หัวข้อ: สืบเสน่หา (จบ)

[TanyaPuech]

 

พ่อเจมส์สู้ๆๆๆ

[raphaello]

อาทำงี้ได้ไงเนี่ย

หลาน(?)เสียความรู้สึกแย่

[@StaR@]

คนกันเองนี้แหละตัวดีเลย ถ้าคิดจะทำ
คุณตำรวจขอให้รู้ตัวเร็วๆด้วยเถอะ
 

[som]

สะดุดหกล้มเอาหน้าลงเลย หมดตอนที่กำลังจะลุ้น
สนุกทุกตอนจริงๆ  อ้อๆที่เรียกไอ้คุณศาลาวัดว่าอา เป็นเพื่อนของพ่อใช่เปล่าไม่ใช่ญาตินะ

[Whatever it is]

อ้าววว นึกว่าเป็นคนดี 

[sam3sam]

โถๆๆๆๆ ไอ่เราก็นึกว่าเป็นคนดี
ตะหงิดๆตั้งแต่บอกว่ามีสารวัตรย้ายมาใหม่ละ
แต่เปิดตัวว่ารู้จักกับวินต์ก็นึกว่าจะดีซะอีก
จริงๆแล้วอาดลนั่นไม่ใช่ญาติวินต์ใช่มั้ย
แล้วเจมส์จะแก้ปัญหาเรื่องแก้วใส่ยาสั่งยังไงหล่ะเนี่ย
ขืนทำอะไรไม่คิดเดี๋ยววินต์ก็ได้โกรธไปใหญ่หรอก
เจมส์สู้ๆนะ เจ้าเคนด้วย

[Yunatsu]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก

พ่อเจมส์ๆๆๆๆๆ

ไปเร็วววว

[BeeRY]

อ้าวๆ คุณอาเป็นหนอนบ่อนไส้ป่ะเนี่ย ทำไมทำไรชั่วร้ายแบบนี้ล่ะ
โชคดีที่มากินข้าวร้านเดียวกัน ช่วยผู้กองปวินต์ให้ได้นะเจมส์

[ppm]

(ตอนที่ 6/2 จบตอนที่ 6)


คนที่กำลังคุยกันอย่างออกรส หันมามองอย่างแปลกใจเมื่อเห็นร่างสูงของเจมส์เดินเข้ามาหา ปวินต์หน้าตึงทันทีที่เห็นอีกฝ่าย ก่อนจะหันกลับมาทำเป็นไม่สนใจอีกครั้ง

    “สวัสดีครับ คุณวินต์ แล้วก็เอ้อ…” เจมส์ตีหน้านิ่ง ยิ้มทักทายอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น

    “จะไม่แนะนำให้ผมรู้จักหน่อยเหรอครับ” ว่าพลางดึงเก้าอี้ใกล้ ๆ มานั่งลงหน้าตาเฉย

    “นี่นาย!” เสียงดุแผ่วเบาพร้อมทำตาถลึงใส่ของอีกฝ่าย ทำให้รู้ว่าไม่ยินดีต้อนรับนัก แต่เจมส์ก็ทำเป็นไม่เห็น

    บรรยากาศดูแปลก ๆ ระหว่างคนทั้งคู่ ทำให้คนที่นั่งอยู่แต่แรกอึ้งไปแล้วกับแขกแปลกหน้าที่ไม่ได้รับเชิญนั้น หากเจมส์กลับมองมาด้วยรอยยิ้มแล้วเปิดประเด็นต่อทันที “เขาเป็นเจ้านายคุณเหรอครับ ผมเห็นยศที่บ่าสูงกว่าคุณเสียอีก”

    ปวินต์มองเจมส์อย่างไม่เข้าใจนัก เขายังคงโกรธอยู่ และไม่อยากคุยด้วยเลย แต่ต่อหน้าคนที่เป็นทั้งเจ้านาย และเพื่อนของผู้เป็นพ่อ ทำให้เขาทำอะไรเสียมารยาทไม่ได้

    “สารวัตรธนดลครับ นี่เป็น ‘คนรู้จัก’ ของผม ตอนไปทำคดีฆาตกรรม” เขาพูดด้วยน้ำเสียงไม่ยินดียินร้าย เน้นคำว่า ‘คนรู้จัก’ เสียเต็มที่

    แต่เจมส์ยังคงไม่สนใจ เขายิ้มแล้วกล่าวย้ำ “เป็นคนรู้จักที่ ‘สนิท’ มากครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คุณสารวัตร” เขายื่นมือออกไปจะจับมือกับสารวัตรธนดล แต่แกล้งเอื้อมพลาดไปชนแก้วน้ำใบนั้นตกลงมาแตก น้ำที่กระเซ็นเลอะเสื้อปวินต์ พร้อมเสียงดังเพล้งทำให้หลายคนหันมามอง

“ขอโทษนะครับ ผมซุ่มซ่ามไปหน่อย เดี๋ยวผมช่วยเอง” ว่าพลางหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา แล้วชะงัก “อ๊ะ ผมว่าคุณเลอะกว่าที่คิดนะครับคุณวินต์ เราไปห้องน้ำกันเถอะ” ว่าแล้วก็ฉุดแกมลากให้อีกฝ่ายออกมาจากโต๊ะ

    ปวินต์พยายามจะดึงแขนที่จับไว้ออกอย่างตกใจ แต่อีกฝ่ายที่แข็งแรงกว่า ใช้แรงดึงวูบเดียว คนตัวผอมกลับต้องเซตาม และถูกลากมามาถึงห้องน้ำจนได้

    “นายเป็นอะไรเนี่ยเจมส์ ปล่อยฉันนะ” ร่างบอบบางถือโอกาสสะบัดมืออีกครั้งโดยแรง พลางร้องบอกให้ปล่อยเสียงเข้ม

    ในห้องน้ำไม่มีคน เจมส์ที่ยึดจับอยู่จึงยินยอมปล่อยมือที่จับไว้ ข้อมือบางที่มีรอยแดง ทำให้อีกฝ่ายกุมมันไว้พลางมองมาอย่างไม่ไว้ใจ

    “ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณเจ็บ ขอโทษนะครับ” เจมส์พูดขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นรอยแดงนั้น

    “แต่ผมมีเรื่องสำคัญต้องบอกคุณ เราออกไปจากที่ร้านนี้กันก่อนเถอะครับ”

    คนฟังชักของขึ้น ทีพยายามขอให้บอกแทบตาย เจมส์ยังอมพะนำไม่ยอมพูด แต่ทีวันนี้ เขากำลังมีธุระกับเจ้านายคนสำคัญแท้ ๆ เจมส์กลับดึงดันพาเขามา แล้วยังจะบอกอะไรอีก

    “ฉันไม่อยากรู้แล้ว เรื่องของนาย ไม่เกี่ยวกับฉันสักหน่อย” ปวินต์ตอบเสียงสะบัด

    “เกี่ยวสิครับ เรื่องสำคัญมากด้วย คนที่มากับคุณเป็นใครกัน เขาไว้ใจไม่ได้นะครับ คุณรีบกลับไปกับผม จะปลอดภัยกว่า”

    “เขาเป็นเจ้านายของฉันนะ แล้วก็เป็นคนที่ฉันเคารพรักด้วย” ดวงตาคมวาวขึ้นอย่างไม่ยินยอม “นายไม่มีสิทธิ์มาบังคับฉัน ฉันมากับอาดล และฉันก็ต้องกลับกับเขา!”

    “อาดล…เขาเป็นอาของคุณงั้นเหรอครับ” เสียงถามรุกเร้าขึ้นมา จนคนถูกถามรู้สึกไม่เข้าใจ

    “ไม่ใช่ เขาเป็นเพื่อนสนิทของพ่อฉัน แต่นั่น…ก็ไม่ใช่เรื่องของนายอยู่ดี นายเป็นอะไรของนายกัน เจมส์?”

    เจมส์หายใจเข้าลึก พยายามข่มอารมณ์โกรธ ที่มีมาโดยไม่รู้ว่าทำไม พลางตอบเสียงราบเรียบ “ใช่ครับ มันไม่ใช่เรื่องของผมเลย แต่ว่าวันนี้ คุณต้องกลับกับผม”

    “ฉันมาของฉันเอง ฉันก็ต้องกลับเองได้ นายไม่ต้องยุ่งเลย” ว่าแล้วก็ผลุนผลันออกมาจากห้องน้ำด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น

    “เดี๋ยวสิครับ คุณวินต์” เจมส์ไล่ตามมา หากกลับถูกใครอีกคนขวางเอาไว้ เจมส์มองคน ๆ นั้นด้วยดวงตาที่แฝงไปด้วยความโกรธ

    “อาดล” ปวินต์พึมพำหลังจากเห็นอีกฝ่ายมาขวางไว้

    “ผมไม่ทราบว่าคุณมีอะไรกับลูกน้องของผม แต่ขอให้คุณเลิกทำอะไรรุนแรงเสียทีเถอะครับ” ธนดลพูดนิ่ม ๆ ด้วยมาดตำรวจผู้มีวัยวุฒิที่สูงกว่า

    “ไม่เป็นไรครับอาดล หมอนี่แค่มาก่อกวนเท่านั้น ถ้ายุ่งกว่านี้ ผมจะจับยัดห้องขังเลยคอยดู” ปวินต์ตอบกลับเสียงขุ่น   

“เราเป็นตำรวจ ไม่ควรใช้หน้าที่การงานไปในทางที่ผิดนะผู้กอง” สารวัตรหนุ่มเตือนด้วยเสียงตำหนิ

    ปวินต์ชะงักกับเสียงเตือนนั้น ก่อนหันมาขอโทษด้วยท่าทางอันสงบลงอย่างเห็นได้ชัด “ขอโทษครับสารวัตร ผมวู่วามไปเอง ยังไงวันนี้…”

    เจมส์มองมาอย่างหงุดหงิด เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังคิดไม่ซื่อ ดีไม่ดี…สารวัตรธนดลคนนี้อาจจะเป็นสายคนหนึ่ง ของเจ้าพวกนั้นก็เป็นได้ ไม่เช่นนั้นคงไม่มีของแบบนั้นเอามาใช้กับปวินต์ได้

    เขาไม่มีทางปล่อยให้ปวินต์กลับไปกับเจ้านั่นแน่ ๆ

     “ผมว่าคุณควรจะกลับ…” ชายหนุ่มขัดขึ้นทันที

    “ฉันจะกลับหรือไม่กลับ มันก็เรื่องของฉัน เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ฉันไม่จำเป็นต้องเชื่อฟังนาย!”

    “แต่ว่า…”

ความรู้สึกโกรธนั้นยากควบคุมนัก ปวินต์รู้ดีว่ากำลังเสียมารยาทกับผู้เป็นเจ้านายมากแล้ว แต่เขาคงสงบสติอารมณ์ไม่ได้ หากไม่ได้อยู่ลำพัง และเจมส์คงไม่เลิกยุ่งแน่ ๆ ถ้าเขาไม่ยอมไป อาจจะเผลอทำอะไรไม่คิดให้ถูกตำหนิได้อีก ดังนั้นตำรวจหนุ่มจึงตัดสินใจหันไปหาเจ้านายคนใหม่ พลางพูดขึ้นว่า

“วันนี้คงไม่เหมาะจะคุยกันแล้ว ผมขอโทษจริง ๆ นะครับ คงต้องขอตัวก่อน” เขาโค้งให้อย่างสุภาพ ก่อนรีบก้าวยาว ๆ จากไป เจมส์ยังคงจ้องธนดลเขม็ง คุมเชิงไม่ยอมให้อีกฝ่ายตามปวินต์ไปได้ จนแน่ใจว่าปวินต์กลับไปเพียงลำพังแล้ว เขาก็ถอนหายใจออกมา

    “ผมจับคุณข้อหาก่อกวนในร้านอาหารได้นะครับ” ธนดลพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา พอลับหลังปวินต์ เขาก็แสดงท่าทีตรงกันข้ามอย่างหน้ามือเป็นหลังมือ

    “ก็ลองจับสิครับ ผมไม่กลัวคุณหรอก…ไหน ๆ คุณก็กล้าใช้ของพวกนั้น…คิดหรือว่าผมจะไม่มีอะไร ที่แรงกว่านั้น มาจัดการคุณบ้าง!” เจมส์ยิ้มน้อย ๆ หากคนมองย่อมรู้ได้ ว่าอารมณ์ของเขากำลังมาคุ และพร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ

    “ก็ได้ วันนี้ฉันจะไม่ยุ่งกับนาย” สารวัตรหนุ่มว่าแล้วรีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว



    “ปล่อยคุณตำรวจไปแบบนี้ดีเหรอฮะพ่อ” เสียงเล็ก ๆ ถามขึ้น เจมส์ถอนหายใจพลางพูดว่า “ในเมื่อเขาไม่เชื่อพ่อแล้ว พ่อจะทำยังไงได้ล่ะ”

    “ความผิดของพ่อก่อนนะฮะ ที่ไม่ยอมพูดความจริงกับเขา”

    “พ่อรู้…แต่เอาเถอะ เขากลับไปแบบนี้ อย่างน้อยก็น่าจะปลอดภัยแล้ว พวกมันชักจะเอาใหญ่ ยุ่งกับพ่อไม่พอ ยังบังอาจมายุ่งกับคนสำคัญของพวกเราอีก ถ้าไม่บอกให้ระวังไว้ ท่าทางคงลำบากแน่ ๆ ทำงานที่เดียวกันเสียด้วย”

    ว่าพลางถอนหายใจอีกรอบ ก่อนพูดอย่างตัดสินใจได้ว่า “แบบนี้คงมีทางเดียว คือต้องไปสารภาพความจริงแล้วสินะเนี่ย คุณตำรวจของเจ้าก็โกรธน่ากลัวจริง มองมาทีเล่นเอาพ่อขนลุกเลย”

    “ดีฮะ พ่อกับคุณตำรวจไม่มองหน้ากันแบบนี้ ผมรู้สึกไม่ดีเลยฮะ” เสียงเด็กชายว่าอ่อย ๆ

    “พ่อจะพยายามง้อเขาก็แล้วกันนะเจ้าเคน ในเมื่อพวกนั้นจงใจดึงคุณวินต์เข้ามาแล้วแบบนี้ พ่อคงปิดเขาต่อไปไม่ได้แล้วล่ะ”

    “นั่นสิฮะ งั้นวันนี้พ่อปิดตำหนักเถอะ เราไปง้อคุณตำรวจกัน” เด็กน้อยสรุปให้เสร็จสรรพ

    “เจ้าเคนนี่นะ…เอ้า ก็ได้ ในเมื่อพ่อผิดเอง ก็ต้องยอมรับผิดสินะ” เจมส์ตอบรับอย่างกระตือรือร้นเป็นครั้งแรก เขารู้สึกใจเต้นชอบกล เพียงแค่คิดว่า…ครั้งนี้แหละ เขาจะยอมเปิดใจให้หมดเปลือกกับปวินต์เสียที

    ร่างที่เกาะอีกฝ่ายอยู่กอดชายหนุ่มไว้อย่างดีใจ “สมกับเป็นพ่อจริง ๆ ผมรักพ่อนะฮะ”

    “เออ ๆ อ้อนกันขนาดนี้ จะเอาของเล่นอีกสักกี่อันล่ะ” เจมส์พึมพำ

    เคนอมยิ้ม ก่อนตอบด้วยท่าทางน่ารักน่าหยิกว่า “ไม่เอาหรอกฮะ ขอแค่พ่อง้อให้สำเร็จก็พอ ผมน่ะ อยากได้แม่สักคนมานานแล้ว”

    “เฮ้ย เขาเป็นผู้ชายนะ จะเป็นแม่ได้ไง”

    “ไม่เห็นเป็นไรเลย ผมว่าตอนพ่ออยู่กับคุณตำรวจน่ะ เป็นช้างเท้าหลังเหมือนเป็นแม่เด๊ะเลย ให้คุณตำรวจเป็นพ่อแล้วกัน”

    “สงสัยต้องเลิกซื้อของเล่นจริง ๆ แล้ว” ชายหนุ่มแกล้งทำหน้าดุ

    “โธ่ พ่อฮะ เอ้า ผมขอเป็นพ่อสองคนแทนก็ได้ ใจร้ายจริง เอะอะอะไรก็ขู่แต่จะเลิกซื้อของเล่น กุมารทองก็งอนเป็นนะฮะ”

    เจมส์ฟังอีกฝ่ายจีบปากจีบคอพูดแล้วอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เพียงแค่เปลี่ยนความคิดเท่านั้น เขาก็รู้สึกปลอดโปร่งและมีกำลังใจขึ้นมาอย่างประหลาดเสียจริง



    เจมส์ย้อนกลับไปหาธนัทที่นั่งรออยู่อย่างแปลกใจเมื่อผู้เป็นเพื่อนหายไปเข้าห้องน้ำนานมาก แต่เมื่อกลับมา ก็เห็นว่าเจมส์มีสีหน้าที่ดีขึ้นอย่างน่าแปลกใจนัก

    “พึ่งรู้ว่านายท้องผูก” ธนัทพึมพำขึ้นเบา ๆ

    “ใครบอกว่าฉันท้องผูก” เจมส์ถามกลับ ใบหน้าเขายังคงขมวดคิ้วอย่างงุนงง

    คนถูกถามหัวเราะออกมาอย่างขบขัน “ก็ฉันเห็นสีหน้าก่อนเข้าห้องน้ำของนาย หน้านิ่วเสียขนาดนั้น แต่พอหายไปเข้าห้องน้ำ นานมากกกกกกก แล้วออกมา นายกลับหน้าตาดีขึ้นผิดหูผิดตาขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะท้องผูก จะเพราะอะไรกัน แอบไปปล่อยระเบิดมาล่ะสิ” ประโยคหลังมีแอบกระซิบ พร้อมกับหัวเราะชอบใจ

    “เจ้าบ้านี่ ยังปากเสียเหมือนเดิมเชียวนะ ฉันไม่ได้ไปทำอะไรแบบนั้นสักหน่อย แต่เอ้อ เดี๋ยวฉันคงต้องรีบกลับแล้ว จะรีบไปง้อ…เอ้ย รีบกลับไปทำงานน่ะ”

    “หึ ๆ หลอกฉันไม่ได้หรอกนะ ฉันว่านายกำลังจะไปง้อสุดที่รักของนายมากกว่าล่ะสิ”

    คนมองมาทำหน้าทึ่ง “นายรู้ได้ยังไงกัน”

    “นายนี่นะ เป็นหมอผีซะเปล่า ไม่รู้จักพรายกระซิบเลยเหรอไง”

    “หา?”

    “ก็เจ้าเคนบอกฉันเมื่อกี้ ว่าให้รีบปล่อย ๆ พ่อไปไว ๆ พ่อจะไปง้อแม่ให้มัน”

    “เจ้าเคน! ปากงี้อย่าเอาเลยของเล่นใหม่”

    “โธ่ พ่อล่ะก็ พี่นัทก็คนกันเอง ให้รู้ไว้ไม่เห็นเป็นไรเลย พ่อน่ะ มีเรื่องอะไรชอบอมพะนำ มีเพื่อนดี ๆ ก็รู้จักใช้ให้เป็นประโยชน์ซะบ้างสิฮะ”

    “เจ้า…”

    “เออน่า เจมส์ เจ้าเคนพูดถูกแล้ว นายนั่นแหละ มีอะไรก็พูด ๆ ออกมาซะ คิดว่าเราคบกันมานานแค่ไหนกัน ถ้านายไม่บอกฉัน ฉันจะโกรธนายอีกคนแล้วนะ”

    ชายหนุ่มถอนใจยาว “เจ้าเคนนะเจ้าเคน ชักจะปากบอนเกินไปแล้ว”

    “เล่ามาเดี๋ยวนี้เลย”

    “เอ้า ก็ได้” ว่าแล้วเจมส์ก็นั่งลงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ธนัทฟัง

    พอเล่าจบ สีหน้าธนัทก็ซีเรียสกว่าเดิมเป็นสิบเท่า “เจ้าบ้านี่ คิดจะทำอะไรอันตรายขนาดนี้คนเดียวได้ยังไง เดี๋ยวก็โดนฆ่าหมกป่าช้าแถวนั้นหรอก”

    คนฟังยิ้มเครียดเล็กน้อย ก่อนตอบว่า “มันไม่ฆ่าฉันหรอก จนกว่าจะรู้ที่ซ่อนของนั่น คุณชิดชัยเองก็เคยมีบุญคุณกับพ่อของฉันมาก่อน จะไม่ช่วยอะไรเลย ฉันก็ทำไม่ได้หรอกนะ”

    “แล้วนายไปซ่อนไว้ไหนกัน”

    “ถ้าฉันบอกนาย นายก็จะโดนไปด้วย ดังนั้น ขอแค่เรื่องนี้เท่านั้น ที่ฉันบอกนายไม่ได้”

    ธนัทได้แต่พยักหน้ารับ “เอ้า ก็ยังดี ถ้านายมีเรื่องเดือดร้อน ต้องรีบโทรหาฉันนะ ฉันรู้แล้วล่ะ ว่าทำไมคน ๆ นั้นของนายถึงได้โกรธนายนัก เพราะเป็นฉัน…ก็โกรธเหมือนกัน”

    “ขอโทษนะ…แต่ฉันคิดว่า นี่มันดีที่สุดแล้ว”

    “ดีตายล่ะ ไม่เคยได้ยินหรือไง สองหัวย่อมดีกว่าหัวเดียวน่ะ แล้วยิ่งถ้ามีสามหัว จะยิ่งสบายแน่นอน”

    ว่าพลางสรุปง่าย ๆ อย่างรวดเร็วว่า “นายกำลังจะไปง้อสุดที่รักคนนั้นสินะ ถ้างั้นขอฉันไปด้วยสิ”

    “เฮ้ย นายจะไปทำไมเจ้านัท นั่นมันเรื่องของฉันนะ”

    “ใครบอกฉันจะยุ่งเรื่องของนาย ฉันแค่อยากเห็นหน้า ‘ว่าที่เจ้าสาว’ ของนายต่างหาก”

    ว่าแล้วก็หันไปหัวเราะกับเจ้าเคน จนคนมองชักหมั่นไส้ เล่นเข้าขากันขนาดนี้ เขาคงไม่มีทางเลือก ถึงจะไม่พาไป เจ้าเคนก็คงพาไปได้ แบบนั้นคงจะยุ่งกว่าเก่า

    “เอ้า อยากไปก็ไป แต่จะโดนตะเพิดออกมารึเปล่าก็ไม่รู้นะ เพราะเขาโกรธฉันน่าดู”

    “ไม่ลองง้อจะรู้ได้ไง นายน่ะมันอ่อนนัก วิธีจีบสาวเนี่ย ต้องดูฉันเป็นตัวอย่างสิ รับรองช่วยได้แน่นอน”


จบตอน

[Rafael]

กรี๊ดด
ไปง้อด่วนเลยค่า 555

[som]

รีบๆไปง้อเร็วๆเลยนะครับพ่อหมอ  เดียวงอนฝังลึกเดียวจะขุดยากนะ
เฮ้อ  เหตุการตื่นเต้นตลอดเลย

[yayee2]

อิ อิ ถ้าไม่อมพะนำไว้ก็ไม่สนุกซิเนาะคุณเจมส์
มาเอาใจช่วยให้เจมส์ง้อ"ว่าที่แม่"เจ้าเคนให้สำเร็จกันก่อน
เรื่องต่อกรกับนายตำรวจผู้รับใช้ฝ่ายมืดน่ะ ค่อยว่ากันใหม่

[Yunatsu]

ไปง้อด่วนเลยพ่อ

เคนจะได้มีแม่ อิอิ

[berlyn]

เจ้าเคนน่ารักกกกก อยากได้มาไว้ในครอบคองแต่กลัวผี

รีบๆไปง้อเลย หวังว่าวินจะเข้าใจ

[doll@love]

เพียงแต่ว่าที่จะจีบมะใช่สาวนี่สิ อิอิ

[ordkrub]

จะง้อสำเร็จไหมหว่า  เอาใจช่วย

[TanyaPuech]

 

ง้อ

[cavalli]

 

[sukie_moo]

รีบๆง้อด่วนๆเลย

[zeit]

คุณตำรวจน้ะดุน๊าาา จะง้อไหวหรออออ

[คนริมคลอง]

คุณวินต์ นี่สงสัยต้องให้เจอจังๆสักทีนะถึงจะรู้ว่ามีคนจ้องทำร้าย

[sam3sam]

เจ้าเคนน่ารักจริงๆ
ทำดีมากลูก มะ มาให้จุ๊บทีนึงดิ
รีบไปง้อด่วนเลยนะพ่อหมอ

[patee]

ต้องยกความดีให้เจ้าเคน 

รีบไปง้อว่าที่แม่เจ้าเคนซะ

[ppm]

สืบเสน่หา

ตอนที่ 7


บ้านสองชั้นหลังน้อยตกแต่งน่ารักและดูเป็นระเบียบเรียบร้อยนั้นทำให้คนมองอดทึ่งไม่ได้ ธนัทมองไปรอบบ้านที่ปลูกต้นไม้ไว้เต็มไปหมด ดอกมะลิที่กำลังบานสะพรั่ง ส่งกลิ่นหอมเชิญชวนนัก หน้าบ้านที่มีน้ำพุขนาดย่อมวางประดับ ทำให้รู้สึกผ่อนคลายได้จริง ๆ

    “สมกับเป็นบ้านว่าที่เจ้าสาวนายเลยแฮะ บ้านดูเรียบร้อยน่าอยู่ขนาดนี้ ต้องเป็นกุลสตรีที่น่ารักแน่ ๆ”

    เจมส์อมยิ้มน้อย ๆ โดยไม่ได้พูดหรือแก้ไขความเข้าใจผิดอันใดของผู้เป็นเพื่อน แต่นำอีกฝ่ายเดินตรงตามมา เขายังได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ของเจ้าเคนด้วย อดขำไม่ได้ว่าเจ้าตัวแสบจะต้องกำลังคิดแบบเขาอยู่แน่เลยทีเดียว

    ประตูเปิดออกก่อนที่เขาจะกดออดเสียอีก ร่างผอมบางน่ารักของเด็กสาวก้าวออกมา พร้อมกับทำตาโตอย่างประหลาดใจ

    “อ้าว พี่เจมส์ มาได้ยังไงคะเนี่ย”

    ผู้เป็นแขกยิ้มรับ หากคนเดินตาม มองจนค้างไปแล้ว เด็กสาวผมยาวท่าทางยิ้มแย้มแจ่มใสนั้นดึงดูดใจนัก เจมส์หันมามองเพื่อนก่อนแอบตบไหล่หนัก ๆ เรียกสติไปทีหนึ่ง แล้วหันกลับมาคุยกับสาวน้อย

    “พี่มาเยี่ยมพี่วินต์น่ะ เขาอยู่ไหม”

    ยังไม่ทันพูดอะไรต่อ ก็ถูกสะกิดหลายครั้ง คนกำลังคุยหันกลับไปมองแล้วถึงบางอ้อ ชายหนุ่มยิ้มน้อย ๆ ก่อนพูดต่อไปว่า “พอดีพี่พาเพื่อนมาด้วย รู้จักกันไว้สิ นี่ธนัท เพื่อนพี่เอง”

    “ปรางค่ะ ชื่อจริง ๆ คือปรางทิพย์ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” เธอไหว้เขาด้วยท่าทางอันเรียบร้อย แม้ในแววตาจะแฝงความกระตือรือร้นซุกซนอยู่บ้าง

    “พี่นัทครับ เรียกน้องปรางได้สินะครับ” คนพูดขยับเข้ามาใกล้ ตีสนิทเด็กสาวอย่างรวดเร็วจนคนแนะนำยังแอบอึ้ง

    “เฮ้ย เจ้านัท น้องปรางเขาพึ่งจะสิบห้าเองนะ” เสียงดุแกมแซวจากเจมส์ ทำให้เด็กสาวหัวเราะคิก

    “ก็กำลังน่ารักแหละน่า เอ้า แกจะไปง้อแฟนแกก็ไปสิ ขอฉันนั่งคุยกับน้องปรางรอแล้วกัน”

    คนฟังหน้ามุ่ย กระซิบเครียด “ไอ้บ้า ไหนว่าจะมาช่วยฉัน เห็นผู้หญิงล่ะไม่ได้เชียวนะ”

    “ง้อแฟนใครเหรอคะ” เด็กสาวมองมาตาปริบ ๆ เจมส์สะดุ้งก่อนรีบแก้ “เอ้อ ไม่ใช่ครับ พอดีพี่ทำพี่วินต์ของน้องปรางอารมณ์เสียนิดหน่อย เลยมาขอโทษน่ะ”

    คนฟังอมยิ้ม “อ้อ มิน่าล่ะ วันนี้พี่วินต์มาถึงก็หน้าบึ้งเชียว แถมขึ้นไปห้องเลย ถามอะไรก็ไม่พูดซักคำ” เธอพูดต่ออย่างขบขัน ”จะว่าไป ปรางไม่เห็นพี่วินต์งอนใครแบบนี้นานแล้ว ตั้งแต่…พ่อตาย พี่วินต์ก็พยายามเป็นเสาหลักของบ้าน เคร่งเครียดหน้าตายซะจนไม่มีใครกล้าแกล้งแล้ว ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ น่ะ พี่วินต์น่าแกล้งที่สุดเลยค่ะพี่เจมส์”

    “จริงเหรอครับน้องปราง พี่ก็เห็นด้วยนะ” เจมส์สนับสนุนแทบจะในทันที

    “ใช่มั้ยคะ คนอะไร แหย่นิดแหย่หน่อย ทำเป็นแมวดุไปได้ ขู่ฟ่อ ๆ เชียว เห็นแล้วน่าจับฟัดที่สุด” เด็กสาวพูดต่อไป จนคนฟังแทบสะดุ้ง เพราะดันตรงกับที่เขาคิดไว้เป๊ะเลยทีเดียว

    “ท่าทางพี่สาวของน้องปรางคงจะน่ารักมากนะเนี่ย น่ารักได้ครึ่งนึงของน้องปรางไหมครับ” ธนัทถามขึ้นบ้าง หากคำถามนั้นเรียกเสียงฮาอย่างหยุดไม่อยู่จากปรางทิพย์เสียอย่างนั้น

    “พี่นัท…ยังไม่เคยเจอพี่วินต์ใช่ไหมคะเนี่ย”

    “ก็ใช่น่ะสิ เจ้าเจมส์น่ะ บอกพี่ว่าจะมาง้อสาว พี่อยากเห็นหน้าเลยตามมาด้วยนี่แหละ”

    คนฟังแทบกลั้นหัวเราะ “งั้นเดี๋ยวพี่ก็ได้เห็นค่ะ ปรางไปตามพี่วินต์ให้นะคะ แต่เอ้อ…ถ้าพี่วินต์งอนอยู่ ระวังระเบิดลงแถวนี้ด้วยละกันค่ะ หาหลุมหลบภัยกันให้ดี ๆ”

    เจมส์ยิ้มเจื่อน ๆ เขาชักไม่มั่นใจแล้ว ว่าจะง้อได้สำเร็จ แต่ยังไม่ทันพูดอะไร เด็กสาวก็วิ่งเข้าบ้านไปแล้ว ปล่อยให้สองหนุ่ม นั่งรออยู่ที่ม้านั่งหน้าบ้าน ที่จัดไว้ใกล้น้ำพุนั้นแทน

    ปรางทิพย์หายไปไม่นานนัก หน้าต่างห้องชั้นสอง ที่มองเห็นได้จากหน้าบ้าน ก็เปิดออกดังผลัวะ

    “ฉันไม่มีเรื่องจะพูดกับนายแล้ว กลับไปเลยนะเจ้าบ้าเจมส์!”

    แล้วบานหน้าต่างก็ถูกปิดอีกครั้งดังปัง

    สองคนด้านล่างมองมาอย่างอึ้ง ๆ เจมส์นั้นอึ้งเพราะถูกว่า แต่ธนัท…กลับอึ้งกว่า เพราะเห็นหน้าคนกำลังงอน ที่มีเค้าของน้องสาวที่น่ารัก ซึ่งเขากำลังสนใจอยู่บ้าง แต่ว่า…มองยังไง ทรงผมตัดสั้น กับร่างผอมบางที่ไม่มีหน้าอก ก็ยังดูเป็นผู้ชายอยู่ดี ถึงจะเห็นแว่บเดียว เขาก็แน่ใจ

    “เจมส์…คนที่นายมาง้อ ไม่ใช่ผู้หญิงหรอกเรอะ” ธนัทถามขึ้นในทันที

    เจมส์พิงตัวกับเก้าอี้ แม้จะใจฝ่อไปเล็กน้อย ที่อีกฝ่ายยังงอนอยู่ แต่ก็อดขำผู้เป็นเพื่อนไม่ได้ เขาตอบกลับยิ้ม ๆ ว่า “น่ารักใช่ไหมล่ะ ได้เกินครึ่งของน้องปรางไหม”

    “บ้าเรอะ ใครจะไปคิด ว่านายจะจีบผู้ชายได้”

    “จีบผู้ชายแล้วมันผิดตรงไหนล่ะ” ชายหนุ่มพูดหน้าตาย “ก็ฉันชอบของฉันนี่”

    คนฟังถอนใจยาว “มิน่าล่ะ พอสาว ๆ โดนเจ้าเคนแกล้ง นายไม่เคยว่าเจ้าเคนเสียที เพราะสนหนุ่มแทนนี่เอง…เฮ้ย นายคงไม่ได้มองฉันแบบนั้นด้วยหรอกนะ” เขาว่าพลางชักขาหลบ

    มือใหญ่ตีหัวอีกฝ่ายไปหนึ่งที แบบไม่แรงนัก “ไอ้บ้า ฉันจะคบใครฉันก็เลือกนะเฟ้ย คนเจ้าชู้คบสาวไม่เลือกอย่างนายน่ะ ฉันไม่จีบให้เหนื่อยหรอก”

    ผู้เป็นเพื่อนว่าอย่างโล่งอก “เออ ดีแล้ว ฉันห่วงนายแค่ในฐานะเพื่อนเท่านั้นนะ อย่างอื่นไม่ต้องไปคิดลึกเลย”

    “ฉันรู้น่า ว่าแต่ว่า ไหนนายบอกจะช่วยฉันง้อด้วยไง ทำอะไรสักอย่างทีสิ”เจมส์กระตุกเสื้ออีกฝ่ายเร่ง

    ธนัทส่ายหน้า พลางบอกว่า “โทษทีนะ ฉันง้อเป็นแค่สาว ๆ หนุ่ม ๆ น่ะ ง้อไม่เป็น”

    “ไอ้นี่ พามาไม่คุ้มเลย” ร่างสูงพึมพำเบา ๆ ก่อนจะหันมายิ้มให้กับสาวน้อยที่เดินกลับมา

ปรางทิพย์ยิ้มให้ก่อนตอบว่า “พี่วินต์เขาไม่ยอมพบพี่ค่ะ ท่าทางงอนน่าดู”

“พี่รู้แล้วล่ะ” เจมส์ว่าพลางยิ้มเจื่อน “แล้วพี่จะง้อเขายังไงดีล่ะเนี่ย พี่มีเรื่องสำคัญมากต้องบอกเขาเสียด้วยสิ”

“ฝากปรางบอกดีไหมคะ” เธอถามขึ้นทันที อย่างสนใจมากกว่าเดิม

“เรื่องนี้พี่ต้องบอกเองน่ะ ขอโทษนะน้องปราง”

“จะสารภาพรักรึเปล่าคะ” เธอถามต่ออย่างซุกซน ไม่ได้แปลกใจกับท่าทางของเจมส์มากนัก คำถามของเธอเล่นเอาคนฟังสะดุ้งโหยง

“เอ้อ ไม่..ไม่ใช่หรอก แต่ว่า…”

“แต่ว่า…ได้สารภาพด้วยก็ดี” เธอต่อให้อีก คนฟังชักอึกอัก หันไปหาคนสนับสนุน

“เจ้าเจมส์มันบอกพี่ว่า รักเขาข้างเดียวอยู่น่ะ เลยยังไม่กล้าพอ” ธนัทพูดยิ้ม ๆ

ปรางทิพย์หันไปมองธนัทพลางกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าของคนด้านข้าง “นั่นสินะคะ พี่วินต์ก็ปากแข็งเสียด้วย รักแล้วหรือยังก็ไม่รู้” เธอแกล้งพูดต่อไป พลางลอบมองปฏิกิริยาของเจมส์ ชายหนุ่มชักนั่งไม่ติดเก้าอี้ เพราะรู้สึกว่ากำลังถูกรุมแซว

“เอ่อ…เรื่องนี้ น้องปรางอย่าไปบอกพี่วินต์นะครับ พี่กลัวเขารู้แล้วจะไม่ยอมให้พี่เข้าใกล้อีก ขนาดตอนนี้ ก็โกรธพี่จะแย่แล้วเนี่ย”

“ก็ได้ค่ะ แต่พี่วินต์น่ะ โกรธทีหายยากมากเลยนะคะ แถมท่าทางจะโกรธมากเสียด้วย พี่ไปทำอะไรเขาเข้าล่ะคะ”

“พี่แค่…เอ้อ…ไม่ได้พูดความจริงกับเขาเรื่องนึง” เขาตอบพลางเกาจมูกอย่างเขิน ๆ จะยังไงนั่นก็เป็นความผิดของเขาจริง ๆ ที่ทำให้ปวินต์ลดความเชื่อใจลงไปมากโข

เด็กสาวมองมาด้วยดวงตาจริงจัง “พี่วินต์น่ะ เกลียดคำโกหกมากค่ะ สงสัยพี่คงง้อยากหน่อยล่ะนะ”

คนฟังถอนใจ “พี่ก็รู้…แต่เพื่อความปลอดภัยของเขา พี่ก็ไม่รู้จะทำยังไง”

“ค่ะ พี่วินต์เขาดื้อมาก โดยเฉพาะถ้าเกี่ยวกับการพิทักษ์สันติราษฎร์ด้วยแล้ว เขาไม่เคยยอมรับฟังเลย แต่ปรางก็เข้าใจนะคะ เพราะคุณพ่อน่ะ…ท่านก็จริงจังเรื่องพวกนี้มาตลอด พี่วินต์ที่ตั้งใจจะเจริญรอยตามท่าน เลยเข้มงวดกับตัวเองมากในเรื่องพวกนี้”

เธอว่าพลางมองมาด้วยแววตาจริงจัง “ยังไงปรางฝากพี่วินต์ด้วยนะคะ อย่าลืมว่าปรางเป็นพวกของพี่เจมส์แน่นอน”

“ช่างเป็นนางฟ้าจริง ๆ ครับน้องปราง” ธนัทหลุดคำพูดออกมาอย่างเคลิบเคลิ้ม

“พี่นัทล่ะก็ ปรางเขินนะเนี่ย”

คนฟังอมยิ้ม “แล้วน้องปรางเป็นพวกของพี่ด้วยไหม เผื่อพี่จะได้แวะมาเยี่ยมบ้าง”

“ก็ต้องดูพฤติกรรมสักพักล่ะค่ะ เราพึ่งรู้จักกันนี่คะ” เด็กสาวตอบง่าย ๆ

เจมส์มองสองหนุ่มสาวที่จีบกันออกหน้าออกตาแล้วบ่นพึมพำ “แล้วจะง้อได้ไหมเนี่ย คนมาช่วยก็จีบกันเองเสียแล้ว”

เด็กสาวหัวเราะอีกด้วยความขบขันกับท่าทางนั้น ก่อนตีหน้าเคร่ง แล้วพูดย้ำว่า “ถึงพี่วินต์จะง้อยาก แต่ไม่ใช่ว่าจะง้อไม่ได้เลย พี่เจมส์ต้องแสดงความจริงใจค่ะ แล้วพี่วินต์คงหายโกรธสักวัน”

“พี่จะพยายามแล้วกันนะ เอ้า เจ้านัท กลับกันได้แล้ว ฉันจะไปเตรียมตัวเพื่อแสดงความจริงใจ” เขาผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนทำทีจะลากอีกฝ่ายกลับ

ธนัทมองมาอย่างงุนงง “อะไรของนายกัน”

เจมส์ยืดอกแล้วพูดขึ้นว่า “เดี๋ยวฉันจะกลับมายืนเฝ้าคุ้มกันให้ทั้งคืนไง จริงใจพอไหม”

“พูดเป็นละครไปได้” คนฟังยักไหล่ อดจะขำท่าทางจริงจังนั้นไม่ได้

“เฮ้ย ฉันพูดจริงทำจริงนะ นายก็รู้นี่ ยังไงคืนนี้…อาจจะมีใครเข้ามายุ่มย่ามอีกก็ได้ ถ้าอยู่ด้วยจะได้ปลอดภัยขึ้นอีกหน่อย”

[ppm]

“มีอะไรเหรอคะพี่เจมส์” ปรางทิพย์ถามขึ้นทันทีด้วยสีหน้าตกใจ เพราะสังเกตได้ว่าเจมส์นั้นจริงจังกว่าที่คิด เธอเองก็รู้สึกสังหรณ์อะไรบางอย่างเช่นกัน

เจมส์มองเด็กสาวอย่างลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตอบว่า “มีคนที่ไม่หวังดี จ้องจะปองร้ายพี่วินต์เขาน่ะ พี่เตือนเขาก็ไม่ยอมฟัง เพราะโกรธพี่อยู่ แต่ไม่ต้องห่วงนะ คืนนี้พี่จะเฝ้ายามให้เอง”

คนฟังมองมาอย่างโล่งอกเล็กน้อย แล้วหัวเราะเบา ๆ พลางพูดต่ออย่างชื่นชม

“พี่เจมส์นี่น่ารักจัง ได้เป็นแฟนคงปลื้มใจแย่”

“พี่ก็น่ารักนะครับน้องปราง” ธนัทแย้งขึ้นทันที “เดี๋ยวมาช่วยเฝ้าด้วยดีไหมนะ”

“ไม่ต้องเลย นายน่ะ รีบ ๆ กลับบ้านได้แล้ว มาก็เกะกะเปล่า ๆ” ว่าแล้วเจมส์ก็ขอตัวลาเด็กสาวกลับมา พร้อมกับลากธนัทที่เสียดายแทบแย่ออกมาด้วย “ฉันต้องเตรียมข้าวของให้พร้อมก่อน แล้วจะกลับมาอีกทีตอนค่ำ ๆ นายน่ะ กลับบ้านได้แล้ว พรุ่งนี้มีงานอีกแต่เช้าไม่ใช่หรือไง”

“เออ กลับก็ได้ หมดความสำคัญล่ะเฉดหัวทิ้งเชียวนะ” คนฟังบ่นพึมพำ ก่อนจะพูดต่อไปว่า “แต่โทรศัพท์น่ะ เอาติดตัวไปด้วย มีอะไรก็โทรมา ฉันพร้อมจะเป็นฮีโร่ช่วยน้องปรางเสมอ”

“นี่ไม่ได้ห่วงฉันหรอกเหรอเนี่ย” เจมส์พึมพำเบา ๆ

“ห่วงไปทำไม นายมีคนคอยห่วงแล้วนี่ ฉันห่วงน้องปรางแทนท่าจะดีกว่า” เขาว่าพลางโบกมืออำลา ก่อนจะแยกกลับบ้านไป



ธนัทกลับไปแล้ว เจมส์จึงตรงไปยังห้องพระ เขาเก็บของที่จำเป็นลงย่าม พลางถอนหายใจ เขาไม่แน่ใจนักว่าทำถูกหรือไม่ ที่เล่าเรื่องทุกอย่างให้ธนัทฟัง และยังคิดจะบอกเรื่องทั้งหมดกับปวินต์อีกด้วย

แต่ตอนนี้ การได้พูดออกไป มันก็ทำให้เขาโล่งใจขึ้นเยอะ ธนัทพูดถูก สองหัวดีกว่าหัวเดียวจริง ๆ อย่างน้อยการได้พูดออกไป และรับรู้ว่ายังมีคนพร้อมจะช่วยเหลือ ให้กำลังใจเขาอยู่ มันก็ทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้นได้จริง ๆ

“พ่อฮะ พ่อจะไปเฝ้าคุณตำรวจจริงเหรอฮะ” เจ้าเคนถามขึ้นเมื่อเห็นชายหนุ่มหยิบมีดหมอขึ้นมาใส่ย่าม

ชายหนุ่มมองมายังเด็กน้อยก่อนจะยิ้มให้ “ก็จริงน่ะสิ”

“แล้วบ้านนี้ล่ะฮะ ถ้าพ่อไม่อยู่แล้วมีใครเข้ามาจะทำยังไง”

“เจ้าก็เฝ้าไว้สิ เจ้าเคน” เจมส์ตอบง่าย ๆ

“อ้าวพ่อ ไหงพูดงั้นล่ะ ทิ้งกันง่าย ๆ งี้เลยเหรอ” เสียงเล็ก ๆ ประท้วง

ร่างสูงหันมามองก่อนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “พ่อเชื่อใจเจ้าหรอกนะ ถึงได้ให้เฝ้าบ้านไงล่ะ เจ้าก็รู้ไม่ใช่เหรอ ว่าเรามีของสำคัญซ่อนอยู่”

กุมารทองตัวน้อยสะบัดหน้าพรืด “แต่พ่อไม่อยู่ด้วย เกิดใครเข้ามา ผมจะทำยังไง”

“ตอนพ่อไม่สบายยังต้านพวกมันได้ไม่ใช่รึ เดี๋ยวเช้าพ่อก็กลับแล้ว”

“งั้นผมชวนพวกพี่ ๆ มาช่วยเฝ้านะฮะ…ได้ไหมฮะพ่อ” เสียงหวานชักออดอ้อน

เจมส์มองใบหน้าน่ารักที่มองมาด้วยดวงตากลมโตนั้น ก่อนจะใจอ่อนอีกจนได้

“เอ้า จะเอาแบบนั้นก็ได้ ฝากดูแลด้วยละกันนะ”

“เย้ รักพ่อที่สุดเลย” เด็กน้อยกอดเขาไว้เต็มรักอย่างยินดี

“อย่าทำบ้านเลอะเทอะล่ะ แล้วก็ไปก่อนเช้าด้วย ไม่ต้องมานอนรอในห้องนอนพ่ออีกนะ” เขาย้ำอีกครั้ง จนเคนต้องกลั้นหัวเราะ เจมส์ส่ายหน้าเบา ๆ อย่างระอานิดหน่อย แล้วตัดสินใจออกจากบ้านไป



ในตอนนี้นั้นมืดสนิทแล้ว ที่นอกรั้วบ้านของปวินต์ เจมส์ที่มาถึงอย่างเงียบ ๆ ค่อย ๆ หยิบสายสิญจน์ม้วนใหญ่ขึ้นมา เขาจรดมันเหนือศีรษะ ก่อนค่อย ๆ ลากสายสีขาวละเอียดเล็กนั้นพันไปรอบ ๆ ตัวบ้านอย่างตั้งใจ

เงาคนด้านล่างทำให้คนชั้นสองลอบเปิดม่านออกดู แล้วต้องชะงักเมื่อเห็นใครบางคน กำลังทำอะไรบางอย่างอยู่ที่หน้าบ้านตน ปวินต์รีบก้าวยาว ๆ ลงมาข้างล่างแทบจะในทันที

เสียงประตูรั้วเปิดออก ทำให้คนที่นั่งอยู่ด้านข้างประตูหันมามองพลางยิ้มหวาน

“สายันต์สวัสดิ์ครับคุณวินต์”

“นายมาทำอะไรหน้าบ้านฉัน” เสียงเข้มพูดขึ้นอย่างไม่พอใจนัก วงสายสิญจน์ที่ต่อล้อมรอบบ้าน ยาวลงมายังม้วนสีขาวที่วางอยู่บนพานเบื้องหน้าชายหนุ่ม ไหนจะยังมีธูปเทียนเครื่องบูชา และมีดลงอาคมอีกอัน ทั้งเจ้าตัวก็ยังคงสวมชุดขาว ห้อยลูกประคำอีกด้วย

ท่าทางที่ทำทีราวกับจะทำพิธีเรียกผีในป่าช้า เล่นเอาคนมองขมวดคิ้ว

“นายจะไปทำพิธีหลอกลวงคนที่ไหนฉันไม่ว่า แต่นี่มันหน้าบ้านฉันนะ”

คนมองมาก้มศีรษะลง ก่อนพูดขึ้นด้วยความตั้งใจจริงว่า “ขอโทษครับ ผมจะไม่เข้าไปข้างในรบกวนคุณ ขอแค่นั่งตรงนี้เท่านั้นเอง จะได้ไหมครับ”

“ไม่ได้!” คนฟังแย้งขึ้นทันที “ก็นี่มันหน้าบ้านฉัน และฉันไม่ชอบให้ใครมาทำอะไรแบบนี้ กลับไปเลยนะ”

ดวงตาคมมองมาอย่างแน่วแน่ “ไม่ครับ ผมจะอยู่ที่นี่ จนกว่าจะแน่ใจ ว่าคุณจะปลอดภัย”

คนฟังชักหวั่นไหวนิดหน่อย แต่ด้วยทิฐิที่มี ทำให้ปวินต์ตอบกลับไปว่า “ฉันไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย”

ใบหน้าแกร่งยิ้มน้อย ๆ เมื่อเห็นท่าทางหลบสายตานั้น “ก็ดีแล้วนี่ครับ คุณจะต้องไม่เป็นอะไร ผมเอาหัวเป็นประกันได้เลย ไปนอนเถอะครับ แล้วอย่าลืมฝันถึงผมบ้างล่ะ”

ตำรวจหนุ่มชักพูดไม่ออก ร่างผอมบางสะบัดหน้าหนี “อยากจะทำอะไรก็ทำ แต่แค่นี้ ไม่ได้ทำให้ฉันหายโกรธนายหรอกนะ คนหลอกลวง!”

คำพูดนั้นทำให้เจมส์ชะงัก เขารู้อยู่แล้ว ว่าอีกฝ่ายคงไม่ยอมง่าย ๆ เรื่องจะเล่าทุกอย่างให้ฟังตอนนี้ คงไม่มีหวัง แต่อย่างน้อย ได้พูดกันบ้าง ก็ยังดี

“ผมทราบครับ แต่ไม่เป็นไร เพราะผมจะพยายามต่อไป อีกอย่าง คุณต้องระวังหัวหน้าของคุณให้ดี อย่าให้เขาเข้าใกล้คุณได้ อย่าทานอาหาร อย่าดื่มน้ำ หรืออะไรก็ตามที่ผ่านมือเขาเด็ดขาดนะครับ”

ร่างผอมบางขมวดคิ้ว “ทำไมฉันจะต้องเชื่อนายด้วย เขาเป็นคนที่ฉันนับถือ ไม่มีทางทำเรื่องสกปรกได้หรอกนะ”

“ถือว่าผมขอร้องนะครับ คุณจะโกรธผม เกลียดผม ยังไงก็ได้ แต่เรื่องนี้เท่านั้น ที่ผมอยากให้คุณระวัง เพื่อตัวคุณเอง และครอบครัวที่น่ารักของคุณด้วย”

คนฟังไม่ตอบใด ๆ แล้ว เขามองอีกฝ่ายนิ่งนาน ก่อนจะหันหลังกลับเข้าบ้านไปทั้งอย่างนั้น

เจมส์มองตามร่างนั้นไป พลางส่ายหน้าเบา ๆ “พ่อพยายามแล้วนะเจ้าเคน” เขาพึมพำกับตัวเอง ออกจะรู้สึกเหงาอยู่เล็กน้อย ที่กุมารทองตัวน้อย มิได้ตามมาด้วย ถ้าเจ้าเคนมาคงได้ปลอบเขาอีก แต่เขาต้องเข้มแข็งขึ้นกว่านี้ จะมามัวรอคำปลอบใจอยู่โดยไม่ยอมแก้ไขอะไรเลยไม่ได้ จนกว่าปวินต์จะยอมรับฟังเขาบ้าง

เจ้าหมอผีนั้นเจ้าเล่ห์นัก ดีไม่ดี อาจจะคิดทำอะไรปวินต์อีกก็เป็นได้

    ดังนั้นเขาเองจะวอกแวกหรือเสียสมาธิไม่ได้ จะต้องพร้อมรับมือ ไม่ว่ามันจะมาไม้ไหนก็ตาม

คิดได้ดังนั้นแล้วเจมส์ก็ตั้งท่านั่งตัวตรง ทำใจให้สงบอีกครั้ง เขาเคยชินกับการอยู่ข้างนอกตอนกลางคืนท่ามกลางสายลมหนาวอยู่แล้ว เวลาทำพิธีการต่าง ๆ ที่ป่าช้า มันก็เป็นแบบนี้ ดังนั้นจึงไม่หนักหนานัก

แต่คนบนชั้นสอง ก็ยังคงลอบมองมาผ่านหน้าต่างอย่างอดกังวลใจไม่ได้

เจมส์พูดจริงงั้นหรือ…เขาควรจะเชื่อดีหรือไม่?

ปวินต์มองมาอย่างครุ่นคิด แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ได้แต่ปิดม่านและปิดไฟลง…โดยไม่ได้ทำอันใดอีก



    อ่างทองเหลืองขัดมันมีน้ำใสใส่อยู่ครึ่งค่อนตั้งวางอยู่เบื้องหน้าร่างสูงใหญ่ของหมอคง ซึ่งตอนนี้กำลังบริกรรมคาถาอย่างเป็นสมาธิ วงน้ำกระเพื่อมเองแม้ไม่มีสิ่งใดรบกวน ก่อนกระจายวงกว้างออกไป ดวงตาคมจ้องมองวงน้ำนั้นนิ่งนาน ภาพบางอย่างค่อย ๆ ปรากฏขึ้นทีละน้อย เป็นภาพของบ้านหลังหนึ่ง…เป็นบ้านหลังน้อยของผู้กองปวินต์นั่นเอง

    ที่หน้าบ้านนั้น ร่างแข็งแรงของใครอีกคน ยังคงนั่งสมาธิไม่ขยับเขยื้อนไปไหน เฝ้ายามไม่หลับไม่นอนอยู่ตรงนั้นอย่างตั้งใจ

    คนมองยิ้มน้อย ๆ ก่อนพึมพำ “คิดไม่ผิดเลยจริง ๆ ถ้าใช้ตำรวจนั่นเป็นเหยื่อล่อ เจ้าหมอผีนั่นต้องติดกับ”

    ว่าพลางเงยหน้าขึ้น ก่อนเรียกสมุนคนสำคัญออกมา

    “เจ้ามั่นอยู่ไหน ออกมาซิ”

    ร่างโปร่งใสที่มีศีรษะเหลือเพียงครึ่งซีก มันสมองยังไหลซึมปะปนน้ำเลือดน้ำเหลืองจนตัวซีกหนึ่งเลอะไปหมด โผล่ออกมาจากพื้นอย่างช้า ๆ ดวงตาโหลลึกสีแดงก่ำ จ้องมองมาพลางทรุดตัวลงหมอบอยู่เบื้องหน้าอย่างเชื่อฟัง

    “นายท่านมีอันใดสั่งหรือขอรับ” เสียงจากร่างนั้นถามขึ้นช้า ๆ

    “ก่อนอื่น ทำสารรูปให้มันดูดีกว่านี้หน่อย” หมอคงว่า ความจริงเขาไม่ได้นึกรังเกียจสภาพเหมือนศพสด ๆ ของอีกฝ่ายนัก แต่ถ้าต้องใช้งานอยู่บ่อย ๆ การปรากฏตัวไม่ให้ขัดตา จะเป็นผลที่ดีกว่า

    นิ้วคล่องแคล่วลากไปมาช้า ๆ ที่พื้นบริเวณนั้น ก่อนจะร่ายมนตรากำกับ พริบตาเดียวร่างที่เละเทะกลับแปรสภาพกายละเอียดให้ดูคล้ายรูปลักษณ์เดิมก่อนสิ้นใจ ซึ่งเป็นชายรูปร่างผอมสูง ผิวออกดำแดงคนหนึ่ง ดวงตาที่ยังมีสีแดงจาง ๆ มองมาอย่างเชื่อฟัง

    “เอาล่ะ พอดูได้แล้ว จงไปที่บ้านเจ้าหมอผีนั่น แล้วค้นหาของสำคัญของมันมา เอานี่ไปด้วย มันเป็นเชือกอาคม ถ้ามีใครยุ่งยากนัก จับมันไว้ได้เลย ของน่ะ ข้าไม่หวังจะเจอของเท่าไหร่ มันคงซ่อนได้ดีอยู่ แต่ข้าต้องการเจ้าเด็กนั่น ที่ช่วยเจ้าที่ยันข้าไว้ในตอนนั้น เอาตัวมันมาให้ข้า ส่วนเรื่องเปิดทาง ข้าจะช่วยเจ้าอีกแรงเอง”

    “ได้ขอรับ” ร่างนั้นรับคำก่อนจะหายตัวไป

    ใบหน้าแกร่งยิ้มน้อย ๆ แล้วแผนการของเขาก็ดำเนินไปได้ดีอีกขั้น ร่างนั้นมองภาพน้ำในอ่างที่กลับคืนสู่สภาพเดิมแล้ว ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจ

    “เจ้าเด็กนั่นอาจจะรู้บ้างก็ได้ ว่าซ่อนของไว้ที่ไหน แต่ถึงไม่รู้ ข้าก็สามารถใช้มันเป็นเครื่องมือได้อยู่ดี ข้าจะค่อย ๆ ตัดแขนขาที่คอยช่วยเหลือเจ้าลง เจ้าหมอผีมือใหม่ แล้วดูซิว่า ท้ายที่สุดแล้ว เจ้าจะยอมบอกไหม ว่าซ่อนของเอาไว้ที่ไหน! ฮ่า ๆ ๆ"


จบตอน

[iforgive]

แง่ม ๆ ผีออกมาอีกแย้ววว

[CMYK]

เคน ระวังตัวนะ พวกพี่ๆจะช่วยได้ไหมเนี่ย

[Yunatsu]

เคนต้องไม่เปนอะไรนะ
 



พ่อเจมส์อย่าลืมเปนห่วงเคน ไปดูแลเคนด้วย

[sukie_moo]

กรี้ดเจ้าเคนกำลังตกอยู่ในอันตราย  คุณพ่อมาช่วยด่วนๆเลย

[คนริมคลอง]

อ้าวๆๆๆ น้องเคน งานจะเข้าซะแล้วไม๊หล่ะ

หวังว่าคงใช้ความพริ้วเอาตัวรอดได้นะน้องเคน