หัวข้อ: EP.31 (END) ♠ 04/08/15 M ♠ M 『 ▷ ▷ ▷ ▸ ครูผมเป็นมาเฟีย (จริงดิ!!!?) 』

[เพื่อนบ้าน]

เธอหายไปนานเกินไปนะ นานเกินปายยยยยยยย (นานจนลืมตอนที่แล้ว -*- )
แต่ตอนนี้แอบชอบอิพี่เมฆอ่ะ เหอๆๆ ทุกทีพี่แกเอาแต่หื่น กระล่อนจะเอาน้องมายด์
แต่ตอนนี้มาอ้อนๆน่ารักดี หุหุ คุณผมเจ็บหัวอ่ะ อ๋อยๆๆ น่ารักอ่ะ ><~
ตอนนี้เค้ายังบวกไม่ได้แต่ให้เป็ดได้ งั้นเอาน้องเป็ดไป แล้วก็เอาน้ำพุมาแลกด้วย ก๊ากๆๆ
คิดถึงน้ำพุ ~~~ แต่เหนือสิ่งอื่นใด เห็นโบจ๋าแล้วคิดถึงน้องเหมา กี๊ด >///<

.. บีบี กากเม้นท์ก็ไม่ได้(หรือเค้าทำไม่เป็นวะ) แต่เครื่องเก่าเค้ายังเม้นท์ได้อ่ะ ก๊าก กาก

[Whatever it is]

คิดไ้ด้นะพี่เมฆ 

[tantansin]

น่าร้ากเหมือนเดิม สมกับที่รอคอย

ว่าแต่คาถาของครูเมฆ หลวงพ่อวัดไหนท่านให้มาเนี้ย จะไปกราบตีนงามๆสักที

[pp4]

กริ๊ดดดดดดดดดดดดด
นีออนน่าร้ากกกก มาโดดจุ๊บทีดิ๊!! (พี่เมฆโดนถีบ)
มีความสุขจริงน้า เกิดมาเป็นนีออนเนี่ย~5555 (หมายถึง ไม่คิดอะไรมากง่ะ)
เด็กซื่อๆอย่างงี้ยกให้ชั้นเถอะ!! 555~♥
รอตอนต่อไปน้า~

ปล.ขอให้พี่เมฆโอนแย่งนีออน มีหนุ่มๆหน้าตาดีเข้ามาจีบนีออน สาธุ~!

[fullmoon217]

รักผัว  5555  อย่างฮา

[pattybluet]

พี่เมฆอ้อนแฟน แต่แฟนไม่รู้ กร๊ากกกกก
แต่อ่านตอนนี้แล้วแอบสงสารเด็กน้อยนิดๆ น้องน่าเอ็นดูเกิ๊นนน

[pare_140]

+1 ให้กับคาถารักผัว  คิดได้ไงเนี้ย

แต่ทำไมต้องไปกับอีครูพิชซ่าด้วยยยย

[wottisit]

น้องมาย เอ๋อ จริงๆ เปนกำลังใจให้น้องมายและครูพี่เมฆครับผม

[m_pop91]

ครูพี่เมฆจะฮาไปไหน

[foyer]

M ♠ M
12


ไอ้เชี่ยเป็ด!!!
มารอีกตัวแล้วนะมึง!!! กูอุตส่าห์อดทน อดกลั้น ขันติ อหิงสา ปราศจากอาวุธ
กะว่าอยากสร้างความประทับใจให้นีออนเคลิ้มกับบรรยากาศคู่รักก่อนจะได้เอาง่ายๆ แต่แม่งก็เสือก.....จัดงานมาให้กูอีก
โอ...บร๊ะเจ้า กูอยากจะบ้าตาย !!! 

“ไอ้เหี้ยเมฆ!!!!! ช้านะมึง!!!” เสียงคำรามของมิสเตอร์เป็ดทันทีที่เห็นหน้าผม
เอ่อะ สาบานได้ครับ ว่ารีบแล้ว ไม่ได้แทะไม่ได้เล็มนีออนเลย ตั้งแต่มันโทรมาขู่ชื่อพ่อให้ได้ยินอ่ะ แล้วแม่งให้เวลาแค่สิบห้านาที ที่นัดกันก็โคตรไกล ผมมาทันนี่ก็บุญแล้วนะ
 
“กูก็นึกว่ามึงทำเหี้ยอะไรอยู่ นึกว่าเรื่องสำคัญคอขาดบาดตายมึงเลยหายหัวไม่ยอมมาสักที แม่ง....ที่ไหนได้...เสือกติดถั่วดำ!!!” ยังๆ มันยังไม่ยอมหยุด
“ห่า...ระดับกูต้องฟิสตาชิโอคัดเกรดเอ ถั่วดำถั่วแดงที่ไหน.... ไม่ได้ติด ไม่ได้แดกโว้ย” เรื่องไรผมจะยอมรับล่ะวะ
 
“อย่ามาเฉไฉนะสัด เดี๋ยวๆๆ เรื่องเด็กมึงกูเคลียร์แน่..” ไอ้เป็ดชี้หน้าผม! เชรดดด มึงจะทำอะไรนีออนของกู
ไม่ได้การแล้ว...
“มึงใจเย็นดิคร้าบพี่เป็ด.. หล่อระดับกูมีเด็กก็ไม่เห็นแปลกตรงไหน มึงยึดหลักความเป็นจริงมั่งดิวะ เรื่องงานเรื่องส่วนตัวกูแยกแยะได้ กูไม่เคยทำพลาดเลยซักครั้งแล้วมึงจะไปวอรี่หาพระแสงเลเซอร์อะไรนักหนา กูว่านะ... มึงเอาเวลาด่ากูก๊าบๆๆ แบบนี้ ไปตั้งสมาธิวางแผนจัดการจับตัวไอ้ย้อยดีกว่า หรือถ้ามึงคิดไม่ออกกูคิดแทนให้ แล้วมึงก็หุบตูด อยู่เฉยๆ อย่างสงบ อย่าเสือกเรื่องกู... แค่นี้ก็จบ มึงจะเอางั้นไหมล่ะ?”
         

“..............เฮ้อ.....”
ไอ้เป็ดถอนหายใจ เริ่มทำหน้าปลงตก เมื่อค้นพบสัจธรรมว่าไงๆ กูก็ชนะ กูเมพ ทั้งบุ๋น และบู๊แล้วมึงจะเอาอะไรมาเถียงกู ! 
            
         และเมื่อผมเสียน้ำลายไปสองปี๊บทำให้ไอ้เป็ดสงบได้แล้ว มันก็เริ่มร่ายแผนการพร้อมแจกจ่ายอาวุธทางการเจรจาธุรกิจให้ทุกคนรวมเจ็ดชีวิตอย่างครบมือ
 
    ปกติผมพก GUN และ GUN ติดตัวอยู่แล้วกระบอกนึง เป็น HK USP อีกกระบอกสำรอง MK 23 จุดสี่ห้า     
 MK...แถวบ้านผมไม่ได้เป็นชื่อร้านสุกี้นะโปรดเข้าใจว่ามันเป็นปืนพกกึ่งออโต้ของกองทัพ ที่ลักลอบนำเข้าจากเพื่อนบ้านเยอรมัน ผมใช้ปืนอันนี้แหล่ะยิงไก่ผู้พันแซนเดอร์ตายมาแล้วหลายตัว ติดไซเลนเซอร์แล้วเสียงมันดังฟึดๆ ไม่ค่อยหนวกหูดี ลองซื้อมาใช้สิครับ
          
   ผมกับไอ้คมงานนี้ไม่ได้รับบทเด่นไปลากคอไอ้ย้อยออกมาอย่างพระเอก แต่ได้ทำหน้าที่พระรองคอยหลอกล่อ กวนประสาท หรืออยากจะเล่นปืนบ้างก็ได้ให้จำนวนบอดี้การ์ดไอ้ย้อยมันลดลง
แล้วจากนั้นไอ้เป็ดจะเป็นคนพิพากษาต่อเอง ซึ่งผมก็ว่าโออยู่สำหรับการเล่นวงนอกเพราะคราวนี้จับเป็นคงไม่มันส์เท่าไหร่ถ้าผมต้องคอยไปเจรจาน่ารำคาญกับคนหน้าตาท่าทางชวนขวัญผวาแบบไอ้ย้อย     
      

        ร้านเกมส์ที่ผมจะไปทะลวงร้านนี้ข้างหน้าก็เหมือนทั่วๆ ไป แต่ข้างหลังบานประตูอันใหญ่ไม่ใช่ขี้ๆ เป็นทั้งที่เสพย์ยา ทั้งซ่อง ครบวงจร... 
         ผมกับไอ้คมแอบเข้าไปทางด้านหลังร้าน พอเจอพวกมดแมลงก็จัดการปัดกวาดเช็ดถูให้ไอ้เป็ดเดินทางอย่างสะดวกโยธิน 

ไอ้เป็ดแจงดีเทลแล้วว่ามีไก่อยู่ตรงไหนบ้าง ผมก็สบาย เปิดทางโล่งให้พรรคพวกด่านหน้า...
แต่ด่านต่อไปแม่งหนักส์ แล้วก็หนักแบบคาดไม่ถึงเพราะไอ้คมอยู่ๆ มันก็เสือกหลับกลางอากาศโดนเตะอัดเข้าต้นแขนจนปืนกระเด็นหวิดตาย
แผลเก่าที่มันโดนแทงเมื่อครั้งก่อนยังไม่หายดีว่ะ ตอนแรกผมก็นึกว่าไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรเพราะไม่เห็นมันใส่เฝือก แต่ที่จริงแล้วไม่ใช่เล่นๆ เลย
          
‘ชิบหาย..... ก็ใครมันจะไปคิด’
...มันเหมือนข้อแก้ตัวเวลาทำงานพลาด
แต่ผมก็ไม่ได้คิดเรื่องแผลของมันสักนิดเดียว และไอ้คมก็ไม่ได้บอกเหี้ยอะไรด้วยว่ามันเจ็บ ซึ่งตรงนี้ล่ะที่ผมคิดว่า...ไอ้ควายเอ๊ย นี่มึงคิดว่ามึงเจ๋งโคตรใช่ป่ะ!?

พอเห็นไอ้คมเสียท่า ผมซึ่งเป็นผู้มีมนุษยธรรมเป็นเลิศก็ต้องออกตัวไปช่วยลูกน้อง แล้วผลออกมาเป็นไง.... ? วงแตกเสียกระบวนท่า... ยิงกันเปรี้ยงปร้างไม่พอ หัวยังโดนฟาดเลือดพุ่งเป็นของแถมในรอบสามปี!!!! 
   
แม่งเอ๊ย ใครไม่ช้อคกูช้อค...
โคตรอึ้งว่ะบอกตรงๆ...
ไอ้ย้อยมันซีเคียวเมพขิง สี่ห้าชั้นผมยังเข้าไปแตะเกรียนมันไม่ได้เลย! แม่เจ้าโว้ย อับอายขายขี้หน้าชาวโลก ...มึงนี่ท่าจะเป็นสุลต่านมาเกิดจริงๆ สรุปว่าที่พลาดวันนี้เพราะไอ้คมปลวก หรือ ผมห่วย จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวกันแน่วะ?

บทสรุปของนิทานเรื่องนี้... ไม่ถูกใจกูเลยยย
   ไอ้ย้อยหนีไปได้ – ลูกเสือโผล่มาแจม
โคตรเหี้ยว่ะ เกือบหนีไม่ทัน... แถมแต่ละคนยังสะบักสะบอมเหมือนลูกแมวโดนหมาฟัดอีก
ผมเริ่มมองไม่เห็นทางแล้วสิว่าถ้าไม่ได้ตัวไอ้ย้อยวันนี้แล้ววันต่อไปจะทำเชี้ยอะไรให้มันมุดหัวออกมาจากถ้ำได้อีก ซึ่งเรื่องนี้ผมกับไอ้เป็ดก็มึนไม่แพ้กันเพราะกำหนดเวลาแลกเปลี่ยนของมันจ่อตูดใกล้เข้ามาแล้ว...
 
♠


“อุ้ย! ตายแล้ว ครูเมฆไปทำอะไรมาคะนั่น?” ทันทีที่ลงจากรถผมก็เจอสาวสวยเปรี้ยวจี๊ดคนนึงทักมาจากอีกฝากของลานจอดในโรงเรียน
    ถ้าจำไม่ผิดเธอคงชื่อ ‘ปิ๊ซ่า’ และเธอก็กำลังเดินนมเด้งมาทางนี้แล้ว
“เกิดอุบัติเหตุเหรอคะ พันผ้ามาซะหนาเชียว”   
“ครับ รถชน แต่ผมไม่ได้เป็นไรมากหรอก” ตอบไปงั้นแต่ความจริงคือกูเจ็บกบาลแทบตายห่า เลยต้องมาหานีออนขอกำลังใจสักหน่อย
“แย่จังเลยนะคะ เจ็บมากไหมคะ ถ้าไม่ไหวเมฆก็น่าจะหยุดพักก่อน...”
เอ่อ เรียกชื่อกูเฉยๆ เลยนะ ผมก้มลงมองหน้าที่โบ๊ะซะเฉี่ยวเปรี้ยวได้ใจ มองหน้าอกคับ D แล้วก็มองหน้าใหม่...
โถ... ตอนแรกทำเป็นเมินเชิดใส่ผม แล้วตอนนี้เป็นไง ก็ต้องมาตามจีบผมอยู่ดี

เกิดเป็นคนหล่อนี่มัน...ไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ ว่ะ

“ผมสอนไหวครับ เจ็บแค่หัวไม่ได้เจ็บปาก แล้วร่างกายส่วนอื่นก็ยังแข็งแรงดีอยู่”
“ของอย่างงี้พูดอย่างเดียวไม่ได้หรอกนะคะ มันต้องพิสูจน์ด้วยว่าแข็ง..แรงจริงรึเปล่า?”     
เหอะๆๆ 
ผมจะเอาไงกับแม่คนนี้ดีวะ ภาพรวมก็โออยู่ หรือจะจัดให้สักทีเพื่อไม่ให้เสียของ...


สรุป หลังจากคุยกันแบบเน่าๆ พักนึง ผมก็ตกลงจะไปกินข้าวกลางวันกับครูปิ๊ซ่า เหอะ ก็เล่นมายั่วและแสดงความนี้ดชัดเจนซะปานนี้ ผมขอรับความหวังดีไว้ก่อนแล้วกัน   

แต่ก่อนที่จะมีคนด่าว่าผมเอี๊ย ซึ่งไม่รู้เป็นตัวที่เท่าไหร่แล้วตั้งแต่เริ่มเรื่อง

เรื่องครูปิ๊ซ่าอ่ะ ผมคิดเอาไว้เล่นๆ ไม่ได้จริงจัง และพร้อมจะเบี้ยวทุกเมื่อ ...ได้ก็เอา ไม่ได้ก็ช่าง

 ผมก็เป็นของผมแบบนี้มานาน นานจนไม่รู้ว่ามันซึมซับเข้าไปในสันดานหรือยัง
     แต่ก็ช่างแม่งเหอะ ผมไม่ได้คิดว่ามันสำคัญอะไรนักหนา ตราบใดที่สิ่งเหล่านี้ไม่ได้กระโจนเข้ามาทำให้งานผมพินาศ และผมยังรู้ตัวเองอยู่ว่าสิ่งไหนควรทำ สิ่งไหนควรปกป้อง แค่นี้ก็พอแล้ว


 
ตลอดเวลาที่สอน... ผมรู้สึกว่านีออนมองผมแปลกๆ
แล้วยิ่งตอนที่ครูปิ๊ซ่าโผล่มาแบบไม่ได้รับเชิญ เขายิ่งมองผมแปลกกว่าเดิมอีก...
   ผมก็ไม่ใช่เด็ก ป.สองนะจะได้หน่อมแน้ม ปัญญาอ่อนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร
      เอาเป็นว่าเรื่องครูปิ๊ซ่าผมไม่ได้ตั้งใจแล้วกัน ผมแค่ทำไปตามสันดาน เอ๊ย! สัญชาตญาณ
    
ถึงครูปิ๊ซ่าจะหน้าตาท่าทางน่าบดขยี้แค่ไหน แต่ตอนนี้ผมสนใจนีออนที่กำลังร่ายคาถาศักดิ์สิทธิ์แล้วเป่ากะหม่อมให้ผมมากกว่า


      หึหึ เด็กบ้าอะไรวะ พูดอะไรก็เชื่อ บางอย่างผมก็แค่ขำๆ
ไม่นึกว่าใครมันจะมาจริงจังอะไรกับมุขผมด้วย ผมแค่อยากสร้างความบันเทิงให้เด็กมึนๆ แบบนีออนยิ้ม ผมอยากเห็นเขายิ้มเยอะๆ อยากเห็นอะไรที่ดูสดใสบริสุทธิ์บ้าง
 
ไม่ใช่วันๆ เอะอะก็เหี้ย เอะอะก็สัตว์
   หมู หมา ควาย ไก่ ประดับยศแต่ที่จริงก็แค่เศษสวะ ไม่ได้มีค่าคู่ควรกับการได้ยืนหายใจ
      เอ่อะ กูบ่นไรวะ ผมคงจะอินกับเรื่องเมื่อคืนมากเกินไป...


แต่มันก็เป็นความผิดพลาดที่ไม่น่าพลาด... และผมมีเวลาไม่มากกับการแก้ไขความผิดพลาดนี้
      

อันที่จริง...กบาลผมมันไม่ได้เจ็บนักหรอก... ยิ่งกว่านี้ก็โดนมาแล้ว
         แต่สิ่งที่ทำให้ผมเจ็บ มันคือความห่วงใยของนีออนมากกว่า

บอกตรงๆ ผมไม่อยากได้มันเลยว่ะ...
      เพราะสิ่งเหล่านี้ มันจะคอยทำให้หัวใจผมไขว้เขวและเริ่มอ่อนแอลง ซึ่งผมไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะรับความรู้สึกนั้นได้         



“คุณรู้ได้ไงว่าผมไม่ห่วงตัวเอง... ถ้าผมไม่ห่วงตัวเองผมคง....ปัง!” ผมยกมือทุบโต๊ะจนนีออนสะดุ้ง
   “นั่น ดับดิ้นอยู่ตรงนั้น ชักตายอยู่หน้าบ้านคุณเพราะคุณล็อคประตู ไม่ยอมให้ผมเข้าไป ผมตะโกนเรียกเท่าไหร่คุณก็ไม่ได้ยิน... แล้วอยากรู้ไหม ทำไมผมถึงได้แผลนี้มา”
      นีออนรีบส่ายหน้าทำตาโต

         “เพราะผมมัวแต่ตะโกนเรียกคุณ เรียกจนคนข้างบ้านหนวกหูเขวี้ยงสากกะเบือมาโดนหัวผมแตก”
            “จ..จริงเหรอครับ?” อยากจะขำจริงๆ
               “แล้วคนบ้าที่ไหนจะเอาไม้ฟาดหัวตัวเองล่ะ จริงไหม?” ขอโทษด้วยละกันที่ต้องตอแหล   
แรกๆ ก็แหลเพราะอยากได้เขา แต่ตอนนี้แหลเพราะไม่อยากดราม่ามากกว่า 

                  ผมมองหน้านีออน บอกไม่ถูกว่าจะความรู้สึกไหนดี ทั้งเงี่** ทั้งรู้สึกผิด เขายังเด็กเกินไปจริงๆ แถมยังปัญญาอ่อนนิดๆ อีกต่างหาก แต่เป็นแบบนี้แหล่ะดี ยิ่งเห็นยิ่งอยากแกล้ง...   

“มายด์ ถ้าคุณไม่อยากให้ผมเจ็บตัวกับเรื่องโง่ๆ ผมขอกุญแจบ้านคุณไปปั๊มหน่อยดิ เวลาที่ผมมาหาผมจะได้ไม่ต้องตะโกนเรียก”
       “หา! เอ่อ...จะดีเหรอครับ ?”
          “ถามแบบนี้หรือว่าคุณไม่ไว้ใจผม ผมเป็นครูนะไม่ใช่โจร ไม่ต้องกลัวบ้านจะหายเพราะกุญแจแค่ไม่กี่ดอกหรอก”

อันที่จริงผมแอบจิ๊กเอาก็ได้ หรือถ้าแย่กว่านั้นก็พังประตูเข้าไปเลยถ้าทนอยากเห็นหน้านวลๆ ของนีออนไม่ไหว
            แต่ผมเป็นปัญญาชนนะครับ ผมจะไปทำก้าวร้าวแบบนั้นทำไม 
              
      “ครับ คือ...ที่บ้านผมก็มีสำรองไว้อีกชุดนึง เดี๋ยวผมเอาพวงนั้นให้ครูเลยก็ได้ครับ เอ่อ แล้ว....เมื่อคืนนี้ครูมาทำไมเหรอครับ?” มาในฝัน...คงไม่ผิดใช่มะ
“คุณ.. โบราณเขาถือนะว่าเวลาสามีไปหาที่บ้าน อย่าถามว่ามาทำไม มันไม่ดี.. คุณต้องถามว่าเหนื่อยรึเปล่า กลับช้าจัง คิดถึงมากเลยรู้ไหม เนี่ย คุณต้องพูดแบบนี้”
“อ่อ ครับ” เข้าใจจริงหรือเปล่าวะ ทำหน้าเอ๋อใส่นี่เดาโคตรยาก

“เป็นเมียผมต้องกล้าแสดงออกรู้ป่ะ?”
“เมีย...?”
“หรือคุณลืมว่าเราเป็นอะไรกัน เฮ้ย ลืมไม่ได้นะเว้ย ถ้าลืมผมจะไปฟ้องแม่คุณว่าคุณไม่ใส่ใจผม”
“เปล่าครับ! เปล่าๆ ผมไม่ได้ลืมครับ ผมจำได้” 
นีออนรีบบอก แต่ทำไมค่อยๆ เขยิบไปที่โต๊ะอีกตัวให้ห่างผมเรื่อยๆ วะ เพื่ออะไร! ไม่เข้าใจ หรือจะให้วิ่งไล่แบบหนังอินเดีย จะเอางั้นเหรอ?
 
 “ครูหิวข้าวหรือยังครับ เรา....ไปกินข้าวกันไหม จะหมดเวลาพักแล้ว” อืมจริง หิวโคตร หิวจนแทบจะแดกคนตรงหน้าอยู่แล้ว
“งั้นเราไปไชน่าทาวน์กันเถอะ ผมอยากกินอาหารจีน” พูดจบก็จับมือนีออนจะพาไป แต่เขาขืนตัวไว้

“ครู๊ !!!.......ผมไปไม่ได้ ผมมีเรียนต่อ”
“รู้แล้ว กลับมาทันน่า” ถ้าไม่ทันเดี๋ยวจะทำให้ทันเอง
“กินที่นี่เถอะครับ กว่าจะไปถึง... คือ....ผมหิวแล้ว” ทำไมต้องทำหน้าน่าสงสารขนาดนั้น... 
“ก็ได้ๆ”

ไปโรงอาหารเวลานี้คนก็เริ่มเกลี้ยงแล้ว... ไม่ใช่แค่คน ของกินก็แทบไม่เหลือพอรับประทานอีกต่างหาก
      อย่างงี้มันต้องออก....!!!!

         “พี่คม! ทำไมแปะเทปกาวที่หน้าเยอะจัง!?” นีออนทักไอ้มัมมี่คมที่สภาพดูไม่จืด ตอนนี้มันกำลังเช็ดถูกระจกร้านข้าวของมันอยู่
            “โธ่ น้องมายด์ครับ นี่ไม่ใช่เทปกาว ดูดีๆ นี่เทปปิดแผล” ไอ้คมเดินมาโชว์สภาพสุดอนาถของมันใกล้ๆ 
               “อ่อ ขอโทษครับ ผมมองไม่ดี”
               นีออนเหลือบมามองหน้าผมสลับกับมองไอ้คมไปมา ดูเหมือนอยากจะถามอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่ได้ถาม
      
 “หายเร็วๆ นะครับ”
         “แค่นี้เหรอครับ?” เยอะและไอ้คม 
            “มากกว่านี้ก็ตีนกู หรือมึงจะเอา?” 
               “ชิ งั้นที่บอกพี่เป็ดก็ไม่เกินจริงอ่ะดิ” ไอ้เวร กูยังไม่ได้คิดบัญชีกับมึงเลย ลืมไปได้ยังไงวะ
                  “ทำงานฉิบหายแล้วยังเสือกปากสุนัขอีกนะไอ้สลัด”
                     “ก็ไม่ใช่เพราะลูกพี่เหรอผมถึงโดนแทง....”

      ไอ้หอกหัก! มึงพูดเรื่องเลือดตกยางออกต่อหน้านีออนได้ยังไง !!


           “ครูเมฆครับ ร้านอาหารตามสั่ง กับร้านก๋วยเตี๋ยวยังเปิดอยู่ ครูจะกินอะไรครับ เดี๋ยวผมไปสั่งให้”
      

      ตกลงนีออนจะไม่สาระแนเรื่องผมสักเรื่องจริงดิ?
               แค่ทำเฉยๆ ใสๆ ใส่ผมก็เต็มที่แล้ว นี่ยังไม่คิดจะยุ่งเรื่องส่วนตัวอีก
                  จะน่ารักไปไหน... ผมมองตามหลังนีออนที่วิ่งดุ๊กๆ ไปร้านข้าวจนกระทั่งได้ยินเสียงไอ้คม
         
         “ลูกพี่... น้ำลายไหล เช็ดด้วย” ห่า กูไม่ใช่หมา ผมตบกะโหลกมันไปทีแล้วหยิบบุหรี่จุด
            “เมื่อวานที่มาช้า อย่าบอกนะว่าอยู่ด้วยกัน ผมเข้าใจนะลูกพี่ว่าน้องมายด์น่ารัก แต่ผมไม่คิดว่าลูกพี่จะกล้าทำอะไรเด็กนะ”
ไอ้สาส มึงอย่ามาย้ำคำนี้กับกูได้ไหม กูอุตส่าห์หาเหตุผลร้อยแปดมาสร้างความชอบธรรมให้ตัวเองได้แล้วนะเว้ย 
               “แล้วไง? มึงสงสัยอะไร ฮะ สงสัยมากนักรึไงไอ้หอกหัก!”
                  “โธ่ ใครจะไม่สงสัยล่ะคร้าบ ก็ทำตัวติดกันซะขนาดนี้ ปกติลูกพี่คอยตามใครที่ไหนด้วยรึไงล่ะ?” ใครตามวะ
                     “กูไม่ได้ตาม เขาชวนกูมากินข้าวเอง ไม่เชื่อมึงก็ถามมายด์เอา เด็กนั่นชอบกูเว้ย แล้วถ้ากูจะทำอะไรเขามันก็ไม่ผิด” ใครไม่เข้าข้างกู กูเข้าข้างตัวเองไว้ก่อน 

       “น้องมายด์ชอบลูกพี่ !!!? ไม่จริงอ่ะ ทำไมไม่เป็นผม!!” ไอ้คมร้องแหกปากแบบไม่เชื่อ
         

“ก็ถ้าเป็นกูแล้วจะเป็นมึงได้ไง” หึหึหึ
         
หลังจากนั้นนีออนก็มาตามไปกินข้าว แต่ที่ขัดใจผมคือ ทำไมต้องมีหน้าสลอนของไอ้คมมานั่งด้วย
“ลูกพี่ ที่ผมเคยพูดเรื่องนั้นอ่ะ...เรื่องนั้น ผมว่ามีสิทธิ์นะ”
   “.......................” ผมไม่อยากเสวนากับมัน เรื่องนั้นห่าอะไร ใครจะไปรู้กับแม่ง
      “ที่ผมเคยบอกว่าไอ้ย้อยชอบน่ารักแบบเบบี๋ไง เราขอให้น้องมายด์ช่วยเถอะนะลูกพี่”
และแล้วไอ้คมก็วกเข้าเรื่องซีเรียสอย่างรวดเร็ว
ไม่รู้เป็นเวรเป็นกรรมอะไรเหมือนกันที่รสนิยมไอ้ย้อยตรงนีออนอย่างเป๊ะ คนหน้าเงือกแบบมันไม่คู่ควรกับเด็กอย่างนีออนแม้แต่ในความคิด
 
   
“อย่าเอาความกากของมึงมาทำให้เด็กกูลำบากนะไอ้สัด”
   “ขอโต๊ดก๊าบบบลูกพี่... ผมแค่เสนอหนทางที่พอเป็นไปได้ ลูกพี่คิดดู เหลือเวลาไม่ถึงอาทิตย์ ตอนนี้แม่งก็รู้ตัวแล้วด้วยสิ ถ้าเล่นมุขเดิมๆ ไอ้เชี้ยย้อยมันไม่มีทางติดเบ็ดแน่อ่ะ” พล่ามให้กูเครียดเข้าไปสิมึง...
      
“พี่คมจะให้ผมช่วยอะไรเหรอครับ?” เสียงนีออนดังขึ้นพร้อมสายตาเป็นประกายมีความหวังของไอ้คม
   “อย่าไปถามมัน มายด์” 
      “ไม่ๆๆ น้องมายด์ ฟังพี่คมก่อน” ไอ้คมแทบจะปีนข้ามโต๊ะไปหานีออนที่นั่งอยู่อีกฝั่ง แต่ผมดึงคอเสื้อมันไว้ทันแล้วกระชากกลับที่เดิม
   “น้องมายด์ ! ช่วยพี่คมด้วยครับ แค่เดินไปเดินมาแล้วก็คุยกับคนแก่คำสองคำ แค่นั้นเองงงง!!” คนแก่ที่ว่าคงหนีไม่พ้นไอ้ย้อย
      “คำสองคำบ้านป่ะป๊ามึงสิ มันมากกว่านั้นเยอะมายด์” ผมแทบจะโยนไอ้คมไปนอกโต๊ะที่มันเกาะเอาไว้แน่น
 
“ลูกพี่!!! จะหวงไรนักหนาเนี้ย ...หรือว่าจริงจัง!?”




“........................”





เวรละ มึงถามไรงี้วะสัด
   คำตอบก็รู้ๆ อยู่ แต่ผมพูดไม่ออกว่ะ




“ผมช่วยได้ครับพี่คม”


H
มายด์เริ่มจะได้เข้าวงการแล้ว...
 


Heckler & Koch USP .45 with silencer
credit : http://www.acesindoorshooting.com/


MK23 .45 with silencer
credit : http://www.arniesairsoft.co.uk/

[kokikung]

น้องมายน่ารักกกกกกกกกกก
รู้สึกแอบเสียใจที่มาได้สามีไม่ค่อยเต็มแบบนี้
จุกเรยไหมคุรสามีน้องมาย ตอบให้ได้ด้วย
แต่คมพาน้องมายไปรำบากแท้ๆๆๆ

[BeeRY]

อิพี่เมฆไม่รู้ว่าตอนน้องมายด์อยู่คนเดียวน่าสงสารขนาดไหน ยังจะอยากกินปิ๊ซ่าอีก เดี๋ยวเหอะ
แล้วหนูคิดจะไปช่วยงานพี่เค้าจริงๆเหรอเบเบี้มายด์ อิตาลุงย้อยนั่นน่ากลัวนา เดี๋ยวโดนมันแต๊ะอั๋ง อิพี่เมฆคลั่งอีก
เอาใจช่วยคนน่ารัก

[nevergoodbye]

 
นะ น้องมายยยยยยยยยยยยยยด์
ไปตกลงอะไรกับใครง่ายได้ไงล่ะลูก
 

[Alone Alone]

ไปตกลงทำไม

หนูมายด์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

[kinjikung]

ฮ่า ฮ่า ไอ้พี่คมแม่งงงงงงชวนน้องเข้าวงการซะง้านนน
มายด์เบบี้หล่ะก็ไม่รู้หรือพี่เมฆเค้าห่วงตัวเองนะ

[brownie]

น้องมายด์ หนูอย่าอยู่ห่างตูดพี่เมฆเลย เดี๋ยวคนอื่นจะสอยไปกินนน น 

[nunamicky]

น้องมายด์กำลังจะเป็นนายนกต่อแล้ว
พี่เมฆจะยอมมั๊ยน๊อ

[sam3sam]

แล้วคนที่แอบมองเบบี้มายด์เป็นใครหล่ะเนี่ย

[indy❣zaka]

กระโดดถีบขาคู่ใส่ไอ้ห่ะพี่เมฆ   
ต่อด้วย ตบหน้าแหลก  เสียโฉมซะเถอะไอ้ชั่วววววววว 

[JA(e)jung]

ในที่สุดก็มาซะที...อิอิ
มายด์จ๋าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
คาถาที่พี่เมฆให้ท่องอ่ะ
พยายามจำให้ขึ้นใจแล้วก็ปฏิบัติตามด้วยนะ
พี่เมฆจะได้รักได้หลงจนโงหัวไม่ขึ้น
55555555555555555
ชอบอ่ะคาถานี้สุดยอดจริงๆ
หุหุ

[zhiki]

EP.12 (50%) ♠ 01/09 『  ▷ ▷ ▷ ▸ ครูผมเป็นมาเฟีย (จริงดิ!!!?)  M ♠ M   』

สงสัยจะได้เปลี่ยนชื่อเรื่อง เป็น

EP.12 (50%) ♠ 01/09 『  ▷ ▷ ▷ ▸ ผัวผมเป็นมาเฟีย (จริงดิ!!!?)  M ♠ M   』

 


สเป็คเลย น่ารักแบบโง่ๆ หลอกกินตับกันง่ายๆ 555+

[agatgy]

ท่าจะจริงจังนะเนี้ยพี่เมฆ

อิอิ

[m_pop91]

น้องมายด์ไปหลงกลไอ้พวกเจ้าเลห์อีกแล้ว

[foyer]

M ♠ M
12.5


“ยังไม่รู้ว่าจะทำอะไรก็ไปช่วยมันแล้วเหรอ!?”
ครูพี่เมฆตะคอกขึ้นมา แต่อยู่ๆ เขาก็เงียบไปซะเฉยๆ
เงียบ จนกระทั่งพี่คมเอ่ยขึ้นว่า

“น้องมายด์ช่วยพี่คมก็เหมือนช่วยลูกพี่ด้วยนั่นแหล่ะครับ มันเป็นความรับผิดชอบของเรา แต่พอดีว่าเกินความสามารถหน้าตาไปหน่อย...ก็เลยต้อง”

“มึงอย่าพูดมากได้ไหม...!”

ท่าทางครูพี่เมฆหงุดหงิดกับเรื่องนี้ ผมสงสัยจังว่ามันเกี่ยวกับอะไร แล้ว... มันเกี่ยวกับที่พี่คมได้รับบาดเจ็บด้วยรึเปล่า
ถ้าเป็นอย่างงั้นจริง.......ผมก็ต้องรีบช่วยสิครับ!!!
   
   ถึงจะเพิ่งรู้จักกันไม่นาน แต่พี่คมก็ถือว่าเป็นเพื่อนผมคนหนึ่ง เพื่อนที่ผมมีอยู่เพียงน้อยนิด ผมแค่อยากรักษามิตรภาพเอาไว้เท่าที่ตัวเองจะทำได้ก็แค่นั้นเอง

   “....อ้าว ไปไหนล่ะลูกพี่!?” พี่คมเรียกครูพี่เมฆที่อยู่ดีๆ ก็ลุกเดินออกไปนอกโรงอาหารโดยไม่พูดอะไรสักคำ

      “เรื่องของกู ! อย่าเสือกตามมานะไอ้สัด !!”

 


หวา...........น่ากลัวจัง!!!!

ผมกับพี่คมหันมองหน้ากันตาปริบๆ
อยู่ๆ เขาเป็นอะไรไปนะ?

“ท่าทางแปลกๆ นะเนี่ย...อุตส่าห์คิดอะไรดีๆ ได้แล้วแท้ๆ” พี่คมเปรยขึ้นมาขณะมองตามหลังครู จากนั้นเขาก็หันมายิ้มให้ผม
   “แต่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ สงสัยเครียดเรื่องงานพลาดเมื่อคืน”



      งานเมื่อคืน!?

ผมลังเลไม่รู้ว่าจะถามพี่เขาดีไหมกับอาการบาดเจ็บ

พี่คมไม่ได้บอกว่าห้ามยุ่งเหมือนที่ครูพี่เมฆเคยบอกผมนี่นา...

“พี่คมครับ ผมถามอะไรหน่อยได้ไหม?” ผมเกรงใจเขาจัง
“ครับ ได้สิ ได้หมด” พี่คมยิ้ม
“ทำไมพี่ถึงมีแผลเต็มตัวเลยล่ะครับ?”
“อ้อ เรื่องนี้น่ะเหรอ” พี่คมมองสำรวจตัวเองก่อนยิ้มแห้ง แล้วเขาก็เล่าเรื่องเมื่อคืนที่ไปทำงานกับครูพี่เมฆให้ฟัง !!!



1……2……3……4…….5……..6………..11…..23….38…..46
   
    นี่ก็เป็นวันที่ 4 แล้วครับที่ผมมาเดินวนเวียนอยู่ที่นี่ ในซอยที่มีแต่ร้านอาหารญี่ปุ่นเต็มไปหมด   ผมเดินไปเดินมาจนไม่รู้จะทำอะไร เลยนับบล็อกที่ฟุตบาทไปด้วยระหว่างรอ
   
      ใช่แล้วครับ -- ผมกำลังรอใครบางคนอยู่ แต่ว่า................
       
            ไม่เห็นจะมีคนแก่มาคุยด้วยสักคนเหมือนอย่างที่พี่คมบอกเลย....
   
      
ผมย้อนคิดถึงเรื่องที่พี่คมเล่าให้ฟังแล้วก็รู้สึกแย่ขึ้นมาอีก
   ถ้าครูพี่เมฆไปกับพี่คม...แล้วแผลนั่น... มันก็ไม่ใช่เพราะเขาไปหาผมแล้วโดนเขวี้ยงอะไรใส่หัวน่ะสิ...
      


      ทำไมครูต้องหลอกผมด้วย ?

         ผมคิดไม่ออกถึงเหตุผล...


 
            หรือบางที ครูอาจจะไม่อยากให้ผมรู้ก็ได้ว่าไปทำอะไรมา เขามักจะเป็นแบบนี้อยู่เสมอ แล้วผมก็ไม่อยากก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวไม่ว่าครูจะสั่งหรือไม่

ตั้งแต่วันนั้นที่อยู่ๆ เขาก็หงุดหงิด ผมจะเจอครูพี่เมฆก็เฉพาะในชั้นเรียนเท่านั้น 
   ผมรู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไป คอยหลบหน้าหลบตาผมไม่พอ ยังชอบพูดเสียงดังแล้วก็ทำหน้าน่ากลัวตลอดเวลาตอนที่สอนด้วย

พอผมถามพี่คม เผื่อว่าเขาจะรู้อะไรบ้าง พี่คมก็บอกแค่ว่าให้ผมทำใจ

“ลูกพี่ก็นิสัยเสียแบบนี้แหล่ะน้องมายด์ นี่ถ้ารู้มาก่อนนะ พี่จะเตือนไม่ให้น้องมายด์ไปหลงชอบลูกพี่หรอก เขาเปลี่ยนคู่นอนเหมือนเปลี่ยนเสื้อผ้า พอเบื่อก็ถอดทิ้งแบบไร้เหตุผล แล้วงานนี้ก็เหมือนกัน พี่คมผิดก็จริง แต่ลูกพี่ก็ผิดด้วยที่หนีงาน จะมาโทษพี่คนเดียวมันก็ไร้ความยุติธรรมเกินไป....”
“เอ่อ...แล้วทำไมพึ่คมถึงเล่าให้ผมฟังล่ะครับ?”
“เล่าเรื่อง..? อ๋อ.......เรื่องงานน่ะเหรอครับ ก็ถ้าพี่ไม่เล่าแล้วเราจะทำงานด้วยกันได้ยังไง นอกจากความเชื่อใจแล้วมันต้องมีความซื่อสัตย์ และพี่ก็เชื่อว่าน้องมายด์จะไม่ปากโป้งไปบอกใครหรอก เพราะเราเป็นเพื่อนกันใช่ไหมน้องมายด์?”


‘.....เพื่อน....’

คำๆ นี้มันช่างมีความหมายกับผมจริงๆ


นอกจากเพลงแล้ว...ผมก็มีพี่คม......แล้วก็........




“พี่เมฆทิ้งเราแล้วเหรอ?” 

ผมทำอะไรผิด ทำไมอยู่ๆ เขาต้องเย็นชาใส่ด้วย ผมรู้สึกเจ็บแปลบๆ ในอกแล้วก็รู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตา

   ผมอยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม อยากเห็นหน้าตากวนๆ ของพี่เมฆ อยากคุยด้วย อยากฟังคำพูดตลกๆ ของเขา แล้วก็อยากให้เขากอดผม อย่างที่เขาชอบทำ

แต่ตอนนี้... แม้แต่จะเจอกัน เรายังไม่ได้เจอเลยครับ


มันเป็นเพราะอะไร?
   
      ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดหาเบอร์โทรของพี่เมฆที่เขาเคยเมมไว้ให้

หาอยู่พักหนึ่ง...ผมก็เห็นคำว่า
‘Mild’s darling’

   ในเครื่องผมมีเบอร์คนอื่นเก็บไว้ไม่มาก พอเจอคำๆ นี้ผมเลยพอเดาออกว่าเป็นของใคร


R……R……….R………….R………………R
   
ผมตัดสินใจกดโทรหาพี่เมฆ ...รอสายอยู่นานด้วยใจตุ้มๆ ต่อมๆ ทั้งกลัวทั้งกังวลว่าพี่เมฆจะโกรธที่ผมโทรไป จนกระทั่งในที่สุด..................เขาก็ไม่รับสาย

         “รอใครอยู่เหรอน้อง?”
            ผมสะดุ้งรีบเงยหน้าขึ้นทันทีแล้วก็พบกับ........คุณลุง!!!
               มีลุงสองคนในชุดเสื้อซาฟารีเดินเข้ามาทักผมแล้วครับ !!
ผมพยายามไม่หันหน้าไปมองหาพี่คม ซึ่งเขาบอกว่ากำลังคอยช่วยผมจับตาดูอยู่ตลอดเหมือนกัน
   พี่คมให้ผมใส่เครื่องดักฟัง แล้วก็กำชับว่าอย่าทำหายทำหล่นเป็นอันขาดเพื่อความปลอดภัยของผมเผื่อเจอเหตุการณ์ไม่คาดฝัน เพราะเจ้าเครื่องนี้มันเป็น GPS ในตัวด้วย

      “รอลูกค้าครับ” ผมตอบตามที่พี่คมจำลองสถานการณ์ให้อย่างคร่าวๆ เขาแค่ต้องการให้ผมช่วยนัดลุงที่ชื่อย้อยออกมาที่ใดที่หนึ่ง ถ้าหากนัดได้แล้วเรื่องเป็นอันจบ
          
         ผมคิดว่าไม่เกินความสามารถแล้วก็ไม่เห็นจะยากตรงไหน แค่นัดคนๆ เดียว แต่ทำไมทั้งพี่เมฆแล้วก็พี่คมถึงต้องเครียดอะไรกันขนาดนั้นด้วย

ลุงสองคนมองหน้าผมแบบแปลกๆ จากนั้นเขาก็ถามว่า
“ขายด้วยเหรอ อายุเท่าไหร่น่ะ?”
   “อายุ 15 ครับ” ผมตอบพลางคิดในใจว่า ทำไมพี่คมถึงรู้ว่าเขาจะถามอะไรผมได้เนี่ย?
      “15!!!!!!!” ลุงสองคนตาโต จากนั้นก็ซุบซิบกันว่า

“เด็กไป แต่พี่ย้อยก็ชอบแบบนี้แหล่ะ” พี่ย้อย !!! ลุงสองคนรู้จักจริงๆ ด้วยสินะ
“มันไม่น่าเชื่อว่าจะมีแบบนี้หลงมา...” พวกเขาพูดต่อ
“มึงก็ระแวงเกินไป เมื่อกี้ไม่ได้ยินเหรอน้องเขาบอกว่ามารอลูกค้า”

    พวกเขาเถียงกันครู่ใหญ่กับการที่ผมอยู่ๆ ก็โผล่มาหากินแถบนี้โดยที่ไม่เคยได้ยินข่าวคราวมาก่อน

      ผมเงียบฟัง อยากจะหาทางนัดลุงที่ชื่อย้อยออกมาเร็วๆ
         
         นอกจากจะช่วยพี่คมได้ ผมยังช่วยพี่เมฆได้อีกคนด้วย
            พี่คมบอกว่า ถ้าผมทำได้ เดี๋ยวพี่เมฆก็กลับมาคุยกับผมเหมือนเดิมเองนั่นแหล่ะ

               ถ้างั้น... ผมก็ต้องทำให้เต็มที่สินะ             

“ใครชวนน้องให้มาขายแถวนี้? ไม่รู้รึไงว่าถ้าอยากทำมาหากินมันต้องขออนุญาตก่อน” ลุงเสื้อเทาพูดขึ้น
“ขอโทษครับ ผมไม่รู้ คือผมเพิ่งเริ่มทำงานนี้เลยยังไม่ค่อยรู้อะไร แล้วผมต้องไปขออนุญาตใครที่ไหนเหรอครับ?”
“นายพวกพี่เอง” ลุงเสื้อฟ้าเอ่ยแล้วฉีกยิ้มน่ากลัว
“ถ้าน้องอยากได้ลูกค้าก็ไม่ต้องหาให้เหนื่อยเลย น้องน่ะสเปคนายพี่สุดๆ สนใจไหม รับรองเงินถึง อยากได้เท่าไหร่ขอได้เลย นายพี่เขาใจกว้าง” พูดจบลุงเขาก็ยกมือจับคางผมให้หันซ้ายหันขวาอย่างพิจารณา
   “กับผู้ชายก็ขายด้วยใช่ไหม?”
      “ครับ” พี่คมบอกว่าถ้าอันไหนฟังแล้วไม่เข้าใจให้ตอบครับไว้ก่อน
         “งั้นก็ไม่มีปัญหา”

“เฮ้ย ไอ้หมู ก่อนส่งให้พี่ย้อยขอกูล่อก่อนได้มั้ยวะ เด็กนี่แม่งทำกูของขึ้นแล้วว่ะ” อยู่ๆ ลุงเสื้อฟ้าก็พูดแบบนั้นออกมาครับ
   “ไอ้เหี้ย นี่มึงเงี่*นกับผู้ชายด้วยเหรอวะ!? แค่พี่ย้อยเป็นคนเดียวกูก็แทบรับไม่ได้แล้ว ผู้หญิงมีเป็นร้อยแล้วมึงจะมาหื่นอะไรกับเด็กตัวแค่นี้”
      “ไม่รู้ว่ะ มันเป็นเอง มึงดูดิ ขาวๆ ใสๆ ตาโตน่ารักขนาดนี้... กูเห็นพี่ย้อยแม่งชอบจริงๆ ล่อตูดเนี่ย กูอยากลองว่ะ อยากรู้แม่งจะมันส์ขนาดไหน”

      ลุงเสื้อเทาหันมามองหน้าผมก่อนถอนหายใจยาว
         “เดี๋ยวพรุ่งนี้สักสี่ทุ่ม พี่จะมารับไปบ้านนายพี่แล้วกัน”
หา!!!!  มันต้องไม่ใช่แบบนี้ดิ เขาต้องออกมาหาผม ไม่ใช่ให้ผมไปหา
   พี่คมย้ำไว้ว่าอย่างงั้นด้วย

‘อย่าออกไปไหนกับพวกมันเด็ดขาด!’

         “เอ่อ ให้นายพี่ออกมาเจอผมก่อนได้ไหมครับ?” ผมพูดตกลงใหม่
            “มีปัญหาอะไร ไม่อยากได้เหรอเงิน?”

“อ...อยากได้ครับ! แต่ผมอยากตกลงกับนายพวกพี่ก่อน”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องเงิน ให้แน่ๆ”
“เอ่อ ไม่ใช่เรื่องเงินครับ แต่เป็นเรื่องความปลอดภัยของร่างกายผม......”

   ลุงเสื้อเทาขมวดคิ้วอย่างสงสัย ผมเลยรีบพูดต่อตามบทที่ท่องมาว่า
      “เอ่อ ผมเคยโดนทำร้ายร่างกายเวลาทำอะไรไม่ถูกใจ ผมก็เลยอยากเลือกสถานที่เอง แล้วก่อนหน้านั้นก็จะได้คุยกันก่อนด้วยว่าชอบหรือไม่ชอบแบบไหน เอ่อ... ผมอยากสร้างบรรยากาศสบายๆ ให้ลูกค้าก่อนจะบริการมากกว่าอ่ะครับ”
         เฮ้อออ มันไม่ง่ายเหมือนกันนะเนี่ยกับการพูดตามที่ท่องจำมา
            
“........................” ลุงเสื้อเทายังไม่มีทีท่าว่าจะคล้อยตามคำพูดผมง่าย ๆ เขาขมวดคิ้วมองผมเงียบๆ เล่นเอาเสียวสันหลังวาบ
“ไอ้หมู มึงจะเคร่งกับเด็กไปหน่อยไหม เขาเคยเจอประสบการณ์ไม่ดีมา มึงก็ไปช่วยๆ พูดกับพี่ย้อยหน่อยเหอะว่ะ กูกับน้องเขาจะได้ไปต่อกันสักที” ลุงเสื้อฟ้าเดินเข้ามากอดไหล่ผมแล้วช่วยพูดให้ เล่นเอาผมแทบปาดเหงื่อไม่ทัน
   “ถ้านายพี่ไม่มา ผมคงไม่รับงานนี้นะครับ”
      “ก็ถ้านายกูจะเอา ยังไงมึงก็ต้องไป!!!” เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นว่าลุงเสื้อเทาไม่ใช่ธรรมดาเสียแล้ว เขาน่ากลัวมากๆ

         “ไอ้หมู มึงหยุดๆ น้องเขากลัวจนตัวสั่นแล้วเนี่ยเห็นไหม” ลุงเสื้อฟ้ากันเพื่อนไว้ แล้วพวกเขาก็เดินห่างออกไปคุยกันสองคน จนกระทั่งลุงเสื้อฟ้าวิ่งยิ้มหน้าบานกลับมาหาผม

            “โอเคแล้วน้อง ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดเดี๋ยวพรุ่งนี้ห้าทุ่มนายพี่จะมาหาที่นี่”

               “จริงเหรอครับ!!!?” ผมยิ้มดีใจที่นัดได้แล้ว เพียงเท่านี้ภารกิจผมก็สำเร็จ
      
   “งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ผมกำลังจะรีบเดินกลับไปหาพี่คมที่รออยู่ แต่ถูกลุงเสื้อฟ้ากระชากแขนเอาไว้จนตัวปลิว
      “เดี๋ยวสิ เมื่อกี้ก็ได้ยินไม่ใช่เหรอว่าน้องต้องไปกับพี่ก่อน”
         “เอ่อ...คือผม........” ลืมซะสนิทเลย ทำไงดีเนี่ย


อ๊ากกกกกกกกกกกกก !!!!!!!!!! 

   แย่แล้ว ผมพยายามพูดบอกกับลุงเสื้อฟ้าว่าผมไปไม่ได้ ผมต้องอยู่รอลูกค้าของผมแต่ลุงเขาไม่ฟังกลับออกแรงดึงผมมาเรื่อยๆ จนเข้ามาหลังร้านอาหารญี่ปุ่น ซึ่งชั้นบนถูกจัดให้เป็นห้องพักแบบรายวัน
      
“พี่ทนไม่ไหวแล้วน้อง เรามาเ**กันเถอะ” ลุงเขาผลักผมไปบนเตียงแล้วเขาก็ถอดเสื้ออย่างรวดเร็ว ผมนั่งอึ้งอ้าปากค้างทำอะไรไม่ถูก มันช้อคมาก

         และทันใดนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของลุงเสื้อฟ้าก็ดังขึ้น
   ลุงเขาทำท่าจะไม่สนใจ ย่างสามขุมเข้ามาหาผม แต่ผมรู้สึกกลัวเลยรีบถลาไปที่โทรศัพท์ซึ่งอยู่ใกล้มือผมมากกว่าประตูทางออก
      “เดี๋ยวครับพี่ คือ! รับสายก่อนเถอะครับ เผื่อใครมีธุระด่วนโทรมา” ผมรีบยื่นมือถือให้อย่างกลัวๆ ตอนนี้นึกไม่ออกเลยว่าจะทำยังไง ผมคงต้องอาศัยจังหวะที่ลุงเขาโทรศัพท์อยู่แล้วรีบวิ่งหนีออกไป
         “ตอนนี้ไม่มีอะไรด่วนเท่าน้องแล้ว” เขาไม่สนใจแถมก้มหน้าลงมาหอมแก้มผมทันที

            “เดี๋ยวครับ ผม...ผม.......” เขากดผมกับที่นอนแล้วยกมือบีบตามตัวอย่างแรง ผมดิ้นอย่างตกใจและรู้สึกขยะแขยงกับลมหายใจเหม็นๆ ที่โชยมาจากซอกคอ
               

“ปึ้ก!!!!!”

      เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมแรงกระแทกหนักๆ ซัดลงที่ท้ายทอยของลุงเสื้อฟ้า
“อั่ก!!!!!!” ลุงเขาสลบไปทันทีบนตัวผม

   ผมมองหน้าบุคคลที่มาใหม่อย่างตกตะลึง
      “พี่เมฆ..”
         เขามาได้ไง?
            พี่เมฆไม่แม้แต่จะมองหน้าผม เขาเหวี่ยงลุงเสื้อฟ้าลงจากเตียงอย่างแรง แล้วหยิบวัตถุสีดำออกมาเล็งเข้าที่ใบหน้าของลุง

               นั่นมัน......
ปืน !!!!!!!!


“พี่เมฆ!!! อย่าครับ!!” ไวเท่าความคิดผมรีบพุ่งไปดึงแขนเขาไว้ทันที เพราะกลัวว่ามันจะเกิดอะไรร้ายแรงเข้า 
“อย่าทำอะไรเขาเลยครับ เรารีบออกไปกันดีกว่า” สถานการณ์แบบนี้ผมไม่คิดเลยว่าเขาจะถือปืนเด็กเล่นมา สีหน้าพี่เมฆดูจริงจังและกดดันบรรยากาศได้อย่างน่ากลัว
   
      ผมไม่เคยเห็นเขาในมุมนี้มาก่อนเลย...

         “ปล่อย” พี่เมฆเอ่ยขึ้นเบาๆ
         “บอกให้ปล่อย !!!!!” เขากระชากแขนตัวเองออกมาแล้วมองผมอย่างโกรธมาก
   
   “ไอ้สวะแบบนี้มันสมควรตาย ถึงวันนี้ไม่ตายวันหน้ามันก็ต้องตายอยู่ดี” เขาพูดกับผมเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดา
         
         นี่มัน... ไม่เหมือนครูพี่เมฆที่ผมรู้จักเลยแม้แต่นิดเดียว

“.......พี่..จะ..ฆ่า...เขาเหรอครับ? เดี๋ยวเขาก็ตายหรอก” ไม่รู้ทำไมผมถึงถามงี่เง่าแบบนั้น สงสัยคงเป็นเพราะผมไม่เชื่อว่าพี่เมฆตั้งใจจะทำจริงๆ ผมแค่หวังให้เขาตอบออกมาว่าล้อเล่นแล้วเราก็รีบหนีออกไปจากที่นี่กัน

   “ก็ผมจะให้มันตาย แล้วมันจะไม่ตายได้ยังไง!!!”

      “.................” ผมชะงักกับแววตาแข็งกร้าวของพี่เมฆ แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไร พี่คมก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามาซะก่อน

         “น้องมายด์ พี่คมมาช่วยแล้ว !!!?” พี่คมหยุดกึกหน้าประตู เขาตาโตทำท่าตกใจเมื่อเห็นพี่เมฆอยู่กับผมด้วย
“เอ่อ ลูกพี่...........คือผม.......”

ไม่ทันจบคำดีพี่เมฆก็ซัดด้ามปืนเข้าใบหน้าพี่คมจนเขาเซกระแทกเข้ากับประตูจนล้มลงกับพื้น แผลที่มีอยู่แล้วบนใบหน้าปรากฏเป็นรอยเลือดสีแดงย้อมทับเข้าไปใหม่ทันที !

         “กูบอกมึงแล้วใช่ไหม.......”
   พี่เมฆเอ่ยขึ้นพร้อมหอบหายใจอย่างแรง

“ถ้ามึงดูแลเขาไม่ได้ ก็อย่าเสือกรับปากกับกู!”

      
พี่คมก้มหน้าเงียบโดยไม่ได้ตอบโต้อะไร แล้วอยู่ๆ พี่เมฆก็หันหน้ากลับมาที่ผม แล้วกระชากแขนมากำไว้แน่นพร้อมดึงออกไปจากห้องทันที

H
T T 

[zhiki]

รู้สึกว่าคุณคนเขียนจะชอบโผล่มาดึกๆจริงๆเลยนะครับ


คุณโผล่มาตอนช่วงเวลานี้ 3 รอบแล้วอ่ะ ตั้งแต่ผมตามเรื่องนี้ 555+

[kokikung]

พี่เมฆโหมดนี้น่ากลัววววววว
คมแกนี่ไรวะมายด์เกือบโดนแล้วไหมมมม
ถ้าพี่เมฆมาไม่ทันไม่อยากนึกภาพ -*-

[BeeRY]

จี๊ดแทนพี่เมฆอ่ะ
น้องมายด์โดนชุดใหญ่แน่ลูก เตรียมตัวเตรียมใจและก้นให้พร้อมนะ (มันยังจะหื่น)
พี่เมฆก็อย่าลืมล่ะว่าที่น้องทำไปเนี่ยเพราะอะไรและเพราะใคร

[indy❣zaka]

คุณโบพาน้องมายด์โผล่มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงเลยนะคะ 

เดี๋ยวอิพี่เมฆจะโดนตบ      มาทำให้น้องนีออนของฉันกลัวได้ไงยะ!!! 

[akiko]

เมฆโมโหอยู่ น้องมายด์อย่าขัดใจพี่เมฆนะ
เสียวแทนอะ 

[nunamicky]

น้องมายด์ช็อคไปแล้วกับพี่เมฆโหมดโหด
น่ากลัวว่ะ 
แต่เท่ห์อ่ะ พี่ชอบ