ตอนที่ 24
ความสุขมักอยู่กับเราไม่นาน ปฐพีเข้าใจถึงคำนี้ขึ้นมาเมื่อคนมาบอกว่ามีคนชื่อจิตตาต้องการพบปฐพีและจิตริน
ปฐพีไม่หวั่นใจอะไรมากไปกว่า ความเป็นคนดีและความไม่มั่นใจในตัวเองของจิตริน
ในขณะที่จิตริน ที่ไม่มีความมั่นใจในอะไรเลย เขารู้สึกราวกับว่า เวลาของตนนั้นได้หมดลงแล้ว ที่ๆไม่ใช่ของตัวเอง มานั่งได้ไม่นาน เจ้าของที่เค้าก็ต้องมาทวงที่นั่งคืนอยู่แล้ว
คนหนึ่งก้มหน้าจมอยู่ในห้วงความคิด ส่วนอีกคนก็เอาแต่มองด้วยความเป็นห่วง
จิตตาที่เดินเข้ามามองเห็นการกระทำของทั้งสองคน แต่ก็เลือกที่จะแกล้งทำเป็นไม่สนใจ เธอคิดว่าที่เธอตัดสินใจมันถูกแล้ว ไม่ว่าจะทำให้ใครต้องเจ็บหรือเรื่องมันจะเลวร้ายลงไปแค่ไหน เธอก็จะทำ!!!
“ไม่เจอกันนานเลยนะ ทั้งสองคน”
เสียงหวานๆเรียกความสนใจจากคนทั้งคู่ได้จิตรินมองหน้าพี่สาว แม้จะหวั่นใจและรู้สึกหมดค่า แต่ก็อดดีใจไม่ได้ที่พี่สาวซึ่งไม่ได้พบกันมาหลายปียังคงดูปลอดภัยดีอยู่ แม้จะผอมลงไปบ้างดูมีอายุขึ้นนิด แต่จิตตาก็ยังคงเค้าความสวยไม่เปลี่ยน
“พี่จิตตา”
รอยยิ้มจริงใจที่ส่งมาทำให้จิตตาต้องถอนหายใจ จิตรินยังคงเป็นจิตรินไม่เปลี่ยน สิ่งที่เธอต้องการจะทำคงง่ายขึ้น แม้ว่าปฐพีจะเพียงพยักหน้าให้เธอส่งๆก็เถอะ
“ไม่เจอกันนานนะจิตริน”
ดูสวยขึ้นนะ จิตตาเก็บประโยคหลังนั้นไว้ในใจ ปรายตามองปฐพีแล้วก็แน่ใจว่าอีกฝ่ายนี่ล่ะที่ทำให้น้องชายตัวเองดูมีเสน่ห์ขึ้นแบบนี้ แบบที่จิตตาไม่ชอบเลย
“เธอไปอยู่ที่ไหนมาตั้งนาน แล้วตามมาเจอถึงที่นี่ได้ยังไง”
ปฐพีไม่คิดว่าจิตตาตัวคนเดียวจะหาได้ว่าจิตรินและเอิร์ธเข้ามาอยู่ที่นี่ ก่อนย้ายมาเขาแน่ใจว่าจิตรินไม่ได้บอกใครว่าย้ายไปอยู่ที่ไหน จะว่าเป็นธาราที่บอกก็ไม่น่าจะเป็นได้
“ให้คนช่วยสืบสิคะ ไม่เห็นจะยากตรงไหน”
รอยยิ้มหวานที่ถูกปั้นแต่งขึ้นถูกส่งมาให้อย่างเคย หากแต่ปฐพีรู้สึกได้เลยว่ามันต่างออกไป ... แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่าอะไรที่แตกต่าง
“ไม่เจอกันนานพี่มีเรื่องจะคุยกับแกเยอะเลยนะจิตริน เราออกไปคุยกันสองคน....”
“ไม่ได้”
ไม่ใช่จิตรินที่ขัดขึ้น เป็นปฐพีต่างหากที่พูดปฏิเสธเสียชัดเจนตั้งแต่จิตตายังพูดไม่ทันจบ
“จิตตาจะคุยกับน้องชาย คุณจะมาห้ามอะไร”
หญิงสาวค้อนพร้อมพูดจาเอาแต่ใจอย่างที่ทำเสมอ
“จะคุยอะไรก็พูดมันตรงนี้ล่ะ ผมจะไม่ปล่อยให้ไปคุยกันสองคนหรอก”
“เอ๊ะ คุณปฐพี พี่น้องเขาจะคุยกันคุณจะมาห้ามได้ยังไง”
แม้คำโวยวายของหญิงสาวจะถูกต้อง ปฐพีไม่มีสิทธิ์อะไรไปห้าม แต่เขาก็ไม่อยากให้ทั้งคู่ได้คุยกันลำพัง ปฐพีแน่ใจว่า สิ่งที่จิตตาจะพูดมีแต่จะทำให้สถานการณ์แย่ลง
“คุณพีพอเถอะครับ พี่จิตตาไปคุยกันที่สวนแล้วกันนะครับ”
หญิงสาวเดาไว้ไม่มีผิด จิตรินไม่มีทางที่จะขัดหล่อนได้ และอีกอย่างที่หล่อนมองเห็น ปฐพีเองก็ขัดจิตรินไม่ได้เช่นกัน แม้จะไม่ชอบใจ แต่ปฐพีก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก จิตรินอาจจะไม่รู้ตัวว่าปฐพียอมลงให้ตัวเองอย่างง่ายดาย แต่จิตตามองออกทุกอย่าง เธอมองตามหลังจิตรินที่เดินนำออกไปด้วยความไม่สบายใจ .... ทำไมกันนะ
............................
“ตรงนี้คงได้นะครับ”
เมื่อมาถึงโต๊ะกลางสนามจิตรินก็หันมาถามซึ่งพี่สาวก็พยักหน้าตอบ สองพี่น้องนั่งลงแล้วก็เข้าสู่ความเงียบ ทั้งสองคนไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดจากตรงไหนดี แล้วจิตตาก็เป็นฝ่ายที่เริ่มต้นเรื่องขึ้นมาก่อน
“แกคงสบายใช่ไหมล่ะที่ได้เข้ามาอยู่ที่นี่”
จิตรินสะอึก ตั้งแต่เข้ามาอยู่ในบ้านจอมไตรนั้นตัวเองก็สบายขึ้นมากจริงๆ
“ทั้งๆที่ฉันต่างหากที่ควรจะได้เข้ามาอยู่ ทำไมถึงเป็นแกไปได้”
คนโดนต่อว่าได้แต่หลบตา ไม่กล้ามองหน้าพี่สาวตัวเองด้วยความรู้สึกผิด
“ในขณะที่ฉันลำบากลำบน แกกลับนั่งสบาย นั่งกินนอนกิน อยู่ในที่ของฉัน แกมันแมวขโมย”
“...”
“ทำไมแกไม่พูดอะไรบ้าง ....... ดี แกไม่พูดก็ดี ตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว ฉันมาทวงของๆฉันคืนทั้งหมด หวังว่าแกจะเข้าใจอะไรได้ง่ายๆนะ”
ไม่มีคำตอบอะไรทั้งนั้น จิตรินทำได้เพียงพยักหน้า ยอมรับในสิ่งที่พี่สาวพูดมา จิตรินไมได้คิดว่าที่ตัวเองทำมันเป็นการเสียสละเพื่อพี่สาว แต่มันเป็นเพียงแค่การคืนสิ่งที่ยืมมากลับให้เขาไปก็เท่านั้น
..........................
จิตตากลับไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงความเงียบของจิตริน ความเงียบที่ทำให้ปฐพีรู้สึกไม่สบายใจเลย ไม่ว่าปฐพีจะพยายามถามสักเท่าไหร่ จิตรินก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ
ร่างบางย้ายออกจากห้องของปฐพีแล้วไปนอนในห้องเอิร์ธ แม้ว่าปฐพีจะทั้งขู่ทั้งอ้อน จิตรินก็ยังนิ่งเฉย ไม่เปลี่ยนใจ ความสุขที่เพิ่งผ่านพ้นไป ทำอย่างไรถึงจะได้กลับคืนมา
...........................
TBC
หัวข้อ: จอมไตร ซีรีส์(ปฐพี)*เห็นได้ด้วยตา รักได้ด้วยใจ* END (อ่าน 420899 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก