ตอนที่4
เราสองคนมองหน้ากันผมบอกน้องหวานว่าสงสัยเพื่อนพี่จะมาแล้วเพราะวันนี้พี่ไม่ได้ไปทำงาน
เพื่อนๆพี่จะมาเที่ยวที่ห้องกัน น้องทำสีหน้าไม่ค่อยดี ผมบอกว่าไม่เป็นไรไม่ต้องกลัว
เพราะเดี๋ยวเพื่อนของน้องก็จะมาด้วย
''หา!แล้วเพื่อนผมรู้ได้ไงว่าผมอยู่ที่นี่ครับพี่ธี''
''พี่ลองเปิดโทรศัพท์น้องหวานดู เพื่อนน้องหวานโทรเข้ามาพอดี พี่ก็เลยรับสายเพื่อนๆจะได้รู้
ว่าน้องหวานอยู่ที่ไหนจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงกันมากนัก เพราะจู่ๆเพื่อนก็หายไปทั้งคน
เมื่อคืนยุ่งๆพี่ก็เลยปิดเครื่องซะ จะได้ไม่ต้องมีใครมารบกวนเวลาของเราสองคน หึๆๆ''
''พูดบ้าอะไรของพี่อีกเนี้ย''อายครับอายน่ารักจริง
''จะอายทำไมพี่พูดเรื่องจริงนี่ครับ''
''ไปเปิดประตูเลยไปเพื่อนพี่รออยู่นานแล้ว''
''น้องหวานแต่งตัวก่อนนะครับพี่ไม่อยากให้ใครเห็นน้องหวานในสภาพนี้''
''ครับ รู้แล้ว อย่ามามองหวานแบบนั้นนะ''
''มองแบบไหนพี่ก็มองน้องหวานปกตินี่''
''ไปเลยพี่ธี''หน้าแดงเลยครับ
''หึๆๆอายพี่เหรอครับ''
''พี่ธี''ผมเลยต้องรีบไปเปิดประตูแต่ก่อนไป
ผมเอาผ้าห่มคลุมร่างของน้องหวานไว้แล้วเดินไปเปิดประตู เจอเลยครับ
ทั้งเพื่อนของผม และอีกกลุมนึงน่าจะเป็นเพื่อนของน้องหวานด้วย
พวกมันทำตาโตตกใจ ผมเลยให้พวกเพื่อนๆทั้งของผมและของน้องหวานเข้ามา
น้องๆเขาก็มองผมใหญ่ ผมเองก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่เพื่อนของผมมันทักซะก่อน
''สวัสดีครับพี่''
''ไอ้ธีกูว่ามึงไปใส่เสื้อซะก่อนดีมั้ยว่ะ''
''หือ?อะไร''ไอ้พีททักขึ้น
''ก็ตัวของมึงลายพร้อยไปทั้งตัว มึงไม่อายน้องๆมันรึไง''
''โทษที่ครับน้องๆพอดีพี่ลืม เดี๋ยวพี่ไปใส่เสื้อก่อนนะครับ''
รีบเลยครับลืมไป ปกติอยู่ที่ห้องผมก็สบายๆอยู่แล้ว ไม่ค่อยอะไรมากมายๆเพื่อนๆมันรู้
แต่วันนี้เพื่อนของน้องหวานมาด้วย แต่ผมลืมไปซะงั้น เสร็จแล้วก็เดินออกไปอีกครั้ง
แต่สายตาหลายคู่ที่จ้องมองมายังที่ผม เหมือนอยากจะถามอะไรมากกว่า
''เอ่อ!พี่แล้วเพื่อนของผมละ ไอ้หวานมันอยู่ที่ไหนครับ''
''อยู่ในห้องนอนครับ น้องเขาไม่ค่อยสบายนะ''
''พวกผมขอดูมันหน่อยได้มั้ยพี่ ถ้าอาการมันไม่ค่อยดีจะได้พามันไปหาหมอ''
''ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ ปล่อยให้น้องหวานเขาพักผ่อนดีกว่าเดี๋ยวก็หาย''
''แต่พวกผมมารับมันกลับบ้านด้วยนะครับ ถ้าอาการมันไม่นักหนาอะไรก็ดี จะได้พามันกลับบ้านเลย''
จะอะไรนักหนาไอ้เพื่อนคนนี้ อีกคนรู้สึกคุ้นๆหน้า แล้วอาการลุกลี้ลุกลนนั่นอีก
มันจะสอดส่ายสายตาหาอะไรของมันว่ะ
''ไม่ดีกว่าครับ เพราะพี่เพิ่งฉีดยา เอ๊ย!ให้น้องเขากินยาแล้ว''
''มึงพูดอะไรแปลกๆไอ้ธี เพื่อนน้องเขาจะเยี่ยมกันมึงก็ไม่ให้เขาดู แล้วมึงไปเจอน้องเขาได้ไงว่ะ''
''ก็เจอที่ร้านเมื่อคืนตอนที่กูเข้าไปห้องน้ำไง''
''แล้วไปไงมาไงมึงถึงได้พาน้องเขากลับมาด้วย''
''จริงด้วยสิพี่ พี่รู้จักกับไอ้หวานเหรอ มันถึงได้มาด้วย เพราะปกติไอ้หวานมันไม่ไปไหน
กับใครเขาง่ายหรอก แต่มันมากับพี่ได้ไง แปลก''
''น้องเขาเมามากตอนที่พี่ไปเจอ พี่ถามอะไรเขาก็บอกว่าไม่รู้จำไม่ได้พี่ก็เลยพากลับมาด้วยนะ''
''แปลกดีนะ เพราะตอนที่มันเดินไปห้องน้ำไอ้นุก็ไปด้วย แต่ไอ้นุกลับนอนสลบอยู่ที่หน้าห้องน้ำ
แถมเหมือนโดนคนซ้อมด้วย แต่ไอ้หวานกลับหายไป''ว่าแล้วคุ้นๆไอ้นี่เอง ชื่อนุไอ้เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ แมร่งเล่นวางยาเด็กกู
แต่ขอบใจมึงว่ะที่มึงทำแบบนั้น เพราะถ้ามึงไม่ทำแบบนั้นกูก็คงไม่โชคดีอย่างนี้หรอก
ได้คนน่ารักมากอดหนึ่งคน แถมน่ารักแล้วยังหวานยังกับอะไรดี
เดี๋ยวต้องจัดการกับไอ้เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อซะหน่อย เดี๋ยวมันมายุ่งกับคนน่ารักของผมอีก ไม่ได้ๆ
ต้องกันไว้ก่อนยิ่งมันคิดทำอะไรบ้าๆอยู่ด้วย ต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลมแล้ว
''แล้วที่มึงบอกกูว่าอยู่กับเมียเมื่อเช้าตกลงเป็นใครว่ะ สวยหรือเปล่าพวกกูขอดูหน่อย''อะไรของมันเนี้ยไอ้พีท
''เฮ้ยๆไม่ได้โว้ย เมียกูกำลังพักผ่ออยู่ อย่าเพิ่งไปกวนน้องตอนนี้''
''ไอ้ธีกูว่ามึงพูดแปลกๆอีกแล้วนะ ตกลงเมียมึงหรือว่าน้องหวานกันแน่ที่นอนอยู่ในห้องของมึง''
''เอ่อ!..กู''ไอ้พีททำกูจนได้นะมึง
''ว่าไงกูเองก็อยากจะรู้ แล้วน้องๆเขาก็อยากจะรู้ เพราะเพื่อนของเขาหายไปแต่มึงบอกว่าอยู่ที่นี่
พอเขาจะเข้าไปยี่ยมมึงก็ไม่ให้เขาเข้าไปหา อยาบอกกูนะว่าเมียที่มึงว่าคือน้องหวาน''
พูดไม่ออกเลยครับ แมร่งเสือกเดาถูกอีกต่างหาก ทั้งเพื่อนของตัวเองทั้งเพื่อนน้องหวานจ้องใหญ่เลย
เฮ้อ!เอาไงก็เอาว่ะมาถึงขั้นนี้แล้ว
''เออ''
''หา?มึงว่าไงนะ''
''พี่ว่าอะไรนะไอ้หวานเป็นเมียพี่''
''ครับน้องหวานเป็นเมียของพี่''
''มึงพูดบ้าอะไรไอ้ธี น้องเขาเป็นผู้ชายนะมึง''
''แล้วไง เป็นผู้ชายแล้วไง อีกอย่างกูกับน้องเขาก็เอากันแล้ว ตอนนี้น้องเขาก็เป็นเมียของกูแล้ว
กูก็ต้องรับผิดชอบสิ่งที่กูทำไว้สิ''
''กูจะบ้า มึงเป็นเกย์เหรอว่ะไอ้ธี''
''กูเปล่าเป็น แต่ถ้ากูจะเป็นเกย์เพราะกูเอาน้องหวานมาเป็นเมียกูก็ยอมเป็นว่ะ''
''พี่พูดอะไรของพี่ไอ้หวานมันเป็นเมียพี่ได้ไง พี่บังคับมันหรือเปล่า แล้วๆมันยอมพี่รึไง''
''ไอ้นุมึงเป็นบ้าอะไร พูดกับพี่เขาดีๆหน่อยก็ได้ ทำไม่ต้องเสียงดังด้วยว่ะ อีกอย่างพี่เขาก็ยอมรับแล้วว่าไอ้หวานเป็นเมีย
เขายอมรับผิดชอบสิ่งที่เขาทำมันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอมึง''ดีๆน้องห้ามไอ้เพื่อนตัวดีของน้องด้วยเดี๋ยวมันโดนพี่ต่อยเอา
''มึงจะแน่ใจได้ไงว่าไอ้นี่มันไม่บังคับขืนใจไอ้หวานมัน มึงแน่ใจได้ไงว่าไอ้หวานมันเต็มใจ''
''แล้วมึงจะเดือดร้อนอะไรนักหนา ไอ้หวานเองมันไม่เห็นจะเดือดร้อนอะไร''ดีมากน้องแชมป์
''มึงรู้ได้ไงว่าไอ้หวานไม่เดือดร้อน กูไม่ยอมหรอกนะ กูจะพาไอ้หวานกลับ''
''พี่คงให้น้องพาเมียของพี่กลับตอนนี้หรือว่าตอนไหนก็ไม่ได้ทั้งนั้นถ้าพี่ไม่บอกให้พาไป''
''ทำไมผมจะพามันกลับไม่ได้ แล้วพี่เป็นใครที่จะมากักขังตัวเพื่อนของผมไว้''
''พี่ก็เป็นผัวเพื่อนของน้องไงครับ แล้วที่พูดมาทั้งหมดน้องแน่ใจเหรอว่าคิดกับน้องหวานแค่เพื่อน
อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะว่าน้องหวานโดนอะไรเข้าไปเมื่อคืนนั้น อย่าคิดว่าพี่จำไม่ได้ว่าอะไรเป็นอะไร ''
ไอ้เชรี่ยนั่นหน้าเสียทันทีคงไม่คิดว่าผมจะพูดต่อหน้าเพื่อนๆของมัน เพื่อนของมันเองก็ดูงงๆ
กับคำพูดของเราสองคน เพื่อนผมเองก็ดูงงๆเหมือนกัน แต่ผมว่ามันคงงไม่นานหรอกเดี๋ยวมันก็คงเข้าใจอะไรดี
''พี่พูดอะไร หมายความว่าไง แล้วคืนนั้นไอ้หวานโดนอะไรเหรอพี่''โดนของพี่เข้าไปไงน้อง
''ไม่มีอะไรครับ แค่น้องหวานเมามากไปแค่นั่นเองไม่มีอะไร พี่แค่พูดเพ้อเจ้อไปนะ''เห็นมันหน้าเสียแล้วก็สงสาร
มันเองคงแอบชอบน้องหวานมานานแล้ว คงไม่กล้าที่จะบอกเลยมาใช้วิธีนี้
แต่ตอนนี้อย่ามายุ่งกับคนของผมก้แล้วกัน ไม่งั้นผมก็ไม่เกรงใจ
''พี่ธีให้พวกผมเข้าไปดูเพื่อนหน่อยนะครับถึงพี่จะไม่ให้มันกลับตอนนี้ผมก็ไม่ว่าอะไรแล้วละ
ไหนๆพี่ก็บอกว่าจะรับผิดชอบมันแล้ว ขอพวกผมเยี่ยมเพื่อนผมหน่อยก็แล้วกัน''
''เอางั้นเหรอ งั้นตามพี่มาครับ''หวังว่าน้องหวานคงแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว พวกเพื่อนของผมก็เดินตามเข้ามาด้วย
จะตามเข้ามาทำไมก็ไม่รู้
พอเข้าไปในห้องเพื่อนๆของน้องหวานก็ตรงเข้าไปที่ตัวของน้องทันที
ถามไถ่กันเสียงดังลั่นห้องดูท่าจะเป็นห่วงกันมาก ที่จู่ๆเพื่อนก็หายไปทั้งคืน
ยิ่งไอ้เพื่อนตัวดีเข้าไปลูบหน้าลูบหลังถามว่าเป็นอะไรมั้ย ผมได้ทำอะไรเพื่อนของมันหรือเปล่า
เออ!น้องถามช้าไปมั้ยน่าจะถามตั้งแต่เมื่อคืน เห็นท่าทางของมันแล้วมันน่าจะเอาให้หนักกว่าเดิม
''หวานเป็นอะไรหรือเปล่าไม่สบายเป็นอะไรมากมั้ย''
''หวานไม่ได้เป็อะไรมากหรอกนุ พี่ธีเขาดูแลหวานอย่างดี''
''เหรอ นุขอโทษด้วยนะที่ดูแลหวานไม่ดี ขอโทษจริงๆ''
''นุจะมาขอโทษหวานทำไม แล้วนี่นุไปโดนอะไรมาหน้าถึงได้ช้ำแบบนี้''
''เอ่อ!นุเมาแล้วเดินหกล้มนะ หวานไม่ต้องเป็นห่วงนุหรอก แล้วนี่หวานอยากจะกลับบ้านเลยมั้ย
นุกับเพื่อนๆมารับหวานกลับบ้าน''ไม่บอกไปละว่าโดนต่อย
''พี่คงให้น้องหวานกลับบ้านกับน้องตอนนี้ไม่ได้นะครับน้องๆหวังว่าคงเข้าใจพี่นะครับ''
''ครับพี่ไม่เป็นไร ไอ้นุพี่เขาก็บอกแล้วมึงจะอะไรนักหนา แล้วมึงละหวานว่าไง
อยากจะกลับหรือเปล่า''ดีมากน้องแชมป์
''กูก็แล้วแต่พี่ธีเขาให้กลับกูก็กลับเขาไม่ให้กูกลับกูก็ต้องอยู่กับพี่เขาก่อน''
''หึๆๆๆๆน่ารักแบบนี้นี่เองไอ้ธีมันถึงไม่ยอมไปทำงาน หวงไข่อยู่ที่ห้อง ถึงว่านอนกกไข่ทั้งวันทั้งคืน
ไม่ยอมไปไหน น้องหวานก็อย่าไปยอมมันมากนักไอ้นี่มันหื่นตัวพ่อ ไม่งั้นน้องหวานจะช้ำตายซะก่อน''
''ปากดีนะพวกมึง ออกไปจากห้องกูเลยไปเชรี่ยนี่''ปากเสียจริงไอ้พีท
''อ้าว!กูพูดเรื่องจริง น้องหวานอย่าไปยอมมันมากนักละ ฮ่าๆๆๆๆพวกกูไปละ อย่ากกไข่ให้มากนะมึงไอ้ธี''
''หวาน พวกกูไปก่อนนะเดี๋ยวพรุ่งนี้ถ้าไปเรียนโทรให้พวกกูมารับก็ได้''
''ไม่เป็นไรครับน้อง ต่อไปนี้น้องหวานไปเรียนพี่จะเป็นคนไปรับไปส่งเองครับไม่ต้องห่วง''
''พี่แน่ใจแล้วนะครับว่าต้องการอย่างนี้''
''ครับพี่จะดูแลน้องหวานเอง ถึงพี่เพิ่งรู้จักกับน้องเขาแค่คืนเดียวแต่มันเป็นค่ำคืนที่ยาวนานสำหรับพี่
และวันเวลาต่อจากนี้พี่จะเป็นคนดูแลน้องหวานเอง''
''พี่ธี''น้องหวานผม คงไม่คิดว่าผมจะพูดอะไรบ้าๆแบบนี้ ผมเดินเข้าไปกอดน้องหวานแล้วจูบน้องเขาต่อหน้าเพื่อนๆ
ไอ้เพื่อนตัวดีก็มองอยู่ พอผมจูบน้องหวานมันหันหน้าหนีทันที
ส่วนน้องหวานอายหน้าแดงเลยครับ ก้มหน้ากับอกของผมไม่ยอมมองหน้าเพื่อนๆ
จนเพื่อนต้องบอกลาน้องหวานบอกว่าจะกลับกันแล้ว
''หวานพวกกูกลับก่อนนะ อย่าลืมไปเรียนละ ''
''หวานนุกลับก่อนนะ เอ่อๆนุขอโทษนะ''
''ไม่เป็นไรหรอกนุดูแลตัวเองดีๆละอย่าเมาให้มากนักเดี๋ยวก็เจ็บตัวอีกหรอก พวกมึงก็เหมือนกันโชคดีนะ
เดี๋ยวพรุ่งนี้กูก็ไปเรียนแล้ว''
''เดี๋ยวพี่เดินไปส่งเพื่อนๆของน้องก่อนนะครับน้องหวานเดี๋ยวพี่ธีมานะครับ''
แล้วเพื่อนๆของน้องหวานก็ออกจากห้องผมเดินมาส่ง
ก่อนที่เพื่อนๆของน้องหวานเขาจะขึ้นรถไป ผมได้เรียกไอ้เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อไว้ซะก่อน
''น้องๆครับเดี๋ยวพี่มีธุระจะคุยกับน้องนุนิดนึงก่อนนะครับ''น้องๆเขาก็หันมามองผมเลยเรียกน้องนุออกมาห่างๆ
จากกลุ่มเพื่อนๆกลัวเพื่อนมันจะได้ยิน มันเองก็เดินตามมาอย่างดีถึงจะมีท่าทีไม่พอใจอยู่ก็ตาม
''พี่จะขอเตือนน้องนุไว้ด้วยความหวังดีว่าอย่าเข้ามายุ่งกับน้องหวานอีก''
''ทำไมถ้าผมจะยุ่งซะอย่างพี่จะทำอะไรผมได้''
''แน่ใจเหรอว่าต้องการอย่างนั้น อยากให้น้องหวานรู้มั้ยละว่าใครเป็นวางยาคืนนั้น
อยากให้น้องหวานรู้มั้ยว่าเพื่อนสนิทคิดจะทำไม่ดีไม่ร้ายกับตัวน้องหวานเอง
อยากจะเหลือคำว่าเพื่อนไว้มองหน้ากันอีกมั้ย หรือจะไม่ให้เหลืออะไรเลยสักอย่างที่เคยรู้สึกดีๆต่อกันมา
แล้วให้มันหายไปภายในเสี้ยววินาที ต้องการอย่างนั้นใช่มั้ย พี่จัดการให้ได้นะครับ
แต่ที่พี่ไม่พูดให้เพื่อนน้องรับรู้ เพราะความเป็นเพื่อนที่น้องหวานเป็นเพื่อนน้องหรอกนะ
เพราะถ้าพูดออกไปน้องคิดว่าเพื่อนของๆน้องและน้องหวานจะมองน้องแบบไหนละ
ที่เตือนนี่เพราะความเป็นเพื่อนกัน กับน้องหวานแต่ถ้าเตือนแล้วไม่ฟัง ก็อย่ามาโกรธกันทีหลัง
เพราะพี่ไม่ปล่อยให้ใครเข้ามายุ่งกับแฟนของพี่อย่างแน่นอน''
ไอ้เด็กนั่นยืนฟังผมนิ่งแล้วก็เดินจากไปขึ้นรถที่เพื่อนมันรออยู่แล้วก็ขับจากไป
มันจะฟังผมหรือเปล่าไมรู้ แต่ผมก็ต้องเตือนมันก่อนว่าอย่ามายุ่งกับของๆผม
เพราะผมเองก็ไม่อยากจะทำลายความรู้สึกดีๆระหว่างเพื่อนด้วยกัน
แต่ถ้าเตือนแล้วไม่ฟังผมก็มีวิธีจัดการของผมเองเหมือนกัน
แต่ตอนนี้ผมต้องไปจัดการกับที่รักของผมก่อนเพราะตอนนี้ลูกชายของผมมันอยากเห็นหน้าแม่ของมันอีกแล้ว
มันคงอยากจะเล่นซ่อนหาอีกแล้วละ
พ่อก็อยากอีกแล้วลูกเอ๋ย ไปหาที่รักของผมกันดีกว่าครับทุกคน
คนน่ารักที่นอนรอผมอยู่ที่ห้อง
มาอีกหนึ่งตอนแล้วนะครับ
ว่าจะจบต่อรอตอนหน้าแบบหื่นๆอีกตอนดีกว่า
ว่าไงครับต้องการมั้ยเอ่ยทุกคน
ช่วยเตือนเรื่องคำผิดด้วยนะครับ
โพลล์
หัวข้อ: (เรื่องสั้น8){น้องจ๋า..น้องน่ารัก}p19 02-02-54 END(ช่วยย้ายห้องด้วยครับ (อ่าน 194933 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก