“เด็กดื้อๆแบบนั้น ก็น่าสนใจอยู่นะ”
ไม่เอาน้า เป็นหน้าเป็นหน้าเป็นตาของตระกูลสักนิดก็ดีนะ พอถึงเวลาเรียนวันแรกของม.6 อาจารย์ก็จัดเต็มเลยครับ ฟิสิกส์สองคาบติดแล้วชีวะสองคาบติด อังกฤษ พัก และคณิตหลักสองคาบติด อย่าให้กูเจอคนจัดตารางสอนนะ กูจะถามเลยว่าโดนผัวทิ้งหรือถูกซ้อม แม่งทำอย่างคนมีปัญหาทางครอบครัว
ฟอด~
อากิหอมแก้มผม ผมตกใจ คนทั้งห้องรวมทั้งอาจารย์ที่สอนหันมามอง
“เลิกหวานได้มั้ยไอ้สัด คนไม่มีเมียมันเครียด”
ฟลุ๊คมันพูดครับ
“มึงมาเยอะมากจนเลือกไม่ได้”
ฟลุ๊คยักไหล่แล้วเรียนต่อ อาจารย์มองผมกับอากิแบบปรามๆ พอพักเที่ยง พี่ซีแกรนโทรมาหาบอกว่าให้ไปหาที่ห้องน้าหญิงมา ผมกับอากิกำลังแต่เพื่อนๆผมนี่ดิ
“ไปด้วยดิ ไปห้อง ผอ. น่าจะเย็นน่าดู”
ตังทอนบอกไม่นะอย่าให้เป็นเหมือนที่คิด โอ้ววววไม่นะ ก็ไปกันครับ พอเข้าไปเท่านั้นเสียงเด็กร้องดังมากๆเลย
“น้องเค้ก น้องโค้ก”
น้าหญิงหันมามอง
“น้าหญิงสวัสดีครับ มาหาหม่าม๊ามา”
น้องโค้กไม่ร้องครับ แต่น้องเค้กร้อง น้องเค้กร้องเก่ง
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับหม่าม๊าอยู่นี่ไงครับ”
แล้วน้องเค้กก็เงียบไปเลยครับ ฮ่าๆ ติดหม่าม๊านี่หน่าลูก
“น้องเค้กครับ ฟังหม่าม๊านลูก หนูต้องไม่ดื้อกับคุณย่านะครับ”
พอผมพูดจบ
“น้าเป็นย่าเลยหรอลูก”
ฮ่าๆ ผมส่งน้องเค้กให้น้าหญิง คราวนี้น้องเค้กไม่ร้องแล้ว
“ตังทอนกับผัวเก่าฝันไว้ว่าอยากโด้กันที่นี่ดิ”
อากิพูดขึ้นก่อนลืมไปว่าพี่ซีแกรนบอกอะไรไว้ พี่ซีแกรนตัวหื่นเลยหื่นมากๆอ่า แต่พี่เค้ามีเมียมาเยอะมากครับ คบใครได้ทุกคนเลย คาสโนว่าตัวพ่อเลย
“เดี๋ยวหาผัวใหม่จะมาที่นี่ทีแรกเลย”
ตังทอนพูดขึ้น อุณหภูมิในร่างกายผมสูงปี๊ดเลย มันน่ากลัว
“ผัวใหม่จะเอามึงหรอ ตูดกลวงหลวมขนาดนี้”
ฟลุ๊คตบหัวแล้วลากมันมานั่งข้างๆ
“ตอนนี้ห่างหายมานานแล้วท่าทางจะเข้าทีฟิตปั๋ง แต่หลวมๆก็ดีนะ ไม่ต้องสอนอะไรมาก อย่างกูน่ะ ห้าท่าในหนึ่งวิ”
อื้อหืมมมม สรรพคุณมึงนี่มัน
พลั๊ว!
“เสื่อมไอ้สัด”
บีฟอร์ตบหัวให้ พวกนี้มันซี้กับน้าหญิงกับพี่ซีแกรนครับทั้งโรงเรียนเรียกท่าน ผอ. พวกผมเรียกพี่ เดินเออกเป็นว่าเล่นได้ไงครับ
“เหมือนเร็วๆนี้น้าเห็นบีฟอร์ที่ไหนนะ”
เอาแล้ว มันนี่หน้าตาอย่างมีพิรุธเลย จริงๆอยู่เฉยๆก็ไม่มีคนสงสัยนะ
“อ้อ เมื่อวานนี่เอง น้าเห็นหนูที่ห้างกับตาบิ๊ก เดินจับมือกระหนุงหระหนิงเลย”
หน้ามันแดงแปร๊ดขึ้นมาเลยครับ
“ไปกินข้าวกันเฉยครับ”
ผมตอบแบบงึกๆงักๆอ่าครับ
“กินข้าว หรือน้ำข้าว มิน่ามีคราบอะไรขาวติดปาก ... โอ๊ยยย”
ตังทอนมันเสื่อมมากครับ ฟลุ๊คก็เลยดีดปากให้
“ตังทอนอ่าดื้อ”
พี่ซีแกรนบอก
“ผมดื้อเงียบนะพี่ซีแกรน”
อยากให้ฟลุ๊คจัดอีกที
“อย่างมึงอ่าดื้อเงี่ยน”
ผัวกูเองครับ มึงจะไปยุ่งเค้าทำไม
“ผู้ใหญ่อยู่ไอ้สัด อย่าพูดคำหยาบดิไอ้เหี้ย”
อันนี้ผมเอง ฮ่าๆ
“หนูหนักสุดแล้วลูก”
แรงอ่าน้าหญิง
“เนี่ย น้องๆมีแฟนหมดแล้ว เมื่อไหร่เราจะมีแฟน”
น้าหญิงหันไปถามพี่ซีแกรน
“ผมยังหาไม่ได้แม่”
พี่ซีแกรนบอก
“ผมว่างนะพี่ สนใจป่ะ เลี้ยงไม่ยาก ขอให้ทุกอย่างถึง”
อื้อหืมมม ตังทอนเดี๋ยวกูถีบให้
“ไปสราญรมณ์ป่ะ ร้องหาแต่ประตู”
ฟลุ๊คมุกอะไรของมึงว่ะ
“ทำหน้าเป็นหมางงเลย ภาษาอังกฤษประตูคือดอมึงเข้าใจยัง”
อ่อ ดอ ร้องหาแต่ดอ ห๊ะ?! มึงด่ามันแรงมากอ่าฟลุ๊ค คือสราญรมณ์มันคือ...กลางคืนคือผู้ชายขายตัวอ่าครับ
“ที่บอกว่าเลี้ยงไม่ยาก ท่ายากได้บ้างหรือเปล่า”
พี่ซีแกรน เอิ่ม...
“ผมบอกแล้วว่าห้าท่าในหนึ่งวินาที ถ้าพี่ไม่เป็นผมสอนให้ได้นะ”
มึงท้าผิดคนแล้วตังทอน ผัวมึงเก่งแค่ไหนนี่ตัวดีเลย
‘ที่รักครับ รับโทรศัพท์ด้วยนะครับผม’
โทรศัพท์บีฟอร์มันครับ เสียงพี่ชายผม ผมจำได้ แหม...
“ไม่โทรมาวันพรุ่งนี้เลยละ...”
แล้วมันก็งุ๊งงิ๊ง ฟลุ๊คก้ร้องเพลงขึ้นมาว่า
“คนมีความรัก มักจะประสาทกลับมากไปนิดนึง”
แปลงเพลงเค้าเสียหายหมด ไอ้ตะไลเอ๊ย
“เดี่ยวน้ากลับก่อนดีกว่า เจ้านี่จะได้ทำงาน พวกเราจะได้เรียน”
ผมพยักหน้า ก่อนเดินไปส่งน้าหญิงที่รถ หันมาอีกทีมองๆเพื่อนตังทอนหายครับ
“ไอ้แรดนั่นไปไหน”
บีฟอร์ชี้ไปข้างหลัง
“อ่อยลูกพี่ลูกน้องมึงอยู่”
ผมกำลังจะอ้าปากพูด
“ปล่อยมันไปเถอะ ถ้ารักกันก็ดีไป แต่ถ้าไม่ก็ให้มันเป็นบทเรียนอีกครั้ง”
ผัวกูพูดดี พอเดินกลับมาที่ห้องเจอตังทอนนั่งอยู่ ในห้องทำหน้าเครียดอยู่พอเจอหน้าผมเท่านั้นแหละ
“ลูกพี่ลูกน้องมึงหื่นมากเลยอ่า”
มึงโดนเค้าทำอะไรอ่าตังทอน
“พวกมึงเดินออกไปพี่ซีแกรนจะล่อกูท่าเดียวเลย”
อื้อหืมมมม ไปไวกว่าที่คิดนะพี่ชาย
“ท่าเดียวอ่อว่ะ กูคิดว่าหลายท่าซะอีก”
ฟลุ๊คพูด แสดงอาการหื่นตลอดเวลา
“แต่มึงถ้าพี่เค้าจะเอากูจริงๆนะ งานนี้ไฝว่กันแหลกลานแน่ๆ เพราะตั้งแต่กูกับพี่ดี้เลิกกันได้สามวัน เท็ดก็รุกกูเต็มที่เลยมึง”
ห๊ะ กับไอ้เท็ด มึงคุยกันมาหลายเดือนแล้วอ่อ หืม... ได้กันช้าเว้ย
“งานนี้เฟี้ยวฟ้าวเลยนะฮ๊าฟฟฟ”
บีฟอร์ครับอารมณ์ดีครับ ตังทอนหันควับไปกระแนะกระแหน
“ทำไมผัวเอาดุ้นมาป้อนถึงปากเลยอารมณ์ดีหรือยังไง”
ทำไมเพื่อนกูอารมณ์รุนแรงกันจังเลยว่ะ กูออกจะเรียบร้อย คือคนอ่านคงคิดในใจ อีดอกมึงตัวดีเลย
“คาปาก หมอฟันว่าเก่ง แต่ใครที่ให้หมอมาฟันได้เก่งกว่า”
บีฟอร์ตอบทันควัน มึงจะอวดสรรพคุณกันอีกนานมั้ยเนี่ย
“พี่บิ๊กติดใจอะไรมึงว่ะเนี่ย”
ตังทอนไม่จบครับ
“เอวกูดี เสียงครางเพราะ เสนาะรูตูด”
อื้อหืมมม ไอ้บีฟอร์ อยากจะกระทืบมันจริงๆ
“ลิ้นไม่ได้มีไว้ให้ดูดกับเลีย แต่มีไว้ให้ลง จำไว้ เพื่อนรัก”
บีฟอร์มึงน่ากลัวไปนะ ท่ามึงกับพี่บิ๊กคงขึ้นเขาลงห้วยกันสนุกสนานประสบการณ์โชกโชนหน้าดูเลยสินะ ระหว่างเรียนอาจารย์บางคนไม่รู้จักก็ให้แนะนำตัวพอถึงอากิไม่เท่าไหร่พอถึงผมเท่านั้นแหละ อาจารย์แลไม่ชอบขี้หน้าผมเท่าไหร่เลย ทั้งผมและตังทอนเลยนะครับ
“ถ้าเป็นครู ครุไม่มานั่งเรียนแบบนี้แล้วนะ อาย”
แล้วผมแคร์ที่ไหน
“ถ้าผมอาย ผมคงไม่ยืนตรงนี้ บ้านผมน่ะรวยมากเป็นหนึ่งในห้าของโลก เอาเงินล้านเดียวฟาดหัวกระทรวงเพื่อจัดการอาจารย์ที่ไม่ได้มาตรฐานไล่ออกไปคงไม่หนักหนาอะไร”
อึมครึมมากครับ
“แถมพ่อของลูกผมเป็นมาเฟียก็ว่าได้ ยากูซ่าก็ไม่ต่าง อยู่เหนือกฎหมายอยู่แล้ว แค่อย่าทำให้โมโห เมื่อเช้าฤทธิ์ผมคงกว้างไกลดังไปทั่วแล้ว จ้างมาสอนไม่ได้จ้างมาสอดนะครับ อาจารย์อัตราจ้างเดือนเดียว”
นิ่งไปเลยอ่าดิ หึหึ
“โคตรโหดกระโดดปี้เป็ด”
บีฟอร์ครับ นิยายเรื่องนี้เริ่มเสื่อมเพราะพวกมึงแล้วนะเนี่ย คนอ่านเรียกร้องมาจังหมั่นไส้นัก ชอบบิ๊กบีฟอร์เนี่ย อดอ่านแน่ อย่าหวังเลย หึ เราเรียนไปเรื่อยๆจนถึงเวลาต้องกลับบ้านครับ พี่บิ๊กมารับตามเคย พี่บิ๊กใช้บลูธูทชัวร์เพราะบีฟอร์มันคุยตลอดเลย รักกันเหลือเกิน
“รักดิ รักมากด้วย ผู้หญิงมหาลัยเธอสวยๆทั้งนั้น ... อะไร เธอแหละชอบม่อไปทั่ว เค้าเลิกหมดแล้วตั้งแต่มีเธอนั่นแหละ”
ฟินใช่มั้ย หึ ยังไม่หมดครับ นี่แค่ส่วนน้อย
“ถึงไหนแล้วเนี่ย มาช้าเดี๋ยวไปกับไปป์นะ ... ฮันแหนะ เธอไม่ชอบไปป์เพราะเธอหึงเค้า”
โอ๊ยอีสัด จะหวานไปแล้ว เดี่ยวขย่มผัวโชว์เลยหนิ ว่าแล้วหันไปหาอากิดิกว่า พอหันไปทางขวา
จึก!
อากิจุ๊บปากผม
“ขอฉวยโอกาสนะครับ”
ผมก็เขินสิครับ
“ปากที่รักนุ่มจัง ขอจูบเลยนะครับ”
อากิช้อนคางผมขึ้น ก่อนประกบปากแลกลิ้นช่วงเวลาสั้นๆ ใครเดินผ่านไปผ่านมาก็เห็นทั้งนั้น
“เอากันเลยมั้ย”
ตังทอนครับ แต่มากับเท็ด
“ไปไหนกันว่ะ”
อากิถาม
“เท็ดจะเลี้ยงไอติม”
แล้วมันก็เดินออกไป หูยยยยย แรดเหลือเกิน ผมก็นั่งเล่นกับอากิ เป่ายิงชุบกัน กิบอกว่าใครแพ้โดนหอมแก้ม
ฟอด!
ฟอด!
อากิหอมผมตลอด ชนะตลอด เป่าอีกที คราวนี้ผมชนะ
“ฮ่าๆ ชนะกิแล้ว”
อากิเอียงแก้ม ผมประคองหน้าอากิ ก่อนประทับรอยจูบเบาๆที่ริมฝีปาก
“หม่าม๊าทำแบบนี้ อยากมีน้องเล็กหรอครับ”
นี่ก็คิดแต่จะปั๊มลูกตลอดเลยนะ รอเรียนจบจริงๆเลยจะมีอีกคนสองคนแล้วพอเลย พี่บิ๊กเดินมาแล้วครับแต่ไม่ได้เดินมาหาผม เดินไปหาไอ้บีฟอร์
“มาช้าว่ะ”
บีฟอร์พูด
“เค้ารีบสุดๆแล้วนะ เธอก็รู้ว่ามันรถติดขนาดไหน พ่อเค้าไม่ได้เป็นตำรวจจราจรนะจะได้เปิดเส้นทางได้”
พี่บิ๊กพูด ฮ่าๆ บีฟอร์ หน้างอใส่เลยครับ
“เดี๋ยวนี้ย้อนหรอ”
บีฟอร์พูดกับพี่บิ๊ก เหมือนโลกมีแค่สองคนอ่าครับ
“ไม่ได้แค่ย้อน จะสวนให้ลึกสุดใจเลย”
กิว่าหื่นแล้ว พี่กูหื่นกว่าเยอะเลย อากิเลยต้องสะกิดพี่บิ๊ก บอกว่าต้องไปรับลูก เราก็รีบไปบ้านน้าหญิง แปลกครับ รถติดมากๆ ติดแบบ ติดเหี้ยอะไรนักหนา ติดจนผมอารมณ์เสียอ่าครับ พอถึงบ้านน้าหญิง น้าหญิงก็ชวนทานข้าวผมบอกว่าวันนี้คุณแม่ลงมือทำเองเลยทานด้วยไม่ได้ พอถึงบ้าน พ่อผม แม่ผมนะ หลงหลานพลัดกันอุ้ม หลานคนแรก
ฟอด~
“เหม่ออีกแล้ว”
อากิหอมแก้มผม ผมหันไปหอมกลับ ผมหันไปมองลูกๆที่รายล้อมไปด้วยตายายและลุงๆ มันเป็นภาพความประทับใจที่ดีมากๆสำหรับผมเลย
“รู้สึกดีจนบิวต์ไม่อยากห่างเลย”
4ปีต่อมา
“หม่าม๊า!”
เด็กสองคนวิ่งดุ๊กๆมาหาผม
“โค้กแกล้งเค้ก”
น้องเค้กวิ่งมาจับมืผม แล้วชี้ไปที่โค้ก โค้กเดินมาฟ้องผมเหมือนกัน
“หม่าม๊า เค้กแกล้งโบตั๋นก่อน เค้กเป็นผุ้ชายห้ามแกล้งผู้หญิง”
ดูลูกๆผมสิน่ารักชะมัด เด็กห้าขวบแล้วครับ โบตั๋นคือลูกพี่โบ๊ทครับน่ารักตัวขาวจั๊วะเลย ตอนนี้โบตั๋นกำลังจะมีน้องอีกคนครับ เป็นผู้ชาย เมื่อเดือนที่แล้วผมกับอากิกับเรียนจบเรียบร้อยกิต้องดูแลบริษัทพ่อกิที่พึ่งเปิดใหม่สาขาใหญ่ที่นี่ ส่วนผมก็ต้องดูแลบัญชีบริษัทคุณพ่อครับ นั่งแท่นรองผู้บริหารด้วย ซึ่งผมเริ่มงานอาทิตย์หน้า บีฟอร์พี่บิ๊กก็คบกันอยู่ยังไม่เลิกครับ บีฟอร์เรียนหมอรักษาคนเลยครับ พี่บิ๊กบ่นว่าบีฟอร์เรียนหนักมากไม่มีเวลาให้เลย ตังทอนหลังจบที่บ้านก็สั่งบินไปเรียนต่อที่อเมริกา มันไม่ได้สานต่อกับใครแต่พี่ซีแกรนไปเรียนป.เอกที่อเมริการัฐเดียวกัน ไม่รู้ว่าจะเจอกันหรือเปล่านะครับ หมดกลับสิ้นเดือนหน้านี้ครับ ฟลุ๊คโชคดีครับเรียนจบสามปีครึ่ง ตอนนี้ทำงานบริษัทในเครือที่บ้านผมเป็นหัวหน้าฝ่ายบัญชีเลยครับ
“ฮือออออออ”
โบตั๋นเดินร้องไห้ขยี้หน้าขยี้ตามา ผมเดินเข้าไปอุ้ม
“ร้องทำไมลูก”
โบตั๋นชี้ไปที่เค้ก ผมหันไปมอง เค้กวิ่งไปหลบหลังโค้ก เมื่อกี้ยังตีกันอยู่เลย
“มี๊ขา พี่เค้กดึงผมหนู”
คือผมช่วยพี่กิ๊ฟเลี้ยงเพราะตัวพี่กิ๊ฟต้องไปดูร้านเบเกอรี่หน้าซอยบ้านผมครับ ขายดีมากๆครับ โบตั๋นเรียกผมว่ามี๊ขา
“ไม่ร้องนะลูกนะ เดี๋ยวมี๊ขาจัดการให้นะคะ”
โบตั๋นพยักหน้า แล้วหอมแก้มผม
“ฟ้องตากับแน่ หม่าม๊าไม่รักเค้ก”
เอาแต่ใจจริงๆลูกผม
“ใช่ๆ ฟ้องโอจี้ซังกับโอบ้าซังด้วย”
น้องโค้กเอาด้วยนะ
“น้องยังเด็กลูก กินเค้กมั้ยหม่าม๊าพาไป”
เด็กๆส่ายหัวพร้อมกัน
“หม่ามาทำได้มั้ย เค้กชอบที่หม่าม๊าทำมากกว่า”
เค้กไปนั่งตั้งโค้ก ตัวติดกันจริงๆสองคนนี้
“ใช่ๆ มี๊ขาทำอะไรกว่า”
โบตั๋นพูดอีกคน
“อะไร หม่าม๊าพี่นะ”
น้องโค้กพูด โบตั๋นร้องไห้อีกแล้ว
“ฮือออออ”
ผมโอ๋ก็ไม่หยุด น้องเค้กจะร้องตาม
“หม่าม๊า ไม่รักเค้กแล้ว”
นั่นก็ลูก นี่ก็หลาน ผมเลยเข้าไปอุ้มน้องเค้ก
“มีอะไรกันๆ”
พี่บิ๊กมาครับ แต่บีฟอร์ไม่มา
“พี่โค้กว่าโบ”
โบตั๋นเดินไปหาพี่บิ๊ก พี่บิ๊กอุ้มโบตั๋นขึ้น
“แกล้งน้องนะเรา เดี๋ยวลุงจะตี”
โค้กนิ่งแล้วนั่งกอดอก นี่แหละครับไม่สนใจ ลูกชายคนโตผม บทจะไม่สนใจโลกก็ไม่สนใจซะงั้น
“ถ้าลุงบิ๊กตีพี่โค้ก ผมจะร้องไห้ไปฟ้องปู่”
รักกันดีลูกผม
“เห้อ สองแซบนี่จริงๆเลย”
เค้กดิ้น ผมปล่อยลง เค้กเดินเข้าไปหาพี่บิ๊ก
“ลุงบิ๊กรักเค้กมั้ย”
อ้อนอะไรอีกอ่า
“รักครับ”
หลงลูกผมกันทั้งนั้น
“งั้นอุ้มเค้ก ลุงบิ๊กอุ้มมมมมมมมมม”
สุดท้ายก็ปล่อยโบตั๋นมาอุ้มเค้กแทน เห้ออออ ลูกชายผมทำไมน้าทำไม ดื้อแบบนี้
“เค้กหยุด เลิกอ้อนได้แล้ว โค้กกับเค้กเดี๋ยวหม่าม๊าจะพาไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า หม่าม๊าจะพาไปเที่ยวโอเคมั้ย”
เค้กทำหน้าบึ้งยืนกอดอก
“เลิกทำแบบนี้นะไม่งั้นหม่าม๊าตีนะ”
โค้กเดินมาจับมือเค้ก ก่อนพูดกับผมแบบงอนๆว่า
“หม่าม๊าใจร้าย โป้ง”
แล้วพากันวิ่งขึ้นห้องไปเลย พี่บิ๊กจะเดินตามไป
“พี่บิ๊กดูโบตั๋น เดี๋ยวผมไปดูลูกเอง ตามใจกันจนเคยตัว”
แล้วผมเดินตามกันขึ้นไป ลูกชายผมนอนกันเต็มเตียงเลย ดูทำกันๆ หึหึ มันน่ามั้ยเนี่ย
“อะแฮ่มมมมม”
ผมแกล้งทำเสียงเด็กๆนะกอดกันกลมเลย ผมเลยเข้าไปกอดไว้
“หม่าม๊าไม่รักโค้กกับเค้ก หม่าม๊ารักแต่โบตั๋น”
ผมหอมแก้มลูกทั้งสอง โค้กเป็นคนพูด ผมไม่คิดว่าลูกจะน้อยใจผมขนาดนั้น
“ป่ะๆ หม่าม๊าพาไปอาบน้ำเดี๋ยวหม่าม๊าพาไปหาป่ะป๊ากัน”
โค้กกับเค้กยิ้มเลยครับ ติดอากิมากกว่าผม การพาลูกอาบน้ำเป็นอะไรที่เหนื่อยมากๆ เพราะอะไรรู้มั้ยลูกชายผมชอบเล่นน้ำมากๆวันนี้จับลูกชายใส่เดปดำสำหรับเด็กทั้งคู่ อากิทำเสื้อว่า แฝดพี่กับแฝดน้องให้ ฮ่าๆจับลูกชายใส่เลย รองเท้าอิมพอร์ตนะครับจากอากิ
“หล่อจังเลยลูกชายหม่าม๊า”
ผมก็ไปชุดเดิม เสื้อเชิ้ตแดงกับเดปขาว รองเท้ากังฟูสีดำ ผมกับลูกๆก็พากันเดินลงบันไดไป
“บิวต์อย่าขับรถไวนะ”
พี่บิ๊กตะโกนออกมา ผมก็พยักหน้า แล้วพาลูกขึ้นรถ
“หม่าม๊าขับไวๆ เค้กอยากเจอป่ะป๊า”
หม่าม๊าจัดให้ลูกรัก ไม่นานอ่าครับขึ้นทางด่วน ออกบายพาสนิดเดียว เหยียบร้อยหกสิบ แปบเดียวถึง ลูกๆผมชินแล้วครับ อากิก็ขับรถไวพอกัน
“สวัสดีคะคุณบิวต์”
ผมยิ้ม
“สวัสดีครับพี่สา”
ลูกๆผมไหว้ด้วยนะครับ น่ารักป่ะละ
“อากิติดอะไรหรือเปล่า”
คุณสาเป็นเลขาอากิ ไม่ต้องห่วง คุณสาเป็นจำพวกสาวนิยมนิ้ว ฮ่าๆ
“ไม่คะ คุณอาคิระกำลังทานข้าวอยู่ข้างใน”
ผมก็เลยเดินเข้าไปข้างใน เปิดประตูปุ๊บเท่านั้นแหละ
“ป่ะป๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา”
โดยทั่วไปผมฟังผมจะบอกว่ามันน่ารำคาญ แต่จริงๆ ดูแล้วน่ารักมากครับ อากิพักจากทุกอย่างเข้ามาหาลูก กอดหอมกันอยู่นั่นแหละ ไม่ได้อิจฉาผมว่ามันดูเอ็นดูมากๆ
“ป่ะป๊า เค้กคิดถึง”
ดูแล้วว่ามีแววลูกชายคนเล็กผมน่าจะเป็นแล้วแหละ
“ป่ะป๊าก็คิดถึงโค้กกับเค้กมากๆครับ”
รักกันจริงๆ
“ป่ะป๊า”
โค้กเรียกอากิ
“ครับ”
อากิตอบรับ โค้กก็พูดขึ้นมา ทำให้ผมตะลึงเลยว่า
“โค้กกับเค้กอยากมีน้อง”
rewrite: 31/12/57
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
