ขออภัยเมื่อวานไม่ได้มาต่อให้ วันนี้แก้ต้วลงให้แบบยาวๆๆ เลยละกัน
เอ๋ ว่าแต่จะจบทันวาเลนไทน์หรือเปล่าเริ่มไม่แน่ใจ แต่คนอ่านน่ารักคงไม่ว่ากันนิ 
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน เอางั้นเลยเหรอ
"เธอ เธอ"
เธอไหนมีที่ไหน ไอ้นี่ท่าจะบ้าหรือไม่ก็อาการหนักมากแล้วมั้ง
มองหน้าของคนที่นั่งทำตาเยิ้มอยู่ฝั่งตรงข้ามแล้วก็อยากจะเอาน้ำแข็งสาดหน้าเผื่อว่าอากาศร้อน ๆ จะได้เย็นลงบ้าง
ดูเอาเถอะ มันร้อนของมันคนเดียวคงไม่พอ พาคนที่นั่งอยู่ฝั่งนี้ร้อนไปด้วย
ไม่ร้อนได้ยังไง ดูหน้าสิ รู้สึกว่าร้อนวูบ ๆ พิกล ว่ามั้ย เอ๊ะหรือว่ายังไง
"เธอ เธอ" เอ้ออออออออ ไอ้นี่ยังไง อย่าเรียกได้มั้ย เรียกแล้วมีลีลาท่าทางประกอบด้วย ไม่ดีนะ ถ้านั่งท้าวคางแล้วจ้องหน้าอย่างเอาเป็นเอาตายแบบนี้ เดี๋ยวคนเขาก็ว่าไม่มีมารยาทหรอกนะเว้ย
"เธอ เธอ เราชอบเธออ่ะ มาเป็นแฟนเรานะ"
บร้าไปแล้วมั้ง เดี๋ยวเขินจัดยกน้ำแข็งในแก้วสาดหน้าเลยนะมึง
"อีกคำเดียวนะ ถ้าพูดอีกคำเดียว"
กัดฟันพูดให้เสียงเล็ดรอดออกมาเล็กน้อย เพราะกลัวชาวบ้านได้ยิน ชาวบ้านที่อื่นไม่ได้ยินแต่ชาวบ้านตรงหน้านี้ถ้ามันแกล้งไม่ได้ยินนะ คอยดูเหอะคอยดูนะมึง
"อะไรนะ อะไรนะ ตกลงว่าเป็นแฟนกันแล้ว อ่อ อืม อืม โอเคเลย เอาตามนี้"
เฮ้ย ไหงงั้นฟระ ยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ แค่พูดว่าอีกคำเดียว ไม่ใช่แล้ว ไม่ใช่แล้ว
"ไอ้ฮวย"
ชักหงุดหงิดขึ้นมาเล็ก ๆ ทำไมมันถึงได้ดำน้ำหนีหายไปได้ดื้อ ๆ อย่างนี้วะ
"จ๋า น้องนาเดียร์ว่าที่สุดที่รักอยู่นี่แล้วจ่ะ"
แสดงว่ามันคงยังปกติในแบบของมันอยู่ ในที่สุดไอ้ฮวยก็เมาเต้าหู้ยี้ในก๋วยเตี๋ยวเย็นตาโฟไปเรียบร้อยแล้วแบบไม่ต้องสงสัย หน้าตาท่าทางแบบนี้
มันเมาเต้าหู้ยี้ชัวร์ ฟันธง
"ไม่เบื่อเหรอ แหย่ทั้งวัน ชอบมากเหรอเวลาทำให้หงุดหงิดอ่ะ ประหลาดคน"
จ่ะ ไม่เบื่อจ่ะ มีเบื่อบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ ตอนที่มองหน้าเดียร์แล้วอยากเข้าไปเล่นด้วยใกล้ ๆ ว่าจะจับดึงแก้มสองสามที ก่อนจะแกล้งกอดแน่น ๆ ให้หายใจไม่ออก
อะไรอีกนะ สารพัดจะคิดแหละ แต่ไม่ค่อยกล้าทำ ทำไปทำมากลัวลามปามไปถึงขั้นไหนต่อไหนน่ะสิ
ยิ่งห้ามใจตัวเองไม่ค่อยได้อยู่
"เบื่อเหมือนกันแหละ ขี้เกียจแกล้ง แล้วจะให้ทำยังไง ให้นั่งมองหน้าเดียร์เฉย ๆ เหรอเดี๋ยวก็ท้องหรอก"
กูม่ายช่ายปลากัด ไม่ท้องหรอกเว้ย
"ไม่กลัวเหรอ ท้องเลยนะท้องเลย ท้อง ท้อง ท้อง นึกสภาพถ้าเดียร์ท้องสิ โห ไม่อยากจะคิดเลย"
เมาเต้าหู้ยี้
แบบนี้มันเมาเต้าหู้ยี้แน่แล้ว
กลับบ้านกันเถอะฮวย ก่อนที่มึงจะจินตนาการอะไรไปมากกว่านี้
ที่สำคัญกูไม่ได้ท้อง กูแค่กินก๋วยเตี๋ยวเย็นตาโฟเยอะไปหน่อยท้องเลยโย้แบบนี้
อย่าจ้องมาก มึงก็ได้สามเดือนกว่า ๆ แล้วไม่ใช่เหรอ ว่าแต่ สงสัยจะเป็นฝาแฝดนะนั่น ว่ามั้ย
"ง่วงนอนกลับบ้านเหอะ"
ลุกจากเก้าอี้หลังจากกินก๋วยเตี๋ยวเรียบร้อย เงินทองไม่ต้องจ่ายหรอก ให้ไอ้บ้ามันจ่ายซะมั่ง งก เข้าใจมั้ยว่างก ตังค์มีแต่ไม่จ่าย มีอะไรมั้ย
"เฮ้ย ตัวเอ๊ง กินน้ำแข็งใสกันป่าว เค้าอยากกินน้ำแข็งใส"
ไม่ต้องทำเสียงแบบนั้นก็ได้คร้าบบบบบบบ มันไม่เข้ากับบุคลิก
ที่สำคัญอย่าพยายามทำหน้าโนะเนะทำสายตาปิ๊ง ๆ เพราะกูเสียดายเย็นตาโฟเว้ย
"อิ่ม ไปกินคนเดียวเหอะ จะกลับบ้านนอนแล้ว ง่วงนอน"
ไม่ฟังหรอก อยากพูดอะไรก็พูดไป อยากจะกินอะไรก็กินไปเหอะ งานการยังทำไม่เสร็จเลย นัดจะส่งแล้วด้วย ใจจริงก็อยากจะไปเดินเตร็ดเตร่ด้วยกันอยู่หรอก
อยากไปเดินชมนกชมไม้ จีบกันหวานแหวว สวีทกันให้มันสนั่นลั่นทุ่งไปเลย แต่ทำไม่ได้ งานกองพะเนินเทินทึก
ขืนยังมัวเอ้อระเหย เดี๋ยวคนจ้างเขาด่าตายห่า ยิ้มตอนนี้ แต่ร้องไห้ตอนส่งงาน แบบนั้นไม่ไหวว่ะ
"เออ ไม่กินก็ไม่กิน เดี๋ยวพรุ่งนี้บ่าย ๆ กลับไต้หวันแล้วนะ"
เหรอ เออ เออ กลับแล้วเหรอ แล้วมาเที่ยวใหม่นะ
ห๊า
"กลับไต้หวัน" เบรคขาของตัวเองที่กำลังก้าวลิ่ว ๆ แบบกะทันหันแล้วก็หันกลับไปมองคนที่ก้าวขาเดินตามมาติด ๆ
"อื้อ กลับไต้หวัน ไม่เห็นเป็นไรเลย ไต้หวันแค่นี้เอง เนอะ แค่นี้เอง เอง เอ่ง เอ้ง เอ๊งนะตัวเอง"
หัวเราะเพราะว่ามันก็แค่นี้เองจริง ๆ แต่ไหงคนฟังถึงได้ยืนนิ่งงั้นล่ะ ก็กลับไปแป๊บเดียวอีกไม่กี่เดือนก็มาแล้ว ไม่เป็นไรหรอกมั้ง เนอะ ใช่มั้ยอ่ะ เอ่อ ใช่มั้ย
"อยากกินน้ำแข็งใสแล้ว"
ก็เมื่อไม่กี่นาทีก่อนเดียร์บอกว่าอิ่มอยู่ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมตอนนี้ถึงบอกว่าอยากกินขึ้นมาล่ะ อิ่มแล้วฝืนไม่ดีมั้งเดียร์ เดี๋ยวก็ปวดท้องกันพอดี
"อยากกิน"
กินก็กินสิ ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย แล้วทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ ทำหน้าอย่างกับคนจะร้องไห้เลย แค่น้ำแข็งใสเลี้ยงได้หรอกน่าแค่นี้เอง
"เอาสิ ไปกินกัน"
เตรียมหันหลังกลับไปที่ร้านขายน้ำแข็งใสที่อยู่ห่างออกไป แต่ชายเสื้อด้านหลังกลับถูกใครบางคนดึงเอาไว้ ไม่ให้เดินไปได้ จนต้องหันกลับมามอง
"ใส่น้ำแดงได้มั้ย"
ได้สิ ทำไมไม่ได้ล่ะ ใครเขาจะไปว่าอะไรเดียร์
"แล้วก็ใส่ข้าวโพดกับเผือก แล้วก็เฉาก๊วยด้วยได้มั้ย"
อื้อได้ ใส่อะไรก็ได้ จ่ายตังค์เขา เขาก็ใส่ให้ทั้งนั้นแหละ เอาสิ อยากกินแบบไหนล่ะ
"เดินไปได้มั้ย"
อ้าวก็เดินอยู่ไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องถาม เป็นอะไรหรือเปล่า เป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย
"ตัวร้อนเหรอ" ฮวยหันกลับไปมองคนที่พูดนั่นพูดนี่เจื้อยแจ้วถามเป็นเด็ก ๆ อดหัวเราะไม่ได้ที่อยู่ดี ๆ คนที่ไม่ค่อยพูดค่อยจามากมายกลับพูดอะไรได้เรื่อยเปื่อยชนิดน้ำไหลไฟดับ เดียร์เป็นอะไรของมัน แปลก ๆ นะวันนี้
"ตัวไม่ร้อนแค่หาเรื่องคุย กลัวคุยทางโทรศัพท์แล้วไม่ได้เห็นหน้า ถ้าไม่ได้เห็นเดี๋ยวนึกไม่ออกว่าฮวยกินน้ำแข็งใสยังไง"
คนพูด พูดไปยิ้มไป หน้ายิ้มจริง แต่ตาไม่ยิ้มด้วยเลย ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่โตแต่ดวงตาหม่นหมองคู่นั้นที่พยายามซ่อนเร้นเก็บความรู้สึกเหงาเล็ก ๆ เอาไว้ก็ทำให้ฮวยต้องนิ่งมองให้เต็มตา
"งั้นไม่คุยกับเดียร์แล้ว"
เดินหนีไปดื้อ ๆ โดยมีคนตัวเล็กกว่าเดินตาม
ใครบอกว่ากรุงเทพไต้หวันใกล้กันนิดเดียว
นี่เหรอนิดเดียว
แค่คิดก็ไกลแล้ว แค่คิดก็ไกลแล้ว ไม่เห็นหรือไงว่าแค่คิดมันก็ยิ่งไกล
"ไม่อยากคุยกับเดียร์แล้ว ไม่อยากมองหน้าเดียร์แล้วด้วย"
เดินบ่นไปตลอดทาง พูดสิ่งที่คิดไปตลอดทาง รู้ว่าเดียร์ฟังที่พูด แต่ก็ไม่เห็นจะโต้ตอบอะไรกลับมา
ไม่รู้เหรอว่าแบบนี้มันเหงา
ยังไงก็ได้ อะไรก็ได้ พูดถึงขนาดนี้แล้ว ตอบโต้มาสักอย่างไม่ได้หรือไง
อยากจะทะเลาะด้วยแล้วตอนนี้ ไม่อยากคิดว่ากำลังจะเหงา ทะเลาะกันยังดีกว่า
จะได้ลืมว่ากำลังจะคิดถึงกันอีกแล้ว ไม่รู้หรือไงว่าแบบนี้ ยิ่งเศร้าไปกันใหญ่
เดียร์ไม่รู้บ้างหรือไง
นิ่ง เงียบกันไปชั่วอึดใจ ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลย
ก้าวขาเดินลิ่ว ๆ กลับมาด้วยกัน เดินเพียงไม่กี่นาทีก็ถึงที่พัก ยืนรอให้เจ้าของห้องไขกุญแจห้องให้ ก่อนจะก้าวขาตามกันเข้ามาในห้อง
ยังไม่ทันที่เดียร์จะเอื้อมมือไปกดเปิดสวิทไฟ
แต่คนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ กลับเรียกเอาไว้ และก้าวเดินเข้าไปหา
อ้อมแขนอบอุ่น รั้งร่างของคนตรงหน้าเข้ามากอดเอาไว้แน่น
"เดียร์"
ไม่รู้
ไม่อยากจะคิดอะไรให้มากไปกว่านี้
รู้แต่ว่า การที่ต้องทนคิดถึงกันมันทรมาน แค่คิดก็เหมือนจะทนไม่ได้ขึ้นมา
มันแน่นอยู่ในอก และเหมือนกับหัวใจกระตูกวูบลง เมื่อคิดว่าจะไม่ได้เห็นหน้า
"มีอะไรจะคุยอีกหรือเปล่า พูดอะไรให้ฟังหน่อยสิ อยากได้ยินเสียงตอนที่ยังกอดเดียร์ได้ กลับไปถ้าคุยกันก็กอดไม่ได้ มันแย่ว่ะ แค่คิดก็แย่แล้ว"
แค่คิดก็แย่
คนที่แย่กว่าไม่ใช่ทางนี้หรือไง
เล่นบ้าอะไรของมัน อยู่ดี ๆ ก็มาบอกให้พูด อยู่ดี ๆ ก็มากอดซะแน่น
อยู่ดี ๆ ก็ทำให้รู้สึกว่าจะทนเหงาอยู่คนเดียวไม่ได้อีกแล้ว แค่คิดก็อยากจะบ้า
แล้วมาบังคับให้พูดอะไรอีก ใครมันจะอยากพูดวะแบบนี้
"สองคูณหนึ่งเป็นสอง สองคูณสองเป็นสี่"
ไม่รู้ว่ะ คิดไม่ออก ท่องสูตรคูณเลยแล้วกัน เอางี้แหละ คิดเรื่องออกแล้วจะพูดเองแหละ มีปัญหามั้ยวะ
คนกำลังซึ้ง มีอันต้องหัวเราะเพราะสิ่งที่ได้ยิน
บอกให้พูด อยากให้พูด พูดอะไรก็ได้ที่หวาน ๆ แบบคนอื่นเขาบ้าง
แต่เดียร์มันดันท่องสูตรคูณซะได้
ฮวยยืนหัวเราะ และตั้งใจฟังสูตรคูณที่เดียร์ท่อง ตลกจนหยุดเสียงหัวเราะไม่ได้และรู้สึกเหงาอยู่ในใจลึก ๆ
คืนนี้ยังท่องสูตรคูณให้ฟัง แต่พรุ่งนี้ก็ไม่ได้เห็นหน้าอีกแล้ว
"มีอะไรจะบอกว่ะเดียร์"
หลังจากตั้งใจฟัง และหลัง ๆ เริ่มรู้สึกว่าคนท่องชักท่องผิด ๆ ถูก ๆ ซะแล้ว
เลยต้องรีบเบรคเอาไว้
"อะไร ยังท่องไม่จบเลย"
นึกไปนึกมาเริ่มนึกไม่ออกว่าถึงบทไหนแล้ว ก็ไอ้ฮวยมันกอดซะแน่น ใครมันจะไปจำได้หมดวะ ตื่นเต้นจะแย่ จำได้แม่นก็แปลกเด่ะ แล้วอย่างนี้จะมีเครื่องคิดเลขไปทำไมวะ ถ้าท่องได้หมดป่านนี้เรียนได้เกียรตินิยมไปแล้ว โห่ ไม่น่าเล้ย
"จะท่องแบบนี้ทั้งคืนหรือไง มีอะไรให้ทำอีกตั้งเยอะ เช่นว่า...."
ไอ้เช่นว่านี่มันแปลก ๆ นะ เช่นว่าแบบไหน เช่นว่าอะไร เช่นว่า แล้วทำไมมือมันถึงเลื้อยเข้าไปในเสื้อแบบนี้วะ ไอ้ฮวยมันชักคิดไม่ซื่อแล้วนี่หว่าแบบนี้
ตะครุบมือของคนที่ทำเสียงแปลก ๆ แล้วก็รีบชิ่งหนีด้วยการเดินไปเปิดไฟที่กลางห้อง
ยืนจ้องหน้าอีกฝ่ายในระยะสายตา แล้วก็พบว่าฝ่ายนั้นเดินไปนั่งลงบนเตียงและใช้ฝ่ามือแตะไปที่ฟูกนอนหลายครั้ง ก่อนจะพยักหน้าเรียกให้มานั่งใกล้ ๆ
ไม่ไป
เรื่องเด่ะ
ไม่ไปเฟ้ย มีอะไรมั้ย กูม่ายปาย มึงจะทำอารายด้าย
"น้องนาครับ มานั่งนี่ เดี๋ยวนี้"
ทำเสียงดุเว้ย หน้าเข้มซะด้วย ไม่กลัวเว้ย แน่จริงเข้ามาเด่ะ ไม่ไปอ่ะ ก็มัน....
"ผมอยากกอดคุณ ผมอยากอยู่ใกล้ ๆ คุณ ผมกลัวว่าจะคิดถึงคุณมาก ๆ ถ้าไม่ได้เจอกันนาน ๆ มาหาผมได้มั้ยครับ"
ไม่รู้ว่าไปต้องมนต์กับคำพูดแบบนั้นได้ยังไง รู้แต่ว่าเผลอสบตาเข้าไป
แล้วที่เคยคิดเอาไว้ว่าจะไม่เข้าไปหาแน่ ๆ ก็มีอันต้องล้มเลิก
เพราะขาก้าวเดินจนแทบจะวิ่งเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่บนเตียง
รู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่ถูกรั้งเข้าไปกอดเอาไว้แน่น และได้ยินคำพูดบางอย่างซ้ำซากวนไปวนมาในหัว
"เป็นแฟนกันเถอะนา ไม่อยากเป็นว่าที่สุดที่รักแล้ว เป็นแฟนกันตอนนี้เลยเถอะนะได้มั้ยน้องนา เป็นแฟนกันเถอะ เมื่อไหร่จะตกลงซะที"
พูดอะไรวะ ไม่เห็นเข้าใจเลย อย่าพูดมากได้มั้ยชักรำคาญ
อ้าวไอ้ที่พูดอยู่น่ะ เป็นตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วยังจะมาถามซ้ำซากอยู่ทำไม
ความรู้สึกช้าจริง ๆ ไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่ให้กอดขนาดนี้หรอก ขืนใครมาทำแบบนี้กูเตะคว่ำไปนานแล้ว
ไอ้ฮวยมันจะถามอะไรมากมายว่ะ น่าจะรู้คำตอบได้แล้ว เรื่องแค่นี้ไม่น่าโง่เลย
TBC.
หัวข้อ: เรื่องสั้นคั่นเวลา....ผู้ชายหยอกล้อกัน โดย aoikyosuke (อ่าน 419254 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก