หัวข้อ: "เพื่อรัก ฉันต้องเริ่ด" *Special Project* A21,The End : 5 Feb 2012; P52

[kanda53]

 

[EoBen]

วะว้าวว พออ่านแล้วนึกถึงหน้ามาริโอ้เลยอะ

[majam]

ขอบคุณมากนะครับ

[eiky]

A2
“นี่มึง เหม่อไปไหนยะ มันไปโน่นแล้ว”
“อ๊ะ อะไรมึง”
ผมสะดุ้งครับ พวกมารนี่นะมันคอยมาขัดขวางความสุขอยู่ตลอดเวลา แหมนะพอทักผมให้ผมสะดุ้งแล้วก็หัวเราะ
“อย่ามาทำไก๋ แหมนะพอเห็นมันเข้าโรงเรียนมานี่ทำตาเหมือนขึ้นสวรรค์เลยนะมึง”
“มึงเคยขึ้นเหรออีวิว”
ผมไม่ยอมครับ แก้เขินไปด้วยเพราะรู้สึกว่าหน้ามันจะแดง มองไม่รู้ก็เถอะเพราะมันด่างดำ ฮึ
“อุ๊ย ย้อนนะยะ จัดการซิอีแจง”
“อย่านะ อย่ามารุมกันนะโว้ย ไปเข้าแถวได้ยังเนี่ย”
“อิอิ คิดถึงเค้า รักเค้า แต่ทำไมไม่ยอมไปบอกเค้าเนอะมึง ไอ้ฮิ้นท์ กูล่ะไม่เข้าใจมึงจริงๆเลยนะ ไปบอกให้มันจบๆไปซิ”
อีแจงครับ
“แหมมึง ดูสภาพกูซิ จะหน้าด้านไปบอกเขาไหม”
ผมก้มหน้าลงครับ ละอายใจเหลือเกิน แค่แอบรักเขานี่ก็รู้สึกผิดมากๆแล้วนะ รู้สึกผิดเยอะกว่าเดิมที่บอกให้นังสองตัวนี่ฟัง
“ใครจะรู้มึง ไม่เคยได้ยินเหรอ รักแท้แพ้ทุกอย่าง”
“แพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มนี่ไง”
ผมพูดเสียงเบาๆ
“โถๆ รู้ตัวเนอะคนเรา แล้วยังจะไปแอบรักมันอยู่อีก มึงไม่เห็นอีแหวนมันนั่งซ้อนท้ายมันมาเหรอ แหมเกาะเอวเหมือนชะนีเกาะกิ่งไม้เลยเนอะ เหมือนว่าไอ้ฮัทมันจะหนีไปไหน”
“แหมอีวิว ก็มันสองคนคบกันมาตั้งนานแล้วนี่เท่าที่รู้นะ”
เอาแล้วครับเปิดประเด็นให้ผมเจ็บช้ำใจอีกแล้ว นั่นสินะ เขามีคนที่คบอยู่แล้ว แหวนทั้งสวยทั้งเด่น มั่นใจไม่มีใครเกิน มีแต่คนอยากรู้จัก เป็นหน้าเป็นตาของโรงเรียน แล้วผมล่ะ ดีอยู่สองอย่างคือเรียนดีกับวาดรูปเก่ง จะเอาไปสู้อะไรเขาได้เหรอ ฮึ
“อุ๊ย ขอโทษนะเพื่อน เพราะมึงคนเดียวอีแจง ไอ้ฮิ้นท์หน้าเศร้าเลย ไม่เอาๆมึงเปิดเทอมวันแรก เดี๋ยวกูสอยเด็ก ม ๔ ให้สักคน แจ่มๆเยอะเลยนะ”
“มึงไม่เข้าใจหรอก ไปเข้าแถวเถอะ”
“หรือมึงจะเอาไอ้ทัก อิอิ”
“อีบ้า มึงสิเอา”
“มีอะไรกันเหรอ เสียงดังเชียว”
ไอ้ทักครับ เดินตรงเข้ามาหา หน้าระรื่นมาเชียวนะมึง พอเข้าไปแซวสาวๆหน่อยไม่ได้
“มาก็ดีแล้วมึง ดามอกให้ไอ้ฮิ้นท์มันหน่อยสิ มันแอบรักเขา แต่”
“อีวิว”
ผมถลึงตาใส่มัน เพราะไอ้ทักมันยังไม่รู้เรื่องครับ
“หือ อะไรวะ ทำไมกูไม่เห็นรู้เรื่อง มึงมีอะไรปิดกูไอ้ฮิ้นท์”
นั่นไงครับ ไอ้ทักเกิดและโตมากับผม วิ่งเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก กินนอนด้วยกัน ไม่มีอะไรที่ผมจะปิดมัน ยกเว้นเรื่องนี้เรื่องเดียว
“ไม่มีอะไร มึงจะไปเอาอะไรกับสองตัวนี้วะ ไปเข้าแถวเร็ว”
“แหมนะ ดามอกให้มันหน่อยไอ้ทักมึงน่ะ ไม่ต้องถามอะไรมาก บอกให้ดามก็ดาม”
“อีแจง”
ผมเริ่มโมโหแล้วครับ บอกไม่รู้ฟังนะสองตัวนี้ เห็นเป็นเรื่องสนุกไปได้
“อ้าวอกหักเหรอ สาวหรือหนุ่มคนไหนหักอกมาล่ะจ๊ะ ฮิ้นท์จ๋า มาให้พี่ทักดามตูดให้มา”
“ไอ้ควาย เดี๋ยวเถอะมึง คืนนี้มึงนอนบ้านมึงเลยนะ ถ้ามีการบ้านก็ไม่ต้องเสนอหน้ามาหากู”
ผมเดินหนีไปแล้วครับ รู้สึกว่าโดนรุม นอกจากหน้าป่วยแล้วเพื่อนๆยังรุมอีก ชีวิตหนอชีวิต
“โถๆ งอนเว้ย งอนๆ โอ๋ เค้าล้อเล่นน้าตัวเอง”
มันเดินมากระตุกแขนครับ
“กูไม่ตลกนะ”
ผมทำหน้าโมโหใส่มันครับ อายนะบอกตามความจริง ความรู้สึกของผมไม่มีใครเข้าใจหรอกนอกจากผม แต่จะไปว่าเพื่อนมันก็ไม่ถูกเพราะเพื่อนมันคงไม่อยากให้ผมเศร้า แต่มันผิดที่ผมนี่ล่ะที่ไม่รู้จักประมาณตน ฮึ
“อ้าว เฮ้ย งอนจริงเหรอวะเนี่ย อีแจง มึงมาเคลียร์เลย เดี๋ยวกูไม่ได้ลอกการบ้าน”
“เชี่ยนะมึงไอ้ทัก อีวิวจัดการซิ”
“เว้ย เรื่องอะไร กูแค่เปิดประเด็น มึงเสริมเองนะ”
“พอกันนั่นล่ะ ไปง้อมันหน่อย มันยิ่งขี้งอนอยู่ด้วยนะมึง”
ผมได้ยินหมดล่ะครับ แต่ทำท่าไม่ได้ยินเดินไปรวมแถวกับเพื่อนๆ มันสามตัวก็วิ่งมาอ้อมหน้าหลัง นักเรียนมารวมแถวกันพร้อมแล้ว
“มึงๆ งอนจริงเหรอ”
อีวิวครับ เอานิ้วมาสะกิด
“อย่างอนเลยนะมึง กูไม่อยากให้มึงงอน”
“นั่นดิ ล้อเล่นน้ามึง”
เอากันเข้าไปกระซิบกระซาบกันทีละคน วงโยฯเขาบรรเลงเพลงชาติไปแล้ว พอหันหน้าไปทางพุทธสถานก็เริ่มสวดมนต์ล่ะครับ ตามแบบของโรงเรียนตามชนบท
“เริ่มตุ๊ดออกทุกวันๆนึงไอ้ฮิ้นท์ แหมมีงอนทำตัวเหมือนสาวแรกรุ่นนะมึง”
“อะไรมึง ใครตุ๊ด”
ร้อนตัวครับ หันไปมองอีวิวด้วยสายตาที่ไม่พอใจอย่างมากครับ
“ก็แหมนะ สะดีดสะดิ้งเกินหญิงทุกวันๆล้วนะมึงน่ะ”
“ใคร อีบ้า กูไม่ใช่ตุ๊ดนะ”
“แต่เริ่มจะออกลายไงมึง”
ไอ้ทักครับ
“ไอ้ควาย”
แป่ว คือว่าตอนเขาสวดมนต์เสร็จจะมีการแผ่เมตตาแล้วก็ทำสมาธิประมาณหนึ่งนาทีนะครับ คำว่า “ไอ้ควาย” นี่ผมเปล่งเสียงออกมาอย่างเหลืออดตอนนี้นี่เอง เอ่อ ทุกสายตาหันมองมาทางผมครับ สามตัวนี่ทำท่านิ่งไปเสีย เอ่อ ผมล่ะ
“ใครพูด อ๊ะ นายธรรปกรณ์เหรอ ตายแล้ว”
เสียงอาจารย์คุมสวดมนต์ครับ เอ่อ ผมล่ะ ผมจะทำยังไงดี
“ออกมานี่เลย ทำไมพูดจาไม่สุภาพ”
คือผมมีชื่อทางด้านการเรียนนะครับ เวลาไปตอบปัญหาวิชาการนี่ผมจะขึ้นชื่ออยู่ไม่น้อย คือพูดง่ายๆมีชื่อเสียงในแวดวงวิชาการนี่เอง แต่นักเรียนส่วนใหญ่เขาจะไม่ค่อยสนใจ ส่วนมากเขาจะไปให้ความสนใจกับนักกีฬามากกว่า ใช่สิทั้งหล่อทั้งสวย รูปร่างแต่ละคนอีกล่ะ ฮึ แล้วผมล่ะ ผมเดินก้มหน้าออกไปหน้าเสาธงอย่างอาย อายจนไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี เพิ่งเข้าใจวันนี้เองว่าอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีมันรู้สึกยังไง เสียงนักเรียนทั้ง ม ต้น ม ปลายหัวเราะคิกคัก ผมก้มหน้าลงต่ำ เป็นไปได้อยากให้มันต่ำจนคอพับตายไปเลยนะ
“ไปยืนตรงโน้นเลย อะไรกันเพิ่งเปิดเทอมวันแรก เอาสัตว์เลี้ยงมาปล่อยที่โรงเรียนเลยนะนายธรรปกรณ์ ไปสงบสติอารมณ์ตรงนั้นก่อน”
อาจารย์ยิ้มล่ะครับ อาจารย์รำไพ สอนเคมี สนิทกับผมนะ แต่แกคงไม่อยากให้ใครมองว่าเข้าข้างผม เข้าใจอาจารย์ครับ แต่มีใครเข้าใจผมบ้างไหมเนี่ย ฮึ ไม่ไหวแล้วนะ อยากจะร้องไห้ อายจนจำอะไรไม่ได้เลยนะ ความจำหรืออะไรในสมองมันฝ่อเลือนหายไปหมดเลย ใครจะมองยังไง อ๊ะ แล้วเขาจะเห็นไหม ผมดันเงยหน้าขึ้นมาหันไปมองทางแถว ของ ม ๕ ทับสอง ห้องของเขาล่ะครับ อ่า คนมองแล้วยิ้มหัวเราะเยาะผมกันทุกคนเลยนะ ก้มต่อสิครับ เหงื่อเริ่มไหลออกมาจากทุกรูขุมขน อายจัง เขาต้องเห็นแล้วแน่ๆ อายที่สุด
“วันนี้เป็นวันเปิดเทอมใหม่ ครูขอต้อนรับนักเรียนใหม่ทุกคน และนักเรียนเก่าที่ปีนี้กลายเป็นรุ่นพี่ ต้องทำหน้าที่ของรุ่นพี่ให้ดี อย่าให้เสียชื่อเสียง เข้าใจไหม นายธรรปกรณ์”
พาดพิงอีกแล้ว อาจารย์อ่ะ โอย อายจะตายอยู่แล้ว
“จะก้มหน้าอีกนานไหมนั่น เงยขึ้นมาเถอะ ไม่ดำไปกว่านี้แล้วล่ะ”
แว้ก ตายไปเลยผม เป็นลมดีไหมเนี่ย เสียงหัวเราะดังขึ้นเกรียวกราว ผมกลายเป็นตลกประจำโรงเรียนไปแล้วครับ อาจารย์นะอาจารย์ไม่เห็นใจกันบ้างเลย
“ครูล้อเล่นนะ นายธรรปกรณ์เป็นนักเรียนที่มีทักษะด้านวิชาการมากนะนักเรียน สร้างชื่อเสียงให้กับโรงเรียนเยอะมาก แต่วันนี้คงเพิ่งเปิดเทอมเลยยังปรับตัวอยู่เหรอ ธรรปกรณ์”
เยอะไปแล้วๆ พูดนานจังเลยนะอาจารย์ ผมนี่ตัวเปียกแล้วครับ อายมาก ขาเริ่มสั่น เหมือนว่าน้ำตาจะไหล เกิดมาไม่เคยรู้สึกอายเท่านี้มาก่อน ตอนเรียนอนุบาลเคยขี้แตกใส่กางเกงตอนไปโรงเรียนก็ไม่อายเท่านี้นะ แต่นี่มันเหลือทน มันสุดทนจริงๆ ฮึ
“เดี๋ยวท่าน ผอ จะมากล่าวอะไรกับนักเรียนทุกคนนะ ธรรปกรณ์ กลับไปที่เดิมได้แล้ว”
ผมไม่ได้ยินครับ เพราะอายมาก อายจนสั่น เหงื่อไหลใจสั่น หู สมอง สายตา ไม่ทำงานประสานกันสักอย่าง ไปคนละทิศละทาง
“นายธรรปกรณ์”
อาจารย์ร้องเรียกใส่ไมโครโฟนอีกครั้งครับ
“อ๊ะ”
ผมสะดุ้งสิครับ เสียงหัวเราะดังสนั่นอีกครั้ง
“หรือจะยืนตรงนี้”
ผมรีบส่ายหน้าแล้ววิ่งกลับเข้าที่ ไม่มองใครครับ ไม่มีหน้าที่จะมอง มันเกินกว่าคำว่าอาย มันคือที่สุดของชีวิต ความอัปยศอดสูนี้มันยากจะลบเลือนจริงๆนะ ผมวิ่งเข้าไปในแถวครับก้มหน้าก้มตาไม่ยอมมองหน้าใคร เอาหน้าซุกลงพื้นให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยดีไหม
“นายๆ นี่มันทับสองนะ ทับหกอยู่โน่น”
มีคนมาสะกิดครับ อ๊ะ ฮัท เขายิ้มให้ผมด้วย อ่า ใจละลาย ผมวิ่งเข้ามาหาเขาเหรอเนี่ย เอ๊ะ แต่เขาอยู่ทับสองนี่ แว้กกก
“โห่ ฮ่าๆๆๆ”
“อะไรกันนายธรรปกรณ์ ตั้งสติหน่อยๆ โอ๊ยตาย คนเรียนเก่งๆนี่เอ๋อเป็นเหมือนกันเหรอ”
ฆ่าผมเถอะขอร้อง ผมไม่อยากมีชีวิตอยู่มองหน้าใครต่อใครแล้ว เสียงโห่ของเพื่อนๆที่อยู่บริเวณนั้นผสมปนเปกับเสียงหัวเราะ อายมาก มากถึงมากที่สุด เสื้อผ้าชุดนักเรียนผมเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ผมก้มหน้าวิ่งกลับไปที่แถว
“มานี่ๆ ไอ้ฮิ้นท์”
เสียงไอ้ทักครับมันกวักมือเรียก เกลียดมึง กูเกลียดมึง เพราะมึง ผมก้มหน้าไปต่อแถวเป็นคนสุดท้าย เพื่อนๆยังหัวเราะกันอยู่ ผมแทนที่จะชินนะ แต่ไม่เลยกลับรู้สึกว่ามันชา ชาจนเริ่มจะตัวแข็งแล้วเนี่ย เสียงเงียบลงเมื่อ ผอ ออกมาที่หน้าเสาธง
“ยินดีต้อนรับนักเรียนทุกคน ได้หัวเราะกันแต่เช้า วันนี้คงเป็นวันดีนะ ขอบใจนายธรรปกรณ์นะ ที่สร้างความสุขให้เพื่อนๆตั้งแต่วันเริ่มเปิดเทอม”
เอ่อ ข้ามผมไปซักฉากได้ไหมเนี่ย โว้ยท่านผอ เสียงหัวเราะครืนดังขึ้นอีก หน้าเริ่มหนักแล้วครับท่าน รู้สึกว่าเบ้าตามันร้อนๆ ยังไงไม่รู้ ไม่ได้นะ อย่ามาร้องไห้ตอนนี้นะ ผมเม้มปากแน่นก้มหน้านิ่ง ผอ กล่าวอะไรหลายอย่างจนสมควรแก่เวลาที่ผมรู้สึกว่ามันนานเป็นปี พอปล่อยแถวผมก็รีบวิ่งไปเลยครับ หนีไปให้ไกล
“ไอ้ฮิ้นท์มึงจะไปไหน”
เสียงพวกแมลงหวี่ร้องเรียก เป็นวันแรกที่ผมรู้สึกไม่พอใจเพื่อนทั้งสามคน งอน เว้ย
“เอาน่ามึง ขำๆ ดังทางลัดไง ตอนนี้ใครๆเขาก็รู้จัก นายธรรปกรณ์ คนดังแล้วนะมึง”
อีวิวครับ หนอยนะมึง แหมนะ เข้าใจแกล้งกูนะ
“นั่นดิมึง ต๊าย ไม่ยักรู้ว่าเดี๋ยวนี้ร้ายนะยะ มีวิธีสร้างตัวเองให้ดังเพียงในช่วงเวลาไม่กี่นาที”
“หุบปากพวกมึงได้ไหม สนุกมากนักเหรอ”
ผมแหวเสียงขึ้นครับ มันสองคนหุบปากลงทันที
“เฮ้ย คิดไรมากมึง นะนะ อย่างอนน้า ที่ร้าก”
“ไปให้พ้นกูเลย ไอ้เชี่ย เพราะมึงนั่นล่ะ”
มันทำหน้าสลดลงครับ เพราะผมน้ำตาคลอแล้ว เล่นกูแรงไปไหมเนี่ย
“อ่า กูขอโทษ อย่าโกรธกูเลยนะ”
“ฮือๆ เพื่อนเชี่ย เลว”
ขอหน่อยเถอะ ไม่ไหวจริงๆ ผมซุกหน้าลงกับสองแขนบนโต๊ะเรียนปล่อยโฮออกมา ไม่องไม่อายมันแล้ว อายกว่านี้ก็ทนมาแล้ว ไม่มีเสียงเพื่อนคนไหนดังขึ้นเลยครับ รู้แต่ว่ามีมือมาแตะหลัง ผมก็สะบัดออก
“เอ่อ มันคงโกรธจริงๆ มึงง้อมันหน่อยสิไอ้ทัก”
“เฮ้ย พวกมึงก็มีส่วนนะมึง”
“อะไรกูง้อคนไม่เป็น อีแจง มึงเอาหน่อย”
“เฮ้ย ไม่ไหวม้างมึง”
“ฮึกๆ งื้ดๆ”
สะอื้นครับ แต่ไม่นานมากเพราะอาจารย์คาบแรกเข้าห้องมาแล้ว
“ตายแล้ว ธรรปกรณ์ ร้องไห้เลยเหรอ เอาน่า อย่าไปคิดมาก เพื่อนๆก็อย่าไปล้อเพื่อนสิคะนักเรียน เวลาแบบนี้เล่นก็เล่นให้มันผ่านไป อย่าเก็บมาล้อ เห็นไหมเพื่อนเขาเสียใจ”
เหมือนจะปลอบใช่ไหมครับ เปล่าเลยนะ อาจารย์คนึงนิจ สอนเลข หัวเราะนะครับ พูดไปหัวเราะไป เว้ย อะไรเนี่ย แล้วมีเหรอเพื่อนๆมันจะไม่หัวเราะ ฮึ
“เอาล่ะๆ พอแล้วๆ วันนี้จะเริ่มเรียนกันเลยนะคะ เป็นยังไงบ้าง ปิดเทอม”
ผมก็ทำท่ากางหนังสือขึ้นล่ะครับ นั่งกับไอ้ทัก แต่ผมไม่มองหน้ามันเลย อาจารย์คะนึงนิจก็สอนไปเรื่อยๆ วันแรกนะเนี่ยใส่มาซะเต็มแม็ก พอจบคาบแรกคาบสองก็ต่อ ภาคเช้าเรียนห้าวิชา เรียนไปเรียนมาอารมณ์มันก็เริ่มคงที่ พักเที่ยงผมรีบเดินออกจากห้องครับไปโรงอาหาร ไม่รอเพื่อน แต่นะ พอเดินออกมานอกห้องเพื่อนๆห้องอื่นเห็นก็เริ่มแซว ทำเป็นหูทวนลมไป
“ไอ้ฮิ้นท์รอก่อนสิ จะรีบไปไหนวะ”
อีวิวครับมันวิ่งตามมา
“ยังงอนอยู่เหรอเธอ”
นี่อีแจง น่าตบจังนะ จีบปากจีบคอพูด
“กูจะไปกินคนเดียว”
“อะไรแก อย่าโกรธเลยนะ พวกกูไม่ได้ตั้งใจ”
“แต่จงใจ”
“อุ๊ย รู้ด้วย”
“อีแจง เดี๋ยวเถอะมึง มึงง้อมันเองเลยไหม”
ผมเดินลงบันไดอาคารเรียนลงมาล่ะครับ อ๊ะ ฮัท กำลังเดินลงบันไดเหมือนกัน เปลี่ยนจากเร็วเป็นช้าทันทีเลยนะผมน่ะ
“แหม เจอผู้ชายนี่หน้าเปลี่ยนเลยนะยะใครบางคน”
“จิ๊”
ผมหันไปปรามมันด้วยสายตาครับ อีวิวมันเดินมากอดคอผมแล้ว
“ฮัท”
“อ๊ะ อีวิว มึงจะทำอะไร”
ตกใจสิครับ อายด้วย หน้าร้อนขึ้นมา เพื่อนแต่ละคนนี่ยิ่งปากเปราะกันอยู่ด้วย
“หือ ว่าไงวิว”
เขาหันมาครับ ผมรีบหลบหน้าเอามือหยิกที่ขอบกระโปรงอีวิว
“โอ๊ย จะหยิกกูทำไมเนี่ยมึง”
“อย่านะมึง ไม่งั้นกูเลิกคบจริงๆนะ”
ผมขู่ครับ หลบหน้าอยู่
“ไปกินข้าวเหรอฮัท”
เขายิ้มครับ แล้วพยักหน้า
“ฮัท”
“หือ”
คราวนี้อีแจงครับ โอยๆ ผมจะเป็นลม
“หล่อจังอ่ะ วันนี้ อิอิ”
“ขอบใจนะ เธอก็สวยนะ”
เขาเดินไปแล้วครับพร้อมเพื่อนๆ ในทีมฟุตบอล เสียงแซวของเพื่อนๆเขาก็ดังแว่วมาอยู่
“แหมมึง ออกมาจากหลังกูได้แล้ว สิงนานกูหนัก”
“อีบ้า”
ผมนี่สั่นไม่ยอมหาย
“ต๊าย หน้าแดงเชียว แค่นี้เอง”
“ตกใจหมดเลยมึง”
ผมเดินต่อครับหลังจากที่สูดลมหายใจเข้าปอดไปหลายที
“ทำเป็นอายแบบนี้เมื่อไหร่จะได้กินมันซะทีวะ ท่าทางโออยู่นะมึง อิอิ”
“อีบ้า กูไม่ใช่มึงนิ พี่พุทมึงน่ะ กินจนดำไปแล้วสิ”
“ว้าย บ้าเหรอมึง ชั้นจะแรด แต่ชั้นก็ไม่ร่านนะยะ”
อันนี้คือสโลแกนประจำตัวของอีแจงครับ พี่พุท ม ๖ นักกีฬาบาสฯทีมโรงเรียน หล่อนะผมก็ชอบ แต่ไม่เท่าฮัทของผม อิอิ
“ค่า กล้าพูดไม่ร่าน แล้วบอกของพี่เขาใหญ่นี่หมายถึงอะไรยะ อีแจง”
“อีบ้า เป็นสาวเป็นนาง ชั้นเสียหายนะยะ”
“มีอะไรให้ต้องเสียเหรอ”
“นี่พวกมึง กูซีเรียสนะ กูยังซิงอยู่โว้ย ไม่มีทางหรอกนะถ้ายังไม่มั่นใจว่าจะแต่งงานด้วยน่ะ”
“ว้าย ไม่เชื่อ”
“จริงนะอีวิว แค่จับๆเอง ว้าย อาย”
โถนะ มันสองคนนะครับที่เถียงกันไปมา ผมเหม่อลอยตกอยู่ในห้วงของความสุขที่ได้เห็นรอยยิ้มนั้น
“ไอ้ทักล่ะ ไปไหนวะ ไม่แดกเหรอข้าวน่ะ”
“ไม่ต้องไปรอ”
ผมบอกครับ งอนมันล่ะ จริงๆด้วย ไอ้ทักปกติมันจะไม่ค่อยแกล้งผมเท่าไหร่นะ แต่ประจำวัน เหอๆ แต่ก็แกล้งเล็กๆน้อยๆ แต่ทำไมมาวันนี้มันหนักข้อขึ้น รับไม่ได้ ผมยังรับไม่ได้ แต่ผมก็เคยถามมันนะว่าทำไมถึงชอบแกล้งผมนัก มันบอกว่าเพราะมันรู้ว่าผมไม่ค่อยอะไรกับเรื่องแบบนี้ ประมาณว่าไม่มีความรู้สึก หรือความรู้สึกช้านี่ล่ะ มันว่าไม่สนุกเวลาแกล้งผม แต่ครั้งนี้มันหนักเกินไปนะสำหรับผม ดูสิ เดินไปต่อคิวจะซื้อข้าว น้องๆ พี่ๆ เรียกชื่อกันระงม เรียกทำไมน่ะเหรอ ฮึ หมูเอ๋อน่ะสิ
“โหยมาไม่รอเลยอ่ะ ไอ้ฮินท์วันนี้กินเตี๋ยวไหม กูเลี้ยง”
ไอ้ทักครับเดินเข้ามาแล้วกอดคอผมเลยนะ ฮึ
“อ้าว”
ผมปัดมือมันออกล่ะครับ งอนอยู่ ว่าไปแล้วตั้งแต่เด็กผมก็งอนมันบ่อยเหมือนกันนะ มันไม่แบ่งขนมให้ก็งอน ไม่ให้เล่นของเล่นก็งอน จะหญิงไปไหนเนี่ยกู
“ง้อมันหน่อยดิมึง มันยังงอนมึงอยู่ว่ะ”
“แล้วพวกมึงมันหายงอนแล้วเหรอ”
“หายแล้ว”
“อ้าว ไม่ยุติธรรมนี่หว่าหายตอนไหนวะ แหย่มันก็แหย่ด้วยกัน ไรว้า”
“มึงนั่นล่ะมัวแต่ช้า ง้อเองเลย”
คือว่าจะนินทาผมอ่ะนะ ไปพูดให้มันไกลๆหน่อยก็ดีนะคุณเพื่อน นี่เล่นปาวๆอยู่ข้างๆหูเนี่ยกลัวกูไม่ได้ยินว่างั้น
“ไม่ต้องมาง้อ เกลียดมึงแล้ว”
“แง๊ววว อย่าเกลียดเค้าน้า ที่ร้าก เค้ายอมรับผิดแล้วน้า อ่ะให้หอมแก้มทีนึง”
“ไอ้บ้า ไปไกลๆเลย”
“อ๊ะ อ๊ะ ยิ้มแล้วๆ หายงอนเถอะน้า”
มันก็มาจับแขนเขย่าอยู่นั่นล่ะครับ ผมรีบสั่งข้าวราดแกงแล้วรีบเดินหนีไป อายคนเขา น้องๆที่ต่อคิวอยู่มองกันเป็นแถบ
“ไอ้ฮิ้นท์มึงดูโน่น”
อีวิวครับมันมาสะกิด หน้าร้านขายก๋วยเตี๋ยว เขายืนรอคิวอยู่คงจะกินก๋วยเตี๋ยวนั่นล่ะครับ แต่ข้างๆเขานี่สิ แหวน ยืนเกาะแขนเขาอยู่ ผมหันกลับทันที
“จะเรียกมันดูทำไมอีวิวนี่”
“อ้าว ให้ดูไงว่าเขามีแฟนแล้ว จะเป็นอีแอบอยู่อีกนานไหมเนี่ยมึง”
“เรื่องของกู”
“อ้าวไอ้ฮิ้นท์ ไม่กินเหรอข้าวน่ะ”
เสียงเรียกตามครับ ไม่รู้ทำไมวันนี้อารมณ์มันเปราะบางเหลือเกิน เอ๊ะ หรือว่าผมจะออกแต๋วเต็มขั้นเสียแล้ว แว้กก ไม่เอานะ ผมรีบเดินขึ้นอาคารเรียนไปครับ เพื่อนรักน่ะเหรอฝันไปเถอะว่ามันจะตาม ผมไปซุกตัวเองอยู่ในห้องสมุด ใจเต้น รู้ทั้งรู้ แต่ยังดั้นด้นพยายามฝันหาเขาอยู่นะ เข้าใจทรมานตัวเองดีเหลือเกินนะผม โง่ที่สุด ทำไมนะทำไม นั่งทำท่าเปิดนั่นเปิดนี่ดูแต่ไม่ได้มองหรอกครับ ในใจมันคิดไปต่างๆนานา ถอนหายใจครั้งที่ล้านสอง แต่หิวแล้วอ่ะ ไปสหกรณ์ดีกว่า

เขียนโดย อิ๊กกี้

Ps. อิอิ มีคนชอบหนังเรื่องนี้เยอะเหมือนกันเนอะ แสดงว่าคอเดียวกัน งั้นเราลองมาอ่านในแบบวายดูบ้างนะครับ อิอิ
ไม่รู้ทำไมเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองที่เวลากลับมาย้อนอ่านแล้วอมยิ้ม มีความสุขที่ได้เขียน อิอิ ไม่เวอร์เนอะ หวังว่าคนอ่านเองก็คงมีความสุขนะครับ ความสุขที่หวังว่าจะช่วยลดโลกร้อน แว้กกก เกี่ยวกันไหมเนี่ย

ความสุข ความสุข ความสุข ความสุข ความสุข

จุ๊บๆๆๆๆ
 

[คนริมคลอง]

อ่านไปหัวเราะไป +1 ครับ

ขอบคุณ คุณอิ๊กกี้ครับ

[evilheart]

แอบสงสารฮิ้นท์อ่ะ
เพื่อนก้อล้อเล่นเกินไป

[Goodfellas]

แว่บๆมาดู

อิอิ

[rellachulla]

สงสารอ่ะ
ตอนนี้แอบเกลียดเพื่อนฮิ้นอ่ะ
ไม่ชอบเลย

[kanda53]

ชอบจ๊ะ...เนื้อเรื่องน่าติดตาม..
ดูท่าอุปสรรคเยอะนะฮิ๊นท์...
อย่างน้อยตอนนี้ก็เป็นคนดังไปแล้ว...
ยัง...ยังไม่หมด..วาดรูปเก่งใช่ไหมจ๊ะ..ชนะได้รางวัลมาแน่เลย
เข้าทางเลย ...ฮัทเค้าอยากได้คนสอนเป็นการส่วนตัวนะ 

  น้องอิ๊ก กะ เพื่อน 
เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ

[Still_14OC]

อิ๊กกี้ เรื่องนี้ ถ้ามีมาม่าก็ย่าจัดหนักนะ เอาเบาๆ แต่ฮัท พระเอก จริงๆ ป่ะ  

ไม่ใช่วันดีคืนดี ทักมาทำให้ ฮิ้นท์ หวั่นไหว ไข่วเขวนะ เค้าม๊ะยอมนะตะเอง

[TanyaPuech]

 

ญ่าชอบพล็อตเรื่องนะครับ

แต่ไม่อยากให้มาม่ามากเลยอ่ะ  อยากใสใส พอกรุบกริบๆ

ตอนนี้เพื่อนแกล้งแรงไปอ่ะ  สงสารฮิ้น

[qq_oo]

สู้ๆๆๆค่ะ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

แล้วเมื่อิไหร่นายเอกเราจะดูดีเนาะ เห็นใจจังเลยกับการแอบรักใครเค้าเนี่ย
เอาใจช่วยฮินท์เสมอนะครับ สู้ๆๆ "ไม่หล่อแต่กินอร่อยคร้า"

[chae]

อย่าค้างคับ เรื่องแบบนี้มันตรงใครหลายๆคน TT

[THiiCHA]

ฮัทจะคิดยังไงน๊า

[stupidchild]

มีเพื่อนแบบนี้ เพลียจริงๆค่ะ อยากให้นายเอกสวยไวๆ

[jakkee]

มาจิ้มๆๆๆ ก่อนอ่าน คร๊าฟ

[a_tapha]

ผู้หญิงอารมณ์ก็อ่อนไหวง่ายแบบนี้แหละ 

[CarToonMiZa]

อ่านไปฮาไป
ฮิ้นท์น่ารักจัง

[ppmayuree]

ติดตาม...และตามมาติด ๆ ...

[yayee2]

เข้าใจอารมณ์น้องฮิ้นท์นะ  ด้วยวัยของเขาน่ะก็เลยอ่อนไหวง่าย
อารมณ์และความรู้สึกจึงไวต่อสิ่งที่มากระทบ
เพื่อนก็พูดและล้อเลียนด้วยความคะนอง
คุณครูก็แหย่เพราะความเอ็นดู แต่ด้วยเหตุผลดังข้างบน
ฮิ้นท์เลยงอน+อายซะจนมีน้ำหูน้ำตา

[Chinnosuke]

เค้าซอบเรื่องนี้อะพี่ิิิอิ๊ก เคยมีประสบการเดียวกันกับฮิ้นเลย แต่สอยมันได้ ไม่สวยนะคะแต่มั่นคะเอิ็ก อร่ิอยอิอิ
ฝากไปหาน้องฮิ้นนะพี่ วุฒิศักดิ์ คลีนิก

[nunamicky]

สงสารฮิ้นท์จัง
แต่อย่างน้อยก็ได้อยู่ในสายตาฮัทละเนอะ

[EoBen]

ช่างมันเถอะ ฮินท์

อย่างน้อยเค้าก็จำเราได้แล้ว

[THiiCHA]

วันนี้จะมามั๊ยน่อ กิ๊วๆ 

^________________^

[Chubby]

 :m20:อ่านแล้วหลุดหัวเราะออกมา คนอื่นหันมามองเลย

[Chinnosuke]

จะเอาน้องฮิ้นท์ น้องฮิ้นท์อยู่ไหนอ้า 
อยากอ่้่านอะ้พี่ิิอิ๊กกกกก

[NY_JK]

อยากบอกฮิ้นท์ว่าต่อไปเพื่อนๆของฮิ้นท์นี่แหละ
ที่จะเป็นคนคอยช่วยแกะยัยแหวนออกจะฮัท
และคอยช่วยให้ฮิ้นท์สมหวังกับฮัท
ถ้าเป็นเรา เราก็อายนะ คนทั้งร.ร.หันมาหัวเราะ
แต่ตอนนี้ก็เริ่มหายงอนแล้วใช่ป่ะ
อ่านไปยิ้มไปฮิ้นท์น่ารักนะเนี่ย
เมื่อไหร่ฮิ้นท์จะแปลงโฉมอ่ะ ลุ้นๆ

[jimmyFG]

โหว พลาดอีกแล้ว แต่ยังไงก็มาล่ะน้อ พี่อิ๊ก แต่งแนวนี้
เค้าชอบๆ ไม่่ใช่อะไรหรอก แนวแอบชอบ หนิมัน
โดนอย่างแรง คริๆ อยากรู้ว่าฮิ้นท์จะเปลี่ยนแปลงตัวเองอย่างไร
คงไม่เอาขมิ้นมาทาหรอกมั้ง ฮ่าๆ รออ่านจร้า มาต่อไวๆ

เอาไวไว ไม่เอามาม่า

[eiky]

B2
ผมเดินออกมาเข้าแถวท่ามกลางอากาศที่โคตรร้อน  วันนี้เปิดเทอมบรรยากาศก็ดูสดใสดีแต่พอเคารพธงชาติเสร็จกำลังจะเตรียมสวดมนต์กันอยู่ๆมันก็มีเสียงๆนึงดังขึ้น  เป็นเสียงที่ไม่ควรจะเล็ดลอดออกมาในความเงียบสงบนั้น

         " ไอ้ควาย!"

         ผมหันไปมองหาที่มาของเสียงนั้นทันทีครับ  ก็พร้อมๆกับคนอื่นๆนั่นแหละ  จนกระทั่งอาจารย์ที่นำสวดมนต์เรียกชื่อของหมอนั่น

         " ใครพูด  อ๊ะ นายธรรปกรณ์เหรอ  ตายแล้ว"  ผมมองตามอาจารย์ไปยังหมอนั่นแล้วก็อดขำไม่ได้เหมือนกัน

         เสียงฮาครืนดังสนั่นจากทุกคนทั้งสนามทำเอาหมอนั่นอายก้มหน้าอยู่อย่างนั้น  เพราะอาจารย์เรียกให้ไปยืนอยู่ตรงข้างๆเสาธง   พอมองๆไปแล้วผมสงสารมันว่ะ   นี่คงอายจนไม่รู้จะอายยังไงแล้ว   เห็นอาจารย์เค้าพูดว่าหมอนี่เป็นเด็กเรียนเก่งเหรอ   แล้วนี่มันนึกยังไงล่ะวะถึงตะโกนออกมาซะลั่นยังงั้น   เก็บกดมากเหรอไง  ฮาจริงๆว่ะ  แต่ก็ยังสงสารมันอยู่ดี  สับสนจังเว้ย  สรุปว่าตอนนี้ทั้งขำทั้งสงสารพอๆกัน

         แล้วพอไปยืนอยู่แป๊บนึงอาจารย์เค้าก็ไล่มันกลับไปยืนในแถว  มันก็ก้มหน้าเดินงุดๆไม่สนไม่มองอะไรใดๆแต่แทนที่มันจะเดินกลับไปที่แถวของห้องทับหกของมัน   มันเสือกเดินมาหาผมซะงั้นว่ะ  ไอ้บ้า....

         " นายๆ นี่มันทับสองนะ  ทับหกอยู่โน่น"  ผมขำมันอย่างอดไม่ได้ซะแล้ว ทำไมมันโก๊ะขนาดนี้วะเนี่ย  ส่วนแหวนกับไอ้ป่านไอ้วินเหรอครับ  ยืนขำกันจะแทบจะลงไปกลิ้งแล้วน่ะ
   
         แต่เฮ้ย  นั่นมันประหม่าขนาดว่าเหงื่อออกชุ่มตัวเลยเหรอวะ  ขำไม่ออกแล้วนะเนี่ย  หมอนั่นคงอายมากจริงๆจนผมก็ได้แต่มองตามมันเดินไปเข้าแถวที่ห้องมันอย่างห่วงๆ

         " โอ๊ย... กู... ฮาแต่เช้า  โอย... ปวดท้องเลย"  ไอ้วินหัวเราะจนน้ำตาไหล

         " เออ... แมร่ง จะฮาไปถึงไหนวะเนี่ย  มันแกล้งเล่นมุขให้เราขำกันรึเปล่าวะ  ฮ่าๆๆ" ไอ้ป่านก็ยังขำไม่เลิก  ผมเลยปรามพวกมัน

         " เฮ้ย... กูว่าอย่าไปหัวเราะมันนักเลย  สงสารมันว่ะนั่น  คงอายจนแทบมุดดินหนีไปแล้ว  เผลอๆร้องไห้ไปแล้วมั๊ง" 

         " แหมๆ พ่อพระเอกทำเป็นใจพระเชียวนะ"  แหวนบอกแล้วมองผมอย่างหมั่นไส้

         " ก็มันน่าสงสารจริงๆนี่นาแหวน  อับอายต่อหน้าคนทั้งโรงเรียนเลยนะ  เป็นอย่างเราบ้างจะทำไงล่ะ"

         " จะบ้าเหรอ  อย่างแหวนเนี่ยนะจะไปทำบ้าๆให้ได้อายยังงั้น  ไม่มีทางหรอกย่ะ"  แหวนค้อนผมขวับเลย
   
         " ก็นั่นแหละ  มันคงไม่มีใครอยากทำบ้าๆหรอกน่า  อย่าไปว่าเค้าเลย  ไม่ดีหรอกนะ"   ผมสรุปไปตามที่ผมคิด  ก็มันเป็นยังงั้นจริงๆนี่นา 

         " เอ๊ะ นี่... สรุปว่าฮัทคิดว่าแหวนไม่ดีใช่มั๊ย"  เอาล่ะครับ  เริ่มแล้วยกที่หนึ่ง 

         " เปล่า... เราแค่ไม่อยากเห็นเพื่อนเราเป็นคนนิสัยไม่ดีเห็นคนอื่นเดือดร้อนแล้วเป็นสุขเท่านั้นแหละ"

         " ฮัท...!"  แหวนขึ้นเสียงกับผมซะดังแถมแยกเขี้ยวใส่แทบจะกัดคอผมได้เลยนั่น

         " เฮ้ยๆ พอแล้วมึง  เดี๋ยวก็โดนอาจารย์เรียกออกไปข้างหน้าอีกคู่นึงหรอก  พอๆ"  ไอ้ป่านร้องห้ามขึ้นมาครับ  ไม่งั้นสงสัยเราคงโดนเรียกไปยืนข้างหน้าเป็นรายต่อไป

         ผมล่ะเหนื่อยกับแหวนจริงๆเพราะนิสัยที่เอาแต่ใจชอบเอาชนะแบบนี้แหละครับ  บางทีถ้าผมเบื่อมากๆก็จะหลบหน้าไปเลย  แต่ก็นะลูกสาวคนเดียวพ่อแม่ก็เลยตามใจเธอมากจนกู่ไม่กลับแล้ว  แต่ที่จริงน่ะแหวนก็ไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไรนักหรอก  เห็นกันมาตั้งแต่เด็กๆผมน่ะรู้ดี

         -

         -

         ผมยังคงนึกถึงหน้าหมอนั่นที่โดนทำโทษหน้าแถวอยู่เลย   ป่านนี้จะเป็นไงมั่งคงมีแต่คนล้อทั้งวันแน่และอาจจะตลอดไปเลยก็ได้ 

         จนตอนเที่ยงผมเดินไปกับพวกเพื่อนๆในทีมฟุตบอล   ก็พอดีไปเจอหมอนั่นอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆ   หนึ่งในเพื่อนผู้หญิงของหมอนี่มันชื่อวิวครับ   แม่นี่เค้าออกจะก๋ากั่นดีมากๆแถมสวยน่ารักซะด้วย  นั่นไงมาแซวผมเล่นซะงั้นอ่ะว่าผมหล่อ  ผมเลยแซวกลับไปมั่งว่าเค้าสวย  ซึ่งมันก็เป็นงั้นจริงๆ ผมไม่ได้แกล้งพูดนะเออ

         แต่ตอนนั้นหมอนั่นกลับทำท่าทางแปลกๆแล้วยืนหลบอยู่แต่หลังเพื่อนของมันอยู่ตลอดยังงั้น  ไม่รู้เป็นอะไรของมัน   แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรหรอกแค่ว่าใจนึงก็ยังห่วงมันอยู่ว่ามันจะโดนใครเค้าล้อขนาดไหนเนี่ย   แต่ดูท่าทางมันก็คงไม่เป็นไรล่ะมั๊ง

         " อ้อ... อยู่นี่เอง  ฮัท  ไปกินข้าวกันเหอะ  หิวแล้วนะ  เนี่ยกว่าจะประชุมชมรมเสร็จเราก็หิวจะตายอยู่แล้ว  ไปเร็ว"  แหวนเดินออกมาจากห้องชมรมเชียร์พอดีเลยครับ  จากนั้นก็มาเกาะแขนผมลากให้ตามยังจุดหมายที่ต้องการเหมือนเคย

         พอเข้าไปในโรงอาหารผมก็ไปซื้อก๋วยเตี๋ยวมานั่งกินกับแหวน ไอ้ป่านไอ้วินและพวกเพื่อนๆผมในทีมเพราะเดี๋ยวกินเสร็จพวกเราต้องไปเข้าประชุมเรื่องการแข่งระดับเขตที่ห้องชมรมอีก

         " ช่วงนี้เราต้องฟิตซ้อมกันให้ดีๆเลยนะทุกคน  อีกไม่นานจะมีแข่งกันในกลุ่มรร.ของทางเขตเรา  ครูขอให้ตั้งใจกันให้ดีล่ะ  โอเคนะ... เอาล่ะ  เดี๋ยวเย็นนี้มารวมตัวเตรียมซ้อมกันที่สนามอีกที  ครูจะให้พวกเราโหวตกันว่าจะให้ใครเป็นกัปตันทีมนะ"  อาจารย์ธเนศที่เป็นอาจารย์พละคุมทีมของผมสรุปในที่ประชุมแล้วก็ปล่อยพวกเรากลับห้องกัน

         คิดๆไปแล้วผมก็ตื่นเต้นอยู่บ้าง  การแข่งระหว่างรร.ระดับเขตคราวนี้ถ้าทีมรร.ผมชนะเลิศล่ะก็นะ... มันคงจะสุดยอดว่ะ  จะได้เป็นตัวแทนเขตเข้าไปแข่งระดับประเทศเลยนะนั่น  เพราะผมเองก็อยากได้โอกาสไปเข้าร่วมแข่งระดับนั้นกับเค้าสักครั้งเหมือนกัน  กูจะมีบุญมั๊ยวะนี่

         -

         -

         เย็นนั้นพอพวกเราไปรวมทีมเตรียมซ้อมอาจารย์ธเนศก็ให้พวกเราโหวตกันอ่ะ  ว่าจะให้ใครขึ้นเป็นกัปตันทีมเรา  ไอ้ผมอ่ะเลือกไอ้วินเพราะในบรรดาทุกๆคนมันน่ะดูมีพาวเวอร์ดีสุดแล้ว   แต่ปรากฏว่าทุกคนแม่งเสือกพร้อมใจกันเลือกผมซะงั้นอ่ะ  เอกฉันท์เลยอีกตะหาก

         " เอ่อ... อาจารย์ครับ  คือ... ผมว่าผมคงไม่ค่อยเหมาะจะเป็นกัปตันหรอก"

         " ทำไมคิดงั้นล่ะ หือ..." 

         " ก็... ผมว่าผมคงไม่ค่อยเหมาะจะเป็นผู้นำเท่าไหร่อ่ะครับ  ลองโหวตกันดูใหม่น่าจะดีนะครับ"

         " หึๆ  อย่าคิดยังงั้นสิ  ในเมื่อทุกๆคนพร้อมใจกันเลือกเธอแล้วก็แสดงว่าทุกๆคนเค้าต้องเล็งเห็นแล้วว่าเธอเหมาะสม   ไม่งั้นเสียงไม่ออกมาเอกฉันท์ขนาดนี้หรอก  จริงมั๊ย"  อาจารย์สรุปแล้วก็ตบไหล่ผมทีนึง  ผมก็มองหน้าพวกมันไล่ไปทีละคน  ซึ่งตอนนี้พวกมันต่างพากันยิ้มแฉ่งให้ผม

         " อะไรว้า  มึงเป็นอ่ะดีแล้ว  เพราะมึงอ่ะฝีมือ เอ้ย.. ฝีตีนดีสุดในทีมแล้วนี่หว่า  จริงมั๊ยวะพวกเรา"  ไอ้วินเอ่ยขึ้นมาก่อนครับ

         " ใช่ๆ ไม่มีใครเหมาะเท่ามึงแล้ว  ไอ้ฮัท อย่ามาถ่อมตัวน่ะมึง"

         " เห็นด้วยว่ะ ไม่ต้องมาโหวตใหม่อะไรแล้ว  มึงนั่นแหละ  เหมาะสุด"  เฮ้อ... เห็นดีเห็นงามกันซะจริงพวกมึง  รวมหัวกันแกล้งกูรึป่าววะเนี่ย

         " เออๆ  ก็ได้วะ  แต่ถ้ามีไรขึ้นมาอย่ามาด่ากูล่ะ"  เอาวะ  ตกกระไดพลอยโจนกันไปก่อน

         หลังจากนั้นเราก็เริ่มซ้อมกันไปแหละครับ   ผมเองก็กังวลอยู่ดี  ไม่ใช่อะไรหรอก  การจะเป็นกัปตันทีมอ่ะมันไม่ใช่ว่าเป็นกันได้ง่ายๆใครๆก็เป็นได้นะ  โอเค... มันไม่ได้ยากอะไรนักแต่ถ้าจะเป็นทั้งทีผมก็อยากทำให้มันดีๆที่สุดว่ะ  ซึ่งก็ไม่มั่นใจเล๊ยว่าจะทำได้ดี

         -

         -

         ผมกลับไปบ้านอย่างเซ็งๆพอไปถึงก็เห็นว่าพ่อมีแขกอยู่เลยเดินเลี่ยงๆเข้าไปในครัวหาอาวดีที่กำลังง่วนเตรียมอาหารเย็นโดยมีพี่นงค์เด็กรับใช้คนสนิทคอยช่วยอยู่

         " กลับมาแล้วเหรอลูก  ไปอาบน้ำก่อนเลยครับแล้วเดี๋ยวลงมาทานข้าวนะ  วันนี้พ่อเค้ามีแขกมาร่วมโต๊ะกับเราด้วย"  อาวดีบอก  ผมก็รับคำแล้วเดินขึ้นไปอาบน้ำ  จากนั้นก็ลงมาช่วยยกอาหารออกมาเสิร์ฟที่โต๊ะแหละครับ

         " นี่ไงครับ  ลูกชายผมเอง   ที่ผ่านๆมาผมให้มันฝึกเทคนิคไว้ตลอดอีกหน่อยก็ปร๋อแล้ว  ตอนนี้มันก็เป็นตัวแทนทีมโรงเรียนอยู่ครับ  ฮัทเอ้ย  ไหว้ลุงวัฒน์กับลุงอินเค้าซะสิลูก"

         " ครับ สวัสดีครับ"  ผมยกมือไหว้ลุงทั้งสอง  แกก็ยิ้มให้จากนั้นผมก็นั่งลงที่โต๊ะ

         " เอ้อ... แหม หน่วยก้านมันดีจริงๆว่ะ  ใช้ได้เลยนะ  ยังงี้พอจบม.6แล้วก็ให้มาสมัครที่ทีมได้เลยนะ"  ผมยังคงนั่งฟังที่ลุงๆเค้าคุยกับพ่อผมต่อพลางตักข้าวกินไปด้วย  ซึ่งเรื่องที่คุยกันนี่ก็มีแต่เรื่องทีมสโมสรฟุตบอลของจังหวัดที่พ่ออยากให้ผมไปร่วมทีมด้วยนั่นแหละ

         " ฮ่าๆ ทีนี้พอแกจบม.6ปั๊บนะ  ทีมสโมสรเค้าก็จะอ้าแขนรับแกเข้าทีมทันที  ลุงวัฒน์เค้ารับรองมาแล้วเรียบร้อย  เพราะงั้นหลังจากนี้แกฟิตซ้อมเตรียมตัวให้ดีเลยนะเจ้าฮัท  อย่าให้พ่อผิดหวังล่ะ"  พ่อสรุปให้ผมฟัง  คิดจะถามผมสักนิดมั๊ยวะ  ว่าผมต้องการอย่างนั้นรึเปล่า

         " พ่อครับ  คือ... ผมมีเรื่องจะบอก"  ผมรู้สึกทนไม่ได้ขึ้นมาเลยอยากบอกพ่อไปตรงๆ  ว่าที่จริงผมต้องการอะไรกันแน่

         ผมไม่ได้อยากมีชีวิตเป็นนักฟุตบอลตามที่พ่ออยากให้เป็นหรอกนะ   เพราะตอนนี้ที่ผมหวังที่สุดมันคือการได้เรียนและทำงานด้านศิลปะที่ผมชอบตะหาก

         " ว่าไงล่ะ หือ... "  พ่อยิ้มอย่างอารมณ์ดีเต็มที่  ตาก็เป็นประกายเหมือนมีความหวังเต็มเปี่ยม  เห็นแล้วผมกลับยิ่งรู้สึกแย่ว่ะ  ถ้าต้องทำลายความหวังนั้นของพ่อด้วยคำพูดของผมเอง

         " เอ่อ... ไม่มีอะไรครับ  ผมแค่จะบอกว่าพวกที่รร.มันโหวตให้ผมเป็นกัปตันทีมน่ะ"

         " เฮ้ย... จริงเหรอวะ  เยี่ยมมากไอ้ลูกพ่อ  ดีมากๆ ทำดีมาก"  พ่อขยับเข้ามากอดผมไว้แล้วก็ขยี้ที่หัวผมไปมาอย่างเอ็นดู

           " แต่ว่า.... ผมก็ไม่มั่นใจเท่าไหร่  คนเป็นกัปตันมันต้องมีความเป็นผู้นำสูงนี่นา อย่างผมเนี่ยนะ  ยังไม่รู้จะไหวมั๊ยเลย"

         " อะไรวะ  ไอ้นี่  แกเป็นลูกพ่อนะเว้ย  แค่นี้มันต้องไหวสิวะ   ลองถ้าแกตั้งใจจริงๆที่จะทำอะไรสักอย่างล่ะก็  มันจะไม่มีอะไรที่แกทำไม่ได้หรอก  จำไว้นะ"  พ่อสอนแล้วลูบหัวผมเบาๆ

         " ครับ"  อีกครั้งที่ผมก็ต้องรับคำสั้นๆและก้มหน้าทำตามที่พ่อบอกต่อไป   ผมเบื่อเหมือนกันที่มันต้องจบลงแบบนี้ทุกทีที่ผมอยากจะบอกพ่อตรงๆว่าผมเองอยากมีชีวิตในแบบของผมบ้าง   แต่ท้ายที่สุดผมก็ไม่เคยกล้าบอกพ่อสักที  ก็คงเพราะผมไม่อยากทำลายความหวังของพ่อนี่แหละ  ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะต้องเป็นยังงี้ไปถึงเมื่อไหร่  หรือไม่ก็คงต้องเป็นอย่างนี้ตลอดไปล่ะมั๊ง

เขียนโดย เพื่อนของอิ๊กกี้ อิอิ

ปล. ที่จริงเพื่อนส่งต้นฉบับมานานแล้ว แต่ผมเองที่ไม่ได้ลง อิอิ ไม่ได้ดองน้า เค้าเหนื่อยเดินทาง กว่าจะถึงบ้านก็ค่ำ เหนื่อย กิน กินเสร็จก็ตื้อ ตื้อแล้วก็นอน อิอิ

ขอให้มีความสุขในการอ่านนะคร้าบ

อ้อ เพื่อนฝากมาบอกว่าไม่ดราม่าหรอกคร้าบ เรื่องนี้จะทำให้ใสๆ อิอิ ใสอะไรม่ายรู้เนะ

จุ๊บๆๆ