หัวข้อ: "เพื่อรัก ฉันต้องเริ่ด" *Special Project* A21,The End : 5 Feb 2012; P52

[eiky]

อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้


1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เีดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
 


**********************************************************************************

สวัสดีคร้าบ..... อิ๊กกี้เองนะคร้าบ อิอิ ไม่ได้บ้าพลังน้า แต่เหมือนเป็นการบังคับตัวเองเพราะโปรเจกต์นี้คุยกะเพื่อนคนนึงมานานแล้ว เขียนมานานแล้วด้วย พอดีเอาเรื่องนั้นเรื่องนี้ตัดหน้าลงก่อนเลยไมได้ลงซะที วันนี้ถือโอกาสเอาลงนะคร้าบ

เนื้อเรื่องเป็นแบบเบาๆ สบายๆนะครับ แรงบันดาลใจในการเขียนเรื่องนี้ก็ได้มาจากการดู ภาพยนตืครั้งที่ 300 เรื่อง "สิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารัก" นะครับ ก็เลยเอามาเขียนดูในแนว วาย อิอิ หวังว่าเพื่อนๆคงจะชอบกันนะครับ

ติชมได้เช่นเคย เรื่องนี้ ผมเขียนคนหนึ่ง เพื่อนอีกคนเขียนอีกคนหนึ่ง ฟีเจอร์ริ่งกันนั่นล่ะครับ

อิอิ ขอให้มีความสุขในการอ่านนะค้าบ

จุ๊บๆๆ

จากใจ อิ๊กกี้ และเพื่อนอีกหนึ่งคน

 

[cavalli]

 

[eiky]

A1

คุณเคยหลงรักใครไหม แอบรัก แอบมอง คนที่เวลามองทุกครั้งเราจะหัวใจเต้นแรงขึ้นมาเองโดยอัตโนมัติ คนที่ทำให้คุณเพ้อตอนกลับบ้าน เขาที่เป็นเหมือนเงาของความสุข เขาอยู่ทุกที่ ผมเองก็หลงรักใครคนหนึ่ง คนที่เป็นเหมือนเทพบุตร เขาเป็นนักกีฬาฟุตบอลทีมโรงเรียน เขาเป็นดาว แล้วผมล่ะ เฮ้อ กลับมามองตัวเองแล้วอนาถใจเหลือหลาย อะไรกัน แก้มสองข้างของผมมันเต็มไปด้วยสิว ทั้งหัวช้าง ทั้งรอยดำ ตัวผมสูง ๑๗๒ ไม่เตี้ยนะ แต่ถ้าเทียบกับเขา ที่สูง ๑๘๒ เราห่างกัน ๑๐ เซนฯ เหอๆ ผมหนัก ๖๕ ที่จริงผมว่าตามเกณฑ์น้ำหนักชายไทยมาตรฐานผมโอเคนะ แต่ทำไมเพื่อนๆมันล้อผมว่าบวมล่ะ ใช่ ผมอวบระยะสุดท้าย นี่ถ้ากินไม่บันยะบันยังอีกน้ำหนักเพิ่มมาอีกสัก ๕ โลฯ ผมคงจะเป็นคนอ้วนสมใจ ผมชื่อ ฮิ้นท์ครับ อ๊ะๆ ไม่ต้องสงสัยว่ามันประหลาดหรืออะไร มันมาจากภาษาอังกฤษ สงสัยตอนท้องแม่ผมชอบทายชอบเดาล่ะมั้งครับ ความหมายมันเลยไปประมาณนั้น เข้าเรื่องดีกว่า ที่ว่าผมตกหลุมรักเขา เขาคนนั้นคือ ฮัทครับ รุ่นเดียวกัน ตอนนี้ผมอยู่ ม. ๕ โรงเรียนประจำอำเภอบ้านหมี่ ลพบุรีครับ ไม่รู้สินะผมยังแอบเข้าข้างตัวเองนะว่าชื่อเล่นเรามันเป็นอักษรตัวเดียวกัน แอบดีใจ เอ๊ะ หรือว่าเราจะเป็นเนื้อคู่กัน คิดแค่นี้ผมก็นอนหลับฝันดีไปหลายเดือนแล้วล่ะครับ เพิ่งจะขึ้น ม . ๕ แต่หลงรัก ฮัทมาตั้งแต่ ชั้น ม. ๔ เขาเป็นเด็กต่างอำเภอครับ ย้ายเข้ามาเรียนที่นี่ เจอครั้งแรกผมก็หลงรักเขาเลยนะ ทั้งที่แต่ก่อนไม่มีวี่แววว่าจะชอบผู้ชาย เพราะอะไรไม่รู้เหมือนกัน แต่เห็นแล้วก็อย่างที่บอกว่าหัวใจมันเต้นแรง แรงจนรู้สึกว่าตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกเลยนะ
“ฮินท์ เสร็จยัง นั่งเหม่ออะไรอยู่ยะ ชั้นเรียกหลายรอบแล้วนะ”
เสียงของเพื่อนรักของผมเองครับ ชื่อ วิว บ้านอยู่ถัดเข้าไปจากบ้านผมประมาณสองซอย เออ บ้านผมอยู่ติดวัดนะครับ ขอบอก มีแค่คลองเล็กๆกั้นแค่นั้นเอง
“เออ เสร็จแล้ว”
“แหม นั่งเหม่อเชียวนะ คิดอะไรอยู่ อะไรกันวะ เพิ่งจะเปิดเทอมวันแรก เพื่อนก็ยังไม่ได้เจอ เหม่อไปไหนแล้วเนี่ย แล้วไอ้ทักล่ะ ยังไม่เด็จอีกเหรอ”
“คิดเรื่อยเปื่อยน่ะ มึงไปตะโกนเรียกมันหน่อยสิ ปกติมันไม่ช้านี่ แต่เปิดเทอมใหม่ขอมันหน่อยเถอะ อุ๊ย เสื้อใหม่เหรอวิว”
“แน่นอน วิวซะอย่างต้องใหม่ทั้งตัว อะไรยะ สิวขึ้นอีกแล้วเหรอมึง หมกมุ่นป่ะเนี่ย”
“บ้าเหรอ ไม่เข้าใจเหมือนกัน ทำไมมันมาขึ้นได้ขึ้นดีนะหน้ากูเนี่ย ทำไมมันไม่ไปขึ้นหน้ามึงบ้างนะ”
“อย่ามา อะไรสิว ไม่เคยรู้จัก”
แหมนะ ดูมันครับให้มีก่อนเถอะจะรู้สึก แต่ก็นะเพื่อนผมแต่ละคนหน้าเกลี้ยงๆกันทั้งนั้น โว้ย อะไรเนี่ยแล้วผมล่ะ แกะดำสินะที่เขาเรียกกัน หุ่นขอเพื่อนแต่ละคนนะ ไม่อยากจะบอก หุ่นดี เพรียวลมกันทั้งนั้น แล้วผมล่ะ โอ๊ยๆ ยิ่งคิดยิ่งแสลงในใจ
“ไอ้ทักๆ เสร็จยังวะ”
ไอ้ทักเพื่อนผมเองล่ะครับ บ้านอยู่ตรงข้ามกับผมเอง โตมาด้วยกัน ไอ้ทักมันตัวสูงๆผอมๆ ฮึ ผอมกันเข้าไปพวกขาดสารอาหาร หน้าตามันออกเข้มๆ ผิวเหลืองๆแดงๆ แต่เวลาโดนแดดก็ดำเหมือนผมนี่ล่ะ
“เออๆ เสร็จแล้ว”
“โอ้พระเจ้า คุณชาย อะไรเมื่อวานทำไมไม่หล่อเท่าวันนี้วะ”
อีวิวมันร้องขึ้นครับ ก็แหมนะ ไอ้เพื่อนรักมันไปตัดผมมาใหม่เกรียนซะ รองเท้าใหม่แต่เสื้อผ้านักเรียนก็ยังชุดเดิมอยู่ ไอ้นี่มันเล่นบาสฯครับ ทำไมผมไม่เล่นด้วยนะ เอาสักอย่างจะได้ผอมๆเหมือนเพื่อนเขา ฮึ
“คิดถึงเพื่อนๆเนอะมึง ไม่รู้จะเป็นไงกันบ้าง มีเรื่องเมาท์เยอะแยะไปหมด”
“คิดถึงอีแจงเนอะแก ป่านนี้จะมาหรือยังไม่รู้”
“คงยังหรอกมึง อีนั่นมันนั่งรถสองแถวมานี่ เออ แกมาขับหน่อย ไอ้ทักมึงไปขับรถไอ้ฮิ้นท์ไป”
เราไปโรงเรียนด้วยกันครับขับรถเครื่องไป รถบ้านผมก็มีนะบ้านไอ้ทักก็มีรถแต่มันไม่ชอบใช้รถบ้านมันไม่รู้ทำไม มันบอกว่ามันชอบรถผมมากกว่า ผมก็ชอบรถผมนะ แต่อีวิวมันบอกว่าใหญ่ไป ก็นะ ยามาฮ่าสีขาวคันเบ้อเร่อของพี่ชายผมเอง มันเป็นตำรวจอยู่กรุงเทพฯล่ะครับ อ้อ ลืมบอกบ้านผมทำนากับทำสวนมะม่วงนะ นาพ่อเป็นคนทำ แม่เป็นคนดูสวน สงสัยล่ะสิ ที่บ้านเราทำนาปรังครับ ส่วนสวนมะม่วงแม่ก็ปลูกชมพู่แซม ส่วนผมไปนากับพ่อบ้างล่ะครับ แต่ไม่ได้ทำอะไรมาก เพราะการทำนาสมัยนี้เขาทันสมัยกว่าสมัยก่อนมาก ที่บ้านผมมีรถไถนาสองคัน ส่วนรถเกี่ยวข้าวบ้านอีวิวมันมีครับ ที่นี่ส่วนมากเขาจะทำนากันและทำสวนคละกันไป แต่รู้ไหมว่าลูกชาวนาที่นี่ไม่มีคนหน้าตาขี้เหร่อย่างผมหรอกนะ ฮือๆ แอบน้อยใจ หน้าตาแต่ละคนนี่ก็เหมือนกับเด็กสมัยใหม่ในเมือง เว้นแต่สีผิวอาจจะไม่ได้ขาวก็เท่านั้นเอง ส่วนผมก็อย่างที่เล่าเบื้องต้น
“ว้าย ไอ้ฮิ้นท์ ขับดีๆหน่อยสิ กระโปรงชั้นจะเปิด”
“แล้วมึงไม่ได้ใส่กางเกงในมาเหรอวะ ร้องซะ”
“ใส่สิยะ จะบ้าเหรอ เดี๋ยวใครเห็นกูเสียหายนะยะ”
“ไม่ใช่จะเป็นกรรมของคนเห็นหรอกเหรอมึง ฮ่าๆ”
“ไอ้บ้า ขับดีๆ”
ถนนเข้าหมู่บ้านนี่ก็นะ ผมว่ามันเท่ากับถนนคนเดินในกรุงเทพฯได้ล่ะมั้งครับ ทำท่าเอาสีมาทาตรงกลางว่าให้รถสองคนแล่นผ่านกันได้ แต่ไม่นะ รถคันเดียวก็เต็มถนนแล้ว อีกอย่างวกวนมาก ถ้าคนไม่ชินทางนี่คงชนกันระนาว เออ อีกอย่างที่ผมกับเพื่อนๆพูดกูๆมึงๆนี่เป็นปกติกันนะครับ ไม่ได้หยาบคายนะ ตามประสาของเด็กบ้านนอก เกี่ยวหรือเปล่าไม่รู้แต่ใครฟังแรกๆอาจจะขัดหูบ้าง แต่ฟังบ่อยๆเดี๋ยวก็ชินเองล่ะผมว่านะ อิอิ แต่สำหรับผม ผมว่ามันจริงใจดีนะ กูก็กูไปเลย ไม่ต้องมาชั้น เธอ มึงก็มึงเต็มๆหน้านี่ล่ะคนถูกเรียกมันจะได้ไม่หันไปหาคนอื่น เพราะว่าเรียก มึงนั่นล่ะ อิอิ
“วี๊ด วิ๊ว ไปโรงเรียนแล้วเหรอจ๊ะ คนสวย”
พวกไอ้นัทปากมอมครับ บ้านมันอยู่ตรงหน้าหมู่บ้าน คือไม่รู้ว่าจะเรียกว่าอะไรนะ บ้านผมเรียกอีกหมู่บ้านหนึ่งมีวัด แต่ก็มีอีกหมู่บ้านอยู่ติดกันมีวัดอีกที่ ทั้งที่หมู่บ้านมันติดกันนะ ผมงงเหมือนกัน แต่มันคงใหญ่เลยแบ่งกันแบบนี้ ไอ้นัทกับไอ้แจ็คบ้านมันอยู่หมู่บ้านก่อนเข้าในตลาดครับ เวลาไปโรงเรียนไปตลาด หรือไปโรงพยาบาล หรือไปอะไรก็แล้วแต่ในตัวอำเภอต้องผ่านบ้านมันล่ะครับ
“ไปทำนามั้ง ไอ้แว้น”
อีวิวครับ เห็นมันสวยๆแบบนี้ ปากก็ไม่น้อยนะ มันชอบเรียกตัวมันเองว่ามันเปรี้ยว ยังไงน่ะเหรอ
“ตามๆ ไอ้แจ็ค คิดถึงน้องวิวมาก ปิดเทอมไม่เจอตั้งนาน”
“ใครน้องมึง กูน่ะรุ่นแม่มึงนะไอ้นัท”
“โอ๊ย โดนใจ ด่าอีกสิคร้าบน้องวิว พี่นัทชอบ”
“ไอ้ควายโรคจิต ขับเร็วๆหน่อยสิมึง รำคาญ”
มันสั่งครับ ผมนี่แอบขำอยู่ ตลกดีนะเวลามันด่าไอ้นัทกับไอ้แจ๊ค ปิดเทอมไปก็เจอกันเกือบทุกวันนั่นล่ะครับ ไอ้สองตัวนี่มันจะคอยไปขับรถโฉบหน้าบ้านผมตลอด เพราะอีวิวมันชอบมานั่งเล่นที่บ้านของผม มันบอกว่าเย็นดี ไอ้ทักฉิวไปโน่นแล้ว ขับคนเดียวสบายใจเลยนะ แหมเพื่อนๆโดนหมาบ้านไล่เห่าอยู่ไม่สนใจ
“สวยขึ้นป่าวจ๊ะเนี่ย อะไรกันไม่เจอแค่ไม่กี่วันสวยเตะตาเชียว”
มันสองตัวขับรถมาเทียบรถผมล่ะครับ ก็อย่างที่บอกว่าถนนมันไม่เป็นใจครับ ผมขับเร็วไม่ได้ กลัวชนเหมือนกันเพราะเวลามันจะโค้งนี่มันไม่ได้มีป้ายบอกนะ ต้องอาศัยความเคยชินเอาเอง
“สวยอยู่แล้วย่ะ นี่พวกมึงจะขับมาเบียดหานรกอะไร ออกไปนะ”
“ระวังกระโปรงเปิดนะจ๊ะน้องวิว ขายิ่งขาวๆอยู่”
“ควายเอ้ย เปรี้ยง”
“เฮ้ยๆ ล้มๆ”
“ฮ่าๆๆ บอกแล้ว ใครน้องมึง กูน่ะแม่มึง จำไว้”
โหย มันทำยังไงน่ะเหรอครับ มันยกเท้าข้างหนึ่งขึ้นยันไปที่สีข้างรถของไอ้นัทตรงกลางระหว่างมันกับไอ้แจ๊คนั่นล่ะครับ รถเสียหลักเซๆไป ไอ้แจ๊คมันพยายามบังคับรถ แต่ผมก็อาศัยช่วงนี้ล่ะครับขับหนีมาได้
“มีอะไรกันวะ ขับช้าจังไอ้ฮิ้นท์”
พอถึงหน้าเซเว่นที่ตลาดไอ้ทักมันก็จอดรอครับ เอาหมวกกันน็อคขึ้นมาใส่เพราะตำรวจเขาตั้งด่านอยู่
“ก็พวกไอ้นัทปากหมาน่ะสิแก มันตาม”
“ฮ่าๆ มันก็ได้แค่เห่าล่ะน่า สนใจทำไม”
“ใช่สิไอ้ทัก มึงไม่ได้โดนนี่”
“เออ นั่นสิ ได้ข่าวว่าสงกรานต์ไปแดกเหล้ากับพวกมันมานี่มึงน่ะ”
ผมเองครับ ว่ามันแหมก็ปล่อยให้ผมกับอีวิวขึ้นท้ายรถกระบะกับหลานๆ รถพ่อผมเองล่ะครับ ส่วนไอ้ทักไปกินเหล้ากับพวกปากมอมนี่เสีย มันน่าโมโหนะ
“แหมนิดเดียว แค่วันเดียวเองน่า”
“ไม่รู้ล่ะ เลี้ยงน้ำหน่อยดิมึง”
ผมพยักหน้าให้มัน
“จะมากินอะไรตอนนี้ เดี๋ยวสายหรอก เร็วรีบไป”
“ไม่รู้โว้ย กูจะกิน จะเลี้ยงไม่เลี้ยง”
“นั่นดิ ทำมาเป็นคนดี เทอมที่แล้ว สายประจำนี่มึงน่ะ”
“โว้ย เสียตังค์แต่เช้าเลยกู”
“อย่าบ่นให้เร็ว”
ผมนั่งรอกับอีวิวอยู่ด้านนอกครับ ส่วนไอ้ทักทำหน้าตาเสียอารมณ์เข้าไปในเซเว่นแล้ว
“นี่มึง ไม่รู้ว่าฮัทมันจะหล่อขึ้นมากแค่ไหนนะ เห็นปิดเทอมมันกลับบ้านยายที่แพร่นี่”
ใจเต้นแรงขึ้นมาทันทีครับ แค่เอ่ยชื่อ คือเพื่อนผมมันรู้นะ ยกเว้นไอ้ทักมันไม่รู้เพราะผมไม่ได้บอก อีวิวกับอีแจงนี่รู้ดี แต่มันก็เชื่อใจได้เพราะมันไม่ปากโป้ง ผมจะปรึกษากับมันสองคนประจำล่ะครับ แต่ผลที่ได้ก็เป็นอีแอบอยู่นี่ไง แอบรักแอบชอบเขา เพราะผมไม่มั่นใจเลย กลัวว่าเขาจะเมิน เมินแน่ๆล่ะ ก็อวบๆ หน้าปรุๆอย่างผมเนี่ยใครเขาจะชายตามาแล
“นั่นสิ อยากเจอจัง”
“แหมพูดถึงไอ้นี่ขึ้นมาหน้าแดงเชียวนะมึง เอ๊ะ แต่ก็ไม่แดงหรอกนะ เพราะหน้าแกดำ”
“อีวิว”
ผมแว้ดเสียงขึ้นครับ ส่วนนังเพื่อนรักมันหัวเราะชอบใจ
“มีอะไรกัน”
“จิ๊ เอามาน้ำน่ะ มึงไม่ต้องรู้หรอก”
ผมคว้าแก้วน้ำในมือของไอ้ทักมาครับแก้เขิน ส่วนมันก็ทำหน้าอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันที
“แทนที่จะไปกินชาร้านเดิมนะ จะได้กินปาท่องโก๋ด้วย มากินอะไรน้ำอัดลมแต่เช้า”
“อ้าว แล้วเมื่อกี๊ก็เร่งๆให้ซื้ออะไรวะ”
นังวิวมันคุยกับไอ้ทักล่ะครับ สองคนมัน ส่วนผมดูดน้ำอยู่ ให้น้ำเย็นๆมันลดความเขินลงได้บ้าง ไม่รู้สิตอนแรกผมคิดว่ามันเป็นแค่ความชอบนะ แต่เอาไปเอามาทำไมทุกครั้งที่แค่เอ่ยชื่อเขาผมก็อยู่ไม่ได้แล้ว ใจมันเต้นเหมือนจะหลุดออกมาจากอก เวอร์ไปไหม แต่มันจริงๆนะ ผมรู้สึกว่าประหม่าทำอะไรไม่ถูกเลยนะ แค่คิดเอง ถ้าเจอตัวเป็นๆเหมือนตอนก่อนเปิดเทอมนี่ผมจะทำท่ายังไงนะ แต่ว่าไปแล้วช่วงเปิดเทอมที่ผ่านมาผมก็ไม่ได้เป็นหนักขนาดนี้นะ คงเพราะเราห่างกัน ผมเลยคิดถึง ใช่ไหม
“กูล่ะชอบจริงๆเลยโรงเรียนเราเนี่ย คิดถึงจัง”
พอเข้ารั้วโรงเรียนอีวิวมันก็พูดขึ้นล่ะครับ โรงเรียนประจำอำเภอ ไม่ใหญ่มากแต่ผมก็รู้สึกเช่นเดียวกับอีวิวมันล่ะครับ มีความสุขทุกครั้งที่ได้ก้าวเข้ามา ตึกเรียนสี่ชั้นตั้งขวางอยู่ข้างหน้า ผมเลี้ยวรถไปจอดที่โรงรถครับ เด็กนักเรียนกำลังเดินเรียงรายกันเข้ามา นักเรียนใหม่ชั้น ม ๑ กับ ม ๔ บางคนคุ้นตา บางคนไม่เคยเห็นมาก่อน แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น เพราะใจของผมมันกำลังมองหาใครบางคนอยู่ ใครบางคนที่ไม่ได้เจอกันเสียนาน คิดถึงเหลือเกิน
“อีแจง”
“ไอ้ฮิ้นท์ อีวิว”
เสียงนังแจงครับ วิ่งมาโน่นแล้ว มันมาถึงก่อนพวกผมอีกนะทั้งที่บ้านมันอยู่ไกล จะให้บรรยายไหมว่าอีแจงหน้าตามันเป็นยังไง หน้ามันเหมือนคนทางใต้ครับ คมเข้มไม่ดำนะ ผิวออกสีน้ำผึ้ง สวยนะผมว่าสวยกว่านังวิวอีกสูงโปร่ง ฮึ เกลียดจริงๆเลยคำนี้ เอวเป็นเอว ขาเรียว โว้ย ไม่เอาแล้ว
“อะไรไอ้ฮิ้นท์ตอนสงกรานต์สิวไม่เห็นเยอะเท่านี้เลย มึงเพาะสิวขายเหรอเนี่ย ฮ่าๆ”
ดูมันครับ หนอยแน่
“อีนี่ว่ามัน มันยิ่งกลุ้มๆอยู่ อิอิ จริงไหมจ๊ะ ฮินท์”
“พอกันล่ะมึงสองตัว ไม่หน้าเนียนบ้างให้มันรู้ไปนะ”
“ว้าย งอน มีงอนๆ โอ๋ คิดถึงมึงจัง อยากกินน้ำปลาหวานฝีมือแม่แจ่มอีกจังอ่ะ”
“อยากกินก็ไปที่บ้านสิมึง ใครดึงขามึงไว้เหรอ”
“ไปแน่ แต่ขอพ่อก่อน มึงเป็นไงวิว ไอ้คิมถึงไหนแล้ว”
“เฮ้ยแจง ดำลงป่ะมึง ฮ่าๆๆ”
“ไอ้ทักครับ มันเดินมาทีหลังเพราะเพื่อนๆมันเยอะ เหมือนเซเล็ปแบบนั้นล่ะ ทักทายคนนั้นคนนี้ มันหล่อนี่นะ ใครๆก็ชอบ แถมยังมนุษย์สัมพันธ์ดีเลิศอีก ฮึ
“ใครดำ ปากหมาแต่เช้านะไอ้ทัก เขาเรียกผิวสีน้ำผึ้งโว้ย ตาต่ำ”
“แรง ฮ่าๆๆ”
“น้ำผึ้งไหม้เหรอจ๊ะแจง อิอิ”
“หนอยอีวิว”
“นี่ๆพวกมึง อย่าด่ากันได้ไหมวะ กูหนวกหู”
“ว้าย คุณชาย มายังไงเนี่ย แหมอย่ามากระแดะ มึงๆ เราไปด่ากันตรงโน้นดีกว่า กูอยากจะด่ามึงมากเลยอีวิว”
“กูก็อยากจะด่ามึงอีแจง ไม่เคยด่าใครได้สะใจเท่ามึงเลย ไอ้ทักมาด้วย มาให้ด่าหน่อย”
นี่ล่ะครับเพื่อนผม หน้าตาพวกมันนี่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับมารยาทหรือกริยาท่าทางเลยนะ ปากแต่ละคนนี่อย่าให้มันด่าเชียว ส่วนไอ้ทักด่าไม่เก่งหรอกครับ แต่เข้าไปให้พวกมันรุมด่า แล้วก็นั่งหัวเราะ มันไม่โกรธนะ มันบอกว่าสนุกดี ประหลาดเสียจริง ผมนั่งอยู่คนเดียวตรงม้านั่งใต้ร่มพฤกษชาติใกล้ๆเสาธงนั่นล่ะครับ คอยมองหาใครคนหนึ่ง น่าเสียดายนะที่เราอยู่กันคนละห้อง ถ้าได้เรียนห้องเดียวกันผมคงจะมีความสุขมากกว่านี้แน่ๆ เพราะว่าผมคงจะได้เฝ้ามองเขาไปทุกเวลาทุกนาที แค่นี้ก็มีความสุขมากแล้วครับ ผมนั่งหันหน้าออกไปทางประตูทางเข้าของโรงเรียน มองทุกคนที่เดินผ่านเข้ามาคนเหล่านั้นไม่ได้มีความหมายอะไรหรอกครับ เพราะผมเฝ้ารออยู่คนเดียว นั่นไง มาแล้วๆ แค่นี้ใจผมก็เต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว รู้สึกเขินอายขึ้นมาทันทีทั้งที่แค่เห็นเขาขับรถเครื่องเข้ามา ทรงผมใหม่ ชุดนักเรียนชุดเดิม กระเป๋าเดิม ใส่ถุงเท้าคนละข้างเหมือนเดิมที่ว่าคนละข้างเหมือนมันไม่ใช่ยี่ห้อเดียวกันนะครับแต่คงไม่มีใครสังเกต น่ามองที่สุดในโลกเลย ฮัทของฮิ้นท์ ใบหน้าดูสดใสขึ้นนะ ไปทำอะไรมานะตอนปิดเทอม คิดถึงจังเลย รู้ไหมว่าคิดถึง

เขียนโดย อิ๊กกี้

มุมิมุมิ .....อิอิ ติชมกันได้น้า เขียนแนวนี้ตลกดี อิอิขอบคุณนะคร้าบที่แวะเข้ามาอ่าน

[Goodfellas]

ตามมาเจิมติดๆแต่มิทัน 

อิอิ 

[na_near]

มายินดีกลับเรื่องใหม่ค่ะ   ติดไว้ก่อนนะเด๋วมาอ่าน

ปล.อิ๊กกี้กลับมาแล้วคิดถึงอิ๊กกี้จัง

[eiky]

B1
ถ้าใครไม่มาเป็นผมก็คงไม่เข้าใจว่า  การที่มีคนมารุมรักและให้ความสนใจมากๆจนเกินไปนั้นมันไม่ใช่เรื่องสนุกเลยสักนิด 

         ฟังๆดูอาจจะดูเหมือนกับว่าผมนี่อวดตัวรึป่าว   หล่อนักรึไงถึงมีแต่คนมารุมรักรุมชอบ   หึๆ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับผมแค่อยากบอกให้รู้ว่ามีแต่คนมาชอบผมจริงๆนะ

         อาจเพราะการที่ผมถูกยกให้อยู่ในตำแหน่งดาวเด่นของโรงเรียนเคียงคู่กับ"แหวน"สาวสายดาวโรงเรียนผู้เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของผมมั๊ง   ผมเลยยิ่งเป็นจุดสนใจมากขึ้นและอาจเป็นเพราะว่ากลุ่มเพื่อนสนิทของผมมันก็ชอบทำตัวไฮโซประดุจเซเล็บดังๆอยู่แล้วด้วย  เพราะพวกมันถือว่าบ้านรวยกัน

         ดังนั้นทุกวันนี้ผมเลยกลายเป็นดาวเด่นที่มีแต่สาวๆทั้งรุ่นน้องและรุ่นเดียวกันหมายปอง  ซึ่งก็เช่นเดียวกับแหวนที่มีแต่หนุ่มๆหมายปองเหมือนกัน  แต่ใครจะรู้ว่าที่จริงผมเบื่ออะไรอย่างนี้มากๆ  มันเหมือนกับเราไม่เป็นส่วนตัวเพราะมักจะมีคนมาเดินตามกลุ่มพวกผมตลอด  บางทีก็มีการเอาของอะไรต่อมิอะไรมาให้ยังกะว่าผมเป็นดารา   ทั้งๆที่ก็ไม่ได้ไปรู้จักพวกนี้เค้าเลยครับ

         อ้อ... ต้องขอแนะนำตัวหน่อย  ผมชื่อ " ฮัท " ครับ  แต่ไม่ได้แปลว่ากระท่อมหรอก   แค่เพราะตอนแม่ท้องผมใกล้คลอดท่านจะจามบ่อยมากไม่มีสาเหตุ  และมักจะจามไม่ค่อยออกได้แต่สูดหายใจเข้าดังฮัดๆอยู่  พ่อผมเลยเอามาตั้งเป็นชื่อผมซะเลย  ดูไม่ค่อยสมเหตุยังไงไม่รู้แฮะ

         ทว่าแม่ผมก็ตายจากไปซะก่อนตอนที่คลอดผมแหละครับซึ่งผมเองก็ยังเสียใจเรื่องนี้มากๆ   เลยเหลือแค่พ่อผมกับอาวดีน้องสาวของพ่อเท่านั้นที่เลี้ยงผมมา

         แต่ก็เอาเหอะครับ  การที่ผมผ่านร้อนผ่านหนาวมาได้เป็นปีที่สิบเจ็ดนี่ก็ถือว่าโอเคล่ะ  ปีนี้ผมก็ม.5ใกล้จะเข้าสู่ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิตที่เราต้องเลือกเรียนต่อซะที   ไม่สิ... ผมคงไม่ได้เป็นคนเลือกหรอก  โน่นเลยพ่อผมตะหากที่เลือกไว้ให้ผมทุกอย่างแล้วว่าจะให้ผมเรียนเศรษฐศาสตร์จะได้จบออกมาสืบทอดกิจการของพ่อต่อ

         " ฮัท... เสร็จรึยัง  รีบๆไปกันเร็ว"  เสียงแหวนครับ ตะโกนเรียกผมอยู่ที่หน้าบ้าน

         " มาแล้วๆ"  ผมลงบันไดบ้านไปสตาร์ทฟีโน่แต่งคันเก่งของผมออกไปหน้าบ้าน

         " ช้าจังเลย  รีบไปกันเร็วๆเหอะ"  คุณเธอบอกแล้วก็ขึ้นนั่งซ้อนท้ายผมอย่างรู้หน้าที่  ผมเลยขับออกไป

         " แหม... รู้สึกวันนี้จะสดใสร่าเริงดุจนกน้อยในยามเช้าเลยนะจ๊ะสาวสวย"  ผมแกล้งหันไปแซวทีนึง

         " บ้า... ฮัทอ่ะ  ก็วันนี้อ่ะเปิดเทอมวันแรกมันก็ต้องร่าเริงไว้สิ  นี่เราก็ได้ขึ้นม.5กันแล้วนะ  มีอะไรน่าสนุกรออยู่เพียบเลยแน่ๆ"

         " ไอ้อะไรสนุกเนี่ย  เช่นอะไรเหรอ"  เออ... นั่นดิ  ผมก็สงสัยไงว่ามันมีอะไรสนุกเหรอวะ ไอ้การได้ขึ้นม.5 เนี่ย

         " ก็ต่อไปนี้น่ะ  เราจะได้ทำอะไรในฐานะรุ่นพี่เต็มตัวขึ้นอีกไง  อย่างเนี่ยพี่อ้อประธานชมรมเชียร์เค้าก็จะให้แหวนเป็นรองประธานแล้วนะ"

         " โธ่... เราก็นึกว่าอะไร  สรุปว่าดีใจเรื่องนี้ว่างั้น"

         " แหม... ก็มันน่าดีใจนี่นา  แล้วที่สำคัญปีนี้แหวนก็มีสิทธิ์คัดตัวเป็นดรัมเมเยอร์ของโรงเรียนแล้วด้วย"  ผมฟังแหวนบอกแล้วก็คิดว่าถ้าหันไปผมคงมองเห็นเธอกำลังเอามือประสานแล้วทำตาวิ้งๆปิ๊งๆเหมือนคนฝันหวานในการ์ตูนอยู่มั๊ง

         " โห... แหวน  นี่กะจะเกิดคนเดียวเลยเหรอ  แบ่งๆคนอื่นเค้าเกิดมั่งเห๊อะ  ฮ่าๆ  ลีดฯก็จะเป็น  ดรัมเมเยอร์ก็จะเป็นอ่ะ"  ผมเบรคคุณเธออีกทีครับ  ชอบแกล้งคนฝันหวาน  อิอิ

         " เอ๊ะ... ฮัทนี่  ก็มันเป็นความฝันของแหวนนี่นา"  แหวนบอกน้ำเสียงไม่พอใจผมละ

         ก็จริงครับ  ตั้งแต่เด็กๆแหวนจะชอบมากๆทั้งเรื่องการเป็นลีดเดอร์และการเป็นดรัมเมเยอร์นั่นเลย  ถึงขนาดว่าไปดูและจำท่าของลีดเดอร์ที่โรงเรียนตอนนั้นได้ทุกท่าทุกเพลงจนเอามาเต้นตามได้ไม่ผิดเพี้ยน   ส่วนดรัมเมเยอร์นี่ก็เหมือนกัน  แหวนฝึกโยนคฑามาตั้งแต่เราอยู่ป.3   คิดดูครับ  เด็กที่เรียนแค่ป.3ก็อยากเป็นดรัมเมเยอร์ซะขนาดนี้แล้ว

         ยังขำตอนที่แหวนเอาไม้ไผ่มาโยนเป็นคฑาตอนนั้น   หลบกันสนุกไปเลย  เกือบตกมาโดนหัวกันตั้งหลายครั้ง  ไม้ไปค้างบนหลังคาบ้านก็ตั้งหลายอันแต่เธอก็ไม่เคยเลิกพยายามเลยครับ  มุ่งมั่นซะจริงๆ

         " ในเมื่อแหวนฝันไว้แบบนี้ถ้าใครเค้าจะยังไงก็ช่างเค้าสิ  คนอย่างแหวน แววมณีถ้าตั้งใจอะไรแล้วต้องทำให้ได้  ใครจะยังไงก็ไม่สนทั้งนั้นแหละ"

         " โห... แหวน  พูดยังงี้มันเรยาชัดๆอ่ะ  ทำทุกอย่างให้ได้ครอบครองเนี่ย  จะไม่ยอม  จะไม่แพ้  จะไม่แคร์ใครก็ตาม... ฮ่าๆๆ"  ผมแกล้งร้องเพลงละครเรื่องนี้ล้อแหวนไปจนได้เรื่อง

         " เอ๊ะ  ฮัทนี่  ว่าแหวนเหรอ  นี่ๆ"  ปากว่าปั๊บก็มือถึงทันทีครับ  ซัดหลังผมมาอีกสามป้าบใหญ่ๆอ่ะ  รถแกว่งเลยว่ะ

         " เฮ้ย...ย  จะบ้าเหรอแหวน  ตีมาได้ขับรถอยู่นะ  เดี๋ยวก็ได้ลงไปนอนเล่นกันข้างทางหรอก" 

         " ก็เรื่องอะไรมาว่าแหวนเป็นเรยาล่ะ  แหวนไม่ได้ร้ายยังงั้นนะ"  เออ... ไม่ร้ายเลยจ้า  แม่คู้ณ

         " เออๆ  ไม่ร้ายก็ไม่ร้าย"  ยอมแพ้เลยว่ะ  เฮ้อ...

         ขับต่อไปสักพักก็ถึงโรงเรียนอ่ะครับ  เกือบได้ไปนอนข้างทางกันแล้วมั๊ยล่ะ  ผมขับรถไปจอดตรงที่ประจำของผมเลยได้เห็นรถของไอ้ป่านกับไอ้วินเพื่อนซี้ร่วมก๊วนผมมันจอดอยู่แล้ว นี่มันสองคนนึกไงแหกตามากันแต่เช้าวะ  ทุกทีนี่กว่าจะโผล่กันมาก็เกือบเข้าแถวทุกทีนี่หว่า

         พอเดินขึ้นตึกเรียนไปก็มีคนนั้นคนนี้ทักผมกันเยอะว่ะ  แต่โทษทีที่หลายๆคนผมไม่รู้จักเค้าเลย  นี่แสดงว่าผมก็ยังคงฮอทเป็นที่รู้จักอยู่อีกเหรอวะ  จนมานึกๆดูก็เกรงใจเค้าอ่ะ  ทุกคนรู้จักเราแต่เราดิไม่รู้จักเค้าเลย

         " อุ๊ย... พี่ฮัท  ว้ายๆๆ พวกเราพี่ฮัทมาแล้ว"  นั่นไงครับอีกกลุ่มเบ้อเร่อ  สงสัยจะรุ่นน้องม.3มั๊ง  ทั้งสาวแท้และเทียมเลยอ่ะ  เหอะๆ

         " อ๊าย... พี่ฮัท  ทรงผมใหม่หล่อมากเลยค่า"

         " พี่ฮัทเท่จังเลยกับทรงนี้  ลุคใหม่เลยเนี่ย"

         " อุ๊ย... ดูๆรู้สึกว่าพี่ฮัทผิวคล้ำขึ้นแต่เท่จังเลยค่ะ  ดาร์ค ทอลแอนด์แฮนซั่มของแท้"  และอีกมากมายซึ่งผมก็ได้แต่ยืนยิ้มๆเพราะตอบโต้อะไรไม่ทันเลยอ่ะ  รัวกันเป็นปืนกลเลย  แต่อยู่ๆแหวนก็ยืนเบียดชิดข้างผมแล้วก็กอดแขนผมไว้

         " โทษนะคะน้องๆ  ขอทางให้พี่สองคนด้วยค่ะ  ไปกันเหอะ  ฮัท"  แหวนบอกแล้วก็ดึงผมเดินเชิ่ดๆแหวกกลางวงของน้องๆเค้าไปท่ามกลางสายตาที่... เหอๆ  สายตาที่ดูจะหมั่นไส้ของทุกคน  พอผมเหลียวหลังไปก็เห็นน้องๆกำลังซุบซิบแล้วมองตามมาอย่างไม่พอใจอ่ะครับ

         " น่าเบื่อพวกนี้จริงๆเลย  เป็นแค่เด็กม.3มาทำตัวแก่แดดแก่ลมเข้าหาผู้ชายจนออกนอกหน้ายังงี้" 

         " อ้าว... ไปว่าเค้าซะเสียเลย  เด็กพวกนั้นเค้าก็คงแค่ชอบเราเฉยๆล่ะน่า  ช่างเค้าเหอะ"

         " ยังไงก็น่าจะเจียมตัวไว้มั่ง  ใครๆเค้าก็รู้ว่าฮัทน่ะมีเจ้าของแล้วคือเรานะ"

         " ฮะๆ  เราเนี่ยนะ  ไม่เห็นจะจำได้เลยว่าแหวนกับเราไปเป็นของกันและกันตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ"

         " อ๊าย... ฮัทนี่  บ้าเหรอ  พูดจาน่าเกลียดอ่ะ"  ฟาดป้าบมาที่ไหล่ผมอีก 

         " ก็มันจริงนี่นา  ฮะๆๆ" 

         ก็คงแปลกใจกันนะครับว่าตกลงแหวนนี่เป็นอะไรกับผมกันแน่  หึๆ  สำหรับผมแล้วเธอเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของผมเพราะเราสองคนรู้จักกันมาตั้งแต่ยังเด็กๆ  เรียกว่าเห็นกันมาตั้งแต่จำความได้เพราะบ้านผมกับแหวนอยู่ติดกัน  ส่วนพ่อผมกับพ่อแหวนก็เป็นเพื่อนซี้เรียนมาด้วยกันแถมปัจจุบันพ่อผมกับพ่อแหวนยังเป็นหุ้นส่วนในธุรกิจค้าขายด้วยกันอีกด้วย

         แน่นอนว่าพ่อผมกับพ่อแหวนหมั้นหมายผมกับแหวนเอาไว้แล้วเรียบร้อย   และคงเพราะเหตุนี้แหละที่แหวนก็ฝังหัวว่ามีผมเป็นแฟนและว่าที่สามีในอนาคต  และเธอก็ยังคงเชื่ออย่างนั้นมาตลอดแม้ว่าผมจะบอกไปไม่รู้กี่ทีแล้วว่าอย่าไปคิดแบบนั้น  อนาคตวันข้างหน้าเราจะไปรู้มันได้ยังไง  สักวันอาจจะได้เจอคนดีกว่าผมเยอะแยะก็ได้  ทำไมจะต้องมายึดติดอยู่กับผมคนเดียว  แต่เธอก็ไม่เคยฟังหรอก

         ส่วนตัวผมน่ะเหรอ  ก็ปลงซะแล้วครับที่ต้องเดินตามพ่อไปอย่างนี้เพราะผมไม่เคยขัดใจพ่อได้สักที  เคยมีครั้งนึงที่ผมไม่ยอมเชื่อพ่อ  ผลก็คือ  พ่ออาละวาดไปใหญ่โตจนคนที่หนักใจที่สุดน่ะ  ก็คืออาวดีแหละครับซึ่งผมสงสารแกจริงๆ

         เลยถือซะว่าอะไรที่ตามใจพ่อได้ผมก็จะทำแม้แต่เรื่องเรียนนี่ก็เหอะ  ใจจริงผมอยากเรียนต่อด้านศิลปะจะตายอยู่แล้วครับ  ผมอยากวาดรูปและอยากทำงานศิลปะอื่นๆอย่างถ่ายภาพ  เพราะตอนนี้ผมก็มีงานอดิเรกเป็นการวาดรูปนี่แหละ

         " เฮ้ย... ไอ้ฮัท  มึงมาอยู่นี่เอง  ไงวะ  แหม... เกาะแขนกันแจเชียวนะ  กลัวเค้าไม่รู้เหรอวะว่าเป็นแฟนกันน่ะ"  นี่ไอ้ป่านครับ  เพื่อนซี้ผม

         " ไอ่ห่า... ไม่ใช่ยังงั้นเว้ย  แล้วนี่ทำไมมึงมาคนเดียวเนี่ย  ไอ้วินอ่ะ"  ผมถามถึงเพื่อนซี้อีกคน  กลุ่มเราก็มีกันอยู่แค่นี้ครับ  แต่อย่างที่บอก  พวกมันจะชอบทำตัวให้เด่นๆประหนึ่งเซเล็บไปยังงั้นเอง  ถือว่าบ้านรวยอ่ะนะ

         " มันไปห้องน้ำว่ะ  เอ้อ... นั่น  มาละ"  ไอ้ป่านหันไปไอ้วินก็วิ่งเข้ามาพอดีครับ  มันก็มาทักทายผมตามประสา   
         
         " ไงวะมึง  ปิดเทอมนี่มึงไปไหนมามั่ง  ได้ข่าวว่าเข้าไปกรุงเทพฯมาเหรอวะ" 

         " เออว่ะ  กูไปอยู่บ้านลุงไกรเค้าเพราะพ่อกูให้กูไปซ้อมบอลกับชมรมอะไรของแกที่กรุงเทพฯว่ะ"

         " แล้วเป็นไงมั่งวะ  กูก็นึกว่ามึงจะได้สาวกรุงเทพกลับมาบ้านซะแล้ว  ฮ่าๆๆ  โอ๊ยยย...ย"  ไอ้วินพูดๆอยู่ก็ร้องเสียงหลงครับ   จะใครซะอีกก็ฝ่ามืออรหันต์ของแหวนอ่ะดิ

         " นี่..... เป็นไง  ฮัทเป็นแฟนชั้นนะ  แกจะมาทำพูดเป็นเชิงชี้โพรงให้กระรอกเหรอ  นี่แน่.... "  ซัดลงไปอีกหลายป้าบครับ  ไอ้วินมันเลยเอามือมากัน

         " โอ๊ย.... ยอมแล้วๆ  ไรว้า  พูดเล่นๆแค่นี้"

         " พูดเล่นก็ไม่ได้  ไม่ใช่ของจะมาพูดเล่น" 

         " จ้าๆ ไม่พูดแล้ว  กลัวแล้วคร้าบแม่"  ไอ้วินพูดล้อๆแล้วมันก็วิ่งหนีมาแอบหลังผมอีก  แหวนก็ตามมาจะตีมันเป็นพัลวันอยู่อย่างนั้นผมก็ยืนหัวเราะมัน   สักพักมันก็วิ่งหนีไปโดยที่แหวนไล่ตามไปติดๆ

         " แหวนแม่ง  ปากว่ามือถึงจังว่ะ  เอ้อ... แล้วตกลงพ่อมึงนี่ท่าทางเค้าจะเอาจริงเรื่องที่จะให้มึงเข้าสโมสรของจังหวัดแล้วใช่ป่ะ  ดูเค้าหมายมั่นปั้นมือกะมึงน่าดูถึงขนาดส่งไปฟิตซ้อมถึงกรุงเทพฯเลยอ่ะ"  ไอ้ป่านถามผมครับ  ผมก็ถอนหายใจอย่างเซ็งๆ

         " ก็คงยังงั้นว่ะ  เบื่อเหมือนกันนะเว้ย  ไอ้เล่นบอลอ่ะกูเล่นได้ก็จริงแต่มันก็แค่งานอดิเรกว่ะ  กูไม่ได้ชอบมันเป็นชีวิตขนาดนั้น   แต่พ่อกูดิเค้าคงอยากให้กูเหมือนเค้าทุกอย่างว่ะ" 

         ก็ขอเล่าย้อนกลับไปหน่อยนะครับ   เมื่อก่อนนี้พ่อผมเนี่ยเป็นดาวซัลโวศูนย์หน้าของสโมสรประจำจังหวัดเลยนะครับ  ตอนนั้นพ่อเก่งมากๆใครๆก็คาดหวังในตัวพ่อผมกันทั้งนั้นว่าพ่ออาจจะอนาคตไกลไปถึงทีมชาติก็ได้

         แต่แล้วมันก็เหมือนหนังเกาหลีเรื่องนึงมั๊ง  จู่ๆวันนึงพ่อผมก็ประสบอุบัติเหตุรถมาชนมอเตอร์ไซค์ที่พ่อผมขี่จนพ่อเข้าโรงพยาบาลเป็นเดือนๆ   และก็ได้รับข่าวร้ายในที่สุดว่าพ่อคงไม่สามารถเตะบอลได้เหมือนเดิมอีกแล้วเพราะเอ็นที่หัวเข่าไม่สามารถรับแรงกระแทกจากการเล่นกีฬาได้อีก  ซึ่งนั่นก็หมายความว่าเป็นจุดจบความฝันอันสวยงามที่จะเป็นนักบอลทีมชาติของพ่อนั่นเอง

         ทุกวันนี้พ่อทำได้แค่วิ่งจ๊อกกิ้งเหยาะๆช้าๆและไม่สามารถวิ่งเร็วหรือกลับไปเล่นกีฬาโดยเฉพาะฟุตบอลได้อีก   ฝันของพ่อก็เลยมลายหายไปตั้งแต่นั้นมาซึ่งผมสงสารพ่อจริงๆ

         แม้หมอจะเคยบอกว่าที่พ่อกลับมาเดินได้เป็นปกติแบบนี้ก็นับว่าปาฏิหาริย์มากแล้ว  ขอให้ทำใจกับมันให้ได้แต่ผมก็รู้ดีว่าพ่อไม่เคยทำใจได้หรอก  เพราะไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าหรือรองเท้าฟุตบอลที่พ่อเคยใช้พ่อก็เก็บรักษาไว้ในตู้เป็นอย่างดีและผมจะเห็นพ่อนั่งเหม่อมองมันอยู่บ่อยๆ   ท่านก็คงนึกเสียใจแหละนะว่าทำความฝันให้เป็นจริงไม่ได้

         ดังนั้นตั้งแต่พ่อมีผมท่านก็เลยพยายามจะให้ผมเป็นอย่างท่านให้ได้ไง  ฝังหัวให้ผมชอบฟุตบอลมาตลอด  ให้ผมสัมผัสบอลมาตั้งแต่ผมเริ่มตั้งไข่กันเลยทีเดียว   เพราะงั้นผมถึงได้กลายเป็นความหวังของพ่ออยู่อย่างนี้   อะไรก็ตามที่พ่อเคยอยากทำและอยากจะเป็น  ตอนนี้ท่านก็คงคิดจะผลักดันให้ผมเป็นไปตามนั้นแน่ๆ   ซึ่งผมก็เข้าใจท่านดีทุกอย่างและได้แต่ทำตามใจท่านไปก็ถือซะว่าทำให้ท่านมีความสุขกับการทำความฝันให้เป็นจริงอีกครั้งแล้วกัน   ฝันที่เคยดับไปนานแล้วนั่นน่ะ

         แต่ถ้าถามใจผมน่ะเหรอ   ผมไม่ได้อยากทำอะไรตามพ่อนักหรอกแต่ที่ต้องทนทำไปก็เพราะว่าไม่อยากให้ท่านต้องผิดหวังอีกก็เท่านั้น  อะไรที่พอยอมทำได้ผมก็ยอม   จนทุกวันนี้ผมก็ยังนึกไม่ออกนะ  สมมติถ้าพ่อรู้ความจริงบางอย่างเช่นว่า  ที่จริงผมอยากเรียนศิลป์ต่อมากกว่าเรียนเศรษฐศาสตร์เนี่ย  พ่อจะว่ายังไง

         " ตกลงมึงก็เลยต้องยอมตามใจเค้าไปทุกอย่างเรื่อยๆยังงี้น่ะเหรอวะ"  ไอ้ป่านถาม

         " ก็คงต้องยังงั้นแหละว่ะทำไงได้   กูไม่อยากให้มันเป็นเรื่องไปไม่งั้นพ่อกูคงอาละวาดอีก  ถ้าเป็นงั้นอ่ะมันไม่จบง่ายๆนะเว้ย" 

         " เฮ้อ... กูเหนื่อยแทนมึงว่ะ  อีกหน่อยชีวิตมึงจะเป็นไงวะในเมื่อชีวิตมึงก็เหมือนไม่ใช่ชีวิตมึงยังงี้อ่ะ"  ไอ้ป่านมันพูดซะถูกจุดจริงๆครับ  จี้ใจดำผมสุดๆ 

         " ก็ทำไงได้วะ  กูคงต้องทำใจมั๊งว่าชีวิตนี้มันไม่ใช่ของกูคนเดียว  แต่เอาเหอะ  กูจะทนเท่าที่กูทนได้ว่ะ"   ผมก็พูดอย่างปลงๆอ่ะนะ    เพราะก็รู้ดีว่าถึงทนไม่ได้ก็ต้องทนอ่ะ

         " เออๆ อย่าซีเรียสกันแต่เช้าเลยเว้ยเฮ้ย  วันนี้เปิดเทอมวันแรกร่าเริงกันหน่อยเว้ยพวกเรา  เป็นรุ่นพี่ม.5กันแล้ว  เออเนี่ย... มีเด็กม.4มาใหม่สวยๆแจ่มๆตั้งหลายคนเลยเว้ย   เดี๋ยวกูไปเดินชมซะหน่อยดีกว่า  ฮ่าๆๆ" 

         " จะไปก็ไปคนเดียวเลยนะ  ไม่ต้องมาชวนฮัทเลย"  แหวนครับ  เดินมาขัดจังหวะพอดีคงได้ยินที่ไอ้ป่านบอก

         " จ้า....า  แหม... ไม่ชวนก็ได้หวงซะขนาดนี้  สงสัยถ้าจับล่ามโซ่ติดตัวไว้ได้ก็คงล่ามใช่ป่ะ  ไอ้ฮัท  งั้นมึงก็อยู่กับแม่มึงที่นี่ไปนะเว้ย  อย่าแยกไปไหนล่ะเดี๋ยวแหวนเค้าจะตามไปจิกๆๆตัวมึงกลับ  ฮ่าๆๆ  ไปกันเว้ยไอ้วิน" 
   
         " ไอ้ป่าน! ไอ้บ้า... เดี๋ยวโดน  จะหนีไปไหน"  แหวนไล่ตามพวกมันไปอีกแล้วครับ  ส่วนพวกมันก็เผ่นกันแน่บไปโน่นแล้วไม่งั้นได้โดนฝ่ามืออรหันต์   

         ตอนนี้ผมเดินมาเรื่อยๆถึงหน้าห้องศิลปะเพราะผมจะชอบมาดูบอร์ดพวกผลงานที่มีคนเก่งๆเค้าวาดเอาไว้   ผมหวังไว้ว่าสักวันถ้าผมวาดได้เก่งๆอย่างนี้ผมคงโคตรดีใจแต่ตอนนี้...  ฮ่าๆๆ ก็ต้องฝึกฝนกันไปอ่ะนะ

         โชคดีตอนปิดเทอมที่ไปอยู่กรุงเทพฯนั่นพอดีว่าชมรมฟุตบอลที่ผมไปซ้อมเนี่ย  เค้าจะอยู่กับศูนย์เยาวชนที่มีจัดอบรมวาดภาพเบื้องต้นให้เด็กๆตอนปิดเทอมด้วย   ผมเลยได้โอกาสแอบไปฝึกมือมานิดหน่อย  ก็เป็นการฝึกที่เค้าเรียกว่าวาดเส้นด้วยดินสอนั่นแหละครับ  ตอนนี้ก็ยังไม่เก่งเท่าไหร่  แต่ถ้ามีใครสักคนสอนผมบวกกับความตั้งใจและความชอบของผมเนี่ย   ผมว่าผมคงพอจะเอาดีทางนี้ได้อยู่ล่ะน่า

         สงสัยว่าผมคงต้องไปแอบติวที่ไหนสักแห่งดีกว่า  เห็นว่ามีรับติวรับสอนศิลปะก็เยอะนะในตัวอำเภอโน่นสงสัยอาจจะต้องลองไปถามดู  แต่ก็ไม่ค่อยสะดวกล่ะมั๊งมันต้องเข้าไปในตัวอำเภอทุกครั้งนี่หว่า  งั้นก็ไม่เป็นไร  ถึงจะต้องเสียเวลาหน่อยแต่ผมก็จะพยายามละกัน  เราต้องวาดรูปเก่งกว่านี้ให้ได้

         " หวัดดีครับอาจารย์"  ผมเดินเข้าในห้องไปไหว้อ.สุพจน์  อ.ศิลปะที่สนิทกะผม

         " เอ้อ... เป็นไงบ้างนายบุญณรงค์  ปิดเทอมไปเที่ยวไหนมามั่งล่ะ  หือ..."  อ.สุพจน์ทักผมอย่างสนิทสนมเพราะว่าผมเองก็มาให้อาจารย์แกช่วยแนะนำและสอนเรื่องเทคนิคการฝึกฝีมือให้บ่อยๆ

         " ก็ไปอยู่กรุงเทพมาพักนึงอ่ะครับ  แต่ไม่สนุกเลย  สู้อยู่นี่ก็ไม่ได้"

         " อ้าว... ทำไมล่ะ  ครูว่าเด็กวัยรุ่นอย่างเธอน่าจะชอบที่โน่นมากกว่าที่นี่นะ  ทำไมมาบ่นว่าไม่สนุกล่ะ"

         " ก็ถ้าได้ไปเที่ยวในกรุงเทพมันก็คงสนุกอยู่ครับ  แต่นี่ผมไม่ได้ไปไหนเลยอ่ะ  วันๆก็ต้องไปซ้อมกับทีมฟุตบอลเค้าที่ศูนย์เยาวชนอ่ะครับ" 

         " อืม... งั้นเราก็เลยไม่ได้ไปไหนเลยเหรอ  เออ... ก็น่าเบื่อจริงๆด้วยแฮะ"  อ.สุพจน์ยังส่ายหน้าเลยครับ 

         " เอ้อ... เกือบลืมๆ ครูมีข่าวดีจะบอกนะ  งานประกวดผลงานศิลปะระดับจังหวัดเนี่ย  รร.เราได้ที่หนึ่งเลยนะ"

         " หา... จริงเหรอครับจารย์"  ตื่นเต้นทันทีเลยอ่ะ

         " ใช่... แต่เดี๋ยวต้องรออีกสักพักนึงถึงจะไปรับผลงานกลับมาโชว์ที่นี่ได้"

         " โห... ดีจังอ่ะครับ  ดังเลยดิยังงี้รร.เรา"

         " หึๆ ก็น่าจะยังงั้นนะ" 

         ฟังแล้วก็ดีใจแทนอาจารย์แกว่ะ  แต่พอดีออดดังซะแล้วผมเลยรีบขอตัวจากอาจารย์แล้ววิ่งออกไปเข้าแถว  แต่ในใจนั่นก็ยังตื่นเต้นอยู่นะ  ว่านี่รร.เรามีคนเก่งเป็นยอดฝีมือขนาดนี้เลยเหรอวะ  ใครกันหว่า.....
 
เขียนโดยเพื่อนอีกคน อิอิ เขายังไม่อยากบอกน้า

จุ๊บๆ ให้กะลังใจเค้าหน่อยน้า 
       

[yeyong]

ชีวิตฮัทหดหู่กว่าที่คิดอีกนะเนี่ย
ไปๆมาๆฮิ้นท์ของเราชีวิตดูมีความสุขกว่าเยอะ

[yayee2]

เข้ามาร่วมต้อนรับเรื่องใหม่น้องอิ๊กกี้
อืม..อ่านมาถึงช่วงท้ายของตอนล่าสุด(B1เหรอ)
ถึงได้เข้าใจ นึกว่าน้องอิ๊กเปลี่ยนลีลาสำนวนภาษาในการเขียน

[Zurruz]

ฮิ้นท์จ๊ะ อยากจะบอก ลักษณะของเธอนั้น โดนเรา(เกือบ) หมดเลย กระเทกใจดำ ฉึกๆๆ เลยอ่ะ แง T^T

ต่างกันที่ เพศ ส่วนสูง น้ำหนัก สีผิว นอกนั้น ... ไม่อยากจะกล่าว

ถึงเราจะเตี้ยกว่าฮิ้นท์ น้ำหนักน้อยกว่า เเต่เราก็ดูอวบอยู่ดี = = เอ่อ ... เหมือนมากนั่นเเหละ T^T

ส่วนฮัท อืม ในบางที คนเราน่ะ มันทนไม่ได้นานนักหรอก ฮัททนมาได้นานขนาดนี้ ก็ถทอว่าเก่งมากเเล้ว เเต่ว่านะ ถ้าเกิดต้องมาทนไปจนตลอดชีวิต ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นบ้าเอามั่งเหรอ?

เเหะๆ เราก็นะ เม้นไปงั้นๆเอง ตามความรู้สึก เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ รอตอนต่อไป

[n2]

เรื่องใหม่

[evilheart]

เรื่องใหม่
ลุ้นๆ ว่าฮัีทจะตกหลุมรักฮิ้นท์เมื่อไหร่

[Still_14OC]

 :mc4:เปิดเรื่องใหม่มาอีกแล้ว อิ้กกี้ ขยันจริงไรจริงนะเนี่ย

เป็นกำลังใจให้หนู ฮินท์ สวยวันสวยคืนละกัน

[QUE1]

แอบเห็นชื่อ คนแต่ง ก็ลองแวะเข้ามาดู
พออ่านแล้วบอกว่า แรงบัลดาลใจมาจาก หนังเรื่องนั้นแล้วกรี๊ดคะ
ชอบมาก ขอแอบแปะไว้ก่อนวันนี้ ง่วงแล้วไม่ไหว....อิอิ

[CofFee]

 

[K3n0]

มาแอบให้กำลังใจ คุณอิ๊กกี้ และเพื่อน ที่แต่งผลงานอีกชิ้นนะคร้าบบบบบ 

จากมุมมองของคนสองคน ระวังว่าผู้อ่านจะตามไม่ทันนะครับ  แต่สู้ๆ นะ

[Chinnosuke]

อะไรจะบ้าพลังขนาดนี้เหนอพี่อิ๊ก แต่ถ้ามาแนวนี้เค้าปลื้มสุดๆอะชอบ

[คนริมคลอง]

  มาจิ้มเรื่องใหม่ด้วยคนครับ

แอบมาทวง พาราดา กับ น้องปุ่น ด้วย อิอิ

[a_tapha]

ฉลองเรื่องใหม่ 

[eiky]

จิ้ม พี่แก้ว อิอิ น้องเขียนกับเพื่อนคร้าบ คุ้นๆไหมว่าเป็นสำนวนของใคร อิอิ ตอนนี้เขายังไม่อยากลงเอง เขาอาย อิอิ
ไม่รู้อายไรเนอะ แค่มะค่อยหล่อ แว้กกกก

ของผมรับเขียนฮินท์ ส่วนเพื่อนเขียนในมุมของฮัท ลองดูนะคร้าบ ว่าชอบแนวนี้ไหม
แต่เรื่องนี้กุ๊กกิ๊กกระชากวัยคนเขียนสวดๆ อิอิ

จุ๊บๆ
อิ๊กกี้

[memmory_far]

เรื่องใหม่เหรอพี่อิ๊กกี้ ติดตาม!!

[CarToonMiZa]

 

สนุกดีค่ะ
แต่ทำมัยเรื่องฮัท
เศร้าจังสู้ฮิ้นท์ไม่ได้
น่าตื่นเต้นดี
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ทั้งสองคนเลย

 

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

ไม่ว่าเรื่องไหนก้อติดตามอ่านมาอย่างใจจดจ่อ
ชอบทุกเรื่องๆที่คุณอิ๊กกี้เขียนสนุกดีครับ มาให้กำลังใจ
และรอคอยอ่านตอนต่อไปนะครับ

[som]

แอบลงเหรอพี่อิ๊ก  อิอิ  แต่ไม่แอบอ่านนะ อ่านจริงๆนะครับ

[stupidchild]

ชอบความรักของเด็กๆจัง

[NY_JK]

ชอบแนวนี้นะ น่ารักดี ใสๆ
เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคน

[CarToonMiZa]

รอ     อยู่นะค๊า

[TanyaPuech]

 

ญ่าติดตามด้วยนะครับ

ทำไมชีวิตฮัทช่างรันทดจัง

ฮิ้นสดใสดี 
แต่เมื่อไหร่จะแปลงโฉมน๊า

[rellachulla]

ลุ้นกันต่อไป
จะเมคโอเวอร์ตอนไหนน๊า อิอิ

[doll@love]

มาปูเสื่อนอนรอเรื่องใหม่จ้า 

สู้เค้ามาต่อไวๆน้าเค้าโครงจากหนังเรื่องโปรด

งี้ไม่หนุกไม่รุ้จากพูดไงแล้วเนอะ 

[THiiCHA]

 

เรื่องใหม่ จุดพลุ เย้ๆๆๆ


อยากอ่านต่อแล้วววว ^^