หัวข้อ: The rainbow project เรื่องสั้น 7 เรื่อง 7 คนเขียน (อัพให้ใหม่ง่ายกว่าทำลิ้งค์)

[PrinceTae]

  น้องไนท์น่ารักนะเนี่ย

[PrinceTae]

  ฉากเรียกเลือดมาอีกแล้ว

[PrinceTae]

  ปลายฟ้าก็ไม่ผิดนะที่ไม่ชอบพี่ลม
ก็อยู่ใกล้แค่นั้นไม่จีบน้องมันเองสมหน้า
 

[PrinceTae]

  เค้ารับคนกันแบบนี้นี่เองถึงว่าคุณหนูถึงพาบรูโน่ไปศึกษา

[yayee2]

ป้าก็แพ้ไข่นะคะ
 
เพราะเห็นแล้วระทวย น้ำลายสอ อยากจะกินทุกทีไป กับเมนูสารพัดไข่

งั้นไปกับน้องไนท์ได้ 555 คุณนายได้กินคนเดียวเลย ไม่ต้องกลัวน้องไนท์แย่ง

[taroni]

น้องไนท์น่ารัก

[nataxiah]

 

เขียนไรไม่ถูกเลย ซับเลือดอย่างเดียว 

[♠♥♦♣]

น้องไนท์!! อย่าเป็นอะไรนะ
ส่วนนังส์ฟ้าช่างหัวมันชอบทำพี่ลมเสียใจ ชิ!
ในกล่องมีอะไรน้า อยากรู้ๆๆ

[yayee2]

ทำไมทุกคนห่วงแต่ปลายฟ้า ทีน้องไนท์ ไม่เห็นมีใครพูดถึงเลย แล้วน้องเค้าเป็นไรมากปะเนี่ย

[สายลมห่มฟ้า]

คุณ yayee2 ปลายฟ้าผมต้องมาก่อนดาราเบอร์สองสิครับ

คอยไปดูเรื่องนั้นสิ ไนท์ ก็มีแต่คนห่วงนะครับ 

[taroni]

ปลื้มพี่สายลม  หมั่นไส้ปลายฟ้า   เป็นห่วงน้องไนท์ 

[PEENAT1972]

ไนท์ อยู่สีครามไม่ใช่รึ ทำไมมีแต่คนบ่นเป็นห่วงหว่า

รึว่า เม้นท์ผิดเรื่องหว่า  แต่หัวเรื่องก็สีน้ำเงินนี่นา 555

[nco1236]

 

[iforgive]

   ตอน 10 จงมา จงมา จงมา

[yayee2]

หึ หึ คุณสายลมครับ  คุณนายคะ อิฉันสงสารสายยลมไง
ไม่เม้นท์ผิดหรอก หมั่นไส้อิน้องปลายฟ้ามันแค่นั้นเอ๊ง

[PEENAT1972]

จะว่าไปนะคะ
หากใครเคยเจอเรื่องแบบนี้กับตัวเองสักครั้ง
ก็คงจะพูดว่าไม่แรงเท่าไหร่หรอก

ของที่เป็นของเรา หากอีชะนีหน้าไหนแหยมเข้ามา
มันก็ต้องมีบ้างที่จะจัดการเขี่ย ๆ มันไปซะ
ถึงเราจะมั่นอกมั่นใจ กับของ ๆ เราขนาดไหน
แต่หากเข้ามาใกล้ รัศมีทำการยิงขีปนาวุธ
เราเองก็อดไม่ได้ที่จะเผลอกดปุ่มออกไปทันทีเหมือนกัน

รักมากมันก็หวงมากเป็นธรรมดา
แต่ก็พยายามทำความเข้าใจกันเข้าไว้กับคนของเรา
เพราะว่า อิฉันมันเป้นแบบประเภทที่จำประโยคนี้จนขึ้นใจ





รวมกันเราอยู่ ทิ้งกูมึงตาย หึ ๆ

[♠♥♦♣]

ทึ่ง อึ้ง แรง!
ขอทายว่ากนิฐเป็นพระเอก อิอิ

[สายลมห่มฟ้า]

เป็นแบบนี้นี่เอง 

[nataxiah]

แวะมาถามด้วยความสงสัย หลังจากอ่านรอบสองจนรอตอนใหม่

พระเอกตกลงชื่ออ่านว่าอะไรคร้าบ

พชร - พะ - ชะ - ระ

พชร - พะ - ชอน

พชร - พด - ชะ - ระ

หรือ พชร - พรืด (อันนี้ล้อเล่นนะคร้าบบ  )

[@BUA@]

ลองนึกภาพตาม

เวที ไฟสีส้ม ผู้ชาย และเสา!!

อร๊ายยยยยยยย 
 

[kittyfun]

ตามมาให้กำลังใจคนเขียน

ว่าแต่เมื่อไหร่ไนท์จะหายซึมเศร้าล่ะ

[♠♥♦♣]

คุณหนูน่ารักอ่ะ หมั่นเขี้ยวๆๆ

[จงกลนี]

พชร อ่านว่า พะ - ชะ - ระ = (น.) เพชร

[Natavishi]

 

เด็ก หนอ เด็ก

[fannan]

คุณหนูแร๊งงงงงง


ร้ายใช่เล่นน่ะเนี่ย


รออ่านตอนหน้าครับ

[ภาพฝัน]

   เสียงโทรศัพท์ดังในตอนเช้าปลุกร่างสูงใหญ่ที่กำลังนอนหลับสบายอยู่เตียงให้ตื่นขึ้นมา เขาความหาโทรศัพท์มือถือที่ดังสนั่นอยู่หัวเตียง

   “ครับ” เตชวัฒน์กรอกเสียงลงไปตามสายด้วยความง่วง

   “ตาเตทำดีมากๆ” เสียงหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจของวุฒิพลผู้เป็นอาดังมาตามสาย เตชวัฒน์อ้าปากหาวด้วยความง่วง เขาเหลือบมองเวลา นี่เพิ่ง 7 โมงเช้าเท่านั้น

   “อะไรครับอา” เขาขยี้ตาขับไล่ความง่วงงุน ยังมีเวลาถ้าเขารีบเขาจะไปถึงคอนโดไนท์ประมาน 8 โมงกว่า ไนท์มีถ่ายละครตอน11โมง น่าจะมีเวลาทำอะไรให้ไนท์กิน

   “เปิดดูข่าวสิ ไนท์ดังเป็นพลุแตกเลย ฮ่าฮ่า” เตชวัฒน์ขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ เขาหยิบไอแพดขึ้นมาเชื่อมต่ออินเตอร์เนต

   เจ้าชายน้ำแข็งยอมยิ้มแล้ว ใครจะเชื่อว่าไนท์จะยอมยิ้มให้กับลูกหมาตัวน้อย เจ้าชายน้ำแข็งอาจไม่เย็นชาอย่างที่คิด

   รอยยิ้มแรกของไนท์ เชื่อว่าคงไม่มีใครเห็น ภาพสดจากกองถ่าย

   พาดหัวข่าวต่างๆมากมายที่เกี่ยวกับไนท์ทำให้เขาชะงัก ไม่น่าเชื่อว่าแค่ไนท์ยิ้มจะทำให้สื่อมวลชนสนใจมากขนาดนี้

   “เห็นหรือยัง ทำได้ดีมากตาเต” วุฒิพลชื่นชมผู้เป็นหลานที่สามารถทำให้วริศรินทร์มีรอยยิ้มขึ้นมาได้ แม้จะเบาบางก็ตาม ทั้งสองคุยกันอีกชั่วครู่แล้ว   เตชวัฒน์ต้องขอตัวไปอาบน้ำ

   “อ้อ อาครับ อารู้หรือเปล่าว่าไนท์แพ้ไข่” เขาถามผู้เป็นอาถึงเรื่องการแพ้ไข่ของวริศรินทร์

   “จำได้ว่าเป็นคนกินยากนะเรื่องแพ้ไข่ไม่รู้ อาไม่ค่อยได้เจอไนท์หรอกตอนเด็กๆ อามาดูแลไนท์ก็ตอนที่วรากรพ่อของไนท์ตายน่ะ” วุฒิพลตอบอย่างคร่าวๆ เพราะเขาเองไม่ได้สนิทสนมกับลูกเพื่อนคนนี้เท่าไหร่นัก แม้จะเอ็นดูอยู่บ้างก็ตามที

   “ครับ อา งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ” เตชวัฒน์ตัดสายโทรศัพท์จากผู้เป็นอาเมื่อเห็นว่าเสียเวลามามากแล้ว

   เตชวัฒน์อาบน้ำแต่งตัวแล้วขับรถออกจากบ้าน เช้านี้เขานึกว่าถ้าไปถึงแล้วควรจะทำอะไรให้วริศรินทร์ทานดี เช้าๆ แบบนี้ควรทานอาหารเบามากกว่า

   เตชวัฒน์ชะงักเมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องเศษแก้วกองอยู่ที่พื้น ที่สำคัญเขาเห็นกองเลือด ที่ลากยาวไปเป็นทาง เขารู้สึกตกใจรีบมองหาร่างสูงโปร่งในทันที

   วริศรินทร์ในชุดคลุมอาบน้ำนอนอยู่บนโซฟาตัวยาวด้วยใบหน้าซีดเซียว ที่เท้าข่างขวา มีเลือดไหลออกมา เขารีบเข้าไปดูร่างที่เหมือนกำลังนอนหลับ

   “ไนท์ ตื่นครับเป็นอะไร” พอเขาสัมผัสก็พบว่าไนท์ตัวเย็นเฉียบ ดวงตาสีดำสนิทปรือปรอยเมื่อโดนเขย่าตัวเขา นิ้วเรียวยกขึ้นขยี้ตาช้าๆ  เมื่อเห็นอาการ
ของคนตรงหน้าเขาต้องรู้สึกโล่งอก แต่เลือดที่ยังไหลซึมอยู่ก็ทำให้เขาใจหาย

   วริศรินทร์ผวาเกาะเตชวัฒน์เมื่ออยู่ก็ถูกอุ้มขึ้นพาดบ่า ศรีษะของเขาร่วงลงมาทำให้เขาต้องดันตัวเองขึ้นมา

   “อยู่เฉยๆ” เตชวัฒน์ส่งเสียงในลำคอเมื่อร่างที่โปร่งกำลังดิ้น เขาก้าวเข้าไปในห้องน้ำ วางร่างโปร่งให้นั่งลงที่ชักโครก

   “เจ็บไหม” น้เสียงอ่อนโยนกับสัมผัสที่แผ่วเบาทำให้วริศรินทร์พยักหน้าช้าๆ  เตชวัฒน์จับปลายเท้าของอีกฝ่ายขึ้นมาล้างน้ำอุ่นอย่างแผ่วเบา

   “อย่าดิ้นนะครับ พี่อะอุ้มดีๆ” น้ำเสียงอ่อนโยนกับรอยยิ้มที่ปลอบประโลม เตชวัฒน์อุ้มวริศรินทร์ไปนั่งที่เก้าอี้ เขารื้อหายาใส่แผลเจอจนได้ เขาทำแผลให้อย่างแผ่วเบาแผลไม่ลึกมากนักเพราะอีกฝ่ายแค่เหยียบเศษแก้ว แต่เพราะมีเศษแก้วฝังอยู่ข้างใน เขาค่อยๆคีบออกอย่างเบามือ ตลอดเวลาสายตาของ         วริศรินทร์ไม่ได้ละออกจากใบหน้าคมเข้มที่แลดูอ่อนโยน จังหวะที่สายตาของทั้งคู่ประสานกันเตชวัฒน์ยิ้มให้เพื่อหวังจะปลอบประโลม

   เตชวัฒน์ลอบถอนหายใจอย่างโล่งใจที่คราวนี้เป็นเพราะอีกฝ่ายเหยีบเศษแก้ว ในครั้งแรกที่เขาเห็นกองเลือดเขารู้สึกตกใจจนหัวใจแทบจะหยุดเต้น ยิ่งเห็นว่าอีกฝ่ายนอนหน้าซีดอยู่บนโซฟาเขาคิดว่าจะต้องสูญเสียอีกฝ่ายไป

   “เสร็จแล้ว” เขาพันแผลที่เท้าให้อย่างแผ่วเบาแล้วยิ้มให้

   “แล้ววันนี้ไนท์จะถ่ายละครไหวไหม” เพราะวันนี้ไนท์มีคิวถ่ายละครแถมเป็นฉากที่ค่อนข้างเสี่ยงอันตราย การที่ไนท์ขาเจ็บอาจทำให้เกิดอุบัตติเหตุได้

   “ไหว” เสียงกระซิบแผ่วเบาดังมาอีกครั้ง

   “เช้านี้อยากกินอะไร พี่เตจะได้ไปซื้อให้ ว่ายังไงคนเก่ง” เตชวัฒน์ถามเมื่อเห็นว่าสายตาคู่นั้นยังคงจับจ้องมายังตน

   “หมูทอด” คำตอบนั้นทำให้เตชวัฒน์ยิ้มรับ

   “เมื่อวานพี่ซื้อมาพอดี ไนท์ไปอาบน้ำครับ แล้วแต่งตัวซะออกมาจะได้ทานอาหารกัน โอเคไหม” เตชวัฒน์เลือกที่จะทำกับไนท์เหมือนผู้ใหญ่กับเด้ก เขสรู้สึกว่าวริศรินทร์เหมือนเด็กที่ต้องได้รับการดูแลเอาใจใส่

   “แล้วหมูทอดมันทำยังไงให้อร่อย” ถึงจะบอกว่าจะทำให้ไนท์ทานแต่เตชวัฒน์ก็ใช่ว่าจะทำอาหารเป็น เขาหยิบไอแพดขึ้นมาเสริชหาวิธีทำหมูทอดจากอินเตอร์เนท จนพบแล้วก็คิดว่ามันทำได้ไม่ยากนัก แต่การทอดหมูมันไม่ได้ง่ายกว่าที่คิด หมูทอดของเตชวัฒน์ในบางชิ้นก็สุกจนเกือบไหม้ บางชิ้นก้เปลี่ยนเป็นสีดำ เตชวัฒน์มองผลงานตัวเองด้วยความหนักใจ เสียงเลื่อนเก้าอี้ทำให้เขาชะงัก

   “คือว่าพี่เตทอดไหม้ไปหน่อย เราไปหาอะไรกินข้างนอกก็ได้” เตชวัฒน์ยิ้มอายๆ เมื่อตัวเองเป็นคนรับปากว่าจะทำให้แต่ผลงานที่ทำออกมามันเรียกได้ว่าใช้ไม่ได้ วริศรินทร์มองหมูทอดในจาน แล้วมองรอยยิ้มเก้อๆขอเตชวัฒน์ เขาหยิบเลื่อนจานข้าวเข้ามาใกล้แล้วตักหมูทอดที่ถุกทอดจนเกรียมขึ้นมากิน

   “ไนท์ไม่ต้องกินก็ได้” เตชวัฒนืรีบห้าม แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรจากร่างสูงโปร่ง วริศรินทร์กินข้าวไปเงียบๆ เมื่อเห็นดังนั้นเตชวัฒน์ก็นั่งลงทานบ้าง เขาพบว่าหมูมีรสชาติค่อนข้างไปทางเค็มและบางชิ้นก็ขมเพราะเขาทอดจนไหม้ แต่ตลอดเวลาที่ทานวริศรินทรืไม่ได้เปลี่ยนสีหน้าสักนิด ไม่มีคำบ่นว่าไม่อร่อย ไม่มีคำบ่นว่ามันไหม้ วริศรินทร์ทำเพียงทานไปเรื่อยๆ สักพักแล้วก็หยุด    เตชวัฒน์มองข้าวในจานที่พร่องลงไปไม่มากนัก แค่เพียงเห็นอีกฝ่ายยอมทานหมูทอดไหม้ๆ ที่เขาทำเขาก็รู้สึกดีใจแล้ว

.........................

[なおみ™]

แหมคนเขียนชื่อแรงเทียน แต่นิยายนี่แรงพลังงานแสงอาทิตย์เลยนะคะ
แรงไม่มีตก แลดูจะแรงกว่าเรื่องก่อนๆ เสียอีก

ไม่ค่อยปลื้มตาธรรมทานเลยค่ะ แต่ "ทินกร" น่าสนใจอยู่นะคะ

+1 ให้คุณแรงเทียนค่ะ

รอตอนต่อไปค่ะ

[stormphoenix]

  :-[น่ารักเกินไปแล้วนะ  ช้อบชอบ

[MonarcH]

Butterfly 4

...ไม่นานนักพี่ธัญญ่าก็ขึ้นมาพบผมที่ห้องด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ผมเองก็นั่งหน้าบึ้งรอเช่นกัน...
“ทำไมถึงไม่รับยุทธคะกริช” พี่ธัญญ่าถามผมด้วยน้ำเสียงเป็นทางการ
“ไม่ถูกชะตา” ผมโกหก
“แต่ยุทธจะกลายเป็นดาวของร้านนี้ รูปร่างหน้าตาของเค้าแทนหรั่งได้เลยนะ”
“แต่...”
“พี่ขอร้อง” พี่ธัญญ่าพูดสวนมาทันที
“เฮ้อ งั้นก็ตามใจ แต่อย่าให้เค้าเข้ามาใกล้กริชนะ” 
“พี่ไม่เชื่อว่ากริชไม่ถูกชะตากับยุทธหรอก แค่พูดถึงเค้ากริชก็หน้าแดงเป็นลูกตำลึงแล้ว”  พี่ธัญญ่าพูดยิ้ม ๆ แล้วเดินออกจากห้องไป
*
*
...ผมแง้มผ้าม่านในห้องเพื่อดูโชว์ด้านล่าง แต่ต้องตกใจเมื่อเห็นยุทธอยู่ในชุดพนักงานเสิร์ฟและกำลังโดนแขกของร้านล้อมหน้าล้อมหลังไม่ยอมให้ไปบริการโต๊ะอื่น แค่ยุทธยิ้มให้แขกนิดเดียวเกย์สาวร่างใหญ่ก็ควักแบงค์พันยัดใส่กระเป๋าให้แล้ว เสน่ห์แรงจริงนะ ผมคิดในใจก่อนจะสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู...
“เชิญครับ” ผมกลับไปนั่งที่โต๊ะ ทำเป็นยุ่งกับกองเอกสาร
“กริช ลงมาดูสิ ยุทธยังไม่ได้ขึ้นโชว์แขกก็ติดแล้ว” พี่ธัญญ่ายิ้มระรื่น
“.......................................”  ผมเงียบ ทำเป็นไม่สนใจ
“ยุทธฝากมาขอบคุณกริชด้วยที่ให้โอกาส”
“เค้าต้องขอบคุณพี่ธัญญ่ามากกว่า” 
“ยุทธเค้าว่าวันนี้ได้ทิปเยอะทั้ง ๆ ที่เพิ่งเสิร์ฟได้แค่แป๊บเดียว นี่ก็ได้เงินพอที่จะมัดจำห้องเช่าใหม่แล้ว คืนนี้เค้าขอกลับก่อน อาทิตย์หน้าถึงจะทำธุระย้ายห้องเสร็จ พี่ให้เค้าเริ่มงานศุกร์หน้าเลยนะ”
“เชื่อเค้าเหรอ เค้าอาจจะไปสมัครงานที่อื่นก็ได้ แล้วอีกอย่าง ทำไมเค้าถึงมีอภิสิทธิ์กลับก่อนคนอื่นได้ ทำไมไม่กลับตอนบาร์ปิดล่ะ”
“วันแรก แถมแค่เสิร์ฟก็ได้ทิปขนาดนี้แล้วไม่มีเหตุผลที่เค้าไปที่อื่นหรอก บาร์เราลูกค้าแน่นร้านทุกคืน และที่พี่ให้กลับก่อนเพราะเค้ายังไม่ได้มาเป็นพนักงานของเรา เมื่อกี้เด็กมันเสิร์ฟไม่ทัน ยุทธมันมีน้ำใจก็เลยมาช่วยเฉย ๆ พี่เองก็ไม่คิดว่ามันจะได้ทิปเยอะขนาดนี้ด้วยซ้ำ ก็หล่อเกินหน้าเด็กโชว์คนอื่นขนาดนั้น”  พี่ธัญญ่าอธิบาย
“เอาไงก็เอาเหอะ กริชขอทำเอกสารอย่างเดียวดีกว่า”
“วันนี้พร้อมจะดูโชว์หรือยังล่ะ จะได้เข้าใจว่าทำไมพี่ถึงต้องพยายามดึงแขกด้วยโชว์และพนักงาน” 
“ขอเคลียร์งานตรงนี้ก่อนนะพี่ อีกซักพักค่อยลงไป”
*
*
...ผ่านไปหลายวัน ผมเริ่มชินกับบรรยากาศในบาร์ “The Butterfly Boy” เริ่มไม่ค่อยอายเมื่อต้องมองผู้ชายเปลือยกายและมีเพศสัมพันธ์กันแบบโลดโผน ทุกมุมบนเวทีถูกใช้ให้เป็นประโยชน์ แต่บาร์ของเราไม่ได้โชว์แค่บนเวทีเท่านั้น บางคืนที่ตัวพระมีแรงเหลือ เค้าจะอุ้มตัวนางในท่าที่เรียกว่า “ลิงอุ้มแตง” เดินโชว์รอบร้านโดยที่ตัวนางขย่มโขยกไปตามจังหวะการเดินของตัวพระ และโชว์บิ๊กค็อกของเราก็ลงมาเดินให้ลูกค้าดูใกล้ ๆ ชนิดที่เรียกว่าใกล้จนเฉียดปากลูกค้าที่กำลังอ้าปากค้างตะลึงในความมหึมาของพนักงาน Size พิเศษ...
“กริช มีเคสแปลก ๆ อีกแล้ว ไปดูวิธีจัดการสิ”  พี่ธัญญ่าเดินเข้ามาเรียกขณะที่ผมกำลังดูบาร์เครื่องดื่มอยู่
“อะไรเหรอพี่”
“มีลูกคุณหนูพยายามจะเข้าร้านให้ได้ เค้าทิปการ์ด แล้วก็ให้นามบัตรมา”  พี่ธัญญ่ายื่นนามบัตรใบนั้นให้ผมดู
“ตระกูลดังนะเนี่ย...แต่เราให้เข้าไม่ได้หรอก ผิดกฎหมาย เดี๋ยวก็เป็นเรื่องเป็นราว” ผมพูดพลางส่งนามบัตรคืน
“เคสนี้พี่แนะนำว่าให้เข้ามาได้”
“ทำไมล่ะ”
“นามสกุลดังขนาดนี้ ไม่มีทางเป็นเรื่องหรอก รู้จักมั้ย อำนาจเงินน่ะ”
“อาจจะมีคนแกล้งโทรไปแจ้งเจ้าหน้าที่ได้นะพี่”
“หึ หึ เชื่อพี่ ออกไปต้อนรับเค้าให้เหมือนแขกวีไอพีเลย คืนนี้เรากำไรแน่นอน” พี่ธัญญ่าหัวเราะในคอ ไม่สนใจคำเตือนของผม
“แต่เราอาจจะได้ไม่คุ้มเสียนะ” ผมแย้งอีกครั้ง
“งานนี้มีแต่ได้กับได้ พี่เจอพวกลูกคุณหนูแบบนี้มาเยอะแล้ว พวกนี้ใช้เงินยังกับพิมพ์แบงค์ได้เอง เดี๋ยวเราพาเค้าไปโต๊ะวีไอพีให้เค้าอยู่ในมุมลับตาแขกคนอื่นหน่อยจะได้ไม่มีคนเอาไปพูดเยอะว่าเราปล่อยให้เด็กเข้ามาดูโชว์”
*
*
...ในที่สุดคืนนั้นก็ผ่านไปได้ด้วยดี และร้านก็มีรายได้ที่ดีไปด้วย พี่ธัญญ่าตอบแทนลูกค้ารายนี้ด้วยอะไรซักอย่าง ผมเห็นเค้ากระซิบกระซาบกันก่อนน้องเค้าจะเคลียร์ค่าใช้จ่าย แล้วพี่ธัญญ่ายื่นของให้ตอนคืนบัตรเครดิตพร้อมบิล...เด็กลูกคุณหนูที่พาผู้ชายรุ่นพี่มา ตอนยังไม่เมาก็ดูข่มพี่ แต่พอเมาก็กลายเป็นเด็กน้อยน่ารัก คืนนี้เค้าใช้เงินไปเยอะ เลี้ยงแขกคนอื่นทั้งบาร์...นึกมองย้อนมาที่ตัวเอง ตอนเราอายุเท่าน้องเค้า เงินร้อยนึงก็มีค่ามากมาย ซื้อข้าวกินได้สามมื้อ ถึงแม้ป้าธเนศจะส่งเสียให้เดือนละเป็นหมื่น แต่ผมก็ใช้เท่าที่จำเป็น ทำให้ตัวเลขในบัญชีเงินฝากของผมดูดีมาก ตอนเรียนจบ ผมบอกว่าจะโอนเงินจำนวนนี้คืนป้าธเนศ แต่แกไม่ยอมรับแถมยังโอนเงินมาให้อีกก้อนใหญ่ แกบอกว่านั่นคือเงินขวัญถุงสำหรับเริ่มต้นชีวิตใหม่หลังเรียบจบ…
*
*
...คืนนั้นมีเหตุการณ์ที่ทำให้ผมต้องประหลาดใจเมื่อมีแขกคนสำคัญมาเยือนที่ร้านขณะที่ผมต้อนรับน้องลลิตลูกคุณหนูอยู่นั้น เทียนบุญเพื่อนของผมที่โผล่มาเซอร์ไพร้สถึงร้าน เค้ากลับจากต่างประเทศตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เมื่อหัวค่ำผมเพิ่งจะเม้าท์กับพี่ธัญญ่าเรื่องแขกวีไอพีซึ่งผมก็คายความลับว่าเทียนบุญที่เป็นแขกประจำของร้านคือเพื่อนผมเอง เค้ามาบ่อยแต่ก็หายไปนานเนื่องจากไปเรียนต่อและทำงานที่ต่างประเทศ...เรานั่งคุยถามสารทุกข์สุกดิบกันซักพักเทียนบุญก็เรียกเด็กมานั่งด้วย ผมจึงขอตัวไปดูงานในร้านต่อ...
*
*
…วันรุ่งขึ้น ผมต้องตื่นเพราะโทรศัพท์ทางไกลจากออสเตรเลีย ป้าของผมโทรมาสั่งให้ทำงานสำคัญแทนตัวเอง เมื่อวางสายผมถึงกับนอนต่อไม่ได้เลยทีเดียว...
“กริช รู้แล้วใช่มั้ยว่าต้องไปงานเปิดตัวนาฬิกาฝังเพชรของสุลต่านอะไรนั่นอ่ะ ได้ข่าวว่าหรูหราไฮโซมีเรือนเดียวในโลกเลยนะ”  พี่ธัญญ่าพูดกับผมทันทีที่ผมก้าวเข้าร้าน
“รู้แล้วครับ ป้าโทรมาสั่งเมื่อตอนสาย ๆ เค้าว่าต้องไปงานนี้ แต่ไม่เข้าใจว่าป้าจะให้กริชไปทำไม ไม่เห็นจะมีอะไรเกี่ยวกับบาร์ของเราเลยนี่”
“เจ๊แกฝากพี่มาอธิบาย เค้ารู้ว่ากริชจะต้องสงสัย จำไว้ว่าพอไปถึงงาน กริชต้องถามหาออร์แกไนซ์ที่ชื่อคุณตรีเป็นคนแรก ไปแนะนำว่าตอนนี้กริชรักษาการณ์แทนเจ๊ธเนศ แค่นี้เค้าก็เข้าใจแล้ว คุณตรีแกสามารถแนะนำให้แขกในงานมาเป็นลูกค้าวีไอพีของเราได้ พอกริชแนะนำตัวกับคุณตรีเสร็จแล้วพยายามนั่งห่าง ๆ เวทีไว้ ซักพักจะมีไฮโซไฮซ้อเข้ามาคุยด้วย แลกนามบัตรกันพี่เตรียมไว้ให้แล้ว ใช้งานอีเว้นท์พวกนี้ให้เป็นประโยชน์ ให้ส่วนลดเค้า พวกไฮโซทิปดีทำให้ร้านเรามีเกรดขึ้นมาด้วย พอทิปดี จ่ายค่าตัวหนัก เด็กเราก็จะมีคุณภาพเห็นมั้ยล่ะมีแต่คนอยากมาทำงานที่นี่ หล่อเทพขนาดหรั่งหรืออย่างยุทธยังเลือกมาทำบาร์เราเลย”  พี่ธัญญ่าอธิบายยาวเหยียด
“กริชไม่อยากใส่หน้ากากทำตัวเป็นไฮโซเลยอ่ะ”
“มันเป็นเรื่องธุรกิจ ไม่มีใครพรากตัวตนที่แท้จริงของกริชได้หรอก แต่กริชกำลังสวมบทบาทเจ้าของบาร์ที่ดังที่สุดในกรุงเทพฯอยู่นะ อย่าทำให้ป้าของกริชผิดหวังสิ ไปให้อลังการที่สุด งานนี้เราจะมีสินค้าตัวอย่างไปด้วยหนึ่งคน พี่โทรนัดยุทธแล้ว พรุ่งนี้เค้าจะไปรอกริชที่หน้าคอนโดตอนสี่โมงเย็น กริชต้องพาเค้าไปเมคโอเวอร์ ซื้อเสื้อผ้าใหม่ ตัดผมใหม่ ทำให้ยุทธดูดีกว่าเดิมให้ได้ แล้วถึงวันงานเราค่อยนัดกันอีกที”
“แต่กริชบอกพี่ธัญญ่าแล้วนี่ว่าอย่าให้ยุทธมาอยู่ใกล้กริช”
“เค้าน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ”
“....ก็....ก็....ไม่หรอก แต่กริชไม่รู้เรื่องแฟชั่น พี่ธัญญ่าไปเองเหอะ”  ผมหาเรื่องปฏิเสธอีก
“กริช หนูไม่ใช่คนโง่นะ ฉลาดมากด้วย เพียงแต่หนูปิดตัวเอง กั้นทุกอย่างที่หนูพร่ำบอกว่าไม่ชอบ ไม่ถูกชะตา รับไม่ได้ ไม่เคยเห็น ไม่เคยทำ...ชีวิตนี้หนูจะไม่มีความสุขเลยนะถ้าปิดกั้นตัวเองอย่างนี้ พี่รู้ว่าหนูทำได้ หนูชอบเดินช็อปปิ้ง หนูชอบลุคใหม่แบบที่พี่จัดให้ หนูไม่ได้รังเกียจยุทธ แต่หนูปากแข็ง และหนูก็ประเมินค่าตัวเองต่ำไป เจ๊ธเนศพยายามจะดันหนูให้ขึ้นมาทัดเทียมคนอื่นไม่ให้หนูมีปมด้อยเรื่องฐานะ แต่หนูก็ไม่รับความปรารถนาดีของเจ๊แกเลย มันดีนะที่หนูรู้จักประหยัด แต่นาทีนี้ หนูกำลังเป็นเจ้าของ The Butterfly Boy หนูต้องสร้างภาพลักษณ์ให้คนเชื่อถือ พรุ่งนี้ถ้าไม่รู้เรื่องแฟชั่นจริง ๆ ให้พายุทธไปห้องเสื้อที่พี่เคยพาไป ส่วนเรื่องผมก็ไปตัดร้านเดิมที่พี่พาไปเช่นกัน...โอเคตามนั้นนะ”  พี่ธัญญ่าสรุปแล้วเดินหนีไปไม่ให้ผมพูดอะไรต่อ
*
*
...ผมคิดเรื่องที่พี่ธัญญ่าพูดตลอดทางขับรถกลับคอนโด มันกระแทกใจผมอย่างแรงจนทำให้เกราะที่ผมสร้างขึ้นเองตั้งแต่จบมัธยมปลายเกิดรอยร้าว...ชีวิตวัยรุ่นของผมต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ ไม่กล้าแสดงออกมากนัก ด้วยสำนึกว่าเงินทุกบาททุกสตางค์มันไม่ใช่เงินที่ผมจะเอามาซื้อเสื้อผ้าตามแฟชั่น หรือเอาไปเที่ยวในแบบที่คนวัยอย่างผมส่วนใหญ่ไปกัน...ตอนนั้นเสื้อผ้าที่ผมมีอยู่ก็เป็นแบบบ้าน ๆ ราคาถูก ถ้าจะไปเที่ยวกลางคืนเนื่องในวันเกิดเพื่อนผมก็แค่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ธรรมดา...ตอนเรียนป้าธเนศเคยบ่นว่าผมเชย แกให้เงินเดือนผมเพิ่มเพื่อให้ผมไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ แต่ผมก็เก็บเงินนั้นไว้ ปล่อยให้แกบ่นไปเรื่อย ๆ จนแกเลิกบ่น แต่แกกลับปล่อยหมัดเด็ดที่มามัดมือชกให้ผมรับช่วงดูแลกิจการบาร์ดัง และต้องสร้างภาพลักษณ์ใหม่ทั้งตัว...

...มันก็ดีนะ ทุกครั้งที่ผมมองกระจก ผมต้องยิ้มให้กับตัวเอง คอนแท็คเลนส์สีเทาขับให้หน้าสว่างขึ้น ทรงผมที่เข้ากับหน้าทำให้ดูดีขึ้นเยอะ เสื้อผ้า เครื่องประดับราคาสูงกว่าเงินเดือนพนักงานออฟฟิศทั้งเดือนบ่งบอกรสนิยมและฐานะของผู้สวมใส่...ไม่มีใครไม่อยากได้ของพวกนั้นหรอก ถึงแม้ผมจะคิดว่ามันไร้สาระ เพราะเสื้อผ้ามีไว้แค่ทำให้ร่างกายอบอุ่น และปกปิดร่างกายไม่ให้คนอื่นเห็นภาพอุจาด เราไม่จำเป็นต้องใช้ของแพงเลย แต่พอได้ใส่เสื้อผ้าหรูและถือกระเป๋าใบละหกหลักมันก็ทำให้ผมรู้ว่า “เปลือก” ของเราสามารถทำให้คนสนใจ และสร้างภาพลักษณ์ใหม่ได้...
*
*
...พี่ธัญญ่าเจาะเกราะที่ผมสร้างขึ้นมาได้บางส่วน บ่ายวันรุ่งขึ้นผมลุกขึ้นมาเตรียมตัวไปช็อปปิ้งกับยุทธ ในใจก็คิดว่าไม่ได้อยากไปหรอก แต่ทำไมต้องตื่นเต้นเลือกเสื้อผ้าชุดที่ดูดีที่สุดด้วยนะ แค่พาเด็กบาร์คนนึงไปแปลงโฉมตามหน้าที่ ไม่ได้ไปเดทกันซักหน่อย เสื้อผ้าหน้าผมไม่ต้องเป๊ะก็ได้ อืม แต่ป้าธเนศสั่งให้เริ่ดตลอดเวลาที่ออกไปข้างนอกนี่นา ว่าแล้วก็จัดเต็มทั้งเสื้อผ้าหน้าผม...
“รอนานมั้ย”  ผมถามยุทธด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทั้งที่ใจเต้นแรงเมื่อเห็นเค้ายืนรอที่ล็อบบี้ด้วยชุดแบบเดิมคือเสื้อยืดกางเกงยีนส์ธรรมดา แต่ดูดีมากเมื่ออยู่บนร่างสูงสมส่วนของเค้า
“ไม่นานครับ ผมเพิ่งเดินมาไม่ถึงห้านาทีนี่เอง”  ยุทธตอบ
“เดินมา”  ผมทวน
“ครับ ห้องใหม่ของผมอยู่ในซอยข้างคอนโดคุณกริช เดินมาแป๊บเดียวก็ถึง”
“อืม...โอเค...งั้นไปกันเลยละกัน”  ผมพยักหน้าก่อนจะเดินนำไปที่ลานจอดรถ
“เราจะไปไหนกันเหรอครับ” ยุทธถามทันทีที่คาดเข็มขัดนิรภัย
“ไปโรงแรมมั้ง”  ผมพูดเล่น
“ให้มันจริงเถอะ”  ยุทธพึมพำ
“พี่ธัญญ่าไม่ได้บอกเหรอ ว่าเราจะไปไหนกัน”  ผมหันไปทำเสียงดุ
“เค้าบอกให้ผมมาพบคุณกริชที่คอนโด แล้วหลังจากนั้นคุณกริชจะทำอะไรก็ให้ผมยอมทำตามทุกอย่าง”  ยุทธตอบซื่อ ๆ
“แล้วคิดว่าผมจะพาไปทำอะไรอ่ะ”  ผมแหย่
“ไม่ทราบครับ แต่ผมยอมทำตามคำสั่งคุณกริชทุกอย่างเลยนะ”  พูดจบยุทธก็เอามือมาวางที่ต้นขาของผม
“เอามือออกไปเดี๋ยวนี้”  ผมลืมตัวตวาดเสียงดัง
“ขอโทษครับ”  ยุทธชักมือกลับทันที
*
*
...หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้พูดกันอีกจนถึงห้างดังใจกลางกรุงเทพฯ ขณะที่เราสองคนกำลังเดินเข้าห้างจากลานจอดรถกันมาเงียบ ๆ ผมมองประตูกระจกตรงหน้า ภาพเงาสะท้อนทำให้ผมเห็นความแตกต่างทางด้านรูปลักษณ์ ผมสวมเสื้อผ้าเครื่องประดับแบรนด์เนมทั้งชุด ส่วนยุทธที่เดินตามหลังอยู่สองก้าวใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์สีซีดและรองเท้าผ้าใบเก่า ๆ...
“เดี๋ยวยุทธต้องเปลี่ยนชุดหน่อยนะ ชอบชุดไหนไปเลือกเอา”  ผมพูดกับยุทธเป็นครั้งแรกในร้านที่เคยมากับพี่ธัญญ่า
“ไม่รบกวนดีกว่าครับ พี่ธัญญ่าบอกว่าคุณกริชจะซื้อชุดออกงานให้ชุดนึง”  ยุทธปฏิเสธ
“พี่ธัญญ่าบอกว่าผมให้ทำอะไรก็ต้องยอมทำตามไม่ใช่เหรอ”  ผมย้อนถาม
“.............................” ยุทธไม่พูดอะไร ได้แต่ยิ้มและเกาท้ายทอยเบา ๆ
“แถมให้ชุดนึง อยากได้ตัวไหนก็ไปลองดู ผมรับไม่ได้ที่คุณแต่งตัวซอมซ่อแบบนี้”  ผมเข้าโหมดเจ้านายปรายหางตามองเค้าก่อนจะเดินไปดูเสื้อผ้าที่แขวนโชว์อีกมุมนึงของร้าน
“ช่วยผมเลือกหน่อยสิครับ” เสียงยุทธดังขึ้นด้านหลัง
“...............................”  ผมอึ้งเมื่อหันไปมองยุทธยืนยิ้มท่อนบนเปลือยเปล่า ในมือถือเสื้อสองตัวเพื่อให้ผมช่วยเลือก
“สองตัวนี้ คุณว่าตัวไหนใส่กับเดฟแล้วดูดีกว่ากัน”
“เอ่อ...ตัวขวามือโอเคกว่านะ”  ผมปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะตอบไป
“อืม งั้นผมเอาตัวนี้ครับ”  ยุทธยื่นเสื้อตัวที่ไม่ได้เลือกคืนพนักงานขาย แล้วสวมเสื้อเชิ้ตตัวที่ผมเลือกทันที
“น้องเค้าตาถึงจัง เลือกชุดได้ Match กันมาก นี่เป็น Collection ใหม่ของทางร้านเราเลยนะคะ ถ้าไม่รู้ว่าน้องมาร้านนี้เป็นครั้งแรก พี่ต้องคิดว่าเค้าเคยมาดูแฟชั่นโชว์เปิดตัว Collection ใหม่ของเราเมื่อสัปดาห์ที่แล้วซะอีก” พนักงานพูดชมยุทธพลางยื่นบัตรเครดิตและสลิปคืนผม ในขณะที่เจ้าตัวเดินไปส่องกระจกอีกด้าน
“เสื้อผ้าที่นี่สวยทุกชุดอยู่แล้ว หยิบมั่ว ๆ มาใส่ก็ดูดี”  ผมชมจากใจจริง
“น้องเค้าล้อหล่อนะคะ คนหล่อใส่อะไรก็หล่อ ขอโทษนะคะ แฟนเหรอคะ”  พนักงานสาวทำหน้าอยากรู้อยากเห็น
“ครับ เราเป็นแฟนกัน”  ยุทธเดินกลับมาได้ยินพอดี เค้าไม่ตอบปากเปล่ากลับโอบบ่าผมไว้แน่น
“จะบ้าเหรอ”  ผมปฏิเสธ แต่รู้ตัวว่าตอนนี้หน้าคงแดงก่ำ
“ไม่ต้องอายหรอกค่ะ ร้านเรามีลูกค้าแบบน้องเยอะ เค้าก็มากันเป็นคู่ ๆ ทั้งนั้นแหละ เดี๋ยวจะไปช็อปปิ้งกันต่อใช่มั้ยคะ งั้นฝากชุดเก่าไว้ที่นี่ก็ได้ค่ะพอจะกลับค่อยแวะมาเอา แหม น้องนี่ใส่เซอร์ก็เซอร์ได้ใจ แต่เวลาแต่งหรูก็หล่อเนี้ยบเลยนะคะ”  พนักงานหันไปชมยุทธอีกครั้งพร้อมส่งยิ้มหวานให้
“ขอบคุณครับ เราไปกันเถอะ รบกวนฝากของไว้ก่อนนะครับพี่คนสวย”  ยุทธพูดกับผมและพนักงานคนนั้นสลับกันไปมา
*
*
...ยุทธก็แค่แหย่เราเล่น เค้าไม่ได้เป็นเกย์ เค้ายังหยอดคำหวานให้พนักงานผู้หญิงสวย ๆ ตามสันดานผู้ชาย แล้วที่จับมือเราเดินอยู่กลางห้างอย่างนี้ คงเพราะแค่จะเอาใจเราในฐานะนายจ้างและคนที่ต้องซื้อของให้เค้าทุกอย่างในวันนี้...
“ปล่อยมือได้แล้ว”
“ทำไมล่ะ อายเหรอ ผมว่าคนเค้ามองคู่เราด้วยสายตาชื่นชมนะ”  ยุทธพูดยิ้ม ๆ
“อายสิ ก็เราไม่ได้เป็นแฟนกันจริง ๆ นี่”  ผมพยายามดึงมือออก
“อืม ลืมไป คุณเป็นเจ้านายนี่นา”  ยุทธปล่อยมือผมทันที
“คุณก็ไม่ใช่เกย์ อย่าฝืนตัวเองเพื่อเอาใจผมอย่างนี้เลย”  ผมย้อน
“.......................................”  ยุทธไม่พูดอะไร แต่ยิ้มหวานละลายใจจนอ่อนยวบก่อนจะจับมือผมอีกครั้ง
“เอ๊ะ”  ผมทำเสียงดุทั้งที่หน้าร้อนผ่าว
“ผมไม่ได้ฝืนตัวเองนะครับ ผมเต็มใจและดีใจที่ได้เดินคู่กับคุณ...รู้มั้ยว่าผมโคตรภูมิใจเลยที่คนอื่นคิดว่าคุณเป็นแฟนผม”
“ปากหวานอย่างนี้แขกติดเยอะแน่ ๆ”
“อืม ในสายตาคุณคงมองว่าผมเป็นผู้ชายขายน้ำเหมือนพนักงานของคุณทุกคนล่ะสิ”  ยุทธชะงัก ปล่อยมือผมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ
“เอ่อ ผมขอโทษ ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น เอาเป็นว่า วันนี้เรามาเดินซื้อของด้วยกันในฐานะเพื่อน ถ้าเข้าบาร์เมื่อไหร่เราค่อยเป็นเจ้านายกับลูกน้อง โอเคมั้ย”  ผมพยายามประนีประนอม
“โอเค ก็ยังดีที่คุณนับผู้ชายขายน้ำอย่างผมเป็นเพื่อน” ยุทธยังตัดพ้อไม่เลิก
“เลิกพูดว่าตัวเองเป็นผู้ชายขายน้ำเถอะ ถ้าคุณพูดอีก เราจะกลายเป็นเจ้านายลูกน้องกันทันทีเลยนะ...ผมเป็นเจ้าของบาร์ อย่าทำให้ผมรู้สึกว่ากำลังเดินกับเด็กในร้าน ถ้าคุณทำตัวเหมือนเพื่อน ผมก็จะเป็นเพื่อนคุณ” ผมพูดเสียงแข็ง
“แล้วถ้าผมทำตัวเหมือนแฟน คุณจะเป็นแฟนผมมั้ยล่ะ”  ยุทธยิ้ม แล้วมองหน้าผมอย่างมีความหมาย

******************************************************************************************************

ขอบคุณสำหรับทุกคำติชมนะครับ สีอื่นเค้ามาลงตอนใหม่ เราก็ต้องตามให้ทัน ได้เขียนนิยายแบบใหม่ที่ต้องดึงคนหรือเหตุการณ์ของเรื่องอื่นมามันท้าทายดี ผู้เขียนชอบเขียนนิยายสด ๆ แต่ถ้ากิจกรรมอย่างอื่นสดไม่ได้นะครับ 555++
MonarcH

[stormphoenix]

ปลายฟ้าก็ไม่ผิดนะที่ไม่ชอบพี่ลม
ก็อยู่ใกล้แค่นั้นไม่จีบน้องมันเองสมหน้า
 

พี่แตะใจร้าย  มาว่าพี่สายลมได้ไง  สายลมเค้าก้อต้องกลัวสิว่าพูดออกไปแล้วปลายฟ้าจะเหมมือนเดิมหรือเปล่า



ปล.พี่นัทพูดดูดีมีเหตุผล  หมูลืมมองมุมนี้ไป  โทษทีนะพี่ลม  จุ๊บๆๆ