M ♠ M
ใครนับวันรอ ‘วันศุกร์ (กระ) สันต์’ แบบผมบ้าง ~!?
ซี๊ดดดดส์ ~ น้ำมูกจะไหล
ที่จริงวันศุกร์มันไม่เกี่ยวกับความเสียวหรอกว่ะ แต่นึกถึงตอนกลางวันที่ได้ดูดปากนีออนแล้วยังกระสันต์ไม่หาย
อ้าว... งั้นเมื่อกี้ก็เลือดกำเดาสิวะ แสรดดด !
เขาไม่เกี่ยวอะไรกับผม และไม่เกี่ยวอะไรกับงานผม
แต่ผมอยากได้เขา !!!
เหมือนว่าอยู่ดี ๆ นีออนก็กระโดดเข้ามากระแทกใจผมดังฉึก ฉึก แล้วผมก็โดนความน่ารักของเขาสับแหลกจนลืมหน้าที่ไปชั่วขณะ
ถ้าหากจะมีจอร์ช หรือ ซาร่า มาช่วยฉุดรั้ง ผมจะยินดีมาก !
แต่ประเด็นคือ... ไม่มีหมาตัวไหนมาห้ามผมได้ และผมเองก็ไม่อยากให้ใครมาห้ามด้วย
ถึงใครจะด่าว่าผมเอี๊ย เลว มึงเป็นครูมึงทำแบบนี้ได้ไง เอามันไปเข้าเครื่องประหารหัวสุนัขเลยดีกว่าไอ้คนเหว ๆ พรรค์นี้
เออ รู้อยู่และ พร้อมตายว่ะ ~
แต่ถ้านีออนเกิดคิดเหมือนกันขึ้นมา กรูไม่ยอมตายฟรีหรอกนะเว้ย บอกไว้ก่อน
ตอนนี้แม่งโคตรหัวหมุนเพราะความอยาก ให้ตายเหอะ !!
เท่าที่พอจะจำอะไรได้ ตั้งแต่ผมลืมตาดูโลกมาจนป่านนี้... ผมลืมหรือไม่ก็อาจจะไม่เคยจูบใครแล้วคู่ของผม...........อินโนเซนส์ได้อย่างเหี้ย ๆ ขนาดนี้มาก่อน
นี่แค่จูบ พยายามไม่ทำอะไรมากไปกว่านั้น ทั้งที่ก็อยากทำอยู่
แล้วไอ้ความเซ่อ หรือ ซื่อไม่รู้เรื่องของเขาเนี่ยล่ะ ที่ทำให้ผมเกิดรู้สึกตื่นเต้นแบบแปลก ๆ ขึ้นมา
นีออนยังเด็ก ผมรู้ครับ
ซาบซึ้งไปถึงซอกฟัน
แต่จะให้ทำยังไง ให้ผมไปบวชบำเพ็ญตบะห้าปีรอเขาแก่ถึงจะขอหอมแก้มได้หรือไง !?
ถ้าเป็นงั้นจริงกูไม่รอหรอก กูไปบวชดีกว่า
ถึงจะมีเรื่องงานเบิร์นอยู่มันก็ไม่ช่วยอะไร แถมใช้ไอ้คมไปทำแทนก็ไม่ได้เรื่อง ต้องเสียเวลามาเคลียร์เองอยู่ดี แต่นีออนก็ยังอยู่ในสายตาผม ทำให้ผมเบลอ ๆ สติหลุดตอนเจอไอ้ครูพละรับน้อง
มันส้นตีนมากครับ ที่ผมต้องไปเล่นบาสเพื่อให้ได้ ‘ของ’ ที่ต้องการ ของชิ้นเดียวที่ดูไม่มีเหี้ยอะไรเลย แต่ถ้าเอามาประกอบรวมกันก็มหัศจรรย์เหมือนเลโก้ !
มาคิดดูถึงตอนนี้ ดูท่าไอ้ครูพละคงอยากถ่วงเวลามากกว่า
‘ของ’ อาจจะมีปัญหาแต่มันไม่กล้าบอกผม เลยเอากีฬามาอ้าง (มึงคิดได้ไงวะ ?)
นี่ยังดีนะที่เป็นบาส ฯ ถ้าเป็นยิงปืน สงสัยป่านนี้สมองมันคงเป็นรูไปแล้ว
อันที่จริง อำแดงเกดสำนักผม ทำงานกับไอ้ครูพละอีกสำนักนึง ที่ผมโคตรจะไม่กินเส้นด้วยเลย เรียกว่าเหม็นขี้หน้ามันยิ่งกว่าขี้ และรำคาญมันยิ่งกว่าฝูงลิงก็ว่าได้
แต่ช่างเถอะ ยังมีเวลาเหลือให้มันถ่วงอยู่นิดหน่อย ระหว่างนี้ผมจะให้ไอ้คมสืบดูว่า ‘ของ’ แม่งเป็นเหี้ยอะไร หรือ... มีใครเข้ามาแทรกแซงงานของผมหรือเปล่า ?
“ครูครับ”
“ฮึ ?” สมองผมมันวกกลับไปคิดเรื่องงานอีกครั้ง ก็แหงล่ะ ไม่มีอะไรสำคัญกับผมไปมากกว่างาน
คิดอย่างงั้น... แต่ก็ยังพานีออนมาด้วย
พามาทำไมวะ ? เด็ก ๆ ส่งกลับบ้านไปกินนมนอนไม่ดีกว่าเหรอ ?
อันที่จริงผมน่าจะไปช่วยไอ้คมตามสืบกลิ่นตุ ๆ ของพวกลูกเสือที่โผล่มาหยุดความสำราญในเมืองมากกว่าที่จะมาคิดเรื่องใต้สะดือกับเด็กวัยละอ่อน
แต่ถึงจะอย่างงั้น...
เจอนีออนทีไร เขาก็ขยันยั่วกันจริง ๆ ให้ดิ้นตาย !!!
ทำหน้าตาท่าทาง..... เชิญชวนให้แดรกซะเหลือเกินนะน้องเอ๊ย !
ถ้าไม่จัดเต็มแม็กซะให้เข็ด สงสัยกรูก็คงจะไม่เป็นอันทำงานทำการ ! ซึ่งมันจะเป็นบ้าเป็นบอแบบนี้ต่อไปไม่ได้ อย่างน้อยก็ก่อนที่นายน้อยจะบินมาล่ะวะ
“ครูจะไปไหนเหรอ ?” นีออนถาม บ้านหรือโรงแรมดีล่ะครับ
“พาไปนอนด้วยไง” ผมตอบขณะขับรถเลี้ยวเข้าซอย ๆ หนึ่ง ไปบ้านละกัน เข้าโรงแรมเดี๋ยวไปเจอไอ้ตัวน่ารำคาญโผล่มาให้กูต้องออกแรงอีก
“ผมไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามา”
“ไม่ต้องใส่หรอก”
“.......................” นีออนขมวดคิ้วทำหน้างง ๆ
“หมายถึงเสื้อผ้าผมก็มี เดี๋ยวให้ยืม” จะว่าไปเด็กใส่เสื้อผู้ใหญ่ก็ดูเซ็กซี่ดีนะ เหอ ๆ ถ้างั้นไม่ต้องถอดหมดก็ได้ เดี๋ยวผมให้เขาใส่เสื้อผมตัวเดียวแล้วจับฟัดทั้งอย่างงั้นดีกว่า
“บ้านครูไม่เห็นมีเสื้อผ้าเลย” เขาว่า
อ่อ... นีออนคงคิดว่าเซฟเฮ้าส์เป็นที่อยู่ประจำของผม ไม่ใช่หรอกไอ้กล่องสัปปะรังเคพรรค์นั้น เรียกที่หนีตายจะดีกว่า
“ผมมีบ้านหลายหลัง ที่พาไปนี่อีกที่นึง” ฟังดูโคตรรวยยังไงไม่รู้ ทั้งที่ไม่ใช่บ้านผมซักกะหลัง
พอเลี้ยวรถเข้าจอดที่หมายได้ นีออนในชุดนักเรียนก็ลงจากรถมาอย่างงง ๆ เหมือนเดิม
จะงงทำไมวะ ? อย่าบอกนะว่าไม่รู้เรื่องที่พูดว่าพามานอน ?
ไม่หรอกม้าง... อย่างน้อยเขาน่าจะสะกิดใจบ้าง ว่าตัวเองจะต้องโดนอะไรต่อจากนี้
“บ้านครูสวยดีนะครับ” นีออนชม แล้วมองไปรอบ ๆ เหมือนจะชอบ
เหอะ ๆ บ้านจะเป็นยังไงกูไม่สน
กูไม่ไหวแล้ว มวลมนุษยชาติทั้งหลาย ขอซักยกเถอะนะ ไอ้เมฆคนนี้รับประกันคุณภาพตลอดอายุการใช้งาน กระผมแรงดีไม่มีตก อึดและทน ได้เรื่อย ๆ นาน ๆ ทุกท่า ยากง่าย สารพัดจัดเต็มให้ได้หมด
“จะเริ่มกันเลยไหมคุณ ?” ถามซักหน่อยเดี๋ยวจะหาว่าผมหื่นเกิน
“เพิ่งกินข้าวอิ่มอยู่เลยครับ” เชอะ ข้ออ้างอันยากจะปฏิเสธ
“งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะ เหนียวตัวว่ะ” เพราะงานเฮงซวยนั่นแท้ ๆ เลยแสรด
ถ้าไม่อยากอวดความหล่อให้นีออนเห็นผมไม่มีทางแข่งด้วยหรอก
ผมเดินเข้าห้องนอนไปหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำ
เจอน้ำเย็นทั้งหัวบนหัวล่างก็เย็นลงด้วย
อืมมม...... จะว่าไป... นีออนเข้าใจที่ผมพูดบ้างหรือเปล่าวะ ?
หน้าตาแบบนั้นบ่งบอกว่าไม่เกท เหมือนคุยกันคนละเรื่อง แต่ผมไม่เชื่อหรอก ก็เขาหน้าแดง ทำท่าหงิม ๆ อาย ๆ บางทีก็ทำตายั่ว ๆ ทั้งตอนที่โดนจูบ ทั้งตอนที่นอนตัก
ถ้าไม่ชอบเขาก็ต้องขัดขืนผมบ้างดิ แต่นี่ไม่เห็นว่าอะไรซักอย่าง
เขาก็คงชอบด้วยมั้ง ไม่งั้นจะยอมผมทำไมจริงป่ะ ?
หรือจะบอกว่าเชื่อที่ผมพูดก็เลยยอมตามมาด้วย ?
เหยยย จริงเด่ะ ? ปากผมมันก็พูดไปเรื่อยล่ะ ใครได้ยินก็คงไม่คิดเป็นจริงเป็นจังหรอก เพราะแม่งฟังยังไงก็โคตรไร้สาระและโคตรตอแหลเลย
มาคิด ๆ ดูแล้วถึงผมจะพูดจาหลอกลวงแบบหมา ๆ เยอะไปหน่อย แต่คนบ้าที่ไหนจะเซ่อไม่รู้เรื่องได้ขนาดนั้นวะ ?
ไม่มีทางคิดเป็นอื่นไปได้
นีออนต้องหลงในความหล่อไม่เกรงใจใครของผมชัวร์ ๆ !!!
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำแต่งตัวแล้วกลับออกไปที่ห้องรับแขกเหมือนเดิม
นีออนยังไม่ย้ายก้นไปไหน แต่เขากำลังโทรศัพท์คุยกับใครบางคนอยู่
“พรุ่งนี้ได้มั้ย ? ว่างสิ อ๊า ~ เหรอ เราชอบกินผัก ขอบคุณมากนะครับ”
เฮ้ย อะไรวะ... หน้าตาท่าทางจะมีความสุขมากเกินไปมั้ย
แล้วกระผมคนนี้ล่ะ !!!?
“โอเค พรุ่งนี้เจอกัน ครับ ฝันดีครับ”
“แฟนคุณโทรมาเหรอ ?” กรูหมดอารมณ์ใคร่ไปในบัดดล
ผมถามเขาหลังจากวางสายและนีออนก็ยิ้มให้ บอกว่าไม่ใช่
เออ โคตรเชื่อ !!
“เวลาอยู่กับผมปิดมือถือด้วย ผมไม่ชอบฟังเสียงคนพูดโทรศัพท์ มันดังหึ่ง ๆ เหมือนแมลงวัน ผมเกลียดแมลงวันสัส ๆ คุณเข้าใจใช่มั้ย ?” กูเกลียดเสียงแมลงวันจริง ๆ นะเว้ย บินตอมหน้าเมื่อไหร่กูยิงแม่งไส้แตก
“ขอโทษครับ” นีออนรีบกดปุ่มปิดทันที
“เอ่อ ครูครับ เมื่อกี้...”
“?” ผมหรี่ตามอง ถ้าพูดไม่สวย ไม่เข้าหู จับปล้ำแน่
“ลูกพี่คร้าบ ~ ~”
ที่จะบอกคือเรื่องของไอ้หอกนี่ใช่ไหม...?
ไอ้เชี้ยคม มึงมาทำไมวันนี้วะ !!! ทั้งปีทั้งชาติไม่เคยแหกตูดมา แล้วเสือกมาเอาวันที่กูจะแดรกนีออน
มึงนะมึง....
“ลูกพี่ ขอหอมที คิดถึ๊ง คิด.....โอ๊ยยยยยยย !!!!”
มึงคงคิดถึงตีนกูยิ่งกว่าสิ่งใดในโลกหล้า
“เจ็บจ๊าดนัก ! น้องมายด์ครับ พี่คมถูกทำร้าย ช่วยพี่คมด้วยครับ” ไอ้เหี้ยนี่จะสนองตัณหาตัวเองมากไปแล้ว
ออกไปให้ห่าง ๆ จากปลายขนคิ้วว่าที่เมียกูบัดเดี๋ยวนี้
“ทำไมผมต้องมาคอยรับตีนลูกพี่ด้วยเนี่ย” ไอ้คมบ่นหลังจากผมลากคอมันออกมาจากนีออนที่ยังคงเอ๋อไม่สร่าง
“มึงจะพูดเหตุผลที่เสนอหน้ามาที่นี่ได้รึยัง ?” กูชักจะหมดความอดทนกับความกวนตีนบนหน้ามึงแล้วสัด
“งานแหล่ะลูกพี่ ผมพูดตอนนี้ได้เลยป่าวล่ะ ?” ไอ้คมเหล่ตาไปทางนีออน
“เอ่อ... ผมไปรอข้างนอกนะครับ” เด็กมันพูดแบบรู้งาน แต่เรื่องอะไรผมจะให้เขาออกไปยืนท่ามกลางฝูงยุงนับพัน เดี๋ยวยุงกัดก็เป็นภาระอีก
“คุณไปรอที่ห้องผมดิ อาบน้ำขัดตัวรอพร้อมถอยจากโชว์รูมเลยนะ อยากใช้อะไรก็รื้อหาเอา เดี๋ยวผมตามไป”
“ห้องครูอยู่ไหนเหรอครับ ?”
“เดินตรงไปเลี้ยวซ้าย ห้องผมอยู่ทางขวาติดสระว่ายน้ำ”
นีออนทำตาโต ก่อนพยักหน้าเดินงุด ๆ จากไป
พอเขาไป ไอ้ตัวน่ารำคาญก็ส่งเสียงอุบาทว์ใส่กูทันที
“เอร๊ย !!!~ นี่มันอะไรกันลูกพี่ เมื่อกี้ผมถามน้องมายด์เขาไม่เห็นพูดทำนองว่าจะมาอะสะเบอละเฮ้ยกับลูกพี่เลย” ภาษาอะไรของมันวะ
“แล้วทำไมเขาต้องบอกมึง” ผมทำหน้าเหม็นเบื่อใส่มัน
“นี่เอาจริงเหรอลูกพี่ ผมนึกว่าแค่ขำขำ หรือว่าลูกพี่ตั้งใจจะใช้น้องมายด์เป็นตัวล่อไอ้ย้อย ไอ้เหี้ยนั่นมันเป็นเกย์เฒ่าชอบเด็กที่ดูเบบี๋แบบน้องมายด์เนี่ยแหล่ะ ผมว่าถ้าหย่อนเบ็ดไปหน่อยเดียวไอ้ย้อยกระโดดงับปากฉีกแน่ ทีนี้งานเราก็ง่ายขึ้นถ้าล่อมันออกมาได้ ลูกพี่แม่งโคตรเฉียบเลย”
“พล่ามเป็นหนังการ์ตูนเลยนะมึง มึงเพ้อเจ้อเหี้ยอะไรวะ กากอย่างไอ้ย้อยยิงสไนเปอร์ทะลวงตูดมันนัดเดียวก็พอแล้ว ไม่เห็นต้องใช้หย่งใช้เหยื่ออะไรของมึงเลย”
และกูก็จะไม่เอานีออนไปทำเรื่องห่าเหวแบบนั้นแน่ ๆ
“ถ้าจับตายก็ตามลูกพี่ว่าได้นั่นแหล่ะ แต่นี่นายบอกให้จับเป็น ไอ้สัดนั่นมันมีสูตรยา แล้วข้อมูลก็เสือกอยู่ในกบาลมัน ไม่ใช่ในคอมพิวเตอร์หรือในกระดาษ”
“แล้วพวกเราเกี่ยวอะไรกับไอ้ยานรกนั่นวะ ?”
“นายอยากได้สูตรยาไว้ต่อรอง ‘ของ’ กับพวกไอ้จอม” ผมเลิกคิ้วนิดนึงพอได้ยินชื่อนี้
“พวกเราช้าไปสองก้าวลูกพี่ ไอ้ย้อยมันรู้ตัวแล้ว และก็ระวังตัวแจเลย บอดี้การ์ดมันมีเป็นสิบ แล้วก็กบดานอยู่แต่ในถ้ำไม่ยอมออกไปไหน” ไอ้คมหยิบซองสีน้ำตาลยื่นให้ผม ข้างในเป็นประวัติของไอ้ย้อยกับพฤติกรรมของมันในช่วงนี้
“นี่รูปใครวะ ?” ผมถามไอ้คม ชูรูปถ่ายใบหนึ่งให้มันดู
“เด็กที่ไอ้ย้อยติดอยู่ตอนนี้ เนี่ยล่ะครับ สเปคมัน อายุเพิ่งสิบเจ็ดแต่แรงใช้ได้” ผมพยักหน้าแล้วดูรูปต่อไปเรื่อย ๆ การจะบุกเข้าถ้ำเสือนี่มันเหนื่อยเอาการ ผมเลยไม่ค่อยอยากไป อยากโบ้ยให้คนอื่นทำมากกว่า
“ผมว่าซักหน่อยเดี๋ยวไอ้ย้อยก็เบื่อเด็กคนนี้ เด็กขายอ่ะ ล่อแป้บเดียวก็บานไม่หุบ ถึงตอนนั้นเราค่อยส่งสปายเข้าไปให้มันเลือกใหม่” ไอ้คมแพล่มต่อ
“ใครที่ไหนจะเป็นสปายให้มึง เด็กขนาดนั้น แล้วหนังหน้าอย่างไอ้ย้อยใครจะยอมแหกขาให้มันเ*ด กูว่าคงผวาร้องไห้แล้วแผนแตกมากกว่า” ผมส่ายหัวเซ็งกับความคิดของมัน
“เทรนเด็กลูกพี่สิครับ ! ผมว่าน้องมายด์ใช้งานได้นะ ไม่ถึงกับต้องไปนอนกับไอ้เหี้ยนั่น แค่ล่อมันไปที่ ๆ พวกเราจัดการได้ก็พอแล้ว”
“อย่าเอาลูกศิษย์กูไปยุ่งกับไอ้สวะพรรค์นั้น..”
ผมชักจะทนไม่ไหวกับบทสนทนา อันที่จริงการจะใช้ใครให้เป็นประโยชน์กับงานมันเป็นเรื่องปกติที่พวกผมใช้กัน
วิธีไหนก็ได้ที่จะทำให้บรรลุวัตถุประสงค์โดยไม่ต้องสนใจกระบวนการ นี่แหล่ะงานของพวกผม
ทำตามคำสั่ง สำหรับผมไม่ได้สั่งแค่คนเดียวด้วย แม่งสั่งกันตั้งสี่ห้าคนจนปวดหัวไปหมด
แต่ก็ช่างมันเหอะ ไม่ว่าใครจะสั่ง สุดท้ายคำสั่งมันก็คือคำสั่งอยู่ดี อยู่ในวงการนี้แล้วจะกระดิกตีนนิ้วไหน ก็รอดพ้นจากสายตาคนที่จ้องตามล้างตามผลาญกันอยู่ยาก
“เรื่องไอ้ครูพละผมให้ดี๋ดี้เปาตามสะกดรอยมันแล้ว งานนี้อาจมีแลก ‘ของเก๊’ สงสัยลูกพี่ต้องไปเช็คบิลมันซักวันแล้วล่ะ”
ผมถอนหายใจอย่างสุดเซ็งเมื่อไอ้คมกลับไปแล้ว
รู้สึกพักนี้เห็นหน้ามันทีไรมีแต่ความหายนะ
มาขัดจังหวะกูไม่พอ ยังเอางานระยำมาให้กูทำอีก
เฮ้อออ ช่างแม่งมัน จะบ่นไปก็ใช่เรื่อง ผมก็ทำแต่งานแบบนี้นี่หว่า วน ๆ เวียน ๆ อยู่กับความโสโครกมานานนับปี จะถอยหรือเดินไปข้างหน้าต่อชีวิตก็มีค่าไม่ต่างกัน
“พี่คมกลับไปแล้วเหรอครับ ?” ผมประหลาดใจนิดหน่อยที่เห็นนีออนนั่งเล่นอยู่ข้างสระว่ายน้ำ ไม่ได้รออยู่ในห้อง ไอ้ที่กลัวยุงหามไปเมื่อกี้ก็ไม่ช่วยอะไรอ่ะดิ
“อืม มันกลับบ้านดึกไม่ได้ เดี๋ยวแม่ตี” ได้ยินชื่อแม่งแล้วหงุดหงิด
“ตอนเที่ยงเหมือนผมจะเห็นพี่คมแว้บ ๆ ที่โรงอาหาร... ลืมถามไปเลยว่าใช่เขาหรือเปล่า”
“มันนั่นแหล่ะ มาทำงานพิเศษเป็นคนขายข้าว” ทำไมไม่เป็นคนขัดส้วมวะ
นีออนพยักหน้าแล้วยิ้มนิด ๆ
“ยิ้มทำไม ?” พูดถึงไอ้คมแล้วทำหน้าแบบนี้กูเคือง
“ก็...ดีใจครับ จะได้มีเพื่อนคุยอีกซักคน”
“เพื่อนมีเป็นร้อย ทำไมต้องอยากคุยกับมัน ?”
“ผมไม่ได้มีเพื่อนเยอะขนาดนั้นหรอกครับ” ผมเพิ่งสังเกตว่ายิ้มของนีออนมันดูขมมากกว่าหวาน
คนอย่างเขาเนี่ยนะไม่ค่อยมีเพื่อน หรือว่าโลกนี้คนดีมันไม่มีที่จะอยู่แล้ววะ ?
ไอ้ประเทศอันแสนอบอุ่นนี้ มันมีแต่ตัวเหี้ยเดินเพ่นพ่านสินะ
“มีเรื่องอะไรก็คุยกับผมดิ ผมเป็นครูก็จริง แต่อย่างอื่นผมก็เป็นได้”
“........................” นีออนหันหน้ามาทำตาปริบ ๆ ใส่แล้วก้มหน้า
“แค่ครูคุยกับผมแล้วคิดจะช่วยผมหลาย ๆ เรื่อง ผมก็ดีใจมากแล้วครับ” มันจะโรแมนติกอะไรนักหนาเนี่ย ไม่ได้อยู่ในอารมณ์นั้นเลย
“คุณอย่าพูดเหมือนนางเอกหนังน้ำเน่าได้ไหม ? บอกมาคำเดียวนอกจากครูแล้ว คุณอยากให้ผมเป็นอะไรของคุณ ?”
ผัวใช่ไหม ?
พูดมาสิ
แล้วจะเป็นผัวให้วันนี้เดี๋ยวนี้เลย
“คือ...ผมอยากมีเพื่อนครับ”
จบกัน ประเทศไทย หวังอะไรไว้มักจะเหลวเป๋วเสมอเลยสินะกู
“แต่ครูเป็นผู้ใหญ่กว่าผมเยอะ ถ้าจะให้เป็นเพื่อนก็ดูไม่เหมาะเท่าไหร่”
“ใช่ไหมล่ะ” เป็นอย่างอื่นดีกว่าน่า ตื่นเต้นเร้าใจกว่ากันตั้งเยอะ
“ผมเป็นครูมาอาทิตย์นึงจนเอียนแทบอ้วกแล้ว อยู่นอกโรงเรียนก็ให้ผมเป็นอย่างอื่นบ้างเถอะ”
“เป็นพี่ได้ไหมครับ ?” นีออนพูด
ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่เล๊ยยย
“พี่เมฆ แหะ ๆ พูดแล้วรู้สึกแปลก ๆ ยังไงไม่รู้” อ้าว กรรม
“..............................” พอได้ยินแล้วมันก็ไม่แย่นี่หว่า ไม่ใช้แค่เขาที่รู้สึกแปลก
ผมแปลกยิ่งกว่าแปลกไปหลายขุม !
ผมเป็น ‘พี่เมฆ’ ใช่ไหม ?
ถ้างั้นแค่นี้ก็ไม่ใช่ครูกับนักเรียนแล้วสิวะ
คำไม่กี่คำ มันจะมาขวางความรู้สึกกูได้ยังไง !
“ไหนลองเรียกอีกทีซิ” ย้ำให้มันซึมเข้าเซลล์สมองหน่อย ตอนนี้ไม่รู้ตัวไม่เป็นไร
พี่ก็พี่ เพราะยังไงไม่ช้าไม่เร็วเขาก็ต้องเป็นของผมอยู่ดี มันคือสัจธรรม
“พี่เมฆ ?” ผมว่าหน้านีออนแดงขึ้นเรื่อย ๆ เวลาพูดสองคำนี้ออกมา
ก็ดูดิ แล้วจะไม่ให้ผมคิดเข้าข้างตัวเองได้ยังไง
เขาชอบผมชัด ๆ !!!
ชอบแต่ไม่รู้ตัวใช่ไหมล่ะ !?
แบบนี้อภัยให้ไม่ได้แล้ว
ผมขยับเข้าไปใกล้นีออนอีกนิด ใจจริงอยากกระชากเสื้อผ้าเขาทิ้งแล้วเอาตัวผมเข้าไปสวมให้แทน แต่พอเห็นหน้าเอ๋อ ๆ มองมาอย่างแปลกใจ ผมก็ทำป่าเถื่อนไม่ลง
เฮ้อ ช่างไม่รู้อะไรจริง ๆ เลยนะน้องเอ๊ยยย !
“อุ๊” นีออนสะดุ้งตอนผมก้มหน้าลงจูบปากเขาโดยไม่ทันตั้งตัว
เรื่องแบบนี้ผมก็ไวพอ ๆ กับวิ่งหนีตำรวจเลวนั่นแหล่ะ
ปากนีออนกับชื่อเขา ไม่ได้ห่างไกลกันเลย
รสชาติและกลิ่นแบบเด็ก ๆ ที่ยังบริสุทธิ์ผุดผ่องทำให้ผมยิ่งอยากจะทำให้เขาเสียเด็กมันซะตอนนี้ เสียด้วยน้ำกาม เอ๊ย น้ำมือผมเนี่ยแหล่ะ
ความอยากนี้มันเกิดขึ้นมาตอนไหนวะ ?
เออ จะตอนไหนก็ช่างหัวมันเถอะ ผมเลิกอ้างแล้วว่าเขาสะกดจิตผม
ทั้งที่ความจริงก็คือ...นีออนไม่ได้ทำอะไรเลย !
99% ผมทำตัวเองทั้งนั้น !!
“อ..อือ...ครู” จะพูดคำนี้ออกมาทำไมเนี่ย
“เรียกพี่เมฆเหมือนเมื่อกี้สิ” ผมบอกเขา ขณะที่ปากและลิ้นยังนัวเนียกันอยู่ไม่ห่าง
ถ้าจะห่างก็แค่สองมิลพอ มากกว่านี้มันไกลเกินไป
“พ...พี่เมฆ...พอก่อน ~” ถึงจะบอกให้พอ ผมก็ไม่หยุดแค่นี้หรอก ของแบบนี้มันใช่ว่าจะหยุดกันได้ง่าย ๆ ซะเมื่อไหร่
“ผมจูบไม่เก่งเหรอ ?”
“ม..ไม่รู้ครับ ผมไม่เคยจูบใคร”
แปลก ! พอได้ยินประโยคนี้อีกที ความรู้สึกมันเหมือนได้หลุดพ้นจากอะไรบางอย่าง มันไม่ได้สบายใจเหมือนตอนทำงานเสร็จ ไม่ได้รู้สึกโล่งเหมือนตอนปลดปล่อยอาวุธชีวภาพในแดนข้าศึก
แต่มันรู้สึกเหมือนคนที่ยืนอยู่ท่ามกลางหิมะ แต่อุ่นวาบไปทั้งกระดองใจ
“ดีแล้ว อย่าให้ใครมาจูบคุณ แล้วคุณก็อย่าไปจูบใคร จูบผิดวิธีเดี๋ยวเป็นตุ๊ดมากกว่าเดิมผมไม่รู้ด้วยนะ”
ตัวโกงหนังเกาหลีแบบเอี๊ย ๆ ชิบเป๋งเลยกู พูดไปก็อยากอ้วกไป
แต่ทำไงได้...
ก็ปากมันอยากพูด
แล้วมันก็กำลังอยากทำอย่างอื่นด้วย
“ผมไม่อยากเป็นตุ๊ดอ่ะครับครู....พี่เมฆ” ดีที่ยังกลับลำทัน ไอ้เรื่องจะเป็นอะไรผมไม่สนหรอก รู้แต่ว่าตอนนี้โคตรโมโห ! จะทำหน้ายั่วกันไปถึงไหนฟระ
“ไม่ต้องห่วง มีผมอยู่ทั้งคน เดี๋ยวผมจะช่วยให้คุณหายเป็นตุ๊ดเดี๋ยวนี้แหล่ะ”
H
อัพอย่างมึน ๆ
หัวข้อ: EP.31 (END) ♠ 04/08/15 M ♠ M 『 ▷ ▷ ▷ ▸ ครูผมเป็นมาเฟีย (จริงดิ!!!?) 』 (อ่าน 356001 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก