หัวข้อ: [Short Story] by JUPJIB <V.2> " รักแบบเป้ (ป.ปลาคนสุดท้อง)(จบ) " 16/10/54 P.3-P.4

[JUPJIB]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน

ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
♥ เปิดจองหนังสือ ♥

เรื่องสั้นตอนเดียวจบ by JUPJIB
♥ โอ้ใจเอย ♥
♥ ไดอารี่ของไคล์ ♥
♥ ไดอารี่ของเธียร์ ♥
♥ เพิ่งรู้ว่ารักเธอ ♥
ปล.ที่ลงในนี้บางเรื่องไม่รวมในหนังสือนะคะ

[bow55]

มารอคร้า

[JUPJIB]

นิยายเรื่องอื่นๆของ JUPJIB
♥ จอมไตรซีรี่ส (ไม้) คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ (จบ) ♥ คุณnolirinลงให้ ขอบคุณค่า
♥ จอมไตรซีรีส์ (ดิน) ความรักไม่ใช่แค่คนสองคน (จบ) ♥
♥ จอมไตร ซีรีส์ (ปฐพี) เห็นได้ด้วยตา รักได้ด้วยใจ (จบ) ♥
♥ จอมไตร ซีรีส์ (ตาหวาน) ซื้อด้วยใจ ขายด้วยรัก (จบ) ♥
♥ เรื่องสั้นตอนเดียวจบ V.1 by JUPJIB ♥ คุณnolirinลงให้ ขอบคุณค่า
♥ เรื่องสั้นตอนเดียวจบ V.2 by JUPJIB ♥
♥ man and child ซีรี่ส์ Love Just Ain't Enough(แนวM-Preg) (จบ) ♥
♥ man and child ซีรี่ส์ Hard For Heart(แนวM-Preg) (จบ) ♥



Title : โอ้ใจเอย

Chapter : ตอนเดียวจบ

แนะนำให้ฟังเพลงประกอบการอ่านเพื่ออรรถรสค่ะ กดไปฟังค่ะ (ที่จริงเนื้อเรื่องไม่ได้เข้ากับเนื้อเพลงเลย อิอิ)

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

ความรักจากผม เคยส่งไปถึงคุณบ้างหรือเปล่า

วันนี้ก็เหมือนทุกวัน ที่ผมตื่นขึ้นมาแต่เช้า รีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะได้ไปถึงที่ทำงานเป็นคนแรก วิ่งเอาขนมปังและเครื่องดื่มที่แวะซื้อไปวางไว้บนเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์แปะกระดาษไว้เพื่อบอกว่าฝากให้เขา ก่อนจะกลับออกไปนั่งอยู่ในร้านกาแฟเจ้าประจำเพียงเพื่อจะได้มองเห็นการมาของเขาคนนั้น

สองขารีบก้าวออกจากร้านเมื่อมองเห็นรถคันงามแล่นผ่านหน้าร้านไป กะเวลาที่จะได้ขึ้นไปยังที่ทำงานพร้อมๆกัน

ผมส่งเสียงทักทายเขาออกไปอย่างทุกวัน และเขาก็ยิ้มรับพร้อมพยักหน้าทักผมกลับ

ยามเรารอลิฟท์โดยสารเพื่อขึ้นไปยังชั้นบนพร้อมๆกัน ผมอดไม่ได้ที่จะมองถุงขนมปังและเครื่องดื่มที่เขาถือเอาไว้ ของที่ผมฝากไว้ให้

ในห้องของลิฟท์โดยสารวันนี้มีเพียงเราเท่านั้น ความเงียบที่โรยตัวนี้ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอึดอัดเลยสักนิด ... แต่หัวใจของผมมันกำลังเต้นแรง เป็นอย่างนี้ทุกวัน เมื่อผมได้อยู่กับเขาเพียงแค่สองคน

กลิ่นโคโลญจน์อ่อนๆยิ่งทำเอาใจผมเต้นระส่ำ

ติ๊ง!!!

เสียงลิฟท์ที่จอดยังชั้นอันเป็นที่ทำงานของผมเรียกสติของผมกลับมา เขากดเปิดค้างไว้เพื่อให้ผมได้ออกมาจากลิฟท์โดยสาร ผมก้มหัวเป็นการขอบคุณ ก่อนจะก้าวเดินออกมา ยืนหันหลังจนแน่ใจว่าลิฟท์ปิดสนิทจึงหันกลับมาอีกครั้ง

สายตาจ้องไปยังตัวเลขสีแดงที่บอกเลขที่ที่ชั้นของลิฟท์ไปถึง และมันก็หยุดยังชั้นเดิม ชั้นที่เหนือผมไปเพียงสี่ชั้น

ผมยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าไปยังที่ทำงานเพื่อเริ่มการทำงานของวันนี้สักที

.......................................


ผมรีบเก็บของเมื่อได้เวลาพักเที่ยง สาวเท้าลงมาตามบันไดเมื่อรู้แน่ว่าลิฟท์โดยสารคงเต็มไปด้วยผู้คนที่ลงไปทานอาหารกลางวันเช่นเดียวกันกับผม

ผมตรงไปยังร้านขนมปังเจ้าประจำ เลือกขนมปังสองชิ้นและนมอีกหนึ่งกล่องสำหรับเป็นอาหารกลางวันของวันนี้ ก่อนจะเดินไปนั่งหลบมุมกินมันเงียบๆ

ผมลงมือทานอาหารกลางวันอย่างรีบร้อน สายตาสอดส่องไปยังทางเดิน เขาเดินลงมาข้างล่างพร้อมๆกับเพื่อนอย่างทุกวัน ดูเหมือนวันนี้จะมีเรื่องให้เขาไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ เพราะเขาไม่ยิ้มเล่นหัวกับเพื่อนอย่างทุกที ผมมองจนเขาเดินไปจนลับสายตา จึงรีบกินขนมปังของตัวเองต่อจนหมด

หยิบโทรศัพท์โทรหาร้านดอกไม้เพื่อสั่งดอกไม้ ...จะให้เป็นช่อคงไม่เหมาะแน่นอน ผมเลือกที่จะสั่งมาเป็นต้นไม้เล็กๆ หวังว่ายามที่เห็นมันคงจะทำให้เขารู้สึกสดชื่น ผ่อนคลาย และหายเครียดได้บ้าง

..................................

ผมเดินออกจากที่ทำงานในตอนเย็น รู้ว่าเขาคงยังไม่กลับเพราะไม่เคยเห็นเลิกงานตามเวลาอย่างผมสักที

สายฝนที่กำลังโปรยปรายลงมาหยุดขาที่กำลังจะก้าวเดินออกนอกตัวตึกของผมไว้

หิวชะมัด

ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ ตัดใจที่จะเดินออกไปเพราะไม่ได้หยิบร่มมาจากห้อง เดินย้อนกลับเข้าไปยังร้านกาแฟที่ตั้งอยู่ในอาคารแทน

คนในร้านเยอะจนผมกลัวว่าจะไม่มีที่นั่ง แต่เป็นโชคดีเสียจริงที่ยังเหลือโต๊ะว่างอีกหนึ่งโต๊ะ

ผมนั่งลงและตัดใจเรื่องค่าอาหาร ยอมสั่งอาหารราคาแพงอย่างที่นานๆจะได้กินมาหนึ่งจาน

แล้วผมก็เห็นเขา

สายตาที่สอดส่ายหาโต๊ะนั่งทำเอาผมอยากลุกออกไปแล้วทิ้งโต๊ะนี้ให้เขาเสียจริง แต่ถึงผมจะคิดอย่างนั้น มันก็ช้ากว่าบริกรที่เดินเข้ามาหาผม

คำถามว่าจะสะดวกไหมหากเขาจะมาร่วมโต๊ะด้วยนั้นทำเอาหัวใจผมเต้นแรง

ช่างดีจริง ดีกว่าการเสียสละโต๊ะนี้ให้เขาอย่างที่คิดไว้เมื่อครู่เสียอีก

ผมพยักหน้าตอบรับ

ผมก้มหน้าทานอาหารโดยพยายามทำเป็นไม่สนใจว่าหัวใจกำลังเต้นแรงเหมือนจะเด้งออกมาจากอก

ส่วนเขาไม่ต้องพยายามก็ไม่สนใจผมอยู่แล้วใช่ไหม เพราะสายตาเขายังเอาแต่จับจ้องไปยังเอกสารที่ถือติดมือมาด้วย

ผมไม่ได้รู้สึกน้อยใจ แต่เป็นห่วงมากกว่า ... ทั้งๆที่ควรได้ทานอาหารอร่อยๆ แต่ยังต้องมานั่งคิดเรื่องงานอยู่อีก

ผมนั่งทานช้าๆเพราะต้องรอจนกว่าฝนจะหยุดถึงจะกลับได้ แต่เขาทานด้วยความเร็วที่สม่ำเสมอ คิดว่าคงเพราะยังมีงานเหลือต้องทำอยู่อีกใช่ไหม

ไม่นานเขาก็ทานอาหารจนหมด

เขาดื่มกาแฟอีกหนึ่งแก้ว ก่อนจะลุกเดินออกไป ไม่มองหน้าผมสักนิด อาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมที่นั่งทานข้าวเย็นด้วยกันเย็นนี้ เป็นคนที่ขึ้นลิฟท์โดยสารพร้อมๆกับเขาในทุกๆเช้า

แต่เอาเถอะ งานเขาเยอะ ผมเข้าใจ

ผมทานจนหมด และลุกขึ้นเพื่อจะไปจ่ายเงิน แต่...บิลจ่ายเงินของผมมันหายไป

สอบถามจนได้ความว่า เขาจ่ายให้ผมเสียแล้ว

................................

ผมดำเนินชีวิตเหมือนเมื่อวาน แต่วันนี้ ยามที่ผมส่งเสียทักทายเขาในตอนเช้า ผมยื่นเงินจำนวนหนึ่งซึ่งเป็นค่าอาหารของผมเมื่อวานให้กับเขาด้วย

เขาเลิกคิ้วขึ้นมาราวกับไม่เข้าใจว่าผมกำลังทำอะไร แต่ผมไม่สนใจจะอธิบาย

ผมมุ่ยหน้า ถึงเขาจะเมินผมขนาดไหน แต่ผมไม่ชอบใจเลยที่ต้องให้เขามาจ่ายอะไรให้

ผมยัดเงินใส่มือเขาก่อนจะเดินกลับไปนั่งยังเก้าอี้สำหรับนั่งพักด้านนอกตัวตึก รอให้เขาขึ้นไปเสียก่อนเถอะ ผมถึงจะขึ้นไปบ้าง

วันนี้ผมอารมณ์ไม่ดีจริงๆ

ผมนั่งรอเวลาผ่านไปจนสิบนาทีจึงเดินไปยังทางเดิมเพื่อขึ้นลิฟท์ไปทำงาน แต่เขายังยืนอยู่ตรงนั้น ข้างลิฟท์ที่เดิม ผมมองดูลิฟท์เปิดคนอื่นๆก้าวเดินเข้าไป แต่เขาไม่ เขายืนและนิ่งส่ายหัวให้คนในลิฟท์พร้อมด้วยรอยยิ้ม เหมือนกำลังรอใคร

คนๆนั้นใช่ผมหรือเปล่า

ผมเดินไปหยุดข้างหลังเขา แต่ไม่ทักทายอีก

เขามองมา และเมื่อลิฟท์เปิดเขาก็รอจนผมเดินเข้าไป ก่อนที่จะเดินตามเข้ามาบ้าง

ในลิฟท์ที่มีเพียงเราสองคนมีแต่ความเงียบ  จนกระทั่งมันมาหยุดยังชั้นที่ทำงานของผม ... ก่อนผมจะก้าวออกจากลิฟท์ เขารั้งผมเอาไว้ และวางอะไรบางอย่างลงบนฝามือผม

ก่อนจะดันผมเบาๆให้ออกจากลิฟท์ ผมเงยหน้าขึ้นมองด้วยความแปลกใจ และก็ได้เห็นรอยยิ้มบางๆที่ทำเอาความขุ่นมัวในใจผมหายใจจนหมด

ผมเดินมานั่งที่โต๊ะทำงานด้วยใจเลื่อนลอย ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าในมือมีอะไรบางอย่างที่เขาให้มา

ในมือผมมีลูกอมรสคาราเมล...พร้อมกระดาษเล็กๆหนึ่งแผ่น ตัวหนังสือที่เขียนไว้ ทำเอาผมแทบหยุดหายใจ

“ลูกอมทำให้อารมณ์ดี ต้นไม้เมื่อวาน ผมชอบมาก”

.................................

มีต่อด้านล่างค่ะ

[love2y]

ชอบเรื่องนี้นะ อยากให้คุณจิ๊บต่อเป็นเรื่องสั้นขนาดยาวจังเลยอ่ะ


ขออภัยที่แทรกค่ะ คุณจิ๊บ T^T

[JUPJIB]

^
^
^
คุณ love2y ค่ะ จิ๊บกลัวเป็นเรื่องยาวแล้วมันจะหมดสนุกน่ะสิค่ะ  
 แทรกก็ไม่เป็นไรค่า

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

The other side...

ผมอมยิ้มในลิฟท์ยามนึกถึงใบหน้าของเขาเมื่อครู่ นึกถึงสัมผัสยามที่ผมวางบางอย่างลงบนมือเล็กๆนั้น ยิ่งทำให้ผมไม่สามารถหยุดยิ้มได้

รอยยิ้มของผมมันคงมีมากเกินจนเพื่อนๆที่มาทำงานก่อนหน้าผมต้องเอ่ยแซวเพราะผมยังยิ้มไม่หุบสักที

ยิ่งมองไปที่ต้นไม้ต้นเล็กๆที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของผมแล้วผมก็ยิ่งยิ้ม แค่นึกถึงคนที่ส่งมาให้กับพฤติกรรมแปลกๆที่ผมเห็นว่าน่ารักของเจ้าตัว

......................

ทุกเช้าผมจะเห็นผู้ชายตัวเล็กๆเดินออกจากร้านกาแฟด้วยความรวดเร็วยามเมื่อรถของผมขับผ่านหน้าร้านนั้น ผมมองเห็นและชะลอรถลงเสมอเพื่อมองดูเขาทางกระจกหลัง เอารถเข้าไปจอด แวะเอาของที่ใครบางคนฝากไว้ให้ผมที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์

อาจจะฟังดูขี้โกง แต่ผมก็รู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าใครเป็นเจ้าของขนมที่ฝากไว้ให้ผมทุกเช้า ... ก็ถึงมันจะเช้าขนาดที่ว่ายังไม่มีใครมาทำงาน แต่กล้องวงจรปิดน่ะ มันทำงานตลอด 24 ชั่วโมงนี่นา

ผมยืนรอเขาอยู่ที่หน้าลิฟท์ไม่สนใจว่าลิฟท์จะมาก่อนหน้านั้นหรือไม่ ผมจะยืนรอจนกว่าเขาจะวิ่งเข้ามา ยืนอยู่ข้างหลังผม กล่าวทักทายผมตอนเช้าทั้งที่ยังเหนื่อยหอบ ดูเหมือนเขาจะไม่กล้ามองหน้าผมเอาเสียเลย

แต่ผมน่ะมองเขาตลอด มองจนเต็มตา

ยามที่เรานิ่งรอลิฟท์เขาจะมองถุงขนมในมือผมแล้วอมยิ้มเหมือนเด็กๆดีใจ และนั่นทำให้ผมอดยิ้มตามไม่ได้

เราเข้าไปในลิฟท์ ที่มีเพียงความเงียบ ผมยืนนิ่งมองเขาที่ยืนอยู่ข้างหลังผมผ่านเงาสะท้อนในลิฟท์ จนกระทั่งลิฟท์มาหยุดตรงชั้นที่เป็นที่ทำงานของเขา ผมจะกดปุ่มหยุดลิฟท์ไว้ รอจนเขาเดินผ่านออกไปเสียก่อน

ช่วงเวลาที่กลิ่นหอมอ่อนๆโชยมาแตะจมูก กลิ่นที่ผมพยายามเฟ้นหา แต่ก็ยังไม่สามารถตอบได้ว่ามันเป็นกลิ่นของอะไร ผมรู้แค่ว่า ผมได้กลิ่นหอมๆนี้มาจากตัวเขาทุกครั้งที่เขาเดินผ่านผมออกจากลิฟท์ไป

....................

เมื่อวานผมได้ต้นไม้ต้นเล็กๆหนึ่งต้น โดยที่ไม่ต้องระบุคนส่ง ผมก็รู้ว่ามาจากเขา

การ์ดเล็กๆที่พิมพ์ด้วยคอมพิวเตอร์ของทางร้านบอกให้ผมพยายาม และให้มองต้นไม้ไว้ ผมจะได้ผ่อนคลายไม่เครียด

คนส่งเขาคงรู้ว่าผมกำลังหนักใจกับงานอยู่

ผมยิ้มได้และดูเหมือนเรื่องงานที่ยุ่งยากมาตลอดทั้งเช้าจะยุ่งยากน้อยลง ยามที่ผมทำมันด้วยอารมณ์ที่ดีขึ้น

และผมตัดสินใจว่ายังไง ผมจะต้องทำความรู้จักกับเขาให้ได้ในเย็นวันนี้

.......................

ผมมองเห็นเขาเดินไปหน้าบริษัทและกลับเข้ามา เพราะฝนกำลังตก

เขาเดินไปหยุดลังเลที่หน้าร้านอาหารร้านหนึ่งในตึก ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไป ผมเดินตามไปและรั้งๆรอๆเพราะไม่กล้าเดินเข้าไปเสียทีเดียว

บริกรที่เห็นผมรีบเข้ามาขอโทษขอโพยที่ไม่มีโต๊ะว่าง ผมคิดได้ทันทีว่าโอกาสของผมมาถึงแล้ว ผมจึงบอกให้บริกรไปถามเขาว่า เขาพอจะให้ผมนั่งร่วมโต๊ะได้หรือไม่

.....................

ผมมองเขาที่ก้มหน้าก้มตากินเป็นระยะ ไม่กล้ามองมากเพราะกลัวเขาจะรู้ตัวว่าถูกผมมอง แกล้งทำเป็นอ่านเอกสารในมือทั้งๆ ที่เนื้อหามันไม่ได้เข้าไปอยู่ในสมองผมเลยสักนิด

แต่จนแล้วจนรอด ผมก็ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรกับเขา

ผมลุกขึ้นมาหยิบบิลเอาไปจ่ายเงิน ทั้งของเขาและของผม

และดูเหมือนผมจะทำให้เขาโกรธด้วยเรื่องนี้เข้าเสียแล้ว...

...............................

ยามที่เขายัดเงินคืนให้ผมและเดินจากไปด้วยความโกรธนั้นผมกำลังตกตะลึงด้วยความไม่เข้าใจ

ทั้งที่ผมเลี้ยงข้าวเขาเพียงมื้อเดียว แต่เขากลับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟนักหนา ในทางกลับกัน เขาที่ซื้อขนมปังให้ผมทุกเช้า แถมยังต้นไม้เมื่อวานนี้อีก...

ผมยิ้มกับพฤติกรรมแปลกๆของเขา นั่นสิ ผมน่าจะเลิกสงสัยกับการกระทำของเขาได้แล้วเพราะเขาก็ทำตัวแปลกๆมาตั้งแต่แรก

ผมเดินไปซื้อขนมยังร้านขายของ และเขียนข้อความใส่กระดาษเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อ ยืนรอหน้าลิฟท์เหมือนทุกวัน

แม้จะมีคนมากมายเดินผ่านผมขึ้นลิฟท์ไป และชักชวนให้ผมขึ้นไปด้วย ผมก็ยิ้มให้พวกเขาเหล่านั้น ก่อนจะปฏิเสธไป

ผมกำลังรอ

แล้วในที่สุด เมื่อผ่านไปได้สักพัก เขาก็มา

ความเงียบเข้าโรยตัวภายในลิฟท์เหมือนทุกวัน

แต่วันนี้หัวใจผมเต้นแรง ยิ่งคิดถึงสิ่งที่ผมกำลังจะทำ หัวใจมันก็ยิ่งเต้นแรงขึ้นอีก

แล้วก็อย่างที่พวกคุณรู้ ผมส่งลูกอมพร้อมกระดาษแผ่นนั้นให้เขาไป

..................................

เอาล่ะกลับมาที่ปัจจุบัน ดูเหมือนว่าเที่ยงนี้ผมคงไม่มีเวลาลงไปทานอาหารกลางวันทั้งๆที่ผม อยากจะไปชวนเขาทานอาหารกลางวันจะแย่ แต่ผมยอมก็ได้ในเที่ยงนี้ ผมจะรีบทำงานให้เสร็จก่อนเวลาเลิกงานของเขาให้ได้

เพราะที่ผมเล็งเอาไว้จริงๆน่ะเป็นเย็นนี้ต่างหาก

ไม่ว่าจะยังไง

ผมจะต้องพูดกับเขา ทำความรู้จักกับเขาให้มากกว่านี้ให้ได้

เพราะงั้น ตอนพักเที่ยงนี้ ผมถึงได้แวบออกจากโต๊ะไปทั้งๆที่งานกองอยู่จนเต็ม

ก็แค่แวะไป แปะกระดาษไว้ที่โต๊ะทำงานเขา

ข้อความที่ผมบรรจงเขียน และหวังว่าเขาจะยอมรับคำชวนของผม

“เย็นนี้ กลับด้วยกันนะครับ”

..........................................

THE END

[bow55]

ชอบแนวการบรรยายเนื้อเรื่องของคุณจุ๊บจิ๊บค่ะ
เรื่อยๆค่อยเป็นค่อยไป ไม่รีบเร่ง
อ่านแล้วต่อเนื่อง อารมณ์ไม่ติดขัด
อ่านแล้วสบายใจ
ชอบมากค่ะ +1 ให้เป็นกำลังใจ ^^

[ชะรอยน้อย]

ตกหลุมรักเรื่องนี้ด้วยคน น่ารักทั้งคู่เลยค่ะ อ่านแล้วนึกภาพตาม 

[pattybluet]

น่ารักมากๆเลยค่ะ อ่านแล้วรู้สึกดีมากๆ
ขอบคุณนะคะ

[fuku]

น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก
อยากเขียนเมโมแปะใส่กล่องขนมบ้าง >> แต่ไม่มีคนจะให้ T__T

[Ryojung]

น่ารักจังเลยค่ะ อยากอ่านต่อจังเลย สั้นจังเลยยยย อยากอ่านอีกค่ะ!!

[k00_eng^^]

 

[@StaR@]

เนื้อเรื่องน่ารักอ่ะ อยากให้มีต่อจังเลย
 

[aehJTS]

จบแล้วเหรอยังไม่อยากให้จบเลยน่ารักดี

  คะ

[Piaanie]

น่ารักทั้งคู่เลย อมยิ้มทันทีที่อ่านจบ 

[LalaBam]

น่ารักจังเลย
อยากมีกับเค้าสักคน

[evil_kun]

อร๊ายยยย   
น่ารักจริงๆเรื่องนี้
อ่านไปอมยิ้มไป 

[pppp]

น่ารักกกกอ่ะ
พระเอกนี่แอบแกล้งมึนไม่น้อยทีเดียว
อยากให้มีตอนต่อไปอ่ะค่ะ

[ต่ายน้อย]

อยากให้มีตอนต่อไปจังเลยค่ะ
หรือเป็นตอนพิเศษน่ารักๆ ก็ได้
น่ารักทั้งพระเอก นายเอกเลย
เป็นกำลังใจให้คุณjubjib

[MiSS-U]

อิ่มเอมใจค่ะเมื่ออ่านจนจบ
เป็นความรักที่ไม่ได้หวังผลว่าเค้าต้องรู้ว่าเป็นใครเมื่อเรารักก็หวังดี
มอบสิ่งดีๆให้กับคนที่เรารัก
ขอบคุณJUPJIBสำหรับเรื่องสั้นเรื่องนี้ค่ะ

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

น่ารักได้โล่ห์ ทั้งคู่ >,,,,,,,,,<

[roseen]

 

[TanyaPuech]

 


น่ารักเป็นบ้าเลย

[yumelove]

น่ารักจังเลยยยย  ชอบมากเลยค่ะ  เป็นความรู้สึกที่ดีมากๆๆเลย

[KaZuKi]

โอ็ยย น่าร๊ากอ่ะ เป็นการแอบรักที่สมบูรณ์แบบมากๆอ่ะค่า อยากให้ มีต่อจัง อิอิ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[litlittledragon]

มีได้ทำตอนช่วงเล่นบัดดี้ แต่ผ่านช่วงเวลานั้นมาแล้ว ก็ไม่เคยคิดจะทำอีกเลย

[yeyong]

น่ารักจัง
ที่จริงแต่งเป็นตอนๆ แบบจบในตอนก็ได้นะคะ
เพราะคิดว่ามันยังสร้างเรื่องได้อีก เพราะเพิ่งเริ่มต้นที่จะทำความรู้จักกันมากกขึ้น

[Badmiffy]

จบแล้วเรอะ!! สั้นจริงๆ โหย~ อยากอ่านต่ออ่ะ อัพให้เค้าหน่อยสิตัว

เอาเป็นเรื่องยาวเถอะนะ อยากรู้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่เป็นยังไง

[JUPJIB]

เปิดจองหนังสือ 3 เล่มดังนี้ค่า เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ถึงวันที่ 10 กรกฏาคม 2554 (ไม่สะดวกโอนตามเวลายังไงบอกได้นะค่า ถ้าแจ้งไว้จิ๊บจะเก็บหนังสือไว้ให้ค่ะ)

สั่งแค่เรื่องเดียวหรือสองเรื่องหรือทั้งหมดก็ได้ค่ะ

รวมเรื่องสั้นของJUPJIB ราคา 340 บาท (รวมค่าส่งแบบลงทะเบียนในประเทศ-ขอสงวนสิทธิ์ส่งแบบเดียวค่ะ)
จอมไตร ซีรี่ส์ เห็นได้ด้วยตา รักได้ด้วยใจ (ปฐพี-จิตริน) ราคา 340 บาท (รวมค่าส่งแบบลงทะเบียนในประเทศ-ขอสงวนสิทธิ์ส่งแบบเดียวค่ะ)
จอมไตร ซีรี่ส์ คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ (ไม้-กลอน) ราคา 320 บาท (รวมค่าส่งแบบลงทะเบียน-ขอสงวนสิทธิ์ส่งแบบเดียวค่ะ

รายละเอียดดูได้ข้างล่างค่ะ




 หนังสือ รวมเรื่องสั้นของJUPJIBราคา 340 บาท (รวมค่าส่งแบบลงทะเบียนในประเทศ-ขอสงวนสิทธิ์ส่งแบบเดียวค่ะ)
รายละเอียด เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ถึงวันที่ 10 กรกฏาคม 2554 (ไม่สะดวกยังไงบอกได้นะค่า ถ้าแจ้งไว้จิ๊บจะเก็บหนังสือไว้ให้ค่ะ)
จำนวนหน้า กระดาษถนอมสายตา จำนวนประมาณ 300 หน้าค่ะ (อาจเปลี่ยนแปลง)

เนื้อหา - มีที่ลงในบอร์ด และที่ไม่ได้ลง ( ตอนนี้ยังไม่ได้จัดหน้าดีๆค่ะ ถ้าหน้าเหลือเยอะอาจจะเพิ่มเรื่องอีกค่ะ )
เรื่องที่ลงในบอร์ด
1. รักแบบป่าน
2. รักแบบปอ
3. รักแบบเป้
4. เกลียดนักแต่ก็รักนะ (ยีนส์ - เบส)
5. อยากเป็นคนที่ถูกรัก (สงคราม - ซาว)
6. คนมันรัก (วอร์ - จัตวา)
7. โอ้ใจเอ๋ย
8. My Love (แปลงมาจากฟิกของจิ๊บค่ะ)
9. พึ่งรู้ว่ารักเธอ (แปลงมาจากฟิกของจิ๊บค่ะ)
+เรื่องที่ไม่ลงในบอร์ด
1. ตอนพิเศษ (ยังไม่บอกว่าของเรื่องไหนค่ะ ให้รอลุ้น)
2 .วาเลนไทน์ - ภีมเกลียดวันวาเลนไทน์เพราะการไปฉลองวันวาเลนไทน์ทำให้คนรักตีจาก และแล้ววาเลนไทน์ในอีก 2 ปีต่อมาเขากลับได้เจอกับคนรักเก่าอีกครั้ง ... ความรักของคนเกลียดวาเลนไทน์
3. เราจะกลับมารักกัน - ห่างกันสักพัก คำที่ไม่ว่าใครก็คงอยากได้ยินจากปากคนรัก แต่เมื่ออีกฝ่ายพูดมันออกมาแล้ว ติวก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร เมื่อคำๆเดียว แต่ตีความหมายได้หลายอย่าง ... ความรักกับคำว่าห่างกันสักพัก
4.รสจูบแสนหวาน - พร่ำเพ้อรำพันอยู่คนเดียวในชั่วโมงเรียนคืองานอดิเรกของผมล่ะ ปกติอาจารย์ก็มักจะมองข้ามเพราะว่าจนเบื่อจะว่าแล้ว แต่แล้วอาการของผมก็ยิ่งหนัก ยามเมื่อได้เจออาจารย์ฝึกสอนคนนั้น อ่า ปากอวบอิ่มน่าจูบจังนะ "อาจารย์ครับ ขอคิสทีเถอะครับ" ... ความรักแบบป๊อปปี้เลิฟของคนช่างฝัน(กลางวัน)



 จอมไตร ซีรี่ส์ เห็นได้ด้วยตา รักได้ด้วยใจ (ปฐพี-จิตริน)
รายละเอียด เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ถึงวันที่ 10 กรกฏาคม 2554 (ไม่สะดวกยังไงบอกได้นะค่า ถ้าแจ้งไว้จิ๊บจะเก็บหนังสือไว้ให้ค่ะ)
เรื่องย่อ - เมื่อต้องเดินทางกลับไปยังที่ซึ่งมีความทรงจำอันเลวร้าย ปฐพีก็ไม่อยากจะอยู่ที่นั่นให้นานนัก หากแต่เมื่อไปแล้วกลับได้พบเจอสิ่งที่คาดไม่ถึง ลูกชายที่ปฐพีไม่เคยรับรู้ว่าตัวเองมี บัดนี้เมื่อได้รู้ เขาต้องทำทุกวิถีทางให้ได้ลูกชายมา แล้วหม่าม้า(ที่เป็นผู้ชาย)ซึ่งมีศักดิ์เป็นน้าของลูกชายตัวเองเล่า ปฐพีจะจัดการอย่างไรดี
เนื้อหา - มีตอนที่ลงในบอร์ด (ปกติ +ตอนพิเศษ) + ตอนพิเศษที่ไม่ลงในบอร์ด
จำนวนหน้า กระดาษถนอมสายตา จำนวนประมาณ 300 หน้าค่ะ (อาจเปลี่ยนแปลง)

ราคา 340 บาท (รวมค่าส่งแบบลงทะเบียนในประเทศ-ขอสงวนสิทธิ์ส่งแบบเดียวค่ะ)




จอมไตร ซีรี่ส์ คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ (ไม้-กลอน)

รายละเอียด ....พิมพ์รอบที่ 4 (เหมือนรอบ 3 ทุกประการ>>เปลี่ยนปก + ตรวจคำผิดเพิ่มค่ะ นอกนั้นไม่ต่างจากรอบ 1+2 นะคะ)
รายละเอียด เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ถึงวันที่ 10 กรกฏาคม 2554 (ไม่สะดวกยังไงบอกได้นะค่า ถ้าแจ้งไว้จิ๊บจะเก็บหนังสือไว้ให้ค่ะ)
เรื่องย่อ - กลอนเด็กกำพร้าที่มีอดีตอันเลวร้ายทำให้กลายเป็นคนมืดมนและไม่ไว้ใจใคร ไม้ชายหนุ่มผู้เพียบพร้อมหนึ่งในทายาทของบริษัทยักษ์ใหญ่อดีตรักแรกของกลอน ด้วยเรื่องของเพื่อนและพี่ชายทำให้กลอนกับไม้ต้องกลับมาพบกันอีกครั้ง ในขณะที่กลอนพยายามถอยห่างจากทุกคนที่อยู่รอบข้าง แต่ผู้คนที่อยู่รอบข้างกลับยิ่งขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น โดยเฉพาะคุณไม้ ผู้ชายที่เข้าใจได้ยากคนนั้ กลอนไม่ค่อยพูด ชอบคิดมาก(และคิดเองเออเอง) ไม้ก็ช่างแกล้ง (และหวังดี(?)แบบแปลกๆ)... แล้วจะลงเอยกันยังไง ติดตามกันได้ในเรื่องนะค่า
เนื้อหา - มีตอนที่ลงในบอร์ด (ปกติ +ตอนพิเศษของไม้กลอน) และอีกเรื่องสั้นคู่พิเศษที่ไม่ได้ลงที่ไหนค่ะ
จำนวนหน้า ประมาณ 290 หน้าค่ะ (อาจเปลี่ยนแปลง)
ราคา 320 บาท (รวมค่าส่งแบบลงทะเบียน-ขอสงวนสิทธิ์ส่งแบบเดียวค่ะ)




เมลสำหรับสั่งจอง jupjibstoryแอดgmail.com

[JUPJIB]

**ถ้าจิ๊บสะกดผิดหรือใครอ่านแล้วภาษาตรงไหนมันดูขัดๆหรือไม่รู้เรื่องก็โพสบอกหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ**

ขอบคุณพี่หยีที่ตรวจเบื้องต้นให้ค่ะ อิอิ

ผิลพลาดตรงไหนขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

Title : เรื่องสั้น(ไม่)ขยันเขียน:Cry's Dairy

Chapter : ตอนเดียวจบ

ผมรู้นะว่าผมโง่ แต่ผมก็คิดว่า หากมันจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป ผมก็จะยอมเป็นคนโง่ได้ตลอดไปเช่นกัน

ตื๊ด...ตื๊ด..

" ครับ"

"ฮัลโหล ไคล์(CRY)จังเหรอ ฉันโชยะนะ

"อืม"

"ตอนนี้อยู่ที่สถานีหน้าโรงเรียนไคล์จังล่ะ มาเจอได้ไหม อยากเจอจังเลย นะ นะ นะ นะ"

"ได้สิ รอที่ร้านเดิมนะ"

"ครับผม"

ผมกดวางโทรศัพท์แล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้ คนที่โทรมาคือโชยะ คนที่เป็นแฟนของผมตอนนี้ เราคบกันมาได้ 2 เดือนแล้วครับ แต่เรารู้จักกันมาก่อนหน้านั้น 1 เดือน ผมคบกับโชยะ นานกว่าคนไหนๆที่ผมเคยคบด้วย หรือเพราะเป็นครั้งแรกที่คบกับผู้ชายด้วยกันก็ไม่รู้

โชยะเป็นคนหน้าตาดี รูปร่างดี สูงด้วยนะครับ แล้วก็เป็นคนคุยเก่ง ไม่บอกผมยังรู้เลยว่าเขาต้องป๊อปมากแน่ๆ ส่วนผม นอกจากจะไม่สูงเท่ามาตราฐานแล้ว หน้าตาก็ออกธรรมดา แถมเป็นคนเงียบๆ แต่ทำไมถึงมาคบกับผมนะ ช่างเถอะ ยังไงเวลาที่อยู่กับโชยะผมก็มีความสุขก็แล้วกัน

ครั้งแรกที่เจอกัน วันนั้นผมโดนผู้หญิงที่คบกันมาเกือบอาทิตย์บอกเลิก ด้วยเหตุผลที่ว่า
"ไม่เหมือนที่คิดไว้" ผมเองก็ไม่ได้จริงจังอะไร และโดนพูดอย่างนี้ด้วยบ่อยๆเลยชินซะแล้ว คนส่วนใหญ่ที่เข้ามาหาผมมักคิดว่าการเป็นคนไม่ค่อยพูดค่อยจาของผม เป็นสิ่งลึกลับ น่าค้นหา พอมาคบดูจริงๆแล้วเห็นว่า ผมก็ธรรมดาๆเลยผิดหวัง

"ขอโทษนะครับ"

ในขณะที่ผมมัวแต่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยก็มีเสียงแทรกมา

"ผมบังเอิญได้ยินเรื่องเมื่อครู่ ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ ผู้หญิงไม่ได้มีคนเดียวซักหน่อย"

ผมอึ้งไป และคิดว่า ผมเคยรู้จักคนๆนี้รึเปล่านะ

"ขอบคุณครับ"

ผมเปล่งเสียออกไปและเดินเลี่ยงออกมา เพราะไม่ว่าจะพยายามค้นในหน่วยความทรงจำไหนๆก็ไม่มีเขาอยู่เลย ผมไม่ได้เสียใจอะไรหรอก แต่เสียความรู้สึกที่โดนบอกเลิกด้วยเหตุผลเดิมๆซ้ำแล้วซ้ำเล่า โชยะยังเดินตามผมมาอีก คนอะไรไม่รู้ตื้อจริง

"เดี๋ยวสิ นายชื่ออะไรเหรอ ชั้นโชยะนะ"

ผมหยุดและหันมาหาต้นเสียง

"มัซสึคาว่า ไคล์"

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ผมจึงบอกกลับไป

"มีเบอร์โทรไหม ฉันชอบนายนะ"

ไม่รู้ว่าเข้าใจผิดว่าผมเป็นผู้หญิงหรือว่าไง ถึงได้มาทำท่าอย่างกับจะจีบผมแบบนี้

"ผมเป็นผู้ชายนะ"

ผมพูดกลับแล้วมองหน้าโชยะว่าเขาจะตอบมาว่าไง แต่โชยะเพียงแค่ยิ้มให้เท่านั้น

"รู้อยู่แล้ว แต่ก็ยังจะเอาเบอร์ผมงั้นสิ?"

ผมถามต่อ และได้รับรอยยิ้มที่กว้างกว่าเดิมกลับมาเท่านั้น คนเจ้าชู้!!! ผมคิดยังงั้น แต่ก็ยังจดเบอร์โทรให้เขาไป ไม่รู้ว่าเพราะผมใจง่าย เพราะเขาหน้าตาดี หรือเพื่อตัดความรำคาญกันแน่ แต่ผมก็ให้เขาไปแล้ว ผมบอกขอตัวและโชยะก็ไม่ตามมาอีก ผมไม่คิดหรอกว่าเขาจะโทรมาจริง อาจจะเเค่เกิดบ้าเล่นสนุก พนันกับเพื่อนมาขอเบอร์ หรืออะไรก็ช่างเถอะ ไม่เกี่ยวกับผมอยู่แล้ว แต่คืนนั้นเอง ตอนที่ผมกำลังนั่งดูข่าวภาคค่ำอยู่นั้น ก็มีสายเรียกเข้าจากเบอร์ไม่คุ้น และเมื่อลองรับดู ก็รู้ว่าเขาบ้าโทรมาจริงๆด้วย

"สวัสดี ฉันโชยะนะ"

"สวัสดีครับ มีอะไรเหรอ"

ผมถามห้วนๆตามประสาคนพูดไม่เก่ง ในความรู้สึกของผม ผมไม่ได้ไม่อยากคุย แต่ก็ไม่ได้อยากคุย คุยก็ได้ไม่คุยก็ได้ ไม่เดือดร้อนอะไรอยู่แล้ว ปกติแล้วส่วนใหญ่ทนได้ไม่นานก็ต้องวาง เพราะเจออาการถามคำตอบคำของผม แต่โชยะกลับไม่ใช่ เขาคุยกับผมนานมาก ผมไม่เคยคุยโทรศัพท์นานขนาดนี้เลย เขาเล่าเรื่องต่างๆมากมาย ดึงผมให้สนใจฟัง ถึงผมเพียงแค่รับคำเมื่อเขาพูดเป็นเชิงถาม หรือหัวเราะเบาๆเมื่อรู้สึกตลกกับเรื่องที่เขาเล่า เขาก็ไม่รำคาญผมที่เงียบ และปล่อยให้เขาพูดคนเดียว เราสนิทกันเร็วมาก จนเขาเรียกผมว่า ไคล์จัง ตอนไหนก็ไม่รู้ ผมสบายใจเมื่อได้คุยกับโชยะ แล้วเมื่อโชยะบอกว่าอยากเจอ เราก็ไปกินข้าวด้วยกันบ้าง ไปดูหนังบ้าง ผมรู้สึกมีความสุขจริงๆที่ได้อยู่ใกล้ๆโชยะ แล้วเมื่อโชยะถามว่า "ไม่ใช่แบบเพื่อน แต่เราจะคบกันแบบแฟนได้ไหม"  ผมจึงตอบตกลงโดยไม่ลังเล

……………..

"นายนี่บ้าจัง"

เธียร์น้องชายฝาแฝดของผมพูดขึ้นเมื่อเดินออกมาจากโรงเรียนพร้อมกัน

"นายเอาแต่ชื่นชมเขา ดีอย่างงั้น ดีอย่างงี้ โชยะอะไรของนายเนี่ย ทั้งที่ๆนายไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยแท้ๆ ชื่อโชยะ ก็จริงรึเปล่าไม่รู้ เขาบอกว่าไม่มีมือถือ นายก็เชื่อ บ้านอยู่ไหนก็ไม่รู้ เรียนที่ไหนก็ไม่รู้อีก ถามจริง ไคล์รู้อะไรเกี่ยวกับเขาบ้าง ฮึ?"

ผมยิ้มบางๆให้เธียร์ ไม่อยากเถียงด้วยเพราะมันก็จริงทุกอย่าง แต่ว่าเป็นอย่างนี้ก็ดีอยู่แล้ว ไม่เดือดร้อนอะไร ไม่เห็นต้องใส่ใจกับเรื่องพวกนั้นเลย

"เอาน่า แยกตรงนี้นะ ไปล่ะ"

ผมบอกเมื่อเดินมาถึงสถานี ถึงเธียร์จะบ่นโน้นบ่นนี้ แต่ก็ไม่เคยขัดขวาง แค่เตือนเพราะไม่อยากให้ผมจริงจังเกินไปเท่านั้น ผมอยากให้เธียร์ได้เจอกับโชยะเหมือนกันนะ แต่โชยะยังไม่อยากเจอ เขาไม่ได้บอกตรงๆหรอก แต่ผมก็รู้

"ทางนี้ไคล์จัง"

เมื่อผมเดินเข้าร้าน และมองหาโชยะ ก็มีเสียงเรียกดังขึ้นพร้อมมือโบกไปมาของโชยะ

"รอนานไหม"

ผมถามพร้อมกับนั่งลงฝั่งตรงข้าม โชยะในชุดนักเรียนก็ดูเท่ห์ดีนะ ผมแอบยิ้มให้กับความคิดของตัวเอง

"รอไคล์จัง นานแค่ไหนก็รอได้"

พูดแล้วก็ยิ้มกว้างแบบที่ทำผมใจละลายไม่เหลือเลย

"สั่งอะไรรึยังล่ะ"

ผมเปลี่ยนเรื่อง แล้วพยายามหันหน้าหนี ไม่อยากสบสายตาที่เป็นประกายวิบวับนั้นเลย เห็นแล้วรู้สึกตัวเองหน้าร้อนผ่าวยังไงไม่รู้

"ยังเลย รอให้ไคล์มาสั่งให้ไง"

ผมไม่รู้ว่าโชยะแกล้งพูดให้ผมยิ่งเขิน หรือว่าพูดจาประสาซื่อกันแน่ แต่ไม่อยากถามเรียกพนักงานมาสั่งอาหารดีกว่า

"วันนี้ฉันเลี้ยงเองนะ"

เมื่อพนักงานไปแล้ว อยู่ๆโชยะก็พูดขึ้นมา ผมขมวดคิ้วทันที จะหาเรื่องทะเลาะกันอีกรึไง น่าจะรู้ว่าผมไม่ยอมแน่ๆ เราทะเลาะกันเรื่องนี้ในตอนแรกๆ จนหลังๆโชยะก็เข้าใจและไม่เซ้าซี้จะเลี้ยงอีก ผมไม่เคยคบกับผู้ชายก็จริง แต่ผมไม่ใช่ผู้หญิง ไม่ต้องการให้ใครมาดูแลถึงขนาดนั้น

"นะ วันนี้เท่านั้นแหละ"

โชยะพูดเสียงอ่อน

"ก็วันนี้วันเกิดฉัน เลยอยากจะกินข้าวกับไคล์ แต่ถ้าให้ไคล์จ่าย ฉันรู้สึกเหมือนมันไม่ถูกน่ะ"

ผมมันแย่จริงๆด้วยล่ะ ขนาดวันเกิดแฟนตัวเองยังไม่รู้เลยเนี่ย

"ขอโทษนะ ฉันไม่รู้เลย"

ผมก้มหน้าก้มตาพูดอย่างคนรู้สึกผิด

"อ่า อย่าทำหน้าอย่างงั้นสิ ฉันไม่เคยบอก ไคล์จะรู้ได้ยังไง"

ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แบบนี้เหมือนผมไม่ใส่ใจโชยะเกินไปรึเปล่านะ

"ว้า ทำหน้าอย่างงี้ฉันไม่ชอบเลยนะ ยิ้มหน่อยสิ ความจริงวันเกิดฉันไม่ได้สำคัญอะไรหรอก แค่วันนี้อยากกินข้าวกับไคล์เท่านั้นเอง"

"อ๊ะ จริงด้วย อย่างงี้ยิ่งให้เลี้ยงไม่ได้ใหญ่เลย"

ผมรีบแย้งเมื่อรวบรวมสติได้

"ทำไมล่ะ แค่วันนี้ไคล์จะตามใจฉันหน่อยไม่ได้รึไง"

โชยะพูดพร้อมทำหน้าเศร้า ผมอยากจะเถียงกับเขาซะเหลือเกิน จะบ้ารึเปล่า วันเกิดตัวเอง แต่มาเลี้ยงคนอื่น เฮ้อ...เขาคิดแบบไหนกันนะ

"เอางั้นก็ได้ แค่วันนี้เท่านั้นนะ"

ผมได้แต่ทำหน้าอ่อนใจยอมรับ โชยะยิ้มออกมาทันที ไม่นาน อาหารก็ถูกนำมาเสิร์ฟ เราสองคนกินอาหารอย่างมีความสุขเหมือนทุกครั้ง แต่วันนี้ ผมรู้สึกว่าได้ใกล้ชิดโชยะเข้าไปอีกนิด วันเกิด ใช่แล้ว ก็ต้องมีเค้กกับของขวัญด้วยสิ ผมลุกขึ้นและขอตัวไปห้องน้ำ แล้วรีบวิ่งไปซื้อเค้กที่ร้านขนมปังเจ้าประจำ ผมซื้อเค้กก้อนเล็กๆที่น่าจะพอสำหรับสองคน แล้ววิ่งไปที่ร้านกิ๊ฟช๊อปใกล้ๆกัน ที่ๆผมเล็งสร้อยข้อมือเส้นหนึ่งไว้ ความจริงผมมาดูหลายหนแล้ว แต่เพราะเป็นสร้อยเงินแท้ ราคาออกจะแพงซักหน่อย เลยตัดใจซื้อไม่ได้สักที (ก็ผมมันจนนี่) แต่สำหรับวันพิเศษแบบนี้ ไม่เป็นไรหรอก ที่ผมชอบ เพราะมันคล้ายอันที่ผมใส่อยู่มาก อันนี้โชยะซื้อให้ เพราะ เห็มผมไปจดๆจ้องๆอยู่นาน ผมไม่อยากรับหรอก ถึงจะชอบก็เถอะ แต่เพราะทนลูกตื้อไม่ไหวเลยต้องรับมา อันที่ผมจะซื้อเป็นรูปใบฟี่ เรียงต่อกันอย่างไม่ค่อยเป็นระเบียบเหมือนกันกับของผม แต่ขนาดใหญ่กว่าของผม ผมให้ร้านช่วยห่อให้ แล้วรีบวิ่งกลับไปเจอโชยะนั่งหน้ามุ่ยอยู่คนเดียว

"ไปนาน"

เขาพูดคำแรก

"ขอโทษทีนะ"

ผมว่าแล้วยื่นกล่องเค้กและของขวัญให้เขา

"สุขสันต์วันเกิด"

ผมยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

"แล้วอย่าพูดว่าวันเกิดของโชยะไม่สำคัญอีกนะ อย่างน้อยๆก็สำคัญมากสำหรับฉัน"

ผมว่าแล้วบอกให้โชยะกินเค้ก โชยะยิ้มเหมือนฝืนๆกลับมาแล้วแบ่งเค้กเป็นสองส่วน

"ขอบคุณนะ"

เขาพูดเพียงเท่านั้น แล้วเราสองคนนั่งกินเค้กกันเงียบๆ ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น อยู่ๆโชยะถึงได้เงียบไป แต่ผมอดน้อยใจไม่ได้ที่โชยะดูไม่สนใจของขวัญที่ผมซื้อให้สักนิด

"ขอบคุณจริงๆนะ ไคล์ไม่เหมือนกับที่คิดไว้เลยจริงๆ"

ผมอึ้งไปกับสิ่งที่ได้ยิน ผมจะได้ยินประโยคคล้ายๆกันนี้เสมอ เมื่อถึงเวลาที่จะต้องเลิกกับแฟน และตอนนี้คงถึงเวลาแล้วใช่ไหม ความสุขของผมกำลังจะหมดลงแล้วสินะ โชยะเรียกพนักงานมาเก็บเงิน ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง ต่างฝ่ายต่างจมอยู่ในความคิดตนเอง

"อากิกลับกันเถอะ"

ผมเงยหน้าขึ้นมองโชยะ แต่โชยะก็ยังยิ้มให้ผมเหมือนทุกครั้ง หลังจากนั้นเราสองคนก็ออกจากร้าน และไปที่สถานี เราแยกกันขึ้นรถไฟ ผมไม่รู้ว่าผมมาถึงบ้านได้ยังไง แต่ทันทีที่ปิดประตูห้อง ผมก็ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นทันที ผมแทบไม่มีเรี่ยวแรง ไม่สามารถจะเดินไปให้ถึงเตียงได้ด้วยซ้ำ น้ำตามันไหลออกมาไม่ยอมหยุด ผมกอดเข่าสะอื้นไห้กับตัวเอง คนเขียนไม่ได้พิมพ์ผิด คนอ่านไม่ได้อ่านผิด ผมไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม โชยะเรียกผมว่า "อากิ" เขาเป็นใคร? เป็นอะไรกับโชยะ?
ผมไม่สามารถบอกอะไรตัวเองได้เลย ไม่สามารถถามโชยะออกไปได้ในตอนนั้นด้วย ผมกลัวคำตอบ ฟังจากที่เขาพูดมา ตอนนี้โชยะคงเบื่อผมจะแย่แล้ว เพราะเขามี "อากิ" รึเปล่านะ ผมร้องไห้ ร้องไห้ และร้องไห้

"คำสาปจากชื่อ" วาบเข้าในหัวผม เพราะผมชื่อไคล์ (Cry) รึเปล่านะ ผมจึงต้องเสียใจอยู่เสมอ ต้องร้องไห้อยู่บ่อยๆ ผมคิดไปเรื่อยเปื่อย ต้องการให้หยุดคิดเรื่องโชยะไป แต่ก็ทำไม่ได้เลย

[JUPJIB]

ผมเรียนไม่รู้เรื่องเลยทั้งอาทิตย์ โชยะหายเงียบไป ไม่แม้แต่จะโทรมาซักครั้ง เราคงจะจบกันไปแล้วใช่ไหม ถึงวันนี้ผมเองก็ยังไม่รู้ตัวเองเลยว่าได้ทำอะไรผิดไป ผมรู้ว่าเราต้องจบกันในสักวัน แต่ผมไม่คิดว่าเราจะจบกันแบบนี้ ไม่คิดว่าโชยะจะหายไปเลยโดยที่ไม่บอกลาผมสักคำ

"โอ๊ย"

"ขอโทษครับ"

ผมเดินเหม่อไปเรื่อยเลยไปชนกับคนอื่นเข้า

"ไม่เป็นไร"

คนที่ผมชนหันมาตอบอย่างเป็นมิตร เขาหันกลับไปและออกเดิน แต่ผมก็คว้าแขนเขาไว้เสียก่อน

"มีอะไรครับ"

เขาถามงงๆ เพื่อนที่เดินล่วงไปก่อนต่างก็พากันหยุดและมองหน้าผม

"ขอโทษ แต่ เอ่อ อยากทราบว่าเรียนที่ไหนครับ ไม่ใช่สิ โรงเรียนคุณอยู่ที่ไหนครับ"

คนฟังทำหน้างง แต่อาจจะเพราะรีบก็เลยยอมบอกแบบไม่ซักอะไร ผมนั่งรถไฟมาไกลจากโรงเรียนผมค่อนข้างมาก ผมมาทั้งๆที่ไม่แน่ใจในตัวเองว่าคิดถูกรึเปล่า คนที่ผมเดินไปชนนั้นใส่เครื่องแบบนักเรียนเหมือนโชยะ แถวๆโรงเรียนผมไม่มีโรงเรียนไหนใส่เครื่องแบบ แบบนั้น แต่ว่าก็ใช่ว่าจะต้องเรียนที่เดียวกับโชยะนี่นา ผมไม่รู้ว่าจะได้เจอโชยะหรือเปล่า ไม่รู้ว่าเจอแล้วผมจะพูดอะไรดี ไม่รู้ว่าเจอผมแล้วโชยะจะว่ายังไง ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น แต่ผมก็มาแล้ว

ผมเดินมาตามทางที่ได้ถามจากคนแถวนั้น และมาหยุดนั่งที่สวนสาธารณใกล้ๆโรงเรียนนั้นซึ่งเป็นทางผ่านที่นักเรียนทุกคนต้องใช้ ผมคิดว่าโชยะเองก็ต้องผ่านทางนี้เช่นกัน แต่ว่าโชยะจะกลับไปหรือยังก็ไม่รู้ ผมนั่งรอ และพยายามมองหาโชยะ

เวลาผ่านไปเรื่อยๆกว่าชั่วโมงแล้ว ยังไม่มีเงาโชยะปรากฏตัวเลย "หรือจะกลับไปแล้วนะ"
ผมคิดและลุกขึ้น คิดว่าพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่แล้วกัน แต่แล้วสายตาผมก็มองเห็นคนคุ้นตาเดินออกมาจากโรงเรียนพร้อมด้วยผู้ชายอีกกลุ่มใหญ่ ผมกำลังคิดว่าจะเดินเข้าไปทัก แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ เพราะไม่อยากทักโชยะต่อหน้าคนอื่น โชยะคงไม่ชอบใจแน่ แล้วผมเองก็ไม่เคยรู้จักเพื่อนโชยะสักคน ความจริงโชยะไม่แม้แต่จะพูดถึงด้วยซ้ำ โชยะยังเดินและพูดคุยกับเพื่อนด้วยท่าทางยิ้มแย้ม แน่ล่ะ ก็ต้องมีแต่ผมเท่านั้นอยู่แล้วที่กังวลใจ ผมกำลังหวังอะไรอยู่กันแน่นะ ผมเดินตามหลังกลุ่มของโชยะไปเรื่อยๆจนใกล้จะถึงสถานีอยู่แล้ว แต่อยู่ๆทั้งกลุ่มก็หยุดชะงัก ผมรีบเดินหลบไปหาที่กำบัง แล้วแอบมองว่าเขาหยุดทำไมกัน แล้วผมก็เห็นว่าโชยะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง มองหน้าจอแล้วกดรับ

"ว่าไง"

"ตอนนี้อยู่ที่ไหนนะ"

ผมได้ยินเท่านี้อยู่ๆก็มีคนวิ่งเข้ามากระโดดกอดโชยะ ผู้ชายที่ตัวเล็กๆน่ารักกอดโชยะแล้วเขย่งตัวขึ้นจูบโชยะเบาๆ

"คิดถึงจัง"

คนๆนั้นว่า แล้วยิ้มหวานให้โชยะโดยที่ยังกอดโชยะอยู่ไม่ปล่อย

"อากิ นายมาทำอะไรที่นี่"

โชยะถาม แต่อากิคนนั้นไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่ยิ้มเท่านั้น ผมมองคนที่ชื่อ "อากิ" ร่างเล็ก บอบบาง น่าทะนุถนอมกว่าผมเยอะ หน้าตาน่ารักราวกับตุ๊กตา กล้าแสดงความรู้สึกของตนออกมาอย่างไม่อายใคร คนๆนี้ที่โชยะเรียกชื่อออกมาเมื่อวันก่อน ผม...ไม่มีอะไรไปสู้เขาได้เลยจริงๆ ผมแพ้โดยไม่ต้องคิดสู้เลยด้วยซ้ำ ผมหันหลังให้และตั้งใจจะกลับบ้านอยู่แล้ว แต่เสียงใสแจ้วๆนั้นยังดังมากระทบประสาทหูอยู่

"เมื่อสามเดือนก่อน ตอนวันเกิดทาคุยะน่ะ ขอโทษนะ ฉันไปไม่ได้จริงๆ เลิกงอนเถอะนะ"

ผมหันกลับไปมองทันที

สามเดือนก่อน!

วันเกิด!

ทาคุยะ!

ผมยังงงไม่หาย อากิก็ดึงคอโชยะโน้มลงมาและประทับริมฝีปากกันอีกรอบ คราวนี้ไม่ใช่แบบเมื่อกี้ ไม่ใช่เพียงบางเบา แต่เป็นแบบที่ลึกซึ้งกว่านั้น เขาไม่อายใครเลยรึไงนะ ถึงทางนี้คนจะผ่านน้อย แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีคน และที่สำคัญ เพื่อนโชยะยังยืนอยู่ที่เดิมเลยไม่ใช่หรือไง ผมชักทนไม่ไหวแล้วจริงๆ แล้วขาบ้าๆของผมมันก็ทำงานก่อนความคิดของผม มันพาผมไปหยุดอยู่หน้าโชยะเสียแล้ว ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่าว่าโชยะหน้าซีดไปเมื่อเห็นผม

"ไคล์"

โชยะเรียกผมเบาราวกับเพ้อ เพื่อนๆของโชยะที่ตอนแรกยืนกันอยู่เฉยๆ ขยับตัวไปมาและจ้องหน้าผมเป็นตาเดียว ผมเม้มริมฝีปากแน่น ผมจะพูดอะไรดีนะ จะพูดอะไรดี โชยะเดินเข้ามาหาผมหนึ่งก้าว ผมก็ถอยหลังออกไปหนึ่งก้าวเช่นกัน

"ไคล์ คือว่า...เอ่อ ไคล์มาได้ยังไงเหรอ"

ผมไม่ตอบ นี่เหรอสิ่งแรกที่โชยะถามผมออกมา เขาไม่แก้ตัวสักคำ ไม่แคร์ความรู้สึกผมเลยใช่ไหม ผมรู้สึกถึงรสเลือดจากริมฝีปากของตนเอง ขอบตาร้อนผ่าว แต่ไม่ ผมจะไม่ร้องไห้ตรงนี้ จะไม่ร้องให้คนอื่นเห็นหรอก มือของผมเลื่อนไปแกะสร้อยข้อมือที่โชยะซื้อให้ออก และผมก็ทิ้งมันลงตรงหน้า ไม่อยากแม้แต่จะยื่นกลับไปให้โชยะด้วยซ้ำ

"ไคล์!"

โชยะทำเสียงเข้มขึ้นมาเหมือนดุผม ช่างสิ ผมไม่สนหรอก ผมค่อยๆเดินถอยหลังออกมา เห็นโชยะก้มลงเก็บสร้อยข้อมือ เห็นท่าทางไม่ชอบใจของคนชื่ออากิ ใช่สิ เขามาก่อนด้วยซ้ำ ผมมันคนมาทีหลัง

ผมหันหลังกลับ เพื่อหนีจากตรงนี้ แต่มือหนาของโชยะก็มารั้งผมไว้ก่อน ผมพยายามสะบัดข้อมือหนีแต่ไม่เป็นผล จึงหันกลับไปเพื่อจะต่อว่าโชยะ แต่ผมกลับรู้สึกถึงริมฝีปากร้อนๆที่ปิดเสียงผมไว้เสียก่อน โชยะรุกเร้าอย่างไม่เกรงใจ ไม่ทะนุถนอมอ่อนโยนเลยด้วยซ้ำ มีแต่ความดุดัน สองมือของโชยะยึดมือผมไว้ไม่ให้ขัดขืน ลิ้นร้อนเข้ารุกรานภายในเรียวปาก ตักตวงความหวานโดยไม่สนใจอาการดิ้นรนของผม

"อือ"

ผมชักเบลอไปหมด คิดอะไรไม่ออก ไม่มีแรงจะขัดขืน อึดอัดเหมือนจะขาดอากาศหายใจ และดูเหมือนโชยะจะรู้เลยยอมถอนริมฝีปากออก ผมสูดหายใจเอาอากาศเข้าปอดอย่างเต็มที่ โชยะค่อยๆปล่อยแขนผมออก และตัวผมก็แทบทรุดลงไปกับพื้นหากโชยะไม่เข้ามารับได้ทัน ขาผมไม่มีแรงสักนิด โชยะจึงกอดพยุงตัวผมเอาไว้ ในขณะที่ผมทำได้เพียงหอบหายใจเท่านั้น ผมไม่รู้ว่ามันผ่านไปนานเท่าไหร่ อยู่ๆตัวโชยะก็โดนกระชากไป ผมเริ่มตั้งสติได้อีกครั้ง และขาก็เริ่มกลับมามีแรงอีกครั้งแล้วด้วย

"นี่มันอะไรกันทาคุยะ"

ทาคุยะ! ชื่อที่อากิเรียกโชยะแทรกเข้ามาในประสาทเซื่องๆของผมอีกครั้ง ทำไมผมยังยืนอยู่ตรงนี้อีกนะ ผมหันหลังกลับแล้วออกวิ่งทันที ไม่ฟังเสียงเรียกให้หยุดของโชยะที่ดังตามมาเบื้องหลัง

………………………….

ขณะนั้นเอง

โชยะที่ถูกอากิรั้งตัวไว้ กำลังมองอากิอย่างเอาเรื่อง

"ใครกันทาคุยะ"

"คนที่ฉันจริงจังด้วยไงล่ะ รู้แล้วก็ปล่อยสักที"

"ทำไมทาคุยะทำอย่างนี้กับชั้นได้ล่ะ"

โชยะมองหน้าคนถามอย่างไม่พอใจ

"เรื่องของเรามันจบไปตั้งแต่สามเดือนก่อนแล้ว ตอนที่นายเห็นคนอื่นสำคัญกว่าฉันไงล่ะ ทำอะไรอย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ฉันไม่ได้โง่ จำไว้"

โชยะกระชากแขนออกและวิ่งตามไคล์ไป แต่ก็ไม่มีวี่แววของไคล์แล้ว

…………….

ผมนั่งอยู่บนรถอย่างเหม่อลอย ตอนนี้คนไม่ค่อยมีแล้ว ลงรถแล้วเดินเอื่อยไปเรื่อยอย่างไม่มีจุดหมาย แล้วขาผมก็พาผมมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านที่ผมมักจะมากินกับโชยะบ่อยๆ ผมเข้าไปและสั่งอาหาร สั่งอย่างที่สั่งเวลามากินกันสองคน แต่ตั้งแต่นี้ไปคงไม่มีอีกแล้ว เมื่ออาทิตย์ที่แล้วเรายังเลี้ยงฉลองวันเกิดของโชยะกันอยู่เลย แต่เท่าที่ผมมาลองคิดดูแล้ว ผมว่าวันนั้นคงไม่ใช่วันเกิดเขาหรอก แต่โชยะมาโกหกผมทำไม? เพื่อเล่นสนุกๆเท่านั้นเองรึเปล่า?

ผมเริ่มรู้ตัวเองแล้วว่า โง่ จริงๆ ไม่ได้ทำเป็นแกล้งโง่อย่างที่ตัวเองเข้าใจ ที่จริงผมก็แค่หลอกตัวเองเท่านั้น ไม่ใช่ว่าไม่อยากรู้เรื่องอะไรของโชยะ แต่ผมกลัวความจริงต่างหาก ผมกลัวว่าผมจะรู้ว่าผมไม่สำคัญอะไรกับโชยะเลย ไม่สักนิด แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว ยิ่งมีคนให้เปรียบเทียบ ผมก็ยิ่งรู้ได้ชัดเจน ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโชยะเลย ต่างจากอากิ ที่ดูเหมือนจะรู้เรื่องของโชยะทั้งหมด
แล้วจูบบ้าๆเมื่อกี้มันเพื่ออะไรกัน? โชยะทำไปทำไม? ผมกับโชยะคบกันมา แค่กอดกันยังไม่เคยเลย ขนาดแค่จับมือยังมีไม่บ่อย แต่วันนี้โชยะจูบ และดูเหมือนจะโกรธอะไรสักอย่าง หรือโชยะจะโกรธที่ทุกอย่างไม่เป็นไปตามแผน ไม่เป็นไปอย่างที่คิดไว้ ผมไม่เห็นเข้าใจอะไรเลย เสียงโทรศัพท์มือถือของผมดังขึ้น ผมกดรับแต่ไม่ได้พูดอะไร

"ไคล์ ฉันโชยะนะ"

โชยะเริ่มต้นเหมือนทุกครั้ง ผมไม่ตอบอะไร แล้วโชยะก็พูดต่อ

"ฉันมีเรื่องอยากพูดด้วย ช่วยมาที่สวนหน้าสถานีนายหน่อยได้ไหม"

โชยะหมายถึงสวนหน้าสถานีใกล้ๆโรงเรียนผม ผมยังคงเงียบ เพราะผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ไม่รู้ว่าจะตอบตกลง หรือปฏิเสธดี

"ฉันจะรอนายนะ"

โชยะวางไปแล้ว ผมก็เริ่มกินข้าว ข้าวที่ผมไม่รู้รสชาติสักนิด น้ำตาที่พยายามห้ามไว้ไหลรินออกมาอย่างไม่สามารถกลั้นไว้ได้อีกต่อไป

…………………


มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ