สืบเสน่หา
ตอนที่ 17
“หึ มันยังทนอยู่ได้อีกงั้นรึ อึดกว่าที่คิดไว้นะเนี่ย” หมอคงพึมพำอย่างนึกสนุก เขาไม่ได้เจอคู่ปรับที่สมน้ำสมเนื้อมานานแล้ว และครั้งนี้…ก็เป็นอีกครั้ง ที่ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาได้ อาคมที่ใช้ไปเมื่อครู่ แรงชนิดที่ทำให้ชิดชัยตายเลยด้วยซ้ำ แต่อีกฝ่ายก็ยังสามารถผ่อนฤทธิ์รุนแรงนั้นลงและควบคุมมันไว้ได้
ถึงจะเป็นแบบนั้น ก็ใช่ว่าจะทนความเจ็บปวดได้นานนัก เขาเชื่อ ว่ามันจะต้องรีบติดต่อมา ถ้าไม่ต้องการให้มีการสูญเสียเกิดขึ้น
ดวงตาคมเหลือบมองตุ๊กตากุมารทองเบื้องหน้า คราบเลือดที่หลั่งไหลแห้งเกรอะกรังไปแล้ว รอยแตกบางส่วนยังคงอยู่ แต่ไม่มากนัก เห็นได้ชัดว่าหลายวันนี้ ไม่มีความพยายามที่จะจู่โจมเขากลับเลย
“เจ้าก็เป็นเกราะกำบังที่ดีให้ข้าเหมือนกันนะ เจ้าเด็กน้อยหัวดื้อ” เขาพึมพำกับมันพลางหัวเราะชอบใจ
ไม่มีคำตอบจากตุ๊กตาตัวนั้น ใบหน้าของหมอคงมีรอยยิ้มน้อย ๆ ก่อนรวบรวมสมาธิเพื่อจะทำพิธีต่อ
เขาจะเพิ่มความแรงของอาคมให้มากขึ้นอีก เอาให้มากจนมันต้องร้องขอถึงความตายเลยทีเดียว!
“อึ้ก!” ร่างสูงของเจมส์ที่ยังคงนั่งสวดมนต์สะท้านเฮือก ภายในที่เจ็บแปลบเจ็บกว่าเดิมหลายร้อยเท่า เลือดที่ขึ้นมาในลำคอ บอกได้ชัดถึงความบอบช้ำ ชายหนุ่มพยายามกล้ำกลืนมันกลับไป แม้จะมีบางส่วนไหลเลอะมุมปากแล้ว มือของเขายังคงพนมอยู่แนบอก เพ่งสมาธิไว้เป็นจุดเดียว
หากไม่คิดว่ามันเจ็บ มันก็จะไม่เจ็บ กายของเขา…มันไม่ใช่กายของเขาแต่แรกอยู่แล้ว ทุกอย่างล้วนเป็นสัจธรรม คิ้วเรียวขมวดเข้มแม้พยายามคิดให้ผ่อนคลาย หากในตอนนี้ก็คล้ายจะช่วยอันใดได้ไม่มากนัก
ในที่สุดเขาก็ดึงอาถรรพ์อันร้ายกาจของฤทธิ์ตัวยามาลงยังร่างตนเองได้ทั้งหมดแล้ว จะอย่างไรตอนนี้ ปวินต์ก็จะปลอดภัยไประยะหนึ่ง ไม่ต้องทรมานแบบนั้นอีก แต่ตัวเขาเองนั้นจะต้องควบคุมตัวเองให้ได้ เพราะหากแรงที่เหนี่ยวรั้งสิ่งชั่วร้ายไว้คลายลง ทุกอย่างจะตีกลับหาปวินต์อีกครั้ง และนั่นจะเป็นความพ่ายแพ้โดยสิ้นเชิง ทั้งกับตัวเขาเองที่ถูกเวทย์ตีกลับ และกับปวินต์ผู้รับเคราะห์
ถึงจะรู้สึกโล่งใจได้เปลาะหนึ่ง แต่ภาระอันใหญ่หลวงกว่าที่เขาทำใจลำบากตลอดมากำลังเริ่มขึ้นแทนที่ อาการเจ็บปวดนั้นไม่เท่าไหร่ เพราะเขาพอจะเรียนรู้วิธีผ่อนคลายมันลงได้บ้าง แต่เรื่องสำคัญยังคงเป็น…การผลักดันอำนาจมืดทั้งหมดสนองกลับคืนผู้ใช้
การลงมือที่เสี่ยงต่อชีวิต…ทั้งกับเคนและเขา…และแน่นอน ยังเกี่ยวเนื่องกับชีวิตของปวินต์ด้วย
สำหรับการนี้จะต้องใช้พลังทั้งหมดที่มี และนั่นหมายถึง…เขาจะต้องคลายอาคมในการซ่อนของไว้เสียแล้ว
อาจจะผิดต่อปวินต์อยู่บ้าง แต่เขาก็ไม่สามารถปกป้องของนั้นไว้ด้วยอาคมได้อีกแล้ว อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ผิดคำสัญญา เพราะเขาไม่ได้นำมันไปแลกเปลี่ยนกับชีวิตของปวินต์ ตามที่อีกฝ่ายไม่ยินยอมให้เขาทำ
เพียงแต่ว่าอาจจะมีผู้บุกรุกเข้ามาเอาของนั่นไป ในขณะที่เขาไม่อาจขัดขวางได้ มันก็เท่านั้น
ของที่ถูกเอาไปได้ ก็แย่งกลับคืนมาได้…ไม่เหมือนกับชีวิตคน
แม้มันจะเป็นการตัดสินใจที่ยากลำบาก แต่เพื่อเคนที่ยอมเสียสละตัวเองเป็นทางผ่านของอาคม เขาจะลังเลไม่ได้อีก!
ดวงตาที่พริ้มหลับลืมขึ้นทันควัน ก่อนใบหน้าแกร่งนั้นจะมีรอยยิ้ม เขารู้สึกได้ถึงกระแสการเปลี่ยนแปลงของอาคมของอีกฝ่าย แรงต่อต้านการรับอาคมลดทอนลงอย่างรวดเร็ว พร้อมกันนั้น…อะไรบางอย่างกำลังถูกคลี่คลาย ม่านมนตราที่ปิดผนึกการมองเห็นภายในบ้านถูกสลายให้จางหายลงอย่างปุบปับ คล้ายที่กำบังตาถูกนำออกไป หมอคงสวดมนต์สั้น ๆ บทหนึ่งเรียกผีร้ายคนสนิทให้ออกมา
“เจ้ามั่น มานี่ซิ” เขาเรียกมันซ้ำอีกครั้ง พริบตาเดียวร่างที่คุ้นเคยของผีตายโหง ก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างนอบน้อม
“เจ้าจงไปสำรวจบ้านของเจ้าหมอผีนั่นอีกครั้ง แล้วรีบกลับมาบอกข้า ว่ามันซุกซ่อนของไว้ที่ไหน ตอนนี้ของนั่นปรากฏขึ้นแล้ว เวทย์อำพรางของมันเสื่อมลง หรือไม่ก็ถูกมันเองสลายอาคมไปเรียบร้อยแล้ว ทีนี้ล่ะ เราจะได้ไปเอาของสำคัญนั่นได้ไม่ลำบากแรง”
สารวัตรธนดลที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ มีประกายตาวาวขึ้นอย่างสนใจ “คุณรู้ที่ซ่อนของแล้วงั้นเหรอครับ” เขาถามขึ้นเพราะได้ยินสิ่งที่หมอคงพูด แต่ไม่เห็นผีเจ้ามั่น ที่หมอคงสั่งให้ไปทำงานแม้แต่น้อย
“ใช่ มันยอมคลายอาคมซ่อนของแล้ว อย่างที่ผมบอกไงล่ะ อาคมนี้มันใช้พลังสูง ถ้ามันคิดจะต้านผมไว้ให้ได้ล่ะก็ จะอย่างไร มันก็ต้องยอมคลายลง ไม่เช่นนั้นคิดเหรอ ว่าจะสู้ผมได้ทัดเทียม” คนพูดพึมพำอย่างมั่นใจในอำนาจที่ตนมี
“ถ้าอย่างนั้น…” ชายหนุ่มว่าอย่างตื่นเต้น “ผมก็ไปเอามันมาได้แล้วสิ”
“ยังก่อนครับสารวัตร รอเจ้ามั่นกลับมาก่อน ให้เราได้รู้ตำแหน่งของที่แน่นอน จากร่องรอยอาคมที่หลงเหลือ เพื่อที่จะได้เข้าไปเอามันออกมาได้โดยไม่ต้องเหนื่อยแรง จากนั้นคุณจะจัดการใคร ก็แล้วแต่คุณแล้ว”
“อ้อ งั้นเหรอ” คนฟังหัวเราะเบา ๆ “คุณนี่ก็รอบคอบดีนะ”
หมอคงมองมาด้วยแววตาเย็นเยียบ “ถ้าไม่รอบคอบ คงจะมีชีวิตอยู่ในวงการนี้ไม่ได้ วงการหมอผีที่แท้จริงน่ะ เคี่ยวกว่าที่คุณคิดไว้เยอะนะครับ การประมาทหมายถึงความตายได้เลยทีเดียว”
“ผมทราบแล้วละ…อย่างลึกซึ้งถึงใจเลย” ชายหนุ่มพูดต่อคล้ายพูดกับตัวเองมากกว่า ก่อนจะหันมาถามอีกฝ่ายว่า “แล้วหลังจากนี้คุณจะทำยังไงต่อ”
“หึ ลองมันยอมสลายอาคมทางนี้ ก็แสดงว่ามันคิดจะทุ่มสุดตัวสู้กับผมแล้ว ผมจะอยู่ในวงอาคมนี้ทำพิธีต่อจนกว่าจะตายกันไปข้างนึง แต่ยังไงมันก็คงไม่กล้าโจมตีผมหรอก” เขาว่าพลางเหลือบมองตุ๊กตาที่ตั้งอยู่เบื้องหน้าอีกครั้ง “เพราะยังไงผมก็ยังมีตัวประกันตัวที่สองอยู่ ถ้ามันโจมตีมา คนที่เจ็บก็จะเป็นกุมารทองของมันต่างหากล่ะ ไม่ใช่ผม!”
“คุณยังคงโหดเหมือนเดิมนะครับ” คนฟังส่ายหน้าเบา ๆ เริ่มจะชินกับคนเบื้องหน้าอยู่บ้าง การจัดการคน ๆ นี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริง ๆ สารวัตรหนุ่มคิดในใจ
“เดี๋ยวก่อนนะ” หมอคงหยุดชะงักไป เพราะมองเห็นสมุนผีตายโหงของตนกลับมาแล้ว ร่างนั้นคุกเข่าลงตรงเบื้องหน้าก่อนรายงานว่า
“เจ้าพวกนั้นอยู่กันในห้องพระ ข้าเข้าไปในนั้นไม่ได้ จึงไม่รู้ว่าพวกมันกำลังทำอะไรกันบ้าง แต่ของที่นายท่านกำลังค้นหา ได้ปรากฏขึ้นแล้วจริง ๆ วางอยู่ที่มุมด้านหนึ่งของห้องนอนเจ้าหมอผีนั่นขอรับ”
“ของไม่ได้อยู่ในห้องพระงั้นรึ” หมอคงทวนคำอย่างพอใจ “แบบนี้ก็ดี คุณคงทำงานได้ง่ายขึ้นนะครับสารวัตร”
“หืม สมุนผี ๆ ของคุณกลับมารายงานแล้วงั้นเหรอ เขาพูดอะไรกัน” สารวัตรธนดลถามในทันที เพราะไม่เห็นและไม่ได้ยินเสียงของอีกฝ่ายเหมือนหมอคง
“ใช่ครับ คุณจะเตรียมตัวเลยก็ได้ ของนั่นอยู่ในห้องนอนของเจ้าหมอผีนั่น คุณคงรู้ตำแหน่งมันดีใช่มั้ย เพราะผมได้ข่าวว่าคุณให้คนไปค้นอยู่หลายครั้ง แต่คว้าน้ำเหลวกลับมาตลอด” น้ำเสียงประโยคหลังเริ่มเสียดสี เพราะหมอคงนั้นไม่พอใจชวรัตน์สักเท่าใด ที่ชอบจิกหัวใช้คนอย่างเขา โดยที่ถือดีแค่มีเงินในมือเท่านั้น
“คุณนี่ช่างเหน็บแนมเสียจริง ผมยอมรับนะ ว่าไม่เคยเอาของนั่นมาได้เลย แต่ครั้งนี้ คงจะหาได้ง่าย ๆ งั้นสินะครับ”
“ก็คงไม่ยากหรอกนะ เพราะเจ้าพวกนั้นคงไม่มีแรงจะต่อต้านคนมีอาวุธในมืออย่างคุณหรอกมั้ง แถมเจ้าหมอผีนั่น ก็ยังติดการต่อสู้กับผม มันจะละสมาธิไปไม่ได้เลย เพราะนั่นจะเท่ากับความพ่ายแพ้ และความตายของคนที่มันรัก!”
“แต่ผมยังสงสัย ของที่โผล่มาแล้วครั้งหนึ่ง พวกมันจะซ่อนกลับไปได้อีกมั้ย เกิดผมไปถึงแล้วพวกมันซ่อนอีกรอบ ผมก็ไปเก้อน่ะสิครับ” สารวัตรธนดลถามต่อไป
“หึ…มันไม่มีพลังพอจะทำแบบนั้นได้หรอก ผมรับรอง!” หมอคงพูดโดยไม่ได้หันกลับมาจึงไม่ได้เห็นแววตาของอีกฝ่าย ที่จ้องมองมายังตัวเขา
“งั้นหรือครับ” คนพูดยิ้มน้อย ๆ อย่างเลือดเย็น “ถ้าอย่างนั้นผมคงไม่ต้องรีบไปเท่าไหร่ เพราะมีบางเรื่องที่สำคัญ จะต้องบอกคุณเสียก่อน”
“คุณคงไม่ได้คิดจะฆ่าปิดปากผม เพราะรู้ที่ซ่อนของแล้วหรอกนะครับ” คนถามที่ยังคงนั่งนิ่ง ไม่ได้หันกลับมามองเลยด้วยซ้ำ มือที่ชื้นเหงื่อซึ่งลอบกุมปืนอยู่ในกระเป๋ากางเกงตัดสินใจปล่อยมันลง ก่อนจะทำสีหน้าเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ผมไม่กล้าหรอกน่า หมอคงก็น่าจะรู้…ว่าเราคบกันมานานแค่ไหนแล้ว แต่ว่าคนที่กล้า…คือเจ้าชวรัตน์นั่นต่างหาก มันจ้างผม ให้จัดการกับคุณ หลังได้ของมาเรียบร้อยแล้ว!”
“ผมน่ะ...เป็นพวกเดียวกับคุณนะหมอคง ของที่ได้มา มีส่วนแบ่งของคุณด้วยแน่นอน”
คนฟังหัวเราะเบา ๆ อย่างขบขัน “งั้นรึ ถ้าอย่างนั้น ก่อนจะจัดการเจ้าหมอผีของตายนั่น…สงสัยผมจะต้องทำอะไรกับท่านชวรัตน์ นายจ้างที่แสนดีของผมก่อนเสียแล้ว”
คนฟังลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างเฝื่อน ๆ รู้ดีถึงยาที่ในตอนนั้นหมอคงส่งให้ชวรัตน์กินเข้าไป หากเขาตัดสินใจฆ่าหมอคงเมื่อครู่ ดีไม่ดีตัวเขาเอง ก็อาจจะโดนทำของไปด้วยได้ ยิ่งอยู่ในระยะใกล้เสียขนาดนี้ ดังนั้นสุดท้าย เขาจึงตัดสินใจโบ้ยไปให้ชวรัตน์เป็นฝ่ายรับแทน เมื่อหมอคงชะล่าใจในภายหลัง เขาค่อยหาโอกาสปิดปากไว้อีกที
ชวรัตน์จะอยู่หรือตาย เขาก็ไม่สนใจนักหรอก เพราะเป้าหมายสำคัญของเขา หาใช่การจงรักภักดีทำงานให้ชวรัตน์ไม่
…แต่เป็นเฮโรอีนทั้งหมด ที่ชวรัตน์ต้องการให้เขานำกลับไปให้ต่างหากล่ะ!
หมอคงเริ่มสวดมนต์อีกครั้ง หากในตอนนี้ เป้าหมายกลับผิดแปลกออกไป โชคช่วยเจมส์โดยแท้ กระแสพลังที่ส่งผ่านมายังตัวเขา จู่ ๆ ก็ลดทอนลงอย่างเห็นได้ชัด เจมส์รู้ดี ว่าอีกฝ่ายกำลังลงมือจะชิงของแล้ว แต่เขาคงไม่อาจทำอะไรได้ นอกจากฉกฉวยสภาวะนี้ ในการรุกกลับไปยังหมอผีอีกครั้งหนึ่ง โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัวเท่านั้น
ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมองมายังสร้อยเส้นน้อยที่ปวินต์คล้องคออยู่ ก่อนถามเด็กน้อยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า
“พ่อจะเริ่มพิธีผลักดันของกลับคืนไปแล้วนะ เจ้าพร้อมหรือยัง”
“ฮะพ่อ ผมพร้อมเสมอ อยากจะตั้นหน้าเจ้าหมอผีบ้านั่นเต็มแก่แล้ว พ่อรู้มั้ยว่ามันเอาหวายอาคมเฆี่ยนผมด้วย”
ดวงตาชายหนุ่มทอแววเศร้า “คงเจ็บมากสินะ พ่อขอโทษ ที่ช่วยอะไรเจ้าไม่ได้เลย”
“ไม่หรอกฮะพ่อ…ผมจะไม่ยอมให้ใคร มาทำลายคนสำคัญในครอบครัวของเรา เจ็บแค่นี้เรื่องเล็ก”
“ขอบใจนะเคน…ขอให้เจ้ารู้ไว้ด้วยว่า ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน พ่อก็ยังอยากเป็นพ่อของเจ้าเสมอนะ”
“พ่อจะต้องไม่เป็นไร ผมก็จะไม่เป็นไร เราจะต้องชนะเจ้าหมอผีนั่นให้ได้!”
“อื้ม อดทนเข้าไว้แล้วกัน หลังจากนี้เราจะไปเที่ยวกันสามคนนะ”
“ผมจะรอนะฮะ”
คนพูดหลับตาลงอีกครั้งก่อนลงมือทำพิธีต่ออย่างจริงจัง
(เหลืออีกครึ่งตอน โพสต์เท่าไหร่ก็ไม่ติดสักที ขอเว้นไปสักพักเดี๋ยวจะมาลองใหม่นะคะ ระบบมันบอกแต่ว่าให้รอ 90 วินาที แต่รอแล้วก็ยังไม่ติด - -")
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
