หัวข้อ: เรื่องสั้นคั่นเวลา....ผู้ชายหยอกล้อกัน โดย aoikyosuke

[Simply Blue]

เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน ก็แล้วจะให้ทำยังไง

เฮ้ย มือมึงอ่ะ มือมึงอ่ะ มือมึงนั่นแหละ เลื้อยไปใหญ่แล้วนะ กอดเฉย ๆ ก็ได้ไหงมันเริ่มเลื้อยเข้าไปในเสื้อกูงี้อ่ะ

พูดซะหวานเลย เดียร์จ๊ะเดียร์จ๋า เดี๋ยวสำลักความหวานตายหรอก เหอ เหอ เหอ

"เดียร์" เสียงกระเส่าซะงั้น เวลาเรียกอย่าทำตาซึ้ง ขอร้อง ตาเริ่มไม่ค่อยซึ้งแล้ว มันเปล่งประกายวิบวับชอบกล เหอ เหอ เหอ เนอะ

"ซึ้งว่ะ ขออาบน้ำก่อนแล้วกันนะ ร้อนชิบ ข้างนอกมันร้อนโคตร ๆ "

หนีสิวะ จะอยู่ทำซากอ้อยอะไร ขืนยังนั่งแข็งเป็นหินแบบนี้ เดี๋ยวมันก็ถลกเสื้อกันพอดี เดี๋ยวมีอารมณ์ขึ้นมามันจายุ่งนะก๊าบพี่

"ทำไมอ่ะ ยังไม่ตอบเลยที่ถาม"

กำลังจะลุกขึ้นเดินหนี แต่เห็นทีจะยาก เพราะแค่คิดจะผละจาก ก็ถูกรั้งข้อมือเอาไว้ทันที

"ร้อน ง่วงนอน จะอาบน้ำนอน" คนที่บอกว่าทั้งร้อนทั้งง่วง แต่กลับก้มหน้าก้มตาหลบสายตาของคนที่จ้องมองมาแบบไม่เหมือนที่เคย

"เมื่อไหร่จะเลิกเฉไฉซะที เป็นผีเหรอทำไมชอบหลบตาถามอะไรดี ๆ ก็เอาแต่หลบต่อไปไม่ถามแล้วนะ"

เฮ้ย เอางั้นเลยเหรอ ทำไมโกรธง่ายดายงี้อ่ะ ไม่ ไม่ ไม่ใช่อย่างงั้น คือว่า มันเป็นอย่างนี้นะพี่ฮวยนะ คือมันอย่างนี้.....เอ่อ

"เออ ตามใจ กูจะอาบน้ำ กูร้อน กูง่วงนอนด้วย"

ตั้งใจจะอธิบาย แต่ร่างกายกลับผละจากอย่างรวดเร็ว ลุกขึ้นเดินหนี
เดินไปคว้าผ้าขนหนูแล้วเดินลิ่วเข้าห้องน้ำ ทำเหมือนไม่สนใจคนที่มองตาม
ทั้งที่สมองกำลังคิดหาคำอธิบาย

หนี
แล้วก็หนี
ไม่รู้จะหนีทำไมมากมาย แค่บอกไปว่า...."จ้า เราเป็นแฟนกันนะจ๊ะตัวเอง"
แค่เนี้ยะ ไม่เห็นยากเลย ง่ายจะตาย ง้าย ง่าย

เดียร์กำลังยืนยิ้มอยู่หน้ากระจก ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหน้าของตัวเองเพราะเหงื่อที่หยดลงมาจากหน้าผาก

เหงื่อหยดเพราะอากาศมันร้อน
ร้อนจริง ๆ นะ ไม่ใช่ร้อนธรรมดา
สายตาก้มมองต่ำลงมาที่ส่วนกึ่งกลางของร่างกาย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองที่กระจกอีกครั้ง

เฉย ๆ นะ
ธรรมดา

มันเรื่องธรรมดา ทำงานทุกวัน บางทีหลับบางทีก็ยุ่งเหยิง

ไม่เห็นจะแปลกที่เก็บกดเอาไว้นาน มันก็ต้องมีอารมณ์ความรู้สึกกันบ้างแหละวะ
แต่ทำไมต้องมาเป็นตอนไอ้ฮวยกลับมาด้วย

ลืมเรื่องนี้ไปได้ไง

ตายห่าแน่มึงเดียร์เอ้ย

ยืนมองหน้าตัวเองแล้วก็ยกมือขึ้นกุมขมับ
แค่คิดนะ นี่แค่คิด ไม่ได้คิดอะไรเลย ก็ทำเหมือนไม่ได้คิดอะไรแล้ว

อย่าเรียกด้วยน้ำเสียงแบบนั้นได้มั้ย
อย่าเข้าถึงเนื้อถึงตัวให้มันมากนักได้มั้ย

ไม่ได้คิดว่าจะมีอะไรเลยเถิด แต่สมองมันสั่งการไปไหนแล้วไม่รู้ ยิ่งร่างกายยิ่งไปกันใหญ่

แล้วทำไมหน้าเป็นงี้วะเนี่ย

มองหน้าของตัวเองแล้วยิ่งอยากจะบ้า
หื่นชิบหาย ขนาดนี้เลยเหรอวะ แล้วทำไมต้องมาเป็นตอนนี้ด้วย

กลุ้ม ได้แต่กลุ้ม ก่อนจะปลดเสื้อผ้าออกจากร่างกาย และแขวนทิ้งเอาไว้

มือเอื้อมไปเปิดก๊อกน้ำเพื่อให้สายน้ำช่วยบรรเทาความรู้สึกร้อนรุ่มลงบ้าง
ฝ่ามือเลื่อนไล้ไปตามร่างกายของตัวเอง ก่อนจะแตะต้องเข้าที่ส่วนที่กำลังแข็งขึงขึ้นอย่างช้า ๆ

"ฮื่อ..." หลุดเสียงออกมาจากลำคอ ก่อนจะแหงนเงยใบหน้าขึ้นและรั้งร่างกายของตัวเอง หลับตาแน่น และเหมือนร่างกายกำลังเกร็งสะท้านรับความรู้สึกที่กำลังถาโถมเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง

ไม่อยากจะเชื่อ กำลังทำอะไรอยู่วะเนี่ย ทั้งที่ไอ้บ้านั่นก็อยู่ในห้องด้วย แต่กลับแอบมาทำเรื่องอย่างนี้ อายมันบ้างมั้ย ทุเรศตัวเองพิกล

"อึก อื้อ" ขบริมฝีปาก และกุมฝ่ามือแน่นเพื่อรั้งส่วนที่แข็งขืนด้วยความเร็วขึ้นเพื่อดับความร้อนในร่างกายที่กำลังพลุ่งพล่าน

ให้มันจบ ๆ ไปซะที

คิดเพียงแค่นั้น และไม่รู้ถึงความรู้สึกของใครอีกคนที่อยู่ห่างกันเพียงไม่กี่ก้าว



ฮวยกำลังเอนหลังลงนอน และเหลือบมองไปที่ประตูห้องน้ำหลายครั้ง

คบกันหรือเปล่าไม่รู้ รู้แต่ว่าบางครั้ง ก็อยากจะให้อะไร ๆ มันเลยเถิดไปไกลสุดกู่
ชนิดที่ว่ากู่กันไม่กลับ เพราะได้เห็นได้สัมผัสไปถึงไหนต่อไหน

นึกหรือไง ว่าแค่อยากกอด นึกหรือไง ว่าแค่อยากแตะแค่นั้น
กี่ครั้งแล้วที่สมองมันพาคิดไปไกลจนแทบไม่น่าเชื่อ

ร่างกายที่กำลังสั่นสะท้านอยู่ใต้ร่าง เสียงร้องครวญครางที่เหมือนต้องการให้รับรู้ว่าอยากให้สอดแทรกเข้าไปให้ลึกถึงในสุดและปลดปล่อยออกมาจนหมดสิ้น

กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วที่คิดไปถึงขนาดนั้น

อยากจะลูบไล้ไปทั่วทั้งร่าง อยากรู้ว่าเสื้อผ้าที่สวมใส่ มันปกปิดอะไรไว้บ้าง
ขนาดผิวเนื้อที่พ้นออกมายังชวนให้คิดเตลิดถึงขนาดนั้น แล้วถ้าได้เห็นจนหมดทุกสิ่งทุกอย่าง มันจะเป็นยังไงกันนะ

นอนคิด และวางมือลงบนส่วนที่กำลังแข็งขืนขึ้นดุนดันเนื้อผ้าจนเด่นชัด

ใจเย็นจนเริ่มจะชาแล้วน้องนาเดียร์จ๋า
ใจคอจะให้นอนร่วมห้องเดียวกัน แล้วนอนหันหลังต่างคนต่างหลับไปอีกนานแค่ไหน ไม่เห็นใจกันบ้างเลยเหรอ

ยิ้ม

ยิ้มเรื่อยเปื่อย ยิ้มไปเรื่อยไม่มีเหตุผลว่าจะยิ้มไปทำไมในเวลาอย่างนี้

ผุดลุกขึ้นนั่งและรีบตรงดิ่งไปยืนอยู่หน้าห้องน้ำ
หายใจลึก ๆ เข้าปอด ก่อนจะยกมือขึ้นกระหน่ำเคาะซ้ำ ๆ ไม่รู้กี่ครั้ง


"เฮ้ย เดียร์ เดียร์ โผล่หน้ามาแป๊บซิ มีเรื่องจะถาม"

เดียร์ได้ยินเสียงเคาะและสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะต้องจำใจปล่อยมือจากร่างกายของตัวเองทั้งที่ใกล้ถึงจุดสุดหมายเต็มที

ไอ้ฮวย เรื่องอะไรถึงอยากจะถามบ้าถามบอในเวลาแบบนี้วะ คนยิ่งกำลังได้อารมณ์อยู่ โธ่เว้ย แม่งเอ้ย

"อะไร จะอาบน้ำ เดี๋ยวก่อนไม่ได้หรือไง"

ส่งเสียงออกไปด้วยความหงุดหงิดโมโหและรอฟังสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังจะตอบกลับมา

"นะ แป๊บเดียว แป๊บเดียวจริง ๆ แล้วจะไม่ยุ่งด้วยแล้ว"

แล้วนี่ล่ะ เอาไง จะอะไรของมันนักหนาวะ โทษมึงแหละ ทำให้กูเป็นแบบนี้
มีอะไรก็รีบ ๆ ว่ามาซะทีน่ารำคาญชะมัด

ยังไม่ทันคว้าผ้าขนหนูแต่กลับยอมโผล่หน้าออกมาง่าย ๆ
ขมวดคิ้วมุ่น ในหัวมีแต่ความสงสัย อะไรของมันวะ

"เออ ว่ามา"

ดูไอ้ฮวยมันทำหน้าเข้า มายืนทำบ้าอะไรหน้าห้องน้ำ แถมทำหน้าเครียดขนาดนั้นธุระสำคัญมากหรือไง ถึงต้องเรียกให้คุยในเวลาแบบนี้

"ไม่มีอะไรหรอกแค่อยากบอกว่าจะอาบน้ำด้วยแค่นั้น"

ไม่มีเวลาให้คิด ไม่มีเวลาให้อึ้ง เพราะประตูห้องน้ำถูกผลักเข้ามาจากคนที่แรงเหนือกว่า

เดียร์รีบคว้าผ้าขนหนูที่อยู่ห่างจากมือแทบไม่ทัน ยังพันไม่ทันรอบเอว เผยให้เห็นร่างกายที่ยังมีหยดน้ำเกาะพราว จนคนที่เข้ามายืนอยู่ตรงหน้า ต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างอยากลำบาก
ที่คิดไว้ไม่ถึงขนาดนี้

ที่นึกเอาไว้เลยเถิดไปไกล แต่ของจริงที่ได้เห็น มันยิ่งกระตุ้นให้เกิดความรู้สึกที่เก็บกดเอาไว้และเหมือนความอดทนกำลังพังทลายลงอย่างช้า ๆ เมื่อได้สบตากับดวงตาที่จ้องกลับมาด้วยความหวาดหวั่นแบบนั้น

ยกแขนขึ้นและถอดเสื้อออกจากร่างกายโดยง่าย สลัดหลุดทิ้งแบบไม่คิดจะสนใจ ก่อนจะก้าวเท้าเข้าหาคนที่ถอยหนีไปอีกทาง

"ทนไม่ไหวแล้วเดียร์"

ไม่รู้ว่าตัวเองพูดคำพูดนี้ออกไปได้ยังไง รู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่บดเบียดริมฝีปากแนบแน่นกับใบหน้าที่สะบัดหนีไปอีกทาง น้ำเสียงที่หลุดรอดออกมาจากลำคอยิ่งทำให้ความรู้สึกบางอย่างที่ถูกครอบงำยิ่งเตลิดไปไกล ไม่เป็นตัวของตัวเอง แทบหมดความรู้สึกและความรู้สึกผิดชอบชั่วดี

"อื้อ ไอ้ ฮือ"



ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก ไม่ได้ยินเสียงหยดน้ำ ไม่ได้ยินเสียงที่ดังก้องอยู่รอบตัว ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น

รู้สึกเพียงอย่างเดียว

เพียงสิ่งเดียวที่รู้สึก เมื่อได้สัมผัสถึงความเย็นชื้นที่ข้างใบหน้า


" ฮวย อาบน้ำได้แล้ว อาบเสร็จแล้วเนี่ย เร็วจะได้ปิดไฟนอน"

ปรือตาตื่นขึ้น พร้อมกับที่สายตาหันไปมองคนที่เพิ่งไปตกถังแป้งมา หน้าขาววอกจนน่าตกใจ

"เฮ้ย"

ผุดลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว และรู้สึกได้ถึงบางอย่างของร่างกายที่เปียกชื้น จนต้องก้มลงมอง พร้อมกับสายตาของใครอีกคนที่มองตาม

"ไอ้ ไอ้ ฮวย เฮ้ย ทำเตียงเลอะเหรอ ไอ้"

พูดไม่ออก บอกไม่ถูก ฮวยลุกขึ้นเดินหนีเข้าห้องน้ำไปแล้ว
ส่วนคนที่เพิ่งไปตกถังแป้ง กำลังยืนอ้าปากค้างและรู้สึกถึงความร้อนบนใบหน้า

ฮวยมัน

มัน......

ได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นและเพิ่งได้สำนึกในเวลานี้

คนบางคนที่ชอบยิ้มชอบหัวเราะทำเหมือนหักห้ามใจได้ทุกครั้ง
คน ๆนั้น ก็มีความรู้สึก และมีเรื่องราวบางอย่างที่ไม่เคยมีใครได้รับรู้

"ก็แล้วทำไมถึงได้...."

ยืนบ่นพึมพำกับตัวเองเงียบ ๆ และเดินไปนั่งนิ่งอยู่บนเตียงก่อนจะถอนหายใจยืดยาวด้วยความกลัดกลุ้ม

"อย่าทำให้รู้สึกไปมากกว่านี้ได้มั้ย แค่นี้ก็จะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ให้ตายเถอะวะนึกว่าตัวเองทนไม่ไหวคนเดียวเหรอ ทางนี้ก็จะตายแล้วเหมือนกัน ไม่เห็นหรือไง"

TBC

[life_fracture]

จับน้องนากดสักที
ดีไหมฮวย

[lucifel]

กดเลยๆ

มัวรออะไร
 


เตรียมพลุพร้อมฉลอง

กดได้แล้วนะ

[jb]

ขอบคุณครับ

[FOAM]

ซักวัน มันต้องอดใจไม่ไหวแน่ๆ

จารอวันนั้นครับ

 

[jibi]

ต่างคนต่างเก็บอารมณ์กันไม่อยู่กันแล้ว

วันนั้นใกล้มาถึงแล้ว   

วันที่น้องนาจะุถูกกด 

[~ScAreD:SAcreD~]

สนับสนุนให้กดเต็มที่เลยครับ

จะได้รู้ใจตัวเองซะที

[fc_uk]

 


สุดดดดดยอดดดดดด

[yukisaki]

หนับหนุนให้กดโลด

[nanao]

อย่ารีรอ  จัดการโลด 

[bamtham]

เหอ เหอ เหอ น้องนาจะมี...........เหอ เหอ

[anna1234]

ฮึก ฮึก เฮียฮวยรอราย เมือไรเฮียจะยกพลขึ้งบกซักที

คนอ่านจินไปถึงไหนแล้วไม่รู้

[lucifel]

มารอฉากกด

 

[dawa_11]

ไมต้องทนล่ะ   

ไม่เห็นต้องทนเลยนะเดียร์  เริ่มก่อนเลยดิ  หนับหนุน

[Simply Blue]

เดียร์: ไม่เข้าใจทำไมมีแต่คนเชียร์ให้ให้กด.... กดอะไรหรอคับ ผมไม่เข้าใจ 

ฮวย : มามะ ไม่เข้าใจเดี๋ยวป๋าสอนให้ มามะ

คนโพสต์: หุ หุ หุ ดีมากป๋า 

คนอ่าน: ....................... 555555 (ช่วงเติมคำใน่ช่องว่าง)

ล้อกันเล่น ขำขำน๊า อย่าคิดมานะตะเอง   

เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน คุณครูฮวย

ไม่ได้คิดอะไร

เฉย ๆ ด้วยซ้ำ

ก็แค่ที่นอนข้างตัวมันไหวยวบลง เพราะมีคนมานั่งอยู่ข้าง ๆ

โทรทัศน์เหรอ เปิดมันทิ้งไว้งั้นแหละ เงินเยอะ ไม่กลัวเปลืองไฟหรอก รวย ไม่อยากช่วยชาติประหยัด


ง่วงจริงนะเนี่ยไม่งั้นไม่แกล้งหลับตาซะขนาดนี้หรอก

ทั้งที่คิดว่าควรจะง่วง แต่ทำไมถึงได้นอนตัวเกร็งซะขนาดนี้วะเนี่ยไอ้เดียร์เอ้ย

"หลับยัง"

หลับแล้ว ไม่เห็นเหรอ ถามมาได้ยังไงว่าหลับยัง คนนอนหลับอยู่เนี่ย ตาบอดเหรอ มองไม่เห็นหรือไง


"งั้นปิดไฟนะ"

เออ เอาเห้อคู้ณณณณณณณณ ปิดไฟนอนไปเห้อออง่วงจาตายห่าแล้วววว


แล้วคนที่มานั่งข้าง ๆ ก็ลุกขึ้นไปปิดไฟจริง ๆ ก่อนจะเดินมาล้มตัวลงนอนอยู่ข้าง ๆ เดียร์ที่นอนตัวแข็งทื่อเป็นหินอยู่ชิดติดกับกำแพง

"คืนนี้ร้อนเนอะ"

อย่าชวนคุย เดี๋ยวไม่หลับ


"เดียร์ร้อนป่ะ"

เออร้อนจริงด้วยว่ะ แต่อย่าชวนคุย กำลังทำใจเย็นอยู่


"พรุ่งนี้บ่ายกลับแล้วนะ"
ครับ เชิญครับ กลับก็กลับเถอะครับท่าน


คิดตามแต่ปรือตาขึ้นในความมืด และขบริมฝีปากแน่นเพราะสิ่งที่ได้ยิน ทั้งที่ไม่อยากได้ยินหรือรับรู้เลยสักนิด


กลับแล้ว

งั้นเหรอ

จะกลับพรุ่งนี้แล้ว.............เหรอ...


"คงคิดถึงเดียร์แย่"


ได้ยินเสียงถอนหายใจของคนพูด ก่อนจะสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนผะผ่าวที่เป่ารดต้นคอ

ฝ่ามือกำแน่นและค่อย ๆ หรี่ปรือตาลงอีกครั้ง

ฮวยมันจะกลับแล้ว ทั้งที่อยู่ใกล้กันแค่นี้แต่พรุ่งนี้ก็ไม่ได้เจอกันแล้วงั้นเหรอ จะเป็นแบบนั้นอีกแล้วใช่มั้ย


"ไปนอนข้างล่างนะ"

แล้วคนที่ทำให้ต้องหลับตาแน่นใจสั่นก็ผุดลุกขึ้นนั่งก่อนจะลากหมอนลงไปนอนอยู่ข้างเตียงด้วยความรวดเร็วทันใจ


ทิ้งให้คนที่รอลุ้นจนเหงื่อหยดต้องหรี่ปรือตาขึ้นและยังคงนอนนิ่งไม่กล้าขยับร่างกาย

"ไปนอนข้างล่างนะ" เออ เข้าท่าดีนะ ฮวยมันคิดอะไรเข้าท่าดีเนอะ ไม่ต้องมานอนเบียดกัน ร้อน ๆ แบบนี้มานอนเบียดกัน อึดอัดตายชัก

"ฮวย"

เอ่ยเรียกก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งและชะโงกหน้าลงไปมองหาคนที่นอนอยู่บนพื้น

"อือ"

เสียงตอบรับกลับมา เบาจนแทบไม่ได้ยิน จนต้องเรียกซ้ำอีกครั้ง


"ฮวยโว้ย"

ได้ยินแล้ว ไม่ได้หูตึง อุตส่าห์หนียังตามมายั่วไม่เห็นใจกันเลยนะ


อย่าเรียกมาก เดี๋ยวก็ทำเรื่องที่ไม่ควรทำหรอก ถ้าร้องไห้ก็ไม่ปล่อยหรอกนะบอกไว้ก่อน


"เออ ทำไม...ได้ยินแล้ว"

แกล้งตอบกลับไปห้วน ๆ แล้วก็อมยิ้มในความมืดเมื่อรับรู้ได้ถึงปฏิกิริยากระฟัดกระเฟียดของคนที่อยู่บนเตียง


อยากเรียกไม่เพราะเอง พี่ฮวยจ๋า เรียกเป็นเปล่า

สอนไม่รู้จักจำ ไม่ได้เรื่องเลยจริง ๆ


"นอนไปเลยมึง นึกว่าอยากคุยด้วยนักเหรอวะ"

อ้าว ไหงงั้นล่ะน้องนาจ๋า มาเรียกชื่อพี่แล้วนาก็ทิ้งพี่ไปอีกแล้ว จะทำให้พี่คลั่งรักตายหรือไงจ๊ะ


"คร้าบบบบ นอนแล้วคร้าบบบ ไม่กล้าขัดคำสั่งหรอกค้าบ

จะได้รีบ ๆ ไปข่มขืนเดียร์ในความฝันคร้าบบบ"

พูดไปเรื่อยแล้วก็หัวเราะออกมาเสียงเบา เมื่อได้ยินเสียงด่าตอบกลับมา


"ข่มขืนห่าไรวะ ปากหมาแม่ง"

ด่าเข้าไป เออ ด่าเข้า เดี๋ยวปั๊ด มันน่านักนะน้องปากอย่างนี้


"ตัวจริงมันไม่มีอารมณ์กับเรานี่หว่า เราก็ต้องอาศัยฝันเอานี่แหละ ข่มขืน ข่มขืน ข่มขืน ต้องข่มขืนเท่านั้นล่ะเว้ยยยยยย"

หัวเราะร่า นอนหัวเราะและหมอนบนเตียงก็เหวี่ยงลงมาปะทะท้องจนทำให้จุกจนพูดไม่ออก


"โอ้ยยยยยยยย เจ็บเว้ย ชอบแบบเจ็บปวดก็ไม่บอก โอ้ยยย พอแล้ว พอแล้ว เดียร์ โอ้ยยยย"

แกล้งร้องเสียงโอดโอย แต่ก็ยังหัวเราะไม่เลิก เมื่อไอ้ตัวเล็กที่อยู่บนเตียงลงมานั่งอยู่ตรงหน้า และรัวกำปั้นกระหน่ำลงมาที่ต้นแขนไม่ยั้ง จนฮวยต้องถอยหนีไปอีกทาง


เจ็บนะเว้ย เจ็บไม่ใช่เล่น เดี๋ยวปั๊ดมีรายการเอาคืน ชกเอาชกเอาเลยนะน้อง เดี๋ยวพี่ปล่อยให้ชกแล้วขอเอาเดียร์เป็นการแก้แค้นกลับคืนเลยนะคร้าบบบบบบบบ

"เขามีแต่ปิดประตูตีแมว นี่ปิดไฟต่อยผัว เดี๋ยวสวยหรอก"


ขู่ไปอย่างนั้น แล้วเสียงเอะอะโวยวายก็ตามมาไม่เลิก


"ห่าเอ้ย หยุดเลยไม่งั้นมึงตายยยยยยโอ้ยย"

เสียงด่ากลายเป็นเสียงร้อง ร้องเสียงหลงจนฮวยต้องรีบลุกขึ้นไปเปิดไฟเพื่อดูว่าอีกฝ่ายร้องทำไม


"เป็นอะไร ไหน ไหนดูซิ" รีบพลิกมือที่สะบัดเร่า ๆ ของเดียร์ขึ้นมาดูและก็เห็นรอยเลือดไหลซึมที่ปากแผล

"โหยกรรไกร ก็ว่าหายไปไหน กลางวันก็เก็บแล้ว แม่งหล่นอยู่ข้างเตียงนี่เอง"

อ้าว โดนกรรไกรบาด ทำไมเป็นงั้น อยากจะบ้า เป็นห่วง ไม่ใช่ไม่ห่วง ทำไมมันถึงได้วางของทิ้งเรี่ยราดแบบนี้

ถ้าเกิดเป็นอย่างอื่นที่ไม่ใช่กรรไกรจะทำยังไง


"เดียร์เอ้ย ดีนะแผลแค่นั้น มีพลาสเตอร์ยามั้ย"

เห็นคนที่นั่งหน้าหงิกอยู่บนพื้นชี้ไม้ชี้มือให้ไปค้นหาในลิ้นชักโต๊ะก็เลยต้องรีบลุกขึ้นไปค้นหา ก่อนจะเดินกลับมาพร้อมกับกระดาษทิชชู่เพื่อซับเลือด และพลาสเตอร์ยาแผ่นเล็ก ๆ ที่ค้นเจอในลิ้นชัก


"ล้างมือก่อนดีมั้ง ไหนดูซิ"

ดึงมือของเดียร์ไปมองก่อนจะลงมือซับหยดเลือดให้

คงจะเจ็บ

แผลแค่นี้แต่แสบไม่ใช่เล่น

ดีนะที่อยู่ด้วยกัน ถ้าไม่อย่างนั้น ใครจะแปะพลาสเตอร์ให้

ใครจะ.....แปะพลาสเตอร์ให้เดียร์

ถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกัน ใครจะเป็นคนทำ

ไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงแค่คิดแล้วรู้สึกหัวใจหล่นวูบลงจนต้องเงยหน้าขึ้นมองคนที่กำลังเบะหน้าเพราะความเจ็บอีกครั้ง

ไม่ได้อยู่ด้วยกัน

ก็ไม่ได้เจอกัน

ไม่ได้อยู่ด้วยกัน

ทำอะไรอยู่ก็แทบไม่รู้ไม่เห็น


ถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกันก็จะไม่เห็นว่าเดียร์ทำหน้ายังไงเวลา

เจ็บแผล ถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกันก็ไม่ได้รับรู้......

แผลเล็กแค่นี้ เดียร์มันจะบอกมั้ย ว่าเพราะความไม่ระวังถึงถูกกรรรไกรบาดเอาจนเป็นแผล คงจะบอกหรอก คงจะบอกหรอกนะเรื่องแค่นี้ อย่างนาเดียร์ไม่มีทางพูดอยู่แล้ว


"ทำอย่างว่ากันเหอะวะคืนนี้ จะได้หายเจ็บแผล"

พูดเล่น ๆ แต่คิดจริง ๆ ปากพูด แต่ตาจับจ้องมองที่มือของคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า


"เหี้ยแล้วมึง"

โดนด่ากลับมา แต่ฮวยกลับรั้งมือของเดียร์เอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย กุมกระชับแน่นอยู่อย่างนั้น ไม่ว่าอีกฝ่ายจะพยายามยื้อกลับแค่ไหน ก็ไม่ยอมปล่อยมือ ไม่ยอมปล่อย แม้จะหนี


"อ้าวนึกว่าพูดเล่นเหรอ มันต้องทำอย่างว่าไม่งั้นก็เจ็บมืออยู่อย่างนี้แหละ เชื่อเด่ะ ทำแป๊บเดียวรับรองหาย"

พูดเหมือนเล่น แต่จริงจัง


เงยหน้าขึ้นจ้องหน้าของคนที่พยายามจะสะบัดมือหนีแล้วยิ่งอยากให้รับรู้ว่ากำลังพูดเรื่องจริง


"ไอ้ฮวย ไม่....ไม่ต้องเลยมึง เนี่ย กูอ่ะ..กูหายเจ็บแล้วเว้ย"

น้ำเสียงสั่นสะท้าน ดวงตาไหวระริกที่หันหนีไปอีกทางไม่ยอมสบตา


ทำไมล่ะ ทำไมถึงไม่ได้ ไม่ได้ล้อเล่นเลยสักนิด แล้วทำไมถึงไม่ได้


"ทำไม...."

เอ่ยถามและรั้งฝ่ามือของคนที่เตรียมหนีเข้ามาแนบชิดที่อก

ก่อนจะขยับกายเข้าหาและรั้งร่างของคนที่ถอยห่างเข้ามาในอ้อมแขนอย่างรวดเร็ว


"ทำไม..."

ถาม เอ่ยถาม ถามย้ำซ้ำอีกครั้ง และหลายครั้ง

ก่อนจะแนบปลายจมูกลงมาที่ข้างแก้มของคนที่หันหน้าหนีไปอีกทาง

รู้หรอกว่าจะหาจังหวะหนี หนีไปเหอะ หนีได้หนีไป แต่ครั้งนี้ไม่ยอมให้หนีอีกแล้ว


"บอกซิ...ทำไมไม่ได้..มองตาสิเวลาตอบ..หันหน้าหนีแบบนั้นจะไปรู้ได้ยังไงว่าทำไมไม่ได้"

อย่าทำให้ใจสั่นได้มั้ยครับ

หน้ามันร้อนวูบ ๆ

ขาไม่มีแรงจะลุกขึ้นหนี ทำได้แค่ใช้ฝ่ามือยันแผ่นอกของคนที่รั้งไปกอดไว้ในอ้อมแขน และครุ่นคิดหาคำตอบ รู้สึกได้ถึงความร้อนของร่างกายและใบหน้าที่ร้อนวูบ จนต้องหันหนีไม่กล้าสบตาของคนถาม


เฮ้ย ไม่เอานะบรรยากาศแบบนี้ มันไม่ใช่แล้วนะเว้ย


ไม่รู้

ไม่รู้โว้ย

รู้แต่ว่าทำได้

แต่ไม่ให้ทำ

ทำได้ไง

ยังไงก็.....
เอ้าจ้องหน้าเข้า

หน้าจะชิดกันอยู่แล้ว ถอยออกไปห่าง ๆ ได้มั้ย

ไม่อยากชกหน้านะเว้ย มือยิ่งเจ็บ ๆ อยู่

เอ้าถอยไปห่าง ๆ หน่อยไม่ได้หรือไง

ยังจะเข้ามาอีก หน้าจะชนกันอยู่แล้ว แค่นี้ได้ยินเสียงหายใจแล้ว ถอยออกไปห่าง ๆ หน่อยเห้ออออ


เดี๋ยวหายใจไม่ออกตายนะเว้ย

คิดหาทางหนี ทั้งที่ใจจริงไม่ค่อยอยากหนี

แต่รู้สึกแปลกจนทำตัวไม่ถูก จนไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นท่าทางแปลก ๆ แบบนี้

ตอนนี้ทำหน้ายังไงอยู่ไม่รู้ รู้แต่ว่ามันคงดูไม่ค่อยได้

เพราะรู้สึกร้อนซะจนหน้าแทบไหม้

แต่กลับไม่อยากหลบสายตาคนที่จ้องมองมาหวานเชื่อมขนาดนั้น


"ฮวย ฮื่ออออ อื้อ"

หันหน้าหนีไปอีกทาง และต้องปะทะกับริมฝีปากที่แนบลงมาหาเหมือนรู้ว่าไม่ว่ายังไงเดียร์คงไม่ยอมให้แตะต้องง่าย ๆ และคงต้องใช้วิธีนี้


อ้อมแขนกระชับแน่นไม่ยอมปล่อย

ปลายจมูกซุกไซร้ คลอเคลียที่ข้างแก้ม ก่อนจะแนบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง อยากจะสัมผัสริมฝีปากร้อนผ่าวที่ขบแน่นไม่ยอมรับปลายลิ้นที่รุกล้ำเข้าหาง่าย ๆ จนฮวยต้องถอนริมฝีปากออกห่างและหัวเราะเสียงเบา จ้องนิ่งกับดวงตาของคนที่จ้องกลับมา เจ้าตัวจะรู้มั้ยว่าสายตาแบบนั้นมันยั่วกันชัด ๆ ไม่รู้ตัวบ้างหรือไง

"บอกไม่รู้ตั้งกี่ครั้งว่าปากแห้ง จูบกี่ทีก็ไม่ได้อารมณ์ คราวนี้จะจูบซะให้เข็ดจะได้หัดจำซะบ้าง ไหนดูซิมีตรงไหนจูบได้อีกบ้าง เดียร์จะได้จำแม่น ๆ ซะที"

TBC....

[dawa_11]

  ค้างคาอย่างมากมาย   ต่อโดยด่วน

[anna_007]

 

เฮียฮวย น้องเดียร์ จะหยอกกันอีกนานหรือเปล่า

คนอ่านขอไปให้เลือดที่โรงพลาบก่อนอ่ะ

เลือดจะหมดตัวแล้ว

 

[FOAM]

เข้ามาลุ้นให้เดียร์เสียตัวครับ

 

[jb]

ขอบคุณมากนะครับบบบ

 

[jibi]

เดียร์ ก็ ยอม ๆ ฮวยไปเถอะ 

[yukisaki]

ค้างอย่างรุนแรง
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มาต่อด่วนเรย 

[niph]

จากตอน จำ

......

คนถูกมองกำลังยิ้มอย่างสดชื่น ส่วนคนถูกมองหรุบสายตาลงต่ำ และอมยิ้มน้อย ๆ
......

ตกลงเค้าต่างก็มองกันใช่ม๊ะ ถึงได้ถูกมองทั้งสองคน
ว่าแต่ ... ตอนล่าสุดนี่
 
ค้างอ่ะ

[bamtham]

ต่อด่วนเลย ฮวยจ๋า เดียร์จ๋า เหอ เหอ 

[♥a2k♥]

พี่ฮวยจ๋า

อย่า

อย่า

อย่าช้า

 

[someoneonthenet]

จะได้ ๆ มาหลายทีแล้ว  หวังว่าคราวนี้คงไม่พลาดนะครับ

[SweetSerenade]

ไม่ได้มาตั้งนาน พอได้มาอ่านก็...
ก้าวหน้านะเนี่ยสองคนเนี้ยะ
ว่าแต่ว่าป๋าฮวย ทำอย่างว่าแล้วไม่เจ็บแผลเจงๆเหยอ

[nartch]

ปวดหัวกะพ่อเจ้าประคุณทั้งสอง...
จะเข้าใจกันเมื่อไหร่เนี่ยยยยยยย
ยังงี้ต้องใช้กำลังงงงงง 

[Simply Blue]

จากตอน จำ

......

คนถูกมองกำลังยิ้มอย่างสดชื่น ส่วนคนถูกมองหรุบสายตาลงต่ำ และอมยิ้มน้อย ๆ
......

ตกลงเค้าต่างก็มองกันใช่ม๊ะ ถึงได้ถูกมองทั้งสองคน
ว่าแต่ ... ตอนล่าสุดนี่
 
ค้างอ่ะ

  .....  
ขอบคุณคุณ.กฤช. มา ณ ที่นี้.....
 :m23:แหะ แหะ คือว่าคนโพสต์เบลออย่างแรงไม่ได้ตรวจสอบให้เรียบร้อย

และแล้วเวลาที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง...... หุ หุ หุ

เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน เดียร์มันน่ารักเนอะ

"ปล่อยกูนะเว้ย" ได้แต่ส่งเสียงพึมพำในลำคอ อยากจะพูดให้ชัดถ้อยชัดคำแต่ก็ติดอยู่ตรงที่ว่า พูดจบแล้วใครบางคนที่กำลังส่งยิ้มหวานเชื่อมมาให้เริ่มทำหน้านิ่งเฉย และไม่ได้พูดจาต่อปากต่อคำด้วยอีกเลย แต่กลับยิ่งจ้องนิ่งเข้ามาในดวงตา

ยิ่งพยายามหลบหรือพยายามจะมองเมินไปทางอื่น กลับถูกปลายนิ้วของอีกฝ่ายสัมผัสที่ปลายคางและบังคับให้หันมาเผชิญหน้ากัน ไม่ยอมให้หนี

หรุบสายตาลงต่ำไม่อยากจะสัมผัสถึงแววตาร้อนเร่าของฮวยที่ส่งมา

ได้แต่นิ่งเงียบและก้มหน้าก้มตา

รู้สึกถึงจังหวะหัวใจที่เต้นรัวแรงแทบหลุดออกมาจากอก


อยากจะให้ตัวเองเป็นปกติที่สุด แต่ฝ่ามือที่เริ่มโลมไล้ที่หลังมือและแนบฝ่ามือลงมาหากุมกระชับสัมผัสแนบแน่นก่อนจะแตะริมฝีปากลงมาหาที่หลังมือของเดียร์อีกครั้ง


เพียงเท่านั้น ยิ่งอยากถอยหนีให้ห่างแต่ก็อยากรับรู้ถึงความรู้สึกอบอุ่นอ่อนหวานที่ถูกหยิบยื่นให้


อยากจะรับสัมผัสนี้ให้มากขึ้น

"ฮวย...." ลำคอแห้งผากและได้แต่ก้มหน้าก้มตาหลบซ่อนใบหน้าที่ร้อนผ่าวของตัวเองเอาไว้

"หือ...." โหย เสียงมัน อย่าทำเสียงกระเส่าอย่างนั้นได้มั้ยวะกูทำตัวไม่ถูกเว้ยยยยยยยย

"คือว่านะ"

ใช่ คือว่า แต่คือว่าอะไรไม่รู้ รู้แต่ว่าพูดไม่ออกขึ้นมากะทันหัน

คือว่าอะไร คือว่าอะไร มันคือว่าอะไรล่ะว้า คิดไม่ออกเว้ย

"คือว่าเดียร์น่ารักดี และคือว่าตอนนี้ทนไม่ไหวแล้วด้วย ถ้าเดียร์ยังคือว่าน่ารักมากขึ้นกว่านี้ กว่านี้ กว่านี้ กว่านี้อีก จะทำให้คนแถวนี้ยิ่งเห็นว่าเดียร์มันน่ารัก น่ารัก น่ารักมากขึ้น มากขึ้นและจะมากขึ้น ถ้ายอมอยู่เฉย ๆ ให้จูบแต่โดยดี................นะเดียร์นะ"

อ่อ เอ่อ เป็นแบบนี้นี่เอง มิน่าล่ะ หน้าไอ้ฮวยมันถึงได้ยื่นเข้ามาซะใกล้ขนาดนี้ ที่แท้ก็......

"กูอายโว้ยยยยยยยยย"

ยกมือขึ้นปิดปากคนที่ยื่นหน้าเข้ามาหาแต่คงช้ากว่าฮวยที่เล็งเป้าหมายอื่นเอาไว้


นั่งคุกเข่ามองหน้าของคนที่ยกมือขึ้นมาปิดปากไม่ให้เข้ามาใกล้แล้วก็ได้แต่หัวเราะด้วยความขำ


ก็ได้ ไม่จูบก็ได้ ไม่ให้จูบงั้น.....

"เฮ้ย เฮ้ย ทำไรวะ เดี้ยววววววววหยุดก่อน"

ร้องโวยวายเพราะคนคิดจะจูบมันเปลี่ยนเป้าหมายไปที่กระดุมเสื้อของเดียร์และตั้งหน้าตั้งตาปลดออกอย่างตั้งอกตั้งใจ ยื้อเอาไว้ไม่ได้ผล ยิ่งรั้งไว้อีกฝ่ายยิ่งแกล้ง สุดท้ายเตรียมลุกขึ้นหนีแต่ถูกกอดเอาไว้แน่นจากด้านหลัง พร้อมกับที่ริมฝีปากร้อนผะผ่าวแนบสัมผัสลงมาที่ต้นคอและคลอเคลียไม่ยอมให้หนีไปไหนได้อีก

------------------------

[lucifel]

 :oอ้าว

ไมทำงี้


รอแบบนี้อยู่ตั้งนาน

[Simply Blue]

"หลับตา"

มันสั่งง่ะ ไอ้ฮวยมันสั่ง มันสั่ง มันสั่งให้หลับตาด้วย แล้วเวลามันสั่งมันก็กระซิบบอกที่ข้างหู เสียงมันกระเส่าซะขนาดนั้น ไม่ได้เชื่อมัน ไม่ได้เชื่อ แต่พอได้ยินคำพูดนั้นอีกครั้งร่างกายกลับอ่อนแรงลงอย่างไม่น่าเชื่อ ฝ่ามือกำลังสั่นสะท้าน และไม่เหลือเรี่ยวแรงจะต้านทานได้อีก

เปลือกตาปิดลงอย่างช้า ๆ

แผ่นหลังเอนลงแนบสนิทกับฟูกนอน

สัมผัสได้ถึงความร้อนผะผ่าวจากริมฝีปากที่แนบลงมาที่ซอกคอก่อนจะไล้ระเรื่อยลงมาที่ยอดอกสีเข้มและรู้สึกได้ถึงแรงขบเม้มอย่างรุนแรง

"ฮื่อ อึก"

ร่างกายภายในปั่นป่วน ลมหายใจติดขัด บางส่วนของร่างกายที่กำลังลุกชันกำลังถูกสัมผัสจากฝ่ามือที่ลากไล้ลงมาหาจากหน้าท้อง และสอดฝ่ามือเข้ามากอบกุมส่วนนั้นเอาไว้แม้ยังอยู่ในเนื้อผ้า

หยอกเย้าส่วนปลายที่มีบางสิ่งบางอย่างกำลังเอ่อริน

ก่อนจะรูดรั้งอย่างช้า ๆ ไม่ได้เร่งรีบแต่สร้างความรู้สึกปั่นป่วนให้กับคนที่กำลังอ่อนแรงไม่มีกำลังจะต้านทานได้อีก

ปลายลิ้นเปียกชื้นสัมผัสที่ยอดอกสีแดงเข้มของร่างที่กำลังเกร็งแน่นอยู่ใต้ร่าง ขบเม้มอย่างพอใจ เรียกเสียงครางผะแผ่วของร่างที่กำลังขบริมฝีปากแน่น เพื่อสะกดกลั้นเสียงของตัวเองไม่ยอมให้หลุดรอดออกมาได้

"ฮื่อ อึก อื้อ"

ร่างกายกำลังปั่นป่วนเพราะฝีมือของใครบางคน

ปรือตาตื่นขึ้น และเพิ่งรู้สึกว่ากำลังถูกจ้องมองจากสายตาร้อนแรงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึก ก่อนที่ใบหน้าของคน ๆ นั้นจะโน้มลงมาหาและแนบริมฝีปากลงที่ข้างแก้มจูบซับแนบสนิท

ก่อนจะเคลื่อนลงคลึงเคล้าอย่างรุนแรงที่ริมฝีปาก ส่งปลายลิ้นเข้ามาพัวพันค้นหาและเหมือนร้องขอให้ตอบสนองอยู่ในที

"อึก อ้า"

ลมหายใจติดขัด ร่างกายกำลังแข็งขืนขึ้นอย่างรวดเร็วตอบรับสัมผัสจากฝ่ามือที่กอบกุมและรูดรั้งอย่างช้า ๆ จนกลายเป็นแรงรัวขึ้น และมากขึ้นจนเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างกำลังจะหยุดนิ่งอยู่กับที่

-----------------------------------