หัวข้อ: รักวุ่นวายของนายตัวขาวสุดซ่า ตอนอวสาน (THE END) Up 11/5/62

[nepjun366]

  เริศมากค่ะพี่โจ้ "วันอวดผัว" มีสะมีหล่อต้องอวดค่ะพี่โจ้ รอติดตามอยู่ค่ะ

[mild-dy]

 

[Yarkrak]

สุขสันต์วันคริสต์มาสค่ะคู่รักหวานตลอดปี

 

[nepjun366]

สุขสันต์วันคริสต์มาสคร้า พี่โจ้ พี่เป๊ป   

[Yarkrak]

สวัสดีปีใหม่ ๒๕๖๑

ขอให้น้องโจ้และน้องเป๊บ มีความสุข สดชื่น สุขภาพแข็งแรง
รักกับตลอดไป

 

[jonathan2624]

สวัสดีค้าบบบบทุกคนนนนนน หายไปราวๆ สามพันปีแสง ข้ออ้างเดิมที่รู้กันคือ งานเยอะ แฮร่ๆๆ วันนี้เอาตอนใหม่มาลงละคับ อีกสักสองสามตอนจะจบละ กะว่าจะจบภายในครึ่งปีแรกงี้แล้วน้า  เขียนมาตั้งเจ็ดปีแล้ว มีหลายคนคุยในไลน์ว่า ตามตั้งแต่ยังเรียนจนมีลูกบ้าง ทำงานบ้าง แต่งงานแล้วบ้าง ฟังดูแล้วรู้สึกผิด นานมากอ่า 

สำหรับตอนนี้ก็จะเป็นการปูพื้นเรื่องราวไปสู่ตอนจบอะคับ จะยังไงอย่างไร อ่านกันเลยคับ

อันนี้เป็นไลน์ไว้คุยกะเพื่อนๆ แอดมาคุยได้นะคับ ตอบช้าไม่ว่ากันน้า

Line id : taechanut_jo

คิดถึงทุกคนค้าบบบบ 

ตอนที่ 58 การเปลี่ยนแปลงของเราสองคน

“ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน คิดถึงกันบ้างมั้ยครับ”
   ผมได้ยินเสียงชัดเจนทุกถ้อยคำ ในช่วงเสี้ยววินาที ผมตกใจมาก เสียงที่ผมได้ยินคือ เสียงของเป๊บ แต่อีกใจนึกว่าหูฝาดไงครับ อยู่ดีๆ
เป๊บสึกวันไหนโดยไม่บอก แต่พอหันไปดูเป็นเป๊บจริงๆด้วย
“เป๊บ......” ผมทิ้งทุกอย่างในมือ วิ่งโผเข้าไปกอดเป๊บแบบแน่นมากๆ
“ฮือออออ....เป๊บจริงๆ ด้วย...ฮึกกก ฮือออ” ผมร้องไห้แบบจริงจังมาก
“โอ๋ๆ ไม่เอาอย่าร้องนะครับ เป๊บกลับมาแล้ว...อย่าร้องๆ” พอผมเริ่มตั้งสติได้
“เป๊บแล้วสึกวันไหน ทำไมไม่บอกอะ แล้วเป็นยังไงบ้าง”
“ใจเย็นๆ ครับที่รัก จะให้เป๊บตอบคำถามไหนก่อนดีนี่”
“ก็ตอบมาทั้งหมดเลยอะ โจ้นึกว่าเป๊บจะไม่กลับมาแล้ว...” ผมยังน้ำตารื่นๆ
“สัญญาแล้วไงว่าจะกลับมา ไม่เอานะครับไม่ร้องนะ” เป๊บเอามือมาปาดน้ำตา
“ตกลงเป๊บจะตอบคำถามได้ยังอะ”
“ก็กลับจากพม่ามาได้สิบวัน สึกเมื่อสามวันที่แล้วครับ แล้วก็เป๊บสบายดี หล่อเหมือนเดิม” เป๊บตอบยิ้มกว้าง
   ผมไม่เถียงเลยจริงๆ เป๊บดูผ่องใสและมีออร่ามาก เชื่อเลยว่าคนมีบุญจากการบวชนอกจากจะมีออร่าแล้ว มันดูผ่องใสไปทั้งตัวจริง อารมณ์ ณ ตอนนั้น ผมบอกไม่ถูกจริงๆ แต่รู้ว่ารักเป๊บมาก แล้วกลัวว่าเป๊บจะหนีไปไหนนานๆ อีก
“อวยตัวเองก็เป็นเนอะ” ผมแซว
“ว่าแต่ที่รักดูผอมไปนะครับ” เป๊บทักขึ้นมา ผมเองก็ไม่รู้หรอกครับว่าผอมหรืออะไรยังไง รู้แค่ว่าไม่ได้ดูแลตัวเองเท่าไหร่ มันไม่มีอารมณ์ไงครับ
“หรือเป๊บ ไม่ได้ดูแลตัวเองเลย ตายแล้วโจ้โทรมมากมั้ยนี่”
“ไม่โทรมครับ น่ารักเหมือนเดิม แต่กินน้อยนี่ไม่ใช่ที่รักน่า” นั่นมีแซว
“เกินไปอะ ใครจะไปกินลง”
“ทำไมกินไม่ลง คิดถึงเป๊บหรือครับ”
“อื้อ ก็ยอมรับว่าใช่ ทรมานจะตายเป๊บ คิดถึงแต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากรอ”
“ขอบคุณมากนะที่รักที่รอเป๊บ ขอบคุณมากสำหรับการตัดสินใจที่เด็ดเดี่ยว ไม่งั้นเป๊บคงไม่ได้ปฏิบัติธรรมอย่างจริงจัง” เป๊บเอามือมาลูบศรีษะผมแบบเอ็นดู

“นี่ๆ สองคนนั้นอะ ไม่ต้องสวีทมากเว้ยเฮ้ย มากินข้าว หิวแล้วววว” เสียงพี่ปันตะโกนแซวมา โอ้ยยยย ขัดจังหวะจริงๆ
   เราสองคนก็เดินเข้าไปที่ห้องทานข้าว ปรากฏว่า ทั้งบ้านเป๊บมาหมดเลย มิน่า ทำไมแม่ถึงทำกับข้าวเยอะมากๆ แบบนี้นี่เอง หลังจากที่ผมไหว้ทุกคนแล้วนั่งประจำที่
“แม่อะ รู้ว่าจะเป็นแบบนี้ใช่ป่าว ไม่บอกโจ้อะ” ผมตัดพ้อแม่
“อ้าว...ก็ลูกเป๊บโทรมาบอกให้ปิดเป็นความลับ แม่ก็ทำตามไงจ๊ะ ไปเคลียร์กันเองลูก”
   ทุกคนหัวเราะกันครืน ผมมีความสุขมาก ราวกับว่าชีวิตกลับมาปกติอีกครั้ง
“นี่เจ้าเป๊บ รู้หรือเปล่า ลูกโจ้เขาไปบ้านใหญ่น้อยมาก พอไปทีนึงแด๊ดชวนนอน ก็ไม่ยอมนอน ไม่รู้เพราะอะไร” แด๊ดเปรยขึ้นมา
“เออพี่ก็สงสัย เพราะอะไรไม่นอน” พี่ปริมถามผม
   จะให้ผมตอบยังไงละ อยากจะบอกว่าที่ไม่นอนเพราะคิดถึงเป๊บ นอนยังไงก็นอนไม่หลับหรอก แต่มันเขินที่จะพูด แต่ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว
“ก็....ถ้าให้โจ้นอน ก็ไม่หลับหรอกครับ เจ้าของห้องเขาไม่อยู่ คิดถึงมากยังไงก็นอนไม่หลับ”
   เสียงหัวเราะกับเสียงโห่ของพี่กระหึ่มมาก บ้าแล้ว อายเว้ย เป๊บก็นั่งยิ้มไม่ได้ช่วยอะไรเล้ยยยย
   หลังจากแซวพอเป็นพิธี ทุกคนก็ทานข้าวกันไปคุยไป แด๊ดกับมัมและพี่ๆ ชมกับข้าวฝีมือแม่มากๆ อร่อยแบบนั้นแบบนี้ ส่วนเป๊บก็เหมือนยังเกร็งๆ เพราะชินกับการกินแบบสำรวมและต้องมีคนประเคน พวกเราก็แกล้งประเคนให้เป๊บ สนุกสนานไปอีกแบบ
“แล้วนี่กินแบบนี้ได้แล้วหรือครับ” เป๊บถามเพราะผมตักกับข้าวมาใส่จานรวมๆ กัน ซึ่งเมื่อก่อนไม่เคยทำแบบนี้เลย
“มันก็ไปรวมในท้องหมดอะเป๊บ”
“เออพ่อก็งง ช่วงหลังมากินง่ายอยู่ง่ายมาก ไม่เรื่องมาก จนพ่อกับแม่สงสัยว่าทำไมนิสัยเปลี่ยน” พ่อผมถามขึ้นมา
   เป๊บก็เล่าถึงพระอาจารย์สอน คงทำให้ผมคิดได้ เลยปรับปรุงนิสัย และระบบการคิดหลายๆอย่าง
“เอ้ยแบบนี้แสดงว่าบวชให้พ่อกับแม่ได้แล้วซิเนี่ย” พ่อผมถามขึ้นมา
“โจ้เล็งไว้แล้วพ่อ นับจากนี้อีกห้าเดือน โจ้จะบวชครับ”
   จริงๆ พ่อกับแม่แกแซวเล่น แต่ผมดันตอบจริงจัง ทำให้ทุกคนเงียบกันหมด เว้นแต่เป๊บที่ยิ้มอย่างยินดี
“เป็นข่าวดีนะเนี่ย ครอบครัวเราสองคนจะมีงานบุญอีกแล้วนะพี่” แด๊ดหันไปแซวพ่อผมเพื่อทำลายความเงียบ
   หลังจากทานอาหารเสร็จ พ่อกับแด๊ดก็ไปหลังบ้านดูกล้วยไม้ แม่กับมัมก็นั่งคุยกันสัพเพเหระทั่วไป พี่ปริมกับพี่ปัน ก็ไปนั่งเล่นเกมส์กับจิม พี่ลินกับพี่เน็ต ก็เข้าครัวล้างจาน ผมกับเป๊บก็ขึ้นไปบนห้องพักผ่อน เพราะตอนเช้าเป๊บตื่นเช้ามากๆ เพราะไปช่วยพระอาจารย์ที่วัด
   ขึ้นถึงบนห้อง เป๊บล้มตัวนอนลงบนเตียง ผมเองก็เปิดคอมเช็คอีเมล์กับเล่นเน็ต
“ไม่นอนหรือครับ”
“เพิ่งตื่นเองเป๊บ ถ้าง่วงนอนก่อนเลย โจ้เช็คอีเมล์แปบนึง”
   ไม่นานนักผมได้ยินเสียงหายใจเบาๆ เป๊บคงหลับแล้ว ก็เช็คอีเมล์ไปเรื่อยตามประสาจนเริ่มง่วงจากการกินอิ่ม ปิดคอมฯ ล้มตัวลงไปนอนบนเตียง กอดเป๊บเบาๆ
   ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่ ลืมตาอีกครั้ง ก็เห็นเป๊บนอนลืมตาหันมามองผมแบบยิ้มๆ
“อุ้ย...เป๊บ ตื่นนานแล้วหรือ” ผมถามไปด้วยความตกใจ
“ไม่นานครับ ตื่นก่อนที่รักตื่นสิบนาที”
“แล้วไม่ปลุกละ”
“ก็เห็นนอนหลับสบายไม่กล้าปลุกครับ กลัวบาป”
“ฮ่าๆ เกินไปอะ ปลุกนี่บาปด้วยหรือ”
“บาปครับ ถ้าการที่พักผ่อนแล้วกำลังมีความสุข ไปขัดก็บาปนะ”
“สาธุๆ” ผมแกล้งเย้าเป๊บเล่น
“ฮ่าๆ ทำมาประชดนะที่รัก” เป๊บหยิกแก้มผมเบาๆ
“เป๊บ ตอนไปธุดงค์ที่พม่า เป็นยังไงบ้าง” ผมเอ่ยถามขึ้นมา
   เป๊บก็เล่าเรื่องราวแบบสรุปให้ผมได้รับฟัง ตั้งแต่วันเดินทาง ถึงที่ประเทศพม่า การได้ไปจำวัตร วัดในประเทศพม่า การเดินธุดงด์เข้าไปในป่า พบพระที่มีอภิญญา ตลอดจนความสุขทางธรรมะที่เป๊บได้รับ
“เป๊บคิดจะบวชไม่สึกเพราะอยากศึกษาวิชานั่นจริงอะ” ผมถามขึ้น
“ตอนนั้นคิดจริงครับ แต่หลวงปู่ท่านเตือนสติว่ากาลเวลาที่สมควรยังไม่มาถึง พอหลวงปู่พูดจบ ภาพใบหน้าโจ้ แด๊ด มัม พี่ปริมพี่ปัน ลอยเข้ามาในสมองทันที เป๊บเลยรู้ว่าตัวเองมีหน้าที่ จะเห็นแก่ตัวไปทำแบบนั้นไม่ได้”
   ผมนิ่งเงียบไปเพราะไม่รู้จะถามอะไรอีก
“ถ้าเป๊บไม่สึก โจ้จะทำยังไงครับ”
“มีทางเลือกด้วยหรือเป๊บ จะให้โจ้ไปร้องห่มร้องไห้ในป่าประเทศพม่าคงไม่ใช่ นอกจากจะอนุโมทนากับเป๊บด้วย แล้วคงอยู่คนเดียวจนตาย ไม่ก็ไปบวชบ้าง”
“ขนาดนั้น??” เป๊บถาม
“ก็ไม่มีทางเลือกไง ผัวหนีไปบวช ต้องทำใจ”
“ฮ่าๆๆ ขำโจ้นะ แต่ตอนนี้มีทางเลือกแล้วไง แล้วจะทำยังไงกับทางเลือกนี้ละครับ”
“ก็....ไม่รู้ซิเป๊บ ผ่านอะไรมาด้วยกันก็เยอะ ก็อยู่กับเป๊บจนกว่าเป๊บจะไล่นี่แหละ”
“ใครจะไล่เมียที่น่ารักได้ลงคอ เป๊บไม่ใจดำขนาดนั้นหรอก”
“หึ..ให้จริงเหอะ” ผมทำหน้างอนๆ
   ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังรัว แล้วประตูก็เปิดทันที
“เฮีย แม่มาตามไปกินข้าว” ถึงเวลามื้อเย็นแล้วหรือนี่....แต่
“นี่...ไอ้น้องเพี้ยน เคาะประตูเนี่ยต้องให้เจ้าของห้องบอกอนุญาตให้เข้ามา ไม่ใช่จะเปิดทันที” ผมแหกปากใส่จิม
“ก็นั่นแหละ เปิดทันที เผื่อเห็นอะไรเด็ดๆ ฮ่าๆๆ” น้องเพี้ยนหัวเราะ แล้วเดินจากไป โอ้ยยยยยยย อยากบีบคอออออ
   เราสองคนเดินลงมาห้องทานอาหารด้านล่าง วันนี้ผมรู้สึกดีมากๆ แม้ว่าห้องอาหารที่บ้านผมไม่ได้ใหญ่โตเหมือนบ้านเป๊บ แต่ด้วยจำนวนคนของสองครอบครัวของเราทำให้ห้องอาหารแน่นไปถนัดตา ดูดีมีความอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
   ทานข้าวกันไป คุยกันสนุกสนานเฮฮากันไป หลังทานอาหารเสร็จ พ่อผมกับแด๊ด ก็นั่งคุยกันตรงเรือนกล้วยไม้ แม่กับมัมและพี่สะใภ้ทั้งสองก็จัดการในครัว  พี่ปริมกับพี่ปันก็ไปเล่นแข่งเกมส์กับเจ้าจิมที่ห้องรับแขก ผมกับเป๊บก็มานั่งที่ห้องนั่งเล่น
“ที่รัก จะบวชจริงอะ” เป๊บถาม
“จริงซิ ตั้งใจไว้แล้ว กะว่าพอสะสางเรื่องวิทยานิพนธ์ ทำเรื่องจบ โจ้จะบวช น่าจะได้สึกก่อนรับปริญญา”
“ดีนะครับ แล้วคิดว่าจะบวชช่วงเดือนไหนวันไหน”
“ถ้านับจากตอนนี้ น่าจะราวๆ มีนาคม นะเป๊บ หรือเป๊บว่าไงอะ”
“ก็ดีนะครับ ช่วงนั้นเรื่องเรียนคงจัดการเสร็จพอดี เป๊บจะได้ไปเป็นคนอุปฐากโจ้ด้วยไง”
“สามวันแรกพอนะ ห้ามมากกว่านั้น”
“ทำไมละครับ”
“โจ้อยากรู้ว่า ถ้าหากบวชแล้วไม่เจอคนรักนานๆ จะรู้สึกยังไง อยากเข้าใจอารมณ์ของเป๊บด้วย”
   เป๊บไม่ตอบหรือเอ่ยอะไรออกมา นอกจากรอยยิ้ม
“เจ้าเป๊บ ลูกจะกลับด้วยมั้ยหรือจะนอนนี่” เสียงแด๊ดถามขึ้นมา ผมหันไปมองเห็นว่า ทุกคนเตรียมตัวจะกลับ
“นอนนี่ก็ได้ครับแด๊ด”
“เออดีนะ ไม่ได้นอนกอดเมียนานนี่เว้ยเฮ้ย” พี่ปริมแซว
“นั่นดิ กอดอย่างเดียวพอนะเว้ยเฮ้ย ทำอย่างอื่นปาราชิก” พี่ปันแซว เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้ดีจริง โอ้ยยยยย อายยยยย ที่สำคัญ เป๊บก็ไม่ตอบอะไรเล้ย นอกจากนั่งยิ้มมมม
“สึกแล้วอะพี่ปัน ไม่มีปาราชิก ผมแหกปากใส่กลับ”
“อ้าวหรือ ยังไงก็เบาๆ น้องพี่เพิ่งออกสู่โลกกว้าง ยังไร้เดียงสา” พี่ปันแซวอีก ผมคิดในใจ โหยยย น้องชายพี่อะ ช่ำชองอะจิ เชอะ
“ฮ่าๆๆๆ” ทุกคนฮาครืน เบื่อพี่ปันนนน
   หลังจากทุกคนกลับไปแล้ว เราสองคนก็กลับขึ้นมาบนห้อง
“เป๊บอาบน้ำก่อนป่าว”
“ได้ครับ”
   ระหว่างที่เป๊บอาบน้ำ ผมก็นั่งเล่นคอมไปเรื่อยๆ จนเป๊บอาบน้ำเสร็จ ผมก็ผลัดผ้าอาบน้ำต่อจากเป๊บ ใช้เวลาไม่นานนัก จัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อย ก็ออกมาจากห้องน้ำ เห็นเป๊บนั่งอยู่บนเตียง
“ยังไม่นอนหรือเป๊บ” ผมถามพลางเอาผ้าเช็ดตัวเช็ดศรีษะ
“เอ่อ..ยังไม่ง่วงครับ” เป๊บตอบแปลก ผมชายตามอง
“แล้วทำไมดูเกร็งๆ ทำหน้าแบบนั้น” ผมงงมาก เป็นอะไรของเขา
“อะ...ก็เปล่าครับ งั้นเป๊บนอนนะ” เป๊บก็ลงซุกตัวในผ้าห่ม ผมสงสัย อะไรของเป๊บหว่า
   แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ผมก็เดินมาล้มตัวลงนอนข้างๆ พร้อมกอด เป๊บดูเกร็งๆ ผมงง
“เป๊บ เป็นอะไร ทำไมดูเกร็งๆ”
   เป๊บไม่ตอบ ผมยิ่งสงสัยหนัก อะไรของเขาวะ
   ผมงงมาก แต่ด้วยสัญชาตญาน เลยทะลึ่งลองเอามือไปแตะน้องชายเป๊บ หือ แข็งซะ ผมเลยถึงบางอ้อ แอบขำในใจ ระคนด้วยความสงสัย ทำไมเป๊บไม่เริ่มก่อนละ เอ๊ะ หรือว่าจะเพราะบวชมานาน เลยทำตัวไม่ถูก คิดได้ดังนั้น อะ เริ่มก่อนก็ได้
“เป๊บ...หันหน้ามาหน่อย” ผมกระซิบข้างหูเป๊บ
   เป๊บก็หันมาแบบว่าง่าย ผมก็เลยอาศัยจังหวะนี้ประกบปากจูบซะเลย เป๊บดูตกใจเหมือนกัน
“อืออ....อื้อออออ” ตอนแรกดูเหมือนผมจะคุมเกมส์ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว เป๊บคุมเกมส์ โอ้ยยยย
   ช่วงเวลานั้นสมองโล่งมาก ผมยังคงตราตรึงกับรสจูบของเป๊บ ที่ไล่ลงไปตั้งแต่ปาก นม(ชมพู) หน้าท้อง สะดือ
“อือ...เป๊บ...เสียววววว.....อือออ” เสียงครางของผมไม่ได้ทำให้เป๊บเบามือแต่อย่างใด กลับแรงขึ้นกว่าเดิมมาก
“อ๊ะ...เป๊บ....อืออออ” ความเสียวของผมพุ่งสูงขึ้น เมื่อเป๊บนำปากครอบน้องชายผมไว้เสียแล้ว
“เป๊บ....พอแล้ว...โจ้ไม่ไหวแล้ว...ฮือออ” เป๊บหยุดการกระทำ ได้จังหวะที่ผมเอาคืนบ้าง ผลิกตัวขึ้นไปคร่อมเป๊บไว้ แล้วประกบปาก
“อ๊า...ที่รัก....ดีครับๆ” เสียงเป๊บครางชัดมากขึ้น เมื่อผมใช้ลิ้นเล่นหัวนม (ชมพู) ไล่ไปจนถึงท้องน้อย
“อ๊า...ซีดดด อ๊ะ....ที่รักเบาๆครับ เป๊บเสียวมาก” ผมแกล้งคืนด้วยการใช้ปากกับน้องชายเป๊บ
“ที่รักพอก่อนครับ เป๊บไม่ไหวแล้ว อ๊ะ” คำห้ามของเป๊บไม่ได้ผล ก็ยังแกล้งเป๊บต่อ มาทำเราดีนัก ฮ่าๆๆ
   เป๊บตัวเกร็ง น้ำขุ่นพุ่งออกมาแรงมาก เยอะมากๆ ผมตกใจตาโตเท่าไข่ห่าน (ตอนนั้นตกใจจริงๆ นี่เล่าไปก็เขิน)
“เป๊บ...แบบ ทำไมเยอะแบบนี้ เลอะเทอะหมดแล้วววว” ผมถามด้วยความตกใจ ผ้าปูที่นอน เสื้อผ้า เลอะเทอะมากมาย ขณะที่เป๊บยังนอนหอบ พร้อมยิ้มๆ
“โจ้ก็...เป๊บไม่ได้ทำมาตั้งหลายเดือนนะครับ ไม่ได้ใช้งานก็เลยสะสมไว้”
“โหววว เออจริง แต่ตกใจมาก ไม่นึกว่าจะเยอะขนาดนี้ แล้วก็ตกใจทำไมเสร็จเร็วมาก” ผมยังตาโต
“ก็ไม่ได้ใช้งานนี่ครับ เป๊บเองก็ตกใจเหมือนกัน เสียวมากด้วย”
“เอ่อ ว่าแต่ทำไมยังแข็ง” ผมถามเพราะเสร็จแล้วไม่ได้ลดความแข็งลงเล้ยยยย รู้สึกว่าจะซวย
“ของที่ไม่ได้ใช้งานนานๆ พอกลับมาใช้มักจะทรงพลังนะครับ อะ คราวนี้ถึงเวลารับกรรมแล้วนะ โจ้น้อย” เป๊บทำสายตาเจ้าเล่ห์ พร้อมยิ้มแบบหื่น ผมละทำหน้าเหวอ
“แว๊กกกกก...เดี่ยวๆๆ เป๊บ คนบวชเรียนมาไม่ควรหื่นนน โอ้ยยยยย”
   โดนจัดหนักสามรอบ ฮือออออออ กรรมสนอง ไม่น่าเลยเรา

   แสงอาทิตย์ส่องกระทบสายตา ทำให้ผมงัวเงีย ค่อยๆลืมตาขึ้นมา
“ใครเปิดผ้าม่านเนี่ย แสบตา ฮือออ” ผมบ่น พร้อมควานหาเป๊บ ไม่อยู่ ไปไหนละเนี่ย
   ผมลุกขึ้นมามองไปรอบๆ ห้อง อ้าว เป๊บไปไหน ลงไปข้างล่างมั้ง ว่าแล้วก็ขยับตัวจะไปห้องน้ำล้างหน้าล้างตา อาบน้ำ
“อ๊ะ...โอยยย” ผมครางด้วยความเจ็บ ช่วงล่างระบมไปหมด
“เจ็บๆๆ โอยย ผัวบ้านี่ ไปบวชแล้วยังจะหื่นหนัก เมื่อคืนก็ไม่ได้ยั้งเลย ระบมหมดแล้วเนี่ย” ผมบ่นออดแอดตามประสา แต่ก็พอที่จะพยุงตัวมาจัดการตัวเองในห้องน้ำ
   เสร็จเรียบร้อยก็เดินลงมาด้านล่าง เห็นแม่กำลังจัดโต๊ะอาหารเช้า
“แม่ฮะ เป๊บอยู่ไหน”
“เอ...น่าจะอยู่กับพ่อตรงโรงกล้วยไม้หลังบ้านนะลูก”
“หรือฮะ แล้วไปทำอะไรโรงกล้วยไม้”
“แม่ก็ไม่รู้นะ แต่เป๊บเขาตื่นตั้งแต่ตีห้าแล้วก็ออกไปใส่บาตร กลับมาก็รดน้ำต้นไม้ กวาดสนามหญ้า ประมาณนั้นลูก”
   ผมละทำหน้างงแบบไก่ตาแตก เป๊บเปลี่ยนไปมากกกกก หลังจากแม่บอก ผมก็เดินไปหลังบ้านตรงโรงกล้วยไม้ เห็นเป๊บกำลังถือกระป๋องสเปรย์ฉีดดอกกล้วยไม้อยู่
“เป๊บ”
“อ้าวที่รัก ตื่นแล้วหรือครับ” เป๊บหันมาถามแบบอารมณ์ดี
“ไม่ตื่นแล้วจะมายืนถามมั้ยละ” ผมบ่นหน้างอ
“หืม เป็นอะไรทำไมหน้างอ”
“ก็ตื่นมาไม่เจอเป๊บ” คืออารมณ์ยังแบบกลัวเป๊บหายไป
“อ๋อ เป๊บชินกับการตื่นตอนเช้า พอลืมตามาก็นอนไม่หลับแล้ว ว่าจะปลุกโจ้ ที่เห็นกำลังนอนหลับสบาย แล้วก็...” เป๊บทำหน้าเจ้าเล่ห์
“แล้วก็อะไร” ผมทำหน้าดุๆใส่
“ก็...เมื่อคืนหนักมากไง น่าจะเหนื่อย เป๊บเลยให้นอนพัก น่าจะระบม” ทำหน้ายิ้มระรื่น โอ้ยยย ผัวหื่นนน
“ยังจะทำหน้าแบบนั้น บวชเรียนมาลดความหื่นลงบ้างเนี่ยยยย”
“ฮ่าๆๆ คนละเรื่องกันแล้วครับ”

[jonathan2624]

หลังจากหยอกเย้ากันพอเป็นพิธี ก็มาทานอาหารเช้า จนกระทั่งช่วงใกล้เที่ยง ผมกับเป๊บก็เดินทางมาบ้านใหญ่ กะว่าจะมานอนค้างสักสองสามคืนหลังจากที่ไม่ได้ไปบ้านใหญ่มานานพอสมควร ระหว่างที่ผมซิ่งสีหมอกอาชา (ชื่อรถคันใหม่ของเป๊บหลังจากที่เกิดอุบัติเหตุ ตอนนั้นอารมณ์แบบมองบน ตั้งชื่อได้เชยมากกก ฮ่าๆๆ) ก็มีเสียงโทรศัพท์เข้า เป๊บกดปุ่มรับโทรศัพท์ตรงแผงควบคุม
“ครับ”
“เอ้ยอีเป๊บ เมิงสึกแล้วทำไมไม่บอกกรูเนี่ยยยย”
“อ้าวฉัตรหรือ”
“เออกรูเองเนี่ย”
“ฮาโหลอีหอยยยยยยย” ผมทักฉัตรแทรกขึ้นมา
“อ้าวเสียงอีโจ้วววว”
“ช่ายยย ขับรถอยู่ต่อกับบลูทูธรถ”
“โถวววววว อีคลั่งผัว แหมมมม ระริกเชียวนะเมิงอะ พอผัวไปหาเข้าหน่อยเสียงร่านมาเชียว”
“เดี๋ยวใจเย็นๆ ค่อยๆ ด่า ฮ่าๆๆ” ผมบอกฉัตร
“ฮ่าๆๆๆ กรูหมั่นไส้เมิงสองตัวอะ ไม่มีใครบอกกรู”
“เออโทษทีวะ มันกะทันหัน กูเองก็มาหาโจ้แบบไม่ได้บอกเหมือนกัน”
“ขนาดนั้นนนนน อีโจ้วไม่ร้องไห้แหกสามซอยหรือวะ”
“เว่อร์อีหอยกาก ระดับกรูไม่ร้อง” ผมจิกฉัตร
“หมายถึงไม่ร้องไห้” ฉัตรถาม
“เปล่า หมายถึงไม่ร้องไห้เบาๆ แหกปากไปสิบซอยได้”
“ฮ่าๆๆๆๆ” ผม ฉัตร เป๊บ หัวเราะพร้อมกัน
“แล้วนี่ไปบ้านไหนยังไง”
“ไปบ้านใหญ่วะฉัตร เมิงว่างมั้ยละ มาบ้านกูมะ” เป๊บชวนฉัตร
“เอ้ยว่างๆ เดี๋ยวกรูบอกแก๊งค์เรานะ ไปเจอบ้านเมิง ทำไรให้แดกด้วย”
“เออได้ ไอ้ทำไรให้แดกนี่ จะเอาแบบแดกหรือ small party” เป๊บถาม
“บ๊ะ มีออฟชั่นให้เลือกด้วยเว้ยเฮ้ยยย small party โลดเลยเมิงงง เดี่ยวกรูจิกอีเบิดอีทรายอีโอ๊ตก่อน”
“โอเคๆ เจอกันกี่โมงวะ” เป๊บถาม
“เมิงถึงบ้านกี่โมง”
“เท่าที่กะดู น่าจะสักบ่ายสองนะฉัตร เจอสักห้าโมงมะ” ผมบอกฉัตร
“เริดดดดด ห้าโมงเจอกันยะ ขับดีอีหอยกาก เจอกันๆ”
“อะเคร” ฉัตรวางสาย เป๊บก็กดโทร
“พี่ปริมครับ พอดีผมกับโจ้จะจัด small party ตรงริมสระน้ำ รบกวนพี่ปริมบอกป้าจันทร์ด้วยครับ...ใช่ครับ....รวมผมหกคนครับ....อาหารง่ายๆ ก็ได้ครับพี่....ขอบคุณครับ”
“เป็นไงบ้างอะเป๊บ”
“เดี๋ยวพี่ปริมจัดการให้ครับ”
“ไม่ได้ฉลองนานละอะ โจ้รู้สึกดี”
“หืม ยังไงเหรอที่รัก”
“ก็เป๊บไม่อยู่เหงาอะ ไม่อยากทำอะไรเลย แต่ตอนนี้มีความสุขมาก ได้อยู่กับเป๊บ ได้สนุกกับเพื่อนๆ รู้สึกดีอะ”
    เป๊บหันมามองแบบยิ้มๆ ผมเองก็ยิ้มรับเขินๆ
“รักเป๊บนะ” ผมบอกรักเป๊บพร้อมขยับมือซ้ายไปกุมมือขวาเป๊บ ขึ้นมาจุ๊บมือทีนึง เป๊บก็จุ๊บมือผมกลับ
“รักโจ้มากนะครับ”

   รถคันงามตีวงโค้งเข้าสู่บ้านใหญ่ ผมจอดรถตรงมุกประตูทางเข้า เราสองคนเดินกำลังจะเดินเข้าบ้าน ป้าจันทร์ก็เดินออกมาต้อนรับ
“สวัสดีครับป้าจันทร์” ผมยกมือไหว้
“สวัสดีค่ะคุณโจ้”
“ป้ามีอะไรหรือเปล่าครับ” เป๊บถาม
“พอดีป้าจะมาถามคุณหนูเล็กนะค่ะว่า อาหารที่จะจัดงานอยากได้อะไรเป็นพิเศษมั้ย”
“เอาตามปกติก็ได้ครับป้า ที่ไม่ลำบากมาก ทานกันไม่กี่คนครับ”
“หรือคะ...อืม” ป้าจันทร์ดูลังเล
   ผมดูจากสีหน้าป้าจันทร์ คงไม่แน่ใจว่า อาหารอะไรที่เหมาะกับงานปาร์ตี้แบบวัยรุ่นเหมือนพวกเรา ซึ่งปกติเวลาที่แด๊ดจัดงานเลี้ยงที่บ้าน มักจะใช้บริการห้องครัวจากโรงแรมเพื่อนแด๊ดเสมอ
“เป๊บ เอางี้ งั้นเดี๋ยวโจ้ไปช่วยป้าจันทร์ดูเมนูอาหาร เป๊บคอยประสานงานเพื่อนๆแทนละกันนะ”
“เอางั้นหรือครับ ได้ๆ งั้นป้าจันทร์ผมให้โจ้ไปดูแลแทนนะครับ”
“ดีเลยค่ะๆ” สีหน้าป้าจันทร์สบายใจมากขึ้น
   ผมเดินจามป้าจันทร์เข้ามาในครัว ซึ่งตอนนี้ได้เตรียมออเดิฟร์ ข้าวเกรียบทอด เม็ดมะม่วงหิมพานต์ แคร๊กเกอร์กุ้งน้ำสลัด
“คุณโจ้คะ พวกอาหารคาวป้าว่าจะทำกระเพาะปลา ข้าวผัด ขาหมูน้ำแดง แล้วก็ผัดเส้นหมี่ฮ่องกงดีมั้ยคะ”
“ได้ครับป้า อาหารคาวหลักๆ เอาสี่อย่างก็พอ ถ้าเป็นพวกปลาเผา กุ้งเผา อันนี้พอทำได้มั้ยครับ”
“เอ...ไม่ได้เตรียมของไว้นะคะ แต่ถ้าโทรสั่งร้านที่เคยสั่งประจำ ได้นะคะ”
“ได้ครับป้า ฝากป้าสั่งด้วยนะครับ”
“ได้ค่ะๆ ส่วนน้ำจิ้มซีฟู๊ดป้าจะทำเองนะคะสูตรของป้าอร่อยกว่าร้านเยอะ ฮ่าๆๆ” ป้าจันทร์หัวเราะอารมณ์ดี
“เยี่ยมเลยครับป้า อร่อยแน่ๆเลย”
“ป้าจะทำเต็มที่เลยค่ะ นานๆๆๆ คุณหนูเล็กจะจัดงานพาเพื่อนมาบ้านครั้งที่สองนะเนี่ย”
   ผมหยุดชะงัก พลางคิด หือ ครั้งที่สองเองหรือ ทำไมน้อยจัง เอาเข้าจริงผมลืมคิดไปว่า คบกับเป็บมาสองปีนิดๆ แล้ว ยังไม่เคยรู้เรื่องราวเป๊บตอนเด็กๆ ผ่านมุมมองคนอื่นที่ไม่ใช่สายเลือดโดยตรง เลยตัดสินใจถามป้าจันทร์ไปว่า
“จริงหรือครับป้า ครั้งแรกนี่จัดกับเพื่อนกลุ่มไหนหรือครับ”
“น่าจะ ม ปลายนะค่ะคุณโจ้ มากันหลายสิบคน เสียงดังโหวเหวก เลอะเทอะกันเชียว ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะค่ะ”
“อ้าวแล้วไม่มีใครห้ามหรือครับ”
“คุณท่านทั้งสองไปทำงานต่างประเทศ คุณหนูใหญ่ กับ คุณหนูกลาง ก็ช่วยงานที่บริษัท เหลือคุณหนูเล็กที่ยังเรียนอยู่นะค่ะ”
“โห แล้วสุดท้ายยังไงละครับ เสียงดังแบบนั้น”
“ก็คุณหนูใหญ่กลับมาถึงบ้านราวๆ ห้าทุ่ม เลยด่าลั่น พวกเพื่อนๆ คุณหนูเล็กเลยหนีกลับกันหมด ตอนนั้นคุณหนูเล็กก็โมโหมากนะคะ เหมือนจะเสียหน้า ทะเลาะกับคุณหนูใหญ่รุนแรงมาก ป้าเองก็ไม่กล้าจะห้ามเรื่องของคุณๆเขา แต่รู้อะไรมั้ยคะ”
“อะไรหรือครับ”
“คุณหนูเล็กโมโหเดินขึ้นบนห้องไป คุณหนูใหญ่นั่งหมดแรงตรงห้องรับรอง ป้าเห็นคุณหนูใหญ่ก้มหน้าร้องไห้ ป้าอยู่กับคุณท่านมาตั้งแต่สาวๆ ตั้งแต่คุณหนูใหญ่เข้าวัยรุ่นไม่เคยร้องไห้สักครั้ง จนครั้งนั้นแหละคะ”
   ผมตัวชากับสิ่งที่ป้าจันทร์เล่า เพราะในสายตาผม พี่ปริมคือผู้ชายที่สมบูรณ์แบบมาก ทั้งความเก่ง การทำงาน อารมณ์ แม้กระทั่งปัจจุบันนี้ พี่ปริมก็ยังคงดูแลอาณาจักรที่แด๊ดกับมัมสร้างมาเป็นอย่างดี
“แล้วป้าจันทร์ทำยังไงต่ออะครับ”
“ก็ด้วยความที่ป้าเป็นห่วงก็เลยเดินไปปลอบคุณหนูใหญ่ ซึ่งก็เช็ดน้ำตา ทำตัวเข้มแข็งเหมือนเคย ป้าก็ปลอบไปว่า คุณหนูใหญ่คะ อย่าไปถือสาคุณหนูเล็กเลย แกยังเด็ก วันนึงพอโตขึ้นมากกว่านี้ คุณหนูเล็กจะเข้าใจทุกอย่างเองนะค่ะ”
“ครับป้าจันทร์ ผมไม่ได้โกรธน้องหรอก แต่ผมรู้สึกไม่ดีที่ไม่มีเวลาดูแลเป๊บมันต่างหากครับ งานเยอะมากแทบไปไหนไม่ได้เลย ผมก็รู้นะว่า เป๊บ มันคงเหงา แต่จะให้ทิ้งงานที่กำลังเติบโต ผมก็ไม่รู้จะเลือกอะไรดี”
“คุณหนูใหญ่พูดกับป้าในวันนั้นด้วยเสียงเครือๆ ป้าเลยรับรู้มาตลอดว่า คุณหนูทั้งสามเขารักกันมากนะคะคุณโจ้ สิ่งหนึ่งนะ ที่ป้าเชื่อว่าคุณท่านโชคดี คือ คุณท่านแทบไม่มีเวลาอบรมสั่งสอนคุณหนูทั้งสาม แต่ทั้งสามคนก็รักกัน ป้าก็แปลกใจนะคะ”
“แล้วพี่ปันละครับ”
“คุณหนูกลางหรือคะ รายนั้นไม่ค่อยแสดงออกว่ารักน้องหรอก แต่เวลามีอะไรมักจะคอยถามคุณหนูใหญ่เสมอ จนคุณหนูใหญ่บอกว่า จะมาเซ้าซี้อะไร ไปถามมันเองไป ฮ่าๆๆ” ป้าจันทร์หัวเราะด้วยแววตาเอ็นดู ผมก็หัวเราะตาม
“แล้วพี่ปันเขารู้เหตุการณ์คืนนั้นมั้ยครับ”
“รู้ค่ะ เพราะไม่กี่นาทีคุณหนูกลางกลับมาถึงบ้าน เห็นคุณหนูใหญ่ตาแดงๆ เลยถามมาว่า พี่ปริมเป็นอะไร ใครทำอะไร”
“ไม่มีอะไรหรอก แกไปพักผ่อนเถอะ นั่นคือสิ่งที่คุณหนูใหญ่ตอบไปนะคะ”
“พี่ปันเชื่อหรือครับ”
“ไม่หรอกค่ะ เลยหันมาถามป้าว่า พี่ปริมเป็นอะไร ป้าก็เล่าไปตามที่รู้”
“โหแล้วไงต่ออะป้า”
“คุณหนูกลางก็โมโหใหญ่เลยซิคะ โวยวายว่า พี่ปริม ทำไมไม่สั่งสอนมันละ ก้าวร้าวแบบนี้ได้ที่ไหน มันไม่รู้หรือไงว่าพวกเราจะต้องเสียสละอะไรบ้าง ผมจะไปสั่งสอนมันเอง”
“พอๆ ปัน อย่าไปดุเจ้าเป๊บมัน ช่างมันเถอะ มันยังเด็ก ต่อไปมันรู้เองแหละ”
“พี่ก็เป็นแบบนี้ตลอด เป๊บมันเลยได้ใจ มันเคยรู้มั้ยว่า พี่มันสองคนต้องเหนื่อยและเสียสละอะไรแค่ไหน โอ้ยยยย เบื่อโว้ยยยย”
“คุณปันตะโกนเสียงดังมาก จนพวกเด็กๆ แม่บ้าน หนีกันไปหมด ป้าเองก็เอ็นดูคุณหนูทั้งสองคนมากนะคะคุณโจ้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้”
   ผมรู้สึกอึ้งกับสิ่งที่ป้าจันทร์เล่า พี่ปริมพี่ปันรักเป๊บมาก มิน่าละ ไม่ว่ามีอะไรพี่ทั้งสองคนจะกางปีกปกป้องน้องคนนี้ตลอด
“ป้าครับ เอ่อ แล้วเสียสละ คืออะไรยังไงหรือครับ”
“อันนี้ป้าเองก็ไม่รู้แน่ชัดนะคะ แต่เท่าที่เคยฟังคุณหนูทั้งสอง เหมือนสูญเสียช่วงเวลาวัยรุ่นที่อยากเที่ยวเล่นกับเพื่อนฝูง และหลายๆอย่างนะคะ”
“อ่อผมเข้าใจแล้วครับ คงเป็นแบบนั้นจริงๆนะแหละ แล้วเหตุการณ์จบลงยังไงอะครับ”
“ก็ตอนเช้าป้าเตรียมอาหารให้คุณๆทั้งสาม คุณหนูใหญ่กับคุณหนูกลาง กำลังทานอาหารเช้า คุณหนูเล็กลงมาเตรียมตัวจะไปโรงเรียน ป้าเห็นสีหน้าเหมือนคนร้องไห้หนักมากและไม่ได้นอน ป้าถามไปว่าจะรับอาหารเช้ามั้ย คุณหนูเล็กตอบด้วยเสียงไม่ดีว่าไม่รับ”
“เอ้ยไอ้เป๊บ นั่นป้าจันทร์ตอบให้มันดีๆ หน่อย” คุณหนูกลางตะคอกด่าขึ้นมา
“แล้วไงอะพี่ จะมาสนใจอะไรผม ไม่ต้องมาเสือกมากหรอก”
“อ้าวเฮ้ย ไอ้น้องเวรนี่ ใครสอนมึงให้ก้าวร้าววะ” คุณหนูกลางลุกขึ้นเหมือนจะมาต่อยคุณหนูเล็ก ป้าก็ตกใจ ไม่รู้จะทำยังไง
“แล้วไง มึงเข้ามาดิ เข้ามา” คุณหนูเล็กท้าทาย
“เฮ้ยยยยย หยุดดดดดดด” เชื่อมั้ยคะคุณโจ้ คุณหนูใหญ่ตะคอกเสียงดังมาก ชนิดที่ว่า เด็กแม่บ้าน คนขับรถ ทุกๆคน ตกใจสุดๆ แม้แต่ป้าเองก็ไม่เคยเห็นคุณหนูใหญ่ตะคอกเสียงดังขนาดนี้มาก่อน
“โหววววว พี่ปริมอะนะครับป้าจันทร์ ตะคอกขนาดนั้น” ผมทำตาโตเท่าไข่ห่าน ตกใจมาก
“ใช่ค่ะ ดังมากๆ”
“แล้วไงต่อครับ”
“คุณโจ้คิดว่าจะบานปลายใช่มั้ยคะ เปล่าเลย หลังจากคุณหนูใหญ่ตะคอก ก็พูดกับคุณหนูเล็กเสียงปกติว่า”
“เป๊บ ยกมือไหว้ขอโทษป้าจันทร์ซะ” คุณหนูใหญ่พูดเสียงปกติ แต่แววตาดูมีอำนาจ และดุมากๆ ป้าคิดนะคะว่า ดวงตา แววตาแบบนั้น ถอดแบบคุณท่านมาเลย
“แล้วเป๊บขอโทษมั้ยอะครับ”
“ขอโทษคะ ยกมือไหว้ปกติ”
“ยกมือไหว้ขอโทษพี่ปันซะ ปันแกก็เหมือนกัน ขอโทษน้องด้วย เป็นพี่น้องกันต้องรักกัน จะมาทะเลาะอะไรกัน”
“พี่ปริมเท่ห์มากป้าจันทร์” ผมชมจากใจ
“ใช่คะ คุณหนูทั้งสองต่างขอโทษซึ่งกันและกัน และแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ตัวเอง แต่คุณโจ้รู้มั้ยคะหลังจากที่ทั้งสองแยกกันไป คนที่เสียใจมาก คือ คุณหนูใหญ่ ทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ ตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้ ป้าเองก็ไม่รู้จะทำยังไง”
“ป้าจันทร์ครับ สั่งให้ทุกคนเงียบเรื่องนี้ อย่าให้แด๊ดกับมัมรู้”
“ได้ค่ะๆ คุณหนูใหญ่ เดี๋ยวป้าจะจัดการเองค่ะ”
“โห แล้วทุกอย่างก็สงบหรือครับป้าจันทร์”
“ไม่เชิงค่ะ จริงๆ ตอนเย็นคุณหนูเล็กกลับมา ป้าเองก็เป็นห่วงเลยไปคุยกับคุณหนูเล็ก ป้าได้เล่าเรื่องราวคุณหนูใหญ่กับคุณหนูกลาง ว่าจะต้องสูญเสียอะไรไปบ้าง ลำบากแค่ไหน ยังไง คุณหนูเล็กก็ร้องไห้มากอดป้า พร้อมบอกความในใจว่า เหงา ไม่มีใครอยู่กับเขาเลย ป้าเอ็นดูมากๆ แต่ก็ไม่รู้จะช่วยได้ยังไง ก็ได้แต่ปลอบ”
   ผมฟังในสิ่งที่ป้าจันทร์เล่า เลยถึงบางอ้อ มิน่าละ เป๊บชอบโหยหาความรัก เพราะความเหงาตั้งแต่เด็กนี่เอง แม้กระทั่งตอนนี้ เป๊บไม่ค่อยชอบนักเวลาอยู่คนเดียว เพราะกลัวความเหงา
“สุดท้ายพี่น้องก็คืนดีกันนะคะ ก็คืนนั้นคุณหนูใหญ่กับคุณหนูกลาง กลับบ้านเร็ว และก็มาทานข้าวกับคุณหนูเล็ก ป้าเห็นสามพี่น้องกอดกัน มีร้องไห้กันด้วยนะคะ ทุกอย่างก็จบลงด้วยดี นั่นละคะ เป็นครั้งสุดท้ายที่ป้าเห็นคุณหนูเล็กพาเพื่อนมาจัดปาร์ตี้ที่บ้าน จนวันนี้แหละ”
“ยิ่งกว่าเซอร์ไพร้อีกนะครับป้าจันทร์”
“นั่นซิคะ ว่าแต่คุณโจ้จะสั่งอะไรเพิ่มมั้ยคะ เดี๋ยวป้าจะได้จัดการทีเดียว”
“เท่านี้พอแล้วครับป้า ฝากป้าดูแลเครื่องดื่มด้วยนะครับ”
“ได้ค่ะๆ”
“ป้าจันทร์ ขอบคุณมากนะครับที่เล่าเรื่องในอดีตให้ผมได้รับฟัง รู้กันสองคนนะครับป้า” ผมบอกป้าจันทร์แล้วทำท่าปากจุ๊ๆ
“ฮ่าๆๆ ได้ค่ะคุณโจ้” ป้าจันทร์ทำท่านิ้วโอเค วัยรุ่นมาก

   ผมเดินออกมาริมสระน้ำที่มีเด็กแม่บ้านกำลังจัดเตรียมงานปาร์ตี พร้อมกับหวนคิดเรื่องเล่าจากมุมมองคนที่ไม่ได้เป็นสายเลือดโดยตรง พาลย้อนคิดไปถึงหลายๆ เหตุการณ์ที่ผ่านมา ทั้งเรื่องราวการเปิดตัวว่าคบเกย์แบบผมเป็นแฟน การเกิดอุบัติเหตุต่างๆ รวมถึงในบางช่วงเวลาที่ผมกับเป๊บทะเลาะกัน ทุกเรื่องราวมักจะมีพี่ปริมพี่ปัน เข้ามาปกป้องและช่วยเสมอ เรื่องราวเหล่านี้ทำให้ผมหยุดยืนยิ้มไปด้วยความขบขันแบบไม่รู้ตัว
“ยืนยิ้มอะไรคนเดียวสะใภ้เหล็ก” ผมหันไปตามเสียงแซว เห็นพี่ปริมกำลังยืนมองผมแบบยิ้มๆ ผมเดินเข้าไปหาพี่ปริม ยกมือไหว้
“พี่ปริมสวัสดีครับ คิดเรื่อยเปื่อยนะพี่” ผมตอบแบบยิ้มกว้าง
“หือ มาแปลกนะเรา คิดอะไรละที่ว่าเรื่อยเปื่อย”
   จะให้บอกว่าคิดเรื่องที่ป้าจันทร์เล่า ก็จะดูไม่เหมาะ เลยตอบไปว่า
“ไม่มีอะไรครับพี่...พี่ปริม ขอบคุณมากนะครับ สำหรับทุกอย่าง ถ้าไม่มีพี่ปริม โจ้คงไม่ได้มายืนต่อหน้าพี่ตรงนี้” ผมกล่าวขอบคุณพี่ปริมจากใจ กราบที่อกพร้อมสวมกอดพี่ปริมแน่นๆ
“เฮ้ย เป็นอะไรเนี่ยสะใภ้เหล็ก บทจะซึ้งก็ซึ้งเว้ยเฮ้ย ไม่ต้องกอดเลย เดี๋ยวพี่ซวยอีก” ยังไม่ทันจะคลายกอด เสียงมาทันที
“เฮ้ยยยย พี่ปริม นั่นเมียผม จะทำอะไร” เสียงผัวตะโกนแซวมาจากชั้นสองของบ้าน
   โอ้ยยยยยยย ผัวเพี้ยนนนนน ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเล้ยยยยย บวชเรียนมามีตาทิพย์หรือไง อยู่ตั้งไกลยังจะเห็นอีกกกกก เฮ้ออออออ
   
   ประมาณห้าโมงครึ่ง รถสีดำคันใหญ่ ตีวงเลี้ยวเข้ามาในตัวบ้าน
“เป๊บเพื่อนๆมากันแล้ว”
   ผมตะโกนบอกเป๊บ เราสองคนเดินออกมาตรงประตูมุกทางเข้าหน้าบ้าน
“สวัสดีเพคะท่านชายเป๊บ สวัสดีเพคะท่านหญิงหอยกาบ” ฉัตรทักทายพร้อมทำท่าตลกถอนสายบัว
“ถ้าจะเรียกกรูด้วยชื่อนั้นพุ่งมาตบกรูเหอะอีห่า” ผมจิกฉัตร
“ฮ่าๆๆๆ โอ้ยยยย มานี่อีหอย คิดถึง มาให้กรูกอดดดด” ฉัตรอ้าแขนมากอดผม
“เฮ้ยไอ้ทิด เป็นไงบ้างมึง หน้าตาออร่าจับ” โอ๊ตแซวเป๊บ
“ก็ดีวะ ดีที่มีเมียก่อนไม่งั้นบรรลุอรหันต์”
“เชรดดดด ขนาดนั้น ฮ่าๆๆ” เบิดขำ
“อิชั้นว่า ทักทายกันเสร็จ ขนของกันเถอะคร่า” ทรายชวน
“โหยยย เยอะแยะ ใครซื้อมาเนี่ย” ผมถาม
“อีทรายนะแหละ มันตื่นเต้นไม่เคยมาบ้านอีเป๊บแบบจริงจัง เลยไปซื้อของที่โลตัสสารพัด กรูนึกว่าจะมาเปิดร้านโชว์ห่วย อีห่า”
“โถววว คุณแม่ขรา นานๆๆๆ อิชั้นจะได้มาคฤหาสน์ท่านชายเป๊บ เลยตื่นเต้นซื้อของมาบรรณาการ ยังไงเหลือดีกว่าอดนะคระ เนี่ยเพียบบบ”
“คร่าลูกขรา”
   พวกเราทั้งหมดก็เดินไปยังจุดที่จัดปาร์ตี้ริมสระน้ำ จัดวางข้าวของเครื่องดื่ม
“คุณหนูเล็กคะ อาหารให้จัดเตรียมเลยมั้ย”
“ได้ครับป้า...เอ้ย นี่ ป้าจันทร์ แม่นมกูเอง” เป๊บแนะนำป้าจันทร์ให้ทุกคนได้รู้จัก
“ต้ายยยตายยย แม่นมท่านชาย กราบสวัสดีเพคะคุณป้าขรา” เพื่อนคนอื่นๆ ไหว้ป้าจันทร์ ฉัตรเดินเข้าไปกราบที่อกงามๆ กอดป้าจันทร์ ทำให้ป้าจันทร์หัวเราะร่ามากเลยทีเดียว
“งั้นเดี๋ยวป้าไปเตรียมให้นะคะ ขาดเหลืออะไร เรียกเด็กๆ ได้นะคะ”
“ขอบคุณมากคร่า”
   งานเลี้ยงเล็กๆ ได้เริ่มขึ้นอย่างสนุกสนาน คนงานได้นำเครื่องเสียงชุดเล็กพร้อมคาราโอเกะ เสียงไม่ได้ดังมากครับ พวกเราก็กินไปร้องเพลงกันไป จนพี่ปริมเดินเข้ามา
“พี่ปริมทานด้วยกันมั้ยครับ” เป๊บชวน
“เอ้ยไม่ๆ พี่มาดูว่างานเป็นไงบ้าง”
“พี่ปริมสวัสดีคร่า/ครับ” ฉัตร เบิด ทราย โอ๊ต ไหว้พี่ปริม
“สวัสดีครับๆ เต็มที่นะ จะเอาอะไรยังไงเรียกเด็กๆนะ”
“ขอบคุณคร่า พี่ปริมยังหล่อเทพเหมือนเดิมนะคะ” ฉัตรแซว
“เอ้ยไม่หรอกน้องฉัตร เลขสามกว่าแล้ว แก่แล้ว ฮ่าๆๆ”
“โอ้ยยังหน้าใสกริบๆ ไม่แก่หรอกคร่า”
“ขอบคุณที่ชม แล้วนี่คุณพ่อสบายดีหรือ”
“สบายดีคะ ยังเอ่ยถึงพี่ปริมบ่อยๆ นักธุรกิจหนุ่มไฟแรง แล้วยังบ่นว่าไม่เจอคุณอา (แด๊ด) นานแล้ว”
“ฝากขอบคุณถึงคุณพ่อด้วยนะ ส่วนแด๊ดงานเยอะ นี่ก็กำลังบินกลับจากฮ่องกง คงมาถึงราวๆ ห้าทุ่มเที่ยงคืน ถ้าไหวก็รอนะ ตามสบายๆ พี่ไม่กวนละ”
“ขอบคุณค่าพี่ปริม”

   พวกเราทั้งหมดก็กินพลาง ร้องเพลงพลาง ตะโกนโหวกเหวกโวยวายกันไป เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก จนราวๆ สองทุ่ม ก็เปลี่ยนมานั่งพูดคุยกันตามประสา
“เออแล้วนี่พวกเมิงอะ เรียนจบแล้วจะยังไงต่อ” ฉัตรถามรวมๆ ทุกคน
“ก็ไม่รู้วะ คงจะต้องกลับไปช่วยกิจการที่บ้านละมั้ง” เบิดเปรยมาก่อน
“อาจจะทำงานที่ กทม แล้วแต่งงานกับทราย” โอ๊ตตอบ
“ฮิ้วววว เอ้ยยย วิ้วๆๆ จริงอะเมิง ข่าวดีเว้ยๆ” ผมและทุกคนโห่แซว
“บ้า ใครจะแต่ง ขอยังเหอะ” เป็นครั้งแรกที่เห็นทรายเขิน
“โถอีทราย เดี๋ยวอีโอ๊ตมันก็ไปขอ เมิงอะนอนถ่างขารอเลยอีห่า”
“ฮ่าๆๆๆ” ทุกคนหัวเราะลั่น
“แล้วเมิงละ จะเอาไงต่อ” ฉัตรหันมาถามผมกับเป๊บ
“กูไม่รู้เลยวะเมิง ไม่อยากกำหนดอะไรเลย เพราะกูกับโจ้เจออะไรมาด้วยกันก็เยอะ ผ่านเรื่องราวแปลกๆมาด้วยกัน ไม่กล้าจะไปกำหนดอะไรแล้ววะ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของอนาคตไป”
   คำตอบของเป๊บทำให้ผมเงียบเหมือนกัน เพราะผมเองก็ไม่รู้ คือ จะแต่งงานเหมือนโอ๊ตทรายก็ไม่ใช่ จะไปจดทะเบียนก็ไม่ได้ อันนี้คงเป็นเหตุผลให้ผมเงียบ
“เรียนต่อมะ” ฉัตรเสนอทางเลือก ผมกับเป๊บมองหน้ากัน
“โทหรือเอกวะ” ผมถามฉัตร
“โทพอ เรียนเอกทำไมไม่ได้ใช้ ไปเรียนโทอีกสักใบ จะได้คล่องภาษาเจอเครือข่ายเพื่อนฝูง”
“หรือวะ ที่ไหนดี”
“เมกาไง พ่อกรูอยู่ที่นั่นเป็นหลักแล้ว เรียนเพิ่มทางธุรกิจของครอบครัวเรา เอามาใช้ได้นะ”
“แล้ว...”เป๊บทำท่าลังเล
“เมิงก็เอาอีโจ้ไปด้วย โถอีเป๊บ เมิงบอกพ่อเมิงพี่เมิงคำเดียว อีโจ้ไปกะเมิงแน่นอน”
“เปล่าที่กูลังเลเพราะไม่รู้ว่าเมียกูจะไปได้หรือไม่ไง” เป๊บหันมามองหน้าผม
   ผมเข้าใจเป๊บนะ เพราะเป๊บรู้ว่าช่วงที่บวชผมไปศึกษางานที่บริษัทของพ่อผมไว้แล้ว เรียนจบคงมาสานต่องานของครอบครัว เป๊บเลยลังเลว่าผมจะไปด้วยหรือไม่
“งั้นอีโจ้เมิงไปบอกที่บ้านเมิง เนี่ยแล้วไปเรียนพร้อมกูเลย คนละรัฐคนละ ม ว่ากันไป ว่างก็บินมาเจอกันได้”
“ได้ๆ งั้นเดี๋ยวกรูไปถามที่บ้านก่อนนะ” ผมตอบฉัตรพร้อมมองหน้าเป๊บ
“พอๆๆ อย่าคุยเรื่องเครียด มาสนุกต่อดีกว่า เอ้ยกรูว่า เล่นโปโลน้ำมะ” โอ๊ตชวน
“เอ้ยพวกเมิงเอาชุดมาหรือวะ” เป๊บถาม
“เอามาดิ ฮ่าๆๆ เตรียมพร้อม”
   แวบเดียว ทุกคนก็มาในชุดว่ายน้ำ จริงๆ เป๊บห้ามผมใส่กางเกงว่ายน้ำเปลือยท่อนบน เพราะไม่อยากให้เพื่อนมอง แต่จริงๆ เห็นกันหมดแล้ว ไม่ต้องอายแล้วมั้ง เปลี่ยนชุดสำหรับเล่นในน้ำก็กระโดดลงน้ำปาลูกบอลกัน สนุกสนาน พอเล่นเหนื่อยก็ขึ้นมาพัก กินดื่มกันต่อ สลับกันไป จนเวลาล่วงเข้าสี่ทุ่ม พวกเราก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดปกติ ด้วยความที่ผมช้ากว่าทุกคน เดินออกมาเป็นคนสุดท้าย  ก็เห็นฉัตรยืนคุยกับเป๊บสีหน้าเป็นทางการมาก ผมจะเดินเข้าไปถาม เป็นจังหวะเดียวกับที่แด๊ดกับมัม มาทักทายพอดี เลยไม่ได้ถาม
“เป็นยังไงกันบ้างลูก” พวกเราหันไปมองตามเสียง แด๊ดกับมัมเดินมาที่ริมสระน้ำ
“แด๊ด มัม สวัสดีครับ” เป๊บเดินเข้าไปกอดแด๊ดกับมัม ผมกับเพื่อนๆ ยกมือไหว้
“อ้าวแล้วนี่แด๊ดมาขัดจังหวะมั้ยละนี่”
“ไม่ครับแด๊ด กำลังจะเลิกพอดี ดึกแล้วครับ” เป๊บตอบ
“งั้นมัมว่า ทุกคนนอนที่นี่กันดีกว่านะ ดึกแล้วกลับอันตราย”
“อุ้ย เอ่อ...คือ” ทุกคนดูเลิ่กลั่ก
“อะไรหรือลูก” มัมถาม
“แหะๆ คือ พวกเราเกรงใจนะคะคุณแม่ อย่าลำบากเลยคะ” ทรายตอบ
“หือ เกรงใจอะไรกันลูก ตกลงนอนนี่แหละ บ้านจะได้ครึกครื้น งั้นตามนี้นะ....นี่ๆ ใครสักคนไปตามพี่จันทร์มาพบด้วย” มัมหันไปสั่งเด็กๆแม่บ้าน
“ตามที่แม่ว่า นอนนี่แหละ”
“ขอบคุณค่า/ครับ” ทุกคนยิ้มร่า
“นี่แสดงว่าจะไม่กลับแต่แรกว่างั้น” ผมถามแซว
“แหมมมม ท่านหญิงเพคะ องค์ราชินีเชิญให้ประทับในวัง จะขัดได้เยี่ยงไร หืม” ฉัตรพูดขึ้นมา
“ฮ่าๆๆๆๆ” ทุกคนขำฉัตรมาก
“คะคุณท่าน”
“พี่จันทร์ให้เด็กๆ ไปจัดห้องนอนรับแขก เอ่อ จะนอนยังไงกันละลูก”
“คุณแม่จัดสองห้องก็ได้ครับ เดี๋ยวผมนอนกับเบิด ให้ฉัตรนอนกับทราย” โอ๊ตบอกมัม
“พี่จันทร์งั้นจัดสองห้องนะ”
“จริงๆ จัดไว้แล้วคะคุณท่าน พร้อมพักผ่อนได้เลยคะ”
“หา ป้าจันทร์รู้ได้ไงว่าจะมีคนมาพักอะครับ” ผมถามด้วยความตกใจ
“ก็พอดีเห็นคุณๆสนุกกันจนดึก ป้าเลยมองว่าน่าจะกลับบ้านลำบาก เลยให้เด็กไปเตรียมรอไว้แล้ว”
“อ๋อออ นึกว่าป้ามีตาทิพย์ ญานหยั่งรู้” ผมแซว
“ฮ่าๆๆ เดี๋ยวนี้เราชอบไสยศาสตร์ตลอดนะ” แด๊ดแซวผม
“งั้นทุกคนตามสบายนะ แด๊ดกับมัมขอไปพัก เป๊บดูแลเพื่อนๆนะลูก” มัมบอกและสั่งเป๊บ
“ครับแด๊ด มัม กู๊ดไน้ท์ครับ”
   แด๊ดมัมก็เดินเข้าบ้าน พวกเราก็สนุกสนานกันต่อ
“เป๊บพ่อแม่เมิงใจดีเว่อร์อะ ดูน่าเกรงขามมากกกก” โอ๊ตเอ่ย
“จริงเมิง ตอนแรกเดินมาดูดุๆ กรูอะตัวลีบเลย แต่พอได้คุยใจดีมากกกก” เบิดย้ำ
“โหยยยเมิง ถ้าไม่มีบุคลิกแบบนี้ จะคุมอาณาจักรอยู่หรือวะ พ่อกรูอะชมพ่ออีเป๊บตลอด เก่ง ไม่โกง ซื่อสัตย์ มีน้ำใจ เนี่ยๆ อีเป๊บ กรูว่าเมิงกะกรูเอาเงินมาลงทุนร่วมกันทำธุรกิจคนละห้าพันล้านมะ น่าจะดี” ฉัตรหันมาชวนเป๊บ
“ตอนนี้มีห้าพันบาท เอาไปก่อนปะ” เป๊บก้มมองเป๋าตังค์
“ถรุยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เอาไปซื้อพิซซ่าให้เมียเมิงแดกเหอะ” ฉัตรจิกเป๊บ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ” ผมฮามาก ขำจริง

   ราวๆ ห้าทุ่มนิดๆ พวกเราทั้งหมดก็เดินตามเป๊บขึ้นมายังห้องนอน
“โอ๊ต เบิด เมิงสองคนนอนห้องนี้” เป๊บนำพาเข้าห้อง
“เชรดดดด เหี้ยยยยย ห้องนอนหรือวัง โอ้ยยยย อลังการรรรสัส” โอ๊ตกับเบิดชมกึ่งตะลึงโวยวาย
“พวกเมิงก็เว่อร์ไป”
   เป๊บก็เดินนำฉัตรกับทรายไปห้องใกล้ๆ
“นี่ห้องเมิงกะทราย”
“ว้ายยยยยย อลังการไม่แพ้กันเลยคร่า” ทรายชม ฉัตรก็เฉยๆ เหอะ บ้านนางอลังการกว่าอีกมั้งงงง
“เออห้องของทรายก็อลังการเว่อร์เหมือนกัน” เบิดกับโอ๊ตก็โผล่มาชมอีกห้องนึงด้วย
“งั้นโอเคๆ พวกเมิงพักผ่อนกันนะ พรุ่งนี้เช้าเจอกัน” เป๊บล่ำลา
“เดี๋ยวววววววว” ทุกคนพร้อมใจกันพูด
“อะไร” เป๊บทำหน้างง ผมด้วย
“ห้องเมิงอยู่ไหน”
“ตรงข้ามไง” เป๊บชี้ไปตรงข้าม
“ปะ” เบิดชวน
“ไปไหนวะ” เป๊บถาม
“ห้องเมิงไง”
“เพื่อ??”
“อ้าวววว มานอนบ้านเพื่อนต้องไปดูห้องนอนเพื่อนกับเมียดิวะ มันอยู่ยังไง อย่างไร อย่าช้าไปๆ” เบิดผลักหลังเป๊บให้เดินนำ
“เอ้ย อะไรของพวกเมิงเนี่ย ก็ห้องเหมือนๆกัน”
   ทุกคนเข้ามาในห้องเป๊บ
“บ๊ะ แม่เจ้าโว้ยยย ห้องท่านชายดูโมเดิ้นมากกกก” เบิดชมก่อน
   ทุกคนต่างกระจายตัว ดูนั่นดูนี่ เปิดนั่นเปิดนี่ ผมกับเป๊บมองหน้าด้วยความงงๆ ปนขำ
“พวกเมิงจะหายาบ้าเรอะไง” เป๊บถาม
“ไม่ใช่เว้ย ก็แค่ดู”
“เตียงนี่ซินะ...หึหึหึหึ...” ฉัตรชี้ไปที่เตียงมองหน้าผมกับเป๊บ รู้เลยคิดอะไร
“ก็บางครั้ง ส่วนมากในห้องน้ำกับริมระเบียงด้านใน” เป๊บตอบ ผมตกใจ ตอบอะไรแบบนั้น ตีเป๊บสองที
“ว้ายยยย เปิดเผยนะยะ”
“ตรงนี้ละเมิง” โอ๊ตแซว ชี้มาตรงโซฟาหน้าทีวี
“ก็มีบ้าง ถ้าโจ้งอแงก็ลากมาจัดการตรงนี้” ผมตีอีกสองที
“สัส แม่งสดมาก ฮ่าๆๆๆ” เบิดแซว
“ฮ่าๆๆๆ เอ้ยพอๆๆ เมิงดูอีท่านหญิง ยืนหน้าแดงแปร๊ดหมดละ ไปๆ แยกย้ายเลิกแซว”
“เอ้ย พรุ่งนี้กินไรวะ จะให้ป้าจันทร์เตรียมไว้” เป๊บถามก่อนทุกคนออกจากห้อง
“ได้หมดวะ กินเหมือนที่เมิงกิน”
“โอเคๆ ฝันดีเว้ย”
   หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว เราสองคนก็อาบน้ำด้วยกัน ในห้องน้ำก็ถูกหลัง ถูสบู่ ตามประสา
“วันนี้สนุกดีนะที่รัก”
“มากเลยเป๊บ ว่าไปพวกเราไม่เคยจัดงานปาร์ตี้แบบนี้นะ”
“ใช่ครับ นี่เป๊บเองจัดเป็นครั้งที่สองมั้ง”
“ครั้งแรกละ”
“สมัยเรียน ม ปลายนู้น นานแล้วครับ”
“นั่นซิ...ว่าแต่คุยเรื่องอดีต ทำไมแข็ง” อาบน้ำจะแข็งทำไมเนี่ย
“เอ่อ...ก็...ก็แข็งกับที่รักนี่แหละ จะให้แข็งกับใครละ” เป๊บตอบแบบกุกกัก
“ต้องทำให้หดอีกปะเนี่ย” ผมถามแซวๆ
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวนอนๆ ก็ปกติเอง” เป๊บก็เปิดฝักบัวล้างฟองสบู่
   ก่อนบวชเนี่ย เอะอะก็กระชาก พอสึกมาเนี่ย นุ่มนิ่มเชียว เว้นความหื่นยังเหมือนเดิม
“จุ๊บบบบบ” ผมจับเป๊บหันตัวมาแล้วจูบ
“ที่รัก ไม่เอา เมื่อคืนยังระบมนี่ ยังไม่หายเจ็บ อย่าทำเลยครับ”
“ไม่เป็นไรอะ สำหรับเป๊บ ยอมเจ็บ โจ้ทนได้” เป๊บมองผมด้วยแววตาที่บอกไม่ถูก ตีความว่ารักละกันเนอะ
   
   นั่นไง โจ้ทนได้ เป็นไงละ เต็มๆ สองรอบ โอ้ยยยยย ไหนว่าคนบวชเรียนแล้วจะหื่นน้อยลงงายยยยยยย ฮืออออออออออ
 

[Yarkrak]

จิ้มก่อนอ่าน คริคริ
 
 

[nepjun366]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ดีใจ ไรท์มา   
อ่านแล้วดีต่อใจ มึความสุขจริงๆ

เป๊บ โจ้   
เพื่อนๆกลุ่มโจ้ เป๊บ รักกันแน่นแฟ้นยืนยาว น่ารักมาก
       
 

[nutto]

แหมะ เขียนซะขนาดนี้ ผมละเขิลแทนพี่โจ้เลยจริงๆ
น่ารักสวีทหวานสุดๆไปเลยนะฮับ

เยิฟๆ

[noy]

มาแล้ว นานเลยรอบนี้ คิดถึงนะคะ

[Yarkrak]

 
 
ขอบคุณครับ ยาวจุใจสมกับที่รอคอยมานานนนนนนมากกกกก(ก.ไก่ล้านตัว)
อ่านแล้วเขินเลย สรุปแล้วดูหื่นทั้งสองคนนั่นแหละ กึกึ ไม่ต้องว่าใคร ฮ่า ฮ่า

[oMaNo]

อย่ามัวแต่เล่นยูริเพลินนะครับพี่โจ้ เด๋วลุงดุเอานะครับ 
รอตอนต่อไปนะครับ

[Aopkk]

มือใหม่หัดเม้น แวะมาทักทายทางนี้บ้าง ^^
 
จะจบแล้วเหรอ จะคอยติดตามน้องเสมอนะ

[❣☾月亮☽❣]

ไท่ว่าเวลาจะเปลี่ยนไปแค่ไหนพี่ทั้งสองคนก็ยังน่ารักเหมือนเดิมค่ะ ที่เพิ่มคือพี่โจ้พี่เป๊บรักกันมากขึ้น
ดีต่อใจ 

[Kfc_Pizza]

 
 
รักจัง
 

[snowboxs]

ชอบเรื่องนี้มาก
ชอบเป๊บกับโจ้มากเช่นกัน

[sugarcane_aoi]

คิดถึงสองหนุ่มมากกกกกกก พี่ก็ไม่ได้เข้าอ่านนานเหมือนกัน เสียดายจะจบซะแล้ว น่าจะอัปเดตอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ช้าหน่อยไม่ว่ากันอยากอ่านไปตลอด อย่าหยุดเขียนเลย พลีสสสสสสส

[jonathan2624]

สวัสดีทุกท่านนะครับ ไม่ได้เข้ามาทักทายนานมาก หวังว่าทุกท่านคงสบายดีนะครับ

ในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา ผมป่วยเป็นไมเกรนแล้วลามไปถึงไซนัสอักเสบ ไปพบลุงหมอวินิจฉัยว่า อาจจะเกิดจากอากาศเปลี่ยนแปลง ความเครียด และค่าของฝุ่นละอองซึ่งเป็นข่าวดังเมื่อสัปดาห์ก่อนโน้น เลยพาลทำให้ผมป่วยซะงั้น ลำบากไปถึงแมวน้ำ ต้องลางานเพื่อมาดูแลผม ทั้งๆที่งานแมวน้ำรับผิดชอบมีจำนวนมาก ยังคิดไม่ออกเลยว่า วันจันทร์นี้งานที่ค้างจะเยอะขนาดไหน ตอนนี้หายป่วยแล้ว ได้แมวน้ำมาดูแล หายเร็วครับ

นานๆ แวะมาทักทาย ก็เล่าเรื่องแมวน้ำหน่อยละกัน เรื่องราวมีอยู่ว่า

"เป๊บๆ เนี่ยโจ้ว่าต้องออกกำลังกายแล้วละ สุขภาพจะได้แข็งแรง" แมวน้ำเปรยขึ้นมาในขณะที่ผมกำลังนอนพัก หันไปมองนาง นั่งจิ้มแท๊ปเล็ตอยู่

"หือ แล้วทำไมที่รักถึงอยากออกกำลังกายขึ้นมา" ผมถามด้วยความงง ปกติแมวน้ำไม่ชอบให้ตัวเองเหม็นเหงื่อ

"ก็เนี่ย น้องๆ ในไลน์ที่คุยไง แนะนำว่าให้ออกกำลังกาย จะได้สุขภาพแข็งแรง เตือนประจำทุกวัน จนคิดว่าออกกำลังกายก็ดีนะ"

"หรือครับ แต่ที่รักไม่ชอบให้ตัวเองเหม็นเหงื่อ"

"ช่าย เนี่ยน้องเขาบอกไปว่ายน้ำ ไม่เหม็นเหงื่อ แล้วก็ได้ออกกำลังกายทุกส่วน"

"ก็ดีนะ แล้วถ้าว่ายน้ำหมายถึงดาดฟ้าคอนโดหรือครับ"

"ช่ายๆ ไม่ค่อยได้ไปใช้บริการ น่าสนนะ แต่เป๊บไม่ชอบว่ายน้ำนี่"

"ไม่เป็นไรหรอกครับ เป๊บไปวิ่งไปเบิร์นกับเครื่องห้องออกกำลังกายก็ได้ ที่รักก็ว่ายน้ำไป"

"ดีมากๆ ออกกำลังกายก็ดีนะ"

"เริ่มวันไหนดีครับ"

"เอ...วันศุกร์ละกัน ไปลองก่อน แล้วเริ่มจริงจังวันจันทร์"

"ได้ครับ"

หลังจากตกลงกันดิบดี เวลาล่วงเข้ามาถึงพฤหัส  อาการป่วยก็ดีขึ้นมาก ผมนึกขึ้นได้ว่า วันศุกร์จะเริ่มออกกำลังกาย จะลองถามแมวน้ำ หันมองไปมา สงสัยอยู่ห้องรับแขก ก็เลยเดินออกมาว่าจะถาม ได้ยินเสียงนางคุย

"ฮัลโหลเวช ไปซื้อหมูกรอบร้านนายไซตรงประชาชื่นด้วยนะ เอาเท่าไหร่หรือ เอ กิโลนึงหรือครึ่งดีหว่า เวชๆ เอาครึ่งกิโลละกันนะ แล้วก็เอาต้มไส้หมู จับฉ่าย มาด้วย ส่งที่คอนโดนะ ขอบใจมากๆ"

ได้ยินที่แมวน้ำสั่งแล้ว ผมก็ลังเลที่จะถามว่า พรุ่งนี้ออกกำลังกายมั้ย กลัวโดนถีบครับ ฮ่าๆๆ

ผมก็กลับมานอนพักต่อ ผ่านไปสักพักใหญ่ๆ ได้ยินเสียงกริ่ง เวชคงเอาของที่สั่งมาส่งแล้ว อาหารทั้งหมดที่แมวน้ำสั่ง คงได้กลายเป็นมื้อเย็นนี้แน่ และก็คิดไม่ผิดครับ

"เป๊บ ห้าโมงแล้ว เย็นนี้กินหมูกรอบนะ เนี่ยให้เวชไปซื้อมา" แมวน้ำมานั่งข้างเตียงพร้อมบอก ผมคว้าตัวมากอด

"กินหมูกรอบอีกแล้ววว มานี่ๆ ทำโทษๆๆ" ผมแกล้งหอมแก้ม แมวน้ำดิ้นใหญ่

"ปล่อยเลยลุงเพี้ยนนน กินหมูกรอบจะทำโทษทำมาย" นางดิ้นไปบ่นไป

"ทำโทษที่พรุ่งนี้ทำลืมว่าจะออกกำลังกาย"

"โอ้ยยยใช่จริงด้วยยยย โจ้ลืมไปแล้ววววว"

"หือ ตกลงจะออกกำลังกายมั้ย"

"ก็...วันจันทร์ละกันเนอะ...ไปหุงข้าวละ" นางทำหน้าตาคิด แล้วเดินออกไปเฉยๆเลยซะงั้น ฮ่าๆๆ

ประมาณทุ่มนึง นางมาตามผมไปทานมื้อเย็น เต็มไปด้วยหมูกรอบ ผมทานได้ตามปกติ ที่เหลือแมวน้ำฟาดเรียบ ฮ่าๆๆ ดูนางกินอร่อยก็รู้สึกมีความสุขดีนะครับ

"อยากกินแล้วไม่อ้วนอะเป๊บ นี่กินนิดหน่อยก็อ้วน"

"เป๊บว่ากินแล้วออกกำลังกายบ้าง จะช่วยได้นะครับ อีกอย่างพอเราอายุมากขึ้น การเผาผลาญลดลงไม่เหมือนตะก่อน"

"จริงเป๊บ มะก่อนกินเยอะแยะ น้ำหนักไม่ขึ้นเลยอะ แย่จัง"

แมวน้ำบ่นไปตักหมูกรอบเข้าปากไป ฮ่าๆๆ

ทานอาหารเย็นเสร็จ ผมก็กลับมาพักผ่อน แมวน้ำก็มานอนกดแท๊ปเล็ตข้างๆ

"เป๊บ เปลี่ยนรูปไลน์เอารูปไหนดี" นางหันมาถาม

"ให้เป๊บช่วยเลือกหรือครับ"

"ช่าย"

ผมช่วยแมวน้ำเลือก

"เอารูปนี้ครับ น่ารักดี"

"ทำมายละ รูปอื่นๆก็น่ารัก"

"ก็รูปนี้เป็นรูปที่เราแอด MSN ครั้งแรกไง ที่รักก็ใช้รูปนี้ น่ารักมาก เป็น First Impression ของเป๊บ"

"ทำปากหวาน ตอนนี้ไม่ได้เหมือนแบบในรูปแล้วนะ เลิก impression ได้แล้ว"

"หือ ตลกน่าที่รัก ความประทับใจครั้งแรก จะเป็นความทรงจำถาวร จะผ่านไปกี่ปี จะอายุเท่าไหร่ ในความทรงจำเป๊บ ทีี่รักก็เหมือนในรูปนี่ไง เหมือนครั้งแรกที่เราเจอกัน ไม่เปลี่ยนแปลงหรอก ที่รักก็คิดแบบนี้จริงมั้ย"

"อื้อ" แมวน้ำพยักหน้ายิ้มๆ ไม่สบตา เขินชัวร์

"แล้วเรื่องออกกำลังกาย"

"เอาน่า เป๊บพักผ่อน อย่าพูดมาก เลื่อนไปไม่มีกำหนด" แมวน้ำตีผมทีนึง

สรุปว่า ไม่มีการออกกำลังกาย ฮ่าๆๆ เมื่อวานไปเที่ยวงานเกษตรแฟร์วันสุดท้าย คนเยอะมากครับ แต่ก็สนุกดี แมวน้ำกินไปหลายอย่างมาก เห็นหนุ่มๆ สาวๆ นศ สนุกสนานกับการขายของ เป็นกิจกรรมที่ดี พาลเอานึกไปถึงสมัยที่เรียน ผมไม่ได้ทำกิจกรรมเหล่านี้เลย หากย้อนเวลากลับไปได้ คงจะร่วมทำเต็มที่แน่ๆ น่าสนุกดีครับ

ขอบคุณมากที่อ่านจนจบ รอบหน้าจะมาทักทายใหม่นะครับ

ขอบคุณครับ

Pep 

[Yarkrak]

 

ต๊ายยยย ฉายาใหม่อีกแล้ว แมวน้ำผู้น่ารัก คึคึ
ให้น้องโจ้ sit up บนที่นอนก็ได้นะ ถ้าขี้เกียจออกไปนอกห้อง
นึกภาพน้องแมวน้ำแล้วเห็นเลยว่าพุงน้องโจ้ต้องป่องออกมาแน่ ๆเลย
เวลาเดินก็เตาะแตะน่ารักดีเนาะ น้องเป๊บก็ช่างสังเกตและจินตนาการได้น่ารักมาก

 

อ้อ  รอตอนต่อไปค่ะ

[j123]

โจ้มีฉายาใหม่ แมวน้ำ แทน ตัวขาว เสียแล้ว อันนี้สืบเนื่องจากการกินใช่ไหม 
ทั้งคู่รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ ไปออกกำลังกายก็ดีน๊า

[♥►MAGNOLIA◄♥]

แมวน้ำ น่ารัก 
ขำโจ้ อุตส่าห์ วางแผนออกกำลังกายซะดิบดี ในวันศุกร์
"..........ไปว่ายน้ำ ไม่เหม็นเหงื่อ แล้วก็ได้ออกกำลังกายทุกส่วน"

แต่วันพฤหัส สั่งซื้อหมูกรอบครึ่งโล เครื่องในหมูพะโล้ บลาๆ.....
สรุปโจ้กินเกือบทั้งหมด
ว่ายน้้ำ วิ่งลู่ ออกกำลังกายอะไรนั่น จบกัน เหงื่อยังไม่ได้ออกซักกะหยดเลย 
แถมตีเป๊บที่ไปเตือนเรื่องออกกำลังซะด้วย ฮ่าๆๆ น่ารักจริงๆ
หมีขาว  แมวน้ำ 
โจ้ เป็นแมวน้ำ  งั้นเป๊บก็เป็นหมีขาวสินะ
ก็หมีขาว จับแมวน้ำกินงาย 
       
 

[Keeper]

  น่ารักจังฉายาใหม่

[noy]

แมวน้ำ อุ๋งอุ๋ง

[top_fy]

555ขำ พี่โจ้แมวน้ำ555. ว่าแต่ ในรูปคือใครอ้ะ พี่โจ้ หรือพี่เป๊บ อ่าครับ หล๊อหล่อ 

[Kfc_Pizza]

 
 
น้องโจ้เป็นแมวน้ำที่น่ารักที่สุด
ในสามโลกเลย
 
 
 

[Aopkk]

เป็นแมวน้ำซะงั้นน้องเรา 
เป๊บกะโจ้ รักษาสุขภาพกันด้วยนะคับ

[nepjun366]

แมวน้ำ ฉายาใหม่พี่โจ้ น่ารัก5555 รักษาสุขภาพกันด้วยนะค่ะ

[YouandMe]

ไม่ต้องเดาเลยว่าแมวน้ำหมายถึงใคร