังโสดและไม่รับประทานผู้ชายเป็นอาหารครับ” อ๋อ เป็นเพื่อนกัน แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นของเรื่อง เพราะทอปิกมันอยู่ที่เจ้าตัวให้เบอร์เพื่อนมา คิดแล้วช่างให้น่าเจ็บใจ ลืมไปได้อย่างไรว่าภัสดา พิชัยภักดี คนนี้ลูกเล่นแพรวพราวและเจ้าเล่ห์ขนาดไหน
“คุณเป็นเพื่อนของภัสดาอย่างนั้นเหรอครับ”
“ใช่ครับผมเป็นเพื่อนของเขา แล้วไม่ทราบว่าคุณรู้จักเพื่อนผมได้อย่างไร” เสียงแข็งมาเชียว คงหวงเพื่อนน่าดู หึหึ แต่เรื่องแค่นี้ไม่ได้ทำให้ศสิขรินทร์เกรงกลัวเลยซักนิด ใครหน้าไหนก็ขวางเขาไว้ไม่ได่ แม้แต่ตัวของภัสดาก็เช่นกัน
“ผมชื่อศิขรินทร์ อินทราทิพย์ กำลังตามจีบเพื่อนคุณอยู่ครับ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ให้ความร่วมมือด้วยซักเท่าไร เพราะให้เบอร์ของคุณมาแทน”
“เหรอครับ ผมไม่สนว่าคุณจะเป็นใคร แต่อย่าเล่นๆกับเพื่อนผมถ้าไม่คิดจะจริงจัง แค่นี้นะครับ สวัสดี”
แล้วปลายสายก็ตัดไป ขู่อย่างนั้นเหรอ หวงกันดีนี่ เดี๋ยวก็จะรู้ว่าจริงหรือไม่จริง ที่แน่ๆ จะต้องมีคุณมารับผิดชอบกับกรณีที่ศิขรินทร์โทรออกครั้ง คนๆเดียวที่เป็นต้นเหตุของอาการหน้าแตกโทรไปผิดเบอร์ เดี๋ยวได้สนุกแน่ภัสดา
แล้วโทรศัพท์เครื่องเดิมก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง หน้าจอปรากฏเบอร์โทรของลูกพี่ลูกน้องที่เป็นคนโทรเข้ามา คิดเรียวหน้าขมวดเข้ากันอย่างอัตโนมัติเมื่อรู้ว่าใครโทรเข้ามา ถ้ากดตัดสายไปเลยมันก็จะดังอยู่อย่างนี้ไปเป็นชั่วโมงๆ และถ้ากดปิดเครื่องเจ้าของเบอร์ที่โทรเข้ามาก็จะบุกมาถึงบริษัทและอยู่ก่อกวนเขาเป็นเวลาหลายๆชั่วโมง เพราะฉะนั้นรับสายนั่นแหละดีที่สุดแล้ว
“ฮัลโหล สวัสดีครับพี่หวาน” น้ำหวานมีศักดิ์เป็นพี่ เป็นญาติทางแม่ที่ค่อนข้างจะสนิทมากด้วยที่สุด แต่มาช่วงหลังๆ พี่หวานมักจะหาสาวๆ คุณหนูไฮโซทั้งหลายทั้งปวงมาเสนอให้เขาได้ดูได้เลือกถึงที่ ศิขรินทร์จึงพยยามที่จะทำตัวไม่ว่างเมื่อญาติสาวคนนี้โทรมา ขนาดเจ้าตัวแต่งงานไปแล้วกับ ทัณฑ์ นักธุรกิจอับดับต้นๆของเมืองไทย แต่ก็ไม่ได้ทำให้ระยะห่างระหว่างศิขรินทร์และน้ำหวานลดน้อยลงเลย
“กว่าจะรับสายได้นะยะ”
“ผมกำลังอ่านสัญญาอยู่น่ะพี่หวาน ว่าแต่พี่มีธุระอะไรหรือเปล่า”
“ถ้าฉันไม่มีธุระ ก็โทรหานายไม่ได้อย่างนั้นล่ะซิ”
“ไม่ใช่ครับๆ พี่ไม่ต้องอ้อมค้อมน่า จะพูดอะไรก็พูดมาเลย ผมรู้นะว่าพี่โทรมาหาผมทำไม”
“ก็เรื่องเดิมที่นายปฏิเสธบ่อยๆนั่นแหละ วันนี้พาคุณเอมไปทานดินเนอร์ด้วยนะ พี่นัดเธอไว้ให้นายแล้ว .......ไม่ต้องปฏิเสธไม่อย่างนั้น ฉันจะบอกคุณป้าว่าเธอเบี้ยวทุกนัด”
“โธ่พี่หวาน พี่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบผู้หญิงพวกนั้น ถึงบังคับให้ผมไปยังไงมันก็เหมือนเดิมอยู่ดี”
“ก็นายมัวแต่บอกว่าไม่เอา ไม่ชอบอยู่อย่างนี้ไงล่ะ ถึงไม่มีแฟนกับเขาซักที”
“ใครบอกว่าผมไม่มีแฟน มีแล้วครับพี่สวยด้วย” จะต่อว่าเถื่อนด้วยนี่ก็ดูจะไม่เหมาะ ศิขรินทร์จึงหยุดที่ตรงที่คำว่าสวย
“ใคร!!! แกไปคว้าเอาที่ไหนมาอีก จนหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไม่ได้นะนายศิ ห้ามเด็ดขาดไปเลิกกันซะแล้วคบกับคุณเอม นายรู้อะไรไหม คุณเอมทั้งสวย ทั้งรวย แถมกิริยามารยาทยังอ่อนหวานหยดย้อย เป็นกุลสตรีที่เพียบพร้อมไปหมดทุกด้าน ทั้ง......”
“พอครับพี่พอได้แล้วครับ ต่อให้พี่พูดไปอีกสามสิบหน้ากระดาษผมก็ต้องบอกว่าขอบาย ผมจะไปครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย แล้วหลังจากนี้พี่ห้ามมายุ่งกับเรื่องส่วนตัวของผมอีก”
“เชอะ! ฉันอยากจะยุ่งตายล่ะ ฉันกลัวว่านายจะไปคว้าเอาดอกไม้ปลอมที่มีแต่เปลือกมาเป็นน้องสะใภ้ฉันมากกว่า แค่นี้แหละ” แล้วเจ้าตัวก็วางสายไปทันที คิดแล้วก็ปวดหัวขึ้นมาจี๊ดๆ เฮ้อ ไม่อยากไปเลยแฮะ มันเหมือนกับทรยศกับหัวใจตัวเองยังไม่รู้ แต่ในเมื่อครังนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ก็ไปๆให้คุณหวานเขาหน่อยแล้วกัน
๐ แว็บแต่งเอามาให้อ่าน สั้นไปนิดแต่ก็ไม่เป็นไรเนอะ
๐ ก็ยังคิดถึงอยู่เหมือนเดิม
๐ จะแว็บมาเรื่อยๆนะคะ แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไร
๐ อ้อนวอน ขอเป็ดกับ กด+ ได้ป่ะ 55555555+
๐ รักนะจุ๊บๆ
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
............................................................
Ferrari Enzo ของศิขรินทร์ อินทราทิพย์
(http://pirun.ku.ac.th/~b5043090/pics/enzo.jpg)
-
:sad4:
เห้นแววความยุ่งเหยิง ปนยุงไข่แล้ว
ยัยน้ำหวานนี่ต้องไปเป่าหูแม่ของนายศิให้เกลียดภัสดาแน่
กรี๊ดดดด มาม่าาาาา
-
o13 มาน้อยๆแต่ก็ดีใจที่ได้อ่านค่ะ
-
คิดถึงคนงามมากกว่าอ่ะ
ภัสดาไปไหนหนอ
-
มาสั้นจังอะ
-
งานจะเข้าหนักมั้ยเนี่ย...พี่สาวเป็นอริกับ(ว่าที่)แฟน แต่มีพี่ร้ายอย่างนี้ไม่ไหวนะ น่าจะโดนเล่นงานให้หลาบจำซักครั้ง
-
:angry2:เชอะยัยพี่หวานไม่รู้จักพัสดาวะแล้ววววว.
:L2:ขอมอบดอกไม่ให้คนเขียนแทนกำลังใจครับ
-
หายไปนานเชียววว
ภัสดาหายไปหนายยยย อยากอ่านฉากสวีตจังเลย
-
ความยุ่งยากกำลังจะมาใช่หรือเปล่า
-
งานจะเข้านายศิไม๋เนี้ยะ ^^
-
สั้น!!!!!!!!!!!!!!!
มากอ่ะ :serius2:
-
:z3:
-
:impress2: :impress2:
โอ๋ๆ ที่มันสั้นก็เพราะว่าแว๊บมาอัพตอนอ่านหนังสืออ่ะ
เข้าจายยยยยกันหน่อยนะพี่น้องนะ
-
ศิบอกไปเลยเด้ว่า ผมไม่ชอบผู้หญิง จัดหาใครมาผมก็ไม่เอา 555
ป.ล. ลูกสาวจ๊ะ การใช้คำ "กำหนดการ" หมายกำหนดการ"
“เอาล่ะดิฉันจะเริ่มเล่า*กำหนดการ*ได้หรือยังคะ”
"และแล้ว**หมายกำหนดการ**ต่างๆก็ถูกถ่ายทอดออกมอย่างไม่ขาดตกบกพร่องโดยคุณ..."
ตอนแรก*ที่คุณช่อเลขาพูดมานั้น ใช้ถูกต้องแล้วจ้ะ
ส่วน อันหลัง** ต้องเปลี่ยนเป็น กำหนดการ จ้ะ
-
:กอด1:
-
ทำไมต้องมาเป็นพี่น้องกับยัยคนนี้ :serius2:
คนมีเป็นร้อยล้าพันล้าน ทำไมต้องเป็นญาติยัยนี่ ห้า :angry2:
ม่ายยยยยยยยยย :z3:
แล้วไปตามนัดครั้งนี้อาจจะแจ็คพ็อต จ๊ะเอ๋กับพัสดาว่าที่เมียสุดที่รักแน่
เห็นคราวซวยรำไรยังไงไม่รู้อ่ะ หวังว่ามันจะไม่เป็นยังงั้นน้า
ปล.ถึงไม่ขอ...ก็จะทำให้ เอาไปเลยทั้งเป็ดทั้งบวก
มาต่อเร็ว ๆ น้า :กอด1:
-
ขอบคุณครับ
-
คิดถึงจะแย่แน๊ะ !!
อยากรู้แล้วสิว่าพี่หวาน
เจอ ภัสดา แล้วจะอึ้งแค่ไหน :)
รอตอนต่อไปน๊า อย่าช้าเลย พรีส ส-^-
-
นายเอกชื่อภัสดา แปล ว่าสามีป่ะแต่ไหงกลายมาเปนว่าทีภรรยาอ่า อ่านแร้วหนุกดี
-
o13 o13
เยี่ยมมากเลย
รุกให้หนักเลยน่ะ เอะไปกินข้าวกับเอม
อาจเกิดเรื่องได้น่ะเนี้ย รถอย่างเท่อ่ะ :z2:
-
เบื่อยัยหวานแค่เห็นชื่อก็เกิดอาการแล้ว :laugh:
กดให้เป็ดเป็นกำลังใจให้คนเขียนแล้วนะ :L1:
-
มานิดหน่อยให้พอหายคิดถึงบ้าง ก็ดีแล้วจ้า
ไอ้การไปตามนัดครั้งสุดท้ายนี่แหละที่มันอาจจะเป็นเรื่องขึ้นมาได้ o18
-
มาสั้นยังดีกว่าไม่มา
:L2: :L2:
-
ลุ้นๆๆๆๆ
-
เอาสิ เปนไงเปนกัน สะใภ้เถื่อนซะอย่าง เมื่อก่อนคิดคำว่าเถื่อนคือไม่ถูกต้องตามกฎหมาย แต่ตอนนี้รู้แล้วว่าภัสดา คือว่าที่สะใภ้เถื่อนตัวจริง
-
ตอนนี้นายเอกไม่ได้โผล่เลย
-
การที่คุณศิ มีลูกพี่ลูกน้องเป็นยายน้ำหวาน ไม่ต่างกับการดิสเครดิตตัวเอง(โดยไม่รู้ตัว) ไปเกือบ 45%
ไม่อยากจะคิดถึงซีนที่เจ้น้ำหวานได้รู้ว่า คุณภัสดาเป็นคนที่คุณศิ รักและอยากร่วมชีวิตด้วย
งานนี้ฉากนางเอกปะทะนางร้ายในละครน้ำเน่าคงชิดซ้ายหลุดขอบจอเป็นแน่ !!!
-
ภัสดา น้องเสร็จแน่ :z1:
มาน้อยยังดีกว่าไม่มานะจ้ะ :กอด1:
รอตอนหน้าค้าา า :o8:
-
:L2: :L2: :L2: :กอด1:
-
บอกว่า "ไม่" คำเดียวไม่เป็นรึไง คุณศิ เอาเวลาไปคิดปัญชีกับคนที่ตั้งใจแกล้งให้เบอร์ผิดดีกว่ามั้ยคะ
-
^^
-
ศิบอกไปเลยเด้ว่า ผมไม่ชอบผู้หญิง จัดหาใครมาผมก็ไม่เอา 555
ป.ล. ลูกสาวจ๊ะ การใช้คำ "กำหนดการ" หมายกำหนดการ"
“เอาล่ะดิฉันจะเริ่มเล่า*กำหนดการ*ได้หรือยังคะ”
"และแล้ว**หมายกำหนดการ**ต่างๆก็ถูกถ่ายทอดออกมอย่างไม่ขาดตกบกพร่องโดยคุณ..."
ตอนแรก*ที่คุณช่อเลขาพูดมานั้น ใช้ถูกต้องแล้วจ้ะ
ส่วน อันหลัง** ต้องเปลี่ยนเป็น กำหนดการ จ้ะ
เพิ่มเติมจากคุณนายใหญ่เล็กน้อย
หมายกำหนดการ น. เอกสารแจ้งกําหนดขั้นตอนของงานพระราชพิธีที่ จะต้องอ้างพระบรมราชโองการ คือขึ้นต้นด้วยข้อความว่า 'นายกรัฐมนตรี หรือเลขาธิการพระราชวัง รับพระบรมราชโองการเหนือเกล้าฯ สั่งว่า' เสมอไป.
หมายกำหนดการใช้เพียงเฉพาะระดับชั้นพระมหากษัตริย์
-
คิดถึงภัสดาเหมือนกันค่ะ
ปล.จะว่าไปแล้ว คิดถึงคู่เพื่อนภัสดาเหมือนกาน ท่าทางคู่นั้นก็ไม่น้อยเหมือนกันนะ อิอิ
-
พลาดนะค่ะที่มีพี่สาวอย่างยัยน้ำหวาน :a5:
-
เพลียเจ๊หวานจริงๆ
ปล.จัด+1 จัดเป็ดเหลืองให้เบาๆ
-
นายเอกเพื่อนหวง
พระเอกก็มีพี่สาววุ่นวาย
ท่าทางยุ่งเนาะ
ปล. บวกและเป็ดตามรีเควสต์ค่ะ :myeye:
-
คิคิ ถึงจะสั้นไปนิดแต่ก็ยังดีกว่าไม่มานะคะ ^^
แล้วงานนี้นายศิจะงานงอกหรือเปล่าล่ะเนี่ย :call:
คิคิ มาต่อไวๆนะคร๊า รออยู่จ้า :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1:
-
gเอิ่มมมมมม ยุ่งแน่ๆ
-
ไม่เคยกลัวใครจริงๆ นะนายช่าง
น่ารักปนฮาอ่ะ อย่างนี้ซิ ศิขรินทร์ถึงหลง
-
จะรอต่อไป ด้วยใจมั่นคง :m18:
-
มารอเช่นรีบน
-
โอ้วววววววววววววววววว
ขับ "Ferrari Enzo" จะรวยไปไหนกันศิขรินทร์
เรื่องยุ่งกำลังจะมาแว้ววววววววววว
-
+1 ให้ตามขอค่ะ
คุณรถกระป๋อง ค่ะ :z3:
อิจฉาจริงเห็นรูปรถกระป๋องคุณแล้ว น้ำลายไหล :fire:
รออยู่ค่ะ :call: :call:
-
ใจร่มๆนะคนอ่าน
ขออ่านฟิสิกส์สักนิดสองนิดก่อนเน้ออออออออออออ
:call: :call: :call: :call:
-
ลุ้นจริงๆ -..-
-
แวะมาให้กำลังใจครับ ^ ^
-
สนุกมากค่ะ o13
:pig4:
-
ชะนี เยอะ
-
งานจะเข้านายศิมั๊ยเนี่ย
+1เอาไปเลยกดlikeด้วย
ขอให้สอบผ่านฉลุยเลยนะ
เป็นกำลังใจให้จ๊า
:L2: :กอด1: :L1:
-
บทที่ 14 ขอเป็นแฟน
.
.
.
.
.
เสียงอึกทึกคึกโครมของอุปกรณ์ซ่อมรถต่างๆ ที่ส่งเสียงดังแทบจะพร้อมกันทำเอาเจ้าของอู่อย่างภัสดายิ้มออกมาน้อยๆ สายตาแวววาวทอดมองไปยังมุมต่างๆที่ไอ้พวกลูกหมานั่งๆนอนๆ ซ่อมรถอยู่อย่างเอ็นดู ถึงพวกมันจะชอบทำตัวปัญญาอ่อนและเป็นตลกคาเฟ่แต่พวกมันก็ขยันขันแข็งอยู่ไม่น้อย หลังจากที่วิ่งไปจัดการพี่สะใภ้จอมแสบให้เพื่อนสนิทที่ปาไปเกือบทั้งวัน โทรสั่งงานลูกหมาหมายเลขหนึ่งอย่างไอ้แป๊ะไว้ล่วงหน้า ชายหนุ่มจึงไม่ค่อยหนักใจเท่าไรเพราะรถของลูกค้าที่ส่งมาซ่อมนั้นไม่มีตกค้างอยู่ในอู่เลยซักคน และนี่ก็คือหลักการตลาดอย่างหนึ่งของอู่ Body car ที่บริการรวดเร็วทันใจและมีประสิทธิภาพ
“เฮียหายไปไหนมาอ่ะ ชอบทิ้งลูกน้องให้ทำงานงกๆ อยู่คนเดียวแล้วตัวเองก็ชิ่งหนีไปเทียวคนเดียว เชอะ!” ถ้าคนที่พูดประโยคข้างต้นนี้เป็นผู้ชายตัวเล็กๆ น่ารักๆ หรือไม่ก็ผู้หญิงผมหยิก ตาโต แก้มป่อง ภัสดาจะไม่แปลกใจเลย แต่นี้มันคือไอ้ถึกประจำอู่อย่างไอ้แป๊ะต่างหากที่พูด มันช่างไปด้วยกันไม่ได้เสียเลยให้ตายเถอะ
ภัสดาหันหน้าไปด้านซ้ายมือเล็กน้อยเพื่อมองหน้าของไอ้คนที่ดัดเสียงเล็กเสียงน้อยอยู่ตอนนี้ ไอ้แป๊ะมันไม่ใช่คนขี้เหร่ขี้ร้ายอะไร มันก็แค่มีร่างกายที่สูงใหญ่เกินไซส์ผู้ชายไทยด้วยส่วนสูงที่เกือบจะ หนึ่งร้อยเก้าสิบ ตัวใหญ่ประมาณยักษ์วัดแจ้ง แต่หนังหน้าเสือกหล่อประมาณพี่เรน วงทูพีเอ็มซะงั้น ถ้ามันไม่หล่อนี่ ความถึกและบึกบึนของมัน ฉุดมันลงนรกทันที
“ได้ข่าวว่าถึงกูจะมาพวกมึงก็ทำงานอยู่ดี”
“ก็มาให้กำลังใจกันไง เฮียขอบทิ้งให้ลูกน้อง น่ารักๆ ตัวขาวๆ ตาโตๆอย่างพวกผมม เผชิญชะตากรรมอยู่เป็นคอกๆในอู่ ช่างโหดร้ายดีแท้”
“โอเค คุณแป๊ะหน้าแหก พรุ่งนี้ผมจะเอาซองขาวมาให้คุณ ในเมื่อคุณบอกว่าเหนื่อยห่ามากมาย”
“ซองขาวนี่ซองผ้าป่าใช่ไหมเฮีย”
“ไม่นะ ซองขาวก็ซองเงินเดือนล่วงหน้าของมึงไง”
“บางครั้งเฮียก็ดูหล่อเกินผู้เกินคนซะเหลือเกิน ไอ้แป๊ะคนนี้ทำบุญด้วยอะไรน้า ถึงได้มาเจอเฮีย”
พวกมันก็มีแค่นี้แหละครับ พูดให้ผมด่าแรงๆ แล้วก็ตบท้ายพวกมันก็ประจบสอพลอเพื่อให้ผมหายโกรธ ความจริงผมก็ไม่ได้โกรธหรืออะไรมากมายหรอก ไม่เคยโกรธด้วยซ้ำ แต่ก็มีรับส่งมุกให้พวกมันบ้างจนเดี๋ยวนี้มันเปลี่ยนชื่ออู่เป็น Body café ซะแล้ว ถึงลูกน้องจะบ้าและน่ารักแต่เจ้านายพวกมันก็ยังหล่อและดูดีเหมือนเดิมนะเว้ย!
“เฮ้ย!!! พักเหนื่อยมาเกินเพ็ดดีกรีก่อนมาไอ้ลูกหมา โมะ โมะ โมะ” คงจะไม่มีใครชอบใจนักที่โดนเรียกว่า ลูกหมา แต่สำหรับลูกน้องของภัสดานั้นช่างคิดต่างไปจากความเป็นจริงเสียไกล ลูกหมาในความหมายของภัสดานั้นก็คือ ครอบครัวหนึ่งที่ดูแลกันและกันไม่แบ่งแย่งเจ้านายลูกน้อง ใครมีปัญหาชีวิตปรึกษาภัสดาได้ ไม่ว่าจะปัญหาเรื่องเงิน เรื่องผู้หญิง เรื่องครอบครัว เรื่องเพื่อน ภัสดา พิชัยภักดี หรือเฮียพีต ของไอ้ลูกหมาทั้งหลายให้คำปรึกษาและความช่วยเหลือได้ตลอดเวลา ไม่เว้นวันหยุดราชการ และวันหยุดนักขัตฤกษ์
“เฮียครับ ไอ้โมะๆ นี่มันเรียกปลาไม่ใช่เหรอ แล้วในโฆษณาเขาก็เคาะหม้อด้วย เฮียเอาประแจเบอร์สิบสามเคาะกระป๋องสีเรียกพวกผมเนี่ยนะ” ไอ้ตั้ม เดินบ่นหน้าหล่อมาแต่ไกล อืมๆ มองไปมองมา ไอ้พวกนี้ก็หน้าตาดีกันทุกคน น่าจะส่งพวกมันเข้าประกวด นายแบบหุ่นถึกประจำอู่นะ ควจะออกมาดูดีและดูสยองน่าดู
“ดีแค่ไหนก็ที่กูไม่สั่นกระดิ่งแล้วเรียกพวกมึง นั่งๆ ใครเหนื่อยก็นอนแม่งเลย วันนี้เลิกดึกได้แต่ไม่โอนะเว้ย ฮ่าๆ”
“โหหหหหหหหหหหห!!!!!!!!!!!” พวกหมาทั้งสามสิบเกือบสี่สิบโห่ร้องออกมาอย่างอึ้งๆ ไม่ใช่อึ้งในความงกของภัสดา แต่อึ้ง่ตรงที่ว่า ทำไมวันนี้ภัสดา พิชัยภักดี ผู้เคร่งครัดในเรื่องเวลาเลิกงานถึงให้เลิกดึก เพราะปกตินั้นเฮียพีตของพวกเขาจะให้กลับบ้านได้ตรงเวลาไม่มีดึกหรือเกินเวลาอะไรทั้งนั้น เพราะที่นี่แบ่งงานตามความถนัดของตัวเอง แต่รถบางคันก็อาจจะใช้เวลานาน แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะถ้าคันไหนเกินความสามารถของลูกหมาอย่างพวกเขาแล้ว หัวหน้าใหญอย่างเฮียพีตก็จะลงมาแต่งด้วยตัวเอง
เขาว่ากันว่า ช่างซ่อมรถที่เก่งจริงๆแค่ได้ฟังเสียงเครื่องยนต์ก็สามารถที่จะระบุได้แล้วว่ารถยนต์คันนั้นมีปัญหาหรือจุดบกพร่องที่ไหน และเฮียพีตก็เป็นหนึ่งในกลุ่มคนอัจฉริยะ ที่สามารถฟังเสียงเครื่องก็แยกแยะออกได้แล้ว มีอะไรหลายๆสิ่งๆ หลายๆอย่างที่ทำให้ ลูกน้องอย่างพวกเขาอึ้งในทึ่งในความสามารถของเฮียพีต จึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไม ในอู่แห่งนี้ ทุกคนถึงได้เคารพและหวั่นเกรงภัสดา พิชัยภักดีกันทุกคน
“โห่หาเมียหรอครับ พวกเหี้ย”
“เฮียพูดไมเนี่ย คิดถึงอีเขียวที่บ้านเลยอ่ะ” ไอ้แป๊ะพูดเสร็จก็ขอตัวไปโทรศัพท์หาเมียมันทันที
“ปล่อยมันไปเถอะเฮีย ทั้งรักทั้งหลงขนาดนั้น”
ลานธรรม คือลานที่เอาไว้พักผ่อนหย่อนใจของเหล่าสมาชิกในอู่ บรรยากาศอันร่มรื่นและเย็นสบายส่งผลให้ร่างกายอันเหนื่อยล้าที่สะสมมาหลายวันเคลิบเคลิ้มและเกือบที่จะผ่อยหลับถ้าไม่ได้ยินเสียงนี้
“เฮียพีพคร้าบบบบบบบบบบบ มีลูกค้ามาขอพบครับ” เสียงไอ้แป๊ะช่างดังบาดหู แล้วกระแทกไปถึงตับจริงๆ แม่งเอ๊ย!! เกือบจะได้ไปเฝ้าพระอินทร์ตามไอ้พวกลูกหมาอยู่แล้ว
“ลูกค้าที่ไหนว่ะ แม่ง บอกว่ากูไม่อยู่ แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่”
“ไม่ทันแล้วเฮีย เพราะฝ่ายบุคคลส่งลงมาข้างล่างแล้ว ก๊ากกกกกกกกกกก!!!!” ไอ้ห่าแป๊ะ มันเห็นความเดือดร้อนของลูกพี่เป็นเรื่องตลก เดี๋ยวเถอะมึง เดี๋ยวจะโดนกูกระโดดถีบขาคู่
ภัสดาลุกขึ้นั่งอย่างช้าๆ เพราะความง่วงทำเหตุ ถ้าไม่มีจิตใจในด้านบริการที่เต็มเปี่ยม ป่านนี้ภัสดาคงจะโทรให้ฝ่ายบุคคลไล่ลูกค้าไปกลับไปแล้ว แต่นี่มันไม่ใช่ บางทีลูกค้าอาจจะมีเรื่องกลุ้มใจและเรื่องของเครื่องยนต์หรือไม่ก็ มีปัญหาเรื่องเครื่องยนต์และต้องการคำปรึกษา เมื่อรวบรวมสติได้ครบทุกหยดทุกสตางค์แล้ว ร่างสูงโปร่งก็เดินมุ่งหน้าไปยังบริเวณจุดบริการลูกค้าหน้าลานซ่อมทันที
“สวัสดีคนสวย”
ภาพที่เห็นทำเอาเหงื่อทุกเม็ดทุกหยดไหลมากองกันอยู่ที่ใบหน้าเรียวสวยทันที ดวงตากลมหวานเบิกกว้างอย่างตกใจไม่คิดว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือคนที่กอดตัวเองมาทั้งคืน และล่าสุดนี่เลย มันคือคนที่ปล้ำจูบและทำคิสมาร์กตามตัวของเขา
ไอ้..................รถกระป๋อง
ไอ้..................หนังหน้าเขียด
ไอ้..................โรคจิต
ไอ้ศิขรินทร์..........ไอ้หื่นกาม!!!!!!!!!!
“ตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ...........หึหึ” ร่างสูงของศิขรินทร์ในชุดสูทสากลสีดำเรียบกริบยืนมองร่างโปร่งบางของภัสดาอย่างยิ้มๆ ดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายตกใจจนถึงขั้นช๊อคก็ว่าได้ ว่าที่ภรรยาของเขาเป็นคนที่มีรูปร่างสูงโปร่ง แต่เมื่อมายืนมองใกล้ๆอย่างนี้แล้ว ภัสดา พิชัยภักดี เตี้ยลงไปทันตาเลยทีเดียว
“มึงมาได้ไงว่ะ!!!” ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อ ไม่นึกไม่ฝันว่าศัตรูคู่แค้นอย่างไอ้โรคจิตมันจะบุกมาถึงรังของเขาได้
“ขับรถมาครับ”
“มึงนี่กวนส้นตีนกูได้ตลอดเวลาจริงๆ ......แล้วมาทำไม”
“มาหาเมีย........ก็คุณไง” ศิขรินทร์ตอบเสียงดังฟังชัด อยากจะหัวเราะออกมาให้รู้แล้วรู้รอดเมื่อเห็นใบหน้าอันตกใจสุดขีดของอีกฝ่าย จะสงสารหรือหัวเราะดีนะ
“ใครเมียมึงว่ะไอ้เหี้ย” ร่างโปร่งบางหันหลังกลับและก้าวเดินหนีทันที แต่มือหนาของศิขรินทรก์คว้าต้นแขนของอีกฝ่ายเอาไว้ได้เสียก่อน อย่าหวังว่าจะหนีไปไหนได้ ถ้าคนอย่างศิขรินทร์ได้ลงมือจีบอย่างเป็นทางการอย่างนี้แล้ว อย่าคิดที่จะหนีให้เหนื่อยเพราะ อินทรีเงินจะไม่ปล่อยให้ได้คลาดสายตาเด็ดขาด
“ตรงนี้มีกี่คนล่ะ ถ้ามีคุณคนเดียวนั่นก็แสดงว่าเป็นคุณนะ คุณพีต” ภัสดาดิ้นหนีพัลวัน แต่ก็ไม่สามารถที่จะหลุดออกมาจากกรงเล็บพญามารได้ เพิ่งจะเข้าใจคำว่า จนตรอก ก็วันนี้นี่เอง เสียงดังก็ไม่ได้เดี๋ยวไอ้พวกลูกหมาจะแห่มาดู และถ้าเมื่อไรที่พวกมันเห็นเฮียพีตผู้องอาจ เป็นรองอยู่อย่างนี้ เมื่อนั้นพวกมันก็จะแซวไปถึงชาติหน้า เพราะสำหรับลูกหมาในอู่นั้น ภัสดาคือทีหนึ่ง ไม่มีที่ติ ดีและเพียบพร้อมไปหมดทุกอย่าง
“ปล่อยโว้ยยย มึงปล่อยแขนกูเดี๋ยวนี้เลย ไอ้สัส” กระชากแขนตัวเองกลับเท่าไรก็ไม่หลุดซักที เล่นชักคะเย้อกันอยู่นานสองนาน จนในที่สุดคนสวยของศิขรินทร์ก็หาบทสรุปได้ซักที
“โอเคนะป๋องนะ ไปคุยกันข้างนอก กูจะไม่ดิ้นไม่เถียงอะไรมึงเลย แต่ตอนนี้มึงปล่อยแขนกูก่อนได้ไหม เดี๋ยวลูกน้องมันมาเห็น มันไม่ดี” ร่างบางพูดช้าๆ ชัดๆ อย่างใจเย็น ขืนไม่ฟังมันหรือเอาแต่ดื้อ จะเป็นฝ่ายเขานั่นแหละที่เสียเปรียบ
“เดี๋ยวนะเมื่อกี้คุณเรียกผมว่าอะไรนะ?” ถ้าหูไม่ฝาด รู้สึกว่าศิขรินทร์จะได้ยินว่าที่ภรรยาเรียกว่า..........
“ป๋อง.............ก็มึงชื่อกระป๋องไม่ใช่เหรอ” สาบานได้ว่าภัสดาไม่ได้กวนตีน และจำชื่อมันได้อย่างขึ้นใจว่ามันชื่อศิขรินทร์ แต่ทำไมล่ะ ก็จะเรียกว่ารถกระป๋องอ่ะ
“ผมชื่อศิขรินทร์ครับ ชื่อเล่นชื่อศิ ผมบอกคุณไปแล้ว”
“ก็กูจะเรียกกระป๋อง” บางครั้งช่างฟิตก็ดื้อและกวนตีนได้เหมือนกัน ทรษฏีสองอย่างนี้ศิขรินทร์โดนมาด้วยตัวเองเยอะแล้ว
“อยากเรียกก็เรียก แต่จะเรียกได้หลังจากที่คุณกับผมคุยกันแล้วเรียบร้อยนะ”
พูดเสร็จร่างสูงก็ดึงมือบางของภัสดาออกไปยังลานจอดรถของลูกค้าด้านหลังอู่ทันที ไม่ว่าจะภัสดาจะกระชากมือตัวเองกลับกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่เป็นผล ทำไปทำมาอย่างนี้อยู่หลายครั้งจนเดินมาถึงเฟอรารี่คันแรงที่จอดเด่นเป็นสง่าอยู่ข้างหน้า
‘ไอ้หมอนี่มันรวยจริงๆเว้ย’ ภัสดาคิดในใจ เพราะสำหรับเฟอรารี่แล้ว การสั่งจองรถยนต์ได้จะต้องเป็นสมาชิกและทางบริษัทจะส่งเอกสารของรถซี่รี่ย์ใหม่ให้เท่านั้น แสดงว่าไอ้รถกระป๋องมันต้องมีเฟอรารี่ที่บ้านหลายคัน
ประตูปีกนกเปิดออกอย่างช้าๆ สำหรับคนอื่นๆก็อาจจะตกใจหรือตื่นเต้นแต่สำหรับภัสดาแล้ว นั่นคือเรื่องเฉยๆ เพราะ BMW คันเก่งที่บ้านก็ทำได้เหมือนกัน เพียงแต่เขามักจะใช้มอเตอร์ไซค์เป็นยานพาหนะใช้ในเวลาทำงานมากว่า นอกจากจะสะดวกและรวดเร็วแล้ว ยังซิ่งได้เต็มที่กว่ารถยนต์อีกต่างหาก มีสปอร์ตหลายคันแล้วที่ซิ่งแพ้ภัสดาที่ขับเพียงจักรยานยนต์ที่ออกแบบมาเพื่อแข่งโดยเฉพาะ
“จะเข้าไปนั่งดีๆ หรือว่าต้องให้จูบโชว์พนักงานของคุณก่อน” เสียงเย็นๆของมนถามชิดติดใบหู ด้วยความตกใจภัสดาจึงหันหน้ากลับไปมองไอ้คนฉวยโอกาส แต่นั่นก็ดูเป็นการกระทำที่โง่เขลาสิ้นดี เพราะทันทีที่หันแก้มนวลก็ปะถะกลับริมฝีปากหนาของศิขรินทร์ที่รอท่าอยู่แล้ว
“เฮ้ย!!!!!!!!!!!” หมดซึ่งคำบรรยาย เพราะภัสดา พิชัยภักดี หมดคำพูดจริงๆ คำด่าที่อยู่ในหัวมากมายตีกันให้วุ่นไม่รู้ว่าจะเอาคำไหนออกมาก่อนดี เพราะมันตีรวนปนกันไปหมด
ร่างสูงกดร่างบางให้เข้าไปด้านในแล้วจัดการปิดประตูเรียบร้อย ส่วนตัวเองก็รีบวิ่งไปยังด้านคนขับแล้วขึ้นไปนั่งด้วยความรวดเร็ว แล้วสตาร์ทรถเพิ่มความเย็นทันที
“ให้เบอร์ใครมาครับคนเก่ง” และเมื่อเข้ามาในรถเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงก็ชะโงกหน้าเข้าไปหาคนหน้าหวานที่นั่งทำหน้าบึ้งอยู่ใกล้ๆทันที ขอบคุณไอ้แดงอินทรีที่มันแคบและพอเหมาะต่อการจับผู้ร้ายปากแข็งจริงๆ
“ก็เบอร์กูไง” ภัสดาเอนตัวหนีหลังพิงประตูเต็มที่ ได้แต่นึกแก้แค้นอยู่ในใจ เพราะไม่ว่าจะหนีไปทางไหนมันก็ไม่รอดอยู่แล้ว
“เบอร์คุณ แต่พลเรือโทรหลักเขตรับสายอย่างนั้นเหรอ” มือหนากระขากเอวบางให้เข้ามาใกล้ๆ ความรู้สึกเหมือนโดนปั่นหัวเล่นจู่โจมให้ร่างสูงกระชากร่างบางเข้ามาหาตัวเองอย่างรุนแรง อารมณ์โมโหบดบังทุกสิ่งทุกอย่าง
“โอ๊ยย!!!!!!! กูเจ็บนะโว้ย” มือก็โดนล็อค เอวก็โดนกด หมดซึ่งหนทางที่จะแดดิ้นได้อีกต่อไป ขอบคุณป๊ากับม้าที่ให้ร่างกายอันบอบบางนี้มา ตอนนี้กระดูกกูคงจะแหลกไปหมดแล้ว ตั้งแต่มันกระชากลากถูเดินมาที่รถแล้ว
“ผมถามว่าคุณให้เบอร์ใครมา” น้ำเสียงนิ่งเย็นทำเอาภัสดาหวั่นๆอยู่ในใจ เพราะคาดเดาไว้ในใจแล้วว่า ถ้ามันข่มขืนก็คงจะเสร็จมันได้โดยง่ายแน่ๆ ก็ดูตัวมันซิ ถึกและบึกบึนยิ่งกว่าไอ้แป๊ะกับไอ้ดลรวมกันเสียอีก
“บอกแล้วโว้ยยย บอกแล้ว เอาหน้ามึงไปไกลๆ ซิวะ” ดวงหน้าหวานเบี่ยงหน้าหนีพัลวัน แต่ดูเหมือนว่าคำสั่งแกมคำอ้อนวอน(ตรงไหน) ของภัสดาจะส่งไม่ถึงโสทประสาทของศิขรินทร์เลยแม้แต่น้อย นอกจากไอ้หนังหน้าเขียดมันจะทำตามแล้ว มันกลับเอาหน้ามาใกล้กว่าเดิม จนตอนนี้ลมหายใจมันเป่ารดกันจนร้อนไปหมดแล้ว
“เบอร์เพื่อนกู อ๊ะๆ มึงจะมาว่ากูไม่ได้ มึงบอกว่าขอเบอร์กู กูก็ให้แล้วไง แต่มึงไม่ได้บอกว่าห้ามให้เบอร์เพื่อนกนี่หว่า แล้วกูผิดตรงไหนว่ะ” เห็นไหม ภัสดา พิชัยภักดีไม่ผิด มันนั่นแหละผิด พูดไม่ดีเอง
“หึหึ ผมผิดว่างั้น”
“เออ มึงผิด ผิดตั้งแต่ขอเบอร์กูแล้ว เพราะยังไงกูกับมึงก็ไม่เกี่ยว......................” น้ำเสียงขาดหาย เสียงอื้ออึงในหัวดึงขึ้นมาแทน
เพราะมือหนาของศิขรินทร์ประคองใบหน้าของภัสดาค่อยๆหันมารับจูบอย่างช้าๆ ไม่มีกิริยาที่จาบจ้วงฉวยโอกาส จูบนี้มีแต่การทนุถนอม ความอ่อนโยนส่งผ่านปลายลิ้นของศิขรินทร์เข้าสู่โพรงปากของภัสดาอย่างช้าๆ ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจและตื่นเต้น เรียวปากบางพยายามเม้นเพื่อกันไม่ให้ลิ้นของศิขรินทร์เข้ามาด้านใน แต่ไอ้รถกระป๋องมันมีความสามารถเพราะมันไม่ปล่อยโอการให้เขาปิดปากได้เลย มันจูบดูดดุนเอาอย่างเต็มที่ จนในที่สุดภัสดาก็ยินยอมและเคลิ้มไปในที่สุด หนังตาบางค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ เพื่อซึมซับเอาความหอมหวานของจุมพิตครั้งนี้ไว้แต่โดยดี
“ทำโทษที่คุณหลอกผมเรื่องเบอร์โทร” ผละริมฝีปากออกมาอย่างเสียดาย เพราะนึกเห็นใจคนหน้าที่หอบหายใจไม่ทัน
ใบหน้าหวานของภัสดาเห่อแดงสุกปลั่งเหมือนดั่งผลแอปเปิล ลมหายใจร้อนๆเป่ารดซึ่งกันและกันจนแยกแยะไม่อออกว่าของใครเป็นขอใคร มือหนาค่อยๆจับศีรษะทุยสวยให้ลงมาซบที่บาแข็งแรง และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายโอนอ่อนผ่อนตามแต่โดยดี ร่างสูงจึงค่อยๆ ยกมือกอดร่างบางทั้งร่างไว้อย่างปลอบโยน มือหนาลูบไล้แผ่นหลังบางอย่างปลอบประโลม เพราะรับรู้ได้ถึงแรงสั่นของคนในอ้อมกอด แล้วโยกไปมาอย่างช้าๆ เหมือนกล่อมเด็กๆให้หายจากอาการตื่นกลัว
“ผมรู้ว่าคุณยังสับสันและไม่เข้าใจว่า ทำไมคุณถึงต้องยอมผมตลอด คุณเสียใจที่สู้ผมไม่ได้และเหมือนโดนเหยียบศักดิ์ศรีที่โดนกอดและโดนจูบจากคนที่เกลียด แต่ที่ผมทำไปทุกอย่างเพราะผมชอบคุณจริงๆ” ภัสดาไม่ตอบกลับหรือแสดงคำพูดอะไรใดๆออกไป แต่ใช้มือบางของตัวเองทุบตีลาดไหล่ของศิขรินทร์อย่างเจ็บแค้น
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมต้องยอมคนๆนี้ทุกทีไป ใจบอกว่าเกลียดแต่เมื่อโดนกระทำกลับนิ่งและยอมให้เขากอดจูบลูบคลำ ในใจบอกนักหนาว่ารังเกียจ แต่ทำไมไม่ขับไสไล่ส่ง ไหนบอกว่าเกลียดมันนักหนาแต่ภายในใจกับรู้สึกดีกับจูบที่มันมอบให้
“หยุดร้องได้แล้วคนเก่ง ไหนคุณเป็นเฮียใหญ่ประจำอู่ไง แต่ทำไมขี้แงอย่างนี้นะ”
พลั่กกกกกกก!!!!!!!!!!!!! เต็มๆที่กลางหลัง โดนทุบเข้าเต็มๆ เจ็บดีไม่น้อย แต่ไม่เป็นไร เข้าใจในอารมณ์อันอ่อนไหวของว่าที่เมีย โดนแค่นี้ ศิขรินทร์ไม่โต้ตอบแน่นอน
“ปล่อย............ไอ้รถกระป๋องปล่อยซิวะ” เมื่อร่างในอ้อมกอดเริ่มสงบ ความดื้อและเอาแต่ใจก็กลับมาอีกครั้ง พลังเต็มเปี่ยมดีจริงๆ
“พูดใหม่ซิครับ เรียกชื่อได้ไหม ผมบอกคุณไปแล้วไงว่าผมชื่อศิ”
“ไอ้หน้าหนังเขียด ไอ้หื่นกาม ไอ้โรคจิต วิปริต ไอ้ อ๊ะ!! อย่าคิดว่าจะจูบกูได้ หึหึ”
“รู้ทันเหมือนกันแฮะ” ร่างสูงเอ่ยเหย้าร่างบาง ที่ตอนนี้ทำตัวเป็นปลิงเกาะไม่หอมให้ปล่อย ทั้งที่เมื่อกี้เพิ่งจะแหกปากลั่นรถบอกให้เขาเลิกกอด เจ้าตัวคงรู้ทันแกวว่าถ้าออกมาจากอ้อมกอดเขาได้เมื่อไร ก็เสียจูบอีกเมื่อนั้น
“....................................” เงียบทั้งคันรถ ได้ยินเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศในรถยนต์และเสียงเครื่องยนต์ที่ทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ
“มึงจีบกูจริงๆเหรอ”
“แล้วผมล้อเล่นกับคุณหรือเปล่าล่ะครับที่รัก”
“อ๊ะ! ไอ้เหี้ย อย่ามาเรียกกูว่าที่รักนะ ยังไม่ได้เป็นอะไรกันเลย” คนตัวบางดิ้น ดุกดิกไปมา ทำเอาร่างสูงหัวเราะออกมาเสียงดัง ยิ่งอยู่ด้วยกันนานๆ ยิ่งเห็นมุมน่ารักๆของว่าที่ภรรยา
“ยังไม่เป็นตอนนี้ เดี๋ยวก็เป็นตอนหน้า ผมบอกคุณแล้วว่าผมเอาจริง ..........พีต ผมไม่ได้ล้อเล่น หรือแกล้งอะไรคุณทั้งนั้นนะ ที่ผมทำไปทุกอย่าง ทุกการกระทำมันมีความหมาย ผมสนใจคุณ....จริงๆ”
มาเจอมุกสาระภาพตรงๆของศิขรินทร์เข้าเต็มๆ ก็ทำเอาภัสดาไปไม่เป็นเหมือนกัน ใช่ว่าตลอด ยี่สิบห้าปีมานี้ไม่มีใครมาจีบ แต่สำหรับไอ้ศิขรินทร์แล้วมันมาแรงแซงทางโค้งเลยก็ว่าได้ จูบแรกมันก็ได้ไป นัวเนียกอดทั้งคืนมันก็ทำมาแล้ว รอยคิสมาร์กลายพร้อยทั้งตัวก็มันอีกนั่นแหละที่เป็นคนทำ คิดไปคิด นี่มันเป็นยิ่งกว่าพรหมลิขิตเสียอีก
“กูขอเวลาหน่อย............นะ”
เข็ดแล้วกับความรัก เจ็บเพราะผิดหวังในรักข้างเดียวมานาน จะให้มารับรักและเริ่มคบกับคนใหม่ไปทันทีมันก็คงจะไม่ใช่เรื่องง่าย อยากจะลองศึกษาซึ่งกันและกัน เพราถ้าหากวันใดที่ไปด้วยกันไม่ได้แล้ว วันนั้นหัวใจจะได้ยอมรับแต่โดยดี
“ได้ครับ ผมให้เวลาพีตได้เสมอ ให้ตัวด้วยก็ได้”
“อูยยยยยย....” คราวนี้โดนเต็มๆที่ท้อง เจ็บและจุกดีไม่น้อย แต่ไม่เป็นไร ก็บอกไปแล้วว่าภัสดาน่ะคือว่าที่ภรรยาในอนาคต เพราะฉะนั้นจะเตะ จะต่อย จะตบ จะตี กระทำชำเราอย่างไงก็ได้ ศิขรินทร์คนนี้น้อมรับแต่โดยดี
“ในระหว่างนี้ก็ไม่ต้องมาหาหนทางลวนลามกูเด็ดขาด ไม่งั้นโดนตีนแน่มึง”
“ครับๆ ไม่ลวนลามแน่นอนครับ” ถ้าไม่จำเป็นนะครับ
“........................ปล่อยได้ยัง เมื่อยแล้ว”
ร่างสูงค่อยๆปล่อยร่างบางออกมาจากอ้อมกอด และเมื่อเห็นใบหน้านวลของภัสดาเต็มๆก็ทำเอาเลือดกายหนุ่มพุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง
ภัสดาตอนนี้หน้าแดงลามไปถึงลำคอขาว ปากบางเจ่อเล็กน้อยๆเพราะพิษจูบดูดวิญญาณเมื่อซักครู่ ดวงตากลมหวานสบกับดวงตากลมกล้าอย่างไม่ยอมแพ้ รู้ได้โดยทันทีว่าถ้าหากศิขรินทร์ อินทราทิพย์ไปทำเล่นๆกับเจ้าของอู่เมื่อไร เมื่อนั้นคงจะได้กินลูกกระสุนเป็นแน่ๆ
“ตอนนี้เราสองคนคบกันหรือยังครับ”
“ยัง!!” ห้วนและสั้นได้ใจความ ถ้าหากเป็นคนอื่นที่มาพูดอย่างนี้ สาบานได้เลยว่าศิขรินทร์จะไม่สนใจใยดีทันที แต่มันไม่ใช่ คนนี้ที่พูดประโยคห้วนสั้นเมื่อกี้คือคนที่กำลังจะเข้ามากุมหัวใจอันแข็งกล้าของอินทรีเงิน ผู้ชายที่สาวๆหลายคนหมายปอง คาสโนว่าหน้าหล่อของวงการธุรกิจ
“อย่าน้าๆ กูรู้ทัน ไม่ต้องเลยมึง เอะอะๆไม่พอใจก็จูบ ......... จะบอกต่อไปว่า มึงกับกูอยู่ในช่วงทดลองก่อนเป็นแฟนน่ะไอ้เหี้ย”
“หึหึ ทดลองเหรอ ได้ซิ เอาไงเอากัน” เพราะถึงจะไม่ทดลอง ภัสดา พิชัยภักดี ก็เป็นของศิขรินทร์ อินทราทิพย์อยู่ดี
“พีต คุณเรียกชื่อผมได้ไหม ไม่เอาไอ้รถกระป๋อง ไอ้โรคจิต ไอ้หื่นกาม อีกอันนึงอะไรนะ หนังหน้า.....เขียด น่ะ ไม่เอาได้ไหม มันไม่ไพเราะเลย เรียกชื่อศิเถอะ ถ้าจะให้ดี พี่ศิไปเลย มันไพเราะมาก”
“เรียกร้องมากเหลือเกินนะมึงน่ะ” ภัสดากรอกตาไปมา แต่ก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้ที่เห็น แก้มสอบของศิขรินทร์พองลมออกมาอย่างงอนๆ นี่มันจะสามสิบแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วไอ้กิริยางอนเป็นเด็กๆอย่างนี้มันมาจากไหน
“นะครับ เรียกชื่อศิเถอะนะ พี่ศิก็ได้นะครับ นะ”
“...............................”
“ทำไมคิดนานจัง งั้นตอนคิดก็จูบไปพลางๆก่อนแล้วกัน” ไอ้จูบไปพลางๆนี่มันเหมือนฟังดนตรีไปพลางๆไหม ให้ตายเถอะ สมแล้วที่ไปเรียกมันว่าหื่นกาม
“หึหึ ทำหน้าไอ้เจ้าเล่ห์เหมือนตาแก่โรคจิตเลยมึงอ่ะ”
“................................” สงสัยที่เงียบไปอย่างนี้เพราะไม่พอใจชัวร์ แต่ถึงจะไม่พอใจมากขนาดไหน มือหนาของศิขรินทร์ก็ยังไม่หลุดออกไปจากเอวบางของภัสดาเลยซักครั้งเดียว
“..................ศิ......................”
“ฟอดดดดดดดดดดดดดดดดดดด............โอ๊ยยยยยยย” ก็มันดีใจนี่หว่า มาได้ยินว่าที่แฟน ว่าที่เมียเรียกชื่อเพราะๆอย่างนี้มันก็ต้องให้รางวัลโดยการหอมแก้มนวลนั่นไปเต็มๆสักฟอด แต่ปฏิกิริยาตอบโต้ของอีกฝ่ายที่ตอบกลับมาก็คือการหยิกที่หน้าทองแข็งแรงของศิขรินทร์แบบเต็มๆ เจ็บจี๊ดได้อีก
น่วมไปทั้งตัวแล้วมั้งเนี่ย ทั้งทุบ ทั้งตี ต่อยก็มี ไหนจะหยิกอีก แต่ทำไงได้ล่ะก็ไปชอบเขาเองนี่หว่าไอ้ศิ โดนแค่นี้ไม่เป็นไร เดี๋ยวค่อยหาทางเอาคืนด้วยวิธีอื่น
.
.
.
.
.
.
๐ ยาวมากกกกกกกกกกกกกก ก๊ากกกกกกกๆๆ
๐ เจอกันอาทิตย์หน้า อ่านตอนนี้ไปพลางๆก่อนนะ
๐ รีบแบบสุดๆแล้ว แต่งเสร็จปุ๊ปเอาลงปั๊ป เพราะฉะนั้น เห็นตรงไหนผิด ก๊อบทั้งประโยคแล้วแก้ เดี๋ยวเข้ามาคราวหลังจะกลับมาแก้
๐ จะเอาเป็ดกับ กด+ อ่ะ จะเอาๆๆๆๆๆๆๆ แงๆๆ เค้าอยากได้ ก๊ากกกกกกกกกๆ
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
:กอด1:
(ทดลอง)เป็นแฟนกันแล้ววว
รอตอนหน้า มาไวไวน่ะครับ
-
o18 o18 o18
-
o13 บวกเป็ดให้แล้วน้า
-
สิทธิ์ที่จะได้รับในช่วงทดลองคบเป็นแฟนมีอะไรบ้างอะจ๊ะคุณเจ้าของอู่ กอดจูบลูบคลำได้หรือเปล่าจ๊ะ :m28:
-
...จริงๆ คำว่า ภัสดา มีความหมายว่า ผัว หรือ สามี
...แต่สงสัยภัสดาคนนี้ จะได้รับบทตรงข้ามกับความหมายของชื่อแน่ๆ
-
ความรักคู่นี้คงเหมือนกระท้อนนะคะ ยิ่งทุบยิ่งหวาน ฮ่าๆ
(กว่าจะรักกันได้ น่วมตายพอดี)
ปล. บวกและเป็ดตามคำขอแล้วค่ะ :m27:
-
ทดลองเป็นแฟนแล้ว มีทดลองอย่างอื่นไหมคร้าบบบ :z1:
-
+1 จัดปาย
หวานซะมดเต็มอู่ละม้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง o18 o18
รับรักไปเหอะพีต รำคาญพวกรถกระป๋องเนอะ 5555555555555 :really2: :really2:
รอตอนต่อไปนาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :call: :call:
-
พีตยอมอ่อนลงบ้างแล้ว
ก็นะ คุณศิเขาจริงจังนะ ไม่ได้เล่นๆ :กอด1:
-
น้องหมวย +1 + เป็ดให้แล้วนะ
-
ตกลงเป็นแฟนแบบทดลอง เดี๋ยวก็เป็นจริงแล้วพีต
+1 และให้เป็ดแล้วนะ
-
ร๊าก ก ก น๊า
คิดถึงๆ น่ารักทั้งสองเลย
รอตอนต่อไป :)
-
เฮียพีต ตอบตกลง พี่ศิ ไวๆๆน๊า น่ารักอะคู่นี้ ^^
-
:o8: :-[
เขินๆๆ ดีใจที่ตกลงกันได้ซะที
ต่อไปพี่ศิก็ต้องรกใหเเต็มที่ เอาใจช่วยเสมอ
:กอด1: :L2:
-
ตัวเล็กโหดได้อีกอ่ะ แต่ก็น่ารักมาก
-
ตอนนี้น่ารักดีอ่ะ :L2:
-
รักกันแบบรุนแรง กว่าจะพ้นโปร
สงสัย ศิ น่วมซะก่อน
-
เป็นแฟนกันแว้วว อั๊ยย เขิล :o8:
-
อืม...ของเราชอบหลายเรื่องอยู่ ทยอยอ่านเหมือนกันเป็นชาติแล้ว มันเยอะมากกกกกกก ก.ไก่ล้านแปด แนะนำละกันสนุกทั้งนั้น
Fall In Love'แล้วคุณจะหลงรักผมฺ - พระเอกน่ารักมากกกก นิสัยก็ดีนะ
ขอโทษครับ...ที่ผมมันเย็นชา - เล่าได้ดีค่ะ แล้วก็ชอบพระเอกด้วย มันกวนสุดยอด
จอมใจนักเลง - ชอมนายเอก ห้าวๆ น่ารักดี
Love suck - อันนี้แนะนำ นายเอกกับพระเอก ลุ้นมากกกน่าติดตาม
ผู้ชายเลวๆอย่างมึง -- พระเอกกวนตีนดี
สะใภ้เถื่อน - นายเอกกวนๆ
กูเมามึงเมาแล้วเราก็ xxx - สนุกมากกกก แต่รอนานมากแล้วเมื่อไหร่จะมาต่อคะ?
เมาแล้วเข้าผิดห้อง - สุดยอดเหมือนกัน
เป็นภรรยาผมผมเถอะ - ทั้งนายเอกพระเอกก็น่ารักน่าหยิกดี คู่รองก็เด่น ตามอยู่นานไม่ต่อซักที
ไม่รู้ว่าชอบกันป่าว เราชอบแนวนายเอกกวนๆ พระเอกกวนๆอ่ะ ถ้าสนใจก็เสาะหามาอ่านซะ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดๆๆๆ
ดีใจอ่ะ ดีจายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไปเจอในห้องแนะนำนิยายมาอ่ะ โอยยยยยยยยยยยยยย หน้าบานเท่าจาน ก๊ากกกกกกก
ไม่คิดว่าจะมีคนเอาไปแนะนำ โอยยยยยยยยยยยยยยยย มันฮึดก็เพราะอย่างนี้แหละ ก๊ากกกกกกกกกกกกๆ บ้ายอ 55555+
-
อิอิ น่ารักมากๆ จะสงสารนายศิดีไม๊เนี่ย น่วมไปหมดแล้ว แต่ก็สมอยากฉวยโอกาสดีนักนิ ฮิฮิ
-
ฮิ้ว.........ทดลองก่อนเป็นแฟน ก้าวหน้านะเนี่ย o13 o13
+1
-
คำผิดนะฮะ
ภัสดาลุกขึ้(ลุกขึ้น)นั่งอย่างช้าๆ เพราะความง่วงทำเหตุ
อยู่คนเดียวแล้วตัวเองก็ชิ่งหนีไปเทียว(เที่ยว)คนเดียว เชอะ!
เฮียขอบ(ชอบ)ทิ้งให้ลูกน้อง
“เฮ้ย!!! พักเหนื่อยมาเกิน(กิน)เพ็ดดีกรีก่อนมาไอ้ลูกหมา โมะ โมะ โมะ”
เพราะสำหรับลูกหมาในอู่นั้น ภัสดาคือที(ที่)หนึ่ง
เสียงเย็นๆของมน(มัน)ถามชิดติดใบหู
แต่มึงไม่ได้บอกว่าห้ามให้เบอร์เพื่อนก(กู)นี่หว่า
ลมหายใจร้อนๆเป่ารดซึ่งกันและกันจนแยกแยะไม่อออก(ออก)ว่าของใครเป็นขอ(ของ)ใคร
มือหนาค่อยๆจับศีรษะทุยสวยให้ลงมาซบที่บา(บ่า)แข็งแรง
ที่ตอนนี้ทำตัวเป็นปลิงเกาะไม่หอม(ยอม)ให้ปล่อย
แต่ปฏิกิริยาตอบโต้ของอีกฝ่ายที่ตอบกลับมาก็คือการหยิกที่หน้าทอง(ท้อง)แข็ง
ไม่รู้ว่ามีอีกเปล่า แต่เจอแค่นี้นะครับ
.
.
อยู่ในช่วงทดลองเป็นแฟนกันแล้ว :o8:
ขอบคุณที่มาต่อฮะ :กอด1:
-
คำผิดนะฮะ
ภัสดาลุกขึ้(ลุกขึ้น)นั่งอย่างช้าๆ เพราะความง่วงทำเหตุ
อยู่คนเดียวแล้วตัวเองก็ชิ่งหนีไปเทียว(เที่ยว)คนเดียว เชอะ!
เฮียขอบ(ชอบ)ทิ้งให้ลูกน้อง
“เฮ้ย!!! พักเหนื่อยมาเกิน(กิน)เพ็ดดีกรีก่อนมาไอ้ลูกหมา โมะ โมะ โมะ”
เพราะสำหรับลูกหมาในอู่นั้น ภัสดาคือที(ที่)หนึ่ง
เสียงเย็นๆของมน(มัน)ถามชิดติดใบหู
แต่มึงไม่ได้บอกว่าห้ามให้เบอร์เพื่อนก(กู)นี่หว่า
ลมหายใจร้อนๆเป่ารดซึ่งกันและกันจนแยกแยะไม่อออก(ออก)ว่าของใครเป็นขอ(ของ)ใคร
มือหนาค่อยๆจับศีรษะทุยสวยให้ลงมาซบที่บา(บ่า)แข็งแรง
ที่ตอนนี้ทำตัวเป็นปลิงเกาะไม่หอม(ยอม)ให้ปล่อย
แต่ปฏิกิริยาตอบโต้ของอีกฝ่ายที่ตอบกลับมาก็คือการหยิกที่หน้าทอง(ท้อง)แข็ง
ไม่รู้ว่ามีอีกเปล่า แต่เจอแค่นี้นะครับ
.
.
อยู่ในช่วงทดลองเป็นแฟนกันแล้ว :o8:
ขอบคุณที่มาต่อฮะ :กอด1:
โอยยยยยยยยยยยยยย เยอะมากกกกกกกกกกๆ ก๊ากกกกกกกกกกกๆๆ จะตามแก้ให้หมดเลย
-
+1 สำหรับน้องหมวยคนเก่ง นะจ๊ะ ไม่ได้มาอ่านนานมาก คิดถึงๆค๊ะ :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักอ่าาา ><
-
อ่านรวดเดียวจบ
บอกได้คำเดียวว่า...สนุกมาก o13
ชอบที่พีตเป็นแบบนี้กวนดี ชอบพี่ศิด้วย อิอิ
+1 เป็นกำลังใจด้วยค่ะ :กอด1:
-
ทดลองเป็นแฟนกันแล้วดีจัง
ครึครึ
-
กว่าจะได้เป็นแฟนกันจริงๆ
พี่ศิคงน่วมไปทั้งตัว อิ อิ
:L2: :L2:
-
ไอ้..................หนังหน้าเขียด :laugh:
จากเทพบุตรกลายเป็นคางคกเลยนะนั่น :m20: :m20: :m20:
-
ไม่มีแบบตบจูบหรอครับ
-
ไม่มีแบบตบจูบหรอครับ
หนังไทยเกินไปหรือเปล่านั่น ก๊ากกกกกกกกกกกกๆ
-
พี่ศิบุกถึงรังรุกหนังแบบไม่ให้พีตตั้งตัว o13 เยี่ยม
-
:pig4: ก้าวหน้ามากๆเลย
-
น่าร๊ากกกกกกกก
บวกเป็ดให้เช่นเคยแล้วน้าาาา
-
กว่าจะได้รักกันสงสัยน่วมกันทั้งคู่ อิอิ
-
พี่ศิ สู้ๆๆๆๆ
-
:o8: เริ่มมีการขยับสถานะกันแล้ว จากว่าที่แฟน กลายเป็น แฟนทดลอง
ดูท่าทางกว่าภัสดาจะใจอ่อน ศิคงน่วมก่อน ฮ่าๆ สมชื่อเรื่องจริงๆ สะใภ้เถื่อน
เพราะดูท่าทางแม่พระเอกท่าทางจะไม่ธรรมดา ไม่งันคุมลูกที่แสนร่าเริง? ขนาดนี้ไม่ได้หรอกจริงไม
ลูกสะใภ้ ปะทะ แม่สามี ฮุฮุฮุ แค่คิดก็น่าสนุกแล้วซิเนอะ
ร้ายกับร้ายเจอกันแบบนี้ซิถึงจะสมน้ำสมเนื้อ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
รบกวนช่วยบอกว่าลงหน้าไหนไห้ด้วยนะคับ คนแต่ง :z13:
-
:laugh:แค่จูบกับหอมยังโดนขนาดนี้...แล้วถ้าจับกดพี่ศิจะโดนขนาดไหนนะเนี้ยยย
-
:man1:ตาศิสู้ตายจีบตาพีตให้ติดนะแต่ถ้าาทางจะต้องผ่านหลายด่านอยู่นะเนีย :-[
-
^^
-
คืบหน้าไปอีกนิดแล้ว...ดีใจกับคุณศิด้วย ในที่สุดก็ได้เป็น(ว่าที่)แฟนของเฮียพีทซะที
ต้องฝ่าอีกกี่ด่านเนี่ย...ไหนจะพ่อแม่ ญาติพี่น้องของทั้งสองครอบครัวอีก ลุ้นสุด ๆ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
รบกวนช่วยบอกว่าลงหน้าไหนไห้ด้วยนะคับ คนแต่ง :z13:
ได้ๆ ก๊ากกกกกกกกกกกกกก ไม่ได้ลงนาน เลยลืม :o8: :o8: :o8: 555+
-
นี่แค่ขนาดทดลองเป็นแฟนนะ ยังน่วมไปทั้งตัวเลย
แล้วถ้าเป็นแฟน (ภรรยา) ล่ะ ไม่ไปนอนในโลงเลยหรา :laugh:
-
เหมือนจะหวาน แต่..ก็ไม่หวาน 555+
-
ชอบๆๆมากมายเลยยย ^^
-
หวานแบบเจ็บตัว :impress2:
-
ตอนศิสารภาพรักแอบเขินแทนพีต :-[
ถึงจะเป็นแค่ช่วงทดลองก่อนเป็นแฟน
แต่รู้สึกเหมือนมันเป็นแฟนกันแล้วเรียบร้อย :laugh:
กด+1 แถมเป็ดเหลืองจ้า
-
สุดยอดดดดดดดดดดดด
กด + 1 ให้ไรเตอร์กัลเฮียศิเลยครับสำหรับการมือเร็วของพี่แกนะ 5555+
-
มีทดลองก่อนเป็นแฟนด้วย :-[
-
:-[น่ารักง่า
-
ขั้นทดลองๆๆๆ รอเมื่อไหร่พีตจะใจอ่อนอีก
-
น่ารักแบบเจ็บๆ
-
คุณศิสุดยอด บุกถึงถิ่นเลยนะ
แถมยังมัดมือชกกลายๆอีก ฮ่าๆ
อย่างคุณพีตคงต้องเจอแบบนี้แหละ สมน้ำสมเนื้อ ^^
-
ชอบๆๆๆๆพี่ศิ สู้ๆเอาใจช่วย :z1: :z1:
อ่านหนังสือสอบแล้วก็แวะมาต่อบ้างนะ
ใกล้สอบเหมือนกันเลย สู้ๆ AAA :call: :call:
-
o13
-
ขอบคุณคับ
-
น่ารักอ่ะ
เอาใจช่วยพี่ศิ
-
โดนนนนนนนนนน แน่ๆ
-
ศิหาวิธีเอาคืนพีตด้วยการ จิ้มกดหรือเปล่า
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย :o8: :o8: :o8:
อยากเป็นแฟนนู๋พีตต้องต้องทนหน่อย 5555555555
-
น้องพีตน่าร๊ากกกกกก :-[
ไอ้คุณพี่ศิขี้หื่น จอมฉวยโอกาส แต่เค้าก็ชอบบ แอร๊ยย ย :z1:
5555555
"ตอนนี้ไม่ได้เป็นแฟนเดี๋ยวตอนหน้าก็ได้เป็น"
รอตอนหน้าดีกว่า :impress2:
-
เวรกรรม ยัยน้ำหวานมาเกี่ยวด้วยเหรอเนี่ย จะมาม่าไหมน๊ออออ
เป็นญาติก็อย่าไปเว้นนะคะคุณศิ สู้ๆ
-
น่ารักสุดยอดดดดดดดดดด
-
น้องพีต แพ้ทางพี่ศิแหง เจอพี่ศิขั้นกว่าถึงกับไปไม่เป็น
-
:catrun:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ช่วยด้วยๆ ช่วยคนกำลังใกล้.........
กระซิกๆ คนแต่งปวดฟัน เมื่อคนนอนไม่ได้เลยอ่ะ มันหายๆปวดเมื่อประมาณ ตอนตี5 นั่นแหละค่ะคือเวลานอน
นอนร้องไห้อยู่คนเดียว ฮึกๆ ตอนนี้ก็มีนิดๆ หน่อยๆ แต่ผลที่ตามมาก็คือเหงือกบวม หน้าก็บวม น่ากลัวมากอ่ะ
ตกใจตัวเองเหมือนกัน เมื่อคืนกินยาไปเกือบ 6 เม็ด
พิมไปร้องไป แต่ก็พิมได้นิดเดียว ไม่อยากเอาลง เหมือนจะกลั่นแกล้งคนอ่านยังไงไม่รู้ หลังกลับมาจากคลีนิกในวันพรุ่งนี้ จะมาต่อนะ ถ้ามันหายแบบสนิทนะ
ขอโทษที่อัพช้านะคะ !!!!!!!
-
โถ.............. น่าสงสาร รู้นะว่าปวดฟันมันทรมารแค่ไหน
แสดงว่านิสัยไม่ดีชอบกินของหวาน ๆ ล่ะสิ
ไปหาหมอ คิดว่าคงไม่ได้ให้ทำอะไร นอกจากยาแก้ปวด เพราะต้องรอไอ้ที่บวม ๆ ยุบก่อน เค้าถึงจะทำอะไรต่อให้ได้
หายเร็ว ๆ นะจ๊ะ
-
โถ.............. น่าสงสาร รู้นะว่าปวดฟันมันทรมารแค่ไหน
แสดงว่านิสัยไม่ดีชอบกินของหวาน ๆ ล่ะสิ
ไปหาหมอ คิดว่าคงไม่ได้ให้ทำอะไร นอกจากยาแก้ปวด เพราะต้องรอไอ้ที่บวม ๆ ยุบก่อน เค้าถึงจะทำอะไรต่อให้ได้
หายเร็ว ๆ นะจ๊ะ
จริงอ่ะ แงงงงงงงงงง งั้นถ้าพรุ่งนี้ถ้ามันไม่ยุบ ก็ซวยดิ งานเข้าแล้วไง
-
:L1: :L1:
-
:L2:หายเร็ว ๆ นะคะ
-
น่ารักกก มีการทดลองก่อนเป็นแฟนด้วย
-
กินยา แล้วพักผ่อนเยอะๆนะ หายไวๆนะจ้า
-
กว่าจะได้เป็นแฟนกันจริงๆพี่ศิไม่โดนกะทืบตายก่อนเหรอ :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2:
-
ตารางสอบ ( ที่กำลังจะมาถึง เร็วๆนี้ )
21 สอบฟิสิกส์
22 สอบพูดไทย
23 ปรัชญาการศึกษา
อันต้วข้าน้อยนั้นก็อ่านหนังสือ และเดินสายทำกิจกรรมเป็นว่าเล่น
ขอความกรุณา รอและรอนิ๊ดหนึง หลังตารางที่ว่านี้ ข้าน้อยจะมาอัพต่อทันที
อาเมน = =
.............คนแต่ง
-
สู้ ๆ ๆ ค่ะ
สนุกมากค่ะ o13
-
สู้สู้นะจ๊ะเป็นกำลังใจให้จ๊า :กอด1:
+1กดเป็ดให้กับคนน่ารัก :L2:
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า :L2:
-
สนุกอ่ะ ชอบพีต~~!! น่ารัก~~!!
-
:man1: มาต่อเร็วนะคะ เป็นกำลังใจให้.. :3123:
-
:L2: :กอด1:
เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งน่ะค่ะ
ขอให้หายไวๆเน้อ
:L1:
-
คิดถึงจังเลยยยยยยย
หายเหนื่อยจากการสอบแล้ว
รีบมาต่อน๊ารออยู่ :กอด1:
-
นานไปและหมวย นานไป
รู้ว่าสอบ แต่ช่วยมาต่อหน่อย มันนานเกินไปอ่ะ
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงง :z3: :z3: :z3:
-
ชอบจังตอนนี้ :L2: :L2: :L2: :L2:
-
คนแต่งสู้ๆ
-
ในที่สุดคุณศิผู้แซงโค้งคนอื่นเขาก็ได้มีแฟนซะที :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
รออัพซ่อมตอนที่หายไป แระ ตอนใหม่อยู่น๊าาาา
-
บทที่ 15
ซ่อมครั้งที่หนึ่ง บทที่ 15 !!!
ห่วงใย
ตึกสูงเฉียดฟ้าซึ่งเป็นที่ตั้งของ “อินทราทิพย์กรุ๊ป” คลาคล่ำไปด้วยผู้คนไม่ว่าจะเป็นพนักงานและลูกค้ารายเล็กรายย่อยที่เดินสวนกันไปมา ศิขรินทร์เปิดชั้นต้นๆให้บริษัทอื่นเข้ามาเช่าจับจองพื้นที่ เพียงแค่นี้ก็สร้างรายได้ให้กับชายหนุ่มเป็นกอบเป็นกำ และสำนักงานใหญ่ของอินทราทิพย์วิลล่าก็อยู่ชั้นบนสุด อาณาจักรของความหรูหรา ที่ไม่ว่าผู้ใดก็ตามเมื่อได้มาพบเอจอก็ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า หรูหราสมกับเป็นอินทราทิพย์
ร่างสูงสมส่วนของศิขรินทร์นั่งทำงานด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ทำเอาพนักงานที่ได้พบเจอกับชายหนุ่มแปลกใจไม่น้อยว่า นายใหญ่ของพวกเขาเป็นอะไรไป ทำไมถึงดูอารมณ์ดีขนาดนั้น แต่ใครก็ไม่สงสัยเท่ากับเพื่อนสนิทอย่าง กรุง วรยศ ได้ยินได้รับฟังข่าวลือที่ดังไปถึงบริษัทเขาก็รีบรุดมาดูหน้าเพื่อนสนิทตัวเองทันทีว่ามันจะบานแล้วบานอีกอย่างที่ใครๆเขาพูดถึงกันไหม
“มึงจะนั่งมองหน้ากูอีกนานไหมไอ้เหี้ยคุณกรุง” ศิขรินทร์เอ่ยปากทักทายกรุงอย่างยิ้มๆ เพราะตั้งแต่เข้ามาไอ้เพื่อนตัวดีก็เอาแต่นั่งจ้องหน้าเขา ไม่พูดไม่จาเป็นเวลาเกือบยี่สิบนาที ถ้ามันไม่ใช่ไอ้กรุง และถ้ามันไม่ใช่เพื่อนสนิท สาบานได้ว่าป่านนี้มันกระเด็นออกนอกห้องไปแล้ว
“เดี๋ยวนะ ขออีกนิดกำลังได้ที่เลย ปากฉีกออกมายี่สิบเซ็น หางตาเยิ้ม หน้าบาน หัวเราะถี่ ตาหวานเยิ้ม อาการอย่างนี้มันต้องเกี่ยวกับคุณพีตแน่นอน” สมแล้วที่เป็นกรุง เพราะมันเดาถูกหมดทุกทาง ไม่มีผิด ไม่มีเพี้ยน แต่ไอ้อาการที่มันบรรรยายออกมานั้น มันเกิดขึ้นอยู่บนใบหน้าเขาอย่างนั้นเหรอ
“เปล่า.........ไม่ได้มีอะไร กูจะอารมณ์ดีนี่มันผิดตรงไหน”
“อย่ามาโกเจ็ดแม่กับกูไอ้ศิ บอกมาว่ามึงไปทำอะไรมา” กรุง ทำหน้าขรึมอย่างคาดคั้น สายตาคมจ้องมองเพื่อนสนิทอย่างจับผิด ถ้าหากมันยังบอกอีกว่าไม่มีอะไร ไอ้กรุงคนหล่อคนนี้จะลุกขึ้นไปเอาเท้ายันหน้าหล่อๆ ของมัน ยิ่งมองยิ่งหมั่นไส้ ปกติศิขรินทร์ก็หล่อแล้ว ยิ่งมาอยู่ในอารมณ์โลกนี้มันชมพูไปหมดอย่างนี้ ออร่าความหล่อมันยิ่งฉาย ใช่ว่าตัวเองไม่หล่อ แต่มันหล่อคนละแบบกับไอ้เพื่อนตัวดี สำหรับกรุงแล้วสาวๆมักจะบอกว่าเป็นคนที่สุภาพ หล่อแบบหนุ่มอ่อนโยน แต่สำหรับไอ้ศิแล้ว มันหล่อแบบเจ้าเล่ห์ เสือร้าย นิ่ง ขรึม แค่มันใช้สายตา ผู้หญิงผู้ชายก็แพ้มันหมดแล้ว ศิขรินทร์ตาสวย ยิ่งตอนมันโกรธยิ่งสวย นั่นแหละคือสาเหตุที่กรุงชอบยั่วโมโหศิขรินทร์ ยามใดที่ได้มองแก้วตาสีเทาของศิขรินทร์ฉายแววลุกเป็นไฟนั้น มันช่างสร้างความสุขและความสนุกให้กับกรุงไม่น้อยเลยทีเดียว
“ข่าวเร็วดีนี่หว่า ใครเป็นคนคาบไปบอกมึงล่ะ” มือหนาของศิขรินทร์เปิดเอกสารอ่านอย่างใจเย็น ผิดกับเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ตรงข้าม ตอนนี้กรุง วรยศ กำลังเดือดด้วยความอยากรู้เต็มที่ ขืนไอ้ศิมันลีลาอย่างนี้ไปอีกห้านาที มีหวังได้วางมวยกันแน่ๆ
“ใครคาบไม่สำคัญ สำคัญมันอยู่ที่ว่าเมื่อใดมึงจะแหกปากบอกกูซักทีว่ะ”
“ก็แค่............กูกับเขากำลังคบกันอยู่”
“ห๊ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“มึงจะตกใจทำไมว่ะ คนเขาเกิดมาคู่กันก็ต้องเป็นแฟนกันอยู่แล้ว” ศิขรินทร์เล่าเกินความจริงไปนิดนึง เพราะความเป็นจริงนั้น ทั้งสองคนแค่ทดลองคบกัน แต่สำหรับชายหนุ่มแล้วจะตอนนี้หรือตอนไหน ภัสดาก็เป็นคนรักอยู่ดี ไม่ต้องทดลองให้เสียเวลา แต่ก็ต้องตกลงรับปากไปอย่างนั้นก่อน อะไรที่มันคว้าได้ อินทรีเงินก็รีบคว้าทันที ปล่อยไว้นานไม่ได้เดี๋ยวคนสวยหลุดมือ
“พวกมึงเพิ่งเจอกันแค่ทีสองทีเองนะโว้ย เอาเวลาที่ไหนไปจีบกันวะ” กรุง วรยศ ขอคำนับในไวดั่งจรวดของเพื่อนสนิทที่สามารถทำให้ช่างฟิตหน้าสวยแต่โหดมาเป็นแฟนได้ อย่างนี้ก็ลงลอยพอดีเลยซิ สองคู่ชูชื่น เขากับคีตา ไอ้ศิกับคุณพีต
“มันไม่เกี่ยวกับว่าจะเจอกันกี่ครั้งหรอกนะไอ้กรุง เพราะต่อให้เจอกันครั้งเดียว กูก็จะทำให้เขาเป็นแฟนให้ได้ ไม่รู้ซิวะ ....หัวใจมันบอกกูอย่างเดียวเลยว่า คนนี้น่ะมันใช่ ชัวร์แน่ๆ ไม่ต้องเสียใจ ทุ่มไปเลยให้เต็มที่” ศิขรินทร์เอ่ยด้วยใบหน้าที่อมยิ้ม ยามนึกถึงใบหน้าสวยๆที่บิดงอบึ้งตึงยามเขาบังคับจูบ และฟัดแก้ม อยากที่จะใกล้ชิดให้มากกว่านี้ อยากทำมากกว่านี้
“ฟังแล้วขนลุก มึงทำไงว่ะ บอกกูหน่อยดิ เผื่อคีย์จะยอมตกลงเป็นแฟนกูบ้าง”
“ของอย่างนี้บอกกันไม่ได้ว่ะ มันต้องอาศัยเทคนิคส่วนตัว”
“โอโห ไอ้คุณศิ มึงหล่อ มึงเก่ง มึงเทพ กูมันด้อยค่า ก็ไม่น่าถามมึงเลย”
“คำชมช่างตรงกับความจริง ...........มันจะยากอะไรว่ะ ตื้อแม่งอย่างเดียว ถ้าดื้อมากๆก็จับจูบเลย เชื่อกูร้อยทั้งร้อยเคลิ้มเพราะจูบ แต่กูไม่รับประกันว่าหลังจูบมึงจะโดนอะไรนะ” เพราะตัวของศิขรินทร์เองก็โดนมาไม่น้อยเหมือนกัน ทั้งเตะ ทั้งทุบ ทั้งตี เหลือแต่ต่อย ซึ่อย่างหลังก็ไม่ใช่สิ่งที่น่าลองเท่าไรนัก ดูก็รู้ว่าคุณแฟนที่แสนดี(?) ของศิขรินทร์คนนี้นั้นมือและเท้าหนักไม่ใช่เล่น เพราะฉะนั้นอย่าเสี่ยงกับช่างฟิตดีกว่า
“มันก็จริงของมึง..........” กรุง วรยศจะรู้ไหมว่าตอนนี้เจ้าตัวกำลังทำหน้าเจ้าเล่ห์ได้อย่างน่ากลัวยิ่งนัก จริงอยู่ที่มันอ่อนโยน ผู้หญิงผู้ชายได้ยินได้ฟังคารมมันก็ต่างพกเพ้อหลงใหลกันเป็นแถวๆ แต่หารู้ไม่ว่าไอ้คนอย่างนี้นี่แหละที่น่ากลัว ภายใต้หน้ากากที่ยิ้มแย้มนั่นซ่อนอะไรหลายๆอย่างไว้อีกมากมาย และศิขรินทร์ก็รู้ดีว่ามันคืออะไร
“มึงมาหาเพื่อที่จะถามกูว่า กูเป็นแฟนกับพีตแค่เนี๊ยะ งานการไม่รู้จักทำ” ประชดเพื่อให้มันเกิดสำนึก
“กูเคลียร์หมดแล้ว ประมาณอาทิตย์หน้ากูต้องไปดูบ่อน้ำมันที่เพิ่งเปิดสัมปทาน คราวนี้ไปนานหน่อย ไม่รู้ว่าคนทางนี้จะลืมกูหรือเปล่า”
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า มึงลืมไปแล้วเหรอว่าพีตน่ะเพื่อนใคร เดี๋ยวกูบอกให้แฟนกูดูให้”
“แหมๆ ไอ้คนมีแฟน พูดได้เต็มปากเต็มคำเลยนะมึง ความจริงตอนนั้นคุณพีตอาจจะป่วยอยู่ก็ได้นะมึง ไม่ลองถามดีๆอีกซักรอบว่ะ” ถึงอย่างไรไอ้กรุง คนนี้ก็ยังไม่อยากจะปักใจเชื่อเพื่อนตัวเองมากซักเท่าไร ชื่อเสียงของภัสดานั้นค่อนข้างดีเลยทีเดียว ทั้งการวางตัว ทั้งฐานะ หน้าที่การงาน ไม่รู้ว่าทำกรรมอะไรไว้ถึงต้องมาเจอะเจอกับไอ้คนเจ้าเล่ห์อย่างศิขรินทร์
“กูมันเลวร้ายขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ” ฟังไอ้กรุงพูดกรอกหูไปมาอย่างนี้ ชักจะหมดความั่นใจในตัวเองแล้วซิ
“กูขอแนะนำให้มึง ลดความหื่น ความเหี้ยลง รับรองดูดี”
“พูดเหมือนมึงไม่หื่นไม่เหี้ยเลยเนอะ ชอบไม่ใช่เรอะ สาวพรหมจรรย์น่ะ รสนิยมเซ่บๆอย่างนี้น่าเอาไปเล่าให้คุณคีย์ฟังจัง”
“ไอ้ศิ ไอ้เพื่อนชั่ว ถ้ามึงทำจริงๆ กูจะให้คนไปเผาเกาะรังนกมึง” เห็นไหม ใครว่ากรุงอ่อนโยน สุภาพ เห็นหรือยัง เห็นธาตุแท้ของมันหรือยัง ก็บอกแล้ว ถ้าสันดานไม่ทางเดียวกัน จะคบเป็นเพื่อนมาถึงตอนนี้หรือ
“ก็ไม่ทำหรอกน่า วางใจได้ ยกเว้น ถ้ามึงกวนตีนกูก็ไม่แน่ หึหึ”
กรุง วรยศ ส่ายหน้าให้กับความเจ้าเล่ห์ของตัวเองและของเพื่อน ไม่ว่าจะกี่ปีกี่ปีนิสัยขี้แกล้งของพวกก็ยังไม่หายไปซักที แต่ดูเหมือนว่าจะทำอย่างเมื่อก่อนไม่ได้เสียแล้ว เพราะขืนใครเล่นตุกติกอะไรไป ไม่พ้นต้องชวดเรื่องหัวใจแน่นอน นิ่งไว้ก่อน คนหล่อสอนไว้
......................................................................
หลังจากเพื่อนสนิทขอตัวกลับไปทำงาน ศิขรินทร์ก็เร่งทำงานอย่างที่คลั่งข้างอยู่บนโต๊ะเต็มที่ ตอนนี้เขากำลังคิดว่าจะวางมือจากธุรกิจกาซิโนดีไหม ด้วยเหตุผลอะไรหลายๆอย่างที่มันทำให้เขาอยากหยุดธุรกิจการพนันทีเสียที และตัวแปรสำคัญที่ทำให้เขาคิดนั่นก็คือ ภัสดา หากจะให้หัวตัวเองต้องมาเสี่ยงกับลูกปืนเหมือนเขานั้นมันคงไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไร และอีกอย่างพ่อกับแม่เขาก็เคยพูดขอให้หยุดเหมือนกัน แต่ตอนนั้นยังไม่คิด เพราะไฟแรง เลือดร้อน อยากครอบครองทุกอย่างไว้ในกำมือตัวเอง แต่ตอนนี้สมองและหัวใจกำลังทำงานไปด้วยกัน หากเลือกเงินทองแล้วต้องเสียหัวใจอันเป็นที่รักไป ศิขรินทร์ อินทราทิพย์คนนี้ขอเลือกหัวใจก็แล้วกัน
“คุณช่อ เข้ามาพบผมหน่อย”
สิ้นเสียงของร่างสูงไม่ได้ร่างท้วมของเลขาวัยกลางคนก็เข้ามาอยู่ในกรอบสายตาของศิขรินทร์ ชายหนุ่มยื่นแฟ้มเอกสารไปข้างหน้าแล้วเอ่ยวาจาสั่งงานเสียงนุ่ม ซึ่งนานๆครั้ง ช่อฟ้าถึงจะได้ยิน
“แฟ้มรายละเอียดต่างๆของกาสิโอที่มาเก๊าน่ะ”
“ค่ะ ทราบแล้วค่ะ......มันทำไมเหรอค่ะ” ช่อฟ้าถามอย่างสงสัย เพราะเธอได้สรุปยอดเงินของกาสิโน่แห่งนี้ให้กับศิขรินทร์ไปตั้งแต่ต้นเดือนแล้ว แต่ทำไมแฟ้มเจ้าเก่าถึงย้อนกลับมาหาหล่อนได้อีกครั้ง หรือหล่อนทำบัญชีผิด โอ้ ไม่นะ เม็ดเงินหลายร้อยล้าน จะชดใช้ได้อย่างไรเนี่ย ทั้งปีทั้งชาติมันจะหมดเหรอ
“ผมแค่จะบอกคุณว่า ผมจะเลิกทำบ่อนกาสิโน เลยอยากให้คุณเร่งสรุปความเสียหายให้หน่อยถ้าผมจะถอนหุ้นออกมา”
“คุณศิจะเลิกทำกาสิโนหรือคะ ทำไมล่ะคะ ตอนนี้เงินสะพัดคืนละประมาณร้อยล้านแล้วนะคะ แล้ว............”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมก็แค่เหนื่อย ทำอะไรหลายๆอย่าง เงินทองเป็นของนอกกาย แค่ที่มีอยู่ในมือผมก็บริหารจัดการไม่ทันแล้ว” ไหนจะโครงการบ้านจัดสรรที่เน้นกลุ่มไฮโซ คอนโดมิเนี่ยมสุดหรูและทันสมัย ที่สร้างรายได้ให้กับเขาเป็นพันๆล้าน อีกทั้งยังมีธุรกิจโรงแรมรีสอต ห้างสรรพสินค้า โรงพยาบาลที่ต่างก็อยู่ในเครือของ อินทราทิพย์กรุ๊ป แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว เพราะอย่างนี้ไงล่ะทำไม อินทรีเงินถึงไม่เคยมีแฟนซักคน ก็เพราะว่างานมันเอาเวลาเกือบทั้งชีวิตไปหมดนี่ไง
“ก็จริงค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะรีบทำนะคะ” แล้วช่อฟ้าก็รีบขอตัวออกไปโดยเร็ว หากศิขรินทร์ออกปากให้เร่งทำแล้ว งานจะต้องไม่เกินวันหรือสองวัน เพราะเวลาทุกวินาทีของอินทรีเงินนั้นช่างมีค่ามหาศาลเสียจริงๆ
“เขาจะรู้ไหมนะ ว่าเราทำเพื่อเขาขนาดนี้” แผ่นหลังหนาเอนพิงพนักเก้าอี้ทำงานเนื้อดีอย่างพักผ่อน ลมหายใจร้อนผ่อนออกมาอย่างช้าๆ แล้วหยุดสมองเรื่องงานไว้ก่อน เพราะตอนนี้อยากหางานให้หัวใจได้สูบฉีดเลือดเหลือเกิน
“ป่านนี้หน้าคงเต็มไปด้วยน้ำมันเครื่องแน่ๆ...........แต่ก็น่ารักดี” นึกไปนึกว่าก็ให้แปลกใจตัวเอง ผู้หญิงสวยๆงามๆ ไฮโซเหมาะกับเขาทุกอย่างมีให้เลือกตั้งเยอะตั้งแยะ กลับมาถูกใจผู้ชายหุ่นเพรียวบางส่มสวนหน้าหวาน ปากคมอย่างภัสดา นี่ซินะที่เขาบอกว่า คู่กันแล้ว คงไม่แคล้วคลาดกันไปได้ ศิขรินทร์เชื่อหมดใจเลยงานนี้
เมื่อเช้า ศิขรินทร์เดินไปเคาะห้องของอีกฝ่ายด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใจ แต่เมื่อเจ้าของห้องเปิดประตูออกมาต้อนรับด้วบใบหน้าอันบูดๆเซ็งๆ ก็อดที่จะคว้ามาหอมแก้มซักฟอดสองฟอดไม่ได้ และนั่นก็ต้องแลกมาด้วยการโดนทุบที่หลังและอกเต็มแรงจากอีกฝ่ายทีสองที ก็จุกไปตามระเบียบ แต่ศิขรินทร์คนขายบ้านหน้าหล่อคนนี้ยึดคติ รักเขาแล้ว เราต้องทน ไอ้ศิทนได้ !!! รอให้ภัสดาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็จูงมือมาขึ้นรถ และตอนขึ้นรถก็มีปากเสียงกันเล็กน้อย เพราะเป็นกระสัยต่อการดำรงชีวิต เพราะศิขริทร์ยื่นความจำนงไปว่าต้องการที่จะขับรถมาส่งแฟนตัวเองที่อู่ แต่ภัสดาก็คัดค้านเพราะต้องการเอามอเตอร์ไซคันเก่งของตัวเองไป แต่ในสุดท้ายบทสรุปมันก็จบลงที่จูบ...
หนึ่งจูบ หยุดได้ทุกอย่าง
สรรพคุณ – หยุดคนดื้อ หยุดคนเถียง ปราบพยศ
เพราะฉะนั้นตอนเช้า Audi R8 คันสวยของศิขรินทร์จึงมีตุ๊กตาหน้าหวานอย่างภัสดานั่งมาด้วย
หลังจากตกลงคบเป็นแฟนกันมา เวลาก็เดือนมาถึงหนึ่งเดือนเต็มๆ หนึ่งเดือนที่ได้รู้อะไรหลายๆอย่าง หนึ่งเดือนที่ได้เรียนรู้ซึ่งกันและกัน เวลาสามสิบวันนั้นช่างมีความหมายสำหรับเขาเหลือเกิน ทุกอย่างมันดูพอดีไปหมด ไม่หวานเกินไป ไม่ขมจนเกินไป ไม่มีใครนิ่ง และไม่มีใครรีบร้อน ทุกอย่างมันลงตัวอยู่ที่คำว่าพอดี ทุกคนอาจจะคิดว่านายช่างโหดๆ เถื่อนๆอย่างนั้นจะหวานเป็นเหรอ เขาจะกล้าแสดงออกต่อหน้าคนรักไหม ไม่กล้าแน่นอน เพราะพวกวิศวกรรมมันเถื่อนมันดิบ มันเซอร์ แต่หารู้ไหมว่า แนวคิดเหล่านั้นช่างสวนทางกับพฤติกรรมของภัสดาจริงๆ ยกตัวอย่างเช่น .........................
“คนหล่อรับสายครับ” การโทรมากวนเขาทำงานนี่ไง คือความน่ารักชนิดที่ว่ากระโดดฟัดก็ไม่หาย ฮึ้ยยย หมั่นเขี้ยว
“อ้าวเฮ้ยโทรผิด!! พอดีจะโทรหาประธานหน้าสัปเหร่อน่ะ ผิดได้ไงว่ะ อืม........ขอโทษนะครับ” แล้วอีกฝ่ายก็วางสายไป รวดเร็วชนิดที่ว่าศิขรินทร์ตามแทบไม่ทัน
สัญญาณโทรศัพท์ดังขึ้นนมาอีกครั้ง เสียงเพลงที่ตั้งไว้สำหรับคนพิเศษ มีคนเดียวเท่านั้นที่ศิขรินทร์จะยกขึ้นมาอยู่ในฐานะคนรัก จะเป็นใครเลยถ้าไม่ใช่ภัสดาสุดกวนที่กดโทรมารอบที่สอง คราวนี้ไม่รู้ว่าจะโดนมุกอะไร เพราะฉะนั้นเขาต้องตั้งรับไว้ดีๆ ไม่อยากเพลี้ยงพล้ำเดี๋ยวโดนหัวเราะอีก
“ขอสายสัปเหร่อศิหน่อยครับ” หมัดแรกฮุกที่แก้มซ้ายเต็มๆ แต่ไมเป็นไร พระเอกรับได้
“อ๋อ พอดีเขาไม่ว่างน่ะครับ งานยุ่ง สัปเหร่อไฮโซก็อย่างนี้แหละครับ” สวนคืนกลับไปด้วยแย็บ
“ศิ.......................” ศิขรินทร์ ส. กระทิงแดงยิม แพ้น็อค เพราะได้ยินว่าคนสวยเรียกชื่อเล่นว่า ศิ เต็มๆ
“ครับที่รัก......”
“เอาแผนที่ไหม?”
“ไม่ดีกว่าครับ ไม่อยากได้ ..........หลงทางยังหาเจอ แต่หลงพีตนี่ไม่อยากหาทางออกเลยครับ” ต้องชิ่งเล่นก่อนครับ ไม่งั้นจะโดนสวนมาแบบเจ็บๆ แสบๆ ปล่อยเขาไปครับ เพราะถ้าผมอยู่ใกล้ๆเขาแล้ว รับรองว่าอีกฝ่ายต้องเสียแก้มเสียปากให้ผมแน่นอน
“หึหึ ไอ้คนปากเหม็น ตอนมึงจบบริหารเขาให้ใบประกาศหม้อดีเด่นมาไหมว่ะ”
“ไม่นะครับ เพราะผมไมได้หลายใจหม้อคนไปทั่ว ผมหม้อแฟนนี่ผิดตรงไหน”
“อ๋อเหรอ แล้วกินข้าวหรือยังล่ะ” ความเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานมลายหายไปแทบจะทันที ความห่วงใยที่สื่อผ่านทางเครื่องมือสื่อสารที่เรียกว่าโทรศัพท์นั้นช่างอ่อนโยนและน่าซึมซับและกักเก็บเอาไว้ ขอเพียงแค่อีกฝ่ายโทรมาถามด้วยความห่วงใย ขอเพียงแค่นี้ สิ่งอื่นสิ่งใดก็ไม่อยากได้อีกต่อไปแล้ว
“ยังเลยครับ คิดว่าจะเคลียร์งานให้เสร็จก่อน แล้วค่อยไปกิน แล้วพีตกินหรือยังครับ”
“กูแดกไปจนขี้ออกมาเป็นก้อนแล้ว มึงนั่นแหละไปหามากินเลย บอกไปไม่เคยจำไอ้เรื่องปากเรื่องท้อง ถ้ามึงยังดูแลตัวเองไม่ได้ แล้วมึงจะมาดูแลกูได้ไง” ศิขรินทร์น็อคอีกแล้วครับพี่น้อง
“ขอโทษครับ เดี๋ยวจะไปกินเดี๋ยวนี้เลย พีตไม่งอนนะ” ว่าแล้วร่างสูงก็ผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที ขาเรียวยาวกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพื่อกดลิฟต์ลงไปยังชั้นอาหารของบริษัท ที่จำหน่ายอาหารให้แก่พนักงานอย่างฟรีๆ ถ้าไอ้กรุงมันมาได้เย็นประโยคเมื่อกี้ล่ะก็ เขาคงได้โดนหัวเราะเยาะแน่ๆ มีที่ไหนที่อินทรีเงินจะถูกปราบให้กลายเป็นกระต่าย(?) ที่แสนจะเชื่องยอมทำตามคำสั่งแบบเคร่งครัดอย่างนี้
“คุณช่อทานข้าวกลางวันหรือยัง?”
ร่างสูงหยุดถามเลขาหน้าห้อง และนั่นก็สร้างความแปลกใจให้กับช่อฟ้าไม่น้อย ร้อยวันพันปีเจ้านายไม่เคยจะทักถามเรื่องอาหารกลางวัน แต่ทำไมวันนี้ถึงมาแปลก
“กินแล้วค่ะ คุณศิจะรับตอนไหนค่ะ บ่ายสองหรือบ่ายสามดิฉันจะได้โทรไปสั่งที่ห้องอาหารในโรงแรมให้”
โอ้...บ่ายสอง บ่ายสามอย่างนั้นเหรอ นั่นคือเวลาทานข้าวกลางวันของเขาเหรอเนี่ย เพิ่งรู้เหมือนกันว่าตัวเองกินอาหารไม่ตรงเวลาซักมื้อ
“ไม่ต้องแล้วล่ะ พอดีกำลังจะหาอะไรทานพอดี”
ช่อฟ้ามองตามแผ่นหลังหนาของศิขรินทร์อย่างสงสัย ร้อยวันพันปีไม่เคยหาอะไรทานเอง และอีกอย่างดูเหมือนจะใส่ใจคนรอบข้างมากขึ้นกว่าปกติ อะไรกันนะที่ทำให้เจ้านายผู้นิ่งสงบเยือกเย็นแป็นน้ำแข็งของเธอเริ่มทอแสงอบอุ่นให้กับคนรอบข้าง
“ศิ กูไม่งอนมึงนะ กูก็แค่พูดไปตามความจริง มึงต้องดูแลตัวมึงเองให้ดีก่อน ก่อนที่จะมาดูแลกู แล้วนี่เดินถึงไหนแล้ว”
ลิฟต์เปิดออกชั้นอาหารพอดี ศิขรินทร์กวาดตาซ้ายขวาอย่างไม่รู้ว่าจะไปเริ่มที่ตรงไหน เพราะไม่เคยย่างกายเข้ามาในชั้นนี้ซักที ร่างสูงจึงขอคำปรึกษาจากคุณแฟนที่เคารพอย่างอ่อนน้อมและถ่อมตน
“ระดับผู้บริหารมาเอง เดินเข้าไปซื้อเลย อย่าสั่งแต่ของเผ็ดเดี๋ยวกระเพราะทะลุกินของจืดบ้างๆ แล้วจะกินได้ไหม”
โอ๊ยที่รักครับ จะทำให้รักให้หลงไปถึงไหนครับ สงสัยคนสวยคงจะห่วงว่าเขาจะกินอาหารพื้นๆแถวนี้ไม่ได้ นี่ศิขรินทร์นะครับ ถึงจะหล่อรวยแต่ไม่ได้เรื่องมากเคยใช้ชีวิตแบบฉบับลูกทุ่งมาตั้งหลายปี ของแค่นี้ทำไมจะกินไม่ได้
“อะ.....เอ่อ ทะ......ท่าน ประธาน กะ..กิน อะไร ดะ...ดี ค่ะ” แม่ครัวเอ่ยวาจาอย่างกล้าๆ กลัว ๆ อีกทั้งยังไม่เงยหน้ามาสบตาอีกต่างหากแล้วอย่างนี้ศิขรินทร์จะสั่งอาหารได้ไหมเนี่ย สงสัยต้องลงมาบ่อยๆเสียแล้ว แม่ครัวแม่บ้านและพนักงานจะได้เลิกกลัว
“แปปนึงนะครับ..............พีตคิดให้ผมหน่อยว่าจะกินอะไรดี” ขอยอมรับด้วยความสัตย์จริงว่าศิขรินทร์ไม่รู้จักอาหารตรงหน้าเลยซักอย่าง ถึงจะเคยใช้ชีวิตแนวลูกทุ่งแต่นั่นก็ตอนอยู่เมืองนอก แต่นี่ประเทศไทยข้าวแกงนั้นช่างห่างไกลตัวของศิขรินทร์จริงๆ
“ตอนเช้าบ่นปวดท้องใช่ไหม งั้นสั่งผัดผักไก่ทอดแล้วกัน”
ร่างบางสั่งการผ่านโทรศัพท์เสียงเฉียบ คงจะห่วงเขามากจริงๆ ต่อไปนี้สงสัยต้องเริ่มฝึกกินข้าวให้ตรงเวลาเสียแล้ว ศิขรินทร์รับฟังอย่างแข็งขัน เมื่อได้ใจความสรุปออกมาว่าเขาควรที่จะทานผัดผักกับไก่ทอดและน้ำผลไม้สักแก้วแล้ว ร่างสูงก็ลงมือมั่วทันที เอาเว้ย สู้!
“ป้าครับเอาผัดผักกับไก่ทอด แล้วก็เอ่อ น้ำแครอทครับ”
แม่บ้านพยักหน้าสรับแล้วหันหลังไปสั่งลูกน้องที่อยู่ด้านหลังสองคนให้ไปกดน้ำแครอทที่ตู้ด้านข้างทันที และนั่นก็ทำให้ศิขรินทร์ได้รู้ว่าหากต้องการจะสั่งอาหารก็เดินเข้ามาเลย แต่น้ำนั้นต้องบริการตัวเอง อืม ฝ่ายโภชนาทำแคนทีนออกมาไม่เลวโครงการดีนะ สมแล้วที่เซ็นอนุมัติเงินให้
ร่างสูงในชุดสูททำงานดูหล่อเหล่าและชวนหลงใหลไม่น้อยเมื่อเดินถือถาดอาหารไปนั่งโต๊ะที่จัดไว้ยังโซนที่จัดสำหรับนั่งรับประทานอาหาร เหล่าพนักงานต่างมองมาที่ชายหนุ่มอย่างตะลึงและเกรงกลัวไปในตัว ไม่คิดว่าชาตินี้จะได้เจออินทรีเงินตัวเป็นๆ และดูเหมือนว่าความเครียดจะไปตกอยู่ที่แม่ครัวและลูกน้องที่ต่างพากันเดินตามร่างสูงออกมาเป็นขบวน ศิขรินทร์จึงหันไปกระซิบปรึกษาในโทรศัพท์กับภัสดาอย่างเบาๆ คนน่ารักแถมใจดีเลยให้คำตอบว่าคุณป้าแม่ครัวคงจะกลัวอาหารรสชาติไม่ถูกปากท่านประธานใหญ่
“ป้าครับ ผมทานได้ครับ ไม่เป็นไร ป้าไม่ทำงานต่อเถอะครับ ขอบคุณมาก”
- ประธานขี้เต๊ะ เสแสร้งแต่หน้าคุณป้าแน่นอนเลย – นี่คือเสียงกระซิบของภัสดาที่ดังแว่วมาจากในโทรศัพท์ ร่างสูงทำอะไรมากไม่ได้เพราะคุณป้าคนเก่งยังไม่ขยับไปไหน
“ถ้าไม่อร่อยรีบบอกนะครับ เดี๋ยวป้าจะปรุงใหม่ทันที”
เมื่อทุกคนสลายหายตัวไปหมดแล้ว แต่ก็ยังคงเหลือพนักงานบางส่วนที่เพิ่งเดินเข้ามา และทุกคนก็ทำหน้าโซนเดียวกันหมดนั่นก็คือ ตะลึง ตกใจ และเกรงกลัว ร่างสูงก็ไม่ได้ว่าอะไร หันไปคุยโทรศัพท์อีกเล็กน้อย
“ศิ ทานผักให้หมด ดื่มน้ำแครอทให้หมด ถ้าเหลือมึงโดน แค่นี้แหละ...............โว๊ยยยยยยยยย ไอ้ลูกหมา!!!!!!!!”
เสียงบอกแกมห่วงใยของภัสดาแปรเปลี่ยนเป็นตะโกนขึ้นมาทันที ถ้าให้เดาคงถูกลูกน้องแซวเรื่องคุยโทรศัพท์แน่ๆ อู่นี้เขาเคารพรักกันปานพี่น้องคลานตามกันมา มิตรภาพมันแน่นแฟ้นเกินกว่าที่ศิขรินทร์จะเข้าใจ แต่มองดูว่ายังไงแล้ว ภัสดานั้นเป็นเทวดาสำหรับทุกคนในอู่นั่นเอง
“ครับ เดี๋ยวตอนเย็นไปรับนะครับ”
“พูดรู้เรื่องแล้วจะย้ำเพื่อ กินๆไป แค่นี้แหละ”
“ก็อยากพูดซ้ำ ย้ำให้ฟังอีกรอบ เผื่อใครแถวนี้อยากโดนทำโทษอีกรอบ”
เพราะเคยมีเหตุการณ์หนีกลับคอนโดก่อน ครั้งนั้นคือครั้งแรกที่ศิขรินทร์จะกลายร่างเป็นเสือที่กระโดดขย้ำคนปากเก่งอย่างภัสดา ทำโทษเล็กๆ น้อยๆ ไม่มีอะไรมาก ก็แค่จับจูบนัยเนียอยู่บนเตียงสามวันสามคืน ไม่ได้ออกไปไหน ไร้ซึ้งการร่วมรักแต่ศิขรินทร์ก็ทำให้คนเก่งปากกล้ากลายร่างเป็นแมวน้อยได้เหมือนกัน บทเรียนครั้งนั้นทำเอาภัสดาเชื่อฟังเขาได้สองวัน แต่ก็กลับมาซ่าส์ได้ในวันที่สาม ซ่าส์ในแบบของคนสวย แต่ไม่กล้าหนีกลับบ้านก่อนอีกแล้ว
“ใครมันอยากโดนอย่างนั้นว่ะ .....แล้วเมื่อไรจะวาง วางไปซิ พูดมากอยู่ได้”
“ก็แล้วทำไมพีตไม่ว่างก่อนล่ะ ผมก็รอให้พีตวางก่อนไง”
“เออว่ะ ทำไมกูถึงไม่ว่าง ............ชิ วางแล้วนะ ........จะวางแล้วนะ .......นี่ๆ กูจะวางแล้วนะ”
“ครับๆที่รัก หึหึ ว่างได้เลยครับ ผมแพ้คุณแล้ว”
เมื่อสัญญาณตัดขาดไป แต่รอยยิ้มก็ไม่ได้จางหายไปจากใบหน้าคมเข้ม เรียวปากสวยยิ้มในแบบฉบับที่คนเดินผ่านไปผ่านมาขาอ่อนได้ทันที อยากจะประกาศให้คนทั้งโลกได้รู้ว่าแฟนเขาน่ะน่ารักขนาดไหน
.
.
.
.
.
ซ่อมครั้งที่หนึ่ง บทที่ 15 !!!
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
บทที่ 16
ซ่อมบทที่ 16 ครั้งที่ 2
อะไรก็ยอมเธอ...
ภัสดาก้มหน้านิ่งหลับตาและค่อยๆฟังเสียงเครื่องยนต์ของโฟลกสวาเก้นรุ่นเก่าอย่าตั้งใจ เพื่อหาจุดบกพร่องของมันที่ทำให้เจ้าของต้องเข็นมาส่งด้วยตัวเอง เพราะลูกค้ารายนี้ค่อนข้างที่จะกิตติมาศักดิ์กว่าท่านอื่นๆ บุคคลนั้นก็คือนายศิระ อินทราทิพย์ บิดาของ ศิขรินทร์ อินทราทิพย์ นั่นเอง ภัสดารู้จักกับบิดาของอีกฝ่ายอยู่ก่อนหน้านั้นอยู่แล้ว เพราะพบปะตามงานรถเครื่องรุ่นเก่าอยู่เสมอๆ ด้วยความที่ชอบรถคราสสิคเหมือนๆกัน ช่องว่างระหว่างอายุจึงลดลงมาจนมองแทบไม่เห็น ยิ่งบิดาของอีกฝ่ายรู้ว่าเขามีกิจการทางด้านรถและแต่งรถเก่ง ก็ยิ่งสนิทสนมขึ้นไปอีก จึงไม่แปลกที่จะเห็นนักธุรกิจรุ่นเก่าแต่เก๋าอย่างคุณลุงศิระ ที่อู่ของเขาเป็นประจำ
ภัสดา พิชัยภักดีเพิ่งรู้นี่แหละว่าทั้งสองเป็นพ่อลูกกัน เหตุเพราะไม่ค่อยสนใจโลกเท่าไร วันๆใช้ชีวิตอยู่แต่ในอู่ไม่ได้โผล่หัวออกไปที่อื่น จึงไม่แปลกนักที่ภัสดา พิชัยภักดีจะล้าหลังเรื่องเทคโนโลยีและข่าวสารวงการบันเทิงและไฮโซ แต่สำหรับวงการรถแข่งแล้ว เรียกว่าบริษัทไหนออกรุ่นอะไรออกมา ภัสดารู้หมด และก็ซื้อหมดเช่นกัน จะเก็บเงินให้มันขึ้นราทำไม เราหาได้ เราก็ต้องใช้ได้เหมือนกัน
“ว่าไงหนูพีต เจ้าเต่าของฉันมันเป็นอะไร” น้ำเสียงอ่อนโยนช่างเหมือนกันกับศิขรินทร์ไม่มีผิด ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น
“สภาพมันก็แก่ไปตามกาลเวลาครับ แต่เครื่องนี่ผมว่ายังแต่งได้อยู่ ไม่ต้องเปลี่ยนเครื่องใหม่ครับ เดี๋ยวจะเสียความเป็นโฟลคถ้าไปเปลี่ยนเครื่องใหม่”
ภัสดาเงยหน้าตอบผู้สูงวัยหลังจากที่ได้ฟังเสียงของโฟลคสวาเก้นยามที่เหยียบคันเร่งเต็มที่ แน่นอนว่ารถเต่ารุ่นเก่าอย่างนี้มันย่อมที่พังง่ายและบอบบาง คุณลุงศิระบอกเขาว่าไม่ว่าจะเอาเข้าอู่ไหน ทุกอู่มักจะพูดเสียงเดียวกันว่าให้เปลี่ยนเครื่องใหม่ และถ้าหากเปลี่ยนเครื่องใหม่มันจะเป็นโฟลกสวาเก้นเหรอ เอกลักษณ์ที่มันคงเดิมมาตั้งแต่ต้นคงหายไปหมด ก็เหมือนเอาเครื่องยนต์ของเฟอรารี่ไปใส่ออดี้นั่นแหละมันไปด้วยกันไม่ได้ ทุกบริษัทผลิตออกมาเพื่อความเป็นเอกลักษณ์ของตัวเองไม่ได้มุ่งเลียนแบบใคร
“ได้ฟังอย่างนี้ฉันก็เบาใจขึ้นมาหน่อย คิดเต็มที่เลยนะไม่ต้องลด เพราะลุงก็เป็นลูกค้าของหนูพีตเหมือนคนอื่น”
อีกเรื่องที่ภัสดายังคงปวดใจไม่หาย นั่นก็คือคุณลุงศิระนั้นเรียกเขาอย่างเต็มปากเต็มคำว่า หนูพีต ซึ่งไม่ว่าจะได้ฟังกี่ทีต่อกี่ทีมันก็ปวดกระดองใจอยู่ไม่น้อย ต้นสายปลายเหตุมันเริ่มจากเมื่อตอนเจอกันครั้งแรกลุงศิระเข้าใจผิดคิดว่าเป็นผู้หญิงก็เลยเรียกหนู มาตั้งแต่นั้น และเมื่อได้เจอกันอีกทีก็ถึงได้รู้ว่าภัสดาผู้หล่อเหลาและเอาการเป็นผู้ชาย แต่สมองผู้สูงอายุเลือกจำคำว่าหนูไปแล้ว และผู้สูงวัยก็เรียกอย่างนี้ต่อมาเรื่อยๆ
“มันต้องอย่างนั้นอยู่แล้วครับ อ่ะๆ พีตล้อเล่น คุณลุงกลับบ้านได้เลยนะครับ ถ้าเสร็จเมื่อไรเดี๋ยวพีตโทรไปแจ้งอีกที”
“เดี๋ยวค่อยกลับ นานๆทีจะได้ออกมายืดเส้นยืดสายอย่างนี้”
ภัสดาพยักหน้ารับแล้วชี้ชวนให้ผู้สูงวัยมองเครื่องยนต์และบอกวิธีการรักษาที่แท้จริง เพราะรถเก่ารุ่นโบราณนั้นดูแลค่อนข้างดูแลยาก หากซ่อมไปแล้วเอาไปจอดไว้เฉยๆมันก็กลับมาพังอีกอยู่ดี เพราะฉะนั้นต้องหมั่นขับบ่อยๆ เพื่ออุ่นเครื่องให้มันทำงานได้ดีเหมือนเดิม สำหรับท่านที่ไม่ชอบรถโบราณก็คงจะรำคาญเล็กน้อยถึงจุดด้อยอันเยอะแยะของมัน แต่ถ้าหากลองมองข้อดีที่มีแทรกอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน สำหรับภัสดาแล้ว รถคราสสิคคือสิ่งสวยงามที่คนรุ่นก่อนค่อยประดิษฐ์ขึ้นมาอย่างบรรจง ก่อนจะออกมาเป็นรถหนึ่งคันได้นั้น มันต้องผ่านกรรมาวิธีร้อยแปดพันเก้า รู้อย่างนี้แล้วยังอดที่จะรักมันได้ไหมล่ะ
“ถ้าคุณลุงเบื่อๆ ก็มานั่งเล่นที่อู่ผมทุกวันก็ได้ครับ”
“ขอบใจมาก คนแก่อย่างฉันก็คงจะหาพักผ่อนไปเรื่อยๆน่ะ ไว้ลุงจะแวะมาเรื่อย คนหนุ่มนี่ดีจริงๆเลยนะ มาซิฉันจะเล่าเรื่องดีๆให้ฟัง”
เหล่าบรรดาช่างต่างละมือจากกิจกรรมต่างๆมานั่งล้อมวงฟังผู้สูงวัย เพราะภัสดาหรือเฮียพีตของพวกมันพยักหน้าอนุญาตอย่างเป็นทางการแล้วเรียบร้อย บางส่วนก็ยังคงทำงานต่อไปแต่หูก็ฟังไปด้วย เพราะสิ่งที่ผู้สูงวัยถ่ายทอดออกมานั้นคือประสบการณ์การใช้ชีวิตก่อนที่หยุดพักแล้วยกกิจการทั้งหมดให้กับลูกชาย ศิระสอนแง่มุมของการสู้ชีวิตและการเอาชนะต่ออุปสรรค ผู้สูงวัยเปรียบนายช่างทุกคนที่อยู่ในที่นี้เสมือนลูกหลานของตัวเอง ถ้อยคำน้ำเสียงและวาจารวมทั้งสายตามที่ศิระสื่อออกมานั้นช่างดูน่านับเคารพและศรัทธาเสียจริงๆ อคติของนายช่างคนจนที่มองคนรวยว่าเป็นแก่ตัวนั้นค่อยถูกลบเลือนไปอย่างช้าๆ
ภัสดายืนมองบิดาของคนรักอย่างยกย่องและนับถือ ผู้สูงวัยท่านนี้ช่างมีมุมมองในการดำรงชีวิตที่น่าเอาเป็นแบบอย่างเสียจริง จริงไม่ผิดนักที่จะเลี้ยงลูกออกมาได้อ่อนโยนและเจ้าเล่ห์ขนาดนั้น ว่าแต่คุณลุงจะรู้ไหมนะว่าลูกชายของท่านน่ะนอกจากจะเก่ง เท่ห์ เทพแล้วยังหื่นกามอีกต่างหาก จะว่าไปในช่วงเวลาสามสิบกว่าวันที่ได้คบหาดูใจกัน ก็ทำให้ภัสดาได้รู้ว่า สิ่งที่ศิขรินทร์พยายามทำอยู่ตอนนี้ก็คือการปรับตัวเพื่อที่จะเข้ากับเขาให้ได้มากที่สุด ศิขรินทร์ไม่เคยเอ่ยปากให้ภัสดาปรับตัวเข้าหา แต่เป็นร่างสูงเองต่างหากที่พยายามปรับปรุงนิสัยหลายๆอย่างเพื่อให้เข้ากับอีกฝ่าย ความพยายามที่ภัสดามองอยู่อย่างเงียบๆ ความอบอุ่นที่อีกฝ่ายแวะเวียนเอามส่งให้ถึงที่ ถึงช่างฟิตเกือบเก้าสิบเปอร์เซ็นต์จะเถื่อนและดิบแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าต้องใจแข็งนี่นะ
พ่ออ่อนโยนใจดีขนาดนี้ แล้วแม่ล่ะ จะใจดีอย่างนี้หรือเปล่า......
“เฮียพีตครับ ท่านศิมาแล้วครับ”
.
.
.
.
.
.
ไอ้ตั้มเดินเข้ามาบอก เฮียพีตของมันพยักหน้ารับแล้ววางเครื่องมือทำมาหากินลงทันที ลูกน้องในอู่ของภัสดาต่างยกย่องศิขรินทร์นักหนาที่สามารถเอาอาทต์ตัวพ่ออย่างภัสดาอยู่หมัด เพราะฉะนั้นสมยานามที่พวกมันเรียกติดปากก็คือ ท่านศิ หรือ อาจารย์ศิ ซึ่งภัสดาก็หมดปัญญาที่จะด่าหรือปรามพวกมัน อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ
“ใครหรึ ชื่อเหมือนลูกชายฉันเลย”
“เดี๋ยวคุณลุงก็เห็นครับ นั่นไงมาแล้ว”
ภาพที่ศิขรินทร์เดินเข้ามาด้วยใบหน้าอาบยิ้มช่างเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากบิดาได้ดีเลยทีเดียว โลกมันช่างกลมเกินไปแล้วในความคิดของศิระ ไม่น่าเชื่อว่าลูกชายกับภัสดาจะเป็นเพื่อนสนิทกัน ทุกอย่างลงล็อคสวยงามจริงๆ ถ้าภัสดาเป็นผู้หญิงป่านนี้คงไปสู่ขอมาเป็นสะใภ้นานแล้ว
“อ้าวคุณพ่อสวัสดีครับ............มาได้ไงครับเนี่ย”
พ่อลูกทักทายกันอย่างรักใคร่กลมเกลียว เห็นอย่างนี้ศิมันก็มีสาระเหมือนกันนะถึงมันจะหื่นและโคตรหื่นก็เถอะ ภัสดายื่นมือรับบรรดาสารพัดถุงจากมือของศิขรินทร์แล้วเดินเอาไปเก็บที่โต๊ะวางของด้านข้าง สายตาสองคู่มองตามอย่างคนละความหมาย คนเป็นบิดามองตามเพราะความเอ็นดู หากแต่คนเป็นบุตรชายนั้นมองตามเพราะความรัก ดูเหมือนว่าจะรักมากเสียด้วยซิ ทำไมคนแก่อย่างเขาจะไม่รู้ เอาเถอะ รักใคร ชอบใครมันก็ใจลูก เลี้ยงได้แต่ตัว ใจปล่อยให้มันคิดเอาเองว่ามันจะรักจะเอาใครมาทำเมีย
“เอาเจ้าเต่ามาแต่งน่ะ ว่าแต่แกเถอะทำไมถึงมาโผล่อยู่นี่ได้ล่ะ รู้จักกันหรือไง ฉันก็นึกว่านอกจากเจ้ากรุงแล้วแกไม่มีเพื่อนที่ไหนอีกแล้ว”
“พ่อครับ ผมไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นเสียหน่อย ก็เอารถมาแต่งแล้วเจอกันนั่นแหละครับ ไปๆมาๆก็สนิทกันเพราะชอบรถเหมือนกันครับ”
ศิขรินทร์นำเสนอข้อมูลใหม่ทั้งหมด ขืนเล่าไปว่าการพบเจอกันครั้งที่สุดแสนประทับใจนั้นเกิดจากเขาขับรถชนท้ายรถมอเตอร์ไซค์ของอีกฝ่ายคงไม่ดีเท่าไรดีไม่ดีจะทำให้คนแก่เป็นห่วงเสียเปล่าๆ แล้วไหนจะเหตุการณ์บังคับจูบที่งานแฟชั่นโชว์ของคีตา และเหตุการณ์สุดท้ายตอนที่ยังไม่ได้ตงลงคบหากันก็คงเป็นตอนที่ภัสดาเมาแล้วไปฟุบหลับหน้าห้องเขานั่นเอง
“สนิทกันไว้มันก็ดี มีอะไรจะได้พึ่งพาอาศัยกัน พ่อกลับก่อนนะ...............หนูพีตลุงกลับก่อนนะ ยังไงก็ฝากเจ้าเต่าด้วยนะ” ภัสดาพยักหน้ารับพร้อมยกมือไหว้คราแรกจะออกไปส่งด้วยตัวเอง แต่โดนศิระห้ามไว้เสียก่อน ภัสดาไม่ว่าอะไรแต่อาสาให้ลูกน้องไปส่งแทน ซึ่งพวกมันก็เต็มใจทำอยู่แล้ว
สิ้นเสียงของผู้สูงวัย ไอ้ดล ไอ้แป๊ะ ไอ้ตั้ม ก็รีบเข้าไปพยุงแขนขาซ้ายขวาเกาะแกะเดินออกไปส่งที่ลานจอดรถโซนวีไอพีของอู่ ศิขรินทร์มองตามภาพนั้นด้วยความสงสัย แสดงว่าพ่อของเขามาอู่ของภัสดาบ่อยอย่างนั้นซิ แล้วทำไมคนสวยถึงไม่เคยบอกว่ารู้จักพ่อเขา เมื่อคิดคาดโทษในใจได้เสร็จสรรพร่างสูงก็รีบเดินเข้าไปหาร่างบางที่หันหลังจัดของฝากอยู่ที่โต๊ะวางของด้านข้าง
“ทำไมพีตไม่บอกว่ารู้จักพ่อผม”
ใจอยากจะโอบเอวมาไว้ในอ้อมกอดของตัวเอง แต่นั่นก็ได้เพียงแค่คิดขืนทำสุ่มสี่สุ่มห้าในอู่อย่างนี้มีหวังได้โดนแม่ไม้มวยไทยประเคนศอกหมัดมาอย่างเต็มๆแน่ แต่ถ้าอยู่ที่คอนโด คนเอวบางตัวหอมก็ไม่ได้อะไรเพราะมันอยู่ในที่ลับตาคนอยู่แล้ว คิดแล้วก็อยากลากกลับไปคอนโดเสียเดี๋ยวนี้
“ก็มึงไม่ถาม...........ไม่ต้องมามองกูอย่างนั้นไอ้ศิ ไม่ถามเองนี่หว่า”
“แล้วรู้จักกันนานหรือยัง” ร่างสูงทรุยกายนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆกับร่างบาง มองมือที่สาละวนจัดผลไม้ใส่ถาดใส่จานแล้วก็เพลินไปอีกแบบ นี่ไงล่ะเหตุผลที่ชอบมีของติดไม้ติดมือมาฝากอู่นี้ เพราะของฝากเหล่านั้นจะได้รับความสนใจแทบจะทันที ไม่ว่าจะเอาขนม เครื่องดื่ม ผลไม้มา ทุกอย่างจะถูกบรรดาช่างลูกน้องของภัสดาคว้ากันไปทานคนละนิดนะหน่อย เห็นแล้วมันภูมิใจไม่น้อยเลยทีเดียว ส่วนคนสวยก็นั่งกำกับอยู่หัวโต๊ะด่าลูกน้อง ตะโกนสั่งงานเสียงโขมงโฉงเฉง แต่สำหรับศิขรินทร์แล้วไม่ว่าจะได้มองดูกี่ทีต่อกี่ทีมันก็ไม่เคยเบื่อเลยซักที
“ก็ปีกว่าๆแล้ว .........กินนี่ซิ” มือบางยื่นองุ่นไร้เมล็ดผลโตมาข้างหน้าร่างสูง ศิขรินทร์สบตาแกมขอบคุณแล้วอ้าปากรับผลไม้เนื้อหวานเข้าปากอย่างเต็มใจ
“หวานจัง ....... แล้วทำไมถึงรู้ว่าเป็นพ่อผมล่ะ” มือหนาแตะข้อศอกบางให้นั่งข้างๆเพราะอยากกินส้มที่เจ้าตัวกำลังปลอกเปลือกอยู่ ภัสดาพยักหน้านิดหน่อยแล้วยอมนั่งแต่โดยดี ส่วนมือก็ค่อยๆปลอกเปลือกส้มต่อไปอย่างช้าๆ
“หน้าเหมือนกันซะขนาดนั้น ตอนแรกก็ไม่ได้สังเกตหรอก แต่มองดูไปดูมาคิดว่าคล้าย แล้วมันก็ใช่จริงๆ” หล่อถอดแบบมาจากพ่อเพรียวๆอย่างนั้น มองไม่ออกก็สัตว์กินหญ้าไถนาแล้ว
“.............................................”
เห็นอีกฝ่ายเงียบ ภัสดาจึงหันมามองอย่างสงสัย และก็ได้เห็นอินทรีเงินทำหน้างอปากบิดปากเบี้ยว มันช่างขัดกับบุคลิกของอีกฝ่ายเสียจริงๆ นี่ถ้าลูกน้องที่บริษัทมาเห็นคงตกใจอยู่ไม่น้อย แต่สำหรับภัสดา พิชัยภักดีแล้ว เห็นโหมดงอนเงียบของอีกฝ่ายอยู่บ่อยๆ และพอที่จะรู้วิธีการรับมือได้อยู่พอสมควร
“ศิ เป็นอะไร ทำไมเงียบ” พูดพลางยื่นส้มแกะใยไปให้อีกฝ่าย แน่นอนว่าไอ้คนขี้เก๊กมันก็รับเข้าปากไปอยู่ดีไม่มีอิดออด
“เปล่าครับ ไม่ได้เป็นอะไร”
“มีอะไรก็ถาม สงสัยอะไรก็พูด ไม่ต้องเก็บไปคิดคนเดียว กูไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้มึงคิดอะไรอยู่ มึงพูดออกมาซิ กูจะได้รู้”
“ก็แค่หวงคุณกับพ่อ คือ ผมอิจฉาพ่อที่รู้จักคุณก่อนผมน่ะ คุณว่ามันน่าตลกไหม”
ภัสดายิ้มให้กับคำสารภาพของอีกฝ่าย พอจะรู้อยู่ว่าศิขรินทร์เป็นคนขี้หึง ขี้หวง แต่ไม่คิดว่ามันจะมากขนาดนี้ อีกอย่างไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่สมควรต้องหึงต้องหวง มันต้องเป็นเขาซิที่ต้องเป็นคนกลุ้มกับปัญหานี้ ไอ้อินทรีหล่อมันทำงานเป็นนักธุรกิจขายบ้านต้องพบปะผู้คนอยู่เสมอ แต่ในขณะที่เขาทำงานอยู่ในอู่ วันๆทำแต่เครื่องแต่งแต่รถไม่ได้กระดิกตัวไปไหน นับถือความสามารถในการหาเรื่องหึงของไอ้ศิจริงๆ
“เอาแก้มมา...............”
ศิขรินทร์มองหน้าภัสดาด้วยความสงสัยแต่ก็ยื่นแก้มไปข้างหน้าเล็กน้อยให้ภัสดาได้ยลโฉมความหล่ออย่างเต็มที่
“ทำไมครับ?”
ภัสดาไม่พูดพร่ำทำเพลงยื่นริมฝีปากไปทาบที่แก้มสากๆของศิขรินทร์แล้วกดแช่ไว้เนิ่นนานมือบางลูบมือหนาอย่างให้กำลังใจแล้วผละหน้าออกมามองใบหน้าหล่อคมเข้มที่ฉายแววแปลกใจ ดีใจ และปราบปลื้มใจ ทำไมมันชอบคิดเล็กคิดน้อยอย่างนี้นะ ทำไมมันไม่คิดอะไรออกมาให้มันง่ายๆเหมือนอย่างที่เขาคิด อยากหึงก็หึงเลย แสดงออกมาให้มันรู้ เครียดแล้วพูด ถ้าไม่พูดมันจะรู้ไหม หลายๆคนมองภัสดาว่าแข็งและนิ่ง แต่แท้ที่จริงแล้วเบื้องหลังหน้ากากแข็งดั่งหินผานั่นแล้ว ภัสดา พิชัยภักดี ก็เป็นได้แค่ผู้ชายที่อยากมีรัก อยากมอบรักให้กับคนรักและอยากมีความรู้สึกรักตอบกลับมา ผิดหวังจากรักครั้งแรกมาแล้ว จึงไม่แปลกนักที่ภัสดาจะทุ่มกับรักใหม่ครั้งนี้มากเป็นพิเศษ เตือนตัวเองให้เผื่อใจเอาไว้บ้าง แต่พอได้อยู่กับศิขรินทร์สองต่อสองได้พูดได้คุยกันก็ทำให้ได้รู้ ไอ้ความรู้สึกเผื่อใจนั้นมันสลายหายไปทันที
ตกหลุมรักตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอหน้า ............................... นี่คือความลับของภัสดา พิชัยภักดีที่จะไม่มีวันจะเปิดเผยให้ศิขรินทร์ อินทราทิพย์ได้รู้แน่นอน
หากแต่ภัสดาเลือกที่จะกักเก็บความรู้สึกนี้เอาไว้ไม่ให้มันออกมาสร้างความหวั่นไหวและความสับสนให้กับตัวเอง และเมื่อได้พบกันอีกครั้งและอีกครั้งความรู้สึกในใจมันก็เด่นชัดขึ้นมาทันที รักทั้งๆที่รู้ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ แต่ก็เลือกที่จะวางหัวใจเผื่อรอให้ศิขรินทร์เดินเข้ามาหาเขา และในที่เดิมพันหัวใจก็เป็นจริง เมื่ออินทรีเงินรูปหล่อกระชากตัวเขาเข้าไปอยู่ในกรงรัก กักขังหัวใจของเขาเอาไว้ แทนที่จะโวยวายที่อิสระของตัวเอง แต่ภัสดากลับเออ ออ แล้วยอมทำตามบัญชาที่ศิขรินทร์ว่าทุกอย่างด้วยความรัก
“หายยัง....................” มือหนากอบกุมมือบางและบีบเบาๆอย่างรักใคร่
“อีกข้างซิครับ รับรองหายแน่นอน” ศิขรินทร์ยื่นแก้มสากๆอีกข้างๆเข้าไปหาคนรัก
“อีกข้างเหรอ อืม.....รอแปปนึงนะคุณสัปเหร่อ”
“จะเล่นมุกเอารองเท้าขึ้นมาใช่ไหมล่ะ รู้ทันหรอกน่า” ถ้าอยู่ห้องที่คอนโดจะจับมาพาดตักแล้วจี้เอวเสียให้เข็ดคนอะไรทำอะไรทำไมมันน่ารักน่าหยิกไปหมด
“ฉลาดขึ้นนะเนี่ย เดี๋ยวกลับไปเอาแกรบคลุกรำให้กิน จะได้โตเร็วๆ”
“อะไรก็ยอมเธอ”
“ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววว!!!!!!!!!” ซับไทเติ้ลโดยสารพัดลูกหมาที่ทำทีแกล้งเป็นทำงานแต่แท้ที่จริงแล้วหูพยายามอย่างเต็มที่เพื่อที่จะได้ยินให้ได้ว่าคนหล่อคนสวยเขาคุยอะไรกัน
*********************
สำหรับตอนล่าสุด
พรุ่งนี้เจอกานนนนนนนนนนนน !!!!!!!! หรือว่าวันนี้ตอนดึกดีๆ รอแปป เรียบเรียงอยู่คร๊ะ
By Chocolate Love ~
-
จะรอตอนล่าสุดนะคะ ^^
-
:z2: รอ
ปล.+1และเป็ดให้ตอนที่ซ่อม
-
*-* จะดึกๆคืนนี้หรือพรุ่งนี้ก็ได้จ้า
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :z3:
กำัลังหวานได้ที่เลยนะเนี่ย ^-^
-
:impress2:หวานซะ :impress2:
รีบมาต่อนะคับ o13 o13
-
โห...ที่แท้ก็ใจง่ายนะเนี่ยหนูพีต
น่าร้าก :กอด1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[
-
หวานกันแล้ว
:-[ :-[
-
สรุปใครรักใครก่อนอะเนี่ย
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
เดี๋ยวก่อนนะพี่น้องงงงงงงงง ใจเย็นๆ รอสักนิด
-
พีตน่าร๊ากกกกกกอะ :-[
-
หวานอ้าาา ><~ อิจฉาคนมีแฟนนนนน :o8: :o8:
-
2 ตอนรวด!!!! สมใจอยาก :impress2:
เค้ารอตอนต่อไปอยู่น้า
:L1: :L1:
-
เค้าก็นั่งรออยู่นะ
-
2 ตอนรวด!!!! สมใจอยาก :impress2:
เค้ารอตอนต่อไปอยู่น้า
:L1: :L1:
ฮาาาาาาาาา เจ้ ๆๆ เดี๋ยวตอนดึกๆอย่าลืมแวะมานะ จะเอาตอนที่ 17 ลง :กอด1: :กอด1:
-
ดีนะที่เรื่องนี้ซ่อมเพียง 2 ตอน เหอๆๆ เรามารอ~~~ ตอนต่อไป~~~
-
ตะเอง :::: ^^
ชอบอ๊า........ เค้ารออยู่นะคับ >>> ;'))
-
น่ารักดี ^^
-
:m1: :m1: :m1:
หวานกันแล้ว
พีตน่ารักมากกกกกกกกก :-[
-
ทำม้ายๆๆๆๆ
ทำไมถึงได้น่าร๊ากกก กันขนาดเนี้ย
-
เขารออยู่นะ มานอนรอคร่า
-
:o8: :o8:
หวานมากๆหวานแทบใจขาดดิ้น
เห็นสองคนนี้รักกันแล้วเราก็ดีใจ
แอบอิจฉาพีมอ่ะพี่ศิแบบยอมทุกอย่าง
ปล.พ่อสามีเปิดทางซะขนาดนี้เหลือแต่แม่สามีเท่านั้นเน้อหนูพีม :กอด1: :L2:
-
อัยยะ!! มีกำลังใจอ่านหนังสือสอบทันที 555+
-
มาทีเดียวสองตอน
อ๊ายยยยยยย น่ารักอ่ะ
ถ้าจะหวานกันขนาดนี้นะ อิจฉาคนมีแฟน
ป.ล.คนเเต่งหายไปนาน คิดถึง(น้องพีต)นะ 55+
-
กี๊สส! น่ารักอ้ะ >_<
บรรยากาศของท่านศิกับหนูพีตหว้านหวานนนเน้ออ ~ ~
รอตอนต่อไปค่า ~ :impress2:
-
บทที่ 17
เคียงหมอน
หลังจากอยู่เคลียร์อุปกรณ์และเอกสารต่างๆพร้อมทั้งส่งพวกลูกหมากลับบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว ศิขรินทร์ก็ถือเสื้อคลุมและของใช้ส่วนตัวของภัสดาออกมาขึ้นรถโดยที่เจ้าตัวไม่ได้รู้เลยว่า กำลังถูกคนเอวบางมองตามทุกการกระทำด้วยใบหน้ายิ้มๆ
“แวะซื้ออะไรขึ้นไปกินก่อนไหม”
Audi R8 กำลังเคลื่อนตัวออกจากอู่ซ่อมรถของภัสดาอย่างช้าๆ ศิขรินทร์เอ่ยถามพลางยื่นผ้าเช็ดหน้าผื่นเล็กของตัวเองให้ภัสดาซับเหงื่อตามไรผมบริเวณหน้าผาก คราแรกร่างสูงกะว่าจะเช็ดให้ตัวเอง แต่โดนคนสวยเขาส่งสายตาปรามๆว่าส่งให้เฉยๆก็พอ มีหน้าที่อย่างเดียวก็คือขับรถไปอย่ามามือไว ใจเร็วแถวนี้
“ไม่เอา..........ขี้เกียจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ” ”
ภัสดาเอ่ยตอบ พร้อมกับก้มหน้าค่อยๆใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนหอมซับหน้าผากตัวเองอย่างบรรจง ศิขรินทร์เหลือบมองคนข้างๆอยู่บ่อยๆ ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อน เขาคงคิดว่าภัสดาสคงจะเป็นดาราหรือไม่ก็ทำงานอยู่ออฟฟิตแน่ๆ ช่างฟิตที่ไหนทำไมขาวอมชมพูส่องประกายอย่างนี้ มองทีไรใจหวิวทุกที ช่างน่าสงสัยเสียจริงๆ ยามเดินเคียงกันอดที่จะชื่นชมและเปรียบเทียบผิวตัวเองกับผิวร่างบางไม่ได้ คู่ควงคนก่อนๆที่พบเจอมามันช่างเทียบไม่ติดกับคนสวยเสียด้วยซ้ำ เพราะอย่างนี้ไงล่ะเขาถึงไม่ค่อยชอบให้เจ้าตัวขับมอเตอร์ไซค์ส่วนตัวมาทำงาน นอกจากจะเสี่ยงต่ออันตรายและผิวเสียแล้ว เขายังไม่ชอบให้ใครๆใช้สายตาแทะโลมคนรักเขาด้วย
“วันนี้รถเยอะเหรอครับ”
ความจริงไม่จำเป็นที่เจ้าของอู่จะต้องลงมือซ่อมเอง ใช้ลูกน้องทำก็ได้ แต่ภัสดากลับไม่คิดอย่างนั้น เจ้าตัวมักจะลงมือด้วยตัวเอง บางครั้งก็สอนไปซ่อมไป เพราะอย่างนี้ไงล่ะ ไอ้ลูกหมาหรือช่างฟิตคนอื่นๆถึงไม่หนีไปไหน มีเจ้านายที่ไม่ถือตัวรักและห่วงใยในตัวพวกมัน สนิทเหมือนดั่งพี่น้อง ทุกความเอาใจใส่ของภัสดาสามารถเอาชนะใจคนทั้งอู่ได้โดยไม่ต้องสงสัย
“อืม...... นอนนะ ถึงเมื่อไรก็ปลุกด้วย”
ร่างบางเอนหลังหลับตาพิงเบาะทันที ทำเอาร่างสูงที่เหลือบมองอดที่จะสงสารไม่ได้ ชายหนุ่มตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทางแล้วเอี้ยวตัวไปปรับเบาะเพื่อให้คนรักนอนได้อย่างสบาย สงสัยคงเหนื่อยมากจริงๆ เพราะขนาดเขาคลี่สูทตัวใหญ่คลุมให้ เจ้าตัวยังไม่รู้สึกตัว ศิขรินทร์มองดวงหน้าเรียวยาวและขาวเนียนของอีกฝ่ายอย่างรักใคร่ ริมฝีปากอิ่มสวยระเรื่อสีแดง คิ้วเรียวยาวสวยงาม คนตางอนยามเป็นแผง ทุกอย่างประกอบกันได้อย่างลงตัว เมื่ออดใจไม่ไหวอินทรีเงินจึงกดประทับริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากอิ่มสวยอย่างหลงใหล ความหวานเกสรทำเอาผีเสื้ออย่างเขายากจะบินผละไป
“อะไร.... ลักหลับกันหรือไง ไอ้ป๋องหื่นกาม” หนึ่งฉายาที่มักจะได้ยินบ่อยๆ ฟังไปฟังมาก็น่ารักดีนะ
“หึหึ ถ้าลักหลับมันมากกว่านี้อีกครับ นอนเถอะ...ถึงแล้วจะปลุก” ริมฝีปากหนาของศิขรินทร์เอ่ยชิดริมฝีปากอิ่มสวยของภัสดา ช่องว่างและระยะห่างแทบจะไม่มี หากเป็นเมื่อก่อนคงจะโดนทุบหรือก็ตบกลับมา แต่ ณ ปัจจุบันนอกจากไม่โดนทุบแล้วยังไม่ขันขืนอีกต่างหาก เพราะอีกฝ่ายเป็นอย่างนี้ไงล่ะ อินทรีมากรักอย่างเขาถึงไปไหนไกลไม่ได้ กลายเป็นนกปีกหักฟังคำสั่งของภัสดาอย่างเต็มใจ
กระชับเสื้อคลุมบนร่างบางอีกครั้งและลากริมฝีปากลงมาประทับที่พวงแก้มใสแล้วสูดความหอมเข้าปอดแบบเต็มอีกฟอดสองฟอดแล้วผละออกมา แต่ลำคอหนาของศิขรินทร์ก็ถูกฉุดรั้งโดยแขนเรียวบางของภัสดา และความสงสัยก็หายไปทันที เมื่อคนที่ยังนอนหลับตาดึงคอเขาเข้าไปใกล้ๆแล้วกดริมฝีปากลงมาจูบบริเวณซอกคอหนาอย่างออดอ้อน เมื่อได้ดั่งที่ใจหมายแล้ว ภัสดาก็ปล่อยแขนออกจากคอของศิขรินทร์แล้วหลับต่อทันที
ใครจะว่าเขาบ้าก็ได้ เพราะตอนนี้ศิขรินทร์กำลังหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจคนเดียว มือหนาขยี้เส้นผมนุ่มของคนรักอย่างรักใคร่และตัดใจผละออกจากเรือนร่างหอมกรุ่นแล้วตั้งสมาธิในการขับรถอย่างจริงจัง เพราะเส้นแห่งความอดทนกำลังจะขาดลงไปในไม่ช้าถ้าโดนคนสวยเขายั่วกลับมา มีอย่างที่ไหนลากซอกคอเขาไปจูบทั้งที่ตายังหลับ จะสามารถเกินไปหรือเปล่า ณ วินาทีนี้บอกได้คำเดียวว่ารักคนตัวบางข้างๆนี้อย่างเต็มหัวใจ จะไม่ยอมยกให้ใครเป็นอันขาดต่อให้ต้องแลกกับอะไรก็ตาม จะไม่ยอมเสียคนที่นอนหลับอยู่ข้างๆนี้เป็นแน่ มึงแม้จะต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม
ศิขรินทร์เลี้ยวรถเข้าจอดที่ลานจอดรถของคอนโดอย่างช้า เก็บเอกสารในรถและของใช้ส่วนตัวของภัสดาเสร็จก็ค่อยอุ้มร่างบางขึ้นจากเบาะอย่างช้าๆ เรือนกายแข็งแรงโอบอุ้มเรือนร่างผอมบางไว้อย่างคงที่แล้วกดล็อครถ เหลือบมองดวงหน้าสวยที่หลับพริ้มอย่างมีความสุขแล้วอมยิ้มเอ็นดู พนักงานรักษาความปลอดภัยจะเข้ามาช่วย แต่ร่างสูงปฏิเสธบอกว่าไม่เป็นแล้วอุ้มคนตัวบางเดินเข้าลิฟต์ไป
“อื้อ...” สติอันเลือนรางรับรู้ได้เพียงเล็กน้อย ภัสดารู้สึกเหมือนแผ่นหลังตัวเองเอนกายอยู่บนเตียงนอนหนานุ่ม และก็ตามมาด้วยสัมผัสแผ่วเบาที่หน้าผากมนของตัวเอง
“ชู่...นอนนะครับ”
ศิขรินทร์ลูบแผ่นหลังของภัสดาไปมาอย่างช้าๆอย่างปลอบประโลมคราแรกว่าจะผละไปถอดถุงเท้าให้คนสวยได้นอนสบายแต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ลูกลิงจะไม่ปล่อยให้เขาเป็นอิสระเสียแล้ว ลำแขนเรียวยาวโอบลำคอแข็งแรงของเขาเอาไว้อย่างยึดพิง จึงต้องรอให้อีกฝ่ายนอนหลัให้สนิทเสียก่อน ลมหายสม่ำเสมอของภัสดาบอกให้ศิขรินทร์ได้รู้ว่าเจ้าตัวได้เข้าสู่นิทราไปแล้ว มือหนาค่อยๆแกะมือบางที่เกี่ยวคออย่างช้า เมื่อสำเร็จร่างสูงจึงยกผ้าห่มผืนหอมขึ้นมาคลุมร่างบางอย่างช้าๆ เดินไปถอดถุงเท้าให้อย่างอ่อนโยน ชายหนุ่มไม่เคยปฏิบัติอย่างนี้ให้กับใคร ไม่เคยต้องเอาใจใคร มีแต่คนคอยโอ้โลมอยู่ไม่ห่าง แต่กับคนๆนี้เขาไม่เป็นเช่นนั้น เป็นเขาที่ต้องเอ่ยปากขอ หากไม่พูดภัสดาก็จะไม่เข้าใจ เพราะฉะนั้นจึงต้องพูดหากไม่พอใจสิ่งใด ทั้งที่ผ่านมานั้นหากเขาไม่พอใจคู่ควงคนไหน เขาจะแสดงออกโดยการเงียบหายไปเพื่อแสดงให้ฝ่ายนั้นได้รู้ว่าต้องการที่จะตัดความสัมพันธ์ กับคนหนึ่งคนที่พิเศษไปหมดทุกอย่าง
เครื่องมือสื่อสารประจำตัวสั่นไหวอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง ร่างสูงเอื้อมมือคว้าโทรศัพท์เครื่องเล็กมาดู และชื่อที่โชว์เข้ามาก็สร้างความหนักใจให้กับชายหนุ่มตั้งแต่ยังไม่กดรับโทรศัพท์ ลมหายใจร้อนพ่นออกมาอย่างเหนื่อยใจและไม่พอใจ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันทันที กับเรื่องบางเรื่องหากยังคงทำเมินเฉยมันอาจจะเป็นเข็มที่ทิ่มแทงหัวใจเขาต่อไปก็ได้
“สวัสดีครับ”
“ศิคะ นี่แพรเองนะคะ ทำไมช่วงนี้คุณถึงไม่ว่างเลย แพรเสียใจนะคะที่คุณทำอย่างนี้” เพียงแค่เขาเอ่ยคำทักทายไป อีกฝ่ายก็พูดรัวกรอกเข้ามาอย่างไม่เว้นวรรคหายใจแต่อย่างใด เขาน่าจะเชื่อคุณแม่ว่าผู้หญิงอย่างแพร พรรณรายมีดีแค่เปลือกนอก ไม่น่าหลงรูปร่างและรสรักที่อีกฝ่ายปรนเปรอมาให้ ความสัมพันธ์คืนเดียว ทำให้ผู้หญิงคนนี้คิดว่าจะครอบครองและเป็นเจ้าของเขาได้ ศิขรินทร์คิดย้อนกลับไปทีไรก็หัวเสียให้กับความตาบอของตัวเองทันที
“เมื่อไรคุณจะเข้าใจซักทีว่าผมกับคุณไม่เคยเป็นอะไรกันเลย การที่ผมจะไม่ติดต่อกับคุณนั่นก็คือสิทธิ์ของผม ผมมีแฟนแล้วเลิกวุ่นวายกับผมเสียที”
“คุณพูดอย่างนี้กับแพรไม่ได้นะ คุณได้ตัวแพรไปแล้วคุณต้องรับผิดชอบซิคะ” มารยาหญิง หนึ่งพันเล่มเกวียน
ศิขรินทร์ถอนลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ ไม่คิดว่าผู้หญิงจะเจ้าบทเจ้ากลอนขนาดนี้ ปากบอกว่ามีเขาคนเดียวแต่กลับเที่ยวเร่สำส่อนไปทั่ว เจ้าตัวไม่นึกละอายใจบ้างเลยหรืออย่างไรนะที่พูดออกมาอย่างนั้น เงินก็ให้ไปแล้ว ยังจะมาวุ่นวายอะไรอีก ไม่น่าเลย ไม่น่าเห็นแก่เรื่องบนเตียงเลยจริงๆ เฮ้อ....
“แพร พรรณราย คุณต้องการอะไร”
“แพรไม่ต้องการอะไรเลยนะคะ แพรแค่อยากได้ศิของแพรคืน แพรผิดไปแล้วค่ะ แพรขอโทษต่อไปแพรจะทำตัวให้ดีกว่านะคะ”
หญิงสาวเอ่ยน้ำเสียงออดอ้อนและอ่อนหวาน หล่อนยอมไม่ได้ กว่าที่จะได้ศิขรินทร์มานั้นมันยากเย็นแสนเข็ญขนาดไหน หล่อนไม่ยอมเด็ดขาด ศิขรินทร์มีทุกอย่าง ชื่อเสียงหน้าตาเงินทอง มันเพอร์เฟคไปหมด กว่าจะหาผู้ชายที่สมบูรณ์แบบอย่างนี้เจอ หล่อนจะยื้อความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนไว้ให้ได้นานที่สุด
“ผมถามคุณว่าต้องการอะไร!” ศิขรินทร์โหมดเย็นชาและโหดร้ายกลับมาอีกครั้ง ร่างสูงเดินออกไประเบียงกลัวว่าการสนทนาของตนจะรบกวนคนที่นอนหลับไหล อยากให้ภัสดาได้พักผ่อนให้เต็มที่ ร่างกายทำงานหนักมาทั้งวัน
“คะ...คือ มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะศิ แพร.........”
“ห้าล้านครั้งก่อน คุณใช้หมดแล้วเหรอแพร ต้องการเพิ่มอีกใช่ไหม ได้....แต่ต้องแลกกับบริษัทพ่อคุณนะ”
“ศิขรินทร์! คุณมันใจร้าย” แพร พรรณรายตกใจกับคำพูดของอีกฝ่ายอยู่ไม่น้อย รู้ว่าอีกฝ่ายเลือดเย็นด้านธุรกิจแต่นึกไม่ถึงว่ามันจะมากขนาดนี้ ถ้าหากบริษัทของบิดาต้องถูกอีกฝ่ายเทคโอเวอร์ คราวนี้ แพร พรรณรายและครอบครัวคงไม่เหลืออะไรติดตัวเป็นแน่แท้
“ผมจะร้ายได้มากกว่านี้อีกถ้าคุณยังทำตัวน่ารำคาญอย่างนี้ ผมเตือนคุณแล้วนะ”
“คนใจดำ!” แล้วอีกฝ่ายก็ตัดสัญญาณทิ้งไปทันที ศิขรินทร์ส่ายหน้าไปมาอย่างเซ็ง เพระความมักง่ายของตัวเองที่ทำให้เรื่องมันยุ่งเหยิงอย่างนี้ ดีที่มีเลขาอย่างช่อฟ้าคอยจัดการเรื่องคู่ควงของเขาให้ ไม่งั้นมันคงจะยุ่งดีกว่านี้
.
.
.
.
.
.
.
ระหว่างที่รอร่างบางตื่นนั้น ศิขรินทร์ก็จัดการทำอาหารง่ายๆสองสามอย่างพร้อมทั้งจัดโต๊ะไว้เรียบร้อย เหลือบนาฬิกาที่แขวนอยู่บนฝาพนังห้องรับแขกบอกเวลาว่าตอนนี้กำลังจะสามทุ่มแล้ว ร่างสูงจึงเดินเข้าไปยังห้องนอนเพื่อไปปลุกให้คนเอวบางให้ลุกขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟันแล้วทานมื้อเย็นเสียที แต่เมื่อเข้าไปถึงก็เห็นคนสวยนั่งทับขายกมือถูหน้าถูตาอย่างงัวเงีย
“ทำไมไม่ปลุก อุ้มขึ้นมาเหรอ ไม่หนักหรือไง”
“ไม่ครับ พีตตัวเบาเท่าสำลี” มือหนาลูบหน้าผากมนอย่างรักใคร่ แล้วจูงมือร่างบางมาส่งที่ห้องน้ำ ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะยังไม่ตื่นเต็มที่ เพราถ้าเป็นปกติคงโดนโวยวายว่าเขาเอาใจมากเกินไป หึหึ ช่างสร้างสีสันชีวิตเขาได้อย่างสวยงามดีจริงๆ
“ศิ วันนี้กูนอนห้องกูนะ”
ภัสดาโผล่หน้าออกมาจากห้องน้ำแล้วตะโกนร่างสูงที่กำลังเตรียมผ้าเช็ดหน้าให้อีกฝ่าย คิ้วเรียวสวยของศิขรินทร์ขมวดเข้าหากันอย่างขัดใจ เพราะดูเหมือนว่าภัสดาจะเริ่มกลับมาเป็นคนเดิมอีกครั้ง
“ไม่อนุญาตครับ”
“อะไรว่ะ ห้องกูก็มี ไม่ให้นอนห้องกูแล้วจะให้นอนห้องไหน” ใบหน้าหวานชุ่มไปด้วยหยดน้ำ ร่างสูงจึงส่งผ้าเช็ดหน้าให้ ใจอยากจะเช็ดให้เลยเสียด้วยซ้ำ แต่ภัสดาก็คือภัสดาวันยันค่ำ ดื้อ เถียง เอาแต่ใจและเป็นตัวของตัว เจ้าตัวจะไม่ยอมให้เขาเอาใจมากๆ เพราะกลัวจะติดเป็นนิสัย
“นอนห้องนี้นี่แหละ ถ้าพูดอีกทีโดนจับจูบแน่”
“โว๊ะ! ไอ้คนเผด็จการ”
หมอนหนุนนอนใบใหญ่ลอยฝ่าอากาศมาปะทะหน้าอกเขาเต็มๆ นอกจากไม่สร้างความเจ็บปวดให้กับศิขรินทร์แล้ว มันยังทำให้ร่างสูงหลุดเสียงหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ คนร่างสูงเดาทางคนเอวได้หมดแล้ว
“ดื้อเหรอ.............อยากโดนมากกว่าจูบไหมครับ”
ศิขรินทร์สาวเท้าเข้าไปหาร่างบางของภัสดาที่ยืนอยู่ปลายเตียงอย่างช้าๆ ใบหน้าหวานหันซ้ายหันขวาหาทางหนีทีไรแต่ก็ไม่ทันอินทรีเงินที่บินไปโฉบคนดื้อเข้ามาในอ้อมกอดแล้วลากขึ้นเตียงอย่างต้องการกลั่นแกล้งให้อีกฝ่ายกลัว ดวงหน้าขาวระเรื่อเลือดฝาดอย่างคนสุขภาพดีและออกกำลังบ่อย ลมหายใจร้อนรินรดซึ่งกันและกันสร้างความวาบไหวให้กับทั้งสองคนทันที
“ไอ้ป๋อง ไอ้หื่นปล่อยนะมึง ขี้ปี้ฉิยหายเลยมึงอ่ะ” เรียกสติให้กับตัวเองได้แล้ว ภัสดาก็ผลักไสเรือนกายแกร่งของศิขรินทร์ออกไปทันที หากปล่อยไว้นานอารมณ์มันฉุดคืนกลับยาก ภัสดาพอจะรู้ว่าอีกฝ่ายพยายามกดอารมณ์ไว้อยู่ไม่น้อยเหมือนกัน สงสารก็สงสารอยู่หรอก แต่มันไม่ใช่ตอนนี้ ขอให้เขาได้แน่ใจอะไรหลายๆอย่างก่อนเถอะ
“ด่าอีกแล้วนะ ต้องเสียค่าปรับโทษฐานพูดเพราะกับว่าที่สามี โอ๊ยยย!!!!!!”
สาบานได้ว่าศิขรินทร์ไม่ได้ร้องโอเวอร์หรืออะไรแต่อย่างใด มันเป็นเรื่องจริง โดนหยิกที่กล้ามเนื้อบริเวณหน้าท้องมันเป็นอะไรที่เจ็บปวดมาก และดูเหมือนว่าภัสดาจะไม่ปล่อยมือง่ายๆเสียด้วยซิ
“เหรอครับ เป็นอะไรนะครับ พูดใหม่ซิคุณศิผู้ตั้งมั่นในความหื่นกาม” ถ้านั่นคือคำชม ศิขรินทร์ก็ขอน้อมรับไว้แต่โดยดี
“โอ๊ยๆๆ ยอมแล้วครับ ปล่อยมือนะครับ โอ๊ยยย!!!” จะหยิกให้เนื้อหลุดเลยคอยดูซิ คนอะไรพูดได้ไม่อายปาก อย่างนี้มันต้องถูกสั่งสอนคราวหน้าคราวหลังจะได้ไม่พูดอีก
“พูดก่อนซิ ว่าเป็นอะไรนะครับ เดี๋ยวจะปล่อยมือ”
“เป็นแฟนครับเป็นแฟน” และแล้วกรงเล็บมหาลัยก็หลุดออกไปจากหน้าท้องของเขา ให้ตายเถอะ เขี้ยวเล็บเยอะชะมัดอย่างนี้กว่าจะจัดการได้เขาคงต้องน่วมไม่น้อย
ร่างสูงลูบหน้าท้องบริเวณที่โดนหยิกอย่างหวาด ภัสดาช่างเป็นคนที่หยิกได้ไปถึงทรวงเลยจริงๆ เพราะมีคนอยู่สองคนที่หยิกเขาได้ คนแรกนั่นก็คือคุณหญิงวิจิตตรามารดาของเขานั่นเอง ส่วนคนที่สองก็คุณช่างหน้าสวยคนนี้นี่ไง
“เจ็บไหม?”
“เจ็บซิถามได้ คนอะไรมือหนัก เนื้อหลุดเลือดไหลเป็นสามถังแล้วมั้ง” ใครบอกว่าประธานจะไร้สาระไม่ได้ ก็ดูอย่างไอ้คุณป๋องหื่นกามนี่ซิ มันช่างพูดมาได้ว่าโดนเขาหยิกเลือดไหลเป็นสามถุง ไอ้ประธานเวอร์!!
“จะเอาอีกไหมห๊ะ กวนดีนัก”
“พอแล้ว ล้อเล่นแค่นี้เอง” ร่างสูงอดที่จะผวาไม่ได้ยามเมื่อเห็นมือขาวๆนั่นยื่นมาใกล้บริเวณเอว ก็คนมันโดนมาแล้ว จะสยองซ้ำสองแล้วมันผิดตรงไหน
“กลัวอะไร จะใส่ยาให้”
ภัสดาลุกขึ้นนั่งอีกทั้งยังฉุดให้อีกฝ่ายขึ้นมานั่งเคียง จะได้ป้ายยาได้สะดวก หน้าท้องแข็งแรงของศิขรินทร์บริเวณที่โดนเขาหยิกเป็นรอยนิ้มช้ำม่วงอย่างไม่ต้องสงสัยเพราะตั้งใจว่าจะทำให้เป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว คนทะลึ่งมันต้องโดนสั่งสอนอย่างนี้แหละจะได้หลาบจำ
“ออกไปกินข้าวนะครับ แล้วนอนที่นี่ ห้องนี่ ไม่ต้องไปนอนห้องพีต เพราะผมไม่ยอมเด็ดขาด เข้าใจนะครับ”
“ไอ้คนเผด็จการ งั้นจ่ายค่าห้องให้กูด้วยซิ” ปากบางอดที่จะประชดอีกฝ่ายกลับไปไม่ได้
“ได้ครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้จัดการให้” ร่างสูงจูงมือร่างบางไปยังโซนห้องครัว ที่มีโต๊ะรับประทานอาหารวางอยู่กลางห้อง
“เฮ้ย!! กูล้อเล่น ไม่ต้องๆ กูจ่ายเอง”
“พูดแล้วพูดเลยครับ นั่งครับ กินข้าว อาบน้ำจะได้นอน” ศิขรินทร์จะรู้บ้างไหมว่าสีหน้าตอนที่พูดคำว่านอนนั้นมันบ่งบอกขนาดไหน ภัสดาส่ายหัวไปมาอย่างปลงตกไอ้เรื่องหื่นกามมันห้ามกันวันสองวันไม่ได้อยู่แล้ว ต้องดัดไปเรื่อยๆ
“หวังนะมึงน่ะ”
“ก็หวังกับคนเดียวนี่แหละครับ ไม่มีใครให้หวังอีกแล้ว” ร่างสูงตักกับข้าวให้ร่างบางอย่างเอาใจ แต่เมื่อโดนร่างบางสวนกลับมาด้วยการป้อน ทำเอาคนหล่อไปไม่เป็นเลยทีเดียว
“คราวหน้าผัดเปรี้ยวหวานไม่ใส่มะเขือเทศได้ไหม มันเหม็น” อีกหนึ่งจุดอ่อนที่ภัสดามี เกลียดมะเขือเทศเข้าไส้
“แล้วมันจะเป็นผัดเปรี้ยวหวานเหรอครับ หัดกินไว้ก็ดีเหมือนกันนะ แก้มจะได้ใสๆ อืม... แต่ตอนนี้ก็ใสพอแล้วล่ะ”
“เกี่ยวไรกับแก้มกู แต่มันเหม็นจริงๆนะเว้ย มึงไม่เข้าใจความรู้สึกกูหรอก เรื่องมันเศร้า”
“ก็หัดไว้ไงครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ซื้อน้ำมะเขือเทศมาไว้ หัดกินไปเรื่อยๆ สร้างเสริมสุขภาพให้กับตัวเอง”
“มึงสร้างของมึงเองเถอะ ...... อยากกินกุ้ง”
“ตัวนี้ใช่ไหม......รอแปปนึงนะครับ” ร่างสูงจัดการแกะกุ้งตัวโตให้กับร่างบางทันที เมื่อเสร็จเรียบร้อยก็ตักใส่จานของภัสดาที่นั่งยิ้มรอกุ้งอยู่อย่างจดจ่อ
“อ่ะ ตอบแทนด้วยแครอท กินไว้เยอะๆ จะได้เป็นเด็กดอย ฮ่าๆ ไอ้ป๋องหื่นกายกลายเป็นเด็กดอยหื่นกาม ฮ่าๆ”
“แล้วรักไหมครับ”
“ก็..........อืม”
“อืม แปลว่าอะไรครับ” ศิขรินทร์ไล่อีกฝ่ายจนมุมทันที นี่แหละช่องทางเล็กๆน้อยๆ ที่ศิขรินทร์แหย่ภัสดาได้อย่างสนุกสนานและไม่ถูกเอาคืน
“ก็ใช่ไง มึงนี่ซื่อจัง”
“ใช่อะไรล่ะครับ”
“.....................................”
“อืมไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องพูดก็ได้ครับ” ร่างสูงแสร้งทำทีรวบช้อนซ้อม ตีหน้านิ่งขรึมแล้วยกแก้วน้ำขึ้นจิบ
“อะไรเล่าแค่นี้ก็งอน ก็บอกว่าใช่ไง มึงอย่ามางี่เง่านะศิ” ร่างบางเอ่ยวาจาน้ำเสียงจริงจัง เพราะใจก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะงอนไปเหมือนกัน ก็คนมันไม่ชอบพูด ชอบแต่แสดงออก ทำไมไอ้ป๋องมันถึงไม่เข้าใจเลยนะ การกระทำสัญกว่าคำพูดน่ะ มันไม่เคยได้ยินเลยหรือไงนะ
“ผมไม่ได้งี่เง่านะพีต ก็แค่อยากได้ยินแฟนตัวเองบอกรักมันผิดด้วยเหรอ” หารู้ไม่ว่าภายใต้หน้ากากเย็นชาที่ปันแต่งอยู่นี่คือเสือร้ายจอมเจ้าเล่ห์ดีๆนี่เอง
“ก็ได้....................รักโว้ยยยยยยยยยยยยยย กูรักมึง พอใจยัง” ภัสดาหลับหูหลับตาตะโกนสิ่งที่ศิขรินทร์อยากรู้นักรู้หนา ใบหน้าขาวเนียนแดงระเรื่อ เลือดสูบฉีดขึ้นมาบ่งบอกถึงระดับความอายได้เป็นอย่างดี
“also”
.
.
.
.
.
ร่างสูงยืนกอดอกมองหมอนข้างที่วางอยู่ตรงกลางเตียงนอนเสมือนบ่งบอกถึงอาณาเขตและพื้นที่อย่างชัดเจน ขึ้นไปสูงอีกนิดคือตุ๊กตาเสือตัวใหญ่ที่ภัสดาหอบอุ้มมาจากห้องตัวเองแล้วเอามาทิ้งไว้ที่ห้องเขา หนึ่งอุปสรรคที่ขัดขวางการนอนกอดแฟนตัวเองก็คือไอ้ตุ๊กตาเสือตัวนี้ ส่วนเจ้าของมันกำลังอาบน้ำร้องเพลงอย่างสบายอกสบายใจ ศิขรินทร์ส่ายหน้าไปมาอย่างนึกชมในความพยายามที่จะไม่ให้เขาคว้ามากอด ตกดึกทีไรเจ้าสิ่งกีดขวางทั้งหลายจะตกไปอยู่ข้างเตียงด้วยฝีมือของศิขรินทร์ประจำ ภัสดาก็รู้อยู่ว่าต่อให้เอาอะไรมาขวางก็ต้องโดนลากเข้ามากอดอยู่ดี แต่ก็ยังทำ ด้วยความสงสารร่างสูงจึงขอแกล้งทำตัวเป็นคนดีซักสองชั่วโมงก็แล้วกัน
“อ้าว ทำไมยังไม่นอน ยืนทำหน้าหื่นกามอยู่ได้” ทำไมภัสดาชอบแขวะเขานักว่าหื่นบ้างล่ะ ลามากบ้างล่ะ ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วยามที่ส่องกระจกเงาที่สะทอนกลับมาใบหน้าคมเข้มที่ใครๆหลายคนอิจฉา
ไม่เห็นจะหื่นตรงไหน ออกจะหล่อ !!
“รอนอนพร้อมคุณน่ะ” ร่างสูงนั่งพิงหัวเตียงมองคนเอวบางแต่งตัวอย่างสนใจ นายช่างหน้าสวยคนนี้ทาครีมบำรุงผิวสองสามและปิดท้ายด้วยแป้งเด็กยี่ห้อดังทั่วหน้าทั่วตัว กลิ่นแป้งเด็กกลบกลิ่นน้ำหอมไปเสียสนิท และนี่คือหนึ่งสาเหตุว่าทำไมศิขรินทร์ถึงติดใจพวงแก้มใสของภัสดานักหนา ก็มันทั้งนุ่มทั้งหอมไงล่ะ ไมว่าจะสูดดมเมื่อไรก็ผ่อนคลายและชื่นใจเมื่อนั้น
“ปิดไฟแล้วนะ” เมื่อแต่งตัวทาครีมทาแป้งเสร็จเรียบร้อย ภัสดาก็เดินปิดสวิตไฟที่มุมห้อง ด้วยความเคยชินในพื้นที่ทำให้เดินในความมืดได้สะดวกอยู่แล้ว ก็มาค้างออกจะบ่อยจำไม่ได้ก็ให้มันรู้ไป
“อย่าข้ามมานะมึง ขัดคำสั่งงดทุกอย่าง 7 วัน โอเค๊!” ภัสดาล้มตัวลงนอนแล้วยกผ้าห่มคลุมมาถึงหน้าอก มือบางควานหาตุ๊กตาเสือตัวใหญ่มากอดไว้แนบอกแล้วก่ายขาขึ้นไปทับหมอนข้างตามลำดับ เมื่อท่านอนพร้อม อาณาเขตพร้อม คนนอนก็พร้อมแล้ว แต่ก่อนที่เปลือกตาจะปิดลง ก็ต้องย้ำกฎและกติกาให้คนหื่นที่นอนอยู่ข้างๆได้ฟังและรับรู้อีกครั้ง
“ครับ ไม่ข้ามไปแน่นอน”
“อืม ....................ฝานดีนะป๋องหื่นกาม”
“ฝันดีเช่นกันครับ ภัสดาของศิขรินทร์”
ตกดึกร่างสูงก็ค่อยๆยกหมอนข้างเจ้าปัญหาออกจากเตียงอย่างช้าๆ และช้าๆ ...... ร่างสูงพยายามที่จะทำให้เบาที่สุดเพราะกลัวคนเอวบางตื่นขึ้นมาโวยวาย เมื่อหมอนข้างลอยละลิ่วลงเตียงไปอย่างสวยงาม ก็เหลือโจทก์อีกหนึ่งนั่นก็คือไอ้ตุ๊กตาหน้ากวนตีนหนึ่งตัวที่ถูกภัสดากอดนอนเสียแน่น และถ้าหากแยกไอ้เสือออกมามีหวังภัสดาได้ตื่นแน่นอน ศิขรินทร์จึงตัดปัญหาด้วยการช้อนเรือนกายผอมบางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของตน ทั้งคนทั้งตุ๊กตา
ร่างบางรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่โอบกอดร่างกาย มือบางปล่อยจากตุ๊กตาแล้วพลิกตัวกลับมาโอบแขนกอดเรือนร่างอบอุ่นที่น่าซุกซบ เรียวปากบางเหยียดยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ ทุกการกระทำของภัสดาถูกศิขรินทร์จับจ้องอยู่ตลอดเวลา เจ้าตัวจะรู้บ้างไหมว่าไมว่าจะเอาอะไรมาขวางกลางเตียงสุดท้ายก็จะโดนเขาคว้าตัวมากอดอยู่ดี หึหึ น่าจะชินได้แล้วนะ ไม่รู้ว่าจะอายอะไรนักหนา
ริมฝีปากหนาจุมพิตหน้าผากเนียนอย่างแผ่วเบาแล้วโอบกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นไปอีก เมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง สมควรที่ท่านประธานแห่ง อินทราทิพย์กรุ๊ปจะหลับลงเสียที มีคนรักนอนหนุนแขนโอบกอดซึ่งและกัน แค่นี้ก็ดีนักหนาแล้ว
*** ตอนเย็นฝนตก ออกไปถ่ายรูปวิวกับเพื่อน โดนฝนซะงั้น ห่วงแทบตายว่ากล้องลูกรักจะพัง เฮ้ออออออ ฝนนนนนนนนน ++
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
กรี๊ดด
จิ้มมมมม ก่อนอ่าน :L2: :L2: :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดด น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากให้หวานไปอย่างนี้อีกหลายๆตอนอ่าาาาาา
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
:impress2: :impress2:
โอ้ยๆๆเขินๆๆจะหวานกันไปไหน
แต่แอบห่วงพี่ศิเรื่องผู้หญิงเก่า
อดทนน่ะพี่ศิรอให้พีมไว้ใจก่อนค่อยจัดเต็ม :z1:
-
หวานกันจังคู่นี้ :กอด1:
-
หวาน หวานมากกกกกกกกก >//< :-[ :-[ :o8:
-
อ่านไปเขินไป ประมาณว่าอินจัด :o8:
-
:-[ :o8:น่ารักอ่ะ ใยแพรจะเป็นปัญหาไหมอ่ะ :กอด1:
-
:กอด1: :impress2:
-
อร๊ายยย เขินนน พีตจะรู้ไหมเนี่ยโดนพ่ออินทรีเงิน ลักหลับไปตั้งหลายรอบ อิอิ
-
โอ๊ย โอ๊ย เขินค่า!! :-[
-
ไม่มีอะไรมาขวางทางได้
ศิก็จะกำจัดมันออกไปหมด
แล้วก็ได้นอนกอดพิตอย่างสมใจ คริคริ
-
กำลังนั่งพิมพ์บทที่ 18 !!!!!!!! :m20: กอดรวบนักโพสมือทองทุกคน
พรุ่งนี้เจอกาน คุณได้อ่านแน่นอน
ฟันธง
แต่วันนี้ก็อ่านตอนนี้ไปก่อนนะ จะพยายามพิมพ์ออกมาให้ยาวๆอย่างนี้ เพราะเข้าใจว่าถ้าพิมสั้น ทุกคนจะค้าง คนแต่งก็เป็นนักอ่านเหมือนกัน เราเข้าใจความรู้สึกนั้น
>>>> รักนะคะคุณดีของฉัน !!!!! ฮิ้ววววววววววววๆ :laugh: :laugh:
-
รออยู่ รออยู่ :pig4:
-
อยากอ่านต่อแว้วววววววว
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :o8: :o8:
-
:-[ :-[ :-[
-
กรี๊ดดดดด
สวีตกันจังเลย >////< เป็นปลื้มคู่นี้จริงๆ
แล้วเรื่องคุณหญิงแม่ไม่มีปัญหาเหรอเนี่ย
+1 ให้น้า ขอบคุณคนเขียนมากจ้า
-
o13 ขอบคุณค้าบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
หวานซะ อิจฉาจัง
-
อยากได้แบบพี่ศิซักคนจัง
หล่อ อบอุ่น ช่างเอาใจ อ๊ากกกก อิจฉาช่างพีต
:กอด1: +1และเป็ดให้ค่ะ
-
อยากได้หวานกว่านี้ :-[ แต่อยากรู้ว่าถ้าเจอแม่ปั๋ว ใครจะชนะ :laugh:
-
อ่านแล้วเคลิมไปกับความหวาน
ป๊าดดด
ตูอยากมีแฟน อยากโดนกอดบ้าง อะไรบ้าง
ฮ่าๆๆๆ
-
น่าร้ากกก อ่ะ ชอบมากเลย รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ
-
แอบหวานกันได้อีก คริคริ :impress2:
-
อยากได้แบบนี้
+1
-
+1 จ้า
:::: หวานซะๆ ชอบอ่ะเรื่องนี้ ^^
-
หวานกันจัง หวานต่อไปเรื่อยน่ะอย่าดราม่าเลย
รอตอนต่อไปค่ะ ^^
-
หวานนนนนนนนนนนมากกกกก
-
บอกได้คำเดียวว่า อั้ยยะ!! :impress2:
-
ถ้า จะมีแบบพี่ศิ ซักคนนนนนน
-
ได้เคียงหมอนแล้ว เมื่อไหร่ จะร่วมเรียง กันซะทีหล่ะ
-
มีอีกไหม มีอีกไหม มีอีกคนไหมเธอ มีอีกไหมที่น่ารักเหมือนเธอ
-
^^
-
+1
น่ารักมากกกกกกกก
ขอให้มีความสุขกันตลอดไปเถิ๊ดดดดดดดดด
-
หวานกว่านี้มีอีกไหมคะ
-
o4รอ :L1:
-
หวานไม่บันยะบันยััง...คิดว่าคงผ่านด่านคุณพ่อได้ไม่ยากนะ
แต่คุณแม่นี่สิจะว่าไง
ศิน่ารักมาก ๆ เลยนะ ดูแลพีตดีมาก ๆ คนที่จะไปไหนไม่รอดมันน่าจะเป็นพีตมากกว่านะ
เจออย่างนี้ไม่ใจอ่อนให้มันรู้ไป
-
เป็นตอนที่น่ารัก+อบอุ่น
:กอด1: :กอด1:
-
กรี๊ดดด น่ารักอ่ะ รอตอนต่อไปเน้อ^^
-
o19 >>>> กำลังปั่นอยู่ ไฟ เ-สื-อ-ก ดับ!!!!!!!!!! :dont2:
โฮออออออ เปิดกลับมาอีกครั้ง เวิดก็ไม่กู้ข้อมูลเดิมให้ กระซิกๆๆ
ดีที่ปั่นไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ไม่ค่อยเสียหาย แต่ก็พอจะเป็นโศกนาฏกรรมพอสมควร
ใจเย็นๆ รออีกซักแปปนึงนะพี่น้องนะ :m17: :m17:
-
สนุกดีคับ
-
:impress2: :impress2:
-
รอๆๆๆๆนะครับ ติดมากกๆๆเลย
-
หวานซะขนาดนี้ >///<
-
o13 แอบร้ายนะเนี่ย
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก
คงความน่ารักหวานๆแบบนี้ไปเรื่อยๆนะครับ
-
แบบหวานๆ โหดๆ ฮาๆ
-
แหมๆ คุณศิ พอได้หวานกะเขาบ้างก็เอาใหญ่เชียวนะ
แต่ก็ยังเจอช่างฟิตสกัดดาวรุ่งอยู่ดี :laugh:
-
:o8: :กอด1:
-
หวานค่ะ หวานมากกกกกกกก
อ่านเอง เขินเองงงง :-[
-
love นิยายเรื่องนี้มากเลย
น่ารักสุดยอด
:L2: :n1: :L2:
-
อ่านไปจิกหมอนไป
ทั้งหวาน ทั้งน่ารัก
:-[
-
เคลิ้มอ่ะ อยากนอนด้วยคน >///<
-
:o8: :impress2:
เขินๆๆ
-
บทที่ 18
“เซอร์ไพส์!!!!!!!!!”
ร่างบางที่กำลังนั่งเซ็นเอกสารอนุมัติเงินจัดซื้ออะไหล่รถยนต์จากต่างประเทศถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ ใครไม่ตกใจก็บ้าแล้วบรรยากาศเงียบๆในห้องทำงานแต่อยู่ดีๆก็มีตัวอะไรก็ไม่รู้โผล่เข้ามาพร้อมทั้งตะโกนแหกปากเสียงดัง ถ้าเป็นบุคคลธรรมดาก็คงไม่มีทางได้เข้ามาถึงในนี้ เพราะคุณอภิญญาคงไม่มีทางปล่อยคนแปลกหน้าให้เข้ามารบกวนเขาแน่นอน ห้องทำงานชั่วคราวแห่งนี้จึงมีแค่เขา บิดามารดา เพื่อนสนิท อภิญญา และคนสุดท้ายศิขรินทร์ที่สามารถเข้านอกออกในได้
“มึงอายุเท่าไรแล้วหลักเขต”
“ก็เท่ามึงนั่นแหละ ทำไมจะเอาอายุกูไปซื้อหวยเหรอ”
“คุยกับมึงเหมือนคุยกับไอ้สปายเลย”
ร่างบางวางปากกาลงบนแฟ้มแล้วลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายเพื่อคลายกล้ามเนื้อและลดความเหนื่อยล้าที่สั่งสมมาทั้งวัน วันนี้มีแต่เอกสารให้เขาเซ็น ด้วยกิจการต่างๆที่ภัสดาได้ลองเปิดเล่นๆ ไม่ว่าจะเป็นโชว์รูมรถBMW Audi และ เมอร์ซิเดสเบนซ์ แต่ปรากฏว่ายอดสั่งซื้อกลับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ กลายเป็นว่ากิจการเล่นๆของร่างบางกลับสร้างรายได้ให้อย่างมหาศาลเช่นกัน เพราะลูกค้าส่วนใหญ่เป็นลูกหลานคุณนายไฮโซทั้งหลาย ทั้งนี้ยอดขายส่วนหนึ่งมาจากการโฆษณาขายรถของนางจันทร์ฑมาสผู้เป็นมารดา ที่ไม่ว่ายามใดที่ได้ออกงานจะต้องพูดยี่ห้อรถและราคาเพื่อให้เหล่าคุณนายทั้งหลายไปซื้อให้ลูกๆหลานๆเอามาขับอวดฐานะกันเล่น
“สปายคือใครว่ะ กูรู้จักไหม”
“ไอ้สปายเป็นหมาบ้านไอ้ศิน่ะ...........” ภัสดาเพิ่งรู้สึกตัวว่าได้หลุดพูดเรื่องที่ไม่สมควรพูดออกไปเสียแล้ว หลักเขตเป็นคนรอบคอบสมกับวินัยของทหารเรือ เพราะฉะนั้นสิ่งที่ออกจากปากไปเมื่อกี้ก็คือข้อมูลดีๆที่เพื่อนสนิทจะซักไซ้ไล่เรียงในเวลาต่อมา
“ไอ้ศิ ......ศิไหนว่ะ ทำไมกูถึงไม่เคยได้ยินชื่อ”
หลักเขตพยายามไล่นึกชื่อเพื่อนสนิทฝ่ายภัสดาว่ามีคนที่ชื่อศิบ้างหรือไม่ แต่ไม่ว่าจะคิดต่อไปเท่าไรก็นึกไม่ออก เหมือนเคยได้ยินชื่อนี้มาครั้งหนึ่ง แต่ก็นึกไม่ออกซักทีว่าไปได้ยินมาจากที่ไหน ทหารเรือหน้าคมเข้มหรี่ตามองเพื่อนสนิทที่ตอนนี้นั่งก้มหน้าก้มตาเซ็นต์เอกสารอย่างเร่งรีบ ท่าทีมีพิรุธทำให้ชายหนุ่มอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่า ไอ้ศิ คนนี้มันมีที่มาที่ไปเป็นมาอย่างไรกันแน่
“มีอะไรจะบอกกูไหม คุณภัสดา พิชัยภักดี” หลักเขตท้าวแขนคู่ไปที่โต๊ะทำงานของภัสดาแล้วย่อหน้าลงไปในระดับเดียวกับเจ้าของห้อง พยายามส่งสายตากดดันเพื่อนสนิทให้คายความลับออกมา แต่ดูเหมือนว่าภัสดาจะไม่ให้ความร่วมมือแต่อย่างใด เพราะร่างบางแสร้งทำทีว่ายุ่งนักหนาทั้งที่แฟ้มงานก็มีเพียงแฟ้มเดียว
“ไม่มีอะไรหรอกน่า เพื่อนของเพื่อนอีกที แค่คนรู้จักกัน”
หรือว่าบางทีหลักเขตจะหวงเพื่อนมากไป แต่ภัสดาก็น่าหวงอยู่น้อยเสียทีไหน รูปร่างหน้าตาล่อเสือล่อตะเข้มาตั้งแต่เรียนมหาลัยแล้ว จึงไม่แปลกที่หลักเขตและติยะจะเข้มงวดเรื่องการคบคนของภัสดาเป็นพิเศษ เห็นหน้าหวานๆ ห้าวๆ ตรงไปตรงมาอย่างนี้น่ะ ทันคนเสียที่ไหน ใจอ่อนก็เป็นที่หนึ่ง คาดสายตาเป็นไม่ได้ หากไม่ได้มาพบเจอหน้ากันก็ต้องคอยโทรถามอยู่ไม่ห่าง เสมือนมีลูกอยู่ก็ไม่ปาน
“เพื่อนคนไหนลองบอกชื่อมาซิ เผื่อกูจะรู้จัก” หลักเขตยังพยายามที่จะไล่อีกฝ่ายให้จนมุมไปเรื่อยๆ
“บอกไปมึงก็ไม่รู้จักหรอกน่า เซ้าซี้จังเว้ย ........มาหากูถึงที่นี่มีอะไรแอบแฝงหรือเปล่าไอ้ทหารเรือถือปูนแบกปืนไปโบกตึก”
ภัสดาวางปากลงแล้วปิดแฟ้มงาน ลุกเดินไปนั่งโซฟาด้านข้างเพื่อผ่อนคลายสายตา จ้องกระดาษขาวๆนานแล้วปวดกระบอกตา อย่างนี้ไงล่ะที่ทำให้ภัสดาไม่ค่อยชอบที่จะเข้าออฟฟิตเท่าไร นอกจากไม่ได้ออกกำลังแขนกำลังขาแล้วยังน่าเบื่อและน่าหงุดหงิดอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ อู่หลังออฟฟิตซิถึงน่าสนใจ ได้ทำสิ่งที่ตัวเองรักและชื่นชอบ ถึงจะเหนื่อยแค่ไหนก็ไม่บ่นอยู่แล้ว
“ก็ไม่มีอะไรมาก แค่จะให้มึงไปต่างจังหวัดเป็นเพื่อนกูหน่อย” หลักเขตหันเก้าอี้มาทางร่างบางแล้วชี้แจงสาเหตุของการปรากฏตัวของเขาทันที
“ลูกน้องมึงไม่มีหรือไงว่ะ ยศก็ใหญ่โตเงินเดือนก็แสนแพง”
“งานมันเล็กนิดเดียวน่ะไอ้พีต มึงจะให้พวกมันไปตกระกำลำบากทำไม”
“เป็นห่วงลูกน้อง แต่มาชวนเพื่อนไปตกระกำลำบากแทน เจริญมากหลักเขต กูขอบใจมึงมาก”
“มึงจะบ่นทำยาดองโด่ไม่รู้ล้มทำไมว่ะ เพราะยังไงมึงก็ต้องไป” ภัสดามักจะเป็นอย่างนี้เสมอ ปากร้ายแต่ใจดี ขอเพียงให้ได้พูด ได้บ่น หรือด่าซักนิดก็ยังดีก่อนที่จะให้ควมช่วยเหลือ อีกอย่างธุระที่ว่าก็คือไปดูไร่องุ่นที่เขาใหญ่ตามคำสั่งของมารดา และคุณผู้จัดการใหญ่ประจำไร่ซึ่งก็คือลูกพี่ลูกน้องเขานั่นเอง เพราะอีกไม่นานองุ่นสองพันไร่ต้องตกเป็นของเขาอยู่ดี เพราะฉะนั้นต้องแสดงตัวเพื่อตอบแทนผู้มีพระคุณเล็กน้อย คราแรกที่มารดารู้ว่าเขาจะสอบทหารเรือก็โดนคัดขวางจากญาตพี่น้องอย่างเต็มที่ เพราะบิดานั้นเสียชีวิตระหว่างปฏิบัติภารกิจทุกคนเลยต่อต้านอาชีพที่เกี่ยวกับการรักษาชาติ แต่หลักเขตก็ให้เหตุผลไปอย่างพอเหมาะพอควรและตบท้ายด้วยการรับปากว่าหากประสพความสำเร็จในอาชีพที่ตนรักแล้วจะหันกลับมาช่วยงานกิจการในครอบครัวทันที ซึ่งนี้ก็ถึงเวลาแล้ว
“ถ้ากูไม่ไปล่ะ บางทีกูก็เล่นตัวเป็นเหมือนกันนะเขต”
“เล่นไปเหอะ เล่นซักยี่สิบท่ากูก็ไม่สน เพราะกูจะลากคอมึงไปเอง” รักกูมากหลักเขต!!
“เออ! มึงมันเก่งอยู่แล้วนี่ แล้วไอ้ต่างจังหวัดที่มึงว่านี่มันจังหวัดอะไรว่ะ สามจังหวัดชายแดนภาคใต้กูไม่ไปนะโว้ย ถ้าไปก็ตัดเพื่อนกันเลย”
“มึงจะบ้าเหรอ ไปเขาใหญ่น่ะ ผู้จัดการที่โน่นโทรให้ไปเอาเอกสารมาศึกษาดูๆเอาไว้ พอตอนกลับไปบริหารจะได้ไม่ล่ม”
“ก็แล้วไป นี่ได้เวลาที่ทหารอย่างมึงจะเปลี่ยนตัวเองไปเป็นชาวไร่แล้วเหรอว่ะ”
“ก็คงจะอย่างนั้น แต่ไม่ถึงกับทิ้งด้านนี้ไปหรอก ถ้ากรมเขาเรียกตัวมาทำงานก็คงต้องมา เพราะถึงจะลาออกแต่คงออกแค่ชื่อมั้ง ลูกพี่ลูกน้องกูแต่ละคนเขาไม่ค่อยมีคนอยากให้กูออกเท่าไร แต่ทำไงได้ว่ะ รับปากแม่ไว้แล้วว่าจะทำ ผิดคำพูดไม่ได้โว้ย ทหารตรัสแล้วไม่คืนคำ”
“ซึ้งจนจะอ้วกแตกว่ะเขต ว่าแต่จะไปวันนี้หรือวันไหน ถ้าเป็นวันนี้คงจะไม่ได้เพราะกูมีดินเนอร์”
“ดินเนอร์ใต้หลอดไฟที่ไหนว่ะ มีแฟนแล้วไม่บอกเพื่อนนะมึง”
“แฟนที่ไหนไอ้บ้า ดินเนอร์กับเจ้าสัวภาสและคุณนายจัทร์ฑมาศต่างหากเล่า”
ภัสดาส่ายหน้าให้กับความพยายามในการจับผิดของเพื่อนสนิท แต่เรื่องแฟนนี่ภัสดาต้องขอผ่าน เพราะศิขรินทร์ไม่เคยนัดทานข้าว ก็เพราะเขาบอกไปเองว่าไม่ค่อยชอบ เปลืองทั้งเงินเปลืองทั้งเวลา ทำกินเองอร่อยกว่าเป็นไหน หากแต่แท้ที่จริงแล้ว ภัสดาอยากนั่งดูคนตัวสูงสาละวนทำอาหารอยู่หน้าเตาเสียมากว่า มันบรรยายเป็นความรู้สึกไม่ถูก ยามที่ได้เห็นท่านประธานใหญ่ของ อินทราทิพย์กรุ๊ปใส่ผ้ากันเปื้อนลายแมวหน้าโง่ทำอาหารให้เขาทาน
ร่างบางไม่อยากที่จะปิดบังเรื่องคนรักกับเพื่อนสนิทเท่าไรแต่มันยังไม่ถึงเวลาที่จะเล่าเท่านั้นเอง เพราะตอนนี้ตัวเขาเองก็ยังไม่แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์เท่าไร เขาอยากจะศึกษาศิขรินทร์ไปอย่างนี้เรื่อยๆ ความผิดหวังจากรักครั้งเก่าทำให้ภัสดาหวาดระแวงความรัก กลัวความผิดหวัง เพราะหากรักครั้งนี้ล้มเหลวไม่เป็นท่าอีกครั้งคงยากทื่ฟื้นตัวและทำใจได้
“ก็นึกว่ามีแฟนแล้วปิดเพื่อนไว้ มีอะไรมึงต้องบอกกูนะพีต อย่าปิดไว้คนเดียว มึงไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกนี้จำไว้”
“ครับๆ ทราบแล้วครับ แล้วจะไปเขาใหญ่วันไหน โทรมาบอกล่วงหน้าด้วยนะเว้ย จะได้เคลียร์งานสั่งลาไอ้พวกลูกหมาได้ทัน” ถ้ามันรู้ว่าเขาไปไร่องุ่นของลูกพี่เขตของมัน ได้ทายว่าคงจะได้ยินเสียงเห่าเสียงงอนเรียกหาของฝากหาผลองุ่นโตๆ ติดไม้ติดมือกลับมาที่อู่แน่ๆ
“อาทิตย์หน้าน่ะ เตรียมตัวไว้เลยนะ มึงทำงานต่อเถอะเดี๋ยวกูนอนรอทานมื้อเที่ยงแล้วกัน” หลักเขตและติยะมักจะดูแลเอาใจใส่เขาอย่างนี้มาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย อดีตทำอย่างไร ปัจจุบันก็ทำอย่างนั้น และนี่ก็คือีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ภัสดา พิชัยภักดีเป็นคนขี้อ้อนและเอาแต่ใจ เพราะได้รับการตามใจจากคนรอบข้างตลอดเวลนั่นเอง
“อืม...นอนไปเถอะ เที่ยงแล้วจะปลุก” ภัสดาหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาแล้วเดินออกไปคุยด้านนอก ร่างบางไม่มั่นใจเท่าไรหากจะคุยในห้องแล้วหลักเขตจะไม่ตื่นขึ้นมารับฟังบทสนทราระหว่างเขากับศิขรินทร์
“ศิ ว่างหรือเปล่า” ปลายสายตอบกลับมาว่าว่างเสมอถ้าหากเป็นเขาโทรมา แค่นีก็เรียกรอยยิ้มหวานที่ริมฝีปากของภัสดาได้อย่างง่ายดาย ยิ้มเพราะเป็นศิขรินทร์ หากเป็นคนอื่นมาพูดจาเกี้ยวราพาสีอย่างนี้ ภัสดาคงจะพ่นคำสรรเสริญใส่ไปโดยไม่ยั้ง
“ไปหาไม่ได้นะ เพื่อนมาหาที่อู่แล้วชวนไปทานข้าวเที่ยงพอดี โทษที”
วันนี้ศิขรินทร์บอกแกมบังคับนิดๆกับเขาว่า ตอนเที่ยงถ้าหากเซ็นเอกสารเสร็จให้เข้าไปหาที่บริษัทคราแรกภัสดาก็อิดออดบอกไม่อยากไป เพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะไปปรากฏตัวให้เป็นข่าวทำไม เพราะตอนนี้นักข่าวกำลังเพ็งเล็งศิขรินทร์ข้อหานอกใจ สาวสังคมอย่างแพร พรรณราย ได้ฟังข่าวเรื่องนี้ทีไรก็ชวนหัวเราะอย่างอดไม่ได้ แพร พรรณราย ให้สัมภาษณ์ว่ามีมือที่สามมาก่อกวนวิมานรักของตนและศิขรินทร์ และหล่อนยังบอกต่อไปอีกว่าไม่อยากคิดมาก เพราะตัวเองอาจดีไม่พอสำหรับศิขรินทร์จึงขอไปเอง ฟังดูแล้วมันช่างคล้ายกับนิยายรักสามเศร้าเราสามคนเสียจริงๆ ศิขรินทร์เมื่อได้รู้ข่าวก็รีบชี้แจงทันทีทันใดว่าข่าวที่แพร พรรณรายบอกกับนักข่าวไปนั้นไม่เป็นความจริง เพราะอินทรีเงินเขาไม่นับคุณแพร เป็นแฟนตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ตอนแรกก็กะว่าจะสงสารแต่ไปๆมาๆ แล้วมันน่าหมั่นไส้แกมสมน้ำหน้าจริงๆ เชื่อว่าตัวเองหล่อเลือกได้ อยากฟันใครก็ได้ เสร็จสมอารมณ์หมายก็เอาเงินฟาดหัว ไอ้นิสัยเพลย์บอยเจ้าสำราญอย่างนี้มันน่าดัดเสียให้เข็ด
“ตอนเย็นเจอกันนะป๋อง ................. เมียบ้านมึงซิ แค่นี้แหละ!!” คนมันเคยหน้าด้านอย่างไงมันก็หน้าด้านอย่างนั้นต่อไป เมื่อกี้ก่อนวางสายศิขรินทร์มันก็หยอดมาตามประสาคนปากบอนว่าตอนเย็นเจอกันนะจ้ะเมียจ๋า ถ้าอยู่ข้างๆจะฟาดปากไปให้ซักทีสองที
ภัสดาเดินเข้ามาในห้องแล้วยื่นมองหน้าหลักเขตอย่างหนักใจ ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดเรื่องคนรักตรงไหน เพราะทุกอย่างมันปะเดปะดังเข้ามาแทบจะทันที พอรู้สึกตัวอีกทีก็มีศิขรินทร์มาเป็นแฟนเสียแล้ว อยากให้ทุกอย่างมันเป็นไปอย่างราบลื่นทั้งงาน ทั้งเรื่องส่วนตัว และเรื่องเพื่อน ไม่อยากที่จะปิดบังไปมากกว่านี้ เพราะที่เป็นอยู่นี้ ก็รู้สึกผิดไปมากแล้ว
.
.
.
.
.
ร้านอาหารไทยในย่านเมืองธุรกิจ ต่างคลาคล่ำไปด้วยพนักงานเงินเดือนที่พักเที่ยงออกมาทานข้าวกลางวันกันอย่างคึกคัก ร้านอาหารแห่งนี้ไม่ได้ฉวยโอกาสที่ตั้งอยู่ในย่านของคนที่มีอันจะกินขายอาหารแพง กลับกันอาหารแต่ละอย่างของที่นี้อยู่ในระดับที่คนธรรมดาไม่ใช่พนักงานเงินเดือนก็กินได้ บรรยากาศเป็นกันเอง จัดเป็นโซนแยกเพื่อความเป็นส่วนตัว กลางร้านมีสวนน้ำที่ตั้งตามหลักของฮวงจุ้ย อีกทั้งยังเป็นการเสริมให้บรรยากาศน่านั่งยิ่งขึ้นไปอีก
ทันทีที่ภัสดากับกับหลักเขตเดินเข้าร้านก็เรียกความสนใจของทุกคนที่กำลังนั่งทานอยู่ทันที ร่างโปร่งบางเดินเคียงคู่มากับร่างสูงหนาของหลักเขตจึงโดนเข้าใจผิดมาตลอดว่าเป็นแฟนกัน เหมือนๆกับที่ภัสดาเดินกับคีตา เขาชินเสียแล้วเพราะโดนเข้าใจผิดมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว เพราะด้วยใบหน้าสวยหวานราวกับผู้หญิง รวมไปถึงผิวเนื้อที่ขาวดั่งน้ำนม บางครั้งก็นึกละอายใจเพราะหน้าและผิวของตัวเองดันสวยกว่าผู้หญิงแท้ๆเสียอีก เพราะอย่างนี้ไงล่ะ ภัสดาจึงเลือกเรียนสายวิศวะ ชอบความเร็ว ความรุนแรง เพราะมันจะได้ไปเสริมบุคลิกให้แมนขึ้นๆกว่าเดิม ทั้งที่มันจะเป็นไปได้น้อยนิดก็ตามที
“พักนี้มึงไม่ค่อยกลับบ้านใช่ไหม ป๊ามึงโทรมาบ่นกับกู” ภัสดาถึงกับส่ายหน้าให้กับพ่อลูกคู่ซี้อย่างหลักแขตและบิดาของตัวเอง มันน่านึกน้อยใจเสียจริงๆ ไม่โทรหาลูกชายตัวเองแต่โทรไปหาหลักเขตแทน ทำไมไม่ไปจดทะเบียนเป็นพ่อลูกผูกพันกันเสียให้รู้แล้วรู้รอด
“ป๊ากูโทรไปหามึง แต่ไม่โทรหากูที่เป็นลูกเนี่ยนะ เจริญล่ะ” ร่างบางใช้นิ้วมือจิ้มเมนูที่อยากทานให้หลักเขตดู ด้วยความที่ขี้เกียจอ่านชื่อ หลักเขตพยักหน้าเข้าใจแล้วสั่งอาหารกับพนักงานที่เดินมารับออเดอร์
“เขาสงสัยว่ามึงติดเที่ยว ติดเพื่อนหรือเปล่า ทำไมช่วงเดือนสองเดือนนี้ถึงไม่เคยโผล่หัวไปให้เห็นหน้าเลย” ทุกอย่างที่หลักเขตพูดนั้นผิดไปหมดทุกอย่างเพราะสาเหตุที่แท้จริงของการหายหน้าไม่กลับบ้านของภัสดาก็คือ ติดแฟนนั่นเอง จะพูดอย่างนั้นก็เกินไป เพราะเบื้องหลังที่แท้จริงแล้วศิขรินทร์ไม่เคยปล่อยให้เขาคลาดสายตาเองต่างหาก ถึงอยู่ที่อู่ก็ไม่เว้น เพราะไอ้ตั้มคคือสายสืบแบบไม่ลับของศิขรินทร์นั่นเอง
“แล้วมึงไม่บอกไปหรือไงว่ากูทำงาน ป๊าก็เกินไปเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้วกูยังกลับไปนอนบ้านอยู่เลย” เพราะศิขรินทร์ไปประชุมสาขาที่สิงค์โปร์ร่างบางจึงใช้โอกาสนี้ในการหลบหลีกมานอนบ้านตัวเอง แต่คนตัวสูงก็เร่งงานแล้วกลับมาก่อนกำหนดเพราะติดหมอนข้างมีชีวิตที่ชื่อภัสดานั่นเอง
“กูบอกว่ามึงทำงานนั่นแหละ แต่ท่านบอกว่าอยากเห็นหน้าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนใจจะขาด ไม่รู้ว่าป่านนี้อาตี๋ของอั๊วจะหแผนที่กลับบ้านเจอหรือยัง ฮ่าๆ กูนี่หัวเราะไม่หยุด ป๊าคงจะคิดถึงมึงมากๆเลยว่ะพีต”
“เดี๋ยวเย็นนี้ก็จะได้เจอกันแล้ว กูจะแกล้งให้หายคิดถึงเลย”
เมื่อพูดเสร็จ ร่างบางก็สอดมือเข้ากระเป๋ากางเกงแล้วหยิบเอาโทรศัพท์มือถือของตัวเองมานั่งกดส่งข้อความด้วยความเคยชิน มันฝังลงในไปโปรแกรมของร่างกายเสียแล้วว่าอยู่ไหนทำอะไรต้องส่งข้อความบอกประธานหน้าหื่นอย่างศิขรินทร์ ไม่ถึงกับรายงานพฤติกรรมแต่จะส่งก็เฉพาะตอนที่ออกมาข้างนอกเท่านั้น และไม่ใช่เขาที่เป็นฝ่ายทำคนเดียว ศิขรินทร์เองก็ปฏิบัติอย่างนี้เช่นเดียวกัน
“กูเพิ่งรู้ว่าเดี๋ยวนี้มึงส่งข้อความเป็นกับเขาด้วย” หลักเขตถามด้วยความสงสัย เพราะภัสดานั้นไม่มีความรู้ทางด้านเทคโนโลยีเอาเสียเลย โทรศัพท์เครื่องปัจจุบันก็เป็นเขาเองนั่นแหละที่เป็นคนซื้อมาให้อีกฝ่ายใช้ ถ้าไม่ทำอย่างนั้นมีหวังภัสดาคงใช้โทรศัพท์หน้าจอขาวดำต่อมาถึงปัจจุบันแน่นอน
ภัสดาสะดุ้งตัวเล็กน้อยตามประสาคนที่มีชะงักติดหลัง แต่ก็สร้างท่าทีกลบเกลื่อนว่าอยากลองเล่นโทรศัพท์ตัวเองบ้างได้อย่างทันท่วงที นั่นแหละหลักเขตถึงได้ละความสนใจไปและชวนคุยเรื่องอย่างอื่น มือบางจึงกดสัมผัสหน้าจอพิมพ์ข้อความสั้นๆต่อทันที
‘ไอ้บ้า ^O^!!’ เมื่อส่งเสร็จเรียบร้อยก็นั่งยิ้มชอบอกชอบใจอยู่คนเดียว ถ้าไอ้ศิหื่นกามมันเห็นข้อความแล้วจะเป็นอย่างไรนะ ถ้าให้เดาสงสัยคงลุกขึ้นมาหัวเราะบ้าอยู่คนเดียวเป็นแน่ๆ
‘บ้าแล้วรักไหม ^ ^ ’ เวลาผ่านไปถึงไม่ยังสองนาทีอีกฝ่ายก็ส่งตอบกลับมาด้วยความรวดเร็ว นับถือในความว่องไวจริงๆ สมแล้วที่มันจะได้ฉายาว่า อินทรีเงิน
‘ไม่รัก แบร่ > <’ ภัสดากดพิมพ์ตอบกลับไปอย่างรวดเร็วและละความสนใจเมื่อพนักงานเสิร์ฟยกอาหารหน้าตารับประทานหลายอย่างมาวางบนโต๊ะ เกือบทุกอย่างเป็นของชอบของเขาทั้งนั้น หลักเขตมักจะเป็นอย่างนี้เสมอ ดูและเทคแคร์เพื่อนดีเป็นที่หนึ่งโดยเฉพาะภัสดาที่หลักเขตหวงและเอาใจใส่เป็นพิเศษ คีตาเคยล้วงความลับเมื่อตอนหลักเขตเมาเพราะตอนสมัยเรียนทุกคนสงสัยว่าหลักเขตจะแอบรักภัสดาข้างเดียวหรือเปล่า แต่คำตอบที่คนเมาอย่างหลักเขตตอบกลับมาก็คือ เอ็นดูภัสดาเหมือนน้องแท้ๆของตัวเอง เพราะน้องชายของหลักเขตเสียตั้งแต่อายุ 4ขวบ เมื่อเห็นภัสดาครั้งแรกก็รู้สึกเอ็นดูและอยากดูแล นั่นแหละความสงสัยในตัวของหลักเขตจึงหมดไป
“วันนี้ไปค้างบ้านกูไหม แม่กูคิดถึงลูกรักอย่างมึง”
หลักเขตแกะกุ้งให้ภัสดาโดยที่เจ้าตัวไม่ต้องเอ่ยปากบอก เพราะชายหนุ่มทำอย่างนี้เป็นประจำอยู่แล้วเวลาที่มาทานอาหารด้วยกัน ครั้งแรกที่มารดาของหลักเขตพบหน้าของภัสดานั้นก็ตกหลุมรักไปเต็มๆ ตามประแสคนแก่ขี้เหงาปนเศร้าเพราะยังคิดถึงลูกชายคนเล็กที่เสียชีวิตไป ยามใดที่ภัสดามานอนค้างบ้านของหลักเขตก็จะได้รับการต้อนรับประหนึ่งลูกชายคนเล็กของบ้าน ไม่ว่าภัสดาจะขยับหรือจับอะไรมักจะได้รับการห้ามปรามเสียมากกว่าจะได้ยินคำยุให้ทำ หลักเขตไม่เคยคิดน้อยใจมารดาของตนที่ดูเหมือนว่าจะรักและหวงแหนภัสดามากว่าตนเอง กลับกันยังดีใจมากเสียด้วยซ้ำที่มารดานั้นค่อยๆลืมความเศร้าเรื่องน้องคนเล็กไปและเปิดใจรับภัสดาเข้ามาแทน หลังจากนั้นเป็นต้นมาภัสดาจึงเป็นลูกรักประจำไร่องุ่นของหลักเขต ได้รับความรักจากคนในไร่และการปรนนิบัติเสมือนกับเจ้าของไร่ก็ไม่ปาน
“เดี๋ยวคิดดูก่อน ช่วงนี้งานกูเยอะ”
ทั้งงานเยอะและต้องขออนุญาตใครอีกคน ทั้งที่ความเป็นจริงไม่ต้องไปเชื่อฟังประธานหน้าหื่นมากขนาดนี้ก็ได้ แต่หลักความเป็นจริงแล้วศิขรินทร์ก็ปฏิบัติอย่างนี้กับเขาเหมือนกัน เพราะฉะนั้นร่างบางเองก็ต้องทำให้ได้อย่างที่ศิขรินทร์ทำ ในเมื่อตกลงยอมคบกับเขาถ้าเราไม่เปลี่ยนแปลงตัวเอง แล้วจะไปด้วยกันรอดไหม คิดถึงเขา คิดถึงเรา ใจเขา ใจเรา นี่แหละคติประจำตัวของศิขรินทร์ที่ภัสดาแอบลอกเลียบแบบอย่างเงียบๆ
“อย่าหักโหมทำให้มันมากนัก มีลูกน้องรอบข้างรอบเอวก็เรียกใช้มันบ้าง ไม่ใช่ว่าลงมือทำเองหมด”
“ครับๆ เป็นเพื่อน เป็นพี่ แล้วยังเป็นพ่ออีกต่างหาก ร่างกายยังหนุ่มยังแน่น ต้องใช้ให้คุ่มค่า”
“ใช้จนพังน่ะซิไม่ว่า กินเข้าไปเยอะๆจะได้มีแรง กลับไปนี่แต่งรถต่อใช่ไหม” หลักเขตตักเนื้อปลาใส่จานภัสดาและตามมาด้วยสารพัดอาหารจนตอนนี้จานข้าวของภัสดาเต็มไปด้วยสารพัดเนื้อที่แทบจะล้นออกมาจากจาน
“ถ้าไม่กลับไปแต่งรถแล้วจะให้กูไปปลูกผักหรือไงว่ะ งานมีอย่างเดียว” ร่างบางตักอาหารเข้าปากอย่างสบายอารมณ์ เมื่อกี้ก่อนตักอาหารเข้าปาก ร่างบางก็ใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายรูปแกงส้มกุ้งตัวโตส่งไปให้ประธานหน้าหล่อได้เฉยชม เพราะตอนนี้ศิขรินทร์ก็กำลังรับประทานอาหารมือกลางวันที่แคนทีนของบริษัท ศิขรินทร์เล่าให้ฟังว่าเมื่อก่อนเวลาไปปรากฏตัวที่แคนทีนของบริษัทพนักงานจะแตกตื่นและแปลกใจ แต่เดี๋ยวนี้ทุกคนจะมองดูด้วยความเคยชินเสียแล้ว เพราะเดี๋ยวนี้ศิขรินทร์บังคับให้ช่อฟ้าเลขาหน้าห้องให้ไปนั่งทานด้วยกัน
“ระวังตัวด้วยนะ สายกูรายงานเสี่ยใหญ่เตนท์รถที่ชลบุรีกำลังหาทางเล่นงานมึงอยู่”
ภัสดาทำธุรกิจที่เกี่ยวกับรถเยอะแยะ ไม่ว่าจะนำเข้ารถสปอร์ตจากต่างประเทศหลายยี่ห้อ เปิดสนามแข่งรถหลายแห่งที่ชลบุรี นำเข้าอุปกรณ์แต่งรถยี่ห้อดัง และที่สร้างชื่อให้กับภัสดาที่สุดก็คงหนีไม่พ้นอู่ซ่อมรถ Body car และเป็นเจ้าของที่ดินหลายแห่งในกรุงเทพมหานคร จะมีศัตรูมาคิดปองร้ายก็ไม่เรื่องแปลก เพราะฉะนั้นหลักเขตจึงคอยให้ลูกน้องของตัวเองมาดูแลยามที่ภัสดาต้องออกไปติดต่องานนออกสถานที่หรือต่างจังหวัด บ่อยครั้งที่ร่างบางถูกปองร้ายแต่ก็ปลอดภัยดีทุกครั้งเพราะลูกน้องของเขาและของภัสดาต่างทำงานสมกับค่าจ้างที่ได้รับไป แน่นอนว่าเรื่องคอขาดบาดตายอย่างนี้จะมีเพียงเขาและภัสดาเท่านั้นที่รับรู้
เสี่ยสมบัติคือเจ้าของเตนท์รถรายใหญ่ของเมืองชลบุรี กิจการรุ่งเรืองสร้างอำนาจบารมีให้กับเสี่ยใหญ่คนนี้ได้ไม่ยากเพราะมีเงินทองหนุนหลัง แต่เมื่อสองปีก่อนภัสดาลงทุนเปิดสนามแข่งรถก่อนเพื่อปูทางไปยังเตนท์รถสปอร์ตสาขาชลบุรี และก็เป็นอย่างที่คาด ยอดจองหลั่งไหลมาอย่างไม่ขาดสายเพราะร่างบางคิดแผนการตลาดอย่างชาญฉลาดเรียกลูกค้ากระเป๋าหนักที่มาซื้อรถ จะมีสิทธิพิเศษใช้สนามประลองความเร็วได้เต็มที่ไม่จำกัดเวลาและไม่เสียค่าใช้จ่าย และเพียงเวลาไม่นานคาร์แคร์และเตนท์รถของภัสดาก็มีชื่อเสียงติดอันดับจังหวัด สร้างความไม่พอใจให้กับเสี่ยสมบัติเป็นอย่างมาก ชายวัยกลางคนนิสัยคดโกงคนนี้เคยส่งมือปืนมาวางระเบิดรถเขาอยู่ครั้งหนึ่ง แต่ภัสดาก็รอดมาได้เพราะสายรายงานว่าเห็นรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งมีคนสองคนซ้อนท้ายกันมาท่าทางลับๆล่อมาป่วนเปี้ยนแถวๆรถเขา ไม่ต้องเสียเวลาคิดนานเพราะทันทีที่ร่างบางวิ่งออกมาพ้นได้ยี่สิบเก้า สปอร์ตเฟอรารี่คันละยี่สิบล้านก็ระเบิดขึ้นมาทันที ภัสดาไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใดเพราะไหวตัวทัน และเมื่อตรวจสอบจนแน่ใจว่าใครคือคนบงการอยู่เบื้องหลัง ร่างบางก็ลงมือด้วยตัวเองด้วยการปีนเข้าบ้านของเสี่ยใหญ่และขโมยเพชรมูลค่ากว่าร้อยล้านติดมือออกมา อีกทั้งยังสั่งระเบิดโรงงานอีกแห่งของเสี่ยสมบัติเพื่อแก้แค้น รวมมูลค่าที่เสี่ยสมบัติเสียไปก็ราวๆห้าร้อยล้าน ผิดกับเขาที่เสียรถเพียงคันเดียวยี่สิบล้าน หลังจากนั้นทุกอย่างก็เหมือนดั่งคลื่นใต้น้ำ ทั้งสองฝ่ายต่างนิ่งเงียบ รอเวลาภูเขาไฟปะทุขึ้นมาอีกครั้ง
“ก็เอาซิ มันเงียบมานานแล้วกูก็อยากเล่นสนุกเมื่อก่อนเหมือนกัน” คราวนี้ถ้ามาลอบกันอีกภัสดา พิชัยภักดีคนนี้จะวางเพลิงเผาบ้านมันด้วยมือของตัวเองเลย คอยดูซิ
ทั้งสองนั่งคุยนั่งทานไปเรื่อยๆ เรื่องงานและเรื่องส่วนตัวถูกนำออกมาเล่าสู่กันฟัง ภัสดาอึกอักจะพูดเรื่องของศิขรินทร์อยู่หลายครั้งก็ไม่สบจังหวะซักทีจนเมื่อครั้งสุดท้ายที่จะตัดสินใจพูดเสียงโทรศัพท์ของหลักเขตก็ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“ครับ อยู่ครับ....รอซักครู่นะครับ” หลักเขตยื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองไปยังด้านหน้าของภัสดา คนเอวบางขมวดคิ้วสงสัยแต่ก็ยอมรับไปถือแนบหู แล้วเสียงที่แทรกดังออกมาก็ทำให้ความสงสัยทั้งหมดทั้งมวลมลายหายไปทันที
“น้องเล็กคะ.....นี่แม่เอง” น้ำเสียงแววหวานเอ่ยเรียกเขาว่าน้องเล็กมีคนเดียวเท่านั้นนั่นก็คือแม่เข็ม มารดาของหลักเขต
“สวัสดีครับแม่ เล็กขอโทษที่ไม่ได้แวะเข้าไปเยี่ยม แม่เข็มอย่าโกรธเล็กนะครับ”
อีกหนึ่งชื่อที่ภัสดาได้รับมานั่นก็คือ น้องเล็ก เป็นชื่อที่แม่เข็มเป็นผู้ตั้งให้ เพราะความตั้งใจเดิมของท่านก็คือเรียกบุตรชายคนเล็กของบ้านว่าน้องเล็ก แต่ความตั้งใจนั้นก็สูญสิ้นไปเพราะน้องชายของหลักเขตอายุสั้นด่วนจากไปด้วยโรคปอดบวมขั้นรุนแรงเสียก่อน ถ้ายังอยู่ป่านนี้คงโตเป็นหนุ่มชาวไร่หล่อไม่แพ้คนเป็นพี่แน่ๆ ภัสดาจึงยอมรับชื่อนี้แต่โดยดีเพราะสงสารมารดาของเพื่อนสนิทอยู่ไม่น้อย ผู้หญิงตัวเล็กๆเสียคู่ชีวิตไปซ้ำร้ายยังต้องมาเสียลูกชายคนเล็กลงไปอีกเพราะฉะนั้นครอบครัวเขากับครอบครัวของหลักเขตจึงสนิทกันเป็นพิเศษ
“แม่ไม่โกรธน้องเล็กหรอกค่ะ แม่รู้ว่าน้องเล็กทำงานหนัก วันพรุ่งนี้ตอนเย็นแวะมาทานข้าวเย็นกับแม่และพี่เขตนะคะ” สงสัยคงต้องเป็นไปตามนั้นเสียแล้ว
“ได้ครับ พรุ่งนี้เล็กขอไปฝากท้องบ้านแม่เข็มนะครับ” กว่ามารดาของหลักเขตจะวางสายก็ทำเอานายทหารเรือหน้าเข้มทานล่วงหน้าจนอิ่มไปก่อนเพื่อนสนิท
“มึงไม่ได้แค่ทานข้าวอย่างเดียวหรอก เดี๋ยวมึงก็ได้นอนบ้านกูด้วย ไม่จริงให้เอาปืนมายิงกูเลย”
“นอนก็นอนซิวะ ไม่เห็นจะยาก กูก็คิดถึงแม่เข็มเหมือนกัน”
“แล้วไหนเมื่อกี้มึงบอกว่ามึงงานเยอะ พอแม่กูโทรมารีบไปเลยนะมึง”
“ก็แม่กูอ่ะ”
“เต็มปากเต็มคำเลยนะมึงไอ้น้องเล็ก”
“แล้วจะทำไมไอ้พี่เขต”
เมื่อหลักเขตอยู่บ้านก็จะเป็นพี่เขตของทุกคนในบ้านหมด เพราะเด็กๆหลักเขตแทนตัวเองว่าพี่เป็นประจำจนติดปากและปัจจุบันก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม ยามได้ไปนั่งฟังสองแม่ลูกเขาคุยกันก็เพลินดี หลักเขตพูดเพราะ พี่อย่างโน้นพี่อย่างนี้ ฟังแล้วมันน่ารักดี และอีกหนึ่งคำข้อร้องแกมสั่งของผู้สูงวัยก็คือให้เขาเรียกไอ้ทหารเรือแบกปูนถือปืนไปโบกตึกว่าพี่เขต แทนตัวว่าเล็ก แล้วหลักเขตก็แทนตัวว่าพี่ เช่นเดียวกัน เรียกว่าอ้วกแทบแตก เมื่อก่อนก็ขัดๆเขินๆ แต่เดี๋ยวนี้ไม่เสียแล้ว พูดบ่อยๆจนติดปาก
.
.
.
.
กว่าจะออกมาเป็นตอนนี้ได้ ไฟดับแล้วดับอีก เฮ้อ
เหน็ดเหนื่อยและอ่อนล้า แต่ก็สู้นะ เพราะรู้ว่ามีคนรออ่านอยู่
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
แหววกันมาก
ไม่นึกเลยพ่อชายหื่นกามจะยอมได้ขนาดนี้
-
กรี๊ด ด ด ด ด ดดดด
หวานซะไม่มีอ่า หึหึ
NC NC NC NC จะเอาๆๆ
o9 o9 o9 o9
555 หื่นไม่แพ้ศิขรินทร์
แล้วนักอ่านทุกคน แน่นอน!!! ฟันทิ้ง
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :L2:
-------------------------------
เม้นเสร็จตอนใหม่ก็โผล่ 55555
น่ารักจังเลยเนาะ ทั้งคู่อ่า พี่กับน้องเล็ก
แต่ศิขรินทร์จะอนุญาตรึป่าวนั้น เหอ
หรือว่าจะตามไปให้รู้กัน :)
-
น้องเล็ก กับ พี่เขต
น่ารัก
:L2: :L2:
-
:กอด1: ชอบบรรยากาศในเรื่องนี้มักมาก มันนุ่มๆยังงัยไม่รู้เวลาอ่านน
แอบปลื้มพี่เขต :-[ ชอบเพื่อนที่ดูแลกันแบบนี้น่ารักดี
นายศิก็หวานนนนนนนนนนนน น่ารักทุกคนอ่ะ o13
-
แอร๊ย!! เพิ่งคอมเม้นตอนที่17ไปไม่เท่าไหร่
เปิดมาอีกทีก็เอาตอนที่18 มาอัพซะงั้น
++++++++++++++
คิวพีตยาวขนาดนี้ คุณสัปเหร่อไฮโซคงได้มีงอนแน่ๆ
แต่น้องเล็กกับพี่เขตนี่ ไม่ไหวจริงๆ แทบจะอ้วกตามพีตเลยเหอะ :jul3:
-
เริ่มรู้สึกดีๆ ต่อกันแล้ว
-
^
^
^
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: ชอบเม้นนี้ ฮาาาาาาาาาาาาาา +1
วันนี้อยากตอบเม้น เดี๋ยวให้มันเยอะพอสมควรก่อน แล้วจะมาตอบเม้น เอิ๊กกกกกกกกกกกก
-
เชียร์พี่เขตเป็นพระเอกนี่ป่ะ พ่ออินทรีเงิน o18
-
ระวังพ่อทูนหัวมาเห็นแล้วเข้าใจผิด
คิดว่าเป็นพี่น้องท้องชนกันนะน้องเล็ก o18 o18
-
พีตมั่นใจกับศิได้แล้ว ทั้งรักทั้งหลงขนาดนั้น 55555 o17
พี่หลักเขตกับน้องเล็กก็น่ารักดีนะ
แต่หวานกันขนาดนี้เดี๋ยวศิมีหึงงงงง (เอคโค่) :-[
มารวดเร็วทันมจ จริงๆ o13 o13
-
นักเขียนครับ ความพยายามอยู่ที่ใหนความพยายามอยู่ที่นั่นครับ
น่ารักหวานแหววกันจริงๆเลยนะครับ ไม่เจออหน้าก็ส่งข้อความมากวนใจกันเล่นๆ น่ารักมากๆเลยครับ
-
มาอ่านอีก 4 ตอนรวดเดียวเลย
ศิกับพีตหวานกันได้น่ารักมาก
กับเพื่อนเขตเป็นน้องเล็กได้อีก
พีตนี่มีแตคนรักนะ
-
หูยยยยยยยยยยยย
น่ารักอ่ะ พี่เขต น้องเล็ก คริคริ
-
:oo1: NCNCNC
-
ห่างกันไม่ได้เชียวนะ ยังมีส่งsmsหากันตลอดๆ
งั้นแสดงว่าคืนนี้ก็ไม่ได้ไปนอนให้คุณศิแอบกอดอ่ะดิ :impress3:
-
1.รางวัลนิยายสุดประทับใจ
สะใภ้เถื่อน ลงเมื่อ 12/ 07 /11 โดย boylove_yj
2.รางวัลนิยายสุดโศก
บอกที กูเป็นอะไรสำหรับมึง ลงเมื่อ 02/10/11 โดย hotladyanyavee
3.รางวัลนิยายสุดฮา
สูตรรักละลายแค้น 4px2 ลงเมื่อ 29/ 08 /11 โดย wichaiP
4.รางวัลนิยายใช้ภาษาไทยดีเด่น
ไกรทอง yaoi ลงเมื่อ 15 /05/ 11 โดย supernaturalgay
5.รางวัลเรื่องสั้นประทับใจ
มึงอย่าท้า เดี๋ยวกูยกขาให้ ลงเมื่อ 02 /05 /11 โดย o(n)top
6.รางวัลนิยายดองเค็มแห่งปี
------
7.รางวัลนักเขียนดาวรุ่ง
boylove_yj
8.พระเอกยอดเยี่ยม
ศิขรินทร์ อินทราทิพย์ จาก สะใภ้เถื่อน ลงเมื่อ 12/ 07 /11 โดย boylove_yj
9.นายเอกยอดเยี่ยม
ขนมจีบ จาก สูตรรักละลายแค้น 4px2 ลงเมื่อ 29/ 08 /11 โดย wichaiP
10.ตัวร้ายยอดเยี่ยม
----
11.รางวัลนักเขียนนักโพสต์ยอดเยี่ยม (โหวตสำหรับนักเขียนนักโพสต์ฝีมือดี ลงเรื่องสม่ำเสมอ ไม่มีดราม่าหรือนอยด์เรื่องคนอ่านไม่ตอบกระทู้)
boylove_yj
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด คุณน kuro คุณรู้ไหมว่าคุณได้ทำให้ฝันของคนแต่งเป็นจริงแล้ว ไม่นึกว่าชื่อยูสตัวเองจะเข้าไปอยู่ในนั้นได้ ขอบคุณมากๆที่โหวตให้ เรามาดื่มน้ำสาบานเป็นพี่น้องกัน ฮาาาาาาาาาาาาาา
-
เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อรึป่าว
-
พีตเหมือนเด็กเลย :man1:
น่ารัก :man1:
-
น้องเล็กกะพี่เขต
พีตของเรามีมุมนี่ด้วย 55
อ่านทีเดียว2ตอนรวด
เราขอเดาว่าเเพรต้องมาแกล้งอะไรพีตเเน่ๆ เสี่ยสมบัติด้วย
(มั่วได้อีก) 55+
-
o18 o18 o18
-
ประทับใจมิตรภาพ
+1
-
คิดถึงคุณศิจัง ตอนนี้ไม่ออกเลย
ฮิ้วว ว ว
แล้วก็รีบบอกหลักเขตไปน้าาาา เดี๋ยวมีเรื่อง
+1 ค่า
-
o13
-
คุณน้องเล็กจะไปค้างบ้าน ผู้ชายอื่น ขอพี่ศิหรือยังค่า
-
ศิคลั่งแน่เลยอะ
-
น้องเล็ก ชื่อน่ารักนะคะ
จะไปตจว.ครั้งนี้ ท่านประธานจะตามไปด้วยไหมนี่
-
เข้ามาติดตามด้วยคนค่ะ เรื่องนี้น่ารักมากเลยค่ะ
-
ยาวสะใจมากค่ะ
น้องเล็กของพี่เขตก็น่ารักซะ แต่ทางที่ดีรีบบอกพี่ดีกว่านะ
ว่าตัวมีแฟนแล้วอ่ะ เดี๋ยวจะมีปัญหา
:กอด1:
-
น้องเล็กของพี่หลักเขต คริคริ :impress2:
-
น้องเล็กน่าเอ็นดูจริง ๆ
-
:L2: :L2: :L2:
-
:z1: :z1: :z1:
ทหารเรือ
-
พรุ่งนี้นักเขียนจะเข้ามาตอบเม้น คึๆๆๆ
-
น้องเล็ก กับ พี่เขต เค้าน่ารัก กันเนอะ
พี่ศิ ก็ ใช่ย่อยน้าาาา
-
เฮ้ออออ แล้วพี่ศิจะยอมเร้ออออ
-
น่ารักอ่ะ พี่เขตกับน้องเล็ก
-
ศิกับพีตยังน่ารักเหมือนเดิมแต่รีบบอกเรื่องศิกับเพื่อนเขตเร็วๆก็ดีนะจะได้ไม่มีปัญหา
-
:man1:
-
แล้วยังงี้คุณป๋องจะยอมให้ไปไมเนี้ย
-
ครอบครัวสุขสันต์...น่ารักอ่ะ
แต่สนิทกันขนาดนี้ระวังศิหึงนะพีต
-
:-[ :o8:
น้องเล็กเหรอน่ารักมากๆเลย
ถ้าคุยกับพี่ศิแบบนี้น่ะมีโอกาสโดนจับกดได้น่ะพีต
รอตอนต่อไปน่ะค่ะ ยังไงเป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยค่ะสู้ๆๆ :กอด1: :L2:
-
yeyong / ความรักมักทำให้คนเปลี่ยนไป ซึ่งพระเอกของเราก็เป็นหนึ่งในนั้น
e_new / ด้วยความที่ไฟแรง และอยากให้เนื้อเรื่องปะติดปะต่อกัน เลยรีบปั่น น่ะค่ะ ^ ^
golove2 / ขอบคุณมากค่ะ เดี๋ยวจะไปบอกให้ถึงตัวเลยค่ะ 555555+
moneza / คุณนักโพสท่านี้เม้นถึงเรื่องบรรยากาศ ซึ่งเป็นท่านแรกที่พูดถึง ขอบคุณมากๆ
sam3sam / สองคนนี้เขาเป็นเพื่อนกัน แต่เพื่อให้แม่ของหลักเขตสบายใจ ก็เลยยอมทำตัวเป็นพี่เป็นน้องกันดีๆ แต่แท้ที่จริงในใจแล้วต่างฝ่ายแทบจะอ้วกใส่กันด้วยซ้ำ หลักเขตมีท่าทีแข็งนอก อ่อนใน เอาใจใส่คนรอบข้าง และเย็นชาต่อคนแปลกหน้า นี่แหละค่ะคือบุคลิกนายทหารเรือ
seaz / เมื่อเริ่มจากหนึ่งมันก็ต้องพัฒนาไปถึงขั้นที่สองและขั้นที่สามเรื่อยๆ น่ะค่ะ ^ ^
Crossley / ม่ายด๊ายยยยยยยย ฮ่าๆ คุณอย่าหลงรูปลักษณ์ที่อ่อนโยนของหลักเขตที่มีภัสดานะ พระเอกของเรายังเป็นศิขรินทร์ต่อไป ฮาาาาาาาา
THiiCHA / คุณพีตยังไม่เคลียร์เรื่องพี่เรื่องน้องกับคุณศิ อืม ปัญหาข้อนี้จะออกมาเป็นอย่างไรนะ ติดตามมมมมมมมม แต่ยังย้ำอยู่เหมือนเดิมว่า คุณพีตกับคุณเขตยังอ้วกใส่ซึ่งกันและกันอยู่ค่
cho_co_late / ยูสนี้คือคล้ายกับนามปากกาของคนแต่งเลยค่ะ พี่ศิจะหึงหรือไม่นี่คนแต่งไม่รู้นะคะ เพราะยังไม่ได้เขียนให้เขตกับศิมาเจอกัน แต่ขอบอกว่ามันส์แน่นอน ฮาาา
som / ขอบคุณมากๆเลยค่ะสำหรับกำลังใจ
nongrak / คุณพีตน่ารักก็มีแต่คนหลงรัก ขอบคุณมากๆเลยค่ะที่อ่านทั้งหมด 4 ตอน
powvera / สองพี่น้องรักกันในจอและนอกจอ อย่าเพิ่งอ้วกในความหวานแบบเวอร์ๆ ของหลักเขตและภัสดานะคะ เพราะมีอีกเยอะ ฮาาาาาา
TanyaPuech / ยูสนี้ทวง NC มาตั้งแต่ตอนที่แล้วหรือเปล่า ฮ่าๆ รอซักแปปนึงนะคะ ตอนจบจะออกทีเดียว ฮาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
myapril / ขอบคุณสำหรับดอกไม้ 555 สวยมักๆ มาก
vascular / ไม่ใช่ค่ะ สองคนนี้เขาสนิทกันเพราะเป็นเพื่อนกันจริงๆ ค่ะ ไม่ได้มีอย่างอื่นแอบแฝงแต่อย่างใด
A_ay / คือหนึ่งบุคลิกที่ภัสดาซ่อนเอาไว้ค่ะ
pizza2011 / ตัวร้ายยังไม่ปรากฏตัวแน่นอน มีมาแต่ชื่อ ติดตามต่อไปนะคะ
kitty / อีโมรูปนี้ หมายความว่า คุณพีตน่ารักใช่ไหม ฮ่า ๆๆ
Horizon / ขอบคุณสำหรับ +1 เดี๋ยวกด+ ตอบแทน ขอบคุณมากกกกกกกกๆๆๆ ซึ้งๆ
silverphoenix / ซีนนี้เป็นซีนของภัสดาเต็มๆน่ะคะ เดี๋ยวคุณศิก็ออกแล้ว +1 ตอบแทน ฮ่าๆ
SuperDutchMilk / ^^
kenghan / ขอบคุณมากๆ เดี๋ยวจะไปเตือนภัสดาให้ค่ะ ฮ่าๆ
p_phai / มันจะเป็นอย่างนั้นหรือเปล่า ต้องตามอ่านในตอนต่อไป ฮาาาาาาา
RoseBullet / ยูสนี้เม้นเรื่องชื่อเป็นเม้นแรก ตอนแรกก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าชื่อที่สองของภัสดาจะโอเคหรือเปล่า ขอบคุณมากๆค่ะ
pklove / ยูสนี้มาครั้งแรกหรือเปล่า แต่ยังไงก็ยินดีต้อนรับ ฮาา
MiSS-U / ต่อไปนี้จะพยายามแต่งให้มันยาวๆ คนเขียนเข้าใจความรู้สึกที่ว่ามันสั้นและตัดตอนเพราะคนเขียนก็เป็นนักอ่านเหมือนกัน
KimGeeHu / ขอบคุณคร๊า เม้นนี้จงรักภักดีต่อพระเอกเรามากๆเลย ฮ่าาาาาาาา
malula / อย่าลืมแวะเข้ามบ่อยๆ ถ้าคุณชอบน้องเล็กอย่างภัสดา ชักชวนนนนนนน 55555+
cavalli / ยูสนี้คิดไม่ซื่อกับหลักเขตหรือเปล่า ฮ่าๆ
White / ยูสนี้มาบ่อยๆนะจะได้กด + ได้ ฮาาาาาาาาาา
pooinfinity / นั่นซิ คนแต่งก็ไม่รู้เหมือนกัน โปรดติดตามในตอนต่อไป ฮาาาาา
micckii88 / อีกหนึ่งเสียงที่บอกว่าสองคนนี้น่ารัก แต่เบื้องหลังแทบอ้วกกกกกก ฮ่าๆ
wisky / ขอบคุณมากๆค่ะ เดี๋ยวคนแต่งจะไปบอกภัสดาให้
roseen / ขอบคุณมากๆ ^^
ChiOln / หนึ่งยูสนี่เรียกพระเอกของเราตามฉายาที่นายเอกตั้งให้ ฮ่าๆ น่ารักดี ๆ
SuSaya / ศิขรินทร์ขี้หึงอันดับหนึ่งเท่ากับลีโอ จากเรื่องมาเฟียที่รักกิ๊กรักคุณชายตาโต เพราะฉะนั้นพระเอกเราหึงหรือไม่หึง นึกเอาเองงงงง 5555+
Non_stop / ฮ่า ๆๆ พยายามดันให้นายเอกของเราเสร็จพระเอกโดยไว ก๊ากกกกกกกกกก
-
รีบกลับมาอ่านด้วย ความตั้งใจ ชอบๆๆๆมากๆๆๆๆ ชอบบรรยากาศสบายๆๆ เหมือนในเนื้อเรื่องอ่ะ
-
หลงรักนิยายเรื่องนี้ >< :L1:
-
มีอะไรแปลกๆใหม่ๆให้อ่านอีกแล้วสิเนี่ย ท่าทางตอนต่อไปจะมันหยดติ๋ง
-
น่ารักอ่า...พี่เขตกับน้องเล็กกก
อ่านแล้วอบอุ่นจังเรยค่ะ ไม่แปลกใจเรยว่าทำไมศิถึงได้หวงภัสดาอย่างกับจงอางหวงไข่อย่างนี้
อิๆๆๆๆ
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
น้องเล็กกับพี่เขต น่ารักอ่ะ >,<
พีตรีบบอกเขตซะน่ะเรื่องศิอ่ะ จะได้ไม่มีปัญหา
-
ยังน่ารักไม่เปลี่ยนเลย :man1: :man1: :man1:
-
อยากบอกไรเตอร์ว่า
น่าร๊ากกกกกกกกกกก อ่ะ อิอิ
-
ไม่รู้ว่าวันนี้จะอัพทันไหม ถ้าทันก็ประมาณเที่ยงคืน
ถ้าไม่ทันก็อัพพรุ่งนี้ ปั่นอยู่ ฟู่ๆๆๆ o19
-
แล้วจะรอนะคะ เป็นกําลังใจให้น้า
-
พาคุณศิ ไปเปิดตัวเลยมั้ย หนูพีต
-
น้องเล็กแอบมีสามีไม่บอกพี่ใหญ่หรอ
-
หนูพีตน่ารักน่าชังจนใครๆก็รัก
ตอนนี้กลายเป็นน้องเล็กของพี่เขตไปแล้ว
-
น่ารักดี ชอบความรักแบบพี่ๆน้องๆ
ดูไม่ใช่ความรักแบบคนรักแต่มันก็ดูสบายใสๆ :กอด1:
-
นายเอกเป็นช่างฟิต O_O 555ดูฉีกอิมเมจดีจัง ตามมาจากเรืองมาเฟียฯอ่ะค่ะ มารู้ตัวอีกที อ้าว ชั้นตามนักเขียนคนนี้อยู่เร๊อะ 555 ติดตามต่อไป เยส!
-
ไม่ได้เข้ามาซะนาน 3 ตอนรวด o13
พี่ศิเอาใจใหญ่เลยนะ หึหึ~
หนูพีตน่ารักกกก :-[
เดี๋ยวพี่ศิกับพี่เขตนี่เค้าจะมีเรื่องกันมั้ยนี่ :เฮ้อ:
รอตอนหน้าค่ะ :กอด1:
-
ตายแล้ว จะไปนอนบ้านชายอื่น ศิคลั่งแน่ๆค่า
-
พี่ศิ ต้องไม่ยอมแน่ๆๆเลยอะ หรือว่ามีข้อแลกเปลี่ยนดีน๊าาาาาา ...
-
คู่นี้เขาน่ารักมากๆ :impress2:
-
ปูเสื่อรอ :z2: :z2:
-
ไปรับปากแม่(พี่)เขตอย่างงั้น แล้วจะไปเคลียร์กับพี่ศิได้เหร้อ เราว่าพี่สิตามไปด้วยแหงๆ
-
หอบหมอนมานอนรอค่ะ
:pig4: :pig4:
-
มารออีกวันฮะ มาต่อเร็วๆๆนะคร้าบบบ รออยู่ Plesseeeeeeee!!!!!!!!!!!!
:jul3: :jul3: :jul3:
-
คนแต่งขอโทษ
ติดภารกินน เอ๊ย! ภารกิจ
ต้องไปงานบวช (ไอ้)พี่อาร์ม พี่ชายลูกพี่ลูกน้องอ่ะค่ะ
เสิร์ฟกลับข้าวหัวหมุน ขอโทษนะค๊าาาาา
-
สนุกมาก โชคดีที่เปิดมาเจอแล้วได้อ่านเรื่องนี้ ^^
-
สนุกมากเลย นายเอกน่ารักอ่ะแบบหวานนิดเปรี้ยวหน่อยน่ารักมาก พระเอกก็น่ารัก ><" o13 :กอด1:
-
สนุกดี
-
หวานแหว น่ารักมากๆค่ะ o13
-
แหม่ น่ารักกันจริงๆ รอต่อนะคะ :L2: :L2:
-
บทที่ 19
นอนไม่หลับ
ศิขรินท์เก็บเอกสารใส่กระเป๋าและเคลียร์โต๊ะทำงานให้น่ามองขึ้นมาอีกครั้ง เพราะใกล้จะถึงเวลาเลิกงานแล้ว หากเป็นเมื่อก่อนชายหนุ่มคงจะกลับเป็นคนสุดท้ายของบริษัท แต่เดี๋ยวนี้ตารางเวลาและตารางชีวิตของเขาต้องปรับใหม่ทั้งหมดเพื่อจะได้ใช้เวลาหลังเลิกงานอยู่กับภัสดาได้อย่างเต็มที่ ถ้าเข็มนาฬิกาไม่ชี้เลขสิบสองซึ่งก็คือเวลาของวันใหม่ศิขรินทร์ก็ยังคงไม่ได้ฤกษ์ออกมาจากห้องทำงาน แต่เดี๋ยวนี้ทำอย่างนั้นไม่ได้อีกแล้วเพราะมีใครอีกคนที่รอเขาไปรับหลังเลิกงานเช่นกัน
วันนี้คนเอวบางบอกเขาไว้ว่าถ้าเซ็นอนุมัติวงเงินซื้ออะไหล่รถยนต์เสร็จเรียบร้อยจะแวะเข้ามาหาที่บริษัท อินทรีหนุ่มอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ภัสดาจะมาเยือนที่ทำงานของเขา แต่ความดีใจก็สูญสลายหายไปเมื่อเจ้าตัวโทรมายกเลิกเพราะเพื่อนสนิท แวะมาหาที่บริษัทแล้วชวนวไปทานอาหารเที่ยงด้วยกัน และนั่นก็คือสาเหตุที่ทำให้ประธานบริษัท อินทราทิพย์กรุ๊ปที่ว่าขรึมแล้วยิ่งขึ้นไปอีก จนคุณช่อฟ้าเลขาคนสนิทแทบจะรับมือไม่ไหวกับอารมณ์อันปรวนแปรของผู้บริหารหนุ่ม และเมื่อถึงเวลาทานอาหารกลางวัน ดูเหมือนว่าโทรศัพท์ของศิขรินทร์จะมีข้อความส่งเข้ามาเมื่อเจ้าตัวเปิดอ่านก็ยิ้มออกอารมณ์ขุ่นมัวที่สั่งสมมาเกือบครึ่งค่อนวันก็ดูจะจางหายไปทันที ช่อฟ้าไม่รู้ว่าใครคือเจ้าของข้อความที่ส่งมาหาศิขรินทร์ แต่เธอก็ต้องขอบใจบุคคลนี้เป็นอย่างมากที่ทำให้ท่านประธานของหล่อนกลับมาเป็นผู้เป็นคนอีกครั้ง
“พรรคนี้ดูคุณยิ้มบ่อยจังเลยนะคะ”
ช่อฟ้าเอ่ยทักศิขรินทร์ที่กำลังเก็บเอกสารเข้ากระเป๋าอย่างใจเย็น หล่อนเอาแฟ้มสรุปยอดเงินบ่อนคาสิโนที่มาเก๋ามาให้เจ้านายหนุ่มแล้วเอ่ยทักอย่างสงสัย ถ้าไม่นับเรื่องเมื่อตอนเที่ยงก็ดูเหมือนว่าช่วงระยะเวลาเดือนสองเดือนมานี่เจ้านายของเธอดูจะอารมณ์เย็นและยิ้มง่ายมากกว่าเมื่อก่อน
“หน้าผมมันฟ้องขนาดนั้นเลยเหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยตอบกลับมาแต่มือยังสาละวนเก็บเอกสารงานสำคัญๆลงเซฟในห้องและอีกส่วนหนึ่งเอากลับไปอ่านที่คอนโด ดวงตาคมเข้มเหลือบมองนาฬิกาเรือนแพงที่ถูกอยู่ในข้อมือด้านขวา ขณะนี้ใกล้เวลาเลิกงานของอู่ภัสดาแล้ว วันนี้เจ้าของอู่หน้าหวานมีนัดทานดินเนอร์กับบิดาและมารดาของตนเอง เพราะฉะนั้นศิขรินทร์จึงต้องรีบไปรับเร็วกว่าปกติ
“ใช่ซิคะ แต่อย่านับเรื่องตอนเช้าที่ผ่านมานะคะ” ศิขรินทร์ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างแปลกใจ ตอนเช้าเขาทำอะไรไว้อย่างนั้นหรือ ไม่มีนะ ก็นั่งทำงานอย่างปกติ
“เมื่อเช้าคุณดูอารมณ์ไม่ดีแล้วก็เงียบขรึมลง ลูกน้องฝ่ายต่างๆเลยพากันกลัวหัวหดไปยิ่งกว่าเดิมอีกค่ะ”
“ขอโทษที........... คุณช่อผมอยากให้คุณช่วยดูนายภาคภูมิหัวฝ่ายการเงินให้หน่อยนะ ดูเหมือนว่าเงินเขาจะเพิ่มมากกว่าปกติมาสองสามเดือนแล้ว”
อินทรีเงินพูดเสียงนิ่งแล้วเดินไหล่ตรงออกจากห้องไป ภาคภูมิคือหัวฝ่ายการเงินที่ทำงานกับ อินทราทิพย์กรุ๊ปมาสี่เดือนแล้ว ศิขรินทร์รับชายหนุ่มคนนี้เข้ามาทำงานด้วยตัวเองเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายดูขยันและเอาการเอางาน ฉลาดอยู่ไม่ใช่น้อย เดือนแรกภาคภูมิตั้งใจทำงานออกมาอย่างดีเยี่ยมจนทุกคนในแผนกออกปากชื่นชมเพียงเวลาไม่นานเขาก็เลื่อนให้ชายหนุ่มขึ้นเป็นหัวหน้าแผนก แต่ความดีก็ไม่สามารถบังความชั่วเอาไว้มิด ฝ่ายตรวจสอบพบว่ายอดเงินในบัญชีของภาคภูมิเริ่มสูงขึ้นเกินหัวหน้าแผนกคนอื่น แต่ก็ยังไม่แน่ใจ จนเมื่อสองสามวันที่ผ่านมาหลักฐานชิ้นสำคัญก็โผล่ออกมาเพื่อบัญชีเงินฝากของภาคภูมิมีเงินปริศนาเข้ามาเป็นจำนวนห้าล้าน ศิขรินทร์รับฟังเรื่องนี้จากฝ่ายตรวจสอบด้วยท่าทีที่นิ่งขรึม อดสะท้อนไม่ได้ว่า เปลือกนอกที่แสนดีหุ้มเบื้องหลังที่คดโกงและเลวร้ายเอาไว้ สุดท้ายคนมันเคยเลวอย่างไรมันก็คงเลวทรามอย่างนั้นต่อไป
“ไม่น่าอยากรวยทางรัดเลยภาคภูมิ” ช่อฟ้ารำพึงอย่างสงสารและเวทนาในความโลภของหัวฝ่ายการเงิน ศิขรินทร์ออกปากอย่างนี้แล้วก็คงต้องการให้เขาจัดการคนโกงคนนี้ขั้นเด็ดขาด เพราะถ้าหากบทลงโทษของหล่อนไม่ถูกใจประธานหนุ่ม เจ้าตัวจะลงมือด้วยตัวเอง และเมื่อถึงเวลานั้นใครก็ขวางทางความพินาศที่ศิขรินทร์หยิบยื่นให้กับภาคภูมิไว้ไม่ได้
เย็นวันนี้ชายหนุ่มไม่ต้องลงรถไปรับภัสดาข้างในอู่ เพราะทันทีที่ร่างสูงขับรถถึงหน้าบริษัทก็เห็นร่างบางในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ยืนคุยกับลุงยามหน้าอู่อยู่แล้ว ศิขรินทร์ตบไฟเลี้ยวเข้าจอดหน้าอู่แล้วเปิดประตูรถลงเอาขนมและเครื่องดื่มชูกำลังส่งให้พนักงานรักษาความปลอดภัยที่นั่งทำงานอยู่ข้างใน เมื่อรับฟังคำขอบคุณที่แกมไปด้วยความเกรงใจเสร็จแล้ว ศิขรินทร์ก็แตะไหล่บางให้ออกเดินไปยังรถที่จอดรออยู่แล้ว วันนี้อินทรีหนุ่มขับ Koenigsegg CCX (อ่านว่า โคนนิกเซก) Super car สัญชาติสวีเดน คันหรูใช้ขับไปทำงานและไปรับไปส่งภัสดา คราแรกที่ภัสดาเห็นรถของศิขรินทร์นั้นนอกจากจะไม่ชื่นชมในความหรูและความสวยของโคนนิกเซกแล้ว ยังบ่นและแขวะเขาเรื่องใช้เงินสิ้นเปลืองไปกับรถอีกต่างหาก และเมื่อคนเอวบางซักไซ้ไล่เรียงเรื่องรถว่าเขามีไว้ครอบครองทั้งหมดกี่คัน ร่างสูงก็อิดออดที่จะตอบคำถามเพราะถ้าบอกไปว่ามีโรงรถแยกไว้ที่บ้านของตัวเอง และในนั้นมีรถสปอร์ตราคาแพงอยู่หลายสิบคันคงจะโดนบ่นหูชาไปมากกว่านี้เป็นแน่ๆ
“เห็นรถมึงแล้วมันอดหมั่นไส้ไม่ได้” ร่างบางเหลือบมองประตูรถที่เปิดทำมุม 90องศาแล้วหลุดปากอออกมาอย่างอดไม่ได้ จะมีซักกี่คนที่ซื้อรถมาเพื่อสะสม และจะมีซักกี่คนที่สับเปลี่ยนหมุนเวียนรถในแต่วันไม่ซ้ำแบบกัน สองวันที่แล้วเฟอรารี่เอ็นโซ่ เมื่อวานนี้ออดี้ วันนี้โคนนิกเซก วันต่อๆไปก็คงจะเป็นพรอช ดูคาติ ยิ่งมองหน้าคนขับที่พยามยามส่งยิ้มประจบมาให้ก็ยิ่งหมั่นไส้เข้าไปใหญ่ มันหล่อแถมมันยังรวยแบบฉุดไม่อยู่อีกต่างหาก
จริงอยู่ฐานะของภัสดานั้นเทียบเท่ากับศิขรินทร์ แต่เพราะสมัยยังเป็นเด็กร่างบางถูกปลูกฝังให้รู้คุณค่าของเงินและความยากลำบากที่จะได้มา เมื่อสมัย ม.ต้น เจ้าสัวภาสเคยงดให้เงินค่าขนมกับลูกชายเพราะต้องการที่จะดัดนิสัยใช้เงินโดยไม่รู้ประโยชน์โดยการให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนไปขายปลาทูกับคุณยายที่เป็นเจ้าของตลาดใหญ่ในจังหวัดสมุทรสาครให้หมดทุกเข่งภายในหนึ่งวัน หลังจากนั้นมาคุณหนูพีตของบ้านก็กลายเป็นคนใหม่ แทบจะเปลี่ยนหมดก็ว่าได้ ประหยัด รู้ค่าของเงิน และขยัน ขึ้นมาเท่าตัว
“พีตไม่ชอบเหรอ มันนุ่มดีนะ” ภัสดาไม่เถียงว่าเบาะมันนุ่มแถมสีสันยังจี๊ดแสบตาได้อีก แต่ด้วยความที่ตัวเองเป็นช่างซ่อมรถและอยู่กับวงการเครื่องยนต์มานานทำเอาภัสดาอดที่จะสงสารเครื่องยนต์ของมันไม่ได้ เครื่องยนต์ของรถสปอร์ตออกแบบมาเพื่อขับในทางเลียบตรงเส้นยาวด้วยความเร็วสูงระริ่ว แต่นี่มันเมืองไทย และนี่ก็คือกรุงเทพมหานคร ซึ่งปัญหาข้อเด่นของเมืองหลวงคงหนีไม่พ้นเรื่องการจราจรติดขัด ถ้าจอดโคนนิเซกสามสิบล้านอย่างนี้ซักสิบนาทีติดต่อกันหลายครั้ง รับรองได้ว่าเครื่องยนต์มันคงรวนและพังในที่สุดแน่นอน
“ก็นุ่มดี แต่มันไม่คุ้มกันนะ ถ้ามึงเอารถมาขับติดไฟแดงมันพัง แต่ถ้ามึงไม่เสียดายก็ไม่เป็นไร ก็คนมันรวยนี่นะ ยี่สิบสามสิบล้านเสียไปขนหน้าแข้งก็คงไม่สะเทือน”
ภัสดาเอนกายพิงเบาะได้ไม่นานก็มีริมฝีปากหนาของคนที่นั่งข้างๆทาบทับติดลงมาด้วย คราแรกร่างบางแกล้งเม้นริมฝีปากแน่นไม่ให้ลิ้นเรียวยาวของศิขรินทร์ได้หลุดรอดเข้มา แต่เมื่อโดนเล็มขอบปากอยู่นานสองนานลมหายใจเริ่มสะดุดร่างบางจึงเปิดปากออกอย่างช้าๆเพื่อกอบโกยเอาอากาศเข้าปอด แต่สิ่งที่แทรกมากับอากาศเข้ามในปากของภัสดาด้วยนั่นก็คือลิ้นร้อนของศิขรินทร์ โพรงปากชื้นเปิดรับเรียวลิ้นศิขรินทร์อย่างจนใจเมื่อปรับสภาพร่างกายและหัวใจเข้าที่ได้เรียบร้อย ภัสดาก็ผลิกลิ้นตัวเองไล่ต้อนลิ้นของอีกฝ่ายทันที สงครามของการแลกลิ้นดำเนินต่อไปอย่างดุเดือด ศิขรินทร์ไล่กวาดต้อนลิ้นของภัสดาอย่างไม่ยอมแพ้ และร่างบางเองก็ฉกลิ้นสู้ไม่ถอยเหมือนกัน ร่างสูงดูดกินน้ำหวานในโพรงปากของภัสดาอย่างไม่รู้จักเบื่อ จนในที่สุดคนเอวบางก็เริ่มสำลักลมหายใจและตีไหล่เขาให้ผละออกมา
ทรวงอกบางสะท้อนขึ้นลงอย่างเหน็ดเหนื่อยเหมือนกับว่าตัวเองได้ไปลงแข่งวิ่งมาราธอนเสียอย่างนั้น ริมฝีปากบางบวมเต่งเพราะจุมพิตร้ายกาจของศิขรินทร์ ใบหน้าเรียวยาที่เมื่อสิบนาทีที่แล้วขาวนวลเนียนอย่างคนสุขภาพดี แต่บัดนี้เจือสีแดงเข้มอย่างกับเลือดในกายของเจ้าตัวสูบฉีดมารวมกันอยู่ที่ใบหน้าหมดเสียอย่างนั้น ภัสดารับรู้ถึงริมฝีปากร้ายของศิขรินทร์ที่ไล่เรื่อยลงไปยังซอกคอหอมกรุ่นของตัวเองแล้วดูดเม้นตีตราเป็นจ้าของสองสามรอย ภัสดาจนใจที่จะห้ามเพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังระงับอารมณ์ดิบของตัวเองอย่างเต็มที่ ปล่อยให้ทำรอยที่คอไป ยังดีกว่ามาเสียตัวในรถอีก
“ไอ้ศิ ปล่อยเลย เดี๋ยวก็ห้ามตัวเองไว้ไม่อยู่” ภัสดากระซิบเสียงแผ่วข้างใบหูของศิขรินทร์ ร่างบางก้มมองกลุ่มผมสีน้ำตาลของศิขรินทร์ที่ตอนนี้กำลังซุกซบหน้าอกของเขาอย่างต้องการปรับอามรมณ์ต้องการของตัวเองให้เป็นปกติ มือเรียวบางสางเส้นผมนุ่มลื่นของศิขรินทร์ไปมาอย่างแผ่วเบา กลิ่นแชมพูอันคุ้นเคยโชยออกมาเป็นระยะๆ เวลาหลังเลิกงานอันแสนมีค่าสำหรับศิขรินทร์และภัสดา กำลังดำเนินไปอย่างช้าๆ
“ตัวคุณหอมจัง”
จมูกโด่งเป็นสันสูดกลิ่นกายหอมกรุ่นประจำตัวของภัสดาเข้าปอดเต็มที่แล้ว ศิขรินทร์ก็ผละออกมาอย่างยากลำบาก จุมพิตที่หน้าผากมนสวยของคนเอวบางเป็นการปิดท้าย ร่างสูงก็สตาร์ทรถแล้วขับออไปทันที ระหว่างทางภัสดาเอ่ยปากชวนศิขรินทร์ตลอดทาง ถ้าหากตอนไหนเงียบแสดงว่าตอนนั้นเขากำลังอายหรือไม่ก็เขินเพราะคนขับหน้าหล่อที่นั่งอยู่ข้างๆ มักจะฉวยมือไปจุมพิตหรือไม่ก็แกล้งกัดนิ้วมือเรียวยาวเล่น
“ปากหวาน สูบพลังชีวิตกูเสร็จมึงก็พูดอย่างนี้ทุกที”
ภัสดายกหลังมือขึ้นมาปิดริมฝีปากของตัวเองอย่างเขินอาย ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ก็ไม่เคยหยุดเขินศิขรินทร์เลยซักที หนำซ้ำความอายยังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนแปลกใจตัวเองเหมือนกัน คบกันมาเกือบจะสองเดือน จูบซุกไซ้ก็เกือบทุกวันแต่ก็ไม่เคยที่จะหยุดเขินอายอีกฝ่ายได้เลย ดวงตากลมโตเสมองไปนอกหน้าต่างรถยนต์เพื่อหลบซ่อนใบหน้านวลที่มีเลือดสูบฉีดขึ้นมากองอยู่ข้างบนแทบจะหมด
“เมื่อกี้ก็ได้ชิมไปแล้ว ตกลงหวานไหมครับ”
“แหวะ ขมปี๋ เฮ้ย! พอๆ อย่ามาเนียน ขับรถไป” ภัสดาแทบจะหยุดคนขับเจ้าเล่ห์ไว้ไม่อยู่ เมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะเข้ามาคว้าหยุดรถแล้วคว้าตัวเขาเข้าไปจูบ
“อยากไปสวัสดีคุณพ่อ คุณแม่ของพีตจังเลย จะได้แนะนำไปว่าผมน่ะเป็นลูกเขยของพวกท่าน”
คนขับรำพึงรำพันถึงเรื่องดินเนอร์มื้อเย็นระหว่างเขากับบิดาและมารดา ภัสดาต้องเอ่ยปากห้ามปรามไอ้คนเอาแต่ใจเสียยกใหญ่เพราะ ศิขรินทร์ตั้งท่าจะไปกับเขาให้ได้ ห้ามอย่างไรก็ไม่ฟัง แกล้งงอนก็ไม่ได้ผล จนสุดท้ายภัสดาต้องรับปากไว้ว่าจะพาไปแนะนำให้รู้จัก นั่นแหละ อินทริเงินผู้เอาแต่ก็ใจก็เลิกดื้อด้าน และกลับมาเป็นนกน้อยน่ารักเหมือนเดิม
“แนะนำให้รู้จักธรรมดาน่ะได้ แต่ไอ้ที่บอกว่าเป็นลูกเขยนี่มันก็เกินไปนะศิ พวกท่านได้ช็อคตายพอดี”
“ตกใจเพราะพวกท่านเห็นว่า ลูกชายได้สามีที่ดีมาก เชื่อฟังภรรยาทุกอย่าง หาเงินมาก็ให้ภรรยาเก็บทุกบาททุกสตางค์ ปรนนิบัติพัดวี ไปรับไปส่งไม่ให้ขาด” ใครบอกว่าคนหล่อมันหลงตัวเองไม่เป็น นี่ไง! ที่ศิขรินทร์กำลังทำอยู่นี่ไงที่เขาเรียกว่าหลงตัวเอง ชนิดที่ว่าหาทางออกไม่เจอเลยล่ะ
“หึหึ ไอ้คนหลงตัวเอง” ภัสดาอดใจไม่ไหวในความทะเล้นน่ารักของอีกฝ่าย จึงเอนกายไปข้างๆแล้วหอมแก้มสากของคนขับรถหน้าหล่อไปเต็มๆซักทีสองที และปิดท้ายก็ได้เอนศีรษะซบไหล่แข็งแรงของศิขรินทร์อย่างต้องการพักผ่อน
“อยากให้คนแถวนี้หลงมากกว่า ทานเสร็จตอนไหน เดี๋ยวจะไปรับกลับ” คนขับหน้าหล่อหันมาหอมหน้าผากเนียนของคนรักอย่างรวดเร็วแล้วกลับไปสนใจถนนหนทางต่อ ถ้าไม่ติดว่ากำลังขับรถ ถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายต้องรีบกลับไปอาบน้ำแต่งตัว ป่านนี้ศิขรินทร์คงจอดข้างทางแล้วจัดการดึงคนเอวบางาเข้ามาจูบเสียให้หายมั่นเขี้ยว ใครบอกว่าช่างเถื่อนแล้วอ้อนไม่เป็น ศิขนทร์เถียงขาดใจ เพราะทุกวันนี้ภัสดาก็ขยันอ้อนเขาบ่อยเสียเหลือเกิน
“ไม่ต้องหรอก วันนี้จะค้างที่บ้านน่ะ ไม่ได้กลับไปเหยียบหลายเดือน ป๊ากับแม่บ่นใหญ่เลย” เปลือกตาบางปิดลงอย่างต้องการพักสายตาแต่ถึงกับหลับ วันนี้ไม่ได้ทำงานใช้แรงทั้งวัน เรี่ยวแรงจึงเหลืออยู่มากพอสมควร
“จะค้างที่บ้านเหรอ ไปด้วยได้ไหม”
“ตลกแล้วศิ เดี๋ยวป๊ากับแม่ก็ตกใจพอดี ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนพาปู้จายขึ้นบ้าน ฮ่าๆ”
“ท่านก็จะได้รู้ไง ว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน” เรียวแขนแข็งแรงวาดขึ้นโอบไหล่บางของภัสดาเข้ามาในอ้อมอกแล้วกอดกระชับถ่ายเทความอบอุ่นให้กับอีกฝ่ายอย่างห่วงใย
“ศิ กูไม่รู้ว่าป๊ากับแม่จะรับได้ไหม เขาหวังกับกูไว้มาก กูกลัวว่าถ้าทำตัวอย่างนี้แล้วพวกเขาจะเสียใจ”
ปัญหาใหญ่ที่เป็นตะกอนก่อกวนใจของภัสดาอยู่ตลอดเวลา ไม่มีพ่อแม่ที่ไหนจะดีใจที่เห็นลูกชายตัวเองมีคนรักเป็นผู้ชาย มันไม่มีหรอก นี่คือโลกแห่งความเป็นจริงที่ว่าผู้หญิงเกิดมาคู่กับผู้ชาย มีเพศสัมพันธุ์เพื่อดำรงเผ่าพันธุ์ของตัวเองให้คงอยู่ชั่วลูกชั่วหลานตราบนานเท่านาน แล้วผู้ชายกับผู้ชายล่ะ จะมีบุตรได้ไหม ให้กำเนิดสิ่งมีชิวิตอย่างเพศหญิงได้ไหม ตำตอบมันแน่นอนคงตัวอยู่แล้วว่าไม่ได้ แล้วอย่างนี้ความรักของเขากับศิขรินทร์จะเดินไปด้วยกันซักที่ก้าว จะเดินเคียงกันไปได้อีกนานเท่าไร เพราะสุดท้ายแล้วเมื่อถึงทีสุด มันก็ต้องแยกจากกันอยู่ดี
“พ่อกับแม่ของผมก็หวังที่จะได้เห็นผมมีครอบครัวสมบูรณ์แบบเหมือนกันนะพีต แต่ผมกลับคิดว่า ทุกการกระทำมันต้องมีเหตุผลของตัวเอง” น้ำเสียงจริงจัง และมั่นคงของศิขรินทร์เรียกกำลังใจให้ภัสดาได้มากพอสมควร จะมัวมากลัวอยู่ทำไมในเมื่อ คนที่นั่งข้างๆเขาอยู่นี่ไม่เคยนึกกลัวอะไรเลย ไม่กลัวแม้กระทั่งเรื่องที่ครอบครัวจะล่วงรู้ถึงความสัมพันธ์นี้ ศิขรินทร์เข้มแข็งเพื่อใหภัสดาได้พักพิงและเอนกายอยู่เสมอ
“สาเหตุคือผมรักคุณ เหตุผลก็คือ......เรารักกัน มือคู่นี้จะไม่ปล่อยมือของพีตเป็นอันขาด ผมสัญญา”
.
.
.
.
.
.
ร่างบางยืนมองโคนนิกเซกคันหรูที่ค่อยๆหายลับไปกลับตา ในตอนแรกเขากะว่าจะขับดูคาติคันเก่งปาดซ้ายปาดขวามาด้วยตัวเองเพราะอย่างไรก็ต้องกลับไปนอนที่บ้านอยู่แล้ว แต่ศิขรินทร์ก็ไม่ยอมท่าเดียว อ้างว่ารถมอเตอร์ไซค์ล้มแล้วอันตรายไม่มีอะไรมาห่อหุ้มร่างกาย เพราะฉะนั้นอินทรีเงินจอมสั่งก็เลยไม่อนุญาตให้เขาเอาลูกรักขึ้นมาวิ่งบนถนน และมันนั่นแหละที่จะมาส่งด้วยตัวเอง ห้ามก็ไม่ได้ เพราะมันจะจับจูบท่าเดียว เพราะฉะนั้นภัสดาจึงต้องทำตัวลอยตามน้ำมาก่อน กลับไปค่อยไปเล่นงานมัน หึหึ หัว
“ใครๆก็ไม่รักผม ขนาดพัดลมยังส่ายหน้าเลย”
จะผิดไหมถ้าเจ้าของร้านตัวจริงเสียงจริงเดินร้องเพลงอารมณ์ดีเข้ามาในร้ายโดยไม่สนสายตาสนอกสนใจของผู้คนรอบข้างมองมายังตนเอง ภัสดาในชุดเสื้อยืดสวมทับด้วยสูทนุ่งกางเกงยีนต์เรียกสายตาของผู้พบเห็นได้เป็นอย่างดี ทุกคนคงจะสงสัยอยู่ไม่น้อยว่าผู้ชายหน้าหวานแต่งตัวทะมัดทะแมงอย่างนี้มาทำอะไรในห้องอาหารจีนสุดหรูระดับห้าดาว
“เจ้าสัวกับคุณนายรอยู่แล้วค่ะ” พนักงานต้อนรับเดินเข้ามาแจ้งด้วยใบหน้าอันยิ้มแย้ม ภัสดายิ้มตอบเล็กน้อยแล้วเรียกหาผู้จัดการสาขาทันที
“ข้างหน้าร้านเงียบไปหรือเปล่าคุณผู้จัดการ ผมเกือบเดินผ่านนะเนี่ยถ้าไม่ติดว่าเงยหน้าเห็นป้ายหน้าร้านพอดี ไม่ได้มาตรวจเดือนเดียว เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ อืม...... ถ้าจะเปลี่ยนผู้จัดการใหม่ก็ได้เหมือนกันซิ”
ใบหน้าหวานยิ้มแย้มหาได้แสดงออกมาว่าโกรธไม่ บุคลิกนี้ของภัสดาต่างหากล่ะที่น่ากลัวกว่าตอนทำน้าโกรธเสียอีก ดวงตากลมโตมองหน้าของผู้จัดการสาขาอย่างคาดคั้น ความจริงหน้าร้านจะต้องมีพนักงานต้อนรับคอยรับคอยส่งลูกค้า แต่มาครั้งนี้ไม่มีใครยืนอยู่เลยซักคน หยุดรอดูอยู่นานสองนานก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีคนเดินออกมาปฏิบัติหน้าที่นี้ จนเมื่อแน่ใจดีแล้ว ร่างบางก็เดินร้องเพลงเข้ามาแล้วเรียกหาผู้จัดการสาขาทันที ดีนะที่วันนี้สูบอะไรหวานๆมาจากไอ้ประธานหน้าหล่อเยอะพอสมควร ไม่อย่างนั้นล่ะก็ คงได้มีคนโดนไล่ออกแบบทันทีซักห้าถึงหกคน
“อะไรกันเจ้าพีต มาถึงก็เข้มเชียวนะ” เจ้าสัวภาสเดินออกมาตามเสียงพนักงานที่ซุบซิบกันอยู่ด้านหลังว่า ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนกำลังกล่าวเตือนผู้จัดการประจำสาขานี้ ด้วยใบหน้าอันยิ้มแย้ม
“ป๊าสวัสดีครับ ไม่มีอะไรหรอกครับก็แค่จะเปลี่ยนผู้จัดการร้านใหม่ ตามนโยบายขัดใจคนหล่อ คนหล่อก็ไล่ออก! น่ะครับ แล้วแม่ล่ะครับ” ภัสดาเดินเข้าไปสวมกอดคนเป็นพ่ออย่างรวดเร็ว โดยไม่ได้สนเลยซักนิดว่าสถานการณ์ตอนนี้มันเป็นเช่นไร
“อยู่ข้างในน่ะ กำลังคุยกับกุ๊กอยู่ ป๊าว่าเรามานั่งทานกันข้างนอกดีกว่า เปลี่ยนบรรยากาศ ในห้องมันทึบเกินไป” สองพ่อลูกโอบเอวกันเดินไปหาโต๊ะนั่ง โดยที่มีผู้จัดการสาขาสาวใหญ่เดินตามมาติดๆ จนภัสดาโบกมือไม่ให้ตาม นั่นแหละขบวนของผู้จัดการและพนักงานคนอื่นๆจึงถอยกลับมาและปฏิบัติหน้าที่ของตัวเองต่อ
“ลูกชายคนเก่งของแม่ ช่วงนี้หายหน้าหายตาเลยนะ” คุณนายจันทมาศเดินเข้ามาแตะไหล่บางของลูกชายแล้วก้มลงหอมศีรษะของภัสดาอย่างรักใคร่ ร่างบางเองก็ไม่ได้น้อยหน้า ลุกขึ้นกอดมารดาเต็มรัก แล้วหอมแก้มซ้ายขวาอยู่นานสองนาน เมื่อพอใจแล้วจึงเลื่อนเก้าอี้ข้างบิดาให้คุณนายมาศนั่งข้างสามี
“ปำกับแม่พูดเหมือนกันเลย คิดถึงพีตอ่ะดิ ไม่มีใครให้บ่นที่บ้านแล้วเหงาใช่ไหมล่ะ”
“จ้า พ่อคนเก่ง ถ้าแม่กับป๊าไม่คิดถึงพีต แล้วจะคิดถึงใคร .......ไหนมาให้แม่หอมแก้มซักทีซิ” ภัสดาจจึงรีบยื่นใบหน้าไปหามารดาทันที หอมกันไปหอมกันมา จนเจ้าสัวภาสที่นั่งอยู่ข้างๆ อดที่จะกระแอมเบาๆไม่ได้
“หวงล่ะซิ ป๊าหวงแม่เหรอ นี่ลูกนะป๊า”
“เออนั่นลูก แต่นี่เมียป๊านะโว๊ย หอมกันอยู่ได้ เชอะ”
“อยากให้แม่หอมอ่ะดิ แม่ไม่หอมหรอก แก้มป๊าเหม็น แก้มพีตหอมกว่า ใช่ไหมครับคุณนายมาศ”
“หอมทั้งสองคนนั่นแหละ หยุดเลยไม่ต้องมาเถียงกัน”
“แม่รู้ได้ไงว่าแก้มป๊าหอม แม่ยังไมได้ดมเลย ใช่ไหมป๊า” ลูกชายคนดีหยักคิ้วหลิ่วตากับบิดาสองคนอย่างรู้ทัน นี่ซิหนาที่เขาว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลค้น ลูกล่อลูกชนแยอะแยะแพรวพราวเสียจนนางตามแทบไม่ทัน ไม่ต้องรอให้ลูกชายต้องทวงถามซ้ำรอบสอง นางยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มสากๆของสามีที่รอท่านานอยู่สองสามฟอด ด้านเจ้าสัวก็กลัวภรรยาจะน้อยใจ ก็เลยหอมกลับเท่าเทียมกับที่ภรรยาหอมมาเช่นกัน ภัสดามองภาพตรงหน้าอย่างชื่นชมไม่ว่าเวลาจะผ่านเลยมากี่ปี ทั้งสองคนก็ยังรักกันไม่เปลี่ยนแปลง ผ่านทุกข์ผ่านสุขมาด้วยกัน ไม่เคยที่จะแยกจากกันไปไหน
“โห ตกลงมาฮันนี่มูนกันใช่ไหมเนี่ย แล้วเรียกพีตมาดูทำไมครับ” ลูกชายเอ่ยปากแซวถึงความหวานไม่ซ่างซาของบิดาและมารดา
“แกไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยเจ้าพีต บอกมาว่าเดือนสองเดือนที่หายไป แกไปทำอะไรมา”
เจ้าสัวภาสหรี่ตาจับผิดลูกชายตัวเองอย่างเต็มที่ เดือนทีผ่านมานี้แทบจะไม่ได้เห็นหน้าเพราะลูกชายตัวดีบอกว่ายุ่งอยู่กับงานแล้วขี้เกียจขับรถกลับบ้าน ข้ออ้างข้อนี้ไสไม่ขึ้นเพราะหากเป็นเมื่อก่อนไม่ว่างานจะยุ่งหรือจะหนักแค่ไหนลูกชายจะกลับบ้านมานอนเกือบจะทุกวัน ซื้อคอนโดไว้ตอนที่เมาแล้วขับกลับไม่ไหว
“ก็ทำงานซิครับ ทำงานจริงๆ ไม่เชื่อป๊าก็โทรไปถามพวกไอ้ตั้ม ไอ้ดล ไอ้แป๊ะ ก็ได้”
เจ้าสัวภาสรู้จักกับลูกน้องคนสนิทของภัสดาเป็นอย่างดี จึงไม่แปลกที่จะบอกให้โทรไปถามหาข้อมูลจากพวกมัน แต่ก็คงจะล้มเหลวแน่นอน เพราะภัสดากำชับไว้อย่างแน่นหนาแล้วว่า ห้ามบอกเรื่องที่ศิขรินทร์ไปมาหาสู่ภัสดากับเจ้าสัวเป็นอันขาด ใครขัดคำสั่งขัดส้วมหนึ่งปีหักเงินเดือนหกเดือน
“เข้าข้างลูกพี่มันอย่างนั้น ถามไปคงได้เรื่อง ป๊าก็ไม่ได้ว่าที่แกไม่ได้เข้าบ้าน แต่ก็.................สงสารคนแก่แถวๆนี้หน่อย เขาอยากเห็นหน้าลูกชายทุกคน” เจ้าสัวภาสกล่าวพาดพิงไปถึงภรรยาที่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆ
“หรือคุณไม่คิดถึงลูก เห็นบ่นหาทุกวัน พอพีตมันมาก็บ่นหาว่าขี้เกียจอยู่แต่บ้าน แต่ลูกไม่อยู่ก็บ่นว่าเอาแต่ทำงานแล้วลืมพ่อลืมแม่”ฃ
“เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา และเสียนาฬิกาจนเกินไป ทานข้าวเถอะครับ เดี๋ยวป๊ากับแม่ค่อยไปจีบกันที่บ้านต่อ”
แล้วทั้งสามคนก็ลงมือทานกันอย่างเอร็ดอร่อย เมนูแล้วเมนูเล่าถูกนำมาเสิร์ฟถึงโต๊ะด้วยมือของกุ๊กเอง อีกทั้งยังมีผู้จัดการสาขาที่คอยยืนรับคำสั่งอยู่ข้างๆ ทำเอาแขกในร้านสงสัยไม่น้อยว่า ทำไมโต๊ะของภัสดานั้นถึงมีกุ๊กมาเสิร์ฟด้วยตัวเอง เมื่อผู้จัดการสาขาชี้แจงกับแขกไปว่าบุคคลทั้งสามเป็นใครก็ตกใจแกมดีใจที่นานๆครั้งจะได้เห็นครอบครัวพิชัยภักดีที่ร่ำรวยติดอันดับของประเทศอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา
หลังทานอาหารเสร็จ ภัสดาก็เรียกผู้จัดการสาขามาตักเตือนเล็กน้อยแต่ไม่ไล่ออกเพราะยังถือว่าผิดไม่มาก แล้วหลังจากนั้นศิขรินทร์ก็โทรมาถามตลอดแวลาว่าอยู่ไหน ทำอะไร เมื่อไร เยอะแยะมากมายจนร่างบางต้องบอกว่าจะโทรไปสรุปครั้งเดียว นั่นแหละเสียงโทรศัพท์ถึงได้หายไป
เมื่อกลับมาถึงบ้าน คนแรกที่วิ่งมากอดแข้งกอดขาเขาก็คือไอ้มะขาม หรือไอ้ขามของคนในบ้านนี้นั่นเอง ไอ้ขามมันมีรูปร่างเตี้ย ผิวคล้ำค่อนข้างไปทางดำเพราะมันเป็นลูกน้ำเค็ม อัธยาศัยดี รักเจ้านาย จึงไม่แปลกอะไรที่เวลาภัสดาไปไหนก็มักจะซื้อของมาฝากไอ้ขามอยู่เป็นประจำ
“ลูกพี่คร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ” เสียงมาก่อนตัว นี่แหละเอกลักษณ์ที่คนอื่นไม่อยากจะเลียนแบบมันเท่าไร
“ศะ ศิษย์ พะ พี่ ชาตินี้คิดว่าจะไม่ได้พบเจ้าหน้า ศะ ศิษย์ พะ พี่ แล้ว ฮืออออ” เรื่องแอคติ้งโอเวอร์มันก็ไม่เป็นสองรองใคร
“ศิษย์น้องไสหัวแถกตูด ไปไกลๆตีนศิษย์พี่เถอะ ก่อนที่ตีนศิษย์พี่จะลั่น” ไม่ต้องพูดซ้ให้เสียเวลา เพราะทันทีที่ภัสดาเอ่ยจบ มะขามก็กระโดดหนีภัสดาให้พ้นรัศมีฝ่าเท้าของภัสดาทันที
“แหะๆ กลับมาคราวนี้ก็ยังโหดเหมือนเดิมเลยนะพี่ใหญ่”
“กูก็โหดกับมึงคนเดียวนั่นแหละไอ้น้องเล็ก เอ๊า! หูฉลามน้ำแดง เป็ดปากกิ่ง ปลานิ่งบ๊วย ต้มยำกุ้ง เอาไปแบ่งกันกินนะ” ภัสดายื่นกล่องโฟมบรรจุอาหารให้ลูกน้องคนสนิทแล้วเดินเพลียๆขึ้นห้องไปทันที บิดามารดานั้นล่วงหน้าเข้าห้องไปนานแล้ว เพราะจากภัตคานมาถึงบ้านนั้นไกลพอสมควร ผู้สูงวัยจึงแยกไปพักผ่อนก่อน
ร่างบางก้าวเข้าห้องนอนตัวเองอย่างโหวงๆ บรรยากาศก็เหมือนเดิมแต่ทำไมถึงรู้สึกว่าเหงายิ่งขึ้นกว่าเดิม หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเขาได้ซึมซับใครบางคนเข้ามาในหัวใจอย่างเต็มที่แล้ว ภัสดาเดินไปล้มตัวลงนอนเพื่อพักสายตา หากเป็นที่คอนโดห้องของศิขรินทร์ป่านนี้เขาคงกำลังได้รับการเอาใจอย่างไม่ขาดสายแน่ๆ เหลือบมองนาฬิกาแขวนที่ผนัง ทำไมเข็มวินาทีมันช่างเดินช้าอย่างนี้นะ ทำไมเวลาตอนอยู่กับศิขรินทร์เวลาทุกวินาทึถึงผ่านไปอย่างรวดเร็ว ร่างบางถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ แล้วเดินเข้าห้องน้ำอาบน้ำชำระร่างกายให้อารมณ์ผ่องใส ร่างบางนอนตะแคงกอดหมอนใบใหญ่แน่น หลับตาลงทีไรภาพของไอ้ป๋องหน้าหื่นก็ล่องลอยอยู่เต็มไปหมดไม่ว่าจะเอาสเปรย์ฆ่าแมลงฉีดไล่มันเท่าไร ก็ไม่หายไปอยู่ดี ขีดจำกัดความอดทนก็หมดลง!!!!
“ป๋อง มารับหน่อย หนอนไม่หลับ”
.
.
.
.
.
๐ อย่าว่าแต่พีต เลย คนเขียนก็นอนไม่หลับ
๐ ตื่นเต้น พรุ่งนี้จะได้เปิดเทอมแล้ว ปิดไป 3 วันเอ๊งง T^T
๐ ขอบคุณทุกคอมเมนต์ อ่านแล้วมีกำลังใจขึ้นเยอะ ฮ่าๆ
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
*********************************
รถพระเอก >>The Koenigsegg CCX
(http://i63.photobucket.com/albums/h136/shakeutonite/top%2010%20car/06071101010_mn.jpg)
-
รถสวยมากๆๆ~~!!
อย่าว่าแต่คนเขียนเลย
คนอ่านก็นอนไม่หลับ - -
ทั้งๆที่พรุ่งนี้ทำงาน เหอๆ +1 จ่ะ
-------------------
คำผิดส่ง PM ให้น่ะ
ได้รับแล้วบอกด้วยน่ะจ่ะ
-----------------
-
:-[ :-[ :-[ :-[
-
รถสวยมากๆๆ~~!!
อย่าว่าแต่คนเขียนเลย
คนอ่านก็นอนไม่หลับ - -
ทั้งๆที่พรุ่งนี้ทำงาน เหอๆ +1 จ่ะ
+1 ตอบแทนเช่นกานนนนนนนนนนนนนน ไปนอนนะคะจะได้ตื่นไปทำงานได้ไง ฝันดีค่ะๆ
-
อ๊ากกกกกกกกก ว่าแล้วเชียวว่าคนที่นอนไม่หลับต้องเปนพีตแน่ๆ คิคิคิ
สนุกมากๆเลยค่ะ ชอบบมากกกกกกก เป็นกำลังใจให้ต่อไป สู้ๆๆ
เปิดเทอมแล้วก้อย่าหายหน้าหายตาไปน๊า ฮ่าๆๆ
รอ รอ รออตอนต่อไปค๊า ^^
-
นายเอกช่างฟิตของเราเวลาอ้อนพระเอกเนี่ยน่ารักมากๆๆๆๆ เลยน้า จะให้หลงไปถึงไหนกันจ๊า :o8:
หุหุหุ มีตามป๋องให้มารับด้วย คนนี้ก็คงไปไหนไม่รอดเหมือนกัน :o8:
-
หวานนนนนนน :o8: หวานมดขึ้นจอแล้ว
ป๊ากับแม่พีตก็หวาน แต่หวานไม่เท่าคู่ลูก
ตอนจบตัดได้ทำร้ายคนอ่านมากค่ะ :z3:
แต่ก็จะรอต่อไป o17
สู้ๆนะคะคนแต่ง ม๊วฟฟฟ :จุ๊บๆ:
-
ว้ายยยยยยย :laugh: ให้พระเอกมารับ จะมีอะไรให้ลุ้นมั้ย :z1:
-
เปนเอามากทั้งคู่ :L1:
-
ป๋องปาดมาให้อย่างว่อง :man1:
ช่างฟิตคนนี้จะขาดใจแว้ว :m20:
-
อั้ยยะ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
ศิคงรีบมารับอย่างไวเลยสินั้น o13
-
เดี๋ยวนี้พีตกลายเป็นคนติดหมอนข้าง(ส่วนตัว)ซะแล้วน่ารักมากมายอ่ะคู่นี้>w<
-
ห้องมันกว้าง เตียงไม่นุ่ม หมอนมันแข็ง เลยนอนไม่หลับล่ะสิ ภัสดา
งั้นกลับไปนอนกับคนตัวโตๆ กอดกันๆ ดีกว่าเนอะ :t3:
-
+1 ให้จ้า
น่ารักท้ังคู่เลย ติดหมอนข้าง (มีชิวิต) ทั้งคู่เลยนะ :give2:
รอ :call:
-
แล้วก็ต้องกลับไปนอนที่เดิม :m20: :m20:
สนุกมากค่ะ o13
-
:L2:
-
:o8: :-[
อยากอ่านต่ออะ
-
:impress2:กิ๊วๆๆๆๆๆ รักเค้าแล้วแน่เลยพีตตตตตตตตตตตตตต
-
งานนี้มีเฮอ่ะ...ผู้ชายมารับกลางดึก
ข่าวจะรั่วก็เพราะอย่างนี้แหละ แต่เจ้าสัวกับคุณนายก็ดีนะ เพราะถ้าจะสืบจริง ๆ คงไม่มีอะไรเล็ดรอดสายตาหรอก
หวานกันจริงหวานกันจัง อยากให้ทั้งสองครอบครัวเข้าใจและไฟเขียวให้เร็ว ๆ จังเลย
-
ป๋องมารับหน่อย เค้าก้อนอนไม่หลับ :o8: :-[ :m20: :laugh:
-
รับไปทำไรอะ
-
รถงามมาก
:L2: :L2:
-
อั๊ยย๊ะ!!!! ถ้าจะหวานขนาดนี้ :o8: :-[
เดี๋ยวป๋องหื่นคงรีบตาลีตาเหลือกมารับตามบัญชาเเหง่ๆ :laugh:
อยากอ่านต่อแล้ววววว มาต่อเร็วๆนะคะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ :L2: :L2:
-
ว้าวๆๆ พูดแบบนี้คุณศิมิรีบบึ่งรถลืมตายมาหาเลยเหรอคะ
-
พีตขี้อ้อนจัง ชอบๆๆๆ
+1 ให้นะคะ ขอบคุณมากๆ
-
อ่าน2ตอนรวด
จุใจจริงๆ
อะไรจะหวานขนาดนี้
มดขึ้นคอมกันแล้ว
+1+เป็ดให้จ้า
น่ารักจริงคนเขียน :กอด1:
-
:-[ :-[
ตอนเย็นเจอกาน ( หรือเปล่า )
-
อร๊ายยยยยยยยยยย ค้างๆๆๆอ่า อยากอ่านต่อ มาต่อไวๆนะคับ
:impress3: :impress3:
แล้วเมื่อไหร่ ช่างของเราจะได้ :oo1: กับ คุณศิ สักที ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
ป๋องรีบเลยๆ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกค้างคาอย่างมาก
รีบมาตอนะคับ :call: :call: :call:
-
ว๊ายๆๆเปิดตัวลูกเขยไปเลยดีกว่า :o8:
-
ศิ ได้ยินคำนี้คงโคตรดีใจเลย
-
ลุ้นว่าที่ลูกเขยเข้าบ้าน
+1
-
:o8:
o13
-
ขนาดนี้ มีวัตถุลึกลับ วิ่งอยู่บนถนน ด้วยความเร็วสูง
ขอให้ผู้ใช้รถใช้ถนน โปรดระวัง
เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ศิต้องรีบเหาะไปรับหวานใจแน่ๆๆๆๆๆ
มาเป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
o13 o13 o13 o13
-
พีตนอนไม่หลับ.. หัวใจมันกระสับกระส่าย ~ 555+
-
....อั๊ย ย่ะ...
นอนไม่หลับด้วย
พีต น่ารักอ่ะ
:กอด1:
-
เอาแล้วๆๆๆ เริ่มติดกันแย้วววว
-
นอนคนเดียวมันเหงาเนอะพีตเนอะ ^^
-
ป๋องหื่น "รออยู่หน้าบ้านแล้วครับ"
แน่ๆ
-
รวยระดับประเทศกันทั้งคู่ เหมาะสมกันจริงจริ๊ง ยกเว้นแต่ว่าเป็นปู้จายทั้งคู่อ่ะนะ เหอๆ
-
น่ารักทั้งบ้านเลย
อยากอ่านตอนน้องเล็ก ไปนอน บ้าน พี่หลักเขต จังเลยยย
อยากรู้ว่า พี่ศิ จะว่าไง น้าาาา
-
:-[
เป็นเรื่องที่น่ารักมาก
-
:-[ อ๊ายยย พีตต้องมีหมอนข้างศิถึงจะหลับป่ะเนี่ย
ปล.+1และเป็ดให้ค่ะ และรอตอนต่อไป
-
และแล้ว พีต ก็ ขาดศิๆม่ๆด้ กรี๊ดดดดดดด ใครว่าช่างฟิตเถื่อน หวานออก หว๊าน หวาน ด้วยนะ
-
หวานๆ เติมน้ำตาลให้ชีวิต :-[
-
ถ้าติดขนาดนี้ ก็รีบเปิดตัวกันเถอะ!!
-
พีตน่าร๊ากกกกก
อย่าอ่านNC อ่า อิอิ
คิดว่าถ้าศิได้พีตแล้วล่ะก็คงหวงกว่าเดิมเป็นเท่าตัว
-
แหมสุดท้ายก็ต้องใช้บริการหมอนข้างต๋อง
-
5 55 เสพติดป๋องซะแล้ววว
-
o18 :impress2:
พี่ศิรีบๆๆมาเลยสงสารคนที่ขี้เหงาน่ะพี่
ดูดิยังนอนไม่ถึงครึ่งคืนก็เรียกให้มารับแล้ว
ตกลงใครติดใครกันแน่เนี๊ยะ โอ้ยทะเลยังหวานสำหรับคู่นี้ :กอด1: :impress2:
-
งื้อออ อ่านแล้วหน้าบาน ยิ้มแก้มจะปริ
คิดถึงไออุ่นจนทนไม่ไหว ในที่สุดก็ต้องให้พี่ป๋องมารับ :-[
-
ว้ากกกกกกก!!!!คาลาไมน์อยู่ไหน มดกัดเต็มตัวแล้ว ฮ่าๆๆๆ ดูท่าคราวนี้ศิคงใช้วาร์ปมารับแทน เหอๆๆ
-
นอนไม่หลับเหรอ? อิอิ
-
^^
-
หูย น่ารักมาก นอนไม่หลับก็เรียกมารับกลับไปนอนด้วยกัน
-
น้องพีตเริ่มขาดเขาไม่ได้แล้ว :z2:
-
อยากลองนั่งสักครั้งจังเลยคะ คุณศิ
-
รถยอดชายนายศิ อลังการทุกคันอะ > <
เรารออยู่นะคุณนักเขียน
สนุกมากอะ
งื้ออออออออออออออออออออออออออ
>////<
อ่านไปก้เขินไป ยิ้มแก้มจะแตก
อิจฉาไอ้คุณศิ ได้ลวนลามพีต
ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คนอะไรจะน่าฟัดได้ขนาดเน้ >/////////<
นักเขียนสู้ๆนะ นักอ่านรออยู่! > <
-
55555อิอิอิอิ โรคติดหมอนข้างกำเริบ 555
-
ก็พีตน่ารักอย่างนี้ สัปเหร่อศิจะไปไหนรอด :m3:
พีตโหมดโหดแต่หน้ายิ้มน่ากลัวมาก :m26:
-
ไม่เป็นไรค่ะ รอได้เพื่ออรรถรสในการอ่านที่ดียิ่งขึ้น โดยเฉพาะบทอัศจรรย์ 5555
-
:L2: :L2: :L2:
-
กิ๊สสสสสสสสสสสสส โทรเรียกปู้จายตอนดึกๆดื่นๆ
-
ถ้าจะหวานกันขนาดนี้ เปิดตัวไปเลยค่ะ >,<
-
หวานมาก ๆอ่ะชอบ
ตอนหน้าจะเกิดอะไรขึ้นนะ :o8:
-
ป๋อง มารับด้วย นอนไม่หลับ
อยากไปนอนด้วย อิอิ :z1:
-
ท่าทางพีตจะติดหมอนข้างหล่อๆ เอามาก คริคริ :impress2:
-
มานอนรอพรีสส
-
แหม แหม แหม ห่างกัน คืนเดียวก้อไม่ได้โน๊ะคุณพีต :haun5:
-
คู่นี้เขาหวานอย่างมีระัดับ ... ระดับสูงกับสูงมาก :-[
ป.ล. เข้ามาอ่านเรื่องนี้จริงๆไม่ได้สนใจพระ-นายเท่าไหร่หรอก
จะมาดูรถ //โดนถีบ :z6:
-
หวานมากๆเลย :o8:
พีตน่ารักมากติดหมอนข้างด้วยอ่ะ :-[
:L2: :L1: :L2:
-
คู่นี้เขาหวานอย่างมีระัดับ ... ระดับสูงกับสูงมาก :-[
ป.ล. เข้ามาอ่านเรื่องนี้จริงๆไม่ได้สนใจพระ-นายเท่าไหร่หรอก
จะมาดูรถ //โดนถีบ :z6:
ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตามนั้นๆๆ
-
รถอย่างสวยอ่ะ โครตเท่ พีตเอ๊ย คิดถึงเค้าจนนอนไม่หลับ หึหึ น่ารักง่ะ
-
จะมาทันคืนนี้ไหมหนอ สู้ๆ
-
พีตติดหมอนข้างที่ชื่อศิแล้วล่ะสิ ถึงนอนไม่หลับต้องโทรให้มารับ
+1 ให้ค่ะ
-
มาทันไม่ทันไม่รู้ๆแต่ว่าเตรียมตัวพร้อมรออ่านแล้ว555
-
ห่างหายไปนาน กลับมาอ่านอีกที อ้าว รักกันแล้วเหรอเนี่ย ฮ่ะๆ แถมยังหวานกันซะ!!
แต่ว่านะกลับไปแบบนี้ป๊าม๊าไม่ว่าแย่เลยเหรอเนี่ย?
-
บทที่ 20
ลมหายใจ...ร่วมกัน
โซฟาตัวยาวสีน้ำตาลที่วางอยู่ชิดฝาผนังในห้องนั่งเล่นบนคอนโดของศิขรินทร์มีเรือนกายสูงใหญ่ของคนที่เป็นเจ้าของห้องนั่งเอนกายพิงพนักโซฟาอย่างสบายใจโดยมีอีกร่างหนึ่งที่กำลังนอนหนุนตักท่อนขาแข็งแรงของคนนั่งอย่างสบายอกสบายใจ เขาก้มมองดูซีกหน้าด้านข้างของคนด้านล่างอย่างพิจารณาในดวงหน้าสวยนวลเนียนของอีกฝ่าย นิ้วเรียวยาวไล้บนไรคิ้วดกดำไปมาอย่างแผ่วเบา สายตาคมกล้าค่อยๆไต่มองส่วนประกอบบนหน้าของร่างที่นอนอยู่อย่างชื่นชม สันจมูกโด่งสวยพอดี ริมฝีปากบางหยักขึ้นเล็กน้อยบ่งบอกถึงลักษณะนิสัยของคนที่นอนได้เป็นอย่างดีว่าต้องดื้อและคงหัวรั้นเอาการ ศิขรินทร์เสยเส้นผมด้านหน้าของภัสดาให้หลีกหนีจากหน้าผากเนียน เป็นห่วงเป็นใย กลัวเส้นผมเส้นเล็กๆจะไปรบกวนนิทรารมย์ของคนที่นอนอยู่ เขาค่อยๆก้มตัวลงมาอย่างช้าแล้วกดริมฝีปากลงบนหน้าผากเนียนนั้น ระเรื่อยลงมาถึงเปลือกตาบางที่ปกปิดดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้ม แม้แต่ขนตางอนยาวก็ไม่ถูกละเว้น ลากลงมาเรื่อยๆยังปลายจมูกเชิดชั้นและพวงแก้มใส แวะสูดกลิ่นหอมสดชื่นเล็กน้อยอย่างรักใคร่แล้วมาศิโรราบอยู่บนผิวตึงเต็มของริมฝีปากนุ่ม เขาเคยชิมริมฝีปากคู่นี้มานักต่อนักแล้ว แต่ไม่ว่าจะครั้งใดที่ได้สัมผัสก็สร้างแรงปรารถนาให้กับเขาอยู่ทุกครา
.
.
.
.
ระยะเวลาที่ภัสดาไปรับประทานอาหารกับบิดาและมารดานั้นช่างสร้างความหวาดหวั่นและวิตกกังวลให้กับเขาอยู่ไม่น้อย กลัวไปต่างๆนานาว่าบิดาและมารดาของภัสดาจะบังคับให้เจ้าตัวกลับไปพักค้างแรมที่บ้านเป็นเวลานาน กลัวว่าความสำคัญของเขาจะลดน้อยลงเมื่อระยะห่างและเวลามันต่างกัน ผุดลุกผุดนั่งอยู่ที่โซฟาตัวนี้อยู่หลายครั้ง มือกดโทรศัพท์ค้างไว้ที่เบอร์ของคนรักแต่ก็ไม่กล้าโทรออก กลัวว่าตัวเองจะโทรไปขัดตอนที่พ่อแม่ลูกเขาอยู่ด้วยกันจึงตัดสินใจลุกเดินเข้าไปในห้องนอนแล้วถอดเสื้อผ้าขวางระเกะระกะอย่างระบายอารมณ์ เมื่อเข้าไปในห้องน้ำได้แล้วก็ยิ่งฉุนเฉียวขึ้นมายิ่งกว่าเดิมเมื่อเห็นแปรงสีฟันและครีมอาบน้ำของคนรัก ช่วงเวลานั้นมันช่างทำร้ายจิตใจของเขามากมายเหลือเกิน สายน้ำเย็นฉ่ำรดรินเรือนกายสูงใหญ่ ความเย็นของหยดน้ำมิสามารถที่จะดับความลุ่มร้อนที่สุมอยู่ในอกแม้แต่น้อย ความคิดถึงคะนึงหาเล่นงานเขาอย่างรุนแรง ยิ่งดึกก็ยิ่งสั่น เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะเป็นหนักเช่นนี้ ไม่รู้มาก่อนเลยว่า พิษแห่งความคิดถึงมันร้ายแรงมากมายขนาดไหน เขาหย่อนกายลงนอนแช่น้ำแล้วหลับตาพิงอ่างอย่างพักผ่อน พยายามทำใจยอมรับค่ำคืนแห่งเหว่ว้านี้อย่างช้า เมื่อจิตใจค่อยๆสงบ ความคลั่งร้อนก็บรรเทาจางลงไปด้วยเช่นกัน แล้วพลันเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นมา เรียกสติให้กับเขาได้เป็นอย่างดี เสียงเรียกเข้าที่ตั้งไว้สำหรับคนพิเศษ เสียงเพลงนี้มอบให้กับคนๆเดียวเท่านั้น ซึ่งก็คือ ภัสดา
‘ป๋อง......... มารับหน่อย นอนไม่หลับ’ เขาไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่าใส่เสื้อผ้าตอนไหน ขับรถออกมาได้อย่างไรเพราะในวินาทีที่ได้ยินเสียงของคนปลายสาย หัวใจมันก็พุ่งออกไปหาคนพูดแทบจะทันที รู้ตัวอีกทีก็ขับรถมาอยู่ที่หน้าคฤหาสน์หลังงามของภัสดาเสียแล้ว เขามองฝ่าเข้าไปในความมืดบริเวณหน้าบ้านก็เห็นเรือนกายโปร่งบางของภัสดาที่ยืนพิงประตูหน้าบ้านกอดหมอนข้างอยู่ เขาเปิดประตูอย่างรวดเร็วแล้วเดินเข้าไปหาร่างนั้นทันที รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นที่ริมฝีปากเขาเมื่อรับรู้ได้ว่า ไม่ใช่แค่เขาเพียงคนเดียวที่ทุรนทุรายคิดถึงอีกฝ่าย ศิขรินทร์ยกมือแบบบางขึ้นมาจรดริมฝีปากอย่างนิ่มนวล นี่แหละ กลิ่นนี้ ผิวนี้ ทุกอย่างที่ผสมกันอย่างลงตัวแล้วเป็นภัสดา นี่แหละคือสิ่งที่ศิขรินทร์ต้องการ
ตลอดเส้นทางตั้งแต่บ้านของภัสดามาจนถึงคอนโดของเขานั้นคนตัวบางยังไม่ได้หลุดออกไปจากอ้อมกอดของเขาซักวินาทีเดียว แขนแข็งแรงของเขาตระกองกอดอีกฝ่ายเอาไว้อย่างรักใคร่และหวงแหน เมื่อใดที่ได้ก้มลงมองหัวทุยสวยที่ซุกซบที่บนบ่าเมื่อนั้นก็อดไม่ได้ที่จะก้มลงมาสูดความหอมของเส้นผมนุ่มสวยของภัสดา ยิ้มมาตลอดทาง จนนึกกลัวตัวเองว่าจะเป็นบ้าเข้าซักวัน ถ้าขืนยังยิ้มขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยอย่างนี้ เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะมีอาการอย่างนี้หรือเปล่า อะไรจะสำคัญเท่าการที่ได้ยินเสียงหวานๆดังรอดผ่านโทรศัพท์มายามดึก เพราะอีกฝ่ายก็มีภูมิต้านทานต่อความคิดถึงเฉกเช่นเดียวกับเขา เพียงแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว แค่ได้รู้ว่าตัวเองก็ยังเป็นที่ต้องการของอีกฝ่ายอยู่ตลอดเวลา ไร้เสียงพูดคุย เขาและภัสดายังไม่ได้เปิดปากคุยกันซักคำ แต่นั่นก็ไม่สำคัญ เพราะเขาและร่างบางต่างรับรู้ได้ด้วยใจว่าความรู้สึกลึกๆข้างในนั้นเป็นอย่างไร
“ง่วงไหมครับ?” เอ่ยชิดติดหน้าผากเนียนสวย เขาชะลอความเร็วของรถลงแล้วตบไฟเลี้ยวจอดข้างทางก่อนจะค่อยๆคลี่เสื้อคลุมตัวใหญ่คลุมร่างโปร่งบางอย่างห่วงใย ภัสดาส่ายหัวไปมาบนหัวไหล่ของเขา
“ถ้าอย่างนั้น ไปนั่งรถเล่นกันนะ” เขาถามไปอีกประโยค แต่คนตัวบางก็ยังเงียบอยู่ดี เขาถึงคิดเองเสร็จสรรพว่าภัสดาได้อนุญาตไปแล้ว ถึงจะเป็นการอนุญาตภายในใจก็เถอะ ก่อนจะผละไปทำหน้าที่คนขับรถดีเด่น ศิขรินทร์ก็ไม่ลืมที่จะกระชับเสื้อคลุมตัวใหญ่บนร่างของภัสดาอีกครั้ง ยามดึกอย่างนี้อากาศเย็นค่อนไปทางหนาวถึงแม้ภายในรถจะไม่ได้เปิดแอร์ก็ตาม ถึงอย่างนั้นข้างในก็หนาวเย็นอยู่ดี แต่สำหรับศิขรินทร์อากาศตอนนี้ถือว่าค่อนข้างสบายเสียด้วยซ้ำ ไม่ได้รู้สึกหนาวแต่อย่างใด แต่เขาจะพกเสื้อคลุมไม่ก็ผ้าคลุมติดรถตลอด เพราะรู้ว่าภัสดาค่อนข้างที่จะไม่ถูกกับอากาศหนาวเท่าไร
เมืองหลวงในยามดึกยังคึกคักเหมือนเดิม เหลือบแลไปทางใดก็เห็นแต่แสงสีเสียงของสถานเริงรมย์ที่ผุดขึ้นอย่างกับดอกเห็ด หากเป็นเมื่อก่อนในเวลาเช่นนี้เขาคงกำลังนั่งดื่มเหล้าฟังเพลงอยู่ในสถานบันเทิงชั้นสูงแห่งใดแห่งหนึ่ง มองหาเหยื่อเมื่อถูกใจก็หิ้วไปเสพความสุขร่วมกันอย่างบันเทิงใจ เมื่อเสร็จสมอารมณ์หมายก็ต่างคนต่างไป ร่วมรักกันเพราะต้องการที่ปลดปล่อยเท่านั้น ความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืน พอพระอาทิตย์ขึ้นก็เป็นคนแปลกหน้าซึ่งกันและกัน แต่ปัจจุบันเขาหันหลังให้กับเรื่องพรรค์นี้มาเป็นเดือนสองเดือนแล้ว ไม่ได้ย่างกายเข้าไปยุ่งนับตั้งแต่ได้รู้จักกับภัสดาและคงจะเป็นอย่างนั้นต่อไป เพราะร่างบางยื่นคำขาดไว้ว่าถ้าหากเขายังปฏิบัติตัวเหมือนเดิมอย่างเมื่อก่อนก็จะไม่มีทางตกปากรับคำเป็นแฟนเด็ดขาด และไม่ให้พบเจอหน้าอีกต่างหาก แต่ถึงภัสดาไม่ห้าม เขาก็พร้อมที่จะหยุดตัวเองไว้กับอีกฝ่ายอยู่แล้ว ในเมื่อเจอคนที่รักและใช่สำหรับเราแล้ว
“เอาหมอนข้างมาทำไมครับ ที่ห้องก็มี”
ความจริงจะพูดต่อไปว่า หมอนข้างที่ว่านั้นคือตัวเอง แต่ก็กลัวว่าคนสวยจะกริ้วแล้วเอาหมอนข้างเจ้าปัญหาขึ้นมาฟาดหน้าเขา ลองให้เขินแบบฉุดเมื่อไร ภัสดา พิชัยภักดีก็โหดแบบฉุดไม่อยู่เหมือนกัน นี่ซินะที่เขาเรียกกว่า ‘ยิ่งเขิน ยิ่งโหด’
“มันติดมือมา”
ศิขรินทร์หันไปมองหมอนข้างปลอกลายกระต่ายน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของภัสดาแล้วอดหมั่นไส้ไม่ได้ ขนาดว่าเขากอดแน่นอย่างนี้ยังไม่ยอมจะปล่อย ที่สำคัญไปกว่านั้น โคนนิเซกของเขาดูแออัดขึ้นมาทันทีเมื่อมีหมอนข้างกระต่ายน้อยของภัสดา
“ทำไมถึงนอนไม่หลับ .....ได้ไปนอนบ้านทั้งทีเลยนะ นอนไม่หลับได้อย่างไรครับ”
“.....................................” ภัสดาโหมดนิ่งเงียบกำลังคิดหาคำตอบอยู่แน่ๆ เพราะถ้าเป็นภัสดาโหมดปกติคงจะตอบสวนกลับมาแทบจะทันที
“ว่าอย่างไรครับ” ศิขรินทร์คาดคั้นอีกฝ่ายอย่างไม่หยุด คุณภัสดาผู้ชนะสิบทิศกำลังสับสนงุนงงปนอ่อนแอ นานๆทีถึงจะได้เห็น อย่างนี้มันต้องไล่ถามเสียให้จนมุม จะแกล้งให้อายถึงที่สุดเลยคอยดูซิ
“ก็ไม่รู้ ......... รู้แต่ว่านอนไม่หลับ”
เสียงแววหวานพึมพำตอบไม่เต็มเสียง ถ้าให้เดาป่านนี้ดวงหน้าหวานคงจะเจือสีแดงเหมือนดั่งลูกมะเขือเทศอยู่แน่ๆ แต่ศิขรินทร์นั้นมีข้อคิดไว้ว่า คนอายอย่าไปขวาง ถ้าไม่อยากโดนหยิก นั่นคือความจริงที่ค่อยน่าลองเท่าไร ถ้ายังอยากให้เอวตัวเองปราศจากแผล ก็อยู่รอฟังอยู่เงียบๆซะ
“ก่อนออกมาได้เช็ดผมหรือเปล่า ทำไมหัวเปียกอย่างนี้ล่ะ”
อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา ดวงตากลมสวยฉายแววสงสัยอยู่เต็มประดา แต่ระดับอินทรีเงินซะอย่างจะให้ตอบไปเลยมันก็ขาดทุนซิ มันต้องมีสิ่งของมาแลกเปลี่ยน ไม่อยากจะบอกว่าตอนนี้คนในอ้อมกอดของเขากำลังทำหน้าได้น่าปล้ำเป็นอย่างมาก เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรอนาน ศิขรินทร์ก้มลงไปจูบริมฝีปากอวบอิ่มของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว แล้วหันหน้ากลับมาทำหน้าที่เป็นคนขับต่อ
“รีบไปหน่อย กลัวคนแถวนี้รอไม่ไหว เลยรีบออกมาน่ะครับ” ดีแค่ไหนที่เขาขับรถไปหาอีกฝ่ายที่บ้านอย่างปลอดภัย รู้แต่ว่าอยากเจอ อยากเห็นหน้า อยากกอด สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เหยียบคันเร่งสุดเท้า ประคองรถยนต์คันสวยมาจอดหน้าบ้านของภัสดาได้ก็ถือว่าเก่งขนาดไหนแล้ว โคนนิกเซกทำหน้าที่ของมันได้เต็มประสิทธิภาพก็วันนี้นี่แหละ ศิขรินทร์มองคนตัวบางที่ผละออกไปจากอ้อมแขนอย่างเสียดาย แต่ก็สงสัยได้ไม่นาน เมื่อผ้าขนหนูผืนเล็กประจำรถมาแปะอยู่บนศีรษะเขา นิ้วเรียวสวยสางเส้นผมเขาไปมาอย่างเพลิดเพลิน ภัสดาบรรจงเช็ดผมให้เขาอย่างตั้งใจ อีกหนึ่งบุคคลที่เขาอนุญาตให้จับศีรษะเขา คนแรกก็คือมารดา คนที่สองก็คนที่กำลังนั่งเช็ดผมให้เขาอยู่นี่ไงล่ะ
“ไม่ได้รอซักหน่อย ก็แค่บอกให้มารับ ไอ้ศิ มึงมั่วแล้ว”
ศิขรินทร์คันปากอยากโต้อีกฝ่ายไปอยู่ไม่น้อยว่าขนาดไม่รอยังไม่ยืนกอดหมอนข้างเดินเล่นอยู่หน้าบ้าน ถ้ารอนี่คงจะหอบเสื่อผืนหมอนใบมาปูนอนรอเขาแล้วแน่ๆ แต่นั่นก็เพียงแค่ความคิด มันพูดออกมาไม่ได้ อำนาจเกือบแปดสิบเปอร์เซ็นต์อยู่ในมือของภัสดา ส่วนเขานั้นยึดครองได้เพียงยี่สิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น รอเวลาที่จะได้เป็นใหญ่อีกครั้ง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นการรออย่างลมๆแล้งๆหรือเปล่า เพราะความหวังที่จะได้เป็นใหญ่อีกครั้งนั้นมันช่างริบรี่เสียจริงๆ
“ครับๆ ไม่ได้รอก็ไม่ได้รอครับ .........ไปนั่งเล่นริมแม่น้ำไหม แถวนั้นบรรยากาศดีนะ”
“รู้ได้ไงว่ามันบรรยากาศดี มาบ่อยล่ะซิ” ถ้าหูของเขาไม่ฝาด เหมือนจะได้ยินอีกฝ่ายพูดเสียงสะบัดเหมือนกับงอนหรือไม่พอใจอย่างนั้นแหละ แล้วไม่พอใจเรื่องอะไรล่ะ เขาก็แค่บอกไปว่ามาบ่อยๆ ไม่ได้บอกว่าพาใครมาด้วยซักหน่อย เอ๊ะ............!
“หึงเหรอ ....... โอ๊ย!!” เขายังพูดไม่ได้ทันขาดคำ เล็บมือนางก็ฟ้อนมาที่ท่อนด้านซ้ายอย่างเต็มๆ ก็บอกแล้วว่าอิทธิผลแปดสิบเปอร์เซ็นต์มันอยู่ในมือของคนร่างบาง ไอ้เรื่องทำร้ายร่างกายเขาเวลาเขินหรือไม่พอใจนี่ก็ติดเป็นนิสัยเสียแล้ว
“เดี๋ยวปากมึงจะแตก ระวังไว้ดีๆ” แล้วคนเก่งที่ไหนเขาพูดไปเอาหน้าซุกหมอนไปถ้าไม่เป็นอย่างที่ถูกกล่าวหา ต้องด่ามากกว่านี้ซิมันถึงจะเป็นภัสดาตัวจริงเสียงจริง ถ้าไม่ติดว่ากำลังขับรถอยู่ สาบานได้ว่าจะต้องมีคนแถวนี้เสียปากให้เขาดูดแน่นอน ไม่ยอมให้เสียยี่ห้ออินทรีเงินบินสูงแน่นอน
“แตกเพราะปากพีตก็ยอมครับ” คราวนี้มาเต็มรูปแบบและรุนแรงยิ่งกว่าเดิม จะร้องก็ร้องไม่ได้เพราะถ้าร้องออกไปเสียงดังก็เสียฟอร์มอินทริเงินหมด เพราะฉะนั้นก้มหน้ารับรอยหยิกที่เอวแต่โดยดี ภัสดายังคงหยิกได้อย่างมีศิลปะ เล็บขาวค่อยๆจิกลงบนผิวเนื้อ หลังจากนั้นก็ค่อยหยิกหมุนซ้ายหมุนขวา เวียนวนกลับไปกลับมา ความเจ็บนี้มันช่างสะเทือนไปถึงขั้วหัวใจเลยจริงๆ
“ถ้าร้องออกมาซักแอะเดียวจะบิดให้แรงกว่าเดิม” ใครร้องออกมาก็บ้าแล้ว!! ไม่มีคนบ้าที่ไหนยอมเจ็บแบบยกกำลังสองแน่ๆ และศิขรินทร์เองก็เป็นหนึ่งในนั้นอย่างไม่ต้องสงสัย เมื่อเสร็จสมอารมณ์หมายของอีกฝ่ายแล้ว เล็บมือนางก็ค่อยๆปล่อยผิวเนื้อบริเวณเอวของเขา ความรู้สึกเหมือนตัวเองได้ดีดขึ้นไปสวรรค์อย่างไงอย่างนั้น
.
.
.
.
.
.
เมื่อขับรถวนเมืองหลวงเป็นที่พอใจของคนตัวบางแล้ว ศิขรินทร์ก็ขับรถมุ่งหน้าสู่คอนโดของเขาทันที ดูเหมือนว่าภัสดาผู้ชนะสิบทิศเริ่มจะหมดฤทธิ์ลงอย่างช้าๆ ขนาดเขาจับอุ้มอีกฝ่ายขึ้นมาในอ้อมแขน เจ้าตัวก็ยังไม่รู้สึกตัวเหมือนเดิม บทจะหลับก็หลับง่ายเสียเหลือเกิน คนหน้าหล่อขอค่าอุ้มเป็นจุมพิตที่ริมฝีปากอวบอิ่มครั้งสองครั้ง ตามประสาพ่อค้าหน้าเลือดที่หวังผลกำไรอยู่ตลอดเวลา กี่ครั้งแล้วนะที่เขาอุ้มร่างโปร่งบางที่หลับสนิทนี้เขาคอนโด จะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งศิขรินทร์ก็พร้อมและเต็มใจทำอย่างเต็มที่ อยากรัก อยากปกป้อง อยากดูแล ความรู้สึกเหล่านี้มันหลากล้นอยู่ในอกของเขา ความรู้สึกหวงแหนและเป็นเจ้าข้าวเจ้าของนี่ซิน่ากลัวยิ่งกลัว มันรุนแรงเสียจนน่าตกใจ บางครั้งก็รับมือกับความรู้สึกนี้แทบไม่ไหว ไม่นึกว่าคนหนึ่งคนจะสร้างอิทธิพลให้กับเขามากขนาดนี้
เขาค่อยๆวางร่างแบบบางลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น เพราะเจ้าตัวพูดเสียงอู้อี้ชิดหน้าอกของเขาว่าอยากดูหนัง ศิขรินทร์ก็ไม่ขัดเพราะไม่อยากขัดใจคนง่วงเท่าไร ทั้งที่อยากจะแย้งเหลือเกินว่าตาแทบจะลืมไม่ขึ้นขนาดนั้นจะดูภาพฉายจากจอโทรทัศน์ได้เหรอ แต่ภัสดาก็คือภัสดาอยู่วันยันค่ำลองได้คิดแล้วอยากทำแล้ว เอาอะไรมาฉุดก็ไม่อยู่แน่นอน เพราะฉะนั้นเขาจึงมีหน้าที่เดินเข้าไปในห้องหยิบผ้าห่มผืนใหญ่ออกมาจากห้องแล้วเอามาห่มให้กับร่างแบบบางที่นอนตาปรอยอยู่บนโซฟา
“จะดูไหวไหม ไปนอนดีกว่านะ ดูซิตาปิดหมดแล้ว” เขาย่อตัวนั่งลงบนพื้นพรม มองคนที่บอกว่าจะดูหนัง แต่นอนปิดตาหาวปากกว้างอย่างเอ็นดู ผ้าห่มผืนใหญ่คลุมทับร่างทั้งร่างโปร่งบางของอีกฝ่ายเหลือเพียงใบหน้าสวยหวานที่โผล่ออกมาเล็กน้อย
“ไหวซี พูดมากจัง ....... มานั่งข้างบนซิจะนอนตัก” ไม่ได้ต้องรอให้อีกฝ่ายพูดซ้ำ ศิขรินทร์ก็ผลุดลุกขึ้นมานั่งบนโซฟาอย่างรวดเร็ว เขาค่อยๆยกศีรษะของอีกฝ่ายขึ้นมาวางบนตักอย่างช้าๆ ภาพบนจอโทรศัพท์ยังฉายต่อไปเรื่อยๆ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเท่าไรนัก เพราะตอนนี้สายตาของเมามันมองไปที่ดวงหน้าหวานของคนที่นอนหนุนตักเพียงอย่างเดียว แพขนตางอนกระพริบไปมามองดูแล้วเพรินดีเหมือนกัน ห้องทั้งห้องมีเพียงเสียงที่ดังมาจากโทรทัศน์เครื่องใหญที่ตั้งอยู่ชิดผนังห้องนั่งเล่นตรงข้ามกับชุดโซฟา ศิขรินทร์เหลือบไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้องนั่งเล่น บอกเวลาว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงจะตีสี่ แต่เขาก็ยังไม่รู้สึกง่วงหรืออยากพักผ่อนแต่อย่างใด เช่นเดียวกับภัสดาที่ยังฝืนร่างกายตัวเองไม่ยอมนอน จะดูหนังลูกเดียว ลองขัดใจไปซิ มีหวังได้งอนกันข้ามคืนแน่ๆ
“พีตครับ...........” เขาค่อยๆก้มลงมองดูว่าอีกฝ่ายหลับลงไปแล้วจริงๆ ไม่ใช่เพียงแค่พักสายตาอย่างที่ใช้กับเขามาตลอดระยะเวลาที่นอนหนุนตักดูหนัง
“ไปนอนนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาดูใหม่” เสียงลมหายใจสม่ำเสมอเป็นคำตอบยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าอีกฝ่ายเข้าสู่นิทราไปแล้ว ศิขรินทร์ค่อยๆอุ้มร่างสูงโปร่งขึ้นมาแนบอกแล้วพาเข้าไปในห้องนอน ห้องที่หลายชั่วโมงแล้วที่เงียบเหงาและวังเวงเสียจนน่ากลัวแต่บัดนี้บรรยากาศเช่นนั้นได้หายไปแล้ว เพราะมีใครอีกคนมาทำให้บรรยากาศน่ากลัวแหล่านั้นหายไป ศิขรินทร์สอดตัวเข้าไปโอบกอดร่างบางแนบอกแล้วจุมพิตที่หน้าผากเนียนอย่างรักใคร่ เมื่อหัวใจเต้นเป็นจังหวะปกติ รับรู้ได้ว่ามีใครอีกคนมาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปแล้ว ศิขรินทร์ก็ค่อยๆปิดเปลือกตาลงอย่างช้าๆ นิทราไปพร้อมกับความสุขเพราะมีคนที่รักหนุนนอนอยู่ข้างกาย
.
.
.
.
๐ คำผิดน่าจะเยอะอยู่นะ รีบไปหน่อย เห็นตรงไหนก็ก๊อบมาทั้งประโยคเลยนะคะ เพื่อง่ายต่อการแก้ไข
๐ ช่วงนี้ขยันลง เพราะเปิดเทอมใหม่ๆ แต่ก็นะ เทอม2 แล้ว วุ่นวายกว่าเดิม 100 เท่า ...
๐ สั้นไปหน่อย ขอโทษทีนะคะ
๐ ขอบคุณทุกโพส ที่เหมือนแรงผลักดันให้นิยายเรื่องนี้ได้เดินต่อไป
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
คิดถึงอ้อมกอดป๋องละซิ หุหุ :-[
-
จะมีข่าวดีเมื่อไหร่คะ เสี่ยป๋อง o18
-
น่ารักเหมือนเดิม คริคริ
พีตก็ขี้อ้อนเหมือนกันแหะ :impress2:
-
มาเก็บตอนเก่าที่อ่านไม่ทัน
มาทันคนแต่งอัพเสยเอ้า หมานมาก o13
ดีกรีความหวาน เพิ่มขึ้นทุกวัยเลยน๊า
คนไม่มีคู่เค้าอิจฉา :z3: :z3:
ปล. อยากได้ NC เป็นของขัวญวันเกิดจัง >////<
-
นอนไม่หลับเพราะคิดถึงพี่ศิชิมิ :oo1:
-
มาเก็บตอนเก่าที่อ่านไม่ทัน
มาทันคนแต่งอัพเสยเอ้า หมานมาก o13
ดีกรีความหวาน เพิ่มขึ้นทุกวัยเลยน๊า
คนไม่มีคู่เค้าอิจฉา :z3: :z3:
ปล. อยากได้ NC เป็นของขัวญวันเกิดจัง >////<
โอ้ววววววววววว น่าคิดนะเนี่ยเรื่องของรางวัล ฮาาาาาาาา เดี๋ยวคิดอีกที ก๊ากกกกกกกกกกกก จุ๊ฟฟฟฟฟฟฟๆ
-
หวานนนนนนได้อีกอะ
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก หวานมากกกกกกกกกกกกกก
อ่านไปยิ้มไป พีตน่ารักที่สุดอ่ะ ศิเองก็เอาใจเต็มที่
แล้วเมื่อไหร่จะเปิดตัวเนี่ยยย
-
สองตอนรวดหวานกันได้อีกกก :o8:
คุณชายศิเค้าวางแผนจะแต่งงานแล้วนะคะน้องพีต
ไม่ยอมพาไปเจอป๊าม๊า
เดี๋ยวพอเจอปุ๊บมันขอลูกชายปั๊บชัวร์ 555 55
รอตอนหน้านะคะ :กอด1:
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก พีตน่ารักอ่ะ กอดหมอนข้างงด้วย ฮ่าๆๆ
เห็นชื่อตอน "ลมหายใจ..ร่วมกัน" คิดไปไกลมากกค่ะ กร๊ากกกกกก
ยังไงก้เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
รออ่านตอนต่อไปค๊า (NC มาไวไว คิคิคิ)
-
หวานมากคู่นี้ ไม่น่าเชื่อว่าจะหวานได้ขนาดนี้นะเนี่ย ตัวกระป๋องอะไม่เท่าไหร่ เพราะหลงรักเค้าตั้งแต่แรกๆ อยู่แล้ว
แต่คุณช่างฟิตนี่สิ บทจะหวานก็ทำเอาคนอ่านยิ้มแก้มแตกเลยทีเดียว :o8:
-
นอนไม่หลับเพราะคิดถึงป๋องก็บอกไปดิ :m12: :m12:
-
น่ารักมากทั้งสองคน...อิๆๆๆ
อ่านแล้วเคลิ้มอ่าาาา
ภัสดาก็มีมุมน่ารักๆๆ เหมือนกันเน๊อะะะ
-
อ๊ายย หวานซ้า
คุณป๋องก็ทุรนทุรายซะขนาดนั้น ขนาดไม่กี่ชั่วโมงนะเนี่ย เหมือนจะขาดใจ
อย่างนี้นี่ได้เวลาไปสู่ขอลูกชายเขารึยังคะ
(แต่ต้องฝ่าด่านคุณพีตไปก่อนนะ ดูจะกังวลเรื่องนี้อยู่)
-
แววกลัวเมียขั้นรุนแรงให้เห็นกันชัดๆ
-
เขินนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
ผู้กุมอำนาจตัวจริง ภัสดา พิชัยภักดี o13
แต่ว่านะ คุณศิอาการหนักนะเนี่ย แบบนี้ :กอด1:
-
:laugh: แววกลัวเมียออกมาตั้งแต่ยังไม่แต่งเลยนะเฮียศิ
แต่หนูพีตนี่หลังๆมาน่ารักจังเยย :-[ :กอด1:
-
ต่างคนต่างติดหมอนข้าง...อิอิ
:z1: :z1: :z1: :z1:
-
หวานมากถึงมากที่สุด
-
เฮียป๋องดูอ่อนโยนมากกกก
-
หวานได้ใจอ่ะ พีตโหมดนี้น่ารักมากมาย
-
ภัสดาเหมือนเด็กเลย :-[
สรุป หมอนข้างเอามาก็ไม่ได้ใช้ เพราะมีคนข้างกายแล้ว อิอิ
-
^^
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
หวานกันจัง :pig4:
-
เมื่อไหร่ เค้าจะเข้าหอน้อ สงสารป๋อง :laugh:
-
:impress3: ศิตอดนู้นตอดนี่ตลอด
เมื่อไหร่จะจัดเต็มรูปแบบล่ะ :laugh:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
หวานกับขนาดนี้ จะเเต่งกันเมื่อไรคะเสี่ย :o8:
อย่าลืมร่อนการ์ดนะ :laugh:
-
o13 หวานอ่ะ แม้ตอนนี้จะมีบทพูดน้อย
แต่ก็โรแมนติกโนะ
+1และเป็ดให้นะคะ
-
พีตนี่น่ารักน่าฟัดจริงๆ
หวานบ้างโหดบ้าง เสี่ยป่องก็ยังรัก
-
หวานๆ หวานจนมดขึ้นไปหมดแล้ว :-[
-
หวานจนเริ่มกลัว ^^ ว่าต่อไปจะดราม่าแน่ๆ
-
น่ารักเหมือนเดิม :กอด1:
-
หวานมากค่ะ >,<
-
ตอนนี้ชักจะหวานเกินหน้าเกินตาแล้วนะครับ อิอิ
-
จะน่ารักกันไปไหน :z3:
:-[
ความจริง ยังไม่อยากอ่านตามทันเลย เเต่ก็อยากเม้น :serius2:
ย๊ากกกกก เเล้วท่านพ่อกับท่านเเม่จะว่ายังไงกันบ้างเนี่ย :serius2:
-
เย้ๆๆๆๆๆ มาต่อแล้วๆๆ ตอนหน้าขอ ยาวๆนะครับ หุหุ
ว่าแต่ว่า เมื่อไหร่พี่ศิ กับน้องพีตจะได้............. :oo1: :oo1: กันซักทีน๊าาาา
อร๊ากกกก กุหื่นไปรึป่าววววว :haun4:
-
รถขนน้ำตาล ไปคว่ำหน้าคอนโดคุณศิแน่ๆ หวานเรี่ยราด หวานเทกระจาด
-
:3123: :3123:ขอบคุณผู้แต่งที่แต่งเรื่องราวดีๆให้พวกเราได้อ่านครับ :3123: :3123:
-
น้ำท่วมนี้
น้ำหวานแน่ๆ 555+
-
หวาน น ชื่นจ๊าย ย
คำผิด ผิดน้อยค่ะ
ดู อินทรี จะผิดอยู่ 2 คำมั้ง "อินทริ"
ไฟแรงอย่างนี้ ปลื้มค๊า 555
สู้ๆ ฝันหวานค่ะ ;) +1
:กอด1: :กอด1:
:L2: :L2:
-
+ 1 ให้จ้า
หวานไม่เกรงใจใครเลย สองคนนี่นะ :impress2:
รอ :call:
-
ห๊วาน หวาน :-[ :-[ :-[
หวานๆแบนี้เมื่อไรจะเข้าหอค่ะ :กอด1:
-
น่ารัก :o8: :-[
+1 นะคะ
-
อะหุ้ยๆ ><
หวานอ่ะ เติมหวานอีกนิดนึง >>> มดขึ้นแน่ๆอ่ะ ^^
-
พีตน่ารักอย่างนี้จะไม่ให้หลงใด้ยังไง :L2:
-
หวานมาก ๆขอให้หวานอย่างนี้ไปตลอดนะ :3123:
-
:o8: :-[ :o8: :-[
-
โอ๊ยยย มดแทะคอมพ์เดี๊ยนหมดแล้วค่ะเฮียป๋องหนูพีต หึหึหึ
-
หวานจังเลยศิแสนจะเอาใจพีตมากเลย
+เป็ดให้นะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด คุณน kuro คุณรู้ไหมว่าคุณได้ทำให้ฝันของคนแต่งเป็นจริงแล้ว ไม่นึกว่าชื่อยูสตัวเองจะเข้าไปอยู่ในนั้นได้ ขอบคุณมากๆที่โหวตให้ เรามาดื่มน้ำสาบานเป็นพี่น้องกัน ฮาาาาาาาาาาาาาา
ขอบคุณเหมือนกันค่ะที่แต่งนิยายเรื่องนี้ขึ้นมา
สนุกมากเลยค่ะ
หวานมาก
เราประทับใจนิยายเรื่องนี้สุดๆ
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
-
พี่ศิ น่ารัก
-
เมื่อไรน๊า...
-
เคยอ่าน เขาว่ากันว่าช่วงที่คนรักกันช่วงโปรโมชั่นสามปีแรก จะเป็นช่วงที่สมองคนเราหลั่งสารที่คล้ายสารเสพติดออกมา ทำให้รักกันปานจะแหกตรูดดม เวลาไม่เจอกันจะคิดถึงกันมากกกกกกกกก
...อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงบทความนี้ขึ้นมาทันที
-
โห อินทรีหนุ่มของเรา ได้กำไรเยอะเลยอ่ะ ทั้งหอมทั้งกอดทั้งจูบ น่าจะมีลูบๆคลำๆเข้าๆออกๆ พร้อมเสียงครางด้วยย
ว๊ายย >< แค่คิดก็...แล้ว จะน่ารักขนาดไหนเนี่ยย 55
-
โรแมนติกม๊ากกกก :-[
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดด หวานได้อีกอ่ะ ดูท่าแล้วจะกลัวว่าที่ภรรยาแน่ๆๆเลยในอนาคตอ่ะ
-
เข้ามาอีกที >>>>> ทุกคอมเมนต์คือแรงผลักดัน
วันนี้นอนเล่นทั้งวัน แต่ไม่ได้ปั่น พรุ่งนี้จะกลับมาปั่น
กอดรวบทั้งเล้า และทุกโพส
ราตรีสวัสดิ์ :man1: :man1:
-
นั่งบี้มดแก้เขิน :-[
-
ไกล้เเต่งเเล้ว หวานแบบนี้
-
หวานแสบไส้แล้วคู่นี้
:o8: :o8: :o8:
-
หวานเกินไปละนะ :angry2:
คนอ่านอิจฉา ฮึ o9
-
จะหวานเกินไปแล้วนะ!!!! งอน
-
:o8: :-[ :impress2: โหยยยโคตรหวานเลยยยยยยยยย หวานมากถึงมากที่สุด!!!!!! ขั้นสูงสุดเลยอ่ะขอเติม estไว้เลย
เฮ้ออออ~~ ชอบมากเลยยยย :กอด1: :L2: :3123: :L1:
-
เข้ามาอ่านรวดเดียวเลยค่ะ, สนุกมาก!
ศิพีตน่ารักอะ~ หวานกำลังดี คิดถึงกันจนนอนไม่หลับเลยอะดิ
+เป็ด :-[ +1 รอตอนต่อไปนะ :กอด1:
-
พอทางโน้นเรียกหาก้อรีบเหาะไปรับเลยนะพี่ศิ
-
เมื่อไรคู่นี้เขาจะ :oo1:กันเสียทีไม่อยากให้เก็บไว้นาน
-
และแล้วก็ได้หมอนข้างตัวใหญ่ๆมากอดเหมือนทุกๆคืน
คืนนี้คงหลับฝันดีซิเนอะ
-
ป๋องน่ารักว่ะ
พีตขี้อ้อนมากเลย
:z3: :z3:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ลมหายใจร่วมกัน แล้วเมื่อไหร่จะเป็นคน ๆ เดียวกันอ่า :o8:
-
เข้ามาแสดงตัวเป็นพยานรัก ศิกับพีต ด้วยคน
คู่นี้เค้าหวานจริงอะไรจริง :o8:
พีตบทจะอ้อนก็เล่นซะน่ารักน่าหยิกเชียว
จะไม่ให้ศิทั้งรักทั้งหลงได้ยังไงเนอะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ สู้ๆนะคะ :L2:
-
:-[ หวานจนระดับน้ำตาลในเลือดสูงเกินกว่าค่าปกติ :-[
มาต่อบ่อยๆนะคะ....... :pig4:
พึ่งตามมาอ่านจนทัน..อยากบอกว่าสนุกมากๆขั้นเทพ o13
-
หวานกันมากๆแบบนี้ ตอนเจอแม่ฝาละมีกับยัยน้ำหวานพี่สะใภ้จะทำให้คนอ่านน้ำตาท่วมรึป่าวน๊อ :o10:
-
หวานมากๆกลัวเเม่สามีกับยัยน้ำหวานมาป่วนจัง
-
น่ารักมากก หวานมากกกก อยากได้แฟนแบบศิจริงๆเล้ยย
เมื่อไหร่จะได้วายเอ็มซีเอกันซักทีน้ออ พีตรีบๆแน่ใจตัวเองซะทีสิ รออยู่เน้อ -..-
ปล. บวกเป็ดให้นะคะ
-
บอกได้คำเดียววว่า เขิลมากมายยยย
-
รอ ร๊อออ รอออออ
-
+1 เรยฮ๊าบ อ่านแร้วอยากได้บ้าง อิอิ :z1:
-
มาอ่านต่อค้าบบ
-
บทที่ 21
ไม่ให้ไป!
หลังจากที่ตระเวนขับรถรอบเมืองจนอิ่มหนำสำราญไปกับบรรยากาศของเมืองกรุงยามคำคืนแล้ว ทั้งศิขรินทร์และภัสดาก็ต่างเหน็ดเหนื่อยอ่อนเพลียไปตามๆหัน สาเหตุหนึ่งคงจะมาจากหน้าที่การงานที่ต่างคนต่างต้องบริหารจัดการไปคนแบบ ศิขรินทร์เหน็ดเหนื่อยเพราะต้องใช้สมองและไหวพริบรวมไปถึงชั้นเชิงต่างๆที่สั่งสมมาตั้งแต่สมัยเรียน วงการธุรกิจมีขึ้นก็ต้องมีลง อยากให้กิจการอยู่ค้ำฟ้าคู่ดาวคู่เดือนก็ต้องรอบคอบเด็ดขาด ชิงลงมือก่อน กล้าได้กล้าเสีย กว่าที่ศิขรินทร์จะก้าวขึ้นมาถึงจุดนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่าย เสียเลือดเสียเนื้อ เงินทองเพื่อนฝูง เพราะคำว่า ‘เงิน’ นั้น มันไม่เข้าใครออกใคร มันซื้อได้ทุกอย่างแม้กระทั่งมิตรภาพ กี่ครั้งกี่หนที่เขาต้องเสียเพื่อนไปเพราะความโลภ ความไม่รู้จักพอ เบื้องหน้าคือพ่อค้าเบื้องหลังคือนักฆ่า นี่ซินะคือสมญานามที่แท้จริงของศิขรินทร์ ผิดกับภัสดา เพราะรายนั้นใช้แรงกายและสติปัญญา เหนื่อยกว่าเขาเป็นสองเท่า จึงไม่แปลกนักที่พอถึงเวลากลับบ้านศิขรินทร์จะเอาใจภัสดาอยู่เป็นประจำ ความเป็นห่วงเป็นใยที่มีให้กันและกัน เมื่อได้สัมผัสแค่นี้ความเหนื่อยล้าที่แบกมาจากที่ทำงานก็มลายหายไปทันที
รุ่งเช้าประธานบริษัทใหญ่ก็อิดออดทำตัวเป็นเด็กสามขวบเอาหัวมุดหมอนทำเสียงอู้อี้ไม่ไปทำงาน ไม่ว่าภัสดาจะใช้วิธีใดก็ไม่สามารถงัดยักษ์ตัวใหญ่ให้ขึ้นมาจากเตียงนอนได้ จนในที่สุดคนตัวบางก็ต้องยอมแพ้ไป จึงปล่อยให้พ่อประธานใหญ่นอนอืดเป็นเส้นบะหมี่ต่อไป ส่วนตัวเองก็ลุกขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเก็บห้องตามลำดับไม่ว่าจะหันไปมองที่เตียงกี่ครั้งต่อกี่ครั้งเรือนกายสูงใหญ่ก็ไม่ขยับเขยือนไปไหนซักที ยังคงอยู่ท่าเดิม นอนคว่ำหน้าหัวมุดหนอนกอดตุ๊กตาเสือของเขาอย่างสบายอกสบายใจ ช่างฟิตมองดูภาพนั้นอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ถ้าวันไหนศิขรินทร์ได้เข้าโหมดขี้เกียจแล้ว วันนั้นทั้งวัน กิจกรรมมันจะวนเวียนอยู่แค่เตียงนอน โซฟาห้องนั่งเล่น โต๊ะเตรียมอาหารในห้องครัว ระเบียงเท่านั้น อย่างอื่นไม่ต้องไปพูดถึงเพราะพ่อประธานใหญ่ไม่คิดจะทำแน่นอน
“คิดว่าจะนอนไปถึงเมื่อไร” คนตัวบางยืนกอดอก พูดเสียงเรียบเมื่อแลเห็นว่าร่างสูงโปร่งบนเตียงนั้นเริ่มขยับท่าทางเปลี่ยนท่าไปมา สงสัยนอนคว่ำนานแล้วคงเมื่อย ใจอยากจะกระโดดขึ้นไปทับแล้วเขย่าหน้าหล่อๆนั้นให้หายหมั่นไส้สักทีสองที แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ความคิด ขืนทำไปจริงๆ คนที่เสียเปรียบจะเป็นเขานั่นเอง ยิ่งบนเตียงยิ่งแล้วเข้าทางพ่อประธานใหญ่เลยนั่นล่ะ
“อีกสิบนาทีครับ ครบสิบนาทีเมื่อไรจะลุกไปอาบน้ำทันทีเลย”
“มึงพูดอย่างนี้มาสิบรอบแล้วนะไอ้ศิ ลุกขึ้นมาเลย กูหิว!” ตะคอกออกไปอย่างหงุดหงิดเพราะนั่งมองยืนมองมันอยู่อย่างนี้มาเป็นชั่วโมงสองชั่วโมงแล้ว ปลุกคราวแรกก็บอกว่าสิบนาที คราวที่สองก็สิบนาที ครั้งล่าสุดสิบนาที และถ้ามันยังลีลาเล่นตัวอยูอย่างนี้อีก มันจะได้หายใจอยู่บนโลกนี้แค่สิบนาที!
“หิวก็ไปทำอะไรกินซิครับ ของก็มีครบ” ภัสดายิ้มเหี้ยมเกรียมขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินศิขรินทร์พูดจบ มันรู้ว่าเขาทำไม่เป็น มันยังมีหน้ามาบอกว่าให้ไปทำอะไรกิน อย่างนี้ถ้าไม่สั่งสอนให้หลาบจำก็ไม่ใช่ภัสดา พิชัยภักดีแล้ว!
สิ้นเสียงของศิขรินทร์ร่างบางก็กระโดดทับแผ่นหลังแข็งแรงของคนที่นอนอยู่ทันที มือบางจับท่อนขาแข็งแรงยกขึ้นมาแล้วกดมาด้านหน้า ซึ่งวิธีนี้ก็สร้างความเจ็บปวดให้กับคนร่างสูงอย่างศิขรินทร์ไม่น้อย
“โอ๊ย! พีตครับ พีต!!!!” ท่านประธานใหญ่ร้องออกมาอย่างหมดมาด ใบหน้าหล่อบิ้วเบี้ยวไปมาเพราะความเจ็บปวด ยิ่งตอนเช้าๆอย่างนี้ยิ่งแล้วใหญ่ เส้นยึดกล้ามเนื้อไปหมด ปวดจนน้ำตาซึม แต่ก็ร้องมากไม่ได้เดี๋ยวฟอร์มหมด ทั้งที่มันหมดไปตั้งแต่ร้องครั้งแรกแล้ว
“ลุกขึ้นมาอาบน้ำ แต่งตัว แล้วไปทำอะไรให้กูกินซะ!” น้ำเสียงแววหวานบัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นเหี้ยมและนิ่ง ทำเอาศิขรินทร์ต้องตกปากรับคำโดยด่วน ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะก็คงได้เป็นศพนอนหล่ออยู่กลางห้องแน่ๆ
“รับทราบครับ!”
“ดี................หึหึ กูรู้ทันมึงหมดนั่นแหละ ไอ้ศิ อย่ามาๆ”
ภัสดาพูดดักทางคนเจ้าเล่ห์อย่างรู้ทัน ร่างบางเดาออกหมดนั่นแหละว่าถ้ามันพลิกตัวกลับมา ไอ้ประธานใหญ่หน้าหล่อมันจะใช้ความเร็วโดยสันดานตะครุบตัวเขาและกระทำมิดีมิร้ายแน่ๆ ซึ่งก็เป็นดังคาด เพราะมันยื่นมือหวังจะมาคว้าเอวของเขา ถ้ามันจับได้ก็ไม่ใช่ภัสดาซิวะ
“โอ๊ยยยยย! ที่รักครับ ยอมแล้วครับ ยอมแล้ววว!!!!!!”
ศิขรินทร์ต้องยอมรับโดยดุษฎีว่าไม่มีทางเอาเอาชนะผู้ชนะสิบทิศอย่างภัสดาได้แน่นอน เพราะตอนนี้ร่างสูงกำลังถูกดัดแขนอยู่นี่ไง หมดสิ้นแล้วทุกอย่างหมาดนักธุรกิจผู้สง่างามนิ่งขรึม ต้องมาสงบอยู่แทบเท้าของช่างฟิตหน้าสวยแต่การกระทำสวนทางกับหน้าเสียจริงๆ
ร่างบางลุกขึ้นมายืนมองคนหล่อนอนหมดสภาพอยู่บนเตียง ทนรำคาญไม่ไหว เห็นแล้วมันขัดลูกตาทำตัวสำออยก็เลยกระชากมันขึ้นมาจากเตียงแล้วลากมันเข้าไปใส่ไว้ในห้องน้ำ หลังจากนั้นก็โยนผ้าขนหนูเข้าไป การกระทำช่างสวนทางกับหน้าตาอย่างที่ศิขรินทร์ได้ปรามาศได้จริงๆ
ศิขรินทร์อาบน้ำเร็วที่สุดในชิตก็ว่าได้เพราะรับรู้ว่าถึงรังสีอำมหิตที่แผ่เข้ามาถึงในห้องน้ำ เพราะเขาค่อนข้างแน่ใจว่าภัสดาจะต้องมายืนกดดันหน้าห้องน้ำแน่นอน เพราะโหมดหิวของคนสวยนั้นค่อนข้างดุและโหดมากกว่าเดิมสิบเท่า เสือหิว อย่าเอาเรือไปขวาง สำนวนไทยแท้แม่ให้มา คิดเอาเองตอนที่ใช้สบู่เหลวลูบหน้าอกแข็งของตัวเองสองสามที ขืนลีลาไปมากกว่านี้เดี๋ยวจะยิ่งโหดไปกันใหญ่ อาบน้ำมาทุกวัน วันนี้อาบนิดเดียวจะเป็นไรไป ไว้ค่อยมาอาบตอนเย็นใหม่ก็ได้
“มึงไม่เอาหมอน เอาเสื่อไปปูในห้องน้ำเลยล่ะ” ให้ตายเถอะ เมื่อกี้เขาคำนวณเวลาไว้แล้วนะ มันน่าจะประมาณห้านาทีเองนี่เร็วสุดในชีวิตที่เคยมีมาแล้วนะ คนสวยที่ยืนรอหน้าห้องกลับมีความเห็นว่านานซะงั้น ว่าที่เมียนี่ข่มเอาๆ ไม่ได้กลัวนะครับ แค่เกรงใจ ผมพูดจริงๆ
“เร็วสุดๆแล้วที่รัก เดี๋ยวใส่เสื้อใส่กางเกงก็เสร็จแล้ว ที่รักออกไปรอข้างนอกนะ นั่งดูการ์ตูนทำใจเย็นๆ ใจร่มๆนะ”
“กูให้เวลามึงสามนาที ถ้าไม่ออกมามึงเตรียมตัวโดนได้เลย” ว่าแล้วคนสวยก็เชิดหน้าออกไป มีหันมายกกำปั้นขู่ปิดท้ายก่อนจะออกจากห้องเล็กน้อย ศิขรินทร์ก็ทำเพียงแค่ยิ้มแหย่ๆ ส่งให้อีกฝ่ายเท่านั้น
“ว่าที่เมียกู ดุชิบหาย”
“ว่าไงนะ!”
“เปล่าครับ!”
เดินไปถึงประตูแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วได้ยินได้อย่างไร เริ่มจะระแวงในความสามารถของอีกฝ่ายแล้วซิ ก็เก่งไปหมดแทบจะทุกอย่าง ที่เด่นที่สุดก็คงจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเครื่องยนต์และความเร็ว ได้ข่าวว่าเมื่อก่อนฝีมือแข่งรถไปถึงระดับโลก แสดงว่าทักษะการหมุนพวงมาลัยและการเหยียบเบรคต้องขั้นเทพแน่นอน ไหนจะเก่งศิลปะป้องกันตัว ถ้าให้เดาว่าที่เมียจะต้องแม่นปืนแน่นอน ดูก็รู้ว่าเอาทุกอย่างที่มันรุนแรงและรวดเร็ว
ศิขรินทร์ทำข้าวผัดมันกุ้งโปะแฮมและไข่ดาวและสารพัดผักแต่ยกเว้นมะเขือเทศเป็นมื้อเช้า เพราะเมนูข้าวผัดค่อนข้างที่จะทำได้เร็วส่วนผสมมีไม่เยอะ ผัดกระเทียมจนหอมกรุ่นแล้วเทข้าวลงไปหลังจากนั้นก็ใส่มันกุ้งและผักสารพัดสีเพื่อเพิ่มความสวยงาม เยาะซอส ปรุงรสนิดหน่อย ตักใส่จานแล้วหันไปทอดแฮมและไข่ดาวเพื่อแต่งหน้า เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็ยกไปเสิร์ฟคนโมโหหิวที่นั่งมองจานข้าวผัดตาเป็นมัน นี่แหละมุมที่น่ารักของภัสดา เรื่องกินเรื่องใหญ่ นอกนั้นเรื่องเล็กหมด ถ้าเดินตลาดสิ่งแรกที่คนสวยจะมองหาก็คือของกิน จะต้องมีอะไรซักอย่างสองอย่างหรือหลายมาถือไว้ในมือแล้วเดินกินไปดูของไป ซึ่งส่วนมากจะถืออย่างเดียว เพราะหลายๆอย่างนั้นจะมาอยู่ในมือเขาแทน ยิ่งไอศกรีมโบราณยิ่งชอบ เคยนั่งรอให้พ่อค้าตักชิ้นขนุนให้เยอะ ทั้งๆที่เนื้อขนุนมันแทบจะมองไม่เห็นอยู่แล้ว เพราะเขาปั่นรวมกันเป็นเนื้อเดียว แต่คนสวยเขาไม่ยอม คนขายก็เลยตักให้เป็นพิเศษพร้อมทั้งราดนมสดให้เสียล้นแก้ว มือเลอะเสื้อเลอะไปตามระเบียบ ต้องยอมรับว่าช่างฟิตคนนี้ติดดินและน่ารักจริงๆ
“มันอร่อยขนาดนั้นเลยเหรอครับ” สายตาคมกล้ามองดูร่างบางที่กวาดข้าวเม็ดสุดท้ายเข้าปากแล้วทำหน้าชวนฝัน เมื่ออาหารที่อยู่ข้างหน้าหมดแล้ว ร่างบางก็เปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นจานข้าวผัดที่อยู่ตรงหน้าเขาทันที เพราะมัวแต่มองดูอีกฝ่ายทานอย่างเอร็ดอร่อย ข้าวในจานจึงพร่องไปเพียงเล็กน้อย
“อืม อิ่มแล้วเหรอ ขอนะ” แขนขาวๆยื่นออกมาหวังที่จะลากจานข้าวของเขาไปเผด็จศึก แต่เรื่องอะไรจะให้ไปง่ายๆ อย่างนี้มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยน
“หอมแก้มก่อนซิ”
“ฟอดดดดดดดดดดดดดด”
ไม่มีลังเล เขินอาย หน้าแดง หรือะไรแต่อย่างใด เพราะปฏิกิริยาเมื่อสักครู่นี้เป็นไปตามอัตโนมัติ เรื่องกินเรื่องใหญ่จริงๆ กินเยอะขนาดนี้เอาไปเก็บไว้ไหนหมด ตัวก็เล็กว่าเขา ไม่ว่าจะกินเยอะแค่ไหนก็ไม่เพิ่มขึ้นสักที น่ายกย่องระบบเผาผลาญของอีกฝ่ายจริงๆ เคยมีอยู่ครั้หนึ่งที่เขาซื้อโจ๊กมาฝาก แต่จ้าตัวทานเค้กไปล่วงหน้าก่อนแล้ว แต่ก็ไม่ยอมแพ้ยังแกะถุงโจ๊กกินต่อได้อีก กินไปกินมาอาการอิ่มแบบจุกถึงคอหอยก็เริ่มออก แต่ก็ไม่ยอมแพ้ ตักโจ๊กเข้าปากไปเรื่อยๆ เพราะภัสดาติดนิสัยทานของต้องทานให้หมดไม่ให้เหลือเพราะเสียดายนั่นเอง พอโจ๊กช้อนสุดท้ายเข้าปาก คนเอวบางก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปอ้วกทันที งานนี้ออกหมด หมดแรงไปประมาณสิบนาทีก็ลุกขึ้นมากินใหม่ สุดยอดในทุกๆเรื่องจริงๆ
“แล้วทำไมวันนี้อู้ ไม่ไปทำงานล่ะไอ้ประธานขี้เก๊ก”
“พักเหนื่อยน่ะครับ แล้วทำไมคุณถึงไม่ไปล่ะ อู้เหมือนผมก็พูดมาเถอะ” มือหนายื่นแก้วน้ำมะพร้าวให้ภัสดาที่จัดการข้าวผัดจานที่สองหมดแล้ว ยังคงทานได้อย่างเกลี้ยงเกลาเหมือนจานแรก เห็นอย่างนี้คนทำก็มีกำลังใจทำให้ทานต่อไปนะที่รัก
“ก็ไม่อยากไป เห็นหน้าพวกลูกน้องแล้วเบื่อ” วันนี้นายช่างใหญ่ขาดงานเพราะไม่มีออรเดอร์หนักมาถึงมือ เพราะลูกน้องส่วนใหญ่รับหน้ากันไปหมดแล้ว เว้นแต่จะมีกิตมศักดิ์โทรมาเรียกเขา ซึ่งก็หาได้ค่อนข้างยาก
“ทานส้มไหมครับ”
“ได้ก็ดี”
ภัสดาตอบเสียงยียวนได้บาดใจเขาเสียเหลือเกิน คงจะไม่ได้ยินประโยคนี้แน่ๆ ‘ทานซิครับ ศิแกะให้พีตนะ’ หรือไม่ก็ ‘ทานครับ ให้พีตแกะให้นะ’ มันคงเป็นได้แค่ความฝัน มันไม่มีทางเป็นจริง ศิขรินทร์ทำใจอยู่นานแล้ว แต่ถึงแม้จะอย่างนั้นอย่างนี้ก็เถอะ ความหวังอันสูงสุดในชีวิตนี้ก็คือการที่ได้เห็นภัสดาพูดเพราะกับเขา ถึงแม้มันจะเป็นความหวังที่ค่อนข้างริบหรี่ก็ตามที
ร่างสูงลุกขึ้นไปเปิดตู้เย็นแล้วยกถาดส้มสายน้ำผึ้งออกมาวางบนโต๊ะแล้วจัดการแกะเปลือกลอกใยและยื่นให้ภัสดาที่นั่งอ้าปากอยู่ฝั่งตรงข้าม ถ้าเป็นเรื่องกินแล้ว ไม่ว่าจะให้ป้อนที่ไหน ตรงไหน อย่างไร เมื่อไร ภัสดาไม่เคยแสดงท่าทีว่าเขินอายออกมาซักครั้ง อีกทั้งยังชอบใจใหญ่ที่มีคนคอยบริการ และเขาเองก็เต็มใจบริการเสียด้วย
ป้อนส้มให้อีกฝ่ายจนหมดไปห้าลูก ศิขรินทร์ก็ลุกขึ้นเก็บโต๊ะโดยมีคนเอวบางรับจานไปล้างอย่างขะมักเขม้น เพราะคุณหนูพีตแห่งบ้านพิชัยภักดีนั้นทำอะไรไม่เป็นเลยซักอย่าง แค่ทอดไข่ดาวก็ไหม้แล้ว พีตเคยเล่าให้ฟังว่าสมัยมัธยมนั้น มีคุณครูสอนสอนสังคมท่านหนึ่งพูดไว้ว่า ถ้าทอดไข่ดาวไม่เป็น แล้วจะทำอย่างอื่นเป็นเหรอ เจ้าตัวเล่าให้ฟังว่าประโยคเชือดคนตายของอาจารย์ท่านนั้นเป็นเหมือนแรงผลักดันที่ทำให้มาถึงจุดนี้
เวลาในช่วงสายหมดไปกับการนั่งดูซี่รีย์เกาหลีที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับการทำอาหาร ตลอดเวลาที่นั่งดูก็มีเสียงของภัสดาแทรกขึ้นมาเป็นระยะๆ เพราะเจ้าตัวค่อนข้างไม่สบอารมณ์กับนางเอกที่โดนกลั่นแกล้งต่างๆนานา ยิ่งกว่าดาวพระศุกร์บ้านเรา เมื่อร่างสูงถามว่าปิดไหมก็โดนสายตาดุตวัดฉับมามอง ทำเอานั่งอมยิ้มหัวเราะไปคนเดียว ทำเอาความเครียดสะสมจากเรื่องต่างๆมะลายหายไปทันที เพียงแค่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน นั่งดูซีรี่ย์ไปเรื่อยๆ หยอกกันบ้างพอเป็นพิธีถ้าช่วงไหนมันน่าเบื่อ แต่ศิขรินทร์ก็ตะขิดตะขวงอยู่ไม่น้อยเมื่อคนเอวบางเอ่ยปากชมพระเอกในซีรี่ย์ว่าดีนักดีหน้า สุภาพบุรุษ ใจดี เป็นกันเอง รักเด็ก เอื้ออาทร ไม่เหมือนกับใครแถวนี้ อ้าว! แล้วอยู่ดีๆมันโผล่ที่ผมได้ไงเนี่ย
เมื่อเข็มนาฬิกาชี้เลขสามบอกเวลาสามโมงเย็นเสียงโอดโอยก็ดังขึ้นแว่วๆว่าอยากกินมาม่าหมูสับอย่างที่บี้ เดอะสตาร์โฆษณา ร่างสูงจึงถามกลับไปว่าจะเอาอะไรเพิ่มไหม ใบหน้าสวยส่ายไปมาแล้วหยิบหนังสือรถเดิมตามศิขรินทร์เข้าไปในห้องครัว
“ศิ เย็นนี้จะไปไหนหรือเปล่า”
“ทำไมครับ” ศิขรินทร์เอ่ยตอบอีกฝ่ายไปโดยที่ยังหันหลังให้ เพราะต้องเตรียมน้ำร้อนและเทบะหมี่และเครื่องปรุงออกจากซอง หลังจากนั้นก็หั่นหอมและผักชีเตรียมไว้คอย
“ก็.......ถามดู แล้วตกลงได้ไปไหนหรือเปล่า”
“ไม่ได้ไปไหนหรอกครับ พีตจะไปไหนหรือเปล่า ไปซื้อของเข้าเรือนหอหรือเปล่าครับที่รัก” ผักกาดหอมที่วางอยู่ในกระเช้ากลางโต๊ะเตรียมอาหารลอยปะถะศีรษะของศิรินทร์แม่นเหมือนจับวาง!
“ซื้อกระถางธูปเอาไว้วางหน้าโลงมึงอ่ะ ชวนออกนอกเรื่องตลอด ก็............ไปบ้านไอ้เขตน่ะ จะไปหรือเปล่า” มันจะทำหน้าตกใจไปทำไม ก็แค่จะชวนไปบ้านเพื่อนก็เท่านั้นเอง
“พูดจริงหรือพูดเล่น” นอกจากจะตกใจแล้วยังดีใจอีกต่างหาก ใครไม่มีดีใจก็บ้าแล้ว!
ร่างสูงวางอุปกรณ์ทำครัวทุกอย่างไว้บนโต๊ะแล้วหันมาจ้องหน้าคนที่นั่งอ่านหนังสือรถอยู่บนเก้าอี้ในห้องครัว ทำเอาภัสดาต้องใช้สายตาเอือมๆมองอีกฝ่ายไป การสื่อสารทางสายตาไม่ได้ทำให้ผู้รับสารอย่างศิขรินทร์นั้นลดพฤติกรรมจ้องหน้าคนรักลงแต่อย่างใด ซ้ำร้ายยังเอาตัวเองมานั่งเคียงไหล่เบียดเรือนร่างโปร่งบางที่โต๊ะเตรียมอาหารกลางห้องครัว จะไม่ให้ศิขรินทร์ดีใจได้อย่างไรก็ในเมื่อตั้งแต่คบกันมานั้น ภัสดายังไม่พร้อมที่จะเอ่ยปากบอกเพื่อนสนิทว่าเป็นแฟนกับเขา ช่วงแรกๆก็น้อยใจตามประสาคนเอาแต่ใจ แต่แล้วความรู้สึกน้อยใจในคนรักก็เปลี่ยนไป ศิขรินทร์รับรู้ว่าร่างบางนั้นค่อนค้างเป็นกังวลเรื่องเพื่อนสนิทอยู่มากเลยทีเดียว กลัวว่าจะไม่เป็นที่ยอมรับ กลัวการเปลี่ยนแปลง ผิดกับศิขรินทร์ที่ได้เอ่ยปากบอก กรุง วรยศ เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวไปว่า มีว่าที่ภรรยาเป็นผู้ชาย อีกทั้งยังดำรงอาชีพช่างซ่อมรถอีกต่างหาก นอกจากไอ้กรุงมันจะไม่ตกใจแล้ว มันยังสมน้ำหน้าเขาอีกต่างหาก บอกว่าเขาเลือกมาก เลือกจนได้ดี สุดท้ายก็ได้ช่างฟิตจอมเถื่อนมาเป็นแฟน
ศิขรินทร์ไม่อยากเถียง เพราะทุกอย่างที่กรุง พูดมาทั้งหมดนั้นเป็นเรื่องจริง จะเถียงออกไปทำไมในเมื่อแหกปากพูดไป อะไรก็ไม่เปลี่ยนแปลงอยู่ดี และเขาจะไม่ยอมให้มันเปลี่ยนแปลงแน่นอน ในเมื่อโชคชะตาดลบันดาลให้มาพบเจอกันแล้ว เรื่องอะไรจะไปฝืนลิขิตฟ้า ปล่อยให้มันเป็นไปตามขั้นตอนของมันดีกว่า หากเพื่อนๆของภัสดาไม่ยอมรับ ศิขรินทร์คนนี้นี่แหละจะทำให้ยอมรับให้ได้เอง
“แล้วจะพูดเล่นทำไม แม่ไอ้เขตนัดทานข้าวเย็นน่ะ กูก็เลยชวนมึง ไม่ไปก็ได้นะไม่ได้ว่า แต่กูจะค้างที่บ้านไอ้เขตด้วยนะ” หืม ประโยคนี้ ทะแม่งๆนะ
“เรื่องทานข้าวผมว่าง เดี๋ยวจะไปด้วย แต่เรื่องที่คุณบอกว่าจะไปค้างบ้านเพื่อนนั้นผมไม่เห็นด้วย”
หัวเด็ดตีนขาดอย่างไร คราวนี้ก็ไม่ปล่อยไปแล้วแน่ๆ ถึงมันจะแค่หนึ่งคืนก็เถอะ กว่าจะผ่านไปแต่ละวินาทีมันช่างทุรนทุรายสิ้นดี ไม่มีทางปล่อยไปไหนอีกแล้ว บทเรียนที่ได้รับจากเมื่อคืนวานสร้างความทรงจำค่อนข้างเลวร้ายของการนอนแยกห้องเสียจนน่ากลัว
“ก็แค่ไปนอน นอนห้องไอ้เขตพอตื่นเช้ามาก็กลับ ทำไมถึงไม่เห็นด้วย ไม่ยุติธรรม มึงจะไม่ให้กูออกไปไหนเลยเหรอ ตัวไม่ได้ติดกันนะโว้ย.........”
ร่างโปร่งบางผลักไสเรือนกายสูงใหญ่ของศิขรินทร์ไม่ให้เข้ามาใกล้อีก แต่ดูเหมือนว่าการห้ามปรามนั้นคงจะไม่ได้ผล เพราะนอกจากศิขรินทร์จะไม่ถอยห่างไปแล้วยังใช้ลำแขนแข็งแรงโอบเอวบางไว้แน่นกว่าเดิม คนตัวเล็กดิ้นขลุกขลักไปมาอย่างประท้วง แต่ก็ได้รับการเมินเฉยจากศิขริทร์ที่คงแรงกอดรัดไว้เท่าเดิม ซ้ำร้ายริมฝีปากเรียวสวยยังกดจูบลงบนริมฝีปากอวบอิ่มของภัสดาอย่างรวดเร็ว กลีบปากบางถูกเรียวลิ้นร้ายไล้ไปมาอย่างช้าๆ เมื่อกลีบกุหลาบฉ่ำสวยแยกออกจากกัน ร่างสูงก็ส่งลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากของอีกฝ่ายทันที เรียวลิ้นร้ายกาจกวาดต้อนลิ้นของภัสดาอย่างาหลงใหลเมื่อคนตัวเล็กหมดแรงหนีก็เกี่ยวกระหวัดดูดดึงเอาไว้ เหมือนดั่งคนพเนจรในทะเลทรายที่หลงทางมาเจอโอเอซิสด้วยบังเอิญ โพรงปากของร่างบางช่างหอมหวานและนุ่มนิ่มเสียเหลือเกิน อาการขัดขืนในคราแรกแปรเปลี่ยนเป็นให้ความร่วมมือ เมื่อเห็นดังนั้น ศิขรินทร์ก็ดูดดื่มความหวานของน้ำทิพย์ในโพรงปากของภัสดาอย่างกระหายหิว ดูดชิมทุกอณูความหวาน ยิ่งกลืนกินไปมากเท่าไรก็ยิ่งต้องการมากกว่าเดิมหลายเท่า จนเวลาผ่านไปคนตัวบางก็เริ่มหมดแรงเพราะพิษจุมพิตร้ายกาจของเขา เรียวปากหนาจึงผละออกมาจากกลีบกุหลาบสีหวาน แล้วเปลี่ยนเป้าหมายเป็นซอกคอหอมกรุ่นของอีกฝ่าย ผิวเนื้ออ่อนถูกเขาคบเม้มสร้างรอยตรีตราจองเอาไว้อยู่สองสามรอย ร่างกายส่งสัญญาณเตือนบอกว่าอยากได้มากกว่านี้ อยากสัมผัสมากกว่านี้ จิตใจฝ่ายต่ำสั่งการให้อุ้มร่างบางที่สติเรือนลางนี้เข้าห้องนอนไปร่วมรักกันอย่างที่ความต้องการมันปรากฏหลักฐานอยู่บนร่างกาย นั่นก็เพียงแค่ความคิด เพราะศิขรินทร์ไม่กล้าใช้ช่วงเวลาตอนที่สติของภัสดาไม่เต็มที่หักหาญน้ำใจของฝ่าย อยากให้ความรู้สึกตรงกันแล้วช่วยกันถักทอวินาทีที่สำคัญด้วยกันมากกว่า
“ปากช้ำหมดเลย” นิ้วมือแข็งแกร่งค่อยๆไล้ริมฝีปากอวบอิ่มอย่างถะนุถนอมที่บัดนี้แดงระเรื่อและบวมช้ำเพราะพิษของจุมพิตเมื่อสักครู่
“แล้วมันเป็นเพราะใครล่ะ” ภัสดาพูดเสียงสั่นปนหอบ เดาก็รู้ว่าอีกฝ่ายคงหมดแรงไปเยอะอยู่เหมือนกัน ก็แน่ซิ จะจูบทั้งที่เขาค่อนข้างใช้เวลาในการตักตวงความหวานจากอีกฝ่าย จูบกันเสียออกจะบ่อย แต่ก็ไม่ได้ทำให้ภัสดานั้นชินและปรับตัวได้เลย หนำซ้ำยังอายเพิ่มขึ้นเดิมอีกต่างหาก นี่ก็เป็นอีกมุมหนึ่งที่ทำให้ศิขรินทร์ยิ่งรักยิ่งหลงอีกฝ่ายเข้าไปใหญ่
“ก็แล้วใครที่ดื้อบอกว่าจะไปนอนบ้านเพื่อน”
“ไม่ได้ดื้อซักหน่อย บ้านไอ้เขตนะศิ อย่าคิดมากดิ”
“ไม่ได้คิดมากครับ ก็แค่ไม่ให้ไป ไปทานข้าวก็พอแล้วครับ”
“ศิ มึงแม่งขี้หวงอ่ะ นั่นเพื่อนกูนะโว๊ย!!!”
“รู้ครับว่าเพื่อน แต่ไม่ก็คือไม่ครับ ห้ามต่อรอง”
ขนาดแค่บอกว่าจะไปนอนบ้านเพื่อนมันยังหวง แล้วถ้าบอกไปว่าจะไปต้องพาหลักเขตไปทำธุระที่เขาใหญ่ซักสามสี่วัน คงโดนห้ามแน่นอน ทำไงดีว่ะ!
*************
๐ อ๊ากกก!!! ปวดหลังขั้นรุนแรง นั่งพิมมาตั้งแต่หกโมงเย็นถึงตีหนึ่ง =_=
๐ พิมอย่างเร่งด่วน เลยไม่ได้ตรวจคำผิด เห็นตรงไหนก็ก๊อบมาให้ทั้งประโยคนะคะ ง่ายต่อการแก้ไข
๐ คิดถึงคนอ่านและนักโพสทุกคน
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
ว้าวววว ในที่สุดก็ได้อ่าซักที รอๆต่อไปนะครับ ^^
ว่าแต่เมื่อไหร่นายพีตกับพี่ศิจะได้ :oo1: กันซักทีน๊าาาา อร๊าากก!!!!! :haun4: เกินไปล่ะ
:z2: :z2: :z2:
-
อร๊า่ย ยย น้องพีตมาแล้ว :-[
55 5555
คงจะได้ไปหรอกนะเขาใหญ่หน่ะ
ขนาดไปนอนบ้านเค้าแค่วันเดียวยังปากเจ่อเกือบโดนจึ่กๆ :z1:
พี่ศิสู้เค้า กีดกันให้ถึงที่สุด :laugh:
-
จะไปนอนบ้านเพื่อนจริงหรอพีต ไปนอนได้จริงดิ ไม่ใช่ตกดึกให้ไอ่ป๋องขับรถไปรับอีกนะ :laugh: :laugh:
-
:pig4:
-
งานนี้ไม่ได้ไปแน่ๆ พีตเอ้ย
มันต้องมีของแลก นายศิถึงจะยอมปล่อยให้ไป 5 5+
-
รอดูว่าพีตจะใช้วิธีไหนเพื่อจะได้ไปกับเขต
..............รีบมาต่อนะคับ...................
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
เมื่อไหร่พีตจะยอมใจอ่อนเป็นของศิ :z1:
รอตอนใหม่น๊า~ :กอด1:
-
พี่ศิหวงซะขนาดนี้
คงไม่ได้ไปแน่ ๆ
:L2: :L2:
-
ศิขี้หวง แต่น่ารักเนอะ ^^ สนุกมาก รอตอนต่อไปค่ะ
-
ก็ไปนอนบ้านพี่เขตกับช่างฟิตซะเลยสินายศิ :laugh:
-
นี่ขนาดจะไปแค่คืนเดียวนะ คุณศิยังงอแงมากกกกกอ่ะ
ถ้าบอกว่าจะไปเขาใหญ่ จะได้ไปไหมเนี่ย ภัสดา :laugh:
-
หวานกว่านี้ มีอีกมั้ย คะ
-
อย่างนี้พีตจะงานเข้ารึเปล่านี่แล้วจะทำไงถึงจะไปได้ล่ะอยากรู้เร็วๆ
-
ศิก็นอนด้วยดิ เขาใหญ่ก็ไปด้วยกันเลย
-
อดชัวร์!!
-
:laugh:
-
ถ้าห้ามไม่ได้ ก็ไปด้วยกันเลยจิ เปลี่ยนบรรยากาศ :laugh:
-
เย้~~ พี่ศิกับน้องพีตมาแล้ววว คิดถึงจัง
ตอนนี้ก็ยังน่ารัก และรักกันแบบเจ็บๆเหมือนเดิม :laugh:
แต่ดูแววแล้ว คาดว่าน้องพีตจะไม่ได้ไปนะจ๊ะ ดีใจด้วย :m20:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
-
ไปนอนกะเค้าเลย
ถ้าจะไปต่างจังหวัดก็ลางานตามเฝ้าซะ :laugh:
คอนเซ็ปต์ รักเมีย หวง เมีย และกลัวเมีย :m20:
-
แหม่ๆไม่้ยอมให้ไปเลยน่ะ คุณศิ
-
มาอ่านคู่นี้แล้วนะครับ ชอบจังเลย
-
เป็นแฟนกันแล้วก็หวงแบบนี้แหละ เป็นธรรมดา อิอิ
-
คิดว่าไม่ใช่หวงหรือไม่ไว้ใจหรอกนะ...แต่เป็นอาการกระวนกระวายนอนไม่หลับเพราะขาดหมอนข้างมากกว่า :impress2:
-
เรื่องขอไปเขาใหญ่แก้ได้ไม่ยากนะพีต ก้อแค่... :z1: :haun4: :z1: :haun4:
-
กลัวหวงซะจนไม่ให้ไปไหน...ก็ชวนไปด้วยกันเลยเด๊
ให้ตามไปเฝ้าให้พอใจ :laugh:
-
อรุณสวัสดิ์ ตอนเช้า ( หรือเปล่า )
ตื่นปุ๊ปก็เข้าดูเม้นทันที เยี่ยมมมมมมมมมมม !!!! :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คิดถีึงคนอ่านก็มาต่อเร็วๆนะจ๊ะ
ตอนนี้น่ารักน่ามันเขี้ยววมาก
พีตน่ารักอ่า แต่ถ้าหวานอีกนิดก็...ดีนะ อิๆๆๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อิอิ อยากมีแฟนแบบศิบางงะ
-
พีตจะใช้วิธีไหนให้ได้ไปกับหลักเขตนะ
อยากรู้จัง
มาอัพต่อนะคะ
ขอบคุณค่ะ
ปล.สู้ๆนะคะ
-
:-[ เค้าหวานกันมากอ่ะ ศิขี้หวงเว่อร์แต่ชอบ ฮุๆๆ
แล้วพีตจะได้ไปนอนบ้านเขตมั้ยดูท่าจะไม่ได้นอน555
ปล.+1และเป็ดให้นะคะ และดูแลสุขภาพตัวเองด้วยน้า
:กอด1:
-
โอ้!! ศิเอ่ย นายกลัวว่าที่เมียซะแล้วหล่ะ
555555 หวานกันตลอดคู่นี้ ;')
+1 +เป็ด :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2:
-
อืมมม ครั้งแรกที่เขาใหญ่ก็นะพีต :o8: ชวนศิไปด้วยเล้ยยย..จริงๆ
-
คุณศินี่ข้หวงจริงๆ
แต่อย่างว่าช่างพีตก็น่ารักแบบนี้ใครจะไม่หวง
-
:laugh: นายศิเค้าหวงขั้นเทพอยู่แล้ว
-
วู้~~~ :z1: :z1:
แล้วพีตจะนอนได้หรอเนี่ย แล้วศิล่ะ น่าตื่นเต้นนน เป็นกำลังใจให้ !! :L1:
จะติดตามต่อไป~~ o13 o13
-
ออกเรือนแล้วว จะนอนแยกกะสามี มันไม่ได้นะค่ะลูกกกกกกกกกกกก
-
กระเพาะเฮียพีตน่ากลัวมากค่ะ :oak:
-
กระเพาะเฮียพีตน่ากลัวมากค่ะ :oak:
:laugh5: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกๆๆๆ ตรงสุดๆล่ะเว้ย :jul3: :jul3:
-
หวงขนาดนี้ ก็ตามไปค้างกะเค้าด้วยเลยมั้ยคุณศิ :laugh:
-
ท่านประธานใหญ่แพ้ใจหนุ่มช่างฟิต น่ารักอ่ะ แอบหวงกับเพื่อนสนิทใช่ม๊าที่ไม่ยอมให้ค้างนะ คิคิ
-
อย่างนั้นจะมาอยู่ในมือเขาแทน ยิ่งไอศกรีมบาราณยิ่งชอบ << โบราณรึเปล่าครับ ?
แหะๆ ;')) หวงใช่ย่อยนะคนนี้น่ะ :"ll
-
อินทรีขี้หวง อิอิ แถมยังเกียมัวอีก 5555
-
ศิเป็นคนรักที่เพอร์เฟคมากๆเลยจ้ะ น้องพีตก็น่ารักแหละ
ไม่ใช่มีแต่ศินะที่ต้องการฟังพีตพูดเพราะๆหวานๆกับศิสักครั้งน่ะ คนอ่านก็คอยลุ้นเหมือนกันจ้ะ
แต่ทำไงได้เนาะ มันเป็นลักษณะเฉพาะตัวของพีตเขาแล้ว ทั้งศิทั้งคนอ่านก็ต้องเข้าใจและทำใจแหละ
ป.ล. เมื่อบอกว่าให้ช่วยดูคำผิด ก็ตามนั้นนะ เจอแต่คำที่ผิดโดยไม่ได้ตั้งใจแหละ
คงเพราะความเหนื่อยและความรีบเนาะ
-"..ใจอยากจะกระโดดขึ้นไปทับแล้วเขย่าหน้าหล่อๆนั้นให้หายหมั้นไส้สักทีสองที หมั่นไส้
-“โอ๊ย! พีตครับ พีต!!!!” ท่านประธานใหญ่ร้องออกมาอย่างหมดหมาด หมดมาด
-ไอ้ประธานใหญ่หน้าหล่อมันจะใช้ความเร็วโดยสันดารตะครุบตัวเขาและกระทำมิดีมิร้ายแน่ๆ สันดาน
-ยิ่งไอศกรีมบาราณยิ่งชอบ คอยนั่งรอให้พ่อค้าตักชิ้นขนุนให้เยอะ โบราณ เคย(รึเปล่า)
-แต่เรื่องอะไรจะให้ไปง่ายๆ อย่างนี้มันต้องมีข้อแรกเปลี่ยน แลกเปลี่ยน
-เว้นแต่จะมีกิตมาศักดิ์โทรมาเรียกเขา ซึ่งก็หาได้ค่อนข้างยาก กิตติมศักดิ์
-ถ้าเป็นเรื่องกินแล้ว ไม่ว่าจะให้ต้อนที่ไหน ตรงไหน อย่างไร เมื่อไร ป้อน หรือเปล่า
-แต่ศิขรินทร์ก็ตะขิดตะขวางอยู่ไม่น้อยเมื่อคนเอวบางเอ่ยปากชมพระเอกหน้าสวยส่ายไปมาแล้วหยิบหนังสือรถเดิมตามศิขรินทร์เข้าไปในห้องครัว ตะขิดตะขวง , เดิน
-ผักกาดหอมที่วางอยู่ในกระเช้ากลางโต๊ะเตรียมอาหารลอยปะถะศีรษะของศิรินทร์แม่นเหมือนจับวาง! ปะทะ
-มึงจะไม่ให้กูออกไปไหนเลบเหรอ ตัวไม่ได้ติดกันนะโว๊ย.........” เลย โว้ย
-คนตัวเล็กดิ้นขลุกขลักไปมาอย่างประถ้วง ประท้วง
-เมื่อกลีบกุหลาบช่ำสวยแยกออกจากกัน ฉ่ำ
-
เเน่ใจอ่ะว่านอนค้างคืนไม่ใช่โทรให้ป๋องไปรับอีกนะ อิอิ
เเต่คงไม่ได้นอนหรอกป๋องไม่ปล่อยไป
-
ไม่ต้องสงสัย ไม่ให้ไปแน่
แต่ หนีไปดีกว่า แต่หลังจากนั้นไม่รู้แล้วนะ
เอาเป็นว่าตามใจคนเขียน อยากรู้เหมือนกันว่าจะเป็นอย่างไรหนอ
-
พีตก็รู้ว่าศิขี้หวงก็พาไปด้วยสิ
-
งานนี้พีตจะทำไงเนี่ย
เฮ้อๆ ศิขี้หวงซะขนาดนั้น :-[
-
ขี้หวงไปรึเปล่าจ๊ะเนี่ย นายศิ
-
ได้อ่านแร้ว.....เย้ เย้ o13 o13
รอตอนต่อไปนะฮ๊าบบบบบ
-
เมื่อไหร่พีตจะยอมเป็นของศิสักที
-
ผ่านไปวันนึง ก็รู้สึกคิดถึงพีตกับไอ่ป๋องแทบขาดใจ :z3: :z3: :z3: (ไอ่เวอร์)
มาต่อเร็วๆนะครับ ผมคิดถึง :L2:
-
:laugh:
+1
-
รู้ว่าหวงขนาดนี้ก็ชวน
ไปด้วยกันซะเลยซิ
+1ให้จ้า :L2:
-
:-[ เฮียศิชักน่ารักขึ้นทุกวันๆแล้วนะเนี่ย
กรี๊ดดดด หนูพีตจะทำไงดีล่ะจ๊ะเนี่ย โดนดักทางซะแบบนี้อะ :z2:
-
พระเอกของเรา ขี้หึง ขี้หวง ซะด้วย ... น้องพีต ซวยแล้ว!!!
o18 o18 o18
รอตอนต่อไปครับ ...
-
เห็นแต่ความรักของศิไม่เห็นความรักของพีตเลยก็น่าน้อยใจแทนศิเหมือนกันนะเนี่ย
-
โห เสี่ยป๋องหวงซะ รักมากหวงมากเป็นธรรมดา :m12:
-
ศิขี้หวงอ่ะ
๕๕๕
:z3: :z3:
:pig4: :pig4:
-
หวงขนาดนี้ไม่ให้ไปชัวร์เลย ตั้งหลายวันนะนั่น เหอๆๆ
-
ศิไม่ให้ไปเเน่เลย
ชวนศิไปด้วยสิเผื่อสิอนุญาต 555
-
ศิเป็นคนรักที่เพอร์เฟคมากๆเลยจ้ะ น้องพีตก็น่ารักแหละ
ไม่ใช่มีแต่ศินะที่ต้องการฟังพีตพูดเพราะๆหวานๆกับศิสักครั้งน่ะ คนอ่านก็คอยลุ้นเหมือนกันจ้ะ
แต่ทำไงได้เนาะ มันเป็นลักษณะเฉพาะตัวของพีตเขาแล้ว ทั้งศิทั้งคนอ่านก็ต้องเข้าใจและทำใจแหละ
ป.ล. เมื่อบอกว่าให้ช่วยดูคำผิด ก็ตามนั้นนะ เจอแต่คำที่ผิดโดยไม่ได้ตั้งใจแหละ
คงเพราะความเหนื่อยและความรีบเนาะ
-"..ใจอยากจะกระโดดขึ้นไปทับแล้วเขย่าหน้าหล่อๆนั้นให้หายหมั้นไส้สักทีสองที หมั่นไส้
-“โอ๊ย! พีตครับ พีต!!!!” ท่านประธานใหญ่ร้องออกมาอย่างหมดหมาด หมดมาด
-ไอ้ประธานใหญ่หน้าหล่อมันจะใช้ความเร็วโดยสันดารตะครุบตัวเขาและกระทำมิดีมิร้ายแน่ๆ สันดาน
-ยิ่งไอศกรีมบาราณยิ่งชอบ คอยนั่งรอให้พ่อค้าตักชิ้นขนุนให้เยอะ โบราณ เคย(รึเปล่า)
-แต่เรื่องอะไรจะให้ไปง่ายๆ อย่างนี้มันต้องมีข้อแรกเปลี่ยน แลกเปลี่ยน
-เว้นแต่จะมีกิตมาศักดิ์โทรมาเรียกเขา ซึ่งก็หาได้ค่อนข้างยาก กิตติมศักดิ์
-ถ้าเป็นเรื่องกินแล้ว ไม่ว่าจะให้ต้อนที่ไหน ตรงไหน อย่างไร เมื่อไร ป้อน หรือเปล่า
-แต่ศิขรินทร์ก็ตะขิดตะขวางอยู่ไม่น้อยเมื่อคนเอวบางเอ่ยปากชมพระเอกหน้าสวยส่ายไปมาแล้วหยิบหนังสือรถเดิมตามศิขรินทร์เข้าไปในห้องครัว ตะขิดตะขวง , เดิน
-ผักกาดหอมที่วางอยู่ในกระเช้ากลางโต๊ะเตรียมอาหารลอยปะถะศีรษะของศิรินทร์แม่นเหมือนจับวาง! ปะทะ
-มึงจะไม่ให้กูออกไปไหนเลบเหรอ ตัวไม่ได้ติดกันนะโว๊ย.........” เลย โว้ย
-คนตัวเล็กดิ้นขลุกขลักไปมาอย่างประถ้วง ประท้วง
-เมื่อกลีบกุหลาบช่ำสวยแยกออกจากกัน ฉ่ำ
แก้ไขตามที่บอกแล้วเรียบร้อยค่ะ ขอบคุณมากๆเลย
ปล... ถึงคนอ่านทุกคน วันพรุ่งนี้ไม่แน่ใจว่าจะได้มาหรือเปล่า แต่ก็จะพยายามมาต่อให้ได้ รอหน่อยเน้อ
-
ถ้าจะหวานกันขนาดนี้ >_<
-
...น้องหมวย สุดยอดมากกกกกกกกกกก ไม่ได้มาอ่านนานเลยอ่ะนะ อ่าน 8 ตอนรวดเล!! หลับไม่ลงจริง ๆ
น่ารักอ่ะ เนื้อเรื่องดำเนินไปเรื่อย เรี่อย...อ่านเพลินเลยนะ
เด๋วนี้ดังใหญ่น้า~ ได้รางวัลอะไรนะ ติดท็อปด้วย(นิยาย)..ดีจังมีคนชอบมากขนาดนี้ ดีใจไปด้วยเลยอ่ะนะ ทำได้ดีมาก เก่งขึ้นเยอะจริงๆ ต่อไปต้องเจ๋งกว่านี้อิกแน่ ๆ น่าสนใจจริง ๆ ฮี่ฮี่...ความรู้สึกเดิม ๆ กลับมาอิกครั้งว่า"ดีใจที่ได้เจอและรู้จักคนแต่ง"อะนะ^^
คิดถึงมาก เรียนหนักมั๊ย อย่าหักโหมล่ะ พักผ่อนเยอะ ๆ นะคร๊าบบบบ^3^
-
ศิขาดหมอนข้างอุ่น ๆ นิ่ม ๆ แล้วจะนอนไม่หลับถ้าพีตไปเขาใหญ่จริงมิต้องตามหมอนข้างไปด้วยหรือนี้ ระวังไว้น้า :laugh:
-
ศิหวงขนาดนี้ แล้วพีตจะไปไหนได้ล่ะเนี่ยยย
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ อยากบอกว่าหนุกมากก
พระเอกนางเอกหวานได้ใจจริงๆ >w<
-
ไม่ได้ไปไหนแน่นอนเลย หรืออาจได้ไปแต่ต้องตามไปประกบแน่เลย อิอิ
-
สนุกดีคับ
เอาอีกๆ
-
เนื่องจากหายหน้าหายตาไปนาน เลยเกือบลืมเนื้อเรื่องซะงั้น อิอิ
กลับมาอ่านต่อ โอ้ยยยยย พ่อศิของเราก็หลงน้องพีตแบบหัวปักหัวปำซะแล้ว
:laugh: :laugh: สงสัยอินทรีเงินจะเหลือแต่ตัว ไม่มีปีกละ
โดนน้องเสือของเราเด็ดปีกหักซะละ :laugh: น่ารักมากอ่ะ
รอตอนต่อไปอยู่นะค่ะ :o8: :-[
-
ทำ...ใจ เถอะพีต :laugh:
ล้อเล่น :z1:
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:-[ :-[ :-[ :-[
-
:กอด1:
-
ทำไงดีพี่ศิไม่ยอมให้ไปค้างที่อื่นแน่ๆ พีตจะหาทางหนีจากกรงเล็บอินทรียังไงล่ะเนี่ย
-
:z3:
สารภาพบาปตามตรงว่า เกรดออกวันนี้
แล้วปรากฏว่า มันช็อคมาก สะเทือนใจแบบสุดๆ
สมาธิในการแต่งนิยายมันเลยไม่นิ่ง ขอโทษที ที่ไม่เป็นมืออาชีพ
ขอเวลาทำใจก่อนนะคะ :sad4:
-
^
^
^
ไม่เป็นไรค่ะ รอได้ :man1:
สู้ๆนะคะ :L2:
:กอด1:
-
น้องพีต ก็ให้พี่ศิไปด้วยเลย 55.5
:call: :call: :call: :call: ไวไวน้ะ
แต่ยังไงก็รอเสมอออ ~
-
:z13:
ยังไงก็รอจ้า~
-
จงมา จงมาต่อเร็วๆ :call: :call: :call:
-
ไม่เป็นรัยเข้าใจ
ไม่ทิ้งกันก็พอ
เป็นกำลังใจให้ :กอด1:
สู้สู้นะ :ped149:
-
สู้ๆค่ะ เกรดเทอมนี้ไม่ค่อยดีเหมือนกัน555
-
มารอนะครับ กรดก็ไม่ดีเหมือนกัน :call:
เหอะๆ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
มารอค้า
-
รอได้ค่ะ
สู้ๆนะค่ะ เรื่องเรียนก็สำคัญเหมือนกัน o13
เป็นกำลังใจให้ค่าาา
ฝ่าฟันมันแล้วก็ทำให้ดีกว่าเดิมนะค่าาา :กอด1:
:bye2: :call:
-
:กอด1: :catrun:
-
^^
-
:o12: อดใจรอซักนิด ช่วงนี้กำลังลากเลือดเลย
ปั่นๆๆ o1
-
โอ๊ย ห่วงเหลือเกินท่านประทาน
ขนาดยังไม่ได้เป็นเมียยังหวงขนาดนี้ ถ้าได้เป็นเมียจะหวงขนาดไหนนะ
-
ที่สุดอะศิ
แกหวงทุกเรื่องจิงๆ
อย่างว่าแหละ
ของเค้าน่าหวงอ่ะเนอะ
อิอิ พีตออกจะน่า...
น่ารักน่าหวงขนาดนี้
คิคิ
-
:sad4:
คิดถึงจัง~~
มาต่อเร็วๆนะจ๊ะ
-
อ่านตามทันละ :m11:
ศินี่ขี้หึงจริงๆเลย :m1:
พีตก็ออกแนวซึนๆ กวนๆ :m3:
ติดตามจ้า :oni2:
-
เข้ามาส่อง :m22:
รอน่ะค่ะ
-
สนุกมากค่ะ ขอตามเรื่องนี้ด้วยคนนะคะ
ปล.+1 จ๊า
-
แวะมาส่องช่างฟิตกับไอ้หล่อขี้หึงจ้า :m22:
-
ก็ศิเขาหวงของเขานี่นา
-
คิดถึงแล้วน๊าาาาาา :กอด1:
-
พิมแล้วลบ ลบแล้วลบอีก
คนแต่งขอโทษ แต่มันแก้แล้วแก้อีกจริงๆ เสียดายอ่ะ แต่ก็ต้องพิมใหม่
ใจเยนนนนนนนนนนนนนนนนนน :กอด1:
-
:m7: ย่องมาดูเงียบๆ
-
รอ อย่าง ใจ เย็น
(กัดฟันพูด) o12
-
คิดช่างฟิต :t3:
คิดถึงอินทรีเงิน :t3:
และสุดท้าย คิดถึงคนเขียน :t3:
:call: :call: :call:
จุ๊บๆ
-
บทที่ 22
น้องเขย
บ้านเรือนไทยประยุกต์หลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ รอบๆตัวบ้านมีต้นไม้น้อยใหญ่ปลูกสลับกันไป ความร่มรื่นแพร่คลุมบริเวณโดยรอบ ยิ่งทำให้บรรยากาศรอบๆบ้านนั้นน่านั่งพักผ่อนยิ่งขึ้นไปอีก บริเวณหน้าบ้านมีสวนดอกไม้ขนาดใหญ่ที่ถูกตัดแต่งอย่างสวยงาม ศิขรินทร์มองไปที่สวนดอกไม้หน้าบ้านของหลักเขตอย่างแปลกใจ เพราะทุกบ้านมักจะจัดน้ำพุตั้งอยู่หน้าบ้านไม่เว้นแม้กระทั่งบ้านเขา แต่บ้านของหลักเขตนั้นหาน้ำพุหรือน้ำตกจำลองไม่ได้เลยซักแห่ง ทั้งๆที่ ตัวบ้านนั้นก็เหมาะแก่การจัดทำสายน้ำจำลองประดับตกแต่งบ้าน ถึงแม้จะไม่มีน้ำพุ แต่สวนดอกไม้ก็ไม่ได้สวยน้อยลง เพราะมันถูกแทนที่ด้วยดอกกุหลาบหลากสีที่ปลูกสลับกันไปมาสร้างสีสันอย่างสวยงามชวนมอง อดแปลกใจไม่ได้ว่าบ้านของทหารเรือทำไมถึงมีดอกไม้สีหวานแทบจะทั้งบ้าน คนห่ามๆอย่างหลักเขตจากคำให้การของภัสดานั้นเป็นคนนิ่งขรึมมิใช่หรือ
“สวยใช่ไหมล่ะ มันลงมือปลูกเองเลยนะ” ภัสดาเดินเข้ามาหาร่างสูงที่ยืนหันหลังมองสวนดอกไม้เบื้องหน้าอย่างสนอกสนใจ
“คุณว่าอะไรนะ หลักเขตปลูกเองอย่างนั้นเหรอ ตอนแรกผมคิดว่าแม่เขาจะเป็นคนปลูกเองซะอีก” ร่างสูงหันมามองใบหน้าคนรักอย่างอึ้งๆ ไม่อยากจะเชื่อว่าทหารเรือสุดห่าม จะชอบดอกไม้สีสวยอย่างดอกกุหลาบ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแล้วล่ะ
“ไม่น่าเชื่อใช่ไหมล่ะ ขนาดกูเป็นเพื่อนมันยังไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อ ส่วนแม่เข็มน่ะจะชอบชวนชม กล้วยไม้เสียมากว่า” ภัสดาฉุดมือหนาของศิขรินทร์ให้เดินเข้าไปในสวนดอกไม้ที่มีบรรดาดอกกุหลาบเบ่งบานอยู่เบื้องหน้า หลอดไฟสีส้มๆที่ตั้งเรียงรายให้แสงสว่างอยู่รอบๆสวนช่างส่งเสริมให้สวนดอกไม้สวยชวนมองยิ่งขึ้นไปอีก กลิ่นหญ้าและกลิ่นเกสรลอยอบอวลอยู่ในห้วงอากาศ เพียงแค่สูดเข้าปอดอย่างช้าๆก็สร้างกำไรให้กับชีวิตได้มากโข
“คุณชอบไหม?”
“ก็ชอบนะ ใครๆก็ชอบสิ่งสวยๆงามๆทั้งนั้น แต่มันเอามาใช้ประโยชน์ไม่ได้นี่ซิ ตกแต่งประดับประดาได้อย่างเดียว” ศิขรินทร์พยักหน้ารับคำพูดของคนรัก เพราะกุหลาบก็เหมือนผู้หญิง สวยงาม สีสันฉูดฉาด มีหนามรอบตัว ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเด็ดออกมาจากต้น นอกจากจะโดนหนาทิ่มแทงฝ่ามืออย่างเดียว
“แล้วคุณชอบแบบไหนล่ะ” ศิขรินทร์เป็นฝ่ายจับจูงฝ่ามือบางของภัสดาเดินไปรอบสวนอย่างช้าๆ ไม่รีบเร่ง บรรยากาศยามเย็นมีแสงแดดรำไร ช่างทำให้ร่างกายที่เหนื่อยล้าจากการทำงานผ่อนคลายลงอย่างช้าๆ
“ชอบอะไรที่กินได้ ทำแบบสวนผักที่เชียงใหม่ไปเลย แปรงนี้ผักกาดหอม แปรงนี้แครอท แปรงนี้สตอเบอร์รี่ แปรงนี้ผักกาดขาว หิวอะไรตอนไหนก็ออกมาเก็บกิน ไม่ต้องเสียเงิน แถมยังปลอดสารพิษอีกต่างหาก” ใบหน้าหวานพูดไปยิ้มไป บ่งบอกว่าเจ้าตัวคงจะฝันอยากที่จะมีสวนผักในฝันมากเลยทีเดียว
“คุณเป็นปลูก ส่วนผมก็เป็นคนไปเก็บมาทำอาหารดีไหม”
“ก็ดีนะ แต่กูอยากทำเป็นบ้างเหมือนกัน สอนหน่อยซี” ไม่รู้ว่าเขาจะตาฝาดไปหรือเปล่า เพราะเมื่อกี้เห็นอยู่แวบๆว่าดวงตากลมโตของภัสดานั้นฉายแววออดอ้อนเสียเต็มประดา
“ค่าจ้างผมแพงนะ”
“งั้นไม่จ้างมึงก็ได้ ให้ไอ้เขตสอนก็ได้ มันก็ทำอาหารเก่งเหมือนกัน” ร่างบางพูดเสียงสะบัดแล้วหันหน้าหนีใบหน้าหล่อที่คอยมองมาโดยตลอด มองอย่างเดียวคนเอวบางไม่ว่า แต่นี่มันดันทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ส่งมาให้อย่างเรื่อยๆ มองทีไรก็อายทุกที จะให้ซักกี่ปีกี่ชาติก็ไม่วันต้านทานสายตาคมหวานของมันได้เลยซักนิด
“สอนฟรีก็ได้ แต่มีข้อแม้”
“ข้อแม้อะไรอีกแหละไอ้ป๋องเจ้าเล่ห์” มีหรือที่ภัสดาจะไม่รู้ทันเล่ห์เหลี่ยมของคนรัก ยิ่งเวลาผ่านมาไปมากเท่าไร ความเจ้าเล่ห์เพทุบายของศิขรินทร์ก็จะเพิ่มขึ้นมากเท่านั้น เรียกว่าแปรผันตามเลยก็ว่าได้
“ก็แค่ก่อนทำและหลังทำคุณจะต้องหอมแก้มผม เพื่อเป็นค่าจ้าง อ่ะๆ อย่าเพิ่งค้าน มีที่ไหนที่คิดค่าจ้างถูกอย่างนี้ ไม่มีอีกแล้วนะ คิดดูดีๆ”
“กูก็เสียเปรียบทั้งขึ้นทั้งล่องอ่ะดิ” คนตัวเล็กโวยวายไปมาอย่างน่ารักน่าชัง ถ้าหากบริเวณนี้คือสวนหน้าบ้านหลังใหญ่ของเขา ป่านนี้ร่างโปร่งบางของภัสดาคงได้มาอยู่ในอ้อมแขนของเขาเนิ่นนานแล้ว
“พีทเสียเปรียบที่ไหน ผมซิที่เป็นฝ่ายเสียเปรียบ แต่ถ้าคุณอยากเท่าเทียมล่ะก็ งั้นผมจะหอมแก้มคุณกลับคืนก็ได้” ร่างบางหันไปมองใบหน้าคมเข้มของคนรักอย่างหนักใจ และยิ่งมองยิ่งจ้องไปนานๆก็ยิ่งทำให้เห็นว่าไอ้ใบหน้าใสซื่อที่ปั้นแต่งอย่างแนบเนียนนั้นสร้างความหมั่นไส้ให้กับร่างบางอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียวใครกันหนาที่เป็นคนตั้งฉายาผู้บริหารที่เย็นชาและเข้มให้กับศิขรินทร์ เพราะตอนนี้ภัสดายังมองไม่เห็นความเห็นชาเลยซักนิดนอกจากความเจ้าเล่ห์ ที่ฉายแววชัดเจนเสียจนแสบตา
“เดี๋ยวกูขอเอาปัญหานี้ไปปรึกษากับทนายส่วนตัวก่อนนะ” ว่าแล้วร่างบางก็หันหลังกลับแล้วก้าวขาออกเดิน หนีคนเจ้าเล่ห์ที่ยืนยิ้มกรุ่มกริ่มอยู่ข้างหลัง
“คิดดีๆน้า ลดแลกแจกแถมเต็มที่เลยนะงานนี้”
ร่างสูงเดินตามหลังมาติดๆ อดไม่ได้ที่จะเอ่ยวาจาย้ำเตือนให้ร่างบางได้รับฟัง ดวงตาคมเข้มดุจเหยี่ยมกวาดมองทั่วแผ่นหลังบางของคนรักอย่างหลงใหล วันนี้ภัสดาสวมเสื้อเชิ้ตลายตารางเทาสลับสีครีมยิ่งขับสีผิวขาวนวลเนียนให้ผ่องใสขึ้นไปอีก ใบหน้าเรียวยาวได้รูปรับกับทรงผมที่ถูกตัดแต่งและดูแลรักษาเป็นอย่างดี จะให้มองกี่ทีต่อกี่ทีก็เห็นว่าคนร่างบางที่เดินนำอยู่ข้างหน้านี้เหมือนนายแบบที่หลุดมาจากแคทวอล์คมากกว่าที่จะเป็นช่างฟิตแต่งเครื่องยนต์อยู่ในอู่
“พีท แม่เรียกหาอยู่พอดีเลย เห็นว่าทำแกงเสร็จแล้วอยากให้พีทชิมน่ะ รีบๆไปเลย เดี๋ยวจะซวยกันหมด”
เมื่อทั้งสองเดินพ้นจากบริเวณสวนดอกไม้มาแล้ว ก็พบกับหลักเขตที่กำลังเดินลงมาตามภัสดาอยู่พอดี ร่างบางพยักหน้ารับคำแล้วหันไปฝากฝังเขาให้อยู่กับเพื่อนสนิท
“ฝากศิด้วยนะไอ้พี่เขต เดี๋ยวพีทมา”
ถ้อยคำเรียกขานของทั้งสองคน สร้างความขุ่นเคืองใจให้กับศิขรินทร์ไม่น้อย ก่อนที่จะมาถึงที่นี่ ภัสดาได้บอกกับเขาไว้ว่าตนเองกับหลักเขตนั้นจะใช้วาจาที่แสนจะสุภาพเกินผู้เกินคนเมื่อยู่ในบ้านของหลักเขต ครานั้นศิขรินทร์ก็เพียงพยักหน้ารับฟังเฉยๆ ไม่คิดว่าเมื่อได้มาฟังจากหูจังๆแล้วมันจะจี๊ดขึ้นสมองทะลุถึงขั้วหัวใจอย่างนี้
“ไปเถอะน่า พี่ไม่ทำอะไรเพื่อนพีทหรอก” หลักเขตหลุนแผ่นหลังเล็กของภัสดาให้เดินออกไปจากสวน ไม่วายกำชับให้คนเอวบางเลิกกังวลถึงใครบางคน
ศิขรินทร์หันหน้าหนีแล้วแอบเบ้ปากอย่างไม่สบอารมณ์ พี่อย่างนั้น พีทอย่างนี้ เหอะ! เดี๋ยวคอยดูเถอะ กลับไปคราวนี้จะสั่งห้ามไม่ให้เรียกใครที่ไหนว่าพี่ แล้วแทนตัวเองว่าพีทอีกเลย ศิขรินทร์แอบคิดในใจด้วยความอิจฉา ถึงแม้ภัสดาจะบอกว่าพูดเพื่อเอาใจมารดาของหลักเขตเท่านั้น แต่ศิขรินทร์ก็อดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้
“.............................”
หลังจากที่ภัสดาหายวับเข้าไปในตัวบ้านแล้ว บรรยากาศรอบตัวของสุภาพบุรุษทั้งสองก็เงียบและวังเวงขึ้นมาทันที ต่างฝ่ายต่างดูท่าทีของกันและกัน ไม่มีใครปริปากพูดออกมาซักประโยค คอยดูเชิงของคู่ต่อสู้ ตาจ้องตา ไม่มีใครยอมใคร จนในที่สุดพี่นอกคอกของภัสดาก็เป็นฝ่ายยอมแพ้เสียเอง
หลักเขตจ้องมองเรือนร่างของศิขรินทร์อย่างพิจารณา ไม่อยากจะคิดแต่มันก็ต้องคิดว่าคนรักของภัสดานั้นช่างดูดีอย่างไม่มีที่ติจริงๆ ด้วยส่วนสูงที่เกือบจะถึงหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร ประกอบกับรูปร่างสมส่วนอย่างที่ผู้ชายวัยเดียวกันต้องอิจฉา รูปหน้าเรียวยาว ริมฝีปากหยักสวย จมูกโด่งเป็นสันงองุ้มอย่างสวยงาม ดวงตาคมเข้มฉายแววเด็ดเดี่ยว หยิ่งและทะนงในตนเอง รวมๆกันทั้งหมดแล้วศิขรินทร์ อินทราทิพย์คนนี้ช่างคล้ายเทพบุตรตกสวรรค์มากลั่นแกล้งเพศเดียวกันเสียจริงๆ ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคนรักของภัสดา ไม่น่าเชื่อว่าทั้งสองจะโคจรมาเจอกัน อีกคนก็สวยหวาน ร่างบางเอวเล็ก อีกคนก็หล่อเข้ม ดูดี ช่างเหมาะสมกันเสียยิ่งกว่าอะไร แต่ตามหลักความเป็นจริงแล้ว คนหล่อมักจะเจ้าชู้ ซึ่งทฤษฏีนี้หลักเขตได้พิสูจน์มาแล้วเพราะตัวเองก็เป็นอยู่เหมือนกัน อดเป็นห่วงเพื่อนสนิทไม่ได้กลัวว่าไอ้คนหล่ออย่างศิขรินทร์จะมาโกหกหลอกหลวงเพื่อนสนิทของตน
“หึ! คบกันมากี่วันแล้วล่ะ”
“แล้วทำไมผมต้องตอบคำถามคุณ”
ร่างสูงเอ่ยกล่าวเสียงเรียบ ตวัดสายตาแข็งและคมกล้าดุจใบมีดโกนมองหน้าเพื่อนสนิทของคนรักอย่างมิหวั่นเกรง แล้วทำไมเขาจะต้องเกรงกลัว ต่อให้มีภูเขาซักสามลูกก็มิอาจที่จะห้ามให้เขารักภัสดา ในกรณีของหลักเขตเองก็เช่นกัน ถ้ากีดกันความรักของเขาทุกทาง เขาก็พร้อมที่จะสู้และโต้ตอบกับคืนได้ทุกทางเหมือนกัน
“อ๋อลืมไป ผมมันจนนี่นะ ไม่คู่ควรที่จะได้สนทนากับคนสูงส่งอย่างคุณ ต้องขอโทษด้วย”
ศิขรินทร์กำมืออย่างสกัดกั้นอารมณ์ ถ้าหลักเขตไม่ใช่เพื่อนสนิทของภัสดา ป่านนี้คนๆนี้คงได้โดนเขาฟาดปากล้มกลิ้งไปกับพื้นนานแล้ว ร่างสูงสูดลมหายใจเข้าออกอย่างระงับอารมณ์ เพราะไม่อยากให้เกิดเรื่อง ไม่อยากทำให้บรรยากาศพักผ่อนของภัสดาต้องพังลงเพียงเพราะการยั่วยุของอีกฝ่าย สมองพยายามระลึกอยู่ตลอดเวลาว่า ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขานี้เป็นเพื่อนสนิทของภัสดา ขืนใช้กำลังออกไป คนที่เสียเปรียบในทางลบก็คงจะต้องเป็นเขา เพราะยังไงหลักเขตก็มีภาษีดีกว่า
“โทษที ผมอาจจะเข้าใจเจตนาของคุณผิดไป”
“ไม่เป็นไร ผมเข้าใจ............คบกับพีทมานานหรือยัง” หลักเขตแอบพยักหน้ายอมรับในน้ำใจของอีกฝ่าย เพราะถ้าเป็นคนอื่นได้มาโดนเขาพูดประโยคเมื่อกี้ใส่ ร้อยทั้งร้อยต้องโมโหโกธาและไม่พ้นใช้กำลังตัดสินปัญหาเป็นแน่ๆ รับว่าศิขรินทร์จัดการปัญหานี้ได้ดีเลยทีเดียว เพราะอย่างนี้ซินะถึงเอาไอ้พีท จอมแก่นเซี้ยวอยู่หมัด
“ประมาณสี่เดือน สิบวัน”
“นานนะ”
“ขอบคุณ!”
ช่างเป็นบทสนทนาที่ห้วนและแห้งแล้งในความคิดของหลักเขตเสียจริงๆ ไม่นึกไม่ฝันว่าคนหล่อคนรวยอย่างศิขรินทร์จะมาตกม้าตายให้กับภัสดาเพื่อนรักของเขา ใช่ว่าตลอดระยะเวลาที่ทั้งสองคบกันนั้นเขาจะไม่รู้ กลับกันเขากับรู้ไปหมดแทบจะทุกเรื่อง เพราะให้ลูกน้องติดตามดูความเคลื่อนของภัสดาอยู่ตลอดเวลา
“คุณคิดว่า คุณรู้จักพีทดีแค่ไหน”
“........................”
“คุณคิดว่า ความสัมพันธ์ที่สังคมไม่ยอมรับที่คุณกับไอ้พีททำอยู่นี่จะยืดยาวได้แค่ไหน”
ศิขรินทร์รับฟังอีกฝ่ายอย่างเงียบๆ ไม่เอ่ยวาจาโต้ตอบเพื่อให้อีกฝ่ายได้กระจ่างแจ้ง ทำไมจะไม่รู้ว่าหลักเขตต้องการทำให้เขารู้สึกว่าถูกไฟลน ด้วยระยะเวลาเพียงสั้นๆที่ทำให้เขากับภัสดานั้นรักกัน เลยเป็นจุดโหว่ทำให้อีกฝ่ายใช้เป็นข้อเล่นงานเขาได้ ยอมรับว่าโกรธเมื่อได้ยินคำถามของหลักเขต แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะโวยวายหรือโต้ตอบอีกฝ่ายไปทำไม ก็ในเมื่อที่หลักเขตพูดออกมาอย่างนี้ก็เพราะว่าเป็นห่วงเพื่อนสนิท ทำไมเขาจะไม่คิด ทำไมเขาจะไม่กลัว ความสัมพันธ์ที่สังคมไม่ยอมรับ ความรักที่ไม่ถูกต้อง ผิดธรรมชาติ แต่ความกลัวก็ไม่ได้ทำให้ความรักที่ศิขรินทร์มีต่อภัสดานั้นลดน้อยลงเสียซักนิด ในเมื่อตัดสินใจวางหัวใจไว้กับคนๆนี้แล้ว ก็คงต้องสู้ให้ถึงที่สุด ไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะลำบากเพียงใด เขาก็จะไม่ยอมแพ้ หากต้องสูญเสียภัสดาไป ก็ไม่ต่างอะไรกับการตัดหัวใจไปทิ้งทะเล
“ระยะเวลาที่เราทั้งสองคนศึกษาดูใจกันมันสั้นข้อนั้นผมรู้........ คุณอาจจะคิดว่าเราสองคนรักกันเร็วไป แต่สำหรับผมแล้วเวลาหลังจากนี้ต่างหากล่ะคือความรัก คุณวางใจได้ ผมจะไม่มีทางทำให้เพื่อนคุณเสียใจเด็ดขาด ผมขอรับรองได้ชีวิตของผม”
ถ้อยคำหนักแน่นและ แววตาที่เด็ดเดี่ยวไม่มีทีท่าว่าจะล้อเล่นหรือพูดเอาใจแต่อย่างใด ทุกอย่างที่ศิขรินทร์ถ่ายทอดออกมานั้นคือความจริงใจและความรักที่อีกฝ่ายมีให้กับเพื่อนสนิทของเขา มันก็จริงที่ศิขรินทร์พูดว่า ระยะเวลาหลังจากนี้ต่างหากล่ะที่คือความรัก ทั้งสองคนจะประคับประคองไปถึงฝั่งไหม จะเอาชนะอุปสรรครอบข้างได้ไหม นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่าศิขรินทร์และภัสดาจะรักและจะเชื่อใจกันมากเท่าไร ความรักระหว่างผู้ชายกับผู้ชายนั้น มันย่อมยากกว่าความรักระหว่างชายหญิงธรรมดา ไหนจะสังคม คนรอบข้าง และที่สำคัญ ครอบครัวของคนทั้งคู่ คงไม่มีพ่อแม่ที่ไหนยิ้มแย้มแจ่มใสเมื่อได้รู้ว่าลูกชายตัวเองชอบผู้ชายด้วยกัน
“พ่อแม่คุณรู้หรือยังว่าคุณคบกับไอ้พีต” นี่แหละคืออีกหนึ่งปัญหาคาใจที่ศิขรินทร์พยายามขจัดให้ออกไปจากหัวใจ แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรมันก็หายไปเสียที
“ผมยังไม่ได้บอกพวกท่าน”
“แล้วคุณคิดว่า คุณกล้าบอกพ่อกับแม่คุณหรือเปล่าที่มีแฟนเป็นผู้ชาย” หลักเขตถามคำถามจี้จุด และไม่ปล่อยช่องว่างให้ศิขรินทร์ได้โต้แย้งแต่อย่างใด ถ้าหากผู้ชายคนนี้ไม่กล้าที่จะสารภาพความจริงต่อหน้าบิดามารดาว่าตัวเองมีแฟนเป็นผู้ชาย แล้วจะมีปัญญาที่ไหนมาปกป้องดูแลภัสดา เพราะสำหรับภัสดาครอบครัวนั้นยอมรับและเข้าใจว่าลูกชายคนเดียวของตระกูลชอบเพศเดียวกัน ครานั้นเจ้าสัวภาสโกรธลูกชายตัวเองอยู่เป็นเดือน ไม่พูดไม่คุย แต่ภัสดาก็ไม่ยอมแพ้ที่จะทำให้ทั้งป๊าและแม่ยอมรับในนตัวเองให้ได้ จนในที่สุดทั้งเจ้าสัวภาสและคุณนายจันทร์ก็ยอมรับในตัวของบุตรชาย แต่พวกท่านทั้งสองก็ยังหวังว่าภัสดาจะหันกลับมาชอบเพศตรงข้ามอีกครั้ง ทั้งๆที่ความหวังนั้นจะลางเลือนก็ตามที
-
“หึหึ .............กลัวซินะ”
“มันยังไม่ถึงเวลา”
“แล้วจะต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไรล่ะ คงจะเป็นปีหรือสองปี หรือไม่ก็สิบปี ที่คุณจะพร้อม” ศิขรินทร์เริ่มที่จะหมดความอดทน ดูก็รู้ว่าหลักเขตต้องการพูดยั่วโมโหเขาให้สติแตก ในตอนแรกทุกประโยที่อีกฝ่ายพูดออกมามิได้ทำให้อารมณ์อันสงบนิ่งสั่นไหวเพราะแรงโมโหแต่อย่างไร แต่ตอนนี้เริ่มไม่แน่ใจในลิมิตความอดทนของตัวเองแล้ว
“คุณไม่เหมาะสมกับพีทหรอกนะคุณซิ ปล่อยมือเถอะ” และก่อนที่ศิขรินทร์จะได้ใช้หมัดฟาดปากของอีกฝ่าย เสียงเรียกของภัสดาก็ดังแทรกเข้ามาเสียก่อน
“พี่เขต ศิ กินข้าววววว!”
หลักเขตจ้องตากับศิขรินทร์ชั่วครู่แล้วหมุนตัวเดินไปยังตัวบ้านตามเสียงเรียกของเพื่อนสนิททิ้งให้ร่างสูงของศิขรินทร์ยืนนิ่งอยู่ผู้เดียว ลมหายใจร้อนถูกปล่อยออกมาเพื่อระบายความอัดแน่นที่อยู่ข้างในอก ดวงตาตาคมเข้มค่อยๆเปลี่ยนสีอย่างช้าๆ จากสีน้ำตากลายเป็นสีเทาเรืองรองอันเนื่องมาจากพันธุกรรม ฝ่ามือแข็งแกร่งกำหมัดแน่น คิ้วหนาขมวดเข้าหากันตามแรงอารมณ์ เส้นอารมณ์และความอดทนกำลังจะขาดลงไปในไม่ช้า
“ศิ เป็นอะไร!”
ภัสดาเดินลงมาตามคนรักที่ยังไม่ขึ้นไปบนตึกเสียที แต่เมื่อเดินใกล้เข้ามาก็พบกับศิขรินทร์ที่ยืนสงบนิ่งร่างกายไม่ไหวติง และร่างบางก็แน่ใจได้ทันทีเลยว่าศิขรินทร์นั้นอยู่ในอารมณ์ไหน เมื่อได้สบตาคมเขมที่บัดนี้กลายเป็นสีน้ำตาลอย่างน่ากลัว ภัสดารีบเดินเข้าไปหาแล้วอ้าแขนกอดคนร่างสูงเอาไว้อย่างรวดเร็ว มือบางลูบแผ่นหลังแข็งแกร่งขึ้นลงไปมาอย่างปลอบประโลมและคลายอารมณ์อันรุนแรงของอีกฝ่ายให้เย็นลง นานๆครั้งสีตาของศิขรินทร์จะเปลี่ยน และสาเหตุที่เปลี่ยนในแต่ละครั้งก็ไม่พ้นอารมณ์อันร้อนกรุ่นที่พร้อมจะเผาทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางทางอยู่ข้างหน้าให้วอดวาย สาเหตุสำคัญที่ทำให้ศิขรินทร์โมโหจนแทบระงับอารมณ์ไม่อยู่ น่าจะมีหลักเขตมาเกี่ยวข้อง เพราะรายนั้นเก่งเรื่องยั่วโมโหเป็นที่หนึ่ง
“ใจเย็นๆ”
“................................” จนเวลาผ่านไป ศิขรินทร์ก็ปรับสภาพอารมณ์ให้กลับเข้ามาอยู่โหมดปกติได้เหมือนเดิม แต่กว่าจะสงบได้ก็ทำเอาภัสดาเกือบแย่ไปเหมือนกัน
“กลับคอนไหมล่ะ” ภัสดาเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง เพราะศิขรินทร์ตอนนี้คงยังไม่พร้อมที่จะพบปะครอบครัวของหลักเขตแน่ๆ
“ผมกลับ แล้วคุณจะกลับด้วยไหม”
“กลับซิ ไม่กลับกับมึงแล้วจะให้กลับกับใครล่ะ ถามอะไรโง่ๆ ได้เข้ากับหน้ามากเลยนะ” คำตอบของอีกฝ่ายสร้างความตื้นตันให้กับร่างสูงเป็นอย่างมาก ตอนแรกศิขรินทร์แอบคิดในใจคนเดียวไว้ว่าภัสดาจะให้เขากลับไปคอนโดคนเดียว ส่วนตัวเองก็คงทานมื้อเย็นที่บ้านของเพื่อนสนิทต่อ นั่นแสดงว่าเขาก็มีความสำคัญระดับต้นๆอยู่เหมือนกัน ไม่แน่ อาจจะถูกจัดอันดับในอยู่สูงกว่าหลักเขตและเพื่อนคนอื่น
“ทานเสร็จแล้วค่อยกลับก็ได้ ผมไม่เป็นอะไร” ริมฝีปากหนาเผยยิ้มกว้างเพื่อยืนยันว่าตนเองไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นร่างบางก็ยังไม่ไว้วางใจอยู่ดี
“ไม่เป็นน้อยน่ะซิ เมื่อกี้ก็กอดกูกระดูกเกือบหัก” ตอนนิ่งๆธรรมดาก็ว่าเฉียบว่าโหดแล้ว พอตอนที่โกรธแล้วตาเปลี่ยนสีดูเหมือนว่าความโหดในสายเลือดของคนตัวสูงจะยิ่งเพิ่มขึ้นไปอีกเป็นสิบเท่า
“ไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆครับ”
“อืม.......แล้วทำไมอยู่ดีๆถึงโกรธ เพราะไอ้เขตหรือเปล่า”
“เปล่าครับ ไม่มีอะไรจริงๆ แค่เข้าใจผิดกันนิดๆหน่อย ตอนนี้ก็หายแล้ว”
“งั้นทานเสร็จแล้วกลับก็ได้” ว่าแล้วภัสดาก็หันหลังจูงมือร่างสูงออกเดินไปยังตัวบ้าน ใจอยากจะซักถามให้มากกว่านี้ แต่ในเมื่อคนตัวสูงบอกว่าไม่มีอะไร ทั้งๆที่ในความจริงมันต้องมีแน่ๆ ทำไมภัสดาจะไม่รู้ว่าหลักเขตเป็นคนอย่างไร
“ตกลงคุณไม่ค้างที่นี้แล้วใช่ไหม”
“ไม่แล้วล่ะ เดี๋ยวมึงจะเครียดตายเอาปอฟางมาผูกคอตาย” เหตุผลที่ภัสดาไม่ค้างไม่ใช่เพราะคำห้ามปรามของศิขรินทร์ทั้งหมดถึงมันจะมีส่วนก็เถอะ แต่ส่วนลึกในใจนั้นเป็นห่วงศิขรินทร์มากกว่า ในภาวะอารมณ์อย่างนี้ขืนปล่อยให้อยู่คนเดียว ไม่แคล้วตอนดึกต้องแจ้นมารับเขาไปนอนด้วยอยู่ดี เหมือนครั้งที่แล้วที่เจ้าตัวบอกว่าจะไปรับที่บ้านอยู่แล้ว
“มาแล้วเหรอลูก มานั่งซิ แม่ปรุงอาหารเสร็จใหม่ๆเลยนะ ว่าแต่เพื่อนพีทคนนี้ชื่ออะไรจ้ะ” ศิขรินทร์โอบเอวบางให้เดินเข้าไปยังโต๊ะอาหารในห้องทานอาหาร หลักเขตเงยหน้ามองมาที่ร่างสูงเล็กน้อยแล้วเหยียดยิ้มอย่างกวนอารมณ์ ภัสดาหันมาเห็นพอดีเลยกระแอมคั้นจังหวะของการห่ำหั่นกันของคนทั้งสอง
“ชื่อศิครับ ศิขรินทร์ อินทราทิพย์” ภัสดาเป็นฝ่ายแนะนำ คุณเข็มสะกิดใจกับนามสกุลของอีกฝ่ายเล็กน้อย แต่ก็ปล่อยให้ผ่านเลยไป เพราะลูกชายมากระซิบข้างๆหูบอกว่าเป็นตระกูลที่รวยติดอันดับต้นๆของประเทศ
“ทานได้เต็มที่ เติมได้ไม่อั้นเลยนะจ้ะ เพราะงานนี้น้องพีททำสุดฝีมือ” นี่ซินะคือเหตุผลที่ภัสดาทั้งรักทั้งห่วงคุณเข็ม มารดาของหลักเขต เพราะผู้สูงวัยที่นั่งอยู่หัวโต๊ะตอนนี้มีกิริยาท่าทางที่อ่อนโยน ใจดี คล้ายๆสายน้ำเย็นที่คอยชโลมจิตใจ ได้อยู่ใกล้ๆก็พลอยสดชื่นไปด้วย แม่ก็ออกจะสวยน่ารักแถมใจดีอีกต่างหาก แต่ทำไมลูกชายถึงได้ตรงกันข้ามอย่างนี้นะ
“ขอบคุณครับ” ร่างสูงเอ่ยคำขอบคุณแล้วส่งยิ้มไปให้กับผู้สูงวัย เมื่อคุณเข็มเริ่มลงมือทาน ทุกคนจึงเริ่มจับช้อนซ้อมลงมือรับประทานกันทันที
“น้องพีท ตกลงจะค้างไหมคะ” คุณเข็มหันหน้าไปถามภัสดาที่นั่งฝั่งขวามือ พลางตักไข่เจียวมือสับใส่จานเพื่อนสนิทของลูกชาย
“ไม่ได้ค้างอ่ะครับ พอดีพรุ่งนี้พีทต้องเข้าอู่แต่เช้า กลัวว่าจะไปไม่ทัน แม่เข็มไม่โกรธพีทนะ” ช่างเป็นข้ออ้างที่สวยงามที่สุด หลักเขตคิดตามเพื่อนสนิทอย่างรู้ทัน งานไม่ใช่ปัญหาที่จะทำให้ภัสดาค้างที่บ้านเขาไม่ได้ แต่คนที่นั่งข้างๆ คอยตักโน่นตักนี่ให้เพื่อนสนิทเขาต่างหากล่ะคือตัวแปรสำคัญที่ทำให้ภัสดานอนค้างไม่ได้
“ไม่เป็นไรจ้ะ ไว้โอกาสหน้าก็ได้.........ว่าแต่คุณศิอาหารอร่อยถูกปากไหมจ้ะ”
“คุณป้าทำกับข้าวได้อร่อยมากเลยครับ” ศิขรินทร์ขอชมจากใจจริง ฝีมืออย่างนี้ไปเปิดร้านอาหารได้สบายๆเลยด้วยซ้ำ
“พีท อย่าเขี่ยผักทิ้ง กินให้หมด” ศิขรินทร์ดุร่างบางเบาๆ เมื่อสังเกตว่าภัสดาคอยเขี่ยผักยำที่เขาตักให้ไปอยู่ขอบจานอยู่เสมอๆ
“ก็มันข่ม ไม่เอาแล้ว จะตักมาทำไมตั้งเยอะตั้งแยะ”
“เยอะตรงไหน สองสามชิ้นเอง กินในจานให้หมด แล้วจะไม่ตักเพิ่ม”
“มันเหม็นอ่ะ” ภัสดาก้มลงมากระซิบกับศิขรินทร์อย่างลำบากใจ จะเขี่ยทิ้งอีกรอบก็เกรงใจคนตัวสูงเพราะนอกจากจะโดนตักเพิ่มแล้ว ยังจะโดนบังคับให้กินหมดจานอีกซึ่งไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่นอน
“ทานไข่เจียวแกล้มไปด้วย จะได้หายเหม็น” ศิขรินทร์เอื้อมมือตักไข่เจียวมือสับมาวางไว้ในจานข้าวของคนรัก แล้วคอยมองว่าภัสดาผู้เก่งกล้าจะจัดการกับผักในจานอย่างไร
“ทานหมดนี่แล้วห้ามตักมาเพิ่มนะ”
“ครับ ไม่ตักเพิ่มแน่นอน ถ้าคุณทานที่อยู่ข้างในจานจนหมด ห้ามเหลือสักชิ้นด้วยนะ” เพราะผักที่อยู่ในจานข้าวของภัสดาก็มีเพียงแตงกวา ผักกาดหอม แครอท แต่ไม่มีมะเขือเทศ เพราะถ้ามีมะเขือเทศปนมาเล็กน้อย ต่อให้จะต้องขู่สักเพียงใดคนเอวบางก็จะไม่ยอมทานเด็ดขาด
ภัสดาตักไข่เจียววางชั้นแรกแล้วตักผักทั้งหลายวางโปะลงไปอีกชั้น เมื่อตกแต่งจนสวยงามพอดีคำเสร็จแล้ว ก็ค่อยๆตักเข้าปากอย่างช้า พร้อมกับสายตาสามคู่ที่คอยมองมาที่ร่างบางอย่างลุ้นระทึก ทั้งคุณเข็มและหลักเขตต่างรู้ดีว่าภัสดา พิชัยภักดีนั้นทานผักยากแค่ไหน
“คุณศิ เก่งมากเลยนะคะที่ทำให้น้องพีททานผักได้ แม่เคยพยายามแล้วแต่ก็ไม่สำเร็จ พี่เขตก็เหมือนกันค่ะ แสดงว่าน้องพีทต้องกลัวคุณศิน่าดูเลยนะคะ”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ผมก็แค่เป็นห่วงสุขภาพเขาเท่านั้นเอง” หลักเขตและภัสดาสบตากันข้ามโต๊ะแล้วทำหน้าเบะปากให้กันและกัน
“เด็กดื้ออย่างนี้ต้องปราบให้อยู่นะคะคุณศิ”
มื้อค่ำของบ้านนายทหารเรือดำเนินไปอย่างช้า ระหว่างการรับประทานอาหารก็มีเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะแทรกขึ้นมาเป็นระยะๆ มื้อค่ำมือนี้ทำให้ศิขรินทร์ได้เข้าใจแล้วว่าบรรยากาศของคำว่าครอบครัวอบอุ่นมันเป็นอย่างไรแม้จะขาดเสาหลักไป เพราะบิดาของหลักเขตนั้นเสียชีวิตในขณะปฏิบัติหน้าที่ แต่ก็ไม่ได้ทำให้สองแม่ลูก เคว้งคว้างแต่อย่างใด คุณเข็มเป็นทั้งไม้อ่อนและไม้แข็งให้ภัสดาและหลักเขตได้พึ่งพิง จึงไม่แปลกใจเลยว่ามุมอ่อนโยนและใจดีนี้ภัสดาได้รับมาจากใคร ถ้าไม่ใช่มารดาของหลักเขต
“ว่างๆก็แวะมาหาแม่บ่อยๆนะน้องพีท คนแก่อยู่บ้านคนเดียวมันเหงา”
“แม่ก็บอกให้พี่เขต หาเมียมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ซิครับ รับรองได้หายเหงาชัวร์ๆ ดีไม่ดีได้หลานมาอุ้มอีกนะครับ” แขนเรียวยาวกอดเอวเล็กบางของผู้สูงวัยอย่างรักใคร่ พูดไปปากก็หอมแก้มไป เรียกรอยยิ้มจากคนรอบข้างได้เป็นอย่างดี ไม่เว้นแม้กระทั่งศิขรินทร์ที่อมยิ้มขำในความขี้อ้อนของคนรัก
“ก็พี่เขตของลูกน่ะซิ บอกว่ายังไม่พร้อม ไม่รู้ว่าจะพร้อมตอนไหน สงสัยคงมีเมียตอนอายุสี่สิบแน่ๆ แม่ล่ะกลุ้มใจ” หลักเขตที่ถูกพาดพิงถึงกับยิ้มแหย่ๆส่งให้กับมารดา มีเรื่องเดียวที่หลักเขตไม่สามารถสนองความต้องการของมารดาได้ นั่นก็คือ การหาเมียมาให้แม่ชื่นใจนั่นเอง ชายหนุ่มยังคงหวงชีวิตโสดอย่างสม่ำเสมอไม่เปลี่ยนแปลง คงอีกนานที่คนโสดอย่างหลักเขตจะหาห่วงมาใส่คอ
“ของอย่างนี้มันต้องใช้เวลาครับแม่”
“เวลาไม่เคยพอน่ะซิ ระวังไว้นะครับแม่ ทำไปทำมาไปคว้าเอาผู้หญิงที่ไหนมาเป็นเมีย ถ้าเป็นอย่างนั้นแม่ไล่ออกจากกองมรดกเลยนะครับ”
“อ้าวไอ้น้องพีท คิดจะฮุบสมบัติคนเดียวเรอะ”
“อ้าว.....รู้ทันได้ไง ฮ่าๆ” ภาพที่ทั้งสามคนสนทนากันไปมา เรียกความประทับใจศิขรินทร์ได้อย่างมหาศาล ทุกอย่างเป็นไปโดยธรรมชาติ คุณเข็มนั้นรักและเอ็นดูภัสดาเสมือนลูกแท้ หรือจะมากกว่าหลักเขตที่เป็นลูกโดยกำเนิดเสียด้วยซ้ำ เช่นเดียวกับภัสดาที่รักและเทิดทูนมารดาของหลักเขตเท่าเทียมกับผู้ให้กำเนิดที่แท้จริงๆ
“ขับรถระวังๆนะคุณศิ ถึงบ้านแล้วโทรมาบอกแม่ด้วยนะน้องพีท”
“ครับผม! ไปนะครับ” ภัสดายกมือไหว้ทั้งคุณเข็ม หลักเขตและป้าแม่บ้านที่มายืนคอยส่งอยู่ใกล้ๆ แต่ก่อนที่ร่างสูงจะผละไปเปิดประตูด้านคนขับ หลักเขตเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วป้องปากกระซิบใกล้ๆหูของศิขรินทร์
“ยินดีต้อนรับนะไอ้น้องเขย!”
๐ ไม่เจอะกันนานคิดถึงจังเล้ยยย!!!!!!!1
๐ งานเยอะมากๆ ขนาดว่าเพิ่งเปิดเทอมนะเนี่ย
๐ คิดถึงคนอ่าน คนเม้น คนกดเป็ด คนกดบวก กอดรวบทั้งเล้า
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
[/color]
-
ว้าววาว หลักเขตปะทะศิขรินทร์ เเก๊งง! เริ่มสู้ได้ :a5:
-
ทำไมเป็นวันที่สิบสองอ้ะคนเขียน??
-
พี่เขตยอมรับน้องเขยศิ แล้วใช่ไหม
:L2: :L2:
-
กอดพี่เขยแอนเดอะแฟมิลี่เบาๆ :กอด1:
-
ไอ้น้องเขย ฮ่า ฮ่า ฮ่า :laugh: :laugh: :laugh:
-
:L2: :L2: :L2:
-
ศิผ่านบททดสอบของหลักเขตแล้ว! o13
อยากอ่านตอนหวานๆ ของพระนาย :o8:
-
:กอด1: :กอด1:
-
อายอ่ะ เขียนวันที่ผิด ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ผ่านพี่เขตได้แล้วใช่ไหมคะ >< ฮิ้วๆ
อยู่กันเป็นครอบครัวน่ารักมากๆเลย
-
เขยขวัญ
-
(http://www.yenta4.com/msn/emoticon/green/yenta4-emoticon-0034.gif) ให้พี่ศิที่ทำให้น้องพีทยอมกินผัก
น้องพีทก็มีต่อรงต่อรองอะไรด้วย... น๊าร็อกอ่ะ!
-
ต้อนรับน้องเขยได้อบอุ่นจริงๆๆ พี่หลักเขต ^^
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ชอบปย.สุดท้ายยยมากกค่ะ คิคิคิ
ยินดีต้อนรับไอ้น้องเขย อั๊ยยะ
-
ตอนแรกอยากต่อยเขต
พอมาอ่าน ประโยคสุดท้าย .....:กอด1:
ยอมรับศิแล้วใช่ไม อ่า :-[
พีทน่ารักมาก เขินตอนที่พีทกอดศิแบบไม่รู้ทำไม มัน อ็ากกกก(ไม่สามารถบรรยายได้้้้้)
-
ผ่านด่านนี้แล้ว ก็เป็นด่านเข้าหาว่าที่พ่อตาแม่ยาย และว่าที่พ่อสามีแม่สามีแล้วอะสิ สู้ๆ
-
น้องเขย :-[
-
ไม่รู้ ว่าอะไรยังไง แต่เรา แอบคิดไปเอง
อย่างตอนที่หลักเขตกับพีท คุยกัน
เราไม่ชอบความรู้สึกของศิ
-
หุหุได้เป็นน้องเขยแล้ว ก็พาพีทไปเปิดตัวได้แล้วนะศิ
-
ไม่รู้ ว่าอะไรยังไง แต่เรา แอบคิดไปเอง
อย่างตอนที่หลักเขตกับพีท คุยกัน
เราไม่ชอบความรู้สึกของศิ
o22
-
ไมวันนี้ไม่เรียกว่าน้องเล็กล่ะ
เรียกแบบนี้น่ารักดีนะ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย อยากอ่านต่อมากๆๆ มาต่อเรวๆนะค้าบ
:o8: :o8:
-
ในที่สุดศิขรินทร์ก็ฝ่าด้านอรหันต์ของพี่หลักเขต
มาเป็นน้องเขยได้แล้ววววว
+1และเป็ดให้ค่ะ
-
กรีีดดดดดดดดดด และแล้วพี่เขตก็ยอมรับ
-
หลักเขต-ศิ ประทะกันดุเดือดจริงๆ
ไปมีเมียตอนอายุ40ไม่เท่าไหร่หรอก แต่กลัวหลักเขตจะพาเมียผู้ชายเข้าบ้านน่ะสิ
-
พี่เขยยอมรับน้องเขยเเล้ว ว้าววๆๆ
-
ผ่านไปอีกด่านนึงแล้ว ยินดีด้วยยยยยยยยยยยยยย
-
ยินดีต้อนรับเขยใหม่ :mc4:หลักเขตดูเหมือนจะยอมรับพี่ศิแล้ว ไชโย :mc4:
-
พี่เขตครับ ตอนนี้ผมว่างนะครับ :-[
-
ว้าวว มาต่อแร้น ดีใจๆๆๆ
ตอนนี้น่ารักมากมายอ่า น้องพีตอ้อนได้ใจมากกก แต่ถ้าให้ดีไปอ้อนพี่ศิดีกว่าน้าาาา
:really2: :really2: :really2: :really2: :really2:
-
:mc4: รับตำแหน่งใหม่....คุณน้องเขย
ครอบครัวน่ารัก อบอุ่น น่าอิจฉา :-[
+1
-
+1
+1 ตอบแทน
-
นึกว่าจะได้แลกหมัดกันซะแล้ว
สุดท้ายก็ผ่านด่านจนได้เนอะพี่ศิ o13
-
แหมทำเป็นเข้ม หวงน้องใช่ไหมคุณพี่เขต
-
ผ่านด่านพี่ชายไปได้แล้วหนึ่ง
ไอ้คุณศิหนทางยังอีกยาวไกลนัก 5555 55
น้องพีทก็ยังน่ารักเหมือนเดิมนะคะ :-[
ปล.คิดถึงก็มาบ่อยๆนะคะ ตัวเอง :m1:
-
เย้....มาต่อแล้วนึกว่าจะไม่ได้อ่านอีกซะแล้ว
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
ผ่านด่านพี่เขตกลายเป็นน้องเขยแล้วนะนายศิ
เอ๊ะ! ที่ผ่านเป็นเพราะสามารถบังคับพีตกินผักได้รึป่าวเนี่ย
คุณแม่ไม่เรียกพีตว่าน้องเล็กแล้วหรอ หรือว่าเรียกทั้งน้องเล็กน้องพีตเลย
+1 จ้า
-
:กอด1: :กอด1:
-
แล้วเมื่อไหร่พีทจะเรียกศิว่าพี่ศิบ้าง น่ารักดี :กอด1:
ถ้าจำไม่ผิดพีทเด็กกว่าศิ 4 ปีได้หนิ และศิน่าจะแก่กว่าเขตด้วย
-
หลักเขตเอาฮาอ่ะ :laugh:
ไปยั่วอารมณ์ แล้วลูบหลัง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สุโค่ยจริงๆๆๆๆๆๆ
ปล. กำลังใจให้คนแต่ง เอ้า :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:สองที
:กอด1: :L2:
-
คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
พี่เขตของน้องพีทยอมรับศิเป็นน้องเขยแล้ว
-
เยี่ยมเลย ศิ จากแค่จะมาแนะนำตัว
กับกลายได้เลื่อนเป็นน้องเขยเลย
-
:L2: พี่ศิเท่ห์มากกกกกกก
-
เจอหน้ากันครั้งแรกก็เกือบเป็นเรื่อง แต่เจอพี่ศิกับน้องพีทแคร์กัน พี่เขตต์ถึงกับเปลี่ยนใจเลยเหรอค๊า 555
-
น้องเขยล่ะ พี่ศิได้เป็นน้องเขยแล้ว
เย้ ไชโยให้พี่ศิ
-
เอาล่ะ พี่เขตยอมรับคนนึงแล้วล่ะคุณศิ เจอกับพี่เขตคราวหน้าหวังว่าจะญาติดีกันนะ
พีทน่ารักมากเลย เข้าใจและแคร์ความรู้สึกของศิด้วย จริงๆแล้วทั้งคู่ต่างก็เป็นคนรักที่ดีมากๆเลยแหละ
ป.ล.*"แปรงนี้ผักกาดหอม แปรงนี้แครอท แปรงนี้สตอเบอร์รี่ แปรงนี้ผักกาดขาว"
"แปลง" นะจ๊ะ ไม่ใช่ "แปรง"
*" ตาจ้องตา ไม่มีใครยอมใคร จนในที่สุดพี่นอกคอกของภัสดาก็เป็นฝ่ายยอมแพ้เสียเอง"
น่าจะเป็นคำนี้มากกว่านะจ๊ะ "พี่นอกไส้" หมายถึงพี่ที่ไม่ใช่พี่น้องร่วมท้องเดียวกันน่ะจ้ะ
คำว่า "นอกคอก" มีความหมายไปในทางลบ แปลว่า"ประพฤติไม่ตรงตามประเพณี"
-
น้องเขยๆๆๆ
-
ให้1+กับตำแหน่งใหม่
ของคุณศิ :กอด1:
-
ฮ่าๆ พี่เขยหลักเขตในที่สุดก็ยอมรับน้องเขยแล้วสินะ
สงสัยเป็นเพราะพีทยอมกินผักแน่ๆเลย :laugh:
-
ผ่านด่านฝั่งคนสวยได้แล้ว เหลือก็แต่ฝั่งศินี่แหละ แอบหวั่นใจ
ไม่ว่าจะเป็นยังไง เชื่อว่าทั้งสองคนจะผ่านมันไปได้ เอาใจช่วย
ต่อให้พีทดื้อกว่านี้ศิเค้าก็ "เอาอยู่" ค่ะคุณแม่ :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :L2:
บวกเป็ดให้ค่ะ
-
+1 ให้จ้า
ไชโย ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ผ่านพี่ภรรยาแล้ว 1 เปราะ :ped149: :ped149:
รอผ่านเปราะต่อไปจ้า :z3: :z3:
รอ :call: :call:
-
+เป็ดให้นะคะ คิดถึงคนแต่งนะค้า :กอด1:
-
อยากจะกดถูกใจพี่เขตสักร้อยรอบบบเลยยยย โดนใจที่สุด "ยินดีต้อนรับน้องเขย" คำเนี้ยยย
-
น้องเขยน่ารักชิมิ่ล่ะ นายทหารเรือ ><' :กอด1:
-
ตอบเม้นที่ถามซ้ำกันโดยความบังเอิญ :m20:
อันตัวคุณเข็มแม่ของหลักเขตนั้น เรียกคุณพีทว่า น้องพีท และน้องเล็ก สลับซับเปลี่ยนกันไปมา แล้วแต่อารมณ์คนสวย o18 o18
**************
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์ อ่านแล้วกำลังใจไหลมาอย่างท้วมท้น ไม่มีคนอ่านแล้วจะมีนักเขียนได้อย่างไร
ปล.1 หนูจะตามแก้คำผิดตามคำบอกของคุณแม่นะคะ ขอบคุณอีกครั้งงงงงงงง :3123: :3123:
-
o18 o18 o18
-
เขตแค่ลองใจใช่ม๊าาาาา
เคลียร์ไปได้ด่านนึงละเนาะ :m27:
-
น่ารักอ่า :กอด1: ได้เป็นน้องเขยแล้วเมื่อไรจะได้เป็นสามีพีตล่ะ :z1: :z1:
-
เลื่อนขั้นไปเป็นน้องเขยเร็วจังว๊า
ตอนแรกยังจะกัดคอกันอยู่เลย
555+ :laugh: :laugh: :laugh:
-
เฮ้ย พี่เขยยอมรับแล้ว สู้ต่อไปคุณศิ
-
ผ่านฉลุยสินะ ฮ่าาาาาาาาาาา o13
เหลือแค่ที่บ้านพี่ศิแล้วว พี่ศิ สู้ๆ :กอด1:
-
ว้าวๆๆๆๆๆๆๆได้รับการต้อนรับเปนน้องเขยแล้วดีจัยด้วยนะ หุหุ
-
โหด มัน ฮา
ชอบอย่างแรง
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรกค่า
แบบว่า
หวานมากกกกกกกกกกกกกก
ออร่าชมพูวิิ้งค์ๆสุดๆๆๆๆๆๆ
เป็นเรื่องที่อ่านแล้ว อมยิ้มตลอด o13
ถึงจะอ่านที่พีทด่าแต่ก็นะ มันดูด่าเพราะเขิน เพราะอาย เลยยิ่งน่ารักอ่ะ
ศิก็แบบโอยยย พ่อคุณ เป็นพระอาทิตย์รึเปล่าค่ะ
อบอุ่นมากกกก ผู้ชายอะไรเนี่ยยยย :o8: :-[
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น้องพีทกับพี่ศิ น่ารักไปกอดที่บ้านมากๆ เลยล่ะ :impress2:
รอเสมอนะค่ะ
-
กดเป็ดกดบวก
หลักเขตเป็นถีบพระเอกตกกระเด็น โดดเด่นขโมยซีนทันที
กับประโยคสุดท้ายที่บอกไอ้น้องเขย
555 ตบหัวลูบหลังได้เนียนมาก
นายสุดยอดว่ะ :L1:
-
กดเป็ดกดบวก
หลักเขตเป็นถีบพระเอกตกกระเด็น โดดเด่นขโมยซีนทันที
กับประโยคสุดท้ายที่บอกไอ้น้องเขย
555 ตบหัวลูบหลังได้เนียนมาก
นายสุดยอดว่ะ :L1:
เจ้ เมื่อไรพี่เหยี่ยวกะน้องลมจะกลับมาอินเลิฟอีกอ่ะ อยากอ่านแบบน้านนนนนนนนนนนน
-
คำสุดท้ายนี่ได้ใจไปเต็มๆ
-
ถือว่าหลักเขตยอมรับแล้วนะ XD
-
ในที่สุดก็มาแล้ววว
-
:กอด1:
หุหุ พี่เขยยอมรับแล้วเหรอจ๊ะ
น่ารักจริง
-
อ้อนแม่เข็ม อ้อนพี่เขต แล้วก็มาอ้อนแฟน น่ารักจริงๆเลยน้องพีท
-
เขตยอมรับเเล้ว 555
-
กร๊ากกกกกกก ยอมรับให้เป็นน้องเขยแล้วเหรอ
-
พี่เขตยอมรับเเล้วนะ :laugh:
-
อยากได้แบบพี่ศิบ้าง
-
:L2:
-
ดีใจกับศิด้วยที่ผ่านมาได้หนึ่งด่านสู้ต่อไปตอนนี้พีทน่ารักอ่ะใส่ใจดูแลและเข้าใจศิดี
-
น้องงงง ขะ เอิง เอยย ~ ฉลุยไปเลยจ้าาา ~
o13
รอตอนต่อไปค๊าาา :กอด1:
-
น่ารักอ่่ะ
-
เป็นกำลังใจให้นายศิ สู้ๆ เพื่อเมีย เอิ๊กๆ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
น่ารักจังเลยอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
หุหุ น้องเขย :-[ :-[ :-[ :-[
-
คิดถึงคิดถึงคิดถึง :กอด1:
-
ไปอ่าน fell in love แล้วคุณจะหลงรักผม แก้คิดถึงก่อนนะคร๊าาาาาาาาา เพิ่งอัพเมื่อกี้เองน่ะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,23598.0.html
-
:กอด1:
รอเรื่องนี้ด้วย o18
-
สนุกจังเลย...
+1 ให้จ้า
-
อ๊ากกกก o13ถูกใจรออยู่คราฟฟฟฟ เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งนะสู้ๆ :กอด1:
-
เย้เย้ พี่เขตยอมรับคุณศิแล้ว
-
ThankS
-
อยากให้มีเรื่องของพี่หลักเขตจังเลยค่ะ
พีทน่ารักมากเลย
:haun4: :pig4: :pig4:
-
คิดถึงๆ เรื่องนี้
รอมาต่อน๊า~
:z2:
-
:o12: :o12: :o12:
พิมแต่รายงาน เลยไม่ได้มาอัพ หนูขอโท๊ดดดดดดดดดดดดดด
:o8: :o8: จะรีบๆทำงานให้เสร็จแล้วมานั่งปั่นต่อ :กอด1:
-
มาต่อเรว ๆ น๊าาาา > < อ๊ายย กำลังลุ้น
ว่าที่พูดว่า บินดีต้องรับนะไอ้น้องเขย เปนคำยอมรับ หรือ คำท้า ว่าจาเปนได้นานเเค่ไหน
> < โอ๊วววว !! มาต่อ เรว ๆ นะคร๊ฟฟ :z13: :z13:
:call: :call: :call: :call: :m20:
-
มารอคร้าบบบ
-
น่ารักทั้งคู่เลย อ่านแล้วยิ้ม >_<
-
นานแล้วนะ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
คิดถึงจังเลยยยยยยยยยยย :กอด1:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน ชื่อเรื่องโดนใจมาก พอเข้ามาไม่ผิดหวังค่ะ
น่ารักมากๆๆ ไม่หวานไป ยังมีขม เปรี้ยวมาทำให้ติดตามต่อ
ติดซะแล้ว ทำไงดี อยากอ่านต่อเรื่อยๆเลย ชอบจัง^^
สู้ๆๆนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ ฮิฮิ
-
พีทจ๋า อย่าทำตัวน่ารักให้หลงไปมากกว่านี้สิจ๊ะ :-[
แต่มีพี่เขยแบบนี้ก็เฮฮาดีนะ คงกัดกันมันส์พิลึก :laugh:
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ ^-^
-
o13 o13 o13
อ่านทีเดียวเรยยยย
ฮา ได้อีก น่ารัก มาก
รออยู่นะจ๊ะตัวเทอ
-
มารอค่ะ
-
:o12:
คนแต่ง ขอโทษ ที่ไม่ได้อัพ อย่างติดต่อ เหตุเนื่องจาก รายงานเคมี รายงานชีวะ ตีกันยุ่งเหยิง
แต่ก็แต่งไปเรื่อยๆนะคะ ขอโทดจริงๆค่ะ
รอกันแปปนึงนะคะ คนอ่านที่น่ารัก -///-
-
มาปุเสื่อรอ
-
:กอด1: :กอด1:
ให้กำลังใจผู้แต่งน่ะยังไงก็ขอให้งานผ่านไปด้วยดีและได้คะแนนเต็มเลยน่ะค่ะ
แต่ยังไงก็คิดถึงพีทจ๋า กับพี่ศิสุดหล่ะน่ะค่ะ :L2:
-
เย้ ตามอ่านทันแล้ว
เนื้อเรื่องน่ารักมากเลยค่ะะ บทจะหวานก็หวาน บทจะเถื่อนก็เถื่อน o13
ผู้แต่งสู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ :กอด1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน....
.......บอกได้สั่นๆว่า....สนุกมากก o13
-
ไม่เปนไรเราจะนั่งรอ ยืนรอ นอนรอ และยันรอ เรารอได้ หุหุ กะลังลุ้นๆๆ
-
รอนะ
-
รอ ร๊อ รอ :z2: :z2:
-
บทที่ 23
ครอบครัวอินทราทิพย์
“ว่าไงคะคุณลูก หาแผนที่กลับบ้านเจอแล้วเหรอจ้ะ”
คุณหญิงวิจิตรตาเอ่ยทักบุตรชายหัวแก้วหัวที่แหวนที่นานๆครั้งจะแวะเข้ามาบ้านใหญ่ซักครั้ง ทั้งนางและคุณศิระผู้เป็นสามีรู้ดีว่า ศิขรินทร์นั้นทำงานหนักมากแค่ไหน จึงไม่ค่อยว่ากล่าวเรื่องการกลับบ้านซักเท่าไร แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ หัวอกคนเป็นแม่ก็ยังอดที่จะน้อยใจลูกชายสุดที่รักไม่ได้ เพราะนานๆครั้งจะได้เห็นหน้าหล่อๆของลูกชายซักที ถ้าหากนางและคุณศิระผู้เป็นสามีไม่โทรตามตัว พ่อลูกชายก็คงจะไม่แวะเข้ามาหา ผ่านร้อนผ่านหนาวมาไม่รู้กี่ปีต่อกี่ปี ห่วงลูกชายคนเดียวนักหนา ไม่รู้ว่าจะไปคว้าเอาลูกเต้าเหล่าใครมาเป็นเมีย ดูได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ สมัยก่อนก็ห่วงเรื่องงานเรื่องงานของลูกชาย แต่เดี๋ยวนี้พอหมดห่วงเรื่องงานก็มาห่วงเรื่องว่าที่ภรรยาของลูกชายแทน หัวอกคนเป็นแม่ หาเรื่องห่วงได้ไม่หยุดเสียจริงๆ
“หาเจอแล้วครับ มีคนใจดีเอาไปคืนที่บริษัท” ร่างสูงเดินเข้าไปสวมกอดมารดาไว้แนบอก แล้วผละออกมาหอมแก้มนวนเนียนของมารดาไปฟอดสองฟอดให้หายคิดถึง เพราะธุรกิจที่มีอยู่ในมือ ทำให้ศิขรินทร์ไม่ค่อยมีเวลาให้กับครอบครัว แต่ถ้าเมื่อไรมีวันหยุดติดต่อกันหลายๆวัน ร่างสูงก็จะมาคลุกอยู่ที่บ้านใหญ่ทั้งวี่ทั้งวัน แต่นั่นก็เป็นเพียงอดีต เพราะปัจจุบัน เวลาว่างทั้งก่อนและหลังเลิกงาน รวมไปถึงวันหยุดโอกาสต่างๆถูกยกให้กับภัสดา พิชัยภักดี นายช่างหน้าหวานไปหมดแล้ว
“ทำเป็นพูดดี ถ้าแม่ไม่โทรไปหา มีหรือทีศิจะแวะเข้ามา ใช่ซิ แม่มันแก่แล้ว ใครมันจะอยากอยู่ด้วยล่ะ” คุณหญิงวิจิตรตาเอ่ยวาจาตัดพ้อลูกชายหัวแก้วหัวแหวนด้วยใบหน้าที่บึ้งนิดๆ ตามประสาคุณแม่ขี้งอน แต่ก็คงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับศิขรินทร์เท่าไร เพราะชายหนุ่มรู้ดีว่า จะใช้วิธีไหนทำให้ผู้เป็นมารดาหายงอน
“คุณแม่ก็ใส่ร้ายผม งานผมยุ่งจริงๆ ไม่เชื่อโทรไปถามเลขาที่คุณแม่ส่งไปได้เลย” คุณช่อฟ้า เลขายวัยกลางคน หรือเรียกอีกอย่างว่า สายลับที่ส่งตรงมาจากคุณหญิงวิจิตรตรา ให้มาคอยช่วยชายหนุ่มทำงาน และอีกหนึ่งหน้าที่ที่เป็นจุดประสงค์หลักนั่นก็คือ คอยขับไล่บรรดาสาวๆที่คอยมาเกาะแกะศิขรินทร์ยามทำงาน เรียกได้ว่าเก่งทั้งเรื่องช่วยงานและเรื่องกำจัดบรรดากิ๊กๆของศิขรินทร์ได้เป็นอย่างดี แต่ปัจจุบันร่างสูงได้ ลด ละ เลิก พฤติกรรมดังกล่าวไปตั้งนานแล้ว
“จ้ะ ดิฉันเชื่อคุณแล้วค่ะ ทานอะไรมาหรือยังล่ะ หิวอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า เดี๋ยวแม่ทำให้” น้ำเสียงโอบอ้อมอารีซักถามลูกชายอย่างห่วงใย ได้ฟังยามใดความเหนื่อยก็ปลิดปลิวหายไปเมื่อนั้น คุณหญิงวิจิตรตราคือสุดยอดคุณแม่ ที่เป็นทั้งผู้บริหารคอยช่วยงานคุณศิระผู้เป็นสามี เป็นสุดยอดคุณแม่ ที่คอยผลักดันและให้กำลังใจลูกชายในเรื่องต่างๆ จึงไม่แปลกที่เวลาออกงานสังคม จะต้องเห็นสองแม่ลูกเดินควงกันไปมา เรียกสายตาชื่นชมแก่คนรอบข้างได้เป็นอย่างดี ครอบครัวสมบูรณ์แบบที่มีพร้อมไปทุกๆอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเงิน ฐานะทางสังคม ชื่อเสียง เกียรติยศ บารมี เป็นที่นับหน้าถือตาของคนในสังคมเป็นจำนวนมาก และถ้าคนเป็นแม่จะหวงลูกชายคนเดียวของวงศ์ตระกูลแก่สาวๆก็คงจะไม่แปลก
เกียรติศัพท์เรื่องเลือกลูกสะใภ้ลือไกลไปต่อไหนถึงไหน ว่าคุณหญิงวิตรตรานั้นค่อนข้างซีเรียสเรื่องคู่ครองของบุตรชาย มาตรฐานคัดเลือกลูกสะใภ้ของนางมีดังนี้ หน้าตาสวยหมดจรด งามอย่างไทยแท้เท่านั้น เพราะมารดาของศิขรินทร์ไม่ชอบลูกสะใภ้ที่เป็นชาวต่างชาติ นอกจากจะสวยหวานปานนางฟ้ามาดินแล้ว ฐานะจะต้องเท่าเทียมกัน นางจะได้แน่ใจว่าอีกฝ่ายไม่ได้มาเกาะศิขรินทร์แล้วผลาญเงินเล่นไปวันๆ ไหนจะเรื่องมารยาทการวางตัว นางจะได้ไม่หนักใจว่ายามที่ศิขริทร์ควงออกงานแล้วจะไม่ขายหน้า นี่เป็นแค่เพียงเศษเสี้ยวส่วนหนึ่งเท่านั้น คำว่ามาตรฐานและใช้ได้ของคุณหญิงวิจิตรตรานั้นอยู่สูงเกินกว่าที่สาวสวยไฮโซทั้งหลายจะเอื้อมถึง
ถึงไม่ถึง............. ช่างฟิตผู้ยิ่งใหญ่ นามว่า ภัสดา พิชัยภักดี ก็ทำมาแล้ว!!
“ยังไม่ได้ทานเลยครับ ผมรอทานกระเพราะปลาดุกฝีมือคุณแม่อยู่น่ะครับ”
สองแม่ลูกเดินกอดกันไปคุยกันไปเข้าไปยังตัวบ้าน เรียกสายชื่นชมและเอ็นดูจากบรรดาแม่บ้านที่คอยรับใช้ได้เป็นอย่างดี นานๆครั้งที่แม่บ้านเหล่านี้จะได้เห็นคุณหญิงมาดโหดยิ้มแย้มเบิกบานซักที อยากจะให้คุณศิขรินทร์ย้ายมาอยู่ติดบ้านใหญ่เสียให้รู้แล้วรู้รอด พวกหล่อนจะได้รอดพ้นจากคำดุคำบ่นเสียที
ศิขรินทร์ยืนพิงโต๊ะเตรียมอาหารจ้องมองแผ่นหลังของมารดาอย่างรักใคร่แกมหนักใจ ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นบอกผู้เป็นมารดาอย่างไรว่าคนรักของตนเองเป็นผู้ชาย กลัวมารดาที่แสนจะเด็ดเดี่ยวของเขาเป็นลมเป็นแล้งกระทันหันเมื่อได้ยินจากปากของลูกชายว่ามีเมียเป็นผู้ชาย เมียกับแม่สำคัญเท่าๆกัน ไม่มีใครมากไปกว่ากัน ในใจอยากให้ภัสดาและมารดารักใคร่กลมเกลียวกัน แต่นั่นก็เป็นเพียงภาพความฝัน เพราะในความเป็นจริงแล้ว ทั้งคุณหญิงวิจิตรตราและภัสดาก็ต่างมีแนวทางของตัวเอง อีกคนดื้อเพ่ง อยากได้อะไรก็ต้องได้ อยากมีสะใภ้แบบนั้น อยากมีสะใภ้แบบนี้ วางอนาคตเรื่องคู่ครองให้เขาเรียบร้อย ส่วนอีกคนเด็ดเดี่ยว แน่วแน่ ทานศักดิ์ศรีเป็นอาหาร ภัสดาเคยแย้มๆกับเขาไว้ว่า ถ้าแม่ผัวไม่ปลื้ม ก็ไม่สน นอนกับลูก ไม่ได้นอนกับแม่ แต่ถ้าให้เลิกกัน ก็ต้องตายกันไปข้างหนึ่งเสียก่อน ศิขรินทร์ได้ยินอย่างนั้นแล้วอดที่จะมอบรางวัลเป็นจุมพิตริมฝีปากบางซักทีสองทีให้หายหมั่นเขี้ยว ไม่รู้ว่าจะทำให้รักให้หลงไปถึงไหน แค่นี้ก็โงหัวไม่ขึ้นอยู่แล้ว
“คิดอะไรอยู่ล่ะเจ้าศิ” น้ำเสียงห่วงใยถ่ายทอดออกมาโดยคุณหญิงวิจิตรตราที่ยืนหันหลังปรุงอาหารให้ลูกชายสุดที่รักอยู่ อาการนิ่งเงียบและเหม่อลอยของลูกชายทำให้ผู้เป็นมารดาเป็นห่วงขึ้นมาทันที
“คิดว่าเมื่อไรจะได้ทานผัดกระเพราปลาดุกฝีมือคุณแม่เสียทีครับ หิวจนลำไส้จะขาดแล้วครับ” ร่างสูงแสร้งทำท่าทางออดอ้อนกลบเกลื่อนอาการเหม่อลอยของตัวเอง ไม่คิดว่าผู้เป็นมารดาจะสังเกตเห็น ศิขรินทร์เดินเข้าไปช่วยมารดาหยิบนั่นจับมือแก้เครียด เพียงไม่นาน ผัดกระเพราปลาดุกราดข้าวสวยร้อนๆก็พร้อมเสิร์ฟ ร่างสูงรับจานข้าวราดแกงมาไว้ในมือแล้วเดินตามผู้เป็นมารดาออกไปยังห้องทานอาหารของครอบครัวที่มีเพียงเก้าอีสี่ที่นั่ง สาเหตุที่โต๊ะทานอาหารของบ้านอินทราทิพย์มีเพียงสี่ที่นั่งนั่นก็เพราะคุณศิระผู้เป็นบิดาของศิขรินทร์กำชับให้ตั้งอย่างนี้ไว้ หัวโต๊ะคือที่นั่งของบิดา ซ้ายมือของบิดาคือเก้าอี้ของมารดา ขวามือของบิดาคือเก้าอี้ของเขา และถัดจากเขาคือที่นั่งของสะใภ้ใหญ่ประจำตระกูลอินทราทิพย์ ซึ่งศิขรินทร์สาบานไว้ในใจอย่างแน่วแน่ว่า จะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ภัสดาได้เข้ามานั่งเก้าอี้ข้างเขาให้ได้ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม ส่วนห้องรับรองแขกก็จัดเตรียมไว้ให้สมฐานะ เพราะทั้งฝ่ายคุณศิระและคุณหญิงวิจิตรตราต่างก็มีแขกเยอะเหมือนๆกัน
“ว่าไง อร่อยเหมือนเดิมหรือเปล่าล่ะ”
“ยิ่งกว่าเดิมอีกครับ”
“พูดเพราะ ปากหวานเหลือเกินนะ สาวๆติดไปถึงไหนต่อไหนแล้วมั้ง” ก็ถ้าติดอย่างที่มารดาพูด คงไม่มีศิขรินทร์มานั่งกินข้าว หน้าหล่อๆอย่างนี้แน่นอน เพราะภัสดาคงจัดการเก็บศพเขาแล้วเอาไปโบกปูนทิ้งแม่น้ำที่ไหนซักแห่งแน่ๆ ว่าที่เมียนอกจากจะสวยเก่งแล้ว ดีกรีความโหดก็ไม่แพ้ความสวยเหมือนกัน
“ไม่มีหรอกครับ วันๆผมทำแต่งาน จะเอาเวลาที่ไหนจะหาสาวล่ะครับ” ซึ่งข้อนี้แหละที่ทำให้นางแปลกใจ ช่อฟ้าเลขาส่วนตัวของศิขรินทร์รายงานว่าลูกชายของนางไม่ได้ออกไปเดทกับสาวไฮโซ ไฮซ้อเป็นเวลาหลายเดือนแล้ว ซึ่งมันผิดวิสัยหนุ่มเจ้าสำราญใช้ผู้ญิงเปลืองอย่างศิขรินทร์ไม่น้อย เมื่อก่อนหัวบันไดบริษัทไม่เคยแห้ง แต่เดี๋ยวนี้แทบจะไม่มี ไม่มีเลยเสียด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับศิขรินทร์ หรือว่าลูกชายของนางเบื่อชีวิตเพลย์บอยเสียแล้ว
“คุณพ่อยังไม่กลับจากบ้านสวนอีกเหรอครับ”
“ได้ไปสวนที่ไหนล่ะ อยู่หลังบ้านกอดจูบ ลูบคลำไอ้รถกระป๋องอยู่ทั้งวันทั้งคืนนั่นแหละ เห็นแล้วขัดหูขัดตา ไม่รู้ว่าจะรักอะไรนักหนา” รถกระป๋องที่มารดาว่า ก็คงหนีพ้นรถเต่า รุ่นเก่าหายากและมีราคาแพง ของสะสมที่รักนักรักหนา และหวงประหนึ่งลูกแท้ ยามใดที่ว่างชายหนุ่มมักจะหาเวลาว่างมานั่งคุยกับบิดามารดา ซึ่งทั้งสองท่านก็ผลัดกันเล่าวีรกรรมสมัยยังหนุ่มๆสาวๆให้เขาฟัง อย่างไม่รู้จักเบื่อ ช่วงเวลาเล็กๆน้อยๆ ที่เสริมสร้างเหล็กหล้าให้กับครอบครัวให้อบอุ่นและมั่นคงยิ่งขึ้น ศิขรินทร์มักจะคิดอยู่ตลอดเวลาว่า ตัวเองนั้นโชคดีขนาดไหนที่เติบโตมาจากครอบครัวนี้ มีพ่อที่เป็นผู้นำ เป็นเสาหลักของบ้าน มีแม่ที่รักครอบครัวยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด และสุดท้ายมีคนรักที่รักเขามากเช่นกัน
“ก็รักน้อยกว่าคุณและเจ้าศิอยู่ดีนั่นแหละน่า” คุณศิระเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ข้างๆภรรยา แล้วหันหน้าไปทักบุตรชาย
“ผมลืมหน้าลูกชายไปแล้วคุณหญิง นี่ใครล่ะ ทำไมหน้าเหมือนเจ้าศิ” ไม่แปลกใจเลยว่าชายหนุ่มได้นิสัยขี้เล่น อารมณ์ดีอย่างนี้มาจากใคร
“ลูกเลี้ยงน้องเองค่ะคุณพี่ เห็นว่าหน้าตาดีก็เลยเก็บมาเลี้ยง อนาคตข้างหน้าจะได้ทอดกล้วยเลี้ยงเราสองคน” มารดาของศิขรินทร์กล่าวเสร็จก็ลุกออกจากเก้าอี้ เดินเข้าไปยังห้องครัว เพื่อเตรียมน้ำหวานและของว่างให้สามีทานแก้เหนื่อย
“คนหล่อที่ไหนจะไปทอดกล้วยขายครับ คุณแม่ก็ว่าผมเกินไป สวัสดีครับคุณพ่อ ทำไมผมรู้สึกว่าคุณพ่อหล่อขึ้นกว่าเดิมล่ะครับ”
“แกไม่ต้องมาประเลาะฉันเลยเจ้าศิ หายหน้าหายตาไปนาน จนแม่แกกำลังจะติดประกาศตามหาลูกหายอยู่รอมร่อแล้วนะ”
“ผมทำงานครับ คุณพ่อกับคุณแม่ก็พูดเกินไป พอผมมาบ่อยก็บ่นว่าไม่ทำการทำงาน แต่พอนานๆจะกลับมาซักครั้งก็บ่นอีกว่าไม่ยอมกลับบ้าน ผมเริ่มไม่เข้าผู้สูงอายุแล้วนะครับเนี่ย”
“ตบปาก! ใครสูงอายุยะ ฉันออกจะสาวจะสวย ใช่ไหมคุณ?” คุณหญิงวิจิตรตราวางถาดขนมและเครื่องดื่มเบื้องไว้หน้าของสามี แล้วโต้ตอบลูกชายทันที ยังไม่วายต้องหันกลับมาถามความเห็นจากสามีเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง
“ถ้าคุณหญิงแก่ แล้วใครที่ไหนจะสาวล่ะ”
“จีบกันเองอีกแล้ว ลูกชายเซ็ง”
“ไม่ต้องเลยย่ะ กินข้าวให้หมด จะได้รีบอาบน้ำแต่งตัว เดี๋ยวจะไปงานไม่ทัน” เมื่อได้ยินคำว่าไปงาน ทำเอาความอยากอาหารลดลงทันที ศิขรินทร์ส่งสายตากับบิดาอย่างขอความช่วยเหลือ นี่คืออีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้ชายหนุ่มไม่อยากกลับมาที่บ้าน เพราะมาทีไรมีงานให้ออกแทบจะทุกที
“คุณก็ ลูกมาเหนื่อยๆ จะให้รีบออกงานไปไหน ให้เจ้าศิมันพักเถอะน่า”
“แต่นี่งานของสโมสรที่น้องอยู่เลยนะคะ”
“เดี๋ยวผมจะไปเป็นเพื่อนคุณเอง ไม่ต้องให้เจ้าศิไป ให้มันนอนพักอยู่บ้านเฉยๆนั่นแหละ ตกลงเอาตามนี้เลยแล้วกัน” ว่าเสร็จคุณศิระก็ก้มหน้าทานขนมต่อทันที โดยไม่สนว่าภรรยานั้นจะทำหน้าอย่างไร
“ไม่ต้องยิ้มหน้าบานขนาดนั้นก็ได้เจ้าศิ เห็นแล้วมันหมั่นไส้”
“ผมเปล่ายิ้มนะครับ ก็แค่ฉีกปาก”
“คุณพี่คะ ทำไมลูกคุณพี่ถึงมีวาจาปากคอเลาะร้ายได้ถึงเพียงนี้”
“เจ้าศิลูกผม แล้วไม่ใช่ลูกคุณหรือไง หวงมันมากไม่ใช่เหรอ ระวังเลือกไปเลือกมา ลูกชายเราจะขึ้นคาน” ผมลงจากคานได้นานเป็นเดือนๆแล้วครับคุณพ่อ!
“ไม่มีทางแน่นอน ระดับน้องแล้ว ยังไงเจ้าศิต้องแต่งงานมีลูกมีหลาน มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบแน่นอน เชื่อมือน้องเถอะค่ะ”
สองพ่อลูกสบตากันแล้วส่ายหัวไปมาอย่างหนักใจ ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับปัญหาใหญ่ข้อนี้ อยากจะตะโกนออกไปดังๆว่าเขามีเมียแล้วเสียให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะมันยังไม่ถึงเวลา อยากให้ภัสดาเป็นของเขาทั้งตัวทั้งใจให้เรียบร้อยเสียก่อน อยากให้ความรักมีฐานที่มั่นคงกว่านี้ เพราะถ้าหากมารดาถามว่ารักกันมากแค่ไหน ก็อยากจะให้เวลานั้นเป็นเครื่องยืนยันความสัมพันธ์ ว่าพวกเขาสองคนต่างช่วยกันพยุงความรักไปพร้อมๆกัน ไม่ใช่รักเพียงฉาบฉวย แต่มันคือรักแท้นั่นเอง
“ทำไมไม่ขึ้นไปอาบน้ำพักผ่อน เติมพลังให้ตัวเอง” คุณศิระเอ่ยทักลูกชายที่นั่งเล่นอยู่ในเรือนกล้วยไม้หลังบ้าน เรือนกล้วยไม้หลังนี้เป็นเรือนไม้ประดับที่สร้างขึ้นเพราะคุณหญิงนั้นชื่นชอบไม้ประดับประเภทกล้วยไม้มานานแล้ว เรียกว่าเกิดพร้อมๆกับตัวบ้านก็ว่าได้ ฉะนั้นศิขรินทร์ถึงเติบโตมาๆพร้อมกับดอกไม้ประดับราคาแพงเหล่านี้ บางพันธุ์ต้องสั่งมาจากต่างประเทศเท่านั้น โรงเรือนจึงถูกปรับอุณหภูมิให้พอเหมาะอยู่ตลอดเวลา
“เดินดูดอกไม้คุณแม่แล้วมันเพลินน่ะครับ” แล้วร่างสูงก็เงียบขึ้นมาอีกครั้ง คุณศิระยืนมองเรือนกายซีกด้านข้างของลูกชายอย่างชื่นชม นี่คือผลผลิตที่เกิดขึ้นมาจากความรักระหว่างเขากับคุณหญิงวิจิตรตรา ศิขรินทร์เติบโตขึ้นมาท่ามกลางความรัก และความพร้อม มีทุกอย่างอยู่แทบเท้า แต่คุณศิระก็ไม่เคยสอนลูกฟุ่มเฟือย ถึงแม้ทรัยท์สินทั้งหมดของอินทราทิพย์กรุ๊ปจะใช้จ่ายฟุ่มเฟือยอย่างไรก็ไม่มีวันหมดก็เถอะ ยามที่เห็นลูกทุกข์ใจ ผู้เป็นพ่อก็พลอยที่จะไม่สบายใจตามไปด้วย
“เหนื่อยไหม?”
“ครับ?” ศิขรินทร์หันกลับมามองบาดด้วยความแปลกใจ
“เหนื่อยไหมที่เก็บอะไรมากมายไว้ในใจคนเดียว”
“คุณพ่อ........รู้?”
“ทำไมฉันจะไม่รู้ ฉันเลี้ยงแกมากับมือ กับอีแค่ท่าทางเหมือนคนแบกกระสอบสายไว้ที่บ่า แต่แกล้งทำหน้ายิ้มแย้ม ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าตอนนี้แกกำลังไม่สบายใจ”
“...........................”
“อยากพูดอะไรก็พูดมา”
“...................................” ศิขรินทร์สูดลมหายใจเข้าปอดอย่างช้า แล้วค่อยๆเปล่งเสียงออกไปว่า.............
“ผมมีแฟนเป็นผู้ชาย”
สรรพสิ่งรอบกายหยุดนิ่ง มีเพียงเสียงของลมหายใจที่ดังแผ่วออกมาจากคนสองคน ความรู้สึกตอนี้มันช่างเหมือนกับการปลดสิ่งของหนักๆออกจากบ่า โล่งใจออกไปแทบหมด นึกหาคำพูดดีๆกล่าวตามหลังอยู่มากมาย แต่ก็นึกและเรียบเรียงไม่ทัน ความโล่งใจบวกาความดีใจที่สามารถพูดความจริงออกไปได้ มันตีรวนผสมปนเปกันไปหมด
“แฟนผมเป็นผู้ชาย และเขาก็เป็นเจ้าของอู่ที่คุณพ่อเอาเจ้าเต่าไปซ่อมนั่นแหละครับ พีตคือว่าที่เมีย และว่าที่สะใภ้อินทราทิพย์ครับ”
.
.
.
.
.
.
.
.
๐ มันสั้นใช่ไหม ก็เพราะรีบปั่น อยากให้เสร็จก่อนวันเสาร์ แล้วก็เสร็จจริง ๆ ทำรายงาน สามสี่วิชา นี่ไม่มีเวลาทำอย่างอื่นเลย คนแต่งขอโทษที่อัพช้า
๐ อีกไม่นานสองขั้วสุดซี้ด อย่างคุณหญิงแม่ กับลูกสะใภ้ก็จะได้เจอกันแล้วนะคะ โปรดติดตาม
๐ ใครลืมเนื้อหาก็แวะๆไปอ่านอันเก่านะคะ จะได้จำได้
ไม่เจอะกันนานคิดถึงจังเล้ยยยยยยยยยยยยยย
รักและขอบคุณ
By Chocoalate Love ~
-
นึกว่าจะดองซะแล้ว
-
ห้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากจะรู้ ว่าที่แม่ยาย กับว่าที่สะใภ้
ใครจะเด็ดดวงกว่ากัน เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :pigha2: :laugh:
-
ทีนี้พ่อก็รู้แล้นนนนนนนนนนนนนนนนนน o22 o22 o22
-
สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
บอกคุณพ่อไปเเล้ววว
อยากให้คุณเเม่กับลูกสะใภ้เจอกันเร็วๆ
-
โอยยยยยยย คุณแม่หวังเยอะอะ หรือปกติ ==?
อย่านะๆ อย่านะ เดี๋ยวคุณแม่เจอก็ชอบเองแหละ
ว่าแต่คุณพ่อว่าไงคะ ปลื้มมั้ย :z2:
-
พ่อแม่รับรู้ว่ามี "สะใภ้เถื่อน" แล้ว :เฮ้อ: ลุ้นๆๆๆๆๆ
-
:กอด1: :L2:
1+เป็นกำลังใจให้จ๊า
-
คิดถึงเหมือนกันค่ะ เห็นหายหน้าหายตาไปนาน
ฉากหน้าจะเป็น แม่สามี vs ลูกสะใภ้เลยหรือเปล่า :z1:
ท่าทางจะดุเด็ดเผ็ดมันที่เดียว
:laugh: :laugh:
-
สั้นจังเลยยย ค่าาาา
-
รอวันที่แม่ผัวกับลูกสะใภ้จะเจอกัน
-
แฟนผมเป็นผู้ชาย พูดได้แมนมากคะ ฟ
-
มันส์หล่ะคราวนี้ :laugh:
มาต่อเร็วๆน่ะ :bye2:
-
พ่อผัวรู้แล้ว เหลือแม่ผัวสินะ o7
++++++++++++
สั้นไม่ว่า ขอแค่อย่าทำให้คนอ่านค้างเป็นพอจ้า
สู้ๆเน้อ +1 และกดเป็ดเหลืองเป็นกำลังใจให้จ้า :กอด1:
-
แม่สามี VS ลูกสะใภ้ แค่คิดก็ฮาล้ะ :laugh: :laugh:
ค้างงง น้ะเนี้ย :call: :call: :call:
รออยู่นะ ๆๆๆ
-
กลัวคุณแม่จะไม่ยอมรับจังเลย
:L2: :L2:
-
ท่าทางคุณพ่อคงไม่ช็อค เพราะมีทำใจมาบ้างจากลางสังหรณ์
แต่ด้านหญิงแม่อาจช็อคจัด เพราะได้ลูกสะใภ้ตรงตามมาตรฐานสุดๆ o18
-
คุณพ่อรู้แล้ว คงไม่อะไรมากนะค่ะ
แต่คุณแม่นี่สิลูกสะใภ้คนนี้จะว่ายังไง
ไหนจะทางบ้านพีตอีก โอ๊ยยย ลุ้น
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
คิดว่าคุณพ่อจะระแคะระคายเรื่องพีตแล้วเสียอีก
ด่านต่อไปก็คุณหญิงแม่สินะ
-
โอ้เย้ ศิไปพูดอย่างนั้นคุณแม่เป็นลมไปจะทำยังไงเนี่ย
-
ฟู่ว มาต่อซะที :กอด1:
อ่า อยากอ่านตอนแม่ผัวกะลูกสะใภ้เจอกันซะแว้วนะเนี่ย :impress2:
จะดุเด็ดเผ็ดมันส์ขนาดไหนน๊า :z1:
-
คิดถึงคนเขียนค่ะ :กอด1: แหมหายไปนานเลย 55+
บอกคุณพ่อไปแล้ว :เฮ้อ: รอดูว่าคุณแม่จะรับลูกสะใภ้ได้ไหม
-
นายหล่อมาก o13
-
ฮิ้วววว มาต่อแล้วววว
รอคุณแม่สามีกับลูกสะใภ้ชะกัน !!!
:z1:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง T^T (ดิ้น)
รออ่านตอนต่อไปนะครับ T/\T สู้ๆ
-
o22 ตรงได้อีกอ่ะ...ศิ พ่อหงายหลังตึงกันพอดี 555+
-
กว่าจะมาต่อได้นะ
รอนานมากกกกกกกกกกกกกกกกกก :onion_asleep: :onion_asleep: :onion_asleep:
-
คาดว่าคุณพ่อศิระ จะเอาใจช่วยลูกๆนะ เพราะเห็นถูกใจพีต ไม่มากก็น้อย
สั้นจริงๆนั่นแหละ แต่มาแล้วก็ดีใจมากมาย :z2:
-
ชอบเรื่องนี้มากมายอ่ะค้าบ
-
:กอด1:
-
:กอด1:
-
คิดถึงพีตแต่ตอนนี้มันสั้นแถมไม่มีพีตอีก
แม่ศิจะยอมรับพีตได้ไหมนะ
-
เอาใจช่วย ช่างฟิตคนนี้น่ารักอยู่แล้นนน
กุมหัวใจลูกชายยันพ่อ แม่น่ะแค่จิ๊บๆ เน๊อะ
กดบวกปล่อยเป็ดลั้ลล้า
สู้ๆ นะหมวยเอ๊ย :L1:
-
อ่าาา บอกไปแล้ว คุณพ่อเป็นอะไรมั๊ยคะ นิ่งไปเลยอ่ะ
ขอให้ผ่านคุณพ่อไปก่อน แล้วไปลุ้นคุณแม่อีกคน :เฮ้อ:
หวังว่าจะผ่านไปได้นะคะ เอาใจช่วยศิและพีตค่ะ
โดยเฉพาะพีต ตอนหน้าเตรียมตัวไว้เน้อลูกสะใภ้ :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
บวกเป็ดให้ค่ะ
-
:กอด1:คนแต่ง
คิดถึง
-
ศิ นายแน่มากกก
คุนพ่อจะช๊อกรึป่าวเนี่ยยย o22
-
ประกาศตัวแบบสั้นๆ
-
อ่านแล้วลุ้นจัง ครอบครัวอินทราทิตย์จะรับสะใภ้เถื่อน ๆ แบบพีตได้รึเปล่า
กลัวจะเป็นอุปสรรคที่ยิ่งใหญ่ของคู่รัก กว่าจะฝ่าฟันมารักกันได้ก็ยากแล้ว
แต่สิ่งที่จะต้องฝ่าฟันให้ได้อยู่ร่วมกันได้ยิ่งยากกว่า ..... :pig4:
-
:impress3: ศิเท่มากกกกกกอ่ะ
คุณหญิงนี่หวังว่าคงไม่ทำให้เราต้องเสพมาม่าหรอกนะ
-
มันส์หล่ะคราวนี้
-
รอค่ะ...
ว่างเมื่อไหร่ก้อมาลงนะค่ะ
-
:กอด1: คิดถึงเหมือนกันค่ะหายไปนานเลย
อยากรู้จังว่าถ้าแม่สามรกับว่าที่สะใภ้มาเจอกันจะเป็นยังไงน้อ
กดบวกกดเป็ด
-
จ๊ากกกกกกกกกกกก
แบบนี้มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
คุณพ่ออาจจะตกใจเล็กน้อย กับการประกาศตัวของลูกชายแบบนี้
แต่คุณแม่นี่ น่าจะกลายเป็นศึกใหญ่ คงจะต้องฝ่าฟันอีกเยอะละมั้ง เหอๆ
-
เอาล่ะสิ จาเป็นงัยต่ออะน๊า ถ้าว่าที่แม่สามีกับว่าที่ลูกสะใภ้เจอกัน
-
:a5:
-
ถ้าวันนี้ทันนะ :a5: :กอด1: :กอด1:
-
o13
เป็นคำตอบที่ถูก ใจ ตับ ไต ไส้ พุง มากค่ะ :laugh:
คิดถึงพีตจังเลย :กอด1:
คนแต่ง :กอด1: :กอด1:
+1 ค่ะ
-
ศิเท่มากๆ เอาใจไปเลย :กอด1:
งานนี้คงมีบทแม่สามีปะทะลูกสะใภ้ใช่ไหม :z1:
แต่คงไม่น่าห่วงเท่าไหร่เพราะท่าทางพีทจะมีกำลังหนุนเป็นพ่อสามีใช่ป่ะ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก กะลังลุ้นเลยยยยย อย่าหายไปนานน๊าาาคนอ่านจะขาดใจ
-
เอาละเหวย!!!คำตอบของคุณพ่อจะเป็นอย่างไร แล้วว่าที่สะใภ้กับคุณแม่สามีถะปะฉะดะกันยังไง รอตอนต่อไปอยู่นะคะ ขอบคุณที่มาต่อค่ะ
-
:a5: :a5:
-
เหลือคุณแม่ สินะ 5555+
คิดว่า ถ้าเป็นพ่อ อาจ จะผ่านไปง่าย ดูเหมือน คุณพ่อจะ ชอบนู๋พีตเหมือนลูก (รึป่าว?)
แต่คุณแม่นี้สิ :เฮ้อ:
-
ค้างสุดพลัง!!!~ แต่อย่างน้อยก็ได้บอกออกไปเนอะ
ดูจากแนวนี้ไม่น่าดราม่า(?) ออกแนว สะใภ้ Vs แม่ผัว
ติดตามต่อไป..
ปล. คนเขียนหายไปนานมว๊ากกก = P
-
ชักอยากเห็นสองขั้วเค้าสปาร์คกันแล้วนะเนี่ย สนุกค่ะ ขอบคุณสำหรับตอนใหม่นะคะ ไหนๆก็มาแล้วขอเป็นแฟนคลับคนเขียนด้วยละกันนะคะ
-
บอกพ่อไปแล้ว, พ่อคงยอมรับได้แหละเนอะ
ต้องรอดูคุณแม่
:-[
-
ขอให้ยอมรับด้วยเถิดด
-
คิดถึงคนเขียนเหมือนกันครับ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ครอบครัวนี้เฮฮาจัง :jul3: :jul3:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เอิ่มมมม ถ้า คุณแม่สามี มาเจอกับสะใภ้อะไรจะเกิดขึ้นเนี้ย
ไหนจะมีญาติตัวแสบอย่างคุณน้ำหวานอีก จะฮาแค่ไหนกัน 555
หรือว่าจะดราม่าอ่า ขอแบบฮาได้ป่าวคับ หุหุ ติดตามต่อไปค้าบ
-
เป็นกำลังใจให้ศิกับพีต
ผ่านด่านคุณหญิงแม่ให้ได้ค่ะ
ขอบคุณคนเขียน
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่เอามาม่านะจ้ะ
-
บอกพ่อแล้วเรีบยร้อยแบบม้วนเดียวจบ เหลือแต่คุณหญิงแม่นี่สิ จะออกห้วออกก้อยยังต้องลุ้นอยู่
-
คุณพ่อจะว่ายังไงก็ยังไม่รู้ แต่เมื่อไหร่คุณแม่จะได้เจอหน้าสะใภ้ ก็รอติดตามอยู่นะครับ :m1:
-
ตอนต่อไปจะเป็นยังไงนะ
พีตจะเอาชนะใจแม่ของพี่ศิได้หรือเปล่า
ติดตามต่อไปค่ะ
-
อยากอ่านต่อเลยอะ ค้างมาก
-
แมนมากศิ รอแม่ผัวลูกสะใภ้ฉะกัน o13
-
แค่คิดก็ แซ่บหลาย แล้วครับ
-
โอย......หญิงแม่จะว่าไงดีเนี่ย
-
รอ ร๊อ รอ คำตอบคุณพ่อ :กอด1:
สนุกมากค่ะ o13
-
+1 ให้จ้า
อยากให้แม่ผัว ปะทะ ลูกใภ้จัง :pigha2:
คงฮา + ป.ส.ด ของลูกชายนะ :เฮ้อ:
รอจ้า :call:
-
คุณพ่อน่าจะไฟเขียวไม่ยากนะ ออกจะเอ็นดูพีทอยู่มาก
ห่วงแต่แม่นี่แหละ ศิสู้ ๆ
-
ลุ้นคำตอบจริงๆ :m31:
-
ท่านพ่อรู้แล้วทีนี้ก็รอคำตอบสินะ ตาศิ แล้วนายแม่จะว่าไงดี จะเกิดศึกลูกสะใภ้กะแม่ย่ารึ ??? รอคำตอบทั้งคู่เลย :L1:
-
:L2: :L2: :L2:
-
คุณพ่อจะว่าไงล่ะเนี่ยย
-
พ่อรู้แล้วจะว่าไงต่อล่ะ!!
พ่อไม่น่าเป็นห่วงกับแม่หรอกนะศิ!!!
-
ชอบครอบครัวนี้จังจริง อบอุ่นสุดๆ
รอตอนต่อไปม่ายไหวเลี้ยววว!!
-
อ้ากกกกกกกกกก มาต่อแล้ววววววว
คิดถึงมากกกกกกกกกกกกกก
ในที่สุดศิก็ได้พูดแล้วววว แต่ว่าคุณแม่จะยอมรึป่าวเนี่ย
จัดการหาสะใภ้ แถมยังเรียกอยากมีหลานด้วยยย
พีตจะทำไงเนี่ย
เดียวได้มีเปิดศึกแม่ยายลูกสะใภ้แน่ๆ
-
:-[ :-[
คิดถึงคนอ่าน เพิ่งกลับมาจากบ้านน่ะ
ใจเย็นๆ นะพี่น้องงงงงงงง :man1: :man1:
-
จะรอนะครับ มาไวไวนะ :กอด1: :กอด1:
-
ระวังคุณนายมาได้ยินพอดีนะ เหอๆ
-
คิดถึงจังเลยยยยยยยยย :กอด1:
-
เมื่อไหร่จะมาต่อนะ
(คิดถึงมินมินกับบอลด้วย)
-
:oo1:รอครับรอ มาต่อเร็วๆนะครับ o13
-
โอ๊ะ :serius2: ค้าง :angry2:
555+ บอกพ่อไปเเล้ว :impress2: รอลุ้นว่าพ่อจะว่ายังไง o18
-
อยากให้แม่ผัว ปะทะ ลูกใภ้จัง :beat: จะรอนะครับ มาไวไวนะ :call:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
เรื่องนี้สนุกมาก ๆ ... o13
พระเอกนายเอกน่ารักได้อีก
-
ตามอ่าทันจนได้
รออยู่จ้า :z2: :z2:
-
จากตอนที่ตอนที่22
ภัสดาเดินลงมาตามคนรักที่ยังไม่ขึ้นไปบนตึกเสียที แต่เมื่อเดินใกล้เข้ามาก็พบกับศิขรินทร์ที่ยืนสงบนิ่งร่างกายไม่ไหวติง และร่างบางก็แน่ใจได้ทันทีเลยว่าศิขรินทร์นั้นอยู่ในอารมณ์ไหน เมื่อได้สบตาคมเขมที่บัดนี้กลายเป็นสีน้ำตาลอย่างน่ากลัว ภัสดารีบเดินเข้าไปหาแล้วอ้าแขนกอดคนร่างสูงเอาไว้อย่างรวดเร็ว .............
.
.
.
.
.
....................................................
“กลับคอนไหมล่ะ” ภัสดาเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง เพราะศิขรินทร์ตอนนี้คงยังไม่พร้อมที่จะพบปะครอบครัวของหลักเขตแน่ๆ
จากตอนที่23
“คุณพี่คะ ทำไมลูกคุณพี่ถึงมีวาจาปากคอเลาะร้ายได้ถึงเพียงนี้” (เราะร้าย)
พึงเข้ามาอ่านค่ะ เรื่องนี้สนุกดีมีการนำเสนอความรักอีกแบบ ที่ไม่ใช้ได้กันก่อน555 จะติดตามค่ะ:)
-
วันนี้มารอตอนต่อไป............. :m16:
-
เข้ามารอค่ะ
แม่สามีก่ะคุณลูกสะใภ้นี่ท่าจะแซ่บของจริง~
:z2:
-
ตามมาจากเรื่อง.... เอ่อ จำไม่ได้ มากดเป็ด
-
แจ้งคนอ่านที่น่ารักทุกท่าน
พอดีอาทิตย์หน้า คนแต่งติดสอบกลางภาค ซึ่งคงมาอัพไม่ได้ แต่หลังสอบก็จะมาอัพตามปกติ
ต้องขอโทษทุกท่านที่รอคอย กันอย่างใจจดใจจ่อ ขออภัยในความไม่สะดวก
สอบเสร็จก็จะมาอัพ อย่างว่องใวทันทีค่ะ
By Chocolate Love ~
-
อย่าทิ้งกันนะ รอ ร๊อ รอ :กอด1: :กอด1:
-
สอบเสร็จแล้วก็มาต่อตอนต่อไปนะครับ :z3: :z3:
เป็นกำลังใจให้ สอบได้คะแนนเยอะๆ :ped149: :ped149: :ped149:
-
ยังไงก็รออยู่นะค่ะ
-
:z13: :z2:
-
รอด้วยคนค่ะ
-
คุณพ่อน่าจะเข้าใจพี่ศินะคะ ต้องมีกองเชียร์กันบ้างสิน่า อิอิ
-
เหมือนคุณพ่อจะรู้และทำใจได้แล้วนะ
แถมอนาคตสงสัยได้รักได้หลงมากกว่าเดิมอีกแน่เลย ลูกสะใภ้คนนี้
-
บทที่ 24 คำว่าพ่อ
.
.
.
.
.
.
“แฟนผมเป็นผู้ชาย และเขาก็เป็นเจ้าของอู่ที่คุณพ่อเอาเจ้าเต่าไปซ่อมนั่นแหละครับ .............พีตคือว่าที่เมีย และว่าที่สะใภ้อินทราทิพย์ครับ”
ทันทีที่สิ้นเสียงของศิขรินทร์ กำปั้นหนักๆของผู้เป็นบิดาก็แหวกฝ่าอากาศเข้ามากระทบใบหน้าหล่อเหล่าเข้าอย่างจัง! ทำให้เรือนกายสูงใหญ่ของศิขรินทร์เซถอยหลัง เพราะตั้งตัวไม่ทัน แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ สัญชาตญาณของนักสู้ก็ไหลเวียนเต็มเปี่ยมอยู่ในตัวของชายหนุ่มไม่ขาด จะยกมือขึ้นมาป้องกันตัวก็ย่อมจะทำได้ แต่ศิขรินทร์ไม่ทำ กลับเลือกที่จะยืนนิ่งๆ เป็นเป้าให้บิดาออกหมัดได้อย่างเต็มที่ ลูกผู้ชายโดนแค่นี้มันคงไม่ถึงตายหรอก
“เพราะอะไรศิ เพราะอะไรทำไมแกถึงกลายเป็นแบบนี้?” น้ำเสียงทุ้มหนักของคุณศิระ บัดนี้เจือไปด้วยความผิดหวังในตัวของลูกชายคนเดียว จนแทบจะระงับอารมณ์ของตัวเองไม่ให้เดินเข้าไปซ้ำบุตรชายอีกหมัดสองหมัด
“เพราะผมรักพีท .........เพราะเรารักกันครับ” ศิขรินทร์คุกเข่าก้มหน้าบอกผู้เป็นบิดาอย่างจำยอม จะมีซักกี่คนที่อินทรีเงินอย่างศิขรินทร์จะยอมก้มหัวให้ จะมีซักกี่คนที่จะได้เห็นว่าผู้ชายที่หยิ่งทะนง ไม่ยอมลงให้กับใคร บัดนี้ได้ทิ้งศักดิ์ศรีอันสูงค่าของตัวเองไว้ข้างกาย เพื่อคำว่า ‘รัก’
“แกจะเที่ยวผู้หญิง จะมั่วไม่เลือกอย่างไรก็ได้ ฉันไม่เคยว่า แต่นี่แก................แกชอบผู้ชาย ชอบเพศเดียวกับแกอย่างนั้นเหรอ แกบ้าไปแล้ว!” ใจอยากจะเดินเข้าไปตบตีบุตรชายให้ฟื้นคืนสติ เผื่อสิ่งที่ศิขรินทร์พูดไปเมื่อกี้ อาจจะเป็นการเข้าใจผิด หรือไม่ก็ แกล้งอำเพื่อให้ผู้เป็นบิดาแปลกใจเล่นเท่านั้น
“ผมไม่ได้บอกให้พ่อ ยอมรับในตัวของผม ........ผมแค่อยากจะบอกให้พ่อได้รับรู้ว่า ลูกชายคนนี้ของพ่อเลือกทางเดินที่ดีที่สุดให้กับตัวเองแล้ว” ศิขรินทร์ค่อยๆ พยุงตัวเองขึ้นมายืนเบื้องหน้าของผู้เป็นบิดา แววตาเด็ดเดี่ยว ฉายแววมุ่งมั่นและไม่ย่อท้อ ทำไมผู้เป็นบิดาจะไม่รู้ว่าบุตรชายนั้นเป็นคนที่เมื่อได้เลือกสิ่งหนึ่งสิ่งใดให้กับตัวเองแล้วจะไม่ลังเลและไม่ยอมเปลี่ยนใจเป็นอันขาด แม้หนทางข้างหน้าจะมีแต่ขวากหนามก็ตามที
“................................”
“ผมจะไม่เปลี่ยนใจเป็นอันขาด ผมรักพีท”
“แกรักผู้ชายคนนั้นมากกว่าพ่อกับแม่แกอย่างนั้นเหรอไอ้ศิ!” คุณศิระ ที่อ่อนโยน เข้มแข็งเด็ดเดี่ยวผู้นำที่เข้มแข็งของอินทราทิพย์ และเป็นแบบอย่างที่ดีมาโดยตลอดของศิขรินทร์ บัดนี้กำลังยืนมองบุตรชายของตนเองอย่างผิดหวัง ละอองน้ำตาเอ่อท่วมดวงตาแข็งกล้าของผู้สูงวัย แต่ก็ใจแข็งไม่ยอมให้หยาดน้ำตาไหลบ่าลงมา พ่อยังอยากที่จะเข้มแข็งต่อหน้าลูกอยู่ตลอดเวลา....
“ผมไม่ได้รักใครมากกว่ากัน ทั้งพีทและพ่อกับแม่ มีความสำคัญเท่ากันหมด เพียงแต่มันคนละความหมายเท่านั้น” ทำไมศิขรินทร์จะไม่เสียใจ จะมีลูกคนไหนบ้างที่อยากเห็นคนเป็นพ่อร้องไห้เสียใจเพราะตัวเอง แต่ในเมื่อตัวเองได้ตัดสินใจเลือกทางใดทางหนึ่งไปแล้ว ก็จะไม่ยอมถอยหลังเป็นอันขาด แม้จะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม
“ถ้าฉันบอกให้แกไปเลิกกับแฟนแกล่ะ”
“ผมขอโทษ.............แต่ผมคงทำอย่างที่พ่อพูดไม่ได้หรอกครับ” เมื่อศิขรินทร์เห็นบิดายืนนิ่งเงียบ ร่างสูงจึงค่อยๆก้าวเข้าไปหาผู้สูงวัยและกอดเอาไว้อย่างช้าๆ อ้อมกอดของคนเป็นพ่อนั้นต่อให้เวลาผ่านไปกี่ปีต่อกี่ปีมันก็อบอุ่นและปลอดภัยสำหรับลูกๆเสมอ เช่นเดียวกับ ศิขรินทร์ ยามใดที่หมดแรงเหนื่อยล้าจากเรื่องส่วนตัวและเรื่องทำงาน ยามนั้นชายหนุ่มก็จะกลับมาพึ่งพาอ้อมกอดของแขคู่นี้ที่พร้อมที่จะให้กำลังใจและปลอบโยนบุตรชายอยู่เสมอ แขนหนึ่งคู่ที่กางปีกป้องภัยให้ลูกพ้นภัยอันตรายเสมอมา
คุณศิระค่อยๆยกแขนขึ้นโอบกอดเรือนร่างสูงโปร่งของบุตรชายอย่างช้าๆ ไม่ว่าจะอย่างไร ศิขรินทร์ก็คือลูก เลือดเนื้อเชื้อไขของเขา ไม่ว่าลูกจะเป็นอะไร จะรักจะชอบใครสุดท้ายมันก็คือสายเลือดแท้ของเขา ผู้สูงวัยหลับตาลงอย่างช้าๆ เพื่อสกัดกลั้นไม่ให้หยาดน้ำตาแห่งความผิดหวังได้ไหลรินออกมา เพียงเพราะเรื่องคนรักของบุตรชาย คงไม่มีพ่อแม่ที่ไหนจะยิ้มรับหน้าชื่นตาบานเมื่อลูกตัวเองบอกว่ามีแฟนเป็นผู้ชาย แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ คุณศิระก็พอจะเข้าใจสังคมสมัยใหม่ที่เปิดกว้างในเรื่องของรักร่วมเพศ แต่ก็อดใจหายเสียไม่ได้ที่ ศิขรินทร์จะไม่มีทายาทมาสืบสกุล ในเมื่อลูกชายหัวแก้วหัวแหวนยอมรับ และสารภาพอย่างใจกล้าว่ารักผู้ชาย คนเป็นพ่อก็พอที่จะให้อภัยและรับฟังเหตุผลต่างๆ ถึงแม้จะยังทำใจไมได้ แต่ก็เชื่ออีกไม่นานเขาจะยิ้มรับลูกสะใภ้ที่ชื่อ ภัสดา พิชัยภักดีได้อย่างสนิทใจ
“ผมขอโทษจริงๆครับ ......” ศิขรินทร์อยากเอื้อยเอ่ยถ้อยคำที่ทำให้บิดาคลายความเสียใจและผิดหวังลง แต่ก็คิดไม่ออก ทำได้แค่เพียงเอ่ยวาจาคำว่าขอโทษซ้ำไปซ้ำมา
“ฉันเลี้ยงแกได้แต่ตัวซินะ เรื่องของจิตใจมันห้ามกันไม่ได้” ฝ่ามือหยาบกร้านตามกาลเวลาของคุณศิระ ยกขึ้นลูบแผ่นหลังแข็งแกร่งของศิขรินทร์อย่างรักใคร่และปลอบโยน อะไรจะเกิดมันก็คงต้องเกิด ไม่มีใครอยากจะฝืนชะตาฟ้าลิขิต เมื่อเบื้องบนกำหนดชะตาให้เป็นอย่างนี้แล้ว เราก็ทำแค่เพียงก้มหน้าและยอมรับมันแต่โดยดี หากมัวแต่ทิฐิใส่กันชาตินี้ก็คงหาความสุขมาใส่ชีวิตไม่ได้เสียที รักร่วมเพศมันก็ไม่ได้เลวร้ายมากเพียงใดหนัก ก็แค่ ตระกูลอินทราทิพย์จะมีลูกสะใภ้เป็นผู้ชาย! ก็เท่านั้นเอง
“ผมขอโทษที่เกิดมาเป็นแบบนี้ ...................... ผมขอโทษที่ทำให้พ่อผิดหวัง”
ศิขรินทร์ผละออกจากอ้อมแขนของบิดาแล้วค่อยๆก้มลงกราบแทบเท้าผู้ให้กำเนิดอย่างช้า นิ้วเรียวทั้งสิบจรดลงแทบเท้า ขอคมาลาโทษกับสิ่งต่างๆที่ทำให้ผู้ให้กำเนิดต้องเจ็บช้ำน้ำใจ เสียอกเสียใจเพราะเขาเป็นต้นเหตุ
ผู้สูงวัยก้มมองบุตรชายด้วยความสงสารจับใจ ถึงแม้กาลเวลาจะทำให้ศิขรินทร์เติบใหญ่ขึ้นมาซักเพียงใด หากในความรู้สึกของคุณศิระแล้ว ศิขรินทร์ก็ยังคงเป็นเพียงเด็กชายตัวเล็กๆเขาและคุณหญิงอยู่เสมอ กลัวว่าถ้าคุณหญิงวิจิตรตรารู้เรื่องนี้แล้ว ความรักของคนทั้งสองคงจะไม่ราบรื่นเสียเท่าไร ภรรยาของเขาคงทำทุกวิถีทางเพื่อให้ลูกชายตัวเองต้องแยกกับภัสดาแน่นอน และถ้าหากเรื่องราวมันเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ เกรงว่าศิขรินทร์จะทนไม่ไหวแล้วพาภัสดาหนีไปเสียก่อน คุณศิระรู้ใจบุตรชายดีว่า แม้จะมีอุปสรรคขวางกั้นเพียงไหน ศิขรินทร์ก็ไม่ย่อถ้อต่อมันแน่นอน โลกของเพศที่สามเปิดกว้างมากกว่าก่อนก็จริง แต่มันก็ยังไม่เป็นที่ยอมรับในสังคมทุกหมู่เหล่าเท่าไรนัก แต่ถ้าหากทั้งสองคนยังเชื่อมั่นในกันและกัน ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันไปตลอด ต่อให้อะไรมาขวางกั้น ก็มิอาจพรากคนทั้งสองออกจากกันได้แน่นอน
“ไม่ว่าแกจะเป็นตัวอะไร สุดท้ายแล้ว........แกก็ลูกพ่อนะเจ้าศิ”
“........................” หยดน้ำตาลูกผู้ชายรินไหลออกมาจากดวงตาอย่างช้าๆ จนในที่สุดก็หยดลงกระทบเท้าของผู้เป็นบิดา ความตื้นตันใจไหลเวียนคับแน่นอยู่ในอก ไม่นึกอายที่ต้องมาหลั่งน้ำตาแทบเท้าของบิดา นี่ซินะ คำว่า ‘พ่อ’ ลูกจะดีจะเลวเพียงใด สุดท้ายแล้ว พ่อก็รักลูกไม่เสื่อมคลายอยู่ดี
“ผมรักพ่อครับ”
.
.
.
หลังจากคุยและเคลียร์ปัญหาเรื่องราวต่างๆกับบิดาเสร็จ ศิขรินท์ก็ขอตัวขึ้นมาอาบน้ำพักผ่อนที่ห้องนอนของตนเอง เพราะบิดาและมารดาต้องออกงานสโมสรที่คุณหญิงแม่ของเขาเป็นสมาชิก และชายหนุ่มเกือบเอาชีวิตไม่รอด หากบิดาไม่ยื่นมือเข้ามาช่วย ป่านนี้ นักธุรกิจหนุ่มมาดเท่ห์คงไปเดินทำหน้าเซ็งอยู่ในงานเป็นแน่ๆ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคุณแม่ต้องการให้เขาออกงานไปพบเจอกับลูกๆ หลานๆ ของคุณนายไฮโซทั้งหลาย แล้วหลังจากนั้นคุณๆ เธอๆ เหล่านั้นก็รวมหัวกันรุมจิกเขาอยู่ตลอดเวลา เพราะฉะนั้นเพื่อเป็นการตัดปัญหา ชายหนุ่มจึงเลือกที่จะปฏิเสธคำขู่ของมารดา เพราะบิดายื่นมือเข้ามาช่วยนั่นเอง หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ศิขรินทร์ก็เอนตัวคุยโทรศัพท์กับหวานใจที่ตอนนี้ไปทำธุระกับเพื่อนที่ต่างจังหวัด
“ถึงที่พักหรือยังครับ” ว่าพลางยกกรอบรูปคริสตัลที่ข้างในบรรจุรูปถ่ายโคสอัพใบหน้าของภัสดาขณะกำลังงัวเงียตื่นนอนขึ้นมาดู ริมฝีปากหนาเหยียดยิ้มออกมาอย่างช้าๆ เมื่อจินตนาการว่าร่างบางที่อยู่ปลายสายนั้นยิ้มแย้มแจ่มใสเฉกเช่นเดียวกับน้ำเสียงที่ตอบเขากลับมา จะไม่ให้คนเอวบางร่าเริงได้อย่างไรล่ะ ก็ในเมื่อนานๆครั้งที่เขาจะปล่อยให้คนรักได้ไปไหนมาไหน โดยที่ปราศจากเขา
“ถึงแล้ว ...........บ้านพักไอ้เขตสวยมากเลย อีกอย่างบรรยากาศที่นี่ดีมากๆเลยนะมึงไว้วันหลังเรามากันสองคนเนอะ”
น้ำเสียงแววหวานเรียกรอยยิ้มบนใบหน้าของศิขรินทร์ได้เป็นอย่างดี จะไม่ให้รัก ให้หลงคนเอวบางได้อย่างไรไหว ก็ในเมื่อทั้งน่ารัก ขี้เล่น ขี้อ้อนซะขนาดนี้ ภัสดา พิชัยภักดี เป็นบุคคลที่แข็งนอกอ่อนไหว เนื้อแท้ของพีทนั้นเป็นคนที่ค่อนข้างอ่อนไหวง่าย เพียงแต่เจ้าตัวชอบซ่อนความรู้สึกต่างๆไว้บนใบหน้าที่เคร่งขรึม อีกทั้งคนสวยของศิขรินทร์นั้นต้องดูแลและควบคุมลูกน้องผู้ชายห่ามๆอยู่เกือบร้อยชีวิต ถ้าไม่ทำตัวเข้ม พวกลูกหมาทั้งหลายที่ภัสดาชอบพูดถึงนั้นก็คงจะไม่เคารพย่ำเกรงแน่นอน
“ไปหาได้ไหมครับ” ศิขรินทร์เอ่ยปากถามในสิ่งที่หัวใจต้องการ เพราะถ้าภัสดาตอบตกลงออกมาว่าให้ร่างสูงไปหาได้ นักธุรกิจหนุ่มก็พร้อมที่จะแจ้นไปหาอีกฝ่ายทันที และศิขรินทร์ก็ไม่สนว่าระยะทางที่ต้องขับรถไปนั้นมันจะมากซักเพียงใดก็ตาม
“บ้าเหรอไอ้ศิ มึงนั่งนิ่งๆ สงบสติไปเลย ชอบพูดบ้าๆ” ทำไมศิขรินทร์จะไม่รู้ว่า ณ ตอนนี้ใบหน้าคนปลายสายจะต้องแดงเปล่งปลั่ง เขินอายอยู่เป็นแน่ๆ แต่เจ้าตัวก็ชอบเสียเหลือเกินที่จะกลบเกลื่อนท่าทีเขินอายนั่นด้วยคำด่า
“พูดบ้าๆตรงไหนครับที่รัก ก็อยากไปหา”
“ก็มันบ้าไอ้ตรงที่มึงจะบอกมาหานี่แหละ เพิ่งห่างกันไปเมื่อตอนเช้านะโว้ย”
“..........ผมคิดถึงคุณ”............”
“..........................................” มาเจอน้ำเสียงออดอ้อนที่ดังมาตามสาย ทำเอาภัสดา พิชัยภักดีไปไม่เป็นเหมือนกัน
“......ผมคิดถึงผมหรือเปล่า.......”
“................ก็............อืม..........” น้ำเสียงที่ตอบอ้อมแอ้ม ฟังไม่ถนัด จากริมฝีปากของคนเอวบาง สร้างความอบอุ่นและดีใจให้กับศิขรินทร์อย่างหาที่สุดไม่ได้ คงไม่ได้มีแค่เขาใช่ไหมที่คิดถึงร่างบางอย่างกับคนบ้า อีกฝ่ายก็รู้สึกเช่นเดียวกับเขาใช่ไหม
“ขอบคุณครับ”
“ไอ้ป๋อง ไอ้เผือกเน่า จะขอบคุณทำไม” นี่แหละหน่า เขาว่าถ้าผู้ชายด่า แปลว่าผู้ชายรัก สำนวนไทย สมัยโบราณที่ศิขรินทร์ อินทราทิพย์ขอกระโดดยันเลยว่ามันเป็นความจริง
“ขอบคุณที่รักกัน”
“แหวะ .........กูเริ่มจะรับไม่ได้กับความเสี่ยวของมึงแล้วนะ เป็นไรมากป่ะ”
“เป็นคนที่ถูกรักครับ”
“................ถ้ายังไม่เลิกกวนตีนกู ภายในสิบวิ กูจะตัดสายและปิดเครื่องทันที” ช่างเป็นคำขู่ที่น่ากลัวจริงๆ ศิขรินทร์ อินทราทิพย์คนนี้ไม่ได้พูดเกินจริงแต่อย่างใด เพราะถ้าหากภัสดาทำอย่างที่ปากว่าแล้วล่ะก็ คงมีใครบางคนแถวนี้ได้ขาดใจตายพอดี แค่ห่างกันก็ว่าโหดร้ายแล้ว นี่ขนาดไม่ได้ยินเสียงหรือรับรู้ว่าคนรักเป็นอย่างไร มันเหมือนกับเอามีดมาปาดคอกันชัดๆ
“เลิกแล้วครับ .......คุณโกรธผมเหรอ”
“ไม่ได้โกรธ ก็..................มึงชอบปากหวาน”
“แสดงว่าชิมบ่อย ถึงรู้ว่าปากหวาน ..............เฮ้ย พีต!!” ไร้เสียงตอบรับจกาปลายสาย เพราะคนเอวบางหน้าสวยได้ตัดสายโทรศัพท์ไปเรียบร้อยแล้ว
งานเข้า คนหล่อ!!!!
ศิขรินทร์รีบกดโทรหาคนรักทันที เพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะปิดเครื่องหนีซะก่อน เขาก็พอเขาหาเรื่องทำให้ร่างบางงอนจนได้ แต่จะโทษเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ถูก ก็ใครอยากให้ภัสดา น่ารัก น่าแกล้งทำไมล่ะ
“ผมผิดไปแล้ว ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้วครับ คนหล่อสัญญา” เมื่อภัสดารับสาย ศิขรินทร์ก็รีบกรอกเสียงง้องอนลงไปทันที ใครจะทิ้งโอกาสที่มีอยู่น้อยนิดไปล่ะ ขืนง้อช้ากว่านี้แล้วปล่อยให้เวลามันล่วงเลยไปค่อนคืน มีหวังอินทรีเงินบินสูงอย่างศิขรินทร์คงต้องได้ขับรถไปหาร่างบางที่เขาใหญ่แน่นอน
“หลักเขตพูดครับ”
“อ้าว......แล้วพีทไปไหนครับ”
“ก็นั่งอยู่ข้างๆผมนี่แหละครับ โอ๊ย!! ไอ้คุณน้องเล็ก หยิกมาอย่างนั้นก็กระทืบหัวกันดีกว่า” แสดงว่า คุณสวยต้องยืนโทรศัพท์ตัวเองไปให้เพือนสนิทรับแน่นอน ร้ายไม่ใช่เล่น ไว้กลับมาเมื่อไรจะคิดบัญชีให้สาสมกับความน่ารักเลยคอยดู
“ขอผมพูดกับเขาหน่อย” ถึงแม้จะรู้ว่า หลักเขตได้ยอมรับเขาในฐานะคนรักของภัสดาแล้ว แต่เสือกับเสือยังไงมันก็ยังคงไว้ลาย ไม่ยอมลงให้กันอยู่ดี หลักเขตก็ยงคงวางท่าเก๊กใส่น้องเขยอย่างศิขรินทร์อยู่เนื่องๆ และในขณะเดียวกันศิขรินทร์ก็วางท่าทีไม่ยอมลงให้เพื่อนสนิทของคนรักเหมือนกัน และจะให้สนิทชิดเชื้อก็คงจะอีกนาน
“อืมๆ รอซักครู่...........ไอ้พีท มึงจะเล่นตัวทำไม้จิ้มฟันทำไมว่ะ อยากคุยกับเขาก็คุยไปซิครับ ลากกูมายุ่งด้วยทำไม” คงจะหันไปถามคนเอวบางที่นั่งหน้างอ ปากเชิดอยู่ข้างๆแน่ๆ ไม่อยากจะเชื่อว่าการง้อแฟนครั้งนี้จะต้องยืมมือของหลักเขตเข้ามาช่วย ทั้งที่ในใจไม่อยากจะขอความช่วยเหลือเสียเท่าไร เพราะคนอย่างศิขรินทร์ฟอร์มมันเยอะพอๆกับหน้าตาและความสามารถนั่นเอง
“..................ไร!............” มันช่างห้วนและสั้นเสียจริงๆ
“ผมขอโทษ คุณไม่โกรธผมนะ”
“โกรธ!”
“แล้วกัน อย่าโกรธเลยนะ”
“โกรธ..........ซะเมื่อไรล่ะ ฮ่าๆ เผือกเน่าแม่งหลอกง่าย” ร่างสูงยิ้มออกมาอย่างโล่งใจที่คนรักไมได้โกรธ แต่ไอ้ฉายาอยู่ตามมาด้านหลังนี่มันชักจะยังไงๆอยู่นะ เพราะตั้งแต่ กระป๋อง ไอ้โรคจิต ไอ้หื่นกาม ไอ้เน่า แล้วยังมีตามมาด้วยไอ้เผือกเน่า รู้สึกว่าฉายาของเขามันจะเริ่มเยอะขึ้นๆมากทุกที
“หึหึ หลอกเหรอครับ” สาบานได้ ถ้าภัสดา พิชัยภักดี นั่งทำหน้าตายั่วยวนแล้วหัวเราะอยู่ข้างๆตอนนี้ ศิขรินทร์จะพุ่งเข้าใส่แล้วล็อคมาหอมแก้มเสียให้หายหมั่นเขี้ยวในความน่ารักน่าเอ็นดูของอีกฝ่าย
“ถ้าจะหัวเราะโรคจิตขนาดนั้น ก็ไปปรึกษาแพทย์เหอะ”
“โรคจิตกับคุณคนเดียวนั่นแหละ”
“กูต้องดีใจไหม”
"หึหึ แล้วแต่คุณซิ .....แล้วทานข้าวเย็นหรือยังครับ”
“กินแล้ว มึงล่ะกินหรือยัง โกหกนี่รู้นะว่าโทษมันเป็นอย่างไร” นอกจากจะสวยและเอวบางแล้ว ดีกรีความโหดก็ยังไม่สองรองใครเลยจริงๆ
“ยังไม่ได้กินเลยครับ คุยกับคุณพ่อเสร็จก็ขึ้นมาอาบน้ำเลย เดี๋ยวก็ลงไปหาอะไรกินครับ”
“ต้องให้พูดซ้ำไหม ศิขรินทร์” อ่า.......... ถ้าพีทได้พูดชื่อจริงของเขาออกมาอย่างเต็มยศอย่างนี้ล่ะก็ เริ่มจะโกรธของจริงๆแน่นอน และนั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าลองเท่าไร
“ไม่ครับ งั้นเดี๋ยวผมโทรคุณนะ เดี๋ยวลงไปทานข้าวด้านล่างก่อน”
“ไม่ต้องโทรมาหรอก เดี๋ยวจะโทรไปหา งั้นแค่นี้นะ กินข้าวนะกินข้าวไม่ใช่ไปนั่งทื่อให้จานข้าวดูมึง”
“รับทราบครับ......”
ศิขรินทร์ชอบทำอาหารก็จริง แต่ไม่ค่อยชอบทานอาหารซักเท่าไร ผิดกับภัสดาที่ไม่ค่อยชอบทำอาหาร หรือเรียกอีกอย่างว่าไม่ถูกกับการทำอาหารน่าจะถูก เพราะร่างบางมักจะเข้าไปทำข้าวของในห้องครัวพังพินาศเสียก่อนที่จะได้ลงมือทำ จึงไม่แปลกที่ศิขรินทร์จะชอบทำอาหาร เพราะไม่ว่าจะเมนูไหน ต้ม ผัด แกง ทอด จะทำออกมามากน้อยเพียงใด ก็จะมีนักชิมหน้าหวานอย่างภัสดาที่ตั้งหน้าตั้งตาทานอย่างเอร็ดอร่อย สร้างความดีใจเล็กๆน้อยๆให้กับคนทำยิ่งนัก
.
.
.
.
.
.
.
.
๐ เร่งสุดๆ เพราะเพิ่งเปิดคอม จำเนื้อหาเก่าๆที่มันหายไปได้บ้างนิดหน่อย ก็เลยรีบอัพรีบแต่ง
๐ มันอาจจะสั้นไป แต่นี้ก็กลั่นกรองออกมาแบบสุดๆแล้วค่ะ กว่าจะมาอัพได้ ลากเลือดดีแท้
๐ ตรวจคำผิดให้ด้วยนะคะ แบบว่ารีบจริงๆ
๐ รักคนอ่าน ไม่เจอะกันนานคิดถึงจังเล้ยยยยยยยยยยยยย!!!!!!
๐ คนอ่านติดงาน เทศน์มหาชาติที่มหาลัย จัดงานตักไข่สวรรค์ ใครสนใจแวะมาตักได้ที่โคราช 555
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
ไอ้คุณศิมันหวานอ่ะ กรี๊ดดดด..
พีตอ่ะทำโมโหกลบเขิล น่ารักได้อีก
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ สนุกมากเลย สู้ๆ น๊า
-
:z2:
พีทปราบไอ้รถถังซะอยู่หมัด
กดบวกกดเป็ด
-
หวานเกิ๊น
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
พี่ศิแมนมากเลยพี่ ผ่านด่านคุณพ่อได้แล้ว ด่านคุณหญิงจะเป็นยังไงนะ
แต่พี่ศิก็เปลี่ยนใจไม่ทันแล้ว ตกหลุม(รัก)พีต ตะกายไม่ขึ้นกันเลย วันนี้ก็หวานซ๊า ^^
-
ตอนคุณพ่อซัดหมัดใส่ศิทำเอาใจหายใจคว่ำเลย
กลัวคุณพ่อไม่ยอมรับ แต่อ่านแล้วต้องปาดน้ำตา
เพราะคำพูดและการกระทำของศิกับคุณพ่อมันซึ้งมาก :m15:
ศิกับพีตหวานมาก พีตน่ารัก รู้สึกเขินไปกับพีตเลยเหอะ :-[
เจอมุก "ขอบคุณที่รักกัน" กับเป็น "คนที่ถูกรัก"
คนอ่านถึงกับหงายเงิบเลยจ้า :jul3:
กดเป็ดเหลืองแก้ความคิดถึง
กด+1ไม่ได้ เด๋วจะมากดให้ใหม่นะ
-
:-[ :กอด1:
ขอบคุณมากๆเลยน่ะค่ะ
ที่มาต้อใ้ห้หายคิดถึงกัน
พีี่่ศิใจหล่อมากๆเลย โอ้ยอิจฉาพี่พีทอ่ะ :impress2:
-
ชอบค่า แต่หนทางข้างหน้า...เฮ้ออออ
สงสารทั้งคู่ ถ้าแม่ของศิรู้...ตายแน่่่
-
อย่างน้อยตอนนี้คุณพ่อก้อยอมเข้าใจพี่ศิแล้ว :L2:หวังว่าคุณแม่จะทำใจได้ด้วยนะคะ
-
ยังรอตอนต่อไปนะคับ
เมื่อไหร่ น้องพีต กับพี่ศิ จะ :oo1: กันซักทีน๊าาาาาา
แอว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :haun4: :haun4: :haun4: หื่นเกินไปแระ เอา :z2: :z2:
-
ตอนนี้ป๋าเป็นพระเอก
ส่วนศิออกมาเสี่ยวแดกสถานเดียว
พีตน่ารักตลอด ยกไว้บนหิ้ง5555555555555555
-
พี๊ตตตตตตตตตตตตตต มาแล้ว คิดถึงจัง อ่า
แต่ตอนนี้สั้นเน๊อะ แต่ว่า ..................
แรงได้ใจ โดนนนนนนนนนนนนนนนน ค่ะ o22
-
หวานมากกกกกกกกก
หวานเยอะๆนะ ถ้าแม่ยายรู้เข้า ยังไม่รุ้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
ไม่แน่คุณแม่อาจจะเอาสาวๆมาประเคนให้ศิก็ได้ นะ หุหุ
พีทเตรียมรับศึกเหอะ
อยากเห็นอ่ะ 555555555
-
เย้รอตั้งนานในที่สุดก็ได้อ่าน......และก็ยังรอตอนต่อไปอยู่นะ :L2:
-
นึกว่าคุณพ่อรู้ตั้งแต่ตอนที่เอาเจ้าเต่าไปซ่อมซะอีก
-
หวานจริงหวานจัง
-
หวานอย่างนี้ ถ้าอยู่ใกล้ๆกัน พีตคงช้ำไปทั้งตัวแน่ :impress2:
-
:L2: :pig4:
-
อุปสรรคใหญ่ คือคุณหญิงแม่ขอไอ้เผือกเน่า
ตอนนี้คุณพ่อเอาใจช่วยแล้ว กลัวแต่ว่าจะหนีตามกัน? แล้วครอบครัวพีทล่ะ จะว่ายังไง ลุ้นๆ
กลับไปอ่านตอนที่แล้วอีกรอบ :z2:
-
ไอย่ะ
ศิเป็นโรคเกียมัวแน่นอน
-
ดีนะที่พ่อศิเข้าใจลูกเหลือแต่แม่
ศิชอบหวานใส่พีต แล้วเมื่อไหร่พีตจะพูดหวานกับศิมั่ง รออยู่นะ
-
:impress2:
-
พ่อจ๊าบมากกกกก
ขยันเข้า เอาใจช่วยทั้งคุณศิทั้งคนเขียน 555 :L1:
-
คุณพ่อเข้าใจแล้ว
เหลือแต่คุณแม่
เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่
:L2: :L2:
-
แหมว่าที่สะไภ้ตรงตามความต้องการของคุณแม่ทุกอย่าง ผิดไปข้อเดียว คิดอะไรมาก ทำใจเถอะคุณแม่
-
ว้าววๆๆ มาต่อแล้วว ขอบคุณคุณพ่อพี่ยอมเข้าใจศิ แต่ท่าทางคุณแม่จะเข้ายาก
คู่นี้หวานตลอดด ให้คนอ่านอิจฉาเล่น อิอิ
-
o13 ดีที่คุณพ่อเข้าใจนะคะ ถึงจะยังยอมรับไม่ได้
แต่แค่นี้ก็ดีแล้ว พี่ศิสู้ๆนะคะ เพื่อพี่พีทอีกคนน้าาา :L2:
-
คุณศิมีฉายาเยอะมากอะ เราว่า ต่อไปเรื่อย ๆมันจะโผล่ขึ้นมาอีก
ชอบความรักของพ่อกับลูกอะ พ่อเสียใจแต่ก็บังคับกันไม่ได้ เปิดหัวใจยอมรับ เพราะรักลูกชายย *0*
หายากนะแบบนี้ แต่คงทำใจได้ยากอยู่
-
เหลือคุณแม่ของศิ เมื่อรู้เรื่องแล้วไม่ทราบว่าจะออกมาในรูปแบบใด
-
:เฮ้อ: โล่งอกที่พ่อศิยอมรับได้
พีตโหดร้ายอะ! ตัดสายคนหล่อ :m20:
-
:impress3: ศิเท่ห์อ่ะ
-
คุณพ่อเข้าใจแล้ว ต่อไปก็เหลือ คุณหญิงแม่ นี่แหละ
-
เห็นใจคุณศิ จังค่ะ
-
ศิรีบนำพีทไปเปิดตัวกับพ่อ แม่เลย o13
-
ผ่านด่านคุณพ่อว่าที่สามี แต่ คุณแม่นี่ซิ :เฮ้อ: คุณศิจะทำยังไงดี
หนูพีตหล่ะ พร้อมเปิดตัวคุณศิรึยังเอ่ย :n1:
-
สนุกๆ รอนะครับ
-
รักคุณพ่อจังเลยยยยยยยย :กอด1:
กด+เป็ดให้เน้อ
-
หวานจริงๆ
-
โล่งอกไปทีที่คุณพ่อของศิรับได้ อย่างที่คุณพ่อบอก ยังไงก็ลูก
เหลือก็แต่คุณแม่แหละทีนี้ :เฮ้อ: หวังว่าจะผ่านไปได้ด้วยดี
ศิเวลาคุยกับพีตนี่หวานเกิ๊น ส่วนพีตก็เขินได้น่ารัก แอบโหดด้วย
รอพีตกลับมาเจอศิค่ะ จะได้หวานต่อหน้าเลย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
พีต น่ารักมากเลย
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
:pig4: :pig4:
:call:
-
อันนี้ให้คุณพ่อเลย o13
-
:กอด1:
-
:-[น่ารักอ่ะ
มาต่อเรื่อยๆๆ นะคับ
ขอบคุณคับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ ทางคุณพ่อเกือบได้เรื่องแล้วไหมหละ แต่ก็ซึ้งดี :monkeysad:
คู่นี้ก็หวานกันจริงๆ คงไม่ใช่หวานส่งท้ายก่อนศึกคุณแม่มาเยือนหรอกนะ
-
พระเอ๊กกกก สู้ๆนะ
-
รักพ่อศิจัง :-[ :-[ :-[
-
ที่พีตโกรธนี่เพราะว่าเขิน ทำไรไม่ถูกใช่มั้ยล่ะ 555
ทำเป็นโมโหกลบเกลื่อนนะ
คุณพ่อน่ารักจัง เข้าใจ ถึงแม้จะมีลงมือนิดหน่อย
แต่ก็ทำใจรับได้ แต่คุณแม่นี่สิ สงสัยคงเป็นลมแน่เลย
-
:call:
ขอระยะเวลาในการปั่น นะพี่น้อง
:กอด1:
-
กรี๊ดดด ศิจ๋า เปงโรคเกียมัวตั้งแต่ยังไม่ได้แต่งกันเลยนะเนี่ย :laugh:
-
ซึ้งพ่อ
-
คู่นี้น่ารักมากกกกกกกกกก :m1: :m1: :m1:
มาต่ออีกไวๆนะครับ
-
น่ารักมากมาย
อ่านไปเขิลไป >.<
-
สนุกมากมิเสียแรงที่เฝ้ารอ :เฮ้อ: ขอบคุณคนเขียนมากๆ และที่ลืมไม่ได้ขอบคุณเล้าเป็ดแห่งนี้งัย :3123: มาต่อไวๆนะรออยู่ครับ :กอด1: :กอด1:
-
อุ้ยยยยยย
ไม่ได้เข้ามาอ่านนาน (สักพัก)
มาต่อแล้วแบบว่า รอลุ้น
ศึก สะใภ้แม่ผัว ฮ่าๆๆ :laugh:
จนอดใจรอไม่ไหวเลยยยยย
ยอมรับเลยยว่า ศิของเรา( :z6:/ของพีช)
แมนมากกก ยอมรับกับพ่อได้ แมนโครต โดยใจ
แถมดีกรีความหวานของทั้งคู่ก็ ยังมาแรง แซงน้ำตาลทรายไปเลยย :o8: :o8:
รอตอนต่อไปนะค่ะ :กอด1: :L2:
-
รอๆๆ ต่อไป U.U
-
ซึ้งน้ำตาจะใหลเลย
รักพี่ศิอ่ะ
-
มารอครับบบ
-
:haun4: มาต่อเร็วๆนะครับ รอรอรอ
-
แงะ มารอครับบบ :a5:
-
กระโจนเข้ามา ป๊าบบบบบบบบบ
เสื่อ หมอน พร้อมมมมมมมมมมม
-
นั่งตบยุงรอ ToT
-
คุณพ่อก็พอผ่านไปได้ แต่คุณแม่นี่สิ ท่าทางจะยากแน่
-
เป็นกำลังใจให้ นายช่างใหญ่ o13
-
:m16:รอรอรอรอรอรอ
-
คุณพ่อศึกเล็ก แต่คุณหญิงแม่ศึกใหญ่
ไม่รู้ว่า นายช่างของเรา จะใช้กลยุทธ์ไหน
-
:m16:ค้างอย่างแรง มาต่อไวๆ นะครับ :m31:
-
:impress3:
คุณศิเท่ห์อะ...เขิล
-
คนเขียนเรียนมหาลัยไหนค่ะ ปีหน้าเราอาจจะได้เจอกัน
เพราะต้องย้ายไปทำงานที่โคราชแล้วค่ะ
-
บทที่ 25 ดีกรีลูกสะใภ้
.
.
.
หลังจากวางสายจากคนรักเสร็จ ภัสดาก็ขอตัวขึ้นมาพักผ่อนด้านบน ทิ้งให้นายทหารเรือนั่งคุยกับคนงานเก่าแก่ที่ห้องรับแขก ร่างบางหันซ้ายแลขวามองบรรยากาศของห้องพักแขกบ้านของหลักเขตอย่างชื่นชม รอบๆห้องตกแต่งด้วยไม้ไผ่ที่ขัดจนเงาวับแต่ยังคงความคลาสสิคของมันเอาไว้ กลิ่นไม้หอมอบอวลลอยตลบไปทั่วบริเวณห้อง โคมไฟสไตล์บาหลีให้แสงสว่างอยู่ข้างๆเตียงไม้สักสี่เสาสีน้ำตาล ส่งให้บรรยากาศของห้องยิ่งน่านอนพักผ่อนยิ่งขึ้นไปอีก ภัสดาปิดเปลือกตาลงอย่างช้าๆ ค่อยๆสูดกลิ่นไอสไตล์บาหลีเข้าสู่ห้วงลมหายใจอย่างช้าๆ รสนิยมของหลักเขตยังคงคลาสสิคและน่าชื่นชมเหมือนเดิม ถึงแม้ว่าเพื่อนสนิทของร่างบางจะไปเอาดีทางด้านรับใช้ชาติเป็นทหารเรือผู้เกรียงไกรตามความสมัครใจของตัวเอง แต่หลักเขตก็ยังคงไม่ทิ้งงานอดิเรกของตัวเอง นั่นก็คือ การสะสมผลงานทางศิลปะสไตล์บาหลี จึงไม่แปลกที่ เพื่อนๆในกลุ่มชอบไปพักที่บ้านของนายทหารเรืออยู่บ่อยๆ
ใจกวัดคิดไปถึงคนหล่อที่ชอบยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างศิขรินทร์ ที่โวยวายขอตามมาให้ได้ และแน่นอนว่าภัสดาเองก็ไม่ยอมตามใจคนรักอย่างแน่นอน เพราะเขาและหลักเขตมาติดต่อเรื่องงานคงจะอยู่ไม่กี่วัน ส่วนอู่ซ่อมรถก็ฝากให้ไอ้ตั้ม ไอ้ดล จัดการดูแลไปก่อน แต่ทางฝ่ายศิขรินทร์นั้น ภาระงานในมือเยอะตามประสาประธานบริษัทใหญ่ ทุกวินาทีเป็นเงินเป็นทอง ขืนร่างบางตามใจปล่อยให้มาด้วย บริษัทคงวุ่นวายน่าดู หากไอ้ศิมันได้ออกลายแล้ว มันไม่มีทางที่จะกลับไปทำตัวเชื่อฟังเขาเหมือนเดิมแน่นอน และกว่าที่จะปราบมันให้อยู่หมัด ไม่ดื้อตามมา ก็เสียจูบไม่อยู่หลายที หวิดจะเสียตัวอยู่รอมร่อ แต่ก็ใช้ความฉลาดที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดเอาตัวรอด มาถึงทุกวันนี้ ความจริงมันก็รักษาสัญญาเป็นอย่างดีนั่นแหละว่าถ้าเขาไม่พร้อมมันก็จะไม่ทำ แต่ใครบอกว่าคนรักษาสัญญาจะไม่หื่
ภัสดาเปิดกระเป๋าเดินทางเทเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ออกมากองอยู่บนเตียงนอน ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มออกมาอย่างอดมิได้ เมื่อนึกไปถึงใครบางคนที่เป็นคนจัดกระเป๋าเดินทางให้กับเขา ใคร ไม่ว่าภัสดาจะห้ามปรามอย่างไร เจ้าของอินทราทิพย์กรุ๊ปก็ไม่ฟัง ยื้อแย่งกระเป๋าของเขาไปแล้วลงมือจัดการเองเสร็จสรรพ คนตัวบางจึงจนปัญญาที่จะห้ามปราม ปล่อยให้ท่านประธานผู้มีอำนาจเต็มนั่งจัดไปตามอัธยาศัย เสร็จสมอารมณ์หมายเมื่อไรก็คงเลือกไปเอง รวมๆแล้ว เสื้อผ้าที่กองอยู่ตรงหน้าร่างบางอยู่ตอนนี้เป็นชุดที่ศิขรินทร์ชอบจัดให้คนเอวบางใส่ นึกย้อนไปแล้วก็น่าขำไม่หาย คนใส่กลับไม่ได้เลือก แต่คนไม่ได้ใส่กลับเจ้าบงการ บอกโน้นบอกนี่
‘ก๊อก..ก๊อก’ สงสัยจะเป็นหลักเขตที่มาเคาะประตูห้อง คิดได้ดังนั้น คนเอวบางก็รีบลุกเดินไปเปิดประตูต้อนรับเจ้าของบ้านทันที
“นอนได้หรือเปล่า? ไอ้น้องเล็ก” นายทหารเรือร่างสูงใหญ่เอ่ยถามเพื่อนสนิทอย่างห่วงใย เพราะชายหนุ่มรู้ดีว่า ภัสดา พิชัยภักดี ติดหมอนข้างมีชีวิตที่ชื่อศิขรินทร์ อินทราทิพย์ ขนาดไหน ภายนอกภัสดาอาจจะแสดงออกไม่ค่อยเก่ง แต่ทำไมเขาจะไม่รู้ว่า เพื่อนสนิทหน้าหวานของเขานั้นรักนักธุรกิจหนุ่มพันล้านมากแค่ไหน ดื้อเงียบ ขี้งอน เอาแต่ใจ อย่างภัสดา พิชัยภักดี มันจะต้องเจอเสืออย่างศิขรินทร์ปราบเนี่ยแหละดีแล้ว สมน้ำสมเนื้อกันดี
“ได้ซิครับ ไอ้เหี้ยพี่เขต...กูไม่ได้เรื่องมากขนาดนั้นซะหน่อย” ร่างบางหันหลังกลับ เดินมาล้มตัวนั่งลงบนเตียงนอนหลังใหญ่ภายในห้อง หลักเขตเดินตามเข้ามาแล้วพิจารณาใบหน้าของภัสดาอย่างเงียบๆ ยังไม่ถึงหนึ่งวัน เพื่อนสนิทของเขาก็ออกอาการว่าคิดถึงแฟนเสียแล้ว
“เหรอครับ...กูก็นึกว่า จะต้องโทรไปบอกให้ไอ้ศิมานอนให้มึงกอดเสียแล้ว”
‘ไอ้เผือกเน่าต่างหากล่ะที่กอดเขา...อย่างภัสดาเนี่ยนะจะไปกอดคนหื่นๆอย่างมัน จะมีก็แค่โอบๆเอาไว้เท่านั้นแหละ ก็ใครให้มันตัวใหญ่ล่ะ โอบทีอุ่นไปถึงหัวใจ’
“เดี๋ยวกูตบปาก ใครกอดใครว่ะ พูดมั่วๆ”
“ถ้าไม่เป็นความจริงแล้วจะร้อนตัวทำไมครับน้องเล็ก หึหึ” ให้ตายเถอะ หลักเขตเป็นคนที่สองที่หัวเราะทำนองนี้แล้วมันน่าสยดสยองที่สุด ส่วนคนแรกนั่นน่ะเหรอ ใครที่ไหนล่ะก็ไอ้ศิอย่างไงล่ะ รายนั้นลองได้หัวเราะโทนต่ำๆ ทุ้มๆ ซักทีสองที รู้ได้ทันทีเลยว่า หัวสมองอันชาญฉลาดของมันกำลังคิดทำมิดีมิร้ายเขาอยู่แน่ๆ
“ถ้าว่างมากถึง ขนาดมาเห่ามาหอนห้องแขกอย่างนี้ กูว่ามึงเอาเวลาว่างไปอาบน้ำพักผ่อนไม่ดีกว่าเหรอ” ร่างบางมองหน้าเพื่อนสนิทอย่างเซ็งๆ จะมีซักกี่คนที่ภัสดา พิชัยภักดีแพ้ทาง สำหรับหลักเขตแล้ว ยามที่พวกเขาสองคนเถียงกันทีไร ชัยชนะแลเทพีโปรยดอกไม้มักจะไปอยู่ด้านของหลักเขตเป็นประจำ
“ฮ่าๆ พักผ่อนให้เต็มที่ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปเที่ยว” พอได้ยินคำว่าเที่ยว ทำเอาดวงตากลมโตของภัสดาเบิกขึ้นอย่างดีใจ ริมฝีปากบางยิ้มหวานอย่างถูกใจคำพูดของหลักเขตนักหนา หลักเขตมองท่าทางเป็นเด็กๆของเพื่อนสนิทอย่างระอา แกมอ่อนใจ ท่าทางอย่างนี้ซินะที่ไปเอาชนะใจของศิขรินทร์ได้
“ถ้ามึงโกหก ขอให้มึงไม่มีเมีย รักคุดตุ๊ดเมิน” ช่างเป็นคำสาปที่เจ็บแสบเข้าไปถึงทรวงเสียจริงๆ
“ไม่โกหกอยู่แล้วครับ ทหารตรัสแล้วไม่คืนคำ พักผ่อนให้เยอะ เอาแรงไว้เที่ยววันพรุ่งนี้” หลักเขตกำชับเพื่อนสนิทรอบสุดท้าย แล้วหันหลังเดินออกไป ทิ้งให้คนเอวบางนั่งเพล้อถึงวันพรุ่งนี้อย่างตื่นเต้น คงไม่ผิดที่เด็กในเมืองอย่างภัสดาจะตื่นเต้น ต่อการเที่ยวครั้งนี้ เพราะร่างบางไม่ค่อยมีเวลากับการหาความสุขใส่ตัวเองเท่าไร ทุกวัน ทุกเวลา และทุกวินาที ถูกคำว่า ‘งาน’ แบ่งเอาไปเกือบหมดสิ้น
ทันทีที่หลักเขตเดินพ้นจากประตูห้องไป ร่างบางก็รีบหอบชุดนอนที่ศิขรินทร์ยัดใส่กระเป๋าเดินทางมาให้เข้าไปในห้องน้ำและจัดการทำความสะอาดร่างกายตัวเองทันที ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที เรือนกายบอบบางของภัสดาในชุดนอนลายเสือยิ้มตาหยีก็เดินออกมาจากห้องน้ำ สบจังหวะกับโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนเตียงแผดเสียงร้อง บ่งบอกว่ามีผู้โทรเข้ามา คนเอวบางรู้ได้ทันทีว่าบุคคลที่กล้าโทรหาเขาในเวลาดึกๆดื่นๆอย่างนี้เป็นใคร ถ้าไม่ใช่.....
“สวัสดีอีกครั้งนะเผือกเน่า” ร่างบางกรอกเสียงแววหวานทักทายคนที่อยู่ปลายสายอย่างอารมณ์ดี ทำเอาศิขรินทร์ที่ถึงกับแปลกใจไม่น้อย เพราะคาดเดาไว้ว่าถ้าโทรหาคนรักตอนนี้คงไม่พ้นโดนดุและโดนด่าแน่ๆ แต่ทุกอย่างกับผิดคาด
“อ่า.....สวัสดีครับว่าที่ภรรยา” ทำเอานักธุรกิจหนุ่มฉายา อินทรีเงิน ไปไม่เป็นเลยทีเดียว
“เคยนั่งอยู่ดีๆ แล้วมีควายเสกเข้าไปในท้องไหม” นั่นล่ะ! ภัสดา พิชัยภักดี เจ้าของอู่ซ่อมรถคนเดิม กลับมาแล้ว!
“ไม่เคยครับ แต่ถ้าพีตอยากจะลองทำผมก็ไม่ว่า แต่ช่วยเสกความรักเข้ามาด้วยได้ไหมครับ” ภัสดาถึงกับหลุดหัวเราะออกมาอย่างคบขัน จะมีซักกี่คนที่สามารถใช้คำพูดทลายความเฉยเมยของเขาได้ และศิขรินทร์ก็คือหนึ่งในนั้นที่มักจะสรรหาคำพูด และเรื่องเล่ามาสร้างรอยยิ้มให้กับเป็นประจำ
“อย่าเลย กูกลัวมึงท้องเสีย ...ได้ทานข้าวแล้วใช่ไหม” ภัสดาเอ่ยถามอีกฝ่ายอย่างห่วงใย ถ้าไม่มีเขาโคจรอยู่ใกล้ๆวงจรชีวิตของอินทรีเงินหน้าหล่อจะแปรปรวนทันที เพราะถ้าในยามปกติแล้ว จะเป็นเขาเสียมากกว่าที่เป็นฝ่ายบอกโน้นดูนี่ให้กับร่างสูง ไม่ว่าจะเรื่องทานข้าว เรื่องการพักผ่อน มีอยู่อย่างเดียวที่ศิขรินทร์ทำได้ดีโดยไม่มีที่ติ นั่นก็คือ ทำอาหาร
“ทานแล้วครับที่รัก ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วง”
“ใคร!! ใครเป็นห่วง แค่ถามว่าทานข้าวเฉยๆ ไม่ได้บอกว่าเป็นห่วงซะหน่อย” ศิขรินทร์ถึงกับส่ายหัวไปมาอย่างอ่อนอกอ่อนใจในความปากแข็งของอีกฝ่าย แต่ถึงอย่างนั้นก็ได้ว่าอะไรออกไป ริมฝีปากหนายิ้มหวานแล้วเอ่ยตอบคนรักไปว่า
“ไม่เป็นห่วง แต่หวงใช่ไหมครับ” และถ้าโทรศัพท์มีฟังชั่นสอดมือเข้ามาตามสายแล้วทุบคู่สนทนาได้ ป่านนี้ภัสดาคงทำไปตั้งนานแล้ว ใบหน้าสวยหวานแดงระเรื่อเป็นสีชมพูดด้วยความเขิน ไม่ว่าจะพูดคำไหน ประโยคไหนออกไป ดูเหมือนว่าจะไปเข้าทางไอ้อินทรีเจ้าเล่ห์หมด ศิขรินทร์ อินทราทิพย์ เมื่อก่อนเคยเป็นอย่างไร ปัจจุบันก็เป็นอย่างนั้น เคยจีบเขาแบบไหน ปัจจุบันเป็นแฟนกันแล้ว ก็ยังไม่เลิกจีบ จนภัสดาเองก็เหนื่อยเกินจะห้ามปรามเลยปล่อยเลยตามเลย
“เฮ้ย! รู้ทันได้ไงว่ะ ฮ่าๆ” สาบานต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในสากลโลก ว่าถ้าภัสดา พิชัยภักดี นั่งอยู่ข้างๆตอนนี้จะคว้าเอวเข้ามากอดแล้วระดมหอมแก้มอย่างไม่ลืมหูลืมตาเลยทันที ใครจะว่าศิขรินทร์ผู้เกรียงไกรคนนี้หื่นก็ไม่สน ก็แฟนน่ารัก น่าฟัดขนาดนี้ ถ้าไม่หื่นกับแฟนแล้วจะไปหื่นกับใคร
“จะน่ารักเกินไปแล้วนะครับ” มันยากเย็นแสนเข็ญเพียงไหน ที่ต้องหักห้ามใจตัวเองไม่ให้ขับรถไปเขาใหญ่ตอนนี้ ถ้าไม่ติดว่าคนเอวบางที่อยู่ปลายสายจะงอน ป่านนี้ ศิขรินทร์ คงถึงบ้านพักตากอากาศของหลักเขตที่เขาใหญ่ไปตั้งนานแล้ว
“ก็บอกแล้วไง ว่าไม่น่ารัก อย่างกูอ่ะ ภัสดาคนนี้มีแต่หล่ออย่างเดียว” ความหล่อหายไปหมด เหลือแต่ความสวยซิไม่ว่า ศิขรินทร์คิดอยู่ในใจอย่างขำขำ ขืนพูดออกไปว่าอีกฝ่ายสวย คงไม่พ้นโดนงอนข้ามจังหวัดแน่นอน แลเหตุการณ์เมื่อตอนเย็นก็สอนให้เขาได้รู้ว่า ถ้าไปลองดีกับ ภัสดาผู้ชนะสิบทิศ
“โอเคๆ ผมไม่เถียง ที่รักผมหล่อที่สุดในสามโลกอยู่แล้ว”
“เอาแค่โลกเดียวไม่ได้เหรอ ทำไมต้องรวมโลกที่สองกับโลกที่สามด้วยอ่ะ” ภัสดาก็ยังเป็นภัสดาอยู่วันยันค่ำ เคยดื้ออย่างไรก็ยังคงดื้ออย่างนั้น ถึงแม้เจ้าตัวจะชอบเถียงเขาหนักหนาว่าเลิกดื้อแล้ว แต่เอาเข้าจริงๆ คนสวยก็ยังคงความดื้อเอาไว้ไม่เคยเปลี่ยนอยู่ดี
“ฮ่าๆ ...แล้วโปรแกรมวันพรุ่งนี้จะไปไหนกันครับ”
“ไอ้เขตจะพาไปเที่ยวด้วย อิจฉาไหมล่ะ เผือกเน่าอย่างมึงก็นั่งทำงานต่อไปนะ เดี๋ยวซื้อมันต้มไปฝาก” ทันทีที่ได้ฟังจบ ศิขรินทร์ถึงกับปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ จะมีคนรักที่ไหนไปเที่ยวเขาใหญ่แล้วซื้อมันต้มใส่ถุงมาฝาก ก็คงจะมีแต่ภัสดา พิชัยภักดีคนเดียวเท่านั้น ที่สามารถทำได้
“จะมันต้ม เผือกต้ม ถ้าเป็นพีตซื้อมาให้ อะไรก็เอาครับ”
“พูดเพราะ ประเลาะแดก รู้ทันหรอกน่า ....ฮ้าววว~” ท้ายประโยคมีเสียงหาวลากยาวตามมาด้วย แสดงว่า ได้เวลาที่เจ้าหญิงจะนิทราแล้วซินะ
“ง่วงแล้วเหรอครับ” ศิขรินทร์เอ่ยถามคนรัก พลางเอนกายลงบนเตียง มือซ้ายรวบหมอนที่เคยมีคนเอวบางหนุนนอนทุกคืนวันเข้ามากกกอดแล้วสูดกลิ่นกายของภัสดาที่ติดอยู่กับที่นอนและหมอนหนุน ทุกห้วงลมหายใจเข้าออกมันฟ้องอยู่หนักหนาว่าคิดถึงคนที่อยู่ปลายสายเหลือเกิน
“อืม นิดหน่อย” ทันทีที่ลมตัวลงนอน ร่างบางก็กวาดมือซ้ายไปยังด้านข้างของเตียงอย่างเคยชิน และเมื่อพบกับความว่างเปล่า ดวงตากลมหวานก็ค่อยๆเปิดขึ้นมาอย่างช้าๆ รู้สึกวูบโหวงขึ้นมาในหัวใจอย่างน่าประหลาด การได้อยู่ร่วมห้องกับศิขรินทร์ทำให้ภัสดาเสียนิสัย
และอย่างเช่นตอนนี้... ความเคยชินที่เคยมีวงแขนแข็งแกร่งคู่หนึ่งกกกอดทุกค่ำคืน ทำให้มวลอากาศรวบตัวพาลเย็นลงอย่างน่าแปลกใจ
“ห่มผ้าหรือยังครับ พีตอย่านอนดิ้นจนเตะผ้าห่มตกเตียงนะครับไม่ห่มผ้าเดี๋ยวจะเป็นหวัด อากาศที่เขาใหญ่ตอนกลางคืนจะหนาวมากๆเลย”
ภัสดาหลับตาฟังน้ำเสียงทุ้มกังวานที่เจือไปด้วยความห่วงใยอย่างตื้นตัน นอกจากป๊ากับแม่แล้ว จะมีเพียงศิขรินทร์เท่านั้นที่รู้ว่าเขานอนดิ้น และชอบเตะผ้าห่มกระจายตอนดึกอยู่เป็นประจำ ทุกคืนวันจะมีคนคอยจับขึ้นมาห่มให้ใหม่ แต่ในขณะนี้ และคืนนี้ คงจะไม่เป็นอย่างนั้น
“รู้แล้วน่า....” ลำแขนเรียวสวยกอดกระชับผ้าห่มผืนหนาอย่างต้องการให้ความอบอุ่นของผืนผ้าถ่ายทอดลงมาให้กับตัวเอง ไร้ซึ่งอ้อมกอดของคนตัวสูง ก็คงต้องให้ผ้าห่มช่วยขับไล่ความหนาวออกไปแทน ดวงตากลมหวานปิดลงอีกครั้ง ....พร้อมๆกับถ้อยคำสำคัญที่ศิขรินทร์จะบอกร่างบางก่อนนอนทุกคืน
“ขอบคุณที่รักผม.....ผมรักคุณนะ ภัสดา”
.
.
.
.
บรรยากาศตอนเช้าของบ้านพักตีนเขา อบอวลไปด้วยไอหมอกหนาที่แพร่คลุมรอบๆบริเวณบ้านพักตากอากาศของหลักเขต เจ้าของบ้านตำแหน่งใหญ่เดินสำรวจรอบๆบ้านอย่างถี่ถ้วนและออกกำลังกายไปในตัว ร่างสูงวิ่งเหยาะๆไปตามเส้นทางภายในไร่องุ่นเนื้อที่กว้างใหญ่ แต่ถ้าให้วิ่งโดยรอบก็คงจะเหนื่อยหอบลิ้นหอยพอดี เพราะเนื้อที่หลายร้อนไร่นั้นคงต้องใช้ม้าเป็นพาหนะในการสำรวจไล่ หลักเขตจึงสำรวจแปลงองุ่นที่อยู่ใกล้ๆกับตัวบ้านแทน ร่างสูงพูดคุยและ ทักทายกับคนสวนอย่างเป็นกันเอง ไร่องุ่นของชายหนุ่มจะมีบ้านพักให้สำหรับคนงาน จะแบ่งการปกครองออกอย่างชัดเจน มีหัวหน้าฝ่ายต่างๆ คอยดูและรับผิดชอบงานที่ได้รับหมาย ห่างจากไร่ออกไปเพียงไม่กี่กิโลมีโรงเรียนที่คุณแม่ของเขาเป็นผู้อุปถัมภ์ คนงานในไร่ส่วนใหญ่จะส่งลูกหลานไปเรียนโดยมีรถรับส่งที่ทางไร่จัดเตรียมไว้ให้แล้ว คนงานที่นี้จึงพร้อมใจกันเรียก คุณแม่ของเขาว่า แม่เลี้ยง และเรียกเขาว่าพ่อเลี้ยง
“ตื่นเช้าจังเลยนะครับ พ่อเลี้ยง” ลุงจิตต์ หัวหน้าคนงานเอ่ยทักชายหนุ่ม พร้อมๆกับตัดแต่งกิ่งองุ่นที่อยู่เหนือศีรษะไปด้วย
“ไม่เช้าหรอกครับ แต่ถึงเช้าอย่างไร ผมก็แพ้ลุงอยู่ดี” หลักเขตตอบกับไปอย่างนอบน้อม ถึงแม้ผู้สูงวัยจะมีศักดิ์เป็นลูกจ้าง แต่ชายหนุ่มก็ให้ความเคารพลุงจิตต์เสมือนญาติผู้ใหญ่ของตนเอง และที่คุณแม่ของเขาตั้งให้คุณลุงท่านนี้เป็นหัวหน้าคนงาน นั่นก็เพราะความขยันขันแข็ง และซื่อตรงของผู้สูงวัยนั่นเองที่ทำให้ได้รับความวางใจและเชื่อใจอยู่เสมอมา
“มันชินแล้วครับ นาฬิกาชีวิตปลุกเมื่อไร ร่างกายก็ตื่นเมื่อนั้น นิสัยคนแก่ก็อย่างนี้แหละครับ”
“ใครว่าลุงแก่ แถวๆบ้านผมยังเรียกว่าหนุ่มอยู่เลย” หลักเขตพูดจาหยอกล้อผู้สูงวัยอย่างสนิทสนม เรียกสายตาชื่นชมปนยกย่องจากคนงานที่ทำงานอยู่รอบข้างได้เป็นอย่างดี อะไรหลายๆอย่างในตัวของหลักเขตที่ทำให้คนรอบข้างเคารพย่ำเกรง ไม่จำเป็นต้องเอ่ยปากพูด ใช้เพียงแค่สายตา เพียงแค่นี้ใครหลายๆคนก็ไม่กล้าต่อกรกับชายหนุ่มแล้ว
“คนหนุ่ม มันรู้จักพูดเอาใจคนแก่เว้ย!” ผู้สูงวัยหัวเราะอย่างอารมณ์ดี หลักเขตหยุดคุยได้สักพักก็ขอตัว เดินสำรวจไปยังแปลงอื่นๆ สายตาคมกล้ามองดูผลองุ่นสีเขียวที่รอมันเปลี่ยนสีด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ใจหนึ่งก็เสียดายชีวิตข้าราชการที่กำลังไปได้ดี อีกใจหนึ่งก็อยากกลับมาช่วยแม่ทำงาน แบ่งเบาภาระหนักหนาต่างๆที่ท่านได้รับ ถ้อยคำสัญญาที่เคยเอ่ยไว้กับมารดานั้น ตอกย้ำให้ชายหนุ่มได้แน่ใจอีกครั้งว่า
‘เป็นพ่อเลี้ยงไร่องุ่นก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไรนัก!’
หัวใจดวงน้อยของนายทหารเรือโผบินไปไกลแสนไหล ถวิลหาเนื้อคู่ที่ไม่รู้ว่าตอนนี้ไปอยู่ที่ไหน จะมาเกิดหรือยังก็ไม่รู้ ใช้ชีวิตมาโดยอิสระไร้ข้อผูกมัดใดๆทั้งสิ้นทำให้นายทหารเรือนั้นมีความสุขไร้ความทุกข์มากร่ำกราย แต่ ณ ตอนนี้ เวลานี้ เริ่มที่จะเบื่อความโสดที่หวงนักหวงหนาอยู่เต็มประดา เพื่อนสนิทในกลุ่มก็ทยอยมีแฟนกันไปเรื่อยๆ เริ่มจากคนแรก คุณหมออริศราที่แต่งงานตั้งแต่เรียนจบใหม่ๆ คนที่สองก็ไอ้พีต ที่ตอนนี้กำลัง happy กับนักธุรกิจหนุ่มรวยพันๆล้าน และคนที่สาม คงจะเป็นคีตาดีไซเนอร์เอวบางที่มี กรุง วรยศ ตามขายขนมจีบอยู่ จะเหลือก็เพียงชายหนุ่มและติยะที่ยังคงไร้คู่ ไร้แฟน ไร้เมีย ล่องลอยไปในอากาศ ตามหารักแท้ จากใครคนใดคนหนึ่ง ที่พร้อมจะมอบความรักให้ ...
“คุณเนื้อคู่ครับ ป่านนี้คุณจะมาเกิดหรือยังนะ.....”
.
.
.
.
.
“ไอ้พีต..........ตื่น”
“...............................” เรือนกายบอบบางพลิกหนีจากอะไรซักอย่างที่ส่งเสียงดังหนวกหูรบกวนการหลับของเขา มือบางพลิกหมอนหนุนขึ้นมาปิดใบหน้าตัวเองและหลับต่อไป โดยไม่สนว่าคนที่จะมาปลุกจะเป็นใคร
“ไอ้น้องเล็ก ตื่นโว้ยยยยยยยยยย!!!”
“ไอ้.............ศิ เงียบๆดิ” เสียงหวานตะโกนตอบกลับมา ถึงแม้มันจะฟังดูอู้อี้สักเพียงใด แต่ก็ไม่ได้ทำให้หลักเขตได้ยินผิดพลาดไป
ชัดๆ
เน้นๆ
คนๆเดียว ที่ไอ้พีตมันชอบ นัวเนีย!
ชื่อของศิขรินทร์ที่หลุดออกมาจากปากของภัสดาเรียกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าของหลักขตขึ้นมาทันที ร่างก้าวขึ้นไปบนเตียงนอนและจัดการปลุกคนขี้เซาอีกครั้ง โดยแอบอ้างชื่อของใครคนหนึ่ง เมื่อภัสดาได้ยินแล้วจะลุกขึ้นมาทันที
“อ้าวไอ้ศิ มาตั้งแต่เมื่อไรว่ะ!!!!” ร่างสูงแสร้งไปยืนตะโกนอยู่ข้างศีรษะของเจ้าของอู่ใหญ่ และก็เป็นอย่างทิ่คิด
“เฮ้ย! ไอ้เผือกเน่า ใครบอกให้มึงมา ก็บอกแล้วไงว่าวันนี้จะ.............................................กลับ” ร่างบอบบางผุดลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว เมื่อได้ยินชื่อของคนรัก แต่เมื่อหันมองไปรอบๆห้องก็ไม่เจอกับไอ้นกอินทรีเจ้าเล่ห์สักตัว จะเจอก็แต่ ไอ้เวรเขากิโลเมตร ที่ยืนทำหน้ากวนอวัยวะเบื้องล่างอยู่ข้างๆเตียง
“ฮ่าๆ ๆ ๆ ก๊ากกกกกก ไอ้พีตผู้ยิ่งใหญ่สุดท้ายก็มีมาตกม้าตายให้กับ ท่านศิขรินทร์นี่เอง” หลักเขตพูดไปก็หัวเราะไป ยิ่งได้เห็นสีหน้าที่ตื่นตะลึงของภัสดาก็ยิ่งหัวเราะไปใหญ่ ทำเอาคนเอวบางที่นั่งอยู่บนเตียงหมดความอดทน
“ไอ้เหี้ยพี่เขต มึงตายยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!”
“เฮ้ย!!!!”
ภัสดากระโดดจากเตียงเข้าใส่หลักเขตที่ยืนอยู่ข้างเตียงด้วยความเร็วส่งผลให้ทั้งคุ่ต่างล้มลงไปยังพื้นพรมด้านล่างทันที เมื่อหลักเขตตั้งสติได้ก็เล่นกลับทันที ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครยอมใคร ภัสดางัดกระบวนท่าต่างๆออกมาเต็มที่ไม่สนว่าคนที่โดนเล่นงานอยู่นี้คือเพื่อนและพี่
“โอ๊ย!! ไอ้เหี้ยพีต กูเจ็บโว้ย” ความรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หน้าท้องแล่นริ้วๆขึ้นมาทันที จะเป็นอะไรถ้าไม่ใช่ไอ้คนหน้าหวานเอวบางมันต่อยท้องเขาเข้ามาอย่างจัง ภัสดาตัวบางก็จริง แต่ก็เรี่ยวแรงเยอะพอสมควร ไหนจะกระบวนท่าต่างๆที่อีกฝ่ายงัดขึ้นมาใช้หมด มวยไทยผสมเทควันโด ก็ทำให้นายทหารเรืออย่างหลักเขตก็น็อคได้เหมือนกัน
“ต่อไปอย่าเอาของสูงมาเล่นอีก”
“ห๊ะ!! ว่าไงนะ” อะไรสูงๆนะได้ยินไม่ชัดเจน
“กูบอกว่า ต่อไปอย่าเอาของสูงอย่างไอ้ศิมาเล่นอีก แค่ได้ยินชื่อมันก็กูหวาดผวาแล้ว”
“ฮ่าๆๆ .......อุ๊บบ!!....หึหึ” หลักเขตอยากเปิดปากหัวเราะออกมาดังๆ แต่ก็เกรงใจเพื่อนสนิทที่ตอนนี้นั่งหน้าบูดบึ้งอยู่ข้างๆ แต่มันก็อดที่จะปล่อยเสียงหัวเราะให้หลุดรอดออกมาไม่ได้
“ตกลง มึงกลัวมัน หรือมันกลัวมึง”
“มันต้องกลัวกูอยู่แล้ว แต่มึงอย่าไปบอกมันนะว่าบางทีกูก็เกรงๆมัน” ก็ไอ้เผือกเน่าที่อยู่กรุงเทพมันชอบงัดจูบขึ้นมาขู่ทุกที เผลอๆถ้าไปดื้อต่อหน้ามันบ่อยๆ จะได้โดนมันจับทำโทษแบบไม่รู้ตัว และนี่แหละคือสิ่งที่ภัสดากลัวที่สุด และกลัวจนขึ้นสมองเสียด้วย
“เออๆ เมียต้องเป็นใหญ่กว่าผัวอยู่แล้ว กูสนับสนุนเต็มที่!” สิ้นเสียงของหลักเขต มือบางๆก็ฝ่าอากาศไปกระทบกับศีรษะของหลักเขตอย่างจัง
“โอ๊ย!!”
“เมียบ้านมึงซิ ยังไม่ได้เป็นอะไรกันโว้ย” ถึงแม้อีกนิดเดียวมันจะเป็นก็เถอะ แต่ภัสดาคนนี้จะพยายามยื้อไว้ให้นานที่สุดเท่าที่เจ้าของอู่จะทำได้
“หึหึ..............รักกันนานๆนะ น้องเล็ก”
“รู้อยู่แล้วครับ กว่าจะหา หล่อๆ รวยๆ อย่างมันได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะไอ้เหี้ยพี่เขต!” สิ้นเสียงของภัสดาที่เอ่ยจบประโยค ทำเอาหลักเขตถึงกับอึ้งและนั่งอ้าปากอย่างไม่น่าเชื่อ
“ไอ้พีต........มึงแรงมาก”
“กูแรงมาตั้งนานแล้วล่ะ...ถ้าไม่แรงอย่างนี้ จะเอาอะไรไปปะถะกับแม่ผัวว่ะ” นั่นไงล่ะ เมื่อกี้ปฏิเสธนักหนาว่าไม่ใช่ผัว ไม่ได้เป็นเมีย แต่มาตอนนี้กลับพูดคำว่า แม่ผัวได้อย่างเต็มปากเต็มคำ สุดท้ายแล้วอาการของภัสดาก็ไม่ต่างจากอาการของศิขรินทร์เลยซักนิด
.
.
.
.
.
๐ ไม่เจอะกันนานคิดถึงจังเล้ยยยยยย ขอโทษที่หายไปนาน คนแต่งผิดไปแล้ว หน้าที่การงานมันเยอะจริงๆ
๐ เจอคำผิดตรงไหนก็บอกด้วยนะคะ แต่งแบบปั่น ไม่ลืมหูลืมตา
๐ สุขสันต์วัน Christmas มีความสุขมากๆนะคะ
รักและขอบคุณ
By chocolate love ~
-
:กอด1: :กอด1:
บวกหนึ่ง # 668 ไปก่อนเลยค่ะ
กูแรงมาตั้งนานแล้วล่ะ...ถ้าไม่แรงอย่างนี้ จะเอาอะไรไปปะถะกับแม่ผัวว่ะ
ได้ใจ แรงงงมากกกค่ะ คุณพีต o13
-
:mc1: :mc1: :mc1: :mc1: :mc1: :mc1: :mc1:
แฮปปี้นิวเยียคร่ะ
ขอให้มีความสุขมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอขอบคุณสำหรับนิยายดีๆคร่ะ
-
เมอรี่คริสต์มาสจ้า~
อย่ายื้อนานนักนะพีต! คนอ่านลุ้นละเกินแล้ว
:-[
-
พีตแอบแรงส์ เอิกๆๆๆๆๆๆ ได้ใจมาก
-
พีตค่ะ ไม่ออกเเสดงออกเลยยย
Merry Christmas ค่ะ :mc1:
-
o13 o13 o13 o13 o13
เอาไป 100 คะแนนเลย ภัสดา
-
น้องเล็ก น่ารัก อิอิ
-
ของเค้าแรงจริง! ฮ่าๆๆ o13 o13
พ่อสามีผ่านแล้ว เหลือแต่คุณแม่สามี อิอิ
พี่เขตกวนตีนดีอ่ะ จะมีคู่กับเค้ามั๊ยนะ
-
เมื่อไหร่ภัสดาจะได้ประทะกับคุณหญิงอ่ะ
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
พีต เจ๋งสุด ๆ ไปเลย
o13 o13
-
merry christmas & happy new year ล่วงหน้าเลยนะคะ อ่านซะเกือบหายคิดถึงอยากอ่านตอนหวานๆของคู่นี้มั่งจัง ฮ่าๆๆๆอยากอ่านห๊กระชุ่มกระชวยหัวจายยยยยย
-
นั่นๆ ที่ผ่านมาเป็นภาพลวงตา เหรอหนูพีต ที่ว่าไม่สนใจใคร ที่แท้ก็มีเป้าหมายเป็นศรีสะใภ้ อินทราทิพย์ นี่เองซินะ
เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือศิขรินทร์ยังมาภัสดา เนาะ :laugh: :m20:
-
:กอด1:
-
:mc1: :mc1: ..Merry Christmas
+1
-
มาช้ายังดีกว่าไม่มา.. อิอิ
รอๆที่บ้าน พีต กับแม่ไอ้เผือกเน่ารู้ เอาใจช่วยทั้งคู่
มีความสุขวัน Christmas ค่ะ
-
มาต่อแล้วววว o13 o13 o13 o13
พีตสุดยอดดดดดดไปเลย :กอด1: :กอด1:
-
o13 พีตแจ่ม เอาใจไปเลย
-
คิดถึงคิดถึงคิดถึงมากๆๆๆๆๆๆๆๆ จบ
-
แหมๆๆ จริงๆ พีตก็เตรียมใจไว้แล้วหนิ :กอด1:
-
แหมๆๆๆ คุณน้องเล็ก
ปากแข็งจริงๆ น้า แต่ก็หลุดออกมาเองเลย55555
-
:กอด1:
คิดถึงเหมือนกันค่ะหายไปนานเลย
Merry Christmas ค่ะ
+1และเป็ด
-
ก็สมจะเป็นของสูงละนะ
ภูเขามันก็ต้องอยู่สูงอยู่แล้วสิ
ตกลงมาวันเดียวเหรอ วันนี้จะกลับ อย่างเร็วอ่ะ
หึหึ
จะไปปะทะแม่ผัว เอ้ย แม่สามี เมื่อไหร่จ๊ะ
เรารอดูอยู่เน้ออออ
-
น้องเล็กเค้าปากแข็งจิงๆค่ะ
-
55555 พีตยอมรับอย่างเต็มปากเต็มคำเลยน๊า อยากให้พี่ศิมาได้ยินจริงจริ๊ง
รอลูกสะใภ้ปะแม่ผัวอยู่ค๊า
Merry X'mas นะค่ะ
-
น่ารัก
-
:L2: :pig4:
-
o3แรงนะเนี่ย
แสดงว่าแต่ก่อน o8
นี่แอ๊บสินะ :m12:
:mc1: :mc1: Merry Christmas ค่ะ
-
:mc3: :m30: :mc2: :mc2: :mc2: :mc2: :mc3: :mc3: :mc3:
อยู่เฝ้าเม้นจนนาทีสุดท้าย 5555+
-
หายคิดถึงเลย มาอีกไวๆ นะครับ
-
5555555 ha dai talord na kha p'pete kha... ^^
-
เขตยังยอมรับเลยว่า พีตติดศิแค่ไหน
-
นาทีนี้พีทพุ่งชนแล้ว
-
พี่น้องคู่นี้น่ารัก ><
-
ขอบคุณคราฟฟฟฟ รักคนแต่ง :กอด1:ม๊ากมากกกก :3123:
-
555 ออกตัวแรง แต่ปากแข็ง
-
พีตแรว๊งงงงงงงงงงงง ฮ่าๆๆๆ
ต้องแบบนี้ละ น่าร๊ากกกกกกกกมากกก
มาต่อเร็วๆนะคะ ฮิๆ
-
อ๊ายยย แม้ตัวจะไม่อยู่ แต่ใจก็ยังคิดถึงซำเหมอนะจ๊ะหนูพีต 555
เนื้อคู่หลักเขตนี่...ใครน้า อิอิ ขอให้มาเร็วๆเถอะ อยากอ่านนนน 555
+1 +เป็ด เรียบร้อยแล้วจ้าาา
ปล.หายไปนานเลยนะ คิดถึง ><
-
โอ้ยยกัวศิอ่อพรีสสสสสส
-
:o8: :-[ :o8: :-[ :o8: :-[
-
:serius2: มาต่อนิดเดียวเองอ่า
-
พีทเอาให้เต็มที่เลย...พี่เขตก็รีบ ๆ หานะน่ารักขนาดนี้หาได้ไม่ยากหรอก
-
หลักเขตเนื้อคู่คงอยู่แถวนี้แหละ
ส่วนน้องพีตรอวันที่จะเจอกับแม่ผัว :laugh:
-
ดีมากน้องเล็ก ต้องแรงๆ จะได้ไปสู้กับแม่ผัวได้ :laugh:
-
ฮิ้ว อาการเดียวกันเลยทั้งศิกะพีต
-
:กอด1:
-
พีตนี่แรงส์สสสสสสสสจริงๆ o13 o13
ข้าน้อยขอลุกเข่าเป็นลูกศิษย์ o1 o1 o1
กร๊ากกกกกกกกกกกกก
พีตยอมรับแล้วสิว่าเป็นศรีภรรยาศิ :laugh: :laugh: :laugh:
-
พีตมันนิสัยน่ารักจริงๆว่ะ :laugh:
แต่ฮาตรงที่พีตยกศิไว้เป็นของสูงนี่แหละ :jul3:
-
ยิ่งห่างกันพีตก็ยิ่งเปิดเผยความรู้สึกมากขึ้นทุกที
ก็คงจะเตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้บ้างแล้วล่ะเนอะ
กลายเป็นว่าต่างคนต่างก็ติดกันแจ ไม่น้อยหน้า
อย่าว่าแต่ศิเลย ที่อยากอยู่กับพีตตลอดเวลา
พีตเองก็คงไม่ต่างกัน คงอยากเจอหน้าแล้วอ่ะดิ
คุณสมบัติอย่างพีตนี่ สมศักดิ์ศรีลูกสะใภ้แล้วล่ะ
แต่ว่าที่แม่สามีจะรับได้หรือป่าวนี่สิ :เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
สวัสดีค่ะ Login มาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ เนื้อเรื่องน่ารักมากกก...อ่านแล้วยิ้ม หยุดอ่านไม่ได้เลย!
มาต่อไวไวน้าาา รออยู่คร๊า :really2:
-
พีตไม่ค่อยแสดงออกเลยยยยยยยย :z2:
-
น้องพีทกับพี่ศิน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:m1:
อะไรมันจะหวานกันได้ขนาดนี้คะพี่น้อง
น้องพีทแบบว่าน่ารักมาก
พี่ศิก็อบอุ่นปนหื่นสมกันมากค่ะ
:m3:
แต่ส่วนตัวแล้วอยากรู้เรื่องน้องคีย์กับพี่กรุงมั่ง
แบบว่าชอบเรื่องชาวบ้านค่า
รอดูศึกวันทรงชัยแม่ผัวปะทะลูกสะใภ้สุดสวยนะค้า
:laugh:
-
ค้างอย่างแรงเลย :a5:
-
พีตน่ารักอ้ะ ชอบบจังเลยยย
รอวันพีตเจอแม่สามี มันจะขนาดไหนกันเนี้ยยย
-
คนแต่งเป็นไข้อย่างแรง T^T
ถ้าฝืนร่างกายไหว วันนี้ก็น่าจะทัน :o12: :o12:
-
บทที่ 26 .. ( ไม่สบาย)
หลังรับประทานอาหารเช้าเรียบร้อย หลักเขตก็จัดการเปลี่ยนอาชีพตัวเองอีกครั้งโดยครั้งนี้เป็นมัคคุเทศก์นำนายช่างใหญ่ประจำอยู่แห่งกรุงเทพเที่ยวรอบๆไร่องุ่น โดยมีพาหนะเป็นม้า ทั้งสองหนุ่มขวบม้าไปตามเส้นทางที่ทอดผ่านแปลงองุ่นเนื้อที่กว่าสี่ร้อยไร่ ตลอดสองข้างทางเต็มไปด้วยผลองุ่นสีดำสลับแดงมองดูเพลินตาไม่น้อย แปลงองุ่นแต่ละแปลงจะเจ้าหน้าที่และคนงานดูและอย่างใกล้ชิด เพราะคุณเข็ม มารดาของหลักเขตนั้นพิถีพิถันเรื่องการปลูกเป็นพิเศษ โดยองุ่นแต่ละแปลงจะมีข้อแตกต่างกันออกไป เนื้อที่ยี่สิบไร่ด้านหน้าของไร่นั้นปลูกองุ่นเพื่อให้นักท่องเที่ยวให้เดินชมเดินชิมได้ตามสะดวก ลึกเข้าไปอีกเป็นแปลงองุ่นที่ปลูกแล้วส่งออกนอกกินเนื้อที่ไปประมาณร้อยกว่าไร่ และส่วนที่เหลือก็ปลูกเพื่อทำไวน์ชนิดต่างๆ อีกทั้งยังมีโรงงานแปรรูปเมล็ดองุ่นไปทำเป็นเครื่องสำอางสำหรับคุณผู้หญิง โดยมีผู้เชี่ยวชาญทางด้านความสวยความงานของกรุงเทพมาดูแลอย่างใกล้ชิด
“พีต ทำไมไม่ใส่หมวก เห็นไหมว่าแดดมันร้อน เดี๋ยวก็เป็นหวัดพอดี” หลักเขตปรายตามองเพื่อนสนิทแล้วเอ่ยวาจาดุแกมห่วงใย ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมาให้กับความดื้อรั้นของภัสดา ได้แต่คิดในใจ ไปเอาว่าที่เมียอินทราทิพย์กรุ๊ปมาตกระกำลำบากหรือเปล่าหนอ?
“ไมเห็นจะร้อนเลย นี่แหละดีแล้ว จะได้รับลมได้อย่างเต็มที่” ทหารเรือผู้เกรียงไกรทอดถอนลมหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ อยากจะโทรไปฟ้องให้อินทรีเงินที่กรุงเทพได้รับรู้เสียเหลือเกินว่า ภัสดาที่แสนจะน่ารักน่าฟัดของมันน่ะดื้อรั้นเอาแต่ใจขนาดไหน อยากเอาความคิดในใจมาปฏิบัติจริงเสียเหลือเกิน แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะขืนทำอย่างนั้น หลักเขต พ่อเลี้ยงไร่องุ่นสุดหล่อคงเหลือแต่ชื่อแน่ๆ!
“บอกอะไรไปก็ทำตามเถอะน่า ใครเป็นพี่เป็นน้องให้มันรู้เรื่องบ้าง” ร่างสูงแสร้งทำน้ำเสียงเข้มดุ หวังที่จะให้คนเอวบางที่บังคับสีหมอกอยู่ข้างๆ หวาดกลัวและปฏิบัติตามคำบอกกล่าวของตัวเอง แต่หลักเขตก็ลืมไป ว่า ฉายาของภัสดาที่ศิขรินทร์ตั้งให้นั้นมันคือ..................
“ไม่ใส่โว้ย!! มันไม่เท่ห์” ภัสดาผู้ชนะรอบทิศ นี่แหละ สมยานามของคนสวยเลยล่ะ
“เป็นหวัดขึ้นมากูจะหัวเราะสมน้ำหน้าเลยคอยดู”
“ถ้าเป็นก็มีคนดูแล ไม่เห็นจะยากตรงไหน” น้ำเสียงแววหวานเอ่ยรำพึงแผ่วเบา เพราะไม่อยากให้เพื่อนสนิทได้ยิน ริมฝีปากบางอมยิ้มหวานยามคิดถึงใบหน้าของบุรุษพยาบาลที่พ่วงตำแหน่งคนรัก
“อ๋อ! ที่ไม่ใส่หมวกเพราะอยากเป็นหวัด แล้วกลับไปอ้อนไอ้ศิใช่ไหมล่ะ ความคิดขั้นเทพ พี่ขอคารวะศิษย์น้อง” ใบหน้าหวานหันไปมองหลักเขตอย่างหงุดหงิด เมื่อกี้ก็พูดเบาแล้วนะ แล้วทำไมไอ้เหี้ยพี่เขตมันถึงได้ยินอีกล่ะ หรือว่า..... เขาจะคิดดังเกินไป!
“ไม่ใช่โว้ย! เหี้ยพี่เขต มึงช่วยขี่ม้าไปเงียบๆได้ไหม แม่งเสียบรรยากาศหมด”
ภัสดาแสร้งทำโมโหเพื่อกลบเกลื่อนความอาย แต่กิริยาท่าทางต่างๆก็ไม่สามารถหลุดพ้นสายตาคมกริบที่จ้องจับผิดของหลักเขตไปได้เลยซักนิด ดูเหมือนว่าตั้งแต่นายช่างใหญ่สุดโหดมีแฟนเป็นตัวเป็นตนก็มีพฤติกรรมแปลกๆมาให้นั่งดูอยู่หลายต่อหลายครั้ง ไม่ว่าจะเป็นโมโหกลบเกลื่อน ชอบยิ้มแล้วนั่งหัวเราะคนเดียว มองหน้าจอโทรศัพท์แล้วบ่นงึมงำจับความไม่ได้ ร้องเพลงลูกทุ่งที่มีเนื้อหารักกันปานจะแดกหัวกัน แต่น้ำเสียงกับลีลามันไม่ให้ แต่ภัสดาก็สามารถทำออกมาได้อย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว นี่ซินะ ปรากฏการณ์ที่เรียกว่า ปาฏิหาริย์ของรัก
“คร้าบบบบบ!! ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ หึหึ กูเชื่อมึงครับ”
ภัสดาจนปัญญาที่จะสรรหาวาจาดุเด็ดเผ็ดมันส์สาดใส่เพื่อนสนิท เพราะตั้งแต่คบกับศิขรินทร์มา คนตัวสูงจอมเผด็จการก็สั่งห้ามไม่ให้พูดคำหยาบ คราแรกก็แข็งข้อตอบกลับไป เพราะเป็นคนไม่ค่อยทำตามคำสั่งใคร แต่พอมาเจอจูบพิฆาตลากวิญญาณ ทำเอาคนเก่งคนดีอย่างภัสดา พิชัยภักดี ยอมลงให้กับศิขรินทร์อย่างจำยอม จะมีก็แต่มึงๆ กูๆ เท่านั้นที่ร่างบางยังคงยึดภาษาพ่อขุมรามคำแหงไว้ และศิขรินทร์ก็ไม่ได้เอ่ยวาจาห้ามปรามแต่อย่างใด
พูดคุยลับฝีปากไปตลอดทางจนม้าสายพันธุ์ต่างประเทศทั้งสองตัวก็นำภัสดาและหลักเขตเข้ามายังเขตน้ำตกสายเล็กที่ไหลลงมาจากเนินเขาผาดผ่านไร่ของนายทหารเรืออย่างสวยงาม เมื่อสองสามปีที่แล้ว คุณเข็มแม่ของหลักเขตยังไม่เปิดพื้นที่บริเวณน้ำตกให้กับนักท่องเที่ยวได้เข้ามาชม เพราะเกรงว่าบรรดานักท่องเที่ยวหลากหลายเชื้อชาติจะเข้าไปทำลายพื้นที่น้ำตกให้เสื่อมโทรม แต่เมื่อหลักเขตได้ยื่นมือเข้ามาบริหารจัดการก็บูรณะพื้นที่ของน้ำตกให้สวยงามและเปิดให้นักท่องเที่ยวได้เข้าชม เพราะจำนวนนักท่องเที่ยวที่หลั่งไหลเข้ามาเที่ยวชมไร่จะได้มีกิจกรรมสรรทนาการเพิ่มขึ้นไปอีก โดยมีเจ้าหน้าที่ประจำอยู่ทุกจุดอย่างเข้มงวดเพื่อความปลอดภัยของแขกและความปลอดภัยของน้ำตกนั่นเอง
“ทำไมเด็กๆพวกนั้นถึงต้องทำงาน มึงใช้แรงงานเด็กเหรอไอ้เขต” ร่างหันไปถามหลักเขตอย่างสงสัย แล้วหันกลับไปมองกลุ่มของเด็กๆอายุประมาณประถมมัธยมกำลังขุดดินอยู่ข้างทาง น้ำเสียงหวานใสตำหนิเพื่อนสนิทอย่างชัดเจน ภัสดามักจะอ่อนไหวง่ายกับเรื่องของเด็ก หลักเขตถึงรีบชี้แจงออกไปโดยเร็ว
“ใช่ซะที่ไหนล่ะ เด็กพวกนั้นเป็นลูกของคนงาน ถึงวันหยุดเสาร์-อาทิตย์เมื่อไร พ่อแม่ก็จะให้มารับจ้างทำงานเล็กๆน้อยๆในไร่ และกระผมก็ให้ค่าแรงตอบแทนไปครับ”
“ขุดดินเนี่ยนะงานเล็กๆน้อยๆ ไร่มึงโหดมากอ่ะ”
“พีต ฟังนะ เด็กๆเหล่านี้โตมากับผืนดินในไร่ เขารับเครื่องมือเหล่านี้จนชินและชำนาญ แล้วดูให้ชัดอีกทีซิ ว่าเด็กๆมีสีหน้าเป็นอย่างไร ร้องไห้เหรอ?”
ภัสดาหันกลับไปมองอีกครั้งก็เป็นอย่างที่หลักเขตพูด เด็กๆเหล่านั้นไม่ได้แสดงสีหน้าว่าไม่อยากทำงาน งอแง หรือทุกข์ใจแต่อย่างใด เด็กชายเด็กหญิงต่างหัวเราะเสียงใสวิ่งหยอกล้อกันไปมา แกล้งเพื่อนที่อยู่ข้างๆ และวิ่งไล่จับกันอย่างสนุกสนาน เมื่อแกล้งเพื่อนสมใจอยากก็หันกลับมาทำงานเหมือนเดิม
“น่าสงสารอยู่ดีนั่นแหละ แล้วมึงให้ค่าจ้างเด็กๆพวกนี้กี่บาท”
“ประมาณสองถึงสามร้อย ทำไม่เต็มวันหรอกนะ เพราะกูไม่ให้ทำ เดี๋ยวจะไม่สบายไปโรงเรียนไม่ได้พอดี ถือว่าให้ค่าขนมเขาไปโรงเรียนน่ะ”
“กูแทบจะหลั่งน้ำตาในความรักเด็กของมึง”
ร่างบางเอ่ยวาจาเหย้าเพื่อนสนิทอย่างแกล้งๆ หลักเขตขาดพ่อมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะท่านเสียชีวิตในหน้าที่ และกว่าที่คุณเข็มมารดาของหลักเขตจะหล่อหลอมบุตรชายให้มาถึงจุดนี้ไม่ใช่เรื่องยาก ไหนจะปมด้อยเรื่องพ่อ ไหนจะเสียงวิภาควิจารณ์ของเหล่าเครือญาติฝ่ายบิดาที่ไม่ค่อยต้อนรับหลักเขตและมารดาเท่าไร จนในที่สุดเพื่อนสนิทของเขาก็ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน ได้เป็นทหารเรืออย่างที่ใจใฝ่ฝัน เพราะอยากเดินตามรอยของบิดา ถึงแม้ว่าผู้เป็นพ่อจะเป็นทหารบกก็เถอะ คุณเข็มไม่ได้ห้ามปรามแต่อย่างใด กลับสนับสนุนให้บุตรชายได้ทำตามสิ่งที่ชอบ แต่ก็ได้ตกลงเงื่อนไขไว้ว่า เมื่อหลักเขตทำตามความฝันของตัวเองได้แล้ว จะต้องกลับมาทำงานบริหารไร่องุ่นต่อไป ห้ามโต้แย้งหรือมีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น
“นับวัน ความกวนตีนของมึงก็ยิ่งเพิ่มตามอายุทุกทีซินะไอ้เหี้ยน้องเล็ก”
“นั่นเป็นคำชมเหรอ ขอบคุณครับ” ภัสดาส่ายหน้าไปมาอย่างทองไม่รู้ร้อนแล้วควบม้าให้เร็วขึ้นกว่าเดิม เสียงน้ำไหลกระทบหินดังแว่วๆมาตามลม ทำ เอาเด็กกรุงเทพอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ ใจกวัดล่องลอยตามลมพัดไปหาใครคนหนึ่งที่นั่งซ็นเอกสารอยู่บนตึกอินทราทิพย์กรุ๊ป ว่าถ้าหากได้มาด้วยกันมันจะต้องดีกว่านี้แน่นอน แต่ก็ไมเป็นไร ไว้ค่อยหาโอกาสมาก็ไม่สาย น้ำตกในไร่องุ่นของหลักเขตมันไม่วิ่งไปไหนอยู่แล้ว ทุกการกระทำและสีหน้าท่าทางทั้งหมดของภัสดาอยู่ในสายตาที่จ้องจับผิดตลอดเวลา และนั่นก็ทำให้นายทหารเรือได้รู้ว่า เพื่อนสนิทของเขากำลังปล่อยใจปลิวตามสายลม ไปหาแฟนที่กรุงเทพเป็นแน่ๆ
“คิดถึงไอ้ศิอยู่ล่ะซิ รักมันมากขนาดนั้นเลยเหรอ” ว่าพลางตวัดท่อนขาแข็งแรงลงมาจากหลังมาแล้วจูงม้าไปมัดไว้ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ให้เจ้าอาชาให้เล็มหญ้าที่ขึ้นประปรายอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ภัสดาเองก็ทำเช่นนั้นอยู่เหมือนกัน มือบางลูบเส้นขนนุ่มสวยที่คอมาอย่างเอาใจ และเมื่อได้ยินคำถามของหลักเขตก็ถึงกับนิ่งอึ้งไปทันที ใจอยากจะแสร้งทำท่าทีโวยวาย ที่อีกฝ่ายมาถามอย่างนี้ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างนั้นต่อหน้าเพื่อนสนิทที่คบกันมาเป็นสิบๆปีทำไม
“ก็พอๆกับที่มันรักกูนั่นแหละ” คำตอบของนายช่างใหญ่สร้างความพอใจให้กับหลักเขตมหาศาล นับว่าพัฒนาการของภัสดาเริ่มเข้าใกล้จุดดียอดเยี่ยม ใครหลายๆคนบอกว่มันหยิ่ง บอกว่ามันเย็นชา นิ่งเกินไป แต่หารู้ไม่ว่า ใบหน้า
พูดเสร็จก็เดินนำหน้าเข้าสู่เส้นทางที่นำสู่ผืนน้ำตกทันที ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ ที่สามารถเปิดเผยความรู้สึกของตัวเองต่อเพื่อนสนิทได้ มันไม่ง่ายเลยนะที่ต้องมายอมรับสารภาพเรื่องของหัวใจต่อหน้าคนอื่นที่ไม่ใช่ แต่มันก็ไม่ยากเท่าไรถ้ายอมรับความรู้สึกจากหัวใจแล้วถ่ายทอดให้คนอื่นได้รับรู้
“ก็ขอให้รักกันนานๆ จนกว่าจะตายจะจากกันแล้วกันนะ” หลักเขตเดินตามมาตบบ่าเพื่อนสนิทแล้วส่งยิ้มกำลังใจให้ ร่างบางหันไปยิ้มเพื่อนแล้วยกแขนโอบคออย่างตอบแทน ทั้งสองคนเดินคุยกันไปแกล้งกันไป เรียกสายตาของนักท่องเที่ยวที่นั่งพักผ่อนอยู่ตามร่มไม้ใหญ่ได้เป็นอย่างดี ตลอดเส้นทางที่เต็มไปด้วยหินน้อยหินใหญ่ทำให้ค่อนข้างที่จะเดิมลำบากอยู่พอสมควร หัวหน้าเจ้าหน้าที่ประจำน้ำตกเดินเข้ามาทักทายเจ้าของไร่อย่างนอบน้อม หลักเขตยิ้มรับไถ่ถามเรื่องงานเล็กน้อย แล้วปล่อยให้หัวหน้าเจ้าหน้าที่ไปทำงานต่อ ส่วนตัวเองก็พาเพื่อนสนิทเดินชมน้ำตกสวนทิศทางของกระแสน้ำ ขึ้นไปยังน้ำตกชั้นแรกๆ เพราะบริเวณนั้นค่อนข้างเงียบ เนื่องจากปิดไว้เพื่อรักษาต้นน้ำให้สมบูรณ์น่าเล่น
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!” ไม่พูดพร่ำทำเพลง ทันทีที่ถึงที่หมาย ภัสดากิวิ่งสี่คูณร้อยเมตร กระโดดลงสู้แอ่งน้ำข้างหน้าธารน้ำตกทันที หลักเขตที่ยืนอยู่บนโขดหินด้านบนตะโกนถามมาว่าทำไมไม่ถอดเสื้อ ถอดกางเกงให้เรียบร้อย แล้วค่อยลงไปเล่น เพราะกลัวว่าถ้าใส่เสื้อกับกางเกงเปียกๆกับบ้านพัก มีหวังไอ้พีตจอมดื้อได้หนาวสั่นและเป็นไข้แน่ๆ
“ไม่อยากถอด! ไม่เป็นไรหรอกน่า ไม่หนาวหรอก” ใครหน้าไหนมันจะเปลื้องเสื้อผ้าโชว์รอยจูบที่มีอยู่ตามตัวให้คนอื่นเห็นกันล่ะ ศิขรินทร์จอมเจ้าเล่ห์ ช่างร้ายกาจ พอเขาบอกว่าจะไปทำธุระกับเพื่อนที่ต่างจังหวัดและต้องพักค้างคืน ไอ้ประธานหน้าหล่อจอมหื่นก็จับเขาโยนลงบนเตียงปล้ำถอดเสื้อผ้าและสร้างรอยจูบไปตามแผงอกและหน้าท้องเต็มไปหมด ไม่ว่าจะห้ามปรามอย่างไร ไอ้เผือกเน่ามันก็ไม่ฟัง ก้มหน้าก้มตาแทะเล็มเนื้อเขาอย่างสบายอกสบายใจ คิดแล้วมันน่าโมโหจริงๆ
“เออๆ มึงนี่ดื้อเป็นที่หนึ่งจริงๆ” หลักเขตส่ายหน้าเล็กน้อยแกมเหนื่อยใจที่ไม่ว่าตนเองจะบอกจะกล่าวเรื่องอะไร น้องเล็กของคุณแม่เข็มก็ค้านเถียงกลับมาอยู่ตลอด เหนื่อยใจแทนแฟนมันจริงๆ ไม่รู้ว่ากว่าที่ไอ้ศิมันจะคุมเพื่อนสนิทเขาได้ จะต้องเหนื่อยและปวดหัวแค่ไหน
“ลงมาเถอะน่า มาดำน้ำแข่งกัน ใครแพ้เลี้ยงเหล้า” ร่างบางที่ลอยคออยู่ในสายน้ำ ตะโกนเร่งเพื่อนเสียงดัง หลักเขตถอดเสื้อถอดกางเกงเสร็จก็กระโดดลงสู่ผืนน้ำด้านหน้าตามคำเรียกร้องของภัสดาทันที
“แล้วถ้าชนะล่ะ”
“ก็เลี้ยงเหล้าเหมือนเดิม”
“งั้นกูไม่แข่ง ขอเล่นเฉยๆ”
“มึงก็ต้องเลี้ยงเหล้าเหมือนเดิม”
มันกลับมาแล้ว ไอ้ข้ออ้างที่จะทำให้เขาเสียตังค์ กลับมาหลอกหลอนอีกครั้งหลังจากที่ห่างหายไปเป็นเดือนๆ เพราะเพื่อนๆในกลุ่มต่างพากันยุ่งเลยไม่ค่อยได้นัดเจอกันเท่าไร สงสัยเจ้าของอู่ใหญ่จะเก็บกดมาแน่นอน
.
.
.
.
.
.
ปวดหัว ! หงุดหงิด ! ร้อน ! นี่เขาเป็นอะไรเนี่ย
เรือนกายโปร่งบางนอนพลิกตัวกลับไปกลับมาบนเตียงนอนในห้องนอนใหญ่คอนโดของศิขรินทร์ หรือ ‘บ้าน’ สำหรับภัสดาและศิขรินทร์ ใบหน้าหวานมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาตามไรผมและซอกคอมกรุ่นร้อน ดวงหน้าสวยหวานแดงจัดเพราะพิษไข้ มือบางพยายามกระชากผ้าห่มผืนใหญ่ให้พ้นจากลำตัว ริมฝีปากอวบอิ่มละเมอเรียกเชื่อของใครบางคนที่อยู่ในห้วงความรู้สึกตลอดเวลาทั้งยามหลับและยามตื่น
“ไอ้ศิ ร้อน.....” เปลือกตาบางหนักอึ้ง แต่ร่างบางก็พยายามฝืนกลไกของร่างกายที่ต้องการพัก ให้เปิดขึ้นมา เพื่อกวาดหาเจ้าของชื่อที่เรียกไปเมื่อกี้นี้ ร่างสูงที่นั่งเฝ้าไข้อยู่ใกล้ๆคนรัก รีบจับผ้าห่มผืนหนาที่ภัสดากระชากออกจากตัวเอาไว้ แล้วกคลุมกลับขึ้นไปใหม่ ดวงตาคมเข้มก้มมองดวงหน้าหวานของภัสดาที่ยามนี้ถูกพิษไข้รุมเร้าอย่างสงสารจับใจ เกือบจะอุ้มไปส่งโรงพยาบาลอยู่หลายคราว แต่ก็ต้องตัดใจ เพราะร่างบางเคยลั่นวาจาไว้ว่า ถ้าตัวเองป่วยและตื่นขึ้นมาในห้องพักคนป่วยของโรงพยาบาลแห่งใดแห่งหนึ่ง เจ้าตัวจะงอน และโกรธทันที ร่างสูงท่องจำขึ้นใจเป็นอย่างดี เลยพยายามเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้คนรักเพื่อลดอุณหภูมิของร่างกายให้อยู่ตลอดเวลา
“ครับ...ผมรู้แล้ว ร้อนก็ต้องห่มครับ” มือหนาจับผ้าชุบน้ำแล้วเช็ดไปตามใบหน้าและลำตัวของคนรักอย่างห่วงใย หัวใจที่แกร่งดุจดังหินผาบัดนี้ร้อนระอุเต็มไปด้วยความเป็นห่วงคนรักอย่างมากมาย ผิวเนื้อนวลใต้ฝ่ามือหนาของศิขรินทร์ร้อนจัดอย่างกับถ่านสุมไฟ ไม่ว่าจะแตะไปตรงที่ไหน ความร้อนที่ถ่ายทอดสู่ฝ่ามือหนาก็ร้อนจัดเหมือนๆกัน
“ไม่เอา......มันร้อน............” เรือนร่างบอบบางดิ้นไปมาเพราะถูกขัดใจ แต่กระนั้นเปลือกตาบอบบางก็ยังปิดสนิทอยู่อย่างเหมือมเดิม เจ้าตัวคงจะสู้และฝืนความหนักอึ้งที่เปลือกตาไม่ไหว แต่ถึงอย่างนั้น ริมฝีปากเรียวบางก็พกเพ้อ ละเมอความต้องการของตัวเองอยู่ตลอดเวลา
“ทนหน่อยนะครับ เดี๋ยวก็หายร้อน” ใบหน้าหล่อเข้มก้มลงไปจุมพิตที่หน้าผากชื้นเหงื่ออย่างปลอบโยน ริมฝีปากหนาลากมาหยุดที่เปลือกตาบางแล้วกดน้ำหนักจุ๊บเปลือกตาของคนรักแล้วเลื่อนตำแหน่งเป็นพวงแก้มใสที่บัดนี้เห่อแดงสุดปลั่งเพราะความร้อนจากอุณหภูมิที่ผิดปกติของร่างกาย และเมื่อมาถึงที่หมายสำคัญร่างสูงก็ค่อยกดน้ำหมักลงบนกลีบปากร้อนของร่างบาง บดเคล้าคลึงอย่างอ่อนหวานและอ่อนโยน จุมพิตปลุกเจ้าหญิงนิทราให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
เปลือกตาบางค่อยๆเปิดขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ร่างบางตัดใจลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แสงสว่างจากหลอดไฟบนเพดานทำเอาคนเป็นไข้หยีตาอย่างไม่สบอารมณ์ แสงไฟสาดเข้าม่านตาได้ไม่นาน เงาดำทะมึนของใครบางคนก็พาดบังแสงไฟที่ตกกระทบมายังใบหน้า ฝืนแรงหนักอึ้งของเปลือกตาอีกครั้ง ใบหน้าหล่อเหลาที่เจือไปด้วยความห่วงใยและเป็นกังวลของศิขรินทร์ก็ชัดเจนขึ้นมาทันที
“ศิ..............” เสียงที่เคยหวานใสดุจดังระฆัง บัดนี้แหบแห้งเพราะไร้หยดน้ำเข้าไปหล่อเลี้ยงภายในลำคอ
“ครับ.........” ร่างสูงส่งยิ้มให้กับคนป่วยแล้วก้มลงหอมหน้าผากมนอย่างรักใคร่ มือบางของภัสดายกขึ้นกอดลำคอหนาของศิขรินทร์ ลมหายใจกรุ่นร้อนที่ภัสดาปล่อยออกมาทำให้ร่างสูงได้รู้ว่า ตอนนี้ร่างบางกำลังทรมานเพราะพิษไข้อย่างหนัก
“ปวดหัว...อยากอ้วก” สิ้นเสียงของคนรัก ร่างสูงก็ตวัดผ้าห่มผืนหนาให้พ้นลำตัวโปร่งบางทันที ลำแขนแข็งแกร่งสอดเข้าที่แผ่นหลังและเรียวขาของภัสดาแล้วยกขึ้นมาแนบแผ่นอกแกร่ง เรียวขาแข็งแกร่งมุ่งหน้าสู่ห้องน้ำทันที ศิขรินทร์ก้มหน้ามองใบหน้าสวยหวานของคนรักอย่างสงสาร ยามนี้ภัสดาผู้ชนะรอบทิศได้หายไปแล้ว เปลือกตาบางปกปิดดวงตากลมหวานที่มองตอบเขาอย่างรักใคร่ อยากให้พีต ที่ร่าเริง ดื้อรั้น เอาแต่ใจกลับมาอีกครั้ง ไม่ใช่ภัสดาที่อ่อนแอ และหมดแรงในตอนนี้
“ไปโรงพยาบาลเถอะนะครับ” กลั้นใจถามในคำถามที่พอจะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่ก็ยังหวังว่าคนดื้อจะยอมตกลงไปตามที่เขาขอ
ตุ๊บบ!!!! ทันทีที่ได้ยินคำว่าโรงพยาบาล มือบางกำหมัดแล้วทุบลงนแผ่นอกของคนรักอย่างขัดใจ แม้เรี่ยวแรงจะหดหายแต่ถึงอย่างนั้นมือบางทั้งสองข้างก็พยายามทำร้ายร่างกายของคนอุ้มอย่างไม่ยอมแพ้
“โอเคๆ ไม่ไปก็ไม่ไป” ริมฝีปากหนาเอ่ยชิดกระหม่อมบางแล้วสูดความหอมประจำตัวของคนรักอย่างเอาใจ เมื่อได้รับคำตอบที่พอใจ ภัสดาก็กลับมาเป็นคนป่วยไร้เรี่ยวแรงอีกครั้ง ศิขรินทร์วางร่างโปรงบางที่อ่างล้างหน้า มือหนาลูบแผ่นหลังบอบบางไปมาอย่างปลอบโยน ภัสดาก้มหน้าลงอ่างพยายามเอาน้ำเหนีวๆขมๆที่อยู่ในลำคอออกมาให้หมด แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร มันก็ไม่ออก จนในที่สุด เรือนกายโปร่งบางก็หน้ามืดซบอกแกร่งของคนรัก
“พีต!!” ลำแขนแข็งแรงตวัดเอวบางของคนรักเข้าสู่อ้อมแขนของตัวเองทันที ศิขรินทร์ตวัดร่างบางขึ้นแนบอกอีกครั้งแล้วพาออกไปนอนยังเตียงนอน มือหนายกโทรศัพท์เครื่องเล็กขึ้นมาต่อสายถึงคุณหมอประจำบ้านอินทราทิพย์ทันที รอสายได้ไม่นานอีกฝ่ายก็รับสาย และเมื่อเขาแจ้งไปว่าคนรักไม่สบาย ผู้สูงวัยที่ดำรงตำแหน่งแพทย์ประจำตระกูลก็รีบวางสายและบอกจะมาให้ถึงโดยเร็ว
“ศิ.......กอดหน่อย” เมื่อได้ยินดังนั้น ร่างสูงก็ค่อยๆสอดตัวเข้าไปนอนเคียงคู่คนรักแล้วตวัดร่างโปร่งบางเข้ามาแนบอกอย่างต้องการถ่ายถอดความร้อน เรียวแขนแข็งแรงสอดเข้าไปยังท้ายถอดของร่างบางเพื่อให้ต้นแข็งแกร่งของตนเองเป็นหมอนของคนป่วย ลมหายใจกรุ่นร้อนของภัสดาเป่ารดลำคอของร่างสูง มือบางโอบกอดแผงอกของศิขรินทร์เอาไว้ ร่างสูงก้มมองคนรักด้วยแววตาที่เป็นห่วงและสงสารจับใจ ริมฝีปากหนากดจุมพิตหน้าผากมนไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
“อย่าเป็นอะไรนะที่รัก”
.
.
.
.
.
๐ อากาศเปลี่ยน อย่าลืมดูแลสุขภาพกันนะคะ เดี๋ยวจะป่วยแบบนายเอกของเรา
๐ รักและคิดถึงคนอ่านทุกคน
๐ เที่ยวปีใหม่ด้วยความระมัดระวังนะคะฃ
๐ ขี้เกียจจัดบรรทัด อ่านกันแบบนี้ได้หรือเปล่าอ่ะ :oo1:
รักและขอบคุณ
By Chocolate love ~
-
เขิลลลลลลล -//////-
-
ศิดูแลดีมากเลยอ่ะ !
:impress2:
-
ศิดูแลพี่พีตอย่างดีเลยอ่ะ กรี๊ดดดด
-
หวาน-///-
-
ป่วยจนได้ สมความตั้งใจ
รักษาสุขภาพเช่นกัน
แก้คำผิดด้วยนะ >สมญานาม
+1
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ป่วยจนได้ สมความตั้งใจ
รักษาสุขภาพเช่นกัน
แก้คำผิดด้วยนะ >สมญานาม
+1
ขอบคุณคร๊าาาาาา
-
พีตไม่สบายเป็นโอกาสอันดีของศิแล้ว
ดูแลที่รักดีๆน้า
+1และเป็ด
-
หายเปื่อยเร็วๆนะจ๊ะทั้งพีตทั้งคนแต่งเลย :กอด1:
-
:impress2:น่ารักอ่ะ :impress2:
-
สะใภ้ไม่เถื่อนแล้ว กลายเป็นสะใภ้ป่วย
หายไวๆนะพีต :กอด1:
-
น้องเล็กลงทุนมาก
-
น่ารักทั้งคู่เลย
-
ฤทธิ์กันเลยที่เดียว
แต่ก็ยังจะดื้อ
:pig4:
-
ถ้าป่วยแล้วมีคนดูแลแบบพี่ศิเค้าก็ยอมนะ... :-[
-
ต้องดูแลสุขภาพของตัวเองให้ดี เพราะไม่ได้มีคุณศิมาดูแลเหมือนภัสดาเขา
-
สงสารพีตตตตตตต :sad4: หายไวๆนะเราก้เปนเหมือนกันยังไม่หายสักที
-
หายไว ๆ นะพีต
:L2: :L2:
-
บวกหนึ่งให้กับความน่ารัก และความหวานเกินพิกัด...
-
ค้างงงงงงงงงง o22 o22 o22 o22
ศิไปหาที่ไร่ หรือว่าพีตกลับมาแล้วเป็นไข้เนี่ยยย
พีตเป็นไข้แล้วโคตรอ้อนอ่ะ
ถ้าเป็นไข้แล้วอ้อนขนาดนี้ ศิรักตายเลย 5555
หวังว่ากอดเนี่ยจะกอดดดดดดดดด แบบไหนค่าาาาาา o18
-
ระวังจะโดนคุณหมอจับฉีดยานะ :m26:
เอะรึว่าจะให้พี่ศิฉีดแทนดี :haun5:
-
ค้างงงงงงงงงง o22 o22 o22 o22
ศิไปหาที่ไร่ หรือว่าพีตกลับมาแล้วเป็นไข้เนี่ยยย
พีตเป็นไข้แล้วโคตรอ้อนอ่ะ
ถ้าเป็นไข้แล้วอ้อนขนาดนี้ ศิรักตายเลย 5555
หวังว่ากอดเนี่ยจะกอดดดดดดดดด แบบไหนค่าาาาาา o18
...................... กด + ให้ทุกโพสแล้วน๊าาาาาาาาาา
ตอนหน้าจะเล่าถึงสาเหตุนี้นะคะ ขอบคุณมากค่ะ อย่าลืมติดตามตอนต่าไปนะ
-
อยากมีคนดูแลบ้าง
-
พีตอ้อนน่ารักอ่ะ อร้ายๆๆๆ เขิล :-[
-
หมอประจำตระกูล ระวังคุณหญิงแม่รู้นะคะพี่ศิ เหอๆ
-
ตีตูด พีต 1ที
ดื้อมากๆ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
อยากมีคนดูแลแบบนี้บางงะ
-
ถ้ามีคนเอาอกเอาใจแบบนี้ก็อยากป่วยบ้าง :-[
-
:a5:
-
กำลังหวานแหววกับความน่ารักของพี่ศิอยู่เลย
:-[
มาเจอตอนนี้ถึงกับฮากร๊ากขึ้นมา
"ร่างสูงก็ค่อยกดน้ำหมักลงบนกลีบปากร้อนของร่างบาง"
น้ำหนักใช่มั้ยค้า
:laugh:
รอตอนหน้าค่า
:bye2:
-
หายไวๆนะ เเล้วมาสู้กับแม่ผัว
-
:L2: :pig4:
-
-/////- kor baeb nii sak kon..hu hu hu
-
พีตน๊า ดื้อจนป่วยแบบนี้ไม่ดีเลยนะ พี่ศิลงโทษหนักๆ เลยถ้าหายดี
-
+1 อิฉาจังเลย :กอด1:
:call: :call:
-
พีตไม่สบายหนักมาก..กกกก
ทำไมถึงไม่ไปโรงบาล มีปมอะไรหรือปล่าว
-
สะเทือนใจอย่างแรง ไม่มีคนดูแลแบบนี้มั้ง ป่วยเองหายเอง
อ๊ากกกกก...อิจฉาอย่างแรง
:กอด1: คนเขียน
-
พีตป่วยอย่างนี้น่าสงสารจัง ดีนะที่ศิคอยดูแล
-
เป็นไข้จนได้สิน่าพีต ไม่สบายแล้วน่าสงสารจัง
แต่ไม่สบายแล้วขี้อ้อนขึ้นนะเนี่ย :o8:
แต่ก็ยังไม่วายดื้ออยู่ดี ศิก็ต้องยอมล่ะนะ
พีตหายป่วยเร็วๆนะ ศิเค้าเป็นห่วงจะแย่แล้ว
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
บวกเป็ดค่ะ คนเขียนดูแลสุขภาพด้วยนะคะ
-
เอิ่มมมมม แม่สามี คงได้รู้เรื่องลูกสะใภ้ตอนนี้แหละ
555
พีต เป็นไงล่ะเป็นหวัดเลยย แต่คงหายเร็วแหละ มีเผือกเน่าค่อยดูแลอยู่
-
อยากให้พี่เขตขี่ม้าสามศอกไปบอกพี่ศิถึงสาเหตุว่าทำไมหนูพีตถึงไม่ชะบาย (http://www.yenta4.com/msn/emoticon/green/yenta4-emoticon-0001.gif)
แต่น้องพีตก็ป่วยได้น่าฮักน่าชังจริง ๆ (http://i269.photobucket.com/albums/jj72/myem0/01/cute-bear-2-002.gif) บุรุษพยาบาลก็ช่างอบอุ๊น อบอุ่น
เหี้ยพี่เขต มึงช่วยขี่ม้าไปเงียบๆได้ไหม
ชอบจังเลย... ถึงจะด่าก็ยังมีสัมมาคารวะ!
-
พีตเต็มใจป่วยเลยแหละศิ...แต่โทรตามหมอประจำตระกูลอย่างนี้
เรื่องจะไม่ไปเข้าหูแม่หรอคะ
-
:กอด1: :กอด1: :pig4: :pig4:
กดบวกตอบแทนไปให้ทุกเมนต์แล้วเรียบร้อย ขอบคุณคร๊าา
-
ป่วยแล้วอ้อนแบบนี้
ศิก็รักตายเลยยยยยย :o8:
1+ให้จ๊า
-
น่าน เป็นเพราะเล่นน้ำแน่เลยไม่สบายอะ สงสารพีตจัง
-
ป่วยเล่ย
-
มีคนดูแลดีอย่างนี้ มันก็น่าป่วย(ซักนิดหน่อย)อยู่นะ :laugh:
-
หวานมากกกกกกกก :impress2:
พีตป่วยแล้วขี้อ้อนอ่ะ ชอบบบบ :กอด1:
-
ตอนนี้ก็หวานเชียว :กอด1:
-
:haun4: อะไรทำให้พีตไม่สบาย
-
ผู้ชายแบบศิหาได้จากไหนอีกเนี่ย
-
พีตป่วยแล้วอ้อนน่ารักมากแต่ก็แอบอิจฉานะมีคนคอยดูแลซะป่วยแทนได้คงทำไปแล้วยังไงก็ขอให้หายไว ๆทั้งพีตทั้งคนเขียนนะ
-
2 ตอนรวด
พีตน่ารักน่ากอดจริงๆ :กอด1: เอาใจช่วยพีตให้หายป่วยไวไว
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ถ้าพรุ่งนี้หายป่วย จะกลับมาอัพนะคนอ่าน :o12:
-
ยามป่วยไข้ไม่สบาย มีคนดูแลห่วงใยให้อ้อนนี่มันดีจริงๆ พี่ศิน่ารักจังดูแลพีทดีมากๆ พีทหายป่วยแล้วต้องมีรางวัลให้ด้วยนะ
-
น่ารักกันทั้งคู่เลยค่ะ... o13 o13
-
:impress2:
หวานมาก จนเขิลไปเลยอะ
-
พีตหายป่วยเร็วๆน๊าา
-
เป็นไข้แล้วหายซ่าไปเยอะเลย คุณพีต
อย่างนี้ต้องพยาบาลอย่างใกล้ชิดสุดๆแล้วล่ะ คุณศิ :-[
-
ศิดูแลดีขนานนี้ o13 พีตต้องให้รางวัล :กอด1:
-
:call:เข้ามารอทุกวัันเลย :กอด1:
-
น่ารักอะ :impress2:
หายเร็วๆนะ o18
-
บทที่ 27 ... เจ้าหญิง เจ้าชาย
กริ่ง...~
เสียงกริ่งหน้าประตูเรียกดังแว่วส่งสัญญาณว่ามีผู้มาเยือน ร่างสูงขยับตัวเล็กน้อย มือใหญ่ค่อยๆแกะฝ่ามือบางที่เกาะเอวเขาไว้แน่น กายสูงใหญ่ที่ขยับตัวไปมาอยู่บนเตียงนอนนุ่ม ทำให้ร่างบางที่นิทรามรมย์อยู่ตื่นขึ้นมามองหน้าคนรักอย่างงัวเงีย ศิขรินทร์ชะโงกหน้าขึ้นไปสูดกลิ่นกายหอมเย้ายวนของร่างบางเต็มรัก ริมฝีปากหนาเอ่ยชิดหน้าผากมนเนียนแผ่วเบา
“เดี๋ยวมานะครับ มีคนมากดกริ่งหน้าห้องเราน่ะ”
ดวงหน้าสวยหวานส่ายไปมาอย่างไม่เห็นด้วยกับคนตัวสูงที่จะลุกขึ้นไปเปิดประตูแล้วปล่อยให้กายบางไร้คนกกกอด ศิขรินทร์ยิ้มให้กับท่าทางงอแงยามไม่สบายของคนรัก ประธานบริษัทใหญ่ของอินทราทิพย์กรุ๊ป เอ่ยเสียงนุ่ม พร้อมทั้งใช้ฝ่ามือใหญ่ของตนเองลูบไล้แผ่นหลังเรียบเนียนที่อยู่ภายใต้ชุดนอนสีหวาน เข้ากับใบหน้าของคนสวมใส่
“อือ ไม่เอา...ไม่ให้ไป”
ร่างบางหน้านิ่วคิ้วขมวดแสดงความขัดใจออกมาเต็มที่ ลำแขนเรียวเสลาและท่อนขาเรียวยาวตวัดรัดร่างศิขรินทร์แน่นกว่าเดิม คนป่วยที่แสนจะงอแงแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่า ไม่ว่าจะแกะอย่างไรก็ไม่มีทางที่จะเอาแขนและขาของคนตัวบางออกได้แน่นอน ร่างสูงส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจในความดื้อของอีกฝ่าย จนในที่สุดก็ตัดสินใจลุกขึ้นนั่งโดยที่มือหนาก็ตวัดเรือนกายบอบบางเข้ามาไว้ในอ้อมแขนอย่างทะนุถนอม ภัสดาแน่นเพราะความวิงเวียนที่อยู่ในศีรษะเริ่มทวีความรุนแรงขึ้น เรือนร่างโปร่งบางอ่อนเอนดั่งขี้ผึ้งรนไฟเกาะกอดร่างสูงเอาไว้แน่น
“งั้นก็ไปด้วยกัน” ท่อนแขนแข็งแรงทำหน้าที่รองรับสะโพกเพียวเอาไว้อย่างมั่นคง ดวงหน้าหวานซุกซบอยู่ที่ช่วงบ่าแข็งแกร่ง ลำแขนเรียวสวยกระหวัดรัดรอบคอของร่างแกร่งเอาไว้แน่น ลมหายใจแผ่วร้อน ยังคงละอุไปด้วยพิษไข้ แต่ใจเด็ดเดี่ยวเลือกที่จะให้คนรักโอบอุ้มไปเปิดประตูรับแขกผู้มาเยือน
ศิขรินทร์โอบอุ้มร่างแน่งน้อยเดินออกไปเปิดประตูหน้าห้องด้วยความเร่งรีบเพราะปล่อยให้ผู้มาเยือนยืนรอการต้อนรับอยู่นานแล้ว เมื่อบานประตูเปิดอ้ากว้างจนเห็นใบหน้าอ่อนโยนของผู้สูงวัยที่ดำรงตำแหน่งแพทย์ประจำตระกูลอินทราทิพย์ ศิขรินทร์ก็ส่งยิ้มยินดีไปให้ทันที หากแต่การพบกันในครั้งนี้ ศิขรินทร์กลับทำให้ผู้สูงวัยแปลกใจและตกใจอยู่ไม่น้อย ที่เห็นร่างของใครคนหนึ่งซุกซบอยู่ที่ซอกคอของเจ้าของห้อง
“เชิญครับ” ร่างสูงถอยหลังสองก้าว เพื่อต้อนรับแขกผู้มาเยือน พร้อมทั้งยิ้มเจื่อนๆที่ทำหน้าที่ต้อนรับอย่างไม่สะดวกเพราะมีนายช่างใหญ่ที่ตอนนี้กลายร่างเป็นลูกลิงเกาะติดเขาอยู่ เมื่อนายแพทย์สูงวัยก้าวเข้ามาในห้องแล้ว ร่างสูงก็รีบปิดประตูและกล่าวเชิญให้แขกไปที่ห้องนั่งเล่นทันที แขกผู้มาเยือนยิ้มให้อย่างใจดี และก็สนใจร่างโปร่งบางที่อยู่ในอ้อมแขนของศิขรินทร์อยู่ไม่น้อย ผู้สูงวัยประเมินทุกอย่างอยู่ในใจอย่างเงียบๆ
‘ผู้ชาย...’ เรือนร่างที่ประธานบริษัทใหญ่ เจ้าของอินทราทิพย์กรุ๊ป กำลังโอบอุ้มผู้ชายเรือนร่างผอมบางเอาไว้อย่างหวงแหนคือผู้ชาย ผู้สูงวัยที่แก่ประสบการณ์พอจะแปลสายตาของศิขรินทร์ที่มองคนในอ้อมกอดได้ว่า ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนจะต้องไม่ธรรมดาแน่นอน
“ไหนล่ะ แฟนของคุณศิ อาจะรีบไปดูอาการ ปล่อยไว้นานๆเดี๋ยวจะแย่ยิ่งกว่าเดิม”
สิ้นประโยคของผู้สูงวัย ศิขรินทร์ก็ส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยน จนคนที่ได้รับรอยยิ้มนั้นถึงกับแปลกใจ กิตติศัทพ์เล่าลือถึงความเย็นชา และนิ่งขรึมของอินทรีเงินเจ้าของธุรกิจหลายพันล้าน แต่สิ่งที่ผู้มากวัยกำลังเห็นอยู่ตอนนี้มันช่างขัดกับคำเล่าลือเสียจริงๆ เพราะศิขรินทร์ ในสายตาของนายแพทย์ใหญ่ตอนนี้ ช่างเป็นผู้ชายที่อบอุ่นที่อ่อนโยนเสียจริงๆ
“ก็นั่งอยู่ตรงนี้ไงครับ เดี๋ยวขอเชิญคุณอาที่ห้องด้านในดีกว่า จะได้ตรวจคนไข้ขี้แงได้สะดวก” ศิขรินทร์พูดพลางหันไปมองเสี้ยวหน้าสวยหวานของคนรักด้วยสายตาที่รักใคร่แกมหยอกล้อ ฝ่ายภัสดาเมื่อได้ฟังคนรักพูดเสร็จก็จัดการประเคนเขี้ยวและฟันกัดลงไปที่บ่าแกร่งของคนรักอย่างเอาคืน โทษฐานที่อีกฝ่ายกล่าวหาว่าเขาเป็นคนขี้แง หากเป็นยามปกติป่านนี้ศิขรินทร์คงไปนอนนับดาวอยู่ที่พื้นเพราะนักเทควันโดสายดำอย่างภัสดาแน่นอน
นายแพทย์ใหญ่ยืนมองทั้งสองคนด้วยความอึ้ง ความจริงที่กำลังได้ประสบพบเจออยู่ตอนนี้ทำให้สมาธิและสติในการทำงานแทบกระเจิงหาย
ลูกชายของคุณหญิงวิจิตรตรา เป็นเกย์
ศิขรินทร์ อินทราทิพย์ มีแฟนเป็นผู้ชาย
ทั้งสองคนเป็นผู้ชาย และเป็นคนรักกัน!!!
สิ่งเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวของนายแพทย์ใหญ่กลับมากลับมา จนทำให้ไม่ได้ยินเสียงเรียกของเจ้าของห้องที่มองมาอย่างเป็นห่วง
“คุณอาครับ! ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ” สติกลับเข้าร่างดั่งเดิม ผู้สูงวัยส่งยิ้มลุแก่โทษให้กับร่างสูงแล้วก้าวตามอีกฝ่ายเข้าห้องนอนใหญ่ที่ตกแต่งเอาไว้อย่างหรูหราสมฐานะของผู้อยู่อาศัย
ศิขรินทร์ค่อยๆวางร่างบอบบางลงบนเตียงอย่างทะนะถนอม และไม่วายกำชับให้คนรักปล่อยแขนออกจากลำคอของใคร คราวนี้ศิขรินทร์ไม่ยอมทำตามใจคนรัก เพราะถ้าหากตามใจอีกฝ่ายโดยการกอดอีกฝ่ายไม่ปล่อย คุณหมอก็คงจะรักษาได้ไม่เต็มที่และผลร้ายมันก็ตกมาอยู่ที่คนตัวบาง ที่ต้องทุกข์ทรมานเพราะพิษไข้ไปอีกนาน
“ให้คุณหมอตรวจก่อนนะพีท...ห้ามดื้อ ห้ามบ่น ถ้าคราวนี้ดื้ออีก จะบอกให้คุณอาฉีดยาสักสามเข็มไปเลย” ดวงหน้าสวยหวานยู่ขึ้นเพราะความไม่ชอบใจ แต่ก็ยอมเชื่อฟังอีกฝ่าย เพราะตัวเองก็อยากหายไปจากอาการน่าเบื่อนี่ซักที
“อย่าฉีดยานะคุณหมอ” ดวงตากลมโตเงยขึ้นสบตาเรียวหลังแว่นของผู้สูงวัย ทำเอานายแพทย์ใหญ่ถึงกับเหงื่อตก เพราะคนไข้ออกปากอ้อนแถมทำหน้าทำตาได้อย่างน่ารัก น่าสงสาร ผู้สูงวัยส่งยิ้มอ่อนโยนให้เล็กน้อย แล้วพยักหน้ารับคำอย่างเต็มใจ ทั้งที่ความเป็นจริงนั้นจะต้องฉีดยาเพื่อลดอาการไข้ของคนที่นอนอยู่บนเตียง แต่ดูเหมือนว่าคนรักของศิขรินทร์นั้นคงจะไม่ถูกโฉลกกับเข็มฉีดยาแน่นอน
“คุณอาอย่าไปฟังครับ ถ้าจะต้องฉีดยาก็ฉีดเลย จะได้หาย” ร่างสูงเอ่ยเสียงเข้ม แกมบังคับ ขืนให้พีตพูดอ้อนไปอย่างนั้น มีหวังนายแพทย์ใหญ่คงจัดแต่ยาน้ำให้คนเอวบางแน่ๆ
“เอ่อ...เดี๋ยวอาขอเวลาตรวจก่อนแล้วกันนะ” ศิขรินทร์พยักหน้า แล้วปล่อยให้ผู้ชำนาญทางอาชีพช่วยเหลือผู้ป่วยทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มที่ ภัสดาหลับตาแน่น ไม่กล้ามองว่าอีกฝ่ายจะใช้วิธีใดรักษาตน กลัวว่าถ้าเผลอมองไปนานๆ แล้วจะได้เห็นเข็มฉีดยาในระยะใกล้ ใจอยากจะอาละวาดไม่รับการรักษาใดๆทั้งสิ้น แต่ถ้าหากทำอย่างที่ใจคิดไปจริงๆ มีหวัง ภัสดา พิชัยภักดี คงสิ้นชื่อลือชัย ด้วยน้ำมือของ ศิขรินทร์ อินทราทิพย์แน่นอน!
“ศิ ไม่ฉีดยาได้ไหม?” นายช่างใหญ่ สิ้นหนทาง ไม่รู้จะไปพึ่งใคร สุดท้ายก็หนีไม่พ้น อินทรีเงินที่ยืนทำหน้าเคร่งอยู่ด้านหลังของผู้สูงวัย ดวงตากลมโตปรือปรอยคอยลอบมองใบหน้าคร้ามของคนรักอย่างต้องการความช่วยเหลือ แต่ดูเหมือนว่าเจ้าของอู่ใหญ่จะขอความช่วยเหลือผิดคนเสียแล้ว
“ถ้าเป็นหนักมาก ก็ต้องฉีดครับ”
“แล้วถ้าไม่หนักล่ะ นี่ไงกูก็เป็นไม่หนักไง นิดๆหน่อยๆ ไม่ต้องฉีดหรอก”
“นิดๆหน่อยๆที่ไหนล่ะ แล้วที่คุณหน้ามืดคาอกผมตอนอยู่ในห้องน้ำ ยังจะบอกว่าไม่หนักหรือเปล่า” คิดไปถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาสักครู่ พาลให้หัวใจเสียดแปลบไปด้วยความห่วงใย รูปหน้าเรียวสวยที่เคยมีเลือดฝาดอมชมพูอย่างคนสุขภาพดี บัดนี้ถูกกลบสิ้นด้วยความซีดเซียวที่เป็นผลมาจากพิษไข้
“หน้ามืด เป็นลมด้วยเหรอคุณศิ อย่างนี้อาการหนักนะ สงสัยคงต้องฉีดยาแล้วล่ะ”
เมื่อได้ยินคำว่าฉีดยาหลุดมาจากริมฝีปากของคุณหมอ ทำเอาใบหน้าหวานที่ซีดแล้วยิ่งซีดขึ้นไปอีก หน่วยตากลมโตเอ่อคลอไปด้วยละลองน้ำตา ที่ค่อยๆกลั่นออกมาอย่างช้าๆ อาการข้างเคียงอย่างหนึ่งที่ภัสดามักจะแสดงออกมาประจำเวลาเป็นไข้ และจะมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ได้รับรู้ว่า ภัสดา พิชัยภักดี อ่อนแอที่สุดในยามเป็นไข้ และศัตรูตัวร้ายที่คอยเสียดแทงใจของชายหนุ่มมาโดยตลอดก็คือ เข็มฉีดยา ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานซักเพียงไหน ความหวาดหวั่นและความกลัวก็ไม่ได้ลดน้อยลงเลย
“ไม่เป็นไรครับ เจ็บนิดเดียวเหมือนมดกัด” ร่างสูงเดินเข้าไปนั่งที่ข้างเตียงแล้วกุมมือบองบางเอาไว้อย่างให้กำลังใจ คุณหมอก้มหน้าเตรียมอุปกรณ์ของตัวเองอย่างเงียบๆ พอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เห็น ชายหนุ่มเจ้าของเรียวหน้าหวานซึ้งนอนพิงแผ่นอกแกร่งของศิขรินทร์อยู่
“เอาแขนมา”
“อะไรครับ?”
“เอาแขนมา ตอนหมอฉีดยา กูจะแดกแขนมึง!” ยิ่งกว่าเข้าใจ!
.
.
.
.
.
.
.
“ขอบคุณคุณอามากครับ และขอโทษที่รบกวนเวลาพักผ่อน เรียกมาดึกๆดื่นๆอย่างนี้” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบ พร้อมทั้งเดินมาส่งนายแพทย์ใหญ่ที่ด้านล่าง แววตาคมเข้มมองเสี้ยวหน้าของผู้สูงวัยอยู่ตลอดเวลา และนั่นก็ทำให้ร่างสูงได้รู้ว่า นายแพทย์คนนี้มีอะไรอยู่ในใจ และเรื่องนั้นก็คงไม่พ้นเรื่องของภัสดา คนรักของเขาแน่นอน
“ไม่เป็นไร มันหน้าที่ของอาอยู่แล้ว” เพราะตระกูลนี้มีค่าตอบแทนที่ค่อนข้างสูงให้แต่ละเดือน ใครที่ไหนจะกล้าปฏิเสธยามที่ทายาทหนึ่งเดียวของ อินทราทิพย์กรุ๊ปเรียกตัว เมื่อกี้ก็ได้ค่าสินน้ำใจเกือบแสน
“คุณอา ว่าแฟนผมเป็นอย่างไร?” คำถามดั่งกล่าว ทำเอาผู้สูงวัยหยุดนิ่งอยู่กับที่ ใบหน้าคร้ามตามกาลเวลาหันไปมองหน้าผู้พูดอย่างแปลก ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะถามขึ้นมาอย่างนี้
“ก็เอ่อ...น่ารักดีนะ ขี้อ้อน แล้วก็ดื้อ”
“ใช่ครับ......”
“..........................”
“เคยมีผู้ถือหุ้นคนหนึ่ง ปากสว่าง พูดเรื่องสำคัญออกไป สร้างความเสียหายให้กับบริษัทอย่างมหาศาล ผมก็เลยจัดการไอ้คนๆนั้นด้วยวิธีการล้มล้างทั้งวงศ์ตระกูล จัดการให้สิ้นชื่อไปจากสังคม แล้วตราหน้าว่าบุคคลล้มละลาย หึหึ...ดูเหมือนโหดร้ายใช่ไหมครับ แต่สำหรับผม แค่นี้ถือว่ายังไม่สาสม เพราะอินทราทิพย์ไม่เคยทำใครก่อน และถ้าหาก ใครแว้งกัดลอบหลังสร้างความเดือดร้อนให้ผม ผมจะจัดการมันอย่างถึงที่สุด แม้จะต้องพรากลมหายใจออกจากร่างของมันก็ตาม”
ประโยคดั่งกล่าว ทำเอานายแพทย์ใหญ่ประจำตระกูลหน้าซีดเผือดลงไป ความโหดร้ายของศิขรินทร์ยังคงไม่จางหาย แต่มันถูกบดบังไว้ด้วยหน้ากากเย็นชาและสงบนิ่ง เสือในถ้ำที่นอนรอคอยจัดการเหยื่ออย่างใจเย็น มันร้ายยิ่งกว่าเสือที่อยู่นอกถ้ำเสียอีก และถ้าหากเขาเอาสิ่งที่พบเห็นวันนี้ไปเผยแพร่ให้คนอื่นได้รับรู้ ชื่อเสียง วงศ์ตระกูลคงป่นปี้ลงไปด้วยน้ำมือของผู้ชายคนนี้แน่นอน
“หวังว่าคุณอาหมอคงจะเข้าใจ” รอยยิ้มอ่อนโยนเมื่อกี้พลันหายไป เหลือไว้แต่เพียงใบหน้าคมเข้มอย่างที่พันธุกรรมถ่ายทอดมาอย่างดี ดวงตาเข้มดุจนกอินทรีฉายแววเอาจริงไม่ได้ล้อเล่นแต่อย่างใด นั่นก็แสดงให้เห็นถึงความสำคัญของผู้ชายหน้าสวยคนนั้นที่นอนอยู่ในห้องพักสุดหรูของชายหนุ่ม
“ครับ...ผมเข้าใจ รับรองได้ ผมจะลืมเรื่องที่ผ่านมาเมื่อสักครู่ให้หมด คุณศิวางใจได้”
“ดีแล้วครับ...ขอบคุณอีกครั้ง ก่อนลงมาพีตกระซิบกับผมว่าคุณอามือเบามาก คือ เขาค่อนข้างกลัวเข็มน่ะครับ กลัวว่าคุณอาจะทำเข็มหักคาเสื้อขาวๆของเขา” ร่างสูงพูดถึงคนรักด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและอ่อนโยน ผิดกับเมื่อสักครู่นี้ที่ทำหน้าราวกับปีศาจในร่างมนุษย์ที่พร้อมจะพรากลมหายใจของผู้สูงวัยได้ทุกเมื่อ
“ครับ...ไม่เป็นไร งั้นอาขอตัวกลับก่อนนะ” นายแพทย์ใหญ่หันหลังกลับ แล้วเดินออกไปทิ้งปัจจุบันไว้เบื้องหลังลืมเลือนสิ่งที่ได้พบเจอเอาไว้ในคอนโดมิเนี่ยมหรูแห่งนี้ .
.
.
.
ศิขรินทร์ก้าวขึ้นไปบนเตียงนอนหลังใหญ่อย่างช้าๆ แต่ก็ไม่พ้นทำให้ร่างบางที่นอนหันหลังอยู่สะดุ้งตื่นขขึ้นมา ลำแขนแข็งแรงตวัดร่างบางเข้ามาไว้แนบอกให้ศีรษะทุยสวยหนุนท่อนแขนแทนหมอน จมูกโด่งงุ้มสวยสูดกลิ่นหอมกลุ่ยกายของร่างบางเข้าปอดไปเต็มรัก กักตุนเป็นพลังงานล่อเลี้ยงให้หัวใจสูบฉีดเลือดได้ต่อไป นิ้วเรียวยาวลูบไล้แผ่นหลังขาวเนียนที่อยู่ในชุดนอนไปมาอย่างปลอบโยนและขับกล่อม
“เจ้าหญิง นอนได้แล้วครับ”
“อืม...ฝันดี” ด้วยพิษไข้และผลข้างเคียงต่างๆทำให้ ร่างบางผล็อยหลับลงไปอย่างง่ายดาย ทั้งที่เมื่อกี้ตอนที่ศิขรินทร์เดินลงไปส่งคุณหมอใหญ่ ไม่ว่าจะข่มตาอย่างไรมันก็ไม่หลับเสียที แต่พอได้มาอยู่ในอ้อมกอดแข็งแรง ในแขนคู่ที่สามารถปกป้องเขาไว้ ทั้งในยามหลับและยามตื่น แรงหนักอึ้งที่หนังตาก็ทวีคูณขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“ฝันดี...ขอบคุณที่คุณเกิดมาเพื่อผม”
ริมฝีปากหนาก้มลงจรดหน้าผากมนแล้วค้างนิ่งไว้เนิ่นนาน ทิ้งรอยสัมผัสให้ตราตรึงหัวใจทั้งสองดวงที่เกี่ยวกวัดพันธนาการด้วยความรัก สุขใดหนอจะเทียบเท่ากับการมีคนรักหลับอยู่ในอ้อมกอดของเรา เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาสิ่งแรกที่สะท้อนภาพกลับมาก็คือใบหน้าของคนที่เรารัก หลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ เพียงแค่นี้ สิ่งเล็กๆที่ถักทอประสานใยกันเป็นความรัก เพียงแค่นี้ก็สามารถหล่อเลี้ยงหัวใจให้ต่อสู้กับวันต่อๆไป
“พีต! ใครให้กินน้ำปั่น เพิ่งหายไข้จะกินของเย็นได้ไง” ร่างสูงเดินเป็นความเข้าไปหาร่างบางที่นั่งกินน้ำส้มปั่นแก้วโตอยู่บนโซฟาราคาแพงในห้องนั่งเล่น
“ไม่ใครให้กิน กูกินของกูเอง” น้ำเสียงแววหวานตอบเสียงสะบัดและหันกลับไปสนใจการ์ตูนหนูตัวสีน้ำตาลแซมขาวสัญชาติญี่ปุ่นแทะเมล็ดทานตะวันอย่างน่ารักน่าชัง
“ดื้อ! ตัวเองเพิ่งจะหายไข้ ยังจะกินเข้าไปอีก ให้อีกสิบวิ หลังจากนั้นต้องหยุด” ศิขรินทร์พูดเด็ดขาด หลังจากกลับมาจากทำงาน เปิดประตูห้องเข้ามาก็ได้ยินเสียงโทรทัศน์ที่ดังแว่วไปถึงหน้าประตู พอเดินเข้ามาก็เห็นคนเอวบางนั่งดูน้ำปั่นหน้าตาเฉย และดูเหมือนว่าจะกินมานานแล้ว เพราะปริมาณน้ำปั่นมันพร่องไปเกือบครึ่งแล้ว เมื่อเช้าก็กำชับไว้อย่างแน่นหนาเรื่องการทานของเย็น แต่พอกลับมา ก็ทำให้ร่างสูงได้รู้ว่า สิ่งที่พูดไปตั้งแต่เมื่อเช้าไม่ได้เข้าหูของคนดื้อเลยสักนิด
“ใครดื้อ! ก็อยากกิน หายป่วยแล้วเห็นไหมเนี่ยว่าหายแล้วววววว” ท้ายประโยคลากเสียงยาวกำชับให้รูปประโยคสมจริงยิ่งขึ้นไปอีก ทำเอาร่างสูงส่ายหน้าไปมาด้วยความอ่อนใจในความดื้อและเอาแต่ใจของอีกฝ่าย
ใครอยากจะให้แฟนตัวเองไข้กลับ กว่าคนร่างบางจะหายได้ก็เล่นเอาเหนื่อยไปทั้งสองฝ่าย ดีที้ศิขรินทร์เป็นประธานใหญ่ลาได้หลายวัน ถ้าเป็นพนักงานป่านนี้คงถูกไล่ออกไปแล้ว แต่งานที่ทิ้งไว้หลายวันมันก็พอกพูนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แต่ด้วยหัวสมองอันชาญฉลาดและความคล่องแคล้วรวดเร็วเลยทำให้ร่างสูงจัดการปัญหาต่างๆให้เสร็จในเวลาเพียงไม่นาน
“เมื่อตอนกลางวัน พี่ชายของคุณโทรมาถามผมด้วยว่าคุณหายดีหรือยัง” ร่างสูงเดินไปดึงแก้วน้ำปั่นใบตัวออกมาจากมือบางเอามาวางไว้บนโต๊ะที่อยู่ด้านหน้า แล้วใช้หลังมือวัดไข้ที่บริเวณหน้าผากเนียนของคนรัก
“แล้วทำไมมันไม่โทรมาหากูล่ะ โทรไปหามึงทำไม ไม่ได้เรื่องเลยไอ้ทหารเล็บขบ”
“เขาบอกว่าถ้าโทรหาคุณ เดี๋ยวคุณก็บอกว่าหายแล้ว”
“ก็มันหายแล้วไง แข็งแรงซู่ซ่าเหมือนเดิม!”
“แล้วคนหายป่วยที่ไหนหน้าผากอุ่นๆ...มันยังไม่หายดีเลยนะ แล้วคุณมากินน้ำปั่นอีก เดี๋ยวตอนกลางคืนก็ปวดหัว”
“ก็กินยากันไว้ก่อนไง” ร่างสูงเป่าลมใส่หน้าผากมนอย่างหยอกล้อ เรียกรอยยิ้มอ่อนหวานของภัสดาได้ทันที ช่วงเวลาเล็กๆน้อยๆที่ได้ใช้ร่วมกันหลังเลิกงาน ช่วยปัดเป่าความเหนื่อยล้าจากที่ทำงานให้หายไปในพริบตา เพราะอานุภาพที่มองไม่เห็นของ
‘ความรัก’
“พูดง่าย แล้วทำได้ไหม?”
“ก็เอาไปละลายให้น้ำส้มก่อน แล้วก็กิน ง่ายๆ!” ร่างสูงส่ายหน้าให้กับความคิดของอีกฝ่าย ภัสดาไม่ถูกโฉลกใดๆกับสิ่งต่างๆ ที่นำมารักษาสุขภาพ ไม่ว่าจะเป็นโรงพยาบาล เข็มฉีดยา และอย่างสุดท้าย ยา นั่นเอง
“แต่คราวนี้ไม่ได้แล้วนะ เดี๋ยวพอกินน้ำส้มหมดคุณก็บอกว่าอิ่ม แล้วดื้อไม่กินยาอีก กินเป็นเม็ดน่ะดีแล้ว”
“เผด็จการ!” ภัสดาว่าอีกฝ่าย
“ดื้อด้าน!” ศิขรินทร์ก็ตอบโต้กลับมาอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน
“จอมบงการ!” ร่างบางคบเคี้ยวฟันอย่างหมั่นไส้ ที่โดนว่ากลัยมาอย่างนี้
“เอาแต่ใจ!” และเป็นศิขรินทร์ที่ได้รับชัยชนะในการโต้คำวาทีครั้งนี้ เพราะคนเอวบางได้สะบัดหน้าหนีนั่งดูการ์ตูนต่อไป โดยมีคนร่างสูงที่นั่งโอบเอวบางอยู่ข้างๆ และก็ไม่วายที่จะคอยหาช่องทางในการหากำไรจากเรือนร่างหอมกรุ่นของคนรัก
เมื่อ...หอมแก้ม
จะโดน...ทุบไหล่
เมื่อ...หอมหัว
จะโดน...ทุบหลัง
เมื่อ...จูบปาก
จะโดน...ทุบหน้า! และร่างบางออกแรงตรงส่วนนี้มากกว่าส่วนอื่น แต่มีหรือที่ท่านประธานใหญ่จะสะดุ้งสะเทือน ก้มหน้าก้มตา ฟัดร่างหอมกรุ่นต่อไป!
.
.
.
.
ย้อนไปวันที่ร่างบางกลับมาจากเขาใหญ่ และมาถึงกรุงเทพด้วยอาการไข้อ่อน ตลอดระยะทางที่หลักเขตขับรถมาก็เพียรข้อร้องและอ้อนวอนให้ไอ้น้องเล็กจอมดื้อแวะรักษาตัวที่คลีนิคแห่งใดแห่งหนึ่ง แต่ไอ้พีท มันก็เป็นไอ้พีทอยู่วันยันค่ำ เคยดื้ออย่างไร เคยเอาแต่ใจอย่างไร มันก็ทำทั้งสองอย่างนั้นมาอย่างสม่ำเสมออย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
“ถึงแล้วครับ คุณท่าน” นายทหารเรือเหลือบไปมองดวงหน้าสวยหวานของเพื่อนสนิทอย่างเป็นห่วง ใบหน้าที่แดงระเรื่อเพราะเลือดฝาดอย่างคุณสุขภาพดี บัดนี้เริ่มจะซีดเซียวและหม่นลงไปทุกที
“อือ...เดี๋ยวรอให้ไอ้ศิลงมาก่อน”
“มึงจะให้มันเดินลงมาเสียเวลาทำไม เดี๋ยวกูพยุงมึงขึ้นไปเอง”
“ไม่!! กูจะให้มันลงมาอุ้มกูขึ้นไป” ว่าเสียงสะบัดแล้วเอนกายพิงเบาะนุ่มหลับตาแน่น เพราะความวิงเวียนในหัวที่ดูจะรุนแรงมากขึ้นทุกที
“แล้วมันจะรู้ไหมว่ามึงมาถึงแล้ว” หลักเขตถามเพื่อนสนิทอย่างอ่อนอกอ่อนใจของอีกฝ่าย ถ้าตนเป็นศิขรินทร์ป่านนี้คงทานยาแก้ปวดหัวหมดไปสิบกระสอบแล้วมั้ง
“มึงก็โทรบอกมันสิ”
“เหลือเกินจริงๆ อยากให้เขามาอุ้มขึ้นห้อง แต่ฟอร์มจัดไม่อยากโทร น้องเล็กเอ๊ย!” หลักเขตว่าอย่างเหนื่อยใจแล้วกดโทรศัพท์หาเบอร์ของท่านประธานใหญ่ เมื่อเจอก็กดโทรออกไปทันที รอสายได้ไม่นาน ปลายสายก็รับเสียงเรียบ นี่ถ้าลองเปลี่ยนจากตนไปเป็นไอ้คนเอาแต่ใจข้างๆ เสียงของไอ่ศิคงเปลี่ยนเป็นอ่อนหวาน ต่างกันราวกับฟ้ากับดินอย่างแน่นอน
“สวัสดี ผมหลักเขต...คุณช่วยลงมาเก็บกู้ซากอารยธรรมของไอ้น้องเล็กหน่อย มันไม่ยอมให้ผมพยุงขึ้นไป มันรอให้คุณลงมาอุ้มมันลูกเดียว”
“ไอ้เหี้ยพี่เขต มึงจะบอกมันหมดทำไมเนี่ย!”
“เอ้าเหรอ ไม่ให้บอกหมดเหรอ โทษทีๆ ...อืมๆ เร็วๆหน่อยนะ เดี๋ยวมันจะคลั่งตายก่อนที่คุณจะมา” พูดเสร็จก็ตัดสายไป แล้วนั่งรอดูว่า คู่รักบันลือโลกจะจัดการกันอย่างไร
“เที่ยวจนมีไข้ ต่อไปจะไม่ให้ไปไหนคนเดียวแล้วนะครับ” หลักเขตนั่งฟังคู่รักบรรลืมโลกคุยกันอยู่ในเบาะคนขับ ไม่จำเป็นต้องออกไปไหน เพราะต่อมยากรู้มันทำงานอย่างหนักในตอนนี้
“ขี้บ่น...อ่ะ” ปากไปว่าเขา แต่แขนน่ะชูขึ้นทั้งสองข้าง แปลรหัสได้ว่า ‘มึงอุ้มกูเดี๋ยวนี้นะ!’
ภาพที่หลักเขตเห็นอยู่ตอนนี้ก็คือ เรือนกายสูงใหญ่ของศิขรินทร์ที่ก้มตัวลงมาหอมหน้าผากเนียนของภัสดาก่อนที่จะโอบคนเอวบางเข้าไปในอ้อมแขนแล้วสอนแขนไปท่อนขาแล้วค่อยๆยกออกไปจากเบาะรถของเขา
“ขอบคุณมาก ที่ช่วยดูแลพีต” ถึงแม้จะพูดคุยกันปกติ แต่ในใจก็ไว้ท่าทีซึ่งกันและกันตามประสาคนหนึ่งพี่ คนหนึ่งแฟน
“มันหน้าที่ผมอยู่แล้ว” ร่างสูงของศิขรินทร์พยักหน้าให้เขาเล็กน้อย แล้วหันหลังเดินมุ่งหน้าสู่ประตูด้านใน
คนหนึ่ง สูงใหญ่ นิ่งขรึม อบอุ่น ทอประกาย…
คนหนึ่ง บอบบาง เอาแต่ใจ สวยงาม...
“เจ้าหญิงกับเจ้าชายสินะ”
๐ เย้ๆ นึกว่าจะอัพไม่ทันวันที่ 1 ซะแล้ว ในที่สุดมันก็ทัน
๐ สุขสันต์วันปีใหม่ สิ่งดีๆเอาเข้ามา สิ่งร้ายๆเอาออกไป คิดสิ่งใด ได้สิ่งนั้น สาธุ๊!!
๐ ขอบคุณทุกกำลังแรงใจ ทุกสิ่งทุกอย่าง ที่ทำให้นิยายเรื่องนี้ อัพมาจนถึงตอนนี้ ขอบคุณมาก!
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
พีตอ้อนได้น่ารักมาก
:L2: :L2:
-
กรี๊ด!!!! น่ารักมากเจ้าชายกับเจ้าหญิง สุขสันต์วันปีใหม่ค้า ^^
-
น่ารักจัง อยากมีคนอุ้มแบบนี้บ้างจัง แต่ก่อนอื่นคงต้องไปลดน้ำหนักก่อนเดี๋ยวเจ้าชายอุ้มไม่ไหว :laugh:
-
น่ารักมากๆ
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
สุขสันต์วันปีใหม่นะครับ
ขอให้พีตเป็นไข้บ่อยๆ งิงิ จะได้อ้อนบ่อยๆๆ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกอ่ะ ไม่อยากให้คุณหญิงแม่รุ้เล๊ยยยยย
-
ศิขรินทร์แอบโหดอ่ะ, มีขู่หมอด้วย
ตอนนี้น่ารัก~ :o8:
-
:L2: Happy New Year :L2:
-
:mc1: :mc3: :mc2:
สวัสดีปีใหม่ มีความสุขมากๆ นะน้องหมวย
+1
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด :mc4:
มะ มันนนน หวานมากกกกกกกกก :o8: :o8: :-[ :-[
โอยยยยยยยยยยยยยยย
ชายศิค่ะ มีแบบนี้อีกมั้ยอ่ะ
หนูขอคนนึงสิ :z1:
ตอนพีตอ้อน อ้อนได้น่ารักมากกกกกกก
ถ้าเป็นหมอมีใจอ่อนแน่ๆๆ :impress2:
ความรักอบอวลมากกก
ขอบคุณมากๆนะค่ะ ที่มาต่อตอนนี้ในวันแรกของปีพอดี
อารมณ์ดีขึ้นมาเยอะเลยยย :กอด1: :กอด1:
ปล.คิดเล่นๆถ้าพีตอ้อนหม่อมแม่ศิขึ้นมา แม่ศิจะทำหน้ายังไง 5555
ไม่หลงให้ถีบเลย เอ้าา o13
-
...เจ้าชาย...เจ้าหญิง
น่ารักเบาๆ
ขอบคุณค่เ
-
ขี้อ้อนอ่ะ น่ารัก :กอด1:
แอบสงสารอาหมอนะ ท่าทางจะเสียวสันหลังไปทั้งอาทิตย์
แต่ศิก็รอบคอบ ดีแล้ว กันไว้ดีกว่าแก้
รอเปิดตัวสะใภ้คนงาม ท่าทางจะสนุกนะ
-
:L2: สวัสดีปีใหม่ค่า
:pig4:
-
:-[
ทำเอาคนอ่านเขินตลอดเลยคู่นี้ น่ารักซะจริง ฮุๆๆ
Happy New Year 2012 ค่ะ
+1และเป็ด ฉลองปีใหม่
:L2:
-
เหมาะมากก เหมาะที่สุดแล้วค่ะ อ่านแล้วยิ้มม ยิ้มม ยิ้มมมลูกเดียวเลย
Happy New Year 2012 na ka^^
:L1: :L2: :กอด1:
-
น่าร๊ากกกกกกกกก :-[
-
:กอด1:
-
หวานกันที่สุดอ่ะ พีตน่ารักมากเวลาป่วยขี้อ้อนจริงๆเชียวคนหนึ่งชอบเอาแต่ใจอีกคนหนึ่งก็ชอบตามใจลงตัวที่สุด :impress2:
-
พีทโคตรดื้ออ่ะ อย่างงี้มันต้องจูบปิดปาก!!!
-
:o8: เจ้าหญิง กับ เจ้าชาย ~
-
พีท หายแล้วแน่นะ o18
พี่ศิ ทบต้นทบดอกเลย :oo1:ดื้อนัก
-
พีตน่ารักมากเลย
:m1:
แอบสงสารคุณหมอเหมือนกัน
ได้ค่าตอบแทนเยอะๆแบบนี้เอาไว้ปิดปากใช่มะพี่ศิ
:z4:
นอนรอแม่ผัวกับลูกสะใภ้ต่อไป
-
ตัวเจ้าหญิงมันรั้รไปหน่อยนะ อิอิ
หวานและอบอุนมากอ่ะคุณศิ
-
หน้ารักอะพีช
-
P'Si jaidii sud sud,,yaak dai baeb nii sak kon ha dai thii nai mang kha niaaaaa~ha ha ha!!!
-
ตอนพีทไม่สบายนี่น่ารักกว่าตอนปกติซะอีก
ขี้อ้อน งอแง เอาแต่ใจ อย่างนี้ศิจะไปไหนพ้นล่ะ
เห็นด้วยกับคำว่า เจ้าชายกับเจ้าหญิง มันใช่เลย
อยากให้พีทไม่สบายบ่อยๆจัง น่ารักอ่ะ :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
สวัสดีปีใหม่เช่นกันค่ะ สุขภาพแข็งแรง มีแต่สิ่งดีๆเข้ามานะคะ
-
พีตขี้อ้อนสุดสุดเลย น่ารักดีอะ สวัสดีปีใหม่นะงับ
-
นับถือความอดทนของพี่ศิจริงๆ
ถ้าเราเจอคนป่วยแบบนี้ปล่อยให้มันนอนตายไปแล้ว 555
-
น่ารักพีตอ้อนศิยอมเป็นลูกลิงด้วย
-
ถ้าพีตจะอ้อนขนาดนี้น่ะ
น่ารักมากค่ะ
:pig4: :pig4:
-
อ่านความรักของคู่นี้ทีไรมีแต่รอยยิ้ม ทั้งน่ารัก น่าอิจฉา ปะปนกัน ความรักไม่เลือกเพศ ขอแค่ได้ "รัก" แค่นั้นเอง
-
พีตอ้อนซะ น่ารักอะ ศิก็ตามใจเกินนนนนนนน
-
เมื่อไหร่จะเปิดตัวสะใภ้อินทราทิพย์ ซะทีคุณศิ หนูพีตเตรียมตัวพร้อมมานานแล้วนะ
-
หนูอยากโดนอุ้มๆ :o8:
-
พิมพ์นิยาย จนนิ้วเคล็ด T^T :sad4:
-
:mc4:สวัสดีปีใหม่ทุกคน มัวไปฉลอง เข้ามาดู :กอด1:ดีใจจังตอนใหม่มาแล้ว o13
-
พีชอ้อนน่ารักอ่ะ >,<
-
:impress3: พีตน่ารักมากกกกกกกกกกกก
-
อ๊ายยยย น่ารักอะ อิจฉาๆ อยากมีเจ้าชายมาอุ้มบ้าง(เพ้อ)
-
:-[ :-[
โอยๆๆๆเขินเขินแทนเจ้าหญิงเจ้าชาย
ทำไม่พีทน่ารักน่าเอ็นดูเยี่ยงนี้ น่ารักมาก
อ้อนศิซะไปไหนไม่รอดอ่ะ แต่ศิโหดอ่ะ :z2:
-
น่ารักอ่ะ หนูพีทน่ารักเชียว
ศินี่เขี้ยวเล็บไม่ถอดเนะ
-
พีตดื้ออออออออออออออออ :z2:
แต่น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกอ่ะ ฮ่าา
พี่ศิท่าทางจะปวดสมองน่าดู
-
อั๊ยยะ พีต น่ารักเหอะ
พี่ศิก็ดูแลอย่างดีเลยอ่า แต่คำขู่เธอ น่ากลัวนะ
หุหุ ไอ้เราก็นึกว่าจะได้ยินไปถึงหูึคุณหญิงแม่ซะอีกอ่า
-
น่ารักมากกกกกกกกก :กอด1:
-
อ๊าย น่ารัก :-[
พีตขี้อ้อนที่สุดอ่ะ
-
อยากทำเหมือนพีตบ้าง แต่หาคนให้อุ้มไม่มีนี่สิ สวัสดีปีใหม่จ้าคุณคนเขียน
-
พี่ศิจัดการน้องพีตแสนดื้อได้น่าอิจฉามากคะ ^^
แนะนำให้พี่ศิบอกที่บ้านทั้งสองฝ่ายให้เรียบร้อยเร็วๆ จะดีกว่า ซักวันเรื่องนี้ก็ต้องถึงครอบครัวแน่ๆ
สวัสดีปีใหม่คะ
-
อุวากกกก
หายหน้าหายตาไปนาน
กลับมาอ่านอีกที น่ารักมากกก
จะหวานไปไหนอ่ะ :o8:เขาอิจฉานะ :-[
สวัสดีปีใหม่นะค่ะ :mc4:
และก็รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :L2: :L1:
-
เจ้าหญิงดื้อ
-
อยากมีกับเค้าบ้างจังเวลาป่วยจะได้มีคนดูแล
-
น้องจะหา เจ้าชาย อย่างคุณศิได้ที่ไหน เนี่ยยยยย
-
น่ารักมากค่ะ พีตอ้อนตลอดเลย
คุณศิก็ดูแลดีมากๆ :3123:
ปอลอ คำบางคำที่สื่อถึงพีต บางทีมันก็ดูผู้หญิงเกินไปอ่ะ แต่ยังงัยก็แล้วแต่ผู้เขียนนะคะ :pig4:
-
ขี้อ้อนจังเลยนะฟิต อย่างนี้ไงศิถึงไปไหนไม่รอด
-
น่ารักอ่ะ :pighaun:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
น่ารักที่สู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :give2: :give2:
-
ถ้าป่วยแล้วจะขี้อ้อนขนาดนี้ :m3:
-
แอร๊ยส์... พี่ศิโหมดดาร์ค กระตุ้นต่อมน้องมากฮ่ะ (http://picpost.postjung.com/wwwsys/richtext2/emo/30.gif)
แอบเห็นด้วยกับคุณ myapril
อุปนิสัยของน้องพีทออกห้าว ๆ ลุย ๆ (ถึงจะมีมุม "น่าร๊ากอ่ะ!" ก็เถอะ)
ถ้าเราเป็นพีท คงเคืองที่คุณศิทรีตตัวเองเหมือนเป็นสาวน้อย มัน'ไงไม่รู้
-
“ดีแล้วครับ...ขอบคุณอีกครั้ง ก่อนลงมาพีตกระซิบกับผมว่าคุณอามือเบามาก คือ เขาค่อนข้างกลัวเข็มน่ะครับ กลัวว่าคุณอาจะทำเข็มหักคาเสื้อขาวๆของเขา” ร่างสูงพูดถึงคนรักด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและอ่อนโยน ผิดกับเมื่อสักครู่นี้ที่ทำหน้าราวกับปีศาจในร่างมนุษย์ที่พร้อมจะพรากลมหายใจของผู้สูงวัยได้ทุกเมื่อ
น่ารักจริงๆคู่นี้ :o8: :o8:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
เจ้าหญิงเจ้าชาย... :-[
-
เขิลจัง พีตเวอร์ชั่นขี้อ้อนน่าร๊ากกก :-[
-
เจ้าหญิงเอาแต่ใจกันเจ้าชายเผด็จการ
-
สงสารอาหมอ XD
-
ตามอ่านทันแว้ววว เย้ ~!!
ถ้าจะหวานกันขนาดนี้
มดขึ้นคอมหมดแล้วเนี่ยย ย
รอตอนต่อไปคร่าา ~ :o8:
-
สวัสดึปีงูใหญ่ 555
ขอให้มีความสุข สดชื่นและสมหวังในทุกสิ่งที่วาดหวังไว้ :L2:
ปีงูใหญ่นี้ขอให้อย่าเจ็บและอย่าจน ตลอดไปนะจ้ะ :pig3:
+1 ให้จ้า รอ :call: :call:
-
พีตนี่ดื้อจริง ๆเลยคงมีแต่ศิที่เอาอยู่
-
ช่วงนี้ดูหว๊านหวาน
-
มารอครับ
:bye2: :bye2: :bye2:
-
รอจ้า :t3:
-
:haun4:น่ารักอ่ะ มาต่อเร็วๆๆนะครับ o13
-
กรี๊ด!!!! น่ารักมากเจ้าชายกับเจ้าหญิง
-
เจ้าหญิงแสนดื้อ แต่น่ารัก :กอด1:
o13
-
เสพความหวานความน่ารักจากเจ้าหญิงเจ้าชายซะเต็มที่เลย :-[
สองคนนี้มันจะน่ารักไปไหนเนี่ย ไม่อยากคิดถึงตอนดราม่าเลย แอร๊ย!!! :sad4:
สวัสดีปีใหม่จ้า :กอด1:
-
:-[ :-[ เจ้าหญิงกับเจ้าชาย น่ารัก
-
คิดถึงจัง :catrun:
-
ตามทันแล้ว เฮ้! น่ารักมากๆ > /////// < ทั้งที่ชื่อเรื่องไม่น่าจะแนวนี้
ตามมาจากมาเฟียที่รัก เค๊อะๆ ... อัพต่อนะคะ รออ่าน พีทจ๋า น่ารักมาก ~
-
รอๆๆๆๆนะครับ :sad11: :sad11: :sad11:
-
พีตน่ารักมากกกกก
ยิ่งเป็นไข้ยิ่งน่าฟัด :m25:
-
:pig4:
-
เขามาเต้นรอค่าาา,,,, :z2: :z2:
-
พีทหายไข้เร็วๆนะคะ
เห้นไหมไม่เชื่อที่หลักเขตเตือนเป็นไข้เลย
-
คิดถึงเน้อ :กอด1:
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
หนูพีท อายุเท่าไหร่แล้ว
ยังกลัวเข็มอยู่อีก
-
รอ ฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด........ o18 o18
-
:t3:รอหนูพีทอยู่ :z13:
-
:bye2:
-
:call: :call:
-
:catrun:
-
เข้ามารอทุกวัน :L3: หายไปเลยไม่สบายหรือปล่าวแฟนๆเป็นห่วงนะ :3123: :3123: :3123:
-
รออยู่น้าาาาา
สนุกมากๆๆๆๆเลย
ชอบพีต กับศิ จังเลย
น่ารักทั้งคู่
-
:bye2:
คิดถึง
-
ThankS
-
เข้ามารอทุกวันจะครั่งอยู่ :a5:แล้ว
-
หายไปเลยเป็นไรรึเปล่าเนี่ย
-
เจ้าหญิงกับเจ้าชายยย
น่ารักกันจริงๆ
-
:call:
-
หายใจเข้า ก็เฮ้อออออ เธอออ :sad4:หายใจออกก็ เฮ้อออ เธออออ :sad4:
เมื่อไหร่จะมาซักทีนะ รอๆๆๆๆ ฉันรอเธออยู่ :call: :call:
-
ทำมัยพี่ถึงทำกับผมอย่างนี้ :o12:ได้โปรดมาต่อซะทีเถอะ :dont2: :dont2: :dont2:จะคลั่งอยู่แล้วววววววววววว
-
คิดถึงพี่พีทมากๆค่ะ รอๆๆ
-
กรี๊ดดด ศิจ๋า จะน่าร๊าไปหน๊ายยย :กอด1: มีแฟนแบบเน้รักตายเลย
เย้ย ตั้งแต่ปีใหม่แล้วหรอเนี่ย ทามายนู๋ไม่เหง :o12:
อ่า ยังไงก็รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :bye2:
-
เข้ามาอ่านแล้วชอบมากเลยค่ะ ขอเป็นFC พี่พีตกับพี่ศิ นะคะ
:L2: :L2: :L2: :L2:
มาต่อเร็วๆๆน้าค้าาาาา
-
:o8: รอๆ ค่ะ :-[
-
รอออออออออ :t3:
-
มีหนึ่งเม้นบอกว่า คนแต่งบรรยายภัสดาเป็น "ผู้หญิง" เกินไป
นักอ่านท่านอื่นๆมีความเห็นว่าอย่างไร
แต่สำหรับคนเขียน ก็คิดมากไปแล้ว มันติดอยู่ในใจตลอด :a5:
ทำอย่างไรก็ไม่หาย เฮ้ออออออ
** กำลังปั่นอยู่ค่ะ งานเยอะ เลยไม่ได้เข้ามา ขอโทษจริงๆ :o12: :o12:
-
บทที่ 28 ปะถะ.... ครั้งแรก
เสียงโลหะกระทบกันดังกังวานอื้ออึงไปทั่วบริเวณลานซ่อมรถในอู่ใหญ่ Body car ที่มีภัสดา พิชัยภักดีเป็นผู้กุมบังเหียนใหญ่ ช่างฟิตแต่ละฝ่ายก้มหน้าทำงานในส่วนของตัวเองอย่างขะมักเขม้นไม่ต่างไปจากเจ้าของอู่ที่กำลังสนใจเครื่องยนต์เจ้าปัญหาที่วางอยู่ด้านหน้า ดวงตาเรียวสวยเพ่งมองอะไหล่ทุกชิ้นที่วางอยู่ด้านหน้าอย่างพิจารณา มือบางจับโน่น จับนี่ไปมาเพื่อตรวจเช็คหาความผิดปกติของมัน หน้าผากมนสวยมีเม็ดเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นมาประปราย จนบางครั้งเจ้าของเรือนกายสุงโปร่งต้องยกมือขึ้นมาเช็ดหยาดเหงื่อที่ไหลมาหลวมกันอยู่บริเวณหนังตาบาง ส่งผลให้ดวงหน้าสวยหวานเปราะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำมันที่ติดกับฝ่ามือ แต่เจ้าตัวก็หาได้สนใจไม่ ยังคงก้มหน้าทำหน้าที่ของตัวเองต่อไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย จนกระทั่งมีเสียงคนเรียกว่า ‘เฮีย’ ดังแว่วๆเข้ามา ภัสดาก็หยุดชะงักและหันกลับไปมองทันที
“เฮียยยย!” ตั้ม ช่างฟิตที่ชำนาญด้านเครื่องรถจักรยานยนต์วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาอย่างเร่งรีบ ภัสดามองดูลูกน้องตัวเองแล้วส่ายหน้าไปมาด้วยความอ่อนอกอ่อน สำหรับคนอื่นชายหนุ่มไม่รู้ว่าคิดอย่างไร แต่สำหรับตนเองนั้น ไอ้ลูกหมาเหล่านี้มันก็ปัญญาอ่อนอย่างคงเส้นคงวา อย่างไม่ขาดตกบกพร่องจริงๆ
“ถ้าธุระไม่สำคัญ กูจะสั่งตัดเงินมึงสองงวด” สิ้นเสียงกังวานใสของบุคคลที่ตั้มเคารพรัก ทำเอาความเหนื่อยที่วิ่งมากจากสำนักงานใหญ่ด้านบน พัดปลิวออกไปจากร่างกายอย่างรวดเร็ว อะไรก็ไม่ปวดใจเท่ากับการที่ลูกพี่ใหญ่อย่างภัสดาตัดเงินเดือน
“สำคัญแน่นอน ผมเอาหัวเป็นประกัน” ภัสดาพยักหน้าเล็กน้อยแล้วหันไปจับผ้าเช็ดมือที่วางอยู่ใกล้ๆมาเช็ดทำความสะอาดฝ่ามือและลำแขนที่เต็มไปด้วยคราบน้ำมันเครื่อง สายตาเหลือบไปเห็นเงาสะท้อนใบหน้าของตัวเองที่เปื้อนไม่ต่างไปจากมือและแขนเท่าไร แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้สนใจที่จะทำความสะอาดแต่อย่างใด เพราะหน้าที่เช็ดคราบน้ำมันเครื่องบนใบหน้าของเขานั้นมันเป็นของศิขรินทร์ อินทราทิพย์ไปเสียแล้ว
“ว่ามา”
“เมื่อกี้คุณนายจันทร์ โทรมาบอกให้เฮียเข้าไปหาที่ร้านเพชรครับ” สิ้นเสียงของลูกน้องคนสนิททำเอาอารมณ์ในการซ่อมของร่างบางหมดลงทันที คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันอย่างไม่สบอารมณ์ เรื่องมันใหญ่จริงๆ
“โทรมานานหรือยัง” ตั้มไม่ตอบ แต่ยกโทรศัพท์ที่ถือติดมือมาจากสำนักงานด้านบนส่งให้ผู้เป็นนาย แล้วรีบวิ่งหลบฝ่าเท้าของภัสดาที่กำลังจะยกขึ้นมาทาบทับสะโพกของเขาด้วยความเอ็นดู?
“ครับคุณนายจันทร์” น้ำเสียงแววหวานถูกกลอกลงไปทักทายผู้เป็นมารดาอย่างรักใคร่แกมหยอกล้อ และเมื่อได้ยินปลายสายส่งเสียงแว๊ดกลับมาริมฝีปากเรียวสวยก็เหยียดยิ้มออกมาอย่างาพออกพอใจที่ได้ยียวนมารดาของตนเอง ท่อนขาเรียวสวยก้าวเดินไปหยุดนั่งบริเวณม้าหินอ่อนที่ตั้งอยู่ข้างๆ
“เจ้าพีต ไม่ต้องมาอ้อนเลยนะ อย่างที่ตั้มมันบอก เข้ามาหาแม่ที่ร้านเพชร เดี๋ยวนี้ เวลานี้ โอเค๊!” ดวงตาสีสวยกลอกไปมาอย่างอ่อนอกอ่อนใจในความเอาแต่ใจของมารดา ลองคุณนายออกปากประสงค์สิ่งใดแล้ว สิ่งนั้นต้องเป็นไปตามอย่างที่ใจหมาย โดยไม่สนว่าลูกและผัวจะลำบากใจมากเพียงไหน
“ไม่โอเคครับ พีตทำงานอยู่นะแม่”
“แม่รู้ แต่แม่ไม่สน แม่อยากเห็นหน้าลูกชายหัวเพชรหัวแหวนของแม่เดี๋ยวนี้”
“แม่คร้าบบบบบบบบบบบบ! งั้นเอางี้...บอกธุระของแม่มาก่อน ถ้าสำคัญพีตจะเข้าไปหา” มือบางยกขึ้นกุมขมับตัวเองอย่างคิดหนัก จริงอยู่ว่าห้างสรรพสินค้าที่ร้านเพชรของคุณนายจันทร์ตั้งอยู่นั้นคือธุระกิจในเครือของบ้าน พิชัยภักดี เหมือนกัน แต่มันคงจะไม่งามนักที่ผู้บริหารใหญ่อย่างภัสดาจะใส่ชุดช่างฟิตบุกห้างกลางวันแสกๆอย่างนี้
“สำคัญซิ แม่อยากให้แกมาช่วยเลือกสร้อยให้แม่หน่อย แม่ไม่รู้ว่าจะใส่เส้นไหนออกงานดี มันเยอะไปหมด เป็นไงล่ะธุระของแม่สำคัญใช่ไหม”
“แม่!!!!!!!!” ถ้าทำได้ ภัสดาอยากจะออกไปตะโกนคำว่า “โว้ย” กลางถนนให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย มีอย่างที่ไหนโทรมาสั่งให้เขาเลิกงานไปช่วยเลือกสร้อยเพชรที่จะใส่ออกไปงาน ก็มีแต่คนนี้คนเดียวเท่านั้นที่ภัสดา ต่อกรค่อนข้างลำบาก เพราะวิทยายุทธ์มันเท่าเทียมกันนั่นเอง
“อะไรเจ้าพีต ตะโกนทำไม รีบมาเร็วๆเข้า เดี๋ยวจะไม่ทัน”
“คุณนายจันทร์ที่เคารพรักครับ ณ เวลานี้คือเวลาที่คุณลูกอย่างกระผมทำงาน เพราะฉะนั้นกระผมจะไม่ทิ้งงานไปเลือกสร้อยให้คุณนายเป็นอันขาด!”
“ทำไมแกถึงใจร้ายต่อผู้สูงอายุอย่างนี้” ถ้าหากโทรศัพท์สามารถเห็นหน้าของผู้สนทนาได้ ป่านนี้คุณหญิงจันทมาสคงได้เห็นใบหน้าสวยหวานบุตรชายบูดบึ้งไปมาเพราะตามอารมณ์ผู้สูงอายุไม่ทัน
“โอเคแม่ๆ โอเค...งานเริ่มกี่โมง”
“ก็ประมาณสองทุ่มกว่าๆ ...ทำไมเหรอ หรือว่าพีตจะไปกับแม่ โอ้ววววว”
“ไม่มีทางเป็นอย่างนั้นเด็ดขาด เดี๋ยวเลิกงานเสร็จพีตจะเข้าไป แต่ถ้าแม่รอไม่ไหว ก็กลับบ้านไปแต่งตัวได้เลยนะ”
“ไหวซี! แม่จะอยู่รอแกที่ร้านแล้วกัน รีบๆมา คนสวยแถมรวยมากรออยู่ โฮะๆ” สิ้นเสียงหัวเราะบาดอกบาดใจ สัญญาณการสื่อสารก็ตัดไป ทิ้งไว้ให้คนปลายสายอย่างภัสดาต้องนั่งกุมขมับแต่เพียงผู้เดียว
“แม่นะแม่!”
.
.
.
“ว่าไงคนเก่ง วันนี้เหนื่อยไหม” น้ำเสียงทุ้มกังวานอันเป็นเอกลักษณ์ของศิขรินทร์ดังขึ้นเหนือศีรษะของภัสดาที่กำลังก้มหน้าคัดเลือกอะไหล่อย่างตั้งอกตั้งใจ ใบหน้าเรียวสวยเงยขึ้นมองนาฬิกาเรือใหญ่ที่แขวนอยู่บนผนังห้องทันที
‘17.30’ เลยเวลาเลิกงานสากลมาแล้ว 30 นาที กฎระเบียบของอู่นี้ยังคงเคร่งครัดอยู่เหมือนเดิม นั่นก็คือ เวลา 16.00 พนักงานทุกคนจะต้องทยอยออกไป ที่เขียนกฎระเบียบอย่างนี้ไม่ใช่เพราะไล่ แต่เป็นเพราะต้องการให้พนักงานทุกคนได้กลับไปพักผ่อนนอนหลับ แล้วเอาแรงมาต่อสู้กับงานในวันต่อๆไป ไม่มีโอที เพราะโบนัสของแต่ละคนก็มากเกินพออยู่แล้ว คงจะมีแต่อู่นี้อู่เดียวที่จ่ายเงินเดือนลูกน้องเกือบครึ่งแสน
“มากกกกกกกกก” เหนื่อยทั้งกายเพราะรถที่ตนซ่อมนั้นมันพังแทบจะทั้งคนเหนื่อยใจเพราะคุณหญิงจันทร์โทรมากดดันทุกๆยี่สิบนาทีและพูดประโยคเดิมๆว่า
‘มาช่วยแม่เลือกสร้อยด้วยนะพีต’ คนสวยเซ็ง ( ยอมรับความจริงไปแล้ว) เพราะแฟนตอกย้ำอยู่ทุกวี่ทุกวันว่าหน้าตาอย่างนี้ไปประกวดนางสาวไทยได้เลย
“งั้นเดี๋ยวจะทำให้นายเหนื่อยนะครับ” ศิขรินทร์จรดริมฝีปากหยักลงบนหน้าผากชื้นเหงื่อของภัสดาอย่างรักใคร่และปลอบโยน เปลือกตาบางค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆต้อนรับเรียวปากร้อนชื้นของร่างสูงที่ค่อยจูบผะแผ่วไล่ลงมา ภัสดาเหยียดริมฝีปากยิ้มกว้างเมื่อสัมผัสได้ว่าริมฝีปากสีสวยของศิขรินทร์ไปหยุดจูบอยู่ตรงบริเวณใบหู
“มันจั๊กจี้ หยุดเลยไอ้ศิ” เปิดปากเอ่ยวาจาห้ามปรามแต่ลำแขนขาวกกลับตวัดลัดลำคอของคนรักไว้แน่น จนสุดท้ายศิขรินทร์ก็ตัดสินใจตวัดร่างบางเข้ามาแนบอกแล้วอุ้มไปนั่งยังโต๊ะม้าหินอ่อนด้านข้าง โดยไม่สนใจว่าคราบน้ำมันเครื่องจากชุดของช่างฟิตจะติดเสื้อสูทราคาแพงของตนเอง
ลานซ่อมรถเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้วยังเสียงดังครึกโครมเนื่องจากกิจกรรมต่างๆของคนในอู่ แต่บัดนี้กลับเงียบเชียบไร้วี่แววของความวุ่นวาย คงเหลือไว้แต่เพียงกลิ่นไอของความคิดถึงที่คนสองคนกำลังแสดงออกมาให้อีกฝ่ายได้รับรู้ความรู้สึกซึ่งกันและกัน กลางลานมีโคมไฟใหญ่ที่ห้อยมาจากด้านบนส่องแสงสว่างไสวไปทั่วบริเวณ วันทั้งวันต่างทุ่มเทแรงกายแรงใจให้กับงานที่ตัวเองรัก และเวลานี้คือเวลาที่จะต้องเติมเต็มพลังให้กับตัวเองเสียบ้าง
“เดี๋ยวชุดเปื้อน”
“ไม่เป็นไรครับ ....เปื้อนก็ซักได้” ไอ้คำว่าซักได้ในความหมายของศิขรินทร์นั่นก็คือซื้อใหม่ ตัดใหม่นั่นเอง ภัสดานอนนิ่งเมื่ออีกฝ่ายค่อยใช้ผ้าเช็ดหน้ากลิ่นหอมเช็ดคราบน้ำมันที่เปรอะเปื้อนไปตามจุดต่างๆบนใบหน้า ก็บอกแล้วไงว่าหน้าที่เช็ดหน้าให้นายช่างใหญ่น่ะมันของไอ้ศิแต่เพียงผู้เดียว
“ง่วง.........” อ้อมกอดอบอุ่นที่โอบกอดกายบางเอาไว้นั้นให้ความรู้สึกปลอดภัยและน่าพักพิงยิ่งนัก ภัสดาเผยตัวตนด้านที่เปราะบางของตนเองต่อศิขรินทร์ทันที ยามเมื่อทำงานเจ้าตัวจะต้องเป็นผู้นำให้กับลูกน้อง เป็นประธานใหญ่ที่กุมอำนาจและทรัพย์สินมหาศาล แต่เมื่ออยู่กับศิขรินทร์แล้วภัสดากลับกลายเป็นผู้ตามที่บางครั้งก็ต้องการการปกป้อ ดูแลเอาใจใส่และทะนุถนอมเช่นกัน
“กลับไปนอนที่ห้องนะครับ”
“เดี๋ยวแวะไปที่ห้างก่อน คุณนายจันทร์จะให้ไปช่วยเลือกเพชร” ภัสดาค่อยๆผละออกมาจากอ้อมกอดอันแสนอบอุ่น ทั้งที่ใจจริงอยากทิ้งตัวลงนอนแล้วให้คนตัวใหญ่อุ้มกลับไปนอนที่ห้อง แต่ดูเหมือนว่าวันนี้จะทำอย่างที่ใจหมายไม่ได้เสียแล้ว
“จะไหวเหรอพีต ดูคุณเพลียมากเลยนะ” ฝ่ามือใหญ่ค่อยๆปัดไรผมที่ตกลงมาบดบังหน้าผากมนสวยให้อย่างทะนุถนอม และไม่ลืมที่จะวางทาบทับเพื่อวัดหาอาการไข้ของอีกฝ่าย
“ไหวซี เดี๋ยวมึงไปรอที่ห้องเลยนะ ช่วยคุณนายเลือกสร้อยเสร็จ จะรีบกลับ”
“อย่าบอกนะว่าจะขับรถไปเอง”
“ก็ใช่ กูขับรถไปเองก็ได้”
“ไม่ตกลงครับ ถ้าพีตจะไปห้างเดี๋ยวผมจะขับไปส่ง ถ้าไม่เอาตามนี้ก็ไม่ต้องไปครับ” นับวันดีกรีเผด็จการของมันยิ่งทวีคูณติดลบไปเรื่อยๆ แต่ภัสดาผู้นี้ก็หาได้ยอมแพ้ไม่ ในเมื่อมันเผด็จการมา เขาก็เอาแต่ใจและบวกความดื้อเข้าไปอีกสิบเท่า เอาให้มันสูสีกันไปเลย
“ไรวะ ไอ้เราก็อุตส่าห์เป็นห่วงกลัวว่าจะขับรถย้อนกลับไปกลับมา แต่กลับได้ความเผด็จการตอบแทนกลับมาซะงั้น”
“ขอบคุณครับที่เป็นห่วง แต่ผมน่ะห่วงคุณมากกว่า เหนื่อยๆเพลียๆอย่างนี้ ขืนปล่อยให้ไปขับรถ มีหวังขับลงข้างทางพอดี”
“ดูถูก!!! นี่ใคร นี่นักแข่งรถนะ มือหนึ่งครับมือหนึ่ง”
“แล้วไม่เคยได้ยินข่าวเหรอครับว่า มือหนึ่งขับลงคลองเพราะความประมาท” สงสัยปล่อยให้มันไปอยู่กับไอ้หลักเขตมากเกินไป เลยได้วิทยายุทธ์ด้านเถียงมาแบบสิบเต็มสิบ ต่อไปนี้สงสัยต้องปรามๆมันไว้เสียแล้ว ไม่รู้ว่าตอนพวกมันออกไปตีกอล์ฟกัน ไอ้เวรพี่เขตมันเอาอะไรใส่หัวสมองของไอ้เผือกเน่าบ้าง
“ไม่เคยได้ยิน มึงมั่วแล้ว เผือกเน่าเอ๊ย” สำหรับความรู้สึกต่อคำว่า ‘เผือกเน่า’ มันช่างน่ารัก น่าเอ็นดูเสียจริงๆ และต้องเป็นคนๆเดียงเท่านั้นที่สามารถพูดคำนี้ได้ เพราะถ้าไม่ใช่ ภัสดา พิชัยภักดี สาบานได้ ถ้าใครมาเรียกอย่างนี้ต่อหน้าต่อตา คงได้มีฟาดฟันฝีไม้ลายมือกันบ้าง
“มั่วไม่มั่วก็เอาตามที่บอกนะครับ....เก็บของเสร็จแล้วใช่ไหมครับ” ร่างโปร่งบางที่อยู่ในอ้อมกอดพยักหน้าขึ้นลงเล็กน้อย ศิขรินทร์มองการกระทำของคนรักด้วยสายตาที่รักใคร่ นับวันนายช่างผู้ยิ่งใหญ่ประจำอู่แห่งนี้ยิ่งทำตัวน่ารัก น่าฟัดมากขึ้นไปทุกที จะกล่าวหาว่าอินทรีเงินผูเกรียงไกรอย่างศิขรินทร์ติดแฟนก็ได้ เขายินดีน้อมรับคำกล่าวหาทุกประการ
“จะเดินเอง หรือว่าจะให้อุ้มไปครับ”
“คิดเอาเองเด้!” ความหวังที่จะเห็นนายช่างใหญ่เอ่ยวาจาอ่อนหวานมันดูเลือนรางลงไปทุกที แต่ศิขรินทร์ก็ไม่ได้เดือดร้อนที่จะฟังมากนัก เพราะที่คนสวยเป็นอยู่ตอนนี้ก็ดีมากเกินพออยู่แล้ว
“งั้นอุ้มนะครับ” สิ้นเสียงของร่างสูง ลำแขนแข็งแรงก็ตวัดโปร่งบางขึ้นมาแนบอกด้วยท่าทางที่มั่นคง ดวงตาคมเข้มจ้องมองใบหน้าเนียนใสด้วยแววตาที่หลงใหล ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ความรักความห่วงใยต่อคนๆนี้ก็มิได้ลดน้อยลงไปเลย
ร่างสูงค่อยๆวางร่างโปร่งบางของคนรักลงบนเบาะข้างคนขับอย่างทะนุถนอม ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติไม่มีการขัดเขิน ถ้าหากจะเขินก็คงเป็นคนที่โดนอุ้มที่ไม่จะอย่างไรก็ไม่เคยที่จะหยุดอายสายตาและการกระทำของอินทรีเงินได้เลย
“หนักไหม?” ศิขรินทร์ก้มหน้ามองคนรักด้วยสายตาหยอกล้อ ทำไมจะไมรู้ว่าที่ภัสดาถามน่ะมันหมายถึงเรื่องอะไร
“ไม่ต้องกังวลหรอกน่า คุณไม่อ้วนหรอก ผมอุ้มคุณได้สบายๆอยู่แล้ว” ช่วงนี้ช่างฟิตผู้ยิ่งใหญ่อารมณ์ขึ้นๆลงเพราะกังวลกับเรื่องของน้ำหนักตัว เพราะฉะนั้นช่วงนี้ตู้เย็นในห้องของเขาจึงเต็มไปด้วยผักและผลไม้นานาชนิด ช่วงแรกๆ คนสวยก็ปฏิบัติทำตามกฎของตัวเองอย่างเคร่งครัด ไม่กินของมัน ไม่กินน้ำตาล และมักจะทำสลัดผักและซื้อส้มตำชนิดต่างๆมาเป็นอาหารมื้อเย็น แต่ทำไปได้สองอาทิตย์สลัดผักและส้มตำก็หายไป เปลี่ยนมาเป็นเกาเหลาแทน ศิขรินทร์อยากจะบอกที่รักเขาเหลือเกินว่า ถ้าหุ่นบางๆอย่างภัสดาอ้วน แล้วอย่างเขาล่ะเรียกว่าอะไร แต่ก็ไม่อยากแย้ง ขืนแย้งหรือออกความคิดเห็นออกไป เรื่องคงยาวกว่าเดิม
“หรือว่าจะซื้อกาแฟกินดีว่ะ” ร่างบางบ่นพึมพำกับตัวเองเสียงเบา แต่ก็ไม่สามารถรอดพ้นหูทิพย์ระดับตำนายอย่างศิขรินทร์ไปได้
“อย่าเชียวนะพีต ถ้าคุณทำคงรู้นะว่าจะโดนอะไร” กาแฟลดน้ำหนักตามรายการโทรทัศน์กำลังคุกคามความคิดของภัสดา และมันก็ไม่ใช่เรื่องเลยซักนิด กาแฟดื่มมากๆไม่ดีต่อสุขภาพ ยิ่งเป็นกาแฟลดน้ำหนักแล้วใหญ่ ไม่รู้ว่าในนั้นจะผสมอะไรลงไปบ้าง
“แล้วจะโดนอะไรล่ะ” คนร่างบางเอ่ยเสียงกระฟัดกระเฟียดอย่างไม่พอใจ ภัสดานั่งหน้างอกอดอกตัวเองแน่น แต่ก็น่ารักน่าเอ็นดูในสายตาของศิขรินทร์อยู่ดี
“ก็จะเป็นเมียผมเร็วกว่าเดิมไงครับ”
“ไอ้ศิ!!!! มึงหุบปากไปเลย” นั่นไงล่ะ พอพูดความจริงแล้วทำเป็นรับไม่ได้ แล้วเมื่อกี้ใครถามว่าจะโดนอะไร พอตอบออกไปกลับมาขึ้นเสียงใส่เสียอย่างนั้น คนหล่อเซ็ง
“ก็ผมพูดความจริง คุณจะโวยวายทำไม” ศิขรินทร์เอ่ยวาจาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแกมหยอกล้อคนด้านข้างที่หน้างอสูบฉีดเลือดไปเลี้ยงที่หน้าจนแดงเถือก
“ก็.....................โว๊ยยยยยยยยยยยย!!!!”
“คุณจะลองก็ได้นะ ผมพร้อมทุกเมื่อ”
ผลั๊วะ!!!!!!! โดนเต็มๆ โดนไปที่แขนเต็มๆ หมัดล้วนๆ ที่คนมักจะบอกว่าคนสวยมักใจร้าย ศิขรินทร์ขอการันตีว่าเป็นเรื่องจริง!!
รถยนต์คันหรูของศิขรินทร์ค่อยตีวงเลี้ยวเข้าจอดยังที่จอดรถของผู้บริหารระดับสูงของห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ ร่างสูงหันไปมองผู้บริหารตัวจริงที่นอนหลับแน่นิ่งอยู่ข้างๆแล้วส่ายหน้าไปมา กิจการของครอบครัวพิชัยภักดีนั้นมีมากมายนับแทบไม่ถ้วน จึงไม่แปลกที่คนรักของเขาจะทำงานตัวเป็นเกลียวจนหาเวลาพักผ่อนแทบไม่มี แล้วอย่างนี้ยังจะหาเวลาไปลดความอ้วนอีก เชื่อเขาเลยจริงๆ
“ถึงแล้วครับ” ริมฝีปากหนาประทับจูบลงบนหน้าผากเนียนสวยของคนนอนหลับอย่างรักใคร่ แล้วค่อยๆลากผ่านผิวเนื้อลงมายังเปลือกตาบางที่ห่อหุ้มดวงตากลมสวยของร่างบางเอาไว้ เพียงไม่นานเจ้าหญิงที่นอนนิทราอยู่ข้างๆก็ตื่นจากฝันอันแสนหวานมาเผชิญกลับโลกของความเป็นจริง
“อื้อ.............” ภัสดาบิดกายไปมาเพื่อขับไล่ความเหมื่อยล้า เมื่อปรับสายตาได้รับแสงตามปกติ ดวงหน้าเรียวก็ขมวดคิ้วเพราะกลิ่นน้ำมันเครื่องมันลอยเตะจมูกไปมาอย่างหงุดหงิด เพราะปกติร่างบางจะต้องเปลี่ยนชุดก่อนกลับบ้านทุกครั้ง แต่ครั้งนี้เพลียและง่วงเกินไป ความขี้เกียจก็เข้าครอบงำ เลยไม่ได้เอาชุดช่างฟิตที่เปรอะน้ำมันเครื่องออก
“ไหวไหมนั่น?” ร่างสูงยื่นความน้ำเปล่าทีเปิดฝาแล้วให้กับคนรัก ภัสดารับไปดื่มอยู่อึกสองอึกแล้วก็ส่งคืน กระพริบตาอยู่ปริบสองปริบร่างกายก็ตื่นตัวพร้อมที่จะออกไปเผชิญกับความจริงอันโหดร้ายที่ว่า คุณนายจันทร์เรียกว่าเพื่อให้มาเลือกสร้อยใส่ออกงาน ยิ่งคิดยิ่งปวดใจ ในความน่ารัก น่าฟัดของมารดาที่จ้องกลั่นแกล้งเขาอยู่เป็นประจำ เดือนหนึ่งจะต้องมีคำสั่งเหนือเมฆลงมาให้เขาได้ปวดหัวเล่น
“ไหวดิ......ศิ กลับห้องไปก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอ”
“แล้วคุณจะกลับอย่างไร” ศิขรินทร์ขมวดคิ้วตีหน้ายุ่งทันที
“เดี๋ยวให้เลขาที่สำนักงานไปส่ง”
“รบกวนเขาเปล่าๆ เดี๋ยวผมรอคุณก็ได้” ใครบอกว่าศิขรินทร์เอาแต่ใจไมเป็น มาดูเสียเถอะว่าไอ้จอมเผด็จการเวลาง่องๆแง่งๆน่ะมันเป็นอย่างไร
“ไอ้ศิ พูดให้มันรู้เรื่องหน่อย ไม่รู้ว่าจะได้กลับตอนไหน เหนื่อยเปล่าๆ กลับไปอาบน้ำรอที่ห้องเลย เถียงเหรอ!” เอาซิ ได้เวลาที่ภัสดาจะต้องสวมหัวโขนทำตัวเข้มซักที
“....................................” งอน ............ประธานใหญ่ ทำหน้านิ่งงอนแฟนไปแล้ว
“ไม่พอใจก็พูดออกมาเลย ที่ให้กลับห้องไปก่อนก็เพราะเป็นห่วง หัวสมองมันจะประมวลแต่ภาพมึงนั่งอยู่ในรถแคบๆ แล้วกูก็จะทำอะไรไม่ได้ มันพะวง มึงรู้จักไหม” ปล่อยไปไม่มีกั๊ก เพราะตั้งแต่เรียนรู้กับคำว่าแฟน ได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน ทำกิจกรรมร่วมกันทุกวัน ทำให้ภัสดาได้รับรู้ว่า ถ้าหากทะเลาะหรือผิดใจกันแล้วไม่พูด ปัญหาจะลุกลามยิ่งขึ้นไปอีก และสุดท้ายมันจะลงท้ายกับคำว่า เลิกรา ซึ่งเขาไม่ทางยอมให้เป็นอย่างนั้นแน่นอน
“จริงหรือเปล่า” ศิขรินทร์หันไปถามคนรักด้วยใบหน้าที่ดีใจแกมแปลกใจ นี่เป็นครั้งแรกหรือเปล่าที่คนสวยบอกความในใจได้ยาวมากมายขนาดนี้ ใครไม่ดีใจก็บ้าแล้ว!
“ไม่จริงหรอก กูโกหกมึง เรื่องเมื่อกี้กูตอแหลมึงงงงงงงงงงงงงงงง” โอ๊ยยย!! แฟนใครว่ะน่ารักชิบหาย
“เข้าใจแล้วครับ งั้นเดี๋ยวผมไปส่งคุณทิ่ลิฟต์แล้วกัน” เหนื่อยที่จะห้ามไปแล้ว ภัสดาส่ายหน้าไปมา แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงพยักหน้ารับอยู่ดี ศิขรินทร์มันก็หวง ก็ห่วงไปอย่างนี้ เป็นไปตามแบบฉบับของเขานั่นแหละครับ
.
.
.
.
.
.
“ว่าไงจ้ะพ่อลูกชาย กลัวจะโผล่หน้ามาให้แม่ได้ชื่นใจ” คุณหญิงจันทร์เอ่ยปากทักลูกชายหัวแก้วหัวแหวนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ทำเอาภัสดาถึงกับหลุดหัวเราะออกมากับขนาดใบหน้าของมารดาที่ยิ่งยิ้มก็ยิ่งบาน!
“ก็ไม่ว่าไงครับ คิดถึงแม่จัง”
“ปากหวานกลบเกลื่อนความผิด แล้วนี่ทำไมไม่เปลี่ยนชุดก่อนเข้ามา ต๊ายยยยย ยามปล่อยให้เข้ามาได้ไงเนี่ย” ผู้สูงวัยไล่สายตามองการแต่งกายของบุตรชายด้วยสายตาที่รับไม่ได้
“ก็ยามจำหน้าผู้บริหารได้นี่ครับแม่” กว่าจะเดินมาถึงร้านเพชร ภัสดา พิชัยภักดีก็แทบพรุน เพราะสายตาทุกประเภทได้สาดส่องมายังเขาแทบทั้งหมด แต่มีหรือที่เขาจะสนใจ เชิดหน้าด้วยความภูมิใจต่อไป มันจะมีใครกล้าใส่ชุดช่างฟิตเลอะน้ำมันเครื่องมาเดินห้างอย่างนี้ ไม่มีแล้ว!
“จะเปลี่ยนชุดไหม เดี๋ยวแม่ให้เลขาเอามาให้”
“ไม่เป็นไรครับ ไหนแม่บอกว่าแปปเดียว ระวังเลือกไปเลือกมาไปงานไม่ทันนะ”
“โฮะๆ ระดับคุณนายจันทร์ซะอย่าง ทันอยู่แล้วย่ะ” ก็อย่างที่มารดาเขาบอกว่า ต่อให้เวลาเหลือน้อยเพียงใด คุณนายจันทร์ก็พร้อมออกงานทุกสถานการณ์ เพราะมารดาของเขานั้นไม่เน้นเรื่องผมซักเท่าไร จะเน้นไปทางเสื้อผ้าและเครื่องประดับมากมากกว่า
สองแม่ลูกนั่งคุยกันกระจุ๋งกระจิ๋งช่วยกันเรียกสร้อยคอ ชี้นั่นดูนี่หัวเราะคิกคักกันอยู่สองคน เรียกสายตาชื่นชนจากพนักงานให้ร้านได้เป็นอย่างดี สำหรับพนักงานคนอื่นๆแล้ว ภัสดา คือผู้นำที่น่าเกรงขามและน่าชื่นชม ทั้งการใช้ชีวิต การวางตัว และการทำงาน ไม่ถือตัว ไม่เจ้ายศเจ้าอย่าง เป็นกันเองกับพนักงานระดับล่าง เพียงแค่นี้ทุกคนก็พร้อมใจรักและเถิดทูนนายช่างใหญ่อย่างไม่คลางแคลงใจเลยซักนิด
“ตกลงเอาเส้นนี้ ชุดแม่สีฟ้าน้ำทะเลใช่ไหม เอาเส้นนี้แหละครับ เหมาะสมสุดๆ”
“โอเค แม่เชื่อแก เดี๋ยวแม่ขอตัวไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ แกอย่าเพิ่งกลับล่ะ” ว่าแล้วคุณนายจันทร์ก็เดินถือสร้อยเพชรออกไป โดยมีเลขาคนสนิทถือชุดราตรีราคาแพงตามหลังไปติดๆ
ภัสดาเมื่อได้โอกาส ก็ล้วงกระเป๋าหยิบโทรศัพท์มือถือกดเบอร์โทรออกหาคนปลายสายที่ดำรงตำแหน่ง ‘คนรัก’ ทันที
“เผือก มึงถึงหรือยัง” ฝ่ายศิขรินทร์ที่ได้ยินน้ำเสียงของคนรักก็หลุดเสียงหัวเราะออกมาอย่างชอบอกชอบใจ ถ้าภัสดาพูดประโยคเมื่อกี้เป็น.....
“ศิ คุณถึงห้องหรือยัง” โลกคงแกต ไม่งั้นก็หิมะคงตกที่ภาคอีสานแน่ๆ!! แค่คิดก็น่ากลัวแล้ว
“ถึงแล้วครับ ซื้อบะหมี่เกี๊ยวขึ้นมาด้วย คุณรีบกลับมานะ เดี๋ยวมันจะไม่อร่อย”
“อืมๆ จะเสร็จแล้ว เดี๋ยวรอให้แม่ใส่ชุดใส่สร้อยออกมาให้ดูก่อน เผือกเน่าอย่าเพิ่งร้องห่มร้องไห้คิดถึงกูนะ ฮ่าๆ” ความน่ารักของภัสดา ระดับเลเวล 100+ !!!!
“เดี๋ยวกลับมาจะฟัดให้หายคิดถึงเลย” ร่างสูงเดินมาเอนกายล้มตัวนอนยังโซฟาหน้าโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่น มืออีกข้างกอดหมอนหนุนเล่น หัวสมองจินตนาการใบหน้าของคนรักว่ายามนี้จะมีสีหน้าอย่างไร
“ไม่ให้ฟัด !” ร่างบางกล่าวจุดยืนของตัวเองอย่างแน่วแน่ เรื่องอะไรจะต้องเสียแก้มให้ไอ้เผือกเน่ามันฟัดฟรี (เอ๊ะ!)
“ก็คอยดูกันต่อไปว่าได้ฟัดหรือไม่ได้ฟัด หึหึ” ภัสดากำลังจะโต้อีกฝ่ายกลับไป แต่มีลูกค้าที่เป็นคุณนายไฮโซคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้านด้วยใบหน้าอันมาดมั่น ร่างบางจึงบอกวางสายแล้วเดินออกไปรับลูกค้าด้วยใบหน้าอันยิ้มแย้ม
“สวัสดีครับ ... สนใจสร้อยแบบไหนครับ” แต่สิ่งที่ได้รับตอบกลับมาคือสายตาอันดูถูกเหยียดหยามที่มองสแกนร่างกายเขาอย่างทะลุปรุโปร่ง
หึหึ เพราะชุดช่างฟิตนี่เอง ............
“ทำไมร้านนี้ถึงเอา พนักงานระดับต่ำมาต้อนรับลูกค้า หรือว่าหาดีกว่านี้ไม่ได้แล้ว” แค่คำว่า ต่ำ ก็เจ็บจี๊ดเข้าไปถึงไขกระดูกสัน
หลังแล้ว ยังมีประโยคที่ว่าร้ายร้านของเขาอีก อย่างนี้ถ้าไม่สวนกลับก็ไม่รู้จะว่าอย่างไรแล้ว
“อ้าววววววววว! แล้วคุณยายเอ๊ย! คุณป้าสนทนากับคนต่ำๆได้ด้วยเหรอครับ น่าแปลกใจจริงๆหรือว่า...”
“หรือว่าอะไรยะ!” คุณนายหัวสูงตะหวาดแว้ดออกมาอย่างไม่พอใจ เรียกเสียงหัวเราะจากภัสดาได้เป็นอย่างดี พนักงานคนอื่นๆไม่มีใครเข้ามายุ่งเพราะต่างฝ่างต่างไม่ธรรมดากันทั้งคู่ คนแรกก็เจ้านายใหญ่กุมชะตาชีวิต อีกคนก็ลูกค้ารายใหญ่คนสำคัญของร้าน
“หรือว่าคุณยายก็ต่ำเหมือนกัน ....................โอ้ไม่นะ! ผมไม่ได้ตั้งใจเลยนะครับ คุณนายหัวตั้ง”
“ผู้จัดการร้านอยู่ไหน เรียกมาพบฉันเดี๋ยวนี้เลย เกิดมาเพิ่งเคยพบเคยเห็น คนอะไร กิริยามารยาทต่ำสิ้นดี”
“ผู้จัดการไม่อยู่หรอกครับ เหลือแต่ผมนี่แหละ มีอะไรก็คุยเลยครับ เคลียร์ได้ แต่เคลมไม่ได้นะครับ” ภัสดากลั้นหัวเราะเต็มที่ ถึงแม้มันจะทำได้ยากเย็นก็เถอะ นึกทึ่งในระบบความคิดของคุณนายหัวตั้งคนนี้ ที่สรรหาคำด่าได้เจ็บแสบไปถึงทรวงในเลยจริงๆ
“ไอ้ไพร่! มันจะมากเกินไปแล้วนะ” คำว่ไพร่คำโตๆ พุ่งใส่ศีรษะของร่างบางเข้าจังๆ ถ้ามีเอฟเฟคตามมาด้วยป่านนี้เลือดคงพุ่งออกจากตัวหมดแล้ว
“ไม่มากเกินไปหรอกครับ หรือว่าคุณยายต้องการมากกว่านี้ เดี๋ยวผมจัดให้”
“ฉันหมดความอดทนแล้วนะ เธอเป็นใครถึงอาจหาญมาเรียกฉันว่ายายห๊ะ ไอ้ไพร่ชั้นต่ำ”
“ก็เป็น......................” ยังไม่ทันที่ร่างบางจะเอ่ยจบประโยคเสียงของมารดาก็ดังขัดจังหวะเสียก่อน
“พีต!!!!!! เกิดอะไรขึ้น”
“คุณจันทร์มาก็ดี สั่งสอนไอ้ไพร่ชั้นต่ำคนนี้ทีซิ ฉันไม่อยากรังแกคนที่ไม่มีทางสู้”
“ค่ะๆ เดี๋ยวฉันเคลียร์ให้เอง ว่าแต่วันนี้คุณหญิงวิจิตราตรา อยากได้สร้อยแบบไหนค่ะเลือกเลยค่ะ” ภัสดามองมารดาที่เดินเข้าไปเกลี่ยกล่อมคู่อริของตนอย่างใจเย็น หัวสมองประมวลชื่อของอีกฝ่ายกลับไปกลับมา
คุณหญิงวิจิตรตรา
คุณหญิงวิจิตรตรา
คุณหญิงวิจิตรตรา
แม่ของไอ้ศินี่หว่า!!!!!!!!!!!!!!!
๐ ไม่เจอะกันนานคิดถถึงจังเล้ยยยยยยยยยยยยยย
๐ ขอโทษที่หายไปนาน งานมันเยอะจริงๆ อย่าโกรธคนแต่งเลยนะคะ
๐ ทำให้รอนานไปหน่อย แต่ก็มานะคะ ไม่ได้ทำให้รอเก้อ
๐ รักคนอ่านทุกคน ขอบคุณมากๆสำหรับทุกคอมเม้นที่เป็นเสมือนแรงผลักดัน
รักและขอบคุณ
By Chocolate love ~
-
คิดถึงมากๆๆๆๆ หายไปนานเลยยยย
-
:a5:เจอตอเลยวุ๊ยยยย
-
:jul3: :jul3:
กร๊ากกก เอาแล้วไงหล่ะแค่เจอกันตอนแรกก็มีเรื่องแล้ว
-
วู้วมาต่อแล้วววววววววเย้เย้
-
แย่แล้ว งานเข้าน้องพีท
ร้ายเอาเรื่อง ครบสูตรแม่สามี
+1
-
นั่นไง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
แม่ผัวกับลูกสะใภ้ เจอกันแล้วไงล่ะ เจอกันในสภาพ . . . ไม่อยากจะเดา ฮ่าๆๆๆ
จะบอกว่าเป็นเจ้าของใครเค้าจะเชื่อล่ะเนี่ยพีตเอ้ย แล้วคุณหญิงแม่แกยิ่งเจ้ายศเจ้าอย่าง
เจ้าระเบียบตัวแม่อีก ไม่อยากจะคิดถึงสภาพตอนต่อไป แล้วไหนจะตอนที่ศิพาไปหา
แค่คิดก็ฮาแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เย้ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:มาต่อแล้ว
-
หายไปนานเลยนะ :กอด1: :กอด1:
-
ทำตัวได้สมเป็นพวกคุณหญิงเลย อ่านแล้วรู้สึก .....ต๊ำ ต่ำ
-
เอาแล้วๆ ว่าที่ลูกสะใภ้เจอแม่สามี :z1:
นู๋ก็คิดถึงคนแต่งเหมือนกันคร๊า :กอด1:
-
Oi~gnaankaw n'pete yaang raang laew mai kha nan,,ha ha ha...
-
ไม่ทันไร
มีคดีกันซะแล้ว
-
ปะ ฉะ ดะ กันเลยทีเดียว
แย่แล้วว่าที่ลูกสะใภ้ :serius2:
-
อะจึย ว่าที่ลูกสะใภ้ปะทะว่าแม่สามี
-
ช่างฟิตยังน่ารีกขี้อ้อนเหมือนเดิม ศิก็รักช่างฟิตขาดใจ
ว่าที่ลูกสะใภ้กับแม่สามีมาเจอกันแบบนี้ต่อไปเค้าจะคุยกันยังไงน้อ
-
คุณแม่ก็แรว๊งง ไปอ๊าาา
-
:z3:งานเข้านู๋พีตซะชั้น
-
การเจอกันของว่าที่แม่สามีกับลูกสะไภ้ที่น่าประทับใจ ปลื้มสุดๆ
-
ฮ่าๆๆๆ แค่นี้ก็มันแล้ว
ได้ตีกันตาย ศิปวดหัวอีกแน่ๆ
-
เข้าข่ายแม่ผัวร้าย
ลูกสะไภ้ร้ายกว่า :z2:
+1จ๊า
-
o22งานเข้าแล้วไง
-
หา่ยไปนานเลย~
คิดถึงศิกับพีต :o8:
-
เป็นการปะทะกันครั้งแรกแบบสะใจจริงๆ
แม่ผัว(ในอนาคต)ก็ร้าย
(ว่าที่)ลูกสะใภ้ก็แรง
ศิเอ๊ยจะรอดออกจากสมรภูมินี้ลำบากแล้ว
:laugh:
เดี๋ยวนี้พีตน่ารักได้โล่ห์
:m3:
-
555+ พีตเจอโจทย์ตัวเป็นๆเลยล่ะ
พบกันครั้งแรกก็ประทับซะขนาดนี้
ต่อไปจะเป็นเยี่ยงไรกันนะ :m20:
ในขณะที่กับลูกชายก็หวานซ้าาา
กับแม่ก็ดุเดือดเลือดพล่าน สุดขั้วเลย
ตามเอาใจช่วยพีตนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
บวกเป็ดค่ะ ชอบที่พีตอยู่กับศิอ่ะ น่ารักเนอะ
-
งานงอกบนหัวพีต :เฮ้อ:
-
แม่สามี ปะทะลูกสะใภ้จัดไป 1 ดอก
รอบนี้คนอ่านขอยกมือมอบคะแนนให้หนูพีทนำไปก่อน 1 : 0 o13
-
:sad3:พีต!!!!!!!!!!!!!!!!!
โอยย กูอยากเป็นลม
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
คุณแม่ของคุณพี่ศิไม่น่าเป็นอย่างนี้นี่นา
-
แย้กกกกก ซวยสนิท...
55555
+1 จ้า
-
กรี๊ดดดดด ถูกใจ ฉะกันแบบนี้แหละดีแล้ว จะได้สะใจ เวลาคุณนายแม่หน้าหงายว่า ไพร่ที่คนเนี๊ยะหน่ะ ลูกสะใภ้ ตัวจริง โนสลิง โนสตั้น
-
ซวยแล้วไง
-
:m20: :m20:
พีทเอ้ยเจอแม่สามีครั้งแรกก็โดนเลยน่ะเนี๊ย
แล้วจะไปรอดไหมเนี๊ยโอยๆๆๆๆ มาให้หายคิดถึงซะแล้ว
แต่อย่าดราม่าเลยน่ะเจ้าค่ะ :monkeysad:
-
5555555
เจอแม่ผัวครั้งแรกก็ฉะกันซะแล้ว
ต่อไปจะเป็นยังไงเนี้ย
สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆจ้า
-
จะอย่างไรก็ตาม ขนมชอบนายเอกแนวนี้ สวย เก่ง มีความมั่นใจในตัวเองเริส :a14: เป็นกำลำใจให้ผู้เขียนฮะ :L1: :L1: :L1:
-
:กอด1:
-
โอ้วววว พีตตตต เจอเข้าแล้วไง >,< :sad4:
-
พีต มีงานเข้าซะแล้วววว
-
น้องพีตปะฝีปากกันเบาๆ กับว่าที่แม่สามี เจอกันแบบจัดเต็มเมื่อไรไม่อยากจะคิด มันแน่
-
ป๊าดดดดด ไม่ลงรอยกันอย่างแร๊งส์ เหอๆ
-
:o8: พีต ศิ น่ารักกกกกกกกกกก
แต่พีตแอบก้าวร้าวไปนะ
คุณหญิงก็แรงเกินไป ดูถูกคน น่าหมั่นไส้ ตำรับแม่ผัวตัวร้ายเลยทีเดียว
-
เอาแล้วไง ถ้าได้เจอกันอีกในอีกสถนะ งานจะเข้าศิมั้ยเนี่ย
-
อร๊ายยยยยยยย :serius2: :serius2: :serius2: อยากอ่านต่อออ๊าา o18 o18
ยกที่ 1 เริ่มแร้วววววว :z1: :z1:
-
:o8:ว้าวๆๆๆเจอกันครั้งแรกก็ฉะกันซะแล้วแม่ผัวกับลูกสะใภ้
-
งานเข้าแล้วพีท
-
+1 ให้จ้า
ไอ้เผือกเน่ามาเคลียร์ด่วน :z3:
แม่กับเมีย จะตีกันตายแล้ว เร็วเลย 5555 :angry2:
รอจ้า :call:
-
โอ้ว...แย่แล้ว
-
มารอบนี้ เจอของจริงตามชื่อเรื่องแล้ว
ว่าที่สะใภ้ปะทะว่าที่แม่สามี
-
อ๊าย อย่างนี้จะไปรอดไหมเนี่ย :z3:
อนาคตคงต้องพบแต่อุปสรรคแน่ๆ
พบกันครั้งแรกก็ฉะกันซะเต็มที่เลย
-
หวาๆ พี่พีตตีกับแม่ยายซะล่ะ
-
โอะๆๆๆๆๆ
คุณหญิงแม่ ช่างดูถูดคนได้อีก 555
ถ้ารู้วว่าเป็นเจ้าของจะดูถูกแบบนี้มั้ยเนี่ย
เฮ้อออออออ
ปล.คิดถึงนะค่ะ
ทั้งคนแต่ง ทั้งพีตทั้งศิเลยด้วยยย
-
ไม่ธรรมดาทั้งคู่ มันส์แน่ๆ :laugh: :laugh:
-
:L2: :L2:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้น
รักนะคร๊าาาาาาาาาาา จุ๊บบๆ
ถ้าคนแต่งหายไปนานก็อย่าโกรธกันนะ
งานมันเยอะจริงๆช่วงนี้
ขอบคุณอีกครั้งนะพ่อแม่พี่น้องงงงงงงงงงงงง 55+
-
คุณเเม่ยายกับลูกสะใภ้เจอกันครั้งแรก ห้างเกือบเเตก 55+
-
o18 o18 o18
-
คุณพีตเจอว่าที่แม่สามีก็ออกฤทธิ์เลยเหรอเนี่ย เจอกันครั้งแรกคะแนนก็ติดลบซะแล้ว
แล้วที่นี้จะทำให้แม่ผัวรักได้ไงค่ะ
:sad4: :sad4:
-
คิดถึงช่างหน้าหวานอ่ะ
หายไปนานมากเลยยยย
-
ว่าที่ลูกสะใภ้ปะทะว่าที่แม่สามีแต่แรกเลย ยังงี้จะดีกันยากแน่
-
งานนี้สงสารคนกลางที่สุด ศิเอ๊ย เละแน่
-
ไป "ฉะ" กะบแม่ผัวซะงั้น
โลกมันกลมดีแท้ o18
-
ในที่สุดแม่ผัวกับลูกสะใภ้ก็ได้ป๊ะหน้ากันซักที
-
“รู้อยู่แล้วครับ กว่าจะหา หล่อๆ รวยๆ อย่างมันได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะไอ้เหี้ยพี่เขต!”
:laugh: :laugh: เอาใจไปเลยน้องพีท คำนี้
-
อย่างนี้สิ ค่อยสมน้ำสมเนื้อกันหน่อย สมชื่อสะใภ้เถื่อนจิงๆ :beat: รอพี่พีชต่อไปคราฟฟฟฟ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตามมาอ่านด้วยคน
น้องพีทน่ารักมากกกกกกกกกกกอ่ะ
พี่ศิก็ทั้งรักทั้งหวง
แต่การเจอกันครั้งแรกของแม่ผ้วกะลูกสะใภ้นี่ น่ากลัวมากกกกกกกอ่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคร้าบบบ :L2:
-
กว่าจะอ่านถึงตอนล่าสุด สนุกมากค่ะ
ได้เจอแม่สามีแล้ว แต่ทำไมดูถูกคนจังอ่ะ
สู้ๆ นู๋พีต เชียร์เต็มที่ 555+
-
อุ้ย! แม่ผัว o22
-
แม่ผัว ปะทะ ลูกสะใภ้
:pig4: :pig4:
:call:
เป็นกำลังใจให้หนูพีต
-
ในที่สุดเเม่ผัวกับลูกสะใภ้ก็ได้ป๊ะกัน
-
รอร้อรอ :call: :call: :call:
-
:pig4: :pig4:มาต่ออีกเร็วๆนะ :call:
-
ตอนนี้สมกับชื่อเรื่องเลย
-
อกอีแป้นจะแตก
ไปมีเรื่องกะว่าที่แม่ผัว
ไม่ดีๆ นะ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เข้ามากด เข้ามาดัน
:call: :call: :call:
-
แวะมาอ่านตอนที่ 1 ...
เป็นกำลังใจให้ครับ ^__^
-
เำพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ สนุกมากกกกก
ชอบนายเอกน่ารักที่สุด :z2:
-
อุ้ย เจอหน้าแม่สามีครั้งแรกก้อฉะเค้าเลย พีตเอ้ย เดี๋ยวแม่เค้าสั่งลูกให้มาอุ้มจะทำยังไง
-
ขายของแต่ไปกวนลูกค้าแบบนั้นระวังจะเจ้งนะ
แล้วยิ่งเป็นร้านเพชรแบบนี้ไม่มีพนักงานในร้านรึไง
ยิ่งเป็นร้านของตัวเองน่าจะรู้นะว่าไม่ควรทำอย่างนี้
นอกจากจะอาจจะเสียลูกค้าแล้วยังจะเสียชื่อร้านด้วย
-
:monkeysad: เจอแม่สามีตัวเป็น ๆ แถมยังความประทับใจติดลบขนาดนี้น้องพีตจะทำไงหละเนี่ย
สู้ ๆ ต่อไปนะ พีต
-
คนเขียนถ้าไม่มาต่อ ผมจะเข้ามา :z13: :z13: :z13:อยู่อย่างนี้ทุกวันเลย
-
แฟน แฟน ยังรออยู่นะครับเป็นกำลังใจให้ครับ :3123: :3123: :3123:
-
น้องหมวยหายไปเลย
ช่วยส่งข่าวหน่อย
ว่ายังสบายดี :L1:
-
อ้าก คู่นี้น่ารักไม่ไหวแล้ว :-[
อยากรู้จังว่าคุณแม่ยายกับลูกสะใภ้จะเป็นไงต่อไป
พี่ศิจะต้องปวดหัวแค่ไหน ฮ่าๆ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
ถึง...........คนอ่าน
ที่หายไปนาน เพราะช่วงนี้เป็นช่วงสอบไฟนอล สั้นๆ ง่ายๆ ก็คือ ตอนนี้ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย F มันมาเกยตื้นรออยู่ใกล้ๆ ก็เลยไปอ่านหนังสือเอาชีวิตรอดก่อน นิยายคิดว่าปิดดเทอมปุ๊ป จะเร่งปั่นทันที ขออภัยที่ทำให้ทุกคนรอคอย คนแต่งผิดไปแล้ว
By Chocolate Love ~
-
เป็นกำลังใจให้สอบผ่านฉลุยทุกตัวนะคะ
รอฉากสนุกๆระหว่างแม่ปั๋วกะลูกสะใภ้อยู่นะคะ :laugh:
-
ท่าทางรักนี้จะเจออุปสรรคชิ้นใหญ่ละ
เข้ามาเป็นกำลังใจให้จ้า
-
ฝากข่าวบอกคนเขียนว่า แฟนๆยังรออยู่นะครับ :call: :call: :call:
-
ชอบเวลาพีตอ้อนศิอะเหมือนลูกแมวน้อยน่ารัก >< ว่าที่แม่สามีไม่ปลื้มตั้งแต่แรกงานหนักแน่
-
หายไปนานจัง :undecided: :undecided:
-
กรรม!!!
แม่ผัวลูกสะใภ้ 555+
-
:z3: กำของเวร :z3:
-
และ แล้ว คนเขียนก็ทิ้งเราค้างอยู่บนนี้ :z3: :z3: :z3:
-
รอๆๆๆๆๆนะ
-
อยากจะบอกว่า
กำลังปั่น!!!!
ไม่แน่ใจว่าจะเสร็จตอนไหน
รอกันก่อนนะคะ
******ฟิ้ววววววววว :z6: ( มีคนกระโดดถีบไหมอ่ะ 55555555555555+ )
-
รออยู่นะคร่า สู้ๆๆคร่า
-
บทที่ .....29
เรื่อยๆ.....
.
.
.
“เด็กอะไรไม่เคยพบไม่เคยเจอ นอกจากไม่มีมารยาทแล้วยังจนอีกต่างหาก ให้ตายซิ เด็กสมัยนี้ พ่อแม่ไม่สั่งกันเลยหรืออย่างไร” คุณศิระเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือเล่มโปรดมองไปยังต้นเสียงที่ดังขึ้นอยู่ข้างกาย ผู้สูงวัยส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนอกอ่อนใจในความเจ้ายศเจ้าอย่างของภรรยา คงจะโดนใครขัดใจมาแน่นอน ดูจากน้ำเสียงและสีหน้าท่าทางแล้วคงจะโดนมาค่อนข้างเยอะพอสมควร คนที่สามารถกวนอารมณ์ภรรยาเขาให้ถึงขีดสุดอย่างนี้คงเก่งน่าดู เพราะภรรยาของเขาจะสวมมาดคุณหญิง หน้าตั้ง ใหล่ตรงอยู่ตลอดเวลา
“ใครกวนใจมาอีกล่ะ” บิดาของศิขรินทร์วางหนังสือลงบนโต๊ะแล้วขยับตัวนั่งหลังตรง ตบเบาะข้างๆตัวเรียกภรรยาให้ลงมานั่งข้างๆ ซึ่งคุณหญิงวิจิตราก็ยอมนั่งลงแต่โดยดี
“เด็กไม่รู้หัวนอนปลายเท้าทีไหนก็ไม่รู้ค่ะคุณพี่ มาพูดจาหยาบคายกับน้อง” ยิ่งคิดย้อนกลับไปยังเหตุการณ์เมื่อช่วงเย็นที่ผ่านมาก็ยิ่งสร้างความหงุดหงิดให้กับผู้สูงวัยมาดคุณหญิงอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว ใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำมันยังคงติดอยู่ในมโนสำนึกของนาง ยากที่จะลบเลือน
“ไปเจอที่ไหนล่ะ” พูดพลางมือก็บีบนวดไหล่เล็กของภรรยาอย่างเอาใจ หวังจะให้อารมณ์ของคู่ชีวิตผ่อนคลายลง เดี๋ยวจะมีเสียงบ่นตามหลังว่าหน้าย่น หน้ายับตามมาอีก และก็คงเป็นเขานั่นแหละที่ต้องรับฟัง คุณหญิงวิจิตตรารำพึงขอบคุณสามีแล้วค่อยๆผ่อนคลายอารมณ์อันแสนจะตึงเครียดที่ติดมาจากด้านนอก
“เจอที่ร้านเพชรของคุณจันทร์น่ะค่ะ ร้านออกจะใหญ่ไม่รู้ทำไมปล่อยให้เด็กบ้าบออย่างนั้นเข้าไปก็ไม่รู้”
“อาจจะเป็นลูกๆหลานๆของเขามั้ง เอาน่าอย่าไปคิดถึงมัน ผ่านแล้วก็ผ่านไป” พูดถึงร้านเพชรของคุณจันทร์ ภรรยาของเจ้าสัวภาส เจ้าของอาณาจักรห้างสรรพสินค้าและอู่ซ่อมรถ และผู้นำเขาอะไหล่รถยนต์ที่มีสาขาครอบคลุมทั้งในประเทศและนอกประเทศ อีกทั้งยังมีที่ดินไว้ในครอบครองเป็นพันๆไร่ หากพูดถึงครอบครัวพิชัยภักดี ทุกๆคนจะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เป็นตระกูลที่รวยติดอันดับต้นๆของประเทศ และถ้าหากเด็กที่คุณหญิงเล่าให้ฟังคงจะเป็นลูกๆหลานๆของพนักงานที่ทำงานอยู่ในร้าน เพราะร้านเพชรระดับสูงอย่างนั้นคงไม่ปล่อยให้ใครเข้าไปง่ายๆ
“จะบ้าเหรอค่ะคุณพี่ จะเป็นลูกหลานของคุณจันทร์ได้อย่างไร แต่งตัวมอซอขนาดนั้น ...แล้วน้องจะเก็บเอามาคิดทำไมเนี่ย บ้าจริงเชียว”
“ดีแล้ว...ขึ้นไปอาบน้ำทำให้ร่างกายมันสดชื่นซะนะ จะได้ลงมาทานข้าวเย็น”
“ค่ะ...คุณพี่รอน้องสักครู่นะคะ” ก่อนไป คุณหญิงวิจิตตราก็ไม่ลืมหอมแก้มสากของสามีซ้ายขวาอย่างเอาใจเรียกเสียงหัวเราะจากผู้เป็นสามีได้ไม่น้อย จะให้เขาไปมีบ้านเล็กบ้านได้อย่างไร ในเมื่อภรรยาทำตัวน่ารักได้อย่างเสมอต้นเสมอปลายไม่เคยเปลี่ยน ถึงแม้อีกฝ่ายจะเจ้ายศเจ้าอย่างและจอมบงการก็ตาม ถือซะว่าเป็นสีสันของชีวิตไปก็แล้วกัน จะให้รักกันราบเรียบไม่มีเรื่องมาขัดใจมากวนใจมันก็คงไม่ได้
.
.
.
.
.
“คืนนี้พวกไอ้เขตมันนัดกันไปดื่มที่ร้านโรงเบียร์ จะไปด้วยไหม” ภัสดาเงยหน้าถามคนรักที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ ด้วยสภาพที่มีเพียงผ้าขนหนูพันรอบเอวสอบอย่างหลวมๆจนคนที่มองอยู่กลัวว่าถ้าศิขรินทร์ก้าวขามันจะหลุดมากองอยู่ที่พื้นแล้วเปิดเผยในสิ่งที่นายช่างใหญ่หวาดหวั่น
“มีใครไปบ้าง?” ศิขรินทร์เอ่ยถามพร้อมส่งสายตาให้คนเอวบางที่เอนกายพิงหัวเตียงอยู่ลุกขึ้นมาจัดเสื้อผ้าให้ตนใส่ ภัสดากรอกตาไปมาแต่ก็ยอมลุกขึ้นมาแต่โดยดี ศิขรินทร์มักจะเป็นอย่างนี้ ชอบให้เขาทำให้อะไรให้ ไม่ว่าจะหาเสื้อผ้าให้ ช่วยแต่งตัว แล้วเหตุผลที่คนตัวสูงอยากให้เขาไปมีส่วนร่วมในกิจกรรมต่างๆก็คือ ‘ผมอยากให้พีททำให้ ถึงมันจะเล็กๆน้อยๆ แต่ผมก็ชอบ มันเหมือนว่าเราใส่ใจกันตลอดเวลา’ ซึ่งก็จริงของคนหน้าหล่อ เพราะทุกครั้งที่ได้ทำอะไรร่วมกัน เหมือนกับการเพิ่มพูนความรักความใส่ใจยิ่งขึ้นไปอีก
“ก็มี หลักเขต คีตา อริสรา แล้วก็ติยะ” ชื่อของติยะ ทำเอาคิ้วหนาขมวดเข้าหากันทันที ดวงตมคมเข้มหลุบมองคนเอวบางที่กำลังใส่เสื้อให้เขาอยู่ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่า ภัสดาเคยแอบชอบเพื่อนสนิทมาก่อน คิดย้อนกลับไปเรื่องนี้ทีไรมันก็อดที่จะรู้สึกตะขิดตะขวงใจไม่ได้ ความอิจฉามันพรุ่งพร่านอยู่ในลมหายใจเพราะรักแรกของภัสดาไม่ใช่เขา แต่เป็นคนอื่น แต่ปัจจุบันศิขรินทร์มั่นใจได้เลยทันทีว่า คนเอวบางที่กำลังติดกระดุมเสื้อให้เขาอยู่นี้ได้ลืมรักแรกไปตั้งนานแล้ว
“ทำไมต้องทำหน้าไม่พอใจ เพราะใคร เพราะไอ้ติหรือเปล่า”
“เปล่า...ผมไม่ได้เป็นอะไร”
“เลิกคิดมากได้แล้วน่า..มันเป็นอดีตไปแล้ว ส่วนมึงคือปัจจุบัน และอนาคตของกู” ภัสดาส่งยิ้มหวานใส่คนร่างสูงอย่างอ่อนหวาน ทำเอาพ่อค้าขายบ้านอย่างศิขรินทร์อดที่จะคว้าเอวบ้างเข้ามาหาตัวและกดริมฝีปากหอมแก้มนวลทั้งสองข้างอย่างอดไม่ได้ ก็เพราะนายช่างใหญ่น่ารักอย่างนี้ไงล่ะเขาถึงไปไหนได้ไม่รอด นับวันความรักความหลงก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นไปทุกที
“ขอบคุณครับ”
หลังจากช่วยกันแต่งตัวเสร็จ ทั้งสองคนก็ออกมารับประทานอาหารเช้าง่ายๆ และแน่นอนว่าศิขรินทร์เป็นคนทำแต่เพียงผู้เดียว โดยมีภัสดานั่งให้กำลังใจอยู่ข้างๆ กิจกรรมเล็กๆน้อยๆที่ได้ทำร่วมกันื แต่ให้อะไรหลายๆอย่างกับทั้งสองคน จะมีซักกี่คนที่ประธานบริษัทใหญ่จะยอมทำอาหารให้ทานยกเว้นบิดาและมารดาของตัวเอง และจะมีซักกี่คนที่จะได้เห็นว่านายช่างใหญ่เจ้าของอู่นามว่าภัสดามานั่งท้าวคางมองแผ่นหลังของคนรักแล้วยิ้มออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ กลิ่นอายแห่งความสุขลอยฟุ้งไปทั่วบรรยากาศ ไม่ต้องเอ่ยปากปริคำพูดใดๆออกมา แต่ทั้งสองคนก็รับรู้ได้ถึงความรักความห่วงใยที่มี
หนึ่งคนหันหลังทำอาหาร
หนึ่งคนเคียงข้างชิดใกล้
“วันนี้ว่างใช่ไหมครับ?” ร่างบางเงยหน้าขึ้นมามองคนถามแล้วกรอกตาซ้ายขวานิ่งคิดไปชั่วครู่
“ก็มีเซ็นเอกสารอนุมัติซื้ออะไหล่จากอังกฤษ แล้วก็เช็ครถลูกค้า...ทำไมเหรอ?” พูดพลางตักผักสลัดเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ทำเอาคนทำยิ้มแก้มแทบปริ จะมีผักไม่กี่ชนิดเท่านั้นที่นายช่างใหญ่จะยอมกิน
“ตอนบ่ายๆไปซื้อของกันไหมครับ” ร่างสูงยกแก้วน้ำส้มขึ้นจิบเล็กน้อย เครื่องดื่มตอนเช้าสำหรับทั้งสองคนจะเป็นน้ำผลไม้ที่ทำขึ้นเองและแบบสำเร็จรูป เพราะภัสดากำลังคุมเข้มเรื่องการดื่มกาแฟของเขา ศิขรินทร์ที่เกรงใจว่าที่ภรรยานักหนาจึงจำเป็นต้องจิบน้ำผลไม้แทนน้ำกาแฟสีดำๆเข้มๆแทน
“ว่างเหรอเกินนะพ่อประธาน....แล้วไม่มีงานหรือไง”
“ก็มีนะครับ แต่โทรบอกเลขาแล้วว่า วันนี้อยากอยู่กับแฟน” ไม่พูดเปล่า ศิขรินทร์ส่งสายตาอ่อนเชื่อมแกมเจ้าชู้ไปยังคนร่างบางที่นั่งทำหน้าเบะรับไม่ได้กับคำพูดของอีกฝ่าย ทำเอาร่างสูงอดใจไม่ไหวลุกขึ้นคว้าใบหน้าสวยไปหอมแก้มซ้ายขวาอย่างหมั่นเขี้ยว
“ได้ทีแล้วเอาใหญ่เลยนะ” ภัสดายกมือขึ้นมาขัดๆถูๆแก้มตัวเองไปมาอย่างเขินอาย ทุกกิริยาอยู่ในสายของศิขรินทร์ทั้งหมด เรียวปากโค้งสวยยกยิ้มออกมาอย่างชอบอกชอบใจที่สามารถทำให้คนรักเขินอายได้
“ขอบคุณที่ชม” นอกจากประธานบริษัทใหญ่จะไม่สะทกสะท้านอะไรแล้ว ยังแย้มยิ้มออกมาอย่างเต็มอกเต็มใจเมื่อได้รับคำเหน็บแนมของอีกฝ่าย
“ไร้ซึ่งคำพูดจริงๆ” ร่างบางส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ใครมันชอบบอกว่าไอ้ศิมันนิ่ง ไอ้ศิมันขรึม มาดูตอนนี้เถอะ นอกจากจหน้าด้านหน้าทนแล้ว มันยังเจ้าเล่ห์แถมกวนประสาทอีกต่างหาก อยากจะอัดวิดีโอแล้วส่งไปให้สำนักข่ายไทยจริงๆ!!
“วันนี้ผมว่างจริงๆ ผมอยากใช้เวลาไปเรื่อยๆกับคุณทั้งวัน...ไปเดินเล่นซื้อของกันนะครับ”
“อืม....งั้นมึงก็นั่งรอกูที่อู่แปปนึง กูต้องเคลียร์งานให้เสร็จก่อน ตกลงป่ะ”
“ตกลงครับ”
“ว่าง่ายดีนะ” เท้าเปลือยเปล่าของภัสดายกขึ้นทาบหลังเท้าของศิขรินทร์แล้วทำหน้านิ่งไม่รู้ไม่ชี้ ร่างสูงส่ายหน้าไปมาไม่ได้ว่าอะไร เพราะอีกฝ่ายทำเป็นประจำเวลานั่งด้วยกัน สำหรับร่างสูงแล้วนี่คือการแสดงความรักของร่างบาง
“แล้วเรื่องนัดกับพวกไอ้เขต ตกลงว่าไปใช่ไหม”
“ก็ไปซิครับ...ผมไม่มีทางปล่อยให้คุณไปคนเดียวเด็ดขาด”
“หวงไม่เข้าเรื่อง....” ร่างบางส่ายหน้าไปมา มือเรียวยกน้ำส้มขึ้นดื่มทีเดียวหมดแก้ว ทำเอาคนคั้นเองกับมือยิ้มหน้าบานเมื่อเห็นคนรักดื่มหมด ร่างสูงลุกขึ้นรวมจานและแก้วโดยมีร่างบางไปยืนรออยู่อ่างล้างจานแล้วเรียบร้อย
“ก็มีให้หวง ก็ต้องหวงซิครับ” ศิขรินทร์ส่งจานและแก้วให้คนรักแล้วไปยืนรอล้างน้ำสะอาด ภัสดาล้างแก้วก่อนเป็นอันดับแรกหลังจากนั้นก็จัดการจานและชามตามลำดับ ระหว่างการล้างก็มีมือหนาคู่หนึ่งที่เพียรพยายามจะจับมือบางอยู่ตลอดเวลา ถ้านับการล้างจานเป็นจำนวนครั้งได้หนึ่งหมื่นครั้ง ศิขรินทร์ก็พยายามจะจับมือเขาประมาณหนึ่งหมื่นครั้งเช่นกัน หากเป็นเมื่อก่อนก็ดุพร้อมกับชักสีหน้าใส่ แต่เดี๋ยวนี้ภัสดาได้ค้นพบสัจธรรมแล้วว่า ประธานขายบ้านนอกจากจะไม่สะทกสะท้านยังตีมึนยิ้มรับอย่างหน้าตาเฉย เพราะฉะนั้นเขาจึงปล่อยเลยตามเลย
“ก็อยากแนะนำมึงให้เพื่อนๆกูได้รู้จัก มันถึงเวลาแล้วแหละ ความลับมันไม่มีในโลก สักวันพวกมันก็ต้องรู้อยู่ดี” ความตื้นตันใจหลั่งไหลออกมาอย่างไม่รู้หมด ศิขรินทร์อยากรวบตัวคนพูดเข้ามากอดใจแทบขาด ถ้าไม่ติดว่าล้างจานอยู่ป่านนี้คนสวยข้างเขาคงได้มาอย่าในอ้อมกอดเขาไปเสียตั้งนานแล้ว การได้รักและรักตอบมันช่างมีความหมายและยิ่งใหญ่เสียเหลือเกิน
“พีท.......ขอบคุณมาก”
“จะขอบคุณทำไม ของอย่างนี้มันต้องมีสิ่งตอบแทน หึหึ” เสียงหัวเจ้าเล่ห์ของคนรักไม่ได้ทำให้ร่างสูงสนใจแต่อย่างใด ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพยายามกลบเกลื่อนอาการเขินอาย และไม่ว่าเจ้าตัวอยากได้อะไร เขาก็พร้อมที่จะหามาให้ด้วยความรักและความเต็มใจ
“คุณแน่ใจแล้วใช่ไหม”
“พูดมากจริง! บอกว่าแน่ก็แน่ซิวะ....ล้างๆไปเลย แล้วไอ้มือมึงน่ะเลิกพยายามตามจับมือกูได้แล้ว เป็นโรคเหรอสัส ตะครุบอยู่ได้”
“ก็โรคเรอทัก”
“อย่าเล่นนะๆ ขอร้องอย่างเล่น ไม่ผ่านอย่างแรงว่ะศิ เล่นมุขได้เข้ากับหน้ามากอ่ะ”
“ก็เป็นแต่กับคนนี้คนเดียวนี่แหละ”
“ก็ถ้าลองไปเป็นกับคนอื่นดูซิ หึหึๆ รับรองศพไม่สวย”
“โหดจัง...คุณทำผมได้ลงคอเหรอ” เหงื่อไหลออกมาได้ไงว่ะ?!
“ถ้ามึงมักมาก เจ้าชู้ไม่เลือกล่ะก็ กูก็จะเอามีดค่อยๆเฉือนลูกชายของมึงทิ้ง เฉือนช้าๆให้มีดมันกรีดเข้าเนื้อไปทีละนิด ลูกชายมึงก็จะค่อยๆขาดออกมา พอมันขาดปุ๊ปก็เอาไปอบซอสแล้วเอามาราดน้ำจิ้มให้ชู้มึงกิน ถ้าไม่กินก็จับกรอกปาก แล้วพอกูสะใจเสร็จกูก็ยิงพวกมึงทิ้งทีละคน แล้วจะบอกตำรวจว่าพวกมึงมันเลวสมควรตาย!”
ศิขรินทร์นึกภาพออกหมดในแต่ละฉากที่ภัสดาได้เล่าออกมา ร่างสูงเขยิบห่างออกมาจากร่างสมส่วนเล็กน้อยพร้อมทั้งเก็บไม้เก็บมือเรียบร้อย ไม่ตอดเล็กตอดน้อยให้คนสวยอารมณ์เสีย ใบหน้าคมหล่อซีดขึ้นเล็กน้อย ไม่นึกว่าว่าที่ภรรยาจะโคตรโหดขนาดนี้
“จำไว้นะ ว่าคนอย่างภัสดา พูดจริงทำจริง!! อย่าได้คิดนอกใจกู”
“ครับๆ ไม่เคยคิดเลยครับ ซื่อตรงและซื่อสัตย์ต่อพีทคนเดียว” มาดประธานผู้ยิ่งใหญ่หายลับไปกับตา เหลือเพียงผู้ชายตัวโตที่ส่งยิ้มแหย่แบบขอยอมทีให้กับร่างบางที่เผยยิ้มโหดอยู่ข้างๆ แต่ภายในใจของศิขรินทร์ก็ยังออกมายืนยันว่า....
ไม่ได้กลัวว่าที่เมียนะครับ.....ก็แคเกรงใจ และให้ความเคารพเท่านั้นเอง!!
.
.
.
.
.
.
มีต่อรีล่าง....
-
:3123:
-
.
.
.
.
.
“ลูกพี่คร้าบบบบ! ไอ้สปายมันคลอดลูกแล้วคร้าบบ” ทันทีที่ก้าวขาเข้าไปยังโซนซ่อมรถ ไอ้ตั้มก็โผล่หน้าวิ่งออกมาต้อนรับทันที ร่างบางส่ายหน้าไปมากับบุคลิกที่ขัดกับใบหน้าของเจ้าตัวเสียจริงๆ ดีที่มันหล่อเมียมันเลยเมินเฉยต่อพฤติกรรมด้านนี้ของมัน
“จริงเหรอว่ะ! ไหนๆมาไปดูหน่อย” ร่างสูงมองลูกพี่กับลูกน้องทำหน้าตื่นเต้นใส่กันแล้วยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู ภัสดาร่าเริงและแจ่มใสเมื่ออยู่กับสิ่งที่ตนรักเสมอ
“ไอ้ศิไปดูด้วยกันศิ เผื่อมึงอยากเอาไปเลี้ยง” ไม่ต้องรอให้ร่างสูงตอบตกลง มือบางก็คว้าข้อมือหนาเอาไว้มั่นแล้วลากจูงไปยังทิศทางที่ตั้มนำทาง
สุนัขเพศเมียไม่ทราบสายพันธุ์ที่แน่นอนลายสีดำสลับขาวกำลังนอนให้นมลูกอยู่อย่างสบายอารมณ์ โดยไม่สนใจว่าจะมีมนุษย์มามุงดูซักกี่คนก็ตาม สงสัยเจ้าสปายตัวนี้จะสนิทกับคนอู่นี้จริงๆ นอกจากจะไม่มีอาการหวงลูกแล้วมันยังเปิดโอกาสให้จับลูกของมันเล่นอีกต่างหาก
“โอ๊ยย!! น่ารักอ่ะ จ้ำม้ำๆ น่ากินจัง”
“ห๊ะ! คุณว่าอะไรนะ” ศิขรินทร์หันไปถามคนตัวเองที่นั่งยองๆมองบรรดาลูกหมาตัวอ้วนด้วยสายตาวิบๆวับๆ
“ก็มันน่ากินอ่ะ มึงไม่เห็นเหรอ ตัวมันกำลังอ้วนเลย ฮึ้ยยยยยยย หมั่นเขี้ยว” ว่าแล้วก็ก้มตัวดึงลูกหมาตัวจ้ำม้ำตาปิดมาฟัดให้หายยาก
“เฮียอย่ากินมันเลย ปล่อยให้มันไปมีอนาคตที่ดีเถอะนะ” ร่างบางจัดการสำเร็จโทษลูกน้องคนสนิทไปทีสองที โทษฐานมาพูดขัดจังหวะการฟัดลูกหมาตัวอ้วน
“ผมก็ว่าที่ตั้มพูดก็ถูกนะ ปล่อยมันลงเถอะ เดี๋ยวเห็บกัดพอดี ยิ่งผิวคุณแพ้ง่ายอยู่ด้วย” ศิขรินทร์ค่อยๆจับลูกหมาตัวน้อยออกมาจากอ้อมอกของภัสดา แล้วคืนให้กับแม่ของมัน ถ้าเดาไม่ผิดในหัวของภัสดาตอนนนี้คงกำลังหาวิธีเอาแม่ลูกฝูงนี้ไปเลี้ยงแน่ๆ
“ศิ.....กูจะเอาไอ้สปายกับลูกมันไปเลี้ยงที่บ้าน”
“มีคนดูแลหรือเปล่า ถ้าไม่มีคนดูแลก็ให้มันอยู่ที่นี่ดีกว่า แล้วุณค่อยซื้อนมกับอาหารมาให้มันแทน”
“นั่นซิเฮีย...เอาไว้นี่มีคนดูแลมันตั้งเยอะ ที่บ้านเฮียก็มีพี่ขามคนเดียว มันจะไปหนุกอะไร อีกอย่างพวกผมก็คิดถึงไอ้สปายกับลูกมันแย่ซิ”
“ก็อยากเอาไปเลี้ยงอ่ะ” ใจจริงอยากเอาไปเลี้ยงที่คอนโดเสียด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดว่าเขาห้ามนำสัตว์เลี้ยงขึ้นไปเลี้ยง
“ให้มันอยู่นี่ดีกว่าครับ คุณไม่ค่อยได้กลับบ้าน อีกอย่างคุณก็มาทำงานทุกวัน ได้เล่นกับมันทุกวันแน่นอน” ไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายตกปากรับคำ ศิขรินทร์ก็ฉุดมือบางให้ลุกขึ้นแล้วจูงกลับเข้ามาในตัวอาคาร การแสดงความรักเล็กๆน้อยๆระหว่างเจ้าของบริษัทใหญ่หน้าหล่อและเจ้าของอู่หน้าสวยเป็นภาพชินตาของพนักงานและช่างภายในอู่แทบจะทุกคน ช่วงเช้าๆเฮียพีทของพวกเขาจะนั่งรถสปอร์ตคันหรูมาทำงาน และตอนกลับก็รถคันเดิมอีกนั่นแหละ
“เฮียครับพี่อรเรียกตัวด่วนแล้วครับ” ตั้มตะโกนรายงานลูกพี่ใหญ่เสียงดังลั่น คงจะมีแต่ที่นี้ที่เดียวละมั้งที่เจ้านายให้ความเป็นกันเองกับลูกน้อง ภัสดาปลูกฝังให้คนในอู่รักกันฉันท์พี่น้อง ที่กินข้าวหม้อเดียวกัน ไม่ทะเลาะเบาะแว้งกัน หากใครมีปัญหาก็ขอให้เปิดอกคุยกัน แต่ก็มีเป็นบางเรื่องเท่านั้นที่การเจรจาอย่างเดียวมันก็แก้ไม่ได้ บางครั้งมันต้องใช้กำลังเพื่อตัดสินบ้างก็มีแต่ก็มีเพียงเล็กน้อย
ภัสดาพยักหน้ารับแล้วเดินนำหน้าทั้งตั้มและศิขรินทร์ไป เลยทำให้ตอนนี้เหมือนร่างบางเป็นฝ่ายจับจูงมือของร่างสูงแทน ศิขรินทร์ก้มมองมือตนในอุ้งมือบางของคนรักแล้วยิ้มออกมาอย่างรักใคร่ เจ้าตัวจะรู้ไหมว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่
“คุณพีทคะ นี่เอกสารอนุมัติค่ะ ส่วนนี้เป็นรายชื่อของบริษัทลูกที่ทำยอดขายเพิ่มขึ้นในเดือนนี้ค่ะ” คุณอิงอรยื่นเอกสารต่างๆให้ร่างบางเสร็จเรียบร้อยก็ขอตัวไปจัดของว่างให้เจ้านายแฟนของเจ้านาย ที่ตอนนี้นั่งหน้าหล่ออยู่โซนรับแขกใกล้ๆโต๊ะทำงานของภัสดา
“ต้องการกำลังใจก่อนทำงานไหม” ร่างสูงเอ่ยถามคนรักพร้อมทั้งส่งสายตาเชิญชวนอย่างเต็มที่ ทำเอาร่างบางที่นั่งเก้าอี้หลังโต๊ะทำงานทำหน้าสำรอกออกมาอย่างรับไม่ได้
“กองไว้ตรงนั้นเถอะ กูเกรงใจ” ภัสดาเอ่ยตอบเสียงหวานและปิดท้ายด้วยการส่งยิ้มหวานหยดย้อยให้เพื่อเป็นการขอบคุณ ทำเอาร่างสูงทนไม่ไหวลุกขึ้นยืน เดินตรงมาหาคนรักแล้วก้มลงหอมศีรษะทุยสวยอย่างรักใคร่และเอ็นดู
“ยิ้มให้อย่างนี้ก็แย่ซิครับ” คนเอวบางเงยหน้ามองคนเจ้าเล่ห์อย่างหมั่นไส้แต่ก็โต้ตอบกลับไปไม่ได้ เพราะสถานการณ์ตอนนี้ตนเองเป็นรองอยู่เห็นๆ
“คุณเผือกครับ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา กรุณาไปนั่งอยู่เฉยๆได้ไหมครับ.....ถ้าขัดคำข้อร้อง คืนนี้จะได้นอนนอกห้องนะครับ”
คำว่า ‘นอนนอกหอ้ง’ เรียกสติของประธานใหญ่ขึ้นมาทันที อะไรก็ไม่น่ากลัวเท่ากับประสพการณ์ที่ได้ออกมานอนโซฟาหน้าห้องคนเดียว โดดเดี่ยวดาย กอดแฟนก็ไม่ได้กอด กว่าจะผ่านพ้นช่วงเวลาอันแสนโหดร้ายไปได้ ถ้าจะให้กลับไปทำอย่างนั้นอีกครั้ง ขอยอมนอนเฝ้าหน้าเตียงยังดีกว่า
“เอาเรื่องนี้มาล้อเล่นไม่ได้นะครับ” ก่อนผละออกมาร่างสูงก็ไม่ลืมที่ก้มลงหอมแก้มนวลสองฟอดเพื่อเป็นการสั่งลา เรียกสายตาคาดโทษจากคนเอวบางได้เป็นอย่างดี
“นับจากนี้เป็นต้นไป ห้ามทำลุ่มล่ามเป็นเด็ดขาด!” ภัสดาเอ่ยเสียงจริงจัง เพราะถ้าไม่พูดไปอย่างนั้นไอ้เผือกเน่าแช่บ๊วยมันต้องลุกมาตอดเล็กตอดน้อยตลอดเวลาแน่ๆ
ร่างสูงพยักหน้ารับอย่างแข็งขันพร้อมส่งยิ้มหวานไปให้ เมื่อเห็นว่าคนรักเริ่มลงมืออ่านเอกสารแล้วร่างสูงจึงหันไปหยิบหนังสือสารคดีท่องเที่ยวเล่มหนึ่งขึ้นมาอ่าน ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมโซนรับแขกถึงมีแต่หนังสือที่เกี่ยวกับการนำเที่ยว สถานพี่ท่องเที่ยวต่างๆ เพราะภัสดาเป็นคนชอบผจญภัยท่องเที่ยวไปยังสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ ไม่ว่าจะ ภูเขา น้ำตก ทะเล ทุกสถานที่ได้รับความสนใจจากคนเอวบางแทบจะทั้งหมด
“พีท...วันหยุดยาวครั้งหน้าไปสมุยกันไหม?”
“เผือกเน่า…ที่พูดมาน่ะเวลาว่างครั้งหน้ามันอยู่ตรงไหน ชาติหน้าเลยไหม” เพราะต่างฝ่ายต่างเป็นเจ้าของกิจการด้วยกันทั้งคู่ ภาระงานและความรับผิดชอบจึงเยอะจนแทบจะล้นมือ เวลาว่างของทั้งคู่จึงค่อนข้างจะหายาก เว้นแต่ทั้งสองฝ่ายจะลากิจอย่างเช่นวันนี้อย่างเดียว
“ฮ่าๆ มันไม่ถึงขนาดนั้นหรอกน่า คุณเตรียมคิดไว้แล้วกันว่าอยากจะไปเที่ยวตรงไหนของสมุยบ้าง เดี๋ยวผมเคลียร์เอง”
“อืม....เอาตามนั้นก็ได้” แล้วร่างบางก็ก้มหน้าอ่านสัญญาและเนื้อหาของเอกสารอีกครั้ง
.
.
.
.
.
ภัสดาใช้เวลาเพียงสองชั่วโมงก็จัดการเคลียร์งานจนเสร็จ หลังจากนั้นก็เดินลงมายังโซนซ่อมรถที่อยู่ด้านหลังของอู่เพื่อตรวจเช็ครถลูกค้านำมาฝากไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ส่วนศิขรินทร์ก็เดินตามลงมาอย่างเงียบๆ สายตาคมกล้ามองแผ่นหลังบอบบางของคนรักอย่างชื่นชม ไม่นึกว่าภายใตใบหน้าสวยหวานที่เขาเห็นอยู่นี่จะซ่อนความเก่งกาจและความอัจฉริยะเอาไว้อย่างล้นหลาม กิจการของพิชัยภักดีภายใต้การบริหารงานของภัสดามั่งคั่ง สร้างเม็ดเงินให้กับวงตระกูลอย่างนับไม่ถ้วน
“เผือก...เดี๋ยวมึงรออยู่ตรงลานธรรมนะ กูดูรถเสร็จเดี๋ยวจะไปรับ”
“มารับเร็วๆนะจ้ะเบบี๋...เดี๋ยวผมทนความคิดถึงไม่ไหว” สิ้นเสียงของศิขรินทร์ภัสดาก็จัดการหันหลังโอบไหล่หนาเอาไว้แล้วใส่เข่าไปอย่างจังๆหนึ่งที
“โอ๊ย!!...” จุกไปตามระเบียบ เรียบร้อยโรงเรียนคนสวย!
“มาเบบง เบบี๋เดี๋ยวก็ฟันศอกซะเลย เงียบๆไปเลยนะ ชิ ....เผือกเน่าเอ๊ย!” หลังจากลงโทษคนหน้าเผือกได้เสร็จสมอารมณ์หมาย ภัสดาก็เดินหนีไปด้วยใบหน้าที่มีเลือดสูบฉีดไปทั่ว ศิขรินทร์มองคนรักด้วยสายตาวิบๆวับๆ ทำเอาพนักงานที่เดินขวักไขว่อยู่รอบข้าง ส่ายหน้าไปมาเพราะความรักแฟนของชายหนุ่ม
“ลูกพี่ศิครับ เก็บอาการบ้างก็ได้” ตั้มเดินเข้ามาแซวอย่างอดไม่ได้ ใครๆก็รู้ว่า ผู้ชายร่างสูงหน้าตาหล่อเหลาคนนี้รักและเทิดทูนเฮียของพวกเขาขนาดไหน
“จะเก็บทำไมว่ะ มีแฟนน่ารักอย่างนี้มันก็ต้องแสดงออกให้เขารู้”
“พอแสดงออกให้เขารู้ แล้วลูกพี่ก็โดนใส่เข่าใช่ไหมครับ”
“เออว่ะ....จุกดีชิบหาย ไม่เป็นไร อานุภาพแห่งรักช่วยได้ ฮ่าๆ” แล้วศิขรินทร์ อินทราทิพย์ก็เดินหัวเราะอย่างอารมณ์ดีไปยังลานธรรมที่อยู่ด้านข้างเพื่อนั่งรอคนรัก
“สงสัยใกล้บ้า” ตั้มส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนอกอ่อนใจ แล้วแยกไปทำงานในส่วนของตัวเอง
“เฮียครับ ให้ผมซ่อมเลยไหม หรือว่าเฮียจะดูก่อน” ร่างบางพยักหน้าเรียกกล่องประแจประจำกายจากลูกน้องที่ยืนอยู่ด้านหลัง เพียงไม่นานอุปกรณ์คู่ชีพก็มาอยู่ข้างกายอย่างครบครัน โดยมีลูกน้องคนสนิทฝ่ายต่างๆอย่างดลและแป๊ะยืนรอรับคำสั่งอยู่ข้างๆ
“คันนี้เป็นรถนอก ต้องใช้อะไหล่นอกเท่านั้น แล้วเจ้าของรถเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“ผู้หญิงครับ สวยอีกต่างหาก..อุ๊บ!” ช่างดลหลุดปากวิจารณ์ลูกค้าออกไป แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทันเสียแล้วที่เจ้าตัวจะเอามือมาปิดปาก
“กฎมีไว้ว่าไงไอ้ลูกหมา เอาข้อที่มันมีเนื้อหาเกี่ยวข้องกับเรื่องเมื่อกี้นะ” ภัสดาพูดเสียงเรียบแล้วก้มหน้าเช็คเครื่องยนต์ต่อไป ปล่อยให้ ‘ไอ้ลูกหมา’ อย่างดลและแป๊ะเหงื่อตกอยู่ข้างๆ
“ไม่ว่าลูกค้าจะหล่อหรือสวยแค่ไหน ห้ามยุ่งเกี่ยวด้วยเด็ดขาด” แต่ถ้าลูกค้าเล่นด้วยก็อีกเรื่องหนึ่ง >>> ช่างหนุ่มทั้งสองต่างคิดไว้ในใจ!
“อืมดี.....พวกแกฟังนะ รถคันนี้เป็นรถนอก ราคาประมาณแปดล้าน และที่สำคัญมีเจ้าของเป็นผู้หญิง ไม่ว่าเราจะบอกว่าเราใช้อะไหล่ซ่อมให้หรือบอกวิธีการซ่อมไปอย่างไร คุณเธอก็จะไม่รู้เรื่องเด็ดขาด สังเกตจากตรงนี้ถ้าเป็นผู้หญิงรักรถจะดูแลเป็นอย่างดี แต่คันนี้ถูกปล่อยปละละเลย เพราะฉะนั้นตอนที่เจ้าของรถมารับรถให้พาลงมาและบอกวิธีการดูแลรักอย่างถูกต้องด้วยนะ บุคคลประเภทนี้ต้องใช้วิธีการปฏิบัติให้ดู”
“ทำไมเฮียเก่งจัง” นอกจากคำนี้แล้วดลก็ไม่เห็นจะมีคำไหนเหมาะสมกับเฮียพีท
“ไม่เก่งหรอก เพียงแต่เราต้องใส่ใจเขาเท่านั้น โอเค! พวกแกสองคนดูคันนี้ ไอ้ดลดูด้านล่าง ไอ้แป๊ะดูด้านบน เช็คอย่างละเอียด จรรยาบรรณของช่างน่ะท่องไว้!!” ภัสดาตบบ่าลูกน้องคนสนิททั้งสองคนอย่างให้กำลังใจแล้วเดินดูช่างคนอื่นๆทำงาน พร้อมทั้งให้คำแนะนำอย่างค่อยเป็นค่อยไป เพราะภัสดามักจะถ่ายทอดวิชาความรู้ที่ตัวเองสั่งสมมาให้กับลูกน้อง เผื่อสักวันไอ้ลูกหมาเหล่านี้จะนำไปประกอบอาชีพส่วนตัวอย่างเป็นหลักเป็นแหล่ง
.
.
.
.
.
.
“ได้จดเอาไว้ไหมว่าจะซื้ออะไรบ้าง” ภัสดาถามคนร่างสูงที่ไสรถเข็นอยู่ข้างๆ หลังกจากทีเดินดูรอบอู่จนเสร็จ ภัสดาและศิขรินทร์ก็ออกเดินทางมายังห้างสรรพสินค้าชื่อดังกลางเมืองซึ่งเป็นกิจการของครอบครัวอีกแห่งหนึ่ง ห้างสรรพสินค้าแห่งนี้สร้างขึ้นมาจากความฝันในวัยเด็กของภัสดา เหมาะสำหรับครอบครัวที่พาลูกๆหลานๆมาเดินเล่นซื้อของ อีกทั้งยังทำสนามเด็กเล่นไปยังชั้น 2 ของห้างเพื่อรองรับลูกค้าวัยเด็กอีกต่างหาก
“จดไว้ครับ....เดี๋ยวไปโซนเครื่องปรุงก่อนนะครับ” ภัสดาพยักหน้ารับแล้วเดินมุ่งหน้าไปยังโซนเครื่องปรุง
“น้ำปลา ซอส เต้าเจี้ยว ชีอิ๊ว ...อ๊ะ! อันนั้นไม่ใช่เต้าเจี้ยวครับ” ร่างสูงเดินมาจับขวดซอสชนิดหนึ่งออกจากมือของภัสดาที่คิดว่าเป็นเต้าเจี้ยว แล้วจัดการเลือกเครื่องปรุงด้วยตนเอง เมื่อได้จนครบร่างสูงก็โอบเอวบางแขนซ้ายและแขนขวาก็เข็นรถเข็นไปยังโซนอาหารสดพวกผักและผลไม้
“จะกินอะไรก็เลือกมาเลยครับ เดี๋ยวผมจะเลือกผักรออยู่ตรงนี้” ภัสดาพนักหน้า แล้วหันซ้ายหันขวามองหาผลไม้ที่ตนเองชื่นชอบ
“เยอะไปไหมครับเนี่ย!” ร่างสูงมองผลไม้ชนิดต่างๆที่ล้นออกมาจากอ้อมแขนของคนรักแล้วยื่นมือออกไปรับทันที
“ไม่เยอะเลยซักนิด ...มึงนั่นแหละจะซื้อผักไปทำไมเยอะแยะ ซื้อหมูซื้อกุ้งไปเยอะๆ ....เออใช่ ขนมอีก! เดี๋ยวมานะจะไปเอาคุกกี้กับขนมปัง” เพราะโซนอาหารสดและเบเกอรี่อยู่ใกล้กัน ทำให้ร่างบางอยู่ในสายตาของร่างสูงตลอดเวลา และทำให้รู้ว่า ใครบ้างที่มองคนสวยแบบเหลียวหลังบ้าง เจ้าตัวจะรู้ไหมว่าตัวเองเป็นที่ต้องตาต้องใจกับคนอื่นขนาดไหน
ศิขรินทร์บรรจงวางผักชนิดต่างๆที่ตัวเองชอบและผักที่ภัสดาทานได้บนบนเข็นอย่างบรรจง พลันสายตาเหลือบไปเห็นผลไม้นานาชนิดที่คนเอวบางหอบนำมาใส่ไว้ ไม่ว่าจะเป็นส้ม องุ่น แตงโม ฝรั่ง สตอเบอร์รี่ แต่ดูเหมือนว่าส้มจะเยอะมากที่สุดนับรวมๆกันแล้วประมาณ 7 ถุงเห็นจะได้
“เผือก...อยากได้แค่นี้พอหรือยัง” ศิขรินทร์หันไปตามเสียงก็พบกับ นายช่างใหญ่ที่ในอ้อมแขนมีขนมปังชนิดต่างๆและคุกกี้หลากชนิดอยู่เต็มอ้อมกอด
“พอแล้วครับ เราไม่ได้มาครั้งนี้ครั้งเดียวนะครับที่รัก เดี๋ยวก็มาอีก ไม่ต้องเอามาเยอะก็ได้” ปากหยักขยับพูดแต่มือก็ช่วยจับถุงขนมมาวางในรถเข็น
“มีแต่น่าอร่อยๆทั้งนั้นอ่ะ จะซื้ออะไรเพิ่มอีกไหม หิวแล้วอ่ะ”
“งั้นเดี๋ยวพีทรอผมเลือกแครอทแปปนึง” ภัสดาพยักหน้าแล้วยืนดูผักชนิดต่างๆที่เรียงรายอยู่ข้างหน้า ถ้าไม่ติดว่าไอ้คนหล่อหน้าเผือกมันบังคับ จะมีเหรอที่คนอย่างภัสดาจะยอมแตะผัก ไม่มีทางซะละ ดื้อกับมันไม่ยอมกินก็ไม่ได้ เดี๋ยวมันจะป้อนด้วยปากต่อปาก แล้วเขานั่นแหละที่จะเป็นฝ่ายเสียเปรียบทั้งขึ้นทั้งล่อง
“ไปกินข้าวก่อนแล้วค่อยมาจ่ายเงิน หิวมากกกกกกกกกก” ถ้าไม่ติดว่าคนเยอะป่านนี้ศิขรินทร์คงคว้าร่างบางเข้ามาหอมแก้มซ้ายขวาให้เต็มรัก ท่าทางที่แสดงออกมาอย่างน่ารักน่าเอ็นดูในแบบที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว ยิ่งทำให้คนรอบข้างหันมองมาอย่างชื่นชม แล้วอย่างนี้จะไม่ให้เขาหวงห่วงได้อย่างไร
“โอเคครับ” ศิขรินทร์เข็นรถเข็นเคียงข้างภัสดาที่คอยชี้ชวนดูสินค้าที่นำออกมาจัดบูทต้อนรับหน้าร้อนอย่างสนอกสนใจ เรียกสายตาชื่นชมจากคนรอบข้างได้เป็นอย่างมาก ดวงตาคมเข้มทอดมองใบหน้าเรียวสวยของคนรักตลอดเวลไม่เคยเลยสักครั้งที่ดวงตาคู่นี้จะเหลียวมองไปที่อื่น เฉกเช่นเดียวกับภัสดาที่ทุกการสัมผัสและการมองเห็นถูกท่านประธานใหญ่กุมไว้หมดแล้ว
.
.
.
.
.
.
๐ กลับมาแล้วค่ะ!! ขอโทษนะคะที่หายไปนาน ติดสอบกับติดทำงานส่งอ่ะค่ะ
๐ คราวนี้ปิดเทอมแล้ว น่าจะลงถี่นะ
๐ ขอโทษจริงๆที่หายไปนาน ขอโทษนะคะ T^T
๐ คนไหนลืมเนื้อเรื่องเก่าๆ ก็กลับไปอ่านนะคะ จะได้ติดต่อกัน
๐ ***ตรงไหนผิดก็ขอโทษด้วยนะคะ ไม่ได้ตรวจสอบจริงๆ รีบลงไปหน่อย
รักและขอบคุณ
By Chocolate love ~
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
หลังจากที่หายไปนาน
-
:กอด1: คิดถึงช่างพีทกับศิมากเลยดีใจที่มาต่อแล้ว
ตอนนี้หวานแบบเรื่อยดีค่ะ แต่แอบกังวลคุณหญิงแม่จัง
ไม่ชอบว่าที่ลูกสะใภ้ซะแล้ว
บวกเป็ด
-
เจอแม่ว่าที่สามีครั้งแรกก็ไม่ปลื้มอย่างแรงถ้าคุณหญิงแม่รู้ว่าเป็นว่าที่ลูกสะใภ้จะว่าไง
-
คิดถึงมากกกกก
แหม่.. แอบหวังให้ฉะกับแม่สามีต่อ กำลังมันเลยตอนที่แล้ว
-
ยินดีต้อนรับการกลับมาค่า
:pig2:
พีทกับศิหวานแหววซะไม่มี
รอตอนหน้าค่า
:bye2:
-
เอิ่มมม หนูพีทของเราโหดมากกกกกกอะ กลัวแทนศิเลยยย o22
-
เย้ได้อ่านแล้วหายไปต้องนานน
-
นึกว่าทิ้งไปแบบถาวรซะแล้ว
-
หวานเมือนเดิม เรื่อยๆต่อไป
แต่ลุ้นเรื่องแม่ศิสุดๆละ
รอ รอ รอ
-
:mc4: :mc4: :mc4: เย้ ได้อ่านต่อแล้ว หายไปนานเลย
:กอด1: :กอด1:
-
:-[ :กอด1:
มาแบบหายคิดถึงกันเลยทีเดียว
ทั้งคนน่ารักและคนหล่อ โอ๊ะๆๆๆ รอตอนต่อไปน่ะค่ะ :z2:
เป็นกำลังใจให้เน้อคนแต่ง :L2:
-
+1 และกดเป็ดเหลืองให้กับความน่ารักของนายช่างใหญ่จ้า
ส่วนนายเผือกเน่าก็เน่าสมชื่อจริง ไม่ใช่เน่าธรรมดานะ แต่โคตรเน่าเลย
อืม จริงๆแล้วคิดว่าตอนนี้จะได้อ่านว่าที่แม่ผัวลูกสะใภ้ฉะกันต่อนะเนี่ย
แต่ไม่เป็นไรมาต่อให้ได้อ่านกันก็ดีแล้ว
รอตอนต่อไปจ้า
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
จะรอวันที่แม่สามีกับลูกสะใภ้เจอกัน มันส์แน่ๆ o18 o18
-
เรื่อยๆ หวาน ๆ มดขึ้นจอไปซะแล้ว :L2:
-
จัดมาถี่ๆนะค้าบ
-
ตอนท้ายๆ ให้บรรยากาศ
ผัวหนุ่ม เมียสาว(?) :impress2:
-
เย้ หลังจากที่หายไปนานๆ
คุณเเม่ว่าที่สามีไม่ปลื้มซะงั้นน
-
:กอด1:
-
น่ารักดีอะ หวานซะ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยย
กลับมาแล้วยังน่ารักทั้ง 2 คนเลยยยยย
สู้ๆครับ :z2: :z2:
-
เย้ มาแล้ววว มาแบหวานๆด้วย :กอด1:
-
:กอด1: ในที่สุดก็มาต่อแว้ว
ดีจัง พี่ปิดเทอมแว้ว นู๋ยังไม่ปิดรุย o7
-
คิดถึงคู่นี้จังค่ะ แหมมมมมม ยังหวานปนโหดเหมือนเดิมเลยนะคะนายช่างใหญ่ :กอด1:
-
:n1:ตอนนี้ยังหวานอยู่ถ้าแม่รู้ไม่อยากจะคิด :z2: ปล. หายไปไหนนานจังเลยอะ :call: :call:
-
:-[ :o8:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก.............มาแล้ว คิดถึงมากมาย :กอด1: :กอด1:
ตอนนี้ให้ฟิวสามี ภรรยา คุณแม่ฮามาก :jul3:
-
คู่นี้นี่ยังโหดไม่เปลี่ยนเลย :กอด1:
-
+1
:mc4:
:call:
-
กลับมาล่ะนี่ดีใจมากๆ
เพราะตั้งหน้าตั้งตารอตลอดเลยยย :")
-
กลับมาแล้วดีใจ นายศิน่ารักอ่ะ อิอิ
-
o13 o13
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย รักคนอ่านนนนนนนนน
อย่างนี้แต่งให้อ่านตายเลย 55555555555555555++
เดี๋ยวพรุ่งนี้จะปั่นตอนใหม่
// ** สำหรับคอมเม้นต์อ่านหมดแล้วนะคะ ขอบคุณมากค่ะ พวกคุณรู้หรือเปล่าว่าหนึ่ง คอมเม้นเปรียบเสมือน หนึ่งกำลังใจ ที่คนแต่งเอามาเป็นแรงผลักดัน ขอบคุณจริงๆนะคะ
-
หวังว่าคงจะสบายดีนะครับน้องหมวย
อ่านยาวสะใจ หายคิดถึง
รบกวนแก้คำผิดด้วยครับ ควรเป็น พุ่งพล่าน /รุ่มร่าม
+1
-
ยาว สะใจ
คถ. :กอด1:
-
จัดมาถี่ๆๆๆๆนะ ><
-
คิดถึงเรื่องนี้ :กอด1:
ยินดีต้อนรับกลับ :pig2: :pig2:
-
Narak talord songkhon nii,,hu hu hu...
-
ตอนนี้หวานนนนสุดๆ
-
คิดถีงความหวานของคู่นี้ น่ารัก
-
กลับมาแล้วววว ดีใจจังคิดถึงคู่นี้มากกกก
ตอนนั้ให้อารมณ์เรื่อยๆสมกับชื่อตอนเลย
แต่ความหวานเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมอีกอ่ะ
เหมือนสามีภรรยามาซื้อของเข้าบ้าน :-[
อิจฉาพีทอ่ะมีคนรักและคอยดูแลอย่างดี
พีทเองก็แสดงออกว่ารักแต่เป็นในแบบของตน
อาจจะไม่หวานเหมือนศิแต่รู้ว่ารักมากนะเออ
ขอบคุณคนเขียนมากๆๆๆค่ะ :กอด1:
-
:z2: :z2: :z2:
กลับมาเเล้ว เย้
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
กลับมาพร้อมความหวาน :-[
-
หวานไปเรื่อยๆ :-[
-
กลับมาแล้ววว วว . ยังน่ารักเหมือนเดิม . :3123: :3123:
-
หวานซ๊าาาาา :o8:
บวกเป็ด
-
ขอบคุณผู้แต่งมากนะครับที่ยังไม่ลืมผู้อ่าน คุณรู้ใหมนิยายของคุณก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ผู้อ่านมีชีวิตชีว่า รักในการอ่านหนังสือขึ้นไปอีกและก็สนุกกับการอ่านด้วย ขอบคุณนะครับที่ให้สิ่งดีๆและมีค่ากับเรา :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ขอบคุณผู้แต่งมากนะครับที่ยังไม่ลืมผู้อ่าน คุณรู้ใหมนิยายของคุณก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ผู้อ่านมีชีวิตชีว่า รักในการอ่านหนังสือขึ้นไปอีกและก็สนุกกับการอ่านด้วย ขอบคุณนะครับที่ให้สิ่งดีๆและมีค่ากับเรา :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณจริงๆ นอกจากคำนี้ก็ไม่รู้จะสรรหาคำอื่นมาพูดแล้วค่ะ ขอบคุณทุกคอมเม้นด้วยนะคะ
-
:sad4:โอ้วมาซะให้หายคิดถึงเลย o13
-
อยากอ่านตอนช่างใหญ่ฉะกับคุณหญิงแม่อีกจังเลย
ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง
แต่รู้ว่าต้องสนุกแน่แน่
จะรออ่านนะคร้าบบบบบบบ :L2:
-
น่ารักจังเลยค่ะตอนนี้ ขอบคุรน้ะค้ะ
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13
คิดถึงกว่าจะมาต่อได้ รอนานมากกกกกกก :z3:
-
เย้ๆๆ คนแต่งกลับมาแล้ว
-
หว้าาาาาาาาาาาานนนนนนนนนนนนน หวาน มดตอมเป็นทางยาวแล้ว แอบเลี่ยนนิดๆ แต่ก็ชอบอ่ะ
รอติดตามตอนต่อไปอยู่นะครับ
-
นานเกินอ่ะ :t3:
จำตอนที่แล้วไม่ได้ ต้องอ่านใหม่อีกรอบ
หวานอีกแล้ว มดไม่กัดบ้างเหรอ :-[
-
มาให้หายคิดถึงล่ะ
ได้บรรยากาศครอบครัวอบอุ่นจริงอะไรจริง
-
สนุกมากๆเลยค่ะ
รอตอนคุณแม่รู้ว่า
เด็กคนนั้นคือลูกสะใภ้
-
มารอครับผม
-
กำลังปั่นอยู่ :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
-
อ่านตอนนี้แล้ว รู้สึกว่าคุณศิจะเกรงใจหนูภัสดามากกกก....อิอิ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :-[
-
พีทท น่ารักน่าเอ็นดูมากมาย เค้าหลงรักคุณ อิอิ
คนแต่งกลับมาแล้วววคิดถึงมากมาย
-
เย้กลับมาแล้ว :mc4: :mc4: :mc4:
แมจะหายไปนานแต่ความหวานของศิกับพีทก็ยังไม่จาง หวานกันไดเรื่อยๆเลยคู่นี้
-
คิดถึงแล้วน๊า :กอด1:
-
จะบอกว่าคนแต่ง ท้องเสีย :sad4: :sad4: :sad4:
เศร้าอย่างแรง
ลุกมาปั่นต่อมิไหว ขออภัยในความไม่สะดวกด้วยค่ะ :o12: :o12:
-
รักกันหวานชื่นจริงๆ
-
กลับมาแว้วววว กอดด :กอด1: :กอด1:
น่ารักจังเลยคู่นี้
ขอบคุณมากจ้ะ
-
บทที่ 30
.
.
.
.
ใส่ใจ
.
.
.
หลังจากกลับมาจากซื้อของเสร็จศิขรินทร์และภัสดาก็แยกย้ายทำหน้าที่ของตนเอง เจ้าของธุรกิจบ้านและคอนโดมูลค่าพันๆล้านก็แยกวัตถุดิบบางเช่นผักและเนื้อสดรวมไปถึงเครื่องเทศที่ซื้อมานำไปปรุงอาหาร ส่วนนายช่างใหญ่ก็นำของผลไม้และของใช้ในบ้านเก็บใส่ตู้อย่างเรียบร้อย ส่วนขนมคบเขี้ยวและคุกกี้มีตัวที่แยกเก็บไว้ต่างหากอยู่แล้ว และแน่นอนว่าตู้ขนมจะต้องเก็บขนม แต่ตู้ขนมของภัสดานั้นไม่ใช่ตู้เล็กๆธรรมดาอย่างที่มีตามห้าง ตู้ขนมของคนเอวบางนั้นทั้งสูงทั้งใหญ่เรียกกว่าเก็บได้เต็มที่ ข้างในก็จะแยกชั้นบบรรดาขนมต่างๆไว้เป็นอย่างดี เรียกได้ว่า เป็นตู้ขายขนมก็ว่าได้
“ทำอะไรกินเหรอ” หลังาจากใช้ความสามารถส่วนตัวยัดขนมนานาชนิดเก็บไว้ในตู้เสร็จเรียบร้อยแล้ว ภัสดาก็เดินป้วนเปี้ยนไปมาอยู่ข้างๆร่างสูงของศิขรินทร์ที่มองดูร่างบางอย่างรักใคร่แกมเอ็นดู รองให้เดินไปเดินมาอย่างนี้มีอยู่อย่างเดียว คงหาของว่างกิน และถ้าไม่ได้ดั่งใจที่เจ้าตัวหมายแล้ว คนเอวบางก็กลายร่างเป็นคุณนายขี้วีนทันที
“ทำสลัดผักครับ...รองท้องไว้แล้วตอนเย็นก็ไปดินเนอร์กับเพื่อนๆคุณ” ร่างสูงพูดพลางหั่นแครอทและผักชนิดต่างๆ
“พวกมันนัดตอนทุ่มกว่าๆ แต่ตอนนี้สี่โมงเย็น หิวตายพอดีทำอย่างอื่นให้กินด้วยดิ” ไม่พูดเปล่า เรือนร่างสูงโปร่งขยับเข้ามาใกล้แล้วเอนศีรษะซบกับหัวไหล่แข็งของร่างสูง ศิขรินทร์แอบถอดลมหายใจเล็กน้อย มองก้มมองศีรษะทุยสวยของคนรักอย่างเอ็นดู กลุ่มผมสีดำแกมน้ำตาลเงางามส่ายไปส่ายมาอย่างอ้อนของภัสดายามหิวยังน่ารักแบบคงเส้นคงวาจริงๆ ประธานใหญ่อดใจไม่ไหวก้มหน้าลงสูดกลิ่นแชมพูที่ใช้ร่วมกันข้าปอดเต็มรักและปิดท้ายด้วยการจุมพิตหน้าผากเนียนไปเต็มๆหนึ่งที
“แล้วจะทานอะไรครับ” ศิขรินทร์นำผักสลัดชนิดต่างๆที่ภัสดาสามารถทานได้ลงอ่างแก้วแล้วหันมาทำน้ำสลัดสูตรตัวเองอย่างคล่องแคล่วเพียงไม่นานก็ได้น้ำสลัดราดผักที่เตรียมไว้ ไม่ลืมที่จะฉีกเนื้อไก่ทอดใส่ลงไปด้วยเพื่อให้รสชาติของไก่ทอดตัดความเลี่ยนของน้ำสลัดและผักชนิดต่างๆ
“ผัดมาม่าใส้กุ้งเยอะๆ” ร่างบางเงยหน้าบอกอีกทั้งยังแสร้งทำตาโตๆเพื่อให้อีกฝ่ายหน้ามืดตามัวขึ้นไปอีก ยั่วศิขรินทร์ คืองานอดิเรกของภัสดา!
“โอเคๆครับ.....เชิญคุณพีทไปนั่งที่เก้าอี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวพ่อครัวจะอดไม่ไหว ปล้ำลูกค้าก่อนได้ทำอาหาร” ร่างบางหัวเราะคิกคักที่สามารถยั่วอารมณ์ด้านมืดของอีกฝ่ายได้ ก่อนจะผละออกมาภัสดาก็ฉวยโอกาสคว้าหัวไหล่แข็งลงมาแล้วหอมไปที่ซอกคอของอีกฝ่ายไปเต็มรัก
“อ๊า!!.....มีแรงงงงงงง ฮ่าๆ” เมื่อเสร็จสมดั่งใจหมายคนหน้าสวยก็เดินกลับมานั่งที่เก้าอี้ปลอกส้มกินสบายใจเฉิบ
“เดี๋ยวจะโดนนะพีท...ยั่วไปเถอะ ยั่วไปเยอะๆ ผมชอบ...ผมเอาจริงเมื่อไรห้ามร้องนะ” ร่างสูงหันมาคว้าใบหน้าสวยหวานของคนรักให้หงายขึ้นแล้วกดริมฝีปากขยี้เรียวปากาบางอย่างรักใคร่และหลงใหล อยู่มาจนป่านนี้แต่ไม่เคยมีใครจะใช้เสน่ห์มัดใจเขาได้เท่าภัสดาซักคน
“มันคงอีกนานน่ะกว่าจะถึงวันนี้” ภัสดายกมือเช็ดริมฝีปากตัวเองอย่างเขินอายแต่ก็ไม่วายทำหน้าโหดเพื่อกลบเกลื่อนอาการดั่งกล่าว ดวงตากลมโตเหลือบมองแผ่นหลังแข็งแรงของคนรักอย่างฆาตโทษ ทำอะไรอีกฝ่ายได้ไม่มากนักเพราะไอ้ประธานหื่นกามมันตอกกลับมาได้เจ็บแสบมาก อยู่อย่างเมื่อกี้นี้ซิแกล้งยั่วมันไปนิดเดียว แต่มันดันตอบแทนกลับมาด้วยการจูบขยี้ริมฝีปาก มีแต่เสียกับเสีย ผลที่ออกมาจะอะไรล่ะก็รีมฝีปากของเขานี่ไงที่ต้องบวมเจ่อเพราะไอ้เรียวปากร้ายกาจของไอ้เผือกเน่า!
“มันไม่ช้าไม่นานหรอกครับ....ผมรู้นะว่าคุณพร้อมแล้ว”
“พร้อมบ้าอะไรว่ะ!! เรื่องอย่างนี้ใครมันจะพร้อม” ภัสดาโวยวายออกไปอย่างเหลืออด พูดเรื่องนี้ขึ้นมาทีไรจะต้องเป็นเขาที่ต้องสติแตกก่อนทุกที
“ก็ใครล่ะ ก็คุณไง ....ผมให้เวลาคุณมามากแล้วนะพีท ถึงเวลาของผมบ้าง” ศิขรินทร์พูดถูก เพราะเขาถ่วงเวลามามากพอแล้ว และอีกไม่นานคาดว่าจะต้องตกเป็นเมียมันแน่ๆ ซึ่งสิ่งนั้นไม่ใช่เรื่องที่จะทำใจกันง่ายๆ เสียงเล่าลือดังมาตามๆกันว่า ฝ่ายรับนั้นจะเจ็บมาก ซึ่งมันก็สร้างความหวาดกลัวให้กับภัสดาเลยไม่น้อย ถึงแม้ไอ้เผือกมันจะเกลี่ยกล่อมอยู่ตลอดเวลาว่าจะไม่ทำเจ็บ มีแต่คนโง่เท่านั้นที่จะเชื่อว่ามันไม่เจ็บ
“โอ๊ยย!! ไม่รู้โว้ยยย! ถึงเวลามันก็มาเอง เลือกพูดไปเลยไอ้เผือก ทำไปมาม่าน่ะผัดไปเลย ชิส์!” ในเมื่อมองเห็นหนทางแห่งชัยชนะไม่เจอ ภัสดาจึงรีบโวยวายเปลี่ยนเรื่องทันที ขืนพูดเรื่องนี้ต่อไปเรื่อยๆแทนที่เขาจะได้กินมาม่า แต่จะเป็นไอ้ประธานหื่นมันวกกลับมากินเขาแทน ความหื่นมันไม่เข้าใครออกไป รู้ไว้ซะคนอ่าน!
“ก็แค่บอกให้รู้ไว้” ศิขรินทร์เอ่ยแล้วลงมือลวกเส้นมาม่าแห้งในหม้อน้ำเดือดต่อ ตลอดระยะเวลาของการทำอาหารจะมีเรือนร่างโปร่งบางหอมกรุ่นเดินป้วนเปี้ยนป้อนส้มป้อนองุ่นอยู่ใกล้ๆไม่ห่างไปไหน จะหาเศษหาเลยกับแฟนตัวเองก็ไม่ค่อยถนัด อยากจะจูบขอบคุณคนใจดีที่คอยปลอกส้มป้อนอยู่ใจจะขาดแต่ก็ทำอะได้ไม่มากนอกจากหอมแก้มเนียนไปข้างละฟอดสองฟอด
“ใส่กุ้งเยอะๆใช่ไหมครับ ....งั้นปรุงเป็นผัดขี้เมาทะเลไปเลยแล้วกัน จะได้ใส่ปลาหมึกกับหอยและลูกชิ้นปลาไปด้วย”
“อือๆ เอางั้นก็ได้ แต่อยาเผ็ดนะ เดี๋ยวแสบท้อง”
“ก็ผมบอกคุณแล้วว่าอย่าทานเผ็ดเยอะ เป็นไงล่ะเดี๋ยวก็เป็นแผลในกระเพราะอาหาร”
“เถอะน่า...จะบ่นทำไม เป็นหมอเหรอถึงรู้ดี”
“ไม่ได้เป็นหมอครับ เป็นคนขายบ้าน เป็นเผือกด้วย อะไรอีกนะ...อ้อเป็นกระป๋อง แล้วก็เป็นคนรับใช้ อยู่กับคุณตำแหน่งผมเยอะจริงๆ” ร่างสูงขุดเอาฉายาต่างๆที่ร่างบางที่เป็นคนตั้งให้ขึ้นพูดอย่างเอือมๆแต่ก็ไม่ติดใจเอาความอะไร รู้ดีว่าอีกฝ่ายตั้งให้เพราะความรัก(?)
“อยู่กับพี่ต้องทำใจนะน้อง”
“ครับพี่......พี่ครับผมทำเสร็จแล้ว หยิบจานให้หน่อยครับ”
“รอแปปนะน้อง ฮ่าๆ” ภัสดาหัวเราะเสียงใสที่อีกฝ่ายยอมเล่นด้วย มือบางเปิดตู้เก็บจานแล้วหยิบจานกระเบื้องใบหญ่ออกมาให้ร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าเตา
ศิขรินทร์ค่อยๆตักเมนูสุดฮิตของคนรักออกมาใส่จานอย่างช้าๆจนหมดและไม่ลืมที่จะตกแต่งด้วยผักชนิดต่างๆเล็กน้อยแล้วยื่นให้คนตัวหอมที่ยืนมองอย่างลุ้นๆอยู่ข้างๆ ภัสดายื่นมือรับแล้วค่อยๆประคองนำไปวางที่โต๊ะอย่างตื่นเต้น ส่วนศิขรินทร์ก็แยกไปหยิบแก้วสองใบแล้วนำไปวางที่โต๊ะ
“นั่งเลยๆ เดี๋ยวไปเอาน้ำผลไม้กับน้ำแข็งเอง ....จะเอาน้ำอะไร” ร่างลุกขึ้นยืนแล้วถามคนรักที่นั่งส่งยิ้มมาให้ แล้วจะยิ้มให้ทำไมเดินไปแค่นี้ไม่ต้องการกำลังใจเว้ย ภัสดายกมือทั้งสองข้างขึ้นมาทำท่าขย่ำๆในอากาศม้วนทำมือเป็นก้อนกลมๆแล้วโยนรอยยิ้มที่จับต้องไม่ได้ออกไปทางประตูครัว ทำเอาศิขรินทร์ถึงกับหลุดเสียงหัวเราะออกมาทันที
“เอาน้ำองุ่นครับ ไม่ต้องใส่ความรักลงไปนะครับ แค่นี้ก็หวานแล้ว”
งานอดิเรกศิขรินทร์ – จีบแฟนตัวเอง
งานอดิเรกภัสดา – เอาความอายไปทิ้งทะเล!
“เดี้ยวมึงจะได้กินน้ำตาแทนน้ำองุ่น ชิส์!” แกล้งขู่ตามสไตล์ของตัวเองเสร็จก็เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำองุ่นและถาดน้ำแข็งออกไปวางที่โต๊ะ จัดแจงทุกอย่างเสร็จเสิร์ฟน้ำองุ่นให้คนหน้าหล่อเรียบร้อยร่างบางก็นั่งคงข้างๆร่างสูงทันที
“พีท....เดี๋ยวแกะกุ้งให้” หน้าที่ตายตัวที่ศิขรินทร์เต็มใจทำโดยที่อีกฝ่ายไม่ต้องร้องขอ ไม่ว่าจะทานอาหารทะเลกันกี่ครั้ง ศิขรินทร์จะเป็นคนแกะกุ้งแกะหอยให้ให้คนรักเป็นประจำ และภัสดาก็กินอย่างเพลิดเพลินเป็นประจำเหมือนกัน โลกนี้ช่างยุติธรรม(?)
“ขอบคุณครับ” ภัสดาเอ่ยปากขอบคุณแล้วม้วนเส้นมาม่าพอดีคำแล้วป้อนอีกฝ่ายไป ตอบแทนเล็กๆน้อยๆเพื่อกุ้งที่แสนอร่อย
ทั้งสองคนนั่งทานไปคุยกันไปอย่างกระหนุงกระหนิง บรรยากาศรอบกายอบอวลไปด้วยความสุขที่ทั้งสองต่างหยิบยื่นให้กันและกัน ศิขรินทร์แกะกุ้งเสร็จก็ป้อนภัสดาที่ตั้งหน้ารออยู่แล้ว และเพื่อไม่ให้เป็นการน้อยหน้าภัสดาคอยใช้ทิชชู่ซับมุมปากของศิขรินทร์ให้อย่างน่ารัก จนทำให้ร่างสูงอดไม่ไหวต้องคอยหอมแก้มนวลให้เพื่อเป็นการตอบแทน ซึ่งกิริยาเขินอายของภัสดาก็อยู่ภายในสายตาของศิขรินทร์อยู่ตลอดเวลา หัวใจของคนทั้งสองผูกติดใกล้ชิดกันอย่างแนบแน่น และคงไม่มีอะไรที่จะสามารถแยกคนทั้งสองออกจากกันได้
เมื่อทานเสร็จศิขรินทร์ก็ลุกขึ้นเก็บจานโดยมีภัสดาที่ไปยืนคอยอยู่ที่อ่างล้างจานแล้วเรียบร้อย ซึ่งมีผู้ช่วยหน้าหล่อที่คอยหาโอกาสตอดเล็กตอดน้อยแฟนตัวเองด้วยการเนียนแกล้งจับมือเรียวบางที่แช่อยู่ในอ่างล้างจาน ภัสดาเงยหน้ามองคนเจ้าเล่ห์ที่แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ว่าตอนนี้มือแกร่งของตัวเองกำลังกุมมือบางอยู่
“ก็ถ้ามึงจับไว้อย่างนี้แล้วจะล้างเสร็จตอนไหน” ภัสดาเอ่ยถามคนรักอย่างอ่อนใจ เพราะไม่ว่าจะพยายามแกอย่างไรมันก็แกะไม่ออก จานช้อนและแก้วเพียงไม่กี่อย่างแต่กินเวลาล้างเป็นสิบๆนาที จะไม่ให้อ่อนอกอ่อนใจได้อย่างไรกัน
“อ้าว! ผมจับมือพี่ตั้งแต่เมื่อไรครับ ขอโทษทีเป็นนุ่มๆก็นึกว่าฟองน้ำ” ร่างบางอยากจะยกมือข่วนใบหน้าหล่อเหลาของศิขรินทร์นักหนาเพื่อให้สมกับอาการก่อกวนของอีกฝ่าย คนอะไรมันไหลลื่นดุจปลาไหลจริงๆ
“ถ้าน้องยังไม่อยากให้หน้าหล่อๆเป็นรอยก็เอามือออกจากมือพี่เดี๋ยวนี้เลยครับ”
“จับแค่นี้ก็ดุ...ปล่อยก็ได้ อย่ามาง้อให้ไปจับนะ” ปากบอกว่าปล่อยแต่มือหนายังคงกุมมือบางเอาไว้อย่างเดิม ทำเอาร่างบางต้องยกมือข้างที่ว่างไปตีไหล่หนาของคนเจ้าเล่ห์และยังเป็นจอมฉวยโอกาสอีกต่างหาก อย่างนี้มันต้องใช้กำลัง
“โอ๊ย!! เจ็บนะพีท” ศิขรินทร์ยอมปล่อยมือบางอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก พร้อมกับแสร้งทำหน้าตาเจ็บปวดพร้อมกับส่งเสียงร้องออกมาประหนึ่งว่าโดนไม้ทุบไหล่
“จะเอาอีกไหม อยากโดนมากว่านี้ไหมล่ะ...เลิกเล่นได้แล้วเดี๋ยวมือก็เปื่อยพอดี” ศิขรินทร์ส่งยิ้มประจบประแจงให้อีกฝ่ายแล้วจัดการนำจานช้อนและแก้วน้ำล้างน้ำสะอาดเสร็จแล้วจึงนำไปคว่ำไว้ที่คว่ำจานด้านข้าง
หลังจากล้างจานและเก็บของเสร็จ ศิขรินทร์ก็จูงมือคนเอวบางมานั่งเอนหลังดูหนังเพื่อผ่อนคลาย ทันทีร่างบางหย่อนกายลงบนโซฟาศรีษะของศิขรินทร์ก็ตามติดลงมาซบอยู่ที่ตักทันที ภัสดาไม่ได้เอ่ยปากว่ากล่าวแต่อย่างใด หนำซำยังคงใช้นิ้วเรียวยาวของตัวเองลูบไล้เส้นผมที่ตัดสั้นได้ทรงของศิขรินทร์ไปมาอย่างเคยชิน เป็นประจำที่ทั้งสองคนจะอยู่ท่านี้ยามเมื่อได้มานั่งดูหนังหรือละครทีวีด้วยกัน
หนึ่งคนหลับตาผ่อนคลาย
หนึ่งคนลูบไล้ขับกล่อม
จนเมื่อใกล้ถึงเวลานัดทั้งสองคนจึงก็เข้าไปอาบน้ำแต่งตัวในห้องนอน ศิขรินทร์ทำท่าจะเข้ามาช่วยภัสดาถอดเสื้อผ้าแต่ก็โดนกรงเล็บมือนางข่วนแผ่นอกแข็งแรงไปทีสองทีเพื่อห้ามปราม ร่างบางจึงถือชุดและผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ขืนไปถอดในห้องนอนรับรองได้โดนเผือกหื่นมันจับกดแน่ๆ ซึ่งมันคงไม่ใช่เรื่องทีดีเท่าไรนัก
“พีท...เดี๋ยวผมช่วยอาบ เปิดประตูหน่อยที่รัก” ศิขรินทร์แกล้งตะโกนทำเสียงหื่นร้องเรียกชื่อแฟนตนเองและบอกความต้องการของตัวอยู่หน้าห้องน้ำอย่างไม่ลดละ
“หุบปากไปเลยไอ้เผือก..!! กูออกไปได้เมื่อไรมึงโดนแน่” เสียงแววหวานตะโกนขู่มาจากข้างในห้องน้ำแต่ศิขรินทร์ก็หาได้กลัวไม่ ยังคงตั้งหน้าตั้งหน้าเรียกชื่อเล่นของภัสดาซ้ำไปมาซ้ำ จนในที่สุดคนในห้องน้ำก็เปิดประตูออกมาอย่างหมดความอดทน
ดวงตาคมกล้ามองเรือนร่างสูงโปร่งของคนรักด้วยแววตารักใคร่เสน่ห์หา เอวคอดกิ่วได้เอวรับกับสะโพกบางที่มีเพียงผ้าขนหนูพันอยู่รอบๆอย่างมิเหม่แผ่นอกบางมีหยดน้ำเกาะแพรวพราวหยอกล้อกับเสียงไฟในห้องมองไปมองมาจนอดไม่ไหวยกมือคว้าเอวคอดกิ่วของคนตรงหน้ามาสวมกอดอย่างเต็มรัก
“ออกมาอย่างนี้อยากยั่วใช่ไหมครับ...สำเร็จแล้วครับ คุณทำสำเร็จแล้วพีท” ร่างสูงพูดชิดติดใบหูเล็กของภัสดาอย่างระงับอารมณ์ดิบเถื่อนที่กำลังพรุ่งพร่านอยู่ในกายของตนเอง มือหนาลูบไล้แผ่นหลังเนียนไปมาอย่างหลงใหล ผิวเนื้อเย็นชืดเพราะอาบน้ำมาใหม่ๆสร้างความรัญจวนใจให้แก่ร่างสูงไม่น้อย จนภัสดาต้องยกมือขึ้นดันแผ่นอกแข็งของร่างสูงออกห่างจากตัวเอง เพราะดูเหมือนว่าคนที่กอดตนอยู่ตอนนี้เริ่มอารมณ์ไม่คงที่เสียแล้ว
“ไม่ได้ยั่วนะโว้ย แต่ลืมไปว่าไม่ได้เอากางเกงในเข้าไป” พูดพลางดิ้นออกมาจากอ้อมกอดมหาภัยของศิขรินทร์ แต่ดูเหมือนว่าพละกำลังมันต่างชั้นกันนอกจากคนตัวสูงจะไม่สะเทือนและปล่อยอ้อมแขนแล้ว ยังเพิ่มน้ำหนักความแรงกอดรัดเข้าไปอีก ส่งผลให้ใบหน้าสวยของภัสดาจมลงไปแผ่นอกของศิขรินทร์ยิ่งกว่าเดิม
“หอมจัง” ดูเหมือนว่าสติของศิขรินทร์จะหลุดลอยออกไปไกลเสียแล้ว ริมฝีปากหยักไล้จูบมาตั้แต่ใบหูเล็กไล่เรื่อยผ่านแก้มนวลผะแผ่วลงมาถึงริมฝีปากอวบอิ่มที่เผยอรออยู่แล้ว ศิขิรนทร์ค่อยๆจูบซับตั้งแต่มุมปากไล่เรื่อยมายังริมฝีปากบนและค่อยๆสอดลิ้นร้ายกาจเข้าไปหาลิ้นเล็กของภัสดา ดั่งผีเสื้อหนุ่มที่เจอความหอมหวานของบ่อน้ำผึ้งที่ไม่ว่าจะดูดซับเท่าไรก็ไม่มีวันหมด ลิ้นร้อนชื้นไล่สำรวจโพรงปากของคนเอวบางอย่างหลงไหลกวาดต้อนลิ้นเล็กไปมาจนที่สุดที่คนในอ้อมกอดก็ยอมแพ้ยอมให้เรียวลิ้นของศิขรินทร์เกี่ยวพันดูดดึงอย่างตามใจชอบ จนในที่สุดร่างบางก็สำลักลมหายใจและทุบแผ่นอกแข็งไปมา ริมฝีปากหยักยอมผละออกมาแต่ไม่ได้ละห่างไปไหนยังคงคลอเคลียไล่จูบผิวเนื้อนุ่มหยุ่นบนริมฝีปากอวบอิ่มของภัสดาอย่างหลงใหล
“ไอ้หื่น” ภัสดาเอยกายในอ้อมกอดของศิขรินทร์อย่างหมดแรง ใบหน้าสวยหวานซุกซบแผ่นอกแข็งของศิขรินทร์เพื่อสูดอากาศเข้าปอดอย่างช้าๆ เพราะจูบดูดซับและลึกซึ้งของร่างสูงทำเอาร่างบางหมดเรี่ยวหมดแรงไปชั่วขณะ
“แล้วรักไหมล่ะครับ” ศิขรินทร์ค่อยๆผละออกมาจากเรือนร่างหอมกรุ่นอย่างยากลำบาก
“ไปคิดเอาเอง ปล่อยเลยมือน่ะจะลูบต่ำไปแล้วนะ” มือบางไล่ตีมือซุกซนของศิขรินทร์ที่ไปละเลาะอยู่แถวๆปมผ้าขนหนู ไอ้คนหื่น!
“โอเคครับผมคิดออกแล้ว ถ้าผมออกมาแล้วคุณยังไม่แต่งตัวระวังโดนจับกินนะครับ” ร่างสูงคว้าร่างบางเข้ามาหอมแก้มเต็มรักแล้วเดินผิวปากเข้าห้องน้ำไปอย่างเป็นต่อ ภัสดามองตามแผ่นหลังแกร่งของศิขรินทร์อย่างอ่อนใจ ในความหื่นกามของอีกฝ่าย
ภัสดาเลือกเสื้อเชิ้ตสีฟ้าและกางเกงยีสต์ตัวเก่งมาสวมมองดูตัวเองในกระจกสองรอบก็เปิดตู้ค้นหาเสื้อแจ็กเก็ทหนังสีน้ำตาลมาสวมทับเสื้อเชิ้ตแล้วก็ส่งยิ้มให้กับเงาที่อยู่ในกระจกอย่างมั่นใจ พรมน้ำหอมทาครีมทาแป้งก็เสร็จสรรพ ร่างบางจึงเดินออกมานั่งรอร่างสูงที่ห้องนั่งเล่นพร้อมทั้งเปิดโทรทัศน์นั่งดูข่าวไปเรื่อย ระหว่างนั่งรอก็มีโทรศัพท์จากหลักเขตและอริศราโทรมาย้ำเตือนไปคนยี่สิบนาที คุยกับเพื่อนตัวเองเสร็จร่างบางก็มานั่งนึกถึงการพาศิขรินทร์ไปเปิดตัวครั้งนี้ นี่จะเป็นครั้งแรกที่เพื่อนๆในกลุ่มได้เห็นศิขรินทร์ ไม่รู้ว่าเพื่อนสนิทของตนนอกเหนือจากหลักเขตนั้นจะรับได้ไหม
บางสิ่งบางอย่างที่ชื้นและเย็นกดลงมาบนผิวแก้มของภัสดาอย่างแรง ร่างบางรู้ได้ทันทีว่าอะไรที่มันชอบฉวยโอกาสกับแก้มของเขาใบหน้าสวยหวานจึงแหงนมองไปยังทิศทางนั้นด้วยแววตาฆาตโทษ
“จะแต่งไปเดินแบบหรือไงเผือก....เอาซะเวอร์เลย”
เรือนร่างสูงโปร่งแข็งแรงของศิขรินทร์อยู่ในชุดเสื้อยืดคอวีลายตรงสลับดำขาวสวมทับด้วยสูทหนังสีน้ำตาลเข้มบวกกับกางเกงยีสต์ราคาแพงยิ่งส่งเสริมให้ร่างที่ยืนอยู่เหนือศีรษะของภัสดานั้นดูหล่อเหลายิ่งขึ้นไปอีก ศิขรินทร์มองดูใบหน้าหงิกงอของคนรักที่มองมายังตนแล้วก็เลิกคิ้วสงสัยว่าไปขัดใจคนสวยตอนไหน
“ทำไมครับ....ดูไม่ดีเหรอ” มันดูดีเสียจนภัสดาหมั่นไส้ ก็ไอ้ศิมันหล่อน้อยที่ไหน ยิ่งมาแต่งสบายๆยิ่งหล่อแถมดูดียิ่งขึ้นไปอีก เห็นแล้วมันอดหมั่นไส้ไม่ได้
“ก็งั้นๆแหละ ขี้เหร่ซะไม่มี” พูดแล้วร่างบางก็สะบัดหน้าหนีตาจ้องมองดูจอภาพที่ฉายอยู่เบื้องหน้าแสร้งทำไม่สนใจร่างสูงทั้งที่ในใจนั้นกำลังเดือดปุดๆไปด้วยความหวงแหนในตัวของคนรัก
ศิขรินทร์เดินอ้อมโซฟามานั่งเบียดคนตัวหอม ดวงตาคมเข้มมองชุดอีกฝ่ายอย่างพิจารณาเช่นกัน ยิ่งไปเที่ยวกลางคืนอย่างนี้คนจะต้องมองว่าที่เมียของเขามากแน่ๆ คิดแล้วในใจมันก็หึงก็หวงขึ้นมา ถึงแม้พวกมันเหล่านั้นจะได้แค่มองแต่เขาก็อดหวงไม่ได้ ไม่ชอบให้ใครมองคนเอวบางแล้วเก็บเอาไปพิจารณา
“ผมหวงคุณรู้หรือเปล่า” ศิขรินทร์ดึงมือบางขึ้นมากอบกุมพร้อมทั้งกดริมฝีปากจุมพิตไปอย่างเนิ่นนานจนร่างบางต้องร้องปราม
“กูก็หวงมึงเหมือนกัน อย่าให้เห็นไปแรดๆกันชะนีนะมึงไม่งั้นมึงโดนกูกระทืบแน่” ร่างบางพูดพูดเสียงราบเรียบแต่ก็ทำให้ร่างสูงที่นั่งอิงแอบอยู่ข้างๆขนลุกและหวาดกลัวได้ไม่น้อย ก็บอกแล้วว่าภัสดานั้นนอกจากขี้อ้อน ออเซาะ เจ้าตัวยังโหดขั้นเทพอีกต่างหาก
“ฮ่าๆ ไม่ต้องขู่หรอกครับไม่มองคนอื่นแน่นอนพีทไว้ใจได้” ศิขรินทร์หัวเราะกลบเกลื่อนทั้งที่ในใจยังคงหวาดๆอยู่เหมือนกัน ทั้งสองคนนั่งคุยนั่งเล่นกันอยู่สักพักเพื่อรออให้ถึงเวลานัด ร้านโรงเบียร์อยู่ไม่ไกลจากคอนโดของทั้งคู่นัก แต่ก็ต้องเผื่อเวลารถติดไว้บ้างเหมือน ดินเนอร์ครั้งนี้ถือว่าค่อนพิเศษอยู่เหมือนกันเพราะเพื่อนๆมากันครบ และครั้งนี้ภัสดาจะเปิดตัวศิขรินทร์ให้เพื่อนพ้องของตัวเองให้รู้ว่าคนหล่อๆที่หนีบมาด้วยนี้เป็นคนรักของตน
.
.
.
.
.
.
๐ เอาให้สำลักความหวานตายกันไปข้างเลย 55555555+
๐ขอบคุณทุกคอมเมนท์
๐ แก้คำผิดเดี๋ยวทยอยหาดูให้ ( โคตรเบลอ)
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
ต่างคนต่างหวงกันดีจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
สนุกมากค่ะ
-
หวานเจือโหดตลอดคู่นี้ พีทใจอ่อนได้แล้ว :laugh:
น้องหมวยสงสัยจะเบลอจริง
รบกวนแก้คำผิดด้วยครับ ...ขบเคี้ยว/ป้วนเปี้ยน /ใส่กุ้ง /ปอกส้ม /กระเพาะ /ขยำ /ยีนส์
+1
-
:o8: :o8:
+1 จ๊ะ
-
เป็นคู่ที่เหมาะกันจริงๆค่ะ :กอด1:
-
หวานมากค่าาาา :o8: :o8:
อยากอ่านตอนตาเผือกไปเจอเพื่อนของพีทททท ><
-
:o8: :impress2:
คู่นี้อ่านทีไรแล้วเขินๆตลอดเลย
อิจฉาอย่างแรงน้ำตาลพุ่งเลย ว่าแต่เมื่อไหร่คนสวยจะเสร็จคนหล่อซะที
เอาใจช่วยคนหล่อเต็มที่เลย :z2:
-
หวานนน :-[ :-[
-
หวานพะยะคะ
-
โอ๊ยยยยยยยย หวานมากมายอ่ะ
-
มดขึ้นคอมฯอ่ะ :laugh:
-
หวานมากๆแบบไม่ต้องใส่น้ำตาลเพิ่มจริงๆคู่นี้ :-[
-
พีทน่ารักอ่ะ ชอบขอกลับบ้านคนดิ อิอิ
-
:-[ตาพล่ามัว และเบลอในความหวานของคู่นี้เลยจริงๆ
-
หวานจัง รอให้คนหล่อพิชิตคนสวยซะที^^
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยย
:-[
พีทหึงน่ารักค่า
อ่านไปมดกัดซะคันไปหมดแล้ว
:laugh:
-
น่ารักอย่างแรง :o8:
-
หวานเวอร์อิจฉานะ
-
เมื่อไหร นายช่างคนน่ารักจะยอมใจอ่อนซะที เป็นแฟนกันนานแล้วนะ :z1: :z1: :z1:
-
น่ารัก :man1:
-
หวานไม่กลัวมดขึ้นเลย
:-[ :-[
-
หวานมากกกกกกก o18
พีทน่าฟัดมากกกกก :haun4:
ไม่แค่ศิที่หวงนะ เค้าก็หวงพีท 555 :laugh:
-
น่ารัก
:กอด1: :กอด1:
-
หวานเว่อร์อะ อิจฉาๆ อยากมีแฟนแบบศิมั่งง o13
-
:กอด1: :L2:
:pig4:
-
ลุ้นตอนเปิดตัวกับเพื่อนๆนี่แหละ
-
:กอด1:
-
ตาเผือกได้กำไรไปเต็มๆ
รอวันที่นายช่างใหญ่จะพร้อม ถึงวันนั้น ตาเผือกคนกินนายช่างไปทั้งตัวแน่แน่555++
หลงเมียจริงๆเลย
เปิดตัวกับเพื่อนยังไม่เท่าไหร่
ปะฝีปากกับคุณแม่ดิ ท่าทางน่ากลัว
ลุ้น ลุ้น ลุ้น :L2: :L2:
+1 นะคร้าบบบบ
-
ยังหวานได้อีกค่ะ จัดมา เค้าชอบบบบอ่ะ
ต่างคนต่างหวง อย่างนี้ก็หายห่วงได้เลย
เมื่อไรพีทจะใจอ่อนยอมให้ศิชื่นใจสักทีน้า
ขนาดยังไม่ยอมศิยังรักยังหลงขนาดนี้เลย
เกรงใจก็เท่านั้น ไปไหนไม่รอดแน่ :laugh:
รอตอนศิพบเพื่อนๆของพีทนะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
หวานจนจะหมดตอน
ไหง๋สุดท้ายเหี้ยมซะ
-
:impress2:เมื่อไรพีทจะยอมใจอ่อนกับศิซักทีน้า :กอด1:
-
หวานเกินไปนะ
สำรักความหวาน
-
น่ารักกกกกกกกกกก
มาต่อเร็ว ๆ น้ะกำลังค้างงงงงง
:-[ :-[
-
หวานนนนนนนนนนนน :impress2: :impress2:
-
:-[ โอ๊ย มดยังอายอ๊า หวานมากกกกกกก
-
พี่ศิกับพีทนี่หวานกันดีจริงๆ พีทกำลังพาพี่ศิไปรู้จักโลกของพีทมากขึ้น หวังว่าเพื่อนๆของพีทจะต้อนรับพี่ศิอย่างดีนะคะ
-
ร๊ากกกกกที่ซู้ดดดดดดเลยยย :-[
มาเร็ว เคมเร็ว อิอิ o13
-
โอ้ยอิจฉา
อยากมีแฟนที่ได้ซักเซี่ยวนึงของคู่นี้
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
99.99% ของทุกคอมเมนท์จะมีคำว่า "หวาน"
5555555555555555555555555555++
ก็บอกแล้วว่าระวังจะอ้วก
( เดี๋ยวกลับไปอ่านนิยายตัวเองอีกรอบ เพื่อพิสูจน์ควมหวาน )
ม๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ กอดทุกคอมเม้นและทุกโพส ฮิ้วววววววววววววว
-
รอ :oo1: :z1: :pighaun: :pighaun: :m25:
-
:z2: o13ว้าว จะเป็นยังไงต่อไปน่ะ ลุ้นๆๆ
-
สองคนนี้น่ารักกันจริงๆเลยเนอะ
ระวังความโหดของพีทไว้ด้วยนะคุณเผือกเน่า
-
หวานเชียว :-[
-
หวานชอบ :-[ แล้วเมื่อไหร่อิหนู พีตจะยอมให้พี่เขา :oo1:ซะทีละหนู เค้าลุ้นจนเงื่อตกแล้ว :m29:
-
หวานมากจนเรานชักจะอิจฉาแล้วนะ อิอิ
-
ขออีกเยอะๆหวานๆอ่ะชอบ :o8:
บวกเป็ด
-
กรี๊ดดด ด
จะได้เปิดตัวแล้วๆ
:-[ :-[
-
พีทโหด แต่น่ารัก :m3:
หวานจริงๆนะ ชอบๆ o13
-
หวานจัง
-
หวานเว่อร์ไปละ อิจฉานะเนี่ยยยย ฮ่าๆๆๆ
-
ละลายกลายเป็นโกโก้ครั๊นช์ไปแล้ว
-
ที่พาไปเปิดตัวกับเพื่อนแล้ว เมื่อไหร่ถึงคิวของคุณนายแม่ทั้งสองละค่ะเนี่ย
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: อิจฉาาาาา >< หวานกันไปไหนนน
-
อยากรู้ปฏิกิริยาของเพื่อนๆซะละ ><
-
ติดงานที่บ้าน
แต่ก็ปั่นเก็บไว้แล้ว
ขอเวลาเกาๆ (- -) มันหน่อยนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
หวานได้อีก อิจฉาจริงเชียว
-
ขอบคุณผู้เขียนนะที่เข้ามาบอกว่าติดงาน ดีกว่าหายไปเฉยๆ อย่างน้อยผู้อ่านก็ยังมีความหวังที่จะไดอ่านนิยายต่อ ถึงจะช้าไปบ้างก็ไม่เป็นไร จะรอและเป็นกำลังใจให้ครับรักครับ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พีทททท ทำไมน่ารักอย่างนี้เนี่ยย
-
เข้ามาอ่านรออีกรอบ :L1:
-
หวานมว๊ากกกกกกกกกกกก
-
มดขึ้นคอม+
-
รอครับ :t3:
-
:catrun:
-
หวานเกินไปแล้วมั้ง ฮ่าๆๆๆ
พีตน่ารักอ่ะ ศิก็หื่นจริงๆๆ
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค่ะ ^^
-
หวานปานน้ำผึ้งจริงๆ นี่ถ้าหญิงแม่รู้ว่าว่าที่ลูกสะใภ้คือใครจะว่าไงเนี่ย
-
ใส่ใจกันและกันแม้กระทั่งเรื่องเล็กน้อย อิจฉาคู่นี้จริงจังน่ารัก :-[
-
:man1: :man1: :man1: :man1:
รอต่อไปจร้าาาาาาาาา
-
อ่านไป เขินไป :-[
-
เข้ามามองดูว่า ศิ กับ พีท มารึยัง :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
:t3: :t3: :t3: :t3: :t3:
ใกล้จะมายังหว่าาา
-
รอออออออออออออออ มาดันๆๆๆๆๆ
-
ตามอ่านทันแล้วจ๊าาาาา
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น่ารักเนอะ เป็นคู่ที่หวานหยดย้อนตั้งแต่ตน เลยนะ
ฮ่าๆๆๆๆ
น่ารักๆ
ตอนนี้กำลังรอ ให้เจอ กับ ติ อยู่ เชื่อว่าท่านประธาน หน้ายัก แหงงง
ฮ่าๆๆๆๆ
รอจ๊าา
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ยังรอครับ :call: :call: :call:
-
:impress3:นู๋พีตน่ารักอ่ะ
-
เข้ามาแจ้งข่าว
คนแต่งทำงาน หามรุ่งหามค่ำ ก็เลยไม่ได้เข้ามาอัพ
วันนี้กะว่าจะกัดฟัน ขืนความเจ็บที่แขนกับที่นิ้ว แต่ก็ฝืนได้ไม่นาน
เพราะมันเจ็บมา เหมือนแขนจะหลุดอ่ะ นอนปวด นอนร้องทั้งคืน
ขาดว่า วันสองวันคงจะหาย แต่ก็ปั่นเก็บไว้เหมือนกัน
**รอกันหน่อยนะคะ *ยิ้ม ^^
-
ดูแลตัวเองด้วยน้า :กอด1:
-
หวานนนน ปน น่ารัก :-[
-
ไม่เป็นไรครับ พวกเรารอได้ ขอให้เข้ามาบอกกันบ้างอะไรบ้าง ดีกว่าหายไปเฉยๆ ขอให้หายไวๆนะครับ อย่าทำงานหนักจนลืมพักผ่อนบ้าง แฟนๆเป็นห่วง จะอย่างไรก็รอได้ ดีใจที่ได้อ่านนิยายของคุณ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เข้ามาให้กำลังใจ สะใภ้เถื่อนครับ :3123: :3123: :3123:
-
:man1: :man1: :man1: :man1:
นานเท่าไหร่ก็จะรอค่าาา
สู้ๆนะค่ะ
>< อิอิอิ
กำลังหวานเลยยยย
-
จะเข้ามาบอกว่า ทุกคนยังรอเรื่องนี้อยู่ครับไม่ได้หายไปไหนกันเลย :z2: :z2: :z2:
-
หวานกันน่ารักอะ อ่านไปเขินไป อินจัด 5555
-
รอ :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3:
-
บทที่ 31
.
.
หมาหวงก้าง
.
.
.
.
.
“ไอ้เขตถึงไหนแล้วว่ะ” ภัสดากดโทรศัพท์หาหลักเขตทันทีที่ใกล้ถึงสถานที่เพื่อนสนิทตนนัดไว้ ศิขรินทร์นั่งทำหน้าที่สารถีอยู่ข้างๆและก็คอยหาช่องทางแกล้งร่างบางอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นการแกล้งยกมือหนาขึ้นไปบิดแก้มนวนเนียนด้วยความเอ็นดู หรือเวลาติดไฟแดงนานๆก็จะชะโงกหน้าไปหอมซอกคอให้คนเอวบางได้อายเล่นๆ แต่ทำก็ทำได้ไม่นาน เพราะกำปั้นผสมหมัดหมักจะลอยแหวกอากาศมากระทบต้นแขนให้เจ็บไปถึงกระดูกสันหลังเล่นๆ
ศิขรินทร์รู้ดีว่า ภัสดาทุบมาเพราะความรัก(?) ล้วนๆ ......
“ถึงกันหมดแล้ว เหลือแต่มึงแหละไอ้น้องเล็ก เมื่อไรจะมาถึง ไอ้ติ อริสบ่นคิดถึงมึงจนกูจะอ้วกแล้ว” เมื่อได้ยินว่าใครบ้างที่บ่นคิดถึงเขา ภัสดาก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปยังคนขับรถข้างๆ อดหวั่นในใจอยู่ไม่น้อยว่าถ้าหาก ศิขรินทร์เผชิญหน้ากับติยะครั้งแรกมันจะเป็นอย่างไร อย่าให้ทั้งสองคนลุกขึ้นมาวางมวยใส่กันเลย เพราะมันไม่ใช่เรื่องดีเลยซักนิดที่ผู้ชายสองคนจะมาทะเลาะกันเพราะเขา
“จะถึงแล้วครับคุณพี่....ไอ้คีย์ถึงแล้วใช่ไหม” ภัสดาเอ่ยถามถึงเพื่อนตัวเล็กเจ้าของห้องเสื้อชื่อดังและดีไซน์เนอร์แถวหน้าของเมืองไทยอย่างคีตา
“มาแล้ว...หนีบไอ้กรุงมาด้วย สวีทสุดๆ” หลักเขตหันไปมองยังทิศทางของคีตาที่นั่งอยู่เคียงข้างกรุง วรยศ หากหลักเขตจะมองดีๆ จะเห็นว่าทั้งสองคนนั้นไม่ได้สวีทหวานแต่อย่างใด เรียกว่าสงครามย่อมๆถึงจะถูก
“ไอ้กรุงมาด้วยเหรอ ฮ่าๆ เออๆ งั้นแค่นี้นะ เดี๋ยวก็จะถึงแล้ว” ศิขรินทร์รู้จักกับหลักเขต จึงไม่แปลกที่กรุงจะรู้จักและสนิทสนมกับหลักเขตไปด้วย ถึงแม้เพื่อนของเขาจะอายุน้อยกว่านักธุรกิจอย่างกรุงและศิขรินทร์ แต่ผู้ชายเขาก็ไม่ค่อยนับเท่าไร สรรพนามเรียกและแทนตัวจึงเป็น กู มึง ไอ้ ได้อย่างสนิทใจ ไม่มีใครตงิดใจอะไรแต่อย่างใด ทั้งๆที่เมื่อก่อนตอนรู้จักใหม่ๆจะเรียก คุณๆ ผมๆ ไม่รู้ว่าไปแอบเปลี่ยนกันตั้งแต่เมื่อไร
“ไอ้กรุงก็ไป มึงมีเพื่อนแล้วแหละ” ภัสดาหันไปพูดกับคนหล่อ ที่กำลังขับรถฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ไม่รู้จะดีใจอะไรนักหนา เห็นแล้วหมั่นไส้
“นี่มันจะตามคีย์ไปทุกที่เลยหรือไง”
ศิขรินทร์เอ่ยถึงเพื่อนสนิทของตัวเองแล้วส่ายศีรษะไปมาอย่างอ่อนใจ สองคนนี้พ่อแง่แม่งอนกันมานานแล้ว เพื่อนสนิทเขาตามจีบคีตา เพื่อนสนิทของภัสดาอยู่หลายเดือน แต่คีตายังไม่ยอมตกปากรับคำเป็นแฟนกรุง เพราะอยากดูพฤติกรรมของเพื่อนเขาว่าจะดีอย่างที่ปากพูดไหม แต่ถึงแม้ทั้งสองฝ่ายจะบอกว่ายังไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่เรื่องหึงเรื่องหวงนั้นมันแซงหน้าคำว่าแฟนไปแล้ว ไอ้กรุงมันจะคอยตามเฝ้าไม่ให้หนุ่มๆเข้าใกล้ว่าที่แฟนมัน ส่วนคีตาเองก็ไม่น้อยหน้าถ้าวันไหนที่ไม่เห็นหน้าหล่อๆของไอ้กรุง จะต้องโทรตามจิกและถามว่าอยู่ไหนตลอด แต่ดีไซน์เนอร์คนงามก็ยังบอกว่า ‘ไม่ได้เป็นอะไรกัน....’
“ก็มันเป็นแฟนกัน ถึงแม้คีย์จะปากแข็งว่ายังไม่ใช่แฟนก็เถอะ”
“เพื่อนผมเป็นคนดีนะครับ บอกให้เพื่อนคุณใจอ่อนได้แล้ว”
“ดีไปดีมา ระวังจะดีแตกนะมึง ไอ้คีย์น่ะมันลูกศิษย์กู แม่ไม้มวยไทย คาราเต้ เทควันโด้ มันเรียนหมดแล้ว ระวังไอ้กรุงไว้ดีๆ ทำมันโมโหเมื่อไรไส้แตกแน่ๆ”
เห็นทีศิขรินทร์จะต้องเตือนเพื่อนสนิทตัวเองไว้ซะแล้ว ว่าเชื้อความโหดมันออสโมซิสจากเพื่อนสู่เพื่อนได้ เพราะดีกรีความโหดของภัสดาตั้งแต่คบกันมามันยิ่งเพิ่มขึ้นๆไปทุกวัน ทำเอานักธุรกิจใหญ่เกรงอกเกรงใจว่าที่เมียนักหนา
“จะโหดไปถึงไหนครับที่รัก แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว” มาดนักธุรกิจเก่งกาจเย็นชาถูกพับเก็บใส่ลิ้นชักไว้ทันทีที่อยู่กับภัสดา อยู่กับคนตัวหอมทีไรอะไรที่เคยนิ่งเคยขรึมมันก็พลันหายหมด อยากดึงมากอด มาหอม มาจูบอยู่เสมอๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าไอ้อาการอย่างนี้มันเรียกอะไร รู้แต่ว่านับวันๆมันยิ่งเพิ่มขึ้น จนแทบคลุมไม่อยู่
“ถ้าไม่โหดแล้วจะเอาเสือสิงกระทิงแรดอย่างพวกมึงอยู่ไหม”
“อยู่ซิครับ ถึงพีทไม่โหดผมก็เกรงอก เกรงใจว่าที่เมียอยู่แล้วครับ”
“หุบปากไปเลย!! ก็บอกแล้วไงว่ะ ว่าตอนนี้ยังไม่เป็นๆจะพูดซ้ำทำไม” ก็จะมีอยู่เรื่องเดียวล่ะนะที่คนสวยเขาแพ้ทาง เวลาพูดเรื่องบนเตียงขึ้นมาทีไร ไปไม่ถูกทุกที ถ้าไม่โวยวายหน้าแดง ก็จะทุบตี ทำร้ายร่างกายเขานั่นแหละ
“แต่เดี๋ยวก็เป็น” ร่างสูงพึมพำพูดเสียงเบา....แต่ก็ไม่สามารถรอดพ้นหูทิพย์ของคนที่นั่งอยู่ข้างๆได้
“ไอ้ศิ!!!!”
“คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบ หยุดพูดแล้วครับเมีย โอ๊ยยยยยยย!!!” ก็โดนหมัดหนักๆชกไปที่ไหล่แบบจัง เจ็บไปตามระเบียบของคนปากดี
ศิขรินทร์และภัสดาใช้เวลาเดินทางประมาณยี่สิบนาทีถึงที่หมาย ร่างสูงขับวนเพื่อหาที่จอดรถอยู่นานพอสมควรเพราะร้านโรงเบียร์แห่งนี้ถือว่าได้รับความนิยมจากนักท่องราตรีทุกเพศเป็นจำนวนมาก และเวลานี้ก็เป็นเวลาที่ผีเสื้อราตรีทั้งหลายกำลังตีบีกออกจากรังโบยบินออกจากรังเพื่อหาความสนุกใส่ตัว
“มั่นใจแล้วนะที่เอาผมมาครั้งนี้” ร่างสูงหันมาถามร่างบางที่กำลังเช็คกระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์มือถืออยู่ใกล้ๆ
“ก็เอามาเปิดตัว โตจนจะมีผัวแล้วนี่นะ จะมัวอายอะไร ฮ่าๆ” ภัสดาเปิดประตูออกไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและเสียงหัวเราะทำเอาร่างสูงถึงกับส่ายหน้าให้กับคำพูดห่ามๆของคนรัก ที่อย่างนี้ล่ะมาพูดดี พอจะทำจริงๆ หน้าซีดตัวสั่น
ศิขรินทร์คว้ามือบางของภัสดามาจับไว้เพื่อประกาศให้บุคคลที่อยู่แถวๆนั้นได้รู้กันไปเลยว่าคนสวยที่ยืนอยู่ข้างๆเขานี่เป็นของเขา
ด้วยบุคลิกท่าทางของคนทั้งคู่ช่างโดดเด่นจนคนที่เดินผ่านไปมาอยู่แถวนั้นต้องมองเหลียวหลัง ทำให้มือหนาของศิขรินทร์กระชับแรงกุมมือให้แน่นยิ่งขึ้นไปอีก สายตาคมเข้มดุจเหยี่ยวปาดมองใบหน้าของคนที่บังอาจจ้องมองคนรักของตนอย่างเปิดเผย และเมื่อคนๆนั้นได้สบตาแข็งกร้าวของศิขรินทร์ก็พากันหลบฉากและหันหน้าหนีไปแทบไม่ทัน
“คนเยอะชะมัด ....แล้วพวกมันไปอยู่กันตรงไหนเนี่ย” ร่างบางบ่นหงุดหงิดเพราะจำนวนคนที่เยอะจนเบียดเสียดทำเอาอารมณ์สดใสขุ่นมัวขึ้นมาทันที
“เดี๋ยวก็เห็นมั้งครับ เดินไปสักครู่ก่อนแล้วกัน”
ทันทีทีก้าวเข้ามายังอาณาเขตของร้านทั้งสองคนก็ตกเป็นเป้าสายตาของนักท่องราตรีได้เป็นอย่างดี ทำไมนักท่องเที่ยวเหล่านี้จะไม่รู้จักนักธุรกิจใหญ่แถวหน้าของเมืองไทย แต่ที่ทุกคนแปลกใจอยู่ไม่น้อยนั่นก็คือ แล้วใครที่อินทรีเงินเดินกุมมือแลแสดงออกอย่างชัดเจนว่าทั้งรักทั้งหวง
“ไอ้ศิทางนี้” ศิขรินทร์เงยหน้ามองไปยังทิศทางที่เสียงเรียกชื่อดังมาและก็เห็นหลักเขตยืนโบกมือให้สัญญาณอยู่ทางนั้น
“มึงไม่เรียกพรุ่งนี้ทีเดียวเลยล่ะ” ภัสดาเอ่ยเสียงขุ่นแล้วเป็นฝ่ายเดินนำหน้าศิขรินทร์ เลยดูเหมือนว่าร่างโปร่งบางจับจูงร่างสูงให้ก้าวเดิน ริมฝีปากหนาเหยียดยิ้มอย่างพอใจที่ร่างบางยังคงไม่ปล่อยมือให้แยกจากกัน คงอยากจะประกาศให้ใครแถวนี้รู้ละมั้งว่า เขาเป็นอะไรกับร่างบาง
“มาได้ซักทีนะพีท ให้ติไปรับก็สิ้นเรื่อง................” ติยะลุกขึ้นต้อนรับเพื่อนสนิทตัวเองอย่างยิ้มแย้มและเมื่อมองเลยหน้าไปด้านหลังของภัสดาก็ต้องนิ่งงัน ร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งที่พีทกุมมืออยู่ ความรู้สึกหนึ่งพุ่งใส่หัวใจของทนายหนุ่มอย่างจัง
เสียดาย.....เสียใจ
แต่..........................มันก็สายเกินไปเสียแล้ว
“พีทจะมากับแฟนแล้วติจะไปรับทำไม เกรงใจเปล่าๆ” ร่างบางเอ่ยแก้สถานการณ์เมื่อเห็นว่าทุกคนในโต๊ะกำลังตะลึงงันและมองมาที่ศิขรินทร์อย่างตกใจ ยกเว้นแต่หลักเขตและกรุง วรยศ ที่สบตากันเพียงชั่วครู่อย่างรู้กัน
หากเป็นเมื่อก่อน ภัสดาคงจะให้ติยะไปรับ เพราะปฏิเสธไม่ได้ว่ายังรู้สึกดีกับรักครั้งแรกอยู่ แต่ความรู้สึกเหล่านั้นก็ได้เลือนหายไปหมดแล้ว เหลือเพียงแค่ความทรงจำลางๆ เพราะใครคนหนึ่งได้เดินเข้ามาช่วยลบภาพของติยะให้หายไปจากหัวใจของภัสดา ใครคนนั้น คนที่ยืนเคียงข้างอยู่เสมอมา คนที่ทำให้ภัสดายอมเผยด้านมืดของตัวเอง ด้านที่อ่อนแอ และต้องการใครสักคนมาคอยดูแลและปกป้อง
ศิขรินทร์เข้ามาเติมเต็มช่องว่างที่ขาดหายไปให้มันสมบูรณ์และสวยงามยิ่งขึ้น........................
“ห๊ะ!!!!”
คีตา อริสรา ติยะต่างอุทานออกมาเป็นเสียงเดียวกัน คีตามองหน้าเพื่อนสนิทตัวเองอย่างอึ้งๆไม่คิดว่าเพื่อนสนิทของกรุงจะเป็นแฟนของภัสดา ดีไซน์เนอร์หนุ่มอดน้อยใจอีกฝ่ายไมได้ที่ปกปิดไม่ให้ตนเองรู้ ส่วยอริสราก็มีความรู้สึกคล้ายกับคีตา ที่อยากจะงอนภัสดาหนักหนา โทษฐานที่ปิดบังเรื่องแฟน ไม่ยอมบอกให้รู้
แต่สำหรับติยะแล้ว เมื่อได้ฟังว่าคนทั้งสองเป็นอะไรกัน ก็ยิ่งปวดใจเข้าไปใหญ่ นี่เขาเป็นอะไรกันแน่ เสียดาย หรือว่า หวงภัสดา แต่จะด้วยความรู้สึกอะไร มันก็สายเกินไปเกินกว่าที่จะทวงถามถึงความรักที่ภัสดาเคยมีกับตน
สายไปแล้วซินะ.................
“อย่าตกใจๆ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังตั้งแต่ต้นจนจบเลย” ภัสดาพูด และหันมองรอบโต๊ะ เมื่อเห็นช่องทางในการหย่อนกายนั่งทานอาหารก็ จูงมือศิขรินทร์ไปทางนั้นทันที
“เดี๋ยวพีทนั่งข้างติแล้วกันนะ” เมื่อได้สติ ติยะก็จัดแจงที่นั่งของเพื่อนสนิทตัวเองทันที โดยทำท่าไม่สนใจและวางทีท่าเมินเฉยต่อศิขรินทร์อย่างชัดเจนทำเอาความนิ่งเรียบภายในใจของศิขรินทร์ตอนนี้เลือนหายไป ร่างสูงมองบุคคลที่คนตัวหอมนั้นเคยบอกว่าหลงรัก และตอนนี้เลิกรักไปแล้วด้วยแววตาที่สมเพชเวทนาในการกระทำอีกฝ่าย
บ้าเป็นหมาหวงก้างเลยนะ ติยะ .......
“ไม่เป็นไรติ เดี๋ยวพีทนั่งข้างศิ ดีกว่า มากับแฟนแล้วจะแยกนั่งทำไมล่ะ..ขอบคุณมาก” ภัสดารับรู้ได้ถึงสายตาฟาดฟันที่ศิขรินทร์และติยะปล่อยออกมาใส่กัน เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ หวังว่าคงไม่มีการวางมวยชิงภัสดากางร้านเหล้าหรอกนะ
“เอางั้นก็ได้ ....สั่งอาหารเลยแล้วกัน” ติยะทรุดตัวนั่งลงที่เดิม แต่ไม่วายหันมาจ้องหน้าของศิขรินทร์อย่างไม่ชอบใจนัก คนๆนี้เป็นใครถึงได้มาฉกคนที่เคยบอกว่ารักเขาไป ถึงแม้มันจะเนิ่นนานมาแล้ว แต่ติยะก็ยังคงเชื่อว่าภัสดายังคงรักตนอยู่ และคงคบกับผู้ชายคนนี้เพื่อประชดแน่นอน ติยะคิดไว้อย่างมาดมั่น
“ทุกคน...คนหล่อๆที่นั่งข้างพีทคนนี้ชื่อว่าศิขรินทร์ นามสกุลอินทราทิพย์ บ้านรวย เงินเยอะ รถสวย รับรองไม่พีทได้ไปแล้วสบายไปตลอดชาติ อยากถามอะไร ถามได้เลย!!!” สิ้นเสียงของภัสดา เพื่อนคนอื่นๆก็ต่างรุมตั้งคำถามใส่ภัสดาทันที ยกเว้นหลักเขตและติยะที่ได้แต่นั่งฟังเท่านั้น ศิขรินทร์มองหน้ากรุงอย่างรู้ทันว่าคนที่ชื่อติยะนั้นมีจุดประสงค์ในใจอย่างไร
“คบกันมากี่เดือนแล้ว” อริสราเอ่ยถาม ใบหน้าสวยหวานของคุณหมออริสมองมาที่ศิขรินทร์อย่างชื่นชมในรูปร่างและใบหน้าของอีกฝ่าย ดูไปดูมาแล้วเหมือนใครนะ
“เดือนหน้าก็ครบรอบหนึ่งปีแล้ว”
“อะไรเนี่ย มันนานขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมพีทถึงเพิ่งมาบอกอ่ะ งอนแล้วนะ” สาวน้อยคนเดียวในกลุ่มเอ่ยอย่างงอนๆ เจ้าตัวสะบัดหน้าไปมาอย่างน่ารัก
“ก็อยากคบกันไปนานๆเพื่อให้แน่ใจก่อนไง อย่างอนนะอริส เดี๋ยวไม่สวยนะจะบอกให้”
“พีทบ้า คอยดูเถอะเดี๋ยวจะเล่นงานให้สาสมเลย ปิดบังกันดีนัก” นับว่าภัสดาเก็บความลับไว้ได้ยาวนานมาก ด้วยระยะเวลาที่ยาวนานเกือบจะถึงหนึ่งปีที่คนสองคนคบกันมานั้นสร้างความตกตะลึงให้กับเหล่าเพื่อนพ้องไม่หาย
“คีย์พีทขอโทษ ก็พีทอยากให้แน่ใจก่อนไง ตอนนี้ก็โอเคแล้ว มั่นคงแล้ว” สิ้นเสียงของภัสดาทำเอาความดีใจหลั่งไหลอยู่ข้างในอกของศิขรินทร์เต็มไปหมด เพียงแค่นี้ก็ทำให้เขาได้รู้แล้วว่าคนเอวบางนั้นแคร์เขามากแค่ไหน ก็หวังว่าใครแถวๆนี้จะรับรู้และยอมรับความจริงในที่สุด
ช่างแตกต่างกับติยะในตอนนี้ที่เพิ่งมารู้สึกว่าหวงแหนเพื่อนสนิทอย่างภัสดาแค่ไหน ชายหนุ่มมองคนทั้งสองนั่งยิ้มให้กันด้วยความอิจฉาตาร้อน อยากจะลุกขึ้นไปแล้วจับภัสดาและศิขรินทร์แยกออกจากกัน อยากจะดึงภัสดาที่รักเขานักหนานั้นกลับมา อยากให้ความรู้สึกของภัสดาเหมือนเดิม แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่หวังคงจะไม่เป็นจริง เพราะพีท คนที่เคยแอบหลงรักเขานั้นมีคนรักเป็นตัวเป็นตนแล้ว
ถ้าจะยื่นมือไปแย่งกลับมา.........จะได้ไหม
พีทหมดรักเขาน่าแล้วเหรอ.........พีททำใจได้เร็วขนาดนั้นเชียวเหรอ
หรือว่าบางทีพีท อาจจะใช้ศิขรินทร์เป็นเครื่องมือที่ทำให้ลืมเขาไปได้
ถ้าอย่างนั้น .........เขาก็มีหวังซินะ
กรุง วรยศ สบสายตากับคีตาอย่างรู้กัน กรุงนั้นรู้ดีว่าเพื่อนสนิทตัวเองกำลังข่มความรู้สึกเดือดพล่านในใจเอาไว้ และท่าทางมันจะระงับยากอยู่เหมือนกัน เพราะอีกฝ่ายนั้นคอยแต่จะพูดจาฉอเลาะภัสดาอย่างเอาอกเอาใจ เป็นใครๆก็ทนไม่ได้ เมื่อมาเห็นแฟนตัวเองถูกเอาอกเอาใจจากคนที่เคยแอบชอบ
“ช่วงนี้ติงานยุ่งเลยไม่ได้แวะไปหาพีท ขอโทษทีนะ...เดี๋ยวถ้าว่างคราวนี้จะแวะไปค้างด้วย” ภัสดาเหลือบมองใบหน้าของคนรักชั่วแวบแล้วหันกลับไปตอบคำถามเพื่อน
“ถ้าเป็นเมื่อก่อนติจะมาตอนไหน พีทคงจะไม่ห้าม แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ได้แล้ว เพราะพีทย้ายไปอยู่กับศิแล้วล่ะ”
เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจ ความจริงที่ติยะได้รับรู้นั้นมันช่างโหดร้ายเกินจะทน!
“..............................” ติยะนิ่งเงียบ ไม่คิดว่าภัสดาจะกล้าทำถึงเพียงนี้
“ไอ้ติ มึงไม่เป็นไรนะ” หลักเขตเห็นใบหน้าของเพื่อนสนิทตัวเองซีดเผือดลงก็เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง นึกเห็นใจอยู่ไม่น้อย ติยะคงจะรู้ตัวแล้วว่าการรู้ตัวช้ามันเจ็บปวดแสนสาหัสขนาดไหน
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวขอตัวไปห้องน้ำสักครู่นะ” ทนายหนุ่มขอตัวแล้วก้าวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
“ศิเดี๋ยวกูมานะ ...........” ร่างบางรีบเดินตามร่างของเพื่อนสนิทไปทันที
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเงียบกริบไร้เสียงพูดคุยทันที กรุง วรยศมองหน้าเพื่อนสนิทตัวเองอย่างห่วงๆ ซึ่งไม่ต่างอะไรกับคนอื่นๆ ศิขรินทร์นั้นมั่นใจในตัวเองภัสดาอยู่แล้ว แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ว่าไอ้หมาหวงก้างอย่าง ติยะ มันจะบ้าคลั่งแล้วทำอะไรแฟนเขาขึ้นมา
“คุณติก็ตามพีทไปซิคะ” คุณหมออริสเอ่ยแนะนำ
“ตามไปเถอะคุณซิ ไปคุยกันให้รู้เรื่อง เพราะยังไงคุณก็ต้องพบเจอกับไอ้ติมันบ่อยๆอยู่แล้ว”
“ครับ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ติ....โอเคนะ” ภัสดาเอ่ยถามแผ่นหลังกว้างใหญ่สมบุรุษเพศของเพื่อนสนิทอย่างห่วงใย แผ่นหลังกว้างที่เมื่อก่อนนั้นภัสดามักจะมองด้วยความรักและความห่วงใย แต่ตอนนี้ความรักความอาลัยได้เลือนหายไปหมดแล้ว คงเหลือแต่เพียงความห่วงใยที่เพื่อนคนหนึ่งมีให้เท่านั้น
“พีท....รักไอ้หมอนั่นจริงๆเหรอ” แม้จะฉุนที่อีกฝ่ายเรียกคนรักของตนไม่สุภาพ แต่ภัสดาก็ไม่อยากใส่ใจเพราะรู้ว่าติยะอยู่ในอารมณ์ไหน
“ใช่! พีทรักไอ้ศิ ก็คนเป็นแฟนกันนี่นะ ไม่รักแฟนแล้วจะไปรักใคร”
ภัสดารู้ว่าที่เอ่ยออกไปมันมันโหดร้ายเพียงไหน แต่ก็ต้องทำ เพื่อให้คนตรงหน้าได้รู้ว่า ความรู้สึกเดิมๆมันหายไปหมดแล้ว
“ไม่เชื่อ!! ติไม่เชื่อ พีทแค่อยากเอาใครคนหนึ่งมาทำให้พีทลืมติ ความจริงแล้วพีทยังรักติอยู่!!”
ติยะหันกลับมาพูดเสียงก้าว ใบหน้านิ่งเฉยที่แฝงไปด้วยความนิ่งขรึมตามแบบฉบับทนาย บัดนี้แข็งก้าวขึ้นมาไม่เหลือ ติยะที่ภัสดาเคยรู้จักเลยซักนิด มือหนาของติยะเอื้อมมาตว้าต้นแขนของภัสดามาบีบและเขย่าไปมาอย่างโมโหและควบคุมสติตัวเองไม่อยู่
“ติ!!! เลิกบ้าได้แล้ว พีทเป็นเพื่อนตินะ เราสองคนเป็นเพื่อนกัน!!” ภัสดาพยายามแกะมือหนาที่แข็งแรงปานครีมเหล็กให้หลุดออกจากต้นแขนของตัวเอง แต่ดูเหมือนว่ายิ่งพยายามแกะเท่าไรติยะก็บีบแรงยิ่งขึ้นเท่านั้น
“เพื่อนอย่างนั้นเหรอ ไหนเมื่อก่อนพีทบอกว่ารักติไง!!!!”
“มันสายไปแล้วติ มันสายไปแล้ว พีทลบติไปจากหัวใจได้แล้ว และคนที่ทำให้พีทลืมติได้ ก็คือศิ!!!”
“ไม่ใช่! พีทไม่ได้รักมัน พีทรักติอยู่ ได้ยินไหมว่าพีทรักติอยู่!!!!”
“ติ พีทเจ็บ!!” ภัสดาดิ้นขลุกขลักไปมาอย่างตกใจ เพราะติยะคว้าเอาร่างของตนเข้าไปกอดไว้อย่างขาดสติ ไม่คิดว่าพิษรักมันจะร้ายกาจขนาดนี้
ผลั่ก!!!!!!!!!!!
แรงปะถะมหาศาลจากใครคนหนึ่งผลักร่างหนาของติยะให้หลุดออกจากภัสดา เมื่อเงยหน้าขึ้นมามองก็พบกับ ศัตรูหัวใจ......
ไอ้ศิขรินทร์!
“เลิกบ้าได้หรือยัง”
ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบ ใบหน้าหล่อเหลามองคนที่ภัสดาเคยหลงรักอย่างสมเพช มือหนาโอบเอวบางเอาไว้ข้างตัวอย่างห่วงแหน ลมหายใจร้อนผสมกรุ่นกลิ่นของความโกรธที่เห็นคนรักของตนเองอยู่ในอ้อมกอดของคนอื่น ถึงแม้ร่างบางที่เขาโอบอยู่นี่จะคิดกับอีกฝ่ายเพียงแค่เพื่อนก็เถอะ
“อย่ามายุ่งกับกู มึงมันเลว มึงแย่งพีทไปจากกู!!”
“แย่งไปจากนายอย่างนั้นเหรอ หึ! ความจำเสื่อมหรือเปล่าคุณทนาย.....นายเองไม่ใช่เหรอที่ปฏิเสธพีทและผลักไสเขาออกไปจากหัวใจ ใครกันแน่ที่ร้ายกาจ!!”
ดวงตาคมเข้มเรืองรองไปด้วยความโกรธที่อัดแน่น และในที่สุดพันธุกรรมที่รับมาจากปู่ทวดก็ทำให้สีตาเปลี่ยนจากสีน้ำตาลเข้มเป็นสีเทาอย่างช้า ติยะมองการเปลี่ยนแปลงตรงหน้าอย่างตกใจ
“มึง........!!!!!!”
“เลิกทำตัวงี่เง่าเป็นเด็กๆเสียที พีทไม่ใช่สิ่งของที่นายอยากได้เมื่อไรก็จะได้ เขาเป็นหัวใจของฉัน อย่าเอาความรู้สึกเก่าๆมาทำให้แฟนฉันต้องลำบากใจอีก”
ศิขรินทร์มองใบหน้าของติยะครั้งสุดท้ายแล้วโอบเอวของภัสดาเดินหายออกไปจากบริเวณนั้นทิ้งไว้เพียงร่างๆหนึ่งที่ยังคงยืนนิ่งเงียบมองฝ่ามือของตัวเองอย่างเหม่อลอย
มันหลุดไปแล้วซินะ
ความรักที่เคยผลักไส
เพราะมือคู่นี้ซินะ มือที่เคยทำร้ายให้ใครคนหนึ่งที่บอกว่ารักเขานักหนาต้องเจ็บปวด
หมดสิ้นแล้ว................. ความรักหลุดลอย......พร้อมกับหัวใจที่หลุดหายไป
.
.
.
.
.
๐ กลับมาแล้วนะคะ ขอโทษที่หายไปนาน งานเยอะจริงๆ
๐ ไม่โกรธกันนะ คือคนแต่งไม่มีนิยายที่เก็บไว้ในสต๊อกเท่าไร ก็เลยอัพช้า ขออภัยอย่างสุดซึ้ง
๐ อ่านแล้วก็อย่าลืมกด+ กดเป็ด นะฮ้า
-////- ก็อยากได้บวกได้เป็ดบ้างอะไรบ้าง 5555555555555555+
.
.
ฝากแฟนเพจด้วยนะคะ คนไหนที่ยังไม่ได้เข้าไปก็กดเข้าไปซะนะ เดี๋ยวตกเทรนด์ไม่รู้ด้วย ฮิ้วๆๆๆ
https://www.facebook.com/pages/Chocolate-Love-Fan-Club/255241697823084
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
:z13: :z13: :z13:
นายติน่าจะโดน
มากกว่านี้นะ :m16:
บวกเป็ด
-
ติเอ้ยยยยยทำใจซะมันสายไปแล้วแหละ :laugh: :laugh:
-
><
หมาหวงก้าง !!
สมกับชื่อตอน
-
:z6:สมน้ำหน้าติยะ 5555 ภัสดาเจ๋งจริงที่ไม่หวั่นไหว
-
หมาหวงก้างจริงๆ :z6:
-
หนูพีททำดีที่สุดแล้ว ปล่อยให้ติเจ็บกับความจริงสักพักดีว่า ทรมานกับการหลอกตัวเองไปเรื่อยๆ
ตอนนี้ไปเคลียร์ กับคนอื่นที่รออยู่ที่โต๊ะ เถอะ งานนี้ โดนซักจนขาวสะอาดวิ้งๆกว่าโอโม่แน่ๆ
-
จะมาหวงก้างอะไรตอนนี้ล่ะพี่ติสายไปไหม
-
ตอนนั้นไม่อยากได้ ตอนนี้จะกลับมา ลืมไปได้เลย
+1
-
สู้ๆๆๆๆต่อไปนะพีท มีศิคอยอยู่เคียงข้างซะอย่างอยูีเเล้ววววว :กอด1:
ติ คิดได้เมื่อสายไปเเล้ว ต่อไปก้อเปนเพื่อนที่ดีต่อพีทเหมือนเดิมน่าาา o13
-
เราเข้าใจความรู้สึกของตินะ แต่ก็ไม่ควรทำแบบนี้อ่ะ เห้อออ
ขอบคุณมากค่ะๆ :กอด1: :กอด1:
-
รู้สึกสมน้ำหน้าติยังไงไม่รู้ o18
-
ดีใจแทนศินะเนี่ย ที่พีทยอมประกาศกับเพื่อนว่าเป็นแฟน
แต่อยากตื้บใครบางคนที่ยังบ้าไม่เลิก ทำคนอื่นเขาลำบากใจนะ
+1+เป็ดให้กำลังใจคนเขียนค่ะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ดีใจที่ยังไม่ลืมว่ามีนิยายเรื่องนี้นะคร่ะ
-
ทำไมติเข้าใจอะไรยากจัง พอเค้ารักก็ไม่สนใจ
แต่พอเค้ามีคนใหม่ก็ทำหวงก้าง :เฮ้อ:
-
ไม่ยอมๆๆๆๆๆๆ นิดเดียวเองอ่า อุตส่าห์รอตั้งนาน ฮือๆๆๆๆ ไม่ยอกๆ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:angry2: :angry2:
-
หมาหวงก้างจริงๆเลยติ
:เฮ้อ:
-
o13 o13 o13 พีททยอมให้ศิแสดงความเป็นเจ้าของไปเลยยยยยยย อิอิ :haun4: :haun4:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
รู้ค่าเมื่อสายไป
-
ติเป็นไรมากปะ อยากจะได้ก็ต้องได้งั้นหรอ เห็น พีทเป็นอะไร เหอะ
-
ติ รู้ตัวช้าไปแล้วหละ
-
ทุกเสียงที่คอมเม้นมา โดยรวมๆว่า
"รู้ค่า เมื่อสายไป"
:o8: :o8: :o8: กอดรวบทุกเม้นนนนนนนนนนนนนๆ
-
อีตาศิ ตกลงเป็นนแวมไพร์ช่ายป่ะ
-
อย่างงี้เค้าเรียกว่า"ควาย"ใช่มั้ยคะคุณศิ??
หรือว่าจะลิงได้แก้วดี??
:haun5: :haun5:
-
อีตาศิ ตกลงเป็นนแวมไพร์ช่ายป่ะ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: 55555555555555555555555++
เม้นนี้แปลกและแหวกแนวมากกกกกกกกกกกกกกกๆ 555++
-
o13 ศิยอดเยี่ยม พีทก็เด็ดขาดดดด
-
เหอะ!! มักจะไม่เห็นคุณค่าความรักที่ทุ่มเทมาให้ จนเสียความรักนั้นไปเพิ่งจะรู้สึก -*-
-
สมน้ำหน้านายติ
:z6: :z6:
-
บวกเป็ดให้ดีกว่านะ ตอนนี้ชักตื่นเต้นขึ้น
-
หวังว่าติคงจะเข้าใจและยอมรับได้จริงๆ นะ
หวงก้างเค้าไป ตัวเองก็เจ็บตัวเจ็บใจเองเปล่าๆ :เฮ้อ:
-
อืม สมน้ำหน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o18
ส่วนพีท ยอดมากเลย ไม่มีทำตัวเป็นนางเอกโลเลโยเย น่ารักสุดๆ รักพีทที่สุด
-
จะให้สงสารหรือสมน้ำหน้าดีล่ะติยะ
-
จริงๆคือพีทเค้าไม่เคยอยู่ในหัวใจติเลยต่างหาก :monkeysad:
แล้วอะไรก็ไม่เจ็บปวดเท่ากับคนที่คุณบอกว่าหลุดลอย
คือคนที่คุณไม่เคยไยดีและเห็นค่าความรักของเขาเลย
ก็อยากจะสงสารอ่ะนะ แต่ไม่ดีกว่า :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
บวกเป็ดให้นะจ๊ะ
-
จริงๆคือพีทเค้าไม่เคยอยู่ในหัวใจติเลยต่างหาก :monkeysad:
แล้วอะไรก็ไม่เจ็บปวดเท่ากับคนที่คุณบอกว่าหลุดลอย
คือคนที่คุณไม่เคยไยดีและเห็นค่าความรักของเขาเลย
ก็อยากจะสงสารอ่ะนะ แต่ไม่ดีกว่า :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
บวกเป็ดให้นะจ๊ะ
สำหรับเม้นนี้ เอาไปเลย 5 กระโหลก 55555555555555555555 โด๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนๆ
-
มันก็แค่หมา เพราะแม้แต่ก้างก็ยังไม่ได้แดก
:fire:
-
มาแป๊ะไว้ก่อนที่หน้า22 สนุกและตื่นเต้นน่าดู :L1:
-
เหมือน "ไก่ได้พลอย" มีของที่มีคุณค่าอยู่กับตัวแต่ไม่รู้จักคุณค่านั้น
คำผิดนะคะ เสียงก้าว >>>> เสียงกร้าว ปะถะ >>>>> ปะทะ
-
สมน้ำหน้าติยะอะ
-
grand opening เปิดตัวเต็มที่
-
o13
-
อะไรมันจะคิดเข้าข้างตัวเองได้ขนาดนั้น
คนเรารักได้ ก็เลิกรักได้
-
ศิ แกโดนใจฉันมากกกอ้ะ o13
น้องพีทสุดยอดมากลูก
ส่วนแกไอติ อย่ามาทำให้คนเขาแตกแยกกันน้ะยะ
-
ฮิ้วๆ ศิน่ารักจังเยย :-[
แต่ว่ากว่าคนแต่งจะกลับมาต่อได้ แฟนๆคิดถึงนะคะเนี่ย :m17:
-
เก่งมากพีท o13
ติ เป็นไงล่ะ กว่าจะรู้ตัว ทำพีทเจ็บมานาน เจอกับตัวแล้ว ซึ้งป่ะ
-
:m25: :m25: :pighaun: :pighaun: :pighaun: นายหล่อมากศิ ลูกผู้ชายตัวจริง!! กระทิงอดง :laugh: :laugh: :laugh:
-
เปิดตัวแฟนให้เพื่อนได้แล้ว ที่นี้ก็รอโอกาสมำหรับคุณนายแม่ทั้งสอง
อย่างรู้จริงว่าทั้งคู่จะเปิดตัวอย่างไร
-
การตัดสินใจที่สำคัญที่สุดเราควรตัดสินใจให้ดีที่สุด
แล้วอย่ามาคิดทีหลังว่าเราไม่น่าเลย
เย่ๆ มาต่อซักที^0^ ขอบคุณคัรบผม o13 o13 :bye2: :bye2:
-
+1 เป็ดที่26 ให้นะคร้าบบบบบ
ศศิเจ๋งมากกกกอ่ะ พระเอกจริงเลย
:L2: :L2:
-
พี่ศิแมนมากค่ะพี่ อิอิ
-
อ่านๆก็สมน้ำหน้าติ อ่านๆก็สงสาร :sad4:
-
ติยะไม่น่าขึ้นชื่อว่าเป็นคนที่พีทเคยรักและยิ่งไม่เหมาะกับคำว่าเพื่อนเลย
โดนศิต่อยแค่นั้นยังน้อยไป ขอ :z6: ด้วยอีกสักทีเถอะ
รอตอนต่อไปค่ะ
บวกเป็ด
-
:L2: :pig4:
-
คุ้มค่ากับการรอคอยซะจริงๆ o13 ขอบคุณครับ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
ถ้าปั่นทันก็ว่าจะอัพ บทที่ 32 ต่อวันนี้ O_O!!
555555555555++ ไม่รู้ว่าจะทันไหม เพราะยังไม่ได้เริ่ม แต่ก็ไม่อยากหายไปนานแระ
กลัว "คนอ่าน" ไม่รัก 555555555555++
ขอบคุณทุกๆคอมเม้น อ่านหมดแล้วนะ กระแส ติยะแรงเวอร์ ฮ่าๆๆ :L2: :L2: :L1: :L1: :L1:
-
อัพเลยค่าๆ ^O^ รออยู่ ฮิฮิ
-
เดี๋ยวหักมุม ตอนท้าย กลายเป็นนิยายแฟนตาซี
มีตาเปลี่ยนสีด้วย บร่ะเจ้า :a5: :a5: o13
-
สมน้ำหน้าติ
ผลักไสเค้าดีหนัก
-
ติ มันดูเกรียนๆนะ
หมาหวงก้างจริงๆอ่ะแหละ
เป็นคนพลักเค้าออกมาเอง
ทีงี้จะรั้งเค้าไว้มันไม่สายไปหน่อยหรออ
แต่ก้นะ
พีท ก็ ไร้ เยื้อใยอย่างแรงอ่ะ
ปฏิเสททุกอย่างเลยย
มันรับไม่ไหวนะ
-
กว่าจะรู้ตัวก็สายเสียแล้ว สมน้ำหน้าจริงๆ :laugh: :laugh:
-
มาถึงก็ดราม่าเล็กๆ
ติยะหนอ ติยะ :เฮ้อ:
-
เข้ามาดูทุกวันอะครับ บางทีก็ไม่ได้เม้น กลัวเม้นบ่อยๆเดี๋ยวเขาว่าเราเป็นหน้าม้า :pigha2: :pigha2: ก็ของเค้าสนุกจริงๆอะ
-
เข้ามาดูทุกวันอะครับ บางทีก็ไม่ได้เม้น กลัวเม้นบ่อยๆเดี๋ยวเขาว่าเราเป็นหน้าม้า :pigha2: :pigha2: ก็ของเค้าสนุกจริงๆอะ
5555555555555555555555+++ กำลังปั่น โปรเจคเรื่องสั้น เรื่องใหม่อยู่ เดี๋ยวสะใภ้เถื่อน คงอีกสองสามวันอ่ะค่ะ รอก่อนนะคะ
-
สะใจมากๆๆ สมแล้วกับที่ทำให้พีทเจ็บ
-
อ่านแล้วยิ่งสนุก หน้า45แล้วววววววววววววววว
ไม่อยากให้ขาดตอนไปนานๆๆเลย มาต่ออีกนร้าครับ
-
สมควร! รู้ตัวช้าเองจะโทษใครยะ
-
ในที่สุดอ่านทันจนได้ แรบรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงมาตลอด
เอาใจช่วยเสมอ ขอให้ความรักของพีทและศินั้นจผ่านพ้นไปได้ด้วยดี
ติยะ เมื่อก่อนเคยผลักไสเขาไปจากชีวิต และตอนนี้มันสายไปแล้วละ
-
รอตอนต่อจ้า
-
บทที่ 32
หวนคืน...
หลังจากวันนั้นวันที่ศิขรินทร์ปะถะติยะครั้งแรง ภัสดาก็ไม่สามารถติดต่อติยะได้อีกเลย ไม่ว่าจะเพียรโทรไปกี่สายต่อกี่สายก็ทำได้เพียงแค่ฝากข้อความ โทรไปที่สำนักงานเลขาส่วนตัวของติยะก็บอกปฏิเสธว่าเจ้านายของเธอยังไม่พร้อมที่จะรับสาย ทำเอานายช่างใหญ่ถึงกับกุมขมับใจเสียเพราะเพื่อนสนิทไม่ยอมรับสายของตนจนไม่เป็นอันทำงาน เดือนร้อนถึงศิขรินทร์ต้องยื่นมือเข้ามาจัดการด้วยตัวเอง ทั้งๆที่คราแรกตั้งใจไว้ว่าอยากให้ทั้งสองคนได้เคลียร์กันเองเพราะถึงอย่างไร ติยะก็รู้จักและคบหาภัสดามามาหลายปี เพราะอย่างไรมิตรภาพอันเหนี่ยวแน่นและลึกซึ้งก็เกี่ยวพันทั้งสองไว้ได้คำว่า ‘เพื่อน’ เท่านั้น
“คุณเลิกจ้องโทรศัพท์ได้แล้วพีท ต่อให้คุณโทรไปสองร้อยสายนายติยะก็ยังไม่พร้อมคุยอยู่ดี” ศิขรินทร์เอ่ยกับร่างบางที่นอนตะแคงจ้องมองหน้าจออันมืดสนิทของโทรศัพท์มือถือตนเอง นักธุรกิจหนุ่มรูปหล่อทรุดตัวนั่งลงบนพื้นใกล้ๆร่างบาง ฝ่ามือหนาลูบไล้เส้นผมนุ่มลื่นไปมาอย่างปลอบโยน ดวงตาคมเข้มทอประกายห่วงใยอย่างสุดซึ้ง เขาต้องทนเห็นคนรักของตนเองเศร้าซึมอีกไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เพราะภัสดาทำสีหน้าเบื่อเหงาเศร้าซึมอย่างนี้มาสองสามวันแล้ว และถ้าหากจะเข้าวันที่สี่ เขานี่แหละจะเป็นคนไปลากคอติยะมาหาคนร่างเล็กของเขาเอง
“ศิ.......” ศีรษะทุยสวยยกขึ้นเหนือโซฟาเล็กน้อย ร่างบางส่งสายตาให้คนที่นั่งอยู่เบื้องล่างขึ้นมาทำหน้าที่เป็นหมอนให้นายช่างใหญ่หนุนนอนได้แล้ว ศิขรินทร์ยิ้มหวานเล็กน้อย ร่างสูงย้ายร่างของตัวเองขึ้นมาทำหน้าที่อย่างที่คนร่างโปร่งต้องการ เมื่อทุกอย่างเข้าที่เปลือกตาบางก็ปิดลงอย่างช้าๆเพื่อพักกายและพักใจ วันนี้ภัสดาต่อสู้ทั้งเรื่องงานและเรื่องของติยะจนทำให้ร่างกายอ่อนแรงและเหนื่อยล้าเกินกว่าทุกวัน
“กูพูดแรงไปไหม” ศิขรินทร์ก้มมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนรักที่เอ่ยถามเสียงแผ่ว ภายนอกภัสดาดูเหมือนเป็นคนที่ขวานผ่าซาก ไม่สนใจโลก มั่นใจในความคิดของตัวเอง และตรงไปตรงมา แต่ความจริงแล้วเจ้าของอู่ใหญ่นั้นเป็นคนที่อ่อนไหวง่าย อีกทั้งเรื่องยังมาเกิดกับเพื่อนสนิทของตัวเอง ทำเอาคนเก่งของศิขรินทร์เงียบซึมลงไปทันที
“ไม่แรงหรอกครับ ที่คุณพูดน่ะถูกแล้ว .....เพียงแต่ว่าเขาจะคิดได้ไหม”
คิดไปถึงทนายหนุ่มอย่างติยะแล้วก็อดที่จะสงสารไม่ได้ แต่สำหรับศิขรินทร์แล้วคิดว่าที่ติยะได้รับฟังทุกถ้อยคำในวันนั้นน่ะถูกแล้ว ทนายหนุ่มไฟแรงคนนี้มั่นใจอยู่เสมอว่าถ้าหากจะกลับไปทวงคืนความรักจากภัสดาตอนไหนก็ย่อมได้ คิดว่าอีกฝ่ายคงรอตนได้เสมอ แต่ทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่คิด เพราะภัสดานั้นได้วางหัวใจจากติยะมาเนิ่นนานแล้ว และไม่มีวันที่ความรักครั้งเก่าจะมาทำให้เขาและคนร่างบางต้องสั่นคลอนแน่นอน
“อืม....หวังว่ามันจะเป็นอย่างที่มึงพูด” ภัสดาเอ่ยเสียงแผ่ว คลายความกังวลและไม่สบายใจลงอย่างช้าๆ อุ้งมือใหญ่ของศิขรินทร์ที่ลูบไล้หัวไหล่ของตนอยู่นั้นสร้างความอบอุ่นและความปลอดภัยได้เป็นอย่างมาก บอบช้ำซมซานจากภายนอกมาซักเท่าไร สุดท้ายก็ยังมีอ้อมแขนแข็งแกร่งที่คอยกอดปลอบและปัดเป่าความทุกข์และความเหนื่อยล้าให้มลายหายไป
“ต้องให้เวลาเขาสักพักนะพีท เดี๋ยวเพื่อนของคุณก็จะกลับมาเอง” ร่างโปร่งบางพยักหน้ารับ แลเพียงไม่นานลมหายใจร้อนของคนที่นอนหนุนตักแข็งอยู่ก็ขึ้นลงสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเจ้าหญิงที่กำลังอ่อนแออยู่ตอนนี้ได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว
ศิขรินทร์ก้มลงสูดกลิ่นหอมจากพวงแก้มใสอย่างช้าๆ ฝ่ามือหนาลูบไล้เสี้ยวหน้าด้านข้างของคนร่างบางอย่างรักใคร่ นิ้วเรียวยาวไล่วนอยู่บนริมฝีปากอวบอิ่มเพียงชั่วครู่ เพราะถ้าหากยังคงเดินหน้าสัมผัสผิวเนื้อของอีกฝ่ายไปมากกว่านี้ เจ้าหญิงนิทราคงตื่นขึ้นมาจากฝันอันแสนหวานแล้วอาละวาดเขาแน่นอน ร่างสูงค่อยประคองร่างบางเข้าสู่อ้อมแขน วงแขนแกร่งกระชับกายของคนรักแนบอกอย่างมั่นคง ท่อนยาเรียวยาวจึงก้าวเดินไปยังทิศทางของห้องนอนใหญ่ทันที แต่เมื่อร่างสูงค่อยๆวางร่างโปร่งบางลงบนเตียง คนตัวหอมก็ขยับตัวงัวเงียลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ
“คุณไปอาบน้ำก่อนนะจะได้สดชื่น”
“ปวดหัว...ปวดหัวอ่ะศิ.....กูปวดหัว” ภัสดายกมือขึ้นขยี้แพขนตางอนไปมา ทำเอาคนที่มองต้องเข้ามาห้ามไม่งั้นขนตางอนเช้งของเจ้านายช่างใหญ่ได้หลุดออกมาทั้งแผงแน่ๆ
“ไปอาบน้ำแล้วออกมาทานข้าวทานยานะครับ” ร่างโปร่งบางพยักหน้ารับ แต่ก็ไมได้เคลื่อนย้ายตัวเองลงจากเตียงแต่อย่างใด ศิขรินทร์จึงอุ้มอีกฝ่ายขึ้นจากเตียงแล้วนำมาส่งถึงประตูห้องน้ำ แล้วย้อนกลับมาหยิบผ้าเช็ดตัวกับชุดนอนไปยื่นให้ คนเอวบางรับไปถือไว้อย่างงัวเงีย แต่ก็ยอมเดินเข้าไปในห้องน้ำโดยดี ศิขรินทร์จึงรีบออกมาทำมื้อเย็นเมนูง่ายๆเพื่อให้ว่าที่คนป่วยทานทันที
ข้าวผัดไข่โปะด้วยไข่ดาวราดซอสสองจานถูกนำมาวางไว้ที่โต๊ะทานอาหารกลางห้องครัว พร้อมทั้งน้ำผลไม้สองแก้วที่ร่างสูงเพิ่งรินออกจากขวดหมาดๆ เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยดีแล้ว เชฟหน้าหล่อก็เดินหายเข้าไปในห้องนั่งเล่นเพื่อหากล้องโพราลอยด์ สบจังหวะที่ภัสดาเปิดประตูห้องนอนออกมาพอดี ดวงตากลมโตทอประกายสงสัยว่านักธุรกิจขายบ้านอยากจะถ่ายรูปอะไรตอนนี้
“จะถ่ายรูปเหรอ ตอนสี่ทุ่มยี่สิบห้านาทีเนี่ยนะ” ร่างสูงไม่ได้เอ่ยตอบอีกฝ่ายแต่อย่างใด ลำแขนแข็งแรงโอบเอวบางเดินเข้ามาในห้องครัวด้วยใบหน้าอันยิ้มแย้มทำเอานายช่างใหญ่มองมาอย่างสงสัย แต่สิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะอาหารก็ทำให้ความสงสัยทั้งหมดทั้งมวลมลายหายไป ข้าวผัดสองจานโปะไข่ดาวที่ถูกนำซอสมาวาดเป็นรูปอิโมติค่อนหน้ายิ้มแป้น ทำเอาคนมองต้องยิ้มตามทันทีเมื่อได้พบเห็น
ศิขรินทร์เริ่มถ่ายจากจาข้าวผัดสองใบ และต่อมาก็โฟกัสไปที่ไข่ดาวหน้ายิ้มที่ตนเองตั้งใจทำให้อีกฝ่ายนักหนา ร่างบางเดินตามเก็บภาพถ่ายด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มสดใส จนร่างหนาที่ถือกล้องอยู่อดไม่ไหวต้องหันเลนส์มาโฟกัสรอยยิ้มอ่อนหวานของคนรัก นายช่างใหญ่ถูกนักธุรกิจขายบ้านขโมยถ่ายรูปอย่างไม่รู้ตัว เพราะมัวแต่มองไข่ดาวที่อยู่เบื้องหน้าอย่างไม่วางตา
“ขอรูปคู่ได้ไหมครับ” ภัสดาไม่ตอบคำถามของอีกฝ่าย แต่เดินอ้อมโต๊ะอาหารมาหยุดยืนอยู่เคียงข้างร่างสูง
“เอาเลยเต็มที่!” ทำเอานักธุรกิจขายบ้านอดที่จะหลุดเสียงหัวเราะในความใจป๋าของอีกฝ่ายไม่ได้ ใบหน้าคมหล่อค่อยๆเอียงเข้าหาดวงหน้าของคนรักอย่างช้าๆจนในที่สุดช่องว่างระหว่างผิวแก้มก็หายไป เหลือเพียงความแนบชิดและรอยยิ้มหวานเมื่อท่อนแขนแข็งแรงยกขึ้นสูงแล้วกดปุ่มถ่าย ทั้งสองคนเปลี่ยนอิริยาบถสองสามครั้งก็หยุดถ่ายเพราะกระเพราะอาหารส่งเสียงร้องประท้วงเสียงดัง ถึงเวลาโยนอาหารเข้าหลุมดำแล้วซิ!
มื้อเย็นผ่านพ้นไปพร้อมกับรอยยิ้มสดใสที่ติดอยู่บนใบหน้าของภัสดาอยู่ตลอดเวลา ศิขรินทร์เบาใจลงเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าคนรักของตัวเองดูผ่อนคลายจากเรื่องของติยะมากขึ้น คงต้องให้เวลาเป็นยารักษาทนายหนุ่มให้กลับมาติยะมาดนิ่งคนเดิม ถึงแม้ว่าคำพูดและการกระทำของเขาและภัสดาจะแรงเกินไป แต่ถ้าหากไม่ทำเช่นนี้ คนอย่างติยะก็จะไม่ทีทางคิดได้ว่า หัวใจของภัสดาไม่ได้อยู่กับตนเองอีกต่อไปแล้ว
“ฝันดีนะครับที่รัก” ริมฝีปากหนาจรดลงแนบหน้าผากมนของร่างบางที่นอนซุกกายแนบใกล้กับแผ่นอกของเขา ลำแขนแข็งแกร่งกอดกระชับร่างโปร่งบางให้แน่นขึ้น ถ่ายเทความรักความอบอุ่นและความห่วงใยให้อีกฝ่าย และเพียงไม่นาน เจ้าชายและเจ้าหญิงก็เข้าสู่ห้วงนิทรา จูงมือกันเดินอยู่ในห้วงแห่งความฝัน.....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เสียงโทรศัพท์มือถือเครื่องแพงแผดเสียงร้องดังลั่น ศิขิรนทร์เหลือบมองเบอร์แปลกที่โทรเข้ามาเล็กน้อย ฝ่ามือหนายกเครื่องมือสื่อสารประจำกายขึ้นมากดรับแล้วกรอกเสียงลงไปทันที ระหว่างนั้นก็พลิกเอกสารที่อยู่ในแฟ้มไล่สายตาอ่านไปด้วย
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะที่รัก สเตฟานนี่พูดนะคะ” สิ้นเสียงของคู่สนทนา ทำเอานิ้วเรียวยาวที่กำลังพลิกเอกสารอยู่ถึงกับชะงักอย่างทันที ฝ่ามือหนากระชับเครื่องมือสื่อสารของตนแน่นยิ่งขึ้น ภาวนาในใจว่าคงไม่ใช่คนเดียวกันกับสเตฟานนี่ อดีตคู่ควงที่เคยควงกันนานมากที่สุดสมัยเรียนปริญญาโทที่ต่างประเทศ
“ใครนะครับ”
“แหม ทำไมที่รักพูดอย่างนี้ล่ะนะ ก็สเตฟานนี่คนที่คุณเคยรักมากที่สุดอย่างไงล่ะคะ”
“พูดผิดแล้วครับ ผมไม่เคยบอกรักใครพล่อยๆ แม้จะกับคุณผมก็ไม่เคย....คุณมีธุระอะไร?” ศิขรินทร์ถามเสียงเรียบ ลางสังหรณ์บอกเขาว่า การกลับมาของผู้หญิงคนนี้จะนำความยุ่งยากมาให้กับเขาและภัสดาอย่างแน่นอน เพราะนางแบบสาวหัวสูงคนนี้ไม่ได้ติดตัวกับเขามีเป็นเวลาหลายปีแล้ว คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างไมชอบใจในน้ำเสียงของอีกฝ่ายที่นำเรื่องอดีตออกมาพูดอย่างมั่นอกมั่นใจว่าเขายังคงไม่ลืมอีกฝ่าย ‘อดีตอันเน่าเฟะ!’
“ถ้าสเตฟานนี่ไม่มีธุระจะโทรหาคุณไม่ได้เลยเหรอคะ” น้ำเสียงกระเง้ากระงอดที่ดังแว่วออกมา ทำเอาอารมณ์อันแสนสดใสและเบิกบานใจเพราะเช้านี้ ‘ว่าที่เมีย’ หอมแก้มซ้ายขวาอย่างที่ไม่ต้องร้องขอ ต้องขุ่นมัวลงอย่างทันที ศิขรินทร์พยายามนึกใบหน้าของคนรักเอาไว้เพื่อไม่ให้อารมณ์อันเชี่ยวกรากของตนเองทำให้ปลายสายขวัญกระเจิง
“ใช่! ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรแล้วผมคงต้องวางสาย และอย่าโทรมาอีก”
“ฉันคงทำตามที่คุณบอกไมได้ แล้วเจอกันนะคะศิ” อีกฝ่ายตัดสายไปอย่างรวดเร็ว เพราะเกรงจะได้รับฟังถ้อยคำปฏิเสธที่ดังมาจากปากของศิขรินทร์อย่างไม่เหลือเยื่อใย
ฝ่ามือหนาวางโทรศัพท์ส่วนตัวลงบนโต๊ะทำงานด้วยอารมณ์ขุ่นมัว คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างตึงเครียด สเตฟานนี่ติดต่อกลับมาทำไม หลังจากที่บอกตัดความสัมพันธ์ศิขรินทร์ก็ไม่เคยที่จะติดต่อกลับไปอีกเลย เช่นเดียวกับอีกฝ่ายที่ไม่เคยติดต่อกลับมาหาตนเช่นกัน เพราะอะไรทำไมถึงต้องทำอย่างนั้น ทำไมถึงกลับมา คำถามมากๆผุดขึ้นมาเต็มไปหมด
“ไปสืบเรื่องของสเตฟานนี่มาเดี๋ยวนี้ ............. ภายในสองวันฉันจะต้องรู้ลายละเอียดเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ทั้งหมด!”
.
.
.
.
๐ เอาไปแบบเบาๆ ก่อนนะคะ คนแต่งประสพเคราะห์กรรมไข้หวัดกินหัวอยู่ค่ะ
๐ พบเห็นคำผิดที่ใดก็ทั้งท้วงได้นะคะ
๐ ฝนตก อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย อย่าไปตากน้ำฝนแล่นนะคะ เพราะผลที่ตามมามันไม่คุ้ม
.
.
.
.
แฟนเพจนักเขียน ติดตามข่าวสารได้ที่นี่ค่ะ!!
https://www.facebook.com/pages/Chocolate-Love-Fan-Club/255241697823084
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
เอาล่ะสิ
ชะนีมีนอโผล่มาแล้ว :a5:
-
สงวฃสัยงานจะเข้า
:z2: :z2:
-
สู้ๆๆๆ
หายป่วยเร็วๆๆน้า
-
มาม่าจะมาเหรอค่ะ :เฮ้อ:
-
แง่ๆๆๆๆ ขี้โกงๆๆๆๆๆอ่ะ ไม่เอาๆๆๆๆๆ :serius2: :serius2:
นิ๊ดดเดียวเองง่าาาาาาา :a5:
แต่ยังไงก็จะรอน๊าา รีบๆมานะคับ รออยู่ๆ คริ คริ :sad4:
-
มาม่าจะมาเหรอค่ะ :เฮ้อ:
งอนบ้าง ง้อบ้าง ไรบ้างก็ดีเนอะ คึคึ อยากเห็นพี่ศิร้ายกับคนอื่นนบ้างอ่ะ ^^
-
ผู้หญิงแบบนี้น่าเอาไปโยนทิ้งทะเล
-
มารผจญ งานเข้าจนได้
น้องหมวยรักษาสุขภาพนะครับ :L2:
-
พูดจริงๆนะคะ ถ้าได้อย่างพี่ศิซักคน ชาตินี้ไม่ขอรักใครอีกแล้วล่ะค่ะ โฮะๆๆๆ
-
ชะนีนางนี้หลงมาจากไหน ???
พีตซะอย่าง ฮ่าๆๆ ให้มันรู้ว่าชะนีจะไม่กระเจิงงง เน๊อะๆ
-
เอาล่ะสิ ความวัวก็ยังไม่ทันหายความควายเข้ามาอีกแล้ว
นางผู้นี้เธอเป็นใครแล้วกลับมาทำม๊ายยยยย :serius2:
จะกลับมาทำให้ศิและพีทสั่นคลอนหรือเปล่าน่ะ :เฮ้อ:
แต่เราเชื่อว่าศิจัดการได้น่า ไม่ทำให้พีทเศร้าแน่ๆอ่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
บวกเป็ดให้เจ้าหญิงและเจ้าชาย :กอด1:
-
หวังว่าที่ชะนีโผล่มานี่คงไม่เกี่ยวกับติยะนะ ไม่งั้นนายช่างคงเสียความรู้สึกน่าดูที่ติยะทำแบบนี้ :angry2:
-
มารผจญโผล่หางออกมาแล้ว :angry2: งานนี้ติยะจะเกี่ยวข้องด้วยมั้ยเนี่ย
-
จ้ามีหวานบ้าง ขมบ้าง ดีจ้าาาา ได้รสชาดดี ขอให้ผู้เขียนหายจากหวัดไวๆนะจ๊ะรักษาสุขภาพด้วย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มีนักแสดงรับเชิ้ญมาทำให้พีทปวดหัวอีกแล้ว
-
อัยย๊ะ เป็นเรื่องแล้วงัย
-
ไม่ว่าจะกี่สเตฟานี่เชื่อว่าศิเอาอยู่
ถึงหลุดมาเจอพีทก็คงไม่เกินกำลังที่จะจัดการมารความรักคนนี้
เอาใจช่วยทั้งคู่ค่ะ
ปล.หายป่วยเร็วๆนะคะ^^
บวกเป็ด
-
แหม่เอ๊ย!!!
:z3:
หมูเค้ายังไม่ทันจะได้หาม
จะมีชะนีมีนอเอาคานเข้ามาสอดซะงั้น
คุณศิรีบๆจัดการซะ
o18 :z4:
-
คุณศิงานเข้าอีกแล้ว :z2:
กด+เป็ดจ้า
-
ตัวก่อกวนมาอีกแล้ว เห้อออออออออออ ความรักหนอความรัก
-
ไม่รู้จะสมน้ำหน้าตอนหรือจะสงสาสารดี
ทิ้งเค้าไปแล้วก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์
-
นังสเตฟานนี่ ถ้าแกมาทำอะไรน้องพีทฉันน้ะ
ฉันจะ ตบ ๆๆๆ แก :beat: :z6:
ฮ่าาาาา
-
:m31: จัดการนังสเตฟานี่ด่วนนนนนนนนนนนนน
-
แค่เรื่องติยะก็ทำเอาพีทไม่ค่อยสบายอยู่แล้ว
อดีตของคุณแฟนจะมาทำให้คู่รักเขาผิดใจกันเหรอ
อย่าให้เรื่องมันเศร้านะขอแค่น้ำจิ้มก็พอถ้าจะมีมาม่า
ขอให้คนแต่งหายป่วยไวๆนะ รักษาสุขภาพด้วย
-
ใครอีกล่ะเนี่ย :m16:
-
นังสเตฟานนี่คนนี้ ขอให้พี่ศิร้ายให้เต็มที่เลยนะ อยากเห็นๆ :fire:
-
ตอนนี้ต้นเดือน ยังมีเงินซื้อข้าวกิน มาม่ารอสิ้นเดือนได้ป่าว
เป็นกำลังใจให้หายปวดเร็วๆนะ :L2:
-
มีแววดราม่ามาแต่ไกลๆ :sad4: :sad4:
-
ศิจัดการให้เรียบร้อยเลยนะอย่าให้พีทต้องออกโรงเองล่ะ
-
เอาละสิ งานเข้าแล้วคุณศิ หวังเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นนี้จะไม่กระทบกระเทือนความสัมพันธ์ของทั้ง 2 นะค่ะ
-
อีชะนีเมืองนอกโผล่มาทำไม :m14: :m14:
พีทน่ารักมากกกกกก อยากได้มาไว้บ้านจัง อิอิ :m1: :m1:
-
คุณแม่ศิ ท่าทางได้ออกมั่ง(ไม่ชอบสาวต่างชาติหนิ =w=ถ้าจำไม่ผิด) ชะนีตัวนั้นต้องได้กรี๊ด(owo เจ็บปวด) ซักตอน รอต่อไปจ้า สู้ๆ คนเขียน
-
หวานมานาน จะทะเลาะกันมั้ยอ่า????
-
โว้ว ชะนีนางนี้แร๊งงง
เตรียมช้อนรอซดมาม่าจ้า
-
ผู้หญิงคนนั้นต้องการอะไรน่ะ :m16:
จะมาทำให้วุ่นวายก็พอได้ แต่ถ้ามาทำให้ศิกับพีตทะเลาะกันล่ะก็.. ฮึมๆๆ
:z6: :z6: :z6:
-
น่านดิหวังว่าคงไม่เกี่ยวกับ ไอ้ทนายติยะ น่านนะ ฮึ่ยยยย !!!
-
ตัวอิจฉา(ชะนี)โผล่มาแล้ว
เห็นแววว่าเรื่องยุ่งๆกำลังจะตามมา
-
:sad4:
ไข้หวัดลุมเร้าอย่างหนัก
ขอประทานอภัย
-
เง้อ ดันมานางมารเพิ่มอีกหรือเนี่ย :angry2:
-
หนูพีตส่งคน ไปฆ่าหมกป่า นังชะนี ซะ ถ้ามัน มันป่วนอ่ะนะ
-
อยากดูฉากบู๊ เฮ้ย! ฉากหึงหวงของภัสดาจัง ว่าจะโหด หรือ :haun4: ขนาดไหน
-
ง่ะ :a5: โผล่มาจากไหนอีกหละนั้น
หวังว่าคงไม่มาทำครอบครัวร้าวฉานหรอกนะ
-
ขอให้ผู้แต่งหายจากอาการไข้หวัดไวๆนะครับ อย่างนี้ก็อดเล่นน้ำสงกรานต์อะดิ หายไวๆนะครับ ดอกไม้เอามาเยี่ยมครับ :L2:
-
กว่าจะตามอ่าน เกือบโต้รุ่งกันเลยทีเดียว รีบๆมาอัพต่อนะครับ จะรอ
-
หวีดดีคร้าบ
หลังจากผ่านไป ผ่านมาหลายรอบ
เราก้แวะเข้ามาอ่านจิงๆจังๆสักที //ฮาา//
พออ่านได้นิดก้ติด ลากยาวมาถึงตอนปัจจุบัน
บอกตามตรงว่าชอบพีทอ่ะ น่าร๊ากกก
วางมาดเท่คุมลูกน้อง แต่พออยู่กับศิก้น่ารักกก :)
เมนต์ตอนปัจจุบันเลยแล้วกัน
ง่ะ!!!! ติยะเหมือนยังไม่จบดี แล้วสเตฟานนี่มาจากไหน??
อดีตของศิ จะมาทำร้ายพีทไหมเนี่ยยย ??
-
เฮ้ย ยัยสเตฟานี่กลับมาทำไมเนี่ยยยย คนเขารักกันดีอยู่แล้วแท้ๆ
-
ในที่สุดก็อ่านจบ 55555555 มาเม้นแล้วววว~~ :laugh: :laugh:
ภัสดาน่ารักมากกกกกก ซึนที่สุดใน 3 โลก
ส่วนศิก็นะ หวานเลี่ยนดีจริงๆ หุๆๆ
อ่านตอนล่าสุดแล้วอยากถีบชะนี -*- :beat:
อยากอ่านตอนแม่ผัวปะทะลูกสะใภ้อีกง่าาาา อยากได้แรงๆ 555 (นังนี่ก็นะ)
ประกาศตัวเป็นเอฟซีเลยงานนี้ :กอด1:
ชอบนิยายพี่มากๆๆๆๆๆๆๆๆ ยังไงก็ติดตามทุกเรื่องนะคะ :L2: :L2: :L2:
(ออมขอเม้นท์สั้นๆนะคะ เพราะตอนแรกเม้นท์ยาวไป 3 รอบแล้วเน็ตเจือกหลุดทั้ง 3 รอบ =*= กลัวรอบนี้มันหลุดอีก) :beat:
-
งานเข้า
ศิเคลียร์เลย
ภัสดาเคลียร์เรียบร้อยละ
-
:haun4:ทำไม อะไร ยังไง ไม่น่ะ หายนะกำลังคลืบคลานเข้ามา :z2:
-
ผู้แต่งหายจากอาการเป็นหวัดหรือยังครับ ยังรอทุกวันครับ
-
:t3: :L1:
-
สงกรานต์ ก็ผ่านไปแล้ว แม่สะใภ้เถื่อนก็ยังไม่มา ศิขรินทร์พา ภัสดา ไปเที่ยวที่ไหนกันอยู่ถึงไม่มาซักที :call: :call: :call:
-
โจทก์เก่าพี่ศิโผล่มาทำไมเนี่ย หวังว่าคงไม่เข้ามาสร้างความร้าวฉานระหว่างพี่ศิกับพีทนะ
-
น้องพีทปวดหัวอีกแล้ว
-
:z2:เต้นรอ
-
ขอบคุณจริงๆคร้าฟผม^^
-
:a1: :a1: :a1:
.
.
.
.
:o211:
.
.
:oak:
-
รอจ้า :t3: :t3: :t3:
-
คู่นี้น่ารักจัง ^^
-
ท่าทางนายช่างใหญ่ ต้องเตรียมรับมือเยอะ เลยหละ สู้ๆนะ o13
-
อะไรละ นี่
อี่นี่ อย่าเอาความวุ่นวายมาเชียวนะ
แค่ ติ คนเดียว นายช่างก็ปวดหัวไปหมดแล้ววว
ถ้าหล่อนมาอีกก
ไม่ระเบิดตู้มเลยหรอไง ยะ
-
บทที่ 33
ว่าที่ลูกสะใภ้!!
.
.
.
หญิงสาวรูปร่างสูงเพรียวในชุดเดรสสายเดี่ยวคล้องคออวดเนินอกอวบอิ่มและแผ่นหนังเนียนเรียบน่าสัมผัส ชายกระโปรงสั้นเหนือเข่าพลิ้วไหวยามเจ้าของร่างก้าวเท้าเดิน โครงหน้าได้รูปตามแบบฉบับของสาวตะวันตกรวมไปถึงเส้นผมสีบลอนด์ยิ่งขับให้ร่างสูง
เพรียวแลดูน่าจับจ้องยิ่งขึ้นกว่าเดิม ริมฝีปากอวบอิ่มเคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูแวววาว นัยน์ตาสีเทาจับจ้องมองไปยังเบื้องหน้าอย่างมุ่งมั่น ริมฝีปากอวบอิ่มเผยยิ้มเล็กน้อย บ่าตั้งตรงมาดนิ่งสง่างามราวกับนางพญา เรียกสายตาของผู้ที่สัญจรผ่านไปมาได้อย่างดี ท่อนขาเรียวก้าวเดินเข้าตัวอาคารอย่างมั่นใจ จุดหมายคือ ศิขรินทร์!
“ขอพบคุณ ศิขรินทร์ อินทราทิพย์...บอกว่า สเตฟานนี่ เดวิด ต้องการพบ” พนักงานต้อนรับสะดุ้งตกใจทันทีเมื่อได้รู้ว่าผู้หญิงสุดแสนเพอร์เฟคเมื่อสักครู่ ได้มายืนอยู่ต่อหน้าตนแล้ว หล่อยกระวีกระวาดทำงานกันอย่างรีบเร่ง นึกใจหายถ้าหากผู้จัดการฝ่ายบุคคลเดินผ่านมา หล่อนคงถูกกล่าวโทษเป็นแน่ เพราะความกิ่งเกรงในมาดนางพญาของอีกฝ่าย ทำเอาสมาธิของหญิงสาวปลิวหาย รอสายได้สักครู่เลขามาดนิ่งหน้าห้องของท่านประธานก็ตอบกลับมาเสียงนิ่งเรียบพอๆกับใบหน้าว่า ท่านประธานใหญ่ของอินทราทิพย์กรุ๊ปไมว่าง!
“ขอโทษด้วยค่ะ วันนี้คุณศิขรินทร์ติดประชุมทั้งวัน ไม่สามารถให้คุณขึ้นไปพบท่านได้” พนักงานต้อนรับของอินทราทิพย์กรุ๊ปบอกอย่างกล้าๆกลัวๆ เพราะนัยน์ตาสีเทาของหญิงสาวมาดนางพญาจ้องมองมาที่หล่อนอย่างกินเลือดกินเนื้อ ริมฝีปากที่เคยนึกชมในใจว่าช่างสวยสมกับใบหน้าเสียจริงๆ บัดนี้บิดเบี้ยวตามแรงอารมณ์อย่างน่ากลัว ความสวยและความสง่าถูกครอบครำด้วยความร้ายกาจ เพียงมองแวบเดียวหล่อนก็พอจะเดาได้ว่า หญิงชาวต่างชาติคนนี้ร้ายกาจเพียงใด
“แล้วบอกหรือหรือเปล่า ว่าใครขอพบ!” สเตฟานนี่ตวาดเสียงดังลั่น ทำเอาพนักงานต้อนรับยิ่งตกใจและหาสติแทบไม่เจอ ในใจโอดครวญไม่น่าเอ่ยปากชื่นชมอีกฝ่ายที่มีรูปร่างหน้าตาและการแต่งตัวที่ดูดีไปหมดเสียทุกอย่าง ยกเว้นอย่างเดียว คงจะเป็นน้ำเสียงและนิสัยที่รับรู้ได้เลยทันทีว่า ‘โมโหร้าย’
“บอกแล้วค่ะ คุณศิขรินทร์บอกว่าให้คุณสเตฟานนี่กลับไป และไม่ต้องเข้ามาที่บริษัทอีก”
“หึ! จะเล่นอย่างนี้เหรอ...ได้! ฝากบอกคุณศิขรินทร์เจ้านายเธอด้วยนะ ฉันจะไปรอเขาที่บ้าน!” ร่างสูงเพรียวหันหลังกลับและเดินออกมาจากตัวอาคารอย่างรวดเร็ว เพราะในใจร้อนลุ่มไปด้วยความโมโหและไม่พอใจที่อดีตคู่ควงปฏิเสธตนเองเช่นนี้
“ไม่ให้ฉันเข้าพบที่บริษัทใช่ไหมศิ งั้นไปเจอกันที่บ้านนะคะที่รัก” สเตฟานนี่มองสูงขึ้นไปบนตัวอาคารอย่างมาดหมาย ริมฝีปากอวบอิ่มเผยยิ้มร้ายกาจ การมาของหล่อนครั้งนี้จะต้องได้อะไรติดมือกลับไปบ้าง ไม่ว่าจะเป็นเงินทองหรือแม้กระทั่ง ศิขรินทร์ อินทราทิพย์ ที่หล่อนจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ทั้งสองอย่างมาเป็นของหล่อนให้ได้ เพราะตอนนี้หล่อนไม่มีอะไรที่จะต้องเสียอีกต่อไปแล้ว!
.
.
.
“ดล ขอสายคุณพีทหน่อย” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบ ในใจร้อนลุ่มไปด้วยความกังวลเมื่อพนักงานต้อนรับด้านล่างบอกว่า สเตฟานนี่จะไปรอตนที่บ้าน ทำเอาประธานบริษัทใหญ่ถึงกับนั่งไม่ติด เพราะถ้าหากผู้หญิงเปรี้ยวฉูดฉาดอย่างสเตฟานนี่เข้าบ้าน คุณหญิงแม่ของตนคงอาละวาดบ้านแตกแน่ๆ เพราะมารดาของตนนั้นไม่นิยมชมชอบผู้หญิงชาวต่างชาติ ไม่ว่าจะชาติไหนก็ไม่ชอบและไม่สบอารมณ์ทั้งนั้น
‘ฉันไม่ชอบฝรั่ง ลูกสะใภ้ฉันจะต้องเป็นคนไทยเท่านั้น’ นั่นคือประกาศิตของคุณหญิงวิจิตราที่ประกาศไว้ตอนที่ศิขรินทร์กำลังจะเดินทางไปเรียนต่อปริญญาโทที่ต่างประเทศ และนับตั้งแต่นั้นมา ศิขรินทร์ อินทราทิพย์ก็ไม่แฟนเป็นฝรั่ง มีเพียงคู่ควงที่คบหากันอย่างฉาบฉวยเท่านั้น
“ว่าไงเผือก” ทำว่า ‘เผือก’ ลอดมาตามสายประถะโสตประสาทของประธานบริษัทใหญ่เข้าอย่างจัง อารมณ์ขุ่นมัวเมื่อสักครู่ปลิวหายไปอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากหนาเหยียดยิ้มออกมาอย่างช้าๆ นึกถึงคนเอวเล็กที่ตนเพิ่งขับรถไปส่งที่อู่แล้วพาลอารมณ์ดีขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“คิดถึงนะครับ”
“อย่ามาสะตอภาคใต้ บอกมาว่าโทรมาตอนนี้มีอะไร กำลังถอดล้อบีเอ็มอยู่โว้ย!” ภัสดาแสร้งโวยวายเสียงดังตามแบบฉบับของตัวเอง แต่แท้ที่จริงแล้วดวงหน้าเรียวสวยกำลังยิ้มหวานตั้งแต่ได้ยินว่าใครโทรมา....
“ผมคิดถึงของผม คุณมาใส่ร้ายผมทำไมครับ” ศิขรินทร์ อินทราทิพย์ โยนมาดผู้บริหารเย็นชาออกไปนอกหน้าต่าง ตอนนี้เหลือเพียงผู้ชายคนหนึ่ง คนที่ยิ้มหวานเมื่อครั้งที่ได้ยินเสียงคนรัก คนที่หลุดเสียงหัวเราะเมื่อได้ยินเจ้าของอู่ใหญ่เรียกฉายาเป็นผักชนิดหนึ่งที่รสชาติเป็นอย่างไรเขามีรู้ แต่ที่เขารู้คือ ภัสดา พิชัยภักดี ชอบเรียกเป็นประจำ
“ถ้ายังลีลาห้าร้ายเล่มเกวียนไม่บอกธุระจริงๆ เดี๋ยวกูจะให้ไอ้ดลเอาน๊อตไปปาบริษัทมึง” ภัสดาพูดเสียงเข้ม แต่ไม่รู้ทำไม ศิขรินทร์ฟังแล้วมันช่างไพเราะจับจิตจับใจเสียเหลือเกิน นิ้วเรียวยาวไล้รูปถ่ายของคนรักที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานอย่างรักใคร่ หัวใจหลุดลอยไปไกล เพียงแค่ได้ยินเสียงก็ชื่นใจเสมือนแผ่นดินอันแห้งแล้งที่มีหยาดฝนโปรยปรายลงมา
“วันนี้ตอนเย็นผมกับคุณว่างถูกไหม”
“ก็ใช่ แล้วทำไม?”
“งั้นคุณไปบ้านผมนะ”
“ห๊ะ!!!! อีกรอบซิอีกรอบ พูดใหม่ซิเผือก!”
“ตอนเย็นไปบ้านผมนะคร้าบคุณช่าง ผมอยากให้คุณเข้าบ้านผมใจจะขาด ผมจะพาว่าที่ลูกสะใภ้อินทราทิพย์เข้าบ้าน คุณเข้าใจไหมครับ” ศิขรินทร์กล่าวด้วยน้ำเสียงยียวนถ้าหากมีมนต์วิเศษเขาคงจะเสกให้ร่างกายของตัวเองไปปรากฏอยู่เบื้องหน้าของช่างฟิตหน้าหวานไปนานแล้ว
ป่านนี้คงกำลังช๊อค.........
“มึงต้องบ้าไปแล้วแน่ศิ โอเคๆ ตอนนี้เที่ยงยี่สิบสองนาที มึงอาจจะหิวข้าวมากเกินไป รีบไปกินซะ มาพูดล้อเล่นอย่างนี้ไม่ตลกนะเว้ย” และก็เป็นอย่างที่ศิขรินทร์มาดหมายไว้ เพราะตอนนี้เจ้าของอู่ใหญ่ทิ้งประแจลงพื้นอย่างรวดเร็ว เพราะไม่คิดว่าศิขรินทร์จะเอาจริงๆ
“ผมไม่ได้ล้อเล่น ผมพูดจริงๆนะพีท วันนี้ผมจะพาคุณเข้าบ้าน” ร่างสูงเอนกายพิงพนักเก้าอี้เอ่ยเสียงจริงจัง จนภัสดารับรู้ได้ ตลอดระยะเวลาที่คบกันมาทำให้ร่างบางรู้ได้ทันทีว่า ศิขรินทร์พูดคำไหนคำนั้น!
“มึงไม่กลัวเหรอว่ะ แม่มึงดุไม่ใช่เหรอ” นึกไปถึงเหตุการณ์ที่ร้านเครื่องเพชรบนห้างหรูที่เขาเป็นเจ้าของก็พาลนึกขยาดไม่ได้ มารดาของศิขรินทร์เจ้ายศเจ้าอย่าง ภัสดายังคงจำสายตาที่ผู้สูงวัยมองมาวันนั้นได้เป็นอย่างดี
สายตาที่เต็มไปด้วย........ความรังเกียจ
“ก็กลัวครับ แต่ผมกลัวคุณไม่รักมากกว่า” นั่นไง!! เห็นไหม กำลังซีเรียสหน้าสิวหน้าขวานกันอยู่ดีๆ ผลไม้สีม่วงแป้งเยอะก็แถออกมาเรื่องที่ทำให้เขาอายได้อย่างหน้าตายเฉย
“Stop! ห้ามนอกเรื่อง ไม่ต้องมาแถ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าทำไมถึงรีบพากูเข้าบ้าน” ความจริงแล้ว ภัสาด พิชัยภักดี พร้อมทุกสถานการณ์แต่สำหรับ การต้องไปเผชิญหน้าตัวต่อตัวกับ คุณหญิงแม่ของศิขรินทร์นั้นจะต้องใช้หัวสมองในการรับมือและขบคิดถ้อยคำในการตอบกลับค่อนข้างมาก ถ้าไปสุ่มนี่สุ่มหน้าคงได้โดนจิกกลับมาเหลือแต่กระดูก !
“ก็มีนิดหน่อยครับ .....ผมแค่ต้องการทำให้อะไรๆให้มันชัดเจนมากขึ้น คุณทำมาเพื่อผมเยอะแล้ว ถึงคราวที่ผมทำเพื่อคุณบ้าง”
“แน่ใจแล้วนะ แล้วถ้าแม่มึงรับไม่ได้ล่ะ”
ถึงจะเก่งกล้าสามารถแค่ไหน แต่อย่างไรแล้ว คุณหญิงวิจิตตราก็เป็นผู้ให้กำเนิดของศิขรินทร์ เลือดมันต้องค้นกว่าน้ำ สายใยรักแม่ลูกมันต้องสำคัญกว่ารักแบบคนรัก และถ้าหากต้องได้แยกจากกัน ภัสดาคงตั้งรับไม่ไหวแน่นอน เพราะพื้นที่ในหัวใจยกให้ศิขรินทร์ไปหมดแล้ว ความเคยชินที่แสนจะร้ายกาจ ความเคยชินที่ทำให้ร่างกายนี้ขาดศิขรินทร์ไม่ได้
“ก็ต้องปล่อยให้เป็นอย่างนั้น ผมคงห้ามแม่ไม่ได้ ผมแค่อยากบอกให้ท่านรับรู้เท่านั้น......ผมไม่ยอมแยกจากคุณเด็ดขาดพีท ผมสาบาน” ศิขรินทร์เอ่ยจริงจัง ถ้อยคำสาบานไม่ใช่สิ่งที่จะเอามาพูดเล่น เพราะเขาจริงจัง! เขามั่นใจและพร้อมจะสาบานว่าถ้อยคำที่กล่าวออกไปทั้งหมดนั้นมันจะเป็นจริง!
“ขอบคุณมากนะเผือก”
“พีทครับ ประโยคเมื่อกี้จะสมบูรณ์แบบและสวยงามมากถ้าคุณเรียกชื่อผม” คนมันน่ารัก.........ไม่ว่าจะอย่างไรมันก็น่ารัก!!
“อ้าว! มึงไม่ได้ชื่อเผือกเหรอ ก็เห็นเรียกทีไรก็ขานตลอด”
“หึ!........” เอาซิ ใครว่าประธานใหญ่จะงอนไม่เป็น
“ไม่ต้องมาดัดเสียงงอนเลย โตจนจะมีเมียแล้ว” ถ้าไม่อับจนหนทางจริงๆ ภัสดา พิชัยภักดี จะไม่พูดคำว่า ‘เมีย’ เด็ดขาด นี่เห็นว่าผลไม้สี่ม่วงมันงอนหรอกนะ ไม่อย่างนั้นไม่มีทางพูดคำแสลงคำนี้ออกไปแน่ๆ
“...........................” ศิขรินทร์นิ่งเงียบ รอฟังว่าปลายสายจะแก้ไขสถานการณ์นี้อย่างไร
‘เผือก’ ก็งอนเป็นนะ !!! และในที่สุดเจ้าของอู่ใหญ่ก็ถึงทางตัน ถ้าไม่เอาอะไรหวานๆให้เผือกมันสูบ มันคงต้องแห้งเหี่ยวหัวโต งอนเช้างอนค่ำอยู่เป็นๆ
‘เอาวะ…’ ภัสดาสูดลมหายใจเข้าปอดเต็มรักและค่อยๆพูดประโยคน่าอายออกไป.........
“ขอบคุณมากนะศิ พีทรักศินะ” ศิขรินทร์ยิ้มกว้างน้ำตาคลอ เสียงโทรศัพท์ตัดสายไปแล้ว แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ได้วางโทรศัพท์เครื่องหรูลง ยังคงจับแนบไว้ที่แก้มสากเหมือนเดิม
“รักพีทเหมือนกันครับ” ฝากลมช่วยพัดพาคำว่า ‘รัก’ ไปถึงภัสดาด้วยเถอะ .....
.
.
.
.
.
.
เมื่อตอนเย็นศิขรินทร์ก็มารับเจ้าของอู่ใหญ่อย่างที่เคยปฏิบัติเป็นประจำ แต่วันนี้แปลกตากว่าทุกวันเพราะมีลูกน้องของภัสดายืนรอส่งเป็นจำนวนหลายสิบคน รวมไปถึงสุนัขแม่ลูกอ่อนและลูกน้อยที่มายืนอยู่กับเขาด้วย ศิขรินทร์ขับลัมโบกินี่สีขาวไปจอดเทียบข้าง และทันทีที่ท่อนขาเรียวยาวก้าวลงมาจากรถ เสียงโห่แซวก็เลยละล่องออกมาจากก๊วนเด็กช่างสุดแซบทันที!
“อ้าวพี่น้องครับ หลีกทางๆ เจ้าบ่าวมารับเจ้าสาวแล้วคร้าบบบบบบบบ” และทันทีที่ช่างดลพูดจบ ฝ่ามือบางๆของภัสดาก็ฟาดลงไปที่แผ่นหลังของลูกน้องคนสนิทเข้าอย่างจัง ไม่ต้องถามถึงน้ำหนักมือว่ามากเพียงใด เพราะเสียงฝ่ามือกระทบผิวหนังมันลั่นจนลูกหมาตัวน้อยที่กำลังพันแข้งพันขาเขาอยู่ตอนนี้สะดุ้งกันเป็นแถวๆ
“เฮียครับ ถ้าเฮียจะตีแรงขนาดนี้ไม่ได้เอาไม้หน้าสามมาฟาดหัวผมเลยล่ะ” ดลร้องโอดครวญด้วยท่าทางเกินจริง ทำเอาช่างฟิตคนอื่นๆถึงกับห่อปากโห่ร้องกันอย่างชอบใจ สังคมดิบเถื่อนของพวกนายช่าง สังคมที่มีภัสดาเป็นคนตั้งกฎเกณฑ์ ศิขรินทร์ได้สัมผัสและเรียนรู้มาจนชิน การหยอกล้อกันระหว่างเจ้าของกิจการและลูกจ้าง ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับที่นี่ เพราะภัสดาให้ความเป็นกันเองกับลูกน้องทุกคน จึงไม่แปลกที่พนักงานเกือบร้อยชีวิตในอู่ใหญ่กลางเมืองเช่นนี้จะรักและเทิดทูนคนรักของเขามากขนาดไหน
“โอเค จัดไป! ....ตั้มไปเอาไม้หน้าสามมา!” ตั้มที่ยืนอยู่ข้างๆ รับมุกอย่างเร็วไว ทำท่าจะวิ่งกลับเข้าไปด้านใน แต่เสียงของเพื่อนสนิทก็ร้องห้ามไว้ก่อน
“ไอ้ตั้ม Stop now!....บางครั้งเฮียก็ต้องเข้าใจว่ามันเป็นมุก” ดล แสร้งขยับเข้าไปใกล้เจ้าของอู่ แล้วบีบนวดกล้ามเนื้อไหล่ให้อย่างประจบประแจง ทำเอาศิขรินทร์ต้องรีบสาวเท้าเข้าไปใกล้ๆ ถึงแม้จะเข้าใจว่าเป็นลูกน้อง แต่มาถึงเนื้อถึงตัวต่อหน้ากันอย่างนี้ มันก็อดที่จะหึงและหวงไม่ได้!
“เดินหล่อ ทำตาหึงมาแต่ไกลเลยลูกพี่ผม” ตั้มเอ่ยทักทาย ‘ลูกพี่’ ที่ตนเองให้การเคารพนับถือพร้อมทั้งยกมือไหว้ แล้วผู้ชายเถื่อนๆอีกสิบคนก็ทยอยทำความเคารพศิขรินทร์ด้วยความคุ้นเคย ผู้ชายคนนี้มองปราดเดียวก็รู้ว่าเบื้องหลังนั้นยิ่งใหญ่ขนาดไหน ถึงแม้ศิขรินทร์จะไม่เคยพูดโอ้อวดภูมิหลังของตนเองเลยสักครั้ง แต่เขาก็รู้ได้ทันทีที่ว่าศิขรินทร์จะต้องเป็นนายของคนเป็นจำนวนมากอย่างแน่นอน และเมื่อเฮียพีทเล่าประวัติของคุณเผือก?ให้ฟัง ยิ่งทำให้ลูกน้องคนอื่นๆรวมทั้งเขาชื่นชมในตัวตนของอีกฝ่ายยิ่งขึ้นไปอีก ศิขรินทร์ซื้อใจของช่างฟิตหลายๆคนได้ ไม่เว้นแม้แต่ ‘เฮียพีท’ เขายังจำเหตุการณ์ที่ศิขรินทร์บุกมาที่อู่แล้วลากเฮียพีทออกไป ตอนนั้นทั้งตกใจและแปลกใจ เพราะไม่เคยมีใครมาปฏิบัติต่อเจ้าของอูสุดซ่าส์อย่างเฮียพีทอย่างนี้ และนับแต่นั้นมาช่างฟิตคนอื่นๆก็เรียกศิขรินทร์ว่า ‘ลูกพี่’ ตามเขา
“...........ดูแลเพื่อนด้วยนะตั้ม” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบแสร้งทำทีมองไปที่ช่างดลอย่างข่มขู่ ทำเอาภัสดาต้องรีบยกมือปัดฝ่ามือของลูกน้องคนสนิทออกไป เพราะถึงแม้ไอ้พวกลูกหมาเหล่านี้มันจะเล่นๆ แต่สำหรับศิขรินทร์แล้ว เรื่อง ‘หึง’ ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ
“ลูกพี่ครับ ไม่ต้องทำตาดุขนาดนั้นก็ได้ครับ” ดลเปลี่ยนเป้าหมายทันที ยังไม่ทันที่ช่างฟิตจอมกวนจะยื่นมือเข้าบีบนวดศิขรินทร์เสียงกระแอมไอพร้อมั้งสายตาที่ดุยิ่งกว่าของภัสดาก็ส่งมาที่ตนทันที
แล้วใครว่า ‘เจ้าของอู่ไม่หวงประธานบริษัท’ ………….
“เยอะไปๆ............ พวกมึงกลับไปเก็บของกลับบ้านได้แล้ว ถ้าภายในสิบวิกูยังเห็นหน้าพวกมึงอยู่ตรงนี้ หักเงินเดือนคนละสามพัน” ไม่ต้องให้บอกเป็นครั้งที่สอง เพราะตั้งแต่ภัสดาเอ่ยถึงคำว่า สามพัน เด็กอู่มาดเถื่อนก็พร้อมใจสลายตัว
ศิขรินทร์มองแผ่นหลังบางที่ยืนอยู่เบื้องหน้า เรือนร่างโปร่งบางที่เขาทั้งรักทั้งถนอมเป็นอย่างดี ฝ่ามือหนายกขึ้นไปโอบไหล่เอาไว้อย่างหวงแหน ดวงตาคมเข้มมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนรักอย่างรักใคร่ จนร่างโปร่งบางหันกลับมาร่างสูงก็โอบไหล่พาเดินไปยังทิศของรถสปอรต์คันหรู
“พร้อมแล้วใช่ไหมครับ” ศิขรินทร์เอ่ยถามเสียงนุ่ม
“พร้อมตั้งแต่เกิดแล้วครับ” แต่ภัสดาตอบกลับด้วยน้ำเสียงกวนๆ
จะกี่คุณหญิงวิจิตตรา ภัสดาก็ไม่หวั่นอยู่แล้ว!!!
๐ หายไปนาน ไม่อยากแก้ตัว 555555555555+
๐ เป็นธรรมดาที่คนแต่งนิยายอยากจะอ่านเม้น แต่ก็นะ ............เฮ้ออออออออออๆ
๐ ฝากเรื่องเธอคือดวงตะวันด้วยนะฮ้า
รักและขอบคุณ
By Chocolate love ~
-
สะใภ้ คนนี้สู้ๆ =w=
-
ชอบบบบบ บอกได้คำเดียวว่าตอนนี้ปะถะดะ เดือดแน่ๆๆๆๆๆ
อยากรู้ว่าคุณหญิงแม่จะว่าอย่างไรที่ได้ลูกสะใภ้น่ารักขนาดนี้...
ลุ้นๆๆๆๆๆ
-
โอยๆ ทั้งสเตฟานนี่ ทั้งคุณหญิง หนูพีทสู้ตายค่ะลูก o18
-
:fire: ฉากหน้าหวังว่าคงไม่ต่องเตรียมน้ำไว้ดับไฟนะครับ
-
พีทสู้ๆๆๆ :mc4:
ลุ้นระหว่างลูกสะใภ้กะเเม่สามีว่าจะปะชะดะกันมันส์แค่ไหน :call:
จะติดตามตอนต่อไปฮ่ะ
-
สู้ สู้
+1
-
เอาใจช่วยช่างฟิตพิชิตใจว่าที่แม่ปั๊วค่ะ
-
มาต่อแร้ว วู้ว ฮู้ววววว
พีทน่ารักมากอ่ะ :m1:
-
หนูพีทท่องไว้นะคะ "ผู้ชายข้าใครอย่าแตะ" o13
-
o18 o18 o18 o18
-
รอจ้า ตอนต่อไปคงมันน่าดู
สู้ๆๆๆน้า เป็นกำลังใจให้จ้า :กอด1:
-
โอย ในที่สุดก็ว่าที่แม่ผัวลูกสะใภ้ก็จะได้ปะฉะดะกันซะที
หวังว่าทั้งแม่ทั้งชะนีอิมพอร์ทจากเมืองนอกจะไม่แปะมือกันรุมพีทนะ
พีท+เผือก สู้ๆนะ
คุณหมวยก็สู้ๆเหมือนกันเน้อ ^ ^
-
พีทสู้ๆ :angry2:
-
พี่พีทสู้ๆนะคะ เราต้ งเอาชนะใจแม่สามีเราให้ได้นะคะ ยังไงพี่ศิก็เป็นกำลังใจอย่างดีของพี่พีทอยู่แล้วนี่นา เนาะ อิอิ
-
รออยู่เลย
เป็นกำลังใจให้นายช่างใหญ่นะคร้าบบบ
ทั้งคุณแม่ทั้งนางมารร้าย
keep fighting นะคร้าบบบบบ
:L2: :L2:
-
พีทสู้เค้านะ อิอิ
-
ว๊ายยยยยย พีทน่ารัก บอกรักศิด้วยยยย
-
ฉากต่อไป ปะ ฉะ ดะ 5555+
-
แหมท่าทางการพบกันของแม่ผัวลูกสะใภ้ครั้งนี้ต้องดุเด็จเผ็ดมันแน่ๆ
:fire: :fire: รีบๆมาต่อน้า :call: :call:
-
พีทน่ารักมาก :-[
รอตอนต่อไป สู้ๆนะพีท :fire: :laugh:
-
เอาอีกได้มั้ยละครับติดๆๆๆ
-
ขอบคุณที่มาต่อ อู้ยยย....รอนานเกือบวายชีวาวาส สู้เค้านะหนูพีท(อ่านแล้วอินอยากจะเข้าไปแจมกับพีท555)
-
หวานเว่อร์ไปแล้วเผือก อิอิ ชอบที่พีทเรียกศิจัง
เอาใจช่วยพีทดีกว่าเดี๋ยวต้องเจอว่าที่แม่สามีกับชะนีแย่งแฟน
-
พีทสู้ๆ o13
-
สู้ๆๆ พีทสู้ๆ><
-
เยี่ยม o13
-
แค่นี้บ่ยั่น
พีทสู้ได้อยู่แล้ว :z2:
บวกเป็ด
-
น้อง พีทททททททททททททททททททททททททททททท
-
หน้ารักจริงๆ
แบบว่านะอย่าหายไปนานนักนะ
-
ฮิ้ววววววววววว
จะไปเจอแม่สามีแล้ว
เย้~~~~!!
^____^
-
เดี๋ยวเจอคุณหญิงแม่แล้วจะเป็นอย่างไรบ้างนะ
ลุ้นๆ
ขอบคุณมากค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1:
-
สู้ๆพีช ตอนต่อไปคงดุเดือดแน่ๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แหม่ๆๆ
ศึกรอบด้านเอาซะจริงๆนะตอนนี้
ศิ พีทสู้ๆๆ
อย่ายอมแพ้ชะนีต่างด้าวนะ
:a2:
-
จะไปพบคุณแม่สามีแล้วววววว
ลุ้นๆๆๆๆ
-
พีทสู้ สู้ :110011: :z7:
-
โอยยย ไปหาคุณแม่ล่ะ
เข้าตามชื่อเรื่องสักทีนะ ฮ่าๆๆ XD
พีทสู้ๆ ! ชนะอยู่แล้ว :P
-
พีทสู้ตายยยย o13
-
ชะนีฝรั่งจะได้ตีนก่อนกลับรึปล่าวเนี่ย สงสัย
-
โหย ไม่อยากคิดสภาพตอนหน้าต่อไปเลย
งานนี้ไม่รู้ว่าใครเละก่อนใคร
3 มุม 2 สาวกับอีก 1 หนุ่มแรงๆทั้งนั้น
หวังว่าบ้านคงไม่แตกกันไปก่อนหรอกนะ :z1:
-
รู้สึกว่างานจะเข้านายช่างใหญ่อย่างแรงงงแถมมาแบบแพ็คคู่อีกตังหากแต่ด้วยความรักอันยิ่งหย่ายยยยของเผือกเราเชื่อว่าพีทต้องฝ่ามาม่าถ้วยนี้ไปได้แน่นอน o13
-
เจอหน้ายังไม่หวานเท่าตอนคุยโทรศัพท์เลย หวานซ้า~ :o8:
อ่านแล้วก็ยิ้มแก้มแทบแตก แต่ตอนไปเจอว่าที่คุณแม่สามีนี่สิ
จะยิ้มออกหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่พีทซะอย่าง เอาอยู่! :laugh:
กล่าวถึงชะนีนางนี้ น่ากลัวจริงๆ ศิถึงต้องลงมือก่อนสินะ o18
เอาใจช่วยพีทและศินะจ๊ะ พิชิตใจคุณแม่ให้ได้ล่ะ สู้ๆ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ไม่เจ๊อะกันนาน คิดถึงจังเลย~ :กอด1:
กดเป็ดให้หนึ่งตัว
-
ชอบคุณพีทและคุณเผือก (ศิ) มาก รักกันมั่นคงขนาดนี้ต่อให้ร้อยพันคุณหญิงแม่
รับรองว่าแพ้คู่รักคู่นี้แน่นอน +1 เป็นกำลังให้นะคะ
-
จะกี่คุณหญิงวิจิตตรา ภัสดาก็ไม่หวั่นอยู่แล้ว!!!
ชอบประโยคนี้วะ o13 ได้ใจมากอ้ะพีท
-
ศิขาคิดดีแล้วเหรอ
จะเอาหนูพีทไปสู้กับสเตนั่น 555
รู้เลยว่าใครจะเละ อิอิ
+1 ให้จ้าาาา
-
รอตอนต่อไป
รีบๆมาน้าาาาาาาาาาาาา
:-[ :-[
-
จาเจอกันแล้ว จาเป็นงัยบ้างนะ จะดุเดือด เลือดสาดป่าวนิ
-
:mc4: สู้เว่ยยยยยยยยย
-
หายไปนานจริงๆด้วย แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะตอนใหม่มาแล้วสนุกเหมือนเดิม เป็นกำลังใจให้พีทกับศิ ขอให้ผ่านด่านคุณหญิงแม่ได้อย่างครบ 32 นะจ๊ะ แหมๆ แต่ศิบอกแล้วว่าไม่เป็นไร แม่ไม่เห็นด้วยก็ไม่เป็นไรเพราะแค่ต้องการบอกให้หญิงแม่รับรู้เท่านั้น หุๆๆ แมนมากอ่ะ ชอบๆ อยากได้ผู้ชายอย่างนี้จริงเชียว ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ เอ่อ.. ถ้าจะกรุณาตอนต่อไปอย่าดราม่าเยอะนะคะ คนอ่านคนนี้ใจไม่แข็งพอ :กอด1:
-
เริ่ดมากค่ะ ทั้งศิ และพีทเลยอ่ะ ชอบอ่ะ ขอบคุนคนเขียนที่ทำให้ได้อ่านเรื่องน่ารักๆๆแบบนี้
-
สนุกมากๆ ค้างเบาๆ รอตอนต่อไป o13
-
ในที่สุด ก็เข้าเรื่อง "สะใภ้เถื่อน" ซะที
สู้ๆ เน้อ o13
-
พีททำได้อยู่แล้ว ขนาดศิยังหลงขนาดนั้นอ่ะ
หวังว่าคุณแม่จะลืมเรื่องตอนที่เจอกันครั้งแรกได้นะ ตอนนั้นไม่ค่อยน่าจดจำเท่าไหร่ :z10:
-
เอาใจช่วยน่ะพีท
พิชิตใจเเม่สามีเเละเขี่ยนางชะนีให้ได้น่ะพีท
-
ลุยเลย นายช่าง สู้ๆ :a2:
-
ว่าที่คุณแม่สามี
ว่าลูกสะใภ้พีทกำลังไปรายงานตัวแล้ว :impress2:
ตั้งรับดีๆล่ะ :laugh:
-
ปะทะทั้งแม่ผัวทั้งคู่แข่ง ฮ่าๆๆๆ ตอนหน้าสนุกแน่อ่ะ
-
พีทสู้ตายยยยย เว้ยเฮ้ยยยย
-
จะได้เจอกันละ
พีทสู้ๆ
พีทไม่เคยแพ้ใคร
เอาชนะใจให้ได้นะจ๊ะ :mc4: :mc4:
-
:ped149: :ped149: :ped149: นายช่างสู้ๆ
-
ศิไม่โหดไปหน่อยเหรอให้พิทรับศึก 2 ด้านเลยนะเนี่ย
แต่ว่าระดับพีทแล้วจะกี่ด้สนก็ไม่หวั่นหรอกนะ ใช่ไหมเอ่ย
-
พีทสู้ๆ เฮ้ย! ไปหาแม่สามีนะเนี่ย ไม่ได้ไปรบ เชียร์ซะ :laugh:
อยากรู้ว่าแม่ของเผือก เอ้ย แม่ของศิจะทำยังไงต่อ
-
ในที่สุดพีทก็จะได้เจอแม่ว่าที่สามีแล้ว :mc4:
จะมีศึกแม่ว่าที่สามีกับว่าที่ลูกสะใภ้มั้ยน่ะ :m20:
มาเป็นกำลังใจให้พีท :L2:
-
ลุ้นๆ
:L2: :L2:
-
ภัสดาจะไปพบแม่สามี นึกภาพแล้ว :angry2: คงจะปะทะกันน่าดู คุณนายจอมเฮียบกับสะใภ้สุดเถื่อน แบบนี้คงมันน่าดู :laugh: :laugh:
-
ก่อนเม้น ... ขอ :z13: คนเขียนก่อน อิๆๆๆ
เชียร์ พีท สุดจายยยยยยยยยยยย พีท สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คนอ่านใจเย็นๆ เพราะคนแต่งกำลังกลั่นกรอง :z2: :z2: :z2: :z2:
-
o13
สู้ๆนะคะพีท
-
ได้อ่านแตต่ต้องมาเรียบเรียงความใหม่อีก เนื่องจากว่าหายไปนาน
เอาใจช่วยทั้งสองคนนร้าครับ
-
:-[ :-[อ้าาาาาาาาาาาาาพีทสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ยังอ่านไม่หมดนะ
แต่มาเม้นไว้ก่อน
ปวดตามว๊ากจริงๆ ว๊ากกกกกก
-
พีทสู้ๆ
-
นายเผือกพี่ศิจะให้น้องพีทรับศึกสองทางเลยสินะ ทั้งว่าที่แม่สามีทั้งอิสาวตาน้ำข้าว น้องพีทสู้ๆ ค๊า
-
ตามอ่านทันเเล้ววววววว~
ชอบบบบบบบบ ♥ น่ารักที่สุด>w<
ทั้งศิ ทั้งพีทเลยยยย
-
รอลุ้น
-
พี่พีทสู้ๆ
-
ไฟดับไปตั้งนาน
ขอโทษที เดี๋ยวจะอัพ ตอนที่ 34 ตอนที่เที่ยงคืน ฉลองงานวันเกิดตัวเอง
ไม่รู้ว่าจะทันไหมนะ สู้ๆๆ
-
บทที่ 34
เสือสามตัว
“เธอเป็นใคร!” คุณหญิงวิจิตตราร้องถามเสียงแหลมเมื่อแลเห็นหญิงชาวต่างชาติแต่งกายเปรี้ยวจี๊ดเข้ามาอยู่ในกรอบสายตา!
“สวัสดีค่ะคุณแม่ หนูชื่อสเตฟานนี่ค่ะ” หญิงสาวถอดแว่นกันแดดอันใหญ่ออกจากใบหน้าอย่างช้าๆ รอยยิ้มพิมพ์ใจส่งไปให้ผู้สูงวัยที่นั่งอยู่บนโซฟาเบื้องหน้า มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นมารดาของศิขรินทร์ นี่ซินะ ‘ว่าที่แม่ผัว’ ร่างโปรงบางเยื้องกายเข้าไปหาผู้สูงวัยอย่างช้าๆ สายตากวาดมองไปรอบๆบริเวณแล้วอดตื่นเต้นกับข้าวของเฟอร์นิเจอร์ของบ้านหลังนี้ไม่ได้ จิตใจรุ่มร้อนอยากจะเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้เต็มแก่
“ฉันมีลูกคนเดียว! Stop now! ไม่ต้องเดินเข้ามา....เธอมาที่นี่ทำไม” ผู้สูงวัยค่อยๆลุกขึ้นยืนอย่างช้า สายตาที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาอย่างนับไม่ถ้วนมองหญิงสาวรูปร่างปราดเปรียวตรงหน้าอย่างพิจารณา นอกจากผู้หญิงคนนี้จะแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดไม่ถูกกาลเทศะแล้ว ยังมีกิริยามารยาทที่ไม่งามอีกต่างหาก อีกทั้งยังเป็นฝรั่งมังค่าที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้า เพียงได้แค่เห็นหน้าเพียงไม่กี่นาที ความไม่ชอบใจก็แพร่ซ่านขึ้นมาให้ภายในจิตใจของนาง หวังว่าสิ่งที่นางกลัวมาโดยตลอดคงจะไม่เป็นจริงนะ......
“ก็บ้านหลังนี้เป็นของแฟนหนู....หนูก็มาหาแฟนซิคะคุณแม่” เหมือนฟ้าถล่มลงมากลางใจ สิ่งที่นางหวาดกลัวมาตลอดกำลังเกิดขึ้นจริงอย่างนั้นเหรอ!
“เธอเอาอะไรมาพูดจ้ะ เป็นสาวเป็นแส้ไม่รู้จักคำว่ายางอายเลยหรืออย่างไร มาเข้าบ้านผู้ชายสุ่มสี่สุ่มห้าอย่างนี้ พ่อแม่ที่บ้านไม่บอกเหรอว่ามันไม่งาม” คุณหญิงวิจิตตราสูมลมหายใจเข้าปอดอย่างลึกๆเพื่อตั้งสติ นางจะหลุดมาดคุณหญิงแล้วลุกอาละวาดไม่ได้ แม่ผู้หญิงคนนี้ดูก็รู้ว่าร้ายลึกแค่ไหน คงจะต้องใช้ความเป็นผู้ดีจัดการเสียแล้ว
สเตฟานนี่ยิ้มกระตุก นึกเจ็บใจกับคำด่าทอเสียดสีของผู้สูงวัยที่เดินไปมารอบๆตัวของเธอ ดวงตาสีเทากระพริบไปมาเพื่อขับไล่ความหมองใจออกไป ริมฝีปากอวบอิ่มที่เคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูมันวาวเม้มเข้าหากันอย่างสกัดกั้นอารมณ์ เธอจะต้องทนให้ได้ คำพูดคำดูถูกเพียงไม่กี่คำไม่สามารถมาทำให้ความตั้งใจของเธอนั้นล้มลงไปได้ ก็ลองดูว่าใครจะแน่กว่ากัน!
“คุณพ่อกับคุณแม่ไม่ว่าค่ะ ท่านเข้าใจว่าสเตฟานนี่มาบ้านแฟน” คำว่า ‘แฟน’ กระแทกโสตประสาทของคุณหญิงวิจิตตราไปมา จนอยากจะวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ตักน้ำใส่ขันแล้วนำมาสาดไล่อีกฝ่ายเสียเหลือเกิน ผู้สูงวัยกำมือฝ่าแน่น นึกเจ็บใจบุตรชายตัวเองที่ไปรู้จักกับผู้หญิงพรรค์นี้ได้อย่างไร ทั้งที่นางอุตส่าห์ย้ำแล้วย้ำอีก ว่าไม่ชอบสะใภ้หัวทอง
“นี่เธอ ลูกชายฉันยังไม่มีแฟน จะมีโกหกพกลมที่ไหนก็ไป อย่ามาใช้นิสัยโกหกปลิ้นปล้อนที่นี่!”
“สเตฟานนี่ไม่ได้โกหก สเตฟานนี่พูดจริงๆนะคะ เราสองคนคบกันตั้งแต่ตอนที่ศิไปเรียนโทที่อังกฤษแล้วค่ะ” หญิงสาวแสร้งบีบน้ำตาอีกทั้งพูดเสียงเครือพรางมองมาที่ผู้สูงวัยอย่างขอความเห็นใจ ถ้าหากเป็นผู่เฒ่า ผู้แก่คนอื่นๆ ก็คงจะรีบเห็นใจ และสงสารหญิงสาวโดยเร็ว แต่ไม่ใช่กับ คุณญิงวิจิตตรา อินทราทิพย์ที่หวงลูกชาย ประหนึ่งจงอางหวงไข่คนนี้!
“ร้องเสร็จหรือยัง? ถ้าร้องเสร็จแล้วก็กรุณาออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว” ผู้สูงวัยพูดเสียงราบเรียบ พรางผายมือไปยังทิศทางของประตูห้องโถงอย่างต้องการไล่ ดีแค่ไหนที่นางไม่โทรให้ยามหน้าประตูมาลากฝรั่งหัวแดงคนนี้ออกไป นี่ถือว่าปราณีมากพอแล้วนะ
“ไม่กลับ! เป็นตายร้ายดีอย่างไรสเตฟานนี่ก็ไม่กลับ สเตฟานนี่จะรอศิ!!” ต่อให้เอาน้ำร้อนมาสาดไล่ ยังไงเธอก็จะไม่มีออกไปจากที่นี่เด็ดขาด โอกาสอย่างนี้ไม่ใช่จะหากันได้ง่ายๆ
“เอะอะเสียงดังอะไรกัน!”
น้ำเสียงราบเรียบส่อแววไม่พอใจดังมาจากประตูห้องโถง หญิงสาวต่างวัยหันไปมองผู้มาใหม่อย่างพร้อมเพรียงกัน ศิขรินทร์เดินหน้านิ่งเข้ามาภายในห้องโถงรับแขกตามรายงานของเด็กรับใช้ในบ้านว่ามีแขกชาวต่างชาติเข้ามาสร้างความวุ่นวายให้กับมารดาของตน ทางฝ่ายภัสดาเมื่อได้รับรู้เรื่องราวแบบคร่าวๆก็พอจะเดาออกว่าความวุ่นวายทั้งหมดมันมาจากสาเหตุอะไร
“ศิคะ ช่วยสเตฟานนี่ด้วย คุณแม่คุณใจร้ายกับสเตฟานนี่มากเลย” ร่างโปรงบางสมส่วนถลามาซบอกศิขรินทร์ทันที พร้อมทั้งบีบน้ำตาและออดอ้อนออเซาะเสียจนภัสดาที่ถูกศิขริทน์จับมือไว้ด้านหลังถึงกับเก็บความหมั่นไส้เอาไว้แทบไม่อยู่!
‘ใจเย็นๆนะไอ้พีท วู่วามไม่ได้ เดี๋ยวว่าที่แม่สามีจะรับไม่ได้!’
“ว่าแล้วเหรอพ่อตัวดี ..............แต่เดี๋ยวนะ นั่นใคร!” ผู้สูงวัยสาวเท้าเข้าใกล้ร่างโปร่งบางของภัสดาและมองอย่างพิจารณา แลเพียงไม่นานความทรงจำที่ไม่มีวันลืมก็ผุดขึ้นมา!
“นี่แก!!!!!!! ไอ้เด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้า!!” มารดาของศิขรินทร์ชี้นิ้วใส่หน้าภัสดาอย่างเดือดแค้น เหตุการณ์ในวันนั้นยังกระจ่างแจ้งไม่เสื่อมคลาย คุณหญิงวิจิตตรามองปราดไปทั่วร่างของศัตรูคู่แค้นอย่างพิจารณา วันนั้นเคยสกปรกอย่างไร วันนี้ก็ยังคงสกปรกตามเคย ไม่รู้ว่าลูกชายของนางไปพาเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนนี้มาจากไหน แต่แล้วสายตาของนางก็ไปสะดุดตรง มือของลูกชายที่กุมมือของเด็กคนนี้อยู่ ‘กุมมือ!!’ กุมทำไม? ทำไมต้องจับมือกัน ในเมื่อเป็นผู้ชายทั้งคู่
“ให้เกียรติพีทหน่อยครับแม่” ศิขรินทร์พูดเสียงนิ่งแฝงไปด้วยความไม่พอใจ กระชับฝ่ามือที่กุมกันแน่นอย่างต้องการถ่ายเทกำลังใจไปให้อีกฝ่าย
“ทำไมแม่ต้องให้เกียรติ ในเมื่อมันเคยด่าว่าแม่มาแล้ว” ผู้เป็นมารดาฉุนกึกที่ลูกชายตัวเองไปเข้าข้างคนอื่น ความไม่พอใจก่อตัวทวีคูณขึ้นไปเรื่อยๆ
“คุณยาย เอ๊ย! คุณแม่เข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่าครับ ผมยังไม่เคยทำอะไรแบบนั้นเลยนะครับ” ภัสดาก้าวออกมายืนเคียงข้างศิขรินทร์ ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มปราดมองไปยังสตรีทั้งสองคนอย่างพิจารณา หนึ่งคนแต่งกายภูมิฐานไม่ทิ้งมาด ‘คุณนาย’ อีกหนึ่งคนเปี้ยวจี๊ดเข็ดฟันบ่งบอกชาติพันธุ์มาอยู่กันมาอย่างไร ‘มารหัวใจ’
“ฉันมีลูกคนเดียว!”
“อันนี้ผมทราบครับ แต่คุณแม่ไม่รับลูกสะใภ้เพิ่มขึ้นอีกสักคนเหรอครับ”
คำว่า ‘ลูกสะใภ้’ ทำให้สเตฟานนี่ที่ทำตัวเป็นปลิงเกาะศิขรินทร์แน่นยิ้มขึ้นมาอย่างพอใจ ผู้ชายคนนี้อาจจะเข้าข้างเธออยู่ก็เป็นได้ แต่หารู้ไม่ว่า...............
“ไม่รับย่ะ! ฉันไม่รับลูกสะใภ้หน้าไหนทั้งนั้น ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อม”
“นี่! คุณชะนีหัวทองตูดแดง คุณจะเกาะแฟนผมอีกนานไหม คำว่า ‘เกรงใจ’ น่ะสะกดเป็นไหม” ภัสดาแกะข้อมือของสเตฟานนี่ออกจากแผงอกล่ำหนาของศิขรินทร์ ใจจริงอยากจะกระชากผมทองๆนั่นแล้วก้มลงไปตบซักทีสองที แต่ก็ทำได้เพียงแค่คิด เพราะขืนทำอย่างนั้นลงไป มีหวังภาพพจน์ที่มีเพียงน้อยนิดจะติดลบลงไปทันที
“ว่าไงนะ!!!” คราวนี้ทั้งคุณหญิงวิจิตตราและสเตฟานนี่ต่างร้องออกมาพร้อมกันอย่างตกตะลึงในคำพูดของภัสดา ศิขรินนทร์ย้ายจากกุมมือเปลี่ยนเป็นกอดเอวอย่างแสดงความเป็นเจ้าของและเพื่อตอกย้ำให้หญิงสาวต่างวัยทั้งสองได้รู้ว่า สิ่งที่ภัสดาพูดไปทุกอย่างนั้น เป็นความจริง!!
“คุณแม่ได้ยินไม่ผิดหรอกครับ พีทเป็นแฟนผมครับ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!” สเตฟานนี่กรีดร้องออกมาอย่างกลั้นอารมณ์ไม่อยู่ ความจริงที่เธอไม่มีจะรับได้ และไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เธอไม่มีรับความสัมพันธ์ผิดธรรมชาติของทั้งสองคนได้อย่างแน่นอน
“หยุดโหยหวนเสียทีได้ไหมคุณชะนีผมทอง เดี๋ยวคุณแม่สามีผมก็เป็นลมพอดี” ภัสดาค่อยๆ สลัดตัวออกมาจากอ้อมแขนศิขรินทร์ ดวงตากลมโตมองสบกับนัยน์ตาคมเข้มอย่างขออนุญาต และเมื่อศิขรินทร์พยักหน้ารับและปล่อยเอวบางให้เป็นอิสระ ร่างโปร่งบางก็ก้าวเข้ามาหาสเตฟานนี่อย่างรวดเร็ว!
“เป็นชะนีพันธุ์ขนทอง ตูดแดงต้องอยูแต่ในป่ารู้ไหมครับ เที่ยวออกมาวิ่งโร่หาผู้ชายอย่างนี้มันไม่ดี มันเสียเกียรติชะนีหมด”
ภัสดาเดินวนรอบหญิงสาวอย่างพิจารณา ในใจนึกอยากจะพ่นวาจาที่ดุเด็ดเผ็ดร้อนมากกว่านี้ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะต่อหน้าคุณหญิงแม่แล้ว เขาจะต้องเป็นคนดี? ถึงแม้มันจะทำได้ยากเต็มทีก็เถอะ
“แกด่าฉันเหรอ แกกล้าดีอย่างไงห๊ะ!”
“ถ้าฉลาดก็น่าจะรู้ว่าผมสรรเสริญใคร แต่ถ้าโง่ก็ไม่เป็นไร ผมเข้าใจ......”
“อะ อ๊าย.........” ยังไม่ทันที่สเตฟานนี่จะโต้ตอบ ศิขรินทร์ก็เอ่ยห้ามทัพเสียก่อน เพราะดูแล้วอย่างไรนายช่างใหญ่ก็ได้เปรียบทั้งขึ้นทั้งล่อง เถียงกันไปมาก็เปล่าประโยชน์
“หยุดได้แล้วสเตฟานนี่ ผมขอให้คุณออกไปจากบ้านผมเดี๋ยวนี้ และไม่ต้องกลับมาอีก”
“ไม่หยุด! ไม่ว่าจะอย่างไรสเตฟานนี่ก็ไม่หยุด มันด่าว่าสเตฟานนี่เป็นชะนีนะคะศิ ทำไมคุณเข้าข้างมัน”
“เงียบ!!!”
“คุณแม่ครับ เป็นอย่างไรบ้างครับ” ศิขรินทร์เดินเข้าไปหามารดาที่ยืนนิ่งเป็นหุ่นขี้ผึ้งไม่ขยับหรือไหวตัวแต่อย่างใด ทำเอาร่างสูงกังวลใจและอดเป็นห่วงไม่ได้ ภัสดามองผู้สูงวัยเพียงชั่วแวบและเสมองไปทางด้านอื่น
“ที่ผู้ชายคนนั้นพูดมันจริงหรือเปล่าศิขรินทร์” มารดาเอ่ยถามเสียงเครือ หัวใจของคนเป็นแม่แตกสลายเมื่อได้รู้ว่าลูกตัวเองเป็นพวกรักร่วมเพศ ความเจ็บปวดไหลวนเวียนอยู่ข้างในจนรับแทบไม่หวาดไม่ไหว สมองด้านชาจนไม่รับรู้อะไรอีกต่อไป
“.............จริงครับ เราสองคนรักกัน”
๐ ขออภัยที่สั้น สืบเนื่องจากวันนี้ช่วงเย็นๆที่บ้านของคนแต่งไฟดับ เลยทำให้ไม่ได้เข้ามาพิมพ์เพิ่ม แต่ที่ดีที่ได้พิมพ์ไว้ตั้งแต่เมื่อคืน
๐ ติชมฉากนี้ได้เต็มที่ เม้นกันกระจายไปเลยนะคะ
๐ วันที่ 30 เมษายน ศกนี้ เป็นวันเกิดของ คนแต่งเองค่ะ คิคิ #ก็อยากจะได้คำอวยพรอ่ะนะ 5555555555555++
๐ ขอบคุณทุกคอมเม้นต์และกำลังใจที่ส่งมาให้ ไม่มีคนอ่าน นิยายเรื่องนึ้คงจะไม่เดินมาถึงจุดนี้ ขอบคุณอีกครั้ง
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
o18 o18
็HBD นะ คนแต่ง
-
งะ สั้นอะ อ้อHBDนะฮ้าบ
-
:serius2: :serius2: :serius2:กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ค้างง ค้างมากๆๆๆ อยากอ่านต่ออ่าาาาาาาาาาา ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:L2:สุขสันต์วันเกิด แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะครับ คนแต่งงงง :L2:
-
กำลังมันส์เลยรีบมาต่อนะ o13
-
ชะนีผมทองตูดแดง แรงซะไม่มี *[]* สะใจๆๆๆ o13 o13 o13 o13
-
เอิ๊กๆๆๆๆ แม่ชะนีสเตฟานีแพ้ราบคาบไปเลย นายช่างใหญ่ของเราปากร้ายใช่เล่น :laugh:
:HBD2: :a13: :a: :a: :a13: :HBD2:
-
:pig3: :a: :HBD2: :b: :HBD2: :a: :HBD1:
-
สุขสันต์วันเกิดนะคะ :mc4: มีความสุขมากๆ มีคนอ่านนิยายเยอะๆ รวยๆ สุขภาพแข็งแรงนะคะ
-
พีทเจ๋งสุดๆ o13
:L2:สุขสันต์วันเกิดจ้าาคนแต่ง :L2:
-
:a:
-
บอกได้คำเดียวว่า มันส์พะยะค่ะ :laugh:
จะรอตอนต่อไปว่าระหว่างแม่สามีกะลูกสะใภ้จะฉะกันยังไง
แต่ท่าทางจะสนุกนะฮ่ะ :laugh:
พีทสู้ๆๆ
:mc4:
ปล. HBD....มีความสุขในวันเกิดนะฮ่ะ :L2:
-
สั้นได้ใจจิงๆๆ
HBDคนเขียนนะคะ ขอให้มีความสุขมากกกๆๆๆ คิดสิ่งใดได้สิ่งนั้น
มีสุขภาพแข็งแรงเน้ออออ
-
HBD ขอให้สมหวังทุกประการ :L1: :3123: :L1:
-
เรารักกัน แอร๊ยย!!
-
สุขสันต์วันเกิดนะคะ :L2:
-
สุขสันต์วันเกิดมีความสุขมากๆๆๆนะคะ :L2:
-
แอบสงสารคุณหญิงแม่ ตั้งรับไม่ทันเลยอ่ะ
แต่มีลูกสะใภ้เป็นนายช่างก็ดีกว่ามีลูกสะใภ้เป็นชะนีฝรั่งนะค่ะ
-
:z3:ค้างงงงงงงงง
:HBD3: :HBD5: :HBD3:
มีความสุขมากๆนะคะ
-
HBD จ้า :3123:
-
HBD คนเขียนคะมีความสุขมากๆนะคะ :L2:
พีทแน่มากเปิดตัวได้โดนใจ คุณศิแมนที่สุด "เรารักกันครับ" o13 นังชะนีหัวทองนะสู้พีทไม่ได้อยู่แล้วแต่คุณหญิงแม่นี่สิดูๆคงไม่ยอมง่ายๆเป็นกำลังใจให้พีท สู้สู้เอาชนะใจว่าที่แม่สามีให้ได้นะ :ped149:
-
HBD จ้า ขอให้มีความสุขมากๆๆ สุขภาพแข็งแรง (และก็มีแรงมาแต่งนิยาย)
-
:z1:
หลากอารมณ์กับตอนนี้มากกก
o22
อ้อ สุขสันต์วันเกิดจ๊าาาา
-
มามตัดฉึบแบบนี้ค้างคามาก ฮ่าาา
แต่ว่า HBD นะจ๊ะ :")))
-
สั้นอย่างที่คนแต่งบอกเลย
มองดูเวลา สามสิบแล้วนี่
สุขสันต์วันเกิดนะคะคนแต่ง ^^
-
คุณแม่
อย่าพึงเป็นลมนะ
:HBD2: :HBD2: :HBD2:
แฮปปี้เบิร์ดเดย์ค๊า~
มีความสุขมากๆนะคะ
-
คุณแม่คงเลือกยากหน่อย แต่อยากให้เอาลูกชาย(พี่ศิ)เป็นที่ตั้งนะคะ คิดว่าลูกเรารักใคร คิดถึงความสุขของลูกด้วยนะคะ /// พี่พีทสู้ๆนะคะ อย่าไปยอมชะนีอิมพอร์ตนางนี้เด็ดๆ คนอ่านเป็นกำลังใจให้ค่ะ
ปล.Happy Birth Day คนแต่งอีกรอบนะฮับ (ไปอวยที่แฟนเพจมารอบแล้ว อิอิ) มีความสุขมากมายนะก้าบบบ (>____<)/
-
Happy Birthday นะค่ะ
ขอให้ผู้แต่งมีความสุขมากๆๆๆๆ
สุขภาพแข็งแรง รวยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นะค่ะ
:HBD5: :HBD2: :HBD5:
:a: :b: :a:
:a13: :HBD3: :a13: :HBD3: :a13:
:HBD1: :HBD4: :HBD1: :HBD4:
ปล. เป็นกำลังใจให้คุณเผือกกะนู๋พีทด้วยนะค่ะ
แฮะๆๆๆ การ์ตูนเยอะไปไหม 55555
อย่าเขวี้ยงรองเท้าใส่นู๋นะ ถ้ามันเยอะไป
-
HBD ครับน้องหมวย
+1
-
HBD สุขสันต์วันเกิดนะผู้แต่ง
อายุ ยืนหมื่นปี ไม่มีหมอง :3123:
วรรณะ ผ่อง โสภา สง่าศรี :กอด1:
สุขะ ห่ม กายรื่น ชื่นชีวี :L1:
พละ แข็งแรงดี ทุกวี่วัน :mc4:
-
o22
-
สุขสันต์วันเกิดนะคะ ขอให้มีความสุข สมปรารถนาทุกประการค่ะ ^ ^;;;
-
555 คือมันน่าจะเครียดนะ แต่ หึหึ ฮาวะ
ชะนีพันธุ์ขนทอง ตูดแดง กร๊ากกกกก!!!
-
แร๊งงงงส์
o13 o13 o13
สุดยอดมากกกกก
-
:a: :HBD4: :a:
สุขสันต์วันเกิด
มีเงินมีทองใช้
สุขภาพแข็งแรง :L2:
-
พีทสู้ๆ พีทอย่ายอมมมมนะ
ตีให้แตกกระเจิงไปเลยค่ะ 55555555
-
HBD จ้า มีความสุขมากๆ
-
o13ภัสดาเยี่ยมมาก ได้กำลังใจดีจากศิด้วย
:3123:สุขสันต์วันเกิด ขอให้มีความสุขทั้งกายและใจนะ
-
ค้างมาก เราฮาพีทจริงๆนะเนี่ย
แอบสมน้ำหน้าชะนีฝรั่งโดนพีทด่าเละเลย
สุขสันต์วันเกิดนะคะ :L2:
-
น่าสงสารคุณหญิงแม่งานเข้าพร้อมกัน2งานเลย :laugh: HBDให้ด้วยค่ะขอให้มีสุขภาพแข็งแรงมีความสุขในทุกวันนะคะ :กอด1:
-
HDBคนเขียน นู๋พีทสุดยอด
-
สุขสันต์วันเกิดนะครับ แต่งเรื่องสนุกๆแบบนี้มาให้พวกเราอ่านบ่อยๆนะครับ
-
สั้นเน้อ แบบว่ากะลังหนุกเลย
-
สุขสันต์วันเกิดครับ ขอให้มีความสุขและสมหวังตลอดไป :3123:
ปล.วันนี้สั้นมาก สั้นได้ใจจริงๆๆ
-
:3123:
HBDคร่า
ขอให้มีฟามสุขตลอดไป
สุขภาพแข็งแรง
:3123:
ปล.อยากอ่านต่ออ่ะ o13
-
o13
ขอยกนิ้วให้พีทของนายศิ นายเจ๋งมาก
HBD นะคะ :3123:
-
ตอนนี้สั้นอย่างที่บอกเลย แต่ก็มันส์
ปล.สุขสันต์วันกิดนะคะ
-
พีท เจ๋งอะ o18 o18
HBD คนแต่งจ้า
-
o13พีทนายแน่มาก 555 :-[
-
พีท เอาใจไปเลยลูก :m20:
คุณแม่ก็อย่าเพิ่งหัวใจวายนะคะ :laugh:
H.B.D นะจ๊ะ ขอให้มีความสุขมากมาก เหนือสิ่งอื่นใดขอให้มีกำลังใจมาแต่งนิยายต่อนะจะ :L2:
-
ไอย๊ะ ของเขาแรงจริงๆนะเนี่ย
HBD นะจร๊ะ
-
:HBD2: สุขสันต์วันเกิดค่ะ ขอให้มีความสุข แต่งนิยายสนุกให้คนอ่านเยอะๆ นะคะ
พีทได้ชะนีสเตฟานี่ได้เจ็บปวดมาก แต่ดูท่าทางหล่อนจะอย่างหนาตราช้าง แต่คงไม่ครนามือพีทไปหรอกเนอะ ไม่งั้นคงไม่เอาอินทรีเงินมาไว้ในอ้อมกอดได้หรอก
พีทจะทำยังไงให้คุณหญิงแม่ยอมรับได้นะ เสือ 2 ตัวอยู่ถ้ำเดียวกัน ไอ้เผือกของพีทจะจัดการยังไงล่ะนี่
-
จัดเต็มเลยพีท
-
ทำไมตัดกันอย่างเน้~~~
สุขสันต์วันคล้ายวันเกิดน่ะฮะ(;
-
บอกได้คำเดียวว่า โคตรค้างอ่ะ
-
สุขสันต์วันเกิดค่ะผู้เขียน :L2:
ศิมั่นมากเลย ยอมรับว่าตัวเองรักกับผู้ชายโดยไม่อาย
สมัยนี้โลกเปิดกว้าง คุณหญิงแม่ก็ควรจะยอมรับให้ได้แล้วนะคะ :impress2:
-
Happy Birth Day (=´∀｀)人(´∀｀=) คะ
พี่ศิบาปกรรมทำแม่ตกใจ 55555555 พาสะใภ้แสบเข้าบ้านงานนี้ อีกยาว :m20:
-
HBD 4U!!!!
-
พีทน่จด่อีกนิด
-
สุขสันต์วันเกิดค่ะ มีความสุขมากๆนะคะ ขอให้พบเจอแต่สิ่งดีดี ผู้คนดีี การงานการเงินที่ดี สุขภาพแข็งแรงเน้อเน้อ
-
สุขสันต์วันเกิดค่ะะะ :)))
โอ๊ยๆๆๆๆๆๆ คุณแม่คุณศิจะเปนไงต่อไป ลุ้นนะค๊ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
> <! ขอให้พี่คนแต่งมีความสุขมากๆนะค่ะ
และก็อัพบ่อยๆด้วย แหะๆ อยากอ่านนนแล้ววววววว
-
ระวังคุณแม่สามีเป็นลมนะพีท สมน้ำหน้ายัยชะนีหัวทอง
วันนี้เป็นวันเกิดคนแต่ง
ขอให้สวยวันสวยคืน แฟนรักแฟนหลง มีแต่คนชื่นชอบนะ
สุขภาพร่างกายแข็งแรง สมหวังดั่งใจนึกทุกประการจ้ะ
-
พีทเตรียมตัวมาดีกว่าที่คิดซะอีกนะเนี่ย
เล่นเอาทั้งชะนีและคุณแม่ตาตั้งไปเลย
งานนี้ศิไม่ต้องน้องพีทจัดการเอง :laugh:
ตอนนี้พีทน่ารักจังเลย พูดได้ไม่ติดขัด
ประกาศโจ่งแจ้งว่าเป็นอะไรกัน ปลื้มมม
ส่วนศิเองก็พร้อมจะปกป้องพีททุกเมื่อ
ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดีนะทั้งสองคน :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
เสด็จ เผ็ดมาก!!!
เยี่ยม :laugh:
-
สั้นอะ เอาพีทมาต่อเลย :p ติดมาก
-
สุขสันต์วันเกิดค้า ได้อ่านในวันเกิดคนเขียน ดีใจจัง เลย มีความสุขในวันเกิด ถ้าจะให้ดีช่วยแต่งต่อแล้วโพสต์ให้ด้วยน้า
-
รอดูซิคุณแม่สามีจะว่าไง
สุขสันต์วันเกิดนะ :HBD3:
-
ขอให้มีความสุขประสบกับทุกสิ่งที่ปรารถนาในวันเกิดปีนี้นะครับ จะคอยเป็นกำลังใจให้ผู้แต่งเสมอ
-
Happy birthdayyyyyyyyy to คนแต่ง >,<
-
สุขสันต์วันเกิด ขอให้มีความสุขมากๆค่ะ
หนทางของศิกับพีทตอนนี้เข้าสู่โหมดสะใภ้เถื่อนแล้ววว
-
ก็จะพูดเหมือนทกคนนะครับ วันเกิดเราและเป็นวันที่แม่เจ็บที่สุดยังไงก็รักแม่คิดถึงแม่ให้มากๆนะครับ สุขสันต์วันเกิดครับมีความสุขมากๆไม่เฉพาะวันนี้นะครับ ขอให้มีความสุขทุกๆวันเลยครับ
-
มีความสุขมากๆนะ ขอให้รวยวันรวยคืน
มีสุขภาพร่างกายแข็งแรงนะ
(เมื่อมีร่างกายที่สมบูรณ์จะได้มีแรงมาแต่งนิยายต่อ)
HBD จ้า :L2:
-
happy birthday to you happy birthday to you happybirthdayhappybirthday happy birthday to you......
สุขสันต์วันเกิดค่ะ ขอให้ความทุกข์ทั้งปวงจงห่างหาย และโรคภัยต่างต่างอย่ากล่ำกลาย สุขสบายตลอดปีตลอดไป :L2:
โอ๊ะโอ...คุณหญิงช็อคแล้วที่นี้คิจะทำไงละเนี่ย :z3:
-
:a5:เอ่อ...ช๊อกตาม...คุณหญิงแม่... :a5:(สุขสันต์วันเกิดครับ)
-
ตัดฉับกันแบบนี้เลยเหรอ ใจร้าย :z3:
-
กรี๊ด~~~~~~!!!!
แม้จะสั้นไป (มากๆๆ)
แต่ได้ใจอ่ะ
มาต่อแร้วๆน้า ลุ้นอ่ะ
-
:HBD4: มีความสุขมากๆนะจ๊ะ
-
สนุกๆ
:กอด1:
:HBD5:
-
Happy Birth Day นะคนเขียน
มีความสุข มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :L1:
อ้อ สั้นไปหน่อยนะ แต่สะใจ โก๋ มาก ๆๆๆๆๆ
แล้วจะเป็นอย่างไรต่อไป จะติดตามชมเด๊ออออออ
อ๊ากกกกก รักคนเขียนที่สุด มาต่อเร็ว ๆ นะ อยากอ่านต่อ ไปละ
-
:HBD2:
HBD คนแต่ง มีความสุข และมีสุขภาพแข็งแรงตลอดไปนะคะ
จะคอยติดตามอ่านผลงานค่ะ
-
:mc4: HBD คนเขียนน๊ะ
แต่นิยายก็สนุกอยู่
ในโลกความเป็นจริงปัญหาแม่ผัวลูกสะใภ้เนี่ย ไม่จบไม่สิ้นนะ
-
:กอด1:
สุขสันต์วันเกิดคนแต่งน่ะจ๊ะ มีความสุขมากๆ o13
-
แฮปปี้เบิร์ดเดย์คร๊าบ ขอให้มีความสุขมากมากน๊า ตลกที่พีทด่าสเตฟานี่ซะเห็นภาพเลย
-
ชอบๆค่ะตอนที่พีทคิดจะกระชากหัวสเตฟานี่มาตบเนี่ย ดีแล้วที่พีทไม่ทำไม่งั้นเสียภาพพจน์จริงๆนั่นแหละค่ะ เฮ้อ เข้าใจเนาะหัวอกคนเป็นแม่แต่ก็อยากให้แม่เข้าใจหัวใจลูกตัวเองด้วยเช่นกัน ความรู้สึกรักมันห้ามกันไม่ได้ ถึงในความเป็นจริงมันจะทำใจรับยากแต่ลูกๆทุกคนก็หวังอยากให้พ่อแม่เข้าใจสิ่งที่ตัวเองเป็น เพราะครอบครัวที่เข้าใจและกำลังใจที่มีให้จะทำให้เราก้าวผ่านอะไรๆที่ว่าหนักหนาสาหัสไปได้
อ้อ วันนี้วันเกิดนักเขียน งั้นก็อวยพรให้มีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรง ร่ำรวยเงินทอง มีคู่ครองที่ดีนะจ๊ะ แล้วที่สำคัญทีสุดขอให้มีอารมณ์แต่งนิยายให้เราอ่านไปนานๆนะจ๊ะ ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ
-
:z3: :z3: ค้างงงงงง อินฟินิตี้ :serius2: :serius2: มาต่อเร็วๆๆๆๆน๊า
-
เรารักกันๆๆ เย้
แต่จะเกิดไรต่อไป
-
Happy birthday นะค่ะ
-
:m4: ชอบอ่ะ พีทจ๋า ลองด่าแบบผู้ดีๆด่าจิ ฮาหนักกว่านี้อีก
หรือจะด่าแบบเชือดนิ่มๆกะได้ o3
ถึงจะสั้นไปหน่อยแต่มาต่อเรื่อยๆก็ไม่ว่ากันค่ะพี่ลักษ์ :กอด1:
HBD นะคะพี่ ขอให้มีความสุขมากๆ สมหวังในทุกๆสิ่ง อายุมั่นขวัญยืนค่ะ
:b:
-
สอบ summer เสร็จ + ช็อปปิ้งเสร็จกลับบ้านมาเปิดเล้าเป็ด
เห็นพี่อัพแล้วแบบว่ากรี๊ดดดดดดดดดดดด!!~~ :กอด1: :กอด1: เบบี๋ไอเลิฟยู :L1: :L1: :L1:
อาการเซ็งข้อสอบเลขอันหฤโหดหายไป 20 เปอร์เซ็นต์
ที่จริงออมควรจะได้อ่านเร็วกว่านี้และ แต่ดันมีเหตุฉุกเฉินต้องไปนอนบ้านเพื่อน 2 คืน
มันเลยสะสม TT สอบเสร็จ --> พัก 2 วัน (ดูการ์ตูนทั้งวัน -..-) --> นอนบ้านเพื่อน 2 คืน --> อ่านนิยายพี่
ดูเป็นพัฒนาการที่ดูดีขึ้นมาหน่อย 55555555
ช่วง summer เรียนพระเวสสันดร กัณฑ์มัทรี (ที่รร. เรียน summer จะเรียนเนื้อหาล่วงหน้าไปก่อนเลยน่ะค่ะ)
ทำให้เรารู้ว่า ภัสดา แปลว่า "สามี" กร๊ากกกกกกกกกกก :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
อารมณ์แบบ "งั้นทำไมแกถึงเป็นภรรยาวะภัสดา?? 555555 :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:" // โดนล้อรถยนต์เขวี้ยง
โอ๊ยยยยยยยยย!! สนุกอ่ะำีพี่ (แต่มันสั้นไปหน่อยนะ -..- แบบว่าค้าง =[]= )
อยากเห็นตอนภัสดาปะทะคุณหญิงวิจิตราแบบฟูลออฟชั่นซะที -..- แค่คิดก็มันส์แล้ว o18 o18
สู้ๆนะคะพี่ เหนื่อยก็พัก ว่างก็แต่ง เสร็จก็อัพ นะคะ -..- // โดนตรบบบบบบบบบบ
ล้อเล่นๆๆ เหนื่อยก็พัก แต่อย่าหายน้าาาาา รักษาสุขภาพด้วยจ้า ^^
Happy Birthday ย้อนหลัง 1 ชั่วโมงนะคะ ขอให้พี่มีความสุขมากๆๆๆๆๆๆๆ
สุขภาพแข็งแรง สมหวังทุกเรื่องที่ปรารถนานคะ
และก็ขอให้พี่คลอดนิยายเป็นเล่มให้พวกเราสะสมซักเรื่องน้าาาา
เลิฟยู~~ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:a13: :a13: :a13: :a13: :a13: :a13: :a13: :a13: :a13:
ปล.น้อยๆ จะพยายามอ่าน fall in love ให้จบนะคะ แบบว่าตอนนั้นติดสอบ
(ที่เกณฑ์สูงลิบลิ่ว ตั้ง 80% แน่ะ ตกเลขไปแล้วเรียบร้อย = =)
ตอนนี้ก็ไม่ติดอะไรแล้ว ยกเว้นเรียนพิเศษนิดหน่อย จะทำปิดเทอม 2 อาทิตย์นี้ให้คุ้มค่า
โดยการอ่านนิยายพี่+เรื่องอื่นที่ดองไว้ประมาณ 10 เรื่อง = =;; ให้จบค่ะ fighting!!
-
คุณหญิงแม่จะรับไหวมั้ยเนี่ย ไหนจะชะนีขนทอง ไหนจะทั้งพีททั้งศิที่ออกตัวแรงแบบคูณสองเลย
-
o13 o13 o13 o13
-
HBD คนแต่งย้อนหลังด้วยค่ะ
:a:
งานนี้คุณแม่สามีคงยิ้มไม่ออกแน่ๆ
เพราะผู้เข้าชิงชัยตำแหน่งสะใภ้ทั้งสองไม่มีคนไหนเข้าตากรรมการเลยสักคน
สมน้ำหน้า 5555555
:laugh:
พีทสู้ๆนะ
:z2:
-
กำลังมันส์เรย :m20:
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะครับ :m4:
-
หนุกหนานค่ะ :pig4:
-
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังค่ะขอให้ เฮงๆรวยๆ :3123:
อ่านไปก็น่าสงสารคุณหญิงแม่นะ ช็อคไปเลย
แต่สะใจที่พีท ฉะ ยัยชะนี ซ่ะหน้าหงาย :laugh:
-
เอาใจช่วยศิ กับ พีทนะครับ ให้ผ่านอุปสรรคไปได้
รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
:กอด1:
-
อ๊ากก ค้างอ้ะ
มาต่อเร็วๆนะ
อยากรู้แล้ว ว่าคุณหญิงแม่ จะเป็นลมรึเปล่าเนี่ยะ
รู้ความจริง อันทำร้ายจิตใจเข้าไป
:serius2:
สู้ๆนะ
ทั้งคุณศิและนายช่างใหญ่
ขอให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี
:z2:
คนแต่งก็สู้ ๆ นะจ๊ะ
o13
-
อย่าจนทันถึวตอนปัจจุบันแบบรวดเดียว (จะมีหยุดก็ลุกไปกินข้าวกพเข้าห้องน้ำนี่แหละ :z2:)
กรี๊ดดดดดดดดดด
ยอดเยี่ยมมากเลยค่ะ :m3: :m3: :m3:
นิยายเรื่องนี้ทำให้เรายิ้ม ยิ้มกว้าง และกว้างงงง มากๆเลย
เราชอบความเป็นคุณศินะ ถึงแรกๆ บทบาทของเขาจะเป็นผู้ชายเจ้าชู้ แต่เมื่อเขาเจอคนที่เขา คิดว่าใช่ เขาก็พร้อมที่จะหยุด และทุ่มเทให้กับคนที่เขารักอย่างสุดหัวใจ ชอบนายเอก (มว๊ากกกกกก :กอด1: :กอด1:) น่ารัก น่ากอด น่าหยิก ความเป็นกันเองและติดดินขั้นสุดยอดเลยทีเดียว
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะคะ! ถึงจะเพิ่งเข้ามาติดตาม เพิ่งเข้ามาอ่าน แต่ก็จะขอสมัครเป็นแฟนคลับตั้งแต่บัดนี้เลยเอ้า! :L2:
เราคอมเมนท์ไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ แต่รักคนเขียนหมดใจค่าาา คิกคิก :L1: :L1: o13
ปอลอ.ทำใจเถอะค่ะคุณแม่ของคุณศิ! ยอมรับพีทโดยด่วนนน สะใภ้เถื่อนๆแบบนั้นหาไม่ได้ง่ายๆนะเอ้า! (เอะ! มันไม่ค่อยเหมือนคำชมพีทเลยนะเนี่ย :a9:)
-
บทที่ 35
ก้าวแรก
“.............จริงครับ เราสองคนรักกัน”
“คุณแม่!”
สิ้นเสียงของบุตรชายสติของผู้สูงวัยก็ดับวูบลงไปทันที ศิขรินท์รับร่างอ่อนปวกเปียกของมารดาเอาไว้แนบอกแล้วอุ้มไปยังโซฟาที่อยู่ใกล้ๆ สถานการณ์ชุลมุนวุ่นวายเพราะเสียงกรีดร้องตกใจของหญิงชาวต่างชาติ ทำให้บรรดาสาวใช้ที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่รอบนอกต่างวิ่งเข้ามาภายในโถงรับแขกอย่างตื่นตระหนก
“หยุดกรี๊ดเดี๋ยวนี้นะ เห็นไหมว่าแม่สามีผมเป็นลม!”
ภัสดาหันมาบอกหญิงสาวเสียงห้วน แล้วหันกลับไปดูร่างไร้สติของคุณหญิงวิจิตตรา นายช่างใหญ่สั่งการเด็กรับใช้ของบ้านอินทราทิพย์ด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด พร้อมทั้งหยิบยาดมที่พกติดตัวอยู่เป็นประจำโบกไปมาบริเวณจมูกของผู้สูงวัย โดยมีศิขรินทร์พัดวีให้มารดาอยู่ใกล้ๆ ร่างสูงมองใบหน้าของมารดาด้วยความรู้สึกผิด ภัสดามองใบหน้าของคนรักอย่าห่วงใย มือบางกอบกุมหลังมือใหญ่ของศิขรินทร์อย่างถ่ายเทความรักและความห่วงใยส่งให้กับร่างสูง ประธานอินทราทิพย์กรุ๊ปส่งยิ้มขอบคุณให้กับคนรักอย่างสื่อความหมายว่าตนไม่เป็นอะไร
สเตฟานนี่มองศิขรินทร์และภัสดาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา ดวงตาสีเทาเข้มทอแสงเรืองรองคิ้วโก่งสวยดั่งคันศรขมวดเข้าหาอย่างพยายามไม่ให้อารมณ์ด้านมืดเข้าครอบงำตัวเอง ริมฝีปากบางที่เคลือบด้วยลิปสติกเนื้อดีเม้มเข้าหากัน ฝ่ามือทั้งสองข้างกำแน่น เล็บมือที่ถูกแต่งต้มมาอย่างสวยงามบัดนี้กดลึกลงบนฝ่ามืออย่างสะกดกลั้นอารมณ์ หล่อนสูดลมหายใจเข้าและผ่อนลงอย่างช้าๆ ใจร้อนวู่วามยิ่งจะทำให้ศิขรินทร์ไม่พอใจ ต้องใจเย็นให้ขึ้นกว่านี้ เพราะไม่อย่างนั้นคงได้โดนไล่ออกจากบ้านแน่ๆ มาถึงขนาดนี้แล้วเธอจะไม่ยอมถอยเป็นอันขาด
“สเตฟานนี่ขอโทษนะคะศิ สเตฟานนี่ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นอย่างนี้” หญิงสาวเอ่ยเสียงอ่อนพร้อมทั้งก้มหน้านิ่งอย่างสำนึกผิด แลเพียงเวลาไม่กี่นาทีหยดน้ำตาก็รินไหลอกมาจากดวงตาสีเทาเข้ม ภัสดานั่งมองมารยากุลสตรีต่างชาติด้วยสีหน้าที่เบื่อหน่าย เมื่อกี้แทบจะพ่นไฟออกมา แต่พอเวลาผ่านไปยังไม่ถึงสิบนาทีกลับมาทำหน้าเศร้าบีบน้ำตาเสียอย่างนั้น เห็นแล้วมันขัดตาเสียจริงๆ ร่างบางกรอกตาไปมาอย่างหมั้นไส้ คิดไปคิดมา ต้นเรื่องทั้งหมดมันมาจากไอ้ประธานหน้าหล่อฉายา ‘เผือก’ นี่นา!
“ไม่ได้ตั้งใจ แล้วเธอมาที่นี่ทำไม?....อย่าใช้ความสัมพันธ์ครั้งก่อนเป็นข้ออ้างในการหวนกลับมา เพราะสำหรับฉันแล้ว เธอเป็นได้แค่คู่นอนเท่านั้น!”
ศิขรินทร์เอ่ยเสียงนิ่งเรียบ ชายหนุ่มพยายามอย่างสูงที่จะไม่จับหญิงสาวโยนออกไปจากบ้านของตน ความมักง่ายและความใคร่ทำให้ตนเลือกหญิงสาวผู้นี้มาระบายความใคร่ หากย้อนกลับไปได้ จะไม่ทำอย่างนั้นเด็ดขาด ถึงแม้สเตฟานนี่จะเคยขอเลื่อนความสันพันธ์จากคู่นอนเป็นคนรักอยู่หลายครั้งตนก็ไม่เคยหลงคารมผู้หญิงคนนี้เลย เมื่อเสร็จภารกิจจากบนเตียงและให้เงินเป็นค่าตอบแทน ต่างคนก็ต่างไป ชีวิตสมัยปริญญาโทที่เมืองนอกเต็มไปด้วยความอิสระ ผู้หญิงสวยๆมีให้เลือกถมเถ แต่ชายหนุ่มก็เลือกสเตฟานนี่ที่ผู้ชายหลายคนหมายตาหมายปอง และก่อนจะขึ้นเตียงชายหนุ่มจะย้ำข้อตกลงในเรื่องความสัมพันธ์ทุกครั้ง เพื่อไม่ให้หญิงสาวหลงระเริง ทำไมสเตฟานนี่ถึงมานั่งอยู่ตรงนี้ เพราะเหตุใจ นางแบบแถวหน้าระดับโลก ถึงกลับมาหาผู้ชายที่ปฏิเสธหล่อนครั้งแล้วครั้งเล่า
“ไม่ว่าคุณจะพูดอย่างไร สเตฟานนี่ก็ไม่เคยคิดจะโกรธคุณเลยนะคะ” หญิงสาวนั่งก้มหน้าและใช้มือปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของตนเองด้วยท่าทางที่น่าสงสาร เสียงสะอึกสะอื้นดังขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้ภัสดาอดไม่ไหว ต้องเอ่ยสักประโยคสองประโยค
“ศิครับ ..... ขอผ้าเช็ดหน้าให้พีหน่อยครับ” ศิขรินทร์ถึงกับหูอื้อตาลายกับประโยคของคนรัก เมื่อกี้ภัสดาพูดว่าอะไรนะ ‘ศิครับ...’ ความขุ่นข้องหมองใจที่ผจญมาเมื่อกี้ปลิวหายไปในอากาศทันที มือหนาล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าจากระเป๋าเสื้อสูทให้ร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างงุนงง ภัสดามองปฏิกิริยาของคนรักแล้วอยากจะหัวเราะให้ดังลั่นไปถึงสนามบินสุวรรณภูมิ แต่มันคงไม่ใช่เวลานี้ เวลาที่มีมารหัวทองนั่งหน้าสลอนอยู่ตรงนี้
“ทำไมเรื่องมันเศร้าอย่างนี้เนี่ย.....เล่าต่อศิคุณชะนี ผมรอฟังอยู่” ภัสดายกผ้าเช็ดหน้าของคนรักขึ้นเช็ดหัวตาและหางตาที่มีหยดน้ำตาซึมอยู่เล็กน้อยด้วยท่าทางที่เห็นอกเห็นใจอีกฝ่ายหนักหนา สเตฟานนี่มองศัตรูคู่แค้นด้วยสายตาที่ชิงชังเหลือขนาด แต่ทำอะไรไม่ได้ หญิงสาวขบริมฝีปากอย่างอดกลั้น พยายามห้ามใจตัวเองไม่ลุกไปตบตีผู้ชายหน้าหวานอย่างที่สมองสั่งการ
“ทำไมคุณต้องใช้คำพูดที่ไม่สุภาพกับฉันด้วย ฉันเคยไปทำอะไรให้คุณอย่างนั้นเหรอ”
“อ้าววว....ผมไปพูดไม่สุภาพกับคุณตอนไหน”
“ก็คุณเรียกฉันว่า...ชะนี....หยาบคายที่สุด” บ้านป่าเมืองเถื่อน บุพการีไม่ให้การสั่งสอน ไม่มีมารยาท หยาบคาย ใส่เสื้อผ้าสกปรก คำพูดคำจากระโชกโฮกฮาก สเตฟานนี่ทำได้เพียงต่อว่าอีกฝ่ายอยู่ในใจเท่านั้น เพราะถ้าหากพูดออกไป ภาพพจน์ในสายตาของอดีตคู่ควงคงจะมองเธอติดลบแน่ๆ
“โอยยยย.....” เสียงโอดโอยดังมาจากร่างของมารดาศิขรินทร์ ร่างสูงปราดเข้าไปหามารดาอย่างรวดเร็ว ฝ่ามือหนาบีบนวดไปตามกล้ามเนื้อของมารดาเพื่อลดอาการเกร็ง ภัสดายังคงแกว่งยาดมให้ผู้สูงวัยอย่างต่อเนื่อง ถึงแม้อีกฝ่ายจะร้ายและแรงขนาดไหนก็ยังขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ให้กำเนิดของศิขรินทร์ แม้จะไม่ชอบหน้ากันและกัน แต่นายช่างใหญ่ก็พอจะเดาได้ว่า หลังจากนี้คงได้ปะถะฝีปากบ่อยแน่ๆ
“คุณแม่เป็นอย่างไรบ้างครับ ปวดตรงไหนหรือเปล่า” ศิขรินทร์ประคองมารดาลุกนั่งพิงพนักโซฟาอย่างช้าๆ โดยมีภัสดาคอยช่วยอยู่ใกล้ๆ นางแบบร่างเพรียวพยายามจะเข้ามาประคองอีกแรง แต่ก็โดนสายตาคมกริบของศิขรินทร์สกัดห้ามเอาไว้เสียก่อน ภายในจิตใจเต็มไปด้วยความไม่พอใจ แต่เธอก็กดมันเอาไว้ แล้วปั้นหน้าเป็นผู้น่าสงสารต่อไป
“แม่ปวดหัวน่ะศิ” ผู้สูงวัยยกมือขึ้นกุมขมับพร้อมกับหลับตาเพื่อปรับสายตาให้มองชัดขึ้น แต่เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้งใบหน้าของภัสดาก็เข้ามาในกรอบสายตาทันที
“แก! ยังไม่ไปอีกเหรอ ยังหน้าด้านหน้าทนนั่งอยู่อีกเหรอเนี่ย!!”
คุณหญิงวิจิตตราผุดลุกขึ้นยืนกะทันหันพร้อมทั้งตวาดเสียงดังก้อง โดยไม่คำนึงถึงสุขภาพร่างกายของตนเองที่ตอนนี้ยังไม่สมบูรณ์ดีนัก นางกัดฟันยืนนิ่งโดยไม่สนใจลูกชายที่พยายามประคองให้นางนั่งลงพักผ่อนที่โซฟาตัวเดิม เลือดในการเย็นเหยียบเมื่อความทรงจำก่อนที่นางจะหมดสติหลั่งไหลเข้ามาเหมือนฟิล์มหนังม้วนเก่าที่กลับมาฉายซ้ำอีกครั้ง อกคนเป็นแม่เจ็บจนแทบกระอักเมื่อรู้ว่าลูกของตัวเองไปรักไปชอบกับผู้ชาย เจ็บเสียยิ่งกว่าเจ็บ ไม่นึกไม่ฝันว่าลูกชายที่นางเฝ้ารัก เฝ้าถนอมจะมีพฤติกรรมเบี่ยงเบนทางเพศ
“ออกไป..ออกไปให้หมด! เธอด้วย....แม่ฝรั่งหัวทอง ออกไปให้พ้นจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!!” ภัสดาสบตากับศิขรินทร์อย่างปรึกษาแต่ยังไม่ทันไร สเตฟานนี่ก็ร้องห่มร้องไห้ออกมาเพื่อเรียกร้องความสนใจ แต่ผู้ที่กุมอำนาจประจำบ้าน ‘อินทราทิพย์’ ก็หาได้สนไม่กลับร้องเรียกให้เด็กรับใช้ที่อยู่บริเวณนั้นมาฉุดกระชากลากดึงแม่ฝรั่งหัวทองไปโยนไว้หน้าบ้านท่ามกลางเสียงกรีดร้องของหญิงสาว
“ไม่นะคะคุณแม่ สเตฟานนี่จะไม่ไปไหนทั้งนั้น สเตฟานนี่จะอยู่กับศิ”
หญิงสาวสะบัดแขนซ้ายขวาอย่างไม่ยอมแพ้ แต่ก็ไม่อาจต้านทานแรงจับของเด็กรับใช้ทั้งสามคนที่พยายามกระชากเธอกับกระเป๋าเดินทางออกไปจากโถงห้องรับแขก เสียงโวยวายด่าทอภาษาไทยสลับภาษาอังกฤษดังแว่วได้ยินอยู่เรื่อยๆ แต่เพียงไม่นานก็ค่อยๆเลือนหายออกไป ทิ้งไว้เพียงแต่ความเงียบในห้องโถงรับแขกของบ้าน คุณหญิงวิจิตตราหลับตาสะกดกลั้นน้ำตาแห่งความเสียใจให้ใหลกลับเข้าไปในอก นางค่อยๆหันกลับมามองลูกชายที่ยืนอยู่เบื้องหลังอย่างช้าๆ
“ระหว่างแม่กับมันแกจะเลือกใคร!” ผู้สูงวัยประกาศกร้าวแล้วชี้มายังภัสดาที่ยืนอยู่ข้างๆศิขรินทร์ ภัสดากรอกตาไปมากับคำถามโลกแตกของคุณหญิงวิจิตตรา ร่างโปร่งบางหันไปลอบยิ้มเล็กน้อยแล้หันกลับมาตีหน้านิ่งเช่นเดิม เหลือบมองไปยังศิขรินทร์แล้วก็สงสารจับใจ เพราะประธานสุดหล่อมาดเข้มกำลังทำหน้าลำบากใจกับคำถามของมารดา ร่างสูงสูดลมหายใจเข้าปอดอึดใหญ่แล้วให้คำตอบที่มารดาต้องการ
“ผมเลือกไม่ได้หรอกครับ เพราะทั้งสองต่างก็สำคัญกับผมทั้งคู่ เพียงแต่มันอาจจะสำคัญในคนละแบบเท่านั้นครับ” ศิขรินทร์ก้าวขาอย่างช้าๆเข้ามาหามารดา ท่อนแขนแข็งแรงค่อยๆโอบประคองร่างบางของมารดาเข้ามากอดอย่างช้าๆ ชายหนุ่มหลับตานิ่งพร้อมกับเอ่ยคำว่าขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพียงไม่นานมือที่โอบประคองตนมาตลอดชีวิตก็ยกขึ้นมากอดตอบ รักที่แม่มีให้ลูก ไม่ว่าลูกจะผิดพลาดมามากซักเพียงใด สุดท้ายแม่ก็ให้อภัยลูกได้เสมอ
“แม่ไม่อยากจะเชื่อว่าลูกของแม่ชอบผู้ชาย.....แม่รับไม่ได้นะศิ แม่รับความจริงเรื่องนี้ไม่ได้ ถึงแกจะบอกว่ารักมันหนักหนาแม่ก็รับไม่ได้จริงๆ ........”
“ไม่เป็นไรครับ............แค่แม่รับรู้ว่าลูกของแม่เป็นอย่างไรก็พอแล้วครับ ผมรักแม่นะครับ”
“แกรักมันมากเลยเหรอ” ผู้สูงวัยผละออกมาแล้วเหลือบมองไปยังภัสดาที่ยืนอยู่เบื้องหลังของศิขรินทร์ เพียงได้เห็นหน้า ความไม่ชอบใจก็หลั่งไหลเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย และถ้าหากได้อยู่ร่วมบ้านเดียวกัน นางคงอกแตกตาย แค่คิดก็อารมณ์เสียแล้ว
“ไม่ใช่มันครับ แฟนผมชื่อพีทครับแม่” ศิขรินทร์บอกเสียงนุ่ม พรางดึงมือบางของภัสดาให้มายืนเคียงกัน
“เหอะ!!......ยกมือไหว้ฉันสักทีหรือยังล่ะ”
“สวัสดีครับคุณแม่ ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการอีกครั้งนะครับ...........ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” ภัสดายกมือไหว้ตามแบบฉบับที่ผู้ดีเขาทำกันอย่าสวยงาม พร้อมทั้งส่งยิ้มหวานจ๋อยให้กับมารดาของศิขรินทรท์อย่างหยดย้อย
ทางฝ่ายของสเตฟานนี่ที่ถูกลากออกมาโดยมาจากบ้านอินทราทิพย์ด้วยความไม่เต็มใจ ก็เรียกแท็กซี่กลับคอนโดที่ตนเองเช่าอยู่ และเมื่อเข้ามาถึงห้องพัก หญิงสาวก็โยนกระเป๋าเดินทางและสัมภาระต่างๆกระจายเกลื่อนห้องอย่างระบายอารมณ์ มือบางปัดข้าวของที่ขวางหูขวางตาอย่างระบายอารมณ์ ดวงตาสีเทาเข้มทอแสงเรืองรองอย่างโกรธแค้นที่ถูกผู้คนเหล่านั้นเอ่ยวาจาดูถูกซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เพราะความอยากสบายและหวังทรัพย์สินเงินทองจากศิขรินทร์ทำให้หญิงสาวต้องทน และถ้าหากศิขรินทร์กลับมาคบกับเธออีกครั้ง ความสุขสบายก็จะมาเกยอยู่บนหน้าตักไม่ไปไหน บ่อเงินบ่อทองที่จะล้างผลาญเท่าใดก็ไม่มีวันหมด
“ฉันไม่มันยอมแพ้หรอกนะ...ศิขรินทร์จะต้องเป็นของฉันคนเดียว!!”
๐ ฝนตก ไฟดับ เป็นอุปสรรคอย่างหนึ่งในการปั่นนิยาย และช่วงนี้บ้านของนักเขียนก็มีฝนตกทุกวัน -_- ขอโทษที่มาช้านะคะ
๐ www.twitter.com/muayyunho >> twitter นักเขียน ^^’
๐ขอบคุณที่ติดตามกันมาจนถึงทุกวันนี้นะคะ ขอบคุณจริงๆ
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
ชะนี เลวมาก -w-
-
สนุกมากเลยค่ะ ^^
-
มาต่อแล้ววววว มาบ่อยๆนะ สนุกดี แต่อิชะนีนี่จะทำอะไรนะ อย่ามายุ่งกับหนูพีทนะ
เป็นกำลังใจค่า
-
+1
-
สงสัยนายช่างต้องรับศึกหนักทั้งแม่สามีและสเตฟานนี่
:L2: :L2:
-
นังชะนีสารพัดพิษ
เดี๋ยวเจอน้องพีทแล้วจะหนาวย่ะ
:angry2:
-
น้องหมวย อย่าเวอร์ชั่นเจ็ดสีมากไปนะครับ :เฮ้อ:
+1
-
มันน้อยไปมั้ย
อุส่าตั้งตารอตั้งนาน
-
มันน้อยไปมั้ย
อุส่าตั้งตารอตั้งนาน
:o12: :o12: :o12:
-
:กอด1:
สู้ๆค่ะ ทั้งศิ พีท และที่สำคัญคนแต่งด้วย
รอติดตามผลงานอยู่นะคะ
บวกเป็ด
-
รู้สึกว่าคุณแม่เริ่ม ยอมรับนิดๆแล้วนะ สู้ๆต่อไปนะทั้งคู่ :กอด1:
-
พีทสู้ๆ เป็นกำลังใจให้
-
แร๊งงงงงงงงแต่ชอบจัง พี่พีทสร้างภาพหน่อยครับ 5555
-
ยังคิดว่าเขาจะเอาอยู่เนอะ ทั้งทั้งที่เขาก้อปฏิเสธมาตลอด
-
:laugh: พีทจ๋า สร้างภาพเข้าไว้เยอะๆนะลูก
คนแต่งก็สู้ๆเข้านะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1:
-
ต่อๆๆๆ อยากอ่านต่อๆๆๆแล้วครับ สนุกๆๆๆ
-
คุณแม่ใจดี จัง มั้งนะ :mc4:
-
แรงส์ทั้งคู่ :z2:
บวกเป็ด
-
มาสั้นจังอ่ะ
แต่ก็น่าร๊ากกกกก
-
ใครก็ได้เอาอีชะนีนี่ไปฆ่าทิ้ง อุปส์!!! เอาไปเก็บที รำคาญ ส่วนน้องพีทกับคุณแม่ คงมีลางว่าจะปะทะฝีปาก กันไปอีกนาน เหอะๆ
:laugh: :laugh:
-
ยกที่ 1 เริ่ม 5555555555555
-
พีทสู้ๆนะ
-
ระหว่างชะนีกับพีทยกแรกพีทชนะใส
แต่กับคุณแม่นี่ยังไม่รู้ออกหัวหรือก้อย
ศินี่สมกับตำแหน่งสามีในอนาคตจริงๆ
หนักแน่นและมั่นคง ปลื้มผู้ชายคนนี้ :o8:
แต่ด่านคุณแม่ก็แข็งไม่น้อย สู้ๆนะจ๊ะ
แอบหวั่นใจสเตฟานี จะมีอะไรมาอีกล่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
สะใภ้น่ารักซะขนาดนี้ ยอมลูกศิหน่อยสิ้คะ >w<
-
หมั่นไส้สเตมากๆอ้ะ
อยากให้พีทเสยหน้าสักที 555
คงสะใจน่าดูเลย อิอิ
-
คุณแม่ศิอย่าดุนักสิ เดี๋ยวพีททนไม่ไหวจะกลายเป็นระเบิดลง 5555
-
ชะนีนางนี้สงสัยต้องให้ลูกน้องที่อู่เฮียพีทจัดการซะแล้ว จะได้หายบ้าผู้ชายซะที
พีทจะจัดการกับว่าที่แม่สามียังไงนะ แต่ถ้าคุณหญิงรู้ว่าพีทเป็นลูกใคร ไม่รู้จะอึ้งกิมกี่ หรืออึ้งทึ่งเสียวเนอะ :m20:
ศิจะทำยังไงให้คุณแม่ยอมรับในตัวพีท แต่ดีใจที่มีความมุ่งมั่นมากไม่ยอมอ่อนข้อให้คุณแม่
-
ขอให้แม่ศิ ยอมรับพีทเป็นลูกสะใภ้เร็วๆละกันนะ ^^ o13
ส่วนชะนีหัวทองก้อย่าไดไ้ทำให้พีทกับศิต้องเกิดเรื่องเข้าใจผิดหล่ะ :mc4: :a14:
-
:เฮ้อ: ปัญหาโลกแตก
-
แม่ผัว กับ ลูกสะใภ้
ปะทะคารมกันเร็วๆนะ ชอบบบบบบบบ
ปล.เหมือนในละครเลย แต่นี่ ช-ช 555 :laugh:
-
พีทช่างสร้างภาพดีแท้
-
ศึกนี้ยังอีกยาวไกล พีทสู้ๆๆๆ
-
พีทช่างสร้างภาพดีแท้
แรงส์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! 5555555+++ :laugh:
-
ขอให้คนแต่งสู้ๆ ไม่ว่าฝนจะตก :laugh: ฟ้าจะร้อง :m15: ไฟจะติดๆดับๆ :sad11: แต่ก็ต้องสู้เพื่อเขียนความรักของศิกับพีทนะคะ พีทนี่เป็นคนดีเชื่อฟังมากเลยเนาะ แม่ว่าที่สามีให้ทำอะไร ทำหมดเลย เป็นกำลังใจให้คนแต่ง แล้วก็ขอบคุณสำหรับตอนใหม่นะคะ
-
น้องพีทสู้ๆ ขนมาค่ะน้องพีทมีกี่เล่มเกวียนขนมาใช้ให้ชนะใจคุณหญิงว่าที่แม่สามี ^^
-
แม่ผัวกะสองสะใภ้เรื่องมันเริ่มจะเน่าไปแล้ว แบบช่องหลายสีเลย
-
:m16:แค่แม่สามีพีทก็จะแย่แล้วอะ
แล้วอีชะนีนี่มาจากไหนอีกละ :เฮ้อ:
-
เปิดศึกแม่ผัว ลูกสะใภ้ อย่างเป็นทางการ
หุหุหุ >______________<
-
ท่าทางจะวุ่นวาย :laugh:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:มาต่อเร็วๆนะคับ :impress2: :impress2:
-
:กอด1: :กอด1:
-
พีทสู้ๆ สะบัดธงเชียร์พีทขาดใจ (＞人＜;)
งานนี้แม่สามีกะลูกสะใภ้ฉะกันมันส์หยดแน่ๆ
-
พีทสู้ๆน่ะลูกก
มารยาร้อยเเปดร้อยเก้า ขนมาเลยยย
-
o13 พีทโดนใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
:laugh: มีการขอผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาอีก
-
:really2: :really2: :really2: :really2:
-
หวังว่าคุณหญิงแม่จะเข้าใจความรักของเรานะคะ :กอด1:
-
คิดว่าจะชนะพีทเหรอห่ะ!! ชะนี :z6:
-
พีท สร้างภาพสิจ๊ะ กิริยามารยาทต้องงดงามนะรู้ไหมมมมม
-
แรงต่อเนื่องค่า ฮ่าๆๆๆ
-
โอ้ววววววววววววววววววววววววว!!!!! *0* มาแล้วววววว~~
คุณหญิงแม่นี่ผู้ดีมากกกกกกกกกกกกก เป๊ะจริง!
ส่วนคุณชะนี *เหล่* นางช่างเป็นคนที่ทำให้ทุกคนหมั่นไส้ได้ง่ายจริงๆ
ปล. ใจจริงไม่อยากให้คุณหญิงแม่ยอมง่ายๆนะ แบบว่าอยากเห็นแม่ผัวปะทะูลูกสะใภ้ -..- 5555
แต่ก็แล้วแต่ใจคนเขียนล่ะเน้อ >.<
ปล.2 ไอเลิฟยูเบบี๋ สู้ๆนะคะพี่ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
ปล.3 = =;; คือจะได้เม้นท์ซะทีมั้ย? ---> คำเตือน - มีกระทู้ตอบใหม่ ขณะที่คุณกำลังอ่านหัวข้อนี้ อยากให้คุณแสดงตัวอย่างก่อนตั้งกระทู้ // นิยายฮ็อตจริงอ่ะ!!
*ดิท* ปล. 4 คือเจอปล.3 มา 3 รอบ คนอ่านเร็วมากอ่ะ 555555
-
สะใจอ่ะ พีทเหมือนจะกวนตีนไปเรียกสเตฟานี่ว่าชะนี 555555
แต่ว่าศิดูไม่สนใจนังชะนีเลยนะ
ยังจะตื้ออยู่ได้ ไม่เห็นว่าเค้ามีแฟนแล้วรึไงยะ!
หวังว่าคุณหญิงแม่จะยอมรับพีทเร็วๆนะ
เพราะพีทก็จะน่ารัก(เถื่อน) o13
-
พีทสู้ๆๆๆ
ศิปฏิบัติตัวได้สมกับเป็นว่าที่สามีดีจริงๆๆ :o8:
:laugh:
-
ถ้าบอกให้รู้ว่าพีทเป็นลูกเต้าหล่าใครจะง่ายกว่ามั้ย??
-
พีท อดทนไว้เพื่ออนาคตนะ
ถ้าคุณหญิงแม่จะอาละวาดบ้าง เหน็บแนมบ้าง พีทเป็นคนน่ารักอยู่แล้ว ยอมให้ท่านนิดลงให้ท่านหน่อยถือว่าทำเพื่อพี่ศินะ
-
หยาาาา ชะนีแรว์งงงง :beat: :beat:
-
สู้เพื่อแม่สามีนะน้องพีท :mc4:
-
สู้ๆนะคะ พีท
พิชิตใจแม่ผัวให้ได้
o13 o13 o13
-
สนุกมากค่ะ o13
-
เคลียร์เรื่องแม่สามีให้ได้ก่อน เรื่องชะนี อุ้ย แม่สาวฝรั่งค่อยทบดอกทีหลัง :z2:
-
สเตฟานนี่คิดว่าจะจับนายศิได้ง่าย ๆ เหรอนั่น เฮ่อออ น่าสงสารนะ
-
ตามทันแล้วววว
งานเข้าคู่นี้แล้วสิ
แต่เชื่อว่าเดี๋ยวคุณแม่ก็ต้องใจอ่อน อิอิ
-
แม่ศิก็ดีนะ ยังไงกูรักลูก
พีตก็ใจเย็นๆ อย่าฉะกับแม่สามีบ่อยนักละ
-
นัดที่หนึ่งผ่านไปเลือดสาดกันจริงๆ
พีทนำไปแล้วหนึ่งคะแนน
เหลือแค่ว่าคุณหญิงแม่จะทำยังไงต่อ
-
ชอบภัสดาเวลาแกล้งอ้อนศิจังเลย อ่านแล้วนั่งยิ้ม 555+ :laugh:
-
พีท
เอาให้ชะนีคว่ำเลยนะ
-
บทของสเตฟานี่ ไร้สาระมากเลย จะให้สมน้ำสมเนื้อ ต้องแรงๆ กว่านี้ จะได้สั่นคลอนความ
สัมพันธ์ของคู่นี้ได้ มาแบบอยู่ดีๆ โผล่มา แล้วมาวีดๆ ไม่ค่อยมีน้ำหนักเลย ถ้าเป็นแฟนเก่า
คงจะมีสะเทือนบ้าง แต่ชอบมาเลยครับ รอติดตามตอนต่อไปอยู่นะ
-
ไม่รู้ว่าแฟนคลับนิยายเรื่องนี้จะรู้จัก "มาเฟียที่รัก กิ๊กรัก คุณชายตาโต" ไหม??
คือนิยายมันจบไปนานแล้ว และนักเขียน ก็เพิ่งเข้าไปอัพ "ตอนพิเศษ" มา ถ้ายังไงก็เข้าไปอ่านกันได้นะคะ
>>>>>>>>>>>>>>>> ลิงค์ค่ะ ~~~~ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17148.msg1979104#msg1979104
-
สู้ ๆ นะ
นายช่างใหญ่
ขอให้ผ่านก้าวแรก และก้าวต่อ ๆ ไปให้ได้ นะ
o13 o13
คนแต่งก็ด้วย สู้ ๆ
:L1:
-
สนุกมากๆเลยค่ะ
รอดูต่อไปว่า แม่ผัวลูกสะใภ้จะทำยังไงกันต่อไป
-
ช่างเป็นแนวทางที่ดีในอนาคตในการหาแม่ผัวจริงๆ รอติดตามตอนต่อไปนะ
-
ปะทะกันมันส์แน่ทีนี้ :z13:
-
อีชนีดอกทอง(ปลว)
-
หวาน เว๊ิอร์อ่ะะ
ผม ชอบ SM ยังต้องอ่าน
------
พระเอกกับ นายเอก เอากันตอนใหนครับ มันมีหลายหน้า และพอดีจะกลับต่างจังหวัดไม่มีเน็ตใช้
ยากอ่านตอนเอากันเลยอะครับ....ไม่ทราบว่าพระเอกกับนายเอกเอากันยัง....
ขอบคุณครับ
-
:z3:
นั่นก็แม่ นี่ก็เมีย
-
รออะสิ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รออีกนิดนะ เดี๋ยวก็มา 555555+
-
รออยู่จ้า :t3: :t3: :t3:
-
สนุกมาครับ
รอตอนต่อไปอยู่นะครับ
:z3:
-
รอตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่มาอีกเหรอจ๊ะ รออยู่นะ :call: :call: :call:
-
:oni3:โอม......ให้ช้างลืมโขลง :really2:
:oni3:โอม......ให้โขลงลืมไพร :really2:
:oni3:โอม......ให้มันร้อนเร่า :m31:
:oni3:โอม......ให้มันรักใคร่ :กอด1:
:oni3:โอม......ให้มันอยู่ไม่ได้ :serius2:
:oni3:โอม......ให้คนเขียนมาต่อไวๆซะทีเถอะ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
กำลังมันส์เลย
-
บทที่ 36
เหตุผลของมัน....
ทันทีที่นายศิระ อินทราทิพย์ ก้าวเท้าเข้าบ้านภรรยาผู้เป็นที่รักก็วิ่งมารับด้วยใบหน้าที่เสียขวัญและเศร้าสร้อยทำเอานักธุรกิจรุ่นเก๋าของวงการยื่นมือออกไปไปประครองคู่ชีวิตแทบจะไม่ทัน และความสงสัยก็พลันหายไปเมื่อภรรยาคนสวยเล่าช็อตเด็ดและเหตุการณ์ต่างๆในบ้านให้ฟังอย่างละเอียดถี่ถ้วน คุณหญิงวิจิตตราพูดไปก็สะอื้นไป ทำเอาคุณศิระต้องเช็ดหน้าเช็ดตาให้ภรรยาอย่างห่วงใย แต่ใบหน้าเจือไปด้วยรอยยิ้มหาได้มีความวิตกกังวลกับเรื่องที่ลูกชายก่อไว้
“คุณพี่ยิ้มอะไรคะ?” ภรรยาถามเสียงสงสัยเมื่อเห็นสามียิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ก็ยิ้มที่ศิขรินทร์จะออกเรือนน่ะซิ”
“คุณพี่จะไม่ดุไม่ด่าเจ้าศิเลยหรือคะ?” ผู้เป็นภรรยาถามด้วยความสงสัย ทั้งที่ในใจนางคาดไว้ว่าสามีของนางจะต้องโมโหที่ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยวที่ไปทำเรื่องผิดธรรมชาติ คบเพศเดียวกันให้เสื่อมเสียแก่วงษ์ตระกูล ความคิดต่างๆกลับตาลปัตรไปหมด เพราะคุณศิระนอกจากจะไม่โมโหแล้วยังยิ้มแย้มแจ่มใสยิ่งกว่าเดิมอีกต่างหาก
“จะดุจะด่ามันทำไม ก็ในเมื่อมันรักของมัน ถ้ามันไม่รักจริงหวังแต่ง มันคงไม่เอาเข้าบ้านมาให้คุณหญิงช้ำใจหรอก” ทำไมจะไม่รู้ใจลูกชายตัวเอง เลี้ยงมากับมือ คนอย่างศิขรินทร์ เมื่อแน่ใจและมั่นใจอะไรแล้ว ย่อมไม่หวั่นต่ออุปสรรคที่กีดขวางอยู่ข้างหน้าเพราะตลอดมาลูกชายของตนไม่เคยทำให้พ่อและแม่ผิดหวัง แต่เรื่องของหัวใจมันห้ามกันไม่ได้เพราะความรักมันไม่จำกัดเพศมาตั้งแต่เนิ่นนานแล้ว
คุณศิระ ได้ไปเล่าเรียนที่ต่างประเทศอยู่เป็นเวลานาน จึงพอจะเข้าใจความรักของเพศทีสามอยู่พอสมควร ยิ่งนานวันเสรียิ่งเปิดกว้างและได้รับการยอมรับจากสังคมมากขึ้น ถึงแม้มันจะไม่ใช่ทั้งหมดก็เถอะ ความอิสระในเรื่องเพศกระจายไปทั่วทุกที่ของมุมโลก เพราะฉะนั้นถ้าหากลูกชายคิดจะมีแฟนเป็นผู้ชาย คนเป็นพ่อก็คงต้องทำใจยอมรับและสนับสนุนให้ลูกเดินไปทางที่ดี เพราะเสียอย่างไรแล้ว สายเลือดย่อมค้นจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต หากมัวแต่อคติคงหาความสุขใส่ชีวิตไม่ได้
“คุณพี่ก็! ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ แต่แฟนของเจ้าศิเป็นผู้ชายนะคะ นั่นก็หมายความว่าศิขรินทร์เป็เกย์ แล้วอย่างนี้สังคมจะว่าอย่างไร ชื่อเสียงที่เราสั่งสมมาล่ะคะคุณพี่ น้องไม่ยอมนะคะ ถึงอย่างไรน้องก็ไม่เห็นด้วย” ผู้สูงวัยพูดเสียงเด็ดขาด เพราะอย่างไรนางก็ไม่มีทางยอมให้ไอ้คนไม่รู้หัวนอนปลายเท้าที่ไหนมาเป็นสะใภ้ของอินทราทิพย์เด็ดขาด และถ้าหากสามีไม่ช่วย นางก็มีวิธีจัดการของนางเอง
“มันเป็นเกย์ แล้วมันไม่ใช่ลูกคุณเหรอคุณหญิง?” คุณศิระพูดเสียงเรียบ พยายามเตือนสติของภรรยาไว้ ความเจ้ายศเจ้าอย่างของภรรยาทำให้ผู้เป็นสามีหนักใจแทนลูกชาย ว่าจะฝ่าด่านมารดาไปได้หรือเปล่า
“.............................” คุณหญิงวิจิตตรานิ่งเงียบ เพราะคำถามของสามีนั้นจี้ลงตรงกลางใจของนางอย่างพอดิบพอดี มือบางกำแน่นอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ที่อ่อนไหว แต่ความรักและหวังดีต่อลูกชายเพียงคนเดียวก็พลักให้นางต้องสลัดความคิดนั้นทิ้ง แล้วคิดหาแผนการกำจัดเสี้ยนหนามทันที!
“ปล่อยให้คิดและตัดสินใจเอาเอง มันโตแล้ว ถึงเวลาที่คุณต้องปล่อยลูกได้แล้ว” นักธุรกิจใหญ่ว่า พร้อมทั้งโอบร่างบางของภรรยาเข้ามากอดอย่างปลอบประโลม แม้ในใจลึกๆจะอดเสียดายที่ไม่ได้อุ้มหลาน แต่ก็เป็นความเสียใจเล็กๆเท่านั้น
คุณหญิงของบ้านทำได้เพียงพยักหน้ายอมรับแล้วกอดตอบร่างของของสามี แต่ในใจนั้นยังเต็มไปด้วยความรังเกียจและกีดกันในตัวของภัสดาอย่างล้นหลาม หญิงสูงวัยมาดหมายไว้ในใจอย่างเต็มเปี่ยมว่าจะต้องกำจัดตัวต้นเหตุให้ออกไปจากชีวิตของลูกชายให้ได้ นางจะไม่ยอมแพ้เด็กไม่รู้หัวนอนปลายเท้าอย่างภัสดาเป็นอัดขาด!
.
.
.
.
.
บรรยากาศยามเช้าภายในห้องนอนของศิขรินทร์ที่ภัสดาอาศัยรวมอยู่ด้วยนั้น ช่างเงียบสงบเหมาะสมกับช่วงเวลานอนเสียจริงๆ ร่างโปร่งบางค่อยรู้สึกตัวขึ้นมาอย่างช้าๆ และสำนึกแรกที่ตนสัมผัสได้คือลมหายใจอุ่นร้อนของใครคนหนึ่ง ริมฝีปากบางคลี่ยิ้ม พร้อมทั้งค่อยๆยกท่อนแขนแข็งแรงของคนด้านหลังออกไปช้าๆ เพราะไม่อยากไปรบกวนการนอนของอีกฝ่าย และเมื่อหลุดออกมาได้ร่างโปร่งบางก็ลุกยืนพร้อมทั้งบินท่อนแข็งขับไล่ความเหมื่อยจนพอใจ และสิ่งสุดท้ายที่ไม่ลืมตอนตื่นนั่นก็คือ
“เผือกรัก เผือกหลง” ร่างโปร่งบางก้มลงไปกระซิบใกล้ๆใบหูของคนนอนหลับ พร้อมทั้งกดจุ่มผิตแผ่วเบาลงไปบนแก้มสาก รอจนคนบนเตียงขยับตัว ภัสดาจึงผละออกมา รอดูว่าคนบนเตียงจะตื่นหรือว่านอนต่อ
“ตื่นเช้าจังเลยครับ” มือหนายกขึ้นมาจากเตียงปัดป่ายไปมา และเมื่อเจอกับฝ่ามือบางก็จับเอาไว้และบีบเบาๆ
“วันนี้มีงานสำคัญ....มึงนอนต่อเลยก็ได้ ตีห้าอยู่เลย” ปากบอกว่าให้อีกฝ่ายนอนต่อแต่มือมืออีกข้างกลับคว้าหมอนข้างที่อยู่ใกล้ๆฟาดลงไปยังร่างหนาที่นอนเป็นเป้านิ่งอย่างแรง เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่โต้ตอบภัสดาก็ยิ่งออกแรงฟาดให้หนักยิ่งขึ้นไปอีก ทำเอาท่านประธานของ อินทราทิพย์กรุ๊ปต้องยอมแพ้ ลุกขึ้นมานั่งงัวเงียอย่างเสียมิได้
“ทำไมคุณโหดร้ายกับผมขนาดนี้เนี่ย” ศิขรินทร์ไม่ว่าเปล่าออกแรงกระชากร่างโปร่งบางที่ยืนหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจหวังจะให้ล้มลงมาซุกแผงอกล่ำ แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะรู้ทันก็เลยโดนทุบไปที่ไหล่หนาสองถึงสามที และน้ำหนักที่ทุบลงมาแต่ละก็ทำเอาศิขรินทร์ต้องร้องโอ๊ย! เพราะมันเจ็บจริงๆ
“ถ้าไม่โหดก็เอาเผือกขี้เรื้อนไม่อยู่ โหดๆอย่างนี้แหละดีแล้ว!!” ศิขรินทร์ถึงกับหลุดเสียงหัวเราะ นอกจากตัวเองจะมีฉายา ‘เผือก’ แล้ว ยังมีคำว่า ขี้เรื้อนห้อยท้ายตามมาด้วยอีก นับถือนายช่างใหญ่เขาจริงๆ ไอ้เรื่องตั้งชื่อตั้งฉายานี่งานถนัดเขาเลยล่ะ
“ไม่ต้องโหดมากก็ได้ แค่นี้ผมก็ไปไหนไม่รอดอยู่แล้ว”
“น่าสงสารชะตาชีวิตของเผือกจริงๆ” คราวนี้ศิขรินทร์หัวเราะออกมาอย่างไม่มีกั๊ก มาดนักธุรกิจหล่อเข้ม สุขุมนิ่งเงียบ ถอดวางเก็บไว้อยู่ใต้เตียง เหลือเพียงผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งที่วางหัวใจไว้ในกำมือของ ภัสดา พิชัยภักดี
“แล้วเมื่อไรจะยอมเผือกล่ะครับ” ทำเอาร่างโปร่งที่ยืนอยู่นิ่งงันขึ้นมาทันที ก็บอกแล้วคนอย่างศิขรินทร์น่ะไม่ว่าจะพูดเรื่องอะไรอยู่ มันจะวกกลับเข้ามาเรื่องนี้ได้อย่างเนียนๆ แถมมันยังไม่อายอีกต่างหาก พูดขึ้นมาหน้าตายเฉย
“ก็........................เหอะน่า! มันยังไม่ถึงเวลา”
“คุณไม่ไว้ใจผมเหรอ”
“ไม่ใช่ว่าไม่ไว้ใจ แล้วไม่ต้องเก็บเอาไปคิดเล็กคิดน้อยแล้วแอบงอนเลยนะ ที่ไม่ยอมไม่ใช่เพราะไม่ไว้ใจ แต่มันยังไม่ถึงเวลา รอให้ผ่านเรื่องวุ่นๆไปได้หมดก่อน ตอนนั้นจะเอาริบบิ้นมัดตัวเองขึ้นเขียงให้มึงเชือดเลย”
“จะรอนะครับ”
“เผือกเคยได้ยินเพลงนี้ป่ะ?” ภัสดาล้มตัวนั่งบนตักของศิขรินทร์พร้อมทั้งโอบลำคอหนาไว้อย่างออดอ้อน ทำเอาท่านประธานถึงกับตาพร่าเพราะกิริยาน่ารักๆของอีกฝ่าย นานๆครั้งนายช่างจะถอดความโหดแล้วสวมบทกระต่ายน้อยซักที
“เพลงอะไรครับ?” ดวงตาคมเข้มมองโครงหน้าเรียวสวยของคนรักด้วยแววตาที่รักใคร่เกินจะบรรยายได้
“จะขอก็รีบขอ อย่ารอให้ถึงปีหน้า.....” ร้องเพลงใส่ทำนองเรียบร้อยจนเสร็จ เจ้าตัวก็ลุกขึ้นเดินผิวปากเข้าห้องน้ำอย่างสบายอกสบายใจ ทิ้งให้คนด้านหลังที่นั่งนิ่งไม่ไหวติงเพราะนึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะร้องเพลงจีบ เมื่อสติเข้าร่างอย่างสมบูรณ์แบบ ศิขรินทร์ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอีกครั้ง พร้อมทั้งเสียงดังเพื่อให้คนในห้องน้ำได้ยินอย่างเสียงดังชัดเจน
“ไปหาแม่ยายวันนี้เลยไหมที่รัก!!!”
“แน่ใจนะ.....จะไม่เปลี่ยนใจแน่นะ” ภัสดาเงยหน้ามองคนที่ถามประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมาแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ เพราะศิขรินทร์ถามประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมาจนแทบจะนับไม่หวาดไม่ไหวแล้ว ไมรู้ว่าเจ้าตัวจะกลัวอะไรกันนักกันหนา เขาก็แค่อยากจะไปทำความรู้จักกับแม่ของแฟนก็เท่านั้นเอง ไม่เห็นมีอะไรต้องน่ากังวล
“แน่ใจโว้ยยยยยยยยยยย ......เผือกมึงถามกลับไปกลับมารอบที่ สามสิบสองแล้วนะ เปลี่ยนคำถามบ้างอะไรบ้าง” ร่างสูงเดินมานั่งข้างๆคนรัก พร้อมทั้งโอบเอวบางเข้ามาปะชิดตัว ริมฝีปากหนากดลงบนศีรษะทุยสวยของอีกฝ่าย สูดกลิ่นแชมพูหอมหวานเข้าปอดเต็มรัก พร้อมทั้งโอบร่างโปร่งบางโยกไปมาอย่างเอาใจ และนั่นก็ทำให้นายช่างใหญ่คลายความหงุดหงิดลงไปได้บ้าง
“ก็กลัวว่าพีทจะเปลี่ยนใจ....คุณไปบ้านผมน่ะดีแล้ว จะได้สนิทกับแม่และพ่อผมเยอะๆ” ศิขรินทร์หมาดหมายไว้ในใจของการไปเยือนครั้งที่สองจองภัสดาอยู่ไม่น้อย เพราะถ้าหากเจ้าตัวไปบ่อยๆ ช่องว่างระหว่างวัยก็คงจะลดลง และอีกไม่นานแม่และแฟนก็คงเลิกทะเลาะกัน ถึงแม้อุโมงค์แห่งความฝันจะลิบลี่ แต่ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้ เพราะฉะนั้นการที่ภัสดาจะไปคลุกอยู่ที่บ้านของ อินทราทิพย์ก็ดีแล้ว!!
“ไม่เปลี่ยนใจหรอกน่า! ภัสดาพูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว รีบๆแต่งตัวไปทำงานได้แล้ว เดี๋ยวจะสาย” ร่างบางพูดเสร็จ ก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วฉุดมือหนาศิขรินทร์ให้ลุกออกจาเตียงเช่นกัน นายช่างใหญ่ดันแผ่นหลังกว้างให้เข้าไปยังห้องแต่งตัวที่อยู่ด้านข้าง ส่วนตัวเองเดินมาเช็คความเรียบร้อยของเครื่องแต่งกาย จะพบคุณหญิงวิจิตตราซักทีมันต้องแต่งแบบไม่ธรรมดา เพราะเดี๋ยวจะไม่โดนใจผู้เป็นแม่สามี
“ไปในคอนเซปต์เด็กอู่น่ะดีแล้ว มันจะได้สมน้ำสมเนื้อ” ภัสดาเลือกใส่กางเกงยีนต์ตัวเก่งสมัยมหาลัยที่มีรอยขาดวิ่นเพราะอายุการใช้งาน และเสื้อยืดสกีนลายเท่ห์หนึ่งตัว เมื่อมองตัวเองในกระจกแล้วก็อดตัวเองไม่ได้ ‘อะไรจะหล่อปานนั้น’
ภัสดานึกย้อนไปถึงมารดาผู้สูงศักดิ์ของคนรักแล้วนึกเหนื่อยใจ ไม่รู้วิธีที่ตนคิดขึ้นมานี้จะได้ผลหรือเปล่า เพราะจากที่พอรู้ๆมา มารดาของศิขรินทร์นั้นค่อนข้างจะเลือกลูกสะใภ้อยู่พอสมควร ดูทั้ง ฐานะ การศึกษา หน้าตา การวางตัว และอย่างอื่นอีกมากมาย และในความคิดของภัสดาแล้วผู้หญิงอย่างนั้นถ้าจะหาได้จากโลกนี้คงจะมีอยู่ประมาณสิบคนจากประชากรทั่วโลก จะให้สวยสมบูรณ์แบบไม่หมดเสียทุกอย่างมันคงจะหายาก แต่ก็ขอบคุณความเลือกมากของคุณหญิงแม่ที่ทำให้ศิขรินทร์โคจรมาเจอกับภัสดา
“แน่ใจนะว่าจะไปชุดนี้?” ศิขรินทร์มองกางเกงยีนต์แล้วไล่สายตาขึ้นไปเรื่อยๆจนไปถึงเสื้อยืดคอวีสกีนลายแล้วต้องถอนหายใจ ใจอยากจะให้ใส่สูทเข้าไปด้วยซ้ำเพราะมารดาของตนไม่ชอบคนที่แต่งตัวไม่เรียบร้อย แต่ดูเหมือนว่าบอกไปภัสดาคงไม่ทำตาม คงต้องปล่อยเลยตามเลย
“ชุดนี้แหละ หรือจะใส่ชุดช่างฟิตไปดี”
“อย่าเลยครับ!! ใส่ชุดนี้ไปน่ะดีแล้ว” กลัวใจนายช่างจะกลับขึ้นไปเปลี่ยนชุด ขืนไปชุดนั้นอีกรอบ มีหวังคราวนี้คุณหญิงอาละวาดแน่ๆ
“กูหล่อใช่ไหมล่ะ?”
“น่ารักครับ” ศิขรินทร์ว่าพร้อมทั้งส่งยิ้มให้ แต่ดูเหมือนว่าคำตอบจะไม่โดนใจเจ้าของอู่สักเท่าไร
“ทำไมไม่ให้ผมไม่ส่ง ขับมอเตอร์ไซค์ไปมันอันตราย” ศิขรินทร์เอ่ยถาม ระหว่างที่ทั้งสองกำลังลงลิฟต์ไปยังที่จอดรถด้านล่าง
“ไม่อันตรายหรอกน่า เปิดไฟใส่หมวก!” และท่าทางเอาจริงเอาจังของอีกฝ่ายทำให้ศิขรินทร์ต้องเก็บคำพูดคัดค้านเอาไว้ เพราะลองให้เจ้าตัวตั้งมั่นในสิ่งใดแล้ว ต่อให้เอาช้างทั้งโคลงมาฉุดก็ไม่อยู่
“ทำไมคุณดื้อจังเลยนะพีท” ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะเอ่ยจบประโยค ฝ่ามือบางของคนด้านข้างก็ลอยฝ่าอากาศมาปะถะแผ่นหลังหนาเข้าอย่างจัง ภัสดาส่งยิ้มหวานที่เคลือบด้วยยาพิษให้คนรัก พร้อมทั้งกดน้ำหนักนิ้วลงไปบนท่อนแขนแข็งแรง ทำเอาท่านประธานใหญ่ถึงกับหน้าถอดเสีย ส่งยิ้มประจบคนข้างๆแทบจะไม่ทัน
“ใครดื้อนะเผือก พูดอีกรอบซิ”
“ไม่มีครับ ไม่มีใครเลย เมื่อกี้คุณอาจจะหูฝาดไป” เมื่อได้ยินคำตอบอันน่าพอใจแล้ว ภัสดาก็ปล่อยเล็บออกจากท่อนแขนทันที ศิขรินทร์ลูบแขนตัวเองไปมาหวังจะให้คลายความเจ็บปวด จะร้องโอดโอยเรียกความสงสารก็ไม่ได้เพราะตัวเองเพิ่งก่อเรื่องเอาไว้ ท่านประธานใหญ่จึงทำได้เพียงส่งยิ้มอย่างลุแก่โทษไปให้คนร่างบางที่กุมอำนาจใหญ่อยู่เป็นเนื่องๆ
“ไปนะ........” ภัสดาเอ่ยแล้วบิดรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจออกไป ศิขรินทร์มองตามแผ่นหลังบางจนลับสายตา ในใจภาวนาให้ทุกอย่างออกมาในทางที่ดี และหวังว่ามารดาของตนจะรักและเอ็นดูภัสดาขึ้นมาสักนิด
.
.
.
.
“แกจะมาทำไมอีก!!” นี่คือประโยคที่คุณหญิงใหญ่ประจำบ้านเอ่ยต้อนรับแขกกิติมาศักดิ์ แต่ดูเหมือนว่าแขกจะไม่สะทกสะท้านหรือหวั่นเกรงแต่อย่างใด อีกทั้งยังส่งยิ้มหวานกลับไปให้ผู้สูงวัยอีกต่างหาก
“สวัสดีครับคุณแม่ แหม....กล่าวต้อนรับซะน่ารักเลยนะครับ ไม่ต้องลำบากให้คุณแม่เดินมารับผมถึงหน้าประตูก็ได้ครับ” นายช่างใหญ่ทำหูทวนลม พร้อมทั้งกล่าวทักทายผู้สูงวัยอย่างอารมณ์ดี โดยไม่สนว่าอีกฝ่ายจะมองตนด้วยสายตาอาฆาตเพียงใด
“ใครแม่แก!! ฉันมีลูกคนเดียว!”
“แม่แฟนก็เหมือนแม่ผมน่ะแหละครับ” คำว่า แฟน ที่ศัตรูคู่แค้นพูดออกมา กระแทกใจผู้สูงวัยเข้าอย่างจัง ความทรงจำไหลย้อนเข้ามาเป็นฉากๆ ภายในใจร้อนละอุเต็มไปด้วยความรังเกียจ อยากจะเป็นลมวันละหลายสิบรอบ
“เถียงกับแกไปมันก็เสียน้ำลายเปล่า ฉันจะถามอีกครั้งว่าแกมาทำไม!”
“ก็ผมคิดถึงคุณแม่น่ะซิครับ...มาเหนื่ยๆ ขอเข้าไปกินน้ำซักแก้วสองแก้วหน่อยนะครับ” ไม่ต้องรอให้เจ้าของบ้านอนุญาตเพราะภัสดาอนุญาตตัวเองเสร็จสรรพ ถอดรองเท้าแตะไว้หน้าประตูบ้านและเดินเข้าไปทันที โดยไม่ฟังเสียงทัดทานจากเจ้าของบ้านที่ส่งเสียงไล่เลยแม้แต่น้อย
“ฉันไม่อนุญาตแกให้เข้าไปในบ้านฉันออกไปเดี๋ยวนี้นะ!......ไปเรียก รปภ มาลากไอ้คนนี้ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!” คุณหญิงวิจิตตราเดินมาขวางภัสดาเอาไว้ พร้อมทั้งออกคำสั่งกับเด็กรับใช้ที่กรูกันมาดูเหตุการณ์อย่างสนอกสนใจ
“เอะอะเสียงดังอะไรกันแต่เช้าน่ะคุณหญิง” ประมุขของบ้านเดินตามเสียงลงมาจากชั้นบน และเมื่อเห็นผู้มาเยือนเต็มตา คุณศิระก็ยิ้มกว้างขึ้นมาทันที
“สวัสดีครับคุณลุง” ภัสดายกมือไหว้บิดาของศิขรินทร์พร้อมทั้งส่งยิ้มให้เพราะรู้จักกันเป็นอย่างดี คุณศิระเอารถเต่าโบราณรุ่นเดอะไปซ่อมที่อู่ของตนเป็นประจำ และด้วยความที่รักรถโบราณเหมือนๆกัน ทำให้ช่วงห่างระหว่างวัยลดน้อยลงจนทำให้สนิทกันในที่สุด
“มาทำอะไรแต่เช้าล่ะเจ้าพีท”
“มาเยี่ยมคุณป้าน่ะครับ คุณลุงสบายดีนะครับ” คุณหญิงวิจิตตราได้ยินถึงกับเนื้อเต้น เพราะเมื่อกี้ศัตรูตัวฉกาจเพิ่งเรียกนางว่า คุณแม่ ไปหยกๆ แต่กลับลำมาเรียกคุณป้าเพื่อเอาหน้าเสียอย่างนั้น คิดแล้วพาลให้เจ็บใจดูเหมือนว่า ได้เด็กเถื่อนมันจะร้ายไม่ใช่เล่น
“สบายดี.......แล้วไปรู้จักกันตอนไหน” คุณศิระถามภัสดาเสียงฉงนพร้อมทั้งมองแขกและภรรยาสลับไปมา
“ก็มันนี่แหละค่ะที่เป็นแฟนของเจ้าศิ!”
“เรื่องจริงเหรอเนี่ย เป็นเจ้าพีทเองหรอกเหรอ.....คนกันเองทั้งนั้น” คุณศิระเอ่ยด้วยน้ำเสียงยินดี วางใจไปเปราะหนึ่งที่รู้ว่าลูกชายมีแฟนเป็นเด็กหนุ่มที่ตนให้ความชื่นชมเพราะความสามารถของอีกฝ่าย
“น้องไม่คนกันเองกับคุณพี่หรอกนะคะ น้องรับไม่ได้และไม่วันรับได้เป็นอันขาด!!” ผู้สูงวัยประกาศกร้าวแล้วเดินกระแทกเท้าปึงปังขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน ปล่อยให้คุณศิระและภัสดามองตามหลังด้วยสายตาที่แปลไปคนละอย่าง คุณศิระเหนื่อยหน่ายใจในความเจ้ายศเจ้าอย่างของภรรยา แต่ในขณะที่ภัสดากำลังยิ้มเบิกบานอยู่ภายในใจ แม่ผัวแซบๆอย่างนี้ นี่แหละที่ไอ้พีทต้องการ
“ต้องขอโทษแทนภรรยาลุงด้วยนะที่พูดจาไม่ดีซักเท่าไร” คุณศิระ หลังจากที่ศรีภรรยาประกาศก้องเสร็จ ประมุขของบ้านก็พาแขกกิตติมาศักดิ์มาหลังรับลมที่ใต้ต้นไม้ใหญ่หลังบ้าน
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่โกรธอยู่แล้ว ผมเข้าใจว่าคุณป้ายังคงรับไม่ได้ ผมผิดเองครับ” ภัสดาพูดเสียงเศร้า พลางก้มหน้าลงเรียกคะแนนสงสารได้เต็มสิบ
“ไม่มีใครผิดหรอกนะ เรื่องของความรักมันห้ามกันไม่ได้ ถึงแม้ลุงจะเสียดายที่ไม่ได้อุ้มหลาน แต่ลุงไม่เสียใจที่ลูกมีแฟนเป็นผู้ชายหรอกนะ เขาโตแล้ว เขามีทางเดินของเขา” ผู้สูงวัยพูดเสียงเด็ดเดี่ยว ทำเอาภัสดาอดที่จะศรัทธาในตัวของอีกฝ่ายไม่ได้ เพราะมีพ่อที่เก่งและแกร่งอย่างนี้ซินะศิขรินทร์ถึงประสพความสำเร็จในชีวิตการงานอย่างล้นหลาม ดีแล้วที่ไม่เอาแบบมาจากแม่ไม่งั้นล่ะก็ ไม่อยากจะคิด แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่ศิขรินทร์รับมาจากมารดาเต็มๆ นั่นก็คือ ความเอาแต่ใจและความดื้อรั้น พอเจ้าตัวอยู่ในโหมดนี้ทีไร ภัสดาจะต้องปวดหัวทุกที
“พีทรู้ไหม วันที่เจ้าศิมันเดินมาสารภาพกับลุงว่ามันชอบผู้ชาย ลุงโมโหมากก็เลยต่อยหน้าหล่อๆของมันไปซักหมัดสองหมัด.....”
“ผมไม่เคยรู้” ภัสดาพูดเสียงเบา ไม่เคยรับรู้ว่าศิขรินทร์จะเอาเรื่องนี้มาบอกบิดาของตัวเอง ความตื้นตันใจหลั่งไหลออกมาอย่างท้วมท้น ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะทำเพื่อเขามากถึงเพียงนี้
“มันคงมีเหตุผลของมัน ........”
“ผมก็รักลูกชายของคุณลุงมากเช่นกันนะครับ...ผมขอโทษที่ทำให้ลุงไม่ได้อุ้มหลาน แต่ผมขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะครับว่าผมจะไม่มีวันเลิกกับศิขรินทร์เด็ดขาด นอกเสียจากว่าเขาจะหมดรักผม” ภัสดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง ในเมื่อเข้ามาถ้ำเสือแล้วไม่วันถอยเด็ดขาด ออกปากรับสารภาพไปอย่างลูกชายไปเลย เพราะเรื่องมันก็เดินมาถึงตรงนี้แล้ว
“เก็บประโยคนี้ไว้บอกกับมันนะ...............”
ทั้งสองคนนั่งคุยแลกเปลี่ยนความคิดกันอยู่นานสองนาน จนเวลาล่วงเลยมาถึงเที่ยงวัน คุณศิระขอตัวขึ้นไปพักผ่อนก่อนไปท่านได้อนุญาตให้ภัสดาเดินสำรวจบ้านได้อย่างเต็มที่เพราะไหนก็เป็นทองแผ่นเดียวกันแล้ว นายช่างใหญ่ขอบคุณยกใหญ่และคำตามคำอนุญาตทันที
“ลุงรถเป็นอะไรเหรอครับ” ภัสดาเดินไปถามชายชราที่นั่งจดๆจ้องๆรถมอเตอร์ไซค์รุ่นเก๋าอยู่
“มันสต๊าทไม่ติดน่ะคุณ” ชายชราเอ่ยพร้อมทั้งใช้มือเหี่ยวย่นของตนเองลูบไล้เครื่องยนต์ไปมา
“เดี๋ยวผมจัดการให้ ลุงออกมานั่งพักตรงนี้นะ” และเมื่อได้อุปกรณ์แต่งครบชุด ภัสดาก็ลงมือตามความถนัดของตนเองทันที โดยมีเด็กรับใช้ภายในบ้านต่างมารุมล้อมจดๆจ้องกันอย่างสนใจ
“น้ำค่ะคุณพีท” นก เด็กรับใช้วัยสิบแปดยื่นแก้วน้ำเย็นเชียบไปให้แขกคนสำคัญ อะไรหลายๆอย่างในตัวของภัสดาทำให้เด็กสาวชื่นชมและอดที่จะยกย่องไม่ได้ ถึงแม้คุญหญิงจะไม่ชื่นชอบในตัวของอีกฝ่ายก็เถอะ แต่จะมีแขกคนไหนกันที่ยอมมาช่วยคนขับรถแต่งรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจอย่างนี้
“ชื่ออะไรล่ะเรา” ภัสดายกน้ำขึ้นดื่มแล้วถามชื่อของอีกฝ่าย มองแวบเดียวมันช่างให้โดนใจ จะมีผู้หญิงซักกี่คนจะที่เหมาะสมกับไอ้มะขามขนาดไหน
“ชื่อนกค่ะคุณพีท แหะๆ หนูขอโทษที่มองนานไปหน่อย”
“ไม่เป็นไรๆ เรียกฉันว่าเฮียพีทก็ได้นะ” ภัสดาส่งแก้วน้ำให้อีกฝ่ายกลับคืนแล้วลงมือซ่อมรถต่อ ทิ้งให้เด็กสาวนั่งนิ่งอึ้งอยู่กับที่ไม่ไหวติงไปไหน จนนายช่างใหญ่ต้องบอกให้ไปทำหน้าที่ของตัวเอง ก่อนไปหญิงสาวก็ไม่วายพูดขอบคุณเสียยกใหญ่
“บ้าๆบอๆ อย่างนี้แหละเหมาะสมกับไอ้มะขามที่สุด”
๐ มันสั้นก็ขออภัยนะ ^^ เบลอๆไปต้องขออภัย
๐ ดูเหมือนว่ามันจะเข้มข้นขึ้นไปทุกที
๐ อย่าคาดหวังกับนิยายเรื่องนี้เลย 55555555555555+
๐ อ่านแล้วเม้น กด+ กดเป็ด เพื่อเป็นแรงใจด้วยนะคะ ^^
ทวิตเตอร์นักเขียนนะคะ http://www.twitter.com/muayyunho @muayyunho
และติดตามข่าวสารนิยายทุกเรื่องของนักเขียนได้ที่นี้นะคะ https://www.facebook.com/pages/Chocolate-Love-Fan-Club/255241697823084
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
ชอบนายเอกเรื่องนี้จัง เอาใจไปเล้ย ยย ย >< ,,
มีกระซิบเป่าหูด้วยเฮ้ย ฮ่าๆๆ
-
พีทช่างเป็นนายเอกที่รักนวลสงวนตัวซะจริงๆ น่าชื่นชมมากๆ ( :serius2: กัดฟันพูด)
-
น้องพีทจ๋าสู้เค้านะจ้ะ
:impress2:
แม่ผัวแรงๆแบบนี้แหละคนอ่านก็ชอบเหมือนกัน
แบบว่าอ่านแล้วมันคันมือ คันเท้าดีนะคะ
o18
พี่คนอ่านเชื่อมือน้องพีทอยู่แล้ว
ว่าจะต้องจัดการได้
ขนาดลูกชายยังหัวปักขนาดนี้
คุณแม่ก็ไม่ยากหรอกเนอะ
o13
-
เอาใจช่วยช่างฟิตหน้าหวานให้ผ่านด่านแม่สามีได้เร็วๆ
o13
-
มาอ่านต่อ แล้วเหตุผลของมันคืออะไรเนี่ย รอตอนต่อไป
-
นายช่างใหญ่ เจ๋ง อยู่แล้ว
o13
ต้องทำได้แน่..
สู้ ๆ นะจ่ัะ
:z2:
-
จริงแล้วเนี่ย พีทมีแบคอัพเป็นคุณพ่อซะอย่าง มาวินอยู่ล่ะ
เพราะพ่อตาคงให้ผ่านฉลุย ฮ่าๆๆ แล้วยังเข้าไปทำคะแนนเด็กรับใช้ในบ้านอีก
เหลือแต่แม่สามีแล้วล่ะ :laugh:
-
o13 o13 o13
-
แอร๊ยยยยย แอร๊ยยยยย แอร๊ยยยยย รู้สึกว่าอยากอ่านยาวๆ เยอะๆ ^^" :z3: :z3:
-
ขอบคุณ :pig4: :pig4: :pig4: และรอตอนต่อไป :t3: :t3: :t3:
-
ปัญหาแม่สามีกับลูกสะไภ้มันอยู่ในนิยายไทยทุกยุคทุกสมัยจริงๆแม้ในนิยายวายก็ยังมีกะเขาบ้าง มาแบบสั้นๆไม่เป็นไรแต่ขอให้มาบ่อยได้ไหม การรอคอยมันทำให้ขาดใจ....(เว่อ)
-
o13
+1
-
กวาดหัวใจคนบ้านพี่ศิไปหมดแล้ว เหลือแต่คุณแม่คนเดียว สู้ๆ นะน้องพีท ^^
-
พีทสู้ๆๆๆ เอาชนะใจแม่สามีให้ได้น่ะ
-
ฮุ ฮุ พีทมีความหวานด้วยนะเนี่ย
จริงๆแล้วก็อยากให้พีททำดีๆกับแม่ศิบ้างเพื่อจะอ่อนใจ :กอด1:
-
สู้ๆนพีท
-
คุณนายแม่แรงส์ VS ลูกสะใภ้สุดแซ่บ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จะจับคู่ให้มะขามอีกสิท่า
-
สมน้ำสมเนื้อดีนะเราว่า ต่างคนต่างไม่ยอม
แต่กลับถูกใจคุณพ่อ คนกันเองนี่เอง :z2:
เอาใจช่วยพีทอีกแรง คู่นี้แซ่บจริงๆ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
แม่ยายแซ่บ แต่ลูกสะใภ้แซ่บกว่าเยอะ! ฮ่าๆๆๆ
-
พีทมีท่องมนต์ใส่คุณเผือกด้วย แต่แค่นี้คุณเผือกก็ทั้งรักทั้หลง เกรงใจยกให้เป็น No.1 ในหัวใจแล้ว
พีทซื้อใจคนในบ้านศิอย่างน้อยๆ ตอนนี้ก็มีคุณพ่อ และคนในบ้านที่อยู่ข้างพีทแล้ว มีการหาคู่ให้ลูกน้องคู่ใจตัวเองด้วย นี่ถ้าน้องนกเป็นแฟนกับมะขามจริง เหมือนยิงปืนใส่นกนัดเดียว นกก็ได้เป็นแฟนกับมะขาม แถมยังเป็นสปายบอกความเคลื่อนไหวของคุณหญิงไปในตัว เฮียพีทสุดยอด
กดน้องเป็ดพร้อม :pig4: :3123: คนเขียน มาต่อสั้นๆ แต่มาต่อบ่อยๆ อย่าหายไปนานนะคะ
-
ขิงก็ราข่าก็แรงอิอิ :z2:
กดบวกแถมเป็ด
-
ขำพีทอะตอนท่องคาถาให้เผือกรักเผือกหลง :m20:อย่างนี้เองศิถึงได้อยู่ในอุ้งมือพีทตลอด ส่วนเรื่องว่าที่แม่สามีก็เป็นเรื่องธรรมดาเชื่อว่าพีทรับมือไหวอยู่แล้ว o13
ปล.+1ให้ความน่ารักของพีทและ+เป็ดให้กับความจริงใจของคุณศิ
-
พีทไม่ต้องร่ายคาถาศิก็ทั้งรักทั้งหลงอยู่แล้ว
อย่างนี้ต้องไปเป่าแม่แฟนนะ เจอหน้าไม่ได้ไล่ทุกที
+1+เป็ดให้ค่ะ
-
จะจับคู่ให้เด็กเหรอครับคุณพีท ^^
-
แหมคุณพีท ร่ายมนต์ ซะผีอิแพงกระเด็น คิคิ
-
คิดถึงเรื่องนี้ หายไปนานเลยยยยย T^T
ถ้าแม่สามีรู้ความจริงว่าพีทเป็นใครจะเป็นไงน๊าาาา อิอิ
-
ขอให้คุณแม่สามีปลื้มไวๆนะ
เอาน้องเป็ดไปหนึ่งตัวจ้า o13
-
อ่านแล้ว รักเผือกเน่า มากขึ้นๆ ทุกที :o8:
-
เข้ากับพ่อตาได้แล้ววอิอิ
-
คุณแม่คะน้องเค้าไม่ใช่ช่างฟิตธรรมดานะคะ คนเราอย่าดูกันแต่ที่เปลือกนอกซิคะ :beat:
-
:m20:ถูกใจกดเป็ดไปเลยจ้า o13 o13 o13 o13 o13
-
สุดยอดกุลสตรีไทยอ่ะ
ต้องแต่งก่อนถึงจะได้แอ้ม
รีบๆไปขอนะเฮียศิ
ก่อนจะอกแตกตายซะก่อน
555+
-
คุณหญิงวิจิตราแซ่บได้ใจหนูพีทจริงๆอ่ะ o13
-
พีทนายแน่มาก o13
กัดกะแม่ยายไม่พอ ยังจะหาคู่ให้ลูกน้องอีก :o9:
-
จับคู่ให้นายมะขามซะแล้ว
-
พีทน่ารักอะ อิอิ
-
กองเชียร์ของนายเผือกเน่า+หนูพีท เพิ่มขึ้นอีกเยอะจากบ้านคุณพ่อคุณแม่
คนอ่านก็คอยเป็นแนวร่วมเชียร์ด้วยเหมือนกัน +1 +เป็ด แทนคำขอบคุณ
ครั้งหน้าขอแบบยาว ๆ นะจ๊ะ :pig4:
-
สู้ๆนะพีท เอาชนะใจว่าที่แม่สามีให้ได้ อยากรู้ว่าคุณหญิงจะยอมรับพีทด้วยเหตุผลอะไรเหมือนกันนะเนี่ย ขอบคุณสำหรับตอนใหม่จ้า :L2:
-
:laugh:พีทได้ใจอะว่าที่คุนแม่กะอักเลือดแน่ๆ :pigha2:
ปล.กด+ทุกครั้งที่อ่านอะ :กอด1:
-
แม่ผัวกัลลูกสะใภ้เอาให้สะใจเลยครับ ของคู่กันอยู่แล้ว
-
เอาใจช่วยน่ะพีท
มีคุณพ่อเป็นเเบ็คผ่านฉลุยเเน่นอน
-
รักพีท o13
-
อ้าวเฮียพีท
ได้ใจพ่อสามีไปยังไม่ทันไรหว่านเสน่ห์ใส่คนใช้เขาซะงั้น
แถมยังทำตัวเป็นพ่อสื่อพ่อชักอีก เยี่ยมจริงๆ ยิงปืนนัดเดียวได้นกหลายตัวเลยนะเนี่ย
-
จากใจว่ารักคุณพ่อศิระมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก TT^TT I love U!!
ชอบตอน "เผือกรัก เผือกหลง" 5555555555 ใช้ได้ผลยิ่งกว่าน้ำมันพรายซะอีก
เฮียพีทก็ยังเกรียนเสมอต้นเสมอปลายเลยนะคะ 55555 คุณหญิงแม่ต้แงคอยรับมือ
ช่างเป็นศึกที่ใหญ่หลวงยิ่งนัก!!!
-
รออ่านวันเข้าหอ o13
-
น่ารักอะ
พีทสู้ๆ
เอาชนะใจคุณหญิงแม่ให้ได้ ^^
-
แซ่บเจอแซ่บกว่านะคะคุณหญิงแม่ !! o13
“เผือกรัก เผือกหลง” >>>เล่นเอาฮาเลย :laugh:
-
ชอบเรื่องนี้จัง ชอบความตรงไปตรงมาของศิและพีท
ชอบพีทที่ชนกับปัญหาไม่เกรงกลัว
จะเป็นกำลังใจให้พีทเอาชนะใจแม่สามีให้ได้
เป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยนะคะ สู้ๆค่ะ^^
-
พี่พีทจัดเต็มคุณหญิงแม่ตลอด ฮ่าๆๆๆ // ปล.พี่พีทขาาาา ยอมๆพี่ศิซะทีสิคะพี่ สงสารพี่ศินาา รอมานานแล้วนั่นน่ะ อิอิ
-
คุณพีทททททททท
เจ๋งสุดๆ :laugh:
o13 o13 o13
-
:m20: :m20: :m20:
-
สนุกและน่าติดตาม งานหนักแค่ไหนพีท อย่ายอมแพ้นะ เอาใจช่วย สู้ๆๆ
-
สู้ตายนะคร้าฟผม^^
-
แอบสงสารว่าที่แม่สามี ลูกสะใภ้เกรียน
-
เอาใจช่วยนะคร่า
-
:pig4: :pig4:
-
เอาใจช่วยพีทท
:z2:
-
มนต์นายช่างใหญ่ มันไม่จำเป็นม้ายยยยย
แค่นี้ก็ทั้งรักทั้งหลงจะแย่
คุณพ่อสามีไม่มีปัญหา
แต่
คุณหญิงแม่นี่ดิ
ท่าจะมันส์
+เป็ดที่ 42 ให้นะคร้าบบบบบ :L2: :L2:
-
พีทบุกถึงบ้านพี่ศิเพื่อสร้างความสนิทสนม ดีแล้วพีท สู้ สู้นะ
-
แซ่บ o13
-
นายช่างจะจับตัวเองผูกโบ. จริงเด่ ๕๕๕
-
สนุกมากค่า
รอติดตามตอนต่อไปอยู่น่า
สู้ สู้
o13
-
:t3: :z2:
-
เอาใจช่วยให้พีทชนะใจแม่สามีได้
รออ่านอยู่นะครับ
:กอด1:
-
เข้ามา ดัน ดัน คนเขียนพอมีเวลาเล็กน้อยให้แฟน สะใภ้ บ้างใหม :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น้องพีทสู้ๆๆๆๆ :mc4:
-
พีทร้ายใช่ย่อยนะเนี่ย ตั้งใจแกล้งแม่ศิสินะ แต่แม่ศิก็ไม่ไหว เจอพีทครั้งแรกพูดจาแบบนั้น ร้ายเหมือนกันนั่นแหละ นี่ถ้ารู้ว่าพีทเป็นใคร แม่ศิจะว่ายังไงนะนั่น ติทำตัวแบบนี้ไม่ไหวเลยนะนั่น หลักเขตฮาดี ตอนแรกวางท่าน่าดูไป ๆ มา ๆ เหมือนจะสนิทกับศิซะงั้น พ่อศิดูเป็นคนใจดีนะนั่น แต่ตอนแรกที่รู้เรื่อง สงสารศิเลยนะนั่น แต่พ่อก็เป็นพ่อนะ ลูกน้องแต่ละคนของพีทไม่ค่อยเลยนะนั่น พีทยังอุตส่าห์จะไปจับคู่ให้มะขามอีกนะนั่น
-
:m31: :m31: :m31: อยากอ่านต่อแล้ววววว!!
ตามอ่านทันสักที เย้เย้เย้- - :z2: :z2:
-
:z3:มาต่อ มาต่อ :sad4:
-
เดี๋ยวก็มานะใจเย็นๆ
-
:z2: :L1:
-
นานแล้วนะ o9 o9
-
หายตัวไปนานแล้ว คิดถึงจังเลย มาต่อนะจ๊ะ รอๆ
-
ปูเสื่อรอจ้าา หายไปนานอยู่นา กำลังสนุกเลยเชียว
^^
-
เอาใจช่วยพีท
ชนะแม่ศิให้ได้ แหะๆ
-
:catrun:
-
ตามทันแล้วววว :กอด1:
สนุกมากๆค่ะ รอตอนต่อไปอยู่น้า
:call: :call:
-
รอครับ คอยฟังข่าวที่เฟสด้วยกลัวจะพาด :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:t3: :music:
-
แล้วก็ตามอ่านจนทัน..555...
แม่ผัวลูกสะใภ้...แถมตัวมารเข้ามาอีก.......
บทต่อไปต้องมีบู๊ล้างผลาญบ้างนะนี่.........
แต่ไม่เอาแบบพระเอกโง่จนเข้าใจนายเอกผิดอะไรแบบนั้นนะ..ท่านที่รัก.....
อีกเรื่อง...จับเมะชนเมะเลยดีมั๊ย?......
ก็ให้นายทหารเรือปลอบใจทนายหนุ่มคงดีน่าดูเลยนะ....รอตอนต่อไปครับท่าน.. o13
-
น้องพีท เปรี้ยวเข็ดฟัน ห้าวจับใจจริง ๆ ค่ะ เวลาอยู่กับอินทรีย์ก็แอบหวาน อ้อน น่ารักมาก
-
ฉลองครบ 1 เดือนไปเมื่อวานตอนต่อไปยังไม่มาเลย แฮ่ๆ
-
จัดเต็มเลยพีท สนุกมาก แซ่บเว่อร์คู่แม่ผัวลูกสะใภ้คู่นี้ ว่าแต่สเตฟานี่วางแผนร้ายอะไรอีกนะ
น้ำหวานก็ยังไม่รู้ว่าพีทเป็นแฟนศิ แล้วมันจะสนุกแค่ไหนนะ
-
:L2:เจ้าแผนการนะ ทั้งคู่แหล่ะ
-
คิดถึงจังเลยยยยยยยย :กอด1:
-
พีทสู้ๆๆๆ :call:
แต่พีทจร้าคาถาเนี้ยคิดได้ไง o13 เท่านี้ศิก็หลงอยู่แล้วววนะจ๊ะ
ชอบพีทมากเลยอ่ะ เดี๋ยวนี้จะกลายเป็นแม่สื่อด้วยหรอจ๊ะ
จะรอฉากที่คอยปะทะกับแม่ย่านะ(คงมันส์น่าดูเลย)
เป็นกำลังใจให้จร้า :mc4:
-
ยังรอสะใภ้อยู่นะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:-[ เผือกรักเผือกหลง
-
อ๊ายยยย
หลงช่างฟิตพี่พีต
ไม่ไหวร้าววว
ไว้จะมาอ่านต่อ คิคิคิ
-
เจอคู่ปรับกินกันไม่ลงกิงๆ55555555
-
:catrun: :pig4:
-
รออยู่นะคะ
-
รอครับ :L1: :L1: :L1:
-
:call:รอ รอ นอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ :call:
-
ทุกคนใจเย็นๆ กำลังปั่น :z10: :z10:
-
ปู่ เสื่อ รอ น่ะ คัฟ.........
-
บทที่ 37
สะตอภาคใต้
“มาล่อลวงอะไรคนใช้บ้านฉันล่ะ” เสียงที่ดังมาจากด้านหลังเรียกให้ภัสดาและสาวใช้คนอื่นๆรวมไปถึงนกต้องหันไปมอง และเมื่อรู้ว่าเป็นคุณหญิงเจ้าของบ้าน สาวใช้คนอื่นๆก็ลุกขึ้นยืนแล้วแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเองทันที คงมีแต่นกเท่านั้นที่ยังคงนั่งดูภัสดาซ่อมรถอย่างตั้งอกตั้งใจ
“แกไม่มีอะไรทำเหรอนก?” คุณหญิงวิจิตตราเอ่ยถามสาวใช้คนสนิท คงจะมีแต่นกคนเดียวเท่านั้นที่สนิทสนมกับเจ้านายทั้งสามมากที่สุด เพราะเป็นหลานของแม่นมที่เลี้ยงศิขรินทร์มาตั้งแต่เด็ก แต่ปัจจุบันท่านเสียไปแล้ว คุณศิระจึงรับนกมาอุปการะและส่งเสียให้เรียนจนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่หกแล้วจึงหยุดเรียน เพราะอยากมารับใช้ผู้มีพระคุณต่อตนเองอย่างเต็มที่ ซึ่งคุณศิระก็ไม่ว่าอะไร
“มีค่ะ แต่นกทำเสร็จหมดแล้ว ก็เลยมานั่งดูคุณพีทซ่อมรถตามี”
“รู้สึกว่าแกจะว่างเหลือเกินนะ หักเงินเดือนซักสามพันดีไหม” พอได้ยินคำว่า ‘หักเงินเดือน’ สมองก็สั่งการไปยังขาทันที หญิงสาวลุกขึ้นยืนแล้วส่งยิ้มให้ภัสดาและคุณหญิงวิจิตรตราแล้วหันหลังเดินไปยังครัวทันที ตามีเจ้าของรถก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปทำสวนด้านหลังบ้าน จึงเหลือแต่ภัสดาและคุณหญิงวิจิตตราเท่านั้น
“คุณแม่ว่างเหรอครับ งั้นพอดีเลย มาช่วยผมหมุนน็อตหน่อยครับ” ภัสดาเงยหน้าถามมารดาของศิขรินทร์ที่กำลังยืนส่งสายตาอาฆาตให้ตนอยู่ พร้อมทั้งส่งยิ้มหวานไปให้อีกฝ่ายอย่างเป็นมิตร แต่ในใจนั้นเต็มไปด้วยความขบขัน เพราะใบหน้าของคุณหญิงวิจิตรตราตอนนี้ช่างเหมือนกับแม่ตัวอิจฉาในละครทีวีที่ศิขรินทร์ชอบเปิดไปเจอเสียจริงๆ ใจอยากจะพูดประโยคนี้เหลือเกิน ‘รับกระจกไปส่องสักบานไหมคุณแม่’……..
“ฉันเป็นเพื่อนเล่นเธอเหรอ” ผู้สูงวัยเอ่ยเสียงเรียบ พร้อมทั้งส่งสายตาเหยียดหยามมองไปยังศัตรูหมายเลขหนึ่งอย่างไม่ชอบใจ
“คุณแม่จะเป็นเพื่อนเล่นผมได้ไงครับ คุณแม่ไม่เคยเตะตะกร้อกับผมเลยสักครั้ง” ถ้าหากนัยน์ของผู้สูงวัยมีเข็มเป็นพันเล่มพุ่งออกมา ป่านนี้ลำตัวของภัสดาคงจะเต็มไปด้วยเข็มอย่างแน่นอน คุณหญิงวิตตรากำลังใช้ความพยายามอย่างมากระงับอารมณ์ที่กำลังเดือดปะทุอยู่ภายในอก ไม่นึกไม่ฝันว่าผู้ชายท่าทางจองหองที่กำลังสนทนากับนางอยู่นี้กำลังจะก้าวเข้ามาเป็นสะใภ้ของบ้านอินทราทิพย์ แค่คิดก็รับไม่ได้แล้ว
“หยุดวาจาสามหาวสักที ทีฉันมานี่ก็เพื่อจะมาบอกให้แกออกไปจากบ้านได้แล้ว หมดเวลาที่แกมาเล่นสนุกแล้ว”
“รู้ได้ไงครับว่าผมหาวไปสามครั้ง คุณแม่นี่เก่งจริงๆเลยนะครับ ...ใส่ใจผมขนาดนั้นก็ไม่บอก”
“ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร!”
“เป็นแม่ของแฟนผมครับ ข้อนี้ผมรู้ดี ไม่ต้องบอกซ้ำผมก็เข้าใจ”
“ต่อให้แกเก่งมาจากไหนก็ตาม แต่บอกไว้เลยนะ ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ฉันไม่มีวันยอมรับแกในฐานะลูกสะใภ้อย่างแน่นอน!”
ภัสดาลุกขึ้นยืนแล้วโยนประแจไปเก็บในกล่องโลหะที่อยู่ด้านข้าง เสียงโลหะกระทบกันดังสนั่นไปทั่วบริเวณ ผู้สูงวัยแอบสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็สงวนท่าทางไว้อย่างมีมาด มือบางทั้งสองข้างของภัสดาเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำมันเครื่อง ชายหนุ่มจึงใช้กางเกงยีนต์ที่ตนนุ่งมาเป็นผ้าเช็ดมือไปเสียเลย เมื่อสำรวจว่าสะอาดพอประมาณแล้ว ท่อนขาเรียวยาวก็ก้าวออกไปเผชิญหน้ากับมารดาของศิขรินทร์อย่างช้าๆ
ตาสบตา อย่างไม่มีใครยอมใคร ต่างฝ่ายต่างมั่นใจในท่าทางของตนเองอย่างเต็มที่
“อวดเก่งไปให้ตลอดนะ” คุณหญิงวิจิตตราเอ่ยเสียงเข้มพร้อมทั้งใช้สายตาสำรวจดูภัสดาตั้งแต่หัวจรดเท้า ด้วยสายตาที่หยามเหยียดและดูถูกนักหนา
“ผมไม่ได้อวดเก่ง อวดจนที่ไหนหรอกครับ ผมก็มาของผมปกติ มีแต่คุณแม่นั่นแหละที่คิดมาก.... ก็อย่างว่าแหละครับ คนอายุมากๆก็มักจะเป็นอย่างนี้กันทั้งนั้น”
“หึ! ถึงแกจะเรียกฉันว่าคุณแม แต่รู้เอาไว้เลยนะว่าฉันจะไม่มีวันยอมรับแก!!”
“ผมไม่ได้ขอให้คุณแม่ยอมรับผมหรอกนะครับ ทีผมมาที่นี้เพราะผมอยากให้คุณแม่และคุณลุงรู้เท่านั้นเองว่า สะใภ้ของอินทราทิพย์น่ะ ชื่อภัสดาเท่านั้นครับ!”
“แกอย่าหวังว่าแกจะได้เจ้าศิ เพราะฉันกำลังจะลูกชายฉันแต่งงานกับผู้หญิงที่เหมาะสมคู่ควรกับเจ้าศิ รู้ไว้ซะ!!” คำพูดของผู้สูงวัยสร้างแรงสั่นสะเทือนภายในจิตใจของภัสดาได้เป็นอย่างดี แต่นั่นมันก็เพียงเล็กน้อย ชายหนุ่มเลือกที่จะปัดผ่านไป เพราะมันไม่มีทางเป็นจริงอย่างแน่นอน
“สังคมไทยก็เลิกทาสไปตั้งนานแล้วนะครับ ทำไมคุณแม่ยังเอาระบอบเดิมมาใช้กับลูกชายตัวเองอยู่ ลูกนะครับไม่ใช่ทาส ที่จะจับให้ใครต่อใครก็ได้”
“แกไม่ต้องมาสั่งสอนฉัน ลูกฉัน! ฉันรู้ดีว่าจะต้องทำอย่างไร! แกมันคนนอก คิดจะเข้ามาปอกลอกเอาสมบัติของเจ้าศิใช่ไหม” ภัสดาผ่อนลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอกเหนื่อยใจ ฟังๆดูแล้ว บทสนทนามันช่างไปคล้ายคลึงกับแม่ผัวดาวร้ายในละครทีวีเหลือเกิน
“ใครว่าผมเป็นคนนอกครับ ผมเป็นคนไทยต่างหาก”
“แก!!” ผู้สูงวัยกัดฟันกรอดอย่างอดกลั้น มองดูหน้าของอีกฝ่ายแล้วเส้นประสาทจะขาดออกจากเสียเพราะความโมโหเสียให้ได้
“อ่ะๆๆ ใจเย็นๆครับคุณแม่ อย่าเพิ่งมาเป็นลมตอนนี้นะครับ กรรมการยังไม่ตีระฆังบอกว่าหมดยกเลย”
“ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้เด็กบ้า!!” ในเมื่อเถียงไปเท่าไรก็ไม่สามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้เลย ผู้สูงวัยจึงหันหลังเดินกลับเข้าไปยังตัวบ้านทันที ทิ้งให้ภัสดาที่มองตามหลังอดที่จะหัวเราะออกมาเสียมิได้
“ตลกชะมัด ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ร่างบางเปิดปากหัวเราะเสียงดังแกมขบขัน นึกไปนึกมา ตนก็รู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยที่ไปกวนอารมณ์ของคุณหญิงบ้านอินทราทิพย์เข้าให้ แต่จะทำไงได้ จะให้ยืนอยู่เฉยๆให้อีกฝ่ายเปิดปากด่าฉอดๆ มันก็ไม่ได้ เพราะคนอย่างภัสดาไม่มีคำว่า ‘ยอมคน’ แน่นอน ใครแรงมา ตนจะแรงกลับคืนไปเป็นสิบเท่า!
“ไม่โดนอะไรใช่ไหมคะคุณพีท” นกเดินเข้ามาพร้อมกับตามี ชายหนุ่มพยักหน้าให้ทั้งสองคนแล้วบอกว่าไม่เป็นอะไร ตามีจึงเชื้อเชิญให้นายช่างใหญ่ซ่อมรถต่อ ซึ่งภัสดาก็ไม่ขัดข้องแต่อย่างใด ลงมือแต่งรถคู่ขายของผู้สูงวัยต่อทันที นั่งไปได้ไม่นาน สาวใช้สองคนก็เดินเอาน้ำส้มคั้นเย็นๆและขนมมาเสิร์ฟ
หญิงสาวเรือนผมสีทองมองรอดรั้วอัลลอยเข้ามายังบ้านอินทราทิพย์ คิ้วโก่งดังคันศรขมวดเข้าหากันตามแรงอารมณ์ที่กำลังเดือนปะทุอยู่ตอนนี้ ริมฝีปากอวบอิ่มที่เคลือบด้วยริปสติกสีแดงเม้มเข้าหากันอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ แต่ไม่อย่างจะทำวิธีใดก็ไม่สามารถทำให้อารมณ์ที่กำลังเดือนอยู่ในตอนนี้บรรเทาลงไปได้เลย สเตฟานนี่ใช้ทุกวิธีที่จะเข้าไปยังบ้านของอดีตคนรัก แต่ไม่ว่าจะใช้หนทางใดมันก็ไม่สำเร็จซักที
“ไอ้แกบ้า! ไม่เห็นหรือไงว่าฉันร้อน จะให้เข้าไปได้หรือยัง รู้หรือเปล่าว่าฉันเป็นใคร! ฉันเป็นแฟนของศิเจ้านายแกนั่นแหละ ถ้าฉันได้แต่งงานกับศิเมื่อไร ฉันจะไล่แกออกเป็นคนแรก!” ถ้อยคำวาจาที่เอื้อนเอ่ยออกมา ถึงแม้จะฟังดูเป็นภาษาที่ไม่ค่อยชัดเท่าไร แต่ยามที่รักษาการอยู่หน้าประตูก็พอจะฟังออกว่า หญิงสาวแต่งตัวดีแต่ปากร้ายนั้นด่าตนว่าอย่างไร แค่กิริยาท่าทางก็ไม่ผ่าน แล้วอย่างนี้ยังจะมาอ้างว่าเป็นแฟนกับลูกชายเจ้าของบ้าน ใครเชื่อก็คงโง่เต็มที!
“คงไม่ได้หรอกครับ คุณศิไม่อนุญาตให้ผู้หญิงวิกลจริตเข้าไปในบ้าน” ผู้สูงวัยทำหน้าที่ของตนเองอย่างเคร่งครัด เพราะศิขรินทร์กำชับนักหนาว่าถ้าผู้หญิงคนนี้มา ห้ามให้เข้าไปในบริเวณบ้านเด็ดขาด ถ้าใครฝ่าฝืนหรือทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายบกพร่องจะโดนไล่ออกสถานเดียว
“แกว่าฉันบ้าเหรอไอ้แก่! ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้นะ” สเตฟานนี่ชี้นิ้วด่ากราดอย่างระงับอารมณ์ไม่อยู่ หญิงสาวไม่สนว่ารถยนต์ที่วิ่งผ่านไปมาจะมองมาอย่างไร เพราะเธอสนอย่างเดียวว่าจะต้องเข้าไปในบ้านหลังนี้ให้ได้
“คงไม่ได้ครับ เพราะผมพูดไปตามสิ่งที่เห็น” ผู้สูงวัยกล่าวอีกครั้งแล้วเดินกลับเข้าไปนั่งประจำการบริเวณป้อม โดยไม่สนว่าเสียงด่าตามหลัง การ์ดคนอื่นๆเดินออกมาดูสถานการณ์เพราะเสียงของหญิงสาวนั้นดังพอสมควร และเสียงยังดังไปถึงบริเวณสวนข้างบ้านที่ภัสดากำลังนั่งซ่อมรถอยู่ด้วย
“ไอ้บ้า!! ไอ้แก่ไม่รู้เรื่อง แกไม่รู้หรือไงว่าฉันจะเป็นคุณผู้หญิงของบ้านนี้ แก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้พ่นคำด่าออกไปอย่างที่ใจต้องการ ก็มีน้ำสาดมาจากทิศไหนก็ไม่รู้ สาดเข้าใส่ตัวของสเตฟานนี่เข้าอย่างจัง
“คนบ้าที่ไหนมาร้องขอส่วนบุญแถวนี้ล่ะเนี่ย” ภัสดาเดินถือถังพลาสสติคออกมาใกล้ๆบริเวณรั้วที่สเตฟานนี่ยืนอยู่ ชายหนุ่มมองสารรูปของอดีตคนรักของศิขรินทร์ด้วยแววตาที่ฉาดชัดถึงความสมเพชเวทนา เสื้อผ้าที่ผู้หญิงคนี้แต่งมามองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าจงใจแต่งออกมาล่อเสือล่อตะเข้ และเมื่อมันโดนน้ำสาดเข้าไปอย่างนี้ยิ่งดูไม่ได้เข้าใหญ่ ไม่รู้ศิขรินทร์คบกับผู้หญิงคนนี้มาได้อย่าไร เพราะแค่ภัสดามายืนใกล้ๆขนาดนี้ยังไม่อยากสูดอากาศร่วมกันกับอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ
“แก!!! แกเป็นคนสาดน้ำใส่ฉันเหรอ” สเตฟานนี่มองถังที่อยู่ในมือของอีกฝ่ายก็รู้ได้ทันทีว่าใครที่กล้าสาดน้ำมาใส่ตน ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นเพราะไม่วาจะทางใดเธอก็แพ้ผู้ชายคนนี้ไปหมดเสียทุกทาง
“อ้าว! สวัสดีครับคุณสะตอภาคใต้ ไม่เจอกันนาน ยังไม่ตายอีกเหรอครับ เมื่อไรจะตายครับเนี่ย” การ์ดและสาวใช้ที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่บริเวณนั้นต่างพากันกลั้นหัวเราะกันแทบไม่ไหว เมื่อได้ยินคำทักทายที่ภัสดาเอ่ยออกไป
“ไอ้บ้า!! พวกแกรวมหัวกันแกล้งฉันใช่ไหม ฉันจะฟ้องศิ!”
“ใครแกล้งคุณ...คุณเข้าใจผิดหรือเปล่าคุณสะตอภาคใต้ เมื่อกี้ผมกำลังซ่อมรถอยู่ ได้ยินเสียงเหมือนคนบ้ามาอาละวาดหน้าบ้าน ผมก็เลยออกมาดู อีกอย่างถ้าจะเสียงไล่มันคงไม่ไป มันต้องใช้น้ำล้างพื้นไล่ แต่ดูเหมือนว่าน้ำล้างพื้นก็ยังไม่ได้ผล” ภัสดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สนุกสนาน ใบหน้าสวยหวานยิ้มแย้มแจ่มใสอีกทั้งยังส่งยิ้มให้หญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านนอกอยู่เนืองๆอีกต่างหาก แต่ดูเหมือนว่าสเตฟานนี่ยิ่งเห็นรอยยิ้มของภัสดาเท่าไร อารมณ์ก็ยิ่งเดือดมากขึ้นกว่าเดิมเท่านั้น
“แกว่าไงนะ!! เมื่อกี้แกเอาน้ำล้างพื้นมาสาดฉันเหรอ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อิพวกบ้า สารเลวที่สุด!!!!!!!” ภัสดายกมืออุดหู เพราะเสียงกรี๊ดของอีกฝ่ายมันช่างแหลมเล็กที่บาดโสตประสาทเสียจริงๆ
“หยุดโหยหวนเดี๋ยวนี้นคุณ เดี๋ยวตัวผู้สี่ขาแถวนี้ก็เข้าใจคิดว่าคุณหาคู่” ยิ่งภัสดาพูดเท่าไร สเตฟานนนี่ก็ยิ่งโกรธมากเท่านั้น ตั้งแต่เกิดมาจนถึงทุกวันนี้ยังไม่เคยมีใครใช้คำพูดดูถูกเธอเท่านี้มาก่อน แล้วผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงนี้เป็นใคร ทำไมถึงกล้าทำกับเธออย่างนี้ ยิ่งคิดไฟแค้นที่สุมอยู่ในอกก็ยิ่งทวีคูณขึ้นมาทุกที ความเจ็บแค้นต่างๆนานาผลักดันให้หญิงสาวต้องถอยกลับไปตั้งหลักใหม่ สัญญากับตนเองว่าจะทำให้มารหัวใจต้องย่อยยับขึ้นมาสักวัน
“ฉันจะทำให้แกต้องทรมานอย่างฉัน จำเอาไว้!!” พูดเสร็จ หญิงสาวก็หมุนร่างเดินออกไป ทิ้งไว้เพียงสายตาหลายสิบคู่ที่มองสบกันด้วยความโล่งใจ การ์ดและคนรับใข้คนอื่นๆเข้ามาเคลียร์สถานที่แล้วกลับไปทำงานของตนตามเดิม เหลือเพียงแค่ภัสดาที่ยืนมองแผ่นหลังบางของสเตฟานนี่ที่ค่อยๆลัยสายตาไป
“ของใคร ใครก็รัก”
.
.
.
.
.
.
.
๐ หายไปเป็นเดือน ต้องขออภัยไว้ ณ ทีนี้ บ่ มีคำแก้ตัว ใดๆ นักเขียนผิดแต่เพียงผู้เดียว ( ดราม่า )
๐ กว่าจะออกมาเป็นตอนนี้ ลำบากน่าดู เพราะเขียนแล้วลบไปประมาณสิบรอบ
๐ หวังว่านักอ่านที่น่ารักทั้งหลายจะยังไม่ลืมนะคะ ^^
๐ พิมพ์ผิดพลาดประการใด ต้องขออภัยจริงๆค่ะ รีบมมากจริงๆ
๐ อย่าลืมกด+ กดเป็ด ให้นิยายนะคะ ……..ขอบคุณมากกกกกกกกกก
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
แฟนเพจนิยายนะคะ https://www.facebook.com/pages/Chocolate-Love-Fan-Club/255241697823084
twitter นักเขียนค่ะ เข้าไปทักทายกันได้ www.twitter.com/muayyunho
-
รอจ้ารอ :)
-
เย้มาแล้วดีใจอ๊า
-
คิดถึงที่สุด
สะใจมาก สมกับเป็นสะใภ้เถื่อน o13
-
ไม่ลืมค่ะไม่ลืม ตามอ่านตลอดๆ
กลัวว่าแม่สะตอภาคใต้จะทำพิษใส่หนูพีทของป๋าศินี่สิ
ตอนนี้ศิไม่โผล่เลย
บวกเป็ด
-
พีทนายแน่มาก o13 :laugh:
-
และแล้วก็มา ออกจะไม่ค่อยสมใจอยากเท่าไหร่ เพราะเหมือนจะสั้น 5555555
แต่ขอบคุณมากนะค่ะ รู้สึกว่าพีทจะเจอศัตรูรอบด้านเหลือเกินนะเนี่ย ทั้งแม่ผัว ทั้งแฟนเก่า
-
คิดถึงคนแต่งที่สุดเลย >/////<
คราวนี้กลับมาพร้อมความสนุก ของแม่สามีกับลูกสะใภ้อีกครั้ง ฮ่าๆ ๆ
ชอบสะใภ้คนนี้อะ :-[
ดังนั้น...... +เป็ด ให้เลย o13
-
สะใจมากนะ แต่ดูอีกทีก็น่าสงสารนะผู้หญิงนี่ แม้จะงี่เง่ามากไปก็เหอะ
-
:กอด1: :กอด1:
-
มาแล้วๆ :mc4:
หายไปแล้วกลับมาไม่เป็นไรจ้า แต่หายไปแล้วหายไปเลยไม่เอานะ
-
นานจำตอนเก่าไม่ได้แล้วขอกลับไปอ่านใหม่ก่อนนะค้า :z3:
-
o13
มันหยดเลยค่า รอตอนต่อไปค่ะ ><
-
บราโว้ววววววว มาแล้วๆๆ ยังดุเดือดเหมือนเดิม :impress2:
-
มันส์สะใจดี
-
:fcuk:
-
รอตอนแม่ผัวกับลูกสะใภ้จ้า :pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮียพีทเราแรงได้ใจดีจริงๆ o13
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คิดถึงมมากมายเรื่องนี้ คนแต่งอย่าหายไปนานจิ T^T
-
เย้ยมาต่อแล้ว อย่าหายไปนานอีกนะ คนอ่านรอ นานแล้วจะโป้งนะจะบอกให้ o13 o13 o13
-
พีทยังคงแซ่บและจัดจ้านเหมือนเดิมเลย
ทำให้แม่ว่าที่สามีพลอยกระชุ่มกระชวยไปด้วย :laugh:
เจอกันทีไรกระชับความสัมพันธ์กันตลอด :m20:
แถมวันนี้พีทยังทำหน้าที่แฟนลูกชายเจ้าของบ้านทีี่ดี
ด้วยการไล่คนบ้าที่มาเกะกะหน้าบ้านอีกด้วย :jul3:
แล้วจะไม่ให้ศิทั้งรักทั้งหลงได้ยังไงกัน :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
แล้วศิไปไหนซะล่ะ o18
ภัสตอบกลับได้เจ๋งมาก o13
-
:กอด1: :z2: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ของของใคร ใครก็รัก
เนอะพีท :กอด1:
-
ในที่สุดก็มาต่อให้แล้ว
-
มันต้องให้ได้อย่างนี้สิ o13 o13 o13 ขอบคุณครับที่มาต่อ กดไลค์ o13 o13 o13พร้อม+เป็ดไปเลย :กอด1: :กอด1:
-
มาแล้ว
-
คุณหญิงกับพีทนี่ต้องบอกมวยถูกคู่ แต่ยังไงคนหนุ่มย่อมชนะอยู่ คุณหญิงเจ้าลูกสะใภ้แบบพีทเข้าไป เดินไม่ถูกทางเลย ยิ่งตอนนี้คนในบ้านเทใจให้พีทด้วย
ยัยสะตอภาคใต้หล่อนตื้อเก่งจริงๆ สงสัยต้องให้พีทจัดหนักให้ซะแล้ว
กด + และ + เป็ดให้คนเขียน :กอด1: :pig4:
-
มาแว้ววว
-
แรงทุ๊กคน
-
รอต่อออออออออออออออ o13 o13 o13 o13
-
อื่มเรื่องนี้จะจบแบบไหนว้า :L2: :L2: :L2:
รอจ้า :bye2: :bye2: :bye2:
-
หายไปนานม๊ากมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คิดถึงงงงงงงงงงง
-
รับศึกสองด้านเลยนะพีท สามารถมากๆ
-
เจอภัสดาเข้าไป ทั้งคุณหญิงแม่และสะตอภาคใต้กระเจิงงง
-
ตอนนี้มันส์มากเหมือนดูละคร แม่ผัวลูกสะใภ้คู่นี้สงสัยคงสู้กันอีกนาน
-
ขอบคุณนะน้องหมวยที่กลับมาอัพ
+1
-
รอตอนต่อไปจ้าาา
:pig4: :pig4:
-
o13 ฉะ ปะ ด่ะ กันมันส์หยดตั้งกะแม่สามียันคนบ้า 55555
พระเอกเราหายยยยยย~(・・？））
-
น้องพีทเริ่ดที่สุดใน 3 โลก
o13
เปิดฉากมาก็เล่นงานทั้งแม่สามี(ในอนาคต)
กับตัวอิจฉาซะกระเด็นตกขอบ
:laugh:
ต่อไปจะสนุกขนาดไหนน้า อิอิ
:z1:
-
ตอนนี้สั้นอ่ะ
-
เมื่อไหร่ยัยสเตฟานี่้จะไปให้พ้นสักที พีทไปแหย่แม่สามีมากๆ ระวังแม่ศิจะเป็นลมนะ 5555
+1 +เป็ดให้แล้วนะค่ะ
-
ศึกใหญ่เลย น่ะที่ นี้ .. พีท สู้ๆๆ ต่อไป เป็นกำลัง ใจ น่ะ.. o13
-
เข้ามาเป็นกองเชียร์คุณพีท ตอนนี้ไม่มีคุณศิเข้ามาเยี่ยมเยียนเลย มีแต่ปะทะกับคุณแม่ปั๋วใจร้ายกับแฟนเก่านางมารร้าย
คุณศิต้องหาการ์ดคอยระวังคุณพีทแล้ว มีศัตรูรอบด้าน +1 + เป็ด แทนคำขอบคุณ มาไว ๆ นะจ๊ะ
-
:a3: หาตัวพระ
-
พีทกวนว่ะ มันสะใจจริงๆเลย :laugh:
-
พีท นายสุดยอด 555
-
- -a เกือบลืมไปแล้วว่าตอนที่แล้วมันจบยังไง
รอตอนต่อไปครับ สู้ๆ ^^v
-
พีทมันต้องอย่างนี้สิ o13
-
o13 o13 o13
-
หึ หึ น้องพีทเจ๋งสุดค่า า า
-
พีท นายสุดยอดมาก สักวันนึงคุณแม่ของศิต้องเข้าใจได้แน่ๆ
-
ตามอ่านทันแล้ววววววววว สนุกมากๆเลยค่ะ
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
/ปักป้ายพีทFC/
-
นายช่างชนะเลิศ ของใครใครก็รักย่ะ อ๊ายยย เอาใจไปเลยคุณพีช แล้วตัวต้นเรื่องไปไหนคะ ปล่อยให้แม่ผัวฉะกับว่าที่สะใภ้ตั้งนาน o18
-
พีทเเรงได้ใจจัง อย่างนี้สิถึงจะมันส์
สู้ๆๆเขา ทั้งแม่สามีและมารผจญเอาให้หงายไปเลย :z6:
สู้เพื่อศิ 5555 o13
-
มีต่อเมื่อไหร่ เราจะรีบมาอ่านเลยจ้าาาาาาาาาาา
-
สะใจอะ
-
พีทเถียงได้สะใจมาก o13 :jul3:
-
พีทแน่ใจนะมาเชื่อมสัมพันธไมตรี ดูเหมือนจะมีสงครามอยู่น่า กับคุณหญิงแม่ยังไงก้อยั้งๆไว้บ้างเห็นแก่พี่ศิ ส่วนสะตอภาคใต้ใส่เต็มเลยจ้า
-
รอติดตามตอนต่อไปคะ
-
คุ้มค่กับกรรอ พีทน่จล่นยัยฝรั่งนั่นรงๆ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านสนุกมากอ่ะอ่านรวดเดียวเลย
ชอบสะใภ้ภัสดามากแซ่บถึงใจดีจริงๆ เอิ๊กๆๆ
-
ไล่ตามอ่านมาได้ครึ่งทางแล้ว
ชอบพีทจังเลย น่ารักอ่ะ
-
อ่านทันแล้ว กำลังสนุกเลยค่ะ
มาต่อเร็วๆ นะค่ะ
+ เป็ดจ้า อิอิ
-
:-[4ภัสดานายแน่มาก :z2:
-
ภัสดาสุดยอดดด o13
//ชูป้ายFCพีทด้วยคน 555555
-
ชอบเรื่องนี้ มากๆ อ่าน อยู่นาน มะได้เม้นเลย เปง กำลังใจให้ มาต่อไวๆ เน้อ
-
สะตอภาคใต้ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อันนี้ฮาจริง!!!
อยากอ่านต่อแล้วน้าาาาาา >< 5555
-
แจ้งข่าว..........
ขอเวลานักเขียนอ่านหนังสือสอบ ซัก 2 อาทิตย์ ( หรือว่าน้อยไป....) นะคนอ่านทั้งหลาย :-[ ถ้าสอบเสร็จแล้วจะกลับมาต่อ
จึงแจ้งมาเพื่อให้ทราบล่วงหน้า,,,,,,, By นักเขียน
-
Fighting ,,,นานเท่าไร ก็ริได้
-
เอาสะตอไปกิน เอ๊ยไปทิ้งได้แล้ว บทออกมาเยอะแล้วค่า แย่งซีนตัวอิจฉาอื่นด้วย
-
รอนานมากมายเลย แต่ก้อคุ้มกับการรอคอยนะ
แต่อยากให้มาต่อซัก2-3ตอน คงหายเหงา55555
-
เข้าตำรา แม่ผัวลูกสะใภ้ ตาต่อตาฟันต่อฟัน
-
ถ้ามาต่อต้องจัดหนักให้เค้านะตัวเอง เอาแบยาวววววววววววววเลยอะ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
รอ รอ รอ รอ รอ ต่อไป...........
-
แสบจริงๆเลยนะพีทเนี่ย แต่ก็อย่างที่พีทบอก ของใคร ใครก็รัก ฟาดฟันกันต่อไปค่ะ แม่ผัวลูกสะใภ้ สักวันแม่ศิจะรู้ว่าลูกชายเลือกสะใภ้ไม่ผิดจริงๆนะเนี่ย ขอบคุณสำหรับตอนใหม่นะคะ
-
รอรอรอนะคะ :impress2: :impress2:
-
:catrun:
-
มานอนรอค่ะ อิอิ
-
สนุกมากค่ะ
ขอบคุณค่ะ
:pig4:
-
พีทแน่มาก
รอตอนต่อไปจ้า
-
รอตอนต่อไปคะ
เป็นกำลังใจให้พีทชนะใจแม่สามี :call: :call:
แล้วก็ไล่ชะนีกลับป่าคะ ฮ่าๆๆ :beat:
-
นานเหลือเกินกับคำว่ารอ :really2: :really2: :really2:
-
หาย นาน เลย...... !!!! :m15:
-
wq
-
บทที่ 38
สองเรา...
(ความเดิมตอนที่แล้ว)
“มาล่อลวงอะไรคนใช้บ้านฉันล่ะ”
“คุณแม่ว่างเหรอครับ งั้นพอดีเลย มาช่วยผมหมุนน็อตหน่อยครับ” ภัสดาเงยหน้าถามมารดาของศิขรินทร์ที่กำลังยืนส่งสายตาอาฆาตให้ตนอยู่ พร้อมทั้งส่งยิ้มหวานไปให้อีกฝ่ายอย่างเป็นมิตร แต่ในใจนั้นเต็มไปด้วยความขบขัน เพราะใบหน้าของคุณหญิงวิจิตรตราตอนนี้ช่างเหมือนกับแม่ตัวอิจฉาในละครทีวีที่ศิขรินทร์ชอบเปิดไปเจอเสียจริงๆ ใจอยากจะพูดประโยคนี้เหลือเกิน ‘รับกระจกไปส่องสักบานไหมคุณแม่’……..
“ฉันเป็นเพื่อนเล่นเธอเหรอ” ผู้สูงวัยเอ่ยเสียงเรียบ พร้อมทั้งส่งสายตาเหยียดหยามมองไปยังศัตรูหมายเลขหนึ่งอย่างไม่ชอบใจ
.
.
.
“คนบ้าที่ไหนมาร้องขอส่วนบุญแถวนี้ล่ะเนี่ย” ภัสดาเดินถือถังพลาสสติคออกมาใกล้ๆบริเวณรั้วที่สเตฟานนี่ยืนอยู่ ชายหนุ่มมองสารรูปของอดีตคนรักของศิขรินทร์ด้วยแววตาที่ฉาดชัดถึงความสมเพชเวทนา เสื้อผ้าที่ผู้หญิงคนี้แต่งมามองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าจงใจแต่งออกมาล่อเสือล่อตะเข้ และเมื่อมันโดนน้ำสาดเข้าไปอย่างนี้ยิ่งดูไม่ได้เข้าใหญ่ ไม่รู้ศิขรินทร์คบกับผู้หญิงคนนี้มาได้อย่าไร เพราะแค่ภัสดามายืนใกล้ๆขนาดนี้ยังไม่อยากสูดอากาศร่วมกันกับอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ
“แก!!! แกเป็นคนสาดน้ำใส่ฉันเหรอ” สเตฟานนี่มองถังที่อยู่ในมือของอีกฝ่ายก็รู้ได้ทันทีว่าใครที่กล้าสาดน้ำมาใส่ตน ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นเพราะไม่วาจะทางใดเธอก็แพ้ผู้ชายคนนี้ไปหมดเสียทุกทาง
“ฉันจะทำให้แกต้องทรมานอย่างฉัน จำเอาไว้!!” พูดเสร็จ หญิงสาวก็หมุนร่างเดินออกไป ทิ้งไว้เพียงสายตาหลายสิบคู่ที่มองสบกันด้วยความโล่งใจ การ์ดและคนรับใข้คนอื่นๆเข้ามาเคลียร์สถานที่แล้วกลับไปทำงานของตนตามเดิม เหลือเพียงแค่ภัสดาที่ยืนมองแผ่นหลังบางของสเตฟานนี่ที่ค่อยๆลัยสายตาไป
“ของใคร ใครก็รัก”
……………………………………………………………………..
ลำแขนแกร่งค่อยๆผลักประตูห้องนอนเข้ามาและปิดอย่างแผ่วเบา เมื่อแน่ใจว่าปิดสนิทและลงกลอนเรียบร้อยแล้ว ท่อนขายาวก็ก้าวเข้าไปหาเตียงนอนหลังใหญ่อย่างช้าๆ เพราะไม่อยากรบกวนคนที่นอนหลับอยู่บนเตียง ศิขรินทร์เดินไปหยุดอยู่ข้างเตียงฝั่งที่ภัสดากำลังนอนคว่ำหายใจสม่ำเสมออยู่ริมฝีปากหนาเหยียดยิ้มออกมาอย่างสุขใจและผ่อนคลาย นิ้วเรียวยาวปัดปอยผมที่ตกมาละหน้าผากให้คนที่นอนหลับอย่างรักใคร่และทะนุถนอม สายตาคมกล้ามองดวงหน้าเรียวสวยอย่างพิจารณาอีกครั้ง เมื่อพอใจแล้ว ริมฝีปากหยักก็จรดลงหอมแก้มนวลอย่างแผ่วเบา
“อื้อ.................” เจ้าหญิงนิทราขยับตัวไปมาเล็กน้อย เมื่อแน่ใจว่ามีคนลักขโมยหอมแก้มตน เปลือกตาบางก็ค่อยๆลืมขึ้นมา และสิ่งแรกที่กระทบสายตาเข้ามาก็คือใบหน้าคมเข้มกับดวงตาดุๆและริมฝีปากหยักของศิขรินทร์ที่จ้องมองตนอยู่ก่อนแล้ว
“ขอโทษครับที่ทำให้ตื่น”
“ช้าไปไหมท่านประธาน” ภัสดาดึงข้อมือหนาของศิขรินทร์ให้ลงมานอนด้วยกัน ซึ่งร่างสูงก็ทำตามแต่โดยดี เมื่อจัดท่าจัดทางได้เรียบร้อยแล้ว ดวงหน้าสวยก็ซุกซบกับต้นแขนแข็งแรงอย่างออดอ้อน
“เหนื่อยเหรอครับ”
“เปล่า....แค่เพลียเฉยๆ ไม่ได้เหนื่อยอะไรเลย หึหึ” เสียงหัวเราะหึๆ ที่ดังอยู่ในลำคอของภัสดาเรียกความสงสัยจากศิขรินทร์ทันที
“วันนี้ทำอะไรมาบ้างครับ” ริมฝีปากหนาถามชิดขมับบาง พร้อมทั้งสูดลมหายใจหอบเอากลิ่นกรุ่นกายของภัสดาเอาปอดอย่างเต็มรัก
“กวาดบ้าน ล้างจาน ห่อใบตอง ทำขนม อ้อ! ขูดมะพร้าวด้วย” ร่างโปร่งบางที่นอนพิงแผ่นอกแข็งตอบเสียงเรียบเรื่อย พร้อมทั้งลูบไล้ต้นคอแกร่งของศิขรินทร์ไปมา จ้าของอ้อมแขนแข็งแกร่งอดไม่ได้ที่จะโอบกระชับอ้อมกอดให้รัดร่างโปร่งบางให้แน่นยิ่งขึ้นด้วยความหมั่นเขี้ยวระคนเอ็นดู เสียงเรียกหัวเราะแววหวานจากภัสดาได้เป็นอย่างดี
“ถ้านายช่างใหญ่ กวาดบ้าน ล้างจานอย่างที่พูดไปเมื่อกี้ บ้านผมคงเละน่าดู” เพราะคุณพีทแห่งบ้านพิชัยภักดีนั้น ถนัดแต่เรื่องซ่อมเครื่องและแข่งรถนั่นเอง ส่วนเรื่องงานครัวหรืองานบ้านนั้นแทบจะไม่ได้แตะเลยเสียด้วยซ้ำ ผิดกับศิขรินทร์ที่มีมารดาปลูกฝังเรื่องงานครัวและงานเรือนให้มาตั้งแต่เด็กๆ
“อ้าว! ทำไมประธานบริษัทพูดแมวๆอย่างนี้ล่ะครับ ใครบอกว่าไอ้พีทคนนี้กวาดบ้าน ล้างจานไม่เป็น” ถึงแม้ภัสดาจะทำงานอู่หนักมากก็จริง แต่ฝ่ามือบางก็ไม่เคยหยาบกร้านเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าศิขรินทร์จะสัมผัสหรือจับลูบยามใดก็ยังคงนุ่มเลื่อนให้ความรู้สึกอยากปกป้องอยู่เสมอ
“ประธานอินทราทิพย์กรุ๊ป เป็นคนบอกเองครับ”
“ไอ้ประธานนี่มันไม่รู้เรื่องจริงๆ เดี๋ยววันหลังต้องไปไล่ออก”
“ไปไล่ออก แล้วเขาจะทำงานไหนะล่ะคราวนี้ เขาต้องทำงานเลี้ยงเมียนะครับ”
“บ้า! ยังไม่ได้เป็นเมียซะหน่อย พูดไปเรื่อย”
“พีท ที่ผมอดทนมาถึงทุกวันนี้ก็เพราะรักคุณนะ”
“ก็..............รู้แล้ว เดี๋ยวมันก็ถึงเวลาน่า ทนอีกซักนิดจะเป็นไรไป ทนให้ไม่ได้” ถ้าไม่ติดไอ้คำสัญญาที่ได้กล่าวไว้นั่นแหละ สาบานได้ป่านนี้คุณภัสดา พิชัยภักดีเป็นเมียของประธานอินทราทิพย์กรุ๊ปไปตั้งนานแล้ว ร่างสูงก้มลงมองคนในอ้อมกอดแล้วทำได้เพียงถอนลมหายใจออกมากลัดกลุ้ม ไม่รู้ว่าจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเจ้าของอู่ใหญ่ไว้ได้นานแค่ไหน ความใจตัวเองจะห้ามแรงปรารถนาที่มันก่อตัวขึ้นมากขึ้นทุกวันๆ
“แล้วตกลงวันนี้ทำอะไรมาบ้างครับ” ภัสดายกตัวขึ้นออกอ้อมแขนแกร่ง แล้วขึ้นมานอนซบแผ่นแทน ใบหน้าเรียวสวยส่ายไปมาอย่างออดอ้อน เป็นกิริยาท่าทางที่ศิขรินทร์ได้เห็นเพียงผู้เดียวเท่านั้น
“ก็ช่วยคุณลุงซ่อมรถ แล้วก็รดน้ำมนต์ชะนีหลงป่า”
“สเตฟานนี่มาที่บ้านเหรอครับ...แล้วเขาทำอะไรพีทหรือเปล่า” ศิขรินทร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบที่แฝงไปด้วยกรุ่นอายแห่งความโกรธา เห็นดังนั้นภัสดาจึงรีบใช้นิ้วเรียวของตนเองนวดตรงหว่างคิ้วที่พับย่นเข้าหากันให้อย่างเป็นห่วง ร่างสูงลืมไปหรือเปล่าว่าคนเอวบางที่ตนกำลังกอดอยู่นั้นไม่ใช่คนที่ยอมใครง่ายๆอยู่แล้ว
“ก็แค่มาร้องโหยหวนอยู่หน้าบ้าน แต่เข้ามาไม่ได้ เพราะเจอฤทธิ์น้ำมนต์ปลุกเสกของไอ้พีทเข้าไป กระเจิงหายวิ่งหนีแทบไม่ทัน” ภัสดาหัวเราะเสียงใจเมื่อนึกย้อนไปถึงสภาพเสื้อผ้าหน้าผมที่ถูกแต่งแต้มมาอย่างดี แต่ก็มาโดนน้ำล้างจานสาดเข้าไปอย่างจัง จากนางฟ้าก็กลายเป็นคนบ้านไปในพริบตา นึกแล้วยังเจ็บใจอยู่ไม่น้อย เพราะใจจึงอยากจะโดนรังมดแดงออกไปใส่เสียด้วยซ้ำ แต่ยังดีที่จิตสำนึกฝ่ายดีคัดค้านไว้เสียก่อน ไม่อย่างนั้นไม่สตอภาคใต้ได้โดนหนักกว่านี้แน่!
“แล้วอย่างนี้เขาไม่เปียกแย่เหรอ” เพราะต่อให้หญิงสาวร้ายซักเพียงใดก็ยังถือว่าเป็นเพศที่อ่อนแอกว่าอยู่ดี
“อะไร!! เป็นห่วงกันหรือไง” ฝ่ามือบางฟาดลงไปบนแผ่นอกแข็งอย่าแรง ทำเอาประธานรูปหล่อนิ่วหน้าเพราะความแสบและความคันทันที ชายหนุ่มส่งยิ้มแหย่ๆไปให้คนรักแล้วลูบแผ่นหลังเนียนอย่างปลอบๆ
“เปล่าครับ ก็ถามดูเฉยๆ ไม่เอาดีกว่า เลิกพูดเรื่องนี้กัน แล้วพีทได้คุยกับคุณแม่หรือเปล่าครับ”
“ได้คุยซิ ทักทายกันพอหอมปากหอมคอ”
“ไม่ได้ทะเลาะกันใช่ไหมครับ” ภัสดาอยากจะบอกเหลือเกินว่ายิ่งกว่าสบตาแล้วนั่งคุยเสียอีก เพราะตนและคุณหญิงวิจิตตราต่างก็งัดไม้เด็ดของตัวเองออกมาเพื่อฟาดฟันด้วยวาจาใส่ฝ่ายตรงข้าม แต่ยกนี้ก็เป็นนายช่างใหญ่เจ้าของอู่ชนะไปอย่างขาดลอย
“ไม่ได้ทะเลาะ บ้าเหรอ กูออกจะเป็นคนที่น่าเอ็นดู” พูดเสร็จก็ฝังลงไปยังซอกคอของศิขรินทร์อย่างแช่นิ่งไว้อย่างนั้น ฝ่ามือหนาลูบไล้แผ่นหลังบางไปมาอย่างเบามือ ทำไมศิขรินทร์จะไม่รู้ว่าที่ภัสดาทำอย่างนี้ก็อีกฝ่ายอยากให้ตนนั้นผ่อนคลายจากอาการเหนื่อยล้าที่สั่งสมมาจากที่ทำงาน
“แล้ววันนี้มึงเหนื่อยไหม” เสียงอู้อี้ที่ร่างสูงไม่ได้ยินไม่ค่อยถนัดนัก แต่ก็สร้างรอยยิ้มให้ประธานรูปหล่อได้เป็นอย่างดี แม้ว่าจะเหนื่อยสาหัสมากเพียงใด แต่เมื่อรู้ว่ากลับมาที่คอนโดแล้วมีคนถามไถ่อย่างนี้ ต่อให้เผชิญกับเรื่องยากลำบากมากเพียงใดศิขรินทร์ก็ไม่หวั่นเกรงอยู่แล้ว
“ไม่เหนื่อยครับ แต่ถึงแม้จะเหนื่อย พอได้เห็นหน้าพีทผมก็หายไปแล้วล่ะครับ”
“พูดเพราะ ประเลาะแดก”
“ขอบคุณที่ชมนะครับ” สิ้นเสียงกำปั้นเล็กๆแต่ซักปึกมาบนไหล่ทันที ศิขรินทร์หัวเราะหึในลำคออย่างกลั้นไม่อยู่เพราะถ้าขืนไม่กลั้นไว้นอกจากกำปั้นแล้วเล็บมือยางทั้งสิบนิ้วคงได้ฟ้อนลงบนแผ่นอกแข็งแน่
“วันนี้จะทานอะไรดีครับ”
“ข้าวต้มกุ้ง ไข่เจียวหมูสับ ยำหมูยอ และเฉาก๊วยหวานๆ”
“อาหารแต่ละอย่างไม่ไปด้วยกันเลยนะนายช่างใหญ่” ข้าวต้มกุ้งอาหารอ่อนๆ แต่เจ้าของอู่ผู้เอาแต่ใจเลือกทานคู่กับยำหมูยอเสียอย่างนั้น แต่ร่างสูงก็ทำได้เพียงแค่ออกความคิดเห็นเล็กๆน้อยๆเท่านั้น เพราะไม่อยากขัดใจคนเอวบางอยู่แล้ว
“ก็คนมันหิว ทำให้กินหน่อยน้า นะ.....ศิ” ไอ้คำว่า “นะ..ศิ” ไม่ว่าเมื่อใด สถานการณ์ไหน ถ้าภัสดาเอ่ยคำนี้ขึ้นมาเป็นอันต้องรู้กันว่าศิขรินทร์จะต้องใจอ่อนและยอมทำตามแต่โดยดีอย่างแน่นอน ไม้ตายนายช่างใหญ่เขาเลยล่ะ
“มันต้องมีสิ่งของมาแลกเปลี่ยนซิ ผมเป็นพ่อค้านะพีท”
“พ่อค้าหน้าเลือดซิไม่ว่า”
“ผมโดนใส่ร้ายอีกแล้ว” ร่างสูงแสร้งทำเสียงน้อยอกน้อยใจ พร้อมทั้งก้มหน้าสูดดมกลิ่นหอมที่พวงแก้มใสอย่างไม่หยุดหย่อน ทำเอาเจ้าของแก้มนวลต้องบิดเนื้อไร้ไขมันบริเวณเอวสอบเพื่อห้ามปราม ไม่อย่างนั้นมีหวังตนเองได้หายใจหายคอไม่ทันแน่ๆ
“เจ้าเล่ห์นักนะ”
ถึงปากจะเอ่ยวาจาเสียดสี แต่คนหน้าหวานก็เคลื่อนใบหน้าของตนเองออกมาจากซอกคอของศิขรินทร์แล้วไล่จุมพิตมาตั้งแต่หน้าผากกว้างและมาจบปิดท้ายด้วยริมฝีปากหยักที่คลี่ยิ้มรออยู่แล้ว
ริมฝีปากบางค่อยๆจรดลงแนบชิดกับริมฝีปากหยักที่กำลังตั้งค่าคอยอยู่กดทิ้งไว้เพียงชั่วคู่ก็ผละออกมา แต่ดูเหมือนว่าคนที่เพิ่งได้รับฉายาว่า ‘เจ้าเล่ห์’ จะไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้น ศิขรินทร์กดท้ายทอยของภัสดาเอาไว้ให้มั่นแล้วเป็นฝ่ายบดเบียดริมฝีปากเข้าหาอีกฝ่ายแทน ร่างสูงใหญ่กอดกระชับร่างโปร่งบางเอาไว้แน่น เสียงหัวใจที่เต้นรัวเหมือนจังหวะกลองของภัสดาทำให้ได้รู้ว่า ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปซักเพียงใด ร่างโปร่งบางก็ไม่เคยที่จะลดความเขินอายลงเลยซักนิดเดียว เรียวลิ้นร้ายกาจสอดลึกเข้าไปยังโพรงปากหอมหวานของร่างโปร่งบาง ดูดดื่มกินน้ำหวานรสเสน่ห์หาอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย จนในที่สุดภัสดาก็ยอมให้คนเจ้าเล่ห์ดูดกินน้ำหวานได้ตามใจชอบ จนห้วงลมหายใจของคนเอวบางเริ่มขาดห้วนเพราะฤทธิ์ของจุมพิต มือบางจึงทุบลงบนแผ่นอกแข็งอย่างท้วงๆ จนในที่สุดริมฝีปากของทั้งคู่ก็ค่อยๆ ผละแยกออกจากกันอย่างช้าๆ
“สาดน้ำมนต์ไล่ชะนี ยังไม่เหนื่อยเท่าเผือกมันปล้นจูบ”
“ไม่ได้ปล้นนะครับ เมื่อกี้นายช่างใหญ่ร่วมมือด้วย”
“แล้วไอ้ผักเน่าที่ไหน มันกดท้ายทอยกูลงมา” ร่างโปร่งบางค่อยๆสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างช้าๆ ริมฝีปากบางแดงเห่อขึ้นมา ทำเอาคนที่นอนมองอยู่แทบจะอดใจไม่ไหว ชะโงกหน้าเข้ามาจูบให้หายหมั่นเขี้ยวให้รู้แล้วรู้รอด
“ก็อยากทำตัวน่าจูบทำไมล่ะครับ”
“กูอยู่ของกูเฉยนะเผือก มึงนั่นแหละสมองมันหื่นเกินลิมิต”
“เผือกรักพีทนะครับ”
“.................................” เงียบสนิท ศิษย์ส่ายหน้า เพราะตอนนี้ ภัสดา พิชัยภักดี เขินหน้าระเบิดไปแล้ว
“อาราย......ไม่ต้องมาหวานกลบเกลื่อนนะเผือก กูรู้ทัน มึงจะแดกกูใช่ไหมล่ะ” ร่างบางแสร้างทำเสียงฟึดฟัดขึงขังแต่แท้ที่จริงทำเพื่อปกปิดอาการเขินอายของตนเองต่างหากล่ะ และศิขรินทร์ก็รู้ทันเสียด้วยซิ แต่ร่างสูงก็แสร้งทำเป็นไม่เห็น เพราะถ้าขืนไปท้วงไปทักเจ้าของอู่ขึ้นมา เดี๋ยวจะได้โดนฤทธิ์แม้ไม้มวยไทยเล่นงานเพราะความรักเข้า
“รู้ทันตลอด........”
“ก็หน้ามึงมันหื่น ..........หึหึ เผือก เจ้าของอู่หิวแล้ว ทำกับข้าวให้กินหน่อย”
“งั้นเจ้าของอู่ ไปอาบน้ำนะครับ เดี๋ยวท่านประธานออกไปทำอาหารคอย”
“แล้ว...........ไม่อาบพร้อมกันเหรอ” ดวงตาคมเข้มหรี่มองดวงหน้าสวยของภัสดาอย่างพิจารณา เพราะไอ้ประโยคเมื่อสักครู่ไม่ว่าจะตีควายหมายไปกี่รอบต่อกี่รอบมันก็แปลว่า ‘ยั่ว’ ชัดๆ
นายช่างอยากโดนฟัดเหรอครับ”
“ก็.........................” คนเอวบางค่อยๆ ยันตัวขึ้นจากแผ่นอกแข็งแกร่งอย่างช้าๆ ดวงตาสีเข้มของศิขรินทร์มองการกระทำของอีกฝ่ายไม่วางตา เพราะตอนนี้ภัสดา กำลังใช้มือบางๆของตนเอง แกะกระดุมเสื้อทีละเม็ดๆ อย่างเชื่องช้า ลมหายใจกรุ่นร้อนเพราะภาพที่กำลังปรากฏอยู่เบื้องหน้า ร่างสูงพุ่งกระโจนออกจากเตียงหมายจะคว้าคนช่างยั่วเข้ามาฟัดเพื่อดับอารมณ์ด้านมืด แต่ก็ต้องคว้าน้ำเลวเพราะ....
“ไม่อยากนะ ใครจะอยากโดนเผือกเน่ากิน” ภัสดาอาศัยความเร็วของตนวิ่งเข้าห้องน้ำแล้วลงกลอนเสร็จสรรพ เสียงคำรามที่ดังอยู่ข้างนอกเรียกเสียงหัวเราะใสแกมสะใจจากร่างโปร่งบางได้เป็นอย่างดี
“ออกมาไม่รอดแน่” ศิขรินทร์เดินไปหยุดอยู่ตรงประตูห้องน้ำแล้วตะโกนบอกเสียงเข้ม ความรู้สึกเหมือนเสือโดนกระตุกหนวด
“ไม่กลัวววว”
ภัสดาใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำเกือบหนึ่งชั่วโมง ทั้งขัดทั้งถู แถมยังร้องเพลงประกอบจังหวะอีกต่างหาก อารมณ์ดีเพราะยั่วศิขรินทร์ได้สำเร็จ เมื่อล้างฟองสบู่ออกจากตัวเองเสร็จ มือบางก็ผละไปหยิบผ้าขนหนูมาซับน้ำเช็ดตามผิวกายและใบหน้า ทุกครั้งตนจะใส่เสื้อคลุมออกจากห้องน้ำ แต่ครั้งนี้เพราะไปแกล้งเจ้าของห้องเอาไว้เลยทำให้ไม่หยิบติดมือมาด้วย คนเอวบางจึงตัดสินใจพันผ้าขนหนูรอบเอวและผูกปมเพื่อความแน่นหนา เมื่อเดินไปฟังเสียงที่หน้าประตูว่าเงียบไปแล้ว จึงค่อยๆ ตัดสินใจเปิดออกไปอย่างช้าๆ หัวใจด้วงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ เพราะไม่รู้ว่าคนเจ้าเล่ห์จะพุ่งมาจากทางไหน อีกอย่างทั้งตัวมีเพียงผ้าขนหนูเพียงผืนเดียว ถ้าโดนมือหมึกเข้ามีแต่เสียกับเสีย
“หรือว่าออกไปทำอาหารแล้ว” เมื่อแน่ใจว่าคนเจ้าเหล์ไม่อยู่ในกรอบสายตา ร่างโปรงบางจึงค่อยๆเดินไปยังตู้เสื้อผ้า แต่ทันทีที่เดินผ่านตู้โชว์เลโก้ เอวบางก็โดนท่อนแข็งแรงคว้าเข้าไปกอดเสียเต็มรัก
“เฮ้ย!”
“ยังไม่ไปง่ายๆหรอกครับ ต้องฟัดให้หายหมั่นเขี้ยวก่อน” พูดเสร็จริมฝีปากร้ายกาจและฝ่ามือหนาก็ออกฤทธิ์ทันที ยังไม่ทันที่จะประท้วงใดๆออกไป เรียวปากบางก็ถูกประกลด้วยริมฝีปากหยักอย่างรวดเร็ว ศิขรินทร์อุ้มคนตัวหอมมาวางบนเตียงแล้วลงมือสูดกลิ่นหอมที่ลองจางๆอยู่บนผิวเนื้อขาวอมชมพูของภัสดาทันที มือบางทั้งสองข้างถูกชูขึ้นเหนือศีรษะ ทำเอานายช่างใหญ่ไร้หนทางปัดป้อง นอนเป็นเป้านิ่งให้คนร่างสูงกอดจูบลูบคลำได้อย่างตามใจชอบ
“อื้อ......” แม้จะพยายามส่งเสียงประท้วงสักเพียงใด ร่างสูงก็ไม่สนใจยังคงเดินหน้าสอดลิ้นดูดกลืนความหวานอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย
“ศิ......อะ อื้อ....” ริมฝีปากหยักกดจูบดูดเม้นต้นคอขาวอย่างหลงใหล เรียวลิ้นร้ายกาจไล่ชิมความหวานของเนื้ออ่อนอย่างหลงใหล จนเนื้ออ่อนบริเวณลำคอขาวของภัสดาขึ้นสีแดงกุหลาบอย่างสวยงาม เพราะคนทำตั้งใจทำเป็นพิเศษ
“ที่รัก.......” ศิขรินทร์ลากลิ้นลงมายังบริเวณตุ่มไตเม็ดเล็กๆที่ประดับอยู่บนแผ่นอกบาง ร่างสูงตะหวัดลิ้นรอบปานนมสร้างความเสียวกระสันให้ร่างที่นอนอยู่ด้านล่างเป็นอย่างดี ทำสลับกลับไปกลับมาทั้งสองข้าง และก็ไม่ลืมที่จะทิ้งรอยการตรีตราจองเอาไว้เมื่อเป็นที่พอใจแล้ว ร่างสูงก็ยกตัวขึ้นไปแลกลิ้นกับร่างโปร่งบางอีกครั้งจนเมื่อแน่ใจว่าคนด้านล่างสิ้นฤทธิ์แล้วจึงค่อยๆปลดพันธนาการออก ศิขรินทร์มองผลงานตัวเองที่แต่งแต้มอยู่บนเรือนร่างของภัสดาด้วยความพอใจ รอยสีกุหลาบกระจายตัวอยู่อย่างสม่ำเสมอ ไม่ว่าเป็นหน้าอก หน้าท้อง ไหล่ และลำคอที่มากที่สุด ความรู้สึกรักและหวงแหนยิ่งทวีคูณขึ้นมาในอกเป็นระรอกๆ สัญญาและสาบานกับตัวเองว่า คนตัวหอม เอวบางที่นอนหายใจแรงอยู่นี้ จะต้องเป็นของตนคนเดียวเท่านั้น!
“ไอ้ผักเน่า ไอ้หื่น ไอ้ประธานบ้ากาม ไอ้........”
“ถ้ากล่าวคำเชยชมประธานอีก จะโดนไม่น้อยนะครับ”
“ชิส์! ไอ้เผือกหื่น”
“อื้อออ” ภัสดร้องห้ามไม่ทัน เพราะศิขรินทร์ก้มลงดูดดึงริมฝีปากบางอย่างรวดเร็ว จนเมื่อพอใจก็ผละออกมา
“ต้องชมว่าประธานหล่อ ใจดี รักแฟนนะครับ รู้ไหม?”
“แหวะ จะอ้วก”
“ยังไม่ทับ ก็ท้องซะแล้ว ฝีมือผมนี่มันดีจริงๆ” ภัสดากำลังจะเปิดปากแขวะคนร่างสูงอีกครั้ง แต่ก็นึกได้ว่าตนเองเสียเปรียบอยู่ จึงรีบยกมือปิดปากตัวเองทันที ศิขรินทร์เห็นอย่างนั้นจึงก้มลงหอมแก้มนวลฟอดใหญ่ให้กับความความน่ารักน่าใคร่ของอีกฝ่าย
“กินข้าวนะครับ ผมทำเสร็จหมดแล้ว”
“อือ...มึงลุกออกไปเลย” ร่างสูงลุกขึ้นมายืนอยู่ข้างเตียง มองดูคนตัวหอมที่มีเพียงผ้าขนหนูห่มท่อนล่างอยู่
“วิวตรงนี้มันช่างดีจริงๆ”
“เผือกพันธุ์นี้มันต้องผ่าเหล่า ผ่ากอมาจากพี่น้องมันแน่ๆ ทำไมมันถึงได้หื่นขนาดนี้เนี่ย” พูดไปร่างบางก็โยนหมอนบนเตียงใส่คนเจ้าเล่ห์ที่ยืนอยู่ปลายเตียงไม่หยุด จนเมื่อตัวเองพอใจแล้วก็ลุกเดินไปยังห้องแต่งตัว เพื่อหลบสายตาร้อนๆที่คอยมองตนอยู่ทุกฝีก้าว อยู่กับไอ้เผือกทีไร ไอ้พีทไปไม่ถูกทุกที
.
.
.
.
.
.
อาหารมื้อเย็นผ่านพ้นไปด้วยเสียงหัวเราะ ที่ต่างฝ่ายต่างพยายามงัดไม้เด็ดของตัวเองออกมาทำให้อีกฝ่ายนั้นเสียท่า แต่ดูเหมือนว่าจะมีภัสดาเท่านั้นที่เป็นฝ่ายเพลี้ยงพล้ำมากกว่าจะได้เปรียบ เพราะศิขรินทร์ขยันงัดมุกเสี่ยวๆของตนออกมา จึงไม่พ้นที่จะทำให้นายช่างใหญ่เขินแล้วสิ่งที่ตามมาก็คือน้ำเสียงที่โวยวายไม่ได้ดั่งใจและพลังกำปั้นเล็กๆน้อยๆ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ท่านประธานใหญ่อย่างศิขรินทร์สะทกสะท้ายเลยซักนิด การพูดคุยเล็กๆน้อยๆระหว่างมื้ออาการเสมือนการเติมน้ำหวานให้กับชีวิตรัก ศิขรินทร์เล่าว่าในหนึ่งวันที่ตนได้ไปพบเจอมานั้นมีอะไรบ้าง เรื่องราวของวงการธุรกิจถูกถ่ายทอดออกมาให้ภัสดาได้รับรู้ และเช่นเดียวกับเจ้าของอู่ใหญ่ ที่เล่าถึงเหตุการณ์ที่ลูกค้าเดินมาจีบดล ลูกน้องในอู่ โดยการเดินเข้ามาขอกับเจ้าของอู่ สีหน้าท่าทางที่ภัสดาแสดงออกมานั้นมันช่างสมจริงสมจังเสียจนศิขรินทร์นึกว่าตนเองไปอยู่ในเหตุการณ์เสียด้วยซ้ำ
“สรุปแล้วตั้มไม่สานสัมพันธ์ต่อใช่ไหมครับ”
“ใช่! แต่ก็ดีแล้ว ถึงแม้วว่าผู้หญิงจะรวยมาก แต่ไอ้ตั้มมันไม่ชอบให้ใครมาหาเลี้ยง มันอยากเลี้ยงเขามากกว่า ไอ้พวกศักดิ์ศรีต้องมาก่อน”
“เหมือนที่ผม หาเงินได้แล้วเอามาให้พีทใช่ไหม” ศิขรินทร์จะโอนเงินเข้าบัญชีภัสดาเดือนละห้าแสน ถึงแม้ว่าภัสดาจะปฏิเสธอย่างไรก็ไม่เป็นผล เพราะศิขรินทร์ตั้งใจให้อยู่แล้ว จนสุดท้ายนายช่างใหญ่ก็จนปัญญาที่จะห้ามปรามก็เลยปล่อยเลยตามเลย ดีเสียอีก มีคนหาเงินมาใช้ แต่ถึงแม้จะคิดอย่างนั้น ภัสดาก็ยังไม่เคยใช้เงินของศิขรินทร์เลยซักบาท เพราะตนก็ทำงานเหมือนกัน
“ไม่รู้เว้ย” คำตอบปัดๆของอีกฝ่ายเรียกเสียงหัวเราะอย่างกลั้นไม่อยู่จากศิขรินทร์ได้เป็นอย่างดี จะมีสักกี่เรื่องกันที่ภัสดาผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ต่อกรไม่ได้ เรื่องบนเตียงก็เรื่องหนึ่งล่ะนะ
“วันนี้ไอ้ติโทรหาด้วย” ชื่อของติยะทำเอาคิ้วหน้าเข้มขมวดเข้าหากันทันที และภัสดาปฏิกิริยาของศิขรินทร์อย่างหวาดหวั่น เพราะชื่อของติยะนั้นยังคงสร้างความขุ่นเคืองให้กับศิขรินทร์แทบจะตลอดเวลา ถึงแม้เพื่อนสนิทของตนจะกล่าวขอโทษเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่ร้านอาหารครั้งนั้นแล้ว
“โทรมาว่าอย่างไรบ้างครับ” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบ แล้วมองคนที่นั่งฝ่ายตรงข้ามขยันตักยำหมูยอใส่จานให้อย่างไม่ขาดสาย ไหนจะไข่เจียวของโปรดที่ตัดมาอย่างพอดีคำ แล้วน้ำมาวางข้างๆยำ แถมคนเอวบางยังส่งยิ้มประจบมาให้อีกด้วย นี่แหละภัสดาพอรู้ว่าเขาจะโกรธเจ้าตัวก็รีบเอาใจทันที แล้วอย่างนี้ใครที่ไหนจะโกรธลงละครับ
“ก็โทรมาถามว่าสบายดีไหม เมื่อไรจะนัดทานข้าวกันอีก มันจะเลี้ยง” ภัสดาตอบตามตรง เพราะไม่อยากให้คนตัวโตโกรธ นึกแปลกใจตนเองอยู่ไม่น้อย เมื่อก่อนไม่เห็นต้องมานั่งเดาใจใคร ไม่ต้องกลัวว่าใครจะโกรธไม่โกรธ ทำทุกอย่างตามความพอใจของตนเอง แต่มาบัดนี้ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนไป เพราะมีคนหนึ่งคนเข้ามาแชร์ความรู้สึกซึ่งกันและกัน ทำอะไรต้องนึกถึงใจของอีกฝ่ายด้วย
“หาช่วงเวลาที่เพื่อนๆว่างตรงกันซิครับ”
“แล้ว................เอ่อ..........มึง.ไม่โกรธเหรอ”
“ไม่หรอกครับ เขาคงคิดได้แล้ว”
“นั่นซิ มันคงคิดได้......................แล้วถ้าคิดไม่ได้ล่ะ”
“ครั้งนี้ผมไม่ไว้หน้าแน่ เพราะถือว่าผมเตือนเขาไปแล้ว และผมก็ไม่สนด้วยว่าเขาจะเป็นเพื่อนสนิทของพีท ของใครใครก็รักครับ”
“ก็ถามดูเฉยๆ.....ทำไมต้องทำเสียงดุด้วยวะ”
“ไม่ได้ครับอะไรเลย พีทคิดมากไปเองต่างหากล่ะ.....รีบๆกินซิครับ เดี๋ยวไม่ทันดูการ์ตูนนะ”
“มึงก็รีบๆกินเหมือนกัน เพราะกูต้องมีหมอนข้าง” เมื่อทานเสร็จศิขรินทร์ก็ช่วยภัสดาลำเลี้ยงจานและชามไปยังอ่างล้างจานและยืนให้กำลังใจอยู่ข้างๆ เพราะเจ้าของอู่ใหญ่พูดเสียงขึงขังว่าจะล้างด้วยตัวเองห้ามช่วย ศิขรินทร์จึงทำได้เพียงยืนส่งยิ้มให้กำลังใจนั่นเอง
.
.
.
.
.
.
๐ คิดถึงคนอ่านจังเล้ยยยยยยยยยยย
๐ นักเขียนไม่ได้หายไปไหนนะคะ วนเวียนอยู่แถวๆนี้นั่นแหละค่ะ งานมหาลัยมันเยอะก็เลยหายไปนาน ขออภัยจริงๆ
๐ หวังว่าคนอ่านทั้งหลายยังไม่ลืมนิยายเรื่องนี้นะคะ
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
[/color][/b]
-
:z13: จิ้มๆๆๆ
หวานอ่ะ อร๊ายยยย :-[
-
เผือกเน่า ก็ยังคงเลี่ยนอยู่เหมือนเดิม ฮ่าาาาาาาาาาาาาา ชอบๆๆๆๆๆๆ
ไม่จำเป็นต้องหวือหวามาก แค่นั่งทานข้าว ดูทีวี ทำกิจกรรมร่วมกัน แค่นี้ก็อุ่นในหัวใจแล้ว
หวังว่าติจะคิดได้แล้วจริงๆนะ !!
-
:oo1: :oo1:แอร๊ยยยยยย ลุ้นๆๆๆ ว่าเมื่อไหร่ หนูพีท จะเสียตัวให้เผือกซักที ขอตอนหน้าล่ะกันนะฮะ 55555
:-[ :-[
-
น่ารักที่สุด :o8:
มีแฟนแบบศิ รักตายเลย :haun5:
-
ตอนนี้เขาหวานกันจัง โดยเฉพาะนายช่าง โหมดยั่วช่างอ้อน นานๆจะเห็นที
-
น่ารัก :-[
-
:-[ :-[ :-[ มาแล้วววววว
-
อยากให้แม่ของศิยอมรับพีทเร็วๆจัง
-
หน้ารักอะ
-
น่ารักเนอะ หวานเบาๆ รอตอนต่อไปจ้า ชอบ~
-
:impress2: :impress2:
-
นายช่าง(อ้อน) !!! :impress2: :impress2: :impress2:
หวานกันจริ๊งงงงงงงง
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :กอด1:
-
ยังไม่ลืมค่ะ แต่นึกว่าคนเขียนจะลืมไปแล้ว ดีใจที่ได้อ่านต่อค่ะ :กอด1: :กอด1:
ปล. พีทเก่งมาก เอาตัวรอดจากศิได้เนี่ย แต่ท่าทางจะรอดต่อไปอีกไม่นานนะเนี่ย อิอิ :z1: :z1: :z1:
-
แหม ไอ้เราก็นั่งลุ้นแทบแย่
คิดว่าน้องพีทจะโดนกินหัวกินหางซะแล้ว
:oo1:
เผือกเอ๊ยน่าสงสารจริงๆ
ดูท่าจะอดยากปากแห้งแน่ๆ
:laugh:
-
:L2: :L2: :L2:
-
หึ หึ นายช่างจะดูการ์ตูนน่ะผักเน่า :กอด1:
-
หวาน
หายไปนานเลยค่ะ คิดถึง
บวกเป็ด และรอตอนต่อไปค่ะ
-
คิดถึงพีตกะเผือกเน่าตั้งนานแหนะ 5555
-
สนุกมากค่ะ
ขอบคุณค่ะ
:pig4:
-
คู่นี้น่ารักไม่เปลี่ยนเลย :กอด1:
-
ทั้งคู่ยิ่งน่ารักมากขึ้นเรื่อยๆเลยนะ นี้ท่าผ่านด่านแม่สามีไปได้ก็จะดีไม่ใช่น้อยเลย :impress2:
-
มาแว้ววว
-
ครบรอบหนึ่งเดือน มาแบบหวานๆ :impress2:
-
กลับมาเติมความหวานซะล้น น่ารักที่สุด
แล้วจะรออ่านตอนต่อไปเน๊ออออออ
-
:pig2: :pig2: :pig2:
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
-
ถึงจะรอนานแต่คุณศิกับนายช่างน่ารัก ให้อภัยจ้า...
งืออ ท่านประธานแค่เล็มๆดมๆอ่าาา น้องเสียดายแทน คุณพีชขาอ่อยบ่อยๆระวังจะโดนปะเลาะแดกจริงๆนะเคอะ ฮ่าๆ
อยากเจอ ปะ ฉะ ดะ หรือจะเอาสามัคคีชุมนุมแม่ผัวลูกสะใภ้ดีล่ะ โฮะๆ
-
อยากอ่านฉากคุณหญิงแม่ต่อ กำลังสนุก
ท่านประธานหวานตลอด
+1
-
หวานอีกละ อ๊ากกกก.. เขิล
-
ศินี่หวานตลอด พีทนี่โชคดีจังเลยอ่ะ มีแฟนตามใจขนาดนี้จะหาได้จากไหนอีกนะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ด้วยจ้า
-
แง้งงง นึกว่าจะลืมคนอ่านไปแล้วT^T
น่ารักเหมือนเดิมเลย5555
แต่ชะนีตัวนั้น ฉันหล่ะเพลียจิต โดนน้ำมนต์คงยังไม่เข็ดแน่ๆ :m31:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
พีตกับเผือกน่ารักเว่อร์
พีตยั่วไว้เยอะ ระวังตัวนะ ยอมมาวันไหน เผือกจะจัดเต็มนะ
ปัญหาแม่ผัวลูกสะไภ้นี่ ทำอะไร พีต ไม่ได้เลยนะ
พีตน่ารัก
มาต่อเร็วๆนะคะ คนเขียนสู้ๆ
-
พีทกับพี่ศิเวลาอยู่ด้วยกันสองคนนี่น่ารักจริงๆนะ หวานซ้า :กอด1:
-
โหยยยยยยยย คิดถึงเรื่องนี้มว๊ากกกกกกกกกก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หวานกันจริงน๊าท่านประท่านกับนายช่าง คิคิคิ
-
เจ้าของอู่เค้าน่ารักจริงๆ :impress3:
ท่านประธานจับกดซะทีเหอะ :really2:
-
น่ารัก มีเวลาก็หวานใส่กันตลอดคู่นี้
ชักจะสงสารเผือกซะแล้วเมื่อไหร่จะได้กินพีท
บวกหนึ่งค่ะ
-
น่ารักอะ
-
ขอบคุณคราฟฟฟ แล้วเมื่อไรหนูพีทจะยอมพลีกายให้เผือกซะทีหละ สงสารเผือกอะขนาดยังไม่ได้กันยังหลงขนาดนี้ ถ้าได้กันแล้วสงสัยจะไม่ได้ไปไหนแน่ๆหนูพีทเอ้ย :haun4: :haun4: :haun4: งั้นขอตอนหน้าเลยนะอยากเห็นคนเสียตัว :oo1: :oo1: :oo1:
-
:z1: :z1: :z1: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
แสบจริงเชียว
-
:-[ หวานได้อีก ชอบจังเลย
-
น่ารักอ่ะ :o8: :o8: :o8:
-
+1 และกดเป็ดเหลืองให้กับความหวานของสองคนนี้
ต่างคนต่างติดกันและกันไปไหนไม่รอดแล้วล่ะ
คนอ่านก็เสพติดความหวาน+น่ารักของนายช่างกับคุณเผือกจนไปไหนไม่รอดแล้วเหมือนกัน :-[
-
พีท-ศิ เป็นความต่างที่ลงตัว :z3: เมื่อไรพีทจะยอมเป็นเมียศิซะที เล่นอ้อนศิหวานๆ แบบนี้ระวังศิตบะแตกนะ
:L2: :pig4: คนเขียนค่ะ รออ่านตอนต่อไป
-
:o8: :o8: :o8:
-
เจ้าของอู่ใหญ่อ้อนเก่งมว๊ากกกกกกก :-[
แอบนับถือน้ำใจเผือกเน่า อดทนมาได้จนทุกวันนี้สุโค่ยไปเลย หึหึหึ
ปล. ชอบมากๆเวลาอนาคตแม่ยายกับลูกสะไภ้เค้าฉะกัน เพราะหาดูได้ยากตามละครหลังข่าว กร๊ากกกกกกกก
-
ตอนนี้นายช่างเราทั้งช่างอ้อนและช่างยั่ว เดี๋ยวยุให้เจ้าเผือกเน่าปล้ำซะให้เข็ดเลยดีมะ
น่ารักจังค่ะตอนนี้ ชอบมากจริง ๆ เวลาคู่นี้อยู่ด้วยกัน นายช่างแพ้ทางนายเผือก นายเผือกก็
แพ้ความช่างอ้อนของนายช่าง :pig4:
-
หายไปนานเลย คิดถึงพีทกับศิจัง :กอด1:
กลับมาก็ไม่ทำให้บรรดาแม่ยกผิดหวัง
หวานเชียว อ่านไปก็เขินไป :-[
ยังรักและรอเรื่องนี้อยู่เสมอค่ะ
ขอบคุณค่ะที่แบ่งเวลาเอามาลงให้อ่าน :L2:
-
หวาน หวาน
-
เป็นความรักที่หวานลงตัวมากเลยคะ่ :o8:
:call: :call: :call:
-
“มึงก็รีบๆกินเหมือนกัน เพราะกูต้องมีหมอนข้าง”
:m3: :m3: :m3: หวานหยดย้อยยยยยยยยยย
-
อัพแร้ววววว เย้~~~~!!!
มีตอนหวานๆมาคั่น แม่ผัวลูกสะใภ้บ้างก้อน่าร๊ากดี
>////////<
-
มารอบนี้ความเน่าของเผือก เฮ้ย ความหวานของเผือกกับนายช่างใหญ่ยังคงเหมือนเดิม
เหมือนจะหวานกว่าเดิมซะด้วย
เมื่อไหร่น่าคุณแม่สามีจะยอมรับนายช่างสักที รอลุ้นอยู่นะเนี่ย
-
:-[ คู่นี้น่ารักมาก
แอบลุ้นว่าเมื่อไหร่จะได้กันสักทีน้า
-
ศิก็ความอดทนเป็นเลิศเลยนะ
-
โหยน่ารักอะ
-
คิดถึง
ตอนนี้หวานกันมาก :-[
-
หลังนากที่มานั่งรอจนเมื่อย ในที่สุดก็มาแล้วค่ะ ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ
ตอนนี้สวีทหวานแหววเลย อยากให้พีทเจอกับคุณวิจิตราบ่อยๆ ฮาดี
-
พีทช่างยั่วนะ อย่านี้พี่ศิจะไปไหนรอด
-
โหย~ เขินๆ
:-[ :-[
เมื่อไรพีทจะเสียตัว
:m28:
-
:n1: :o8:
:pig4:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มื่อหร่พีทจยอมศิ
-
น่ารักทั้งคู่เลย ชอบบบบบ >< หวังว่าคุณหญิงแม่จะใจอ่อนเร็วๆนี้ อย่างนายช่างไม่เกาะใครกินอยู่แล้ว รวยพอๆกันเลยนี่นา
-
หวานขึ้นทุกวันๆ ... จนเค้าชักจะอิจฉาแล้วน้าาาา
อิอิอิ
กลับมาต่อเร็วๆนะคะ :monkeysad:
-
:กอด1: :L1:
-
รอๆ :z2:
-
นี่เผือกเน่าคลุกน้ำตาลอบชีสแบบดับเบิ้ลป้ะเนี่ยยยยยย น่ารักง่อออออออ >////////<~
จริงๆนายช่างก็ยอมๆศิซักทีเถอะ คนอ่านลุ้นฉากภัสยั่วกะหลังอาบน้ำแทบตาย 5555555555
ปล. คิดถึงเรื่องนี้จังเล้ยยยยยยยยยย!!~
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
หวานๆๆ :o8: :o8:
-
กลับมาแล้ววววววว ดีใจสุดๆเลยยย
คิดถึงคนเขียนกับน้องพีทและคุณเผือกที่สุด!
-
:jul1:หายไปนานแล้วนะครับ ยีงไม่มาต่ออีกเหรอครับ
-
สนุกมากเลย
น่ารักดี
ปัญหาแม่ผัวกับลูกสะใภ้นี่น่าลุ้นมากเลยว่าจะจบแบบไหน
-
มันหวานแบบ น่ารักมากเลย
ถ้ามีอย่างนี้สักคน คงโคตรมีความสุขเลยอ่ะ
-
รอสะใภ้เถื่อนครับ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:monkeysad: เมื่อใหร่ไอ้เผือกเน่าจะมานะ
-
คิดถึงน้องพีท กับพี่ศิ แล้วนะ เมื่อไหร่จะมา :t3:
-
o13 o13 :t3:
-
:t4: :L1:
-
คิดถึงพีท คิดถึงศิ คิดถึงคนเขียน
มาต่อน้าาาาาาาา
-
:t3: :t3: คนเขียนหายยยยย
-
ตามอ่านทันแล้ว เย้
สนุกมากเลยค่ะ ทั้งคู่หวานกันน่ารักมาก
อ่านแล้วเขินแทนเลยค่ะ :-[
ขอแก้คำผิดหน่อยนะคะ
คำว่า ประสพความสำเร็จ ต้องเป็น ประสบความสำเร็จค่ะ
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
คิดเถิงงงงงงง หายไปนานเลย รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
:o8:น่ารักอ่ะ
-
ตามอ่านทันแล้วค่ะ
น้องพีทห้าวจริงไรจริง ท่านประธานศิยอม(ว่าที่)เมียแต่โดยดี
รออ่านต่อนะคะ ขอบคุณค่ะ ^^
-
คิดถึงพีทททททททท :เฮ้อ:
-
เย้ ตามอ่านทันแล้ว
เมื่อไหร่จะมาอัพต่อค่ะ คนอ่านคิดถึงนะค่ะ
คิดถึงพีทกับประธานเผือกที่สุด
-
คน เขียน หายยยยยยย !! :sad11:
-
ชอบพีทกะศิอ่ะ ต่างคนต่างเติมเต็มกันเเละกัน :-[ :o8:
ชอบคำพูดนี้ของพีทมากเลย “สาดน้ำมนต์ไล่ชะนี ยังไม่เหนื่อยเท่าเผือกมันปล้นจูบ”
ฮ่ามาก :z1:
-
บทที่ 39
หลากรส
“สวัสดีค่ะคุณพี่” คุณหญิงวิจิตรตรารับไหว้จากน้องสาวคนสนิทที่คบหากันมานานอย่าง คุณหญิงศร พรมพันธ์
“สวัสดีค่ะคุณป้า” หญิงสาวร่างบางหน้าตาอ่อนหวานที่ยืนอยู่ข้างคุณหญิงศรนี่สิ เรียกความสนใจจากคุณหญิงวิจิตรตราได้เป็นอย่างดี สายตามองปราดเดียวก็รู้ว่าต้องได้รับการอบรมสั่งสอนมาเป็นอย่างดีแน่นอน ไหนจะกิริยาวาจาอ่อนน้อมถ่อมตน ช่างเหมาะกับบุตรชายของตนเหลือเกิน
“ไหว้พระเถอะลูก” ผู้สูงวัยเอ่ยทักแล้วเชื้อเชิญแขกเข้าไปยังโถงห้องรับแขก
“แนะนำตัวกับคุณป้าจิตซิลูก” คุณหญิงศรหันไปบอกหลานสาวตัวเองที่นั่งอยู่ข้างๆ ดาริกาพยักหน้าเล็กน้อยแล้วเอ่ยแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงไพเราะ
“หนูชื่อดาริกาค่ะ คุณป้าเรียกสั้นๆว่า หนูดาก็ได้ค่ะ” หญิงสาวส่งยิ้มพิมพ์ใจมาให้ผู้สูงวัยเจ้าของบ้านที่มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าร่ำรวยแค่ไหน
แล้ววงสนทนาก็ดำเนินไปเรื่อยๆ โดยที่ส่วนใหญ่นั้นคุณหญิงวิจิตรตราเป็นผู้ซักถามดาริการหลานสาวของคุณหญิงศรเสียมากกว่า ผู้สูงวัยทั้งสองคนแอบสบตาอย่างรู้กัน ต่างฝ่ายต่างรู้ความหมายซึ่งกันและกัน สำหรับคุณหญิงวิจิตรตราแล้วนั้นดาริกาช่างเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบแทบจะไม่มีที่ติ การศึกษาก็จบมาจากเมืองนอก ฐานะทางบ้านก็ร่ำรวยพอตัว กิริยามารยาทก็แสนจะงดงาม เรียบร้อย วาจาอ่อนหวาน ไม่กระโชกโฮกฮาก นับคะแนนแล้วได้สิบเต็มสิบเสียด้วยซ้ำ อย่างนี้ถ้าไม่คว้าไว้ให้บุตรชาย หลุดมือไปคงเสียดายน่าดู ความหวังริบรี่ที่จะเปลี่ยนให้บุตรชายกลับมารักมาชอบเพศตรงข้ามสว่างเรืองรองขึ้นมาอีกครั้ง เพราะต่อให้เป็นตายร้ายดีอย่างไร นางก็จะไม่มีวันยอมรับสะใภ้ที่เป็นช่างซ่อมรถตัวดำๆอย่างแน่นอน
“ถ้าว่างๆหนูก็แวะไปหาพี่ศิได้นะ เดี๋ยวป้าจะฝากให้ทำงานเป็นเลขาพี่เขา”
“จะดีเหรอคะคุณป้า” ดาริกาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเกรงอกเกรงใจ ทั้งที่ในใจนั้นลิงโลดที่จะได้ไปเป็นเลขาส่วนตัวของศิขรินทร์
“ดีซิจ้ะ ไว้ว่างๆ แวะมาเล่นกับป้าอีกนะ”
“ค่ะ” เมื่อลับหลังของหลานสาวแล้ว คุณหญิงศรก็รีบเข้ามากระซิบกระซาบกับคุณหญิงจิตรทันที
“เป็นอย่างไรบ้างคะคุณพี่ หลานน้องคนนี้ผ่านไหม”
“ยิ่งกว่าผ่านอีกศร น่ารักเรียบร้อย ฉันถูกใจหลานเธอมาก”
“แล้วคุณพี่จะจัดการไอ้คนนั้นอย่างไรคะ”
“เดี๋ยวมันก็กระเด็นไปเอง หนูดามองหาแล้วรีบกลับเถอะ”
คุณหญิงศรเอ่ยลาเล็กน้อยแล้วขอตัวเดินทางกลับทันที ผู้สูงวัยมองรถที่ค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากบ้านไปอย่างช้าๆ ริมฝีปากเหยียดยิ้มอย่างหมาดหมายในความคิดของตัวเอง เพราะทุกสิ่งที่ตนคิดนั้นมันย่อมเป็นผลดีต่อบุตรชายเสมอ
“แกได้กระเด็นออกไปจากบ้านฉันแน่ไอ้บ้านนอก”
“ฮัดเช้ยยยยยยยยย!!!!!” ภัสดาจามเสียงดังกลางร้านก๊วยเตี๋ยวทำเอาลูกน้องที่นั่งเต็มอยู่ทุกโต๊ะในร้านหันมามองด้วยสายตาห่วงใย
“ถ้าเฮียจะจามดังขนาดนี้ ไม่อ้วกเลยล่ะครับ” ดลเอ่ยถามลูกพี่ด้วยใบหน้าใสซื่อ ทำเอาภัสดาอดใจไม่ไหว ต้องให้รางวัลไปที่ศีรษะของอีกฝ่ายซักทีสองที ทำเอาเพื่อมร่วมงานคนอื่นๆหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ
“ถ้ากูจะอ้วก กูจะอ้วกใส่หน้ามึงคนแรก” ว่าแล้วก็กลัวจะทำให้รุ่นน้องผิดหวัง ภัสดาลุกขึ้นยืนแล้วทำท่าโก่งคออาเจียนทำเอาดลต้องกระโดดลงไปนั่งกอดขาเอาไว้อย่างห้ามปราม
“ห้ามกูทำไม กูกำลังจะทำให้ความฝันมึงเป็นจริง”
“ไม่ดีครับ ผมเกรงใจเฮีย”
“เลิกเล่นตลกให้หลานกูดูได้แล้ว เอ้า แดกซะ!!” ลุงธงเจ้าของร้ายปากร้ายแต่ใจดีวางชามก๊วยเตี๋ยวลงเสริ์ฟด้วยท่าทีสง่างามและวาจาที่สุภาพ แต่สงสัยคงวางแรงไปหน่อยลูกชิ้นมันเลยกระเด็นออกนอกชาม แต่ภัสดาก็ไม่ได้สนใจอะไรแต่อย่างใด หยิบลูกชิ้นขึ้นมากินหน้าตาเฉยๆ ท่ามกลางสายตาของลูกน้องร่วมโต๊ะนับสิบคู่ที่มองมาด้วยความเคารพ
“มองอะไรว่ะ ไม่เคยเห็นคนกินลูกชิ้นเหรอ” พูดเสร็จก็ก้มหน้าม้วนเส้นก๊วยเตี๋ยวด้วยตะเกียบให้เป็นก้อนกลมๆจนแน่ใจว่าครบทุกเส้นแล้วยัดใส่ปากเคี้ยว แม้ลูกน้องจะมองตาปริบๆ แต่เฮียพีทก็ยังคงเดินหน้ากิน? ต่อไป
“ลูกพี่ศิเคยเห็นเฮียกินแบบนี้ไหมอ่ะ” ตั้ม เอ่ยถามอย่างสงสัย แม้ในใจจะกลัวท่อนขอเรียวยาวแต่ทรงประสิทธิภาพของอีกฝ่ายฟาดมาใส่ แต่ความอยากรู้มันมีมากกว่าความกลัวนี่ซิ
“ไม่เคย ต่อหน้ามันกูเป็นคนดี”
“โหหหหหหหหหหหหหหหห” เสียงโหที่ดังขึ้นมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมายทำเอาภัสดาหัวเราะออกมาเสียงดัง
“ใครโห่ เมื่อกี้ กูให้จ่ายค่าก๊วยเตี๋ยวเอง”
“ใครโห่ครับไม่มี๊ ไม่มี เฮียหูฝาดหรือเปล่า”
“ไอ้ห่าตั้ม มึงเลยคนแรก มันนั่แหละเฮีย”
“อย่าเถียงกัน เดี๋ยวกูให้พวกมึงสองคนเป็นออกก็แล้วกัน”
“เฮียไม่ทำอย่างนั้นแน่นอน เฮียจะทำคนน่ารักๆอย่างตั้มได้ลงเหรอ”
“มึงหยุดเหอะ กูเสียดายก๊วยเตี๋ยวที่เพิ่งกินเข้าไป”
“แพ้ทองอีกแหละ ลูกพี่ผมน้ำยาดี”
“เดี๋ยวมึงจะโดนหักเงินเดือนได้ตูดเป็ด”
“เค้าล่อเล่น” ตั้มเอ่ยเสียงแหลมแล้วเข้ามาบีบนวดภัสดา เฮียใหญ่ประจำอู่เลยสั่งให้นวดต่อให้เสร็จ
บรรยากาศในร้านก๊วยเตี๋ยวแห่งนี้คึกคักเป็นประจำ เพราะภัสดาใช้ที่แห่งนี้ในการกระชับความสัมพันธ์ระหว่างเจ้านายและลูกน้องเป็นประจำ คุยเล่น คุยหัว กันอย่างสนิทใจ ไม่แบ่งชนชั้น ในอู่ของภัสดานั้นจะมีเพียงระบบ พี่น้องเท่านั้น ทุกคนรักและสามัคคีกัน และหนึ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวจิตใจช่างฟิตทุกคนเอาไว้เป็นหนึ่งเดียวนั่นก็คือ เฮียพีต นั่นเอง ทุกๆเที่ยง หากใครเดินผ่านไปมาจะต้องมองมาที่ร้านก๊วยเตี๋ยวลุงธงอย่างแปลกใจ ที่เห็นผู้ชายหน้าตาสี่สิบกว่าชีวิตใส่ชุดช่างฟิตฟอร์มเดียวกันนั่งจับกลุ่มพูดกันเสียงครื้นเครง และท่ามกลางลูกน้องทั้งหลายจะมองเห็นผู้ชายรูปร่างโปร่งบาง ใบหน้าเรียวสวย นั่งเด่นเป็นจุดสนใจของผู้พบเห็น
“ลุงธง เดี๋ยวเอาเป๊ปซี่มาให้ไอ้พวกลูกหมาให้ครบหมดทุกคนเลยนะ”
“ขอบคุณคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ” ทุกคนประสานเสียงเอ่ยขอบคุณภัสดาจนแทบจะเป็นเสียงเดียวกัน ลุงธงให้ลูกน้องจัดแจงตามสิ่งที่ภัสดาต้องการแล้วเข้ามาคิดเงินเมื่อเห็นว่าช่างฟิตและหัวหน้าช่างฟิตอิ่มหมดแล้ว แล้วก็ผ่านไปอีกหนึ่งมื้อ ถึงแม้ลูกน้องทุกคนจะบอกว่าหาทานตอนเที่ยงได้แต่ภัสดาก็เอ่ยขัดไปจนหมด เพราะหัวหน้าช่างใหญ่อยากให้ลูกน้องเอาเงินไปใช้ประโยชน์ด้านอื่นได้ให้เต็มที่ กับอิแค่เลี้ยงก๊วยเตี๋ยวเลี้ยงน้ำมันไม่ทำให้นายช่างใหญ่หมดขนหน้าแข้งร่วงหรอกนะ
“แยกย้ายไปทำงาน ไม่ใช่แดกแล้วไปนอนหลับ”
“ครับผม!”
ภัสดาเดินแยกเข้าไปยังออฟฟิซด้านบนเพื่อตรวจบัญชีรายรับรายจ่ายและเซ็นเอกสารรับรองต่างๆ และระหว่างทางก็ไม่ลืมที่จะซื้อผลไม้แช่เย็นสดๆหวานๆไปฝากสาวๆในออฟฟิซด้วย
“ขอบคุณค่ะคุณพีท”
“ไม่เป็นไรครับ ไหนเอกสารที่ผมจะต้องเซ็นครับ”
พนักงานสาวยื่นแฟ้มทั้งหมดให้ภัสดาแล้วขอตัวทำงานต่อ ส่วนเจ้าของอู่ก็หอบหิ้วแฟ้มเข้ามาในห้องทำงานแล้วนั่งตรวจตราอย่างละเอียด โทรศัพท์มือถือดังรอบแรกภัสดาก็ยังไม่ได้ยิน จนมันดังขึ้นเป็นรอบที่สองร่างโปร่งบางถึงได้ยิน เมื่อเห็นชื่อว่าใครโทรมือ ความเหมื่อยล้าที่สะสมมาตลอดตั้งแต่ช่วงเช้าก็มลายหายไปทันที
“สวัสดีครับ จะรับกระเพราหมูกรอบ ผัดเผ็ดปลาไหล หรือว่าตำแตงแหกโค้งดีครับ” ศิขรินทร์ที่รอสายอยู่เมื่อได้ยินปลายสายเอ่ยทักมาก็ทำเอาประธานหนุ่มหัวเราะเสียงดังคับห้องทำงานทันที
“ขอเป็นภัสดาผัดฉ่าดีกว่าครับ เร้าใจกว่ากันเยอะ” ประธานอินทราทิพย์กรุ๊ปเอ่ยเหย้าเสียงหวาน นึกไปถึงใบหน้าของฝ่ายโน้นแล้วพาลอารมณ์ดีขึ้นกว่าเดิมอย่างไม่มีสาเหตุ
“จะรับกี่ที่ดีครับ เดี๋ยวไปเสิร์ฟถึงออฟฟิซเลย”
“พูดจริงหรือเปล่าครับ”
“ล่อเล้น .....เผือก มึงเชื่อคนง่ายจัง ฮ่าๆ”
“ทำไมนายช่างใหญ่ชอบหลอกผม เดี๋ยวจะฟ้องกรมแรงงาน”
“เชิญเลย ไร้สาระเกินไปล่ะ วันนี้เผือกน้อยของคุณพีทรับสารอาหารเข้าไปหรือยัง”
“รับแล้วครับ แล้วคุณพีททานหรือยังครับ”
“คุณพีททานแล้วครับ แหวะ........กูจะอ้วกกกกก” ปากเอ่ยอย่างนั้นแต่ใบหน้าเรียวตอนนี้ถูกแต่งแต้มไปริ้วแดงระเรื่อระคนเขิน และไม่ต้องเดาให้ยากถ้าศิขรินทร์มานั่งอยู่ตรงนี้ นายช่างใหญ่ประจำอู่ได้โดนกระชากไปหอมแก้มแน่ๆ
“วันนี้ผมมีประชุมตอนค่ำ คุณกลับไปก่อนได้เลยนะ”
“ทำไมต้องให้กลับก่อน”
“ผมไม่รู้ว่ามันจะเสร็จกี่โมง แต่คาดว่าคงดึก พีทกลับไปอาบน้ำปะแป้งคอยที่ห้องนะครับ”
“ไม่อ่ะ” ภัสดาเอ่ยเสียงห้วนไม่ใช่ว่าไม่พอใจ แต่ถ้ากลับห้องไปแล้วมันเหงา ไม่รู้ว่าจะทำอะไร ห้องที่มันกว้างเกินไป เกินที่จะนั่งจะนอนคนเดียว
“โอเค ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมไปรับพีทตอนเลิกงานแล้วมานั่งรอที่ห้องทำงานผมดีไหม”
“ก็ดี เผือก.........อยากกินเค้กด้วยต้องทำไง”
“ครับๆ เดี๋ยวให้เลขาเตรียมไว้ให้ แล้วจะเอาอะไรเพิ่มอีกไหมครับ” ภัสดาร่ายรายการขนมต่างๆที่ตัวเองชอบและอีกฝ่ายชอบจนหมดแล้วก็ต้องวางสายเพราะจะรีบเคลียร์แฟ้มให้เสร็จโดยเร็ว เพราะต้องลงไปตรวจงานที่อู่อีก เวลาเป็นเงินเป็นทอง บิดาของภัสดามักจะพูดอย่างนี้เป็นประจำ จนจำขึ้นใจและกลายเป็นคติส่วนตัวไปเสียแล้ว
เหลือบไปเห็นโทรศัพท์มือถือแล้วนึกอะไรดีๆขึ้นมาได้ มือบางคว้าโทรศัพท์คู่ใจขึ้นมากดเบอร์โทรที่จำขึ้นใจทันที รอไม่นานอีกฝ่ายก็ตอบกลับมา
“บ้านอินทราทิพย์ค่ะ”
“นั่นนกพูดหรือเปล่า”
“ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่าใครพูดสายอยู่คะ”
“เฮียพีทเอง”
“เฮียพีทเหรอคะ มีอะไรคะ” นกเอ่ยถามเสียงใสระคนตื่นเต้น
“ขอสายคุณหญิงวิจิตตราหน่อย”
“ได้ค่ะ จะให้เรียนว่าเฮียพีทต้องการคุยหรือเปล่าคะ”
“ไม่ต้องๆ แค่บอกไปว่ามีคนจะคุยด้วย ไม่ต้องว่าฉันโทรมาตกลงไหม” เมื่อปลายสายเอ่ยตกลง ภัสดาก็นั่งรอโทรศัพท์ด้วยความใจจดใจจ่อ ไม่นานเสียงห้วนๆ เอกลักษณ์เฉพาะคุณหญิงวิจิตตราคนเดียวเท่านั้นก็ดังลอดเข้ามา
“คุณหญิงวิจจิตรตราพูดค่ะ”
“สวัสดีครับคุณแม่ ไม่ได้เจอคุณแม่มาสองอาทิตย์ แล้ว ใจผมแทบจะขาดเป็นรอนๆ” น้ำเสียงของปลายสายทำเอาผู้สูงวัยขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างแปลกใจ เพราะถ้าลูกชายของตนจะโทรไปที่เบอร์มือถือเสมอ
“นั่นใคร............หรือว่า......................” หวังว่ามันคงจะไม่ใช่อย่างที่หล่อนคิด
“ลูกสะใภ้ของคุณแม่อย่างไงล่ะครับ” คำว่าลูกสะใภ้กระทบใจเข้าอย่างจัง เพราะตอนนี้เธอก็มีเพียงสะใภ้เถื่อนเพียงคนเดียว
“ไอ้บ้านนอก!!!” จะมีซักกี่คนที่หล่อนจะเกลียดจนขึ้นใจ
“ช่างเป็นคำเรียกที่น่ารักน่าชังจังเลยนะครับ ขอบคุณคุณแม่นะครับ ไม่นึกว่าจะเอ็นดูผมถึงขนาดนี้” น้ำเสียงยียวนชวนโมโหของอีกฝ่ายทำเอาแทบระงับสติอารมณ์ไม่อยู่ เหลือบเห็นสาวใช้อยู่บริเวณนั้นสองสามคนก็ไล่ออกไป เพราะไม่อยากแสดงอารมณ์ให้คนใต้ปกครองเห็น เดี๋ยวจะขาดความเคารพนับถือ
“ฉันไปเอ็นดูแกตอนไม่ทราบยะ”
“ผมรับรู้ได้ด้วยตัวเองครับ” ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าตอนนี้ใบหน้าของคุณหญิงวิจิตรตราจะต้องบูดบึ้งและไม่สบอารมณ์อยู่แน่ๆ
“ฉันไม่มีเวลามาเสวนาไร้สาระกับแกหรอกนะไอ้บ้านนอก คนอะไรไร้มารยาทสิ้นดี”
“คำก็บ้านนอก สองคำก็บ้านนอก เดี๋ยวผมจะพาลูกศิของคุณแม่ไปว่านข้าวไถนาให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย”
“แกจะไปก็ไปคนเดียวซิ จะมาเอาลูกฉันไปทำไม แค่นี้แหละไร้สาระจริงๆ”
“จุดประสงค์ที่ผมโทรไปหาคุณแม่ก็คือ ผมอยากบอกคุณแม่ว่าผมคิดถึงคุณสุดใจขาดดิ้นเลยครับ แค่นี้นะครับ สวัสดีครับ” ไม่ต้อง
รอให้ปลายสายสวนกลับมา ภัสดาก็รีบกดวางสายไปอย่างรวดเร็ว ใบหน้าสวยหวานส่ายไปมากับความกวนของตัวเอง ป่านนี้คุณหญิงแม่คงอาละวาดไปยกใหญ่ที่ถูกโทรไปก่อกวนเข้า
“อ่าห์! สบายใจจังเลย ฮ่าๆ”
.
.
.
.
“คุณช่อ เดี๋ยวเอาขนมกับเครื่องดื่มที่เตรียมไว้มาให้คุณพีทด้วยนะ” ช่อฟ้าพยักหน้ารับแล้วลุกขึ้นต้อนรับภัสดาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงต้องอคติใส่ผู้ชายคนนี้แน่ๆ ที่มาทำให้ท่านประธานของเธอนั้นต้องกลายเป็นเกย์ แต่เมื่อได้ลองพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันแล้ว ทำให้เธอต้องรีบลบอคติที่มีต่ออีกฝ่ายออกไปโดยเร็ว ความจริงใจและเป็นกันเองทำให้เลขาสาวใหญ่อดที่จะชื่นชมไม่ได้
“เหนื่อยจัง วันนี้ทั้งวันไม่ได้หยุดเลย” เมื่อเดินเข้ามาถึงในห้อง ศิขรินทร์ก็จูงมือภัสดามาที่โซฟาที่ตั้งอยู่เยื้องๆโต๊ะทำงาน ร่างสูงทรุดตัวนั่งลงแล้วดึงให้ร่างบางนอนหนุนตัก ภัสดาไม่ขัดขืนเพราะตอนนี้ต้องการชาร์ตพลังงานที่ศูนย์เสีย
ริมฝีปากหนาทาบทับลงไปบนกลีบกุหลาบที่เผยรออยู่เบื้องล่าง จูบผะแผ่วไม่ได้ลึกซึ้งแต่อย่างใด แต่นั้นก็ทำให้ภัสดายิ้มออกมาอีกครั้ง ริมฝีปากหนาไล่จูบมาตั้งแต่แก้ม เปลือกตา และหน้าผาก แล้วก็วกกลับไปที่ริมฝีปากบาง ส่งมอบความหวานให้กันและกันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย จนลมหายใจของนายช่างใหญ่สะดุดใบหน้าคมเข้มถึงยอมผละออกมาและคลอเคลียไม่ห่างไปไหน
“หายเหนื่อยหรือยังครับ”
“ก็นิดนึง แต่ยังไม่ได้หายหมดหรอกนะ ถึงห้องถึงจะหาย”
“ยั่วอีกแล้วนะนายช่าง”
“ก็เผือกมันยั่วแล้วขึ้นง่าย ก็เลยชอบ ฮ่าๆ” ศิขรินทร์ให้รางวัลกับอีกฝ่ายด้วยการหอมแก้มนวลไปข้างละสองฟอด เพราะนายช่างใหญ่เอ่ยวาจาได้น่ารักน่าใคร่เป็นอย่างมาก
“น่ารักจังเลยครับ”
“หล่อได้ป่ะ”
“ถ้าหอมแก้มข้างละสามฟอดเดี๋ยวจะบอกว่าหล่อเลย” ไม่ต้องเอ่ยย้ำเป็นครั้งที่สองเพราะ ภัสดารีบสูดกลิ่นหอมจากแก้มสากไปข้างละสามฟอดอย่างที่อีกฝ่ายต้องการ และวันนี้นายช่างใหญ่ใจดีแจกจุมพิตที่ริมฝีปากให้อีกสามครั้ง จนเสียงเคราะประตูดังขึ้น ทั้งสองจึงลุกนั่งปกติ แต่ศิขรินทร์ก็ไม่ได้ห่างภัสดาไปไหนยังนั่งกุมมือเคียงข้างอยู่เหมือนเดิม
“ขนมกับเครื่องดื่มได้แล้วค่ะ......บอสคะ อีกสิบนาทีจะได้เวลาประชุมค่ะ” ศิขรินทร์พยักหน้ารับแล้วขอบคุณอีกฝ่าย เมื่อลับแผ่นหลังของช่อฟ้า ภัสดาก็ล้มตัวลงนอนที่เดิมทันที
“ถ้าขนมหมดทำไงล่ะเผือก” ศิขรินทร์เหลือบมองเบเกอรี่ชนิดต่างๆเลขานำมาวางเมื่อกี้แล้วกลับมามองหน้าคนพูด เพราะต่อให้มากขนาดไหน ภัสดาก็มีความสามารถในการขจัดหายไปในเวลาเพียงไม่นาน
“เดี๋ยวให้คุณช่อลงไปซื้อให้ที่แคนทีนไงครับ”
“พี่ช่อไม่เข้าประชุมเหรอ” ความจริงช่อฟ้าต้องเข้าประชุมแต่วันนี้คงไม่ต้อง เพราะศิขรินทร์อยากให้ช่อฟ้ามาคอยรับรองภัสดามากกว่า
“ไม่ครับ คุณช่อจะอยู่คอยดูแลพีท”
“ให้พี่ช่อเข้าประชุมเถอะ นายช่างใหญ่อยู่ได้” ร่างสูงไม่ได้เอ่ยตอบอะไรออกไป เพราะออกคำสั่งช่อฟ้าไปแล้ว ภัสดาเห็นอย่างนั้นแล้วก็ไม่อยากค้านอะไรอีก จนได้เวลาประชุมช่อฟ้าก็เข้ามาตามในห้อง ศิขรินทร์พยักหน้ารับแล้วก้มลงหอมหัวทุยๆของภัสดาอย่างหากำลังใจหนึ่งทีแล้วขอตัวออกไปประชุม
“คุณีทจะพักผ่อนไหมคะ เดี๋ยวพี่เฝ้าหน้าห้องให้” หญิงสาวถามคนรักของเจ้านายด้วยน้ำเสียงห่วงใย เพราะตอนนี้ใบหน้าของภัสดานั้นเต็มไปด้วยความง่วงงุ่นและพร้อมที่จะหลับเต็มที่
“เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ ขอบคุณพี่ช่อมากครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ” ช่อฟ้าขอตัวออกไปทำหน้าที่ทันที ภัสดานั่งกินขนมเล็กน้อยแล้วล้มตัวลงนอนทันที
ระหว่างที่ช่อฟ้ากำลังนั่งตรวจเอกสารอยู่นั้นน้ำเสียงห้วนสั้นอย่างคนถือดีก็ทำลายสมาธิของหญิงสาวลงไปทันที
“คุณศิอยู่ไหม ฉันจะขอเข้าพบ” คุณหญิงศรเอ่ยถามเลขาหน้าของของว่าที่หลานเขยพร้อมทั้งปรายตามองอย่างเหยียดหยามตามประสาคนรวยที่ชอบดูถูกคนจน ช่อฟ้าเก็บอารมณ์ไว้เป็นอย่างดี เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่บุคคลที่เธอจะต่อกรด้วย เหลือบมองไปที่ด้านหลังของผู้อาวุโสก็พบกับหญิงสาวหน้าตาสวยหวานคนหนึ่งสำหรับช่อฟ้านั้น ผู้หญิงมองผู้หญิงด้วยกันก็รู้แล้วว่า เธอคนนี้ ‘ร้ายลึก’
“ไม่อยู่ค่ะ บอสติดประชุม”
“ถ้าอย่างนั้นฉันกับหลานจะเข้าไปรอในห้อง”
“ก็ไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละค่ะ ท่านประธานไม่อนุญาต” ช่อฟ้าลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปบังประตู เพราะถ้าเข้าไปตอนนี้ได้รบกวนภัสดาพักผ่อนพอดี
“เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร ฉันเป็นเพื่อนกับคุณหญิงวิจิตตรา แม่ของเจ้านายเธอ ถ้าเธอไม่ให้ฉันเข้าไปด้านใน เธอเดือดร้อนแน่”
“ เอ่อ..............คือ....”
“หนูดาจัดการเองค่ะคุณป้า....ถอยไป!!” ดาริกาเข้ามาผลักช่อฟ้าให้พ้นทางแล้วเปิดประตูเข้าไปอย่างถือวิสาสะ ช่อฟ้ารีบตามเข้าไปทันที
“เอะอะอะไรกันครับ” ภัสดางัวเงียลุกขึ้นถาม ร่างโปร่งบางบิดซ้ายบิดขวาเพื่อขับไล่ความปวดเมื่อย แล้วสติเข้าร่างสายตาก็กวาดมองไปรอบห้อง แล้วก็เห็นคุณหญิงท่าทางจองหองกับหลานสาวปัญญาอ่อนที่ยืนมองมาตนอย่างไม่พอใจ
“ขบวนการเรนเจอร์มาถ่ายที่บริษัทเหรอพี่ช่อ ..........เดี๋ยวผมจัดการเองพี่ช่อไปทำงานเถอะ” ภัสดาเดินเข้าไปกระซิบกับเลขาของศิขรินทร์ ช่อฟ้าพยักหน้ารับแล้วขอตัวออกไป เมื่อลับแผ่นหลังของช่อฟ้าไปแล้ว ภัสดาก็หันมาหาสองสาวต่างวัยที่ยืนอยู่กลางห้องทันที
“ว่าไงครับ ตัวไหนเป็นสีชมพู ตัวไหนเป็นสีแดง แล้วทำท่าแปลงร่างให้ดูด้วยนะครับ”
“แปลงร่างบ้าบออะไรของแก นี่คงจะเป็นไอ้เกย์ผิดเพศที่มาทำให้หลานศิของฉันผิดปกติล่ะซิ” คุณหญิงศรเอ่ยพร้อมทั้งมองอีกฝ่ายด้วยแววตาหยามเหยียด
“นี่ป้า!! ดูการแต่งตัวแล้วก็ไม่น่าจะทำอาชีพไถนาเลี้ยงครอบครัวนะ ถึงไม่รู้ว่ายุคนี้เขาไปถึงไหนแล้ว”
“แก!! ว่าคุณป้าฉันเหรอ”
“นี่เจ้นิ่ม ถ้าเมื่อกี้ฟังดีๆ ผมยังไม่ได้ออกชื่อใครเลยนะ”
“ใครชื่อเจ้นิ่ม! ฉันชื่อดาริกา”
“ผมไม่เรียกตามสิ่งที่เห็นน่ะ เห็นหน้าเจ้ครั้งแรกแล้วผมนึกไปถึงพวก ‘ปัญญานิ่ม’ อะไรแบบนี้อ่ะ” ภัสดาเอ่ยเสียงเหย้าพร้อมทั้งสืบเท้าเข้าไปหาทั้งสองอย่างช้าๆ ทำเอาสองป้าหลานต้องรีบถอยทันที
“ไอ้เกย์สกปรก”
“ก็ดีกว่าชะนีสามโลร้อยที่เอาชั่งกิโลขายก็ยังไม่มีคนเอา น่าสงสารจริงๆ ผู้หญิงสมัยนี้ ไม่มีผู้ชายสนใจจนขนาดต้องมาเสนอตัวให้เขาถึงที่ หน้าน่ะมียางอายบ้างไหม หรือว่าแดก เอ๊ย! กินสารอาหารเข้าไปไม่พอ ถ้าอย่างนั้นผมขอแนะนำ ฟางอัดแห้ง มันคงจะเหมาะกับทั้งป้าพิษกับเจ้นิ่มเลยแหละ”
“อ๊ายยยยยยย!! คุณป้า มันด่าคุณป้ากับหนูดาค่ะ” ดาริกากรีดร้องอย่างไม่พอใจแล้วหันไปฟ้องคนเป็นป้าที่ยืนทำหน้าโกรธแค้นภัสดาอยู่ข้างๆ
“ป้าได้ยินแล้ว หนูดาอย่าไปสนใจกับพวกไพร่เลย คนพวกนี้อย่าไปเสวนาด้วย” คุณหญิงศรทำใจดีสู้เสือ แต่ที่จริงก็แอบหวั่นกับท่าทางของอีกฝ่ายเหมือนกัน สองหญิงสาวต่างวัยก้าวถอยกลังหนีการคุกคามของภัสดาอย่างช้าๆ จนในที่สุดแผ่นหลังก็ชนเข้ากับผนังห้องไร้หนทางหนี
“ใครไพร่ห๊ะ!! นี่แสดงว่าไม่ได้เรียนกันมาจริงๆ ถึงอย่างว่านั่นแหละนะ ระดับของเซรีบลัมมันเลยได้แค่นี้ เขาเลิกทาสไปตั้งแต่ ร.5 แล้ว ป้าอุตรพิษไปอยู่ที่ไหนมา เจ้ปัญญานิ่ม ดูและรักษาป้าดีๆด้วยนะ คนแก่ยิ่งหูตึงง่ายๆอยู่ไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมพูดไปเมื่อกี้จะได้ยินหรือเปล่า”
“อะ ไอ้ เกย์ บ้า..... อะ ออก ...ไปนะ”
“ถ้ายังโผล่หน้ามาที่นี่อีก เดี๋ยวจะจับทั้งป้าทั้งหลานไปฆ่าหมกท้องร่องที่สวนยางซะเลย รู้ใช่ไหมว่าผมมันเถื่อน ไม่ต้องเชื่อคำพูดผมก็ได้นะ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!” สองสาวต่างวัยจับมือกันวิ่งหนีออกไปทันที ทำเอาภัสดากลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่ จนเมื่อแน่ใจว่าทั้งสองออกไปพ้นบริเวณห้องแน่นอนแล้ว ร่างบางก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันที
๐ ไม่เจอะกันนานคิดถึงจังเล้ยยย ไม่รู้ว่าคนอ่านจะลืมเรื่องนี้ไปหรือยัง //เช็ดน้ำตา
๐ สอบเสร็จแล้ววววๆๆ ขอโทษที่หายไปนาน กว่าจะผ่านพ้นวิกฤตช่วงสอบมาได้ก็แทบตาย เดี๋ยวจะทยอยอัพทุกเรื่องเลยนะคะ ขอโทษอีกครั้งที่หายไปนาน //ผิดไปแล้ววววววววววววว
๐ รีบไปหน่อย เห็นคำผิดก็ให้อภัยหน่อยเนอะ สอบเสร็จก็รีบเข้ามาปั่นเลย
๐ เห็นชอบ อะไรอย่างไง ก็เม้นกันเยอะๆนะคะ
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
จองที่ป๊าดดด ... +แล้วเดี๋ยวมาค๊าบ
คุณพีทชนะเลิศ โอย ยิ่งอ่านยิ่งหลงรัก'สะใภ้'บ้านนี้ซะจริงๆ
แหม คุณหญิงแม่ทำอะไรไม่ปรึกษาคุณศิระวังนะคะ
นอนรอตอนต่อไปที่เชื่อว่า มันส์ พะย่ะค่ะ
-
กราบงามๆ ที่หน้าตัก
-
มาต่อแล้ว แต่มันสั้นไปรึป่าวจ๊ะ :laugh: :laugh: :laugh:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หายไปนานนนนมว้ากค่า แต่ไม่เคยทิ้งกันเลย^^
ภัสดาเปรี้ยวจี๊ดได้ใจเจ๊จริงๆ
-
รำคาญแม่ศิมากเลย พูดถึงพีทแต่ละคำ ทำแต่ละอย่าง ที่ไม่ชอบพีทเพราะอะไรกันแน่ พีทก็ไปต่อล้อต่อเถียง น่าจะไปบอกเลยว่าตัวเองเป็นใคร
-
มาแล้ววววววว
-
ฮ่าๆ ปากคุณพีทของเรานี่สุดยอดมาก
แม้แต่คุณแม่สามียังไม่เว้น
แล้วลองคนที่จะมาแย่งสามีไปสิ
โดนหนักแน่ๆ
-
แล้วจะเป็นอย่างไรต่อไป
-
แม่ศินี่ถ้ารู้ว่าพีทรวยมากจะเปลี่ยนไปไหมเนี่ย
อยากได้แต่สะใภ้รวยๆ จะสู้พีทได้หรือเปล่า
แถมลูกชายไม่สนใจรักแต่พีทคนเดียว
ทำไมไม่เข้าใจลูกบ้างนะ
-
+1
-
เย้ มาต่อแล้ว
พีทเจ๋งสะใจมาก :a9:
-
ตอกบัตร
รอลุ้นนายช่างใหญ่กะคุณหญิงแม่
มวยคู่นี้สูสีดี
ชอบบบบบบบบบบบบบบ
:L2: :L2:
-
ป้าพิษกับเจ้นิ่ม :m20:
ป้าพิษชื่อเต็มว่าไร หะหะ
-
ต้องทำยังไงให้คุณหญิงแม่ยอมรับพีทได้นะ
น้องพีทกับพี่ศิจะหวานเกิ๊นแล้วละ 555 อิจฉา
-
:laugh:
เฮียพีทเจ๋งมาก
:m20:
ปล. ชื่อเฮียพีทยังมีงงๆอยู่นะจ๊ะ เดี๋ยวพีท เดี๋ยวพีต ตกลงยังไงแน่หว่า :confuse:
-
พี่พีทสู้ๆ ขอให้ผ่านพ้นปัญหาต่างๆไปได้นะ
-
ยังคิดถึงนายช่างและเผือกเหมือนเดิมจ้ะ ดีใจจังที่มาอัพ :กอด1:
พีตยังน่ารักสำหรับศิและเปรี้ยวจี๊ดถึงใจสำหรับคุณแม่เสมอ :m20:
ช่างเป็นคู่ต่อกรที่สมน้ำสมเนื้อกันดีจริงๆ แต่ดูพีตจะชนะทุกครั้งไป
แถมตอนนี้ยังมีสองสาวต่างรุ่นมาสร้างความหรรษาให้พีตอีก
จะกี่คนก็ไม่คณามือนายช่างเค้าหรอก ไม่ต้องถึงมือศิด้วย พีตจัดให้เอง
ไม่รู้ว่าศิออกมาจากห้องประชุมแล้วจะเป็นยังไงนะนี่
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
คุณพีทกลับมาแล้ววววว :o8: :o8: :o8: :o8:
แล้วก็กลับมาอย่างมันส์เชียวววว ชอบๆๆๆ
-
สะใจอย่างแรง555
-
แรงได้ใจ 555+
-
หลากรส หลายอารมณ์ หลากสีสัน อ่านแล้วสะใจดี :laugh3: :laugh3:
-
แรงได้ใจมากค่ะเฮียพีททททททท :laugh:
-
เอาใจช่วยสู้ ๆ ๆ ๆ :call: :call: :call:
-
หายไปนานมากกกกกกกกกก แต่ก็กลับมาพร้อมกับสะใจแบบรั่วๆ ของนายช่างพีท ที่จัดการขบวนการเรนเจอร์ 2 ป้าหลานซะหงายเงิบไปเลย เล่นกับใครมาเล่นกับนายช่างสุดน่ารักของคุณเผือกได้ไง
รอตอนต่อไป 555 สงสัยยัยป้าหลานต้องไปฟ้องคุณหญิงแน่ๆ เลย หนุ่มพีทจะจัดการกับแม่สามียังไงต่อ
-
o13 พีทค้าบบบบบบบบบบ
สะจายยยยยยย :laugh: :laugh: :laugh:
-
มาแล้วมาพร้อมกับความหวาน :L1:
-
o13 ภัสดาสุโค่ยอ่ะ เล่นเอาสองสีเรนเจอร์กระเจิงเลย
บวกเป็ด
-
5555
-
:laugh:
เฮียพีทเจ๋งมาก
:m20:
ปล. ชื่อเฮียพีทยังมีงงๆอยู่นะจ๊ะ เดี๋ยวพีท เดี๋ยวพีต ตกลงยังไงแน่หว่า :confuse:
พิมพ์ผิดค่ะ "พีท" คร๊าาาาาาาาาาาาๆ เมื่อคืนรีบลงไปหน่อย เลยไม่ได้ตรวจอ่ะค่ะ
-
นายช่างใหญ่น่ารักที่สุดค่าาาาาาาาาาา
:impress2: :impress2: :impress2:
อย่าไปยอมขบวนการหลายสีนะค่ะนายช่าง :3125: :3125: :3125: :3125:
เดี่ยวน้องก็อกซี่ช่วยเต็มที่ค้าาาา :fire: :fire: :fire:
-
55555555555555555555 !!!
รอติดตามตอนต่อไปค่าาา
-
กำลังมันส์ เลย นายช่างใหญ่จัดเต็ม รีบมาต่อเร็วๆน่ะ o13 o13 o13
-
มาต่อบ่อยๆๆนร้าครับ หายไปนาน บางครั้งมันต้องฟื้นความจำกันอีกรอบ :pig4:
-
น้องพีทจัดเต็ม
ชอบค่ะชอบ เอาอีกๆๆๆ 555+ o13
-
เฮียพีทสุดยอด!!!!
-
ในที่สุดTT^TT
อัพแล้ววววว
:impress2:
-
หุหุ เจอพีต เผ่านป่าราบไปเลย
-
o13 เฮียพีทแรงได้อีก
สะใจมากค่ะ
-
ยังรออยู่จ้า พีทจัดการได้อยู่หมัดเลย
-
เธอสุดยอดมากกกกก พีท 555
-
ฝันรึป่าวคะคุณหญิงที่จะแยกเค้าสองคนออกจากกันน่ะ
-
พีตยังเจ๋งเหมือนเดิม
-
พีทยังเจ๋งเหมือนเดิม o13
-
เฮียพีทยังแซ่บเหมือนเดิมไม่มีเปลื่ยน o13
-
o13 ได้ใจจริงๆ เฮียพีท :call:
-
ต้องเจอสะใภ้เถื่อน!!! :m20:
-
นายช่างเราเก่งอีกแล้ว
จัดเต็มให้คู่ต่อสู้ได้ตลอดจริงๆ o13
-
เหอๆแรงจริงๆนะคร้าบบ....นายช่างใหญ่..อิอิ
-
อั๋ยย่ะ สะใภ้แรงส์ส์ส์ส์ส์ส์ส์ส์ส์ส์ส์ส์ o18
-
มารผจญมาอีกแล้ว
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
น่ารักมากเลยเรื่องนี้ สุดๆมีครบทุกรสเลยยยยชอบชอบบบ
ชอบมากกกกกกกตรอนะค่ะะะะะะะะสู้สู้นะะะ
-
โผล่มาแบบแซ่บๆๆๆเลยอ่ะ :a5:
พีท นายสุดยอดมากกกกก o13 o13 o13
-
เลิศ อยากได้เมียแบบนี้!!
-
5555555+ ชอบเรื่องนี้ที่สุึดเลยยยยยย
เฮียพีทสะใจมากอ่ะ 555555555+
-
ขอว่าหน่อยเถอะ คุณแม่สามีนี้ไม่ไหวจริงมีตาแต่ไม่มีแววเลยนะเนี่ย
จะหาว่าที่ลูกสะไภ้ที่จะมาทาบรัศมีทั้งหาได้แค่ดีแต่เปลือกซะงั้น
ไม่ทันสู้ก็เห็นแววแพ้รำไรแล้วอะ
-
นายช่างใหญ่ท่าจะว่างจัด ป่วนคุณหญิงแม่ ลุยป้าพิษกับเจ้นิ่มซ้า
-
55555555555555 แพ้ตั้งแต่ยกแรก
-
ฮาอะ เจ๋งเลยอะเฮียพีท
-
นายช่างใหญ่กับเผือกเน่ายังคงหวานกันเหมือนเดิมมมมมมมมม :กอด1:
-
แรงดีไม่มีตกจริงๆ
-
กว่าจะตามทัน //ปาดเหงื่อ
เฮีย..ได้ใจมากกกกกกก 555
สะใภ้เถื่อนต้องอย่างนี้!!
-
สนุกทุกตอนเลยค่ะ
มาต่ออีกนะคะ นายช่างใหญ่กับคุณเผือกน่ารักมาก :man1:
-
:laugh: :laugh: :laugh: +1 :L2: :L2:
-
เดินวนรอบคนเขียนสามรอบ :z2:
รอมานานจนจะขาดใจ อยากให้คุณหญิงแม่รู้ซักทีอ่ะค่าาา ว่านายช่างใหญ่เป็นใครเผื่อได้เห็นคนแก่อึ้ง :impress2:
มาต่ออีกไวๆนะคะะะ : )
-
สะใภ้เถื่อนมันแรงได้ใจจริงๆเอาซะชะนีป้าหลานกระเจิง :laugh:
-
มาไวๆนะ รออยู่ เป็นกำลังใจให้
ชอบอ่ะ เขียนได้น่ารักมากมาย
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ อ่านไปอ่านมาปราฎกว่าหยุดไม่ได้
เลยอ่านรวดเดียวใช้เวลา2วันเลย งานการไม่ทำ
หลงรักศิกับพีทเข้าอย่างจัง
พีทนี่ก็สุดยอดมากอ่ะ เอาพวกยายศรกับหญิงปัญญานิ่มซะอยู่หมัด
พี่ศิก็ทั้งรักทั้งหลงน้องพีทจนไปไหนไม่รอด ก็แหมเค้าก็รักของเค้าเนอะ
นี่ขนาดยังไม่เป็นสามีภรรยากันอย่างสมบูรณ์ทางพฤตินัยนะ
ถ้าเป็นแล้วจะขนาดไหน แค่นี้ก็รักหัวปรักหัวปำแล้ว
คอยเติมความรักกันอยู่ตลอด เมื่อไหร่แม่ผัวจะรู้ตัวสักทีว่าได้เพชรน้ำงามมาเป็นลูกสะใภ้แล้ว
มัวแต่หาพวกหญิงที่สวยแต่เปลือกนอกแต่ข้างในเน่าเฟะมาให้อยู่ได้
ตาไม่ถึงจริงๆนะคุณหญิง ปล่อยลูกไปเถอะ
เวิ่นเว้อมาซะนาน พอดีอินมากไปหน่อย
สุดท้ายรักคนแต่งมากมาย
มาให้กอดแน่นๆที :กอด1:
-
ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์ :กอด1:
-
นายช่างเลิศที่สุด o13ว่าแต่คุณหญิงแม่คะเมื่อไหี่จะรู้ซะทีคะว่านายช่างเนี่ยรวยมากกกกกกกกและนิสัยดีกว่าผญที่คุณหญิงแม่หามาอีกค่ะ :laugh:
-
รีบมาต่ออีกนะ ชอบ
เราชอบคนแบบพีทนะ ไม่ยอมคน ถึงเป็นเกย์แต่ก็ยังรักนวลสงวนตัว
เป็นคนในอุดมคติที่มีดีไม่มีใครเหมือน
-
คุณพีทปากร้ายจริงๆ
-
หายไปนานมากกกกก
ยังไม่หายคิดถึงเลย
-
555555555+
โดนพีทด่าจนเถียงไม่ทันเรยทีเดียว >O<
-
ด่าได้สะใจมากเลยพีทเอ๊ย o13 :laugh:
-
บวกเป็ดเลยคราฟฟฟฟ o13 o13 o13 o13 o13
-
สะใจจริงเชียว เฮียพีท ไล่ได้สะใจดีแท้
สู้ๆๆเน้อ เอาชนะเเม่ผัวเจ้ายศเจ้าอย่างให้ได้น้า
-
เฮ้ ตอนใหม่มาแล้ว พีทเด็ดโครตๆ คิดได้ไงป้าพิษกับเจ้นิ่ม 555555555
ตอนนี้แอบมีหวานกันให้พอชุ่มช่ำ
-
สวดยอดเลยพีท นายชนะขาดลอยเลยยยยยย
-
:impress2:
-
รบกวนฝากผลงานใหม่ด้วยนะครับ
หยิ่งนักรักซะเลย ผลงานแรกครับ เรื่องราวของเด็กๆ ม.ปลาย ใครชอบแนวนี้ฝากด้วยนะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35506.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35506.0)
-
:a5:
อยากให้คุณแม่ยอมรับ
-
พีทด่าได้มันส์มากก จากคนกลายเป็นหมาเลย วิ่งหางจุกตูดออกไปแทบไม่ทัน (เปรียบเทียบเฉยๆนะ)
-
มารึยังเน้อ :impress3:
รออยู่ขอรับ
มาต่อไวๆนะขอรับ
อยากรู้ว่าหนูพัตจะจัดการชะนีทั้งหลายอย่างไรต่อ :pigha2:
-
บทที่ 40
ลอบกัด!
ทันทีที่ประชุมเสร็จ ศิขรินทร์ก็มุ่งตรงกลับห้องทำงานทันที แต่ยังไม่ทันที่จะผลักประตูเข้ามา ช่อฟ้าเลขาสาวใหญ่หน้าห้องก็รายงานเหตุการณ์อย่างคร่าวๆให้ฟังเสียก่อน ศิขรินทร์พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะกำชับเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยอำนาจว่า ถ้าหากสองป้าหลานมาที่นี่อีกให้ไล่กลับไปได้เลย เพราะตนเองไม่มีความเกี่ยวข้องกับกับสตีสองท่านนี้อยู่แล้ว
“ว่าไงครับคนเก่ง” ท่อนขาเรียวยาวก้าวไปยังโซฟารับแขกมุมห้องที่ตอนนี้มีร่างโปร่งบางร่างหนึ่งนอนขดตัวอยู่ ศิขรินทร์ย่อตัวนั่งลงข้างๆโซฟาอย่างเงียบเชียบ ดวงตาคมกล้าดุจอินทรีหนุ่มมองสำรวจโครงหน้าสวยได้รูปของคนนอนหลับอย่างรักใคร่ ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มออกมาช้าๆ เมื่อเห็นว่านายช่างใหญ่จะรู้สึกตัวแล้วว่าการนอนหลับของตนในครั้งนี้ถูกรบกวนเสียแล้ว
“.................” ไร้เสียงตอบรับจากภัสดาที่ตอนนี้นอนตะแคงหันหน้าเข้าหาคนรูปหล่อที่ส่งยิ้มมาให้ ฝ่ามือบางยกขึ้นมาไล้ใบหน้าหล่อของท่านประธานใหญ่แห่ง อินทราทิพย์กรุ๊ปอย่างช้าๆ ผิวแก้มสากช่างต่างกับผิวเนื้อเนียนละเอียดของตนอย่างสิ้นเชิง แต่ถึงอย่างนั้นภัสดาก็ชอบสูดความหอมจากแก้มของท่านประธานหน้าหล่อเป็นประจำ
“มีชะนีมาอาละวาดที่ห้องทำงานมึง แต่กูไล่กลับไปแล้ว แถมด้วยน้ำมนต์ไล่เสนียดให้ด้วย” ภัสดาลุกขึ้นนั่งแล้วฉุดมือหนาให้ลงมานั่งด้วยกัน ศิขรินทร์ตอบแทนความมีน้ำใจของนายช่างใหญ่ด้วยการหอมแก้มนวลไปข้างละสองฟอด ทำเอาภัสดาระบายความเขินด้วยการทุบอกแกร่งหนึ่งทีเต็มๆ ทำเอาท่านประใหญ่ถึงกับเจ็บเพราะความรักเลยทีเดียว
“ขอบคุณครับ เพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาสองคนมาได้อย่างไร” ศิขรินทร์ค่อนข้างแปลกใจอยู่เล็กน้อยถึงการมาเยือนของสองป้าหลาน เพราะตนเองนั้นรู้จักกับคุณป้าศรเพื่อนของมารดาอยู่พอสมควร แต่ก็ไม่เคยพูดคุยอะไรกันมาก เจอหน้าก็ทักทายธรรมดาเท่านั้น ไม่ได้มีความสนิทชิดเชื้อแต่อย่างใด
“ก็เอาเจ้นิ่มมาประเคนให้มึงถึงที่ไงล่ะ”
“เจ้นิ่ม? ใครครับ”
“เดี๋ยวมึงก็ได้รู้จัก เพราะอีกไม่นาน พลังงานสองป้าหลานจะวนเวียนกลับมาอีกแน่”
“หึหึ ครับ ..............แล้ว...........ไม่โกรธใช่ไหมครับ” ศิขรินทร์กอบกุมฝ่ามือบางทั้งสองข้างของภัสดาแล้วบีบเบาๆอย่างเอาใจ เพราะภัสดานั้นเป็นคนที่ค่อนข้างที่โมโหง่าย ยิ่งมีคนมากวนอารมณ์อย่างนี้อีก
“ไม่หรอก ก็รู้ว่าเผือกวันๆ มันทำแต่งาน มันจะเอาเวลาที่ไหนไปเกี้ยวชะนี”
“ขอบคุณครับ” ใครมาเห็นท่าประธานฉีกยิ้มโชว์ฟันอย่างนี้มีหวังได้ตกใจกันบ้าง เพราะสำหรับภัสดาแล้วรู้ดีว่ารอยยิ้มอันอ่อนหวาน และดวงตาอันอ่อนโยนของอินทรีเงินตัวนี้มีไว้ให้กับตนเพียงคนเดียวเท่านั้น
“ขอบคุณทำไม”
“ขอบคุณที่รักกัน.......” ภัสดาหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ เพราะถูกใจหนักหนากับมุกหวานๆเลี่ยนๆของท่านประธานหน้าหล่อ
“ฮ่าๆ ประชุมเสร็จแล้วใช่ไหม กลับเถอะ หิวข้าวมากเลย”
“ไปทานที่บ้านผมได้ไหมครับ”
“ได้อยู่แล้ว ดีเหมือนกันจะได้ไปกราบเท้าคุณหญิงแม่ซักทีสองที”
“ถึงกับกราบเลยเหรอครับ” ศิขรินทร์ถามยิ้มๆ พอจะทราบดีกว่าทั้งคู่ไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไร
“คนมันมารยาทงามก็อย่างนี้แหละ มึงโชคดีนะที่ได้กูเป็นแฟน คนอะไรทำไมมันสมบูรณ์แบบนี้อย่างนี้ ฮ่าๆ”
ศิขรินทร์หัวเราะกับประโยคชมตัวเองของภัสดา สายตาคมกริบจดๆจ้องๆ ริมฝีปากบางที่ขยับเอื้อนเอ่ยวาจาไปมาอย่างหลงใหล จนในที่สุดความอดทนก็ขาดสะบั้น มือหนาโอบท้ายทอยของคนร่างบางเข้ามาใกล้แล้วกดริมฝีปากหยักของตนลงบนริมฝีปากบางของอีกฝ่ายอย่างช้าๆ ความนุ่มหยุ่นหอมหวานชวนหลงใหลทำเอาร่างสูงต้องรีบกอบโกยน้ำหวานจากโพรงปากปากอย่างหื่นกระหาย เรียวลิ้นล้อนไล่กวาดลิ้นเล็กของภัสดาจนในที่สุดร่างเล็กก็ยอมจำนนกับพิษของวาบไหวที่เริ่มก่อตัวขึ้นมา เมื่อคนในอ้อมแขนตัวอ่อนศิขรินทร์ก็ผละออกมาจูบซับหยาดน้ำหวานบริเวณขอบปากของอีกฝ่าย และปิดท้ายด้วยการสูดความหอมจากพวงแก้มใสให้กำไรตัวเอง
“หายใจไม่ทัน มึงจะรีบกินไปไหนเผือก” ภัสดาเอ่ยเสียงแผ่ว ใบหน้าสวยหวานตอนนี้สบอยู่บนแผงกอกแกร่งของศิขรินทร์อย่างอ่อนแรง พร้อมทั้งสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างช้าๆ สัมผัสบริเวณขมับจากคนร่างสูงทำเอาร่างบางเกือบที่จะเคลิ้มหลับ
“มีของหวานมาอยู่ตรงหน้า มันต้องก็หิวเป็นธรรมดา” ริมฝีปากหนาเฝ้าวนเวียนหอมขมับสลับกับเส้นผมนุ่มลื่นของคนในอ้อมแขน ความเหนื่อยล้าจากการประชุมอันแสนยาวนานปลิวหายไปตามสายลม เพราะถูกความรักของภัสดาช่วยปัดเป่าความเมื่อยล้าให้
มันหลุดลอยไป
“หื่น.....” กล่าวโทษอีกฝ่ายเสียงเบา แล้วค่อยๆปิดตาลงอย่างช้าๆ เมื่อศิขรินทร์เห็นว่าร่างในอ้อมกอดเงียบไปจึงก้มลงมาดู ถึงได้รู้ว่าตอนนี้คนเก่งประจำใจของตนได้สิ้นฤทธิ์ไปเสียแล้ว ร่างสูงยกโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดโทรออกไปเรียกเลขาหน้าห้อง
“มีอะไรคะคุณศิ”
“ช่วยเคลียร์ทางออกด้านหลังให้ผมหน่อย แล้วให้คนขับรถขับไปรอที่ประตูด้านหลัง ทุกอย่างต้องเสร็จภายในสิบนาทีนี้” ช่อฟ้าพยักหน้ารับแล้วปรายตามองรางในอ้อมแขนของศิขรินทร์แล้วอมยิ้มเล็กน้อย พอที่จะรู้สาเหตุว่าทำไมท่านประธานของอินทราทิพย์กรุ๊ปถึงจะกลับบ้านด้วยการออกประตูหลังของบริษัท ถ้าไม่ใช่ร่างโปร่งบางของภัสดาที่หลับสนิทอยู่ในอ้อมแขนของท่านประธาน
“ได้ค่ะ”
“อีกอย่างนะคุณช่อ ตลอดเส้นทางห้ามพนักงานเข้ามาเพ่นพ่านเป็นอันขาด”
“ได้ค่ะ”
“ขอบคุณ” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบพร้อมทั้งกระชับอ้อมแขนรัดร่างโปร่งบางให้แน่นขึ้นไปอีก
“........เผือก............” ร่างโปร่งเอ่ยเสียงเบาคล้ายละเมอ ทำเอาร่างสูงต้องรีบเห่กล่อมให้หลับลงไปอีก
ภัสดาสูดกลิ่นกายที่คุ้นเคยเข้าปอดเต็มรัก เมื่อแน่ใจว่าอุ่นกายและปลอดภัยก็หลับสนิทไปอีกครั้ง เมื่อศิขรินทร์แน่ใจว่าคนในอ้อมแขนหลับสนิทแล้ว ร่างสูงก็ค่อยๆช้อนร่างโปร่งบางขึ้นมาแนบอก ทุกการกระทำเป็นไปอย่างนุ่มนวลแล้วแผ่วเบาเพราะกลัวนายช่างใหญ่ที่ตอนนี้กลายร่างเป็นแมวน้อยจะตื่นขึ้นมาเสียก่อน สบจังหวะกับบอดี้การ์ดประจำตัวเปิดประตูเข้ามาตามเสียงอนุญาต ผู้มาใหม่รีบเก็บเอกสารสำคัญของเจ้านายใส่กระเป๋าแล้วออกเดินนำหน้า เมื่อศิขรินทร์ออกมานอกห้อง ก็พบกับบอดี้การ์ดอีกสองคนที่ยืนรออยู่ด้านนอก
“เรียบร้อยแล้วใช่ไหม”
“ครับ” ศิขรินทร์พยักหน้ารับเล็กน้อย แล้วบอกให้ช่อฟ้ากลับบ้านได้ สายตาคมกริบสอดส่ายไปทั่วบริเวณเมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครแล้ว ร่างสูงก็ก้าวขาตามบอดี้การ์ดไปทันที ตลอดเส้นทางตั้งแต่ห้องทำงานจนถึงลานจอดรถบริเวณด้านหลังบริษัท ไม่มีวี่แววของพนักงานคนอื่นแต่อย่างใด สร้างความพอใจให้กับศิขรินทร์อยู่ไม่น้อย เพราะถ้าหากบุคคลเหล่านั้นเอาสิ่งทีเห็นไปซุบซิบนินทาแล้วสร้างความขุ่นเคืองให้กับภัสดาเมื่อไร อินทรีเงินผู้นี้จะไม่ยอมปล่อยคนๆนั้นไม่แน่
“กลับคอนโด” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบ และหันไปมองด้านหลังที่มีรถของบอดี้การ์ดขับตามมาสองคัน แล้วจึงก้มลงมองใบหน้าสวยของคนรักที่นอนหลับซบ แผ่นอกกว้างของตนอยู่ ภัสดายังไม่รู้ว่าตนได้ให้บอดี้การ์ดตามดูแลความปลอดภัยให้กับเจ้าตัวอยู่ และศิขรินทร์ก็เดาได้อย่างทันทีว่า ถ้าหากนายช่างใหญ่รู้ขึ้นมาต้องอาละวาดคนคอนโดแทบพังแน่
“ครับ”
เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือที่นอนนิ่งอยู่ในกระเป๋ากางกางเรียกสติของศิขรินทร์ได้เป็นอย่างดี ชายหนุ่มรีบนำออกมากดรับอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่าจะรบกวนคนนอนหลับให้ตื่นขึ้นมาจากนิทรา
“สวัสดีครับคุณแม่”
“ถึงไหนแล้วศิ แม่รอทานข้าวอยู่นะ”
“ต้องขอโทษจริงๆครับ วันนี้ผมไปไม่ได้ ติดธุระสำคัญ”
“อะไรกันตาศิ ไหนบอกกับแม่แล้วไงว่ามาได้ ทำไมแกทำอย่างนี้!” เสียงโวยวายของมารดาที่ดังมาตามสายทำเอาศิขรินทร์ต้องส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ
“คุณแม่ครับวันนี้ผมไม่ว่างจริงๆ เอาไว้วันพรุ่งนี้นะครับ”
“แกอย่ามาโกหกแม่”
“ผมจะโกหกไปทำไมล่ะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้เลิกงานเสร็จจะรีบกลับบ้านนะครับ”
“ดีมาก แต่จะให้ดีกว่านี้ไม่ต้องเอา ไอ้บ้านนอกคอกนามาด้วยนะ แม่ไม่อยากเห็นหน้ามัน”
“ทำไมคุณแม่ไปว่าพีทอย่างนั้นล่ะครับ เขาเป็นคนรักของผม คุณแม่น่าจะให้เกียรติเขาสักหน่อยนะครับ”
“จะกี่ครั้งแม่ก็ไม่เคยที่จะยอมรับมัน แม่ไม่ชอบมัน! แค่นี้นะศิ เจอกันพรุ่งนี้นะจ้ะ” สิ้นเสียงของมารดาพร้อมกับสัสญญาที่หลุดไป ทำเอาท่านประธานใหญ่ถึงกับถอนลมหายใจออกมาอย่างคิดหนัก เพราะไม่รู้จะทำอย่างไรให้มารดาของตนนั้นได้รู้ว่าภัสดานั้นน่ารักขนาดไหน
เมื่อรถคันหรูตีวงล้อเข้ามาจอดหน้าคอนโดหรูในกลางเมืองที่ศิขรินทร์เป็นเจ้าของนั้น พนักงานต้อนรับก็รีบวิ่งมาเปิดประตูอำนวยความสะดวกทันที ไม่มีใครเงยหน้าขึ้นมอง พนักงานที่อยู่บริเวณชั้นล่างต่างก้มหน้าทำงานของตนอย่างขะมักเขม้นเพราะเป็นที่รู้กันดีว่า ท่านประธานไม่ชอบคนสอดรู้สอดเห็น
บอดี้การ์ดจำนวนหนึ่งเดินคุ้มครองความปลอดภัยให้ศิขรินทร์และภัสดาจนนถึงประตูห้อง เมื่อศิขรินทร์ว่างร่างโปร่งบางของภัสดาบนเตียงนอนพร้อมทั้งห่มผ้าให้เสร็จสรรพ ร่างสูงก็เดินออกมาด้วยใบหน้าอันนิ่งเรียบ
“มีคนเข้าไปก่อกวนในผับที่ภูเก็ตครับ แล้วทำร้ายพนักงานของเราบาดเจ็บไปสิบกว่าคน” วิชัย บอดี้การ์ดมือขวาของศิขรินทร์รายงานเสียงเรียบ พร้อมทั้งยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้กับร่างสูง เมื่อศิขรินทร์เปิดดูจึงพบว่าด้านในเต็มไปด้วยรูปถ่ายของกลุ่มคนจำนวนหนึ่งที่ถืออาวุธครบมือ กำลังทำลายข้าวของอย่างคึกคะนอง ดวงตาคมเข้มฉายชัดถึงความกรุ่นโกรธที่เห็นพวกเดนมนุษย์เหินเกริมเข้ามาสร้างความวุ่นวายในอาณาเขตของตน
“พวกมันเป็นใคร!”
“คนของเสี่ยจักรครับ”
“ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาสินะ” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบ แต่นั่นก็ทำให้วิชัยและลูกน้องคนอื่นๆได้รู้ว่าตอนนี้เจ้านายของตนกำลังโมโหเต็มที่
“ไปเผาโรงงานของมันทุกแห่ง แล้วเอาตัวการมาให้ฉัน”
“ครับ”
“เพิ่มบอดี้การ์ดของคุณพีทไปอีกห้าคน อย่าให้เขารู้ว่าพวกนายตามอารักขาเขาอยู่”
“ได้ครับ”
“ขอบคุณมาก พวกนายกลับไปพักได้แล้ว”
วิชัยและคนอื่นๆ ก้มหน้ารับคำเล็กน้อยแล้วขอตัวออกไป ศิขรินทร์นั่งปรับอารมณ์ให้เย็นลงอย่างช้าๆ เสี่ยจักรเป็นเจ้าของโรงงานหลายแห่งและเป็นผู้มีอิทธิพลของภาคใต้ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ศิขรินทร์กลัวหรือหวั่นเกรงแต่อย่างใด เมื่อแน่ใจว่าจะขยายสถานบันเทิงไปยังเมืองแห่งการท่องเที่ยว ซึ่งนั่นก็คือ ภูเก็ต ชายหนุ่มก็รุดหน้าสร้างอิทธิพลให้กับคนเองทันที ชื่อเสียงและอำนาจที่สร้างมากับมือก็เป็นใบเบิกทางให้กับผู้มีอิทธิพลรายย่อยยอมจำนนและไม่เข้ามาก่อกวน จะมีเพียงเสี่ยจักรเท่านั้นที่ไม่ยอมลงให้กับศิขรินทร์ พยายามงัดข้อมาโดยตลอด และครั้งนี้ก็สร้างความโกรธให้กับศิขรินทร์อยู่ไม่น้อย
“มาเล่นสกปรกกับฉัน มันก็ต้องเจอแบบนี้”
.
.
.
.
“ทำไมถึงกลับมาที่คอนโด ไม่ไปที่บ้านแล้วเหรอ” หลังจากที่กระพริบตาปรับแสงจ้าที่สาดกระทบกระจกตาได้ ร่างบางก็หันไปถามร่างสูงที่นอนพิงหัวเตียงอ่านเอกสารอยู่ข้างๆ
“คุณหลับ ผมไม่อยากปลุก” ศิขรินทร์วางเอกสารในมือแล้วโน้มตัวลงมาหอมแก้มคนเพิ่งตื่นนอนเข้าปอดเต็มรัก กลิ่นหอมเจือจางบางเบาที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของภัสดามักจะทำให้เขาตาพร่าอยู่เป็นประจำ
“แล้วอย่างนี้คุณหญิงแม่ของมึงไม่เหรอ เสียดายจัง อุตส่าห์คิดถึง....” ถ้าให้ภัสดาเดานะ ป่านนี้คุณหญิงวิจิตตราคงนั่งทำหน้างออยู่ที่บ้านแน่นอน เพราะลูกชายคนดีขัดใจ ก็ให้มันรู้ไปว่า ใครมันสำคัญกว่ากัน หึหึ
“พรุ่งนี้ได้เจอแน่นอนครับ ......หิวหรือเปล่า”
“หิว!”
“ทานอะไรดีครับ?”
“อะไรก็ได้.....ใหญ่แล้ว”
“...............................” ไร้เสียงตอบรับคู่สนทนา เพราะว่าตอนนี้ศิขรินทร์ อินทราทิพย์ กำลังส่งยิ้มร้ายมาให้ ภัสดาค่อยๆถอยหลังออกห่างจากร่างสูงอย่างๆช้า เพราะรังสีอะไรบางอย่างที่กำลังเอาเปรียบเขากำลังแผ่ออกมาจากตัวของศิขรินทร์
“ไม่รอดหรอกครับ”
“ไอ้เผือก..............อื้อออ!”
ขอให้ทุกคนยืนไว้อาลัยให้กับนายช่างใหญ่ 2 นาที ..........................
.
.
.
.
เหตุการณ์เมื่อสักครู่ที่ผ่านมา ทำให้ภัสดาได้รู้ว่าลิมิตความหื่นของศิขรินทร์กำลังจะระเบิดออกมาเพราะกว่าจะเอาตัวรอดออกมาจากกรงเล็บมหาภัยได้ทำเอานายช่างใหญ่ต้องเปลืองเนื้อเปลืองตัวไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง หันหน้าหนีไปทางไหนท่านประธานหน้าหล่อก็ตามมาอย่างไม่ลดละ หยิกก็แล้ว ข่วนก็แล้ว จนสุดท้ายต้องยอมโอนอ่อนปล่อยตัวปล่อยใจไปกับสัมผัสวาบหวามที่อีกฝ่ายหยิบยื่นมาให้ และเสียงอ๊อดหน้าห้องที่ดังขึ้นกะทันหันก็ทำให้จังหวะจะโคนที่ทั้งคู่ได้ร่วมกันสร้างขึ้นมานั้นต้องพังทลายสลายไปในอากาศ ศิขรินทร์จูบทิ้งท้ายแล้วฝังหน้าดูดเม้มซอกคอกอมกรุ่นอย่างอ้อยอิ่ง และกว่าจะตัดใจผละออกจากร่างโปร่งบาง เสียงอ๊อดหน้าห้องก็ดังไปเกือบสิบนาที
ถ้าหลักเขตไม่ใช่เพื่อนสนิทของภัสดา ป่านนี้ได้มีแลกหมัดกันบ้าง มีอย่างที่ไหนมาห้องคนอื่นตอนดึกๆดื่นๆอย่างนี้ !
“ทำไมปากมึงเจ่อๆ บวมๆ แปลกๆว่ะไอ้พีท” หลักเขตพิจารณาใบหน้าสวยของเพื่อนสนิทอย่างช้าๆ ไล่มองไปตั้งแต่หัวคิ้วจรดลำคอ แล้วรอยแดงที่ลำคอระหงสองสามรอยก็ทำให้นายทหารหนุ่มรู้ได้ทันทีว่าสาเหตุหลักที่ทำให้ภัสดาปากบวมมันมาจากใคร!
ถ้าไม่ใช่ไอ้ประธานหน้านิ่ง ที่เดินไปเปิดประตูให้เขาด้วยสภาพที่เสื้อเชิ้ตราคาแพงถูกปลดกระดุมเกือบหมด นี่พวกมันสองคนจะทำอะไรกัน ไอ้เขตคนนี้มันก็หวงน้องเป็นนะครับ!
“ปากกูเป็นปกติมึงอย่ามามั่ว” ภัสดาพูดเสร็จก็กระชากเพื่อนสนิทที่พ่วงตำแหน่งพี่ชายนอกสายเลือดให้นั่งลงบนโซฟาแล้วหลังจากนั้นร่างโปร่งก็ทิ้งตัวลงมาหนุนตักอย่างสบายอกสบายใจ ไม่สนใจว่าจะมีสายตาคมเข้มคู่หนึ่งมองมาอย่างไม่พอใจ
“ไปนอนในห้องก็ได้พีท” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบพร้อมทั้งก้มลงอุ้มนายช่างใหญ่แนบอกแล้วหมุนปลายเท้าเข้าห้องนอนทันทีทิ้งให้หลักเขตโวยวายตามหลัง
“อะไรวะนั่นมันเพื่อนกูนะเว้ย”
เมื่อเข้ามาในห้องและปิดประตูเรียบร้อยแล้วศิขรินทร์ก็วางภัสดาลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล มือหนาลูบไล้ผิวหน้าเนียนอย่างช้าๆ สัมผัสแผ่วเบาที่ลึกซึ้งเกินคำบรรยายช่วยปัดเป่าความขุ่นเคืองให้ลอยออกไปจากใบหน้าของภัสดาอย่างช้าๆ คนร่างบางโอบลำคอหนาเอาไว้พร้อมทั้งซุกใบหน้าลงบนซอกคอหอมกรุ่นของร่างสูง คงจะมีเพียงศิขรินทร์เท่านั้นที่จะได้เห็นท่าทางออดอ้อนออเซาะอย่างนี้ของนายช่างใหญ่
“พีทแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วค่อยตามออกไปนะครับ แต่ถ้าออกไปแล้วห้ามนอนหนุนตักหลักเขตนะ เพราะผมไม่ยอม” บทจะดื้อเพ่งท่านประธานใหญ่ก็แสดงออกมาได้สมบทบาทเสียจริงๆ ภัสดาหอมแก้มซ้ายขวาของคนหน้านิ่งอย่างเอาใจพร้อมทั้งรับคำอย่างแข็งขัน เมื่อศิขรินทร์กลับออกไป ร่างโปร่งจึงรีบจัดการตัวเองอย่างรวดเร็ว อันดับแรกต้องหาเสื้อตัวที่สามารถปิดรอยสีกุหลาบบริเวณลำคอ เพราะขืนออกไปด้วยสภาพเมื่อสักคู่อีกครั้ง คราวนี้ท่านประธานคงได้ขังไว้แต่ในห้องแน่ๆ
ทางด้านศิขรินทร์เมื่ออกมาจากห้องก็เดินหน้านิ่งเข้าไปหาหลักเขตที่นั่งดูข่าวอยู่ที่ห้องรับแขกทันที นายทหารหนุ่มหันมามองคนรักของเพื่อนสนิทแล้วแอบนินทาในใจเบาๆ เพราะจะให้มองกี่ครั้งต่อกี่ครั้งศิขรินทร์ก็ยังคงสมบูรณ์แบบจนหาที่ติแทบไม่มี รูปร่าง หน้าตา ฐานะ เหมาะกับภัสดาเสียจนหาข้อแย้งแทบไม่ได้ อคติในตัวของอีกฝ่ายค่อยๆเลือนหายไปตามกาลเวลา เพราะศิขรินทร์พิสูจน์ให้ตนได้เห็นแล้วว่าสามารถดูแลปกป้องภัสดาได้ไม่ว่าจะปัจจุบันหรืออนาคต
“ได้ข่าวว่าคนของเสี่ยจักรเล่นงานคนของนายใช่ไหม” หลักเขตเอ่ยเสียงเครียด เพราะลูกน้องรายงานความเคลื่อนไหวของผู้มีอิทธิพลให้ฟังอยู่ตลอดเวลา และชื่อของเสี่ยจักร และชื่อของศิขรินทร์ก็ติดโผเข้าไปในลิสต์รายชื่อผู้มีอิทธิพลด้วย
“มันกำลังจะได้รับกรรมจากสิ่งที่มันก่อ” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบนิ่ง ดวงตาคมเข้มทอประกายแห่งความเดือดดาล สำหรับผู้เฒ่าที่วันๆคิดเอาแต่คดโกงผลประโยชน์จากคนอื่นสักวันจะต้องได้รับกรรมในสิ่งที่มันก่อ แต่นึกไม่ถึงว่าเวลาแห่งการลงทัณฑ์มันจะมาถึงเร็วเพียงนี้
“ฉันว่านายรอให้ทางตำรวจจัดการเสียดีกว่า”
“ถ้ารอให้มนุษย์ที่เรียกตัวเองว่าตำรวจเข้ามาทำงาน ความพินาศมันคงมาเยือนฉันพอดี”
“แต่นายต้องเชื่อฟังกฎหมายของบ้านเมือง”
“กฎหมายอย่างนั้นเหร.......กฏหมายที่ตั้งขึ้นมาเพื่อประโยชน์ของใครบางคนอย่างนั้นเหรอ”
“...................” หลักเขตนิ่งเงียบเพราะไม่สามารถโต้แย้งถ้อยคำของศิขรินทร์ได้
“ฉันไม่ได้ทำตัวเหนือกฎหมาย แต่ฉันมีวิธีของฉัน”
“มีอะไรให้ช่วยก็บอกแล้วกัน เห็นว่าเป็นน้องเขยหรอกนะ” สิ้นเสียงของหลักเขตหมอนอิงที่ก็ลอยเข้ามาปะถะหน้าของชายหนุ่มเข้าอย่างจัง นายทหารหนุ่มหัวเราะออกมาหึๆ เพราะจะเป็นฝีมือใครถ้าไม่ใช่ไอ้ประธานหน้านิ่งที่นั่งคุยอยู่กับตน หลักเขตกำลังจะขว้างกลับคืนแต่ภัสดาก็เปิดประตูออกมาเสียก่อน ชายหนุ่มจึงเก็บไม้เก็บมืออย่างรวดเร็ว ไม่อยากรังแกแฟนของคนอื่น
“คุยอะไรกันอยู่เหรอน่าสนุกจัง”
“น่าสนุกตรงไหน......”
“ห๊ะ!! เมื่อกี้มึงว่าอะไรนะไอ้พี่เขต”
“เปล่าๆ หิวแล้วเนี่ย มีอะไรให้แขกกินบ้างวะ”
ค่ำนั้นศิขรินท์โทรสั่งอาหารขึ้นมาทานโดยมีแขกรับเชิญกิตติมาศักดิ์คอยทำหน้าที่เป็นก้างชิ้นโตขวางตนกับภัสดา ทำเอาท่านประธานต้องนับหนึ่งถึงร้อยอยู่ในใจเกือบสิบรอบในความกวนของหลักเขต และต้องขอบคุณนายช่างใหญ่คอยตักโน่นตักนี่มาให้อย่างเอาใจ ก็เพียงพอที่จะช่วยลืมใบหน้ากวนๆของอีกฝ่ายไปได้ และเมื่อทานเสร็จเขตก็รีบกลับทันทีเพราะมีงานด่วน ทั้งศิขรินทร์และภัสดาก็ลงมาส่งถึงลานจอดรถ และกว่าที่พ่อทหารใหญ่จะกลับไปได้ ก็เกือบได้แลกหมัดกันอยู่ลอมล่อ เพราะอีกฝ่ายพุ่งจะเข้ามาหอมแก้มภัสดา ศิขรินทร์โมโหกระฟัดกระเฟียดแต่ก็ทำอะไรหลักเขตได้ไม่มากนัก
“ขับรถกลับดีๆ อย่าแวะปล่อยข้างทาง” ภัสดาเอ่ยกำชับเพื่อนสนิท เมื่อรถยนต์คันหรูของหลักเขตค่อยๆลับสายตาไป ศิขรินทร์จึงเดินโอบเอวบางกลับเข้าคอนโดทันที แต่เงาที่ไหววูบที่ในมุมอับของคอนโดทำเอาร่างสูงขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่ชอบมาพากล สัญชาติญาณบางอย่างกำลังเตือนให้ชายหนุ่มรู้ว่าอันตรายกำลังมาเยือนตนแล้ว ศิขรินทร์จึงรีบสาวเท้าอย่างรวดเร็ว แต่ยังไม่ทันที่จะถึงก็มีรถกระบะคันหนึ่งขับมาด้วยความเร็วแล้วเบรกกะทันหัน!!
ปังงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!
“พีท!!!!!!!!!!!!!”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
๐ โอ้วววววววววววววว ไม่เจอะกันนานคิดถึงจังเล้ยเน้อออออออออออออ -/////- คิดถึงเค้าไหม
๐ หายไปนาน ต้องขออภัย แต่ก็มาอัพนะคะ ไม่ได้หายไปเลยอิอิ
๐ ตอนนี้จบแบบไม่ค้างนะ จริงๆ ( เชื่อเค้าเถอะ)
๐ อากาศเปลี่ยนแปลงอีกแล้ว ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ
๐ อย่าลืมกดเป็ด กด+ ให้นักเขียนด้วยเน้ออออ
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
โอ้ย!!!!
หัวใจจะวาย
หนูพีทจะเป็นอะไรไหมนั่น
-
อร้ากกกกกก. ค้างอ่ะเกิดไรขึ้นเนี่ยะ เอาปืนยิงไรเตอร์เลย555 ล้อเล่น มาต่อเร็วๆนะ อยากอ่านปะทะคารมระหว่างเเม่สามีกับสะใภ้จัง
-
กระโดดกัดคอคนแต่ง แง่มมมม ทำไมทำร้ายกันแบบนี้ คุณพีทเป็นอะไรคะ คุณพีทจะเป็นไรมั้ย????!!!
-
พี่เขตขับรถกลับมาด่วนเลยยยยยยยยยยยยยยยย
น้องพีทจะเป็นไงมั้งเนี่ยยยยยยยยยยยย
-
หนูพีททททททททททททท :z3:
-
กริ๊ดดดดดอัพแล้วววววววววววว
พีทจะเป็นไรไหมTT
รอเรื่องนี้ตลอดเลยยยสู้สู้นะค่ะ :call:
-
คนเขียนนนนนนน ถามไรหน่อยจิ
- ตกลงว่าแม่พระเอกไม่รู้หรอว่าพีทรวยพอๆ กับตัว ถึงได้เรียกพีทว่าไอ้บ้านนอก = =
-
คุณพระะะะะะะะะะะะะะะะะ !!!! หวานกันอยู่ดีๆ , มีเรื่องจนได้
ปังงงง เสียงอะไรอะ เสียงปืนหรอ
พีทททททททททททททท ไม่เป็นอะไรใช่ไหม :z3:
อิเสี่ยจักรแกไม่ได้ตายดีแน่ ทำร้ายเจ้าของหัวใจอินทรีย์เงินแบบนี้ ตายซะ !!
-
คนเขียนนนนนนน ถามไรหน่อยจิ
- ตกลงว่าแม่พระเอกไม่รู้หรอว่าพีทรวยพอๆ กับตัว ถึงได้เรียกพีทว่าไอ้บ้านนอก = =
ถ้าตั้งใจอ่านดีๆ ก็จะรู้นะคะ อิอิ มันอยู่ในเนื้อเรื่องอยู่แล้ว
-
:fire: :fire:หนูพีท ของฉ้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
พี่ศิ ไม่ปล่อยแกไว้แน่ ไอ้โจร ชั่ววววว
-
พีทเป้นไรไหมเนี่ย
-
เสียงไรเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
รถชนหรือว่าเสียงปืน
-
ก็ไม่ค้างนะ แค่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นต่อ :a5:
-
ไม่ค้างตรงไหนจ๊ะ :m16: :m16: :m16:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คนของเสี่ยนั่นใช่มั้ย กล้าล้วงคองูเห่าถึงที่เลยเนอะ
ศิจัดการมันให้สิ้นซาก พีทอย่าเป็นอะไรนะ
บวกเป็ด
-
โอ้ม้่า่ยยยยยยยยยย
“พีท!!!!!!!!!!!!!”
-
พีทจะเป็นอะไรไหมนั่น ศิดูแลเอาใจใส่พีทน่าดู แต่คนที่ทำเรื่องแบบนี้ไม่ได้รู้ตัวเลยนะเนี่ยว่าวุ่นวายอยู่กับใคร
-
ไม่ค้างตรงไหนคะคนเขียน
ค้างสุดๆไปเลย
พีทโดนอะไรอ่า
โดนยิงหรอ
จะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย
คนเขียนมาต่อให้หายค้างเร็วๆน้า
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงง กลับมาต่อด่วน :serius2:
-
พีทททททททททททททท
-
+1....จะมาม่าหรอออ...ม่ายเอานะ๊.....เป็นกำลังใจให้ :o12: :o12: :o12:
-
:a5: ค้างงงงงง
:z3: :z3: :z3:
-
พีท!! :z3:
-
พีทโดนยิงเหรอ อย่างนี้ต้องไปถล่มไอ้พวกชั่วนั่น
+1 ให้แล้วรีบมาต่อไวๆนะ
-
!(O_O ) .... ( O_O)!? เกิดไรขึ้น พี่เขตยางรถแตก =w=
-
:z3: คนเขียน บอกจบไม่ค้างเนอะ แต่จริงๆ มันค้างมากกกกกกกกกกกกก
พีทจะเป็นไงบ้าง หลบทัน หรือโดนยิง คนเขียนรีบมาต่อด่วนนนน :call:
:L2: :pig4: คนเขียน พร้อม กด+ และ + เป็ดให้แล้วค่ะ
-
“พีท!!!!!!!!!!!!!”
พีทเป็นไรอ่ะ อย่าทำอย่างนี้ คนเขียนอย่าทำร้ายจิตใจคนอ่าน มาต่อเหอะนะ นะ นะ
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
:z3: :z3:
ตายๆๆพีทเป็นไงน้อ
:เฮ้อ:
-
+1
-
เกิดอะไรขึ้นเนี่ย พีทจะเป็นอะไรมากหรือเปล่า
-
พีทอย่าเป็นอะไรนะ ชิชะ! ไอ้โจรนี่ไม่รู้จักศิซะแล้ว
กล้ามาทำร้ายพีทต่อหน้าศิได้ เดี๋ยวก็เจอดีหรอก
ที่สำคัญลงมือที่คอนโดของศิซะด้วย กล้าจริงๆ
คนของเสี่ยจักรหรือเปล่าแต่คิดว่าน่าจะใช่ :m16:
เรื่องธุรกิจยังพอทนแต่นี่เล่นคนรักกันเลยเหรอ
หวานกันมาตลอด ตอนท้ายเล่นเอาใจหายเลย
ขอให้พีทปลอดภัยนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
กดเป็ดจ้า
-
กดบวก1 ให้แล้วรีบมาต่อไวๆนะค่ะ
กำลังหวานอยู่ดีๆ มีเรื่องซ่ะแล้ว
:กอด1:
-
:o12:ไม่นะพีทต้องไม่เป็นอะไร
-
:m16: :m16: :m16: :m16:
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
ค้างงงงงงงง
รีบกลับมาต่อเร็วๆนะ
ชอบอ่ะ สนุกมากๆ
-
หายคิดถึง น้องพีท น่ารักกันตลอด อยากได้แฟนแบบคุณศิซักคน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พีทททท!!!
-
โอ๊ะโอ๋~~~~~~!!!!!
เสียง 'ปังงงงงงง' อะไรกัเนี่ย
หวังว่าจะไม่มีเรื่อง้รายน้า TT^TT
-
ไอ้ "ปัง" นั่นมันคืออะร๊ายยยยย
แล้วทำไมต้องเรียกพีทด้วยย
ค้างมากๆๆๆ :z3:
อย่าหายไปนานนะคะ
รับมาต่อเถอะนะ พลีสสส
-
:sad4: o22
-
พีท ท ..... !!!!!!!!!!
o22 o22 o22 o22
:o12: :o12: :o12:
-
o22 พีท!!!! ....ตกใจเพราะเสียงคุณเผือกน่ะแหละ แต่จริงๆแล้วไม่ได้เป็นอะไรหรอกใช่ม่ะ ก็พีทของเราเก่งทั้งบุ๋นทั้งบู้นิเนอะ :z6:
-
พีทจะเป็นไรไหมอ่ะ :monkeysad:
ค้างงงงงง :serius2: :serius2:
-
พีทจะเป็นอะไรหรือเปล่า กำลังรอให้พีทเจอกับคุณหญิงซะหน่อย
อิอิ
-
ตาย...ค้างซะงั้น :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
วางระเบิดกันชัดๆ ค้างเลย :z3:
-
:a5: :a5: :a5:
พีทททททท
แต่จะว่าไปหลักเขตนี่ก็ กขค จริงๆด้วย 555555555
-
:impress3: มาแล้ว นานมาก เลย
ขอบุณ เราติดตามอยู่นะ มาต่ออีกล่ะ
-
สมกับที่รอคอย :mc4: :mc4:
-
ใครจะทำไรเฮียพีทไม่ยอม :z3:
เฮียสู้ๆน่ะ :กอด1:
-
+1 ให้จร้าาาาาาาาาาาาา
พีท ไม่เป็นไรน้าาาาาาาาาาาาาาาาาา :z3:
รอจร้าาาาาาาาาาาาา :call:
-
อร๋าย เกิดอะไรขึ้นอะ พีทจะเป็นอะไรรึป่าวอะ
-
ใครกันนะชั่งบังอาจมากระตุกหนวดเสือเนี่ย ท่าทางจะไม่อยากตายดีซะแล้ว
o13 o13
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด หนูพีทของหนู ไม่ซิของพี่ศิ
พีทจะเป็นอะไรมั๊ยอ่ะ พีทโดนมั๊ย งือออออออออออออออ
ค้างๆๆๆๆๆ
-
เฮ้ย!!
-
ใครมันบังอาจมาลอบกัดวะ :angry2:
ขอให้พีทปลอดภัยแล้วจัดการหมาลอบกัดให้สาสม o18
-
:call: :call: :call:
-
ยังไม่กล้าอ่าน ไว้เรียบร้อยแล้วค่อยอ่านทีเดียวน๊า
-
อย่าเป็นอะไรนะพีท!!
-
ใครทำพีททท
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
:a5: ใช่ค่ะไม่ค้างเลยค่ะจบแบบเคลียร์มั่กๆอ่ะ อุมะ...พีทจะเป็นอะไรมั้ย แล้วเผือกจะเข้ามาช่วยทันหรือไม่ เหตุการณ์ต่อไปจะเป็นยังไงเนี่ย มาต่อไวๆนะคะ จะตั้งตารอตอนต่อไป
-
:fire: :fire:ใครมาลอบยิง :m31: :m31:
:call: :call: :call: :call:
-
ขออภัย...นักเขียนท้องเสีย
โปรดเมตตาด้วยเถิด :call:
-
ใครมันเลวลอบกัดแบบนี้ หวังว่าพี่ศิกับพีทจะไม่เป็นไรนะ เพี้ยง
-
:กอด1: :L1:
-
เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนนะคับ หายป่วยใวๆนะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:t3: :t3: :t3:
-
:monkeysad: พีทเปงไยเป่าอ๊า หรือว่าจะเปงเฮียศิที่เปงอ๊า
มาต่อไวๆนะคร๊า รออยู่จ้า
-
แจ้งคนอ่านทั้งหลาย
โปรดใจเย็นๆ 555++
นักเขียนขอเวลา....
-
อย่านานนะคะ คิดถึง :o12:
-
พีทเป็นอะไร
-
ให้เวลาผู้แต่งจัดการธุระส่วนตัวก่อน
อย่าให้รอนานเน้อ
อยากรู้ว่าพีทหรือเผือกเป็นอะไรหรือเปล่า
+เป็ดให้ด้วย แทนความคิดถึงคร้าบบบบ :L2: :L2:
-
ไม่ค้างตรงไหนอ่ะ คุณนักเขียน
ไอ้เสียงปังนั้น ไม่ใช่เสียงปืนใช่ม่ะ :a5:
-
บทที่ 41
ราคะ
“พีททททท!!!” ศิขรินทร์ก้มมองร่างในอ้อมแขนทันทีและเมื่อเห็นภัสดาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรร่างสูงจึงกระชับอ้อมแขนรัดร่างโปร่งบางเอาไว้แน่น ดวงตาคมเข้มทอประกายเรืองรองเพราะความโกรธจัด รถกระบะคันนั้นขับออกไปอย่างรวดเร็ว ทำเอาร่างสูงถึงกับสบถออกมาเพราะความไม่ได้ดั่งใจ
“ศิ!!! เป็นอะไรไหม” ภัสดาเอ่ยเสียงตระหนกพร้อมทั้งขยับกายเข้าหาร่างสูงอย่างรวดเร็ว ดวงตากลมโตมองสำรวจเรือนกายสูงโปร่งเพื่อให้แน่ใจว่าร่างที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้ไม่ได้รับอันตราย นึกย้อนไปเหตุการณ์ที่ผ่านมาได้เพียงไม่กี่วิแล้วอดหวาดหวั่นไม่ได้ ถ้าหากศิขรินทร์ไม่กระชากตนเข้าไปหลบตรงมุมเสา ป่านนี้คงไม่ได้มายืนพูดอยู่ตรงนี้ ความห่วงใยผสมความหวาดกลัวประดังประเดเข้ามาทำเอานายช่างใหญ่ตั้งรับแทบไม่ทัน
“ไม่เป็นไรครับ” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงนุ่มพร้อมทั้งกระชับอ้อมแขนให้รัดร่างโปร่งบางให้แน่นยิ่งขึ้นไปอีก หัวใจกลับมาเต้นเป็นจังหวะราบเรียบเมื่อเห็นว่าภัสดาโปรดภัยและไม่ได้รับอันตราย กำลังใจท้วมท้นยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อสัมผัสได้ถึงฝ่ามือบางที่ลูบไปมาบริเวณแผ่นหลังกว้างของตน
ทั่วทั้งบริเวณเต็มไปด้วยเสียงโหวกเหวกโวยวายของผู้ที่อยู่ใกล้กับจุดเกิดเหตุ บางคนเข้ามายืนดูอย่างใกล้ชิดบางคนก็จับกลุ่มยืนมองอยู่ด้านนอก ศิขรินทร์กวาดตามองรอบๆบริเวณไปมาอย่างถี่ถ้วนแต่ก็ไม่พบคนร้ายสักคน ก้อนเนื้อที่เต้นเป็นจังหวะที่อกข้างซ้ายเริ่มเร่งจังหวะรัวกลอง ความร้อนรุ่มแทรกซึมทุกอณูเนื้อ ยากที่จะระงับมันได้ลง
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับนาย” วิชัยกับลูกน้องสามคนวิ่งเข้ามา ส่วนคนอื่นๆ กระจายกำลังสำรวจรอบบริเวณ ศิขรินทร์ตวัดฝ่ามือลงบนใบหน้าของลูกน้องคนสนิทของตนทันที
“มัวไปทำอะไรอยู่! ต้องให้ฉันโดนพวกมันยิงตายไปเสียก่อนใช่ไหม ถึงจะโผล่หัวออกมา!!” ร่างสูงตวาดเสียงดัง ทำเอาภัสดาที่อยู่ในอ้อมแขนของศิขรินทร์ถึงกับสะดุ้ง เพราะไม่เคยเห็นศิขรินทร์โกรธถึงขนาดนี้มาก่อน
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันบ่งบอกถึงอารมณ์ของประธานอินทราทิพย์กรุ๊ปว่ากำลังจะระเบิดในไม่ช้า ฝ่ามือหนากำเข้าหากันอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ สายตาคมเข้มกวาดมองใบหน้าบอดี้การ์ดทุกคนไปมาอย่างช้าๆ คิวดกดำขมวดเป็นปมเข้าหากัน ถ้าในยามปกติภัสดาคงจะช่วยคลายปมนั้นให้คลี่ออกมาได้ แต่ในยามนี้กระแสความโกรธของศิขรินทร์นั้นกำลังเชี่ยวกรากอย่างรุนแรง ภัสดาจึงทำได้เพียงใช้ฝ่ามือบางของตนเองลูบแผ่นหลังกว้างขึ้นลงอย่างช้าๆ หวังจะให้ร่างสูงโปร่งที่ยืนโอบตนอยู่นี้คลายอารมณ์ลง
“ผมขอโทษครับนาย” วิชัย และลูกน้องคนอื่นๆ ต่างพากันก้มหัวอยู่เบื้องหน้าของผู้เป็นนายอย่างสำนึกผิด ภาระหน้าอันสำคัญเช่นนี้สมควรที่จะโดนผู้เป็นนายลงไม้ลงมือ นึกไม่ถึงว่าจะมีคนลอบเข้ามาทำร้ายเจ้านายของตนได้ เพราะกำลังรักษาความปลอดภัยนั้นกระจายไปทุกจุดรอบๆคอนโดมิเนี่ยมแห่งนี้อย่างแน่นหนา
“ไปลากตัวมันมา!! ถ้าทำงานไม่สำเร็จฉันจะลงมือกับพวกนายเอง”
ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเย็น แล้วตวัดร่างโปร่งขึ้นแนบอก หันหลังเดินขึ้นห้องทันที ภัสดาไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยแย้งอะไรออกไป เพราะรู้ดีว่าอารมณ์ของศิขรินทร์ตอนนี้กำลังเชี่ยวกรากอย่างรุนแรง ตลอดเวลาที่ขึ้นลิฟต์มานั้นท่อนแขนแข็งแรงของศิขรินทร์นั้นโอบกอดร่างโปร่งของภัสดาเอาไว้ไม่ห่างกาย แม้ในบางครั้งอาจจะรัดไปบ้าง แต่ภัสดาก็ไม่ได้เอ่ยแย้งหรือว่ากล่าวร่างสูงแต่อย่างใด เพราะรู้ดีว่าอารมณ์ของศิขรินทร์ตอนนี้ไม่ควรที่จะเอาเรือไปขวาง เพราะมันกำลังเชี่ยวกรากอย่างรุนแรงนั่นเอง
ทันทีที่เข้ามาบริเวณห้องนอนแล้ว ภัสดาก็ดึงร่างหนาที่ยืนซ้อนหลังตนให้ออกมายืนเบื้องหน้าแล้วสวมกอดศิขรินทร์เอาไว้อย่างปลอบโยน ใบหน้าคมเข้มของศิขรินทร์ตอนนี้ซีดเผือดลงอย่างช้าๆ ร่างสูงฝังหน้าไว้กับซอกคอหอมกรุ่นพร้อมทั้งสูดกลิ่นกายของคนรักเข้าปอดเสมือนเรียกกำลังใจให้ตนเอง ภาพเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อสักครู่ฉายซ้ำกลับไปกลับมาเสมือนตอกย้ำให้ชายหนุ่มได้รู้ว่า ความเป็นความตายนั้นอยู่ใกล้เพียงเอื้อมมือเท่านั้น
“กูไม่เป็นอะไรซักหน่อย…....มึงเห็นไหมกูก็ยืนอยู่หน้ามึงไง ศิ!” ภัสดาเอ่ยเสียงนุ่ม พร้อมทั้งใช้ฝ่ามือลูบไล้แผ่นหลังกว้างของศิขรินทร์ไปมาอย่างปลอบประโลม ศิขรินทร์ในยามนี้เหมือนเด็กน้อยที่เพิ่งผ่านเหตุการณ์อันเลวร้ายครั้งยิ่งใหญ่มา และภัสดาก็รู้ว่าเพราะอะไรถึงทำให้ศิขรินทร์ถึงมีใบหน้าซีดเผือดเช่นนี้
“แล้วถ้าเมื่อกี้ผมไม่ปกป้องคุณไม่ได้ล่ะพีท.............มันจะเกิดอะไรขึ้น” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงสั่น อยู่ต่อหน้าลูกน้องชายหนุ่มผู้นี้แข็งกระด้าง และเย็นชา ความดุร้ายเพียงแค่ปลายตามองนั่นก็ทำให้คนใต้อาณัติหวั่นเกรงไปตามๆกัน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าภัสดา ศิขรินทร์ก็แค่ผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง ไม่ใช่ท่านประธาน หรือเจ้านายของใครทั้งนั้น เป็นผู้ชายที่มีเลือดเนื้อเชื้อไขทั่วไป และในยามนี้ร่างสูงคงกำลังตกใจกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ และคงที่จะอดโทษตัวเองไม่ได้
“กูก็อยู่หน้ามึงนี่ไง ไม่ได้เป็นอะไร ยังแข็งแรงน่ารักสดใสเหมือนเดิม” มือบางลากข้อมือหนาให้เดินตามไปที่โซฟาบริเวณห้องรับแขก เมื่อภัสดานั่งลงก็ฉุดให้ศิขรินทร์ลงมานอนหนุนตัก นิ้วเรียวลูบไล้ผิวแก้มสากของคนรักไปมาอย่างช้าๆ ส่งความรักและความห่วงใยผ่านปลายนิ้วให้อีกฝ่ายได้รับรู้
“ผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้” ศิขรินทร์ปิดเปลือกตาลงอย่างช้าๆ ซึมซับกลิ่นอายของความรักที่ลอยอบอวลอยู่รอบๆกายของตนและภัสดาเอาไว้อย่างเต็มที่ ขุมพลังที่เสริมสร้างกำลังและแรงใจไม่เอาชนะสิ่งเลวร้ายที่ประดังประเดเข้ามา
“มันไม่ใช่ความผิดมึง....อย่าโทษตัวเอง”
“ครับ”
ทั้งสองคุยกันไปถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อสักครู่ ศิขรินทร์เล่าถึงศัตรูหมายเลขหนึ่งอย่างเสี่ยจักรให้ภัสดาฟัง ร่างโปร่งพยักหน้ารับแล้วออกความเห็นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น และเมื่อรู้ว่าตนเองมีบอดี้การ์ดตามอาลักขาอยู่ห่างๆก็อดแปลกใจอยู่ไม่น้อย เจ้าของอู่ใหญ่ไม่ได้โวยวายหรือไม่พอใจแต่อย่างใดที่รู้ว่าตนเองมีบอดี้การ์ดตามอารักขา เพราะรู้ดีว่าที่ศิขรินทร์ทำอย่างนั้นก็เพราะห่วงใยในสวัสดิภาพของตน
“ไม่โกรธผมใช่ไหมที่ให้คนไปตามดูแลคุณ”
“ก็ดี เวลามีคนมากระทืบกูจะได้มีคนช่วยทัน” ภัสดาเอ่ยเสียงเหย้า แต่ดูเหมือนว่าท่านประธานร่างใหญ่ที่นอนหนุนตักตนอยู่นั้นไม่มีอารมณ์ร่วมด้วยเสียอย่างนั้น
“ไม่ตลกนะพีท”
“เอ้าเหรอ แต่ทำไมกูตลกล่ะ ฮ่าๆ”
“ผมซีเรียส”
“เออน่า! กูไม่เป็นอะไรหรอกน่าเชื่อกู นี่ใครๆ นี่นายช่างใหญ่นะเว้ย ลูกน้องกูเยอะแยะ”
“ผมรู้...แต่พวกมันเก่งเรื่องลอบกัด ผมไม่อยากเสี่ยงอีกแล้ว”
.
.
.
.
.
.
หลังจากภัสดาหลับไปแล้วศิขรินทร์ก็ออกมานั่งรอการข่าวของคนร้ายที่ห้องรับแขกด้วยใบหน้าที่นิ่งสงบแต่จิตนั้นไม่สงบเสียเท่าไรนัก บิดาและมารดาหลังจากทราบข่าวก็โทรมาทันที บิดของตนให้คุณลุงซึ่งเป็นนายทหารเก่าส่งลูกน้องมาดูแลความปลอดภัยอีกจำนวนหนึ่ง ศิขรินทร์สั่งเจ้าหน้าที่ของคอนโดให้ดูแลความปลอดภัยเพิ่มเป็นสองเท่า และปิดข่าวเรื่องลอบทำร้ายให้เงียบที่สุด เพราะถ้าหากสื่อรู้ หลังจากนั้นความวุ่นวายและหายนะคงจะมาเยือนของจริง ใช่ว่าศัตรูของศิขิรนทร์จะมีเพียงเสี่ยจักรคนเดียว นักธุรกิจคนอื่นๆ ก็คงพร้อมที่จะส่งตนลงขุมนรกได้เหมือนกัน ทรัพย์สินเงินทอง และผลประโยชน์มันไม่เข้าใครออกใคร แต่พวกเขาเหล่านั้นก็ทำตัวเป็นได้เพียงคลื่นใต้น้ำเท่านั้นไม่เหมือนเสี่ยจักรที่พยายามงัดข้อกับตนมาตลอด และตลอดระยะเวลาที่ทำธุรกิจมาศิขรินทร์มักจะมองข้ามความเสียหายที่อีกฝ่ายพยายามก่อขึ้นมา แต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้ความอดทนอดกลั้นสิ้นสุดลงแล้ว เพราะอีกฝ่ายหาญกล้าเป็นอย่างยิ่งที่บังอาจมาทำร้ายหัวใจดวงที่สอง และไม่ว่าจะต้องทำอย่างไร ต้องแลกด้วยอะไร ศิขรินทร์จะไม่มีวันยอมเป็นอันขาด ถ้ามีศิขรินทร์อยู่บนโลกนี้จะไม่มีไอ้เฒ่าเจ้าเล่ห์อย่างมันอยู่บนพื้นแผ่นดินแห่งนี้!
“ได้เรื่องแล้วครับ” ศิขรินทร์เงยหน้ามองผู้มาใหม่ วินัยและลูกน้องจำนวนหนึ่งหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าของชายหนุ่มที่ตอนนี้เอนกายพิงโซฟา แขนทั้งสองข้างวาดไปตามความยาวของพนักโซฟา ดวงตาคมเข้มมองใบหน้าของลูกน้องนิ่งเฉยรอฟัง
“เป็นคนของเสี่ยจักรจริงๆครับ” ดวงตาคมเข้มทอประกายเรืองรองเมื่อได้ยินสิ่งที่คาดเอาไว้แล้ว ฝ่ามือหนากำเข้ากันแน่นอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ที่พลุ่งพล่านขึ้นมาในอก
“เล่ามาให้ละเอียด”
“พวกมันรับสารภาพว่าทำให้เสี่ยจักร แต่มีผู้หญิงสั่งมาอีกทีครับ เสี่ยไม่ได้สั่งการเอง”
“มันเป็นใคร!”
“สเตฟานนี่ เดวิด ครับ”
.
.
.
.
.
“อะไรนะลูกน้องของเสี่ยทำพลาดอย่างนั้นเหรอ” ร่างสมส่วนในชุดนอนผ้านิ่มอวดรูปร่างลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว ผมหยักศกที่ปล่อยสลายทั่วแผ่นหลังเนียนสะบัดไปมาตามเสียงอารมณ์ ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวอย่างโกรธจัด เธออุตส่าห์นอนรอฟังข่าวดีจากลูกน้องของเสี่ย แต่ดูเหมือนว่าวินานที่เธอสร้างไว้ในอากาศจะพังทลายลงอย่างไม่เป็นชิ้นดีเมื่อได้ยินจากปากของเสี่ยว่างานที่เธอให้ลูกน้องของเสี่ยไปทำนั้นพลาดอย่างไม่เป็นท่า
“ใช่ แต่เธอไม่ต้องห่วง ครั้งหน้าไม่พลาดแน่นอน” ร่างท้วมก้าวเข้าหาเรือนร่างสมสวมที่ยวนตาอย่างห้ามใจไม่อยู่ มืออวบอูมลูบไล้เอวคอดกิ่วไปมาอย่างเสน่ห์หา เสี่ยจักรฝังจมูกลงไปซุกไซร้ลำคอระหงของหญิงสาวอย่างหื่นกระหาย แต่ก็โดนมือบางของเจ้าของร่างผลักไสออกมาเสียก่อน
“ฉันอารมณ์ไม่ดี เสี่ยอย่าเพิ่งกวน” สเตฟานนี่ผลักร่างท้วมออกอย่างรังเกียจแต่ก็แสร้งทำหน้ากระเง้ากระงอดทั้งที่ภายในใจเต็มไปด้วยความเดียดฉันท์ หากไม่มีผลประโยชน์ร่วมกัน เธอคงไม่เอาตัวเข้าแลกอย่างนี้
“ช่วยสำนึกหน่อย ว่าฉันเป็นใครแล้วเธอเป็นใคร” เสี่ยใหญ่เอ่ยเสียงเรียบแล้วเดินไปนั่งบนเตียง ทำเอาสเตฟานนี่กระวีกระวาดตามไปประจบเอาใจ กิริยาออดอ้อนออเซาะทำเอาความขุ่นเคืองเมื่อสักครู่หายไปเพราะมารยาและความยั่วยวนของหญิงสาว
“อย่าเพิ่งโกรธซิคะ สเตฟานนี่ไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดอย่างนั้น” ร่างสมส่วนยวนตากระแซะเข้าหาร่างท้วมอย่างช้าๆ นิ้วเรียวยาวลูบไล้แผงอกที่เต็มไปด้วยไขมันของเสี่ยจักร และก็ไม่ห้ามปรามที่อีกฝ่ายสอดมือเข้ามาลูบไล้ทรวงอกของหล่อนอย่างจาบจ้วง
“ทำให้ฉันพอใจซิ ฉันถึงจะไม่โกรธเธอ” เสี่ยใหญ่เอ่ยเสียงงแหบพล่าเพราะถูกหญิงสาวกระตุ้นอารมณ์เสน่ห์หาอย่างเต็มที่
“แต่เสี่ยต้องสัญญาว่าจะจัดการมันให้ฉัน”
“แน่นอนถ้าเธอทำให้ฉันพอใจ เธอจะได้ทุกสิ่งทุกอย่างตามที่เธอต้องการ” สิ้นประโยคดังกลางสเตฟานนี่ก็ประกบริมฝีปากเข้าหากรีบปากหนาของเสี่ยใหญ่ทันที ริมฝีปากบางของหญิงสาวพรมจูบไล่ลงต่ำมาเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ตรงกึ่งกลางร่างกาย ดวงตาสีน้ำทะเลมองใบหน้าของเสี่ยใหญ่อย่างยั่วยวน เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายตกอยู่ภายใต้อำนาจราคะที่ตนก่อขึ้นมาก็กระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ สุดท้ายแล้วมารยาหญิงก็บันดาลได้หมดสิ้นทุกอย่าง
๐ สั้นๆ แต่ฉันรักเธอ ฮ่าๆๆ เอาไปสั้นๆก่อนนะ
๐ กว่าคนอ่านทั้งหลายจะใจขาดตายก่อน ก็เลยรีบลงอย่าว่ากันเน้อ
๐ อ่านแล้วเม้น กด+ กดเป็ดให้ด้วยนะคะคนอ่านที่น่ารักทั้งหลาย
๐ แล้วพบกันใหม่ตอนหน้านะคะ จุ๊ฟๆๆๆ
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
-0-
-
น้องพีท หวานๆกับพี่ศิมั้งจิ
-
แบบนี้ต้องกำจัดให้สิ้นทั้งเสี่ยแล้วก็นังนั่น :angry2:
-
มาแล้วว จะบอกว่าปูเสื่อรอตั้งแต่อัพน้องตะวันแล้วค่ะ ว่าแล้วเรื่องนี้ต้องตามมาติดๆ ^^
เบื่อชะนีทุกตัวที่มาเกาะไอ้เผือก เฮ้ออ :m16:
+เป็ดนะ
-
:เฮ้อ: โล่งอกที่พีทไม่เป็นอะไร
ว่าแล้วเชียวว่าต้องแม่สเตฟานี่แน่ๆที่อยู่เบื้องหลัง
ศิจัดการสองคนนี้เลยเอาให้เข็ด อย่าคิดเผย่อเสนอหน้าออกมาอีก :laugh:
บวกเป็ด
-
:fire: :fire: :fire:
-
ดีนะทีพีทไม่เป็นไรอะ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ว่าแต่อีนังชะนีอย่างนี้ต้อง :z6: :z6: :z6:
รออออออออออออออออออออออออออ :call: :call:
-
เอาอีก เอาอีก เอาอีก :laugh5: :laugh5: :laugh5:
-
สั้นมากเลย ปกติยาวกว่านี้นิ ไงรีบมาต่อนะ อิดอกนั้นมีตายแน่ :fire:
-
เสี่ยจักร & สเตฟานนี่ เดวิด ผีเน่ากับโลงผุแท้ๆ !!!! :angry2:
เตรียมตัวลงนรกไปพร้อมกันได้เลย ศิไม่เอาแกสองคนไว้แน่ :z6:
ส่วนพีทโชคดีนะที่ไม่เป็นไร ขวัญเอ้ยขวัญมา :กอด1:
-
หญิงก็ร้ายชายก็ชั่วจริงๆ ร้ายเหมือนกันมาเจอกัน
อย่าว่าแต่ศิเลยที่โกรธมาก คนอ่านก็โกรธมาก แต่ก็โล่งใจที่พีทปลอดภัย
จัดการไอ้เสี่ยจักรกับนังสเตฟานี่ให้มันสาสมเลยนะท่านประธาน
-
ถึงกับเอาตัวเข้าแลก :sad3:
-
+1 :L2:
-
รอฉากหวานจ้า ดีจริงๆคุณพีทไม่เป็นอะไร เอาหน่าคุณศิเค้าก็ห่วงเป็นธรรมดา
-
ยัยสเตฟานีต้องจัดการให้หนักเลย กล้ามาทำร้ายพีทได้นะ ศิจัดการให้หมดเลย
-
:call: :call: :call:
-
คราวหน้าไม่พลาดหรอออออ เสี่ย
-
อย่างนี้ต้องให้ศิจัดการให้เด็ดขาด
-
นางงูพิษ :z6: :z6: :z6: :z6:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :really2:
-
เดี๋ยวนะ......
ขอ :beat: :beat: :beat: หลายๆทีเถอะ
แกทำเฮียพีทของข้า :z6:
ศิขาอย่าเอามันไว้
รอตอนต่อไปขอรับ :3123:
-
โล่งอก พีทไม่เป็นไร >.<
+1 ค่ะ
:L2:
-
ยัยชะนีสเตฟานี จะรู้ไหมว่าตัวเองกำลังทำให้คุณศิอยาก :beat: :z6: ที่บังอาจมารังแกพีท
กด + ให้คนเขียนค่ะ
-
:เฮ้อ:โชคดีที่พีทไม่เป็นไร
-
งูพิษมันยังไม่ตาย ต้องตีมันให้ตายจะได้มะลอบกัดเราอีก
-
ผู้หญิงบางคนเวลาหึงหวงไม่ได้ดั่งใจนี่เหมือนนางมารจริงๆนะ
ให้ทำอะไรก็ได้ขอให้สะใจเป็ฯพอ สเตฟานี่นี่น่ากลัวนะ
คุณหญิงแม่อย่าเอาเป็นลูกสะใภ้เลย อกแตกตายแน่ๆ
-
ศิน่ากลัวมากจ้า
-
โล่งอกที่ทั้งคู่ไม่เป็นอะไร :เฮ้อ: แต่ก็เกือบล่ะ
พิษรักแรงหึงของผู้หญิงนี่ช่างน่ากลัวเหลือเกิน
ประกอบกับมาเจอลูกคู่อย่างเสี่ยจักรอีกนะ
คนนึงทำเพียงเพราะต้องการครอบครองผู้ชาย
อีกคนก็ทำเพราะเรื่องธุรกิจ เลยไปกันใหญ่เลย
แต่ก็ทำให้รู้ล่ะว่าศัตรูเป็นใครบ้างจะได้จัดการถูก
ระวังตัวด้วยนะทั้งสองคน มันคงไม่รามือเท่านี้แน่
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
กดเป็ดจ้า
-
ไม่ได้เม้นต์ตั้งนาน(ลืมไปว่าตัวเองก็อ่านเรื่องนี้ แหะๆ)แต่ตอนนี้พีทไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ยัยสเตฟานี่นี่มันร้ายจริงๆ
-
โอ๊ะ !!! :m30:
นางร้ายกาจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ o8
-
ผู้หญิงคนนั้้นยังวุ่นวายอีกนะเนี่ย ศิจะทำอะไรนะ
-
เสี่ยจักร & สเตฟานนี่ น่าจับไปถ่วงน้ำจัง :fire: :m31: :m16:
-
คิดผิดซะแล้วที่ทำแบบนี้ o18
-
ลอบกัดงี้มันน่าจริงๆ
-
ตายแหงม ~ ^^
-
ขวัญเอ๋ยขวัญมา :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:mc4: :mc4: :mc4: 100 หน้าแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ
-
ศิขรินทร์เอามันให้ตายเลยยยยยยยทั้งนังชะนีแล้วก็ไอเสี่ย :fire:
-
อ่านชื่อตอนนึกว่าเป็นพีทกับไอ้เฝือกน้อย
ไหนกลายเป็นชะนีไปได้
-
:z6:นังสเตฟานีน่าถีบจริงๆ พี่ศิจัดหนักมันเลยทั้งสองคน
-
หายไปนาน
กลับมาอีกที
เกิดเรื่องเลย
ใครทำเนี่ย
สู้ ๆ นะพิท อย่ายอมแพ้
-
ศิจัดการมันให้ไได้น่ะ นังชะนี มันร้ายจริงๆๆๆ :beat:
-
ดีนะที่ไม่เป็นอะไร ยัยชะนีนั่นมันน่านัก!!
-
ตามอ่านทันแล้วววววววว
ต้อนเป็ดมาให้ค่ะ
น่ารักกริ๊บกริ้ว มาก อิอิ นายช่างช่างอ้อนจังเลยน๊า ชอบ ชอบ
คำผิดแอบเยอะนะคะ
ติดตามต่อไปค่ะ
-
สั้นได้ใจ กระชับจับใจความ
-
พิษรักแรงหึงอีกแล้ว
+1
-
ดีแล้วที่พี่ศิกับพีทไม่เป็นอะไร o13
พี่ศิรู้ตัวการอย่างนี้แล้ว ถอนรากถอนโคนเลยค่ะ :fire: :fire:จะได้ไม่ต้องมาระวัง "หมา" กัดอีกทั้งต่อหน้าและลับหลัง
-
ต้องถอนรากถอนโคนนะศิ ปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว
-
หูย นึกว่าพีทเป็นอะไรไปซะอีก :เฮ้อ:
แต่ไท้คิดว่าจะเป็นชะนีปีศาจที่เป็นคนสั่งคนมาลอบทำร้ายพีทเนี่ย :fire:
อย่าเอาไว้นะเฮียจิ กำลังจัดให้สิ้นซากเลย :angry2: :fire: :m31:
-
รอดูพี่ศิจะทำยังไงกับไอ้เสี่ยหื่นกามและนังสเตฟานนี่สะตอภาคใต้
-
จัดการมันเลยศิ
เอาให้ไม่กล้าแบกหน้ากลับมาอีกกก :angry2:
พีชก้ยอมๆศิซะ จะได้เปนเมียศิซ๊ากกกกกที :t3: :t3:
-
ตายแน่ยัยสเตฟานนี่ :m31:
-
:jul1: ม่ะไหร่มาน้ออ
-
พีททททททททททททท!!!!!!!
จะเป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย -0-
-
100หน้าแล้ว :mc4: :mc4: :mc4:ก็ขอแบบ ยาวย้าวววววเลยนะขอรับ พี่ท่าน ขอแบบว่า :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
ขอหวานมั่งจิ - -
-
โอ้นึกว่าจะมีใครถูกยิงซะแล้ว
-
ใจหาบแว๊บ ดีนะที่ไม่มีใครเป็นอะไร :เฮ้อ:
แบบนี้มันต้องตายกันไปข้าง จัดการเลยศิ
-
:call: :call: :call: :call: ม่ะไหร่จะมาอัพฉลองครบ100หน้าน้ออ
-
จัดการเลย ทั้งเสี่ยทั้งอีกสเตฟานนี่ !!!
-
ลอบกัดแบบนี้ พี่เผือกจัดเต็ม จัดหนักเลยน้า
-
จัดหนักเลยนะเผือก
เอาให้อยู่ไม่ได้เลย
ทั้งชะนีทั้งเสี่ยเน่า
บังอาจมาทำนู๋พีทได้
-
อ่านเรื่องนี้แบบลุ่มๆดอนมากๆคะ
แต่สนุกมาก อ่านเป้นเงามานานมาขอฝากตัวและหัวใจด้วยอีกคนคะ
-
บังอาจมาทำดวงใจของเฮียศิ ไม่รอดแน่นาง
-
คิดถึง :กอด1:
-
บทที่ 42
เอาคืน
ข่าวประธานอินทราทิพย์กรุ๊ปถูกรอบทำร้ายดังกระหึ่มขึ้นหน้าหนังสือพิมพ์แทบทุกฉบับแต่อยู่บนหน้าหนังสือพิมพ์ได้เพียงไม่นานก็ถูกเม็ดเงินจำนวนมหาศาลเก็บกวาดทุกสิ่งทุกอย่างไปจนหมดสิ้น แต่ในวงการธุรกิจและวงการไฮโซต่างก็พูดถึงเรื่องนี้กันอย่างไม่ขาดปาก ทำเอาคุณหญิงวิจิตตราที่เพิ่งได้ทราบข่าวเมื่อตอนเช้าตรู่ถึงกับลมจับ หน้ามืดวิงเวียนจนเด็กในบ้านรับแทบไม่ทัน ประมุขของบ้านอย่างคุณศิระต้องต่อสายด่วนเรียกลูกชายหัวแก้วหัวแหวนกลับบ้านมาให้เห็นกับตาว่าบุตรชายนั้นปลอดภัยและไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ
“ขวัญเอ๋ย ขวัญมานะลูกนะ” คุณหญิงวิจิตตราโอบลูกชายอันเป็นที่รักแนบอกแล้วลูบแผ่นหลังกว้างไปมา เสมือนเรียกขวัญให้ตนและบุตรชายน คุณศิระมองภาพนั้นแล้วอมยิ้มเล็กน้อย ต่อให้เวลาจะผ่านไปเนิ่นนานซักเพียงใด ภรรยาของตนก็มองลูกชายเป็นเด็กตัวน้อยอยู่เสมอ
“ผมไม่เป็นอะไรแล้วครับแม่ มือปืนไม่ได้เล่นงานผม แต่จงใจยิงให้ถูกพีทน่ะครับ” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงนุ่ม พร้อมทั้งโอบลำแขนกอดเอวบางของมารดาเอาไว้หลวมๆ
“ต๊าย! ทำไมมือปืนมันถึงได้ตาถึงขนาดนี้นะ” ผู้สูงวัยเอ่ยเสียงสูงใจอยากจะพูดอะไรให้มากกว่านี้ แต่ก็กลัวบุตรชายจะโกรธ ทำไมไม่ยิงให้ตายๆไปเลยนะ ลูกพีทจะได้ไปแต่งงานกับผู้หญิงที่เหมาะสมจริงๆ ไม่ใช่ไอ้เกย์ บ้านนอก หน้าดำๆ อย่างมัน
“คุณแม่”
“หึ! ต่อให้เป็นตายร้ายดี แม่ก็ไม่รับมันเป็นลูกสะใภ้หรอกนะศิ”
“แต่คนที่คุณแม่เกลียดนัก เกลียดหนาน่ะมันแฟนผมน่ะครับ”
“หยุดๆ ! ไม่ต้องพูดอะไรอีกทั้งนั้น แม่ไม่อยากอารมณ์เสียตั้งแต่เช้า” ศิขรินทร์พ่นลมหายใจออกมาอย่างอ่อนใจ คิดไม่ตกว่าจะจัดการปัญญานี้อย่างไร ฝากหนึ่งก็แม่ อีกฝากหนึ่งก็ว่าที่เมีย และถ้าให้เขาเลือก เขาก็คงเลือกไม่ได้ เพราะต่างฝ่ายต่างมีความสำคัญกันคนละแบบ นึกแล้วก็กลุ้ม
“แล้วหนูพีทไม่ได้มาด้วยเหรอศิ”
“วันนี้พีทเข้าอู่แต่เช้าครับ ป๊ากับแม่ของเขาจะมาเยี่ยมที่อู่ ผมก็เลยต้องมาคนเดียว” วันนี้ฝากทางาคนรักของตนนั้นทางครอบครัวต่างแห่แหนมาเยี่ยมที่อู่ ทำเอานายช่างใหญ่ยิ้มหน้าบานตั้งแต่เช้า แต่ก็ได้ยินเสียงบ่นเบาๆมาตลอดทางตอนขับรถไปส่งที่อู่ว่า คิดถึงคุณหญิงแม่ใจจะขาด ว่างๆจะหาโอกาสมาเยี่ยมถึงที่ ได้ยินแล้วก็ชื่นใจ ที่คนรักของตนไม่เคยนึกโกรธเคืองมารดาที่พูดจาว่าร้ายอีกฝ่ายไปต่างๆนานา
“เป็นลูกจ้างเขาก็อย่างนี้แหละ หึ! นี่พ่อแม่ที่บ้านนอกคงหอบชะลอมมาฝากกันล่ะซิ” สองพ่อลูกแอบสบตากันอย่างมิได้นัดหมาย แต่ก็ไม่มีใครแจกจ้างหน้าที่การงานของภัสดาให้คุณหญิงใหญ่ของบ้านฟัง ศิขรินทร์อยากให้มารดาได้รับรู้ด้วยตัวเองคงจะดีกว่า เพราะถ้าไปบอกมันก็เหมือนกับการเข้าข้างคนรักมากเกินไป และมารดาก็จะไม่เชื่อแน่ๆ
“แต่เขาขยันมากเลยนะ” คุณศิระ เอ่ยเสียงเรียบ พร้อมทั้งพลิกหนังสือพิมพ์ต่างประเทศเพื่อเปลี่ยนหน้า
“ทำให้ตายอย่างไรก็มีสู้เราไม่ได้หรอกค่ะคุณพี่”
“เชิดเข้าไป ระวังคอจะหักนะน้องหญิง”
“คุณพี่!”
“เอาล่ะครับ ผมว่าเราไปทานมื้อเช้ากันดีกว่าได้เวลาแล้ว”
“นี่ถือว่าคุณน้องเห็นแก่ลูกนะคะ”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร” ประมุขของบ้านเอ่ยเสียงเหย้าแล้วลุกขึ้นจากโซฟาอย่างช้าๆ แล้วออกเดินไปยังห้องทานข้าวที่อยู่เยื้องติดๆกัน โดยมีศิขรินทร์ที่โอบเอวมารดาเดินตามหลังมาติดๆ
.
.
.
.
.
.
“แม๊ ลูกอั๊วนี่มันขยันขันแข็งจริงๆ ทำแต่งานบ้านช่องไม่รู้จักกลับ” เจ้าสัวภาสในชุดเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้เดินควงแขนมากับคุณนายจันทร์ที่แต่งกายชุดกี่เพ้าเข้าคู่กันอย่างลงตัว เอ่ยเสียงดังไปทั่วลานซ่อมรถของอู่
“ขันไม่ได้แข็งอย่างเดียว อย่างอื่นก็แข็งนะป๊า” ภัสดาเลื่อนตัวออกมาจากใต้ท้องรถ ใบหน้าขาวเนียนเลาะน้ำมันเครื่องมอมแมมแต่เจ้าตัวก็ไม่ได้สนใจที่จะเช็ดออกเท่าไรนัก
“ทะลึ่งไม่เกิ๊นป๊ามันจริงๆ” นางจันทมาสเอ่ยเสียงเขียวผละจากสามีเข้าไปหาลูกชายอย่างคิดถึงคะนึงหา
“ก็เชื้อป๊ามันแรงนี่แม่” ภัสดาเอ่ยเสียงหวาน พร้อมกับหลับตาให้มารดาใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดคราบน้ำมันเครื่องออกจากหน้า เมื่อเห็นว่าสะอาดหมดจดแล้ว ผู้สูงวัยก็โน้มร่างลูกชายให้เข้ามาหาแล้วหอมแก้มซ้ายขวาไปอย่างรวดเร็ว แต่ก็มิวายมีเสียงบ่นตามมา
“แก้มเหม็นอย่างนี้ ไม่รู้ว่าจะหาแฟนได้ไหม” ได้! ภัสดาตอบในใจ ไม่ได้เป็นแฟนธรรมดานะแม่ เกือบจะได้เสียกันแล้ว แต่พอดีลูกแม่ใช้วิชาชิวหาพาเพลินเอาตัวรอดมาได้เกือบหวุดหวิด
“แล้วจะด่วนให้มันมีแฟนไปทำไมล่ะ ให้มันอยู่อย่างนี้แหละดีแล้ว” เจ้าสัวภาสเริ่มแสดงความหวงลูกชายออกมานิดๆ พ่อบ้านอื่นอาจจะสนับสนุนให้ลูกหาเมียแล้วรีบมีหลาน แต่พ่อบ้านนี้กลับไม่เป็นอย่างนั้น เพราะเจ้าสัวภาสไม่อยากให้ลูกชายมีแฟนเท่าไร เพราะทั้งห่วง ทั้งหวง กลัวว่าคนที่เข้ามานั้นไม่หวังดีกับลูกของตน
“ป๊าก็เป็นซะอย่างนี้”
“ก็ลูกอั๊วนี่”
“อย่าเพิ่งต่อยอดความคิดกันครับ เข้าไปนั่งข้างในจิบน้ำแร่ แช่น้ำเย็นกันดีกว่านะครับ”
“มันมีแต่จิบน้ำแร่ แช่น้ำนม ลื้อนี่มั่วจริงๆอาตี๋”
“ก็สำนวนใหม่ไงป๊า โหไม่วัยรุ่นเลย”
“สองคนนี้จะเถียงอะไรหนักหนา แม่หนวกหู” แล้วทั้งสามคนก็เดินไปคุยกันไป เรียกสายตาจากพนักงานคนอื่นที่ทำงานอยู่ระแวกนั้นได้เป็นอย่างนี้ เพราะมีป๊าและแม่ที่รักและห่วงใยเสมอมา เลยทำให้ลูกพี่ใหญ่ของพวกมันเป็นคนดีและเผื่อแผ่ควมรักความเมตตามาถึงพวกมันด้วย โชคดีขนาดไหนที่ได้เข้ามาทำงานในอู่ที่เป็นมากกว่าที่ทำงาน แต่เปรียบเสมือนบ้านหลังที่สองไปแล้ว
“ไอ้มะขามไม่มาเหรอครับแม่” ภัสดาเอ่ยถามหาลูกน้องคนสนิทที่ทำหน้าที่คอยดูแลบ้านและอำนวนความสะดวกต่างๆให้กับบิดาและมารดาของตน
“มันติดสาว ไม่รู้ว่าสาวที่ไหน เห็นว่าชื่อนกๆอะไรนี่แหละ”
“งั้นก็ปล่อยไปเถอะแม่ เผื่อมันเป็นเนื้อคู่กัน” นกที่ว่าคือ ลูกแม่ครัวประจำบ้านอินทราทิพย์ นิสัยดี เหมาะกับไอ้มะขามที่สุดแล้ว ให้มันคบกับนกน่ะดีแล้ว ดีกว่าเอาเงินเดือนไปปนเปรอให้นางเอกคณะลิเกที่หลอกเอาเงินมันไปฟรีๆ กว่าจะรู้ชาติเห็นจริงก็เกือบกลับตัวไม่ทัน ดีที่ภัสดาตามมาดูที่โรงลิเกทัน ไม่อย่างนั้นไอ้มะขามอาจจะเหลือแต่ตัวกลับบ้านก็เป็นได้
“รายงานเดือนนี้เป็นไง”
“ก็ดีครับ ขาดทุนไปประมาณสิบล้าน”
“ห๊ะ!!!!!!!!!!” สองสามี ภรรยาอุทานออกมาอย่างมิได้นัดหมาย นั่นเรียกว่าก็ดีเหรอ ขาดทุนไปสิบๆหลาน แต่ลูกชายบอกว่าก็ดี!
“อาตี๋! นี่ลื้อบริหารจัดการเงินยังไง ทำไมมันขาดทุนไปเยอะขนาดนั้น เงินไม่ใช่น้อยๆ เลยนะ แล้วทำไมไม่บอกป๊า ยังมานั่งใจเย็นอยู่ได้”
“แล้วจะให้พีทไปบอกป๊าตอนไหน เห็นวันๆควงเมียเที่ยวแต่บ่อน อย่าคิดว่าพีทไม่รู้นะว่าป๊ามาเบิกเงินไปฮ่องกงกี่บาท”
“แต่นั่นก็ไม่หมดเท่ากับที่ลื้อทำนะโว้ย”
“นั่นๆ ยอมรับแล้วใช่ไหมว่าไม่ได้อะไรกลับมา พีทบอกกี่ครั้งแล้ว ไอ้กาสิโนน่ะมันไม่เคยทำให้ใครรวยหรอกนะป๊า ถึงแม้ป๊าจะบอกว่าเสียไม่มาก แต่มันก็เสียอยู่ดี นั่นก็เท่ากับว่าเอาเงินไปทิ้งฟรี แล้วพีทก็นั่งทำงานงกๆ หลังขดหลังแข็งให้ป๊าเอาเงินไปเผาเล่นน่ะเหรอ ฮ่วย!”
“..............................” สองสามีภรรยามองหน้ากันแล้วกระพริบตาปริบๆ เพราะสิ่งที่ลูกชายพูดออกมานั้นเป็นความจริงทั้งหมด ถึงแม้จะวางมือจากธุรกิจไป แต่ก็ยังได้เงินปันผลในแต่ละเดือนอยู่ดี ด้วยความที่เวลาว่างมันมีอยู่มาก ก็เลยใช้ชีวิตสนุกสนานกับภรรยาจนลืมว่าลูกชายทำงานอยู่บ้านเหนื่อยยากลำบากขนาดไหน
“สำนึกแล้วใช่ไหมล่ะ”
“ต่อไปป๊าจะใช้น้อยๆนะอาตี๋ จะเอาเงินเข้าบ่อนทีละนิดๆ ทยอยกันไปมันจะได้ดูเหมือนไม่มาก”
“ป๊า!!!!!!!”
“คุณก็ ต่อไปนี้แม่จะพยายามนะพีท”
“พยายามแล้วต้องทำให้ได้นะแม่ ป๊าด้วย”
“เออน่ะ รู้แล้ว นี่มันลูกหรืออะไรวะ”
“ก็ลูกไง ออกมาจากท้องแม่เลยแหละ น้ำเชื้อป๊าทั้งนั้น”
“ไอ้พีท ชักเอาใหญ่ๆ” ภัสดาหัวเราะคิกคักแล้วล้มตัวลงหนุนตักมารดาอย่างออดอ้อน
“นี่ไง นิสัยอย่างคุณเลย”
“อะไรไม่ดีๆ ก็โยนให้อั๊วหมด มันก็ลูกคุณเหมือนกันนั่นแหละน่า” แม้ปากจะเอ่ยวาจาไปอย่างนั้น แต่มือของเจ้าสัวภาสก็เอื้อมมาลูบศีรษะของบุตรชายไปมาด้วยความรักใคร่
“แล้วตกลงเรื่องขาดทุนมันอย่างไงกันแน่พีท” คุณจันทมาสเอ่ยถามบุตรชายเสียงนุ่ม แม้ตอนแรกจะตกใจไปบ้าง แต่ถ้าเป็นอย่างทีภัสดาบอกจริงๆ นางจะพร้อมที่จะยอมรับและไม่ติเตือนอะไรออกไป เพราะมั่นใจในความสามารถของบุตรชายว่าอย่างไรก็สามารถก้าวผ่านอุปสรรคข้อนี้ไปได้
“แล้วแม่คิดว่าพีทจะทำอย่างนั้นจริงๆเหรอ”
“นี่ลื้อล้อเล่นเหรออาตี๋ ถ้าป๊าเป็นลมหัวฟาดพื้นจะทำยังไง”
“ก็หามส่งโรงบาลฯไงป๊า ไม่เห็นจะยาก”
“โอยยย ลื้อนี่มันกวนจริงๆ”
ในห้องพักรับแขกของอู่ใหญ่ใจกลางเมืองนั้นเต็มไปด้วยเสียงหยอกล้อของสามพ่อแม่ลูกที่ดังขึ้นอยู่ตลอดเวลา จนเวลาล่วงเลยมาถึงช่วงเย็น เจ้าสัวภาสและนางจันทมาสก็กลับคฤหาสน์คนรวย โดยมีเจ้าของอู่และสมุนซ้ายขวายืนส่งอยู่บริเวณหน้าอู่ ยังไม่ทันที่ทั้งหมดจะแยกย้ายกันไปเก็บของเตรียมปิดอู่ รถยนต์คันหรูที่ทุกคนต่างคุ้นตาเป็นอย่างดีก็ตีวงเข้ามาจอดอย่างสวยงาม เรียกเสียงโห่แซวจากบรรดาลูกหมาได้เป็นอย่างดี จนภัสดาต้องขู่โดยการเอาหนังสติ๊กที่เหน็บเอวไว้ขึ้นมาทำท่ายิงนั่นแหละ ลูกสมุนทั้งหลายแหล่ถึงได้สลายตัวแยกย้ายกันไป
“แฟนใครมา น้ำตาใครไหล อิอิ” ไอ้ตั้ม สมุนอันดับต้นๆเอ่ยเสียงล้อๆลูกพี่มัน แล้วก็ใช้วิชาตัวเบากระโดดหลบลำแข้งของภัสดาที่เหวี่ยงออกไปเพื่อหาเป้าหมาย
“น้ำตามึงไงจะไหล เพราะกูจะเตะก้านคอมึง”
“อูยยยยยยยยยยย โหดตลอดดดดดด”
“เดี๋ยะๆๆ ยังไม่ไปอีก เดี๋ยวก็แช่งให้เมียมึงมีผัวใหม่เป็นทอม”
“อย่าเลยเฮีย ตั้มเกรงใจ” ตั้มยกมือไหว้ศิขรินทร์แล้วเอ่ยทักทายเล็กน้อยตามประสาที่จะได้ลูกพี่ใหญ่คนใหม่มาคุมอู่ จนภัสดาต้องใช้กำลังเล็กๆน้อยๆนั่นแหละ ลูกสมุนคนสนิทจึงยอมวางมือวิ่งหลบฝ่าเท้าลูกพี่มันเข้าไปในอู่
“นี่ก็มาได้สบจังหวะจังเลยเนอะ” ภัสดาเอ่ยถามศิขรินทร์ที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ รอยยิ้มที่นายช่างใหญ่เห็นทีไรเสียวสันหลังทุกที เพราะมันทั้งหวาน ทั้งเลี่ยน อย่างนายช่างใหญ่นี่มันต้องฮาดคอร์ๆ
“ใจสั่งมาครับ”
“นับวันพัฒนาเรื่องน้ำเน่ามึงจะเริ่มเข้าขั้นวิกฤตขึ้นไปทุกที” เอ่ยไปอย่างนั้นแหละ ก็คนมันปากแข็ง ใครจะมันหน้าชื่นตาบานรับกันล่ะ ก็บอกว่านายช่างใหญ่น่ะมันพวกฮาดคอร์ แต่ความจริงก็ชอบนะ แต่ก็เก็บไว้ในใจ ไม่อยากให้เผือกมันรู้ ถ้ามันรู้แล้วมันชอบล้อ
“แต่ความจริงแล้วชอบใช่ไหมล่ะ” น่ะๆ เห็นไหม ขนาดไม่ได้พูดอะไรมันยังรู้ทัน เดี๋ยวนี้หูตามันแพรวพราว นายช่างใหญ่จะจับอะไร มันก็รู้ทันไปหมด เหมือนอ่านใจกันได้
“ก็เฉยๆนะ” พวกคุณจะให้คะแนนความปากแข็งนายช่างใหญ่เท่าไรดี ฮ่าๆ
“เหรอครับ” ศิขรินทร์พูดเสร็จ ก็อ้าแขนออกช้าๆ พร้อมทั้งส่งยิ้มให้คนข้างๆอย่างอ่อนหวาน เป็นรอยยิ้มที่มีเพียงแต่ภัสดาเท่านั้นที่จะได้เห็น และเพียงไม่นานร่างโปร่งบางก็เดินเข้ามาหยุดอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงนั่น ลำแขนทั้งสองข้างของศิขรินทร์ค่อยๆโอบรัดร่างบางเอาไว้อย่างรักใคร่และหวงแหน
“นี่มันหน้าอู่เลยนะเผือก” พูดไปอย่างนั้น แต่กอดตอบกลับไปแน่นๆ
“ก็คิดถึงไงครับ”
“จากกันไม่ถึงสิบชั่วโมงนี่นะ”
“เวลามันประเมินค่าไม่ได้ครับ” เมื่อปล่อยร่างบางออกจากอ้อมแขนแล้ว มือหนาก็คว้ามือบางขึ้นมากุมเอาไว้ แล้วจูงเข้าอู่มาด้วยกัน
“วันนี้ป๊ากับแม่มาอยู่นานไหมครับ” เมื่อมาถึงห้องทำงานเล็กๆของตน ภัสดาก็ดันให้ศิขรินทร์นั่งลงบนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน ส่วนตัวเองก็ตามลงไปนั่งตัก พร้อมทั้งกอดลำคอแข็งแรงเอาไว้ ถ้าไม่ใช่ท่านประธานอินทราทิพย์กรุ๊ป คงไม่มีทางได้เห็นนายช่างใหญ่ในโหมดนี้
“ก็นาน คุยกัน กินข้าวด้วยกัน แต่ไมได้ออกไปไหน เพราะหมาแถวนี้ไม่ให้ไป”
“ดีแล้วครับ” เพราะศิขรินทร์กำชับอย่างหนักแน่นว่าห้ามออกไปไหนเด็ดขาด เพราะยังคาดเดาสถานการณ์ไม่ได้ จึงไม่แปลกที่เมื่อกี้ตอนก่อนเลี้ยวเข้ามาจะเห็นชายชุดดำเดินไปมาเพื่อตรวจความเรียบร้อยรอบๆอู่ เป็นชุดนักฆ่าเดนตายที่ช่วยเอาไว้ตอนออกมาจากคุกใหม่ คนเหล่านั้นเห็นเป็นพระคุณก็เลยอยู่รับใช้ และคอยรักษาความปลอดภัยให้
“วันนี้คุณหญิงแม่ถามหากูไหมศิ”
“ถามศิครับ ถามว่าทำไมพีทถึงไม่มา”
“จริงอ่ะ!!!!! โอ้มายก๊อด เกิดอะไรขึ้นกับคุณหญิงแม่” ความจริงอย่างจะเรียกว่า คุณหญิงมหาภัย แต่ก็เกรงใจศิขรินทร์
“ว่างๆ พีทก็เข้าไปเยี่ยมท่านบ้างนะครับ”
“แน่นอนอยู่แล้ว ลูกสะใภ้ดีเด่นซะอย่าง”
“แล้วทำไมวันนี้ดูอ้อนๆครับ”
“ไม่มีอะไรหรอกเผือก ไม่มีจริงๆ” ริมฝีปากบางประทับลงข้างแก้มสากของศิขรินทร์ไปมาอย่างแผ่วเบา แต่ดูเหมือนว่าคนบนตักจะยังไม่พอใจ เลยสูดความหอมจากแก้มของประธานอินทราทิพย์กรุ๊ปไปอีกสองฟอด แล้วอย่างนี้จะไม่ให้เผือกรักเผือกหลงได้อย่างไงครับคุณพีท
“อยากได้อะไรครับ เดี๋ยวเผือกทำให้ทุกอย่างเลย” ในที่สุดไอ้เผือกเน่ามันก็หลงมนต์ที่คุณพีททำลงไป ฮ่าๆ
“ก็แค่คิดว่า ทะเลกระบี่มันสวยดีเนอะ”
“อยากไปที่ไหนเป็นพิเศษครับ” มือหนาลูบไล้แผ่นหลังบางขึ้นลง พร้อมทั้งโยกไปมาเสมือนขับกล่อมคนในอ้อมแขนไปในตัว นายช่างใหญ่ที่กลายร่างเป็นแมวน้อยตอนนี้ก็เริ่มจะเคลิ้มหลับไปเหมือนกัน
“ถ้ำมรกต.............”
“เอาไว้หมดเรื่องยุ่งๆ เราค่อยไปดีไหมครับ ชวนเพื่อนๆของคุณไปด้วยไง หลายๆคนจะได้สนุกดี”
“แน่ใจเหรอจะให้ชวนเพื่อนไป”
“อะไรที่คุณมีความสุข ผมทำให้ได้อยู่แล้ว” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงนุ่ม พร้อมทั้งแนบริมฝีปากลงบนเปลือกตาบางทั้งสองข้างอย่างแผวเบาแล้วปิดท้ายด้วยการจุมผิตลงบนกลีบกุหลาบสีหวานย้ำๆไปมา เรียกเสียงหัวเราะจากคนในอ้อมแขนได้เป็นอย่างดี
.
.
.
.
.
.
.
“สวัสดีเพื่อนยาก ตามจีบเพื่อนแฟนกูไปถึงไหนแล้ว”
“ก็เรื่อยๆ หวานๆ ขมๆ ได้รสชาติ ว่าแต่มึง ไหนเกือบตาย หนังเหนียวดีนะ” กรุง วรยศ ถามกลับมาอย่างรวดเร็ว ทันทีที่ทราบข่าวว่าเพื่อนสนิทถูกลอบทำร้ายก็นึกห่วงขึ้นมาทันที แต่เมื่อรู้อีกฝ่ายไม่ได้เป็นอะไรมากก็นึกเบาใจ
“ก็ดีว่ะ เจ็บๆคันๆ กำลังหาทางเอาคืน” แล้วเรื่องราวต่างๆก็ถูกถ่ายทอดออกไปเรื่อยๆ ศิขรินทร์เล่าไปตาก็เหลือบมองคนที่นอนหลับบนเตียงไป
“จะให้กูจัดการยังไง”
“มึงให้คนของลุงมึงไปทะลายบ่อนมันที่ชายแดนให้หน่อย” ลุงของเพื่อนสนิทนั้นเป็นตำรวจที่ซื่อตรง ไม่เคยเอารัดเอาเปรียบประชาชน ดำรงอาชีพนี้มาอย่างใสสะอาด จึงเป็นที่นับหน้าถือตาของคนในวงการธุรกิจไม่น้อย
“ต้องการวันไหน”
“วันนี้ เดี๋ยวนี้ กูจะเอาให้มันกระอักเลือดไปเลย”
“เออๆ ยังไงก็ดูแลตัวเองด้วยนะมึง ไม่ใช่แมวเก้าชีวิตที่ถูกยิงตายแล้วจะฟื้นขึ้นมาอีก”
“นั่นปากมึงเหรอไอ้กรุง”
“นั่นประไร ฝากคิดถึงคุณพีทด้วยนะมึง” กรุง เอ่ยเหย้าเพื่อนสนิทอย่างอดไมได้ เพราะเป็นที่รู้กันดีกว่า ศิขรินทร์นั้นทั้งรักทั้งหวงภัสดาขนาดไหน แม้จะเอาเอ่ยแซวลับหลังก็ไมได้ รังสีเกงใจเมียแผ่กระจายตั้งแต่ยังไม่ได้กัน
“เก็บความคิดถึงของมึงเอาไว้ ว่าที่เมียกูไม่ต้องการ” ศิขรินทร์เอ่ยรอดไรฟัน แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นหยอกเล่น แต่ก็ไม่ชอบใจอยู่ดี มันหวงไปหมด กับเพื่อนสนิทก็ไม่เว้น
วางสายจากเพื่อนสนิทแล้ว ศิขรินทร์ก็ต่อสายไปยังลูกน้องคนสนิทที่รอรับคำสั่งอยู่ด้านล่างทันที และเพียงไม่นานเสียงอ๊อดหน้าห้องก็ดังขึ้น วินัยและลูกน้องคงมาถึงแล้ว ร่างสูงเดินเข้าไปหาร่างบนเตียงแล้วย่อตัวลงจุมพิตหน้าผากเนียนแผ่วเบา แล้วดึงผ้าห่มที่ล่นไปอยู่บริเวณเอวบางขึ้นมาคลุมถึงคอของคนที่กำลังหลับใหล
“เดี๋ยวมานะครับ”
เมื่อศิขรินทร์ก้าวเท้าออกจากห้องนอนแล้วปิดประตูลงอย่างแผ่วเบา วินัยและลูกน้องคนอื่นๆ ทำความเคารพท่านประธานอินทราทิพย์กรุ๊ปแล้วยืนนิ่งรอรับคำสั่งจากนายเหนือหัว
“ตอนนี้เสี่ยจักษ์กำลังพักผ่อนอยู่กับคุณสเตฟานนี่ที่ภูเก็ตครับ” วินัยรายงานสิ่งที่ตนได้ไปสืบมา พร้อมทั้งยื่นแฟ้มธุรกิจของเสี่ยจักษ์ ที่ตอนนี้เลื่อนตำแหน่งเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งของเจ้านายไปแล้ว
“ปล่อยให้มันมีความสุขไปก่อน กับมันฉันจะไปจัดการด้วยมือของฉันเอง” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบแล้วค่อยๆผลิกแฟ้มอ่านข้อมูลอย่างละเอียดไปทีละหน้า
“แล้วคุณสเตฟานนี่จะให้จัดการอย่างไรครับ”
“ของเน่าๆอย่างนั้น เอาไปขายให้คนอื่นนายว่าจะมีคนต้องการไหม” เอ่ยถามลูกน้องคนสนิท จนวินัยและลูกน้องอื่นๆอดสงสารหญิงสาวที่ทะเยอทะยานอยากเป็นเมียแต่งเจ้านายไม่ได้ เพราะถ้าหากลองให้อินทรีเงินที่บินสูงอย่างศิขรินทร์ลงมาโฉบเหยื่อแล้วรายไหนรายนั้นไม่เคยรอดสักราย
“เอาไปขายที่ตลาดมืดดูซิ ถ้าไม่มีใครเอาก็เอาไปทิ้งชายแดน”
“ครับ”
“วันนี้ไปจัดการปาร์ตี้ที่โกดังเก็บสิ้นค้าของไอ้เฒ่าเจ้าเล่ห์นั่นซักหน่อยนะ” ศิขรินทร์ปิดแฟ้มลงแล้วยื่นคืนให้วินัย ลูกน้องคนสนิทรับคืนแล้วถือไว้แนบกาย
“นายต้องการให้ปาร์ตี้สนุกแค่ไหนครับ”
“พินาศทั้งหมด!”
.
.
.
.
.
.
กลางดึกของคืนนั้น ในขณะที่ใครหลายๆคนกำลังนอนหลับอยู่ในห้วงนิทราอยู่นั้น แต่บริเวณโกดังเก็บสินค้ามูลค้าหลายร้อยหลายกำลังถูกเพลิงไหม้อย่างหนัก แม้ว่าพนักงานรักษาความปลอดภัยจะแจ้งเจ้าหน้าที่ดังเพลิงมาควบคุมเพลิงแล้ว แต่ก็ยังล่าช้าอยู่ดี จนเมื่อพนักงานดับเพลิงมาถึงเพลิงก็ลุกลามไปทั่วเผาสินค้าวอดวายไปเกือบหมด ชาวบ้านระแวกนั้นต่างพากันมุงดูอยู่ห่างๆ เพราะเกรงว่าพายุเพลิงจะโหมหนักยิ่งขึ้นไปอีก เจ้าหน้าที่ใช้เวลาร่วมเกือบสี่ชั่วโมวในการควบคุมเพลิง จนเมื่อประเมินค่าความเสียหายแล้วก็สูญเงินไปเป็นร้อยๆล้านลยทีเดียว
“เสี่ยครับ เห็นข่าวแล้วใช่ไหมครับ”
“เออซิวะ! พวกมึงไปมุดหัวอยู่ที่ไหนกันหมด ทำไมถึงปล่อยให้เพลิงมันไหม้ได้ห๊ะ!”
“ขอโทษครับเสี่ย”
“ขอโทษแล้วกูได้เงินกลับคืนมาไหม ร้อยล้านที่มันหายไปกับไฟ”
“........................” แต่ยังไม่ทันที่เสี่ยจักษ์จะลงไม้ลงมือกับลูกน้องคนสนิท จู่ๆ ประตูก็เปิดพร้อมๆคำรายงานที่ทำเอาเสี่ยใหญ่เข่าอ่อนแทบจะทันที
“บ่อนที่ชายแดนถูกตำรวจจับครับ ตำรวจค้นเจอยาบ้าที่อยู่ด้านหลังบ่อนครับเสี่ย!”
“ฝีมือใครห๊ะ มันเป็นใคร!”
“คนของไอ้ศิขรินทร์ครับ”
“ไอ้เด็กเมื่อวานซืน มึงกับกูคงจะอยู่ร่วมโลกเดียวกันไม่ได้!”
.
.
.
.
.
.
.
.
๐ ไม่เจอะกันนานคิดถึงจังเล้ยยยยย :กอด1:
๐ ช่วงนี้งานเยอะ ฟิลล์ในการแต่งนิยายก็ไม่ค่อยมี ต้องขออภัยทุกท่านจริงๆที่่มาช้า
๐ อย่าทิ้งเรื่องนี้ไปไหนนะคะ นักอ่านทั้งหลาย
๐ อากาศหนาวก็รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
เข้ามาจิ้มมมมอย่างไว
ไปอ่านก่อนนะคร๊าฟฟ เดี๋ยวมาเม้น
-
เรื่องชักรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
-
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2: จัดหนักไปเลยเผือก
-
ขอหนักๆ
-
คิดถึงเรื่องนี้ คนแต่งหายไปนานเลย
มาต่อไวๆนะค่ะ :3123:
-
เอามันให้ตาย555555555555555 :angry2:
-
อยากบอกว่าไม่เคยลืมนิยายเรื่องนี้ได้เลยซักที น่ารักขนาดนี้ทั้งนายช่างใหญ่ทั้งประธานใหญ่ขยันหวานกันหยดขนาดนี้ รอติดตามนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :pig4:
-
ในที่สุดก็มา~ :o12: ปริ่มเหลือเกินกับตอนนี้ :impress2:
-
อูยยยย กว่าจะมาต่อได้ :o12:
เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นเยยอ๊า มาต่อไวๆนะคะรออยู่จ้า :call: :call: :call:
-
สะใจอิเสี่ยนั่นมาก ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้า เล่นกะใครไม่เล่น
-
เอาอีกๆๆ
มาต่อเร็วๆนะ
คนแต่งหายไปนานเลย
เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ
:กอด1:
-
ดีใจจังมาต่อแร้วกะลังมันส์เลยครับ
-
คิดถึงที่สุดเลย
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
กลับมาซะที่ คิดถึงที่สุดดด
-
จัดหนักเลยเผือก :angry2: :angry2: :angry2:
-
กำลังสนุกเชียว ตอนนี้อยากให้เปิดตัวสะใภ้บ้านนี้อย่างเป็นทางการซะแล้ว สองครอบครัวจะได้ช่วยกันปราบเหล่ามาร?ค่า
-
:call: :call: :call:
-
ไอ่เสี่ยจักร แกไม่ได้ตายดีแน่
ส่วนยัยสเตฟานนี่ผู้เน่าเฟะ รอรับผลจากการกระทำของตัวเองได้เลย !!!!!!!!
-
ชอบเรื่องนี้มาก มาต่อบ่อยๆนะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:จัดไปเลยเอาแบบเจ็บอีกนาน :laugh: :laugh: :laugh:
-
คิดถึงเรื่องนี้จับใจ คิดถึงนักเขียนด้วยค่ะ ^^
เดี๋ยวไปอ่านเธอคือดวงตะวันต่ิอนะคะ ชอบทุกเรื่องของนักเขียนเลย เป็นกำลังใจให้นะคะ
o13
-
ไม่เจอะกันนานคิดถึงจังเล้ยยยยย
รอตอนต่อไป :man1:
-
:L2: :L2: :L2:
-
กดบวกด้วยความคิดถึงนะค้าบบบบบบบบบ
o13
-
เนื้อเรื่องเริ่มเข้าขั้นมาคุ มาคุ ทุกทีเลย ท่าทางจะรับมือยาก พระเจ้าจงคุ้มครอง พีท กับ ศิ ด้วยเถิดด
-
คิดถึงคนเขียนมากก
ตอนหน้าขอเผือกกับพีทหวานกว่านี้อีกน้า
-
โหดได้ใจมากค่ะพี่ศิ
จัดหนกจัดเต็มไปเลย
บวกเป็ด
-
คิดถึงพีทมากมาย เอาพวกมันให้ตายเลยนะศิ
-
=w=
-
จะได้บู๊ละงานนี้
อยากให้คุณหญิง(แม่)ของศิรู้ฐานะที่แท้จริงของพีทจัง อยากรู้ว่าจะทำตัวยังไง :m16:
-
ไม่ทิ้งหรอกครับ
กลัวแต่พี่นักเขียนทะทิ้งเองซะมากกว่า
เรื่องเริ่มมันขึ้นมาอีกแล้ว ตาต่อตาฟันต่อฟัน แบบนี้ละชอบครับ
-
ก่อนอื่น ยินดีต้อนรับกลับมา หายไปนานมากเลยอ่ะ อยากอ่านต่อเร็ว ๆ
จากเรื่องอยากให้อิคุณหญิงแม่มันหน้าแตกหลายชั้นเป็นหลายเสี่ยงไป พูดจาไม่เข้าหู
ไอ้เสี่ยเหี้ยนี่ก็ยังไม่มีจบไม่มีสิ้น น่าจัดการให้เด็ดขาดไปเลย
ส่วนอิดอกเสตฟานนี่ก็ช่วยลงไปสู่สถานที่หล่อนต้องการ จัดการให้สุด ๆ ไปเลย
เกลี่ยดพวกมันจริง ๆ แต่ก็ยังหวานเหมือนเดิมนะ อยากมีแบบนี้จัง
-
พีทกลับมาแล้ว :sad4:
ไม่ทิ้งไปไหนแน่นอนค่ะ เหนียวแน่นแน่นอน :L1:
-
ตอนหน้ามีบู้มันส์แน่ๆๆ เผือกกับพีท ระวังตัวน่ะ :กอด1:
-
ศิร้ายน่าดูเหมือนกันนะเนี่ย ศิกับพ่อศิน่าจะพาแม่ไปดูที่ทำงานของพีทนะนั่น ไม่บอกแต่ให้รู้เองก็ช่วยแนะหน่อยก็ดีนะ
-
o13 มาแว้ววววววววววว
-
:m16: :m16: :m16: :m31: :m31: :m31:
-
ชักมันขึ้นเรื่อยๆแล้ว
อย่างงี้คงมีบู๊แน่ๆเลย
รอดูๆ
-
เรื่องเข้มข้นขึ้นทุกที อิอิ
-
จัดมันพีทหนักๆ!!
-
มันค้างงงงงงง....คาใจอ่ะ
มาต่อเร็วๆนะคะ อยากให้คุณหญิงแม่รู้ตัวตนจริงๆของว่าที่สะใภ้จังเลย o13
-
คุณเผือกเอาคืนให้พีทแร้ววว
ขอบคุณนะคะ +1
เป็นกำลังใจค่ะ
:L2:
-
ครอบครัวพีทน่ารักมากๆ ทั้งป๊าและแม่ มิน่าลูกชายถึงเป็นที่รักของลูกน้องในอู่ โดยเฉพาะเผือกสุด love
เสี่ยจักรโดนคุณศิจัดปาร์ตี้ให้แบบพินาศกันไปเลย งานนี้ตาต่อตา ฟันต่อฟัน แต่เสือเฒ่าจะสู้สิงห์หนุ่มได้ไงเนอะ
-
คิดถึงพีทกับเผือกตั้งนานกว่าจะมาต่อได้นะ
เอาคืนได้สะใจมากแถมยังส่งยัยชะนีไปที่ดีๆอีกด้วย
ชอบจริงวิธีการเอาคืนนี่ ศิขรินทร์ต้องระวังยิ่งกว่าเดิมด้วยนะ
-
มาต่อแล้ว ปริ่ม :m15:
อย่าหายไปนะคะ งัยก็ต่อให้จบนะคะ :monkeysad:
พีทอ้อนมาก น่ารัก :impress3:
-
คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :กอด1:
นู๋พีทก็น่ารักอ่ะ ศิก็โหดเหมือนเดิมมมมมม :z2:
-
เอาคืนได้สาสมจริงๆ
-
อ๊อย!! นายช่างขี้อ้อนจังเลย :m1:
เอาคืนไอ้เสี่ยจักรให้สาสม :z6:
จัดการนังสเตฟานี่ให้สาสมยิ่งกว่านะท่านประธาน o18
-
เอาให้ตายกันไปข้างนึงเลยนะ
-
ลุยกันแล้วค่ะ เอาใจช่วยต่อ อิอิ
-
ใครจะรู้ว่าไอ้หน้ายิ้มๆ คำพูดเพราะๆที่มีให้พีทนั้น
อีกด้านหนึ่งจะโหดได้ใจขนาดนี้ เหมือนคนละคนเลย
อยู่กับคนน่ารักอยากได้อะไรเผือกให้ได้ทุกอย่าง
แถมยังเป็นสุภาพบุรุษที่สุดในโลกอีกต่างหาก
บทจะหวานก็น้ำตาลเรียกพี่ บทจะโหดก็น้องๆมาเฟีย
แต่อย่างว่าหากไม่ทำอย่างนี้ก็อยู่ในธุรกิจนี้ไม่ได้
ถ้าไม่ทำเค้า เค้าก็ทำเราอยู่ดี :เฮ้อ:
เรื่องราวก็ชักจะใหญ่โตมากขึ้นทุกที
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ไม่เจอกันนาน คิดถึงนะ :กอด1:
-
จัดเต็มเลยนะพี่เผือกของน้องพีช ฮ่าๆๆๆ
-
:กอด1:
-
ลุ้นจังเลย
-
จัดหนักจัดเต็มเลยไม่ต้องปราณี :z2:
-
:z3:นานมากแล้วที่ไม่ได้อ่าน ต้องอ่านย้อนไปอีก ขอบคุณมากครับ :L1:
-
มาต่อแล้ววว คิดถึงที่สุด :กอด1:
-
อยากจะบอกตั้งแต่ติดตามนิยายเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนแรกๆ ว่าเป็นพระเอกที่ถูกใจคนอ่านมากๆกับนิสัยไม่ยอมใคร และไม่ใช่สุภาพบุรุษซะเต็มร้อยใครร้ายมาก็ร้ายกลับ ใครแรงมาก็แรงไป สมัยนี้สังคมเสื่อมทรามถ้าเราไปปกป้องตัวเองและคนที่เรารักใครมันจะมาคอยปกป้องเราหล่ะ ยิ่งตำรวจไม่ต้องไปพูดถึงพวกมันเลย ประเทศไทยจะหาตะรวจดีๆใจกล้าและใจถึงมีน้อยซะยิ่งกว่าน้อย แม่งเอ้ยยิ่งพูดก็ยิ่งอยากให้คนเหี้ยๆ ตายลงไปเยอะๆ บ้านเมืองเราจะได้พัฒนา เด็กๆจะได้รับการศึกษาที่ดีขึ้น :fire:
-
มืงเเก่แล้วนะไอ้เฒ่า จะเอาอะไรไปสู้กับอินทรีเงินได้ว่ะ :laugh:
-
งานเข้ากันหมด
+1
-
:impress2:หายไปนานมากๆๆคิดถึงๆๆ
-
o13 o13 o13 o13
-
เมื่อสุดหล่อออกโรง
สมน้ำหน้าอิเสี่ยค่า
-
เผือกของพีทออกโรงเองรับรองเรียบร้อยแน่ๆๆ :3123:
ถ้าคุณหญิงแม่สุดสวยรู้ว่านู๋พีทของพวกเรามีฐานะทางบ้านเป็นไง จะทำท่าทางไงเน้อออ :laugh: :pigha2: :jul3:
-
เอาแล้ววววว
ดุเดือดเลือดสาดแน่เลยงานนี้
o18
-
จะรอวันที่แม่ผัวกับลูกสะใภ้ดองกันซะที
-
เรื่องราวชักจะเข้มข้นขึ้นแล้ว
-
:3059:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยย อ่านรวดเดียว 2 วันจบเลยยยยยยยย
ชอบเรื่องนี้จัง พีทน่ารักมากๆเลยอ่ะ ตอนเเรกก็คิดว่ามันเร็วไปมั๊ยที่ตกลงคบกัน
แต่พอมาเห็นยังงี้เเล้วนะ.......ถือว่าทั้งคู่โชคดีมากเลยที่เวลาไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไป
ดีใจที่อย่างน้อยก็มีคุรพ่อของศิเข้าข้างอยู่ ที่เหลือก็รอให้คุณนายแม่รับให้ได้ แอบลุ้นว่าคนเเต่งคงจะไม่รอให้คุณนายแม่เห็นความดีของพีทก่อนเเล้วค่อยเปิดเผยว่าพีทเป็นใครหรอกนะ เพราะเค้าอยากให้คุณนายเเม่เห็นไปเลยว่าพีทรวยยยยยยยย
อยากเห็นคุณนายแม่หน้าแตก อิอิ(ชั่วร้ายจริงตัวเทอววววววว)
โอ๊ยยยหมั่นไส้ยัยสเตฟานี่ ไม่รู้อะไรดลใจให้หล่อนคิดเข้าข้างตัวเองว่าพี่ศิจะกลับไปหา บ้ารึเปล่ายะ?
ต่อให้ไม่มีน้องพีท ศิก้ไม่กลับไปหาเธอหรอก....สมน้ำหน้าจริงๆ สุดท้ายก็ถูกกำจัด ทำอะไรชอบล้ำเส้น ไม่รู้จักดูเงาตัวเอง
คนเเต่งสู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ :กอด1: :L2:
ปล.เมื่อไหร่จะได้กันสักที มันจะดีหรือไม่ดี ได้กันให้รู้ๆ ชักช้าคงเหี่ยวตาย
เมื่อไหร่จะได้กันสักที เธอจะให้รอถึงเมื่อไหร่? แต่ถึงจะให้รอ ก็จะรอ(ร้องถูกป่าวเนี่ย ขี้เกียวหาเนื้อเพลงที่ถูกอ่ะ)
-
:catrun:
-
อยากทำกับที่รักของเผือกดีนัก เผือกก็ต้องเอาคืนให้สาสมแบบนี้แหละ :z6:
-
เผือกจัดให้หนักไอ้เสี่ยตัณหาและยัยสเตฟานี่ o13
-
ไอ้แก่ โดนขนาดนี้แล้วยังไม่สำนึกนะ
ศิ เอาให้เละไปเรย -_-^^^^
-
อ๊ากกก....เรื่องราวกำลำงเข้มข้น :a5: :a5: :a5:ต่อเนื่องเลยจ้าาาาา :call: :call: :call:
-
เมื่อไหร่จะมาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา หนูชอบอ่ะั
-
:t3:
-
บทที่ 42
เรื่องยุ่งๆ
.
.
.
.
.
“สเตฟานนี่ ตอนนี้เธอถูกพวกไอ้ศิขรินทร์ล่าหัวอยู่ ถ้ายังไม่อยากมีผัวทีเดียวหลายคนก็หาทางออกจากประเทศนี้ไปซะ” เสี่ยจักรบอกหญิงสาวที่นอนเปลือยเปล่าบนเตียงเสียงขรึม
“จะบ้าเหรอคะ ศิไม่มีทางทำอย่างนั้นกับสเตฟานนี่ได้หรอกค่ะ”
หล่อนพูดเสียงแหลม พร้อมทั้งค่อยๆลุกขึ้นนั่งอย่างช้า เพราะเมื่อคืนเพิ่งผ่านกิจกามอันแสนรุนแรงและบ้าคลั่งจากผู้ชายที่หล่อนกำลังหลอกใช้เป็นเครื่องมือ ร่างโปร่งและได้สัดส่วนอย่างหญิงยุโรปเดินเปล่าเปลือยเข้าไปหาร่างอ้วนท้วมของชายวัยกลางคนที่เธอแสนจะรังเกียจ แต่ก็ต้องยอมปล่อยกายให้อีกฝ่ายเชยชม เพราะข้อแม้อย่างเดียว ข้อแม้ที่มาจากไอ้ภัสดา ไอ้เกย์วิปริต ที่มาแย่งศิขรินทร์ไปจากเธอ
“ทำไม่ทำ ตอนนี้คนของมันก็วนเวียนอยู่แถวนี้เกือบครึ่งร้อยแล้ว ฉันเตือนด้วยความหวังดี”
เสี่ยจักรมองผู้หญิงที่ตนเพิ่งระบายอารมณ์ด้วยเซ็กส์อันโหดร้ายและรุนแรงตามความชอบของตนด้วยความสมเพทเวทนา ผู้หญิงคนนี้ทะเยอทะยานจนต้องยอมพลีกายให้ตนได้ตักตวงความสุขครั้งแล้วครั้งเล่า และดูเหมือนว่าตอนนี้สิ่งที่ผู้หญิงคนนี้ทำกำลังนำความเดือดร้อนมาให้ตนเข้าอย่างจัง
“ฉันไม่ไป ถ้าไอ้เกย์นั่นไม่ตาย ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น” หล่อนพูดเสียงดังแล้วเดินกระแทกกระทั้นเข้าห้องน้ำไป เสี่ยจักรมองตามแผ่นหลังเนียนนุ่มแล้วอยากจะอาเจียนตามหลัง สกปรกโสมมอย่างนี้ใครที่ไหนจะเอาไปเป็นแม่ของลูก เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมากลางคันเรียกสติของเสี่ยจักรให้กลับคืนมาอีกครั้ง เมื่อได้ยินสิ่งที่ดังมาตามสายดวงตารียาวก็แทบจะลุกเป็นไฟ
“ว่าไงนะ! ไอ้พวกสีกากีมันไม่ยอมรับเงินอย่างนั้นเหรอ บัดซบ!” มืออวบอูมปัดแจกันที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงอย่างระบายอารมณ์ ดวงตารียาวมองเศษแจกันราคาแพงอย่างเครียดแค้น ไม่นึกไม่ฝันว่าเด็กรุ่นลูกอย่างศิขรินทร์จะทำได้เจ็บแสบขนาดนี้ เมื่อวางโทรศัพท์ลงเสร็จร่างท้วมใหญ่ของเสี่ยจักรก็เดินมานั่งที่ปลายเตียงอย่างช้า
“ใครมันจะกล้าจับเสี่ยจักร มหาเศรษฐีอย่างฉัน.........ฉันไม่มีวันแพ้แก่แน่ๆ ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม”
.
.
.
.
.
“ตอนนี้พวกมันกำลังวิ่งเต้นให้ทางตำรวจปล่อยเรื่องไปครับ” วินัยเอ่ยรายงานเสียงหนักแน่น
“หึ! อย่านึกว่าตำรวจไทยจะเป็นพวกของมันหมด” ถึงแม้ศิขรินทร์จะไม่ค่อยเชื่อถือในการทำงานของตำรวจไทยเท่าไรนัก แต่ก็ยังมีคนดีๆที่แฝงอยู่ในกลุ่มอีกา วงการธุรกิจจำเป็นต้องพึ่งตำรวจที่ซื่อสัตย์ต่อหน้าที่ ไม่ใช่คนที่หวังเงินและลาปยศเพียงอย่างเดียว
“ส่วนผู้หญิงคนนั้น ตอนนี้กำลังหลบหนีการคุมตัวจากคนของเราอยู่ครับ” ผู้หญิงคนนั้นที่วินัยเอ่ยถึงก็คือ อดีตคู่นอนที่ผันตัวเป็นศัตรูของตนนั่นเอง เพราะความทะเยอทะยายอย่างโง่เขลาของสเตฟานนี่ทำให้ชะตาชีวิตของหล่อนจึงต้องเป็นอย่างนี้ ศิขรินทร์ไม่มีทางปล่อยให้คนที่บังอาจจมาทำร้ายภัสดาให้ลอยนวลไปเฉยๆแน่นอน
“ปล่อยไปก่อน คอยดูว่าไอ้เฒ่าเจ้าเล่ห์มันจะทำอย่างไรกับนังงูพิษตัวนั้น”
วินัยลอบมองเสี้ยวหน้าของศิขรินทร์แล้วนึกสงสารบุคคลที่หาญกล้าเข้ามาต่อกรกับอินทรีย์หนุ่มอย่างศิขรินทร์ ความโหดร้ายจากเรื่องราวจากในวงการธุรกิจหล่อหลอมให้เจ้านายของตนเป็นคนที่เข้มแข็ง เยือกเย็น ตัดสินใจ เด็ดขาด กล้าได้ กล้าเสีย ทุกก้าว ทุกการตัดสินใจเสี่ยงต่อชีวิตและครอบครัวขนาดไหน แต่ศิขรินทร์ก็พิสูจน์ให้ทุกคนได้รู้แล้วว่า อินทรีย์เงินที่บินโฉบอยู่ผืนฟ้าตัวนี้ไม่เคยพ่ายแพ้ต่อโชคชะตาเด็ดขาด
“อีกเรื่องครับนาย คลังเก็บสินค้าของเสี่ยจักรเสียหายทั้งหมดครับ ตอนนี้พวกมันกำลังกระอักเลือด ผมเลยเพิ่มกำลังลูกน้องที่คอยดูแลคุณพีทและครอบครัวครับ”
“ดีมากวินัย” ศิขรินทร์เอ่ชมลูกน้องเรียบ วินัยมักจะรู้อยู่เสมอว่าต้องทำอะไรบ้าง เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยศิขรินทร์จึงให้อีกฝ่ายกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ ส่วนตนนั้นก็กดโทรศัพท์ต่อสายหาคนของหัวใจทันที เมื่อได้ยินอย่างแน่ชัดว่าภัสดาถึงที่ทำงานเรียบร้อยอย่างปลอดภัยทุกประการแล้ว ศิขรินทร์ก็ลงมืออ่านเอกสารสัญญาตรงหน้าทันที
ตลอดทั้งวันศิขรินทร์เร่งทำงานอย่างไม่มีเวลาพัก แม้ช่อฟ้าเลขาสาวใหญ่หน้าห้องจะนำอาหารว่างมาเสริฟ์ถึงโต๊ะ แต่ชายหนุ่มก็เลือกที่จะยกกาแฟขึ้นมาจิบเพียงเล็กน้อยเท่าไร เดือดร้อนวินัยที่ต้องโทรไปรายงานให้ภัสดาฟัง เมื่อเจ้าของอู่ใหญ่ได้ฟังรายงานเสร็จก็ต่อสายตรงมาถึงท่านประธานอินทราทิพฟ์กรุ๊ปทันที
“เผือกได้ข่าวว่ามึงไม่กินห่าอะไรเลย” ศิขรินทร์อมยิ้มเล็กน้อย แล้วยอมวางปากกาลงบนเอกสาร จากนั้นก็ค่อยๆเอนหลังพิงผนักเก้าอี้ นิ้วเรียวยาวบีบรอยย่นระหว่างคิ้วเล็กน้อยเพื่อผ่อนคลาย แล้วเอ่ยเสียงนุ่มตอบปลายสายกลับไป
“ทำงานครับ ก็เลยลืม”
“ลืมอะไร อย่ามากวนส้น กูบอกแล้วไงว่าให้หาอะไรยัดท้องให้ตรงเวลา”
“ลืมจริงๆครับ ทำงานเพลินไปหน่อย” เงยหน้ามองผู้มาเยือนรายใหม่ วินัยเดินถือถาดอาหารเข้ามาแล้วส่งยิ้มให้ตนเล็กน้อยแล้วขอตัวออกไป ศิขรินทร์ของโปรดของตนแล้วพ่นลมหายใจออกมาแผ่วเบา ริมฝีปากหนายกยิ้มขึ้นมาช้าๆ คงจะเป็นภัสดาที่โทรไปออกคำสั่งให้ลูกน้องคนสนิทของตนไปหามาให้ทานอย่างแน่นอน
“ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ แต่ผมกะว่าจะกลับไปทานกับพีททีเดียวเลย”
“อย่ามาตลกน่ะเผือก ตอนนี้มันกี่โมง อีกกี่ชั่วโมงจะถึงเวลาเลิกงาน กินๆไปเถอะ ถ้ายังเรื่องงานอีก อย่าหาว่าพี่ไม่เตือนนะน้อง”
“แล้วพี่จะทำอะไรผมครับ”
“พี่ก็จะให้น้องออกไปนอนหน้าห้องไง ฮ่าๆ” ประโยคดังกล่าวของอีกฝ่าย ทำเอาศิขรินทร์นั่งหลังตรงขึ้นมาทันที นั่นไม่ใช่คำขู่ธรรมดา เพราะภัสดาเอาจริงอยู่เสมอ และตนก็เคยหอบผ้าห่มและหมอนออกไปนอนที่ประตูหน้าห้องมาแล้ว นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ดังกล่าวแล้วอดยิ้มไม่ได้ ยิ่งใหญ่ประดุจอินทรีย์เงินที่บินโฉบเฉี่ยวมากแค่ไหน สุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับเจ้าของอู่ใหญ่อย่างภัสดาอยู่ดี ถ้าลูกน้องในบริษัทรู้เข้าคงจะตกใจอยู่ไม่น้อย
“อย่าเลยพีท ผมเกรงใจแย่ ไม่เป็นไรครับ”
“ไม่เอาเหรอ นอนหน้าห้องอากาศดีนะ”
“ไม่ดีกว่าครับ เดี๋ยวพีจะเหงาแย่ถ้าไม่มีผมนอนกอด”
“เหรอเผือก พระคุณมึงนี่ยิ่งใหญ่ดีเนอะ”
“หึๆ รู้ถึงความสำคัญของเผือกคนนี้ขึ้นมาแล้วใช่ไหมล่ะ”
“ไม่อ่ะ ฮ่าๆ แล้ววินัยเอาข้าวเข้ามาให้หรือยัง”
“เอามาแล้วครับ แต่จะให้ดีกว่านี้อยากให้นายช่างใหญ่เอามาให้ด้วยตัวเองน่าจะดีกว่านี้นะ”
“กินๆไปเถอะน่า ไม่ต้องเรื่องมาก” ถ้าให้เดาป่านนี้เจ้าของอู่ใหญ่คงกำลังนั่งหน้าแดงอยู่แน่ๆ
“แล้วคุณทานแล้วใช่ไหม”
“กินแล้ว เพิ่งกลับมาจากพาไอ้พวกลูกหมาไปหาอะไรกินแถวนี้”
“ครับๆ ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะครับ”
“รู้แล้วน่า แค่นี้นะ ลูกค้าเข้าแล้ว” เมื่อสัญญาณตัดไป แต่รอยยิ้มที่ติดตรึงอยู่บนใบหน้าของศิขรินทร์นั้นยังไม่จางหายไปไหน ชายหนุ่มวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะแล้วยกถาดอาหารไปนั่งทานตรงบริเวณโซฟารับแขกที่อยู่เยื้องๆกับโต๊ะทำงาน นั่งไปได้ไม่นาน เสียงเคาะประตูห้องทำงานก็ดังขึ้นพร้อมๆกับผู้มาเยือนรายใหม่
“สวัสดีค่ะพี่ศิ หนูดาแวะเอาอาหารกลางวันมาให้ค่ะ” ดาริกา หรือแมลงรำคาญ ชื่อที่ภัสดาตั้งให้เดินนวยนาดเข้ามาพร้อมกับสำภาระต่างๆมากมาย
“ไม่เป็นไร คุณเก็บไว้กินเถอะ” ศิขรินทร์ปฏิเสธอย่างไร้เยื้อใย แล้วก้มหน้าทานอาหารตรงหน้าอย่างเงียบๆ แต่ถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็ยังไม่ละความพยายาม ดาริการเดินตรงเข้ามานั่งเคียงข้างศิขรินทร์แล้วเชื้อเชิญให้อีกฝ่ายทานอาหารญี่ปุ่นรสเลิศจากอาหารชื่อดังที่ตนนำมา พร้อมทั้งปลายตามองอาหารหน้าตาจืดชืดสองสามอย่างที่วางอยู่ตรงหน้าของศิขรินทร์
“ดูแล้วเหมือนหน้าตาจะไม่ค่อยน่าทานเลยนะคะ พี่ศิ ทานของหนูดาดีกว่าค่ะ นี่อาหารญี่ปุ่นจากร้านดังเลยนะคะ”
“ไม่เป็นไร คุณทานของคุณไปเถอะ แค่นี้ผมก็อิ่มแล้ว” กับข้าวสองสามอย่างหน้าตาไม่ค่อยหน้าทานที่อีกฝ่ายว่าเป็นของโปรดของเขาทั้งนั้น และตนเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบทานอาหารญี่ปุ่นซักเท่าไรนัก
“พี่ศิไม่ทานของหนูดาแน่เหรอคะ”
“อืม” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบ พร้อมทั้งพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ไม่ให้ระเบิดใส่อีกฝ่าย เพราะเห็นว่าเป็นหลานของคุณหญิงศร เพื่อนรุ่นน้องของมารดา แต่ดูเหมือนว่าความใจดีของตนจะทำให้อีกฝ่ายได้ใจและเข้าใจผิดไปอีกทางเสียแล้ว
“แล้วมานี่ไม่ทำการ ทำงานเหรอ”
“ก็แหม คุณหญิงป้าบอกว่าจะให้พี่ศิช่วยสอนงานให้หนูดาน่ะค่ะ พี่ศิว่างไหมคะวันนี้” ดาริกาเอ่ยเสียงหวานพร้อมทั้งส่งสายตาเชิญชวนอีกฝ่ายอย่างเต็มที่ อีกทั้งชุดที่ตนสวมใส่มานั้นค่อนข้างที่จะโชว์เนื้อหนังมังสาพอสมควร ผู้ชายที่ไหนเห็นเป็นต้องชอบทั้งนั้น
“ไม่ว่างน่ะวันนี้ แล้วอีกอย่างใส่เสื้อใส่ผ้าให้มันมิดชิดกว่านี้หน่อย ที่นี้เป็นสำนักงานชั้นนำของเมืองไทย มันจะเสียภาพพจน์ของบริษัทเอาได้” ผู้ชายที่ไหนก็ได้ แต่ไม่ใช่กับศิขรินทร์เป็นเด็ดขาด
“เอ่อ...ค่ะ”
“อยากเรียนรู้งานใช่ไหม เดี๋ยวให้คุณช่อสอนให้ก็แล้วกัน” พูดเสร็จศิขรินทร์ก็ลุกขึ้นไปกดอินเตอร์คอมต่อสายถึงเลขาหน้าห้องทันที โดยไม่สนใจหน้าตาของดาริกาเลยว่าตอนนี้สีหน้าของหญิงสาวนั้นจะเป็นอย่างไร
“คุณช่อ เข้ามาพบผมหน่อย” รอได้ไม่นาน ช่อฟ้าก็ปรากฏต่อหน้าของศิขรินทร์ สาวใหญ่ใช้สายตาขอโทษท่านประธานอย่างรู้สึกผิดที่ปล่อยให้ผู้หญิงต้องห้ามนามว่า ดาริกาเข้ามารบกวนเวลาพักผ่อนของท่านประธาน
“ช่วยสอนงานให้ดาริกาหน่อยนะ
“ได้ค่ะบอส”
“แต่ว่าพี่ศิคะ หนูดาอยากให้พี่ศิสอนงานให้หนูดามากกว่าค่ะ ถ้าพี่ศิไม่ว่างวันนี้ก็ไม่เป็นไร” หญิงสาวเอ่ยเสียงนุ่ม พร้อมทั้งส่งยิ้มเคลือบยาพิษไปให้ช่อฟ้าที่ยืนมองอยู่ข้างๆ เรื่องอะไรที่หล่อนจะให้เลขานั่นสอนงานให้ อย่าเธอต้องเป็นศิขรินทร์เท่านั้น
“จะผมหรือว่าจะคุณช่อก็เหมือนกัน ต่อให้คุณมาอีกสิบรอบ คุณช่อก็จะสอนงานให้อยู่ดี ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร”
“เอ่อ.....คือว่า”
“แล้วต่อไปนี้ขอความกรุณาอย่าเข้ามารบกวนเวลาทำงานของผม มีเรื่องอะไรก็ติดต่อมาทางคุณช่อ”
“พี่ศิคะ! ทำไมพี่ศิต้องทำอย่างนี้กับหนูดา” พูดเสร็จหญิงสาวก็ลุกออกไปจากห้องทันที
“ขอโทษค่ะคุณศิ ช่อผิดเอง”
“ไม่เป็นไรคุณช่อ แต่อย่าให้มีอีกนะ เดี๋ยวพีทจะว่าผมเอา แล้วช่วยเก็บอาหารญี่ปุ่นออกไปด้วย ผมเหม็นจะแย่อยู่แล้ว” ช่อฟ้าพยักหน้ารับแล้วหันไปเก็บข้าวของที่แม่หญิงงามนามดาริกาทิ้งเอาไว้ให้ออกไปพ้นจากสายตาของศิขรินทร์
“เฮ้อ มีแต่เรื่องน่าปวดหัว” ชายหนุ่มถอนลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจแล้ว เดินกลับไปทานอาหารมื้อเที่ยงอีกครั้ง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
๐ เพิ่งกลับมาจากภาคเหนือ สลบไปหนึ่งวันเต็มๆ นอนทั้งวันเลยวันนี้ พอตื่นก็ลุกขึ้นมาอัพนิยายทันที
๐ พอเปิดเว็บเข้ามา ก็เห็น มีคนส่งดีเอ็มมาถามว่า สนใจอยากรวมเล่มไหม
๐ แล้วคนอ่านอยากให้นักเขียนรวมเล่มไหมคะ คือกลัวว่ายอดสั่งจองจะน้อยอ่ะ ก็เลยยังคิดๆอยู่
๐ แล้วพวกท่านมีความเห็นว่าอย่างไร.....................
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
:z13: :z13:
คนแรกหรือเปล่า? :m28: :m28:
มาต่อไวนะค่ารออยู่ :oni1: :oni1:
-
:call: :call: :call:
-
ปวดหัวแทนเผือกจริงๆๆๆๆ
ชะนีที่พึ่งได้ออกจากป่า นี่น่ารำคาญจริงๆๆๆ
ต้องให้นายช่างใหญ่จัดการ !!! :z2:
-
เผือกเน่าเริ่มเอาคืนแล้ว
เย้ๆ
-
ถ้ารวมเล่ม จะซื้อทั้งสะใภ้เถื่อนแล้วก็เธอคือดวงตะวันเลยค่ะ
หนูชอบ5555 :-[
-
สนุกมากครับ แต่รอนานไปหน่อยนะ มาอัพบ่อยๆก็ได้น่า
-
หนูดาท่าทางจะทำให้คุณเผือกปวดหัวไปอีกนานเลย
อย่าให้ถึงมือพีทนะ อิอิ
+1 ขอบคุณค่ะ
:L2:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
เย้ ในที่สุดก็ได้อ่านแล้ว :-[ :-[
โปรดรวมเล่มเถอะค่ะ เอาทุกเรื่องเลยนะ รอนะจ๊ะ :mc4: :mc4:
-
:เฮ้อ: น่าเหนื่อยใจแทนคนหล่อจริงๆ
เดี๋ยวให้นายช่างใหญ่มาจัดการซะนี่
บวกเป็ด
-
รวมเล่มดีเลยครับ เอาทุกเรื่องจะดีมากกกกกก :impress2:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:L1: :3123: :pig4:
-
:L2: :L2: :L2:
-
นายแหล่มมากกกก :m12:
น่าสงสารศินะ มีเรื่องตล้อดดดดดดดดดดดดดดด :laugh3:
-
วุ่นวายดีจริง ๆ นัี่นแหละ แล้วศิจะจัดการยังไงกันนะนั่น
-
ยกมือสนับสนุนรวมเล่มค่ะ :z2: :z2: :z2:
-
เอาเลยจ้าเผือกเน่า จัดไปอย่าได้เสีย :laugh3:
คนแต่งจ๋า อยากให้รวมเล่มสวดๆเลยคร๊า :กอด1:
-
เรื่องยุ่งเยอะจริง คุณศิ 5555 เเอบสงสารเหมือนกัน เเต่ก็น่ารักกก สะใจดาริกา 5555
-
อยาากถามค่ะ เมื่อไหร่พี่พีทนายช่างใหญ่จะเสร็จเผือกซักที คำว่าไม่พร้อมของพี่พีทนี้คือเป็นริดซี่ใช่ไหมค่ะ อยากอ่านตอนเผือกกินนายช่างหย่าญแล้วค่ะ :m31:
-
เผือกเอาให้หนัก
จัดการสองคนนั้นแล้วเลยมาจัดการยัยดาด้วยนะ
น่าหมั่นไส้มากเลย
-
+1 :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:ฮา มัน เถื่อน ได้ดั่งใจไม้ต้องหวานมาก...กำลังดียิ้มๆๆ :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:อย่าหายไปนานอีน๊ะ
-
:impress2: รอติดตามนะคับ :impress2:
-
ผู้หญิงที่มาตามศินี่ น่าให้พีท :beat: :z6: :z6:
-
นายช่างใหญ่คะ
รบกวนไปกำจัดแมลงด่วนค่ะ
-
ยัยนี่สมกับเป็นแมงรำคาญจริงๆ
-
อยากให้รวมทั้งสองเรื่องเลยค่ะ เธอคือดวงตะวันก็อยากได้ :กอด1:
-
ยัยน้องดาเธอน่ารำคาญมาก
สมกับที่พีทตั้งชื่อให้ว่าแมลงรำคาญจริงๆ
-
เผือกจัดการได้เด็ดขาดมาก o13
-
ยัยสเตฟานี่โดนขนาดนี้แล้ว ยังคิดอยากจะแก้แ้ค้นภัสดาอยู่อีก
ส่วนยัยดา (แมลงรำคาญ) ก็ทำตัวได้น่ารำคาญสมฉายาจริงๆ สงสัยต้องให้คุณเผือกพูดตรงๆ ถึงจะรู้สึกตัว
กด + แทนคำขอบคุณค่ะ
-
แล้วเมื่อไหร่นายช่างจะเสร็จคุณศิ>_< อ๊ากกก คนอ่านจะไม่ทน คิดถึงคู่นี้มากเลยค่ะ
-
พี่ศิขาา ภัสดา>> เอาสักขาไหมครับคุณน้องดา เข้าก้านคอ :z6:
555555+ :laugh:
-
ไม่ต่ออีกหน่อยเหรอมันกุดไปอ่ะ น่า นะนะ
-
แค่นี้เผือกกะหลงพีทจะแย่แล้ว อิอิ
-
เสื่อมเสียสถาบันชะนีสัตรว์สงวนอนุรักษ์ป่าจริงๆ หล่อนมันไม่รักโลก(ชั้นว่าน้องเนยเป็นสาววายระดับCEOแน่ๆ//นอกเรื่องมากอ่ะเธอววว - -)
บ้าว่ะ คือนางนึกจะกลับมาก็มาหน้าด้านๆ คือเหตุจูงใจเธอมันไร้สติมากอ่ะ จบไปตั้งนานแล้วมาเรียกร้องอะไรยะ แล้วใครแย่งเธอ
ประสาทรึไง? ยังมีหน้ามาแค้นคนอื่นเค้าอีกนะ คนแบบนี้จริงๆมีเยอะมากเลยนะ EQต่ำกันจนติดลบอ่ะ :z6:
คุณน้องดา(ตอแหลได้โล่จิง) เจอตอกหน้าไปยังงี้ เชื่อเหอะ ใช่ว่าจะเข็ด เดี๋ยวแม่งก็วิ่งโร่ไปฟ้องป้าๆ
เข้าใจนะว่าผู้ชายหายากขึ้นทุกวัน (เพราะโลกมันร้อน คนเลยหันมารณรงค์ปลูกป่า//ยัง...ยังไม่เลิกนะ -*-) แต่มันจำเป็นมั๊ย?
ที่ต้องทำตัวยังงี้ ทำตัวเองให้มีคุณค่าหน่อย ดูอย่างพีทสิ เค้าไม่ต้องไปแย่งใครคุณศิก็เดินมาหาเค้าเอง
ไม่เกี่ยวกับเป็ยเกย์ เป็นชะนี แค่ทำตัวเองให้มีคุณค่า เดี๋ยวก็มีสักคนเองล่ะที่มองเห็นคุณค่าของเรา
โอยยยยยย เบื่อ......ชะนีนอกป่านี่มันน่าเบื่อจริงๆ o16
-
น่าเห็นใจศิมีแต่เรื่องปวดหัวจริงๆด้วย
สงสัยดวงจะถูกผู้หญิงรังควานอยู่ร่ำไป
ตอนนี้ก็ได้ยินแต่เสียงของหวานใจ
ที่ส่งความห่วงใย(?) มาตามสาย :laugh:
ถ้าเจอหน้าความเหนื่อยล้าคงหายเกลี้ยง
คู่นี้ช่างน่ารักจริงๆ รอข่าวรวมเล่มนะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
รักกันและหวานกันมากกกกกกกกก
จนแทบไม่น่าเชื่อว่าเผือกยังไม่ได้แอ้มนายช่างใหญ่ :laugh:
-
จะรวมเล่มหรอรอมานานแล้วววววววว :z2:
-
สั่ง เรื่องนี้เป็นอะไรที่โดนใจมาก
ดาริกา ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่อย่ามายุ่งกับเฮียศินะเว้ย :angry2:
-
ไม่ได้อ่านนานแล้ว คิดถึง^^
-
ยัยแมลงรำคาญนี่น่าจะจับทอดซะให้เข็ด แบร่!!
-
สงสัยต้องเจอนายช่างพีท
+1
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:นังแมลงทำไงพี่ศิก็ไม่แลหรอก :laugh: :laugh: :laugh:
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[รักนายช่าวใหญ่คนเดียว :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
555 เผือกมีแต่เรื่องปวดหัว ต้องกลับไปหื่นใส่นายช่างใหญ่ จะได้มีแรง
-
0w0
-
ประโยคสุดท้ายดูไม่ค่อยกลัว(ว่าที่)เมียเลยเนอะ :m12:
-
เอาใจช่วยให้ผ่านเรื่องยุ่งๆนะ รอตอนต่อไปจ้า
-
เฮียศิทำถูกแล้ว บ้างทีก็ต้องปฏิเสธตรงๆ และแรง ไม่งั้นก็มาหลอนรอบตัวไม่ไปไหน อย่าให้ต้องถึงมือนายช่างเลย 55
-
ลุ้นกันตอนต่อไป :3123:
-
ให้มันได้แบบนี้สิคุณศิ ถูกใจจริงเชียว
-
เย่ ตามมาอ่านทันแล้วววว สนุกกกกมากเลยค่ะ
ชอบที่คุณพี่ศิ เป็นพระเอกที่ฉลาดไม่น่ารำคาญแบบพระเอกทั่วๆไป
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อนะคะ
-
มาต่อแร้วววววว
-
ยัยดาริกาช่างเป็นผู้หญิงที่ทำตัวน่าเกลียดซะจริง
-
ตามทันแล้ว เฮ้!!!!!
-
บทที่ 43
เฝ้าบ้าน
.
.
.
.
.
.
“อาตี๋ พรุ่งนี้กลับมานอนที่บ้านหน่อยนะ ป๊ากับเมียจะไปเที่ยว” ภัสดาอมยิ้มขำ บิดาและมารดาของตนนั้นยังคงสวีทหวานกันอย่างเสมอต้นเสมอปลาย เมื่อเดือนที่แล้วก็ไปทัวร์ญี่ปุ่น สงสัยคราวนี้คงเป็นยุโรปอย่างแน่นอน
“อะไรอ่ะ ป๊าจะควงเมียเที่ยวอีกแล้วเหรอ จะปล่อยให้ลูกชายตาดำๆเฝ้าบ้านคนเดียวอย่างนี้เนี่ยนะ ทำไมป๊าถึงทำกับพีทได้ลงคอ”
“อย่ามาดราม่ากับป๊าเลยไอ้ลูกชาย อั๋วรู้ทันลื้อหรอกน่า” น้ำเสียงของเจ้าสัวที่หัวเราะมาตามสายทำให้ภัสดานั้นหัวเราะตามไปด้วย นี่แหละน่าทีเขาว่า พ่อแม่มักจะรู้ทันลูกอยู่เสมอ
“แล้วป๊าจะไปกี่วัน”
“หนึ่งอาทิตย์ ไม่นานหรอกน่า เดี๋ยวป๊าจะซื้อของมาฝาก” คุยไปได้ซักพัน เจ้าสัวภาสก็วางสายไป ภัสดาส่ายหัวไปมาให้กับความขี้เล่นของบิดาแล้วเดินมานอนเบียดผู้ชายร่างใหญ่ที่เดี๋ยวนี้เข้ามากุมพื้นที่ในหัวใจของตนไปจนหมดสิ้นแล้ว
“ทำไมตัวมึงต้องใหญ่ด้วยเนี่ย คนหล่อไม่เข้าใจ” คนตัวใหญ่ที่ภัสดาว่านั้นตวัดแขนโอบรัดเอวบางเข้าหาตนเองอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ไม่ยอมคลายอ้อมแขนลงแม้แต่วินาทีเดียว จนคนในอ้อมกอดที่ดิ้นไปดิ้นมาต้องยอมแพ้ นอนนิ่งๆให้อีกฝ่ายกอดได้อย่างสบายใจชอบ
“เผือกกก มันอึดอัด~”
“ตรงไหนครับ ออกจะอบอุ่น” ไม่พูดเปล่า ริมฝีปากหน้าโฉบลงมาหากำไรจากพวงแก้มใสซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“หนวดขึ้นอีกแล้ว อย่าหอมมาก มันเจ็บ”
มือบางผลักไสแก้มสากของศิขรินทร์ออกไปอย่างยากลำบาก แต่ไม่ช้าไม่นานท่านประธานใหญ่ก็โฉบริมฝีปากลงมาหากำไรอีก พ่อค้าเก็งกำไรไม่ปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปอย่างเปล่าประโยชน์ เมื่อเห็นช่องทองแห่งความสำเร็จแล้ว ศิขรินทร์ก็ก้มลงมาแนบริมฝีปากบนกลีบกุหลาบสีหวานทันที กลิ่นหอมยวนใจและรสชาติอันหอมหวานดั่งน้ำผึ้งเดือนหน้าเร่งเร้าให้ภมรอย่างเขาต้องรุกเร้าเข้าไปอีก กลีบปากบางถูกบดคลึงครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อลมหายใจขาดห้วงจึงต้องเผยริมฝีปากออกจากกันเพื่อปรับลมหายใจ แต่นั่นก็เป็นโอกาสที่เรียวลิ้นร้ายกาจของศิขรินทร์จะเข้ามาควานหาน้ำหวานเพื่อดื่มกิน ลิ้นเล็กถูกกวาดต้อนครั้งแล้วครั้งเล่าจนในที่สุดก็ต้องยินยอมให้อีกฝ่ายดูดดึงอย่างเสน่ห์หา ความหอมหวานที่ศิขรินทร์ได้สัมผัสสร้างความมัวเมาและความหลงใหลอย่างไม่มีที่สิ้นสุด จนเมื่อรู้สึกถึงแรงทุบที่บริเวณไหล่ร่างสูงถึงตัดใจผละออกมา
“นายช่างยั่วอีกแล้ว” นิ้วเรียวยาวของศิขรินทร์เกลี่ยริมฝีปากที่บวมเจ่อของภัสดาอย่างเอ็นดู ลมหายใจร้อนประถะกันไปมากลิ่นกายที่แสนจะคุ้นเคยยิ่งทำให้อารมณ์ด้านมืดกระพือลุกขึ้นกว่าเดิม
“ไม่ได้ยั่ว กูอยู่เฉยๆนะเว้ย” นายช่างใหญ่เจ้าของอู่ใหญ่ใจกลางเมืองบัดนี้นอนนิ่งไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าเห่อแดงเพราะเลือดสูบฉีดเกินปกติ หางตามีหยดน้ำไหลลงมาเล็กน้อย หน่วยตาคลอไปด้วยละอองน้ำยิ่งทำให้ร่างโปร่งบางนั้นดูน่าหลงใหลขึ้นไปอีก
“แล้วเมื่อไรจะยอมครับ”
“............................”
“ว่าไงครับนายช่างใหญ่ เมื่อไรจะยอมเผือกครับ”
“เร็วๆนี้แหละ”
.
.
.
.
.
.
“สวัสดีครับเฮีย ไม่ได้เจอกันตั้งนานสวยขึ้นเป็นกองเลยนะครับ” สิ้นสุดคำทักทายของมะขาม ภัสดาก็แจกลำแข้งให้ลูกน้องคนสนิทไปซักทีสองที
“เหมือนมึงไง ไม่เจอกันนานปากยังหมาเหมือนเดิม มาช่วยยกของหน่อย ลีลาจริงๆ ลูกน้องบ้านนี้” แต่จำนวนของท้ายรถยนต์คันหรูราคาสิบล้านก็ยังไม่ตะลึงเท่ากับบุคคลที่ก้าวเท้าลงมาจากตำแหน่งคนขับ
“เฮีย เดี๋ยวนี้คบดาราฮอลลี่วูดด้วยเหรอ” มะขามเดินเข้าไปกระซิบถามคนเป็นนาย แล้วเพ่งมองร่างสูงใหญ่ของศิขรินทร์ที่อยู่ในชุดสูทสากลเต็มยศอย่างทึ่งๆ
“ไปถามมันเอาเองว่ามันเป็นอะไรกับกู” พูดเสร็จภัสดาก็เดินถือถุงกับข้าวบางส่วนเข้าบ้านทันที ทิ้งให้มะขามยืนมองผู้มาใหม่อย่างตื่นตะลึง
“เอ่อ..สวัสดีครับ คุณเป็นอะไรกับเฮียพีทของไอ้ขามครับ” ศิขรินทร์เดินเข้ามาใกล้ๆกับผู้ถามแล้วคลายเน็คไทด์ออกเล็กน้อย มะขามมองบุรุษตรงหน้าอย่างชื่นชม เพราะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นผู้ชายที่ไหนเท่ห์ และสมบูรณ์แบบเท่านี้มาก่อนเลย
“เป็นแฟน” พูดเสร็จศิขรินทร์ก็เร่งฝีเท้าเข้าบ้านทันที เพราะภัสดายืนรอยู่ตรงนั้นแล้ว
“!!!!!”
เสียงกรีดร้องของลูกน้องคนสนิทที่อยู่บริเวณหน้าบ้านเรียกเสียงหัวเราะจากภัสดาได้เป็นอย่างดี แม่บ้านและเด็กรับใช้ต่างพากันออกมาดูว่าต้นเสียงนั้นมาจากไหน แต่เมื่อเห็นพี่มะขามหรือไอ้มะขามกำลังยืนชักดิ้นชักงออยู่บริเวณหน้าบ้านทุกคนก็ต่างพร้อมใจกันส่ายหัวแล้วแยกย้ายกันไปทำงาน จะมีเพียงไม่กี่คนที่มองมาที่แขกอย่างอดสงสัยไม่ได้ แต่ด้วยกฎของบ้านนี้คือห้ามนินทาหรือยุ่งเกี่ยวกับแขกของเจ้านาย ทุกคนเลยปล่อยความสงสัยนั้นทิ้งไป เพราะยังไม่อยากตกงานนั่นเอง
“บ้านพีทใหญ่มาก ใหญ่กว่าบ้านผมอีกนะ” ศิขรินทร์มองเฟอร์นิเจอร์แต่ละชิ้นแล้วอดทึ่งไม่ได้ เพราะราคาแต่ละชิ้นนั้นเฉียดล้านก็ยังมี ห้องรับแขกโอ่โถงมีความไฟระย้าที่ศิขรินทร์เคยนึกได้ว่าเห็นอยู่ในราชวังใดราชวังหนึ่งของจีน รวมๆแล้ว บ้านอินทราทิพย์นั้นดูต่ำต้อยด้อยค่าไปเลยเมื่อเทียบกับบ้านพิชัยภักดี
“ไม่ใหญ่หรอกน่า เล็กเท่ารูหนู” ท่าแบบนี้เรียกว่ารูหนู แล้วที่บ้านอินทราทิพย์เรียกว่าอะไร รูปูเลยดีกว่า
“โซฟาสวยมากครับ” โซฟาสวยจนไม่กล้าจะนั่ง ตกลงแล้วนายช่างใหญ่นั้นรวยเกือบล้นฟ้าแต่ทำตัวผ้าขี้ริ้วห่อทอง
“มันเป็นศิลปะแบบจีนน่ะ ป๊าชอบก็เลยซื้อเข้ามาเรื่อยๆ” ภัสดาเดินเอาของเข้าไปวางในห้องครัวโดยมีศิขรินทร์เดินตามมาติดๆ และสุดท้ายคือมะขามที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา
“เฮียยยยยยยยยยยยย ที่พี่คนหล่อพูดมันเป็นความจริงเหรอออออ” มะขามเดินเข้ามาเกาะแข้งเกาะขาภัสดาแล้วเขย่าไปมาเรียกเสียงหัวเราะจากภัสดาและศิขรินทร์ได้เป็นอย่างดี
“แล้วไอ้หล่อมันพูดว่าอะไร” ดวงตากลมโตเหลือบมองใบหน้าของคนรักแวบหนึ่ง จากนั้นก็ก้มลงมองร่างของลูกน้องคนสนิทที่ตอนนี้กำลังกลายร่างเป็นปลิงเกาะขาของตนอยู่
“พี่หล่อบอกว่าเป็นแฟนเฮีย”
“อืม เรื่องจริง”
“ไอ้ขามอยากจะกรี๊ด ทำไมโลกช่างโหดร้ายกับผู้หญิงอีกแล้ว คนหล่อกับคนไม่หล่อได้กันเองอีกแล้ว”
“ใครไม่หล่อ เดี๋ยวกูเตะไปติดฝาผนัง”
“อ๊ะๆ พูดผิด คนหล่อกับคนสวยครับ โอ๊ยๆ” ภัสดาอดใจไม่ไหว เลยประทับฝ่ามือลงบนศีรษะของลูกน้องคนสนิทไปหนึ่งทีเต็มๆ เมื่ออีกฝ่ายปล่อยมือออกจากขา ก็ก้าวเท้าไปยังหน้าตูเย็นเปิดเอาน้ำเปล่าออกมาหนึ่งขวด
“เดี๋ยวเฮียจะขึ้นไปพักผ่อนด้านบน ไม่มีธุระอะไรก็ไม่ต้องเรียก เข้าใจไหม”
“เฮียจะไปจู๋จี๋กับพี่หล่อเหรอ”
“ไม่ต้องรู้สักเรื่องมึงจะตายไหมมะขาม ไปล้างรถเฮียไป” พูดเสร็จภัสดาก็จูงมือศิขรินทร์ออกมาจากห้องครัวทันที ทิ้งเอาไว้เพียงมะขามที่ยืนนิ่งไม่ไหวติง เพราะเพิ่งเห็นลูกพี่ใหญ่ของมันจูงมือคนอื่น
“อย่าไปถือสามันเลยเผือก มันบ้าๆบอๆอย่างนี้นี่แหละ” ภัสดาเปิดประตูห้องเข้าไป โดยมีท่านประธานใหญ่ของอินทราทิพย์กรุ๊ปตามมาติดๆ
“ตอนแรกผมคิดว่าห้องคุณจะเต็มไปด้วยโปสเตอร์รถยนต์เสียอีก” ศิขรินทร์มองสำรวจไปรอบๆห้อง และผิดจากที่คาดไว้ในใจไปหลายขุม เพราะตอนแรกคาดเดาเอาไว้ว่าห้องของภัสดาจะเต็มไปด้วยโปสเตอร์รถจักรยานยนต์ และรถสปอร์ต ราคาแพงที่เจ้าตัวชอบสะสม แต่ความจริงแล้ว ห้องทั้งห้องกลับตกแต่งแบบเรียบเน้นสไตล์โมเดิร์นเสียมากกว่า เตียงนอนที่ยกระดับขึ้นไปจากพื้นค่อนข้างสูงวางเด่นอยู่กลางห้อง รอบๆห้องมีข้าวของอำนวยความสะดวกแทบจะนับชิ้นได้
“ก็กูอยู่ที่คอนโดบ่อยกว่าที่ห้องนี้ ก็เลยไม่ได้ตกแต่งอะไรมาก” พูดเสร็จร่างโปร่งบางก็กระโจนเข้าใส่เตียงนอนทันที ศิขรินทร์มองตามแล้วอมยิ้มหวาน เพราะตอนนี้นายช่างใหญ่กำลังตบเตียงปุปุเพื่อเรียกตนให้ลงไปนอนด้วย ศิขรินทร์ถอดเสื้อสูทตัวนอกและเน็คไทด์ออกวางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง คลายกระดมสองเม็ดแรกแล้วเดินเข้าไปทิ้งตัวเคียงข้างเจ้าของห้อง
“แหวะ น้ำหอมกลิ่นใหม่ ไม่อร่อยเลย” ภัสดาเบ้หน้าแล้วผละออกห่างร่างสูงอย่างรวดเร็ว ท่านประธานใหญ่เลิกคิ้วสูงแล้วถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวราคาแพงออกไปพ้นจากตัว
“หายหรือยังครับ” นายช่างใหญ่ทำจมูกฟุดฟิดไปมาแถวๆแผงอกแข็งไปมา เมื่อเป็นที่พอใจแล้วก็ดึงให้ร่างสูงล้มตัวลงนอนอีกครั้ง ศิขรินทร์มองกลุ่มผมดำของภัสดาที่หนุนแผงอกของตนแล้วยกยิ้มขึ้นมาอย่างพอใจ ฝ่ามือหนาลูบไล้แผ่นหลังบางขึ้นลงไปมา จนเมื่อนายช่างใหญ่จัดท่าจัดทางให้ตนเองเรียบร้อยเมื่อได้สมดังใจก็นอนนิ่งฟังเสียงหัวใจของกันและกัน
“อย่าฉีดกลิ่นนี้อีกนะเผือก โคตรเหม็นอ่ะ เหมือนอ้วกผสมขี้อ่ะ”
“เดี๋ยวกลับไปจะเอาทิ้งเลย” น้ำหอมขวดดังกล่าวได้มาจากลูกค้าคนสำคัญที่ทำธุรกิจด้วยกันมานายหลายปี ฝ่ายนั้นซื้อมาฝากจากฝรั่งเศส เพิ่งเปิดใช้ครั้งแรกไปเมื่อเช้า แต่เพราะเมื่อเช้าแยกย้ายกันมาทำงาน นายช่างเลยยังไม่ได้เอ่ยทักท้วง
“ไม่ต้องทิ้งๆ เอามาให้พวกไอ้ตั้ม ไอ้ดลก็ได้ ไอ้ลูกหมาพวกนั้นมันอดอยาก”
“ได้ครับ” ศิขรินทร์และภัสดานอนคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ต่างฝ่ายต่างเราว่าวันนี้ทำงานไปเจอกับใคร อะไรมาบ้าง เมื่ออีกคนพูด อีกหนึ่งคนก็จะเงียบฟังอย่างตั้งใจ ผ่านเนื้อเรื่องช่วงไหนที่โดนใจก็หอมแก้มกันไปมา กลิ่นละอองของความรักฟุ้งกระจายไปทั่วทุกอนูของห้อง
“พามาบ้านอย่างนี้ จะเปิดตัวเหรอครับ”
“สงสัยคงจะเป็นอย่างนั้น”
“แล้วถ้าป๊ากับแม่ของพีทรับไม่ได้ล่ะครับ”
“ก็พามึงหนีไง”
“หึหึ ตลกแล้วพีท จะหนีตามผู้ชายเหรอ”
“ก็ผู้ชายบ้านอินทราทิพย์มันน่าหนีตามไง เราจะปล่อยโอกาสไปทำไม ฮ่าๆ” ภัสดาพูดเสร็จก็หัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ ทำเอาศิขรินทร์หัวเราะตามไปด้วย แล้วอย่างนี้จะไม่ให้รักให้หลงได้อย่างไร ศิขรินทร์ก้มลงหอมเส้นผมนุ่มของภัสดาแล้วกระชับอ้อมแขนให้รัดแน่นขึ้นไปอีก
“ถึงเวลาจริงแล้วต้องหัวเราะให้ได้อย่างนี้นะนายช่าง”
“ไม่ต้องบอกก็ทำตามอยู่แล้ว”
“นัดเพื่อนมาที่บ้านพีทดีไหม ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนี่” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงนุ่ม น้ำเสียงที่ถ่ายทอดออกมานั้นเรียกรอยยิ้มจากร่างโปร่งบางได้เป็นอย่างดี ศิขรินทร์ในวันนี้หรือวันพรุ่งนี้ยังคงเอาใจใส่ความรู้สึกของตนไม่เคยเปลี่ยน ต่อให้ทำงานหนักหนามาเพียงใดก็ตาม น้ำเสียงที่คุ้นเคยมักจะเอ่ยถามอย่างห่วงใยตนเสมอมา
“กลัวพวกมันมาแล้วเสียงดังรบกวนมึง พวกนั้นมันไม่ใช่มนุษย์ปกติธรรมดาอยู่ด้วย”
“ไม่รบกวนหรอกครับ วันนี้ก็ได้นะ”
“อืมๆ งั้นโทรแล้วนะ” พูดเสร็จร่างโปร่งบางก็ลุกขึ้นนั่งแล้วคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรทันที ศิขรินทร์ลุกขึ้นมานั่งเคียงกับเจ้าของห้อง มือหนาคว้าเอวบางเข้ามาแนบชิดแล้วกดริมฝีปากหอมแก้มซ้ายแก้มขวาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เดินไปเข้าห้องน้ำโดยมีเจ้าของห้องเดินตามมาส่งถึงหน้าประตู
“สวัสดีไอ้เหี้ยพี่เขต”
“โอ้โห้ ไม่ได้คุยกันนาน ไอ้น้องพีทของกูสถุลขึ้นไปอีกเก้าสิบห้าเปอร์เซ็น”
“ขอบคุณที่ชม คดโกงชาติไปถึงไหนแล้วล่ะ รวยหรือยัง”
“ถ้ากูอยู่ข้างๆมึงตอนนี้ กูสาบานว่ากูจะเตะก้านคอมึง”
“ถ้ามึงอยู่ใกล้ๆกูตอนนี้ กูก็จะไม่พูดไง ฮ่าๆ”
“เยี่ยม สาระอยู่ตรงไหน? เข้าประเด็นเลยดีกว่า โทรมาเพื่อ?”
“แหมๆ โทรหาไม่ได้เลยนะ มีเมียมีลูกไปแล้วล่ะซิ”
“ไอ้พีททททททททททท กูจะฟ้องแม่ว่ามึงพูดคำหยาบแล้วกวนตีนกู”
“กูก็จะฟ้องกลับว่ามึงเป็นต้นเหตุ ทำให้กูพูดคำหยาบๆ ฮ่าๆ”
“เออๆ กูยอม main idea อยู่ตรงไหนบอกมาเร็วๆ อย่าลีลา”
“วันนี้ว่างหรือเปล่า มากินข้าวที่บ้านกู มาให้ครบทุกคนเลย”
“ไม่ว่าง ก็ต้องว่างใช่ไหม”
“ถูกต้องๆ เดี๋ยวกูโทรบอกพวกไอ้คีย์ ไอ้ติ อริสก่อนนะ แค่นี้แหละ ไม่ต้องคิดถึงกู”
จากนั้นภัสดาก็ไล่โทรหาเพื่อนสนิทให้ครบทุกคน แต่คนที่ใช้เวลานานที่สุดเห็นจะเป็นติยะ สบจังหวะกับที่ศิขรินทร์เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี ร่างสูงเหลือบมองเสี้ยวหน้าของคนเอวบางเพียงชั่วครู่ แม้จะมั่นใจเด็ดขาดว่าติยะจะไม่กลับมาวุ่นวายกับภัสดาอีก แต่มันก็อดหวงไม่ได้ ท่านประธานอินทราทิพย์กรุ๊ปเดินมาล้มตัวนอนตะแคงข้างมองคนรักที่นั่งคุยโทรศัพท์อยู่บริเวณโซฟาเบด
“คุณติ มันสมควรแก่เวลาวางสายแล้ว เพราะตอนนี้คุณศิมองคุณพีทตาเขียวเลย รีบๆมานะ แค่นี้แหละ”
“ใครตาเขียวครับ ไม่มีเลย” ศิขรินทร์เอ่ยกับคนเอวบางที่กระโดดขึ้นเตียงมานอนข้างตน
“ไม่มีเลยเหรอ แต่เมื่อกี้กูเห็นใครว่ะ ตามีแสงออกมาเหมือนอุลต้าแมน ฮ่าๆ”
“ไม่ใช่ผมหรอก”
“อืม.....แต่ไม่มีอะไรหรอก เชื่อได้นายช่างรักเผือกคนเดียว”
.
.
.
.
.
.
“เอ้าทุกคน แดกได้เต็มที่ไม่ต้องเกรงใจ เพราะเฮียพีทไม่ได้ออก คุณศิออกเอง”
สิ้นเสียงของภัสดาคนอื่นต่างพากันหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ รวมไปถึงศิขรินทร์ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะที่หลุดยิ้มออกมาเหมือนกัน การพบกันอีกครั้งของศิขรินทร์และติยะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ใครหลายๆคนคิด อริสรามาพร้อมกับหมอแทนผู้เป็นสามี ส่วนติยะนั้นมาพร้อมกับหลักเขต สอบถามไปมาถึงได้รู้ว่าหลักเขตไปรับติยะที่สำนักงานแล้วค่อยออกมาพร้อมกัน และคู่สุดท้ายคีตามาพร้อมกับสารถีรูปหล่อกรุง วรยศ เพื่อนสนิทของศิขรินทร์ และทันทีที่กรุงและคีตาก้าวเท้าเข้าบ้าน ภัสดาก็พุ่งเข้าใส่คีตาทันที ศิขรินทร์มองคนรักที่เที่ยวแซวคนโน้นคนนี้ไปทั่วแล้วยิ้มขำ
“เอ่อ รบกวนคุณศิหรือเปล่าคะ” อริสราเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเกรงอกเกรงใจ เพราะใครๆต่างก็รู้ดีว่าศิขรินทร์นั้นขึ้นชื่อเรื่องเย็นชาและถือตัวขนาดไหน นับว่าเธอและเพื่อนคนอื่นๆโชคดีขนาดไหนที่ได้ร่วมรับประทานอาหารร่วมกับนักธุระชั้นนำของเชีย
“เปล่าครับ” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียวตามแบบฉบับของตนเองที่มักจะใช้กับคนที่ไม่ได้สนิทสนม
“เห็นไหมมัน เอ้ย! คุณศิเขายังไม่ได้ว่าอะไรเลย ว่าแต่เมื่อไรท่านประธานจะเปิดงานซักที เพื่อนๆคนอื่นเขารอกันนานแล้วนะ” ศิขรินทร์เอื้อมมือกุมมือบางเอาไว้แล้วบีบแรงๆหนึ่งที เมื่อพอใจก็ปล่อยอีกฝ่ายเป็นอิสระและตักกับข้าวที่อยู่ตรงหน้าใส่จานภัสดาก่อนเป็นอย่างแรกแล้วมื้อเย็นก็เริ่มขึ้นในลำดับต่อมา
“คีย์เดี๋ยวนี้งานยุ่งมากเหรอ”
“ก็เรื่อยๆ ต้องเขียนต้องคิดไปเรื่อยน่ะ คีย์ขอโทษที่ไม่ได้แวะมาหาพีทเลย” คีตาไถ่โทษด้วยการตักไก่ทอดสมุนไพรใส่จานเพื่อนรักและปิดท้ายด้วยรอยยิ้มหวานๆไปหนึ่งที
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพีทปิดอู่ไปหาคีย์แทนก็ได้ แล้วเรา คีย์ อริส ก็ไปเที่ยวกัน”
“อ้าว แล้วพี่เขต และไอ้คุณติล่ะ”
“ก็ไม่ต้องไปไง”
“อ๋อ จะไปเที่ยวตามประสาสาวๆ”
“ไอ้เขต!!”
“แล้วทนายไส้แห้งอย่างมึง เดี๋ยวนี้หนี้ไปถึงไหนแล้วว่ะ” เมื่อแกล้งภัสดา คีตา อริสราเรียบร้อยแล้ว หลักเขตก็หันหัวเรือมาทางติยะที่นั่งอมยิ้มไม่พูดไม่จาอยู่ข้างๆ
“ก็ถ้ากูเป็นหนี้กูก็จะไปยืมเงินมึงไง”
“เอาอย่างนั้นเหรอว่ะ แต่กูก็จนเหมือนๆมึงนะ”
“ไอ้พี่เขตไม่ให้ยืมก็ไม่เป็นไรนะติ เดี๋ยวพีทให้ติยืมเอง” ภัสดาเอ่ย พร้อมทั้งตักทอดมันใส่จานข้าวของเพื่อนสนิทให้อย่างเอาใจ ทุกการกระทำอยู่ในสายตาของศิขรินทร์ทั้งหมด หากเป็นเมื่อก่อนตนคงจะลุกขึ้นมาอาละวาดเพราะแรงหึงหวง แต่เพราะความมั่นใจ และความเชื่อใจในคนรักของตนที่แสดงออกมาว่า ต่อให้ติยะจะทำอย่างไรสุดท้ายมันก็ได้แค่เพื่อน
“แล้วพีทก็จะเก็บดอกเบี้ยแพงๆจากติใช่ไหม อริสรู้ทัน”
“สมแล้วที่เป็นอริสรา รู้ใจภัสดาตลอด”
เสียงพูดคุยระหว่างกลุ่มเพื่อนสนิทดังขึ้นตลอดเวลา สลับกับเสียงหัวเราะที่มีหลักเขตคอยปลุกเกือบทั้งหมด ส่วนท่านประธานอินทราทิพย์กรุ๊ปนั้นทำเพียงอมยิ้มหวานและเอ่ยวาจาขอบคุณภัสดาที่คอยตักกับข้าวให้ตลอดเวลา แม้จะมีเสียงแซวตามมาติดๆ แต่นายช่างใหญ่เขาก็ไม่หวั่นอยู่แล้ว
“คุณป๊ากับคุณแม่ไปฮันนีมูนอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย” คีตาเอ่ยถามภัสดาในขณะที่ทั้งหมดย้ายออกจากห้องรับประทานอาหารมายังห้องนั่งเล่น
“ใช่แล้วคีย์ ป๊ากับแม่ทิ้งลูกชายตัวน้อยๆตาดำๆไปเที่ยวกันสองคน”
“ตัวเล็กมากกกกกกกกกก” หลักเขตเอ่ยประชด เลยได้รับหมอนอิงจากภัสดาที่ขว้างมาเป็นของกำนัลให้เพื่อนสนิท
วงสนทนาดำเนินไปอย่างสนุกสนาน จนเมื่อเวลาล่วงเลยมาถึงค่อนคืน ทุกคนจึงขอตัวกลับ ศิขรินทร์เดินโอบเอวนายช่างใหญ่ออกมายืนส่งที่มุกหน้าบ้าน แต่ในขณะที่ภัสดาและคนอื่นๆกำลังลากันอยู่นั้น ติยะก็เดินมาหยุดอยู่ข้างศิขรินทร์ ท่านประธานแห่งอินทราทิพย์กรุ๊ปมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่นิ่งเฉย คอยดูท่าทีว่าฝ่ายนั้นจะมาไม้ไหน
“มีอะไรกับผมหรือเปล่า” ศิขรินทร์ถามเสียงเรียบเฉยติดเย็นชาเสียด้วยซ้ำ
“ผมมีอะไรจะคุยกับคุณนิดหน่อย” อินทรีย์หนุ่มพยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไปบอกคนเอวบาง จากนั้นก็เดินนำออกไปมายังบริเวณสวนหย่อมเยื้องกับหน้าบ้าน
“พูดมาซิ”
“คือ....ผมจะบอกว่า ผมตัดใจจากพีทได้แล้ว คุณเลิกกังวลเรื่องผมกับพีทได้เลย”
“ผมเลิกคิดไปนานแล้ว เพราะผมเชื่อใจในตัวพีท” ประโยคดังกล่าวทำเอาติยะต้องสบตาของอีกฝ่ายไปตรงๆ นี่ซินะคนจริง คนที่จะเอาภัสดาได้อยู่หมัด
“ต้องขอโทษเรื่องเก่าๆ ที่ผมเคยทำให้คุณลำบากใจ” เพราะตนคิดไว้อยู่แล้วว่า ต่อให้ดึงดันที่จะสานความสันพันธ์เกินเพื่อนต่อไปอย่างไร มันก็ไม่มีวันเป็นจริง เพราะภัสดานั้นไม่ใช่คนตัวเปล่าอีกแล้ว นายช่างใหญ่มีเจ้าของหัวใจแล้ว ต่อให้ทำอย่างไรมันก็ไม่มีทางที่จะสุขสมหวังได้อย่างแน่นอน
“ไม่เป็นไร ผมเข้าใจ พีทรักคุณมาก เพราะคุณเป็นเพื่อนคนที่สำคัญคนหนึ่งของเขา” หากเป็นเมื่อก่อนถ้าได้ยินคำว่าเพื่อน ติยะคงจะเจ็บไม่น้อย แต่มาตอนนี้ เวลานี้ ความทุกข์ ความกลัดหนองได้บรรเทาลงตามกาลเวลาบางแล้ว เหลือแต่รอให้เวลา รอให้แผลในใจหายสนิทดี
“อืม หวังว่าเราสองคนจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน” ติยะยื่นมือออกไปข้างหน้า ศิขรินทร์มองมือของอีกฝ่ายก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าของคนที่หยิบยื่นมิตรภาพมาให้
“ยินดี” ท่านประธานอินทราทิพย์ไม่ลังเลใจที่จะยื่นมือออกไปจับกับอีกฝ่าย ติยะไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรนัก กาลเวลาช่วยทำให้สติของคนนั้นกลับคืนมา เช่นเดียวกับติยะที่ช่วงเวลาทำให้ทนายหนุ่มคนนี้คิดได้ ก่อนที่จะถลำลึกลงไปมากกว่านี้
.
.
.
.
.
.
.
.
๐ มาถี่นะช่วงนี้ ไม่รู้ว่าคนเขียนไปกินอะไรมา ทำไมถึงได้ฮึดขนาดนี้ ฮ่าาาาาาาาาาาาาๆ
๐ กระซิบนะกระซิบ จะจบแล้วน้าาาา ฮ่าๆ เพราะฉะนั้นก็ตั้งใจอ่านกันหน่อยนะคนอ่านทั้งหลาย
๐ อย่าลืม กด+ กดเป็ดนะจ้ะ ถ้าเม้นมาก พรุ่งนี้อาจจะอัพก็ได้ ใครจะรู้ 5555555555+
๐ ก็บอกแล้วว่าช่วงนี้ฮึดดดดดดดดดดด
๐ ดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะจ้ะ อิอิ
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
:z13:
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก :กอด1:
-
คุณหญิงใกล้รู้พื้นเพของพีทเเล้ว
-
ตอนใหม่ใาอย่างรวดเร็ว ฮ่าๆ
ชอบตอนนี้อ่า คุณช่างใหญ่กับนายเผือกนี่ก็หวานกันเหมือนเดิม
แอบอยากอ่านเรื่องของคีย์แฮะ :impress2:
-
นายช่างหย่ายยยยย น่าร้ากกกกกกกกกก :-[
เผือกสุดหล่อ
-
น่ารักมากอะ :-[
-
จะจบแล้ว :a5:ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ มีโอกาศจะรวมเล่มมั้ยคะจะได้เก็บเงินแยกตังหากรอ อยากได้มากกก :impress2:
-
ว๊ากกกก จะจบแล้วหรอ
ยังไม่ยากให้จบเลย
:3123: :3123:
-
o13 o13 o13
-
เรื่องนี้จะจบแล้วหรอคะ คราวก่อนดวงตะวันเพิ่งจบไป เรื่องนี้พีทยังไม่เสร็จนายเผือกเลย คุณหญิงแม่ก็ยังไม่เึคลีย แถมเรื่องคีตากับกรึุงอีก อยากอ่านเรื่องสองคนนี้มากค่า อย่าเพิ่งรีบจบเลยนะคะ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ปล. คิดถึงดวงตะวันด้วยค่ะ จะมีตอยพิเศษออกมาป่าวคะ แหะๆๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตอนนี้น่ารักกกกกกกกกก ><
หวานกันแบบชิวๆเลย
-
ขี้โกงอะนายช่างพีทพาหนุ่มสุดฮ๊อตอย่างคุณศิเข้าบ้านทั้งที พามาตอนป๊ากะแม่ไม่อยู่บ้าน แต่ก็หวังนายช่างคงไม่โดนเซอร์ไพส์อะไรนะ
-
ใกล้จะจบแล้วหรอคะ
เรื่องนี้สนุกมาก
ยังอยากอ่านอยู่เลย o13
-
จะจบแล้วหรอ :serius2: :serius2:
ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ แต่งให้อีกเยอะๆ นะ คิดถึงนายช่าง :กอด1: :กอด1:
-
:L1: :L1: :L1: :call: :call: :call:
-
จะจบแล้วเหรอ แม่ผัวกับลูกสะใภ้ความสัมพันธ์ยังไม่คืบหน้าเลยนะ :serius2: :serius2: :serius2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
*[]*
-
คนเขียนไปกินไรมา กินต่ออีกหน่อยนะ เค้าชอบ555
-
:L2:สุ้ๆคับ รอรอรอ
-
จะจบอีกแล้ว TT คุณศิคุณพีทคิดถึงแย่เลยนะเรา รวมเล่มไหมเอ่ย ^ ^
-
o13 :impress2:
-
สารภาพตรงๆ เข้ามาอ่านเรื่องนี้ได้เพราะกดผิด
เลยได้อ่าน แล้วสนุก ตลกน่ะเอง ปรกติชอบคอมเมดี้
เรื่องนี้ได้เลย ฮาน่ารักๆ ดี
มีคำผิดอยู่หลายคำ แต่เพราะอ่านรวดเดียวเลยไม่สามารถบอกได้ว่า
ตรงไหนบ้าง
-
:z2: รอๆ อยากอ่านต่อๆ
พรุ่งนี้จะได้อ่านมั้นน้อ
-
เพิ่งได้มาติดตามอ่านแล้วอ่านจนทัน ขอบคุณคนเขียนที่มีเรื่องราวดีๆมาให้เป็นกำลังใจจากการทำงานเหนื่อยๆครับ มาต่อเรื่อยๆน้าาาาหลงรักนู๋พีทไปแล้วตอนนี้ ><
-
:L2: :L2: :L2:
-
พีทเปิดตัวเลยนะ อิอิ จะมีรวมเล่มมั้ยเอ่ย สนใจจ้าาา
-
แอร้ยยยย นักเขียนกินเยอะๆเลยค่ะ จะได้อุดมสมบูรณ์มาต่อไวๆ
จะจบแล้วเหรอ เสียดายเรื่องดีๆมากๆเลยค่ะ หวานซะเราอายม้วนแล้วม้วนอีก(ได้ข่าวว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเองเลยนะ อายแทบเขาอีก)
บอกตรงๆชอบเรื่องสะใภ้เถื่อนและเธอคือดวงตะวัน มาก! ถึงมากที่สุด! อยากให้รวมเป็นหนังสือด้วยน้า เราจองเลยคนแรก กร๊ากกก
รักเรื่องนี้ค่ะ♥ o13
-
o13
-
ตอนนี้ยาวสะใจมากค่ะ
คนเขียนกินอะไรเข้าไป ก็ขอให้กินอีกนน้า
เพราะจะได้มีตอนใหม่มาเร็วๆ
รอนายช่างยอมเผือกสักที
บวกเป็ด
-
พีทพาศิมาเปิดตัวแบบนี้ อีกไม่นานพ่อแม่พีทก็ต้องรู้สินะ แล้วจะยังไงกันนะนั่น
-
คนบ้านพีทน่ารัก :impress2:
-
บรรยากาศชมพูอมม่วงเบาๆ !! เฝ้าบ้านได้เฮฮามากกกกกกกก^ ^
-
:L2: บวกเป็ด
-
น้องหมวยจะรีบจบทำไม กำลังสนุก
ฉากจบระหว่างแม่สามี ลูกสะใภ้ ก็ยังไม่มาเลย
+1
-
ตอนแรกดูชื่อตอนผิด คิดว่าเผาบ้าน นึกว่าจะมีเรื่องชะอีก
พออ่านจนจบตอนถึงได้รู้ว่าอ่านผิด ๕๕๕๕๕๕
สนุกมากเลยครับ
-
:impress2: :impress2: พี่เผือกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อร๊าย จะจบและหรอคะคนแต่งขา :กอด1:
ขอแบบหวานๆแบบนี้อีกนะคร๊า :-[
-
จะรีบจบไปไหนหนอ นายช่างยังปะทะกะว่าที่แม่สามียังไม่สะใจเลย :o
-
เกิดอะไรขึ้น
ทำไมมาถี่จังครับ อัพเรื่องนู้นเรื่องนี้สนุกสนานเลยยยยยย
เอาอีกกกกกก
ชอบบบบบบบ :z1:
+1ให้คนเขียน +เป็ดให้เนื้อเรื่องด้วยจ้าา
-
:L1: :L2: :L1:
-
+1จะจบแล้วหรออออออ...น่าเสียดายแต่ไม่เป็นไรยังไงก็ต้องมีเรื่องใหม่ให้ติดตามแน่นอน o13 o13 o13
-
อร๋าย หวานซะ จะจบแล้วหราเนี้ย ไม่อยากให้จบเลย
-
ช่วงนี้นายช่างพีทน่ารักมากอ่ะ :-[
-
จะพามาเปิดตัวทั้งทีน่าจะพามาตอนที่คุณป๊ากับแม่อยู่นะพีท
จะได้ชื่นชมลูกเขยที่หล่อและแสนดี(กับพีทคนเดียว) :laugh:
ดูศิจะเข้ากับเพื่อนพีทได้ดีนะ แม้จะไม่ค่อยพูดค่อยจาก็เถอะ
แล้วก็ที่น่าดีใจอีกอย่างคือ ศิได้เพื่อนเพิ่มมาอีกหนึ่งคนด้วย
ตอนนี้ทั้งศิและเผือกน่ารักอีกแล้วล่ะ อยู่ด้วยกันทีไรหวานทุกที :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
กดเป็ดจ้า
-
แหม รักกันหวานชื่น แอบฮามะขามเบาๆว่าแต่จะจบแล้วเหรอ
-
กระซิบ กระซิบ จะจบจริงๆ เหรอ คุณหญิงแม่ของเผือกยังไม่ยอมรับหนุ่มพีทเลยนะ ยังอยากให้พีทแกล้งคุณหญิงแม่ต่อไปเรื่อยๆ และก็ยังอยากเห็นหนุ่มพีทรับรักคุณเผือกเร็วๆ
กด + ให้กับความถี่ของคนเขียนค่ะ :3123:
-
:a5: ก ใกล้ ใกล้จบแล้วเรอะ !!
หุหุหุ น่ารักจังเลยยยย นายช่างกับเผือกกกก
-
จะจบแล้วหรออออออออออ
จะรีบไปไหนนนนนนนน :laugh:
-
จะจบแล้วเหรอ แต่ว่าที่แม่สามียังไม่ดีกับว่าที่สะใภ้เลย
-
:z13: :z13: :z13: :z13:ใก้ลจบแล้วเหรอ :z13: :z13: :z13: :z13:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
แน่ใจนะว่าเฝ้าบ้าน ฉลองซะ ฮ่าๆ
-
น่ารักกันจริง!! รอตอนเปิดตัวกับครอบครัวนะคะ :z2: :z2: :z2: :z2:
-
สนุกมากๆเลย เรื่องราวดำเนินมาใก้ลจบแล้ว เอาสู้ๆๆๆ :L1:
-
อ๋อยยยยยยยย ตอนนี้น่ารักอ่ะ กลิ่นความสุขเต็มไปหมดเลย :-[
แต่คาดว่าช่วงที่พ่อกับแม่พีทไม่อยู่น่าจะมีอะไรตื่นเต้นเเน่ๆเลยอ่ะ
คุณนายเเม่ก็รีบๆรู้สเตตัสลูกสะใภ้หน่ยอก็ไม่ได้ แอร๊ยยยยยยยยยย :z13: :z13:
ปล.เมื่อไหร่นายช่างจะยอมเผือกคะ? คนแต่งคะฉากวันนั้นเอาให้ Grand Opening เลยนะคะ :z1:
รักค่าาาาาาา :กอด1: :L2:
-
*นายช่างรักเผือกคนเดียว* แม๊.....(แอบ)หวานกันเลื้อเกินนนนน
อิจฉาเน้ออออออ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ :o8:
-
พีทพามาเปิดตัวอย่างเป็นทางการ :กอด1:
อยากให้แม่ของศิมาเห็นบ้านของพีทจัง อยากรู้ว่าจะทำตัวยังไง o18
-
ยังไม่อยากให้จบเลยยยยยย ชอบเรื่องนี้มากมายย :L2: :3123: :L1:
-
จะจบแล้วเหรอคะ >.<
-
ขอบคุณครับ บวกเป็ดให้แล้วครับผม o13 o13 o13 ผู้เขียนก็ดูแลสุขภาพด้วยนะครับจะได้มีกำลังกายกำลังใจมาเขียนนิยายสนุกๆให้พวกเราอ่านเยอะๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
หวานๆเรื่อยๆเลยตอนนี้
เหมือนเผือกเราจะดูแฮปปี้ที่สุด
แต่พีทกล้าอ่ะ พาลูกเขยเข้าบ้านซะแล้ว
-
ช่วงนี้ไฟรุกหรือค่ะ งั้นเผือกก็จะได้กินนายช่างใหญ่แล่้วละซิ แต่ว่าอยากเห็นฉากเปิดตัวเผือกต่อหน้าป๊าม้าจัง
:laugh: :laugh:
-
จะจบแล้วหรอ คงคิดถึงเฮียพีท จะรอหนังสือนะ
-
:L1:
-
นายช่างงกับคุณหญฺิงจะปะหน้ากันวันไหนอีก เจอกันทีไรมันทุกที
-
ถ้าคุณหญิงแม่รู้ว่าลูกสะใภ้ไม่ได้เป็นอย่างที่ตัวเองคิดจะว่าไงนะ
-
บทที่ 44
คนๆเดียวกัน
.
.
.
.
.
.
หลักเขตมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของติยะอย่างสงสัย เพราะตั้งแต่ขึ้นรถมานั้นเพื่อนสนิทของตนเองก็เอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จา แต่ลักษณะท่าทางที่เงียบนั้นเหมือนจะไม่ได้มีเรื่องทุกข์ แต่กลับจะคล้ายสุข จนต้องเอ่ยปากถามออกไป
“เป็นอะไรว นั่งเงียบๆ”
“เปล่าว่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
“แต่ท่าทางมึงไม่ได้เหมือนอย่างที่ปากบอกเลยนะ”
“หึ!........กูเพิ่งขอนักธุรกิจใหญ่เขาเป็นเพื่อนวะ” ติยะบอกเสียงเรียบ
“ห๊ะ!! มึงไปหลงใหลได้ชอบอะไรกับไอ้ศิวะ” หลักเขตอุทานเสียงหลง เพราะจากที่รู้ๆกันอยู่แล้วว่า ทั้งสองคนนั้นไม่ค่อยจะกินเส้นกันเท่าไร เรียกเอาได้ง่ายๆว่า ถ้าพูดถึงติยะต่อหน้าศิขรินทร์เมื่อไร ฝ่ายนั้นจะนั่งเงียบเชียบปล่อยรังสีอำมหิตออกมาอย่างเดียว
“กูไม่อยากทำให้พีทคิดมาก” ติยะเอ่ยพร้อมทั้งนึกย้อนไปถึงเพื่อนสนิทที่ตนเคยแอบมีใจให้ ผลสุดท้ายพอรู้ตัวก็สายเกินไป
“คิดได้อย่างนั้นก็ดี เพราะพีทก็อยากให้เพื่อนกับแฟนไปกันได้ด้วยดี” หลักเขตพูดเสร็จก็เอื้อมมือไปตบบบ่าของเพื่อนสนิทอย่างปลอบใจ
โชคดี..........ความรักครั้งแรก
.
.
.
.
‘ถ้ายังเล่นตัวอยู่ล่ะก็ ระวังคุณศิหนีไปมีกิ๊ก’ ไอ้คีย์ปากเสีย ลองมันทำดูซิพ่อจะเอาให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลย
‘พีท จะมัวรอทำไม เรื่องบนเตียงมันเป็นส่วนหนึ่งของความรักรู้ไหม’ อริสก็พูดได้ซิ ก็อริสผ่านจุดนั้นมาแล้วนี่หน่าคนแต่งงานไปแล้วก็พูดง่ายซิ
‘ถ้ายังมัวแต่ลีลาล่ะก็ โดนทิ้งไปคีย์ไม่รู้ด้วยนะ’ คีตา! พูดอะไรไม่เป็นมงคล ไอ้เผือกไม่มีทางทำอย่างนั้นแน่นอน
.
.
.
.
“คิดอะไรอยู่ครับ คิ้วขมวดเชียว” ศิขรินทร์เอ่ยถามคนที่นั่งอยู่บนปลายเตียงที่เดี๋ยวก็ยิ้ม เดี๋ญวก็หัวเราะ เดี๋ยวก็หน้าบึ้ง
“เรื่อยเปื่อย ตอนเย็นคุยอะไรกับไอ้คุณติเหรอ” ภัสดาเอ่ยถามคนที่อยู่ในกรอบสายตา พร้อมทั้งตบเตียงปุๆ เรียกร่างสูงใหญ่ให้ลงมานั่งเคียงข้างกับตน และดูเหมือนว่าท่านประธานก็ยอมทำตามทุกความต้องการอย่างไม่เกียงงอน
“เรื่องของลูกผู้ชาย” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงหวานพร้อมทั้งใช้ลำแขนแข็งแรงของตนเองโอบรัดเอวบางให้แนบชิดเข้ามาอีก อยู่ใกล้นายช่างใหญ่ทีไรมือไม่อยู่กับร่องกับรอยทุกที
“อ้าว....แล้วกูไม่เป็นลูกผู้ชายตรงไหนวะเผือก” คนที่บอกว่าตนเป็นลูกผู้ชายสายพันธ์แท้โชว์กล้ามน้อยๆใต้ร่มผ้าให้ดู ศิขรินทร์เลยให้รางวับคนเก่งไปแก้มละฟอดสองฟอด เลยโดนลูกผู้ชายคนเก่งเขาค้อนประหลับประเหลือกกลับมาอยู่หลายที
“ฮึฮึ....อยากรู้จริงๆเหรอ”
“ไม่อยากรู้มั้ง ถามซะขนาดนี้”
“ไหนล่ะครับ สิ่งของแลกเปลี่ยน” ตลอดๆ พ่อค้าหน้าเลือดมันต้องมีของมาเลือกเปลี่ยนตลอด คบกับมันมาเสียเลือดเสียเนื้อไปไม่รู้เท่าไรต่อเท่าไร ค้ากำไรไม่มีใครเกินต้องมีสิ่งของมาแลกเปลี่ยนตลอดก่อนที่จะยอมเปิดปากพูดอะไรแต่ละครั้ง และภัสดาก็ยินยอมแต่โดยดี มือบางโน้มลำคอของอีกฝ่ายให้ต่ำลงมาอยู่ในระดับใบหน้าแล้วกมจมูกลงไปหอมแก้มสากอย่างแรง ศิขรินทร์ยิ้มพอใจแล้วหอมกลับอย่างกับว่ากลัวอีกฝ่ายจะเสียเปรียบ
“ติยะบอกว่า ตัดใจจากพีทได้แล้ว และตอนนี้ก็พร้อมที่จะเป็นเพื่อนใหม่ของผม”
“จริงเหรอ! ในที่สุดพวกมึงสองคนก็เป็นฝั่งเป็นฝากันเสียที ยินดีด้วยนะ” มีท่าทางประกอบคำยินดีเสียด้วย ศิขรินทร์ ทนความน่ารักน่าใคร่ของนายช่างใหญ่ไม่ไหว เลยจับคนเอวบางล้มลงไปบนเตียงและตนก็ตามลงไปติดๆ
“ใครกันนะที่กำลังจะเป็นฝั่งเป็นฝา คิดดูดีๆนะพีท” เอ่ยเสียงนุ่มลึกพร้อมทั้งลากจมูกสูดกลิ่นหอมรัญจวนใจอย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย กลิ่นกายหอมหวานของภัสดายิ่งทำให้สติอันน้อยนิดของศิขรินทร์นั้นกระเจิดกระเจิง แต่คำพูดที่อีกฝ่ายพูดออกมานั้น ทำเอากิจกรรมทุกอย่างต้องหยุดชักงักลงอย่างฉับพลัน
“ยอมแล้ว....นายช่างใหญ่ยอมเผือกแล้ว” สิ้นเสียงของภัสดา ศิขรินทร์ก็จู่โจมริมฝีปากบางที่ล่อตาล่อใจอย่างรวดเร็ว จูบอันร้อนเล่าที่ส่งให้กันไปมาครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ริมฝีปากหนาขบเม้มริมฝีปากล่างของร่างข้างใต้อย่างหลงใหล น้ำหวานที่ตนดื่มกินไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ชิมมานับครั้งไม่ถ้วน พิสูจน์มาแล้วว่าหวานซาบซ่านเพียงใด แต่มาวันนี้ความหวานที่เคยพายพบมานั้นยังต้องยอมแพ้รสจูบอันเสน่ห์หาในครั้งนี้ ลมหายในอุ่นร้อนเป่ารินรดซึ่งกันและกัน เสียงครางกระเส่าของร่างข้างใต้ทำเอาดวงตาคมกริบของศิขรินทร์นั้นทอประกายแววหวานอย่างรักใคร่และหลงใหล
“มาเป็นหัวใจอีกดวงของผมนะพีท” ศิขรินทร์เอ่ยชิดกับกลีบกุหลาบสีหวาน เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้ารับ ก็เดินหน้าสานสร้างความสันพันธ์อันลึกซึ้งขึ้นมาอีกครั้ง
เสื้อผ้าชิ้นแล้วชิ้นเล่าค่อยๆหลุดออกไปจากร่าง โดยความร่วมมือของกันและกันไม่มีเสียงเอ่ยทัดทาน มีแต่เสียงลมหายใจที่เร่งจังหวะถี่กระชั้นขึ้นทุกวินาที เพียงไม่นานผิวเนื้อเปลือยเปล่าก็สัมผัสกันและกัน ภัสดามองลึกเข้าไปในดวงตาของศิขรินทร์ ตาสบตา สื่อความหมายถึงกัน ไร้คำพูด มีเพียงภาษากายที่ถ่ายทอดออกมาทดแทนเท่านั้น
“อ่าส์” ภัสดาหลุดเสียงครางหวาน เมื่อรับรู้ได้ถึงก้อนเนื้อเปียกชื้นที่ไล่ตวัดอยู่ตรงหน้าอกของตนเอง และเมื่อริมฝีปากร้ายๆนั้นขบเม้มและกัดมันเอาไว้ นายช่างใหญ่ก็ครางอย่างไม่เป็นภาษา เรียกรอยยิ้มเอ็นดูและหลงใหลจากร่างด้านบนได้เป็นอย่างดี
“ตรงไหนก็เป็นของผม ทุกที่บนร่างกายนี้เป็นของผมคนเดียว” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงนุ่มลึก พร้อมทั้งตวัดลากลิ้นไล่ชิมผิวกายของภัสดาอย่างช้า ก้อนเนื้อเปียกชื้นผ่านไปที่ใดก็สร้างรอยรักเอาไว้ที่นั้น แต่แรงสั่นน้อยๆจากคนด้านล่างยิ่งทำให้ความต้องการของศิขรินทร์พุ่งทะยานสูงขึ้นไปอีก
“ศิ....กลัว” ภัสดาเอ่ยเสียงสั่นพร้อมทั้งบิดล่างไปมาเมื่อสติรับรู้ได้ถึงการบุกลุกอันร้ายกาจของศิขรินทร์ ตอนนี้ท่อนเนื้อของตนอยู่ในการกอบกุมของศิขรินทร์เมื่ออีกฝ่ายขยับมือขึ้นลง ความรู้สึกใหม่ก็เข้ามาแทนที่ความหวาดกลัว
“ผ่อนลมหายใจลงนะพีท.....จิกหรือกัดก็ได้ ผมไม่เจ็บหรอก” สิ้นเสียงอนุญาต ภัสดาก็ลงเล็บที่หัวไหล่แข็งแรงของศิขรินทร์ทันที รู้สึกได้ถึงความคับแน่นที่ค่อยๆกดเข้ามา แม้จะเคยอ่านหนังสือหรืออ่านตามเว็บไซต์เรื่องการร่วมรักทางช่องทางหลังมาบ้างแล้ว แต่ความจริงกับสิ่งที่จินตนาการนั้นมันช่างต่างกันยิ่งนัก
“ไม่เอานิ้วแล้ว....เผือก....ไม่เอาแล้ว” คนด้านล่างเอ่ยเสียงกระเส่า ดวงตากลมโตที่ตอนนี้ฉ่ำปรือเพราะพิษเส่นห์หามองสบกับดวงตาคมเข้มของศิขรินทร์อย่างร้องขอ
ศิขรินทร์ถอนนิ้วออกมาช้าๆ แล้วปาดเจลล่อลื่นลงบนช่องทางรักของภัสดา ความเย็นจากสิ่งแปลกปลอมทำเอานายช่างใหญ่สะดุ้งเล็กน้อย แต่เมื่อร่างกายรับรู้ได้ถึงท่อนเนื้อร้อนที่ค่อยๆสอดเข้ามา กลไกของร่างกายก็ปฏิเสธทันที
“ผ่อนหน่อยพีท หายใจเข้าลึก” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงหนัก เพราะตอนนี้ท่อนเนื้อของตนเข้าไปได้เพียงแค่ส่วนหัวเท่านั้นก็โดนความอุ่นร้อนที่โอบรัดอยู่บีบกระชับรัดแน่นขึ้นไปอีก ความเสียวกระสันมากองอยู่เบื้องหน้าห้ามอารมณ์ดิบร้อนแทบไม่หวาดไม่ไหว
“อ๊าส์” แก่นกายอุ่นร้อนที่ค่อยๆสอดเข้ามานั้นกระแทกจุดกระสันของภัสดาเข้าอย่างจังเรียกเสียงครางระงมและแรงกระตุกจากร่างกายได้เป็นอย่างดี ศิขรินทร์หยุดพักให้ภัสดาได้ปรับตัวรับเอาแก่นกายเอาไว้เพียงชั่วครู่ จากนั้นเมื่ออีกฝ่ายอนุญาตให้ขยับ การสอดประสานจึงค่อยๆเริ่มขึ้นอย่างช้าๆ
“เป็นของเผือกแล้วนะนายช่างใหญ่” เอ่ยชิดติดกับหน้าผากเนียนที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ จนเมื่อทุกอย่างลงตัว จังหวะก็เริ่มเปลี่ยน จากเนิบช้าก็แปรเปลี่ยนเป็นเร็วขึ้น
“ศิ...อ๊าส์......อ๊ะ!” ภัสดาเกาะเกี่ยวลำคอแข็งแรงของศิขรินทร์อย่างหาที่พึ่ง ความเฉี่ยวกรากของอารมณ์ที่รุนแรงนั้นทำเอาร่างโปร่งบางแทบรับไม่ไหว แรงสอดประสาน เสียงของเนื้อกระทบเนื้อยิ่งฟังก็ยิ่งกระตุ้นอารมณ์ยิ่งขึ้นไปอีก
กายประสานกาย กิจกรรมดำเนินไปครั้งแล้วครั้งเล่ากลิ่นคาวฟุ้งไปทั่วห้องแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ทั้งสองคนนั้นตื่นขึ้นมาจากเสน่ห์หาได้เลย คนด้านร่างยอมเป็นผู้ตามอย่างไม่เกี่ยงงอนต่อให้ร่างสูงจับกายพลิกไปอยู่ท่าไหนก็โอนอ่อน่ผ่อนตามอย่างว่าง่าย ยิ่งเวลาผ่านพ้นไปเท่าไร แรงอารมณ์และการสอดประสานยิ่งเพิ่มขึ้นไปอีก
เมื่อขีดจำกัดเริ่มหมดลงไป ร่างโปร่งบางก็ร้องครางเสียงสั่นอย่างไม่เป็นภาษา ศิขรินทร์เร่งจังหวะการสอดประสานให้เร็วยิ่งขึ้นไปอีก ความอุ่นร้อนจากช่องทางของภัสดาที่โอบรัดแก่นกายของตนเอาไว้ยิ่งทำให้อยากปลอดปล่อยยิ่งขึ้นไปอีก จนเมื่อคนเอวบางสิ้นกำหลังปลดปล่อยน้ำรักออกมา เมื่อนั้นศิขรินทร์ก็เร่งจังหวะกระแทกกระทั้นให้หนักหน่วงยิ่งขึ้นไปอีก จนในที่ความต้องการก็ถูกปลดปล่อย น้ำรักจำนวนมหาศาลถูกฉีดเข้าไปในช่องทางอุ่นร้อน ภัสดารู้สึกได้ถึงความอุ่นวาบที่หน้าท้องของตนเองได้อย่างทันที
“เมียศิ ต่อไปนี้ใช้นามสกุล อินทราทิพย์นะคุณภัสดา” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงหวาน พร้อมทั้งใช้นิ้วเรียวยาวปัดเป่าเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาบริเวณหน้าผากเนียนให้อย่างรักใคร่
“โตจนมีผัวแล้วเหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อ” ภัสดาเอ่ยเสียงอ่อนเพลีย เพราะกิจกรรมที่ดำเนินผ่านไปเมื่อสักครู่นั้นดูดเอาเรี่ยวแรงต่างๆนานาไปจนหมดสิ้น ซึ่งต่างจากศิขรินทร์ที่ดูเหมือนว่ากระปรี่กระเปร่าขึ้นมาทันตาเห็น
“ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ” ศิขรินทร์แกล้งขยับแก่นกายที่ยังเชื่อมติดกันสองสามที จนได้แรงทุบที่หัวไหล่ไปหนึ่งทีคนร่างสูงถึงได้หยุดแล้วล้มตัวลงมากกกอดร่างโปร่งบางเอาไว้อย่างห่วงแหน
“เอาออกไปเลย”
“อีกซักรอบได้ไหมเมีย”
“เต็มปากเต็มคำเลยนะไอ้เผือก!” ภัสดาแสร้งเอ่ยเสียงดังเพื่อกลบเกลื่อนความอาย ในที่สุดก็ได้เป็นหนึ่งเดียวกับคนที่รัก จินตนการเมื่อยามที่ได้อ่านหนังสือถึงความเลวร้ายของ ‘ครั้งแรก’ นั้นไม่เป็นอย่างที่คิด เพราะตนได้รับทั้งความรัก ความทะนุถนอมจากศิขรินทร์อย่างมากมาย ความเจ็บและความกลัวพลันมลายหายสิ้นไปกับสายลมทันที
“เมื่อก่อนก็ว่าหวงแล้ว แต่ต่อไปนี้หวงกว่าเดิมอีกนะครับ”
“อย่าหวงมากเลย แค่นี้ก็ไปไหนไม่รอดอยู่แล้ว”
“ครับเมีย”
“ได้กูแล้ว ก็ดูแลกูให้ดีกว่าแต่ก่อนด้วยนะมึง”
“เดี๋ยวจะย้ายสำนักงานของท่านประธานอินทราทิพย์กรุ๊ปไปไว้ที่อู่เลยดีไหมครับ”
“อย่างนั้นก็เกินไป อื้อ! ทำอะไร” ภัสดารู้สึกได้ถึงนิ้วของอีกฝ่ายที่กำลังล้วงเข้ามาในช่องทางรัก
“เอาลูกชายออกครับ” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงนุ่มแล้วค่อยๆสอดนิ้วกวาดต้อนน้ำรักออกมาอย่างช้าๆ เมื่อก้มลงไปมองก็เห็นของเหลวขุ่นข้นคล้ายน้ำนมที่ค่อยๆไหลลงมาจากช่องทางรักของภัสดา ทำเอาท่านประธานใหญ่หน้ามืดเพราะความหื่นขึ้นมาทันที ทำเองก็หื่นเอง
“เจ็บไหม ขอโทษนะเผือก” ภัสดาเอ่ยถามเสียงอ่อน พร้อมทั้งลูบไล้รอยฟันและรอยเล็บที่บริเวณหัวไหล่แข็งของศิขรินทร์ เจ้าของเรือนกายสูงใหญ่ส่ายหน้าไป ภัสดาถึงยิ้มออก
“เจ็บแค่นี้ เพื่อพีทผมทนได้อยู่แล้ว”
“อ้วกกๆๆๆๆ แหวะๆ น้ำเน่าเงาจันทร์อ่ะไอ้เผือก”
“อะไรนะครับ ทำกันทีเดียวได้ลูกแล้วเหรอ น้ำยาไอ้เผือกนี่มันก็แรงดีเหมือนกัน”
“อ๊ากกกๆ หยุดพูดเลยมึง เงียบๆไปเลย” ภัสดาเอ่ยประท้วงเสียงดัง ไม่ว่าจะพลิกกายไปทางไหนก็หนีไม่พ้นอ้อมแขนใหญ่ที่กกกอดร่างของตนเอาไว้ กรงเหล็กที่ภัสดาเต็มใจให้ขังนักหนา
“นอนนะครับ ดึกมากแล้ว” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงหวาน มองคนร่างบางที่ปรือตามองหน้าตนอย่างหลงใหล ภัสดาไม่อยากนอน ไม่อยากหลับตา อยากนอนมองหน้าของท่านประธานใหญ่ไปทั้งคืน แต่สังขารก็ไม่เอื้ออำนวย เพราะความง่วงเริ่มเข้ามาครอบงำอย่างช้าๆ เปลือกตาบางกำลังจะปิดลงเข้าหากันอย่าง ช้าๆ.................
ปัง!!!!!
“ไอ้ตี๋!! ลื้อพาผู้ชายมานอนในบ้านเหรอ!!!!”
.
.
.
.
.
.
๐ ไม่ค้างเลยนะจริงๆ ไม่ค้างเลย 555555555555+
๐ เห็นทุกคนแตกตื่นเรื่องนิยายจะจบ ไม่ต้องกลัวค่ะ ยังไงลูกสะใภ้กับแม่ย่าต้องได้มาพบเจอกันอีกแน่นอน ความแซบยังรอพวกเราอยู่ไม่ต้องห่วง
๐ ใครไม่กด+ ให้นักเขียน ระวังงๆๆ เราจะให้พี่มะขามไปเข้าฝัน 555555+
๐ ใครมีอะไรจะพูดกับตอนนี้ก็พิมเอาไว้เยอะๆนะ 555+ เดี๋ยวจะเข้ามาอ่าน
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
และเเล้ววันนี้ก็มาถึง
-
ทิ้งท้ายได้แบบลุ้นมาก อาเผือกจะโดนพ่อตาเอาเรื่องขนาดไหน
-
:haun4: :pighaun: :jul1: หวานกันจัง สุดท้ายก็สมใจหมาย แต่ตอนท้ายเสียวจะโดนมาม๊า :m16: มาทำให้ค้าง :serius2:
-
ค้างสุดๆมาต่อไวไวนะค่ะ :serius2: :serius2: :serius2:
-
:-[ :impress2:
ในที่สุด....ในที่สุด.....
อร๊ายยยยย
ไม่รู้จะเม้นท์อะไรแค่มากรีดร้องแล้วจากไป :oni1:
เผือกดูแลนายช่างดีๆน้า ได้แล้วต้องรับผิดชอบด้วย :laugh3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
เป็นคนเดียวกันแล้วน๊าาาาาาา
เผือกเน่ากับนายช่างใหญ่ ><
แต่ตอนสุดท้ายนี่เอาเส้นกระตุกเลยนะ 55555555555555
ประหนึ่งว่าทำธุระส่วนตัวอยู่ในห้องน้ำแล้วมีคนเปิดเข้ามาพอดี
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
-
:-[ :-[ :-[ :-[ในที่สุดก็ :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
ว่าแต่มาทำแบบนี้ได้ยังงัยยยยยยยยย :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :call: :call: :call: :call:
-
วันที่เผือกรอคอยก็มาถึง
อยากอ่านต่อแล้ว :3123: :3123:
-
พ่อพีทมาเจอแบบนั้น ศิพีทจะทำยังไงกันนะนั่น
-
:really2: อยากอ่านตอน แม่ผัวกะลูกสะใภ้ :really2:
-
เพิ่งจะเข้ามาอ่านได้สามสี่ตอนอ่ะ 55555+ (เหมือนจิอยู่หลังเขา) ชอบพีตมากกกกกกกกกกกกกก (กอไก่ล้านตัว) :z3:
-
:o8: :-[ :o8: :-[ :mc4: :mc4: วันนี้ที่เผือกรอคอย :z1: :z1:
-
นักเขียนใจร้าย ค้างมากๆๆ (ล้อเล่นนะคะ)
เรื่องนี้สนุกมากๆ เป็นกำลังใจให้นะคะ o13
-
โฮฮฮ ~ ป๊าาาาาา
-
ค้างสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กรี๊ดๆๆๆ :a5: :a5:
-
ค้างง อยากอ่านต่อจังง
:z2: :z2: :z2:
-
ลุ้นและค้างมาก อยากอ่านต่อ!
ยังกด+ให้ไม่ได้ กดเป็ดแทนนะคะ
:L1: :L1: :L1:
-
:haun4: รอตอนนี้มานานแสนนาน 55555
ติดตามตอนต่อไปนะคะลุ้นๆ
-
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
-
ค้างมากกกกกกกกกกกกกกก
ป๊ามาแล้ว จะเป็นอย่างไรต่อไปเนี่ย พาผู้ชายมานอนบ้าน
-
เรียบร้อยไปซะแล้วนายช่างใหญ่
อ่านเพลินจนลืมไปว่า ทั้งคู่อยู่บ้านพีท
ตอนท้ายนั้น น่าลุ้นม๊าก
ฝากเช็คคำผิดนิดหน่อย พอดีเห็น ไม่ใช่คนเก่งภาษาแต่อย่างใด แค่บังเอิญเห็น
“เป็นอะไรว นั่งเงียบๆ”
เดี๋ญวก็หัวเราะ เดี๋ยวก็หน้าบึ้ง
แล้วกมจมูกลงไปหอมแก้มสากอย่างแรง
จูบอันร้อนเล่า
"ร้อนเร้า"
ก็เดินหน้าสานสร้างความสันพันธ์อันลึกซึ้งขึ้นมาอีกครั้ง
"สัมพันธ์"
ภัสดาเอ่ยเสียงสั่นพร้อมทั้งบิดล่างไปมาเมื่อสติรับรู้ได้
"ร่าง"
ดวงตากลมโตที่ตอนนี้ฉ่ำปรือเพราะพิษเส่นห์หามองสบกับดวงตา
ไม่ได้ทำให้ทั้งสองคนนั้นตื่นขึ้นมาจากเสน่ห์หาได้
"เสน่หา"
ก็โอนอ่อน่ผ่อนตามอย่างว่าง่าย
จนเมื่อคนเอวบางสิ้นกำหลังปลดปล่อยน้ำรักออกมา
"กำลัง"
ในที่สุดก็ได้เป็นหนึ่งเดียวกับคนที่รัก จินตนการ
"จินตนาการ"
-
:call: :call: :call:
-
ความรักสุกงอม ยามร่วมรักถึงดูอบอุ่นและอ่อนหวานเป็นที่สุด
ชอบมากค่ะตอนนี้ แต่ป๊าคะป๊ามาถูกเวลาแล้วค่ะ(ดีที่ไม่มาก่อนหน้าครึ่งชม.) 555
เพราะป๊าจะได้เจอลูกเขยสักที
บวกเป็ด และรอตอนต่อไปค่ะ
-
กรี๊ดดดด ตัดฉับกันแบบนี้ไม่ค้างเลยจ้ะไม่ค้างเลย // เอามีดมาแทงเลยเหอะ :z3: :z3: :z3: :z3:
ในที่สุดเผือกกับเฮียพีทก็ได้กัน :oo1: :oo1: :oo1: :pighaun: :haun4:
สมใจแฟนคลับแล้วปลื้มปริ่ม :monkeysad: :monkeysad:
-
:-[ :-[
-
ในที่สุดนายช่างใหญ่ก็เสร็จเผือกจนได้ ><
น่ารักมากเลยยย
ว่าแต่จะเป็นยังไงต่อไป
เมื่ออ่าเตี่ยมาพบว่าลูกชายพาผู้ชายเข้าบ้าน 5555
รอลุ้นเผือกจะเป็นยังไง
-
:m25: อ๊ะ ค้างอ่ะ
-
ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ในที่สุดดดดดดดดดดดด
:impress2:
:m10:
แต่ตอนท้ายนั่น o22
-
ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ
-
ไม่ค้างเล๊ยยยย! :z2:
-
เอ่อ ตอนสุดท้ายอ่ะ คุณป๋าอ่ะ แย่แระ
-
แอร๊ยยยย เรียกพีทว่าเมียได้เต็มปากเต็มคำแล้วนะเผือก
:-[
-
สมใจเผือกแแล้ววววว :haun4:
แต่ป๊าจะว่าไงน๊าาาาาา
-
เค้า ได้กันแล้ววว
:mc4: :mc4: :mc4:
จุดพลุฉลอง แต่
ป๊า รีบกลับมาทำไม กำลังหวานๆ สะดุดกึกเลย
พีท จะว่ายังไงล่ะ เอาผู้ชายมานอนบ้านเนี่ย ฮ่าๆ
-
พระเอกกะนายเอกได้กันซะที น่ารักเนาะพีทเนี่ย โดนเพื่อนยุแยงหน่อยยอมศิเลยนะคะ ตลกพ่อพีทอ่ะรู้ได้ไงเนี่ยว่าลูกชายพาลูกเขยเข้าบ้าน มะขามรอยเตอร์ป่ะเนี่ย รอดูคุณพ่อพีทจะว่ายังไงได้ลูกเขยฮอลลีวู้ดแอนด์เพอร์เฟ็คขนาดนี้
-
อุกรี้ดดดดด เตี่ยมาเคอะ :z2: :oo1: :oo1: :jul1:
-
โอ้ยค้างเต็มๆจ้า
-
ซวยแล้วพีททททททท
เผือกตายเเน่ๆๆๆๆๆๆๆ
:sad4: :sad4: :sad4:
-
กรี๊ดดด ในที่สุดนายช่างก็ยอมเผือกแล้ววว
-
อยากอ่านต่อ
+1
-
ได้กันหลังจากผ่านมา 44 บท
แต่ว่า พ่อพีทจะจัดการศิรึเปล่า
-
งานเข้าเจ้าค่าาาาา ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตายๆๆๆๆ งานนี้ใครจะตายก่อนกันน้ออออ
โฮะๆๆๆๆ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: ไม่ค้างเล๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ต้องเอาสินสอดม่สู่ขอซะแล้วเผือก
-
มีงานเข้าๆๆๆ 5555+
-
+1อ๊ากกกกกกกกกกกกก มาต่อไวๆน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 :z2:
-
เฮียพีทงานเข้าแร้ว มาต่อใวๆนะครับค้างอย่างแรง
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
ในที่สุด ในที่สุด.....
-
ความสัมพันธ์ก้าวไปอีกขั้น แต่ไอ้ประโยคสุดท้ายนี่ทำเอาสะดุ้ง!
-
ศิจะโดนพ่อตาตีหัวหรือเปล่านะ
-
กรี๊ดดดด
อยากอ่านต่อแล้ว :z3:
-
:mc4: แล้วเขาก็เป็นของกันและกันแล้ว :oo1: :z1: ต่อไปคุณศิคงยิ่งหวงมากขึ้นกว่าเดิม
ว่าแต่คุณพ่อหรือคุณแม่พีทจะทำยังไง เมื่อลูกพีทดันมีลูกเขยมาให้พ่อแม่แทนที่จะเป็นลูกสะใภ้นะ
คุณศิจะได้เจอพ่อตาแม่ยายแล้ว ไม่รู้งานนี้จะหัวแบะหรือเปล่า
กด + ให้กับความร้อนแรงของคู่นี้
-
อ่านแล้วเขินเยยยยยยยยย ร้อนแรงมาก ชอบอ่าาา แต่ดูท่างานจะเข้านะ 55555
-
มาต่อเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลย รอ อยู่นะค่ะ
-
รอมานานนนนนนนนนนนนนน
สุขสมหวังซะที :z2:
รอลุ้นพ่อตากับลูกเขย :laugh:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยย ได้กันเเล้วววววว ฟินนาเรรรรรรรรรรร่ :m2:
ไม่มีอะไรจะพูดให้มากความมมมม แต่ขออีกรอบได้ป่ะ คริคริคริ :laugh3: (หล่อนเป็นชะนีที่หื่นมาก// :m19:)
แต่ไหง คุณป๊าถึงมาได้ล่าาาาาาาาาาาาาา
กรี๊ดดดดดดดดดด เเล้วที่มานี่มาเห็นตอนไหน เปิดประตูเข้ามา หรืออย่างไร? :really2:
รอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณมากค่าาาาาาาาา :กอด1:
-
เขินนนนนนนนนนนนนนนน :impress2:
ในที่สุด เผือกก็ตกเป็นของนายช่าง กร๊ากกกกกกกกกกกกก :m20:
และจะดราม่าไหมอ่ะ โถ ๆ ท่านพ่อของนายช่างเข้ามาเจอพอดีเลย :z2:
-
ก็ว่าอย่างนั้นแหละ ที่ว่าหวงมากอยู่แล้ว คราวนี้คงหวงมากกกกกกว่าเดิมสิบเท่า
บทรักครั้งแรกของเผือกและพีทช่างนุ่มนวลอ่อนหวาน อ่านแล้วเขิน :o8:
แต่ยังไม่ทันที่จะได้หวานชื่นมากกว่านี้เลย พ่อตาก็บุกห้องซะแล้ว o18
เผือกตายแน่ หลักฐานคาตาขนาดนี้ดิ้นไม่หลุดแน่ๆ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
กดเป็ดจ้า
-
สมหวังปุ๊บ
เรื่องก็มาหาปั๊บ
-
ตอนนี้ต้องลุ้นลูกเขยพ่อตาก่อนซะล่ะมั้ง ว่าลูกเขยจะผ่านด่านไหม
-
ช่างเป็นฉากรักที่หวานเวอร์จริงๆ ในที่สุดก็เป็นคนๆเดียวกันแล้วนะเผือก!! คึคึ
-
อ๊ายยยย~~~~!!!!
ตัดจบได้ค้างคาสุดๆอ่าาาาา
-
ตายแน่พ่อตามาเห็นชอตเด็ดพอดี
-
ค้างอย่างฮา หัวเราะลั่นออฟฟิศทีเดียวเชียว 555+ :m20:
-
กรี๊ด!!
ป๊ามา!!!
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อารมณ์ค้างอยากมีผัว :pighaun: แล้วพ่อตามายังไงเนี่ยเซ็งเป็ด :seng2ped: ลูกจะมีผัวยังจะตามมาขัดขวาง และในที่สุดเราก็ได้อ่านตอนซัมติงกันเรียบร้อยแล้วค่ะ สนุกมากๆ หื่นมากๆ :m25:ด้วย :o8: :o8: :o8: :o8:เสียดายที่ยังไม่เห็นขนาดของพี่เผือกสุดหล่อจะได้เอากลับมาจิ้นเองคืนนี้ว่าตัวเองเกิดเป็นนายช่างใหญ่ลูกเจ้าสัว :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: พี่ไอ้มะขามข้อเดียว o13
-
เลือดพุ่งไม่หยุด สะดุ้งตอนสุดท้ายนี้มันอะไนกันนี้ ป๋าโผล่มาจากไหนนี้
-
:serius2:
-
เตี่ยเข้ามาทำไม แล้วใครรายงานวะ ขัดใจจริง
-
เดี๋ญวก็หัวเราะ // เดี๋ยว
จูบอันร้อนเล่า // เร่า
สิ้นกำหลัง //กำลัง
"โตจนมีผัวแล้วหรอเนี่ย" ชอบประโยคนี้ของพีทอะ เป็นหนึ่งเดียวกันแล้วในที่สุด เวลาที่คนอ่านและเผือกรอมานาน
-
ตอนต่อไป...สู้ศึกกับพ่อตา :m12:
-
ก่อนดุคู่แม่ผัวกับลูกสะใภ้
มาดูคู่ พ่อตากับลูกเขยก่นอดีกว่าไหม
-
นั้นอาตี๋น้อยเขาฝันเอาเองรึหว่าป๋ามาเองหว่า
ถ้ามาเองนะมีเฮแน่ o18
-
ในที่สุด ในที่สุด :haun4: :haun4:
ค้างอ่ะ ป๊าพีทจะว่าอ่ะไรมั้ยนั้น ลุ้นอ่ะ
-
พึ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ครั้งแรก
เหตุฉะไหนจึงสนุกถึงเพียงนี้
เรื่องนี้น่ารักน่าติดตามมาก
ไม่ไหวล่ะ หลงรักนายช่างใหญ่
-
เป็นคนเดียวกันแล้วววว :o8: :-[ :impress2:
คราวนี้ต้องเป็นการเปิดตัวลูกเขยกะพ่อตาใช่ป่าวเนี้ยยยย :a5: o22 :really2:
-
:laugh: หวานมันส์ฮาครบรสจริงๆ55 พีทแสบมากทั้งกวนแม่สามีและกำจัดเหลือบไรทั้งหลาย
ส่วนท่านประธาน :a5: หวานกะเมียแต่มาเฟียกะคนอื่น สุดๆอะพี่ศิ โหดไป๊เค้ากลัวแทนพีท
ได้กันหวานเวอร์แต่แม่มาปิดท้ายตอนจบนี้แบบว่า555 :m20: ชอบบ้านพีทจริงจังไม่เคยเครียดอะไรจริงจังเลยใช่ม่ะ ลูกเขยโปรไฟล์เยี่ยมขนาดนี้ยกให้เถอะเนะ555
-
ได้กันแล้ว เอ้ย! ได้เป็นของกันและกันแล้ว!
ฟิน!!!!!!!!!!!!!!!! :z1:
-
ชัดเลยยยย งานเข้า :laugh:
-
ท่านประธานกะนายช่างได้กันแล้ว :haun4: :m3: :mc4:
แต่ตอนท้ายงานเข้าซะงั้น :laugh:
ดีนะที่ป๊าเปิดประตูเข้ามาตอนเสร็จกิจแล้ว :z1:
-
ค้างอย่างแรง!!! o22
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
หนูพีทค่ะบอกป๋าไปสู่ขอไอ้เผือกเลยลูก :laugh:
-
นายช่างยอมรับเป็นคนเดียวกันกับเฮียศิแล้ว (> <)
แต่จะทำไงละนั้น.... พ่อนายช่างกลับบ้านแล้ว
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดพ่อตามาแล้ววววววววววววววววววววววววววว
ค้างอ่าค้างสุดๆ!!! :z3: :z3:
-
ไม่ค้างเลยซักนิดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :z3:
-
:serius2: ค้าง อยากอ่านต่อ :sad4:
-
เผือกเอ้ย จะทำไงหละทีนี้
-
ค้างเติ่งเลย
-
เผือกจะโดนพ่อตาเพ่นกบาลไหมเนี่ย
-
:dont2: คนแต่งจ๋ามะค้างเลยน้อ
มะใช่ค้างธรรมดานะคะ โคตรค้างเข้าขั้นโคม่าเลยดีกว่า :sad5:
มาต่อไวๆนะคร๊า รออยู่จ้า :กอด1:
-
อืม...คุณพ่อมาแบบเป๊ะจริงๆ ว่าแล้วหลังจากอย่างนั้นกันเสร็จพ่อพีทต้องมา ย้าก~ :serius2:
ค้างมาก
-
เอ่ม ไม่ค้างเลยยยยย
ทำอย่างนี้ฆ่าให้ตายเลยดีกว่าาาาา
-
ค้างอ่ะ>< :serius2:
-
มีศึกลูกสะไภกับแม่สามีแล้ว จะเกิดศึกพ่อตากับลูกเขย อีกคู่ไหมน๊าาาา น่าลุ้นๆๆๆ :impress2:
-
:serius2:
พ่อมาเจอแล้วจะเป็นไงต่อเนี่ย
อ้ากกกกกกกก ลุ้นกันตูดโก่ง
-
งานเข้า นายเผือก :jul3: :jul3:
-
กรีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสฮืืือออค้างงงงงค่ะรอๆๆๆๆ
-
:กอด1:
-
พ่อตามาแว้ววววววว :laugh:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ พล็อตน่าสนุก
แต่ว่า'กรุง'
นามสกุล'วรยศ'
ใช่ป่ะคะ? แต่รู้สึกว่าบทที่ 1 จะเขียนไว้ผิดนะคะ เพราะเป็น'กรุง พิชัยภักดี'
แต่พล็อตน่าสนใจมากเลย
แต่อ่านมาเรื่อย ๆ ก็ค่อย ๆ ลับฝืมือได้ดีขึ้นค่ะ ยังมีคำผิดอยู่บ้าง ประปราย
ชอบการบรรยายนะ แต่ว่า การบรรยายติดกันหลายบรรทัด มีบทพูดแทรก บรรทัด สองบรรทัด แล้วมีบทบรรยายต่ออีกหลายบรรทัด จะทำให้เนื้อเรื่องไม่ประติดประต่อกันเท่าที่ควร
แต่สนุกมากค่ะ และขอบคุณมากค่ะที่แต่งให้อ่าน :pig4: แล้วจะติดตามต่อไปนะคะ ขอไปอ่านก่อน
-
อยากกดลบให้ เพราะค้างจังเลย แต่ทำไม่ได้ ได้แต่กด+++++++
-
ตามอ่านถึงตอนล่าสุดแล้ว เย้ !! :-[ :-[ :-[
สนุกมากเลยค่ะ จะรอตอนต่อไปนะคะ
คุณป๊าจะทำยังไงกับคุณศิหนอ o13
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:มาต่อเร็วๆนะครับ
-
:3059:
พร้อมกด+เบาเบา
-
:mc4: เย้ ในที่สุดก้อตามทันแล้วน่ะ แต่ค้างมากกกกกกกกกก เลยน่ะ :z3: มาต่อไว ๆ น่ะจ้ะ อยากอ่าน ๆ โชคดีมาก ๆ ที่ลองตามไปเก็บเรื่องใหม่ ๆ ดูบ้างน่ะ แล้วก้อลองคลิกเข้ามาอ่าน เพราะชื่อเรื่องน่าสนใจดี และก้อไม่ผิดหวังจริง ๆ และก้อจะตามไปอ่านเรื่องอื่น ๆ ที่คุณช็อกโกแลต แต่งด้วยจ้ะ ตามไปคลิกที่แฟนเพจแล้วน่ะ :กอด1: อ่านแรก ๆ ทำให้คิดถึงนิยายไทยเหมือนกันน่ะ แต่ความหวานกับความมันส์ผิดกันน่ะ สนุกดี ขำมากเวลาที่นายเอกของเราต่อปากต่อคำกับแม่ของนายเผือกน่ะ ยังไงมาต่อไว ๆ น่ะจ้ะ รออยู่ ๆ o13
-
มานั่งรอนอนรออออออ
-
กรี๊ดดดด เค้าเป็นฝั่งเป็นฝาเลี้ยยววว :oo1:
ช่างใหญ่ขา จากนี้ไปก็ห้าวให้น้อยลงหน่อยก้ได้ค่ะ อิ๊ๆ เผื่อคุณศิเค้าจะหลงกว่าเดิม :o8:
ตายแล้วววววว ครั้งแรกก็เจอะคุณพ่อตาหรือนี่ อั๊ยย๊ะ ิ :sad4:
-
มาต่อเร็วๆนะคะ :sad4: คิดถึงจะแย่
-
:call: :call:
-
คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :กอด1:
-
ตายแน่ๆเผือก555
-
เมื่อไรจะมาอะ :z3: :z3: :z3: :z3: เร็วนะ ใขช่วงที่เค้าไม่สอบปลายภาค :call: :call: :call:
-
:t3: :z2:
-
อ๊ากกกกกก ต่อค่ะ ต่อๆๆๆๆ :-[
-
หายไปนานแร้วคิดถึงจุงเบย
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
แต่งได้สนุกมากเลยค่ะ
นายช่างใหญ่ น่ารักน่าฟัดมาก (คุณนายหน้าขายบ้านโปรดอย่ามองตาเขียว)
แต่เรามีเรื่องที่จะแนะนำนิดหน่อยเท่านั้น คือเรารู้สึกว่า คนแต่งใช้คำซ้ำเยอะไปสักนิด
โดยเฉพาะประโยคนี้มีทุกตอน "เรียก...ได้เป็นอย่างดี" หรือฉากรักล่าสุด ในวรรคเดียว มีคำว่า "ยิ่งขึ้นไปอีก" ประมาณสามคำติิดกันเลย
มันทำให้อ่านแล้ว รู้สึกสะดุดนิดนึงอ่ะค่ะ
แต่ด้วยเนื้อเรื่่องกับความน่ารักของพระนาง(?) มันทำให้เราอ่านเพลินมากค่ะ
-
คิดถึงงงงงงงงงงงง :กอด1:
-
:กอด1: มาต่อเถอะ :3123:
-
เขินจุง :pighaun: :pighaun: :pighaun:
งานเข้าไหมล่ะ
-
ห่างจากบอด์รนี้ไปนานนึกว่าจบแล้วซะอีกเรื่องนี้ คุคุ
55+ อาป๊ามาเอง มะขามโทรไปฟ้องแหงมๆ งานนี้พี่เผือกมีสิทธิ์ตายคาเตียง ก๊ากกกกกกก
-
เฮ้ยยย!!! ป๊ามาเจอลูกชายนอนอยู่กับลูกเขยเลยหหรอเนี่ยๆ เจ๋ง!!!
-
เผืือกกกกกก โดนแน่เลยงานนี้
อ๊ากกกก คุณพ่อตามาแล้ววววว
-
มานอนรออออออ ยังไม่มาอีกหรอคะ
-
เฮือก !!! ค้างอย่างแรงงงงงงงงง
-
นอนรออออออ
><++
-
เข้ามาอ่าน และชอบมากค่ะ น่ารักมากเลย ><~
ดำเนินเรื่องสนุก แต่คำผิดเยอะไปหน่อยค่ะ บางทีก็อ่านแล้วก็งงๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ อยากให้มีไปเรื่อยๆเลยค่ะ สนุกมากกก
-
เพิ่งเข้ามาอ่านขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ พล็อตน่าสนุก
แต่ว่า'กรุง'
นามสกุล'วรยศ'
ใช่ป่ะคะ? แต่รู้สึกว่าบทที่ 1 จะเขียนไว้ผิดนะคะ เพราะเป็น'กรุง พิชัยภักดี'
แต่พล็อตน่าสนใจมากเลย
แต่อ่านมาเรื่อย ๆ ก็ค่อย ๆ ลับฝืมือได้ดีขึ้นค่ะ ยังมีคำผิดอยู่บ้าง ประปราย
ชอบการบรรยายนะ แต่ว่า การบรรยายติดกันหลายบรรทัด มีบทพูดแทรก บรรทัด สองบรรทัด แล้วมีบทบรรยายต่ออีกหลายบรรทัด จะทำให้เนื้อเรื่องไม่ประติดประต่อกันเท่าที่ควร
แต่สนุกมากค่ะ และขอบคุณมากค่ะที่แต่งให้อ่าน :pig4: แล้วจะติดตามต่อไปนะคะ ขอไปอ่านก่อน
ชื่อกรุง วรยศ นะคะ
บางทีอาจจะพิมผิด เบลอๆ แหะๆ
ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์ค่ะ ^^
-
:sleep2: มายังคะ คิดถึงนายช่างจัง
-
บทที่ 45 ครอบครัว
.
.
.
.
.
.
.
เจ้าสัวภาสนั่งหน้านิ่งพร้อมทั้งกำมือแน่นมองหน้าบุตรชายหัวแก้วหัวแหวนแล้วอยากลากคอออกไปสั่งสอนที่หน้าบ้านสักหมัดสองหมัด แต่ก็ได้แต่คิดเพราะทำไม่ลง ต่อให้โกรธแค้นแสนสาหัสสักเพียงใดก็ไม่เคยลงไม้ลงมือกับลูกเลยสักครั้งเดียว ภัสดา ไม่เคยต้องทำให้เจ็บช้ำน้ำใจ เรื่องเรียน เรื่องงาน ทุกอย่างออกมาลงตัว ประสบผลสำเร็จอย่างสวยงาม แต่มาวันนี้ลูกชายสุดรักหักสวาทกับเอาเรื่อง ‘ผู้ชาย’ มาให้ต้องปวดหัว นึกแล้วมันช่างปวดใจ เพราะสิ่งที่เปิดประตูเข้าไปเห็นมันก็ตำตากันอย่างจังๆ ไอ้พีทสุดเถื่อนนอนเปลือยอยู่ในอ้อมอกของดาราฮอลลี่วูด
“ป๊าจะนั่งหน้าเครียดอีกนานไหม” เสียงกระแอมเตือนจากภรรยาทำให้เจ้าสัวสติกลับเข้ามาประทับร่างอีกครั้ง ประมุขของบ้านลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางสง่าและภูมิฐานสองแขนไขว่ทับกันอยู่ด้านหลัง ก้าวเท้าเดินออกมาหยุดอยู่เบื้องหน้าของบุตรชาย
“ไอ้หมอนี่เป็นใคร” ผู้สูงวัยพยายามสูดลมหายใจเข้าออกอย่างระงับอารมณ์ไม่ยกเท้าเสยปลายคางของไอ้หน้าหล่อที่นั่งขรึมกอดเอวลูกชายของตนอยู่
“แฟน!” ภัสดาตอบเสียงดังฟังชัด ทำเอาทั้งบิดาและมารดาต่างพากันยกมือกุมขมับแทบจะทันที
“ลื้อเป็นผู้ชายจะมีแฟนเป็นผู้ชายได้ไง อย่ามาไร้สาระกับอั๊วนะไอ้พีท” นายหญิงของบ้านลุกขึ้นมายืนเคียงข้างสามีแล้วลูบหลังหวังจะให้คู่ชีวิตผ่อนคลายอารมณ์ลงบ้าง
“ทฤษฏีโลกเบี้ยว ป๊าไม่รู้เหรอ ขนาด ปูยังโลกเบี้ยวเลย” ถ้าหากเป็นเวลาปกติ มุกนี้คงเรียกเสียงหัวเราะได้เป็นอย่างดี แต่มันไม่ใช่ตอนนี้ ตอนที่บ้านทั้งหลังแทบจะลุกเป็นไฟ
“บ๊ะๆ ไอ้นี่ สงสัยมันต้องโดนสักทีสองที มันถึงจะได้รู้สึก” เจ้าสัวภาสก้าวเท้าเข้าหาบุตรชายอย่างรวดเร็วหวังจะคว้าคอเสื้อของอีกฝ่าย แต่ก็ไม่สามารถผ่านด่านของศิขรินทร์ที่ใช้ร่างกายกำยำของตนเป็นโล่กำบังให้กับภัสดา
“ลื้อไม่เกี่ยวถอยไป!”
“เมื่อก่อนผมอาจจะไม่เกี่ยว แต่ตอนนี้เกี่ยวแล้วครับ ผมคงจะยอมให้คุณลุงทำร้ายเมียผมไม่ได้” สิ้นเสียงของศิขรินทร์ทำเอาห้องโถงรับแขกของบ้านพิชัยภักดีเงียบกริบ เจ้าสัวภาสอ้าปากค้างแล้วค่อยๆหันไปสบตากับภรรยาที่ยืนทำหน้าตกใจไม่ต่างจากตน ส่วนภัสดานั้นหากเป็นเมื่อก่อนคงต้องร้องโวยวายแก้ตัวไปพราง แต่ตอนนี้สิ่งที่ศิขรินทร์พูดออกมานั้นมันเป็นเรื่องจริง เถียงออกไปก็เปล่าประโยชน์ ก้มหน้ารับกรรมในสิ่งที่ตนทำคงจะดีกว่า
“ไอ้ขาม! ไปเอาปืนมา อั๊วจะเอาเลือดหัวมันออก”
“อย่านะป๊า! ถ้าป๊าทำอะไรไอ้ศิ ก็ข้ามศพอั๊วไปก่อน” ภัสดาหน้าซีด พร้อมทั้งพยายามส่งสายตาปรามๆให้กับลูกน้องคนสนิทที่ยืนลังเลอยู่ว่าจะเชื่อใครดี
“รีบไปก่อนที่แกจะโดนไล่ออก!” สิ้นเสียงประกาศิตของประมุขใหญ่แห่งบ้านพิชัยภักดี มะขามก็รีบวิ่งออกไปจากห้องโถงรับแขกทันที
“ป๊า แม่ว่าใจเย็นๆ ค่อยๆพูด ค่อยๆจา ไม่ต้องถึงกับเลือดตกยางออกหรอกนะ” คุณมาศเอ่ยปรามผู้เป็นสามีเสียงสั่น แม้ตอนนี้ตนใกล้จะเป็นลมเพราะประโยคของบุคคลที่ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘ผัว’ ก็ตาม
“ไม่เย็นมันแล้วแม่ ดูมันทำซิ เคยนึกถึงหน้าป๊าหน้าแม่มันบ้างไหม ไอ้เราก็นึกว่าที่มันยังไม่มีแฟนก็เพื่อรอคนที่ใช่ ที่ไหนได้ ทำตัวผิดเพศ เอาผัวชายมาทำผัว!” ยังไม่ทันที่ภัสดาจะอ้าปากค้านในสิ่งที่บิดาพูด มะขามก็วิ่งเข้ามา พร้อมทั้งยืนปืนสมัยเจ้าสัวภาสยังเป็นหนุ่มๆให้กับเจ้านาย ศิขรินทร์เห็นดังนั้นจึงตวัดร่างโปร่งบางของภัสดาเข้ามาแนบอก กอดเอาไว้ไม่ให้ใครหน้าไหนได้แตะต้องทั้งสิ้น
“ถ้าป๊าจะยิงศิ ป๊าก็ยิงพีทก่อนเลย!” ภัสดาสบตากับบิดาฉายแววจริงจัง ไม่กลัวแม้กระทั่งปลายกระบอกปืนที่เล็งมาทางตนและศิขรินทร์
“อย่ามาท้านะไอ้พีท!” ประมุขของบ้านโกรธจนแทบกระอักเลือด
“ไมได้ท้า พีทพูดความจริง” ภัสดาเงยหน้ามองศิขรินทร์ดวงตากลมโตสบตาดวงตาคมเข้มของอีกฝ่าย ส่งความรักและความห่วงใยให้กันและกัน ไม่ว่าเรื่องราวของวันนี้จะออกมาเป็นเช่นไร แต่ก็ไม่มีวันที่ปล่อยมือจากกันและกันเด็ดขาด ต่อให้สิ่งที่ขวางกั้นนั้นเป็นความตายก็ตาม
“ป๊า แม่ว่าใจเย็นๆดีกว่านะ เดี๋ยวลูกเป็นอะไรขึ้นมาแล้วป๊าจะเสียใจ” เสียงชุลมุนวุ่นวาย เสียงร้องห้ามปราม เสียงตะโกนด่า ดังโหวกเหวกโวยวายจนแทบจับใจความไม่ได้ แต่ศิขรินทร์ก็ยังยืนนิ่งไม่หวั่นแม้กระทั่งความตายมาเกยอยู่เบื้องหน้า
“ไอ้พีท ออกมา!”
“ไม่ออก! ถ้าป๊าจะยิงมันก็ยิงพีทด้วยเลย”
“พีท ออกมาเถอะลูก ให้ป๊าจัดการดีกว่านะ หนูออกมาก่อน” ประมุขของบ้านเอ่ยเสียงสั่น กลัวใจสามีที่จะเหนี่ยวไกออกไป
“ออกไปก่อนเถอะพีท ไปรออยู่กับแม่นะ เดี๋ยวผมไปรับกลับคืน” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงนุ่ม พร้อมทั้งพยายามแกะฝ่ามือบางที่กอดเอวของตนอยู่ให้หลุดออก
“ไม่ต้องเลยไอ้เผือก กูจะไม่ไปไหนทั้งนั้น เป็นผัวเป็นเมียจะทิ้งกันได้ไง” ภัสดากระชับแขนที่โอบรัวเอวสอบของศิขรินทร์ให้แน่นขึ้นยิ่งกว่าเดิม
“พวกลื้อรักกันมากใช่ไหม ได้!” ศิขรินทร์หมุนกายยังภัสดาเอาไว้อย่างรวดเร็วทั้งสองหลับตาแน่นยอมรับชะตากรรมที่จะได้รับ
“ป๊า!! อย่านะ!”
ปัง!!!!
ภัสดาหลับตาแน่นซุกแผ่นอกแข็งแกร่งของศิขรินทร์อย่างหวาดหวั่น สรรพสิ่งรอบกายเงียบกริบแต่เสียงลมหายใจยังคงดังคลอเคลียอยู่ที่ขมับบาง ค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับศิขรินทร์ที่ก้มมองตนอยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว
“นี่กูกับมึงตายแล้วเหรอ” ภัสดาผละออกมาจากอ้อมแขนแข็งแรงของศิขรินทร์แล้วสำรวจร่างกายของอีกฝ่ายหาบาดแผลจากเสียงปืนที่ดังขึ้นเมื่อสักครู่
“แล้วจะยืนลูบไล้กันอีกนานไหม ไอ้พีทพาผัวลื้อมาคุยกันหน่อยซิ”
ภัสดาโผล่หน้าออกไปมองต้นเสียงของบิดา ก็เห็นมารดายืนส่งยิ้มหวานหยดมาให้ มองไปที่มะขามมันก็ทำได้เพียงส่งยิ้มแหยมๆมาให้อย่างรู้สำนึก ค่อยๆหันกลับมามองหน้าของบิดาอย่างช้าๆ ก็เห็นเจ้าสัวภาสยืนอมยิ้มน้อยๆอยู่
“นี่มันหมายความว่าไงอ่ะ พีทงงไปหมดแล้ว”
“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ให้หนุ่มๆเขาคุยกันดีกว่าเนอะ พีทมากับแม่ดีกว่า” ภัสดาอยากจะค้าน แต่เมื่อศิขรินทร์พยักหน้าให้จึงยอมเดินตามมารดาออกไปแต่โดยดี
.
.
.
.
.
.
“เดี๋ยวนะ แล้วเมื่อกี้ปืนปลอมเหรอป๊า!” ทายาทของบ้านพิชัยภักดีตะเบ็งถามเสียงดังแทบจะคับห้องโถงรับแขกของบ้าน คุณมาศลูบแผ่นหลังบางของบุตรชายขึ้นลงหวังจะให้อีกฝ่ายคลายความขุ่นมัวของอารมณ์ลงไปซักเล็กน้อย
“ก็ใช่” เจ้าสัวภาสตอบเสียงเรียบ พร้อมทั้งยกน้ำชาจิบอย่างสบายอกสบายใจ โดยมีมะขามที่นั่งนวดขาให้ตนอยู่ข้างๆ
“สนุกไหมป๊า!”
“ก็ดี ได้เห็นลูกชายหน้าซีด ตัวสั่นแล้วก็ดี กระชุ่มกระชวยดี” คุณมาศส่งสายตาปรามๆให้กับประมุขของบ้านเจ้าสัวภาสส่งยิ้มเจื่อนๆมาให้แล้วจิบน้ำชาต่อไป เพราะถ้าไปกวนอารมณ์ลูกชายสุดที่รักของภรรยามากแล้วเดี๋ยวจะได้ออกมานอนกินลมชมวิวหน้าบ้านกับไอ้ขามสองคน นึกแล้วก็ขยาด ย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่ตนเคยประสบมานั้นมันช่างโหดร้ายและทารุณเสียจริงๆ
“จะไม่แนะนำตัวให้แม่ได้รู้จักเลยเหรอ” นายหญิงของบ้านเอ่ยถามร่างสูงที่นั่งตรงข้ามกับตน สายตาที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมานานลอบมองสำรวจของผู้ชายที่ก้าวเข้ามาเป็นลูกเขยของบ้านพิชัยภักดีอย่างพิจารณา
“สวัสดีอีกรอบครับคุณแม่” แล้วเหตุการณ์ต่อมาก็เป็นศิขรินทร์ที่เล่าความเป็นมาของตนให้ผู้สูงวัยทั้งสองฟัง โดยมีเจ้าสัวภาสแทรกคำถามอยู่เป็นระยะๆ
“หน้าตาก็ดี นึกอย่างไรถึงมาคว้าไอ้พีทเป็นเมีย วันที่เจอกันวันนั้นไฟดับเหรอ”
“แม่! ดูป๊าว่าพีท”
“เปล่าครับ เจอกันครั้งแรกบนถนนครับ วันนั้นผมขับรถชนท้ายรถมอเตอร์ไซด์ ของพีทน่ะครับ”
“อ๋อๆ ตอนนั้นใช่ไหมที่ลื้อโทรมาบ่นมาลูกชายโดนลอบทำร้าย” เจ้าสัวภาสนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ทีผ่านมานานแล้ว วันนั้นบุตรชายโทรมาบ่นให้ฟังถึงคู่กรณีที่ขับมาชนท้ายรถมอเตอร์ไซค์คันโปรด ไหนจะความยียวนกวนประสาทของอีกฝ่าย นึกไม่ถึงว่าปัจจุบันนี้ทั้งสองจะโคจรมาพบกันอีกครั้ง ในฐานะของคนรู้ใจ
“ก็มีครั้งเดียวนั่นแหละป๊า”
“แล้วที่บ้านของลื้อรู้ไหม ว่ามีเมียเป็นผู้ชาย”
“รู้แล้วครับ”
“แล้วพ่อกับแม่เขาว่าอย่างไร เห็นด้วยหรือว่าคัดค้าน” คุณมาศถามด้วยความห่วงใย เพราะจะมีพ่อแม่ที่ไหนที่อยากให้ลูกมีคู่ครองเป็นผู้ชาย และถ้าฝ่ายนั้นรับลูกของตนไม่ได้ นางก็จะเอาลูกของนางคืน
“คุณพ่อท่านไม่ว่าอะไรครับ แต่คุณแม่คงต้องใช้เวลา”
“นั่นไง! อั๊วว่าแล้ว ไหนๆให้แม่ลื้อมาคุยกับอั๊วหน่อย” เจ้าสัวภาสถามอย่างมีอารมณ์
“อย่าเลยป๊า เดี๋ยวเรื่องนี้พีทจัดการเองดีกว่า”
“ลื้อแน่ใจว่าจะทำได้ ถ้าเขายังรับไม่ได้ ก็บอกป๊าเดี๋ยวป๊าเคลียร์ให้” ภัสดาส่งยิ้มขอบคุณให้กับบิดา จากนั้นก็หันมาสบตากับศิขรินทร์ ร่างบางคว้าฝ่ามือหนาขึ้นมากุม แล้วฉุดให้ลุกขึ้นยืน แล้วก้าวเท้ามาหยุดอยู่เบื้องหน้าของบิดาและมารดา
“ไอ้ขามลุกไปก่อน สำหรับเอ็งมีคิดบัญชีกันย้อนหลัง” มะขามก้มหน้าสำนึกผิดแล้วถอยออกไปอยู่ด้านข้างของโซฟา มองลูกพี่ใหญ่และดาราฮอลลี่วูดด้วยสายตาอันชื่นชม ถ้าลูกพี่มันมีเมียคงเป็นเรื่องที่พิลึก มีสามีนี่แหละดีแล้วจะได้มีคนมาคุมได้อยู่หมัด
“พีทต้องขอโทษป๊ากับแม่ที่พีทมีหลานให้ไม่ได้ พีทรักมันจริงๆ ถ้าป๊าบังคับให้เลิกกัน พีทคงขาดใจตาย ขอบคุณป๊ากับแม่ที่เข้าใจพีทและยอมรับศิเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว” พูดเสร็จภัสดาก็ก้มลงกราบแทบเท้าของบิดาและมารดา เจ้าสัวภาสและนางจันทมาศลูบศีรษะของบุตรชายอยางรักใคร่และเอ็นดู ต่อให้ภัสดาทำเรื่องเลวร้ายมาสักเพียงใด สุดท้ายลูกก็คือลูก ลูกที่พ่อและแม่รักและเฝ้าถนอมมาตั้งแต่อ้อนแต่ออด
“ผมขอสาบาน ว่าจะรักพีทเพียงคนเดียว จะดูแลเหมือนที่ป๊าและแม่ดูแลพีทมาอย่างดี ผมขอเอาชีวิตของผมเป็นประกัน” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงขรึมแต่แฝงไปด้วยความจริงจัง แล้วก้มลงกราบขอขมาผู้สูงวัยทั้งสองอย่างนอบน้อม
“ป๊าก็..............ก็ดีนะ ที่มีลูกเขย.............ก็ขอให้รักกันนานๆ ไม่มีหลานไม่เป็นไร มีเงินให้อั๊วใช้แทนก็ได้” คุณมาศตีแขนสามีอย่างปรามๆ
“ขอบคุณครับ” ศิขรินทร์และภัสเอ่ยพร้อมกัน
“สำหรับแม่ก็ยังรักพีทเหมือนเดิม แม่ไม่โกรธหรอกที่ลูกแม่เลือกคนนี้ ลูกรักคนไหนแม่ก็รักคนนั้น รักกันนานๆนะลูก ความรักแบบนี้สังคมเขายังไม่ยอมรับเท่าไร จับมือฝ่าฟันอุปสรรคไปด้วยกัน ตอนนี้ก็ขึ้นว่าเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันแล้ว ชีวิตคู่มันต้องมีกระทบกระทั่งกันบ้าง แต่แม่ก็ขอให้คุยกันด้วยเหตุผล ยามพีทร้อน ศิก็เป็นน้ำ ตอนไหนที่ศิร้อนดั่งไฟ ก็ให้ลูกแม่เป็นสายน้ำรดไฟให้ดับ จะได้อยู่ด้วยกันนานๆ ขอต้อนรับลูกเขยของแม่อีกครั้ง”
“ขอบคุณครับ ผมจะจำคำสอนของคุณแม่เอาไว้”
“พีทก็รักแม่เหมือนกันครับ รักนะครับ จุ๊บๆ” ภัสดายืดตัวขึ้นไปหอมแก้มมารดาซ้ายขวาและไม่ลืมบิดาที่นั้งยิ้มอยู่ข้างๆด้วย
“ถ้าเลิกกัน อั๊วก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ แต่ถ้าวันไหนลื้อทำลูกอั๊วเสียน้ำตา วันนั้นจะเป็นวันที่เลือดจะออกจากหัวลื้อด้วยฝีมืออั๊วเอง” เจ้าสัวภาสเสียงนิ่งพร้อมทั้งสบตาคมเข้มของศิขรินทร์อย่างมาดหมาย
“ด้วยเกียรติและศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย ผมรับรองว่าจะไม่มีวันนั้นแน่นอนครับ” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงหนักแน่น แม้คำพูดจะเป็นแค่เพียงลมปากที่เอ่ยแล้วก็ปลิวหายไปในอากาศ แต่ความจริงใจและความมั่นคงที่ตนสื่อออกมานั้นคงจะทำให้บิดาของภัสดาเชื่อมั่นได้ว่า จะไม่มีวันทำร้ายดวงใจของตนเป็นเด็ดขาด
แล้วข้อสงสัยของการปรากฏตัวของประมุขและนายหญิงของบ้านพิชัยภักดีก็ถูกเปิดเผยขึ้น เริ่มจากที่เจ้าสัวโทรไปบอกให้ลูกชายมาเฝ้าบ้านนั้นเป็นแผนลวงที่ตนและภรรยาได้สร้างขึ้น โดยมีมะขามเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด ระหว่างที่นั้นตนก็แอบไปพักในโรงแรมที่เป็นอีกหนึ่งธุรกิจในเครือของตระกูลพิชัยภักดีโดยไม่เช็คอินและไม่ให้พนักงานบอกเรื่องนี้ถึงภัสดา เมื่อทุกอย่างเข้ารูปเข้ารอยตนและภรรยาก็ขับรถออกมาจากโรงแรม โดยมีคำให้การของมะขามที่ว่า บุตรชายของตนนั้นพาผู้ชายเข้าบ้าน และสิ่งที่ปรากฏเมื่อยามเปิดไปเจอภาพบาดตาบาดใจก็ได้รู้ซึ้งว่า บัดนี้บุตรชายอันเป็นที่รักของตนได้ตกเป็นของดาราฮอลลี่วูดไปแล้ว
“รวมหันกันหลอกพีท เชอะ งอนๆๆ” ภัสดาเอ่ยเสียงสะบัด พร้อมทั้งยกมือกอดอกเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์
“หลอกเพราะรักหรอกน่า ลื้อจะอารมณ์เสียทำไม”
“อย่าโกรธแม่เลยนะลูก แม่ทำเพราะมีเหตุผล” คุณมาศเอ่ยเสียงนุ่มพร้อมทั้งยกฝ่ามือบางของบุตรชายขึ้นมากุม ภัสดาสวมกอดมารดาแล้วเอ่ยวาจาออดอ้อนทันที
“พีทรักแม่จังเลย”
“แล้วลื้อไม่รักอั๊วเหรอ อะไรวะ น้อยใจ”
“พอๆ สองพ่อลูกพี่พอเลย เดี๋ยวแม่กับป๊าขอตัวขึ้นไปพักผ่อนก่อนนะ” พูดเสร็จนายหญิงของบ้านก็ลุกขึ้นยืนโดยไม่ลืมฉุดให้สามีที่นั่งหน้าเป็นอยู่ข้างให้ลุกด้วย
“นี่ไอ้พีท ดูแม่อั๊วซิ ชวนผู้ชายขึ้นห้องไม่ไหวเลยจริงๆ” พูดเสร็จเจ้าสัวก็โดนกำปั้นเล็กๆของภรรยาทุบไปที่ไหล่เบาหนึ่งทีแก้อาการขัดเขิน
“นี่พีทก็ได้เชื้อมาจากแม่ซิอย่างนี้”
“พอๆ สองพ่อลูกนี่อะไรกัน ไม่เห็นเหรอว่าลูกเขยก็นั่งอยู่”
“เออๆ ลืมไปนะไอ้ลูกเขย สินสอดไม่เอา แต่จะแถมปลาร้าสองร้อยไหให้ด้วย ฮ่าๆ” เจ้าสัวภาสจูงมือภรรยาเดินขึ้นบรรที่ถอดตัวขึ้นสู่ชั้นบนของบ้านโดยมีเสียงโวยวายลั่นบ้านของบุตรชายตามมา
“ส่วนมึงไอ้มะขาม ไม่ตายดีแน่!!” ภัสดาหันมาเล่นงานกันลูกน้องใต้อาณัติที่ทำแสบหักหลังลูกพี่อย่างตนได้ลงคอ
“เฮียพีทครับ ไอ้มะขามไม่รู้เรื่องจริงๆ ไอ้มะขามถูกบังคับนะครับ” มะขามเอ่ยเสียงออดอ้อนแล้วคลานเข่าเข้าไปกอดท่อนขาเรียวของภัสดาเอาไว้ โดยมีสายตาของศิขรินทร์ที่มองมาแล้วอดหัวเราะออกมาไม่ได้ ลูกพี่ลูกน้องบ้านนี้น่ารักดี
“ไม่รู้เรื่องเหรอ โดนบังคับเหรอ” ภัสดาพูดไป มือก็ลงน้ำหนักที่ศีรษะทุยของคนเป็นลูกน้องไป
“จริงครับลูกเฮียพีท ขอความเป็นธรรมให้ไอ้มะขามด้วยครับ”
“ถ้าตอแหล ขอให้มึงเลิกกับนก ขอให้นกทิ้งมึงไปมีแฟนใหม่ ขอให้มึงเสียใจ ฮ่าๆ”
“เอ่อ..........เฮียครับ อย่าโหดกับไอ้มะขามเลย นกเป็นแก้วตาดวงใจของไอ้มะขามนะครับ”
“หรือว่ากูจะสั่งไม่ให้นกเจอหน้ามึงหนึ่งเดือน..อืมมม” คำว่าห้ามเจอหน้ากันของภัสดาทำเอามะขามผวาและสั่นไปตามๆกัน ถ้าไม่ได้เจอหน้าแฟนหนึ่งเดือน ไอ้มะขามคงขาดใจตาย
“เดี๋ยวนะพีท นกนี่ใช่เด็กที่บ้านผมหรือเปล่า”
“คนเดียวกันนั่นแหละ หรือว่ามึงแอบไปซุกเด็กที่ชื่อนกเอาไว้!” ศิขรินทร์อมยิ้มเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายชวนออกนอกเรื่องอย่างหน้าตาเฉย
“เหลวไหลน่ะพีท แล้วสองคนนี้คบกันตอนไหน”
“ตอนไหนก็ไม่รู้ เพราะกูไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ แต่รู้ไว้ซะว่าตอนนี้นกเป็นเด็กไอ้มะขามเว้ย ฮ่าๆ”
“ร้ายนักนะ...............”
“ไม่ร้ายก็ไม่ได้ไอ้ศิมาเป็นแฟน”
“อะแฮ่ม! ไอ้มะขามไปหาน้องนกดีกว่า”
“อย่ามาเนียน ห้ามเจอกัน 1 อาทิตย์ คำสั่งเริ่มจากวันนี้ขัดขืนตัดเงินเดือน ถ้าต่อรองจะเพิ่มเป็น 2 อาทิตย์”
“ก็ได้ครับ เฮียคนหล่ออย่าเพิ่มโทษไอ้มะขามเลย จู๋จี๋กันต่อไปนะครับ คนหล่อน้อยๆไม่ขัดแล้ว” พูดเสร็จมะขามก็รีบวิ่งออกไปทันที เพราะขืนช้ากว่านี้คงไม่พ้นโดนภัสดาฝากรอยเท้าไว้ที่แผ่นหลังแน่นอน
๐ ไม่เจอะกันนานคิดถึงจังเล้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
๐ หายไป 1 เดือน (ไปสอบมา....ทรหดสุด) คนอ่านที่น่ารักยังจำเรื่องนี้กันได้หรือเปล่า หรือว่าลืมไปแล้ว
๐ คิดถึงคนอ่านทู้กกกคน เข้ามาอ่านคอมเมนต์แล้ว หัวเราะคนเดียว แต่ละคนเมนต์ได้น่ารักดี ขอบคุณมากๆเลยค่ะ
๐ อัพตอนล่าสุด ก็อ่านและติชมกันได้เลยเต็มที่ เอาเลย ฮ่าๆ อย่าลืมเมนต์แล้วก็ กดเป็ด กด+ นะคะ
๐ และสุดท้่าย ............. นิยายเรื่องนี้ กำลังจะรวมเล่ม ยังไงก็รอติดตามกันต่อไปนะคะ จุ๊บๆๆๆ
รักและขอบคุณ
By Chcolate Love ~
-
เย้้ อัพแล้้วๆ เจ้าสัวหล่อมาก o18
-
ดีใจด้วยค่ะ ในที่สุดป๊าก็ยอมรับแล้ว :เฮ้อ: นึกว่าจะเกิดศึกนองเลือดแล้วสิ
ก็เหลือแต่แม่ศิิถ้ารู้ว่าพีทเป็นใครจะทำไงน๊า o18
-
เหลือคุณหญิงแม่ ลุ้นๆๆๆ
-
:-[ น่ารักอ่ะ เหลือแต่แม่ศิคนเดียวแล้ว
-
นายเผือกมาดแมนจริงๆๆๆ o13
+1ให้เลย
แถมเป็ดเหลืองๆ1ตัว
-
ด่านเจ้าสาวผ่านฉลุยยังอยู่กับแม่ผัวลูกสะใภ้นี่แหละ
-
หลอกซะขวัญคนอ่านเกือบกระเด็น :เฮ้อ:
:laugh: ป๊าฮา
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13สุดยอดป๊าม๊าแห่งปี น่ารัมากกกกกกก...ทีนี้ก็เหลือแต่คุณนายแม่แล้วสิ..อิอิ ทำไงดี :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:really2: เค้าเป็นครอบครัวกันแล้ว เย้ เย้ แต่ก็ยังมีอีก 1 ครอบครัว ที่ยังไม่รับเฮียพีทของเราเป็นครอบครัวเดียวกัน เมื่อไหร่น๊าจะได้เห็นแม่ของศิ กระอักเมื่อรู้ว่าเฮียพีทของไอ้มะขาม ไม่ได้มีแต่ตัวอย่างที่คิด :really2:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:ไม่ลืมจ้า :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
5555555555555555555555555555
เจ้าสัวฮามากกกก กร๊ากกกกกกก
ดีแล้วจริงๆที่พ่อกับแม่พีทเข้าใจและยอมรับได้
เหลือแต่แม่ศินั่นแหละ เมื่อไหร่จะเข้าใจแล้วยอมรับ ฮ่าาาาาาาาาา
-
เหลือแต่แม่สามีสินะ :เฮ้อ: :really2:
-
ขอบคุณที่มาต่อครับ รอต่อไปครับ บวกเป็ดให้แล้วนะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ไม่เจ๊อะกันนานคิดถึงจังเล้ยยยยยยยยย(มาเป็นเพลง)
ก็ลุ้นอยู่ว่าไอ้คุณเผือกของหนูพีทจะโดนยำหรือเปล่า
แต่สุดท้ายก็ลงเอยด้วยดี
ป๊ากับคุณนายสุดยอดยกให้เป็นพ่อแม่ดีเด่น กั่กๆๆๆๆ
ทีนี้ก็เหลือแต่ด่านคุณหญิงแม่แล้วสิ
สู้ๆนะหนูพีท
เป็นกำลังใจให้คนแต่งขอรับ
-
55+ ที่แท้ก็แผนของป๊ากะม๊านี่เอง เล่นเอาหวาดเสียวไปตามๆ กัน งานนี้ 2 บ้านคงคุยกันง่ายแล้วมั้ง?? พ่อแม่รู้จักกันนิ เหอๆๆ
ถ้ารวมเล่มเค้าจะซื้อ!!
-
คนเขียนกลับมาแล้วคิดถึงคุณเผือกกันช่างใหญ่จัง จุ๊บๆ
-
:-[ :-[
-
ว่าพีทเจ๋งแล้วแต่เจ้าสัวเจ๋ งกว่า
-
:m3: :m3: :m3: พ่อแม่เจ๋งงงงง
-
น่ารักเหมือนเดิม
พ่อตาแม่ยายก้อเข้าใจแล้วรับลูกเขยได้
แต่ทำไมแม่ผัวนี่ยังรับลูกละใภ้ไม่ได้อีกน้า
รอๆตอนต่อไป :กอด1: :-[ :o8: :impress2:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
:mc4:
ดีใจกับพีทและศิด้วยจริงๆที่ป๊าและแม่ยอมรับแล้ว
เอาน่ะๆเหลือแค่คุณแม่ของท่านศิ จิ๊บๆเนอะ พีทสู้ๆ
บวกเป็ด
:กอด1:
-
พ่อตาแม่ยาย เล่นซะใจหายเลย
-
:call: :call: :call:
-
บ้านนี้น่าร๊ากกกกกกกทุกคนจ้า o13
-
:pig2: :pig2: :pig2:
-
คราวนี้ไม่ค้างเนอะ อิอิ
ตอนที่แล้วทำเอาเครียด ฮา ฮา ค้างอย่างแรง
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ฟู่ :เฮ้อ: เกือบไปๆ
ดีนะที่พ่อตาแม่ยายรับเรื่องนี้ได้ไว ไม่งั้นมีเฮแน่ๆ
-
ทีนี่ก็เหลือแต่แม่ของศิสินะ แล้วพีทจะทำยังไงกันนะนั่น
-
รักเจ้าสัวจัง บวกเป็ด จุ๊บๆ อิอิ ^_^
-
555++ นึกว่าป๊ากับม๊า จะรุนแรง แต่เป็นอย่างนี้ก็เหมาะดีนะ
ครอบครัวสุขสันต์ :m20:
-
โล่งเลยอะ ที่จริงเป็นแผนของป๊ากะม๊าเหรอเนี้ย เกือบไปแล้วมั้ยล่ะพีท ทีนี้ก้อเหลือตะด่านแม่สามีล่ะนะ
-
คิดถึงมักๆเลยฮะหายไปตั้งนานแนะ55+ :bye2: :bye2: o13 o13
-
:m20: บ้านนี้น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก
-
บ้านพีทร้ายมาก o18
ศิก็เท่มาก :-[
ปล.ใกล้รวมเล่มก็แปลว่าใกล้จบแล้วสิ
ม่ายยยยย :sad4:
-
ลุ้นแทบตาย :เฮ้อ:
แผนลวงสำเร็จแล้ว
-
พ่อตาแม่ยายยอมรับแล้วเหลือแต่แม่ผัวที่ยังไม่ยอมรับ สู้สู้นะคุณศิ-พีท o13 o13 o13
-
ครอบครัวพีทเค้าผ่านอยู่แล้ว
-
+1
-
เย้ๆ ป๊ากับม๊ายอมรับแล้ววว
ดีใจกับพีทกับศิด้วย
ต่อไปก็เหลือแค่แม่ของศิละ
แต่แผนตอนแรกทำเอาคนอ่านเครียดนะ
นึกว่าป๊าจะยิงจริงๆ
แต่สุดท้ายก็เป็นแค่แผน โล่งงงงง
-
เจ้าสัวเล่นได้เนียนจริงๆ ดีนะที่ยอมรับได้
-
มาต่อเร็วๆนะคะ คิดถึงๆ :give2:
-
ครอยครัวพีทน่ารักจัง
เหลือเเต่เเม่ศิเเล้วว สู้ๆน่ะ
-
น่ารักมากและตกใจนิดหน่อยกับแผนการของพ่อแม่พีช แต่สนุกดีครับ
-
เล่นเอาใจหายใจคว่ำหมดเลย ที่แท้ก็ลองใจนี่เอง
ป๊าใจป้ำเหมือนพีทเลย สมแล้วที่เป็นพ่อลูกกัน
ยินดีกับศิด้วยที่บ้านพีทยอมรับให้เป็นลูกเขย
แต่พีทคงต้องสู้ต่อไป แม่ศิคงไม่ยอมง่ายๆแน่
ศึกนี้ใหญ่หลวงนัก เอาใจช่วยพีทอีกแรง :z2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
กดเป็ดจ้า
-
รอฉากปะทะกับว่าที่แม่สามีอ่ะ คงแซบบบบบบใช่เล่น....ว่ามั้ยอ่ะ
น่ารักๆคู่นี้ ^____^¥
-
รู้สึก ป่าปี๊ กับ หม่ามี๊ บ้านนี้จะชิวมาก
สงสัยคงคิดไว้แล้วว่า
พีทไม่มีเมีย แน่นอนฟังเฉาะ!!
-
พ่อแม่น่ารักอย่างนี้นี่เอง ภัสดาถึงร่าเริงและเป็นที่รักของทุกๆคน
-
คุณป๊าแกล้งลูกชายตัวเองซะงั้น เป็นครอบครัวอารมณ์ดี นิสัยพีทคงได้มาจากป๊า คุณเผือกผ่านด่านพ่อแม่ฝ่ายพีทแล้ว
พีทจะทำยังไงให้ชนะใจคุณหญิงแม่ของเผือกนะ นึกไม่ออกจริงๆ นึกออกแต่ตอนแกล้งป่วนคุณหญิงแม่ให้ปวดสมองมากกว่า 555
กด + ให้คนเขียนค่ะ
-
น่ารักอ่ะ อย่าเพิ่งจบเลยนะ ไม่อยากให้่จบเลยอ่ะ ^^ คิดถึงใจจะขาด 55555
-
พึ่งได้เข้ามาอ่าน สนุกดี ว่าแต่...ใกล้จบแล้วหรือ? ยังค้างอีกหลายปมเลย
อยากรู้ที่สุดคือ ความกวนประสาทของนายช่างใหญ่ จะเอาชนะใจแม่ผัวอีท่าไหน อิอิ :interest:
-
ไม่รู้เคยเมนต์ไปบ้างไหม เรื่องนี้น่ารักดี
ความรักความเข้าใจแบบผู้ใหญ่ แต่จะให้ดี เรื่องนี้ชื่อ สะใภ้เถื่อน
น่าจะนำความเถื่อนของลูกสะใภ้ไปพบปะ กับผู้ดีอย่างแม่สามีมั้งนะ
เจอกันที่ไร มันหยดจริงๆ
-
โคตรชอบเรื่องนี้ คืออ่านบ้างเม้นบ้าง เพราะอ่านในโทรศัพท์ เเต่จะบอกว่า ชอบความรักเเบบนี้อ่ะ ><
-
:mc4: เย้ ดีใจจังเลยที่ในที่สุดก้อมาอัพแล้ว หลังจากที่ค้างนานนนนนนนนนนนนนน ในที่สุดเรื่องก้อจบลงด้วยดี เราว่าแล้วว่าคนเขียนคงไม่ใจร้ายกับคนอ่านน่ะ พ่อแม่ของพีทน่ารักจริง ๆ ตลกมากกกกกกกก เข้าอกเข้าใจลูกของตัวเองดีแท้ ถ้ามีพ่อแม่แบบนี้อยู่ในสังคมมาก ๆ ก้อดีน่ะ สังคมจะได้มีความสุข :กอด1: ยังไงก้อมาต่อไว ๆ น่ะจ้ะ และจะรอให้ตีพิมพ์จ้ะ ส่วนเรื่องอื่น ๆ ช่วยรับพิจารณาด้วยน่ะจ้ะ เพราะน่ารักทุกเรื่องเลยน่ะ เวลาอารมณ์เซ็ง ๆ ได้อ่านงานของคุณแล้วรู้สึกว่าโลกนี้ยังมีความสดใสน่ะ อารมณ์ดีขึ้นเยอะ :impress3:
-
ตกใจหมดนึกว่าป๊าจะยิงลูกเขยหมาดๆซะแล้ว ป๊ากับแม่ยอมรับแล้วเหลือแต่คุณหญิงของศิสินะ สู้ต่อไป~
-
อ่า ไล่ตามทันแล้วว อ่านซะตาแฉะ อิอิ
ลุ้นตั้งนานในที่สุดน้องพีทก็เป็นของพี่เผือกซะทีนะ :z1:
เขินแทนเลยย ดีใจจังที่พ่อแม่น้องพีทน่ารักขนาดนี้ ตอนนี้เหลือแต่ด่านคุณแม่ศิแล้วนะ สู้สู้ :L2:
-
โอ๊ยที่แท้ก็แกล้งลูกชายนี่เอง แต่ทำแบบนี้ตั้งใจทดสอบลูกเขยใช่มั้ยคุณป๊า ฮ่าๆๆ
-
ชอบพระเอกเรื่องนี้จัง o13 ไม่ทำตัวสุภาพบุรุษงี่เง่าปัญญาอ่อน ไม่ต้องไว้หน้าไม่ต้องสงสารพวกชะนีหน้าด้าน แคร์ความรู้สึกนายเอกมาก ส่วนนายเอกก็น่ารักเข้มแข็งตลกอารมณ์ดีด้วย ถูกใจมากเนื้อเรื่องก็สนุก รีบๆมาต่อนะคะำกำลังเข้มข้นเลย อยากเห็นตอนจับนังสเตฟานี่ได้คอยสมน้ำหน้าอยู่ ฮุฮุ...ขอบคุณค่ะที่แต่งนิยายเรื่องนี้มาให้ได้อ่าน :z2:
-
แอร๊ยยยยยย รวมเล่มมมมมมม มาเเล้ววววววววว ตายๆๆๆๆๆๆๆ เก็บเงินไม่ทัน เยอะเกิ๊นนน แต่เค้าจะสู้!! :a2:
สู้เพื่อพี่เผือกกกก โอ้ววววว :-[
แต่ว่า....คุณป๊านี่ทำเอาพวกหนูตกใจหมดเลยนะ แม้ว่าจะตงิดๆๆๆในเรื่องที่ ไหนว่าป๊ารู้ว่าลูกชายเป็นเกย์แล้วทำไมถึงปรี๊ด
เอ๊ะ!! หรือว่าเราสลับเรื่อง โอ๊ยยยยย คิดให้อีรุงตุงนังเลยล่ะค่ะ แต่เป็นอย่างงี้ก็ค่อยยังชั่ว :เฮ้อ:
ตอนนี้ก็เหลือเเต่ครอบครัวของคุณศิ คุณนายเเม่เจ้าปัญหา กับยัย.......ยัยอะไรซักอย่าง ที่แอ๊บ(แอ๊?) ที่คุณนายแม่หนับหนุน
แล้วยัยหัวทองนั่น จบไปยังนะ :m28: คือเเบบความจะเค้าสั้น ขอโทษทีน๊าาา :o8:
รอตอนต่อไปจ้าาาาา
รักคนเเต่ง :กอด1: :L2: :man1:
-
ดีใจกับพีทนะที่ครอบครัวยอมรับเรื่องศิได้
-
:catrun:
-
แย๊กกก นึกว่าลืมกันไปแล้ว หายไปซะนาน แต่กลับมาก็ดีใจ :o8:
-
:monkeysad: ในที่สุดคนแต่งก็กลับมาแล้ว
ตอนนี้พีทน่ารักจังเลยอ่ะ :-[
มาต่อไวๆนะคะ รออยู่จ้า :call: :call: :call:
-
สนุกเหมือนเคยยยย
-
เมื่อไหร่คุณหญิงแม่ของศิจะรุ้เรื่องสักทีเนี่ยะะะ
-
เย้ ดีจังที่ พ่อ แม่พีทเข้าใจอ่า (แม้จะได้หวาดเสียวกันไปซะหน่อย)
ที่นี้ก้อเหลือแต่ แม่ศิแร้วเนี่ย
เย้~~~~~~~~~~~~!!!!!!!!
-
ยังคงน่ารักเหมือนเดิมเลยค่ะ มันต้องอย่างนี้เซ่ๆ ใจๆหน่อย ค่อยยังชั่วที่พระเอกเรื่องนี้ไม่ปอดแหก ^^
ตอนนี้คำผิดก็แทบไม่มีแล้ว น้อยลงเยอะ ถือเป็นพัฒนาการที่ดีขึ้นมากเลยค่ะ
ยังไงก็จะเป็นกำลังใจให้นะคะ ^^ สู้ๆ
ปล. จะรอฉากแม่ผัวยอมรับพีท ไคลแมกซ์ของเรื่องเลยจ้า
-
.อยากอัพ แต่ไม่มีช่องทาง ใครเข้าเพจก็จะรู้ว่าเพราะอะไร
ยังไงก็รอกันก่อนนะคะ
-
ทางฝั่งพ่อตาแม่ยายผ่านฉลุย ที่นี้เหลือ แม่สามี อย่างเดียวเลย
รอวันพีทปะทะคุณแม่สามีนะคะ
-
เหลือแต่คุณแม่เลยฮ๊าาาาา
-
เพิ่งตามอ่านจนทันค่ะ
อยากอ่านตอนต่อไปแว้ววว
-
บทที่ 46 กระชับมิตร
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“สบายใจขึ้นมาไหม” ศิขรินทร์ถามร่างที่อยู่ในอ้อมแขน ฝ่ามือหนาลูบไล้แผ่นหลังบางขึ้นลงอย่างปลอบประโลม หลังจากเหตุการณ์ชวนระทึกขวัญผ่านพ้นไปตนและภัสดาก็ขึ้นไปลาผู้สูงวัยทั้งสองแล้วขอตัวออกมา เพื่อมุ่งหน้าไปบ้านของอินทราทิพย์ต่อ ตลอดเส้นทางตั้งแต่รถเคลื่อนตัวออกมาจากบ้านพิชัยภักดี นายช่างใหญ่นั้นยังคงนั่งเอนกายพิงอกตนไม่เปลี่ยนท่าไปไหน ท่าทางออดอ้อนที่อีกฝ่ายแสดงออกมานั้นเรียกรอยยิ้มจากร่างสูงได้เป็นอย่างดี นานๆจะเห็นคนเก่งเขาปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้กอดให้จับโดยที่ไม่ต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวด
“มากเลยล่ะ ทีนี้ก็เหลือแต่ด่านของคุณหญิงแม่เท่านั้น” ภัสดาเอ่ยยิ้มๆ พรางนึกไปถึงใบหน้าของคุณหญิงวิจิตรตราที่ตอนนี้คงนั่งเฉิดฉายสั่งการอยู่ที่บ้านอย่างแน่นอน ไหนจะสองป้าหลานมหาภัยที่เป็นเสี้ยนหนามทิ่มแทงความรักของตนมาโดยตลอด
“เดี๋ยวทุกอย่างก็ดีขึ้นเอง ไม่ต้องห่วง” ภัสดาอยากจะตะโกนร้องบอกสามีสุดที่รักออกไปเหลือเกินว่า คุณหญิงแม่ที่สามีเคารพรักนั้นพยายามจะหาเมียน้อยมายัดเยียดให้อยู่ตลอดเวลา แต่ศิขรินทร์ก็เป็นศิขรินทร์อยู่วันยันค่ำ นอกจากเมียแล้วก็ไม่เคยใส่ใจหรือสนใจเรื่องอื่นเลย ไม่เป็นไร ต่อให้คุณหญิงแม่มาไม้ไหน ภัสดาก็พร้อมที่จะตั้งรับอยู่เสมอ
เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือของศิขรินทร์ทำเอาสายตาของทั้งคู่หันมาสอดประสานกันอย่างไม่รู้ตัว ศิขรินทร์ยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วยื่นมาให้ภัสดา ร่างบางรับมาดูแต่แล้วความแปลกใจก็แปรเปลี่ยนไปในทันทีเมื่อเห็นชื่อที่โชว์อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์เครื่องหรู ‘คุณแม่’ ภัสดาอมยิ้มหวานแล้วกระแอมเรียกน้ำเสียงของตนเองเล็กน้อยก่อนที่จะกดรับแล้วกรอกเสียงลงไป
“สวัสดีครับคุณแม่สุดที่รัก คนหล่อที่มีแฟนโคตรหล่อรับสายครับ” ศิขรินทร์กลั้นเสียงหัวเราะแทบไม่ทันเมื่อได้ยินคนรักเอ่ยทักมารดาของตน ร่างสูงส่ายหัวเล็กน้อยให้กับความขี้เล่นของนายช่างใหญ่ แล้วเสียงแหลมสูงของมารดาก็เล็ดลอดออกมาจากโทรศัพท์จนคนถือโทรศัพท์แนบหูอย่างภัสดายังต้องยกออกห่างจากหู ไม่อย่างงั้นหูอื้ออย่างแน่นอน
“ไม่ต้องใช้น้ำเสียงเพื่อแสดงความคิดถึงขนาดนั้นก็ได้ครับ ผมอยู่ตรงนี้ก็รับรู้ได้โดยกระแสจิตว่าคุณแม่รักและห่วงใยผมขนาดไหน”
“ไม่ต้องห่วงครับ ภรรยามักจะไปไหนมาไหนกับสามีอยู่แล้วครับคุณแม่ เราสองคนไม่แยกจากกันอยู่แล้ว อะไรนะครับ เจ้นิ่ม เอ้ย คุณดาริกาก็อยู่ด้วยเหรอครับ แหมๆดีจริงๆ นี่มันวันรวมญาติซินะ เดี๋ยวผมกับสามี เอ๊ย! แฟน จะรีบไปนะครับ รักและอาลัยคุณแม่เสมอ แค่นี้นะครับ”
ภัสดากดวางสายแล้วปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างรวดเร็ว จนคนขับรถหน้าหล่อทนไม่ไหวก้มลงหอมแก้มแดงปลั่งของคนอารมณ์ดีอย่างอดใจไม่อยู่ เสียงหัวเราะและรอยยิ้มของภัสดาคือกำลังใจที่ศิขรินทร์ต้องการอย่างไม่รู้จักพอ
“คุยอะไรกันเหรอครับ”
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกมึง เผือก เดี๋ยวแวะตลาดสดด้วยนะ จะซื้อของไปฝากหนูดาริกาซักหน่อย” ชื่อของดาริกาที่ออกมาจากปากของภัสดาเรียกความแปลกใจจากศิขรินทร์ได้เป็นอย่างดี เพราะตนนั้นรู้อยู่แล้วว่ามารดาพยายามจะจับคู่ตนกับหลานสาวของคุณหญิงศรที่เป็นเพื่อนรุ่นน้องของมารดา และนายช่างใหญ่ก็รู้เรื่องนี้มาโดยตลอด และนับตั้งแต่ที่คุณหญิงศรและดาริกามาก่อเรื่องที่บริษัทและโดนนายช่างใหญ่ตอกกลับไปนั้นทั้งสองก็ไม่มาก่อกวนที่บริษัทอีกเลย ไม่รู้ว่านายช่างใหญ่ไปทำอะไรไว้ แต่ถึง
อย่างนั้นทั้งสองคนก็ยังไม่ละความพยายาม ยังคงแวะเวียนไปเยี่ยมเยียนมารดาของตนอย่างสม่ำเสมอ
“เดี๋ยวรออยู่บนรถนะเผือกไม่ต้องลงไปหรอก กูไปแปปเดียว”
“ไม่ครับ เดี๋ยวผมจะลงไปด้วย” แต่คำตอบของท่านประธานก็ไม่ได้สร้างความยินดีให้กับภัสดาเลยสักนิด เพราะศิขรินทร์จะตามลงไปให้ได้
“จะลงไปทำไม กูลงไปซื้อของแปปเดียว” ภัสดาพยายามอธิบายอย่างใจเย็น แต่นั่นก็ไมได้ทำให้ความตั้งใจของศิขรินทร์เปลี่ยนแปลงไปเลย เพราะท่านประธานนั้นเปิดประตูรถออกไปยืนรออยู่ด้านนอกเรียบร้อยแล้ว ศิขรินทร์ก็ยังคงเป็นศิขรินทร์อยู่วันยันค่ำ สม่ำเสมอไม่เสื่อมคลาย รักเท่าใดความหวงและห่วงก็มากเท่านั้น
“เผือก มึงเพลาๆเรื่องหวงลงบ้างนะ” ร่างบางเอ่ยกับร่างสูงที่ตอนนี้ยื่นมือมาโอบเอวบางเอาไว้แล้ว เรียกสายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปมาอยู่แถวนั้นได้เป็นอย่างดี แต่หนุ่มเรือนร่างสูงใหญ่ดุจชายชาตีอย่างศิขรินทร์ก็ไม่หวั่นต่อสิ่งใดทั้งนั้น
“มีเรื่องเดียวที่ยอมให้ไม่ได้” ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบแล้วออกเดินทันที ไม่สนใจว่าร่างในอ้อมแขนนั้นจะประท้วงหรือขัดขืนสักเท่าไร
“โอย เดินตลาดแต่มึงเดินกอดเอวกูเนี่ยนะ มันเวอร์ไปป่ะ อากาศก็ร้อน นี่มันไม่ใช่ในห้างนะมึง” ภัสดาพยายามแกะมือหนาที่โอบเอวของตนออก แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะนอกจากจะไม่หลุดแล้วยังรัดแน่นมากกว่าเดิมอีก
“งั้นจับมือ ถ้าไม่ได้ก็ไม่ต้องซื้อแล้วครับ กลับบ้านเลย” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบ ทำเอาร่างบางที่กำลังจะอ้าปากค้านนั้นหุบแทบไม่ทัน นายช่างใหญ่พยักหน้ารับอย่างจับยอม เพราะขืนเรื่องมากเล่นตัวไปอีก อดซื้อของไปฝากคุณหญิงป้าศรกับคุณเจ้นิ่มกันพอดี
“เห็นว่าเลื่อนฐานะขึ้นมาได้แล้วสั่งใหญ่เลยนะ”
“ก็ให้มันรู้บ้างว่าใครผัวใครเมีย ใครฟังใคร” ศิขรินทร์เอ่ยยิ้มๆ
“แล้วใครฟังใคร มึงพูดให้มันดีๆนะเผือก”
“เผือกฟังพีทอยู่แล้วครับ”
“ค่อยน่าฟังหน่อย ไปซื้อของกัน จะได้รีบกลับบ้าน”
.
.
.
.
.
.
.
“คุณแม่ครับ ไม่เจอกันนานสูบตอบผอมลงเยอะเลยนะครับเนี่ย” ภัสดาเดินแกมวิ่งเข้าไปหาคุณหญิงวิจิตตราที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกแล้วโถมกายเข้ากอดรัดร่างของผู้สูงวัยอย่างคิดถึงคะนึงหา ทำเอาสมาชิกคนอื่นๆต่างตกอกตกใจกันเป็นแถบๆไม่เว้นแม้แต่ศิขรินทร์ที่ไม่นึกว่าภัสดาจะคิดถึงมารดาของตนมากมายขนาดนี้
“ว้ายยย! แกมากอดฉันทำไมเนี่ย สกปรก” หลังจากเรียกสติให้กับตนเองแล้วคุณหญิงวิจิตตราก็รีบผลักร่างของสะใภ้เถื่อนที่นางไม่ยอมรับออกไปทันที ผู้สูงวัยจัดเสื้อผ้าหน้าผมอย่างวุ่นวายจนภัสดามองแล้วอยากจะหัวเราะกับท่าทางของแม่สามีเหลือเกิน
“ไม่สกปรกนะครับ ศิอาบน้ำให้พีทเองกับมือ” ศิขรินทร์จงใจเน้นเสียงลงไปตรงคำว่า อาบน้ำ เพื่อให้สมาชิกที่เหลือนั้นได้เข้าใจถึงสถานะอันแจ่มแจ้งของตน และก็ได้ผล เมื่อคุณหญิงศรและดาริกาได้ฟังดังนั้นก็นั่งคอแข็งขึ้นมาทันที
“แกไม่ต้องเอาเรื่องบัดสีพวกนั้นมาเล่าให้ฉันฟังหรอกนะ ฉันไม่ชอบ”
“บัดสีกันตรงไหนครับ ออกจะน่ารัก อ้าว..... นี่ก็คนเหรอครับ นึกว่าวิญญาณ อุ้ย หลุดปาก” ภัสดาเอ่ยกับมารดาของคนรักเสร็จก็หันไปทักทายกับแขกหน้าเก่าของบ้านอินทราทิพย์ทันที แต่ดูเหมือนว่าทั้งคุณหญิงศรและดาริกาจะไม่อยากทักทายนายช่างใหญ่เท่าไรนัก
“ไร้มารยาท ผู้ใหญ่เขาจะคุยกัน แกเข้ามาแทรกได้ไง” คุณหญิงศรเอ่ยเหน็บแหนมสะใภ้เถื่อนของบ้านอินทราทิพย์อย่างไม่ชอบใจ เพราะตนมาหาว่าที่หลานเขยทีไร เป็นต้องมีมารมาผจญทุกที แล้วอย่างนี้เมื่อไรจะได้เป็นทองแผ่นเดียวกัน
“อ้าวถ้าอย่างนั้น เจ้นิ่มก็แก่ เอ้ย เป็นผู้ใหญ่แล้วเหรอครับ หน้าตาเหมาะกับการแต่งตัวเลยนะครับ สไตล์อย่างนี้เหมือน ผู้สาวไทยบ้าน หรือชนบทอะไรแบบนี้ อุ๊ย! หลุดปากอีกแล้ว” ศิขรินทร์ได้ยินประโยคนี้ทำเอากลั้นเสียงหัวเราะแทบไม่อยู่ เช่นเดียวกับคนใช้คนอื่นๆที่อยู่บริเวณนั้น มีท่าทางไม่ต่างไปจากศิขรินทร์เลยสักนิด
“ศิ! หัวเราะอยู่นั่นแหละ เข้ามาทักทายคุณป้าศรกับหนูดาหน่อยสิลูก” ศิขรินทร์หันไปสบตากับภัสดาเมื่อนายช่างใหญ่พยักหน้าอนุญาตศิขรินทร์ก็เดินเข้ามานั่งที่โซฟาข้างๆแขกของบ้านทันที
“สวัสดีครับคุณป้า” คุณหญิงศรรับไหว้ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มขึ้นมาทันที แล้วหันไปสะกิดหลานสาวของตนที่มัวแต่ตะลึงในความหล่อของลูกชายบ้านอินทราทิพย์ ศิขรินทร์มองท่าทางของดาริกาแล้วอยากจะลุกขึ้นมาหัวเราะ อะไรจะแสดงออกทางสีหน้าว่าอยากได้ขนาดนั้น
“สวัสดีจ้ะ หนูดาทักพี่เขาบ้างซิลูก”
“สวัสดีค่ะพี่ศิ หนูดา....” แต่ยังไม่ทันที่ดาริกาจะเอ่ยจบประโยคภัสดาก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน
“เอ้าพลังชีวิตเพิ่มขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นผู้ชายหล่อ” ภัสดาแสร้งทำเป็นเอ่ยขึ้นลอยๆ แล้วส่งยิ้มไปให้กับทุกคน คุณหญิงศรมองมาที่ตนอย่างจงเกลียดจงชัง แต่นายช่างใหญ่ก็รับไว้แล้วส่งยิ้มหวานกลับไปให้ คิดเสียว่ารอยยิ้มชนะทุกอย่าง
“อย่าไปฟังเสียงหมามันเห่าเลยลูก หนูอยากจะพูดอะไรกับพี่ศิก็พูดได้เลย” คุณหญิงวิจิตตราเอ่ยกู้สถานการณ์ พรางสบตากับสะใภ้เถื่อนเสมือนประกาศสงครามกันอย่างเป็นทางการ
“หมาอะไรจะหน้าตาดีขนาดนี้ ถ้าผมหมา ลูกคุณเมียก็ได้หมาเป็นเมีย เอ้ย ภรรยา เอ้ย แฟน อ่ะ ถูกแล้ว ฮ่าๆ” และในที่สุดเหล่าบรรดาคนใช้รวมไปถึงศิขรินทร์ก็หลุดเสียงหัวเราะออกมาอย่างเป็นทางการทันที
“แก!! ศิ ดูมันพูดกับแม่สิ แม่ไม่ยอมนะ มีอย่างที่ไหนลามปาม ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง”
“อะแฮ่ม แล้วคุณแม่ไปว่าเมียผมทำไมล่ะครับ” ศิขรินทร์รีบปรับสีหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว หลังจากที่หลุดหัวเราะไปเพียงเสี้ยววินาที
“นี่แกเข้าข้างมันเหรอ!”
“หยุดก่อนครับคุณแม่! อย่าเพิ่งดราม่า เดี๋ยวผมขอไปเตรียมตัวก่อน ไหนๆก็รู้จักกันอย่างเป็นทางการแล้ว เราสองคนไปสานความสัมพันธ์กันดีกว่านะเจ้นิ่ม” พูดเสร็จภัสดาก็ลุกขึ้นยืนและไม่ลืมที่จะออกแรงดึงดาริกาให้เดินตามมาด้วย
“แกจะพาฉันไปไหน ไม่ไปนะ คุณป้า”
“นี่แกจะเอาหลานฉันไปไหน” คุณหญิงศรถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่เอาไปขายหรอกครับ เพราะรุ่นนี้แล้วขายไม่ออกแน่นอน ขอตัวก่อนนะครับ เผือกเดี๋ยวพี่มานะจ้ะ” พูดเสร็จภัสดาก็ลากดาริกาออกไปจากห้องนั่งเล่นทันที ศิขรินทร์มองตามแผ่นหลังของคนรักอย่างสงสัย กำลังจะลุกออกไปจากโซฟาเสียงของมารดาก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน
“ปล่อยไปก่อนเดี๋ยวค่อยไปดูก็ได้ลูก แม่ว่าเรามาคุยกันก่อนดีกว่า” ศิขรินทร์ถอนลมหายใจออกมาเล็กน้อย คงต้องพูดให้เด็ดขาดเสียที
“คุณแม่มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“เอาตรงๆเลยนะ แม่อยากให้ศิเลิกกับไอ้วิปริตนั่นซะ แม่รับไม่ได้ และไม่มีวันจะรับได้ แล้วศิก็มาคบกับหนูดา”
“ผมคงยอมให้คุณแม่ไม่ได้ และที่คุณแม่เรียกพีทว่าวิปริตแสดงว่าผมก็วิปริตเหมือนกัน”
“ตาศิ นี่ลูกจะหลงอะไรมันนักหนา หน้าตา ฐานะ ไม่มีอะไรเหมาะสมกับลูกเลยสักนิด มันมาเกาะลูกกินหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“พีทไม่ใช่คนแบบนั้นครับ ทำไมคุณแม่ไม่ลองเปิดใจรับสิ่งใหม่ๆดูบ้าง”
“นี่ไงแม่เปิดแล้ว แม่อยากให้ศิคบกับหนูดา”
“ผมจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายว่า ผมรักพีท และผมจะไม่เลิก ส่วนคุณป้าศร เลิกเอาหลานสาวใส่พานมาถวายผมซักที อย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าเบื้องหลังของคุณป้าและหลานเป็นมาอย่างไร ดาริกาต่อให้ล้างน้ำกี่ครั้งมันก็ไม่สวยงามเหมือนเดิมหรอกนะครับ” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบ ทำเอาผู้สูงวัยทั้งสองคนถึงกับอ้าปากค้างตกตะลึงไปตามๆกัน
“ศะ ศิ พูดอะไร ป้าไม่รู้เรื่อง”
“เมื่อตอนที่ดาริกาไปเรียนเมืองนอก อย่าคิดว่าคุณป้าจะปิดข่าวไว้หมด” อย่าคิดว่าคนอย่างศิขรินทร์จะยอมให้คนอื่นมาลูบคมได้ง่ายๆ
“อะไรกัน หนูดาปิดอะไรไว้หรือศร”
“เอ่อ...............”
“บอกฉันมานะ นี่เธอกับหลานสาวปิดบังเรื่องอะไรไว้” แต่ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะเอ่ยอะไรออกไป เสียงร้องตะโกนโหวกเวกโวยวายที่ดังมาจากด้านนอกนั้นก็ขัดบทสนทนาขึ้นมาเสียก่อน
“ว้ายยยยยยยยยยยยย คุณพีททททท!!!!!!!” ศิขรินทร์รีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว โดยมีมารดาและคุณหญิงศรวิ่งตามมาติดๆ และภาพที่ดาริกายืนค้อมร่างของภัสดาที่นอนอยู่บนพื้นสนามหญ้านั้นก็ทำเอาศิขรินทร์ตาลุกเป็นไฟขึ้นมาทันที ท่อนขาเรียวยาวก้าวอย่างรวดเร็วก็มาหยุดอยู่ที่เกิดเหตุ
“ทำอะไร!” ร่างสูงเดินเข้าไปกระชากร่างของดาริกาออกมา แล้วก้มลงประคองคนรักขึ้นมากอดแนบอกอย่างห่วงแหน และใครหลายๆคนที่อยู่แถวนั้นก็สัมผัสได้ถึงแรงอารมณ์ของศิขรินทร์ที่ตอนนี้โหมกระหน่ำรุนแรงดุจพายุเพียงใด
“ฉันถามเธอว่า เธอทำอะไร!” น้ำเสียงที่เจือไปด้วยความกรุ่นโกรธของศิขรินทร์สร้างความตกใจให้กับผู้พบเห็นไปตามๆกัน ไม่เว้นแม้แต่คุณหญิงวิจิตตราผู้เป็นแม่ ที่ไม่เคยเห็นบุตรชายอารมณ์รุนแรงขนาดนี้มาก่อน เพราะว่าต่อให้เจอเหตุการณ์หรือเรื่องร้ายๆมาสักเพียงใด ศิขรินทร์ก็เก็บอารมณ์และรักษาสีหน้าและน้ำเสียงไว้ได้เป็นอย่างดีมาโดยตลอด
“หนูดาไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ หนูดาแค่ป้องกันตัว” ดาริกาเอ่ยเสียงสั่น เมื่อภาพมันฟ้องออกมาว่าเธอพยายามจะทำร้ายภัสดา
“ไม่มีอะไรหรอกเผือก แค่เรื่องเข้าใจผิด นิดๆหน่อย” ภัสดาเอ่ยเสียงเศร้าพร้อมทั้งเอนศีรษะซบแผ่นอกหนาของคนรักอย่างต้องการที่พึ่งพิง มือบางโอบกอดเอวสอบไว้ กิริยาท่าทางเหมือนคนเสียขวัญที่ภัสดาแสดงออกมาทำเอาศิขรินทร์แทบจะพุ่งเข้าไปกระชากร่างของดาริกามาฉีกเป็นชิ้นๆ
“นก เธออยู่ในเหตุการณ์หรือเปล่า” คุณหญิงวิจิตตราหันไปถามเด็กในบ้านที่ยืนอยู่บริเวณนั้น
“อยู่ค่ะ หนูเห็นเหมือนกับว่าคุณหนูดาจะเข้ามาตบเฮียพีทน่ะค่ะ”
“กรี๊ดดดๆ อีบ้า ใครจะตบมันห๊ะ” ดาริกาเผลอหลุดเสียงตวาดออกไป แต่เมื่อแรงหยิกที่เจ็บจี๊ดจากคุณหญิงป้าบริเวณเอวก็เตือนสติเธอได้เป็นอย่างดี
“กรุณาสำรวมกิริยาท่าทางหน่อยดาริกา” ศิขรินทร์พยายามระงับอารมณ์ด้านมือของตนเองเต็มที่
“แต่หนูดาไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะพี่ศิ”
“ออกไป! ออกไปให้หมด” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบแข็งแต่เต็มไปด้วยอำนาจทำเอาสองป้าหลานหน้าซีดเผือดไปตามๆกัน แม้แต่มารดาแท้ๆอย่างคุณหญิงวิจิตตรายังไม่กล้าเอ่ยขัดลูกชาย
“เผือก กูอยากคุยอะไรกับหนูดาสักหน่อยได้ไหม แปปเดียว”
“มีอะไรคุยอีกพีท” ร่างสูงเอ่ยเสียงเข้มแล้วกระขับอ้อมแขนให้รัดแน่นยิ่งขึ้นไปอีก
“เถอะน่า แต่สองต่อสองนะ เอาคุณแม่กับคุณหญิงป้าออกไปด้วย ได้ไหมๆ นะๆ เดี๋ยวคืนนี้ให้รางวัล” ศิขรินทร์พอได้ยินคำว่ารางวัลก็ยิ้มออกทันที ร่างสูงผละห่างจากร่างบางแล้วพาคนอื่นๆออกไปจากบริเวณสวนหย่อมข้างบ้านเพื่อให้ความเป็นส่วนตัวระหว่างภัสดาและดาริกา
“แก ทำฉันเจ็บแสบมากเลยนะ” ดาริกาเอ่ยเสียงเครียดแค้น ไม่คิดว่ามารยาร้อยเล่มเกวียนของตนเองจะต้องมาพ่ายให้กับผู้ชายวิปริตผิดเพศอย่างภัสดา ที่แต่งตัวมอมแมมไม่ได้วิเศษวิโสเกินตนเท่าใดนัก
“ผัวใคร ใครก็รักเธอว่าไหม” ภัสดาสลัดคราบผู้ถูกรังแกออกไปทันที ร่างโปร่งบางสืบเท้าเข้ามาใกล้ร่างอรชรของดาริกาอย่างช้าๆ ทำเอาหญิงสาวต้องถอยหลบไปเช่นกัน
“ผัวแก แต่ฉันจะแย่ง มีอะไรไหม” หญิงสาวแสร้งทำเป็นอวดเก่ง แต่ถว่าในใจตอนนี้เต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่เจ้าตัวไม่ได้แสดงออกมา
“ปากอย่างนี้ไม่เคยมีใครรอดหรอกนะ เธอรู้ไหม” สีหน้าท่าทางที่ค่อยๆคุกคามของภัสดานั้นเริ่มทำดาริกาไม่มั่นใจในตัวเองขึ้นมาทันที เมื่อลองเหลือบมองไปด้านข้างก็เห็น เด็กรับใช้คนสนิทของคุณหญิงวิจิตตราที่หล่อนเคยเห็นหน้าอยู่เป็นประจำยืนอยู่ด้านข้าง
“หึหึ ยังยืนยันคำเดิมอยู่ไหมว่าจะแย่งผัวฉัน”
“ยะ ยืน ยันคำเดิม ฉัน ไม่เปลี่ยนใจ แน่นอน”
“โอเค เมื่อเธอขอมาอย่างนั้น ฉันก็จัดให้ นก! เอาของมา” นกเดินเข้ามาใกล้และยื่นถุงพลาสติกสีดำให้กับภัสดา ดาริกามองอย่างหวาดระแวงขึ้นมาทันที
“แกจะทำอะไร”
“ก็จะสั่งสอนพวกที่ชอบแย่งผัวชาวบ้านยังไงล่ะ” ยังไม่ทันทีดาริกาจะร้องหาความช่วยเหลือ ภัสดาก็เปิดปากถุงจากนั้นก็ยกขึ้นเหนือศีรษะของดาริกาและค่อยๆเทให้สิ่งที่อยู่ข้างในได้ไหลออกมาข้างนอกอย่างช้าๆ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” ดาริกากรี๊ดออกมาอย่างเสียสติเมื่อเห็นว่าสิ่งที่อยู่ในถุงนั้นมีทั้ง ปลาไหล กบ อึ่งอ่าง และหนอน น้ำตาเธอไหลออกมาอย่างสิ้นสติและหวาดกลัว เข่าอ่อนลงไปนั่งนิ่งกับพื้น แต่เมื่อควานมือเพื่อพยุงตัว ฝ่ามือของตนก็สัมผัสได้ถึงความลื่นและความนุ่มยุ่น เมื่อจับขึ้นมาดูถึงได้รู้ว่ามันมีทั้งปลาไหลและหนอนตัวอวบใหญ่
“กรี๊ดดดดดดดด ฮืออออออออออออ ฉันกลัวแล้ววว ฉันยอมแล้ว ฉันจะไม่ยุ่งอีกแล้วววว ฮืออออออ”
“ยังจะแย่งคนอื่นอยู่อีกไหม” ภัสดาเอ่ยเสียงเรียบเย็น พร้อมทั้งก้าวขามายืนชิดกับร่างบอบบางของดาริกาที่นั่งตัวสั่นงันงกอยู่เบื้องล่าง
“ไม่ทำแล้วๆ ไม่ทำแล้วจริงๆ” ดาริกายกมือไหว้พร้อมทั้งหลับตาแน่น ไม่กล้าที่จะเปิดเปลือกตาออกมาดูความสยดสยองน่าเกลียดน่ากลัวของบรรดาสัตว์น่าขยะแขยงที่ดิ้นยั้วเยี้ยไปมาอยู่บริเวณนั้น
“ถ้าไม่ทำอย่างที่รับปาก ฉันจะเอาไอ้พวกนี้ไปปาใส่บ้านเธอ”
“ฉันทำๆๆ”
“หึหึ นกเก็บกวาดให้เรียบร้อย แล้วเราจะไปส่งคุณดาริกากัน หรือเธอจะเอาไอ้พวกนี้กลับไปที่บ้านด้วย”
“ไม่ๆๆๆฉันไม่เอา ฮือออออออออ” ดาริกานั่งกอดเข่าปล่อยเสียงร้องไห้ออกมาเต็มที่ ภัสดาเห็นดังนั้นก็เข้าไปประคองขึ้นมา สบจังหวะกับที่สมาชิกคนอื่นๆวิ่งเข้ามาดูเหตุการณ์
“เป็นอะไรกันหรือเปล่าพีท” ศิขรินทร์ถามเสียงห่วงใย เพราะเสียงกรี๊ดนั้นดังเข้าไปถึงข้างในบ้าน
“ไม่มีอะไรเผือก เมื่อกี้ดาริกาเหมือนจะปวดหัวก็เลยกรี๊ด ตอนนี้เธออยากกลับบ้านแล้ว”
“คุณป้าคะ กลับบ้านเราเถอะค่ะ กลับบ้านเรานะคะ เดี๋ยวนี้เลย” ดาริกาโผเข้าหาอ้อมอกของผู้เป็นป้าอย่างเสียขวัญ หล่อนไม่ยอมหันหลังกลับมามองอีก
“จ้ะๆ คุณพี่คะ ศรขอตัวนะคะ”
“อืมจ้ะ งั้นก็เดินทางปลอดภัยนะคุณน้อง”
ศิขรินทร์เดินเข้าไปใกล้กับร่างบอบบางของดาริกาแล้วโน้มใบหน้าเข้าไปกระซิบใกล้ๆกับใบหน้าของอีกฝ่าย
“ดาริกา นอนหลับฝันดีนะ อย่าลืมฝันเห็น........................”
..
.
.
.
.
.
๐ กว่าจะอัพตอนนี้ได้ ต้องผ่านอะไรต่อมิอะไรมาเยอะ ทั้งเรื่องซิม เรื่องเน็ท เรื่องคอม เรียกว่าเกือบท้อ แต่ก็ไม่ทอยพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะอัพ และวันนี้ก็ได้ผล เฮ้ออออออออออออ ขอกราบแอร์การ์ดดีแทคแต่ซิมวันทูคอล 10 ที (อาเมน)
๐ ขออภัยในความล่าช้า ไม่ขอแก้ตัวหรืออะไรทั้งสิ้น นักเขียนผิดเอง
๐ เรื่องคำผิดก็ฝากดูด้วยนะคะ อย่าลืมเมนต์นะ กด+ กดเป็ดด้วยยยยยยยยยยยยยย
๐ เม้านิดนึง 3G ais ที่บ้านไม่มีเลยยยยยยยยยยยยยยยยย อยากจะกรี๊ดดดดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
:m20: มะไหร่หญิงแม่จะรู้ความจิงอ่ะคะ 555
-
อื้ออหือออ น้องพีทเริ่ดดดมาก o13
-
สะใจ
-
นู๋พีทเจ๋งจริงๆๆๆ o13
-
เมื่อไหร่คุณหญิงแม่จะรู้ซะที !! บ่องตง แอบสะใจสองป้าหลานเบาๆ คึคึ
-
พีทแบบว่าจัดเต็ม ผัวข้าใครอย่าแตะ
-
สมนำ้หน้ายัยดาริกา สะใจจริงๆพีทแสบซะ ฮะๆๆ
-
ร้ายมากอ่ะพีท แต่ก็สะใจดี o13
-
ขำกับความหน้ารักของพีท จริงๆเลย
-
เฮียพีทเก่งมากบ่องตง ♥ o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
นายช่างนี่ต้องได้รางวัลนักแสดงนำชายแห่งปี 555555555555555555555
-
อัพแล้วเย้เย้ อยากบอกว่า พีทมาปรากฎตัวที่ไหน ก็เป็นอันว่าต้องสะใจทุกครั้งไป 5555 เหมาะสมกับชื่อเรื่่องมากๆ
แล้วเราก็ชอบที่เผือกเข้าข้างพีทเสมอ ผัวเมียกันนี่เนอะ 555 น่ารักจัง
ปล. 3G AIS บ้านเราก็เอิ่ม... เหมือนกันเลยค่ะ T^T
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
บอกได้คำเดียว สะใจ!!
-
เป็นวิธีที่บ้านๆแต่ชาญฉลาด เจ๋งมากพีท รอศิได้รางวัล อิๆ
-
พีทแสบสุดยอดดดดดดดดด o13
สะใจว่ะ :laugh: o18
-
พีทน่ารักจังเลยยยย
ยัยป้าหลานคุ่นั้นกลับไปแล้วอย่ามาให้เหนหน้าอีกนะ
เมื่อพีทจะเอาป๊าม้ามาละเนี่ย คุณหญิงจะได้รุ้สักทีว่าใครลูกใคร :m31: :m31: :angry2:
-
ตอนนี้สะใจมาก
นายช่างใหญ่สุดยอด
-
ชอบตอนนี้มาก ประทับใจสุดๆ!!!! มันต้องอย่างนี้สิ!!! 5555555 o13 :laugh: เมื่อไหร่คุณหญิงแม่จะเข้าใจสักทีน้อออแ สู้ๆนะพีท สู้ๆนะคนเขียน
-
พีทเจ๋งจริงๆ o13 แรงได้ใจ :m11:
-
หนุ่มพีทจัดหนักจัดเต็มให้หนูดาแบบสะใจมาก ทั้งปลาไหล กบ หนอน สารพัดสัตว์
เผือกตั้งแต่ได้พีทเป็นเมียดูจะหึง หวง และห่วงมากกกกกกกกกก อ๊ากกกกกกกกก อิจฉา
คุณหญิงแม่เมื่อไรจะตาสว่างซะที แอบเสียดายอยากให้เผือกบอกคุณหญิงแม่เรื่องยัยป้ากับหนูดาว่าหลังฉากเป็นยังไง
กด + ให้คนเขียนค่ะ
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:สะจายยยย :pigha2: :pigha2: :pigha2: :pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
:กอด1:
เผือกของพีทนี่เจ๋งอ่ะ รักเดียวใจเดียวตลอด
พีทเองก็ซ่าได้ใจ
บวกเป็ด
-
สะใจมากกกกกกก
ให้มันรู้กันซะมั่งว่าใครเป็นใคร
อย่าได้มาหือกับนายช่างใหญ่เด็ดขาด
-
:m20: :m20: :m20: :m20:
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
สะใจมากกกกกกกกกกกก
-
พีทจ๋า
เค้านึกว่าเค้าอ่านเรื่อง
ลูกสาวกำนันอยู่นะเนี่ย
ได้อารมณ์มากเลย 555+
-
เอ เผือกของพีทกระซิบอะไรกับดาริกาหว่า
-
พีท เยี่ยมมากๆเลยลูก
-
มาลงชื่อสนับสนุนนายช่างใหญ่
นี่ถ้าคุณหญิงแม่ทราบว่า นายช่างใหญ่เรานั้น
ร่ำรวยทรัพย์สินและปัญญา จะทำหน้าอย่างไร
ทางที่ดีควรบอกผู้ใหญ่เค้าก่อนที่จะรู้เอง
ยังไงก็แม่สามี
-
คุณพีท สุดยอดเสมอ
-
5555555555555555555555555555555555555555555555555
โคตรโหดเลยเฮียพีท นายแน่มาก 555 เจ๋งๆเราชอบเฮียจริงๆ 555 :m20: :m20: :m20:
-
พีชเจ๋งที่สุดเลย!!!
-
:call: :call: :call:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:พีทโคตรร้ายเลยอะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
พีทน่าจะบอกความจริงแม่ศิสักทีนะ
-
:z3: 3G AIS แถวบ้านเคยปีนต้นมะยมเพื่อหาคลื่นมาแล้ว555+
-
+1
-
พีทเจ๋งมาก
o13
-
สะใจพีทสุดยอด o13 o13 o13
-
พีทฮีแรงแมว๊กกกกกก
5555555
สะใจอะน้องดา
-
พีทจัดเต็ม :laugh:
+1 ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ
:กอด1:
-
เดี๋ยวนะขอฮาก่อน
หนูพีทสุดยอดจริงๆ
พลิกวงการนายเอกได้เป็นอย่างดี
อย่าไปยอมนะ สามี เอ้ย แฟนใคร ใครก็หวง กั่กๆๆๆๆๆ
-
ก๊าก นายช่างจะฮาไปไหนเนี่ย ฮ่าๆๆๆ
-
พพีทสุดยอด!!
-
เฮียพีทจะพิชิตใจคุณหญิงแม่ได้เมื่อไรอ่ะ เฮียศิจะได้มีสบายใจสุดๆ นะน่ะ
-
:L2:
-
หนุกหนาน 555 สะใจจิงๆๆ 55555555555555555555555555555
-
5555+
พีท นี่มันกระชับมิตร หรือเหตุการณ์ตลุมบอลกระชับพื้นที่ กันแน่เนี่ย
แต่ แบบว่าชอบมากกกก~~~~~~~!!!!!!!!
-
สะใจจริงๆ มันต้องเจออย่างนี้ หุหุ
-
ก่อนนี้ก็ว่าหวงแล้วนะ ตอนนี้ยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า
ดูแลปกป้องพีทได้สมกับเป็นสามีที่ดีจริงๆ :-[
ใกล้แล้วล่ะ ความจริงใกล้เปิดเผยแล้วคุณหญิงแม่
แล้วจะรู้ว่าสะใภ้(เถื่อน)ของคุณแม่ไม่ธรรมดา
สะใจวิธีจัดการเจ๊นิ่มของพีทเหลือเกิน
ไม่รุนแรง ไม่ต้องลงไม้ลงมือ แต่ได้ผลเกินคาด
อยู่กับศิแล้วพีทเหมือนแมวน้อยแสนน่ารัก
ผิดกับตอนที่จัดการมารหัวใจลิบลับ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
เมื่อไหร่คุุณหญิงแม่จะฉลาดขึ้นซักที :เฮ้อ:
-
ฮ่าๆๆ สารพัดสัตว์ที่น่ารักก
-
เพิ่งตามมาอ่าน สนุกมาก พีทน่ารักและสุดยอดมาก
เราชอบนาบเอกเก่งๆ
รอตอนต่อไปอยู่นะ
-
พีทแรงตลอดดดดดดดดดดดดด
-
o13 ร้ายกาจพอกันเลยยยย สามีภรรยาคู่นี้ o18
-
สะจายมากกกกก ขอบอก
-
เจ็บแสบสุดๆนี่สิถึงใจดี55+ :bye2: o13 o13 :bye2: :bye2:
-
สุดยอดมากเลยพีท ฮ่าๆ แบบนี้สิสามีถึงรักถึงหลง อิอิ
-
สะใจจริง ๆ ชอบงานของคุณหมวยก้อตรงนี้แหละ o13 ยังไงมาต่อเร็ว ๆน่ะจ้ะ อยากอ่าน ๆ อ่านงานคุณหมวยทีไรรู้สึกว่าชีวิตมันสดใสซาบซ่าจริง ๆ :impress3:
-
ขอบคุณคราฟฟฟ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ชอบมาก พระเอกนายเอกไม่โ่ง่เหมือนบางเรื่อง สนุกสุดๆ เชียร์พีทสุดใจขาดดิ้้้น o13
-
ตอนนี้บางจุดยังแอบงงชื่อหน่อยๆว่าคนแต่งพิมผิดรึป่าวนะ ^^
-
แจ่มมากพีท
-
:m20: นายช่างทำดีมาก :laugh3:
-
หนูพีทของเราแสบไม่น้อยเลยนะ
-
:sad4:มาต่อนิดเดียวให้คิดถึงอีกแล้ว
-
5555555555แสบจริงๆ :call:นับถือๆ
-
สะใจจริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงง หนูพีทแผนร้ายซะ
-
เย้!! ตามอ่านทันแล้ว อิอิ สนุกมากเลย ชอบนายเอกแบบพีทอ่ะ และก็ชอบคุณศิด้วย 555 รอตอนต่อไปค่ะ
-
เอาใจช่วยสู้ๆๆน้องวพีชพี่ศิ
-
คิดถึงน้องพีต
-
แสบสันได้ใจเจ๊จิงๆ :laugh:
-
อั๊ยย่ะ!!! ทำไมไม่รอให้ศิพูดจบก่อนน๊าาาาาา เสียดายยยยย คุณแม่จะได้รู้ซักที ชิส์ :z3:
แต่เอาเถอะ ตอนนี้สะใจอ่ะ ไม่คิดว่าจะง่ายขนาดนี้ พีทก็ระวังไว้หน่อยนะ o18
ตอนนี้ก็เหลือเเต่คุณเเม่นั่นแหล่ะ :เฮ้อ: ผ่านให้ได้ไวๆนะ สู้ๆจ้าาาาาา :กอด1:
ปล.อยากเป็นผู้ร่วมเเสดงความยินดีกับรางวัลที่ศิจะได้จุง คึคึคึคึคึ o3 :laugh3:
-
:กอด1: :L1:
-
o13
ยกนิ้วให้คำทุกคอมเมนท์ ที่พร้อมใจพิมพ์คำว่า "สะใจ"
:m20: :m20:
-
เพิ่งได้อ่านค่ะ สามวันรวด สนุกม๊ากกกกกกก พี่ศิกะน้องพีทน่ารักสุดๆๆๆๆ
หวานกันมากๆๆๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้นะค้าาาาา :กอด1: :กอด1:
-
สะใจมาก สมน้ำหน้าทั้งป้าหลาน
-
เรื่องนี้...
ตามอ่านอยู่ 3 ชม.
และ
ชอบเรื่องนี้มาก มีทุกรส โหด มันส์ ฮา หวานน้ำตาลท่วมก็มี ขาดแต่มาม่าชามใหญ่ (แต่ไม่เอานะ คนอ่านเกรงใจ!!)
สุดท้าย
พีท ชนะเลิศ
สมน้ำหน้าแฮะ ทั้งปลาไหลคางคกจิ้งจกหนอน เยอะ
แล้วที่เมืองนอกชีคงจะเป็นแม่ยั่วเมือง ( ณ ที่นี้ไม่ใช่สนมเอกอย่างใด ความหมายคือ ยั่วไปทั้งเมือง!!) หรือไม่ก็นางโคมเขียวโน่น
*ข้อความต่อไปนี้อาจมีความหมายไม่เหมาะสม เด็กๆป้าๆควรได้รับคำแนะนำ*
ที่หนูอยู่เมืองนอกเนี่ย คงจะแรดไปทั่วรึเปล่าครับ
เดาได้ว่าเสนอตัวให้เขาไปทั่ว
-โสเภณีเสียตัวยังได้ตังค์ บางคงโดนจังๆ ยังไม่ได้ตังค์เหมือนโสเภณี-
ตามนั้นครับน้องปัญญานิ้ม นิ่ม เอ๊ยย!! หนูดาริกา...
*จบคำเตือน*
-
พีทสุดยอดดด
จัดการได้แบบชิวๆ
-
คิดถึงนะ :กอด1:
-
อ่านทันแล้ว ตอนที่ชื่อ ปะถะ มันควรเป็นปะทะหรืแเปล่าง้า หนุกมากกชอบบบบบบบบบบ
อยากให้พีทจัดการกับนังสเตนมบึ้มให้หนักๆหมั่นใส้ o18
-
อ่านไปกรี๊ดไป
มันช่างสะใจจริงๆ 5555
-
:กอด1: :L1:
-
บทที่ 47 ไม่ยอม!
“บัดซบ! มันจะไม่มีช่องโหว่ให้เราเล่นงานบ้างเหรอ” ร่างท้วมของชายวัยกลางคนที่ยืนหันหลังให้ลูกน้องตวาดดังลั่นห้องทำงานเมื่อได้รับรายงานว่า งานที่ให้ไปสืบนั้นไม่มีอะไรคืบหน้าสักนิดเดียว
“เสี่ยครับ พวกผมพยายามเต็มที่แล้ว พวกอินทราทิพย์มันแกร่งมาตั้งแต่รุ่นพ่อมันแล้วครับ” ลูกน้องคนสนิทเอ่ยรายงานเสียงสั่น เพราะเกรงว่าผู้เป็นรายจะลงไม้ลงมือกับตนอีก
เสี่ยจักร หันหน้ากลับมามองลูกน้องใต้อาณัติอย่างไม่สบอารมณ์ นี่คืออีกหนึ่งปัญหาใหญ่ที่ทำให้ตนไม่ได้กลับไปผงาดในวงการธุรกิจเหมือนเมื่อก่อน เพราะขาดลูกน้องที่มีฝีมือ พวกที่เก่งๆก็ตายไปจากเหตุการณ์ที่ไอ้ศิขรินทร์ อินทราทิพย์มันสั่งคนมาถล่ม ทำให้ตนต้องเสียทั้งกำลังคน กำลังเงินไปอย่างมหาศาล ชื่อเสียงและอำนาจแทบจะหายไปในพริบตา เพราะไอ้เด็กเมื่อวานซืน ที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง นึกย้อนกลับไปในเหตุการณ์วันนั้น ความอาฆาตแค้นยิ่งโหมกระพรือเหมือนไฟได้เชื้อเพลิงชั้นดี แค้นนี้จะต้องได้ชำระ ถ้าไม่เห็นมันตายต่อหน้า เสี่ยจักรคนนี้คงนอนตายตาไม่หลับ
“กูไม่สน พวกมึงต้องไปสืบให้ได้ว่ามันมีจุดอ่อนหรือช่องโหว่ตรงไหนที่พอจะให้เราโจมตีได้”
“ผมพอจะนึกออกแล้วครับ” ลูกน้องสนิทคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมา เสี่ยหรี่ตามองอย่างพิจารณาแล้วกระดิกนิ้วเรียกอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ๆ
“มึงนึกอะไรออกไอ้ธร”
“เสี่ยจำได้ไหม ที่คุณสเตฟานนี่เคยส่งคนของเราไปดักทำร้าย คู่ขาของไอ้ศิขรินทร์”
“คู่ขาอย่างนั้นเหรอ แล้วมันเป็นใคร”
“จากประวัติที่ผมไปสืบครั้งที่แล้วชื่อ ภัสดา พิชัยภักดี เป็นเจ้าของอู่ใหญ่กลางเมือง ลูกของเจ้าสัวภาสครับ”
“ตระกูลพิชัยภักดี ต้นตระกูลเจ้าพ่อมาตั้งแต่รุ่นทวด ทำธุรกิจทั้งถูกกฎหมายและผิดกฎหมาย อำนาจล้นมือ แต่เจ้าสัวภาสเพิ่งจะทำทุกอย่างให้ดีชึ้นเมื่อถึงรุ่นของตัวเอง แล้ววางมือจากวงการเจ้าพ่อหันหน้าเข้ามาสู่วงการธุรกิจอย่างเต็มตัว แถมยังรวยติดอันดับประเทศ มึงจะให้กูเอาชีวิตไปเสี่ยงเหรอไอ้ธร” เสี่ยจักรถามลูกน้องเสียงเรียบ ทายาทของเจ้าสัวภาสไม่ค่อยมีใครได้พบเห็นตัวตนเท่าไรนัก แต่ก็มีเสียงพูดถึงว่าเก่งจนปัจจุบันก้าวเข้ามารับหน้าที่แทนบิดาอย่างเต็มตัว นึกไม่ถึงว่าจะมาเป็นคู่ขาของศัตรูหมายเลขหนึ่งอย่างไอ้ศิขรินทร์ อินทราทิพย์ได้
“แต่ถ้าเรากำจัดทายาทของพิชัยภักดีได้ เราก็กำจัดอินทราทิพย์ได้เหมือนกันนี่ครับ หลังจากนั้นเสี่ยก็จะได้กลับมาผงาดในวงการธุรกิจอีกครั้ง มีหน้ามีตามากกว่าเดิม ไหนจะเงินทองจำนวนมหาศาลอีกล่ะครับ”
“เออ........มึงพูดถูก” เสี่ยจักรหลับตานิ่งนึกภาพที่ต้นได้ขึ้นมาเป็นผู้นำทางด้านธุรกิจของเมืองไทย มีผู้คนเข้ามาร่วมลงทุนด้วยเม็ดเงินมหาศาล มีทรัพย์สินเงินทองที่ใช้ไปถึงชาติหน้า เพียงแค่คิดแค่นี้ก็สุขจนห้ามใจไม่อยู่แล้ว
“เสี่ยสั่งมาเลยครับ ผมจะจัดการพวกมันให้พ้นทางของเสี่ยเอง” ถ้าทายาทของพิชัยภักดีเป็นคู่ขาของไอ้เด็กมือวานซืนจริง ก็เปรียบเสมือนกับว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว
“พวกมึงรอคำสั่งจากกู ตอนนี้รอเวลาไปก่อน มันยังไม่ถึงเวลาของพวกเรา”
.
.
.
.
.
.
“แม่ไม่เชื่อ หนูดาไม่มีทางทำตัวอย่างนั้นเด็ดขาด” สิ้นเสียงของมารดาศิขรินทร์ก็หันไปสบตากับภัสดาอย่างอ่อนใจ เพราะขนาดตนเอาเบื้องหลังของสองป้าหลานมาเอาให้ฟังอย่างหมดเปลือกแล้ว มารดาก็ยังไม่เชื่อแถมยังออกปากปกป้องอีกฝ่ายอีกต่างหาก
“เรื่องนี้คุณช่อ เลขาสุดที่รักของคุณแม่เป็นไปสืบเองครับ” ศิขรินทร์ให้ช่อฟ้าไปสืบเบื้องลึกเบื้องหลังของคุณหญิงศร และดาริกา และก็เป็นอย่างที่ตนได้คาดเดาไว้ คุณหญิงศรหวังจะให้หลานแต่งงานกับศิขรินทร์เพื่อกอบกู้บริษัทและตระกูลให้กลับมามีหน้ามีตาอีกครั้งหลังจากที่เอาเงินไปละลายกับการพนันจนหมดสิ้นเนื้อประดาตัว ต้องเรียกตัวหลานที่กำลังเสเพลอยู่เมืองนอกกลับมากะทันหัน โดยกรุเรื่องว่าดาริกานั้นเรียนจบแล้ว แต่จะหลอกใครก็หลอกได้ แต่อย่ามาเจ้าเล่ห์เพทุบายกับศิขรินทร์ เพราะจะได้รับการเอาคืนที่สาสมเช่นกัน
“แต่หนูดาบอกแม่ว่าจบนอก เกียรตินิยมด้วยนะ” คุณหญิงวิจิตตรายืดหลังตรง แม้จะเริ่มโอนเอนกับข้อมูลที่บุตรชายกล่าวมา แต่ก็ยังเถียงออกไปอย่างข้างๆคูๆ เพื่อไม่ให้ตนเสียหน้า
“โอ๊ยยยยยยย!! คุณแม่ที่พีทเคารพรักสุดสวาทขาดใจครับ เขาหลอกขนาดนั้นคุณแม่ยังเชื่อเหรอครับ นี่ถ้าผมบอกว่าผมจบกฏหมายจากฮาวาร์ดคุณแม่ที่พีทเคารพรักสุดสวาทขาดใจจะเชื่อไหมครับ” ภัสดาเห็นสองแม่ลูกเถียงกันไปมาแล้วทนไม่ไหว แทรกบทสนทนาขึ้นมากลางคันและก็ยังเรียกเสียงหัวเราะแผ่วเบาจากศิขรินทร์ได้เหมือนเดิม
“หน้าอย่างนาย บอกว่าจบ ม.3 จากสารพัดช่างฉันยังไม่เชื่อเลย ต๊ายยย! อ่าน ก-ฮ ได้ไหมยะ”
“ได้สิครับ เดี๋ยวผมจะท่องให้ฟังนะครับ ก เอ๋ย ก ไก่ ข ไข่ ทอดดี ข ขวดตัวแตก..”
“หยุ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!! ศิ แม่ว่าไม่ไหวแล้วล่ะ แม่ขอขึ้นไปนอนพักก่อน ถ้ายังได้อยู่ใกล้กับพวกบ้านนอกๆ จนๆ แม่คงได้เป็นลม”
“เป็นลมก็ดีนะครับ ผมจะได้เย็น ก็ถือว่าเป็นการทำบุญอีกรูปแบบหนึ่ง”
“โอ๊ยยยยยย!! ไอ้บ้า” พูดเสร็จผู้สูงวัยก็ลุกขึ้นยืนก้าวเท้าอย่างฉับไวเดินออกไปจากห้องโถงรับแขกทันที โดยมีนกเดินตามหลังไป
“กวนแม่ผมเหรอนายช่างใหญ่”
“ก็แม่คุณเผือกน่ารักดีนี่ครับ ฮ่าๆ ตลกว่ะ”
“แล้วอย่างนี้เมื่อไรจะรักกันครับ”
“นี่ก็รักกันนะมึง เห็นไหมว่าคุณแม่สุดสวาทขาดใจดิ้นของมึงแผ่รังสีว่าเอ็นดูกูขนาดไหน อบอุ่นจนร้อนเลย ฮ่าๆ”
.
.
.
.
.
“เพราะไอ้เกย์บ้า วิปริตผิดเพศนั้นคนเดียวเลย”
คุณหญิงศรกระแทกกระเป๋าแบรนด์เนมชื่อดังลงโซฟาทันทีหลังจากที่ก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน คนรับใช้เข้าหน้าแทบไม่ติด ไม่ต่างกับดาริกาผู้เป็นหลานสาวที่หน้าบึ้งอย่างไม่สบอารมณ์เช่นเดียวกัน
“หนูดาเกลียดมัน ไอ้เกย์บ้านั่นมันขู่หนูดาด้วยค่ะคุณป้า” ดาริกาโผเข้าหาอ้อมกอดของผู้เป็นป้าแล้วกรีดน้ำตาเรียกความสงสารตามประสาผู้หญิงชอบเรียกร้องความสนใจ แม้จะรู้แก่ใจดีนักหนาว่าถูกใช้เป็นเครื่องมือในการกอบกู้ชื่อเสียงของวงศ์ตระกูล แต่ดาริกาก็เต็มใจ เพราะอีกฝ่ายทั้งหล่อทั้งรวย แม้จะมีรสนิยมทางเพศที่ชอบไม้ป่าเดียวกัน แต่เธอก็มั่นใจว่าจะสามารถเปลี่ยนศิขรินทร์ให้กลับมารักมาชอบผู้หญิงสวยๆอย่างเธอได้
“มันขู่อะไรหนูดาของป้าเหรอลูก” ผู้สูงวัยกอดร่างของหลานสาวแนบอก พร้อมทั้งลูบศีรษะปลอบขวัญ
“มันบอกว่าจะส่งคนมาทำร้ายหนูดาค่ะคุณป้า”
“ตายจริง ไม่น่าเชื่อว่ามันจะสารเลวขนาดนี้ เดี๋ยวป้าต้องโทรบอกคุณป้าจิตรก่อน”
“อย่าเพิ่งโทรไปตอนนี้เลยค่ะคุณป้า เผื่อคุณป้าจิตรกำลังพักผ่อนอยู่ พรุ่งนี้ค่อยโทรก็ได้ค่ะ”
“นั่นซินะ แต่หนูดาอย่าลืมนะ ว่าหนูดาจะต้องคว้าตาศิมาเป็นสามีให้ได้ เราจะได้มีเงินไปผ่อนบ้านคืน”
“ค่ะ หนูดาจะทำให้ได้ค่ะ”
คุณหญิงศรนึกย้อนไปถึงอดีตอันแสนโหดร้ายของตัวเองแล้วได้แต่นึกสะท้อนใจ เพราะความอยากรวยทางรัดของนางเพียงอย่างเดียวเท่านั้นที่ทำให้วงศ์ตระกูลต้องตกต่ำลง การพนันไม่เคยทำให้ใครรวย ข้อนี้นางรู้ดี แต่นางก็ยังอยากจะพิสูจน์ว่ามันเป็นจริงแท้แค่ไหน จากเงินหมื่นเปลี่ยนเป็นเงินแสน และในที่สุดเงินที่นางนำไปหมุนในบ่อนก็กลายเป็นหลักล้าน หุ้นในบริษัทที่นางร่วมลงทุนก็ตกต่ำ จนต้องทยอยขายในราคาถูกเพื่อนำเงินไปต่อทุน แต่มันก็ไม่เพียงพอจนในที่สุดบ้านหลังใหญ่มรดกของคุณแม่ที่ให้นางไว้ เพราะเห็นว่าไม่มีครอบครัวก็กำลงจะตกเป็นของธนาคาร และถ้าหากไม่นำเงินไปไถ่ฉนวดคืน บ้านหลังนี้ก็จะถูกขายทอดตลาด ใจจริงนางไม่อยากไปคล้องแวะกับตระกูลอินทราทิพย์เลยสักนิดเดียว เพราะคุณหญิงวิจิตตราเพื่อนร่วมสมาคมของนางนั้นค่อนข้างเจ้าระเบียบและหัวโบราณและเลือกลูกสะใภ้ แต่นางมาสืบรู้ว่าฝ่ายนั้นตอนนี้กำลังกลุ้มใจเรื่องลูกชายมีเมียเป็นผู้ชาย จึงเป็นโอกาสของนางที่จะส่งหลานสาวเข้าไป แม้แผนต่างๆจะล่มไม่เป็นท่าเพราะคู่ขาของศิขรินทร์ แต่นางไม่ยอมแพ้อย่างแน่นอน
.
.
.
“ฮัดเช้ยยยยย!” ภัสดาจามเสียงดังกลางโต๊ะกินข้าวบ้านของหลักเขต ทำเอาสมาชิกคนอื่นๆต่างมองมาที่นายช่างใหญ่เป็นตาเดียวกัน ศิขรินทร์ดึงทิชชู่มาซับหน้าให้ภัสดาแล้วลูบหลังให้อย่างอ่อนโยน ทำเอาเสียงโห่เสียงแซวดังขึ้นมาทันที โดยมีหลักเขตและติยะเป็นต้นเสียง
“ถ้าจะรักกันขนาดนี้ กูล่ะเซ็ง” หลักเขตเอ่ย พร้อมทั้งส่งสายตาล้อเลียนไปให้ภัสดาที่เป็นทั้งเพื่อนและเป็นทั้งน้องอย่างสนุกสนาน
“ถ้ามึงจะเซ็งขนาดนี้ กูแนะนำให้หาเมียเถอะ” ภัสดาเอ่ยกลับพร้อมทั้งเอบศีรษะซบไหล่แข็งของศิขรินทร์อย่างเขินอาย แม้จะเคยโดนเพื่อนสนิทเอ่ยแซวมานับครั้งไม่ถ้วน แต่นายช่างใหญ่ก็ไม่เคยที่จะลดดีกรีความอายลงได้เลย ศิขรินทร์มองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนในอ้อมแขนอย่างรักใคร่เอ็นดู
“มึงจะให้กูรีบมีไปทำไม ชีวิตโสดต้องใช้ให้คุ้มซิวะ”
“จ้า พ่อคนโสด ถ้าอยากโสดต่อไปก็ต้องไม่ต้องไปคร่ำครวญกับอริสอีกนะว่าเหงาอย่างโน้นเหงาอย่างนี้” อริสราเอ่ยขึ้นมา ทำเอาสมาชิกร่วมโต๊ะคนอื่นๆถึงกับส่งเสียงร้องเพราะถูกขึ้นทันที
“ดูอย่างติยะนี่ เขามีแฟนแล้ว เขาพัฒนาไปถึงไหนต่อไปแล้ว จงใช้ชีวิตล้าหลังต่อไป” คีตาเอ่ยแซวเพื่อนอีกคนแต่ไปกระทบอีกคน ที่นั่งยิ้มเงียบๆอยู่ตรงข้ามกับภัสดา ที่ยิ้มยินดีที่ติยะได้เปิดทางให้กับหัวใจมองหาสิ่งใหม่ๆเข้ามาแทนที และลืมตนไปได้เสียที เพราะต่อจากนี้ไปมิตรภาพระหว่างเพื่อนอย่างแท้จริงจะได้กลับมาแน่นแฟ้นอีกครั้ง
“เดี๋ยวนะ สรุปว่าตอนนี้คือ ทั้งกลุ่มกูโสดใช่ไหม” หลักเขตมองหน้าเพื่อนสนิททุกคนแล้วชี้นิ้วมาที่ตัวเอง
“ไม่ใช่ๆ คีย์ด้วย คีย์ก็โสดนะเขต เราสองคนโสด”
“เหรอครับคุณคีตา แล้วคุณ กรุง วรยศ ล่ะครับเอาไปไว้ไหนล่ะ” ภัสดาหันหน้าไปแซวเพื่อนสนิทร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆ
“กรุง ไหน ไม่รู้จัก ลืมไปแล้ว ชีวิตนี้ไม่เคยมีคนรู้จักชื่อกรุง” คีตาเอ่ยเสียงสะบัดพร้อมทั้งยกแขนกอดอกฉับ เชิดปลายคางขึ้นอย่างไม่สนใจใคร
“งอนมากๆระวังโดนชะนีคาบไปแดกนะ เดี๋ยวจะหาว่าไอ้พีทคนหล่อไม่เตือน”
“งอนอะไรพีท ไม่ได้งอน คียก์อยู่ของคีย์เฉยๆ”
“โอเคๆ ไม่งอนๆ งั้นก็กินข้าวกันต่อ เปลี่ยนเรื่องเดี๋ยวคนงอนเขาจะหน้างอกว่าเดิม”
“ไอ้หลักเขต!”
.
.
.
.
๐ เบลอมาก คำผิดไม่ได้ตรวจเลย
๐ เพิ่งหายจากอาหารเป็นพิษ (เกือบเอาชีวิตไม่รอด) -.-
๐ อ่านแล้วอย่าลืมเมนท์ กดเป็ด กด+ กันด้วยนะคะ ขอบคุณคร๊าๆๆ
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
อ่าส์ รอวันที่พีทเปิดตัว
แต่พีทก็แก่นซะ
-
สองป้าหลานยังไ่ม่ยอมหยุดอีกนะเนี่ย
-
อ๊าย เมื่อไหร่คุณหญิงแม่จะใจอ่อนหล่ะเนี่ย 55555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: พีททำให้หญิงแม่ใจอ่อนให้ได้นะ
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ขำเวลาพีทปะทะฝีปากกับคุรหยิงแม่
ส่วนไอ่เสี่ยจักร ถ้าคราวนี้แกทำอะไรพีทอีก สิไม่เอาแกไว้แน่ แม้แต่วิญญาณแก ชั้นว่าก็ไม่เหลือหวะ !!!! :katai1:
-
เสียก่ะนู๋ดา ลงไปหลุมเดียวกันเลยจ้าาาา :z6:
-
คิดถึงพี่เผือกกกกกก :mew1:
-
น้องพีทจะเจอศึก 2 ทางเลยนะเนี่ย
-
คนแต่ง รักษาสุขภาพด้วยนะ
มารจะมาอีกแล้ว ต้องเพิ่มกำลังดูแลพีทแล้วล่ะ
-
เป็นห่วงพีทจัง กลัวโดนเล่นงาน :sad5:
-
คุณหญิงแม่ใจแข็งจริ๊ง! แล้วไหนจะศึกศัตรูรอบด้านอีก สู้ๆนะพีทกับศิ
-
คุณแม่นี่เมื่อไรจะเข้าใจสักที :เฮ้อ:
-
ทั้งคู่หวานนนนนมากเหมือนเคย น่ารักน่าเอ็นดูมากมายค่ะศิพีท
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:ศิแสบได้อีก :hao6: :hao6: :hao6:
-
ดูเหมือนจะมีข้าศึกบุกมีตี รอติดตามตอนต่อไป :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
+เป็ดให้แล้วค่ะ o13 o13 o13
-
อริมากันหลายทางมาก
แต่เชื่อว่านายช่างใหญ่รับมือได้
-
ฉนวด >> โฉนด
คล้องแวะ >> ข้องแวะ
อ่า.. อยากรู้เหมือนกันค่ะ ว่าแฟนติยะเป็นใคร คนเขียนหายไวๆนะคะ ^^
-
:mew4:
หนูพีทโดนล้อเลย น่ารักจุงเบย
แต่แอบกลัวไอเสี่ยนั่นมาทำร้ายจัง เฮียศิดูแลหนูพีทดีๆนะ
:mew2:
บวกเป็ด
:กอด1:
-
ฮ้าาาาาถูกใจ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:ขอบคุณครับบวกเป็ดให้เลย :mew1: :mew1: :mew1:
-
พีทระวังตัวด้วยน้าาา
ศิปกป้องพีทดีๆละ :mew6: :mew6:
-
อยากรวยทางรัด >>> อยากรวยทางลัด
ไม่เข็ดกันจริงๆนะ ป้าหลานมหาภัย
-
ทั้งขำ ทั้งฮาพีทกะคุณหญิงแม่อะ
-
กดบวกให้แล้วนะครับ
-
สงสัยคุณหญิงแม่ต้องให้ีทรับลูกกระสุนแทนลูกชายตัวเองก่อนมั้ย :mew6:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ศัตรูรุมล้อมมาก
ทั้งคุณหญิงทั้งหนูดาทั้งเสี่ยอีก
โอ่ย ไหนจะแม่สามีที่ไม่ค่อยฟัง 5555
นายช่างใหญ่กับเผือกระวังตัวไว้ด้วยนะ
เดี๋ยวโดนลอบกัด
-
ชักจะเบื่อแม่ศิแล้ว
-
มีเล่นเอาซะอึ้งเลยอะ
พีทอย่างยอมแพ้นะ
-
นู๋พีทระวังตัวด้วย เป็นห่วงนะคะ :mew1:
-
ดีใจจังในที่สุดก้อกลับมาอัพแล้ว :katai2-1: บวกเป็ดให้เสมอจ้า :mew1: ยังไงรักษาสุขภาพด้วยน่ะจ้ะ เพราะช่วงนี้อากาศร้อนสุด ๆ ถ้าเป็นหวัดแดดจะหายยากมาก ๆ จ้ะ :กอด1:
-
พีทกับเผือกระวังตัวๆไว้น่ะ คนชั่วมันจะมาทำลายเราแล้วว
-
:katai1: ไอ้เสี่ยนึกว่าจะหายซ่า ดันไปเชื่อฟังลูกน้อง นี่ถ้าคุณศิรู้ ไม่อยากจะคิดว่าเสี่ยจะมีชีวิตรอดเปล่าที่คิดไปทำร้ายคิดไปทำร้ายพีท
กด + ให้คนเขียนตามคำขอ :mew1:
-
ชีวิตรักของเผือกกับนายช่างใหญ่นี่ช่างมีอุปสรรคเยอะเหลือเกิน
ไหนจะทางฝั่งพีท ไหนจะทางฝั่งศิ เรียกว่าทุกด้านเลย :เฮ้อ:
สงสัยเสี่ยจะไม่รู้ชะตาตัวเอง คิดจะมาทำร้ายพีทเหรอเนี่ย
ไม่รู้ซะแล้วว่าทำพีทน่ะโทษร้ายแรงกว่าทำร้ายศิโดยตรงอีกนะ
คงต้องดูแลใกล้ชิดกันหน่อยแล้ว ซึ่งปกติก็ทำอยู่แล้วอ่ะนะ :-[
แล้วก็เอาใจช่วยให้พีทกับคุณแม่รักกันเร็วๆนะ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
กดเป็ดจ้ะ คนเขียนรักษาสุขภาพด้วยนะคะ
-
วรั๊ยส์ นางดากับไอ้เสี่ยมันคงว๊อนมาก o18
-
พักผ่อนเยอะๆๆนะน้องหมวย
จะได้หายไวไว :L1:
ตอนหน้าได้บู๊กันแน่ๆๆๆ :z2:
+1และเป็ด
-
:mew1: :mew1:
-
:m16: หมันไส้จริงๆ
เผือกกับนายช่างก็หวานตล้อดดดดดดด
มาดูว่าเสี่ยมันจัดการยังไง :katai5:
-
รักกันจนร้อนเลยนะแม่สามีกะลูกสะใภ้
-
ศัตรูเต็มเบย ==
-
เฮ้อ..... :เฮ้อ:
หนูพีทรับศึกหลายด้านจัง
อย่าไปยอมนะ :fire:
ปล.เอาดอกไม้มาให้ :L2: หายป่วยไวๆนะขอรับ
-
:katai3:
-
คุณหญฺิงแม่ได้รู้ความจริงว่าพีทเป็นใครคงเหวอ555
-
ยังไม่เข็ดซินะไอ้แก่ลงพุง... สงสัยอยากตายจริงๆ
-
ศัตรูเยอะจริงๆ นายช่างเนีย :ling3:
-
น้องพีทของเจ้จิโดนอะไรไหมน้อ :katai5:
-
จะถูกทำรอะไรร้ายแรงไหมเนี่ย
-
เสี่ย..ฉันว่าเสี่ยกำลังชะตาขาดนะจ๊ะ ยุ่งกับใครไม่ยุ่งไปยุ่งกับภัสดา แก้วตาดวงใจของศิขรินทร์
-
ความแรดยังไม่ทันหาย ความกระทิงก็เข้ามาแทรก(ไหนจะยังมีกระซู่อีก :เฮ้อ:)
น้องพีททททททท ระวังตัวด้วยน๊าาาาาาา คุณศิดูเเละน้องดีๆนะ รีบโมโหใช้เพลิงพิโรธจัดการพวกนั้นเร็วๆด้วยนะ :ling1:
แต่.....คุณเเม่คะ หนูไม่เข้าใจค่ะ คือคุณเเม่ไม่สืบประวัติน้องพีทเลยเหรอคะ
ขนาดเสี่ยนั่นยังสืบจนรู้ว่าน้องพีทไม่ธรรมดาเลยนะคะ
ไม่ทราบว่าคุณเเม่ไปหลับหูหลับตาอยู่ที่ไหนคะ แล้วไหนจะเรื่องของแรด...เอ๊ย!!! เพื่อนรัก ลูกเตือนขนาดนี้
ไม่คิดจะฉุกใจคิดซักกะติ๊ดเลยเหรอคะ.....คุณแม่ก็อยู่มานานแล้วนะคะ แหะๆๆ o16
รอตอนต่อไปค่าาาาาา ชอบมากจริงๆ > < :กอด1:
-
คิดถึงพีทจะแย่แล้ว เมื่อไหร่จะรู้ความจริงสักที!!!!!
-
ศัตรูหลายด้านเหลือเกินนนนนนน
ระวังตัวด้วยนะพีท
เป็นห่วงๆ
-
พีทนับวันยิ่งสาวแตกนะเธอ :m20:
-
เผือกเป็นผู้ชายอบอุ่นอ่ะ ชอบจัง :impress2:
-
เจอศึกสองด้าน ทั้งเสี่ยจักรและป้าหลานมหาภัย ระวังตัวด้วยนะพีท
-
:mew1:
-
อย่ามาเล่นกะภัสดานะไอเสี่ย :fire:
-
เรารอดูความวายป่วงของผู้ที่คิดร้ายต่อนายช่างใหญ่
:m20: อย่าๆ อย่าไปล้อเค้า ดูสิ หน้างอไปหมดแล้ว
-
แม่ผัวลูกสะใภ้คู่นี้เจอกันทีไหร ฮาแตกทุกที
-
สนุกมากครับ. มาต่อเร็วววนะครับ :mew2:
-
เมื่อไหร่ความสงบจะมาเยือนกันจริงๆ ซะทีเนี่ย
คุณหญิงแม่ก็เมื่อไหร่จะออกมาจากกะลาที่สองคนป้าหลานนั้นครอบให้สักที เพลียแทนพีทจริงๆ
ตอนนี้นายช่างมาสั้นจริงๆ แต่ก็น่ารักเหมือนเดิม :mew1:
-
แสดงว่ายังมีเหตุการณ์ให้ลุ้นอีกหลายตอนหลายเรื่องเลย ไหนจะกับคุณแม่สามี ไหนจะคู่แข่ง ไหนจะคู่อริ โอ้ยยาวเลยจ้า ค่อยๆลำเลียงส่งมาทีละตอนนะครับ จะได้เจอกันนานๆ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ม่ายยยยยนะ :serius2: นายช่างใหญ่กำลังถูกปองร้าย
-
มหากาพย์คุณหญิงแม่กับลูกสะใภ้ลากกันยาวมากกกกกกกกกก
เมื่อไหร่จะเฉลยซะที สะใภ้ก็เล่นนานไปนะ
คนถูกหลอกมันไม่สนุกหรอก แม้เขาจะคิดไม่ดีจริงๆ ก็ตามเถอะ :เฮ้อ:
-
แม่สามีกับลูกสะใภ้บ้านนี้เขาสนุกสนานกันดีจริงๆ :m20:
ว่าแต่ไอ้เสี่ยนั้นมันคิดดีแล้วเหรอ ถึงจะมายุ่งกับพีทนะ หึหึ
-
มันส์ได้ใจมากอะครับ > <
-
เนื้อเรื่องน่าติดตามมากค่ะ^^
-
:mew1: ตอนหน้าจะดุเด็จเผ็ดมันขนาดไหนน๊อ :hao6:
คนแต่งก็รักษาเนื้อรักษาตัวเองดีๆด้วยนะคร๊า :กอด1:
-
:กอด1:
-
โอ๊ยยยยย อิเสี่ยจักร ไม่เคยจำเลยนะเนี่ย :3125:
-
:mew1:
-
อะไรน๊อ..... ต่อมอยากรู้เริ่มทำงานๆ
-
:3059:
-
แอบมาส่อง :m22:
-
บทที่ 48
ปรับตัว
.
.
.
.
.
คุณหญิงวิจิตตราลดหนังสือพิมพ์ลงพร้อมทั้งมองผู้มาใหม่ ผู้สูงวัยเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วพับหนังสือพิมพ์วางไว้บนโซฟาข้างตัว นางผ่อนลมหายใจออกมาอย่างสะกดกลั้นอารมณ์เมื่อเห็นรอยยิ้มของแขกไม่ได้รับเชิญแล้วอาการวิงเวียนคลื่นไส้ก็ตีขึ้นแทบจะทันที
“สวัสดีครับคุณแม่ สดใสร่าเริงแต่เช้าเลยนะครับ” ภัสดาในชุดเสื้อยืดสีซีดกับกางเกงยีนต์ขาดๆเอ่ยทักทายพร้อมทั้งยกมือไหว้ แม้อีกฝ่ายจะไม่ได้หันมารับไหว้ก็ตาม
“มันเรื่องของฉัน” ผู้สูงวัยตอบเสียงแข็ง พร้อมทั้งปรายตาการแต่งตัวของสะใภ้นอกคอกอีกครั้ง ถ้าเป็นแม่นางจะจับอาบน้ำแต่งตัวเสียใหม่ คนอะไร ไม่รู้จักดูแลตัวเอง นี่ถ้าเพื่อนๆในสมาคมของนางมาเห็นและรู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นลูกสะใภ้ของตน ทุกคนคงหัวเราะเยาะอย่างแน่นอน แค่คิดก็ขนลุกไปทั่วตัวแล้ว
“อ้อเหรอครับ คุณแม่มาดูของฝากของผมดีกว่าครับ ผมซื้อมาฝากคุณแม่โดยเฉพาะเลยนะครับ” ภัสดาวางถุงของฝากสารพัดอย่างบนโต๊ะกระจกเบื้องหน้าของคุณหญิงวิจิตตรา ที่มีสีหน้าไม่อยากมองของฝากของตนแม้แต่นิดเดียว
“ฉันไม่อยากได้ นายเอากลับไปเถอะ”
“มีแต่ของโปรดของคุณแม่ทั้งนั้นเลยนะครับ” ภัสดานับหนึ่งถึงหนึ่งพันในใจวนกลับไปกลับมา เพราะตนท่องตั้งแต่ยังไม่ออกมาจากคอนโดว่า วันนี้จะต้องทำตัวเป็นลูกสะใภ้ที่ดีไม่ดื้อกับแม่สามี เชื่อฟัง ทำตัวเรียบร้อย เผื่อแม่สามีจะได้รักและเอ็นดู และวันนี้ถ้าหากไม่เหลือบากกว่าแรงหรือหมดความอดทนจริงๆ ภัสดา พิชัยภักดีคนนี้จะไม่อาละวาดสร้างเรื่องปวดหัวให้แม่สามีเด็ดขาด
“ของโปรดอะไรฉันก็ไม่เอา น่ารำคาญจริงๆ” นก เด็กรับใช้คนสนิทของคนหญิงวิจิตตรามองเฮียพีทที่พ่วงตำแหน่งลูกพี่ของคนรักของตนและลูกสะใภ้บ้านอินทราทิพย์อย่างเห็นใจ เพราะดูเหมือนว่าคุณหญิงวิจิตตราไม่ให้ความร่วมมือใดๆทั้งสิ้น
“คุณแม่พูดจริงเหรอครับ มีทั้งวุ้นมะพร้าวอ่อน ขนมหม้อแกง ข้าวเกรียบปากหม้อ ปอเปี๊ยะสูตรดั้งเดิม ผมตั้งใจซื้อมาให้คุณแม่โดยเฉพาะเลยนะครับเนี่ย” ภัสดาตีหน้าเศร้าพร้อมทั้งก้มหน้าลงเล็กน้อย แต่ปฏิกิริยาของผู้สูงวัยที่จากที่นั่งคอแข็งเปลี่ยนมาเป็นเมียงมองของฝากที่วางอยู่บนโต๊ะก็ทำเอานายช่างใหญ่อมยิ้มออกมาทันที แต่ก็ต้องรีบทำหน้านิ่งเพราะไม่อยากให้คุณแม่สามีเสียฟอร์ม
“ฉันเคยกินแล้วยะ ของพวกนี้” ผู้สูงวัยพอได้ยินว่ามีของโปรดของตัวเองเต็มไปหมด ก็ปรายตาเมียงมองเล็กน้อยแต่พองาม เพราะไม่อยากเสียฟอร์ม
“อย่างนั้นเหรอครับ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจะเอาไปไว้ในครัวนะครับ ถ้าคุณแม่หิวก็ค่อยไปคุ้ย เอ้ย หาทานได้นะครับ” พูดเสร็จภัสดาก็ลุกขึ้นยืนแล้วรวบถุงของฝากทั้งหมดไว้แล้วยกเข้าไปในครัว ถ้านายช่างใหญ่หันกลับมาสักนิดจะเห็นว่าคุณหญิงวิจิตตรานั้นมองตามหลังตาปรอยเลยทีเดียว
.
.
.
.
.
“สวัสดีค่ะคุณพีท” ป้าแม่บ้านทักทายภัสดาอย่างเป็นกันเอง แม้คุณหญิงของบ้านจะไม่ค่อยยอมรับในตัวของสะใภ้เท่าไร แต่เหล่าคนใช้ คนสวนและคนขับรถต่างเคารพและเรียกภัสดา พิชัยภักดีว่าเป็นลูกสะใภ้ของบ้านอินทราทิพย์อย่างเต็มตัว เพราะความไม่ถือตัว และเข้ากับผู้อื่นได้ง่ายของนายช่างใหญ่ที่ได้ใจคนของบ้านอินทราทิพย์ไปเต็มๆ ไม่เว้นแม้แต่คุณศิระ บิดาของศิรินทร์
“ป้าครับจัดขนมใส่จาน แล้วเอาไปเสิร์ฟให้แม่สามีผมหน่อยนะครับ แต่ยังไม่ต้องเสิร์ฟตอนนี้นะครับอีกสักพักค่อยยกไป”
“คะ เดี๋ยวป้าจัดการให้ แล้วคุณพีทมาถึงนานหรือยังคะ”
“เพิ่งมาถึงครับ ป้ากำลังล้างผักจะทำอะไรเหรอครับ”
“เตรียมของทำราดหน้าทะเลให้คุณหญิงกับคุณผู้ชายตอนเที่ยงน่ะค่ะ วันนี้คุณผู้ชายมีธุระตอนเช้าน่ะค่ะ”
“เดี๋ยวผมช่วยนะครับ” ภัสดาเอ่ย โดยไม่ฟังเสียงค้านจากแม่บ้านคนเดิมเลยสักนิด
“อย่าเลยค่ะคุณพีท เดี๋ยวป้ากับเด็กๆทำเอง”
“ไม่เป็นไรครับ แค่ล้างผักเอง ป้าไปทำอย่างอื่นเถอะ เดี๋ยวตรงนี้พีทจัดการเอง” เมื่อหมดหนทางที่จะทัดทานป้าแม่บ้านจึงเลิกห้าม แล้วค่อยๆแนะวิธีการล้างผักและหั่นผักให้กับสะใภ้ใหญ่อย่างเต็มใจ
“ห้องครัวเอะอะเสียงดังอะไรกันเหรอนก” เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะที่ดังออกไปจากห้องครัวเรียกความสนใจจากคุณหญิงวิจิตตราได้เป็นอย่างดี
“อ๋อเสียงคุณพีทเข้าไปช่วยงานแล้วเล่าเรื่องตลกๆให้ฟังน่ะค่ะคุณหญิง”
“เรื่องไร้สาระสิไม่ว่า”
“แต่มันก็ตลกดีนะคะ คุณหญิงจะเข้าไปฟังด้วยไหมคะ”
“เชิญพวกเธอตามสบายเถอะ” พูดเสร็จนายหญิงของบ้านอินทราทิพย์ก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องโถงรับแขกทันที คุณหญิงวิจิตตราเดินออกไปดูสวนหย่อมข้างบ้านที่เต็มไปด้วยดอกไม้และต้นไม้นานาชนิดที่ตนและคุณศิระผู้เป็นสามีได้เลือกเข้ามาปลูกเพื่อสร้างร่มเงาและให้ความร่มรื่นแก่บ้าน กล้วยไม้คือดอกไม้ที่นางโปรดปรานที่สุด จึงไม่แปลกที่สวนหย่อมเล็กๆแห่งนี้จะมีกล้วยไม้นานาชนิดปลูกเรียงรายเต็มไปหมด
เมื่อนาฬิกาบอกเวลาที่เวลาเที่ยงตรง รถยุโรปคันหรูของคุณศิระประมุขของบ้านอินทราทิพย์ก็ตีวงเข้ามาจอดบริเวณมุกหน้าบ้าน โดยมีคุณหญิงวิจิตรตราและเด็กรับใช้ยืนรอรับกันอย่างพร้อมหน้า
“เหมือนบ้านจะครึกครื้นกว่าเดิม มีใครมาเหรอน้องหญิง” ประมุขของบ้านส่งเสื้อสูทให้ภรรยาแล้วโอบเอวเดินเข้าบ้านพร้อมทั้งเอ่ยถามคู่ชีวิตไปพรางๆ
“สะใภ้นอกคอกของคุณพี่มาน่ะค่ะ” อาการเสียงสะบัดคอแข็งของภรรยาทำเอาคุณศิระหลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อย แล้วเอ่ยวาจาปลอบใจคู่ชีวิต
“นอกคอกที่ไหน อย่างพีทนี่พี่ว่าหายากมากเลยนะ”
“ยากจนกลายพันธ์แล้วละมั้งคะ เข้าไปถล่มครัวของแม่บ้าน ไม่รู้ว่าจะไปสร้างความวุ่นวายอะไรหรือเปล่า”
“ไม่หรอก ลูกสะใภ้คงอยากทำอาหารให้น้องกับพี่ทานอย่างไงล่ะ” คุณศิระทรุดนั่งลงบนโซฟาเคียงข้างภรรยา พร้อมทั้งมองหาลูกสะใภ้นอกคอกที่ภรรยาเอ่ยถึง เหล่ซ้ายแลขวาเพียงไม่นานก็พบกับลูกสะใภ้คนเก่งที่เดินถือถาดน้ำเย็นเข้ามาที่โซฟารับแขก
“สวัสดีครับคุณพ่อ ไม่แว๊นที่ไหนมาเหรอครับ” ภัสดาเอ่ยทักบิดาของคนรักพร้อมทั้งวางถาดน้ำเย็นไว้เบื้องหน้าของผู้สูงวัย
“แว๊น?........อ๋อ คงหมายถึงไปเที่ยวใช่ไหม ฮ่าๆ พ่อไปทำธุระข้างนอกมาน่ะ” คุณศิระเปิดปากหัวเราะอย่างอารมณ์ดีเมื่อได้สนทนาศัพท์วัยรุ่นกับลูกสะใภ้คนสวย
“ครับ ราดหน้าทะเลเสร็จแล้วนะครับ คุณพ่อกับคุณแม่จะรับเลยไหมครับ”
“จะทานได้หรือเปล่าก็ไม่รู้” คุณหญิงวิจิตตราเอ่ยลอยๆ ริมฝีบากบางที่ถูกทาด้วยลิปสติกสีอ่อนแบะออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้ามั่นใจของสะใภ้เถื่อน
“ทานได้ซิครับ ตักใส่ปากแล้วก็เคี้ยวกลืน หรือว่าคุณแม่ทานไม่เป็น”
“เป็นย่ะ!!”
“รับรองว่าอร่อยเหาะ เพราะผมใส่ทั้งความรัก ความปรารถนาลงหมดหัวใจ รสชาติที่หมึกแดงยังต้องอายเพราะ หมึกดำอย่างผมทำเอง รับรองเชื่อใจได้ครับ”
“คุยกันเสียขนาดนี้ก็ยกมาเถอะ พ่อรอทานอยู่ แล้วเราก็มาทานพร้อมพ่อกับแม่ด้วยนะ”
“ครับ คุณพ่อคุณแม่รอสักครู่นะครับ เดี๋ยวอาหารรสชาววังจะมาเสิร์ฟ” พูดเสร็จภัสดาก็ขอตัวเข้ามาใจครัวทันที
คุณศิระมองตามแผ่นหลังของลูกสะใภ้คนสวยแล้วให้นึกสะท้อนใจ เพราะภรรยาที่มัวแต่ตั้แต่แง่ไม่ยอมเปิดใจให้กับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของบุตรชายเลยทำให้ การพบปะการของแม่สามีและลูกสะใภ้แต่ละครั้งนั้นไม่ค่อยสวยงามเท่าไรนัก
“ลูกสะใภ้คุณหญิงน่ารักดีนะ”
“ต๊าย! คุณพี่พูดจาหยาบคาย น้องไม่อยากนอนฝันร้ายนะคะ”
“จะฝันร้ายหรือฝันดี คุณหญิงก็ต้องยอมรับความจริงนะ ว่าลูกเรามีเมียเป็นผู้ชาย”
.
.
.
“ทานได้เลยครับคุณพ่อคุณแม่” เมื่อราดหน้าชามสุดท้ายยกมาเสิร์ฟพร้อมเครื่องปรุงเสร็จแล้ว ภัสดาก็เอ่ยปากเชื้อเชิญผู้สูงวัยทั้งสองทานทันที โดยที่ตนเองนั่งอยู่ฝั่งขวามือของประมุขบ้านอินทราทิพย์ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ ส่วนฝั่งซ้ายก็เป็นคุณหญิงแม่ที่ปรายตามองอาหารตรงหน้าพร้อมทั้งทำสีหน้าเอือมๆเหมือนไม่อยากทาน
“คุณแม่ไม่ต้องเกรงใจผมก็ได้ครับ สีหน้าอยากทานเสียชนาดนั้น จก เอ๊ย! ตักชึ้นมาทานได้เลยครับ”
“ท้องเสียหรือเปล่าก็ไม่รู้นะคุณพี่ จะทานได้เหรอคะ” คุณหญิงวิจิตตราหันไปถามผู้เป็นสามี
“เสียมารยาทน่าคุณหญิง หน้าตาน่าทานออกขนาดนี้ รสชาติต้องดีแน่นอน”
“ใช่แล้วครับ อาหารมื้อนี้ต้องแลกมาด้วยหยาดเหงื่อแรงกายของผมเลยนะครับคุณแม่”
“นี่นายบ้านนอก ไปยืนตักเครื่องปรุงใส่ตามที่แม่บ้านเขาบอกน่ะ อย่าเรียกว่าทำเลยย่ะ”
“นั่นก็ถือว่าได้ลงมือทำนะครับ เอ๊ะ! แล้วคุณแม่รู้ได้ไงครับ ฮั่นแน่ ไปแอบดูผมใช่ไหมครับ” ภัสดาเอ่ยยิ้มๆ ใจอยากจะล้อเลียนแม่สามีให้มากกว่านี้แต่ก็กลัวความตั้งใจที่จะไม่ก่อกวนแม่สามีในวันนี้จะล่มเสียเปล่า
“ฉันเดินผ่านย่ะ ใครจะอยากไปดูแกไอ้บ้านนอก”
“เอ้า! ผมจะไปรู้เหรอ เผื่อคุณแม่จะพิศวาศผมขึ้นมา มาเลยครับ ผมพร้อมตั้งรับทุกเมื่อ!!!”
“พอๆ ยกนี้ฉันแพ้ ยิ่งเสวนากับแก ยิ่งปวดหัว ลงมือทานเถอะค่ะคุณพี่” คุณหญิงวิจิคตราหันไปเอ่ยกับสามี คุณศิระยิ้มให้ภรรยาแล้วปรุงรสราดหน้าในชามอีกเล็กน้อย จากนั้นก็ลงมือทานทันที อาหารมื้อเที่ยงผ่านพ้นไปอย่างเชื่องช้าในความคิดของคุณหญิงวิจิตตรา แต่สำหรับภัสดานั้นช่วงเวลาแห่งความสุข และความสนุกที่ได้ร่วมโต๊ะกับแม่สามีนั้นช่างสั้นเสียจนน่าใจหาย
“อร่อยมากเลยนะพีท เยี่ยมมาก”
“ขอบคุณครับ แล้วคุณแม่ชมผมหรือเปล่า รีบๆเลยครับ ของดีมีครั้งเดียว”
“ฝีมือแม่บ้านฉันมันก็อร่อยอยู่แล้ว”
“แต่ผมเป็นคนเอาเครื่องปรุงลงหม้อเองนะครับคุณแม่”
“ก็แค่เอาลง....นก ไปยกของหวานมาหน่อย” เอ่ยกับลูกสะใภ้นอกคอกเสร็จก็หันไปสั่งเด็กรับใช้คนสนิทที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่ข้างๆ เพียงไม่นาน ของหวานเลิศรสก็ถูกลำเลียงมาวางไว้บนโต๊ะ
“นี่มันของโปรดของคุณหญิงทั้งนั้นเลยนี่นา” คุณศิระของของหวานหลากชนิดที่วางตรงหน้าก็หันไปถามภรรยาที่นั่งทำหน้านิ่งอยู่ด้านข้าง
“ค่ะ ของที่น้องชอบทั้งนั้น แต่ที่มามันไม่ค่อยโปรงใสเท่าไรน่ะคุณพี่”
“คุณแม่หมายถึงถุงพลาสติกที่ผมใส่ขนมมาเหรอครับ นั่นผมก็ว่าใสแล้วนะครับ คุณแม่จะเอาใสแค่ไหนครับ เดี๋ยวผมไปบอกโรงงานเขาผลิตมาเพื่อคุณแม่โดยเฉพาะ”
“อย่ามัวแต่สนทนาพาเพลินกันอยู่เลย คุณหญิงลองชิมรสชาติใช้ได้เลย” คุณหญิงวิจิตตราพยักหน้ารับแล้วยอมตักขนมชิ้นพอดีคำขึ้นมาชิม ภัสดานั่งมองอย่างครุ่นคิด ถ้าตนยังนั่งอยู่ที่นี่แม่สามีที่เคารพรักคงไม่กล้าทานขนมอย่างแน่นอน
“ถ้าอย่างนั้นพีทขอตัวนะครับ เดี๋ยวจะเข้าไปเก็บในครัวต่อน่ะครับ”
“ไม่ทานด้วยกันเหรอลูก” ประมุขของบ้านเอ่ยถามลูกสะใภ้คนเก่งอย่างใจดี
“ไม่เป็นไรครับคุณพ่อกับคุณแม่ทานเยอะๆนะครับ” พูดเสร็จก็ขอตัวเข้ามาในครัวทันที
.
.
.
.
.
“คุณพีทไม่ต้องล้างหรอกค่ะ เดี๋ยวให้เด็กๆเขาล้างเอง” ป้าแม่บ้านเอ่ยกับสะใภ้ใหญ่ของบ้านอินทราทิพย์ เพราะอีกฝ่ายเข้ามาช่วยล้างผักหั่นผัก พร้อมทั้งอาหารออกไปเสิร์ฟแค่นี้ก็หนักหนาเกินพอแล้วถ้าหากคุณศิรู้
“ไม่เป็นไรครับป้า แค่ล้างจาน อยู่ที่คอนโดพีทก็ล้างประจำ” ภัสดาอยากจะต่อความยาวไปอีกว่าสาเหตุที่ล้างประจำเพราะศิขรินทร์เป็นคนที่คอยทำอาหารให้ตนทาน ส่วนตนก็รับหน้าที่ล้างจาน แต่ก็กลัวว่าถ้าพูดออกไปจะเป็นการประจานตัวเองเสียมากกว่า
“ไม่แพ้น้ำยาแน่นะคะ เดี๋ยวคุณศิจะมาดุป้า”
“แพ้เพ้ออะไรกันป้า มือผมนี่มันสากจนไม่รู้จะว่าอย่างไงแล้ว น้ำมันเครื่อง น้ำมันรถ ผ่านมาหมดแล้วครับ รับรองว่าน้ำยาล้างจานขวดนี้ทำอะไรผมไม่ได้แน่นอน” เมื่อเห็นดังนั้นผู้สูงวัยจึงพยักหน้าอนุญาตอย่างจำยอมเพราะ สีหน้าท่าทางมั่นอกมั่นใจของอีกฝ่ายที่แสดงออกมาเห็นแล้วก็ไม่อยากขัดอีกต่อไป
ภัสดาลงมือล้างจานอย่างช้าๆ พร้อมทั้งหันซ้ายหันขวาคุยกับเด็กในครัวคนอื่นๆที่ทำงานอยู่ใกล้ๆ ความเป็นกันเองและไม่ถือตัวของอีกฝ่ายเรียกความประทับใจจากเด็กในบ้านได้เป็นอย่างดี ใครหลายๆคนจึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงพิชิตใจของศิขรินทร์ อินทราทิพย์ได้
“เพล้ง!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ว้ายคุณพีท!” คุณป้าที่ยืนอยู่ใกล้ๆถลาเข้ามาดูอย่างห่วงใย เมื่อเห็นสะใภ้ใหญ่ที่ทำจานลื่นหลุดมือหล่นแตก แล้วก้มลงเก้บเศษจานจนได้รับบาดแผลนั้นสร้างความตื่นตกใจให้กับเด็กในครัวขึ้นมาทันที
“ป้าครับ ผมไม่เป็นอะไร” ยังไม่ทันที่ภัสดาจะเอ่ยทัดทานความห่วงใยของเด็กรับใช้คนอื่นๆ เสียงหนึ่งก็แทรกเข้ามาเสียก่อน
“เอะอะเสียงดังอะไรกันหรือ” คุณหญิงวิจิตตราเดินตามเสียงร้องเข้ามาก็เห็น ภัสดาที่ยืนกุมมืออยู่โดยมีเด็กรับใช้คนอื่นๆยืนล้อมหน้าล้อมหลังเยอะแยะไปหมด
“คุณพีทถูกเศษจานบาดค่ะคุณผู้หญิง เลือดไหลเต็มเลยค่ะ” ผู้อยู่ในเหตุการณ์เล่าเสียงรัว ผู้มาใหม่พยักหน้ารับเล็กน้อยแล้วก้าวเท้าเข้ามาหาสะใภ้เถื่อนที่ตนไม่ยอมรับ
“แล้วพวกเธอจะมามุงดูอะไรกันล่ะ แยกย้ายไปทำงาน” เมื่อเด็กรับใช้คนอื่นๆแยกย้ายกันไปทำเสร็จแล้ว คุณหญิงวิจิตตราก็เดินเข้าไปคว้าฝ่ามือที่ชุ่มไปด้วยเลือดของภัสดาไปล้างน้ำที่ซิงค์ล้างจานด้านหลังทันที
“ต้องล้างแผลก่อนนะ แสบไหมล่ะ” ภัสดาที่มัวแต่ตะลึงในการกระทำของแม่สามีสุดที่รักเลยไม่ได้ยินคำถามของอีกฝ่าย
“.............................”
“ฮืม ว่าไง ฉันถามว่านายแสบไหม”
“ก็แสบนิดหน่อยครับ”
“ก็ดีแล้ว ไปเครื่องมือทำแผลมาซินก เธอจะยืนดูอะไร เฮียพีทของเธอไม่เป็นอะไรหรอก”
“ค่ะรอสักครู่นะคะคุณผู้หญิง” รอเพียงไม่นานเครื่องมือทำแผลก็ถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะไม้กลางห้องครัว คุณหญิงวิจิตตราใช้เครื่อมือและล้างแผลอย่างคล่องแคล่ว ตลอดเวลาไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรออกมาทั้งสิ้น เหมือนต้องการจดจำนาทีประวัติศาสตร์ครั้งนี้เอาไว้ เช่นเดียวกับภัสดาที่มองเสี้ยวหน้าด้านข้างของผู้สูงวัยด้วยสายตาที่หลากหลาย นี่คือมารดาของศิขรินทร์ ที่ไม่เคยยอมรับในตัวของตนเลย แต่มาบัดนี้ กำลังยืนทำแผลให้ตนอยู่
“เสร็จแล้ว ทีหลังก็อย่าซุ่มซ่ามอีกล่ะนายบ้านนอก”
“ขอบคุณครับคุณแม่”
“ไม่ต้องเรียกฉันว่าแม่หรอกนะ เพราะอย่างไงฉันก็ยังไม่ยอมรับนายอยู่ดี ที่ฉันทำไปเนี่ยก็กลัวนายจะมาตายในบ้านฉันเท่านั้นแหละ”
“แผลแค่นี้ไม่ทำให้ผมตายหรอกครับคุณแม่ หรือว่าตายผมก็จะมาหลอกคุณแม่เป็นคนแรก คุณแม่จะได้รับสิทธิ์เป็นแรกเลยนะครับ ดีใจไหมครับ”
“ปวดสมองกับพวกไม่มีการศึกษาจริงๆ ทำแผลให้แล้วก็อย่าไปถูกน้ำอีกล่ะ” พูดเสร็จคุณหญิงของบ้านก็เดินออกไปทันที ห้องครัวตกอยู่ในความเงียบ เด็กรับใช้คนอื่นๆหันมามองหน้ากันอย่างแปลกใจ เพราะไม่คิดว่าคุณผู้หญิงจะลงมือทำแผลให้ลูกสะใภ้ด้วยตัวเอง แม้แต่เจ้าของมือเรียวก็ยังไม่หายอึ้ง
“เฮียพีทคะ หนูว่าโทรศัพท์เฮียดังนะคะ เจ้านายหนูโทรมาหรือเปล่า” แม้แต่เสียงเรียกข้าวของโทรศัพท์เครื่องบางตนก็ยังไม่ได้ยิน นับว่าอิทธิฤทธิ์ของคุณหญิงวิจิตตราครั้งนี้รุนแรงยิ่งนัก
“เดี๋ยวเฮียออกไปคุยโทรศัพท์ก่อนนะ ป้าครับเดี๋ยวผมมานะครับ” เอ่ยบอกสมาชิกในครัวเสร็จเรียบร้อย ภัสดาก็เดินออกมารับโทรศัพท์ที่ห้องนั่งเล่นทันที
“เทสโหลเทส รถดูดส้วมยินดีให้บริการ จะให้ไปดูดที่ไหนครับ”
“หืม ไม่ดูดส้วมนะครับ แต่อยากดูดปากคน ยินดีให้บริการไหมครับ” ภัสดาอมยิ้มกริ่มเมื่ออีกฝ่ายตอบโต้มา อยากจะเถียงหรือป่าวประกาศให้โลกได้รับรู้เสียเหลือเกินว่า ศิขรินทร์ อินทราทิพย์ ที่ใครต่างพากันล่ำลือว่าเย็นชานักหนาน่ะ ความจริงแล้วเบื้องหลังภาพนั้นซ่อนความเจ้าเล่ห์แสนกลเอาไว้
“ห๊ะ! อะไรนะครับ อยากดูดหอย ขอโทษทีนะครับ ที่นี่ไม่มีครับ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเก็บไว้ดูดกับเมียผมคนเดียวครับ เมียผมชื่อพีทน่ะครับ ชื่อจริงชื่อภัสดา พิชัยภักดี เป็นช่างแถมสวยอีกตต่างหาก คุณรู้จักไหมครับ”
“แหม ไอ้ศิ ถ้ามึงจะพูดมาขนาดนี้ ไม่บอกเลขที่บ้านมาเลยล่ะ”
“จะเอาเหรอครับ ผมจำได้นะ”
“กูยอมแพ้”
“ตกลงครับ ตอนนี้นายช่างใหญ่ทำอะไรอยู่ครับ”
“หายใจ”
“ถ้าอยู่ตรงหน้านี่ โดนจัดฟัดไปแล้วนะพีท”
“ใครกลัว”
“โอเค เดี๋ยวเจอกัน ห้ามหนีไปไหนนะไม่งั้นโดนแน่” ยังไม่ทันที่ภัสดาจะเอ่ยค้านอีกฝ่ายไป เสียงสัญญาณก็ตัดไป
“หาเรื่องจริงๆ กูหนอกู”
.
.
.
.
.
.
๐ คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง คนอ่านทู๊กคนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนๆๆ
๐ ปัญหาเยอะ เรื่องแยะ กว่าจะมาอัพได้ ต้องผ่านอุปสรรคมานานัปการ ชีวิตดราม่า เศร้าสุดๆ
๐ คำผิด ไม่ได้ตรวจ เพราะรีบ ( อีกแล้ว )
๐ สงกรานต์แล้ว ใครอยากได้อยากโดนก็ขอให้โดนนนนนนนนนนน ฮิ้ววววววววววววววววว
๐ รักนะคะคุณดีของฉ้านนน
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
คุณหญิงแม่ใจอ่อนแล้วสิเนี่ย แหมถ้ารู้ว่าพีทรวยกว่าตัวเองนี่จะช็อกขนาดไหนเนี่ย
มาต่อไวๆ นะคะ
-
คุณหญิงแม่เริ่มใจอ่อนแล้วใช่ม้า :z2:
-
ตอนนี้คุณหญิงแม่ชนะขาด
-
คุณหญิงสุดยอด ได้ใจ ><
-
เหมือนจะเป็นสัญยาณที่ดีระหว่างคุณหยิงแม่ กับนางช่างใหญ่ รึเปล่า ? 55555555555555555 :katai2-1:
-
เฮียพีทน่ารักกกก
-
:mew1 :mew1: :mew1:
-
ฮามาก
คุณหญิงแม่เริ่มเปิดใจแล้วสินะ
-
ต๊ายยย ชอบตอนปะทะกันอะ ฮาดี
สิทธิพิเศษเลยนะเนี่ย หญิงแม่ทำแผลให้ คงจะเป็นสัญญาณอันดีระหว่าง แม่ผัว-ลูกสะใภ้ (ถึงจะเป็นผู้ชายก็เถอะ)
นี่ถ้าหญิงแม่รู้ว่าพีทรวยแค่ไหน คงจะช็อคตาตั้งเลย (เพราะไปช็อปเพชรร้านแม่พีทบ๊อย บ่อย)
ศิหยอดพีทอะ เขิน 555
รีเควสตอนพิเศษสงกรานต์ //เอามีดจ่อคอขู่
-
แม่สามีเริ่มใจอ่อนแล้ว
คิดถึงคุณศิจังเลย มานิดเดียวเอง
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:อิอิ น่าร๊ากกกกกก เขินแทนพีท
-
เราก็คิดถึงคนเขียนนะ แต่น้อยว่าพีทนิดนึง กร๊ากกกกกกกกกกก :hao7:
-
คุณหญิงแม่เริ่มใจอ่อนแล้ว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: ขอบคุณที่มาต่อให้นะครับ :katai3: :katai3: :katai3:
-
คุณหญิงแม่เริ่มใจอ่อนแล้วใช่ม๊า
ชอบเวลาพีทเผชิญหน้ากับคุณหญิงแม่จริงๆ ฮามากๆ
-
แม่สามีเปิดใจแล้วใช่มั้ยล่ะ :katai2-1:
-
เริ่มใจอ่อนแร้วสิ คุณนายยย
คนแก่ก้องี้แหล่ะ ปากร้าย(มากกกกก)...แต่ใจดี :m11:
หุหุหุ :m12: :m12: :m12:
-
:hao7:
คุณแม่เริ่มยอมรับแล้ว สู้ต่อไปสะใภ้อินทราทิพย์
บวกเป็ด
-
ราดหน้าหรือขนมหวานนะที่ทำให้คุณหญิงแม่เปลี่ยนไป :mew1: คุณหญิงแม่เริ่มใจอ่อนแล้ว คงเริ่มเห็นอะไรดีๆ ในตัวลูกสะใภ้สุดเลิฟ :o8:
-
จะบอกว่านั่งอ่านไปยิ้มไปตลอดจนจบตอนเลยคนเเต่งเก่งจริงๆ :pig4:
-
:L2: :pig4:
-
คิดถึงมากๆๆเลย
-
คุณหญิงแม่ก็เป็นห่วงลูกสะใภ้เหมือนกันนะเนี้ยยยยย :m12: :m12:
-
ดูท่าว่ากำลังจะไปได้ดีนี่นา แม่สามีลูกสะใภ้
พยายามอีกนิดนะพีทคิดว่าใกล้จะสำเร็จแล้วล่ะ
ให้เค้ายอมรับในตัวตนของเราดีกว่าที่ฐานะเนาะ
ตอนนี้ทั้งบ้านก็ยอมรับหมดแล้ว ยกเว้นคุณแม่คนเดียว
แต่เชื่อว่าไม่เกินความสามารถของนายช่างหรอกน่า
เอาใจช่วยพีทอีกแรง :L2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
:katai2-1: คุณเเม่ใจอ่อนไว้ๆนะคะ
o18 เอาตอนสงการ์ณมานะนี้คือการปล้น
-
คุณแม่เริ่มใจอ่อนแล้วล่ะสิ สู้ๆนะคนเขียน พีท o13
ส่วนศิ มันจะหื่นไปไหนเนี่ย :hao7:
-
:ruready :ruready :ruready
-
คุณหญิงแม่เริ่มใจอ่อนแล้ววววว
ดีใจไปกับนายช่างใหญ่ 55555
พยายามอีกนิดนะพีทนะ สู้ๆ
-
นายช่างน่ารัก :mew3:
-
อ้าวซวยเลยดิเฮีย 555555555555
-
คุณหญิงแม่ไม่ได้คิดอะไรเลยจริงเหรอคะ??
-
น่ารักเหมือนเดิมเลยนะพีท 5555
-
อัพบ่อยๆ นะ อยากอ่านต่อ ^^
-
แม่ของศิเริ่มอ่อนลงแล้วสินะนั่น
-
สู้ต่อไปนะพีท คุณหญิงแม่เริ่มใจอ่อนแล้ว :katai2-1:
-
คุณหญิงแม่เริ่มใจอ่อนแล้วช่ายป่ะ
-
อ๊ากก ชอบบบ
ติดตามๆๆ
-
พีทสู้ๆ
-
น้ำหยดลงหินทุกวันยังกร่อน
แล้วคุณหญิงแม่จะเหลือเรอะ :mew1:
-
แม่สามีเปิดใจๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao7:
-
+1
-
คุณแม่สามีเริ่มใจอ่อนแล้วสินะ
:z2:
-
เริ่มดีขึ้นแล้ว
-
เรื่องดีๆกำลังจะเข้ามาใช่รึเปล่าน้า
ปล.สงกรานต์ก็อยากโดน(สาดน้ำ) แต่รัฐออกกฏบ๊องคงต้องอดอ่ะ :ling3:
-
คุณหญิงใจอ่อนกับสะใภ้พีท :m3: :m3: :m3: :m3:
-
อย่างนี้แสดงว่าแม่สามีเริ่มที่จะยอมรับพีทแล้วสิ
-
คุณแม่เริ่มทำใจได้แล้วใช่ไหมค่ะ อิอิ
พีทน่ารักสุดๆ คิกคิก
-
หลงรักพีตตต. เรื่องนี้ฮามาก5555. แต่ขออย่าให้มีอะไรร้ายๆเลย
ปล.อยากถามคนแต่งว่าทำไมแต่ละตอนมันช่างสั้นนักสหาย :ling1:
-
คุณหญิงแม่เริ่มเผลอล่ะ อิอิ เผลอเอ็นดูบ่อย นะค่ะ อิอิ
-
เฮียพีทสุดยอดดดด กวนได้ใจจริง :laugh: :laugh: และแล้วคุณหญิงแม่ก็ใกล้จะตกหลุมรักสะใภ้เถื่อนคนนี้แล้วสินะ o13
-
คิดถึงคนแต่งเช่นกันคร๊า :กอด1:
แม่สามีเริ่มใจอ่อนแย้ว :m4:
-
อั๊ยย่ะๆๆๆแล่วๆๆๆๆๆๆแล้ววววววววววววววววว :hao3:
คุณหญิงแม่ใจอ่อนแล้ว แต่ฟอร์มจัดไปหน่อย แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวก็ดีขึ้น
เพียงแต่เค้ากลัวว่าก่อนพายุจะมาคลื่นลมมักสงบ ศึกในบ้านอาจจะไม่มีอะไรแล้ว อย่างมากก็แม่ผัวลูกสะใภ้กัดกันไปกัดกันมา
น่ากลัวแต่ศึกนอกที่กำลังประชิดเข้ามาเนี่ยสิ ระวังตัวน๊าาาาา :hao5:
ปล.เมื่อไหร่คุณเเม่จะรู้ว่าพีทเป็นใครซะทีน๊าาา :m28:
ปลล. สูขสันต์วันสงกรานต์ค่าาาาาาาาาาาาา :กอด1:
-
แหม คุณหญิงแม่เริ่มเปิดใจทีละนิดแล้วนะเนี่ย สู้ๆนะพีท
-
คิดถึงเช่นกันขอให้ทุกปัญหาผ่านพ้นไปได้ด้วยดีนะ
-
หึหึ คุณหญิงแม่ใจอ่อนนิดๆละ พีทชนต่อไปเลยลูก
-
เซอร์ไพร์สคุณหญิงแม่มาก ๆๆๆๆ
ใจอ่อนแล้วใช่ม๊าาา :hao3:
+1 ขอบคุณนะคะ
:mew1:
-
คิดถึงสวดๆเลยอ่าๆๆๆ
-
คุณหญิงคงปลงแล้วละว่ายังไงลูกสะใภ้ก็ต้องเป็นคนนี้ เริ่มจะใจอ่อนละ สู้ๆ นะเฮียพีช
-
เย้ คุณหญิงแม่เริ่มเอ็นดูพีทแล้ว ดีใจด้วยนะพีท
-
ย่องมากดบวก :m7:
-
:katai4: :katai2-1:เย้ๆๆ แม่สามีเริ่มมีใจให้แล้ววววววว น้องพีชสู้ๆๆนร้าครับ :katai2-1:
-
:hao7: นานแล้วอ๊าา
คิดถึง เผือก พีท
-
น่ารังจุงเบย แม่สามี 5555
-
คุณหญิงแม่เลยซะลูกสะใภ้อึ้งเลย
เริ่มเอ็นพีมแล้วซิเนี่ย
-
เริ่มมีลางดีแล้วหนูพีท
คุณหญิงคะชอบเค้าก็บอกไปเถอะ
-
ขุ่นแม่น่ารักมุ๊งมิ๊งมากกกก :mew4:
-
สะใภ้ของคุณหญิงแม่เนี้ย น่ารักจริงๆ
ดูสิ ลูกชายคุณหญิงแม่หลงรักหัวปักหัวปำ
รีบตามมาหาทันที ว่าแต่ อีกฝ่ายรู้ได้ไงว่าคนรักอยู่ไหน
-
คุณแม่น่าาา คุณแม่ ชอบพีทจัง
-
:กอด1: :mew1:
-
มาต่อทีเถ๊อะะะ :katai1:
คิดถึงๆๆ
-
คิดถึงจังเลยยยยยยยย :กอด1:
-
รออออออออออออออออออตอนต่อไปปปปปปปปปปปปป :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
รั่วได้ทุกสถานการณ์สินะ :m20:
รอออออออออออนะฮะ :') :a12:
-
ดัน
-
มาดันช่วย
-
ฉันรอเธอยู่ตรงนี้~~~~~~
:a11: :a11: o9 o9 o9 :dont2: :dont2:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงง
ฮือออออออออออออออออออออออ
-
เงียบเลยอ่ะ คิดถึงมาต่อไวไวนะ
-
ย่องมากดบวก :m7:
-
พี่พีทนี่ห้าวได้ตลอดสิน่า ฮ่าๆๆๆๆ
-
รอเธอมานานแสนทาน ทรมาน..........
:mew2: :mew2:
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai1:
-
รออัพอยู่นะค่ะคนแต่ง....
-
คิดถึงพีทแล้ว เมื่อไหร่จะมาต่อนะ
-
รอรอรอรอ :z2:
-
บทที่ 49
คืนรัก คืนรัง
หลังจากวันนั้นวันที่ภัสดามาบ้านอินทราทิพย์ทำอาหารให้บิดาและมารดาของศิขรินทร์ทาน นายช่างใหญ่ก็แวะเวียนมาที่บ้านใหญ่ของศิขรินทร์อยู่บ่อยครั้ง ท่ามกลางสายตาจิกกัดของคุณหญิงวิจิตตราที่เพียรส่งมาให้สะใภ้เถื่อนอย่างสม่ำเสมอยามได้พบหน้า แต่เจ้าของอู่ใหญ่ก็ไม่เคยหวาดหวั่นหรือย่อท้อ ซื้อของติดมือมาฝากอีกฝ่ายอยู่เนื่องๆ หรือมีบางครั้งที่ศิขรินทร์ต้องเดินทางไปตรวจโรงแรมสาขาที่ต่างประเทศ ท่านประธานก็เอาเมียมาฝากไว้ที่บ้าน ไม่ยอมให้ภัสดากลับไปค้างที่บ้านของตนเอง หรือบ้านของหลักเขตเด็ดขาด นายช่างใหญ่ดื้อในตอนแรกก็ยอมแต่โดยดี เมื่อเจอศิขรินท์จับลอกคราบแล้วบอกรักด้วยภาษากายไปสองรอบ
บ้านอินทราทิพย์จึงคึกคักขึ้นมาทันตาเห็นเมื่อสะใภ้เถื่อนตามฉายาที่คุณหญิงวิจิตตราตั้งให้นั้นมาสร้างสีสันและเสียงหัวเราะ เรียกความคึกคื้นจากคนในบ้านได้เป็นอย่างดี ภัสดาส่งเอกสารไปที่อู่ซ่อมรถของตนเองเพื่อบอกลูกน้องว่าเจ้าของอู่ใหญ่ขอหยุดสามวัน เพื่อเร่งสานสร้างความสัมพันธ์ระหว่างลูกสะใภ้กับแม่สามี เหล่าลูกหมาตาดำๆหน้าเข้มๆที่อู่ส่งเสียงมาตามสายอย่างล้อเลียน แต่เมื่อเจอนายช่างใหญ่ขู่ตัดเงินเดือน ลูกหมาตาดำๆเหล่านั้นก็บอกอวยพรกให้เฮียของพวกมันโชคดีมีชัย ขอให้ได้ขอให้โดน อย่างที่หวัง
“อย่าเดินไปตรงนั้นซิ เดี๋ยวก็ถูกดอกชวนชมฉันร่วงหมดพอดี” เสียงร้องของคุณหญิงจิตรแม่สามีที่รักร้องมาจากทางด้านหลัง
ขณะนี้ภัสดากำลังเดินสำรวจเรือนชวนชมของคุณหญิงวิจิตตราอย่างสนอกสนใจ ลำต้นโอบน้ำโคนใหญ่ของชวนชมหลากหลายสายพันธ์ออกดอกบานสะพรั่งสร้างสีสันไปทั่วบริเวณ แม้ภัสดาจะมาที่บ้านอินทราทิพย์บ่อยครั้งแต่ก็ไม่เคยได้เข้ามาดูอย่างใกล้ชิดอย่างนี้ นี่จึงเป็นครั้งแรกที่นายช่างใหญ่เดินชมงานอดิเรกของคุณหญิงวิจิตตรา
“ต้นนี้ปลูกนานแล้วเหรอครับ โคนใหญ่มากเลยนะครับเนี่ย”
“ก็พอสมควร อายุมันมากแล้วนะต้นนั้นน่ะ อย่าเอามือไปจับดอกมันซิ นายนี่บอกไม่เคยฟัง”
“ชวนชมตนนี้กับคุณแม่ ใครอายุมากกว่ากันครับ”
“หยาบคาย ฉันยังสาวยังสวยอยู่เลยย่ะ” คุณหญิงวิจิตตรามองค้อนอีกฝ่ายอย่างอดไม่ได้ ผู้สูงวัยคอยตอบคำถามอันชวนปวดเศียรเวียนเกล้าของภัสดาที่ถามออกมาแต่ละครั้ง มารดาของศิขรินทร์จะต้องประมวลคำตอบและกลั่นกรองคำพูดออกมาเป็นอย่างดี ไม่ยอมเปิดช่องโหว่ให้สะใภ้เถื่อนโจมตีเด็ดขาด
“ดอกชวนชมเอาไปชุบแป้งทอดได้ไหมครับ” สิ้นเสียงของภัสดา ฝ่ามือบางของคุณหญิงวิจิตตราก็ประทับลงมาบนแผ่นหลังของนายช่างใหญ่ทันที เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะเด็ดดอกสีแดงแกมชมพูออกมาจากต้น
“เอาหนอนไปชุบกินแทนแล้วกัน อย่ามายุ่งกับดอกไม้ฉัน นายนี่มันมือไวจริง”
“มือไม่ไวก็ไม่ได้ศิขรินทร์มาเป็นสามีหรอกนะครับ” ภัสดาเอ่ยยิ้มๆแล้วถอยหลังหนีฝ่ามือพิฆาตของผู้สูงวัยอย่างรู้ทัน
“ถามจริงๆ นายไม่อายเหรอที่คนทั้งบ้านเรียกนายว่าเมียของตาศิ”
“ไม่ใช่ที่บ้านของคุณแม่เท่านั้นนะครับ ที่อู่ผมเขาก็แซวกันแบบนี้ไม่เป็นไร ผมมีพรสวรรค์ขั้นเทพ ผมชินแล้วครับ”
เหล่าลูกหมาตาดำๆ ยามว่างๆไม่มีอะไรก็จะเดินมาวนเวียนใกล้ๆเจ้าของอู่ใหญ่แล้วเอ่ยแซวถึงรอยจ้ำสีแดงบริเวณคอที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อยืดคอกลม เมื่อเจ้าของอู่ใหญ่หมดความอดทนก็ประธานฝ่าเท้าให้ลูกหมาเหล่านั้นไปคนละทีสองที เมื่อพวกมันเสร็จสมดั่งใจหมายก็เดินหัวเราะ ไม่ก็วิ่งหนีออกไป นั่นแหละ จากความเขินอายกลายเป็นความชิน เพราะยังไงแล้วความจริงก็ยังเป็นความจริงอยู่วันยันค่ำ
“นายไม่โกรธฉันเหรอ ที่ด่าที่ว่านายไปต่างๆนานา”
“ผมไม่โกรธคุณแม่หรอกครับ ผมรู้ว่ามันยากที่จะทำใจได้ที่รู้ว่าลูกชายได้เมียเป็นผู้ชายด้วยกันเอง แต่ผมว่าคุณแม่ควรปลงได้แล้วนะครับ เพราะเดี๋ยวรอยเท้าคุณกาบนใบหน้าจะเพิ่มมากกว่าเดิม”
“นี่ไอ้บ้านนอก ร้ายกาจที่สุด ออกไปได้แล้ว เดี๋ยวจะได้ไปดูเรือนกล้วยไม้ต่อ”
ภัสดายิ้มให้กับแผ่นหลังของผู้สูงวัยที่หันหลังเดินออกไป ไม่โกรธเคืองอีกฝ่ายที่เรียกตนว่าไอ้บ้านนอก แต่กับขอบคุณด้วยซ้ำเพราะมันทำให้ระยะห่างระหว่างสะใภ้และแม่สามีขยับเข้ามาใกล้กันอย่างช้าๆ ท่อนขาเรียวก้าวเท้าตามผู้สูงวัยไปติดๆ เดินออกไปก็เห็นเด็กรับใช้คนสนิทของคุณหญิงส่งยิ้มาให้
“นก คืนนี้ไม่ต้องโทรหาไอ้ขามนะ เฮียหมั่นไส้มัน”
“ได้ค่ะ” ภัสดาพยักหน้ายิ้มหวานแล้วลูบศีรษะของหญิงสาวอย่างเอ็นดู ดีแค่ไหนที่มะขามเลิกหลงงมงายกับนางเอกคณะลิเกดังได้อย่างเด็ดขาด นายช่างใหญ่จึงแนะนำให้รู้จักเด็กรับใช้บ้านอินทราทิพย์เพราะเห็นว่านิสัยใจคอของหญิงสาวนั้นเหมาะกับผู้ชายโง่ๆซื่อๆอย่างมะขามอย่างลงตัว
“ในนี้เย็นสบายดีนะครับ” ภัสดาเอ่ยอย่างที่ร่างกายรู้สึกได้ ทันทีที่ก้าวเข้ามาในเรือนกล้วยไม้ก็รู้สึกถึงอุณหภูมิที่ต่ำกว่าข้างนอกอยู่เล็กน้อย ละอองน้ำลอยกระเซ็นมากระทบผิวอยู่เป็นระยะ เรือนชวนชมว่าสวยแล้ว มาเจอเรือนกล้วยไม้ไปชวนชมก็ดับสนิททันที กล้วยหลากหลายพันธ์ถูกจัดตกแต่งไว้อย่างเหมาะเจาะและลงตัว มองไปมองมาเหมือนหลงเข้ามาอยู่ในป่ารกชื้นก็ว่าได้
“กล้วยไม้มันชอบอากาศชื้นๆน่ะ นายนี่ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ เดินดูได้ ห้ามเด็ดขึ้นมากินเด็ดขาด”
“ผมไม่เด็ดก็ได้ครับ ผมกินคาต้นเลยก็ได้” เห็นท่าทางกุมศีรษะเหมือนปวดเศียรเวียนเกล้าของผู้สูงวัย ภัสดาก็หัวเราะออกมาอย่างชอบอกชอบใจ
“คุยกับนายนานๆ ฉันต้องเป็นลมแน่ๆ” พูดเสร็จผู้สูงวัยก็แยกเดินไปอีกทาง ภัสดายกยิ้มอย่างชอบใจ แล้วออกเดินบ้าง
กลิ่นหอมอ่อนๆลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ สีสันที่ธรรมชาติสรรสร้างถูกมนุษย์นำมาไว้ในบ้านอย่างเหมาะสมลงตัว คุณหญิงวิจิตตราที่เจ้ายศเจ้าอย่างมีงานอดิเรกเหมือนผู้ใหญ่ที่มีเวลาว่างทั่วไป แต่เพราะสังคมภายนอกจึงบีบบังคับให้คุณหญิงเข้าอย่างไม่รู้ตัว
ภัสดาและคุณหญิงวิจิตตราใช้เวลาอยู่ในเรือนกล้วยไม้พอสมควร จนถึงเวลาเที่ยงตรง เด็กรับใช้ก็มาตามคุณหญิงของบ้านให้ไปทานมื้อกลางวัน ภัสดาจึงต้องตามออกมา ภัสดาเดินเข้าไปดูในครัวช่วยยกกับข้าวออกมาตั้งโต๊ะ จนเสร็จเรียบร้อยก็ขอตัวขึ้นไปนอนพักผ่อน แท้ที่จริงแล้วขึ้นมารอโทรศัพท์ทางไกลจากศิขรินทร์ต่างหาก
“ทำไมถึงยังไม่โทรมาอีกนะ” ภัสดาเอ่ยพึมพำ เอนกายพิงหัวเตียงเหยียดขายาวอย่างผ่อนคลาย วันนี้เป็นวันที่สองที่ศิขรินทร์เดินทางไปต่างประเทศ และภัสดาก็อยู่ที่บ้านอินทราทิพย์ได้สองวันติดแล้ว เมื่อวานโทรศัพท์มือถือของนายช่างใหญ่ดังขึ้นเช้ากลางวันเย็น ตรงตามที่ประธานบริษัทใหญ่บอกทุกอย่าง แต่วันนี้ศิขรินทร์โทรช่วงเช้าแล้วคุยได้ไม่นานก็ต้องขอวางสาย เพราะเวลาที่โน่นกับประเทศไทยไม่ตรงกัน แต่ที่โทรมาได้สามเวลานั้นกะเวลาเอาว่าที่ไทยนั้นกี่โมงนั่นเอง
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ทำเอานายช่างใหญ่เปิดยิ้มออกมาทันที แต่หน้าจอที่ไม่ขึ้นชื่อเพราะเป็นเบอร์แปลกไม่ใช่เบอร์ของศิขรินทร์รอยยิ้มก็จางลงไปทันที ร่างสูงโปร่งสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ กดสัมผัสหน้าจอแล้วกรอกเสียงลงไป
“สวัสดีครับ”
“ยังสบายดีอยู่ไหมไอ้เกย์ผิดเพศ” แต่เสียงที่ตอบกลับมาทำเอาภัสดาดึงตัวขึ้นมานั่งหลังตรงทันที หัวสมองประมวณคำทักทายของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว เสียงของผู้หญิง คงเป็นใครสักคนที่หมายตาศิขรินทร์
“สบายดีซิครับ ผัวเลี้ยงดีอย่างนี้ไม่สบายได้ไง”
“ผัวแกอย่างนั้นเหรอ เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ศิน่ะผัวฉัน แย่งผัวคนอื่นไปยังไม่สำนึกอีกเหรอ” แล้วภัสดาก็เดาออกทันทีว่าปลายสายคือ สเตฟานนี่ เดวิด นางแบบตกแคทวอร์คที่ผันตัวเป็นนางบำเรอให้เสี่ยพุงพุ้ยอย่างน่าสมเพช
“เหรอครับ แล้วชะนี่หลงป่าอย่างคุณยังไม่ตายอีกเหรอครับ หนังเหนียวดีนะครับเนี่ย”
“ปากดีไปเถอะ ไม่รู้เหรอว่าตอนนี้ผัวแกน่ะกำลังกกฉันอยู่ แกนี่มันโง่จริงๆ” คิ้วเรียวของภัสดาขมวดแน่นทันที ยอมรับว่าถ้อยคำของอีกฝ่ายทำให้ตนเขวไปทันที แต่ยังคงเชื่อมั่นว่าอีกฝ่ายต้องโกหกหรือพยายามพูดให้ตนสับสนเป็นแน่
“ตอแหลเก่งอย่างนี้ กรรมพันธุ์คงถ่ายทอดมาดีนะครับเนี่ย”
“หึหึ น่าสงสารแกจริงๆนะ สุดท้ายแล้วเขาก็เลือกผู้หญิงอย่างฉันอยู่ดี”
สัญญาณขาดหายไป แต่เมื่อภัสดาลองโทรกลับไปอีกฝ่ายก็ปิดเรื่องไปแล้ว เสียงข้อความดังขึ้นมาอีกครั้ง นางช่างใหญ่เปิดดูทันที แต่ภาพที่เห็นทำเอาเลือดที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายเย็นเหยียบเหมือนมีคนเอาปืนมายิงที่หัวใจ กระบอกตาร้อนผ่าวความสับสนความหวาดหวั่นวิ่งวงไปทั่วร่าง ฝ่ามือบางสั่นระริกมองภาพที่ศิขรินทร์เปลือยท่อนบนกอดเอวของผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงที่โทรเข้ามาเมื่อสักครู่ เสียงข้อความเตือนขึ้นมาอีกครั้ง ภัสดาเปิดดูก็เห็นหญิงร้ายชายเลวให้อิริยาบถต่างๆ ความอดทนสูญสิ้น น้ำตาร้อนไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ฝ่ามือกำโทรศัพท์แน่น กดเบอร์โทรออกไปยังเบอร์ของศิขรินทร์และวินัยก็ไร้สัญญาณตอบรับ หรือสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นพูดจะเป็นจริง
ท่อนขาเรียวก้าวออกจากห้องนอนของศิขรินทร์อย่างรวดเร็ว เกือบเสียหลักล้มคาบันไดแต่ฝ่ามือก็จับราวบันไดไว้ทัน ดวงตาพร่ามัวเพราะหยาดน้ำตาที่รินไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง
“นายบ้านนอก จะไปไหนน่ะ! แล้วนั่นร้องไห้ทำไม” เสียงคุณหญิงวิจิตตราเอ่ยถาม หันไปมองก็เห็นผู้สูงวัยเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างตน
“คุณแม่ไม่รับผมเป็นสะใภ้ใช่ไหมครับ ผมเข้าใจแล้วครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอถอนตัวออกจากตำแหน่งสะใภ้บ้านนี้เอง ผมมันคิดไปคนเดียว ผมขอโทษที่ทำให้วุ่นวายครับ” พูดเสร็จก็เดินออกไปทันที ไม่สนใจเสียงเรียกที่ตามมาด้านหลัง
ภัสดาขับรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจออกมาจากบ้านอินทราทิพย์ทั้งน้ำตา หัวใจปวดหนึบนึกย้อนไปถึงภาพที่อยู่ในโทรศัพท์ก็สะอื้นออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ หัวสมองคิดไปถึงคำที่ผู้หญิงคนนั้นพูด ความจริงหรือความฝัน แต่สิ่งที่ยืนยันว่าเป็นความจริงก็คือหยาดน้ำตาที่ไหลรินลงมาอย่างเสียใจ รู้ตัวอีกทีก็มาจอดนิ่งอยู่หน้าบ้านของหลักเขตแล้ว กดออดเพียงไม่นาน ป้าแม่บ้านใจดีที่แสนคุ้นเคยก็วิ่งออกมาเปิดประตูให้
“คุณพีท! ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ล่ะคะ” ภัสดาถูกประคองเข้าบ้าน เพราะไร้สติเกินกว่าจะควบจักรยานยนต์คู่ใจเข้าไปด้านในได้ สองขาไร้เรี่ยวแรง จึงต้องให้ผู้สูงวัยประคองเข้าไปในบ้านอย่างจำยอม
“น้องเล็กลูกแม่! ร้องไห้ทำไมลูก” เข็มจิราเอ่ยถามอย่างตกใจเมื่อเห็นเพื่อนสนิทของบุตรถูกแม่บ้านโอบประคองเข้ามาแถม อีกฝ่ายยังร้องไห้หนักอีกต่างหาก
“แม่เข็ม” ภัสดาสอดแขนกอดเอวของเข็มจิราอย่างหาที่พึ่ง นายช่างใหญ่ปล่อยเสียงออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ สะอึกสะอื้นอยู่บนอกของผู้สูงวัยอย่างน่าสงสาร
“เข้าบ้านก่อนนะลูก” เข็มจิราและแม่บ้านต่างเข้าประคองภัสดาคนละข้าง เพราะเรี่ยวของร่างโปร่งตอนนี้ยืนแทบไม่ไหว
เข็มจิราเอาผ้าชุบน้ำเช็ดไปตามใบหน้าขาวของภัสดาอย่างห่วงใย สายตาที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมองผู้เยาวน์วัยแล้วได้แต่ถอนหายใจ ตั้งแต่หยุดร้องภัสดายังไม่ปริปากพูดอะไรออกมา นอนนิ่งไม่ไหวติงเหมือนตุ๊กตาไร้ชีวิต จนเข็มจิราต้องโทรตามหลักเขตที่ทำธุระอยู่ที่ปากช่องให้กลับบ้านมาดูน้องน้อยทันที
“รับไหมลูก” ผู้สูงวัยเอ่ยถาม พรางยกโทรศัพท์มือถือของอีกฝ่ายขึ้นมาให้ ภัสดารับไปดูแล้วหย่อนเจ้าเครื่องมือสื่อสารลงไปในชามพลาสติกที่มีน้ำอยู่ด้านในครึ่งชาม เสียงเรียกเข้าหายไป พร้อมกับหน้าจอเครื่องมือสื่อสารที่ค่อยๆดับสนิทลงไปอย่างช้าๆ
“แม่จะไม่ถามว่าทำไมเล็กถึงเป็นแบบนี้ เล็กพร้อมเมื่อไรก็เล่าแม่ได้นะลูก” เข็มจิราเอ่ยเสียงอ่อนโยน ฝ่ามือบางลูบผมของภัสดาอย่างปลอบประโลม ดวงตากลมโตที่ฉายแววสดใสบัดนี้หม่นหมองอย่าน่าใจหาย น้องน้อยของหลักเขตไม่ได้หลับตา แต่กลับนอนเหม่อมองออกไปอย่างไร้จุดหมาย มีชีวิต แต่เหมือนหัวใจได้ปลิดปลิวออกไปจากร่างแล้ว
****************************************
“เป็นไงบ้างครับแม่” หลักเขตที่เพิ่งมาถึงรีบวิ่งเข้ามาในบ้านทันที แม่บ้านบอกว่าทั้งแม่ทั้งน้องอยู่บนห้องนอนของตน ท่อนขาเรียวจึงรีบวิ่งขึ้นมาทันที
“เพิ่งหลับไปเมื่อสักครู่ ไม่ยอมพูดอะไรเลยตั้งแต่มาถึง” เข็มจิราเอ่ยบอกบุตรชายทันทีที่อีกฝ่ายเข้ามาในห้อง หลักเขตพยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไปหยุดข้างเตียงหน้าเสี้ยวหน้าของเพื่อนสนิทที่พ่วงตำแหน่งน้องชายอย่างห่วงใย ทันทีที่ทราบข่าวหลักเขตก็ฝากให้ลูกน้องคนสนิทดูแลงานที่ไร่ต่อ แล้วรีบขับรถกลับกรุงเทพทันที
“แม่ไปพักเถอะครับ เดี๋ยวผมเฝ้าเอง” เข็มจิรายิ้มให้บุตรชายแล้วถือชามพลาสติกออกไป ปิดประตูให้เรียบร้อย หลักเขตทรุดนั่งลงบนเตียง ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ภัสดาปีกหักโซเซมาอย่างนี้คงหนีไม่พ้นเรื่องของศิขรินทร์ นึกถึงประธานบริษัทใหญ่ทำไมถึงไม่ตามมาง้อเมีย
หลักเขตกดโทรศัพท์หาคีตา ติยะ และอริสราทันที บอกอาการของภัสดาไปทั้งสองก็ตกใจแล้วบอกว่าจะรีบมาทันที ส่วนติยะธุระที่เชียงใหม่มาไม่ได้ หลักเขตบอกไม่เป็นไร เพราะอยู่ที่นี่มีทุกคนที่คอยห่วงใยนายช่าง่ใหญ่มากมาย ทนายหนุ่มหล่อจึงวางใจแล้วบอกจะรีบกลับไป วางสายเสร็จแล้วหลักเขตก็ก้มมองคนที่นอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเตียงนอนหลังใหญ่ สีหน้าซีดเผือด ไร้แววแห่งความสุข ขอบตาช้ำคงผ่านการ้องไห้มาอย่างหนัก คิดย้อนไปแล้วมันน่ากระทืบไอ้ประธานนั่นสักทีสองที
“เขต” ภัสดาลืมตาขึ้นมาก็เห็นเพื่อนสนิทนั่งทำหน้านิ่งอยู่ข้างเตียง
“หนักเลยนะมึงคราวนี้” หลักเขตเอ่ยเสียงเรียบแล้วพยุงอีกฝ่ายขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง
“เกือบตายว่ะ ดีที่มาถึงบ้านมึงก่อน” ภัสดาตอบตามจริง เพราะเกือบควบรถจักรยานยนต์คู่ใจพุ่งชนท้ายรถสิบล้อ ดีที่เบรคเอาไว้ทัน ไม่อย่างนั้นนายช่างใหญ่คงเหลือแต่ชื่อ
“มันทำอะไรมึง”
“มันกับไปกินชะนีเหมือนเดิมมั้ง ฮะๆ กูไม่รู้” คนนั่งพิงหัวเตียงหัวเราะเสียงแห้ง แต่น้ำตาที่ไหลออกมานั้นทำเอาหลักเขตต้องรวบร่างของคนหัวเราะทั้งน้ำตาเข้ามาซุกอกอย่างปลอบประโลม
“ถ้ามันทำอย่างนั้นจริงๆ กูจะไปยิงมันด้วยตัวเอง”
“ภาพมันฟ้องขนาดนั้น คงจะเป็นจริงแล้วว่ะ” หลักเขตขมวดคิ้วสงสัย ภาพมันฟ้อง ภัสดาพูดถึงอะไร
“ภาพอะไร แล้วไอ้ภาพเวรนั่นอยู่ไหน เอามาให้กูดูหน่อยซิ”
“กูเอาโทรศัพท์แช่น้ำไปแล้ว”
“เจริญ! แล้วอย่างนี้กูจะรู้ไหมว่าใครผิดใครถูก”
“กูผิดมั้ง กูเป็นผู้ชาย จะไปสู้ผู้หญิงได้ไง มันทำกูเจ็บแสบมาก กูรักมันแค่ไหน แล้วดูที่มันทำ” ภัสดาเอ่ยเสียงเลื่อนลอย หลักเขตยังไม่ปักใจเข้าข้างใคร แม้ใจจะเอนเอียงไปทางเพื่อนสนิทแล้วก็ตาม
“ไหนมึงบอกว่ามันไปตรวจโรงแรมที่เมืองนอกไง” หลักเขตตะล่อมถามอย่างใจเย็น
“มันก็บอกกูอย่างนี้ แต่เมียเก่ามันโทรมาด่ากูว่า กูไปแย่งผัวมัน แล้วตอนนี้มันก็นอนกกนอนกอดกันอยู่ เหี้ยเอ๊ย!” มาถึงตรงนี้ภัสดาก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ภาพที่เห็นมันฉายซ้ำอยู่ข้างในย้อนไปย้อนมา จนอยากจะนอนหลับไม่ต้องตื่นมาพบกับความจริงที่น่าปวดใจอย่างนี้
“เดี๋ยวกูโทรถามมันก่อนว่ามันจริงหรือเปล่า”
“ไม่ต้อง! มึงไม่ต้องไปโทรหามัน กูไม่อยากได้ยินชื่อมันอีกแล้ว พอกันที มันอยากไปเอากับใครที่ไหนก็เชิญ”
หลักเขตถอนลมหายใจออกมาอย่างคนคิดไม่ตก ไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหานี้อย่างไรดี นั่งไปได้สักพักคีตากับอริสราก็มาถึงพอดี ทั้งสองคนเข้าไปถามไถ่อาการของนายช่างใหญ่ทันที หลักเขตจึงหลบมาด้านล่าง ต้องปรึกษามารดา เพราะเรื่องนี้ใหญ่น่าดู ไหนจะครอบครัวของภัสดาและครอบครัวของศิขรินทร์ที่ต่างก็รับรู้แล้วว่าทั้งสองเป็นอะไรกัน ทำอะไรคงต้องนึกถึงผู้หลักผู้ใหญ่บ้าง
*************************************************
“วินัย เหลืออีกกี่แฟ้ม” ศิขรินทร์เงยหน้าถามลูกน้องคนสนิทที่พ่วงตำแหน่งบอดี้การ์ดด้วยน้ำเสียงที่เบื่อหน่าย อยากกลับไปกอดเมียที่บ้านเต็มแก่
“อีกประมาณสิบแฟ้มครับ” ศิขรินทร์พยักหน้ารับก้มหน้าอ่านรายงานสรุปประจำปีที่ฝ่ายต่างๆทำรายงานไว้ อ่านไปได้สักพักก็เหลือบตามองโทรศัพท์มือถือเครื่องบางที่วางอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มปิดเครื่องทันทีที่ภัสดาวางสายลงไป อยากใช้สมาธิทุ่มไปกับการทำงานได้เต็มที่ เพราะแฟ้มงานที่กองพะเนินอยู่เบื้องหน้าทำให้ต้องตัดใจอยู่หลายครั้งหลายครา
“เลื่อนวันประชุมมาเป็นวันพรุ่งนี้นะ ไปบอกทุกฝ่ายด้วย” ถ้าตรวจแฟ้มจนเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว งานสุดท้ายที่รออยู่คือประชุมสรุปงานในรอบปี ที่ทุกฝ่ายต้องเข้าร่วมอย่างพร้อมเพรียง ถ้าเสร็จจากนี้ศิขรินทร์ก็คงกลับไทยทันที ส่วนของฝากค่อยโทรสั่งลูกน้องที่นี่ให้ส่งตามไปทีหลัง
แต่ยังไม่ทันที่วินัยจะหมุนตัวเดินออกไป ผู้จัดการโรงแรมก็เดินหน้าตื่นเข้ามายื่นโทรศัพท์ให้วินัยอย่างเร่งรีบ ยกขึ้นมาแนบกับใบหู เสียงของคุณหญิงวิจิตตราที่ดังลอดเข้ามา จึงรีบยื่นให้ศิขรินทร์ที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน
“สวัสดีครับ”
“ตาศิ แกมัวไปทำอะไรอยู่ รู้ไหมเมียแกเก็บผ้าเก็บผ่อนออกไปแล้ว แถมยังบอกแม่อีกว่าจะถอนตัวจากการเป็นสะใภ้อินทราทิพย์ แม่ยังไม่ทันถามอะไร เมียแกก็ร้องไห้วิ่งออกไป อะไรกันไม่เห็นหัวหงอกหัวดำกันหรืออย่างไร อยากมาก็มาอยากไปก็ไป ทะเลาะอะไรกันทำไมไม่คุยกันดีๆ ร้องไห้ขับไซค์ฯซังกระบ๋วยอย่างนั้นด้วย ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะทำอย่างไรห๊ะ!”
“เดี๋ยวนะครับคุณแม่ พีทเก็บเสื้อผ้าไปไหนครับ แล้วทะเลาะกัน ผมงงไปหมดแล้วครับ” ศิขรินทร์วางปากกาลงบนแฟ้มถามมารดาด้วยความงุงงง
“แกกับไอ้บ้านนอกทะเลาะอะไรกัน ร้องห่มร้องไห้แล้วก็วิ่งออกไปจากบ้าน บอกแม่มาเดี๋ยวนี้นะ”
“ไม่ได้ทะเลาะนะครับแม่ ตอนเช้ายังคุยกันดีๆอยู่เลย แล้วเมียผมอยู่ไหนทำไมแม่ไม่ห้ามไว้ก่อน”
“ฉันกำลังจะถาม มาร้องไห้ใส่ฉัน ฉันก็งงซิ จะเลิกหรือจะอะไรก็เอาให้แน่ ผู้ใหญ่งงไปหมดแล้ว แค่นี้นะ” ทันทีมารดาวางสาย ศิขรินทร์ก็คว้าโทรศัพท์มาเปิดเครื่องทันที เสียงเตือนข้อความดังอย่างต่อเนื่อง และเบอร์ที่โทรหามากที่สุดก็คือเบอร์ของภัสดา ศิขรินทร์โทรกลับไป ก็พบว่าอีกฝ่ายปิดเครื่องไปเสียแล้ว ร่างสูงลุกขึ้นยืนแล้วสาวเท้าออกไปด้านนอกทันที วินัยวิ่งตามมาติดๆ พอจะเดาเหตุการณ์ออกบ้างเล็กน้อย
“จองตั๋วเครื่องบินกลับไทยให้ฉันเดี๋ยวนี้” ศิขรินทร์เอ่ยกับผู้จัดการโรงแรมที่นั่งอยู่หน้าห้อง
“แต่นายครับ ประชุมวันพรุ่งนี้ล่ะครับ”
“เมียฉันสำคัญกว่า ใครมันไม่พอใจก็เข้ามาคุยกับฉันได้เลย”
ศิขรินทร์เดินไปมาอยู่ภายในห้อง รอวินัยเก็บเอกสารสำคัญใส่ตู้เซฟ และรอผู้จัดการโรงแรมโทรมาคอนเฟิร์มตั๋วเครื่องบินกลับเมืองไทย เพียงไม่นานผู้จัดการคนดังกล่าวก็เปิดประตูเข้ามาแจ้งข่าวที่ทำให้ศิขรินทร์ยิ้มออกเล็กน้อย
**************************************************
หลักเขตยืนมองคีตาและอริสราที่คะยั้นคะยอให้ภัสดาลุกขึ้นมาทานข้าวอยู่นานสองนาน แต่ก็ไม่มีวี่แววมาคนบนเตียงจะขยับร่างกายไปไหน น้องเล็กของหลักเขตนอนเหม่อมองเพดานอย่างเลื่อนลอย เหมือนคนขาดสติไม่อยากรับรู้อะไรอีกต่อไป ถ้าผ่านพ้นคืนนี้ไปแล้วภัสดายังเป็นอยู่อย่างนี้คงต้องบุกอินทราทิพย์กรุ๊ปเสียที เพราะตั้งแต่เช้ายันค่ำยังไม่มีท่าทีว่าศิขรินทร์จะมาตามง้อเมีย
“พีทอย่าเป็นแบนี้ได้ไหม คีย์เป็นห่วงนะ” คีตาเอ่ยเสียงอ่อน เพราะพยายามเรียกให้เพื่อนสนิททานข้าวเท่าไรก็ไม่เป็นผล
“อาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ได้ พีทอย่าเพิ่งคิดไปในทางร้ายซิ” ภัสดาหันมายิ้มให้อริสราที่มองโลกให้แง่ดีเสมอมา
“อริสพูดถูก มึงเข้าใจผิดหรือเปล่าวะ”
“ไม่รู้ซิ กูก็เห็นแบบนั้น” ทั้งสามคนหันมามองหน้ากันทันที ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรให้เพื่อนสนิทคลายจากอาการซึมเศร้า
คีตาและอริสราโทรบอกคนของตัวเองว่าจะอยู่เฝ้าเพื่อนสนิท หลักเขตก็เห็นด้วยเพราะคนเยอะๆจะได้ทำให้ภัสดาไม่เหงา ตกดึกคืนนั้นระหว่างที่ทั้งสี่คนกำลังนอนหลับอยู่นั้น เสียงแตรรถยนต์ที่ดังลั่นอยู่บริเวณหน้าบ้านก็ปลุกทั้งสี่ขึ้นมา เพราะรถยนต์คันดังกล่าวบีบแตรไม่หยุด หลักเขตเดินลงไปด้านล่าง เห็นคนสวนวิ่งหน้าตื่นเข้าก็เดินไปคว้าปืนมาถือไว้ทันที ชายหนุ่มเดินออกไปดูหน้าบ้าน ก็เห็นคนต้นเรื่องเปิดประตูรถออกมา หลักเขตลดปืนลงอย่างช้าๆ แม้ใจจะอยากยิงอีกฝ่ายไปสักนัดสองนัดก็ตาม
“เมียกูอยู่ที่นี่ใช่ไหมไอ้เขต”
“ไม่มี! ที่นี่มีเพื่อนกู มึงไปหาเมียมึงที่อื่นเถอะ”
“เพื่อนมึงน่ะเมียกู กูผิดอะไรทำไมต้องหนีกูมา” ศิขรินทร์เขย่าประตูเหล็กดัดบ้านหลักเขตอย่างเดือดดาล หัวใจเดือดผ่านไปด้วยความห่วงหาและห่วงใย คำบอกเล่าของกรุง วรยศทำให้ความสับสนงุนงนกระจ่างแจ้งขึ้นมาทันตาเห็น
“มึงทำอะไรไว้ รู้อยู่แก่ใจ”
“กูทำอะไร! กูไปทำงาน พีท! อยู่ไหนผมมารับกลับบ้านแล้ว พีท!” ศิขรินทร์ตะโกนลั่นอย่างไม่อายใคร
“ไอ้ศิ มึงหยุดตะโหนเดี๋ยวนี้นะ มึงมาทางไหนมึงกลับไปทางนั้น” เสียงของภัสดาทำเอาศิขรินทร์ยิ้มออก มองร่างโปร่งอย่างคิดถึงคะนึงหา
“กลับบ้านเรานะพีท คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมไปทำงานจริงๆ ให้วินัยมายืนยันก็ได้ ถ้ายังไม่เชื่อเดี๋ยวให้ผู้จัดการที่โน่นบินมาเป็นพยานก็ได้”
“แล้วรูปที่กูเห็นล่ะ มึงไปเอากับมันมาใช่ไหมไอ้ศิ มึงกูมา!”
“รูปไหนผมไม่รู้เรื่องจริงๆ ผมจะเอาใคร ผมมีเมียแล้ว เมียผมก็คุณไง”
เงียบขึ้นมาทันที เมื่อเข็มจิราในชุดเสื้อนอนทับด้วยผมคลุมไหล่เดินหน้านิ่งออกมา ศิขรินทร์ยกมือไหว้แต่สายตาไม่ได้ละไปจากดวงหน้าของภัสดาเลยแม้แต่นิดเดียว ถ้าไม่เกรงใจมารดาของหลักเขตประตูเลื่อนบานนี้ได้กลายเป็นเศษเหล็กแค่
“เข้ามาคุยกันในบ้านดีกว่านะคุณศิ ตะโกนคุยกันอย่างนี้ รบกวนบ้านอื่นเขา” เข็มจิราพยักหน้า หลักเขตจึงเดินไปเปิดประตูให้อีกฝ่ายเข้ามา ทันที่ศิขรินทร์ก้าวเท้าเข้าสู่อาณาเขตบ้านของเข็มจิรา ชายหนุ่มก็สาวเท้าเข้าไปหาคนร่างโปร่งที่ยืนอยู่ระหว่างอริสราและคีตาทันที
“กลับบ้านเรานะพีท” ศิขรินทร์คว้าภัสดาเข้าสู่อ้อมแขนเต็มรัก ลำแขนเรียวกอดรัดเอวบางไว้แน่น ความคิดถึงความห่วงหาบรรเทาทันตา เมื่อเห็นว่าภัสดาอยู่ในกรอบสายตา ไม่ได้หนีหายไปไหน
“มึงหายไปไหนมา ไอ้เผือก ไอ้เลว” เสียงสะอื้นร่ำไห้ของภัสดากรีดหัวใจของศิขรินทร์ได้เป็นอย่างดี นายช่างใหญ่ไม่ใช่คนที่จะเสียน้ำตาง่ายๆ เว้นแต่จะมีเรื่องสะเทือนใจเข้ามากระทบ
“น้องเล็กจะกลับบ้านคุณศิ หรือจะนอนที่บ้านแม่” เข็มจิราเอ่ยเสียงอ่อนโยน พร้อมทั้งเดินเข้ามาลูบศีรษะของภัสดาอย่างอ่อนโยนแกมเอ็นดู
“........................” ภัสดานิ่งเงียบ เหลือบสายตายืนมองเพื่อนสนิทที่ส่งยิ้มมาอย่างให้กำลังใจ
“กลับบ้านกับเผือกนะครับ”
นายช่างใหญ่หันไปมองคนร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านหลัง รอยยิ้มที่ส่งมาให้ อ้อมแขนที่เปิดกว้างรออยู่นั้น ทลายกำแพงในใจของภัสดาลงมาทันที
“กลับบ้านกันนะเผือก”
.
.
.
.
.
๐ ถ้าจะอัพช้าขนาดนี้ ....... หนูขอโทษษษษษษษษษษษษษษษา
๐ คิดถึ๊งงงงงงงงงงงง คิดถึงงงงงงงง มัวแต่ไปปั่นนิยายเรื่องใหม่เลยไม่ได้เข้ามาอีพสักที ขออภัยอีกครั้ง
๐ รักนะจุ๊บๆ
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
คุณหญิงแม่ ปากร้ายแต่ใจดี
-
นายช่างหูเบาไปนะคราวนี้
-
แล้วรูปนั้นมาได้ไงนะ :m31:
-
อูยยย โล่งอก ลุ้นแทบแย่
หนูพีทใจเย็นๆฟังเผือกก่อนน้า
สงสัยจังว่ายัยนั่นเอารูปตั้งแต่ตอนไหนมาหลอกพีท
บวกเป็ด
มาต่อเร็วๆนะคะ รออย่างจดจ่อ
:mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
มาต่อไวๆๆน่ะ
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ว้าววววววววว คุณหญิงแม่เป็นกาวใจให้ รับเป็นลูกสะใภ้แล้วใช่ไหมคะ ^^
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อิชะนี ทำให้ครอบครัวอื่นเค้าร้าวฉานนนนนนน :angry2:
รูปนั้นมันเป็นรูปเก่าหรือเปล่า ไม่ก็ต้องรูปตัดต่อแหละ
นายช่างใจเย็นๆก่อนนะ ฟังเผือกมันหน่อย
มันรักนายช่างคนเดียว ไม่นอกใจหรอก
แต่เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้รู้ว่าคุณหญิงแม่เริ่มยอมรับในตัวนายช่างมากแล้วนะ มีการเป็นห่วงด้วยยย :katai2-1:
-
เย้! ดีใจแทนพีทที่คุณหญิงแม่เริ่มใจอ่อนแล้ว พีทสู้ๆ ว่าแต่ยัยชะนีสเตฟานีจะมาไม้ไหนอีกค่ะ แล้วรูปที่ส่งมาให้ดูนั่นมันยังไงกันแน่ คงต้องให้คุณเผือกเป็นคนอธิบายเรื่องราวทั้งหมด แต่ที่แน่ๆ สเตฟานีเธอเละแน่
คนเขียนรีบมาต่อด่วน เพราะมันค้างมากกกกกกกกกกกกกกกก
-
สงสารเผือกจริง ถูกเข้าใจผิดแถมยังต้องเสียงานอีก
แบบนี้ต้องลงโทษพีทให้สาสม :hao6:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
รอดูตอนชะนี ไม่มีแผ่นดินอยู่ดีกว่า :mew4: :mew4: :mew4:
-
นานน๊านจะเห็นเผือกหนักอกหนักใจกับปัญหาสักที
ยืนยันได้ว่าเรื่องไหนก็ไม่ใหญ่เท่าเรื่องภรรยาที่รัก
หลังจากเคลียร์กันแล้วก็อย่าลืมจัดการต้นเหตุด้วยล่ะ
กัดไม่ปล่อยจริงๆ สงสัยศิต้องตัดการขั้นเด็ดขาด
บังอาจมาทำให้พีทร้องไห้และเข้าใจผิดอย่างนี้ :m16:
เห็นแมนๆอย่างนี้ร้องไห้ทีน่าสงสารไม่น้อยเลย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
กรี้ด เลว ชั่ว :m16: ทำนายช่างของฉันร้องไห้ :katai1: :katai1: :katai1:
-
^
^
^
เผือกจังการชะนีด่วน
-
หายไปนานนะรอบนี้ คิดถึงนายช่างใหญ่มากๆ
ชะนีทำให้นายช่างใหญ่เสียศูนย์เลย ดีนะคุณศิ
กลับมาหานายช่างทัน ก่อนที่เรื่องบานปลาย
-
ค้างงงงงงงงะ
-
รักหญิงแม่ค่ะ ไอเลิฟมาดาม คุณหญิงก็ไม่อยากให้หน้าหวานๆของพีทมีน้ำตาใช่ไหมล่ะ
ชะนีนางนั้นน่าตบมากนะ ระวังตัวไว้ หึ :angry2:
-
แงงงง คิดถึงศิพีไส้แทบขาด
มายาว ให้อภัยค่ะ แต่ตอนหน้าต้องมาไวๆน้าาาา
แม่ยายเริีมเปิดใจละสิ อิอิ ดีจัง
สนุกมากกค่ะ ไมีรู้ว่าอีานซ้ำมากี่รอบ เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
-
เลวที่สุด :hao5:
-
รูปเก่าชัวร์!!!
หรือไม่ก็ต้องนัดไปเจอเพื่อเจอครั้งสุดท้ายอะไรเทือกนั้นแน่ๆ
กลับไปเคลียร์กันให้จบนะ
ปล. ไม่น่าทำลายโทรศัพท์เลย อยากให้ศิเห็นรูป
-
เออคือค้างนะ ทำไมไม่อธิบายให้ฟังเลยผมงงจริงๆ แล้วทำไมมันไมเป็นเรื่องใหญ่ละ55+ ผิดนิสัยไม่ดีใช่ปะ :hao6: :hao6:
-
:m31: :m31: :m31: :m31:อีนังนี่กัดไม่ปล่อยเลย :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงง :katai1:
อีนี่มันน่าตบจริงๆ รู้ตัวต้นเหตุที่ทำให้นายช่างร้องไห้แล้ว อย่าเอามันไว้นะเผือก :fire: :m31:
-
ความหึงทำให้คนขาดสติ และเหตุผลจริงๆ
ดูสิเดือดร้อนกันไปหมด
-
นายช่าง ทำไมอยู่ดีๆก็โง่ขึ้นมาแบบนี้ เห็นปกติออกจะฉลาดเจ้าเล่ห์
-
ค้าง!!!! ศิเคลียร์ตัวเองหน่อยๆๆๆๆๆ
-
นังชะนีนั้นเป็นใครกานนนน
เผือกขาไปจัดการด่วนๆๆ
-
ยัยนี่ไม่จบง่ายๆนะ
พีทจัดการมันเลย
บังอาจมาทำให้นายช่างใหญ่เข้าใจเผือกผิดได้
-
อินังคนนั้นเป็นใคร กล้ามาแหย่หนวดนายพีทได้เนี่ย ต้องจัดการๆ
-
คุณหญิงแม่น่ารักอ่ะ!!! ปากร้ายใจดีนะเนี่ย
รีบเคลียร์กันนะจ๊ะ รักกันจะต้องเชื่อใจกันนะ
-
มันให้แง่คิดที่ว่าเราควรจะฟังคนของเราก่อนว่ามันเกิดอะไรขึ้นแล้วค่อยตัดสินใจว่าเราจะทำไงต่อไป :pig4: :pig4: :pig4:
-
อัพช้าไม่ว่า แต่ถ้าจะค้างขนาดนี้ กรี๊ดดดดดดดดดดด
:ling1:
-
เรื่องนี้เผือกต้องเคลียร์นะ ไม่งั้นไม่ยอมนะ
-
พีท พอมีผัวแล้วไมเอ็งอ่อนไหวขึ้นว่ะ เข้มแข็งสิ อย่าหูเบา เอ็งก็รู้ไม่ใช่เหรอว่านังนั้นมันร้ายแค่ไหน อย่าไปเชื่อคำมันสิ
-
ค้างอีกแล้วน้อง
+1
-
นึกว่าจะไม่มาต่อแล้วอ่ะ คิดถึงพีทมากกกกกก อย่าหายไปไหนนานๆแบบนี้อีกนะ
-
คุณเเม่เริ่มใจอ่อนเเล้ววว
ชะนีเลวมากน่ะ ฆ่ามันนน
-
o13 คุณหญิงแม่ใจอ่อนเปล่านี่
-
:a5: ห้ะ!!! อะไรเนี่ย มันเกิดอารายยยย
โกรธเร็ว แต่ก็หายเร็วเช่นกัน :mew5:
-
ศิจะจัดการยังงัยนิ ทำพีทร้องไห้เลยอะ
-
:m15: ศิเอ๊ย แกจงไปซักฟอกตัวเองมา ไม่งั้น เฮียพีทอย่าไปสนมัน :katai1:
-
คราวนี้ชะนีมึงได้ไปอยู่ ปอยเปรด แน่ๆ :katai2-1:
-
อยากเห็นรูปปป อะไรถึงทำให้นายช่างใหญ่ปรี๊ดดขนาดนี้้
คุณเผือกก้ไม่โทหาเลยย ก้รู้ว่าอยากให้งานเสดเร็วๆ ดูซิ เผลอแป๊ปเดียว มีคนโทมาด่าน้องอีกแล้ว TT^TT
ดีนะ ที่นายช่างใหญ่ยอมกลับบ้านด้วยกัน ฮรือออ
-
แหงะ ทำไมพีทกลายเป็นแบบนี้ได้เนี่ย เหมือนจู่ๆก็พลิกเลย
เรียกสติกลับมาหน่อย คนที่สมควรจะถามก็ไม่ถาม ไม่คุย เฮ้อ
นี่ก็ดันไปเต้นไปเดินตามเกมส์ที่ยายนั่นเตรียมจูงปูทางไว้อีก
คิดว่าศิมันเป็นคนแบบนั้นเรอะ มันรักเมียจะตายอ่ะ อย่างน้อยอยู่รอกระทืบศิที่บ้านก่อนก็ยังดี ฮ่าๆ
-
ไมีน่าพังมือถือเลยอ่ะพีท
-
แอร๊ยย เลิฟคุณหญิงแม่มากค่า ปากว่าเค้าแต่ใจจริงก็เอ็นดูนายช่างของหนูใช่ไหมล่ะคะ
สะใภ้เถื่อนแบบนี้หาไม่ได้แล้ว อิอิ งานนี้กลับบ้านต้องไปหาทางจัดการชะนีหลงป่านะคะ อย่ายอมๆ
-
คุณหญิงแม่ :mew1:
-
รูปพวกนั่นมันคืออะไร!!! มุขเก่าแก่แต่ได้ผลเสมอนะ รูปแบบนี่อ่ะ เฮ้อ!!!
ลงโทษ เอานิยายใหม่มาแปะให้อ่านอ้วยนะ 55+
-
เอ่อ นายช่างหนักแน่นหน่อย ชะนีร้ายนะยะ :beat: :beat: :beat:
-
พีทต้องใจเย็นกว่านี้นะจ้ะ
ว่าแต่ นังชะนีขนทองไปได้รูปมาจากไหนวะ...
-
แม่ศิใจอ่อนแล้วสินะ แล้วศิก็ทำไมไม่เปิดเครื่อง รู้ไหมทำพีทคิดมาก
-
ต้องการจัด
ทำครอบครัวคนอื่นเขาร้าวฉาน
ปล.คุณหญิงก็เริ่มใจอ่อนแล้วล่ะสิ :katai2-1:
-
อร๊ายยยยย คุณแม่สามี เป็นห่วงลูกสะใภ้คร้าาา กรี๊ดดด เผือจ๋า เด็ดหัวนังชะนี ทิ้งเลย มันแกล้งน้องพีท
-
รูปจากไหนหละนั้น
เจอแบบนี้มันต้องเอาคืนสถานเดียว
-
:sad4: ตบให้ตายอีชะนี :z6:
-
สู้ๆนร้าน้องพีช
-
คุณหญิงแม่เริ่มโอนเอนไปทางพีทบ้างแย้ว :m4:
คนแต่งจ๋า อย่าหายไปนานๆอีกน๊า คนอ่านคิดถึง :hao5:
-
นายช่างนี่ก็นะ หูเบาจริงแท้ พอเค้ามาง้อก็หายงอนเร๊วเร็ว :katai5:
-
ต่อด่วนค้างมากๆอะ
:ling1: :ling1:
-
ดีนะเนี่ย~~~~~~~!!!!! o7
ที่เฮียพีทจะกลับไปบ้าน กะ พี่เผือก
แต่ถึงจะอย่างนั้นก้อเหอะ
ยัยสเตฟานี่ มีเคลีบร์แน่ งานนี้!!!!
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
:katai4: :katai4: :katai4:
-
อ้าวววววๆ ยังไงๆ รีบเคลียร์กับนายช่างเลยยย
จัดการชะนีให้ไวเลยยยย :m31: :m31: :m31:
-
นายช่างใหญ่ไม่เหมาะกับน้ำตาเลยรู้มั้ย??
-
ใจหายใจคว่ำหมดเรยยย >.< เคลียร์กันให้ดี ๆ น๊าาา
-
นังชะนีนั่นเอาคลิปเก่าๆ ส่งให้พีทหรือเปล่า
สามีไปทำงานนะพีท คุยกันให้เข้าใจนะ
แล้วจัดการนังชะนีนั่นให้มันพูดไม่ได้ไปเลย หมั่นไส้มันนัก
-
บทที่ 50
ทวงคืน!
นายช่างใหญ่ชวนกลับบ้านก็จริง แต่ทันที่เข้ามาอยู่ในรถยนต์คันหรูของศิขรินทร์ความเงียบก็ปลกคลุมทันที ไม่ว่าศิขรินทร์จะเอ่ยถามอย่างไรภัสดาก็ไม่ตอบ นั่งเงียบหันหน้าออกไปกระจกไม่สนใจคนขับที่ตอนนี้หว้าวุ่นใจในความหมางเมินของอีกฝ่าย จนเมื่อมาถึงคอนโดภัสดาก็เปิดประตูรถเดินลงไปทันที ไม่สนใจใยดีใครบางคนที่วิ่งกระหืดกระหอบตามมาติดๆ เมื่อลิฟต์นำคนทั้งคู่มาถึงชั้นบนสุด ศิขรินทร์ก็คว้าข้อมือบางของภัสดาเอาไว้ทันที เจ้าของอู่ใหญ่กระชากข้อมือของตัวเองอย่างไม่ใยดี เยื้อแย่งจนมาถึงหน้าห้อง เห็นวินัยยืนยิ้มมาให้นายช่างใหญ่ก็ทำสีหน้านิ่งเรียบไม่รับการทักทายจากอีกฝ่าย ศิขรินทร์เปิดประตูห้องให้ภัสดาอย่างรู้หน้าที่ เจ้านายกับลูกน้องมองหน้ากันอย่างปรึกษา ขนาดวินัยยังโดนหางเลขไปด้วย แล้วท่านประธานอย่างศิขรินทร์จะไปเหลืออะไร
แสงไฟกลางห้องสาดส่องไปทั่วบริเวณศิขรินทร์เงยหน้ามองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนพนังห้องแล้วถอนลมหายใจ ลงจากเครื่องเสร็จก็มุ่งหน้าไปที่บ้านของหลักเขตทันที ดีที่เพื่อนสนิทโทรมาบอกว่าภัสดาอยู่ที่นั่น ไม่อย่างนั้นคงเสียเวลาขับรถตามหาน่าดู ร่างสูงใหญ่เดินตามคนหน้างอไปติดๆ แต่ก็โดนปิดประตูใส่หน้าเสียงดังปัง ลองขยับลูกบิดประตูก็พบว่ามันล็อคแน่นหนาไปเสียแล้ว ไม่ต้องไปค้นกุญแจสำรองเสียให้ยาก เพราะนายช่างใหญ่เอาไปครอบครองไว้คนเดียวตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ๆ ศิขรินทร์ถอนลมหายใจกำลังจะเอ่ยปากเรียกคนในห้องนอน ประตูที่เคยปิดลงกลอนก็เปิดออกมาอีกครั้ง
“หมอนกับผ้าห่มใครครับ” เอ่ยถามคนหน้าตึงเสียงแผ่ว ยังไม่อยากคิดในแง่ร้าย เลยพยายามส่งยิ้มเอาใจอีกฝ่ายไปอย่างออดอ้อน หมดมาดเย็นชาของท่านประธานลงไปทันที ถ้าลูกน้องได้อาณัติมาเห็นคงเป็นที่แปลกตาแปลกใจอยู่ไม่น้อย
“ของมึงไง” พูดเสร็จก็ยัดผ้าห่มกับหมอนใส่ลงไปในอ้อมแขนของศิขรินทร์ทันที แล้วปิดประตูห้องนอนอย่างรวดเร็ว ศิขรินทร์ยืนนิ่งงันหัวสมองประมวลอย่างรวดเร็ว ก้มมองหมอนและผ้าห่มก็สำนึกขึ้นได้ทันทีว่าชะตากรรมต่อจากนี้จะเป็นอย่างไร
“พีท! เปิดประตูนะ ผมจะนอนในห้อง” ลองส่งเสียงดัง อาจจะได้รับความเห็นใจ แต่เสียงที่ตอบกลับมาทำเอาปิดปากแทบไม่ทัน
“เสียงดังอีกที มึงได้นอนหน้าห้องหนึ่งเดือนแน่เผือก” สรุปแล้ว ศิขรินทร์ อินทราทิพย์ ประธานอินทราทิพย์กรุ๊ป นักธุรกิจอสังการิมทรัพย์ ผู้สรรสร้างคอนโดมิเนี่ยมและบ้านจัดสรรมูลค้าหลายพันล้าน รวมไปถึงโรงแรมที่มีสาขาในประเทศและนอกประเทศ ต้องนอนที่โซฟาหน้าห้องรับแขกแต่โดยดี ศิขรินทร์เอนกายลงบนโซฟาเนื้อนุ่มเอาผ้าห่มมาหนุนนอนและเอาหมอนมานอนกอด เหยียดยิ้มออกมาเล็กน้อย ยังดีที่คนหน้าตึงยอมกลับมานอนที่ห้อง นอนโซฟาแค่คืนเดียวคงไม่ถึงตาย แม้ไม่ได้นอนกอดเมียก็ตาม
รุ่งสางของเช้าวันใหม่บานประตูห้องนอนที่ปิดสนิทมาตลอดทั้งคืนก็ค่อยๆเปิดออกมาอย่างช้าๆ นายช่างใหญ่โผล่ออกมากันซ้ายแลขวามองหาใครอีกคนที่ออกมานอนที่โซฟาห้องนั่งเล่น เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครแล้วจึงค่อยๆก้าวเท้าออกมาจากห้องนอนหันไปปิดประตูอย่างแผ่วเบาพยายามให้เกิดเสียงน้อยที่สุด
“จะไปไหนครับ” ร่างโปร่งบางเบิกตากว้างหันมามองต้นเสียง เห็นท่านประธานใหญ่ยืนส่งยิ้มเย็นมาให้ ยังไม่ทันได้เอ่ยตอบศิขรินทร์ก็เข้ามารวบร่างโปร่งเข้าสู่อ้อมแขนอุ้มไปวางไว้บนโซฟาแล้วใช้ร่างกายของตนเองกักอีกฝ่ายเอาไว้ด้านล่าง
“ปล่อยเลยไอ้เผือก กูหนัก”
“หมดเวลาของนายช่างใหญ่แล้วครับ ถึงเวลาของเผือกสักที”
สิ้นเสียงของศิขรินทร์ริมฝีปากหนาก็ก้มลงบดเบียดริมฝีปากของภัสดาทันที บดเบียดเคล้าคลึงอย่างอ่อนหวานและอ่อนโยนรอเพียงไม่นานริมฝีปากของภัสดาก็แยกออกจากกัน เปิดโอกาสให้เรียวลิ้นร้ายกาจของศิขรินทร์สอดเข้าไปควานหาความหวานอันซาบซ่านข้างในโพรงปากของภัสดาอย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย ฝ่ามือหนารวบข้อมือทั้งสองข้างของคนด้านล่างเอาไว้เหนือหัว ผละออกมาจากริมฝีปากนุ่มเย็นอย่างอ้อยอิ่ง แล้วลากปลายลิ้นชมเนื้ออ่อนบริเวณซอกคอหอมกรุ่นของนายช่างใหญ่อย่างหลงใหล ฝากรอยขบเม้นตีตราเอาไว้สองรอยก็ยกตัวขึ้นมามองผลงานของตัวเองด้วยสายตาที่หลงใหลไม่ปิดบัง
“จะเล่าได้หรือยังครับ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น” ศิขรินทร์ไร้นิ้วมือเช็ดขอบปากให้นายช่างใหญ่อย่างอ่อนโยน
“เล่าอะไร เรื่องที่มึงไปทำชั่วไว้น่ะเหรอ” เอ่ยเสียงสะบัดแล้วเม้มริมฝีปากเข้าหากันทันที ศิขรินทร์ถอนหายใจลุกขึ้นนั่งแล้วดึงร่างของภัสดาให้ลุกขึ้นมานั่งทันตัก โอบประคองแผ่นหลังบางใต้ร่มผ้าของภัสดาไว้อย่างห่วงแหน
“ผมไม่รู้เรื่องเลยนะพีท อยู่ดีๆก็มากล่าวหากันว่าไปทำเลวเอาไว้ ทั้งที่ผมนั่งทำงานหามรุ่งหามค่ำ นับวันกลับบ้านมานอนกอดเมีย แม่โทรมาด่าบอกว่าพีทร้องไห้แล้วก็ขับรถออกไปจากบ้าน ตอนนั้นผมคิดอย่างเดียวคือ ผมเป็นห่วงคุณ ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะทำอย่างไร ทำอะไรก็คิดให้มันรอบคอบหน่อยซิครับ โกรธมากมายขนาดไหนก็ต้องรออยู่ที่บ้าน ไม่ใช่หนีออกมาอย่างนี้ ไม่สงสารผมบ้างเหรอ”
ศิขรินทร์ทอดเสียงอ่อน ทำเอาคนที่นั่งซ้อนอยู่บนตักกระชับอ้อมแขนที่โอบรัดคอของคนร่างสูงให้แน่นขึ้นไปอีก เพราะความขาดสติของตนเองแท้ๆทำให้เรื่องวุ่นวายมากขนาดนี้ เคยแกร่งดุจหินผาเพียงใดต้องมาตกม้าตายกับถ้อยคำของผู้หญิงคนหนึ่ง คนที่ไม่เคยหวังดีกับภัสดาแม้แต่ครั้งเดียว
“เมียเก่ามึงน่ะโทรมาหากู” ยังไม่ทันที่ภัสดาจะเอ่ยต่อ ศิขรินทร์ก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน
“เดี๋ยวนะครับ ผมไม่เคยมีเมียเก่า เพิ่งมีเมียก็ตอนนี้นี่แหละครับ อย่ามาหาเรื่องงอนเพิ่มเสียให้ยากเลยพีท” ภัสดาเบะปากใส่คนหน้าหล่ออย่างหมั่นไส้ แล้วเริ่มเล่าต่อ
“ก็ออนั่นแหละ แม่สเตฟานนี่ ชะนีที่โลกไม่ต้องการน่ะโทรหากู หล่อนบอกว่ามึงกกหล่อนอยู่ เริงรักหักสวาทจนเตียงหักกลางอย่างสนุกสนาน แล้วบอกว่าสุดท้ายเผือกเน่าๆอย่างมึงก็กลับไปแดกชะนีเหมือนเดิม กูมันผู้ชาย ที่ใครก็ไม่ต้องการ กูเลยขอเป็นฝ่ายไปเอง ให้เผือกกับชะนีได้กันเสียที โลกจะได้สงบสุข แต่ที่กูปรี๊ดแตกออกมา เพราะรูปที่หล่อนส่งมานั่นแหละ มึงเอากับมันแล้วถ่ายเก็บไว้เหรอเผือก” สิ้นเสียงของภัสดา ศิขรินทร์ก็คว้าคอของคนช่างว่าลงมาปล้นจูบทันที กลืนกินเสียงประท้วงให้หายลงไปในลำคอ ดูดกินน้ำหวานครั้งแล้วครั้งเล่า จนฝ่ามือบางทุบหลังอยู่สองที ศิขขรินทร์ถึงปล่อยกรีบปากบางของคนช่างพูดให้เป็นอิสระ
“จะบ้าเหรอพีท! ผมไม่ได้โรคจิตขนาดนั้น ถ้าเป็นกับคุณก็ว่าไปอย่าง”
“อะไรนะไอ้เผือก”
“ผมล้อเล่น แต่ผมขอสาบานว่าผมไม่เคยนอกกาย นอกใจคุณเลย แล้วเรื่องรูปผมอยากเห็นด้วยตาตัวเอง และผมก็มั่นใจว่ารูปนั่นมันต้องมีเบื้องลึก เบื้องหลังแน่นอน แล้วรูปที่คุณว่าอยู่ที่ไหนครับ”
“อยู่ในโทรศัพท์”
“แล้วโทรศัพท์อยู่ไหนครับ”
“กูเอาแช่น้ำไปแล้ว”
“ถึงว่า ทำไมผมถึงโทรหาคุณไม่ติด ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจัดการเอง” ศิขรินทร์กดโทรศัพท์หาลูกน้องคนสนิทให้ขึ้นมาหาที่ห้องทันที รอเพียงไม่นานวินัยก็เดินเข้ามา ศิขรินทร์อุ้มนายช่างใหญ่ลงจากตักแล้วเอ่ยปากสั่งงานทันที
“วินัย ไปเอาโทรศัพท์คุณพีทที่บ้านของหลักเขตแล้วก็เอาไปซ่อมนะ ถ้าเม็มเสียก็กู้ข้อมูลในเม็มโมรี่มาให้ได้ เพราะถ้าไม่อย่างนั้น ฉันไม่มีทางพ้นจากข้อกล่าวหาแน่นอน”
“ครับ” อีกฝ่ายก้มศีรษะรับคำสั่ง แต่ยังไม่เคลื่อนย้ายไปไหน
“มีอะไรหรือเปล่า”
“คือผมอยากจะขอโทษคุณพีทครับ” ภัสดาเลิกคิ้วสูงแล้วมองหน้าของวินัยทันที
“นายทำอะไรให้เมียฉันโกรธเหรอ” นายช่างใหญ่กดเล็บลงไปบนหน้าขาของท่านประธานทันที หมั่นไส้คนขี้หึง แม้แต่ลูกน้องก็ยังไม่เว้น
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่ผมอยากขอโทษ”
“อ๋อ เรื่องเมื่อวานที่ฉันเหวี่ยงนายน่ะเหรอ ช่างมันเถอะ นายมันแค่ลูกน้อง คงไม่รู้เรื่องอะไร เล่นงานลูกพี่ดีกว่า สนุกกว่ากันเยอะ” วินัยเปิดยิ้มยินดีเมื่อเจ้านายคนที่สองที่ตนรักและเคารพนั้นไม่ติดใจเอาความกับตนอีกต่อไป จึงขอตัวออกไปทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายต่อทันที
ระหว่างที่นั่งรอโทรศัพท์ของศิขรินทร์ก็ดังขึ้นแทบจะทุกชั่วโมง เพราะคนในครอบครัวของศิขรินทร์และเพื่อนสนิทของภัสดาต่างโทรเข้ามาถามไถ่เหตุการณ์ของคนทั้งคู่อย่างเป็นห่วง นางช่างใหญ่ยักไหล่เล็กน้อยไม่สนใจสายตาออดอ้อนของใครอีกคนที่พยายามส่งมาให้อยู่ตลอดเวลา เอนหลังพิงโซฟาดูละครช่องดังอย่างสบายอกสบายใจ ส่วนศิขรินทร์นั้นนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นพรม มองลูกน้องคนสนิทนำโทรศัพท์ของภัสดากลับมา
เสียงกริ๊งหน้าห้องนอนทำเอาศิขรินทร์เหมือนหลุดออกจากบ่วง ร่างสูงผุดลุกขึ้นทันที เดินไปเปิดประตูอย่างรวดเร็ว เห็นหน้าของวินัยแล้วเหมือนเทพีแห่งชัยชนะบินมาลอยอยู่บนศีรษะ
“เรียบร้อยใช่ไหม”
“เรียบร้อยครับ” วินัยยื่นโทรศัพท์เครื่องบางภัสดาให้เจ้านายหนุ่ม แล้วยืนรอรับคำสั่งอยู่หน้าห้อง พร้อมกับการ์ดคนอื่นๆ
ศิขรินทร์เดินเข้ามาที่ห้องนั่งเล่น ส่งยิ้มหวานหยดย้อยให้ภัสดาที่นั่งอยู่บนโซฟาไปเล็กน้อย แล้วเดินมาทรุดตัวนั่งเคียงข้างนายช่างใหญ่ เปิดโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ไฟหน้าจอเหมือนแสงแห่งสันติภาพที่ศิขรินทร์ไม่เคยพบพาน ลุ้นยิ่งกว่าประมูลโครงการก่อสร้างคอนโดมูลค้าหลายพันล้าน
**********************************************************
ร่างโปร่งบางแหงนหน้ามองบ้านไม้สองชั้นที่ตั้งอยู่ในย่านชุมชนแห่งหนึ่งด้วยสายตาหมาดหมาย เหลือบมองมาที่ด้านล่างเห็นต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงาอยู่ข้างประตู วัชพืชเลื้อยไปตามกำแพงปูนและประตูเหล็กที่ขึ้นสนิทจนแทบมองไม่เห็นสีเดิม เสียงดังเจี๊ยวจ้าวของเด็กที่เล่นอยู่บริเวณนั้นไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มละสายตาไปไหน
“บุกเลยไหมเฮีย”
“จะมัวรออะไรล่ะ” สิ้นเสียงของชายหนุ่ม บุรุษเพศทั้งสิบคนในชุดช่างฟิตเปื้อนคราบน้ำมันก็เปิดประตูเหล็กเข้าไปทันที
เจ้าของอู่ใหญ่ก้าวเดินตามเข้าไปอย่างไม่เร่งรีบ พร้อมทั้งสอดสายตามองไปรอบๆอย่างใจเย็น เมื่อเดินมาหยุดอยู่หน้าบันไดปูสามชั้นที่ถอดยาวสู่ตัวบ้าน เห็นรองเท้าส้นสูงของสุภาพสตรีวางกระจัดกระจายไม่เป็นระเบียบ ข้างๆกันเป็นร้องเท้าผ้าใบกลางเก่ากลางใหม่ ใบไม้แห้งที่ร่วงหล่นลงมาจากต้นเสริมให้บรรยากาศคล้ายบ้านร้างเข้าไปทุกที ท่อนขาเรียวก้าวเข้ามาในตัวบ้านก็หาทางเดินแทบไม่เจอ เพราะข้าวของที่วางระเกะระกะอย่างไม่เป็นระเบียบ ฝุ่นจับเครื่องเรือนที่มีอยู่สองสามชิ้นจนนั่งแทบไม่ลง ลึกเข้าไปเป็นห้องครัวที่ชายหนุ่มไม่สนใจเท่าไร เสียงร้องของผู้หญิงและผู้ชายดังแว่วมาจากด้านบน ชายหนุ่มกระตุกยิ้มเย็น เดินสำรวจด้านล่างต่อไป
“โอ๊ย! ไอ้พวกบ้า มาจับฉันไว้ทำไม ปล่อยนะ! รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร”
“ปล่อยกู! อย่าให้กูหลุดไปได้นะมึง”
เสียงร้องปนเสียงด่าดังแว่วมาจากด้าน และค่อยๆดังชัดขึ้นมาอย่างช้าๆ เสียงอิสตรีด่าเป็นภาษาไทยด้วยถ้อยคำที่ฟังแทบไม่ได้ ส่วนอีกเสียงก็เป็นเสียงตะโกนคำรามลั่นของบุรุษเพศ ทั้งสองเสียงมาหยุดอยู่ด้านหลังของร่างโปร่งที่กำลังยืนยิ้มร้ายโดยไม่มีใครสังเกตเห็น
“ไอ้วิปริศ กรี๊ดดดดด! ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” ภัสดาหันหน้าไปมองผู้หญิงที่ทำให้ตนต้องหลั่งน้ำตาด้วยสายตาที่เคียดแค้นชิงชัง ไม่สนเสียงด่าทอเป็นภาษาอังกฤษปนภาษาไทยไม่ได้ทำให้นายช่างใหญ่หวาดหวั่นหรือสั่นสะท้าน เลิกสนใจหญิงร้าย หันมามองชายเลวที่นั่งคุกเข้าหน้าซีดตัวสั่นอยู่เบื้องหน้า
“ตั้ม เฮียไม่อยากได้ยินเสียงชะนีร้อง” ตั้มพยักหน้ารับ แล้วหันไปคว้าเศษผ้าที่วางอยู่แถวนั้นขึ้นมามัดปิดปากสเตฟานนี่ ที่พยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ แต่ก็เปล่าประโยชน์ เพราะต่อให้หลุดไปก็หนีไม่พ้นช่างฟิตที่ยืนหน้าเข้มอยู่รอบๆบริเวณนั้น
“อ้าวยังไงล่ะคนนี้ นั่งนิ่งไม่พูดไม่จา หรือว่าหาเสียงไม่เจอ” ภัสดาก้มหน้าลงไปใกล้ เอ่ยถามเสียงเย็นสิ่งเห็นสีหน้าที่ซีดเผือดลงของอีกฝ่ายยิ่งสะใจ
“ตัดต่อรูปได้แนบเนียนดีนะ น่าจะไปทำงานด้านกราฟฟิค” เจ้าของอู่ใหญ่ถอยหลังออกมาเล็กน้อยพยักหน้าให้ดลและแป๊ะยิ้มปล่อยอีกฝ่ายเป็นอิสระ ยังไม่ทันลุกขึ้นยืนก็ถูกเก้าอี้ไม้ฟาดใส่ลำตัวเข้าอย่างจัง สเตฟานนี่มองภาพนั้นด้วยสายตาที่ตื่นตะลึง ส่วนช่างฟิตคนอื่นกลับเห็นเป็นเรื่องสนุก นานๆจะได้เห็นเฮียพีทองค์ลงสักที ต้องรีบดูไว้เพื่อเป็นขวัญและกำลังใจในการใช้ชีวิตต่อไป
“โดนไปตัวเดียวถึงกับทรุดเลยเหรอ ถ้าอย่างนั้นคงต้องโดนอีกสักตัว เผื่อจะได้มีแรง” ภัสดายกเก้าอี้ไม้ตัวเก่าขึ้นเหนือหัวอีกครั้ง สเตฟานนี่กรีดร้องออกมาอย่างสิ้นสติเมื่อคิดว่าอีกฝ่ายกำลังจะทำอะไรคู่ขาของเธอ
“อย่าทำกู! กูไม่รู้เรื่อง ผู้หญิงคนนี้เป็นคนคิด กูไม่เกี่ยว ปล่อยกูไปเถอะ กูยอมแล้ว!”
“กรี๊ดดดดดดดดด ทำไมแกพูดอย่างนี้ไอ้บอล แกต่างหากล่ะที่เป็นคนคิดแผน”
“ไม่ต้องเถียงกัน เพราะได้ทุกคนอยู่แล้ว เจ้าของอู่อย่างภัสดามาเยี่ยมทั้งที จัดให้คุ้มอยู่แล้ว”
ภัสดาย่างสามขุมเข้ามาหาศัตรูหัวใจอย่างรวดเร็ว ฝ่ามือบางคว้าปลายคางของอีกฝ่ายขึ้นมาแล้วบีบเอาไว้อย่างแรง มองสีหน้าที่เคยมั่นใจและแววตาที่เคยฉายแววชั่วร้ายค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นหวาดหวั่นและเกรงกลัวแล้วอมยิ้มหวาน
“อยากได้ผัวนักใช่ไหม”
“ไม่! ฉันไม่อยากได้แล้ว ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันจะไม่ยุ่งกับแกอีก” เห็นผู้หญิงร้องไห้มานับน้อยนับพันก็มีแต่สงสาร แต่กับผู้หญิงคนนี้ที่กำลังร้องไห้อยู่ตรงหน้าภัสดากลับมองว่าน่าสมเพชเกินกว่าที่จะสงสารได้ลง
“ฉันกำลังจะให้เธอมีผัวนี่ไง ไม่เอาแล้วเหรอ แต่คราวนี้ได้เป็นสิบเลยนะ สนใจไหม” หญิงสาวเหลือบมองไปรอบห้องก็เห็นผู้ชายท่าทางน่ากลัวมองมาที่ตนเหมือนเสือที่รอขย้ำลูกกวางอย่างหวาดกลัว
“ม่ายยยยยยยยยย ฉันไม่ต้องการ ปล่อยฉัน! ฉันยอมแล้ว ฉันขอโทษ สาบานเลยก็ได้ ต่อไปนี้จะไม่ไปยุ่งกับแกอีก เชื่อฉันซิ เชื่อฉัน”
“ไหนลองพูดความจริงอันไพเราะให้ฉันฟังหน่อยซิ ว่ามันเป็นมาอย่างไร ฉันจะได้ปล่อยเธอไป”
“ก็ได้ ฉันจะพูด รูปที่ฉันส่งไปให้แกน่ะ มันเป็นรูปฉันกับไอ้บ้านั่น” ภัสดาเหลือบไปมองไอ้บ้านั่นที่สเตฟานนี่พูดถึง แล้วส่งยิ้มให้อีกฝ่ายไปหนึ่งที ทำเอาลูกน้องคนอื่นๆที่ยืนมองขนลุกไปตามๆกัน
“เล่าต่อซิ”
“ฉันตัดต่อเอาหน้าของศิลงไปแทน แล้วก็ส่งให้แก นั่นไม่ใช่ศิหรอกนะ ไอ้บ้านั่นมันคนทำ ฉันไม่เกี่ยว”
“อ้าวอีนี่ มึงนอนให้กูเอา พอเสร็จแล้วก็ให้กูถ่าย ตัดต่อภาพใครก็ไม่รู้แทนหน้ากู มึงสั่งกูทำแล้วมึงมาพูดหมาๆอย่างนี้ได้ไง”
ภัสดาพยักหน้ารับแล้วก้มตัวลงนั่งฟังทั้งสองเถียงกันไปมาอย่างสนใจ บางครั้งนายช่างใหญ่ก็หมั่นไส้หญิงสาวเลยอดไม่ได้ที่จะลงไม้ลงมือไปทีสองที ส่วนชายหนุ่มอีกคนหลังจากโดนเก้าอี้ก็โดนกำปั้นกับฝ่าเท้าหนักไปเกือบนับไม่ถ้วน
“สนุกดีเนอะ เป็นชะนีที่หาความดีไม่เจอเลยจริงๆ”
“ฉันเล่าความจริงไปหมดแล้ว เมื่อไรแกจะปล่อยฉันไป”
“ได้ซิฉันปล่อยไปทั้งคู่นั่นแหละ แต่เดี๋ยวก่อนนะ ฉันหวังดีกับนายจริงๆ ไปเรียนกราฟฟิคเถอะ มันรูปนั่นมันโคตรเนียนเลยว่ะ”
“ขอบคุณที่ปล่อยฉันไป”
“ไม่เป็นไร คนกันเอง”
สเตฟานนี่และคู่ขาลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งออกไปทันที แต่เสียงอลม่านวุ่นวายก็ดังขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับไซเรนของรถเจ้าหน้าที่ตำรวจที่จอดรออยู่ด้านหน้า
“ไปสวีทกันในคุกก็สนุกไปอีกแบบนะ” ภัสดาเอ่ยกับสเตฟานนี่และคู่ขาที่ถูกกุมตัวโดยเจ้าหน้าที่ตำรวจสี่นาย
เจ้าหน้าที่ตำรวจทำงานอย่างรวดเร็ว เสียงชาวบ้านละแวกนั้นเข้ามามุงดูอย่างสนอกสนใจ สเตฟานนี่และคู่ขาถูกใส่กุญแจมือเรียบร้อย เจ้าหน้าที่ตำรวจเข้ามาขอบคุณและทำความเคารพภัสดาแล้วขอตัวกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ นายช่างใหญ่มองตามรถกระบะของตำรวจไทยไปจนลับตา หันมาอีกทีก็เห็นเหล่าลูกหมาตาดำๆส่งยิ้มเซียวๆมาให้อย่างเจียมตัวและอ้อนฝ่าเท้าไปในตัวเช่นกัน เห็นลูกหมาทำงานดี ลูกพี่ใหญ่ก็เลยยิ้มให้หนึ่งทีแทนคำขอบคุณ
“เฮียอย่ายิ้มแบบนี้ได้ไหม ผมขนลุก” ตั้มพูด พร้อมทั้งเข้ามาบีบต้นแขนให้ภัสดาอย่างประจบประแจง
“ภาพที่เฮียยกเก้าอี้ฟาดใส่หมอนั่น มันคงตราตรึงอยู่ในใจแป๊ะตลอดไป เฮียช่างโหดแท้”
“ต่อไปนี้ก็อย่าขัดคำสั่งเฮียบ่อย ได้ยินไหม”
“ครับ!!” ช่างฟิตทั้งสิบต่างเอ่ยออกมาพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย
*************************************************************
สื่อประเภทต่างๆเสนอข่าวเรื่องที่เจ้าหน้าที่ตำรวจจับกุมนางแบบชื่อดังจากต่างประเทศและแฟนหนุ่มได้ที่บ้านพัก แถมยังคันพบว่าทั้งสองมียาเสพติดไว้ครอบครองอยู่จำนวนหนึ่ง นักข่าวสายบันเทิงให้ความสนใจเป็นพิเศษเพราะบุกขึ้นโรงพักถ่ายภาพนางแบบชื่อดังแต่พฤติกรรมเน่าเฟะมาทำข่าวอย่างสนุกสนาน ทำเอาวงการนางแบบเมืองไทยสั่นสะเทือนอยู่ไม่น้อย เพราะถึงแม้สเตฟานนี่จะไม่ค่อยรับงานในเมืองไทย แต่ก็ถือว่าหญิงสาวเป็นคนที่มีชื่อในวงการนางแบบอยู่ไม่น้อย มีสำนักพิมพ์หลายแห่งพยายามขุดคุ้ยไปถึงความสัมพันธ์ครั้งเก่าระหว่างสเตฟานนี่และศิขรินทร์ แต่เมื่อเจอสายโทรศัพท์ที่ส่งตรงมาจากท่านประธานของอินทราทิพย์กรุ๊ปก็เป็นอันต้องล้มเลิกการลงข่าว เพราะไม่อยากให้สำนักพิมพ์ต้องปิดกิจการลง จึงไม่มีใครกล้าขุดคุ้ยเรื่องดังกล่าวขึ้นมาอีก
ศิขรินทร์เอนกายพิงพนักโซฟามองภาพอดีตคู่ควงเมื่อครั้งเรียนปริญญาโทด้วยสายตาสมเพชเวทนา เหลือบไปมองชายหนุ่มที่นั่งเคียงข้างหญิงสาวก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะสภาพหน้าตาที่บิดเบี้ยวและเต็มไปด้วยบาดแผล ทำเอารู้สึกสยดสยองอย่างอดไม่ได้ เมื่อตอนกลางวันเด็กในการปกครองของภัสดาโทรเข้ามารายงานสถานการณ์ทั้งหมดที่เจ้าของอู่ใหญ่บุกเข้าเอาคืนหญิงร้ายชายเลวที่ร่วมกันก่อเหตุป่วนขาเตียงของนายช่างใหญ่และท่านประธานใหญ่ของอินทราทิพย์ หลังจากที่วินัยสืบทราบที่อยู่ของคนทั้งคู่ได้ อีกฝ่ายบอกมาว่าบาดแผลที่อยู่บนตัวของผู้ชายคนนั้นแทบจะทั้งหมดมาจากภัสดาทั้งสิ้น ทำเอาศิขรินทร์ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอแทบไม่ทัน นึกภาพเมียออกฤทธิ์ออกเดช ความเกรงอกเกรงใจก็เพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม
“เผือก น้ำองุ่นในตู้เย็นหมดแล้ว” ชายหนุ่มเหลือบตามองต้นเสียง เห็นคนร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อกล้ามสีขาวคอย้วยเพราะอายุการใช้งานและกางเกงขาสั้นที่เจ้าตัวใส่อยู่บ้านประจำ อดไม่ได้จึงคว้าเอวบางขึ้นมานั่งซ้อนอยู่บนตัก ลวนลามเนื้อตัวหอมกรุ่นได้ไม่นานก็จำต้องปล่อย เพราะนิ้วมือเรียวของอีกฝ่ายบิดเนื้อบริเวณต้นแขงอย่างเอาเป็นเอาตาย
“อดเลยมึง รู้หมั้นไส้ หนึ่งอาทิตย์หลังจากนี้อย่ามาสะกิดกูเด็ดขาด”
“นายช่างใหญ่ครับ สั่งอย่างนี้เอาปืนมายิงดีกว่า”
“ไม่สน น้ำองุ่นหมด หิวข้าวด้วย ทำไรให้สักอย่างดิ”
“เข้าไปอาบน้ำนะครับ เดี๋ยวผมทำกับข้าวรอ”
“แล้วน้ำองุ่นล่ะ” ศิขรินทร์อมยิ้มขำ มองเจ้าของอู่ใหญ่ถามหาน้ำผมไม้รสโปรดปรานอย่างไม่ยอมแพ้
“เดี๋ยววินัย เอาขึ้นมาให้ครับ” เมื่อได้ดั่งใจหมายภัสดาจึงยอมเดินเข้าไปอาบน้ำทันที ส่วนศิขรินทร์ก็เดินเข้าครัวทำอาหารมื้อค่ำให้ภัสดาทันที
ภัสดาใช้เวลาอาบน้ำชำระร่างกายไม่นานก็เดินตามกลิ่นอันหอมโหนชวนน้ำลายสอเข้ามาในครัวทันที เห็นแผ่นหลังหนาของศิขรินทร์ที่กำลังก้มหน้าทำกับข้าวก็พุ่งเข้าใส่ทันที
“เผือกกก วันนี้ไปทำช่วยสงเคราะห์คนมาด้วยล่ะ ช่วยให้ชายหญิงคู่หนึ่งเข้าไปสวีทหวานในห้องกรง กูเป็นคนใจบุญใช่ไหมล่ะ” นายช่างใหญ่สอดแขนรัดเอวสอบของศิขรินทร์เอาไว้แน่น แล้วเล่าให้อีกฝ่ายฟังถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาได้ไม่นาน
“แล้วนายช่างใหญ่เหนื่อยไหมครับ” ศิขรินทร์หันหน้าไปถามเล็กน้อย แล้วก็รีบหันกลับมาผัดเส้นสปาเกตตีในกระทะต่อทันที
“เมื่อยมาก ยกเก้าอี้ฟาดใส่ไอ้หมอนั่นไปหนึ่งที แขนล้าไปหมด ถ้ายกตัวสองแขนกูคงหัก ฮ่าๆ”
“เดี๋ยวคืนนี้นวดให้เป็นอย่างดีเลยครับ” ศิขรินทร์ตักเส้นสปาเกตตีใส่จานสองใบ แต่งหน้าเล็กน้อยก็ต้องค่อยๆประคองจานทั้งสองใบที่มีอาหารเลิศรสอยู่ภายในด้วยความระมัดระวัง เพราะมีร่างโปร่งของภัสดาเกาะติดอยู่ด้านหลัง หันซ้ายแลขวาหรือขยับร่างกายไปทางไหน นายช่างใหญ่ก็เลื่อนตัวตามติดเป็นเงา แต่ถึงอย่างนั้นศิขรินทร์กลับชอบใจที่อีกฝ่ายทำไป คงเพราะอยากอ้อน
“ตลก ไม่เป็นไร กูเกรงใจเดี๋ยวกินน้ำก็หาย เสร็จแล้วใช่ไหม พี่ทานล่ะนะ” นายช่างใหญ่ผละไปทันทีเมื่อเห็นอาหารน่าตารับประทานวางอยู่บนโต๊ะทานข้าวในห้องครัว
“มีที่ไหนครับทานน้ำแล้วหายปวดแขน” ศิขรินทร์นั่งลงฝั่งตรงข้าม แล้วลงมือทานฝีมือตัวเองอย่างช้าๆ
“ก็สูตรพี่ไง แล้ววินัยเมื่อไรจะมา มึงสั่งให้เขาไปซื้อตอนไหน”
“สั่งไปตั้งแต่เช้าแล้วครับ ผมเห็นว่ามันหมดพอดี แต่สงสัยคงเคลียร์งานยังไม่เสร็จก็เลยไม่ได้เอาขึ้นมาให้สักที”
เสียงกริ๊งหน้าห้องดังขึ้นมา ภัสดาและศิขรินทร์เงยหน้าสบตากัน ท่านประธานจึงต้องลุกขึ้นไปเปิดประตูอย่างรู้หน้าที
“มาแล้วเหรอ ช้ากว่านี้นายกับฉันคงโดนนายช่างใหญ่กินหัวแน่นอน เข้ามาก่อนซิ” ศิขรินทร์เชื้อเชิญให้ลูกน้องคนสนิทเข้าห้อง เดินนำเข้าไปในห้องครัว จัดแจงเอาน้ำแข็งในตู้เย็นใส่แก้วเทน้ำผลไม้รสโปรดลงไป แล้วยกไปเสิร์ฟให้เสร็จสรรพ วินัยมองตาไม่กระพริบ รับใช้มาหลายปีเพิ่งเห็นท่านประธานทำอะไรแบบนี้เป็นครั้งแรก
“ทานข้าวมาหรือยังล่ะ นั่งก่อนซิ” ภัสดาเอ่ยถามลูกน้องของศิขรินทร์ที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะ แล้วออกปากให้อีกฝ่ายนั่งลงบนเก้าอี้ว่าง
“ขอบคุณครับ คือผมกำลังจะลงไปหาอะไรทานข้างล่างพอดีน่ะครับคุณพีท”
“พอดีเลย เดี๋ยวให้เผือกมันต้มมาม่าให้ นั่งรอก่อนก็แล้วกัน” ประโยคดังกล่าวของภัสดาทำเอาวินัยถึงกับเหงื่อตก เพราะสายตาคมกริบของศิขรินทร์ที่ตวัดมองมาที่ตนทันที
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมหาอะไรทานที่ร้านอาหารด้านล่างก็ได้ครับ ไม่ต้องลำบากท่านประธานหรอกครับ”
“เผือก ที่กูพูดนี่มึงได้ยินไหม”
“เอารสอะไรล่ะ หมูสับก็แล้วกัน”
“เอ่อครับ” ภัสดาวางช้อนลงอีกครั้งเมื่อศิขรินทร์ลุกออกไปจากโต๊ะ ชวนลูกน้องของศิขรินทร์คุยอย่างเป็นกันเอง
“ถ้าท่านประธานของนายออกนอกลู่นอกทางเมื่อไรก็โทรมาบอกฉันเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจเพราะลูกปืนฉันมีเยอะ” ประโยคนี้ทำเอาท่านประธานและลูกน้องคนสนิทถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ฝ่ายศิขรินทร์นั้นถึงกับยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่ซึมอยู่บนหน้าผากทันที
“ท่านประธานไม่ทำอย่างนั้นหรอกครับ คุณพีทวางใจได้”
“ก็ดีแล้ว ฉันบอกไว้ก่อนไง อ้าวเสร็จพอดี ทานๆไม่ต้องเกรงใจ ไม่อิ่มก็บอก มีเหลือเฟือ”
ศิขรินทร์วางชามมาม่าถ้วยพิเศษที่ใส่พริกแทนความรักทั้งหมดลงไปให้ลูกน้องคนสนิทอย่างหวังดี วินัยมองสีน้ำซุปที่ค่อนไปทางสีแดงของพริกก็ส่งยิ้มฝืดๆให้สองเจ้านายที่นั่งจ้องหน้าตาไม่กระพริบ
“ไม่ต้องเกรงใจนะวินัย ถ้วยนี้แทนคำขอบคุณของฉัน” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบ แล้วหันไปบอกให้ภัสดายกช้อนขึ้นทาน เห็นอีกฝ่ายนั่งรอทานไปพร้อมกันก็อยากให้รางวัลนายช่างใหญ่เป็นจุมพิตที่แก้มนวลสักทีสองทีแต่ติดที่ว่าบรรยากาศไม่เอื้ออำนวยเท่าไร[/b]
-
มาเร็วจังตอนนี้ ดีมากเลยค่ะ
พีทสุดยอดน่ากลัวเหมือนกัน ดีที่ศิไม่ได้ทำจริง
ไม่งั้นอาจสูญพันธุ์ได้ :laugh:
บวกเป็ด
-
นายช่างใหญ่น่ากลัวได้อีก 555 :hao3: :katai2-1:
-
พีทสุดยอดไปเลย 555 :katai2-1:
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
โดนมั้ยล่ะท่านประธานนนนน ฮ่าๆๆๆ
-
นายช่างพีทจัดการชะนีได้เจ๋งมากกกก เล่นเอาคุณเผือก ลูกน้องพีท และก็วินัย กลืนน้ำลายดังเือือกเลย คงคิดได้ว่าถ้านอกใจพีทเมื่อไร โดนพีทจัดหนักแน่
กด+ และ + เป็ด คนเขียน มาต่อได้ไว้ทันใจมาก :katai2-1: :mew1:
-
นายช่างใหญ่ทำบุญให้คู่รักไปรักกันในคุก กุศลเยอะนะเนี่ย ฮ่าๆ
-
ต้องโหดๆแบบนี้แหละนายช่างเรา :katai2-1:
-
ตกใจ ตื่นมาเห็นอัพตอนใหม่ รู้สึกตื้นตันนักเขียนนน น่ารักมากค่ะ
นางชะนีปั่นป่วนชีวิตคู่คนอื่นไป้รื่อยเลยนะ สมแล้วที่โดนจับ หึหึหึ
บวกให้ทั้งนักเขียน ทั้งเป็ดค่าา
-
สะใจอ่ะพีท สมน้ำหน้าชะนีลูกครึ่ง
ปล.ศิต้องเชื่อฟังพีทให้มากๆขึ้นไปอีกนะ 55
-
โอ้ย ซะใจ ฮ่าๆๆ โหดเเท้เหลา
-
เกือบไปแล้วนะศิ นานๆเห็นเฮียพีทโหดกับคนอื่นหนักๆ
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:แสบแบบนี้ไม่มีอีกแล้ว :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
พีทสุดยอดมากกกกก
ท่านประธานระวังตัวไว้ให้ดีนะจ๊ะ อย่าออกนอกลู่นอกทางล่ะ อย่าหาว่านายช่างใหญ่ไม่เตือน หึหึ
-
ตอนที่แล้วร้องไห้จนน่าตกใจ มาตอนนี้โหดซ้า~ ศิถึงกับปาดเหงื่อ อย่าทำให้พีทเสียใจเชียวนะศิไม่งั้นคงจะ"เละ" ฮ่ะๆ
-
นายช่างใหญ่โหดแท้ :katai2-1:
-
กรี๊ดดดดดดดดด
นายช่างใหญ่โหดมาคร่าาาาาาาาา โชคดีนะแม่สเตฟานี่ ~
แอบฮาและสงสารวิันัยอ่ะ คงจำรสชาติมาม่าถ้วยนี้ไปได้อีกนาน กร๊ากกกกก
-
นายช่างใหญ่จัดการนังชะนีนั่นแล้ว ทำเอาคนกลัวไปหลายคนเลย 5555
-
นายช่างใหญ่ช่างโหดแท้!!
-
เอ่อ พีทคนเดียวกันรึเปล่าเนี่ย o13 o13 o13
-
สงสารพี่ศิ :laugh: ไม่ได้ทำไรเลย แต่โดนเมียงอน
-
สงสารคุณวินัยเหลือเกิ๊นนน ผัวเมียทะเลาะวินัยดั๊นนน โดนลูกหลงซะนี่ หุหุหุ
-
:laugh: ดีมากนายช่างใหญ่ แค่นัั้นยังน้อยไปนะ นังชะนีคับอก ตกกระป๋อง :m20: แต่ขำเผือกอ๊ ไปรับตำแหน่งประธานสมาคมกลัวเมียด้วยดีมั้ย อยู่ในโอวาทมากๆ :hao6:
-
โหดจริง :mew5: :mew5:
-
วินัยเ อ้ย โดนทั้งขึ้นทั้งล่อง 555
-
มาต่อแล้ว เฮ้อหายเครียด ดีกันแล้ว เย้
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สงสารวินัยจริงๆ :heaven
-
ภัสดาโหดได้ใจ ชอบมากๆๆๆ ติดใจสุดๆ ขอแบบนี้ อีก 2-3 ฉาก :katai3:
-
โหดจิงนะนายช่างใหญ่ :angry2:
-
น่าสงสาร เผือก 555
-
เผือกจ๋า ถ้ารักตัวกลัวตายก็อย่าไปขัดใจเฮียพีทเค้านะจ๊ะ :m4:
-
อุบะ โหดแท้เหลา 55+ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
555555เอาซะแรงงงงงงงส์
แต่ตอนนายช่างใหญาช็อคนี่น่าสงสารน่าดูเลยอ่ะ แบบนี้ถ้าเกิดไรขึ้นกะเผือกจริงๆนายช่างจะไหวไหมเนี่ยย
-
พีทโหดจริงๆ 5555555
-
เย้อ่านสองตอนรวดเลย
สองตอนนี้คนละอารมณ์เลย ตอนที่แล้วก็งอนกันซ้าาาา ตอนนี้ก็ดีกันแล้ว ==
พีทโหดมากกกกกกก 55555555 โหดแบบนี้เผือกไม่ไปไหนหรอกจ๊ะ :katai2-1:
-
ขอบคุณนักเขียนครับที่มาต่อให้สนุกเหมือนเคย :mew1: :mew1: :mew1:
-
ศิน่ากลัว แต่พีทน่ากลัวกว่า :m20:
-
โหดอ่ะนายช่างใหญ่ แต่สะจายยยยยยยยยยย
คุณศิระวังตัวไว้ให้นะ จะหาว่านายช่างไม่เตือน
-
นายช่างเราโหดแท้ๆ ฮ่าๆ
-
อุ๊ย เผือก อย่าทำอะไรผิดใจนายช่างใหญ่นะจ๊ะ คนไกลตัวยังโดนไปขนาดนั้น คนใกล้ตัวนี่สิ เหอ เหอ
-
พีทสุดยอดมากอะ ทำเอาศิไม่กล้าหือเลย
-
นายช่างใหญ่ได้ใจมากเลย
ส่งคู่รักไปสวีทกันในคุกเหอะเลวขนาดนี้
-
นายช่างใหญ่สุดยอด :mew1: ใจเป็นที่หนึ่งแบบนี้เผือกต้องเกรงใจนายช่างให้มากๆนะ
-
ใจบุญจริงๆ นะนายพีท อิอิ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
นายช่างใหญ่เลิกใจร้ายกับเผือกได้แล้ว
-
โหดแท้
-
นายช่างใหญ่ น่ารักดีแท้ 5555++ :hao3:
น่าเห็นใจเผือกจริงๆ :hao7:
-
เราก้อว่าพี่ศิไม่มีทางออกนอกลู่นอกทางหรอก พีทใจร้อนไปเชื่อนังชะนี ดีนะว่าขับมอเตอร์ไซด์ไม่มีอุบัติเหตุ
ตอนเอาคืน แจ่มมากจ้า
-
พีทเอาอยู่
-
เผือกเอ๊ยยยยยยย
ระดับความเกรงใจพุ่งปรี๊ดเลยดิงานนี้
:m20: :m20:
-
พีทสุดยอด โหดดีแท้
คุณเผือกน่าสงสาร
-
พีทโหดได้ใจดีแท้ เสียวสันหลังแทนศิจริงๆ :try2:
ดีนะที่ศิเป็นคนดีไม่วอกแวกให้พีทต้องหนักใจ
ไม่งั้นได้งัดแม่ไม้มวยไทยมาให้ศิดูเป็นขวัญตาแน่ๆ
ส่วนคนทำก็ได้รับโทษที่ตัวเองก่อไปเรียบร้อยแล้ว
จะมีใครหรืออะไรมาทดสอบทั้งสองคนอีกไหมนะ
นานๆจะได้เห็นพีทโหดสักทีก็เท่ห์ไม่เบาเหมือนกัน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
โอ๊ะโอท่านประธานโดนทำโทษ :z2:
+1แเละเป็ด
-
นายช่างโชว์โหด
-
เคลียร์กันได้ซะที
ไปแกล้งวินัยทำไม เล่นเป็นเด็ก
+1
-
พีทช่างน่ารักอะไรอย่างนี้เนี่ย = =; :ling3:
:katai4: :katai4:
-
แหม แหม...พี่พีทนี่นับวันยิ่งโหดขึ้นนะคะ
พี่เผือก เอ๊ย พี่ศิก็อย่าไปยั่ว(โมโห)พี่พีทบ่อยล่ะ อิอิ
-
นายช่างโหดมาก เผือกหงอไปเลย :ling3:
-
นายช่างโหดแท้!!! แบบนี้พี่ศิไม่กล้าออกนอกลู่นอกทางแน่นอน ถ้าไม่กลัวตายคงออกนอกลู่อ่ะนะ
-
ซวยทั้งเจ้านายลูกน้อง พีทเล่นซะอ่วม
-
ตอนนี้โหดแบบว่า ไม่กล้าหือเลย
-
ดูจากตอนนี้แล้ว :mew5:
คนอ่านลงความเห็นว่านายช่างพีทน่ากลัวกว่าเผือกเน่าหลายเท่า :katai1:
ฟันธง
-
:ruready สงสารเผือก55+
-
พีทโหดมากกก
คุณศิอยู่ในโอวาทเป็นอย่างดี อิอิ
-
ยังไงอ่ะ ไม่เคลียร์
-
สงสารวินัย โดนเผือกเน่าแกล้ง :mew2:
-
ศิที่ว่าโหดๆเจอความโหดของนายช่างใหญ่เข้าไปนี่ถึงกับหดเลยเหอะ :katai1:
ถ้าศิออกนอกลู่นอกทางเมื่อไหร่ระวังจะเจอดีนะ :laugh:
+1 ให้กับความโหดของนายช่างจ้า
-
พีทร้ายน่าดูนะเนี่ย
-
แอบสงสารวินัย มาม่ารสร้อนแรง :m20:
ตอนแรกก็นึกว่านายช่างใหญ่จะชวนกินของดีซะหน่อย ที่ไหนได้ให้กินมาม่าซะงั้น :mew5:
รอนะฮะ :')
-
เข้าสถาบันเกลียมัวแบบภาคภูมิใจมากเลยศิ
-
มาต่อไว ๆ น่ะจ้ะ นึกว่านายช่างใหญ่จะโดนลูกไม้เชย ๆ แบบนี้เล่นงานซะแล้ว :katai1:
-
:hao7:นายช่างใหญ่โหดสุดๆๆ
-
โดนใจหว่ะ
พีท ดีมากอ่ะ ของของเราก้อต้องเป็นของเรานะ
ห้าๆๆๆ
ปล แอบสงสารคุณวินัย โดยซ่ะงั้น หึหึ :)
-
นายช่างโครตเจ๋ง เบย :laugh:
-
โหดอ่ะ...พี่พีททำไมโหดเยี่ยงนี้!!
-
นายช่างใหญ่ออกโรงจัดเต็มเองเลย ดีกรีความเกรงใจของพี่ศิพุ่งปรี๊ดแล้วละจ้า 555
-
นายช่างโหด แต่อ่อนไหว
-
สมน้ำหน้าสเตฟานี่ น่าจะจิกหนังหัวเอาผมมาเผาเล่นซักจุกสองจุก :katai4:
-
:catrun:
-
บทที่ 51
นกปีกหัก
“นายบ้านนอก ที่ร้องไห้ฟูมฟายออกไปตอนนั้นเพราะจัดฉากใช่ไหม ฉันรู้ทันหรอกนะ”
“คุณแม่รู้ได้ไงครับเนี่ย แล้วเป็นไงครับ ผมเล่นเนียนไหมครับ” คุณหญิงวิจิตรตราเบะปากอย่างหมั่นไส้ในคำตอบของลูกสะใภ้จอมเถื่อน แม้บุตรชายจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังอย่างละเอียดแต่นางก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยวาจายุแหย่อีกฝ่ายออกไป
ประตูบ้านอินทราทิพย์เปิดต้อนรับนายช่างใหญ่ตั้งแต่เช้าตรู่ คุณหญิงวิจิตรตราและคุณศิระเดินลงมาตามเสียงที่ดังก้องไปถึงห้องนอน และแล้วความสงสัยก็เลือนหายไปเมื่อเห็นว่าใครเป็นต้นตอของเสียง จะมีใครที่ไหนที่กล้ามาโหวกเหวกเสียงดังอย่างนี้ถ้าไม่ใช่สะใภ้บ้านนอกที่คุณหญิงวิจิตตราทำใจยอมรับได้ยาก เอ่ยถามหาบุตรชายหัวแก้มหัวแหวนคนหน้าเป็นก็พูดเต็มปากเต็มคำว่าไปหาเงินมาเลี้ยงเมีย คุณศิระถึงกับสำลักน้ำชาส่วนคุณหญิงวิจิตรตราถึงกับวิงเวียนศีรษะขึ้นมาทันที และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่แม่สามีและลูกสะใภ้สานสร้างความปรองดองด้วยการมานั่งเล่นที่สนามหญ้าข้างบ้าน ผู้สูงวัยนั่งบนเสื่อผืนใหญ่มองสะใภ้นอกคอกนั่งถอนหญ้าอยู่ข้างๆ
“วันหยุดแทนนี้จะไปยืมปู่ย่าตายาย กลับมาทำอะไรไร้สาระก็ไม่รู้”
“ปู่กับย่าผมเสียไปตั้งนานแล้วครับคุณแม่ คุณตากับคุณยายขายปลาทูอยู่ที่ตลาด”
ภัสดาเอ่ยตามความจริง แต่เพียงไม่ได้บอกว่าแท้จริงแล้วคุณตากับคุณยายนั้นเป็นเจ้าของตลาดใหญ่ในจังหวัดสมุทรสงคราม คุณตากับคุณยายไม่มีอะไรทำก็มานั่งขายปลาทูมองผู้คนที่เดินเข้ามาจับจ่ายใช้สอยในตลาดของตัวเองแก้อาการเบื่อ
“อะไรกันยะ ทำไมถึงปล่อยให้คนแก่นั่งขายปลาทูอยู่ได้ ไม่รู้จักสงสารหรือไง ใช้ไม่ได้เลยจริง”
“พวกท่านไม่อยากอยู่เฉยๆน่ะครับ คุณแม่ครับดูนี่ซิ! ไส้เดือนตัวนี้น่ารักจัง” ภัสดายกไส้เดือนตัวใสขึ้นมาอย่างช้าๆ แล้วยื่นเข้าไปหาแม่สามีที่กำลังนั่งตะลึงอยู่ข้างๆ
“นี่ไอ้บ้านนอก! เอาออกไปเลยนะ น่าเกลียดจริงๆ” ผู้สูงวัยลุกขึ้นยืนแล้วใช้ให้นกที่ยืนหัวเราะอยู่ข้างๆ เลื่อนเสื่อหนีสะใภ้จอมเถื่อนที่ถูกใช้ให้ถอนหญ้าอย่างรวดเร็ว
“น่าเกลียดตรงไหนครับ ออกจะน่ารัก” ภัสดาเอ่ยยิ้มๆ แล้ววางสิ่งมีชีวิตตัวใสลงบนพื้นหญ้าเหมือนเดิม
“พูดมากจริงๆ รีบๆถอนเร็วเข้า เดี๋ยวฝนตก ฉันไม่อยากเห็นนายนั่งทำหน้าเป็นพระเอกมิวสิคหรอกน”
“คุณแม่ติดตามผลงานของผมก็ไม่บอกนะครับ เอาลายเซ็นไหมครับ”
“นก เอายาดมให้ฉันที คุยกับคนบ้านนอกมากๆ แล้วเหมือนจะเป็นลม” หญิงสาวหัวเราะเสียงใสเมื่อได้ยินคุณนายเจ้าของบ้านเอ่ยขอยาดม
ภัสดานั่งทอนหญ้าไปพร้อมๆกับสรรหาถ้อยคำต่างๆนานาๆมางัดข้อกับแม่สามีอย่างสนุกสนาน จนเวลาล่วงเลยมาถึงเที่ยงวัน ภัสดาที่เนื้อตัวมอมแมมด้วยดินก็ขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า กลับลงมาอีกทีก็เห็นท่านประธานใหญ่นั่งหน้าหล่ออยู่ในร้องโถงรับแขก นายช่างใหญ่คิ้วกระตุกอย่างแปลกใจเพราะผลไม้ที่ให้คาร์โบไฮเดรตสูงอย่างเผือกหนีงานมาอีกแล้ว
“เผือก มึงมาอยู่อะไรตรงนี้ สิบสองนาฬิกาสามสิบห้านาที ตอนนี้มึงนั่งแดกข้าวที่บริษัทไม่ใช่เหรอ”
“คิดถึงเมีย ก็กลับมาหาเมียซิครับ” ภัสดาตอบแทนถ้อยคำหวานหูของอีกฝ่ายด้วยฝ่ามือบางที่ทาบทับแผ่นหลังหนาเข้าอย่างจัง
“ถ้าพูดกวนตีนกูอีกคำ มึงโดนแน่”
“ถามคุณหญิงแม่ของพีทซิครับ” ศิขรินทร์เอ่ยยิ้มๆ สบจังหวะกับคุณหญิงใหญ่ของบ้านที่เดินเข้ามาในห้องรับแขกพร้อมกับคุณศิระผู้เป็นสามี
“มาแล้วเหรอเจ้าศิ เมื่อก่อนแม่แกโทรตามสิบรอบกว่าจะมาได้ แต่พอเมียมาอยู่บ้านรีบกลับมาเลยนะ” คุณศิระเอ่ยเหย้าบุตรชาย
“คุณพ่อก็พูดเกินไป ผมไม่ใช่คนอย่างนักสักหน่อย”
คุณหญิงวิจิตตราลุกขึ้นแล้วเดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้าของภัสดา ปรายตามองอีกฝ่ายเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปในครัว นายช่างใหญ่พยักหน้าเข้าใจในคำสั่งที่ออกมาจากสายตาของคุณหญิงใหญ่รีบลุกตามอีกฝ่ายเข้าไปในครัวทันที แม่บ้านและเด็กรับใช้ยืนนิ่งอยู่ด้านข้าง ส่วนมารดาของศิขรินทร์กำลังเดินดูมื้อกลางวันที่เตรียมเอาไว้แล้วบนโต๊ะ
“ออกไปก่อนไป เดี๋ยวฉันจะเรียกอีกที” เหล่าแม่บ้านและเด็กรับใช้ค่อยๆทยอยกันออกไป จนเหลือเพียงคุณหญิงวิจิตตราและภัสดาเพียงสองคน
“สามีกลับบ้านมาเหนื่อยๆก็ต้องรู้จักเอาน้ำเย็นๆไปให้เขาทาน ไม่ใช่นั่งหน้านิ่งไม่รู้เรื่องรู้ราว” ภัสดากระพริบตาอย่างแปลกใจเมื่อผู้สูงวัยเอ่ยจนจบ
“คุณแม่ครับ ที่เรียกเข้ามานี่เพื่อจะบอกเคล็ดลับเอาใจผัวใช่ไหมครับ”
“เปล่าย่ะ ฉันก็พูดไปเรื่อย”
“อย่างงั้นเหรอครับ แต่คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ เพราะแค่นี้ศิมันก็ทั้งรักทั้งหวงผมมากพอแล้วครับ”
“คิดเสียว่าเมื่อกี้ฉันไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น อีกอย่างนะ เสน่ห์ปลายจวักนี่ก็สำคัญ ระวังผัวจะหายเพราะทำอะไรเป็น” สิ้นประโยคของคุณหญิงวิจิตตราภัสดาถึงกับเม้นปากแน่นเพราะพยายามจะกลั้นเสียงหัวเราะอย่างเต็มที่ แม่สามีของนายช่างใหญ่นี่เด็ดไม่แพ้ใครจริงๆ
“ถ้าหาย ก็เอาแหไปว่านก็ได้ครับ”
“ลูกฉันไม่ใช่ปลานะยะ!”
คุณหญิงวิจิตตราเรียกเด็กรับใช้เข้ามายกสำรับกับข้าวออกไปตั้งโต๊ะ ส่วนภัสดามีหน้าที่เดินตามแม่สามีออกไปอย่างจงรักภักดี ท่ามกลางสายตาที่มองมาอย่างให้กำลังใจ ศิขรินทร์มองตำแหน่งที่นายช่างใหญ่นั่งด้วยความตื้นตัน เก้าอี้ที่ถูกเตรียมไว้ให้สะใภ้ใหญ่ของอินทราทิพย์บัดนี้มีถูกครอบครองโดยภัสดา สะใภ้จอมเถื่อนที่มารดาเป็นคนตั้งฉายาให้ แม้จะไม่เห็นว่ามารดาเปิดใจยอมรับแต่โดยดี แต่ท่าทีที่เคยเกลียดชังจากเมื่อก่อนก็เหมือนจะบรรเทาลุเลาลงไปค่อนข้างเยอะ เหลือเพียงถ้อยคำและการเรียกชื่อ เพราะมารดายังเรียกสะใภ้บ้านอินทราทิพย์ว่านายบ้านนอกไม่เคยเปลี่ยน และคงไม่คิดที่จะเปลี่ยน
“คุณแม่ให้ศิหนีงานมาทำไมครับ” ภัสดาเอ่ยขึ้นระหว่างมื้ออาหาร
“วันนี้มีงานเลี้ยงขอบคุณของมูลนิธิเด็กและคนชรา แล้วครอบครัวของฉันก็ถูกรับเชิญให้ไปร่วมงานเพราะเป็นหนึ่งในผู้บริจาค ฉันคจะควงลูกและสามีออกงานย่ะ”
“แล้วไม่ชวนลูกสะใภ้บ้างเหรอครับ”
“อยากไปก็ไปซิยะ ใครเขาล่ามโซ่นายไว้”
ศิขรินทร์ถึงกับหลุดยิ้มเมื่อได้ยินมารดาเอ่ยกับภัสดา แม้ถ้อยคำเมื่อสักครู่จะไม่หวานหูชวนฟังเท่าไรนัก แต่นั่นหมายความว่า คุณหญิงวิจิตตราผู้เป็นมารดารับนายช่างใหญ่เป็นสะใภ้จอมเถื่อนและเป็นครอบครัวอินทราทิพย์อย่างเต็มตัว เหลือบสายตาหันมามองคนที่นั่งเคียงข้าง สบตาสื่อความหมายก็ให้แน่ใจยิ่งขึ้นเพราะภัสดาก็รับรู้ถึงควายนัยนั้นได้เช่นเดียวกัน
“คุณแม่ไม่กลัวผมจะทำขายหน้าเหรอครับ”
“ถ้านายยังพอมีสติและยางอายอยู่บ้างก็น่าจะคิดได้” ภัสดาหันไปสบตากับศิขรินทร์อย่างรู้กันแล้วจึงก้มหน้าทานข้าวต่อ
ตลอดมื้อเที่ยงมีเสียงของคุณหญิงใหญ่ประจำบ้านปะถะฝีปากับลูกสะใภ้ใหญ่คอยสร้างสีสันบนโต๊ะอาหารให้ใครหลายๆคนได้อมยิ้มขำอย่างชอบอกชอบใจ ไม่เว้นแม้แต่คุณศิระประมุขของบ้าน ถึงแม้ลูกสะใภ้จะเป็นผู้ชายแต่ก็ไม่เคยนึกรังเกียจแม้คนในสังคมจะประณามว่าบุตรชายว่าเป็นพวกรักร่วมเพศและตนก็ไม่เคยว่ากล่าวหรือซ้ำเติม ไม่ใช่เพราะยุคสมัยเปลี่ยนไป แต่เป็นเพราะรักและเข้าใจในตัวของศิขรินทร์ที่ใจกล้าเข้ามาบอกว่าสะใภ้ของบ้านอินทราทิพย์เป็นผู้ชาย แม้จะเสียใจอยู่บ้างที่จะไม่มีทางอุ้มหลาน แต่ถ้าต้องตัดพ่อตัดลูกขับไล่ไสส่งบุตรชายเพียงคนเดียวออกจากบ้าน ตนจะไม่มีทางทำเด็ดขาด และมั่นใจได้เลยว่าศิขรินทร์จะเดินออกไปอย่างองอาจอย่างเลือดนักสู้อย่างแน่นอน
“อย่าไปถือสาแม่เจ้าศิเลยนะพีท” คุณศิระเอ่ยเสียงอาทรกับเจ้าของอู่ใหญ่ระหว่างนั่งดูโทรทัศน์ในห้องรับแขก หลังจากทานอาหารเที่ยงเสร็จแล้วสองแม่ลูกก็ขึ้นไปเลือกชุดที่ด้านบน ปล่อยให้ประมุขของบ้านและลูกสะใภ้นั่งพักผ่อนอยู่ด้านล่าง
“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณแม่คงรักและเอ็นดูพีทมาก”
“แล้วจะไม่ไปจริงๆเหรอ”
“คงไม่ได้ไปหรอกครับ ป๊ากับแม่ให้ไปหาที่บ้าน”
“เจ้าสัวภาสกับคุณนายจันทร์สบายดีใช่ไหมพีท” ประมุขของบ้านเอ่ยถาม เศรษฐีเมืองหลวงรวมไปถึงนักธุรกิจหลากหลายวงการต่างรู้จักตระกูลพิชัยภักดีเป็นอย่างดี ยิ่งปัจจุบันโอนกรรมสิทธิ์ทั้งหมดให้ภัสดาเป็นผู้ดูแลทำให้ใครก็อยากจะทำความรู้จักกับเจ้าของอู่ซ่อมรถชื่อดัง คงจะมีแต่คุณหญิงวิจิตตราที่ไม่รู้ว่าเบื้องหลังของสะใภ้จอมเถื่อนนั้นเป็นมาอย่างไร
“สุขสบายอยู่บนความลำบากของลูกนั่นแหละครับคุณพ่อ” ภัสดาเอ่ยถึงบิดาและมารดาอย่างอดไม่ได้ งานอดิเรกของคนทั้งคู่ที่ภัสดาไม่เคยจะแก้หายนั่นก็คือเดินเข้าเดินออกคาสิโนที่ฮ่องกงเป็นว่าเล่น เอ่ยห้ามอย่างไรก็ไม่ฟัง เดี๋ยวนี้ภัสดาจึงใช้ไม้หนักงอนไม่กลับบ้านเป็นเดือนๆ เจ้าสัวภาสและคุณนายจันทร์ถึงยอมอยู่ติดบ้าน
ทั้งสองนั่งคุยกันจนกระทั่งช่างแต่งหน้าและช่างทำผมของคุณหญิงวิจิตตรามาถึง ลูกสะใภ้จึงนำทั้งสองขึ้นไปด้านบน ส่วนศิขรินทร์ก็ถูกจับทำผมไปเหมือนกัน นายช่างใหญ่กำลังจะหมุนกายออกมา แต่โดนประธานหน้าหล่อดึงเข้าไปในห้องนอนใหญ่เสียก่อน
“จะกลับบ้านจริงๆเหรอพีท ไม่ไปกับผมแน่นะ” ศิขรินทร์เอ่ยถามเสียงออดอ้อน แม้จะเป็นงานการกุศลแต่ก็จัดค่อนข้างใหญ่พอสมควร ใจอยากจะให้ภัสดาไปด้วยแต่เจ้าสัวภาสและคุณนายจันทร์โทรมาบอกให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนกลับบ้าน ศิขรินทร์จะเอ่ยทัดทานก็ไม่ได้ เพราะนานๆครั้งครอบครัวพิชัยภักดีจะอยู่พร้อมหน้ากัน
“ไม่ไปครับคุณเผือก คุณพีทจะกลับบ้าน จากนั้นก็ทางใครทางมัน”
คำว่าทางใครทางมันทำเอาอารมณ์หวงอารมณ์หึงตีขึ้นมาแทบทันที ฝ่ามือหนาดึงคนร่างโปร่งล้มลงไปบนเตียง จับถอนขนจนเนื้อตัวเปลือยเปล่าก็นาบกายลงไปเคียงข้างทันที ประธานบริษัทใหญ่กำลังสั่งสอนคนปากด้วยดีเสน่ห์หาและรสรักที่หวานนุ่มจนนายช่างใหญ่ครางแทบไม่หยุด ฝ่ามือบางที่เคยผักไสก็สอดเข้ามาคล้องคอกอดรัดเอาไว้แน่น เมื่อร่างกายรวมกันเป็นหนึ่งบทเพลงแห่งรักก็ขับขานขับกล่อมคนทั้งคู่ไปอย่างช้าๆ ศิขรินทร์จูบซับทุกความหวานจากโพรงปากของภัสดาเอาไว้ในอก กักเก็บเป็นกำลังแรงใจ เสียงเหนื่อยหอบและลมหายใจกรุ่นร้อนที่ผิวแก้มสากอยู่นั้นทำให้ศิขรินทร์รู้สึกเต็มตื้นขึ้นมาในอก ได้ครอบครองร่างโปร่งที่แสนหอมหวานไม่ว่าแตะหรือไล้นิ้วไปทางไหนก็ชวนหลงใหลจนยากจะห้ามใจไม่ไหวอยู่ทุกครา พายุแห่งรักที่โหมพัดกระหน่ำชะลอกำลังลงอย่างช้าๆ พายุพัดผ่านไปเหลือทิ้งไว้แต่ร่องรอยแห่งรักที่ตีตราของไปทั่วร่างโปร่งของภัสดา ศิขรินทร์ลุกขึ้นเดินไปคว้าผ้าขนหนูผืนหนามาพันรอบเอวสอบ แล้วก้มลงไปโอบประคองร่างเปลือยเปล่าของภัสดาเข้าห้องน้ำ
นายช่างใหญ่ที่ไร้เรี่ยวแรงจะเอ่ยทัดทานจึงปล่อยให้ประธานหน้าหล่อลงมือทำความสะอาดร่างขาวนวลของตัวเองอย่างเต็มที่ เสร็จแล้วร่างโปร่งก็ถูกอุ้มออกมาวางลงบนเตียงนอนหลังใหญ่ ดวงตากลมโตจ้องมองฝ่ามือหนาที่กำลังกลัดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้อย่างรักใคร่ ไร้เสียงพูดคุยหรือเอื้อนเอ่ยมีเพียงเสียงลมหายใจร้อนของทั้งคู่ที่ได้ยินแทบจะชัดเจน ศิขรินทร์ผละออกมาดูฝีมือของตัวเองด้วยความภูมิใจ การจับนายช่างใหญ่อาบน้ำแต่งตัวไม่ได้ทำให้ตนรู้สึกเหนื่อยหรือลำบากใจ กลับดีใจและภูมิใจเสียด้วยซ้ำที่ได้เป็นเจ้าของร่างกายและหัวใจของนายช่างใหญ่แต่เพียงผู้เดียว
“จะรีบไปรับนะครับ”
“ไม่ต้องไปรับก็ได้ วันนี้จะนอนที่โน่นเลย” ภัสดายกหมวกนิรภัยขึ้นแล้วส่งยิ้มหวานหยดย้อยให้ศิขรินทร์อย่างแกล้งๆ
“ไม่อนุญาตครับ” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบมองคนในที่นั่งค่อมรถจักรยานยนต์ยี่ห้อดังที่แต่งเครื่องและทำสีอย่างสวยงามด้วยความห่วงใย นายช่างใหญ่ดื้อจะขับรถกลับไปให้ได้และไม่ยอมให้คนขับรถไปส่งที่บ้าน ศิขรินทร์จะไม่ห่วงไปมากกว่านี้เลยถ้าคนร่างโปร่งไม่แรงกำลังครบร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะกิจกรรมสานรักที่เพิ่งผ่านมาได้สักครู่ทำเรี่ยวแรงของนายช่างใหญ่หายไปเกือบห้าสิบเปอร์เซ็นต์
“ใครอนุญาตมึง นี่กูอนุญาตตัวเอง”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องไป” ภัสดาสบตากับศิขรินทร์ที่ฉายแววจริงจังก็อมยิ้มหวาน เผือกมันน่ารักจริงๆ
“กูล้อเล่น ไปล่ะ”
ศิขรินทร์มองตามแผ่นหลังของภัสดาที่ค่อยๆเคลื่อนออกไปอย่างช้าๆด้วยความเป็นห่วง เหตุการณ์ตอนนี้ยังไม่น่าไว้วางใจ เพราะยังเหลือตัวการสำคัญที่อยู่เบื้องหลังอย่างเสี่ยเฒ่าเจ้าเล่ห์ที่ยังลอยนวลอยู่ และจะไม่มีทางวางใจได้อย่างแน่นอนถ้าหากเสี่ยจักรยังอยู่ปกติสุขอยู่บนโลกใบนี้
***************************************************
ต่อด้านล่าง
-
ภัสดาจอดรถจักรยานยนต์คันโปรดของตัวเองเสร็จเรียบร้อยก็เดินเข้าบ้านอย่างแปลกใจเพราะเห็นรถยนต์ของเพื่อนสนิทจอดอยู่ในโรงรถเคียงข้างกับรถสปอร์ตคันหรูของตนเอง
“เฮียครับ คุณคีย์กับคุณนายรออยู่เลยครับ” ภัสดาพยักหน้าแล้วยื่นหมวกนิรภัยที่สวมใส่เป็นประจำให้มะขาม
“มีงานอะไรกันหรือเปล่า คนเต็มบ้านเชียว”
“งานแต่งเฮียกับดาราฮอลลีวูดหรือเปล่าครับ ไอ้ขามก็ไม่ค่อยรู้” ภัสดาเลยให้รางวัลคนไม่ค่อยรู้เรื่องเป็นกำปั้นทุบหลังไปเล็กๆน้อยๆ มะขามเบ้หน้าเพราะต่อให้กาลเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนผัน ลูกพี่ของมันก็ยังคงแรงดีไม่ตก ทุบเมื่อไรหลังร้าวเมื่อนั้น
“ยังไม่แต่งเว้ย แต่อยู่ก่อนแต่งนี่คงไม่เป็นไรมั้ง ฮ่าๆ” มะขามกระพริบตาปริบๆ มองแผ่นหลังของลูกพี่ที่เดินเข้าบ้านแล้วประมวลคำพูดที่เพิ่งได้ยินมาอย่างช้าๆ
“อยู่ก่อนแต่ง อยู่ก่อนแต่ง ห๊ะ! เฮียยยยยยยย ไม่ได้นะมันผิดผี”
ภัสดาเดินเข้ามาในบ้านเห็นมารดาและคีย์ตากำลังนุ่งคุยกันอย่างออกรสสังเกตจากสีหน้าก็พอจะเดาออก คุณนายจันทร์เงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มหวานให้บุตรชายแล้วจูงมือมานั่งที่โซฟา ส่วนคีตาก็ขยับเข้ามาใกล้ทันที เจ้าของอู่ใหญ่ขมวดคิ้วแปลกใจอยู่ไม่น้อยกับท่าทางของแม่และของเพื่อน
“พีท ตั้งแต่เป็นแม่เป็นลูกกันมา แม่ไม่เคยต้องทำให้ลูกต้องเจ็บช้ำน้ำใจเลยใช่ไหม”
“ทำไมจะไม่เคยครับ แม่เอาเงินไปตัดชุดกี่เพ้าหมดเกือบห้าล้าน เรื่องนี้พีทไม่เคยลืมเด็ดขาด” ผู้สูงวัยส่งสายตาค้อนๆให้บุตรชายโทษฐานที่เอาเรื่องจริงมาพูด
“แต่มันก็ผ่านมาแล้ว ใช่ไหมคีย์” คุณนายประจำบ้านพิชัยภักดีหันไปหาแนวร่วมที่นั่งส่งยิ้มอยู่ข้างภัสดาทันที
“จริงครับ อดีตมันผ่านมาแล้ว ก็ผ่านไปนะพีท อย่าไปจำมันเลย”
“เดี๋ยวนี้ แม่กับคีย์เป็นอะไรหรือเปล่า แปลกๆนะ”
“แม่กับคีย์ปกติดี แล้วพีทตกลงไหม” ภัสดาขมวดคิ้วมุ่นในถ้อยคำของมารดา ตกลงอะไร นายช่างใหญ่มึนไปหมดแล้ว
“ตกลงอะไรครับ”
“ตกลงไหมล่ะพีท” คีตาเอ่ยสนับสนุนถ้อยคำของคุณนายจันทร์
“ตกลงก็ได้ครับ” ภัสดาเมื่อเห็นว่าไร้หนทางที่จะเดินจึงต้องเอ่ยปากตอบรับออกไป เพราะถ้าไม่พูดออกไปคงโดนเค้นกันทั้งวันทั้งคืนแน่นอน คุณนายจันทร์ร่วมมือกับคีตาทำอะไรสักอย่างแน่นอน และอะไรสักอย่างที่เป็นความลับอยู่นั้นเหมือนกับว่าจะทำให้นายช่างใหญ่เดือดร้อนลงไปด้วย
“นั่นไง! แม่ว่าแล้ว ลูกชายแม่น่ารักที่สุดในสิบโลก มาให้แม่หอมแก้มสักสิบซิลูก” นายช่างใหญ่ยื่นแก้มให้มารดาอย่างงุนงง แต่เมื่อได้ยินถ้อยคำของมารดาความสับสนงุนงงก็หายไปทันที
“คืออย่างนี้นะพีท แม่ให้พีทไปงานเลี้ยงของมูลนิธิหน่อย ไปแปปเดียว ป๊าของลูกก็ไป คีย์ก็ไป”
“พีทไม่ไปเด็ดขาด แม่ก็รู้ว่าพีทไม่ชอบ”
แม้จะเกิดมาบนกองเงินกองทองแต่ภัสดากลับไม่ชอบความฟุ่มเฟือย หลายครั้งที่บิดาและมารดาพยายามชักชวนให้ไปออกงานสังสรรค์ต่างๆนานาแต่ตนก็ปฏิเสธไปอย่างไม่ใยดีและไม่คิดที่จะไปเด็ดขาด เพราะเบื่อหน่ายความเสแสร้งและใส่หน้ากากเข้าหากันของคนชนชั้นกลาง เครื่องแต่งกายและเครื่องประดับหรูหราเป็นเพียงเปลือกนอกที่ใส่มาเพื่ออวดฐานะ อวดเงินทอง จริงไม่ใช่เรื่องแปลกที่สื่อมวลชนแขนงต่างๆจะไม่ค่อยรู้จักทายาทหนึ่งเดียวของเจ้าสัวภาส มหาเศรษฐีที่รวยติดอันดับของเมืองไทย
“แต่เมื่อกี้พีทตกลงแล้ว คีย์เป็นพยาน” คีตาพยายามช่วยผู้สูงวัย อยากให้ความตั้งใจของคุณนายจันทร์ที่จะควงลูกชายออกงานเป็นจริง
“นั่นเพราะแม่กับคีย์ เจ้าเล่ห์เพทุบายต่างหากล่ะครับ”
“พีททำเพื่อแม่แค่นี้ไม่ได้เหรอ” ไม้เด็ดหนึ่งเดียวของคุณนายจันทร์ที่ไม่ว่าเมื่อก็ได้ผลอยู่เสมอ
“แต่แม่ครับ พีทไม่ชอบจริง”
“.....................” ผู้สูงวัยนั่งนิ่งหันข้างให้บุตรชายทันที ภัสดาถึงกับหน้าถอดสีเมื่อเห็นมารดางอนขึ้นมา แท้ที่จริงแล้วเบื้องหลังของคุณนายจันทร์นั้นกำลังพยายามบีบน้ำตาเพื่อเรียกความสงสารจากบุตรชายอย่างเต็มที่
“นี่แม่ต้องร้องเลยเหรอ อะไรจะขนาดนั้นอ่ะแม่ พีทแค่ไม่ไปงานเองนะ”
“ใช่ซิ แม่มันไม่สำคัญ” พูดเสียงสะอื้นอย่างสุดแสนทรมาน
ภัสดาหันมามองหน้าของเพื่อนสนิทแล้วก็ต้องผิดหวังเพราะคีตาเองก็งอนหนักไม่แพ้กัน ในเมื่อแม่กับเพื่อนอาการหนักอย่างนี้ นายช่างใหญ่ตัวเล็กๆจะไปทัดทานอะไรได้
“ไปก็ไปครับ”
“เย้!!!!”
“แม่! เมื่อกี้ร้องไห้ไม่ใช่เหรอ”
“เมื่อกี้ร้อง แต่ตอนนี้ไม่ร้องแล้วไง ไปๆ ขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว หนูคีย์เตรียมชุดมาให้ลูกเยอะเลย” ภัสดาถึงกับส่ายหัวไปมากับความดาราเจ้าบทบาทอย่างมารดา แล้วน้ำตากับเสียงสะอื้นเมื่อกี้มันอะไรกัน
ภัสดายอมนั่งนิ่งให้แม่และเพื่อนจับแต่งโน้นเสริมนี่โดยไม่ขัดขืน ไหนๆก็ไหนแล้วเอาใจคุณนายจันทร์เสียหน่อยคงไม่เสียหายเท่าไร นายช่างใหญ่มองชุดทักซิโด้ที่อยู่ในมือของคีตาแล้วกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ชุดที่เป็ทางการอย่างนี้แทบได้ถูกเนื้อต้องตัวภัสดาเลย แต่ดูเหมือนว่าคราวนี้คงต้องทำใจเสียแล้ว
“ถ้าพีทใส่ชุดนี้ ต้องหล่อมากแน่ๆ”
“ของมันก็แน่นอยู่แล้ว ก็คนมันหล่อ”
“แต่แฟนหล่อกว่า”
“คีย์พูดถูกใจแม่ มามะ แม่ให้รางวัล” ภัสดามองสองแม่ลูกคู่ใหม่ที่หอมแก้มกันไปมาแล้วเบะปากอย่างหมั่นไส้ เข้าข้างลูกเขยกันเข้าไป แต่ไอ้เผือกมันก็หล่อจริงๆนะ แต่เรื่องอะไรที่นายช่างใหญ่จะเอ่ยปากชมไปตรงๆ เดี๋ยวแมวไอ้เหลิงพอดี
ภัสดาเข้าไปเปลี่ยนกางเกงสแลคให้ห้องน้ำ กลับออกมาก็มีคีตาช่วยสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวให้พร้อมกลัดกระดุมให้เสร็จสรรพ ส่วนคุณนายจันทร์ก็ช่วยบุตรชายยัดเสื้อเข้ากางเกงอย่างสนุกสนาน โบว์หูกระต่ายถูกนำมาติดไว้เรียบร้อย และผ้าคาดเอวก็ตามมาให้ลำดับถัดมา ปิดท้ายด้วยเสื้อสูทที่ตัดเข้ารูปภัสดาอย่างพอดิบพอดี คุณนายจันทร์ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดอย่างชอบออกชอบใจที่เห็นบุตรชายถูกราศีผู้ดีพันธ์แท้จับเต็มเปา และก็ไม่ต่างไปจากคีตาที่มองเพื่อนสนิทอย่างชื่นชม
“พีทหล่อมาก”
“ขอบคุณครับ”
คีตาส่งยิ้มให้เพื่อนสนิทแล้วดึงให้นายช่างใหญ่มานั่งลงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง จากนั้นก็เริ่มลงมือแต่งหน้าทำผมให้ทายาทพิชัยภักดีทันที คุณนายจันทร์แยกออกไปแต่งหน้าแต่งตัวที่ห้องนอนเพราะเจ้าสัวภาสเข้ามาตามถึงในห้อง คนเป็นพ่อมองหน้าลูกนิดหน่อยแล้วเอ่ยอย่างได้ใจความว่า
“แต่งอย่างนี้แล้วรู้เลยว่าเชื้อพ่อมันก็แรงอยู่เหมือนกัน”
กว่าจะจับนายช่างใหญ่แต่งตัวเสร็จทำเอาดีไซน์เนอร์ชื่อดังอย่างคีตาถึงกับลมจับแต่แล้วก็ผ่านมาได้อย่างทุลักทุเล คีตาปล่อยให้นายช่างใหญ่นั่งสำรวจตัวเองอยู่หน้ากระจก ส่วนตัวเองก็เข้าไปอาบน้ำแต่งตัวทันทีเพียงไม่นานก็ออกมาชุดเสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนสวมทับด้วยสูทดูเป็นทางการขึ้นมาทันที
“แม่ควงหนุ่มๆออกงานอย่างนี้ สาวๆหรือหนุ่มๆจะอิจฉาแม่ล่ะเนี่ย “ คุณนายจันทร์เอ่ยเหย้าภัสดาและคีตา เมื่อทุกคนพร้อมรถลีมูซีนคันใหญ่ก็เคลื่อนตัวออกจากคฤหาสน์พิชัยภักดี มุ่งหน้าสู่ห้องแกรน์บอลลูมของโรงแรมชื่อดังทันที
ห้องโถงขนาดใหญ่ถูกตกแต่งด้วยดอกไม้สีสันสวยงามส่งกลิ่นหอมไปทั่วทั้งบริเวณ แขกที่ถูกรับเชิญมาในงานคือผู้ใจบุญที่บริจาคเงินให้มูลนิธิเด็กและคนชรา แต่จำนวนผู้บริจาคส่วนใหญ่หวังจะอวดฐานะและศักดินาของตนเอง จะเพียงไม่กี่คนที่ปิดทองหลังพระ บริจาคเงินจำนวนมากแต่ไม่ประสงค์ออกนาม นักข่าวและช่างภาพจากหลายสำนักที่ได้รับบัตรเชิญต่างเดินเก็บภาพและสัมภาษณ์ดารานักแสดงหรือไฮโซหนุ่มสาวที่กำลังตกเป็นข่าวอยู่ในขนาดนี้ ศิขรินทร์ที่ยืนนิ่งอยู่ที่มุมห้องเริ่มสับสนขึ้นมาเล็กน้อยว่าตกลกแล้วงานนี้จัดขึ้นมาเพื่อให้ดารามาแก้ข่าวหรือแก้ต่างให้ตัวเองหรือว่าจัดเพื่อขอบคุณผู้บริจาคกันแน่
“ท่านครับ ระวังตัวด้วยนะครับ ผมเห็นลูกน้องของเสี่ยจักรวนเวียนอยู่แถวนี้”
“คุ้มกันพ่อกับแม่ฉันไว้ดีๆ อย่าให้คลาดสายตาเด็ดขาด”
ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบ แล้วกวาดตามองผู้คนที่เดินผ่านหน้าไปมาด้วยสายตาที่นิ่งเฉยไม่ส่อแววใดๆ วินัยกันนักข่าวและหญิงสาวที่หวังจะเข้ามาสานสร้างความสัมพันธ์กับเจ้านายของตนออกไปอย่างรู้หน้าที่ อักทั้งวิธีนี้ยังช่วยไม่ให้คนร้ายเข้าถึงตัวของศิขรินทร์ได้
พิธีกรสาวสวยกับหนุ่มหล่อเดินออกมาท่ามกลางเสียงปรบมือเกรียวกราวดังสนั่นไปทั่วห้องโถงใหญ่ ทั้งสองคนกล่าวต้อนรับแขกที่มาในงานอย่างเป็นทางการ และลำดับต่อมาคือการแสดงของเด็กๆในมูลนิธิปิดท้ายด้วยการเดินแฟชั่นโชว์จากห้องเสื้อของคีตา ศิขรินทร์อมยิ้มเล็กน้อยเพราะคีตาคือคนที่กรุง วรยศตามจีบมาหนึ่งปีเต็มแต่เพราะความใจแข็งเลยทำให้ทั้งสองยังคงเป็นแค่คนรู้จักกันเท่านั้น
“มูลนิธิต้องขอบคุณทุกๆท่านที่ร่วมบริจาคมาทุกคนเลยนะคะ และเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาเรามาพบกับผู้ใจบุญที่บริจาคเงินให้กับมูลนิธิเป็นจำนวนสิบล้านเลยค่ะ” เสียงพูดคุยดังอื้ออึงขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินจำนวนเงินที่พิธีกรประกาศ
คุณหญิงวิจิตตราปรบมืออย่างตื่นเต้นเพราะไม่นึกว่าจะมีคนบริจาคเงินเยอะถึงเพียงนี้ ขนาดครอบครัวอินทราทิพย์นั้นบริจาคเพียงแค่สองล้านเท่านั้น ผู้ที่บริจาคคงรวยไม่เบาไม่อย่างนั้นคงไม่กล้าเอาเงินสิบล้านมาทำบุญขนาดนี้
สิ้นเสียงของพิธีกร แสงไฟในงานก็มืดลงทันทีพร้อมๆกับคนด้านล่างเวทีที่พร้อมใจกับเงียบฟังรอดูว่าใครจะก้าวเดินออกมา แล้วไฟสปอร์ตไลต์ดวงใหญ่ก็กลับมาทำงานอีกครั้ง พร้อมกับการปรากฏตัวของผู้ใจบุญที่ใครหลายๆคนอยากเห็นหน้า
“ขอเสียงปรบมือให้ครอบครัวพิชัยภักดีด้วยค่ะ” เสียงปรบมือดังเกรียวกราวขึ้นมาทันที
“นี่คือโฉมหน้าของผู้ใจบุญค่ะ เจ้าสัวภาสและภรรยาวันนี้ควงลุกชายมางานด้วย คงต้องให้ช่างภาพสื่อมวลชนเก็บภาพเอาไว้เยอะๆแล้วล่ะค่ะ นานๆจะได้เห็นครอบครัวมหาเศรษฐีของเมืองไทยอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอย่างนี้”
ศิขรินทร์แปลกใจอยู่ไม่น้อยที่เห็นนายช่างใหญ่ขึ้นไปอยู่บนเวทีถ้านี่เป็นการเปิดตัวสะใภ้อินทราทิพย์ก็พูดได้ว่าสมเกียรติและสมศักดิ์ศรีเป็นอย่างมาก แต่แรงกระตุกบริเวณแขนทำให้ร่างสูงต้องรีบก้มลงไปมองทันที
“มองแม่ทีว่า ที่ยืนอยู่บนเวทีไม่ใช่ไอ้บ้านนอก” ศิขรินทร์หลุดเสียงหัวเราะออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ามารดากำลังจะเป็นลมในไม่ช้า จึงพยักหน้าให้บิดาเข้ามาโอบกระชับร่างของมารดาไปพิงไว้ที่อก
“นั่นแหละครับ คนเดียวกันเลย สะใภ้เถื่อนของแม่กับไอ้บ้านนอกเป็นคนเดียวกันครับ”
“ไอ้บ้านนอกเป็นลูกของเจ้าสัวภาสเหรอศิ” คุณหญิงวิจิตตราเอ่ยถามบุตรชายเสียงระโหยโรยแรง ความจริงที่เพิ่งได้รับรู้ทำเอาอยากจะเป็นลมล้มลงไปตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด
“ใช่ครับ ภัสดา พิชัยภักดี ทายาทหนึ่งเดียวของตระกูลพิชัยภักดี” กำลังจะเอ่ยปลอบมารดาเสียงปืนก็ดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงกรีดร้องของอิสตรีที่เปล่งเสียงออกมาอย่างตกใจระหวาดกลัว
ศิขรินทร์ดึงมารดาและบิดานั่งลงทันที พร้อมทั้งให้วินัยพาผู้สูงวัยทั้งสองออกไปจากงานทันที หัวใจกระตุกขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองบนเวทีอย่างรวดเร็วแต่เมื่อเห็นภัสดาเจ้าสัวภาสและคุณนายจันทร์ปลอดภัยก็ยิ้มออกอย่างเบาใจ บอดี้การด์ที่ตามคุ้มครองภัสดาเข้ามาคุ้มกันเจ้าสัวภาสและภรรยาทันที แต่ภัสดาที่มองเห็นศิขรินทร์ยังอยู่ที่เดิมก็ลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งออกไปหาทันที
ปังงงงงงงงงงง!!!!!!!!
ภาพที่เห็นทำเอาหัวใจหยุดเต้น ภัสดาที่กำลังจะวิ่งมาหาตนถูกยิงเข้าอย่างจัง ท่อนขาเรียวยาวก้าวเข้าไปรับคนร่างโปร่งที่ถูกยิงเป็นนกปีกหักเข้ามาสู่อ้อมกอด สรรพสิ่งรอบกายพลันหยุดนิ่งหูทั้งสองข้างไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น เพราะตอนนี้ศิขรินทร์กลังจดจ่ออยู่กับร่างที่ชุ่มไปด้วยเลือดของภัสดา ฝ่ามือหนายกลูบผิวแก้มเนียนที่สูดกลิ่นดอมดมอยู่ทุกเช้าค่ำ รอยยิ้มอ่อนแรงที่ส่งมาให้ทำเอาอินทรีเงินยิ้มทั้งน้ำตา ริมฝีปากหนาคบเม้มเข้าหากันกลั้นเสียงสะอื้นอย่างเต็มที่ เลือดสีแดงฉานไหลออกมาจากบาดแผลอยู่ตลอดเวลา ศิขรินทร์ไม่สนอะไรอีกทั้งนั้น ใจภาวนาว่าภาพที่นายช่างใหญ่นอนจมกองเลือดอยู่เบื้องหน้ามันไม่เป็นความจริง
“อย่าทิ้งผมไปนะพีท!”
๐ ยาวไปไหม อิอิ
๐ ปวดหลังมาก กว่าจะพิมเสร็จ
๐ ใครช็อค................................ยาดมนะ ฮ่าๆ
๐ อัพตอนดึกๆ ก็เลยอยากบอกว่าฝันๆๆๆๆๆ จุฟฟฟฟฟฟฟฟ
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
จิ้มมม อิอิ
-
ดึกจิงๆครับ ขอบคุณมากเลย
เปิดตัวได้อลังการงานสร้างมาก นายช่างใหญ่ หญิงแม่ถึงกับลมใส่ :laugh: ผัวก้อบอกแล้วว่าอย่าเชิดมากเปนไงล่ะคอหักเลยงานนี้
แต่ที่ทำเอา :mew2: คือนายช่างปีกหักเนี่ย ไม่ดีนะ อย่าเปนอะไรนะ เฮียพีท :hao5: ต่อไป เตรียมดูฉากสงครามโลก อิเผือกแก้แค้น :katai1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
เห็นชื่อตอนก็ว่าใจไม่ไดีแล้ว ว่าใครจะปีกหัก o22
นายช่างของเรานี่เอง ฮรือออออออออออออ อิเสี่ยจักรแกตายแน่ เผือกเอามันให้ตายเลย
มันทำร้ายพีททททท ฮรืออออออ
ขอยามดมหน่อย กำลังจะเป็นลมตามคุณหญิงแม่ไปละ
นายช่างใหญ่อย่าทิ้งเผือกมันไปนะ :o12:
-
Unexpected situation! Shocked me!
-
มันค้างมาก :serius2: :serius2: :serius2:
รอดูฉากสงครามการล้างแค้น :pig4: :pig4: :pig4:
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: ม่ายน๊าาาาาาาาาาา
-
พีทอย่าเป็นไรนะ!!!
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงง
มันค้างมากๆเลยนะคนเขียน
โอ้ยยย พีทอย่าเป็นอะไรไปน้า
-
ม่ายน๊าาาาาาาาาาา :o12: :o12: :o12: :o12: ค้างอ่ะ มาต่อเร็วๆ นะ
-
พีทปลอดภันนะจ๊ะ เอาใจช่วยศิและพีท :hao5:
แก้แค้น ถอนรากถอนโคนความชั่นให้หมดไปเลย
บวกเป็ด
-
ยาดม ยาดมให้หนูหน่อยยย กรี๊ดดดด :a5:
+-----------------------+
มา edit คำผิดให้จ้า
สับสนขึ้นมาเล็กน้อยว่าตกลกแล้ว >>> ตกลง
ควงลุกชาย >>> ลูกชาย
-
ค้างอย่างแรงงงงงง :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
โอ้ยยยย มันค้างครับผมอย่าใจร้ายกับผมเลยมาต่อเถอะ :ling1: :ling1: :ling1:
-
กรี้ดดดดดดดด นี่มันอะไรเนี่ย :katai1: :katai1:
-
คือ.................................................
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :ling1: :z3: :serius2: :fire:
อะไรเนี่ยยยยยย เริ่มต้นมาดีๆ อิเสี่ยนี่ยังไม่จบใช่มั๊ย ห๊าาาาาาาาาาาา
อร๊อยยยยยยยยยยยยยยยยยย จะอะไรกันนักกันหนา :katai1:
พี่ศิ เอามันให้ตาย ไม่ต้องผุดต้องเกิดเเล้วแม่ง :z6: :beat:
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พีทอย่าเป็นอะไรนะ คนเเต่งห้ามเเต่งแบบหักมุมด้วย ไม่งั้นจะให้เป็นเหมือนมารตีเลยยยยยย>>ขู่?
เเง๊ :o12:
เป็นกำลังใจให้มาต่อเร็วๆนะคะ :กอด1: :L2:
-
ไม่นะะะะะะะะะ
:sad4: :sad4:
-
ขอเถอะ ขอให้ไอ้เสี่ยโดนจับตัดเเขนตัดขาตัด… เเล้วค่อยปล่อยมันไปเป็นอิสระ
-
จัดการถอนรากถอนโคนมันเลยศิ พีทอย่าเป็นอะไรนะ
+1 ให้คนเขียนมาต่อเร็วๆ มันค้างงงงงงงงง
-
Unexpected situation! Shocked me!
Me too.
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: มาต่อเร็วๆนะคะ :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
นายช่างใหญ่อย่าเป็นอะไรไปนะ
-
อ๊ากกกก นายช่างอย่าเป็นอะไรน้า คุณแม่สามีอุตส่าห์ยอมรับแล้วนะ :sad4: :sad4: :sad4:
ปล. อ่านตอนนี้แล้ว อยากรู้ว่าจะมีเรื่องของคีตาและกรุงหรือไม่คะ พอดีชอบคู่นี้เป็นการส่วนตัวอ่ะค่ะ :z1: :z1: :z1:
-
พีท อย่าเป็นอ่ะไรน่ะ
หายเเล้วไปจัดการมันเลยยย
-
พีทททท อย่าเป็นอะไรนะ :monkeysad:
แม่สามีกับลูกสะใภ้(เถื่อน)กำลังไปได้ดีเลย
แถมพีทยังเปิดเผยตัวตนอย่างอลังการอีกด้วย
แม้จะไม่ได้ตั้งใจเปิดเผยแต่ก็อดปลื้มไม่ได้
และเพราะเปิดเผยนี่แหละเลยกลายเป็นเป้า
คนชั่วนี่ก็เหลือเกินจองล้างจองผลาญกันไม่เลิก
สงสัยได้เวลาที่เผือกจะต้องถอนรากถอนโคน
บังอาจมาทำภรรยาสุดที่ีรักบาดเจ็บหนักอย่างนี้
แทบไม่อยากคิดเลยว่าพวกนั้นจะโดนอะไรบ้าง o18
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
:z3: :z3: :z3: :z3:กรี้ดดดดดดดดดดดดศิถูกยิงอะ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
เห้ยยยยยยย พอคุณแม่รู้ความจริง
ก็ยังมีเหตุการณ์อะไรแบบนี้อีก ไม่น้าาาพีท :z3:
-
พีทประมาทเองด้วยแหละ แต่อย่าเป็นหนักเลยนะ
-
ม่ายยยยยยยยยยยย
ศิพีทอุส่ามาแล้ว แต่มาพร้อมกับพายุลูกใหญ่เชียวแงแง
-
นายช่างพีท อย่าเป็นอะไรนะ
-
พีทไม่ตายหรอกเชอะ :katai3:
-
แอบงง และตื่นเต้น พีทโดนยิงงงงงงงงงงง :katai1:
-
:katai2-1: เปิดตัวนายช่างได้อลังการมาก เล่นเอาคุณหญิงแม่เป็นลมไปเลย :m20:
ไอ้เสี่ยจักรแกได้เป็นเป็นเสี่ยจักพินาศแน่ เผือกเอามันให้หายไปจากโลกเลย โทษฐานมาทำร้ายสุดที่รัก
:mew1: คนเขียนมาอัพให้บ่อยๆ รออ่านตอนต่อไป ยิงกันไฟแลบแน่
-
คุณหญิงแม่รู้ว่าลูกสะใภ้รวยกว่าตัวเองถึงกับเป็นลมเลยหรอ :laugh:
แต่ว่าทำไมไอ้เรื่องร้ายๆต้องมาเกิดกับนายช่างใหญ่ตลอดเลยวะ :mew5:
-
เปิดตัวได้เลือดสาดมาก. อย่าเป็นอะไรนะพีท :mew2:
-
ยาวแล้วก็ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :ling1:
-
ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วเหลือเกินนนนนน :ling1: :ling1:
-
พีท อย่าเป็นอะไรนะ ใครทำพีท แกต้องได้รับการตอบแทนอย่างสาสม อย่าเป็นอะไรนะพีท
-
เค้าไม่ยอม :serius2: ใครยิงนายช่างใหญ่ของเค้า :fire: :fire: :angry2: :angry2:
-
ไอ้บัานนอกของคุณแม่โดนยิง
-
พี่นักเขียนใจร้ายสุดๆ ทำไมต้องโดนยิงด้วย เดี๋ยวผิวสวยๆเป็นรอยนะ แต่นะกำลังนั่งยิ้มกับตอนแรกๆที่อ่านกำลังมีความสุขกับการอ่านอยู่เลย พอเสียงดังปังใจหายวูปเลย เฮียพีทอย่าเป็นไรนะ สงสารเฺีฮียศิ ถ้าเกิดไรขึ้นมาจะอยู่อย่างไรละ พี่นักเขียนอย่าปล่อยไว้นานนะครับ เดี๋ยวเลือดเฮียพีทออกหมดตัวเดี๋ยวจะเสียใจหนักกว่านี้นะครับ รีบมาไวๆเลยนะครับ
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงง
กลับมาต่อเดี๋ยวนี้เลยนะคะ
อย่าทำร้ายกันแบบนี้ :ling1: :ling1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เล่นแบบนี้ คนอ่านจะเป็นลมนะค่าาาาาาาาาาาาาา
-
โห้ย....เศร้าอะ สงสารเฮียพีทอะ
อย่าเป็นอะไรนะ :mew6: :mew6:
-
เฮ้ย!!! ใครบังอาจ :katai4:
-
น้องหมวย สะกดผิด ใช้คำผิดความหมาย เยอะมากๆ
+1
-
กำลังหวาน แล้วทำไมมันหักมุมอย่างนี้
นายช่างอย่าเป็นอะไรนะ รอเผือกเอาคืน จัดไป
-
โอยยยย... นายช่างใหญ่ โดนยิงซะงั้น
เชื่อไหมว่า ได้ยินคำว่า นายช่างใหญ๋ สะใภ้เถื่อน ไอ้บ้านนอก
จนลืมไปแล้วว่า "ภัสดา" ชื่อเล่นว่า "พีท" ฮ่าๆ
-
นายช่างใหญ่ต้องโคม่าหลายๆวันหน่อยนะงานนี้ จะได้ระเบิดอารมณ์เผือกให้ตามล้างคนบงการให้หมดไปเรย :a9:
-
เปิดตัวได้อลังกาลมากค่ะนายช่าง คุณหญิงแม่อึ้งไปแล้วนั้น ^^
แต่.... เสี่ยจักรบังอาจนัก เฮียศิจัดการให้เด็ดขาด พีทอย่างเป็นอะไรมากนะ
-
เดี๋ยวมารอดูความพินาศของอิเสี่ยจักร
คราวนี้ ศิ ต้องเอาคืนแบบถอนรากถอนโคน
-
กรี๊ดดดดดดดดด มันค้างงงงงงง :ling1:
-
ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย โดนยิงเลย เรื่่องใหญ่เรื่องโต
อ๊ะ! ไม่ใช่สิ ต้องเป็น ไม่ตาย ไม่ตาย ไม่ตาย ไม่ตาย พีทอย่าตายนะ
อุตส่าห์เปิดตัวอลังฯแล้วแท้ๆ งานนี้ศิต้องชุดใหญ่ล้างแค้นดาบนั้นคืนสนองแล้วล่ะ
-
:sad4: อย่าเป็นไรนะพีท
-
หวังว่าจะไม่เป็นไรน้านายช่างใหญ่ :mew2:
-
มาม่าช้างน้อย ถ้วยน่ารักๆพอเนอะ :katai1:
-
:ling1: ไม่จริงเฮียอย่าเป็นอะไรน่ะ :mew2: :mew2:
-
นายช่างใหญ่อย่าเป็นไรน๊าาาาาา :hao5: ใจของเผือกจะขาดรอนๆๆๆ :katai1:
-
นายช่างถูกยิง :katai1:
-
เผือกไม่เอาคนยิงไว้แน่นอน :m31:
-
ว๊ากกกกก
พีทห้ามตายน้าาาาาาา
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
พีท อย่าเป็นไรไปน๊าา :ling1:
-
โอ๊ย เปิดตัวได้อลังการมาก พีทจะเป็นอะไรมากมั้ยเนี้ย แล้วใครเป็นคนยิงอะ
-
พีท ต้องไม่เป็นอะไรนะ
อ๊ากกก เราช๊อค ~ ยาดม ด่วนๆ เหอๆ
-
ว้อทททททททททททททททททททททททททท !!!!!!
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
:z3: :z3: :z3:
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :hao5: :hao5:
:katai4: :katai4: :katai4:
-
บอกได้เลยว่า มันค้างมาก :katai4: :ling1:
-
เด็ดหัวคนทำร้ายลูกสะใภ้เลยคุณนายแม่
-
ตอนนี้มันบีบใจ ตามจับมันมาให้ได้ หายเร็วๆนะพีท
-
มาต่อเร็วๆเถอะค่ะ :hao5:
มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงนะ :ling1:
-
ยิงกลางงานใหญ่ แบบนี้รอดยาก!! หมายถึงมือปืนนะ ไม่ใช่นายช่างใหญ่ เหอๆๆ
รีบพาไปส่งโรงบาลดิ เดี๋ยวก็ช็อคเพราะเสียเลือดมากเกินไปหรอก งานนี้เข้าเฝือกยาวววว
-
คุณหญิงแม่ถึงกับช็อคเมื่อรู้ว่าพีทไม่ใช่ไอ้บ้านนอกอย่างที่คิด และที่ช็อคกว่าคือพีทถูกยิง! อย่าเป็นไรนะพีท
-
ใครยิงนายช่างใหญ่วะ??
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
พีทโดนยิงอ่าาาาา
ไม่น๊า~~~~~~~~~~!!!!
:ling1: :ling1: :ling1:
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยย
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
เฮ้ยยย!!~ อย่าเปนอะไรนะพี่พีทๆๆ
-
:sad4:ทนไม่ไหวมาต่อเร็วๆนะครับ ใจจะขาด
-
พีทสู้ๆ อดทนไว้นะ อย่าเป็นอะไรไปเชียวนะ
ศิก็ต้องเข้มแข็งนะ ดูแลพีทดีๆ
-
พีททททท อย่าเป็นอะไรนะะะ :z3:
รอนะฮะ :')
-
อร๊ายยยยยย พี่พีทอย่าเป็นอะไรนะคะ
พี่ศิ..หาคนยิงให้เจอ แล้วอย่าเก็บมันไว้นะคะ
-
เออคือโอมายก๊อดอะไรจะขนาดนั้น ไม่ยาวครับเอาเยอะๆเอาอีกๆๆๆๆ
-
โหยยยยย ทำร้ายจิตใจมากกกก
พีททท อย่าเปนไรน๊าาาาา
-
เอาใจช่วยนายช่างใหญ่ อย่าเป็นอะไรมากนะ ไม่อยากกินมาม่า
-
เฮียพีทททท :hao5: เผือกจัดการชั้นเด็ดขาดเลยค่ะ :m31: :m31:
-
เรารู้ว่าคนแต่งไม่ใจร้ายกับเราหรอกน่ะ :L3: ค้าง ๆ จ้ะ มาอัพต่อไว ๆ เด้อ :mew1:
-
พีทเป็นคนเหล็ก แค่นี้ไม่เป็นไรหรอก...มั้ง
:hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
-
ค้างงงงงงงงง
-
:hao5: พลีสสสสสสสมาต่อเถอะๆๆ :call:
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
บทที่ 52
บัญชีแค้น
แสงสีขาวสว่างจ้าชวนแสบตาโอบรอบกายไม่ห่างหายไปไหน ก้าวเท้าเดินอย่างไร้จุดหมาย ไม่มีเส้นทางให้เลือกเดินมีเพียงแต่ความว่างเปล่าและลมหนาวที่หอบพัดเข้ามาเป็นระยะๆ แต่แล้วความเจ็บที่ไร้ร่องรอยก็พุ่งเสียดเข้ามากัดกินผิวเนื้ออย่างบ้าคลั่ง ที่หน้าอกด้านขวาเหมือนมีเหล็กเส้นใหญ่พุ่งเข้ามาปะถะกาย ไร้เรี่ยวแรงที่ก้าวเดินและเอื้อนเอ่ย เสียงร้องดังมาแต่ไกล พยายามจะเดินเข้าไปหาแต่กลับพยุงกายลุกขึ้นยืนแทบไม่ไหว ไขว่คว้าฝ่ามือพยายามกอบกำเสียงของใครคนหนึ่งที่ดังแว่วผ่านเข้ามา แต่ก็สูญเปล่า ริมฝีปากแห้งผากสิ้นแรงกำลัง ความเจ็บทวีคูณมากมายมหาศาลเกินทน ก่อนที่ร่างจะฟุบลงกับพื้นเสียงที่ดังแว่วเข้ามาเมื่อสักครู่ก็ชัดเจน แล้วทุกอย่างก็ลางเลือนและปลิวหายไปอย่างช้าๆ
“พีท! ห้ามหลับ ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้ ได้ยินที่ผมพูดไหม ตื่นขึ้นมา” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงสั่น ริมฝีปากหนาสั่นไหวกลั้นแรงสะอื้น ภาพคนในอ้อมแขนที่ส่งยิ้มให้กร่อนความเข้มแข็งและแทนที่ด้วยความหวาดกลัว ฝ่ามือหนากอบกุมใบหน้าของคนรักเข้ามาแนบอก หยาดน้ำตาของลูกผู้ชายรินไหลอย่างกลั้นไม่อยู่ ไม่สนว่าในรถพยาบาลคันนี้จะมีใครอยู่บ้าง ไม่สนว่าใครจะมองอย่างไร ตอนนี้อินทรีเงินผู้เกรียงไกรสนเพียงอย่างเดียว คือลมหายใจของภัสดา หัวใจดวงที่สองของศิขรินทร์
เปลือกตาปิดสนิทบอกได้เป็นอย่างดีว่างร่างโปร่งในอ้อมแขนตอนนี้เริ่มทนพิษบาดแผลไม่ไหว เสื้อเชิ้ตสีอ่อนโชกไปด้วยเลือด ศิขรินทร์ก้มมองจุดที่กระสุนเจาะเข้าไปแล้วหลับตาแน่น ปลอบใจตัวเองว่านี่อาจจะเป็นความฝัน แต่เสียงช่วยชีวิตต่างๆที่อยู่รอบกายทำให้ความฝันอันลางเลือนปลิวหายออกไป นิ้วเรียวจับชีพจรหาสัญญาณชีวิตของคนร่างอุ่นตลอดเวลา กลัวว่าแม้พลาดเพียงวินาทีเดียวอาจจะยื้อลมหายใจอันแผ่วเบาของภัสดาไว้ไม่ทัน
“วางผู้ป่วยนอนลงดีๆก่อนเถอะค่ะ” เสียงอันหวังดีของพยาบาลสาวไม่ได้ทำให้ศิขรินทร์ดีใจหรืออยากจะเอื้อนเอ่ยคำขอบคุณ หนำซ้ำยังตวัดดวงตาคมเข้มของตัวเองมองไปยังต้นเสียงอย่างเย็นชา ทำเอาผู้หวังดีต้องสงบปากแล้วนั่งเงียบไปทันที
ศิขรินทร์ยอมทำตามคำแนะนำของอีกฝ่าย ไม่ใช่เพราะเกรงกลัวในหน้าที่ของพยาบาลคนดังกล่าว แต่กลัวว่าบาดแผลจากวิถีกระสุนของไอ้มือปืนใจชั่วจะปริแล้วสร้างความบาดเจ็บไปมากกว่านี้ ดวงตาคมเข้มมองใบหน้าของคนนอนหลับอย่างไม่คลาดสายตา ไร้เสียงสะอื้นมีเพียงม่านน้ำตาที่รินไหลกัดกร่อนความมั่นใจออกไปแทบสิ้น สองหูเหมือนไม่ได้ยินเสียงใดๆทั้งสิ้น สรรพสิ่งรอบกายเงียบสนิท ปิดการรับรู้ทุกอย่าง หัวใจเจ็บช้ำเกินจะกล่าว ภาพของภัสดาที่ถูกยิงจนล่วงลงมาจากเวทีแต่ตนรับไว้ฉายซ้ำกลับไปกลับมา หัวใจลุ่มร้อนเต็มไปด้วยไฟแค้นที่แผดเผาขึ้นมาตลอดเวลา แอบสาบานในใจอย่างเงียบๆ ใครที่มันกล้าทำให้หัวใจดวงที่สองของศิขรินทร์คนนี้เจ็บ มันผู้นั้นจะต้องโดนทวงคืนเป็นสองเท่า
รถพยาบาลหยุดนิ่งนั่นทำให้ศิขรินทร์ใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย ประตูท้ายรถเปิดออกอย่างรวดเร็ว ทีมแพทย์และพยาบาลที่คุ้นหน้าเป็นอย่างดีรอรับอยู่ด้านล่าง เช่นเดียวกันกับบิดามารดาของตนและของภัสดาและคีตาที่มายืนรอรับอยู่ด้านล่างเช่นกัน เพียงคนเจ็บถูกเข็นลงไป แพทย์และพยาบาลปฏิบัติหน้าที่อย่างรวดเร็ว ท่อนขาเรียวยาวของศิขรินทร์ออกวิ่งตามเตียงที่เข็นร่างไร้สติของภัสดาไปติดๆ จนเมื่อเห็นว่าเข้าห้องฉุกเฉิน ชายหนุ่มจึงหยุดอยู่หลังประตูมองฝ่ากระจกห้องฉุกเฉินเข้าไปอย่างมีความหวัง
“เมียแกต้องปลอดภัย” ศิขรินทร์เงยหน้ามองก็เห็นมารดาเดินมาหยุดยืนอยู่ด้านข้าง ร่างสูงใหญ่หันกลับไปแล้วสวมกอดผู้ให้กำเนิดอย่างคนต้องการกำลังใจและที่พึ่งพิง บุรุษผู้เกรียงไกรแข็งดุจหินผาและเย็นชาต่อหน้าลูกน้อง ตอนนี้กำลังหลั่งน้ำตาอยู่บนอกของมารดาอย่างน่าสงสาร ไม่ต่างกับคุณหญิงวิจิตตราที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
ศิขรินทร์ผละออกมาแล้วส่งยิ้มให้มารดาเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินเข้ามาหาเจ้าสัวภาสที่ยืนตาแดงกร่ำกอดคุณนายจันทร์ที่ขณะนี้ร้องไห้ปานขาดใจเมื่อเห็นลูกน้องได้รับบาดเจ็บ ร่างสูงใหญ่ทรุดตัวลงอยู่เบื้องหน้าของผู้สูงวัยทิ้งศักดิ์ศรีไว้เบื้องหลัง ยอมรับผิดทุกสิ่งทุกอย่างที่ไม่สามารถปกป้องลมหายใจของตัวเองได้
“ผมขอโทษครับ ผมผิดเอง ผมปกป้องพีทไม่ได้!”
“ลุกขึ้นเถอะลูก อย่าทำอย่างนี้เลย” มารดาของภัสดาทรุดตัวลงประคองร่างสูงของศิขรินทร์ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ส่วนเจ้าสัวภาสส่งยิ้มให้เล็กน้อย แม้จะเป็นรอยยิ้มเซียวๆ ก็ตาม
“เพราะผม พีทต้องมาเจ็บก็เพราะผม!”
“ในเมื่อโทษตัวเองว่าลื้อทำให้ลูกอั๊วต้องเจ็บ ลื้อจะปล่อยมือลูกอั๊วไหมล่ะ” เจ้าสัวภาสก้มหน้าถามเสียงนิ่ง สบตากับชายหนุ่มรุ่นลูกที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้า
“ไม่มีทางเด็ดขาดครับ ต่อให้เป็นตายร้ายดีอย่างไร ผมก็ไม่ปล่อย พีทเป็นเมียผม!” ต่อให้เบื้องหน้าคือกองเพลิงที่เต็มไปด้วายความร้อนและอันตรายศิขรินทร์ก็ไม่หวั่น ฝ่ามือคู่นี้จะไม่มีวันปล่อยภัสดาไปเด็ดขาด แต่ความตายก็ไม่อาจขวางกั้นความตั้งมั่นนี้ได้
“ถ้าอย่างนั้นก็ลุกขึ้นมา ถือเสียว่าที่ไอ้พีทมันโดนครั้งนี้ เพราะมันอยากเอาเลือดชั่วๆออกมาจากตัวบ้าง”
“คุณนี่จริงๆเลย พูดอะไรก็ไม่รู้ เห็นไหมคะว่าลูกกำลังเจ็บอยู่” คุณนายจันทร์เอ่ยปรามสามีเสียงดุเพราะอีกฝ่ายพูดไม่เข้าหูเข้าอย่างจัง
“เรียบร้อยแล้วใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นเชิญเจ้าสัวและคุณนายที่ด้านนอกหน่อยครับ ผมกับภรรยามีเรื่องอยากจะคุยด้วย” คุณศิระเดินคู่กับภรรยาเข้ามา เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีท่าทีต่อต้านหรือโกรธแค้นก็เบาใจ ก้มลงไปยิ้มให้คุณหญิงวิจิตตราผู้เป็นภรรยาแล้วก้าวเท้าออกไปด้านนอก พร้อมๆกับสองสามีภรรยาที่รวยติดอันดับของเมืองไทย ศิขรินทร์ลุกขึ้นยืนอยากให้คเจ็บด้านในได้ออกมาดูภาพนี้ ภาพที่ทั้งสองครอบครัวร่วมเดินไปด้วยกัน ไม่มีเส้นกั้นหรือขวากหนามใดๆมากีดกั้นอีกแล้ว
“เตรียมคนพร้อมแล้วใช่ไหม” ศิขรินทร์เอ่ยถามลูกน้องคนสนิทเสียงเรียบ สายตาคมมองประตูห้องฉุกเฉินตลอดเวลา
“พร้อมแล้วครับ จับมือปืนได้หนึ่งคนครับ เป็นคนเดียวกันกับที่ลอบยิงคุณพีท” ศิขรินทร์ฟังรายงานด้วยใบหน้าอันนิ่งเรียบ แต่ใครจะรู้ว่าตอนนี้หัวใจของอินทรีเงินผู้เกรียงไกรเต็มไปด้วยไฟแค้นที่รอเวลาทวงคืน
“มันบอกไหมว่าไอ้เฒ่าสารเลวนั่นอยู่ที่ไหน”
“ให้กินลูกปืนหนึ่งนัด ถึงยอมบอกครับ” ร่างสูงเหยียดยิ้มร้ายในวิธีของวินัย เดนมนุษย์อย่างพวกมันต้องโดนอย่างนี้นี่แหละถึงจะสาสม
“บอกคนของเราเตรียมอาวุธให้พร้อม คืนนี้ฉันจะไปเอาชีวิตมันด้วยตัวของฉันเอง” วินัยพยักหน้ารับคำและเดินออกไปกดโทรศัพท์สั่งงานตามที่นายใหญ่สั่ง แผนที่เตรียมเริ่มดำเนินการตั้งแต่เสียงปืนนัดแรกดังขึ้นกลางงาน เริ่มจากทลายแหล่งผลิตยาเสพติดแหล่งใหญ่ที่สุดของภาคใต้ โรงงานนรกแห่งนี้มีเสี่ยเฒ่าเจ้าเล่ห์เป็นผู้ครอบครอง รวมไปถึงโกดังเก็บข้าวสารที่ได้มาจากการทุจริตถูกตำรวจเข้าไปตรวจสอบและยึดของการได้จำนวนมาก หายนะมาเยือนถึงตัวแต่คนสั่งการกลับไปหลงระเริงอยู่ชายทะเล หารู้ไม่ว่ามัจจุราชนามว่าศิขรินทร์กำลังตามไปกระชากวิญญาณให้หลุดออกจากร่างอย่างไม่รู้ตัว
ประตูห้องฉุกเฉินที่ปิดสนิทไปเนิ่นนานเปิดออกมาอีกครั้ง แพทย์ที่ศิขรินทร์คุ้นหน้าเป็นอย่างดีเดินออกมาพร้อมกับพยาบาลอีกสองคน ร่างสูงลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วสาวเท้าเข้าไปหาแพทย์ประจำตระกูลอินทราทิพย์อย่างมีความหวัง
“ปลอดภัยครับ” เหมือนแรงกายแรงใจตีขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ดั่งสายน้ำแห้งคอดที่ได้รับความชุ่มช่ำของสายฝน ฝ่ามือหนายื่นออกมาด้านหน้าจับมือของลุงหมอเขย่าขึ้นลงอย่างขอบคุณ ขอบคุณที่ทำให้หัวใจดวงที่สองกลับมาเต้นอย่างสม่ำเสมอ ไม่อ่อนแรงเหมือนอย่างตอนแรก
“ขอบคุณครับ ขอบคุณจริงๆ” ศิขรินทร์เอ่ยอีกครั้งแล้วหันไปส่งยิ้มให้กับคีตาที่ยืนหลั่งน้ำตาด้วยความดีใจอยู่ข้างๆ
“ถือว่าคนไข้โชคดีมาก เพราะกระสุนไม่ถูกจุดสำคัญ หมอผ่ากระสุนออกให้แล้ว นอนรักษาแผลไม่นานก็หายดีแล้วล่ะ”
ศิขรินทร์พ่นลมหายใจออกมา ปลดปล่อยความหนักอึ้งของก้อนหินที่หน่วงหัวใจเอาไว้ให้หลุดออกมาพร้อมๆกัน ผู้สูงวัยทั้งสี่คนเดินกลับเข้ามาพอดี เสียงจอแจถามไถ่อาการของนายช่างใหญ่ฟังแทบจะไม่ทัน แต่ถึงอย่างนั้นสองหูของศิขรินทร์กลับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย เหมือนสรรพสิ่งรอบกายนิ่งงัน เพียงแค่ได้ยินว่าภัสดาปลอดภัย แค่นี้ศิขรินทร์ก็ไม่ขออะไรอีกแล้ว
เมื่อแน่ใจว่าปลอดภัยดีแล้วภัสดาก็ย้ายมานอนพักรักษาตัวที่ห้องพิเศษ เหล่าเพื่อนสนิทของนายช่างใหญ่ก็มาถึงพอดี ศิขรินทร์ส่งยิ้มให้ทุกคนอย่างขอบคุณ เพราะทั้งอริสรา ติยะ และหลักเขตต่างก็เข้ามาพูดคุยถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงเป็นใย ส่วนผู้สูงวัยทั้งสี่ท่านยืนดูคนป่วยอีกสักพักก็ต้องกลับไปพักผ่อนที่บ้าน เพราพรุ่งนี้คงต้องมาแต่เช้า
“เหตุการณ์ครั้งนี้พิสูจน์รักแท้หรือเปล่าวะ” กรุง วรยศ เดินเข้าไปตบไหล่เพื่อนสนิทอย่างให้กำลังใจ เห็นศิขรินทร์ตาแดงกร่ำก็รู้ว่าผ่านการหลั่งน้ำตามามากเพียงไหน แค่นี้ก็ไม่ต้องพูดถึงความรักเพราะเพื่อนของตนให้ได้แม้กระทั่งชีวิต
“ก็คงจะเป็นอย่างนั้น ดูของมึงดีๆก็แล้วกัน อย่าให้เป็นแบบกู” กรุงเลิกคิ้วสูงแล้วเหลือบไปมองบุคคลที่สามที่ศิขรินทร์เอ่ยถึง แต่อาจจะมองนานไปหน่อยคีตาจึงส่งสายตาเข้มๆมาให้อย่างปรามๆ กรุงส่งยิ้มให้อีกฝ่ายแล้วหันกลับมาคุยกับเพื่อนต่อ
“นั่นก็ชีวิตกูเหมือนกัน” สองเพื่อนสนิทชนกำปั้นกันเบาๆ เน้นยำความสัมพันธ์และมิตรภาพอันแน่นแฟ้นที่จะไม่จางหาย แม้กาลเวลาจะหมุนไปมากเพียงใดก็ตาม
“กูฝากเพื่อนๆของพีทด้วย เผื่อมีอะไรไม่ชอบมาพากล” ถ้าหากไอ้เฒ่าเจ้าเล่ห์นั่นไม่สิ้นลมหายใจ ศิขรินทร์ไม่มีทางวางใจเด็ดขาด
“กูฝากกระทืบมันสามที โทษฐานทำให้คุณพีทเจ็บแล้วว่าที่แฟนกูต้องร้องไห้”
“กูจะให้ยิ่งกว่ากระทืบแน่นอน” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเย็น แล้วเดินเข้าไปหาร่างที่นอนหลับอยู่บนเตียงผู้ป่วย เหล่าเพื่อนสนิทหลบทางให้ หลักเขตและติยะเดินแยกออกไปหากรุงที่อยู่ด้านข้าง เหลือเพียงคีตาและอริสราที่ยืนอยู่ข้างเตียง แต่ถึงอย่างนั้นศิขรินทร์ก็ไม่สนใจ ก้มหน้าจุมพิตหน้าผากเนียนสวยของคนนอนหลับอย่างรักใคร่เอ็นดู นิ้วเรียวปัดปอยผมที่ตกลงมาระหน้าผากให้อย่างอ่อนโยน ดวงตาที่เคยทอประกายเหี้ยมโหดบัดนี้ทอแสงเจิดจ้าอ่อนหวานอย่างสวยงาม
“เดี๋ยวผมมานะครับ” ร่างสูงเอ่ยเสียงเบาแล้วผละขึ้นมา ส่งยิ้มให้คีตาและอริสราแล้วเดินออกมาจากห้อง หน้าห้องมีวินัยและนักฆ่าฝีมือดีที่ศิขรินท์ชุบชีวิตออกมาจากห้องขัง
“ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะโว้ย เป็นอะไรขึ้นมาไอ้น้องเล็กเป็นหม้าย ได้หาผัวใหม่เดี๋ยวจะยุ่ง”
“ถ้าไม่ติดว่ากูรีบ ป่านนี้มึงคงปากแตกไปแล้ว” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเข้มมองหน้าของหลักเขตอย่างหมาดหมาย แม้จะเข้าใจว่าอีกฝ่ายเอ่ยเหย้า แต่ก็ไม่ชอบใจอยู่ดี
“มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ” สายตาคมเหลือบไปมองผู้พูด
“ทำให้เพื่อนมึงหุบปากก็พอ ไอ้ติ”
“ระวังตัวอย่างไอ้เขตพูดนั่นแหละถูกแล้ว”
ศิขรินทร์พยักหน้ารับแล้วหมุนกายเดินออกไปทันที เมื่อมาถึงด้านหน้าโรงพยาบาลก็เห็นบอดี้การ์ดจำนวนหนึ่งกระจายกำลังคุ้มกันความปลอดภัยอยู่ก็เบสใจขึ้นมา รถตู้คันใหญ่กันกระสุนขับมาเทียบด้านหน้าศิขรินทร์และลูกน้องคนอื่นๆก็เข้าไปทันที ด้านในมีอาวุธเตรียมไว้พร้อม ศิขรินทร์ยกปืนขึ้นมาสำรวจแล้วใส่กระสุนอย่างใจเย็น อีกไม่นานทุกอย่างจะปิดฉากลง
เสียงคลื่นที่ซัดเข้าชายฝั่งครั้งแล้วครั้งเล่าสลับกับเสียงเพลงจังหวะเร้าใจกระตุ้นให้ร่างกายตื่นตัวได้เป็นอย่างดี รอบๆบริเวณชายหาดส่วนบุคคลถูกจัดตกแต่งอย่างสวยงาม เสียงไฟกระพริบสลับกันไปมาของไฟประดับทำให้ความสนุกสนานเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ สตรีนุ่มน้อยห่มน้อยทั้งไทยและเทศเดินกันขวักไขว่ไปมาอย่างไม่เขินอาย เป็นที่หมายตาหมายใจให้กับชายหนุ่มรุ่นราวคาวพ่อที่นั่งเอนกายอยู่บนเก้าอี้ริมหาด หรือแม้บางครั้งพวกเธอเหล่านั้นจะถูกกระชากเสื้อผ้าน้อยชิ้นให้หลุดออกไปจากร่างกายก็ยังเอ่ยท้วงหรือโกรธเคืองผู้กระทำ เพราะอำนาจเงินอันมหาศาลที่หว่านมาให้เป็นสินน้ำใจครั้งแล้วครั้งเล่า
ปาร์ตี้ริมหาดของเสี่ยจักรจัดขึ้นบนหาดส่วนบุคคลให้เฉพาะคู่ค้าคนสำคัญเข้ามาร่วมเท่านั้น และจ้างดอกไม้สวยงามหลายนางเข้ามาสร้างสีสันให้กับงาน จึงไม่แปลกที่จะเห็นหญิงสาวเดินเปลือยกายเสิร์ฟน้ำเสิร์ฟอาหารอย่างไม่เขินอาย คู่ค้าส่วนใหญ่มาจากหลากหลายวงการ มีทั้งพ่อค้าคาสิโน พ่อค้าขายอาวุธเถื่อนที่ขาดไม่ได้คงจะเป็นพ่อค้าขายยาเสพติดที่สร้างรายได้ให้เสี่ยจักรอย่างมหาศาล ถ้าหากถูกใจหญิงสาวคนไหนก็ควงขึ้นห้องหรือจะร่วมรักอย่างเปิดเผยข้างหาดก็ไม่มีใครว่า เพราะใครจะกล้าเยื้องกายเข้ามาให้เขตห่วงห้ามเช่นนี้ แต่จุดประสงค์หลักของงานคือเฉลิมฉลองให้กับความพินาศของไอ้เด็กเมื่อวานซืน ที่ต้องเห็นคนสำคัญตายไปต่อหน้าต่อหน้า เพียงแค่คิดความสุขก็หลั่งไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ อยากเห็นความย่อยยับของมันบ้าง และแน่ใจได้เป็นอย่างดีว่างานจะสำเร็จ ที่มือปืนที่ส่งไปนั้นฝีมือดีทั้งนั้น
“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างนี้ กำลังคิดถึงแองจี้อยู่ใช่ไหมคะ” หญิงสาวคนดังกล่าวเดินอ้อมมาจากด้านหลังแล้วทรุดตัวนั่งตักของหนุ่มใหญ่อย่างยั่วยวน ชุดว่ายน้ำสีสันแสบตาแต่เนื้อผ้าน้อยชิ้นนั้นแทบจะปิดหน้าอกหน้าใจและของสงวนของหญิงสาวไว้ไม่มิด เห็นอย่างนั้นเสี่ยจักรถึงวางมือนวดคลึงก้อนเนื้อนุ่มหยุ่นทันที
“กำลังคิดว่าถ้าเธอนอนครางอยู่ใต้ร่างฉันมันจะเป็นอย่างไร” เสียงครางกระเส่าของหญิงสาวกระตุ้นความต้องการของหนุ่มใหญ่ได้เป็นอย่างดี ยิ่งอีกฝ่ายทำหน้ายั่วยวนพร้อมทั้งเบียดกายเข้ามาอย่างยั่วยวน ก็แทบจะคุมสติเอาไว้ไม่อยู่
“ต้องทำก่อนซิคะ ถึงจะรู้ว่าเป็นอย่างไร”
หนุ่มใหญ่ผุดลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว และในอ้อมแขนก็มีร่างอันยั่วยวนของหญิงสาวที่ลูบไล้ผิวกายไปมา เมื่อเข้ามาถึงห้องนอนใหญ่ทั้งคู่ก็กระโจนเข้าหากันทันที เสียงประกบปากดูดดึงอย่างหิวกระหายดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง ฝ่ามืออวบอูมกระชากผ้าน้อยชิ้นของหญิงสาวออกจนหมด เฉกเช่นเดียวกับอีกฝ่ายที่ถอดเสื้อและกางเกงให้หนุ่มใหญ่อย่างรวดเร็ว เมื่อร่างเปลือยเปล่าจนหมดก็กระโจนเข้าหากันอีครั้ง แองจี้นวดเฟ้นเนื้อปนไขมันอย่างเสียวซ่านเมื่อโดนนิ้วอวบเค้นคลึงจุดกลางลำตัว เรียกเสียงครางกระเส่าสูดปากอย่างเสียวซ่าน หญิงสาวจึงตอบแทบคุณด้วยการผลักร่างที่เต็มไปด้วยไขมันของเสี่ยใหญ่ลงบนที่นอน แล้วไล้ลิ้นเลียต่ำลงไปเรื่อยๆจนเจอท่อนเนื้อที่กำลังบวมเป่งก็ครอบปากลงไปแล้วดูดกินอย่างหิวกระหาย
“ดีมากแองจี้ ลึกเข้าไปอีก” ฝ่ามืออวบอูมจับศีรษะของหญิงสาวให้ท่อนเนื้อสอดลึกเข้าไปในโพรงปากมากขึ้นไปอีก
“เป็นไงคะเสี่ย” แองจี้ผละริมฝีปากออกมา แล้วรูดท่อนเนื้อบวมเป่งขึ้นลงเป็นจังหวะ
“สวรรค์มาก” เสี่ยจักรหลับตาแน่นเมื่อฝ่ามือเล็กแต่รายกาจของหญิงสาวเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ หัวสมองพร่าเลือนเพราะรสรักแห่งราคะ จังหวะขยับมือที่เร็วขึ้นทำให้ตนต้องไขว่คว้าประตูสวรรค์ที่เปิดรออยู่ด้านหน้า กำลังจะปล่อยหยาดหยดแห่งคามใคร่ออกมาพลันเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา
“ก่อนจะขึ้นสวรรค์ มึงต้องลงนรกก่อนไอ้เฒ่าเจ้าเล่ห์”
“ว้ายยยยยยย!!!!” หญิงสาวร้อนรักร้องเสียงตกใจ กำลังจะส่งเสียงด่าทออย่างขัดใจก็ต้องปิดปากเงียบเพราะอาวุธที่อยู่ในมือของผู้มาเยือน หล่อนเก็บเสื้อผ้าแล้ววิ่งออกไปนอกห้องทันที
“ไอ้ศิขรินทร์!” เสี่ยจักรกัดฟันเอ่ยเสียงเครียดแค้น เพราะร่างที่อยู่ปลายเตียงคือศัตรูตัวฉกาจที่ไม่เคยโค่นได้เลยแม้สักครั้งเดียว
“มัจจุราชที่กำลังจะมาเอาชีวิตมึงไง” สิ้นเสียงศิขรินทร์ก็กระชากร่างเปลือยของศัตรูลงมากองบนพื้นข้างเตียง พร้อมทั้งกระทืบลงไปกลางลำตัวอย่างจัง
“โอ๊ยยย! ปล่อยกู!” ร่างใหญ่ดิ้นไปมาอยู่บนพื้นเมื่อเจอทั้งหมัดทั้งเท้าจนยากที่จะทัดทาน
“มีทางเดียวที่กูจะปล่อยมึง ก็คือปล่อยมึงลงนรกเท่านั้น!” ศิขรินทร์ยกปืนขึ้นมาแล้วลั่นไกทันทีสองนัด กระสุนถูกขาทั้งสองข้างของเสี่ยใหญ่เข้าอย่างจัง เสียงร้องโหยหวนดังสนั่นขึ้นมาทันที
“ปล่อยกูไปเถอะ แล้วกูจะไม่ไปยุ่งกับมึงอีก” เสี่ยจักรโอดครวญพยายามลากร่างของตัวเองเข้าไปเกาะขาของอีกฝ่าย “แล้วตอนที่เมียกูโดน เมียกูร้องขออย่างนี้ไหมห๊ะ! มึงกล้าดียังไง!!” ดวงตาสีคมเข้มก้มมองร่างของหนุ่มใหญ่ด้วยสายตานิ่งเรียบ เลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผลไม่ได้ทำให้ศิขรินทร์สงสารแต่อย่างใด
“กูขอโทษ! มึงอยากได้อะไรกูจะให้หมดเลย” เสี่ยจักรเอ่ยเสียงสั่นอย่างหวาดกลัวแต่ก็พยายามดิ้นรนหาทางรอด ยิ่งเห็นศัตรูหันหลังให้ก็พยายามมองหาอาวุธที่จะใช้ปลิดชีพอีกฝ่าย พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นเศษแจกันที่ตกอยู่ข้างๆ มืออวบอูมจึงคว้าเอามากุมไว้แล้วซ่อนไว้ด้านหลังแล้วรอโอกาส
“กูไม่อยากได้ เงินเน่าๆของมึงน่ะเก็บไปใช้ในนรกเถอะ”
“ถ้ากูลงนรก มึงก็ต้องลงนรก!” สิ้นเสียงเสี่ยใหญ่ก็รวบรวมกำลังลุกขึ้นยืน แต่ก็ช้ากว่าศิขรินทร์อยู่ดีที่หันร่างมาอย่างรวดเร็วแล้วจ่อปืนยิ่งฝ่ามืออวบอูมของศัตรูอย่างไร้ความปราณี
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!”
“งูเห่าก็ยังเป็นงูเห่าวันยันค่ำ” ร่างสูงมองร่างที่ดิ้นทุรนทุรายด้วยแววตาที่สมเพชเวทนา
“ไอ้ศิขรินทร์ อย่าให้กูหลุดไปได้นะมึง”
“มันไม่มีวันนั้นแน่นอน”
ศิขรินทร์ลุกยืนอย่างช้าๆ สายตาคมเข้มไม่สื่อแววใดๆมองใบหน้าของอีกฝ่ายเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจ่อปลายกระบอกปืนไปยังร่างข้างใต้ เสียงปืนนัดสุดท้ายดังสนั่น วิถีกระสุนพุ่งเข้าไปเจาะหน้าผากของเสี่ยใหญ่เข้าอย่างจัง ร่างที่นอนจมกองเลือดไร้ลมหายใจอีกต่อไป
“ทำเมียกูเจ็บ มึงต้องใช้ด้วยชีวิต”
ร่างสูงมองร่างไร้วิญญาณเป็นครั้งสุดท้ายแล้วเดินออกมา เจ้าหน้าที่ตำรวจสิบกว่านายก็เข้าไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อทันที ปาร์ตี้ริมหาดปิดฉากลงอย่างสวยงาม ศิขรินทร์พาผู้พิทักษ์สันติราชมางานนี้งานเดียวก็รวบหัวหน้าใหญ่ไปได้หลายคน วินัยเดินเข้ามารายงานสถานการณ์ที่ปกติดีแล้ว ลูกน้องของเสี่ยจักรคนไหนขัดขืนก็ยิงทิ้ง คนไหนยอมแต่โดยดีก็จับส่งตำรวจ แม้แต่นางฟ้าที่เข้ามามอบความสุขให้หนุ่มกลัดมันก็ต้องถูกรวบตัว เพราะบางคนมีสารเสพติดไว้ในครอบครอง
“เล่นถึงตายเลยเหรอไอ้ศิ” ลุงของศิขรินทร์ที่ดำรงตำแหน่งใหญ่ในสถานีตำรวจที่กรุงเทพเดินเข้ามาถามหลานชาย
“ก็แลกกับหัวหน้าใหญ่ไงครับลุง”
“ก็คุ้มนะ” ลุงกับหลานคุยกันเพียงไม่นานก็แยกย้ายกับกลับ แต่ก่อนที่ศิขรินทร์จะก้าวเท้าขึ้นรถก็หันร่างมาบอกวินัยที่ยังคงยืนอยู่ด้านล่าง
“เผาให้หมด แม้แต่ซากก็ไม่ต้องเหลือ” ในเมื่อเจ้านายมันลงนรกไปแล้วก็ต้องสงเคราะทรัพย์สินที่มาจากเงินผิดกฏหมายต่างๆให้ลงนรกไปอยู่กับเจ้านายมันซะ เดี๋ยวจะหาว่าศิขรินทร์คนนี้ใจร้าย ฝ่ามือคู่นี้ยอมเปื้อนเลือดถ้าต้องแลกกับความสงบสุขของภัสดาและครอบครัว
๐ หายไปนาน ขอโทษนะคะ เห็นเป็นลมกันหลายคน ฮ่าๆ ยาดมแล้วววววววว
๐ จะจบแล้วน้า คนไหนสนใจนิยายนี่ เตรียมเงินเลยยยยยย <3
๐ อัพดึกๆอย่างนี้ก็ อยากจะบอกว่า ฝันดีๆ จุ๊บๆๆ
๐ กด+ กดเป็ดด้วยน้า อิอิ
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
:mew1: อร๊าย รอดูใจเฮียพีท :katai4: เผือกชร๊านรักแกนะตอนนี้ ทำดีมาก :hao6: :katai5: คลานไปทำงานหาเงินแปป เหมือนเดือนหน้าจะหลายเรื่องเลย :katai4:
-
เอาคืนสาสมดีจริงๆเลยพระเอกเรื่องนี้ คุณหญิงร้องไห้อย่างนี้ลูกสะใภ้ฟื้นมามีหวังโดนแซว
-
เผือกโหดได้ใจมาก สะใจสุดๆ o13
-
:z13: :z13: :z13: เตรียมเงินรอล่ะค่ะ
-
สมน้ำหน้าอีเสี่ยหมู :hao7:
-
ปลอดภัยแล้วนะพีท
ฮรือออออออออออออออ เผือกทำดีแล้วหละ
ชีวิตมันก็ต้องแลกด้วยชีวิต ถ้าไม่กำจัดงูพิษมันให้สิ้นซาก สักวันมันก็ต้องกลับมาแว้งกัดเราอยู่ดี
-
ดีมาก ต้องจัดการให้สิ้นซาก หึหึ
ป.ล.เพิ่งมาต่อนี่น้องอ่านหนังสือสอบหรือว่าอัพรูปลงเฟซกันแน่? อิอิ
-
ดีมาก ต้องจัดการให้สิ้นซาก หึหึ
ป.ล.เพิ่งมาต่อนี่น้องอ่านหนังสือสอบหรือว่าอัพรูปลงเฟซกันแน่? อิอิ
หมดเวลาอ่านหนังสือสอบแลวคร๊าาๆๆๆ เปิดเทอมใหม่แล้ววว ฮ่าๆ
-
หมดเวลาอ่านหนังสือสอบแลวคร๊าาๆๆๆ เปิดเทอมใหม่แล้ววว ฮ่าๆ
นั่นสิ จบมานานแล้ว ^^" มิน่าล่ะ อัพรูปบ๊อยบ่อย
-
โอยยยยยยยย
ถอนหายใจอย่างยาว
ลุ้นอยู่เป็นนานว่าหนูพีทจะเป็นอย่างไรบ้าง
ปลอดภัยแล้ว ส่วนคนที่ทำให้นายช่างใหญ่เจ็บก็โดนลงโทษ
แต่ไม่น่ารีบฆ่าเลย น่าจะเก็บไว้ทรมานเล่นสักหน่อยก่อน (แอบซาดิสต์)
ท่านอัพดึก ข้าเจ้าก็อ่านดึก(กว่า)กั่กๆๆๆๆ
-
ต่อไปก็กลับไปเฝ้านายช่างใหญ่ :hao7: หลังจากนี้ขอหวานๆเน้อ
-
ศิร้ายน่าดู
-
:pig4: :pig4: :p
บอกตั้งแต่ตอนนี้คงต้องเริ่มเก็บเงินแล้วค่ะ รอแจ้งราคาเลยที่เดียว :katai4: :katai4:
-
อ่านตอนนี้ แบบว่าสะใจมากกกกกกกกกกก
ชอบตอนศิโหดอย่างแรง
-
มาเลยๆเตรียมรอแล้ว
-
มันสาสมแล้ว :m16: :m16: :m16:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
โอ้ เผือกโหดมาาก
แต่อย่างว่านะเสี่ย มายิงเมียคนอื่นเค้าโดนแค่นี้ยังน้อยไป
แต่แค่นี้ก็สะใจแล้วล่ะ
ปะเผื่อกกลับไปดูแลนายช่างใหญ่ต่อ
-
ฆ่าอ่ะดีแล้วอย่าเก็บไว้เป็นหอกข้างแคร่ โอยตอนนี้มันส์อ่ะ เหมือนดูหนังแอคชั่น
-
:call: :call:
-
สมควรโดน :katai2-1:
-
จุ๊บๆๆ :mew1: :mew1: Chocolate Love ~
ศิทำดีมาก o13 o13
หายเร็วๆนะนายช่างใหญ่ :L1: :L1:
-
สมน้ำหน้าไอ้เสี่ยบ้าตัณหา ศิแก้แค้นให้พีทแล้ว
-
+1 โล่งพีทไม่เป็นไร ไอ้แก่ตายได้ก็ดีเลวมาก :m31: :m31: :m31: :m31:
-
โชคดีที่พีทปลอดภัย
สมน้ำหน้าไอ้เสี่ยชั่วด้วย
-
ทำได้ดีมากเลยศิ ส่งไอ้แก่นั่นไปลงนรกได้ o13
ต่อไปก็กลับไปดูแลพีทนะ
-
สะใจมาก เผือกจัดการไอ้เสี่ยได้แบบถึงรากถึงโคนเลย
ตอนต่อไปก็จะเจอแต่ความหวานแล้ว อยากเห็นหน้าคุณหญิงแม่ตอนที่พีทฟื้นจัง ว่าจะทำยังไง
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:ดีใจที่พีทไม่เป็นอะไรมาก :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
จอง1ชุดพร้อมโอนทันที เก็บตังรอเรื่องนี้ตั้งแต่อ่านได้ครึ่งเรื่องแล้ววววว :mew1:
-
เฮ้อออออ ดีนะที่พีทปลอดภัย
แล้วก้อ ลงนรก ไปได้ก้อดีแล้ว ไอ้แก่~~~!!
:fire: :fire: :fire:
-
สะจายยยยยยยยยยยยยยย แต่มันตายง่ายเกิ้นนนนนนนนนนนนไม่ทรมานมันเลย
พี่เผือกรีบกลับไปเฝ้านายช่างนะ นายช่างตื่นมาได้เห็นหน้าพี่เผือกคนแรก
จะได้ดีใจและไม่เป็นห่วง อย่าแอบรังแกคนป่วยนะพี่เผือก
-
เผือกโหดดด o22
ใกล้จะจบล่ะ ไวอ่าา :hao5:
รอนะฮะ :')
-
o13 ยกนิ้วให้เฮียศิจริงๆ สะใจ
รอหวานๆต่อจากนี้นะคะ
บวกเป็ด
-
ขอบคุณพี่ท่าน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เหอๆๆ โหดร้่ายมากค่ะพี่เผือก แต่สะใจดี อิอิ
-
ลุงหมอกลายเป็นลุงหมาไปแล้วค่ะ แก้คำผิดนิดนึงจ้า 555
ศิโหดมากกกก แต่ได้ใจไปเลยอ่ะ ฮิ้ว!!!
-
:-[
เผือกโหดได้ใจ กรี้ดเลยอะ
-
เผือกโหดดดดดดดดด .. เอาคืนให้พีทได้แล้ววววว
-
อิเผือก ทำดีม๊าก มากกก ไปเอารางวัลที่นายช่างโลด
-
แหม ตายสบายไปนะ เลวๆ แบบนี้
มันน่าจะทรมานกว่านี้นะ :m16:
แต่ให้รอดไปก็คงจะหาทางทำเลวได้อีกแหละ
ขี่หลังเสือแล้วลงไม่ได้กันทั้งนั้น
-
หมดเสี้ยนหนามซะที
พีทรีบๆตื่นน๊าา
-
ศิสุดยอด o13
-
อย่าพึ่งจบนะแงงงง ไม่อยากให้จบเลย แล้วอย่างนี้เราจะตามเรื่องอะไรนี่แงง
เตรียมเงินไว้ตั้งแต่ออกมาตอนแรกๆแล้วค่ะ ชอบบบเรื่องนี้มากๆ กับเรื่องสั้น ดวงตะวันน่ะค่ะ หวานมากก
-
o13 เท่มากเผือก
-
พระเอกเรา เท่ซะ ...
น้องหมวย ... แก้คำผิดนะ รุ่มร้อน
+1
-
ไอแก่รกโลก ตายไปซะ ย๊ากกกกกกก จุดประทัดฉลอง :mc4: :mc4:
-
ป๊า ม๊า คุณพ่อ คุณแม่ ถ้าพีทหายออกจาก รพ แล้ว จัดงานแต่ให้ศิกับพีทเลยนะคะ ฮี่ๆๆๆๆ :mew1:
-
เพิ่งได้มาอ่าน สนุกมากเลยค่ะ อ่านมาทั้งวันเลยกว่าจะตามทัน
:katai4:
ปลอดภัยครับ” เหมือนแรงกายแรงใจตีขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ดั่งสายน้ำแห้งคอดที่ได้รับความชุ่มช่ำของสายฝน ฝ่ามือหนายื่นออกมาด้านหน้าจับมือของ"ลุงหมา"เขย่าขึ้นลงอย่างขอบคุณ ขอบคุณที่ทำให้หัวใจดวงที่สองกลับมาเต้นอย่างสม่ำเสมอ ไม่อ่อนแรงเหมือนอย่างตอนแรก
อันนี้น่าจะเป็นลุงหมอหรือเปล่าคะ
อยากจะเพิ่มเติมอะไรเล็กน้อยนะคะ เผื่อไว้เป็นข้อมูล :กอด1:
คือว่าถ้ามีคนถูกยิงมาเนี่ยตอนแรกเข้าห้องฉุกเฉินก็จริง แต่ต่อมาคนไข้จะถูกส่งไปห้องผ่าตัดเพื่อเอากระสุนออก หรือหากทะลุก็จะเย็บแผลห้ามเลือดในที่นั่นค่ะ :mew3:
-
อ๊ายยยยยยยย เผือกแจ่มมาก
ดีใจที่พีทปลอดภัย
สมน้ำหน้าไอ้เสี่ยจักรหื่นกาม :katai2-1:
-
Iเผือกของนายช่างนี้โหดได้ใจแม่ยกจริงๆ
-
เผือกโหดไปนะ
-
พี่เผือกโหดมากกกกกกก
แต่ทำเพื่อเมียอ่ะนะ
-
จุดจบของคนเลว
-
ตอนแรกอ่านด้วยอารมณ์หดหู่มากจนมาเจอ
“ปลอดภัยครับ” เหมือนแรงกายแรงใจตีขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ดั่งสายน้ำแห้งคอดที่ได้รับความชุ่มช่ำของสายฝน ฝ่ามือหนายื่นออกมาด้านหน้าจับมือของลุงหมาเขย่าขึ้นลงอย่างขอบคุณ ขอบคุณที่ทำให้หัวใจดวงที่สองกลับมาเต้นอย่างสม่ำเสมอ ไม่อ่อนแรงเหมือนอย่างตอนแรก
นั่งฮาเลย แต่พอทำอารมณ์ต่อยิ่งสะใจ แต่ไอ้เสี่ยบ้ากามนั่นตายง่ายจังน่าทรมาณมันหน่อยนะครับ จะจบแล้วเหรอครับ
-
ตอนหน้าอยากให้แม่ผัวลูกสะใภ้แซวกัน :laugh:
-
เฮียศิโหดได้ใจ 55555 คนอย่างเสี่ยจักรต้องโดนแบบนี้ถึงจะสาสม
โล่งอก พีทปลอดภัยแล้ว
-
โหดมากกกกก
แต่ก็สมควรแล้วล่ะ!!
-
ศิเล่นเเรงนะเนี่ย o13
-
เผือกโหดจริงจริง หุหุ แต่กะสมควร
-
เผือกโหด o13 โหมดเมียข้าใครอย่าแตะจริงๆ
อ่านๆกำลังซึ้ง เจอคำนี้ซึ้งไม่ออกเลย :mew5:
"...ฝ่ามือหนายื่นออกมาด้านหน้าจับมือของลุงหมา.."
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โอ้วว เผือกอย่างโหด
-
ชอบคุณวินัยจัง
เผือกกลับไปดูแลนายช่างใหญ่ได้แล้วนะ
-
โหดอ่า!!!! 5555
-
เผือกโหด คิคิ
-
หมดทุกข์หมดโศกซะที :hao6:พี่ศิทำได้สาสมแล้ว พีทหายเร็วๆน้า
-
พี่เผือกทำดีแล้ว :katai2-1: นายช่างใหญ่หายไวๆนะคะ :mew1:
-
ดีแล้วที่พีทปลอดภัย
เผือกจัดการทางนี้เสร็จก็รีบกลับไปเฝ้าซะนะ
-
อร๊ากก มีคำผิด
"ฝ่ามือหนายื่นออกมาด้านหน้าจับมือของ >>"ลุงหมา"<<เขย่าขึ้นลงอย่างขอบคุณ"
-
เสร็จเเล้วก็กลับไปเฝ้าเฮียพีทนะ!
-
ไอ่เสี่ยจักรตายง่ายจริง
ยังไม่ทรมารเลยน่าจะโดน
ให้หนักกว่านี้ :m16:
+1และเป็ด
-
โล่งอกไปทีพีทปลอดภัยแล้ว เล่นเอาทุกคนกังวลไปหมด
เลยทำให้เผือกต้องเล่นบทโหด ชำระแค้นให้สุดที่รัก
ต่อไปคงไม่มีอะไรมาทำให้ศิและพีทต้องระแวงระวังอีกแล้วนะ
ศัตรูตัวใหญ่ก็สิ้นลมไปแล้ว ปลาเล็กปลาน้อยคงไม่กล้าหรอก
เสร็จเรื่องร้ายต่อไปก็ถึงคราวพยาบาลร่างใหญ่ดูแลคนรัก
ปกติก็รักอยู่แล้ว นี่มาเจ็บอย่างนี้ศิแทบจะอุ้มเลยมั้งนั่น :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
:sad4:Lศิครินทร์ โหดสุดๆๆๆ ชอบๆๆๆๆ มาต่อเร็วๆนะครับ พีทหายเร็วๆนะครับ :mew1:
-
พีทปลอดภัยแล้ว ไอ้เสี่ยเลวนั่นก็ตายแล้ว ต่อไปคงแฮปปี้~
-
แก้คำผิดแล้วววว
5555555555555555555555555555555555555555++
อายอ่ะ นี่อายจริงๆนะ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกๆ
-
สวดยอมมากๆเลยอะ^^ อะไรมันจะมันขนาดนี้
-
น่าจะให้ไอ้เสี่ยจักรมันทรมานกว่านี้ก่อนตายนะ
จะได้สาสมกับที่มันทำกับนายช่างใหญ่มาหลายครั้ง
-
จัดหนักจริงๆ
-
:katai5:รอรอรอรอรอรอรอรอรอ :katai5:
-
ตามกลับมาอ่านนนนน หลังจากหายหน้าไปนานนน
คุนศิไม่ทำให้ผิดหวัง ยังคงเท่เหมือนเดิม 555
-
ก็เสี่ยไม่ยอมปล่อยวางซักทีอะ มันก็เลยต้องมีจุดจบแบบนี้แหละเสี่ย :เฮ้อ:
-
เข้ามา+1 :katai5:
-
คิดถึงเฮียพีท :L2: :mew1:
-
:hao5: พีทไม่เปงอาไยก็ดีแย้วเจ้าคร๊า
+1 เป็ดให้แล้วนะเจ้าคะ :m4: มาต่อไวๆน๊า
-
หลังจากนี้จะมีแต่เรื่องหวานๆ ใช่มะ ^^
-
เข้ามาทุกวัน รอพีทเท่านั้น :mew2: :sad4:
-
เฝ้าแต่รอๆๆๆๆๆๆ
-
หายไปรับน้องมา รีบมาเข้าเล้าแต่สะใภ้เถื่อนก็ยังไม่มาแงงงงง :katai1: :katai1: :katai1:
-
กำลังปั่นอยู่จ้า
:o211:
-
รอๆๆ จนกว่าจะมา แล้วก็รอต่อไป
-
ย่องมา+1 :m7:
-
รออยู่น๊าๆๆ :call:
-
บทที่ 53
คือรักแท้
ศิขรินทร์กอบกุมมือขาวบางของคนที่นอนหลับตานิ่งบนเตียงผู้ป่วยขึ้นมาแนบหน้าอย่างแผ่วเบา พร้อมทั้งบีบกระชับส่งความรักและกำลังใจจากมือหนาสู่มือบาง ดวงตาคมเข้มทอดมองใบหน้าซีดเซียวของนายช่างใหญ่แล้วได้แต่นึกสงสาร อยากเป็นไปได้ อยากจะรับความเจ็บครั้งนี้ได้แต่เพียงผู้เดียว นึกย้อนไปถึงคนที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์นี้แล้วได้แต่นึกแค้นเคือง เพราะต่อให้อยากทำให้ทรมานมากไปกว่านี้ก็คงจะทำอย่างที่ใจนึกไม่ได้ เพราะเฒ่าเจ้าเล่ห์ศัตรูหมายเลขหนึ่งได้หมดลมหายใจไปจากโลกนี้แล้ว ข่าวการสูญเสียของนักธุรกิจใหญ่วัยกลางคนจากภาคใต้ถูกข่าวการลอบยิงของภัสดากลบหายไปในหน้าหนังสือพิมพ์ จนแทบไม่มีใครพูดถึง แต่สื่อทุกแขนงกลับจ้องขุดคุ้ยหาข่าวสองตระกูลดังของเมืองไทยเพราะใครหลายๆคน ต่างรู้ถึงความสัมพันธ์อันลึกซึ้งของทายาทอินทราทิพย์และทายาทพิชัยภักดี แต่อำนาจเงินก็ทำให้ทุกอย่างราบเรียบเหมือนคลื่นที่ซัดเข้ามากระทบชายหาด ไม่มีใครอยากต่อกรกับสองตระกูลดังของเมืองไทย แม้จะไม่ใช่มาเฟียแต่ทั้งสองตระกูลก็มีทั้งเงินและอำนาจที่สามารถเล่นงานศัตรูให้ราบเป็นหน้ากองภายในพริบตาได้เช่นกัน
เมื่อหัวเรือใหญ่อย่างเสี่ยจักรได้สิ้นลมหายใจไป ตำรวจก็เข้ายึดทรัพย์สินต่างๆที่อยู่ภายใต้การครอบครองของเสี่ยใหญ่ เพราะธุรกิจผิดกฎหมายที่อีกฝ่ายทำไว้นั่นเอง ทำเอาวงการตำรวจภาคใต้สะเทือนไปไม่น้อยอยู่เหมือนกัน เหล่าผู้บังคับบัญชายศสูงต่างถูกโยกย้ายหรือถูกสอบกันเป็นแถวๆ ไม่เว้นไว้แม้แต่นายเดียว และแน่นอนว่าการสูญสิ้นของตระกูลดังแห่งภาคใต้ ทำให้ตระกูลอินทราทิพย์มีอำนาจมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม สถานบันเทิงเล็กใหญ่ต่างอยู่ภายใต้การควบคุมของศิขรินทร์ ชายหนุ่มรูปงามเจ้าของฉายา “อินทรีย์เงิน” ผู้เกรียงไกร
ห้องพิเศษของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังหนึ่งในธุรกิจของตระกูลอินทราทิพย์ในตอนนี้ มีศิขรินทร์นั่งนั่งนิ่งอยู่ข้างเตียงผู้ป่วย และแน่นอนว่าคนที่นอนหลับตาอยู่บนเตียงคือนายช่างใหญ่ ผู้กุมหัวใจของนกอินทรีย์ผู้เกรียงไกร นายช่างใหญ่ภัสดา แห่งตระกูลพิชัยภักดีนั่นเอง
“นอนนานไปแล้วนะครับ” ริมฝีปากหนาเอ่ยเสียงแผ่ว ใจนึกอยากให้เปลือกตาบางเปิดขึ้นมาสบตาหวานซึ้งอย่างที่เคยทำ แม้หมอจะบอกว่าคนบนเตียงพ้นขีดอันตราย แต่ถ้าหากนายช่างใหญ่ไม่ลุกขึ้นมาส่งยิ้มหรือเสียงหัวเราะให้ได้ยิน ศิขรินทร์ก็ไม่มีทางวางใจเด็ดขาด
ร่างโปร่งบางในชุดผู้ป่วยนอนนิ่งไม่ไหวติง ดวงหน้าอ่อนหวานล้อมกรอบด้วยเส้นผมดกดำเงางาม คิ้วเรียวโก่งดังคันศรสวยงามอย่างไม่ต้องตกแต่ง ริมฝีปากบางอวบอิ่ม แม้จะแห้งผากไปบ้างเล็กน้อยแต่ก็ยังมองดูน่ารักน่าใคร่สำหรับศิขรินทร์อยู่เสมอ ผิวกายที่เคยขาวอมชมพู แต่เมื่อมานอนนิ่งๆบนเตียงผู้ป่วยเช่นนี้ยิ่งทำให้นายช่างใหญ่แลดูน่าทะนุถนอมยิ่งขึ้นไปอีก แม้คนเก่งเขาจะเอ่ยปากอยู่เสมอว่าตนเองนั้นเข้มแข็ง ไม่ต้องการบอดี้การ์ดหรือคนตามอารักขา แต่เมื่อศิขรินทร์เอ่ยขอด้วยน้ำเสียงห่วงใยอีกฝ่ายก็ตกปากรับคำ นายช่างใหญ่ที่เคยดื้อรั้นเอาแต่ใจ แต่เมื่อได้มาใช้ชีวิตอยู่ร่วมห้องกับศิขรินทร์ อะไรหลายๆอย่างที่ไม่เคยคิดจะได้เห็นก็ได้เห็นอย่างไม่น่าเชื่อ คงไม่มีใครเคยคิดว่าเจ้าของอู่ใหญ่เวลาไมได้ดั่งใจจะชอบกระทืบเท้า แต่ถ้าหนักข้อกว่านั้นก็จะลงไม้ลงมือกับประธานบริษัทใหญ่ เบื้องหน้าเวลาอยู่กับลูกน้องนายช่างใหญ่อาจมองดูน่าเกรงขาม เป็นเฮียที่เหล่าลูกหมาเคารพบูชา แต่สำหรับศิขรินทร์แล้วภัสดาคือเมีย คือดวงใจ คือลมหายใจ คือทุกสิ่งทุกอย่าง
นิ้วเรียวยาวของศิขรินทร์ลูบไล้ลงบนผิวแก้มขาวนวลอย่างรักใคร่ ริมฝีปากหนาเหยียดยิ้มเล็กน้อยเมื่อโน้มตัวลงไปสูดกลิ่นกายหอมหวานของคนป่วยเข้าปอดเต็มรัก หากำลังใจให้ตัวเองเสร็จแล้วก็ผละออกมาอย่างช้าๆแต่ไม่ห่างไปไหนไกล แม้ภาระหน้าที่อันมากล้นจะกองอยู่เบื้องหน้าแต่ศิขรินทร์ก็ขอทิ้งแผ่นกระดาษมูลค่าหลายพันล้านไว้เบื้องหลัง เพราะอะไรมันจะสำคัญไปกว่าเมีย วินัยและคุณช่อ จึงต้องทำหน้าที่แทนท่านประธานไปก่อน แต่ถ้าเรื่องไหนสำคัญๆ คุณศิระจะเข้ามาจัดการเอง เพราะผู้สูงวัยเข้าใจบุตรชายเป็นอย่างดีว่ารักและหวงเมียขนาดไหน
เสียงประตูห้องเปิดเข้ามา ศิขรินทร์หันไปมองก็พบว่าเป็นบิดามารดาของตนและของภัสดานั่นเอง ร่างสูงลุกขึ้นยืนแล้วโน้มร่างลงไปหาคนที่นอนนิ่งไม่ไหวติง กดริมฝีปากหนาของตนเองจุมพิตลงบนหน้าผากเนียนอย่างรักใคร่ แล้วเปิดทางให้เหล่าผู้อาวุโสทั้งหลายเข้ามาเยี่ยมผู้ป่วย ส่วนตนเองนั้นอ้อมมาอยู่อีกฝั่งของเตียงไม่ยอมห่างคนเจ็บไปไหนไกล
“สวัสดีครับ” แม้จะแปลกใจว่าทำไมถึงมาพร้อมกัน แต่ศิขรินทร์ก็ไม่เอ่ยถาม เอ่ยทักทายบิดามารดาของตนและของภัสดาอย่างยินดี
“ทานอะไรหรือยังล่ะพ่อดารา” ร่างสูงอมยิ้มขำเมื่อได้ยินเจ้าสัวภาสเรียกตนว่าดารา คงไม่พ้นมาจากฉายา ดาราฮอลลีวูดที่คนบ้านพิชัยภักดีตั้งให้แน่นอน
“เรียบร้อยแล้วครับ” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงนุ่ม พร้อมกับสบตากับมารดาเมื่อเห็นดวงตาของผู้สูงวัยฉายแววเหมือนกวักมือเรียกให้เข้าไปหา ร่างสูงเอ่ยขอตัวแล้วเดินตามมารดาออกไปข้างนอกทันที แต่ก่อนไปก็ไม่ลืมที่จะรังแกแก้มขาวนวลของคนป่วยไปหนึ่งฟอด ท่ามกลางสายตาล้อเลียนของเหล่าผู้อาวุโสที่มองมาอย่างหยอกล้อแกมเอ็นดู
“อะไรครับแม่” หลังจากออกมาจากห้องศิขรินทร์ก็เอ่ยถามมารดาทันที
“เมียแกมันไม่ธรรมดาแล้วถูกไหม” คุณหญิงวิจิตรตราเอ่ย
“ไม่ธรรมดาอย่างไงครับ พีทก็เหมือนเดิมทุกอย่างไงครับ”
“อย่ามาทำไขสือนะยะ แหม! มาให้หยิกสักทีซิ ทำไมไม่บอกว่าไอ้บ้านนอกเป็นลูกเต้าเหล่าใคร พากันปิดบังทั้งพ่อทั้งลูก” คุณหญิงวิจิตตราเอ่ยรอดไรฟันอย่างสะกดกลั้นที่ถูกสามีและบุตรชายปิดบังเรื่องชาติตระกูลของภัสดา ลูกสะใภ้จอมเถื่อน ที่เดี๋ยวนี้ไม่ได้เถื่อนธรรมดา แต่กลายเป็นไอ้บ้านนอกจอมเถื่อนลูกมหาเศรษฐี รวยติดอันดับของเมืองไทย
“พีท เขาอยากพิชิตใจแม่สามีเองครับ เขาอยากทำให้แม่ยอมรับในตัวเขา” ศิขรินทร์เอ่ยยิ้มๆ นึกถึงใบหน้าอันมุ่งมั่นตอนที่ภัสดาเอ่ยในครั้งนั้นแล้วอดยิ้มไมได้ นายช่างใหญ่กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนตัวเขา แถมยังเอ่ยวาจามุ่งมั่นเด็ดขาดว่าจะเอาชนะใจแม่สามีให้ได้ ไม่ว่าวิธีใดก็จะทำ และนี่คือเหตุผลที่ตนและบิดาไม่เอ่ยถึงชาติตระกูลของภัสดาให้มารดารู้นั่นเอง
“ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะนะ เมียแกก็ทำเกินไป”
“ผมไม่ได้เข้าข้างพีทนะครับ แต่ผมแค่คิดว่าที่พีททำเขาก็คงมีเหตุผลของเขา เขาอยากให้คุณแม่รักเขานั่นแหละครับ”
“แสบจริงๆเลยนะลูกสะใภ้จอมเถื่อนของฉัน” คุณหญิงวิจิตตราเอ่ยเบาๆกับตัวเอง นึกย้อนไปถึงวีรกรรมต่างๆนานาที่อีกฝ่ายได้สร้างไว้แล้วก็อมยิ้ม จะมีใครบ้างที่กล้าเข้ามาต่อกรกับคุณหญิงวิจิตตราผู้มากด้วยเรื่องการสรรหาลูกสะใภ้ให้กับบุตรชาย ขนาดลูกท่านหลานเธอทั้งหลายที่เคยยื่นมือเข้ามาสมัครยังยอมแพ้ แต่ภัสดากลับมุ่งมั่นฟันฝ่า มุ่งเอาชนะใจแม่สามีอย่างเอาเป็นเอาตาย กัดนิดจิกหน่อยก็ไม่เคยว่า ยิ้มรับแล้วก็ส่งวาจาเผ็ดร้อนกลับมา ถ้าไม่แสบสันถึงพริกถึงขิงขนาดนี้ คิดว่าจะเอาชนะใจของคุณหญิงวิจิตตราได้เหรอ
“แล้วคุณแม่ยอมรับเมียผมหรือยังครับ”
“ต๊ายยย! เรื่องมาซะขนาดนี้แล้วนะยะ คนรู้กันทั้งประเทศ ต่อให้ไอ้บ้านนอกมันมีแม่เป็นคนขายผัก พ่อขับสามล้อฉันก็รับเป็นลูกสะใภ้อยู่ดีนั่นแหละ ฉันไม่ใจจืดใจดำขนาดนั้นหรอกนะยะ” คุณหญิงวิจิตรตราเอ่ยเสียงสะบัดพร้อมทั้งมองลูกชายตาคว่ำ
“แล้วป๊ากับแม่ของพีทว่ายังไงบ้างครับ เรื่องสินสอด”
“ก็ยังไม่ได้พูดอะไรหรอกนะ เจ้าสัวกับคุณนายเอาแต่ขอโทษที่ลูกชายมาทำให้บ้านเราวุ่นวาย แต่แม่ก็ขอโทษกลับไปเหมือนกัน ที่เคยเอ่ยวาจาดูถูกเมียแก เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร บอกว่าเข้าใจและบอกว่าอยากให้เท่าไรเขาไม่ว่า แล้วแต่ทางเรา”
“ถ้าอย่างนั้นคุณแม่ว่าเท่าไรครับ”
“อยู่ก่อนแต่งอย่างนี้มันผิดประเพณีนะยะ”
“ไม่เป็นไรครับ ถึงจะเข้าหอกันมาแล้วก็เถอะ แต่ยังไม่มีพิธีอย่างเป็นทางการเลยนะครับ”
“สมน้ำสมเนื้อกันหน่อย พรุ่งนี้ก็เอาโอนบริษัทแกเป็นชื่อไอ้บ้านนอกก็แล้วกัน เดี๋ยวเขาจะหาว่าอินทราทิพย์ไม่มีปัญญาหาเงินไปแต่งเมียให้ลูกชาย” เอ่ยเสร็จก็เปิดประตูเข้าไป ปล่อยให้บุตรชายยืนนิ่งงันอยู่ที่เดิม
ฝ่ายศิขรินทร์เมื่อหายจากอาการตื่นตะลึงก็เผยเสียงหัวเราะออกมาปลื้มใจ เมื่อนึกได้ก็กดโทรศัพท์หาวินัยให้จัดการเรื่องที่คุณหญิงวิจิตตราต้องการทันที สั่งงานผ่านโทรศัพท์เครื่องบางเสร็จเรียบร้อยก็เปิดประตูเข้ามา แต่สิ่งแรกที่กระทบสายตา คือร่างของนายช่างใหญ่ที่นั่งเอนหลังอยู่บนเตียงที่ถูกปรับระดับไว้เรียบร้อยแล้ว กำลังจะเอ่ยเรียกคนที่หัวใจคำนึงหา แต่เมื่อเห็นแม่ผัวลูกสะใภ้เขาสนทนากัน จึงได้แต่เดินเข้ามาฟังอยู่ข้างเตียงอย่างเงียบๆ
“คิดถึงผมขนาดนั้นเลยเหรอครับคุณแม่ ไม่ต้องร้องไห้ก็ได้ครับ ผมยังแรงดีไม่มีตก ไม่ยอมทิ้งผัวไปไหนเด็ดขาด” คนป่วยที่เพิ่งฟื้นเอ่ยเสียงแหบแห้งกับคุณหญิงวิจิตตราที่ยืนอยู่ข้างเตียง
“ร้องไห้อะไรกันยะ ฝุ่นเข้าตาฉันเฉยๆหรอก ใช่ไหมคะคุณพี่” ผู้สูงวัยเอ่ยเสียงสะบัด พร้อมกับถามสามีอย่างคนหาพวก คุณศิระเอ่ยรับ แม้จะอยากหัวเราะออกมาก็ตาม
“ห้องก็ดูสะอาดดีนะครับไม่น่ามีฝุ่นเลย โอ๊ย!” เสียงโอ๊ยจากคนป่วยทำเอาใครหลายๆคนตื่นตะลึง แต่คนที่เข้าหาภัสดาได้เร็วที่สุดคือคุณหญิงวิจิตตราที่ยืนอยู่ด้านข้าง ฝ่ามือบางของผู้สูงวัยยื่นเข้าไปจับลำแขนเรียวเสลาของคนป่วยอย่างห่วงใย
“เพิ่งตื่นขึ้นมานายจะขยับทำไม เห็นไหมปวดแผลเลย ตาศิ เรียกพยาบาลมาดูเมียแกหน่อยซิ” ศิขรินทร์เอ่ยรับ แล้วตัดสินใจเดินไปเรียกพยาบาลด้วยตัวเอง ปล่อยให้แม่ผัวลูกสะใภ้เขาได้คุยกัน
“คุณแม่ห่วงผมเหรอครับ ปลื้มใจที่สุด สงสัยกลับไปผมต้องไปรำลิเกอ้อมบ้านซะแล้ว”
“ฉันกลัวลูกฉันเป็นหม้ายเมียตายท่านั้นแหละ เชอะ!”
“เมียตาย ก็หาเมียให้มันใหม่ไงครับ”
“มันขายไม่ออกแล้วล่ะตอนนี้ ว่าแต่นายเถอะ ตื่นขึ้นมาก็พูดมาก นอนลงไปน่ะดีแล้ว”
เจ้าสัวภาสหันไปมองภรรยาแล้วส่งยิ้มให้กัน รวมไปถึงคุณศิระที่หันมายิ้มให้ทั้งสองอย่างยินดี เมื่อได้ยินเสียงสนทนาพาทีของแม่ผัวลูกสะใภ้ แม้จะมีจิกกัดกันบ้างแต่ก็คืบหน้าไปมากกว่าเดิม
“พยาบาลมาแล้วครับ” ศิขรินทร์เปิดประตูเข้ามา พยาบาลวัยกลางคนตรวจเช็คอาการตามหน้าทีแล้วบอกว่าคุณหมอจะเขามาตรวจในอีกไม่ช้า เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็ขอตัวออกไป
“ป๊าครับ แม่ครับ พีทอยู่ก่อนแต่งจะเป็นอะไรไหม” คนป่วยเอ่ยเสียงแหบ แต่ถึงอย่างนั้นก็มีบุรุษพยาบาลหน้าหล่อที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ ฟังเสียงนายช่างใหญ่คุยกับคนโน้นทีคนนี้ที
“แกจะมาถามอะไรตอนนี้เจ้าพีท เป็นผัวเป็นเมียกันแล้วจะแต่งทำไม”
“อ้าว! ป๊าไม่ได้พีทแต่งเหรอ”
“แต่งทำไม เดี๋ยวป๊าแถมปลาร้าให้อีกสิบไห เอาไปไว้ต้มกิน” ภัสดาหน้าหงิก แต่เพราะฝ่ามือหนาที่คอยลูบหลังมือบางไปมาอย่างรักใคร่ จงยอมคลายความบึ้งตึงลง แม้จะเล็กน้อยก็ตาม
“ดีเหมือนกันค่ะ ดิฉันชอบกินส้มตำอยู่พอดี” คุณหญิงวิจิตตราเอ่ย ทำเอาคนป่วยถึงกับหลุดเสียงหัวเราะออกมา แต่เมื่อสะเทือนแผลก็ต้องรีบกลั้นลมหายใจทันที
“เรื่องสินสอด ผมว่าคุยกันด้านนอกดีกว่า ปล่อยให้ผัวเมียเขาอยู่ด้วยกันเถอะนะ” คุณศิระเอ่ย แล้วออกเดินนำหน้าไปด้านอกทันที
“ตื่นมาก็พูดมากเลยนะครับนายช่าง อย่างนี้เมื่อไรจะหาย” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงนุ่ม ร่างสูงโน้มตัวลงไปหาคนบนเตียง กดริมฝีปากลงบนพวงแก้มใสสูดกลิ่นหอมนวลเข้าปอดเต็มรัก
“คิดถึงมึงจังเลยเผือก” ภัสดาไม่สนเสียงนุ่มทุ้มที่ดังอยู่ข้างใบหู ที่เจ้าของอู่ใหญ่ต้องการตอนนี้ก็คืออ้อมแขนอันอับอุ่นและปลอดภัยของศิขรินทร์ วินาทีแห่งความเป็นความตายทำให้รู้ว่าตนรักคนร่างสูงมากขนาดไหน
“คิดถึงพีทเหมือนกันครับ...ที่รัก”
ภาพเหตุการณ์อันเลวร้ายยังคงตราตรึงอยู่ในห้วงสำนึกไม่จางหาย ร่างโปร่งบางที่โผมาจากกลางเวทีหมายมั่นจะกระโดดลงจากเวทีเพื่อมายืนเคียงข้างกัน แต่ก็ถูกวิถีกระสุนพรุ่งเข้าใส่เสียก่อน วินาทีนั้นเหมือนมีมือปริศนาพุ่งเข้าเข้าใส่ร่างของตนแล้วกระชากลมหายใจออกไปจากร่างกาย ร่างโปร่งบางของนายช่างใหญ่ทรุดตัวลงมาสู่อ้อมแขนของศิขรินทร์เหมือนนกปีกหัก ไร้สิ้นเรี่ยวแรง มีเพียงแค่หยาดเลือดสีแดงที่ไหลซึมมออกมาจากบาดแผล เปาะเปื้อนเสื้อเชิ้ตสีอ่อน ช่างเป็นภาพที่บีบคั้นหัวใจของศิขรินทร์เสียเหลือเกิน วินาทีนั้นเหมือนหัวใจกรีดร้องแต่สุดท้ายก็กลั่นกรองออกมาเป็นหยาดน้ำตาที่รินไหลลงมาจากดวงตาคู่สวย ต่อให้ผ่านไปกี่สิบปีศิขรินทร์ก็ไม่มีทางลืมเหตุการณ์ในครั้งนี้อย่างแน่นอน
“โอ๋ๆ เผือก พี่อยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ต้องร้องนะ” คนป่วยเอ่ยเสียงทะเล้นแล้วลูบแผ่นหลังแกร่งของร่างสูงอย่างปลอบโยน ทำเอาศิขรินทร์ถึงกับหลุดยิ้มในความขี้เล่นของคนบนเตียง
“ต่อไปนี้พี่พีท ต้องเพิ่มบอดี้การ์ดอีกสิบคนนะครับ”
“ห๊ะ! ล้อเล่นใช่ไหมเผือก อย่านะมึง แค่นี้เขาก็คิดว่ากูเป็นเจ้าพ่ออยู่แล้ว”
“ไม่ได้เป็นเจ้าพ่อ แต่เป็นเมียเจ้าพ่อไงครับ” ร่างสูงเอ่ยเสียงหวาน แล้วทรุดตัวนั่งซ้อนหลังคนร่างบาง มือหนาค่อยๆโอบกระชับเอวบางอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวสะเทือนแผลแล้วคนตัวหอมจะเจ็บขึ้นมา เหมือนจัดท่าจัดทางให้ตัวเองเรียบร้อยแล้วก็ก้มหน้าซุกซอกคอหอมกรุ่มของภัสดาทันที
“แล้วไอ้คนทำมันเป็นยังไงบ้างตอนนี้”
“กลับบ้านเก่าไปแล้วครับ” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบ เมื่อนึกถึงต้นเหตุที่ทำให้ภัสดาต้องมานอนหยอดน้ำเกลืออยู่โรงพยาบาล
“มือมึงเปื้อนเลือดเพราะกู ต่อไปมึงไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้ ให้กฎหมายเขาจัดการเอง”
“ผมไม่รับปากนะพีท ว่าจะมีครั้งหน้าอีกไหม แต่ผมบอกไว้ตรงนี้เลยว่า ถ้าใครมันกล้าแตะเมียไอ้ศิจนเสียเลือดอีกล่ะก็ มันต้องชดใช้ด้วยชีวิต แล้วเรื่องกฎหมายพีทลืมไปได้เลยเพราะผมไม่ค่อยศรัทธาในวงการนี้เท่าไร”
“มึงกล้าหือกับกูเหรอเผือก” ภัสดาเหลียวหน้าไปถามคนที่นั่งซ้อนอยู่ด้านหลัง ส่งผลให้แก้มนวลเนียนถูกสันจมูกโด่งกดลงมาสูดกลิ่นหอมเข้าอย่างจัง เสียเปรียบทั้งทางตรงและทางอ้อม
“เรื่องนี้เรื่องเดียวจริงๆครับที่ผมยอมไม่ได้ เรื่องอื่นผมยอมพีทหมดเลย”
ภัสดาได้ยินดังนั้นแล้วส่ายศีรษะไปมาเล็กน้อย ศิขรินทร์ยังคงดื้อรั้นอยู่วันยันค่ำ ต่อให้บอกจนปากฉีกถึงหูอีกฝ่ายคงทำเพียงแค่รับฟังแต่ไม่ยอมปฏิบัติตามอย่างแน่นอน แต่ถึงอย่างนั้นภัสดากลับรู้สึกอุ่นไปถึงหัวใจในความรักความห่วงใยที่อีกฝ่ายมีให้กันเสมอมา แต่กาลเวลาจะหมุนเวียนเปลี่ยนผันไปเท่าไร แต่ผู้ชายคนนี้ก็ทำให้ได้รู้ว่าเวลาไม่อาจทำให้ความรักที่มีให้กันนั้นจืดจางลงไปแม้แต่นิดเดียว หนำซ้ำกับเพิ่มมากขึ้นทุกคน ชีวิตคู่ที่ก้าวผ่านอุปสรรคต่างๆนานาทำให้เข้าในซึ่งกันและกันมากขึ้นกว่าเดิม ไม่ว่าลิขิตเบื้องบนจะเป็นเช่นไรแต่ก็ขอขอบคุณที่ทำให้ตนมาเจอกับศิขรินทร์
“ใครว่าคนหล่อดื้อไม่เป็นเนอะเผือกเนอะ”
“ดื้อแล้วรักไหมครับ?”
“รักสุดๆเลยว่ะ” คำตอบของนายช่างใหญ่ทำเอาศิขรินทร์อดให้รางวัลเป็นจุมพิตหวานๆไม่ได้ แต่ก็ทำได้เพียงชั่วแวบเดียว เพราะกลัวผู้สูงวัยทั้งสี่เปิดประตูเข้ามาแล้วเห็นภาพอันชวนตื่นตะลึงเข้า
“รักเหมือนกันนะครับ”
*********************************
คุณหมอให้ภัสดานอนพักรักษาบาดแผลอยู่ที่โรงพยาบาลจนกว่าบาดแผลจะทุเลาลง จากนั้นค่อยกลับไปรักษาตัวที่บ้าน ห้องนอนของภัสดาจึงเป็นห้องทำงานของศิขรินทร์ไปในตัว สาเหตุที่เป็นอย่างนั้นก็เพราะว่านายช่างใหญ่ได้รับรู้มาว่าประธานหน้าหล่อไม่ยอมไปทำงาน ให้ลูกน้องตาดำๆอย่างวินัยและคุณช่อทำงานกันงกๆ ส่วนตัวเองมานั่งเฝ้าเมียสบายอกสบายใจ อำนาจมืดของภัสดาจึงกลับมาอีกครั้ง ร่างโปร่งบางสั่งการเสียงเฉียบขาดให้ศิขรินทร์กลับไปทำงาน ดื้อรั้นอยู่ไม่นานน ร่างสูงจึงยื่นข้อต่อรองว่าจะกลับไปทำ แต่จะเอามาทำข้างเตียงของนายช่างใหญ่แทน ภัสดาจึงยอมแต่โดยดี เลยกลายเป็นว่าไม่ว่าใครก็ตามที่เข้ามาเยี่ยมภัสดา จะเห็นศิขรินทร์นั่งทำงานที่โซฟารับแขกข้างเตียงของผู้ป่วย ไม่ย้ายหนีหรือลุกไปไหน
“ตายยากจริงๆเว้ยเพื่อนกู” หลักเขตเอ่ยถามคนบนเตียง แต่แม้จะพูดไปอย่างนั้นแต่ใจจึงเป็นห่วงน้องน้อยของตนเองจนต้องทิ้งงานในไร่มาเยี่ยมเพื่อนสนิทพ่วงตำแหน่งน้องนอกไส้ทันที
“ปากเหรอที่พูดน่ะเขต เดี๋ยวหยิกเนื้อขาดเลย” คีตาหันไปปรามเพื่อนตัวเองแล้วเข้ามาถามไถ่อาการของเพื่อนสนิทด้วยสีหน้าอันซีดเซียว เพราะยังคงตกใจและสะเทือนใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“ช่างมันเถอะคีย์ ว่าแต่กินอะไรมาหรือยังทำไมมาหน้าซีดอย่างนี้ เดี๋ยวก็มาป่วยแข่งกับพีทหรอก ลุกไปเยี่ยมไม่ไหวหรอกนะ เจ็บแผล”
“คีย์ไม่เป็นอะไรหรอกน่า ห่วงแต่พีทนั่นแหละ ทำคีย์หัวใจเกือบวาย”
“จะวายเพราะไอ้พีทหรือเพราะใครกันแน่วะคีย์” ดีไซเนอร์หน้าหวานทุบแผ่นหลังแข็งของหลักเขตทันทีเมื่อไอ้ยินถ้อยคำที่เอ่ยแซว กำลังจะหันไปหาเพื่อนร่วมทีมอย่างภัสดาก็โดนหักหลังเสียก่อน เพราะนายช่างใหญ่แปรพรรคไปอยู่กับหลักเขตเสียแล้ว
“แล้วไอ้ศิมันจะทำงานรู้เรื่องเหรอ เราคุยกันเสียงดังขนาดนี้” หลักเขตเอ่ยถามเพื่อนสนิท พร้อมทั้งเหลือบสายตาไปมองคนหน้าหล่อที่ก้มหน้าอ่านเอกสารอยู่ใกล้ๆ
“กูอ่านรู้เรื่อง” แต่กลับเป็นศิขรินทร์ที่ให้คำตอบหลักเขต อดีตนายทหารเรือผู้เกรียงไกรหยักไหล่อย่างไม่สนใจแล้วเปลี่ยนเป้าหมายจากภัสดามาเป็นศิขรินทร์แทน
“เขตจะไปรบกวนคุณศิหรือเปล่าพีท”
“ไม่หรอก พวกมันคุยกันรู้เรื่อง ไม่กัดกันเองหรอก คีย์ไม่ต้องห่วง” ภัสดาเอ่ยเสียงเบากับคีตา พร้อมทั้งมองสองหนุ่มสองมุมแล้วอมยิ้มเล็กน้อย หลักเขตเอนหลังพิงพนักโซฟาชวนประธานหน้าหล่อคุยอย่างไม่สนใจว่าศิขรินทร์จะอ่านเอกสารหรือจะเปิดแฟ้มสักกี่แฟ้ม จนสุดท้ายความอดทนของท่านประธานก็หมดลง ปิดแฟ้มเอกสารแล้วางไว้บนโต๊ะ หันไปคุยกับหลักเขตอย่างจริงจัง
ติยะและอริสราตามมาทีหลัง แต่ก็หอบหิ้วของเยี่ยมมาเต็มสองมือ คนป่วยยิ้มแป้นทักทายเพื่อนสนิทเสียงใส จนท่านประธานหน้าหล่อที่นั่งทำงานอยู่ใกล้ๆอดที่จะกระแอมขัดจังหวะไม่ได้ แต่ดูเหมือนว่าคนป่วยจะไม่สนใจเสียงเล็กเสียงน้อยเท่าไร ตั้งหน้าส่งเสียงทักทายเพื่อนสนิทต่อไป เหล่าเพื่อนสนิทของภัสดาต่างขุดเรื่องโน้นเรื่องนี้มาเล่าให้ฟังอย่างต่อเนื่องเพื่อไม่ให้คนป่วยที่นั่งเอนหลังอยู่บนเตียงนั้นเบื่อหน่าย พอเวลาทานยาหลักเขตก็รับหน้าที่ ถึงเวลาทานข้าวคีตาก็เป็นคนป้อนข้าวป้อนน้ำให้คนป่วย แต่ตอนเข้าห้องน้ำเป็นหน้าที่ของศิขรินทร์ที่อุ้มคนป่วยมาส่งถึงด้านใน แถมยังไม่ยอมเปิดประตูออกไป ยืนเฝ้าคนป่วยด้วยใบหน้านิ่งๆ แม้จะโดนกำปั้นน้อยแต่พิษสงร้ายกาจทุบลงมาครั้งแล้วครั้งเล่าก็ตาม จึงไม่แปลกเท่าไรที่พอเปิดประตูออกมาจะโดนเหล่าเพื่อนสนิทเอ่ยปากล้อกันอย่างสนุกสนาน เพราะนานๆทีจะเห็นคุณภัสดา พิชัยภักดี หน้าแดงแก้มร้อนสักที
ห้องทั้งห้องกลับมาเงียบสงบอีกครั้งเมื่อกองทัพของคนมาเยี่ยมไข้ต่างทยอยกันออกไป ศิขรินทร์วางปากกาด้ามสวยลงบนแฟ้มที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกเบื้องหน้า ปลายเท้าก้าวเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยแล้วยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างโปร่งบางของนายช่างใหญ่ เพราะเหมือนว่าคนป่วยที่แสดงท่าทางว่าไม่ป่วยจะหมดฤทธิ์เดชลงไปแล้ว เสียงเคาะประตูเรียกสายตาคมกร้าวให้หันไปมองทันที และเพียงไม่นานผู้ที่อยู่เบื้องหลังของบานประตูก็ก้าวเท้าออกมา วินัยและช่อฟ้าเดินเข้ามาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เลขาสาวใหญ่มือหนึ่งของศิขรินทร์ถือกระเช้าผลไม้พร้อมของเยี่ยมไข้มาเต็มสองมือ ในขณะที่วินัยและบอดี้การ์ดคนอื่นหอบแฟ้มมาหอบใหญ่ ศิขรินทร์จัดผ้าห่มให้คนป่วยอีกเล็กน้อยแล้วผละมาหาผู้มาใหม่ ริมฝีปากยกยิ้มต้อนรับลูกน้องคนสนิททั้งสองคนแล้วเดินนำออกไปยังระเบียงนอกห้อง เพราะเกรงว่าเสียงพูดคุยจะไปรบกวนการนิทราของนายช่างใหญ่เข้า
[/b]
-
“อีกไม่กี่วันพีทก็คงได้กลับไปพักรักษาตัวที่บ้าน ฉันคงไม่ค่อยได้เข้าบริษัทเท่าไร เอกสารอันไหนสำคัญๆก็เอามาให้เซ็นที่บ้าน ส่วนนัดต่างๆก็เลื่อนไปก่อนนะคุณช่อ ใครไม่พอใจก็ยกเลิกไปเลย ใครรอได้ก็รอ ใครไม่รอก็ช่างมัน”
ช่อฟ้าและวินัยพยักหน้ารับคำ อยู่คุยกันอีกเล็กน้อยทั้งสองคนก็ขอตัวออไปเพราะยังมีเรื่องต้องไปจัดการอีกมากมาย ศิขรินทร์เอ่ยขอบคุณเสียงนุ่มในความทุ่มเทของทั้งสองคน เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยวินัยและช่อฟ้าก็ขอตัวออกไปทันที ร่างสูงโปร่งจึงเดินกลับมาอยู่ตำแหน่งเดิมอีกครั้ง ทรุดกายนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียงผู้ป่วย ยกมือเกลี่ยไรผมที่ตกลงมาระหน้าผากให้นายช่างใหญ่อย่างรักใคร่ เสียงลมหายใจที่ดังเป็นจังหวะเดียวกันยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าตอนนี้คนบนเตียงหลับลึกเพียงใด
“หายเร็วๆนะครับที่รัก”
*************************************************************
เช้าวันใหม่ของบ้านพิชัยภักดีเริ่มต้นด้วยยินดีเมื่อได้มีโอกาสต้อนรับขบวนขันหมากของบ้านอินทราทิพย์ที่กำลังจะมาถึงในไม่ช้า รอบๆบริเวณบ้านถูกจัดตกแต่งด้วยดอกไม้นานาชนิดส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วบริเวณ รอยยิ้มของแขกที่มาร่วมงานก็ยิ่งทำให้บรรยายแลดูอบอุ่นยิ่งขึ้นไปอีก แขกผู้มีเกียรติที่ถูกรับเชิญมาก็มีตั้งแต่เหล่าเพื่อนสนิทของภัสดา รวมไปถึงช่างฟิตทุกแผนก ที่แห่กันมาอย่างคับคลั่ง เสียงพูดคุยเสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นระยะๆ และต้นเสียงหัวเราะก็มาจาก เหล่าลูกหมาสมุนซ้ายขวาของภัสดาที่มีทั้ง ตั้ม ดล แป๊ะยิ้ม ทั้งสามแต่งกายมาร่วมงานด้วยชุดเสื้อผ้าหลากสีสัน ทำเอาดอกไม้ในงานจืดสนิทไปทันที
“สีเสื้อของพวกมึงมันแสบตาจริงๆว่ะ” หลักเขตเอ่ยกับสามหนุ่มสามมุมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เพราะสนิทสนมกันเป็นอย่างดี
“แสบตาเพราะสีเสื้อหรือว่าแสบตากับความหวานของเฮียพีทกับลูกพี่ศิกันแน่ครับ” ไอ้แป๊ะเอ่ยเสียงเบา แม้จะรู้ว่าภัสดาไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้ แต่เจ้าที่แรงก็ยังคงแรงอยู่วันยันค่ำ จึงไม่อยากเสี่ยงเท่าไรนักกับการที่ต้องมาโดนฝ่ามือหนักของเฮียพีทประทับลงบนแผ่นหลังหรือศีรษะเข้าอย่างจัง
“กูก็คิดอย่างมึงนั่นแหละแป๊ะ” หลักเขตเอ่ยยิ้มๆ แล้วเหลือบมองเข้าไปด้านใน เห็นคีตาวิ่งวุ่นกลับไปกลับกลับมา ตนจึงเลือกที่จะปลีกตัวออกมาอยู่หน้างาน รอรับขบวนขันหมากของท่านประธานหน้าหล่อดีกว่า
“แน่ใจนะว่ามึงกับกูจะเป็นประตูเงิน” ติยะ ถามหลักเขตอย่างไม่แน่ใจ เพราะเคยไปร่วมงานแต่งที่ใด ก็มักจะเป็นผู้หญิงที่มาทำหน้าที่นี้ แต่งานนี้มาแปลก เพราะเหล่าช่างฟิตและเพื่อนสนิทของฝ่ายนายช่างใหญ่ต่างจับจองประตูเงิน ประตูทอง ประตูประแจ ประตูเหล็ก สารพัดประตู กว่าเจ้าบ่าวจะได้เข้าไปด้านในก็คงเหนื่อยน่าดู
“ยิ่งกว่าแน่ใจ หึหึ” หลักเขตตอบเสียงเรียบ แต่เสียงโห่ร้องของขบวนขันหมากที่ดังมาจากหน้าบ้านก็เรียกความสนใจของแขกฝ่ายภัสดาได้เป็นอย่างดี ประตูมงคลตามแบบฉบับเด็กช่างกางกั้นเส้นทางของเจ้าบ่าวอย่างรู้หน้าที่ ถ้าไม่เอาคืนเฮียพีทวันนี้ ชาตินี้ก็คงหมดโอกาสแล้ว
ขบวนขันหมากของฝ่ายศิขรินทร์ต่างถือต้นไม้มงคลกันมาเต็มขบวน ญาติฝ่ายเจ้าบ่าวมาร่วมงานกันอย่างคับคลั่ง เพื่อนเจ้าบ่าวอย่างกรุง วรยศ เดินหน้าหล่อเคียงข้างเจ้าบ่าวที่ตอนนี้สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเสียแล้ว เพราะถูกผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายจับแยกจากกัน โดยให้ภัสดามานอนที่บ้าน ส่วนศิขรินทร์นั้นความจริงต้องนอนที่บ้านของตัวเอง แต่ในเมื่อเมียกลับมานอนบ้าน ตนจึงเลือกที่จะขับรถมาจอดที่หน้าบ้านพิชัยภักดี ถือคติไม่ได้เห็นหน้า ขอแค่ได้เห็นหลังคาก็ยังดี หัวใจมันเลยลอยเข้าไปในบ้านของนายช่างใหญ่ทันที แต่ไม่ว่าจะชะเง้อคอมองหาสักเท่าไรก็ไม่เห็นดวงหน้าหวานที่หัวใจคำนึงหาสักที
“ใจเย็นๆหน่อยไอ้ศิ เดี๋ยวก็ได้เจอคุณพีทแล้ว” กรุงเอ่ยปลอบเพื่อนสนิท เพราะรู้ว่าอาการดังกล่าวของศิขรินทร์มันมีที่มาจากอะไร
ศิขรินทร์ปรายตามองหน้าเพื่อนสนิทแล้วพ่นลมหายใจออกมาเพราะความไม่ได้ดั่งใจ นึกโกรธมารดาอยู่นิดๆที่จัดพิธีในครั้งนี้ขึ้นมา เพราะนอกจากจะทำให้ตนและภัสดาต้องนอนแยกกันแล้ว ยังทำให้หัวใจทุรนทุรายเพราะไม่ได้กอดเมียเป็นอาทิตย์ ยิ่งนึกยิ่งหงุดหงิด แต่เมื่อเดินมามาถึงโถงหน้าบ้านก็เห็นใบหน้าหล่อเข้มของหลักเขตและติยะ แต่เมื่อมองต่ำลงมาก็คลายความสงสัยทันทีว่า ไอ้สองตัวเพื่อนซี้ของภัสดามายืนหน้าหล่อตรงนี้ทำไม
“ตรงนี้เขาเรียกว่าประตูเงิน พันปีครับท่าน ถ้าเจ้าบ่าวไม่เด็ดจริงก็เข้าไปไม่ได้หรอกครับ” หลักเขตเอ่ยกับคุณศิระ บิดาของศิขรินทร์ คุณหญิงวิจิตตราจึงยื่นซองสีแดงให้ติยะและหลักเขตคนละสองซอง
“ผมไม่รับหรอกครับ เพราะมันธรรมดาเกินไป” หลักเขตเอ่ยยิ้มๆ ศิขรินทร์หยักไหล่เล็กน้อยแล้วก้าวออกมายืนอยู่ด้านหน้า
“มึงต้องการอะไร” ร่างสูงเอ่ยถามเสียงเรียบ
“แล้วมึงมาทำอะไรล่ะวันนี้” หลักเขตตอบกลับไปเสียงเรียบเช่นกัน
“มาแต่งเมีย”
“อะไรนะ กูไม่ได้ยิน”
“มาแต่งเมียโว๊ยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!” แขกฝ่ายเหลื่อทั้งสองฝ่ายต่างโห่ร้องออกมาอย่างชอบใจเมื่อได้ยินคำประกาศลั่นของศิขรินทร์
“ไหนล่ะปัจจัย” ศิขรินทร์ดึงซองสีแดงให้ติยะและหลักเขตคนละห้าซอง ส่งยิ้มขอบคุณให้ทั้งสองแล้วเดินผ่านประตูเงินไปอย่างสวยงาม แต่กว่าจะผ่านประตูของเหล่าช่างฟิตก็ทำเอาคุณศิระ และคุณหญิงวิจิตตราแทบจะหมดตัว เพราะแต่ละประตูนั้นถ้าไม่ทุ่มจริงก็ผ่านไม่ได้ แต่ประตูมงคลลำดับสุดท้ายนี่ซิที่ศิขรินทร์หนักใจ เพราะแค่เห็นหน้าของสมุนซ้ายขวาของภัสดาก็รู้ว่าต้องโดนหนักอย่างแน่นอน
“ประตูนี้ชื่อว่า ประตูประแจเบอร์สิบสอง” นั่นประไร แค่ชื่อประตูก็ยังเรียกเสียงหัวเราะจากคนอื่นๆได้เป็นอย่างดี
“ลูกพี่ศิครับ หมดเนื้อหมดตัวหรือยังครับ” ตั้ม เอ่ยถามศิขรินทร์ด้วยน้ำเสียงหยอกเหย้า
“หมดเงินน่ะหมดได้ แต่ถ้าหมดใจรักนายช่างใหญ่ไม่มีทางแน่นอน”
“ฮิ้ววววววววววววววววววว”
“ลูกพี่มาหวานซะขนาดนี้ผมก็ไปไม่เป็นเลย แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ลูกพี่ให้ฉายาที่เฮียตั้งให้ตะโกนบอกรักเข้าไปดังๆเลยนะครับ ถ้าไม่ดังจนหลังคาบ้านสะเทือนผมไม่ให้เข้าไปจริงๆนะครับ”
“เอาจริงเหรอตั้ม” ไม่ใช่ไม่กล้า แต่เพราะฉายาที่ภัสดาตั้งให้ตนนั้นมีน้อยคนนักที่จะได้รับรู้
“เล่นๆก็ได้ครับ ประตูอยู่ทางนั้นครับ กลับได้เลย”
“แกกลัวอะไรล่ะตาศิ มาถึงขนาดนี้แล้ว เดี๋ยวเมียแกรอเก้อนะ” คุณหญิงวิจิตตราเอ่ยเสียงเร้าบุตรชาย เช่นเดียวกับคุณศิระที่ส่งยิ้มเอาใจช่วยบุตรชายอย่างเต็มที่
ศิขรินทร์สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ แล้วมองเข้าไปในตัวบ้าน เห็นร่างของภัสดาที่แอบมาหลบฟังอยู่ตรงประตูบ้านแล้วอมยิ้มหวานเล็กน้อย เป็นไงเป็นกัน เพื่อเมียสักวัน ทำไมจะทำไม่ได้
“เผือกรักพีทนะครับ!!!!!!! ได้ยินไหมครับ ว่าเผือกรักพีท!!!!!!!!!”
“ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววว ~”
ศิขรินทร์เดินตามหลังบิดาและมารดาเข้ามาในตัวบ้าน กำลังผละไปเดินหาเมียแต่ก็ถูกฝ่ามือหยาบๆของเพื่อนสนิทกระชากเอาไว้ก่อนแต่ยังไม่ทันที่จะเอ่ยทัดทาน ร่างขาวบางของคนที่ใจเพรียกหาก็เข้ามาอยู่กรอบสายตา นายช่างใหญ่อยู่ในชุดสูทสูทสากลสีขาวล้วน ถ้าตาไม่ฝาดไปจริงๆเหมือนจะเห็นปีกสีขาวปลอดกระพรือพรึบพรับอยู่ที่ด้านหลังของอีกฝ่าย ดวงหน้าหวานใสขึ้นสีแดงระเรื่อ ทรงผมยาวประบ่าถูกจัดทรงไว้เป็นอย่างดี กระเป๋าเสื้อสูทมีดอกไม้ช่อเล็กๆปักเอาไว้ ยิ่งมองมากเท่าไรยิ่งไม่อยากถอนสายตามากเท่านั้น
“เก็บอาการหน่อยไอ้ศิ”
“ก็กูคิดถึงเมียกู” คำตอบของเพื่อนสนิททำเอากรุง วรยศ ถึงกับส่ายหัว ศิขรินทร์คงลาตำแหน่งคาสโนว่าหน้าหล่ออย่างเป็นทางการและถาวร เพราะมองดูศิขรินร์คงจะรุ่งเรืองเรื่องเกรงใจเมียอย่างแน่นอน
“อะแฮ่ม! เริ่มพิธีเลยก็แล้วกัน” คุณศิระกระแกมเรียกสติบุตรชาย แล้วหันไปส่งยิ้มให้เจ้าสัวภาสและภรรยา
“ที่ผมมาวันนี้ก็เพื่อจะมาขอหนูพีทให้เจ้าศิ สินสอดก็จัดมาให้อย่างสมน้ำสมเนื้อ เช็คเงินสดร้อยล้านนี่เป็นเงินของเจ้าศิ ส่วนเครื่องเพชรชุดนี้เป็นของคุณหญิง แต่มีอีกอย่างหนึ่งที่ผมยกมาไม่ได้นั่นก็คือ บริษัทอินทราทิพย์กรุ๊ป ที่ในอีกไม่ช้าจะกลายเป็นชื่อของหนูพีท” เหล่าแขกผู้มีเกีรยติทั้งหลายต่างส่งเสียงฮือฮาเมื่อได้ยินมูลค่าอันมหาศาลของสินสอดที่ฝ่ายเจ้าบ่าวหน้าหล่อนำมา
“มันมากไปหรือเปล่าคะ ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้มั้งคะ” คุณหญิงมาศเอ่ยอย่างเกรงอกเกรงใจ
“ไม่มากไปหรอกค่ะ เพื่อให้สมเกียรติสมศักดิ์ศรีของพิชัยภักดี แค่นี้ถือว่ายังน้อยไปด้วยซ้ำ” คุณหญิงวิจิตตรเอ่ยเสียงหวาน พรางมองหน้าของลูกสะใภ้จอมเถื่อน
“ถ้าป๊ากับคุณแม่จะกรุณา ยกพีทให้ผมด้วยเถอะนะครับ”
“มาถามป๊าก็ไมได้หรอกนะ โน่น ต้างถามไอ้พีทโน่น มามันตกลงหรือเปล่า”
“ว่าไงครับที่รัก”
“อะไรว่าไง” นายช่างใหญ่เอ่ยยิ้มๆ แม้จะเขินอายสายตาของศิขรินทร์ก็ตาม
“จะแต่งงงานกับเผือกไหมครับนายช่างใหญ่”
“สวมแหวนซิ มัวรออะไรล่ะ” ศิขรินทร์ยิ้นหวาน คว้าฝ่ามือบางขึ้นมากอบกุมแล้วบรรจงสวมแหวนเพชรเม็ดงามลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของภัสดาอย่างช้าๆ
เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ เมื่อเจ้าบ่าวยกฝ่ามือบางของเจ้าสาวขึ้นมาจุมพิต เรียกร้อยยิ้มจากคนรอบข้างได้เป็นอย่างดี ต่อมาภัสดาก็ทำเช่นเดียวกันกับศิขรินทร์อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง เมื่อสวมแหวนให้กันและกันเสร็จเรียบร้อย ยังไม่ทันที่ผู้ใหญ่จะเอ่ยอะไรออกมา ศิขรินทร์ก็คว้าร่างโปร่งของภัสดาเข้ามาแล้วประทับริมฝีปากลงบนกรีบปากบางทันที บดเบียดเคล้าคลึงจนพอใจจึงยอมผละออกมา ทั้งที่ใจจริงนั้นไม่อยากปล่อยคนร่างขาวให้ห่างกายเลยแม้แต่วินาทีเดียว
“อะไรกัน ยังไม่มีใครบอกให้เจ้าบ่าวจูบเจ้าสาวเลยนะ” เจ้าสัวภาสเอ่ยแซวบุตรเขยด้วยน้ำเสียงหยอกเหย้า
“ถ้าอย่างนั้นก็ส่งตัวเข้าหอเลยดีกว่า”
“ดีครับ!”
“เผือก~ เก็บอาการบ้างก็ดีนะ เดี๋ยวมึงจะโดนไม่ใช่น้อย!” ภัสดากดเล็บมือลงบนต้นขาแข็งของศิขรินทร์อย่างช้าๆ ใบหน้าขาวเนียนยิ้มสวยแล้วเอ่ยรอดไรฟันให้ได้ยินกันเพียงสองคน
“แต่คืนนี้ก็ไม่รอดอยู่ดีนะครับ”
**************************************************
สองกายประสานเป็นหนึ่งเดียว ทุกท่วงท่าลีลารักที่ขับขานร่วมกันการันตีจากเสียงครวญครางไม่ได้ศัพท์จากร่างข้างใต้ที่บิดเกร็งไปมาอย่างเสียวซ่าน เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นมาเป็นระยะๆ กลิ่นคาวของรสรักคอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ เครื่องปรับอากาศทำงานอย่างดีเยี่ยม แต่ลาดไหล่แข็งแรงของคนด้านบนกลับอาบไปด้วยหยาดเหงื่อที่ไหลซึมออกมาจากกิจกรรมที่กำลังขับเคลื่อนอยู่ เตียงขนาดคิงไซส์รองรับสองร่างที่รวมกันเป็นหนึ่งครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงหอบกระเส่า เสียงร้องหวีดแหลม เสียงสะอื้นปานขาดใจ ดังปะปนกับเสียงของหน้าขาแข็งแรงกระทบก้อนเนื้อกลมนุ่มหยุ่น เรียวลิ้นร้ายกาจกรีดแผ่นหลังแข็งแกร่งดุจหินผาครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางหลัง รอยแดงจากแผ่นหลังกว้างไม่ก็ไม่น้อยหน้าไปกว่ารอยแดงจากการดูดชิมผิวเนื้อของคนข้างใต้ รอยสีกุหลาบกระจายตัวไปทั่วเรือนร่างบอบบาง หลักฐานของความรักที่ทักทอร่วมกัน ฝ่ามือประสานกัน ตาประสานตา กายประสานกาย ใจประสานใจ แลกลมหายใจกรุ่นร้อนซึ่งกันและครั้ง ครั้งแล้วครั้งเล่า ดูดชิมความหอมหวานของโพรงน้ำผึ้งกลางป่าใหญ่อย่างไม่รู้สึกเบื่อหน่าย แม้พายุแห่งรสรักพัดผ่านไป แต่ก็พร้อมที่จะเริ่มใหม่ได้ในทันที
“ไหวไหมครับ อาบน้ำก่อนไหม” ศิขรินทร์เอ่ยคนที่นอนปรือตาอยู่ด้านล่าง นิ้วเรียวแข็งปาดเหงื่อที่พุดขึ้นมาตามไรผมของภัสดาให้อย่างอ่อนโยน ดวงตาคมเข้มทอประกายหวานเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายส่งยิ้มหวานมาให้เช่นกัน
“กูน่ะไหวอยู่แล้ว ว่าแต่มึงน่ะไหวไหม” คนร่างขาวเอ่ยเสียงกระเส่าพร้อมทั้งลูบไล้แผงอกแข็งของศิขรินทร์อย่างยั่วยวน
“พูดอย่างนี้ ระวังจะโดนทั้งคืนนะครับ”
“ไม่กลัว กลัวไม่โดน” นายช่างใหญ่หยักคิ้วลิ่วล้อ แลดูน่ารักน่าใคร่ไปเสียหมด
“ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ผมมาเจอคุณ ขอบคุณใครสักคนที่ทำให้ผมขับรถไปชนท้ายรถของคุณ ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างกันมาตลอด ขอบคุณที่ไม่เคยทิ้งกันไปไหน ขอบคุณที่รักและเชื่อใจ ผมสัญญาด้วยชีวิตว่าจะรักคุณคนเดียว ภัสดาของผม”
ร่างสูงยกร่างโปร่งบางขึ้นมาแนบอก ให้แผงอกแข็งของตนเองซับน้ำตาแห่งความดีใจของภัสดา และต่อไปนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ไม่มีอะไรจะมาพรากภัสดาไปจากศิขรินทร์เด็ดขาด
แม้แต่ความตายก็มิอาจขวางกั้น
หนึ่งกาย สองลมหายใจ
หนึ่งหัวใจ สองแรงรัก
หนึ่งเดียว ที่ได้ประจักษ์
คือหนึ่งรักของภัสดาและศิขรินทร์
The End
๐ เดินทางกันมายาวนานเหลือเกินสำหรับนิยายเรื่อง "สะใภ้เถื่อน" อยากจะขอบคุณทุกๆกำลังใจ ทุกๆคอมเม้นท์ที่พิมเข้ามา ขอคุณคอมเม้นที่สม่ำเสมอ ไม่หายไปไหน อยากจะบอกเหลือเกินว่าคุณเป็นกำลังใจที่สำคัญที่ทำให้นิยายเรื่องนี้เดินมาถึงจุดนี้ได้
๐ ส่วนเรื่องเปิดจอง นิยายเรื่องนี้ เดี๋ยวจะเข้ามาแจ้งอีกทีนะคะ เพราะตอนนี้สำนักพิมพ์ยังไม่ระบุวันที่แน่นอน แต่ "สะใภ้เถื่อนได้คิวมาแล้ว
๐ ถ้าใครกลัวพลาดข่าวสารก็เข้าไปได้ที่ >>>https://www.facebook.com/pages/Chocolate-Love-Fan-Club/255241697823084 เพจของนักเขียนเอกค่ะ อัพเดทตลอด
๐ตอนพิเศษที่จะมีอยู่ในเล่ม มีทั้งหมดอยู่ 3 คู่นะคะ มี 1. ศิ-พีท 2.กรุง-คีตา 3. หลักเขต+?(เจอกันในเล่ม) แต่จะมีตอนพิเศษที่จะอัพในเล้าด้วย (น้ำจิ้มๆ)
๐ อุดหนุนนักเขียนตาดำๆ คนนี้ด้วยนะคะ :mew1:
๐ ส่วนนิยายโปรเจคใหม่ก็คือ "ทัณฑ์แค้น แสนรัก" ที่จะมาอัพลงเล้าในลำดับต่อไป อย่าลืมติดตามกันนะค >M<
๐ สุดท้ายจริงๆ อยากบอกว่ารักคนอ่านทู๊กคนเลยยยยยยยยยย จุ๊บบบบบๆ
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
:hao6: จิ้มๆ อ่านไปยิ้มไป ขอบคุณครับ จะรอวันประกาศรายระเอียดหนังสือครับ :pig4:
-
:o8: :-[ :o8: :-[
จบแว้วววววว ยินดีด้วย ตามอ่านมานานจนหยดสุดท้ายกันเลยทีเดียว
o13
-
จบแล้ววววววว(จุดพลุฉลอง :mc4: )
หวานมาก
เผือกนายแน่มาก
นายช่างใหญ่ก็ยังไว้ลายเหมือนเดิม (เถื่อนได้คงเส้นคงวา)
ฟินสุดๆ บอกไม่ถูก
ดีนะที่ยังไม่นอน ไม่งั้นคงอ่านช้าไปอีกวัน
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
หวานเว่อร์ค่าาาาาา อิจฉามั่กๆ :mew3:
-
จองหนังสือด้วย อิอิ
รอเรื่องนี้นานมากเลย 55555
เอาตอนพิเศษมาลงเร็วๆ นะ อยากอ่านมากกกกกกกกกกกกกกกก :mew1: :mew1: :mew1:
-
เค้าแต่งงานกันแล้ว :m3: จบได้สมบูรณ์มากเลยจ้า แล้วจะรอไปอุดหนุนนะ :z2:
-
หวานน้ำตาลเรียกพี่เลยอ่า >< จะเป็นเบาหวานตายมั้ยเนี่ย ฟิน สุดๆ รออ่านตอนพิเศษนะคะ หุหุ หลักเขตจะคู่ใครเนี่ย อยากรู้อ่า
-
จบแล้ว. หวานซะ :-[ :-[ :-[
ขอบคุณผู้แต่งมากๆที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่าน ขอบคุณค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
วีดวิ้วสุดๆ ขอบคุณมากคะ
o13
-
เขาแต่งงานกันแล้วววว ฮิ้ววว~
- คับคลั่ง แก้เป็น คับคั่ง -
-
วากกกฟินมากกกก ขอบคุณที่แต่งนิยายดีมาให้อ่านนะคับจะติดตามผลงานไปเรื่อยๆ
-
Happy Ending!!! จุดพลุฉลอง :mc4: :mc4:
เตรียมเก็บตังค์ค่าหนังสือ อิอิ :mew1:
-
จบแล้วอ่ะ ยังไม่อยากให้จบเลย
เป็นขบวนขันหมากที่หวานมากที่สุดในสามโลก อิอิ
เผือกรักพีทคร๊าบบบ 555
-
เพิ่งมาตามอ่านเรื่องนี้ได้ไม่นาน ก็จบซะแล้ว :mew6: เสียดายที่สมัครเป็นสมาชิกเล้าช้าไปหน่อย
แต่ชอบเรื่องนี้มาก ๆ เลยค่ะ ชอบที่เผือกรักนายช่างใหญ่มาก ๆ พีทของเราก็เก่งกล้าไปหมด
ขอบคุณตอนจบที่สมบูรณ์ และหวานหยดย้อย
หนังสือไม่รู้ราคาเท่าไหร่ เดี๋ยวจะไปตามดูในเพจนะคะ
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ สำหรับนิยายดี ๆ เรื่องนี้ :pig4: :L1:
-
เย้ๆเรื่องราวก็ดำเนินมาถึงตอนจบแล้ว
รักนิยายเรื่องนี้มาก สนุก ตลกฮามาก แล้วก็มีหวานด้วย
สุดท้ายแล้วเผือกก็ได้แต่งงานกับพีทแล้ว :katai2-1:
มาอัพตอนพิเศษไวๆเด้อ :katai3:
-
อ่าาา... จบซะแล้ว :m15: :m15: :m15:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆสนุกๆนะคะ :pig4: :pig4: :pig4:
อย่าลืมตอนพิเศษใส่ไข่เยอะๆนะคะ :pigha2: :pigha2:
-
จบแล้ว นายช่างใหญ่น่ารัก :mew1:
ขอบคุณผู้แต่งสำหรับนิยายสนุกๆ นะคะ :L2:
-
ฟินมากกกกก
น่ารักจัง
เผือกกับพีท
หลงคู่นี้จิงๆนะ
ขอให้มีความสุขนะ เจ้าพ่อและเมียเจ้าพ่อ
555+
ขอบคุณนะคะคนแต่ง พาฟินมากเลย
รอติดตามเรื่องต่อๆไปค่า
-
ไม่อยากให้จบเลย สนุกมากๆ
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายสนุกๆ
-
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆมาให้อ่านนะจ๊ะ
สนุกมากๆเลย
-
จบแล้วหวานมากมายค่ะ
ปล อยากทราบว่ากรุงและคีตาจะมีเรื่องของตนเองป่าวคะ หรือมีแค่เป็นตอนพิเศษคะ
-
จบแล้วววววววววววว
หวานมากคุณศิกับนายช่าง อายมดกันบ้างเถอะ
-
จบซะแล้วนายช่างใหญ่ของเรา
แต่ทำไมตอนนี้ตัวอักษรหนา เอ หรือทุกครั้งก็หนา :hao4:
-
จบเเล้วว
หวานมาก
รักนายช่างกับเผือกมากเลยย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะค่ะ สนุกมากเลยย >,<
-
ขอบคุณมากค่ะ อิอิ ชอบเรื่องมากกกกกก
-
ขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆที่ผู้เขียนมอบให้แฟนๆนิยาย ต้องรีบจองใว้ซักชุดซะแล้ว รักเล้าเป็ดแห่งนี้และผู้เขียนทุกท่าน :mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอบคุณจากใจ :L2:
-
จบซะแล้ว
หวานกันมากอ่ะตอนนี้
-
เสียดายไม่อยากให้จบเลยยยยยจ :hao6:
-
หวานและหื่นตลอดนะคุณศิ แต่ยังไงคุณพีทก็ชอบ
ชอบเวลาคุณหญิงกับพีท จิก กัดกัน ใครเห็นก็รู้ว่ารักดอกจริงหยอกเล่น
ช่วงกั้นประตู ฮากับมุกพี่เขต และของลูกน้องคนสนิทของพีท แต่คุณเผือกก็ทำไปได้
:pig4: :mew1: คนเขียน รออ่านตอนพิเศษ และเรื่องใหม่ต่อไปค่ะ
-
จบได้เขินและฟินมากกก ตาร้อนผ่าวเลย 55555 ขอบคุณสำหรับนิยายน้ำดีค่ะ จะติดตามผลงานเรื่องหน้านะคะ ;))
-
จบแล้วรึ :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
ไม่อยากให้จบเลย
-
จบแล้วววว ขอบคุณมาก ๆ นะคะ แฮปปี้เอนดิ้ง
เืผือกอบอุ่นมากกก รักพีทสุด ๆ
:mew1:
-
ในที่สุดด ก็ฟินอ่าคร้าาาาาา จบได้ดีที่สุดเลย แฮปี้ๆๆๆๆๆๆ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: จบแล้วหรอ จบไวจัง :ling1:
-
จบ...หวานเชียว~
-
ยินดีด้วยนะคะ :katai2-1:ในที่สุดคุณหญิงแม่เห็นอกเห็นใจและยอมรับพีทเป็นสะใภ้แล้ว ขอให้พี่ศิ กับ น้องพีท มีครอบครัวที่อบอุ่น ราบรื่นนะคะ
-
จบไปซะแล้ววววว
ประทับใจทุกตอนเลย
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ
แล้วจะรออ่านเรื่องต่อไปน้า ^^
-
จบซะแล้ว
กำลังอ่านสนุกๆอยู่เลย
ตอนจบประทับใจมากค่ะ
-
ตอนจบน่ารักอ่ะค่ะ :pig4:
-
:katai2-1:เย้ๆๆ ดีใจที่สุดเลย อ่านไปยิ้มไป มีความสุขที่สุดกับการแต่งานครั้งนี้
ความรักของพีชและเผือกสมหวังแล้วววววววววววววว :mew1:
ติดตามกันมาตลอด ขอบคุณมากๆๆนะครับที่แต่งนิยายดีๆน่ารักๆและสนุกมาให้ได้อ่าน
และทำให้มีวามสุขกับการอ่านนิยายครั้งนี้ ขอบคุณมากครับ :L1: :pig4:
-
คือหนึ่งรักของภัสดาและศิขรินทร์ :mew1: :mew1: :mew1:
โลภหน่อย ขอตอนพิเศษหลายๆตอน + รอเรื่องใหม่ด้วยค่ะ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
จบแล้วหรอ เราม่อยากให้จบเร็วเลย ขอตอนพิเศษมาลงอีก 2-3 ตอนได้ไหมอ่า :mew2:
รักพีท-เผือก ที่สุด :กอด1:
จะตั้งตารอหนังสือออกนะจ๊ะ
ปล.ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ อยากบอกว่ารักคนเขียนเหมือนกัน :mew1:
-
หวานมากเลยค่ะอร๊ายยยยยยยยยยยย
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆออกมาให้ได้อ่านกันนะคะ
-
จบแล้ว. แฮปปี้สุดๆ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะคะ.จะติดตามผลงานต่อไปเรื่อยๆนะคะ
:mew3: :L2:
-
ขอบคุณสำหรับความสุข และรอติดตามเรื่องใหม่ :L2:
ต้องไปช่วยมดจมน้ำเชื่อมก่อนนะ น้องหมวย
ขออ่านเรื่องนายกรุงด้วยนะ
+1
-
จบได้หวานมากๆๆ :L2:
-
หวานมากเลยอะ
-
อ๊ายยยยยยยยยยย หวานนน ละมุนที่สุด
เรื่องร้ายๆผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ
อ่านฉากแต่งงานแล้วเขิลอ่ะ หวานมากกก
นั่งบิดไปบิดมา นี่แอบนั่งอ่านที่ออฟฟิศ
แอบอ่าน แล้วนั่งเขิลจนบอสมอง 5555 :hao5:
ขอบคุณนะคะที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆมาให้อ่านกัน
-
ขอบคุณคะ ประทับใจมากเลย รอหนังสือๆ :katai2-1:
-
ตอนแต่งนี่อย่างหวานเลยนะ
-
หวานมากเลยค่านายช่างใหญ่
-
ยินดีด้วยจร้ากับงานเเต่งอันยิ่งใหญ่ของเผือกกะนายช่างใหญ่เรา o13 :mc4: :mc4: :mc4: :L2:
หวานจนฉากสุดท้ายเลยเนอะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :hao6: :hao6:
-
จบแล้วหรอออออออ น่าเสียดายจัง
ตอนพิเศษนะนะ :m13:
-
จบซะแล้ว หวานมากๆ พี่ศินี่ไม่อายอะไรเลยอยากจะกอดแต่เมียพีทจริงๆ :impress2:
-
o13 ยาวนานมากสำหรับเรื่องนี้ รู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยได้เม้นเพราะอ่านในมือถือ ต้องขอโทษคนเขียนด้วยน่ะค้ะ
เรื่องนี้สนุกมาๆ ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้ค่ะ รักนายช่างใหญ่กับคุณเผือกมาก
-
:heaven
ฟินกับตอนจบค่ะ ขอบคุณที่ทำให้ยิ้มได้
จะรอตอนพิเศษน้า
บวกเป็ด
-
รักพีทททททท เรื่องหนังสือไม่พลาดแน่ๆๆค่ะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆน่ารักๆหวานๆมาให้อ่านนะคะ ชอบมากค่ะ
รออีกเล่ม คือน้องตะวัน อิอิ ส่วนเรื่องใหม่นี่เป็นยังไงเหรอคะ ถ้าหวานน่ารักเหมือนเรื่ิองนี้จะตามไปอ่าน แต่ยังไงก็ตามไปอยู่แล้วละค่ะ เพราะรักคนแต่งคนนี้ ^^ เป็นกำลังใจให้ทุกเรื่องนะคะ
-
จบซะและ :katai4:
สนุกมากกกกก
รอติดตามเรื่องต่อๆไปนะ :mew1:
-
ยิ้มแก้มปริ เขิน อ่านไปเขินไป
:-[
ขอบคุณจ้า
-
เย้~~~~~
ใรที่สุดนายช่างใหญ่กับเผือกก็แต่งงานกัน
รักกัน ดูแลกันแบบนี้ตลอดไปนะ :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
จบได้ บริบูรณ์ มากค่ะ
หวานทิ้งท้าย จริงๆ
ดีใจจังได้คิวทำเล่ม แสดงว่าเร็วๆนี้ จะรอเก็บน้องพีทกะพี่เผือกมาไว้ที่บ้านนะคะ
^^
-
สินสอดเยอะเวอร์
อิจฉานายช่างใหญ่จริงๆๆ :hao6:
รอรอตอนพิเศษ
และรวมเล่ม
+1และเป็ด
-
หวานมดขึ้นเลย 5555 รอติดตามผลงานน้า
ขอบคุณสำหรับนิยาย ดีดี จัา
-
สุดยอดอะครับ จบแบบสมบูรณ์ จบแบบจบจริงๆ ไม่ต้องมานั่งคิดตามว่ามันน่าจะเป็นอย่างนั้นมันน่าจะเป็นอย่างนี้ แถมยังจบแบบอิ่มเอมอีกชอบคุณมากเลยครับ ที่เข็นนิยายที่อ่านแล้วมีความสุขแบบนี้มาให้ได้รับกันนะครับ ขอบคุณครับ
-
หวาน~ จนเราอิจฉา หวานจนตอนสุดท้ายเลย
หลังจากผ่านร้อนผ่านหนาวด้วยกันมานาน
ในที่สุดก็ได้พบกับความสุขที่ไม่มีอุปสรรคขัดขวาง
จบแบบแฮปปี้ มีความสุขกันถ้วนหน้า :mew1:
ว่าแต่ขยันกันอย่างนี้ลูกหัวปีท้ายปีแน่ๆ :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
หวานมาก
-
แต่งงานแร้วววว
จบแร้วด้วย~~~~~!!!
>3<
ปล. ยังอยากอ่านต่ออ่า เอาเปนตอนพิเศษก้อได้เนอะ ^^
-
จบซะหวานเลยอะ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ^ ^
-
จบแล้ว?
ไม่เห็นบอกพี่บ้างเลยว่าลงตอนจบเนี่ย (สงสัยไม่ว่าง อัพรูปจนเหนื่อย) อิอิ
หวานมาก หวานได้อีก อิอิ
รอตอนพิเศษนะจ๊ะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ :mew1:
-
o13 o13 o13 o13 :o8: :o8: :-[ :-[ :z1: :z1: :m25: :pighaun: :haun4:
:bye2: :bye2: :bye2: สนุกมากๆๆค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ที่มีให้อ่าน บ๊าย บาย ค่ะ
-
เป็นการเดินทางที่ยาวนานมาก
เข้ามาอ่านช้าเพราะติดทำรับน้อง แงงงงงงงงงงงงงงงง
คุ้มค่าแก่การรอคอย จริงๆนะ
จิ้มเปิดกด+ให้ทุกๆตอนแล้วเจ้าคะ :mew1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[จบแบบมีความสุขชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกก :mew1: :mew1: :mew1:
:mew2: :mew2: :mew2:จบจริงเหรอแล้วจะมีตอนพิเศษไมอะ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
เรื่องนี้ เป็นเรื่องที่สนุกมากเรื่องนึงที่เคยอ่านมาเลย
จบซะแล้วแอบใจหายนิดๆ
คนเขียนเขียนเรื่องนี้ได้สนุกลื่นไหลดีค่ะ
:กอด1:
-
หวานจนหยดสุดท้ายเลยน๊าสองคนนี้ :-[
เห็นท่านประธานโหดตั้งหลายครั้ง
เลยอยากเห็นนายช่างในโหมดโหดๆบ้าง
-
น้ำตาไหลเบยยยยยย
ซึ้ง
-
:impress2: หวานมั่กๆๆๆ
-
หวานมาก เต็มอิ่มจริงๆ :กอด1:
-
หวานจังเลยยยยยย. อิจฉาาาาาา
จบแล้ว ยินดีด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆที่มีเรื่องราวดีดีมาแบ่งปันให้อ่านกัน
-
อ๊ายยยยยยยยยยยย จบแล้วเหรออออออ
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ น่ารักมาก ครบรส
อยากอ่านตอนพิเศษจัง อิอิ
-
จบแล้วววววว :hao5:
สนุกมากๆเลยฮะ รักเผือกรักนายช่างใหญ่ :m3:
จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะฮะ :')
:bye2:
-
รอหนังสือ ละก้อตอนพิเศษ! :hao7: :katai5: :katai5:
-
หวานซะทำเอาอิจฉาเลยอะ
-
ชอบมากมายเลย ><
-
ชอบมากมายเลย ><
:katai2-1: โดนนนนนนนนนนน ปัยเลย :mew1: :mew1:
-
อ้ายยยยยน
จบแล้ว หรือนี่ ชอบมากเลยยยน เรื่องนี้อ่ะ
อยากอ่านต่อๆ
อยากซื้อด้วย
เปิดจองเมื่อไหร่บอกด้วยนะจ้ะ
-
เป็นตอนจบที่หวานมากๆโดยเฉพาะฉากแต่งงาน ยิ้มจนปวดแก้มไปหมด ภัสดา-ศิขรินทร์รักนิรันดร์...
-
จบเเล้วหรอเนี่ยะ อิอิ จริงๆ อยากให้มีเรื่อยๆ ชอบเเนวเนื้อเรื่องดี สนุก ของคุณที่อุตส่าสละเวลามาเเต่งเรื่องนี้ที่ทำให้เรามีความสุข สนุกนะครับ
-
:impress2: :impress2:
จบแบบ น้ำตาลจืดกันเลยทีเดียว
-
:catrun:
-
เป็นตอนจบที่หวานมาก อ่านแล้วมีความสุข
-
แอร้ยยยยย
แต่งงานกันแล้ว เขินนน >////<
จบหวานมากเลยค่า~
-
น่ารักมาก ๆ จ้ะ :mew1: ประทับใจตั้งแต่ต้นจนจบ ส่วนเรื่องหนังสือไม่พลาดอยู่แล้วจ้า อยากอ่านตอนของคนอื่น ๆ ด้วยน่ะ รอเลยจ้า :impress3: ขอบคุณมาก ๆ น่ะจ้ะ สำหรับเรื่องราว ๆ ดีที่มาแบ่งปัน :กอด1:
-
ซึ้ง!!~ ความรักที่หวานฉ่ำ หาได้ยากมากมาย อยากเจอความรักแบบนี้จังเลย อิจฉาอ่ะ
-
สะใภ้เถื่อน เปิดจองแล้วนะคะ รายละเอียดอยู่ที่ หน้า 1
-
เข้าไปสั่งจองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว....อิอิ :z1: :z1:
-
อ่านเรื่องนี้มานานแระ แต่ไม่เคยเม้นสักที ตอนนี้สมัครเป็นสมาชิกแล้ว
ฮู้ได้เม้นกับเขาสักที ชอบเรื่องนี้มากๆพีทกับศิ น่ารักมากๆๆ ไม่ค่อยดราม่าด้าย
อ่านได้เรื่อยๆไม่มีเบื่อเลยค่ะ :mew3:
-
สั่งเรียบร้อยแล้วค่ะ เดี๋ยวว่างๆจะไปโอนเงิน อิอิ
-
อ่านแล้วยิ้มไม่หยุดเลย บ้าจริง ชอบโว้ยยยย อยากมีมั่งเว้ยยย 55555
สนุกมากครับ ชอบมาก เป็นกำลังใจให้ รอเรื่องต่อไปนะครับ
-
สั่งไปแล้วจ้าโอนเงินเรียบร้อย
รอรับหนังสืออย่างเดียว :mew1:
ว่างๆๆก็เอาตอนพิเศษมาให้อ่าน
คั่นเวลาก็ได้น้ารออยู่
ปลล.หรือจะไปต่ออีกสองเรื่องก็ได้
ก็รออ่านอยู่เหมือนกัน :hao7:
+1
-
แอร๊ยยยยยยยย จบซะแล้ววว
ติดเรื่องนี้มากเลย ชอบพีทอ่า เป็นเคะที่ไม่อ่อนแอแอบโหดด้วย ฮ่าๆๆ
เรื่องนี้สนุกมากค่า o13
:L2: :L2:
-
จองแล้ว จ่ายเงินแล้ว. นั่งรอหนังสืออย่างเดียว อิอิ :katai3:
-
แจ้งถึงนักอ่านที่น่ารักทุกคน ตอนนี้คนเขียนได้อัพนิยายเรื่องใหม่แล้วนะ
"ทัณฑ์แค้น...แสนรัก"
ตามเข้าไปอ่านกันได้เลย >>>http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38375.msg2420715#msg2420715
** แจ้งถึงตอนพิเศษ "กำลังจะมาในอีกไม่ช้า" รอกันหน่อยนะคะ ^^
-
จะรอตอนพิเศษจ้ะ แล้วเข้าไปจองหนังสือเรียบร้อยแล้วจ้า :mew1:
-
:impress2: :-[มารอๆๆๆๆๆ
-
:hao6:
ทอนนผิเสสสสส
-
:m4: ตอนจบก็ยังคงความฮาได้คงเส้นคงวาดังเดิมนะคะเนี่ย แถมหวานๆมาอีกด้วย
ขอบคุณค่ะที่ให้ได้อ่านนิยายโหดมันส์ฮาแบบนี้นะคะ จะติดตามเรื่องต่อๆไปด้วยจ้า :กอด1:
-
ย่องมา+1
พร้อมรอตอนพิเศษ :z2:
-
รอจ้า จะตามไปอ่านเรื่องใหม่แน่นอนจ้า
-
อ๊ายยย เขิลค่ะ
อยากเจอผู้ชายแบบคุนศิบ้างง
-
อ่านจบแล้ววว มีครบรสจริงๆค่ะเรื่องนี้ ชอบเวลาคุณหญิงแม่กับพีทอยู่ด้วยกัน พีทต่อปากต่อคำได้น่ารักมาก :katai2-1: :-[
-
รอตอนพิเศษ :z2:
-
ตัวอย่างปกหนังสือจริงมาแล้วนะคะ อยู่หน้า 1 กดเข้าไปดูกันได้เลย
-
สุดยอดเลย อยากอ่านตอนพิเศษอ่าาาาาาาา
:L2: :L2: :L2:
:hao5: :hao5: :hao5:
-
อยากทราบว่าจะมีเรื่องของกรุงและคีตาแยกออกมาเป็นอีกเรื่องเลยหรือไม่คะ หรือจะเป็นแค่ตอนพิเศษในเล่มนี้เท่านั้นค่ะ
-
อยากทราบว่าจะมีเรื่องของกรุงและคีตาแยกออกมาเป็นอีกเรื่องเลยหรือไม่คะ หรือจะเป็นแค่ตอนพิเศษในเล่มนี้เท่านั้นค่ะ
มีแค่ตอนพิเศษเท่านั้นค่ะ ไม่ได้แยกออกกเป็นเรื่อง แต่ตอนพิเศษก็ฟินแล้วนะคะ อิอิ
-
จบเสียแล้ว
ยาวเอาการเลยเรื่องนี้ สนุกมากกกกกกกกกก
แต่ตอนพิเศษอยากได้ของ กรุง กับ คีย์อ่ะ
เอาแบบเต็มเม็คเลยนะ
:mew2:
-
หวานตั้งแต่ต้นจนจบเลยค่ะ
-
เรื่องน่ารักมากกกกกกกก
อิจฉาพีททททททททททท
ศิน่ารักสุดๆๆๆๆๆๆๆๆ
ศิโคตรอดทน นับถือเลยยยยยยย
ชอบบบบบค่ะ เรื่องสนุกมากกกกก
อ่านเพลินนนนนนนนนนนนนนนน
รอตอนพิเศษอยู่นะค่ะ
ขอบคุณค่าาาาา
-
จบได้น่ารักมากคร๊า
สมเป็นช่างก็ตรงประตูประแจเบอร์สิบสองเนี่ยหละ
รักกันนานๆนะคร๊า +1 จ๊ะ
-
ตอนพิเศษ
สามีขี้หึง
.
ห้องนอนใหญ่อันเงียบสงบเป็นสิ่งที่ภัสดาไม่เคยต้องการเลยตอนนี้ ความเงียบและวังเวงก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ ได้ยินแม้กระทั่งเสียงของเครื่องปรับอากาศที่ทำงานของมันอย่างต่อเนื่อง ดวงตากลมโตเหลือบมองร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่อีกฝากของเตียงแล้วเม้มริมฝีปากแน่น ท่าทางเมินเฉยไม่สนใจแม้จะอยู่ห้องเดียวกันก็ตามที่ศิขรินทร์แสดงออกมา ทำให้หัวใจที่เคยเต้นเป็นจังหวะปกติบีบตัวด้วยเป็นจังหวะที่เต็มไปด้วยความปวดร้ายและเดียวดาย ถึงแม้จะเข้าใจว่าอีกฝ่ายมีท่าทีอย่างนี้เพราะอะไร แต่ก็ยังอดน้อยใจในท่าทางที่แสดงออกมาไม่ได้
“เผือก จะเงียบอีกนานไหม...มีอะไรก็พูดออกมาเลย ไม่ต้องยืนเงียบ ก็บอกแล้วไงว่ามันไม่มีอะไร” ภัสดาเอ่ยเสียงรัว หัวใจเปรมปรีขึ้นมาทันทีว่าศิขรินทร์เหลือบสายตามามอง แม้จะเสี้ยววินาทีก็ตาม
“มันเป็นใคร” แม้จะเป็นน้ำเสียงที่เรียบเรื่อยแต่ก็แฝงไปด้วยความความดุดันและเย็นชา ภัสดาสูดลมหายใจเข้าปอดเรียกกำลังใจแล้วก้าวเท้าขึ้นเตียง เดินย่ำข้ามไปหาเป้าหมายที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม
“มันชื่อท๊อป เป็นลูกเจ้าของร้านทองแถวๆนั้น มันบอกว่ามันจะจีบกู แต่กูก็ให้มันกินตีนกูแทนหลายครั้งแล้ว กูลืมบอกมึงเฉยๆ เห็นว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไป” ภัสดาเอ่ยเสียงอ่อน ลำแขนเรียวยกขึ้นคล้องคอของศิขรินทร์พร้อมทั้งซุกซบใบหน้าลงบนบ่าแข็งแรงอย่างออดอ้อน โยกตัวไปมาเล็กน้อยหวังจะให้อารมณ์มาคุในกรุ่นอยู่ในอกของท่านประธานใหญ่นั้นคลายลง
“อย่าทำอย่างนั้นอีกนะพีท ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ต้องเล่า”
“กูขอโทษ” ภัสดาหยุดการเคลื่อนไหวแล้วฝังหน้าสูดกลิ่นกายของศิขรินทร์อย่างเอาใจ เพราะจับกระแสน้ำเสียงที่อีกฝ่ายเอ่ยออกมาได้ว่าคงน้อยใจอย่างแน่นอน
“ผมอยากรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับคุณ ผมให้ความสำคัญ ไม่เคยปล่อยผ่าน....ก็เพราะว่านั่นคือคุณ”
ภัสดานิ่งเงียบ ฝ่ามือบางกุมเสื้อเชิ้ตสีอ่อนบริเวณแผ่นหลังของศิขรินทร์เอาไว้แน่น ดวงตากลมโตเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำตา หัวใจปวดแปลบขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เมื่อนึกขึ้นได้ว่าลืมนึกถึงใจของศิขรินทร์ เพราะคิดง่ายๆว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไป แต่แล้วมันก็ไม่ใช่อย่างที่ใจคาดการณ์เอาไว้
“กู...ขอ...โทษ” เอ่ยออกมาทั้งสะอื้น ริมฝีปากสั่นระรัว แต่ก็พยายามเม้ากลั้นเอาไว้ จนเมื่อถูกฝ่ามือหนาดันไหล่ออกมา ภัสดาก็ผละออกมาพร้อมก้มหน้าซ่อนรอยน้ำตาที่รินไหล แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ทุกอย่างที่เกี่ยวกับศิขรินทร์ ภัสดาผู้นี้จะอ่อนไหวเป็นพิเศษ
“หยุดร้องนะครับ” เจ้าของอู่ใหญ่รับรู้ได้ถึงปลายนิ้วเรียวที่กรีดหยาดน้ำตาเม็ดโตออกจากใบหน้าให้อย่างอ่อนโยน แรงสะอื้นฮักทำเอาร่างทั้งร่างสั่นไหวจนศิขรินทร์ก็รับเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดอีกครั้ง และแล้วเสียงร้องไห้ปานขาดใจก็ดังขึ้นมาอีก ความเข็มแข็งที่เคยสร้างเป็นเกราะป้องกันพลันสูญสิ้นเมื่อต้องตกอยู่ในอ้อมแขนคู่นี้ ผู้น้ำที่แสนจะเด็ดเดี่ยวถูกแทนที่ด้วยผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง ที่อ่อนไหวง่ายดายต่อความรัก
เพราะคิดว่ามันไม่มีอะไร...
เพราะคิดว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไป...
แต่ลืมคิดไปว่า ใครอีกคนก็เฝ้ารอคำบอกเล่าอยู่เหมือนกัน
“ต่อไป..อึก..จะเล่า...ให้หมด...ขอโทษนะ” ภัสดาเอ่ยทั้งน้ำตา แม้ก้อนสะอื้นที่จะวิ่งขึ้นมาจุกบริเวณลำคอ แต่ก็ยังพยายามเอ่ยให้จบประโยค
“รู้แล้วครับ หยุดร้องนะ คนเก่งที่ไหนเขาร้องไห้กัน” ภัสดาส่ายศีรษะไปมาบนบ่าแข็งแรง ปล่อยให้น้ำตารินไหล แต่อีกไม่นานมันคงหยุด นั่นคงเป็นเพราะความอ่อนโยนที่ศิขรินทร์แสดงออกมาอย่างน่ารักน่าใคร่นั่นเอง
“มึงหายโกรธกูหรือยัง”
“ไม่โกรธครับ...”
“แต่หึงใช่ไหม” ภัสดาเอ่ยอย่างรู้ทัน
“หึงซิครับ เมียทั้งคน”
“อะไรวะ...ทำไมกูชอบแต๋วแตกต่อหน้ามึงทุกที” ภัสดาเอ่ยเสียงหงุดหงิดแต่ก็ไม่จริงจังมากนัก
“ไม่หรอกครับน่ารักดี”
ห้องนอนใหญ่ที่เคยเงียบเพราะความไม่เข้าใจ แปรเปลี่ยนเป็นห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆที่มีคนสองคนอาศัยอยู่ด้วยกัน พูดคุยแลกเปลี่ยนประสบการณ์ในการทำงานของแต่ละวันให้กันและกันได้รับฟัง ความเงียบเหงาและความคลางแคลงใจเลือนหายไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงกรุ่นกลิ่นอายของความรักที่ทั้งสองมอบให้กัน
**************************************
ศิขรินทร์มองร่างที่นอนหนุนท่อนแขนของตนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความเสน่ห์หา เสียงลมหายใจเข้าออกดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ บ่งบอกว่าคนด้านล่างนิทรารมย์อย่างมีความสุขเพียงใด นิ้วเรียวสวยไล้ผิวแก้มใสอย่างแผ่วเบา อดไม่ไหวต้องโน้มกายลงมาให้สันจมูกโด่งสวยปะถะผิวแก้มแล้วสูดกลิ่นเนื้อนวลเข้าปอดเต็มรัก ผละออกมาก็อมยิ้มเล็กน้อย เพราะอีกฝ่ายไม่มีท่าทางว่าจะตื่นขึ้นมาจากห้วงแห่งความฝันเลยแม้แต่นิดเดียว
นายช่างใหญ่หมดฤทธิ์สิ้นแรงในเวลาที่แสงพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว จะห้ามไม่ให้นอนก็ดูจะใจร้ายเกินไป การร้องไห้ไปค่อนข้างเยอะก็เลยต้องปล่อยให้นอนเต็มอิ่ม นึกย้อยไปถึงเรื่องราวที่ผ่านมาเมื่อช่วงเย็นแล้วคิ้วก็ขมวดเข้าหากันอย่างรวดเร็ว
“มันชื่อท๊อป เป็นลูกเจ้าของร้านทองแถวๆนั้น มันบอกว่ามันจะจีบกู แต่กูก็ให้มันกินตีนกูแทนหลายครั้งแล้ว กูลืมบอกมึงเฉยๆ เห็นว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไป” ต่อให้เป็นเทวดาตนก็จะเด็ดปีกอย่างไม่ปราณีเด็ดขาด จะเป็นใครหน้าไหนก็ไม่ได้ทั้งนั้น
เมื่อช่วงเย็นตนขับรถไปรับเจ้าของอู่ใหญ่ตามปกติ แต่ทันที่ก้าวเท้าเข้าไปแล้วเห็นบุคคลที่ยืนอยู่เคียงข้างกับภัสดาแล้วอารมณ์ก็พลันดับวูบและถูกแทนที่ด้วยแรงหึงและหวง ไอ้ผู้ชายคนนั้นมีช่อดอกไม้ในมือ และคุกเข่าอยู่ต่อหน้าของภัสดา ณ เวลานั้นต้องยอมรับว่าไม่ได้รับรู้เลยว่าสรรพสิ่งรอบกายนั้นมีอะไรบ้าง สายตามองเห็นแค่คนสองคนที่อยู่เบื้องหน้าเท่านั้น ภัสดาในตอนนั้นเดินเข้ามาหาแล้วอธิบายสั้นๆว่ามันไม่มีอะไร ทำเอาเส้นอารมณ์อันร้อนแรงขาดออกจากกันทันที จึงเดินเข้าไปหาเป้าหมายแล้วคว้าคอเสื้อขึ้นมาอย่างรวดเร็ว มันยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็ปล่อยหมัดออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่รู้ว่าในตอนนั้นตนจะมีสีหน้าอย่างไร รู้อย่างเดียวว่าไม่มีใครกล้าเข้ามาห้ามแม้แต่ภัสดาก็เช่นกัน คู่กรณีสลบคาที่เพราะหมัดเดียว จึงหันกลับมาแล้วลากคนต้นเรื่องกลับมาที่บ้าน ตลอดการเดินทางไม่มีบทสนทนา ไม่มีคำอธิบาย เพราะต่างฝ่ายต่างรู้นิสัยกันและกันเป็นอย่างดี และเมื่อกลับมาถึงตนก็มุ่งหน้าขึ้นห้องนอนทันที ส่วนนายช่างใหญ่ก็เดินตามมาติดๆ เหลือบสายตาดูจึงเห็นท่าทางหงุดหงิดงุ่นง่านอยู่ข้างเตียง จึงหลบมายืนอยู่อีกฝากหนึ่ง เพื่อให้เวลาอีกฝ่ายได้เตรียมคำพูดไว้ให้เรียบร้อย แต่ยังเข็มนาฬิกายังไม่ทันจะขยับตัวครบหนึ่งรอบ นายช่างใหญ่ก็กระโจนข้ามฝากมากอดคอแล้วร้องไห้ แข็งใจอยู่ได้สิบวิก็ต้องใจอ่อน เพราะแพ้ทางน้ำตาจากคนๆนี้จริงๆ
ร่างโปร่งบางนอนหันข้างแนบชิดเข้าหาไออุ่นจากเรือนกายสูงใหญ่ ท่อนแขนเรียววางประทับอยู่บนแผงอกกว้าง ท่อนขาขาวเนียนพาดอยู่บนเอวสอบ ท่าเอนกายอันคุ้นชินที่ศิขรินทร์นั้นมองว่าน่ารักน่าเอ็นดูเพียงใด เพราะตั้งแต่ร่วมเรียงเคียงหมอนด้วยกันมาภัสดายังคงท่านอนท่านี้เอาไว้จนปัจจุบัน
ศิขรินทร์ค่อยๆลุกขึ้นอย่างช้าๆ แล้วยกศีรษะทุยสวยของภัสดาวางลงบนหมอน แต่จัดท่าทางให้คนขี้เซาเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ก้าวเท้าออกจากห้องนอนอย่างแผ่วเบา ออกมายังห้องนั่งเล่นหน้าห้อง ฝ่ามือหนายกโทรศัพท์เครื่องเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะข้างโซฟาขึ้นมากดหมายเลขแล้วโทรออกไปยังเบอร์ของลูกน้องคนสนิท เมื่อปลายสายตอบรับกลับมาก็กรอกเสียงลงไปทันที ภายใต้สีหน้าอันเรียบเฉย แต่ภายในเต็มไปด้วยคลื่นแห่งแรงอารมณ์ยามเมื่อนึกถึงบุคคลที่บังอาจจะเข้ามาเกี้ยวพาราสีนายช่างใหญ่ของเขา เมื่อเป็นที่พอใจแล้วก็วางสาย โดยไม่ลืมกำชับว่าให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ศิขรินทร์วางโทรศัพท์ลงดังเดิม แล้วเดินเข้าไปในห้องครัว ลงมือทำมื้อเย็นเล็กๆสำหรับคนสองคนด้วยความใจเย็น เพราะดูเหมือนว่านายช่างใหญ่นั้นจะตักตวงห้วงเวลาแห่งการนิทราไปอีกนาน และเมนูที่ศิขรินทร์ทำให้วันนี้ก็คือไข่เจียวนั่นเอง เพราะนายช่างใหญ่บอกว่าไม่ได้แตะต้องมานานแล้ว วันนี้ก็เลยต้องเอาใจเป็นพิเศษ คงเพลียน่าดู ไหนจะเหนื่อยทั้งงานเหนื่อยทั้งใจ แถมกลับมายังมาร้องไห้อยู่อีกนานสองนาน จะโทษใครก็ไม่ได้ เพราะไอ้เผือกคนนี้ ผิดเต็มประตู
“เผือกกก......” เสียงร้องเรียกชื่อประจำตัวของศิขรินทร์ดังแว่วมาจากทิศทางของห้องนอน ร่างสูงรีบล้างมือแล้วเช็ดให้สะอาด แล้วก้าวเท้าไปยังทิศทางของเสียงอย่างรวดเร็ว
“มาแล้วครับ..ตื่นแล้วเหรอ” เปิดประตูเข้าไปก็เห็นร่างโปร่งบางของนายช่างใหญ่นอนทแยงทำมุมกับเตียงนอนหลังใหญ่อย่างสวยงาม ศิขรินทร์เดินเข้าไปหาฝ่ามือบางที่กวักเรียก
“จะเข้าห้องน้ำ” ประธานบริษัทใหญ่เลิกคิ้วสูง เมื่อเจอคนน่ารักแผลงฤทธิ์ใส่เล็กๆน้อยเสียแล้ว
“แล้วทำไมไม่เข้าล่ะครับ ห้องน้ำอยู่ใกล้ๆเอง” นิ้วเรียวลูบเส้นผมนิ่มสลวยไปมา พร้อมทั้งปัดปอยผมที่ตกลงมาปรกหน้าผากเนียนออกไปอย่างรักใคร่
“เดินไม่ไหว...กูไม่มีแรง” ไม่พูดเปล่า เพราะนายช่างใหญ่เขาขยับเข้ามากอดเอวแล้วใช้ศีรษะของตัวเองซุกซบไปมาอยู่บริเวณหน้าท้องแข็งของศิขรินทร์อย่างออดอ้อน แล้วอย่างนี้ใครมันจะทนไหว
“ลืมตาก่อนครับ” สิ้นเสียงของศิขรินทร์ เปลือกตาบางก็ค่อยยกขึ้นอย่างช้าๆ เผยให้เห็นดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้ม
ศิขรินทร์ยกคนที่บ่นว่าไม่มีแรงขึ้นมาแนบอก แล้วอุ้มพาเข้ามาในห้องน้ำ เมื่อถึงแล้วว่าก็วางภรรยาคนสวยไว้บนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า ฝ่ามือหนาผละออกไปลองน้ำแล้วนำมาลูบไล้ผิวแก้มนวลให้อย่างอ่อนโยน หวังจะให้อีกฝ่ายคลายจากอาการง่วงนอน
“จะอาบน้ำไหมครับ”
“ไม่ดีกว่า เดี๋ยวค่อยอาบตอนดึกๆ.....อาบพร้อมกัน” ศิขรินทร์ขมวดคิ้วเข้าหากัน เพราะท้ายประโยคของอีกฝ่ายนั้นมันช่างแผ่วเบาจนแทบจะจับใจความไม่ได้
“อะไรนะครับ ฟังไม่ถนัดเลย”
“เปล๊า!”
“แล้วทำไมต้องทำเสียงสูงด้วยครับนายช่างใหญ่ เดี๋ยวเผือกออกไปรอด้านนอกนะครับ มาเร็วๆนะครับ คิดถึง” เอ่ยเสร็จก็ผละออกมาอย่างรวดเร็ว เพราะถ้าหากไม่รีบอาจจะโดนกำปั้นที่ส่งออกมาเพราะความเขินอายก็เป็นได้
มื้อค่ำดำเนินขึ้นในลำดับถัดมา ศิขรินทร์วางจานข้าวที่มีไข่เจียวสีเหลืองฟูอยู่ด้านบนและมีซอสมะเขือเทศที่วาดเป็นรูปหัวใจพร้อมกับคำว่า ‘LOVE’ ลงบนโต๊ะ ส่วนอีกจานที่เป็นของตนเองนั้นก็เช่นเดียวกัน แต่ต่างกันตรงที่ว่าไม่มีซอสวาดเป็นลวดลายหรือถ้อยคำนั่นเอง
“อะไรวะเนี่ย....ฮ่าๆ เลี่ยนว่ะเผือก” คนมาใหม่เห็นรูปร่างหน้าตาของอาหารมื้อค่ำแล้วก็อดยิ้มไม่ได้
“จากใจเลยครับ” ศิขรินทร์เดินมาดึงเก้าอี้ให้คุณภรรยาอย่างเอาใจ เมื่อได้รับคำขอบคุณพร้อมกับจุมพิตเล็กๆน้อยๆที่แก้ม ก็รู้สึกว่าคุ้มค่าเหลือเกินที่ลงมือทำไข่เจียวสื่อรักในครั้งนี้
“แล้วของมึงทำไมไม่มีล่ะ” ศิขรินทร์ก้มดูจานของตัวเองแล้วเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเล็กน้อย
“ก็ไม่รู้จะบอกรักตัวเองไปทำไม” สิ้นเสียงของศิขรินทร์ ภัสดาก็ลุกไปเอาขวดซอสมะเขือเทศที่เคาน์เตอร์ด้านหลังทันที เมื่อได้แล้วก็หันกลับมาที่โต๊ะ เดินเข้าไปหาศิขรินทร์จากนั้นก็ดึงจานข้าวไข่เจียวออกมาเขียนคำว่า ‘รักนะ’ ลงไป เสร็จสมก็มองผลงานตัวเองเล็กน้อย จากนั้นก็กลับมานั่งที่ของตัวเอง
“จะยิ้มอะไรนักหนาวะเผือก มึงเป็นบ้าเหรอ”
“คงจะบ้ารักพีท...อุ๊บ!” ประโยคท่อนแรกนั้นสารภาพรักกลางโต๊ะ ส่วนท่อนหลังเป็นคำอุทาน เพราะถูกเหยียบเท้าเต็มๆ จะเขินจะอายนายช่างใหญ่เขารุนแรงอย่างตลอด
บนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะเล็กๆ เสียงพูดคุยหยอกล้อมาจากฝ่ายศิขรินทร์ และเสียงหัวเราะในความเสี่ยวของศิขรินทร์คือภัสดา เขินบ้างอายบ้างตามประสาของคนแต่งรถ แต่ถึงอย่างนั้นศิขรินทร์ก็มองว่ารอยยิ้มและเสียงหัวเราะของภัสดาเป็นเหมือนกำลังแรงกาย แม้จะเหน็ดเหนื่อยมากจากที่ทำงานเท่าไร เมื่อได้กลับมาอยู่บ้าน กลับมาอยู่ในที่ที่มองเห็นซึ่งกันและกัน แค่นี้ก็สุขเกินพอ
***************************
“ทำตัวดีๆนะครับ” ภัสดาเงยหน้าขึ้นมองผู้พูด พร้อมทั้งชูกำปั้นขู่ โทษฐานที่อีกฝ่ายพูดไม่เข้าหู
“ไม่ต้องทำก็ดีโว้ย” ศิขรินทร์อมยิ้มเล็กน้อยแล้วเอียงแก้มให้คนตรงข้าม รอไม่ได้นานริมฝีปากเนียนนุ่มก็ประทับลงบนผิวแก้มสาก และครั้งนี้ดูเหมือนว่าเจ้าของอู่ใหญ่จะใจดี แจกจุมพิตที่ริมฝีปากฟรีๆอีกสามทีซ้อน
“ถ้ามันมาอีก คราวนี้กูจะเดินหนีแล้วให้ลูกน้องมึงจัดการ กูจะไม่คุยกับมัน ไม่มองหน้ามัน โอเคไหมคุณเผือกเผาไฟ” ร่างสูงหลุดเสียงหัวเราะออกมาทันทีเมื่อได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของตัวเอง นอกจากจะเป็นเผือกแล้ว ยังถูกนำไปเผาไฟอีกด้วย ชีวิตมันช่างรันทดเหลือเกิน
“ดีมากครับ ตั้งใจทำงานนะครับเมีย” ภัสดาแม้จะถูกเรียกสถานะของเรื่องบนเตียงมาร้อยต่อร้อยครั้ง แต่ถึงอย่างไรมันก็ไม่ชิน จะเห็นนายช่างใหญ่หน้าแดงมันก็ไม่แปลกเท่าไรนัก
“กวนตีนว่ะเผือก...ไปแล้วนะ...อย่าวอกแวกนะผัว ถ้ากูจับได้เมื่อไรตายหมู่” พูดเสร็จก็เปิดประตูรถออก ท่ามกลางเสียงทักทายของลูกน้องจำนวนมาก ทั้งลูกสมุนซ้ายขวาที่เข้ามาเกาะแกะลูกพี่มันอย่างออดอ้อนฉอเลาะ บีบนวดหัวไหล่ จนภัสดาทนไม่ไหว เลยต้องเจริญพรด้วยฝ่ามือปะถะแผ่นหลังคนไปคนละที
“สาบานว่านี่คือน้ำหนักมือ” ตั้มบ่นอุบอิบ แต่ถึงอย่างนั้นภัสดาก็ยังคงได้ยินอยู่ดี
“หรือว่าเอาอวัยวะเบื้องล่างแทนครับคุณตั้ม” ไม่ใช่แค่ตั้มที่ส่ายหน้า เหล่าสมุนคนอื่นๆก็พร้อมใจส่ายหน้ารับกันอย่างพร้อมเพรียง เพราะทุกคนต่างรู้ฤทธิ์อวัยวะเบื้องล่างของลูกพี่ใหญ่ของพวกมันว่าถ้าโดนแล้วจะเจ็บแค่ไหน เพราะฉะนั้นไม่จำเป็นก็อย่าลอง
“ไม่เป็นไรครับเฮีย เดี๋ยวพวกผมแยกย้ายไปทำงานก่อนนะครับ” ภัสดามองเหล่าลูกน้องจอมทะเล้นแล้วส่ายหน้า ท่อนขาเรียวยาวก้าวเดินไปยังสำนักด้านบนทันที เพราะวันนี้จะเคลียร์บัญชีสั่งซื้อที่กองเท่าภูเขาให้เสร็จ หลังจากที่ปล่อยทิ้งไว้นาน เพราะมัวแต่มุ่งมั่นในการแต่งเครื่องรถสปอร์ตชื่อดังของคนรู้จัก จนเลขาคนสวยต้องเดินมาตามด้วยตัวเอง ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะก็ภัสดาก็คงลืมไปแล้วเหมือนกัน
ภัสดานั่งอ่านเอกสารจนเวลาล่วงเลยมาถึงเที่ยงวัน โทรศัพท์เครื่องเล็กก็ดังขึ้นไม่ต้องมองเบอร์หน้าจอ ฟังแค่เสียงเพลงก็รู้ว่าใครโทรมา
“สวัสดีครับท่าน....อ่านเอกสารครับ อ่านแล้วก็เซ็น แล้วก็ย้อนกลับไปอ่าน เป็นมาอย่างนี้ทั้งวันครับ” ภัสดาไม่รู้ว่าศิขรินทร์จะมีสีหน้าแช่มชื่นขนาดไหน แต่เสียงหัวเราะที่ได้ยินมาตามสายก็บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าท่านประธานอินทราทิพย์กรุ๊ปนั้นคงจะอารมณ์ดี สุขีสโมสรอย่างแน่นอน
“ถ้าจะขับมาเพื่อหาข้าวเที่ยงกระแทกปากก็อย่าทำเลยครับ มันเสียเวลา หาอะไรแดกๆแถวนั้นเถอะครับ” แม้ปากจะพูดไปอย่างอย่างหนึ่ง แต่ใจนั้นคิดอีกอย่างหนึ่ง แต่ถ้าเอ่ยปากอนุญาต คนหน้าหล่อจะขับรถด้วยความเร็วสูงมุ่งหน้ามาทันที และถ้าเกิดอุบัติเหตุล่ะมันจะคุ้มกันไหม
“ตอนเย็นก็เจอกันแล้วครับเผือกเผาไฟ ไม่ต้องหวงกูขนาดนั้นก็ได้”
(ต่อด้านล่าง)
-
ภัสดาคุยต่ออีกประมาณสิบนาทีแล้วจึงวางสาย เพราะลูกน้องด้านล่างขึ้นมาเรียก ถึงเวลาให้อาหารแก่ลูกหมายากไร้แล้วซินะ
“วันนี้จะกินอะไรดีวะ หญ้าอบแห้ง หรือว่าฟางในน้ำซุป”
“แรงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!” เสียงร้องโหยหวนดังมาอย่างต่อเนื่อง ภัสดาจึงเดินนำขบวนช่างหน้าเถื่อนออกมาบริเวณหน้าอู่ ผู้คนเหล่านั้นส่งเสียงทักทายและยิ้มให้ตามปกติ เพราะเป็นภาพที่ชินตาเสียแล้ว กับขบวนช่างฟิตที่มีหัวหน้าทีมเป็นเจ้าของอู่หน้าหวาน และมีลูกหน้าหน้าเถื่อนเดินตามหลัง
ร้านอาหารอีสานคือเป้าหมายของวันนี้ แค่ภัสดาและลูกน้องเข้าไปก็เต็มร้าน เด็กเสิร์ฟเดินทำงานกันให้วุ่น แต่ถึงอย่างนั้นก็เต็มใจทำหน้าที่ ใจว่าจะเถื่อนอย่างเดียว หล่อด้วยอีกต่างหาก
มื้อเที่ยงของวันนี้ดำเนินไปด้วยเสียงหัวเราะครื้นเครงเฉกเช่นทุกวัน แม่ค้าตำจนมือเป็นระวิง เด็กเสิร์ฟทำงานเร็วแต่ก็ยังไม่ทั่วถึง ลูกน้องหน้าเถื่อนแถมหล่อบวกใบบุญก็เลยช่วยกันคนละไม้คนละมือ ช่วยรับแขกบ้าง แซวแขกบ้าง ไปตามประสา กว่าจะได้ครบทุกโต๊ะก็รอนานหน่อย แต่ถึงอย่างนั้นก็ถือว่าคุ้มเพราะรสชาติบาดจิตบาดใจเสียเหลือเกิน เฮียพีทของเหล่าลูกหมาเคลียร์ค่าเสียหาย พร้อมให้ทริปแม่ค้าและเด็กเสิร์ฟกันถ้วนหน้าแล้วก็เดินกลับร้าน ทำหน้าที่ของตัวเองต่อ ภัสดาก็เช่นกัน เพราะกองเอกสารนั้นยังคงวางกันอย่างหนาแน่นบนโต๊ะทำงาน ถ้าไม่ทำให้เสร็จวันนี้ พรุ่งนี้มันก็จะเพิ่มขึ้นมาอีก
“ชีวิตคนหล่อนี่มันรันทดจริง” ภัสดาเอ่ยกับตัวเอง แล้วลงมืออ่านเอกสารที่วางอยู่เบื้องหน้าทันที
จนเวลาล่วงเลยเข้าสู่บ่ายคล้อย ความหนาแน่นของจำนวนแฟ้มก็ลดลงเยอะพอสมควร เจ้าของอู่ใหญ่เงยหน้ามองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนฝาผนังตรงข้ามกับโต๊ะทำงาน ที่บอกเวลาจะใกล้จะถึงเวลาเลิกงานแล้ว แค่คิดว่าจะมีใครบางคนมารับกลับบ้าน รอยยิ้มก็ผุดขึ้นมาจุดอยู่บนใบหน้าแล้ว
ก๊อกๆ
“เชิญครับ”
“คุณพีทคะ มีแขกมาขอพบค่ะ” คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันทันที
“ใครหรือครับ”
“คุณท๊อปค่ะ” แค่ได้ยินชื่อก็เหมือนมองเห็นนรกอยู่เบื้องหลังแล้ว
“บอกให้กลับไปเลยครับ”
“บอกไปแล้วค่ะ แต่คุณเขาจะเจอคุณพีทให้ได้” ภัสดาถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายจะอยากพบตนไปเพื่ออะไร ที่โดนไปเมื่อวานยังไม่เข็ดอีกเหรอ ฤทธิ์หมัดแรงหึงของศิขรินทร์ที่ปล่อยออกมาทำเอาอีกฝ่ายสลบไปเลย แล้วมาวันนี้ยังจะอยากขอพบอีก ถ้าไอ้เผือกรู้ล่ะก็งานเข้าแน่ๆ!
ภัสดาเดินคิดมาตลอดทางว่าจะทำอย่างไรกับคนช่างตื้นนี้ดี แต่เมื่อมาถึงห้องรับรองแขกของอู่เห็นช่อดอกไม้ช่อใหญ่พร้อมทั้งกองขนมที่วางอยู่ด้านในแล้วทำเอาความคิดต่างๆนานานั้นหายไป ไอ้เผือกอยู่ไหน ช่วยกูได้
“คุณพีทสวัสดีครับ ไม่เจอกันหนึ่งคืนยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะครับเนี่ย”
“มึงหยุดเห่าเลยไอ้ท๊อป กูบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเสนอหน้ามาอีก ผัวกุดุ” ภัสดาไม่ยื่นมือออกไปรับช่อดอกไม้ที่อีกฝ่ายยื่นมาให้ พร้อมทั้งใช้สายตากดดันให้คนที่จะนำความหายนะมาให้นั้นรีบๆกลับไปก่อนที่ศิขรินทร์จะมา
“คนเมื่อวานเหรอครับ ทำไมคุณพีทชอบคนแบบนั้นครับ ป่าเถื่อน ชอบใช้ความรุนแรง หล่อก็ไม่หล่อ สู้ผมก็ไม่ได้” โอ้โห มันกล้ามาก กล้าว่าไอ้เผือกไม่หล่อ กล้าเอาไปเปรียบเทียบกับตัวเอง ทั้งที่มันเทียบไม่ติดไอ้เผือกสักนิด แค่ขนจมูกมันยังขี้เร่
“ว่าผัวกูไม่หล่อ เดี๋ยวถีบแม่งเลย กลับไปเลยไป ยืนใกล้มึงแล้วกูรู้สึกว่ารับไม่ได้”
“คุณพีททำไมต้องใจร้ายกับผมด้วยครับ ผมชอบคุณจริงๆนะครับ”
“มึงปล่อยกูไปมีอนาคตที่ดีเถอะไอ้ท๊อป อย่าฉุดกูไปลงนรกกับมึงเลย”
“ถ้าอย่างนั้น ผมขอกอดคุณพีทเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหมครับ”
“ไม่ได้! ก็บอกแล้วไงว่าผัวกูดุ” แต่ยังไม่ทันที่ภัสดาจะเอ่ยต่อ อีกฝ่ายก็ผละเข้ามาอย่างรวดเร็วแล้วรวบตัวเข้าไปกอด กำลังจะปล่อยหมัดป้องกันตัวเอง ร่างของไอ้ท๊อปก็ลอยหวือออกไปด้วยฝีมือของศิขรินทร์
ยมทูตมาแล้ว......
“ใครให้มึงแตะต้องเมียกู” ผู้มาใหม่ผลักคนที่บังอาจเข้ามากอดเมียสุดที่รักล้มไปกับพื้น ไม่ต้อรอให้อีกฝ่ายลุกขึ้น รองเท้าหนังราคาแพงก็ประถับบนหน้าอกของคู่กรณีอย่างรวดเร็ว
“ผมชอบคุณพีท โอ๊ย!”
“นั่นเมียกู! โดนไปเมื่อวานนี่มึงยังไม่เข็ดใช่ไหม อยากกินลูกปืนอย่างนั้นเหรอ” ท๊อปได้ยินดังนั้นก็เหงื่อซึมออกมาทันที เพราะดูแล้วท่าทางที่อีกฝ่ายแสดงออกมาคงจะไม่ได้แค่ขู่แน่นอน
“ผะ...ผมขอโทษ....โอ๊ย! ปล่อยผม” ความเจ็บเพราะแรงบดขยี้จากฝ่าเท้านั้นทำเอาร่างด้านใต้ร้องขึ้นมาอย่างทรมานทันที ภัสดาอยากเข้าไปห้าม แต่ถ้าขืนทำอย่างนั้นไอ้ท๊อปมันคงตายคาฝ่าเท้าของไอ้เผือกแน่นอน
“อย่ามายุ่งกับเมียกู ถ้ากูยังเห็นหน้ามึงอีก คำขู่กูจะกลายเป็นความจริง!” ศิขรินทร์กดน้ำหนักเป็นครั้งสุดท้ายแล้วยกเท้าออก ลูกชายร้านทองกระเสือกกระสนเก็บข้าวของของตัวเองออกไปทันที ท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยความสมเพชและเวทนา
“กูกำลังจะต่อยมันพอดี มึงก็เข้ามาก่อน กูไม่รู้เรื่องนะโว้ย!” ภัสดาเดินเข้าไปหา พร้อมทั้งสอดแขนกอดเอวคนร่างสูงไว้อย่างเอาใจ
“กลับบ้านเดี๋ยวผมจะทำความสะอาดให้” ภัสดาขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย ทำความสะอาดอะไร
******************************************
แล้วก็เข้าใจว่าประโยคที่ท่านประธานใหญ่พูดทิ้งท้ายไว้เมื่อตอนเย็นนั้นคืออะไร เพราะทันทีที่เข้ามาในห้องนอน ร่างทั้งร่างก็ถูกยกขึ้นพาดบ่า แล้วถูกนำมาวางในห้องน้ำทันที
ศิขรินทร์ถอดชุดช่างฟิตออกจากคนร่างขาวอย่างช้าๆ เมื่อผิวเนื้อเปลือยเปล่าทั้งสองคนก็โอบประคองคนในอ้อมแขนเข้ามาอยู่ใต้ฝักบัว ปล่อยให้สายน้ำรินรด ฝ่ามือหนาลูบไล้แผ่นหลังบางจนมาถึงสะโพกงอนได้รูปของภัสดา แล้วผละมาบีบสบู่เหลวใส่ฝ่ามือ
“มันจับถูกตรงไหนครับ” เอ่ยถามเสียงนุ่มกับศีรษะทุยสวยที่ซุกซบอยู่กับแผงอกแกร่ง
“ไม่รู้”
“ถ้าอย่างนั้นต้องล้างออกให้หมด ไม่ให้เหลือแม้แต่นิดเดียว”
สิ้นเสียงของศิขรินทร์ ภัสดาก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย ปล่อยกายให้ฝ่ามือหนาทั้งสองข้างลูบไล้ลบสัมผัสด้วยความเต็มใจ ส่วนตนเองมีหน้าที่ยืนพิงอกอย่างเดียว
ศิขรินทร์เปิดน้ำล้างคราบสบู่เหลวออกไปจนหมดแล้วยกร่างเปลือยเปล่าของภัสดาขึ้นแนบอก ส่วนตนเองก็ไม่ต่างอะไรจากร่างในอ้อมแขน ไม่รู้ว่าเพราะอุณหภูมิของน้ำหรือว่าเพราะการปฏิบัติอันอ่อนโยนที่ทำให้ใบหน้านวลเนียนนั้นขึ้นสีแดงระเรื่อชวนมองจนยากที่จะละสายตา
“ต่อไประวังตัวกว่านี้นะครับ”
“อืม.......เผือก...กูหนาว” ภัสดาเอ่ยเสียงพร่า เมื่อผิวเนื้อถูกไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศเล่นงาน ร่างทั้งร่างจึงกรแซะเข้าหาไออุ่นจากเรือนกายสูงใหญ่ของศิขรินทร์อย่างออดอ้อน
“เดี๋ยวก็ร้อนครับ”
สิ้นเสียงของศิขรินทร์ ริมฝีปากหนาก็ประทับลงบนริมฝีปากบางทันที กรีบปากบางอันแสนอ่อนนุ่มเหมือนกรีบดอกไม้ ทำเอาความปรารถนาก่อตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ฝ่ามือกร้านลูบไล้ไปทั่วร่างโปร่งบางอย่างเสน่ห์หา ศิขรินทร์ผละริมฝีปากออกแล้วเคลื่อนกายเข้าทาบทับร่างที่นอนอ่อนระทวยทันที เรียวขาขาวทั้งสองข้างฝากไว้ที่ท่อนแขนหนา จนคนด้านบนทนไม่ไหว โน้มกายลงมาฝากรอยรักไว้บนผิวเนื้ออ่อนด้านใน ตีตราเป็นเจ้าของไปทุกจุดที่ริมฝีปากลากผ่าน ร่างกายที่บิดเกร็งเพราะความเสียวซ่านของภัสดาบ่งบอกถึงความต้องการได้เป็นอย่างดี ฝ่ามือหนากอบกุมแก่นกายร้อนระอุของคนด้านล่างขึ้นมารูดขึ้นลงอย่างช้าๆ เรียกเสียงครางเพราะความซาบซ่านได้เป็นอย่างดี
“อ๊ะ.....เผือก....” ศิขรินทร์เงยหน้า แล้วส่งยิ้มให้อีกฝ่าย ตอนนี้ใบหน้าขาวใสขึ้นสีแดงระเรื่อสวยงามชวนมอง ดวงตากลมโตล้อแสงสีส้มจากโคมไฟ หางตามีหยาดน้ำตาไหลซึมเล็กน้อย
“ต่อไปนี้จะลบทุกรอยสัมผัสออกให้หมดนะครับ”
“อื้อ....รีบๆเลยมึง”
“ใจเย็นๆครับที่รัก”
พูดเสร็จศิขรินทร์โน้มกายมอบจุมพิตให้คนด้านล่างทันที แล้วหลังจากนั้นกายก็หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน ศิขรินทร์ขับเคลื่อนกายเข้าจากอ่อนโยนเป็นรวดเร็วและรุนแรง เสียงร้องห้ามจากนายช่างใหญ่แปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางระงม ท่อนแขนเรียวของภัสดากอดลำคอของศิขรินทร์อย่างหาที่ยึดเกาะ ทุกการสัมผัสถึงความเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความรักและความเสน่ห์หา ศิขรินทร์ฝังหน้าลงบนซอกคอหอมกลุ่น แล้วลากริมฝีปากชิมผิวเนื้ออ่อนพร้อมทั้งสร้างรอยประทับตาเอาไว้อย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย เสียงลมหายใจดังเป็นจังหวะไม่สม่ำเสมอ ไอร้อนที่ผิวกายแพร่ออกมาจนแยกแยะไม่ออกว่าของใครเป็นของใคร จนเมื่อการเดินทางสิ้นสุด ทุกหยาดหยดที่ปล่อยออกมานั้นคือเครื่องการันต์ตีได้ว่า กิจกรรมของการประสานกายใจนั้นได้เดินทางมาจนถึงจุดหมายแล้ว
“อื้อ!...เอาออกเลยเผือก” ภัสาผลักแผงออกแกร่งออกไป แต่นั้นก็ดูเปล่าประโยชนกับการที่จะเอาไม้ซีกมางัดไม้ซุง
“ราตรีนี้ ยังอีกยาวไกลครับที่รัก”
๐ สวัสดีมิตรรักแฟนเพลงทู๊กคนนนนนนนนนนนนน ไม่เจอะกันนานคิดถึงจังเลยยย จุฟฟฟฟฟ
๐ ตอนพิเศษตอนนี้จะไปรวมกันในเล่มนะคะ
๐ ย้ำถึงตอนพิเศษที่อยู่ในเล่ม มี ศิ+พีท กรุง+คีย์ หลักเขต+? (ไม่บอก)
๐ ใครอยากได้ถุงผ้าเป็นที่ระถึก ต้องรีบสั่งจะหมดเขตแล้วน้าาาาาาาาาาาาา
๐ ผลงานเรื่องต่อไป ทัณฑ์แค้น...แสนรัก (อัพแล้ว) ไปติดตามกันได้เลย
๐ อุดหนุดนักเขียนตาดำๆคนนี้ด้วยนะคะ อิอิ
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
:impress2: เผือก แหมๆทีแบบนี้ล่ะไม่กลัวช่างใหญ่แล้วนะ กลายเป็นว่า พอแต่งกันแล้ว นายช่างต้องกลัวเผือกสินะ :laugh:
แต่พี่เผือกก้อ โหดได้ใจจิงๆ :o8: แบบว่าหวงเว่อร์ :hao7:
-
:hao6:
-
หวงจังเลยนะ :hao3:
:hao6:
-
อั้ยย่ะ
เผือกขี้หึงได้สุดๆไปเลย..
นายช่างใหญ่.. ก็น่ารักซะไม่มี
:hao6: :hao6:
o13
-
แหมมม พอแต่งกันแล้วเผือกหึงโหดเลยน้าาา ระวังเจอบทนายช่างหึงโหดบ้างล่ะ สนุกแย่เลยยย 555
-
:z1: :z1:
-
ขี้หึงจริง :katai2-1: แต่นายช่างใหญ่ก็ยังอ้อนน่ารักเหมือนเดิม
-
ชอบแบบสุดๆเลยเรื่องนี้ รอหนังสือค่า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ศิยังคงเป็นศิไม่เปลี่ยนหึงยังไง หวงแบบไหนก็เืท่าเดิม สมน้ำหน้าไอ้ท๊อปมายุ่งกะนายช่างของเรา
พีทน่ารักเหมือนเดิมอ่ะ :กอด1:
ปล.เราก็อยากได้หนังสือแต่ต้องเก็บตังค์เข้าผ่าตัดอ่ะ งั้นจะรอตอนรีปริ้นซ์ดีไหม
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากได้อ่ะ T^T
-
เผือกรักแรง หึงแรง เมียข้าใครอย่าแตะ พีทคงต้องยอมตามใจเผือก
-
จะว่าไปก็แอบสงสารไอ้ท็อปนั่นนะ จีบใครไม่ดูตาม้าตาเรือว่าผัวเขาขี้หึงขนาดไหน! ก็เลยโดนซะ
-
คนเรานี่ก็แปล๊ก แปลก เขาก็บอกมีตู่ผัวตัวเมียแล้ว ยังไปจีบอีก แหหม๊ะ
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: แหม ๆ เผือกเผาไฟ อะจ๊ากกก :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
:katai2-1: :katai2-1:
:m25:
-
คุณสามีขี้หึงขนาด
-
ปกติเผือกก็โหดอยู่แล้วโดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับพีท นี่บวกหึงเข้ามาด้วย
ดีนะที่คู่กรณียังมีชีวิตกลับบ้านแบบครบสามสิบสอง ไม่แขนหักขาขาดก็บุญแล้ว
รักมากก็หวงก็หึงมากเป็นธรรดาแหละ โหดกับคนอื่นแต่อ่อนโยนกับเมีย :z1:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษน่ารักๆอย่างนี้นะคะ :กอด1:
-
จะเขินจะอายนายช่างใหญ่เขารุนแรงตลอด แต่เผือกหึงรุนแรงกว่า :mew1: คนเขียนมาต่อให้หายคิดถึงนู๋พืท
-
อุเหม่ พี่เผือกหึงแรงนะเนี่ยยยย :mew3:
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3:ตอนพิเศษน่ารักมากอะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ขี้หึงจริง ๆ :hao6: น่ารักได้โล่เลยน่ะ จองไปแล้วจ้า เหลือแค่โอนเงินอย่างเดียว วันที่ 15 นี้แน่นอนจ้ะ อุดหนุนอยู่แล้ว พลาดได้ไง ยังไงรอจองเรื่องเธอคือดวงตะวัน น่ะจ้ะ :mew1:
-
พี่เผือกหวงนายช่างสุดๆ ขี้หึงเป็นที่หนึ่ง
แต่สุดท้ายก็มาหาเรื่องหื่นนนนนนน
-
หึงได้โล่ :katai3: :katai3: :katai3:
-
กรีสสสสสส อยากได้สะใภ้แบบนี้อ่ะ
-
สามีหึงโหดนะพีทททททท
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เผือกโหดอะ นายช่าวก็น่ารัก ขอตอนพิเศษอีกคะ
:mew1: :L1: :L1: :L1:
-
จบแล้ว...พีทฮ่าสนุกมาก....
-
หวงเวอร์จริงๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
โดนไปทีไม่เข็ด
ยังจะมาให้โดนอีกรอบนะท็อป
-
ชอบ ผัวกูดุ ฮ่าๆๆ
-
น่ารักมาค่ะ ชอบๆๆๆๆ
แนวอุ่นๆ แล้วมีพวกมาเฟีย
ขอบคุณมากค่าาา
-
ศิไม่ค่อยเลยนะนั่น
-
คุณศิกลายเป็นเผือกเผาไฟ
ไปซะแล้วเข้าใจตั้งชื่อจริง
นายช่างใหญ่ :laugh:
-
ตอนพิเศษน่ารักมากกกก เผือกยังขี้หึงขี้หวงเหมือนเดิม 555 :mew1:
-
เผือกหึงโหดแล้วจะมีฉากนายช่างหึงโหดไหมนะ
:hao6:
-
ขอตอนพิเศษนายช่างหึงโหดบ้งเห๊อะ
-
เผือกขี้หึง ><
-
น่ารักกกกก
:impress2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
โอว...ท่านประธานได้กำไรเห็นๆ แฮะ ฮ่าๆ
นายช่างขี้อ้อนขึ้นเยอะ
ปล.
ปรานี หอมกรุ่น
-
แซ่บได้ใจจิงๆ คุณพีท ! มันส์เวอร์ ขอยืมพีทมาด่าคู่อริหน่อยสิ คงชนะเลิศ
-
โอยยย ฮาเวลาพีตคุยกับแม่สามีมากอ่ะ :m20:
แสบจริงๆแหล่ะสะใภ้คนนี้ น่ารักน่าหยิกจริงๆ
-
น่ารักๆ
-
:katai4:
ขอบคุณค่ะ สนุกมาก
-
:mew1:
เป็นคู่ที่น่ารักเสมอต้นเสมอปลายจริงๆค่ะ
ชอบฉายาอ่ะ... เผือก กับ นายช่างใหญ่
>///////<'
-
ตอนพิเศษน่ารักมาก! :)
-
หึงรุนแรงมากค่าาา อร๊ายย หึงไม่พอ ยังหื่นด้วย ชอบมากฮ้าบบบ :haun4:
ตอนพิเศษได้ใจมากค่าา >3<
-
เอาอีกๆๆ
-
:hao6:
ชอบตอนพิเศษตอนนี้จัง
บวกเป็ด
-
มาอ่านรวบยอดแบบยาวๆ อยากจะบอกว่าสนุกมากครับ ชอบๆ ><
-
ชอบๆ o13
-
พวกชอบมายุ่งกับคนของชาวบ้าน โดนพี่ศิจัดไปแค่นี้ถือว่าน้อยแล้วนะ น่าจะจัดหนักกว่านี้ แฮ่
-
กรี๊ดดดดดดดด ในที่สุดก็อ่านจบแล้วจ้า
บอกได้เลยว่าเรื่องนี้ "น่ารักอ่ะ" 555+ o13 พีทกับศิหวานกันได้อีก (หวานแบบโหดๆ? อิอิ)
ป.ล.ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายดีๆ แล้วก็น่ารักอย่างนี้นะคะ :L2:
-
หนุกมากเบยยยย อิอิ ^^"
-
อ๊ากกกก สนุกมากกกกกก
พึ่งตามมาอ่านค่ะ อ่านแบบยิงยาวววว
เฮียพีทน่ารักงุ้งงิ้งมากกก ลูกพี่ศิก็ธรรมดาซะที่ไหนล่ะ เท่ห์โฮกกก
คือแบบนับถือความรักระหว่างลูกพี่ศิกับเฮียพีทมากกก
หนักแน่นมั่นคงน่ารักด้วย แอร้ยยย บรรยายไม่ถูก กร้ากกก
เอาเป็นว่าเรื่องนี้โค-ต-ระครบทุกรสเจ้าค่าาา แซ่บลื้มมม
ปลที่หนึ่ง. กดบวกเป็ดให้ทุกตอนเบยยย
ปลที่สอง. ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษด้วยฮ้าาา
:pig4: o13
-
ชอบมากฮ้าบบบ
-
สนุกมากเบยยยยยย
พีทน่ารักมากกกกกกกกก >/////<
ขอเอากลับบ้านได้มิ อิอิ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก ๆนะฮ๊าฟฟฟฟ
-
หึงบ่อยๆก็ไม่ดีนะจ๊ะเฮียศิจ๋า :m4:
แล้วจะรอรวมเล่มนะเจ้าคะ :bye2:
-
หึงบ่อยๆก็ไม่ดีนะจ๊ะเฮียศิจ๋า :m4:
แล้วจะรอรวมเล่มนะเจ้าคะ :bye2:
รวมแล้วค่ะ ตอนนี้ปิดจองแล้ว
-
พี่เผือกขี้หึงอ่า
-
เพิ่งมีโอกาสได้อ่าน
เผือกของนายช่างขี้หึงจริงๆ นะเนี้ย
-
:hao6: :hao6: :hao6:
สนุกมากค่ะ (หลังจากไม่ได้เข้ามาอ่านเสียนาน) :mew1: :mew1: :mew1:
-
:กอด1: นายช่าง + เผือก แน่นๆ 2 ทีจ้า
-
สนุกมากกกก ชอบตัวละครในเรื่องนี้ทุกคนเลย
เก่ง และมีเหตุผลโคตร ถึงจะเอาแต่ใจแต่ก็แอบน่ารักเหอะ
อ่านแล้ววางไม่ได้จริงๆนะ พออ่านจบนึกขึ้นได้ มีรวมเล่มนี่นา
แต่ ไม่ทันเลย เรารู้ตัวช้าไป :hao5:
แต่ก็ดีกว่า ไม่ได้อ่าน นิยายดีๆ สนุกๆแบบนี้ ขอบคุณนะค่ะ :L2:
-
สนุกมากเลยค่าาาาา
-
อ่านจบแล้วจ๊ะ สนุกมากเลย
-
คิดถึงสุด ๆ
-
สนุกมากๆ ค่า แหมๆ คุณเผือกคงความหื่น หึง โหดได้คงเส้นคงวามากเลยนะจ๊ะ ฮี่ๆๆ
-
อยากอ่านตอนพิเศษของหลักเขตอะ เอามาลงด้วยก็จะดีมากกกเลยครับ อิอิ
-
โอ๊ยยยยย ศิหึงโหดดดดดดดมากกกกกกกกก
โธ่ไอ้น้องท๊อปหาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ :laugh:
-
ใช้เวลาอ่าน 2 วัน จนจบ ตอนแรกที่หน้าสารบัญคิดว่ามี 35 ตอนซะอีก ที่ไหนได้มีอีกเพียบ 555
สนุกอ่ะ ดราม่ามีแค่ตอนชะนีนอกมาแค่นิดเดียวเอง เป็นเรื่องแรกที่ดราม่าน้อยขนาดนี้
แถมนะนายเอกก็เถื่อนซะจนสะใจอ่ะ เถื่อนจนพระเอกต้องเกรงใจ(ห๊ะ) 555555555555555
ชอบอ่ะ สนุกมากๆเลย อยากเก็บไว้เป็นที่ระลึก แต่สั่งไม่ทันละ บวกไม่มีตังค์ 5555555555
คงต้องจำเรื่องนี้ไว้ซะละ ไว้คิดถึงมาอ่านใหม่ๆ
หน่วงใจจนน้ำตาไหลตอนที่พีทถูกยิง นอกนั้นแบบโอ๊ย ฟิน ศิรักพีทมากอ่ะ แบบทนมาได้ปีนึงแหนะ 55555555555555
จะติดตามเรื่องต่อไป คงสนุกกว่านี้น้าาา เอิ๊กๆ รักคนเขียนจัง แต่งนิยายได้สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อ่านจบแล้ว ตอนนี้แบบว่าฟินสุดๆ ไม่อยากให้จบเลย :hao5:
อารมณ์ต่อมาตอนนี้คืออยากได้หนังสือมากกก :hao7: ยังทันอยู่ไหมเนี่ย //คงไม่ทัน :ling2:
-
อ่านโปรยแล้วน่าสนุกมาก
จะอ่านแล้วนะ
-
สุดยอดท็อป ไม่เข็ดจริง นายแน่มาก 5555
ยังจะกล้าไปหาอีกเนอะคนเรา
-
ขี้หึงิย่างแรงจริงจริง
-
อ่านไป ลุ้นไป
ขอบคุณผู้แต่ง นะครับ
:mew1:
-
ไม่ทราบว่ายังมีหนังสืออยู่อีกไหมขอรับ อยากได้อะ :mew2:
-
เพิ่งเห็นตอนพิเศษอ่ะ
-
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เผือกช่างหวงแรงหึงแรงซะจริงๆ
ทำเอานายช่างใหญ่ของเราทำตัวน่าัรักซะหายครั้งเลย
ชอบที่สุดคือตอนคุณแม่สามีปะทะลูกสะใภ้เถื่อนนี่แหละ
ช่างไปขุดหาคำมาจากไหนก็ไม่รู้
ชอบมากเลยเรื่องนี้
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วไม่เบื่อเลย
-
มีเมียสวยผัวก็ต้องดุเป็นธรรมดาเนอะ
ก็แมงหวีแมงวันมันเยอะ
ต้องจัดการให้สิ้น กร๊ากๆๆ
-
อั้ยย่ะ ชัดชะเฮ้ยยย! จะละลายล่ะซี้~~~ (เพ้อ)
น่ารักมาก แอร้ยย ปลื้มค่ะปลื้มม
Ps.จะแต่งเรื่องของคุณกรุงกับน้องคีย์ไหมคะ ถ้าแต่จะได้ลอยคอ เอ้ยย รอคอย :hao7:
-
ถ้าหึงและฟิน แบบนี้ ก็ต้องหึงบ่อยๆ
-
ชอบมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13 o13
หลงรักศิเลยอะ ซื่อตรงต่อความรู้สึกและความรักที่มีต่อพีท ยอมทำุกอย่างที่พีทต่อการ เป็นผู้ชายในอุดคติจริงๆๆๆๆ จริงใจ และรักพีทที่สุด อ๊ากกกกก :mew1: :mew1:
ชอบพีทและเพื่อนๆๆๆทุกคนเลย โดยเฉพาะตอนปะทะฝีบากกะุณหฃญิงแม่ 5555 พีทฮาได้จจริงๆๆๆ :o8: :-[
สมน้ำหนายายสเตฟานนี่และไอ่เสี่ยจักรโดยเฉพาะเสี่ยจักรจุดจบเค้านั้นสุดยอดจริงๆๆๆๆ :laugh: :laugh:
เสียดายจบแล้วหรอ อยากบอกว่าเรื่องนีสนุกมาก สนุกสดๆๆๆ มีฉากหวานๆๆๆๆเยอะเลย ช๊อบชอบบบบบบบ :mew1:
สุดท้ายต้องขอขอบุณคนแต่งด้วยน๊ะจ๊ะ :pig4: :กอด1: :pig4: :pig4:
-
:L2: กลอนตอนจบเพราะมากเลย
-
สนุกมากเลย o13
ผัวเมียคู่นี้โหดพอกันเลย
ตอนฉากพีทร้องไห้ทำเราร้องตามเลยอ่ะ หยิบทิชชู่แทบไม่ทัน :hao5:
ขอบคุณคนเขียนที่สร้างสรรค์นิยายสนุกๆมาให้อ่านนะคะ :katai2-1:
-
:hao5: เรื่องน่ารักมากกกกกกกก :o12:
:hao6: อิจฉาพีททททททททททท o13
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
เย่ แฮปปี้เอนด์ดิ้ง :mc4: เผือกโหดตลอดแต่พออยู่กะเมียรักอย่างนายช่างใหญ่เข้าไปนี่ว่านอนสอนง่ายเชียว 555
ปล.ทำไมเขตไม่มีคู่อ่า อยากให้เขตมีคู่ด้วย
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่านนะฮะ :pig4:
-
ตามจนจบบบบบบบ กริ๊บกริ้วที่สุดดดดด :hao7:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆของพีทก่ะศินะครับ
-
สามรอบ สนุกมาก กรี๊ดๆ ขอสเปเชียลอีกได้ม๊าาา ชอบอ้ะ
-
น่ารักกกก ชอบภัสดากับคุณหญิงแม่มากกกกกกกก ฮาตล๊อดดดดด
คุณเผือกก็หึงซะหมดมาดเลยย หลงเมียซะจริงงง
o13 :heaven :-[ :-[
-
:pig4: :pig4:
-
เรื่องนี้ซื้อนิยายอ่านนะเคอะไม่ได้ตามในเว็บ แต่อยากเม้นอ้ะ :katai4:
แซ่บมว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ชอบสุดๆ พีทสุดยอดเลยปราบสามีตัวร้ายซะอยู่หมัด o13 o13
ชอบคุณหญิงแม่จริงๆ เลย ด่าลูกชายตัวเองว่าไปก่อเรื่องไรไว้ลูกสะใภ้ผู้น่ารัก(ลัก)ถึงได้หนีออกจากบ้าน ไปตามกลับมาด่วนๆ 5555+ :hao7:
แต่คุณสามีก็ขี้หึง ขี้หวงได้อีกมากอ่ะ อ่านๆ ไปแล้วหมั่นไส้อย่างรุนแรง คนอะไรน่าถีบให้กลิ้งซักรอบ ฉวยโอกาศตลอดๆๆ แต่ก็กลัวเมียยิ่งชีพด้วยเช่น สะใจตรงนี้แหละ หึหึหึ :jul3: :jul3:
จะตามผลงานเรื่อยๆ นะคะ ถึงจะไม่ค่อยมีเวลาเข้าเล้าก็ตาม (งานเยอะฝุดๆ :hao5: )
-
สนุกมาก! หวานได้อีก :hao7:
ขอบคุณนะค่ะคนเขียนที่แต่งนิยาย สนุกๆ แบบนี้ให้อ่าน :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4: :L2: :L2:
-
คู่นี้น่ารัก สามีหึงคุณภรรยามากจริงๆ
ชอบเวลาแม่ผัวกับลูกสะใภ้เจอกัน สนุกมาก 555
-
:pig4:
สนุกมากเลยค่ะ
เผือกกะนายช่างน่ารัก
-
น่ารักมากเรยค่ะ พี่ศิกะเฮียพีท(>////<)
-
เพิ่งเข่ามาอ่าน สนุกมากๆ
ยาวมากอ่านจนตาแฉะ แต่คุ้มที่ได้อ่าน
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะครับ
จะติดตามผลงานต่อไปนะครับ
-
กร๊ากกก ชอบที่พีทบอกท๊อปว่า ผัวดุ อ่ะ ชัดเจนเต็มปากเต็มคำมากหนูพีท สามีเผือกศิขี้หึง แต่น่าร้ากกก 555+ ชอบ ศึกปะทะคารม แม่สะมีกับลูกสะใภ้ด้วย มันส์มวากกก หนูพีกวนคุณหญิงแม่ซะ
แอบอยากอ่านคู่ คีย์กะกรุง สงสัยต้องตามไปจองรวมเล่มซะแล้ว เห็นว่า หลักกิโลเอ้ยยหลักเขต พี่ท่านมีคู่กะเค้าด้วย น่าอ่านๆๆ
ขอชมการบรรยาย การใช้คำ สละสลวยมากค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
แวะมาชมคนเขียนค่ะ
เก่งมากๆเลย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: สนุกมากกก
จะติดตามผลงานและเป็นกำลังใจให้นะคะ
-
:-[ คุณเผือกขี้หึงได้ใจจริงๆ >,< อิอิ
น่ารักจริงๆค่ะ ขอขอบคุณค่ะ
-
เป็นนิยายที่ยิ้มได้ตลอดทุกตอน เมื่อพระเอกและนายเอกอยู่ด้วยกัน
สนุกดีครับ
รอติดตามผลงานเรื่องต่อไปครับ
-
พี่เผือกเนี่ยหื่นได้ตลอดเวลาเลยนะ5555555555
หนูพีทก็น่ารักซะะะะะ ชอบสะใภ้แบบหนูพีทปากคอเราะร้าย ชอบบบบบบ
-
สนุกมากกก
อ่านแล้วหยุดไม่ได้เลยคะ o13
-
เป็นอีกเรื่องที่ปลื้มนายเอกเรื่องนี้สุดๆ มันส์สะใจดี โดยเฉพาะฉากแม่ผัวลูกสะใภ้ ปะ ฉะ ดะ กัน :laugh:
-
ชอบเรื่องนี้ สนุกโคตรๆ :hao7:
-
แอบมาส่องๆจะมีตอนพิเศษมาอีกตอนไหนน๊าาาาา รอๆๆเสมอนะนายช่างหย่ายยย :katai2-1:
-
คิดถึงเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษจ้า
-
ขอบคุณผู้แต่งมากครับ อ่านครบจบเรียบร้อยแบบรวดเดียว เนื้อหาโดยรวมสนุกดีครับ มีบางช่วงเหมือนจะยืดๆไปเล็กน้อยครับ
-
สนุกมากๆเลย
ผัวเมียคู่นี้เค้าน่ารักกันจริงๆ
ชอบเวลาแม่ผัวกับลูกสะใภ้เจอกัน เป็นอะไรที่มันส์มาก
เสียดายที่เข้ามาอ่านช้าไปหน่อย
อยากได้รวมเล่มจัง หวังว่าจะมีรีปริ้นนะ :mew2:
-
:sad4: :sad4:อ๊ากกก..จบแล้วอ่ะ..อยากอ่านอีกอ่ะ :hao5: :hao5:
-
กำลังตามอ่านค้าบบวันหลังจะมาเม้นดีๆอีกครั้งตอนนี้ขออ่านก่อน
แต่อยากบอกว่า สนุกมาก ฟินมากก o13
-
นายช่างใหญ่พิชิตใจคุณแม่และได้แต่งงานกับเผือกสักที
ขอบคุณครับ
-
นี่อ่านรอบที่4แหละแต่เพิ่งเม้น555 คือชอบอะ แม่สามีกะลูกสะใภ้ โดนใจจังแรงกันทั้งคู่ o13
-
สนุกดีครับ ชอบนายเอกกล้าแบบนี้มาก ปะทะแม่ยายได้สะใจดี
ขอบคุณคนแต่งมากๆครับ
-
สนุกมากกกกกกกกก นี่พูดเลยยยย
นายเอกเรา ครบรสจิงไรจิงงง :ling1: :ling1:
ชอบพีท แบบว่าชอบบบมากก แซ่บ มว๊ากกกก
เริ่ดดดดอ่ะะ แบบว่าใช่เลออ นายเอกไอดอลลล ฮิ้ววว
ชอบเผือก เอ้ยย พี่ศิ ด้วยย จะหาผุ้ชายแบบนี้ได้ที่ไหนคร๊าาา ตอบ!!!
อยากได้ผุชายยแบบนี้อ่ะ หลงเลยยยย :sad4: :sad4:
-
นายศิ คือสามีที่ดีที่สุ๊ดดดดด ฮ่า นางช่างใหญ่ก็แร๊งงงง
-
o13 o13
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากเลยค่ะ ชอบมากกกกกกกก
-
ทุกวันนี้ก็คัดก้อนเกลือกินบนคฤหาสน์อยู่แล้ว
“กูว่าแล้ว........ทำไมขนตูดถึงกระตุก!!!!!”
พ่อจะปาระเบิดควันใส่แล้วขโมยดีดหู
ดีแค่ไหนที่ไม่ด่ามันไอ้หล่อ! ไอ้ดูดี!! ไอ้โครโมโซมเด่น!! มึงมันเทพ!! กูมันขี้เหร่!!
แต่ละประโยค โอ้ยยย ฮา เพิ่งเคยเจอนายเอกที่คิดว่าตัวเองขี้เหร่ ปกติจะเพ้อว่าตัวเองหล่อ 5555 :pigha2:
-
สนุกม๊วกกก o13 เราอ่านซ้ำสี่รอบยังหัวเราะไปกับมุขของพีททุกรอบเลยอ่ะ เอิ๊กๆ :laugh:
ครบรสจุงเบย ยิ่งตอนแม่ซ๊ะมีปะทะกับพีทนะ
แซ่บค่ะแซ่บ~ :hao7: จิกกัดกันได้น่าหยิกมาก
ส่วนศินิกลัวเมียมากนะเราน่ะ กร๊ากกกกกก
:m20: :m20: :m20:
-
อ่านจบแล้ว อ่านมา 2วัน สนุกมาเลย
นายเอกเราเถื่อนได้ใจจริง พระเอกเราก็โหดซะ
แต่ที่แน้ๆเรื่องนี้หวานมากกกก
-
อ่านรวดเดียว จบ มีความสุข อิอิ ชอบเฮียพีท ทะเล้นได้โล่จริงๆ
ตอนพิเศษก็นะ คาดว่าต่อไปคงมีครมาจีบเฮียพีทเพิ่มเรื่อยๆแหง ออกจะน่ารักขนาดนี้
ยังไงจะตามไปเรื่องใหม่น๊า มันจะค้างมั้ยอ่ะ ขอบคุณมากค่ะ
-
อีกรอบเพราะความคิดถึง
-
คุณเผือกผชในฝันมาก
ฮาพิทที่สุด ในที่สุดก็อ่านจบ อิอิ :z2:
-
แหมน้องเล็กมันโหดจริงๆ สนุกมากๆครับ ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะครับ
-
รักนิยายเรื่องนี้มากอ่ะ
-
ฟินจริงอะไรจริง อิจฉาพีทจังที่ได้สามีหล่อปานดาราฮอลลี่วูด อิอิ :o8: :o8: :o8:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
อยากได้แบบคุณศิ อยากได้ๆๆๆๆ
คนอะไรสมบูรณ์แบบทุกอย่าง หล่อ รวย เท่ นิสัยดี เอาใจและตามใจ
อยากได้แบบนี้ ต้องการแบบนี้
..........
ขอบคุณนะ สนุกมากเลย
o13
-
สนุกๆ
-
อ่านทีเดียวจบเลย สนุกมากๆค้าา o13
คุณเผือกกับนายช่างใหญ่น่ารักมากๆ :impress2:
-
o13
-
สนุกอ่ะ o13
-
สนุกกกมากกกกกๆๆๆๆๆๆๆ
ศินี่แบบกลัวเมียสุดดอะไรสุดจริงๆอะ 55555
พีทก้น่ารักเฮฮาขำขันมากมาย
สิ่งเดียวที่สงสัยคือหลักเขตคู่กับใคร??
ทำไมเราอ่านแล้วรุสึกว่าหลักเขตติยะมีโมเม้นอะ
เอ้ะหรือเราจะคิดไปเอง
-
เรื่องนี้น่ารัก
-
:pig4:
-
เพิ่งได้ตามอ่านเรื่องนี้แบบรวดเดียวจบ สนุกมาก ขอบคุณมากค่ะ :L2:
-
:mew1:
-
นายช่างใหญ่นี่ก็กวนตรีนได้โล่ห์จริงๆ :m20: สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :pig4:
-
อ่านเนื้อเรื่องจบแล้ว แต่ยังไม่ได้อ่านตอนพิเศษ
จริงๆพีทก็ไม่เถื่อนขนาดนั้นน๊าาา
-
จบสะแล้ววว ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ค่ะ เพิ่งมาค้นพบ สัจธรรมของชีวิต (เกี่ยว?) 555555555555555 ยังไงก็แล้วแต่ส่วนตัวไม่ค่อยชอบนิยายแนวนี่ มันทำให้พระเอกดูซื่อบื้อยังไงไม่รู้ แต่เรื่องนี้เปลี่ยนความคิดเราจริงๆ นอกจากเผือกเผาไฟกระป๋องอ๋องแอ๋ง(?) จะเจ้าเล่ห์แล้ว ยังหื่นกามระยะสุดท้ายอีกด้วย 5555 แต่เนื้อเรื่องน่ารักมากเลย มีครบรสจริงๆ เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์แต่งต่อไปนะคะ
ปล. คำผิดเยอะมากบางคำอาจเปลี่ยนความหมายเลย แต่ไม่เป็นอุปสรรคต่อเราหรอกค่ะ แต่อยากให้ตรวจนิดนึง บางคนอาจเข้าใจไปผิดเลยนะคะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ :pig4: :กอด1:
-
น่ารักอ่ะ รักกันเสมอต้นเสมอปลายมาก
เหมือนยิ่งนานวันยิ่งรักกันมากขึ้น รู้สึกดีอ่ะ >\\\<
-
พีทเถื่อนได้ใจจริงๆ :laugh: :laugh: :pig4:
-
สนุกมาก ๆ ครับ พีท กับ เผือกน่ารักมาก ๆ ครับ ตอนแม่ยายกัดกับสะใภ้เถื่อนก็ขำ ๆ ดีครับ
ขอบคุณครับ
-
ใช้เวลาอ่านหนึ่งวันเต็มๆ
พีทน่ารักมากๆ คุณเผือกก็เหมือนกัน
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
:กอด1: :pig4:
-
:mew4: :mew4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆนะครับ อ่านแล้วสบายใจไม่เครียด
-
น่ารักอ่าา
-
คึคึ แอบมาอ่านอีกรอบ :z1:
-
ฟินตรง "ผัวกูดุ" นี่แหละค่าาาาาา :hao7: :hao7: :hao7:
-
กลับมาอ่านอีกรอบก็ยังสนุก
ชอบที่เผือกไม่คิดจะเปลี่ยนพีท
พีทเป็นยังไงก็ปล่อยให้เป็นแบบนั้น
รักที่ตัวตนจริงๆ ของกันและกัน
-
ชอบมากๆ อ่านกี่รอบก็ชอบอยู่
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
*********************************************************
สะใภ้เถื่อน
By Chocolate love ~
บทนำ
ความรัก เป็นอารมณ์ที่เกี่ยวข้องกับความเสน่หาและความผูกพันทางอารมณ์อย่างแรงกล้า
ในบริบททางปรัชญา ความรักเป็นคุณธรรมแสดงออกซึ่งความเมตตา ความเห็นอกเห็นใจ และความเสน่หาทั้งหมดของมนุษย์ ความรักเป็นศูนย์กลางของศาสนาหลายศาสนา อย่างเช่นในวลี "พระเจ้าเป็นความรัก" ของศาสนาคริสต์ หรืออากาเปในสังฆวรสาร ความรักยังอาจอธิบายได้ว่าเป็นพฤติกรรมต่อตนเองหรือผู้อื่นซึ่งตั้งอยู่บนพื้นฐานของความเห็นอกเห็นใจ หรือความเสน่หา
คำว่ารักสามารถหมายความถึงความรู้สึก สภาพทางอารมณ์และทัศนะที่แตกต่างกันได้หลากหลาย ซึ่งอาจมีตั้งแต่ความพอใจทั่วไปจนถึงความดึงดูดระหว่างบุคคลอย่างรุนแรง แต่โดยเจาะจงแล้ว ความรักสามารถหมายถึงความต้องการอย่างเสน่หาและความสัมพันธ์ทางเพศของความรักแบบโรแมนติก ความรักที่มีเพศเข้ามาเกี่ยวข้องของอีรอส (คำภาษากรีกหมายถึงความรัก) ความใกล้ชิดทางอารมณ์ของความรักกับบุคคลในครอบครัว หรือรักบริสุทธิ์ที่นิยามมิตรภาพ หรือความรักแบบอุทิศตัวแบบในทางศาสนา ความหลากหลายของการใช้และความหมายของคำว่ารักนี้ ประกอบกับความรู้สึกอันซับซ้อนที่เข้ามาเกี่ยวข้อง ทำให้เป็นการยากที่จะนิยามความรักให้แน่นอน แม้จะเทียบกับสภาพอารมณ์อื่น ๆ แล้วก็ตาม
พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน ได้ให้ความหมายของคำว่า รัก ไว้ว่า เป็นคำกริยา หมายถึงมีใจผูกพันด้วยความห่วงใย มีใจผูกพันด้วยความเสน่หาหรือชอ อย่างไรก็ตาม คำว่า "รัก" สามารถมีความหมายที่เกี่ยวข้องกันแต่แตกต่างกันชัดเจนจำนวนมากขึ้นอยู่กับบริบท บ่อยครั้งที่ในแต่ละภาษาจะใช้คำหลายคำเพื่อแสดงออกซึ่งแนวคิดเกี่ยวกับความรักที่แตกต่างกัน ตัวอย่างหนึ่งคือการที่ในภาษากรีกมีคำหลายคำที่ใช้สำหรับความรัก ความแตกต่างทางวัฒนธรรมในการสร้างกรอบความคิดเกี่ยวกับความรักทำให้เป็นการยากยิ่งขึ้นที่จะหานิยามสากลของความรัก
ถึงแม้ว่าธรรมชาติหรือสาระของความรักจะยังเป็นหัวข้อการโต้เถียงกันอย่างบ่อยครั้ง มุมมองที่แตกต่างกันของความรักสามารถทำให้เข้าใจได้ด้วยการพิจารณาว่าสิ่งใดไม่ใช่ความรัก หากความรักเป็นการแสดงออกทั่วไปของความรู้สึกทางใจในแง่บวกที่รุนแรงกว่าความชอบ โดยทั่วไปแล้วจะขัดแย้งกับความเกลียดชัง (หรือภาวะไร้อารมณ์แบบเป็นกลาง) หากความรักมีเรื่องเพศเข้ามาเกี่ยวข้องน้อยกว่าและเป็นรูปแบบความผูกพันทางอารมณ์แบบโรแมนติกที่เกี่ยวกับความสนิทสนมทางอารมณ์และทางเพศ โดยทั่วไปแล้วจะขัดแย้งกับราคะ และหากความรักเป็นความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลที่มีโรแมนติกสอดแทรกอยู่มาก ความรักก็จะขัดแย้งกับมิตรภาพในบางครั้ง ถึงแม้ว่าความรักมักจะใช้หมายถึงมิตรภาพแบบใกล้ชิดอยู่บ่อย ๆ
Credit : http://www.wikipedia.org/
…………………………………………………………………………………………
จากใจคนเขียน...
สวัสดีมิตรรัก แฟนเพลงทุกท่าน ขอขอบคุณที่ทุกท่านเข้ามาอุดหนุนแผ่นเพลงในครั้งนี้ เอ้ย!!!! ไม่ใช่ซิ ผิดงานแล้ว ขอโทษที ( ก๊ากกกกกกกกกกก ) ไม่ใช่ล่ะ
กลับมาอีกครั้ง หลังจากที่สุ่มเงียบทำนิยายเรื่องนี้ขึ้นมา สำหรับนิยาย และเรื่องสั้นที่ผ่านมาสำหรับหมวยแล้วได้ทั้งความรู้ในเรื่องของอารมณ์ของนิยาย และอารมณ์ของคนอ่าน ที่อินกับการอ่านนิยาย บางครั้งเนื้อเรื่องบางตอนก็ไม่โดนใจคนอ่าน ที่เป็นผู้กำกับแห่งชาติ ฮ่าๆ
จะทำอย่างไรเมื่อผู้ชายที่เพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง ทั้งหน้าการ การศึกษา อีกทั้งยังฐานะทางบ้านอย่างศิขรินทร์ อินทราทิพย์ ต้องมาตกหลุมรักกับนายช่างหนุ่มสุดหล่อแต่น่ารัก (- - a) อย่างพัสดา พิชัยภักดี ที่วันๆไม่สนอะไรนอกเหนือไปจากเครื่องยนตร์และความเร็ว เขาจะเอาชนะหัวใจที่แกร่งดุจหินผาของพัสดาได้ไหม ต้องรอติดตามอ่านกันใน “สะใภ้เถื่อน”
“สะใภ้เถื่อน” เป็นอีกหนึ่งนิยายที่แต่งขึ้นจาก ผู้แต่งที่มองความรักในด้านดี รักให้อะไรหลายๆอย่าง รักสอนอะไรที่มีทั้งทุกข์ ทั้งสุขปะปนกันไป และก็เป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว ขึ้นชื่อว่านิยาย มันก็ต้องมีสมมุติ ทั้งชื่อตัวละคร และชื่อสถานที่ต่างๆ ที่ผู้แต่งได้อ้างถึง เพราะฉะนั้นถ้ามันไปกระทบผู้ใด หรือสถานที่ไหน ก็ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย นะคะ
ขอบคุณที่รักกัน ขอบคุณทุกครั้งที่คอยกอดฉัน
Chocolate Love ~
สารบัญ
บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1551844#msg1551844)
บทที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1552028#msg1552028)
บทที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1552968#msg1552968)
บทที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1553441#msg1553441)
บทที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1555288#msg1555288)
บทที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1558990#msg1558990)
บทที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1560358#msg1560358)
บทที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1562381#msg1562381)
บทที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1571718#msg1571718)
บทที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1582134#msg1582134)
บทที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1584859#msg1584859)
บทที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1590193#msg1590193)
บทที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1601791#msg1601791)
บทที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1618707#msg1618707)
บทที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1621605#msg1621605)
บทที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1663632#msg1663632)
บทที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1663634#msg1663634)
บทที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1664349#msg1664349)
บทที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1665475#msg1665475)
บทที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1670223#msg1670223)
บทที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1673210#msg1673210)
บทที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1683593#msg1683593)
บทที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1710199#msg1710199)
บทที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1747480#msg1747480)
บทที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1768362#msg1768362)
บทที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1781228#msg1781228)
บทที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1785639#msg1785639)
บทที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1790638#msg1790638)
บทที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1831857#msg1831857)
บทที่ 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1886745#msg1886745)
บทที่ 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1894052#msg1894052)
บทที่ 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1922902#msg1922902)
บทที่ 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1929769#msg1929769)
บทที่ 33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1956100#msg1956100)
บทที่ 34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1960738#msg1960738)
บทที่ 35
(http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1972870#msg1972870)
ขอบคุณ กาลณัฐ ที่ทำสารบัญมาให้นะคะ
(http://i1172.photobucket.com/albums/r573/hermitbooks/banner-1_zps01227adb.jpg)
Pre Order "สะใภ้เถื่อน"เรื่อง : สะใภ้เถื่อน
ผู้แต่ง : Chocolate Love
ขนาด : A 5
จำนวน : 1 เล่ม ( 550 หน้า ) **เรื่องจะเป็นแบบปกแข็งและเย็บกี่นะคะ**
ของแถม : ที่คั่นหนังสือ ตอนพิเศษไม่เคยลงในเว็บ ( นายช่าง+เผือก/กรุง+คีย์/หลักเขต+?)
ของแถมรอบ Pre Order : ถุงผ้า***โอนเงินได้ตั้งแต่วันนี้-15 สิงหาคม 2556 หนังสือจัดส่งหลังปิดโอนเงิน 3 อาทิตย์***
ราคา : 620 บาท (รวมค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน)
สั่งจองได้ที่ >>> http://www.hermitandmomiji.com/product/79/pre-order-สะใถ้เถื่อน-by-chocolate-love
♫.♫♫.♫♫.♫♫.♫♫.♫♫.♫♫.♫♫.♫♫.♫
ตัวอย่าปกหนังสือจริง
(https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/q71/s720x720/1017506_529727337075474_2034585572_n.jpg)
เข้าไปดูตัวอย่างการจัดหน้าหนังสือได้ที่
v
v
v
http://issuu.com/hermitbooks/docs/chocolate_sample
-
สนุกมากๆเลยค่าอ่านแล้วเนื้อหาลื่นไหลดี แต่ชื่อตัวละครผิดไปบ้าง อย่างพีต เป็น พีท โดยรวมสนุกจนต้องกลับมาอ่านอีกรอบค่า :really2: :z2:
-
อ่านแล้วก็อ่านอีก
จนตอนนี้ก็ยังเดาไม่ออกว่าหลักเขตคู่กับใคร
ใครซื้อรวมเล่มทันเข้ามาบอกข้าที
ขอร้องงงงง
-
ยังไงค่ะๆ
-
ขอให้โชคดีนะทั้งคู่5555
-
เอาแล้วไง :z2:
-
พี่เขตรับเป็นน้องเขยแล้วนะ
-
หวานได้อีก :mew1:
-
สุดยอดเลยน้องพีท
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ คิดถึงคุณพีท คุณเผือกค่าาา อิอิ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากเลยคะ o13 ขอบคุณมากๆเลย :katai2-1:
-
เถื่อนจริงพ่อคู้นนนานน วาจารุนแรงตลอดดดดด ความน่ารักไม่มี มุ้งมิ้งที่สุด 5555
-
้เมียจอมแสบกับผัวขี้หึง เป็นคู่เคมีที่หลงตัวมากก :hao6:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่าาาา สนุกมากกกกกก
พีทน่ารักจริงๆตอนแรกเห็นรักกันเร็วนึกว่าจะน่าเบื่อ
แต่สนุกจรตอนสุดท้ายเลยค่ะ อ่านแล้วละมุนมากกกก เขินคุณศิกับนายช่างงง ><
-
รอรีปริเนท์เรื่องนี้ อยากเก็บมากกกก มาตามอ่านเค้าก็ขายหนังสือหมดไปสองปีแล้ว 55555
-
สารบัญมีไม่ครบ ขอทำต่อให้นะ
บทที่ 36 เหตุผลของมัน.... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1995621#msg1995621)
บทที่ 37 สะตอภาคใต้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2061016#msg2061016)
บทที่ 38 สองเรา… (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2097858#msg2097858)
บทที่ 39 หลากรส (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2177358#msg2177358)
บทที่ 40 ลอบกัด! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2210849#msg2210849)
บทที่ 41 ราคะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2222194#msg2222194)
บทที่ 42 เอาคืน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2269700#msg2269700)
บทที่ 42 เรื่องยุ่งๆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2280848#msg2280848)
บทที่ 43 เฝ้าบ้าน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2283874#msg2283874)
บทที่ 44 คนๆเดียวกัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2285741#msg2285741)
บทที่ 45 ครอบครัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2313878#msg2313878)
บทที่ 46 กระชับมิตร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2320064#msg2320064)
บทที่ 47 ไม่ยอม! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2330274#msg2330274)
บทที่ 48 ปรับตัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2345353#msg2345353)
บทที่ 49 คืนรัก คืนรัง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2383687#msg2383687)
บทที่ 50 ทวงคืน! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2385399#msg2385399)
บทที่ 51 นกปีกหัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2389803#msg2389803)
บทที่ 52 บัญชีแค้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2394545#msg2394545)
บทที่ 53 คือรักแท้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2407341#msg2407341)
ตอนพิเศษ สามีขี้หึง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2452165#msg2452165)
-
อ่านกี่รอบๆ ก็ยังสนุกเหมือนเดิม อิอิ
-
สนุกมากเลยครับ o13
พีทน่ารักมากกกกกกกก ชอบเคะกร่าง เห็นละอยากฟัด :hao6:
เข้าใจอาการตกหลุมรักของนายเผือกเลย 555+
-
อ่านจบแล้วววววววว พีทเราเถื่อนจริงไรจริง 5555555
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ :pig4:
-
คิดถึงเรื่องนี้ที่สุดดด :L1:
-
:mew1: ที่สุดเรื่องนี้ ^^
-
น่ารัก.......เหมืนเดิม!! :o8:
-
กลับมาอ่านอีกรอบก็ชอบเหมือนเดิมมมมมม พีทน่ารักมาก สามีก็หวงจริงไรจริง ชีวิตดี คึคึ
-
น่ารักมากเลยค่ะ
คุณศิเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมากๆ
-
เข้ามาอ่านอีกกี่รอบก็ยังสนุกเหมือนเดิม ชอบแนวนี้ เฮ้ออมีความสุขจัง :กอด1: :กอด1:
-
จ้ะเอ๋!
:laugh:
-
แอบคิดนิดนึงว่าควรขอบคุณท็อปดีมั้ย เพราะเป็นคนที่ทำให้เผือกได้กินพีท แต่คิดอีกทีก็ไม่ดีกว่า สมน้ำหน้าแม่ม 555555555
-
สะใภ้เถื่อน
ตอนพิเศษ (เพราะคิดถึงจึงมาหา)
"ชีวิตหลังแต่งงาน"
.
.
.
.
.
.
.
.
รูปไม่หล่อมีสิทธิ์ไหมครับ ( มีสิทธิ์ไหมครับ มีสิทธิ์ไหมครับ )
ถ้าอยากจะนัดเธอเป็นแฟน ( ถ้าอยากจะนัดเธอเป็นแฟน )
พ่อไม่รวยมีสิทธิ์ไหมครับ
ถ้าอยากจะขอควงแขนในสถานะแฟนของเธอ
Credit : รูปไม่หล่อมีสิทธิ์ไหมครับ - คาวบอย feat.ดาว ขำมิน,พงศ์ วงพัทลุง
เสียงเพลงจังหวะสนุกสนานที่ดังก้องไปทั่วอู่ซ่อมรถหรูใจกลางเมืองกรุงสร้างความคึกคักให้กับพนักงานและลูกค้าที่มาใช้บริการเป็นอย่างมาก ‘Body car’ ไม่ได้ขึ้นชื่อเรื่องการซ่อมที่รวดเร็วและมีคุณภาพเพียงอย่างเดียว บริการของพนักงานทุกแผนกไม่ว่าจากเจ้าของอู่โดยตรงไปจนถึงพนักงานรักษาความปลอดภัยก็ยังเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ขึ้นชื่อจนลูกค้าประทับใจและกลับมาใช้บริการอยู่เนื่องๆ
“ตั้ม มึงอกหักไม่ใช่เหรอวะ” ภัสดาเอ่ยถามลูกน้องคนสนิทที่ยืนเต้นยึกๆยักๆอยู่ตรงตู้กดน้ำดื่มด้วยความสงสัย
“ครับเฮียไอ้ตั้มที่หล่อโคตรพ่อโคตรแม่คนนี้มันอกหก พูดแล้วชีวิตมันเศร้าแต่กินเหล้ามันก็ฮาครับเฮีย”
“แล้วคนอกหักบ้านมึงฟังเพลงแนวนี้เหรอว่ะ”
“ถึงตั้มจะอกหัก แต่ตั้มก็ไม่คิดสั้นนะครับเฮีย ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ” ได้ยินดังนั้นภัสดาก็เบาใจที่เห็นลูกน้องที่รองมือรองเท้าคนเป็นนายอาการปกติ ดูไปดูมาเหมือนจะผิดปกติมากกว่าเดิมด้วยซ้ำแต่ก็ไม่อยากซักไซ้หาความมากไปกว่านี้เดี๋ยวจะทนเตะก้านคอมันไม่ไหว
“เฮียครับ ออดี้ของเสี่ยพงศ์พร้อมแล้วครับ”
“เดี๋ยวกูลงมือเอง ไปเรียกไอ้ไข่มาเฝ้ากู มันจะได้เป็นการเป็นงาน”
“ครับเฮีย”
ภัสดา พิชัยภักดี ยังคงเป็นที่รักและเคารพของลูกน้องไม่เสื่อมคลาย ความเป็นกันเองอีกทั้งยังไม่เคยถือตัวกับลูกน้องทำให้ผู้ชายคนนี้ได้ใจของใครไปหลายๆคน อีกทั้งระบบรับพนักงานที่แปลกและไม่เหมือนใคร ไม่มีกรอกใบสมัคร ไม่มีการสัมภาษณ์ ไม่ถามหาว่าจบการศึกษาระดับใด มหาวิทยาลัยดังมากแค่ไหน แต่สิ่งที่ทุกคนที่ต้องการเข้ามาทำงานที่นี่ต้องทำนั่นก็คือการเปิดวงเหล้า ดวลเหล้าขาวกับเจ้าของอู่ตัวต่อตัว เพราะจิตใจสำนึกและธาตุแท้มนุษย์ที่เมาเหล้านั้นมักจะแสดงสิ่งที่เป็นตัวเองตัวเองออกมา ใครเมาแล้วหื่นภัสดาไม่ว่า แต่ถ้าเมาแล้วกร่างพวกไอ้ตั้มกับไอ้ดลก็หิ้วปีกออกไปทิ้งหน้าร้านทันที ดีกรีความเกรียนที่เมื่อก่อนแสบสันมากแค่ไหนปัจจุบันก็ยังคงเป็นอยู่อย่างนั้น แต่สถานะหัวใจไม่โสดเหมือนเช่นเดิมเพราะกล่องดวงใจทั้งสี่ห้องของนายช่างใหญ่นั้นได้ยกให้พญาเผือก เจ้าของบริษัทใหญ่อย่างอินทราทิพย์วิลล่าไปหมดแล้ว
“อายุมั่นขวัญยืนหมื่นปีหมื่นๆปีเหลือเกินผัวกู” เสียงเรียกเข้าที่หาไม่ได้จากที่ไหนเพราะคนที่โทรเข้ามานั่นแหละเป็นคนร้องเอง อัดเสียงเอง และปิดท้ายด้วยการตั้งค่าเองเสร็จสรรพ
เมียครับ...รับโทรศัพท์หน่อยครับ
เมียครับ...รับช้าระวังตัวดีๆนะครับ
“ว่าไงครับคุณเผือก”
“คิดถึงครับ” แม้จะร่วมเรียงเคียงหมอนด้วยกันมาเป็นสิบปี แต่ภัสดากล้าสาบานได้เลยว่าเขินทุกครั้งที่อีกฝ่ายใช้วาจากระเซ้าเหย้าแหย่ แม้กระทั่งตอนนี้ที่ดวงหน้าขาวใสขึ้นสีระเรื่ออย่างห้ามไม่อยู่
“ปากแมวว่ะเผือก จากกันยังไม่ถึงสิบชั่วโมงเลย”
“ตัวไกล แต่ใจไม่เคยห่างนะครับ” ภัสดาหลุดเสียงหัวเราะออกมาด้วยความชอบอกชอบใจ ใครหน้าไหนบอกว่าไอ้เผือกมันดุ หน้านิ่ง น่ากลัวยิ่งกว่าล็อตไวเลอร์ไอ้พีทขอเถียงขาดใจ เพราะตลอดสิบปีที่ผ่านมาสำเนียงลิเกที่เคยได้ยินนั้นไม่เคยหายไปไหน มีมาให้เขินให้อายจนต้องลงมือลงมืออยู่แทบทุกวัน
“ขอใจความสำคัญหน่อยครับคุณเผือก”
“โอเคครับ ผมจะโทรมาบอกว่าเที่ยงนี้ไม่ได้ไปรับมาทานข้าวนะครับ” สิ้นประโยคของศิขรินทร์ ร่างโปร่งบางที่กำลังนั่งเซ็นเอกสารก็หยุดชะงักขึ้นมาทันที
“ทำไม”
“มีนัดทานข้าวกับลูกค้าครับ”
“ใคร ชื่ออะไร บ้านอยู่แถวไหน ผู้หญิงหรือผู้ชาย กูรู้จักไหม” ภัสดาไม่รู้หรอกคำถามที่รัวใส่ปลายสายนั้นจะยืดยาวหรือมากน้อยเพียงใด เพราะตอนนี้หัวสมองกำลังต้องการที่จะรู้ว่าลูกค้าคนนั้นคือใคร เพราะนานๆครั้งไอ้เผือกภูเขาไฟมันจะผิดนัดทานข้าว เรียกได้ว่าสิบปีที่ผ่านมานับครั้งได้เลย และครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งภัสดาไม่พอใจ
“ใจเย็นๆครับ เธอชื่อคุณปัทมา เจ้าของบริษัทเฟอร์นิเจอร์ครับ แต่บ้านเขาอยู่แถวไหนอันนี้ผมไม่รู้จริงๆ”
“....................”
“ทำไมเงียบล่ะครับ นายช่างใหญ่ไม่ชอบใจ เผือกไม่ไปก็ได้ครับ” ใจอยากจะบอกให้ศิขรินทร์ทำตามอย่างนั้น แต่อีกใจก็พยายามทำความเข้าใจว่าเป็นเรื่องงานคงไม่มีอะไรไม่น่าไว้วางใจเกิดขึ้น
“ไปก็ได้กูไม่ว่าอะไร”
“เมียครับ ถ้าอยู่ตรงหน้าจะจับมาฟัดเสียให้เข็ด แค่ฟังเสียงก็รู้แล้วครับ ไม่ต้องกังวลหรอกครับเผือกภูเขาไฟรักนายช่างใหญ่คนเดียว”
“ดีมากไอ้เผือก อยากไปไหนก็ไปเลย” เขินแล้วชอบไล่นิสัยที่แก้ไม่หายของภัสดาที่ศิขรินทร์ไม่เคยถือสาแต่กลับรักและเอ็นดูเมื่อได้เห็นว่าเฮียพีทที่ขึงขังของลูกน้องหลุดหมาดโหดออกมาได้เพราะเขา
“ทานข้าวให้ตรงเวลาด้วยนะครับ”
“รู้แล้วน่า แค่นี้นะ รักมึง” บอกรักเสียงเบานิ้วเรียวยาวก็กดตัดสายทันที เพราะถ้าหากช้าไปกว่านี้คงได้ถูกล้อจนไปไม่เป็นอย่างแน่นอน
.
.
.
.
.
.
.
“เฮียครับแน่ใจเหรอครับ”
“วันนี้กูอารมณ์ดี แดกฟรีไปเลยพวกมึง”
“คร๊าบบบบบบบบ!!” เสียงรับคำของบรรดาช่างฟิตกว่าสิบชีวิตที่นั่งหน้าดำขานรับอย่างพร้อมเพียง ทำเอาพนักงานและลูกค้าคนอื่นๆตกใจอยู่ไม่น้อย
“เขามองอะไรว่ะตั้ม ไม่เคยเห็นคนหล่อเหรอ” ดลเอ่ยถามเพื่อนสนิทเสียงเบา พร้อมทั้งเหลือบซ้ายแลขวาด้วยความไม่เข้าใจ รู้ว่าเป็นคนหล่อไม่ต้องมองผมขนาดนั้นก็ได้ครับ
“มองหน้ามึงไงไอ้เชี่ย เช็ดน้ำมันเครื่องบ้าง” ภัสดาอมยิ้มขำเมื่อเห็นตั้มยื่นกระดาษทิชชู่ไปให้เพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆ ไอ้ดลมันล้างน้ำมันเครื่องรถญี่ปุ่นก่อนมาทานข้าวเที่ยง หลักฐานไม่ต้องไปหาจากที่ไหน ก็อยู่บนหน้ามันนั่นแหละ
“กูก็นึกว่ามองเพราะกูหล่อ”
“มึงจะหล่อสู้กูได้เหรอไอ้ดล” ไอ้ดลอยากจะสวนกลับไปเหลือเกินว่าเฮียยังจะคิดว่าตัวเองหล่ออีกเหรอครับ ทุกวันนี้เดินไปไหนมาไหนผู้ชายมองตามเป็นพรวนเดือนร้อนต้องให้ลูกพี่ศิมากำชับกับพวกมันว่าให้ดูแลเมียลูกพี่ดีๆ
“เฮียครับ ส่องกระจกไหมครับไอ้ตั้มพกมา” ว่าจะไม่กวนตีนเฮียแล้วนะ ไอ้ดลมันอดไม่ได้จริงๆ!
“อ่ะๆ พวกมึงอยากแดกฟรีไหมครับ”
“ไอ้สัตว์ดลหุบตูดไปเลยมึง ขอโทษครับเฮียไม่กริ้วครับไม่กริ้ว” ไอ้กล้ามันยื่นมือมาตบหัวเพื่อนมันแล้วหันมาประจบสอพลอเฮียของมันต่อ
“เมนูค่ะ” พนักงานสาวสวยแต่งชุดตามคอนเซ็ปท์ของทางร้านเดินเอาเมนูมาให้ และแน่นอนไอ้พวกลูกหมาตาดำๆที่ค่อยออกไปเจอสาวๆที่ไหนก็เอ่ยปากแซวกันอย่างสนุกสนาน จนภัสดานึกกลัวเหลือเกินว่าผู้จัดการร้านจะมาเชิญออกจากร้าน
“ขยับอีกนิดได้ไหมครับน้อง” ไอ้ตี๋พูดขึ้นมาหน้านิ่งๆ
“ทำไมคะพี่”
“น้องยืนทับหัวใจพี่อยู่น่ะครับ”
“ฮิ้วววววววววววววว” ไอ้พวกลูกหมามันรับสิ่งมุกกันได้อย่างมืออาชีพจนน้องพนักงานวิ่งหนีกลับไปแทบไม่ทัน
“อ้าววิ่งหนีซะงั้น เพื่อนกูขี้เหร่ขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ” ไอ้ตั้มถามเสียงขบขันพร้อมทั้งเอื้อมมือไปตบไหล่เพื่อนสนิทด้วยหน้าตาที่เห็นแล้วคันไม้คันมืออยากเอาเท้าสะกิดใบหน้าให้เหลือเกิน
“รีบๆสั่งแล้วเอาเมนูไปให้เขา ลีลามากเดี๋ยวกูเปลี่ยนใจขึ้นมาไม่รู้นะครับ” ความจริงจังจังในการเลือกเมนูจึงบังเกิดอีกครั้ง
ตลอดมื้อเที่ยงเรียกได้ว่าโต๊ะของเด็กช่างโดยแกนนำของเฮียพีทเรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะได้จากคนรอบข้างเป็นอย่างดี เสียงโวยวายดังขึ้นไม่ขาดสายเพราะต่างฝ่ายต่างแย่งอาหารที่อยู่ตรงหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร แต่ถึงอย่างนั้นภัสดาก็ไม่ได้ห้ามปรามแต่อย่างใดเพราะนานๆครั้งถึงจะพาลูกน้องขึ้นมาทานอาหารในห้างหรูขนาดนี้ หากเป็นปกติลูกหมาตาดำๆที่นั่งสลอนอยู่นี่คงได้กินแค่อาหารตามสั่งร้านเฮียไก่ หรือไม่ก็ก๋วยเตี๋ยวเรือร้านเจ้หนึ่ง
“เฮียครับๆ” ภัสดาที่กำลังก้มหน้าคีบเนื้อปลาแซลมอนเข้าปากเอ่ยเสียงรำคาญเพราะไอ้ตั้มมันกำลังขัดขวางการกินยำแซลมอนได้ตนเองโปรดปราน
“อะไรของมึง”
“นั่นมันลูกพี่ศินี่ครับ”
********************************************
๐ สวัสดีค่ะทุกคนนนนนนนนนนนน ไม่เจ๊อะกันนานนนคิดถึงจังเลยยยยยย
๐ มิตรรักแฟนเพลงพี่เผือก เฮียพีทขอเสียงหน่อยคร๊าาบบบบ
๐ ตอนพิเศษตอนนี้เกิดขึ้นมาเพราะความคิดถึงล้วนๆเลยค่ะ เพราะคิดถึงจึงมาหา อยากขอบคุณคนอ่านที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้อยู่เลยๆ มีคอมเม้นท์เข้ามาตลอด
๐ ฝากผลงานเรื่องใหม่ด้วยนะคะใครชอบแนวตบจูบกดได้เลย >> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38375.0
๐ ส่วนเรื่องนี้เพิ่งลงได้ 1 ตอน เรื่องใหม่ล่าสุดเลยฝากติดตามนักเขียนกากๆคนนี้ด้วยนะคะ
>> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53490.msg3369834#msg3369834
๐ สุดท้ายแล้วขอบคุณที่มีคนอ่านหน้าใหม่ให้ความสนใจสะใภ้เถื่อนจนราคาต่อเล่มมีมูลค่าหลายพันบาท ขอบคุณมากจริงๆค่ะ แต่ไม่รีไรท์แล้วนะคะ เข้ามาอ่านในนี้ได้เรื่อยๆเลย
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:a5: ค้างสุด
-
ไม่จบหรอ
-
นายช่างจัดดดดเลย 555555555
-
คิดถึงงงงงง แต่ทำไมค้าง แหะๆ ขอบคุณมากค่ะะ
-
เดี๋ยวค้าบบบบบ ค้างงอ่ะคืออะไร รอตอนต่อไปอย่างไวฮับผม
-
รอต่อค่าาา โอ้ยย ดันมากินร้านเดียวกันซะด้วย
-
มาให้หายคิดถึง แต่ทำไมค้างล่ะค้า
-
ทำไมถึงมาแค่นี้ อิชั้นปรี๊ดดดดดดดด
-
ค้างเลยกำลังสนุก
หวังว่าตอนที่พีทเห็นศินั่งกับชะนีตูดแดง แล้วไม่ได้คิดไปเอง จนออกอาการหึงนะ
ขอบคุณครับ
-
เห็นอัพรีกดเข้ามาเลยยยย. ทำไมทำร้ายจิตใจกันนน มาทำให้อยากแล้วจากไปปป ค้างมากบอกตรงงงง
-
อ๊ากกกกก ค้างจริงค้างจัง o22
-
ค้างงงงงงงง คิดถึงเลยยยย
-
ค้างแบบแรงกล้าาาา ฮื่อออมาไวไวนะคะ :katai1:
-
นึกว่าตาฝาด :hao3: :hao3: :pig4: :pig4:
-
:hao5:ค้างแรงงงงง ฮืออออออ
-
ค้างอะ
คิดถึง
-
ภาษาฝรั่งเขาเรียกการจบเช่นนี้ว่า cliffhanger นี่อยากอ่านต่อมากๆ เลยค่ะ ^____^
-
ค้างสิคร้าบบบบบบบ ม่ายยยยยยน้าาาา
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อายุมั่นขวัญยืนนะเฮียศิ 555555555 ค้างมากค่ะคนเขียน รีบมาต่อน้า :mew1:
-
อย่าทำร้ายกันได้ไหม~~~~ อยากอ่านต่อออออออ
-
เหมือนมันจะต้องมีตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
นึกว่าตาฝาดดด กรี๊ดมากก คิดถึงพีทท มาต่อเร็วๆนะค้างมาดกกก :ling1:
-
คิดถึงมากกกกกกกกกก ค้างด้วยฮือออ
-
:a5: โปรดมาต่อด้วย
-
ขอบคุณ :)
-
จะมีอีกตอนเปล่าน้อ~
-
มาต่ออีก!!!
-
อ้ากกกก ตอนตอไปปปปป
-
ค้างมากกกกกกก :katai1:
-
ถ้ามันจะสั้นกระทัดรัด แต่ค้างแบบนี้ :z3: :z10: :katai1:
-
มาให้หายคิดถึงแต่มันค้างอ่ะ
-
คุณหมวยแต่งตอนพิเศษมาทำให้ FC นายช่างใหญ่กับเฮียเผือกคิดถึงหนักมากกว่าเดิม :ling3: :ling3:
-
:katai1: :katai1: อ๊ากกกกกกกกกกกกกค้างเจ้าค่ะค้าง คนเขียนอยู่ไหน ไหน ไหน ไหน ไหน (เสริมแอคโค่ซะ) 5555
-
โดนแพ่นกบาลแน่ค่ะ 55555
-
รอจร้า :katai5:
-
ค้างอย่างแรง
-
ค้างกันเลยทีเดียวววว มาต่ออย่างด่วนเลยครับ
-
เรามั่นใจว่า FC นายช่างพีทและเฮียเผือก อ่านเรื่องนี้มากกว่า 1 รอบ
ขออนุญาตอัพเดทสารบัญให้อ่านกันได้สะดวกขึ้น
| สะใภ้เถื่อน ™|By Chocolate Love ~
บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1551844#msg1551844)
บทที่ 1 อุบัติเหตุ.....แห่งรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1552028#msg1552028)
บทที่ 2 ก็แค่นั้น..... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1552968#msg1552968)
บทที่ 3 เพ้อ.........!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1553441#msg1553441)
บทที่ 4 อู่ ไทย หัวใจ เกินล้าน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1555288#msg1555288)
บทที่ 5 คุณหญิงวิจิตรตรา..!!!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1558990#msg1558990)
บทที่ 6 พบเจออีกครั้ง!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1560358#msg1560358)
บทที่ 7 เรื่องบังเอิญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1562381#msg1562381)
บทที่ 8 โต้วาที (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1571718#msg1571718)
บทที่ 9 โอ้ใจหนอ.........ใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1582134#msg1582134)
บทที่ 10 ห้องใคร?? (ว่ะ ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1584859#msg1584859)
บทที่ 11 ยังไม่รู้........... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1590193#msg1590193)
บทที่ 12 จอมมาร........ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1601791#msg1601791)
บทที่ 13 พี่น้อง ? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1618707#msg1618707)
บทที่ 14 ขอเป็นแฟน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1621605#msg1621605)
บทที่ 15 ห่วงใย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1663632#msg1663632)
บทที่ 16 อะไรก็ยอมเธอ... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1663634#msg1663634)
บทที่ 17 เคียงหมอน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1664349#msg1664349)
บทที่ 18 น้องเล็ก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1665475#msg1665475)
บทที่ 19 นอนไม่หลับ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1670223#msg1670223)
บทที่ 20 ลมหายใจ...ร่วมกัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1673210#msg1673210)
บทที่ 21 ไม่ให้ไป! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1683593#msg1683593)
บทที่ 22 น้องเขย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1710199#msg1710199)
บทที่ 23 ครอบครัวอินทราทิพย์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1747480#msg1747480)
บทที่ 24 คำว่าพ่อ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1768362#msg1768362)
บทที่ 25 ดีกรีลูกสะใภ้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1781228#msg1781228)
บทที่ 26 ไม่สบาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1785639#msg1785639)
บทที่ 27 เจ้าหญิง เจ้าชาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1790638#msg1790638)
บทที่ 28 ปะทะ.... ครั้งแรก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1831857#msg1831857)
บทที่ 29 เรื่อยๆ.... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1886745#msg1886745)
บทที่ 30 ใส่ใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1894052#msg1894052)
บทที่ 31 หมาหวงก้าง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1922902#msg1922902)
บทที่ 32 หวนคืน... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1929769#msg1929769)
บทที่ 33 ว่าที่ลูกสะใภ้!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1956100#msg1956100)
บทที่ 34 เสือสามตัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1960738#msg1960738)
บทที่ 35 ก้าวแรก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1972870#msg1972870)
บทที่ 36 เหตุผลของมัน.... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1995621#msg1995621)
บทที่ 37 สะตอภาคใต้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2061016#msg2061016)
บทที่ 38 สองเรา… (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2097858#msg2097858)
บทที่ 39 หลากรส (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2177358#msg2177358)
บทที่ 40 ลอบกัด! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2210849#msg2210849)
บทที่ 41 ราคะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2222194#msg2222194)
บทที่ 42 เอาคืน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2269700#msg2269700)
บทที่ 42 เรื่องยุ่งๆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2280848#msg2280848)
บทที่ 43 เฝ้าบ้าน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2283874#msg2283874)
บทที่ 44 คนๆเดียวกัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2285741#msg2285741)
บทที่ 45 ครอบครัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2313878#msg2313878)
บทที่ 46 กระชับมิตร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2320064#msg2320064)
บทที่ 47 ไม่ยอม! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2330274#msg2330274)
บทที่ 48 ปรับตัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2345353#msg2345353)
บทที่ 49 คืนรัก คืนรัง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2383687#msg2383687)
บทที่ 50 ทวงคืน! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2385399#msg2385399)
บทที่ 51 นกปีกหัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2389803#msg2389803)
บทที่ 52 บัญชีแค้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2394545#msg2394545)
บทที่ 53 คือรักแท้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2407341#msg2407341)
ตอนพิเศษ สามีขี้หึง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2452165#msg2452165)
ตอนพิเศษ (เพราะคิดถึงจึงมาหา) ชีวิตหลังแต่งงาน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg3370650#msg3370650)
-
เรามั่นใจว่า FC นายช่างพีทและเฮียเผือก อ่านเรื่องนี้มากกว่า 1 รอบ
ขออนุญาตอัพเดทสารบัญให้อ่านกันได้สะดวกขึ้น
| สะใภ้เถื่อน ™|By Chocolate Love ~
บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1551844#msg1551844)
บทที่ 1 อุบัติเหตุ.....แห่งรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1552028#msg1552028)
บทที่ 2 ก็แค่นั้น..... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1552968#msg1552968)
บทที่ 3 เพ้อ.........!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1553441#msg1553441)
บทที่ 4 อู่ ไทย หัวใจ เกินล้าน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1555288#msg1555288)
บทที่ 5 คุณหญิงวิจิตรตรา..!!!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1558990#msg1558990)
บทที่ 6 พบเจออีกครั้ง!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1560358#msg1560358)
บทที่ 7 เรื่องบังเอิญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1562381#msg1562381)
บทที่ 8 โต้วาที (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1571718#msg1571718)
บทที่ 9 โอ้ใจหนอ.........ใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1582134#msg1582134)
บทที่ 10 ห้องใคร?? (ว่ะ ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1584859#msg1584859)
บทที่ 11 ยังไม่รู้........... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1590193#msg1590193)
บทที่ 12 จอมมาร........ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1601791#msg1601791)
บทที่ 13 พี่น้อง ? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1618707#msg1618707)
บทที่ 14 ขอเป็นแฟน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1621605#msg1621605)
บทที่ 15 ห่วงใย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1663632#msg1663632)
บทที่ 16 อะไรก็ยอมเธอ... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1663634#msg1663634)
บทที่ 17 เคียงหมอน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1664349#msg1664349)
บทที่ 18 น้องเล็ก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1665475#msg1665475)
บทที่ 19 นอนไม่หลับ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1670223#msg1670223)
บทที่ 20 ลมหายใจ...ร่วมกัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1673210#msg1673210)
บทที่ 21 ไม่ให้ไป! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1683593#msg1683593)
บทที่ 22 น้องเขย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1710199#msg1710199)
บทที่ 23 ครอบครัวอินทราทิพย์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1747480#msg1747480)
บทที่ 24 คำว่าพ่อ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1768362#msg1768362)
บทที่ 25 ดีกรีลูกสะใภ้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1781228#msg1781228)
บทที่ 26 ไม่สบาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1785639#msg1785639)
บทที่ 27 เจ้าหญิง เจ้าชาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1790638#msg1790638)
บทที่ 28 ปะทะ.... ครั้งแรก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1831857#msg1831857)
บทที่ 29 เรื่อยๆ.... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1886745#msg1886745)
บทที่ 30 ใส่ใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1894052#msg1894052)
บทที่ 31 หมาหวงก้าง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1922902#msg1922902)
บทที่ 32 หวนคืน... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1929769#msg1929769)
บทที่ 33 ว่าที่ลูกสะใภ้!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1956100#msg1956100)
บทที่ 34 เสือสามตัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1960738#msg1960738)
บทที่ 35 ก้าวแรก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1972870#msg1972870)
บทที่ 36 เหตุผลของมัน.... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1995621#msg1995621)
บทที่ 37 สะตอภาคใต้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2061016#msg2061016)
บทที่ 38 สองเรา… (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2097858#msg2097858)
บทที่ 39 หลากรส (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2177358#msg2177358)
บทที่ 40 ลอบกัด! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2210849#msg2210849)
บทที่ 41 ราคะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2222194#msg2222194)
บทที่ 42 เอาคืน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2269700#msg2269700)
บทที่ 42 เรื่องยุ่งๆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2280848#msg2280848)
บทที่ 43 เฝ้าบ้าน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2283874#msg2283874)
บทที่ 44 คนๆเดียวกัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2285741#msg2285741)
บทที่ 45 ครอบครัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2313878#msg2313878)
บทที่ 46 กระชับมิตร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2320064#msg2320064)
บทที่ 47 ไม่ยอม! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2330274#msg2330274)
บทที่ 48 ปรับตัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2345353#msg2345353)
บทที่ 49 คืนรัก คืนรัง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2383687#msg2383687)
บทที่ 50 ทวงคืน! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2385399#msg2385399)
บทที่ 51 นกปีกหัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2389803#msg2389803)
บทที่ 52 บัญชีแค้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2394545#msg2394545)
บทที่ 53 คือรักแท้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2407341#msg2407341)
ตอนพิเศษ สามีขี้หึง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2452165#msg2452165)
ตอนพิเศษ (เพราะคิดถึงจึงมาหา) ชีวิตหลังแต่งงาน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg3370650#msg3370650)
ขอบคุณมากมายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
สารบัญมีอัพเดทด้วยยยย55555555
-
:katai5:
-
เผือกมากับใครรรรรรรรร ผญนี่คงอยากได้เลือดชโลมกบาลสินะ คึคึ
-
อร๊ายยยยยยย ทำไมมาแค่นี้
เล่นเอาคนอ่านค้างไปตามๆกันเลยค่ะ
รอๆๆๆเลยค่ะ
:katai4: :katai4:
-
มาให้อยากแล้วจากไปค้าง มาต่อด่วน :z3: :katai1:
-
นึกว่าตาฝาดกับตอนพิเศษ พออ่านล่ะ มาต่อสิครับ :katai2-1:
-
ตกใจมาก ที่เห็นเรื่องนี้อัพ พยายามเพ่งสายตาดู วันเดือนปี ต๊าย ปีนี้ด้วย
ดีใจที่ได้เจอคู่รักคู่นี้อีก
-
ค้างสุดอ่ะ
-
รอตอนต่อไปค่าาา ^^
-
ตกใจมาก เรื่องนี้มีการอัพเดท
-
ไม้เบสบอล? ร่ม? แก้วน้ำ? ขวดน้ำ? มีให้เลือกมากมายหลากหลาย
เผื่อนายช่างใหญ่เกิดพระกริ้วขึ้นมา555555 อยากเห็นนายช่างหึง5555
ยังไม่รู้เลยเป็นไง เดาไว้ก่อน
:mew3:
-
:impress3: ดีใจจ้ะที่กลับมาเยือนบ้านน้อยหลังนี้อีกครั้ง แล้วได้เจอะคู่สามีภรรยาห้าวเถื่อนคู่นี้อีกครั้ง มาต่ออีกตอนด้วยน่ะจ้ะ อยากอ่านต่อว่าอะไรจะเกิดขึ้น :hao3:
-
เพราะคิดถึง...จึงมารอ..... :katai5:
-
ตัดตอนได้ค้างมาก ต้องรออีกนานไหมคะถึงจะมาต่อ
-
ตอนแรกนึกว่าตาฝาดซะแล้ววววววว
คิดถึงเผือกกับนางช่างที่สุด
มาเบอร์นี้ความหานไม่มีลดลงเล้ยยยย
แต่ค้างมาก ที่เจอเผือกเน่าจะเป็นไงต่อน้อ
-
สะใภ้เถื่อน
ตอนพิเศษ(2) (ครั้งสุดท้าย)
นิรันดร์
“เฮียครับๆ” ภัสดาที่กำลังก้มหน้าคีบเนื้อปลาแซลมอนเข้าปากเอ่ยเสียงรำคาญเพราะไอ้ตั้มมันกำลังขัดขวางการกินยำแซลมอนได้ตนเองโปรดปราน
“อะไรของมึง”
“นั่นมันลูกพี่ศินี่ครับ”
ภัสดาไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลยหลังจากที่ตั้มพูดจบ สายตาที่มองตามปลายนิ้วของลูกน้องคนสนิทออกไปจนเจอคนที่ขึ้นว่า ‘สามี’ กำลังเดินเคียงคู่มากับผู้หญิงคนอื่น ความรู้สึกหนึ่งที่ไม่ได้สัมผัสมาหลายปีตีขึ้นมาถึงกลางอกจนเจ้าของร่างสูงโปร่งรู้สึกคับแน่นไปหมด ไม่ต้องไปหาหมอลักษณ์ให้มาฟันธง หรือจ้างหมอกฤษณ์ให้มาคอนเฟิร์มภัสดาก็รู้ได้ด้วยตัวเองว่าอาการนี้เรียกว่าอะไร
‘หึงขึ้นหัว ผัวอยากลองดี’
“ไม่ลุกไปทักเหรอครับเฮีย” ไอ้ดลเห็นเฮียอันเป็นที่รักนิ่งเฉยไม่ลุกขึ้นไปโวยวายแล้วแปลกใจอยู่ไม่น้อย
“ลูกพี่ใหญ่ของพวกมึงเขามาทำงานอย่าเข้าไปยุ่ง”
“งานอะไรครับทำไมถึงได้ควงสาวสวยระดับนางฟ้าแบบนี้ไอ้แป๊ะคนนี้จะได้ไปสมัครบ้าง”
“มึงลาออกกับกูเดี๋ยวนี้ได้เลยนะแป๊ะ กูไม่ห้าม”
“โถถถถถถถถถ ไม่งอนนะครับเฮีย ไอ้แป๊ะสุดหล่อไม่ทิ้งเฮียกับลูกสมุนไปไหนหรอกครับ” แป๊ะเอ่ยเสียงหวานพร้อมทั้งตบหัวตีไหล่เพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆจนไอ้ตั้มทนไม่ไหวต้องลุกขึ้นยืนทำท่าจะยกจานข้าวเทใส่หัวเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดอย่างไอ้แป๊ะด้วยความรักและความเอ็นดูล้วนๆ
“ใครลูกพี่ลูกน้องให้มันรู้บ้างไอ้เชี่ย”
“ขอโทษครับไอ้ลูกพี่เชี่ยๆ”
“ไม่คิดจะลุกขึ้นไปทักบ้างเหรอครับ” น้ำเสียงที่ภัสดาจำขึ้นใจไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใครดังขึ้นเหนือศีรษะ นายช่างใหญ่เงยหน้ามองตามเสียงก็พบกับริมฝีปากหนาที่ประทับลงมาบนหน้าผากอย่างพอดิบพอดี
“ฮิ้ววววววววววววววว” เสียงเห่าเสียงหอนของเหล่าลูกหมาตาดำๆที่นั่งมองฉากแสดงความรักของลูกพี่ใหญ่ที่มีให้เฮียพีทส่งเสียงแซวด้วยความชอบใจ
“เผือกมึงอายไอ้ตัวกินไก่พวกนี้บ้างก็ดีนะ” นายช่างใหญ่เขาพูดเสียงดุแต่ใบหน้ากับยิ้มแย้มดีใจเสียจนศิขรินทร์อยากจะก้มลงไปสูดความหอมที่ปรางค์นวลทั้งสองข้าง
“ว่าไงครับ ถ้าผมไม่เดินมาหานายช่างใหญ่จะไม่ลุกไปทักใช่ไหมครับ” ศิขรินทร์เห็นตั้งแต่อยู่หน้าร้านแล้วแหละว่ากลุ่มคนที่กำลังส่งเสียงดังครื้นเคลงอย่างสนุกสนานนั้นคือภัสดาและเหล่าลูกน้องตาดำๆที่ตนนั้นรู้จักและคุ้นหน้าเป็นอย่างดี
“มึงบอกว่านัดทานข้าวกับลูกค้า เห็นมึงทำงานกูจะกล้าเข้าไปหาเหรอ” ภัสดา พิชัยภักดีคนนี้ไม่ได้มีดีที่หน้าตาอย่างเดียวนะครับ ฉลาดด้วย! หล่อด้วย! หล่อมากด้วย!
“ไม่ไปนั่งด้วยกันจริงๆเหรอครับคุณพีท”
“ไม่ดีกว่า มึงไปเถอะ”
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวนะ ดูแลเมียลูกพี่ให้ดีๆด้วยนะเด็กๆ”
“ครับลูกพี่!!!”
ภัสดามองตามแผ่นหลังของศิขรินทร์ไปจนเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นก้มศีรษะให้หญิงสาวอย่างขอโทษเล็กน้อย นายช่างใหญ่พยายามไม่มองว่าคนทั้งคู่จะพูดคุยกันด้วยสีหน้าหรือท่าทางแบบไหน เพราะต่อให้จะคบกันมาได้เป็นสิบปีแต่ความหวงและความหึงที่ภัสดามีต่อศิขรินทร์นั้นไม่เคยลดน้อยลงเลยแม้แต่นิดเดียว
ยิ่งแก่ยิ่งหึง พวกคุณไม่รู้เหรอ!
“ทำไมคุณผู้หญิงที่ลูกพี่ศิพามาดูแปลกๆ” เสียงนี้ของไอ้ตั้ม
“แปลกยังไงวะ” เสียงนี้ของไอ้ดล
“กูก็ว่าแปลก เจ้แกเหมือนจะอ่อยลูกพี่เราผัวเฮียพีทอยู่เหมือนกันนะพวกมึงว่าไหม” เสียงนี้ของไอ้แป๊ะ
“เออว่ะ แม่งอ่อยจริง เดี๋ยวเจอของเขมรแล้วจะพูดไม่ออก” เสียงนี้ของไอ้บอล แต่ไอ้ของเขมรที่มึงว่านี่ด่ากูอยู่ใช่ไหมไอ้ลูกหมา!
“แดกๆไปพวกมึงไม่ต้องไปจ้องเขาขนาดนั้นมันเสียมารยาท”
“วันนี้เฮียพีท เมียลูกพี่ศิ ศิษย์หลวงปู่ดำมาแปลก เกิดอะไรขึ้นว่ะเนี่ย”
“ถ้าใครอ้าปากพูดแม้แต่คำเดียว คนนั้นจ่าย!” ไม่ต้องบอกซ้ำสองไม่ต้องมีรีเพลย์เพราะเหล่าลูกหมตาดำๆก้มหน้าตักอาหารเข้าปากแบบไม่พูดไม่พูดจากันอย่างพร้อมเพียง
ใครว่าภัสดาแปลก ใครว่าไอ้พีทเปลี่ยน ที่เงียบทำเป็นไม่สนใจเพราะสมองส่วนหน้า ส่วนกลาง และส่วนหลังกำลังท่องคำศัพท์ที่ตั้งขึ้นมาได้ไม่ถึงสามสิบสี่วิว่า ‘ผัวทำงาน ผัวทำงาน ผัวทำงาน’
“เฮียครับ! เขาจับมือกันแล้วครับ!”
ไม่ทนแล้วโว้ย! :m31:
ภัสดาผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูงหูทั้งสองข้างไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกต่อไปเมื่อดวงตาทั้งสองข้างมองเห็นภาพที่อยู่เบื้องหน้าชัดแจ้งอย่างที่ไม่ต้องให้เหล่าลูกหมาตาดำๆมานั่งคอยรายงานอีก ยิ่งสาวเท้าเข้ามาใกล้ภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าก็ยิ่งแจ่มชัดขึ้นเมื่อนั้นดูเหมือนว่าไอ้เผือกภูเขาไฟคงไม่อยากตายดี!
“ทำอะไรกัน!” สาบานว่าไอ้พีทไม่อยากจะใช้วาจาที่ทำให้คุณผู้หญิงที่แต่งหน้ามาเพื่อประกวดเทพีบ้านไพร หัวใจร้าวรานสะดุ้งตกใจได้ถึงขนาดนี้ นายช่างใหญ่แค่ทักทายธรรมดาตามประสาคนโคตรหล่อที่อัธยาศัยดีเฉยๆ
“มีอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะครับ” ภัสดาอยากจะตอบกลับไปเหลือเกินว่า อุบัติเหตุบ้านมึงเหรอยื่นมือมาให้ผัวเขาจับเล่นแบบนี้ ไอ้ผัวตัวดีก็เหลือเกินยิ่งคิดยิ่งโมโห แต่เพื่อเป็นการไม่ให้ศิขรินทร์เสียงานเสียการไอ้พีทจะไม่ออกฤทธิ์หนึ่งวัน ย้ำ หนึ่งวัน!
“อุบัติเหตุเหรอ ไม่ทราบว่าคุณ.....”
“ดิฉันชื่อปัทค่ะ” น้ำเสียง และแววตาของปัทมาที่มองมายังภัสดานั้นเต็มไปด้วยความไม่ชอบใจและนึกรังเกียจอย่างเห็นได้ชัดแต่เพียงไม่นานใบหน้าสวยก็ถูกกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจอีกครั้ง
“สวัสดีครับคุณปัท ผมชื่อพีท ภัสดาครับ อุบัติเหตุเมื่อสักครู่เป็นอะไรไหมครับ” ภัสดากระแทกตัวนั่งเคียงเผือกภูเขาไฟแล้วเอ่ยถามหญิงสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใยที่ถูกปั้นแต่งจนศิขรินทร์นั้นสัมผัสได้
“ไม่เป็นอะไรมากมายหรอกค่ะ เจ็บนิดๆหน่อยๆ”
“ผมว่าคุณคงต้องรักษาแล้วล่ะครับ แบบนี้ต้องเรียกทีมแพทย์เฉพาะกิจ เฮ้ยไอ้ลูกหมาเชิญทางนี้!”
แล้วหลังจากนั้นความกลลาหลก็บังเกิดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อช่างฟิตหน้าเข้มสิบกว่าชีวิตยกเก้าอี้เข้ามานั่งรุมล้อมโต๊ะที่ศิขรินทร์และปัทมานั่งอยู่ก่อนหน้านั้นจนเต็มไปหมด
“ว่าไงครับลูกพี่”
“ไอ้ตั้ม คุณผู้หญิงเขาได้รับอุบัติเหตุที่มือช่วยคุณเขารักษาแผลหน่อย” สิ้นเสียงของภัสดา ไอ้ตั้มลูกหมาตาดำๆเบอร์หนึ่งของอู่ก็คว้าผ้าเช็ดหน้าจากมือไอ้ดลที่นั่งอยู่ข้างๆขึ้นทันที
“ไหนครับ คุณนางฟ้ามีแผลตรงไหนครับเดี๋ยวผมจะดูให้”
“เฮ้ยลูกพี่ตั้ม นั่นมันผ้าเช็ดน้ำมันเครื่องไม่ใช่เหรอว่ะครับ เอาผืนนี้ดีกว่าเพิ่งซักมาเมื่อเช้า” ไอ้แป๊ะยื่นแขนดำๆที่เต็มไปด้วยคราบน้ำมันเครื่องเข้าไปหาปัทมาที่ตอนนี้บนใบหน้านั้นแดงกร่ำเพราะแรงอารมณ์ที่กำลังปะถุขึ้นมาอย่ารวดเร็ว
“ผืนนั้นกูเอาเช็ดขี้ไก่ไม่ใช่เหรอไอ้แป๊ะ ถึงว่าตอนนั่งรถมากลิ่นอะไรตุๆ”
“นี่มันอะไรกันคะ! ทำไมคุณกับเพื่อนๆถึงทำแบบนี้” นางฟ้านางสวรรค์ของไอ้ตั้มกลายร่างขึ้นมาทันทีอย่างที่ไม่ต้องกดปุ่มแปลงร่างเหมือนยอดมนุษย์ขบวนการเจ็ดสีที่ภัสดาซื้อแผ่นมาฝากพวกลูกหมาอยู่ประจำ
“เอ๊า! ไหนบาดเจ็บ ทำไมถึงพูดได้ล่ะครับ”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น คุณศิคะทำไมคุณถึงนั่งเฉยอยู่แบบนี้ จัดการให้ปัทเดี๋ยวนี้เลยนะคะ!” ปัทมาอยากจะลุกขึ้นกรี๊ดให้ลั่นร้านเมื่อไอ้กุ๊ยข้างถนนพวกนี้มันพยายามจะแตะเนื้อต้องตัวเธอ ยิ่งมือดำๆยื่นเข้ามาหาใกล้มากทีไรความรังเกียจที่ซุกซ่อนอยู่ภายในใจก็แสดงออกมามากเท่านั้น
“ผมต้องขอโทษแทนลูกน้องเมียผมด้วยนะครับ”
“เมีย! คุณมีเมียแล้วเหรอคะ” ใบหน้าของปัทมาซีดเผือดลงยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ความเจ็บใจกลั่นตัวกลายเป็นความคับแค้น เมื่อรู้ว่าผู้ชายที่เธอหมายปองนั้นแต่งงานมีคู่หมายแล้ว
“ก็นั่งอยู่ตรงนี้นี่ไงเมียมัน” นายช่างใหญ่ว่าจะนั่งอยู่เงียบๆแล้วนะ แต่มาถามหาเมียไอ้เผือกตรงๆแบบนี้จะไม่แสดงตัวออกไปมันก็ยังไงอยู่
“คุณศิคะ ผู้ชายคนนี้ล้อเล่นใช่ไหมคะ” ภัสดาอยากจะขากน้ำลายลงจานข้าวที่อยู่เบื้องหน้าเหลือเกิน ผู้หญิงอะไรทำไมซื่อบื้อ ตอนเด็กๆแม่บดฟางให้กินเป็นอาหารเหรอครับคุณ
“ไม่ล้อเล่นครับ พีทเป็นเมียผมครับ เราแต่งงานกันมาสิบปีแล้วครับ”
“กรี๊ดดดดดดดดดด!!”
ซ่าาาาาาาาา!!!!
“แกสาดน้ำใส่ฉันทำไมยะไอ้ทุเรศ!”
“ก็คุณเหมือนจะผีเข้าไม่ใช่เหรอครับ นั่งอยู่ดีๆก็กรี๊ดขึ้นมา ผู้หญิงอะไรทำไมน่ากลัว ไอ้พีทจะไม่ทน” ภัสดาสวนกลับทันควัน ผิดชอบชั่วดีคืออะไรเป็นแบบไหนนายช่างใหญ่ไม่รู้ รู้แต่ว่าผู้หญิงคนนี้ต้องโดน!
“เรื่องธุรกิจที่ตกลงกันไว้ฉันขอยกเลิกทั้งหมดค่ะ!”
“ไม่เป็นไรครับ เอาตามที่คุณสะดวก”
“กรี๊ดดดดดดดดดดด พวกคุณมันทุเรศที่สุด!!!!”
“กลับบ้านไปจะมีคนถูกทำโทษนะครับ ส่วนพวกมึงโบนัสค่าดูแลเมียกูงดไปหนึ่งปี” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบกับคนที่นั่งอยู่เคียงข้าง ร่างสูงเรียกเช็คบิลทั้งสองโต๊ะพร้อมทั้งชดเชยค่าเสียหายและค่าเสียเวลาให้กับทางร้านอยู่ไม่น้อย
“ลูกพี่คร๊าบบบบบบบ!”
.
.
.
.
.
.
.
ค่ำคืนที่แสนยาวนานกำลังจะผ่านพ้นไปอย่างช้าๆ แสงแรกของวันใหม่กำลังทอแสงเรืองรองเป็นสัญญาณที่บอกให้สรรพชีวิตน้อยใหญ่ได้รู้ว่าการเริ่มต้นของเช้าวันใหม่ได้เริ่มขึ้นแล้ว แต่สำหรับภัสดาที่เพิ่งได้หลับตาลงเมื่อสี่สิบนาทีที่แล้วกลับรู้สึกไม่อยากขยับหรือเคลื่อนย้ายตัวออกไปที่ไหนเลยแม้แต่นิดเดียว
“ตื่นได้แล้วครับคนเก่ง” น้ำเสียงทุ้มพร่าที่ดังแผ่วเบาอยู่ข้างใบหูเล็กสร้างความรำคาญให้กับเจ้าของเรือนร่างขาวนวลที่ตอนนี้ทุกพื้นที่บนร่างกายมีแต่ร่องรอยสีกุหลาบอยู่เต็มไปหมด
“เผือก....กูจะนอน” สติของนายช่างใหญ่เลือนรางลงไปทุกทีแต่ถึงอย่างนั้นก็ลองขยับร่างกายไปมาอย่างช้าๆ และสิ่งที่ตอบรับการกระทำในครั้งนี้ก็ถือความปวดแปลบจากท่อนล่างที่ตีวนขึ้นมาระลอกแล้วระลอกเล่า
“ทานยาแล้วนอนนะครับ เดี๋ยวไม่สบาย”
“ไม่กิน” เฮียพีทของเหล่าลูกหมาตาดำๆเอ่ยเสียงขัดเพราะได้ยินศิขรินทร์พูดถึงนวัตกรรมทางการแพทย์ที่ถูกสังเคราะห์ขึ้นมาจนใครหลายๆคนเรียกว่า ‘ยา’ ผลผลิตเม็ดกลมๆที่หน้าตาธรรมดาแต่พิษสงของความขมของมันนั้นร้ายกาจ
ก็ยามันขมอ่ะ!!
ศิขรินทร์ไม่ปริปากเอ่ยย้ำเป็นครั้งที่สองร่างสูงใหญ่คว้าคนร่างบางขึ้นมาพักที่อก จากนั้นริมฝีปากหนาก็เปิดรับยาเม็ดเล็กเข้าไปพร้อมทั้งดื่มน้ำตาม ภัสดาที่รู้อยู่แล้วว่าเผือกภูเขาไฟจะป้อนยาอย่างที่ทำอยู่เป็นประจำก็เปิดริมฝีปากรอรับอย่างจำยอม เรียวลิ้นร้อนดันเม็ดยาดังกล่าวเข้าไปในโพรงปากของนายช่างใหญ่อย่างช้าๆ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังสำลักน้ำก็ผละริมฝีปากออกมาด้วยความเสียดาย
“ดื่มน้ำตามอีกนะครับ” นกไร้ปีกอย่างภัสดาทำได้แค่เพียงเปิดริมฝีปากรับการปรนนิบัติจากคนร่างสูงอย่างเงียบๆ เรี่ยวแรงที่เคยมีอยู่ภายในกายเหือดหายไปจนหมดสิ้นเพราะกิจกรรมทำรักที่ดำเนินมาตลอดทั้งคืน ศิขรินทร์สัมผัสและใช้ร่างกายบอกรักด้วยความอ่อนโยนและรักใคร่เฉกเช่นที่ทำอยู่เป็นประจำทำให้ภัสดานั้นยอมจำนนและโอนอ่อนแต่โดยดี
เรื่องเสียวๆเคยห้ามได้ที่ไหน
“กูพ้นโทษหรือยัง” ภัสดาเอ่ยถามเสียงแหบแห้ง ดวงตากลมโตแห้งผากเพราะอดหลับอดนอนแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังจำได้ตลอดทุกการสัมผัส ทุกถ้อยคำที่ศิขรินทร์เอ่ยปากเรียก ‘ที่รัก’ ครั้งแล้วครั้งเล่า
“ยังครับ”
“ทำไมล่ะ กูยอมมึงทั้งคืนแล้วนะเผือก”
“ไหนๆก็หยุดงานแล้ว วันนี้ขอทั้งวันนะครับ” ศิขรินทร์เอ่ยเหย้าอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดูที่เห็นพวงแก้วใสขึ้นเสียระเรื่อทันตาเห็น
“ไอ้คนหื่นกาม มักมาก ไม่รู้จักพอ”
“หื่นกาม มักมาก ไม่รู้จักพอกับเมียคนเดียวนี่แหละครับ”
“ถ้าไปทำกับคนอื่นซิ กูไม่เอาไว้แน่” คนที่กำลังจะป่วยจ้องศิขรินทร์ขึงขัง นายช่างใหญ่เวอร์ชั่นหึงโหดที่นานๆจะเห็นสักครั้งนี่น่าดูน่าชมเหลือเกิน
“ไม่ทำครับ นอนนะครับนายช่างใหญ่ของเผือก”
“กอดกูด้วย ห้ามปล่อยมือเด็ดขาด”
ศิขรินทร์กระชับร่างที่อยู่ในอ้อมแขนให้รัดแน่นยิ่งกว่าเดิมพร้อมทั้งโน้มศีรษะลงมาแนบริมฝีปากลงบนกระหม่อมบางของนายช่างใหญ่ด้วยความรักใคร่ หลังจากคุณปัทมากลับไปพร้อมกับอารมณ์อันเชี่ยวกรากอย่างคนไม่เคยแพ้ใคร หลังจากนั้นไม่นานนักข่าวสำนักวงการธุรกิจ และบันเทิงก็ลงข่าวทำลายชื่อเสียงของภัสดาและศิขรินทร์อย่างไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม แต่อินทรีย์เงินในวงการธุรกิจที่ไม่เคยสิ้นลายอย่างศิขรินทร์ก็สามารถปิดข่าวและใช้มาตรการขั้นเด็ดขาดด้านการเงินกับบริษัทของหญิงสาวเช่นกัน แม้อีกฝ่ายจะพยายามโทรเข้ามาขอโทษทั้งคืนแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะการที่ลงข่าวว่าร้ายนายช่างใหญ่ไปแบบนั้น โดนตัดแหล่งเงินทุนก็ถือว่าปราณีมากแล้วสำหรับศิขรินทร์ แต่ถ้าหากวันนี้สำนักข่าว หรือ หนังสือพิมพ์ฉบับไหนยังกล้าอีกถึงขั้นที่ต้องทำให้คนๆต้องล้มละลายศิขรินทร์ก็จะทำ
เมียใคร...ใครก็รัก
“ฝันดีอีกครั้งครับนายช่าง”
***************************************
๐ จบแล้วค่ะสำหรับตอนพิเศษ และการลงครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายนะคะ
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่ให้ความสนใจ ติดตามและรักนายช่างใหญ่ กับเผือกภูเขาไฟมาโดยตลอด
๐ ไม่มีรีปริ้น ทำซ้ำ หรือ E-book ใดๆทั้งสิ้น ไม่อนุญาตให้นำออกไปนอกเล้านะคะ ถ้าคิดถึงเข้ามาอ่านในนี้ได้เรื่อยๆ
๐ นักเขียนกากๆคนนี้ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกคอมเม้นท์ ทุกอีโม่ และการกด+ กดเป็ด ถ้าไม่มีคนอ่าน ก็ไม่มีนักเขียนเหมือนกันค่ะ
๐ฝากนิยายเรื่องใหม่ๆทั้งสองเรื่องด้วยนะคะ “ทัณฑ์แค้นแสนรัก” และ “ขี้ผึ้งลนไฟ” ไว้ในอ้อมกอดของคนอ่านด้วยนะคะ
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
น้องพีทผัวรัผัวหลงนะลูก โดนจัดหนักกันเลยทีเดียว :hao6:
พี่ศินี่ก็หลงหัวปักหัวปำเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือความหื่น
รอหนูผึ้งอยู่นะคะ
-
ดีงาม ชอบตอนนายช่างใหญ่หึง อิอิ รอขี้ผึ้งลนไฟฟฟฟ
-
สมน้ำหน้ายัยปัทมาอยากลองดีกับพีทและคุณเผือกดีนัก
บทลงโทษยังหื่นได้ตลอดนะ เมียใคร ใครก็รัก ยิ่งเป็นพีทด้วย เผือกไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายได้ ต้องเอาให้เจ็บและจำกลับไป
-
โดนทำโทษเลยนายช่างใหญ่ของเจ้ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ปล.ขอบคุณคนเขียนค่าา คิดถึงมากกก :pig4: :L1:
-
:impress2:
-
หายไปนานมากคะ
ในที่สุดก็กลับมาสักที 55555
คิดถึงเผือกกับนายช่างใหญ่
-
พีทน่าร้ากกกก
-
มาลงเร็วกว่าที่คิด ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ
-
:heaven
-
ขอบคุณ :)
-
สนุกกกกงะะะะะะ :hao3: ไว้จะเข้ามาอ่านเรื่อยๆนาก้าาาา
-
เมียใคร...ใครก็รัก เขินนนนน~ >///<
-
มาต่อแล้วดีใจจัง
ปัทมาหน้าแหกเลยค่าาา
นายช่างก็ยอมๆคุณศิเค้าไปเถอะ เด่วก็ดีเอง 5555
-
น่ารักกกกกก ลงโทษเมีย คึคึ ชอบนายช่างใหญ่ :-[ :impress2:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักมากค่ะ
-
ลูกพี่เผือกสุดยอดสามีดีเด่น o13
-
ปลื้มใจแทนนายช่างใหญ่
เมียใคร ใครก็รัก
อิจฉาอะ
-
:impress2: :impress2: :heaven :heaven
ขอบคุณนะคะ
-
โอ๊ยยยยเผือกรักเผือกหลงจริงๆจ้า
-
มีความอิจฉา เฮียพีทมาก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :mew1: :mew1: :mew1:
คิดถึง เฮียพีท กับ คุณศิ มากมายยยยยยยยยยยยย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ทั้งรักทั้งหลงบอกเลยยยยย
-
ขอบคุณคุณหมวยที่มาต่อตอนพิเศษอย่างไว :pig4: :pig4:
ขอถามหน่อยสิ น่ารักน่าฟัดอย่างนายช่างใหญ่พีทเนี่ย มีอีกมั๊ย หาได้ที่ไหน จะให้แม่ไปขอ :laugh: :laugh:
-
:impress3: น่ารักจริง ๆ
เงินล่อใจในการขายเชิญชวนมาก ๆ แต่เราก้อยังรู้สึกว่าไม่อยากขาย ของมีค่าต้องกอดไว้นาน ๆ :o8:
-
:impress3: น่ารักจริง ๆ
เงินล่อใจในการขายเชิญชวนมาก ๆ แต่เราก้อยังรู้สึกว่าไม่อยากขาย ของมีค่าต้องกอดไว้นาน ๆ :o8:
อย่าขายเล้ยยยยยยยย เก็บไว้เป็นที่ระทึก 555555555555
-
โอ้ยยยยย น่ารักกก 555 เผือกนี่หลงเมียมากมายเลยเนาะ :hao3: :hao3: :hao3:
-
เข้ามาอ่านเรื่องนี้บ่อยมากๆ
คิดถึงก็เข้ามาอ่านตลอดค่ะ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ
:L1: :กอด1: :pig4:
-
หูยยยยย อยากเห็นพี่เผือก เอ้ย! พี่ศิเป็นฝ่ายถูกทำโทษบ้างอ่ะค่ะะะะะ :hao3: :hao3:
-
:pig2: คิดถึงเฮียพีทสุดสวย กับพี่เผือกภูเขาไฟสุดหล่อ มาก มากกกกกกก ค่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
รักเมียสุดยกให้ ยกเผือกค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
กลับมาอีกรอบพร้อมตอนพิเศษ ก็ยังสนุกน่ารักเหมือนเดิม
ขอบคุณครับ
-
อยากเห็นคู่นี้ทะเลาะกันแบบแรงๆ แล้วง้อกันอ่ะ :hao7: :hao7:
มีตอนพิเศษอีกเถอนะ พลีสสสส :mew2: :mew2:
-
อิจฉานายช่างงงงง
-
เข้ามาอ่านกีครั้งก็สนุกไม่เปลี่ยน ขอบคุณตอนพิเ o13 o13 o13ศษครับ
-
ไม่อยากให้จบเล้ยยย คิดถึงนายช่างใหญ่ :hao5:
-
จะไม่มีอีกจริงๆๆๆๆหรอ. :ling1: :ling1: :ling1:
-
รักกันแบบนี้ตลอดไปเลยนะนายช่างใหญ่กับเผือก อิอิ :impress2:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เผือกรักนายช่างเสมอต้นเสมอปลายสุดๆอ่ะ o13
ชอบตอนเผือกหึงโหดนี่ล่ะ สุดๆจริงๆ 55555 o13 o13
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านแล้วเหมือนลูกพี่ลูกน้องเราเลยอ่ะ ถอดแบบกันมาชัดๆ แกเป็นเด็กช่าง เป็นเจ้าของอู่/ถึงไม่ได้หรูและรวยก็เถอะ ไม่ได้เป็นเกย์ด้วย/ ผมยาวๆเซอร์ๆ ขาวจั๊วะ หุ่นบางๆ แบดบอย และหัวนมชมพู ก๊ากกกก
-
:mew1: :mew1:
-
อ่านจบรอบที่สาม หลงรักพีทศิ ขั้นรุนแรงค่ะ
-
คิดถึงจังเลยนายช่างใหญ่และเผือก รักคนแต่งด้วย :กอด1:
-
นายช่างใหญ่น่าอิจฉาจัง
-
:jul1:
-
อิจฉาเฮียพีทมากกกกก เผือกรัก เผือกหลงซะขนาดนี้ :)
-
มีความขี้หึงทั้งผัวทั้งเมียจ้าาาาาาาา :hao7: :hao6: :hao7: :hao6:
-
นึกว่าตาฝาดที่เห็นเรื่องนี้อัพเดท
พีทน่ารักตลอดๆๆๆ ศิก็ด้วย
รักและคิดถึงคนแต่งนะ :mew1:
-
เพิ่งมาอ่าน สนุกมากกกกกกกกก
-
No one would say they don't belong together. :o12: :mc4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆครับ
-
:mew1:
หลงเข้ามาอ่าน :-[ สนุกดีค่ะ อ่านเพลินเลย แอบอู้มาตามอ่าน55555
ขอบคุณนะคะ
:impress2:
-
ขอบคุณนะคะ นิยายสนุกมากๆค่ะ :pig4:
-
ขอบคุณนะคะ
สนุกมากเลยค่ะ
-
ต้องยกให้พีทเป็นสะใภ้ตัวอย่าง o13 o13 o13 o13 o13
-
สนุกมากกกก แต่ปวดหัวแทนแม่สามีเลยค่ะ คนนั้นต้องคอยเถียงกับลูกสะใภ้ทุกวัน น่าจะมอบตำแหน่งแม่สามีผู้อดทนแห่งชาติ 5555
ชอบตัวละครอ่าา ชอบมากกยิ่งมีตัวประกอบตลกๆนี่ยิ่งมีสีสัน 555
-
น่ารักเหมือนเดิม
-
เรามั่นใจว่า FC นายช่างพีทและเฮียเผือก อ่านเรื่องนี้มากกว่า 1 รอบ
ขออนุญาตอัพเดทสารบัญให้อ่านกันได้สะดวกขึ้น
| สะใภ้เถื่อน ™|By Chocolate Love ~
บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1551844#msg1551844)
บทที่ 1 อุบัติเหตุ.....แห่งรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1552028#msg1552028)
บทที่ 2 ก็แค่นั้น..... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1552968#msg1552968)
บทที่ 3 เพ้อ.........!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1553441#msg1553441)
บทที่ 4 อู่ ไทย หัวใจ เกินล้าน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1555288#msg1555288)
บทที่ 5 คุณหญิงวิจิตรตรา..!!!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1558990#msg1558990)
บทที่ 6 พบเจออีกครั้ง!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1560358#msg1560358)
บทที่ 7 เรื่องบังเอิญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1562381#msg1562381)
บทที่ 8 โต้วาที (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1571718#msg1571718)
บทที่ 9 โอ้ใจหนอ.........ใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1582134#msg1582134)
บทที่ 10 ห้องใคร?? (ว่ะ ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1584859#msg1584859)
บทที่ 11 ยังไม่รู้........... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1590193#msg1590193)
บทที่ 12 จอมมาร........ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1601791#msg1601791)
บทที่ 13 พี่น้อง ? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1618707#msg1618707)
บทที่ 14 ขอเป็นแฟน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1621605#msg1621605)
บทที่ 15 ห่วงใย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1663632#msg1663632)
บทที่ 16 อะไรก็ยอมเธอ... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1663634#msg1663634)
บทที่ 17 เคียงหมอน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1664349#msg1664349)
บทที่ 18 น้องเล็ก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1665475#msg1665475)
บทที่ 19 นอนไม่หลับ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1670223#msg1670223)
บทที่ 20 ลมหายใจ...ร่วมกัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1673210#msg1673210)
บทที่ 21 ไม่ให้ไป! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1683593#msg1683593)
บทที่ 22 น้องเขย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1710199#msg1710199)
บทที่ 23 ครอบครัวอินทราทิพย์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1747480#msg1747480)
บทที่ 24 คำว่าพ่อ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1768362#msg1768362)
บทที่ 25 ดีกรีลูกสะใภ้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1781228#msg1781228)
บทที่ 26 ไม่สบาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1785639#msg1785639)
บทที่ 27 เจ้าหญิง เจ้าชาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1790638#msg1790638)
บทที่ 28 ปะทะ.... ครั้งแรก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1831857#msg1831857)
บทที่ 29 เรื่อยๆ.... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1886745#msg1886745)
บทที่ 30 ใส่ใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1894052#msg1894052)
บทที่ 31 หมาหวงก้าง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1922902#msg1922902)
บทที่ 32 หวนคืน... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1929769#msg1929769)
บทที่ 33 ว่าที่ลูกสะใภ้!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1956100#msg1956100)
บทที่ 34 เสือสามตัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1960738#msg1960738)
บทที่ 35 ก้าวแรก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1972870#msg1972870)
บทที่ 36 เหตุผลของมัน.... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg1995621#msg1995621)
บทที่ 37 สะตอภาคใต้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2061016#msg2061016)
บทที่ 38 สองเรา… (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2097858#msg2097858)
บทที่ 39 หลากรส (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2177358#msg2177358)
บทที่ 40 ลอบกัด! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2210849#msg2210849)
บทที่ 41 ราคะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2222194#msg2222194)
บทที่ 42 เอาคืน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2269700#msg2269700)
บทที่ 42 เรื่องยุ่งๆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2280848#msg2280848)
บทที่ 43 เฝ้าบ้าน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2283874#msg2283874)
บทที่ 44 คนๆเดียวกัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2285741#msg2285741)
บทที่ 45 ครอบครัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2313878#msg2313878)
บทที่ 46 กระชับมิตร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2320064#msg2320064)
บทที่ 47 ไม่ยอม! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2330274#msg2330274)
บทที่ 48 ปรับตัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2345353#msg2345353)
บทที่ 49 คืนรัก คืนรัง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2383687#msg2383687)
บทที่ 50 ทวงคืน! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2385399#msg2385399)
บทที่ 51 นกปีกหัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2389803#msg2389803)
บทที่ 52 บัญชีแค้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2394545#msg2394545)
บทที่ 53 คือรักแท้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2407341#msg2407341)
ตอนพิเศษ สามีขี้หึง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg2452165#msg2452165)
ตอนพิเศษ (เพราะคิดถึงจึงมาหา) ชีวิตหลังแต่งงาน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg3370650#msg3370650)
พิเศษอีกตอน
ตอนพิเศษ(2) (ครั้งสุดท้าย)นิรันดร์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.msg3372774#msg3372774)
-
อิชะนีบังอาจลงข่าวใส่ร้ายลูกสาวฉัน แกไม่ล้มละลายก็บุญละ ชิ
-
เถื่อนจริงแต่ก็น่ารักจริงด้วย
แม่นี่น่าสงสารสะไภ้ทันทุกเรื่อง
แต่น่ารัก
-
พีทน่ารักกกก อยากฉุดเลยลูก5555
:-[ :o8:
-
หวานมากกกกกกกกกกกก
-
เข้ามาอ่านรอบสอง o13
-
:jul1: กลับมาอ่านอีกรอบ คิดถึงง
-
:m31:
-
เถื่อนสนชื่อเรื่องจริง :z10:
-
คิดถึง เลยแวะมาอ่านอีก
-
อ่านรวดเดียวจบเลย สนุกมากๆ ขอบคุณที่แต่งให้อ่านค่ะ เสียดายมาเจอช้าไปไม่งั้นคงได้ซื้อหนังสือแล้ว
-
ขอบคุณสำหรับนิยายที่สนุก ๆ :กอด1: :L2:
-
:katai2-1: รวดเดียวจบแบบไม่พัก อร๊ายยยยดี ชอบนายเอกขี้อ้อนแบบพีทมากกกกก อ้อนสามีซะ ไม่ต้องไปไหนแล้วคุณศิ :hao7:
-
น้องพีตชุ้นถ้ารู้ว่าตาพี่เป็นญาติกะเจ๊เขา...ไม่อยากจะคิดบ้านลุกเป็นไฟฟฟฟ :katai1: :katai5:
-
อานกี่ครั้งก็สนุก เผือกเน่าเป็นคนเสมอต้นเสมอปลายมากน่ารักจริงๆ
-
:pig4:
-
:beat: :pighaun: อยากได้ผัวแบบพี่ศิโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
อ่าน รอบที่เท่าไหร่จำไม่ได้แล้ว แต่ยังสนุกเหมือนเดิมเลย ความฮาก็เหมือนเดิม o13 :pig4:
-
:hao3: เรื่องสนุกดีีีจ้า นายเอกมีความฮาา
-
มาอ่านรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:-[ :mew1:สนุกกกมากครับ :mew3:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ >< สนุกเหมือนเดิม
-
ขอบคุณที่แต่งเรื่องราวดี ๆ มาให้อ่าน
-
เพิ่งมีโอกาสได้อ่าน ชอบบบบบ
-
ใครรรรรรร
-
สนุกมากๆเลยค่ะ
-
สุดยอดสนุกมากๆเลยค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้กับนักเขียนเสมอนะคะ ขอบคุณมากสำหรับนิยายดีดีแบบนี้ :monkeysad: :katai3:
-
ชอบมาก5555 ชอบอะไรรู้มั้ย ชอบน้องพีท นางปากร้ายปากเร็วแต่ไม่เล่นตัว ชอบก็ยอมรับว่าชอบ ตอนแรกที่อ่านเรานึกว่านายเอกจะเล่นตัวจนอาจจะน่าเบื่อแต่นี่ไม่เลย ตรงไปตรงมาและหวานมาก ยิ่งตอนคบกันแล้วพีทอ้อนศิคือละลายตามจริงๆ ย้ำอีกทีว่าชอบตอนที่พีทอ้อนมาก สกินชิพได้เขืลโครต แงงง
ขอบคุณคนเขียนนะคะ เป็นการอ่านนิยายที่สนุกและเขิลมาก พระนายมั่นคงมือที่สามแทบไม่มีผล ชอบจริง><
-
โหด มันส์ ฮา สนุกมากๆ :laugh:
-
:z13:
-
อ่านอีกรอบ แล้วก็อยากได้แฟนแบบพี่ศิจัง
-
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ
-
พีท โคตรน่ารีกอะ ผมชอบบ
-
เพิ่งอ่านจบ ว่าจะอ่านอีกรอบ สนุกมาก
-
อ่านแล้วอ่านอีก o13
-
กำลังมาอ่านช่วงโควิด เห็นนานแล้วเหมือนกันลองตัดสินใจอ่าน ก็สนุกพอได้ครับ :katai5: :katai5: :katai5:
-
รักพีต รักมากคนนี้
-
มาอ่านอีกครั้งค่ะ
-
:pig4: