- 2 - “มาถึงกันตั้งแต่เมื่อไหร่ละโยม?” หลวงพ่อถามพวกตะเกียงหลังจากทานอาหารเช้า
เสร็จเรียบร้อยพวกเราก็พากันมาที่วัด เพื่อถวายสังฆทานทำบุญให้ไอ้พี่เทคและแวะกราบนมัสการหลวงพ่อ
ตามที่ตะเกียงตั้งใจเอาไว้
“พวกผมมาถึงเมื่อวานครับ ตั้งใจแวะมากราบหลวงพ่อพร้อมกับทำบุญถวายสังฆทานให้กับ
พี่เทคเหมือนทุกครั้งแหละครับ” ตะเกียงเป็นคนตอบ หลวงพ่อท่านพยักหน้าแสดงการรับรู้แทน
“หลวงพ่อสุขภาพเป็นอย่างไรบ้างครับ?” ไอ้รันเอ่ยปากถามบ้าง ผมกับจอมปล่อยให้พวกมัน
ได้สนทนากับท่านให้สมอยาก เพราะสองเดือนก่อนผมก็เพิ่งมากราบท่านพร้อมสุดหล่อ แต่พวกมันนานๆ ทีได้มาเจอท่านเลย
ปล่อยให้ได้พูดคุยกับท่านกันให้เต็มที่
“ก็ตามสังขารแหละโยม เจ็บบ้างป่วยบ้างเป็นเรื่องที่ต้องยอมรับ สังขารคือสิ่งไม่เที่ยงได้แต่ต้อง
พิจารณาและยอมรับความจริง เอาละมาเถอะถวายสังฆทานกันก่อนเลยนะ” จากนั้นพวกผมก็ร่วมกันทำบุญถวายสังฆทาน
เสร็จเรียบร้อย ก่อนจะกราบนมัสการลาท่าน หลวงพ่อก็ได้พูดกับผมขึ้นมาว่า
“ช่วงนี้โยมอาจมีเคราะห์ ให้ระวังตัวอย่าประมาทในชีวิต” ท่านพูดเตือนขึ้นมา ผมและพวกเพื่อน
ถึงกับอึ้งไปทันที จอมแสบนั่งติดกับผมหันมามองผมนิ่งๆ
“หนักหนาสาหัสไหมครับหลวงพ่อ” คนถามกลับเป็นไอ้พรต ท่าทางมันร้อนใจพอสมควร
ไอ้นี่มันห่วงและรักเพื่อนมากจริงๆ
“เรื่องนี้แล้วแต่บุญทำกรรมแต่งแต่ละคน หลวงพ่อก็แค่แนะพูดมากไปก็ไม่ดีหรอก ขึ้นอยู่กับโยม
เค้าเองบุญกุศลเก่ามีก็จะผ่านพ้นไปได้ ร้ายก็อาจกลายเป็นดี หากสร้างกรรมมาก็ต้องยอมชดใช้ตามกฎแห่งกรรม”
พอท่านพูดมาแบบนี้ทุกคนก็ไม่มีใครกล้าถามต่อ ถือเป็นการบอกใบ้ให้ทราบแล้ว สำคัญอยู่ที่ผมต่างหากที่ต้องมีสติ
รอบคอบไม่ประมาทเหมือนที่ท่านอุตส่าห์เอ่ยปากทักให้
กลับจากวัดพวกเราพากันไปแวะทานอาหารเหนือตามความต้องการของคณะ ต่อจากนั้นก็ไป
ไหว้พระธาตุดอยสุเทพกันต่อ กลับจากไหว้พระธาตุก็กลับมาพักผ่อนที่บ้าน วันอาทิตย์คนเยอะทำให้คิดว่าการพักผ่อน
อยู่กับบ้านมีความสุขมากกว่า
วันจันทร์จอมแสบไปเรียนตามปกติ หลังจากจอมไปเรียนแล้วผมกับเพื่อนก็เข้าห้องประชุมลับ
ซักซ้อมแผนการที่เตรียมไว้อย่างรอบคอบกันพลาด เราต้องคุยกันหลายครั้ง อาศัยหัวสมองขั้นเทพอย่างกุนซือรัน
ตะเกียง ไอ้โต๋ที่ช่วยจัดรายละเอียดและอุดช่องโหว่ต่างๆ เราใช้เวลาติดต่อประสานงานกับส่วนต่างๆ ที่ต้องขอ
ความร่วมมือก่อนล่วงหน้า ตลอดวันจันทร์อังคารและพุธพวกเรายุ่งวุ่นวายกับการเตรียมแผนการไม่น้อย
แต่ทั้งหมดก็เรียบร้อยลงได้ และเย็นวันนี้ผมจัดเซอร์ไพรส์วันเกิดให้จอม ที่ผ่านมาสามวัน
ผมกับน้องแทบไม่ได้พูดคุยกันมาก เพราะผมยุ่งอยู่กับพวกเพื่อนเกี่ยวกับการเตรียมการต่างๆ ส่วนจอมก็ไปเรียน
และทำงานร่วมกับกลุ่มเพื่อนเช่นกัน แต่คืนนี้ผมเตรียมจัดวันเกิดโดยให้พี่สอนติดต่อเพื่อนในกลุ่มจอมนัดหมายไว้แล้ว
กำชับห้ามไม่ให้เพื่อนๆบอกจอมแสบให้รู้ตัวอีกด้วย
สุดหล่อเองคงไม่คาดคิดมาก่อนว่าผมจะเตรียมจัดวันเกิดไว้ให้ น้องไม่ได้แสดงอาการ
เรียกร้องอะไร ผมรู้ว่าจอมตื่นมาใส่บาตรตอนเช้าคนเดียวก่อนไปเรียน โดยสั่งแม่บ้านทำอาหารให้ล่วงหน้า
น้องไม่ยอมปลุกผมคงคิดว่าผมเหนื่อยหรือผมไม่ใส่ใจละมั้ง เทพบุตรของผมเค้าหยิ่งและไม่หยุ่มหยิ่ม
มักชอบเก็บไว้ในใจคนเดียว นี่ไงผมถึงบอกว่าบางเรื่องน้องไม่พูดแต่ผมต้องเดาทางเอาเอง นิสัยจอมแสบแมนเกินร้อย
เพราะงั้นผมตะหากที่ต้องตามความคิดน้องให้ทัน
วันนี้ผมสั่งเวศน์รับจอมไปที่ร้านxxxก่อนหกโมงเย็น ให้แจ้งชื่อคนจองโต๊ะบอกจอมภาคย์ได้เลย
ร้านนี้เป็นร้านหรูมากเหมาะสำหรับคู่รักเพราะมีเพลงคลาสสิคบรรเลงเบาๆ บรรยากาศในร้านมีความเป็นส่วนตัวสูง
อาหารราคาแพงมาก แต่ก็เหมาะสมกับสถานที่และบรรยากาศแถมการบริการชั้นเลิศอีกต่างหาก
หกโมงตรงเวศน์แอบส่งข้อความมารายงานผม ขณะนี้เดินทางถึงจุดหมายแล้ว
ผมจึงให้พี่สอนขับรถไปส่งผมทันที
ก่อนลงจากรถ ผมสั่งให้พี่สอนบอกเวศน์กลับไปคอยดูแลที่บ้านช่วยอาจักรอีกแรง
เพราะต้องคอยช่วยเพื่อนผมจัดเตรียมงานเซอร์ไพรส์เมียผมงานนี้ตะเกียงเป็นออร์แกไนซ์จัดการเองทั้งหมด
ผมเดินมาถึง พนักงานต้อนรับแสนสวยในชุดไทยล้านนารีบยกมือไหว้สวัสดี ผมแจ้งชื่อจอมไป
น้องเค้าก็พาเดินไปยังโซนชั้นลอยริมกระจก ซึ่งสามารถมองทิวทัศน์นครเชียงใหม่และแม่น้ำปิงได้อย่างสวยงาม
แถมบริเวณนี้ยังมีต้นไม้ที่ทางร้านจัดแต่งคล้ายสวนในร่มแบ่งโซนให้เป็นส่วนตัวภายในห้องแอร์ที่อุณภูมิกำลังสบายๆ
บรรยากาศโรแมนติกมากเลยทีเดียว
สุดหล่อของผมนั่งหันหลังกำลังมองวิวเพลิน ผมยกมือส่งสัญญาณให้พนักงานไม่ต้องพาไปแล้ว
พร้อมกับบอกให้เรียกกัปตันมาหาด้วย ในขณะที่ผมรอไม่ถึงอึดใจกัปตันหนุ่มก็มาค้อมหัวรับคำสั่งใกล้ๆ ผมกระซิบบอกถึงสิ่ง
ที่สั่งเตรียมไว้ล่วงหน้า น้องเค้าพยักหน้ารับทราบแล้วแยกออกไปทันที ผมจึงตรงรี่เข้าไปหาจอมทันที
พอผมเดินเข้าไปถึงสุดหล่อมีชะงักก่อนจะมองผมนิ่ง ซึ่งมีพนักงานบริกรรีบเข้ามาขยับเก้าอี้
ตรงข้ามให้ผมนั่ง ก่อนจะถอยห่างออกไปอย่างรู้หน้าที่
“ขอโทษครับ ที่ต้องรอพี่” ผมรีบเอ่ยปากขอโทษสุดหล่อก่อนเพราะผมมาเลทกว่าครึ่งชั่วโมง
ด้วยความตั้งใจล้วนๆ
“อ้าว! ทำไมพี่มาคนเดียวล่ะ แล้วพวกพี่ๆ เค้าไม่มาด้วยหรือ” นอกจากจะไม่อารมณ์เสีย
ใส่ผมแล้วยังถามถึงพวกตะเกียงอีก เห็นความน่ารักของเมียผมหรือยัง
“ไม่มาหรอก พวกเค้าไปเที่ยวกันหนะ พี่ไม่ค่อยมีเวลาส่วนตัวกับจอมเลย วันนี้แอบหนีมาสวีท
กับแฟนหน่อย” ผมหยอดกลับ จอมอึ้งก่อนจะเฉมองนอกกระจก แล้วพูดขึ้นว่า
“เพื่อนพี่นานๆเจอกันทีสำคัญกว่าจะมาใช้เวลากันสองคนเรา พี่กับจอมถึงไงก็อยู่บ้านเดียวกัน
มีเวลาอยู่ด้วยกันอีกนาน ไม่เห็นต้องอะไรมากเลย” เสียงพูดไม่ค่อยจริงจังมาก เหมือนเป็นการพูดเพื่อบอกให้ผมรู้
มากกว่าจะตำหนิ
“อืม นั่นก็ใช่พี่ไม่เถียงแต่ตั้งกะวันจันทร์แล้ว พี่ไม่ค่อยมีเวลาอยู่กับจอมเลยงานยุ่งมาก
กว่าจะเข้านอนจอมก็หลับไปแล้ว เช้ามาจอมก็ไปเรียนพี่ก็ต้องประชุมอีกวันนี้คงไม่เป็นไรหรอก พี่ตั้งใจแล้ววันนี้
พี่จะใช้เวลากับจอมบ้าง เราไม่ได้ทานอาหารนอกบ้านกันสองคนแบบนี้นานแล้วเหมือนกัน” ผมบอกน้องไป
จอมเริ่มหน้าเลือดวิ่งขึ้นแล้ว ต่อให้นิ่งแค่ไหนก็ต้องมีเขินกันบ้างแหละน่า หล่อหายากอย่างผมลองได้หยอดละลายมาเยอะแล้ว
“จอมไม่สั่งอะไรทานก่อนละครับ อย่าบอกว่ารอพี่” ผมถามน้อง เพราะนอกจากน้ำเปล่าแล้ว
จอมแสบไม่ได้สั่งอะไรเลย แต่ความจริงแล้วผมสั่งอาหารล่วงหน้าไว้แล้ว
“อืม...ก็นัดมาจะให้กินก่อนได้ไง นึกว่าเพื่อนพี่จะมาด้วยเสียอีก ใครจะไปรู้ว่ามาสองคน
แปลกพิลึกมานั่งกินกันสองคนกับบรรยากาศแบบนี้” พูดทั้งที่หูเห่อหน้าตาแดงก่ำ ก็นะร้านแบบนี้การตกแต่ง
และบรรยากาศมันสำหรับคู่รักชัดๆ
“ทำไมครับ ถ้ารู้ล่วงหน้าว่ามากับพี่สองคนจอมจะไม่มาหรือไง” ผมแกล้งถามเหมือนน้อยใจ
ตัวแสบจ้องผมนิ่งก่อนจะพูดตอบกลับมาว่า
“เอาเหอะ! ที่พูดไม่ได้คิดขนาดนั้น เลิกคิดเองเออเองได้ป่าว? หิวแล้วสั่งอาหารได้ยัง” พอน้องพูดมาแบบนี้ ผมอดยิ้มแกมแตกไม่ได้ แม้จะฟังดูไม่หวานไม่แหววแต่ขอให้รู้ไว้นั่นคือคำตอบรับตรงๆ ของจอมแสบ
ว่าไม่ได้คิดปฏิเสธต่อให้รู้ว่ามากับผมสองคน รู้สึกหัวใจมันฟูฟ่องขึ้นมาเฉยเลย
“ครับ พี่สั่งอาหารไว้แล้วจอมรอแป๊ปนะครับ” ผมยกมือส่งสัญญาณให้กัปตันทันที
และแล้วเสียงเพลงบรรเลงแผ่วก็ดังขึ้นอย่างไพเราะด้วยไวโอลิน ในเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ พร้อมบริกรแต่งตัวดี
ถือฐานเงินสวยงาม ในถาดมีไวท์ขาวสองแก้วกับเค็กนมสดขนาดปอนด์เดียวเป็นรูปหัวใจ ปักเทียนสีขาวแกะลายสวยงาม
ไว้ตรงกลางเพียงแท่งเดียวจุดเทียนมาแล้วเรียบร้อย หน้าเค็กเขียนง่ายๆ
‘สุขสันต์วันเกิด..จอมใจ’ เดินเข้ามาวางไว้ตรงหน้าจอมก่อนจะถอยกลับออกไปอย่างสุภาพ
จอมนิ่งเงียบ ไม่ออกอาการเลยนอกจากตาคมวาววิบวับเหมือนมีน้ำรื้อขึ้นมาเลี้ยงยามกระทบ
แสงไฟจากเทียน ยิ่งทำให้หน้าหล่อปานเทพบุตรดูมีเสน่ห์ชวนลุ่มหลงเข้าไปอีก ก่อนไวโอลินท่อนสุดท้ายจะส่งเพลง
ให้ผมร้องเพลงตาม
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู..จอมๆๆๆ” แล้วผมก็พยักหน้าให้น้องเป่าเทียน จอมหน้าแดงก่ำก่อนจะหลับตา
อธิฐานแล้วค่อยเป่าเทียนดับลง
“พรึ่บ!.” ผมรีบยกแก้วไวน์ขึ้นอวยพรทันที
“พี่ขอให้จอมมีความสุขสมหวังในทุกสิ่งที่ตั้งใจนะครับ” จอมแสบก็ยกแก้วชนผม
แล้วเราต่างยกขึ้นจิ๊บ จากนั้นผมพยักหน้าเรียกพนักงานรับเอาเค็กไปแพ็คใส่กล่องให้เรียบร้อย เพื่อเอากลับไปให้
จอมทานที่บ้าน ก่อนจะบอกให้ทยอยอาหารรสโอชาต่างๆ ที่ผมสั่งไว้ล่วงหน้านำมาลงโต๊ะได้เลย
“รู้อยู่ก่อนแล้วใช่ไหม ถึงได้เตรียมการแบบนี้” สุดหล่อถามมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งทั้งที่ใบหน้า
แดงก่ำกำลังเขินสุดๆ ผมพยักหน้ายอมรับก่อนจะพูดตอบไปว่า
“พี่ขอโทษที่เมื่อเช้าไม่ได้ลุกไปใส่บาตรด้วย” ผมสารภาพผิดที่ไม่ได้ลุกไปใส่บาตรวันเกิดกับน้อง
ไม่งั้นก็คงไม่เซอร์ไพรส์
“ความจริงจอมไม่ได้คิดมาก เห็นพี่เหนื่อยก็ไม่อยากปลุก แต่ตอนนี้รู้ว่าเตรียมการไว้ล่วงหน้า
เริ่มจะคาใจแล้ว รู้ว่าวันเกิดแต่ไม่มีของขวัญให้” คำถามสุดท้ายทำหน้าเหมือนจะงอน ยิ่งทำให้ผมอยากเหนี่ยวคอ
เข้ามากดจูบปากแดงๆ เสียจริง
“มีสิครับ! วันเกิดแฟนทั้งทีจะไม่มีได้ยังไง ไว้กลับไปเอาที่บ้านนะ พี่เตรียมไว้ให้แล้ว
แต่ตอนนี้ทานอาหารดีกว่า” พูดจบ ผมจัดการตักกุ้งมังกรราดซ๊อสมะขามใส่จานให้สุดหล่อ ตามด้วยอาหารอีก
อย่างละนิดละหน่อยบริการเป็นพิเศษ เล่นเอาสุดหล่อเขินไม่หยุดสังเกตจากหน้าที่แดงเอาแดงเอาก็รู้
ผมกับจอมทานอาหารกันอย่างมีความสุข คุยกันนั่นนี้โน้นเรื่อยเปื่อย พร้อมกับยกไวน์
ชนจนหมดแก้ว จอมแสบหน้าแดงก่ำไม่รู้เป็นเพราะไวน์หรือเพราะเขินผมก็ไม่รู้
ผมเรียกเช็คบิลเกือบสองทุ่ม ก่อนจะพาจอมมาขึ้นรถซึ่งพี่สอนรออยู่แล้ว พอรถเข้ามาจอด
ในบ้านเรียบร้อยจอมแสบลงจากรถโดยผมเปิดประตูลงตาม สุดหล่อถามผมขึ้นมาทันที
“พวกพี่ๆ เค้าไปเที่ยวกันหมดบ้านเงียบเชียว แล้วทำไมวันนี้ไม่เปิดไฟสนามหญ้าละมืดตึ๊บเลย”
ช่างสังเกตจริงๆ จะเปิดได้ไงในเมื่อบริเวณนั้นเป็นจุดที่พวกตะเกียงเตรียมเซอร์ไพรส์พร้อมกับเพื่อนสุดหล่อเค้านั่นแหละ
“พี่สอนรายงานว่าระบบไฟสนามขัดข้อง พรุ่งนี้จะเรียกช่างมาดูให้ ตอนนี้พี่ว่าจอมขึ้นห้อง
อาบน้ำดีกว่า” พูดจบผมจูงมือน้องเดินตามขึ้นบันไดไปทันที จอมแสบก็ไม่ได้ขัดขืนก้าวตามผมมาแต่โดยดี
มาถึงในห้อง ผมปล่อยให้น้องเข้าไปอาบน้ำให้สบายตัว เมื่อจอมแสบเข้าไปในห้องน้ำเรียบร้อย
ผมก็ส่งสัญญาณกับพวกตะเกียงเตรียมพร้อม รอเวลาจอมแสบออกจากห้องน้ำแต่งตัวเสร็จก่อน
ไม่ถึงสิบนาที สุดหล่อก็ออกมาผมรีบดึงน้องมานั่งเช็ดผม มันไม่ทันใจเปิดเอาไดร์เป่าผมมาเป่าให้แห้ง
จะได้ทำเวลาเร็วขึ้น น้องก็ยอมให้ผมทำให้ทุกอย่างไม่มีพูดทักท้วงสักคำ จากนั้นสุดหล่อก็ลุกไปเตรียมจะสวมบ๊อกเซอร์นอน
ผมรีบเข้าไปห้ามก่อนจะหยิบกางเกงขายาวผ้าฝ้ายกับเสื้อยืดคอกลมสีขาวใส่สบายๆ ให้น้องใส่แทนขืนเป็นบ๊อกเซอร์
เหมือนทุกคืนได้ตกเป็นอาหารตาแน่ๆ ไม่ได้หรอกผมหวงของผม น้องก็มีถามทำไมต้องสวมชุดนี้ ผมเลยแกล้งตอบ
กลับไปว่าเผื่อพวกนั้นกลับมาเรายังไม่นอนเกิดมาเรียกจะได้ไม่น่าเกลียด น้องก็พยักหน้าเข้าใจ พอเรียบร้อยแล้ว
ผมหาวิธีชิ่งต่อทันที
“จอมเดี๋ยวพี่ลงไปสั่งงานพี่สอนแป๊ปนะ เพิ่งนึกขึ้นได้ยังไม่ได้บอกแกเรื่องเอกสาร” น้องก็พาซื่อ
พยักหน้ารับทราบ ผมเดินเปิดประตูออกจากห้องนอนมาทันที ไม่ถึงอึดใจไฟก็ดับลงทั้งบ้าน
“พรึ่บ!..” บ้านทรงไทยหลังใหญ่ทั้งหลังพร้อมอาณาบริเวณรายรอบมืดมิดในบัดดล ก่อนผมจะแกล้ง
แหกปากร้องไปดังๆ คาดว่าคนในห้องต้องได้ยินชัวร์
“โอย! จอมช่วยพี่ด้วย ตุ๊บๆๆ!” ใส่เอฟเฟกด้วยการยกเท้ากระทืบขั้นบันไดแรงๆ ก่อนจะปล่อยเงียบ
แล้วหลบมาแอบดูเหตุการณ์กับไอ้โต๋สองคนพวกที่เหลือรออยู่กลางสนามด้านนอก เสียงเปิดประตูอย่างร้อนรน
แสงไฟส่องสว่างจากโทรศัพท์มือถือกราดส่องไปทั่ว พร้อมกับเสียงตะโกนถามได้ยินอย่างชัดเจน
น้ำเสียงแสดงความเป็นห่วงมากมาย
“พี่ พี่..พี่บอมย์เป็นอะไร อยู่ไหน..พี่อยู่ไหน” ผมเห็นหน้าตาน้องที่แสดงความเป็นห่วง
แล้วให้นึกสงสารจับใจรู้สึกผิดขึ้นมาซะงั้น แต่เพราะเป็นแผนของพวกเพื่อนที่วางไว้ ต้องทำใจแข็งรอดูกริยาของเมีย
ว่ารักและเป็นห่วงผมมากแค่ไหน เมื่อไม่ได้ยินเสียงขานตอบจากผม แถมในบ้านก็เงียบเชียบมืดมิดอีก จอมเริ่มหยุดเดิน
ตั้งสติกวาดส่องแสงไฟจากโทรศัพท์ แววตาฉายถึงความร้อนใจแสดงความเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัดยามสะท้อนแสงไฟ
“พี่บอมย์ ไอ้พี่บอมย์..ใครอยู่แถวนี้บ้าง ได้ยินผมไหม? มาดูพี่บอมย์หน่อย!” เสียงเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
จนกลายเป็นตะโกนลั่น เมื่อไร้ซึ่งวี่แววการขานรับ น้องรีบกดโทรศัทพ์โทรออกทันที ผมรู้ว่าโทรหาผมเพราะโทรศัพท์ผมสั่น
ในกระเป๋ากางเกงแต่ผมตั้งปิดเสียงไว้ ทำให้จอมไม่ได้ยินเสียงเรียกสาย ทุกอย่างถูกวางแผนไว้แล้ว
จอมร้อนรนหนักยิ่งขึ้นไปอีก ในแววตาคมสวยเริ่มมีน้ำรื้อใสขึ้นสะท้อนแสงไฟจากโทรศัพท์ หน้าหล่อดุจเทพบุตรเม้มปากเน้น
น่ากลัวช้ำจนแตกได้
เมื่อโทรหาผมไม่รับสาย น้องก็โทรเบอร์คนอื่นๆตามลำดับ แต่เพราะเราต่างบอกให้ปิดโทรศัพท์
กันหมดแม้แต่กลุ่มเพื่อนของจอมที่จอมมีเบอร์ ทำให้จอมเริ่มกระสับกระส่ายหนัก ก่อนจะสบถหัวเสียออกมาจนผมแทบสะดุ้ง
“แม่ง..บัดซบจริง เกิดสัญญาณโทรศัพท์เป็นอะไรถึงมาล่มตอนนี้เนี่ย” เฮ้อ! เมียผมเข้าใจว่า
สัญญาณโทรศัพท์ล่ม แต่ก็ไม่น่าแปลกเพราะแต่ละเบอร์ที่ติดต่อไป คงได้ยินเสียงตอบรับว่าไม่สามารถติดต่อเลขหมาย
ที่ท่านเรียกในขณะนี้ ก็นะเล่นปิดเครื่องพร้อมกันหมด น้องไม่เข้าใจว่ามันล่มก็ไม่รู้จะเข้าใจว่ายังไงแล้ว หน้าหล่อใส
เริ่มมีน้ำตาไหลออกมา พร้อมกับกลั้นเสียงสะอื้นแต่ผมรู้ว่าน้องกำลังอดทนอย่างมาก ผมจะขยับออกไปแต่มือหนาแข็งแกร่ง
ของไอ้โต๋ก็รั้งหัวไหล่ผมบีบไว้ให้อยู่นิ่งๆ ใจผมอยากเข้าไปปลอบน้องมาก
แต่ผมก็ต้องทนมองภาพของจอมที่หันรีหันขวาง พยายามส่องไฟจากแบตโทรศัพท์กวาดมองไปทั่ว
แต่ก็ไม่ประสพผลที่จะเจอสิ่งมีชีวิต
“อึก..ไอ้พี่บอมย์ เป็นอะไร อยู่ตรงไหนวะ...ได้ยินไหม..ล้อเล่นหรือเรื่องจริงนี่ อึก...อึก..
ไม่เล่นนะโว้ย!” น้องเริ่มกระสับกระส่าย และไม่มีใครทันคาดคิด จอมแสบวิ่งออกไปทางหน้าบ้าน แม้จะเป็นไปตามแผน
ว่าจอมต้องออกประตูไปด้านนอก เพราะเป้าหมายหลักเราต้องการให้น้องไปหน้าบ้าน ที่เตรียมเซอร์ไพรส์คือสนามซึ่งมีพวก
ตะเกียงและเพื่อนๆ ของจอมเตรียมพร้อมรออยู่แล้ว แต่สิ่งที่เกินความคาดหมายคือจอมตะโกนลั่นบ้านเสียงคำราม
เหมือนเจ็บปวดเสียใจสุดซึ้ง เล่นเอาผมไอ้โต๋ที่ยืนอยู่ด้วยกันถึงกับอึ้งไปทันที
“อร๊ากกกก!! แม่..โอโต้ซัง...อย่าทิ้งจอมไป ไอ้พี่บอมย์อย่าไป อย่าทิ้งจอมไป...อร๊ากกก!” พระเจ้า! ผมลืมไปสนิทว่าน้องมีความหลังกับการตายของโอโต้ซังและแม่ของน้องในเหตุการณ์สึนามิที่ญี่ปุ่น
ผมรีบพุ่งตัวออกไปหาจอมทันที แต่ทุกอย่างก็มืดดับลงจนมองไม่เห็นน้องเมื่อแสงไฟจากแบตเตอร์รี่จอม
ดับวูบลงไป?????????????
มาต่อให้แล้วนะคะ ตอนหน้าเป็นความสุขที่อิ่มน้ำตา
และมีเลิฟซีนหวานๆ รออยู่ อย่าเพิ่งตกใจกันนะคนอ่านที่รัก
พวกท่านต้องเข้าใจข้าพเจ้า แบตน้องจอมดับทุกอย่างดำมืดสนิท
ช่วยส่งกำลังใจเติมแบตส่องทางให้น้องจอมด้วยนะคะ
Luk.
หัวข้อ: @@โดยLuk{จอมใจนักเลง} พี่บอมย์จอมกะล่อน VS จอมภาคย์เทพบุตรหยิ่งยโส (อ่าน 804248 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก