บีฟอร์โดนจับตัวออกไป เมื่อผมเผลอ ไอ้อินดี้ก็ถีบผมล้ม ตอนนี้มันกลับมาคุมเกมส์ทั้งหมด ผมไม่น่าพลาดท่ามันเลย
“มึงอย่าทำอะไรบี”
พี่บิ๊กบอกเสียงอย่างสั่นเลย
“หึ.. รักกันจริงๆ กูไม่ฆ่าเมียมึงหรอก ถ้าเมียมึงยังไม่ได้เป็นเมียกู แต่กูจะทำให้เมียมึงตายทั้งเป็น”
มันจะทำอะไรของมันว่ะ
“แม้ขนาดน้องเขยมึง ยังห่วงมาช่วยมึง สงสัยจะเก็บไว้ไม่ได้แล้วมั้ง”
มึงจะฆ่ากูหรอว่ะ ผมด้วยความตัวสูง ผมแตะตัดขามัน ก่อนหันหลังไปเล่นไอ้คนที่จับบีฟอร์ไว้จนล่วง
“พาสองคนนี้กลับไป”
ลูกน้องผมก็รีบเข้ามาพาพี่บิ๊กและบีฟอร์ออกไป
“ท่านอาคิระ รีบไปเถอะครับ”
ลูกน้องผมมาเร่ง
“ไปแกก่อนเลย ดูเลยสองคนนี้ดี อย่าให้ใครทำร้ายได้ไม่อย่างนั้น บทลงโทษสูงสุดแน่นอน”
ผมวิ่งเข้าไปซัดไอ้อินดี้ กูจัดการจะเสร็จแล้วตำรวจแม่งยังไม่เลย ดีจริงๆ ที่ผมจัดการเพราะมันทำร้ายเมียผมไง ยอมไม่ได้หรอก แถมยังทำเมียผมร้องไห้ ลูกผมตกใจ หึ มึงพลาดแล้ว
“อย่ายุ่งกับคนบ้านนั้นอีก แม้แต่คนรอบคนบ้านนั้น ไม่งั้นมึงโดนมากกว่านี้แน่ๆ”
ผมชี้หน้าว่ามัน ผมหันหลังเดินออกไป ไม่ถึงสามก้าว
“ไอ้กิ...”
ผมหันไป ตามเสียงเรียกของไอ้อินดี้
ปัง!
แพล๊ง!
กรอบรูปตกแตก มือผมพลาดผมไปโดนเองครับ ผมนั่งเล่นกับลูกในห้องบนเตียงกำลังจะไปหยิบนมให้ลูกไงครับ คงต้องเปลี่ยนกรอบซะแล้ว เป็นรูปวันคลอด สี่คนพ่อแม่ลูกๆ ผมก็ไปหยิบถังขยะข้างโต๊ะเครื่องแป้งมาเก็บเศษกระจกทิ้ง
“แอ๊! แอ๊! แอ๊! แอ๊!”
แข่งกันร้องเลยลูกชายผม ผมขึ้นเตียงไปโอ๋ทันที
“ร้องทำไมครับลูกชายหม่าม๊า กลัวหรอครับ”
โอ๋แล้วโอ๋อีกก็ไม่หยุดร้องเลยสักที โทรศัพท์ผมดัง แม่กิโทรมา
“โอ๋ๆ ไม่ร้องลูก หม่าม๊ารับโทรศัพท์แปบเดียว”
ไม่ฟังครับ ทั้งโค้กทั้งเค้กดิ้นใหญ่เลย ผมก็รับโทรศัพท์ไม่ได้ แม่กิมีธุระอะไรหรือเปล่าเดี๋ยวค่อยโทรกลับไปก็ได้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
พี่บอส พี่โบ๊ทนั่นเอง
“บิวต์ไปข้างนอกกัน”
คือบอกผมที
“ไปไหนครับ”
พี่บอสกับพี่โบ๊ทมองหน้ากัน
“บิ๊กกับบีฟอร์ปลอดภัยแล้ว อยู่ข้างล่าง ส่วนอากิ...”
พี่โบ๊ทพูดไม่ทันจบ ผมพูดแทรกขึ้นว่า
“อากิทำไมครับ”
ใจผมเริ่มสั่นแล้ว
“กิโดนยิง ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว แต่ยังไม่ฟื้นเท่านั้นเอง”
ผมใจไปแล้วครับแต่น้ำตาแค่ยังไม่ไหล ลูกผมนี่สิร้องไม่หยุด
“พาโค้กกับเค้กไปด้วยได้มั้ยครับ”
ผมพูดเชิงขอร้อง พี่โบ๊ทพยักหน้า ผมก็เอานมใส่กระเป่าผมก็จะหยิบกุญแจรถผม แต่ด้วยความเคยชินอ่าครับ สุดท้ายก็ไปกับพี่บอส พี่บอสช่วยอุ้มลูกคือน้องโค้ก พี่โบ๊ท
ถือตะกร้าให้ผม
“ไม่ต้องร้องแล้วไอ้เสือ เดี๋ยวลุงพาไปหาพ่อเอ็ง”
พี่บอสคุยกับน้องโค้ก ใจนึงก็แอบฮาพี่บอสนะ ฮ่าๆ พี่โบ๊ทส่งแค่หน้าบ้านครับ เพราะลุกน้องพี่โบ๊ทไปส่ง หึหึ เจ๋งป่ะละ มีรถคุมหน้าคุมหลังอ่า พี่บอสเล่าว่าตอนนี้พี่อินดี้โดนตำรวจจับไปแล้ว แต่พี่โบ๊ทห่วงหลานมากๆ พี่บอสเลยต้องพกปืน ทันทีที่รถเลี้ยวเข้าโรงพยาบาล ลูกผมหยุดร้องกันทันที แหม... รักพ่อมึงจริงๆผมเดินไปที่ประชาสัมพันธ์
“อาคิระ โคอิซูมิครับ”
ผมเขียนเป็นภาษาอังกฤษให้ด้วย
“ห้องไอซียูคะ”
ผมหันไปมองหน้าพี่บอส
“ไหนพี่บอสบอกว่าปลอดภัยแล้วไง ทำไมอยู่ห้องไอซียู”
เท่านั้นแหละ เจ้าเด็กๆทั้งดิ้นทั้งร้องใหญ่เลย ผมก็ได้ตบก้นให้ลูกเบาๆ ไม่เบากันเลย คนก็หันมามอง
“ไม่ต้องร้องนะลูกนะ โอ๋ๆ”
ไม่หยุดสักทีเลยทำไงดีว่ะเนี่ย
“ไปๆ ไปหาพ่อพวกเอ็ง เด็กผู้ชายอะไรติดพ่อ”
แหม... พี่บอสก็เหมือนกัน ติดแม่ ปัจจุบันก็ติดแม่อยู่ ไม่อยากจะแฉ เพราะเดี๋ยวจะเด่น พอขึ้นไปชั้นห้องไอซียู ก็ติดต่อพยาบาลชั้นนั้นอีกทีครับ
“อาคิระ โคอิซูมิครับ”
เหมือนเดิมครับแต่พยาบาลถามด้วยนะครับ
“เป็นอะไรกับคนไข้คะ”
เป็นแม่มันมั้ง บ้านไฟฟ้าเข้าถึงป่ะถามจริง แล้วไม่เคยรู้ไง เค้าคบกันจนมีลูกสองคนแล้ว
“ผมเป็นเมีย แล้วเด็กแฝดสองคนนี้ลูกผมกับเค้า ส่วนนี่พี่ชายผม สามีผมอยู่ห้องไหนครับ”
ผมเริ่มหัวเสียแล้วครับ พยาบาลอีกคนต้องเค้ามาดูแลตรงนี้แทน หึหึ อย่าให้กูต้องออกสำแดงฤทธิ์ พาไปเลยครับ ผมน่ะคลอดที่นี่ แต่คนละตึกเท่านั้นแหละครับ พอเปิดประตูเข้าห้องไป น้ำตาผมแทบร่วงเลยครับ
“แอะ แอะ”
เค้กดิ้น
“แอ๊! แอ๊!”
โค้กร้อง ผมจุ๊ปาก
“ป่ะป๊านอนอยู่ลูก”
ผมหันไปบอกพยาบาล
“ขอย้ายไปห้องพิเศษวีไอพีครับ”
เพราะต้องการความเป็นส่วนตัวจริงๆ สองแสบที่เวลาร้องใช่เล่นที่ไหน ชั้นนึงมีแค่ 2 ห้อง วีไอพีสุดๆแล้วครับ ผมนั่งที่โซฟาในห้องแหละครับ พี่บอสส่งลูกให้ผม เพราะจะไปจัดการเรื่องย้ายห้องให้ครับ
“แอ๊ แอ๊ะ”
โค้กร้องกับผม ผมก้มลงไปจุ๊บที่ปากลูก
“ป่ะป๊าหลับอยู่คืนนี้ หนูสองคนต้องนอนกับคุณยายนะครับ”
เค้กดิ้นครับ ดิ้นใหญ่เลย
“หม่าม๊าต้องอยู่เป็นเพื่อนป่ะป๊า ป่ะป๊าไม่สบาย อยู่คนเดียวไม่ได้ เข้าใจหม่าม๊านะลูกนะ”
เค้กดิ้นใหญ่ แต่โค้กสิครับ หลับไปแล้วน้องเค้กลูกหลับอีกคนนะหม่าม๊าจะได้ดูแลป่ะป๊าได้ไงครับ พอมีบุรุษพยาบาล1คน พยาบาลสองคน
“เดี๋ยวดิฉันช่วยนะคะ”
ผมให้พยาบาลอุ้มน้องโค้ก เพราะถ้าอุ้มเค้กเดี่ยวโรงพยาบาลแตกแน่ๆ โค้กใครอุ้มไปหมดแหละครับ แต่เค้กนี่สิ บางที่คุณ แม่คุณพ่อผมอุ้มยังร้องไม่ให้อุ้มเลย จะมีผมกับอากิเท่านั้นครับที่อุ้มได้แบบไม่มีปัญหา แอบกระซิบ นายน้อยของพวกลูกน้องพ่อ พี่ชายผมเลยนะครับ ยิ่งถ้าไปทางบ้านอากิเมื่อไหร่ น้องโค้กน้องเค้กนี่เยี่ยงพระราชา พอผมดุเวลาลูกร้องมากๆ พ่อๆแม่ๆ จะไม่พอใจผมนะครับ คุณปู่ผมนะหลงลูกผมอย่างกับอะไรดี เป็นเอามากจริงๆนะครับ ถามลูกผมจะเอารถมั้ยแล้วตอนนี้ - - พอถึงห้องวีไอพี ก็สบายผมกับลูกแล้วครับ น้องโค้ก น้องเค้กหลับปุ๊บ ผมก็ลุกไปดูอากิ พี่บอสหายไปตั้งแต่ไปจองห้องพยาบาลอ่าครับ จนย้ายอะไรเรียบร้อยหายไปไหนของพี่บอส จะให้มาดูหลานหน่อย
“ป่ะป๊า ตื่นเร็วๆนะ หม่าม๊ารักป่ะป๊านะ”
ผมจุ๊บไปที่ริมฝีปากของอากิ
“แหนะ! จะลักหลับไอ้กิอ่อ”
พี่บิ๊กครับ แหมมมมม แซวผมกัน ถ้าไม่ได้อากินะ พี่บิ๊กตายแล้ว ผมเช้ดหน้าใส่พี่บิ๊ก
“มาก็ดี มาชดใช้ ด้วยการเลี้ยงหลานเลย”
พี่บิ๊กเดินคอตกมานั่งกับหลาน แต่ทำไมบีฟอร์ไม่มาด้วยอ่า
“ไอ้บีอ่าพี่บิ๊ก”
พี่บิ๊กยิ้ม
“นอนอยู่ที่บ้านเราน่ะ เป็นไข้”
อยากจะด่าดังๆว่า อีดอก แต่เกรงใจชาวประชา
“มีผัวแล้วสำออยก็ไม่ไหวนะ”
ผมพูดเบาๆ
“ใครจะเหมือนเราละ ขี้หึง”
พี่บิ๊กพูดสวนขึ้นมา ผมก็ตอบกลับไปทันที
“มันเป็นกันทั้งตรกูลเรื่องขี้หึงอ่า”
ผมก็นั่งข้างเตียงอากิ ก็หยิบไอโฟนกิมาดู ผู้หญิงทั้งนั้น แต่ผมดีใจตรงที่ว่าผู้หญิงที่พยายามเข้าหาอากิ อากิจะตอบกลับไปประโยคเดียวกัน เหมือนกดปุ่ม Ctrl+A และ ค่อยกด Ctrl+V ว่า
‘ผมมีลูกและภรรยาแล้วครับ’
ชอบมากๆเลย ผมก้มลงไปหอมแก้มอากิฟอดใหญ่เลยครับ โทรศัพท์ผมกับอากิสั่นพร้อมกัน เฟสบุ๊ค รูปที่ผมหอมแก้มอากิ บ้า ทำแบบนี้ได้ยังไง เขิน แต่คอมเมนท์มาว่ากิเป็นอะไร เอิ่ม... พี่บิ๊กแม่งหาเรื่อง
“บอกให้เลี้ยงหลาน ดูทำดิ คนอยากรู้เลยว่ากิเป็นอะไรเดี๋ยวแห่มาโรงพยาบาลกันหมด”
ผมบอกยาวๆ แล้วพี่บิ๊กยักไหล่ ก่อนพูดว่า
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น ถ้าไม่ใช่คนในครอบครัวเราหรือครอบครัวไอ้กิ ก็ไม่มีสิทธิท์เข้ามาเยี่ยม พ่อมันสั่งไว้”
โหดตลอดอ่าจริงๆ เสียวลูกผมโตมาจะโหดตาม เห้อ กว่ากิจะฟื้นก็สักสองสามวันได้ ผมจับมือกิไว้แบบหลวมๆ
“กิตื่นไวๆนะ ไม่งั้นบิวต์จะหาป่ะป๊าใหม่ให้ โค้กกับเค้ก!”
เช้าวันต่อมา เมื่อคืนผมก็หลับสบายดีครับ ตื่นเพราะพยาบาลเข้ามาวัดความดัน เจาะเลือดอากิ ผมก็หึงน้อยลงแล้วนะ แต่กูพึ่งตื่นมันก็เลยอึน ผมก็เข้าไปล้างหน้าแปรงฟัน ออกมาคุณหมอก็กำลังตรวจ
“คนไข้อาการดีขึ้นเยอะมากๆนะครับ”
ดีขึ้นหรอ...
“เมื่อไหร่จะฟื้นครับ รอจนผมจะท้องรอบสองแล้วครับ”
หมออย่าเงิบจริงๆ ผมพูดให้ดูเว่อร์ไปงั้นแหละ
“คนไข้เสียเลือดมาก ถึงแม้ว่าจะไม่โดนจุดสำคัญนะครับ”
ผมได้แต่พยักหน้าไปครับ
แค่ก แค่ก
เสียงไอครับ อากิไอ พระเจ้าผัวกูฟื้นแล้ว บทจะฟื้นก็ฟื้นง่ายๆเลยนะ ผมก็ลุกขึ้นไปหา หมอก็ตรวจโน่นตรวจนี่
“กิเป็นยังไงบ้าง กินน้ำมั้ย”
อากิส่ายหัว พลางจับมือผมขึ้นไปหอม ผมก็มองทั้งหมอทั้งพยาบาลมองผมกันเพียบ
“คิดถึงจังเลย”
ผมไม่อายหรอก
“บิวต์ก็คิดถึงกิเหมือนกัน ถ้ากิฟื้นช้ากว่านี้ กะว่าจะหาป่ะป๊าใหม่ให้น้องโค้กน้องเค้กแล้ว”
อากิยิ้มมุมปาก ก่อนพูดว่า
“แสดงว่าบิวต์อยู่มีลูกอีกสักคนสินะ”
ไอ้หื่นนนนนนน ฟื้นมาก็หื่นเลย
“จูบหน่อยดิ”
ผมหันไปมองบุคคลอื่นๆ
“เออะเอ่อ... คุณพยาบาลออกไปให้คนไข้กได้พักดีกว่า”
คุณหมอพูดจบแล้วเดินนำลิ่วออกไปเลย ผมนั่งลงบนเตียงกิก่อนก้มลงไปจุ๊บปาก
“พอยัง”
อากิส่ายหัว
“ก้มมา เดี๋ยวกิจัดการเอง”
ผมหยิกแขนเบาๆ ก่อนก้มลงไปจูบแบบดูดดื่มเลย มือกิก็ลูบแขนผมไปมา
“อะแฮ่ม!”
ผมสะดุ้งแล้วหันไป แก๊งเตอร์อากิมาเยี่ยม
“กูอยากตั้งชื่อตอนให้มึงจริงๆเลย ยากูซ่าหน้าหล่อ ไฮโซหน้าหวาน ลูกสอง เล่นเสียว ล่อกันในโรงพยาบาล”
ไอ้ไปป์ตั้งครับ แต่ผมคิดว่า
“ไอ้สัดตั้งชื่อยาวขนาดนี้มึงไปแต่งเรื่องสั้นป่ะ”
ไอ้เท็ดด่า ผมเห็นด้วยครับ
“ต้องชื่อนี้ ลูกสอง ยังเล่นเสียว”
คราวนี้บลูพูด มึงนี่บรรเจิดตลอดเวลาจริงๆเลยนะ
“ชื่อนี้โอเคนะ ตั้งกล้องเลย”
อากิบอกครับ ผมนี่หันควับเลย
“ไอ้สัดโดนยิงยังเงี่ยนอีก”
ไอ้บลูบอก
“หึ มึงไม่รู้อะไร แบบนี้สิดี ยิ่งเจ็บ ยิ่งเสียว ไม่เชื่อถามเมียกูดู”
rewrite: 31/12/57
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
