ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
♥ เปิดจองหนังสือ ♥ (http://www.jupjib.com)
เรื่องสั้นตอนเดียวจบ by JUPJIB
♥ โอ้ใจเอย ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=26270.msg1496939#msg1496939)
♥ ไดอารี่ของไคล์ ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=26270.msg1498548#msg1498548)
♥ ไดอารี่ของเธียร์ ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=26270.msg1508431#msg1508431)
♥ เพิ่งรู้ว่ารักเธอ ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=26270.msg1533798#msg1533798)
ปล.ที่ลงในนี้บางเรื่องไม่รวมในหนังสือนะคะ
นิยายเรื่องอื่นๆของ JUPJIB
♥ จอมไตรซีรี่ส (ไม้) คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ (จบ) ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16605)คุณnolirinลงให้ ขอบคุณค่า
♥ จอมไตรซีรีส์ (ดิน) ความรักไม่ใช่แค่คนสองคน (จบ) ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33103)
♥ จอมไตร ซีรีส์ (ปฐพี) เห็นได้ด้วยตา รักได้ด้วยใจ (จบ) ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25950)
♥ จอมไตร ซีรีส์ (ตาหวาน) ซื้อด้วยใจ ขายด้วยรัก (จบ) ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36948)
♥ เรื่องสั้นตอนเดียวจบ V.1 by JUPJIB ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16206) คุณnolirinลงให้ ขอบคุณค่า
♥ เรื่องสั้นตอนเดียวจบ V.2 by JUPJIB ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=26270)
♥ man and child ซีรี่ส์ Love Just Ain't Enough(แนวM-Preg) (จบ) ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42983)
♥ man and child ซีรี่ส์ Hard For Heart(แนวM-Preg) (จบ) ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45955)
Title : โอ้ใจเอย
Chapter : ตอนเดียวจบ
แนะนำให้ฟังเพลงประกอบการอ่านเพื่ออรรถรสค่ะ กดไปฟังค่ะ (http://www.youtube.com/watch?v=I0f9JJJtMPU) (ที่จริงเนื้อเรื่องไม่ได้เข้ากับเนื้อเพลงเลย อิอิ)
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
ความรักจากผม เคยส่งไปถึงคุณบ้างหรือเปล่า
วันนี้ก็เหมือนทุกวัน ที่ผมตื่นขึ้นมาแต่เช้า รีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะได้ไปถึงที่ทำงานเป็นคนแรก วิ่งเอาขนมปังและเครื่องดื่มที่แวะซื้อไปวางไว้บนเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์แปะกระดาษไว้เพื่อบอกว่าฝากให้เขา ก่อนจะกลับออกไปนั่งอยู่ในร้านกาแฟเจ้าประจำเพียงเพื่อจะได้มองเห็นการมาของเขาคนนั้น
สองขารีบก้าวออกจากร้านเมื่อมองเห็นรถคันงามแล่นผ่านหน้าร้านไป กะเวลาที่จะได้ขึ้นไปยังที่ทำงานพร้อมๆกัน
ผมส่งเสียงทักทายเขาออกไปอย่างทุกวัน และเขาก็ยิ้มรับพร้อมพยักหน้าทักผมกลับ
ยามเรารอลิฟท์โดยสารเพื่อขึ้นไปยังชั้นบนพร้อมๆกัน ผมอดไม่ได้ที่จะมองถุงขนมปังและเครื่องดื่มที่เขาถือเอาไว้ ของที่ผมฝากไว้ให้
ในห้องของลิฟท์โดยสารวันนี้มีเพียงเราเท่านั้น ความเงียบที่โรยตัวนี้ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอึดอัดเลยสักนิด ... แต่หัวใจของผมมันกำลังเต้นแรง เป็นอย่างนี้ทุกวัน เมื่อผมได้อยู่กับเขาเพียงแค่สองคน
กลิ่นโคโลญจน์อ่อนๆยิ่งทำเอาใจผมเต้นระส่ำ
ติ๊ง!!!
เสียงลิฟท์ที่จอดยังชั้นอันเป็นที่ทำงานของผมเรียกสติของผมกลับมา เขากดเปิดค้างไว้เพื่อให้ผมได้ออกมาจากลิฟท์โดยสาร ผมก้มหัวเป็นการขอบคุณ ก่อนจะก้าวเดินออกมา ยืนหันหลังจนแน่ใจว่าลิฟท์ปิดสนิทจึงหันกลับมาอีกครั้ง
สายตาจ้องไปยังตัวเลขสีแดงที่บอกเลขที่ที่ชั้นของลิฟท์ไปถึง และมันก็หยุดยังชั้นเดิม ชั้นที่เหนือผมไปเพียงสี่ชั้น
ผมยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าไปยังที่ทำงานเพื่อเริ่มการทำงานของวันนี้สักที
.......................................
ผมรีบเก็บของเมื่อได้เวลาพักเที่ยง สาวเท้าลงมาตามบันไดเมื่อรู้แน่ว่าลิฟท์โดยสารคงเต็มไปด้วยผู้คนที่ลงไปทานอาหารกลางวันเช่นเดียวกันกับผม
ผมตรงไปยังร้านขนมปังเจ้าประจำ เลือกขนมปังสองชิ้นและนมอีกหนึ่งกล่องสำหรับเป็นอาหารกลางวันของวันนี้ ก่อนจะเดินไปนั่งหลบมุมกินมันเงียบๆ
ผมลงมือทานอาหารกลางวันอย่างรีบร้อน สายตาสอดส่องไปยังทางเดิน เขาเดินลงมาข้างล่างพร้อมๆกับเพื่อนอย่างทุกวัน ดูเหมือนวันนี้จะมีเรื่องให้เขาไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ เพราะเขาไม่ยิ้มเล่นหัวกับเพื่อนอย่างทุกที ผมมองจนเขาเดินไปจนลับสายตา จึงรีบกินขนมปังของตัวเองต่อจนหมด
หยิบโทรศัพท์โทรหาร้านดอกไม้เพื่อสั่งดอกไม้ ...จะให้เป็นช่อคงไม่เหมาะแน่นอน ผมเลือกที่จะสั่งมาเป็นต้นไม้เล็กๆ หวังว่ายามที่เห็นมันคงจะทำให้เขารู้สึกสดชื่น ผ่อนคลาย และหายเครียดได้บ้าง
..................................
ผมเดินออกจากที่ทำงานในตอนเย็น รู้ว่าเขาคงยังไม่กลับเพราะไม่เคยเห็นเลิกงานตามเวลาอย่างผมสักที
สายฝนที่กำลังโปรยปรายลงมาหยุดขาที่กำลังจะก้าวเดินออกนอกตัวตึกของผมไว้
หิวชะมัด
ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ ตัดใจที่จะเดินออกไปเพราะไม่ได้หยิบร่มมาจากห้อง เดินย้อนกลับเข้าไปยังร้านกาแฟที่ตั้งอยู่ในอาคารแทน
คนในร้านเยอะจนผมกลัวว่าจะไม่มีที่นั่ง แต่เป็นโชคดีเสียจริงที่ยังเหลือโต๊ะว่างอีกหนึ่งโต๊ะ
ผมนั่งลงและตัดใจเรื่องค่าอาหาร ยอมสั่งอาหารราคาแพงอย่างที่นานๆจะได้กินมาหนึ่งจาน
แล้วผมก็เห็นเขา
สายตาที่สอดส่ายหาโต๊ะนั่งทำเอาผมอยากลุกออกไปแล้วทิ้งโต๊ะนี้ให้เขาเสียจริง แต่ถึงผมจะคิดอย่างนั้น มันก็ช้ากว่าบริกรที่เดินเข้ามาหาผม
คำถามว่าจะสะดวกไหมหากเขาจะมาร่วมโต๊ะด้วยนั้นทำเอาหัวใจผมเต้นแรง
ช่างดีจริง ดีกว่าการเสียสละโต๊ะนี้ให้เขาอย่างที่คิดไว้เมื่อครู่เสียอีก
ผมพยักหน้าตอบรับ
ผมก้มหน้าทานอาหารโดยพยายามทำเป็นไม่สนใจว่าหัวใจกำลังเต้นแรงเหมือนจะเด้งออกมาจากอก
ส่วนเขาไม่ต้องพยายามก็ไม่สนใจผมอยู่แล้วใช่ไหม เพราะสายตาเขายังเอาแต่จับจ้องไปยังเอกสารที่ถือติดมือมาด้วย
ผมไม่ได้รู้สึกน้อยใจ แต่เป็นห่วงมากกว่า ... ทั้งๆที่ควรได้ทานอาหารอร่อยๆ แต่ยังต้องมานั่งคิดเรื่องงานอยู่อีก
ผมนั่งทานช้าๆเพราะต้องรอจนกว่าฝนจะหยุดถึงจะกลับได้ แต่เขาทานด้วยความเร็วที่สม่ำเสมอ คิดว่าคงเพราะยังมีงานเหลือต้องทำอยู่อีกใช่ไหม
ไม่นานเขาก็ทานอาหารจนหมด
เขาดื่มกาแฟอีกหนึ่งแก้ว ก่อนจะลุกเดินออกไป ไม่มองหน้าผมสักนิด อาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมที่นั่งทานข้าวเย็นด้วยกันเย็นนี้ เป็นคนที่ขึ้นลิฟท์โดยสารพร้อมๆกับเขาในทุกๆเช้า
แต่เอาเถอะ งานเขาเยอะ ผมเข้าใจ
ผมทานจนหมด และลุกขึ้นเพื่อจะไปจ่ายเงิน แต่...บิลจ่ายเงินของผมมันหายไป
สอบถามจนได้ความว่า เขาจ่ายให้ผมเสียแล้ว
................................
ผมดำเนินชีวิตเหมือนเมื่อวาน แต่วันนี้ ยามที่ผมส่งเสียทักทายเขาในตอนเช้า ผมยื่นเงินจำนวนหนึ่งซึ่งเป็นค่าอาหารของผมเมื่อวานให้กับเขาด้วย
เขาเลิกคิ้วขึ้นมาราวกับไม่เข้าใจว่าผมกำลังทำอะไร แต่ผมไม่สนใจจะอธิบาย
ผมมุ่ยหน้า ถึงเขาจะเมินผมขนาดไหน แต่ผมไม่ชอบใจเลยที่ต้องให้เขามาจ่ายอะไรให้
ผมยัดเงินใส่มือเขาก่อนจะเดินกลับไปนั่งยังเก้าอี้สำหรับนั่งพักด้านนอกตัวตึก รอให้เขาขึ้นไปเสียก่อนเถอะ ผมถึงจะขึ้นไปบ้าง
วันนี้ผมอารมณ์ไม่ดีจริงๆ
ผมนั่งรอเวลาผ่านไปจนสิบนาทีจึงเดินไปยังทางเดิมเพื่อขึ้นลิฟท์ไปทำงาน แต่เขายังยืนอยู่ตรงนั้น ข้างลิฟท์ที่เดิม ผมมองดูลิฟท์เปิดคนอื่นๆก้าวเดินเข้าไป แต่เขาไม่ เขายืนและนิ่งส่ายหัวให้คนในลิฟท์พร้อมด้วยรอยยิ้ม เหมือนกำลังรอใคร
คนๆนั้นใช่ผมหรือเปล่า
ผมเดินไปหยุดข้างหลังเขา แต่ไม่ทักทายอีก
เขามองมา และเมื่อลิฟท์เปิดเขาก็รอจนผมเดินเข้าไป ก่อนที่จะเดินตามเข้ามาบ้าง
ในลิฟท์ที่มีเพียงเราสองคนมีแต่ความเงียบ จนกระทั่งมันมาหยุดยังชั้นที่ทำงานของผม ... ก่อนผมจะก้าวออกจากลิฟท์ เขารั้งผมเอาไว้ และวางอะไรบางอย่างลงบนฝามือผม
ก่อนจะดันผมเบาๆให้ออกจากลิฟท์ ผมเงยหน้าขึ้นมองด้วยความแปลกใจ และก็ได้เห็นรอยยิ้มบางๆที่ทำเอาความขุ่นมัวในใจผมหายใจจนหมด
ผมเดินมานั่งที่โต๊ะทำงานด้วยใจเลื่อนลอย ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าในมือมีอะไรบางอย่างที่เขาให้มา
ในมือผมมีลูกอมรสคาราเมล...พร้อมกระดาษเล็กๆหนึ่งแผ่น ตัวหนังสือที่เขียนไว้ ทำเอาผมแทบหยุดหายใจ
“ลูกอมทำให้อารมณ์ดี ต้นไม้เมื่อวาน ผมชอบมาก”
.................................
มีต่อด้านล่างค่ะ
^
^
^
คุณ love2y ค่ะ จิ๊บกลัวเป็นเรื่องยาวแล้วมันจะหมดสนุกน่ะสิค่ะ :z3:
แทรกก็ไม่เป็นไรค่า
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
The other side...
ผมอมยิ้มในลิฟท์ยามนึกถึงใบหน้าของเขาเมื่อครู่ นึกถึงสัมผัสยามที่ผมวางบางอย่างลงบนมือเล็กๆนั้น ยิ่งทำให้ผมไม่สามารถหยุดยิ้มได้
รอยยิ้มของผมมันคงมีมากเกินจนเพื่อนๆที่มาทำงานก่อนหน้าผมต้องเอ่ยแซวเพราะผมยังยิ้มไม่หุบสักที
ยิ่งมองไปที่ต้นไม้ต้นเล็กๆที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของผมแล้วผมก็ยิ่งยิ้ม แค่นึกถึงคนที่ส่งมาให้กับพฤติกรรมแปลกๆที่ผมเห็นว่าน่ารักของเจ้าตัว
......................
ทุกเช้าผมจะเห็นผู้ชายตัวเล็กๆเดินออกจากร้านกาแฟด้วยความรวดเร็วยามเมื่อรถของผมขับผ่านหน้าร้านนั้น ผมมองเห็นและชะลอรถลงเสมอเพื่อมองดูเขาทางกระจกหลัง เอารถเข้าไปจอด แวะเอาของที่ใครบางคนฝากไว้ให้ผมที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์
อาจจะฟังดูขี้โกง แต่ผมก็รู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าใครเป็นเจ้าของขนมที่ฝากไว้ให้ผมทุกเช้า ... ก็ถึงมันจะเช้าขนาดที่ว่ายังไม่มีใครมาทำงาน แต่กล้องวงจรปิดน่ะ มันทำงานตลอด 24 ชั่วโมงนี่นา
ผมยืนรอเขาอยู่ที่หน้าลิฟท์ไม่สนใจว่าลิฟท์จะมาก่อนหน้านั้นหรือไม่ ผมจะยืนรอจนกว่าเขาจะวิ่งเข้ามา ยืนอยู่ข้างหลังผม กล่าวทักทายผมตอนเช้าทั้งที่ยังเหนื่อยหอบ ดูเหมือนเขาจะไม่กล้ามองหน้าผมเอาเสียเลย
แต่ผมน่ะมองเขาตลอด มองจนเต็มตา
ยามที่เรานิ่งรอลิฟท์เขาจะมองถุงขนมในมือผมแล้วอมยิ้มเหมือนเด็กๆดีใจ และนั่นทำให้ผมอดยิ้มตามไม่ได้
เราเข้าไปในลิฟท์ ที่มีเพียงความเงียบ ผมยืนนิ่งมองเขาที่ยืนอยู่ข้างหลังผมผ่านเงาสะท้อนในลิฟท์ จนกระทั่งลิฟท์มาหยุดตรงชั้นที่เป็นที่ทำงานของเขา ผมจะกดปุ่มหยุดลิฟท์ไว้ รอจนเขาเดินผ่านออกไปเสียก่อน
ช่วงเวลาที่กลิ่นหอมอ่อนๆโชยมาแตะจมูก กลิ่นที่ผมพยายามเฟ้นหา แต่ก็ยังไม่สามารถตอบได้ว่ามันเป็นกลิ่นของอะไร ผมรู้แค่ว่า ผมได้กลิ่นหอมๆนี้มาจากตัวเขาทุกครั้งที่เขาเดินผ่านผมออกจากลิฟท์ไป
....................
เมื่อวานผมได้ต้นไม้ต้นเล็กๆหนึ่งต้น โดยที่ไม่ต้องระบุคนส่ง ผมก็รู้ว่ามาจากเขา
การ์ดเล็กๆที่พิมพ์ด้วยคอมพิวเตอร์ของทางร้านบอกให้ผมพยายาม และให้มองต้นไม้ไว้ ผมจะได้ผ่อนคลายไม่เครียด
คนส่งเขาคงรู้ว่าผมกำลังหนักใจกับงานอยู่
ผมยิ้มได้และดูเหมือนเรื่องงานที่ยุ่งยากมาตลอดทั้งเช้าจะยุ่งยากน้อยลง ยามที่ผมทำมันด้วยอารมณ์ที่ดีขึ้น
และผมตัดสินใจว่ายังไง ผมจะต้องทำความรู้จักกับเขาให้ได้ในเย็นวันนี้
.......................
ผมมองเห็นเขาเดินไปหน้าบริษัทและกลับเข้ามา เพราะฝนกำลังตก
เขาเดินไปหยุดลังเลที่หน้าร้านอาหารร้านหนึ่งในตึก ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไป ผมเดินตามไปและรั้งๆรอๆเพราะไม่กล้าเดินเข้าไปเสียทีเดียว
บริกรที่เห็นผมรีบเข้ามาขอโทษขอโพยที่ไม่มีโต๊ะว่าง ผมคิดได้ทันทีว่าโอกาสของผมมาถึงแล้ว ผมจึงบอกให้บริกรไปถามเขาว่า เขาพอจะให้ผมนั่งร่วมโต๊ะได้หรือไม่
.....................
ผมมองเขาที่ก้มหน้าก้มตากินเป็นระยะ ไม่กล้ามองมากเพราะกลัวเขาจะรู้ตัวว่าถูกผมมอง แกล้งทำเป็นอ่านเอกสารในมือทั้งๆ ที่เนื้อหามันไม่ได้เข้าไปอยู่ในสมองผมเลยสักนิด
แต่จนแล้วจนรอด ผมก็ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรกับเขา
ผมลุกขึ้นมาหยิบบิลเอาไปจ่ายเงิน ทั้งของเขาและของผม
และดูเหมือนผมจะทำให้เขาโกรธด้วยเรื่องนี้เข้าเสียแล้ว...
...............................
ยามที่เขายัดเงินคืนให้ผมและเดินจากไปด้วยความโกรธนั้นผมกำลังตกตะลึงด้วยความไม่เข้าใจ
ทั้งที่ผมเลี้ยงข้าวเขาเพียงมื้อเดียว แต่เขากลับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟนักหนา ในทางกลับกัน เขาที่ซื้อขนมปังให้ผมทุกเช้า แถมยังต้นไม้เมื่อวานนี้อีก...
ผมยิ้มกับพฤติกรรมแปลกๆของเขา นั่นสิ ผมน่าจะเลิกสงสัยกับการกระทำของเขาได้แล้วเพราะเขาก็ทำตัวแปลกๆมาตั้งแต่แรก
ผมเดินไปซื้อขนมยังร้านขายของ และเขียนข้อความใส่กระดาษเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อ ยืนรอหน้าลิฟท์เหมือนทุกวัน
แม้จะมีคนมากมายเดินผ่านผมขึ้นลิฟท์ไป และชักชวนให้ผมขึ้นไปด้วย ผมก็ยิ้มให้พวกเขาเหล่านั้น ก่อนจะปฏิเสธไป
ผมกำลังรอ
แล้วในที่สุด เมื่อผ่านไปได้สักพัก เขาก็มา
ความเงียบเข้าโรยตัวภายในลิฟท์เหมือนทุกวัน
แต่วันนี้หัวใจผมเต้นแรง ยิ่งคิดถึงสิ่งที่ผมกำลังจะทำ หัวใจมันก็ยิ่งเต้นแรงขึ้นอีก
แล้วก็อย่างที่พวกคุณรู้ ผมส่งลูกอมพร้อมกระดาษแผ่นนั้นให้เขาไป
..................................
เอาล่ะกลับมาที่ปัจจุบัน ดูเหมือนว่าเที่ยงนี้ผมคงไม่มีเวลาลงไปทานอาหารกลางวันทั้งๆที่ผม อยากจะไปชวนเขาทานอาหารกลางวันจะแย่ แต่ผมยอมก็ได้ในเที่ยงนี้ ผมจะรีบทำงานให้เสร็จก่อนเวลาเลิกงานของเขาให้ได้
เพราะที่ผมเล็งเอาไว้จริงๆน่ะเป็นเย็นนี้ต่างหาก
ไม่ว่าจะยังไง
ผมจะต้องพูดกับเขา ทำความรู้จักกับเขาให้มากกว่านี้ให้ได้
เพราะงั้น ตอนพักเที่ยงนี้ ผมถึงได้แวบออกจากโต๊ะไปทั้งๆที่งานกองอยู่จนเต็ม
ก็แค่แวะไป แปะกระดาษไว้ที่โต๊ะทำงานเขา
ข้อความที่ผมบรรจงเขียน และหวังว่าเขาจะยอมรับคำชวนของผม
“เย็นนี้ กลับด้วยกันนะครับ”
..........................................
THE END