@@@@ แจ้งข่าวด่วน ขณะนี้ หนังสือเรื่อง ...
เพราะรัก...จึงเปลี่ยนได้มียอดค้างสต๊อกเหลืออยู่ 20 เล่มสุดท้าย
สำหรับคนที่ต้องการ ส่ง PM หรือเมลล์ ไปสอบถามหรือโอนเงินได้เลย
ตามเลขที่บัญชีซึ่งเคยโพสฯ ไว้ในกระทู้ ไม่แน่ใจให้ไปดูที่กระทู้เพราะรัก
หน้าหนึ่งนะคะ จัดทำแค่ครั้งเดียว ไม่พิมพ์เพิ่มหรือรีปริ้นอีกแล้ว
ใครอยากเก็บไว้ โอนด่วนรับหนังสือต้นเดือนพฤศจิกายน
Luk.
ปกหนังสือ
ที่คั่นหนังสือ
จอมใจนักเลง
Part 26
คำรักจากใจนักเลง.
.
.
.
.
“ฟุ๊บ!” “คุณบอมย์” “ไอ้บอมย์” เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน หลังจากเจ็บแปล๊บแถวชายโครง พี่สอนตะโกนเรียกชื่อผมลั่น
ตามด้วยเสียงไอ้โต๋ จากนั้นสติผมค่อยดับวูบลงทันที
โตโต๋ ผมกับพี่สอนมือขวาไอ้บอมย์ ยืนรอหน้าห้องฉุกเฉิน ใจคอยลุ้นให้ไอ้หมอวินช่วยชีวิต
ไอ้ยักษ์หล่อเอาไว้ให้ได้
ผมไม่ลืมโทรบอกตะเกียงเรียบร้อย คิดว่าคงกำลังพากันมาโรงพยาบาลแล้วตอนนี้
ความจริงเราวางแผนคล้ายลักษณะนี้ ให้ไอ้บอมย์ได้รับบาดเจ็บจนไม่สามารถกลับไปบริหารโรงแรมและรีสอร์ทสักระยะหนึ่ง
พวกเราตั้งใจให้น้องจอมนั่งเก้าอี้บริหารแทนสักเดือน โดยผมกับตะเกียงจะคอยเป็นพี่เลี้ยงดูแลอยู่ด้วย
ไม่คิดว่าจะเกิดเหตุขึ้นเสียก่อน เรื่องเกิดช่วงสายนี่เอง ผมตื่นราวหกโมงหลังทำธุระส่วนตัวเสร็จ
ก็ลงมานั่งดื่มกาแฟคนเดียวเงียบๆ ตะเกียงยังคงหลับอยู่ปล่อยให้น้องหลับเพราะรู้ว่าคงเพลียไม่น้อย เมื่อวานก็วุ่นจัดเซอร์ไพรส์
วันเกิดให้จอมทั้งวัน
ก่อนนอนผมยังแสดงความรักกับน้องไปอีกรอบ เพราะงั้นถึงปล่อยให้เค้านอนเต็มอิ่ม
ส่วนผมลุกอาบน้ำลงมานั่งอ่านหนังสือพิมพ์ดื่มกาแฟรอไปพลางๆ ไอ้รันกับไอ้พรตคู่นั้นน่าจะสิบโมงเป็นอย่างต่ำ
กว่าจะได้เลิกตื่นอะนะ นั่งได้สักพักไอ้บอมย์ก็เดินเข้ามาด้วยสีน่าเป็นกังวลจนเห็นได้ชัด
“โต๋ กูต้องไปเคลียร์ปัญหา พี่สอนโทรมาโรงแรมกูสมุนพ่อเลี้ยงบรรจงแอบมาปล่อยของอีกแล้ว ครั้งนี้พวกมันใช้ลานจอดรถชั้นสาม พี่สอนกับคนของกูจับตาดูพวกมันไว้อยู่ กูคงต้องรีบไปแล้วฝากทางนี้ด้วยนะ”
มันพูดจบ ผมไม่รอให้มันอ้าปากพูดไรอีก รีบสวนบอกมันเลยว่า
“กูไปด้วย” นั่นคือจุดเริ่มต้นของเช้าที่แสนวุ่นวาย
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ผมกับมันนั่งในรถซึ่งมีอาจักรทำหน้าที่สารถี ตรงดิ่งมาถึงโรงแรมภายในยี่สิบนาที พอมาถึง
ก็ตรงลิ่วไปยังจุดเกิดเหตุไม่คิดว่าพวกเราพลาดไปอย่างมาก ที่แท้มันเป็นแผนลวงวางกำดักของฝ่ายตรงข้าม
พวกมันทำทีเป็นนัดส่งยา ความจริงแล้วไม่มีอะไรเลยทุกอย่างเป็นการจัดฉากทั้งสิ้น
โดยพวกมันส่งมือดีซุ่มยิงอยู่ตึกตรงข้าม พอไอ้บอมย์ปรากฎตัวก็โดนส่องด้วยไรฟิลเก็บเสียง
ผมกับพี่สอนต้องรีบพาส่งโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน ตอนนี้ได้แต่ฝากชีวิตมันไว้ในมือของไอ้หมอวินมันแล้ว ทุกคนคงพอจำได้
ไอ้หมอวินแก็งค์เหยี่ยวของไอ้พรต มันมาเป็นหมอประจำอยู่ที่นี่
ตะเกียง ไอ้รัน ไอ้พรต และน้องจอมหน้าซีดเป็นไก่ต้มเดินแกมวิ่งนำทุกคนตรงมาที่ผมยืนอยู่
“พี่โต๋ครับ พี่บอมย์เป็นไงบ้าง?” น้องถามสายตาฉายความกังวลสุดๆ
“พี่ยังตอบไม่ได้ หมอกำลังช่วยอยู่” ผมตอบน้องตามจริง พร้อมกับพยักหน้าไปยังห้องฉุกเฉิน
ที่ติดไฟแดงเห็นชัดเจน
ตะเกียง ไอ้รัน ไอ้พรต มองผมด้วยสายตามีคำถามเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นมีความเป็นมายังไง
ผมจึงเริ่มต้นเล่าให้ทุกคนฟังโดยมีพี่สอนคอยสนับสนุนอยู่ใกล้ๆ
“แม่ง เหี้ยสัด..กูว่าเราไปถล่มมันเลยดีไหม?” ไอ้พรตพอฟังจบ ก็ออกอาการอย่างที่เห็น
“มึงมีหลักฐานหรือไง ว่าใครบงการ” ไอ้รันเบรคเมียรั่วมันไว้
“ห่า ยังต้องหาหลักฐานอีกหรือไง รู้อยู่แล้วนี่ว่าใครเป็นคนทำ ไม่ต้องหามันแล้วหลักถงหลังฐาน
ลุยให้เละเลยเหอะ” ไอ้พรตยังรั่วไม่หยุด ตามอารมณ์โมโหของมันนั่นแหละ
“หึ..มึงนี่น้า อยู่เฉยๆ เหอะกูขอร้อง” สุดท้ายไอ้รันตัดจบ ไม่ให้เมียรั่วมันแสดงความคิดเห็นอีก
ผมยอมรับแฟนไอ้บอมย์มันเลย แม้น้องจะอายุยี่สิบเพิ่งผ่านเมื่อคืนนี้เอง แต่สามารถควบคุมความรู้สึกได้นิ่งจริงๆ
สังเกตุเพียงสีหน้าและแววตาที่แสดงความกังวลจนเห็นได้ชัด น้องยืนพิงกำแพงห้องฉุกเฉินนิ่งไม่มีขยับเลยสักนิด
“พี่โต๋เอาไงต่อ” ตะเกียงกระซิบถามผมสองคน ผมกำลังคิดถึงเรื่องเอาคืนต้องทำอยู่แล้ว
แต่คงต้องเล่นไปตามแผนที่วางไว้เหมือนเดิม สำคัญตอนนี้รอฟังอาการไอ้บอมย์ก่อน และแล้วไฟฉุกเฉินหน้าห้องก็ดับลง
พร้อมประตูเปิดโดยมีไอ้หมอวินหน้าหล่อเดินนำออกมาตามหลังด้วยพยาบาลผู้ช่วยหนึ่งคน
“โต๋” มันเรียกผม พวกเราเดินเข้าไปพร้อมกันหมด
“รัน พรต น้องตะเกียง” มันทักทายเรียงตัว ก่อนจะเลิกคิ้วนิดหนึ่ง เมื่อสายตาหยุดตรงหน้าน้องจอม
“แฟนไอ้บอมย์” ผมตอบสั้นๆ มันยิ้มให้น้องเค้า
“หวัดดีครับ พี่บอมย์เป็นไงบ้างครับหมอ” จอมยกมือไหว้ทักทายมัน พร้อมถามถึงอาการไอ้ยักษ์หล่อ
“พี่เสียใจด้วยครับ เราพยายามกันสุดความสามารถแล้ว” พูดสั้นๆ พร้อมกับมองตาผมแล้วพยักหน้าให้
ไอ้พรตเข้าไปจับแขนไอ้หมอวินเขย่าถามทันที
“ห่ะ! มึงว่าไงนะไอ้วิน อย่าบอกว่าไอ้บอมย์มัน...” มันค้างไว้เท่านั้น ไอ้หมอวินพยักหน้าตอบ
เป็นอันรู้กัน แต่ละคนหน้าซีดเผือด โดยเฉพาะน้องจอมคงไม่ต้องบรรยาย หน้าหล่อใสแทบไม่มีสีเลือดด้วยซ้ำ
ดวงตาวาวน้ำจะหยดมิหยดแหล่ หนำซ้ำเจ้าตัวยังถามเสียงสั่นอีกว่า
“ผมเข้าไปดูพี่เค้าได้ไหมครับ” หมอวินพยักหน้า น้องก้าวไปผลักประตูห้องก่อนจะเดินนำเข้าไป
โดยมีพวกเราตามไปติดๆ
ร่างไอ้ยักษ์หล่อนอนนิ่งไม่ไหวติงมีผ้าขาวคลุมมิดยันหัว จอมเดินเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่าง
ตรงไปยืนชิดขอบเตียง ก่อนจะเอื้อมมือสั่นเทาไปดึงผ้าเปิดหน้าไอ้ยักษ์หล่อช้าๆ
ใบหน้าหล่อเหลาออกลูกครึ่งนิดๆหลับตาสนิท แม้จะซีดจนไร้สีเลือด แต่มันก็ยังหล่ออยู่เสมอ
พวกผมได้แต่ยืนจ้องใบหน้ามันอย่างไร้คำพูด ในขณะที่น้องจอม ซึ่งพยายามควบคุมอารมณ์มาตลอดคงฝืนต่อไปไม่ไหว
ไหล่สั่นสะท้านก้มหน้านิ่งปล่อยน้ำตาคลอเบ้าไหลอาบแก้มใส ก่อนจะหยดจากปลายคางกระทบหลังมือหนาของไอ้ยักษ์บอมย์
ซึ่งน้องเอามากุมไว้บนมือขาวเรียวหลังเปิดผ้าคลุมหน้าเสร็จ
“บอมย์..หลับให้สบายเถอะเพื่อน” ไอ้พรตเปรยออกมาเบาๆ ก่อนจะน้ำตารื้นขึ้นหันหน้าเดินหนี
ออกจากห้องไปทันที ไอ้รันรีบก้าวตามเมียมันไปติดๆ ตะเกียงเดินเข้าไปบีบไหล่จอมเป็นการปลอบขวัญ
น้องเค้าไม่แม้จะเงยหน้าขึ้นมามอง ยังคงสะอื้นเงียบๆ ปล่อยน้ำตาหยดเป็นสาย
ผมพยักหน้าให้ตะเกียง ก่อนเราทั้งคู่จะค่อยก้าวออกจากห้องเงียบๆ ปล่อยให้น้องเค้าอยู่ตามลำพัง
กับไอ้ยักษ์หล่อเป็นครั้งสุดท้าย
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ฮึก..ฮึก” เสียงสะอื้นที่ปล่อยอย่างไม่ฝืนทนอีกต่อไป หลังเพื่อนรักออกจากห้องไปกันหมดแล้ว
เหลือเพียงจอมกับร่างไร้วิญญาณอยู่ตามลำพัง
มือหนาเย็นชืดของร่างตรงหน้า ปากสวยได้รูปที่เคยพร่ำเอ่ยคำรักให้ฟังประจำบัดนี้ไม่แม้แต่
จะเผยรอยยิ้มให้เห็น ดวงตาคมเข้มที่ชอบจ้องให้อายปิดสนิทไม่แม้แต่จะขยับขึ้นมามองอีกแล้ว
“ฮึกๆๆ..พี่ครับ..จอมฝันไปใช่ไหมนี่มันไม่ใช่เรื่องจริง..พี่แค่ล้อเล่น...ไหนบอกจะไม่ทิ้งกันไง พี่สัญญากับจอมแล้วนี่จะดูแลกันไงครับ ทำไมทิ้งจอมไปแล้วฮืออๆๆๆ” ร่างสมส่วนไหล่ลู่ตกกายสั่นเทิ้มตามแรงสะอื้นไห้
ก่อนจะค่อยๆ ยื่นมือลูบใบหน้าหล่อคมไล่ตั้งแต่สันจมูกโด่งสวย แนวกรามแกร่งไรหนวดเขียวระคายมือ ใบหน้าแสนคุ้นเคย
บัดนี้เย็นชืดไร้สีเลือด มือเรียวยาวสั่นระริกก่อนจะเปล่งเสียงแหบปนสะอื้นออกมาเบาๆ
“จอมขอโทษครับพี่ ที่ไม่เคยบอกความรู้สึกตรงๆสักครั้ง แม้ตอนนี้จะสายไปแล้ว
แต่จอมอยากให้พี่ได้รู้ไว้ ‘จอมรักพี่บอมย์ครับ’...” คำสารภาพรักปนเสียงสะอื้นน้ำตาไหลอาบแก้ม หากร่างไร้วิญญาณ
ตรงหน้าสามารถได้ยิน คงดีใจไม่น้อย คำที่บอมย์เบย์อยากได้ยินจากปากสวยของน้องมาตลอด
วันนี้แม้จะสายไปแล้วก็ตาม แต่จอมใจนักเลงผู้ปากหนักก็ยังเปล่งคำสารภาพรักออกมาจาก
ก้นบึ้งหัวใจ ครบรอบวันเกิดยี่สิบปี คือวันเสียคนรักผู้ใจดีแสนอบอุ่นอ่อนโยนไปอย่างไม่มีวันกลับ หัวใจนักเลงแตกสลาย
เจ็บปวดเกินบรรยาย แต่เพราะสายเลือดนักเลงทรนงเต็มเปี่ยมที่มีติดตัว ทำให้ใบหน้าหล่อใสก้าวเดินออกจากห้องฉุกเฉิน
ด้วยแววตานิ่งสงบ ไร้น้ำตาแม้แต่หยดเดียว นอกจากพอจะคาดเดาได้ว่าเจ้าตัวผ่านช่วงทรมานมาแล้วหลักฐานหลงเหลือ
มีเพียงดวงตาแดงก่ำที่ปิดไม่มิด
พ้นประตูห้องมาจอมเดินตรงเข้ามายังพวกผม ก่อนจะเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงทุ้มนิ่ง
ไม่หลงเหลือความสั่นพร่าอยู่แม้แต่น้อย ช่างน่าทึ่งยิ่งนัก
“ผมจะดร๊อปเรียนเอาไว้ก่อน ขอเคลียร์เรื่องพี่ให้เรียบร้อยหลังจากนั้นค่อยวางแผนเรื่องเรียนอีกที” จอมพูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ความจริงจังในน้ำเสียงแสดงถึงเจตจำนงค์ของน้องชัดเจน พวกผมมองสบตากันนิ่ง
ก่อนตะเกียงจะเป็นคนพูดขึ้นว่า
“คุณแม่กับคุณพ่อพี่บอมย์ ส่งคนมารับศพเข้ากรุงเทพฯแล้ว ยังฝากกำชับให้พวกเราปิดข่าวเงียบ
ไม่ให้แพร่งพรายออกไปว่าพี่เค้าเสียชีวิตแล้วเป็นอันขาด จนกว่าจะจัดการกับคนร้ายได้ เพื่อให้ศัตรูมันหวาดระแวง”
น้องจอมมองหน้าตะเกียง เลิกคิ้วเป็นคำถาม ผมเลยอธิบายแทน
“คือทางผู้ใหญ่จะนำศพของบอมย์ไปจัดการเงียบๆ ระหว่างนี้จอมต้องนั่งเก้าอี้บริหารแทนมัน
โดยพี่กับพี่ตะเกียงจะเป็นพี่เลี้ยงให้เอง เราวางแผนดึงตัวคนบงการออกมาแก้แค้นให้มันแล้ว” รวบรัดตัดความ
ทันเห็นดวงตาวาวโรจน์จากตาคมสวยของน้องขึ้นมาแวบหนึ่ง ก่อนจะตอบผมกลับว่า
“ครับ...ผมจะเข้าไปบริหารงานแทน ขอบคุณพี่โต๋กับพี่ตะเกียงมากนะครับ ผมสัญญาจะลากตัว
ไอ้ชั่วนั่นออกมาให้ได้” น้ำเสียงกร้าวหนักแน่น ดวงตาคมสวยฉายแววมุ่งมั่น ทำให้อดรู้สึกสะท้านใจตามไม่น้อย
พลังซ่อนเร้นบางอย่างที่สัมผัสได้ว่างานนี้ จอมน้อยของไอ้บอมย์ไม่ได้มีดีแค่คำพูดเสียแล้ว
เชื่อเถอะด้วยประสบการณ์ที่มีผมคิดว่าอ่านไม่ผิด เด็กคนนี้มีดีซ่อนอยู่ คงถึงเวลาที่นักเลงจอมทรนงจะสำแดงเดช
ให้ศัตรูไอ้บอมย์ได้สำนึกแล้วละมั้ง เพราะยังไงพวกผมก็ไม่ปล่อยพระเอกเค้าลุยเดี่ยวอยู่แล้ว ไอ้ยักษ์หล่อถ้ามัน
ได้มาเห็นน้องจอมตอนนี้ คงอึ้งแน่นอน...เอาเถอะเพื่อนพักผ่อนให้สบายก่อนบอมย์เบย์.....
มาอัพให้แล้วนะคะ ขอโทษอย่างแรงที่มาไม่ได้ตามสัญญา
ภาระวุ่นวายมากมาย ขอบอกตอนนี้น้ำไล่บี้ตูดอยู่
Luk.
หัวข้อ: @@โดยLuk{จอมใจนักเลง} พี่บอมย์จอมกะล่อน VS จอมภาคย์เทพบุตรหยิ่งยโส (อ่าน 803291 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก