ในตอนนี้มีภาษาถิ่นอีสานอยู่บ้าง เนื่องจากรีฯ ล่างๆ ไม่เข้าใจบ้างเป็นบางคำ ผมได้ถอดเป็นภาษากลางให้แล้วนะครับ ขอบคุณครับ..........
บทที่ ๑๐ เมื่อไอ้เกมกลับบ้าน ๒
..........
อืมมมม.... กระผมไม่ได้กลับบ้านก็หลายเพลา ทุกอย่างเปลี่ยนไปเยอะพอควรแฮะ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินของสังคมที่นี่ชะมัดเลย แต่มิเป็นไร กระผมมันจิ้งจกเปลี่ยนสีได้อยู่แล้วครับ 55+
“เกม... พาแม่ไปบ้านน้าหน่อยสิ” ท่านแม่กระผมบัญชามาตอนเกือบๆ เที่ยง
“แดดๆ แบบนี้นะม๊า ไม่ไหวมั้ง” แต่ไม่ทันที่จะพูดมากกว่านี้ครับ คุณแม่ท่านเอาเรื่องเงินมาอ้าง ชิ แม่นะแม่ รู้อยู่ว่าลูกแพ้เงินที่สุด 5555555
สุดท้ายผมก็ต้องพาคุณแม่สุดที่รักไปบ้านน้าที่อยู่อีกหมู่บ้านหนึ่ง โดยที่กระผมแต่งตัวมิดชิดมาก (แดดแรงมั่กมากครับ)
“ลูกคนหรือลูกผีวะเนี่ยะ” คุณน้าผมแซวครับ เล่นแรงวุ้ย
“แหมน้า ผมนะลูกชายพี่สาวน้านะ ลูกคนหรือลูกผีหละครับ 55+” เล่นของสูงแล้วไงไอ้เกม
“แม่ น้า เดี๋ยวผมขอไปบ้านเพื่อนก่อนนะ เดี๋ยวมา หรือไม่ก็โทรตามได้ครับ” ว่าแล้วก็บึ่งมอเตอร์ไซค์ออกมายังอีกหมู่บ้านหนึ่ง ข้ามทางรถไฟก็ถึงแล้ว อือ... สภาพบ้านยังเหมือนเดิมแฮะ เพื่อนๆ ทายสิครับว่าผมมาหาใคร อิอิ...
“มาหาไผหละผู้บ่าวน้อย...”
(มาหาใครกันจ๊ะ พ่อหนุ่ม) เสียงหญิงวัยกลางคนเอ่ยขึ้น
“ผมมาหาอ้ายตงครับแม่...”
(มาหาพี่ตงครับคุณแม่) รู้แล้วสิครับว่าผมมาหาใคร
“อ้อ... ถ่าจั๊กคาวเด้อ เดี๋ยวแม่ไปเอิ้นมาไห่ ... ตงเอ๊ย... มีคนมาหาแน่ะลูก”
(งั้นรอสักครู่นะจ๊ เดี๋ยวแม่ไปเรียกมาให้ ตงเอ๊ย มีคนมาหาแน่ะจ๊ะลูก) สักพักก็ปรากฏผู้ชายรูปร่างสันทัด ใบหน้าที่ปรากฏริ้วรอย แต่ยังหล่อเหมือนเดิม
“มาหาผมเหรอครับ...” วากกกก จำเกมที่น่ารักไม่ได้เหรอ เราเปลี่ยนไปขนาดนั้นเหรอเนี่ยะ อ้วนขึ้นเปล่าเรา หือว่าน่ารักขึ้นหว่า 55
“พี่ตง นี่เกมเองนะ จำไม่ได้เหรอ”
“เกม... จริงอะ” ไม่ต้องบอกก็คงรู้มั้งครับ กระโดดกอดผมนะสิครับ นี่ถ้าเป็นไปได้คงหอมแก้มผมเลยมั้งนิ อิอิ
“หนักๆๆๆ เวอร์แล่ะๆ”
“เกมเปลี่ยนไปซะเราจำไม่ได้เลยแฮะ... ขาวขึ้น หล่อขึ้นเยอะเลย” เขินอะ
“เวอร์ๆ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แล้วนี้พี่ตงทำไรอยู่อะครับ”
“อยากรู้ใช่เปล่า ตามมาเลยครับ...” พี่ตงพาผมเดินเข้าบ้านไป เสียงงอแงของเด็กดังขึ้น ตรงหน้าผมคือเด็กผู้ชายอายุประมาณ 6 เดือนได้ กำลังดื้อเลยครับ
“เฮ้... ลูกพี่ตงเหรอน่ารักจังเลย ขออาอุ้มหน่อยสิครับ...”
“อุ้ย... ลูกหล่า อย่าเอิ้นจั่งสั้น ต้องเอิ้นลูกชายตั้ว”
(ต๊าย... อย่าเรียกอย่างนั้นสิจ๊ะ ต้องเรียกว่าลูกสิจ๊ะถึงจะถูก) เหรอครับ ไม่รู้แฮะ
“ลูกชายผมติ ฮ่าฮ่า น่าฮักคือพ่อเกมเลยครับ”
(ลูกชายหรือครับ หึหึ น่ารักและหล่อเหมือนกับพ่อเกมจริงๆ) เริ่มชมตัวเองแล้ว 55+
“แล้วนี่ชื่ออะไรครับผม”
“เกม... ชื่อเกม เด็กชายเชษฐวัทน์ สีสังปัด ลูกชายพ่อตง อติยะครับ” ตกใจสิครับ
“เฮ้ย... นั่น...” ไม่มีคำตอบนอกจากรอยยิ้มที่ยังเหมือนเดิมของผู้ชายคนนี้
“แม่ฝากเกมก่อนเด้อ เดี๋ยวข่อยพาหมู่ไปหนี่จั๊กคา”
(แม่ครับ ฝากตาเกมก่อนนะครับ เดี๋ยวผมพาเพื่อนไปเที่ยวก่อน) แล้วพี่ตงก็พาผมมานั่งที่ท่าน้ำที่สมัยมัธยมเรามาเล่นกับเพื่อนๆ ในกลุ่มอยู่บ่อยๆ
“ไม่ว่านะครับ ที่เราเอาชื่อเกมมาตั้งให้ลูกชายแบบนี้...”
“เป็นเกียรติมากกว่าครับ ผมดีใจซะอีกครับ...”
“ขอบใจนะ...” รอยยิ้มพิมพ์ใจอีกแล้วววว
“อ๊า.... คิดถึงที่นี่จัง ปีกว่าแล้วที่ไม่ได้มาเหยียบเลย... พี่ตงเป็นไงบ้าง สบายดีเปล่า ดูซูบๆ ไปนะ”
“ก็เรื่อยๆ นะเกม ภาระมันเยอะ เป็นหัวหน้าครอบครัวแล้วนี่นาครับ”
“ชีวิตคนเรามันขีดมาคนละเส้นทาง ผมอิจฉาพี่ตงนะ อย่างน้อยก็มีลูกแล้ว ผมดิ ไม่รู้จะมีโอกาสหรือเปล่า...”
“น่ารักๆ แบบนี้คงหาไม่ยากหรอกมั้งครับ”
“แหมพี่ตง พูดซะเวอร์ ถ้าผมมองผู้หญิงได้ก็ดีสิครับ 55+ อย่ามองผมแบบนั้นสิ ไอ้เกมคนเก่านะมันได้ตายไปแล้วนะครับพี่ตง คนที่พี่ตงเห็นอยู่ตรงนี้นะ ไอ้เกมคนใหม่แล้วครับ”
“เราเชื่อนะ ดูเกมเข้มแข็งขึ้นมาก ไม่เหมือนเกมขี้แยคนเดิมเลย”
“55+ นั่นมันอดีตแล้วคร้าบบบ… เล่นน้ำเปล่าพี่”
“ไม่เอาหละครับ...” ผมไม่รอช้า ถอดเสื้อกระโดดลงน้ำทันทีครับ เย็นชื่นใจจริงๆ ว่ายไปมาซักพักค่อยกลับไปที่แพรอีกครั้ง
“ไม่รู้ทุกคนเป็นไงบ้าง ไม่ได้ติดต่อกันเลย...” ผมพูดขึ้นทันทีหลังจากใส่เสื้อเสร็จ
“ก็สบายดี เท่าทีรู้ข่าว ยกเว้นคนเดียวเท่านั้นแหละ... คงไม่ต้องบอกนะว่าใคร”
“หึ... ไม่เอา ไม่คุยถึงคนๆ นั้น...” อยู่ๆ ก็มีก้อนหินโยนมาตรงที่ผมกับพี่ตงนั่งอยู่ น้ำกระจาย ทำเอาพี่ตงเปียกเลยครับ
“โทษทีเฮียตง ผมหยอกเล่นนะ...” ไอ้เชี่ยเด็กช่างคนนั่นอีกแล้ว
“ไอ้เหี้ยดล... มึงเล่นกับกูแบบนี้กูไม่ว่า แต่นี่เพื่อนกูนะเว้ย...” พี่ตงด่ามันกลับแบบเล่นๆ ชื่อดลเหรอ เข้ากับหน้าตามันดีนี่
“อ้าว... เพื่อนเฮียเหรอ นึกว่า...” มันพูดแล้วทำท่ายิ้มแบบหยันๆ
“นึกว่าอะไร...” พี่ตงเอ่ยขึ้น
“นึกว่าชู้เฮียไง 55+…” ไม่ทันที่มันจะหัวเราะจบ ตัวผมก็ถึงมันแล้ว มือขวากำคอเสื้อ มือซ้ายผลักอกมันแล้วดันไปติดกับกำแพงดิน...
“หยุด.... ไอ้หน้าไหนก็ห้ามเข้ามาใกล้กูกับไอ้ปากหมาตัวนี้...” ผมพูดห้ามเพื่อนๆ มันที่กำลังเข้ามาช่วย พร้อมกับไอ้ดลที่ดิ้นเพื่อให้หลุดจากมือผม
“สมองมึงคิดได้แต่เรื่องทุเรศๆ นะ กูจะด่ามึงว่ายังไงดีกูถึงจะหายโกรธมึงวะ...”
“ปล่อยกูนะมึง...” มันยังดิ้นอยู่ครับ
“มึงจำไว้นะ กูไม่รู้ว่ามึงกับพี่ตงสนิทกันแค่ไหน แต่เท่าที่กุดูการกระทำมึงเขาไม่เรียกว่าสนิท แต่เขาเรียกว่า ลามปาม มึงเข้าใจเปล่าคำว่าลามปามนะ ฮ้า...”
“กูไม่รู้ กูรู้แต่ ไอ้ตุ๊ด...” อะฮ้า... อีกแล้วนะไอ้น้องชาย
“กูนึกว่าจะไม่ได้ยินคำนี้จากปากมึงซะแล้วสิ... เอาซิว่าไอ้ผู้ชายเต็มๆ อย่างมึงแล้ว เจอแบบนี้แล้วจะเป็นยังไง...” แหะๆ คือเพื่อนๆ อย่าว่าผมแกล้งเด็กเลยนะครับ คือเห็นมันน่ารักแล้วหมั่นไส้ที่ลามปามนะครับ ก็เลยแกล้งเด็กมันนิดนึงครับ แหะๆ ไอ้วิธีแกล้งของผมมันไม่คลาสสิกเลยนะครับ แบบว่าชกต่อยนะผมไม่ค่อยถนัด (ขนาดไม่ถนัดนะ...) วิธีที่ผมใช้จัดการกับไอ้เด็กคนนี้ไม่มีอะไรครับ ก็แค่...
จูบ ...
ใช่แล้วครับ จูบ นั่นเอง มันนิ่งเลยครับ ไม่ดิ้นด้วย แต่ตามันโตด้วยอาการตกใจนะครับ ตัวมันสั่นนิดหนึ่ง สะใจจริงๆ จูบไปก็ชี้หน้าเพื่อนๆ มันห้ามเข้ามาใกล้ จูบจนมันเข่าอ่อนลงไปกองกับพื้นเลยครับ 55+
“หึหึ... หวานดีนี่หว่า ไม่ยักกะรู้ว่าปากเด็กช่างเหี้ยๆ อย่างมึงจะหวานได้ใจกูขนาดนี้... เคลิ้มเชียวมึง ทำยังกับไม่เคยแหน่ะ” มันหน้าแดงมากๆ ครับ สงสัยยังไก่อ่อนอยู่แน่ (เจนจัดซะนะมึง ไอ้เกม)
“หมดลายเลยนะมึง... วู้... เกือบแล้วไหมหละ เล่นแรงอีกแล้วนะครับที่รัก ชกมาแบบนี้ถ้าหน้าหล่อๆ แบบพี่เป็นไรไป ใครจะรับผิดชอบหละครับ” มันจะชกผมนะครับ แต่ผมรับหมัดมันได้ ไม่งั้นหละเจ็บตัวแน่ๆ ผม
“ไปเหอะพี่ตง... เหนื่อยแล่ะ...” ผมพูดพลางเดินออกจากตรงนั้น
“เกม... เวลามีเรื่องกับใคร เกมทำแบบนี้หมดเลยเหรอเนี่ย” พี่ตงแกยังมีสีหน้าตื่นๆ สงสัยยังตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น
“เปล่าหรอกพี่ แค่แกล้งไอ้น้องพี่เล่นเฉยๆ เห็นปากมันกวนบาทาซะเหลือเกิน อีกอย่างนะพี่ ผมไม่กล้าเล่นแรงขนาดชกต่อยหรอก เล่นแบบนั้นผมเป็นฝ่ายเจ็บตัวมากกว่า ดูเพื่อนมันแต่ละคนสิ”
“55+” พี่ตงหัวเราะอย่างชอบใจ “นึกว่าเกมจะเจ๋งกว่านี้ซะอีก”
“อะนะพี่เรา กัดกันเองซะแล้ว...”
“พี่ครับ...” พวกเพื่อนไอ้เด็กดลนั่นเองครับ ยกมาทั้งก๊วนเลยครับ 7 คนได้ เสร็จแน่กรูไอ้เกม
“มีอะไร จะยกพวกมารุมตีนพี่เหรอ สู้นะเว้ย...” ยกการ์ดขึ้นมาก่อนหละครับ
“เปล่าคร้าบบบบ พวกผมแค่ จะมาพูดอะไรนิดหน่อยครับ...”
“อะไรวะ...” ว่าแล้วพวกมันก็คุกเข่าลงตรงหน้าผม
“รับพวกผมเป็นลูกน้องด้วยคร้าบบบ...” 555+ ไอ้เกมหัวเราะท้องหงายเลยครับ พวกมันทำเหมือนกับหนังจีนอย่างไงอย่างงั้น
“ตลกแล้วพวกมึง พี่ไม่เจ๋งขนาดนั้นหรอกเว้ย ถ้าเทียบกับไอ้ดลนะ...”
“โหยพี่ ท่าทางที่พี่ก็เอาเรื่องเหมือนกันนะครับ ไม่เคยมีใครล้มไอ้ดลได้ ท่าพี่ที่กำคอเสื้อไอ้ดล ก็เท่ห์สุดๆ ไปเลยครับ...” ดูพวกมัน
“พอๆๆๆ พี่ไม่ได้เก่งขนาดนั้นเว้ย เข้าใจเปล่า เลือดขึ้นหน้านะ...”
“อีกอย่างพวกผมก็ต้องขอโทษพี่แทนไอ้ดล ที่พูดไม่ดีไปนะครับ”
“ช่างเหอะ พี่ไม่ถือสา เพราะพี่ได้กำไรแล้ว 55+ และอีกอย่าง ไอ้ดลมันก็พูดจริง ยกเว้นเรื่องพี่เป็นชู้กับเฮียพวกแกนะเว้ย...”
“ยังไงพวกผมก็ต้องขอโทษแทนมันด้วยนะครับ...”
“แล้วมันไปไหนหละ พี่อยากได้ยินคำขอโทษจากมันมากกว่า...” สักพักก็มีคนดึงมันออกมาด้านหน้ากลุ่มครับมันไม่มองหน้าผมครับ ก้มหน้าตลอดเลยครับ
“ไอ้เหี้ย... มึงเสียจูบแรกให้พี่เขาไปแล้ว จะมาอายอะไรวะ”
“แม่ง... มึงมาเป็นกูสิวะ” ถ้าเป็นเพื่อนมึงกรูก็ไม่ทำแบบมึงหรอกเฟ้ย...
“เอ่อ... ผมขอโทษครับพี่เกม...” มันพูดแต่ยังไม่กล้ามองหน้าผม
“มองหน้ากูดิวะ...” ผมจับหน้ามาเงยขึ้น ต้องเงยครับเพราะมันเตี้ยกว่าผม หน้ามันแดงแจ๋เลยครับ
“เห้ย แดดร้อนขนาดนั้นเหรอวะ ทำไมหน้าแดงแบบนี้” เสียงเพื่อนมันเฮขึ้นทีหนึ่ง
“พี่ๆ ผมจะเสียเพื่อนให้เป็นเมียพี่เหรอครับ 55+”
“ไอ้เหี้ยเวร...” มันหันไปสรรเสริญเพื่อนๆ มัน
“ผมขอโทษอีกครั้งนะครับที่พูดไม่ดีแบบนั้น...”
“ไม่เป็นไรพี่ไม่ว่า แค่อยากจะบอกเราและเพื่อนๆ ของเราว่า...
... ชีวิตเรามันยังมีอีกไกลที่เราจะเจอกับสิ่งต่างๆ อย่าเอาชีวิตของเราเข้าไปเสี่ยงกับเรื่องไม่ดีๆ ถ้าคนที่อยู่ตรงหน้าเราไม่ใช่พี่ เราอาจจะไม่มีสิทธิ์มายืนตรงนี้ได้อีก ปืนผาหน้าไม้มันหาได้ง่าย คำว่าตายคงไม่พ้นจากเราแน่ๆ...
... พวกน้องยังอยู่ในแค่จังหวัดนี้ ถ้าออกไปสู่ภายนอกพวกเราจะรู้ว่าโลกนี้ยังกว้างใหญ่ แม้เราจะเก่งจะเจ๋งในจังหวัดนี้ แต่อย่าลืมว่าที่อื่นเขาก็เก่งก็เจ๋งเหมือนกัน พี่อยากให้ทุกคนใช้คำว่าเก่งคำว่าเจ๋งในทางที่ดีมากกว่ามาใช้ในทางที่ไม่ดีแบบนี้ เข้าใจ๊”
“สาธุ...”
“กูไม่ได้เทศน์ สาดดดด...” พวกมันหัวเราะอย่างชอบใจครับ รวมทั้งพี่ตงด้วย เอากับเขาสิ
“พวกผมจะไม่ลืมที่พี่บอกครับ” เพื่อนไอ้ดลคนหนึ่งพูดขึ้น
“เออ... ถ้าพี่กลับมาคราวหน้าหวังว่าจะไม่เจอเหตุการณ์แบบนี้อีกนะ...”
“อ้าว... พี่ไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกเหรอ”
“พี่เรียนที่มหาสารคามนะ นานๆ กลับที อีกทีคงเป็นปีใหม่ เอางี้ ถ้าปีใหม่พี่กลับมาแล้วเห็นพวกเราทำตัวดี จะเลี้ยงเหล้า...” เฮขึ้นอีกครั้งครับ ไอ้เด็กพวกนี้สอนอยู่แหมบๆ
“เงียบๆๆๆ” ไอ้ดลพุดขึ้น และพูดต่อไปอย่างอายๆ ว่า
“เอ่อ... พี่เกม พี่นะจูบเก่งมากๆ พี่สอนผมหน่อยได้เปล่า” เอาหละสิกรู พวกเพื่อนๆ มันก็หัวเราะอย่างสนุกสนานครับ
“ไม่เว้ย แกก็ไปหาคนสอนคนอื่นดิวะ ไม่แขยงไงวะที่จูบกับผู้ชายไง”
“ตอนแรกก็รู้สึกแขยงนะพี่ แต่แป๊บเดียว จากนั้นรู้สึกเคลิ้มอะพี่”
“ไอ้เหี้ย....” เพื่อนๆ มันหัวเราะด่ามันครับ 55+ นี่แหละเขาถึงเรียกว่าเด็กครับ
“ไม่เว้ย เอาหละๆ พวกนายไปเล่นน้ำต่อเหอะ พี่จะกลับบ้านแล้ว ไปเหอะพี่ตง”
“แล้วเจอกันคร้าบบบบบบบ” ไอ้พวกเด็กนั่นเฮเข้ามายกไอ้ดลขึ้นแล้วก็วิ่งลงน้ำกัน ส่วนผมกับพี่ตงกับบ้านด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม
... เต๊บ เขาขอโทษนะที่แอบไปจูบกับคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอง ให้อภัยเขานะ เด็กมันยั่วนะครับ ...
..........
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
