เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 16-09-2007 02:25:48
นิยายเรื่องนี้ได้รับอนุญาติจากคุณเท็นเรียบร้อยแล้ว กรุณาอ่านกติกาในการเข้าเล้าเป็ดด้วยนะจ๊ะ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขอนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 16-09-2007 02:27:38
"อาจารย์เข้าใจเธอนะ ยังไงก็อย่าให้มันประเจิดประเจ้อนัก สังคมยังไม่เปิดรับแต่อาจารย์เข้าใจเธอนะ อาจารย์เข้าใจ"
เอ๋อแดก และยังคงงง ทำไมอาจารย์พูดอย่างนี้หว่า แล้วก็ตบที่ไหล่เบา ๆ ทำหน้าเข้าอกเข้าใจก่อนเดินจากไป ยังมีการมาพูดแบบนี้อีก หรือว่ามีอะไร เอ๊ะงานก็ส่งครบนะ มีอะไรหรือเปล่าวะ
"เฮ้ย มึงเข้าใจที่อาจารย์พูดมั้ยวะ แกจะบอกอะไรกูหรือเปล่า"
ถามเพื่อนที่ทำหน้านิ่ง ๆ อยู่ข้าง ๆ แล้วก็ได้รับคำตอบเป็นการทำหน้าเฉยของอีกฝ่าย
กูล่ะหน่ายมึงจริง ๆ ไอ้ฮวย ไม่ตอบแล้วยังทำนิ่ง กวนตีนจริง ๆ
"มึงส่งงานครบแน่นะ ไม่ใช่ว่าอาจารย์เขาทวงงานที่กูต้องทำกับมึงนะไอ้ฮวย"
ถามซ้ำอีกครั้งให้แน่ใจ ก็เห็นว่าเพื่อนยังทำหน้าเฉย แล้วก็พยักหน้าแบบเซ็ง ๆ
"แน่ใจนะว่าส่งแน่ แล้วทำไมแกถามกูแบบนี้วะ มึงส่งงานแน่นะมึงไอ้ฮวย"
ถามซ้ำถามซาก หลายครั้ง แล้วก็ได้คำตอบเป็นการพยักหน้าและทำหน้าเซ็ง ๆ ของเพื่อนตัวโตที่คว้ากระเป๋าขึ้นสะพายแล้วเดินหนีไปอีกทาง
"ไอ้ฮวยกลับมาก่อน ไปไหนอีกวะ กูไปด้วย ไปแดกข้าวกัน"
เดียร์รีบวิ่งตามคนตัวโตที่เดินลิ่วนำหน้าไปแล้ว และรีบยกแขนขึ้นโอบไหล่ของคนที่ตัวสูงกว่า นัยน์ว่าอยากเทียบความสูง แต่ฮวยก็ยังสูงกว่าจนได้
"อย่ากอดคอได้ป่าว"
อะแน่ะ ไม่ให้กูกอดคอกูยิ่งทำ ห้ามกูก็เหมือนยิ่งยุ
"กูบอกว่าอย่ากอดคอได้มั้ย กูไม่ค่อยชอบ"
เหรอ มึงไม่ชอบแต่กูชอบนี่หว่า เวลาเห็นมึงทำหน้าหงุดหงิดแล้วกูสบายใจ
"กูบอกว่ากูไม่ชอบ ทำไมยิ่งบอกมึงยิ่งทำวะ" ฮวยหันมามองหน้าของคนที่อมยิ้มและยังไม่ยอมลดแขนลง
แถมยังทำหน้าตากวนประสาทใส่อีก
คนตัวโตขมวดคิ้วแล้วหันไปเอ่ยถามคนที่ไม่ยอมเชื่อในสิ่งที่พูด แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรดีขึ้น
ทำเรื่องที่คนอื่นไม่ชอบ สนุกหรือไง ทำไมเป็นคนที่รั้นขนาดนี้วะ ยิ่งมองหน้ากวน ๆ ก็ยิ่งหมั่นไส้ ยิ่งหมั่นไส้ก็เริ่มหงุดหงิด
แต่แล้วก็มีรอยยิ้มจุดขึ้นที่มุมปากเมื่อคิดอะไรดี ๆ ขึ้นมาได้
"อาจารย์ให้ไปรับงานคืนด้วย กูเป็นคนไปส่ง มึงก็เป็นคนไปรับงานคืนแล้วกันนะไอ้เดียร์" คนตัวโตเอ่ยบอกและยกแขนของเดียร์ออกห่างจากไหล่
ก่อนจะหันซ้ายหันขวาและก้มลงแตะปลายจมูกเบาๆ ที่ข้างแก้มคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
"ไอ้ ไอ้ ไอ้ ฮวย มึงทำห่าอะไรวะเนี่ย"
ใบหน้าที่ยิ้มกวนประสาท กลายเป็นใบหน้าของคนที่กำลังโมโห และยกมือขึ้นขัดถูที่แก้มอย่างแรง
ห่า ฮวย ทำได้ไงวะ ขยะแขยงชิบ เล่นเหี้ยอะไรของมัน ทำอะไรพิเรน ๆ ขนลุกชิบ
ปากด่าไปแล้ว แล้วก็ได้แต่หงุดหงิดโมโหอยู่คนเดียว เมื่อฮวยหันกลับมาส่งยิ้มให้ ก่อนจะโบกมือลาด้วยความสะใจ
"ไอ้เดียร์มึงไปเอางานคืนด้วย กูไปแหละ บอกแล้วว่าอย่าทำเรื่องที่คนอื่นไม่ชอบ โดนมั่ง เป็นไงล่ะมึง" ฮวยหัวเราะอย่างสะใจและเดินลิ่วจากไปแล้ว
ทิ้งให้เดียร์หันหลังกลับและก้าวขาเดินลิ่วไปที่ห้องพักอาจารย์อีกครั้งเพื่อรับงานคืน ทั้งที่ยังรู้สึกหงุดหงิดโมโห
แต่เมื่อไปค้นหาชื่อของตัวเองและหยิบกระดานกลับ ก็ยิ่งทำให้รู้สึกอยากจะเป็นบ้ามากขึ้น
เมื่อเรียงตามลำดับเลขที่และพบข้อความแจ้งชื่อหลังกระดาน
.........ผมกับเดียร์เป็นผัวเมียกันครับอาจารย์.......ถ้าเห็นใจในความรักของพวกผมโปรดให้เกรดเอด้วย.......
ลงชื่อ งานกลุ่มของนายเต้าฮวยและนายเดียร์
ไอ้เหี้ยฮวยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เดียร์รีบกดโทรศัพท์โทรหาเพื่อนตัวโตที่กวนประสาท บ้าเขียนข้อความนี้ส่งอาจารย์
มิน่าล่ะ อาจารย์ถึงได้ แกถึงได้.........โธ่โว้ย ชื่อเสียงเสียหายไปขนาดไหนแล้ววะเนี่ยกู
"ฮาโหล มึงไอ้ฮวย มึงเขียนเหี้ยอะไรวะเนี่ย มึงเขียนอะไรมา กูเสียหายนะโว้ย"
กรอกเสียงเข้าไปทั้งที่ยังโมโหแต่ได้รับคำตอบกลับมาที่ทำให้โมโหมากขึ้น
"กูก็ถามแล้ว ว่าจะให้เขียนอะไร ข้างหลังกระดาน มึงบอกเองว่าอยากเขียนอะไรก็เขียนไป นี่ไงกูอยากเขียน กูก็เขียนสิ กูผิดตรงไหววะ"
มันแกล้งโง่ กูหมายถึงว่า ให้เขียนชื่อกับเลขที่ของมึงกับกู ไม่ใช่เขียนประโยคบ้า ๆ แบบนี้โว้ยยยยยยยยย
"ไอ้ฮวย กูไม่ได้ ฮาโหล ฮาโหล โธ่โว้ย วางทำพ่อมึงเหรอวะแม่ง"
กลายเป็นเดียร์ที่ต้องยืนโมโหอยู่คนเดียว เพราะถูกอีกฝ่ายชิงกดวางสายตัดหน้าไปแล้ว
มึง มึง ไอ้ฮวย อย่าให้กูเจอนะ กูจะถีบให้คว่ำเลย มึง มึง ทำกูเสียหาย มึงนะมึง
ในขณะที่เดียร์ยังยืนโมโหและคำรามเสียงลั่นรอดไรฟัน ฮวยกลับยืนหัวเราะด้วยความขำเพราะได้แกล้งเพื่อน
"แหม ถ้าไม่ติดที่ว่ามันเป็นพวกขี้โมโห ก็ว่าจะลองจีบเล่น ๆ ขำ ๆ ดู เผื่อได้แฟนช่างวีนแล้วจะสนุก เสียอย่างเดียว แม่งขี้โมโหไปหน่อย ไม่งั้นมีเฮ"
ฮวยยืนหัวเราะอย่างสะใจ แล้วก็ก้าวขาไปยืนรอรถที่ป้ายรถเมล์เหมือนทุกวัน
ใครจะไปรู้เรื่องของอนาคต ไม่แน่ว่า บางทีเรื่องที่ฮวยคิดกับเดียร์อาจจะเป็นจริงก็ได้ อยู่ที่ว่าจะมีฝ่ายไหนเป็นฝ่ายเริ่มสานสัมพันธ์ก่อนแค่นั้นเอง
TBC
อ่านแล้วช่วยกันเม้นท์ให้กำลังใจคุณเท็นด้วยนะ เห็นว่าจะเข้ามาเช็คเรดติ้ง 5555
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 16-09-2007 02:50:26
รออ่านต่อนะจ๊ะ เป็นกำลังใจให้คนโพส และคุณเท็นด้วย :m4: :m4:
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 16-09-2007 07:51:16
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 16-09-2007 08:04:12
จะสมน้ำหน้าใครดีเนี่ยะ
:m20: :m20: :m20:
ท่าทางจะหนุกหนาน
:m18: :m18: :m18:
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 16-09-2007 08:41:20
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 16-09-2007 09:51:01
นิยายของ คุณ aoikyosuke ไม่เคยทำให้ผิดหวังจริงๆ :m4:
เริ่มหัวข้อโดย: ^ - ^A s A v I n * o * ที่ 16-09-2007 09:51:53
พี่ฮวยกะน้องนาเดียร์ อิอิ พี่เท็นยังไม่อัพตอนใหม่เลย อิอิ ติดตามๆๆๆ
:m3:
เริ่มหัวข้อโดย: Amamiya ที่ 16-09-2007 10:28:56
อ่านมาจากในบอร์ดคุณเท็น.... :m18: :m18:
ช่วยดันเลยๆๆ
คุณเท็นพึ่งมาต่อตอนใหม่เมื่อคืนนี้เอง... :m11:
เริ่มหัวข้อโดย: na_na_fuji ที่ 16-09-2007 11:30:19
ปล. เป็นกำลังใจให้เเล้วกันคับ
จาก นายฟูจิซัง :a1: :a1:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 16-09-2007 11:50:14
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
เริ่มหัวข้อโดย: pongsj ที่ 16-09-2007 12:34:11
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 16-09-2007 13:13:33
ขึ้นเรื่องก็ออกขำ ๆ ตลก ๆ แล้ว ไม่รู้จะออกมสไตร์ไหน จะยังขำ ๆ ใส ๆ อย่างนี้ หรือหักเป็นเศร้าน้ำตาไหลพราก หรือประทับใจซึ้ง ๆ ... เอาครับ ยังไงก็ติดตามต่อนะครับ รีบต่อนะครับบบบ รอออออ.... :amen:
เริ่มหัวข้อโดย: DeShiWa ที่ 16-09-2007 14:29:06
ครับผมเรื่องน่ารักดีครับ ชอบครับผม
แล้วจะรออ่านตอนต่อไปนะครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ
:impress: :impress: :impress:
เริ่มหัวข้อโดย: mu_off ที่ 16-09-2007 14:37:15
หวายๆๆ...เรื่องใหม่น่ารักอีกแล้วอ่ะคับ..
น่าติดตามเป็นอย่างยิ่งเลยค้าบ...
ขอดันและก็เป็นกำลังใจให้ทู้นี้ด้วยคนค้าบ... :m4:
เริ่มหัวข้อโดย: Jingjoh ที่ 16-09-2007 17:18:05
เริ่มหัวข้อโดย: Ferfa ที่ 16-09-2007 21:16:28
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 16-09-2007 23:22:59
รออ่านต่อนะครับ :m18:
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 17-09-2007 08:53:21
โอ้น่ารัก เว่อเฮ่ออออๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: min_min ที่ 17-09-2007 11:08:03
แค่เริ่มก้อน่าติดตามแล้ว อิอิ อยากรู้ว่ามันจะเป็นไงต่อไป
:m18: :m18: :m18:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 17-09-2007 15:08:19
ปล. คุณเท็นมาแล้วช่วยส่งเสียงทักทายด้วยนะ :m5:
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน 2
มีดอกกุหลาบสีแดงเสียบอยู่ที่กระเป๋าอีกแล้ว
มาทุกวันเลยโว้ยไอ้เจ้าของดอกไม้ปริศนาเนี่ย
กูเป็นผู้ชายครับ ไม่พิศวาสดอกไม้หรอก เหล้าสักกลม หรือไม่ก็บุหรี่สักสองสามซองมันน่าจะเหมาะกว่านะ
เดียร์ยืนหมุนดอกไม้ที่เสียบไว้ในกระเป๋าเป้แล้วก็วางทิ้งเอาไว้บนโต๊ะไม่คิดจะสนใจไยดี
ก็แล้วจะให้สนไปทำไม ไม่ชอบดอกไม้ ให้เดินถือกุหลาบแดงเหรอ ตลกตาย ใครมันบ้ามาล้อเล่นแบบนี้วะ
อย่าให้กูรู้นะว่ามึงเป็นใครแล้วมาคิดเล่นพิเรนทร์อะไรกับกูแบบนี้ แม่งเอาตายแน่
เห็นดอกไม้ปริศนาแล้วก็พาลคิดไปถึงไอ้ฮวย คราวที่แล้ว ที่ทำให้เสียจริต เซ็งจิตเพราะป้ายชื่อหลังกระดานส่งงานน่ะก็เกินพอแล้ว
ถ้าขืนคราวนี้เล่นมุกเหี้ย ๆ เอาดอกไม้มาส่งอีก กูจะต่อยให้ฟันร่วงเลยมึงคอยดูเถอะวะ
"ของมึงอีกแล้วสิเนี่ย...กูไม่ชอบดอกไม้ขอเปลี่ยนเป็นเหล้าแล้วกันคราวหน้าน่ะ"
กดโทรศัพท์โทรไปหาไอ้เพื่อนร่วมกลุ่มตัวดีแล้วก็ได้ยินคำตอบเป็นเสียงกุกกัก กุกกัก ไม่มีคำตอบกลับมานอกจากเสียงคราง
"อะไรแม่งวะ ทำอะไรอยู่เนี่ยมึงไอ้ฮวย"
กรอกเสียงถามลงไปในโทรศัพท์แล้วก็ได้รับคำตอบเป็นเสียงครางกระเส่ากลับมา
"กูกำลังพาน้องไปเที่ยวอยู่ แม่งเอ้ย เดี๋ยวโทรมาใหม่ไม่ได้หรือไงวะ โอยยยยย"
ปลายสายถูกตัดไปแล้ว พร้อมกับที่เดียร์ยืนมองโทรศัพท์หน้ามุ่ย บ่งบอกว่ากำลังรู้สึกไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
ห่าอะไรของมันวะ มันทำอะไรอยู่วะเนี่ย อยากรู้โว้ย ไอ้ฮวยมันทำอะไรอยู่ หรือว่า หรือว่า หึ หึ หึ
อย่างนี้ต้องแกล้ง มึงทำอะไรอยู่กูรู้น๊า เรื่องทะลึ่ง ๆ แบบนี้กูชอบ ขอแกล้งมึงคืนบ้างเถอะว้าไอ้ฮวย
"โทรมาทำไมอีกวะ บอกว่าเดี๋ยวกูโทรกลับ แม่ง..."
แล้วฝ่ายนั้นก็ตัดสายไปอีกครั้ง ส่วนเดียร์ที่ยืนยิ้มอย่างถูกใจที่ได้แกล้งอีกฝ่ายได้ ก็ยังคงกดโทรศัพท์ซ้ำ ๆ กระหน่ำ
อย่างสนุก อย่าหวังจะมีความสุขง่าย ๆ เลยไอ้ฮวย งานนี้เสร็จกู
"ไอ้เดียร์...กูบอกว่า...ฮึก..อือ อย่าโทรมาอีก..เดี๋ยว ..โอ้ย..."
แล้วสายก็ถูกตัดไปอีก แล้วคนนึกสนุกอย่างเดียร์ก็ยังคงกดโทรศัพท์ซ้ำ ๆ เพื่อโทรหาเพื่อนพร้อมกับหัวเราะอย่างสะใจ งานนี้มึงเซ็งแน่ไอ้ฮวย หึ หึ หึ เสร็จกู เอาสิวะ อยากแกล้งกูดีนัก
"เดียร์ เดียร์ โอ้ย สุดยอดเลยโว้ยยยยย"
เสียงร้องครางเครือ และเสียงลมหายใจที่หอบหนัก พร้อมกับการเรียกชื่อใครคนหนึ่งที่โทรเข้ามาหาทำให้เดียร์อมยิ้ม แต่พอชื่อของตัวเองถูกเรียกในครั้งสุดท้าย กลับต้องรีบกดวางโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว และถึงเพิ่งรู้ว่าตอนนี้มือกำลังสั่น หน้าร้อนชาวูบไปชั่วขณะ
ขนาดกำลังทำเรื่องอย่างว่า มันก็ยังแกล้งกันได้ ทำไมถึงมาเรียกชื่อกูด้วยน้ำเสียงแบบนี้วะ
ไอ้ห่าฮวย โดนมันเอาคืนอีกแล้ว ไอ้ ไอ้ ไอ้ ทำไมแพ้มันทุกทีเลยวะเนี่ย
เสียงโทรศัพท์ที่โทรเข้ามาทำให้เดียร์ต้องยกหมายเลขขึ้นดู แล้วก็รู้ว่าฝ่ายที่โทรมาคือใคร
ไม่รับก็จะหาว่าหงอน่ะสิ ไม่มีทางหรอก กูจะรับให้ดู
"อะไร...พาน้องมึงไปเทียวอยู่ไม่ใช่เหรอ เสร็จแล้วค่อยโทรมาบอกกูก็ได้นี่หว่า"
กรอกเสียงลงไปทั้งที่มือยังสั่น และคำตอบที่ได้รับกลับมาก็ยิ่งทำให้อยากจะฆ่าเพื่อนเฮงซวยทิ้งซะให้รู้แล้วรู้รอด
"เดียร์...กูนึกถึงหน้ามึงแล้วโคตรมีอารมณ์เลยว่ะ....มึงนี่โทรมาจังหวะเหมาะพอดีเลยโว้ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
โรคจิตชิบหาย ทีอยู่กับคนอื่น ทำเป็นเฉย ทำเป็นนิ่ง เก็กหน้าตลอด ทีกะกูนี่ลามกจกเปรต พูดเรื่องห่า ๆ ได้ไม่มีอายไม่มีเคอะเขินเลยนะมึง
"ไปตายห่าที่ไหนก็ไปเหอะ จิตชิบหาย รำคาญโว้ย" เดียร์กรอกเสียงลงไปแล้วก็ทำเสียงหงุดหงิดใส่ให้รู้ว่าไม่พอใจ
"แล้วชอบมั้ย กุหลาบแดง กูอุตส่าห์แอบเอาไปเสียบไว้ที่กระเป๋ามึง..ซื้อมาหน้าตลาดดอกละตั้งห้าบาทแน่ะ
นึกว่าจะจีบมึงซะหน่อย เสือกรู้ว่าเป็นกูซะได้ เซ็งโคตรพ่อ"
อ่อ ตกลงเป็นมึงจริง ๆ ใช่มั้ย ไอ้ฮวย ไอ้เฮงซวย ทำกูเสียจริตแต่วัน แล้วก็แผ่นแน่บกลับหอ หอมึงอยู่แค่หน้ามหาวิทยาลัยเองนี่ แทนที่จะเฝ้ากระเป๋าให้ เสือกทิ้งกระเป๋ากูไว้บนโต๊ะเฉยเลย ถ้าเกิดตังค์หายขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบวะ เฮงซวยจริง ๆ เลยนะมึง
"ไอ้เหี้ยฮวย มึงอ่ะ ...."
กำลังจะด่า แต่กลับถูกอีกฝ่ายชิงพูดขึ้นมาก่อน แล้วก็ชิงตัดสายทิ้งไปซะ นั่นยิ่งทำให้เดียร์ยืนหงุดหงิดโมโหจนอยากจะเป็นบ้า
"ขี้เกียจคุยกับมึงว่ะ ... เซ็งเสียงมึงด้วย...นั่งนึกหน้ามึงแล้วต่อรอบสองดีกว่า...ไม่ต้องโทรมาอีกนะ กูรำคาญ"
แล้วฝ่ายนั้นก็ปิดเครื่องหนีไปดื้อ ๆ ทิ้งให้เดียร์ยืนกัดฟันคำรามด้วยความหงุดหงิดอยู่คนเดียว
"ไอ้ ไอ้ โว้ยยยยยยยยยย ทำไมมันชอบยั่วโมโหแบบนี้วะ ไอ้ฮวย ไอ้ โว้ยยยยยยยยยย"
เดียร์ยืนโมโห แล้วก็อยากจะฆ่าคน ในขณะที่ฮวย กำลังกดรีโมทโทรทัศน์ดูรายการสอนทำอาหารและซดก๋วยเตี๋ยวต้มยำร้อน ๆ ที่ใส่พริกจนเต็มชาม และนั่งหัวเราะอย่างสนุกที่ได้แกล้งให้อีกฝ่ายโมโหหงุดหงิดได้
"หึ บ้าเหรอ ใครจะไปอยากนึกหน้าหงิก ๆ งอ ๆ ของมึงแล้วทำเรื่องอย่างว่า แกล้งมึงแล้วได้รู้ว่ามึงโวยวายกูก็สนุกจะตายห่าแล้ว กินก๋วยเตี๋ยวต่อดีกว่า แม่งเผ็ดร้อนสะใจชะมัด ซีดส์ ร้านนี้โคตรเด็ดเลยว่ะ คราวหน้าจะสั่งอย่างอื่นมากินให้สะใจเลย"
TBC
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 17-09-2007 15:39:41
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 17-09-2007 17:41:28
เฮ้อออ นึกว่าทำจริง ตื่นเต้นหมดเลยยยย ว่าจะขอแจม 55555 :a9:
เอ ???? แต่ว่าเดียร์อายหรือเขินกันแน่หว่า รออ่านต่อไปดีกว่าจะแกล้งไรกันอีก ตลกได้ใจ ขำ ขำ :o8:
:bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: มูมู่น้อย ที่ 17-09-2007 18:26:43
น่าร้ากกกกกกกก ฮาดี
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
รออ่านต่อจ้า Lovemode บ้าพลังเยอะๆ สู้เค้า 55
ถ้าคุณเท็นเข้ามาอ่าน อยากบอกว่าเป็นนักเขียนในดวงใจนะ
ชอบทุกเรื่องที่เขียน อ่านในเล้าแทบไม่จบซักเรื่อง ไปหาอ่านก่อนทุกที เอิ๊กส์ เลวอะ
แต่งเรื่องดีๆ มาอีกเยอะๆนะ จะคอยเป็นกำลังใจให้แล้วก็รออ่านทุกเรื่องเลย :a2:
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 17-09-2007 21:51:34
สุดๆ อ่ะ สู้เค้านะเดียร์ :a9: :a9:
เริ่มหัวข้อโดย: pongsj ที่ 18-09-2007 00:00:37
เริ่มหัวข้อโดย: mu_off ที่ 18-09-2007 01:13:51
แต่ก็ยังคงความน่ารักอยู่เหมือนเดิม.. :m1:
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 18-09-2007 07:33:45
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 18-09-2007 12:22:33
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 18-09-2007 15:16:28
:m18: :m18: :m18: :m18: :m18:
เริ่มหัวข้อโดย: na_na_fuji ที่ 18-09-2007 21:54:58
ป.ล. เป็นกำลังใจให้เเล้วกันนะคับ
จาก นายฟูจิซัง :a9: :a9:
เริ่มหัวข้อโดย: Jingjoh ที่ 18-09-2007 22:40:42
เริ่มหัวข้อโดย: nunyy ที่ 19-09-2007 14:48:37
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 19-09-2007 18:40:17
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน 3 เรื่องสนุกของฮวย
มันขวางหูขวางตา ขัดหูขัดตา เห็นแล้วก็น่ารำคาญ ดูไปดูมายิ่งหงุดหงิด แล้วก็เริ่มพาลโมโหขึ้นมา
เป็นอะไรของแม่งวะ เห็นแล้วชักเริ่มโมโห
"เป็นอะไรอีกวะ เอ้าเกาเข้าไปสินั่น ไปห่าง ๆ ไป๊ เกะกะลูกกะตาจริง ๆ "
หลังจากมองอยู่นาน แล้วก็หงุดหงิดมาพักใหญ่ สุดท้ายเดียร์ก็เอ่ยปากเหน็บแนม คนที่นั่งเรียนโต๊ะติดกัน
แล้วคนที่ใช้ปลายเล็บเกายุกยิกไปมาทั้งตัวก็ตีหน้าขรึมและหันไปแลบลิ้นหลอกคนที่บังอาจมาสั่ง แล้วก็หันไปทำหน้า
แต่มือยังคงไม่หยุดเกาไปตามแขนขา
เห็นแล้วมันรำคาญ รำคาญแล้วก็พาลหงุดหงิด หงิดหงิดโว้ยยยยยยยย ไอ้ฮวยมันเป็นลิงหลอกเจ้าหรือไงวะ ทำเป็นแลบลิ้นปลิ้นตาใส่
ไอ้บ้า ......... กับคนอื่นทำเป็นเฉย ทีกับกูนี่ เจอทีไรก็กวนประสาทขวางหูขวางตาทุกทีสิน่า
เดียร์พยายามหันมาสนใจกับการตั้งใจฟังอาจารย์บรรยาย แต่ไอ้คนที่นั่งยุกยิกอยู่ข้าง ๆ ก็ยิ่งทำให้อยากกระโดดเตะมากขึ้น
"ยืมหน่อย"
เฮ้ย นั่นมันปากกากู เล่นหยิบไปเฉยเลย ไอ้ ไอ้ ไอ้
"ทำเป็นตาขวาง อ่ะ มีเบะหน้า มีเบะหน้า เออ เดี๋ยวกูซื้อใช้สองแท่งเลย ไอ้งก"
น่านนนนนนนนนนนนนน ยืมกูแล้วก็ด่ากู มึง มึง มึง ไอ้ ไอ้ ไอ้ หายใจเข้าพุทธ หายใจออกโท หายใจเข้าพุทธ หายใจออกโท
โกรธคือโง่โมโหคือบ้า
โกรธไอ้ฮวยก็บ้าดิ เดี๋ยวก็ได้บ้าตามมันพอดี
เอ้า หายใจเข้าพุทธ หายใจออกโท หายใจเข้า แม่งนอกจากปากกามึงยังล่อหยิบไม้บรรทัดกูด้วย เออ ช่างหัวมึง
หายใจเข้าพุทธ หายใจออกโท หายใจเข้า ปากกาแดงไปแล้ว หายใจออก เออ เอาแม่งแม้กระทั่งลิควิด
หายใจเข้า สมุดด้วยเลย แล้วกูจะจดยังไง เออ ไม่ต้องเรียนแม่งแล้ว เอาไปให้หมดเลย เออ ค่อย ๆ หยิบ หยิบ หยิบ หยิบไปหมดแล้วใช่มั้ย
ดีมากมึงไอ้ฮวย ดีมากกกกกกกก
หายใจออก หายใจออก หายใจออก มึง มึง มึง เห็นกูไม่พูด มึง มึง กูทนไม่ไหวแล้วนะโว้ยยยยยยย
ยกไปให้หมดเลย เออ เอาไปให้หมดเลย ดีมากไอ้ฮวย กวนประสาทกูให้พอ
หายใจเข้า แม่งมึงอย่าอยู่หายใจต่อเลย ไอ้ฮวยยยยยยยยยยย
โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
"มึงเคยตายมั้ย" คนที่พยายามควบคุมอารมณ์โกรธเอียงหน้าเข้าไปกระซิบบอกที่ข้างหูของคนตัวโต ที่วางเครื่องเขียนที่หยิบมาไว้บนโต๊ะของตัวเอง และจัดเอาไว้อย่างสวยงาม
ถามมาได้ว่าเคยตายมั้ย
ตายกูก็เป็นผีอะดิ
แล้วตอนนี้มึงก็นั่งคุยอยู่กับผีหรือไง ไอ้เดียร์
"กูสงสัยว่ามึงจะตายก่อน เพราะตอนนี้หน้ามึงเขียวมาก กูว่าอีกไม่เกิน 5 นาที มึงจะต้องช็อคตายแน่เดียร์มึงเชื่อกู"
คนตอบหันมาตอบพร้อมกับทำหน้านิ่งเฉย แต่แอบหัวเราะชอบใจ ที่ได้หาอะไรทำแก้เซ็งในระหว่างคาบเรียนที่น่าเบื่อ
และนั่น ลูกกะตาไอ้เดียร์มันจะหลุดออกมานอกเบ้าอยู่แล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า
แล้วดูอีกที หน้ามันก็เริ่มเขียวแล้ว โห ดูนั่น มันนั่งกัดปากอีกแล้ว โอ้ สงสัยกำลังระงับความโกรธ
ระงับได้ 0.38 วินาทีแล้ว
งั้นนับถอยหลังเลยแล้วกัน
5
4
3
2
1
"โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไอ้บ้าเอ้ย กูทนไม่ไหวแล้วนะโว้ยยย"
ระเบิดเวลาที่ตั้งเอาไว้ ระเบิดขึ้นตามที่ต้องการจุดชนวน เดียร์ลุกขึ้นยืนโวยวาย พร้อมกับสายตาของนักศึกษาอีกหลายคนที่หันมามองเป็นตาเดียว
ห้องทั้งห้องเงียบสงบลงในทันที ตามมาด้วยการที่อาจารย์ยืนตกตะลึงและเอ่ยถามออกมาเสียงดัง
"เชิญ"
คำเดียวสั้น ๆ ง่าย ๆ แต่ได้ใจควาาม
เดียร์ยืนอ้าปากค้างและหันไปมองรอบ ๆ ตัว
กูแสดงท่าทางอะไรออกปายอีกแล้วเนี่ย อายชาวบ้านเขาอีกแล้ว ส่วนไอ้ตัวต้นเหตุยังคงจัดปากกาดินสอให้เข้าที่ และมัน
ไอ้ฮวยมัน กำลัง กำลัง
ยิ้ม...อย่างสะใจ
โธ่โว้ยยยยยยยยยยยยย ไม่รงไม่เรียนแม่งแล้ว กลับบ้านนอนก็ได้ อายคนเขาชิบหาย ไอ้ฮวยมึงนะมึง
จำเอาไว้เลยนะ มึงเป็นโรคจิตหรือไงวะ ชอบกวนประสาทกูอยู่ได้
หงุดหงิดโมโหพอเป็นพิธีแล้วเดียร์ก็คว้ากระเป๋าเดินหน้าง้ำหน้างออกจากห้องเรียน
ไม่เอาก็ได้วะ เครื่องเขียนอ่ะ ซื้อเอาใหม่ก็ได้
จำไว้เลยนะ ไอ้ฮวย มึงมันโรคจิตชอบแกล้งกู นิสัยไม่ดี จำเอาไว้เลยมึง จำไว้เลย
เดินหน้างอมาได้ไม่ไกล มายืนหอบหายใจอยู่ข้างต้นลีลาวดี แล้วก็ลงไปนั่งอยู่บนพื้นหญ้า เพราะหันซ้ายหันขวาแล้วไม่เห็นมีใคร
รู้สึกว่าลมมันเย็นดีพิกล พอให้ความโมโหเมื่อไม่กี่นาทีก่อนเบาบางลงบ้าง แต่ก็ยังไม่หายหงุดหงิดอยู่ดี
.......งอนเหรอจ๊ะ...เดี๋ยวออกไปหานะ..ตะเอง....
โอย กูจาเป็นลม ดูมัน ข้อความบ้า ๆ บอ ๆ แบบนี้ส่งมาอีกแล้ว หวานเลี่ยนยิ่งกว่ามันจีบหญิงอีก กูอยากจาบร้าตายจริง ๆ โว้ยยยยยยยยยย
เดียร์นั่งมองข้อความในโทรศัพท์มือถือที่เพิ่งถูกส่งออกมา แล้วก็อยากจะโยนโทรศัพท์ทิ้งลงน้ำ
แต่ต้องนั่งนับหนึ่งสองสามอยู่ในใจ และจัดการลบข้อความทิ้ง
ส่งมาจริง
ส่งเข้าไป
ส่งมาได้ทุกวี่ทุกวัน
เงินมึงเหลือใช้มากนักใช้มั้ย ไอ้ฮวย กูอยากจะบร้าาาาาาาาาากับมันจริงโว้ยยยยยย
"กินลูกชิ้นปิ้งป่าว ร้อน ๆ เลยนะไอ้เดียร์"
เสียงแห่งความชั่วร้าย เสียงของไอ้คนชั่วร้ายที่ลอยลมมาเข้าหูทำให้เดียร์รีบเงยหน้าขึ้นไปมอง และโดยไม่ต้องเสียเวลา
ไอ้คนหน้าเฉยที่ยืนเคี้ยวลูกชิ้นปิ้งก็นั่งลงข้าง ๆ พร้อมกับทำหน้าเฉยเหมือนไม่รู้ตัวว่าเป็นตัวต้นเหตุให้เดียร์อารมณ์เสีย
"เอ้า กินมั้ยล่ะ หยิ่ง ทำเป็นหยิ่ง ใครจะให้มึง...กินคนเดียวอร่อยกว่าตั้งเยอะ"
เออ ดีมาก มากวนประสาทแล้วก็ทำเหมือนไม่รู้เรื่อง แน่มากเลยมึง แน่มาก กูจะทำยังไงกับมึงดีเนี่ย
"เฮ้ย วันนี้กะว่าจะไม่พูดกับกูช่ายม้าย งอน แน่ะทำเป็นงอน พอเลย กูขี้เกียจเล่นแล้ว เอ้าสมุดกับปากกามึง
ไอ้เดียร์กูไปวางโครงสร้างของแปลนมาแล้ว แล้วกูก็คำนวณตามสูตรโครงสร้างมาเรียบร้อยแล้ว กูเขียนย่อ ๆ ไว้แต่ละมุม
ส่วนเรื่องโมเดลอีกสองสามวันไปซื้อกระดาษกัน กระดาษเก่าก็ยังพอเหลืออยู่ใช่มั้ยจะได้ไม่ต้องซื้อเยอะ มึงลองไปดูมา
ว่าจะเสริมอะไรได้ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาคุยกันอีกทีว่าจะเริ่มลงมือประกอบเมื่อไหร่"
ฉอด ฉอด ฉอด มาเป็นชุด
มาอธิบาย
มาทำหน้าจริงจัง
พูด พูด พูด พูด อธิบาย อธิบาย แล้วไงล่ะ ให้กูตามอารมณ์ไหนดี กูกำลังโมโหนะเนี่ย กำลังโมโห กำลังโมโหมึงด้วย
คือแบบว่า มึงเข้าใจมั้ย ว่ากูกำลังโมโหเนี่ย มึงเข้าใจมั้ย
"เข้าใจมั้ย"
หา เข้าใจมั้ย เข้าใจอะไรวะ ไม่ทันฟัง รีเพลใหม่อีกรอบได้ป่าว เข้าใจไรวะ
"โห...นั่งมองหน้ากูตาหวานเลย นึกว่าตั้งใจฟัง นี่ไม่ได้ฟังเลยหรือไงเนี่ย มึงนี่แม่งน่าเบื่อน่ารำคาญจริง ๆ วะ"
หา กูน่าเบื่อเหรอ น่ารำคาญด้วยเหรอ เอ่อ
ฮวยมาเพื่อพูด พูด พูด พูด แล้วก็ลุกขึ้นยืนปัดฝุ่นที่ขากางเกง และหิ้วถุงลูกชิ้นปิ้งจากไปแล้ว
ท่ามกลางความมึนงงสงสัยของชายผู้อยู่ในอาการอึ้งจนต้องอ้าปากค้างอย่างเดียร์
เอ่อ คือ ตกลงว่า กูกำลังโมโห หรือมึงโมโหกันแน่
ก้มลงมองที่มือของตัวเองก็พบว่า............โทรศัพท์ที่อยู่ในมือตัวเองกลายเป็นโทรศัพท์ของฮวยไปแล้ว............และคนที่ทำการเปลี่ยนโทรศัพท์
จะเป็นใครได้ ถ้าไม่ใช่
"ฮวย ไอ้ฮวย มึงเอาโทรศัพท์กูไปทำไม แม่ง มือไวชิบหาย เอามาคืนเดี๋ยวนี้เลยนะ ไอ้ฮวย"
เดียร์กดหมายเลขโทรออกและกรอกเสียงตะโกนด่าออกไปเสียงดังลั่น
แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาทำให้ต้องลุกพรวดพราดขึ้นยืนและอยากจะกระโดดน้ำตายในเวลานั้นซะให้รู้แล้วรู้รอด
"มึงทำไม่สำเร็จแล้ว เห็นมั้ย วันนี้มึงก็ต้องพูดกับกูจนได้...รำคาญว่ะ ยืมโทรศัพท์ไปเล่นสักสองสามวันนะ ตะเอง
คืนนี้อย่านอนคิดถึงเค้านะจ๊าาาาาาาาาาา"
แล้วก็ถูกตัดสาย
โทรอีกหลายสิบครั้งก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ
เดียร์ยืนโมโหเป็นเป็นบ้าอยู่คนเดียว และขว้างโทรศัพท์ของไอ้ตัวกวนประสาทที่อยู่ในมือทิ้งด้วยความหงุดหงิดโมโห
ส่วนฮวยกำลังเดินกินลูกชิ้นปิ้งอย่างสบายใจหลังจากที่ได้แกล้งให้เดียร์พูดกับตัวเองได้
"ไหนวะ มีอะไรเล่นบ้าง โทรศัพท์มึงเนี่ย ขอดูหน่อยสิวะ น่าสนใจชะมัด"
ฮวยกดโทรศัพท์เล่นอย่างสบายใจดูภาพถ่ายดูข้อความในตัวเครื่องเล่นอย่างสบายอารมณ์ แต่แล้วจากหน้ายิ้ม ๆ ก็เริ่มหุบยิ้ม
และตั้งใจมองภาพเคลื่อนไหวในคลิปวีดีโอ ด้วยความตั้งใจและต้องขมวดคิ้วมุ่น เมื่อพบว่าไม่ว่าจะกี่ภาพ ก็แทบไม่มีความแตกต่างกัน
"เบื่อนะ ร้องไห้อีกแล้ว นี่ไง น้ำตาไหลทุกวัน ร้องไห้ทุกวันเหนื่อยจะตาย เนอะ"
แค่ภาพ แค่คำพูด และท่าทางแสนเศร้าของคนในภาพ และภาพต่อ ๆ มาก็ยังคงเป็นภาพผู้ชายร้องไห้ในอิริยาบทต่าง ๆ
ภาพของเจ้าของโทรศัพท์
ภาพของเดียร์ที่มีแต่ภาพใบหน้ายามร้องไห้ และน้ำเสียงที่เอ่ยพูดมีแต่ความหมองเศร้า
"ร้องไห้.....ทำไมวะ...ร้องทุกวันเลย...กี่รูปก็มีแต่รูปไอ้เดียร์ร้องไห้...ก็เห็นดี ๆ อยู่นี่หว่าแล้วมัน....จะร้องไห้ทำไมทุกวันวะ..."
บ่นกับตัวเองเสียงเบา แล้วคนตัวโตชอบกวนประสาทก็กดดูภาพถ่ายของเดียร์ซ้ำ ๆ พร้อมกับคำถามที่ผุดขึ้นมาในหัว
มันเป็นบ้าอะไรถึงได้ร้องทุกวัน
อย่างมันจะมีเรื่องอะไรที่ทำให้ต้องร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตายขนาดนั้น
ตกลงไอ้เดียร์มันร้องไห้ทุกวันเพราะอะไรวะ
มัน........ร้องไห้ทุกวัน...........เพราะอะไร
TBC...
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 19-09-2007 19:22:17
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 19-09-2007 19:54:34
จะมีส่วนเกี่ยวข้องกะฮวยไหมเนี่ย o17
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 19-09-2007 21:06:58
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่าาาา :m3: :m3: :m3:
เริ่มหัวข้อโดย: มูมู่น้อย ที่ 19-09-2007 21:12:41
:a6: :a6: :a6:
ว่าแต่มานเรื่องอะไรอะ รออ่านต่อคับ :a9:
เริ่มหัวข้อโดย: pongsj ที่ 19-09-2007 21:17:57
เริ่มหัวข้อโดย: mumumama ที่ 19-09-2007 21:32:48
:a4:ว่า :ร้องไห้ทำไม่ทุกวัน :a10:
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 19-09-2007 22:39:26
ชอบจังเลยครับเรื่องแบบนี้ :m1:
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 19-09-2007 23:57:20
เอาละไง ว่าแล้วเดียร์รักฮวยแหง๋ ๆ เลยยย แต่ไม่กล้าบอกกกก เก็บเอาไว้ในใจคนเดียวมานานนนนนน
ตลก ๆ จะพาลให้เศร้าอีกละ ต่อมน้ำตายังอักเสปไม่หาย เขียนเพลา ๆ หน่อยนะ อย่าซึ้งมากกกก :a6:
เริ่มหัวข้อโดย: mu_off ที่ 19-09-2007 23:59:11
หวา..จะเกิดไรขึ้นต่อไปอีกล่ะคับเนี่ย..ลุ้นๆ.
เป็นกำลังใจให้นะค้าบ..มาต่อไวๆด้วยเน้อ.. o14
เริ่มหัวข้อโดย: nunyy ที่ 20-09-2007 09:03:34
เริ่มหัวข้อโดย: Jingjoh ที่ 20-09-2007 17:23:51
:a2:
เริ่มหัวข้อโดย: maikeng ที่ 20-09-2007 17:46:54
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 21-09-2007 00:35:44
ฮูยเศร้าอ่ะ
อยากรู้จังว่าเพราะอาราย
คนเราบางทีก็เหนื่อยกับการมีชีวิตอยู่
เหมือนกันนะคับ :m17:
เริ่มหัวข้อโดย: DeShiWa ที่ 21-09-2007 15:10:34
อะครับสนุกดีครับผม มะไร่จะมีฉากกุ๊กกิ๊กนะครับ
เหอๆๆ ฮวยก็กวนใช่เล่นนะครับ เหอๆๆ
:impress: :impress: :impress:
เริ่มหัวข้อโดย: na_na_fuji ที่ 21-09-2007 16:04:55
ปล.จะรอตอนต่อไปเเล้วกันคับ
จาก นายฟูจิซัง :a1: :a1:
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 21-09-2007 16:34:06
รีบมาต่อนะครับ รออยู่น๊า :m18:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 21-09-2007 17:03:19
ว่าแล้วก็เอาตอน 4 ไปอ่านต่อกันเลยละกัน
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน 4 อ กลุ้ม เครียด กินเหล้า
"อาวโทรสาบบบบบบมาคืนกูเดี๋ยวนี้นาโว้ยยยยยย"
โห มึง พูดได้ก็นับว่าประหลาดแล้วเนี่ย ยึดโทรศัพท์มาเล่นได้ไม่ถึงวันเลย โทรมาตามแล้ว ก็นี่ไงแลกกันแล้ว
ทำไมของแค่นี้ถึงได้ขี้หวงนักวะ
"อ้ายฮวยยยยยยย อาวมานาโว้ย เดี๋ยวนี้เลยนะเมิง เดี๋ยวนี้ ฮือ ฮือ"
ร้องไห้ แล้วก็พูดจาไม่รู้เรื่อง อยู่ที่ไหนของมันวะเนี่ย ไอ้เดียร์
"อยู่ไหน เดี๋ยวไปหา กำลังเซ็ง ๆ เลยอยากเห็นหน้าที่รักหวานใจ น้องเดียร์สุดเลิฟ มึงอยู่ไหนวะ เมาเป็นหมาไปได้"
ไม่ใช่ว่ารำคาญอะไรหรอก แต่ดูท่าว่าไอ้คนเมาที่โทรมานั่นชักพูดจาไม่รู้เรื่องแล้ว เสียงดังอึกทึกขนาดนั้น
กลางคืนไม่หลับไม่นอนเที่ยวไปหากินแต่เหล้านั่นแหละ ไม่รู้มันคิดยังไงของมัน โปรเจคงานก็ใกล้จะต้องส่ง
เสือกได้เป็นบัดดี้คู่กับไอ้เดียร์อีก บางทีแหย่เล่นก็สนุกดี แต่มันเพ้อ ๆ แบบนี้ก็ชักไม่ไหว
เปล่าไม่ได้เห็นใจหรอก
รำคาญ
เดี๋ยวพรุ่งนี้มันตื่นมาเรียนไม่ไหว แผนงานที่วางเอาไว้เรื่องโครงสร้างของรูปแบบงานจะยิ่งล่าช้าออกไป
ก็แค่นั้นแหละ
ฮวยผุดลุกขึ้นและคว้ากางเกงยีนส์ที่แขวนเอาไว้ที่ราวตากผ้ามาสวมทับกางเกงขาสั้น แล้วก็จัดการปิดรายการโทรทัศน์ที่เปิดค้างเอาไว้เป็นเพื่อนแก้เซ็งระหว่างที่นั่งเขียนแบบแปลนแผนงาน
ไอ้บัดดี้ขี้โมโห ก็ไปเมาแอ๋ งานมันจะเสร็จไปได้ยังไง ขืนปล่อยเอาไว้ก็มีแต่เสียกับเสีย
เอาวะ ไปลากมันกลับหอซะหน่อย เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยหาเรื่องแกล้งมันเล่นค่าที่ว่ามันทำให้เสียเวล่ำเวลา
ลุกขึ้นจัดการกับห้องพักเรียบร้อย แล้วฮวยก็ล็อคกุญแจห้องก่อนจะเดินก้าวเท้าลงมาตามทางเดินและเดินไปยืนรอรถที่ป้ายรถเมล์ที่อยู่ไม่ไกลจากที่พักมากนัก
"ฮาโหลลลลลลลลอ้ายฮวย เอาโทรศัพท์มาคืนเดี๋ยวนี้น๊า แหวะจาอ้วก ฮือ ฮือ กูอยู่ร้าน ร้าน ร้านไหนหว่า ร้านที่ ที่ แอ่ก"
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าร้านไหน ร้านข้างที่พักมันนั่นแหละ โทรจิกทุกห้านาทีเลยนะมึง อย่างไอ้เดียร์มันจะไปไหนได้ ถ้าไม่ใช่ร้านนั้นไม่รู้ก็โง่แล้ว
เฮ่อ เซ็ง
ไม่อยากพูดมากรำคาญมันด้วย ไอ้โทรศัพท์มันนี่ใครก็ไม่รู้โทรมาเป็นสิบ ๆ รอบ
แต่พอกดรับมันเสือกไม่ยอมพูดซะงั้น ไม่รู้ว่าอะไรกันนักกันหนา โทรมากวนประสาทอยู่ได้ไม่รู้เป็นห่าอะไรของมัน
ฮวยส่ายหน้าอย่างเซ็ง ๆ และกระโดดขึ้นรถเมล์ไปแล้ว
นั่งเพียงไม่กี่ป้าย ก็มาถึงร้านที่ไม่ต้องให้บอกก็รู้ว่าเป็นที่อยู่ปัจจุบันของไอ้ขี้เมาที่โทรมาตามจิก ทุก ๆ ห้านาที กวาดสายตามองหา ไม่ต้องให้เสียเวลาก็เห็นว่าเดียร์อยู่ที่ไหน
นั่นไงเมาฟุบหลับอยู่นั่น หน้าเคาร์เตอร์บาร์เลย มือยังถือแก้วเหล้าไม่ยอมปล่อยด้วยซ้ำ เฮ่อ กูล่ะหน่าย
"เดียร์ ไอ้เดียร์ตื่น " เขย่าก็แล้ว ดึงแขนก็แล้ว ก็เห็นว่าเงยหน้าขึ้นมาดูแล้วก็ฟุบหน้าลงไปอีก
ช่างหัวมึงซะดีมั้ย เรื่องอะไรกูต้องมาลำบากลำบนกับมึงด้วยวะเนี่ย
"แฟนทิ้งอีกแล้ว ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร เห็นบอกว่าแฟนทิ้งไปมีคนใหม่ ร้องไห้ไม่หยุดเลย เนี่ยเพิ่งหลับไปเมื่อกี้มั้ง"
อ้อ เป็นอย่างนี้หรอกเหรอ ไอ้ที่ทำเรื่องบ้า ๆ บอ ๆ ร้องไห้ไป ถ่ายรูปตัวเองไป ก็แบบนี้เองหรอกเหรอ
สมแล้วที่เป็นไอ้เดียร์ ไร้สาระชะมัด
"มันมานานแล้วเหรอพี่ เนี่ยมันก็โทรตามผมจัง พอมาถึงก็เมาพับไม่รู้เรื่อง"
ฮวยยืนบ่นกับเจ้าของร้านที่สนิทกันอย่างกับญาติ มาบ่อย ๆ เห็นหน้ากันจนชิน แล้วก็ไม่พ้นต้องเป็นภาระของเจ้าของร้านซะทุกที
"อ่ะ พี่ ผมไม่รู้ว่าค่าเหล้าเท่าไหร่หรอก ขอกุญแจห้องเก็บไว้แล้วกัน ส่วนเงินเอาไปหมดกระเป๋าเลย เหลือเท่าไหร่ไอ้เดียร์มันคงให้เป็นทิปนั่นแหละ"
ฮวยลองล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของคนที่เมาหลับฟุบไม่ได้สติ แล้วก็คว้าธนบัตรที่มีไม่กี่ใบส่งให้เจ้าของร้าน
แต่ก็ได้ธนบัตรลับคืนมาพร้อมกับการที่เจ้าของร้านส่ายหน้าและอมยิ้มกับการกระทำของคนที่ยืนท้าวเอวมองคนเมา
"อย่าไปแกล้งมันเลย เอ็งนี่ก็เหลือเกิน ยั่วโมโหไอ้เดียร์มันตั้งแต่ปีหนึ่งยันปีสี่ แล้วไงล่ะ ก็ไม่เห็นจะทิ้งมันได้ลงไปๆ มาๆ ก็เลิกคบกันไม่ได้ซักที เอ้าพามันกลับไปเหอะ เกะกะร้าน เมาไม่รู้เรื่องแล้วนั่น"
ภาระชัด ๆ
เออ ก็คงจะจริงนั่นแหละ บางครั้งก็เหมือนจะโมโหเหมือนจะโกรธกันจริง ๆ แต่พอถึงเวลาก็ทิ้งมันไม่ลงซะที
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ก็ดูอย่างตอนนี้เถอะ ถึงจะเห็นว่ามันขวางหูขวางตา ทำตัวไร้สาระ
แต่ก็ถ่อมารับมันกลับหอจนได้ ไม่รู้ว่าจะทำไปเพืออะไรเหมือนกัน
"เดียร์ ไอ้เดียร์ ไม่ลุกขึ้น กูทิ้งไว้นี่จริง ๆ นะ"
ก้มลงกระซิบบอกแล้วและเขย่าแขนอีกหลายครั้ง ก็ได้รับคำสั่งจากเจ้าของร้านว่า
"แบกไปเถอะ คงจะง่ายกว่า"
ก็คงต้องแบกนั่นแหละ
ตัวอย่างกับลูกหมาไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไร ก็เอาวะ
คนตัวโตกว่าคว้าแขนของเดียร์ให้มาเกาะอยู่ที่ไหล่ แล้วก็จัดการทั้งลากทั้งดึงคนเมาไม่ได้สติ เดินกลับหอที่อยู่ไม่ไกลนัก
ทุลักทุเล แต่ก็เดินมาจนถึงหน้าห้องจนได้
"ยืนดี ๆ สิวะ ไอ้เดียร์" เพราะรำคาญถึงได้เอ็ดออกไป และคนที่ทำให้รำคาญก็ปรือตาตื่นขึ้นเหมือนเริ่มได้สติ
"ฮวย อาวโทรสาบมานาโว้ย เร็วเด่ะ "
เออ พอสร่างนี่เอาเลยนะ มึงเห็นมั้ยว่าใครพยุงมึงอยู่เนี่ย เห็นมั้ยวะ
ไม่ทันได้ถาม ไม่ทันได้พูด เมื่อกุญแจห้องถูกไขออก ฮวยก็ยันคนเมาเข้าห้องทันที และผลักลงนอนแผ่หราบนเตียง ส่วนตัวเองยืนท้าวเอวมอง และยืนหอบอยู่ที่ข้างเตียง
"เจ็บนาโว้ย เมิงอ่ะ เมิงไอ้ฮวยยยย มึงชอบทามให้กูโมโห แฟนก็ทิ้ง เหี้ยเอ้ย ห่าไรว๊าเนี่ย"
รำคาญโว้ย พร่ำพรรณนาห่าเหวอะไรของมันวะ
กลับบ้านนอนดีกว่า
เซ็ง
"เออ นอนไปเหอะมึงอ่ะ กูไม่อยู่เช็ดอ้วกมึงหรอก จะกลับบ้านนอนแล้ว ง่วง"
พูดไปงั้นแหละ พูดไปเฉย ๆ แล้วก็กำลังจะหันหลังกลับพอดี
แต่ไอ้คนเมานั่นก็คว้าข้อมือเอาไว้ ไม่ยอมให้ไป
"พี่แจนอย่าไปนะ...เดียร์ขอโทษ...นะพี่แจนนะ เราอย่าเลิกกันเลย ผมทนไม่ได้ถ้าไม่มีพี่ทำไมพี่ต้องไปคบกับมันด้วยทำไมล่ะพี่แจน ทำไมล่ะ ฮือ ฮือ"
หือ....
พี่แจน...
ชิชะไอ้นี่
คบสาวรุ่นพี่ซะด้วยโว้ย นี่เหรอสาเหตุที่ทำให้มันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร
กะอีแค่เขาทิ้งไปมีแฟนใหม่เนี่ยนะ ถึงกับกินเหล้าประชดชีวิตเลยเหรอ โง่จริง ๆ เลยโว้ย
เอ้า ยังไม่เลิกอีก กูไม่ใช่พี่แจนของมึงโว้ยยยยยยยย ไม่ต้องมายุ่งกับกูได้มั้ย กูรำคาญ
ไม่ต้องดึงแขนกูขนาดนี้ก็ได้ แถมยังพูดจาไม่รู้เรื่องอีก ห่าอะไรของมันวะเนี่ย
"พี่แจน พี่แจนอย่าทิ้งผมไปนะ พี่แจน ฮือ พี่แจน"
คราวนี้คนที่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง เริ่มร้องไห้แล้ว และก็เป็นฮวยที่ต้องหันไปมองและส่ายหน้าด้วยความเบื่อหน่าย แต่ไอ้สภาพที่น้ำตาอาบน้ำ และท่าทางไม่ได้สตินั่นก็ทำให้ต้องจ้องมองค้างอยู่หลายวินาที
เออ
กูก็เคยอกหัก ไม่ใช่ว่าไม่เคยเป็น ก็แบบนี้แหละ ร้องไห้แบบนี้เหมือนกัน
แต่จะให้ปลอบใจ ก็ใช่ที่
"หยุดร้องเหอะน่า เดี๋ยวก็หาย เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ลืม"
ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้พูดอย่างนั้น แต่พอพูดออกไปแล้วก็เหมือนกับว่าอีกฝ่ายจะยอมสงบลงได้
แต่ก็เพียงแค่ 0.01 วินาทีเท่านั้น
แล้วคนที่นอนร้องไห้ก็ยอมปล่อยข้อมือของฮวยให้เป็นอิสระแต่คราวนี้มากับอารมณ์ใหม่
"กอดหน่อยสิ....กอด...กอด....กอด..กอดหน่อย"
เออ เอากับมันสิวะ
ร้องไห้ พูดไม่รู้เรื่องแต่ยกแขนขึ้นสองข้างและบอกให้กอดมันหน่อย ทำตามกูก็บ้าสิวะ
ไม่เอาโว้ย กูจะกลับบ้านนอนแล้ว
ขากำลังจะก้าวออกห่าง แต่แล้วก็ขยับร่างกายไม่ได้ เมื่อคนที่นอนอยู่บนเตียงลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
และกอดเอวของฮวยเอาไว้แน่น แถมยังร้องไห้ฟูมฟาย ร้องบอกแค่ว่าไม่ให้ไป ไม่ให้ไปเท่านั้น
"อย่าไปน๊า ห้ามไป อย่าทิ้งไปนะ แค่คืนเดียวเท่านั้น อย่าทิ้งไปเลยนะ พี่...ผมขอแค่คืนเดียวเอง ฮึก ฮืออย่าทิ้งผมไปเลย"
เปล่าไม่ได้ซึ้ง ไม่ได้เศร้าตาม ฮวยแค่รู้สึกว่ามันน่ารำคาญที่มีคนพันแข้งพันขาไม่ยอมให้ไปไหนได้
หันมาเพื่อเตรียมตวาด
แต่เมื่อหันหน้ามาสบตากับดวงตาปรือปรอยที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาแล้วก็ใจอ่อนวูบลงอย่างน่าประหลาด
"อย่าทิ้งผมไปเลยนะ อย่าทิ้งผมไปเลย...ฮือ ฮือ"
ไม่รู้ว่าไปหลงนึกสงสารคำพูดซื่อ ๆ แบบนั้นได้ยังไง แต่น้ำเสียงที่สั่นเครือ และหยดน้ำตาที่หลั่งรดเปรอะเปื้อนไปทั้งหน้าของคนที่กอดแน่นไม่ยอมปล่อยก็ทำให้รู้สึกสงสารขึ้นมา
มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ ลงมานั่งบนเตียงและมีใครคนหนึ่งโผเข้ามาหา
แถมยังร้องไห้สะอึกสะอื้น ซบใบหน้าแนบอยู่ที่ไหล่แบบไม่ยอมขยับไปไหน
อะไรก็ไม่เท่ากับการที่แม้แต่ตัวเองยังไม่เข้าใจตัวเอง
แล้วนี่กูจะนั่งกอดไอ้เดียร์แล้วลูบหัวมัน แล้วก็พร่ำบอกมันว่าไม่เป็นไร ไม่เป็นไรทำไมวะเนี่ย
จุดประสงค์แรกก็คือ...แค่ลากมันกลับหอ เพื่อที่ว่าพรุ่งนี้มันจะได้ไม่มีข้ออ้างโดดเรียน ให้มันอ้างไม่ได้ว่าเมาจนกลับห้องไม่ได้
นี่คือจุดประสงค์นะ แล้ว....นี่อะไรวะ
ไอ้เด็กตัวกระเปี๊ยกร้องไห้แง แง กอดแน่นไม่ยอมปล่อยเหมือนลูกลิงแถมยังเหม็นเหล้าหึ่งนี่มันอะไรกันวะ
กูไม่เข้าใจตัวเองเลย ว่านี่มันอะไร แล้วกูทำอะไรอยู่วะเนี่ย
"ฮึก ฮือ ฮือ อย่าทิ้งไปนะ อย่าทิ้งผมไป"
เอ่อ แล้วแบบนี้จะให้ทำยังไงวะ
จะให้ด่ามันหรือยั่วโมโหมันเหมือนปกติหรือไง จะทำไปเพื่ออะไรล่ะเนี่ย ไม่เห็นสนุกเลย
คิดอย่างเซ็ง ๆ คิดอย่างไม่เข้าใจ แล้วก็แค่นยิ้มออกมาทั้งที่ยังอยู่ในอาการงงกับชีวิตตัวเองไม่หาย
เออ เอาวะ เล่นกับมันหน่อยแล้วกัน ถือซะว่าทำบุญ
ให้ทำยังไงวะเนี่ย
โอ๋คนเมานี่เขาทำยังไงวะ
แล้วฮวยก็หัวเราะเบา ๆ ขำ บวกกับตลก แต่ก็ยังทำอะไรบ้า ๆ บอ ๆ ไปตามที่เดียร์ต้องการอยากจะให้ทำ
แถมยังพูดคำปลอบใจที่แม้แต่ตัวเองยังไม่นึกว่าจะบ้าพูดออกไปได้
"โอ๋ นาเดียร์สุดรักสุดเลิฟ...ตะเองอย่าร้องไห้เลยน๊า....เดี๋ยวคืนนี้ตะเองจะไม่เหงาหรอก เพราะเขาจะเป็นผัวให้ตะเองนะ...อย่าร้องไห้ไปเลยนะจ๊า....คนดีคนดี"
พูดไปแล้วก็ขำ ขำแล้วก็หัวเราะกับตัวเอง
แต่ก็ยังกระชับอ้อมแขนกอดรัดร่างที่กำลังซบหน้าร้องไห้อยู่แนบอกไว้ไม่ยอมปล่อย
ก็แค่พูดเล่น พูดเล่นตลก ๆ ขำ ๆ
แล้วทำไม
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ตลกกับไอ้เดียร์จริง ๆ เลยเว้ย
ฮ่า ฮ่า ฮ่า
เหอ เหอ เหอ
แล้วก็ตลกกับชีวิตตัวเองด้วย
แล้วนี่ทำไม
ทำไม
กูต้อง
ต้อง
ฮวยที่กำลังหัวเราะ ชักเริ่มหัวเราะไม่ออก และใบหน้าเริ่มซีดขาว ตามมาพร้อมกับอาการใจเต้นไม่เป็นส่ำ
เมื่อคิดถึงเรื่องที่ไม่ตั้งใจจะทำ เมื่อไม่กี่วินาทีก่อน
แล้วนี่ทำไมกูต้อง.....ทำไมกูต้องก้มลงไปจุ๊บหน้าผากไอ้เดียร์มันด้วยวะ ทำทำไมเนี่ย
กูทำไปทามมายยยยยยยยยยยยยยยย
555 มีแอบจ๊บด้วย คืนนี้ยังอีกยาวไกลลลล.........เป็นอย่างงั้ย คู่นี้เค้าแรงกันทั้งคู่ แล้วตามมาลุ้นกันต่อ......
อ่านแล้วคิดเห็นอย่างไรก็บอกกล่าวกันบ้างเนอะ
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 21-09-2007 17:12:10
อย่างงี้เค้าเรียกว่า จิตใต้สำนึกคับ ร่างกายไปก่อนความคิด :laugh: :laugh: :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 21-09-2007 18:01:28
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 21-09-2007 20:33:19
รักกันแบบไม่รู้ตัวมันเป็นงี้นี่เองงงง ว่าแต่เดียร์จะคิดไงกับฮวยหว่า !!!! :m13:
ทำไปทำมาชักจะไม่ตลกซะละ
ตอนหน้าอาจจะมี ....... :oo1:
เอ้า เลยมองมาที่เค้ากันหมดเลยยยย ก็เค้าชอบนี่ตะเองงงงงงง+++++
:m10:
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 21-09-2007 21:02:21
เริ่มหัวข้อโดย: mu_off ที่ 22-09-2007 00:32:53
หัวใจมันเรียกร้อง :m3: :m3: :m3:
เห็นด้วยอย่างยิ่งเยยค้าบ... ^^ :m3: :m3: :m3:
เริ่มหัวข้อโดย: DeShiWa ที่ 22-09-2007 02:41:24
อะครับสนุกดีครับผม
ติดตามตลอดอะครับ มาต่อให้เร็วๆๆนะครับ
:impress: :impress: :impress:
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 22-09-2007 04:37:35
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 22-09-2007 05:53:42
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 22-09-2007 08:10:10
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 22-09-2007 14:49:36
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 23-09-2007 00:06:11
ในที่สุด....ในที่สุด
ฮี้ววววววววววววว
เริ่มหัวข้อโดย: คุณหมาหยอกไก่ ที่ 23-09-2007 00:20:48
ชอบมากมายอ่าคัฟ
^^ อยากมีแบบนี้มั่งจัง
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 23-09-2007 10:22:57
:m22: :m22: :m22: :m22:
เริ่มหัวข้อโดย: nunyy ที่ 23-09-2007 12:52:50
เริ่มหัวข้อโดย: na_na_fuji ที่ 23-09-2007 14:43:35
จะรอเเล้วจันนะคับ
ปล. จะติดตามตอนต่อไปเเร้วกันคับ
จาก นายฟูจิซัง :a9: :a9:
เริ่มหัวข้อโดย: Jingjoh ที่ 23-09-2007 20:22:46
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 23-09-2007 23:56:56
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน 5 ไม่ได้เป็นห่วงแค่ล้อเล่น
"น้องนาเดียร์จ๋า อรุณสวัสดิ์จ่ะ เมื่อคืนนอนคิดถึงพี่ฮวยหรือเปล่า พี่ฮวยนอนคิดถึงน้องนาเดียร์ทั้งคืนเลย"
แม่ง แต่เช้า กวนตีนแต่เช้า
เดียร์ปิดปากหาวนอนและหันไปหาไอ้คนตัวโตที่เดินมาตบกบาลด้วยหนังสือและเดินตัวปลิวห่างจากไปแล้ว แถมไอ้ฝ่ายนั้นยังหันมายักคิ้วและทำหน้ากวนประสาทใส่อีก
"อย่าเพิ่งกวนประสาทได้เปล่าวันนี้กูโคตรง่วงเลย ไม่มีอารมณ์เถียงด้วยหรอก"
เดียร์ตะโกนตอบออกไป และก็เป็นฝ่ายนั้นที่ชะลอการเดินให้ช้าลงเพื่อจะได้รอเดินขึ้นตึกเรียนไปพร้อมกับคนที่ทำตาหยีและปิดปากหาวนอนตลอดเวลา
"ก็สมควรหรอกมึง กูไม่ได้มีเวลาว่างขนาดไปตามเก็บศพมึงตามผับนะ กว่าจะลากมาได้...สงสารหรอกถึงได้พาไปส่ง แต่ก็คุ้มว่ะ เพราะเมื่อคืนน้องนาเดียร์ ร้อนแรงกับพี่ทั้งคืนเลย เรียกแต่พี่ฮวยจ๋า พี่ฮวยจ๋า แหม้มันน่าปลื้มใจจริง ๆ "
ไม่มีทางหรอก อย่างกูเนี่ยนะเรียกพี่ฮวยจ๋า อย่ามาประสาทแต่เช้าเลย ไม่มีอารมณ์เล่นด้วยหรอก ง่วงจะตายชัก ปวดหัวอีกต่างหาก เมาค้างเห็น ๆ
"พี่ห่วยจ๋ามากกว่ามั้ง กวนส้นตีนแต่เช้า ปล่อยกูสักวันเหอะ กูง่วงงงงงงงงงงง เข้าใจมั้ยว่ากู....ง่วง...นอน...ไม่มีอารมณ์เล่นด้วยนะไอ้หูตูบฮวยลูกรัก"
เดียร์ยกมือขึ้นลูบผมคนที่เดินอยู่เคียงข้างแล้วก็รีบวิ่งหนี หัวเราะด้วยความสนุก ที่อีกฝ่ายวิ่งไล่ตามมา
"หูตูบลูกรัก คิดจะกัดพ่อเหรอลูก เร็วไปล้านปีแล้วเว้ย ไอ้ห่วยเอ้ย"
เดียร์ที่เหมือนกำลังง่วงนอนได้ตื่นเต็มตาก็คราวนี้ วิ่งขึ้นตึกไปก็หัวเราะดังลั่น สะใจที่ได้เอาคืนให้อีกฝ่ายโมโหได้ แต่วิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องรีบหันกลับมา
เพราะเสียงจากโทรศัพท์มือถือที่เปิดลำโพงดังสุด จนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาต้องรีบหันไปมองที่มาของเสียง
"ฮือ ฮือ ก็ได้ ก็ได้ อย่าทิ้งเดียร์น๊า พี่ฮวยจ๋า พูดแล้ว เดียร์พูดแล้ว พี่ฮวย แง แง พี่ฮวยของน้องเดียร์"
ชัดเจน
ได้ยินกันถ้วนหน้า
นักศึกษาหญิงชายหันไปกระซิบกระซาบกันและหัวเราะคิกคัก เมื่อเดินผ่านชายหนุ่มสองคนที่ยืนประจันหน้ากัน
ฝ่ายหนึ่งยืนยิ้มและยักคิ้วหลิ่วตา อมยิ้มนิด ๆ และยืนถือโทรศัพท์โบกไปโบกมาให้รู้ว่านี่คือที่มาของเสียงปริศนา
ส่วนอีกฝ่ายที่ยืนอยู่บนบันไดเตรียมวิ่งขึ้นตึก ถึงกับยืนอ้าปากค้าง ตาโต และก้มลงมามองไอ้ตัวแสบที่ยืนอมยิ้มอยู่ชั้นล่างของตึกเรียน
"มึงไอ้ฮวย เอามาเลยนะ เห็นกูเมาเลยแกล้งกูเหรอ ตายซะเถอะ ไอ้ห่วย"
เดียร์วิ่งลงมาจากตึกเรียนด้วยความเร็วสุดชีวิต เท่าที่ขาของตัวเองจะพาวิ่งมาได้ ส่วนไอ้ตัวต้นเหตุวิ่งหนีไปอีกทาง และหัวเราะร่า ถือโทรศัพท์โบกไปมา
เหมือนอยากประกาศให้คนทั้งโลกได้รู้โดยทั่วกันถึงบทสนทนาหวานชื่น
"พูดมาเองนะจ๊ะน้องนาเดียร์ มีเด็ดกว่านี้อีกนะ เรียกว่าผัวจ๋าด้วย น้องเดียร์อยากฟังมั้ย เดี๋ยวพี่ฮวยจ๋าจะเปิดให้ฟัง เก็บไว้ไหนนะ เก็บไว้ไหน เอ้าตามมาเลย
ตามมาเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
ฮวยวิ่งหนี โดยมีคนที่กำลังโมโหวิ่งไล่
ตาย
มึงอย่าอยู่เลย ไอ้ฮวย วันนี้กูว่าจะไม่เอาเรื่องแล้วนะ ว่าจะปล่อยไปสักวัน จะได้อยู่กันอย่างสงบ ๆ แล้วมันเป็นห่าอะไรยั่วโมโหได้ทุกวัน
รำคาญโว้ยยยยยยยยยยยยยย
จับได้นะมึง ถ้าจับได้จะอัดให้เละเลย ถ้าจับได้นะมึงไอ้ฮวย พ่อจะเล่นให้อาบเลือดแทนน้ำเลย
คอยดูนะ มึง
มึงไอ้ฮวย
มึง ไอ้...เอ่อ
พี่
พี่แจน.....
กำลังโกรธ กำลังโมโห กำลังวิ่งไล่ตามฮวย แต่เมื่อสายตาเหลือบมองไปเห็นร่างของหญิงสาวคนหนึ่งที่ลงจากรถสปอร์ตคันหรูและหัวเราะอย่างมีความสุข
เดียร์ก็ชะงักและหยุดยืนนิ่งเงียบอยู่กับที่
"พี่ไม่ชอบเด็ก....เดียร์ชอบทำตัวเป็นเด็ก แต่พี่โต้งเขาเข้าใจพี่และคุยกับพี่ได้ทุกเรื่องมากกว่าเดียร์ พูดแค่นี้เดียร์พอจะเข้าใจใช่มั้ย"
คำพูดที่ดังก้องไปก้องมาในหู กลับมาอีกครั้ง หลังจากใช้เวลาในการลืมมาหลายวัน
ถ้าอย่างนั้นแล้วตอนแรกมาคบกับผมทำไม
มาหลอกให้ผมรักทำไม
เหตุผลที่ว่าเด็กเกินไป มันไม่ใช่หรอก เหตุผลที่แท้จริงก็คือพี่แจนมีคนใหม่แล้ว คนใหม่ที่ดีกว่า คนใหม่ที่ให้อะไรได้มากกว่าใช่มั้ย
"เฮ้ย น้องนาเดียร์ยอมแพ้แล้วเหรอจ๊ะ พี่ฮวยยังไม่เหนื่อยเลยนะ น้องนาเดียร์ เฮ้ย ไอ้เดียร์"
หัวเราะได้ไม่นาน วิ่งหนีได้ไม่นาน แล้วฮวยก็ยืนนิ่ง เพ่งมองไปที่ใครอีกคนที่ยืนนิ่งเงียบและหันไปมองอีกทาง
มองอะไรของมันไอ้เดียร์
มีอะไรที่หยุดความโมโหของมันได้เหรอ
มันมองอะไรของมันวะ
ฮวยหันไปมองสิ่งที่เดียร์กำลังมอง แล้วก็ต้องรีบวิ่งกลับไปหาคนที่ยืนนิ่งเงียบ ไม่พูดไม่จา
เดียร์ที่ยืนนิ่งก้าวเท้าเดินหนีจากภาพบาดตาที่ไม่อยากพบไม่อยากเจอ โดยมีฮวยเดินตามอยู่ข้างหลัง
หลังมือยกขึ้นปาดน้ำตาที่ทำท่าจะล้นเอ่อออกมา
ไม่ใช่ว่าอ่อนแอจนอยากร้องไห้
แต่มันแค้นแล้วโมโห จนน้ำตาไหลต่างหากล่ะ
แค้นจนน้ำตาไหล และทำอะไรไม่ได้
"แม่งโคตรรวยเลยไอ้คนมาส่งนั่นน่ะ ปล่อยผู้หญิงเขาไปมีอนาคตเถอะวะไอ้เดียร์ จะรั้งเขาไว้ทำไมถ้าเขาเจอคนที่ดีกว่าน่ะ"
ปากเสีย
ปากหมา
ไอ้ปากเน่าปากหนอน
เออ กูมันไม่มีดีนี่ ไม่งั้นจะโดนทิ้งเหรอ ใครจะไปเหมือนมึงล่ะ ทีอยู่กับคนอื่นเก็กหน้าขรึม ทำเป็นเท่ห์ อยู่กับกูนี่เห่าชิบหาย
ถ้ามึงไม่พูดก็ไม่มีใครหาว่ามึงเป็นใบ้หรอก เวรเอ้ย
"น่า เดี๋ยวไม่มีใครเอามึงกูเอาเองก็ได้ จะส่งข้อความหวาน ๆ ไปหาทุกวัน จะส่งดอกไม้ให้ทุกวันเลยนะ นาเดียร์จ๋า น้องนา....นา....เอ่อ...นา"
ปากกำลังจะพูดล้อเลียนไปเรื่อย ให้อีกฝ่ายอารมณ์ดีขึ้น แต่เมื่อร่างที่กำลังก้าวเดินลิ่ว ๆ ไม่ยอมฟังเสียงหันมามอง
มองและจ้องหน้าของฮวยนิ่ง ๆ
มองเหมือนขอร้องอยู่ในทีว่าให้หยุดพูด
มองหน้า แต่สายตาที่มองมามีแต่ความเจ็บปวดรวดร้าว
มองเหมือนคนที่กำลังเหนื่อยล้าและไม่มีเรี่ยวแรงอยากจะพูดอะไรอีก
"โอเค .... โอเค"
ฮวยยอมยกธงยอมแพ้ด้วยการยกมือขึ้นเสมอตัวสองข้าง และพยักหน้าอย่างเข้าใจ ไม่ต้องให้อธิบายอีก
แล้วก็ไม่ได้เดินตามคนที่เดินลิ่วจากไปแล้ว
ได้แต่ยืนนิ่ง ๆ และเหมือนเพิ่งนึกอะไรได้ รีบตะโกนบอกร่างที่กำลังจะเดินหนีห่างออกไป
"ไอ้เดียร์เดี๋ยวคืนนี้กูโทรหานะ"
ตะโกนบอกไปแล้ว และก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะได้ยินหรือเปล่า
แล้วฮวยก็ยืนมองร่างของเดียร์ที่เดินหายไปจนลับตา
ก่อนจะหันมาบ่นกับตัวเองเสียงเบา
"เอ้า แล้วกูจะโทรไปหามันทำไมวะ....ไม่เกี่ยวอะไรกับกูสักหน่อย อกหักเพราะรักสาวแล้วสาวไม่แลก็ไม่เกี่ยวอะไรกับกูนี่หว่า บ้าป่าววะ"
ก็สงสัยว่าจะบ้า เพราะหลังจากบ่นกับตัวเองแล้วฮวยก็เดินขึ้นตึกเรียนไปอย่างไม่คิดจะสนใจอะไรอีก
แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองทางเดินที่เดียร์เดินออกไป
มัน...........
รู้สึกเป็นห่วงยังไงชอบกล ไม่เป็นไรหรอกมั้ง
จะเป็นจะตายก็ไม่เห็นเกี่ยวกันนี่หว่า
แล้วจะไปห่วงมันทำไมวะกู ไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย กูล่ะงงจริง ๆ
TBC....
มารอลุ้นลีลาการปลอบใจของฮวยกันตอนต่อไป....
โปรดติดตามตอนต่อไปชื่อตอน "ความสุขของเดียร์" :m26:
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 24-09-2007 00:05:42
หุ หุ มองตามเค้าไปขนาดนั้น :m4: :m4:
ว่าแต่ไปทำขนาดไหนล่ะ ถึงมีคลิป พี่ฮวยกับน้องเดียร์ได้ อิอิ :m4:
เริ่มหัวข้อโดย: nunyy ที่ 24-09-2007 08:32:02
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 24-09-2007 09:24:57
คืนนี้อย่าลืมโทรหาเดียร์นะฮวย
:a12: :a12: :a12:
เริ่มหัวข้อโดย: pongsj ที่ 24-09-2007 11:11:51
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 24-09-2007 12:00:01
ปรับอารมณ์ตามไม่ทันเลย เดี๋ยวก็ตลกเดี๋ยวก็เศร้า แต่ที่แน่ ๆ พี่ฮวยรักเดียร์เข้าแล้ววววว :o8:
เอาครับ ติดตามกันต่อไปปปปป เอาใจช่วยครับทั้งเดียร์และฮวยยยย
:bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: DeShiWa ที่ 24-09-2007 17:32:58
อะครับผม แล้วฮวยจะทำไงต่อไปอะ อิอิ
เอาใจช่วยเหมือนกัน ขอให้รู้ใจตัวเองเร็วๆๆนะครับ
:impress: :impress: :impress:
เริ่มหัวข้อโดย: Jingjoh ที่ 24-09-2007 17:58:32
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 24-09-2007 18:07:01
เริ่มหัวข้อโดย: na_na_fuji ที่ 24-09-2007 19:26:32
ปล. จะติดตามตอนต่อไปเเล้วกันนะคับ
จาก นายฟูจิซัง :m9: :m9:
เริ่มหัวข้อโดย: mu_off ที่ 25-09-2007 01:33:05
:เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: jammy ที่ 25-09-2007 17:41:04
เริ่มหัวข้อโดย: มูมู่น้อย ที่ 25-09-2007 19:15:16
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 25-09-2007 19:21:15
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 25-09-2007 22:09:12
เอ้า แผ่นดิสก์อยู่ที่ไอ้เดียร์นี่หว่า แล้วเป็นไงล่ะ กว่าจะรู้ตัวก็ปาเข้าไปเกือบตีหนึ่ง งานจะเสร็จมั้ยเนี่ย
ไอ้งี่เง่านั่นก็พิมพ์ช้าอย่างกับเต่าคลาน....ตั้งใจจะเอางานมาพิมพ์และจัดเรียงรูปเล่มเอง แล้วเป็นไงล่ะ
ติดกระเป๋าไอ้เดียร์ไปเมื่อวันก่อนที่แอบแกล้งยืมปากกามันแน่ ๆ
แล้วทีนี้ทำไง
ก็ไม่ทำยังไงหรอก
ก็แค่ต้องถ่อมายืนอยู่หน้าห้องไอ้เดียร์มันไง
ทำงานไม่ได้ จะส่งงานอยู่มะรอมมะร่อแล้ว ก็เลยต้องถ่อมายืนประตูเคาะห้องน้องนาเดียร์ อยู่นี่ไง
"เฮ้ย เปิดหน่อยเด่ะ นอนหรือยังวะเนี่ย"
ไม่นานหรอก แค่รอบที่สิบเองที่ยืนเคาะประตูห้องไอ้เดียร์เนี่ย ยืนจนขาแข็ง ยืนจนโมโห
ได้ยินเสียงน้ำไหลจากก๊อกน้ำ ก็นั่นแหละ อาบน้ำชัวร์ ตีหนึ่งมันเพิ่งอาบน้ำ เออเจริญดีนะ กลางคืนไม่หลับไม่นอน
"เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย ไอ้เดียร์โว้ยยยยยยย เอาแผ่นดิสก์มาให้หน่อยเด่ะ"
แหกปากเข้าไปสิ ตะโกนจนข้างห้องรำคาญเห็นออกมาชะเง้อชะแง้มอง แล้วก็ทำหน้ายุ่งเหยิง
ก็อย่างว่าแหละคนจะหลับจะนอนมาแหกปากเวลานี้ เขาไม่ด่าเอาก็บุญหัวเท่าไหร่แล้ว
"ไอ้เดียร์ ถ้าไม่เปิดประตูกูจะ...พ..พัง"
เอ่อ แล้วนี่ไปตกถังน้ำมาจากไหนเนี่ย
"หวัดดี..."
เอ้า ไหงมันอยู่ในสภาพนี้หล่ะเนี่ย เปียกไปทั้งตัวเลยนี่หว่า แล้วกลิ่นเหล้า โห มึง หึ่งเชียวไอ้เดียร์
"เอาแผ่นดิสก์มาเดะ กูจะรีบกลับไปทำงานต่อแล้ว เอ้าเฮ้ย อะไรเนี่ย ไอ้เดียร์ เฮ้ย เฮ้ย"
ฮวยที่ยืนทำหน้ายุ่งต้องรีบประคองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเอาไว้ไม่ให้ล้มลงไปทั้งยืน รีบประคองเข้าห้องทั้งที่ไม่อยากใส่ใจแต่สุดท้ายก็ลากให้คนเมาไม่ได้สติเข้ามาอยู่ในห้อง และจับโยนลงไปบนเตียง ก่อนจะมายืนท้าวเอวมองร่างที่กลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง ในสภาพเปียกปอนไปหมดทั้งตัว โดยที่ยังสวมเสื้อผ้าชุดเดิมที่เจอกันเมื่อช่วงเย็น
ไอ้สภาพแบบนี้ จะเป็นอะไรไปได้ นอกจากมันเมา คนอกหักมันก็เป็นแบบนี้แหละ
"ไหงอาบน้ำทั้งไม่แก้ผ้าวะ เฮ้ย ลุกมาคุยกันก่อนซิไอ้เดียร์"
ยกเท้าเตะไปที่หน้าขาของคนที่นอนกลิ้งไปกลิ้งมา แล้วก็ได้แต่ส่ายหัว เมื่อร่างนั้นไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง
เหมือนในเวลาปกติ นอกจากหายใจหนัก แล้วก็สะบัดหน้าหนี บ่นอะไรงึมงำไปเรื่อย ฟังไม่ได้ศัพท์
ฮวยยืนมองนิ่ง ๆ แล้วก็ได้แต่มอง
แล้วก็ต้องปลงกับคนที่เมาเละ
อกหักแค่นี้ไม่เห็นตาย แต่มันจะตายเพราะโรคตับแข็งนี่ล่ะว้า ไอ้เวลาดี ๆ ก็ดีอยู่หรอก
แต่เวลาเมานี่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเล้ยยยยยยยย
"เฮ้ย ทำไมไปอาบน้ำทั้งอย่างนั้นวะ เออ เอาเหอะแล้วแต่มึงแล้วกัน เอาดิสก์ไว้ไหนวะ ในกระเป๋าหรือเปล่า"
ถามไปก็เท่านั้น เมื่อไม่มีการตอบรับ ฮวยก็เลยต้องก้มลงไปเขย่าแขนให้เดียร์รู้สึกตัว
ก็ไม่เห็นจะมีอะไรนอกจากที่เดียร์ทำตาปรือแล้วส่งยิ้มหวานจ๋อยมาให้
แหม ยิ้มหวานเชียวนะมึง พอทีนี้ทำเป็นยิ้ม ตลกดีเว้ย เอากะมันสิวะ
"พี่แจนจ๋า ดิสก์อยู่ในกระเป๋าจ่ะ มานอนนี้เร้ว หนาวจังเลยอ่ะ กอดผมหน่อยนะพี่แจน"
กูไม่ใช่พี่แจนครับ กูพี่ฮวยครับ น้องนาเดียร์ตาขวาง ไม่ต้องมาทำเป็นตบที่นอนเรียกหรอก กูไม่นิยมของแปลก
"ทำไมอ่ะ ทำไมไม่นอนอ่ะ พี่แจนอ่ะ พี่แจน ทิ้งผมไปมีคนใหม่เหรอ พี่แจน พี่แจน ฮือ ฮือ พี่เห็นมันดีกว่าผมเหรอ
พี่เห็นมันดีกว่าได้ยังไง พี่แจนผมรักพี่แจนนะพี่แจน ฮือ ฮือ"
กูม่ายช่ายพี่แจนของมึงคร้าบบบบบบ น้องนาเดียร์ตาขวาง เฮ้ย แล้วอะไรวะเนี่ย มึงจะมากอดกูทำม้ายยยยย
กูไม่อยากเปียกไปด้วยนะ เหยย เสื้อกูเปียกหมดแล้ว ไอ้เดียร์ พอเลย โว้ยยยยยยยย อย่ามากอดกูนะโว้ย
ฮวยได้แต่โวยวายไปเรื่อย เมื่อเดียร์ไม่ยอมปล่อยแถมซ้ำยังซบหน้าลงไปร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่แนบอกซะอีก
แล้วอย่างนี้ฮวยจะทำอะไรได้ ก็ได้แต่ทำหน้าแหย แล้วก็หาทางสลัดคนที่เข้ามากอดออกไปให้ได้แค่นั้นเอง
"ตัวเปียกนะมึง ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนได้มั้ยล่ะ"
เมื่อเห็นท่าว่าแกะไม่ออกแน่ ๆ ฮวยก็เลยต้องเอ่ยบอกออกไปทั้งอย่างนั้น และหวังว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจสิ่งที่พูด
แต่คนที่เข้ามาซบอกก็ร้องไห้โวยวายไม่ยอมสนใจจะทำตาม
"ผมเจ็บนะ ผมรักพี่มากเกินไปเหรอ พี่แจนทำไมทำอย่างนี้กับผม ทำไมทำอย่างนี้"
เปล่าโว้ยยยยยยยย กูไม่ได้ทำ เลิกเอาหน้ามาถูเสื้อกูได้แล้ว เออ เอาเข้าไป เอาเข้าไป แม่งเอ้ยยยยยยย
ไม่เปียกก็ต้องเปียกไม่เละก็ต้องเละ โว้ยยยยยยย ทำยังไงดีวะเนี่ย
"ทำไมไปอาบน้ำทั้งอย่างนี้วะ ลำบากกูอีก เฮ่อ เอ้าปล่อยซะทีกูจะกลับบ้านแล้วไม่เอาแม่งแล้วแผ่นด้งแผ่นดิสก์"
คนตัวโตทำท่าจะลุกขึ้นเพื่อเดินหนี แต่คราวนี้ เดียร์ที่อยู่ในสภาพเมาไม่ได้สติ ค่อย ๆ ผละใบหน้าออกห่างจากไหล่ที่ใช้เป็นที่ซับน้ำตา แล้วก็นั่งจ้องหน้าของฮวยนิ่งงันอยู่อย่างนั้น
นัยน์ตาปรือปรอย ที่ยังมีหยาดน้ำตาคลอ ท่าทางเศร้า ๆ แววตาที่มีแต่ความเจ็บปวด
"เดียร์ขอโทษ...เดียร์จะไม่ทำตัวเป็นเด็กอีก"
เบาหวิว น้ำเสียงที่แผ่วเบาสั่นไหวเอ่ยบอก แล้วหยดน้ำตาก็พรั่งพรูหลั่งรินรดใบหน้าลงมามากมาย
คนที่นั่งร้องไห้อยู่ตรงหน้าฮวยไม่ได้พูดอะไรอีกแม้สักคำเดียว
ร่างนั้นค่อย ๆ เอนกายลงนอนอย่างช้า ๆ และพลิกร่างนอนหันหลังไม่ยอมมองหน้าฮวยอีก ผ้าห่มที่กองลู่อยู่บนเตียงถูกปลายนิ้วที่สั่นระริกรั้งขึ้นมาคลุมร่างกายของตัวเองอย่างช้า ๆ
หนาวจังเลย
อากาศหนาว
แล้วก็เย็น เย็นจนไม่รู้ว่าจะทำยังไง ทำอะไรไม่ได้นอกจากนอนร้องไห้เพราะว่าความหนาวเย็นที่ปะทะร่างกาย
หลับตาลงแล้วทั้งที่ยังสะอื้นไห้ และน้ำตายังไม่ยอมหยุดไหล
"ไม่ทำตัวเป็นเด็กแล้ว เดียร์ไม่ทำตัวเป็นเด็กแล้ว นะพี่แจน เดียร์ไม่ทำอีกแล้ว"
เสียงบ่นงึมงำในความเงียบงัน ฮวยได้ยินทุกคำพูด คิดว่าตัวเองไม่ได้ใส่ใจคนที่นอนนิ่ง ๆ อยู่ข้าง ๆ ทั้งที่ไม่คิดจะใส่ใจ แต่กลับสนใจทุกคำพูดอย่างไม่น่าเชื่อ
ไม่ใช่คนใจแข็ง
แต่ก็ไม่ได้อ่อนไหว
และเวลานี้ก็ไม่รู้ว่าทำไม ถึงทำเรื่องที่ตัวเองไม่คิดว่าจะทำ
"ไอ้เดียร์เปลี่ยนเสื้อก่อนเร็ว...เดี๋ยวได้เป็นปอดบวมตายหรอก ลุกขึ้นก่อนสิวะ เสื้ออยู่ไหน อะไรวะเนี่ย เฮ่อ"
ดึงแขนให้ลุกขึ้นมา แต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมลุกขึ้นมา จะปล่อยให้นอนไปทั้งเปียก ๆ แบบนี้ก็ไม่ไหว แล้วจะทำยังไงได้ก็ต้องเปลี่ยนเสื้อให้เหรอวะเนี่ย เป็นภาระอะไรของกูวะ มีแต่ภาระ ภาระ ภาระ
โอ้ย ปวดกบาลจริงโว้ยยยยยยยย
บ่นกับตัวเองแล้วก็ต้องจัดการพลิกร่างที่นอนนิ่งให้หันมาเผชิญหน้า กว่าจะถอดเสื้อยืดที่เปียกโชกออกจากร่างของเดียร์ได้ก็แสนจะทุลักทุเล
"ไอ้ฮวย ระวังตัวมึงไว้ให้ดีเถอะ"
ฮั่นแน่ กูนี่ไงฮวย อุตส่าห์ช่วยเหลือดันมาพูดจาอาฆาตกูเหรอ งั้นก็นอนไปทั้งอย่างนี้แล้วกัน
มือกำลังจะหยิบเสื้อยืดเปียกน้ำที่หล่นลงข้างเตียงมาโยนคืนให้
แต่เมื่อก้มลงเตรียมจะเก็บเสื้อบนพื้นกลับถูกรั้งฝ่ามือเข้าไปแนบอยู่ที่ข้างแก้มร้อนผ่าวของคนเมาอย่างรวดเร็ว
"หนาว..ฮือ ฮือ หนาว"
เดียร์เอ่ยบอกออกไปทั้งที่ปากสั่นและร่างกายสั่นสะท้านเพราะความเย็นของอากาศ
ไม่รู้สึกตัวเลยสักนิดว่าทำอะไรลงไปบ้าง ทำได้แค่เพียงแนบแก้มกับฝ่ามืออุ่น ๆ ของใครสักคน
และรู้สึกถึงความอบอุ่นจากคนที่เอนร่างกายลงมาหาหาและโอบกอดเอาไว้อย่างทะนุถนอม
ในความทรงจำที่ลางเลือน
สิ่งเดียวที่ทำให้หยุดร้องไห้และยิ้มออกมาอย่างเป็นสุขก็คือการที่ฝ่ามืออุ่น ๆ นั้นแตะเข้าที่เส้นผมและลูบไล้เล่น เหมือนการปลอบโยน เหมือนอยากปลอบใจ
ทั้งที่อยากรู้ว่าได้รับความอบอุ่นนี้จากใครแต่ไม่ว่าพยายามแค่ไหนก็ลืมตาไม่ขึ้น
ทั้งที่อยากจะเห็นหน้าคนที่ให้ความอบอุ่น แต่ก็ทำไม่ได้
ในความรู้สึกปวดร้าว กลับมีความทรงจำดี ๆ บางอย่างแฝงอยู่ในความรู้สึกที่แสนเลือนลาง
"น้องนาเดียร์ตาขวาง..ก็ได้..พี่ฮวยจะอยู่ข้าง ๆ ก็ได้วะ..กูไม่ได้อยากทำให้หรอกนะไอ้ที่ทำเนี่ยเพราะจำใจนะโว้ย"
เหมือนได้ยินอย่างนั้น แล้วเดียร์ก็หัวเราะเสียงเบาในลำคอ
จำใจเหรอ
จำใจเลยเหรอ
เออดีแล้วที่มึงจำใจทำ กูชอบ กูชอบฝืนใจมึง สะใจดี
กูชอบที่เห็นมึงทำอะไรที่ต้องฝืนใจ
ไอ้ฮวยมันฝืนใจทำอะไรไม่รู้ แต่มันฝืนใจ ดีใจจัง ได้แก้แค้นคืนแล้ว ไอ้ฮวยมันกำลังต้องทำเรื่องที่ฝืนใจ
ฮ่า ฮ่า ฮ่า มีความสุขจังเลย
TBC.....
:laugh: ความสุขของเดียร์........คิดกันไปถึงไหนแล้ว กลับมาก่อน อิอิ แต่ก็คุ้มนะ นานๆ จะได้เห็นสองคู่กัดกอดกัน จริงหรือป่าว :m14:
:m26: สปอยตอนหน้า "ปิดประตูตีแมว" 5555 รู้น่าคิดอะไรกันอยู่ :m14: มารอลุ้นกันต่อไป
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 25-09-2007 22:21:09
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
อยากอ่านเร็วๆจัง
เริ่มหัวข้อโดย: jammy ที่ 25-09-2007 22:42:58
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 26-09-2007 13:38:51
สงสารเดียร์จัง ยังจะนายฮวยอีกกก ปากบอกไม่ห่วงแต่ก็อุตส่าห์ไปหาตอนตี 1 :m12:
อยากได้แค่ disk จริงอ่ะ ++++ จบน่ารักจัง กอดกันด้วยยยยยย :o8:
มาต่อเร็ว ๆ นะครับบบบบบ
:m1:
เริ่มหัวข้อโดย: nunyy ที่ 26-09-2007 13:55:55
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 26-09-2007 16:05:04
ลุ้นๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 26-09-2007 20:08:57
ลุ้น ๆ :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: na_na_fuji ที่ 26-09-2007 21:08:15
ปล. จะเป็นกำลังใจให้จะคับ
จากนายฟูจิซัง :m7: :m7:
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 26-09-2007 23:14:52
o22 o22 o22
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 27-09-2007 17:50:28
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน 7 ปิดประตูตีแมว
เจ็บชะมัด โดนซัดซะเต็มแรง หน้าแหกเลย ปากแตกด้วย แต่ถ้าคิดไปคิดมามันก็สมควรอยู่หรอก
ก็ไม่คิดว่ามันจะโกรธขนาดนั้นหรอก แต่ก็เพราะไอ้น้องนาเดียร์ตาขวางนั่นแหละที่มันทำตัวเอง
แต่ไม่รู้สิ มันแบบว่า รู้สึกคุ้มนิด ๆ อยู่เหมือนกัน
ก็นะ....
ตลกดี
ไอ้เดียร์นี่มันบ้า ๆ บอ ๆ ชะมัด อยู่ด้วยแล้วขำ แต่จะว่าไปมันก็น่ารักดีเหมือนกันนะ แต่เป็นบางเวลา
ฮวยคิดถึงเรื่องเมื่อเกือบรุ่งเช้าแล้วก็ใช้น้ำแข็งประคบที่ริมฝีปากที่ยังมีเลือดซึม
เจ็บน่ะมันก็เจ็บอยู่ แต่ว่า....
"ไอ้เวรฮวย มึงนะมึง มึงนะ มึง มึง มึง"
โดนชี้หน้าอยู่อย่างนั้นแหละ แล้วคนชี้หน้าก็ทำหน้าตาดุเดือด เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อกัน
ดูแล้วก็...........ตลกจนหยุดหัวเราะไม่ได้
ฮวยกำลังนั่งอมยิ้ม
อมยิ้มทั้งที่ยังเจ็บที่มุมปาก
แต่ก็ยิ้ม ยิ้มแล้วก็ส่ายหน้าเมื่อนึกถึงท่าทางของใครอีกคนที่ทำให้รู้สึกเป็นสุขในใจลึก ๆ อย่างประหลาด
"น้องนาเดียร์ตาขวาง....มึงนี่มันตลกดีจริง ๆ "
ก่อนหน้านั้นเมื่อเวลา 04.30 น.
หนาวชะมัด ปวดหัวด้วย เมาค้างแหง ๆ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ววะเนี่ย ทำไมมันยังไม่สว่างอีกวะ
หนาวแต่มันก็อุ่นนะเนี่ย
แล้วนี่มันแขนใคร
ใครมากอดไว้วะ เหอ เหอ เหอ จำได้ว่ามาคนเดียวนะ กลับห้องมาคนเดียว แล้วนี่มันอะไรล่ะเนี่ย
คือว่า
แบบว่า
เอ่อ แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์เลยแหละว่านี่มันไม่ใช่แขนของผู้หญิง มันแขนของผู้ ผู้ ผู้ ชะ ชะ ชาย นี่ นี่หว่า
"โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย เหี้ยเอ้ย มึงเป็นใครวะเนี่ย"
เดียร์ลุกขึ้นทันที ที่ตั้งสติได้ และรีบคว้าผ้าห่มมาคลุมร่างกายเมื่อรับรู้ได้ว่าตัวเองอยู่ในสภาพที่ไม่ได้สวมเสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว
ตลกน่า
เหอะ เหอะ เหอะ เมาคืนเดียว จะซวยขนาดนี้เลยเหรอวะเนี่ย
"อะไรล่ะคร้าบบบบบบบบบ เมื่อคืนยังร้องหนาว หนาว ขอให้กอดอยู่เลย พอทีนี้จะมาทำเป็นรังเกียจเหรอ
น้องนาเดียร์จ๋า..."
เสียงแบบนี้
ไอ้น้ำเสียงกวนประสาทแบบนี้มันไม่ใช่ใครเลย นอกจากไอ้...........
"มึงมาได้ไงวะ มึงจับกูแก้ผ้าเหรอ จะแบล็คเมล์กูใช่มั้ย ไอ้ฮวย มึงอย่าอยู่เลย เฮงซวยเอ้ยยยยยยย"
ความโกรธทะลุเพดานไปแล้ว
และน้องนาเดียร์ตาขวางของฮวยก็ขึ้นไปคร่อมทับอยู่บนร่างของคนที่ยังงัวเงีย ไม่อยู่ในสภาพพร้อมรบ
ภายในเวลาไม่ถึงเสี้ยวนาที กำปั้นหนัก ๆ ก็ประเคนเข้าที่ใบหน้าของฮวยอย่างรวดเร็ว
มึนพอเป็นพิธี และเมื่อตั้งสติได้ ใครมันจะยอมให้ต่อยฟรี ๆ ล่ะคร้าบบบบบบบบ
"เฮ้ย กูเจ็บนะโว้ย ยังไม่ได้ทำอะไรมึงเลยนะ หือ ไอ้เดียร์ มึงต่อยกูเลยเหรอวะ เอางี้เลยเหรอมึง"
แล้วหนุ่มน้อยในสภาพไม่เหลือเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้น ก็ลงมานอนแอ้งแม้งอยู่ข้างเตียง
โดยมีไอ้หนุ่มตัวโตกว่าเป็นคนจับเหวี่ยงลงมา
จุก
และเจ็บ และ สงครามก็เริ่มขึ้น
"ไอ้ฮวย เหี้ยเอ้ย มึงนะ โอ้ยยยยยยยยย กูเจ็บนะโว้ย ปล่อยแขนกูเด่ะ ไอ้ฮวยกูเจ็บนะโว้ยยยยยยยย"
นอกจากจะโดนเหวี่ยงลงมานอนวัดพื้น แล้วเดียร์ก็ยังถูกกดมือไพล่หลังเอาไว้ ปากตะโกนโวยวาย
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เมื่อถูกจับนอนพลิกให้คว่ำหน้า แล้วก็ได้แต่ร้องเอะอะอยู่อย่างนั้น
โดยที่ฮวยไม่คิดจะปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระสักนิด
ก็เล่นซัดซะเลือดอาบ เกินไปหน่อยแล้วไอ้น้องนาเดียร์
"ยอมยัง...ห๊า....ยอมแพ้ยัง...ไม่ยอมจะหักแขนทิ้งซะเดี๋ยวนี้แหละ"
แล้วคนตัวเล็กกว่าก็ร้องโอดโอย พร่ำพูดอยู่คำเดียวว่าไม่ยอมแพ้เด็ดขาด แน่จริงก็หักแขนทิ้งไปเลย
ก็เนี่ย ปากมันอย่างนี้ไงล่ะ ถึงไม่รู้จะทำยังไงดี ไอ้ปากแบบนี้นี่ไง มันถึงได้น่าแกล้งนัก
"ยอมแพ้หรือยังห๊า...จะหักแขนทิ้งเลยนะไอ้เดียร์ ยอมแพ้หรือยัง"
ตะคอกถามออกไปอีกครั้ง แล้วก็ได้รับคำตอบเหมือนเดิม
"โอ้ยยยยยยย เจ็บนะโว้ย แน่จริงก็เอาเด่ะ แต่อย่าให้กูหลุดไปได้นะมึง กูจะฆ่ามึงทิ้งแน่ไอ้ฮวย"
เออ ก็ให้มันหลุดไปได้ก่อนแล้วกัน เนี่ยขนาดบิดแขนซะขนาดนี้แล้ว ยังไม่ยอมอีกหรือไง
ฮวยคิด และไม่รู้ว่า ในความมืดมิดที่มองไม่เห็นหน้ากันเดียร์กำลังกัดฟันแน่นและกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเองเอาไว้
เจ็บ
เจ็บมาก
เจ็บจนน้ำตาปริ่ม
แต่จะให้บอกว่ายอมแพ้ คงทำไม่ได้
ยอมแขนหักไปซะยังดีกว่าที่จะต้องมาเสียศักดิ์ศรี
"เฮ้ย ยอมแพ้หรือยัง เดียร์"
ไม่มีเสียงตอบกลับมาเลยสักนิด นอกจากความเงียบ และการดิ้นรนขัดขืนเป็นพัก ๆ
เป็นนานที่ฮวยเอาแต่พร่ำถาม และสุดท้ายก็ก้มหน้าลงไปถาม
แม้จะอยู่ในความมืดมองเห็นกันแค่เพียงลาง ๆ แต่มันก็ไม่เหนือไปกว่าความพยายามที่จะมองให้เห็น
"เฮ้ยยยยยยยยยย แค่นี้ถึงกับร้องไห้เลยเหรอ อะไรวะ จะบอกให้นะไอ้เดียร์ ไอ้ที่มึงแก้ผ้าอยู่นี่ไม่ใช่ว่ากูจะแบล็คเมล์หรอกนะ มึงไปดูกองเสื้อมึงโน่น ป่านนี้ยังไม่แห้งเลยมั้ง มึงเมาอย่างกับหมาแล้วก็อาบน้ำทั้งชุดมึงนั่นหละแล้วถ้าขืนนอนทั้งอย่างนี้ได้ปอดบวมตายแน่ ไม่ได้อยากจะมานอนค้างด้วยหรอกนะ มึงนั่นแหละที่ร้องไห้แง ๆ
แล้วก็อ้อนไม่ให้กูกลับ จะดูหลักฐานมั้ยล่ะ กูอัดไว้ทุกคำพูดแหละ ขี้เกียจจะเถียงด้วย รำคาญ"
ด่ายาว
ด่าซะเละ
แล้วฮวยก็ส่ายหน้าด้วยความเบื่อหน่าย ก่อนจะยอมปล่อยแขนของเดียร์
ไม่อยากยุ่งด้วยแล้วโว้ย แล้วแต่มันแล้วกัน
รู้งี้ไม่จับถอดเสื้อปล่อยแม่งนอนทั้งเปียก ๆ ให้มันปอดบวมตายไปซะก็ดี ถ้ารู้ว่าตื่นมาแล้วมันจะโวยวายขนาดนี้
ใครจะอยากไปช่วยกันล่ะวะ
ไม่มีคำขอบคุณสักคำ
ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมาจากปากของเดียร์ด้วยซ้ำ
ฮวยลุกขึ้นยืนและอ้าปากหาวนอน
ง่วงชะมัด
กี่โมงกี่ยามแล้ววะ ง่วงจะตายชัก งานจะส่งก็ยังไม่เสร็จ เหลือเวลาอีกแค่วันเดียวเอง
เออ เอาน่ะ ตั้งใจปั่นหน่อยเดี๋ยวก็เสร็จเองแหละวะ
คิดได้อย่างนั้นแล้วก็ควานมือหากุญแจและกระเป๋าเงินที่ข้างหัวเตียง
ปล่อยมันนั่งอยู่นั่นแหละไอ้เดียร์น่ะ ไม่อยากจะสนใจมันแล้ว เบื่อ...
สมองคิดแต่เรื่องไร้สาระ แบล็คเมล์บ้าอะไรวะ ใครมันจะไปว่างงานขนาดนั้น นึกว่าหล่อตายชักหรือไง
หรือนึกว่าตัวเองเป็นนายแบบหุ่นดี ผอมเป็นผีกระดูกแบบนั้น สีผิวซีดอย่างกับไก่ต้ม น่ามองตรงไหน
กีฬาน่ะหัดเล่นบ้างมั้ย เห็นเอาแต่แต่งหล่อสำอางค์ไปวัน ๆ ไร้สาระแบบโง่ ๆ ไม่เคยพบไม่เคยเจอเลยจริง ๆ
"เฮ้ย กูเปิดไฟนะ"
ไม่ต้องรอให้อนุญาต ทำเหมือนกับเป็นเจ้าของห้อง แล้วฮวยก็เอื้อมมือไปกดเปิดสวิทไฟ เพื่อจะมองหากระเป๋า
และโทรศัพท์ที่วางอยู่บนหัวเตียง
ห้องที่มืดมิดสว่างขึ้นในทันที
และคนที่นั่งอยู่บนพื้นต้องรีบเอื้อมมือคว้าผ้าห่มบนเตียงมาพันร่างกายเอาไว้อย่างรวดเร็ว
เร็วพอ ๆ กับสายตาของใครอีกคนที่หันกลับมามอง
นิ่งไปชั่วขณะ
แล้วฮวยก็กระพริบตาสองสามครั้ง
เพราะความอึ้ง
แสงไฟมันหลอกตา
หรือว่ากูยังไม่ตื่นวะ.....ไม่ใช่อะไรหรอกนะ
แต่ไอ้เด็กผิวขาวเนียนไปทั้งตัวแถมยังหน้าตาน่ารักคนนั้นน่ะมันใครวะ
แถมซ้ำยังยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาทำหน้าเหมือนเพิ่งผ่านการร้องไห้มาหมาด ๆ นั่นน่ะมันใคร
เอ่อ
"มองทำเหี้ยอะไรมากมายวะ....ของตัวเองไม่มีจะดูหรือไง"
น่านนนนนนนนนน
แค่นี้ก็รู้แล้วคร้าบบบบบบบบว่าน้องนาเดียร์ตาขวางนี่เอง แหมสงสัยจะหลอน เห็นแบบนี้แล้วมันน่า....
น่า........
"เปล๊า ไม่ใช่ว่าไม่มี แต่คิดว่าอย่างมึงนี่ถ้าไม่มีตังค์ใช้ คงขายได้สบาย อื้อหือ ไอ้แบบนี้แหละว๊า พวกเกย์เฒ่ามันชอบกันนักหล่ะ...หรือว่าไง"
ฮวยอมยิ้มแล้วก็เอียงคอมองซ้ายทีขวาทีเหมือนแกล้งสำรวจรูปร่างของอีกฝ่ายที่ยังนั่งหน้างอหงิกใช้ผ้าห่มผืนหนาคลุมร่างกายเอาไว้เพียงบางส่วน
"จิตเหรอมึง....ไปห่าง ๆ กูเลย กูไม่ชอบนะโว้ย มองหาพ่อมึงเหรอ ไม่ต้องเข้าใกล้กูเลยนะมึง เวร"
คราวนี้จากที่ยืนมองซ้ายมองขวา ฮวยก็เลยแกล้งเดินเข้าหาแล้วก็ไปทิ้งกายลงนั่งอยู่บนพื้นตรงหน้าของเดียร์
และจ้องหน้าของคนที่ถอยหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย
เดียร์ขยับร่างกายหนี
แต่ฮวยขยับตาม
"น้องนาเดียร์จ๋า....ไหนขอดูหน่อยซิ...ว่าน้องนาเดียร์กับพี่ฮวยใครจะใหญ่กว่ากัน"
คนตัวโตแกล้งลากเสียงยาว และทำตาหวานเยิ้ม
ก่อนจะแกล้งเอื้อมมือเข้าหาคนที่ถอยออกห่างและทำหน้าแปลก ๆ
ล้อเล่นช่ายม้ายยย อย่านะโว้ย กูสู้นะมึง
"นะจ๊ะ นาเดียร์จ๋า ไหนมาแลกกันดูก็ได้น๊า พี่ฮวยอยากเห็น...จริง ๆ นะจ๊ะ"
จิตหลอนแล้วมึง
อย่านะโว้ยยยยยยยยยย
ถอยไปจนติดข้างฝา แล้วก็ใช้ผ้าห่มพันร่างกายเอาไว้ ทำหน้าขึงขังว่าถ้าขืนเข้ามาจะต่อยจริง ๆ
ฮวยก็เลยได้แต่นั่งหัวเราะด้วยความขำ
น่ารักตายเลยมึง
"ขำอะไรวะ ห้ามขำนะโว้ย หยุดหัวเราะเลยนะไอ้ฮวย"
แหม้ มีสั่ง มีการสั่งซะด้วย นึกว่ากลัวหรือไง ยิ่งไม่ให้ขำ ฮวยก็ยิ่งหัวเราะ แล้วก็โดนผลักไหล่จากเจ้าของมือ
ที่ทำเหมือนเก่งซะเหลือเกิน
"เจ็บนะโว้ย แหมขอดูแค่นี้ทำเป็นเขิน...อยากดูตายเลย แห้ง ๆ ผอม ๆ อย่างนี้ ไปนอนดูจิ้งจกที่บ้านดีกว่า
กลับบ้านนอนดีกว่าโว้ยยยยยยยยยย"
ฮวยลุกขึ้นยืนแล้ว และยังหัวเราะไม่เลิก ส่วนของขวัญที่ได้รับกลับมาคือหมอนหนุนใบเล็ก ที่ถูกเหวี่ยงเข้ามากระทบแผ่นหลังอย่างจัง
อื้อหือ เจ็บใช่ได้ น้องนาเดียร์นี่มันน่าเตะให้คว่ำชะมัด ทำเป็นเด็กเอาแต่ใจไปได้
กระเป๋าถูกคว้าเอาไว้ พร้อมกับโทรศัพท์ในมือ ที่ถูกยกขึ้นและบันทึกสภาพของเดียร์ในขณะปัจจุบันเอาไว้อย่างพอดิบพอดี
"น้องนาเดียร์ แก้ผ้าแบบนี้แหละถึงจะแบล็คเมล์ได้ เดี๋ยวจะเอาไปติดให้ทั่วมหา'ลัยเลยนะจ๊า"
ฮวยพูดไปหัวเราะไปแล้วก็รีบเปิดประตูแผ่นออกจากห้องของเดียร์ในเวลารวดเร็ว พร้อมกับเสียงด่าตะโกนไล่หลัง
แต่เจ้าของห้องก็ไม่สามารถวิ่งตามออกไปได้ เพราะอยู่ในสภาพล่อแหลมเต็มที
อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา
ฮวยนั่งอยู่ในห้องของตัวเองและใช้น้ำแข็งประคบ ที่ริมฝีปากแล้วก็หัวเราะเมื่อนึกถึงท่าทางของใครบางคน
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูภาพที่บันทึกได้ขึ้นมาดูหลายครั้งและก็นั่งมองไปยิ้มไป
..............ไปตายซะเถอะมึง ไอ้ฮวยเฮงซวย..............
ข้อความที่ถูกส่งเข้ามายิ่งทำให้อมยิ้มมากขึ้น จนฮวยต้องรีบส่งข้อความกลับไป
..............รักนะน้องนาเดียร์...จุ๊บ จุ๊บ..จากพี่ฮวยของน้องเดียร์...........
ส่งไปแล้วไม่รู้คนรับจะทำหน้ายังไงเมื่อได้รับข้อความนี้ ก็คงทำตาขวางฮึดฮัด ฮึดฮัดอีกนั่นแหละ
ฮวยยังคงนั่งมองภาพถ่ายซ้ำ ๆ ซาก ๆ พร้อมกับความคิดที่ผุดขึ้นมาในสมองอย่างรวดเร็ว
จะว่าไป...ไอ้เดียร์นี่มันก็น่ารักดีเหมือนกันนะ...แสดงออกชัดเจนดีไม่ต้องให้ต้องนั่งเดาอารมณ์
อยู่ด้วยแล้วก็...ถึงมันจะชอบทำตัวไร้สาระงี่เง่าไปบ้าง....แต่สิ่งที่ได้รับจากมัน
เวลาอยู่กับไอ้เดียร์แล้วสนุกที่ได้แกล้งมัน....แล้วก็ได้เป็นตัวของตัวเองไม่ต้องปั้นหน้าเหมือนอยู่กับใคร ๆ
ฮวยคิดเล่น ๆ แล้วก็รีบส่งข้อความกลับไปหาใครบางคนอย่างรวดเร็ว
แต่ตอนนี้เป็นข้อความที่ส่งจากความรู้สึกจริง ๆ ของตัวเองโดยไม่รู้ตัว
...อยากเห็นหน้าเดียร์...คิดถึงจัง....
ฮวยทำหน้าแปลก ๆ และอ่านข้อความที่ตัวเองส่งไปหาเดียร์พร้อมกับความไม่เข้าใจ
อะไรวะ แล้วนี่จะส่งไปทำไมเนี่ย ไม่เข้าใจจริง ๆ เออช่างแม่งเหอะ มันคงไม่คิดอะไรหรอกมั๊ง โง่จะตายไอ้เดียร์น่ะ
TBC...
เหอะ เหอะ เล่นกันได้หวาดเสียวดีแท้เนอะ คิดเหมือนกันหรือเปล่าเอ๋ย :try2:
ฮวยเริ่มมองนู๋เดียร์เปลี่ยนไปแล้ว แล้วคนอย่างฮวยมีหรือจะไม่ทำอะไร 5555 มาลุ้นกันต่อตอนหน้า
:m26:คู่นี้เค้ามีอะไรแปลกเสมอละ เพื่ออรรถรสในการอ่านที่มากขึ้นขอให้เพื่อนๆ ระหว่างนี้ก็ฝึกสวิสต์อารมณ์หลายแบบ เวลาอ่านจะได้ทันอารมณ์คู่นี้เค้า :m13:
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 27-09-2007 19:35:28
แต่น่าสงสารน้องเดียร์ของเรา โดนแกล้งซะ :try2:
เริ่มหัวข้อโดย: มูมู่น้อย ที่ 27-09-2007 20:31:06
แต่ก็รู้แหละว่ามานยังไม่ถึงเวลา อิอิ
รออ่านต่อจ้า Lovemode อยากอ่านน้องเดียร์ของพี่ฮวยต่อแระ :m3:
เริ่มหัวข้อโดย: Jingjoh ที่ 27-09-2007 21:05:12
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 27-09-2007 21:15:40
:m13: :m13: :m13: :m13:
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 27-09-2007 21:30:44
ล๊อคแขนกันงี้
ขอแลกกันดูอย่างงี้
น่าร๊ากกกก ฮวยใจอ่อนจนได้ 555 :m11:
มาต่อเร็วๆนะครับ LoveMoDe :m18:
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 28-09-2007 00:23:13
สนใจน้องเดียร์เข้าจิง ๆ ละสิ นายฮวยเอ๊ยยยย คราวนี้ละเสร็จแน่ ไม่รู้จะใครแกล้งใครดี
เจอน้องเดียร์เล่นตัวซะที จะรู้สึก :m4:
ว่าไปก็สงสารเต้าฮวยเหมือนกันแฮะ โดนเดียร์ต่อยซะละ ถึงเลือดเลยยยยย ต้องจูบให้หายแค้นนน :m16:
ติดตามกันต่อไปปปปปป หนุกหนาน ๆๆๆ
:bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: mu_off ที่ 28-09-2007 01:01:28
ผมว่า...คู่นี้ก็ยังน่ารักอยู่ดีอ่ะคับ.. :m1:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 29-09-2007 15:53:54
"นาเดียร์จ๋าสวัสดีตอนเช้าจ๊ะยาหยี ตื่นหรือยังจ๊ะ พี่ฮวยคิดถึง"
เออ ให้มันได้อย่างนี้สิวะ เดียร์หันไปมองคนที่เดินตามมาข้างหลังและตะโกนพูดจาบ้า ๆ บอ ๆ แต่เช้า
ทำอะไรไม่ได้ นอกจากส่ายหน้าด้วยความเอือมระอา บวกอาการเซ็ง
แล้วก็พยายามจะก้าวเท้าเดินหนีไปให้เร็วที่สุด
แกล้งกูสนุกหรือไงวะ
มีอะไรน่าสนุกนักหนา แม่งเอ้ย เกลียดไอ้ฮวยจริง ๆ เลยเว้ย
"แหม ทำเป็นเมิน รูปที่เก็บไว้เนี่ยจะเอาไปแปะส่วนไหนของมหา'ลัย ดีหว่า"
ได้ผล
จากที่พยายามเดินหนีคราวนี้เดียร์ก็เลยต้องหันมาเผชิญหน้ากับไอ้ตัวปัญหาที่ทำตัวมีปัญหาได้ทุกวี่ทุกวัน
โว้ย กูล่ะเบื่อ รำคาญมันโว้ย จะเอาอะไรกับกูนักหนาเนี่ย
"มึงอยากเอารูปตัวเองไปลงหน้ากลางอาชญากรรมใช่มั้ยไอ้ฮวย กวนตีนกูแต่เช้าเลยแม่ง เสียอารมณ์แต่วัน
มึงเป็นห่าอะไรกับกูนักหนาวะ"
ถามออกไปแล้ว และเดียร์ก็ยืนขมวดคิ้วทำหน้ายุ่งเหยิง เมื่อจ้องมองคนที่ยืนยิ้มกริ่มห่างออกไป
"เปล่าไม่ได้อยากหาเรื่อง แค่อยากคุยด้วยแค่นั้นเอง แบบว่าคนมันคิดถึงน่ะ"
คิดถึงบ้านมึงเขาทำแบบนี้เหรอ มาตามเห่าตามหอนกูได้ทุกวัน ไม่เบื่อบ้างหรือไงวะ กูยิ่งเมาค้างอยู่
ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว ไหนจะไอ้อาการร้อน ๆ หนาว ๆ นี่อีก ไม่พ้นได้เป็นไข้หวัดเร็ว ๆ นี้แน่
ถ่อมาเรียนคาบนี้ได้ก็นับว่าบุญโขแล้ว นี่ยังต้องใช้พลังงานที่สะสมไว้เอามาใช้รบกับไอ้ฮวยอีกเหรอวะเนี่ย
เฮ่อ กลุ้ม
"เอาไว้เล่นวันหลังได้มั้ย วันนี้กูเหนื่อย ไม่เห็นหน้ากูหรือไง ตัวหนังสือเขียนตัวเบ้อเริ่มว่าเหนื่อย หรือว่ามึงมองไม่เห็นวะ แม่ง อย่ามายุ่งกับกูสักสองสามวันไม่ได้หรือไงวะ"
บ่นนั่นบ่นนี่ไปเรื่อย ๆ แล้วเดียร์ที่ทำหน้าเซ็งชีวิตก็พาตัวเองก้าวเท้าเดินหนีห่างไอ้ตัวมารที่ชอบมาทำให้ปวดหัว
แต่ก็ไปได้ไม่ไกล เพราะไอ้ตัวมารที่ว่าเดินตามมาด้วย แล้วก็มาเดินขนาบอยู่ข้าง ๆ แล้ว
"สมควร...อยากอาบน้ำแบบไม่แก้ผ้าเอง นี่สงสารหรอกนะถึงจับแก้ผ้าไม่งั้นมึงได้เป็นปอดบวมตายแน่"
มันยังมีหน้ามาทวงบุญคุณอีก เจริญพรจริง ๆ ปล่อยกูเป็นปอดบวมตายไปเห้ออออออออออ
กูจะได้ไม่เจอมึงอีกเป็นบุญของกูด้วย
"เออ ขอบใจมาก บุญคุณล้นฟ้าเลย ใช้ไม่หมดไม่สิ้นยันลูกบวชเลยว่างั้นเหอะนะ"
ก็แค่ถ้อยคำประชดประชันของเดียร์แต่ก็ทำเอาฮวยที่เดินยิ้มอยู่ข้าง ๆ ถึงกับกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่
เอางั้นเลยนะ ยันลูกบวชเลย โห อะไรมันจะขนาดน้านนนนนนนนนน
"จ๊ะ ยาหยีสุดที่รัก วันนี้พี่ฮวยจะพยายามหักห้ามใจให้รักนาเดียร์น้อยลงนะจ๊ะ พี่ฮวยจะพยายาม"
เออ พยายามให้มันจริงนะ ชีวิตกูจะได้สงบสุขสักวัน แค่นี้กูก็จะตายห่าอยู่แล้ว
"แล้วพี่แจนอ่ะ สาวที่เลี้ยงต้อยมึงอ่ะ เลิกร้องไห้แง ๆ บอกว่าอย่าทิ้งเดียร์ไปนะ ได้หรือยังวะ"
ฉึก
แทงเข้าใจดำอย่างจัง
รู้สึกอะไรบ้างมั้ยเวลาพูด ฮวยไม่ค่อยรู้สึกอะไรมากนัก แต่เดียร์ที่ทำหน้าเซ็งโลกก็หันหน้ามามองคนตัวโต
ที่ทำหน้ายิ้ม ๆ แถมยังเลิกคิ้วทำเหมือนสงสัยกับเรื่องนี้ซะเต็มประดา
"เสือก...เรื่องของกู"
อะน้านนนนนนนนนน เรื่องของกูซะด้วย
อะโหแฮะ น้องนาเดียร์นี่มันกล้าพูดกับคนที่ให้อกเป็นที่ซบเวลาร้องไห้เลยหรือนี่
ชะชะ ช่างกล้า เดี๊ยวปั๊ดเหนี่ยวเลยนะจ๊ะน้องนาเดียร์ตาขวาง
"จ๊า เพื่อเดียร์พี่ฮวยยอมได้...ร้องไห้เมื่อไหร่มาหาพี่ได้เสมอนะจ๊ะ จะคอยเป็นกำลังใจให้เธอหายเหนื่อย
จะเป็นดังสายลมพัดมาห่วงใย"
แล้วบทเพลงรักที่ฮวยแกล้งร้องเพลงให้เดียร์ฟังก็เริ่มขึ้น
สายลมห่าอะไรวะ อย่างไอ้ฮวยน่ะมันลมบ้าหมูชัด ๆ พัดมาทีมีแต่ความพินาศวอดวาย
ช่วยพัดไปไกล ๆ เลยไป๊ ไปที่ไหนก็ไป
คิดไปด้วยความหงุดหงิดโมโหแล้วเดียร์ก็หยุดยืนนิ่ง ๆ อยู่กับที่ เพราะรู้สึกถึงบางอย่าง
เฮ้ย
ทำไม
รู้สึกว่าทางเดินมันมืดลงไปชั่วขณะวะ
"ไอ้บ้า ไอ้ลมบ้าหมู พัดไปไกล ๆ กูเลยไป๊ ก่อนที่กูจะ...."
แล้วเดียร์ก็หยุดพูดเพียงเท่านั้น ภาพสุดท้ายที่ได้เห็นคือใบหน้าของฮวยที่พยายามเรียกชื่อและพูดบางสิ่งบางอย่าง
"เฮ้ย ไอ้เดียร์เป็นอะไรวะ เดียร์ ขำกลิ้งเลยเหรอ ซึ้งกับบทเพลงของกูมากเลยหรือไงเนี่ย"
ได้ยินเสียงแว่ว ๆ เรียกอยู่อย่างนั้น
กระพริบตาถี่ ๆ อีกหลายครั้ง เพื่อจะปรับภาพให้ชัดขึ้น แต่ก็มองอะไรไม่เห็น
เฮ้ย เป็นอะไรวะเนี่ย เป็นอะไร
หลังจากความคิดสุดท้ายเดียร์ไม่รู้สึกตัวอีก
ไม่รู้ว่าคนตัวโตที่แกล้งยั่วให้โมโห
เป็นคนประคองร่างไม่ให้ล้มลงบนพื้นและอุ้มขึ้นเดินพาไปห้องพยาบาลอย่างรวดเร็ว
เฮ้ย ทำไมตัวเย็นเฉียบอย่างนี้วะ กูว่าแล้ว ว่าหน้าแม่งแปลก ๆ ตอนเดินเข้ามา
แล้วไหงตัวเบาอย่างนี้ล่ะวะ ใบหน้าที่เป็นสีขาว ๆ ซีด ๆ เวลานี้ซีดเผือดอย่างกับศพ
เฮ้ย อย่าเป็นอะไรนะโว้ย ไอ้เดียร์ อย่ามาเป็นอะไรตอนนี้นะโว้ย
ฮวยรีบอุ้มร่างของเดียร์วิ่งลิ่วไปที่ห้องพยายามโดยไม่สนใจสายตาของใคร ๆ ที่หันมามองเป็นตาเดียว
"หลีกทางหน่อยครับหลีกหน่อย คนเจ็บครับ"
พูดออกไปอย่างนั้นแล้วก็พาคนตัวเล็กในอ้อมแขนมาส่งถึงเตียงในห้องพยาบาล
"อาจารย์ เนี่ย มันเป็นอะไรไม่รู้อ่ะ สงสัยเป็นลม ตัวเย็นเจี๊ยบเลยครับ ทำยังไงดี ช่วยด้วยครับอาจารย์"
ไม่รู้ว่าตัวเองละล่ำละลักพูดประโยคนี้ซ้ำ ๆ ซาก ๆ ไปมากมายแค่ไหน แต่ที่รู้ก็คือ
ทุกวินาทีที่หันไปมองใบหน้าที่ซีดเผือดของคนที่นอนเหยียดยาวไม่ได้สติอยู่บนเตียง ยิ่งรู้สึกห่วงใยมากขึ้น
ปรอทถูกนำมาวัดอุณหภูมิของคนไข้ และอาจารย์ห้องพยาบาลก็อมยิ้มเมื่อหันไปมองใบหน้าของเด็กหนุ่มตัวโตที่แทบจะซีดขาวยิ่งกว่าคนที่นอนอยู่บนเตียง
ฮวยยกหลังมือขึ้นปาดเหงื่อที่หยดลงที่หน้าผากแล้วก็หันไปมองใบหน้าของเดียร์อีกครั้ง
ทำไมมันถึงได้หน้าซีดถึงขนาดนั้นวะ
จะเป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย
"ไม่เป็นอะไรมากหรอก สงสัยว่าจะไม่พักผ่อนไม่พอ นอนพักนิดเดียวเดี๋ยวก็ฟื้น ระหว่างนี้เราก็เอาแอมโมเนียให้เพื่อนดมไปก่อนนะ เข้าใจใช่มั้ย"
เข้าใจ
เข้าใจยิ่งกว่าเข้าใจอีก
ฮวยถือก้านไม้เล็ก ๆ ที่พันด้วยสำลีชุบแอมโมเนียให้อยู่ใกล้กับปลายจมูกของเดียร์มากที่สุด
และนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง นัยน์ตาคมเอาแต่จับจ้องมองหน้าของเดียร์อยู่อย่างนั้นไม่ยอมให้คลาดสายตาแม้แต่วินาทีเดียว
ไม่รู้ว่าเผลอเป็นห่วงไปมากขนาดไหน
แต่ตกใจที่อยู่ ๆ คนที่พูดจาโหวกเหวกโวยวายก็ล้มลงตรงหน้า ทั้งที่คิดอยู่แล้วว่าวันนี้ไอ้เดียร์มันไม่ค่อยโมโหมากเหมือนทุกวัน แต่ไม่ทันเอะใจแค่นั้นเอง ไม่นึกว่ามันจะไม่สบายมากขนาดนี้
"ก็ใครจะไปรู้วะ ว่าจะเป็นถึงขนาดนี้"
ฮวยบ่นงึมงำกับตัวเองเสียงเบา และจ้องมองใบหน้าของเดียร์นิ่ง ๆ
ก่อนจะค่อย ๆยกหลังมือแตะที่ข้างแก้มของเดียร์เบา ๆ เพราะกลัวจะเป็นการรบกวนคนป่วย
โห ตัวเย็นเฉียบเลย มันจะเป็นอะไรมากมั้ยวะ
หันซ้ายหันขวา มองไปมองมาก็ไม่พบใคร นอกจากอาจารย์ห้องพยาบาลที่นั่งจดบันทึกอยู่นอกห้อง
"นาเดียร์จ๋า...ตื่นเร็ว ๆ นะ แม่งห่วงมึงทำไมวะเนี่ย..ทำไมถึงไม่หัดดูแลตัวเองบ้าง โง่ชิบหายเลย"
ไม่รู้ว่าพูดให้ใครได้ยิน แต่เหมือนเป็นการบ่นกับตัวเองมากกว่า
ปลายนิ้วเกลี่ยไล้ที่เส้นผมที่ยังมีหยดเหงื่อตรงหน้าผากของคนที่นอนหลับตานิ่ง ๆ
แล้วก็จ้องมองด้วยความเป็นห่วงอย่างไม่น่าเชื่อ
ไม่รู้ว่าตัวเองทำหน้ายังไง
ไม่รู้ว่าสายตาของตัวเองจ้องมองคนป่วยแบบไหน
สิ่งที่ฮวยรู้เพียงอย่างเดียวในเวลานี้ก็คือ
"ชอบทำตัวมีปัญหาไร้สาระอยู่เรื่อย แล้วแบบนี้จะไว้ใจปล่อยให้อยู่คนเดียวได้ยังไงวะ แม่งเอ้ย กูไม่อยากมาเล่นบทคนดีกับมึงนะไอ้เดียร์ กูปรับอารมณ์ไม่ถูกโว้ย"
TBC
แล้วมาช่วยเชียร์คู่นี้กันหน่อยน้า ฮวยเริ่มมีท่าทีเปลี่ยนไปแล้ว แต่นู๋เดียร์จะรู้สึกอย่างไรกับการเปลี่ยนแปลงของฮวย ติดตามต่อตอนหน้า...... :m13:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 29-09-2007 17:13:00
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 29-09-2007 17:36:52
เริ่มหัวข้อโดย: jammy ที่ 29-09-2007 18:50:15
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 29-09-2007 20:13:28
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 29-09-2007 21:46:10
เต้าฮวยก็ชอบแกล้งเดียร์จ๊างงงงงง นายเดียร์ก็ไม่รักตัวเองเลยยยย เมาได้ทุกวันนน
เป็นงี้ก็ดี เต้าฮวยจะได้รู้ว่าตัวเองแอบรักนาเดียร์เข้าซะแล้วววววว หุหุหุ :-[
รอผลงานกันต่อไปปปปปปป
:catrun:
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 29-09-2007 22:09:05
เริ่มหัวข้อโดย: ErosAmor ที่ 29-09-2007 23:25:28
เดี๋ยวจะเอาวิธีขิคะแนนคุณครูไปใช้บ้าง เอิ๊กๆ
แบบกวนกันทุกเช้าป แอบหวานตอนกลางคืน :m3:
เเละแล้วความรักก็เข้าครอบคลุมฮวย
อยากให้เดียร์เห็นตอนที่ฮวยช่วยพาตัวเองไปห้องพยาบาลจัง(จะเป็นไปได้ไงว้า )
เริ่มหัวข้อโดย: nunyy ที่ 30-09-2007 11:56:01
เริ่มหัวข้อโดย: pongsj ที่ 30-09-2007 14:04:58
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 30-09-2007 22:14:15
ลักหลับไปเลยครับ รับรอง ตื่นมา คงมีแต่ฮวยในใจ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: mu_off ที่ 01-10-2007 12:12:11
:m29:
แต่เวลาฮวยกัดเดียร์ทีไร :m14:..
สักพักฮวยก็ต้องยอมเดียร์อีกละ.. :m1:
:m3: น่าร้ากจัง.. ^^
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 01-10-2007 13:08:30
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน ที่หมาย
"ป่ะ..กลับบ้านกัน...ไม่ต้องรงต้องเรียนมันแล้ววันนี้"
มึงกล้าสั่งกูเหรอ ใครเชื่อมึงก็บ้าแล้ว จะทำไม จะเรียนไม่เรียนเกี่ยวอะไรด้วย กะอีแค่พามาส่งห้องพยาบาลไม่ทำให้ซาบซึ้งบุญคุณนักหนาหรอกนะ ไอ้สายลมบ้าหมูฮวย
"กลับบ้านกัน...ไอ้เดียร์..พูดหัดฟังบ้างสิวะ ไม่ไหวแล้วจะฝืนทำไมเนี่ย ห๊า"
แล้วมีสิทธิ์อะไรมาตะคอกกูวะ คนยิ่งมึน ๆ หัวอยู่ ยังมาตะโกนใส่หน้าอีก ไอ้บ้า
"จะไปไหน...เดียร์...ไอ้เดียร์"
เรื่องของกูอย่ามายุ่งกับกูได้มั้ย
ฮวยเดินตามคนหน้าซีดที่พยายามเดินหนี แล้วก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังโมโห
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรแต่เป็นเพราะรู้สึกขัดใจกับไอ้พฤติกรรมบ้า ๆ ที่ไม่ได้อย่างใจของคนหน้าซีดขาวนิ่งเงียบคนนี้
พอตื่นขึ้นมา กระพริบตาสองสามที แล้วก็เดินลงจากเตียงมาเฉยเลย นอกจากไม่มีคำว่าขอบใจแล้วยังทำเหมือนไม่เห็นกันซะอีก แบบนี้มันหมายความว่ายังไงวะ
ไอ้เดียร์นี่มันวอนซะแล้ว วอนให้หงุดหงิดโมโหอีกแล้ว ทำตัวไร้สาระ ไม่สบายอยู่แล้วยังจะฝืนสังขารทำไมวะ
แม่งหงุดหงิดโว้ย
"นาเดียร์ครับ....หนูกลับบ้านนอนเถอะนะครับ...ไม่งั้นพี่ฮวยจะปล้ำเดียร์โชว์ชาวบ้านอยู่ตรงนี้นะ...แบบว่าพี่ฮวยทนเสียงหัวใจเรียกร้องไม่ไหว...เห็นเดียร์แล้วจิตใจพี่มันซาบซ่านพิกล"
ฮวยแกล้งพูดจากวนประสาทใส่คนที่ยังเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาเดินไม่ยอมพูด แล้วก็ได้ผลเมื่อเดียร์หันกลับมามองอย่างที่ตั้งใจ
"ก็จะกลับอยู่นี่แล้วไง แต่น้องเดียร์ต้องไปเอารายงานกลับไปแก้ที่บ้านเข้าใจมั้ยวะ...ไอ้เหี้ยฮวย.ทำไมพักนี้มึงขยันเสือกกับชีวิตกูจังวะ...ว่างมากนักหรือไง...ถ้าว่างขนาดนั้นก็หาแฟนเป็นตัวเป็นตนไปเลยดีกว่า....แต่ละคนที่มาตามกรี๊ดมึงข้างสนามบาสน่ะ...ก็เอาสักคนสิ ...แล้วเลิกมาพูดจาเพ้อ ๆ อย่างนี้กับกูซะที...กูรำคาญโว้ย"
อ๊ะ
รำคาญ
อ๊ะแน๊ะ แน๊ะ แน่
น้องนาเดียร์รำคาญพี่ฮวยเหรอจ๊า
"เอ้า...ทำไมถึงใจกว้างขนาดนี้ล่ะจ๊ะ...อยากให้ผัวมีเมียน้อยขนาดนั้นเชียวเหรอนาเดียร์จ๋า..เมียอะไรน่ารักแล้วยังใจกว้างอีก...ไม่เสียแรงที่พี่ฮวยทั้งรักทั้งหลง"
คลื่นไส้
กูจาอ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พูดออกมาได้ยังไงวะ อยากจะเตะปากไอ้บ้านี่จริง ๆ เลยโว้ยยยยย ให้ตายสิ มันสนุกนักหรือไง แกล้งคนเนี่ย
"ปากว่างนักเหรอไอ้ฮวย ว่าง ๆ เอารองเท้ากูไปคาบเล่นหน่อยมั้ย"
ด่าออกไปแล้ว และเดียร์ก็แสยะยิ้มเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายชะงักงันไป แต่ก็เพียงนิดเดียวเท่านั้น
เมื่อคนตัวโตกว่า หัวเราะออกมา ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องตลกอะไรนักหนา แต่ฮวยกลับหัวเราะออกมาจนตาหยี
"ขำห่าอะไรวะ กูด่ามึงอยู่นะเนี่ย ไอ้ฮวย มึงจะขำทำห่าอะไรวะ"
ฮ่า ฮ่า ฮ่า จะไม่ให้ขำได้ยังไงล่ะ
ไอ้เดียร์เอ้ย มันช่างขยันคิดคำด่าเจ็บ ๆ แสบ ๆ ได้ทุกวัน เออ นะ คาบรองเท้าเล่นเหรอ
น่าลองดีเหมือนกัน
"พี่ฮวยคาบไม่เป็นอ่ะ ยาหยีสอนหน่อยสิจ๊ะ เมื่อวานตอนที่พี่ฮวยโยนกระดูกให้ยังวิ่งไปคาบมาให้พี่ฮวยเลยนี่นา"
ไอ้บ้า ไม่สำนึกเลย เถียงกับมันก็เปล่าประโยชน์แถมยังปวดหัวด้วย เหนื่อยเปล่าจริง ๆ
เดียร์ส่ายหน้าแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาเดินหนีคนที่เดินมาขนาบข้าง ฮวยไม่ได้พูดอะไรอีก นอกจากอมยิ้มเล็กน้อย
และยังคงขำไม่เลิก อะไรของมันนักหนาวะ หัวเราะอยู่ได้ ท่าจะบ้า
ไม่ได้คิดอะไร เดินไปเรื่อย ๆ แต่ในความไม่คิดอะไรของเดียร์
ฮวยกลับคิดเรื่องเล่น ๆ ขึ้นมา ลอบมองใบหน้าที่ยังซีดขาวของเดียร์เพียงเล็กน้อย แล้วก็หันไปมองซ้ำ ๆ กันอย่างนั้นอยู่หลายครั้ง เออนะ ทำหน้าโกรธ ๆ แบบนี้ก็น่ารักดีนะ มันน่าแกล้ง
สมองคิดเรื่องสนุก ๆ ขึ้นมา และฮวยก็ไม่รอช้า ที่จะทำสิ่งที่คิดทันที
ฝ่ามือเอื้อมคว้ามือของคนที่เดินลอยหน้าลอยตาทำเหมือนไม่สนใจ แล้วก็รั้งขึ้นมาแตะที่ปลายจมูกอย่างรวดเร็ว
โดยไม่ทันให้อีกฝ่ายตั้งตัว
"เฮ้ยยยยยยยยยยยย ทำห่าอะไรวะ"
แน่นอนล่ะ ใครจะไปทำหน้าระรื่นยินดี เป็นใครก็ต้องตกใจเป็นธรรมดา
ใบหน้าที่ยังซีดขาวบ่งบอกว่าตกใจกับสิ่งที่คนตรงหน้าทำ
แล้วในนาทีต่อมาก็แทบอยากจะชกหน้าไอ้คนบ้าที่หัวะราะเหมือนเห็นเป็นเรื่องสนุกให้ลงไปกองกับพื้น
"ก็ยาหยีอยากน่าจูบทำไม เนี่ยถ้าอยู่กันสองต่อสองพี่ฮวยจูบไปแล้ว แหม้ ทำเป็นอายเหรอจ๊ะตัวเอง แค่นี้ทำอาย
ทีนอนแก้ผ้ากอดกันยังไม่เห็นจะอายเลยใช่มั้ยจ๊ะ"
ไอ้ฮวยมันจะเอาอะไรของมัน มันเป็นบ้าไปแล้วหรือไง
หันไปมองซ้ายมองขวา ก็เห็นว่าสายตาหลายคู่กำลังมองอยู่ ทำอะไรไม่ได้ทั้งที่อยากจะตะโกนด่าแล้วต่อยคนตรงหน้าให้ลงไปกองกับพื้น แต่ทำอะไรไม่ถูก
ทำได้แค่ยืนกัดฟันนิ่งเงียบ เพราะพูดอะไรไม่ออก
คิดหาคำด่าไม่ทัน ไม่รู้จะด่ายังไง
สุดท้ายรู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตาเหมือนน้ำตามันเอ่อขึ้นมา
ไม่เคยโกรธใครแบบสุด ๆ ไม่เคยโกรธจนทำอะไรไม่ได้ขนาดนี้
ไม่เคยรู้ แล้วก็ได้รู้ว่าอารมณ์โมโหจนอยากร้องไห้มันเป็นแบบนี้นี่เอง
ทำอะไรไม่ได้ มือสั่น ปากสั่น ใบหน้าชาวูบ กว่าจะเค้นคำพูดออกมาได้แต่ละคำ ช่างแสนลำบากยากเย็น
"มึงเห็นกูอกหัก มึงยังจะแกล้งกูอีก...ไอ้ฮวย...ไอ้เฮงซวย....กูไปทำอะไรให้มึงนักหนามึงถึงได้ตามแกล้งกูอยู่ได้ทุกวี่ทุกวันแบบนี้....หนักหัวมึงมากหรือไง เรื่องชีวิตกูเนี่ย...เลิกมายุ่งกับกูสักที...กูทนไม่ไหวแล้วนะโว้ยยยยยยย"
ถูกตะโกนด่าใส่หน้า
แล้วถึงได้รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำ เป็นการก่อกวนความรู้สึกของคนที่ถูกกระทำเกินกว่าที่คิด
ไม่รู้
ไม่รู้จริง ๆ ว่าทำไมถึงได้เอาแต่พัวพันวุ่นวายกับเดียร์ขนาดนั้น ทั้งที่ในความเป็นจริง
ไม่มีความจำเป็นต้องหยอกล้อกันถึงขนาดนี้เลยก็ได้
แต่ฮวยก็ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร
เดียร์เดินหนีไปแล้ว พร้อมกับอารมณ์โมโหที่ยังคุกรุ่น
กูอกหักมึงยังจะแกล้งกูอีก......งั้นเหรอ
ไม่ได้อยากแกล้งหรอกนะ...จริง ๆ
แค่รู้สึกว่า หน้าตาเศร้า ๆ ของคนบางคนมันไม่น่ามองเอาซะเลย ก็แค่นั้น
แค่นั้นจริง ๆ
แค่คิดว่า ให้ไอ้เดียร์มันโมโหจะเป็นจะตายดีกว่าให้มันทำหน้าอมทุกข์ เบื่อโลก
ก็คิดแค่นั้น
แต่ก็เลยเถิด ไม่คิดว่ามันจะเครียดกับเรื่องที่เกิดขึ้นมากถึงขนาดนี้
ฮวยยังคงยืนนิ่ง และรู้สึกแย่ที่รู้ว่าทำให้คนที่เดินจากไปต้องร้องไห้
ก้าวเท้าหันหลังเดินไปตามทางเดิน ไม่ได้เดินไปตามคนที่ยืนร้องไห้คนนั้น
แต่กลับหาที่หมายที่ต้องการจะไปในเวลานี้
"แม่ง ลองแหกปากโวยวายโมโหขนาดนั้น มันจะไปไหนได้ ถ้าไม่ใช่ร้านเหล้าข้างหอ....ห้ามไปก็คงไม่เชื่อหรอก
แดกได้แดกดี....เดี๋ยวก็ไปร้องไห้แง ๆ เหมือนเด็กอีก...แล้วใครจะไปตามเก็บศพมัน ถ้าไม่ใช่กู...เฮ่อ เซ็งแม่งจริง ๆ ไอ้น้องนาเดียร์ตาขวางเอ้ย"
TBC....
เริ่มหัวข้อโดย: pongsj ที่ 01-10-2007 13:28:16
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 01-10-2007 19:20:40
:a11: :a11: :a11: :a11:
เริ่มหัวข้อโดย: jammy ที่ 01-10-2007 20:11:47
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 01-10-2007 20:18:30
เริ่มหัวข้อโดย: ErosAmor ที่ 01-10-2007 21:33:49
ฮวยอุตส่าห์แกล้งให้ยิ้มออก แต่ดูจะไม่ได้ผล :เฮ้อ:
คนมันเฮิร์ทก็งี้ล่ะ อิอิ สู้ๆต่อไปเต้าฮวย
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 01-10-2007 21:54:07
เล่นจนได้เรื่องเต้าฮวยเอ๊ยยยย เวลาอย่างนี้ยังจะแกล้งเค้าอีกกกกก o22
ความหวังดีเลยกลายเป็นหมันซะละ.... แต่แหมเป็นห่วงสุขภาพนาเดียร์จังเลยยยย ไปดื่มอีกละ
เต้าฮวยรับผิดชอบเลยยยยย :angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: nunyy ที่ 02-10-2007 08:28:56
เริ่มหัวข้อโดย: Jingjoh ที่ 02-10-2007 21:55:05
:เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 04-10-2007 00:14:37
:amen: โอม จงรักกัน นะบัดนาว<<<<<< บทสวดอันนี้ถูกใจจริงๆๆๆ เอาไว้ใช้กับใครได้บ้างละเนี่ย มีลิขสิทธิ์ด้วยหรือเปล่า
อ่ะรอดูกันต่อไป<<<<<<< มาช่วยเป็นกำลังใจให้คู่นี้กันนานๆๆนะ
:เฮ้อ:
:try2:<<<<<<<< สงสัยจะเป็นรักนะแต่แสดงออกไม่เป็น อิอิ มาช่วยกันกระซิบดังให้คุณเท็นใจอ่อนให้คู่เข้าใจหัวใจตัวเองสักที
เล่นจนได้เรื่องเต้าฮวยเอ๊ยยยย เวลาอย่างนี้ยังจะแกล้งเค้าอีกกกกก o22
ความหวังดีเลยกลายเป็นหมันซะละ.... แต่แหมเป็นห่วงสุขภาพนาเดียร์จังเลยยยย ไปดื่มอีกละ
เต้าฮวยรับผิดชอบเลยยยยย :angry2:
เมื่อไหร่จะคืนดีกันล่ะเนี่ย!!!! <<<<<< คาดว่าเร็วๆ นะ
ฮวยอุตส่าห์แกล้งให้ยิ้มออก แต่ดูจะไม่ได้ผล :เฮ้อ: <<<<<< แหะ แหะ เดี๋ยวรู้กัน
คนมันเฮิร์ทก็งี้ล่ะ อิอิ สู้ๆต่อไปเต้าฮวย <<<<<<< ใช่ๆๆ สู้ต่อไปทั้งคนแต่งคนโพสต์และคนอ่าน อิอิ
ไม่ยอมฟังกันเลย :try2: <<<<<<< ก็เค้าแรงกันทั้งคู่นิ แล้วมาตามดูกันต่อไป
รู้ทันกันจริงน้าฮวยเนี่ย :a11: <<<<<<< อิอิ อีกนิดก็รู้ใจแล้วละ มาช่วยกันลุ้น
กวนกันไป กวนกันมา<<<<<<พอได้ที ก็อร่อยแซบกันพอดี ถูกใจคนอ่านกันไป
:a11: :a11: :a11: :a11:
เฮ้อเมื่อไหร่จะเข้าใจกันละเนี่ย <<<<<<< ตามกันต่อไป คาดว่าเร็วๆๆนี coming soon อ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 04-10-2007 00:20:58
ไม่อยู่ ร้านเหล้าไม่มี รอจนจะสี่ทุ่มเข้าไปแล้วก็ไม่มีวี่แวววว่าจะได้เจอ ขึ้นไปดูที่หน้าห้องของเดียร์หลายครั้ง
ห้องก็ยังคงล็อคประตู โทรศัพท์ไม่ต้องนับว่าโทรเข้าไปกี่ร้อยสายแล้ว รู้เพียงแต่ว่าโทรไปกี่ครั้งก็ได้รับข้อความเหมือนเดิม
.....หมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้......
บ้าชิบหาย ไอ้เดียร์แม่งบ้า
ทำไมมันทำให้คนเป็นห่วงได้ขนาดนี้วะ จะไม่ติดใจอะไรเลย ถ้าช่วงสาย ๆ ไม่เห็นว่ามันทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้
รู้ว่ามันอกหัก ข้าวปลาไม่ยอมกิน แต่จะให้ทำยังไง ในเมื่อถ้าพูดอะไรออกไปมันก็ไม่สนใจจะฟัง ไม่สนใจจะเชื่ออยู่ดี
เป็นนานที่ฮวยเอาแต่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่อย่างนั้น เดินวนไปวนมาหน้าประตูห้องของคนที่ไม่ยอมกลับมา
เดินอย่างนั้นอยู่หลายรอบแล้วก็แทบอยากจะโยนโทรศัพท์ทิ้งซะให้รู้แล้วรู้รอด
ไปไหนของแม่งวะ ไอ้เดียร์ ทำเป็นเด็กมีปัญหาจะหนีออกจากบ้านไปได้
โธ่โว้ย ไปไหนของมันวะเนี่ย
"โทรกลับด้วยอยู่ไหนวะ..เหี้ยเดียร์...ไปตายห่าอยู่ที่ไหนของมึงโว้ยยยยยยยยย"
เพราะหงุดหงิดโมโห เลยระเบิดอารมณ์ฝากข้อความที่เท่าไหร่ไม่รู้เอาไว้
แล้วฮวยก็ก้าวขายาว ๆ ออกจากหน้าประตูห้องของคนที่ทำให้ต้องเสียเวลามารอ
เดินไปทั้งที่มือยังคงพยายามกดโทรศัพท์ติดต่อกับเดียร์ แล้วสุดท้ายก็จำใจต้องหย่อนโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าเสื้อ
ทั้งที่โมโหจนแทบบ้า
"ไปไหนของมันวะ...ไปผูกคอตายอยู่ที่ไหนกูจะรู้มั้ย...แบบนี้จะไปตามเก็บศพถูกได้ยังไง"
บ่นพึมพำอยู่คนเดียว แล้วฮวยก็ตั้งหน้าตั้งตาเดินไปจนถึงป้ายรถเมล์กระโดดขึ้นรถที่มาจอดเทียบท่าและก้าวขึ้นไปนั่งอยู่บนรถเมล์
ก็เรื่องของแม่งสิ...ไม่เกี่ยวกันซะหน่อย เสียเวลารอชะมัด กลับบ้านไปนอนเล่นยังมีความสุขซะกว่า เป็นห่าอะไรวะจะมาตามมันทำไมไอ้เดียร์เนี่ย กูนี่ก็ท่าจะบ้า...จะไปสนใจอะไรมันนักหนาวะ
"เฮ่อ"
เสียงถอนหายใจของฮวย เรียกให้สายตาหลายคู่หันไปมองได้ แล้วเจ้าตัวถึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าเผลอทำอะไรออกไป
หันไปมองนอกรถแล้วก็ทำเหมือนไม่รู้เรื่อง ทั้งที่ภายในใจยังครุ่นคิดวกไปวนมา
ไอ้เดียร์นะไอ้เดียร์
มันไปไหนของมันวะ แล้วกูจะรู้มั้ยล่ะว่ามึงไปไหน
อยาจะบ้ากับมันจริง ๆ โว้ยยยยยยยยยย
"เฮ้ย ใจคอมึงจะไม่ขยับให้เพื่อนมึงนอนเลยใช่มั้ยเนี่ย ไอ้รัก ทีไปนอนหอกูนี่ นอนกินที่ไม่แบ่งเลยนะ"
เดียร์ใช้ปลายเท้าเตะเข่าของเพื่อนที่นอนกลิ้งอยู่บนเตียงแล้วก็เห็นว่าฝ่ายนั้น ทำหน้ายิ้ม ๆ กระโดดลงมาจากเตียงได้ก็เอาคืนด้วยการโบกเข้าให้ที่กลางหัวของคนพูด
"ดีแค่ไหนกูไม่คิดค่าพักอาศัย เดี๋ยวมึงจะโดนไม่ใช่น้อยไอ้เดียร์นี่มันห้องกูโว้ยยยยยยยย กูมีสิทธิ์จะทำอะไรก็ได้ อ๊ะอย่านะมึง ถ้ามึงกล้าหือกับกูนะ มึงอดได้ลอกรายงานกูแน่"
เออใครจะไปกล้าหือกับมึง มึงเป็นต่อแล้วนี่ กูไม่รู้จะไปไหนไงเลยต้องถ่อมาหามึงถึงนี่
มีความสุขจริงนะมึง
ยิ้มหน้าระรื่นทั้งวัน นึกว่าคนอกหักจะเข้าใจกันซะอีก ไหนใครว่ามันจีบน้องหมี่ร้านก๋วยเตี๋ยวไม่ติด แล้วก็ซึมไปหลายวันไงวะ นี่ไม่เห็นมันมีอาการอะไรเลย ใครว่ามันโดนพี่ชายสาวกีดกัน เห็นไอ้ตี๋หน้าโหดนั่นหิ้วข้าวหิ้วน้ำมาส่งถึงห้อง แบบนี้มันหมายความว่ายังไงกันวะ
ไอ้รักมันมีของดีอะไร ถึงได้ไปมัดใจพี่ชายน้องหมี่ได้ สงสัยต้องถามหน่อยแล้ว
เผื่อว่า..........
เผื่อว่า.........
มันจะทำให้....พี่แจน...กลับมาเป็นคนเดิมได้
"เฮ้ย ซึมอีกแล้วมึง อกหักเป็นเรื่องธรรมชาติ มึงจะเครียดอะไรมากมาย ไม่ตายหาเอาใหม่ได้เชื่อกู"
เออนั่นสิ ไม่ตายหาใหม่ได้ แต่ตอนนี้กูยังไม่อยากหาโว้ยยยยยยย แค่นี้ก็ปวดใจจะตายห่าแล้ว
ใครจะไปเหมือนมึง ซึมได้สองวัน แล้วก็ไม่เห็นว่าจะมีอาการอะไรเลย มันทำยังไงวะ อยากรู้จริง ๆ
"ไอ้รัก ทำยังไงวะ ให้หายเจ็บเร็ว ๆ แบบมึงอ่ะ กูอยากหายเจ็บเร็ว ๆ กูไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว กูอยากลืมให้หมดแต่ทำไม่ได้ว่ะ พอทำท่าว่าจะลืม ภาพเก่า ๆ มันก็ย้อนมา กูไม่รู้จะทำยังไงแล้ว มึงช่วยกูด้วยเถอะ บอกทีว่าต้องทำยังไง"
พูดออกไปทั้งอย่างนั้น แล้วก็นั่งกอดเข่ามองหน้ารักชาติที่หันมามอง แล้วก็มานั่งอยู่ข้าง ๆ
"ไม่รู้ว่ะ...กูชอบน้องหมี่นะ..มากด้วย...แต่กูก็ไม่รู้ว่าทำไมกูถึงไม่ทุกข์ร้อนอะไรที่ไม่ได้มาครอบครอง
เออ นั่นสิ ที่จริงต้องช้ำใจใช่มั้ย แล้วทำไมไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลยวะ หรือว่ากูรักน้องหมี่ไม่มากพอ"
ไอ้โง่ แม้แต่ตัวมึงเองยังไม่รู้เลยว่าทำไม แล้วกูจะรู้กับมึงมั้ยล่ะวะ
"สงสัยมึงได้พี่ชายน้องหมี่มาแทนมั้ง หน้าเหมือนกันเลย แถมยังส่งข้าวส่งน้ำด้วย สบายเลยสิมึง คราวนี้มึงก็หาทางเข้าหาน้องหมี่ง่ายขึ้นแล้วล่ะสิ เนี่ยแหละ มึงก็เลยไม่เศร้าไง ไอ้ควายรัก"
อ่อ
อย่างนี้นี่เอง
รักชาติพยักหน้าทำเหมือนเข้าใจสิ่งที่เพื่อนพูด แต่ก็ต้องเบะหน้าเมื่อนึกถึงหน้าของตี๋หน้าโหดคนนั้น
ดีตรงไหนวะนั่น ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย ไอ้เดียร์นี่ก็โยงไปได้ คิดอะไรของมัน
"เออ มันคงจะช่วยกูให้จีบน้องสาวมันติดหรอกนะ หน้าบึ้งขนาดนั้น เหอะ ไม่เอาด้วยคนหรอก กูหาทางเอาเองได้ไม่อยากพึ่งใครหรอกโว้ย"
เออ
เก่ง
มึงมันเก่งไปหมดทุกเรื่อง เรียนก็เก่ง ทำอะไรก็เก่ง หวังเกียรตินิยมอยู่นี่ กูนี่สิ จะผ่านไม่ผ่านยังไม่รู้เลย งานบัดดี้ไอ้ฮวยก็เหมาไปทำหมด ไม่งั้นสงสัยไม่ผ่านหรอก
ทำซะมั่ง แกล้งกูดีนัก ไอ้ฮวย ก่อนมานี่ ยังทำเรื่องบ้า ๆ บอ ๆ อีก เมื่อไหร่มันจะหายไปจากชีวิตกูซะทีวะ ทั้งเบื่อทั้งรำคาญ ว่าแต่ว่าโทรศัพท์แบตหมดนี่หว่า ไม่รู้วันนี้มันส่งข้อความบ้าบอคอแตกอะไรมาอีก
"ยืมสายชาร์จโทรศัพท์หน่อยเด่ะ แบตกูหมดว่ะ"
เอ่ยปากออกไป..แล้วก็เห็นว่าเพื่อนไปค้นหาอะไรอยู่ในลิ้นชักโต๊ะ เพียงไม่นาน ก็นำสายชาร์จแบตเตอรี่มายื่นส่งให้
โทรศัพท์ถูกกดเปิดเครื่องเมื่อมีกระแสไฟเข้าไปหล่อเลี้ยงตัวเครื่อง
หน้าปัดบ่งบอกว่ามีข้อความเข้ามาหลายสิบข้อความ รวมทั้งหมายเลขที่โทรเข้ามาหาด้วย
เฮงซวย เฮงซวย เฮงซวย เฮงซวย
ชื่อที่ถูกเมมโมรี่เอาไว้ ยาวเป็นหางว่าว
ไม่นับรวมข้อความที่ฝากเอาไว้ และข้อความที่เป็นตัวอักษร
และเมื่อลองโทรเข้าไปฟังข้อความ
เดียร์ถึงกับต้องยกมืออุดหู เพราะเสียงตะโกนด่าสารพัดจากไอ้เฮงซวยที่ฝากข้อความเอาไว้
"ห่าเอ้ย ด่ากูอยู่ได้....มันลืมอะไรเอาไว้หรือไง ถึงได้ฝากข้อความเยอะขนาดนี้ สงสัยท่าจะบ้ามีเรื่องอะไรวะ
แม่งโทรกลับก็ได้..มีธุระอะไรมากมายก็ไม่บอกถามอยู่ได้ว่าอยู่ไหน"
เดียร์บ่นพึมพำกับตัวเองและเพื่อนที่สนใจกับการดูรายการสารคดีก็หันมาเอ่ยถาม
"ใครวะ..."
"เหี้ยฮวย....โทรมาอยู่ได้"
ส่ายหน้าด้วยความเบื่อ แล้วก็กดโทรกลับไปหาเจ้าของหมายเลข
ไม่ตัองให้รอถึงครึ่งวินาที ปลายสายก็ถูกกดรับ และตามมาด้วยเสียงตะคอกถามจนทำให้เดียร์โมโห
"อยู่ไหนวะ...ปล่อยให้หาอยู่ได้..ไปไหนทำไมไม่บอก"
อ้าวไอ้นี่ อยู่ดี ๆ ตะคอกถามแบบนี้หมายความว่ายังไง มึงไม่ใช่พ่อกูนะไม่ต้องคงต้องคุยมันแล้ว เสียเวลาชะมัด
ปิดเครื่องแม่งเลยแล้วกัน
ไม่มีเสียงตอบกลับมา เพราะว่าเดียร์กดปิดเครื่องไปแล้ว และไม่สนใจกับโทรศัพท์อีก
หันไปคุยกับรักชาติเพราะอยากรู้ว่าทำยังไง พี่ชายของสาวที่รักชาติชอบ ถึงมาทำดีด้วยได้
ฝ่ายหนึ่งไม่สนใจ ไม่เดือดร้อน แต่อีกฝ่ายกลับร้อนรุ่มจนทนไม่ได้
"ปิดเครื่องทำไมวะ ปิดทำไม ปิดทำไมเนี่ย"
ในขณะที่เดียร์นอนคุยกับเพื่อนอย่างสบายอารมณ์
ใครอีกคนกลับข่มตาให้หลับลงไม่ได้ ยกมือขึ้นก่ายหน้าผากและนอนกระสับกระส่ายไปมา ผุดลุกผุดนั่งอยู่หลายครั้งจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน
เพียงเพราะความรู้สึกเดียวเท่านั้น ที่ทำให้ฮวยกระวนกระวายได้มากขนาดนี้
"คนเป็นห่วงมันรู้บ้างมั้ยเนี่ย ไอ้เดียร์ โมโหจนไม่รู้จะทำยังไงแล้วนะโว้ยยยยยยยยย แม่งเอ้ย จะทำให้ห่วงไปถึงไหนวะ...ถ้าพรุ่งนี้เจอนะมึง...อย่าให้กูเจอนะ..แม่งจะเล่นให้น่าดูเลย"
TBC....
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 04-10-2007 00:33:12
เริ่มหัวข้อโดย: mu_off ที่ 04-10-2007 00:37:30
ยิ่งอ่านยิ่งเครียด..เหอๆ..
:เฮ้อ:
เหนื่อยใจแทนจางเยย....
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 04-10-2007 07:25:53
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 04-10-2007 07:47:07
เริ่มหัวข้อโดย: jammy ที่ 04-10-2007 09:01:19
เริ่มหัวข้อโดย: Jingjoh ที่ 04-10-2007 18:15:33
:a14:
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 04-10-2007 20:21:37
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 05-10-2007 09:29:04
เริ่มหัวข้อโดย: nunyy ที่ 05-10-2007 10:13:47
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 05-10-2007 13:37:31
วันก่อนยังสงสารเดียร์อยู่เลยยยยย วันนี้เปลี่ยนเป้าหมายยย
สงสารเต้าฮวยละ....... :try2:
ตี๋หน้าโหดจีบรักชาติเหรอ สงสัยจะทำให้นาเดียร์คิดถึงฮวยได้บ้างละมั้งงงงง
รอ รอ รอ อยากรู้จัง จะเป็นไงต่อนะ....
:catrun:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 05-10-2007 16:19:10
เจอหน้ากันประทับตราจอง(จูบ)ไว้เลย :m1: <<<<< เอาแบบนี้เลยเหรอ อิอิ
:serius2:
ยิ่งอ่านยิ่งเครียด..เหอๆ. <<<<<<< ใจเย็นๆๆๆ ค่อยตามไป นะ
:เฮ้อ:
เหนื่อยใจแทนจางเยย.... <<<<<<~ ช่วงบริหารหัวใจอ่ะ
อีกฝ่ายเริ่มมีใจ แต่อีกฝ่ายยังไม่รู้เรื่องเลย :undecided: <<<<<< สงสัยจะยังหาคลื่นไม่เจอ อิอิ ช่วยๆ ลุ้นกันก่อน
เมื่ไหร่จะเข้าใจกันน้า <<<<< coming soon จ้า ช่วงนี้เปิดโอกาสให้ฮวยทำคะแนนจ้า เพราะติดลบมาตลอดนิ อิอิ
เล่นเดียเลยหนับหนุนอิอิ :m10: <<<<<< สงสารนู๋เดียร์หน่อยเถอะน่า :impress:
ในที่สุดก้อเริ่มรู้สึกอะไรบ้างแล้ว ชิมิ <<<<<< อิอิ น่าจะนะ ลองดูกันต่อไป :a14:
ฮวยเล่นเลย ลุ้น ๆ :m3: :m3: :m3: :m3:<<<<<เอ็นดูนู่เดียร์หน่อยน้า
ป๊าฮวยสู้ๆนะครับผม :m11: :m11:<<<<<< อิอิ ช่วยกันลุ้นต่อไป
:m4: :m4: :m4:สุ้ ๆ สู้ตายค่า <<<<<< :a2:
:เฮ้อ:
วันก่อนยังสงสารเดียร์อยู่เลยยยยย วันนี้เปลี่ยนเป้าหมายยย
สงสารเต้าฮวยละ....... :try2:<<<<<แงะ ไม่สงสารนู๋เดียร์แล้วเหรอตี๋หน้าโหดจีบรักชาติเหรอ สงสัยจะทำให้นาเดียร์คิดถึงฮวยได้บ้างละมั้งงงงง
รอ รอ รอ อยากรู้จัง จะเป็นไงต่อนะ....<<<<<<มาต่อให้แล้ว ลุ้นกันต่อเลยจ้า :catrun:
ฮวยมีคนเชียร์เยอะเลย อิอิ
เดี๋ยวมาต่อให้นะ
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 05-10-2007 16:20:53
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน ช่อดอกไม้แด่เธอ
เดินผ่านไปแล้ว แล้วก็เดินกลับมาอีกครั้ง แล้วก็ทำท่าจะเดินผ่านไปอีก สุดท้ายก็ต้องเดินกลับมาจนได้
ฮวยกำลังควักธนบัตรในกระเป๋าสตางค์ออกมาจ่ายให้กับแม่ค้าขายพวงมาลัยดอกไม้สดที่กำลังนั่งร้อยพวงมาลัย
เปล่า
ไม่ได้ซื้อพวงมาลัยไปถวายพระ
แต่ซื้อดอกกุหลาบหนึ่งกำ ห่อกระดาษหนังสือพิมพ์เรียบร้อย แล้วก็ไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นบ้าอะไรถึงได้ต้องซื้อดอกกุหลาบสีแดงห่อกระดาษหนังสือพิมพ์หนึ่งกำแบบนี้ด้วย
เอาให้ไอ้เดียร์ไง
แบบนี้แหละดอกกุหลาบกำละไม่กี่สิบบาทนี่แหละ ถูกดี ก็ดอกไม้เหมือนกัน ทำไมต้องซื้อแพง ๆ ด้วย
เนี่ยซื้อมากำเดียวเอาไปปักแจกันได้ตั้งหลายดอก ซื้อแพง ๆ ปักได้แค่ดอกสองดอกมันจะไปดีได้ยังไง
ฮวยเดินถือดอกกุหลาบแดงในห่อกระดาษหนังสือพิมพ์แล้วก็หน้านิ่วคิ้วขมวด เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องเอาดอกไม้ไปให้ไอ้คนที่ทำให้นอนไม่หลับทั้งคืนนั่นด้วย
โดนปิดโทรศัพท์หนี โดนกระแทกหูใส่แบบนั้น แทนที่จะโกรธ แต่กลับหงุดหงิดแทบบ้าเพียงเพราะไม่รู้ว่าไอ้ตัวแสบนั่นมันหายไปไหนแค่นั้นเอง
เดินคิดไปเรื่อย ๆ
คิดแล้วคิดอีก คิดแล้วก็แกว่งช่อกุหลาบไปมาและยืนรอเดียร์อยู่หน้าประตูทางเข้ามหาวิทยาลัย
เพียงไม่กี่นาทีที่ต้องรอ แล้วเดียร์ก็เดินมาจากหัวมุมถนนจริง ๆ
ตั้งท่าจะเดินเข้าไปหา แล้วก็แกล้งเล่นซะหน่อย
แต่พอฝ่ายนั้นเดินใกล้เข้ามา ทำไมถึงได้เดินไปหลบอยู่ข้างตู้โทรศัพท์วะเนี่ย
"เฮ้ยยยยยยยยยย ทำห่าอะไรวะ ใจเต้นตุบ ๆ เลย ทำบ้าอะไรอยู่วะกู...ก็เดินเข้าไปกระแซะมันเลย เกิดเป็นอะไรขึ้นมาวะ แม่งขาเสือกไม่เดินซะได้ อะไรเนี่ย"
ฮวยยืนขมวดคิ้วอยู่ข้างตู้โทรศัพท์แล้วก็ก้มลงมองช่อกุหลาบในมือ
เนี่ยแหละดีสุดแล้ว
แช่ฟอร์มาลีนซะขนาดนี้ ดูสิ สวยสดงดงาม ไอ้เดียร์มันต้องชอบบบบบบบบบบบบบบบ ชัวร์
ก้มลงมองดอกกูหลาบแล้วก็ยิ้ม แล้วก็นับหนึ่งสองสามอยู่ในใจ ก่อนจะก้าวเท้าเดินลิ่ว ๆ ไปหาคนที่หมายตาเอาไว้
และเดินเข้าไปกวนคนที่ทำหน้าง่วงนอนเหมือนคนนอนไม่พอนั่นทันที
"นาเดียร์จ๋า.....เมื่อคืนหายไปไหนมาคร้าบบบบบบบบบบ พี่ฮวยคิดทึ้งงงงงงงงงง คิดถึงนาเดียร์แทบขาดใจแน่ะ
วันนี้ซื้อดอกไม้มาฝากด้วย แช่ฟอร์มาลีนมาเต็มที่เลย รับรองปักแจกันแล้วไม่มีเหี่ยวไม่มีเน่า"
เห่าแต่เช้า
จะมีใคร ถ้าไม่ใช่เสด็จพ่อฮวย เมื่อคืนเล่นตะคอกกูอย่างกับพ่อ พอเช้ามาทำเป็นมาทำเสียงกวนประสาท อยากจะบ้าตายจริง ๆ
"เออ เอามาเด่ะ กูกำลังอยากได้ดอกไม้อยู่พอดี กะว่าจะเอาไปทำพวงหรีดปักหน้างานศพมึงอยู่พอดี"
โห
ทำพวงหรีดเลยเหรอ เล่นแรงนะมึงไอ้เดียร์ เดี๋ยวตบหัวทิ่มเลย
"งานศพของพี่ฮวยที่ตายคาอกน้องเดียร์เหรอจ๊ะ ยาหยี"
แล้วฮวยก็หัวเราะชอบใจที่ได้ทำให้คนที่ทำหน้าสะใจอยู่ก่อนหน้านี้ต้องหันมามองตาขวาง
ถ้าไม่ทำหน้าแบบนี้ แล้วจะเป็นน้องนาเดียร์ตาขวางได้ไง แน่ะ ดูสิคนเรา แบบนี้มันน่าแกล้งให้โมโหให้ตาย
โทษฐานที่ทำให้กูไม่ได้หลับไม่ได้นอน
"โถไอ้เดียร์ใครเขาจะเอาดอกไม้ให้มึงล่ะ กูกะจะเอาไปไหว้ศาลพระภูมิโว้ยย อย่างมึงนี่ดอกหน้าวัวยังไม่อยากจะให้เลยเสียดายตังค์..."
ทำอย่างกับว่ากูอยากได้ดอกไม้จากมึงนักนี่ ห่อกระดาษหนังสือพิมพ์แบบนี้ เอาไปให้ผู้หญิงที่ไหนก็ไม่มีใครเขาอยากได้หรอก ไร้รสนิยม กูซื้อดอกไม้ทีอย่างต่ำ ๆ ก็ห้าร้อยเข้าไปแล้ว ตอนซื้อให้พี่แจนอ่ะ
อย่างมึงนี่ไม่ได้กินสาวที่ไหนหรอก
เอาไปไหว้ศาลพระภูมินั่นแหละดีแล้ว เผื่อเจ้าที่เจ้าทางเขาจะได้คุ้มครองไม่ให้มึงโดนกูกระทืบตาย
เดียร์คิดอยู่ในใจ แต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา นอกจากทำเป็นนิ่งเฉย
แล้วก็เดินหนีไปให้พ้น ๆ ขืนต่อปากต่อคำด้วยก็ยาวอีก ไม่อยากอารมณ์เสียแต่เช้า เสียบรรยากาศหมด
ฮวยยังคงเดินขนาบข้าง คนที่พยายามก้าวขาให้ยาวขึ้นและเร็วขึ้น
แอบก้มลงมองช่อดอกไม้ในมืออยู่หลายครั้ง แล้วก็ถอนใจคนเดียวเงียบ ๆ เป็นห่าอะไรวะเนี่ยกู สงสัยท่าจะเพี้ยนไปแล้วจริง ๆ
"แล้วเมื่อคืนไปไหนมา นึกว่าไปผูกคอตายที่ไหนซะแล้ว ให้โทรตามอยู่ได้เป็นร้อย ๆ รอบ พี่ฮวยล่ะอุตส่าห์เศร้าโศกเสียใจรีบตื่นมาซื้อหนังสือพิมพ์แต่เช้านึกว่าจะได้อ่านพาดหัวข่าวหนังสือพิมพ์พบศพหนุ่มปริศนา ดับอนาถใช้ผ้าผูกคอตาย เผยเครียดจัดถูกแฟนสาวสลัดรัก โปรดอ่านต่อหน้าสอง..แหมอดเลย"
พูดจาไม่เข้าหู แล้วก็รู้ว่าเป็นการกวนประสาทให้อีกฝ่ายโมโห แต่ฮวยก็ยังพูดออกไปได้หน้าตาเฉย
ก็แกล้งมันอยู่ทุกวัน แกล้งจนชิน ไม่รู้ว่าจะทำแบบนี้ไปทำไมเหมือนกัน ถ้าวันไหนไม่ได้เห็นไอ้เดียร์ทำหน้างอแล้วกินข้าวไม่ลง มันแปลก ๆ พิกล
"มึงดูพาดหัวข่าวใหญ่หรือยังไอ้ฮวย ดับอนาถหนุ่มนักศึกษาทั้งที่รองเท้าคาปาก...เดี๋ยวมันจะขึ้นพาดหัวข่าวใหญ่บ่ายนี้มึงเชื่อกูมั้ย ถ้าไม่เชื่อเดี๋ยวกูจะทำให้มึงเชื่อเอง"
แล้วใครจะยอมให้มันแกล้งฟรี ๆ ปากแบบนี้ก็ต้องเจอแบบนี้ แม่ง กูอดใจไม่ไหวหรอก
ขืนปล่อยให้มันกัดฟรีแบบนี้ตลอดก็ขาดทุนกันพอดี
เดียร์หันไปมองหน้าของคนตัวโตเหมือนอยากจะหาเรื่อง แต่ฮวยกลับหัวเราะด้วยความขำ
คิดได้ไง รองเท้าคาปาก ไอ้เดียร์มันช่างคิดนะ ปากดีชะมัด แบบนี้แหละมันน่านัก ไม่ได้ลับฝีปากกับมันสักวันสงสัยเฉาตาย
"หัวเราะอะไรวะ โรคจิตเหรอมึงคนด่าแล้วยังหัวเราะอยู่ได้ไปห่าง ๆเลยไป๊กูไม่อยากอยู่ใกล้หมาบ้ายังไม่ได้ฉีดยา"
ยิ่งเดียร์พูด ฮวยก็ยิ่งขำ สุดท้ายกลายเป็นคนพูดต้องโมโหแทน
อีกแล้ว
ไอ้ฮวยมันเอาอีกแล้ว ด่ามันไปมันก็ขำ ทำไมมันถึงได้เป็นมนุษย์ที่หน้าด้านหน้าทนขนาดนี้วะ
กูเบื่อมันจริง ๆ โว้ยยยยยยยยยยย ใครก็ได้ช่วยเอาไอ้บ้านี่ออกไปจากชีวิตกูที
เดียร์หยุดเดินแล้ว และก็ยืนทำหน้าหงิกหน้างอ แต่อีกคนกลับยืนขำจนตัวงอ
"ฮ่า ฮ่า เออ เออ โรคจิตก็โรคจิต เดี๋ยวกูจะไปเรียนตึกสองแล้ว ทีหลังหายไปไหนก็บอกหน่อย ขี้เกียจตาม
ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว..."
พูดออกไปแล้ว และฮวยที่กำลังหัวเราะก็หยุดหัวเราะในทันที หัวคิ้วขมวดมุ่นเข้าหากัน เพราะเหมือนกับตัวเองเผลอพูดเรื่องแปลก ๆ เข้าให้แล้ว
"แล้วมึงจะตามกูทำไม โทรมาทำเหี้ยอะไรเป็นร้อยรอบกูรำคาญโว้ยยยยยยย"
เดียร์ตะโกนใส่หน้าแล้วก็เอ่ยถามคนตัวโตด้วยความข้องใจ
"เอ่อ กะ ก็ กูว่าจะตามรายงานไง แม่งจะส่งอยู่แล้ว ยังเอาไปดองไว้อีก ถ้าไม่ทำก็เอามาเลย กูไม่อยากเสียเวลารอ กูไม่อยากโดนตัดคะแนนเพราะมึงหรอกไอ้เดียร์"
คิดได้อย่างรวดเร็ว ฮวยรีบตอบออกไปอย่างรวดเร็ว และต้องรีบหลบสายตาที่จ้องมองมา ใจเริ่มเต้นไม่เป็นส่ำ
โดยที่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร
"แน่ะ คิดว่าพี่ฮวยคิดถึงน้องเดียร์เหรอจ๊ะ แหม้เรื่องนั้นน่ะธรรมดา พี่ฮวยคิดถึงนาเดียร์ทุกลมหายใจเข้าออกอยู่แล้วจ่ะยาหยีไม่ต้องห่วงนะ ว่าเค้าจะไม่คิดถึงตะเอง อย่างอนเลยน๊า นะ นะ นะ"
อ๊วกจะแตก
คิดถึงห่าเหวอะไรวะ ฟังแล้วคลื่นไส้ชะมัด
ใครอยากให้มึงคิดถึงก็หน้าโง่เต็มทีแล้ว
"สายแล้วนี่หว่า แม่ง เอ้า เอาไป ดอกไม้ของมึง....ทำกูเสียเวล่ำเวลา เหี้ยเดียร์ไปเรียนเลยมึง น่าเบื่อว่ะ"
ดอกกุหลาบห่อกระดาษในมือของฮวยถูกยัดเยียดใส่มือของเดียร์ และไอ้คนตัวโตก็เดินลิ่วจากไปอย่างรวดเร็ว
ทิ้งให้เดียร์ยืนมองจนตาแทบหลุด
ก็แล้วไอ้หมาตัวไหนที่มันมาเห่าแล้วก็ทำท่าจะกัดกูแต่เช้าวะ ไม่ใช่มึงหรือไง แล้วมาโทษกูได้ไง
เออดีไปไหนก็ไปเลย สาธุวันนี้ทั้งวันอย่าได้เจอะเจอมันอีกเลย ชีวิตจะได้มีความสุขกับเขาซะที
เดียร์รีบก้าวเท้าเดินขึ้นตึกของตัวเอง
แล้วเพียงไม่นานก็นึกอะไรขึ้นมาได้
เอ้า
แล้วนี่มันดอกไม้ไอ้ฮวยนี่หว่า ไหนว่าจะเอาไปไหว้ศาลพระภูมิ แล้วเอาให้กูทำไมวะเนี่ย
........เอาไป ดอกไม้ของมึง.......
แต่ว่าได้ยินมันพูดแบบนี้จริง ๆ นะ หรือว่าฟังผิด
ฟังผิดชัวร์เลย ไอ้ฮวยเนี่ยนะ จะซื้อดอกไม้มาให้ สงสัยวันนรกแตกแน่
แต่ว่า...........แบบนี้ก็......
เดียร์กำลังยืนอมยิ้มและก้มมองช่อดอกไม้ในมือที่ฮวยยัดเยียดมาให้
"เสร็จกู...มึงอยากลืมเอาไว้เองนะ ช่วยไม่ได้ ของไอ้ฮวยทั้งที แบบนี้ต้องเอาไปใส่แจกันแล้วไปปักในห้องน้ำ
มึงอยากลืมเอาไว้เองนะ ช่วยไม่ได้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า โชคดีจริง ๆ เลยโว้ยยยยยยยยโง่จริง ๆ เลยมึง ไอ้ฮวย"
TBC....
เริ่มหัวข้อโดย: มูมู่น้อย ที่ 05-10-2007 17:26:19
เดียร์เป็นเพื่อนรักชาติด้วยเหรอ กรี๊ดดดดๆๆๆๆ คู่นั้นก็น่าร้ากกกก มาต่อยังอะ อยากอ่านค้างปีแร้ววว
รออ่านต่อจ้า Lovemode :a2:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 05-10-2007 20:06:02
เริ่มหัวข้อโดย: jammy ที่ 05-10-2007 22:39:17
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 06-10-2007 01:45:06
ต่อปาก ต่อคำกันได้สุดยอดจริง ๆ เชื่อเค้าเลยสองคนเนี้ยยยยย :laugh:
แต่ดีแล้วนะที่เดียร์ไม่ไปเมาอีก เป็นห่วงสุขภาพ ว่าแต่ไม่ชอบเค้าแล้วเอาดอกไม้ไปไมอ่ะ...
คนไม่ชอบกันมีแต่เค้าจะโยนดอกไม้ทิ้งมะช่ายเหรออออจ๊ะ เดียร์จ๋า :m20:
:m1:
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 06-10-2007 08:51:25
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 06-10-2007 09:02:03
อยากเห็นสวีทกันจัง o17
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 06-10-2007 11:38:14
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 06-10-2007 14:46:58
:m11: :m11: :m11:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 07-10-2007 15:11:28
เมื่อไหร่หนูเดียร์จะรู้ใจฮวยเนี่ย :m3: <<<<<<< อิอิ ต้องช่วยกันลุ้นๆๆอ่ะ ก็คู่นี้เล่นกันซะ
เดียร์เป็นเพื่อนรักชาติด้วยเหรอ กรี๊ดดดดๆๆๆๆ คู่นั้นก็น่าร้ากกกก มาต่อยังอะ อยากอ่านค้างปีแร้ววว <<<<< 5555 แซวกันสนุกๆๆอ่ะ แต่จะไปกระซิบคนแต่งให้นะ
รออ่านต่อจ้า Lovemode :a2: <<<<< จ้า มาแล้ว
เรื่องราวดำเนินไปได้ด้วยดี <<<<< ลุ้นกันต่อนะ :m26: คู่นี้มีอะไรให้แปลกใจเรื่อยๆ ไว้ให้คนอ่านบริหารสมองอ่ะ แบบปวดหมอง ปวดหมอง อ่ะ
ยังไม่รีบเผด็จศึกหนูเดียอีกหรองับคุณฮวยยย คิกๆ :m22: <<<<< อะนะ :o8:
:o8:
ต่อปาก ต่อคำกันได้สุดยอดจริง ๆ เชื่อเค้าเลยสองคนเนี้ยยยยย :laugh: <<<<< เป็นเสน่ห์ของคู่นี้เค้าละ
แต่ดีแล้วนะที่เดียร์ไม่ไปเมาอีก เป็นห่วงสุขภาพ ว่าแต่ไม่ชอบเค้าแล้วเอาดอกไม้ไปไมอ่ะ... <<<<<< อันนี้ก็ต้องตามกันต่อไปอ่ะ
คนไม่ชอบกันมีแต่เค้าจะโยนดอกไม้ทิ้งมะช่ายเหรออออจ๊ะ เดียร์จ๋า :m20: <<<<< 5555555
:m1:
คู่นี้กัดกันได้สุดยอดจริง :m12: :m12: :m12: <<<< อะจ้า เพิ่มรสชาติให้ชีวิตอ่ะ
น้องเดียวจะเข้าใจพี่ฮวยยังเนี่ย <<<<<< อิอิ ต้องมาลุ้นกันต่ออ่ะ
อยากเห็นสวีทกันจัง o17 <<<<< อะนะ อันนี้ต้องใช้เวลากันหน่อย อิอิ ลุ้นๆกันไป
โหยกัดซะเห็นภาพออกเลยอ่ะครับอย่างนี้เขาเรียกว่า"ขิงก็ราข่าก็แรงป่ะเนี้ย :laugh: <<<<< ถูกจายยยยย
ต้องเก็บไว้อย่างดีซะแล้ว ดอกไม้ช่อนี้
:m11: :m11: :m11: <<<<<< อิอิ ต้องมาตามกันต่อกับชะตาของดอกไม้ช่อนี้กัน อิอิ
เดี๋ยวมาต่อให้นะ ดีใจจังที่ชอบกัน มาให้กำลังใจลุ้นคุ่นี้กันต่อไป อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 07-10-2007 15:25:42
"อีกสามนาทีถ้าติดต่อน้องนาเดียร์สุดที่รักไม่ได้...พี่ฮวยคนนี้คงขาดใจตาย"
ก็ตายไปสิ ก็ไม่เห็นตายนี่หว่า ทำไมกูไม่มาช้ากว่านี้สักสามนาทีวะ ไอ้ฮวยจะได้รีบ ๆ ตายไปซะ
แม่งน่ารำคาญ
"เดี๋ยวกูเดินกลับไปที่เดิม แล้วมึงรีบ ๆ ตายไปเลยนะไอ้ฮวย 5 4 3 2 1 แอ็คชั่น"
โธ่.........น้องเดียร์ของฮวย...มึงช่างทำไปได้ไม่มีความละอาย ฮามั้ยล่ะนั่น เล่นเข้าไปได้นะมึงไอ้เดียร์
"พอเลยไอ้บ้า เป็นงานเป็นการ คอมห้องกูเจ๊งแล้ว ถ้าอยากให้รายงานเสร็จ ช่วยกูทำ...สะกดซิคำว่า
ช่วยพี่ฮวยทำรายงานน่ะสะกดเลยคำเดียวแค่นี้ทำเป็นมองหน้า เดี๋ยวเหอะมึงมองหน้าเหรอ หลงรักพี่ฮวยเหรอจ๊ะตะเอง"
เนี่ยเหรอเป็นงานเป็นการ กูอยากจะเป็นบ้า ลงท้ายก็อีแบบนี้แหละ มันจะไปทำอะไรได้ อย่างไอ้ฮวยน่ะ
ประสาทเสื่อมไปวัน ๆ แค่นั้นเอง ไม่มีทางพูดจาเหมือนคนดี ๆ เขาไปได้หรอก
เดียร์แอบลอบมองหน้าของฮวยแล้วก็เบะหน้าด้วยความเบื่อหน่าย แล้วจะทำยังไง ก็ต้องให้มันมาใช้คอมพิวเตอร์ที่ห้องน่ะสิ ไม่งั้นงานมันก็ไม่เสร็จ ค้างอยู่อย่างนั้นแหละ ดองกันเข้าไป
ทำไมต้องใช้วิธีการจับฉลากทำรายงานด้วยวะ คนยิ่งดวงไม่ดีอยู่ เลยซวยหนักไปกันใหญ่
เดียร์คิดอย่างกลุ้มใจ แล้วก็ได้แต่ทำเป็นเฉย ๆ ไม่อยากจะปากมาก
ไม่อยากต่อปากต่อคำกับคนอย่างฮวย ได้แต่ทำหน้าเซ็งชีวิตไปวัน ๆ
แต่ฮวยกลับพยายามมองหาบางสิ่งบางอย่างที่จำได้ว่า ยัดเยียดใส่มือน้องนาเดียร์ตาขวางเมื่อเช้า
เอาไปทิ้งที่ไหนวะ คนอุตส่าห์ให้ อย่าบอกนะว่าเอาไปโยนทิ้ง ถ้าโยนทิ้งจริงล่ะก็...น่าดูแน่ไอ้เดียร์
"แล้ว....ดอกรัก..เอ้ย...ดอกกุหลาบที่พี่ฮวยฝากไว้ให้เมื่อเช้าล่ะจ๊ะ ไปไหนซะแล้วยาหยี อย่าบอกนะว่า...."
มันก็แค่ฟอร์มที่ฮวยแกล้งทำเวลาที่ต้องการอยากได้คำตอบ แต่จะให้พูดดี ๆ ก็ทำไม่ได้ เคยแต่พูดแบบนี้จะไปทำเหมือนปกติก็ไม่ชิน และเพราะไอ้ฟอร์มบ้า ๆ แบบนี้นั่นเองที่ทำให้เดียร์รำคาญตลอดเวลา
"ไม่มีหรอก มีแต่ดอกไม้ที่กูซื้อมาโว้ย นี่ไง อยู่ในกระเป๋า ตายห่าแล้วแม่งกุหลาบเหี่ยว เหี่ยวเหมือนหน้าคนที่ลืมเอาไว้ เอ้ย ไม่ใช่ เหี่ยวแบบนี้น่าสงสารจัง"
คิดว่าที่พูดออกไปจะทำให้ฮวยโกรธ เพราะสิ่งที่เดียร์คิดเอาไว้ตั้งแต่แรกคือฮวยลืมดอกไม้เอาไว้
แล้วก็คิดว่าการที่ดึงช่อกุหลาบออกมาจากกระเป๋าแล้วโบกไปโบกมาตรงหน้าของฮวย จะทำให้อีกฝ่ายโมโหได้
แต่กลับตรงกันข้าม เพราะนอกจากฮวยจะไม่โมโหแล้ว ฝ่ายนั้นกลับยิ้มร่า แล้วก็หัวเราะเสียงเบา
ไอ้บ้าเฮงซวย เป็นห่าอะไรวะ ยิ้มอยู่ได้ จะยั่วโมโหกันหรือไงแบบนี้ โธ่โว้ย เอาคืนไปเลยไป๊ ไม่อยากได้หรอกเอาไปก็เกะกะลูกกะตาเปล่า ๆ
ดอกไม้ถูกยัดเยียดใส่มือฮวย แต่นอกจากฮวยจะไม่ยอมรับดอกไม้กลับคืนแล้ว ฝ่ามือของเดียร์ยังถูกอีกฝ่ายรั้งเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
ฮวยไม่ยอมปล่อยมือ แต่กลับจ้องมองใบหน้าของเดียร์นิ่ง ๆ และยังหุบยิ้มไม่ได้
"นาเดียร์จ๋า มือนิ่มจัง ไหนมาขอหอมทีเด่ะ คนดีของพี่ฮวย ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮึ่ย ขยะแขยงชะมัด เข้าส้วมล้างมือหรือเปล่าไม่รู้ อย่ามาถูกตัวกูนะ เดี๋ยวผื่นขึ้น คุณแม่ไม่ชอบ"
อยากแตะตัวมึงตายเลย ไม่ให้แตะใช่มั้ย เอานี่เลย ป้ายมือใส่หลังแม่งเลย เอาสิ ให้คุณแม่มึงชักดิ้นชักงอไปเลย
ไอ้เฮงซวย
"เฮ้ย ไอ้เดียร์ พอเลยนะ เสื้อข้าว ๆ เปื้อนหมด เอ้า เสื้อกูยับแล้ว ไอ้เดียร์ เดี๊ยะ เดี๊ยวโดนหรอกมึง"
แล้วฮวยก็โมโหขึ้นมาจริง ๆ จ้องมองใบหน้าของเดียร์ที่ทำหน้าทะเล้นใส่แล้วก็ยิ่งนึกโมโหมากขึ้น
ล้อเลียนเหรอ
เดี๊ยวโดนหรอก ล้อเลียนแบบนี้ เดี๋ยวก็เอาซะหรอก ลอยหน้าลอยตาดีนักเดี๋ยวเหอะมึง
"แหมเสื้อขาวเปื้อนหมด มันจะเปื้อนห่าอะไร กะอีแค่มือจับแค่นี้ โธ่เอ้ย กูอยากจะอ๊วก สะดีดสะดิ้งเป็นผู้หญิงไปได้
เดี๋ยวเสื้อเปื้อนหมด เดี๋ยวเสื้อเปื้อน เหรอจ๊ะ น้องฮวย เดี๋ยวเสื้อเปื้อนเหรอจ๊ะ น่ารักตายเลยมึง"
โดนกระแนะกระแหนใส่ ควรจะเป็นการเพิ่มความโมโห แต่ฮวยที่ทำหน้าเหมือนคนกำลังโมโห กลับหัวเราะออกมาได้ในทันที เพราะท่าทางการล้อเลียนของคนตัวเล็กกว่าที่แกล้งบีบเสียง และสะบัดมือไปมา
เอ้อนะคนเรา
ยังไงเนี่ย
ขำจริง ๆ เลยเว้ย ไอ้เดียร์ มันก็ทำของมันไปได้นะ ก็น่ารักดีเหมือนกัน ประสาทจริง ๆ ทำแบบนี้เป็นด้วยเหรอเนี่ย
ฮวยไม่ได้ก้าวเดินต่อ แต่หยุดยืนอยู่กับที่และยกแขนขึ้นกอดอก เอียงคอมองหน้าของเดียร์แล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าเพราะความขำ
ไม่รู้ว่าทำไม
รู้แต่ว่า ไอ้เดียร์นี่มันกวนประสาทได้น่ารักจริง ๆ จนตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงกับมันดี
"อะไร ไอ้บ้า ยืนขำอยู่ได้ มีอะไรตลกนักหนา เอามือหมามาขุดดูซิ เส้นตื้นมากไปเหรอ ต้องให้หมามาช่วยขุด
เส้นมึงจะได้ลึก ๆ "
เอาหมามาช่วยขุด
ฮ่า ฮ่า ฮ่า
เดียร์เอ้ยเดียร์ มึงก็ช่างคิดไปได้น๊า เอาหมามาช่วยขุด โอ้ยยยยยยยยย ขำโว้ยยยยยยยยย คนเรา
คิดเข้าไปได้ยังไงล่ะนั่น อยากจะหัวเราะให้ตายกับไอ้เดียร์จริง ๆ เลย
ฮวยยืนขำ แต่เดียร์ยืนงง
เป็นอะไรของมัน ตลกตรงไหนวะ ขำอยู่ได้ สงสัยมันใกล้จะบ้าเต็มทีแล้ว ต้องให้เทศบาลมาจับไปแล้วแหละแบบนี้เดี๋ยวเที่ยวไปกัดใครแล้วจะเป็นโรคหมาบ้าเหมือนไอ้ฮวย
ขืนยืนคุยกับคนบ้าเดี๋ยวติดเชื้อบ้าจากมัน ไปดีกว่า ปล่อยให้มันขำไปคนเดียวเหอะ
เดียร์เหลือบสายตามองคนที่ยังหัวเราะไม่เลิก แล้วก็หันกลับ เตรียมจะก้าวขาเดินหนี
แต่กลับถูกรั้งข้อมือเอาไว้ให้หันมาเผชิญหน้ากับฮวยที่ไม่ยอมให้เดินหนีไปไหนได้
ฮวยยืนอมยิ้ม ทั้งที่ยังคว้ามือของเดียร์เอาไว้ สายตาจับจ้องมองใบหน้าของคนตรงหน้านิ่ง ๆ
ทั้งท่าทางและน้ำเสียงเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมา จนแม้แต่เดียร์ยังตกใจ
"เดียร์.....ฮวยรักเดียร์"
ตะลึง
คนที่ถูกสารภาพรักยืนตกตะลึงตาค้าง แล้วแทบลืมหายใจ
เหวย เง้อ เฮ้ย เฮ้ย อะไรวะเนี่ย
อย่ามาตลกกับกูนะโว้ยยยยยยยยยย ไอ้บ้า
เดียร์ยังยืนนิ่งอึ้ง ดวงตาเบิกกว้างนิ่งมองใบหน้าของฮวยค้างอยู่อย่างนั้น
แต่ในวินาทีต่อมา กลับอยากกระโดดเตะไอ้คนที่มาพูดคำพูดนี้ด้วยท่าทางบ้า ๆ บอ ๆ แบบนี้
"พี่ฮวยหลงรักน้องนาเดียร์สุดสวาทขาดใจคนนี้คนเดียวล่ะจ๊ะ..........จริง ๆ เล้ยยยยยยยย ถามจริง ๆ เหอะมึงปัญญาอ่อนหรือไงคิดเข้าไปแต่ละอย่าง ไอ้เดียร์กูว่ามึงควรไปทำบัตรโรงพยาบาลบ้าได้แล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า กูอยากจะบ้าตาย.... ตลกโว้ยยยยขำกับมึงจริง ๆ เลยไอ้เดียร์"
หลังจากเก็กหน้าได้ไม่ถึงเสี้ยววินาที..แล้วฮวยก็ยกมือขึ้นกุมท้อง หัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย
เดียร์เบะหน้าแล้วก็มองคนที่สงสัยว่าใกล้บ้ายิ่งกว่า ที่หัวเราะจนตัวงอ
ขาก้าวเท้าเดินหนี ด้วยความเอือมระอา แต่ฝ่ามือกลับยกขึ้นทาบที่หน้าอกด้านซ้ายของตัวเอง
ใจยังเต้นระรัว หลังฟังคำพูดนั้น
ตกใจหมดไอ้ฮวย
ทำหน้าจริงจังแล้วพูดแบบนั้น กูตกใจหมด แม่ง...เฮงซวยจริง ๆ นึกว่าจะโดนไอ้ฮวยบอกรักซะแล้ว
หือ ถ้าเกิดมันทำอย่างนั้นจริง ๆ ได้บ้าตายกันไปข้างแน่ ๆ ไม่ใครก็ใครคนหนึ่งละวะ แค่คิดก็สยองแล้ว บรื๋อ
เดียร์เดินห่างออกไปแล้ว
ทิ้งไว้เพียงคนตัวโตที่หยุดหัวเราะและมองตามร่างที่กำลังจะลับหายไปทางหัวมุมถนน
ก้มลงมองที่มือของตัวเองถึงรู้ว่ามันสั่น และยังจดจำถึงสัมผัสอุ่น ๆ จากข้อมือของร่างที่ได้แตะต้อง
ไม่ได้คิดอะไรนี่หว่า
ก็พูดแบบนี้ออกบ่อย ๆ ตลกดีเวลาเห็นไอ้เดียร์ทำหน้างง
แต่ว่า...........
ให้ตายเถอะวะ ทั้งที่คิดอย่างนั้น แต่กะอีแค่จับมือไอ้เดียร์มันหน่อยเดียวยังใจเต้นได้ขนาดนี้
ท่าจะบ้าจริง ๆ อย่างที่มันว่าแล้วมั้ง
กูนี่สงสัยท่าจะบ้าไปแล้วจริง ๆ
TBC
เล่นกันจนได้เรื่องแล้วไหมละ อิอิ ตอนต่อไปจะเป็นอย่างงัยมาช่วยกันลุ้นต่อนะ
:m26:สปอยนิดหนึ่งละกาน ตอนหน้าหลายคนที่เชียร์ฮวยคงได้ถูกใจกันละ 555555 จุ๊ฟ จุ๊ฟ 55555
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 07-10-2007 16:15:05
บอกรักเค้าแล้วทำตลก แบบนี้ คราวหน้าเค้าจะเชื่อมะเนี่ยยยยย ... เด็กเลี้ยงแกะเอ๊ยยยยย
แต่ที่แน่ ๆ น้องเดียร์ชักหวั่นไหววววว :m26:
เชียร์กันไปปปปปป....
:m4:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 07-10-2007 16:33:25
มัวแต่หยอกกันอยู่
ขอบคุณครับ
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 07-10-2007 17:42:27
เริ่มหัวข้อโดย: upzyte ที่ 07-10-2007 18:09:44
เริ่มหัวข้อโดย: Maxxx ที่ 07-10-2007 19:25:39
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 07-10-2007 20:03:31
เริ่มหัวข้อโดย: jammy ที่ 07-10-2007 20:36:05
เริ่มหัวข้อโดย: gashkung ที่ 07-10-2007 20:47:48
เริ่มหัวข้อโดย: Jingjoh ที่ 08-10-2007 00:19:04
ลุ้นซะเหนื่อยเลย :try2:
เริ่มหัวข้อโดย: byzantines ที่ 08-10-2007 01:20:07
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 08-10-2007 12:22:05
:o8:
บอกรักเค้าแล้วทำตลก แบบนี้ คราวหน้าเค้าจะเชื่อมะเนี่ยยยยย ... เด็กเลี้ยงแกะเอ๊ยยยยย <<<<<<นั่นดิ แบบนี้ต้องเรียกมาอบรมใหม่ซะแล้ว มาเราซ้อมให้ฮวยดูเป็นตัวอย่างกันก่อนดีไหมจ๊ะ :m23:
แต่ที่แน่ ๆ น้องเดียร์ชักหวั่นไหววววว :m26: <<<<<< อะนะ มันต้องมีกันบ้าง คอยขยับเข้าไปยืนข้างๆ ขอบหัวใจของนู๋เดียร์ทีละนิด แบบนี้ต้องลุ้นกันต่อ อิอิ
เชียร์กันไปปปปปป.... <<<<<<< ถูกต้องละคร๊าบบบบบ อิอิ
:m4:
รักกันเร็วๆ นะครับ <<<<<<< :m26: "เจ้าฮวย.... เร็วๆหน่อย ไม่ทันใจคนอ่านแล้ว........."
บอกให้แล้วนะตัวเอง ช่วยเป็นกำลังใจให้เจ้าฮวยกันหน่อยนะ
มัวแต่หยอกกันอยู่ <<<<<< อิอิ ช่วงเรียนรู้หัวใจตัวเองนะ ใจเย็นๆๆนะจ๊ะ
ขอบคุณครับ <<<<<< ขอบคุณคนอ่านน่ารักๆ เช่นกันจ้า
ทำไมรู้สึกว่าลุ้นคู่นี้แล้วเหนื่อย ๆ แฮะ :try2: ฮวยเอ๊ย จริงจังหน่อย :m21: <<<<<< คู่นี้เค้าเป็นประเภทบ้าพลังอ่ะ ก็ต้องลุ้นกันเยอะๆๆ หน่อยอ่ะ อิอิ
อ่านแล้วก็ใจสั่นตาม 2 คนนี้ <<<<<< อิอิ แบบซ่าแบบสั่นๆๆ แต่ยังไม่ค่อยหมั่นใจ ซ่าแบบหัดใหม่.......... ขอขอบคุณเพลงประกอบโดยดีทูบีจ้า ^__^
quote author=Maxxx link=topic=2531.msg88644#msg88644 date=1191759939]
มาใหม่มาเอาใจช่วยฮวยครับ มาต่อไวไวนะ <<<<<< ยินดีต้อรับจ้า แล้วมาตามกันต่อนะ :impress:
[/quote]
ทีเล่นทีจริงอย่างนี้สิ อีกฝ่ายเลยลังเล o12 <<<<<< อะจ้า เปิดโปรโมชั่นให้เจ้าฮวยได้ค้นหาตัวเองกันนิดนะ :impress:
ลุยเลยหนูฮวยยยย o13 <<<<<<< อิอิ ตอนต่อนี้ละ มีนิดๆๆหน่อยๆๆ พอให้คันๆๆในหัวใจ :laugh:
โฮ่ พูดเล่นหรือจริงเนี่ย o2 <<<<<< พูดเล่นๆๆ แต่เอาจริงได้ไหมอ่ะ o2 มาตามกันต่อละกัน
ในที่สุดก้อจะได้กันแร้วใช่ม้ายยย :laugh: <<<<<< :m30: 55555555 ขนาดนั้นเลยเหรอ
ลุ้นซะเหนื่อยเลย :try2: <<<<<< 55555 ต้องลุ้นกันต่อปายยยย :laugh:
o14 สวัสดีครับ แหะๆ ติดกับเข้าแล้วสิครับ มาติดนิยายอีกเรื่องละสิ เรื่องนี้ ชอบทำให้ซึ้งแล้วก็จบที่ฮาๆอะครับ :a6: -*- ไม่ได้ดั่งจายเลย อุอุ <<<<<< ดีใจจังเจ้าฮวยกะนู๋เดียร์ได้แฟนคลับเพิ่มแล้ว :m4: เดี๋ยวต้องไปเร่งให้สองคนนี้ขยันทำงานกันหน่อย อิอิ :m26:
ขอบคุณที่นำแต่นิยายดีๆ ผมรู้สึกว่าอ่านเรื่องไหนที่แต่งโดย คุณ aoikyosuke มันติดที่เรื่องเลยสิห้ายตายทับผ่า :m3: เค้นความรู้สึกดีๆออกมาทั้งนั้นเลย <<<<<< ขอบคุณเช่นกัน ดีใจมากๆๆ ที่ชอบ คนโพสต์ก็ชอบเหมือนกัน กับหลากหลายรูปแบบของความรัก มาค่อยตามกันไปเรื่อยๆนะ
คนโพสก็น่าร้ากนะครับมาต่อให้เสมอๆ และก็ยังทักทายผู้อ่านทุกรายเลย ขอให้น่าร้ากแบบนี้ตลอดไปนะครับ <<<<< :o8: เขินนนนนนอ่ะ ก็คนอ่านน่ารักขนาดนี้ คนโพสต์หัวใจจะละลายอยู่แล้ว อิอิ
สุดท้ายถ้าฝากบอกไปถึงเจ้าตัวได้ ขอให้ฝากไปบอกด้วยนะครับว่า ผมขอบคุณสำหรับนิยายทุกเรื่อง ที่ตัวผมได้อ่าน ผมถูกใจกับบทบาทและรูปแบบทุกเรื่องเลย o13 o13 o13 o13 o13 o13 ขอบคุณมากๆครับผม o14 <<<<<< จะรีบไปบอกให้เลยล่ะ คุณ aoikyusuke รู้คงดีใจมากกกกอ่ะ ขอบคุณนะจ๊ะ แล้วมาตามกันต่อน้า
เอาละทักทายกันเรียบร้อย ก็มาต่อตอนต่อไปกันเลยดีกว่า ตอนนี้มีแบบว่า :o8: เล็กๆ น้อยๆ ให้อมยิ้มจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 08-10-2007 12:40:12
"อันนี้นี่มันอะไรวะ...เออน่าใช้ดีเว้ย"
ฮวยกำลังยืนพินิจพิจารณาบางสิ่งบางอย่างที่แขวนอยู่บนชั้นวางของในร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง
ส่วนใครอีกคนกำลังยืนรอให้พนักงานร้านสะดวกซื้ออุ่นอาหารในไมโครเวฟ
"เรียนได้จริงเหรอวะมึง เด็กช่างโว้ยเด็กช่าง หน้าไม่ให้เลย เดี๋ยวนี้มีโทรศัพท์กับเขาหรือยังวะไอ้สน ติดต่อมึงไม่เคยได้เลยนะยังเห็นกูเป็นเพื่อนอยู่หรือเปล่าเนี่ย ใครไม่รู้เขาก็คงคิดว่ามึงตัวคนเดียวแล้วแหละมั๊ง ไม่มีตังค์บอกกูนะกูพร้อมเก็บดอกเบี้ยกับมึงเสมอ"
ต้นสนกำลังยืนอมยิ้มและส่ายหัวกับคำพูดบ้า ๆ บอ ๆ ของเพื่อน
นั่นแหละลูกขาขาประจำ ขยันมาพูดจากวนประสาทได้ทุกวัน ที่จริงไอ้เดียร์มันนิสัยดี รักเพื่อนฝูง เคยเรียนด้วยกันสมัย ม. ต้นเพิ่งแยกกันเมื่อต่างคนต่างไปเรียนต่อ สมัยก่อน เคยปีนห้องน้ำหญิงด้วยกัน ที่จริงไม่อยากทำแบบนั้น ไม่อยากมีเรื่องกับอาจารย์ฝ่ายปกครอง แต่ไอ้ตัวแสบนี่มันชวนประจำ ก็เอาซะหน่อย โดนท้าเข้าไปก็คะนองไปตามวัย ไม่เคยบอกใครหรอก ขืนบอกไป คนคงคิดว่าเป็นพวกโรคจิตแน่ ๆ
"เฮ้ย แถมหน่อยไม่ได้เหรอวะ ไส้กรอกอ่ะ อะไรวะเพื่อนมาซื้อทั้งที ไม่เคยแถมเลยนะมึง กูล่ะเซ็ง"
ให้มันจริงเถอะ บอกให้แถมแล้วพอจะแถมให้จริง ๆ ไอ้เดียร์มันก็แหกปากร้องโวยวายบอกว่าไม่เอา แค่นี้ก็อิ่มแล้ว
เป็นไงล่ะ ปากดีเหลือเกินนะมึง ให้จริง ๆ ก็ไม่เอาอีก มันคงรู้นั่นแหละว่าเพื่อนต้องโดนหักเงิน มันเลยไม่รับเอาไว้
"เอาจริงมั้ยล่ะ ให้แล้วก็ไม่เอาอีก เห็นกูเป็นคนจนล่ะสิ ถึงไม่อยากรับน้ำใจจากกูอ่ะ"
แกล้งตัดพ้อเล็ก ๆ แล้วไอ้คนหน้าขาวซีดเป็นไก่ต้มอย่างเดียร์ก็ทำตาโต หน้าบูดหน้าบึ้ง
"เนี่ย คิดแต่เบบนี้แหละมึง กูไม่ได้คบคนที่ฐานะโว้ย กูคบที่ใจ อย่ามาดูถูกน้ำใจกูหน่อยเลยไอ้สนมึงอ่ะ ประจำเลย"
มันบ่น ไอ้เดียร์มันบ่น
ต้นสนยืนหัวเราะกับท่าทางของเพื่อน แล้วก็เดินไปหยิบของที่อุ่นไว้ออกมาจากเตาไมโครเวฟ
"รีบ ๆ ไปซะทีสิวะ เกะกะลูกค้าคนอื่นเขา..จะมาซื้อก็มัวแต่เกะกะมึงนี่แหละไอ้เดียร์"
ได้ทีมันไล่เลยนะ เออ ก็ได้วะ ไปก็ไป
แล้วไอ้เฮงซวยนั่นมันยืนเลือกอะไรของมันอยู่วะนั่น เห็นเล็งอยู่ได้ตั้งนาน สายตาพิฆาตจับจ้องมองตรงไปที่ของที่ฮวยหยิบขึ้นมา แล้วเมื่อคนตัวโตเดินถือของสิ่งนั้นมาวางที่หน้าเคาร์เตอร์เพื่อคิดเงิน เดียร์ก็เลยได้โอกาสแซว
"แม่เจ้าโว้ย ลิปมัน....กลิ่นเลมอนซะด้วย เอาไปทำอะไรเหรอจ๊ะน้องสาว..แจ่มจริง ๆ เลยโว้ยคนเรา"
เออ เอาเข้าไป
ก็เห็นมันน่าซื้อดี แสบปากจะตายเวลาหน้าหนาว ปากแตกเป็นขุย ๆ ไอ้เดียร์นี่ก็เห็นเป็นของประหลาดไปได้
มันแปลกมากนักหรือไงวะ ของแค่นี้
ฮวยปรายตามองหน้าของใครอีกคนที่ยืนทำหน้าทะเล้นอยู่ข้าง ๆ แล้วก็เลยหยิบธนบัตรมาจ่ายเงินค่าสินค้า
"ไส้กรอกด้วยครับ..รวมกัน"
โห ใจป้ำซะด้วยเว้ย คนมันมีตังค์ แหม้รู้งี้กูเอาสามชิ้นก็ดี งั้นไม่เกรงใจนะพี่ฮวยของน้องเดียร์ หึ หึ ของฟรีกูชอบ
เดียร์ยิ้มระรื่นแล้วก็หันไปยักคิ้วหลิ่วตากับเพื่อนที่กำลังเก็บเงินเข้าลิ้นชัก แล้วก็โบกมือให้หนึ่งครั้งเป็นการร่ำลา
แต่ปากก็ยังคงพูดไม่หยุด ยังไม่เลิกแซวคนตัวโตที่เดินนำหน้า
"เก็บปากไว้แตกหน้าหนาวมันเป็นแบบนี้นี่เองนะ เลมอนซะด้วย"
เอ้า ไอ้เดียร์นี่มันเป็นอะไรของมัน ยังไม่เลิกพูดอีก กะอีแค่ลิปมันแท่งเดียวมันจะเป็นอะไรนักหนาวะ
ดูมัน เดินกินไส้กรอกรมควันสบายอารมณ์ ไร้สาระจริง ๆ เลยคนเรา
"ที่ซื้อมาก็ไม่ใช่อะไรหรอก เดี๋ยวเวลาจูบปากน้องนาเดียร์แล้วพี่ฮวยกลัวเดียร์เจ็บไง พี่ก็เลยต้องซื้อพกติดตัวเอาไว้นี่ยังไม่หมดนะ ถุวยางกลิ่นเลมอนพี่ก็มี พี่ฮวยกะว่าจะเอาไว้ใช้กับน้องเดียร์คนเดียวเลย จะลองตอนนี้เลยมั้ยล่ะจ๊ะ"
เหี้ยแล้วมั้ยล่ะ
พูดจาแบบนี้ออกมาได้ยังไง ไม่ใช่เพื่อนเล่นนะ ถึงอยากจะพูดอะไรก็พูดได้น่ะ
พูดแบบนี้กูไม่ขำด้วยหรอกนะจะบอกให้
เดียร์ชะงักมือที่กำลังถือถุงไส้กรอกไว้ชั่วขณะ แล้วก็โยนถุงทิ้งลงถังขยะทันที ไม่กงไม่กินแม่งแล้ว
ไม่สนใจอยากจะฟังว่าอีกฝ่ายพูดอะไร รู้แต่ว่า ไอ้ฮวยมันพูดจาดูถูกอย่างแรง ไม่ชอบเลยนะไอ้การล้อเล่นแบบนี้
เป็นใคร ใครก็ไม่ชอบทั้งนั้น แน่นอนว่ากำลังโมโห และฮวยก็รับรู้ได้ว่าคนที่เดินลิ่ว ๆ ห่างออกไปกำลังโมโหจริง ๆ
ขาก้าวเดินตามคนที่เดินนำหน้ามาถึงหน้าห้อง กุญแจถูกไขและไฟกลางห้องก็ถูกเปิดให้สว่างขึ้น
เดียร์โยนกระเป๋าเป้ไว้บนเตียงนอน และเดินไปล้างมือล้างเท้าในห้องน้ำ
ไม่พูด ไม่สนใจ คนที่เดินตามมาและวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะพับเตี้ย ๆ กลางห้องที่มีคอมพิวเตอร์โน๊ตบุควางเอาไว้
"เฮ้ย....เปิดได้เลยเหรอคอมมึงเนี่ย"
ฮวยตะโกนถามออกไปและก็ได้รับคำตอบกลับมา
"เออ..."
โห คำเดียวเลยเหรอวะน้องนาเดียร์ตาขวาง โกรธจริงเหรอวะเนี่ย ปกติมันต้องด่าว่าโง่ หรืออะไรสักอย่างแล้วนะ
แต่นี่มันตอบมาคำเดียวเลย โกรธจริงเหรอวะเนี่ย
ก็แล้วไง ไอ้เดียร์มันก็เป็นแบบนี้ออกบ่อย โมโหก็บ่อย โวยวายก็บ่อย
มันจะโมโหอีกก็ไม่เห็นจะแปลกอะไรเลยนี่หว่า
"มาช่วยกูเรียงกระดาษนะไอ้เดียร์ ไม่ใช่กินแรงอีก นั่งนี่เลยเนี่ยเรียงเนื้อหาเลย เดี๋ยวกูพิมพ์เอง"
ฮวยเอ่ยบอกออกไปแล้ว และรอดูปฏิกิริยาของอีกฝ่าย
มัน.....ไม่พูดอะไรเลยสักคำเดียว
มานั่งอยู่ข้าง ๆ แล้วก็ทำหน้าเฉย นิ่งเงียบ ไม่ยอมพูดอะไรเลย มือเรียงกระดาษและเนื้อหาที่จะนำเข้าเป็นส่วนประกอบของรายงาน
แต่ไม่ถาม ไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว
ส่วนหน้าไม่ต้องให้พูดถึง........นิ่ง.......และเฉยจนฮวยชักไม่มั่นใจแล้วว่าจะทำเป็นไม่สนใจท่าทางของอีกฝ่ายได้
"ดอกกุหลาบในกระเป๋าล่ะ ไม่เอาไปแช่น้ำเหรอ เดี๋ยวมันเหี่ยวนะ"
ถามออกไปแล้ว และทำเป็นสนใจอยู่กับการพิมพ์รายงาน แต่ตาแอบลอบมองปฏิกิริยาของคนที่นั่งเรียงกระดาษอยู่ข้าง ๆ
"ก็ช่างหัวแม่งสิ...เหี่ยวก็เหี่ยวไปไม่เกี่ยวกับกู"
อ่อ
ยังพูดได้อยู่ แสดงว่าไม่โกรธมาก แบบนี้พอรับมือไหว แหย่นิดหยอกหน่อยเดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง
ประเมินสถานการณ์ดีแล้ว และฮวยก็ลุกขึ้น ถือวิสาสะเปิดกระเป๋าที่วางทิ้งไว้บนเตียงแล้วก็คว้าช่อกุหลาบที่ห่อกระดาษหนังสือพิมพ์เอาไว้ ยืนมองช่อดอกไม้ที่เริ่มเฉา แล้วก็ลอบมองท่าทางของเดียร์ที่กำลังใจจดใจจ่อกับการเรียงเอกสาร
เปล่า...ไอ้ที่มองนี่ไม่ได้คิดอะไร
แล้วก็ไม่ได้คิดจะง้ออะไรมันด้วย
ก็โกรธไปสิ ไม่เห็นสนใจเลย ไอ้เดียร์มันโมโหมากกว่านี้บ่อย ๆ ไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย
ตลกดีจะตายไป
สมองบอกให้คิดอย่างนั้น แต่ใจกลับคิดไปอีกทาง
ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดว่า ไม่อยากโกรธกันนาน ๆ จะยอมพูดจาดี ๆ กับไอ้เดียร์มันซะหน่อยก็ได้วะ
เพื่อไม่ให้เสียบรรยากาศในการทำงานแค่นั้นเอง
ฮวยเดินไปค้นหาแก้วน้ำที่วางอยู่บนหลังตู้เย็นแล้วก็เดินไปหมุนน้ำในก๊อกใส่ลงไปในแก้ว ช่อกุหลาบถูกแกะออกจากกระดาษหนังสือพิมพ์แล้วหย่อนลงไปในแก้วน้ำ ก่อนจะถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะที่ใช้เป็นที่วางเอกสาร
"ไม่ค่อยสวยเลยว่ะ มันเป๋ไปกันคนละทิศละทาง สงสัยแก้วมันเตี้ยไปหรือเปล่าวะ"
เอ่ยขอความเห็น และก็ได้รับคำตอบที่เป็นงานเป็นการไม่มีเค้าว่าต้องการจะย้อนถามให้เจ็บ ๆ แสบ ๆ เหมือนปกติ เพียงแค่นี้ฮวยก็ชักเริ่มรู้สึกแล้วว่าคนตัวเล็กหน้าเฉยตรงหน้า โกรธขึ้นมาจริง ๆ
"แก้วใส่ไม่ได้ก็ใช้กระปุกน้ำในตู้เย็นสิ ใส่ได้พอดีแหละ"
โห
เดียร์
เดียร์เล่นพูดแบบนี้กับพี่ฮวยเลยเหรอ
ไม่ย้อนหน่อยเหรอ แบบว่า.........ของแค่นี้มึงยังไม่มีปัญญาอีกเหรอ..โง่หรือเปล่า
หรือไม่ก็.....ด่าอะไรมาก็ได้สักคำสองคำเถอะ แบบนี้มัน....ชักไม่ค่อยดีแล้วนะ
คนที่เริ่มเกิดอาการเกร็ง และทำตัวไม่ถูกคือฮวย
ไม่ได้นำแก้วน้ำไปเปลี่ยน แต่ลงมานั่งอยู่กับที่และค่อย ๆ ลงมือพิมพ์รายงานที่เดียร์ส่งกระดาษแยกแต่ละหัวข้อมาให้
สายตาแอบลอบชำเลืองจ้องมองใบหน้าที่นิ่งเฉยเป็นพัก ๆ แล้วก็ลอบถอนหายใจด้วยความเครียด
ไม่เล่นอะไรหน่อยเหรอ กวนประสาทหน่อยก็ได้มั้ง เผื่อมันจะดีขึ้น
"นาเดียร์จ๋า...ทำไมหน้างอแบบนั้นล่ะจ๊ะ...โกรธอะไรพี่ฮวยหรือเปล่ายาหยี เมื่อยมือจังเลย ขอพักแป๊บนะ พิมพ์มาตั้งเกือบสองชั่วโมงแล้ว ขอพักหน่อยนะจ๊ะ"
นั่งเครียดอยู่นาน พิมพ์จนมือแทบหัก แล้วฮวยก็หยุดพิมพ์
แหย่ไปนิดเดียวเอง ไม่เห็นมีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับมาเลย เอาไงดีวะ
"เฮ้ย ไอ้เดียร์กลิ่นเลมอนนะเนี่ย เออมันก็ใช้ดีนะ น้องสาวกูมันบอกว่าใช้ดี ลองหน่อยเปล่า ยี่ห้อนี้ปากไม่ลอกจริง ๆ เย็นดีด้วย...ลองเอาไปใช้ดีมั้ย มึงจะได้หล่อ ๆ กว่านี้ไง"
หัวเราะ และหัวเราะ และหัวเราะ....และหัวเราะแบบไม่มีเหตุผล...หัวเราะ.......เพื่อกลบเกลื่อน
แต่เดียร์ก็ยังคงเฉย
แท่งลิปมันถูกวางลงบนโต๊ะ แล้วฮวยก็เริ่มหน้าเสีย ไม่พูดอะไรหน่อยเลยเหรอ โกรธจริงเหรอเนี่ย โกรธนานจริงโว้ย
"เดี๋ยวกูไปเยี่ยวก่อนนะ...ขอพักแป๊บเดียว เดี๋ยวมาพิมพ์ต่อ"
เออ ไม่เล่นก็ไม่เล่น ไม่เล่นก็ได้ กูก็ขี้เกียจง้อมึงแล้วเหมือนกัน อยากจะโกรธก็เอาเลย ไม่สนใจหรอก
ฮวยลุกขึ้นยืนและเดินทำหน้าเครียดไปเข้าห้องน้ำ
ส่วนเดียร์ที่ยังคงนิ่งเฉย กลับมองไปที่บางสิ่งบางอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะ
มัน.........
ทำให้ปากไม่ลอกจริงเหรอวะ......
เอ่อ...เย็นจริงเปล่า...
ไม่กล้าซื้อเอง...แต่ว่า...
ก็.........น่าลอง
อยู่เหมือนกัน
ปรายตามองไปที่ห้องน้ำ แล้วก็รีบคว้าลิปมันมาเปิดฝาออก ก่อนจะใช้ความเร็วที่มีอยู่ถือลิปมันกลิ่นเลมอนเอาไว้ในมือและแตะ ๆ ไปที่ริมฝีปากอย่างรวดเร็ว
หอมดีเว้ย
เย็น ๆ ดีด้วย
หวานเปล่าวะ ไหนลองชิมหน่อย
เดียร์แลบลิ้นแตะที่ริมฝีปากของตัวเองและพบรสหวาน ๆ ที่ปลายลิ้น เพียงเท่านี้ก็ทำให้ยิ้มออก
เฮ้ยแม่งน่าสนว่ะ
เดี๋ยวไปซื้อมั่งดีกว่าเว้ย อร่อยดี เย็น ๆ แล้วก็หอมด้วย
เสียงเปิดประตูห้องน้ำ ทำให้เดียร์ต้องรีบวางของที่แอบลองใช้ไว้บนโต๊ะ แล้วก็ทำทีเป็นสนใจกับการเปิดสมุดจดไปเรื่อย แต่คนที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ เหมือนเห็นอะไรบางอย่างก่อนหน้านี้
แต่ก็ไม่คิดจะสนใจอะไรมากนัก
ไอ้เดียร์มันโกรธ
แล้วตอนนี้มันก็ยังโกรธอยู่ ขี้เกียจสนใจ ขี้เกียจยุ่งด้วย ทำงานให้เสร็จ ๆ แล้วกลับบ้านนอนดีกว่า
รำคาญ ไม่อยากจะอะไรกับมันมากมายหรอก เบื่อ
"เอาอีกแผ่นมาสิ หมดปึกนี้แล้วก็หมดของวันนี้แล้วใช่เปล่า เที่ยงคืนก็เสร็จ กูจะได้กลับบ้านนอนซะที"
ฮวยกำลังลงมือพิมพ์รายงาน และไม่สนใจจะอยากรู้ความรู้สึกของคนเดียร์อีก
แผ่นแล้วแผ่นเล่า ที่ถูกเก็บเข้าไปในหน่วยความจำของตัวเคริ่อง เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่ากำลังจะหยิบกระดาษแผ่นสุดท้ายขึ้นมาพิมพ์
แต่นัยน์ตาเหลือบมองไปเห็นคนที่ซบหน้าลงบนโต๊ะ และหลับตานิ่ง ๆ อยู่ข้าง ๆ
อ้าว
ทำไมเป็นงั้นไปได้วะ
มันหลับ
ไอ้เดียร์มันหลับไปตอนไหนวะ
กินแรงเห็น ๆ
แค่เรียงกระดาษแค่นี้มันเสือกหลับ
ปล่อยกูนั่งพิมพ์จนมือหงิกคนเดียวอยู่ได้ เอาเปรียบนี่หว่า ทำแบบนี้ใช้ได้ที่ไหนวะเนี่ย
ฮวยละมือจากแป้นพิมพ์แล้ว และค่อย ๆ ขยับกายมานั่งอยู่ข้าง ๆ คนที่ยังหลับใหล
นัยต์ตาจับจ้องมองไปที่ใบหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง ๆ แล้วก็ลอบยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
"อะไรวะ...วันนี้ยังรบกันไม่ทันไรเลยนะ เสือกชิงหลับไปก่อนแล้วเหรอวะไอ้เดียร์..."
ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังยิ้มกว้างมากแค่ไหน แต่ปลายนิ้วกำลังแตะลงที่ข้างแก้มของคนหลับและเกลี่ยเล่นเหมือนอยากจะแกล้งให้คนหลับรู้สึกตัว
"เฮ้ย ตื่น..กินแรงกูเหรอมึง...ไอ้เดียร์มึงกล้ากินแรงกูเหรอ"
เอ่ยถามออกไปและก็หัวเราะกับตัวเองเงียบ ๆ เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าทำเสียงงัวเงีย เหมือนไม่อยากตื่น
ปลายนิ้วเกลี่ยไล้จากข้างแก้มลงมาที่ริมฝีปากและสัมผัสเล่นแผ่วเบา ก่อนจะก้มหน้าลงไปหาเมื่อรู้สึกได้ถึงความนุ่มหยุ่นของริมฝีปากบางแดงเรื่อคู่นั้น
อือ คุ้น ๆ นะ นี่มัน
เฮ้ย......
กลิ่นเลมอนนี่หว่า
..............................ไหนว่า....................................
ฮ่า ฮ่า ฮ่า
แอบขโมยใช้เหรอไอ้เดียร์
ทำแบบนี้ได้ไง
ทำแบบนี้ไม่ถูกนะ แบบนี้มันต้องเอาคืน
มือเอื้อมลงแตะที่ไหล่ของคนหลับและเริ่มเขย่าอย่างรุนแรง
"เฮ้ยทำแบบนี้ได้ไงวะ ลิปมันกูซื้อมายังไม่ได้ใช้เลย มึงเอาไปใช้ก่อนเลยเหรอไอ้เดียร์มึงตื่นนะโว้ย ตื่นเดี๋ยวนี้เลย"
เพราะถูกตะโกนใส่ และเพราะแรงเขย่าที่ต้นแขนทำให้เดียร์ที่ยังงัวเงีย ปรือตาตื่นขึ้นและอยากจะเตะไอ้คนบ้าที่มาปลุก คนกำลังหลับ มาโวยวายทำไมวะเนี่ย กะอีแค่ลิปมันแท่งเดียว ทำโวยวายไปได้
"มึงเอาอะไรมาพูดว่ากูเอาของมึงไปใช้ ไอ้บ้านี่ โอ้ยยยยยย กูจะนอน ง่วงจะตายห่าแล้วนะ ปลุกมาทำไมเนี่ย กูไม่ได้เอาไปใช้หรอก ของกระเทยใช้แบบนี้ ใครจะอยากใช้วะ มีแต่มึงคนเดียวแหละไอ้ฮวยที่ใช้..แม่งน่ารำคาญคนจะหลับจะนอน โวยวายเรื่องบ้า ๆ บอ ๆ อยูได้"
แน่ะ มันยังแถ ไม่เห็นกับตาแต่กูรู้ก็แล้วกันว่ามึงนี่แหละที่ใช้ของกู
"อย่ามาปฏิเสธนาเดียร์จ๋า ยืมใช้พี่ฮวยไม่ได้ว่าเลย ทำไมไม่บอกพี่ฮวยล่ะจ๊ะว่าอยากได้ พี่ฮวยจะได้ซื้อให้"
อ๊วก
กูอยากได้ของจากมึงตายเลย
"มึงอย่ามาโมเม เอาที่ไหนมาพูดว่ากูไปใช้ของแบบนี้ของมึง ไม่มีอะไรพิสูจน์ได้ซะหน่อย"
นั่น ไอ้เดียร์มันยังปากดี
อยากพิสูจน์มากนักหรือไง กล้าหรือเปล่าล่ะ
"อยากพิสูจน์เหรอ...ไม่กลัวหรือไง....แน่จริงกล้าพิสูจน์มั้ยล่ะ"
ถามมาได้ มันจะเอาอะไรมาพิสูจน์วะ ของแค่นี้ ไม่มีอะไรมาพิสูจน์ได้หรอก ห้องกูแท้ ๆ มึงจะอัดวีดีโอเก็บไว้หรือไงไม่มีทางหรอก อย่ามาตลกกับกูหน่อยเลย
เดียร์ลอยหน้าลอยตา แล้วก็หัวเราะออกมา เพราะไม่มีทางที่ฮวยจะหาข้อพิสูจน์อะไรได้อยู่แล้ว
ก็ได้แต่เห่าแหละวะ หมาเห่ามันก็ไม่กัด ก็เอาสิ ได้แต่พูดแบบนี้จะไปมีประโยชน์อะไร
"เอาสิ จะพิสูจน์ก็เอา จะได้รู้ว่ากูไม่ได้ใช้ อยากได้ตายเลยของแบบนี้"
พูดออกไปทั้งที่ไม่ได้คิด และก็ไม่ทันสังเกตใบหน้าของอีกฝ่ายที่ลอบยิ้มนิด ๆ
"แน่ใจนะ"
ถูกถามย้ำเพื่อความมั่นใจ แล้วเดียร์ก็พยักหน้าตอบรับ
"ไม่เสียใจนะ"
อะไรของมัน กะอีแค่พิสูจน์ลิปมันบ้า ๆ บอ ๆ จะเอาห่าอะไรมากมายวะ
"เออ จะพิสูน์อะไรก็เอา..กูไม่.....อื้อออออออออออ ไอ้อึก อื้อ"
ตะโกนตอบออกไป และในนาทีต่อมากลับหายใจไม่ออก เพราะถูกกดแนบริมฝีปากลงมาอย่างรุนแรง หันหน้าหนีไม่ได้ เพราะถูกฝ่ามือของคนที่แรงเยอะกว่า กดต้นคอเอาไว้แน่น ไม่ยอมให้สะบัดหน้าหนี
"อื้ก ไอ้..อื้อ"
ทั้งที่พยายามจะดิ้นรนขัดขืน แต่เพราะถูกยึดแขนเอาไว้ และยังถูกกดต้นคอเอาไว้ไม่ให้ขยับ เดียร์กำลังหมดทางสู้ และแทบจะหายใจไม่ออก
เป็นนานที่ริมฝีปากถูกบดเบียดเคล้าคลึ่งอย่างรุนแรงให้ไม่มีทางหนี และเมื่อริมฝีปากร้อนรุ่มถูกถอนออก จึงได้หายใจเข้าปอดอย่างเต็มที่
"ถุย เหี้ยฮวย แม่ง กูจะอ้วก ไอ้เหี้ยเอ้ย พิสูจน์ห่าอะไรของมึงวะ โอ้ย กูจะอ้วก ขยะแขยงโว้ยยยย"
ฝ่ามือเช็ดถูไปที่ริมฝีปากของตัวเอง ทั้งขัดทั้งถูและยังโวยวายไม่เลิก
ส่วนฮวยใช้หลังมือเช็ดถูที่ริมฝีปากของตัวเองอย่างลวก ๆ และหัวเราะร่า ด้วยความสะใจที่ได้เอาชนะอีกฝ่ายได้
"กลิ่นเลมอน...เย็นซะด้วย..เพิ่งแอบใช้ตอนกูเข้าไปเยี่ยว...คราวหลังอยากใช้ก็บอก ไม่ต้องขโมย..นิสัยไม่ดีนะเรานาเดียร์...เดี๋ยวพี่ฮวยตีเลยนะเด็กไม่ดี"
TBC....
:laugh: :laugh:
มุกนี้ไม่สงวนลิขสิทธิ์นะ :laugh:
แล้วมาติดดามกันต่อไป จุ๊บไปแล้วจะเป็นงัยต่อ :m18:
เริ่มหัวข้อโดย: Jingjoh ที่ 08-10-2007 14:14:09
มาต่อเร็วๆ น้า
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 08-10-2007 16:39:35
อ๊ายยยยยย...จูบ....ด้วยยยยยยย :m3:
งานนี้มี shock แต่คนอ่านชอบบบบบบบ....เชียร์จังงงงงง
บอกรักเค้าแล้วทำตลก แบบนี้ คราวหน้าเค้าจะเชื่อมะเนี่ยยยยย ... เด็กเลี้ยงแกะเอ๊ยยยยย <<<<<<นั่นดิ แบบนี้ต้องเรียกมาอบรมใหม่ซะแล้ว มาเราซ้อมให้ฮวยดูเป็นตัวอย่างกันก่อนดีไหมจ๊ะ :m23:
จะดะ..ดะ.ดีเหรอตะเองงงงงง +1ให้เลยยยยกลัวไม่มาซ้อมมมม :m10:
เริ่มหัวข้อโดย: mu_off ที่ 08-10-2007 17:25:54
อย่างงี้เค้าเรียกว่า.. "ยิ่งกัดกัน..ก็ยิ่งรักกันดิคับ"..นิ.. :m1:
(จูบกันแย้ว... :m3:)
เริ่มหัวข้อโดย: jammy ที่ 08-10-2007 17:38:43
เริ่มหัวข้อโดย: byzantines ที่ 08-10-2007 22:17:35
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 08-10-2007 22:26:35
ลุ้นๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: คุณหมาหยอกไก่ ที่ 09-10-2007 00:47:13
รอตอนต่อไปปปปปป....
อิอิ อยากจูบมั่งจัง
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 09-10-2007 07:31:50
ถ้าบอกไม่มีใจ คงไม่มีใครเชื่อแล้วละมั้งเนี่ยพ่อฮวย o16
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 09-10-2007 09:36:47
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 10-10-2007 10:51:54
คราวนี้จูบแล้ว คราวหน้าก้อ... :m10: <<<<<<< 5555 ใจเย็นๆ กันหน่อยนะจ๊ะ แต่ก็แอบมีลุ้นเหมือนกันนะ อิอิ
มาต่อเร็วๆ น้า <<<<<< มาแล้วจ้า
:m4:
อ๊ายยยยยย...จูบ....ด้วยยยยยยย :m3:
งานนี้มี shock แต่คนอ่านชอบบบบบบบ....เชียร์จังงงงงง <<<<<< ชอบด้วยเหมือนกัน อิอิบอกรักเค้าแล้วทำตลก แบบนี้ คราวหน้าเค้าจะเชื่อมะเนี่ยยยยย ... เด็กเลี้ยงแกะเอ๊ยยยยย <<<<<<นั่นดิ แบบนี้ต้องเรียกมาอบรมใหม่ซะแล้ว มาเราซ้อมให้ฮวยดูเป็นตัวอย่างกันก่อนดีไหมจ๊ะ :m23:
จะดะ..ดะ.ดีเหรอตะเองงงงงง +1ให้เลยยยยกลัวไม่มาซ้อมมมม :m10: <<<<< อะนะดีซิ 5555 ขอบคุณมากสำหรับ +1 นะ แล้วจะมาไวนะจ๊ะ อิอิ
มาตามเก็บ spare อีกเรื่องคับ..เหอๆ.. <<<<< แล้วตามเก็บเรื่อยๆ นะจ๊ะ ดีใจที่ชอบนะ
อย่างงี้เค้าเรียกว่า.. "ยิ่งกัดกัน..ก็ยิ่งรักกันดิคับ"..นิ.. :m1: <<<<<< 5555 ประมาณนั้น อิอิ แล้วตามมาลุ้นกันต่อ
(จูบกันแย้ว... :m3:) <<<<< อิอิ รู้น่าคิดไรอยู่อ่ะ
เหอๆจะโดนเตะไม๊เนี่ยฮวย :m12: <<<<< 55555 ปรากฎว่าไม่โดนแตะอ่ะ แต่โดนรักปักอกแทนได้อ่ะเปล่าอ่ะ อิอิ
o14 คารวะ วันละหลายๆหน ฮุๆๆ นี่ถ้าเดียร์ลองใช้ถุงยางกลิ่นเลมอน ฮวยจะพิสูจน์ยังไงอ่าาา :m25: วันนี้ เลยเรทหนักเลยเรา เหอะๆๆ <<<<< :m12: คิดอะไรอ่ะตะเอง กลับมาก่อนใจเย็นๆ , ไอ้วิธีพิสูจน์นี้ออกหน้าไมค์ไม่ได้อ่ะ ต้องไปกระซิบบอกกันสองคนอ่ะ อยากรู้จริงๆเหรอ อิอิ
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสที่แสนน่ารักทั้งสองครับผม o14 :m4: <<<< ขอบคุณเช่นกันจ้า แล้วมาติดตามกันต่อนะ
จูบแล้วๆๆๆๆๆ <<<<<< อะนะ อิอิ
ลุ้นๆๆๆๆๆ <<<<<< 55555:a11: :a11: :a11:
รอตอนต่อไปปปปปป.... <<<<<< ก๊อก ก๊อก นิยายเดลิเวอร์รี่ มาส่งแล้วก๊าบ
อิอิ อยากจูบมั่งจัง <<<<< อิอิ มานอกรอบซ้อมกันก่อนดีมะอ่ะ :m23:
อย่างแรง !!!
ถ้าบอกไม่มีใจ คงไม่มีใครเชื่อแล้วละมั้งเนี่ยพ่อฮวย o16 <<<<< เห็นด้วยก๊าบ
555 :m20:เสร็จแน่พี่เดียร์เป็นไงล่ะจูบแรกก็โดนป๊าฮวยชิงไปแล้ว :m20:ระวังตัวให้ดีน๊าป๊าฮวยจะมาชิงหัวใจไป :m20: <<<<< 5555 มาช่วยเชียร์ป๊าฮวยกันหน่อยละกาน จะได้ทำอะไรให้ทันใจคนอ่านหน่อย อิอิ
ขอบุคณทุกๆ comment มากๆๆนะจ๊ะ อ่านแล้วก็มีความสุขกันไป อิอิ
มาตามลุ้นคู่กันต่อดีกว่า อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 10-10-2007 10:56:20
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 10-10-2007 10:58:09
ลุ้นและเอาใจช่วยฮะ :m3: <<<<<< 55555 มา ม๊า มาลุ้นกันต่อเลย
b]เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน รูปใบนั้น [/b]
นาเดียร์จ๋า นาเดียร์ยอดยาหยีของพี่ฮวย
ฮ่า ฮ่า ฮ่า
กูล่ะขำไอ้เดียร์จริง ๆ แปรงฟันจนฟันจะหลุดหมดปากแล้ว สงสัยไม่สะใจเห็นมันกรอกน้ำยาบ้วนปากครั้งแล้วครั้งเล่า ตลกบวกขำ แล้วฮวยก็ทั้งขำทั้งตลก จนหลุดเสียงหัวเราะออกมา
"ขำหาพ่อมึงเหรอ ขยะแขยงชะมัด โอ้ย จะอ้วกโว้ยยยยยย"
ขอบคุณครับ สำหรับคำชม พี่ฮวยซึ้งใจเหลือเกินนาเดียร์จ๋า ไม่นึกว่ายาหยีจะชอบขนาดนี้ มันน่าเอาอีกสักรอบ ถอนพิษไง มันจะได้ดีขึ้น บ่อย ๆ เข้าก็ชิน ฮ่า ฮ่า ไอ้เดียร์เอ้ย กูล่ะขำมึงจริง ๆ เลยโว้ย
"ถุย ถุย ถุย ฮึ่ย แม่ง จะอ้วกโว้ยยยย"
จะอ๊วกอะไรกันล่ะจ๊ะ แหม นิด ๆ หน่อย ๆ ก็เดียร์บอกให้พี่ฮวยพิสูจน์นี่จ๊ะ พี่ฮวยก็เลยทำตามที่น้องเดียร์ต้องการแล้วจะบ่นทำไมล่ะจ๊ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขำโว้ยยย
ฮวยกำลังขำ แต่เดียร์กำลังโมโห
เดินเข้ามาใกล้คนที่ยังนั่งหัวเราะไม่หยุด แล้วยิ่งอยากเตะไอ้ฮวยให้คว่ำ
มันจะตลกอะไรขนาดนั้น ไม่เห็นมันน่าตลกตรงไหน กูจะอ๊วกตายห่า ไอ้ฮวยแม่งก็อุบาทว์จริง ๆ ทำไปได้ยังไงวะ ไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง แม่ง
"มึง...หยุดหัวเราะไปเลย ก่อนที่กูจะถีบมึงออกจากห้อง ไอ้เฮงซวย"
จ่ะ ด่าไปนะจ๊ะยาหยีจ๋า รับได้จ่ะ เดียร์ด่าก็เพราะว่าเดียร์รักพี่ฮวย ขำจริง ๆ เลยโว้ยกูเอ๋ย
"อะไรจ๊ะ เป็นไงกลิ่นเลมอนเย็นสดชื่นดีมั้ยจ๊ะ คราวหน้าจะใช้ไม่ต้องขโมยนะ เดี๋ยวซื้อให้ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ถ้าอยากได้ขนาดนั้น ยกให้ก็ได้ เอาไปเลย อ่ะ กูยกให้"
ลิปมันหลอดเล็กถูกนำมายื่นให้ที่ตรงหน้าคนที่กำลังยกหลังมือขึ้นขัดถูที่ริมฝีปาก
มองของแล้วก็อยากจะเตะปากไอ้คนแกล้ง อยากรู้จริง ๆ มันไม่เบื่อบ้างหรือไงวะ แกล้งกูอยู่ได้ทุกวี่วัน ไม่ได้แกล้งสักวันมันจะตายมั้ยเนี่ย
"ถามจริง ๆ เหอะ วันไหนมึงไม่ได้กัดกู มึงจะกินข้าวไม่ลงใช่มั้ยไอ้ฮวย มึงจะอะไรกับกูมากมายวะใครได้มึงเป็นแฟนสงสัยประสาทแดกตายห่า"
เดียร์กำลังทำหน้างอและบ่นพึมพำเสียงเบา แต่ก็จงใจให้คนที่ยื่นลิปมันมาให้ได้ยินด้วย
"แฟนกูก็ไม่เห็นตายเลยนี่ บางทีก็ยังเอาคืนด้วยซ้ำ สนุกดีจะตาย ชีวิตจะได้มีรสชาติ"
หา
แฟนกูก็ไม่เห็นตาย
เฮ้ย มันไปมีตอนไหนวะ ทำไมไม่เห็นรู้เรื่องเลย ใครกันวะสาวน้อยโชคร้ายคนนั้น อยากรู้โว้ย อยากรู้
"แฟนมึง มึงเนี่ยนะ มีแฟน ผู้หญิงที่ไหนตาบอดวะ ชื่ออะไร กูรู้จักหรือเปล่า มึงไปหลอกอีท่าไหนมาวะเขาถึงได้มาหลงมึงได้น่ะ ไอ้ฮวย"
ถามแบบน้ำไหลไฟดับ แต่ฮวยกำลังขมวดคิ้ว เพราะไม่รู้ว่าจะตอบสิ่งที่เดียร์ถามออกไปยังไง
เอ่อ แฟนกูเหรอ แฟนกูก็ชื่อ....ชื่อ
"เอ่อ....นา..ชื่อนา...แฟนกูชื่อน้องนาน่ารักโคตร ๆ เลยนะ..ตางี้แป๋วแหววเชียว ขาว ๆแก้มเนียน ๆ สวยกว่าพี่แจนของมึงสิบเท่า..กูก็รู้จักมานานแล้วแหละ...มึงมัวไปทำห่าอะไรอยู่แถวไหนถึงไม่รู้เรื่อง โอ้ยพอ..กูขี้เกียจเล่า ไม่อยากเล่ารื่องส่วนตัวให้ใครฟังหรอก พอดีนาไม่ค่อยชอบ"
น้องนา
นาไหนวะ
หรือว่าข้าวนอกนา ฮ่า ฮ่า อย่างไอ้ฮวยเนี่ยเหรอจะมีแฟน ผู้หญิงตาบอดที่ไหนวะมาหลงผิดซะได้
"ทำเป็นตลกไปเหอะมึง มึงเจอน้องนาของกู แล้วมึงจะตะลึงไอ้เดียร์ มึงจะพูดไม่ออกเลยแหละ"
ฮวยก้มหน้าลงหัวเราะกับตัวเองเสียงเบา
น้องนงน้องนาห่าเหวที่ไหน...น้องนาคนนี้ไง ตาแป๋วแหวววันดีคืนดีก็กลายเป็นตาขวางได้ แค่แกล้งให้ไอ้เดียร์มันอิจฉาเล่นแค่นั้นแหละ คนมันเพิ่งอกหัก มันน่าตอกย้ำชะมัด...เอาให้ไอ้เดียร์มันเสียความมั่นใจไปเลย สะใจดี
"มึงเลิกพูดเรื่องพี่แจนได้มั้ย กูไม่อยากฟัง กูไม่ชอบ"
คนที่ทำหน้าตาเหมือนอยากรู้อยากเห็นเมื่อไม่กี่นาทีก่อนเปลี่ยนเป็นทำหน้าเครียดเมื่อได้ยินสิ่งที่ฮวยพูด หันไปมองรูปภาพในกรอบรูปบนหัวเตียงแล้วยิ่งอยากจะร้องไห้
"ยังเก็บไว้อีกเหรอ นี่มันหลายเดือนแล้วนะ มึงยังเอารูปยัยนั่นวางไว้บนหัวเตียงอีกเหรอ ทำไมไม่ทิ้งไปให้หมดวะ แม่งจะเก็บไว้ทำห่าอะไร มาเดี๋ยวกูเก็บทิ้งให้เอง"
ไม่ต้องรอช้า
ไม่ต้องรอให้เสียเวลา
ฮวยกระโดดขึ้นไปอยู่บนเตียงและรีบคว้ารูปภาพในกรอบรูปออกมาเตรียมจะโยนทิ้งลงถังขยะแต่กลับถูกคว้ากลับคืน
"อย่ามายุ่งกับของ ๆ กูนะ เอามานี่ ไอ้ฮวย เอารูปมานี่นะโว้ย"
ใครจะให้
เรื่องอะไรจะให้มัน จะเก็บไว้ทำไมของแบบนี้ เลิกกันไปแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วมันจะเก็บเอาไว้ทำไมวะไม่เห็นมีประโยชน์อะไรเลย
ฮวยไม่ได้ส่งของที่เดียร์ต้องการกลับคืน แต่กลับยกมือขึ้นเหนือหัว ไม่ให้เดียร์เอื้อมถึงได้
"ไอ้ฮวย เอามานะ เอาของ ๆ ของกูคืนมา"
ตะคอกบอกออกไปแล้ว และกำลังพยายามแย่งกลับคืน แต่ฮวยก็หลบซ้ายหลบขวาไม่ยอมส่งให้
"แย่งเอาเองสิ มึงจะเก็บไว้ทำมายยยยของแบบนี้ เอ้า เอาสิเนี่ย หยิบถึงก็เอาสิ ทำไมไม่เอาล่ะ นี่ไง นี่ไง"
โบกกรอบรูปไปมา และหัวเราะอย่างเห็นเป็นเรื่องสนุก
แต่สำหรับเดียร์ที่กำลังเขย่งขาเพื่อเอื้อมหยิบรูปให้ได้ ไม่รู้สึกสนุกเหมือนฮวย
กระโดดเอื้อมมือพยายามจะแย่งของสำคัญกลับคืนมา แต่ก็เอื้อมไปไม่ถึง ยิ่งกระโดด ยิ่งพยายามคว้า
ยิ่งไกลห่างออกไป
คว้าไม่ได้
เอื้อมไม่ถึง
ไกลห่างออกไปเรื่อย ๆ
กระโดดจนเหนื่อย เขย่งขาเพื่อจะแตะต้องแต่กลับหยิบจับไม่ได้
เพียงเท่านี้ ก็ยิ่งรู้ตัวว่าไม่มีคู่ควร ไม่เหมาะสม ไม่มีอะไรสักอย่าง ไม่มีแม้กระทั่งเรี่ยวแรงที่จะแย่งชิงกลับคืนมาไว้ในมืออีกครั้ง
"เอามาคืนกูเถอะ...ไอ้...."
ของแค่นี้
กะอีแค่รูปของพี่แจน ยังไม่มีปัญญาเอากลับคืนมาเลย แล้วนับประสาอะไรกับการที่จะแย่งคนกลับคืน ดูยังไงก็ไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว น่าสมเพชชะมัด
มันน่าสมเพชมั้ยแบบนี้ สมควรแล้วใช่มั้ยที่ต้องเป็นแบบนี้ อยากจะพูดอะไรอีกหลายอย่าง แต่ไม่มีเสียงจะพูด น้ำตามันเหมือนจะไหลออกมาให้ได้
ทำไมมันถึงได้เจ็บแปลบที่หัวใจแบบนี้
"งั้น...ก็เอาไปทิ้งให้กูด้วยแล้วกัน...ขอบใจ"
เดียร์ไม่ได้คว้าของที่อยากได้อีกแล้ว แต่เอ่ยบอกกับคนที่ยังหัวเราะไม่เลิกและชูไม้ชูมือโบกกรอบรูปไปมา
เฮ้ย
ไหงถอดใจง่ายขนาดนั้นวะ แค่นี้มันก็ไม่เล่นแล้วเหรอ ทุกทีมันต้องโวยวายมากกว่านี้นะ ไม่ใช่เฉยแบบนี้แล้วทำไมมันถึงได้ถอยง่ายๆ แบบนี้วะ แม่งเป็นอะไรของมันไอ้เดียร์ ก็ได้ ไม่เล่นก็ไม่เล่น เอาคืนไปก็ได้
"เออ กูไม่เอาแล้ว เอาของมึงคืนไปไอ้เดียร์"
เอ่ยบอกออกไป แต่เดียร์หนีลงมาจากเตียงและลงไปนั่งอยู่บนพื้น นิ่งเงียบไม่ได้พูดอะไรอีก
"เฮ้ย เอาของมึงคืนไป อ่ะ เนี่ย"
ยื่นให้แล้ว แต่เดียร์ไม่ยอมรับ และไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ นั่งหันหลัง และนิ่งเงียบจนฮวยไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายกำลังเป็นอะไร
ค่อย ๆ ก้าวขาลงมาจากเตียงและพยายามจะมานั่งอยู่ตรงหน้าของเดียร์ แต่คนตรงหน้ากลับหันหน้าหนีไปอีกทางไม่ยอมพูดด้วย
"เอ้า ไม่เอาเหรอ เนี่ย แฟนเก่ามึงไง เอาคืนไปสิ"
พยายามจะยัดเยียดให้ แต่เดียร์กลับสะบัดมือหนี และเตรียมจะลุกขึ้นยืนเพื่อเดินไปเข้าห้องน้ำ
"ทำไมไม่เอาวะ ไอ้เดียร์ รูปแฟนเก่ามึง...เฮ้ย...ไอ้เดียร์..."
เพราะคว้าข้อมือของเดียร์เอาไว้ไม่ให้ลุกขึ้นเดินหนี ถึงเพิ่งรู้ว่าคนที่นิ่งเงียบกำลังตัวสั่น
อากาศมันเย็นไปเหรอ หรือว่า มันเป็นอะไร
ฮวยพยายามจะรั้งข้อมือของเดียร์เอาไว้ และอยากจะเห็นใบหน้าของคนที่นิ่งเงียบคนนี้
แค่เพียงนิดเดียวที่ได้เห็น
แต่ก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่กำลังเอ่อล้นออกมาจากใจของคนตรงหน้า
หลังมือที่ยกขึ้นเช็ดที่ใบหน้า แม้เห็นไม่ชัด แต่ก็รู้ว่าเดียร์กำลังรู้สึกยังไง............
"เออ ปวดเยี่ยวเหรอวะ แล้วก็ไม่บอก ไปเยี่ยวก่อนก็ได้ แล้วมาช่วยกูทำรายงานต่อนะ อีกไม่กี่แผ่นก็เสร็จแล้ว"
ฮวยไม่ได้คิดจะรั้งไว้อีก แต่กลับปล่อยมือให้เดียร์เดินหนีเข้าไปในห้องน้ำได้ง่าย ๆ ส่วนตัวเองค่อย ๆ เอนกายลงนั่งที่ข้างโต๊ะพับตัวเล็ก ๆ ที่มีกองกระดาษวางเกลื่อนกลาด
วางรูปหญิงสาวหน้าตาสะสวยที่กำลังยิ้มและหยอกล้ออยู่กับเดียร์แล้วเริ่มรู้สึกแปลก ๆ
"นี่เธอ...เธอน่ะหน้าตาก็สวยขนาดนี้...ทำไมใจร้ายทำไอ้เดียร์ร้องไห้ได้ลงคอวะ..."
ไม่รู้ว่าจะพูดทำไม ไม่รู้ว่าจะพูดเพื่ออะไร
แต่รู้ว่ากำลังพูดออกมาจากความรู้สึกของตัวเอง
ฮวยหันไปมองประตูห้องน้ำอีกครั้ง และนึกถึงคนที่เข้าไปอยู่ในนั้น
ปล่อยมันไว้อย่างนั้นซักพักแล้วกัน มันคงไม่อยากให้ใครเห็น....เวลาเป็นแบบนี้
"นาเดียร์เอ้ย....อย่าร้องไห้ให้มากนักสิวะ...รีบ ๆ กลับมาเป็นไอ้เดียร์บ้าคนเก่าเร็ว ๆ เถอะ...เห็นแบบนี้แล้วกูก็ไม่รู้จะทำยังไงดีเหมือนกัน...ทำยังไงมึงถึงจะหน้าบึ้งหน้างอโมโหแบบเก่าวะ...ขืนมึงร้องไห้บ่อย ๆ แบบนี้..กูก็แกล้งไม่ลงกันพอดี...ไอ้ห่าเดียร์...รีบ ๆ หายแล้วกลับมาเป็นเหมือนเดิม ๆ เร็ว ๆซะทีสิวะ"
TBC....
ไอ้บ้าฮวยเอ่ย ทำนู๋เดียร์ร้องไห้อีกแล้ว....... แบบว่าอ่านแล้วอารมณ์ขึ้นซะเอง อิอิ
แล้วมาติดตามวิธีง้อของป๊าฮวยกันนะ
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 10-10-2007 11:12:03
เริ่มหัวข้อโดย: mu_off ที่ 10-10-2007 12:29:07
:m29:.. เหอๆ..คู่เนี้ย..
เมื่อไรจะดีกันน้าาาาาา... :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 10-10-2007 12:47:41
ฮวยจะทำไงให้เดียร์หายเศร้าละเนี่ยยยยย....รอลุ้นกันต่อไป....
เรื่องนี้สนุกสนานทุกกกกวันจริงๆ .... ช่างคิด ช่างเขียนกันเหลือเกินนนนน
อย่ามาเปลี่ยนจากสนุกสนานแบบนี้ไปเป็นโหมดเศร้าโศกาก็ละกันนนนน ไม่งั้นมีงอนนนนน :m16:
:bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: มูมู่น้อย ที่ 10-10-2007 12:59:01
จิ้นไปก่อน 5555555
รออ่านดีก่า อิอิ :a2:
เริ่มหัวข้อโดย: jammy ที่ 10-10-2007 13:27:57
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 10-10-2007 15:52:33
เริ่มหัวข้อโดย: Jingjoh ที่ 10-10-2007 16:08:49
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 10-10-2007 16:59:02
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 11-10-2007 07:29:13
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 11-10-2007 19:35:10
:m7: :m7:ฉะจอรอดูวิธีง้อของยอดชายนายฮวยจะเด็ดสะหระตี่ขนาดไหนฮะ o15 <<<<< ไม่ต้องรอกันนาน มาเผยไต๋นายฮวยกันต่อดีกว่า อิอิ
:a6:...
:m29:.. เหอๆ..คู่เนี้ย..
เมื่อไรจะดีกันน้าาาาาา... :เฮ้อ: <<<<<<< คู่นี้เค้าก็อย่างนี้ละ เดี๋ยวงอน เดี๋ยวดี มาป่วนหัวใจคนอ่านซะอย่างนั้น อิอิ
:try2:
ฮวยจะทำไงให้เดียร์หายเศร้าละเนี่ยยยยย....รอลุ้นกันต่อไป.... <<<<<<< อิอิ ลุ้นกันต่อนะ
เรื่องนี้สนุกสนานทุกกกกวันจริงๆ .... ช่างคิด ช่างเขียนกันเหลือเกินนนนน <<<<<< ไปกระซิบคนเขียนดีกว่า ได้รู้คงดีใจ
อย่ามาเปลี่ยนจากสนุกสนานแบบนี้ไปเป็นโหมดเศร้าโศกาก็ละกันนนนน ไม่งั้นมีงอนนนนน :m16: <<<<< จ๊ากกกกกก ดูกันไปแล้วกัน แหะ แหะ :bye2:
วิธีการง้อเหรอ :m10: :m10: :m10: :m10:
จิ้นไปก่อน 5555555 <<<<< กลับมาก่อนๆ อิอิ ไม่ต้องจิ้นแล้วละ มาให้อ่านกันต่อแล้วละ
รออ่านดีก่า อิอิ :a2: <<<<<< ขอบคุณจ้า
ตาฮวยจะง้อสำเร็จไม๊น้า :m28: <<<<<< มาดูวิธีคุณป๊าฮวยกัน อิอิ
อยากรู้จัก จะใช้วิธีไหนง้อเนี่ย จะได้ขอยืมไปทำมั่ง 555 :m4: <<<<<< มาแล้วๆ เอาไปใช้ได้เลย อิอิ ขอให้คุณ.....เออ... ใช้แล้วได้ผลอย่างงัยก็มาเล่าให้ฟังบ้างนะ
ยังไม่คืบหน้า :เฮ้อ: <<<<<< :try2: ใจเย็นๆ นะ มาแล้วจ้า
ฮวยปลอบเดียร์หน่อยดิ <<<<<< คิก คิก ป๊าฮวยได้ยินที่คุณ FOAM บอกอ่ะเปล่าอ่ะ :m26:
นายฮวยรีบปราบเดียร์ให้อยู่หมัดเร็ว ๆเลย o17 <<<<<< แงะ ปราบเลยเหรอ อิอิ
มาต่อให้แล้วน้า ดีใจจังที่ทุกคนชอบผลงานของคุณเท็นนะ เป็นปลี้มจ้า
เอามาดูกันว่าฮวยจะง้อนู๋เดียร์กันอย่างงัย อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 11-10-2007 19:45:01
เมื่อคืนกว่าจะได้กลับไปนอนก็ดึกน่าดู รออยู่นานจนไอ้เดียร์มันออกมาจากห้องน้ำ
ตาแดงก่ำแบบนั้น จะให้คิดว่ายังไง ได้แต่นั่งเงียบ ๆ ไม่ได้พูดอะไรแล้วก็จำใจต้องกลับหอพักในเวลาเกือบตีสอง
อดเป็นห่วงไม่ได้ เมื่อเห็นดวงตาแสนเศร้าคู่นั้น
ให้ตายเถอะวะไอ้เดียร์เอ้ย ไม่ใช่ว่ากูเป็นคนขี้สงสารอะไรนะ กับมึงนี่กูยิ่งไม่คิดสงสารเลย
แต่ทำไมพอรู้ว่ามึงเป็นอะไร ทำไมใจกูมันเป็นกังวลขนาดนี้วะไอ้เดียร์ ไอ้น้องเดียร์ เดียร์...ของ...พี่..ฮวย
ฮึ่ย
มาของพี่ฮงพี่ฮวยห่าอะไร พักนี้สงสัยเล่นกับมันมากไปหน่อย พอมองหน้ามันแล้วเขว ๆ พิกล
หน้าก็เหมือนเดิม ขาวซีดเป็นจิ้งจกตากแห้งเหมือนเดิม ก็....ที่จริงมันก็หน้าตาดี...จะเรียกว่า...หน้าตาน่ารัก
ก็...มันก็พอไหว ตากลมโตแป๋วแหวว บางทีก็ชอบทำตาขวาง ทำหน้าหงิกหน้างอเวลาไม่ได้อย่างใจขึ้นมา
"น่ารักเหรอวะแบบนั้น...เฮ้ย...พอ พอ ..ท่าจะเล่นมากไปแล้ว..คิดบ้าอะไรอยู่วะเนี่ยกู"
ฮวยกำลังเดินเตร็ดเตร่ตากแอร์ในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง
ร้อนจะตายให้นอนอยู่บ้านคงไม่ไหว เลยออกมาเดินเล่นหาอะไรกินไปเรื่อยเปื่อย
จนมาถึงหน้าร้านเบเกอรี่แห่งหนึ่ง
เดินผ่านไป
แล้วก็เดินกลับมา
เดินจากไปอีกรอบ แล้วก็เลี้ยวกลับมาอีกจนได้
"มีบราวนี่อบใหม่ ๆ ครับ สูตรเฉพาะของทางร้าน ไม่ลองซื้อให้แฟนเหรอครับ ไม่หวานจนเกินไปรสชาติกำลังพอดี สาว ๆ ที่ไหนก็ชอบทานขนมนะครับ"
ครับพี่
ผมทราบครับ แล้วไอ้ขนมบราวนี่ของพี่นี่มันก็หน้าตาน่ากินดีครับ จนผมต้องแวะกลับมาอีกนี่ไงล่ะ
ปูกำลังยืนยิ้มและยกถาดขนมปังบราวนี่สีน้ำตาลหน้าตาน่ากินให้ฮวยได้เห็น
สูตรนี้แหละที่ทำให้ใครบางคนติดใจจนงอแงให้ทำให้กินอยู่บ่อย ๆ น้ำฝนไม่ยอมไปซื้อที่ไหนแถมยังมาแอบหยิบขนมในร้านไปกินหน้าตาเฉย จนต้องเอ็ดไปบ่อย ๆ
"คุณปูขา..ลูกปูอยากกินบราวนี่...หิวแล้วค่า"
เสียงแจ๋ว ๆ ของเด็กหญิงตัวเล็กที่ยืนอยู่บนเก้าอี้ทำให้ปูต้องหันไปมองแล้วก็อมยิ้ม
ก่อนจะหันมองลูกค้าตัวโตที่ยังทำหน้าครุ่นคิด ว่าจะซื้อหรือไม่ซื้อดี
ปกติ ไม่เคยยุ่งเกี่ยวหากลูกค้าจะเดินเลือกขนม แต่ดูไอ้หนุ่มคนนี้ที่ทำหน้าเครียดเดินไปเดินมาอยู่หลายรอบ
เลยต้องออกมาเรียกลูกค้าซะหน่อย
แล้วก็เป็นจริง ไอ้หนุ่มตัวโตนี่มันก็ทำหน้าเครียดจริง ๆ ซื้อขนมให้แล้วทำหน้าเครียดแบบนี้
มันไม่ไหวล่ะม้างงงงงงงงงงง
"แฟน...เอ่อ...น้องนา...คือ ..คือแฟนผมน่ะครับ ไม่ได้ซื้อกินเองครับ แฟนผม..เอ่อ เอ่อคงชอบ.."
เอ้า
แล้วเป็นบ้าอะไร จะไปสาธยายทำไมวะ ว่าซื้อให้ใคร
แค่บอกว่าขนมมันน่ากิน แล้วก็ซื้อซะก็หมดเรื่อง ซื้อไปกินเองไง ซื้อไปกินเองไอ้ฮวย มึงจะคิดอะไรให้มันยุ่งยากวะ กะอีแค่ซื้อขนม
"เอาเนี่ยแหละครับ สี่ชิ้นครับ ใส่กล่องครับ ผูกริบบิ้นให้ด้วยได้มั้ยครับ เอา ...เอ่อ..บราวนี่ 4 ชิ้น..อ่ะครับ"
เฮ่อ
กว่าจะตัดสินใจซื้อได้ ทำไมมันยากอย่างนี้หว่า
ฮวยยืนถอนหายใจยาวเหยียด แล้วก็ต้องรีบก้มหน้าก้มตาหลบสายตาเจ้าของร้านที่มองมาแล้วอมยิ้ม
"ให้เพราะน้ำใจน่ะครับ...ทำไมต้องเครียดขนาดนั้น...ให้เพราะอยากให้..คนรับที่ไหนก็ดีใจน่า"
จริงอ่ะ
ให้เพราะอยากให้คนรับที่ไหนก็ดีใจงั้นเหรอ
แล้ว...น้อง...น้อง..นา..จะดีใจหรือเปล่า
ขนมถูกนำใส่กล่อง และนำมาบรรจุใส่ถุงใสลายสวย ฮวยรับมาถือเอาไว้ และรีบเปิดกระเป๋าสตางค์เพื่อนำเงินไปจ่ายที่หน้าเคาร์เตอร์
อดขอบคุณเจ้าของร้านไม่ได้ที่แนะนำ
"ให้แฟนสิน่ะครับ...รับรองว่าเธอจะต้องชอบ"
ปูยังคงยืนยิ้ม ก่อนจะก้าวขาเดินเข้าไปในร้าน และอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยที่ยิ้มหวานรอบนเก้าอี้
"คุณพ่อไปไหนอีกแล้ว ทำไมให้ลูกปูมาคนเดียวได้ครับเนี่ย"
เด็กหญิงเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของปู
พร้อมกับที่ใครอีกคนเดินมายืนอยู่ด้านหลังและก้มลงกระซิบพูดบางอย่างที่ข้างหู
"คิดถึงก็เลยมาหา...อยากกินปู..."
เดี๋ยวมึงตายหรอกไอ้ฝน ปากเสีย กินบ้ากินบออะไร จะขายของ เดี๋ยวเถอะ แน่ะยังมาทำตาหวานใส่อีก
เดี๋ยวก็โดนดีหรอก
ปูหันไปมองคนที่พูดจาเพี้ยน ๆ แต่วัน แล้วก็หันมาสนใจพูดคุยกับเด็กหญิงเสียงแจ๋วในอ้อมแขน
ท่ามกลางความรู้สึกสงบสุขภายในร้านเบเกอรี่
มีชายหนุ่มคนหนึ่ง หันกลับมามองและอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
"....ทำไมดูรักกันจังวะ...ผู้ชายเหมือนกันไม่ใช่เหรอนั่น..เฮ่อ อิจฉาชาวบ้านจริง ๆ แล้วนี่จะเอาไปให้ใครวะเนี่ยซื้อมาตั้งขนาดนี้...."
ฮวยยกถุงขนมขึ้นดูแล้วก็ส่ายหน้า
ก็ให้ ๆ ไป เอาไปวางไว้ให้เดี๋ยวมันก็เอาเองแหละ เฮ่อ นี่จะซื้อมาทำไมวะกู ซื้อมาให้ตัวเองเครียดด้วย
แม่งบ้าจริง ๆ เลยโว้ย
"เดียร์...." ใจจริงอยากจะเข้าไปเสนอหน้าเหมือนทุกวัน แล้วก็ลากเสียงยาว ๆ อยากเข้าไปเรียกและเข้าไปกระแซะพูดจาหยอกล้อ
นาเดียร์จ๋า ยาหยีของพี่ฮวย ทำอะไรอยู่จ๊ะ อ่านอะไรอยู่เอ่ย ไหนขอพี่ฮวยอ่านด้วยคนซิ
ฮวยคิดจะพูดอย่างนั้น แต่กลับพูดไม่ได้ขึ้นมาดื้อ ๆ
ลงไปนั่งบนเก้าอี้ไม้ที่มีคนตัวเล็กกว่านั่งอยู่ก่อนแล้ว แต่เวลานี้ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
"อะไร เรียกหาเสด็จพ่อมึงเหรอ เรียกแล้วไม่พูดจะเรียกหาห่าอะไรวะ แม่ง น่ารำคาญ"
โห
เดียร์จ๋า เดียร์เล่นมาเป็นชุดแบบนี้ พี่ฮวยอึ้งเลยนะ แบบว่าตามไม่ทันเลย จะไม่ทักทายกันดี ๆ หน่อยเหรอ แบบว่า หัดพูดไถ่ถามว่ามีอะไรเหรอ หรือถามให้มันดี ๆ กว่านี้หน่อยทำได้มั้ย หรือว่าทำไม่ได้ หรือยังไง เอ่อ แล้วนี่จะเริ่มต้นยังไงดีวะเนี่ย
คิดอยู่นาน เล็งอยู่นาน แล้วก็หยิบถุงขนมออกมาวางก่อนจะลงมือแกะถุงออก และยื่นกล่องมาไว้ตรงหน้าของเดียร์
"เอ่อ...บราวนี่....อร่อยดี...กินมั้ย"
ใครจะกล้ากินวะ อยู่ดี ๆ เอามาให้ ใส่ยาพิษหรือเปล่าก็ไม่รู้ กูไม่เอาหรอก ไปห่าง ๆ เลยไป
เดียร์เงยหน้าขึ้นมองกล่องขนมแค่เพียงนิดเดียวแล้วก็ก้มหน้าลงสนใจกับการอ่านหนังสือที่อ่านค้างอยู่
"เอ่อ....ไม่หวานจนเกินไป..รสชาติกำลังดี กินเลยมั้ย"
ไหงมันพูดยากพูดเย็นอย่างนี้วะ แล้วไอ้เดียร์แม่งก็เล่นตัวเหลือเกิน กูอุตส่าห์ซื้อมาให้ ไม่รับน้ำใจเอาไว้ยังทำเป็นเฉยอีก คิดหรือไงว่ากูอยากซื้อมาให้มึงน่ะ กูจำใจซื้อมาหรอกนะ เห็นว่ามันน่ากินดีแค่นั้นแหละ
"ผีเข้าเหรอ...อยากกินกูมีปัญญาซื้อเอง ไม่ต้องมาให้กูหรอก เจตน่าชั่วล่ะสิ นึกว่ากูโง่หรือไง มึงใส่อะไรไว้ในนั้นนึกว่ากูไม่รู้เหรอ"
ไอ้เดียร์มึงจะอคติมากเกินไปแล้ว กูให้เนี่ยก็แค่อยากให้หรอกนะ ไม่ต้องกินมันแล้วแหละ คนอุตส่าห์ซื้อมานึกว่ากูอยากให้มึงนักหรือไงวะ ไม่กินก็อย่ากินแม่งเลย
กล่องขนมถูกดึงกลับคืนพร้อมกับที่ฮวยเก็บกล่องขนมลงใส่ถุง และคนตัวฌตเตรียมจะลุกขึ้นเดินหนีเพราะความหงุดหงิดโมโห
คนซื้อให้ด้วยน้ำใจแท้ ๆ ไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน นึกว่ากูง้อมึงหรือไง
"ถ้ามึงซื้อให้กูด้วยเจตนาบริสุทธิ้จริง มึงก็ต้องกล้ากิน มึงกล้ามั้ยล่ะไอ้ฮวย แน่จริงมึงก็ให้กูป้อนสิ หรือมึงไม่กล้า"
ห่าอะไรของมึงอีกล่ะ ป้อนห่าป้อนเหวอะไร กูไม่ได้มีเจตนาชั่วนี่หว่า ถ้าไม่เชื่อก็ไม่เห็นต้องกินเลยนี่
"ถ้ามึงป้อนกูนะไอ้เดียร์...มึงก็ต้องให้กูป้อนมึงด้วย...มึงกล้าเสี่ยงดวงกับกูมั้ยล่ะ"
ท้าทายออกไปแล้ว และก็เห็นว่าคนตรงหน้าเลิกคิ้วขึ้นสูงเล็กน้อย ก่อนจะจ้องหน้าของฮวยเหมือนท้าทายอยู่ในที
"ก็ลองดูสิ....กูก็อยากรู้เหมือนกัน...ว่าวันนี้มึงจะแกล้งกูยังไง"
ย่อมได้ ไอ้เดียร์ แล้วมึงจะได้รู้ว่ากูซื้อให้มึงจริง ๆ ไม่ได้มีเจตนาชั่วร้ายอะไรเลย
ฮวยนั่งลงอีกครั้งและคว้ากล่องขนมในถุงขึ้นมาเปิดกล่องให้เดียร์ได้เห็น
ขนมบราวนี่สีน้ำตาลเข้มสี่ชิ้นถูกวางไว้ตรงหน้า
น่ากินนี่หว่า...ลงทุนซะด้วย...เอาของแพงมาแกล้งกูเลยเหรอเนี่ย ไม่เลว ไม่เลว ลงทุนขนาดนี้ มันก็น่าเสี่ยงอยู่
"ใช้มือหยิบแล้วกัน...อ้าปากสิมึงไอ้ฮวย กูขอเลือกชิ้นนี้ให้มึง..เอาไป"
ขนมถูกหยิบขึ้นมาทั้งชิ้น และฮวยกำลังจ้องมองปลายนิ้วของคนที่กำลังจะป้อนขนมให้
.............เปล่า...ไม่ได้คิดอะไร.............
คิดแค่นิดเดียวว่า ป้อนจริงอ่ะ....
มองซ้ายมองขวา มองหน้ามองหลัง มองแล้วถึงรู้ว่าตัวเองกำลังเขิน มันป้อนไง ไอ้เดียร์มันป้อน
เอาจริงเหรอ ป้อนจริงเหรอ กูเขินนะโว้ย มึงจะป้อนกูจริงดิ บร้าน่า เอาจริงเหรอ ป้อนจริง ๆ หรือไง
"เร็วสิวะ จะป้อนก็รีบ ๆ ป้อนกูหิวแล้ว"
ฮวยเอ่ยบอกออกไป และก็ถูกยัดขนมใส่ปากทันทีจนแทบจะสำลัก รีบดึงมือของเดียร์ที่ยัดเยียดขนมออกห่าง
"อึ้ก ไอ้ เดียร์ แม่ง อื้อ"
ขนมหล่นลงพื้น และฮวยก็รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้เพราะแป้งขนมที่หล่นลงบนเสื้อ
เปื้อนหมดแล้วไอ้เดียร์ เสื้อกูเปื้อนหมดแล้ว เล่นงี้เลยหรือไงวะ แม่ง เดี๋ยวกูเตะคอหักเลย เสื้อเปื้อนหมดแล้วเนี่ย
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า คิดจะแกล้งกูเหรอ เร็วไปร้อยปีแล้วมึงไอ้ฮวย นึกว่ากูจะกินขนมที่มึงซื้อให้ง่าย ๆ หรือไงไม่มีทางหรอกโว้ย"
เดียร์ลุกขึ้นยืนและหัวเราะชอบใจที่ได้ทำให้ฮวยเสียฟอร์มได้
แต่ฮวยกลับไม่คิดอย่างที่เดียร์คิดที่จริงอยากจะโมโหแล้วก็โวยวาย
แต่พอได้เห็นสีหน้าและแววตาที่สดชื่นขึ้นต่างจากคืนก่อนที่เจอกัน ฮวยกลับยิ้มออกมาได้
เดียร์มันยิ้มแล้ว ไม่เป็นอะไรแล้วนี่
วันนี้มันยิ้มแล้วนี่หว่า ไอ้ขนมกล่องนี้มันมีประโยชน์นะเนี่ย เพราะมันทำให้ไอ้เดียร์ยิ้มได้แล้ว
"ไปเรียนดีกว่าโว้ย ไอ้โง่ฮวย แดกขนมของมึงต่อไปนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า สะใจจริงโว้ยยยยยยยยย ได้เอาคืนแล้วกู"
คนตัวเล็กหัวเราะชอบอกชอบใจ และก้าวขาเดินออกจากโต๊ะเตรียมสะพายกระเป๋าเพื่อเดินขึ้นตึกเรียน แต่ถูกรั้งข้อมือเอาไว้ไม่ให้เดินจากไปได้
เดียร์หันหน้ากลับมามองคนตรงหน้าอีกครั้งและเตรียมกำหมัดให้แน่น หากอีกฝ่ายจะเอาคืนบ้าง
แต่ผิดจากที่คิดเอาไว้ เพราะเมื่อหันกลับมาแล้วพบกับใบหน้าที่มีรอยยิ้มแต้มอยู่ที่ริมฝีปากของฮวย
"ยิ้มแล้วนะ...เวลายิ้มดีกว่าทำหน้าเศร้าเป็นไหน ๆ ...หัดยิ้มไว้เยอะ ๆ ล่ะไม่อยากเห็นตอนร้องไห้เลย"
เอ่อ
พูด
พูด
พูดอะไรวะ
ข้อมือของเดียร์ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ และฮวยก็รีบเก็บกล่องขนมใส่ลงไปในถุง ก่อนจะคว้าหนังสือและเดินแยกออกไปอีกทางเพื่อไปขึ้นเรียนที่ตึกของตัวเอง โดยไม่มีคำพูดอะไรออกมาอีก
ไม่หยอกล้อพูดจาบ้าบอเหมือนทุกวัน
ไม่ทำหน้าตาล้อเลียน หรือแกล้งทำท่าบ้า ๆ บอ ๆ
เดียร์กำลังยืนนิ่ง ด้วยความไม่เข้าใจ
ชั่วขณะหนึ่ง เหมือนสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่ส่งผ่านมาจากดวงตาคู่นั้น
แต่ก็เพียงแว่บเดียว เมื่อฮวยก้มหน้าหลบสายตาและทำทีเป็นสนใจกับการเก็บหนังสือและกล่องขนม
มีบางอย่างส่งมาจากดวงตาคู่นั้นแน่ ๆ
บางอย่างที่เดียร์ไม่เคยเห็น
บางอย่างที่ไม่เคยรู้สึก
บางอย่างที่ทำให้ต้องยกมือขึ้นทาบที่หน้าอก และสัมผัสได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นแรงรัวขึ้นทุกขณะ
"หล่อตายเลยมึง......นึกว่าเก็กหน้าหล่อแบบนี้แล้วกูจะชื่นชมหรือไง....เอาไว้ไปทำให้น้องนาของมึงใจเต้นเถอะไอ้เวรฮวย"
TBC...
คู่นี้ก็แบบนี้ละ เอาใจช่วยกันต่อไป อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: mu_off ที่ 11-10-2007 19:55:17
แต่..ส่งสายตากันปิ๊งๆ..ด้วย.. :m13:
หวังว่าคู่นี้คงจะดีกันในเร็ววันนะคับ... :m18:
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 11-10-2007 19:58:41
โอ้โฮเฮะ!!!! พี่ฮวยพูดหวานนนนเป็นซะด้วยยยยยย .... งงสิเดียร์...เจอเข้าไปใจสั่นเลยยยยย :m4:
ถ้าคู่นี้หวานกันเมื่อไหร่ สงสัยมหาลัย เงียบบบบบบบบสนิท :m26:
และแล้วทั้งสองก็จูงมือเข้าห้องหอ....เอ๊ยไม่ใช่ห้องเรียนนนนนน
:m7:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 11-10-2007 20:28:38
:m18: :m18: :m18: :m18: :m18:
เริ่มหัวข้อโดย: byzantines ที่ 11-10-2007 21:38:34
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 12-10-2007 11:05:30
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 12-10-2007 12:14:57
:m11: :m11: :m11: :m11:
อย่ากินบราวน์นี่ปูฝน
:m3: :m3: :m3: :m3:
เริ่มหัวข้อโดย: nunyy ที่ 12-10-2007 12:56:26
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 13-10-2007 08:50:06
เริ่มหัวข้อโดย: Maxxx ที่ 13-10-2007 12:47:59
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 13-10-2007 19:24:29
o9 คู่นี้.. ยิ่งอ่านยิ่งเครียดจิงๆน่ะแหล่ะคับ.. <<<<<<<<<ทำใจดีๆๆก่อน ไม่ต้องเครียด สนุก สุข เศร้า เคล้ากันไป จะพยายามมาต่อให้ไว้ จะได้ไม่ต้องบริหารเส้นประสาทกันนาน อิอิ
แต่..ส่งสายตากันปิ๊งๆ..ด้วย.. :m13:<<<<<<< อิอิ :m1: ลุ้นกันต่อไป อิอิ
หวังว่าคู่นี้คงจะดีกันในเร็ววันนะคับ... :m18:<<<<<<<หวังแบบเดียวกันเลย แต่...... อะนะ ดูกันไป ลุ้นกันไปจริงๆๆอ่ะ คู่ กว่าจะยอมให้เรื่องของหัวใจเป็นเรื่องง่ายก็ยากกันจัง
:o8:
โอ้โฮเฮะ!!!! พี่ฮวยพูดหวานนนนเป็นซะด้วยยยยยย .... งงสิเดียร์...เจอเข้าไปใจสั่นเลยยยยย :m4:<<<<<<ซ่าส์ แบบสั่น แต่ยังไม่ค่อยมั่นใจ..... ประมาณนี้อ่ะเปล่าว้า :m23:
ถ้าคู่นี้หวานกันเมื่อไหร่ สงสัยมหาลัย เงียบบบบบบบบสนิท :m26:<<<<< ก็น่าสงสัยอยู่ อิอิ แต่อยากให้ความสงบกลับคืนสู่มหาลัยสักทีก็ดีเหมือนกัน ว่างั้นไหมอ่ะ :m26:[/]
และแล้วทั้งสองก็จูงมือเข้าห้องหอ....เอ๊ยไม่ใช่ห้องเรียนนนนนน<<<<<5555 คิดได้งั้ยอ่ะ
:m7:
น่าร๊ากกกกกกกกกกก <<<<< ชอบก็มาติดตามกันบ่อยๆ นะ :m13:
:m18: :m18: :m18: :m18: :m18:
o14 ตามมาอ่านอีกเรื่องครับ ฮุๆ พรุ่งนี้หยุดเรียนเลยมาหาตามอ่านอะครับ แหะๆๆๆ คู่นี้เริ่มน่ารักขึ้นมากแล้วครับ ดูๆ แต่ถ้าให้ดี หยาดหวานๆบ่อยๆน่าจะดี :o8: <<<<<<อิอิ ค่อยตามไปจะได้อรรถรสในการติดตามขึ้นเรื่อยๆ นะ
ยังไงก็ขอส่งกำลังใจและขอบคุณพี่คนแต่งและคนโพสที่นำเรื่องสนุกๆมากมายมาให้ได้อ่านกันครับ ขอบคุณมากคร้าบ o14<<<<<<ขอบคุณคนอ่านน่ารักๆแบบนี้เช่นกัน คนอ่านชอบ คนเขียนก็ดีใจ คนโพสต์ก็มีความสุข เช่นกันอ่ะ :m1:
เขาว่ากันว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ :m3:ยังไงคู่นี้ท่าจะยกฮะที่จะได้เห็นบทหวานๆอ่ะแต่ไงคู่นี้ก็เป็นตัวของตัวเองดีชอบจัง :m3:<<<<<<อิอิ ดีใจจังที่ชอบกันนะ อ่านไปเรื่อย ได้เห็นอีกแง่มุมหนึ่งของวิธีดูแลความรัก คิดเหมือนกันไมอ่ะ
อ่ะ ไม่ได้ยินเสียงของเดียร์ด่า แล้วฮวยกินข้าวไม่ลง <<<<<<55555 แบบนี้ใช่อาการเริ่มต้นของความรักหรือเปล่าน๊า :m13: อิอิ
:m11: :m11: :m11: :m11:
อย่ากินบราวน์นี่ปูฝน<<<<< :a5::เออ บราวน์นี่ปูฝน เป็นอะไรอ่ะ ทำมายอย่ากินอ่ะ :try2:
:m3: :m3: :m3: :m3:
o7ไม่มีเวลาอ่านที่ทำงานเลยอ้ะ ขอเซฟกลับไปอ่านที่บ้านละกัน มาติดตามก็ดีใจแล้วละ อ่านที่ไหนก็ดีใจ :m1: แต่เออ อ่านที่ทำงานระวังหลังด้วยนะ :try2:
อุส่าห์แอบลุ้นตอนป้อนขนมกัน นึกว่าจะมีอะไรหวาน o16:5555คู่นี้เค้าธรรมดาไม่ได้อ่ะ ต้องแบบพิเศษอ่ะ :m26:
ฮวยแอบหวานอีกแล้วมี ขนมมาฝากน้องนา(เดียร์)ด้วย <<<<<วิธีง้อแบบฮวย อิอิ หวานๆปนขม รสช็อกโกแลต อิอิ
อิอิ รู้สึกว่าวิธีง้อน้องนาเดียร์ของป๊าฮวยรสช็อกโกแลตดูเหมือนจะเป็นที่ถูกใจคนอ่านอยู่เหมือนกันนะ
อะมาดูวิธีว่าวิธีของฮวยจะได้ให้ผลอย่างไรกันบ้าง ติดตามกันต่อเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 13-10-2007 19:27:29
หิวว่ะ
นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะยังไปไม่ถึงไหนเลย ไอ้ฮวยก็ตั้งหน้าตั้งตาพิมพ์อยู่นั่นแหละ
ยังไม่เห็นเสร็จซะที เบื่อแล้วนะโว้ย เรียงกระดาษเป็นปึกแล้วที่ให้มันพิมพ์อ่ะ
ก็เห็นมันหันมาทำหน้ายิ้ม ๆ นิดเดียวแล้วก็หันไปพิมพ์ต่อ
เบื่อว่ะ น่าเบื่อ
เมื่อไหร่ไอ้รายงานบ้าบอนี่จะเสร็จซะทีวะ เซ็งชิบหายเลยโว้ยยยยยยยย
เดียร์กำลังนั่งชันเข่าท้าวคางมองคนที่กำลังตั้งใจพิมพ์เอกสารที่รวบรวมได้
แล้วก็ทำหน้าเซ็งชีวิต
เซ็งอยู่แล้ว เป็นใครก็ต้องเซ็ง
นั่งทำเรื่องซ้ำ ๆ ซาก ๆ มาตั้งแต่ทุ่มครึ่ง จนป่านนี้ก็ยังไปไม่ถึงไหน
หิวข้าวชะมัด แต่ขี้เกียจลงไปซื้อ ถ้าจะกินต้องถ่อไปโน่นเลย หน้าปากซอย
ใครจะอยากไปวะ
ตอนเย็นก็กินอิ่มแล้วนะ ทำไมตอนนี้มันถึงหิวขึ้นได้เนี่ย
"หิวว่ะ"
บ่นกับตัวเอง บ่นพึมพำ แล้วก็ก้มหน้าก้มตาเรียงเอกสารต่อไป พร้อมกับตรวจทานคำผิดจากกระดาษรายงานที่ฮวยพิมพ์แล้ววางกองไว้ให้บนพื้น
สายตาคู่หนึ่งของคนที่ตั้งสมาธิอยู่กับตัวหนังสือบนหน้าจอหันมามองเพียงแว่บเดียวแล้วก็หันกลับไปสนใจกับการทำงานต่อ
แล้วไง
หิวก็เรื่องของมึงสิ
ไม่เกี่ยวกับกู
ซื้อขนมให้เมื่อตอนบ่าย ยังเสือกหาว่าจะซื้อมาแกล้งซะได้
งั้นก็หิวตายไปเถอะ เรื่องของมึง
"หิว"
ห่างหายไปหลายนาที และเสียงบ่นเบา ๆ ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยประโยคเดิม ๆ
เหรอ
หิวเหรอ
ก็เรื่องของมึงสิ
ไม่เกี่ยวกับกูนี่หว่า หิวไปเถอะ หิวตายไปเลยยิ่งดี
"หิวจริง ๆ นะเนี่ย"
จะพูดหาห่าอะไร ไม่มีอะไรให้กินหรอก อยากกินไปโน่นเลย หน้าปากซอยโน่น
ไม่ไปซื้อก็ทนหิวต่อไปนั่นแหละ ไม่สนใจหรอกโว้ย
ใจคิดอย่างนั้น
สมองคิดอย่างนั้น
แต่เมื่อแอบหันไปมองคนที่นั่งเอามือลูบท้องแล้วก็ทำหน้าเศร้า ก่อนจะจัดกระดาษให้เป็นชุด ก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปค้นหากล่องขนมที่ยังอยู่ในกระเป๋าตั้งแต่ช่วงบ่าย แล้วก็นำมาวางไว้ให้ตรงหน้าของคนที่ยังคงบ่นไม่เลิก
"อะไรวะ..."
เดียร์วางมือจากกระดาษแล้วหันไปแกะกล่องขนมที่จำได้คุ้น ๆ ว่าเคยเห็น
"นี่มัน....ไอ้กล่องเมื่อบ่ายนี่หว่า...ใส่ยาพิษแน่เลย..ไม่เอาอ่ะ"
เดียร์วางกล่องขนมลง แล้วก็ทำหน้างอ เห็นชัด ๆ ว่าสายตาของไอ้น้องนาเดียร์ตาขวางคนนั้นจ้องมองที่กล่องขนมตลอดเวลา แต่เจ้าตัวก็พยายามก้มหน้าก้มตาไม่หยิบขนมขึ้นมากิน
คนที่ตีหน้าขรึมในเวลานี้ ก็เลยต้องเอื้อมมือไปหยิบขนมในกล่องมาใส่ปาก
เพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าไม่ได้ใส่อะไรเจือปนลงไป
"เฮ้ย งั้นมึงเอาชิ้นที่มึงกินมานี่เลย กูจะกินอันนั้น มึงอ่ะกินอันอื่นไปเลย เลือกหรือเปล่าก็ไม่รู้ เอาชิ้นนั้นมาเลย กูจะกินชิ้นนั้น"
โธ่
นึกว่าแน่จริง
หิวขนาดนี้ก็ไม่บอก
ไอ้ตัวแสบนี่มันน่านัก....
น่า.....
น่ารักดีเหมือนกันเว้ย
ยิ้ม
ฮวยกำลังอมยิ้ม ในขณะที่มือกำลังจะเอื้อมไปหยิบขนมบราวนี่อีกชิ้นในกล่อง
แต่กลับถูกตีมือจนต้องรีบชักมือกลับด้วยความเจ็บ
"โอ้ย เจ็บนะโว้ย ไอ้เดียร์ นี่มันของกูนะ ไหนว่าไม่กินไง แล้วกินทำไมวะ เดี๋ยวตายนะใส่ยาพิษไว้เต็มกล่องเลย กินเข้าไปตายแน่ กูไม่รับผิดชอบด้วย"
ฮวยแกล้งหันไปเอ็ดคนที่ยัดขนมเข้าปากแล้วก็เคี้ยวกินเหมือนคนตายอดตายอยาก
มองไปมองมา ก็ได้แต่อมยิ้ม แล้วก็หัวเราะเสียงเบา
"อื้อมาไอ้อูกิน ของอูโอ้ย แอ่ก"
ขนมอยู่ในปากจนไม่มีพื้นที่จะเคี้ยว แต่เดียร์ก็ยังพยายามจะพูด
นั่นยังทำให้ฮวยต้องวางมือจากแป้นพิมพ์แล้วหันมามองหน้าของคนที่เคี้ยวขนมอย่างเอร็ดอร่อย
ยิ้ม
ตอนนี้กำลังยิ้ม
ยิ้มเพราะความขำ
ยิ้มเพราะตลกกับพฤติกรรมบ้า ๆ บอ ๆของคนตรงหน้า
ปากมันยังเคี้ยวไม่หยุด ในมือมันยังมีขนมอีกชิ้น
แถมพอเอื้อมมือจะไปหยิบขนมชิ้นสุดท้ายในกล่อง ยังโดนกันท่าซะนี่
ไอ้เดียร์นี่มันจริง ๆ เลยว่ะ ท่าทางจะหิวจัดจริง ๆ
เมื่อตอนบ่าย โมโห
โมโหที่ซื้อขนมมาให้ แต่เดียร์หาว่าใส่ยาพิษ
เจอหน้ากันอีกครั้ง เมื่อช่วงหัวค่ำ และต้องมาสิงสถิตเพื่อทำรายงาน
แต่ก็ยังไม่หายโมโห
วันนี้ก็เลยไม่ได้พูดคุยกันเหมือนทุกวัน
ก็แค่หงุดหงิดเลยไม่อยากพูดกับมัน ไม่อยากแหย่ ไม่อยากแกล้ง
เห็นหน้าก็พาลขึ้นมาทันที
แต่เวลานี้
รู้สึกว่าไอ้ที่โมโหเมื่อช่วงบ่ายมันหายไปเป็นปลิดทิ้ง เพราะเรื่องบ้า ๆ ของคนตรงหน้าคนนี้แท้ ๆ
"แอ่ก อร่อยว่ะ ซื้อร้านไหนวะ คราวหน้ากูจะได้ไปซื้อกินอีก"
ไม่มีขอบใจคนซื้อสักคำเลยนะ
ไอ้เดียร์นะไอ้เดียร์ ไม่มีขอบใจเลย นั่นดูมัน ใจคอจะกินหมดคนเดียวเลยใช่มั้ย
ไม่มีแบ่งปันเลย กูซื้อมานะเนี่ย กูเป็นคนซื้อมา มึงจะล่อหมดกล่องเลยเหรอ
"ไหนกินมั่งซิ ซื้อมายังไม่ได้กินเลย"
ฮวยกำลังเอื้อมมือจะหยิบขนมในกล่อง แต่คนที่ไม่ได้ซื้อมากลับโลภมากรีบยกกล่องหนีไม่ให้อีกฝ่ายหยิบได้
"ไม่....ซื้อมาให้กูแล้ว ก็ต้องเป็นของกู...ถ้าแค่ชิม...ก็ได้...แต่แค่คำเดียว จะกินมั้ย"
ห๊า
คำเดียว
นี่มันขนมที่กูซื้อมานะ มึงให้กูกินคำเดียวเหรอ อะไรเนี่ย ทำงี้ได้งายยยยยย
"กินมั้ยล่ะ คำเดียว อ้าปาก"
อ้าปากทำไม เดี๋ยวมึงก็ยัดขนมใส่ปากกูเหมือนเมื่อตอนบ่ายอีก เสื้อยิ่งเปื้อน ๆ อยู่
น้ำก็ยังไม่ได้อาบ กูก็ยิ่งเลอะไปกันใหญ่สิวะ
"แกล้งอีกสิ...เดี๋ยวก็ยัดปากกูอีก...ไม่ให้กินก็ไม่กินหรอก ทำงานต่อดีกว่า แม่ง"
ฮวยหันไปวางมือลงบนแป้นพิมพ์แล้ว และก็เตรียมกระดาษอีกแผ่นขึ้นมา
ตากวาดมองไปที่กระดาษและกำลังเริ่มลงมือพิมพ์
กำลังจะสนใจอยู่กับงาน
แต่เพียงไม่นานขนมบราวนี่ชิ้นหนึ่งก็ถูกยื่นมาให้ที่ตรงหน้า
หันกลับไปมอง แล้วก็รู้ว่าใครยื่นมาให้
มือหนึ่งถือขนมของตัวเอง และอีกมือก็ถือขนมยื่นมาให้คนที่กำลังจะพิมพ์รายงาน
เดียร์ยังกินขนมหน้าตาเฉย ไม่ได้สนใจว่าอีกฝ่ายจะทำหน้ายังไง
จะไปสนใจมันทำไมไอ้ฮวย
แต่ว่ามันให้ขนมกินแก้หิว ก็เลยเอาคืนมันซะหน่อย เดี๋ยวมันจะหาว่างกเอาได้
เดียร์ยังคงเคี้ยวขนมไม่ได้สนใจฮวย
ในขณะที่ฮวยเหลือบมองชิ้นขนมในมือของคนที่ส่งให้อีกครั้ง
ไม่ได้รับมาถือเอาไว้
แต่ใช้วิธีก้มหน้าลงไปใช้ฟันงับแค่พอดีคำและเคี้ยวกินอย่างเอร็ดอร่อย
ตามองหน้าจอคอมพิวเตอร์แต่ใจกลับหลุดลอยไปหาคนที่ยื่นมือมาป้อนให้
หันกลับไปมองอีกครั้ง และก็เห็นว่าใครอีกคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ไม่ได้สนใจจะมองกันเลยสักนิด
วันนี้ไม่รู้ทำไมถึงคิดว่าไอ้เดียร์มันน่ารัก
อากาศมันคงร้อนเกินไป
หรือว่าตัวเองอาจจะไม่สบายก็เป็นได้
ฮวยวางมือจากงานที่กำลังทำ และรับขนมในมือของเดียร์มาวางไว้บนกระดาษบนโต๊ะก่อนจะค่อย ๆ ขยับกายเข้าไปหาคนที่ยังไม่รู้สึกถึงความน่ารักของตัวเองอย่างช้า ๆ
"นาเดียร์จ๋า....วันนี้ทำไมทำตัวน่ารักนักนะ....ไม่กลัวเหรอมาอยู่กับพี่ฮวยสองต่อสองเดี๋ยวอดใจไม่ไหวไม่รู้ด้วยนะ....ว่าไงจ๊ะยาหยี"
เหยย
มานมาอีกแล้ววววววววว ไอ้คำพูดสยดสยองแบบนี้
แถมมาพร้อมกับสายตาแพรวพราวระยิบระยับแปลก ๆ ซะด้วย
เมาบราวนี่หรือไง ไม่กงไม่กินแม่งแหละเกลียดคำพูดเพ้อ ๆ แบบนี้ของไอ้ฮวยจริง ๆ
เดียร์เตรียมขยับหนีห่างจากคนที่เบียดกายเข้าหา
ไอ้บ้า
กูไม่เล่นกับมึงหรอกเว้ย ขนลุก สยองชิบหาย
"ฮ่า ฮ่า แค่นี้ทำกลัว กลัวเหรอจ๊ะนาเดียร์จ๋า กลัวเผลอใจเหรอ....ระวังจะเผลอใจหลงรักพี่ฮวยคนนี้นะจ๊ะ...แล้วคราวนี้จะกลับตัวยากนะ รู้มั้ยคนดีของพี่ฮวย"
เออ มึงเผลอไปคนเดียวเหอะ กูไม่เอาด้วยหรอก ทุเรศพิลึก
แค่คิดก็จะอ้วกแล้ว รับไม่ได้โว้ย
"กูจะอ้วก ถามจริง ๆ เถอะ เวลามึงไปเล่นแบบนี้กับคนอื่น เขาไม่ด่ามั่งหรือไง"
คำถามที่ถามซ้ำถามซาก แต่ฮวยก็ใช้วิธีการหลบเลี่ยงไม่เคยตอบคำถามให้ชัด ๆ สักที
ใบหน้าที่มีรอยยิ้มพราวระยับ กลับเคร่งขรึมลงและหันไปสนใจกับงานตรงหน้า
ไม่พูดไม่คุยกับเดียร์อีกเป็นครั้งที่สอง นั่นยิ่งทำให้อีกฝ่ายรู้สึกแปลกใจ
" กูถามจริง ๆ เล่นกับคนอื่นเขาคงด่ามึงเละเลยสิ ใครเขาจะไปชอบวะ เล่นห่า ๆ แบบนี้ ไม่เบื่อบ้างหรือไง กูโคตรรำคาญเลยบอกตรง ๆ "
เหรอ
รำคาญเหรอ
แล้วไง
ก็เล่นให้รำคาญไง
ไม่รำคาญจะเล่นทำไม
"ไม่เคยเล่นกับใคร...เล่นกับมึงคนเดียว"
ห๊า
ไม่เคยเล่นกับใคร หูฝาดหรือเปล่าวะ ไม่เคยเล่นกับใครแล้วมาเล่นกับกูทำไมวะเนี่ย
"เอ้า แล้วมึงเล่นกับกูทำไมเนี่ย ไม่รู้เหรอว่ากูรำคาญโรคจิตเหรอมึง ชอบให้กูด่า"
เปล่าไม่ได้ชอบให้คนด่า แต่ชอบให้เดียร์ด่า
ไม่ด่ากันมันเหมือนไม่มีเรื่องคุย เล่นไปเล่นมามันก็เลยชิน เห็นหน้าแล้วต้องหยอกล้อเป็นอะไรไม่รู้ แก้ไม่หายซะที แล้วจะให้ทำยังไง
"ถามไม่ตอบอีก เป็นอะไรวะ ติสต์แดกเหรอมึง ทำเป็นมีโลกส่วนตัว"
เปล่าไม่ได้ติสต์แดก แค่สงสัยว่าทำไมต้องแกล้งมึงทุกวันแล้วก็ให้มึงด่าทุกวันด้วย
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
"สงสัยกูรักมึงจริง ๆ มั้งแต่กูยังไม่รู้ตัวแบบว่ารักต้องแกล้งไงมึงไม่รู้จักเหรอไอ้เดียร์"
พูดไปแล้ว และมือที่กำลังพิมพ์กลับหยุดชะงักค้างหลังคำพูดเรียบง่ายประโยคนั้น
ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ
เดียร์ยังคงถือขนมค้างอยู่ในมือ และค่อย ๆ หันหน้ากลับไปมองคนที่พูดคำพูดง่าย ๆ นั้นอีกครั้ง
หลงรักแบบไม่รู้ตัวเหรอ
ไอ้ฮวยมันล้อเล่น
ก็ล้อเล่นกันเหมือนทุกวันไง
ไม่มีอะไรหรอก
ไม่มีอะไรแน่ ๆ
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขำ ขำ มุกนี้มันขำ แต่ว่า
ทำไมมันหัวเราะไม่ออกวะ
แล้ว ปกติเวลามันเล่นมุกขำ ๆ แบบนี้ มันต้องนิ่งเงียบกันนานขนาดนี้เลยหรือไง
เดียร์กำลังนั่งตัวแข็งทื่อ ในขณะที่ฮวยยังไม่กล้าขยับร่างกาย
นานหลายนาที ที่ไม่รู้ว่าควรทำยังไง
จนฮวยต้องตัดสินใจหันหน้ากลับมาหาเดียร์อีกครั้ง
สบตากับดวงตากลมโตคู่นั้นนิ่ง ๆ และขยับกายเข้าใกล้ร่างที่อยู่แค่เอื้อมอย่างช้า ๆ
แพรขนตาที่ไหวระริก ใบหน้าเนียนขาวที่เหมือนไม่รู้จะตัดสินใจว่าจะทำอะไรต่อไปดี
ฉุดให้ความคิดของฮวยไหลเรื่อยไปโดยไม่ทันรู้สึกตัว
ดวงตาจับจ้องไปที่ริมฝีปากแดงเรื่ออิ่มงามคู่นั้น ก่อนจะค่อย ๆ โน้มใบหน้าเข้ามาชิดใกล้และแตะริมฝีปากเข้าหาริมฝีปากคู่นั้น
แตะสัมผัสแค่เพียงเบา ๆ และค่อย ๆ ผละออกห่างอย่างช้า ๆ ก่อนจะก้มลงไปลิ้มลองรสชาดหอมหวานด้วยการแตะสัมผัสริมฝีปากลงมาเบา ๆ อีกครั้ง
หือ
ทำอะไรอยู่เนี่ย
กลิ่นช็อคโกแลตจากขนมบราวนี่ที่เพิ่งกินไป
แล้วก็
ตอนนี้ไอ้ฮวยมันหันกลับไปพิมพ์งานต่อแล้ว
นั่นไง มันเรียงกระดาษแล้วก็พิมพ์รายงานอยู่นั่นไง
แต่เมื่อกี้มันไม่ได้พิมพ์รายงานนะ มันเพิ่งจะ........
มันเพิ่งจะ.....
ขนมในมือหล่นลงบนพื้น พร้อมกับที่เดียร์ลุกพรวดพรวดขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำและปิดประตูลงกลอนอย่างแน่นหนา
เอนกายลงบนผนังห้องน้ำ และค่อย ๆ ทิ้งกายลงบนนั่งอย่างช้า ๆ
คิดอะไรแทบไม่ออก ในสมองมีแต่ภาพเมื่อไม่กี่นาทีก่อนฉายซ้ำไปซ้ำมาในสมอง
เฮ้ย
ไม่จริงอ่ะ
ไม่จริง
กูกับไอ้ฮวยเพิ่งจูบกันเมื่อกี้นี้เอง
ใช่
จูบกัน
จูบกันแน่ ๆ
กลิ่นขนมบราวนี่ยังติดอยู่ที่ปากเลย
ไม่เอาโว้ยยยยยยยยยย ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง
กูไม่ได้ทำแบบนั้นกับไอ้ฮวย ไม่จริง ไม่จริง
ไม่จริงใช่มั้ย
ไม่ใช่เรื่องจริง ๆ แน่ ๆ ฝันชัวร์เลย ฮ่า ฮ่า ตอนนี้กำลังฝันอยู่แน่ ๆ
แล้วทำไมพอตบหน้าตัวเองแล้วมันเจ็บวะ ไม่เอานะ แบบนี้ไม่ไหวนะ
ใครก็ได้ช่วยที กูจะบ้าตายแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยย
TBC....
อิอิ ป๊าฮวยเริ่มรุกมากขึ้นแล้ว ค่อยขยับเข้าไปใกล้นู๋เดียร์มากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว
หวังว่าคงถูกใจผู้อ่านกันนะ :m13:
เริ่มหัวข้อโดย: Maxxx ที่ 13-10-2007 20:03:11
เริ่มหัวข้อโดย: bigpoman1 ที่ 13-10-2007 20:38:35
มาต่อเร็วๆนะครับ
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 13-10-2007 22:13:33
แต่ยังไม่สะใจ อยากได้เยอะกว่านี้ :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 13-10-2007 22:44:26
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 14-10-2007 00:07:05
รสช๊อกโกแลตซะด้วย ลองมั่งดีกว่า อิอิ เอารสอะไรดีน๊า :a10:
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 14-10-2007 01:54:16
รู้แล้วสิเจอของจริงงงง มันไม่ตลก...มันเจี๋ยววววเว้ยยยย :m1:
แต่ตอนนี้คนอ่านอ่ะเจี๋ยวม่ายหวายยย ...ง่วงเว้ยยยย....รอต่อนะครับบบบบบ
:bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: byzantines ที่ 14-10-2007 04:13:59
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 14-10-2007 07:29:09
ฮวยสู้ๆ ครับ :m18: :m18: :m18: :m18:
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 14-10-2007 10:12:59
เริ่มหัวข้อโดย: nunyy ที่ 14-10-2007 12:24:20
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 14-10-2007 13:27:38
พี่ฮวยช่วยทำอีกรอบได้ไหม
:m3: :m3: :m3:
เริ่มหัวข้อโดย: mu_off ที่ 14-10-2007 19:37:43
รอลุ้นต่อไปนะคับ..ว่า..น้องนาเดียร์.. :m12: กะพี่ฮวย..จะเป็นไงต่อไป...
:m19:
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 14-10-2007 20:11:28
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 15-10-2007 08:42:26
เริ่มหัวข้อโดย: niph ที่ 15-10-2007 09:18:20
ทำไปได้นะคนเรา จูบช็อคโกแลต
:m3:
เริ่มหัวข้อโดย: Jingjoh ที่ 15-10-2007 10:44:44
:m18:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 15-10-2007 14:04:27
ถูกใจมากมาย,,,,จูบรสช็อคโกแลต ...ฮิ้ว :m11:<<<<<55555 ถูกจายกันละซิ
o7 ยู้ฮูๆๆ กว่าจะหวาน พอหวานก็หวานช็อกโกแลตเลย ฮุๆๆๆ เคยเจอเหมือนกันนะครับ ความรักแบบนี้ แต่เป็นลูกพี่ลูกน้องอะครับ แกก็เล่าให้ฟังนะครับว่า ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงชอบประชดชอบกัดชอบแกล้ง ทั้งๆที่ไม่จำเป็นเลย แต่พอมารู้ก็ทำใจแทบไม่ได้ที่มารักป่อจาย ตวยกั๋น 555 นิยายนี่ทำให้คิดไปได้ไกลจนหาจุดจบไม่ได้เลยนะครับ
ขอบคุณพี่ๆทั้ง2เช่นเคย จะขอบคุณจนกว่าจะเบื่อกันไปข้างนึงเลย ครับ :m23: ไม่ใช่เพราะหาคำพูดไม่ได้น้าครับ แต่สิ่งที่ให้มามันมากจนไม่สามารถบอกคำอื่นได้ กำลังใจของผมมาจากนิยาย และเว็บที่น่ารักแห่งเน้มากเลยครับ o14 o14 o14 ไปดีฝ่า รออ่านจนง่วงตาลายแย่วๆ o2 บายคร้าบ :bye2: :bye2: :bye2:<<<<< ขอบคุณ byzntines เช่นกัน เรื่องราวของความรักมันมีหลากหลายรูปแบบหลายเรื่องราว อยู่ที่สองคนจะสร้างและฝ่าฝันอุปสรรคกันไปได้มากน้อยขนาดไหน เพราะบางครั้งหัวใจกับสมองก็ทำงานสวนทางกัน นิยายบางส่วนมันก็มาจากเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริงของบางคน แต่บางครั้งมันก็ไม่ได้จบอย่างสวยงามเหมือนนิยายแต่บางอย่างเราก็เอาไปปรับใช้ได้เพราะบางส่วนมันมาจากชีวิตจริง เป็นกำลังใจให้ทุกคู่ได้หาทางออกของหัวใจเจอกัน
เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฮวยสู้ๆ ครับ :m18: :m18: :m18: :m18:<<<<< อะนะ งานนี้ต้องลุ้นกันต่ออะ คู่นี้กว่าจะหาหัวใจตัวเองเจอ เล่นเอาคนอ่านเหนื่อยอ่ะ อิอิ คนอ่านสู้สู้ คนอ่านสู้ตาย เชียร์เป็นกำลังใจให้อ่ะ
บอกแล้วจอมโจรป๊าฮวยโดนช่วงชิงจุมพิตไปจากพี่เดียร์ไปแล้ว :m3: เอาล่ะสิงานนี้พีเดียร์จะรับมือไงน๊า :m1:<<<<<นั้นอ่ะดิ มาตามดูนู่เดียร์จัดระเบียบหัวใจตัวเองกันต่อดีกว่า
:give2: หวาย ฮวยที่รัก มาเป็นกิ๊กกะเจ็ดีกว่านะ อิอิ :m13:<<<<< อะนะนู๋จืด เพิ่งรู้ว่าชอบแนวนี้ อิอิ แล้วจะสู้ความบ้าพลังของป๊าฮวยไหวเหรอ อิอิ
น้องเดียร์ไม่แน่ใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้น
พี่ฮวยช่วยทำอีกรอบได้ไหม<<<<< 55555 เห็นด้วยเช่นกัน แต่ก็ต้องลุ้นกันต่อไป
:m3: :m3: :m3:
อ่ะคิ.. :m3: หวายๆ..จูบกันอีกแย้ว..
รอลุ้นต่อไปนะคับ..ว่า..น้องนาเดียร์.. :m12: กะพี่ฮวย..จะเป็นไงต่อไป...
:m19:<<<<< อิอิ ใช่แล้ว รอลุ้นให้รู้ตัวกันซะทีเถอะ :amen:
จูบรถช็อคโกแลต :o8: :o8: :o8: <<<<< ชอบกันละซิ เค้ารู้นะ อิอิ
ดันครับดันๆๆๆๆ<<<< ขอบคุณก๊าบบ
:m3:
ทำไปได้นะคนเรา จูบช็อคโกแลต<<<<<เก็บเอาไปใช้ได้นะ ไม่สงวนลิขสิทธิ์อ่ะ :laugh:
:m3:
โอ้ ในที่สุดก้อได้จูบจริงๆ ซะที เขินเหมือนกันนะเนี่ย<<<<<<อิอิ จูบเพียงแผ่วเบา แต่ซึมเข้าไปถึงหัวใจ 55555 ถูกใจกันไป
:m18:
ขอบคุณที่มาติดตามกันเสมอ ดีใจมากๆๆๆๆ คุณเท็นคนแต่งเรื่องนี้ก็มีโอกาสได้เข้ามาแวะเวียนบ้าง ฝากขอบคุณคนอ่านที่น่ารักๆๆๆทุกคนมาด้วยจ้า
ตอนนี้รู้สึกว่าทุกคนจะชอบ"จูบรสช็อกโกแลต"กันทั่วหน้า อิอิ มาตามลุ้นปฏิกิริยาของคู่นี้กันดูว่าจะเป็นอย่างงั้ย จะจูนหากันเจอไหม หรือจะผลักกันออก ติตตามกันต่อได้เลยจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 15-10-2007 14:06:20
หือ
อือ
เอ่อ
เอ
อ๊ะ นี่ไง ใช่แล้วใบนี้ล่ะมั้ง สงสัยเป็นใบนี้ชัวร์เลย หรือว่าไม่ใช่ อ่ะ เอ๊ะ หรือว่าจะเป็นใบนี้วะ หรือว่า หรือว่า
ฮวยกำลังรัวมืออยู่บนแป้นพิมพ์ พิมพ์รายงาน ที่ได้รับมอบหมาย
ใช่ นั่นแหละรายงานที่ได้รับมอบหมายนั่นแหละ
แต่ว่าทำไมพิมพ์ไปพิมพ์มา กลับไม่รู้ว่าตัวเองกำลังพิมพ์อะไรอยู่กันแน่ อ่านไม่ออกว่าไอ้ที่ตัวเองพิมพ์คืออะไร
ตามองจ้องที่หน้าจอ มือยังคงรัวแป้นพิมพ์แต่ไม่รู้ว่าพิมพ์อะไร ใจลอยไปถึงไหนต่อไหน
หันไปมองบานประตูห้องน้ำหลายครั้ง แล้วก็กลับมารัวมือที่แป้นพิมพ์ต่อ
เดียร์
นาเดียร์
น้องเดียร์
ไอ้เดียร์
เดียร์ เดียร์ เดียร์ นาเดียร์ครับ นาเดียร์ ไอ้เดียร์ โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ทำไมกูพิมพ์แต่ชื่อของมันวะ
เอ้า เออ เอาเลยพิมพ์เข้าไป พิมพ์เข้าพิมพ์เข้า
ทำอะไรอยู่วะเนี่ย ทำอะไร กูทำอะไรอยู่กันแน่วะเนี่ย
ฮวยกระหน่ำมือไปที่แป้นพิมพ์อย่างแรงเป็นครั้งสุดท้าย และเผลอปัดกล่องบราวนี่ที่วางอยู่ข้างตัวหล่นลงบนพื้นห้อง
"เอ้า ตายห่าแล้ว หกเลอะหมดแล้ว โห่เอ้ยอะไรวะเนี่ย เดียร์ ไอ้เดียร์ขนมมึงหล่นพื้นหมดแล้วนะ เดียร์โว้ย ไอ้เดียร์"
เสียงตะโกนของฮวยทำให้คนที่อยู่ในห้องน้ำถึงกับสะดุ้งสุดตัวและยกมือปิดหูไม่อยากได้ยินเสียง
ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา มีแต่ความเงียบงัน
ฮวยเก็บเศษขนมที่หล่นลงบนพื้นใส่กระดาษ ใบหน้าคมขมวดคิ้วมุ่น เมื่อสัมผัสถึงกลิ่นหอมหวาน ๆ ที่ยังติดอยู่ที่ปลายจมูก
และ.......
กลิ่นช็อคโกแลตที่ผสมในขนมบราวนี่ กลิ่นนี้ กลิ่นหวาน ๆ ผสมกับรสชาติที่ได้ลิ้นลองจาก....ริมฝีปากนุ่มนิ่มของใครคนหนึ่ง
ฮวยลองแตะปลายนิ้วลงที่ริมฝีปากของตัวเอง และรีบยกมือผละออก สะบัดหัวหลายครั้งเพื่อไล่ความรู้สึกบ้าบอที่ตื่นขึ้นอย่างช้า ๆ
คิด
ตอนนี้กำลังคิด
.....นาเดียร์จ๋า น่ารักจังนะยาหยี ทำไมต้องหลบหน้าที่รักด้วย ออกมาเถอะน่า อย่าเขินไปเลยนะตะเอ้งตะเอง
ยังไงเราก็ผัวเมียกันนะครับฮันนี่จ๋า.....
ใช่สิ ถ้าเป็นทุกทีก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแหละ คงจะหัวเราะร่าแล้วก็ตลกน่าดูที่ได้เห็นหน้าไอ้เดียร์ทำหน้าบูดหน้าบึ้งแล้วก็โวยวาย หงุดหงิดโมโห
แต่วันนี้...ไม่ใช่...ไม่ใช่อย่างนั้น ไม่ใช่จริง ๆ แล้วจะทำยังไงดีวะ มันชักจะไปกันใหญ่แล้ว มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแล้วนะแบบนี้ จะให้ทำยังไงวะ เอายังไงดี เอายังไง
ก็ช่างหัวแม่งสิวะ เป็นไงก็เป็นกัน
ก็ทำตัวให้เป็นปกติ เป็นปกติเลย ใช่ ทำแบบนั้นแหละ ปกติเลย ใช่ เอาแบบนั้นเลย
ฮวยลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วสูดหายใจลึก ๆ หนึ่งครั้งก่อนจะก้าวเท้าเดินไปอยู่ตรงหน้าประตูห้องน้ำและลงมือเคาะประตูรัวเร็วอย่างไม่คิดจะเกรงใจ
"เดียร์ เดียร์ เดียร์ เดียร์ เดียร์ ไอ้เดียร์โว้ยยยยยย กูปวดเยี่ยว ออกมาซะทีสิวะ ไอ้ห่าเอ้ย มึงจะยึดห้องน้ำไปถึงไหน
ตกคอห่านตายห่าไปแล้วเหรอมึง"
แหกปากตะโกนเรียกไปหลายครั้ง แล้วเพียงชั่วอึดใจเดียว ประตูก็เปิดออก พร้อมกับใจที่เต้นระทึก
เมื่อคิดว่าจะได้เห็นหน้าใครบางคนที่เข้าไปอยู่ในห้องน้ำ
"เออ โทษที กะ กู หลับ แม่งง่วงเนอะ เหอะ เหอะ เอาสิ เข้าไปเลย เดี๋ยว เดี๋ยวกูไปเรียงกระดาษต่อแล้วกัน..ก็มึงไม่เสือกบอกนี่ว่าปวดเยี่ยว...อยากโง่เอง ช่วยไม่ได้นี่หว่า"
เดียร์ตั้งใจท่องคำอธิบายมาอย่างดี และรีบก้มหน้าก้มตาหลบสายตาที่จ้องมองมาและรีบเดินออกจากห้องน้ำให้เร็วที่สุด
หลบตา ยอมรับว่าหลบตาไม่กล้ามองหน้าของไอ้ฮวยด้วยซ้ำ ไม่รู้สิ ไม่รู้จริง ๆ ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้เป็นแบบนี้
ก็แค่....
จูบกัน...เล่น ๆ
"เป็นไงรสชาติบราวนี่จากปากพี่ฮวย....ติดใจจนลืมไม่ลงเลยเหรอจ๊ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า กูว่าแล้วน้องเดียร์ต้องชอบ แบบนี้จะได้ลองกันบ่อย ๆ นะจ๊ะฮันนี่"
ฮวยกำลังหัวเราะและยกมือขึ้นเกาคางของตัวเอง ท่าทางกวนประสาทที่สุด และยังพูดไปหัวเราะไปไม่ยอมหยุด
เป็นไงงั้นเหรอ
ติดใจงั้นเหรอ
ติดใจรสชาติงั้นเหรอ
กูว่าแล้วว่าน้องนาเดียร์ต้องชอบงั้นเหรอ
งั้นเหรอ เหรอที่มึงทำนี่ มึงสนุกงั้นเหรอ สนุกมากมั้ย สนุกมากเลยสิ สนุกจนหัวเราะได้ไม่หยุดเลยสิท่า หัวเราะสิหัวเราะไปเลย ปล่อยกูเป็นไอ้บ้าประสาทแดกอยู่คนเดียว เออกูเป็นบ้าอยู่คนเดียว กลุ้มใจอยู่คนเดียว กลุ้มจนทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้จะวางหน้าหรือทำท่าทางยังไงให้เป็นปกติ
เออ
กูจะจำไว้ จะจำเอาไว้เลยว่าเป็นไอ้งั่งที่เพิ่งอกหักแล้วมาถูกผู้ชายด้วยกันหยอกล้อ เพราะเห็นเป็นเรื่องสนุก
กูจะจำเอาไว้ จำเอาไว้เลย จะจำเอาไว้แน่ ๆ จำเอาไว้ไม่มีวันลืมเลยโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย
"ไอ้ฮวย มึงออกไปจากห้องกูเลยนะ ออกไปเลยนะ รายงานเหี้ยอะไรนี่ไม่ต้องทำแม่งแล้ว ไปเลย ไปสิวะ ไอ้บ้ามึงไปเลยนะ ออกไปจากห้องกูไอ้เฮงซวยเอ้ย แล้วไม่ต้องมาให้กูเห็นหน้าอีก ไปเดี๋ยวนี้"
กระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะกระจายเกลื่อนห้อง ทั้งสมุดหนังสือและปากกาที่วางอยู่บนโต๊ะถูกขว้างปามาเท่าที่จะมือจะคว้าได้
ขว้างให้โดนตัวของคนที่กล้ามาล้อเลียน ขว้างให้โดนเอาให้หัวมันแตก ให้หัวแม่งแตกไปเลย จะได้เอาเลือดเหี้ย ๆ ของไอ้ฮวยออกมาบ้าง เอาให้มันตายไปเลย ไอ้เวรเอ้ยยยยยยยยยยย
"กูเจ็บนะ ไอ้เดียร์ โอ้ย เฮ้ย หยุดสิวะ หยุดปาเดี๋ยวนี้ ไอ้เดียร์ โธ่โว้ย กูเจ็บ บอกว่ากูเจ็บ ไอ้เดียร์ โอ้ยยย"
ไม่ได้เจ็บมากเท่าไหร่นัก แต่ต้องคอยหลบซ้ายหลบขวาหลบหน้าหลบหลังหลบสิ่งของที่เดียร์ใช้เป็นอาวุธ แค่เฉียด ๆ ไปจนถึงโดนเข้าเต็ม ๆ ถึงขั้นจุกเลยก็ว่าได้
นาเดียร์ มันเจ็บนะ เล่นขว้างปาข้าวของแบบนี้ได้ยังไง ของเสียหายหมดแล้วนะ ไอ้เดียร์นี่มันน่านัก โธ่โว้ย
เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยวเถอะมึง เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวมึงรู้ไอ้นี่มันวอนซะแล้ว หาเรื่องตายไม่รู้ตัวนะมึง
"บอกให้หยุดขว้างได้ยินมั้ย"
ใครจะไปเชื่อมึงวะ มึงไม่ใช่พ่อกูนี่ ตายห่าไปเลยยิ่งดี รีบ ๆ ตายไปเลยโว้ย ตาย ๆ ไปเลย ไอ้บ้าฮวย
เดียร์ยังคงขว้างปาข้าวของไม่หยุด และต้องรีบถอยออกมาเมื่อคนที่อยู่ห่างออกไปก้าวยาว ๆ แค่เพียงไม่กี่ก้าวก็เข้าถึงตัวได้ง่าย ๆ แถมไม่ใช่แค่ก้าวเข้ามาเพื่อดึงของออกจากมือเท่านั้น แต่ใช้กำลังกอดรัดไม่ให้เดียร์ออกฤทธิ์ได้
"ไม่เอา ปล่อยกูนะ ไอ้ฮวย ไปจากห้องกูเดี๋ยวนี้เลย ออกไปเดี๋ยวนี้ ปล่อยกูสิโว้ยยย"
เป็นนานที่พยายามดิ้นรนขัดขืนและแหกปากตะโกนร้องโวยวาย ยิ่งดิ้นก็ยิ่งอ่อนแรง ยิ่งอ่อนแรงก็ยิ่งเป็นโอกาสของอีกฝ่าย ในคราวแรกกอดให้แน่นเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กในอ้อมแขนมีพื้นที่ว่างพอที่จะดิ้นรนหนีไปหยิบสิ่งของอย่างอื่นมาขว้างปาได้
แต่ในนาทีต่อมา เมื่อร่างที่ได้สัมผัสอ่อนแรงลงพร้อมกับลมหายใจที่ยังหอบหนัก ๆ ฮวยถึงได้รู้
"สนุกตรงไหน แกล้งกูสนุกตรงไหน เออ กูอกหักนี่ ไม่มีใครอยากมาสนใจกูหรอก มึงยังแกล้งกูเลย แกล้งทำเหมือนกูเป็นผู้หญิงนี่ จะเอายังไงอีก กูโง่อยู่คนเดียวทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้ แกล้งให้กูเป็นบ้าประสาทตายไปคนเดียวเลยสิเอาเลย ให้กูเป็นบ้าไปคนเดียวเลย ไอ้บ้า มึงบ้า ฮือ มึงแกล้งกูให้บ้าไปเลย ไอ้ฮวย เฮงซวยเอ้ย เลว ฮือ ฮือ ไอ้เลว"
ทั้งที่เดียร์ยังคงดิ้นรนแต่ก็อ่อนแรงลงทุกที มือยังคงพยายามจะทุบหรือชกต่อยอีกฝ่ายให้ได้ แต่ก้อนสะอื้นที่ตีตื่นขึ้นมาจุกที่ลำคอจนแทบไม่มีเสียงร้องโวยวาย ยิ่งทำให้น้ำตาบ้า ๆ ที่หลั่งรินทุกวันทะลักทลายออกมาได้ไม่หยุด
"เดียร์ ไม่เอาแล้ว ไม่เอา ไม่ร้อง ไม่แกล้งแล้ว ไม่เอานะ หยุดร้องหยุดร้องไม่เอาแล้ว ไม่แกล้งแล้ว"
จะให้ปลอบใจยังไง
จะให้พูดดี ๆ ด้วยยังไง
จะให้ทำยังไงถึงจะยอมหยุดร้องไห้ แบบนี้จะให้ทำยังไง
ทั้งมือทั้งไหล่ ทั้งใบหน้าที่ซบแนบลงที่อก เมื่อฮวยได้กอดรัดร่างกายของคนในอ้อมแขนให้แนบแน่นขึ้น
เฝ้าแต่กระซิบบอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ว่าไม่ให้ร้อง
บอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าไม่แกล้งแล้ว และไม่อยากให้ร้องไห้
แต่ร่างที่สั่นสะท้านในอ้อมแขนกลับไม่มีทีท่าว่าจะหยุดร้องได้ง่าย ๆ
ยังคงพร่ำพูดคำพูดเดิม ๆ พูดซ้ำ ๆ ถ้อยคำตัดพ้อน้อยใจ คำพูดที่ทำให้ฮวยต้องเงยหน้าขึ้นมองเพดานและไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ยิ้มออกมาทั้งที่คนในอ้อมแขนยังไม่ยอมหยุดร้องไห้
ไม่ได้เมาบราวนี่ ไม่ได้เมาลิปมันกลิ่นเลมอน แล้วไอ้เดียร์มันก็ไม่ได้เมาเหล้าด้วย
แต่ทำไมมากอดกันกลมแบบนี้ แถมซ้ำยังมาเล่นบทพระเอกปลอบใจนางเอกที่ถูกกลั่นแกล้งกันซะได้
เปล่าไม่ได้เมา
ไม่ได้เมาจริง ๆ สาบานเลยว่าตอนนี้ไม่มีใครเมา
แต่ทำไมหน้ามันถึงยิ้มได้วะ แค่คิดว่าไอ้ตัวเล็กที่ซุกหน้าร้องไห้อยู่แนบอกนี่มันน่ารักชะมัด
น่ารักชะมัด
ใช่น่ารัก
น่ารักจนน่าตกใจเลย
ไม่ได้เมาเหล้าไม่ได้เมาบราวนี่ ไม่ได้เมาลิปกลิ่นเลมอน
ชัวร์ครับชัวร์
แต่สงสัยว่า
แค่สงสัยนะ
แค่สงสัยจริง ๆ
สงสัยว่า
..................จะเมาน้องนาเดียร์ตาขวางน่ารักเข้าแล้วละมั้งงานนี้..................
TBC....
อ่านจบด้วยความมึนกันไป o2 แล้วมาลุ้นกันต่อนะ อิอิ :m23:
เริ่มหัวข้อโดย: mu_off ที่ 15-10-2007 14:16:09
555+ ...แต่คิดว่าถ้าคู่นี้ดีกัน..คงน่ารักดีนิคับ..
เป็นกำลังใจให้คุงเทนกะผู้โพสด้วยคับ..
(เรื่องโพดกะหนุ่ม..ไม่ได้ให้ไว้..ให้เรื่องนี้คงโอเคนะคับ.. ^^)
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 15-10-2007 14:22:43
อยากชิมม้างอ่า
เฮอๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 15-10-2007 14:56:53
:a6: :a6: :a6: :a6: :a6:
เริ่มหัวข้อโดย: byzantines ที่ 15-10-2007 17:44:30
อย่างที่บอกเลยครับ ความรักมันหลายรูปแบบจริงๆ ขอบคุณพี่ๆทั้งสองเช่นเคยครับ จารีบไปปั่นงานต่อละครับ อุอุ แวะมาอ่านเอาแรง :m1: :m1: :m1: ขอบคุณคร้าบ o14
เริ่มหัวข้อโดย: bigpoman1 ที่ 15-10-2007 18:47:04
สารภาพรักไปเลย ลุงเต้าฮวยต้องสารภาพไปเลย
จากนั้นก็ :oo1: :m10: :m25:
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 15-10-2007 19:26:05
เอาน่ะ...อย่างน้อยก็เป็นโอกาสให้ได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นนนนนน....ปลอบกันซักนิดน่าจะดีขึ้น....
งี้ละคนกำลังอ่อนไหวววว....ใจจิงก็ชอบนะ ฮวยจะได้กอดเดียร์นานๆๆๆๆๆ :m23:
เริ่มหัวข้อโดย: jammy ที่ 15-10-2007 21:09:05
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 16-10-2007 05:02:31
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 16-10-2007 07:23:11
เริ่มหัวข้อโดย: Jingjoh ที่ 16-10-2007 21:55:34
:a6:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 17-10-2007 10:49:52
:a4: :a4: :a4: :a4: :a4: :a4:
เริ่มหัวข้อโดย: IO ที่ 17-10-2007 18:27:19
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 17-10-2007 18:56:09
โอ้... อ๊อฟชักจะมึนงงไปกับความรักของคู่เนี้ยแล้วสิคับเนี่ย.. <<<<<55555 ยังคร๊าบบ ยัง ยังไม่หมดเท่านี้ อิอิ
555+ ...แต่คิดว่าถ้าคู่นี้ดีกัน..คงน่ารักดีนิคับ.. <<<<หวังให้มีวันนั้นไวๆ เช่นกัน 55
เป็นกำลังใจให้คุงเทนกะผู้โพสด้วยคับ..<<<< ขอบคุณอ๊อฟเช่นกันที่มาติดตามกัน
(เรื่องโพดกะหนุ่ม..ไม่ได้ให้ไว้..ให้เรื่องนี้คงโอเคนะคับ.. ^^)<<<<<ดีใจที่ติดตามกัน
:m13:
อยากชิมม้างอ่า<<<<<ชิมอะไรอ่ะ เลือกรสแล้วกระซิบบอกคนข้างๆๆซิ อิอิ
เฮอๆๆ
แล้ววันี้รายงานจะเส็ดมั๊ยเนี่ย......<<<<ไม่รู้ว่ารายงานเสร็จหรือคนเสร็จก่อนกัน 5555
:a6: :a6: :a6: :a6: :a6:
o14 ดีๆครับ ทำเดียร์ของผมน้อยจายแบบนี้ไม่ดีนะๆ แต่รู้สึกจะชอบซะมากกว่าอะจิ ฮี่ๆๆๆ :m23: :m23:<<<<555 ถ้าชอบเดี่ยวมีจัดให้อีก เพราะมันยังไม่หมดแค่นี้ ป๊าเรายังมีทีเด็ดอีกเยอะ มาตามกันต่อละกัน
อย่างที่บอกเลยครับ ความรักมันหลายรูปแบบจริงๆ ขอบคุณพี่ๆทั้งสองเช่นเคยครับ จารีบไปปั่นงานต่อละครับ อุอุ แวะมาอ่านเอาแรง :m1: :m1: :m1: ขอบคุณคร้าบ o14ค่อยเรียนรู้กันไป มีอะไรก็มาเล่าสู่กันได้ แล้วจะได้รู้ว่าเล้าเป็ดนี้อบอุ่นขนาดไหน
:o8: :o8:
สารภาพรักไปเลย ลุงเต้าฮวยต้องสารภาพไปเลย
จากนั้นก็ :oo1: :m10: :m25:<<<<< 5555 ยัง ยัง ไม่ง่ายขนาดนั้นสำหรับคู่นี้ ยังมีอีก
:เฮ้อ:
เอาน่ะ...อย่างน้อยก็เป็นโอกาสให้ได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นนนนนน....ปลอบกันซักนิดน่าจะดีขึ้น....
งี้ละคนกำลังอ่อนไหวววว....ใจจิงก็ชอบนะ ฮวยจะได้กอดเดียร์นานๆๆๆๆๆ :m23:<<<<แล้วมาดูกันต่อละกาน เรื่องมันไม่ง่ายอ่ะ สำหรับคู่นี้
ลุ้นจนเหนื่อยเเทน เหอๆรักกันเร็วๆน้าหุๆ :m21:<<<รักกันง่ายๆ คงไม่ใช่คู่นี้อ่ะ ลุ้นๆช่วยกันหน่อยละกาน อิอิ
อยากรู้จะเป็นไงต่อ o17<<<<มาแล้ว มาต่อให้แล้วนะ แล้วมาติดตามกันเรื่อยๆนะ
o2เฮ้ออออ.เมื่อไรน๊าจะบอกความในใจกันซักกะที :เฮ้อ:<<<<คงอีกพักใหญ่ เพราะใจตัวเองคิดอย่างั้ยยังไม่รู้เลย อิอิ
รีบๆ มาต่อเลยนะค้าบ<<<<มาแล้วนะ คงไม่ช้าเกินไปนะ
:a6:
รอครับรอ
:a4: :a4: :a4: :a4: :a4: :a4:<<<<ขอบคุณก๊าบบ
อ้างจาก: IO ที่ วันนี้ เวลา 08:39:19 PM
น่ารักดีคับ <<<< ดัใจที่ชอบนะแล้วมาติดตามกันต่อไป
อิอิ มาช่วยกันลุ้นต่อนะ เพราะป๊าฮวยยังไม่หมดทีเด็ด ป่วนหัวใจนู๋เดียร์ได้ตลอด มาตามกันต่อเลยดีกว่า
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 17-10-2007 19:02:03
กระดาษทิชชู่กองพะเนินอยู่ในถังขยะ คนใช้กระดาษซับน้ำตาและซับน้ำมูกยังคงนั่งชั่นเข่าอยู่ที่มุมห้องห่างออกไป
ตอนนี้ฮวยไม่ได้นั่งยิ้มหน้าบาน แต่กำลังใช้ผ้าเช็ดหน้าห่อก้อนน้ำแข็งประคบที่มุมปากและหน้าผาก
หลังจากที่น้องนาเดียร์รู้สึกตัวว่าโดนกอดรัดฟัดเหวี่ยงแบบแอบหวังผลแค่นั้นแหละ ไอ้เดียร์มันหยุดร้องไห้ชั่วขณะแล้วอาศัยจังหวะเผลอชกเข้าให้ทีใบหน้า เจ็บจนแทบทรุด สุดท้ายต้องมานั่งเอาน้ำแข็งประคบปากอยู่นี่ไง ไม่นับรวมแผลที่หน้าผากที่โดนขว้างของใส่นะ ตามเนื้อตามตัว ยังมีรอยฟกช้ำอยู่เลย
เหนื่อยชะมัด เล่นกับไอ้ห่าเดียร์เนี่ย เดี๋ยววันดีคืนดีมันก็ทำให้อยากเข้าไปโอ๋ วันดีคืนดีก็อยากจะเตะมันให้หายโมโห แล้ววันนี้อีก มาทำให้ยิ้มหน้าบานหลงละเมอไปชั่วขณะ แล้วก็ทำให้อยากเตะมันในนาทีถัดมา
ตัวแค่นี้ ต่อยทีฟันแทบร่วง มือหนักชะมัดเลยโว้ย เจ็บชิบหาย
เจ็บโว้ย เจ็บ
แล้วไอ้ตัวแสบนั่นก็นั่งเอากระดาษทิชชู่ซับน้ำตาอยู่นั่นนะ ยังเห็นสะอื้นเป็นพัก ๆ ด้วย ไม่พอครับ ไม่พอ มันยังสั่งน้ำมูกจนจมูกแดงไปหมดแล้ว
เดียร์เอ้ยเดียร์
บอกไม่ถูกโว้ย ว่าจะทำยังไงดี
"มองหน้ากูทำไม...หรือมึงอยากโดนอีก"
กลัวแล้วจ้า พี่ฮวยกลัวแล้ว แค่นี้ก็เจ็บจะตายแล้วจ้านาเดียร์จ๋า ขืนเดียร์เล่นพี่ฮวยอีก คราวนี้พี่ฮวยคงเละเป็นโจ๊กแล้วล่ะจ่ะ ทำไมถึงได้โหดอย่างนี้ล่ะจ๊ะยาหยี มือหนักตีนหนักชะมัด พี่ฮวยจะตายก่อนได้ร่วมเรียงเคียงหมอนกับน้องนาเดียร์ซะก่อนล่ะนะเนี่ย
"หัวเราะอะไร มึงขำอะไรวะ มีเรื่องอะไรน่าขำ ไอ้ห่าฮวย"
โห เดียร์
เดียร์เล่นงี้เลยเหรอ เดียร์ถามพี่ฮวยดี ๆ ก็ได้ ไม่ต้องพูดจาแรง ๆ แบบนี้พี่ฮวยก็ตอบได้จ่ะ ทำไมมันถึงได้ปากคอเราะร้ายขนาดนี้วะ ใครได้ไปเป็นแฟนแย่แน่แบบนี้ มันจะซ้อมเมียเช้าเย็นมั้ยวะ โหดชิบหาย
"ถามแค่นี้เสือกเงียบเหรอ มึงจะเอายังไงว่ามาเลยหรือมึงอยากจะต่อยกับกูซักรอบมั้ยล่ะ"
โธ่ใครจะไปอยากทำอย่างนั้นกับฮันนี่ล่ะจ๊ะ แค่นี้ก็เหนื่อยจะแย่แล้ว มาทำรายงานนะจ๊ะไม่ได้มารบ ทำไมถึงได้ขยันหาเรื่องพี่ฮวยนักล่ะจ๊ะ ดูซิเนี่ย ขนาดพี่ฮวยเจ็บแผลขนาดนี้ พี่ฮวยยังต้องเตรียมเนื้อหาสรุปในส่วนท้ายของรายงานเลย นาเดียร์จะไม่เห็นใจพี่ฮวยเลยหรือไง
"เงียบ...ทำเป็นเงียบ...ทำเป็นเฉย ทำเป็นตีหน้าเฉย..นึกว่าตัวเองเป็นใครวะนึกว่ากูกลัวมึงหรือไง"
ทำไมไอ้เดียร์มันถึงได้เป็นคนที่หาเรื่องคนได้ขนาดนี้วะ เออนะ เราก็อุตส่าห์เงียบ ไม่ต่อปากต่อคำด้วย กลัวจะอดใจไม่ไหวแล้วแกล้งมันอีก ก็พยายามเงียบทำเป็นหูทวนลม หน้ามันก็พยายามจะไม่มองแล้ว เงียบก็เงียบแล้ว ก็ยังมาหาเรื่องกันได้ ไอ้เดียร์นี่มันน่าเตะจริงๆ เลยโว้ย ก่อนหน้านี้ยังยอมให้กอดแล้วก็ยังร้องไห้แง ๆ ซบอกอยู่เลย น่ารักได้เป็นพัก ๆ จริง ๆ แต่ตอนนี้ไม่ชักน่ารักแล้วนะ งานก็ต้องทำให้เสร็จ เร่งจะแย่ ไม่ช่วยไม่ว่า เรียงกระดาษก็ยังดี
เฮ่อ เหนื่อยใจชะมัด
"ตอบมาสิ ตอบมามึงจะเอายังไง"
เออ นั่น พอไม่พูดดันมาตะโกนโวยวายซะอีก เอายังไงล่ะคร้าบบบบบบบ จะให้เอายังไงล่ะ ไม่เอายังไงแล้ว
"พาล"
คำเดียวสั้น ๆ ได้ใจความ แต่ก็ทำให้อารมณ์ที่หงุดหงิดโมโหของเดียร์พุ่งสูงขึ้นได้ทันที
"ห๊า อะไรนะ พาลเหรอ พาลงั้นเหรอ เออใช่กูพาล ไม่เหมือนมึงนี่ พาลใช่มั้ย เอาเลยดีกว่าไอ้ฮวยมาต่อยกันเลยดีกว่า"
ใครเขาอยากจะมีเรื่องกับเดียร์ตอนตีหนึ่งตีสองล่ะ แค่ถ่างตาให้ไม่หลับ แล้วก็ทนกับเสียงโหวกเหวกโวยวายแค่นี้ก็จะแย่แล้ว ช่วยหยุดงี่เง่าซะทีเถอะ แล้วมาช่วย ๆ กันทำงานหน่อยได้มั้ย
"จะกินอะไร"
กินอะไร
หมายความว่ายังไง
อะไรมันจะมาไม้ไหนอีก ไอ้ฮวยมันจะมาไม้ไหนอีกเนี่ย มาสิ กูไม่กลัวมึงหรอกโว้ย แกล้งมากูก็เอาคืนแค่นั้นเอง
"ทำไมมึงจะทำไม จะทำอะไรอีก"
นี่ไงพาลของแท้ คนพาลมักพูดจาไม่รู้เรื่องแบบนี้แหละ สงสัยว่ามันคงจะเครียดจัด เจออะไรมาเยอะล่ะมั้ง เห็นใจมันหน่อย ถือซะว่ามันอารมณ์ไม่ดี แล้วก็ขี้หงุดหงิดโมโห หาทางระบายออกไม่ได้ มันก็เลยเป็นแบบนี้
"เย็นตาโฟร์เส้นใหญ่พิเศษแล้วกัน กับไอติมช็อคโกแลตดีมั้ย เครียดมากไปแล้วนะเรา บอกว่าไม่แกล้งก็คือไม่แกล้ง เหนื่อยเป็นเหมือนกัน งานก็ยังไม่เสร็จ ขอพักยกซักชั่วโมงนะ ไม่ไหวแล้ว ปวดหัว ปวดตา ตอนนี้คิดอะไรไม่ออกง่วงก็ง่วง ตังค์ไม่ต้องหรอก แค่นี้เลี้ยงได้"
ฮวยวางมือจากแป้นพิมพ์แล้วยกผ้าเช็ดหน้าห่อน้ำแข็งขึ้นมาประคบที่หน้าผากและมุมปากอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นยืนและคว้ากระเป๋าสตางค์ที่อยู่ข้างตัวมาถือไว้ ก่อนจะเดินผ่านหน้าเดียร์ที่นั่งอ้าปากค้าง ด้วยความงงกับท่าทีแบบนี้ของฮวย
"ยืมรองเท้าแตะหน่อย คู่นี้ใส่ได้เปล่า เอากาแฟด้วยมั้ย"
ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา นอกจากใบหน้าบูดบึ้งของเดียร์ที่ยังบ่งบอกว่ายังอยู่ในอารมณ์โมโห
ประตูห้องถูกปิดลงแล้ว และฮวยกำลังเดินลงบันไดเพื่อออกไปหาซื้อของกินที่ร้านอาหารโต้รุ่งหน้าปากซอย
ส่วนคนขี้โมโหกำลังนั่งชันเข่าและมองตามร่างที่เดินลับหายออกไปจากห้อง
ก็มันโมโหนี่หว่า
ไอ้ฮวยมันชอบเห็นเป็นของเล่น มันเห็นเป็นเรื่องสนุกที่ได้ทำให้หงุดหงิด ทำให้โวยวาย ไม่ได้อยากจะเป็นแบบนี้แต่เวลาโมโหขึ้นมามันหยุดไม่ได้
ก็มันนิสัยเฮงซวยแบบนี้ จะให้ทำยังไง พยายามจะนิ่งเฉยแล้ว แต่ก็ไม่เห็นจะได้ผล สุดท้ายก็โดนมันแกล้งให้โมโหทุกที เหมือนเมื่อนาทีก่อนนั่นไง
ยอมให้มันกอดได้ไง
แถมยังยอมให้มันลูบผมอีก
ไม่ใช่หมานะโว้ย มันเห็นเป็นหมาหรือไง ถึงได้เล่นด้วยแบบนั้น ไม่ชอบยังไงก็ไม่ชอบ คนมันเกลียดทำยังไงก็เกลียด เกลียดมัน เกลียดไอ้ฮวย ไอ้เลวเอ้ย นิสัยไม่ดี เกลียดมัน เกลียด เกลียด เกลียด
ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้ตัวเองหงุดหงิดมากขึ้น สุดท้ายทำอะไรไม่ได้ ก็เลยลุกขึ้นเดินวนไปวนมาทั่วห้องและมาหยุดลงตรงหน้าจอคอมพิวเตอร์
โห มันก็พิมพ์ได้เยอะแล้วเหมือนกันนะเนี่ย
แล้วทำไมเปิดไว้หลายหน้าต่างจัง มันพิมพ์อะไรไว้บ้างวะ ไหนดูซิ ไหน ไหน
.....ก็เดียร์น่ารักไง ก็เลยมองหน้า...ถามมาได้ว่ามองทำไม......มองคนน่ารักทำตาขวางไง...555555
อะไรเนี่ย
มันพิมพ์อะไรของมันวะ พิมพ์บ้าบออะไรของมันเนี่ย น่าร้งน่ารักห่าเหวอะไรของมันวะ
..หัวเราะอะไรงั้นเหรอ...ก็หัวเราะเดียร์นั่นแหละ..ไม่ให้หัวเราะเดียร์แล้วจะให้ไปหัวเราะใคร..คนอะไรขี้โมโหชะมัด..
เอ้าไอ้เวรนี่ มึงตอบกูอย่างนี้เลยเหรอ เห็นกูเป็นตัวตลกจริง ๆ เหรอเนี่ย ไอ้บ้า
...ไอ้ที่เงียบก็ไม่ใช่อะไรหรอก จะให้บอกจริง ๆ เหรอว่าที่เงียบนี่คิดอะไร เดี๋ยวก็อึ้งหรอก....
ไอ้บ้าฮวย มันตอบกลับเป็นตัวหนังสือแบบนี้ กูจะรู้เหรอว่ามึงคิดอะไร เห็นรัวแป้นพิมพ์ขนาดนั้น ที่แท้กวนประสาทกูอยู่นี่เอง มึงนะมึง โมโหโว้ยยยยยยย
....จะให้ตอบจริง ๆ เหรอว่ากำลังคิดอะไร...เอ้าบังคับจะให้ตอบอยู่นั่น เดี๋ยวก็ตอบจริง ๆ ซะหรอก.....
เดียร์กำลังนั่งจ้องหน้าคอมพิวเตอร์ และอ่านข้อความโต้ตอบที่ฮวยพิมพ์ค้างเอาไว้ความอยากรู้อยากเห็นมีมากจนต้องคลิกลากเม้าส์ลงมาอ่านข้อความที่ย่อหน้าถัดไป
....มองหน้าเดียร์แล้ว................อยาก.........
อยาก
อยาก
อยาก
อยาก
....จูบ.....
"เฮ้ย เหี้ยแล้วมั้ยล่ะ พิมพ์อะไรของมันวะเนี่ย"
จูบที่แก้ม
จูบที่ปาก
จูบหน้าผาก
จูบที่ไหล่
จูบตรงซอกคอ
จูบให้หมดทั้งตัว
"เฮ้ยยยยยยยยยยย ตายห่า....ไอ้ฮวยแม่งเล่นกูแล้ว.....พิมพ์ห่าอะไรของมันวะเนี่ย....ไอ้ ไอ้ ไอ้ ไอ้"
พูดไม่ออก ตะโกนแทบไม่ออก อยากจะคิดถ้อยคำต่าง ๆ มาด่าให้สะใจ แต่มือไม้สั่นจนแทบจะทำอะไรไม่ได้ ไม่รู้ว่าโมโห อึ้ง หรือช็อค หรืออยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่ แต่เมื่อคลิกลากไปดูข้อความถัดไปก็ถึงกับผงะ และโมโหขึ้นมาจนมือสั่น ด้วยความอยากฆ่าไอ้คนบ้าที่ชื่อฮวย
......ฮ่า ฮ่า ฮ่า มึงไอ้เดียร์....คิดว่ากูพิศวาสมึงขนาดนั้นเลยเหรอ.....กูไม่มีทางหลงผิดหรอกโว้ยยยยย แอบอ่านข้อความที่คนอื่นพิมพ์ไม่ดีนะจ๊ะ แถวบ้านเรียกสอดรู้สอดเห็น ขโมยลิปมันไปใช้ยังไม่พออีกเหรอ นี่ยังแอบอ่านข้อความของคนอื่นอีก..หรือว่าติดใจอยากให้จูบอีกหลาย ๆ รอบล่ะจ๊ะ..ติดใจรสจูบของพี่ฮวยล่ะสิ....โรคจิตนี่หว่ามึง
เป็นใครก็ต้องโมโหจนหยุดไม่ได้เมื่ออ่านข้อความนี้ และแน่นอนเดียร์เองก็เช่นกัน
แต่จะให้แสดงอาการโมโหออกมาก็ไม่ได้ ได้แต่พยายามระงับอาการและนับหนึ่งสองสามอยู่ในใจ ก่อนจะคลิกปิดหน้าต่างที่บรรจุข้อความเหล่านั้นเอาไว้และ และเดินกลับไปนั่งอยู่ที่มุมห้องอีกครั้ง
ต้องทำเหมือนไม่รู้เรื่อง ต้องทำเหมือนไม่โมโห
เพราะไอ้ฮวยมันบอกว่าถ้าไปอ่านข้อความที่มันเขียนแสดงว่าสอดรู้สอดเห็น
มึงนะมึงไอ้ฮวย
มึงนะมึง
กูโคตรเกลียดมึงเลยโว้ยยยยยยยยยยยย ไอ้เลวเอ้ยยยยยยยยยย
กูเกลียดมึงที่สุดในโลกโว้ยยยยยยยยย
TBC
เอากันเข้าไปไอ้คู่นี้ แล้วมาดูกันว่าพอป๊ากลับมาจะเกิดอะไรขึ้น..........
เริ่มหัวข้อโดย: paryjt ที่ 17-10-2007 19:52:21
คนเขียนเก่งจังเลยอ่ะคับ ซูฮก ซูฮก o14 o14
อ่านแล้วแบบว่าสนุกจนแบบตั้งหน้าตั้งตารอว่าจะมาตอนใหม่ตอนไหนหนาตลอดเวลาเลยอ่ะคับ
ว่าแล้ว ก้อรีบมาต่อไว ๆ นะคับ สงสารผมเถอะ เอิ้ก ๆ :impress:
เริ่มหัวข้อโดย: jammy ที่ 17-10-2007 20:59:00
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 17-10-2007 21:14:54
ทำอะไรก็รู้ไปหมด ขนาดกำลังหน้าสิ่วหน้าขวาน
จะหาที่ไหนได้อีก
:m11: :m11: :m11: :m11:
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 17-10-2007 22:22:49
ป๋าฮวยสุดยอดดดดด....อึ้งงงงเลยเดียร์เอ๊ยยยยย ...... :a5:
นึกว่านั่งทำอะไรเงียบๆ ที่แท้ก็วางหมากกกกแกล้งเดียร์อีกกกกก.....
แต่แหม แลกกับเจ็บตัวเนี่ยนะ....เดียร์เพลา ๆ มือหน่อยนะ ป๋าช้ำหมดแล้วววววววว
:m29:
เริ่มหัวข้อโดย: IO ที่ 18-10-2007 03:54:34
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 18-10-2007 07:35:59
กูเกลียดมึงที่สุดในโลกโว้ยยยยยยยยย "
นาเดียร์ครับโบราณว่าเกลียดอะไรมักได้ออย่างนั้นเอานะครับ(ยิ่งเกลียดป๊าฮวยยิ่งเจอรักเอาหรอกครับ :m20:)
ขอบคุณคนเขียนที่ทำให้ได้อ่านเรื่องราวน่ารักๆและแง่มุมของความรักและคุณค่าของมัน
ขอบคุณคนโพสที่เปิดประตูสู่โลกกว้างทำให้รู้จักความรักมันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเสมอไปและรักษามันให้ดีที่สุด :m9:
เริ่มหัวข้อโดย: DeShiWa ที่ 18-10-2007 09:43:32
ไม่เห็นว่าจะรักกันเลยอ่าครับ
มีแต่ด่ากันแหย่กันอยู่นั่นแหละ
รักกันซะทีซิครับ รออยู่นะ อิอิ
เป็นกำลังใจให้ครับผม อ่านสนุกดีครับ สู้ๆๆ
:impress: :impress: :impress:
เริ่มหัวข้อโดย: NOO ที่ 18-10-2007 10:09:51
มาต่อเร็วๆนะ
เริ่มหัวข้อโดย: niph ที่ 18-10-2007 10:54:50
สุดจะสรรหามาแกล้งกันนะคนเรา
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 18-10-2007 11:44:43
โคตฮาอ่ะ :m20:
:m20: :m20: :m20:
เริ่มหัวข้อโดย: bigpoman1 ที่ 18-10-2007 14:44:36
เป็นยังงี้กันทั้งสองคนแล้วเมื่อไหร่จะได้ :oo1:กันหล่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 18-10-2007 16:57:39
ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดด ยอด
รอตอนต่อไปครับ
+1 ให้ดีกว่า
เริ่มหัวข้อโดย: byzantines ที่ 18-10-2007 19:31:47
ขอบคุณที่มาต่อครับผม สงสัยต้องไปทำงานซะแล้วจิ 3 ทุ่มแย้ว แหะๆ ติดนิยายก็จริงแต่ไม่เสียงานครับผม o14
เริ่มหัวข้อโดย: nunyy ที่ 19-10-2007 08:06:00
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 19-10-2007 17:15:56
โอ้ย สนุกคอด ๆ เลยว้อยยยยยยยยยยย <<<<< ดีใจที่ชอบ มีความสุขกันทั่วหน้า
คนเขียนเก่งจังเลยอ่ะคับ ซูฮก ซูฮก o14 o14<<<<< เห็นด้วยเช่นกัน คนเขียนเก่งจริงๆๆๆ
อ่านแล้วแบบว่าสนุกจนแบบตั้งหน้าตั้งตารอว่าจะมาตอนใหม่ตอนไหนหนาตลอดเวลาเลยอ่ะคับ
ว่าแล้ว ก้อรีบมาต่อไว ๆ นะคับ สงสารผมเถอะ เอิ้ก ๆ :impress: มาแล้ว ๆ คนอ่านน่ารักขนาดนี้ไม่กล้าให้รอนานจริงๆ
เกลียดกันเข้าไป :m18: <<<< :try2: แหะ แหะ ใจเย็นๆๆๆ ติดตามไปเรื่อยๆ ดีเอง
555555555 ฮวยนี่เป็นคนรู้ใจเดียร์จริงๆ
ทำอะไรก็รู้ไปหมด ขนาดกำลังหน้าสิ่วหน้าขวาน
จะหาที่ไหนได้อีก
:m11: :m11: :m11: :m11:<<<<<< อิอิ คนรักกาน ก็รู้ใจกันอ่ะ อิอิ จริงอะเปล่าว้า เอิ๊กๆๆ (วิธีนี้เอาไปแกล้งแหย่คนได้ผลจริงๆๆนะ ขอบอก 55555)
:m20:
ป๋าฮวยสุดยอดดดดด....อึ้งงงงเลยเดียร์เอ๊ยยยยย ...... :a5:
นึกว่านั่งทำอะไรเงียบๆ ที่แท้ก็วางหมากกกกแกล้งเดียร์อีกกกกก.....
แต่แหม แลกกับเจ็บตัวเนี่ยนะ....เดียร์เพลา ๆ มือหน่อยนะ ป๋าช้ำหมดแล้วววววววว
:m29:<<<<< 55555 แกล้งกันไป หัวใจก็ค่อยขยับเข้าหากันแบบไม่รู้ตัว อิอิ ( :m26:ป๊าฮวยเป็นมาโซอ่ะ อิอิ)
:try2: ท่าทางจะกัดกัน อีกนาน คู้นี้ ลุ้นขาดใจเลย 55+ :laugh: อะนะ มาลุ้นกันต่อน๊า
"กูโคตรเกลียดมึงเลยโว้ยยยยยยยยยยยย ไอ้เลวเอ้ยยยยยยยยยย
กูเกลียดมึงที่สุดในโลกโว้ยยยยยยยยย "
นาเดียร์ครับโบราณว่าเกลียดอะไรมักได้ออย่างนั้นเอานะครับ(ยิ่งเกลียดป๊าฮวยยิ่งเจอรักเอาหรอกครับ :m20:)
ขอบคุณคนเขียนที่ทำให้ได้อ่านเรื่องราวน่ารักๆและแง่มุมของความรักและคุณค่าของมัน<<<< เห็นด้วยอ่ะก๊าบบ ขอบคุณคนอ่านด้วยเช่นกัน มาติดตามกันไปเรื่อยๆ นะก๊าบ
ขอบคุณคนโพสที่เปิดประตูสู่โลกกว้างทำให้รู้จักความรักมันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเสมอไปและรักษามันให้ดีที่สุด :m9:ดีใจมากกกกที่สุดเลยอ่ะ ที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในการทำให้คนอ่านมีความสุขอ่ะ ขอบคุณเช่นกัน อิ่มใจและมีความสุขมากกเลยอ่ะ
:impress: :impress: :impress:
ไม่เห็นว่าจะรักกันเลยอ่าครับ <<<<< เออ...ใจเย็นๆๆ เรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลาอ่ะ
มีแต่ด่ากันแหย่กันอยู่นั่นแหละ <<<<< :try2:
รักกันซะทีซิครับ รออยู่นะ อิอิ <<<<< มาช่วยกันลุ้นเป็นกำลังใจกันหน่อยละกาน
เป็นกำลังใจให้ครับผม อ่านสนุกดีครับ สู้ๆๆ<<<<< ขอบคุณก๊าบ ดีใจอ่ะที่ชอบอ่ะ
:impress: :impress: :impress:
น่ารัก...หยอก(แบบเจ็บๆ)ใส่กัน<<<< คู่นี้เค้ามีวิธีทำความเข้าใจกับหัวใจกันแบบนี้อ่ะ เป็นเอกลักษณ์เฉพาะคู่
มาต่อเร็วๆนะ<<<<<มาแล้วๆๆๆ ไม่กล้าให้รอกันนาน อิอิ กลัวคนอ่านไม่รักอ่ะ :o8:
:o
สุดจะสรรหามาแกล้งกันนะคนเรา<<<<<55555 มีอีกๆๆ เดี่ยวจัดให้
:m20:
โคตฮาอ่ะ :m20:
:m20: :m20: :m20:<<<<< ดีใจที่ชอบกันนะ คนอ่านมีความสุข คนโพสต์คนเขียนก็มีความสุขยิ่งกว่าอ่ะ อิอิ
:m16:
เป็นยังงี้กันทั้งสองคนแล้วเมื่อไหร่จะได้ :oo1:กันหล่ะ<<<< แหะ แหะ :try2: ใจเย็นๆๆน๊า
แซ๊บบบบบบบบบบบบบบบ แสบ
ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดด ยอด
รอตอนต่อไปครับ<<<<<มาแล้วจ้า
+1 ให้ดีกว่า<<<< o1ขอบคุณก๊าบบบ ดีใจที่ชอบกันน๊า มีความสุขจัง
o14 สนุกดีครับผม ตอนนี้ก็แอบโรแมนติก ก่อนจะสล๊ายยยยย ไป -*- o7 ยังอุตส่าห์หวังช่วยแท้ๆ 55
ขอบคุณที่มาต่อครับผม สงสัยต้องไปทำงานซะแล้วจิ 3 ทุ่มแย้ว แหะๆ ติดนิยายก็จริงแต่ไม่เสียงานครับผม o14<<<<< ดีจ้า เป็นกำลังใจ byzantines ทำงานอย่างมีความสุขน๊า ติดตามอ่านกันตลอดแบบนี้ดีใจมากเลยอ่ะ ขอบคุณมากๆๆเช่นกัน
o4 เฮ่อ อ่านเรื่องไหนก้ยังไม่ติดเท่าเรื่องนี้ อร่อยเหาะสุด ๆ <<<<<ดีใจที่น้องจืดชอบนะ (ยังติดตามเรื่องของน้องเสมอนะ อิอิ)
มาต่อแล้วจ้า อย่าเพิ่งหมั่นไส้เต้าฮวยนะ อิอิ แต่ละคู่ก็มีวิธีตามหาอีกครึ่งของหัวใจตามสไตล์ของตัวเอง บังเอิญคู่นี้เค้าออกแนวบ้าพลังเล็กน้อยถึงมากในบางช่วง ก็เพื่อเติมเต็มหัวใจและชัดเจนในความรู้สึกของตัวเอง ( :try2: อ่านแล้วงงกันไหมอ่ะ เขียนไปงงไป) ไม่เสียเวลามาต่อกันเลยละกัน
o1ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามกันนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 19-10-2007 17:29:36
เดียร์กำลังแกะถุงก๋วยเตี๋ยวเย็นตาโฟร์เพื่อเทใส่ลงไปในชาม หิว และโมโหคนที่ไปซื้อก๋วยเตี๋ยวมาให้นี่ด้วย
ดูมันทำนะ ไอ้ฮวยมันลอยหน้าลอยตาตักไอติมเข้าปากอย่างมีความสุขสบายอารมณ์ดีเหลือเกินเหมือนไม่รู้ไม่เห็นกับเรื่องที่มันทำเลยสักนิด มันน่าแค้นมั้ยล่ะแบบนี้
นั่งกินไอติมหน้าตาเฉย ทำเหมือนไม่รู้สึกรู้สา มึงแกล้งกูชัด ๆ กูเห็นนะว่ามึงแอบลอบยิ้ม อย่านึกว่ากูไม่รู้นะโว้ยไอ้ห่าฮวย สักวันเถอะวะ วันของกูต้องมาถึงแน่ ๆ เลย จะเล่นให้อ้วกเลยมึง ไอ้เฮงซวยเอ้ย
ในขณะที่เดียร์กำลังหงุดหงิดกับความคิดของตัวเอง และแอบเหลือบมองหน้าของคนกวนประสาทคนนั้นหลายครั้งสุดท้ายก็ทำได้แค่ก้มหน้าก้มตาใช้ส้อมจิ้มลูกชิ้นใส่ปาก ตั้งใจเคี้ยวให้แหลกละเอียดประชดชีวิตที่ถูกกลั่นแกล้ง
แต่เวลานี้ฮวยกำลังคิดถึงบางสิ่งบางอย่างที่ต่างออกไป
ตาจ้องมองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ คลิกเม้าส์ขึ้นเปิดอ่านข้อความของตัวเองที่พิมพ์เอาไว้แล้วแทบกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่
แบบนี้น่ะเหรอ
อ่านแล้วชัวร์ยิ่งกว่าชัวร์ซะอีก แค่นี้ก็รู้แล้วว่ากับดักที่หลอกล่อเอาไว้ประสบผลสำเร็จด้วยดี ดูไม่ยากหรอก ก็ไอ้ท่าทางกระฟัดกระเฟียดนั่นไง คงมาจากสาเหตุที่โดนดักคอเอาไว้นั่นแหละ
คราวนี้จะทำเป็นโมโหก็ไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่โมโหแต่ก็ทำได้แค่ทำหน้าหงิกหน้างอเท่านั้น
ไอ้เดียร์หนอไอ้เดียร์ มึงก็น่าจะรู้ว่าวางกับดักเอาไว้ แล้วทำไมเดินมาติดกับได้ง่ายขนาดนี้วะ โง่จริง ๆ เลยเว้ย
คิดแล้วก็ตลก ได้แกล้งมันเล่นแบบนี้ทุกวันทำให้รู้สึกสดชื่นแจ่มใสดีพิกล แค่ได้คิดว่าเมื่อเดินหิ้วถุงก๋วยเตี๋ยวกลับมาแล้วจะได้เห็นปฏิกิริยาแปลก ๆ ของไอ้เดียร์ ก็ยิ่งทำให้อารมณ์ดีมากขึ้น
ตลกว่ะ ตลกดีจริง ๆ
ดูมันทำ
กะว่าจะเคี้ยวช้อนเข้าไปด้วยหรือไง หน้าตาแบบนั้นดูยังไงก็ตลกชิบหาย
"มองทำไม ไม่เคยเห็นคนเหรอ แม่ง"
มีขู่ด้วย มองแค่นี้ทำเป็นหวง นึกว่าอยากมองมากนักหรือไง หน้าตาแบบนี้ ตัวขาวซีดเป็นไก่ต้มแบบนี้
ไม่เห็นจะมีอะไรน่ามองเลย นึกว่าสนใจตายเลย
"มองหวานใจไม่ได้เหรอ ที่รักอุตส่าห์เดินไปซื้อเย็นตาโฟร์ให้ถึงหน้าปากซอย ขอบคุณสักคำยังไม่มี คนอาร๊ายยยยยไม่น่ารักเอาซะเลย แต่ไม่เป็นไร พี่ฮวยทำใจเอาไว้แล้ว เฮ่อ ยาหยีร้าย ๆ แบบนี้พี่ฮวยชอบ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
ขำ เออ ขำ
ขำเข้าไปสิวะ กูมันตัวตลกนี่
นี่กูกำลังกินอยู่หรอกนะ ไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงด้วยหรอก
กินลูกชิ้นปลาดีกว่า น่ากินกว่ามานั่งเถียงกับไอ้เฮงซวย ฝันไปเถอะว่ากูจะซึ้งน้ำใจมึง ไม่มีวันซะหรอก
นี่ไงลูกชิ้นปลาขาว ๆ
อ้ามมมมมมมมมม
"เฮ้ยยยยยยยย อะไรวะ"
ตั้งใจอย่างมุ่งมั่น แต่สุดท้ายลูกชิ้นที่ตักเข้าปากกลับหล่นลงไปกองอยู่ข้างถ้วย กระเด้งสองสามครั้งไปหยุดอยู่ข้าง ๆ คนตัวโตที่หันมามองตาม แล้วแบบนี้จะไม่ให้โมโหได้ยังไง
"โธ่โว้ย ไม่กงไม่กินแม่งแล้ว ซวยจริง ๆ เลยโว้ย"
ช้อนถูกวางกระแทกไว้ในชาม อุตส่าห์เก็บไว้กินทีหลัง แต่ดันมาหล่นลงพื้นแบบนี้ซะได้ ทำไมมันถึงได้เคราะห์ซ้ำกรรมซัดขนาดนี้วะ
หงุดหงุดอยู่ได้เพียงชั่วอึดใจเดียว แล้วฮวยก็ยื่นถุงใส่เย็นตาโฟร์อีกถุงมาให้
"กินลูกชิ้นปลาในถุงนี่ไปก่อนแล้วกัน"
โอ้โห ใจดีซะด้วย นึกว่ากูจะซึ้งน้ำใจมึงงั้นสิ ดี แบบนี้กูชอบ ส่งมาให้กูกินแบบนี้แหละกูชอบ มาเลย มาเลย
เดียร์เอื้อมมือคว้าถุงก๋วยเตี๋ยวมาถือเอาไว้ด้วยความเริงร่า ก่อนจะรีบแกะปมหนังยางที่มัดเอาไว้ และจัดการใช้ช้อนตักลูกชิ้นในถุงมาใส่ในชามของตัวเองทันที
แบบนี้ก็เสร็จโจรสิครับ เออดี ไม่กินแบบนี้แหละดี กูกินเองกูชอบ
"เท่าไหร่ ค่าก๋วยเตี๋ยวอ่ะ"
ตักลูกชิ้นเข้าปากอย่างสบายอารมณ์แล้วเดียร์ก็เอ่ยถามคนตรงหน้าที่กำลังมองที่หน้าจอคอมพิวเตอร์
ถามไปแล้ว และนานหลายนาทีก็ไม่เห็นมีคำตอบอะไรออกมา เลยรีบลุกขึ้นเดินไปคว้ากระปุกออมสินหมูสีฟ้าบนหัวเตียงมาเขย่าเพียงสองสามครั้ง เศษเหรียญที่อยู่ในกระปุกก็หล่นลงมาทันที ยืนนับไปนับมาก่อนจะนำเศษเหรียญมาวางกองไว้บนโต๊ะข้าง ๆ กับคนที่กำลังตักไอติมเข้าปาก
"อะไร ค่าอะไร"
แหม้ ทำเป็นถาม ค่าอะไร อย่าบอกนะว่ามึงจะเลี้ยงกู แค่ฝันกูยังไม่เคยคิดเลยไอ้ฮวย
"ค่าก๋วยเตี๋ยว"
ถามคำตอบคำ แล้วเดียร์ก็เดินไปทิ้งกายลงนั่งบนพื้นที่เดิมและจัดการเย็นตาโฟร์ในชามต่อไป โดยไม่คิดจะหันมามองหน้าของฮวยอีกเลย
"ไม่เอาหรอก เก็บไว้เป็นสินสอดดีกว่า"
แล้วไง เอาเป็นสินสอดบ้านมึงสิ ซึ้งใจตายเลย ไอ้บ้า
เดียร์เงยหน้าขึ้นมองคนที่นั่งอมยิ้ม แล้วก็หรุบสายตาลงมองชามก๋วยเตี๋ยว
เชิญเถอะ เรื่องของมึง เชิญเป็นบ้าตามสบายเลย กูไม่สนหรอก กูหิว เชิญมึงบ้าบอคอแตกเพ้อเจ้อไปคนเดียวให้พอเถอะ กูล่ะเซ็ง น่าเบื่อหน่ายจริง ๆ คนเรา หน้าตาก็ดี ทำไมเพ้อได้ขนาดนั้นวะ ทุเรศชะมัด
ท่าทางที่แสดงออกอย่างเป็นธรรมชาติของคนที่อยู่ห่างออกไปทำให้ฮวยถึงกับยิ้มออกมาอย่างถูกใจ
มันตลกจริง ๆ นั่นแหละไอ้เดียร์ ดูมันทำหน้าสิ เห็นแล้วขำทุกทีเลย
ฮวยกำลังนั่งยิ้มไม่เลิก และคลิกดูข้อความที่ตัวเองพิมพ์เอาไว้
อ่านไปแล้วก็นึกขำเมื่อคิดว่าคนที่แอบอ่านข้อความนี้ทำหน้ายังไงเวลาอ่าน
ยิ่งได้มองหน้ามันแบบนี้แล้ว ยิ่งแทบกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่
แหม้มันตลกดีจริง ๆ นะ มองหน้าไอ้เดียร์แล้ว......ก็ยิ่ง...
....มองหน้าเดียร์แล้ว................อยาก.........
อยาก
อยาก
อยาก
อยาก
....จูบ.....
จูบที่แก้ม
จูบที่ปาก
จูบหน้าผาก
จูบที่ไหล่
จูบตรงซอกคอ
จูบให้หมดทั้งตัว
อ่านข้อความที่ตัวเองพิมพ์แล้วก็ถึงกับต้องนิ่งอึ้ง แอบเหลือบมองใครคนหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปแค่เพียงเล็กน้อยแล้วกลับมาอ่านข้อความที่พิมพ์เอาไว้อีกครั้ง
อยากจูบที่แก้ม
แก้มเหรอ ผิวแก้มเนียนขาวนั่นน่ะเหรอ
ริมฝีปากอิ่มนุ่มนิ่มคู่นั้น มันน่าจูบขนาดนั้นเลยเหรอ
หน้าผากมนน่าสัมผัส
ลาดไหล่ที่อยู่ภายใต้เสื้อยืดเนื้อบางที่ปกปิดเอาไว้
ซอกคอของ........ของ...ไอ้เดียร์น่ะเหรอ
จูบ.......หมดทั้งตัวเลย เอางั้นเลยใช่มั้ย
งั้นเหรอ
เหรอ
เหรอ
เอ่อ...........
ทำไมถึงได้พิมพ์อะไรแบบนี้ลงไปได้วะ ไม่ ไม่ใช่มั้ง ไม่ได้คิดอย่างนั้นซะหน่อย
ก็บอกแล้วไงว่าไอ้หน้าขาว ๆ ซีด ๆ แบบนั้นไม่เห็นจะมีอะไรน่ามองเลย
แล้วทำไมถึงได้..........
ทำไมถึง....ถึงได้.....เผลอมองมันบ่อยขนาดนี้วะ
"มองทำห่าอะไร ตลกมากนักหรือไง มองหน้าแล้วยิ้มอยู่ได้ ทุเรศชะมัด กูไม่ใช่กระเทยนะ ถุย ขนลุก อ้วกจะแตก"
ยังไงที่บอกว่ามองอยู่ได้
มองแบบไหนที่ทำให้ขนลุก....ไอ้เดียร์นี่มันวอนซะแล้ว
นึกว่าอยากมองมันนักหรือไง
ฮวยหันกลับไปอ่านข้อความที่ตัวเองเขียนอีกครั้ง และแทบจะเป็นบ้าเมื่อหันไปจ้องหน้าคนที่เอ่ยคำพูดกระประชดประชันได้อย่างน่าโมโหคนนั้น สายตาจ้องนิ่งค้างอยู่ที่ร่างของคนตรงหน้าอย่างไม่คิดจะหันไปมองที่ไหนอีก
ให้ตายเถอะวะ
กูอยากจะบ้า
ไม่บ้าวันนี้จะบ้าวันไหนวะ
ไอ้เดียร์แม่ง............
มัน
มัน
มันน่าจูบทั้งตัวจริง ๆ ด้วย
ทำไมยิ่งมองมันก็ยิ่งน่ารักขึ้นทุกทีวะเนี่ย
สงสัยกูจะเป็นบ้าอย่างที่ไอ้เดียร์มันพูดจริง ๆ
บ้าไปแล้วแน่ ๆ
ท่าจะบ้าไปแล้วจริง ๆ นั่นแหละกู
TBC...
ป๊าฮวยก็นะ...... มาตามกันต่อนะ
แอบเอาใจคนอ่าน สปอยตอนต่อไปกันเล็กน้อย
ฮวย : "นวดเก่งนะเรา...น่าจ้างไปทำเมีย...จะได้ให้นวดทั้งคืนเลย"
เดียร์ : "ไม่จ้างก็เป็นให้ได้ ถ้างานเสร็จจะนวดให้ทั้งวันเลยก็ได้ กูสัญญา กูพูดจริง ๆ นะฮวย"
:m25: :m25: :m2:
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 19-10-2007 17:34:49
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 19-10-2007 20:11:08
:give2: :give2: :give2:
อิอิ ตอนหน้ามีถึงเนื้อถึงตัวกันด้วย
:m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 19-10-2007 20:33:12
ก็แวจะรอนาค้าบบบบบ
แหมๆๆๆ มาสปอยล์ซ้า
เริ่มหัวข้อโดย: byzantines ที่ 20-10-2007 00:25:30
วันนี้มาตามอ่านดึกครับ นั่งดูนางสาวไทย -*- ดูไม่จบหรอกครับ มานั่งทำงานต่อ เสร็จไป 50 กว่าเปอร์เซนต์ละครับ น่าจะเสร็จก่อนวันจันทร์ ฮุๆ ขอบคุณพี่ที่มาต่อให้ครับผม o14
เริ่มหัวข้อโดย: IO ที่ 20-10-2007 01:43:00
:m18:ขอบคุงมากคับ รออยู่นะคับ :m11:
อากาศเริ่มเย็นแล้วรักษา o21 สุขภาพ กันด้วนนะคับ :m11:
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 20-10-2007 02:02:27
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 20-10-2007 07:49:51
:a10: :a10: :a10: :a10:
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 20-10-2007 08:20:33
แทบจะอดใจรอม่ายหวายยยยยย .... เป็นโอกาสอันดีที่เดียร์จะอ่อนข้อให้ฮวยบ้างงงงง :m3:
อยากรู้จังเลยยยยเดียร์ขอให้ฮวยทำอะไรรรรรร.... :m28:
แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้ป๋าฮวย....ติดกับดักตัวเองซะแล้ววววววววว
:laugh:
+1ให้เป็นกำลังใจจจจ ปิดท้ายเทศกาลกินเจ...เกี่ยวมะเนี่ยยยย :m23:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 21-10-2007 09:00:58
เริ่มหัวข้อโดย: Maxxx ที่ 21-10-2007 09:26:27
เริ่มหัวข้อโดย: nunyy ที่ 21-10-2007 12:12:25
เริ่มหัวข้อโดย: paryjt ที่ 21-10-2007 12:46:41
เริ่มหัวข้อโดย: bigpoman1 ที่ 21-10-2007 16:17:58
มาลงต่อเร็วๆนะฮับ :m9:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 22-10-2007 20:11:39
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 23-10-2007 22:49:23
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 23-10-2007 22:57:35
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน เครียด
"อ่ะ"
ฮวยหันไปมองคนที่กำลังเป่าโจ๊กร้อน ๆ และกำลังจะป้อนให้ที่ปาก
อะไรของมันวะ เกิดจะใจดีอะไรขึ้นมา ไอ้เดียร์นี่มันชอบทำอะไรแปลก ๆ เป็นบ้าอะไรของมันอีกวะเนี่ย
อย่าเพิ่งมายุ่งตอนนี้ได้มั้ย ยุ่งจะตายอยู่แล้วไม่เห็นหรือไง มันใช่เวลาเล่นหรือไงกัน
"อย่าเพิ่งยุ่งได้มั้ย รีบจะตายชักมัวเล่นอะไรอยู่ได้"
เสียงเอ็ดไม่ใช่เบา ๆ และก็ทำให้คนที่วิ่งลงไปซื้อโจ๊กมาอุ่นจนร้อนแล้วตักใส่ชามมาเพื่อป้อนให้กับคนที่ทำหน้าเครียดถึงกับชะงักมือค้าง แล้วก้มหน้านิ่ง ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ยกชามโจ๊กที่ยังร้อนออกไปจากบนโต๊ะ
ไม่กิน
เอ่อ
ไอ้ฮวยมันไม่กิน มันกำลังเครียด นั่งหน้าเครียด แล้วก็รัวมือที่แป้นพิมพ์อย่างไม่ยอมหยุด
เช้าแล้ว และพระอาทิตย์ก็ขึ้นนานแล้ว แต่ไม่เห็นว่างานจะไปถึงไหน หกโมงเย็นงั้นเหรอ หกโมงเย็นวันนี้จะทันหรือเปล่า กลัวว่าจะไม่ทัน แล้วถ้าไม่ทันจะทำยังไงดี ถ้าไม่ทัน.............ก็ต้อง
ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด ยิ่งเครียดก็ยิ่งคิดวนไปวนมาซ้ำไปซ้ำมา และได้แต่เหลือบสายตามองหน้าคนที่เครียดกว่าที่กำลังมุ่งมั่นไม่ยอมหยุด
ขอโทษนะ
อยากจะเอ่ยคำพูดนี้ออกไป แต่ก็ได้แต่เก็บเอาไว้เงียบ ๆ ได้แต่นั่งซึมและเหลือบตามองหน้าของฮวยหลายครั้ง แอบลอบถอนหายใจเงียบ ๆ เพียงลำพัง
งานตอนนี้ไม่มีอะไรต้องทำแล้ว นอกจากเรียงเอกสารให้เสร็จ และตรวจคำผิด
วิ่งลงไปซื้อโจ๊กที่ตลาดตรงหน้าปากซอยเมื่อเกือบรุ่งสาง แล้วก็รีบเอามาอุ่นใส่ชามแต่ไอ้ฮวยมันบอกว่าไม่กินอย่าเพิ่งมายุ่ง แค่บอกว่าอย่าเพิ่งมายุ่ง ก็รู้แล้วว่าตัวเองผิดมากขนาดไหน
เดียร์ไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่นั่งมองอีกฝ่ายเงียบ ๆ แล้วก็ลอบถอนหายใจด้วยความกลุ้ม ก้มหน้าก้มตาจัดเรียงกระดาษหนา ๆ ให้ตรงตามตัวเลขบนหัวกระดาษ
ขอโทษนะ
ขอโทษ
ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ
อยากจะพูดออกไป แต่สะกดกลั้นเอาไว้ และก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองไปเงียบ ๆ ท่ามกลางบรรยากาศที่แสนอึมครึม
"เดียร์.....หมึกจะหมดหรือเปล่า เปลี่ยนหมึกหน่อย"
ได้ยินเสียงเข้ม ๆ ของคนที่นั่งทำหน้าเครียด เดียร์รีบลุกพรวดพราดขึ้นและค้นหาตลับหมึกมาเปลี่ยนที่เครื่องปริ้นเตอร์ทันที ถอดส่วนประกอบออกและจัดการใส่ตลับหมึกเข้าไป เสร็จเรียบร้อยจึงได้มานั่งทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ข้าง ๆ ฮวย และคอยมองว่าอีกฝ่ายต้องการจะให้ช่วยอะไรบ้าง
"อีกเยอะมั้ย"
ถามออกไปแล้วและก็ได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ เมื่อแววตาดุ ๆ คู่นั้นหันขวับมามอง ก่อนจะหันกลับไปจ้องที่หน้าจออีกครั้ง
เยอะสิ ไม่เยอะได้ยังไง ลองแบบนี้คงเยอะซะจนไม่รู้ว่าจะต้องพิมพ์ขนาดไหนกว่าจะหมด
"ไม่เยอะหรอก อีกแปดสิบกว่าแผ่นก็เสร็จแล้ว นิดเดียวเอง"
แค่บอกปริมาณกระดาษที่ต้องพิมพ์ก็แทบทำให้อยากร้องไห้ เดียร์ได้แต่เบะหน้าและก้มหน้านิ่ง ๆ
แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองปึกกระดาษที่แทบจะไม่ลดลงเลยสักนิด
"หิวมั้ย พักกินอะไรก่อนมั้ย มี...เอ่อ..."
ถึงบอกไป ไอ้ฮวยมันก็คงไม่สนใจจะกินหรอก ถึงซื้อมาให้มันก็คงไม่อยากได้ ถึงบอกว่าไม่ได้โกรธแต่มันก็โกรธอยู่ดี หน้าแบบนี้ ยังไงมันก็โกรธแน่ ๆ ชัวร์เลย แล้วจะให้ทำยังไงดี ทำอะไรไม่ได้เลย กลุ้มใจจะแย่
"มือไม่ว่าง ป้อนสิแล้วจะกิน"
มือไม่ว่าง ป้อน ป้อน เอ่อ ป้อนก็ได้
ชามโจ๊กที่ถูกวางเอาไว้ถูกยกกลับขึ้นมาใหม่ พร้อมกับช้อนที่ตักโจ๊กขึ้นมาขนาดพอดีคำ เป่าให้หายร้อนและป้อนส่งให้กับคนที่กำลังจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์และกระหน่ำพิมพ์รายงานอย่างเร่งรีบ
ฮวยไม่ได้คาดหวังให้อีกฝ่ายทำอะไรให้ขนาดนี้ แค่บอกออกไปเฉย ๆ แล้วก็ไม่คิดว่าเดียร์จะทำจริง ๆ
มองหน้าของคนที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้นิ่ง ๆ แล้วก็รู้สึกว่าตัวเองทนสายตาแบบนั้นไม่ไหว
รีบหลบตาคนป้อนแล้วก็ก้มหน้าก้มตากินไปเงียบ ๆ
เป็นนานกว่าที่โจ๊กจะหมดชาม และฮวยก็หยุดมือลง ขยี้ตาสองสามครั้งด้วยความเมื่อยล้า และอ้าปากหาวนอน
ทั้งเหนื่อย ทั้งเพลีย ทั้งเครียด เหลือบมองนาฬิกาก็พบว่า เกือบจะสิบโมงแล้ว เหลือเวลาไม่มากที่จะเร่งทำรายงาน ไอ้เดียร์มันก็คงจะเครียดเห็นมองมาหลายครั้ง นี่ก็เร่งที่สุดแล้ว จะไปจ้างให้ใครมาช่วยพิมพ์ก็คงไม่ทัน เอาเวลาไปหาคนช่วยมาพิมพ์เองยังจะดูมีความหวังมากกว่า ส่วนกลุ่มอื่น ๆ มันก็คงจะกำลังยุ่งไม่ต่างกันเท่าไหร่
"ปวดตาชะมัด แล้วเราล่ะไม่กินอะไรบ้างเหรอ เดี๋ยวก็เสร็จน่า ไม่ต้องกลัวหรอกแค่นี้เอง พิมพ์แป๊บเดียวก็เสร็จ"
หันไปส่งยิ้มซีดเซียวให้กับคนที่นั่งหน้าจ๋อย แล้วก็ยิ่งเห็นว่าไอ้เดียร์มันทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้
อยากจะปลอบใจให้มากกว่านี้อยู่หรอก แต่ก็ไม่มีอารมณ์มาปลอบใจใครเลย ปลอบใจตัวเองยังแทบไม่มีแรง ง่วงจนล้า แล้วก็เพลียจนแทบไม่มีเรี่ยวแรงจะพูดหรือขยับร่างกายไปไหน
ขอโทษนะ ขอโทษนะ ขอโทษนะ ขอโทษ ขอโทษ
เดียร์เงยหน้าขึ้นจ้องมองคนที่ใช้ปลายนิ้วนวดที่ขมับอีกครั้งพร้อมกับที่ความรู้สึกกำลังแผ่ซ่านมากขึ้นภายในหัวใจ ขอโทษนะ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ
"ขอโทษ.......ขอโทษ....ขอโทษ...ช่วยอะไรไม่ได้เลย แล้วยังทำให้ยิ่งแย่หนักเข้าไปอีก ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ"
พูดไปแล้ว พูดไปทั้งที่อยากจะร้องไห้ให้มันแล้ว ๆ ไปซะ แต่ก็ทำได้แค่ยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาที่ทำท่าว่าจะปริ่มและเหมือนจะหยดลงมาเมื่อไหร่ก็ได้
ผิด รู้ตัวแล้วว่าผิด สมควรโดนด่า รู้ว่าไอ้ฮวยมันโกรธมาก แต่มันพยายามจะไม่ด่าแล้วก็พยายามจะเก็บอารมณ์โมโหเอาไว้
แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว
ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ อยากจะบอกคำนี้เป็นล้าน ๆ คำเพื่อให้ความรู้สึกผิดและกดดันคลายลงบ้าง
แต่ไม่รู้ว่าจะช่วยให้อะไรดีขึ้นบ้างหรือเปล่า
"บอกว่าไม่ได้โกรธไง แต่มันเครียด เดียร์ อย่าทำงี้สิวะ ไม่เอาแล้ว ไปหาอะไรกินเลย แล้วไปนอนซักงีบเดี๋ยวทางนี้จัดการเอง อย่าเครียดน่า ไม่เอาแล้ว ไม่เอา ไม่เอา ไม่เป็นไรน่า ของแค่นี้สบายมาก
อย่าคิดมากสิ"
ยิ่งบอกว่าไม่โกรธ
ยิ่งกลัวถูกโกรธ
ยิ่งบอกว่าอย่าเครียด ยิ่งรู้สึกเครียด
เดียร์รีบคว้ากล่องกระดาษทิชชู่มาถือเอาไว้และดึงกระดาษออกมาเช็ดคราบน้ำตาที่กำลังจะปริ่มออกจากหางตา ถึงจะบอกอย่างนั้น ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่นอกจากความรู้สึกผิดแล้ว กลับทำอะไรไม่ได้สักอย่างแบบนี้จะให้ทำยังไงดี
"นี่ ถ้ามันแย่มากขนาดนั้นล่ะก็ มานี่มา มานวดไหล่ให้หน่อยเร็ว เมื่อยมากเลย ไม่เอาแล้ว ไม่ต้องเครียดหรอก นี่คนพิมพ์ยังไม่เครียดอะไรเลย แล้วเดียร์จะเครียดทำไม เอาน่า มานี่เร็ว ไม่เอาไม่ร้องแล้ว
ทำไมขี้แยขนาดนี้วะเราน่ะ หือไหน มานี่เร็ว มานวดไหล่ดีกว่านะ มา มา"
ถูกดึงแขนให้ขยับมาข้าง ๆ แต่เดียร์ก็สะบัดข้อมือออกไม่ยอมให้อีกฝ่ายแตะต้อง
ไม่รู้ล่ะ
ไม่รู้อะไรทั้งนั้น ไม่รู้อะไรแล้ว ก็คนมันงี่เง่านี่หว่า ช่วยไม่ได้ ที่เป็นคนงี่เง่าแบบนี้
คิดว่าตัวเองงี่เง่าและจัดการเช็ดคราบน้ำตาออกจากใบหน้าก่อนจะเดินไปนั่งอยู่ด้านหลังของฮวยและวางมือแตะไปที่ไหล่ของคนที่บ่นว่าเมื่อย
"ตรงไหน ตรงนี่หรือเปล่า"
เดียร์เอ่ยถามออกไปและตั้งใจว่าจะทำให้ดีที่สุด เท่าที่จะทำได้ แต่เมื่อคนหน้าทะเล้นหันมามองอีกครั้งและส่งยิ้มแปลก ๆ ให้ก็ถึงกับทำให้ต้องก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ที่ยากจะอธิบายว่าเป็นเพราะอะไร
"นวดเก่งนะเรา...น่าจ้างไปทำเมีย...จะได้ให้นวดทั้งคืนเลย"
ปกติต้องด่า
ปกติต้องด่ากลับไปเจ็บ ๆ แต่คราวนี้ได้แต่ก้มหน้าฟังเงียบ ๆ และตั้งอกตั้งใจกับสิ่งที่ตัวเองต้องทำ
เครียดขนาดนี้ ไอ้ฮวยมันก็ยังหาเรื่องมาหยอกล้อให้ไม่รู้สึกแย่มากขึ้น
ไม่ได้คิดว่ามันเป็นคนดีอะไรหรอก แต่ตอนนี้คิดว่า
โชคดีแล้วที่ได้ทำงานกลุ่มร่วมกับมัน ทั้งที่ก่อนหน้านี้ เคยนึกเกลียดนักหนา
แล้วก็นึกว่าตัวเองทั้งซวยทั้งโชคร้ายที่ได้ทำงานร่วมกัน
แต่ว่าไม่ใช่ตอนนี้
แล้วก็ไม่ใช่เวลานี้
ไม่ใช่เลย ไม่ใช่จริง ๆ
"ไม่จ้างก็เป็นให้ได้ ถ้างานเสร็จจะนวดให้ทั้งวันเลยก็ได้ กูสัญญา กูพูดจริง ๆ นะฮวย"
TBC....
นานๆๆจะมีตอนสวีทกันที มาติดตามกันต่อนะ จะพยายามมาลงให้ต่อเนื่องนะทุกคน o1
เริ่มหัวข้อโดย: Jingjoh ที่ 23-10-2007 23:33:47
:a6:
เริ่มหัวข้อโดย: bigpoman1 ที่ 24-10-2007 00:33:40
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 24-10-2007 01:22:24
ยอมแล้วยอมทุกอย่าง
ฮวยต้องการให้เดียร์ทำอะไร
:m11: :m11: :m11: :m11:
เริ่มหัวข้อโดย: DeShiWa ที่ 24-10-2007 02:25:23
อ่าครับ อยากให้รักกันเร็วๆๆ
เชียร์อยู่นานละ
:impress: :impress: :impress:
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 24-10-2007 06:52:51
แต่พี่ฮวยคงไม่ให้นวดอย่างเดียวหรอก ใช่ไหมเนี่ย :oo1:
เริ่มหัวข้อโดย: nunyy ที่ 24-10-2007 08:26:01
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 24-10-2007 09:12:27
ขอบคุณนะครับทั้งคนเขียนและก็คนโพสนะครับไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะครับผม :m3:
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 24-10-2007 13:16:10
นานนนนนๆๆๆ จะได้เห็นเดียร์อ่อนข้อให้ป๋าฮวยบ้างงงง น่ารักดีจังงงงง...มีช่วงเวลากุ๊กกิ๊กด้วยยย :m1:
คน post ท่าจะยุ่งช่วงนี้....+1 ให้เป็นกำลังใจ...... :a2:
:catrun:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 24-10-2007 13:58:24
ว่าแต่รายงานนี่จาเส็ดป่าวอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 24-10-2007 19:17:56
ผิดแล้วรับผิด ...น่าร้ากกกก
เริ่มหัวข้อโดย: nutt ที่ 24-10-2007 21:33:50
เริ่มหัวข้อโดย: seinia ที่ 24-10-2007 22:30:16
คู่นี้น่ารักหลายๆ
o13
เริ่มหัวข้อโดย: shympu ที่ 24-10-2007 22:57:36
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 25-10-2007 00:09:41
หยอกกันไปมาทั้งๆที่ไม่รู้ใจตัวเองซะที
นานๆหวานกันแบบนี้ที อ่านแล้วชื่นใจดีจัง :m1:
นวดกันเสร็จ ก็ต่อด้วย :oo1: ไปเลยยยยยยยยยยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: leau_dissey ที่ 25-10-2007 15:02:02
เริ่มหัวข้อโดย: IO ที่ 25-10-2007 15:14:44
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคับ อิอิ :m11:
เริ่มหัวข้อโดย: tpk_007 ที่ 25-10-2007 20:25:17
เริ่มหัวข้อโดย: hula-hoob ที่ 25-10-2007 21:33:58
ต่อเร็วๆเหอะน่า
รอ
รอ
รอ :m21:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 26-10-2007 00:40:20
โอ้ว น่ารักจาง<<<<< อิอิ นานจะมีสักที ดีใจจังที่ชอบอ่ะ
:a6:
มาช่วยนวดให้ป๋มมั่งสิ พิมพ์ :oo1:งานจนล้าแล้วเหมือนกัน<<<<<อันนี้ต้องหากันเองอ่ะ ถ้ายังหาไม่ได้เดี๋ยวคนโพสต์ไปนวดให้เอาป่าว อิอิ
อ๊ากกกกกกสสสสสส
ยอมแล้วยอมทุกอย่าง
ฮวยต้องการให้เดียร์ทำอะไร
:m11: :m11: :m11: :m11:<<<<<< อิอิ ถูกใจอะจิ 5555 นานมีมาให้คนอ่านได้สุขใจกัน
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับ อยากให้รักกันเร็วๆๆ
เชียร์อยู่นานละ <<<<<< คนโพสต์ก็ลุ้นเหมือนกัน มาช่วยกันลุ้น (อิอิ กดดันคนเขียน 555)
:impress: :impress: :impress:
น้องเดียร์แค่คิดว่าเป็นเมียนี่จะต้องนวดอย่างเดียวรึป่าวนะ ถึงได้ยอม :laugh:
แต่พี่ฮวยคงไม่ให้นวดอย่างเดียวหรอก ใช่ไหมเนี่ย :oo1:<<<<< คิก คิก อันนี้ต้องตามไปสืบก่อนอ่ะ แล้วจะกลับมารายงาน :m22:
:เตะ1: นวดแบบนี้อ้ะปล่าวอ่ะ อิอิ<<<<5555 ไม่ยักรู้ว่าจืดชอบนวดแบบนี้อ่ะ
ฮิฮิ้วหวานจริงงานนี้นานที่จะสงบศึกมากุ๊กกิ๊กกันบ้างน่ารักจริงๆ :o8:<<<<< ใช่แล้ว เห็นด้วย มีบ่อยจะได้สุขใจ อิอิ
ขอบคุณนะครับทั้งคนเขียนและก็คนโพสนะครับไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะครับผม :m3:<<<<< ขอบคุณมากกจ้า three ก็เช่นกันนะ รักษาสุขภาพกันไว้น๊า :m13:
:เหอะ1:
นานนนนนๆๆๆ จะได้เห็นเดียร์อ่อนข้อให้ป๋าฮวยบ้างงงง น่ารักดีจังงงงง...มีช่วงเวลากุ๊กกิ๊กด้วยยย :m1:<<<< คิก คิก ชอบเหมือนกันอ่ะ อยากได้เยอะๆๆอ่ะ
คน post ท่าจะยุ่งช่วงนี้....+1 ให้เป็นกำลังใจ...... :a2:<<<<< o1ขอบคุณจ้า ช่วงนี้อาจมาอัพให้ช้าหน่อยน๊า คงไม่ว่ากัน :m13:
:catrun:
เดียร์เวอร์ชันสงบปากสงบคำนี่น่ารักดีแฮะ<<<< คิดเหมือนกันเลยอ่ะ ต้องไปบอกให้ป๊าฮวยแกล้งนู๋เดียร์น้อยๆหน่อย
ว่าแต่รายงานนี่จาเส็ดป่าวอ่ะ <<<<< รายงานอ่ะคงเสร็จ แต่อยากให้เสร็จอย่างอื่นด้วยอ่ะ :o8:
:m1:
ผิดแล้วรับผิด ...น่าร้ากกกก<<<<<อิอิ นานๆ จะมีสักที หลังจากแกล้งกันไปๆมาๆ ทำให้คนอ่านปวดใจ แต่น้อยไปนิด คิดเหมือนกันไหมอ่ะ อิอิ
o14 หวัดดีครับ เรื่องน่ารักมากมายครับ หวานๆแบบนี้ค่อยสบายจายหน่อย ครับ o14<<<<อิอิ พยายามจำตอนนี้ไว้นะ หลังจากนี้มัน.......อุ๊บ
รีบมาต่อเร็วๆนะครับ
คู่นี้น่ารักหลายๆ
o13<<<<< มาแล้วๆๆ อิอิ น่ารักกันขนาดไหนมาลุ้นกันต่อ........ :a5:
ชอบอ่ะชอบ :m1: หนุกๆ เอาอีกๆ<<<<<จัดให้.... อิอิ
:m3: น่าร๊ากจริงๆเลย คู่นี้
หยอกกันไปมาทั้งๆที่ไม่รู้ใจตัวเองซะที
นานๆหวานกันแบบนี้ที อ่านแล้วชื่นใจดีจัง :m1:
นวดกันเสร็จ ก็ต่อด้วย :oo1: ไปเลยยยยยยยยยยยยยย<<<<<คิก คิก เรื่องของหัวใจมันต้องใช้เวลา แต่คู่นี้ใช้เวลาและวิธีในการเรียนรู้หัวใจตัวเองและอีกฝ่ายก็เล่นเอาคนติดตามปวดขมับกันจิ๊ดดดดดดด 5555
:impress:รอตอนต่อไปอยู่นะคะ มาต่อให้จบเร็วๆนะ อยากอ่านอีกหลายๆเรื่องเลย มีเท่าไหร่เอามาลงให้หมดเลยนะคะชอบงานคุณเท็นจังเลย :m4: o15<<<<<อิอิ อันนี้จะแอบไปกระซิบเท็นให้อ่ะ ตอนนี้ก็กำลังตามกดดันเท็นอยู่อ่ะ คิก คิก จะพยายามเอามาให้อ่านกันทีละเรื่องอ่ะ มาคอยติดตามในเล้าเป็ดแห่งนี้ละกัน อิอิ
:m3: น่ารักจังอ่า สองคนนี้
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคับ อิอิ :m11:<<<<< มาแล้ว มาแล้ว อิอิ
เมื่อไรจะแบบนี้กะเค้าบ้างนะ :seng2ped:<<<<< ชอบแบบนี้จริงเหรอ อิอิ ขอได้เจอคนรู้ใจไวๆๆนะ
ชอบๆๆๆตั้งแต่บอร์ดนู้นแร้ว<<<<< :a5: จุ๊ จุ๊ไว้นะ อิอิ
ต่อเร็วๆเหอะน่า
รอ
รอ
รอ :m21:<<<<อะจ้า จะพยายามมาต่อให้เรื่อยๆอ่ะ เพียงแต่ช่วงหลังนี่อาจจะช้าหน่อยอ่ะ
o1 ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านมากที่มาติดตามกันอย่างใกล้ชิด (ชิดติดขอบเตียงกันเลยทีเดียว หุ หุ)
อยากจะบอกว่าดีใจที่ทุกคนชอบงานของเท็นอ่ะ จะทยอยเอามาให้อ่านกันเรื่อยๆอ่ะ :m23:
:m5: อันนี้ต้องขออภัยล่วงหน้า ช่วงหลังจากนี้อาจมาอัพให้ช้านิดนะ อย่าเพิ่งโกรธกันนะตะเอง :m13:
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับคะแนนความนิยม อิอิ ดีใจหลายอ่ะ :m1:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 26-10-2007 00:46:41
"วิ่งเร็ว...อีกสองนาทีทันแน่นอนเลยเว้ย เร็วเดียร์ วิ่ง"
เสื้อไม่ต้องเปลี่ยนน้ำไม่ต้องอาบ ทำเวลาได้เร็วมากเท่าไหร่ยิ่งดีมากเท่านั้น
รีบเผ่นลงมาจากหอพัก ใส่รองเท้าแบบลวก ๆ แล้วก็พากันโบกแท็กซี่รีบบึ่งมาที่มหาวิทยาลัยอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้
หอบรายงานเล่มหนาที่ใช้เวลาพิมพ์เร็วที่สุดในโลก แต่ยังคงมาตรฐานความเป็นโปรเจครายงานเอาไว้อย่างครบถ้วนไม่มีบกพร่อง
และเวลานี้ คนสองคน ที่ไม่เคยคิดว่าจะช่วยเหลือกันได้ขนาดนี้ก็รีบวิ่งมาด้วยกันด้วยความรวดเร็ว
"ไม่ต้องรอแล้ว ไปเลย อีกหนึ่งนาที"
เดียร์ตะโกนบอกคนที่วิ่งนำหน้าไปแล้ว และก็เห็นว่าฝ่ายนั้นชะงักเท้าก่อนจะวิ่งกลับมาหาอีกครั้ง
กระตุกข้อมือให้คนที่ทำท่าเหมือนกำลังเหนื่อยหอบให้วิ่งไปด้วยกันแต่โดยดี
"ไม่เอา ต้องส่งด้วยกัน ไปด้วยกันเดี๋ยวนี้"
ฟังดูเป็นถ้อยคำที่เป็นการเอาแต่ใจมากที่สุด หากในเวลาปกติเดียร์จะสะบัดมือและด่า
แต่เวลานี้ยอมให้อีกฝ่ายจับมือเอาไว้แน่นเพื่อให้ออกวิ่งไปพร้อมกันลัดเลาะไปตามทางเดินและวิ่งตัดผ่านสนามหญ้า เป้าหมายตรงหน้าคือห้องพักอาจารย์
"ไปเร็วเดียร์"
ได้ยินคำพูดของคนที่จับมือเอาไว้ไม่ยอมปล่อยทั้งที่มืออีกข้างยังหอบรายงานเล่มหนาเอาไว้
เหนื่อย เหนื่อย วิ่งขนาดนี้ กูทั้งจุกทั้งเหนื่อยจะตายแล้วโว้ยยยยยยยยย แต่ว่า ไปก็ไปวะ ยังไงก็ไป
ไปพร้อมกัน ไปส่งรายงานด้วยกัน
"เร็ว ฮวย ไปด้วยกัน"
แค่คำพูดตอบกลับ แค่การที่คน ๆ หนึ่งกระชับฝ่ามือเข้าหาให้แน่นขึ้นและไม่ปล่อยให้มือของฮวยหลุดออกจากมือ
เสี้ยววินาทีที่ต้องวิ่งอย่างรวดเร็ว และรู้สึกว่าเหนื่อยจนแทบจะหมดแรง
แต่ความอุ่นซ่านบางอย่างที่แผ่เข้าถึงหัวใจอย่างรวดเร็วมันอบอุ่นจนน่าประหลาด จนทำให้เผลอยิ้มออกมาด้วยกันทั้งคู่
"แฮ่ก แฮ่ก ถึงแล้ว โว้ย ทันเวลา ป่ะเข้าไปส่งกัน"
ฮวยหันมาบอกกับคนที่หน้าแดงก่ำเพราะความเหนื่อยจากการวิ่ง และสะบัดรองเท้าของตัวเองออกทั้งลากทั้งจูงให้อีกฝ่ายตามเข้ามาในห้องพักของอาจารย์ด้วยกัน
"สุดท้าย ท้ายสุดเลยนะเธอสองคนน่ะ ประจำเลย นี่มันโปรเจคเลยนะ ยังจะทำงานแบบลวก ๆ กันอยู่อีกเหรอ ไม่ได้เรื่องเลย จะผ่านแน่เหรอเนี่ย กลุ่มอื่นเขามาส่งกันหมดแล้ว มีแต่กลุ่มเธอกลุ่มเดียวนั่นแหละ เอ้าวางไว้เลย คงไม่มีคราวหลังแล้วใช่มั้ย หวังว่าเราคงได้พบกันอีกในงานวันอำลานะ"
ยาวเป็นหางว่าว ลากยาว ทั้งบ่นทั้งเทศนา ก่อนที่อาจารย์สุดที่รักจะขยับแว่นสองสามครั้งและส่งยิ้มให้กับสองหนุ่มที่ยืนหอบอยู่ตรงหน้า
"จะแต่งเมื่อไหร่ล่ะเธอสองคน คบหากันมาก็นานแล้วนี่ ใจคอจะเปิดเผยประชดชาวบ้านเขาหรือไงทำอะไรหัดเกรงใจกันบ้าง ที่นี่มันมหาวิทยาลัยนะ ไม่ใช่บ้าน อย่ามาจับมือถือแขนกันแบบนี้ เป็นผู้ชายมันดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ สายตาชาวบ้านหัดมองไว้บ้างมันก็ดี"
เหยย
ใครจับมือถือแขนอ่ะ
"อร๊ากกกกกกกกก เมื่อไหร่เนี่ย โทษครับ จารย์ แบบว่าไงอ่ะ คือพวกผมแค่วิ่งมาด้วยกันครับ คือว่า ไม่มีอะไรจริง ๆ ครับเอ่อ คือ"
ปากพูด หน้าแดงก่ำ พูดผิด ๆ ถูก ๆ เพราะโดนแซว และรอยยิ้มของอาจารย์ยิ่งทำให้ฮวยกลายเป็นคนบ้าบอที่ลืมตัวไปชั่วขณะทำอะไรประหลาด จนแทบไม่อยากคิดว่านี่คือตัวเอง
"เอ้า เธอเป็นอะไรของเธอน่ะ ไปได้แล้ว ฉันจะตรวจสอบรายงานก่อนนำเสนอคณะกรรมการ ด่านต่อไปน่ะวัดฝีมือของแท้จะมาทำเป็นเล่นแบบนี้ไม่ได้รู้มั้ย แหม มือนี่จับกันแน่นเชียวนะ ไม่คิดจะปล่อยเลยหรือไงนักศึกษา"
บร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา อาจารย์ก็ อย่าแซวผมดิ ปกติผมหน้าหนานะครับ แต่ไหงเวลาลืมตัวทีไรหน้าบางลงทู้กกกกกกกกกกกกกกที
"โทษที ลืม"
คนตัวโตที่ยังยิ้มแหย ๆ หันไปบอกกับเดียร์ที่อยู่ในอาการอึ้งจนไม่รู้จะพูดอะไรออกมาเมื่ออีกฝ่ายยอมปล่อยมือออกอย่างช้า ๆ ทำเหมือนกับว่ากำลังรู้สึกเสียดายที่ต้องทำสิ่งที่ไม่อยากทำ
"ขอบคุณครับอาจารย์"
ยกมือไหว้บอกลา และเดินออกมานั่งใส่รองเท้าอยู่หน้าห้องพักอาจารย์ หันไปมองหน้ากันแบบแปลก ๆ และลงมือผูกเชือกรองเท้ากันอย่างเขิน ๆ
มันเป็นเรื่องบ้า ๆ อย่างน่าประหลาด
บ้าเปล่าวะ
เป็นอะไรแต่วัน มึนกับงานหรือไง หรือว่าเหนื่อยเกินไปวะเนี่ย
"กินน้ำมั๊ย เดี๋ยวไปซื้อ"
ฮวยได้ยินคำถามของคนที่นั่งเงียบและลงมือผูกเชือกรองเท้าอยู่ข้าง ๆ
เอ่อ กะ กิน กิน ก็ได้ กินก็ดี หิวเหมือนกัน
หันไปพยักหน้าแบบเนือย ๆ ก่อนจะชี้นิ้วบอกว่าจะไปรอที่เก้าอี้ม้านั่งใต้ต้นหูกวางห่างออกไป
ก็เห็นว่าคนตัวเล็กที่หน้ายังแดงเพราะความเหนื่อยจากการที่ต้องวิ่ง มองตามนิ้วที่ชี้แล้วก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ
"รอตรงนั้นใช่เปล่า เดี๋ยวมา"
แล้วเดียร์ก็ลุกขึ้นเดินจากไปอย่างช้า ๆ โดยมีสายตาของฮวยมองตามร่างที่เดินหายไปลับตาและแอบลอบยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกแปลก ๆ
...
"อย่าไปนานนะจ๊ะ....เดี๋ยวคิดถึงแย่"
บอกกับตัวเองแล้วก็ก้มหน้าหัวเราะเงียบ ๆ เสียงเบา ถ้าขืนตะโกนบอกไอ้เดียร์แบบนี้มีหวังอดกินน้ำแน่ เพราะมันคงด่ากลับมาเละไม่มีชิ้นดี แต่ก็...............
"ถ้าเกินห้านาทีคงคิดถึงตาย"
บ่นเสียงเบาพึมพำแล้วก็ยิ่งอยากจะหัวเราะให้เสียงดังมากขึ้น
บ้าน่า
พอเถอะวะ เดี๋ยวก็ได้ขำตายกันมั่งหรอกแบบนี้
ฮวยลุกขึ้นเดินไปนั่งรอที่เก้าอี้ไม้ตัวยาวใต้ต้นหูกวาง นั่งมองนักศึกษาคนอื่นที่ยังเดินผ่านไปผ่านมาบนทางเดินทั้งที่เป็นเวลาใกล้พลบค่ำ
เหลือบมองนาฬิกาแล้วก็เห็นว่าเกือบหกโมงครึ่ง
ทันเวลาพอดี นึกว่าจะไม่รอดซะแล้วงานนี้ แต่ก็รอดมาจนได้ ส่งซะที คืนนี้จะได้หลับเต็มตา
หลับเต็มตา
พูดถึงหลับเต็มตาแล้วมันชักจะ
เฮ่อ ลมเย็นแท้หนอ แดดร่มลมตกซะด้วย มองซ้ายมองขวา แล้วก็ค่อยๆ หรี่ตาลงเอนหลังแนบกับพนักเก้าอี้พิงหรี่ตาลงอย่างช้า ๆ
เงียบ
สงบ
เย็นสบาย
มีความสุขที่สุด
อยากหอมแก้มเดียร์จัง......มือก็นิ้มนิ่ม...หน้าเวลายิ้มก็น่ารัก.....ถ้าได้กอดแน่น ๆ สักทีสองทีคงหลับสบายแน่คืนนี้
คิดเรื่องบ้า ๆ ที่ไม่ควรคิดและหัวเราะเสียงเมื่อนึกว่าถ้าลองแกล้งไปพูดคำพูดนี้กับอีกฝ่ายคงได้โดนกำปั้นหนัก ๆ ตะบันเข้าที่เบ้าตาแน่ ๆ แค่คิดก็ตลกแล้ว
นี่แหละความสุขที่สุด
ได้แกล้งไอ้เดียร์วันละนิด
แค่วันละนิดจริง ๆ
แกล้งเดียร์วันละนิดจิตแจ่มใส มีความสุขจังเลยเว้ยกู
"เฮ้ย ฮวยน้ำมะนาวปั่นมาแล้ว ลูกชิ้นปิ้งก็....อ้าว"
นึกว่านั่งมองอะไรอยู่เห็นนั่งนิ่งเชียว ที่ไหนได้ ไอ้เฮงซวยฮวยมัน........หลับนี่หว่า
เดียร์ย่อกายลงนั่งข้าง ๆ คนที่นั่งกอดอกก้มหน้าหลับตาเงียบ ๆ ก่อนจะวางถุงลูกชิ้นปิ้งไว้ข้างตัวและมือยังหิ้วถุงน้ำมะนาวปั่นเอาไว้ในมือ
"เฮ้ย หลับจริงเหรอ"
เอ่ยถามเสียงเบาจนแทบเป็นการกระซิบเพราะเห็นอีกฝ่ายยังคงนั่งเงียบ และก็ไม่พบว่ามีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับมา
"เหนื่อยเหรอ"
กระซิบถามจนแทบติดข้างหูของคนที่นั่งหลับแล้วก็ค่อย ๆ ผละใบหน้าออกห่างอย่างช้า ๆ เพ่งพิศจ้องมองใบหน้าของใครบางคนที่ไม่มีทีท่าว่าปรือตาตื่นขึ้นมาเลยสักนิด
ผมยุ่งไปหมดเลย น้ำท่ามันก็ยังไม่ได้อาบตั้งแต่เมื่อวาน เน่ากันทั้งคู่ล่ะวะ กลับบ้านไปได้ขัดตัวยกใหญ่แน่ลองแบบนี้นะ
ที่จริงไม่เคยสนใจหรอกว่าหน้าตาไอ้ฮวยเป็นยังไง
เวลาเจอมันทีไรก็เห็นมันทำหน้ากวนประสาททุกครั้ง แต่เวลามันหลับตาลงเงียบ ๆ ไม่พูดอะไรเลยแบบนี้
มันก็น่า.....น่า....แค่คิดว่าน่าคบหาแค่นั้นแหละ ไม่ได้คิดอะไรแปลก ๆ เลยสักนิด
ไม่ไหวหรอกคนอกหักยิ่งจิตใจอ่อนไหวง่ายซะด้วย ไปอ่อนไหวกับคนอื่นดีกว่า ขืนมาอ่อนไหวกับไอ้ฮวยชาตินี้คงได้เจอแต่เรื่องเฮงซวยทั้งชาติแน่ ๆ
เดียร์กำลังนั่งอมยิ้ม และคิดเรื่องตลก ๆ ไปเรื่อย ๆ
น้ำแข็งในถุงเริ่มละลาย พร้อมกับที่ลูกชิ้นปิ้งกลายเป็นลูกชิ้นเย็นชืดไปแล้ว
เห็นคนที่นั่งหลับเงียบ ๆ ขยับกายอีกครั้งในคราวแรกนึกว่าคงจะตื่น แต่สุดท้ายก็เห็นนั่งเอนศรีษะไปมาเพราะความง่วงงุน
ก็เลย
เลย
ลองขยับกายไปนั่งให้ชิดติดกันอีกนิด และเอนไหล่เข้าหาอีกหน่อย เพื่อให้ศรีษะของคนตัวโตได้เอนซบลงมาอย่างถนัดถนี่
"...ซบกูเองนาเว้ย กูเปล่าห้ายมึงซบนา"
หัวเราะเสียงเบาและยกถุงน้ำมะนาวปั่นขึ้นหยิบหลอดดูดน้ำมาดูดน้ำมะนาวแก้เขินและค่อย ๆ เหลือบสายตาจ้องมองใบหน้าของอีกฝ่ายเงียบ ๆ
กระพริบตาสองสามครั้งเพื่อมองให้ชัดขึ้น
แล้วก็หันกลับมานั่งยิ้มกับตัวเอง
"กินลูกชิ้นดีกว่า...แม่งมาซบทำไมวะ กูเลยไปไหนไม่ได้เลยเนี่ย ซวยเลย"
พูดออกไปแล้ว และพยายามดูดน้ำมะนาวปั่นแก้เขินดึงไม้ลูกชิ้นออกจากถุงมาหมุนเล่นด้วยความรู้สึกแปลก ๆ
ไม่กล้าขยับร่างกายมากนักได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อ เพราะกลัวว่าจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกตัวตื่น
ความมืดเข้าปกคลุมพร้อมกับที่ดวงไฟหลายดวงถูกเปิดขึ้นเพื่อให้แสงสว่าง
น้ำพุหน้าลานกว้าง ต้องแสงไฟเป็นประกายวาววับเมื่อมองจากจุดที่นั่งอยู่
ได้ยินเสียงจั๊กจั่นร้องดังขึ้นเรื่อย ๆ พร้อม ๆ กับที่ยุงหลายตัวเริ่มบินวนไปวนมาเพื่อเตรียมดูดเลือด
บรรยากาศมันไม่น่าพิศมัยมากนักหรอก เวลามียุงมาก่อกวน แต่เดียร์ก็พยายามนั่งนิ่ง ๆ จนกระทั่งเหลือบมองไปเห็นยุงตัวโตที่บินมาเกาะที่แก้มของฮวยที่ยังหลับสนิท
เหลือบมองหลายครั้ง
และคิดว่าครั้งนี้ล่ะ
มึงเสร็จกูแน่ไอ้ฮวย แอบลอบยิ้มอย่างสะใจลึก ๆ เมื่อคิดว่าโอกาสแก้แค้นมาถึงแล้ว
ง้างมือไปสุดแขนและเตรียมฟาดให้เต็มแรง
ตายซะเถอะมึง ไอ้ฮวย เอ้ย ไอ้ยุงบ้า อย่าอยู่เลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า
คิดอย่างสะใจและเตรียมพร้อมจะลงมือแต่แล้วเสียงบ่นงึมงำที่ซอกคอกลับทำให้ต้องหยุดชะงักมือค้างอยู่อย่างนั้น
"คนเรานะ นึกว่าจะใจดีได้ตลอด สุดท้ายก็เหมือนเดิม คิดเอาคืนตลอดเวลาเลยนี่หว่า เอาเลย ถ้าอยากตบให้หายแค้นก็เอาเลย ยังไงซะต่อไปเราก็คงไม่ต้องพบเจอกันอยู่ดี"
มือของเดียร์ยังคงชะงักนิ่งค้าง พร้อมกับที่ฮวยค่อย ๆ ขยับกายขึ้นนั่งตัวตรง หันมาจ้องหน้าของเดียร์นิ่ง ๆ และรู้สึกว่าควรจะเอาจริงซะที หมดเวลาเล่นอะไรบ้า ๆ บอ ๆ แล้ว
"ตบเลยนะ...จะได้หายแค้น....แต่ก่อนตบขอก่อนแล้วกัน...ไม่อยากโดนตบฟรี"
ฝ่ามือค่อย ๆ ลดลงแล้วและรู้สึกถึงใบหน้าของคนตรงหน้าที่โน้มเข้ามาใกล้ ริมฝีปากร้อนผะผ่าวแตะแต้มลงมาที่ข้างแก้มอย่างช้า ๆ ประทับรอยอย่างแผ่วเบา สัมผัสแผ่ว ๆ ที่กลีบปากนุ่มเพียงเล็กน้อยและค่อยผละออกห่างอย่างช้า ๆ
ดวงตาคมจ้องมองดวงตากลมโตที่ยังคงเบิกกว้างและไม่ยอมหลบสายตานั้นเอาไว้นิ่ง ๆ
นิ่ง
และนาน
ไม่มีใครขยับกาย
ได้แต่จ้องมองหน้ากันเงียบ ๆ ในระยะห่างกันแค่คืบ
รู้สึกถึงลมหายใจที่เป่ารดชิดที่ข้างแก้ม
รู้สึกถึงไออุ่นร้อน ๆ จากร่างกายของคนที่นั่งอยู่ใกล้ชิดกันจนแทบไม่มีที่ว่าง
"นาเดียร์......"
ได้ยินเสียงเหมือนใครเรียกชื่อ แต่มันดังมาจากที่ ๆ ไกลแสนไกลเหลือเกิน ไกลจนแทบไม่ได้ยิน
ไกลจนต้องพยายามฟังอีกครั้งให้แน่ใจว่าเสียงนั้นต้องการจะเรียกใคร
"ทำหน้าเอ๋อไปได้ จูบแค่ทีสองทีแค่นี้ถึงกับอึ้งเลยเหรอวะ...บอกแล้วให้ใช้ลิปมันกลิ่นเลมอนเวลาจูบจะได้รู้สึกดีมากกว่านี้ นี่อาร้ายยยยยยยย ปากก็แห้ง หน้าก็เอ๋อ หัวก็ยุ่งเหยิงแถมน้ำยังไม่ได้อาบอีก แย่ชะมัด คราวหลังไม่เอาแล้ว เบื่อว่ะ ไปหาซื้อลิปมันมาทาได้แล้วไอ้น้อง แบบนี้จูบกี่ทีก็เซ็งตาย"
มือฟาดลงที่ใบหน้าของฮวยอย่างจัง ถุงน้ำมะนาวหล่นลงบนพื้น พร้อมกับที่ฮวยถูกผลักลงไปนอนกลิ้งตามด้วยรอยฝ่าเท้าที่ประทับไว้บนยอดอกอย่างแรง
"โอ้ยยยยยยยยยย เจ็บนะโว้ยยยยยยย แม่งเล่นทีเผลอเหรอ เจ็บนะโว้ย"
โหดได้ที่ แต่ก็สมควรแล้วกับความปากเสียของฮวย
คนตัวเล็กที่อยู่ในสภาพเสียศูนย์เดินลิ่ว ๆ จากไปอย่างไม่คิดจะหันกลับมามองอีกพร้อมกับที่ฮวยค่อย ๆ พยุงกายลุกขึ้นนั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวเดิม
ปัดร่องรอยที่ฝากไว้บนยอดอก และยกมือขึ้นกุมที่ข้างแก้มด้วยความเจ็บ
"ก็มันช่วยไม่ได้นี่หว่า....ขืนไม่ทำแบบนี้กูนี่แหละจะแย่....อยากทำอะไรเลยเถิดแค่ไหนแต่นั่นมันก็ผู้ชายดูยังไงมันก็ผู้ชายชัด ๆ ผู้ชายที่ไหนไม่ว่า เสือกเป็นไอ้เดียร์ซะได้ แค่นี้ก็จะได้เลิกคบกันไปซะ เจอกันอีกทีก็คงตอนพรีเซนต์งาน ขอโทษว่ะเดียร์...ขืนไม่รีบตัดไฟซะแต่ต้นลม...กูนี่แหละท่าจะต้องกลายเป็นคนบ้าซะเอง"
TBC.....
:เฮ้อ: ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี ลุ้นจนจะหน้ามึดแล้วอ่ะ
หลบไปทำใจ ดีกว่า อิอิ
รอกันนิดน๊าสำหรับตอนต่อไป :m5:
เริ่มหัวข้อโดย: bigpoman1 ที่ 26-10-2007 02:43:15
เดียร์ยังไม่ได้นวดให้ฮวยตอบแทนเลย :m16:
อ้างถึง
"ไปเร็วเดียร์"อ่านแล้วทำไมมันอ่านได้อย่างนี้กันเนี่ย :m10:
"เร็ว ฮวย ไปด้วยกัน"
แค่การที่คน ๆ หนึ่งกระชับฝ่ามือเข้าหาให้แน่นขึ้นและไม่ปล่อยให้มือของฮวยหลุดออกจากมือ
เสี้ยววินาทีที่ต้อง...อย่างรวดเร็ว และรู้สึกว่าเหนื่อยจนแทบจะหมดแรง
แต่ความอุ่นซ่านบางอย่างที่แผ่เข้าถึงหัวใจอย่างรวดเร็วมันอบอุ่นจนน่าประหลาด :oo1: จนทำให้เผลอยิ้มออกมาด้วยกันทั้งคู่
"แฮ่ก แฮ่ก ถึงแล้ว " :m25:
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 26-10-2007 06:54:18
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 26-10-2007 09:42:29
เริ่มหัวข้อโดย: xiiiNG ที่ 26-10-2007 15:25:35
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 26-10-2007 16:32:04
:a6: :a6: :a6: :a6: :a6: :a6:
เริ่มหัวข้อโดย: IO ที่ 26-10-2007 19:40:11
ไม่ยอมๆ แล้วน้องนาเดียรจะเปงไงละเนี๋ย...sad เลยแฮะ :a6:
มาต่อไวๆ นะคับ :m18:
เริ่มหัวข้อโดย: byzantines ที่ 26-10-2007 21:14:12
เริ่มหัวข้อโดย: hula-hoob ที่ 26-10-2007 22:32:27
ลุ้นกันจนหน้ามืด
โอย
ซะทีเห๊อะ
แงวๆ
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 26-10-2007 23:10:55
ไหงงี้อ่าค้าบไอ้คุณฮวย
แล้วฉากนวดๆๆๆๆๆๆ
ที่อุตสาห์ฝันถึงงงงงงง
:m17:
เริ่มหัวข้อโดย: mu_off ที่ 27-10-2007 19:44:56
คู่เนี้ย.. จะรักจะชอบก็บอกกันไปเห๊อะ.. :m12:
เป็นกำลังใจให้นะค้าบ.. ^^สู้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Turn_righT ที่ 28-10-2007 11:02:20
ประโยคสุดท้ายนี่ขัดใจชะมัด :undecided:
"ก็มันช่วยไม่ได้นี่หว่า....ขืนไม่ทำแบบนี้กูนี่แหละจะแย่....อยากทำอะไรเลยเถิดแค่ไหนแต่นั่นมันก็ผู้ชายดูยังไงมันก็ผู้ชายชัด ๆ ผู้ชายที่ไหนไม่ว่า เสือกเป็นไอ้เดียร์ซะได้ แค่นี้ก็จะได้เลิกคบกันไปซะ เจอกันอีกทีก็คงตอนพรีเซนต์งาน ขอโทษว่ะเดียร์...ขืนไม่รีบตัดไฟซะแต่ต้นลม...กูนี่แหละท่าจะต้องกลายเป็นคนบ้าซะเอง"
หนีใจตัวเองไปก็เท่านั้นแหล่ะฮวย...คนเราเวลาอยากจะลืมอะไร..ใจมักทำตรงข้าม ยิ่งอยากจะลืมก็จะยิ่งฝังใจ
เหมือนจะมีสาระ แต่จริงๆ อยากอ่านฉากอัศจรรย์ของคู่นี้ เลยลุ้นให้กลับมาดีกัน... :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 28-10-2007 19:18:21
เริ่มหัวข้อโดย: DeShiWa ที่ 28-10-2007 19:53:00
น่ารักขึ้นทุกๆวันเลยนะคู่นี้
เอาใจช่วยครับรักกันซะที
แต่ตอนนี้ก็มีโอกาศละครับ
แต่ละคนอ่อนไหวแล้ว อิอิ
:impress: :impress: :impress:
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 28-10-2007 22:40:44
เริ่มหัวข้อโดย: paryjt ที่ 28-10-2007 22:53:00
มาเร็ว ๆ นะค้าบบบบบบบ
เริ่มหัวข้อโดย: niph ที่ 29-10-2007 11:42:08
โหดไปอะเปล่าอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: shympu ที่ 29-10-2007 19:46:46
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 29-10-2007 22:07:16
เด่วจะเจ็บกันทั้งคู่นะซิ
:m21: :m21: :m21:
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 30-10-2007 18:53:29
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 30-10-2007 20:53:55
เวรกรรม ถอดใจซะละป๋าฮวยยยย....งี้คนอ่านก็แย่สิ.... :เฮ้อ:
เอาน่า...มันน่าจะมีเรื่องให้ต้องเจอะเจอกันสิ ... คู่กันแล้วต้องไม่แคล้วกันนนนน
เชียร์ป๋าฮวย....น้องเดียร์ด้วยยยยยยย :a2:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 30-10-2007 21:53:28
แหะ แหะ คนโพสต์ไม่ได้หายไปไหนน๊า มาแล้ว มาต่อช้าไปหน่อย ขออภัยน๊า :m5: ต่อไปจะโพสต์ให้เร็วขึ้นนะ (คาดว่าจะโพสต์เว้นประมาณ 3-4 วัน)
มีอะไรก็ส่งเมล์แนะนำกันได้นะ ขอบคุณที่ติดตามกันตลอดน๊า
ไปตอบคำถามกันก่อนดีกว่า
มาจิ้มคนแรก<<<<< คิก คิก คนแรกเลยจ้า
เดียร์ยังไม่ได้นวดให้ฮวยตอบแทนเลย :m16:<<<<<5555 นวดไปแล้วน๊า แต่ก็นะ ต้องเก็บช็อดเด็ดๆๆไว้ก่อนอ่ะอ้างถึง"ไปเร็วเดียร์"อ่านแล้วทำไมมันอ่านได้อย่างนี้กันเนี่ย :m10:<<<<< 55555 อะนะ
"เร็ว ฮวย ไปด้วยกัน"
แค่การที่คน ๆ หนึ่งกระชับฝ่ามือเข้าหาให้แน่นขึ้นและไม่ปล่อยให้มือของฮวยหลุดออกจากมือ
เสี้ยววินาทีที่ต้อง...อย่างรวดเร็ว และรู้สึกว่าเหนื่อยจนแทบจะหมดแรง
แต่ความอุ่นซ่านบางอย่างที่แผ่เข้าถึงหัวใจอย่างรวดเร็วมันอบอุ่นจนน่าประหลาด :oo1: จนทำให้เผลอยิ้มออกมาด้วยกันทั้งคู่
"แฮ่ก แฮ่ก ถึงแล้ว " :m25:
อ่า sad เลยนะเนี่ย o7<<<<< ก็เศร้าจริงๆอ่ะ แต่........อ่านต่อละกัน :o12:
กรรมคิดอะไรเนี้ย :m16:พี่ฮวยครับหรนีอะไรก็หนีได้นะครับแต่ไงก็หนีหัวใจตัวเองไม่ได้หรอกครับ :m16:<<<< ถูกต้องแล้วละ มาลุ้นตอนใหม่ช่วยฮวยหาหัวใจตัวเองให้เจอดีกว่า
อ่านแล้วปวดหัวดีอ่าคับ สนุกดี มีแต่ทะเลาะกัล น่ารักปายอีกแบบ!!!~* :a9:<<<<<อิอิ ตอนต่อไปสงสัยได้ปวดตับอ่ะ :m29:
ฮวยคิดแบบนี้แล้วเมื่อไหร่จารักกันว๊า
:a6: :a6: :a6: :a6: :a6: :a6:<<<< :m26: "ฮวยๆ เร็วๆๆหน่อย ดูดิให้คนอ่านรอนานแล้วเรทติ้งตกไม่รู้น๊า" แหะ แหะ บอกให้แล้วนะ ใจเย็นๆๆ อิอิ
:o11: :a5:อาเฮียเราจะถอนตัวแล้วหรอ...ได้ไงอ่า...
ไม่ยอมๆ แล้วน้องนาเดียรจะเปงไงละเนี๋ย...sad เลยแฮะ :a6:<<<<< ลุ้นกันต่อไปอ่ะ ตอนใหม่เป็นช่วงเอาคืน..... มาลุ้นกัน
มาต่อไวๆ นะคับ :m18: <<<< อิอิ มาแล้วจ้า
o14 เหวยๆนะครับทุกท่าน ไม่ได้ผ่านมาเลยครับพักนี้ แต่มาอ่านแล้ว ต้องเข้าใจครับ จะให้หวานเยิ้มก็ไม่ใช่เรื่องนี้แล้วจิ ฮุๆๆ ต้องแบบนี้ๆ ถีบ ตบ ต่อย กระทืบ ถึงจะเป็นเอกลักษณ์ :laugh: ยังไงอ่านแล้วก็ทำให้ยิ้มได้อยู่ดีครับ ขอบคุณพี่ๆทั้งสองมากๆครับ ที่ช่วยให้ชาวเล้าเป็ดได้อ่านนิยายดีๆแบบนี้ ขอบคุณมากครับ o14<<<<< ถูกต้องแล้วจ้า หวานๆ ไม่ใช่คู่นี้อ่ะ 555555 ตามกันต่อไปเนอะ คิกคิก
555+
ลุ้นกันจนหน้ามืด
โอย
ซะทีเห๊อะ
แงวๆ<<<<< บุ๋ย บุ๋ย ยังอ่ะ ยังไม่พออะ คู่นี้เค้าไม่ธรรมดาอ่ะ เดี๋ยวเราไปปฐมพยาบาลให้ก่อนไม่อ่ะ อิอิ
:m26:
ไหงงี้อ่าค้าบไอ้คุณฮวย
แล้วฉากนวดๆๆๆๆๆๆ
ที่อุตสาห์ฝันถึงงงงงงง
:m17:<<<<< :laugh: :laugh: :laugh: ปล่อยให้คนอ่านฝันค้างงงงซะแล้ว คู่นี้ไม่ธรรมดาอ่ะ ตอนใหม่นี่นะ แบบว่า :a5:
ไอ้เราก็คิดว่าจะดีกันไปได้นานกว่านี้...ที่ไหนได้ คราวนี้ฮวยจะตัดใจซะแล้ว
ประโยคสุดท้ายนี่ขัดใจชะมัด :undecided:
"ก็มันช่วยไม่ได้นี่หว่า....ขืนไม่ทำแบบนี้กูนี่แหละจะแย่....อยากทำอะไรเลยเถิดแค่ไหนแต่นั่นมันก็ผู้ชายดูยังไงมันก็ผู้ชายชัด ๆ ผู้ชายที่ไหนไม่ว่า เสือกเป็นไอ้เดียร์ซะได้ แค่นี้ก็จะได้เลิกคบกันไปซะ เจอกันอีกทีก็คงตอนพรีเซนต์งาน ขอโทษว่ะเดียร์...ขืนไม่รีบตัดไฟซะแต่ต้นลม...กูนี่แหละท่าจะต้องกลายเป็นคนบ้าซะเอง"
หนีใจตัวเองไปก็เท่านั้นแหล่ะฮวย...คนเราเวลาอยากจะลืมอะไร..ใจมักทำตรงข้าม ยิ่งอยากจะลืมก็จะยิ่งฝังใจ
เหมือนจะมีสาระ แต่จริงๆ อยากอ่านฉากอัศจรรย์ของคู่นี้ เลยลุ้นให้กลับมาดีกัน... :laugh: <<<< อ่านมาทั้งหมด มาสะดุดก็บรรทัดสุดท้ายนี้ละ 55555 รอกันไปก่อนน๊า
มาดัน o17<<<<< :m23: มาแย้วๆๆๆ
:impress: :impress: :impress:
น่ารักขึ้นทุกๆวันเลยนะคู่นี้
เอาใจช่วยครับรักกันซะที
แต่ตอนนี้ก็มีโอกาศละครับ
แต่ละคนอ่อนไหวแล้ว อิอิ
:impress: :impress: :impress:<<<<อิอิ ใกล้แล้ว ใกล้วแล้ว มาลุ้นกะตอนใหม่ก่อน
รอครับ :a12:<<<<< อิอิ มาแล้วจ้า
เข้าคิวรอคับ
มาเร็ว ๆ นะค้าบบบบบบบ<<<<< มาแล้วจ้า มาช้าหน่อย แต่มาแน่นอนอ่ะ
เอ้อ ...
โหดไปอะเปล่าอ่ะ<<<< อิอิ ยังอ่ะ ยังไม่หมด อิอิ
:m26: อย่าบอกครายน้า ว่าเจ้าของกระทู้ หนีไปมีแฟน<<<<< :a5: จ๊ากกกกก 5555555
อ่ะ หลอกตัวเองซะงั้น
เด่วจะเจ็บกันทั้งคู่นะซิ
:m21: :m21: :m21:<<<<< อื่ม วิธีตามหาหัวใจตัวเองของคู่นี้เค้าก็แบบนี้อ่ะ อิอิ
มารออ่าน o17<<<< จ้า มาแล้วจ้า ดีใจที่มาติดตามอ่ะ
:undecided:
เวรกรรม ถอดใจซะละป๋าฮวยยยย....งี้คนอ่านก็แย่สิ.... :เฮ้อ:
เอาน่า...มันน่าจะมีเรื่องให้ต้องเจอะเจอกันสิ ... คู่กันแล้วต้องไม่แคล้วกันนนนน
เชียร์ป๋าฮวย....น้องเดียร์ด้วยยยยยยย :a2:<<<<< 555555 ถูกต้องแล้วจ้า อิอิ
ตอนใหม่มาแล้วจ้า ช้าไปหน่อย แต่มาแน่นอนจ้า
คำเตือน กรุณาเตรียมอุปกรณ์ช่วยการหายใจและหัวใจไว้ด้วยน๊า คิกคิก
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 30-10-2007 21:58:00
"โอ้ยยยยยยยยยย เจ็บนะโว้ยยยยยยย แม่งเล่นทีเผลอเหรอ เจ็บนะโว้ย"
โหดได้ที่ แต่ก็สมควรแล้วกับความปากเสียของฮวย
คนตัวเล็กที่อยู่ในสภาพเสียศูนย์เดินลิ่ว ๆ จากไปอย่างไม่คิดจะหันกลับมามองอีกพร้อมกับที่ฮวยค่อย ๆ พยุงกายลุกขึ้นนั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวเดิม
ปัดร่องรอยที่ฝากไว้บนยอดอก และยกมือขึ้นกุมที่ข้างแก้มด้วยความเจ็บ
"ก็มันช่วยไม่ได้นี่หว่า....ขืนไม่ทำแบบนี้กูนี่แหละจะแย่....อยากทำอะไรเลยเถิดแค่ไหนแต่นั่นมันก็ผู้ชายดูยังไงมันก็ผู้ชายชัด ๆ ผู้ชายที่ไหนไม่ว่า เสือกเป็นไอ้เดียร์ซะได้ แค่นี้ก็จะได้เลิกคบกันไปซะ เจอกันอีกทีก็คงตอนพรีเซนต์งาน ขอโทษว่ะเดียร์...ขืนไม่รีบตัดไฟซะแต่ต้นลม...กูนี่แหละท่าจะต้องกลายเป็นคนบ้าซะเอง"
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน เอาคืนได้ไง
เดิน เดินเรื่อย ๆ เดินเรื่ยเปื่อย เดินออกมาตามทางเดินท่ามกลางสายลมเย็น ๆ เหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือก็พบว่าเป็นว่าเกือบสองทุ่มครึ่ง
อันที่จริงป่านนี้ต้องรีบกลับไปอาบน้ำอาบท่าให้ชื่นใจ แล้วก็หาอะไรใส่ท้องก่อนจะนอนหลับพักผ่อนอย่างมีความสุข แต่ทำไมถึงได้รู้สึกว่าตัวเองกำลังเศร้าได้ถึงขนาดนี้ มีอะไรบางอย่างหนัก ๆ จนทำให้หายใจไม่ออก ไม่อยากจะคิดไม่อยากจะทำอะไรอีก แค่อยากจะเดินไปเรื่อย ๆ แต่ก็ไม่รู้จะไปไหนดี เพราะไม่มีที่ไหนที่อยากไป
เดินออกมาจากมหาวิทยาลัยไปหยุดที่ทางเท้าและเดินเรื่อยเปื่อยขึ้นไปบนสะพานลอย
เดินต่อไปเรื่อย ๆ เรื่อย ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ไม่มีจุดหมายปลายทางที่แน่ชัด
เหลียวมองรอบตัวพบเจอผู้คนมากมายกำลังเร่งรีบเพื่อกลับที่พัก รถเข็นขายก๋วยเตี๋ยวเข็นจากไปแล้ว
ข้างทางเดินมีร้านขายอาหารตามสั่งและร้านต่าง ๆ ที่อยู่ซ้อนกันเรียงรายระเกะระกะจนแทบไม่มีที่ให้เดิน
ทำอะไรอยู่วะเนี่ยกู จะเดินไปไหนวะเนี่ย เหนื่อยขนาดนี้กลับบ้านไปนอนซะไม่ดีเหรอ
ซื้ออะไรไปกินก็ได้ อะไรสักอย่างที่พอจะทำให้หนักท้อง และนอนดูรายการโทรทัศน์เงียบ ๆ คนเดียว
อีกไม่กี่นาทีก็คงเผลอหลับไปเองเหมือนทุกวัน หรือไม่ก็หาหนังสือไปอ่านสักเล่มสองเล่ม อะไรก็ได้ที่อ่านแล้วทำให้หลับทำให้ลืม
คิดไปเรื่อย ๆ เหลียวมองรอบตัวแล้วก็รู้ว่าจะหยุดเดินไม่ได้เพราะเท่ากับเป็นการกีดขวางทางเดินของคนอีกหลายคนที่กำลังเดินสวนกันไปสวนกันมาในพื้นที่ทางเท้าแคบ ๆ แห่งนี้
"อ้าว ว่าไงไอ้หนุ่ม วันนี้ไม่ซื้อกุหลาบแดงไปฝากแฟนเหรอ คราวก่อนซื้อช่อใหญ่เลยนี่"
ฮวยได้ยินเสียงเรียกจากร้านขายพวงมาลัยดอกไม้สด เจ้าของร้านเป็นอาซิ้มแก่ ๆ ที่ยังนั่งร้อยพวงมาลัยและเอ่ยทักทายเพื่อเรียกลูกค้าที่จำได้
ไม่ซื้อดอกไม้ไปฝากแฟนงั้นเหรอ ผมเคยมีแฟนที่ไหนล่ะอาม่า น้องนงน้องนาอะไรน่ะไม่เคยจะมีซะที
มีก็แค่ไอ้เดียร์ตาขวางแค่นั้นแหละ
ที่คราวก่อนซื้อดอกไม้ไปให้แล้วมันหาว่าจะเอาไปไหว้เจ้าที ตลกชะมัด
"งั้นก็....ยังพอมีเหลือมั้ยครับ เอาทั้งหมดนั่นเลยแล้วกัน.....แฟนผมเขาคงชอบ"
ตอบออกไปแล้วและก็หัวเราะกับตัวเองแบบเจื่อน ๆ หยิบธนบัตรในกระเป๋าสตางค์ออกมาส่งให้กับอาซิ้มเจ้าของร้าน
ดอกไม้หนึ่งช่อใหญ่ห่อกระดาษหนังสือพิมพ์จึงเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนในทันที
กูซื้อมาทำไมวะเนี่ย บ้าชิบหายเลยว่ะ
ชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งกำลังยืนหัวเราะแบบเฝื่อน ๆ หลังจากรับช่อดอกไม้มาถือเอาไว้ ก่อนจะค่อยก้าวเท้าเดินไปตามทางเดินอย่างช้า ๆ มองไปตลอดทาง
และเดินมาสุดทางเดินจนต้องขึ้นสะพานลอยต่อไปยังห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งที่ผู้คนยังคงคราคร่ำจนต้องแย่งกันเบียดเสียดขึ้นไปบนสะพานลอย
"อย่าเพิ่งเฉาซะก่อนล่ะเราน่ะ เดี๋ยวก็ได้ไปแช่ในน้ำเย็น ๆ สบายแล้ว อย่าลืมบานด้วยนะ ถ้ายังเป็นกุหลาบหุบแบบนี้คงไม่ไหว เดียร์มันคงไม่ค่อยชอบ"
ท่าจะบ้าไปแล้ว
ฮวยคิดว่าตัวเองคงใกล้บ้าเต็มที เดินคุยกับช่อกุหลาบในมือ
แล้วก็เดินขึ้นสะพานลอยไปจนถึงประตูทางเข้าห้างสรรพสินค้า ค่อยยังชั่ว ร้อนจะตายชัก แบบนี้ค่อยอยากเดินหน่อย
ไปไหนต่อดีวะ ไปไหนดี ไม่รู้จะไปไหน
ไปหาเดียร์ดีมั้ย
อยากไปหา
แค่คิด
แค่เพียงคิดเท่านั้น แล้วก็ยิ้มกับตัวเองอย่างเหงา ๆ จะไปทำไมวะ ทำไปซะขนาดนั้นไอ้เดียร์ไม่ให้เข้าห้องหรอก หน้ามันก็ไม่อยากมองด้วยซ้ำ ทั้งที่เมื่อก่อนทั้งแกล้งทั้งหาเรื่องมันซะขนาดนั้น ยังไม่กลัวมันโกรธแต่ตอนนี้................ทำไมถึงได้รู้สึกไม่เหมือนเดิมเอาซะเลย
ไม่เหมือนเดิม ที่แอบใส่ใจและคอยห่วงใยอยู่ลึก ๆ แต่ปฏิเสธมาตลอดว่าไม่ใช่
ไม่เหมือนเดิมที่เวลาแอบลอบมองใบหน้าของใครคนนั้นแล้วต้องรีบเมินหน้าหนี เพราะกลัวจะยิ่งถลำลึกมากขึ้นทุกครั้งที่จ้องมอง
และไม่เหมือนเดิมตรงที่...............
มึงแหละบ้าไอ้ฮวย ผู้ชายโว้ย ไอ้เดียร์ด้วย ปากมันก็ขนาดนั้น กวนประสาทชิบหาย ความรับผิดชอบก็ไม่มี วัน ๆ เห็นทำแต่เรื่องบ้า ๆ บอ ๆ ไร้สาระ อกหักแค่นิดเดียวทำเป็นร้องไห้จะเป็นจะตาย
กินเหล้าโวยวายเมาแอ๋ทุกวัน ตรงไหนที่ทำให้ต้องไปนึกถึง ตรงไหนที่ทำให้ต้องเป็นห่วง ตรงไหนที่ทำให้อยากไปสนใจ
มองยังไงก็ไม่เห็นมี ไม่เห็นมีสักอย่าง แล้วนี่เกิดบ้าอะไรขึ้นมาวะ ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริง ๆ โว้ยยยย
เดินคิดอะไรแบบที่ตัวเองไม่อยากเชื่อว่าจะคิดได้ขนาดนี้ เดินไปเรื่อย ๆ จนมาหยุดอยู่ที่ร้านเบเกอรี่ร้านเดิมที่จำได้ว่าเคยซื้อบราวนี่ไปฝากใครคนหนึ่ง
บราวนี่.....
บราวนี่.....
บราวนี่.................กลิ่นช็อคโกแลตหวาน ๆ จากริมฝีปากคู่นั้นที่ได้สัมผัสลิ้มลองแล้วถึงเพิ่งรู้ว่าตัวเองติดใจรสชาติหอมหวานแบบนั้น และไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะลืมรสสัมผัสแผ่วหวานไม่ได้
"บราวนี่......ผมขอบราวนี่สี่ชิ้นครับ ผูกโบว์ให้ด้วย"
เดินเข้าไปในร้านเบเกอรี่ได้ยังไงไม่รู้ รู้แต่ว่าบอกกับเจ้าของร้านที่กำลังนั่งคิดเงินที่เคาร์เตอร์และก็เห็นว่าเจ้าของร้านที่เป็นชายหนุ่มในชุดผ้ากันเปื้อนสีขาว แต่งกายสุภาพเรียบร้อย เงยหน้าขึ้นและส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้
"ง้อแฟนต้องมีการ์ดนะ....มีหรือยังการ์ดน่ะ"
โดนแซวเข้าให้แล้วมั้ยล่ะ ก็คราวก่อนเดียร์มันบอกว่าชอบ อยากกินอีก ซื้อร้านไหนมันจะได้ไปซื้อบ้าง
ก็ร้านนี้ไง ร้านเดิมเลย ร้านเดิมที่คราวก่อนที่มาซื้อ ร้านที่รู้สึกอิจฉาเจ้าของร้านนั่นแหละ
"ก็...ยังครับ...คือว่า...เอ่อ"
พูดไม่ออก กลายเป็นพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ยืนยิ้มอย่างเขิน ๆ เพราะไม่รู้จะบอกยังไงดี
"แค่คำว่าขอโทษ เขียนไม่ยากหรอก เขียนออกมาจากใจก็พอ ผมว่าคนอ่านต้องเข้าใจ"
ฮวยกำลังทำหน้ายุ่ง แต่ที่จริงแล้วกำลังรู้สึกเขินมากกว่า รีบล้วงมือลงไปในกระเป๋าและหยิบธนบัตรเป็นค่าขนมที่ซื้อก่อนจะเดินยิ้มออกไปจากร้านเบเกอรี่พร้อมกับถุงบรรจุกล่องขนมบราวนี่ผูกโบว์ลายสวย
การ์ดเหรอ..............
เดียร์........
ก็ต้องกวางเรนเดียร์
การ์ดรูปกวางเรนเดียร์มีมั้ยนะ ถ้าเอาการ์ดวันคริตมาสต์จะเป็นอะไรหรือเปล่าเพราะมันมีรูปกวางเรนเดียร์
ขาก้าวไปเร็วกว่าที่ใจคิด ออกวิ่งอย่างรวดเร็วไปที่ร้านขายอุปกรณ์เครื่องเขียน เดินค้นหาเดินเลือกอยู่นานแต่ก็ไม่พบว่าจะมีการ์ดแบบที่อยากได้
"โทษนะครับ ถ้า การ์ดแบบที่มีกวางเรนเดียร์ยังพอมีเหลือมั้ย ผมเข้าใจว่ามันผ่านเทศกาลมาแล้วแต่มันยังพอมีเหลือมั้ยครับ"
เดินไปถามพนักงานที่เคาร์เตอร์แล้วก็เห็นพนักงานหญิงคนนั้นทำหน้ายุ่งเพียงชั่วครู่แล้วก้มลงค้นหาของบางอย่างจากลิ้นชักบานเลื่อน
"มีเหลือไม่กี่แบบนะคะ....พอได้มั้ยแบบนี้"
ได้ แบบไหนก็ได้ แบบไหนก็ได้ ที่มีรูปกวาง แบบไหน แบบไหน
"ผมขอใบนี้แล้วกันครับ"
เลือกการ์ดได้อย่างที่ใจต้องการ จ่ายเงินเรียบร้อยและคว้าปากกามาจรดปลายปากกาลงไปในพื้นที่สีขาวอย่างตั้งอกตั้งใจก่อนจะพับการ์ดลายสวยลงไปในถุงใส่กล่องบราวนี่
ไม่รู้ว่าเวลานี้กำลังยิ้มหน้าระรื่นขนาดไหน รู้แต่ว่าขากำลังก้าวยาว ๆ จนแทบจะกลายเป็นวิ่งไปที่ป้ายรถประจำทางเพื่อโบกรถแท็กซี่เพื่อไปให้ถึงยังจุดหมายปลายทาง
รถแล่นมาด้วยความเร็ว แต่ไม่เท่าใจคนที่ไปเร็วกว่า
หลับหรือยังนะ ยังไม่สามทุ่มครึ่งเลย เห็นว่าเหนื่อย ๆ คงจะกลับไปนอนแล้ว ป่านนี้คงหายโมโหแล้วมั้งไอ้เดียร์มันโกรธง่ายหายเร็วจะตาย มันไม่โกรธนานหรอก เดี๋ยวมันก็ดีเองแหละ ไปแหย่ไปแกล้งมันเหมือนที่เคย ๆ ทำเดี๋ยวมันก็ดีเอง มันง้อง่ายจะตาย
รถแท็กซี่จอดที่ใต้ตึก และฮวยก็รีบควักธนบัตรมาจ่ายค่าเดินทาง ก่อนจะหอบทั้งดอกกุหลาบห่อกระดาษหนังสือพิมพ์ช่อใหญ่และกล่องขนมบราวนี่เดินขึ้นมาบนหอพักอย่างรวดเร็ว และไปยืนหอบหายใจอยู่หน้าห้องของคนที่ตัวเองคิดว่าวันนี้ต้องมาง้อให้ได้
ยืนตั้งสมาธิอยู่หลายนาทีแต่ก็ไม่ยอมลงมือเคาะประตู
มาทำอะไรวะเนี่ยกู แบบนี้มัน มัน มันเสียฟอร์มชัด ๆ ไม่ใช่หรือไงวะ
ง้อไอ้เดียร์เนี่ยนะ นี่มันเท่ากับว่ามาง้อนะเนี่ย จะมาง้อมันทำไมวะ เพื่ออะไร ไม่เข้าใจ
กูเอ้ย กูนี่ก็ท่าจะอาการหนักขึ้นทุกวัน
มันเป็นเพราะอะไรวะเนี่ย ไม่เข้าใจตัวเองจริง ๆ นะ แล้วนี่หอบของมามากมายเพื่ออะไรกัน
คิดอยู่นาน คิดด้วยความไม่เข้าใจ คิดถึงความบ้าบอของตัวเอง
แล้วก็ทำท่าจะหันหลังเดินกลับแต่ประตูห้องกลับถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของใครคนหนึ่งที่ยังอยู่ในเสื้อผ้าชุดเดิมของวันก่อนที่โผล่หน้าออกมาและทันได้สบตากันนิ่ง ๆ
เจ้าของห้องนิ่งชะงักงันอยู่เพียงชั่วขณะแล้วก็ทำท่าจะกลับเข้าห้องไปโดยไม่สนใจคนที่มายืนอยู่ตรงหน้า
"เดี๋ยว....เอ่อ เอาดอกไม้ไปไหว้เจ้าที่แต่พอดีลืมว่าจะเอาไปไหว้เจ้าที่ไหน อีกอย่างคือ บราวนี่มันใส่ยาพิษเอาไว้แล้วถ้าไม่รีบเอามาให้เดี๋ยวยาพิษมันจะเสีย อดแกล้งกันพอดี แล้วก็...อ่ะ..เอาไป"
ไม่ต้องรอให้คนฟังฟังจนจบประโยค ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะอยู่ในอารมณ์ไหน รู้แต่ว่าตัวเองกำลังยัดเยียดช่อดอกไม้และกล่องขนมให้กับคนที่ยืนทำหน้าเฉยอยู่ตรงหน้า
"งั้นก็สมควรทิ้งให้หมดตอนนี้เลยนั่นแหละ กูยังไม่อยากตาย"
ทั้งกล่องขนมทั้งช่อดอกไม้ที่ถูกยัดเยียดให้ถูกโยนทิ้งไปกองอยู่บนพื้นห้องเพราะคนรับไม่คิดจะสนใจว่าคนให้ ให้ด้วยความรู้สึกแบบไหน
ฮวยยืนนิ่งมองภาพนั้นพร้อมกับที่เดียร์ยืนยิ้มด้วยความรู้สึกสะใจที่ได้เอาคืนกันแบบซึ่ง ๆ หน้า
ดวงตาคมสั่นไหว เมื่อมองสิ่งของที่ตัวเองตั้งใจจะนำมาให้ถูกโยนทิ้งอย่างไม่สนใจไยดี
และคนที่รับเอาไว้ยังยืนยิ้มเยาะเพราะเห็นเป็นเรื่องที่สมควรทำมานาน
ไม่รู้ว่าตัวเองยืนมองใบหน้าของเดียร์ด้วยความรู้สึกแบบไหน
รู้แต่ว่าหัวใจของตัวเองกำลังรู้สึกเจ็บร้าวอย่างรุนแรง
จ้องหน้าของเดียร์นิ่ง ๆ มองสบตาดวงตากลมโตคู่นั้นที่มีแต่ความเย็นชา
ก่อนจะหันหลังกลับและเดินจากไปเพราะรู้ว่าตัวเองคงไม่อาจทนอยู่ตรงนั้นได้อีก
คนตัวโตช่างแกล้งเดินจากไปแล้ว และเดียร์ก็หันหลังเดินกลับเข้าห้องมายืนมองช่อดอกไม้และกล่องขนมที่กระเด็นไปอยู่ที่มุมห้อง
ใช้เท้าเตะและเขี่ยเล่น ก่อนจะก้มลงไปหยิบการ์ดกระดาษลายสวยที่หล่นออกมาจากถุงใส่กล่องขนม
คลี่ออกอ่านข้อความในกระดาษที่คน ๆ นั้นเขียนเอาไว้ให้
และก็พบว่ามีเพียงข้อความสั้น ๆ แค่ประโยคเดียวไม่มีข้อความอะไรอีกจนต้องพลิกกระดาษไปมาเพื่อดูให้แน่ว่าไอ้ฮวยมันเขียนบ้าอะไรของมัน
"ขอโทษ"
"เขียนแค่นี้อ่ะนะ อะไรวะ ขอโทษ คำเดียวเลยเหรอ มีแผนอะไรอีกหรือเปล่าเนี่ย ในกล่องขนมมันมีอะไรหรือไม่ช่อดอกไม้มันคงมีอะไรอยู่แน่ ๆ เลย มาแผนไหนอีกล่ะ กูไม่หลงกลง่าย ๆ หรอกโว้ย กูเลิกโง่นานแล้วไอ้ฮวย"
เดียร์กำลังพยายามค้นหาอีกครั้ง หาแล้วหาอีกก็ไม่พบว่ามีอะไรที่ผิดปกติ สุดท้ายเพราะความหงุดหงิดจึงได้คว้าโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาและกดหาหมายเลขที่ต้องการจะคุยด้วย
"ฮาโหลไอ้ฮวย...มึงเอาอะไรให้กูวะ...นี่มึงวางแผนอะไรไว้อีกหรือไง"
เดียร์ตะคอกถามอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกหงุดหงิดโมโห แต่ปลายสายที่กลับนิ่งเงียบไม่ยอมตอบอะไรกลับมาสักคำ
"เฮ้ย ฟังอยู่หรือเปล่าวะ มึงจะแกล้งอะไรกูอีกเนี่ย บอกมานะโว้ย"
ถามออกไปอีกครั้งและถึงเพิ่งได้ยินเสียงปลายสายที่ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือจนแทบจับใจความไม่ได้
"ไอ้เดียร์ ที่มึงคิดว่าจะเอาคืนกูมาตลอด ตอนนี้มึงทำสำเร็จแล้วนะ......มึงรู้มั้ยตอนนี้กูเจ็บจะตายแล้ว....กูเจ็บจนแทบตายก็เพราะมึงคนเดียว แล้วมึงก็จำเอาไว้ด้วยว่ามีแค่มึงคนเดียวที่ทำให้กูเป็นอย่างนี้ได้ ตอนนี้มึงหัวเราะให้สะใจได้เลย มึงเอาคืนกูได้แล้วจริง ๆ "
TBC...
:m30: :m30: :m30: อ่านจบด้วยความ งง o2
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 30-10-2007 22:16:45
ปล ผมก้องง :try2: :try2: :try2: :try2: :try2:
เริ่มหัวข้อโดย: tpk_007 ที่ 31-10-2007 01:48:26
เริ่มหัวข้อโดย: upzyte ที่ 31-10-2007 01:53:02
เริ่มหัวข้อโดย: DeShiWa ที่ 31-10-2007 03:47:34
อ่าครับ สงสารฮวยอ่าครับ
ฮวยคงเจ็บมากๆนะครับ
เอาใจช่วยครับผม รีบๆๆมาต่อนะครับเป็นกำลังใจให้ครับผม
:impress: :impress: :impress:
เริ่มหัวข้อโดย: คุณหมาหยอกไก่ ที่ 31-10-2007 04:17:44
ลุ้นอ่า.........
มาต่อเร็วๆนะครับ ^^
:m13: :m13:
เริ่มหัวข้อโดย: graydragon ที่ 31-10-2007 09:54:43
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 31-10-2007 10:16:29
เห็นความรักกับหัวใจตังเองเป็นเรื่องสนุกหรือไงฮะนายสองคนนี้ :a6:
เล่นแบบนี้ไปเถอะสักวันจะเสียใจโอกาศความรักมันไม่ได้หลุดมาง่ายๆแบบนี้นะเฟร้ย :a5:
เริ่มหัวข้อโดย: Turn_righT ที่ 31-10-2007 12:44:39
แล้วทีนี้ใครจะง้อใครล่ะเนี่ย แกล้งกันไปแกล้งกันมาจนไม่รู้อันไหนหลอก
อันไหนจริงแล้วมั้ง...ติดตามตอนต่อปายยย :a11:
เริ่มหัวข้อโดย: IO ที่ 31-10-2007 19:08:04
แต่ก็แกล้งเขาไว้มากนี้เอนะ เปงครายก็คงคิดไม่ตกหรอก
สู้ๆ ต่อไปนะฮวย
มาต่อไวๆ นะคร้าบ ติดเรื่องนี้ซะและ อิอิ :m23: :m23: :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 31-10-2007 19:12:14
แต่จะให้ทำไงได้ น้องเดียร์เรายังไม่รู้หนิ :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 02-11-2007 18:21:53
เริ่มหัวข้อโดย: Fujichima_Takara ที่ 03-11-2007 00:34:06
ชอบมากมาย
ชอบมากๆๆๆๆ
น่ารักไม่ไหวแล้วครับ
ชอบเหลือเกิน
เริ่มหัวข้อโดย: คุณหมาหยอกไก่ ที่ 03-11-2007 01:11:05
รอร๊อรอ ร๊อรอ ร๊อรอ
เริ่มหัวข้อโดย: mu_off ที่ 03-11-2007 17:14:15
สงสารฮวยอ่ะคับ... :m8:
แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...ทำไมเดียร์ต้องทำกับพี่ฮวยถึงขนาดนี้อ่ะคับ...
คนเราก็งี้แหล่ะมั้งคับ.. กว่าจะรู้ว่าสำคัญต่อชีวิตมากขนาดไหน..มันก็สายไปแล้ว.. :m15:
แต่อ๊อฟเป็นกำลังใจให้ฮวยต่อคับ..สู้ๆ... :m11:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 03-11-2007 19:07:05
ดีใจจัง แฟนๆๆชอบใจ มีสมาชิกใหม่มาติดตามเพิ่มด้วยอ่ะ :m11:
แกล้งกันไปแกล้งกันมาจนงงเลยอ่ะดี๊ ว่าอันไหนเอาจริง อันไหนล้อเล่น
ปล ผมก้องง :try2: :try2: :try2: :try2: :try2:<<<<อิอิ มาเฉลยแล้วจ้า ตอนใหม่ :m18:
รีบมาต่อด่วนถ้าไม่อยากเห็นคนขาดใจตาย<<<<<มาแล้วจ้า ขาดใจไปยังอ่ะ เอาตอนใหม่ไปให้ชื่นใจก่อนละกัน
ฮวย น่าสงสารจังเลย อ่า น้ำตาจะไหลตาม :m8: :m30:<<<<< โอ้ โอ้ ไม่ต้องเสียใจนะคนดี เอาตอนใหม่มาปลอบใจ
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับ สงสารฮวยอ่าครับ
ฮวยคงเจ็บมากๆนะครับ
เอาใจช่วยครับผม รีบๆๆมาต่อนะครับเป็นกำลังใจให้ครับผม
:impress: :impress: :impress:<<<<< ขอบคุณจ้า สุข เศร้า เคล้ากันไปจะได้มีรสดี อิอิ เอาตอนใหม่มาเพิ่มอีกรส หวังว่าคงชอบกัน อิอิ
:m30: :m30: :m30:
ลุ้นอ่า.........
มาต่อเร็วๆนะครับ ^^
:m13: :m13:<<<<<อะจ้า มาแย้ว ต่อกันเลยละกัน อ่านให้สนุกน๊า
รอลุ้นต่อไป :a4:<<<<< :m23:
ถามจริงๆ
เห็นความรักกับหัวใจตังเองเป็นเรื่องสนุกหรือไงฮะนายสองคนนี้ :a6:
เล่นแบบนี้ไปเถอะสักวันจะเสียใจโอกาศความรักมันไม่ได้หลุดมาง่ายๆแบบนี้นะเฟร้ย :a5: :m29: เออ คือว่า.... ใจเย็นๆๆๆก่อนน๊า เอาตอนใหม่ไปอ่านให้ชื่นใจนะ อิอิ
สงสารปนสมน้ำหน้าฮวย...จะเอาอารมณ์ไหนดีเนี่ย สับสน :serius2:
แล้วทีนี้ใครจะง้อใครล่ะเนี่ย แกล้งกันไปแกล้งกันมาจนไม่รู้อันไหนหลอก
อันไหนจริงแล้วมั้ง...ติดตามตอนต่อปายยย :a11:<<<< ถูกต้องแล้วคร๊าบบบบบ อิอิ
:o11: :undecided:แง้วๆๆ...สงสารฮวยจังแฮะ อุตสาห์มาง้อ :m19:
แต่ก็แกล้งเขาไว้มากนี้เอนะ เปงครายก็คงคิดไม่ตกหรอก สู้ๆ ต่อไปนะฮวย<<<< :a2:
มาต่อไวๆ นะคร้าบ ติดเรื่องนี้ซะและ อิอิ :m23: :m23: :o8:<<<<<ขอบคุณจ้า มาต่อตอนใหม่ให้ชื่นใจกันละ คิกคิกบ/b]
อ่า น่าเห็นใจทั้งคู่
แต่จะให้ทำไงได้ น้องเดียร์เรายังไม่รู้หนิ :เฮ้อ:<<<<<เอาน่า มาช่วยเป็นกำลังให้ป๊าฮวยกันหน่อยละกัน อิอิ
รอฮวยกะเดียร์ครับ<<<<<ขอบคุณคร๊าบบบบบ อิอิ
โอ้วววว
ชอบมากมาย
ชอบมากๆๆๆๆ
น่ารักไม่ไหวแล้วครับ
ชอบเหลือเกิน<<<<<< o14ดีใจจังเลยยยยย ขอบคุณมาติดตาม มาช่วยกันลุ้น ลุ้นต่อ
:m18: :m18:
รอร๊อรอ ร๊อรอ ร๊อรอ<<<< คิก คิก มาแล้วรับรองถูกใจ
:m17: :m17: :m17:แหะ แหะ มาต่อแล้วจ้า ตอนที่แล้วอาจจะเศร้าไปหน่อย เอาตอนใหม่ไปให้ชื่นใจกันเล้กน้อยละกัน อิอิ
สงสารฮวยอ่ะคับ... :m8:
แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...ทำไมเดียร์ต้องทำกับพี่ฮวยถึงขนาดนี้อ่ะคับ...<<<< เออ..ใจเย็นๆๆก่อน มันมีที่มาที่ไปจ้า อ่านไปเรื่อยๆจะเข้าใจจ้า
คนเราก็งี้แหล่ะมั้งคับ.. กว่าจะรู้ว่าสำคัญต่อชีวิตมากขนาดไหน..มันก็สายไปแล้ว.. :m15:
แต่อ๊อฟเป็นกำลังใจให้ฮวยต่อคับ..สู้ๆ... :m11:<<<<<จ้า เรื่องนี้มีอะไรให้อะไรกับคนอ่านหลายอย่างอยู่ ค่อยตามไปเรื่อยแล้วกัน อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 03-11-2007 19:11:47
"เฮ้ย ฟังอยู่หรือเปล่าวะ มึงจะแกล้งอะไรกูอีกเนี่ย บอกมานะโว้ย"
ถามออกไปอีกครั้งและถึงเพิ่งได้ยินเสียงปลายสายที่ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือจนแทบจับใจความไม่ได้
"ไอ้เดียร์ ที่มึงคิดว่าจะเอาคืนกูมาตลอด ตอนนี้มึงทำสำเร็จแล้วนะ......มึงรู้มั้ยตอนนี้กูเจ็บจะตายแล้ว....กูเจ็บจนแทบตายก็เพราะมึงคนเดียว แล้วมึงก็จำเอาไว้ด้วยว่ามีแค่มึงคนเดียวที่ทำให้กูเป็นอย่างนี้ได้ ตอนนี้มึงหัวเราะให้สะใจได้เลย มึงเอาคืนกูได้แล้วจริง ๆ "
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน ยิ้ม ยิ้ม
ฟังผิด หูเฝื่อน ตาฝาด ผีหลอกซะล่ะม้างงงงงงงงงงงง ไม่จริงอ่ะ ทำเสียงอย่างกับคนร้องไห้
หลอกกูได้หน้าตาเฉยเลยนะมึง
ทำไมถึงคิดอย่างนั้นน่ะเหรอ ก็เพราะว่ามีเหตุให้คิดน่ะสิ
แกล้งอยู่ทุกวัน วันดีคืนดีมาพูดแบบนี้ คิดจะทำให้กูดีใจว่าตัวเองแกล้งมึงสำเร็จหรือไงวะ
เชื่อก็บ้าสิ กูยังไม่ได้แกล้งอะไรเลยนะ แค่โยนกล่องขนมกับดอกไม้ทิ้งไม่ถึงกับทำให้ไอ้ฮวยมันจะเป็นจะตายได้หรอกน่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า เหอ เหอ เหอ
เดียร์กำลังยืนหัวเราะ แล้วก็หัวเราะ แล้วก็กลายเป็นหัวเราะแบบเฝื่อน ๆ เมื่อปลายสายที่คุยด้วยพูดประโยคคำพูดแปลก ๆ แล้วก็ชิงวางสายไปก่อน เดินวนไปวนมา วนมาวนไป แล้วก็ชักไม่ค่อยแน่ใจว่าไอ้ที่ได้ยินมันเรื่องจริงหรือเรื่องหลอกกันแน่
โง่อีกสักครั้งดีมั้ยวะ
หรือว่าจะยอมโง่อีกสักครั้ง
ไม่เอาอ่ะ ขืนเป็นแบบนั้นอีก ไอ้ฮวยมันก็คงหัวเราะชอบใจแล้วตอบกลับมาว่า
"หน้าโง่อีกแล้วนะมึง หลอกแค่นี้ก็เชื่อ"
แน่นอน ยิ่งกว่าแน่นอนซะอีก ชัวร์ ไม่มีทางหรอกกูไม่อยากเสียเชิงเป็นรอบที่ห้าร้อยหรอกโว้ยไอ้ฮวย
ฮ่า ฮ่า ฮ่า กูเลิกโง่นานแล้ว
เลิกโง่
เลิกโง่นานแล้วจริง ๆ นะโว้ยยยยยยยย
เลิกโง่ตั้งแต่....................
ปลายนิ้วทาบไปที่ริมฝีปากของตัวเอง ลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่ารดที่ข้างแก้มยังติดตรึงในความรู้สึก
รอยยิ้มจาง ๆ ใบหน้าที่ห่างกันแค่ปลายจมูก
ใครบางคนที่ทำให้ต้องรีบวิ่งหนีกลับมา เพราะรู้ว่าโดนทำให้เกิดความรู้สึกแปลก ๆ
แปลกซะจนต้องรีบกลบเกลื่อนด้วยการโมโหให้มากที่สุด และตะโกนโหวกเหวกโวยวายหาเรื่องคนช่างแกล้งด้วยการลงไม้ลงมือ และรีบชิ่งหนีก่อนจะถูกล้อหนักกว่าเดิม ว่าทำหน้าตาประหลาด
"ติดใจรสจูบเหรอจ๊ะนาเดียร์จ๋า"
นั่นไง ตามมาหลอกหลอนอีกแล้ว ไอ้คำพูดประสาท ๆ บ้า ๆ บอ ๆ นั่นน่ะ ย้อนเข้ามาในหัวได้ตลอดเวลาสิน่ะ ยิ่งไอ้หน้าตาท่าทางกวนประสาทนั่นด้วยแล้ว ฮึ่ม มันน่าแค้นใจนัก ไอ้เฮงซวยฮวยเอ้ย
เสือกจูบเก่งซะได้
กะอีแค่จรดปลายจมูกลงมาที่ข้างแก้มแล้วก็แตะริมฝีปากแผ่ว ๆ เข้าที่ริมฝีปาก จูบเด็ก ๆ แบบนั้นมันถึงกับทำให้เคลิ้มได้เลยเหรอวะ
ใช่ที่ไหน มันไม่ใช่เพราะแค่นั้นหรอก แต่มันเพราะสายตาวาบหวามดึงดูดใจ และน้ำเสียงทุ้มนุ่มที่เอ่ยเรียกชื่อนั่นต่างหากล่ะ ที่ทำให้รู้สึกถึงความอบอุ่นอ่อนโยน จนทำให้เผลอเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสของไอ้บ้าฮวยนั่นได้
เหอะ เหอะ เหอะ นี่กูกะลางวิค้อออออออออ อารายว๊าเนี่ย
"ขอโทษเหรอ....มันจะขอโทษไปทำไมวะ ก็ชอบนักไม่ใช่หรือไง แกล้งได้แกล้งดี พอทีนี้จะมาทำเป็นขอท่งขอโทษ เชื่ออีกกูก็โง่อีกสิวะไม่มีทางหรอก"
เดียร์นั่งลงที่หน้าเครื่องคอมพิวเตอร์ตัวเดิม และจ้องมองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของตัวเอง มองที่แป้นพิมพ์ มองที่กองกระดาษที่ยังวางระเกะระกะ
ก่อนหน้านี้เคยนั่งคุยกัน
ก่อนหน้านี้เคยนั่งเครียดด้วยกัน
ก่อนหน้านี้คนบางคนเคยทำให้รู้สึกกลัวการถูกโกรธ
ก่อนหน้านี้คน ๆ นั้นหันมายิ้มและบอกว่าไม่เป็นไร ถ้างานมันผิดพลาดก็ทำใหม่ได้
ทั้ง ๆ ที่คนพูดคงกำลังเครียดมากแท้ ๆ
ก่อนหน้านี้.........คนช่างแกล้งคนนั้น พูดจาแปลก ๆ และมักจะหัวเราะและพูดอะไร กลบเกลื่อนทุกครั้ง
ที่จริงถ้าสังเกตดี ๆ มันก็น่าจะสังเกตได้ง่ายไม่ใช่เหรอ
ทำไมต้องจูบล่ะ
ทำไมต้องเรียกชื่อแบบนั้นด้วย
ทำไม.....ถึงได้ใจดีซื้อขนมมาให้ แล้วทำไมต้องซื้อมาให้กินอีกครั้ง แค่เพียงบอกว่าอร่อยคราวหลังซื้อมาให้กินอีกคงจะดี
ช่อกุหลาบเหี่ยว ๆ ที่แห้งกรอบยังคงอยู่ในแก้วน้ำและตั้งอยู่ที่เดิม
เอาไปไหว้เจ้าที่ แต่ไม่รู้จะเอาไปไหว้ที่ไหน ................ กูไม่ใช่เจ้าที่นะ จะหอบมาให้กูทำไม โยนทิ้งถังขยะซะก็สิ้นเรื่องนี่หว่า กลับบ้านนอนไปเลยไม่ดีเหรอทำไมต้องถ่อสังขารมาถึงนี่ด้วย แค่จะเอาดอกไม้ไปไหว้เจ้าที่มาให้เนี่ยนะ ใครเชื่อก็บ้าเต็มทีแล้ว
เดียร์หันกลับไปมองการ์ดกระดาษลายสวยที่ยังวางอยู่บนโต๊ะที่เดิมข้าง ๆ กล่องขนมบราวนี่ที่ผูกโบว์สีสวย
เอื้อมมือไปคว้ากล่องขึ้นมาและปลดโบว์ออกจากกล่อง เปิดกล่องขนมและพบว่าช็อคโกแลตที่เคลือบหน้าขนมกระเด็นไปติดอยู่บนฝากล่อง และบางส่วนก็เอียงกะเท่เร่หน้าตาไม่น่ากินอีกแล้ว
แต่กลิ่นหอม ๆ หวาน ๆ ยังชวนให้ลิ้มลองอยู่เสมอ
จูบรสบราวนี่ช็อคโกแลตช่างหวานละมุน
หอมหวาน........จนทำให้ลืมไม่ลงได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ
ขอโทษ
ขอโทษ
ขอโทษ
ขอโทษ
พลิกอ่านข้อความสั้น ๆ ในการ์ดอีกหลาย ๆ ครั้ง พร้อมกับจ้องไปที่ภาพการ์ตูนแล้วก็เห็นว่ามีตัวอักษรตัวเล็ก ๆ เขียนชื่อกวางเรนเดียร์ที่กำลังวิ่งบนหิมะสีขาว
..........เดียร์........แล้วก็มีรูปหัวใจเล็ก ๆ ที่ใช้ปากกาเขียน
."............................................................."
".............................................................."
นิ่งเงียบไปชั่วขณะ และไม่รู้ว่าตัวเองคว้าโทรศัพท์มาถือเอาไว้เพื่อกดหมายเลขโทรศัพท์ของคนที่คิดว่าไม่อยากเจอหน้าอีกทำไม
กดซ้ำ ๆ แล้วก็กดวาง
กดซ้ำอีกหลายครั้ง แต่คิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรดี
ใจเต้นระทึก เมื่อตัดสินใจได้ว่าจะลองคุยดี ๆ ด้วยสักครั้งแค่อยากรู้ว่าผลมันจะเป็นยังไงเท่านั้น
"เฮ้ย มึงอ่ะ ไอ้ฮวย..............."
แล้วไงต่อ จะพูดอะไร ไหงมันรับสายแล้วมันเงียบไปงั้นวะ ไม่ใช่สิ คือว่ากูจะพูดอะไรกับมันล่ะ เอ่อ พูดอะไรดีหว่า
"คืองี้นะ.....เอ่อ ..."
ไม่มีเสียงพูดอะไรตอบกลับมาอีกเหมือนเคย นอกจากความเงียบ แต่ก็ได้ยินเสียงรถที่กำลังแล่น เสียงอึกทึกจอแจจากปลายสายที่ได้ยินทำให้รู้สึกว่า อีกฝ่ายคงยังกลับไม่ถึงที่พัก
เสียงไซเรนของรถดังลั่น ดังมาก ดังจนทำให้แสบแก้วหู
ทำไมมันดังออกมาข้างนอกเลยวะ
เหมือนมันอยู่ใกล้ ๆ แค่นี้เอง
เดินมาชะโงกมองที่นอกระเบียง และก็พบว่าได้ยินเสียงมาจากที่เดียวกัน
แล้วนั่น..........ถึงจะมองเห็นได้ไม่ชัด แต่ก็พบว่ามีใครคนหนึ่งนั่งอยู่ที่เก้าอี้ไม้ข้าง ๆ สนามหน้าตึก
มองให้ดี ดูให้ชัด ไม่นานเมื่อเพ่งมองให้ชัด ๆ ก็รู้ว่าคน ๆ นั้นเป็นใคร
"กลับยังล่ะมึง กินก๋วยเตี๋ยวอยู่หน้าหอเหรอ"
เอ่ยถามออกไปและก็ได้รับคำตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยเฉยชาจนน่าหมั่นไส้
"จะนอนแล้วมีอะไร ถ้าคิดถึงขนาดนั้นบอกมาตรง ๆ ก็ได้ไม่เห็นต้องฟอร์มเลย"
มันน่ามั้ยล่ะแบบนี้ คิดถึงห่าเหวอะไรล่ะ นอนบ้านอนบออะไร กูเห็นมึงนั่งอยู่หน้าตึกกูเนี่ยอ่ะ โกหกหน้าด้าน ๆ ชัด ๆ
"พูดดี ๆ สักวันมันจะตายมั้ย หรือถ้าตายกูจะได้เลิกพูดดี ๆ ด้วยเอาแบบเลว ๆ เหมือนเดิมนั่นแหละท่าจะดี"
นั่น มันเงียบอีก แค่นี้ทำเป็นเงียบ หรือว่าจะตายไปแล้วจริง ๆ วะ ไปนั่งเก็กหน้าหล่ออะไรอยู่ตรงนั้นนึกว่ามึงหล่อตายเลยหรือไง
"ครับผม คุณเดียร์จะให้ผมพูดดี ๆ ยังไงล่ะครับก็ผมมันพูดดี ๆ ไม่เป็นนี่พูดได้แต่แย่ ๆ นี่แหละ"
ไอ้บ้า กูให้มึงพูดดี ๆ ไม่ใช่มาประชดประชันกระแนะกระแหนแบบนี้ มึงเป็นอะไรของมึงเนี่ยกูชักโมโหแล้วนะ
"เออ แล้วแต่มึงเถอะครับ กูเอาดอกไม้แช่ใส่แก้วเดิมนะแล้วขนมเก็บในตู้เย็นได้นานกี่วัน มันจะเสียหรือเปล่า ยังอิ่มข้าวอยู่เลย ถ้าดึก ๆ ค่อยกิน จะเป็นการตายช้าลงมั้ยวะ"
ได้รับความเงียบเป็นคำตอบกลับมา และเหมือนได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ของอีกฝ่าย
ตลกตรงไหน จะขำอะไรนักหนา มันมีอะไรน่าตลกหรือไง กูจะได้ขำด้วยไอ้บ้าฮวย กูชักจะโมโหแล้วนะ
"กินข้าวแล้วเหรอ....."
ถามโง่ ๆ กูก็บอกว่าแดกข้าวจนอิ่มมึงฟังที่กูพูดมั้ยเนี่ย หูตึงหรือไงวะ
"แล้วมึงอ่ะ......กินยัง ตั้งแต่เมื่อสิบโมงเช้ากินโจ๊กไปชามเดียวเองนี่.....ป่านนี้คงไม่ปล่อยให้ตัวเองหิวหรอกอย่างมึงไม่น่าโง่"
ตอบกลับไปแบบกวน ๆ แล้วก็ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะชัดเจนขึ้น
ไอ้ฮวยนี่มันบ้าแน่ ๆ ตลกอะไรนักหนาวะ กูเห็นมันขำจัง มันจะขำอะไรขนาดนั้นวะเนี่ย
"บังเอิญโง่ว่ะ......ป่านนี้ยังไม่ได้กินอะไรเลย โง่เนอะ โง่อย่างที่เดียร์ว่าจริง ๆ นั่นแหละ"
อ้าวววววววววว ไหงงั้นล่ะ ไปไม่ถูกเลย ต่อไงเนี่ย มึงยอมรับง่าย ๆ แบบนี้เลยเหรอแล้วจะให้กูต่อยังไงวะ
"เออ ไอ้โง่ งั้นมึงก็หิวต่อไปแล้วกัน แค่นี้แหละกูจะนอนแล้ว ขี้เกียจพูด กูรำคาญมึง"
กำลังจะกดวางสาย กำลังจะเลิกคุยแต่เพราะเสียงเคาะประตูห้องทำให้ต้องรีบเดินไปดูว่าคนที่มายืนที่หน้าห้องคือใคร
"อ้าว แล้วปล่อยกูคุยโทรศัพท์ทำไม แม่งอยู่หน้าตึกกูนี่หว่าเห็นอยู่ชัด ๆ ทำมาฟอร์มว่ากลับบ้านนอน"
กดวางสายและยืนคุยกับคนตัวโตที่มายืนอยู่หน้าห้องและยังเห็นว่าอีกฝ่ายยังอมยิ้มเล็กน้อยทั้ง ๆ ที่เมื่อมองให้ชัด ๆ ดวงตาคมยังคงแดงก่ำ เห็นชัดจนคิดว่า.............อีกฝ่ายเพิ่งผ่านการร้องไห้มาจริง ๆ ไม่ใช่เป็นการแกล้งพูด
"ที่มาหาเพราะว่าอยากเห็นหน้า......."
อ่อ เหรอ แล้วไงต่อ
"มายืนตรงนี้เพราะอยากเห็นหน้าเดียร์ให้ชัด ๆ "
งั้นเหรอ เห็นหน้ากูแล้วไง
"ตอนนี้เห็นชัดแล้ว.....ถึงได้รู้ว่าเดียร์น่ารัก"
อ่อ อันนั้นก็แน่อยู่ กูน่ารักมานานแล้ว มึงไม่ต้องบอกก็มีคนบอกกูมาเยอะแล้ว มีอะไรอีกมั้ยเนี่ย
"คืนนี้จะได้จำหน้าตาน่ารักของเดียร์เก็บไปนอนคิดถึงได้เวลาไม่ได้เจอ"
หวานพอแล้วมั้งมึง กูฟังแล้วเลี่ยนแทบอ้วก เอาล่ะ งั้นมึงพูดมุกปิดท้ายเน่า ๆ ของมึงมาเลยแล้วกันไอ้ฮวย
กูทนฟังมานานแล้ว เลี่ยนจนจะอ้วกแล้วเนี่ย
"ฝันดีนะครับ นาเดียร์"
เออ ฝันดีแน่ กูกะจะฝันหาเลขเด็ด ๆ งวดหน้าด้วยเลย รับรองไม่มีพลาด ชัวร์ ชัวร์ ชัวร์เลย เอย เอย เอยยย
"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
ยืนอยู่ดี ๆ คิดอะไรไปเรื่อย แล้วเพียงแค่ไม่ถึงเสี้ยวนาทีก็ถูกขโมยหอมแก้มโดยไม่ทันตั้งตัวเมื่อคนตรงหน้ายื่นหน้าเข้ามาหาและแตะปลายจมูกที่แก้มอย่างแผ่วเบาแล้วผละออกอย่างรวดเร็ว
"ฝัน ฝันบ่งฝันบ้าอะไรของมึงวะ ไอ้ ไอ้ ไอ้เฮ้ยยยยยยยย"
รีบเอามือขัดถูไปที่แก้มและจ้องหน้าฮวยเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อด้วยความโมโห
"กลับแล้ว ฝันดีนะ คราวนี้กลับแล้วจริง ๆ "
มัน มัน ไอ้ฮวยมัน มัน มัน มันยิ้มอ่ะ มันยิ้มแล้วมันยังเอื้อมมือมาลูบผมด้วยอ่ะ แล้วมันก็เดินไปเฉยเลยอ่ะ มันไม่พูดอะไรต่ออีกเลยด้วย ง่ะ ง่ะ มันทำอะ อะ อะ อะ อะ ไรว๊า
เดียร์ดึงประตูห้องปิดลงอย่างช้า ๆ และเข้ามายืนนิ่ง ๆ อยู่ในห้อง คิดอะไรไม่ออก ได้แต่ยกมือขัดถูที่แก้มของตัวเองไปมาซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่กลับลบรอยสัมผัสที่ได้รับออกไปไม่ได้
แม่งไอ้ฮวย
ไอ้ ไอ้ ไอ้
"กูเกลียดมึงโว้ยยยยยยยยยย มึงชอบแกล้งกู แกล้งกูอยู่ได้ ไอ้บ้า มันสนุกตรงไหนวะ ไอ้เฮงซวยเอ้ยยยยยยย"
แน่ล่ะ ตอนนี้กำลังด่า แต่ไม่เหมือนทุกครั้ง ที่ด่าด้วยความโมโห
เวลานี้ ด่าคนแกล้ง แต่ด่าไป ขัดแก้มไป ด่าไปหน้าร้อนวูบไปด้วย
และ
"ห่าเอ้ย แล้วจะยิ้มทำไมเนี่ย บ้าไปแล้ว เลิกยิ้มทีสิวะ จะยิ้มทำบ้าอะไรเนี่ย กูหนอกู เลิกยิ้มซะทีสิโว้ยยยย"
TBC......
ขอบคุณที่ติดตาม แล้วมาติดตามกันต่อน๊า
เริ่มหัวข้อโดย: mu_off ที่ 03-11-2007 19:18:31
ว้ายกรี๊ดๆๆๆๆ... เดียร์กะฮวย..น่ารักจิงๆน่ะแหล่ะคับ..
ตอนนี้รู้สึกซาบซึ้งยังไงก็ไม่รู้สิ... :m17:
ปล.ขณะที่กำลังอ่านได้อารมณ์ซึ้งอยู่ แถวๆ ม. มีใครเผาอะไรว๊า...
เสีย mood หมด... เหอๆ..... (รอความคืบหน้าของเดียร์กะฮวยต่อนะค้าบ.. )
เริ่มหัวข้อโดย: DeShiWa ที่ 03-11-2007 19:40:41
อ่านะเริ่มชอบฮวยแล้วดิครับ
ใช่ป่าวๆๆอิอิ แบบนี้ฮวยก็มีหวังแล้วครับ
:impress: :impress: :impress:
เริ่มหัวข้อโดย: Turn_righT ที่ 03-11-2007 20:48:40
อ๊าย..อ๊าย..อ๊าย น่าร้ากกกกก อยากได้ฮวย อุ๊บส์!! :m29: เผลอไปนิ้ดส์นึง
แหมๆ ตอนที่แล้วทำซะหดหู่กันเลยทีเดียว
แต่พอมาถึงตอนนี้ แบบว่าอ่านแล้วหัวใจพองโต :m1:
อย่าปิดบังความรู้สึกกันอีกเลยนะ จะได้มีฉากอัศจรรย์ซะที อะหุ อะหุ :m19:
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 03-11-2007 23:30:41
ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบ :m23:
เริ่มหัวข้อโดย: คุณหมาหยอกไก่ ที่ 04-11-2007 00:15:44
วี๊ดดดวิ้วววววว
:m25: :m25:
ไม่ไหว อิจฉาอย่างแรงนิ
:m3:
มาต่อเร็วๆนะครับ เขิลหว่ะ :m13:
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 04-11-2007 16:30:38
มะได้อ่านหลายวันนนน คิดถึงพี่ฮวยกะนาเดียร์จังงง...แต่ดีแล้วละไม่งั้นเจอตอนฮวยเศร้าแย่เลยยย
อ่านจบตอนนี้แข่งกันยิ้มมมมม ประหนึ่งโดนหอมแก้มเองงงงงงง :o8:
หลังจากนี้ต้องมีฉากหวาน ๆ กุ๊กกิ๊ก ๆๆๆ ระหว่างสองหนุ่มนี้แน่เลยยยย... รอรอรอ
:m1:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 04-11-2007 17:17:11
ขอบคุณค๊าบบบบ
+1 เป็นกำลังใจให้ครับ
เริ่มหัวข้อโดย: IO ที่ 04-11-2007 18:50:45
รออยู่นะคร้าบ o14 o17
เริ่มหัวข้อโดย: tpk_007 ที่ 04-11-2007 19:52:27
น่ารักกันอีกแบ้ว อินจังเลย
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 04-11-2007 20:26:35
อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: seinia ที่ 04-11-2007 21:21:21
คู่นี้น่ารักมากจน :m1:
ต้องเข้ามาติดตามทุกวันเลย
มาเร็วๆน๊าาาาาา
เป็นกำลังใจให้ครับ
เริ่มหัวข้อโดย: hula-hoob ที่ 04-11-2007 22:15:15
เมื่อไรคู่นี้เค้าจาเลิกปากแข็งกันซะทีน้อ
ลุ้นมากมาย
ใจร้าย มาต่อช้า ชิ :a14:
เริ่มหัวข้อโดย: Karn12 ที่ 04-11-2007 22:34:36
เริ่มหัวข้อโดย: Fujichima_Takara ที่ 04-11-2007 22:50:22
เหอๆๆ
น่าจะงอลไปเลย
ไม่ควรๆ
ฮวยน่าจะงอลไปนานๆเลย
คืนดีง่ายเกิน
ไม่ดีๆ
เริ่มหัวข้อโดย: graydragon ที่ 05-11-2007 08:38:02
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 05-11-2007 11:55:09
หรือว่าเขินจริงๆเข้าซะแล้ว
:m3: :m3: :m3:
เริ่มหัวข้อโดย: xiiiNG ที่ 05-11-2007 16:47:46
มาต่อไวไว นะคับ.....
ปายเรียนก่องดีกว่า
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 05-11-2007 20:25:46
แกล้งกันไปมาอย่างงี้ตลอดไปนะครับ
ว่าแล้วไปหาคนแกล้งมั่งดีกว่า :m3:
เริ่มหัวข้อโดย: byzantines ที่ 05-11-2007 22:06:11
เริ่มหัวข้อโดย: niph ที่ 05-11-2007 22:42:48
ถูกแกล้งซะระแวงไปหมดแล้ว
ฮวยก็นะ
:undecided: :undecided: :undecided:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 06-11-2007 17:56:59
เริ่มหัวข้อโดย: คุณหมาหยอกไก่ ที่ 06-11-2007 21:52:04
แอบมาดูว่าต่อรึยัง มาต่อเร็วๆนะคัฟ
เริ่มหัวข้อโดย: mu_off ที่ 07-11-2007 00:47:19
แง๊ว... ยังไม่มาต่ออีกเหรอคับ...
:m13:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 07-11-2007 17:54:43
ทักทายแฟนๆกันก่อน อิอิ
:m3: :m3: :m3:
ว้ายกรี๊ดๆๆๆๆ... เดียร์กะฮวย..น่ารักจิงๆน่ะแหล่ะคับ..
ตอนนี้รู้สึกซาบซึ้งยังไงก็ไม่รู้สิ... :m17:<<<< ดีใจที่ชอบอ่ะ เอาตอนใหม่มาต่อให้อารมณ์ต่อเนื่อง อิอิ
ปล.ขณะที่กำลังอ่านได้อารมณ์ซึ้งอยู่ แถวๆ ม. มีใครเผาอะไรว๊า...
เสีย mood หมด... เหอๆ..... (รอความคืบหน้าของเดียร์กะฮวยต่อนะค้าบ.. )<<<<< ขอบคุณจ้า :m26:ว่าแต่เผาอะไรอะ :m21:
:impress: :impress: :impress:
อ่านะเริ่มชอบฮวยแล้วดิครับ
ใช่ป่าวๆๆอิอิ แบบนี้ฮวยก็มีหวังแล้วครับ
:impress: :impress: :impress:<<<<อิอิ ลุ้นกันต่อไป ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ตรงนั้น(อะเปล่าว้า)
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
อ๊าย..อ๊าย..อ๊าย น่าร้ากกกกก อยากได้ฮวย อุ๊บส์!! :m29: เผลอไปนิ้ดส์นึง <<<< :m12: ตะเองก็ :laugh:
แหมๆ ตอนที่แล้วทำซะหดหู่กันเลยทีเดียว
แต่พอมาถึงตอนนี้ แบบว่าอ่านแล้วหัวใจพองโต :m1: <<<< :m4: ดีจัง
อย่าปิดบังความรู้สึกกันอีกเลยนะ จะได้มีฉากอัศจรรย์ซะที อะหุ อะหุ :m19:<<<< 5555 ฉากอัศจรรย์ :m28: อารายเหรอตะเอง ทำให้ดูเป็นตัวอย่างหน่อยจิ :laugh:
เย่ๆ มาต่อแล้ว
ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบ :m23:<<<<ดีจังที่ชอบ อ่านตอนใหม่แล้วรักมากขึ้นไหมอ่ะตะเอง คิกคิก
:m11: :m11: :m11:
วี๊ดดดวิ้วววววว
:m25: :m25:
ไม่ไหว อิจฉาอย่างแรงนิ
:m3:<<<<<<ฮิ้ววววววว อิจฉาด้วยคน (เนียนปะ อิอิ) อะแบบนี้เอาไปอีกตอนละกัน
มาต่อเร็วๆนะครับ เขิลหว่ะ :m13:<<<<<อิอิ เอาไปลองเล่นกะคนข้างๆๆไปก่อนนะ :o8:
:try2:
มะได้อ่านหลายวันนนน คิดถึงพี่ฮวยกะนาเดียร์จังงง...แต่ดีแล้วละไม่งั้นเจอตอนฮวยเศร้าแย่เลยยย
อ่านจบตอนนี้แข่งกันยิ้มมมมม ประหนึ่งโดนหอมแก้มเองงงงงงง :o8:<<<<ฮิ้ววววว จริงเหรอตะเอง อิอิ
หลังจากนี้ต้องมีฉากหวาน ๆ กุ๊กกิ๊ก ๆๆๆ ระหว่างสองหนุ่มนี้แน่เลยยยย... รอรอรอ
:m1:<<<<< อิอิ มาดูอิทธิฤทธิ์สองอภิหาร ตอนศึกคู่บัลลังค์ นำแสดงโดย ฮวยบ่ฮ่วย และเดียร์ก๊วนกวน กันต่อ :m20:
เริ่มเข้ารูปเข้ารอยแล้แฮะ <<<<มันเป็นเพียงแค่การเริ่มต้น หุ หุ หุ
ขอบคุณค๊าบบบบ <<<< ขอบคุณที่มาติดตามเช่นกันจ้า
+1 เป็นกำลังใจให้ครับ<<<<<< ขอบคุณมากมายสำหรับกำลังใจ o1 อิอิ ชื่นใจจัง o7
:m3: :m3: :m3: :m3: น่ารักได้ใจ 55+<<<<< อิอิ ได้ใจมา แล้วเมื่อไรจะได้ตัวละ คิก คิก
รออยู่นะคร้าบ o14 o17<<<<ขอบคุณที่มาติดตามกันนะ
:impress: มาต่อแล้ว รอจนใจจะขาดเลยอ่ะ<<<<[โอ๋ โอ๋ มาแล้ว มาแล้ว /b]
น่ารักกันอีกแบ้ว อินจังเลย<<<<อิอิ มีความสุขกันไป ดีจัง
มาต่อเร็วๆนะครับ
คู่นี้น่ารักมากจน :m1:
ต้องเข้ามาติดตามทุกวันเลย
มาเร็วๆน๊าาาาาา
เป็นกำลังใจให้ครับ <<<<<< ขอบคุณจ้า มาแล้ว มาแล้ว คนอ่านน่ารักคนโพสต์สู้ขาดใจ คิก คิก
ฮี่ๆ ยิ้มได้อีก
เมื่อไรคู่นี้เค้าจาเลิกปากแข็งกันซะทีน้อ
ลุ้นมากมาย<<<<< coming soon พร้อมเข้าฉายเร็วๆๆนี้ :m23: แหะ แหะ เกี่ยวกันไหมอ่ะ
ใจร้าย มาต่อช้า ชิ :a14:<<<< โอ๋ โอ๋ อย่างอนเค้านะตะเอง เค้าเอาตอนใหม่มาง้อแล้วนะ หายงอนนะคนดี :m13: เชิดมาเค้าตัวตะเองปวดคออ่ะ คิกคิก
:m11: :m1: :m3: น่ารักจังเลยคู่นี้อ่ะ คุ้มค่ากับการรอคอยจริง ๆ ครับ<<< ดีใจที่ชอบอ่ะ :laugh: ติดตามไปเรื่อยจะพบกับความอัศจรรย์ของคู่นี้ 5555
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกมากๆเลยคับ
เหอๆๆ น่าจะงอลไปเลย ไม่ควรๆ
ฮวยน่าจะงอลไปนานๆเลย คืนดีง่ายเกิน ไม่ดีๆ <<<< อิอิ อยากให้เป็นอย่างนั้นจริงเหรอตะเอง :m26:
2 คนนี้น่ารักกันดีจัง :o8:<<<<< อิอิ เอาไปใช้กะคนข้างๆได้ ไม่สงวนลิขสิทธิ์อ่ะ
อะ คราวนี้ไม่มีด่าแหะ
หรือว่าเขินจริงๆเข้าซะแล้ว<<<<อิอิ สงสัยจะจุความรักเข้าให้อ่ะ :laugh:
:m3: :m3: :m3:
โอ้ยๆๆๆๆ เรื่องจาเปนอย่างราย.. จะมี สวีท กัลมั้ยเนี้ยยยย
มาต่อไวไว นะคับ.....<<<<<มาแล้วจ้าสวีทอะเปล่าต้องมาตามกันเองอ่ะ อิอิ
ปายเรียนก่องดีกว่า<<<<< แล้วกลับมาติดตามกันต่อนะ
ฮวยน่ารักจังเลย :m1:
แกล้งกันไปมาอย่างงี้ตลอดไปนะครับ <<<<< 55555 นานๆ จะมีคนบอกว่าชอบให้คู่นี้แกล้งกันอ่ะ ข้าน้อยขอคารวะ
ว่าแล้วไปหาคนแกล้งมั่งดีกว่า :m3:<<<<<อุ้ย อุ้ย ขอแอบตามไปเป็นพยานได้ป่าวอ่ะ หุ หุ
o14 ดีครับ หุหุ :a11: ตอนนี้พอไม่ด่า ไม่ต่อย ก็ไม่มันเลยเหงปะ :m23: แต่ดันถูกใจคนอ่าน 555 หวานนิดๆแบบนี้ไม่เสียรสชาติครับ ไม่ได้มาเม้นให้พี่เลย พักนี้เรียนหนักดีแท้ :m17: ขอบคุณพี่ๆทั้งสองเช่นเดิมครับผม o14<<<<ก็ว่าไม่เห็นน้อง byzantines เลย อิอิ คิดถึงอ่ะ ตั้งใจเรียนนะน้อง ทำให้ดีที่สุด อนาคตจะได้สดใส :a2: เป็นกำลังใจให้ สู้สู้นะน้อง เหนื่อยหน่อยเพื่ออนาคตที่ดีกว่าจ้า :m23:
สงสารเดียร์จัง
ถูกแกล้งซะระแวงไปหมดแล้ว
ฮวยก็นะ <<<<< :m26:อิอิ ไม่ต้องห่วงหลังจากนี้มีเอาคืน 55555
:undecided: :undecided: :undecided:
รอ ร๊อ รอ<<<< ขอบคุณที่มารอจ้า
:m22: :m22:
แอบมาดูว่าต่อรึยัง มาต่อเร็วๆนะคัฟ<<<<< ฮิ้วววววว ทำมายคนอ่านน่ารักอย่างนี้
:m16:
แง๊ว... ยังไม่มาต่ออีกเหรอคับ... <<<< แหะ แหะ กลัวแล้ว กลัวแล้วจ้า :m29:
:m13:
มาต่อให้ชื่นใจกัน (หรือเปล่าว๊า) อีกตอน คิกคิก มาดูคู่นี้เค้าจัดการกับความรู้สึกตัวเองกัน :m24:
ปอล๋อ ตั้งแต่ตอนนี้เป็นตอนไป เราอาจไม่ค่อยได้มาตอบกระทู้เท่าไรนะ คงไม่ว่ากัน แหะ แหะ งานเริ่มเยอะอ่ะ แต่จะมาต่อเรื่องให้ตลอดจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 07-11-2007 17:56:32
เมื่อยตัว แล้วก็ง่วงนอนสุด ๆ กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงอย่างมีความสุข หอมชะมัด หอมอะไรวะ
อ๋อ
หอมดอกกุหลาบในแก้วน้ำนี่เอง แม่เจ้าโว้ยบานแฉ่งเลยนะ มิน่าล่ะทำไมมันถึงได้หอมนัก
เฮ่อ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ววะ หิวชะมัดเลย ท้องร้องโครกครากขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย แต่ขี้เกียจคลานไปหาของกินอ่ะ โอยง่วง นอนต่ออีกหน่อยดีกว่า ทำไมมันขี้เกียจขนาดนี้ว๊า
เดียร์กำลังนอนกลิ้งไปกลิ้งมืออยู่บนเตียง และยกมือขึ้นปิดดวงตาเพราะไม่อยากให้ต้องแสง
ลืมปิดม่านได้ไงวะ โอ้ย ขี้เกียจลุกโว้ยยยยยยยยยยยยย ทำไมมันร้อนขนาดนี้เนี่ยแล้วแบบนี้จะนอนได้ยังไง
ไปนอนหน้าตู้เย็นดีกว่า เปิดตู้เย็นแล้วก็นอน ท่าจะเย็นสบาย
เร็วกว่าความคิด
พยายามตะเกียกตะกายลงมาจากเตียงและลากหมอนลงมาด้วยหนึ่งใบ
หลับตาเปิดตู้เย็นและเปิดทิ้งไว้อย่างนั้นเพื่อให้ร่างกายปะทะกับไอเย็น
"โห่ สบายดีแท้ หอมอะไรวะ กลิ่นอะไรทำไมมันน่ากินจัง"
ปรือตาตื่นขึ้นและก็พบว่ากล่องบราวนี่อยู่บนชั้นสูงสุดของตู้เย็น
โอยยยยยยยยยย ทำไมมันอยู่สูงขนาดนี้ อยากกินอ่ะ แต่ขี้เกียจลุกขึ้นไปหยิบ ใครก็ได้ช่วยหยิบให้ทีอยากกินจะตายอยู่แล้วววววววววว
ถึงแม้จะหิว ถึงแม้จะอยากกิน แต่ความง่วงมีมากกว่า สุดท้ายมองเห็นภาพกล่องบราวนี่ที่ยังอยู่บนชั้นแล้วก็ได้แต่หรี่ปรือตาลงอย่างช้า ๆ
ฮือ ฮือ อยากกินบราวนี่ แต่ขี้เกียจหยิบ โอย แบบนี้ตายสถานเดียวแน่ ๆ กู เหอ เหอ เหอ
ถ้าใครได้มาเห็นภาพนี้ คงนึกขำเพราะไม่คิดว่าคนอย่างเดียร์จะทำอะไรเพี้ยน ๆ ได้มากถึงขนาดนี้
เดียร์หลับตาลงอีกครั้ง และแอบยิ้มกับตัวเองเมื่อนึกถึงเรื่องราวตลก ๆ มากมายของคืนก่อนแล้วก็ทำให้รีบลุกขึ้นนั่งสะบัดหัวไล่ความขี้เกียจออกและลุกขึ้นหยิบกล่องบราวนี่มาเปิดเพื่อหยิบขนมเย็น ๆ ในกล่องออกมากิน
"โหยยยยยยยยยยยยย ทำไมอร่อยงี้วะ สงสัยหิวแน่เลย"
หยิบชิ้นขนมมาใส่ปากและนั่งพิงตู้เย็น จะกินให้เหลือสักนิดคงไม่ได้ เลยต้องแตะปลายนิ้วที่มีเศษขนมติดเข้าไปในปากและใช้ปลายลิ้นแตะไปที่นิ้วของตัวเอง
"แฮ่ะ หร่อยว่ะ อื้อ อือ"
กินขนมอย่างมีความสุข แล้วไม่นานในสมองก็พาลนึกไปถึงคนซื้อที่ซื้อมาให้
ก็ได้
กูยกความดีความชอบให้มึงก็ได้ เป็นเพราะมึงก็ได้ที่ทำให้เช้านี้กูรู้สึกดีได้ถึงขนาดนี้
ป่านนี้ไม่นอนหลับเป็นตายอยู่ที่หอแล้วเหรอ มันก็เหนื่อยพอกันนั่นแหละวะ อดหลับอดนอนพอกัน
ป่านนี้คงไม่ตื่นหรอก กูยังไม่อยากจะตื่นเลย แล้วมึงจะตื่นก่อนกูได้ยังไง ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไอ้เฮงซวยฮวย เอ้ย
เดียร์กำลังนั่งคิดอะไรเพลิน ๆ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่ยแล้วสายตาก็เหลือบไปมองที่การ์ดรูปกวางเรนเดียร์ที่วางอยู่บนโต๊ะ
เอื้อมมือเพียงนิดก็คว้าเอามาถือเอาไว้ได้
เปิดอ่านข้อความที่เขียนด้วยลายมือบรรจงบนกระดาษอีกหลาย ๆ ครั้งแล้วก็ได้นึกขำคนที่เขียนมาให้
"แล้วนี่ตกลงมันขอโทษเรื่องอะไรวะ เรื่องที่กวนตีนหรือเรื่องอะไร นึกเหรอว่าจะยอมยกโทษให้ ยอมยกโทษให้ง่าย ๆ ก็เข้าทางมึงน่ะสิ ไม่เอาด้วยหรอก ฝันไปเถอะมึง"
ปากพูดอย่างนั้น แต่ใจกลับไม่คิดอย่างนั้น มองการ์ดลายสวยในมือแล้วก็นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เพราะความขำ
"ถ้ากูเป็นผู้หญิงนี่ดีใจตายแล้วนะแบบนี้ หน้ามันก็หล่อ บ้านมันก็พอมีฐานะ หัวมันก็ดีใช้ได้แถมยังรับผิดชอบงานอีก เสียอย่างเดียวนิสัยแย่ไปหน่อย โคตรกวนตีนเลย แต่ลองไปจีบสาวแบบนี้ ยังไงมันก็น่าจะติดอยู่หรอก ไอ้ฮวยนี่มันไม่ธรรมดาจริง ๆ ใจคอมันจะเล่นจีบกูเหมือนจีบหญิงหรือไง สงสัยไอ้นี่มันท่าจะประสาทจริง ๆ"
เดียร์วางกล่องขนมไว้ข้างตัวและโยนการ์ดในมือกลับไปไว้บนโต๊ะเหมือนเดิม ก่อนจะลงไปนอนอีกครั้ง
กอดหมอนใบใหญ่หลับตาลงอย่างมีความสุข
อิ่มแล้วนี่หว่า
อิ่มแล้วก็ต้องนอน
ขอบใจขนมของไอ้ฮวยจริง ๆ รอดตายไปหนึ่งมื้อแล้ว เฮ่อ ทำไมวันนี้มันง่วงขนาดนี้วะ นอนต่อดีกว่า ถึงจะร้อนไปหน่อยแต่ก็พอข่มตาให้หลับลงได้
ง่วงชะมัด
บราวนี่อร่อยชะมัด
ยังไงกูก็ขอบใจมึงด้วยแล้วกัน ที่ทำให้กูไม่ต้องหาของกิน เฮ่อออออออออออ ทำไมเช้านี้มันถึงได้สดชื่นขนาดนี้
ว่าแล้วก็นอนต่อดีกว่ากู แหมมีความสุขจริง ๆ
ทำอะไรอยู่วะ
ป่านนี้ไอ้เดียร์มันทำอะไรอยู่ คงยังไม่ตื่นแน่ ๆ สิบโมงกว่าแล้ว แต่มันคงจะนอนหลับยาวเหมือนกัน
เมื่อคืนนี้กลับมาถึงที่พักอย่างมีความสุข
อดนึกถึงเสียงโวยวายและท่าทางหงุดหงิดโมโหของคนที่ทำให้นึกถึงไม่ได้
ฮวยกำลังยิ้ม นอนยิ้มและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูภาพถ่ายของใครคนหนึ่งที่ยังอยู่ในเมมโมรี่ภายในตัวเครื่อง
ยิ้มกับภาพที่เห็น และค่อย ๆ หุบยิ้มลงอย่างช้า ๆ สอดโทรศัพท์ไว้ใต้หมอนและพลิกกายไปอีกทาง
สมองกำลังครุ่นคิดเรื่องต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาในหัวอย่างหนัก
ที่จริงเรื่องที่คิดมันเกิดขึ้นตั้งแต่คืนก่อน เพราะว่าเผลอหลับไปจึงทำให้หยุดคิดไปชั่วคราว
แต่เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็อดจะคิดไม่ได้ คิดเรื่องเก่า ๆ เดิม ๆ ซ้ำไปซ้ำมาอีกหลายรอบ
"ทำอะไรลงไปอีกวะเนี่ย แล้วแบบนี้จะเลิกได้ยังไง"
ฮวยกำลังคิด คิดมากจนทำให้ต้องยกแขนขึ้นก่ายหน้าผากและขมวดคิ้วมุ่น
เมื่อวาน...............ไปหาไอ้เดียร์มันทำไม
ไปทำไม
เพื่ออะไร
ทำไมถึงต้องไปหามันด้วย ไหนว่าจะเลิกยุ่งด้วยแล้ว แต่พอมันโยนของทิ้งแค่นั้น แค่ได้เห็น
เพียงแค่ได้เห็นก็ต้องรีบเดินหนีเพราะทนเห็นภาพแบบนั้นไม่ได้
เป็นบ้าอะไรของกูนะ
ดีใจสุด ๆ เมื่อไอ้เดียร์มันโทรกลับมาหาอีกครั้ง แล้วก็ยิ่งดีใจมากขึ้นเมื่อมันบอกว่าจะเก็บขนมไว้กินแล้วก็จะเอาดอกไม้ไปใส่แก้วเอาไว้ไม่ให้ดอกไม้เฉา
ดีใจที่ได้เจอหน้า
ดีใจที่ได้พูดคุยด้วย
ดีใจที่ได้สัมผัส
ดีใจที่ได้บอกว่าคิดถึง
ดีใจ
...........................
แล้วนี่กูจะดีใจไปทำไมเนี่ย มันควรจะเครียดไม่ใช่เหรอ ตอนนี้มันควรจะเครียดหนักกว่าเดิมไม่ใช่หรือไง
ไม่ไหวนะแบบนี้ ทำไมถึงได้เผลอทำอะไรโง่ ๆ อีกครั้งวะ
ทำไมถึงได้หล่นลงไปในหลุมพรางที่ถูกขุดดักเอาไว้ ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้
"โอ้ยยยยย คิดถึงไอ้เดียร์โว้ยยยยยทำไงดีวะเนี่ย จะให้ทำยังไงดีวะ เลิกไม่ได้แล้วแบบนี้ทำไงดี....จะทำยังไงดีวะ"
ยิ่งคิดยิ่งเครียด
ยิ่งเครียดก็ยิ่งพาลครุ่นคิดไปกันใหญ่ สอดมือเพื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูภาพใบหน้าของคนที่ทำให้ต้องครุ่นคิดแต่เช้า
".......ตรงไหนวะ.....หน้าขาว ๆ ซีด ๆ แบบนี้เหรอ...ไม่น่าใช่เลย แล้วมันตรงไหนวะตรงไหนที่ทำให้คิดถึง"
ไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะเป็นได้ขนาดนี้ นัยน์ตาคมนิ่งงันจ้องมองภาพใบหน้าของเดียร์จนตาไม่กระพริบ
ก่อนจะจรดริมฝีปากไปที่ภาพใบหน้าของคนที่ทำให้ต้องโมโหอีกครั้ง
"ทำไมเป็นเอามากขนาดนี้วะ อยากได้ยินเสียง คิดถึง.....คิดถึงเดียร์....คิดถึงนาเดียร์"
บ่นพึมพำกับตัวเองแล้วก็ลงมือกดหมายเลขที่ต้องการจะโทรหา
.............หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้....................
โธ่โว้ย ให้มันได้อย่างนี้สิวะ ทีอยากจะคุยด้วย ดันปิดเครื่อง ให้ตายเถอะ นี่จะให้ทำยังไง จะปล่อยให้คิดถึงจนตายไปเลยหรือไงวะเนี่ย ใครจะไปทนได้ ไม่ไหวหรอก
ฮวยผุดลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว และรู้สึกว่าตัวเองกำลังกระวนกระวายกระสับกระส่ายอย่างไม่น่าเชื่อ
ไม่เอาหรอก
ไปทำไม
ไอ้เดียร์เนี่ยนะ จะไปหามันทำไมเนี่ย ไม่ไหว ไม่เห็นจะอยากเจอเลย
นั่งลงบนเตียงอีกครั้งแล้วก็ยกมือขึ้นกุมหัวด้วยความเครียด
เสียฟอร์ม
ไปทำไม เสียฟอร์มตาย
ไม่ได้ชอบมันนะ เปล่าเลย ไอ้เดียร์เนี่ยนะ แค่เพื่อนเฉย ๆ
หน้าตาก็งั้น ๆ นิสัยก็แบบนั้น ไม่เห็นมีอะไรน่ารักตรงไหน
ใครชอบมันก็บ้าแล้ว ไม่มีทางหรอก เมาขึ้นมาก็บ้าบอสติแตก ไม่มีความรับผิดชอบงี่เง่างอแงไปตามเรื่องตามราว ใครลองได้ชอบมันก็ต้องเป็นบ้ากันทุกคนนั่นแหละ
เหอะ เหอะ ตลกน่า ไม่เอาหรอก ไปหามันทำไม นอนอยู่บ้านดีกว่า เพลิน ๆ ไม่ต้องตะเกียกตะกายออกไปไหนด้วย
แต่ว่าก็ อยากไปหามัน
ไปทำไมวะ ไปหาไอ้เดียร์เนี่ยนะ จะไปทำมายยยยยยยยยยยยย ไม่ต้องไปหรอกน่ะ
ไปแล้วจะบอกว่าไปทำอะไร ไปหาแบบไม่มีเหตุผลเนี่ยนะ
ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยคิดอยากจะเจอหน้ามันเลยงั้นเหรอ
ไม่ไปหรอก ยังไงก็ไม่ไป
ไม่ไป
เด็ดขาด
ไม่มีทางไปหาไอ้เดียร์แน่นอน ไม่มีทาง ใครจะอยากไปหามันล่ะ โห ใครคิดถึงไอ้เดียร์นี่บ้าเต็มทีแล้ว
"เปล่านี่ ไม่ได้ไปหาไอ้เดียร์ซะหน่อย แค่ลืมแผ่นดิสก์ค้างเอาไว้ในเครื่อง ไปเอาแผ่นดิสก์แล้วก็กลับ
ไม่ได้ไปหามัน ไม่ได้ไปหาชัวร์ ไปเอาแผ่นดิสก์ จำไว้ไปเอาแผ่นดิสก์ ไปเอาแผ่นดิสก์เฉย ๆ"
คิดเข้าข้างตัวเอง แล้วก็หัวเราะชอบใจ เมื่อรู้ว่าตัวเองไม่ได้ไปหาคนที่ทำให้ต้องกระวนกระวาย
ไม่ได้ไปหาไอ้เดียร์ซะหน่อย แค่ไปเอาแผ่นดิสก์ที่ลืมไว้
ไปเอาแผ่นดิสก์ครับไปเอาแผ่นดิสก์
ผมเปล่าไปหาไอ้เดียร์นะครับ
แค่ไปเอาแผ่นดิสก์ที่ลืมไว้แค่นั้นเอง
TBC....
อ่านแล้วติชมกันได้ตามอัธยาศัยนะจ๊ะ คิกคิก
เริ่มหัวข้อโดย: Turn_righT ที่ 07-11-2007 20:15:55
แล้วเมื่อไหร่จะได้หวานกันจริงจังซะทีเนี่ย o16 ลุ้นจนเหนื่อย :sad2:
ไปลองเปิดตู้เย็นแล้วนอนบ้างดีก่า :m7:
เริ่มหัวข้อโดย: hula-hoob ที่ 07-11-2007 20:42:16
หุหุ
ตะเองอ่า มาต่อเร็วๆด้วย
:m1:
เด๋วไม่ทันบอร์ดนู้นนะ
อิอิ
:m12:
เริ่มหัวข้อโดย: Fujichima_Takara ที่ 07-11-2007 22:48:37
อิจฉา
จบ
มาต่อด่วน
หุหุ
เริ่มหัวข้อโดย: @BUA@ ที่ 07-11-2007 23:08:15
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 07-11-2007 23:23:30
:m11: :m11: :m11:
เล่นสับสนในตัวเองแบบนี้ เดียร์ก็นึกว่าทำเล่นจิ
เด่วเดียร์งอนฮวยน้า
:m3: :m3: :m3: :m3:
เริ่มหัวข้อโดย: คุณหมาหยอกไก่ ที่ 07-11-2007 23:26:45
ไม่ไหวแล้วววว
น่ารักเกิน มาต่อเร็วๆนะคัฟ
:m4: :m4:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 08-11-2007 10:13:46
ปากแข็งซ๊า..... คนเรา
เริ่มหัวข้อโดย: IO ที่ 09-11-2007 00:26:36
ชอบจิง เรื่องนี้...เพ่ฮวยรุกเข้า สู้เขานะ นาเดียร์เริ่มอ่อนแว้ว :give2:
:m12: :m12: :m12:
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 09-11-2007 12:27:49
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 09-11-2007 19:12:02
เริ่มหัวข้อโดย: graydragon ที่ 10-11-2007 10:23:46
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 10-11-2007 13:54:56
ชักเหนื่อยเว้ยยยยย ต่างคนต่างมะเข้าใจตะเองงงงง
แถไปเรื่อยยยย พี่ฮวยเอ๊ยยยยยย .... ไปละ ... ไปเอาแผ่น disk มั่งงงง :m7:
:m18:
เริ่มหัวข้อโดย: seinia ที่ 10-11-2007 19:06:43
ไม่งั้นมีงอนด้วย :m16:
ป.ล. อยากอ่านอ๊ะ :m15:
เริ่มหัวข้อโดย: Karn12 ที่ 10-11-2007 19:37:48
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 11-11-2007 02:38:47
ความเดิมจากตอนที่แล้ว
"เปล่านี่ ไม่ได้ไปหาไอ้เดียร์ซะหน่อย แค่ลืมแผ่นดิสก์ค้างเอาไว้ในเครื่อง ไปเอาแผ่นดิสก์แล้วก็กลับ
ไม่ได้ไปหามัน ไม่ได้ไปหาชัวร์ ไปเอาแผ่นดิสก์ จำไว้ไปเอาแผ่นดิสก์ ไปเอาแผ่นดิสก์เฉย ๆ"
คิดเข้าข้างตัวเอง แล้วก็หัวเราะชอบใจ เมื่อรู้ว่าตัวเองไม่ได้ไปหาคนที่ทำให้ต้องกระวนกระวาย
ไม่ได้ไปหาไอ้เดียร์ซะหน่อย แค่ไปเอาแผ่นดิสก์ที่ลืมไว้
ไปเอาแผ่นดิสก์ครับไปเอาแผ่นดิสก์
ผมเปล่าไปหาไอ้เดียร์นะครับ
แค่ไปเอาแผ่นดิสก์ที่ลืมไว้แค่นั้นเอง
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน ..........ขอ...............
ครายแม่งมาทำอารายตอนนี้ว๊า กูจานอนเฟ้ยยยยยยยยยยย แม่งเอ้ย
เดียร์ปรือตาตื่นขึ้นและพยายามใช้หมอนอุดหูตัวเองเอาไว้กันเสียงที่ดังมาประสบโสตประสาท
ไม่สนเว้ย ใครกูก็ไม่สนทั้งนั้นกูจานอนนนนนนนนนนนนนนนเฟ้ยยยยยยยย
เข้าใจมั้ย เข้าใจมั้ย เข้าใจบ้างม้ายยยยยยยยยยยยยยยย เออ กูเปิดประตูก็ได้วะ ไอ้บ้าที่ไหนวะอย่าให้กูรู้นะว่าใครกูไม่เอาไว้ทำพ่อแน่นอนเลยเว้ยยยยยยยยย
ลุกขึ้นจากเตียงก้าวเพียงก้าวเดียวก็กระชากประตูเปิดได้อย่างรวดเร็ว และยืนทำหน้าบึ้งอยู่ที่หน้าประตูเมื่อรู้ว่าคนที่มารออยู่คือใคร
"มาหาพ่อมึงเหรอห๊า แม่งเอ้ย"
ด่าพอเป็นพิธีแล้วก็พาตัวเองมาทิ้งกายลงนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงชนิดที่ว่าไม่สนอีกแล้วว่าคนที่มาเยือนคือใคร.....
"อยากมาตายห่าเลย ลืมดิสก์เว้ย กูลืมดิสก์อันเดอร์สแตนมั้ยมึง ไอ้โง่ นึกว่าอยากมาตายเลยนะนาเดียร์จ๋าาาาาาาาาา"
ท้ายประโยคมีการลากเสียงพอเป็นพิธีให้รู้ว่าไม่ได้อยากมาจริง ๆ แค่มาเอาแผ่นดิสก์
แค่มาเอาแผ่นดิสก์จริง ๆ ชัวร์ บอกว่ามาเอาแผ่นดิสก์ไง ใช่ มาเอาแผ่นดิสก์ มาเอาแผ่นดิสก์เฉย ๆ
สายตาของฮวยมองไปที่ร่างที่นอนคว่ำหน้ากอดหมอนเอาไว้แน่น และนิ่งสนิทอยู่บนเตียง
รบกวนเหรอ
ยังไม่อยากตื่นนี่หว่า
ง่วงมากเลยหรือไง
กินอะไรแล้วหรือยัง
แล้ว......................
"เก็บไว้ไหนวะเก็บอะไรทีหายเลยใช่มั้ยเนี่ย"
รู้ว่ารบกวนแต่แค่อยากจะคุย แค่อยากได้ยินเสียง สุดท้ายฮวยก็เลยต้องเดินไปค้นหาแผ่นดิสก์ที่มันควรจะอยู่ในเครื่อง
แต่.............ก็ไม่มี
"แผ่นดิสก์บ้าบออะไรกูไม่เห็นว่าจะมีเลย เซฟไว้ในเครื่องชัด ๆ ไอ้บ้าถ่อมาทำไมถึงนี่วะ รบกวนกูชิบหาย"
ได้ยินชัดเจนแม้จะเป็นเสียงพูดที่ดังอู้อี้เพราะคนพูดนอนกอดหมอนแน่น แต่ก็ทำให้ได้ยินชัด
ชัดเจน
ชัดเต็มสองหู
คนคิดถึงกับคนไม่คิดถึงมันก็ต่างกันแบบนี้เอง
คนคิดถึงดื้อดึงที่จะมาหา แค่อยากเห็นหน้าแค่อยากได้ยินเสียง เพียงเพราะคำว่า ...........คิดถึง.............
แต่คนที่ไม่เคยคิดถึง มีอย่างเดียวคืออยากเลี่ยงอยากจะหนีและขับไล่ไสสงให้ไปให้พ้น ๆ
ฮวยกำลังยืนนิ่ง และหันกลับไปมองร่างที่อยู่บนเตียงอีกครั้ง
ก็แล้วทำไมต้องคิดถึงอยู่คนเดียวด้วย
แล้วทำไมต้องมาหาด้วย
ทำไมต้องหาข้ออ้างต่าง ๆ นา นา ด้วย ในเมื่อ...........รู้ทั้งรู้อยู่ว่าสุดท้ายมันก็เป็นแค่ข้ออ้าง
ข้ออ้างโง่ ๆ ที่บอกกับตัวเองเพื่อจะมาให้เห็นหน้า มาให้หายคิดถึง มาเพื่อ....................
มาเพื่อ
เพื่อ
เพื่อ
เพื่อ..............อะไรกันแน่
คนตัวโตทรุดกายลงนั่งอย่างช้า ๆ อยู่หน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์ตัวเดิม ที่วันก่อนที่แห่งนี้เป็นสถานที่ที่ทำให้รู้สึกว่าตัวเองคล้ายคนกำลังมีความสุขที่สุดในโลก
ได้ยิ้ม
ได้โกรธ
ได้เห็นหลายสิ่งหลายอย่างจากใครสักคนที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะได้เห็น...............
นาเดียร์......
อะไรที่ทำให้กลายเป็นอย่างนี้ไปได้ ออกมาหาด้วยความรู้สึกที่เต็มเปี่ยม และแสนจะมีความสุขเมื่อรู้ว่าจะได้มาเห็นหน้า
มาหาด้วยความรู้สึกเต็มตื้นในหัวใจ
มาด้วยความรู้สึกบางอย่าง
คาดหวังอะไรอยู่กันแน่ รู้ว่าต้องเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก แล้วยังจะมาทำไม ยังจะหลอกตัวเองทำไม
เพื่ออะไรกันนะ เพื่ออะไรกัน
เหลือบมองการ์ดลายสวยที่ตั้งใจเขียนข้อความบางอย่างจากหัวใจแล้วก็ได้แต่ยิ้มเยาะตัวเอง
เขียนด้วยใจแล้วก็มอบให้ด้วยความรู้สึกที่มี
แต่การ์ดลายสวยกลับอยู่แค่มุมโต๊ะและทำท่าว่าจะหล่นลงมาจากโต๊ะ เพราะคนที่ได้รับคงไม่คิดจะสนใจ
เดียร์.....
เดียร์งั้นเหรอ
มัวทำบ้าอะไรอยู่ตรงนี้
มาทำอะไรอยู่ที่นี่
แค่รอยยิ้มของใครคนหนึ่งที่อยากได้รับและเก็บเอาไว้เพียงคนเดียว เลยต้องรีบมาถึงที่นี่เลยเหรอ
แล้วสิ่งที่ตั้งใจทำมันจะมีประโยชน์อะไร
ไหนว่า....จะทำอะไรโง่ ๆ เพื่อให้ทุกอย่างมันจบลง
ไหนล่ะที่คิดว่า จูบครั้งสุดท้ายแล้วจะตัดไฟที่ครุกรุ่นภายในใจได้
ไหนล่ะ ที่ว่าตัวเองจะเป็นคนหยุดทุกอย่างเอง ไหนล่ะ ที่ว่าจะเป็นคนกำหนดทุกอย่างเอง
ไหนล่ะ ไหน สิ่งไหนกันที่คิดว่าตัวเองแน่ใจแล้ว และก็กล้าที่จะทำ โดยไม่รู้สึกอะไร
"ขอโทษ...."
หยิบการ์ดมาอ่านอีกครั้งด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายให้ใครได้รับรู้ได้แล้วก็ได้แต่ยิ้มอย่างหมองเศร้า
กับการ์ดที่อยู่ในมือ
นั่งนิ่ง ๆ
และเงียบงันอยู่อย่างนั้น โดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะไปที่ไหนได้ ใจมันแกว่งและรู้สึกหมดหวัง
เพราะไม่รู้ว่าตัวเองมาทำอะไรที่นี่กันแน่ ไม่รู้ว่าตัวเองมาทำอะไร
ไม่รู้จริง ๆ ว่ามาทำอะไร
จะให้บอกได้ยังไงว่าตกใจ
จะให้บอกหรือไงว่าตกใจจริง ๆ
ไม่เอาหรอก
จะบอกได้ยังไง จะให้บอกเหรอว่าก่อนที่หัวจะถึงหมอน แอบเผลอนึกถึงใครบางคน
จะให้บอกเหรอ ว่าทำอะไรบ้า ๆ ด้วยการแตะปลายนิ้วที่ริมฝีปากตัวเอง และเผลอคิดว่าตัวเองต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ที่นึกถึงคนที่ทำให้รู้สึกถึงอาการแปลก ๆ ของตัวเอง
สะบัดหัวไล่ความคิดออกไปได้ก็นับว่าโชคดีมากแล้ว
แต่เมื่อกำลังจะเคลิ้มหลับอีกครั้ง เสียงเคาะประตูทำให้ต้องลุกขึ้นไปเปิดด้วยความหงุดหงิดโมโห
จะให้บอกหรือไงว่าแอบหวังว่าจะมีใครสักคนมาหา
แล้วจะให้บอกอีกมั้ย ว่าใจมันคิดว่า..............ถ้าเป็นไอ้เฮงซวยฮวยบ้า คงจะดีพิลึก
แล้วเมื่อมันใช่ขึ้นมาจริง ๆ
กลับทำอะไรไม่ถูก
ได้แต่ยืนนิ่งอึ้ง แล้วก็หาเรื่องโวยวาย ก่อนจะมานอนนิ่งเงียบอยู่บนเตียง หาเรื่องหาเหตุแสดงให้เห็นว่ารำคาญ ไม่อยากพบเจอ ทั้งที่................ไม่ใช่เลยสักนิด
ทำไมต้องมานอนตัวแข็งทื่อแบบนี้ด้วย
ทำไมต้องทำเป็นไม่อยากเจอ
แล้วที่สำคัญทำไมต้องแกล้งทำเป็นรำคาญถึงขนาดนี้
เดียร์กำลังคิดและค่อย ๆ ขยับกายหันกลับไปอีกทางอย่างช้า ๆ
ทำไมต้องหนีด้วย นี่มันห้องกูนะ
นี่มันที่อยู่ของกูนะโว้ย มึงเป็นคนบุกรุกนะ ทำไมกูต้องหนีมึงด้วย ไม่เข้าใจเลย
ไม่เอาหรอก เรื่องอะไรต้องเป็นคนเลี่ยงด้วย
เรื่องอะไร
ร่างกายค่อย ๆ ขยับหันกลับไปอีกทาง หันไปเผชิญหน้ากับใครคนหนึ่งที่นั่งเงียบ ๆ อยู่ที่มุมหนึ่ง
และคน ๆ นั้นกำลังจ้องมองไปที่แผ่นกระดาษที่ถือเอาไว้ในมือ
ดวงตาจ้องนิ่งไปที่ข้อความที่ถูกเขียนในกระดาษแผ่นนั้น
ท่าทางที่เศร้าหมอง
ใบหน้าที่หมองเศร้าลง เมื่อนิ่งเงียบอยู่เพียงลำพัง เหมือนไม่รู้ว่ามีใครสักคนกำลังแอบลอบมองอยู่จนแทบลืมหายใจ
อะไรที่ทำให้ไอ้ฮวยมันทำหน้าแบบนั้นได้นะ
กะอีแค่อ่านการ์ดแค่เนี้ยเหรอ
ไม่น่าใช่หรอก
ถ้าเพราะเรื่องแค่นี้ มันไม่น่าใช่เลย แล้วอะไรกันล่ะที่ทำให้ต้องทำหน้าตาท่าทางแบบนั้นด้วย
เดียร์กำลังคิด และไม่อาจละสายตาไปจากร่างที่นั่งนิ่งเงียบได้
อะไรกัน
อะไรที่ทำให้คนกวนประสาทคนนั้นทำหน้าแบบนี้ได้
"อ๊ะ"
ลืมตัวไปชั่วขณะว่าทำตัวเป็นพวกสอดรู้สอดเห็นอีกแล้ว ทำไมถึงได้เผลอมองอย่างนั้นเดี๋ยวก็โดนหาว่าเป็นพวกโรคจิตอีกหรอก ก็รู้อยู่ว่าปากมันขนาดไหน
เหมือนเพิ่งรู้สึกตัว คนตัวโตที่นั่งนิ่งเงียบหันกลับไปมองเดียร์อีกครั้ง
ทันได้ประสานสายตากับดวงตากลมโตที่ทอดมองมา
แต่ก็แค่เพียงแว่บเดียว แค่เพียงเสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้นและสุดท้ายต่างฝ่ายต่างก็ใช้วิธีหลบเลี่ยงที่จะประสานสายตากัน
ทางเดียวที่จะทำให้อีกฝ่ายไม่รู้ตัวได้
ก็คืออย่าเปิดเผยความรู้สึกออกมา
อย่าให้รู้
อย่าให้รู้สึก
และอย่าให้เห็นเป็นอันขาด
"ไม่มีจริงด้วยนะ ดิสก์....สงสัยลืมเอาไว้ที่ไหนก็ไม่รู้"
คงใช่ ที่ว่ามันถูกลืมไว้ที่ไหนก็ไม่รู้ คงจะใช่ที่มันควรจะต้องเป็นแบบนั้น
ทั้งที่ฮวยก็รู้อยู่แก่ใจ ว่าไม่มีของที่ว่ามาตั้งแต่ต้น รู้ตั้งแต่แรกว่ามันก็แค่ข้ออ้างโง่ ๆ ของตัวเองเท่านั้น
"งั้น.....ก็นอนพักแล้วกัน....ว่าจะกลับพอดี..."
ทำท่าจะลุกขึ้น แต่แอบหวังให้อีกฝ่ายรั้งเอาไว้ แค่อยากให้รั้งเอาไว้ แล้วก็ได้แต่ส่ายหน้ากับความคิดบ้า ๆ ของตัวเอง
รอให้พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกดูยังจะง่ายซะกว่า ที่จะให้นาเดียร์อยากให้อยู่ด้วย
"ไม่รั้งเหรอ.....พูดอะไรก็ได้หวาน ๆ....อย่าเพิ่งไปได้มั้ย....เดียร์อยู่คนเดียวไม่ได้ เดียร์เหงา เดียร์คิดถึงพี่ฮวยจะแย่.....พูดว่าคิดทึ้งงงงงงงงงง คิดถึง คิดถึงซะจนนอนไม่หลับแล้วก็คิดถึงซะจน.....ต้องเก็บเอาไปฝันถึง"
พูดออกไปแล้ว และฮวยก็ได้แต่เปล่งเสียงหัวเราะให้ดังลั่นเข้าไว้ เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึก
เดี๋ยวก็ได้ถูกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ อะไรสักอย่างสองอย่างคงได้ลอยตามมา แล้วก็คงได้ปะทะคารมย์ได้หาเรื่องงี่เง่าใส่กันอีก ทุกอย่างมักจะเป็นแบบนั้นเสมอ ๆ มันมักจะเป็นแบบนั้นเสมอ ๆ
แต่เดียร์กลับนิ่งเงียบ
หรุบสายตาลงอย่างช้า ๆ และรีบผุดกายลุกขึ้นนั่ง ทั้งที่ผมเผ้ายุ่งเหยิง น้ำท่ายังไม่ได้อาบ
ดูยังไงก็ไม่น่าพิศมัยไม่น่ามองเลยสักนิด
"คิดทึ้งงงงงงงงงงคิดถึงมากกกกกกกจนอยากจะถีบ ถ้าได้เห็นหน้าสักสองสามวินาทีจะถีบให้คว่ำเลยตามด้วยจับหัวโขกฝาสักสองสามที แล้วก็ด่าไปว่า มึงเป็นเหี้ยอะไรกับกูนักหนาเนี่ย กูแม่งโคตรรำคาญเลย"
ได้รับคำตอบกลับมาอย่างที่คาดคิดเอาไว้ แล้วเดี๋ยวเราก็คงได้ทะเลาะกันอีก เหมือนทุกวัน
ทุกวันที่เราเอาแต่ทะเลาะกัน
"แหม นาเดียร์จ๋า ฮันนี่ของพี่ฮวยทำไมถึงได้คิดอะไรแบบนี้ เดี๋ยวเถอะ เป็นเมียอะไรพูดจาไม่ไพเราะ นี่ผัวที่รักนะจ๊ะ ทำแบบนี้ได้ไง หือ คิดจะจับหัวโขกผนังเหรอ มานี่เลยมา เดี๋ยวจะสอนให้ว่าไม่ควรทำแบบนี้รู้มั้ยเป็นเมียหัดทำตัวดี ๆ เดี๋ยวนี้เลยนะ"
ใช่
มันก็แค่ข้ออ้าง
ข้ออ้างที่ทำให้เราได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น
ข้ออ้างที่ทำให้ฮวยต้องทำทีเป็นหงุดหงิดโมโห ข้ออ้างที่ทำให้ต้องหาเรื่องเดินเข้าไปนั่งอยู่บนเตียง และจัดการขยี้ผมของคนที่กำลังทำปากดีให้มันยุ่งเหยิงมากขึ้น และเป็นข้ออ้างที่จะได้เข้าหาให้มากขึ้น
"ไฮ้ฮวยยยยยยยย โว้ยยยยย กูยิ่งผมยุ่งอยู่ ทำห่าอะไรวะ มานี่เลย เอาคืนมั่ง มึงเป็นบ้าอะไรวะ ชอบแกล้งกู"
ได้ผลยิ่งกว่าได้ผล ต่างคนก็เลยต่างลงไม้ลงมือแกล้งกันไปแกล้งกันมา หาเรื่องทำแต่สิ่งแย่ ๆ ใส่กัน
และหาโอกาสที่จะ.....................
ไม่รู้ว่าเพราะทนความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ หรือทนกับเสียงเรียกร้องของหัวใจไม่ไหว
ใช่ที่ว่ากำลังแกล้งอีกฝ่าย
ใช่ที่ว่ากำลังแกล้ง แต่แล้วกลับเผลอคว้าร่างที่อยู่ใกล้เข้ามากอดรัดเอาไว้แน่น
กอดจริง ๆ
ไม่ใช่แค่กอดเล่น ๆ หรือหยอกล้อเหมือนที่เคย
กอดเอาไว้แน่น
แน่น
จนไม่รู้ว่าเผลอทำอะไรแบบนี้ได้ยังไง
"กูหายใจไม่ออก ไอ้ฮวยแอ่ก ไอ้ ไอ้ ปล่อยโว้ยยยยยยยยย แม่ง โอ้ยยยยยยยยยย"
ก็แค่เสียงร้องโวยวาย แค่เสียงเอะอะที่มักจะได้ยินในทุก ๆ ครั้ง
แต่ไออุ่นและความรู้สึกที่ได้รับ ทำให้ลืมทุกสิ่งทุกอย่างได้ชั่วขณะ
ฝ่ามืออุ่น ๆ ลูบไล้แผ่วเบาที่แผ่นหลังบาง และแตะสัมผัสแผ่วเบาเข้าที่เส้นผม กอดประคองร่างในอ้อมแขนด้วยความรู้สึกโหยหามานานแสนนาน
เดียร์
รู้มั้ยว่าไอ้บ้านี่มันคิดอะไรกับเดียร์อยู่
เดียร์
เดียร์รู้มั้ยว่า.......มีบางอย่างเกิดขึ้นโดยที่ใครบางคนก็ไม่เคยรู้ตัวว่าจะเกิดเรื่องนี้ขึ้น
แล้วรู้มั้ย........
ว่ากี่ครั้งที่คิดจะถอยห่างออกมา กี่ครั้ง ที่ทนไม่ไหวจนต้องก้าวเข้าไปหาอีกครั้ง ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าสุดท้ายแล้วจะได้คำตอบว่ายังไง
"แผ่นดิสก์อะไรไม่มีหรอก.....มันเป็นข้ออ้างหาเรื่องมากวนตีนเล่นแค่นั้นเอง....เพราะฉะนั้นหาให้ตายมันก็ไม่มีทางเจอหรอก"
โห
ไอ้ฮวยมันลงทุนถึงขนาดนี้เลยเหรอ นี่มันลงทุนหาข้ออ้างมาหาเรื่องกันถึงนี่เลยเหรอเนี่ย
นี่มึงอยากแกล้งกูขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อเลย มึงเลวได้สุดยอดมาก
แล้วมากอดทำไมวะ ร้อนจะตายห่าแล้ว จะกอดทำไม
โอ้ยยยยยยยยยยยยย ปล่อยกูโว้ยยยยยยยยยย กูร้อน
ใครจะยอมให้กอดฟรี ๆ นอกจากดิ้นรนหนีแล้วเดียร์ยังพยายามจะใช้มือยันแผ่นอกของอีกฝ่ายออกให้ห่างจากตัวให้มากที่สุดด้วย
แต่กลับถูกรั้งเข้ามาในอ้อมแขนอีกครั้ง
ไม่ซึ้งนะ กูไม่ชอบ กูไม่ซึ้งหรอก ไอ้บ้า ร้อนโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย
"อยากจูบ"
พูดบ้าอะไรวะ ไม่เอา จูบเจิบบ้าอะไรวะ ไม่เอานะโว้ยยยยยยยยย กูไม่ชอบ ไอ้บ้า ปล่อยกูสิวะ แม่งเอ้ย
"อยากกอดเดียร์"
ไม่เอา กูไม่อยากให้มึงกอด กูไม่ชอบ ปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะไอ้เฮงซวยเอ้ยยยยยยยยยยยยย
"อยากให้เดียร์พูดด้วยดี ๆ "
แต่กูไม่อยากพูดกับมึงดี ๆ นี่ มึงไม่พูดดี ๆ กับกูก่อนนี่หว่า โธ่โว้ยยยยยยยยมึงจะอะไรกับกูมากมายวะเนี่ย
"แต่ตอนนี้ขี้เกียจทะเลาะด้วย"
ทำอย่างกับกูอยากจะทะเลาะด้วยนักนี่
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่ไหว มันจะเอาอะไรของมันอีกเนี่ย ไม่ไหวแล้วเลี่ยนอยากจะอ้วกกกกกก ปล่อยกูโว้ยยยยยยยยยยยยยย
ใช่ว่าฮวยไม่ยอมปล่อย ใช่ว่าฮวยจะพยายามยื้นยุดด้วยการกอดรัดร่างในอ้อมแขนเอาไว้แน่น แต่เพียงแค่กอดเอาไว้หลวม ๆ และกระซิบบอกเสียงเบาเท่านั้น
ก่อนจะค่อย ๆ คลายอ้อมแขนออกอย่างช้า ๆ และจ้องมองไปที่ดวงตากลมโตและใบหน้าของคนที่ทำให้ตัวเองทำเรื่องบ้า ๆ ลงไปโดยไม่ทันรู้สึกตัว
"นะเดียร์นะ.....ขอจูบอีกครั้ง....ได้มั้ย....แล้วถ้าเดียร์จะให้ทำอะไรก็จะตามใจทุกอย่าง นะ ขอร้อง แค่ครั้งเดียว อีกแค่ครั้งเดียวจริง ๆ "
TBC....
:give2: :give2: :give2: อ่านจบ.... หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง o17
เริ่มหัวข้อโดย: Karn12 ที่ 11-11-2007 05:53:32
:m2: :m2:น้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความรู้สึกยินดีกับน้องเดียร์และพี่ฮวยที่เริ่มคิดเหมือนกันแล้ว
:m4: :m4: :m4:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 11-11-2007 07:37:40
เริ่มหัวข้อโดย: shympu ที่ 11-11-2007 08:55:11
เริ่มหัวข้อโดย: graydragon ที่ 11-11-2007 09:15:13
เริ่มหัวข้อโดย: mu_off ที่ 11-11-2007 10:20:26
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกก
เริ่มเผยความรู้สึกออกมาทีละนิดๆ..ละ... :m3:
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 11-11-2007 13:58:55
บ้าเหรอออ... มาบอกอะไรกันตรง ๆ งี้ จะจูบก็รีบจูบดิ..... :m3:
บ้าไปแล้วตรู...นึกว่าจะโดนจูบเองงงงง :m23:
น่ารักดีเนอะ...แต่ฉันละปวดหัววววว กะไอ้สองหนุ่มนี่จิง ๆ ๆ ๆ
อ่านจบไปคว้าพารามากินซักสองเม็ด... :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 11-11-2007 14:45:38
:m3: :m3: :m3: :m3:
แล้วขออย่างอื่นด้วยได้ปะ
:m25:
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 11-11-2007 16:06:13
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :a12:
เริ่มหัวข้อโดย: DeShiWa ที่ 11-11-2007 16:19:26
ว้าเห็นใจฮวยจริงๆๆเลยครับ
เอาใจช่วยไม่รู้จะเอาใจช่วยยังไงแล้วนะครับ
น้องนาเดียร์ก็ยังไม่รู้อิโน่อิเน่ เลย อิอิ
:impress: :impress: :impress:
เริ่มหัวข้อโดย: hula-hoob ที่ 11-11-2007 22:04:43
ง่า
จูบครั้งเดียวเองหรอ
คิคิ ไม่พอม๊างงงงงง
ยอมๆเค้าไปเหอะนาเดียร์
เนาะๆๆๆ
เนาะ :impress:
เริ่มหัวข้อโดย: คุณหมาหยอกไก่ ที่ 11-11-2007 23:34:13
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 12-11-2007 13:11:09
เริ่มหัวข้อโดย: wachara ที่ 12-11-2007 15:58:47
พวกปากไม่ตรงกับใจเนี้ยะ
ต้องแกล้งให้เข็ด :a3:
ว่าแต่ 2 คนนี้นิสัยเหมือนกันเลยอ่า.......................พวกปากแข็ง.. :m26:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 12-11-2007 19:21:22
เริ่มหัวข้อโดย: graydragon ที่ 13-11-2007 17:32:20
เริ่มหัวข้อโดย: hula-hoob ที่ 13-11-2007 18:42:36
มาต่อเด๋วนี้ :เตะ1:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 13-11-2007 19:40:35
หายไปหนายยยย
มาต่อเด๋วนี้ :เตะ1:<<<<< :a5: อะจิ๊ก เค้ากลัวแล้ว (ก็ว่าทำไมเมื่อคืนฝันว่าโดนเตะทั้งคืน :m23:)
ขอบคุณที่มาติดตามกันนะ ป๊าฮวยเริ่มรุกแระ งานนี้มีลุ้น หุหุหุ
มาติดตามกันต่อเลย
ความเดิมตอนที่แล้ว
ใช่ว่าฮวยไม่ยอมปล่อย ใช่ว่าฮวยจะพยายามยื้นยุดด้วยการกอดรัดร่างในอ้อมแขนเอาไว้แน่น แต่เพียงแค่กอดเอาไว้หลวม ๆ และกระซิบบอกเสียงเบาเท่านั้น
ก่อนจะค่อย ๆ คลายอ้อมแขนออกอย่างช้า ๆ และจ้องมองไปที่ดวงตากลมโตและใบหน้าของคนที่ทำให้ตัวเองทำเรื่องบ้า ๆ ลงไปโดยไม่ทันรู้สึกตัว
"นะเดียร์นะ.....ขอจูบอีกครั้ง....ได้มั้ย....แล้วถ้าเดียร์จะให้ทำอะไรก็จะตามใจทุกอย่าง นะ ขอร้อง แค่ครั้งเดียว อีกแค่ครั้งเดียวจริง ๆ "
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน คำชวน
อ้าว ไอ้นี่ ไหงมาพูดอะไรเพ้อเจ้อกับกูด้ายละคร้าบบบบบบบบบเมิงนี่ท่าจะบ้าใหญ่แล้วนะเนี่ย
มีการทำเสียงเศร้าด้วยนะ เอฟเฟคสมจริงเหลือเกินนะมึง บทอะไรเนี่ย บทเศร้าเหรอ
พระเอกจะหนีไปแต่งงานหรือไง ไอ้บร้า กระผมไม่บ้าเล่นกับมึงหรอก มาขอจงขอจูบเลยนะ
นี่เลยมา......จูบกับหมอนไปพลาง ๆ ก่อนเลย...หรือจะให้ดี จูบกับพื้นซะเถอะมึง ไอ้เฮงซวยไอ้ประสาท
เดียร์ไม่ซึ้ง แถมยังรำคาญกับท่าทีเศร้า ๆ และคำพูดประหลาด ๆ ของฮวย นอกจากไม่ยอมอยู่นิ่งให้กอดแล้ว
เมื่อผละออกห่างได้ ฮวยเลยได้ของรางวัลเป็นการผลักแรง ๆ จนหัวคะมำ และไม่นานก็ถูกกดคอให้ใบหน้าจมอยู่กับหมอนหนุนที่อยู่บนหัวเตียง
"แอ่ก แอ่ก ไรเนี่ยเดียร์ อึ้ก โอ้ยยยยย อื้อ หายใจไม่ออกโว้ยยยยยยยยย"
ใช่แล้ว มันควรต้องเป็นอย่างนั้นแหละ นั่นคือจุดประสงค์ของกูโดยตรงเลยล่ะ ตายไปซะเถอะมึง
ชอบทำอะไรประสาท ๆ กับกูดีนัก หายใจไม่ออกตายไปเลยไป๊
มือยังคงกดที่คออย่างเมามันส์และยกเท้าขึ้นถีบเข้าให้ที่กลางหลัง เล่นเอาคนตัวโตกระเด็นไปจนชิดกำแพงและหอบหายใจหนักเหนื่อยจนหน้าแดง
"ไมเล่นงี้วะ จะซึ้งซะหน่อย โหยเหนื่อยชะมัด ไม่ได้อารมณ์เลยโว้ยยยยยยย"
ฮวยกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงและหัวเราะชอบใจเมื่อได้รับปฏิกิริยาตอบโต้จากคนตัวเล็กที่ไปยืนท้าวเอวมองอยู่ข้างเตียง และยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก
"ซึ้งไม่เป็นเว้ย ไม่ใช่สไตล์กู เป็นแต่แบบนี้แหละ หรือจะเอาอีกสักที จะได้ไปจูบกับพื้นด้วยเลย"
โหดจริง ๆ เลยตัวแค่เนี้ยะ ทำเป็นเก่งนะ ตัวเท่าลูกหมา แรงเยอะชะมัด เผลอไม่ได้เลย เผลอทีไรโดนเล่นกลับทุกทีเลย
"เก่งเหลือเกินนะ เอาจริงขึ้นมาแล้วจะหือไม่ขึ้น"
เป็นคำขู่ที่ฮวยหมายมั่นปั้นมือเอาไว้และค่อย ๆ เอียงกายไปอีกทาง นอนตะแคงใช้แขนหนุนหัวของตัวเองและส่งยิ้มหวานเชื่อมไปให้คนที่ยืนแสยะยิ้มสะใจอยู่ข้างเตียง
"กลัวตาย แน่จริงมึงเข้ามาสิแม่งต่อยฟันร่วงเลย"
นั่นไง มันก็เป็นแบบนี้ทุกที เริ่มถลกแขนเสื้อแล้วด้วย เหงื่อออกซะขนาดนั้น เห็นอยู่หรอกว่าเหนื่อยเหมือนกันไม่อยากเล่นด้วยหรอกนะ แต่แรงเยอะ ๆ แบบนี้แหละ มันน่า.......
"ทำไม มองทำไม กลัวเหรอ ถ้ากลัวก็ยกมือไหว้ซะ จะอภัยให้ก็ได้"
ดูไอ้ตัวเล็กตาขวางนั่นพูดนะ มีการเงยหน้าขึ้นหัวเราะด้วย ไปหัดเลียนแบบตัวร้ายหนังจีนมาหรือไง หัวเราะร่าเลย หัวเราะดีนักใช่มั้ย งั้นขอลองของหน่อยซิ
เอื้อมแขนไปเพียงนิดเดียวแล้วฮวยก็คว้าข้อมือของคนที่ยืนหัวเราะอยู่ข้าง ๆ มาได้ ลุกขึ้นจับเหวี่ยงที่เดียวเดียร์ก็ไปนอนเอียงกะเท่เร่อยู่บนเตียงได้สำเร็จ
"ไอ้ฮวยยยยยยย มึง มึงนะ"
แหกปากโวยวายแต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรมากนัก กลับถูกกดแขนให้อยู่นิ่ง ๆ และมีร่างของคนตัวโตคร่อมทับลงมาอย่างรวดเร็ว
"โอ้ยยยยยยยยยยยย กูเจ็บนะโว้ยยยยยยยยย มึงเล่นทีเผลอนี่ เจ็บน๊าทับขากูจะหักแล้ว"
ใช้มารยาเล็กน้อยและเมื่อฮวยทำหน้าตกใจกำลังเตรียมจะผละออกห่างก็เป็นจังหวะที่ทำให้เดียร์ได้ลุกขึ้นและเปลี่ยนมานั่งทับอยู่บนร่างของคนตัวโตกว่าที่นอนแผ่หราอยู่บนเตียง
"เฮ้ยยยยย เล่นทับกันแบบนี้เลยเหรอ หายใจไม่ออกเดียร์ ลุกก่อนเร็ว ตัวแม่งหนัก แอ่ก"
ยกมือขึ้นโบกไม้โบกมือเป็นการห้ามแต่ก็ถูก รวบแขนเอาไว้ทั้งสองข้างด้วยฝ่ามือเล็ก ๆ แต่แรงเยอะของเดียร์
"ไงล่ะ เอาสิวะ ทำไงล่ะมึง เอาไงล่ะกูไม่ใช่ไม่มีแรงนะโว้ยยยยยยยย ห้ามกระดุกกระดิกนะ ไม่งั้นมึงเละแน่"
เออ
เอาเข้าไป
ไม่ใช่ว่าจะหือหรอก แต่แบบนี้มันหนัก แล้วก็เล่นขึ้นมานั่งทับทั้งตัวแบบนี้ ไม่ใช่อะไรหรอก มันหายใจไม่ออก
ไม่ใช่กลัวเจ็บแต่กลัวหายใจไม่ออก
"นับหนึ่งถึงสาม ถ้าไม่ปล่อย คราวนี้เอาจริงนะ"
เป็นคำขู่ที่ไม่ได้ผลเอาซะเลย เพราะนอกจากอีกฝ่ายจะลอยหน้าลอยตาทำเหมือนไม่ได้ยินแล้ว เดียร์ยังแกล้งเงยหน้ามองเพดานทำเป็นไม่สนใจสื่งที่ฮวยพูดอีกด้วย
"หนึ่ง"
เหรอ แล้วไง หนึ่งก็หนึ่ง
"สอง สองครึ่ง สองนิด ๆ "
เหรอ มีสองนิด ๆ ด้วยเหรอ มีสองเศษหนึ่งส่วนสองด้วยสิ แน่จริงต้องมีสองเศษหนึ่งส่วนสองด้วย
"สาม"
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 13-11-2007 19:41:31
นับได้ถึงสามจริง ๆ แล้วคราวนี้คนที่ถูกรวบแขนก็หยัดกายขึ้นอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องรีรอ คิดว่าจะกดให้อยู่แล้วเล่นบทพระเอกหนังไทยปล้ำนางเอกซะหน่อย แต่เรื่องกลับตาลปัตร์เมื่อลุกขึ้นได้ ก็เป็นจังหวะที่เดียร์หล่นลงไปกองอยู่บนพื้น แขนอีกข้างพลาดอยู่บนเตียงแต่ตัวลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นแล้ว
"โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย"
เป็นเสียงร้องที่ยาวนาน และก็นานจนทำให้ฮวยที่คิดจะแกล้งอีกฝ่ายเล่นต้องลงไปช่วยพยุงคนที่นอนอยู่บนพื้นให้ลุกขึ้นนั่ง
"เฮ้ย เลือดออกด้วย แขนขูดขอบเตียงเหรอ เจ็บมั้ยเนี่ย ไหนขอดูหน่อยเร็ว"
ตกใจจริง ๆ ไม่คิดว่าการล้อเล่นของตัวเองจะทำให้อีกฝ่ายต้องเจ็บตัว เดียร์ถลกแขนเสื้อที่มีรอยแผลถลอกขึ้นดูแล้วก็พบว่าเป็นรอยขูดยาวและมีเลือดซึมออกมาที่ปากแผล
นิ่วหน้ามองที่แขนของตัวเองแล้วก็หันกลับมามองคนที่ทำหน้าตาตื่นยิ่งกว่า
"ทายาก่อนเร็ว ไหนขอดูหน่อย มีแผลตรงอื่นอีกหรือเปล่า"
มันทำเหมือนเป็นห่วงซะเว่อร์ กะอีแค่โดนขอบเตียงขูด มันจะอะไรกันนักหนา กูยังไม่เห็นเป็นอะไรเลย ไม่ใช่พวกสำออยนะ แผลแค่นี้ไกลหัวใจเยอะ
"เออ กูไม่ตายหรอก มาไอ้ฮวย มึงทำกูตกเตียงเหรอ มึงเจ็บแน่ คราวนี้มึงจะร้องไม่ออกเลย"
ยังคงอยากเล่นอยู่ และก็ไม่ทันสังเกตสีหน้าของคนที่พยายามจะดูแผลที่แขนให้ได้
พูดว่าอะไรนะ แขนเป็นแผลขนาดนี้ยังจะเล่นอีกหรือไง ไม่เอาแล้วนะ เล่นกันถึงขั้นเลือดตกยางออกแบบนี้ใครมันจะอยากเล่นอีก ไม่เอาแล้ว ไม่เข้าใจหรือไง ว่าคนเป็นห่วง
"ไม่ อยู่นี่เลย นั่งดี ๆ ด้วย อย่าซนให้มันมากนักเดี๋ยวจะลงไปซื้อพลาสเตอร์ยามาให้"
ห๊า
อะไรของมันวะ
นั่งดี ๆ นะ อย่าซนด้วย เหอะ กูไม่ใช่เด็กอนุบาลนะ ทำเป็นมาสั่งเหมือนแม่ไปได้ ใครจะไปสนใจวะ
"ไม่เอา กูไม่ได้เป็นอะไรนะโว้ยยยยย แผลแค่นี้เลีย ๆ สองทีก็หายแล้ว ถ้าไปข้างล่าง ซื้อข้าวมาให้กล่องหนึ่งด้วยแล้วก็เอาน้ำแดงด้วย เดี๋ยวหยิบตังค์ให้ หิวจะตายห่าแล้ว"
ว่าแล้วก็ลุกขึ้นไปแคะกระปุกออมสินรูปหมูที่วางอยู่บนหัวเตียงท่ามกลางสายตาของฮวยที่มองมาด้วยความอ่อนใจ
ไอ้เราก็เป็นห่วงซะ
ไอ้คนที่ทำให้ห่วงก็ไม่ได้สนใจตัวเองเลย
แถมยังจะใช้ไปซื้อข้าวกับขนมมาให้กินซะอีก นี่มันอะไรกันวะเนี่ย
"ไปกินข้าวด้วยกันสิ อาบน้ำแป๊บเดียวไม่ใช่เหรอ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ไปด้วยกันเลยมั้ย"
เป็นคำชวนที่ทำให้เดียร์ต้องหันหน้ามามองคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ชวนกูไปกินข้าวเนี่ยนะ สงสัยมันจะประสาทกลับจริงๆ นั่นแหละ ประสาทกลับตั้งแต่จะลงไปซื้อพลาสเตอร์ยาให้แล้ว ทำมาเป็นห่วงซะเว่อร์ ไอ้ฮวยมันเป็นอะไรของมันวะ
"ไปไหน ไปกินข้าวอ่ะ เลี้ยงสิแล้วกูจะไปถ้าเลี้ยงข้าวแล้วเลี้ยงหนังอีกสักเรื่องกูถึงไป"
เดียร์พูดไปแคะกระปุกออกสินไป แล้วก็หัวเราะอย่างนึกสนุก เพราะรู้คำตอบอยู่ก่อนแล้วว่าไม่มีทางเป็นไปได้ เด็ดขาด อย่างไอ้ฮวยเนี่ยนะ มันไม่มีทางพาไปกินข้าวดูหนังหรอก มันงก กับคนอื่นมันไม่งกหรอก แต่กับกูมันงกชัวร์ถ้ามันพาไปจริง อย่างฮาแน่ คงได้ขำจนฟันร่วง
"กินข้าวแล้วแถมไอติมด้วย เลี้ยงหนังแถบป๊อบคอร์น ขากลับจะซื้อดอกไม้ให้อีกหนึ่งช่อสวย ๆ ไปได้หรือยัง"
หลอนแล้วมั้ยล่ะ
ไม่ใช่พาสาวไปเที่ยวนะ แล้วกูก็ไม่ใช่สาวที่มึงชวนไปเที่ยวด้วย
"จริงอ่ะ ฝนตกเปล่าวะ สงสัยน้ำท่วมหนักแน่มึงเลี้ยงกู ฮ่า ฮ่า ตกลงเอาแฟนต้าน้ำแดงกับข้าวผัดกล่องหนึ่งแล้วกัน"
ใครจะไปเชื่อมันกันล่ะ ตอบไปว่า โอเคกูไปชัวร์ เดี๋ยวมันก็หัวเราะแล้วบอกว่า..."เลี้ยงมึงกูก็โง่สิ"
รู้หรอกมันต้องพูดแบบนี้
"ไปอาบน้ำสิ เดี๋ยวรอ ไปกินข้าวกัน บอกว่าเลี้ยงก็เลี้ยงสิไม่เชื่อหรือไง"
ใช่ กูอยากจะบอกว่ากูไม่เชื่อมากเลย โคตรไม่อยากเชื่อเลยแหละ หรือว่าฝนมันจะตกหนักจริง ๆ
"อ่ะ เอาบัตรเอทีเอ็มไปเลย แล้วก็เนี่ย หมดกระเป๋าเนี่ย พอค่าข้าวค่าแท็กซี่กลับบ้านหรือเปล่าล่ะ"
เหยยยยยยยยยยยยยยยย ไอ้ฮวยมันมาแปลกเว้ยยยยยยยยยย มันเล่นเปิดกระเป๋าตังค์ให้ดูแล้วก็ยัดใส่มือให้เลยอ่ะ
กูงงนะ มึงเป็นอะไรของมึงเนี่ย ตังค์จริง ๆ นี่หว่า แบงค์ของจริงด้วย กระเป๋ามีบัตรประชาชนของไอ้ฮวยด้วยอ่ะ
ให้กูทำมายอ่ะ กูงงน๊า
"เชื่อยัง ไปอาบน้ำได้ยัง หิวแล้ว จะให้รอนาน ๆ หรือไง"
คนตัวโตพูดแล้วก็เอียงคอมองหน้าของเดียร์ที่ทำเหมือนไม่เข้าใจสิ่งที่พูด สุดท้ายเลยยัดกระเป๋าสตางค์ใส่มือไว้ให้กับคนที่ยังทำตาโตหน้าตาบอกว่าไม่ว่ายังไงก็คงไม่สามารถเข้าใจได้ง่าย ๆ
"เนี่ย เอาไปเลย ผ้าขนหนู อาบน้ำเลย เดี๋ยวรอ ไปกินข้าวกัน"
ผ้าขนหนูถูกยัดใส่มือ ตามมาด้วยรอยยิ้มหวาน ๆ ของคนตรงหน้าที่พูดไปยิ้มไป
ยิ้มอะไรของมันวะไอ้ฮวย มันยิ้มแปลก ๆ ด้วย
ไปจริงอ่ะ
ไปกินข้าวเหรอ
ดูหนังด้วยเหรอ
จะเลี้ยงไอติมจริง ๆ อ่ะ กูไม่ชอบไอติมนะ ขอเปลี่ยนเป็นเบียร์เย็น ๆ ได้มั้ย
มึงมีแผนอะไรอีกวะ มึงมีแผนอะไรอีก
ไม่สนหรอก ยังไงกระเป๋าสตางค์มึงก็อยู่ในมือกูแล้ว เพราะฉะนั้น ไม่ว่ามึงจะมาแผนไหนแม่งต้องลองซักตั้ง
ถ้าคราวนี้มันเล่นแรงนะ กูเลิกคบด้วยจริง ๆ แน่
เดียร์เดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ
ในขณะที่ฮวยเดินมานั่งรออยู่บนเตียง และส่ายหน้าพร้อมและหัวเราะกับตัวเองเสียงเบา
"ไม่รู้เหรอว่าชวนไปเดท รู้ก็บ้าสิ ไอ้เดียร์แม่ง ทำเอาเขินเหมือนกันนะโว้ย นึกว่าจะไม่ไปซะแล้ว เล่นเอาใจหายใจคว่ำหมด นาเดียร์เอ้ย...เฮ่อ...ทำไมอยากให้ไปด้วยกันขนาดนี้วะ อยากจะบ้ากับตัวเองจริง ๆเลย"
TBC....
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 13-11-2007 20:01:18
น่ารักอ่า
เริ่มหัวข้อโดย: Fujichima_Takara ที่ 13-11-2007 20:24:46
น่าอิจฉา
ขนาดเป็ฯตัวละครก็ยังอิจฉาเลยคับ
หุห
อิจฉาเค้าไปหมด
เริ่มหัวข้อโดย: Karn12 ที่ 13-11-2007 23:09:36
เริ่มหัวข้อโดย: คุณหมาหยอกไก่ ที่ 14-11-2007 01:12:32
Date ๆๆๆๆๆๆ
:m18: :m3:
เริ่มหัวข้อโดย: graydragon ที่ 14-11-2007 08:25:42
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 14-11-2007 09:52:07
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 14-11-2007 22:28:24
:m11: :m11: :m11: :m11:
เริ่มหัวข้อโดย: Maxxx ที่ 15-11-2007 11:56:34
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 15-11-2007 11:59:15
:a1: :a1: :a1: :a1: :a1: :a1:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 15-11-2007 12:35:47
ความเดิมตอนที่แล้ว
มึงมีแผนอะไรอีกวะ มึงมีแผนอะไรอีก
ไม่สนหรอก ยังไงกระเป๋าสตางค์มึงก็อยู่ในมือกูแล้ว เพราะฉะนั้น ไม่ว่ามึงจะมาแผนไหนแม่งต้องลองซักตั้ง
ถ้าคราวนี้มันเล่นแรงนะ กูเลิกคบด้วยจริง ๆ แน่
เดียร์เดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ
ในขณะที่ฮวยเดินมานั่งรออยู่บนเตียง และส่ายหน้าพร้อมและหัวเราะกับตัวเองเสียงเบา
"ไม่รู้เหรอว่าชวนไปเดท รู้ก็บ้าสิ ไอ้เดียร์แม่ง ทำเอาเขินเหมือนกันนะโว้ย นึกว่าจะไม่ไปซะแล้ว เล่นเอาใจหายใจคว่ำหมด นาเดียร์เอ้ย...เฮ่อ...ทำไมอยากให้ไปด้วยกันขนาดนี้วะ อยากจะบ้ากับตัวเองจริง ๆเลย"
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน เด็กหลงทาง
เดทบ้าเดทบออารายยยยยยยยยยยยยยย ไม่มีซะหรอก นี่เลยดูไอ้เดียร์มันทำ มันเล่นใส่เสื้อยืดสีขาวไม่ใช่ขาวหรอกมันกลายเป็นสีเทาไปแล้ว ดูมันทำนะ มันบอกว่ามันไม่อยากอาบน้ำมันขี้เกียจ มันเข้าไปเอาน้ำล้างหน้าสองทีมันก็เดินมาโยนเสื้อตัวเก่าของมันเพื่อใส่ตัวที่เก่ายิ่งกว่าไปเที่ยวด้วยกัน
ไปเที่ยว
เออ
ไปเที่ยว
ไปเที่ยวนั่นแหละ มันไม่อายเลย ลากรองเท้าแตะหูหนีบที่มันใส่ไปเดินซื้อของหน้าปากซอยด้วย
ไม่บ้าตอนนี้จะให้ไปบ้าตอนไหน จะแต่งตัวให้มันดีกว่านี้หน่อยได้มั้ย อย่านึกว่าไม่ถาม ถามแล้ว แต่มันบอกว่า
"เรื่องของกู มึงไม่อยากไปกับกูมึงไม่ต้องไปก็ได้ ถ้ามึงไม่ไปกูก็ไปแค่หน้าปากซอย"
โดนยื่นคำขาดแบบนี้ แล้วจะให้ทำยังไง ได้แต่กลุ้มใจอยู่คนเดียวแล้วก็จำใจต้องไป เดท ขอย้ำว่าเดท ใช่ เดทนั่นแหละ
เดทกับน้องนาเดียร์ตาขวาง น้องนาเดียร์นั่นแหละ ก็ไอ้เดียร์ไง ไอ้เตี้ยที่นั่งหน้าหงิกอยู่ตรงข้ามนี่ไง
"กูจะกินเบียร์เอาแบบเย็น ๆ มึงจะกินไอติมก็กินไปคนเดียวสิวะ กูมีตังค์จ่ายของกูมึงจะทำไม"
มันน่ามั้ยแบบนี้ มันน่ามั้ย มันน่ามั้ย น่ามั้ย ถามหน่อยว่ามันสมควรมั้ยแบบนี้
"กินไอติมไม่ได้หรือไง เนี่ยอยากจะกินอะไรก็เลือกเอาซะอย่างสิ ทำไมต้องล่อเบียร์ตั้งแต่หัววันด้วยวะ"
บอกออกไปแล้ว แล้วได้คำตอบว่ายังไงรู้มั้ย
"กูจะกินเบียร์ เอาเย็น ๆ เป็นวุ้น กูจากิน ข้าวจายม้ายยยยยยยยยยย"
อ่อ จะกิน ไม่ว่ายังไงก็จะกินว่างั้น ได้เลย อยากกินก็กิน ตามใจ แล้วแต่มึงก็แล้วกัน
14.30 น. ฮวยหนุ่มร่างสูงหน้าคม กำลังนั่งพิงพนักเก้าอี้อยู่ในร้านไอศกรีมแห่งหนึ่ง นั่งทำหน้าเบื่อโลก และมองออกไปนอกร้าน มองผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา และแอบเหลือบสายตามองหน้าของใครอีกคนเป็นระยะ
ใครคนนั้นที่อยู่ในสภาพหัวยุ่งเหยิงในชุดเสื้อยืดสีตุ่น เหมือนจะขาวแต่ก็ไม่ขาว เป็นแค่เสื้อยืดคอกลมสีหม่น
สวมกางเกงยีนส์สีซีดและยังคงลากรองเท้าแตะหูหนีบ นั่งหันซ้ายหันขวา เหล่สายตามองหน้าพนักงานเสริฟสาวน้อยน่ารักคนหนึ่งที่เดินผ่านไปผ่านมา
"น่ารักว่ะ"
ฮวยไม่สนใจที่จะมองตามสาวน้อยน่ารักในชุดกระโปรงสั้นแต่กำลังมองออกไปนอกร้านไอศกรีมด้วยความเซ็ง
ทำบ้าอะไรอยู่กันแน่วะกู
มาทำอะไรกับไอ้บ้านี่กันแน่เนี่ย ไอ้เดียร์นะไอ้เดียร์มึงนะมึง จะแต่งตัวให้มันดี ๆ กว่านี้ ให้มันน่ารักกว่านี้ก็ไม่ได้หรือไง ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย แล้วดูแต่ล่ะอย่างที่มันทำ ชอบนักเรื่องขัดใจ ขอให้ได้ขัดใจเถอะน่า
ทะเลาะกันทุกวัน สนุกมากนักหรือไง
"เฮ้ย มึงไม่เอาจริงอ่ะเบียร์นะโว้ยยยยยยยย เย็นเป็นวุ้นเลยนะมึง"
ไม่ล่ะ ไม่อยากกิน บอกให้กินไอติมทำไมไม่กิน แค่กินไอติมแล้วก็นั่งคุยกันกระหนุงกระหนิงเหมือนคนอื่นน่ะทำไม่ได้หรือไง
นั่นไงแบบคู่นั้นอ่ะ ที่นั่งคุยกันไปหัวเราะกันไป ไม่ใช่อยู่ในสภาพแบบนี้
ดูมันทำ นั่งเหล่เข้าไปสิพนักงานสาวน้อยนุ่งสั้นนั่น่ะ ทั้งที่ตัวเองน่ารักกว่าตั้งเยอะ
จะไปมองคนอื่นให้เปลืองสายตาทำไม
เอ่อ
เปลืองสายตาทำไม
ทำไมงั้นเหรอ
"เลี้ยงกูจริงอ่ะ ไม่ใช่ว่ามากลับคำทีหลังนะ เลี้ยงหนังด้วยเหรอ จริงเปล่าวะ อากาศมันร้อนไปเหรอ หรือว่ามึงไม่สบาย"
เฮ่อ กลุ้ม
พูดไปหัวเราะไป ตาก็มองขาของสาวน้อยพนักงานเสริฟเข้าไป
กูนั่งอยู่ตรงหน้ามึงเนี่ย มึงเคยคิดจะสนใจมองบ้างมั้ยล่ะ พูดเรื่องนั้นเรื่องนี้อยู่ได้ อะไรของมันนักหนาวะ
"เฮ้ย ไอ้ฮวย เฮ้ย เฮ้ย มึงฟังกูพูดมั้ยเนี่ย เฮ้ย"
ฟังอยู่ ฟังทุกคำพูดเลยแหละ ฟังจนไม่รู้ว่าจะฟังขนาดไหนแล้ว แล้วก็เริ่มหงุดหงิดเพิ่มขึ้นแล้วด้วย แล้วดูท่ามันจะเพิ่มขึ้นทุกที ทุกทีแล้วไม่เห็นหรือไง
"โห หยิ่งเว้ย กวนตีนไปไม่กวนตีนกลับด้วย มึงจะเลี้ยงกูเองนะ แน่จริงหรือเปล่า ไม่แน่จริงล่ะสิ โห่ กูจ่ายเองก็ได้ของแค่นี้ กะอีแค่เบียร์ขวดเดียว กินแพงไปหรือไง ทำหน้าแบบนี้ไม่พอใจบอกมาตรง ๆ ก็ได้ กูมีปัญญาจ่ายเองหรอก"
เดียร์กำลังใช้ความพยายาม ความพยายามแบบแปลก ๆ ที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะพยายามไปทำไม
ก็แค่.......
อยู่ดี ๆ ไอ้ฮวยมันก็นึกบ้าขึ้นมา จะพาไปเลี้ยงข้าวซะงั้น เลี้ยงไม่พอมันยังจะเลี้ยงหนังด้วย
มันต้องมีแผนอะไรแน่ ๆ เลยไม่อยากอาบน้ำแต่งตัวอะไรให้เสียเวลา ยังไงก็ต้องไปเจอศึกหนักอยู่แล้ว
จะแต่งหล่อไปทำไม ไม่รู้ว่าจะโดนแกล้งอะไรอีก คนอย่างไอ้ฮวยเหรอ มันจะเกิดใจดีขึ้นมาไม่มีทางหรอก
ทำเป็นบังคับขู่เข็ญจะให้แต่งตัวดี ๆ มีแผนล่ะสิ พอกูไม่ทำตาม ก็เห็นมึงเป็นเดือดเป็นแค้น
มีแผนชัวร์
ยึดกระเป๋าตังค์มันเอาไว้แล้ว กะว่ายังไงก็หาทางหนีทีไล่ไว้แล้ว ไม่มีพลาดแน่
แต่มันดันลากมากินไอติมด้วยกันซะนี่ วางแผนอะไรไว้ชัวร์ ทำไมต้องกินไอติมด้วย ไม่เอา กูจะกินเบียร์
มึงจะทำไม แล้วทำไมต้องบังคับให้กินไอติมด้วย กูไม่ชอบ หวานแหววแบบนี้ เป็นบ้าอะไรของมัน ผีเข้าหรือไง
อันที่จริงก็ใช่ว่าจะไม่อาย เล่นมาในสภาพแบบนี้ แล้วดูไอ้คนหน้าบึ้งมันทำเด่ะ
เอาแต่มองออกไปนอกร้านตลอดเวลา พูดอะไรก็เอาแต่ทำหน้าบึ้งไม่พอใจ ถามอะไรก็ไม่พูด
ขนาดแหย่มันหาเรื่องมัน มันยังไม่ยอมพูดด้วยเลย
ไม่เอาแหละ ไม่อยากสนใจ หาอะไรมองเพลิน ๆ ให้เจริญหูเจริญตาดีกว่า เหนื่อย
"กินไอติมเป็นเพื่อนกันหน่อยไม่ได้หรือไง"
อะไรของมัน จะเซ้าซี้อะไรวะ กะอีแค่เรื่องกินเนี่ย ถามซ้ำถามซากอยู่ได้ กูบอกว่าจะเอาเบียร์เย็น ๆ เป็นวุ้น แล้วกูก็สั่งไปแล้วด้วยมึงไม่เห็นหรือไง ยังจะพูดอะไรซ้ำ ๆ ซาก ๆ อีกอยู่ได้
"ทำไม กูอยากรู้เหตุผลจริง ๆ ไม่เอาเหตุผลที่มึงจะแกล้งกูนะ"
ถามออกไปแล้ว และก็เห็นว่าคนตัวโตที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามทำหน้ายุ่งเล็กน้อย และเอนหลังลงไปพิงพนักเก้าอี้อีกครั้ง
ยากมากเลยเหรอวะ กะอีแค่ตอบว่าทำไมกูต้องกินไอติมด้วย เป็นอะไรของมัน ถามจริง ๆ เหอะมันยากมากนักหรือไง
"อยากเห็น"
ได้รับคำตอบกลับมา และเป็นคำตอบที่ต้องนั่งอ้าปากค้าง
อยากเห็น
อยากเห็นเนี่ยนะ ล้อเล่นใช่เปล่า แม่งเชื่อก็บ้าแหละ ไร้เหตุผลสิ้นดี
"ห่า"
เดียร์เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ และยกแขนขึ้นกอดอก จ้องหน้าคนที่นั่งทำหน้ายุ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม และเวลานี้
สิ่งที่อยากได้มากที่สุด คือคำตอบที่แท้จริง
"ทำไม กูถามดี ๆ "
"ก็บอกว่าอยากเห็นไง หูแตกหรือไง"
"อย่ากวนตีน ฮวย ทำไม พูดมาดี ๆ "
พยายามแล้ว และพยายามจะใจเย็นแล้ว แต่ยิ่งพยายามจะใจเย็น คำตอบที่ได้รับกลับมาก็ยิ่งทำให้หงุดหงิดโมโหมากขึ้นทุกที
"ถามครั้งสุดท้าย ทำไม"
และคำตอบครั้งสุดท้ายของฮวยที่มาพร้อมกับสายตาที่จ้องมองมาอย่างแน่วแน่เพื่อตอบคำถามนั้นก็คือ
"อยากเห็น....จริง ๆ "
ไม่เอาแล้วคำตอบ และไม่คิดอยากจะสนใจอะไรอีก เดียร์ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องรอช้าก้าวขาเดินออกจากร้านไอศกรีมทันที
รู้แล้ว ว่ามันชวนมากินไอติมทำไม
มันแค่อยากพามากวนประสาทเล่นแค่นั้นเอง
ไม่ได้มีเจตนาจะมาเลี้ยงอะไรหรอก มันแค่แกล้งพามาเพื่อกวนประสาทให้เป็นบ้าตายแค่นั้นเอง ไอ้ฮวยเนี่ยถ้ามันไม่ได้กวนตีนกูซักวัน มันจะชักดิ้นชักงอตายใช่มั้ย สงสัยคงใช่ไม่งั้นมันไม่ลงทุนขนาดนี้หรอก
ทำได้นะมึง ไอ้ฮวย มึงทำได้นะ
เสียงพนักงานที่พยายามรั้งตัวของฮวยเอาไว้แต่ก็ไม่ได้ผลเพราะนอกจากไม่รับไอติมที่สั่งแล้ว
ฮวยยังวิ่งตามคนที่เดินหนีออกมา และวิ่งเข้าไปคว้าข้อมือของคนที่เดินหนีเอาไว้ได้ทัน
"เหี้ยอะไรอีก กูจะกลับแล้ว แม่งเซ็งแต่วันเหี้ยเอ้ย"
โดนตะคอกใส่หน้า โดนโกรธ ใครกันแน่ที่ควรถูกโกรธ เดียร์เหรอ ตัวเองไม่ยอมกินไอติมแท้ ๆ ยังจะมีสิทธิ์มาตะคอกใส่หน้าอีกหรือไง
"บอกว่าพามาเลี้ยงไม่ใช่หรือไง แล้วไม่พอใจอะไรอีก มีอะไรก็โมโหก่อนเลย ยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ
อยู่ดี ๆ ก็มาโมโหใส่แบบนี้หมายความว่าไง"
หมายความว่าไงเหรอ หมายความว่ากูโมโหไง ไอ้เฮงซวยฮวย มึงไม่เห็นหรือไงว่ากูโมโห
แล้วก็เพราะมึงนั่นแหละที่ทำให้กูโมโห มึงกวนตีนกู
"ปล่อยแขนกู ไอ้ฮวย กูไม่อยากชกมึงตรงนี้นะ กูไม่ใจเย็นมึงก็น่าจะรู้"
1
2
3
4
5
6
7
8
9
เก้านิด ๆ เก้าหน่อย เก้า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ โธ่โว้ยยยยยยยยยยยยยยย กูนับจนปวดกบาลแล้วนะ
มาบีบแขนกูทำไมเนี่ย แม่ง กูไม่อยากตีกับมึงกลางห้างนะ ไอ้ฮวย
"มึงจะเอายังไงว่ามา"
เดียร์แหละจะเอายังไงก็ว่ามา ทำไมวะ เราดีกันวันหนึ่งไม่ได้หรือไง ทำไมต้องหาเรื่องด้วย
ใจอยากจะบอกอย่างนั้นแต่ปากไม่ยอมพูด จ้องมองสีหน้าและแววตาของคนตัวเล็กกว่าแล้วก็ยิ่งหวั่นใจ
คลายมือออกจากข้อมือของอีกฝ่ายอย่างช้า ๆ
เหลวไม่เป็นท่า
เดทครั้งแรกก็จะตีกันตายซะแล้ว ครั้งต่อไปไม่ต้องคิดเลยเพราะมันจะไม่มีทางเกิดขึ้นแน่ ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 15-11-2007 12:39:36
เดียร์เดินจากไปแล้ว และก็คงกำลังโมโห โมโหมาก ๆ ซะด้วยสิ ทั้งที่ยังไม่รู้เลยว่าทำอะไรผิดแต่ก็ถูกโมโหใส่ซะแล้ว
เดินคอตก ออกมาจากห้างสรรพสินค้า เดินออกมาด้วยความเซ็ง เตรียมจะขึ้นรถเมล์กลับบ้านแต่ก็นึกขึ้นได้
ตายห่า กระเป๋าตังค์อยู่กับไอ้เดียร์ แล้วกูจะกลับไงเนี่ย ไม่มีตังค์ติดตัวสักบาทเลย เอาไงดีวะ
ค้นไปที่กระเป๋ากางเกงและค้นไปที่กระเป๋าเสื้อ ค้นหาแล้วแต่ไม่พบว่ามีเศษเงิน เวรเอ้ย โทรศัพท์ก็ไม่ได้เอามา แล้วทำไงเนี่ย จะกลับยังไงวะ ปิดเทอมแล้วด้วย เพื่อนก็กลับต่างจังหวัดกันหมด จะกลับยังไงล่ะทีนี้
ซวยแล้วววววววววววววววว ทำไงดีวะ
หน้าซีด ซีดและซีด ค้นหาเศษเงินภายในกระเป๋าอีกหลายครั้ง และหลายครั้ง และ.....................
เดินกลับเนี่ยนะ
กุญแจห้องก็ไม่มีเนี่ยนะ
โทรศัพท์ก็ไม่ได้หยิบมาด้วย
ตายอย่างเดียวเลย ทำไงวะเนี่ย
แทบอยากเป็นลม และกลับเข้าไปหาที่นั่งพักให้ใจเย็น ๆ ทำไมถึงได้โง่แบบนี้วะกู
นาดงนาเดียร์อะไรไม่คิดถึงแล้ว คิดถึงแต่วิธีการหาทางกลับบ้าน ไม่มีตังค์จ่ายค่ารถเมล์มันทุเรศกระเป๋ามันได้เตะลงจากรถกันพอดี หน้าไม่ด้านพอ แล้วจะทำยังไงดีวะ
ทำไงดีเนี่ย
นั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่นาน
1 ชั่วโมง
2 ชั่วโมง
3 ชั่วโมง
และ...............
"ทางห้างกำลังจะปิดให้บริการ และ..............................สวัสดีค่ะ"
อ้าว โง่แล้วมั้ยล่ะกู ทำไงดี
เวลา 22.30 น. ชายหนุ่มหน้าตาดี แต่งกายด้วยชุดสุภาพแลดูภูมิฐาน นั่งคอตกอยู่ริมฟุตบาธหน้าห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ไม่เหลือมาดหนุ่มหล่ออีกต่อไป และภายในท้องกำลังปั่นป่วนเพราะกำลังรู้สึกถึงความอยากอาหาร
โอยยยยยยยยยย หิวข้าว จะเป็นลมอยู่แล้ว ทำไงดีวะเนี่ย ทำไงดี
นั่งซึม ไร้เรี่ยวแรง และภายในหัวกำลังคิดถึงที่นอนนุ่ม ๆ กับอาหารรอบค่ำ น้ำดื่มเย็น ๆ สักแก้วให้ชื่นใจ
แต่....................ตอนนี้หิวข้าวจะตายห่าแล้ว ถ้าไม่บ้าคิดจะพาไอ้เดียร์มากินข้าวมาดูหนังคงไม่ต้องเป็นแบบนี้
ถ้าไม่คิดจะทำอะไรดี ๆ กับมันก็คงไม่ต้องมาอยู่ในสภาพนี้หรอก โง่จริง ๆ เลย กูหนอกู ทำไมถึงได้โง่ขนาดนี้
ไอ้เดียร์ตาขวางป่านนี้มันคงนอนหลับสบายใจไปแล้ว กินอิ่มนอนหลับ มันจะรู้บ้างมั้ยว่ากูนั่งตบยุงหิวข้าวอยู่ที่นี่
มันจะรู้มั้ยเนี่ย มันจะรู้มั้ย
คงไม่รู้หรอก จะไปรู้สึกรู้สาอะไร คนแบบนั้น ดีแต่โมโหไปวัน ๆ ไม่พอใจอะไรก็ได้แต่ทำตัวงี่เง่านั่นแหละ
แล้วมันก็คงจะกำลังนั่งหัวเราะเยาะอยู่แน่ ๆ ถ้ารู้ว่าตอนนี้ต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้ ป่านนี้มันคงนั่งหัวเราะจนฟันร่วงไปแล้ว ไอ้เดียร์นะไอ้เดียร์ มึงนะมึง มึงนะ ทำกูได้ลงคอ
เจอหน้านะ
อย่าให้เจอนะมึง
อย่าให้เจอ ถ้าเจอกูจะ..............กูจะ................กูจะ
"แม่ง ไม่มีตังค์ติดตัวสักบาทเลยหรือไง โง่ชิบหายมานั่งทำอะไรอยู่นี่ ปล่อยกูเดินหาตั้งหลายรอบ คิดจะเรียกร้องความสนใจหรือไง"
ใครคนหนึ่งกำลังยืนปาดเหงื่อ ผมเผ้ายุ่งเหยิง และโยนถุงใส่ขวดน้ำดื่มมาให้ แถมซ้ำยังยืนเท้าเอวมองหน้าเหมือนคนกำลังโกรธจัดด้วย และแน่นอนชุดเสื้อยืดเก่า ๆ กางเกงยีนส์โทรม ๆ สวมรองเท้าแตะหูหนีบคู่ที่ใส่เมื่อกลางวัน
"มาถึงก็โกรธ คนหิวข้าวจะตาย พูดจาให้มันดี ๆ หน่อยไม่ได้หรือไง"
ฮวยตะคอกถามคนตัวเล็กที่ยืนทำหน้ายุ่งแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจยาวเหยียด ด้วยความรู้สึกหงุดหงิดโมโหไม่ต่างกัน
หิวก็หิว ยังมาพูดใส่หน้าแบบนี้อีก หมายความว่ายังไง
"ไม่ให้โมโหได้ยังไง โทรศัพท์มึงมันดังลั่นจนน่ารำคาญ ไม่มีใครรู้สักคนว่ามึงหายไปไหน กูนึกว่ากลับไปแล้ว ตามไปที่หอมึงก็ไม่เจอ กุญแจห้องก็อยู่ในกระเป๋า มึงคิดว่าห้างมันแคบมากนักหรือไง กูเดินจนขาลากแล้ว มึงเข้าใจมั้ยว่ากูเดินจนกินน้ำหมดไปตั้งหลายขวดแล้ว กูสมควรโกรธมั้ยห๊า ถามหน่อยไอ้ฮวย มันเรื่องอะไรของกูเนี่ย มันเรื่องอะไรของกูถามหน่อย"
โดนด่า ด่าซ้ำด่าซาก ด่าจนต้องทำหน้าจ๋อย ไม่ใช่เถียงไม่ออก แต่ไม่มีแรงเถียง หิวข้าวมากกว่า
"ห่วงหรือไง ทำเหมือนห่วงไปได้ เคาะกะลาให้หมาดีใจนี่หว่า"
ฮวยกำลังนั่งบ่นพึมพำกับตัวเองเสียงเบา ไม่ได้คิดจะให้เดียร์มาห่วงใย เพราะรู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้
"กูไม่เคยเป็นห่วงไม่เคยตามหาใครนะ รู้ไว้ด้วย แม่ง............."
ได้ยินเสียงด่าตามมาอีกแต่เป็นคำด่าที่ทำให้ฮวยต้องขมวดคิ้วมุ่น และทบทวนคำพูดนั้นไปมาในหัวหลายครั้ง
ถ้ากูไม่ห่วง
ถ้าไม่ห่วงงั้นเหรอ
งั้นตอนนี้จะให้แปลว่าเป็นห่วงหรือไง
ตอนนี้ก็แปลว่าห่วง
จริงเหรอ
ห่วงจริง ๆ หรือเปล่า ถ้าไม่ห่วงก็คงไม่เดินตามหาจนทั่วแบบนี้ใช่มั้ย
หิวข้าวแทบตาย แต่ใบหน้ากลับมีรอยยิ้มจุดขึ้นที่มุมปากเมื่อเงยหน้าขึ้นมองคนที่ ทรุดกายลงนั่งข้าง ๆ หน้าตายังบึ้งตึง และสงสัยว่าคงยังไม่หายอารมณ์เสีย
"หิวข้าวหรือยัง.........ไหน ๆ ก็หามึงเจอแล้ว ไปกินข้าวกันซะที กูหิวจะตายเดินทั้งวันเมื่อยขาชิบหาย
มองอะไรไม่เคยเห็นคนเหรอยิ้มอยู่ได้ ท่าจะเพี้ยน กูบอกว่ากูปวดขาสะใจมึงแล้วสิ ที่เห็นกูปวดขา แม่ง กูล่ะเซ็ง"
เหรอ
เดินทั้งวันเมื่อยขาขนาดนั้นเลยเหรอ จริงอ่ะ เมื่อยจริงอ่ะ เมื่อยมากเลยหรือไง เดินตามหาใครสักคนเนี่ย
ดีใจนะ
เนี่ย ไม่เห็นเหรอว่ากำลังยิ้ม
ดีใจนะเนี่ยที่มีคนห่วง
ดีใจที่ห่วง
แล้วที่ไม่เข้าใจก็คือ
ทำไมต้องดีใจด้วยที่รู้ว่าคนที่เป็นห่วงคนนั้น
คือไอ้บ้าเดียร์ตาขวางที่ปล่อยให้หาทางกลับไม่ได้คนนี้
คนนี้เลย
ไอ้เด็กหน้างอที่นั่งเหงื่อซึมแล้วก็เปิดขวดน้ำดื่มขึ้นมาดื่มคนนี้
ทำไมต้องเป็นไอ้เดียร์ด้วย
ไม่เข้าใจ
ไม่เข้าใจจริง ๆ
ไม่เข้าใจว่า ทำไมจะต้องดีใจ จนยิ้มเป็นบ้าแบบนี้
ไม่เข้าใจว่าทำไม ถึงหุบยิ้มไม่ได้ซะที
TBC....
ได้มันได้อย่างนี้ซิ คู่นี้จะอย่างงั้ยนะ เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย
:เฮ้อ: ลุ้นกันไป จะมีอะไรกันอีกน๊า....
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 15-11-2007 13:02:34
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 15-11-2007 13:03:31
ชอบครับๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 15-11-2007 13:46:35
นึกว่าจะไม่รอดซะละ....เดทครั้งแรก..... :o8:
แม้จะขรุขระหน่อยแต่ก็น่ารักกกกกก....
:m1:
:m3:
เริ่มหัวข้อโดย: xiiiNG ที่ 15-11-2007 16:18:58
เริ่มหัวข้อโดย: shympu ที่ 15-11-2007 23:56:08
เริ่มหัวข้อโดย: graydragon ที่ 16-11-2007 14:02:01
เริ่มหัวข้อโดย: shympu ที่ 17-11-2007 11:31:58
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 18-11-2007 00:37:20
อิอิ ตอนใหม่มีมาให้ชื่นใจนิดหนึ่ง :o8:
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน ก็แค่เผลอ
เป็นเดทที่สุดยอดประทับใจมาก ประทับใจเหลือเกินให้ตายเถอะ
คู่เดทที่แสนน่ารักกำลังนั่งเขี่ยน้ำแข็งป่นเข้าปาก สั่งน้ำให้กินอีกขวดก็ไม่เอาและยังคงตั้งหน้าตั้งตาใช้หลอดดันน้ำแข็งเข้าปากให้ได้
น่าดูมาก แลดูน่ารักน่าชังเหลือเกิน น่ารักจนต้องเอามือกุมขมับ
กระเป๋าสตางค์ได้กลับคืนมาแล้วในสภาพที่เปียกชุ่มโชกเพราะเหงื่อของคนถือ
ถามแล้วว่าทำไมไม่เอาเก็บในกระเป๋ากางเกง น้องนาเดียร์ตาขวางบอกว่า
มีกระเป๋ากางเกงจริง แต่กระเป๋ากางเกงขาด
ให้ตายเถอะวะ
ทำไมมันถึงได้หวานชื่นฉ่ำใจกันขนาดนี้ แต่งตัวหล่ออยู่คนเดียว แต่ไอ้คู่เดทดัน
มีสภาพ เหมือนคนไม่ได้อาบน้ำมาสามวัน ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้าเนื้อตัวมอมแมมเหมือนลูกหมา เข้ากันตรงไหน ไม่ได้เข้ากันเลย ไม่ได้เข้ากันเลยสักนิด
แล้วด้วยเหตุผลอันใดกันหนอ
ถึงได้ต้องเอาแต่นั่งจ้องหน้า และนิ่งมองกิริยาท่าทางต่าง ๆ ของคนที่นั่งใช้หลอดเขี่ยน้ำแข็งเล่นจนตาไม่กระพริบ
"เฮ้ย หิวจัดเหรอมึง ตาลอยไปถึงไหนวะ แม่งข้าวมันไก่ห่าอะไรวะ ไปฆ่าไก่อยู่หรือไง กินน้ำจนหมดแก้วแล้วยังไม่ได้อีก"
อย่าบ่นให้มากได้มั้ย รำคาญว่ะ
บ่นนั่นบ่นนี่อยู่ได้ ดูทำหน้าเข้า
หน้ายุ่ง ๆ แล้วยังยกมือขึ้นเสยผมอีก อะไรของมัน บ่นจริง ๆ นี่ก็หิวจนแสบไส้เหมือนกันยังไม่เห็นต้องบ่นเลย ใจร้อนเหลือเกินนะ ร้อนมากขนาดนี้มีวิธีแก้ร้อนนะสนใจมั้ย เผื่อจะหายร้อนเร็วขึ้น
"เฮ้ย ไอ้ฮวย ไอ้ฮวย มึงได้ยินที่กูพูดมั้ย เฮ้ย "
อ้าว แล้วยื่นมือมาเขย่าไหล่ทำไมเนี่ย ไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย แค่มองเดียร์เพลินไปหน่อยแค่นั้นเอง ไม่ได้เป็นอะไรจริง ๆ
ฮวยกำลังนั่งทำหน้านิ่ง ๆ นัยน์ตาคมเลื่อนลอยเหมือนคนเมายา ถึงตาลอยแต่หวานหยดย้อยเมื่อจ้องมองใบหน้าของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เหมือนคนไม่ได้สติไปชั่วขณะ ไม่สนใจคนรอบข้าง เอาแต่จ้องนิ่งไปที่ใบหน้ายุ่ง ๆ ของคนที่อยู่ตรงหน้า รอยยิ้มเล็ก ๆ จุดขึ้นที่มุมปาก ก่อนจะคว้ามือของคนที่เขย่าไหล่มากุมไว้แน่น
"เฮ้ย ปล่อยมือกูเด่ะ คนมองกันใหญ่แล้ว มึงเป็นบ้าอะไรของมึงอีกวะเนี่ย"
เพราะเสียงเอ็ดอย่างเอาจริงเอาจังของเดียร์จึงทำให้ฮวยสะดุ้งสุดตัวเหมือนเพิ่งได้สติ
อ้าว ไหงมาจับมือมันอีกวะเนี่ย เอาไงดีวะ
มือไอ้เดียร์มาอยู่ในมือแล้ว
ไม่มีเวลาซึ้ง ไม่มีเวลาคิด หันซ้ายหันขวาไปมาก็เจอแต่แก้วน้ำแข็งเปล่า
เอ่อ
เปล่านะ
กูเปล่านะ กูเปล่า
เปล่าพิศวาสมึงนะ ไม่ใช่เลย ไม่ได้คิดอะไรจริง ๆ ชัวร์ซะยิ่งกว่าชัวร์อีก
แค่
แค่
แค่
แค่
แค่
เร็วกว่าความคิดเมื่อมือคว้าแก้วน้ำแข็งเปล่าได้ก็จัดการเทใส่มือของเดียร์ทันที
นี่ไงช่วยดับร้อนอยู่ จะได้หายใจร้อน น้ำแข็งนี่แหละจะได้เย็นขึ้นแบบทันใจไง
"เฮ้ย อะไรของมึงเนี่ย มันเย็นนะโว้ยยยยยย แม่งเอ้ย โรคจิตหรือไงวะ ไม่เห็นคนทรมานนี่มันจะตายหรือไง เหี้ยจริงๆ เลยมึง"
เดียร์สะบัดมือไปมาให้หลุดจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย หยดน้ำจากน้ำแข็งกระเด็นไปโดนใบหน้าของฮวยที่ต้องหันหน้าหนีเพราะหยดน้ำจากฝ่ามือของเดียร์
ยิ้ม
เออใช่
ต้องยิ้ม
ยิ้มเลย เอาแบบสะใจสุด ๆ ยิ้ม แบบสะใจสุด ๆ ไปเลย
ฮวยบอกตัวเอง และฉีกยิ้มให้มากที่สุด ยิ้มให้เหมือนกำลังเล่นสนุก ยิ้มให้เหมือนสะใจ สุดท้ายต้องรีบหุบยิ้มทันทีเมื่อคนที่สะบัดมือไปมา ช้อนสายตาขึ้นมองและขบริมฝีปากแน่น ทำหน้าเหมือนเด็กกำลังงอน
ตาไอ้เดียร์มันก็ขวางเหมือนเดิมนั่นแหละ
แต่มัน...........ให้ความรู้สึกที่ต่างออกไป
"ไม่ได้อยากยุ่งด้วยหรอกนะ....นี่เขาเรียกว่าช่วยดับร้อน จะได้ใจเย็นขึ้นเวลารอข้าวมันไก่...ไม่ต้องมาทำตาขวางใส่หรอกทำเป็นอยู่อย่างเดียวหรือไง รำคาญ"
ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่ดี และยังคงพูดจาแย่ ๆ ทั้งที่แทบอยากจะตบปากตัวเองสักทีสองที
เป็นอะไรของกูวะ จะพูดกับไอ้เดียร์มันดี ๆ หน่อยไม่ได้หรือไง โธ่โว้ย ทำไมปากถึงได้พูดแต่คำพูดดี ๆ ทั้งนั้นเลยวะ ดีจนอยากบีบคอตัวเอง ให้ตายเถอะ
"นี่ถ้าไม่ติดว่ากูหิวนะ กูพังโต๊ะไปแล้ว แล้วก็จะเอาเก้าอี้ฟาดหัวมึงเอาเลือดชั่วมึงออกซะบ้าง นี่เลยไอ้ฮวยมึงเอากระเป๋าตังค์มึงคืนไปเลย กูขี้เกียจถือเกะกะ"
ใจเย็นเกินคาดแฮะ เป็นอะไร ไม่สบายหรือไง หรือว่าโดนน้ำแข็งเข้าไปเลยทำให้ใจเย็นลง ไม่คว้าเก้าอี้มาตีหัวเหรอ น่ารักขึ้นเยอะเลยนะเรานาเดียร์
แบบนี้สิ.....ถึงค่อยน่ารักขึ้นมาหน่อย
"ฝากไว้ก่อนเดี๋ยวไม่มีตังค์แล้วจะมาขอที่เดียร์เอาไว้ใช้วันละร้อย"
ไอ้ฮวยมันต้องเมาแน่ ๆ หรือว่ามันจะหิวจนตาลาย หิวจนเสียสติไปแล้วหรือไง
มาขอใช้วันละร้อยเนี่ยนะ เหอะ กูไม่บ้ามาเล่นจีบกันกับมึงหรอก บอกตรง ๆ จะอ้วก พูดไปทำตาหวานซึ้งไป เคลิ้มตายแหละมึง
"เฮ้ย ข้าวมันไก่มาแล้ว รีบ ๆ กินไปเลยมึงไอ้ฮวย จะได้เลิกบ้าซะที กูรำคาญ จะรีบกลับบ้านนอน เห็นหน้ามึงแล้วเสียอารมณ์...กวนประสาทจริง ๆ"
เดียร์ไม่สนใจจะต่อปากต่อคำกับคนที่นั่งยิ้มหวานอีก ได้รับจานข้าวที่มาวางอยู่ตรงหน้าก็จัดการอย่างรวดเร็ว ไม่คิดจะสนใจคนบ้าที่นั่งทำตาหวานฉ่ำอีก
เอาเหอะ ยิ้มให้พอ กูกินข้าวก่อนแล้วกัน ไม่มีเวลามาเล่นด้วยหรอก เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว จะรีบกลับบ้านนอนซะที
เดียร์กำลังใช้ช้อนตักข้าวใส่ปากชนิดที่ไม่ต้องเคี้ยว ภายในเวลาไม่ถึงห้านาทีข้าวในจานไม่มีเหลือสักเม็ดจนฮวยต้องอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง
ไม่รู้นะ ไม่รู้จริง ๆ
ก็แค่มากินข้าวด้วยกัน
กินข้าวมันไก่เนี่ยนะ มันไม่น่าจะทำให้รู้สึกดีได้หรอก แต่ก็..........รู้สึกดีชะมัด
ทั้งที่คิดว่าวันนี้มันเป็นวันแสนแย่ แต่เวลานี้ กลับไม่รู้สึกว่ามันแย่อย่างที่คิด
เพราะอะไรเหรอ.............
เพราะว่า...........แดดมันร้อน ดื่มน้ำเย็น ๆ แล้วสดชื่น
เพราะว่า...........หิวจัด กินอะไรก็อร่อยไปหมดทุกอย่าง
เพราะว่า.............เพราะว่า..........เพราะว่า..............เพราะว่า........
จะเพราะว่าอะไรก็แล้วแต่เถอะ..........อย่างน้อยมันก็ไม่ใช่เพราะว่า.....มากินข้าวกับไอ้เดียร์ตาขวางนี่ก็แล้วกัน ไม่ใช่แน่ ๆ ไม่มีทางหรอก ยังไงก็ไม่ใช่จริง ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 18-11-2007 00:41:40
เดียร์กำลังรีบเดินอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจคนที่เดินตามมาจากข้างหลัง
กินข้าวอิ่มแล้ว ไม่ต้องรอให้เสียเวลา จ่ายค่าข้าวเสร็จเรียบร้อย กระโดดขึ้นรถอย่างรวดเร็ว และเมื่อถึงทางเดินเข้าที่พักก็รีบกระโดดลงจากรถและเดินลิ่ว ๆ อย่างรวดเร็ว ไม่คิดจะสนใจคนที่มาด้วยกันเลยสักนิด
จะรีบไปไหนของมัน รีบร้อนขนาดนั้น ไม่รู้จะรีบอะไรกันนักหนา
"จะไปตามควายหรือไง รอกันบ้างไม่ได้หรือไงวะ"
ช่วยไม่ได้มึงอยากเดินช้าเอง ขึ้นรถเมล์มาแล้วถึงได้นึกได้ว่าใช้ผ้าขนหนูพันก๊อกน้ำเอาไว้ ป่านนี้มันไม่หลุดออกมาแล้วเหรอวะ น้ำนองเต็มพื้นเสียค่าน้ำไปเท่าไหร่แล้วเนี่ย ไม่น่ารีบออกมาเลย โง่จริง ๆ เลยกู
"อย่ายุ่งเรื่องของกูได้มั้ย หุบปากไปเลยไป๊ รำคาญ"
ตอบกลับมาชนิดที่ทำให้คนฟังต้องวิ่งตามมาอย่างรวดเร็วและสุดท้ายก็ได้เดินไปพร้อมกันบนทางเดิน
ฮวยไม่ได้พูดอะไรอีก ได้แต่รีบเดินตามอีกฝ่ายให้เร็วที่สุด จนมาถึงที่พัก
เดียร์รีบไขกุญแจห้องอย่างรวดเร็วและเดินตรงดิ่งอย่างรวดเร็วเข้าไปในห้องน้ำ
"โหยยยยยยยยอะไรวะ รออีกหน่อยก็ไม่ได้หรือไง"
มือรีบคว้าผ้าขนหนูที่กระเด็นหลุดออกมาจากข้อต่อระหว่างก๊อกน้ำและจัดการใช้ผ้าพันไปที่ก๊อกน้ำอีกครั้ง
"ทำอะไรวะ"
ทำอะไร ถามมาได้ว่าทำอะไร ตาบอดหรือไง กูกำลังซ่อมก๊อกอยู่ ตาบอดไม่เห็นหรือไง
"ให้ช่วยเปล่า"
คนจะช่วยมันไม่นั่งพูดอยู่บนเตียงหรอก มันควรจะเดินเข้ามาเลยไม่ใช่ไปยืนทำหน้าซื่อบื้ออยู่ตรงนั้น
เดียร์ส่ายหน้าด้วยความเบื่อหน่ายแล้วก็พยายามพันผ้าไปที่ก๊อกน้ำต่อไป
อ้าววววววววววเฮ้ยยยยยย เอาไม่อยู่แล้ว โธ่โว้ยยยยยยยย เปียกหมด เปียกหมดแล้วเนี่ย ไขขวงก็ไม่มีจะทำยังไงดีวะเนี่ย
"ไอ้ฮวยยยยย ไอ้ฮวยโว้ยยยยยมึงไปปิดวาล์วน้ำที่ระเบียงให้หน่อยซิวะ"
ตะโกนออกมาจากห้องน้ำ และรู้สึกเหมือนอีกฝ่ายลุกขึ้นเมื่อมองจากหางตา มือยังคงพยายามใช้ผ้าขนหนูพันที่ข้อต่อก๊อกน้ำในขณะที่พยายามจะยื่นหน้าออกมาบอกคนที่เดินเข้ามาหยุดอยู่ที่ประตูห้องน้ำ
"ไปปิดวาล์วน้ำให้หน่อย"
ตะโกนบอกออกไป และยังคงสาละวน อยู่กับการจัดการกับหยดน้ำที่กระเซ็นจนทำให้เนื้อตัวเปียกปอน
ฮวยยังคงยืนนิ่ง ๆ ไม่ได้ก้าวเท้าไปไหน
สายตาจ้องนิ่งไปที่ใบหน้าของเดียร์ก่อนจะมองเรื่อยลงไปจนถึงลาดไหล่และหยุดอยู่ที่จุดสีแดงแข้มสองข้างที่ปรากฎให้เห็น
เสื้อยืดสีหม่นเปียกชื้นเพราะหยดน้ำจนแนบสนิทไปทั้งร่าง
ใบหน้าที่ยังคงมีหยดน้ำเกาะพราว
ร่างกายที่ชวนให้ต้องนิ่งมองค้างอยู่อย่างนั้น
นาเดียร์.............ตาไม่ขวาง
นาเดียร์ที่คิดว่าทำตัวไม่น่ารักกลับไม่เป็นอย่างที่คิดอีกแล้ว
ใครคนหนึ่งที่อยู่ตรงหน้า..........ยั่วยวนและเหมือนเชิญชวนให้เข้าหาเพื่อแนบสัมผัสอบอุ่นบางอย่างให้
"เฮ้ย ไอ้ฮวยไปปิดวาล์วน้ำซะทีสิวะ มัวยืนทำหน้าโง่อยู่ได้"
ไม่ได้ยินเสียงไม่ได้ยินคำพูดใด ๆ อีก ขาก้าวเดินเข้าไปหาคนที่ทำให้ไม่ได้สติ
อย่างรวดเร็ว
"ไปปิดวาล์วน้ำสิวะ มึงจะเข้ามาทำไม............ไอ้....เฮ้ยยยยยอื้อ"
ไม่ทันระวังตัว
ไม่นึกว่าจะถูกเข้าหาอย่างรวดเร็ว
มือผละออกจากผ้าขนหนูที่พันอยู่ที่ก๊อกน้ำ
แผ่นหลังแนบชิดติดอยู่ที่ฝาผนังจนขยับเขยื้อนไม่ได้
ริมฝีปากถูกครอบครองอย่างรวดเร็ว จากความรู้สึกร้อนรุ่มที่เคล้าคลึงลงมาหาอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว
"เมาห่าอะไร.........อื้อ อึก ไอ้"
ใช่ว่าจะยอมให้ตัวเองถูกทำเรื่องแปลก ๆ
ใช่ว่าจะไม่หาทางเลี่ยง
แต่อยู่ดี ๆ กลับรู้สึกร้อนวูบที่ใบหน้าและพยายามจะผลักไสให้อีกฝ่ายออกห่าง
ไม่ใช่ไม่มีแรง
แต่ใจเต้นแรง จนมือไม้อ่อน
ตกใจ
หัวใจหล่นวูบ เมื่อเบี่ยงหน้าหลบและพยายามจะเดินหนีออกมาให้ได้
"เดียร์........"
อย่ามาเรียก........อย่ามาเรียกด้วยเสียงแบบนี้
อย่ามาเรียกด้วยน้ำเสียงที่สั่นสะท้านแบบนี้ อย่ามาเรียกชื่อทั้งที่ใบหน้ายังแนบชิดอยู่ที่ข้างแก้ม
อย่า..............
"ฮวย ไอ้ ไอ้ ฮวย อย่า อย่า นะ มึงอย่าทำบ้า ๆ แบบนี้นะ......."
พยายามตะคอก
แต่เสียงกลับสั่นไหว เหมือนคนไม่มีเรี่ยวแรงเมื่อใช้กำลังที่มีผลักไสแผ่นอกของคนที่โน้มใบหน้าลงมาหาอย่างไม่ลดละ แต่ก็ไม่พบว่าอีกฝ่ายจะยอมหยุดให้
ปลายจมูกที่ซุกไซร้แนบชิดอยู่ที่ซอกคอ ลมหายใจที่หอบหนักของอีกฝ่าย
อย่านะ
อย่าทำกูนะโว้ย
อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะ
สายน้ำยังคงรินไหล ผ้าขนหนูหล่นอยู่บนพื้น
ร่างกายยังคงเปียกปอน แต่ภายในใจกลับร้อนรุ่ม
อย่านะ ไอ้ฮวย อย่า...........อย่าทำอะไรกูนะโว้ยยยยยยยยย
"ไปตายซะมึง ไอ้เหี้ยเอ้ยยยยยย อยากมากหรือไง หรือมึงหน้ามืดกูไม่ใช่ผู้หญิงนะ คิดจะทำเหี้ยอะไรของมึงวะ ออกไปเดี๋ยวนี้เลย ออกไปเดี๋ยวนี้"
เดียร์แผดเสียงร้องดังลั่น เรียกสติของคนที่กำลังมึนเมาให้กลับมาอีกครั้ง
"โอ้ยยยยยยยยยย"
ฮวยถูกผลักออกห่างจนแผ่นหลังกระแทกกับผนังห้องน้ำอย่างรุนแรง
คนที่ทำให้ต้องเจ็บตัวก้าวขาออกไปจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว และปิดประตูใส่หน้าเสียงโครมดังลั่น
ได้สติ
และ..............ต้องยืนนิ่ง ๆ เพื่อปรับลมหายใจและความรู้สึก...........
อะไร
เกิดอะไรขึ้น
ไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย
แค่จะเดินไปปิดวาล์วน้ำแค่นั้น
แล้วก็เผลอเดินเข้าหาไอ้เดียร์..........แล้วก็........เดินเข้าไปหา
กอด และ........จูบ........
และ.........
หัวใจกำลังเต้นระทึกอย่างรุนแรง ความรู้สึกร้อนรุ่มจากร่างกายที่ได้สัมผัสยังไม่จางหายไปจากความรู้สึก
ไม่ทันได้คิด
ไม่อยากจะคิด
และไม่อยากจะสนใจอะไรทั้งนั้น
"เดียร์.........เดียร์.........ไปไหนเดียร์...........เดียร์จะออกไปไหน........เปียกแบบนี้จะออกไปไหนอีก.....อย่าไปนะเดียร์"
เดินออกมาหาอย่างรวดเร็ว และพยายามจะรั้งให้คนที่เดินหนีหยุดอยู่กับที่
ไม่มีเสียงตอบรับ ไม่มีคำพูด นอกจากการที่อีกฝ่ายก้มหน้าก้มตาคว้ารองเท้าแตะมาสวมและทำท่าจะเดินหนีออกไปจากห้อง
"เดียร์.......ไปไหน.......ไม่ให้ไป"
เอ่ยบอกอย่างรวดเร็ว และคว้าข้อมือของเดียร์เอาไว้ไม่ยอมปล่อยให้หนีไปได้
"จะไปไหน........."
คำถามสุดท้ายไม่ได้รับคำตอบ แต่ลาดไหล่ที่สั่นสะท้านของอีกฝ่ายและใบหน้าที่เบือนหนีตลอดเวลาทำให้รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง
"มึงหน้ามืดหรือไง.........กูไม่ไปก็ได้ แต่มึงนั่นแหละออกไปจากห้องกูเลย ออกไปเดี๋ยวนี้....ออกไปซะที"
ได้ยินชัด และจะไม่คิดอะไรเลยสักนิด ถ้าไม่ได้เห็นแววตาของอีกฝ่ายที่มองมาจนทำให้รู้สึก
"เดียร์........คนเรามันก็ต้องมีเผลอกันบ้าง....เมื่อกี้ไม่ได้คิดอะไรนะ.....มึงก็ถือซะว่าเล่น ๆ ก็ได้....ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ ไม่เห็นจะสึกหรอตรงไหนเลยนี่หว่า"
ไม่สึกหรอ
เออใช่ไม่สึกหรอ
ถือซะว่าเล่น ๆ ได้ถือซะว่าเล่น ๆ ก็ได้
แต่ทำไมต้องเป็นกูที่มึงจะเล่นด้วย ทำไมมึงไม่ไปเล่นกับคนอื่น ทำไมต้องเป็นกูด้วย ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม
หรือว่าคนอกหักมันแกล้งง่าย ถึงแกล้งได้แกล้งดี
หรือว่าแค่อยากลองล้อเล่นกับความรู้สึกของใครสักคน แค่เพียงเพราะว่าอยากเล่นสนุก แค่นั้นเองเหรอ
"ปล่อยกูอยู่คนเดียวเงียบ ๆ สักพักข้อร้องล่ะ อย่ามาให้กูเห็นหน้าสักพักได้มั้ยไอ้ฮวย กูไม่เคยขออะไร แต่ครั้งนี้กูขอล่ะ ขอจริง ๆ กูขออยู่คนเดียวเงียบ ๆ ได้มั้ย"
ขอร้องเหรอ ข้อร้องงั้นเหรอ ถึงขนาดต้องขอร้องกันเลยใช่มั้ย โกรธมากขนาดนี้แล้วเหรอ แล้วจะให้ทำยังไง จะให้ขอโทษหรือไง แบบนั้นไม่มีทางเด็ดขาด
ไม่เคยคิดจะทำหรอก การขอโทษใครสักคนมันยากเกินกว่าที่จะทำได้
"เออ กูก็ว่างั้นเดียร์....อยู่ห่างๆ กันสักพักก็ดี เผื่ออะไรอะไรมันจะดีขึ้น เผื่อว่าจะมีอะไรดีขึ้นจะได้ไม่ต้องเกิดเรื่องแบบนี้ เผื่อว่ามันจะดีขึ้นจริง ๆ "
TBC
:m22: แหะ แหะ มีมาให้ชื่นใจ และตลบท้ายด้วยดวามปวดใจ ทำไปได้เนอะ
อิอิ รีบหลบอย่างรวดเร็วก่อนคนอ่านจะรุม :เตะ1:
ใจเย็นๆๆน๊า สองหัวใจเริ่มเรียนรู้กันก็ต้องใช้เวลาและฝ่าฟันอุปสรรคกันเล็กน้อย จะได้รักกันนานนนนน เห็นด้วยกันหรือเปล่าอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: IO ที่ 18-11-2007 01:10:03
ระทึก ระทึก :oo1:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 18-11-2007 07:48:19
คูนี้มันปากแข็งซ๊า...............
เริ่มหัวข้อโดย: graydragon ที่ 18-11-2007 09:06:23
เริ่มหัวข้อโดย: xiiiNG ที่ 18-11-2007 12:09:52
เริ่มหัวข้อโดย: wayu.tk ที่ 18-11-2007 15:52:26
ไอ้ฮวย :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 18-11-2007 16:25:00
รักฮวย รักเดียร์ แล้วเมื่อไรฮวยกะเดียร์จะรักกานนนนนน ....ห่างกันอีกแล้วสิคราวนี้....... :เฮ้อ:
เอาใจช่วยเน้ออออออ :a1:
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 18-11-2007 19:05:06
ถ้ายังไม่แน่ใจการไปล่วงเกินเดียร์มันก็ผิดแหละ
ไม่ว่าเขาจะเป็นหญิงหรือชาย
:m8: :m8: :m8:
เริ่มหัวข้อโดย: KevinKung ที่ 19-11-2007 11:56:08
เริ่มหัวข้อโดย: niph ที่ 19-11-2007 14:25:56
ยิ่งเห็นชื่อเรื่องแล้ว :เฮ้อ:
ปล. ชักขัดใจกะชื่อเรื่องซะแล้ว
:m7: :m7: :m7:
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 19-11-2007 16:33:45
ห่างกันไปถามใจตัวเอง ห่างไปแล้วกลับมาเจอกันอีกที ก็ห่างกันไม่ได้แล้ว อิอิ
ฮวย สู้ๆ :a1:
เริ่มหัวข้อโดย: hula-hoob ที่ 19-11-2007 16:45:04
ทีไม่อยุ่ล่ะน้า มาลงซะเยอะเรย
ใกล้จบแร้วดิ
รักกันเร็วๆเหอะน่า เนะ
เริ่มหัวข้อโดย: shympu ที่ 19-11-2007 22:56:53
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 20-11-2007 11:02:01
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 21-11-2007 19:03:34
ดีใจจังที่ทุกคนชอบ ถึงคู่นี้เค้าจะแรงกันไปหน่อย แต่คนอ่านก็รักจริงไหม่อ่ะ :m23:
ความเดิมตอนที่แล้ว
"ปล่อยกูอยู่คนเดียวเงียบ ๆ สักพักข้อร้องล่ะ อย่ามาให้กูเห็นหน้าสักพักได้มั้ยไอ้ฮวย กูไม่เคยขออะไร แต่ครั้งนี้กูขอล่ะ ขอจริง ๆ กูขออยู่คนเดียวเงียบ ๆ ได้มั้ย"
ขอร้องเหรอ ข้อร้องงั้นเหรอ ถึงขนาดต้องขอร้องกันเลยใช่มั้ย โกรธมากขนาดนี้แล้วเหรอ แล้วจะให้ทำยังไง จะให้ขอโทษหรือไง แบบนั้นไม่มีทางเด็ดขาด
ไม่เคยคิดจะทำหรอก การขอโทษใครสักคนมันยากเกินกว่าที่จะทำได้
"เออ กูก็ว่างั้นเดียร์....อยู่ห่างๆ กันสักพักก็ดี เผื่ออะไรอะไรมันจะดีขึ้น เผื่อว่าจะมีอะไรดีขึ้นจะได้ไม่ต้องเกิดเรื่องแบบนี้ เผื่อว่ามันจะดีขึ้นจริง ๆ "
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน เฉย ๆ ไม่ได้เป็นอะไร
"อยู่ห่างกันสักพักบ้าบออะไร ทำอย่างกับว่าเราอยากจะอยู่ใกล้นักหนา อยู่ใกล้กันทีไรก็ทะเลาะกันทุกที
เออดี ห่าง ๆ กันแบบนี้แหละดี บอกตรง ๆ ไม่ได้อยากจะสนใจนักหรอก คิดดูแล้วกัน หาเรื่องก็เท่านั้นนิสัยก็แย่ นึกว่าง้อตายห่าเลยมั้ง"
ฮวยนั่งหน้าบึ้งมือยังคงถือโทรศัพท์เอาไว้ พูดไปโมโหไป ยิ่งพูดก็ยิ่งโมโหเมื่อนึกถึงคนที่ทำให้ต้องทำให้ต้องเป็นแบบนี้
"แคร์เหรอวะ"
บ้าสิ ถามอะไรบ้า ๆ แคร์เนี่ยนะ เป็นห่าอะไรก็ช่างมันสิ ไม่เคยอยากจะนึกถึงเลยสักนิดเดียว
จริง ๆ นะ
จริง ๆ
"แคร์อะไร ไม่ใช่แฟนซะหน่อย เรื่องอะไรต้องสนใจด้วย"
ใช่ ไม่ได้คิดจะสนใจ ไม่อยากจะยุ่งด้วยซ้ำ แต่ทำไมยิ่งพูด ยิ่งหงุดหงิดโมโหมากขึ้นทุกที
"นายงอนแฟนอยู่นี่หว่า อ่อนข้อให้หน่อยสิวะ บางทีเขาก็มีแต่อารมณ์โมโหไม่มีหรอกเหตุผลน่ะเราก็แค่ยอม ๆ เขา ขอโทษไปซะก็สิ้นเรื่อง ไปหาบ่อย ๆ พูดเพราะ ๆ ฟังไปฟังมา แฟนนายก็ออกจะรักนายดีนี่หว่าเพียงแต่อาจจะขี้โมโหไปหน่อยก็เท่านั้น ฮวยก็หัดสงบปากสงบคำบ้างสิชอบไปแหย่เขาเองแบบนี้ก็ต้องโทษตัวเอง"
เฮ้ยยยยยยยยยยย ไม่ได้หมายถึงแฟน หมายถึงไอ้เดียร์ มีประโยคไหนที่บ่งบอกว่ากำลังพูดถึงแฟนอยู่หรือไง
เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าวะ
"เราไม่ได้หมายถึงแฟนนะ เราหมายถึง เพื่อนน่ะ เข้าใจมั้ย เพื่อนเฉย ๆ โว้ยยยยย ไม่ได้คิดอะไรจริง ๆ นะ"
เชื่อก็บ้าแล้ว มีที่ไหน ที่จะมานั่งงอนกันโกรธกันแบบนี้ ไอ้ฮวยมันไม่เคยจะมาพูดเรื่องใคร ๆ ให้ฟังซะที
แต่ดูเหมือนคราวนี้จะเอาจริง ก็เล่นโวยวายงี่เง่าตลอดเวลา แบบนี้แสดงว่า..........แฟนชัวร์.....อย่ามาปากแข็งเลย
"พันซ์ เราบอกว่าไม่ใช่แฟน เป็นเพื่อนจริง ๆ ไม่เชื่อหรือไง"
ครับผม ไม่เชื่อครับ ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางเชื่อหรอกครับ ไอ้นี่มันหลงรักเพื่อนตัวเองแล้วยังไม่รู้ตัวอีกหรือไง
"ไม่ใช่แฟนจริง ๆ นะ จริง ๆ ทำไมไม่เชื่อวะ"
ก็บอกอยู่นี่ไงว่าไม่เชื่อ แบบนี้ต่อให้ฉลาดน้อยแค่ไหนก็ดูออก มีแต่เจ้าตัวเท่านั้นที่ไม่ยอมรู้ตัว อาการร้อนรุ่มทุรนทุรายแบบนี้มัน อาการของคนคิดถึงกันชัด ๆ ปากแข็งจริง ๆ
"ไม่ได้เจอน่ะ อยากเจอมั้ย"
อยากเจอมั้ยเหรอ อยากเจอสิ ถ้าเจอนะ จะ...............จะทำอะไรวะ ไม่รู้ เดี๋ยวค่อยคิด แล้วจะเจอได้ยังไงในเมื่อแกล้งเอาเบอร์สาธารณะโทรไปหาแต่ฝ่ายนั้นดันปิดโทรศัพท์ตลอดเวลา
แอบไปหา หลังจากคืนนั้นที่ตะโกนใส่หน้าไป คืนนั้นที่ทำให้นอนไม่หลับทั้งคืน
ตอนเช้าก็แอบไปหา แต่ห้องล็อค แล้วก็ล็อคหลายวันด้วย สงสัยว่าจะกลับบ้าน จะตายอยู่แล้วนะ ใจมันหวั่น ๆ ไปหมดไม่รู้ทำไมถึงต้องกระวนกระวายขนาดนี้ ยิ่งมากขึ้นทุกที ทุกทีจนไม่รู้จะทำยังไง
"อย่าเงียบสิวะ ยอมรับมาเถอะว่าเหงา อยากไปเห็นหน้าเขา จะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ แค่ตอบมาอย่างเดียวตอนนี้ถ้าเจอหน้าคนที่พูดถึงอยากจะทำอะไรมากที่สุด"
อยากจะทำอะไรงั้นเหรอ..............อยากจะทำอะไร
"กอด......แล้วก็ถามว่าหายไปไหนตั้งนาน"
เปล่าไม่ได้พูดออกไป แค่เพียงคิด คิดแล้วก็ได้แต่นิ่งเงียบไม่กล้าจะพูดมันออกมา ไม่กล้ายอมรับไม่กล้าตอบไม่กล้าตัดสินใจ .............. ไม่กล้า...........ยอมรับความจริง
"ไปคิดดูดี ๆ ว่าคิดยังไงกันแน่ ถ้ายังยืนยันคำเดิม เตรียมตัวเสียใจภายหลังได้เลย"
พันซ์วางสายไปแล้ว ทิ้งให้คนบางคนนั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเองเพียงลำพัง
อยู่ห่างกันสักพัก คิดแค่นั้นเอง คิดแค่ว่าเผื่อจะได้ไม่ต้องมีความรู้สึกบ้า ๆ เข้ามาเกี่ยวข้อง คงเป็นเพราะว่าอยู่ใกล้กันมากเกินไป บรรยากาศมันพาไป หรืออะไรก็แล้วแต่ ทั้งที่ทะเลาะกันขนาดนั้น แทบจะไม่เคยพูดคุยกันดี ๆ ด้วยซ้ำ
แต่..............เวลานี้..........กลับรู้สึก........ได้มากขนาดนี้
กลับมาที่บ้าน คิดว่าเพลียจนอยากจะนอนหลับสักตื่น แต่ข่มตาให้หลับลงไม่ได้ เปิดมองภาพที่ถ่ายเล่น ๆ เก็บเอาไว้ก็พบว่ามีแต่ภาพของไอ้เดียร์ตาขวางงี่เง่าเต็มไปหมด
ทั้งเวลาที่นอนหลับ กินข้าว หรือแม้กระทั่งเวลาที่........ร้องไห้งอแงเพราะไม่ได้สติเพราะเหล้า
ป่านนี้ทำอะไรอยู่วะ
โทรไปหาตั้งหลายครั้งแล้ว จะให้ไปตามหาที่ไหน ไม่ใช่ว่าจะอยากง้อ หรืออยากขอโทษ
แต่พอรู้ตัวมือมันก็กดโทรไปหาซะแล้ว
"หายไปไหนของมันวะ เฮ่อ ห่างกันสักพักงั้นเหรอ นี่ก็พักใหญ่แล้ว ทำไมยังไม่ลืมซะที เป็นห่าอะไรนักหนาวะกู
ติดใจอะไรมัน ไอ้เดียร์คนเดิม แบบเดิม งี่เง่าเหมือนเดิม..... แต่ทำไมถึงอยากเจอขนาดนี้ อยากเจอจะตายอยู่แล้ว"
ฮวยยังคงจ้องมองภาพซ้ำไปซ้ำมา และหวลคิดไปถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อน
จะว่าเผลอก็ได้..........แล้วทำไมตัวเองถึงเผลอได้ถึงขนาดนั้น
ผ่านมาถึงวันนี้ ความรู้สึกที่ได้รับยังไม่ยอมจางหายไป มีแต่จะรู้สึกเพิ่มขึ้นทุกวัน ทุกวัน
และทำให้ทุรนทุรายกระวนกระวายจนไม่เป็นอันทำอะไร
"ไม่นึกถึงกันบ้างเลยใช่มั้ยวะ ถึงได้ทำแบบนี้ เออ จะได้รู้ไว้นะเดียร์จะได้รู้ไว้ อยากห่างกันมากนักใช่มั้ย
เอาเลย ห่างกันให้พอเลย เอาให้ลืมหน้ากันไปเลยยิ่งดี เกลียดไอ้เดียร์จริง ๆ "
คิด
ภายในใจกำลังคิด
แต่หัวคิ้วกลับขมวดมุ่น เมื่อดวงตาจ้องมองภาพของเดียร์ก็ยิ่งทำให้อยากเจอมากขึ้น
"ไอ้เดียร์บ้า........ทำไมเป็นแบบนี้วะ อยากจะบ้าตายเพราะไอ้เดียร์จริง ๆ เลยโว้ยยยยยยยยยยยยยย"
"กลับมาแล้วเหรอไอ้น้องโง่ ข้ามีซีดีเพลงใหม่ ๆ ด้วยนะโว้ยเอ็งสนใจมั้ย"
ไอ้หวานรีบแจ้นมายืนรอเลยนะ ตัวเองก็ไปอยู่หอไม่ใช่หรือไง ไปเรียนแน่หรือวะ หรือว่าไปหาวิธีการมาแก้คืนเรื่องก่อนหน้านี้
"เออ รู้แล้ว ขอนอนก่อนได้มั้ย เหนื่อย"
ตอบออกไปแล้วก็เดินหนีเข้าห้องไปนั่งอยู่เงียบ ๆ คนเดียวไม่ยอมพูดจากับใครอีก
"แม่ มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่กลับมาแล้วเหรอ ไหนแม่ว่ามันซึม ๆ ไง นี่มันเข้าขั้นซึมเศร้าแล้วนะแม่"
ตาหวานเด็กตัวเล็กเดินถือแผ่นซีดีร่อนไปร่อนมา และรีบคว้าขนมที่อยู่ในจานเข้าปาก ก่อนจะนั่งทำหน้าเครียดคุยกับแม่ของตัวเองที่ยืนอยู่ห่างออกไป
"หวานลองคุยกับน้องดูซิลูก มีอะไรก็ไม่ยอมบอก พี่น้องนิสัยเหมือนกัน มีอะไรไม่เคยปรึกษาเอาแต่เก็บเงียบ นี่ก็เป็นมาตั้งแต่กลับนั่นแหละ ไม่ยอมพูดยอมจา บอกแต่ว่าเหนื่อย ขลุกอยู่แต่ในห้องทั้งวัน ถ้าเป็นทุกทีป่านนี้ชะเง้อคอรอหวานกลับมาแล้ว ไปคุยกับน้องบ้าง คุยกันดี ๆ อย่าหาเรื่องทะเลาะกันอีกล่ะ แม่ปวดหัว"
แม่นี่ก็เห็นหวานเป็นคนยังไง ก็น้องมันโง่เอง ช่วยไม่ได้ งั้นไปหาเรื่องมันหน่อยดีกว่า เอาซีดีไปอวดเผื่อมันจะอยากได้ ........... เพื่อน้องชายเป็นไงเป็นกัน
ตาหวานมีความมุ่งมั่น ตรงดิ่งไปที่ห้องน้องชายและถือโอกาสเปิดประตูห้องเข้าไปอย่างถือวิสาสะ
ใครคนหนึงนั่งกอดเข่าเงียบ ๆ อยู่บนเตียง ดวงตาจ้องนิ่งไปที่โทรศัพท์ในมือแล้วก็ถอนใจยาวเหยียด
ตาหวานชะงักนิ่งค้างอยู่อย่างนั้นและสังเกตเห็นน้องชายที่รีบยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาออกอย่างรวดเร็วแกล้งทำเหมือนไม่เป็นอะไร ทั้งที่ดวงตาคู่นั้นที่ทอดมองมาแสนหม่นหมอง
นิ่งเงียบทั้งพี่ทั้งน้อง
เดียร์ไม่ได้พูดอะไรอีก นั่งเงียบนิ่งเฉย ในขณะที่ตาหวานหรุบสายตาลงต่ำ และครุ่นคิดถึงบางสิ่งบางอย่าง
น้องชายไม่เคยเป็นแบบนี้ ทุกทีมันจะทำตัวงี่เง่าไร้สาระ มันไปทำตัวแบบนี้ข้างนอกหรือเปล่าไม่รู้
รู้แต่ว่า ตอนนี้มันคงกำลังเศร้า ถามไปมันคงไม่อยากบอกว่าเป็นอะไร ถ้าให้อยู่คนเดียวคิดอะไรไปเงียบ ๆ คงดีกว่า
"ไอ้น้องโง่......อาบน้ำแล้วใช่มั้ย"
"เออ"
"ง่วงมากนักใช่มั้ย"
"เออ"
ตาหวานมองหาสวิทต์ไฟและจัดการกดดับไฟทันที ก่อนจะรีบตรงดิ่งมาคว้าหมอนที่พอมองเห็นได้ลาง ๆ
ปัด ๆ สองสามครั้งและเอ่ยบอกกับน้องชาย
"เหนื่อยก็นอน เดี๋ยวพรุ่งนี้มันก็ดีเอง"
เดียร์เอนหลังลงแล้วตามที่พี่ชายบอก และหรี่ตาลงอย่างช้า ๆ
ผ้าห่มถูกคลุมให้จนถึงอก และมือเล็ก ๆ อุ่น ๆ ของใครบางคนแตะเบา ๆ ที่เส้นผม
"ค่อย ๆ คิดแล้วกัน ข้าก็จะไปนอนแล้ว"
ตาหวานเดินห่างออกมา และจัดการปิดประตูให้กับคนที่นอนนิ่งๆ อยู่บนเตียง
ภายใต้ความมืดมิด เดียร์ค่อย ๆ ควานมือหาบางสิ่งบางอย่างที่เก็บไว้ใต้หมอน
นอนมองโทรศัพท์ในมือและเก็บเอาไว้ที่เดิม
"อยู่ห่างๆ กันสักพักก็ดี เผื่ออะไรอะไรมันจะดีขึ้น เผื่อว่าจะมีอะไรดีขึ้นจะได้ไม่ต้องเกิดเรื่องแบบนี้ เผื่อว่ามันจะดีขึ้นจริง ๆ "
คำพูดของคนบางคนยังคงก้องอยู่ในหู ไม่ยอมจางหาย
มันก็เป็นแบบนั้นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่เคยสนใจคนฟังสักนิดว่าจะรู้สึกยังไง
ไอ้ฮวยมันเป็นคนแบบนั้น ชอบแกล้ง แกล้งทุกครั้งที่มีโอกาส
สนุกอยู่คนเดียว ในขณะที่คนอื่นไม่ได้สนุกด้วยสักนิด
มันคงไม่มีทางรู้ ว่าความรู้สึกแปลก ๆ บางอย่าง เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว
ความรู้สึกที่พยายามสลัดออกไปให้หมด แต่กลับทำไม่ได้อย่างที่ใจคิด
ทุกครั้งที่ได้ใกล้ชิด
ใจอ่อน และยอมให้ง่าย ๆ ถึงรู้ว่าจะถูกพูดจาร้ายกาจใส่ทุกครั้ง แต่ร่างกายมันกลับยินยอมโอนอ่อนผ่อนตามทุกครั้งที่ถูกสัมผัส ไอ้ฮวยมันคงไม่มีทางรู้ มันคิดแค่อยากเล่นสนุกกับความรู้สึกของคนอื่นโดยที่ไม่ได้คิดอะไร
มันทำอย่างนั้น ทำโดยไม่สนใจ จูบทำไม กอดทำไม ทั้งที่ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย
ทำแค่เพราะอยากแกล้ง แล้วมันเคยคิดถึงใจคนอื่นบ้างมั้ย ไม่มีเลย ไม่มีสักนิดเดียว
ไม่เคยคิดว่าคนอื่นจะเสียใจเป็นเหมือนกัน ถ้าไม่ได้แกล้งมันคงจะไม่มีความสุขสินะ
มันคงมีความสุขมากที่ได้เห็นใครบางคนกลายเป็นตัวตลก มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น แล้วทำไมมึงต้องเลือกมีความสุขบนความทุกข์ของกูด้วย ไอ้ฮวย ไอ้บ้าฮวย เฮงซวยเอ้ย กูเกลียดมึงที่สุด เกลียด จนไม่รู้ว่าต้องทำยังไง
"ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมวะ.......ทำไม"
เดียร์นอนขมวดคิ้วมุ่น กำปั้นทุบกระหน่ำไปที่ผนังห้องครุ่นคิดกับตัวเองด้วยความกลัดกลุ้ม พยายามข่มตาให้หลับ แต่กลับทำไม่ได้
ภายในใจหนักอึ้ง เหมือนมีบางอย่างกดทับลงมามากขึ้น และมากขึ้นทุกขณะ มากจนแทบไม่มีอากาศหายใจ อึดอัด และหม่นหมอง แม้แต่ตัวเองยังไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นนี้ได้ยังไง
TBC.....
เริ่มหัวข้อโดย: Fujichima_Takara ที่ 21-11-2007 19:47:25
หุหุ
เริ่มหัวข้อโดย: นิลวัฒน์ ที่ 21-11-2007 19:49:05
ไม่มีความเห็นเลยยยยย จะเป็นไงต่อล่ะเนี่ยยยยย
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 21-11-2007 20:44:49
เริ่มหัวข้อโดย: คุณหมาหยอกไก่ ที่ 21-11-2007 23:11:16
ทำไมเป็นแบบนี้ ความรู้สึกไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ :angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: shympu ที่ 21-11-2007 23:59:30
เริ่มหัวข้อโดย: graydragon ที่ 22-11-2007 09:19:11
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 22-11-2007 10:08:11
ไม่มีไรดีขึ้นหรอก
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 22-11-2007 14:12:14
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 22-11-2007 14:36:14
เฮ้อ คู่นี้ กว่าจะรู้ใจกัน
เหนื่อยใจแทนเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Turn_righT ที่ 22-11-2007 14:42:19
เปิดใจกันซักทีเถอะ :sad2:
เริ่มหัวข้อโดย: niph ที่ 22-11-2007 16:03:11
:o12: :o12: :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: นางมารร้าย ที่ 23-11-2007 11:12:35
ลุ้นกันต่อไป
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 25-11-2007 00:54:50
ความเดิมตอนที่แล้ว
"อยู่ห่างๆ กันสักพักก็ดี เผื่ออะไรอะไรมันจะดีขึ้น เผื่อว่าจะมีอะไรดีขึ้นจะได้ไม่ต้องเกิดเรื่องแบบนี้ เผื่อว่ามันจะดีขึ้นจริง ๆ "
คำพูดของคนบางคนยังคงก้องอยู่ในหู ไม่ยอมจางหาย
มันก็เป็นแบบนั้นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่เคยสนใจคนฟังสักนิดว่าจะรู้สึกยังไง
ไอ้ฮวยมันเป็นคนแบบนั้น ชอบแกล้ง แกล้งทุกครั้งที่มีโอกาส
สนุกอยู่คนเดียว ในขณะที่คนอื่นไม่ได้สนุกด้วยสักนิด
มันคงไม่มีทางรู้ ว่าความรู้สึกแปลก ๆ บางอย่าง เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว
ความรู้สึกที่พยายามสลัดออกไปให้หมด แต่กลับทำไม่ได้อย่างที่ใจคิด
ทุกครั้งที่ได้ใกล้ชิด
ใจอ่อน และยอมให้ง่าย ๆ ถึงรู้ว่าจะถูกพูดจาร้ายกาจใส่ทุกครั้ง แต่ร่างกายมันกลับยินยอมโอนอ่อนผ่อนตามทุกครั้งที่ถูกสัมผัส ไอ้ฮวยมันคงไม่มีทางรู้ มันคิดแค่อยากเล่นสนุกกับความรู้สึกของคนอื่นโดยที่ไม่ได้คิดอะไร
มันทำอย่างนั้น ทำโดยไม่สนใจ จูบทำไม กอดทำไม ทั้งที่ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย
ทำแค่เพราะอยากแกล้ง แล้วมันเคยคิดถึงใจคนอื่นบ้างมั้ย ไม่มีเลย ไม่มีสักนิดเดียว
ไม่เคยคิดว่าคนอื่นจะเสียใจเป็นเหมือนกัน ถ้าไม่ได้แกล้งมันคงจะไม่มีความสุขสินะ
มันคงมีความสุขมากที่ได้เห็นใครบางคนกลายเป็นตัวตลก มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น แล้วทำไมมึงต้องเลือกมีความสุขบนความทุกข์ของกูด้วย ไอ้ฮวย ไอ้บ้าฮวย เฮงซวยเอ้ย กูเกลียดมึงที่สุด เกลียด จนไม่รู้ว่าต้องทำยังไง
"ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมวะ.......ทำไม"
เดียร์นอนขมวดคิ้วมุ่น กำปั้นทุบกระหน่ำไปที่ผนังห้องครุ่นคิดกับตัวเองด้วยความกลัดกลุ้ม พยายามข่มตาให้หลับ แต่กลับทำไม่ได้
ภายในใจหนักอึ้ง เหมือนมีบางอย่างกดทับลงมามากขึ้น และมากขึ้นทุกขณะ มากจนแทบไม่มีอากาศหายใจ อึดอัด และหม่นหมอง แม้แต่ตัวเองยังไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นนี้ได้ยังไง
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน ระยะห่าง
"ม่ายช่ายจริง ๆ เนี่ยหวานกำลังอ่านหนังสืออยู่ ไม่ได้โกหก เออ หวานอ่านการ์ตูนอยู่จริง ๆ เล่มที่พี่ปลาซื้อมาให้นั่นแหละ ค้าบบบบบ เดี๋ยวก็อาบน้ำนอนแล้วไม่นอนดึกหรอกน่า จริง ๆ ค้าบบบบ"
อิจฉาคนมีแฟน อยากเห็นนักว่าผู้หญิงที่ไหนหลงผิดมาชอบไอ้หวานโง่ได้
ยังไงก็ไม่คิดว่าเป็นพี่ชายหรอก เรื่องที่เล่นเกมส์แพ้เมื่อปิดเทอมที่แล้วยังไม่ได้สะสาง...พอกลับมาอีกครั้ง ไอ้หวานรู้จักคุยโทรศัพท์กระหนุงกระหนิงกับใครก็ไม่รู้ เทอมที่แล้วกลับบ้านมาและโชว์การคุยกับสาวให้ไอ้หวานเห็น มันทำตาลุกวาวแล้วก็บอกว่าเทอมหน้ากลับมา มันจะต้องมีที่เจ๋งกว่า
แล้วมันก็ทำอย่างที่พูดจริง ๆ ไอ้พี่โง่ ตาโตเป็นปลาทอง อยากเห็นจริง ๆ ว่าใครมาหลงผิดได้ ผู้หญิงคนไหนโชคร้ายขนาดนี้หนอ
เดียร์แอบเหลือบสายตามองหน้าของพี่ชายตัวเล็กที่ไปแอบยืนคุยโทรศัพท์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วก็หันกลับมามองโทรศัพท์ของตัวเองที่วางอยู่ข้างตัว ปิดเครื่องหลายวันและไม่คิดจะเปิดเครื่องเพื่อโทรหาใคร อยากให้มันเงียบอยู่อย่างนั้น เงียบงันเหมือนไม่เคยรู้สึกอะไรเลยสักนิด
อยากให้ความรู้สึกที่เริ่มฝังรากลึกลงไปในใจทุกวันจางหายลงบ้าง
ยิ่งอยู่ใกล้ ยิ่งเจ็บปวด กลัวว่าวันหนึ่งอาจเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น แต่เมื่อตัดสินใจห่างออกมา กลับเพิ่งรู้ตัวว่ามันแสนทรมานกับการที่ต้องทิ้งความรู้สึกเอาไว้เบื้องหลัง แล้วพยายามเอาความเป็นตัวของตัวเองกลับคืนมาให้ได้
หวังว่าระยะห่างขนาดนี้ จะทำให้ลืมอะไรบางอย่างได้บ้าง
ลืม.............สิ่งที่กระจ่างชัดในความรู้สึกมากขึ้นทุกวัน
ลืม........เผื่อว่ามันจะลืม..........เผื่อความรู้สึกมันจะเลือนลางลงบ้าง เผื่อ.......เผื่อ.............
เผื่อว่าเรื่องที่พยายามย้ำกับตัวเองมันจะสัมฤทธิ์ผลและลืมได้สักวัน
"ไอ้น้องโง่ ข้ามีหนังสือการ์ตูนใหม่หอบมาให้เอ็งด้วย สนใจหรือเปล่าห๊า สนใจมั้ย"
หลังจากวางสายลงแล้ว พี่ชายตัวเล็กเดินยิ้มหน้าระรื่นเข้ามานั่งข้างน้องชายที่เอาแต่นั่งจ้องโทรศัพท์ทั้งวัน
ประหลาดคน โทรศัพท์ไม่ยอมเปิดเครื่อง มันจะจ้องทำไมทั้งวันทั้งคืน
สงสัยคงเรียนมากไปเลยกลายเป็นบ้าไปแล้วมั้ง ไอ้น้องโง่เอ๋ย
"ไม่มีอารมณ์อ่าน"
โหยยยยยยยยย นี่ขนาดนำเสนอขนาดนี้มันยังหยิ่งอีกนะ น้องอะไรไม่เห็นพี่ชายอยู่ในสายตาแบบนี้มันต้องฟ้องแม่ให้แม่จัดการซะดีมั้ง
คนที่ทำหน้าซึมเศร้าทั้งวันลุกพรวดพราดขึ้นยืนและคว้าโทรศัพท์เดินหนีเข้าห้องไม่ยอมพูดยอมจากับใครอีก ปิดประตูลงกลอนอย่างแน่นหนา หวังว่าจะไม่มีใครเห็น และค่อย ๆ เอนกายลงนอนบนเตียง ยกหลังมือขึ้นก่ายหน้าผาก ก่อนจะค่อย ๆแแตะปลายนิ้วที่ริมฝีปากของตัวเองแผ่วเบา
กี่ครั้งที่ได้รู้สึกถึงความอ่อนหวาน
กี่ครั้งที่ปฏิเสธไม่ได้
กี่ครั้งที่เคลิบเคลิ้มคล้อยตามและบังคับใจตัวเองไม่ได้
เดียร์เฝ้าแต่ครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น
บางสิ่งบางอย่างที่ไม่ยอมจางหาย และทำให้ปวดร้าวใจเพิ่มขึ้นทุกวันเมื่อต้องนึกถึง
นานแค่ไหนที่พยายามหลบเลี่ยงและหนีหน้า สองอาทิตย์กว่า ๆ ที่หยุดติดต่อไอ้เฮงซวยฮวยคนนั้น
ไม่อยากรับรู้ว่าฮวยไม่โทรมาง้อ ไม่อยากรับรู้ว่าฮวยไม่สนใจ
ห่างกันสักพักงั้นเหรอ แค่นี้ห่างพอมั้ย
ทั้งที่ตัวเองเป็นคนทำเรื่องแย่ ๆ แบบนั้นแท้ๆ แต่กลับผลักไสกันแบบนี้
จะให้คิดยังไง มันหมายความว่ายังไงกันแน่แบบนี้
จะบอกว่าเผลองั้นเหรอ ทำแบบนั้นเพียงเพราะเผลอ คงจะสนุกมากสินะ
คงจะสนุกที่ได้ปั่นหัวใคร ๆ เล่น คงจะสนุกมาก
สงสัยคงสนุกมากจริง ๆ จนไม่รู้ว่าตัวเองทำให้ใครเจ็บปวดเมื่อต้องพยายามลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้น
ก็แค่อยากสนุก....ไอ้เฮงซวยฮวย ถ้ามีใครสักคนทำให้มันจะเป็นจะตายได้ก็คงดี ถ้าเป็นอย่างนั้นจะหัวเราะกลับคืนบ้าง จะยืนมองและหัวเราะให้สะใจ
แต่โชคร้ายที่กว่าที่วันนั้นจะมาถึง
คงต้องนั่งคิดเรื่องที่เกิดขึ้นซ้ำไปซ้ำมาแบบนี้อีกหลายครั้งนับไม่ถ้วน
เดียร์ยังคงเหลือบสายตาจ้องมองโทรศัพท์ที่วางเอาไว้ข้างตัว ก่อนจะค่อย ๆ เอนกายลงนอนหันหลังไม่ยอมมองโทรศัพท์ที่วางเอา
หลับซะดีกว่า นอนหลับพักสายตาเผื่อว่าตื่นขึ้นมาจะได้รู้สึกสดชื่นขึ้น เผื่อว่าจะเป็นอย่างนั้น แค่ให้ได้พักสักนิดแค่นั้น หวังเพียงจะลืมไปได้ชั่วขณะที่หลับตาลง
พรุ่งนี้ขอให้ยิ้มได้
พรุ่งนี้ขอให้ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นให้ได้
พรุ่งนี้ ขอให้...........ขอให้
จะเป็นอะไรก็แล้วแต่ แค่ขอให้ความปวดร้าวในอกเจือจางลงบ้างเท่านั้น
ขอแค่พรุ่งนี้มาถึง ขอวันพรุ่งนี้เท่านั้น
"ขอให้พรุ่งนี้ลืมได้ด้วยเถอะ....ขอแค่นี้เอง"
นาเดียร์เมื่อไหร่จะเปิดเครื่องสักที เมื่อไหร่เราจะได้คุยกัน เมื่อไหร่ล่ะเดียร์จะให้รอไปถึงเมื่อไหร่
เวลานี้จะให้ทำอะไรก็จะยอมอ่อนข้อให้
การที่พยายามจะติดต่อใครให้ได้สักคนแต่ต้องใช้ความพยายามในการโทรหาทั้งวันทั้งคืนที่นึกถึง ทำไมถึงได้ทรมานขนาดนี้
หลายครั้งที่ลุ้นระทึกอยู่ในใจว่าคราวนี้คงได้คุยกันแน่ แต่กลับเหมือนเดิม
ไม่มีสัญญาณตอบรับอีกเช่นเคย
เหลือบสายตามองไปที่แจกันที่มีช่อกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ปักอยู่ เห็นแค่นี้ก็ยิ่งทำให้ปวดใจเพิ่มมากขึ้น
ซื้อให้เดียร์ในวันที่ไปหา แต่ก็พบว่าห้องล็อคไม่มีใครอยู่
อีกหลายวันถัดจากนั้นยังคงแวะเวียนไปอีกหลายครั้งแต่ก็ยังคงเหมือนเดิม
ทำไมถึงได้ไปโดยไม่บอกกล่าว เวลาแค่ไม่กี่วัน กลับทำให้ทุรนทุรายได้ถึงขนาดนี้ เดียร์ นาเดียร์ตาขวาง ไอ้เดียร์บ้า รู้บ้างมั้ยว่าตอนนี้จะเป็นจะตายเพราะความรู้สึกที่เอ่อล้นขึ้นมาในอก
อยากเจอ
อยากพบหน้า
อยากได้ยินเสียง
อยากกอดเอาไว้แนบอก
อยากจะพูดจากันอีกครั้ง ............. แต่กลับทำไม่ได้
รู้บ้างมั้ยว่ามันทรมานมากแค่ไหน
ป่านนี้จะรู้บ้างหรือเปล่า...........
"รับสิวะ เปิดเครื่องซะที อย่าหนีกันอีกเลยขอร้องล่ะเดียร์ ขอร้อง"
ไม่รู้ว่าพูดประโยคนี้ครั้งที่เท่าไหร่ และเมื่อกดเลขหมายเลขโทรศัพท์เพื่อโทรหา กลับพบว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ยังคงได้รับคำตอบแบบเดิม ๆ จากระบบตอบรับอัตโนมัติ
ฮวยวางโทรศัพท์ลงข้างตัวและนิ่งคิดด้วยความท้อแท้
จะทำแบบนี้อีกนานมั้ย จะทรมานกันอีกนานแค่ไหน รู้บ้างมั้ยว่าเวลานี้คน ๆ นี้ต้องทำยังไงเพื่อให้ความรู้สึกที่อัดแน่นในใจได้บรรเทาเบาบางลงบ้าง
"ไอ้เดียร์........หน้าแบบนี้เหรอ งี่เง่าชะมัด ไม่ได้นึกถึงหรอกบอกให้รู้ซะก่อน
บอกตรง ๆ แบบนี้ให้ตายก็ไม่มีทางหลงผิดมาชอบได้หรอก ชอบไม่ลงจริง ๆ "
แค่นยิ้มเยาะหยันตัวเอง และหรี่ตาลงอย่างช้า ๆ ยังคงพยายามตอกย้ำความคิดของตัวเองให้มากขึ้น แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถหักห้ามความรู้สึกของตัวเองได้
"เดียร์.....ไอ้เดียร์บ้าอยู่ไหนของมันวะ...อยู่ห่าง ๆ กันแบบนี้แหละดี จะได้ไม่ต้องปวดหัวไม่ต้องทะเลาะกันอีก.....รำคาญจะตาย.....งี่เง่าไม่ลืมหูลืมตาเบื่อมันจริง ๆ เลย"
คนบางคนชอบหาทางหลีกเลี่ยงความเจ็บปวดด้วยการหลอกตัวเอง
หลอกว่าไม่ได้สนใจ หลอกตัวเองว่าไม่ใส่ใจสักนิด
แต่ยิ่งนานวัน
สิ่งที่พยายามทำดูเหมือนไม่มีผลอะไรกับจิตใจเลยสักนิด แต่กลับเร่งเร้าให้ความรู้สึกภายในที่พยายามปฏิเสธเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว
"เดียร์.....เปิดเครื่องสักทีได้มั้ย...อยากได้ยินเสียงจะตายอยู่แล้ว....ขอแค่ได้ยินเสียงแค่นิดเดียวก็ยังดี......เดียร์....นาเดียร์...ไอ้เดียร์...ร้ายกาจนักทำไมถึงได้ใจร้ายขนาดนี้.......ทำยังไงถึงจะได้ยินเสียง ทำยังไงถึงจะได้เห็นหน้า ทำยังไงดี"
ฮวยลืมนึกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง คือความรู้สึกบางอย่างที่พยายามปกปิดด้วยข้ออ้าง เพียงเพื่อให้รู้ความรู้สึกผิดลดน้อยลง
อาการทุรนทุราย คิดแต่เรื่องเดิม ๆ เช้าเย็น อยากเจออยากพบหน้า อยากพูดคุยอยากสัมผัส อยากสบตา
และเมื่อไม่ได้พบเจอกลับทำให้หม่นหมองและซึมเศร้าได้มากจนตัวเองยงรู้สึก
แต่ฮวยกลับพยายามทำสิ่งเดิมๆ ด้วยการไม่ยอมรับรู้
เหมือนที่เดียร์เองก็ไม่พยายามจะยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น
อาการคล้าย ๆ ร่างกายอ่อนล้าหัวใจอ่อนแอ
อาการของคนที่กำลัง.........คิดถึงใครสักคนแต่บอกให้คนทั้งโลกรับรู้ด้วยไม่ได้
ไม่มีสิ่งใดที่จะรักษาอาการนี้ได้ นอกจากค่อย ๆ เปิดรับความรู้สึกของใครอีกคนเปิดใจยอมรับ
และปล่อยให้ความรู้สึกที่แท้จริงเข้ามาแทนที่ระยะห่างที่ต่างพยายามสร้างขึ้น
เพียงเท่านั้นเอง
TBC.....
เริ่มหัวข้อโดย: nunyy ที่ 25-11-2007 09:41:48
เริ่มหัวข้อโดย: shympu ที่ 25-11-2007 12:12:08
พบอยู่ทุกวันกับสิ่งที่คิดอยู่ในใจ
แต่พูดออกไปไม่ได้
แล้วสำคัญ
อยากจะลืมว่ากำลังคิดอะไรอยู่
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 25-11-2007 14:39:16
ยอมรัตัวเองดิวะ ฮวย
เริ่มหัวข้อโดย: นิลวัฒน์ ที่ 25-11-2007 14:50:46
หลบกันอยู่อย่างนี้ จะรู้เรื่องไหมเนี่ยยยย
:a6: :a6: :a6:
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 25-11-2007 18:40:29
เริ่มหัวข้อโดย: Turn_righT ที่ 25-11-2007 18:51:10
ก่อนอื่นเลย...เปิดโทรศัพท์ด่วนๆ นะนาเดียร์ o12
จะได้รู้ซะทีว่าป๋าฮวยโทรมากี่ร้อยมิสคอลล์
รักกันซะทีเถอะพี่น้อง ถือว่าเป็นน้ำหล่อเลี้ยงใจให้คนโสดอย่างเรา :a2:
เริ่มหัวข้อโดย: boyzaa55 ที่ 25-11-2007 22:26:57
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 26-11-2007 10:44:44
เริ่มหัวข้อโดย: niph ที่ 26-11-2007 14:04:31
เริ่มหัวข้อโดย: graydragon ที่ 28-11-2007 08:30:27
เริ่มหัวข้อโดย: นางมารร้าย ที่ 29-11-2007 07:56:36
มีอะไรก็พูดกันตรงๆ ไปเลย เผยใจตัวเองกันดีกว่าปล่อยไว้นานๆ
ถ้าจะเจ็บก็เจ็บทีเดียว ถ้าใจตรงกันก็จะได้ไม่เสียดายในภายหลังที่เปิดใจกันช้าไป
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 29-11-2007 10:08:42
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 29-11-2007 10:27:59
รอ
รอ
รอ
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 29-11-2007 11:01:52
รอ รอ รอ มาต่อด้วยคน
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 29-11-2007 12:15:33
คืนดีกันเร็ว ๆๆๆๆๆๆ เอาใจช่วยคร๊าบบบบบบ :m13:
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 29-11-2007 12:56:32
ดูสิ ฮวยก็ต้องเป็นฝ่ายโทรหาก่อนอยู่ดี
มีไหมนะ ความรัก
:m27:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 29-11-2007 21:30:32
ไปดู"รักแห่งสยาม" มา เหอ เหอ แบบว่าหนังจบ คนไม่จบ เป็นหนังที่นำเสนอความรักหลายรูปแบบออกมาได้ดีมากๆๆๆๆเลย
o9 อยากไปดูอีกจริง มิวน่ารักกกกกกกกก แสดงได้ดีมากๆๆๆ ปลื้มจริง :give2:
เหอ เหอ นอกเรื่องแล้ว มาลุ้นนู๋เดียร์กะป๋าฮวยกันต่อดีกว่า เจ้าคู่นี้ก็จริงๆๆๆเลย :angry2: เข้าใจกันซะทีซิ
ความเดิมตอนที่แล้ว
"เดียร์.....เปิดเครื่องสักทีได้มั้ย...อยากได้ยินเสียงจะตายอยู่แล้ว....ขอแค่ได้ยินเสียงแค่นิดเดียวก็ยังดี......เดียร์....นาเดียร์...ไอ้เดียร์...ร้ายกาจนักทำไมถึงได้ใจร้ายขนาดนี้.......ทำยังไงถึงจะได้ยินเสียง ทำยังไงถึงจะได้เห็นหน้า ทำยังไงดี"
ฮวยลืมนึกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง คือความรู้สึกบางอย่างที่พยายามปกปิดด้วยข้ออ้าง เพียงเพื่อให้รู้ความรู้สึกผิดลดน้อยลง
อาการทุรนทุราย คิดแต่เรื่องเดิม ๆ เช้าเย็น อยากเจออยากพบหน้า อยากพูดคุยอยากสัมผัส อยากสบตา
และเมื่อไม่ได้พบเจอกลับทำให้หม่นหมองและซึมเศร้าได้มากจนตัวเองยงรู้สึก
แต่ฮวยกลับพยายามทำสิ่งเดิมๆ ด้วยการไม่ยอมรับรู้
เหมือนที่เดียร์เองก็ไม่พยายามจะยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น
อาการคล้าย ๆ ร่างกายอ่อนล้าหัวใจอ่อนแอ
อาการของคนที่กำลัง.........คิดถึงใครสักคนแต่บอกให้คนทั้งโลกรับรู้ด้วยไม่ได้
ไม่มีสิ่งใดที่จะรักษาอาการนี้ได้ นอกจากค่อย ๆ เปิดรับความรู้สึกของใครอีกคนเปิดใจยอมรับ
และปล่อยให้ความรู้สึกที่แท้จริงเข้ามาแทนที่ระยะห่างที่ต่างพยายามสร้างขึ้น
เพียงเท่านั้นเอง
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน คำขอ
0.01 น. ตายังไม่ยอมปิดซะที พลิกซ้ายพลิกขวาแล้วก็ลุกขึ้นนั่ง บ้านเงียบสงบเพราะคนในบ้านพากันหลับไปหมดแล้ว มีเหลืออยู่คนเดียวที่ทำยังไงก็ข่มตาให้หลับลงไม่ได้
ฮวย ไอ้ฮวยมันทำอะไรอยู่ เวลานี้ของวันที่รีบทำรายงานส่ง ตอนนี้กำลังนั่งหน้าเครียดกันอยู่หรือเปล่าเรื่องของเรื่องก็เป็นเพราะดันโง่เง่า ทำข้อมูลหายไป แล้วไอ้ฮวยก็เป็นคนพิมพ์รายงานให้
พิมพ์ติดต่อกัน ทำงานต่อเนื่องไม่ได้หลับไม่ได้นอน
วันนั้นผ่านมาเกือบเดือนแล้ว ทั้งที่คิดว่าจะถูกโกรธ แต่กลับได้รับคำปลอบโยน พร้อมกับการที่ไอ้บ้านั่นตั้งหน้าตั้งตาพิมพ์รายงานอยู่คนเดียวโดยไม่ปริปากพูดให้เสียความรู้สึกสักนิด
ทั้งที่.........นิสัยใจคอของมันเป็นยังไงก็รู้อยู่ ขอแค่ได้แกล้งหรือทำให้หงุดหงิดโมโหได้ ไอ้เฮงซวยฮวยมันทำได้ทุกอย่าง แต่วันนั้นมันกลับเงียบ........ไม่ได้พูดคำพูดอะไรออกมาอีกเลย
ผ่านมานานแค่ไหนแล้วนะ ช่วงเวลานั้น
เดียร์กำลังนั่งชันเข่าอยู่บนเตียง เอนแผ่นหลังพิงผนังห้องและแหงนเงยใบหน้าขึ้นอย่างช้า ๆ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่
เฮ่อ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ อึดอัดใจจะแย่อยู่แล้ว ทำไมเหมือนมีอะไรมากดทับที่หัวใจวะ
ฝ่ามือทาบลงที่แผ่นอกด้านซ้ายก่อนจะค่อย ๆ ใช้ปลายนิ้วแตะไล้สัมผัสที่ริมฝีปากของตัวเองเมื่อนึกถึงเรื่องที่ยังอยู่ในความทรงจำ และไม่มีวันที่จะลบเลือนไปจากความคิด
จูบแรก........ที่ไม่ได้รู้สึกถึงความรู้สึกใด ๆ เลยนอกจากความโมโห ครั้งนั้นมันเกิดขึ้นเพราะโดนแกล้งเพราะไอ้ฮวยมันอยากพิสูจน์ลิปมันกลิ่นเลมอน ทั้งน่าขยะแขยงและสะอิดสะเอียนจนทนไม่ไหว
จูบที่สอง.......เกิดขึ้นอย่างไม่ทันรู้ตัว เพราะมัวแต่สนใจอยู่กับการกินบราวนี่ รู้ตัวอีกที กลับถูกริมฝีปากอุ่น ๆ ของใครบางคนแตะสัมผัสลงมาโดยไม่ทันรู้ตัว ตอนนั้นรู้แต่ว่าช็อคและอึ้ง จนต้องรีบวิ่งหนีเข้าห้องน้ำพร้อมกับหัวใจที่เต้นระทึก รู้สึกกลัวที่ถูกกลั่นแกล้งจนไม่รู้ต้องทำยังไงดี
จูบที่สาม....หวานละมุน ชวนให้เคลิบเคลิ้มหลงใหลไม่ได้สติ กว่าจะรู้ตัวก็ถูกหัวเราะเยาะพร้อมกับการที่ถูกพูดตะโกนใส่ว่า
"แบบนี้จูบกี่ทีก็เซ็งตาย"
อย่างนั้นเหรอ.......ถ้าอย่างนั้นปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ซ้ำ ๆ กันอีกได้ยังไง และยังครั้งนี้
ครั้งที่ทำให้รู้สึกว่ากำลังถูกเย้ยหยันจากสายตาคู่นั้น...........คำพูดสุดท้ายที่ทำให้ต้องจากมา
"อยู่ห่างๆ กันสักพักก็ดี เผื่ออะไรอะไรมันจะดีขึ้น"
งั้นเหรอ
ถ้าอยากอยู่ห่างกันสักพักจริง ๆ แล้วมาหาทำไม มายุ่งวุ่นวายด้วยทำไม ก็แค่ทำเป็นไม่สนใจซะก็หมดเรื่อง แต่เพียงเพราะว่าอยากแกล้งแค่นั้นใช่มั้ย แค่อยากแกล้ง เห็นเป็นของเล่นสนุก ๆ ถึงได้ทำแบบนี้ ทำลงไปโดยไม่คิดว่าคน ๆ นี้จะเสียใจเลยหรือไง
ห่างกันขนาดนี้พอมั้ย ดีแล้วใช่มั้ย ที่ห่างกันถึงขนาดนี้ ไม่ต้องได้ยินเสียงไม่ต้องได้พบหน้า ไม่ต้องได้พูดจาอะไรกันอีก และ............ไม่ต้องนึกถึงกันเลยใช่มั้ย......
"เดียร์......"
กี่ครั้งที่ถูกเรียกด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้านและเต็มไปด้วยความรู้สึก
กี่ครั้งที่รู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างจากนัยน์ตาคู่นั้น
และกี่ครั้งที่รู้ตัวว่าไม่กล้าพอที่จะให้อะไร ๆ เลยเถิด....กลัวมากซะจนต้องหาทางหนี
และเมื่อหนีมาได้จริง ๆ ถึงเพิ่งรู้ว่าเวลานี้..............ตัวเอง.....แอบเผลอใจให้ใครคนหนึ่งไปแล้ว
โดยไม่ทันรู้ตัว
"ไม่จริงหรอก....ไม่ใช่....จะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไงในเมื่อ....."
อีกครั้งที่พยายามปฏิเสธ อีกครั้งที่ต้องสะบัดหน้าไปมาเพื่อขับไล่ความรู้สึกแสนโง่เง่าให้หลุดออกไปจากความคิด
และอีกครั้งที่ผลสุดท้ายต้องหยุดร่างกายเอาไว้นิ่ง ๆ และถอนหายใจยาวเหยียดด้วยความรู้สึกทุกข์ทรมานเพราะไม่รู้จะทำยังไงต่อไป
มือควานหาโทรศัพท์ที่วางเอาไว้ข้างตัวจ้องมองนิ่งงันอยู่อย่างนั้น ยิ้มกับตัวเองอย่างเหงา ๆ เมื่อรู้ว่าต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่ไม่อยากยอมรับ
ปลายนิ้วกดย้ำที่หน้าปัดจนแสงไฟปรากฎขึ้น ดวงตาจ้องมองนิ่งงันไปที่หมายเลขที่กำลังปรากฎขึ้นบนหน้าจอ
เฮงซวย เฮงซวย เฮงซวย เฮงซวย
กี่ร้อยสายที่หมายเลขนี้โทรเข้ามาหา กดปุ่มเลื่อนขึ้นลง ตั้งแต่วันแรกที่หมายเลขนี้ปรากฎขึ้น กดลงมาเรื่อย ๆ เพื่อมองหาวันและเวลาที่หมายเลขนี้โทรเข้ามาหา
มากซะจนดูไม่หมด
โทรมาทำไม
มีธุระอะไร
บางวันโทรมาแทบทุกนาที บางวันเกือบทุกชั่วโมง และบางวันก็ไม่ปรากฎมีหมายเลขนี้โทรเข้ามา
วันนี้..........ก็โทรมา....
เมื่อวานก็โทร
วันก่อนก็โทร
ทำไมถึงได้ตามตัวกันขนาดนี้...........แล้ว.....หลังจากนี้จะโทรมาหามั้ย หลังจากนี้จะโทรมาอีกหรือเปล่า
เดียร์กำลังจ้องมองไปที่วันและเวลาที่โทรเข้ามาล่าสุด
เมื่อประมาณสิบนาทีก่อนหน้านี้....แล้ว.....อีกเดี๋ยวจะโทรมาหาหรือเปล่า
หัวใจกำลังเต้นระทึก เอาแต่จ้องนิ่งไปที่แสงสว่างจากหน้าจอโทรศัพท์ที่ดับลง
กี่นาทีแล้ว ผ่านไปกี่นาทีแล้วนะ เหมือนจะรอไม่ไหว อยากให้มีสายโทรเข้ามาหาอีกครั้ง
หนึ่งนาทีแล้วหรือยัง
สองนาทีแล้วใช่มั้ย
สามนาทีแล้วใช่หรือเปล่า
นั่งรอ รอ รอ รอ รอ และยังคงรอเวลา กี่ชั่วโมงแล้ว ผ่านไปกี่ชั่วโมง....ทำไมยังไม่โทรมาหาอีก
เดียร์นั่งนิ่ง ๆ รอเสียงโทรศัพท์ แต่ยิ่งรอก็ยิ่งลุ้นระทึกจนแทบจะรอต่อไปไม่ไหว
นั่งอยู่นาน จนเริ่มง่วง ดวงตาที่จ้องนิ่งอยู่ที่โทรศัพท์ค่อย ๆ หรี่ปรือลงโดยที่ไม่ทันรู้ตัว
ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปเวลาไหน แต่ต้องสะดุ้งสุดตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เพราะเสียงดนตรีที่ดังกระทบเข้าไปในโสตประสาทและปลุกให้ความรู้สึกตื่นขึ้น
...............เฮงซวย...............
ชื่อที่ปรากฎบนหน้าจอ ยิ่งทำให้ตัดสินใจไม่ถูกว่าควรจะตอบรับดีหรือไม่
นั่งมองนิ่ง ๆ แล้วค่อย ๆ กดรับสายด้วยปลายนิ้วมือที่สั่นเทา
"สวัสดีครับ"
เดียร์หลับตาแน่นและพยายามขบริมฝีปากของตัวเองเอาไว้ เมื่อได้รู้ว่าจะได้ยินเสียงตะคอกโวยวายกลับมา..........แต่เมื่อปรือตาขึ้นอีกครั้ง....กลับได้ยินเพียงแค่ความเงียบ......
ได้ยินเหมือนเสียงรายการโทรทัศน์ที่ดังอยู่ที่ปลายสาย แต่ไม่มีเสียงของคนที่อยากได้ยิน
"สวัสดีครับ......"
"สวัสดีครับ...."
"สวัสดีครับ...."
"สวัสดีครับ..."
กรอกเสียงย้ำ ๆ ลงไปหลายครั้ง และเริ่มรู้สึกว่าน้ำเสียงของตัวเองกำลังสั่นสะท้านเหมือนจะควบคุมเอาไว้ไม่อยู่
ไม่มีเสียงพูดตอบกลับมา นอกจากเสียงรายการโทรทัศน์ที่ยังคงดังแว่ว ๆ
"ฮวย......."
เรียกชื่อออกไปแล้ว แต่กลับไม่มีเสียงพูดใด ๆ ตอบกลับมา
"ทำไมไม่พูด มีอะไรก็พูดมา ฮวย ทำไมทำแบบนี้ ถ้าโทรมาแล้วไม่อยากพูด จะโทรมาทำไม ไอ้บ้าฮวย เฮงซวย ถ้ารู้ว่าโทรมาแล้วทำแบบนี้ กูไม่รับสายมึงซะก็ดี"
เดียร์กดวางสายแล้ว และค่อย ๆ กดปลายนิ้วปิดโทรศัพท์อีกครั้ง
ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ รู้แต่ว่าเสียใจจนไม่รู้จะบรรยายเป็นคำพูดออกมาได้ยังไง
ได้แต่ซบใบหน้าลงบนหัวเข่า และกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ไม่ให้หลุดรอดออกมา
ร้องไห้
แต่ไม่มีน้ำตาสักหยด
ร่างกายสั่นสะท้าน แต่น้ำตาไม่ยอมใหล
จิกปลายเล็บเข้ากับหมอนและกระหน่ำกำปั้นใส่อย่างไม่ยั้ง
"ไอ้ฮวย กูเกลียดมึง ไปตายซะ ไปตายที่ไหนก็ไป กูเกลียดมึงโว้ยยยไปตายที่ไหนก็ไป ฮื่อออ"
ฮวยสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้งในช่วงสายของอีกวัน เมื่อคืนเผลอหลับไปเวลาไหนไม่รู้
รู้แต่ว่าหลังความพยายามครั้งสุดท้ายคือช่วงประมาณห้าทุ่มกว่าๆ คิดว่าจะลองพยายามอีกหลาย ๆ ครั้ง แต่กลับเผลอหลับไปโดยไม่ทันรู้ตัว
นอนทับโทรศัพท์เลยเหรอวะนี่
วัน ๆ จะกินนอนกับโทรศัพท์ไปเลยหรือไง
ฮวยยกมือขึ้นขยี้ที่ดวงตาทั้งสองข้างเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามากระทบใบหน้า ก่อนจะค่อย ๆ ผุดลุกขึ้นนั่งและควานมือค้นหาสิ่งที่วางแน่นิ่งอยู่ใต้หมอน
"สวัสดีตอนเช้า กินข้าวเช้าหรือยังครับ น้องนา"
รอยยิ้มซีดเซียว ใบหน้าหม่นหมอง ยกหูโทรศัพท์ขึ้นแนบหูและพูดคุยอยู่คนเดียว
"วันนี้นากินข้าวกับอะไรล่ะ คิดถึงมั้ย นี่ก็คิดถึงนาเหมือนกัน เมื่อไหร่นาจะกลับมาซะที
คิดถึงจะแย่แล้วนะ รู้มั้ย"
ไอ้ฮวย มึงนี่ท่าจะประสาทหนักแล้วนะ เป็นแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำอะไรเพ้อ ๆ แบบนี้ได้ยังไงวะเนี่ย
น้องนงน้องนาที่ไหน มีกับเขาซะที่ไหนล่ะ
จะมีก็แค่นาเดียวนั่นแหละ
นาเดียร์บ้า......นาเดียร์คนเดียวที่ทำให้แทบจะกลายเป็นโรคประสาทอยู่แล้ว
"นา.....นาเดียร์....ถามจริง ๆ ไม่นึกถึงกันเลยสักนิดจริง ๆ ใช่มั้ย ไม่เคยคิดอะไรเลยใช่มั้ยถึงได้ทำแบบนี้........."
ฮวยนั่งพูดเพ้อเจ้ออยู่คนเดียวเงียบ ๆ และกดหมายเลขที่เอาแต่กดซ้ำ ๆ ซาก ๆ ทั้งที่รู้ว่าจะไม่ได้พูดคุยกับคนที่กำลังโทรหา แต่ก็ยังดื้อรั้นที่จะทำเรื่องโง่เง่าซ้ำซาก
และครั้งนี้คงเป็นความพยายามครั้งสุดท้าย
ตัวเลขตัวที่หนึ่ง ขอให้เดียร์รับสาย
ตัวเลขตัวที่สอง ขอให้ได้พูดคุยกันอีกสักครั้ง
ตัวเลขตัวที่สาม ขอโอกาสให้แก้ตัวอีกครั้งได้มั้ย
ตัวเลขตัวที่สี่ ครั้งนี้จะซื่อสัตย์กับตัวเอง
ตัวเลขตัวที่ห้า ครั้งนี้จะยอมลดทิฐิและศักดิ์ศรี
ตัวเลขตัวที่หก ยอมให้เดียร์โกรธเกรี้ยวโมโหใส่
ตัวเลขตัวที่เจ็ด จะยอมทุกอย่างขอเพียงแค่ให้อภัยในเรื่องโง่ ๆ ที่ทำลงไป
ตัวเลขตัวที่แปด ขอให้ความรู้สึกนี้ส่งไปถึงเดียร์ด้วย
ตัวเลขตัวที่เก้า ถ้าหากครั้งนี้เราไม่ได้พูดคุยกันอีก จะตัดใจจากไปจริง ๆ จะไม่ยุ่งเกี่ยวด้วยอีกเลย
และตัวเลขตัวสุดท้าย.......................
ปลายนิ้วกำลังสั่น เมื่อนึกถึงว่าตัวเองกำลังตั้งใจภาวนาและอ้อนวอนให้เรื่องที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น
และครั้งนี้ .............. ที่ทำให้หัวใจของฮวยเต้นระทึกมากที่สุด
ขอให้รับสาย
ขอให้รับสายด้วยเถอะ
ขอให้เปิดเครื่องด้วย
ขอให้....................
ขอให้....................
ขอให้......................
"สวัสดีครับคุณฮวย....โทรมาทำไมมิทราบครับมึง รีบ ๆ ไปตายซะที อย่าโทรมาอีกนะ มึงรู้มั้ยว่ากูรำคาญ"
TBC...
เริ่มหัวข้อโดย: xiiiNG ที่ 29-11-2007 21:54:44
เริ่มหัวข้อโดย: Fujichima_Takara ที่ 29-11-2007 22:30:37
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 29-11-2007 23:04:47
ใกล้จะรู้ใจกันแล้วววววววววววววววววว :m3:
เริ่มหัวข้อโดย: Turn_righT ที่ 30-11-2007 00:18:35
เมื่อไหร่จะเข้าใจกันซะที... :sad2: เค้าลุ้นจนเครียดแล้วน้า...
ดีกันเถอะ...กอดกันแล้วก็ดีกันเหมือนหมีฟายเรื่องขอจุ๊บฯ เถอะนะ
พลีสสสสสสสสสสสสส o1 o1
เริ่มหัวข้อโดย: shympu ที่ 30-11-2007 01:05:53
เริ่มหัวข้อโดย: graydragon ที่ 03-12-2007 09:11:27
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 03-12-2007 13:10:16
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 03-12-2007 14:56:42
ปลายนิ้วกำลังสั่น เมื่อนึกถึงว่าตัวเองกำลังตั้งใจภาวนาและอ้อนวอนให้เรื่องที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น
และครั้งนี้ .............. ที่ทำให้หัวใจของฮวยเต้นระทึกมากที่สุด
ขอให้รับสาย
ขอให้รับสายด้วยเถอะ
ขอให้เปิดเครื่องด้วย
ขอให้....................
ขอให้....................
ขอให้......................
"สวัสดีครับคุณฮวย....โทรมาทำไมมิทราบครับมึง รีบ ๆ ไปตายซะที อย่าโทรมาอีกนะ มึงรู้มั้ยว่ากูรำคาญ"
:try2:เหอ เหอ ปวดหัวกะคู่นี้จริงๆ
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน หรือว่าจะหลงทาง
เคยรอใครนาน ๆ ด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มีมั้ย ความรู้สึกที่ว่า เมื่อไหร่จะได้คุยเมื่อไหร่จะได้พบเจอ รอนาน ชะเง้อคอมองหา ยิ่งรอก็ยิ่งเห็นว่าเวลาช้าลงทุกที
ยิ่งการรอคอยอย่างไม่มีความหวัง ยิ่งทำให้การรอคอยมีค่ามากยิ่งขึ้น
เมื่อความหวังที่เลือนลางมีหวังที่จะได้เป็นจริง
แต่........
เพียงเพราะคำพูดเชือดเฉือนใจทั้งที่ควรจะเคยชินได้แล้ว กลับทำให้รู้สึกเจ็บแปลบ ๆ ขึ้นมาที่หัวใจ
บางครั้งลืมคิดไปว่าเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่พูดคุยอยู่คนเดียว
ตอนนี้กำลังคุยกับเดียร์ที่เป็นเดียร์จริง ๆ ไม่ใช่น้องนาที่ตัวเองพูดคุยด้วยทุกวัน
อยากเอ่ยเรียกชื่อคนที่อยู่ปลายสายด้วยน้ำเสียงหวาน ๆ
อยากพูดจาด้วยดี ๆ แต่กลับทำไม่ได้
อยากเรียกชื่อด้วยความรู้สึกจริง ๆ
อยากเห็นหน้า
อยากสบตา
น้องนา น่ารัก ช่างพูด ช่างคุย
น้องนาที่คุยโทรศัพท์ด้วยเป็นคนแบบนั้น
แต่ไอ้เดียร์ ไม่ใช่
ไอ้เดียร์คนนี้กำลังทำเหมือนโกรธใครมาร้อยปีร้อยชาติและตะคอกเสียงโวยวายมาทางโทรศัพท์ และกำลังทำให้รู้สึกว่า ตัวเองไม่ควรจะโทรไปหาเลยจริง ๆ
ทั้งที่ตั้งใจเอาไว้ว่าจะพูดจากันดี ๆ แต่เจอคำทักทายแบบนี้
นอกจากหัวใจจะหล่นวูบลงที่ตาตุ่มอย่างรวดเร็ว ความรู้สึกของการเฝ้ารอคอยที่มีค่าก็ดูเหมือนจะไร้ค่าสำหรับคนที่ต้องจำใจรับสาย และไม่อยากพูดคุยด้วยสักนิดเดียว
"เป็นอะไร ยังไม่ตายอีกหรือไง ถ้าแม่งยังหุบปากเงียบอย่างนี้อีก ไม่ต้องโทรมาอีกเลยไปตายซะ ไอ้โง่ฮวย"
ได้ยินเสียงที่ตะโกนมาจากปลายสาย มือที่กำโทรศัพท์เอาไว้แน่นสั่นสะท้านขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
ขบริมฝีปากของตัวเอง ระงับความรู้สึกเอาไว้
ควรจะโกรธ และด่าสวนกลับไป ควรจะทำเหมือนทุกครั้งที่ทะเลาะกัน
ทั้งที่ในเวลาปกติจะทำอย่างนั้น แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่าตัวเองทำแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว
แคร์...............
กลัวเดียร์โกรธอีก
กลัวว่าจะไม่ได้พูดคุยกัน
แต่แบบนี้จะมีประโยชน์อะไรในเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิด ว่าคนที่รอคอย มีความรู้สึกแบบไหนเมื่อได้ฟังสิ่งที่เดียร์พูด
"ยุ่งอยู่เหรอ ถ้ารบกวนงั้นวางก็ได้นะ ไม่อยากกวน"
น้ำเสียงราบเรียบ นิ่งสงบจนเดียร์ต้องขมวดคิ้วมุ่นด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะยกโทรศัพท์ห่างจากหูและยืนจ้องมองโทรศัพท์ในมือด้วยความไม่เข้าใจ
เมื่อคืนมึงทำอะไรไว้ แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องงั้นเหรอ มึงรู้มั้ยว่ากูแทบไม่ได้นอนเพราะคิดเรื่องของมึง
รู้มั้ยว่า เครียดจนไม่อยากกินอะไร เครียดจนกลายเป็นคนบ้าที่เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องคนเดียวเงียบ ๆ
กังวลไปหมดทุกอย่าง ทั้งกลัวทั้งกังวลจนไม่รู้ว่าจะหาทางออกยังไง แต่คนที่โทรมากลับทำน้ำเสียงราบเรียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนี้เหรอ
รู้บ้างมั้ย ว่าคนฟังจะรู้สึกยังไง
เคยรู้บ้างมั้ย
"เงียบเลยทำไมไม่ตอบล่ะ ยุ่งอยู่เหรอ"
ถามทำไม ถ้ายุ่งอยู่จะมีเวลามารับโทรศัพท์มึงหรือไง ถามคำถามอะไรโง่ ๆ อยู่ได้ อยากจะให้ยุ่งมากนักใช่มั้ย
ยุ่งก็ได้ เออ ยุ่ง ยุ่งมากเลย ยุ่งจนไม่มีเวลากินข้าว ใช่ ยุ่ง ชีวิตยุ่งเหยิงไปหมดก็เพราะมึงคนเดียวนั่นแหละไอ้ฮวย
"เออ"
ตอบคำเดียวสั้น ๆ ง่าย ๆ แล้วเดียร์ก็นิ่งเงียบไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ไม่ต่างจากใครอีกคนที่อยู่ที่ปลายสาย
แค่นี้เหรอ
ทำไมกลายเป็นแบบนี้ เดียร์จะพูดแค่นี้เองใช่มั้ย ทำไมแค่ไม่ถึงห้านาทีก็เหมือนกับว่าเราเริ่มทะเลาะกันอีกแล้ว
มันเป็นเพราะอะไรกันแน่ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ทุกที
"ไม่ทะเลาะกันสักวันมันจะตายมั้ยวะไอ้เดียร์"
อ้าวไอ้ฮวย พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง ก็ตัวเองไม่ใช่เหรอที่อยากหาเรื่อง พูดจาไม่เข้าหู นิสัยแย่แบบนี้
อยู่ดี ๆ ก็มาพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง หมายความว่าตอนนี้ชวนมันทะเลาะด้วยหรือไง หาเรื่องกันชัด ๆ ใครผิดกันแน่ ใครกันแน่ที่ทำให้กลายเป็นแบบนี้ ไม่ใช่ไอ้ฮวยหรือไง
"มึงเป็นคนเริ่มก่อนนะ แล้วจะตายหรือไงถ้าไม่ได้กวนประสาทกันสักวัน"
ต่างฝ่ายต่างเริ่มโมโหใส่กัน สุดท้ายก็ได้แต่ปิดปากเงียบ เล่นสงครามประสาทกันไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก
นั่งเงียบ
เดียร์มองไปรอบ ๆ ห้อง ก้มมองปลายนิ้วมือของตัวเองแล้วก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดีในเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมพูดอะไรออกมา หรือว่ามันจะวางสายไปแล้ว หรือว่า..........
หรือว่ามันไม่อยากคุยด้วยแล้ว
ใช่มั้ย หรือว่า.............
"เงียบทำไมวะ มีอะไรก็พูดมาสิ หรืออยากจะมีเรื่องก็ได้พร้อมตลอดเวลาเลยว่าไง"
ไม่กล้าพูดว่าจะวางสาย ไม่กล้าตัดบท แต่ใช้วิธีเลี่ยงแทน
ไม่เอา
ทะเลาะก็ได้
อยากทะเลาะก็ได้ แต่อย่าวางสายนะ อย่าเลิกคุย จะทะเลาะกันก็ได้ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามที่ทำให้ได้ยินเสียงไอ้บ้าฮวย ถึงต้องโมโหใส่กันมากแค่ไหนก็ยอม
"หาเรื่องอีกแล้ว อยากมีมากนักหรือไงเรื่องน่ะ รีบ ๆ กลับมาเร็ว ๆ สิ หรือว่ากลัวไม่กล้าเจอ เจอกันตัวต่อตัวก็เห็นสู้ไม่ได้ทุกที เก่งแต่ปาก แน่จริงก็กลับมาสิวะ กลับมาพรุ่งนี้ได้เลยยิ่งดี หรือจะให้ไปหา ไม่กล้าบอกล่ะสิ คนมันกลัวก็งี้แหละ"
ฮวยกำลังภาวนาอ้อนวอนขอบางอย่าง
ยุขึ้นทีเถอะวะ มันยิ่งบ้า ๆ อยู่ไอ้เดียร์เนี่ย ถ้ามันโมโหจัด ๆ จนอยากต่อยหน้าแล้วรีบกลับมาพรุ่งนี้ได้ก็คงดี
อยากเจอจะแย่อยู่แล้ว คิดถึงจนไม่รู้ว่าจะหาวิธีไหนที่จะทำให้ได้เจอกันสักที ขืนรออยู่แบบนี้คงได้เป็นบ้าไปสักวัน
"นึกว่ากูกลัวนักเหรอ กูแค่ไม่อยากซวย เจอมึงก็มีแต่เรื่องเฮงซวย กูซวยตลอด แล้วไง กล้ามาหรือไง อย่างมึงมีเหรอจะกล้า"
มาไม่ได้เหรอ กลับมาพรุ่งนี้ไม่ได้จริง ๆ เหรอ
ฮวยนิ่งฟังสิ่งที่อีกฝ่ายพูด แล้วก็หลับตาขมวดคิ้วด้วยความเครียด
ไม่ได้เจอใช่มั้ย ต้องให้รอนานแค่ไหนถึงจะได้เจอ
รอต่อไปไม่ไหวแล้ว คิดถึงจนไม่เป็นอันทำอะไร แบบนี้ยังจะให้ต้องรออีกหรือไง
รอไม่ได้
เดียร์กลับมาไม่ได้
แต่ว่า...........
ถ้าไปหาก็ได้ใช่มั้ย
เร็วกว่าความคิด
ฮวยรีบกระโดดลงจากเตียง หยิบกระเป๋าเป้ใบเล็กได้ก็รีบคว้าเสื้อในตู้ยัดใส่ไปสองสามตัว ด้วยความรวดเร็ว
รีบเอ่ยถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงละล่ำละลัก เพราะกลัวว่าเดียร์จะเปลี่ยนใจ
"ไม่ได้กลัวสักนิด บอกมา อยู่ไหน ให้ไปนั่งรถที่ไหน จะไปหาเดี๋ยวนี้แหละ เนี่ยเอาเสื้อใส่กระเป๋าเรียบร้อยแล้ว ว่ามาเลยเดียร์ ตอนนี้อยู่ไหน"
ไม่จริงอ่ะ
บ้า
อยู่ดี ๆ มันกลายเป็นบ้าอะไรขึ้นมาวะเนี่ย จะมาหา มาได้ยังไง ไม่จริงใช่มั้ย
"เดียร์เร็ว ตอนนี้จะล็อคประตูห้องแล้วนะ อยู่ไหนบอกมา จะไปหาเดี๋ยวนี้แหละ บ้านเดียร์อยู่ไหน"
ไม่ใช่ไม่กล้าบอก แต่ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมาหาจริง ๆ ไอ้ฮวยมันเป็นบ้าอะไรของมัน กะจะมาหาเรื่องกันถึงนี่เลยหรือไง
มาจริงอ่ะ ล้อเล่นอีกแล้วล่ะสิ กะจะหัวเราะเยาะทีหลังใช่มั้ย ใครจะโง่บอกวะ
คิดแล้วก็แค่นยิ้มเย้ยหยันตัวเอง หวังว่าจะให้อีกฝ่ายมาหาจริง ๆ แต่ก็รู้ว่าสุดท้ายจะถูกหัวเราะเยาะไม่ต่างจากหลายครั้งที่โดนแกล้งด้วยเรื่องเดิม ๆ
"เมืองกาญจน์...แค่นี้แหละมีปัญญาก็หาเอาเองสิว่าส่วนไหนของกาญจน์"
ฮวยนิ่งฟังอย่างตั้งใจ...เมืองกาญจน์ แล้วมันส่วนไหนของกาญจบุรี ไม่รู้ว่าอยู่ส่วนไหน แน่ใจนะว่าไม่ได้หลอก แต่ว่าเวลานี้ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น คิดแค่อยากจะไปหา คิดแค่นั้นเอง
ได้
เมืองกาญจน์ใช่มั้ย
จะเป็นไอ้โง่ ไอ้บ้าที่หาทางไปเมืองกาญจน์ให้ได้ แล้วเดี๋ยวเราได้เจอกันแน่เดียร์
คอยดูนะจะต้องเจอให้ได้เลย ถ้าไม่เจอก็หลงทาง มีแค่นั้น
วัดดวงกันไปเลยดีกว่า ว่าจะได้เจอหรือเปล่า อย่างน้อยก็ยังดีกว่าต้องนั่งรอเวลาอยู่แบบนี้
สู้ทำอะไรสักอย่างไปเลยดีกว่า
"เออ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ รอนะ เดี๋ยวไปหา"
ฮวยวางสายไปแล้ว โดยไม่ได้ถามที่อยู่ของเดียร์ให้แน่ชัด
ถ้าเดียร์มันห่วง
มันต้องโทรมาหา มันไม่มีทางปล่อยให้หลงทางหรอก มันต้องโทรมาหาแน่ ๆ
แต่ถ้าเกิดมันไม่โทรมา คราวนี้จะได้รู้ จะได้รู้ความรู้สึกของเดียร์ ว่าคิดยังไงกันแน่
จะได้รู้ว่ามันไม่สนใจกันจริง ๆ จนปล่อยให้หลงทาง
จะได้รู้ความรู้สึกของเดียร์
ขอให้โทรมาหาด้วยเถอะ
ในใจคิดเอาไว้อย่างนั้น และขากำลังก้าวเดินออกมาจากที่พักอย่างรวดเร็ว
ตัดสินกันคราวนี้แหละวะ
ถ้ามันห่วง ก็ยังพอมีหวัง แต่ถ้าไม่..........คราวนี้เห็นทีต้องแย่แน่ ๆ
เดียร์เอ้ย
คิดถึงจะแย่แล้ว
จะไปหาเดี๋ยวนี้แหละนะ จะไปหาเดี๋ยวนี้เลย ถ้าหากว่า...........ถ้าหากว่าพอจะมีความหวัง
ขอให้โทรกลับมาด้วยเถอะ
ถ้าห่วงกัน โทรกลับมานะ
ขอให้เดียร์โทรกลับมา
TBC.....
:a2: ฮวย เจอตัวแล้วเอาให้อยู่หมัดเลยนะ :m26:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 03-12-2007 15:49:58
เริ่มหัวข้อโดย: shympu ที่ 03-12-2007 17:07:56
ว่าตราบใดที่มีรักย่อมมีหวัง
:m8:
เริ่มหัวข้อโดย: niph ที่ 04-12-2007 13:07:56
ยิ่งอ่านยิ่งอึดอัด
เริ่มหัวข้อโดย: xiiiNG ที่ 05-12-2007 00:22:55
ลุ้นจนหลังจาหักละนา ..... ถ้าเปนผู้หญิง ก่า ผู้ชาย
ลูกจาม่ายเต็มบ้านแล้วหรอเนี้ยยยย
เมื่อไหร่จามี ฉากหนาวๆๆ กานหนอ....... :a6:
เริ่มหัวข้อโดย: คุณหมาหยอกไก่ ที่ 05-12-2007 00:45:55
กดดันแทนเลยอะ
เริ่มหัวข้อโดย: graydragon ที่ 05-12-2007 08:43:58
เริ่มหัวข้อโดย: Turn_righT ที่ 05-12-2007 10:20:16
ภาวนาให้เดียร์โทรหาป๋าแกด้วยอีกคน :m5:
เริ่มหัวข้อโดย: hula-hoob ที่ 05-12-2007 10:53:25
สองคนนี้
โทกลับๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 05-12-2007 20:24:35
เริ่มหัวข้อโดย: nunyy ที่ 06-12-2007 09:48:33
เริ่มหัวข้อโดย: graydragon ที่ 06-12-2007 10:03:44
เริ่มหัวข้อโดย: Hickey405 ที่ 06-12-2007 10:56:48
แบบว่าอ่านแล้วเศร้าอะ ขอให้เจอกันสักทีเหอะ
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 06-12-2007 14:26:28
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 06-12-2007 16:20:00
อดทนกันหน่อยน๊า ใกล้แล้วละ อิอิ ความสุขกำลังจะมาแล้ว :m23:
ความเดิมตอนที่แล้ว
ถ้ามันห่วง ก็ยังพอมีหวัง แต่ถ้าไม่..........คราวนี้เห็นทีต้องแย่แน่ ๆ
เดียร์เอ้ย
คิดถึงจะแย่แล้ว
จะไปหาเดี๋ยวนี้แหละนะ จะไปหาเดี๋ยวนี้เลย ถ้าหากว่า...........ถ้าหากว่าพอจะมีความหวัง
ขอให้โทรกลับมาด้วยเถอะ
ถ้าห่วงกัน โทรกลับมานะ
ขอให้เดียร์โทรกลับมา
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน รอ
นั่งอยู่บนรถโดยสารประจำทาง หาทางมาจังหวัดกาญจนบุรีจนได้ แต่สิ่งที่แย่ที่สุดคือไม่ว่าจะโทรหาหมายเลขที่ต้องการติดต่อสักกี่สิบครั้งก็พบว่าเจ้าของเครื่องปิดเครื่องไม่ยอมรับสาย มองออกไปนอกรถแล้วยิ่งอยากจะร้องไห้
สายฝนโปรยปรายไม่มีทีท่าว่าจะหยุดและยังคงโหมกระหน่ำลงมาอย่างไม่สนใจไยดีว่าคนที่มองสายฝนจะรู้สึกหมองเศร้ามากแค่ไหน
ปวดใจลึก ๆ
ไม่รู้ว่าจะมาทำไม
ไม่มีความหวังเลยหรือไง
ถึงรู้อย่างนั้นแต่กลับนั่งนิ่งเฉยอยู่บนรถและหรี่ตาลงอย่างช้า ๆ
ถ้าไปแล้วหลงทางก็จะกลับ ยังไงก็หาทางกลับจนได้
แต่ถ้าหลงรักใครสักคน
กลับไปเป็นแบบเดิมไม่ได้
จะย้อนกลับไปเหมือนเดิมไม่ได้
ทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองเผลอใจไปได้ถึงขนาดนี้
ชอบได้ยังไง
นานแค่ไหนแล้วที่ไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิต จนมันเลยเถิดมาถึงขนาดนี้แล้วจะให้กลับลำตอนนี้ได้ยังไง ไม่ทันแล้ว กลับไม่ทันแล้ว จะให้ทำยังไง
"ไม่ได้คิดอะไรสักนิดเดียวจริง ๆ เหรอเนี่ย ให้ตายเถอะทำไมกูถึงได้โง่ขนาดนี้วะ"
ฮวยหรี่ตาขึ้นมองโทรศัพท์ในมือแล้วยิ้มอย่างเศร้า ๆ
ท้องฟ้าภายนอกมืดครึ้ม ใจยิ่งคิดต่อไปไม่มีทีท่าว่าจะหยุดความคิดได้
ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้
ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนอ่อนแอแบบนี้ จะเป็นอะไรมั้ย ถ้าตอนนี้จะร้องไห้สักครั้ง ลุงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ จะว่าอะไรมั้ย ถ้าจะมีน้ำตาสักหยดสองหยด
มันจะดูทุเรศเกินไปมั้ย
หลายสิ่งหลายอย่างที่คิด
หัวใจที่เหลือแค่ปลายนิ้วก้อย และค่อยๆ เล็กลงอย่างช้า ๆ
กดหมายเลขโทรศัพท์เดิม ๆ ซ้ำกันอีกหลายครั้ง แทบจะทุก ๆ นาทีแต่ก็ได้คำตอบเป็นเสียงสัญญาณตอบรับอัตโนมัติเหมือนเดิม
ช่วยไม่ได้ที่ต้องกลายเป็นแบบนี้
ปลายนิ้วแตะสัมผัสไปที่กระจกรถอย่างช้า ๆ และรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกไปถึงหัวใจ หยดน้ำที่กลายเป็นม่านบาง ๆ ที่ทำให้มองแทบไม่เห็นเส้นทาง
มันก็เหมือนม่านหมอกบาง ๆ ที่ปิดกั้นความรู้สึกลึก ๆ ภายในใจที่บอกใครต่อใครไม่ได้
สิบนาที
หนึ่งชั่วโมง
แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาได้
มีแต่ความน้อยใจ และเสียใจ
ไปแล้ว...........ก็ไม่เจอ
คนอะไรวะ ใจร้ายชิบ นี่จะปล่อยให้หลงทางจริง ๆ หรือไง
คงใช่
คงจะปล่อยให้หลงทางจริง ๆ
แล้วก็คงไม่คิดจะสนใจไยดีกันสักนิด ช่วยไม่ได้ อยากมาเอง มาเพราะอยากมา
อยากมาเห็นหน้า แต่ก็คงต้องกลับไปพร้อมกับต้องเก็บเอาความเสียใจกลับไปด้วย
อีกครั้งที่มือยังคงกดโทรศัพท์ที่หมายเลขเดิม ๆ ซ้ำ ๆ และคราวนี้....จำใจต้องล่าถอยและปล่อยให้โทรศัพท์เครื่องเล็กลงไปอยู่ในกระเป๋าเสื้อ
ไม่มีอะไรติดตัวมา
มีมาแค่นี้
เพราะรีบร้อนอยากจะมาหา.........แค่เพียงอยากจะพบหน้าคนบางคน
"กาญจนบุรีครับ ขนส่งกาญจนบุรีครับ"
ไม่รู้ตัว ไม่ทันรู้สึกตัว ก็พบว่าเวลานี้ตัวเองกำลังก้าวขาลงจากรถโดยสารประจำทางแล้วก็ต้องรีบวิ่งเข้าไปพักในที่พักผู้โดยสาร เพราะสายฝนซัดกระหน่ำจนทำให้ร่างกายเปียกปอน
ที่ไหนก็ไม่รู้
รู้แต่ว่ากำลังยืนงงเพราะหลงทิศ
ก้มลงมองรองเท้าผ้าใบที่เปียกชุ่มแล้วก็ได้แต่ยิ้มอย่างเหงา ๆ เดินไปหาที่นั่งพักก่อนจะค่อย ๆ หันหน้าออกไปมองสายฝนที่ยังคงโหมกระหน่ำ
นี่มันฤดูอะไรวะเนี่ย อ่อ ฤดูที่แตกต่างนี่เอง มีมันสามฤดูต่อวันเลยนะ
ทำไมถึงได้ซวยขนาดนี้วะกู
ฮวยเดินไปนั่งอยู่คนเดียวเงียบ ๆ และนั่งมองผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา
ทำอะไรอยู่วะกู
มาทำไมเนี่ย ถ่อมาตั้งไกลเพื่อมาหาใครก็ไม่รู้
อยู่ที่นี่จริงหรือเปล่า ไม่มีข้อมูลอะไรทั้งนั้น มีแค่โทรศัพท์เครื่องเดียวที่ใช้เป็นสื่อถึงกัน
แล้ว.........นาเดียร์มันก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์....ปิดเครื่องหนีไปแล้ว
ยิ้ม
ยิ้มเหมือนคนบ้า
ทั้งที่นัยน์ตาหมองเศร้าและอยากจะร้องไห้เต็มที
รอบที่เท่าไหร่แล้ว ที่บอกตัวเองว่าให้เลิกซะ แล้วก็ตัดใจจากไปให้ได้
รอบที่เท่าไหร่แล้วที่คิดว่าไม่ว่ายังไงคราวนี้ก็จะเลิกทำร้ายตัวเองด้วยการถอยห่างออกมา
แล้วทำได้มั้ย
ไม่เคยได้
ไม่เคยมีสักวันที่ทำได้ เหมือนวันนี้ ที่ยังตัดใจไม่ได้.........
ฝนซาแล้ว........และก็คงต้องกลับซะที
ไม่โทรมาจริง ๆ สินะ
ไม่ว่ายังไงก็ไม่โทรมา
หยิบตั๋วโดยสารในมือขึ้นมาดูแล้วขยำทิ้งใส่ลงไปในกระเป๋า ก่อนจะลุกขึ้นยืนพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่
เอาใจมาทิ้งไว้ที่เมืองกาญจน์
แล้วก็เจ็บเองคนเดียว โง่ชัด ๆ ทำอะไรลงไปเพราะความโง่
ฮวยเดินตรงลิ่วเข้าไปที่ช่องขายตั๋วอีกครั้ง และยื่นธนบัตรเพื่อจ่ายค่าเดินทาง
"กรุงเทพ"
"พี่ครับ ไม่ไปแล้วกรุงเทพ...."
เสียงของใครคนหนึ่ง ที่ฮวยจำได้ดีว่าเป็นใคร เสียงของคนที่ทำให้นึกถึงตลอดเวลา เสียงของคนที่รอคอย รอคอยด้วยความหวังที่เลือนลาง
ไม่ได้หันกลับไปดูว่าเป็นใคร แต่วางธนบัตรไว้ที่หน้าเคาร์เตอร์และเอ่ยบอกกับเจ้าหน้าที่ขายตั๋วเสียงเบา
"ไปครับ กรุงเทพเท่าไหร่"
"ไอ้ฮวย........"
เดียร์เอ่ยเรียกคนที่ทำเหมือนไม่รู้ว่ามีใครมายืนคอยอยู่ด้านหลัง
"รถออกกี่โมงครับ"
ดื้อ ยังคงดื้อดึงและไม่ยอมหันไปมองคนที่ยืนนิ่งเงียบ กลับไปคงดีกว่า
ไม่อยากเจอแล้ว ตอนนี้ไม่อยากเจออีก แค่นี้ก็เจ็บจะตายแล้ว จะให้ดีใจคงทำไม่ไหว ร่างกายเหน็บหนาว ไม่เท่าหัวใจที่เจ็บปวด
ปล่อยทิ้งไว้ ปล่อยให้เศร้าเสียใจ
แล้วก็กลับมาหาง่าย ๆ
มาทำไม ในเมื่อหนีตลอดเวลา
ไม่อยากคุยไม่อยากเจอบอกมาตรง ๆ ก็ได้ อย่าหนี มีอะไรก็พูดกันมาตรง ๆ
"ตกลงจะเอายังไงกันแน่คุณ จะไปหรือไม่ไป เสียเวลาคนอื่นนะ"
โดนคนขายตั๋วด่า......และคนที่ยืนอยู่ด้านหลังก็รีบคว้าธนบัตรเอาไว้ ลากแขนของฮวยให้เดินมาด้วยกันเพื่อมายืนประจันหน้ากันตรง ๆ
"เป็นบ้าหรือไง........มาทำไมวะ....มาแล้วก็งี่เง่า จะมาทำไม"
โดนตะคอก แค่นี้ก็ยิ่งเศ้า แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองถึงเพิ่งรู้ ว่าคนที่มารับอยู่ในสภาพเปียกโชกไปทั้งร่าง.........
เดียร์.......มัน....ทำไมเปียกเละเทะแบบนี้
ใบหน้าที่ซีดขาว ริมฝีปากที่ซีดเผือด มองยังไงก็รู้ว่าอีกฝ่ายมารออยู่นาน
ไม่ใช่เพิ่งมา...........
"ทำไมไม่รับสาย ไม่อยากรับบอกมาตรง ๆ ก็ได้ ทำไมต้องปิดเครื่องหนีด้วย"
ถึงจะรู้ว่าไม่สมควรทำอย่างนี้ สิ่งที่ควรถามคือเดียร์ทำไมเปียกฝน
แต่กลับถามคำถามโง่ ๆ ที่ทำให้คนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าต้องขมวดคิ้วมุ่นและคว้าโทรศัพท์ขึ้นมายื่นให้ดู
"โทรออกได้ก็บ้า...เปียกฝนแบบนี้มึงโทรเองมั้ยล่ะ...ตังค์ก็ไม่ได้หยิบมากูจะรู้มั้ยว่าฝนมันจะตก....แม่งถ้ารู้ว่ามึงจะมาทำกวนประสาทแบบนี้ กูไม่เดินหามึงซะก็ดี...พอใจยัง ไปเด่ะ ซื้อตั๋วกลับบ้านมึงไปเลย กูก็จะกลับบ้านเหมือนกัน"
หายงอนทันที
แค่เนี้ยะ
ก็บอกมาแค่เนี้ยะ .......... ปล่อยให้งอนอยู่ได้ตั้งนานสองนาน ตอนนี้ไม่งอนแล้วเปลี่ยนเป็นดีใจได้แล้วนี่หว่า
คนบางคนที่คิดว่าไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางมาหากลับมายืนอยู่ตรงหน้าและทำให้ใจเต้นไม่ส่ำเมื่อคิดได้ว่า........อย่างน้อยคน ๆ นี้ก็คงมีความรู้สึกบางอย่างมาให้
อย่างน้อยการที่มารอรับทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าจะได้เจอหรือเปล่า ก็ทำให้หัวใจดวงเล็กๆ พองโตขึ้นจนคับอก
"ไม่เอาไม่กลับ........เป็นไงแบบนี้แน่จริงหรือยัง บอกแล้วว่ามาหาก็มาหาจริง ๆ แล้วทำไมเปียกอย่างนี้ล่ะ รอนานแล้วเหรอ"
ใบหน้าที่บึ้งตึงแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกว้างจนเดียร์นึกหมั่นไส้
ไม่น่าเลย ไม่น่าหลุดปากเลย
นั่งคิดอยู่นานว่าจะทำยังไงดี ไม่กล้าโทรกลับ กลัวโดนแกล้ง ยังไม่ทันคิดอะไรก็คว้ามอเตอร์ไซด์ออกมาจากบ้านและขับออกมาด้วยความเร็ว
ใจหนึ่งก็กลัวว่าจะโดนหลอกแต่ใจหนึ่งก็แอบหวังเอาไว้ว่าจะได้เจอ
ซวยตั้งแต่ฝนเริ่มตก มาถึงสถานีขนส่งก็เล่นเอาเปียกโชก ยิ่งคว้าโทรศัพท์มาดูยิ่งอยากจะร้องไห้ เพราะไม่สามารถใช้งานได้อีก ไม่ได้หยิบกระเป๋าสตางค์มายิ่งไปกันใหญ่ จะกลับก็กลับไม่ได้เพราะฝนตกหนัก
เลยต้องมายืนชะเง้อคอรอคนที่ไม่รู้ว่าจะมาหรือเปล่า
หนาวแทบตาย แค่เห็นไอ้บ้านี่เดินลงมาจากรถก็ดีใจจนแทบอยากจะวิ่งเข้าไปหา
แต่จำใจต้องรักษาฟอร์ม แล้วค่อยเดินมาหา.......แล้วดูมันทำ....พูดจาแบบนี้
มันน่าโมโหมั้ย
"ใครจะไปรอมึง...ไม่มีอ่ะ....กลับไปเด่ะเดินตามมาทำไม ทีเมื่อกี้อยากกลับนักนี่ก็ไปเด่ะ"
บ้า........ใครจะกลับ...ไม่กลับหรอก มาถึงขนาดนี้ไม่กลับหรอก กลับได้ไง
คิดถึงแทบตาย.....นี่ถ้าไม่ติดที่สายตาคนอื่นจะมองว่าประหลาดล่ะก็
จะกอดคนตัวเล็กตาขวางที่ยืนพูดอยู่นี่ให้แน่น แล้วก็บอกว่าคิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง ดูซิว่าคราวนี้จะได้คำตอบว่ายังไง
"ไม่เอา บอกแล้วว่าไม่กลับ บ้านอยู่ไหนอ่ะ บ้านเดียร์อยู่ไหน ฝนหยุดแล้วไปกันไปบ้านเดียร์กัน"
มันเพี้ยนไปได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย อยู่ดี ๆ ก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ยอมหุบยิ้มทำเสียงออดอ้อนแบบนี้ คิดจะทำอะไรกันแน่วะ
หัวคิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความไม่เข้าใจ แต่ก็ต้องจำใจเดินแกว่งกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ออกมาจากสถานีขนส่ง พร้อมกับคนตัวโตที่เดินตามต้อย ๆ อย่างกับลูกหมา
"กินข้าวยัง"
ในฐานะเจ้าบ้าน ก็ต้องทำเป็นเซอวิสมันหน่อย ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้สนใจหรอกว่าไอ้ฮวยมันจะหิวหรือเปล่า คงไม่ปล่อยให้ตัวเองอดล่ะมั้ง คนอย่างมัน แต่ก็ไม่แน่
"ยัง เดียร์อ่ะ"
แปลกเว้ย ทำไมวันนี้ รู้สึกว่า คุยกันรู้เรื่องกว่าทุกวัน ไม่เหมือนก่อนหน้านี้ที่เอาแต่จ้องหาเรื่องกันตลอดเวลา
"ยัง พอดีที่บ้านทำกับข้าว ไปกินที่บ้านกูก็ได้ หิวยังอ่ะ"
ไม่เคยพูดคุยกันดี ๆ แบบนี้มาก่อน แต่พอได้พูดกันสักครั้งกลับรู้สึกดีอย่างน่าประหลาด
ฮวยเดินตามออกมาที่รถที่จอดอยู่ แล้วก็ยิ่งยิ้มกว้างขึ้นเมื่อคิดได้ว่า.....
บทสนทนาแบบนี้มันแปลกเกินไป แล้วก็........ทำให้รู้สึกขัดเขินแต่กลับอยากจะพูดแบบนี้ให้มากขึ้น
หมวกกันน็อคอีกใบ ถูกยื่นให้โดยที่คนขับกำลังยืนล็อคสายรัดปลายคางของตัวเองอยู่ แต่ต้องเงยหน้าขึ้นมองใครอีกคนที่ก้มหน้าลงมาหาอย่างรวดเร็วจนทำให้ต้องผงะหนี
"ใส่ไงอ่ะ ใส่ไม่เป็น ใส่ให้หน่อยดิ"
ฮวยเอ่ยบอกและก้มหน้าลงให้เดียร์ช่วยจัดการกับสายรัดคางให้
"แค่นี้ก็ทำไม่เป็น....ยุ่งชิบหายมาทำไมวะเนี่ย"
บ่น แต่มือก็จัดการไปด้วย แล้วก็ต้องรีบหันหน้าหลบอย่างรวดเร็ว เมื่อรู้สึกถึงสายตาแปลก ๆ ที่จ้องมองมา
"อยากรู้จริงอ่ะ ว่ามาทำไม"
ไม่
ตอนนี้ไม่อยากรู้แล้ว เดี๋ยวมึงก็พูดเพ้อเจ้ออีก ไม่เอาหรอก ไม่ต้องบอก รำคาญ
ไม่อยากฟัง
"พอเหอะ จะไปยัง พล่ามอยู่นั่น เร็วเด่ะ"
อะไร เร่งอยู่ได้ จะรีบอะไรขนาดนั้น แล้วจะหันหน้าหลบทำไม เขินเหรอ....ถามแค่เนี้ยะ....เขินหรือไง
ฮวยยังคงยิ้มไม่เลิก แล้วก็พาตัวเองไปซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์ รถแล่นออกมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับที่สายตาของคนซ้อนจ้องมองแผ่นหลังบางของคนขับเงียบ ๆ
แบบนี้มันน่า.............
ไม่ต้องรอช้า เพราะมือรีบโอบรัดไปที่รอบเอวของเดียร์ แล้ววางปลายคางลงบนลาดไหล่บางพร้อมคำพูดที่เอ่ยบอกที่ข้างหูเสียงดัง โดยไม่รอให้อีกฝ่ายตั้งตัว และคนฟังก็ต้องรีบเบรครถกะทันหันด้วยความตกใจเพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดอะไรกันแน่
"ไอ้ฮวยปล่อยนะมึง เดี๋ยวกูได้ขับชนคันหน้านะโว้ย อย่ามาเล่นอะไรแผลง ๆ ตอนนี้นะ"
โดนด่าแล้วคนซ้อนก็หัวเราะชอบใจ ยอมปล่อยง่าย ๆ ทั้งที่รู้สึกเสียดายอยู่ลึก ๆ
พูดแค่นี้แกล้งทำไม่ได้ยินเหรอ
ไม่เป็นไรยังไงคืนนี้ก็ค้างบ้านเดียร์
เอาไว้อยู่กันสองคนก่อนเหอะ ได้รู้แน่เดียร์เอ้ย
ไอ้ที่ไม่เคยพูดจะพูดให้หมดเปลือกคราวนี้ล่ะวะ อยากรู้นักว่าคนปากเก่งที่ทำให้แทบเป็นบ้าคนนี้จะทำยังไง อยากรู้จริง ๆ อยากรู้นักว่านาเดียร์จะทำยังไง
TBC...
เริ่มหัวข้อโดย: fc_uk ที่ 06-12-2007 16:53:12
o14
เริ่มหัวข้อโดย: ARmZaA ที่ 06-12-2007 17:12:42
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 06-12-2007 23:06:48
ขอฉากหวานๆ หน่อยนะคร้าบ ฮิๆ :m3:
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 06-12-2007 23:25:37
จะได้ยกขันหมากมาเลย อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: graydragon ที่ 07-12-2007 03:12:06
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 07-12-2007 09:32:53
เริ่มหัวข้อโดย: niph ที่ 07-12-2007 10:25:16
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 08-12-2007 20:57:48
เริ่มหัวข้อโดย: นิลวัฒน์ ที่ 08-12-2007 15:38:19
จะได้สารภาพรักกันแล้วสินะครับ
:m3: :m3: :m3:
เริ่มหัวข้อโดย: mu_off ที่ 08-12-2007 16:26:20
ฮวยรักเดียร์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.....
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกที่สุดดดดดดดดดดดดดด
กว่าจะสวีทกันได้...อิอิ... :m12:
เริ่มหัวข้อโดย: Turn_righT ที่ 08-12-2007 19:06:02
ในที่สุดสองคนนี้ก็คุยกันแบบมนุษย์ปกติได้แล้ว
ตอนหน้าก็จะหวานกันแล้วใช่มั้ยอ่า... :m4:
ลุ้นจนเหนื่อย... :try2:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 09-12-2007 14:33:11
ความเดิมตอนที่แล้ว
ฮวยยังคงยิ้มไม่เลิก แล้วก็พาตัวเองไปซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์ รถแล่นออกมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับที่สายตาของคนซ้อนจ้องมองแผ่นหลังบางของคนขับเงียบ ๆ
แบบนี้มันน่า.............
ไม่ต้องรอช้า เพราะมือรีบโอบรัดไปที่รอบเอวของเดียร์ แล้ววางปลายคางลงบนลาดไหล่บางพร้อมคำพูดที่เอ่ยบอกที่ข้างหูเสียงดัง โดยไม่รอให้อีกฝ่ายตั้งตัว และคนฟังก็ต้องรีบเบรครถกะทันหันด้วยความตกใจเพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดอะไรกันแน่
"ไอ้ฮวยปล่อยนะมึง เดี๋ยวกูได้ขับชนคันหน้านะโว้ย อย่ามาเล่นอะไรแผลง ๆ ตอนนี้นะ"
โดนด่าแล้วคนซ้อนก็หัวเราะชอบใจ ยอมปล่อยง่าย ๆ ทั้งที่รู้สึกเสียดายอยู่ลึก ๆ
พูดแค่นี้แกล้งทำไม่ได้ยินเหรอ
ไม่เป็นไรยังไงคืนนี้ก็ค้างบ้านเดียร์
เอาไว้อยู่กันสองคนก่อนเหอะ ได้รู้แน่เดียร์เอ้ย
ไอ้ที่ไม่เคยพูดจะพูดให้หมดเปลือกคราวนี้ล่ะวะ อยากรู้นักว่าคนปากเก่งที่ทำให้แทบเป็นบ้าคนนี้จะทำยังไง อยากรู้จริง ๆ อยากรู้นักว่านาเดียร์จะทำยังไง
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน คนเดียวกัน
รถเข้ามาจอดภายในบริเวณบ้านได้อย่างปลอดภัยโดยที่ทั้งคนขับและคนซ้อนเปียกโชกไปตามกัน
ระหว่างทางมีอันต้องโดนฝนอีกจนได้ ไม่อยากจอดพักข้างทางรีบขับฝ่าฝนกลับมาถึงบ้านได้อย่างปลอดภัย
เดียร์พาฮวยเดินเข้ามาภายในบริเวณบ้านหลังจากจอดรถเข้าโรงรถเรียบร้อย แล้วก็เดินมาไขประตูบ้านที่เมื่อกลับมาอีกครั้งก็พบว่าบ้านล็อคปิดสนิทเรียบร้อย
"แม่กับพี่ชายไปตลาดมั้งเดี๋ยวก็มาสงสัยติดฝนเหมือนกัน"
เดียร์หันไปบอกคนที่เดินเข้ามายืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ในตัวบ้านแล้วก็ได้แต่ส่ายหัว
มาจนได้นะมึง นึกว่าจะไม่กล้ามา สุดท้ายก็โผล่หัวมาถึงนี่จนได้ เชื่อมันเลยจริง ๆ ไอ้ฮวย
"ไปอาบน้ำบนห้องแล้วกัน เดี๋ยวรื้อผ้าเช็ดตัวให้"
ฮวยที่ยืนห่างออกไปเล็กน้อย กำลังมีความคิดร้าย ๆ
แม่ไม่อยู่ พี่ชายไม่อยู่ อย่างนี้ก็อยู่กันสองต่อสองสิวะ เหอ เหอ เหอ
เข้าทางจริง ๆ คิดอะไรอยู่วะกู
"ยืนทำหน้าโง่อยู่นั่น ตามมาเด่ะ เดี๋ยวหาเสื้อให้เปลี่ยน"
จ้า ไปจ่ะ ไปไหนจ๊ะ น้องนาเดียร์ไปไหนพี่ฮวยก็ไปด้วยจ่ะ ยาหยีจ๋า
เดียร์ก้าวเท้าเดินขึ้นบ้านจนมาหยุดยืนที่หน้าห้องของตัวเองโดยมีคนตัวโตเดินตามมาด้วย ไม่ทันที่มือจะแตะที่ลูกบิดประตูกลับถูกรวบร่างเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง
"เฮ้ยยยยยยยยยย ทำอะไรวะ ไอ้ฮวย เปียกเป็นหมาตกน้ำหูลู่แบบนี้เล่นห่าอะไรของมึงเนี่ย"
ทำอะไรเหรอ ถามมาได้ว่าทำอะไร ไม่เห็นหรือไงว่าทำอะไรอยู่
"กอดอยู่ไง หนาวก็เลยกอด"
ใจอยากจะบอกอย่างนั้นแต่ก็ต้องรีบปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระแล้วถอยห่างออกมา
ทำเหมือนไม่รู้ไม่ชี้กับสิ่งที่ตัวเองทำลงไปตามที่ใจคิด
หัวใจกำลังเต้นกระหน่ำเมื่อสายตาเหลือบเห็นใบหน้าซีดขาวกลับมีสีเลือดแตะแต้มที่สองแก้ม
ทั้งที่ฝ่ายนั้นกำลังทำน้ำเสียงให้เป็นปกติ และดูเหมือนกำลังทำเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่ตอนนี้ก็อดคิดไม่ได้
ถ้าเกิดแกล้งบ้าแล้วโอบกอดร่างนั้นให้แนบแน่น ตามด้วยการแนบริมฝีปากเข้าที่ข้างแก้มแดงเรื่อนั้นหนัก ๆ มันจะเกิดอะไรขึ้นกัน
"ยังไม่ทันทำอะไรเลย ทำโวยวายไปได้ แค่แตะนิด ๆ หน่อย ๆ เอง" ฮวยแกล้งตีหน้าเฉย ทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุด
และเดินตามเข้ามาอยู่ภายในห้องนอนเล็ก ๆ ของเจ้าของห้อง
นี่เหรอ ที่นี่เหรอที่เดียร์มันใช้นอนหลับพักผ่อนมาตั้งแต่เด็ก หนังสือการ์ตูนหลายเล่มวางแอบไว้ข้างเทปเพลงตัวเล็ก ๆ บนหัวเตียง โมเดลจำลองตัวการ์ตูนหลายตัวถูกเก็บเอาไว้อย่างดีในตู้ใบเล็ก ๆ ที่ใช้วางหนังสือเรียนหลายเล่ม
เดียร์เปิดตูเสื้อผ้าออกและกำลังพยายามเขย่งเท้าเพื่อจะหยิบผ้าขนหนูที่พับเอาไว้ชั้นบนสุดของตู้
ท่าทางแสนธรรมดาแบบนั้นยิ่งทำให้คนที่มาเยือนอมยิ้มเล็ก ๆ เพราะความรู้สึกเป็นสุขในหัวใจ
ไม่คิดว่าตัวเองจะมาถึงที่นี่ได้
ไม่นึกว่าจะมายืนอยู่ตรงนี้ และยิ่งไม่คาดฝันว่าเวลานี้จะได้อยู่ใกล้ชิดกับคนที่เฝ้ารอคอยและปล่อยให้คิดถึงจนแทบคลั่งมาหลายวัน
ร่างนั้นยังคงเปียกปอนชุ่มโชกและยั่วยวนชวนให้หลงรักยิ่งกว่าใคร ๆ
อะไรที่ผลักดันให้พาตัวเองมาถึงที่นี่จนได้นะ
อะไรที่พาให้มาถึงที่นี่
..................เพราะคิดถึงหรือไง.............ใช่เพราะคำนั้นหรือเปล่า
คิดถึงจนไม่เป็นอันทำอะไร คิดถึงจนอยากร้องไห้เมื่อคิดว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ คิดจะปล่อยคนบางคนออกไปจากชีวิตจริง ๆ หรือไง
รู้ทั้งรู้ว่ามาถึงขั้นนี้แล้ว นอกจากจะต้องเจ็บปวดเพราะทำเรื่องโง่ ๆ ลงไป ยังจะทำอะไรได้อีก
ไม่ว่าทางไหน ก็จะไม่ยอมเสียเดียร์ไปอีกแล้ว ถ้าจะต้องทำอะไรที่ตัวเองไม่เคยทำและถ้าจะต้องยอมให้ใครสักคนเอาแต่ใจบ้าง ครั้งนี้จะยอม.........จะยอมอ่อนข้อให้แค่เพียงคนเดียว
จะยอมให้แค่คนเพียงคนเดียวเท่านั้น จะยอมให้คนที่อยู่ตรงหน้านี้แค่เพียงคนเดียว
ใบหน้าที่ยังคงมีรอยยิ้มจาง ๆ เมื่อจ้องมองร่างของคนที่ทำให้ตัวเองรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่แสนอบอุ่นอ่อนหวานในหัวใจ
"หยิบถึงมั้ย ช่วยนะ"
ขาก้าวออกไปหาอย่างรวดเร็ว และเพียงแค่เอื้อมมือก็สามารถคว้าผ้าขนหนูที่อยู่ชั้นบนสุดมาถือเอาไว้ได้
"เนี่ยเหรอ"
เอ่ยถามเดียร์ที่มองมาอย่างงง ๆ แล้วก็ได้แต่ยิ้มด้วยความขัดเขิน
ไม่เคยมีสักครั้งที่จะพูดกันดี ๆ และนี่เป็นครั้งแรกที่ได้พูดแบบนี้ ไม่มีคำพูดให้ต้องโมโหใส่กัน
มีเพียงสายตาที่จ้องมองมานิ่ง ๆ
เดียร์ต้องรีบหรุบสายตาลงต่ำและหันหน้าหนี เมื่อรู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่ส่งผ่านมากับดวงตาคู่นั้น
สายตาของคนตรงหน้าที่เหมือนกำลังจะเปิดเผยบางอย่างที่ไม่อยากคาดคิดว่าจะใช่อย่างที่ตัวเองคิด
.....กลัว.....
ไม่อยากรับรู้
พยายามจะไม่รับรู้ และคิดว่าคงไม่มีอะไรแน่ ๆ เป็นแค่ความคิดบ้า ๆ บอ ๆ เพียงฝ่ายเดียวเท่านั้น
มันต้องไม่มีอะไรแน่ ๆ ไม่มี.........ทั้งที่อยากจะให้ไม่มี..........แต่กลับอยากให้เป็นจริง
อยากให้เป็นจริงอย่างที่หวังเอาไว้
แต่รู้สึกกลัว
กลัวขึ้นมาอย่างน่าประหลาด
กลัวที่จะรับรู้ความจริง...........กลัวว่าจะไม่เป็นไปอย่างที่แอบหวัง
ไม่จริงหรอก ไอ้ฮวยเนี่ยเหรอมันจะมาคิดอะไรบ้า ๆ บอ ๆ แบบนั้น มันต้องไม่จริงแน่ ๆ
อย่างมันนอกจากไม่คิดแล้ว มันยังมาเพื่ออยากแกล้งมากกว่า มันแค่อยากแกล้ง
ฮวยก้มลงมองที่ผ้าขนหนูในมือสลับกับการพยายามจะจ้องมองใบหน้าของคนที่กำลังจะผละหนี
แค่อยากรู้ความรู้สึกว่าแค่เพียงชั่วขณะที่ได้สบตากับดวงตาคู่นั้น
แค่เพียงเสี้ยววินาที กลับรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่สัมผัสได้ ความอบอุ่นอ่อนหวานที่ไหลบ่าเข้าสู่หัวใจอย่างรวดเร็ว
แต่ก็เพียงแค่เสี้ยวนาทีจริง ๆ และดวงตาคู่นั้นก็กลับสู่ความว่างเปล่าอีกครั้ง
อะไรกัน
ทำแบบนี้ได้ยังไง
แล้วมันเรื่องอะไรที่จะปล่อยให้มีอะไรค้างคาอยู่ในใจแบบนี้ โดยไม่คิดจะหาคำตอบ
ถ้าแค่เพียง.............
ถ้า.........หากว่า
ฝ่ามือรีบเอื้อมคว้าข้อมือของคนที่กำลังจะผละจากและรวบร่างของคนที่กำลังทำหน้าตื่นเตรียมจะถอยห่างเข้ามากอดเอาไว้แน่นอย่างไม่คิดจะปล่อยให้เวลาเนิ่นนานไปมากกว่านี้อีกต่อไป
คนในอ้อมแขนเบิ่งตากว้างขึ้น และยังคงพยายามจะผละหนีไม่ยอมให้กอดเอาไว้ได้ง่าย ๆ
ร่างกายที่ดิ้นรนขัดขืน ใบหน้าที่แสดงความรู้สึกว่ากำลังตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ยิ่งทำให้ฮวยไม่อยากจะต้องรออีกต่อไป
"ไอ้ฮวยยยยยยยยยย โว้ยยยยยยยย ปล่อยกูนะมึง อื้อ มือทำไมมันเยอะขนาดนี้วะมึงมีกี่มือเนี่ย ปล่อยเด่ะ ไอ้ฮวย ปล่อยเดี๋ยวนี้ อื้อ"
"นึกว่าอยากกอดตายเลยหรือไง ผอมแห้งเป็นกุ้งแห้งแบบนี้"
ตอบออกมาหน้าตาเฉยแต่นัยน์ตาพราวระยับเหมือนไม่รู้ตัวเมื่อจ้องมองคนที่อยู่ตรงหน้าและดูท่าจะไม่ยอมหยุดอยู่ที่การกอดเท่านั้น.......ฝ่ามือรุกล้ำไปทั่ว แตะที่ลาดไหล่บางและโอบรัดไปรอบ ๆ แผ่นหลังสุดท้ายคือการก้มหน้าลงมาหาข้างแก้มขาวที่บัดนี้แดงเรื่อและคนในอ้อมแขนกำลังเบี่ยงหน้าหลบปลายจมูกที่ทำท่าจะโน้มลงมาหาอย่างรวดเร็ว
"ไอ้ฮวย มึงเป็นบ้าหรือไง ปล่อยนะโว้ยยยยยยยยย"
ทั้งเบี่ยงหน้าหนี ทั้งพยายามแกะมือของคนที่กอด แต่หัวใจกำลังเต้นรัวเมื่อสัมผัสได้ถึงไออุ่นของร่างที่สัมผัสกอดรัดเอาไว้แนบแน่น
"ไอ้ฮวย"
"อะไร"
เดียร์กำลังฝืนตัวเองด้วยการพยายามข่มความกลัว...ตะโกนเรียกชื่อของอีกฝ่าย แต่ไม่เห็นว่าจะมีอะไรดีขึ้น นอกจากฮวยจะไม่ยอมปล่อยให้เป็นอิสระแล้วดูท่ายังจะกอดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ
"ไม่ได้ลืมชื่อตัวเอง จะเรียกทำไมมากมาย"
ไม่พูดเปล่าแต่เจ้าตัวคนเรียกยังคงก้มหน้าลงมาหวังจะใช้ปลายจมูกแตะต้องข้างแก้มเนียนนั้นให้ได้จนเมื่อถูกสองมือของเดียร์ผลักใบหน้าให้ออกห่างถึงได้รู้สึกตัวและยอมผละใบหน้าออกแต่ยังไม่ยอมคลายอ้อมแขนที่เปลี่ยนมาเป็นการโอบเอวของคนในอ้อมแขนเอาไว้หลวม ๆ
และใช้สายตาจ้องนิ่งไปที่ใบหน้าของคนที่ไม่ยอมให้กอดทั้งที่รู้สึกว่ากำลังห้ามใจตัวเองไม่ไหว
"นี่ ถามจริง กอดแค่นี้ทำไมต้องเขินด้วย ทำมากกว่านี้ไม่เขินยิ่งกว่านี้เหรอเนี่ย"
ห๊า กอดแค่นี้ มันไม่ใช่กอดแค่นี้นะเนี่ย มันไม่ธรรมดาแล้ว จะมีไอ้บ้าที่ไหนที่มายืนกอดรัดฟัดเหวี่ยงผู้ชายด้วยกัน แล้วก็เล่นหยอกล้อกันแบบนี้
แล้วทำไปทำไม่วะ แบบนี้มันยิ่งทำให้ไม่เป็นตัวของตัวเอง
อย่าจ้องได้มั้ย อย่ามองได้มั้ย กูไม่รู้โว้ยยยยยยยยยย ถ้าเป็นทุกทีจะกระทืบตีนแล้วเหยียบให้แม่งหน้าเละเลย
แต่นี่ แค่ถูกกอดก็ตกใจกลัวจนต้องหนีลนลาน แถมเมื่อหันมาเผชิญหน้าด้วยกลับถูกรวบร่างเข้าไปกอด
มือไม้เย็นเฉียบจนทำอะไรไม่ถูก.........
ยิ่งไอ้สายตาแปลก ๆ ที่จ้องมองมาเหมือนจะทะลุถึงหัวใจ ยิ่งทำให้ทำตัวไม่ถูก
ใบหน้าร้อนผ่าวจนแทบไหม้ เป็นบ้าอะไรขนาดนี้
แล้วไอ้ฮวยมันเป็นห่าอะไร.....อยู่ดี ๆ ก็มากอดแบบนี้เพื่ออะไรวะ
มันเป็นบ้าไปแล้วหรือไง
"จะเลิกเล่นได้ยัง น้ำจะอาบหรือเปล่า กูจะอาบน้ำยังไม่อยากเป็นหวัดตายนะ"
พยายามข่มความกลัว แต่ไม่กล้าสบตากับคนที่จ้องมองมา
เดียร์........ทำไมเวลาพูดถึงเอาแต่หลบตา นาเดียร์คนปากเก่งคนนั้นยังอยู่ แต่หลังจากที่ไม่ได้เจอกันนาน ๆ เวลานี้รู้สึกว่าอีกฝ่ายจะน่ารักน่าชังมากขึ้น น่ารักขึ้นจนผิดปกติ น่ารักจนไม่อยากจะปล่อยให้ห่างไปไหน
ไอ้เรื่องโง่ ๆ ที่ว่าต่อไปจะเลิก หรือจะไม่พบกันอีก เลิกคิดไปได้เลย ต่อให้ต้องทะเลาะกันมากกว่านี้
ก็จะไม่คิดเรื่องบ้า ๆ ที่จะเลิกอีกเด็ดขาด
"เหอะ นึกว่าอยากกอดหรือไง ผอมแห้งแบบนี้ แค่ลองกอดดูว่ามีเนื้อมากขึ้นแค่ไหนหรอก ทำเขินไปได้ "
ไอ้คำพูดเยาะเย้ยถากถางที่มาพร้อมกับรอยยิ้มแปลก ๆ นี่มันอะไรกัน ปากมันก็เอาแต่พูดว่าไม่อยากกอดไม่อยากแตะแล้วไอ้ที่ไม่ยอมปล่อยนี่มันอะไรวะ ไม่อยากยุ่งด้วยแล้วจะมากอดทำไม
"เออ กูรู้แล้ว งั้นก็ปล่อยสิวะ โว้ยยยยยยยยย อื้อ อึดอัด เร็วเด่ะไอ้ฮวยอย่าให้กูใช้กำลังนะโว้ยยยยยอยากเจ็บตัวหรือไง"
ก็รู้ว่าจะถูกพูดใส่หน้าแบบนี้ แต่ไม่อยากจะใส่ใจอีก
คิดถึงนะเดียร์
คิดถึงมากมายจนไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะรู้สึกกับใครได้มากขนาดนี้
นึกว่าจะจบกันแค่นั้นแล้ว แค่คิดก็แทบทนไม่ได้ ถ้าเราจะต้องจบกันไปตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม
แค่เพียงคิดว่าต้องห่างกันแน่แล้ว
แค่คิดว่าจะต้องเลิกคิดเรื่องของเดียร์ให้ได้ แค่เพียงเรื่องนั้นที่ทำให้รู้สึกว่าเจ็บปวดจนแทบขาดใจ
แค่เพียงคิดว่าจะต้องแยกจากกัน.............กลับรู้สึกเจ็บปวดทุรนทุรายจนทนไม่ไหว
เดียร์กำลังคิดจะผลักไสคนตรงหน้าให้ออกห่างไปให้ไกลที่สุด
คิดมาตลอดว่าจะหนีให้ได้
คิดหาทางตลอดเวลา..............แต่เมื่อได้เจอกันอีกครั้ง ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองทำไม่ได้อย่างที่ใจคิด
ร่างกายถูกดึงเข้าหาแผ่นอกกว้ง
ปลายจมูกที่จรดลงที่หน้าผากอย่างแผ่วเบาและรั้งไปกอดเอาไว้แนบอกยิ่งทำให้สะดุ้งสุดตัวจนไม่กล้าจะขยับหนีไปไหนได้อีก
หุบปากเงียบ
ใจเต้นระทึกจนแทบหลุดออกมาจากอก
เสียงกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหู ยิ่งทำให้ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เคยกดเอาไว้ลึกสุดหัวใจและความรู้สึกนั้นกำลังระเบิดออกมาอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว
"น้องนา.......คน ๆ นี้คิดถึงน้องนาตลอดเวลา....แค่อยากให้รู้ว่าน้องนาที่โมเมมาตลอดว่าเป็นแฟนก็คือนาเดียร์
....อย่าไปบอกเดียร์นะ....กลัวเดียร์รู้....ว่าชอบเดียร์มาตลอด...ตอนนี้ยังไม่กล้าบอก...กลัวเสียฟอร์ม"
TBC...
เริ่มหัวข้อโดย: AcOustic_Guitar ที่ 09-12-2007 14:51:40
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 09-12-2007 14:59:16
เปิดปากได้แล้ววววววป๋าฮวยยยยยยย :laugh:
:o8: เหมือนโดนบอกรักเองเลยยยยยย :give2:
ฉากต่อไปคงถึงคิว.... :m25:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 09-12-2007 15:09:18
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 10-12-2007 09:05:07
เริ่มหัวข้อโดย: tpk_007 ที่ 10-12-2007 23:29:07
เริ่มหัวข้อโดย: snowblack ที่ 10-12-2007 23:57:21
เริ่มหัวข้อโดย: graydragon ที่ 11-12-2007 08:34:15
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 11-12-2007 11:49:04
เริ่มหัวข้อโดย: KevinKung ที่ 11-12-2007 12:52:52
เริ่มหัวข้อโดย: Turn_righT ที่ 11-12-2007 13:20:23
o7ในที่สุด...ในที่สุดฉากหวานๆ ที่เรารอคอยมานานก็บังเกิด o7
เปิดใจกันซะทีนะ...ลุ้นจนจะแย่แล้ว :m11:
"น้องนา.......คน ๆ นี้คิดถึงน้องนาตลอดเวลา....แค่อยากให้รู้ว่าน้องนาที่โมเมมาตลอดว่าเป็นแฟนก็คือนาเดียร์
....อย่าไปบอกเดียร์นะ....กลัวเดียร์รู้....ว่าชอบเดียร์มาตลอด...ตอนนี้ยังไม่กล้าบอก...กลัวเสียฟอร์ม"
ประโยคปิดท้ายได้ใจมากมาย...เขาจะลงเอยกันแล้วใช่มิเคอะ อะหุ อะหุ :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: Twister ที่ 11-12-2007 18:38:06
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 11-12-2007 19:57:34
ความเดิมตอนที่แล้ว
ร่างกายถูกดึงเข้าหาแผ่นอกกว้ง
ปลายจมูกที่จรดลงที่หน้าผากอย่างแผ่วเบาและรั้งไปกอดเอาไว้แนบอกยิ่งทำให้สะดุ้งสุดตัวจนไม่กล้าจะขยับหนีไปไหนได้อีก
หุบปากเงียบ
ใจเต้นระทึกจนแทบหลุดออกมาจากอก
เสียงกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหู ยิ่งทำให้ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เคยกดเอาไว้ลึกสุดหัวใจและความรู้สึกนั้นกำลังระเบิดออกมาอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว
"น้องนา.......คน ๆ นี้คิดถึงน้องนาตลอดเวลา....แค่อยากให้รู้ว่าน้องนาที่โมเมมาตลอดว่าเป็นแฟนก็คือนาเดียร์
....อย่าไปบอกเดียร์นะ....กลัวเดียร์รู้....ว่าชอบเดียร์มาตลอด...ตอนนี้ยังไม่กล้าบอก...กลัวเสียฟอร์ม"
คำเตือน กรุณาเตรียมกระจกไว้ข้างๆๆๆ เมื่ออ่านจบจะได้เห็นใครคนหนึ่งที่อมยิ้มได้น่ารักที่สุดในโลกกกกกก เลย อิอิ
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน คำตอบ
ไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป รู้เพียงแค่พูดความรู้สึกออกมาจากใจทั้งหมด พูดออกมาจากความรู้สึกที่เคยคิดว่าจะไม่ยอมเปิดเผยออกมา แต่สุดท้ายกลับพ่ายแพ้แก่ความรู้สึกของตัวเองจนต้องหลุดคำพูดนี้ออกมา
อยากจะพูดอย่างนี้มานาน สุดท้ายกลับจำสิ่งที่ตัวเองพูดออกไปไม่ได้ ตื่นเต้นจนต้องเบิกตากว้างเมื่อรับรู้ว่าเวลานี้มีใครบางคนซบใบหน้าอยู่ในอ้อมแขน
อ่ะ อ่ะ อ้าว นา นา น้องนา นา นาเดียร์นี่ นี่ หว่า เหอะ เหอะ เหอะ ไหงมากอดมันได้วะเนี่ยแถมซ้ำไอ้คนแสนพยศคนนั้นยังนิ่งเงียบตัวแข็งทื่อไม่ได้ขยับร่างกายหนีห่างไปไหนอีก
ฝ่ามืออบอุ่นยังคงลูบไล้ไปมาที่แผ่นหลังของคนในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน ส่วนตัวคนกอดกลับสติแตกและต้องพยายามรวบรวมสติอยู่ตลอดเวลา
ไหงมันกลายเป็นอย่างนี้ได้วะ
กอดอยู่แบบนี้ มันก็อุ่นดี แต่ว่า.........เอ่อ แล้วเราจะยืนกอดกันแบบนี้อีกนานแค่ไหนเนี่ย
"หนาวมั้ย อาบน้ำก่อนมั้ย เอ่อ น้อง น้อง น้องนา....ครับ"
พูดปายแล้วววววววววววววววว นี่กูพูดอารายออกปายหนอ ทำไมช่างหวานเลี่ยนหยดย้อยขนาดนี้
พูดเองยังอายปาก เขินชิบหายเลยโว้ยยยยยยยยย
ฮวยกำลังทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงกับคนที่ตัวแข็งทื่อตัวเกร็งไม่ยอมกระดุกกระดิกภายในอ้อมแขน
รั้งให้ออกห่างจากอก แล้วก็พยายามจะมองหน้าคนที่ก้มหน้าไม่ยอมสบสายตาด้วยให้ชัด ๆ
โอ้ยยยยยยยยยยยยยย อยากจะบ้า เวลาเดียร์มันตัวอ่อนปวกเปียกยอมให้กอดยอมให้หอมแบบนี้ ทำไมมันยิ่งน่ารักมากขึ้นขนาดนี้วะเนี่ย ชักจะทนไม่ไหวแล้วนะเว้ย
ยิ่งไอ้แก้มขาว ๆ ที่กลายเป็นสีแดงเรื่อ และใบหน้าที่เอาแต่ก้มนิ่ง ยิ่งทำให้ไม่อยากจะปล่อยให้จากไปไหน
แต่ว่า............ก็ต้องจำใจปล่อยมันไปก่อนล่ะวะ
"เอ่อ เดี๋ยวนะ ผ้าขนหนูหล่นลงพื้นได้ไงเนี่ย เก็บ เก็บให้นะ...ครับ"
เฮ่อ กูหนอกู จะพูดจะจาแต่ละคำ ทำไมถึงได้อ้ำอึ้งขนาดนี้ ที่จริงต้องมั่นใจกว่านี้แล้วก็วาดลีลาแบบพระเอกหนังไทยไปเลย แบบว่าพอนางเอกเขินอายขนาดนี้ก็รุกเยอะ ๆ เดี๋ยวดีเอง แต่ว่า...........กรูทามม่ายด้ายยยยยยยยยอ้า
มันเขินเว้ย
ฮวยก้มลงเก็บผ้าขนหนูที่หล่นลงพื้นมาถือเอาไว้
ก่อนจะยื่นส่งให้กับคนตัวเล็กกว่าที่ไม่ยอมพูดอะไรออกมาอีกเลยสักคำ ไม่โวยวาย
ไม่เตรียมกำปั้นยัดใส่หน้า และที่สำคัญ ไม่มีทีท่าว่าจะตอบกลับอะไรมา
เฮ้ย...........ไม่ใช่ว่าช็อคไปแล้วนะ ถึงได้ยืนเอ๋อแบบนี้ หรือว่าจะช็อคไปแล้วจริง ๆ วะ
เอ่อ เดียร์ เดียร์เอ้ยยยยยยยยยยยยย นาเดียร์ ไอ้เดียร์เอ็งเห็นข้ามั้ยวะเดียร์
ฮวยพยายามโบกไม้โบกมือผ่านไปมาที่ใบหน้าของคนตาลอยแล้วก็ยังไม่เห็นปฏิกิริยาของอีกฝ่าย
เฮ้ยยยยยยยย จริงอ่ะ จริง ๆ เหรอเนี่ย เอ๋อไปแล้วจริง ๆ เหรอวะ
"นาเดียร์ นาเดียร์"
ลองใช้ฝ่ามือแตะที่ลาดไหล่ของเดียร์อีกครั้ง แล้วคราวนี้ก็ถึงได้เห็นอาการสะดุ้งสุดตัวของคนตรงหน้า
พร้อมกับการที่ฝ่ายนั้นเบิกตากว้างขึ้น และเงยหน้าขึ้นจ้องหน้าของฮวยอย่างเอาเป็นเอาตาย
"ง่ะ ทำไมถึงได้"
กำลังจะอ้าปากถาม กำลังจะพูด แต่พบว่ามีกำปั้นลอยเข้ามาที่ปลายคางเต็มแรง จนลงไปนอนนับดาว และต้องพยายามสะบัดหัวสองสามครั้ง เพื่อเรียกสติกลับคืนมา
อะไรวะเนี่ย ทำไมไม่หวานซึ้งจนน้ำตาลเรียกพี่ แต่กลับได้กำปั้นซัดเข้าเต็มหน้าจนมองเห็นดาว
โอ้ยยยยยยยยยยย กูอยากจะบ้า
"มึงนะ ไอ้ฮวย มึงอ่ะ มึงง่ะ ทำไมทำแบบนี้ ไอ้บ้า.......ไปเลยกลับบ้านไปเลย ไอ้เฮงซวยฮวย ไอ้เลว"
โดนด่า
แล้วคราวนี้ก็เป็นการรัวคำด่าออกมาเป็นชุด ๆ ชนิดที่แทบตั้งตัวไม่ทัน
นาเดียร์ ขอโทษเถอะวะ นี่ไม่ชอบกันถึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
หวังบ้าอะไรอยู่กันแน่ หวังว่าจะได้คำตอบว่าอะไร
อยากได้นักใช่มั้ยคำตอบ นี่ไง ตอบมาเต็ม ๆ เลย ตอบมาจนทำให้หัวหมุน
และมันเป็นคำตอบที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่เคยเจอมา
ไม่ชอบ........เดียร์มันไม่ได้ชอบแล้วก็ไม่ได้คิดอะไรจริง ๆ เหรอเนี่ย.....
ไอ้ฮวยโง่ ไอ้บ้าเอ้ย ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้วะ ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้
ใบหน้าที่เปี่ยมสุขกลายเป็นใบหน้าของคนที่ทุกข์หนักขึ้นมาทันที ดวงตาที่เคยเปล่งประกายระยิบระยับกลับคลอปริ่มไปด้วยหยดน้ำที่หน่วยตา
จะเรียกว่าอะไร
เจ็บใจ หรือเสียดาย หรืออะไรกันแน่
ในขณะที่ฮวยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองกัน และต้องพยายามพยุงร่างกายลุกขึ้นนั่ง
ริ้วรอยแห่งความปวดร้าวปรากฎขึ้นภายในดวงตาเมื่อจ้องมองคนที่กำหมัดแน่น และยืนอยู่ห่างออกไป
"เลวชะมัด กอดแบบนี้ทำไมวะ..........ไม่เห็นหรือไงว่าคนยิ่งตัวเปียกเละเทะอยู่ หนาวจะแย่ เอาผ้าขนหนูไปเลยนะ
แล้วไปอาบน้ำซะเดี๋ยวนี้...ลุกขึ้นมาแล้วไปอาบน้ำเร็ว ๆ เลยนะไอ้บ้าฮวย"
ไม่เข้าใจที่เดียร์พูดเลย
...........ที่กอด.........ที่บอกออกไปอย่างนั้น..........เดียร์มันเข้าใจที่พูดมั้ยวะ นั่นน่ะบอกว่าชอบไปแล้วนะ
แล้วที่โกรธเดียร์มันโกรธเรื่องอะไร เรื่องที่กอดเวลาตัวเปียก หรือว่าโกรธเรื่องที่บอกว่า..........ชอบ
"ถ้าเป็นหวัดขึ้นมาจะว่ายังไง ลุกขึ้นเร็ว"
หา.........ถ้าเป็นหวัดจะว่ายังไงเหรอ ก็ไม่ว่ายังไงนี่ เป็นหวัดก็เป็นหวัด แค่เป็นหวัดก็ไม่เห็นเป็นไรเลย
ฮวยไม่เข้าใจสิ่งที่เดียร์พูด และกำลังคิดน้อยใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น พยุงร่างกายขึ้นและคว้าผ้าขนหนูไปถือเอาไว้
ให้อาบน้ำเพราะกลัวว่าจะมาเป็นไข้หวัดตายที่นี่ใช่มั้ย อ่อ ก็ได้ ถ้ากลัวมากขนาดนั้นจะไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ก็ได้
ถ้าเดียร์กลัวมากขนาดนั้น.........จะทำให้ก็ได้ จะยอมตามใจเดี๋ยวนี้แหละ
คิดเพราะน้อยใจ คิดเพราะเสียใจ คิดเพราะรู้ดีว่าที่สิ่งที่สื่อออกไป ไปไม่ถึงคนฟัง........เดียร์มันเกลียดแล้ว ที่จริงไม่เห็นต้องสนใจสักนิด ในเมื่อแต่ไหนแต่ไรมันก็ไม่เคยชอบกันเลย แล้วเวลานี้จะเสียใจขนาดนี้ไปทำไม
ฮวยก้าวขาเดินเข้าห้องน้ำ ก้าวขาเดินจากไปอย่างหมองเศร้า
นี่เหรอที่รอมานาน นี่เหรอ ที่หวังจะได้รับจากอีกฝ่าย สุดท้ายก็ไม่เป็นอย่างที่หวัง
เดี๋ยวอาบน้ำเรียบร้อยแล้วคงต้องเตรียมตัวกลับบ้าน กลับไปพร้อมกับพกหัวใจที่แหลกสลายกลับไปด้วย
กลับไปพร้อมกับความรู้สึกทั้งหมดที่แตกร้าวจนไม่เป็นชิ้นดี
คนตัวโตเดินหูตกตัวลีบเดินเข้าห้องน้ำ
ส่วนคนตัวเล็กกว่ากำลังยืนมองด้วยความรู้สึกหลากหลาย
ไม่เอา
ไม่พูด
ไม่เด็ดขาด แต่ถ้าปล่อยไปอย่างนี้ไอ้ฮวยมันต้องเข้าใจผิดแน่.......แต่ว่า........
ถ้าไม่พูด.......ก็จะเข้าใจกันไปคนละทาง ถ้าไม่พูด
แต่ว่าถ้าพูดไปจะกลายเป็นอะไร
ถ้าไม่พูดล่ะมันจะกลายเป็นอะไรกัน ก็ได้ พูดก็ได้ ยอมพูดก็ได้ อยากให้พูดด้วยนักใช่มั้ย จะทำเดี๋ยวนี้แหละ
"ไอ้ ไอ้ฮวย"
เรียกชื่อของคนที่ยืนหันหลังให้แล้วก็ต้องก้มหน้าหลับตาแน่นเมื่อไม่รู้จะเรียบเรียงคำพูดแบบไหนเพื่อจะสื่อให้อีกฝ่ายรับรู้สิ่งที่กำลังคิด
"เดียร์ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ขอแค่ที่อาบน้ำก็แล้วกัน เดี๋ยวก็จะไปแล้ว....ถ้าเกลียดกันขนาดนั้นก็จะไปเดี๋ยวนี้เลย จะไปห่าง ๆ เดี๋ยวนี้จะไม่กลับมาให้เห็นหน้าอีก.....อยากให้เป็นอย่างนั้นใช่มั้ยเดียร์ เดียร์อยากให้เป็นอย่างนั้นใช่มั้ย"
เปล่า........เปล่านะโว้ยยยยยยย ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนั้นซะหน่อย บ้าหรือไง
อุตส่าห์มาหาถึงนี่ จะให้รีบไปไหนกันแต่ปากกลับไม่พูดสิ่งที่คิด และไปพูดสิ่งที่ไม่ควรพูดชนิดที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าพูดออกไปได้ยังไง
"เออกลับไปเลย อาบน้ำแล้วรีบ ๆ กลับไปเลย...."
นี่เหรอที่เดียร์อยากจะพูด นี่เหรอที่อยากจะบอก ได้เลยเดียร์ จะกลับไปเดี๋ยวนี้แหละ อยากให้หายไปจากชีวิตมากนักใช่มั้ย งั้นจะหายไปต่อหน้าเดียร์เดี๋ยวนี้เลย
"กลับไปแล้วฝากซื้อลิปมันเอามาให้ด้วย........เอากลิ่นเลมอนแบบเดิม....ปากแห้งลอกเป็นขุย ๆ แบบนี้จะจูบกันเข้าไปได้ยังไง ไหนว่าไม่ชอบปากแห้ง ๆ แบบนี้ งั้นก็ซื้อลิปมันมาให้ด้วย แค่นี้แหละ....รีบ ๆ กลับไปซะที.........ซื้อมาให้ด้วยล่ะ...อย่าลืมนะโว้ยยยยยยยย"
พูดไปแล้ว และเตรียมก้าวเท้าหนีอย่างรวดเร็ว ห้องน้ำข้างล่างก็มี ทำไมต้องมารออาบน้ำพร้อมไอ้ฮวยด้วย
ไม่มีทางหรอกไหน ๆ มันก็จะกลับบ้านแล้วนี่ แล้วจะง้อมันทำไม.......ไม่สนหรอกแค่ฝากซื้อของแค่นั้น...
ซื้อให้ได้ก็ซื้อ ซื้อไม่ได้ก็ไม่ต้องซื้อแค่นั้นเอง จะเรื่องมากไปทำไม
คนยืนฟัง กำลังนิ่งอึ้ง ส่วนคนพูดกำลังจะเดินหนี
อยากจะบ้า ตอนนี้ฮวยกำลังอยากจะเป็นบ้าเพราะความดีใจที่ระเบิดขึ้นมาหลังจากที่ต้องจมอยู่กับความทุกข์ระทมนานหลายนาที
ลิปมันบ้าอะไร จะเอามาทำไมมากมาย........กะอีแค่จูบทำไมต้องใช้ลิปมันด้วย........จูบเดียร์ไม่ต้องใช้ลิปมัน
แค่เข้าหาแบบไม่ให้ทันตั้งตัวก็น่าจะพอแล้ว
และครั้งนี้ก็เช่นกัน ฮวยไม่คิดจะให้อีกฝ่ายตั้งตัวอีกต่อไป
ไอ้บ้า ไอ้เดียร์ไอ้เด็กตาขวาง พูดจาไม่รู้เรื่อง หลอกให้ตกใจเล่นใช่มั้ย นี่ล่ะสิที่อยากจะเอาคืนนักหนา ร้ายกาจนัก ดีใจล่ะสิที่ได้เห็นตอนที่ทำหน้าเหมือนคนใกล้ตาย โดยที่ตัวเองถือไพ่เหนือกว่า........ก็ได้นะเดียร์ก็ได้
เล่นกันแบบนี้เลยใช่มั้ย ก็ได้ อยากเล่นแบบนี้เดี๋ยวจะเล่นด้วยให้ดู
แล้วอย่าคิดว่าจะหนีได้อีกนะ คราวนี้จะทำให้รู้สำนึกซะบ้างว่าชอบเดียร์มากขนาดไหน
คอยดูเถอะ...........คอยดูเอาไว้ให้ดี
คราวนี้จะจูบให้หนำใจเลยคอยดู
TBC....
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 11-12-2007 21:00:10
เหื่อนโคดๆๆ
ตอนนี้มีแอบหวานด้วยแฮะ น่าร๊ากกกกกกกกกก
ปล บอร์ดเข้ายากอ่า
เริ่มหัวข้อโดย: premkoe ที่ 11-12-2007 23:34:16
เหนื่อย รีบๆมาหน่อยคับ รอลุ้นสุดริส
เริ่มหัวข้อโดย: fc_uk ที่ 11-12-2007 23:49:07
:m10:
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 12-12-2007 06:34:15
เริ่มหัวข้อโดย: graydragon ที่ 12-12-2007 09:00:06
เริ่มหัวข้อโดย: tpk_007 ที่ 12-12-2007 23:22:20
เริ่มหัวข้อโดย: mu_off ที่ 13-12-2007 00:48:13
อยากจะกรี๊ดดังสัก 700 ครั้ง... :m23:
น่าร้ากที่สุดดดดดดดดดดดดดดด
:m3: ทั้งฮวยทั้งเดียร์เลย... :m1:
และแล้วก็ต้องจิ้นถึงตอนต่อไป... :m10:
ว้ายๆๆ.. :m25:
เริ่มหัวข้อโดย: Turn_righT ที่ 13-12-2007 09:34:10
เอาเว้ยป๋าฮวย...น้องนาเขาถางทางให้เองเลย :m4:
อยากให้จูบก็ไม่บอกตรงๆ นะนาเดียร์ อย่าให้รอดนะป๋า :a1:
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 13-12-2007 11:39:30
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 13-12-2007 16:23:13
"กลับไปแล้วฝากซื้อลิปมันเอามาให้ด้วย........เอากลิ่นเลมอนแบบเดิม....ปากแห้งลอกเป็นขุย ๆ แบบนี้จะจูบกันเข้าไปได้ยังไง ไหนว่าไม่ชอบปากแห้ง ๆ แบบนี้ งั้นก็ซื้อลิปมันมาให้ด้วย แค่นี้แหละ....รีบ ๆ กลับไปซะที.........ซื้อมาให้ด้วยล่ะ...อย่าลืมนะโว้ยยยยยยยย"
พูดไปแล้ว และเตรียมก้าวเท้าหนีอย่างรวดเร็ว ห้องน้ำข้างล่างก็มี ทำไมต้องมารออาบน้ำพร้อมไอ้ฮวยด้วย
ไม่มีทางหรอกไหน ๆ มันก็จะกลับบ้านแล้วนี่ แล้วจะง้อมันทำไม.......ไม่สนหรอกแค่ฝากซื้อของแค่นั้น...
ซื้อให้ได้ก็ซื้อ ซื้อไม่ได้ก็ไม่ต้องซื้อแค่นั้นเอง จะเรื่องมากไปทำไม
คนยืนฟัง กำลังนิ่งอึ้ง ส่วนคนพูดกำลังจะเดินหนี
อยากจะบ้า ตอนนี้ฮวยกำลังอยากจะเป็นบ้าเพราะความดีใจที่ระเบิดขึ้นมาหลังจากที่ต้องจมอยู่กับความทุกข์ระทมนานหลายนาที
ลิปมันบ้าอะไร จะเอามาทำไมมากมาย........กะอีแค่จูบทำไมต้องใช้ลิปมันด้วย........จูบเดียร์ไม่ต้องใช้ลิปมัน
แค่เข้าหาแบบไม่ให้ทันตั้งตัวก็น่าจะพอแล้ว
และครั้งนี้ก็เช่นกัน ฮวยไม่คิดจะให้อีกฝ่ายตั้งตัวอีกต่อไป
ไอ้บ้า ไอ้เดียร์ไอ้เด็กตาขวาง พูดจาไม่รู้เรื่อง หลอกให้ตกใจเล่นใช่มั้ย นี่ล่ะสิที่อยากจะเอาคืนนักหนา ร้ายกาจนัก ดีใจล่ะสิที่ได้เห็นตอนที่ทำหน้าเหมือนคนใกล้ตาย โดยที่ตัวเองถือไพ่เหนือกว่า........ก็ได้นะเดียร์ก็ได้
เล่นกันแบบนี้เลยใช่มั้ย ก็ได้ อยากเล่นแบบนี้เดี๋ยวจะเล่นด้วยให้ดู
แล้วอย่าคิดว่าจะหนีได้อีกนะ คราวนี้จะทำให้รู้สำนึกซะบ้างว่าชอบเดียร์มากขนาดไหน
คอยดูเถอะ...........คอยดูเอาไว้ให้ดี
คราวนี้จะจูบให้หนำใจเลยคอยดู
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน คำพูด
ไม่รู้สิ ไม่ค่อยเข้าใจคนที่วิ่งหนีลงไปชั้นล่างของตัวบ้านสักเท่าไหร่ เดินเข้าหานิดเดียว แล้วก็ส่งยิ้มหวานชื่นให้ เพียงเท่านั้นเจ้าคนตัวเล็กตาขวางที่มาพูดจาน่ารัก ๆ ใส่ก็วิ่งลิ่วหนีไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจากไปเดียร์ยังบอกด้วยเสียงหนักแน่นพร้อมกับชี้หน้าแล้วตะคอกใส่เสียงดังว่า
"อย่านึกนะว่าจะยอมง่าย ๆ แค่บอกว่าฝากซื้อลิปมันแค่นั้นนะ ถ้าเข้ามาอีกก้าวเดียวอย่าหาว่ากูไม่เตือนนะมึง"
เดียร์พูดอย่างนั้นทั้งที่ทำสายตาหลุกหลิกพิกล ไม่เพียงแค่นั้น ตอนที่เกือบจะคว้าแขนเอาไว้ได้กลับถูกสะบัดหนีแล้วเจ้าตัวเขาก็ทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้เสียให้ได้ เหมือนอยากจะบอกว่ากูเปล่าให้ท่ามึงนะ จริง ๆ เชื่อเถอะ แล้วใครเขาจะเชื่อล่ะเดียร์เอ๋ย ไม่รู้ตัวเหรอว่าทำแบบนั้นลงไปแล้ว
ทำอะไรเหรอ
ก็ทำให้รักไง
ไม่รู้ตัวเลยเหรอ
ด่าปาว ๆ ทำเสียงโหวกเหวกใส่ แล้วทำไมต้องเขินด้วยล่ะ มองยังไงก็รู้ว่าเขิน ต่อให้พยายามปกปิดแค่ไหนก็รู้อยู่ดี ช่วยไม่ได้นะ อยากหลุดปากออกมาเอง เดี๋ยวก่อนเถอะเดียร์เอ้ย เดี๋ยวน่าดูแน่ หนีให้ได้ตลอดนะ จะคอยดู
บ้านหลังแค่นี้ เจอกันทั้งวันทั้งคืน ก็ให้มันรู้ไปสิ ยอมโดนเดียร์ต่อยหน้าแลกกับขอให้ได้หอมแก้มสักสองสามที
คนอะไรวะ มาทำให้อยากแล้วจะจากไปง่าย ๆ สงสัยเห็นจะยากแล้ว น้องเดียร์จ๋า
ใครคนหนึ่งที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย กำลังยืนยิ้มและคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่เดียร์วางทิ้งไว้ให้บนเตียงแล้วก็เดินยิ้มกริ่มไปนั่งลงบนเตียงเดี่ยวแคบ ๆ
อือ น่านอนนะ เตียงก็แคบแค่นี้ เดียร์มันก็ตัวแค่นั้น ถ้าลองได้นอนกอดสักหน่อย ที่แคบแค่นี้ก็คงพอนอนไหว
แค่คิด แค่ได้คิด ก็ทำให้กลั้นรอยยิ้มเอาไว้ไม่ได้
เฮ่อ อะไรของมันนักหนานะไอ้เดียร์เนี่ย จะทำให้ยิ้มไปถึงไหนวะ อยากได้ลิปมันงั้นเหรอ จะซื้อให้ไม่ซ้ำกลิ่นเลย
อยากลองหลาย ๆ แบบ คงจะรู้สึกดีมาก ๆ ถ้าได้ลองกับเดียร์
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
หัวเราะเสียงดังอย่างอารมณ์ดีแล้วฮวยก็ลุกขึ้นยืน...ก้าวขาเพียงเล็กน้อยก็สามารถคว้าลูกบิดประตูห้องเพื่อเปิดออกไปได้
"เฮ้ย แม่งตกใจหมด"
เสียงที่ตะโกนดังขึ้นของคนที่ยืนอยู่หน้าประตูทำให้ฮวยต้องหยุดก้าวขาและชะงักนิ่งจ้องมองใครคนหนึ่งที่กำลังทำหน้าไม่ถูก
"หลีกหน่อยสิวะ ยืนขวางประตูอยู่ได้ หนาวจะตายห่า รู้งี้เอาเสื้อลงไปเปลี่ยนด้วยก็ดี"
ได้ยินเสียงบ่นงึมงำ แล้วเจ้าคนตัวเล็กที่อยู่ในสภาพนุ่งผ้าขนหนูตัวเดียวก็ก้าวขาเดินลิ่ว ๆ เข้ามาในห้อง
ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ฮวยกำลังใจเต้นระทึก เมื่อเผลอใช้สายตาโลมไล้ไปทั่วร่างที่ได้เห็นชัด
จงใจยั่วนี่หว่า เล่นเข้ามาในสภาพแบบนี้หมายความว่าไงวะ
หัวคิ้วขมวดมุ่นเข้าหากันแล้วก็รีบพยายามปั้นหน้าให้นิ่งเฉยทั้งที่ไม่อาจละสายตาจากร่างของคนตรงหน้าได้
"โอ้ย มึงจะมองทำไมเนี่ย ผู้ชายเหมือนกัน บ้าป่าววะ"
น่านนนนนนนนนนน แล้วมาว่ากันแบบนี้ได้ยังไงคร้าบบบบบบบบน้องเดียร์คร้าบบบบบบบบ
เมื่อไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก่อนเดียร์เพิ่งถูกสารภาพรักมาหมาด ๆ นะคร้าบบบบ ถามจริง ๆ ไม่มีความรู้สึกเลยหรือไงไม่รู้เหรอว่าไอ้ฮวยที่ยืนอยู่เนี่ย มันคิดอะไรไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
"อ่อ ไม่ใช่ว่าอยากมองหรอก บอกตรง ๆ นะไม่ได้แค่อยากจะมอง"
ความหมายแฝงแบบแปลก ๆ ที่คนฟังไม่ทันคิดตามแต่คนพูดกลับคิดไปถึงไหนต่อไหน
อ๋อไม่อยากมอง เออสิ ไม่อยากมอง แล้วมองทำไม
เลิกมองซะทีสิวะกูอายโว้ยยยยย อุตส่าห์หนีรอดไปได้ คิดว่าคงไม่ต้องเจอสถานการณ์ไม่น่าไว้วางใจแบบนี้แล้วเชียว แต่พออาบน้ำเสร็จแค่นั้นแหละ เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมหยิบชุดมาเปลี่ยน แล้วเป็นไงล่ะ ต้องมายืนหนาวปากสั่นอยู่หน้าห้องตัวเองโดยที่ไม่กล้าเข้าไปเพราะกลัวเจอหน้าไอ้ฮวย
กูเขินโว้ยยยยยยยยยย ยิ่งเผลอหลุดปากพูดอะไรบ้า ๆ บอ ๆ ออกไปด้วยยิ่งอายเข้าไปใหญ่ ตอนนี้ก็ยังคิดไม่ตกว่าพูดออกไปได้ยังไง
เอ้า มองเข้าไปสิ ช่วยหันไปทางอื่นหน่อยได้มั้ย คือเข้าใจอยู่หรอกนะ ว่าเราผู้ชายเหมือนกัน แต่จะให้กระผมมาใส่เสื้อผ้าต่อหน้าคุณมึงเนี่ย กูทำไม่ได้จริง ๆ นะไอ้ฮวยเอ้ยยยยย
"เฮ้ย หันไปทางอื่นมั่งสิวะ กูจะใส่กางเกงใน จ้องอยู่ได้บ้าหรือไง"
ฮวยกำลังพยายามกลั้นเสียงหัวเราะ และค่อย ๆ หันหน้าหนีไปอีกทางเมื่อเจอคำสั่งแบบนี้ก็ต้องจำยอม ถึงจะไม่อยากหันหน้าหนีก็ตาม
คิดดูสิ คนที่ชอบ...มายืนยั่วกันต่อหน้า แถมซ้ำแก้มขาว ๆ นั้นยังแดงเรื่อ ไม่นับอะไรต่อมิอะไรที่ทำให้รู้สึกอยากแกล้งเดินเข้าหาแล้วคว้าร่างของคนที่กำลังผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้ามากอดเอาไว้ แล้วไม่รู้หรือไงว่าทำแบบนี้มันยังกระตุ้นให้เกิดความรู้สึกบางอย่างตามมาด้วย
"แม่กูกลับจากตลาดแล้ว เดี๋ยวลงไปกินข้าวสิ แม่ทำกับข้าวอยู่บอกว่าอีกเดี๋ยวให้ลงไปกินข้าวพร้อมกัน"
เดียร์แต่งตัวเรียบร้อยและเอ่ยบอกกับคนที่หันหน้าหนีไปอีกทาง
"อือ เดี๋ยวลงไปหวัดดีว่าที่แม่ยายดีกว่า จะมาขอลูกเขาเอาไปทำเมียทั้งที เดี๋ยวจะหาว่าไม่เกรงใจกัน"
ไอ้ฮวยมันท่าจะบ้า มันต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ที่พูดแบบนี้ได้หน้าตาเฉย เมียบ้าบออะไรของมึง
กูเปล่านะโว้ย แล้วกูก็ไม่อยากเป็นเมียมึงด้วย กูผู้ชายนะโว้ยยยยย แถมหล่อด้วย อย่าหวังจะได้เห็นขาอ่อนกูเลยไอ้เฮงซวยยยยยยย อย่ามาพูดแบบนี้นะ กูยิ่งอาย ๆ อยู่ พูดเข้าไปได้นะมึงไม่รู้จักเกรงใจกันบ้างเลย
"ท่าจะประสาท"
จ่ะ ประสาท เออ พี่ฮวยมันประสาท พี่ฮวยมันบ้า นิสัยไม่ดี ไม่น่ารัก ไม่มีอะไรดีสักอย่างแหละจ่ะ
ด่ามาเลยนะ ด่ามา เขาว่าด่ามาก ๆ ก็รักมาก ๆ ด่าได้ด่าไป ได้ด่าอีกไม่นานหรอกเดียร์เอ๋ย แล้วเดี๋ยวจะด่าไม่ออก
ต่างฝ่ายต่างนิ่ง ต่างฝ่ายต่างทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เดียร์ทำหน้าเฉย ส่วนฮวยลงไปทิ้งกายลงนั่งบนเตียงเงียบ ๆ หยิบหนังสือที่หัวเตียงมาพลิก ๆ อ่านสองสามหน้า ทั้งที่ไม่ได้สนใจตัวอักษรในหนังสือเลยสักนิด
เจ้าคนตัวเล็กปากเก่งตาขวางนั่นก็เอาแต่ใช้ผ้าขนหนูเช็ดเส้นผมที่เปียกชื้น แล้วเดินไปเดินมาทั่วห้อง
เดินผ่านไปทางซ้าย
แล้วก็ผ่านไปทางขวา
เดินผ่านหน้าไปมา โดยไม่ได้นึกถึงใจคนที่พยายามสะกดความรู้สึกของตัวเองเอาไว้เลยสักนิด
สุดท้ายเดินไปที่หน้าระเบียงและสะบัดผ้าขนหนูที่ถือเอาไว้ในมือ ตากเอาไว้เรียบร้อย ก่อนจะก้าวขาเดินเข้ามาภายในห้อง...ก้าวขาเดินผ่านหน้าฮวยไปเพียงเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น
ข้อมือถูกรั้งเอาไว้อย่างรวดเร็ว พร้อมกับที่คนที่นั่งพลิกหนังสือไปมาหลายหน้ารีบลุกขึ้นยืนและปล่อยหนังสือในมือทิ้งไว้บนเตียง
"จะหนีไปไหน"
เดียร์หน้าซีดเผือดเมื่อรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างจากสายตาร้อนแรงคู่นั้นที่กำลังจ้องมองมา
"เฮ้ย"
พยายามสะบัดข้อมือหนีจากการเกาะกุมแต่กลับถูกรั้งร่างให้เผชิญหน้ากันโดยตรง
"คิดหนีเหรอ ถ้าแกะออกก็เอาสิ"
คำพูดที่เหมือนท้าทายอยู่ในที และเจ้าของสายตาร้อนแรงโปรยยิ้มหวานเชื่อม จนเดียร์คิดว่าตัวเองต้องรีบหาทางหนีให้เร็วที่สุดเพราะชักไม่ไว้ใจคนตรงหน้าแล้ว
"ไอ้บ้า ปล่อยเด่ะ อย่าเล่นนะโว้ย ไม่ชอบนะ"
ก็รู้ว่าไม่ชอบไง แล้วทำไมต้องเสียงสั่นด้วยล่ะ หน้าแดงแล้วเดียร์เอ้ย มือเย็นเฉียบขนาดนี้มันหมายความว่าไง
"เล่นที่ไหน เอาจริง ไหนบอกก่อนซิว่าจะเอาลิปมันแบบอื่นด้วยมั้ย กลัวซื้อแล้วไม่ถูกใจ ขอทดสอบสภาพผิวก่อนไม่ได้หรือไง"
พูดเล่น ๆ แล้วก็ทำหน้ายิ้ม ๆ แต่เอาจริง และคิดว่าต้องทดสอบจริง ๆ ยิ่งคนในอ้อมแขนดิ้นรนหนียิ่งต้องเอาจริง
"ไม่เอ้า ไอ้ฮวย มันเจ็บนะโว้ย มึงรัดกระดูกกูจะแตกแล้วนะ"
เดียร์ไม่ตอบคำถามแต่ใช้วิธีก้มหน้าก้มตาและพยายามจะหนีจากอ้อมแขนที่กอดรัดแน่นขึ้นทุกที
"ไม่เอา บอกก่อนแล้วเดี๋ยวปล่อย อยากได้แบบไหนเอาแบบไหนล่ะ บอกก่อนสิ เร็วเดียร์ไม่งั้นไม่ปล่อยนะ"
มันต้องบ้าไปแล้วจริง ๆ ไอ้ฮวยมันต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ดูมันทำหน้า แล้วดูสายตามัน
มองอะไรขนาดนั้นวะ เออ เอาให้กูละลายไปเลยใช่มั้ย แค่นี้ก็ใจสั่นจะแย่แล้ว เอาไงวะ ไม่ได้กลัวนะโว้ย แค่รู้สึกว่าหน้ามันร้อนวูบ ๆ รู้สึกว่าหน้าชา แล้วลำคอก็แห้งผาก จนกลืนน้ำลายแทบไม่ลงพูดอะไรไม่ได้ คิดอะไรไม่ออก
อยากจะมีเวลาคิดให้มากกว่านี้ แต่ตอนนี้หัวหมุน ไม่รู้จะหลีกเลี่ยงยังไงดี แล้วก็อย่า
อย่า
อย่ามาทำตาแบบนี้ได้มั้ย กูทำตัวไม่ถูกเฟ้ย
"บอกก่อนเร็ว...นะ...บอกซิจะเอากลิ่นอะไร"
บอกได้โว้ย กูบอกได้ แต่อย่าก้มหน้าลงมาได้มั้ย มันจะโดนแก้มอยู่แล้ว หายใจไม่ทั่วท้องโว้ยยยยยยยย
"อะ อะ อะไรก็ซื้อ ๆ มาเหอะ เฮ้ยยยยยยยปล่อยก่อนสิ หายใจไม่ออกจะตายแล้ว"
ไม่.........ไม่ปล่อย.......ได้สัมผัสขนาดนี้ได้กอดแบบนี้ ได้รู้ว่าเอวของคนโดนกอดเล็กบางขนาดนี้
ได้รู้ว่าที่เคยคิดว่าไอ้เดียร์นี่มันตัวเล็กชะมัดแล้วพอลองได้กอดแบบนี้ยิ่งรู้สึกว่าตัวเล็กกว่าที่คิด
เพิ่งจะรู้ว่าคนเราเวลาอาบน้ำมาใหม่ ๆ กลิ่นจะหอมหวานน่ากอดน่าหอม
เพิ่งรู้ว่าเวลามองให้ชัด ๆ ใกล้ ๆ แบบนี้ นาเดียร์มันหน้าตาน่ารักกว่าที่คิด
เพิ่งจะได้รู้ว่า..........เวลาเดียร์มันอายหน้าจะแดงแล้วก็หลบสายตาไม่กล้าสู้หน้า
แล้วก็เพิ่งจะได้รู้ว่าเวลานี้เอง....การที่ได้รู้ว่าคนที่ตัวเองชอบมีใจให้ มันทำให้มีความสุขมากขนาดไหน
"ไม่แกล้งแล้ว....แต่ขอหอมแก้มทีได้มั้ย เข้าใจอยู่หรอกว่าไม่ชอบ...แต่ไม่อยากทำโดยที่เดียร์ไม่อนุญาต.......กลัวโดนต่อยตกเก้าอี้เหมือนคราวก่อนโน้น บอกตรง ๆ ไม่อยากโดนเกลียดแล้ว โทรไปหาแล้วเดียร์ไม่รับมันทรมาน"
ได้ยินคำพูดจากใจคนพูด ถ้อยคำจากความรู้สึกแท้จริงที่ส่งมากับน้ำเสียงแผ่วเบา
เดียร์ที่คิดหาทางหลีกเลี่ยงกำลังยืนนิ่งงัน หลังจากที่พยายามปลดฝ่ามือที่โอบรัดที่รอบเอวออกห่างจากตัว
เงยหน้าขึ้นอย่างช้า ๆ และได้พบกับสายตาของคนช่างแกล้งที่มองมาอย่างมั่นคงไม่หันหนีไปไหน
ทั้งที่ในคราวแรกรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนหยอกล้อ แล้วก็รู้สึกว่าตัวเองอายเกินจะสู้หน้าฮวยได้
แต่เพราะน้ำเสียงทุ้มนุ่มและถ้อยคำที่เอ่ยออกมาอย่างจริงใจ กลับทำให้รับรู้ได้ถึงความรู้สึกดี ๆ ที่อีกฝ่ายมอบให้
นิ่งฟังคำพูดนั้นเงียบ ๆ และได้แต่ก้มหน้า ไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนี้ออกไปยังไงดี
"ไม่เป็นไร....ไม่ทำหรอก...ขอครั้งเดียวแหละนะ...ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร....เนอะเดียร์เนอะ ไม่ต้องคิดมากไม่ได้ว่าอะไรนี่...กินข้าวได้ยังเนี่ย แม่เดียร์ทำข้าวเสร็จยัง"
อ้อมแขนที่รัดแน่นค่อยคลายออกอย่างช้า ๆ ไม่ได้คิดจะหยอกล้อเหมือนคราวก่อน ฮวยหันหน้าหนีไปอีกทางพยายามหักห้ามความรู้สึกของตัวเองเอาไว้
ขืนโดนโกรธอีกครั้งคงตายแน่ ช่างมันเถอะวะ เร่งมากไปก็ไม่ดี อะไรมันก็ยังไม่ชัดเจนยังไม่ถึงขนาดที่เรียกว่าตกลงปลงใจคบหากัน จะไปเร่งเร้าเอาแต่ใจฝ่ายเดียวก็คงไม่ดี
ฮวยยืนนิ่งเงียบ พยาพยามหยุดความคิดของตัวเอง
แต่ใครอีกคนกลับคิดไปอีกทาง
คิดจะปล่อยก็ปล่อยง่าย ๆ คิดจะขอก็ของ่าย ๆ ไอ้.......ไอ้ฮวยนี่มัน....มันเป็นคนยังไงวะ ไม่คิดจะให้ตัดสินใจเลยหรือไง.....เอาแต่ใจชะมัดทำไมมันเป็นคนแบบนี้วะ
"จะเอายังไงวะจะหอมมั้ย...เร็ว ๆ หิวข้าว เล่นบทพระเอกตีหน้าเศร้าอยู่ได้แม่งน่ารำคาญ"
ได้ยินนะ ได้ยินนะเดียร์ ว่าอะไรนะ ว่าเราเล่นบทพระเอกตีหน้าเศร้าเหรอ ไม่ได้เล่นนะเนี่ย รู้สึกอย่างนี้จริง ๆ
ใบหน้าที่หันหนีกลับมาสบสายตากับคนที่ตะโกนใส่หน้าเสียงดัง
นาเดียร์ตาขวาง หน้างอ แล้วก็เตรียมจะปลดมือที่รัดที่รอบเอวออกอีกครั้ง
แต่ช้ากว่าฮวยที่โน้มใบหน้าลงมาหาและแตะปลายจมูกลงที่ข้างแก้มขาว ๆ ของคนในอ้อมแขนอย่างรวดเร็ว
สัมผัสแผ่วเบา ประทับลงมาในคราวแรก และค่อย ๆ แตะซ้ำอีกหลายครั้ง
ก่อนจะผละใบหน้าออกห่างทั้งที่รู้สึกเสียดายสิ่งที่ได้รับจนอยากจะอยู่แบบนี้ไปนาน ๆ
ไม่รู้ว่าเวลานี้รู้สึกแบบไหน
ไม่ได้คิดจะหักหาญน้ำใจของคนที่ก้มหน้าหลบสายตาไม่กล้าสู้หน้า
ไม่อยากจะล้อให้ต้องอายอีก
ไม่อยากให้โกรธไม่อยากให้เกลียด
ไม่ได้ทำอะไรเลยเถิด
และไม่คิดว่าตัวเองจะยอมหยุดให้เพียงเท่านั้น
ไม่อยากเชื่อว่าจะหักห้ามความรู้สึกเอาไว้ได้ ทั้งที่รู้สึกว่ามันแสนทรมาน
"เดียร์"
น้ำเสียงแผ่ว ๆ ที่ก้มลงกระซิบเอ่ยเรียกชื่อที่ข้างหู ความรู้สึกดี ๆ เรียบง่ายที่ได้รับยิ่งทำให้คนฟังรู้สึกว่าตัวเองเริ่มทำตัวไม่ถูกอีกครั้ง
"เออได้ยินแล้ว พอใจยังวะ ไปกินข้าวได้ยัง"
ได้ยินเสียงพูดอู้อี้ที่ฟังแทบไม่ได้ใจความจากคนที่ก้มหน้าหนีจนมาซบใบหน้าแนบอยู่ที่อก
พอใจแล้ว......พอใจมากด้วย........พอใจที่สุด...แล้วเดียร์พอใจหรือเปล่า...บอกหน่อยได้มั้ย
อยากรู้ความรู้สึกของเดียร์แค่นิดเดียว แค่เพียงเล็กน้อยก็ยังดี
"ไม่ต่อยเหรอ" ถามคำถามโง่ ๆ แต่ถามทั้งที่ใบหน้ามีรอยยิ้มแต้มอยู่ที่ริมฝีปาก อดไม่ได้จริง ๆ ที่จะแกล้งแค่เพียงนิดเดียวก็อยากจะเห็นความรู้สึกของคน ๆ นี้
"จะต่อยแน่ถ้าขืนยังพูดมากไม่ยอมหยุด..."
ร่างในอ้อมแขนรีบผละออกห่างและเดินนำไปเปิดประตูก่อนจะรีบก้าวขายาว ๆ ลงมาจากชั้นบนของตัวบ้านอย่างรวดเร็ว
ฮวยกำลังยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อก้าวขาเดินตามคนที่เดินนำอย่างช้า ๆ
วันทั้งวันมีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย เรื่องที่ทำให้ทุกข์ใจจนอยากร้องไห้ เรื่องที่ทำให้ยิ้มเพราะรู้สึกมีความสุขมากที่สุด
เรื่องที่ทำให้ยิ้มเรื่องนี้..........เรื่องของเดียร์......เรื่องน่ารัก ๆ ของนาเดียร์
คนเรานะ บทมันจะน่ารักมันก็น่ารักจนอยากจะฟัดให้พอใจทั้งตัว บทจะน่าหมั่นไส้ก็ทำให้รู้สึกโกรธมากที่สุดอย่างไม่น่าเชื่อ
และบทนี้........บทล่าสุดที่เพิ่งจะได้พบเจอมาหมาด ๆ
บทคนขี้อาย...........................
คนอารายยยยยยยทำไมมันทำหน้าตาเวลาอายได้น่ารักขนาดนั้น
แล้วแบบนี้จะปล่อยไปได้ยังไง ยอมไม่ได้ ต้องไปขอสมัครเป็นลูกเขยกับว่าที่แม่ยายซะแล้ว
ต้องรีบไปบอก
ต้องรีบไปจองตัวเอาไว้ก่อน
ต้องรีบคิดคำพูดอย่างรวดเร็ว
...แม่ครับ...........ผมรักลูกแม่จริง ๆ ครับ ยกเดียร์ให้ผมเถอะครับแม่ยาย...........
TBC.....
อิอิ ได้หอมแล้ว วันละนิดวันละหน่อย ให้หัวใจขยับมาใกล้ๆกัน
แล้วคืนนี้จะนอนกันอย่างงัยละเนี่ย 55555
เริ่มหัวข้อโดย: นิลวัฒน์ ที่ 13-12-2007 16:51:29
:m1: :m1: :m1:
อมยิ้มแก้มตุ่ย
:m18: :m18: :m18:
เริ่มหัวข้อโดย: AcOustic_Guitar ที่ 13-12-2007 17:22:43
เริ่มหัวข้อโดย: mu_off ที่ 13-12-2007 20:49:48
ต่อเนื่องสองตอนติด... :m23:
ตอนกัดกันก็แร๊ง..แรง...
พอสวีทกันก็หว๊าน..หวาน... เหมือนที่เคยคิดไว้เปี๊ยบ.. :m3:
น่าร้ากกกได้อีกอ่ะคู่เนี้ย... :m1:
เริ่มหัวข้อโดย: graydragon ที่ 14-12-2007 09:15:39
เริ่มหัวข้อโดย: Turn_righT ที่ 14-12-2007 09:19:41
เอาล่ะ ครั้งต่อไปต้องมากกว่านี้นะป๋า...สู้ๆ :a2:
ไหนๆ เขาก็ยอมให้หอมแล้ว...ลองขออย่างอื่นบ้างจิ :m26:
ตอนนี้ได้ใจมากมาย...+1 ให้คนโป๊ดไปเล้ย o13
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 14-12-2007 13:57:39
บอกได้คำเดียวน่ารักอ่ะยิ้มแกล้มปริเลยอยากมีแฟนแบบนี้บ้างจัง :m11:
เริ่มหัวข้อโดย: YaMRoLL ที่ 15-12-2007 00:55:53
น่ารักอ่า
หวานมากๆเลย
สู่ขอไปเลยฮวย ลุยโลด
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 15-12-2007 11:25:19
ปากแข็งอีกนะเดียร์จ๋า.....ป๋าฮวยสู้ ๆๆๆๆ
โหหหห จะสู่ขอกันเลยเหรอเนี่ยยยยยยยย
:o8:
เริ่มหัวข้อโดย: fc_uk ที่ 16-12-2007 10:20:22
เริ่มหัวข้อโดย: tor13 ที่ 16-12-2007 10:41:04
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 16-12-2007 22:32:47
น่ารักจริงนะ :m3:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 17-12-2007 13:56:25
ชอบครับชอบ
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 17-12-2007 20:04:25
ในที่สุดสองหัวใจก็เริ่มรู้ตัวเองและขยับเข้าใกล้กันทุกที
หลังจากที่ทำให้คนอ่านปวดหัว(ใจ)กันมานาน ก็ขอเอาคืนด้วยบทหวานๆๆ เพื่อน้ำตาลให้หัวใจมีแรงทำงานต่อไปก่อนที่จะ........ หุ หุ หุ
ความเดิมตอนที่แล้ว
...แม่ครับ...........ผมรักลูกแม่จริง ๆ ครับ ยกเดียร์ให้ผมเถอะครับแม่ยาย...........
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน หาทางหนี
"คืนนี้นอนห้องเดียร์นะ" เสียงกระซิบที่ข้างหู ทำให้เดียร์ต้องรีบเงยหน้าขึ้นมองคนที่เดินตามมาด้วยความตกใจ แล้วก็ต้องรีบก้มหน้าก้มตาเดินหนีอย่างรวดเร็ว ปั้นหน้าให้ปกติมากที่สุดทั้งที่ยังรู้สึกหวั่นใจกับคำพูดแปลก ๆ ที่ทำให้ตัวเองแทบทำตัวไม่ถูก บ้า ไอ้ฮวยมันบ้า พูดอะไรของมันวะ มันท่าจะบ้าไปแล้ว
ขาก้าวเดินอย่างรวดเร็ว ในใจกำลังคิดถึงการเตรียมตัวแนะนำเพื่อนให้แม่รู้จัก
เดินลงบันไดบ้าน ก่อนจะก้าวเท้าเข้ามาอยู่ในครัวและเอ่ยเรียกแม่ที่กำลังจัดเตรียมอาหารสำหรับมื้อเย็น
"แม่... เพื่อนเดียร์....ฮวยเพื่อนที่คณะ" แนะนำด้วยความขัดเขิน เพื่อนน่ะเพื่อน ทำไมมันรู้สึกแปลก ๆ วะ ยังไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย ทำไมไอ้ฮวยมันต้องยิ้มกว้างซะขนาดนั้นวะเนี่ย
" สวัสดีครับ....แม่..(ยาย)" แอบเติมข้อความภายในใจแล้วฮวยก็พนมมือไหว้อย่างสวยงามที่สุดในชีวิต ค้อมหัวลงจรดปลายนิ้วไหว้แบบมารยาทงดงามสุดขีด และระลึกไว้ในใจอยู่เสมอว่าแม่ของเดียร์คนนี้คือคนที่ในอนาคตอันใกล้จะได้รู้จักกันมากขึ้น ก่อนจะแอบหันไปส่งยิ้มหวานเชื่อมให้กับคนที่ยืนก้มหน้าก้มตาห่างออกไป
เนี่ยเหรอเดียร์แม่เดียร์ใช่มั้ย คราวนี้จะได้จำไว้ เวลามาขอเดียร์จะได้มาขอได้ถูก คิดในใจแล้วก็อมยิ้ม
ส่วนคนที่หน้ายืนหน้าบึ้งห่างออกไปกลับคิดไปคนละทาง
สนิทปากเชียวนะมึง แถมยังยิ้มร่าหน้าระรื่นเชียว ไอ้ฮวยมันชักจะเกินไปแล้วนะ จะยิ้มอะไรขนาดนั้นวะ
"ผมช่วยอะไรได้บ้างครับเนี่ย"
การสนิทสนมกับครอบครัวในอนาคตเป็นสิ่งที่ดี และเวลานี้ฮวยกำลังทำสิ่งนั้นอยู่
รีบกุลีกุจอช่วยหยิบยกจานชามสำหรับเตรียมอาหารมื้อเย็นด้วยความคล่องแคล่ว
เรียกคะแนนความน่ารักน่าเอ็นดูจากแม่ของ...ว่าที่แฟนในอนาคตได้มากโข
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวแม่จัดการเอง เดียร์มาช่วยแม่ดีกว่า ทำไมปล่อยให้เพื่อนทำคนเดียวล่ะลูก"
มันไม่ตายหรอกแม่ ทำคนเดียวมันทำได้ แค่นี้มันไม่ถึงกับตายหรอก เดียร์รับรอง
เดียร์เดินหน้างอไปช่วยแม่หยิบจาน แล้วก็ได้แต่หันไปมองคนที่ยิ้มหน้าระรื่นห่างออกไปเล็กน้อย
"ไอ้หวานไปไหนแม่....ฝากซื้อกล้วยปิ้งมันซื้อให้เดียร์มั้ยอ่ะแม่" เอ่ยถามถึงพี่ชายแล้วก็จัดการกับถ้วยจานให้เรียบร้อยทั้งที่ในใจไม่ได้นึกถึงพี่ชาย แต่กลับไปนึกถึงกล้วยปิ้งที่ฝากซื้อซะได้
"ไปรับพี่ปลา.....เห็นบอกแม่ว่าไปรับพี่ปลาเดี๋ยวพี่ปลาจะมา"
"ไอ้พี่ปลาเน่านั่นเหรอแม่"
ทำตาโตแล้วก็เริ่มนึกหน้าของคู่อริที่ได้เจอเมื่อคราวก่อน....แม่.....พี่ปลาที่ว่าคือไอ้พี่ปลาที่มาคราวก่อนนั่นหรือเปล่า...ไอ้พี่ปลานั่นอ่ะนะ..ไอ้พี่ปลาที่ทำให้เก็บความอาฆาตเอาไว้ตลอดเพราะเล่นเกมส์แพ้นั่นเหรอ มาทำไมวะไอ้พี่ปลา มาคราวนี้ล่ะก็ ไม่ยอมแพ้แน่ จะต้องแก้มือที่แพ้เมื่อคราวก่อนให้ได้เลยคอยดู
"พี่ปลาออกจะน่ารัก ทำไมเดียร์ไปว่าพี่เค้าอย่างนั้นล่ะลูก"
แม่ก็เกินไป คำก็พี่ปลาสองคำก็พี่ปลาจะเรียกอะไรไพเราะเพราะพริ้งขนาดนั้น เรียกอยู่ได้พี่ปลา พี่ปลา
"แม่ครับแล้วอันนี้ไว้ไหนดีครับ" นั่นมาอีกคนแล้วนั่น ไอ้นี่แม่ไม่เรียกมันว่าพี่ฮวยบ้างล่ะแม่ ดูมันสิ ทำเป็นเด็กดีเกินเหตุ น่าหมั่นไส้จริง ๆ
"เอาไว้นี่แหละให้เดียร์ยกบ้าง ไม่ทำอะไรเลย ปล่อยเพื่อนยกคนเดียวอยู่ได้"
แม่กำลังบ่น ส่วนเดียร์กำลังทำหน้าเซ็ง ก่อนจะหันไปถลึงตาใส่คนที่ทำให้ถูกบ่น หน้าระรื่นยิ้มแฉ่งเลย
ระวังตัวเอาไว้ให้ดีเถอะ โทษฐานที่ทำให้ถูกบ่น เดี๋ยวได้เจอดีแน่มึง ไอ้ฮวย
"นี่...อย่าทำหน้างี้สิ...." ทำหน้ายังไง ทำเป็นแต่หน้าอย่างนี้แหละมึงจะทำไม ก็มึงแหละทำให้ถูกแม่บ่นเลยไม่เห็นหรือไงวะ เสียอารมณ์ชะมัด
"ทำไมวะ...ทำหน้างี้แล้วจะทำไม..."
ได้ทีก็ทำท่าทางหงุดหงิดใส่ แม่เดินไปจัดการเตรียมโต๊ะอาหาร ส่วนเดียร์กำลังเตรียมยกจานข้าวอยู่ในครัว
พร้อมกับเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่ชอบสายตากรุ้มกริ่มที่เจ้าของสายตาส่งมาเลยสักนิด มันทำให้รู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ พิกล แล้วก็พาลจะทำตัวไม่ถูกขึ้นมา
"เห็นแล้วอยากจูบ ทำต่อไปสิ ชอบบบบบบบ"
ไอ้บ้า ไอ้ฮวยมึง
ถ้วยจานแทบจะหล่นจากมือ ส่วนคนที่ทำให้ใจเต้นไม่เป็นส่ำ เดินหนีจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้เดียร์ยืนหน้าแดงก่ำอยู่คนเดียว
มันบ้า
ไอ้ฮวยมันเป็นไอ้บ้า
มันบ้าไปแล้ว
มันยั่วโมโหตลอดเวลาเลย แม้กระทั่วคำพูดบ้า ๆ แบบเมื่อครู่นี้ก็ยิ่งทำให้รู้สึกว่าตัวเองกำลังโมโหแต่ทำอะไรไม่ได้
ไอ้ฮวย มึงหนอมึง ทำไมมึงทำแบบนี้วะ กูยิ่งอาย ๆ อยู่นะโว้ยยยยยยย ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ
"เดียร์ไปเร็วสิ ไปช่วยจัดจานกินข้าวเร็ว ๆ จะได้ขึ้นไปนอน......กัน....."
ฝ่ามือปะทะเข้าแผ่นหลังของฮวยเต็มแรง แล้วคนที่ทำให้เดียร์ต้องอายก็มีอันต้องเจ็บตัวแต่ก็แอบหัวเราะอย่างมีความสุข และเหลือบสายตาจ้องมองคนที่ทำให้ต้องเจ็บตัวเป็นระยะ
อย่างนี้แหละชอบ
แบบนี้แหละที่ชอบ
ยั่วให้อายเยอะ ๆ แล้วอีกฝ่ายแทบไม่มีทางต่อสู้นี่แหละที่ชอบที่สุด น่ารักจะตาย อายแต่ทำอะไรไม่ได้
ต้องรอเผลอ รอจังหวะเผลอ ๆ อายนะนั่นไม่ใช่ไม่อาย นาเดียร์นี่มันเขินรุนแรงชะมัด ซัดเราดีนักใช่มั้ย
เออเอาเลย ให้ซัดได้เลยเต็มแรงนาเดียร์เอ๋ย
อย่านะ อย่า
อย่าให้อยู่กันสองคนนะ อยู่กันสองคนน่าดูแน่เดียร์ เดี๋ยวได้น่าดู ตอนนี้ยอมไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวเถอะซัดเรานักใช่มั้ย ซัดนักเดี๋ยวคอยดูก็แล้วกัน
"ตีมาก ๆ ระวังเหอะจะเอาคืนมาก ๆ แน่จริงตีอีกสิเจอจูบรสเลมอนแล้วจะรู้สึก" พูดลอยลมแล้วก็เดินถือจานลอยหน้าลอยตาจากไปทิ้งให้ใครอีกคนยืนหน้าแดงก่ำใจเต้นไม่เป็นส่ำ
ก่อนจากไปคนที่ทำให้ต้องทำตัวไม่ถูกยังแอบมายืนใกล้ ๆ และทำท่าจะก้มหน้าลงมาแตะปลายจมูกเข้าใส่ที่ข้างแก้มซะอีก
แล้วแบบนี้จะให้ทำยังไง ตกใจยิ่งกว่าตกใจ และที่ยิ่งร้ายกว่านั้นคือกลัวใครจะมาเห็นเข้า ได้แต่ถลึงตาใส่คนที่ยิ้มยั่วใส่ พร้อมทั้งต้องกัดฟันระงับความโมโหเอาไว้ให้ได้
"ทำหน้าแบบนั้นอีกแล้ว สงสัยชอบรสเลมอนจริง ๆ "
ไอ้ฮวยยยยยยยยยยย กูอยากจะบ้าตายกับมึงจริงโว้ยยยยยยยยยย ทำไมมันถึงได้เป็นคนแบบนี้วะ
มันยั่วโมโหได้เก่งนัก ยั่วได้น่าต่อยปากจริง ๆ
เออ ยั่วโมโหกันเข้าไปสิวะ ทำได้ทำไป ทำไปเลย ให้กูประสาทเสียไปเลยยิ่งดี
เก่งมากนักใช่มั้ยไอ้ฮวย เก่งมากคอยดูแล้วกัน คืนนี้กูจะไปนอนห้องแม่กู ดูซิมึงจะทำอะไรได้
แล้วคอยดูก็แล้วกัน ว่าจะทำยังไง เอาสิ ยั่วได้ยั่วไป แน่จริงยั่วให้ตลอดนะโว้ยยยยยย
อยากมากนักใช่มั้ย ไอ้จูบรสเลมอนที่ว่าน่ะ นอนกอดหมอนข้างไปเถอะมึง ดูซิจะทำอะไรได้ o3
อยากแกล้งดีนัก แกล้งมาก็ต้องเอาคืนซะบ้าง ไม่ใช่ปล่อยให้มันลอยหน้าลอยตาทำให้โมโหอยู่ฝ่ายเดียว
แผนการณ์คิดเอาไว้ในใจเสร็จสรรพ
แอบคิดว่ายังไงตัวเองก็หาทางหนีทีไล่ไม่ให้โดนแกล้งได้อย่างเรียบร้อย คอยดูแล้วกันไอ้ฮวย คอยดูแล้วกัน ดูซิคราวนี้มึงจะทำยังไง สะใจจริงโว้ยยยยยยยยยย ฮ่า ฮ่า ฮ่า
อย่าหวังจะได้เอาคืนเลยไอ้ฮวย ไม่มีทางหรอก ไม่มีทาง รับรองยังไงก็ไม่มีทางไอ้ฮวย
คืนนี้มึงเซ็งแน่เชื่อกู แล้วมึงคอยดูต่อไปก็แล้วกัน ถึงเวลาเอาคืนแล้วเฟ้ยยยยยยยยยย
TBC........
หึ หึ หึ มาตามดูกันต่อว่าเดียร์จะเอาคืนฮวยได้หรือไม่
หลังจากที่ไม่เคยเอาคืนได้เลย 5555
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 17-12-2007 20:44:43
จะเอาใจช่วยใครดีหว่า..... :m28:
ใจนึงก็อยากช่วยเดียร์เอาคืนฮวยให้ได้บ้างงงง
ใจนึงก็อยากให้ฮวยเผด็จศึกซะที.... :m1:
รอดูต่อไปดีกว่า.....
เริ่มหัวข้อโดย: tpk_007 ที่ 18-12-2007 00:18:10
เริ่มหัวข้อโดย: Twister ที่ 18-12-2007 00:56:06
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 18-12-2007 09:09:09
เริ่มหัวข้อโดย: fc_uk ที่ 18-12-2007 10:29:31
คืนนี้อาจจะรอดนะคร้าบบบบบบ :m26:
เริ่มหัวข้อโดย: AcOustic_Guitar ที่ 18-12-2007 12:27:17
เริ่มหัวข้อโดย: mu_off ที่ 18-12-2007 13:31:11
น่าร้ากกกกกกกกกกกกที่สุดดดดดดดดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 18-12-2007 23:45:18
เริ่มหัวข้อโดย: Turn_righT ที่ 19-12-2007 10:51:47
เอ้า...ฉลองล่วงหน้า :mc3:
เริ่มหัวข้อโดย: dawa_11 ที่ 19-12-2007 11:05:16
:m26: เดียร์ก้อนะ ยอมๆเถอ ะคนอ่านลุ้นแย่แล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: tor13 ที่ 19-12-2007 15:12:22
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 20-12-2007 13:46:38
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 20-12-2007 23:34:51
:m25: :m25: :m25:
เริ่มหัวข้อโดย: tpk_007 ที่ 21-12-2007 18:21:50
เริ่มหัวข้อโดย: shinsuke ที่ 22-12-2007 02:55:36
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 22-12-2007 22:56:22
เริ่มหัวข้อโดย: TONG ที่ 23-12-2007 00:37:54
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 23-12-2007 00:43:52
ปล. ฉลองอีโม่ไหม่ 5555 น่ารักโคตๆๆอ่ะ :oni2: :oni1: :mc4: ชอบอันนี้สุดๆๆ :oni3: ผู้อ่านทุกคนจงมาๆๆๆๆๆๆ 5555555 :เตะ1: ไอ้คนโพสต์พูดมาก เอานี้ไปก่อน **กระโดดหลบอย่างรวดเร็ว :m22: ***
ความเดิมตอนที่แล้ว
เมื่อฮวยตามมาเดียร์ถึงกาญจนบุรี (ตามเสียงหัวใจเรียกร้อง) แล้ว คืนนี้จึงเป็นคืนแรกที่ทั้งสองคนจะได้กลับมาทำความเข้าใจกันอีกครั้ง
เออ ยั่วโมโหกันเข้าไปสิวะ ทำได้ทำไป ทำไปเลย ให้กูประสาทเสียไปเลยยิ่งดี
เก่งมากนักใช่มั้ยไอ้ฮวย เก่งมากคอยดูแล้วกัน คืนนี้กูจะไปนอนห้องแม่กู ดูซิมึงจะทำอะไรได้
แล้วคอยดูก็แล้วกัน ว่าจะทำยังไง เอาสิ ยั่วได้ยั่วไป แน่จริงยั่วให้ตลอดนะโว้ยยยยยย
อยากมากนักใช่มั้ย ไอ้จูบรสเลมอนที่ว่าน่ะ นอนกอดหมอนข้างไปเถอะมึง ดูซิจะทำอะไรได้
อยากแกล้งดีนัก แกล้งมาก็ต้องเอาคืนซะบ้าง ไม่ใช่ปล่อยให้มันลอยหน้าลอยตาทำให้โมโหอยู่ฝ่ายเดียว
แผนการณ์คิดเอาไว้ในใจเสร็จสรรพ
แอบคิดว่ายังไงตัวเองก็หาทางหนีทีไล่ไม่ให้โดนแกล้งได้อย่างเรียบร้อย คอยดูแล้วกันไอ้ฮวย คอยดูแล้วกัน ดูซิคราวนี้มึงจะทำยังไง สะใจจริงโว้ยยยยยยยยยย ฮ่า ฮ่า ฮ่า
อย่าหวังจะได้เอาคืนเลยไอ้ฮวย ไม่มีทางหรอก ไม่มีทาง รับรองยังไงก็ไม่มีทางไอ้ฮวย
คืนนี้มึงเซ็งแน่เชื่อกู แล้วมึงคอยดูต่อไปก็แล้วกัน ถึงเวลาเอาคืนแล้วเฟ้ยยยยยยยยยย [/color]
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน บอก
"ถ้าคิดว่าเป็นไอ้บ้ากามที่คอยคิดแต่จะทำอย่างว่าขนาดนั้นล่ะก็ ไม่ต้องมาสนใจกันอีกก็ได้ เดียร์อยากทำอะไรก็แล้วแต่เถอะ"
อ้าว.....
เอ่อ แล้ว แล้ว คราวนี้จะให้ทำยังไงล่ะเนี่ย ไหงอยู่ดี ๆ มันเล่นง่ายแบบนี้ล่ะ ก็ใครจะไปรู้ว่าแค่แกล้งหยอกหรือเอาจริง ดูเวลามันแกล้งสิ ทำหน้าแบบนั้น แล้วยังคำพูดบ้า ๆ บอ ๆ ประหลาด ๆ อีก
แล้วจะไม่ให้คิดได้ยังไง แค่บอกว่าจะไปนอนห้องแม่แค่นั้นแหละ จากหน้าระรื่นยิ้มกริ่มอยู่ตลอดเวลาก็เลยกลายเป็นหน้าเฉยและอยู่ในอารมณ์ที่ไม่พร้อมจะคุยกับใครขึ้นมาอย่างกะทันหัน
คนที่มีแผนการณ์เอาไว้ในใจ ไม่ว่ายังไงคืนนี้ก็ไม่นอนห้องของตัวเองแน่ ในเวลานี้ก้าวเท้ากลับมานั่งบนเตียงเงียบ ๆ สายตาจับจ้องไปที่คนบางคนที่ทำท่าเหมือนกำลังค้นหาบางอย่างจากกระเป๋า ทั้งที่กระเป๋าใบแค่นั้นมันจะไปมีอะไรได้ แล้วไอ้ฮวยมันจะค้นอะไรของมันขนาดนั้นวะเนี่ย
"ทำไม จะไปนอนห้องแม่ผิดหรือไง แค่นี้ทำเป็นโมโห นึกว่าสนใจเหรอวะ"
ไม่มีคำว่ายอมแพ้ และมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมว่าอีกฝ่ายคงจะต่อปากต่อคำด้วย ไม่จบง่าย ๆ
แต่กลับไม่เป็นไปอย่างที่คิด เพราะนอกจากการที่ฮวยเงยหน้าขึ้นมองแค่แว่บเดียวก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำเหมือนกำลังค้นหาของบางอย่างจากกระเป๋าอย่างเอาเป็นเอาตาย แถมซ้ำยังไม่ยอมพูดอะไรอีกเลยสักคำ
โกรธ จริงหรือเปล่า
หรือว่ามันแกล้งอีก ก็ทุกทีคงได้เถียงกันชนิดที่ว่าไม่มีใครยอมใครแล้วแท้ ๆ แต่คราวนี้ทำไมเงียบไปขนาดนั้นล่ะ
หรือว่า.....โกรธจริง ๆ
"ไม่ได้อยากง้อหรอกนะ ก็ใครล่ะที่มัน.........มันอยากพูดอะไรไม่ดีก่อนทำไมล่ะ"
ตั้งท่าจะหาข้ออ้าง แล้วสุดท้ายกลายเป็นตัวเองที่ต้องเงียบเสียงลง เมื่อหันไปสบตากับคนที่เงยหน้าขึ้นมอง ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะก้มหน้าลงอย่างช้า ๆ และเปลี่ยนเป็นนั่งนิ่งเฉยไม่ได้ค้นหาของในกระเป๋าอีก
นั่งนิ่ง
นิ่งจริง ๆ
นิ่งเงียบ จนเดียร์นึกกลัวขึ้นมา
ทำไมถึงได้เฉยขนาดนั้นล่ะ น่ากลัวนะโว้ยยยยย บรรยากาศภายในห้องชวนอึดอัดใจขึ้นมาทันที
ไอ้ฮวยมันคิดจะทำอะไรของมันวะ เล่นสงครามประสาทหรือไง อยากจะเล่นก็ได้ เล่นด้วยก็ได้วะ
นึกว่ากลัวเหรอ ไม่เคยกลัวเลยโว้ย จะบอกให้
ต่างฝ่ายต่างเงียบ เดียร์นั่งอยู่บนเตียงของตัวเอง ส่วนใครอีกคน นั่งเงียบอยู่บนพื้นที่ปูฟูกนอนเอาไว้เรียบร้อย
คงไม่ดีถ้าจะปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไป นาเดียร์คงโกรธจริง ๆ แกล้งมากเกินไปใช่มั้ยถึงได้โกรธขนาดนี้ ถ้าไม่อยากอยู่ใกล้กัน บอกมาตรงๆ อย่าหนี เพราะแบบนี้ทำให้รู้สึกว่า เดียร์ไม่คิดจะเชื่อใจกัน
ช่วยไม่ได้ ทำแบบนี้เอง แกล้งมากเกินไปจนอีกฝ่ายคิดว่าเป็นเรื่องจริงไปแล้ว ก็สมควรที่จะถูกโกรธ
"ไปเถอะ นอนคนเดียวก็ได้ ลืมคิดไปว่านาไม่ได้กลับบ้านบ่อย ๆ ที่มาหาก็มาเป็นภาระพออยู่แล้ว ขอโทษเรื่องที่แกล้งก็แล้วกัน ถ้านาโกรธ ก็สมควร...อยากปากหมาเองทำไมช่วยไม่ได้"
แปลได้ใจความว่า งอนเล็ก ๆ บวกอาการน้อยใจ ตามมาด้วยการพยายามปฎิเสธความต้องการที่แท้จริงของตัวเองด้วยการพยายามเข้าใจว่าเพราะอะไรเดียร์ถึงไม่ยอมอยู่ใกล้ ๆ กัน
แต่เพราะคำพูดเรียบเรื่อย และท่าทีนิ่งเฉยของคนที่เตรียมตัวจะเอนกายลงนอนบนฟูกนอนทำให้เดียร์ต้องหันกลับไปมองคนพูดอีกครั้ง
ทำไมถึงไม่เคยเข้าใจกันสักทีวะ ไม่รู้ว่าไอ้ฮวยมันคิดอะไรของมันกันแน่ บางทีมันก็แกล้งให้โมโห
แล้วเวลานี้มันก็ทำให้รู้สึกผิด กูรู้สึกผิดเข้าใจมั้ย แล้วใครใช้ให้มึงพูดอะไรแปลก ๆ ล่ะ
กูไม่ผิดนะโว้ย แล้วก็ไม่ชอบให้ใครเห็นเป็นตัวตลกเอาไว้แกล้งเล่นด้วย
ถ้าอยากจะทำอย่างนั้นนักล่ะก็........เอาเลยตามสบาย ไม่เคยคิดจะสนใจหรอก จำเอาไว้เลย
เดียร์คว้าหมอนมาถือเอาไว้ในมือ ก่อนจะลุกพรวดพราดขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว จ้องมองหน้าของคนที่เอนกายลงนอนและหลับตาแน่นทำเหมือนว่าตัวเองหลับแล้ว ยิ่งมองก็ยิ่งอยากจะเตะคนที่แกล้งหลับให้หายแค้น
ช่างหัวมึงเถอะ กูไม่แคร์มึงหรอก อยากทำแบบนี้ก็ทำไปเลย ไม่สนใจหรอกโว้ยยยยยยย ไอ้บ้าฮวย
คิดอย่างนั้น และพร้อมที่จะทำอย่างนั้น แต่เมื่อก้าวขาเดินออกเดินก็ต้องชะงักเท้ายืนนิ่งเพราะคำพูดของฮวยที่ทำให้ไม่สามารถเดินหนีไปได้
"ไม่เคยง้อใครเหมือนง้อนาหรอก แต่ใจจริงที่อยากจะพูดคืออยากให้นานอนห้องนี้ แต่ถ้าไม่ได้ก็จะบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร..เพราะปากเสียเอาไว้เยอะ นาเลยโกรธมันก็สมควรต้องเจอแบบนี้บ้างช่วยไม่ได้ทำตัวเอง"
ก็เพราะอย่างนี้ เล่นพูดอย่างนี้ มาทิ้งระเบิดเอาไว้ แล้วไอ้ฮวยมันก็แกล้งนอนเฉยแบบนั้น แล้วจะไม่ให้เป็นบ้าได้ยังไง
หมอนหนุนที่ถือเอาไว้ในมือถูกโยนใส่คนที่แกล้งหลับ จนฮวยถึงกับสะดุ้งสุดตัวและลุกขึ้นนั่งทันที
"ไอ้ฮวย โธ่โว้ย มาทำไมเนี่ย ถามจริง ๆ มาแกล้งกันถึงนี่จริง ๆ ใช่มั้ย ตกลงนี่คิดยังไงกันแน่วะ เล่นหมาหยอกไก่หรือไง อะไรจริงอะไรหลอกแยกไม่ออกแล้วนะ หัดพูดอะไรที่มันเป็นจริงบ้างไม่ได้หรือไงวะ"
แล้วคราวนี้เดียร์โกรธอะไรอีก เล่นปาหมอนลงมาใส่หน้ากันแบบนี้ คราวนี้โกรธเรื่องอะไรไม่พอใจอะไรกันแน่
"หัดเข้าใจบ้างว่าแยกไม่ออก เดี๋ยวก็แกล้งเดี๋ยวก็พูดจริง ไม่รู้หรือไงว่าเครียดเป็นเหมือนกัน สนุกอยู่คนเดียวไม่เคยคิดถึงใจคนอื่นเลย ถามจริง ๆ เถอะนะ วัน ๆ ถ้าไม่ได้ทำให้เป็นบ้านี่จะตายหรือไง"
คนพูดพูดจบไปแล้ว และคว้าหมอนขึ้นมาถือไว้อีกครั้งเตรียมจะเดินหนีออกจากห้องจริง ๆ
เรื่องบางเรื่องเก็บกดเอาไว้ในใจตลอดเวลาจนต้องระเบิดออกมาเมื่อทนไม่ได้
เรื่องที่ฮวยไม่เคยรับรู้ เรื่องที่ฮวยไม่เคยรู้แม้แต่น้อยว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไร และเวลานี้ถึงเพิ่งได้รู้
ไม่ใช่เลย แค่หยอกล้อบ้างเท่านั้น แค่อยากให้หัวเราะบ้าง หรือทำหน้าหลากหลายที่ไม่เคยได้เห็น
ไม่เคยคิดไม่ดีเลยสักนิด ถ้าเป็นเมื่อก่อนอาจใช่ แต่ถ้าเวลานี้ไม่มีทางที่จะกลับไปคิดอย่างนั้นอีกแล้ว
เครียดเหรอ เครียดงั้นเหรอ ไม่เคยรู้ว่าเดียร์ไม่ชอบ ถ้ารู้อย่างนี้จะไม่ทำเลย จะไม่ทำแบบนี้สักนิดเดียว
จะไม่ทำให้ต้องเป็นทุกข์ใจเลยจริง ๆ
"เฮ้ย นา เดี๋ยวก่อน ขอโทษ ขอโทษ นี่คิดแบบนี้จริง ๆ เหรอเนี่ย คิดมานานแค่ไหนแล้ว นา คุยกันก่อนเร็วนาไม่เอาแล้ว อย่าทำหน้าแบบนี้สิ ขอโทษแล้วไง พูดกันก่อน อย่าเลี่ยงสิ"
รีบลุกขึ้นคว้าข้อมือของคนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาจะเดินหนีห่าง แล้วก็ต้องใช้ร่างกันเอาไว้ไม่ให้เดียร์ก้าวออกจากห้องไปได้
"หลีกสิวะ นอนไปเลย นอนคิดให้พอเลยว่าจะแกล้งอะไรอีก อยากจะพูดอะไรก็เอาเลย เวลาพูดก็ไม่ต้องสนใจหรอกว่าคนฟังจะคิดยังไง ไม่ต้องแคร์ด้วยนะ ว่าคนฟังจะเสียใจหรือเปล่า ทำแบบนั้นจนชินแล้วนี่แล้วจะมาสนใจทำไม"
บ้า.....บ้าสิ....ใครจะไปคิดอย่างนั้น นี่ทำแบบนั้นจริง ๆ เหรอเนี่ย ไม่เคยรู้ตัวเลยว่าทำอะไรลงไปบ้างถ้าเดียร์ไม่พูดออกมาวันนี้ก็คงไม่รู้ ว่าตัวเองเป็นมนุษย์ที่ปากเสียขนาดไหน
"นา...."
เรียก และรั้งไว้ไม่ยอมให้คนที่เอาแต่คิดหนีต้องเดินจากไป เรียกด้วยน้ำเสียงที่สั่นพร่า และยิ่งมองหน้าของคนที่ยืนนิ่งแล้วก็ต้องยอมรับว่าตัวเองทำไม่ดีเอาไว้จริง ๆ
"มาทำไมวะ มาเพื่อมาแกล้งให้สนุกแบบนี้จะมาทำไม"
คำถามของเดียร์ทำให้ฮวยต้องยืนนิ่งอึ้งและกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก มาทำไมงั้นเหรอ ทำไมถึงได้ถามแบบนี้ ถามเพราะไม่รู้ หรือว่าถามเพราะอยากจะลองใจ นี่ไม่รู้จริง ๆ หรือแกล้งไม่รู้กันแน่
ไม่รู้เลยเหรอว่าหลายวันที่ผ่านมา คน ๆ นี้ต้องอยู่ในสภาพแบบไหน ไม่รู้เลยเหรอ ว่าต้องทนกับความทุกข์ใจอยู่เพียงลำพังคนเดียวมากขนาดไหน
"มาหาเพราะว่าคิดถึง.....ที่มาหาเพราะว่าคิดถึง....อยู่ห่าง ๆ แล้วคิดถึง..อยู่ใกล้แค่นี้ยังคิดถึง...อยู่คนเดียวนอนไม่ได้ นารู้มั้ยว่าโทรหากี่ร้อยกี่พันรอบ นารู้มั้ยว่าไม่เป็นอันกินอันนอนตอนที่หานาไม่เจอ แล้วนารู้มั้ยว่านั่งรถมาหาด้วยความรู้สึกแบบไหน มาด้วยความกลัว ....... รู้มั้ยว่ากลัว...กลัวว่าจะไม่ได้เจอ....
เห็นหน้ามั้ย....เห็นหน้าผมตอนนี้มั้ย ........ หน้าเฉย ๆ หน้าตาแบบที่นาไม่ชอบ....แต่เมื่อหลายวันที่ผ่านมานาคงไม่รู้ว่าไอ้คนหน้าตาแบบนี้....หน้าตาแบบที่นาไม่ชอบ..มันร้องไห้เพราะคิดถึงนามาแล้ว.....รับรู้เอาไว้ด้วยเถอะ...นา"
ได้แต่ยืนนิ่งค้าง และไม่กล้าพูดอะไรอีก หลังจากได้รับรู้ทุกคำพูดและความรู้สึกของฮวยจนหมดสิ้น
ดวงตาคมที่สบนิ่งมองมา คำพูดที่จริงจัง ท่าทางที่ทำให้เดียร์ต้องหยุดฟังนิ่ง ๆ และไม่กล้าคิดอะไรไม่ดีอีก
มาหา.....เพราะว่าคิดถึง......ฟังแล้วรู้สึกอุ่นวาบไปถึงหัวใจ
กลัวว่าจะไม่ได้เจอ.....ยิ่งตอกย้ำให้รู้ว่าตัวเองกลายเป็นคนสำคัญและมีค่ากับอีกฝ่ายมากแค่ไหน
ร้องไห้ด้วยเหรอ...............ทำไมถึงได้.....คนอย่างไอ้ฮวย....ร้องไห้เป็นด้วยเหรอ คนอย่างนี้ร้องไห้เพราะว่าคิดถึงใครสักคน...ไม่น่าเชื่อ... ไม่อยากจะเชื่อเลย แล้ว....คน ๆ นั้นก็คือ...........
"นอนห้องแม่....ต้องไปนอนห้องแม่แล้ว....ตะ...ต้องไป...เดี๋ยว...เดี๋ยวนี้เลยไปนอนห้องแม่แล้วนะ"
รีบร้อน ลนลาน ไม่นึกว่าตัวเองจะต้องเจอกับคำพูดแบบนี้ มันแปลกยิ่งกว่าแปลก
แปลกใจตัวเองที่หน้าร้อนผ่าว และลุกลี้ลุกลนจนต้องพยายามหนีห่างออกมาให้ได้
เขิน.....รู้แล้วว่าคนเขินเขาเป็นยังไง ทำตัวไม่ถูก คิดอะไรไม่ออก และควบคุมตัวเองไม่ได้
อยากจะก้าวขาเดินหนีออกไป แต่สุดท้ายก็กลับมายืนที่เดิมไม่ได้ทำอย่างที่ใจคิด
"เอ่อ ห้อง...ห้องแม่.....อยู่ไกล...เดินนาน......ง่วง....ง่วงนอนแล้ว...ปิดไฟ...นอนกันเถอะนะฮวย"
TBC.....
เริ่มหัวข้อโดย: AcOustic_Guitar ที่ 23-12-2007 01:36:34
เริ่มหัวข้อโดย: fc_uk ที่ 23-12-2007 01:49:18
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 23-12-2007 03:25:36
เริ่มหัวข้อโดย: tpk_007 ที่ 23-12-2007 17:44:34
เริ่มหัวข้อโดย: mu_off ที่ 23-12-2007 19:42:57
ว้ายๆๆๆ..น่ารักจังเลยนะคับฮวยกะเดียร์นี่..
ในที่สุดคืนนี้ก็ต้องนอนด้วยกัน อิอิ :m12:
:m3: :m3: :m3:
ว่าแล้วก็ขอกรี๊ดดดดดดดดดดดด...อีกครั้งเนอะคับ :m4:
เริ่มหัวข้อโดย: Turn_righT ที่ 23-12-2007 20:34:59
อยู่ห้องเดียวกันแถมยังรู้ความในใจของอีกฝ่าย... o7
วันนี้ล่ะ...คืนนี้แล้วสินะ ป๋าฮวยสู้ว้อยยยยย :a2:
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 23-12-2007 21:41:51
ปรับความเข้าใจกันได้ซักทีเนอะ.... :oni1:
ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล....รอตอนต่อไปที่ป๋าฮวยเผด็จศึก
:o8:
เริ่มหัวข้อโดย: Twister ที่ 24-12-2007 00:09:02
เริ่มหัวข้อโดย: tor13 ที่ 24-12-2007 10:14:31
เริ่มหัวข้อโดย: niph ที่ 24-12-2007 13:55:12
ตกลงคู่นี้เค้าเข้าใจกันแล้วเหรอ
เริ่มหัวข้อโดย: tonnaruk ที่ 24-12-2007 23:00:33
จะเป็นกำลังใจให้คู่นี้สมหวังกันเร็วๆนะครับ :oni2: :oni2:
ผมขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ :m13: :m13:
เริ่มหัวข้อโดย: TONG ที่ 24-12-2007 23:47:00
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 25-12-2007 00:10:59
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 25-12-2007 04:01:25
เริ่มหัวข้อโดย: tor13 ที่ 25-12-2007 10:18:49
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 25-12-2007 18:25:56
นอนกับฮวยแหละ ดีที่สุดแล้ววววววว
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 26-12-2007 20:38:00
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 27-12-2007 11:55:20
ลุ้นจนเหนื่อย :mc3: :mc3: :mc3: :mc3:
:oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
เริ่มหัวข้อโดย: tor13 ที่ 28-12-2007 09:18:54
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 28-12-2007 09:23:46
เริ่มหัวข้อโดย: Turn_righT ที่ 28-12-2007 09:26:36
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 29-12-2007 18:55:27
ควมเดิมตอนที่แล้ว
"มาหาเพราะว่าคิดถึง.....ที่มาหาเพราะว่าคิดถึง....อยู่ห่าง ๆ แล้วคิดถึง..อยู่ใกล้แค่นี้ยังคิดถึง...อยู่คนเดียวนอนไม่ได้ นารู้มั้ยว่าโทรหากี่ร้อยกี่พันรอบ นารู้มั้ยว่าไม่เป็นอันกินอันนอนตอนที่หานาไม่เจอ แล้วนารู้มั้ยว่านั่งรถมาหาด้วยความรู้สึกแบบไหน มาด้วยความกลัว ....... รู้มั้ยว่ากลัว...กลัวว่าจะไม่ได้เจอ....
เห็นหน้ามั้ย....เห็นหน้าผมตอนนี้มั้ย ........ หน้าเฉย ๆ หน้าตาแบบที่นาไม่ชอบ....แต่เมื่อหลายวันที่ผ่านมานาคงไม่รู้ว่าไอ้คนหน้าตาแบบนี้....หน้าตาแบบที่นาไม่ชอบ..มันร้องไห้เพราะคิดถึงนามาแล้ว.....รับรู้เอาไว้ด้วยเถอะ...นา"
ได้แต่ยืนนิ่งค้าง และไม่กล้าพูดอะไรอีก หลังจากได้รับรู้ทุกคำพูดและความรู้สึกของฮวยจนหมดสิ้น
ดวงตาคมที่สบนิ่งมองมา คำพูดที่จริงจัง ท่าทางที่ทำให้เดียร์ต้องหยุดฟังนิ่ง ๆ และไม่กล้าคิดอะไรไม่ดีอีก
มาหา.....เพราะว่าคิดถึง......ฟังแล้วรู้สึกอุ่นวาบไปถึงหัวใจ
กลัวว่าจะไม่ได้เจอ.....ยิ่งตอกย้ำให้รู้ว่าตัวเองกลายเป็นคนสำคัญและมีค่ากับอีกฝ่ายมากแค่ไหน
ร้องไห้ด้วยเหรอ...............ทำไมถึงได้.....คนอย่างไอ้ฮวย....ร้องไห้เป็นด้วยเหรอ คนอย่างนี้ร้องไห้เพราะว่าคิดถึงใครสักคน...ไม่น่าเชื่อ... ไม่อยากจะเชื่อเลย แล้ว....คน ๆ นั้นก็คือ...........
"นอนห้องแม่....ต้องไปนอนห้องแม่แล้ว....ตะ...ต้องไป...เดี๋ยว...เดี๋ยวนี้เลยไปนอนห้องแม่แล้วนะ"
รีบร้อน ลนลาน ไม่นึกว่าตัวเองจะต้องเจอกับคำพูดแบบนี้ มันแปลกยิ่งกว่าแปลก
แปลกใจตัวเองที่หน้าร้อนผ่าว และลุกลี้ลุกลนจนต้องพยายามหนีห่างออกมาให้ได้
เขิน.....รู้แล้วว่าคนเขินเขาเป็นยังไง ทำตัวไม่ถูก คิดอะไรไม่ออก และควบคุมตัวเองไม่ได้
อยากจะก้าวขาเดินหนีออกไป แต่สุดท้ายก็กลับมายืนที่เดิมไม่ได้ทำอย่างที่ใจคิด
"เอ่อ ห้อง...ห้องแม่.....อยู่ไกล...เดินนาน......ง่วง....ง่วงนอนแล้ว...ปิดไฟ...นอนกันเถอะนะฮวย"
เมื่อสองหัวใจรู้ตัวแล้วว่าความรู้สึกที่มีอยู่คืออะไร ....
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน สอน
ไม่มีอะไรเลย ไม่มีจริง ๆ แน่ล่ะมันจะมีได้ยังไงในเมื่อเวลานี้หัวกำลังหมุนเพราะคิดอะไรไม่ออก ที่จริงทำตัวถูกนะ ไม่ใช่ทำตัวไม่ถูก ทำตัวถูกแน่ พันล้านหมื่นแสนเปอร์เซ็นต์ แต่คนที่ทำตัวไม่ถูกจริง ๆ น่ะมันไอ้คนที่นั่งท้าวคางมองหน้านั่นแหละ มันทำตัวไม่ถูก ใช่ มันทำแบบนี้ไม่ถูกนะ ไม่ถูกจริง ๆ
เอ่อ มันทำมะ ม่าย ม่ายถูกชัวร์แน่ ง่ะ เอ่อ
"เป็นอะไร นาเดียร์จ๋ามองหน้าพี่ฮวยทำไมจ๊ะ"
เออ อย่างกับว่ากระผมอยากมองมึงนักนี่ ใครใช้ให้มึงตั้งหน้าตั้งตาจ้องกูก่อนล่ะ
กูไม่ผิดนะโว้ยที่มองกลับถึงจะแอบเหลือบ ๆ แค่หางตาก็เถอะ
กูไม่ผิดเจง เจง มึงแหละผิด เมิง ง่ะ ไอ้ฮวยบร้าาาาาาาา
อ๊ะ น่าน มึงไม่ต้องกระดึ้บมาเลยนะ เป็นหนอนเหรอ เริ่มกระดึ้บ ๆ เข้ามาข้างเตียงนอนกูอ่ะ
มันหมายฟามว่างายฟะ กูลูกมีพ่อมีแม่นะมึง คิดจะทำอะไรกันแน่วะ
"นอนด้วยคนดิ ข้างล่างมันหนาวววววววววว" ท่าทางมันจะหนาวจริงนะนั่น ตาหวานเยิ้มเชียว แถมยังยิ้มไม่หุบด้วย สงสัยมันหนาวจนเพี้ยนไปแล้ว ใครเชื่อมึงก็บ้าสิวะ
"หนาวเหรอ เสียสละผ้าห่มให้ เอาไปเลย หมอนข้างด้วย เอาหมอนอีกใบไปมั้ย หมอนเพียบ ผ้าห่มเพียบรับรองหายหนาวชัวร์"
ตลก น้องนาเดียร์ตาขวางของพี่ฮวย อย่ามาตลก ตลกแหละ เล่นโยนผ้าห่มลงมาแบบนี้หมายความว่าไง คิดจะให้พี่ฮวยนอนห่มผ้าแก้หนาวจริง ๆ เหรอ เดี๋ยวปั๊ดน้อยใจซะเลยนี่ แล้วจะหาว่าไม่เตือน
"ถามจริง กลัวอะไร ไม่ทำอะไรหรอกน่า ขอนอนด้วยเฉย ๆ "
ไม่พูดพร่ำทำเพลงให้เสียเวลา แล้วพี่ฮวยที่ชักจะกลายเป็นไอ้เฮงซวยขึ้นมาจริง ๆ อย่างที่เดียร์คิด ก็จัดการลากทั้งผ้าห่มและหมอนที่ลงไปกองอยู่บนพื้นขึ้นมาถือเอาไว้ก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งอยู่บนเตียงนอนแคบ ๆ โดยที่เดียร์ต้องลุกพรวดพราดขึ้นและถอยหนีไปอีกทาง ทำท่าจะกระโดดลงจากเตียงไปต่อหน้าต่อตา
แต่ก็ถูกฮวยคว้าข้อมือเอาไว้ได้ทัน
"เฮ้ย บอกไม่ทำก็ไม่ทำสิ นอนด้วยเฉย ๆ ได้มั้ยเนี่ย นา .... ฮื่อ นาหันมาคุยกันก่อนถามว่านอนด้วยคนได้มั้ย นา อย่าหนีสิ หันมาคุยกันก่อนเร็ว นาเดียร์"
ที่เหลือเฟือมึงก็นอนไปสิว้าาาาาาาาาาาาา กูว่าจะนอนห้องตัวเองแล้วนะ แต่ตอนนี้กูอยากไปนอนห้องแม่กู ขืนนอนกับมึง กูไม่ได้หลับอย่างสงบสุขแน่ ๆ ไอ้บร้าาาาาาาาาาฮวย แง แง มึงจับมือกู มึงทำตาหวานใส่กู มึงอ่ะมึงอ่ะ กูจาฟ้องแม่กูโว้ยยยยยยยยยยย ว่ามึงลวนลามกูทางสายตา
"เป็นอะไรไม่ยอมคุย ถ้าหนีจริง ๆ เจอกอดแน่ เอาสิว่าไงจะคุยหรือยัง"
ทำเสียงเข้ม ๆ ข่มเต็มที่ แต่ใบหน้ากลับหุบยิ้มไม่อยู่ เมื่อคนที่ถูกคว้าข้อมือเอาไว้เอาแต่พยายามแกะข้อมือของตัวเองออกจากการเกาะกุมให้ได้ ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามอง ไม่ยอมสบตา ไม่ยอมพูด
แต่.......หน้า.........แดงแล้วจ่ะ....นาเดียร์ ไม่รู้เหรอจ๊ะว่าทำให้พี่ฮวยเพลิน....ยิ่งมองยิ่งเพลิน แหมมันน่ากอดซะให้เข็ด
"เออ คุย ว่ามาเด่ะ จะคุยอะไรก็ว่ามาจะได้หลับได้นอน นี่เห็นว่ามาไกลหรอกนะ ให้นอนคนเดียวเดี๋ยวกลัวผี โอ้ยยย เจ็บมือ ปล่อยซะทีสิวะ เจ็บนะโว้ยยย"
น่านนนนนนนนนน ให้มันได้อย่างนี้ เวลาพูดทำไมไม่เงยหน้าขึ้นมาพูด อุ๊บอิ๊บพูดให้หมอนให้ผ้าห่มฟังหรือไง พี่ฮวยอยู่นี่ เงยหน้ามาเร็ว เงยหน้ามาคุยกัน
"จริงอ่ะ สงสารเหรอสงสารจริงก็ให้กอดสิ นอนกอดเฉย ๆ ไม่ทำอะไรหรอกได้มั้ย....นะ"
เหยย อะไรของมึงวะ อย่าดึงสิ จะดึงแขนกูทำมายยยยยยย ไม่เอา กูไม่อยากโดนกอด ม่ายยยยยยยยยยยยย ขอร้องล่ะ กูยังไม่อยากโดนมึงกอดนะ เข้าใจมั้ย เข้าใจมั้ยวะ อ่ะ เข้าใจหน่อยสิ โปรดเข้าใจด้วยเถอะไอ้ฮวย กูยังไม่ยะ ยะ ยะ อยาก.....เอ่อ อ้าว เฮ้ย
เดียร์กำลังร่ำร้องอยู่ในใจด้วยเสียงที่ใคร ๆ ไม่ได้ยิน สีหน้าท่าทางที่แสดงให้เห็นยิ่งทำให้ฮวยอยากจะรั้งร่างของเดียร์เข้ามากอดในอ้อมแขน และท่าทางขัดแขนแบบนั้นยิ่งทำให้ฮวยพอใจ
น่ารักดี.....คิดได้เท่านี้ และยิ่งคิดว่าคนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาและแสดงท่าทางว่าอยากจะถอยหนีห่างชักน่ารักมากขึ้นทุกทียิ่งทำให้อยากกอด....กอดแน่น ๆ กอดให้คลายจากความคิดถึงให้สมกับที่ถูกทำให้ทุกข์ทรมานใจอยู่นาน
"ไม่กอดแล้ว.......ง่วงนอน....เหนื่อย...นอนดีกว่าเอาหมอนไป"
ห๊า อะไรนะ ทำไมอยู่ดี ๆ ปล่อยมือง่าย ๆ แบบนี้ล่ะ แล้วอยู่ดี ๆ ก็เลิกทำตาหวานใส่แบบดื้อ ๆ อยู่ดี ๆ ก็คว้าหมอนมาส่งให้ แล้วอยู่ดี ๆ ก็ทำหน้าเฉยขึ้นมา... โกรธ.............เหรอวะเนี่ย ตามไม่ทันนะโว้ยยยยยยยยย
"อ่ะ เอ่อ ง่า หมอน ใบนี้....ง่ะ"
คนที่งงเป็นไก่ตาแตกคือเดียร์ กำลังเขินหน้าแดงได้ที่ ทำท่าทางน่ารักน่าฟัดเข้าขั้น
แล้วอยู่ดีๆ ฮวยก็เลิกแกล้งง่าย ๆ เป็นใครก็ต้องงง และมีคำถามตามมาอีกมากมายจนสมองเรียงคำถามคำตอบไม่ทัน
มันเป็นอะไรของมันอีกวะเนี่ย มันเป็นอะไรของมานนนนนนนนนน กูงงเฟ้ย
ในเวลาไม่นานหลังจากงงได้ที่ สิ่งที่ตามมาคือความรู้สึกโมโห
นี่ นี่กำลัง กำลัง กำลังกลายเป็นของเล่นของไอ้ฮวยอีกแล้วเหรอเนี่ย
มันเล่นสนุกได้ที่ แล้วมันก็เลิกเล่นอีกแล้ว เป็นใครก็ต้องโกรธด้วยกันทั้งนั้น
ทำแบบนี้หมายความว่ายังไงวะ ทำแบบนี้หมายความว่ายังไง
"ถามจริง ๆ สนุกมั้ย" เดียร์ถามคำถามที่ทำให้ฮวยที่กำลังเตรียมเอนกายลงนอนต้องลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง
และหันกลับไปมองคนที่จ้องมองมา
รู้ว่าเดียร์คงไม่เข้าใจ แต่จะให้อธิบายยังไง ในเมื่อถ้าอธิบายออกไปเดียร์ก็คงไม่เข้าใจสิ่งที่พยายามจะบอก.............
"ไม่ได้สนุก"
ตอบง่าย ๆ แล้วก็เตรียมจะเอนกายลงนอนอีกครั้ง
"ไม่ได้สนุกแล้วแกล้งทำไม"
"ไม่ได้แกล้ง ทำจริง ๆ ก็เดียร์ไม่ให้กอด ก็จบ ไม่กอดก็ไม่กอด ไม่กอดก็นอนเองก็ได้ ไม่อยากบังคับใจ"
ตอบเหมือนไม่สนใจความรู้สึกของเดียร์ ตอบคำถามได้กวนประสาทมากที่สุดและยิ่งทำให้เดียร์โมโห
"ไอ้บ้า กวนชิบหายเลยโว้ยยย ไอ้ฮวย ทำไมกวนประสาทขนาดนี้วะ"
โดนด่า แล้วก็โดนตะคอกใส่หน้า ที่ต้องโมโห มันใครกันแน่
"อ้าวเดียร์ แล้วถ้าบอกว่านาเดียร์จ๋ามานั่งตักเรามั้ย กอดหน่อยสิ แล้วก็หอมแก้มเราด้วยนะ ซ้ายขวาเลย จูบด้วยก็ยิ่งดี ถามจริง ๆ ขอแบบนี้จะให้หรือเปล่าก็ไม่ให้อยู่ดี อยากให้ทำ แต่รู้ว่าขอไปเดียร์ก็ไม่ให้ แล้วจะให้ทำไงอ่ะ นอนหลับไปเลยดีกว่า เผื่อจะเลิกฟุ้งซ่าน ผิดหรือไงเนี่ย"
อะไรนะ มันว่าอะไรนะ ไอ้ฮวยมันว่าอะไรของมันวะ มันพูดอะไร ขออะไรที่ว่าไม่ได้ ห๊า อะไรวะ
อะไรของมันที่มันบอกว่าไม่ได้
คนบางคน บ้า ๆ บอ ๆ เวลาโมโห คิดอะไรไม่ทัน เพราะความโมโหบังตา
ไม่รู้ว่าฮวยพูดอะไรบ้าง แต่รู้ว่าเป็นคำพูดที่ไม่เข้าหูเอาซะเลย
รู้ว่าตัวเองกำลังหงุดหงิดอย่างถึงที่สุด และก็ไม่ทันคิดว่าตัวเองจะทำเรื่องบ้าบอออกไป
เดียร์ขึ้นไปนั่งคร่อมทับอยู่บนร่างของฮวย
ยกแขนขึ้นโอบรอบคอของคนที่ทำให้รู้สึกเหมือนกำลังถูกท้าทาย
จรดปลายจมูกลงที่ข้างแก้มของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว ก่อนจะแตะริมฝีปากเข้าที่ริมฝีปากของฮวย
ผละออกห่าง และลุกขึ้นไปยืนท้าวเอวมองหน้าของคนที่ทำให้อยากต่อยปากคนกวนประสาทคนนั้นมากที่สุด
บทรักหวานชื่นที่ใช้เวลาไม่ถึง 0.02 วินาที รวดเร็วปานสายฟ้าแลบ
"รู้ได้ยังไงว่าไม่ทำ....ทำแล้วนี่ไง....อย่ามาท้านะ คราวนี้จะพูดอะไรอีกก็ว่ามาเลย"
เพิ่งรู้สึกตัวว่าทำอะไรลงไปตอนที่แตะริมฝีปากสัมผัสกับริมฝีปากของฮวยที่ยังอยู่ในอาการงงงัน
แต่ก็ย้อนเวลากลับไปทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ปั้นหน้าบึ้งตึงเข้าใส่กลบความอายในความบ้าของตัวเอง
"ทำตอนไหน เหอะ ขอไปก็ไม่ได้ อย่ามาทำเป็นหยอกหน่อยเลย"
ทะเลาะกันอีกแล้ว ฮวยยั่วโมโห เดียร์กำลังโมโหสมความตั้งใจของฮวย
ต่อปากต่อคำกันไม่เลิก ไม่จบไม่สิ้น
"ทำแล้ว ทำไปแล้วเมื่อกี้นี่ไง ไม่เห็นหรือไง"
ไอ้ฮวยมันน่าโมโห มันหาว่าไม่ได้ทำอย่างที่มันขอ ทำไปแล้ว มันยังหาว่าไม่ทำอีก
หาเรื่องกันชัด ๆไอ้บ้าเอ้ยยยยยยยย
"ไม่เห็นรู้เรื่อง ไม่ได้ทำ เดียร์ไม่ได้ทำ จะทำได้ยังไง ยังไม่ได้ทำอะไรเลย"
"ทำแล้ว เมื่อกี้นี้ โธ่โว้ยยยยยยยย ไม่เห็นหรือไงวะ ห๊า ไม่เห็นหรือไง"
เถียง ต่างฝ่ายต่างเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่มีใครยอมใคร
เดียร์เดินเข้าไปคว้าคอเสื้อของฮวยเอาไว้และแทบอยากจะใช้กำปั้นกระหน่ำไปที่ใบหน้าของคนที่ทำหน้าตากวนประสาทคนนี้ให้รู้แล้วรู้รอด
"บอกว่าทำไปแล้วโว้ยยยยยยยยยยย"
"ก็บอกว่าไม่ได้ทำไม่เข้าใจหรือไง"
ตาต่อตาฟันต่อฟัน.....ฝ่ายหนึ่งบ้าอีกฝ่ายหนึ่งเดือด เจอกันเห็นท่าจะไปด้วยกันไม่ได้
"จูบบ้าอะไรแบบนั้น ทำไม่เป็นหรือไงมานี่จะสอนให้จะได้เลิกเข้าใจผิด
ที่เดียร์ทำมันไม่ใช่จูบ แบบที่จะทำนี่ไงจูบของจริง"
ไม่ต้องรอช้า ฮวยรีบคว้าร่างของคนขี้โมโหเข้ามากอดเอาไว้แน่นและกระแทกริมฝีปากแตะต้องสัมผัสลงมาอย่างรวดเร็วโดยไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายตั้งตัว
"อื้อ อือ ไอ้....ฮื่อ" คนที่พยายามขัดขืนยังพยายามดิ้นรนหนีห่างไม่ยอมรับสัมผัสที่อีกฝ่ายมอบให้ อยากจะหนี แต่ร่างกายที่คิดต่อต้านเริ่มไร้เรี่ยวแรง อยากจะออกห่าง แต่ใจไม่อยากห่าง ยินยอมตั้งแต่แรก แต่ขัดเขินเกินกว่าจะบอกว่าหลงใหลในรสสัมผัสที่ได้รับ
"อือ" เสียงร้องประท้วงถูกกลืนหายไปหมดสิ้น ดวงตาหรี่ปรือ ไร้เรี่ยวแรงขัดขืนในเวลาไม่นาน
ความร้อนรุ่มที่สัมผัสเคล้าคลออยู่ที่ริมฝีปาก รสชาดหวาน ๆ ที่ทำให้เคลิบเคลิ้มเหมือนฝัน ปลายลิ้นที่ค่อยแทรกสอดเข้าหากระหวัดรัดพัวพันให้ยินยอมตอบรับอย่างช้า ๆ
คิดไม่ออก ไม่รู้ว่าสิ่งที่ได้รับคืออะไรกันแน่
รู้แต่ว่า........กำลังหลงใหลสัมผัสอ่อนโยนแบบนี้ หลงใหลได้ยังไง ไม่รู้ รู้แต่ว่าไม่มีเรี่ยงแรงต่อต้านอีก
จูบจนหนำใจ สัมผัสจนพอใจ ไม่คิดอยากจะหยุดในเวลานี้ แต่เพิ่งรู้สึกตัวว่าขืนมากกว่านี้คงไม่ดี
ริมฝีปากร้อนรุ่มของคนรุกรานผละออกห่างอย่างช้า ๆ ประคองร่างของคนในอ้อมแขนให้ทรุดนั่งลงพร้อมกัน ดวงตาคมจับจ้องใบหน้าเนียนแดงก่ำของคนที่แทบไม่ได้สติ
ดวงตา........ไม่อยากจ้อง ไม่อยากมองลึกไปในดวงตาหวานเชื่อมปรือปรอยคู่นี้.......ขอร้องเถอะอย่าไปทำหน้าแบบนี้ให้ใครเห็นได้มั้ย..........ขอยึดไว้เพียงคนเดียวเถอะนะ
ไม่อยากหยุดแต่ก็ต้องหยุด ไม่อยากกลายเป็นไอ้บ้ากามอย่างที่เดียร์ว่า
ไม่อยากเป็นคนชอบแกล้งให้เดียร์โกรธอีก....
ไม่อยากเป็น.....ไม่อยากเป็นคนแย่ ๆ แบบนั้นเลยจริง ๆ
"ไหวมั้ย....." ไม่ได้รับคำตอบ แต่รู้สิ่งที่ต้องทำ
ประคองร่างของคนในอ้อมแขนให้เอนลงนอนเคียงข้างอย่างช้า ๆ แตะฝ่ามือลูบไล้เส้นผมนิ่มของคนที่นิ่งเงียบในอ้อมแขนอย่างแผ่วเบา ก่อนจะจรดปลายจมูกลงที่หน้าผากมนของคนในอ้อมแขน
เหมือนรับรู้ได้ถึงอาการสะดุ้งสุดตัวของคนที่ยอมให้กอด แต่ไม่มีเสียงเอะอะโวยวายตามมา
ฮวยหยุดพูด และคนที่ยอมให้กอดเอาไว้ในอ้อมแขนก็หยุดพูด
ใบหน้าซุกซบอยู่แนบอกของคนกอด นิ่งสงบเงียบงัน ไม่ได้คิดจะต่อต้านอะไรอีก
สุขใจเล็ก ๆ กับเรื่องเล็กน้อย
ไม่ได้คิดจะเกินเลยไปมากกว่านี้ ขอเพียงแค่นี้ก็มีความสุขแล้ว
ฮวยนอนอมยิ้ม และหลับตาลงอย่างช้า ๆ
ฝ่ามือลูบไล้แผ่นหลังของคนในอ้อมแขนเหมือนอยากจะกล่อมให้หลับลงพร้อมกันท่ามกลางความรู้สึกอบอุ่นอ่อนหวานในค่ำคืนนี้
ไม่มีคำพูดให้ขัดเคืองใจ มีเพียงความเงียบงัน และความรู้สึกเปี่ยมล้นไปด้วยความสุข
"ข้างนอกฝนตกอีกแล้ว....."
ฮวยไม่ได้คาดหวังคำตอบ แต่ได้รับคำตอบง่าย ๆ ที่ทำให้สะกดกลั้นรอยยิ้มเอาไว้ไม่อยู่
"มิน่าล่ะ.....หนาวจัง"
แค่เพียงคำตอบง่าย ๆ ที่ทำให้ต้องกระชับอ้อมแขนให้มากขึ้น และอยากจะตะโกนก้องบอกให้คนทั้งโลกได้รับรู้ถึงความรู้สึกนี้ มีความสุขจะตายแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยย
"ขยับเข้ามาอีกซิ จะได้ห่มผ้าด้วยกัน"
คำพูดที่แสนธรรมดา ไม่ได้มีความหมาย แต่เพราะน้ำเสียงทุ้มนุ่มและสัมผัสอบอุ่นที่ได้รับทำให้เดียร์ต้องเบียดกายเข้าหาเพื่อรับความรู้สึกที่อีกฝ่ายมอบให้
ได้รับคำตอบที่ไร้คำพูด
คำตอบง่าย ๆ ที่ทำให้ฮวยรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขที่สุดในโลก
คำตอบง่ายดาย จากคนที่มอบความรู้สึกให้และได้รับการตอบรับกลับมา
ให้ตายเถอะว้าเดียร์เอ้ย นาเดียร์ นาเดียร์ น้องนา น้องนา น้องนาเดียร์เอ๋ย
ถามจริง ๆ เถอะนะ ถามจริง ๆ
อยากจะถามเดียร์จริง ๆ เลยโว้ยยยยยยยยยยยยยยย
แต่ไม่กล้าถาม ขืนถามไปโดนชกปากแตกแน่..........แค่นี้ก็มีความสุขจะบ้าแล้ว
แต่ก็อยากจะถาม.....ถามเหมือนอยากจะแกล้งอีกครั้ง.....ถามออกไปให้เดียร์โมโหอีกครั้งคงไม่เป็นไร
"เดียร์....ทำไมโมโหได้น่ารักจัง...คราวหน้าโมโหอีกนะจะได้สอนจูบบ่อย ๆ เดียร์จะได้ชิน..ถ้าเป็นจูบกลิ่นผลไม้รวมได้ก็ท่าจะดี เดียร์ว่างั้นมั้ย "
TBC......
เริ่มหัวข้อโดย: AcOustic_Guitar ที่ 29-12-2007 19:11:32
เริ่มหัวข้อโดย: คุณหมาหยอกไก่ ที่ 29-12-2007 19:13:10
ลงเอยซะที
:oni1: :oni1: :oni1:
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 31-12-2007 12:36:41
ใจละลายยยยย .... อิจฉาจังเลยยยยยย หวานกันซะ.... :m1:
ดีใจมากมายที่สุดท้ายก็ได้ลงเอยกันซะที....เข้าใจกันและกันดีจังเลยยยย
เดี๋ยวจะออกไปไหว้พระพรหม...จะขอพรเผื่อคนทั้งบอร์ด ...
และก็ตัวละครทุกตัวเลยยยยย.... :mc4:
ดีใจที่บอร์ดกลับมาใช้งานได้เป็นปกติ....ช้านิดติดขัดหน่อยมะเป็นไรรรร
ศรีทนด้ายยยยยยย..... :m4:
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 31-12-2007 15:10:51
เริ่มหัวข้อโดย: Turn_righT ที่ 31-12-2007 17:22:37
อ๊ะๆๆ หรือว่าอยากให้โมโหจะได้จุ๊บกันอีก :oni2:
สุขสันต์วันปีใหม่ล่วงหน้าจ้า... :mc3: :mc3: :mc3:
:mc1:
เริ่มหัวข้อโดย: tonnaruk ที่ 01-01-2008 12:11:06
ยังไงก็สมหวังกันไวไวเด้อ :mc4: :mc4: :mc4:
สุขสัน์วันปีใหม่ครับ
เริ่มหัวข้อโดย: GREENBE* ที่ 01-01-2008 14:28:56
น้องเดียร์ อีกไม่นานนี้แหละ ๕ ๕
น่ารักอ่ะชอบ > _________ < ~
หึหึ ป๊าฮวยสู้ๆ วู้ๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: fc_uk ที่ 02-01-2008 00:05:41
น่ารักมากกกกๆคร้าบบบบ
หวัดดีปีใหม่คร้าบบบ
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 02-01-2008 12:52:47
เริ่มหัวข้อโดย: Maxxx ที่ 02-01-2008 16:04:06
ฮวยสอนเดียร์จูบอีก
สวัสดีปีใหม่ทุกคนน้า.......
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 02-01-2008 20:14:06
ว่าแต่ ตื่นเช้ามาจาทะเลาะกันป่าวนี่
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
เริ่มหัวข้อโดย: tor13 ที่ 03-01-2008 10:47:24
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 03-01-2008 16:04:55
ขอให้มีความสุขกันทั่วหน้านะจ๊ะ :pig3:
ความเดิมตอนที่แล้ว
ริมฝีปากร้อนรุ่มของคนรุกรานผละออกห่างอย่างช้า ๆ ประคองร่างของคนในอ้อมแขนให้ทรุดนั่งลงพร้อมกัน ดวงตาคมจับจ้องใบหน้าเนียนแดงก่ำของคนที่แทบไม่ได้สติ
ดวงตา........ไม่อยากจ้อง ไม่อยากมองลึกไปในดวงตาหวานเชื่อมปรือปรอยคู่นี้.......ขอร้องเถอะอย่าไปทำหน้าแบบนี้ให้ใครเห็นได้มั้ย..........ขอยึดไว้เพียงคนเดียวเถอะนะ
ไม่อยากหยุดแต่ก็ต้องหยุด ไม่อยากกลายเป็นไอ้บ้ากามอย่างที่เดียร์ว่า
ไม่อยากเป็นคนชอบแกล้งให้เดียร์โกรธอีก....
ไม่อยากเป็น.....ไม่อยากเป็นคนแย่ ๆ แบบนั้นเลยจริง ๆ
"ไหวมั้ย....." ไม่ได้รับคำตอบ แต่รู้สิ่งที่ต้องทำ
ประคองร่างของคนในอ้อมแขนให้เอนลงนอนเคียงข้างอย่างช้า ๆ แตะฝ่ามือลูบไล้เส้นผมนิ่มของคนที่นิ่งเงียบในอ้อมแขนอย่างแผ่วเบา ก่อนจะจรดปลายจมูกลงที่หน้าผากมนของคนในอ้อมแขน .............
--------------------------------------------
"ข้างนอกฝนตกอีกแล้ว....."
ฮวยไม่ได้คาดหวังคำตอบ แต่ได้รับคำตอบง่าย ๆ ที่ทำให้สะกดกลั้นรอยยิ้มเอาไว้ไม่อยู่
"มิน่าล่ะ.....หนาวจัง"
แค่เพียงคำตอบง่าย ๆ ที่ทำให้ต้องกระชับอ้อมแขนให้มากขึ้น และอยากจะตะโกนก้องบอกให้คนทั้งโลกได้รับรู้ถึงความรู้สึกนี้ มีความสุขจะตายแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยย
"ขยับเข้ามาอีกซิ จะได้ห่มผ้าด้วยกัน"
คำพูดที่แสนธรรมดา ไม่ได้มีความหมาย แต่เพราะน้ำเสียงทุ้มนุ่มและสัมผัสอบอุ่นที่ได้รับทำให้เดียร์ต้องเบียดกายเข้าหาเพื่อรับความรู้สึกที่อีกฝ่ายมอบให้
ได้รับคำตอบที่ไร้คำพูด .......
"เดียร์....ทำไมโมโหได้น่ารักจัง...คราวหน้าโมโหอีกนะจะได้สอนจูบบ่อย ๆ เดียร์จะได้ชิน..ถ้าเป็นจูบกลิ่นผลไม้รวมได้ก็ท่าจะดี เดียร์ว่างั้นมั้ย "
ความสัมพันธ์ของเดียร์กะฮวยเริ่มพัฒนาไปอีกระดับแล้ว หลังจากบทเรียนล่าสุดที่ฮวยสอนให้เดียร์ที่เอาเดียร์เคลิ้มและหวั่นไหวไปแล้ว แล้วคืนนี้ต้องนอนเตียงเดียวกัน จะเกิดอะไรขึ้นบ้างนะ ....[/color]
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน สับสน
จะข่มตาหลับได้ยังไง ในเมื่อนอนหัวใจเต้นตุบตับ ตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ อยู่ตลอดเวลาแบบนี้
พอไอ้ฮวยขยับตัวทีก็ได้แต่นอนตัวแข็งทื่อ หลับตาปี๋ เฮ่อทำไปได้ กูหนอกู เกิดเป็นอะไรขึ้นมาวะเนี่ย
ไม่เห็นจะมีอะไรเลย จะเขินไปทำไมวะเนี่ย
กะอีแค่กอดรัดฟัดเหวี่ยงกับใครสักคนมันจะแปลกตรงไหน ทีกับผู้หญิงคนก่อนยังทำอะไรมากกว่านี้ได้โดยไม่รู้สึกขัดเขิน แล้วทำไมถึงได้มาจนมุมเพราะถูกผู้ชายด้วยกันกอดวะเนี่ย
คำตอบคือ ไม่รู้ ไม่รู้โว้ย ไม่เคยเขิน แล้วทำไมเพิ่งมารู้สึกเขินตอนนี้วะเนี่ย คำตอบคือก็ไม่รู้อีกนั่นแหละ
เดียร์กำลังคิดทบทวนเรื่องต่าง ๆ ภายในหัว ยิ่งคิดยิ่งพบความประหลาดของตัวเอง
คนที่มานอนกอดนี่มันไอ้ฮวยนะ ไอ้ฮวยที่มันชอบกวนประสาททุกวัน ชอบยั่วโมโหด้วย
ไม่เคยคิดจะญาติดีกับมันด้วยซ้ำ แล้วมันอะไรวะเนี่ย
มันเกิดอะไรขึ้น แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นมันเริ่มจากตรงไหน ทำไมถึงรู้สึกว่าฮวยมันต่างออกไปจากทุกวัน
ตอนที่เลิกกับพี่แจนใหม่ ๆ จะว่าไปตั้งแต่ตอนนั้นก็วนเวียนเจอหน้าไอ้ฮวยบ่อย ๆ มันมากวนประสาททุกวัน จนแทบจะบ้า แล้วหลังจากนั้น มันก็โทรมาหาทุกวัน ตามจองล้างจองผลาญไม่มีที่สิ้นสุดขนาดเปลี่ยนเบอร์หนีมันยังตามเจอจนได้ ตามจิกตามลาก หนีเที่ยวที่ไหนมันรู้หมด และลากกลับห้องบ่อย ๆ ตอนที่เมาไม่รู้เรื่อง ไม่มีตรงไหนที่จะทำให้เรื่องกลายเป็นแบบนี้ได้
แล้วทำไม..........ทำไมเวลานี้ถึงได้มานอนอยู่บนเตียงเดียวกัน อยู่ในห้องเดียวกัน อยู่ในบ้านหลังเดียวกัน
แถมซ้ำยังนอนตัวแข็งทื่อให้ไอ้ฮวยกอดแน่น และทำอะไรที่ไม่ควรทำไปตั้งหลายอย่าง
แล้วแบบนี้มันจะไม่.........ไม่..........ไม่
ชิบหายแล้วมั้ยล่ะ
เดียร์ที่นอนตัวแข็งทื่อกลายเป็นเดียร์ที่ตัวแข็งเป็นก้อนหิน เมื่อเริ่มคิดทบทวนหลายเรื่องที่ผ่านเข้ามาในสมองคิดวกไปวนมา เวียนกลับไปกลับมาหลายตลบถึงเพิ่งจะเห็นคำตอบผุดขึ้นมาลาง ๆ ในหัว
กูผู้ชาย ไอ้ฮวยก็ผู้ชาย
ผู้ชายสองคนเคยจูบกันแบบเล่น ๆ แบบหยอกล้อกลั่นแกล้งกัน แล้ววันหนึ่งไอ้ที่เคยเล่นๆ ก็กลายเป็นจูบแบบจริงจังไม่ใช่การหยอกล้ออีกต่อไป
ที่เคยกอดกันเล่น ๆ กลายเป็นกอดจริงขึ้นมา..............แล้วแบบนี้มัน มัน แบบนี้มันก็แย่สิวะ
เกิดอะไรขึ้นวะ กำลังทำอะไรอยู่วะเนี่ย
ก่อนหน้านี้เอาแต่นั่งจ้องมองโทรศัพท์ทั้งวัน รู้สึกว่าตัวเองเศร้าถึงขีดสุด นั่งเหงาอยู่คนเดียวเงียบ ๆเพียงลำพัง ภายในใจเหมือนมีอะไรมากดทับ....หายใจได้ แต่ไม่โล่ง หายใจได้แต่ไม่มีรอยยิ้ม
อยากร้องไห้ทั้งวันทั้งคืนให้คลายจากความรู้สึกหมองเศร้าเพราะคิดว่าตัวเองถูกทอดทิ้ง
ไม่อยากพบเจอใครอีก ไม่อยากพบเจอหน้าใคร ๆ
แล้วในเวลาไม่นาน เมื่อรู้ว่าจะได้พบหน้ากับคนบางคนอีกครั้ง
หัวใจที่เคยอ่อนล้ากลับชุ่มชื่นขึ้นทันตา ใบหน้าที่เคยหมองเศร้ากลับมีรอยยิ้มเพียงแค่คิดว่าจะได้พบกัน
หัวใจที่เคยเล็กแฟบห่อเหี่ยวพองโตขึ้นจนคับอกและพบว่า ตัวเองกำลังกลายเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก
โรคประหลาด........โรคอยากร้องไห้ตลอดเวลาที่เป็นอยู่หายเป็นปลิดทิ้งเมื่อได้เจอหน้าฮวยอีกครั้ง
...กูอยากจะบ้า...........
หลายวันก่อนที่ผ่านมาไม่ทันคิด เวลานี้เพิ่งจะรู้ว่าตัวเองคิดถึงไอ้ฮวยมากจนไม่เป็นอันกินอันนอน
คิดถึงจนไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่นั่งหน้าเศร้าทุกข์ทรมานใจ..........เวลาที่ผ่านไปแต่ละนาทีแสนเชื่องช้า
แต่เวลานี้ เวลาที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของคน ๆ นี้ เวลาที่รู้สึกว่าตัวเองมีความสุขที่สุด
กลับผ่านไปอย่างรวดเร็ว รวดเร็วจนน่ากลัว รวดเร็วจนตกใจ
รวดเร็วซะจนเวลานี้ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เป็นอยู่นี้ ใช่อย่างที่คิดเอาไว้แน่แล้วใช่มั้ย
"เฮ้ย.....ทำไมถึงได้...." อยากจะพูดอะไรบางอย่างตามที่ตัวเองคิด แต่กลับไม่กล้าที่จะพูดออกไป เมื่อแอบเหลือบสายตาขึ้นมองใบหน้าของคนกอดถึงได้รู้สึกถึงลมหายใจที่สม่ำเสมอ และเปลือกตาที่ปิดสนิทของอีกฝ่าย และสามารถยกแขนที่กอดรัดร่างเอาไว้ออกห่างตัวได้อย่างง่ายดาย
เดียร์ลุกขึ้นนั่งและหันกลับไปมองคนที่หลับใหลอยู่ข้างกายอีกครั้ง
จ้องมองใบหน้ายามหลับของอีกฝ่ายเงียบ ๆ ก่อนจะหันหน้าหนีและชันเข่าขึ้นมากอดเอาไว้แน่นด้วยความรู้สึกสับสน
ไม่เคยหวาดหวั่นแต่เริ่มหวั่นใจขึ้นมาอย่างช้า ๆ
คิดยังไงกับฮวยกันแน่ แม้แต่เวลานี้ก็ยังไม่รู้แน่ชัด
ไม่เคยบอกว่าชอบ ไม่เคยบอกว่ารัก รู้แต่สิ่งที่เป็น แต่ไม่รู้ว่าที่สิ่งที่เป็นอยู่เรียกว่าอะไร
ไม่เคยพูดคุยกันให้เป็นเรื่องเป็นราวจริงจัง มีแต่เรื่องบ้า ๆ บอ ๆ ทุกวัน แล้วแบบนี้....จะชอบกันเข้าไปได้ยังไง ขนาดเวลานี้ บางทีพูดจากันไม่กี่คำก็ทะเลาะกันขึ้นมาได้อย่างไม่มีเหตุผล
แล้วต่อไปจะเป็นยังไง ต่อไปถ้าเกิดว่า...........ต่อไปถ้าหาก...........ถ้าหากว่า
ยิ่งคิดก็ยิ่งจมอยู่กับความคิดของตัวเอง.........หรือมันจะเป็นเพราะว่าอกหัก เลยรู้สึกว่าตัวเองอ่อนไหวจนทำเรื่องบ้า ๆ แบบนี้ได้โดยไม่ทันรู้สึกตัว หรือว่าเพราะอกหักเลยหลงรักใครง่าย ๆ หรือเป็นเพราะว่า......
เวลานี้ยังรักคนที่เคยรักอยู่หรือเปล่า...............อยากจะบอกว่ารู้สึกไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่นัก
ยังคงอยากจะกลับไปคืนดีกันอีกครั้ง พร้อมตลอดเวลาที่จะกลับไปเป็นเหมือนวันเก่า ๆ ที่ผ่านมา
แล้ว...........ผู้ชายที่นอนหลับตานิ่งเงียบอยู่ข้างๆ คนนี้ล่ะ...........ถ้าหากว่าวันหนึ่งมีบางอย่างขึ้น....
แล้วผู้ชายคนนี้จะเป็นยังไง
คิด
และยิ่งคิดมากขึ้นเรื่อย ๆ คิดและหันกลับไปจ้องมองหน้าของฮวยกลับไปกลับมาหลายครั้ง
ก่อนจะค่อย ๆ เอื้อมมือคว้าหมอนหนุนของตัวเองมาถือเอาไว้ และลุกขึ้นจากเตียงอย่างช้า ๆ
ก้าวเท้าลงจากเตียงนอนเอื้อมมือคว้าโทรศัพท์ที่วางเอาไว้บนหัวเตียงก่อนจะก้าวเดินออกจากห้องของตัวเองจากมาอย่างเงียบ ๆ
ความคิดที่แสนสับสนกำลังวนเวียนไปมาในหัวอย่างบ้าคลั่ง
ลังเลใจที่จะทำบางสิ่งบางอย่าง......แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจทำในสิ่งที่ต้องการจะทำทั้งที่ไม่มั่นใจว่าสิ่งที่ทำอยู่เป็นเรื่องที่สมควรจะทำหรือไม่
โทรศัพท์ในมือถูกกดโทรหาคนที่ต้องการจะติดต่อด้วย
ใบหน้าของเดียร์กำลังเคร่งเครียด และรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังสับสนเรื่องบางอย่างที่ไม่เข้าใจ
หัวใจเต้นระทึก เมื่อมีสัญญาณตอบรับกลับมา
ใจเต้นไม่เป็นส่ำมากขึ้นเมื่อปลายสายกรอกเสียงตอบกลับ
กลั้นใจกรอกเสียงลงไปทั้งที่รู้สึกถึงความรู้สึกบางอย่างที่กำลังถาโถมเข้ามาอย่างช้า ๆ
"ฮาโหลนี่เดียร์พูดนะ.....คือว่า............."
TBC....
:m29:
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 03-01-2008 17:17:08
สับสนจริง ๆ ด้วยแฮะ... คนอ่านยังพาลรู้สึกสับสนไปด้วยเลย
แต่อย่าบอกนะว่าโทรหาพี่แจน แฟนเก่าที่ทิ้งเดียร์ไปอ่ะ....
เดี๋ยวป๋าฮวยตื่นมาได้ยินละแย่เลยยยยย o12
เริ่มหัวข้อโดย: tonnaruk ที่ 03-01-2008 18:46:52
แต่ทำร้ายหัวใจตัวเอง และ คนที่ตังเองรักคงไม่ดีแน่
ลองคิดไตร่ตรองดีๆนะครับ อาจพบคำตอบ
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 03-01-2008 19:19:44
เอาใจช่วยครับ
เริ่มหัวข้อโดย: menano ที่ 03-01-2008 19:38:26
นาเดียร์เนี่ยน้ายอมไปขนาดนั้นแล้วก็มารับไม่ได้
โอ๊ยอยากจะขำให้ดิ้นตาย :m20: :m20: :m20:
ว่าแต่นาเดียร์โทรหาใครเนี่ย
อยากรู้จัง
รอตอนหน้าจ้า :m4: :m4: :m4:
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 03-01-2008 19:48:25
เริ่มหัวข้อโดย: fc_uk ที่ 03-01-2008 20:37:22
เริ่มหัวข้อโดย: someoneonthenet ที่ 06-01-2008 08:34:21
เริ่มหัวข้อโดย: tor13 ที่ 06-01-2008 12:12:16
เริ่มหัวข้อโดย: tpk_007 ที่ 06-01-2008 16:48:19
เริ่มหัวข้อโดย: life_fracture ที่ 06-01-2008 16:53:41
กลับมาอ่านอีกรอบก็ยังขำ
เริ่มหัวข้อโดย: GREENBE* ที่ 06-01-2008 18:56:53
ค้างง ง...ปล่อยให้ป๋าฮวยนอนหลับปุ๋ย
หนูจะสับสนอะไรค๊า หนูเดียร์
หนูน่ะรักไอ้ป๋าฮวยมันไปเต็มๆ !
มาต่อเร็วๆนะ ! :m4:
เริ่มหัวข้อโดย: kiraka ที่ 06-01-2008 20:53:36
อ่านแล้วชอบฮวยอ่ะ หล่อ ซื่อตรงกับความรู้สึกดี
จะโทรไปหาใครเดียร์ คงไม่ใช่พี่แจนนะ :serius2:
สนุกค่ะชอบมากๆ จะรออ่านเรื่องนี้และเรื่องต่อๆไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Maxxx ที่ 06-01-2008 21:49:38
เริ่มหัวข้อโดย: lucifel ที่ 07-01-2008 12:39:48
ค้างมาก :m16:
:oni3:รีบอัพ
:oni3:มาต่อด่วน
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: anna1234 ที่ 07-01-2008 15:00:15
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 07-01-2008 18:15:47
ต้องขอขอบคุณคุณเรย์มากที่สุดสำหรับการคงอยู่ของเล่าเป็ด เพื่อให้ทุกคนได้มีโอกาสแลกเปลี่ยนทัศนะคติและความคิดเห็นกัน :m5:
ความเดิมตอนที่แล้ว
หลังจากปรับความเข้าใจกันแล้ว แต่นู๋เดียร์ยังคงมีบางอย่างค้างคาอยุ่ในใจ มาลุ้นกันดีกว่าว่านู๋จะจัดการอย่างไรกับความรู้สึกตัวเอง
หลายวันก่อนที่ผ่านมาไม่ทันคิด เวลานี้เพิ่งจะรู้ว่าตัวเองคิดถึงไอ้ฮวยมากจนไม่เป็นอันกินอันนอน
คิดถึงจนไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่นั่งหน้าเศร้าทุกข์ทรมานใจ..........เวลาที่ผ่านไปแต่ละนาทีแสนเชื่องช้า
แต่เวลานี้ เวลาที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของคน ๆ นี้ เวลาที่รู้สึกว่าตัวเองมีความสุขที่สุด
กลับผ่านไปอย่างรวดเร็ว รวดเร็วจนน่ากลัว รวดเร็วจนตกใจ
รวดเร็วซะจนเวลานี้ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เป็นอยู่นี้ ใช่อย่างที่คิดเอาไว้แน่แล้วใช่มั้ย......
ลังเลใจที่จะทำบางสิ่งบางอย่าง......แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจทำในสิ่งที่ต้องการจะทำทั้งที่ไม่มั่นใจว่าสิ่งที่ทำอยู่เป็นเรื่องที่สมควรจะทำหรือไม่
โทรศัพท์ในมือถูกกดโทรหาคนที่ต้องการจะติดต่อด้วย
ใบหน้าของเดียร์กำลังเคร่งเครียด และรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังสับสนเรื่องบางอย่างที่ไม่เข้าใจ
หัวใจเต้นระทึก เมื่อมีสัญญาณตอบรับกลับมา
ใจเต้นไม่เป็นส่ำมากขึ้นเมื่อปลายสายกรอกเสียงตอบกลับ
กลั้นใจกรอกเสียงลงไปทั้งที่รู้สึกถึงความรู้สึกบางอย่างที่กำลังถาโถมเข้ามาอย่างช้า ๆ
"ฮาโหลนี่เดียร์พูดนะ.....คือว่า............."
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน โง่ว่ะ
คุยมาตั้งนานแล้วก็โดนด่าจากปลายสาย ตกลงนี่มึงจะให้คำปรึกษากูหรือมึงจะมาเป็นพ่อกูกันแน่เนี่ยไอ้รัก
ทีมึงมีปัญหาปรึกษากูตลอด มีอะไรก็กู แดกข้าวไม่ได้ ก็กู ทำงานก็กู การบ้านก็กู
อะไรก็ให้กูช่วยตลอด ถามแค่นี้ ทำเป็นด่า เดี๋ยวเหอะมึง เดี๋ยวเหอะอย่าให้กูเจอที่กรุงเทพนะ จะเตะให้
โทษฐานที่ไม่ยอมให้ความร่วมมือและไม่ยอมอธิบายให้ถ่องแท้ แล้วเมื่อเป็นเยี่ยงนี้ตัวกูจะทำเยี่ยงไรหรือวะมึงไอ้รักเพื่อนเวร
"ตกลงมึงว่าไงเนี่ย มึงว่ากูกับน้อง....เอ่อ...น้องคนนี้จะ...จะพอคบกันได้มั้ยวะ คือแบบว่ากูก็เคยทะเลาะกับน้องเขาบ่อย ๆ แล้วแบบว่าไม่ค่อยชอบหน้ากัน ตอนนี้เขาบอกชอบกู กูจะทำยังไงดีวะ คือกูก็ชอบเขานิด ๆ แหละ เออ ก็ไม่นิดก็ได้ ก็ชอบ ..... โว้ย...เออ กูชอบก็ได้วะ แต่กูไม่แน่ใจเพราะกูเพิ่งอกหักมึงเข้าใจกูมั้ย กูกลัวไม่รักน้องเขาจริง ๆ อ่ะ มึงเข้าใจมั้ยวะเนี่ย"
ในเวลาดึกสงัดคืนหนึ่ง ชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งกอดหมอนและพูดจาเพ้อเจ้อกับเพื่อนทางโทรศัพท์อยู่ที่หน้าระเบียงบ้าน ปรึกษากับเพื่อนแบบวกวน จนเพื่อนจับใจความไม่ได้ว่าตอนนี้ เดียร์ต้องการจะสื่ออะไรกันแน่ เพราะเนื่องจากในเวลาดึกดื่นค่อนคืนป่านนี้แล้วไม่ควรจะไปรบกวนการนอนของชาวบ้านแต่เดียร์ก็กระทำการอาจหาญด้วยการโทรไปหารักชาติเพื่อนรักเพื่อพูดจาเพ้อเจ้อซึ่งแม้แต่ตัวเองยังไม่เข้าใจว่าจะทำไปทำไม
"เออ แค่นี้แหละ นอนไปเลยมึง เซ็ง ไม่ได้ช่วยอะไรกูเลย ห่า อะไรนะ ให้กูเอาสาลี่ไปฝากมึงด้วย บ้านกูอยู่เมืองกาญไม่ใช่สุพรรณไอ้โง่ นอนไปเลยมึง ไร้ประโยชน์จริง ๆ แค่นี้แหละ"
ดึกสงัดคืนนั้น เดียร์กดวางโทรศัพท์ไปแล้วและกำลังนั่งหน้าหงิกหน้างออยู่ที่ระเบียงบ้านของตัวเอง
กอดหมอนที่ถือติดมือมาด้วยและกำลังบ่นพึมพำกับตัวเองเหมือนคนบ้า
"แล้วจะรู้ได้ไงวะว่าไม่ใช่แค่อาการเผลอใจชั่วครั้งชั่วคราว เฮ่อ กลุ้มโว้ยยยยยยยย ทำไงดีวะมึงคนเดียวเลยไอ้ฮวย พากูเครียด คอยดูเหอะ คอยดูทีกูมั่งแล้วกัน โอ้ยยยย เครียดโว้ย"
เดียร์ที่น่าสงสารถูกความสับสนทางความคิดเล่นงาน คิดไม่ตกและคิดไม่ออกว่าเวลานี้จะทำยังไงกันแน่
คิดไปคิดมาก็พาลไม่กล้ากลับเข้าไปนอนในห้องของตัวเองที่มีใครบางคนยึดเตียงนอนเอาไว้
ขืนกลับไปนอนไม่รู้ว่าจะคิดเพ้อเจ้ออะไรอีก แค่นี้ก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นบ้าอะไรนักหนาแล้ว
มันเล่นนอนกอดซะแน่นแบบนั้น หน้าห่างกันแค่คืบ นอนใกล้กันจนรู้สึกถึงลมหายใจ
เดี๋ยวก็ได้มีรายการเฮขึ้นมาจนได้หรอก ไอ้ฮวยแม่งก็บ้า มันชอบจริงหรือเปล่าเนี่ย
จะให้เป็นผู้หญิงของมันจริง ๆ หรือไงวะ ไม่เอาโว้ยยยยยยยยยย ไม่อยากเป็น
กำลังนั่งคิดเรื่องบ้า ๆ บอ ๆ ของตัวเอง คิดไปคิดมา วกไปวนมา นั่งหน้าเครียด แล้วก็บ่นพึมพำอยู่คนเดียวในความมืด และเมื่อหันกลับไปมองที่ข้างตัวก็ถึงสะดุ้งสุดตัวและตกใจสุดขีดเมื่อพบว่ามีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวมานั่งอยู่ข้างๆ จนต้องเผลอตะโกนเสียงดังลั่น
"โว้ยยยยยยยยยยย ผีหลอก พ่อแก้วแม่แก้ว ผีหลอก โว้ยยยยยยยยยยย"
กระโดดลุกขึ้นยืนและหลับตาแน่น เตรียมเผ่นอย่างรวดเร็ว แต่ผีที่อยู่ไม่ห่างออกไปก็รีบคว้าร่างของคนเตรียมหนีผีเอาไว้ก่อนจะหัวเราะดังลั่นด้วยความขบขันกับท่าทางของคนที่ดิ้นรนหนี
"กลัวแล้วกลัวแล้ว เดี๋ยวจะทำบุญไปให้อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลย สาธุ"
ตลก เป็นใครก็ต้องขำ เป็นใครก็ต้องหัวเราะ และฮวยก็หยุดเสียงหัวเราะของตัวเองไม่ได้เพราะคนที่ดิ้นรนไปมาในอ้อมแขนคนนี้
"ผีอะไรจะหล่อขนาดนี้......พอแล้ว ไม่ใช่ผี...เนี่ยอะคน...หล่อด้วย มองดี ๆ ซิไม่เห็นหรือไง"
กลัวแทบตายแต่ได้ยินเสียงของผีแล้วก็แทบอยากจะกระโดดเตะผี โทษฐานทำให้เสียฟอร์ม
"แม่งมึง มาเงียบ ๆ แบบนี้ตกใจหมด เอ้าปล่อยซะทีสิวะ มึงนะมึงไอ้ฮวยมึงจำเอาไว้เลย"
จำอะไร จะให้จำอะไร ไม่เห็นมีอะไรน่าจำเลย
เผลอหลับไปนิดเดียว นึกว่าจะได้นอนกอดคนบางคนให้ชื่นใจซะหน่อย ดันหนีออกมาตอนไหนไม่รู้
เลยลุกขึ้นไปตามหา นึกว่าจะหนีไปนอนห้องแม่จริง ๆ ที่ไหนได้ แอบมานั่งคุยกับใครไม่รู้ที่นอกระเบียง
แล้วเรื่องอะไรจะไม่ฟังว่าเดียร์คุยอะไรกับใคร อยากรู้เรื่องของคนที่ตัวเองชอบทำไมจะทำไม่ได้เรื่องปกติจะตาย ฟังไปฟังมาถึงได้รู้ว่ามีสาวน้อยนางหนึ่ง.............ที่ทะเลาะกับคนบางคนอยู่
แล้วก็เหมือนว่าเพิ่งจะชอบกัน.................แต่ขอโทษเถอะครับคุณ นี่น่ะมันน้องตรงไหน ไม่น้องล่ะนะ
โกหกทั้งที ทำไมไม่เนียนเลยล่ะหนูเอ้ย บอกไปเลย ว่าถูกพี่ฮวยสุดหล่อตามจีบอยู่ แค่เนี้ยแหละเพื่อนมันก็เข้าใจ ทำไมต้องพูดอะไรให้มันยากมากมายขนาดนั้น
"ไม่ปล่อยหรอก บอกมานะ เมื่อกี้แอบคุยกับใคร คิดนอกใจหรือไง แอบคบน้องคนไหนอยู่บอกมา"
ฮวยกำลังพยายามปั้นเสียงให้เคร่งขรึมมากที่สุด และทำเหมือนจริงจังกับเรื่องที่ได้ยิน
"ไม่มีเลยน้องอะไร ทำไม ไม่มีเลยน้องเนิ้งอะไร บ้าป่าววะนั่งอยู่เฉย ๆ มาน้งมาน้องอะไรท่าจะประสาทปล่อยเด่ะ จะไปนอนแล้วไอ้ฮวย เร็ว"
ไม่รู้ด้วยหรอกว่าน้องอะไรของมัน ขืนมันรู้ว่าน้องที่ว่าก็คือตัวมันนั่นแหละ คราวนี้นะ ถ้ามันรู้เข้าไม่ใช่แค่อายนะ ที่เอาเรื่องของมันไปปรึกษาชาวบ้าน คราวนี้คงถึงกับต้องเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนีแน่ ทุเรศจริงโว้ยกู ทำไมต้องไปปรึกษาเรื่องของไอ้ฮวยกับชาวบ้านด้วยวะ แม่งเอ้ย
"ไม่เอา....บอกมาเดี๋ยวนี้น้องอะไร....ยังไม่ทันไรคิดจะนอกใจแล้วเหรอ ...กล้าดีนักนะ...."
แกล้งทำเสียงเข้ม และเอ่ยบอกเสียงหนัก ๆ แต่ไม่ยอมคลายอ้อมแขนจากคนตัวเล็กกว่าที่พยายามใช้มือรั้งฝ่ามือของฮวยออกจากเอว
ไอ้ฮวย ไอ้บ้าเอ้ย ทำไมชอบกอดเอวนักวะ โธ่โว้ยยยยยยยยยยยยย ไอ้ห่านี่มันจะทำไมวะเนี่ยปล่อยซะทีสิโว้ยยยยยยยย กูไม่รู้จะตอบอะไรแล้วนะ อย่ามารุกไล่กันแบบนี้ได้มั้ยคิดคำตอบไม่ทันเว้ย
"ไม่มี ก็บอกว่าไม่มี ฮื่อ ไม่เชื่อแล้วจะถามทำไม เดี๋ยวต่อยตาแตกเลยมึง จะปล่อยได้ยังเนี่ย"
เรื่องอะไรจะตอบคำถามของไอ้ฮวยง่ายๆ ก็บอกแล้วว่าขืนบอกออกไปก็ได้เสียฟอร์มกันพอดี หาทางเลี่ยงไปให้พ้น ๆ ดีกว่า ไม่อยากอยู่ใกล้มันมาก เพราะว่ามันชักไม่ยอมกอดแค่เอวซะแล้ว
ก้มหน้าลงมาหาบ่อย ๆ แบบนี้หมายความว่าไงวะ ถึงจะมืดจนมองแทบไม่เห็นหน้า แต่ก็เห็นแววตานะโว้ย
ไอ้ตาใส ๆ ระยิบระยับนั่นน่ะ คิดจะมองกันแบบนี้จริง ๆ หรือไง
"คราวหน้าถามกับเจ้าตัวเขาเองว่าเขาล้อเล่นหรือเปล่า......คนไม่ชอบหน้ากันเขาไม่ถ่อมาหากันถึงนี่หรอก ไม่ได้ว่างขนาดอยากเล่นวิ่งไล่จับกับใครนะ ....จะกลัวอะไร.......ถ้าเรื่องนี้เป็นเพราะเดียร์เผลอใจ....งั้นถ้าคิดอะไรออกเมื่อไหร่ ให้เดียร์ไปได้ตลอดเวลาเลย ไม่ต้องแคร์กันเลยก็ได้ แบบนี้สบายใจมั้ย....ยังจะกลัวอะไรอีกหรือเปล่า....."
อะไรนะ
อะไรของมัน
ไอ้..........ไอ้ฮวย...........ไอ้บ้า
อย่ามาพูดแบบนี้นะ.......พูดมาได้ยังไงแบบนี้.........พูดแบบนี้พูดออกมาได้ยังไง
แปลว่าอะไรที่ว่า คิดได้เมื่อไหร่ให้ไปจากกันได้เลย
หมายความว่าอะไรที่ว่า..........ไม่ต้องแคร์........ไม่ต้องแคร์แปลว่าไม่ต้องสนใจ
ทำได้เลยเหรอ ถ้ารักจริง ๆ ชอบกันจริงๆ ยอมปล่อยไปง่าย ๆ แบบนั้นเลยเหรอ
ถ้ารักกันแล้วต้องเสียไป มันทุกข์ทรมานใจแทบตาย คนไม่เคยรักใครมันจะไปรู้ได้ยังไงว่าการต้องปล่อยคนที่ตัวเองรักจากไปต่อหน้าต่อตามันเจ็บปวดแค่ไหน
กินข้าวไม่ได้
นอนไม่ได้
คิดอะไรไม่ออก
โลกทั้งโลกกลายเป็นสีเทา อยากจะร้องไห้ตลอดเวลา ภายในใจเหมือนมีอะไรมากดทับจนหายใจแทบไม่ออก เพียงเพราะว่า..............ปล่อยให้คนที่รักจากไป.......แล้วตัวเองมานั่งเสียใจคนเดียวงั้นเหรอ
"ไม่กลัวอกหักหรือไง........คนที่ไม่กลัว....ก็เพราะว่าไม่ได้ชอบตั้งแต่แรก...จะให้ไปง่าย ๆ ก็แปลว่าจะไปตอนไหนก็ได้ไม่ต่างกัน........เพราะไม่ได้ชอบจริงๆ แค่เล่นสนุก ๆ ใช่มั้ยถึงได้พูดแบบนี้ออกมา"
เดียร์นิ่งเงียบ และตั้งใจฟังทุกคำพูดของฮวย แต่เวลานี้ทนไม่ไหว เก็บความรู้สึกเอาไว้ไม่ได้จนต้องระบายเป็นคำพูดออกมา
กลัวเพราะเคยเจ็บปวด ถึงพยายามคิดอะไรให้ถี่ถ้วน เพราะกลัวว่าจะต้องเสียใจอีก
เป็นคนคิดมาก คิดไปคิดมาก็คิดในแง่ลบ กลัวถูกหลอกแล้วต้องมานั่งร้องไห้คนเดียวอีกครั้ง
ถึงอยากชอบใครก็ไม่กล้าชอบให้มาก เพราะกลัวว่าจะกลายเป็นความรักอีกครั้งขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว กลัวเจ็บเหมือนคราวก่อน กลัวต้องเป็นแบบนั้นอีกครั้ง จึงหันเหความสนใจของตัวเอง ด้วยการบอกตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่าครั้งนี้อาจเป็นแค่เผลอใจไปเท่านั้น ถ้าหากคิดถอนตัวเวลานี้ก็คงทัน.....................
นิ่งเงียบไปนานจนชั่วอึดใจใหญ่ ฮวยถอนหายใจยาวเหยียด ก่อนจะเลื่อนแขนขึ้นมากอดรัดร่างของคนในอ้อมแขนให้มากขึ้น กอดเอาไว้ และกดศรีษะของเดียร์ให้แนบซบลงที่แผ่นอก
คิดแบบนี้เองเหรอ เดียร์มันคิดขนาดนี้เลยเหรอ สงสารแล้วนะ แบบนี้ใครมันจะกล้าทำให้เสียใจวะ
"เจ็บจนตายก็ช่างหัวแม่งเหอะ.........ใครจะไปคิดว่าตัวเองจะมาชอบคนบางคนได้.....นึกว่าตัวเองกลัวเป็นคนเดียวงั้นสิ คนอื่นกลัวไม่เป็นเลย.......เนี่ยจนถึงวันนี้คนบางคนยังไม่เคยตอบกลับมาว่าชอบเลยสักคำ
ใครกันแน่ที่ต้องกลัว........ถามจริงๆ นะว่าใคร"
จะทำยังไงดีล่ะ เดียร์ก็ช่างคิดเหลือเกิน คนมันเคยเจ็บมาก่อน จะเร่งรัดตอนนี้เพื่ออะไร ค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไปคงดีที่สุด จะให้แน่ใจขึ้นมาตอนนี้แบบรวดเร็วทันใจก็คงไม่ได้ ตีกันแทบตาย ด่ากันแทบตาย ปุบปับจะให้รักกันหวานจ๋อย เดียร์คงยังทำใจไม่ทันล่ะมั้ง
"ขี้เกียจพูดว่ะ กอดมาก ๆ เดี๋ยวเคลิ้มกันตรงนี้มันจะยุ่ง.....นอนได้ยัง ง่วงจะตายชัก ยุงก็ชุม ออกมาได้ยังไงดึกดื่นป่านนี้ เดี๋ยวก็โดนยุงหามกันพอดี"
ไอ้ฮวยปากมันเสีย ปากคอน่าเตะชะมัด พูดห่าอะไรก็ฟังไม่ค่อยเข้าหู แต่ก็ทำให้บรรยากาศเขิน ๆ อาย ๆ แบบนี้บรรเทาลงได้บ้าง
อ้อมแขนที่กอดรัดเอาไว้คลายออกและเปลี่ยนเป็นเลื่อนลงมาเกาะกุมที่ฝ่ามือเย็นชื้นของเดียร์เอาไว้แน่น
"ป่ะ....ไปนอนเหอะเนอะ.....เอาหมอนมานี่มา ถือให้"
ก็แค่คำพูดแก้เขิน....ของใครบางคนที่เพิ่งรู้สึกว่า ตัวเองพูดอะไรหน่อมแน้มที่สุดในชีวิตเข้าซะแล้ว
ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อ
ไม่อยากคิดว่าเป็นเรื่องจริง แต่ก็ทำไปแล้ว
เออ ใครมันจะไปรู้ว่าเวลากอดเดียร์แล้วมันยิ่งอยากทำมากกว่ากอด เมื่อก่อนมือมันยังไม่เคยคิดจะแตะ
แต่ตอนนี้กุมซะแน่นกลัวเดียร์หนี หน้ามันเมื่อก่อนไม่คิดอยากจะมอง ที ตอนนี้อยากจะจูบอยากจะฟัดซะให้หนำใจ
ที่แย่กว่านั้น...........เวลาพูดว่าชอบทีไร ก็เขินทุกที ยิ่งเห็นดวงตากลม ๆ ใส ๆ ที่เงยหน้าขึ้นจ้องมองเวลาพูดแล้ว ยิ่งพาลไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะพูดออกไปได้ขนาดนั้น
"แล้วอย่าให้รู้นะว่านอกใจแอบคุยกับกิ๊กคนนั้นคนนี้......"
จูงมือเดียร์ให้เดินเข้าบ้านมาด้วยกัน แต่ปากก็ยังพร่ำพูดอะไรไปเรื่อย มีแต่คำพูดที่น่าหมั่นไส้ไม่เข้าหูคนฟังแต่ก็ทำให้เดียร์ที่คิดเรื่องโง่เง่าบ้อบอทั้งวัน แอบอมยิ้มขึ้นมาเล็ก ๆ โดยไม่รู้ตัว
"ไม่ได้เป็นอะไรกันนี่หว่า มีสิทธิ์จะคุยกับใครก็ได้ ไหนบอกว่าพร้อมอกหักตลอดเวลาไงแล้วจะทำไมล่ะ"
พูดออกไปแล้วก็แอบหัวเราะเล็ก ๆ จ้องมองที่มือของตัวเองที่ถูกกุมเอาไว้แน่นเพราะคนที่จับไม่คิดจะยอมปล่อย ทำไมยอมให้มันจับมือง่าย ๆ แบบนี้หว่า
เดียร์อมยิ้มแต่ฮวยกำลังคิดเรื่องของตัวเองในเวลาเดียวกัน
พูดไปได้นะ ชอบพูดแบบนี้แหละ ชอบทำแบบนี้ด้วย ชอบทำร้ายจิตใจกัน ขอให้ได้กัดเถอะมันชอบนักแหละ ขี้โมโหก็เท่านั้น บางทีก็งี่เง่า ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้หลงผิดได้ขนาดนี้
แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลย ว่าชอบคนงี่เง่าอย่างไอ้เด็กตาขวางคนนี้ได้
ตอบออกมาได้ว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน เออ ไม่ได้เป็นล่ะสิ ไม่ได้เป็นซักอย่างเลยนี่ พูดว่าชอบยังไม่เคยเลย
หาเรื่องหนีหน้ากันก็มี หนีออกมาจากห้องก็ทำ แล้วจะไปทำอะไรได้ จะไปกล้าทำอะไรเดียร์ล่ะ
ฮวยหยุดเดิน และยืนนิ่ง หัวคิ้วขมวดมุ่น เพราะได้ฟังคำพูดใจร้ายของคนที่ยืนนิ่งอยู่ข้าง ๆ จ้องหน้าอีกฝ่ายตาไม่กระพริบ ขบริมฝีปากแน่นเหมือนอยากจะบอกให้รู้ว่ากำลังน้อยใจกับสิ่งที่เดียร์ทำ
มองทำไมครับนาเดียร์ ชอบทำตาใสซื่อ ทำหน้าเหมือนไม่รู้เรื่องว่าทำอะไรลงไป แอบยิ้มอยู่ในใจล่ะสิ
ชัวร์แล้วแบบนี้ คงแอบยิ้มอยู่ในใจ ไอ้เด็กตาขวางนี่มันร้ายนัก ถือว่าเรารักเลยชักได้ใจ ก็ให้มันรู้กันไปเลย ให้มันรู้กันไป ว่าพูดแบบนี้ออกมาแล้วต้องเสียใจภายหลังแน่
ไม่ทำอะไรหรอก จะไปทำอะไรได้ล่ะ อยากจะมีก๊งมีกิ๊ก อยากคุยกับใครก็เอาเลยตามสบายจะไปทำอะไรได้ ยอมให้อยู่แล้วนี่ คนมันรักไปแล้วจะให้ทำยังไงล่ะ
"ตามใจเถอะ.....อยากจะทำอะไรก็ทำ......ถ้าอยากเห็นควายยืนร้องไห้ให้ดูต่อหน้าตอนนี้นะ....เดียร์ก็ทำไปเลย"
TBC....
เริ่มหัวข้อโดย: anna1234 ที่ 07-01-2008 18:42:11
เริ่มหัวข้อโดย: Turn_righT ที่ 07-01-2008 18:49:52
รับรักฮวยไปเห้อ...รักๆ กันซักทีเถอะ :เฮ้อ:
ลุ้นจนหนังสือไม่อ่านละ (แกไม่อ่านของแกเองจะไปโทษใครฟะ o12)
:m23: เป็นกำลังใจเช่นเคยจ้า.. :mc2:
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 07-01-2008 20:03:19
เริ่มหัวข้อโดย: TONG ที่ 07-01-2008 21:47:37
เริ่มหัวข้อโดย: someoneonthenet ที่ 07-01-2008 22:31:35
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 07-01-2008 22:40:35
หวานกันได้ไม่ถึงห้าประโยค.... :m20:
ไงก็เอาใจช่วยกันต่อไปปปปป
:m4:
เริ่มหัวข้อโดย: dawa_11 ที่ 07-01-2008 22:55:51
เริ่มหัวข้อโดย: menano ที่ 07-01-2008 23:50:15
อย่าใจร้ายกับพี่ฮวยนักเลยนะ
น่าสงสารพี่ฮวยออก
ป่านนี้ช้ำในไปถึงไหนต่อไหนแล้วเนี่ย
โดนทำร้ายตลอดเลยนะนั่น
สงสารพี่ฮวยบ้างเถอะเนอะ
เริ่มหัวข้อโดย: คุณหมาหยอกไก่ ที่ 08-01-2008 05:20:23
โอยยยยยยยยยยย ไม่ไหวแล้วววววววววววว
:m25: :m25:
สุดๆๆๆๆ ชอบมากมายอ่าคับ
:m1: :m1:
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 08-01-2008 11:36:57
เริ่มหัวข้อโดย: niph ที่ 08-01-2008 14:03:17
อ้างถึง
"ตามใจเถอะ.....อยากจะทำอะไรก็ทำ......ถ้าอยากเห็นควายยืนร้องไห้ให้ดูต่อหน้าตอนนี้นะ....เดียร์ก็ทำไปเลย"
ป๋าฮวยคิดได้ไงอ่ะ :m20:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 08-01-2008 17:23:18
ทำตามหัวใจตัวเองดีกว่า
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 08-01-2008 18:48:22
เริ่มหัวข้อโดย: ballza ที่ 09-01-2008 07:34:13
น่าร้ากกกกกกกก โอ้เย่ๆๆๆ :oni1:
เริ่มหัวข้อโดย: SweetSerenade ที่ 09-01-2008 10:13:05
เดียร์กะฮวย น่าร๊ากก
ปูเสื่อรอตอนต่อไป
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 09-01-2008 20:59:44
เรื่องนี้มีหลายรส หลายอารมณ์ อ่านไปปรับอารมณ์กันไป คิก คิก อย่าเพิ่งหมั่นไส้คู่นี้น๊า :m13:
ความเดิมตอนที่แล้ว
จูงมือเดียร์ให้เดินเข้าบ้านมาด้วยกัน แต่ปากก็ยังพร่ำพูดอะไรไปเรื่อย มีแต่คำพูดที่น่าหมั่นไส้ไม่เข้าหูคนฟังแต่ก็ทำให้เดียร์ที่คิดเรื่องโง่เง่าบ้อบอทั้งวัน แอบอมยิ้มขึ้นมาเล็ก ๆ โดยไม่รู้ตัว
"ไม่ได้เป็นอะไรกันนี่หว่า มีสิทธิ์จะคุยกับใครก็ได้ ไหนบอกว่าพร้อมอกหักตลอดเวลาไงแล้วจะทำไมล่ะ"
พูดออกไปแล้วก็แอบหัวเราะเล็ก ๆ จ้องมองที่มือของตัวเองที่ถูกกุมเอาไว้แน่นเพราะคนที่จับไม่คิดจะยอมปล่อย ทำไมยอมให้มันจับมือง่าย ๆ แบบนี้หว่า
เดียร์อมยิ้มแต่ฮวยกำลังคิดเรื่องของตัวเองในเวลาเดียวกัน
พูดไปได้นะ ชอบพูดแบบนี้แหละ ชอบทำแบบนี้ด้วย ชอบทำร้ายจิตใจกัน ขอให้ได้กัดเถอะมันชอบนักแหละ ขี้โมโหก็เท่านั้น บางทีก็งี่เง่า ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้หลงผิดได้ขนาดนี้
แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลย ว่าชอบคนงี่เง่าอย่างไอ้เด็กตาขวางคนนี้ได้
ตอบออกมาได้ว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน เออ ไม่ได้เป็นล่ะสิ ไม่ได้เป็นซักอย่างเลยนี่ พูดว่าชอบยังไม่เคยเลย
หาเรื่องหนีหน้ากันก็มี หนีออกมาจากห้องก็ทำ แล้วจะไปทำอะไรได้ จะไปกล้าทำอะไรเดียร์ล่ะ
ฮวยหยุดเดิน และยืนนิ่ง หัวคิ้วขมวดมุ่น เพราะได้ฟังคำพูดใจร้ายของคนที่ยืนนิ่งอยู่ข้าง ๆ จ้องหน้าอีกฝ่ายตาไม่กระพริบ ขบริมฝีปากแน่นเหมือนอยากจะบอกให้รู้ว่ากำลังน้อยใจกับสิ่งที่เดียร์ทำ
มองทำไมครับนาเดียร์ ชอบทำตาใสซื่อ ทำหน้าเหมือนไม่รู้เรื่องว่าทำอะไรลงไป แอบยิ้มอยู่ในใจล่ะสิ
ชัวร์แล้วแบบนี้ คงแอบยิ้มอยู่ในใจ ไอ้เด็กตาขวางนี่มันร้ายนัก ถือว่าเรารักเลยชักได้ใจ ก็ให้มันรู้กันไปเลย ให้มันรู้กันไป ว่าพูดแบบนี้ออกมาแล้วต้องเสียใจภายหลังแน่
ไม่ทำอะไรหรอก จะไปทำอะไรได้ล่ะ อยากจะมีก๊งมีกิ๊ก อยากคุยกับใครก็เอาเลยตามสบายจะไปทำอะไรได้ ยอมให้อยู่แล้วนี่ คนมันรักไปแล้วจะให้ทำยังไงล่ะ
"ตามใจเถอะ.....อยากจะทำอะไรก็ทำ......ถ้าอยากเห็นควายยืนร้องไห้ให้ดูต่อหน้าตอนนี้นะ....เดียร์ก็ทำไปเลย" [/color]
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน อยู่ระหว่างทำความเข้าใจ
"น้อง ๆ เข้ามานั่งใกล้ ๆ พี่นี่มา เรียกพี่ด้วยนะจ๊ะรับรองเดี่ยวจ่ายห้าร้อย" ฮวยแกล้งปัดที่นอนสองสามครั้งแล้วก็ใช้มือแตะเบา ๆ บนฟูกนอนก่อนจะพยักหน้าเรียกให้คนที่นั่งอยู่ห่างออกไปให้ลุกเข้ามานั่งใกล้ ๆ กัน นัยน์ตาพราวเปล่งประกายพราวระยับและแกล้งส่งยิ้มแปลก ๆ ไปให้คนที่นั่งอยู่ห่างออกไป เหมือนแกล้งยั่วอารมณ์ของเดียร์ให้เกิดอาการหนาว ๆ ร้อน ๆ กับท่าทางแบบนั้นของฮวย
"เหอะ มึงอย่าฝันไปหน่อยเลย กะอีแค่ทำหน้าแบบนี้ กลัวตายห่าเลย ถ้ามึงทำอะไรกูนะ กูจะต่อยให้ปากแตกเลยมึง แล้วอย่ามาหาว่ากูไม่เตือนล่วงหน้านะเว้ย"
ได้ยินเสียงตอบกลับมาแบบจริงจัง ทั้งที่ไม่ว่ามองยังไงก็รู้ว่าเดียร์กำลังไม่ไว้ใจคนที่นอนแอ้งแม้งเอียงกะเท่เร่และทำหน้าตาเจ้าชู้ใส่
"อ่ะ กลัว แค่นี้กลัว แน่จริงเข้ามาสิ นั่งห่างแบบนั้นจะไปลุ้นอะไร กลัวพี่ปล้ำเหรอจ๊ะน้อง ทำจริงพี่ก็ตกเป็นของน้องเดียร์สิจ๊ะ งั้นจ่ายค่าตัวเค้ามา 500 นะตะเอง"
ไอ้ปากหมา ไอ้ปากเสีย ไอ้ฮวยแม่งบ้า พูดไม่พูดเปล่า ยังมีการกระดิกนิ้วเรียกอีก มึงนะมึง อย่าให้กูโมโหนะ เดี๋ยวก็โดดเตะคอหักเลย กวนประสาทจริง ๆ
"เอ้า ทำไมทำหน้างั้นอ่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า กลัวจริงนี่หว่า เออ ไม่เล่นแล้ว มานอนเร็ว เหนื่อยจะตายกว่าจะมาถึง"
ได้ยินเสียงพูดของฮวยพร้อมกับเสียงหัวเราะก่อนที่ไอ้ตัวคนพูดมันจะเอนหลังลงนอนและยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก พูดคำพูดบางอย่างออกมาเสียงเบาหลังจากที่มันทำเหมือนไม่อยากเล่นสนุกกับการแกล้งอีกแล้ว
"นี่มาเร็ว" ฮวยทำเสียงงึมงำในลำคอ ก่อนจะยกมือตบเบา ๆ ที่ข้างตัวเหมือนกับจะเรียกให้เดียร์ลงมานอนข้าง ๆ กัน แต่ฝ่ายนั้นก็ยังนั่งนิ่งเหมือนเดิมไม่มีการขยับตัว แถมซ้ำยังเบะหน้าใส่เหมือนไม่อยากทำสิ่งที่ฮวยต้องการให้ทำ
คนที่ต้องเดินทางมาตลอดทั้งวัน ยกมือขึ้นปิดปาก ก่อนจะขยี้ตาซ้ำ ๆ อีกหลายครั้ง เหลือบสายตาจ้องมองใบหน้าของเดียร์ที่นั่งห่างออก จ้องอยู่นาน มองอยู่นานจนเดียร์ต้องรีบหลบตาไม่กล้าสู้สายตาด้วย
ไม่ใช่ว่าอาย แต่มันรู้สึกแปลก ๆ ไม่ชอบจ้องตาใคร จ้องนานไม่ได้ เดี๋ยวเผลอทำตัวแปลก ๆ
ถ้าเกิดไอ้ฮวยมันรู้ว่าเวลานี้กำลังคิดอะไรอยู่เดี๋ยวก็ได้ซวยกันพอดี
"เดียร์เอ้ย อย่ามองตาขวางแบบนั้นสิว๊าาาาาาาาาา รู้มั้ยเมื่อคืนวานนอนอยู่ที่บ้านแล้วก็กดโทรศัพท์หามือแทบหงิก โมโหก็โมโหนะ ใครจะไปคิดว่าตั้งแต่ตอนนั้นที่เดียร์บอกให้ห่าง ๆ กันซักพักน่ะมันจะทำให้โมโหได้ขนาดนั้น ถามจริง ๆ เหอะ คิดจะปิดโทรศัพท์นานเท่าไหร่ ตอนนั้นคิดอะไรเหรอ หรือว่าไม่อยากจะคุยกันจริง ๆ ถามได้มั้ย ว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่วะ"
อย่าทำเสียงเศร้าแบบนั้นนะโว้ยยยยยยยยยยย
อยากรู้มั้ยล่ะว่ากูจะปิดโทรศัพท์นานแค่ไหน ก็ไม่นานหรอก แค่ให้ลืมหน้ามึงไปเลยแค่นั้นแหละ ถามมาได้ เป็นห่าอะไรวะ อยู่ดี ๆ ก็มาถาม ก็ใครใช้ให้วันนั้นมึงอยู่ดี ๆ ก็หน้ามืดจะปล้ำกูขึ้นมา ขืนยังอยู่เกิดเคลิ้มคล้อยตามขึ้นมาจะว่าไง ไม่รีบหนีตอนนั้นแล้วจะให้หนีตอนไหน กูก็กลัวเป็นนะโว้ย
แล้วไงวะ หลายวันหลังจากนั้นถึงเพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นโรคประสาทเอาแต่พร่ำเพ้อละเมอหาไอ้ฮวยทุกวันเหมือนคนบ้า แล้วแบบนี้จะกล้าไปบอกใครได้วะ ว่าติดใจรสจูบของมึงจนไม่กล้าสู้หน้า
ขืนบอกไปเดี๋ยวโดนหัวเราะเยาะตายห่า
"หลายวันนี้คิดอะไรได้ตั้งเยอะ มาหาทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเป็นยังไง เดียร์ไหน ๆ มันก็มาถึงขั้นนี้แล้วนะ ไอ้ที่ทำหน้าเขิน ๆ หัวเราะแบบอาย ๆ น่ะ ชอบป่ะ ชอบพี่มั้ยน้อง พูดให้พี่ชื่นใจหน่อยเถอะวะ ขืนพี่ฮวยพูดเป็นไอ้บ้าคนเดียวแบบนี้ ดูท่าแล้วมันจะเป็นการเอาแต่ใจตัวเองไปหรือเปล่านะเดียร์"
ฮวยยังคงร่ายยาวตามที่ตัวเองคิด
เปิดเผยความรู้สึกทั้งหมดที่เก็บเอาไว้มาหลายวัน พูดไปยาวเหยียด สุดท้ายก็ต้องเงียบเสียงลงเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปดี
นิ่งเงียบไปพักใหญ่ และพยายามจะเดาความรู้สึกของเดียร์ให้แน่ชัดว่าฝ่ายนั้นคิดยังไงกันแน่
แต่ก็ไม่มีคำยืนยันออกมาซักคำ มีเพียงอาการนิ่งเงียบ และก้มหน้าลงครุ่นคิดบางสิ่งบางอย่าง
บางสิ่งบางอย่างที่ฮวยไม่รู้ว่ามันคืออะไร
ลุ้นระทึกถึงคำตอบที่จะได้รับ รอที่จะฟังอยู่นานแต่กลับไม่มีคำตอบ
"ไม่ชอบ เกลียด ไอ้ฮวย ไอ้เฮงซวย ไปลากกูตอนกำลังเมาได้ที่ ชอบแกล้งกูแม่งทุกอย่าง กูเกลียดมึงไปให้ไกล ๆ หน้าซักทีสิวะ โอเค เอาแบบนี้แล้วกัน เดียร์อยากพูดแบบนี้ใช่เปล่า ไม่ต้องพูดแหละ พูดให้หมดแล้ว งั้นไม่ต้องเครียดแล้ว นอนเหอะนอนได้แล้ว นี่ก็อยากจะนอนแล้วเหมือนกัน แค่นี้นะ ฝันดีจ๊ะ"
หา............
อะไร..............
เป็นชุดแบบนั้น มันอะไรวะยังไม่ทันได้อ้าปากพูดเลยนะเนี่ย
มาแบบเป็นชุดแบบนี้กูก็เอ๋อสิวะไอ้ฮวย
"เอ่อ ไอ้ฮวย กูว่านะ ไอ้เรื่องที่มึงพูดเนี่ยมัน...ง่ะ" เดียร์อยากจะพูดอะไรให้มากกว่านี้แต่คนที่ยกมือขึ้นอุดหูและทำเหมือนแกล้งหลับก็ทำให้ต้องส่ายหน้าและยกมือขึ้นเกาหัวเพราะไม่รู้จะพูดอะไรดี
ถ้าตอบว่าชอบ...........แม่งกูก็เสียฟอร์มตายห่าสิวะ
ถ้าตอบว่าไม่ชอบ...........แล้ว.........แล้วมันจะเป็นยังไงต่อไป จะเป็นแบบนี้ไปเรื่อย ๆ หรือเปล่าก็ยังไม่รู้
"เออ รู้หรอกว่าลำบากใจ ไม่ต้องพูดหรอก พูดมากก็เหนื่อย นอนแล้วขี้เกียจคุย พรุ่งนี้ค่อยคุยแล้วกันนะ"
พูดเหมือนเป็นเรื่องง่าย แล้วฮวยก็จัดการดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างก่อนจะตะแคงข้างหันไปอีกทาง ทำเหมือนไม่สนใจที่จะฟังคำตอบ ไม่สนใจสิ่งที่เดียร์อยากจะพูดอีก
แต่ความรู้สึกในเวลานี้..........เจ็บแปลบขึ้นมาที่หัวใจ
ก็ว่าใช่แล้วนะ แต่ทำไมนาเดียร์มันถึงไม่อยากพูดขนาดนั้น ตกลงไอ้ที่คิดว่าเดียร์มันก็รู้สึกแบบเดียวกันนี่ คิดไปเองคนเดียวใช่มั้ยวะนี่ สงสัยท่าจะคิดไปคนเดียว คิดไปคนเดียวอีกแล้วเหรอวะนี่
แม่งไม่น่าเลยกู ไม่น่ามาเลย มาทำไมเนี่ย มาหาแล้วยังไม่รู้อีกว่าต่อไปจะทำยังไงดี รู้อย่างนี้นอนอยู่บ้านให้ประสาทแดกตายห่าไปเลยยังดีกว่าจะต้องมารับรู้สิ่งที่เดียร์มันคิดแต่ไม่ยอมพูด
"ฮวย ไอ้ฮวย" เดียร์เรียกชื่อของคนที่แกล้งนอนหลับและนิ่งเงียบไปแล้ว แต่ก็ไม่เห็นมีปฏิกิริยาตอบกลับ เรียกย้ำอีกหลายๆ ครั้งแต่ก็ไม่เห็นว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกตัว
ไหงเป็นงั้นวะ กูยังไม่ได้แก้ตัวอะไรเลยนะเนี่ย มันดันหลับสนิทเลย แล้วแบบนี้เอาไงดี จะให้นั่งถ่างตาอยู่ทั้งคืนคงไม่ไหวนะ
เออ แม่งพรุ่งนี้ค่อยเคลียร์แล้วกัน กูไม่รู้จะพูดอะไรนี่หว่า จะว่าชอบ บางทีก็ไม่ใช่ แค่อยากเจอมาก ๆ สุด ๆ เอาไว้ทะเลาะกันก็ยังดี จะว่ารัก อันนั้นน่ะโคตรห่างไกลเลย แล้วนี่มันยังไงวะ คิดยังไงกันแน่ ยังไม่ชัวร์เลยแล้วจะให้พูดยังไงล่ะ
เดียร์ลุกขึ้นเดินไปปิดไฟก่อนจะขยับกายเข้ามาล้มตัวลงนอนข้างๆ ฮวยที่นอนหันหน้าหนีไปอีกทาง
ยกแขนขึ้นก่ายหน้าผากก่อนจะหันไปมองแผ่นหลังของคนที่คาคว่าในเวลานี้คงหลับไปแล้ว
"เฮ่อออออออออ" เดียร์ถอนหายใจยาวเหยียด เหมือนไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับความรู้สึกที่ไม่ชัดเจนของตัวเอง สมองกำลังทำงานหนักและพยายามมองหาเหตุผลว่าเพราะอะไรทำไมถึงได้รู้สึกกระวนกระวายได้ถึงขนาดนี้
เป็นเพราะรักเหรอ
หรือแค่ชอบ
หรือว่ามันเพราะอะไรกันแน่ กับคนก่อนความรู้สึกมันรุมเร้าร้อนแรงเหลือเกิน จะเป็นจะตายให้ได้เพียงเพราะอีกฝ่ายทิ้งไปมีคนใหม่
แต่ครั้งนี้มันต่างกัน ความรู้สึกมันเรียบง่ายเหลือเกิน มีบางครั้งที่ทำให้รู้สึกร้อนรุ่มได้บ้าง แต่มันก็ไม่ร้อนแรงและพร้อมจะแผดเผาเหมือนความรักครั้งก่อน
แล้วแบบนี้จะเรียกว่ารักได้หรือไง
ฝ่ามือค่อย ๆ เคลื่อนช้า ๆ มาแตะอยู่ที่กลางแผ่นหลังของคนที่ทำเหมือนหลับสนิท แล้วเดียร์ก็ได้แต่ถอนใจ
"เฮ้ย เห็นว่าหลับหน่อยนี่คิดจะลักหลับกันเลยนะ อยากโดนดีเหรอ เอามือกับหน้าออกไปเลยนะ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน"
หือ
ได้ยินนะ
ได้ยินชัดได้ยินเหมือนเสียงคนพูด
เสียงใครวะ
เสียงใคร เอ่อ นอนกันอยู่สองคน
อยู่กันแค่เนี้ยะจะเสียงใครวะถ้าไม่ใช่ไอ้ฮวย
"โหนึกว่ากูอยากจะจับนักนี่หลังมึงอ่ะ ถุย ไม่ได้อยากจับเลย หุบปากไปเหอะมึงอ่ะ นอนเงียบๆ ไปมั่งไม่ได้หรือไง แม่งจะตื่นมาทำห่าอะไรตอนนี้วะ กูกำลังซึ้ง"
แล้วมันเรื่องอะไรกูจะยอมเสียฟอร์มละโว้ยยยยยย ตื่นมาก็ตื่นสิ กูไม่สนหรอก ไม่ให้แนบหน้ากับหลังมึงใช่มั้ย ดีเลย
งั้นกูจะแนบอยู่อย่างนี้แหละ แนบ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ แล้วเอาจมูกถู ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆแบบนี้แหละมึงจะทำไมวะ แม่ง
"เดียร์อย่าเล่นดิ......" คนพูดพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็ก ๆ แต่คนที่ไม่ยอมฟังอย่างเดียร์กลับไม่ยอมหยุดการกระทำของตัวเอง
เล่นแบบนี้ได้ไงวะไอ้เดียร์ มาทำแบบนี้บ่อย ๆ ก็ยิ่งเข้าข้างตัวเองไปกันใหญ่สิวะแบบนี้ จะให้เข้าข้างตัวเองไปถึงไหนเนี่ย
"ทำไม กูจะทำอ่ะ มึงจะทำไม กูจะทำแบบนี้แหละ เรื่องของกู"
อย่าพูดแบบนี้สิเดียร์ มาพูดแบบนี้ได้ยังไง พูดแบบนี้ยิ่งไม่รู้จะทำยังไงแล้วเดียร์เอ้ย
"เออ อยากทำอะไรก็ตามใจเหอะ นอนแล้ว ง่วง"
ฮวยตอบออกไปเสียงเบาจนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ และพยามข่มตาให้หลับลงอย่างช้า ๆ
เออ เอาวะ เอาก็เอา ก็เป็นแบบนี้ไปก็แล้วกัน ไม่รู้แล้วโว้ยยยยยยยย ไม่อยากจะคิด ให้เดียร์มันตัดสินใจเองแล้วกันว่าจะเอายังไง จะชอบไม่ชอบก็ไม่ว่าอะไรแล้ว คิดไปก็กลุ้ม ได้แต่กลุ้มจนไม่เป็นอันทำอะไร
"ทำไมมึงชอบกูวะ.....ไม่เห็นน่าชอบเลย.....ชอบกูได้ไง" ถามออกไปแล้ว แต่เสียงคงเบาเกินไปถึงไปไม่ถึงความรู้สึกของคนที่เคลิ้มหลับไปแล้ว
ใบหน้ายังคงแนบอยู่ที่แผ่นหลังของฮวย ฝ่ามือยังคงประทับอยู่ที่กลางหลังของอีกฝ่ายก่อนจะลูบไล้เล่นแผ่วเบาด้วยความรู้สึกหลากหลาย
ไม่รู้ว่ารู้สึกยังไงกันแน่ แต่อยู่ ๆ เรื่องที่ควรจะเครียดกลับหายไปหมด ในเวลาไม่นานใบหน้ากลับมีรอยยิ้มระเรื่อจุดอยู่ที่มุมปากเมื่อรู้ว่าเวลานี้กำลังคิดเรื่องอะไร
เมื่อกี้นี้ ไม่อยากจะเข้าใกล้ไอ้ฮวยแม้แต่คืบเดียว แล้วทำไมตอนนี้มานอนซบหลังมันได้วะเนี่ย ขนาดไอ้ฮวยไล่ยังไม่ยอมไปเลย แบบนี้กูก็หน้าด้านสิวะเนี่ย
แบบนี้มัน...........มันแปลว่าอะไรวะ..........
เดียร์กำลังคิด คิดและได้แต่หัวเราะเสียงเบากับการทำเรื่องบ้าๆ บอ ๆ ของตัวเอง
มานอนซบหลังไอ้ฮวยแล้วยิ้มร่าแบบนี้ มันหมายความว่าไงวะ มันหมายความว่ายังไงกันแน่แบบนี้
แล้วจะยิ้มไปทำไมมากมาย หุบยิ้มเลย หุบ หุบ เอ้ออออออออออ ไหงหน้ามันไม่ยอมหุบยิ้มซะทีวะ
เดี๋ยวไอ้ฮวยมันตื่นมาเห็น ก็ได้ซวยกันพอดีสิแบบนี้
TBC.....
อิอิ ตอนนี้ลงให้แบบยาวๆๆ แถมด้วยความกุ๊กกิ๊กน่ารักตามสไตล์ฮวยกะเดียร์ คิก คิก
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 09-01-2008 21:16:37
ปวดกะโหลกกะตัวเองไม่พอ ต้องมาปวดกะโหลกกะไอ้คู่นี้อีก...
ให้ป๋าฮวยจับกดซักทีจะได้คิดออกง่ายขึ้นนนนนน :m20:
แต่อยากรู้จัง ระหว่างคนกอดกับคนถูกกอด อันไหนรู้สึกดีกว่ากัน ?
ที่แน่ ๆ ฉันขอถูกกอดละกันนนนนนน :m1:
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 09-01-2008 21:55:34
เริ่มหัวข้อโดย: GREENBE* ที่ 09-01-2008 22:03:54
สวีทกันแล้ววว
ป๋าฮวยกับน้องนาเดียร์
๕๕ ๕๕
อย่างนี้เค้าเรียกว่ารักนะน้องเดียร์
^^
เริ่มหัวข้อโดย: ballza ที่ 10-01-2008 00:42:31
โฮ๊ะๆๆๆ มะไรจะยอมเปิดใจตัวเองสะทีน๊า หนูนาเดียร์
เริ่มหัวข้อโดย: wutwit ที่ 10-01-2008 08:56:25
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 10-01-2008 09:15:45
เริ่มหัวข้อโดย: anna1234 ที่ 10-01-2008 09:46:40
เริ่มหัวข้อโดย: ballza ที่ 10-01-2008 17:18:58
เลิกงานกลับมา นั่งรอตอนต่อไปนะคับ
นาเดียร์ สู้ๆๆ หุหุ :oni1: :oni1:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 10-01-2008 20:46:30
เริ่มหัวข้อโดย: TONG ที่ 10-01-2008 23:17:28
เริ่มหัวข้อโดย: menano ที่ 11-01-2008 09:52:03
นาเดียร์ทำแบบนี้พี่ฮวยก็แย่สิจ๊ะ
มากอดด้านหลังกันแบบนี้
:m1: :m1:
พี่ฮวยก็เคลิ้มกันพอดี
555
แอบเขินนะเนี่ย :o8: :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: KevinKung ที่ 11-01-2008 10:00:41
เริ่มหัวข้อโดย: tor13 ที่ 11-01-2008 10:32:33
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 11-01-2008 11:18:56
มาเที่ยวบ้านน้องเดียร์ครับ นอนห้องเดียวกับน้องเดียร์ทุกคืนเลยครับ แม่น้องเดียร์น่ารักมากครับ ที่บ้านน้องเดียร์ก็โอเคดีครับ บางครั้งพี่ชายน้องเดียร์ชอบมองแบบแปลก ๆ แล้วก็ยิ้มแบบมีเลศนัย ก่อนจะมาตบบ่าสองสามทีแล้วถามว่า
"คิดดีแล้วเหรอ" เห็นรอยยิ้มชวนหลอนของพี่ชายน้องเดียร์แล้วแหละ แต่ไม่อยากคิดมากไปครับ เพราะว่าน้องเดียร์น่ารักเกินห้ามใจ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ใครกันแน่ที่คิดดีแล้ว อันนี้ไปถามเดียร์ดีกว่าม้างงงงงงง
"ไอ้ฮวย มึงอย่านะมึง โธ่เว้ย" นี่คือกิจกรรมก่อนนอนของทุกวันที่เราจะเล่นวิ่งไล่จับกันอย่างน่ารักน่าหยิกน่าสนุกสนาน น้องเดียร์วิ่งหนีทั่วห้อง โดยมีพี่ฮวยวิ่งตามกอดรัดฟัดเหวี่ยง ช่างเป็นกิจกรรมท้าลมฝนที่ควรค่าจะอนุรักษ์ไว้จริง ๆ
"อะไร แหน่ะ ทำเป็นสะดี้ดสะดิ้ง ขอจูบทีไม่ได้ อยากโดนเหรอ หรืออยากโดนระวังให้ดี จับได้เจอแน่"
ขู่ไปงั้นแหละ แกล้งขู่ให้น้องเดียร์มันมองมาแบบตาเหลือกตาขวาง จริง ๆ ไม่กล้าทำหรอก กลัวมันต่อย เจ็บว่ะ ไม่อยากเสี่ยง ต้องทำตอนเผลอ ๆ มันจะสู้ไม่ได้ถึงอยากต่อยก็ทำอะไรไม่ได้ โดนไปแล้วนี่ จะกล้าหือหรือไง ได้แต่ยกมือลูบแก้มตัวเองป้อย ๆ สองสามทีแหละ เห็นเช็ดจางงงงงงงงงงง กะอีแค่หอมแก้มไปนิดเดียว เอาผ้ามาขัดเลยมั้ย เดี๋ยวช่วยขัด ขัดไปจุ๊บไป น่ารักดีออกเนอะ เดียร์จ๋า
"มึงอ่ะ เป็นแบบนี้กูไล่กลับบ้านจริง ๆ นะ กูเอาจริงนะเว้ย ไอ้ฮวย เฮ้ย มึงจะเล่นบ้าบออะไรของมึงเนี่ย ปล่อยกูโว้ยยยยยยยยยย"
อย่าแหกปาก อย่าเสียงดัง เดี๋ยวแม่ได้ยินหรอก สงสัยน้องเดียร์อยากประกาศตัวว่ามีแฟนแล้ว แถมแฟนหนุ่มยังหล่อซะขนาดนี้ แบบนี้แม่กับพี่ชายน้องเดียร์คงจะดีใจที่ลูกชายขายออกซะที
"ไม่กลัว ไม่มีตังค์ซะอย่างจะกลับได้ไง มานี่ อย่าดิ้นเดี๋ยวข้างล่างได้ยินนะเงียบ ๆ ก่อนเดียร์เดี๋ยวแม่เดียร์ก็ขึ้นมาหรอก หือ บอกว่าอย่าดิ้น นิ่งก่อนเร็ว"
บร้าาาาาาาาาา ใครจะไปยอมมึงวะ ยอมกูก็บ้าดิ ไอ้ฮวยยยยย แม่งกอดจังเลยเว้ยจะต่อยแม่งให้มือหักเล้ย
"เดียร์" น้ำเสียงที่เรียกแสดงให้รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังพูดอย่างจริงจัง คนที่ถูกคว้าร่างมากอดมีอันต้องยืนนิ่งทั้งที่มือยังพยายามผลักให้อีกฝ่ายออกห่าง
มันจะมากไปแล้วนะมึงไอ้ฮวย ทำเป็นเสียงเข้มนึกว่ากูกลัวตายเลยหรือไงวะ
อยู่ดี ๆ ก็คว้ามากอดง่าย ๆ แบบนี้ แถมยังรัดซะแน่นอีก กูหายใจไม่ออกเดี๋ยวได้ตายกันพอดี ปล่อยเว้ย เข้าใจมั้ย ว่าอย่ามากอด กูรำคาญโว้ย
"เดียร์" ถูกเรียกอีกเป็นครั้งที่สอง คราวนี้เดียร์ก็เลยต้องเงยหน้าขึ้นมองจ้องหน้าของคนเรียก
ทำไม จะเรียกทำไม ไม่ได้หูแตกทำไมจะไม่ได้ยินว่าเรียกอยู่ ก็ปล่อยก่อนสิ จะมากอดทำไมวะ กูไม่ชอบเว้ย มึงเข้าใจมั้ย สงสัยไม่เข้าใจแน่ ๆ
"นาเดียร์" และครั้งที่สามที่ถูกเอ็ดให้ต้องยืนนิ่ง คราวนี้เดียร์ก็เลยมีอันต้องยืนนิ่งจริง ๆ ยอมให้คนเรียกกอดเอาง่าย ๆ ทั้งที่เริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังเริ่มโมโหขึ้นมาแล้ว
"ทำไม" เอ่ยถามออกไปด้วยเสียงดุ เข้ม ๆ ไม่ต่างกัน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองจ้องหน้าของคนที่กวนประสาทชนิดจ้องนิ่งอย่างเอาเป็นเอาตาย
จะทำไมวะ จะทำไม อยากมีเรื่องหรือไง นึกว่ากลัวเหรอ กลัวตายเลย ไอ้ฮวยแม่ง
"เฮ้ยเดียร์ ขอจูบที ทนไม่ไหวแล้วเนี่ย เมื่อกี้นั่งมองปากเดียร์ตอนลงไปกินข้าว ทำไมน่าจูบจังวะ พูดจริง ๆ นะขอจูบทีหนึ่งเด่ะ นะ เดี๋ยวให้ต่อยทีหนึ่งแบบแรง ๆ เลยเอามั้ย"
ไอ้ ไอ้ ไอ้ฮวยยยยยยยยยยย ทำไมมึงพูดจามักง่ายงี้อ่ะ นอกจากมองปากแล้วมองอะไรอีกเนี่ย มองอะไรกูอีก มิน่าตอนลงไปกินข้าวข้างล่างมันถึงได้จ้องนิ่งขนาดนั้น นึกว่ามันเป็นบ้าอะไรขึ้นมาที่แท้ก็แบบนี้เองเหรอ ไอ้หื่นกาม กูยังไม่กามเท่ามึงเล้ยยยยไอ้บ้า
คิดได้ยังไงวะเนี่ย
"อย่ามองหน้าแบบนั้นดิ นี่พูดจริงนะ ถ้าไม่ยอมก็จะจูบนะ แล้วไม่ให้ต่อยด้วย
ถ้าเดียร์ยอมเอง เดี๋ยวให้ต่อยแลกกันนะเดียร์นะ อยากทำจริง ๆ "
หน้าแดงเถือก ก้มหน้าหนีอย่างรวดเร็ว เมื่อต้องสบตากับสายตาร้อนแรงของอีกฝ่ายและเหมือนฮวยตั้งใจบอกว่าไม่ว่ายังไงก็ต้องทำตามที่อยากทำให้ได้
ฝ่ามือเริ่มผลักแผ่นอกกว้างของคนกอดให้ออกห่างมากที่สุดเท่าที่จะทำได้
ร่างกายเริ่มพยายามดิ้นรนเพื่อหาทางรอด แต่ใบหน้ากลับร้อนผ่าวจนรู้สึกได้ถึงความร้อนที่ลามเรื่อยมาจนถึงต้นคอ
"ทีเดียร์มานอนซบหลังยังไม่ว่าอะไรเลยนะ ทีขอจูบแบบดี ๆ แค่นี้ทำไมถึงไม่ได้ล่ะ"
ได้กูก็บ้าสิ ไม่ได้เป็นไรกันนะเว้ย ปากมึงบอกชอบกูปาว ๆ แต่กูยังไม่ได้ชอบมึงนี่แล้วทำไมกูต้องยอมมึงด้วยวะ ไม่มีเหตุผลเลยนะเว้ย
"คืนนี้กูไม่ซบหลังมึงก็ได้พอใจยัง"
แก้ตัวไปเรื่อยเท่าที่จะคิดได้ แต่สายตาเลิ่กลั่ก เพราะรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อน ๆ ผะแผ่วของคนที่เริ่มก้มหน้าลงมาหาจนแนบชิดอยู่ที่ข้างแก้ม
"อะไรนะไม่ได้ยิน"
ฮะ ไม่ได้ยิน กูพูดออกจะดัง ทำไมไม่ได้ยิน ไอ้ฮวยยยยยยยย อื้ออออออ ก้มลงมาทำไมวะ กูอยากจะบ้าาาาาาาาาา
"ไม่ได้ยินเลยจริง ๆ นะนาเดียร์จ๋า"
เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู พร้อมกับที่ใบหน้าของฮวยแนบชิดลงมาอย่างช้า ๆ
ถูกแกล้ง
แบบเต็มรูปแบบ
ร่างกายถูกรัดแน่นคงยังไม่พอ ฝ่ามืออุ่น ๆ ที่เคลื่อนลงมาที่เอวและโอบกระชับแน่นยิ่งทำให้ต้องรีบเบี่ยงหน้าหลบหนี แต่ร่างกายกลับแนบชิดสัมผัสกันมากขึ้น
จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน
เดียร์หยุดชะงักนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น ไม่ได้ดิ้นรนหนีอีก แต่ยืนนิ่ง ๆ ให้อีกฝ่ายกอดเอาไว้
ฝ่ามืออุ่นลูบไล้ทั่วแผ่นหลัง ปลายจมูกโด่งกดแนบชิดลงที่ข้างแก้มของคนที่พยายามเบี่ยงหน้าหลบ
แม้จะหลับตาแน่นและพยายามหลบหลีกแต่กลับกลายเป็นเอียงหน้าซบลงที่แผ่นอกของคนกอดเอาไว้โดยไม่ทันรู้สึกตัว
หน้าคงแดง
แก้มคงแดงไปถึงไหนต่อไป
ไม่ได้อยากยอม แต่ถึงเวลานี้ทีไร กลับไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดี ได้แต่ปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจตัวเองได้ โดยไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆอีก เป็นแบบนี้ครั้งแล้วครั้งเล่าไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดี ถึงจะหลุดพ้นไปได้
ร่างกายกำลังสั่นสะท้านเมื่อรับรู้ได้ถึงสัมผัสร้อนรุ่มจากฝ่ามือที่ลากไล้เรื่อยลงมาจากแผ่นหลังและแตะสัมผัสลงมาที่สะโพกอย่างรวดเร็วก่อนจะคลึงเคล้นอย่างแรงจนทำให้ เดียร์สะดุ้งสุดตัว ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้น เมื่อรู้ว่าเวลานี้ร่างกายของตัวเองถูกแตะต้องสัมผัสไปถึงไหนต่อไหน
ฮะ อื้อ ไอ้ ไอ้ฮวย ไอ้ฮวย ปล่อยกูโว้ยยยยยยยยยยยยย"
เสียงตะโกนลั่น ตามมาด้วยการรัวกำปั้นทุบอย่างไม่ยั้งของเดียร์
คราวนี้คนแกล้งเลยต้องรีบปล่อยร่างในอ้อมแขนให้เป็นอิสระ
ก่อนจะกระโดดหนีออกมาในระยะห่างมากที่สุดเท่าที่จะมากได้ เพื่อให้พ้นรัศมีการจู่โจมของคู่ต่อสู้
"ปล่อยแล้วนี่ไง ปล่อยแล้ว เดียร์ ไอ้เดียร์อย่าต่อยเด่ะ ไม่แกล้งแล้ว คราวหลังไม่ทำแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า ทำไมต้องดุด้วยวะ แค่ขยำก้นไปทีเดียวแค่เนี้ยะ โห่ ดุเว้ย แน่จริงจับให้ได้สิว้า ฮ่า ฮ่า อยากไม่ยอมให้จูบเอง ช่วยไม่ได้เว้ยยยย"
กูเกลียดมึง
บอกได้คำเดียวว่ากูเกลียดมึง
ไอ้ฮวยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย กูจะฆ่ามึงเว้ยยยยยยยย ทำไมมึงกวนประสาทได้ขนาดนี้ แม่ง ไอ้ ไอ้ โธ่โว้ย
จนปัญญา คราวนี้ยิ่งกว่าจนปัญญา ถึงด่าไปก็ไม่สำนึก วิ่งไล่ตามจนทั่วห้อง ไอ้ตัวซวยมันก็กระโดดหนีหลบได้ทุกที คนที่เป็นฝ่ายวิ่งไล่ก็เลยมีอันต้องนั่งลงกับพื้นแล้วก้มหน้าลงซบหัวเข่าตัวเองด้วยความโมโหที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากแหกปากร้องลั่นเป็นบ้าอยู่คนเดียว
"อูอันโอ้ ฮือ ฮือ"
แปลได้ใจความว่า-----กูมันโง่--- ตามมาด้วย เสียงสะอื้นไห้อย่างเหลือทนของเดียร์ที่ไม่รู้จะทำยังไงถึงจะหายโมโหและเอาคืนอีกฝ่ายได้
คนวิ่งหนีเล่นอย่างสนุก ยืนหน้าซีด เพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะโกรธมากถึงขนาดนี้
ถึงขนาดร้องไห้เลยเหรอเนี่ย ไม่ได้ทำอะไรเยอะเลยนะ แค่...........
ตายแน่กูเอ๋ย
คราวนี้เห็นทีจะต้องถูกไล่กลับกรุงเทพจริง ๆ แล้วแน่ ๆ ไม่น่าเผลอเล้ย
ไม่น่าเผลอตัวเลยจริง ๆ
ขอโทษนะน้องเดียร์นะ เรื่องที่พี่ฮวยไม่ได้บอกอีกอย่างก็คือ นอกจากปากน้องเดียร์จะน่าจูบแล้ว เวลาพี่ฮวยเห็นน้องเดียร์เดินขึ้นห้องทีไร ตามันมองลงที่อื่นที่มันน่ามองมาก ๆ ซะทุกที แค่นึกเล่น ๆ ว่าขอจับสักทีเถอะวะ แค่นั้นเอง แต่บังเอิญยังไม่ได้บอกเพราะแค่จูบก็กลัวโดนเตะจะแย่แล้ว ขืนบอกว่าขอจับก้นด้วย คงโดนมีดฟันหัวแบะแน่
ไอ้เมื่อกี้ก็ไม่ทันคิด พอนึกได้อีกที มือมันก็ไปซะแล้ว แถมขย้ำไปซะเต็มแรงเลย
ขอโทษนะน้องเดียร์นะ อย่าโกรธพี่ฮวยเลย พี่ขอโทษนะ พี่ฮวยขอโทษจากใจจริง แต่ชะแต่ อย่าร้องเลยตัวเอ๊ง ตัวเอง ที่รักขอโทษน๊าาาาาาาาาา
ว่าแต่ก้นน้องเดียร์นี่มัน อื้อหือจริง ๆ จ่ะ ยาหยีคราวหน้าไม่จับแรงแล้ว จะจับเบา ๆ นะ ขอโทษจริง ๆ คราวหน้ารับรองไม่จับแรงพี่ฮวยสัญญา
TBC....
อิอิ ก้นน่าจับจริงๆๆเหรอ หุ หุ หุ :m20:
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 11-01-2008 11:28:48
เริ่มหัวข้อโดย: lucifel ที่ 11-01-2008 12:12:43
เชียร์พี่ฮวย
กดซักทีสิพี่ :m12:
ไปแระ :m14:
เริ่มหัวข้อโดย: SweetSerenade ที่ 11-01-2008 13:35:45
ขอจูบ แถมจับก้นอีก
:o8: เขินแทนน้องเดียร์
เริ่มหัวข้อโดย: wutwit ที่ 11-01-2008 13:49:39
แหม มันน่า
จับกด ซะให้เข็ด :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 11-01-2008 14:38:45
มอมเหล้า แล้วจับกดซะให้สิ้นเรื่อง .... ได้ซักครั้งก็เลิกเขินเลิกอายละ
:o8:
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 11-01-2008 20:12:35
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 13-01-2008 09:11:11
เริ่มหัวข้อโดย: ballza ที่ 13-01-2008 09:39:52
อ่านะ ชักขะหื่นขึ้นทุกทีละ อาคุงฮวย :oni1:
เริ่มหัวข้อโดย: tor13 ที่ 13-01-2008 13:36:36
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 13-01-2008 20:50:42
เยี่ยมมากไอ้ฮวย
555
เริ่มหัวข้อโดย: SoN ที่ 13-01-2008 21:44:19
เริ่มหัวข้อโดย: TONG ที่ 13-01-2008 22:00:19
เริ่มหัวข้อโดย: menano ที่ 14-01-2008 15:05:05
นายฮวยเนี่ยน้าขยำไปวะขนาดนั้น
เห็นไหมน่ะน้องนาเดียร์
ร้องไห้เลย :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ทีนี้จะทำไงล่ะเนี่ย :a3: :a3: :a3: :a3:
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 14-01-2008 15:58:07
เริ่มหัวข้อโดย: artsitnarak ที่ 14-01-2008 21:21:45
รอๆ
:m4:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 15-01-2008 00:18:01
ความเดิมตอนที่แล้ว
ขอโทษนะน้องเดียร์นะ เรื่องที่พี่ฮวยไม่ได้บอกอีกอย่างก็คือ นอกจากปากน้องเดียร์จะน่าจูบแล้ว เวลาพี่ฮวยเห็นน้องเดียร์เดินขึ้นห้องทีไร ตามันมองลงที่อื่นที่มันน่ามองมาก ๆ ซะทุกที แค่นึกเล่น ๆ ว่าขอจับสักทีเถอะวะ แค่นั้นเอง แต่บังเอิญยังไม่ได้บอกเพราะแค่จูบก็กลัวโดนเตะจะแย่แล้ว ขืนบอกว่าขอจับก้นด้วย คงโดนมีดฟันหัวแบะแน่
ไอ้เมื่อกี้ก็ไม่ทันคิด พอนึกได้อีกที มือมันก็ไปซะแล้ว แถมขย้ำไปซะเต็มแรงเลย
ขอโทษนะน้องเดียร์นะ อย่าโกรธพี่ฮวยเลย พี่ขอโทษนะ พี่ฮวยขอโทษจากใจจริง แต่ชะแต่ อย่าร้องเลยตัวเอ๊ง ตัวเอง ที่รักขอโทษน๊าาาาาาาาาา
ว่าแต่ก้นน้องเดียร์นี่มัน อื้อหือจริง ๆ จ่ะ ยาหยีคราวหน้าไม่จับแรงแล้ว จะจับเบา ๆ นะ ขอโทษจริง ๆ คราวหน้ารับรองไม่จับแรงพี่ฮวยสัญญา [/color]
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน อะไรของมัน
ยืนนิ่งแล้วก็เงียบ ก่อนจะทรุดกายลงนั่งและคิดว่าตัวเองควรทำยังไงดี
ทำไอ้เดียร์มันโกรธซะแล้ว จะดึงมากอดแล้วจุ๊บซะทีสองทีให้หายกลุ้มดีมั้ยวะ
หรือว่าจะง้อด้วยการทำหน้าโนะเนะใส่ แล้วก็ทำเสียงง้องแง้ง บอกว่าเค้าขอโทษนะเค้าขอโทษ ต่อไปเวลาจับจะไม่บีบแรงแล้ว เอาแบบนี้เลยดีมั้ย หรือว่าไม่ดี
คิดเล่น ๆ แต่อยากทำจริง ๆ
ฮวยกำลังกลุ้ม แต่ยังแอบหัวเราะกับความคิดของตัวเองได้
ไม่รู้ว่ะ มันเป็นแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว พอเข้าใกล้ทีไร บางครั้งเหมือนมีแรงดึงดูดและเหมือนมีอะไรมาสะกิดใจให้อารมณ์เตลิดไปได้ง่าย ๆ
เผลอจูบไปแบบไม่ทันตั้งตัวก็หลายครั้ง เผลอกอดไป โดยไม่มีเหตุผลก็ตั้งไม่รู้กี่หน แล้วคราวนี้ก็เผลออีก เผลอทำลงไป เพราะระงับความรู้สึกตัวเองไม่ได้
มันน่ารัก น่าฟัดซะขนาดนั้น เป็นใครจะอดใจไหว แกล้งกอด แกล้งหยอกไปนิดแล้วดันมานิ่งเงียบตัวสั่นอยู่ในอ้อมแขน ต่อให้ไม่อยากทำ ไป ๆ มา ๆ ก็เผลอทำอะไรบ้า ๆ ลงไปจนได้ เดียร์เอ้ย ขืนยังเป็นอย่างนี้ต่อไป อีกไม่นานได้เลยเถิดกันแบบชนิดที่เดียร์ไม่เต็มใจได้ง่าย ๆ นะเนี่ย
"เฮ้ย เดียร์ โกรธจริงเหรอเนี่ย"
ใจเสีย และยิ่งคนร้องไห้ ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองยิ่งไม่รู้ว่าจะง้อยังไงได้แต่นั่งนิ่งแล้วก็ยื่นมือเข้าไปหา
อยากจะแตะที่เส้นผม
อยากจะแตะที่ไหล่
อยากจะแตะที่แขน
อยากรั้งเข้ามากอด
แต่ทำได้แค่ดึงมือกลับ แล้วก็นั่งมองคนร้องไห้อยู่อย่างนั้น
"เออ ผิด ทำผิดไปแล้ว ขอโทษ เป็นไอ้หื่นบ้ากาม เป็นคนเลว อยู่ดี ๆ ก็ลวนลามทำเรื่องทุเรศใส่ เออ ยอมรับผิดหมดแล้ว มมันเป็นไอ้โฉดครับ นิสัยไม่ดีด้วย คุณจะตบกบาลผมให้หายแค้นก็ได้นะครับ หรือว่าจะ.....ไล่ให้กลับกรุงเทพตอนนี้เลย......ก็ได้"
ท้ายประโยค คนที่กลั้นใจพูดยังต้องถอนหายใจยาว ในใจลึก ๆ อดกลัวไม่ได้ว่าถ้าถูกไล่ไปจริง ๆ จะทำยังไง
และเหมือนกับสิ่งที่ตัวเองพูดจะเป็นจริง เมื่อคนที่นั่งร้องไห้ เงยหน้าขึ้นทันที ทั้งที่ใบหน้ายังมีคราบน้ำตาเปรอะเปื้อนอยู่ทั้งสองแก้ม
"จะให้กลับเลยมั้ยล่ะ เดี๋ยว....หน้ามืดทำยิ่งกว่าที่ทำอีก...คราวนี้....ได้เป็นเรื่องแน่"
ไม่รู้ว่าวิญญาณพระเอกเข้าสิงตอนไหน รู้แต่ว่าพูดไปแล้วก็อยากจะตบปากตัวเองสักครั้งสองครั้ง ถ้าเดียร์มันให้กลับจริง จะให้ทำยังไงวะ คราวนี้ได้ตายแน่ สงสัยได้มีการตายเกิดขึ้นแน่ ๆ
"อยากกลับก็กลับไปเลยสิ นึกว่าอยากให้อยู่หรือไง" ได้ยินชัดเต็มสองหู ไม่ได้ฟังเพี้ยนไปใช่มั้ย ไม่ได้เพี้ยนหรอกเหรอ สงสัยหูเพี้ยน เดียร์มันคงไม่ได้พูดแบบนั้นหรอกมั้ง ใช่มั้ย คงไม่ได้พูดหรอก ใช่มั้ย ใช่มั้ย
"ไอ้ฮวย มึงอ่ะมันเฮงซวย มึงชอบทำอะไรทุเรศ ๆ ใส่กูตลอดเลย เมื่อก่อนก็แกล้งกูให้กูเป็นไอ้โง่ แล้วมึงก็หัวเราะเยาะเพราะว่าสนุกใช่มั้ย แล้วเดี๋ยวนี้เป็นไง เดี๋ยวนี้แย่กว่าเมื่อก่อนอีก ตามมาแกล้งถึงนี่เลย เป็นไงล่ะ ไม่สะใจเลยตามมาแกล้งถึงนี่เลยใช่มั้ย"
บ้า......
ใครมันเอาเรื่องพวกนี้ยัดหัวนาเดียร์วะ
เมื่อก่อน ที่แกล้งมันแล้วนั่งหัวเราะเพราะเห็นเป็นเรื่องสนุกน่ะ ใช่ ยอมรับ
ยอมรับว่าทำจริง ๆ ทำแบบนั้นจริง ๆ แล้วก็สนุกด้วย
ถึงตอนนี้..........ก็ยังยอมรับว่าอยากแกล้งมันอยู่ อยากแกล้งให้หายหมั่นไส้ อยากแกล้งให้หายแค้น แต่ไอ้ที่ทำไม่ใช่เพราะอยากหัวเราะให้สะใจ
แต่เพราะ เดียร์มันน่ารักน่าแกล้ง เวลามันทำหน้าหงิกหน้างอ แล้วไล่เตะไล่ทุบดูยังไงก็น่ารักจะตาย
"เออ อยากแกล้ง สนุกดี สะใจด้วย คราวหลังจะแกล้งมากกว่านี้อีกคอยดู
ไม่ใช่แค่ขย้ำหรอก คราวหน้าจะจูบนี่เลย จูบแม่งตั้งแต่หน้าผากลงมาเลยนี่ด้วยแก้มด้วย ปาก ตา คอ แขน ไหล่ จะทำยิ่งกว่าขย้ำอีก จะทำให้เป็นรอยทั้งตัวแล้วไม่ให้ลุกหนีไปไหนได้ด้วย.....เป็นไง...คราวนี้รู้หรือยัง ว่ายังมีแผนจะทำอะไรอีก
ไอ้แค่ที่ทำนะมันยังน้อยไป รู้เอาไว้เถอะว่าไอ้ที่ทำมันยังแค่น้ำจิ้มรู้หรือยังนาเดียร์"
ได้ยินชัด ชัดยิ่งกว่าชัด แล้วก็ได้แต่นั่งอ้าปากค้าง
ไอ้ที่มันทำ มันยังไม่พอใช่มั้ย มันไม่สำนึกเลยใช่มั้ย ว่ามันทำอะไรลงไปบ้าง
มันจะขอโทษสักคำมีมั้ย ไม่มีเลย ไม่มีแม้แต่ในความคิดของไอ้ฮวยมันด้วยซ้ำ
กูอยากจะบ้า มันคิดอะไรของมันอยู่วะเนี่ย มันคิดอะไรของมัน
"ไอ้ฮวย มึงคิดอย่างนี้เหรอ....กูไม่ใช่ ไม่ใช่...." ได้แต่พูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักแลวก็มีอันต้องนั่งหน้าแดงเถือก กรอกสายตาไปมา และถอยห่างคนที่ไม่ได้นั่งนิ่งเฉย แต่กำลังคลานเข้าหาอย่างช้า ๆ
"คิดงี้แหละ คิดนานแล้วด้วย ไอ้ที่ทำมันยังน้อย อยากรู้มั้ย ว่าจะทำอย่างที่พูดได้หรือเปล่า อยากรู้มั้ย"
ทำไมต้องพูดด้วยเสียงแบบนี้ด้วย ทำไมต้องทำตาแบบนี้ ทำไมต้องทำหน้าตาท่าทางบ้า ๆ แบบนี้ กูไม่ชอบเลยนะ ไม่ชอบเลย มากด้วย
"บ้ากามเหรอมึง ทำเหมือนพวกบ้ากามโรคจิต กูไม่ใช่ ....."
ถอยห่างออกมาจนสุดอยู่ที่มุมห้อง มองซ้ายมองขวาเพราะไม่กล้าสบตากับสายตาร้อนแรงของอีกฝ่ายที่ส่งมาถึงอย่างไม่คิดจะปิดบังอะไรอีก
"บ้ากาม....ใช่เลย....อยากกอด อยากจูบ ใช่อีกแหละ อยากทำไปถึงเรื่องอย่างว่าเลยด้วย.....กลัวเลยสิแบบนี้ รีบไล่กลับเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้น อยู่ต่ออีกวันสองวัน เสร็จแน่เดียร์เอ๋ย"
ได้ยินเสียงพูด ได้ยินทุกคำพูด แต่ตอนนี้ร่างกายแทบจะหลอมรวมละลายเป็นส่วนหนึ่งของกำแพงไปแล้ว
อยากลุกขึ้นมากระโดดเตะปากไอ้ฮวยสักทีสองที
แต่เป็นอะไรไม่รู้ ลุกขึ้นหนีไม่ได้ ได้แต่เบี่ยงหน้าหลบสายตาที่มองจ้องมา
ร้อนแรงจนแทบจะเผาผลาญผิวกาย
มันมองยังไงของมันวะไอ้ฮวย มองอย่างกับทะลุเข้าไปในเสื้อผ้า มันมองบ้าอะไรของมันวะ มันมองอะไรของมัน
"นาเดียร์.......หนีดีนัก หนีดีนัก อยากหนีมากใช่มั้ย เดี๋ยวก็ปล้ำซะตอนนี้เลย"
นั่งหลับตาแน่น และเตรียมยกมือขึ้นตั้งการ์ด เอาสิ มาสิวะ มึงมาเลย กระโดดปล้ำกู กูต่อยไม่ยั้งแน่ เอาให้หน้าแหกเลยมึงไอ้ฮวย มึงตายแน่
คิดจะเล่นงานอีกฝ่ายเต็มที แต่ก็ได้แต่ขบริมฝีปากแน่น และตั้งการ์ดรอค้างอยู่อย่างนั้น
ปรือตาตื่นขึ้น และได้เห็นว่าฮวยมานั่งข้าง ๆ และเริ่มหัวเราะเสียงเบา จนต้องรีบหันไปมองอย่างรวดเร็ว
"ขอโทษ....ต่อไปจะหักห้ามใจตัวเอง ไม่ทำงั้นอีก เอ้าให้ต่อยแล้ว นั่งให้ต่อยเลย ต่อยได้จนกว่าจะหายโกรธเลยแล้วกัน ไม่ว่าหรอก ไม่สู้ด้วย เริ่มเลยมั้ยล่ะ อยากต่อยตรงไหนก็เอา"
หือ
งง ได้แต่งง นั่งงง ไม่รู้ว่าตัวเองควรทำยังไงนอกจากกระพริบตามองหน้าของคนที่นั่งยิ้มอยู่ข้าง ๆ
"ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษค้าบบบบบบบ"
นอกจากรอยยิ้มที่ส่งมาให้ ยังมีคำขอโทษตามมาอีกนับไม่ถ้วน แล้วฮวยก็ได้แต่หัวเราะเสียงเบา ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกนอกจากคำว่า ขอโทษ
"ไอ้บ้า" ด่าไปแล้ว และก็ได้แต่ทำหน้าหงิกหน้างอใส่ให้อีกฝ่ายรู้ว่าไม่พอใจ แต่ก็ยังได้รับคำพูดเดิม ๆ เป็นคำพูด ซ้ำ ๆ
"หายโกรธยัง ขอโทษแล้ว ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ หายโกรธยัง"
จากที่โมโห เลยกลายเป็นขมวดคิ้วมุน ขมวดคิ้วก่อนจะรีบหันหน้าหนีไปอีกทางอย่างช้า ๆ พร้อมกับกลั้นรอยยิ้มของตัวเองเอาไว้
"ขอโทษ หายโกรธยัง"
ฮวยยังคงพร่ำพูดคำขอโทษของตัวเองซ้ำ ๆ อีกหลายครั้งแม้จะได้รับเสียงตอบรับกลับมาเหมือนเดิม
"ไม่หาย"
เอ้า ไม่หายซะงั้น ไม่หายไม่เป็นไร ไม่หายก็ไม่หาย ไม่หายก็ขอโทษต่อไป
อะแน่ะ บอกว่าไม่หายโกรธนะ ถามกี่ครั้งก็บอกว่าไม่หายโกรธ เออ ไม่หายโกรธ แต่ยิ้มเหลือเกิน
เดียร์นี่มันจะเอายังไงของมัน คนโกรธอะไรวะ คนโกรธเหรอเนี่ย คนโกรธคนโมโห แล้วมันแอบยิ้มทำไม เห้นนะจ๊ะ
เดี๋ยวก็โดนหอมแก้มอีกสักทีสองทีหรอก ทำแบบนี้คิดจะยั่วหรือไงนะน้องนา เดี๋ยวก็โดนอีกหรอกแค่นี้ยังน่ารักไม่พอหรือไง
TBC.....
o2 คู่นี้เค้าเล่นอะไรกันเนี่ย 55555
เริ่มหัวข้อโดย: menano ที่ 15-01-2008 08:02:12
555+
เด๋วงอน เด๋วโกรธ เด๋วง้อกัน
แหมรัก ๆ กันซะทีเหอะ :m4: :m4: :m4:
พี่ฮวยนี่ก็ได้ใจจิ๊ง
หื่นได้ใจมาก ๆ
แต่ก็น่ารักมากด้วยเหมือนกันนะเนี่ย
รอตอนหน้านะจ๊ะ :bye2: :bye2: :bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 15-01-2008 08:34:16
เริ่มหัวข้อโดย: anna1234 ที่ 15-01-2008 09:51:11
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 15-01-2008 12:12:17
ก็รักนะ แต่มะแสดงออกไงงงงง รู้จักมะป๋าฮวยยยยยย :mc2:
น่ารัก น่าแกล้ง ก็แกล้งกันต่อไป จะได้รักกันมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆ
:m4:
เริ่มหัวข้อโดย: lucifel ที่ 15-01-2008 12:32:28
กดได้แล้วน้า :m12:
ไปแระ :m14:
เริ่มหัวข้อโดย: SweetSerenade ที่ 15-01-2008 12:51:16
อยากรู้เจรงๆ :m21:
เริ่มหัวข้อโดย: tor13 ที่ 15-01-2008 15:52:27
เริ่มหัวข้อโดย: artsitnarak ที่ 15-01-2008 18:10:58
งับ
ต่อ
ไวๆ
นะงับผม
:m1:
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 15-01-2008 18:52:25
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 15-01-2008 22:53:08
มันจะเล่นกันไปถึงไหนค้าบ
เอาจริงได้แล้ว :m12:
เริ่มหัวข้อโดย: tpk_007 ที่ 16-01-2008 23:51:09
เริ่มหัวข้อโดย: wutwit ที่ 17-01-2008 08:54:25
ยังไม่มาอีกเหรอ
:serius2:
เริ่มหัวข้อโดย: tor13 ที่ 17-01-2008 10:59:26
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 17-01-2008 12:52:21
แหะ แหะ หลายคนรู้สึกปวดหัวกะคู่นี้ซะแล้ว :m23:
แต่ว่าอย่าเพิ่งทิ้งกันไปน๊า อ่านกันต่อไปเรื่อยๆ จะรู้ว่าคู่นี้กว่าจะรักกันได้ต้องฝ่าฟันกับความรู้สึกตัวเองมากขนาดไหน ก็ความรักมันไม่ได้ง่าย โดยเฉพาะกับคนที่ไม่ค่อยชอบกันมาก่อน :m13:
ความเดิมตอนที่แล้ว
"ไอ้บ้า" ด่าไปแล้ว และก็ได้แต่ทำหน้าหงิกหน้างอใส่ให้อีกฝ่ายรู้ว่าไม่พอใจ แต่ก็ยังได้รับคำพูดเดิม ๆ เป็นคำพูด ซ้ำ ๆ
"หายโกรธยัง ขอโทษแล้ว ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ หายโกรธยัง"
จากที่โมโห เลยกลายเป็นขมวดคิ้วมุน ขมวดคิ้วก่อนจะรีบหันหน้าหนีไปอีกทางอย่างช้า ๆ พร้อมกับกลั้นรอยยิ้มของตัวเองเอาไว้
"ขอโทษ หายโกรธยัง"
ฮวยยังคงพร่ำพูดคำขอโทษของตัวเองซ้ำ ๆ อีกหลายครั้งแม้จะได้รับเสียงตอบรับกลับมาเหมือนเดิม
"ไม่หาย"
เอ้า ไม่หายซะงั้น ไม่หายไม่เป็นไร ไม่หายก็ไม่หาย ไม่หายก็ขอโทษต่อไป
อะแน่ะ บอกว่าไม่หายโกรธนะ ถามกี่ครั้งก็บอกว่าไม่หายโกรธ เออ ไม่หายโกรธ แต่ยิ้มเหลือเกิน
เดียร์นี่มันจะเอายังไงของมัน คนโกรธอะไรวะ คนโกรธเหรอเนี่ย คนโกรธคนโมโห แล้วมันแอบยิ้มทำไม เห้นนะจ๊ะ
เดี๋ยวก็โดนหอมแก้มอีกสักทีสองทีหรอก ทำแบบนี้คิดจะยั่วหรือไงนะน้องนา เดี๋ยวก็โดนอีกหรอกแค่นี้ยังน่ารักไม่พอหรือไง
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน ไม่ได้ล้อเล่น
เดียร์มันเรื่องมาก งี่เง่าจริง ๆ ว่ะ วันนี้เพิ่งจะได้รู้นี่แหละว่ามันเป็นคนงี่เง่า บ้า ๆ บอ ๆ แต่ก็มีเหตุผลแปลก ๆ ที่ฟังดูน่ารักดี
ข้อ 1. เดียร์ไม่ชอบให้ใครแตะตัวหรือถูกเนื้อต้องตัวมัน สาเหตุมันบอกว่า เมื่อก่อนเวลาโหนรถเมล์กลับบ้านทุกคนจะเหงื่อท่วมตัว และเหม็นเหงื่อ เวลาที่ต้องอัดกันเป็นปลากระป๋องและเหงื่อของคนที่ไม่รู้จักมาโดนตัว ทำให้รู้สึกว่ามันเหนียวเละเทะ เลยไม่อยากให้ใครมายุ่งด้วย สงสัยมันจะเกลียดจริง ๆ นะ ตอนที่กระโดดจูบมันในห้องน้ำคราวก่อนมันถึงได้ตะโกนด่าปาว ๆ ตอนนั้นเลยต้องบอกว่าให้ห่างกันสักพัก
ที่แท้ก็เพราะว่ามันไม่อยากให้ใครแตะตัว ...... แต่ว่าเนี่ยอาบน้ำแล้วนะ แตะได้ รับรองหอม
ข้อ 2. เป็นพวกประเภท หนูไม่กินเผ็ด เผ็ดนิดเผ็ดหน่อย เขี่ยทิ้งลูกเดียว สังเกตได้จากการการที่กินข้าวด้วยกันแล้วมันมักจะสั่งแต่ข้าวผัด ข้าวผัด ข้าวผัดและข้าวผัด เพราะขี้เกียจคิดว่าจะต้องกินอย่างอื่น เวลาเกิดความรู้สึกว่าอาหารเผ็ดมันเลยทรมาน มิน่าล่ะ เห็นกับข้าวที่บ้านมัน มีแต่ผัดผัก ผัดผัก ไข่เจียว ต้มจืด แล้วก็ผัดผัก ขืนกินแบบนี้ทุกวัน ชีวิตคงจืดชืดน่าดู หน้าคงจืดเหมือนนาเดียร์ แน่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า สงสัยไม่กินเผ็ดจริง ๆ นะ เพราะก่อนหน้านั้นที่เคยไปกินข้าวมันไก่ด้วยกัน ตอนที่โดนไอ้เดียร์ยึดกระเป๋าตังค์ไปเมื่อคราวก่อน ไม่รู้ว่าน้ำจิ้มในข้าวมันไก่มีพริกหรือเปล่า ตอนที่คว้ามือมันไปจับ หน้างี้แดงเถือกเลย สงสัยมันกินพริกเข้าไปจริง ๆ
ข้อ 3. ปลายนิ้วมือนิ้วเท้าเย็นเฉียบ และเกลียดการอยู่ในที่เย็น ๆ ก็อย่างเมื่อคืนเป็นไง ร้อนแทบตาย เดียร์มันนอนห่มผ้าตั้งหลายชั้น หลับปุ๋ยสบายใจเฉิบ แค่ขยับเข้าหานิดเดียวเอง มันยังคว้าผ้าห่มอีกผืนมาคลุมตัวเลย ร้อนตายกันพอดี แต่เดียร์บอกว่า "ไม่ร้อน กูไม่ร้อน อย่ามายุ่งกับกู กูจะนอน" สงสัยท่าทางจะหนาวจริง ๆ
"มึงเข้าใจมั้ยวะ เฮ้ย ไอ้ฮวย ไอ้ฮวยมึงเข้าใจมั้ย" นั่งใจลอยมาพักใหญ่ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยแล้วก็มีอันต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อถูกตะโกนเรียกชื่อ
เรียกมาได้ อยู่ใกล้กันแค่นี้ เสียงแสบแก้วหูชะมัด ไอ้เดียร์นะไอ้เดียร์
"ฟังกูมั้ยเนี่ย มึงจะสบายเกินไปแล้ว ให้กูพายเรือแล้วมึงนั่งเฉยเลย กูเหนื่อยเหมือนกันนะ"
นั่น บ่นอีก ก็เมื่อกี้ช่วยพายแล้วไงพายไปพายมาเรือก็วนไปวนมา เดี๋ยวเรือคว่ำก็ได้จมน้ำตายกันพอดี
หรือว่าเดียร์อยากลงไปเล่นน้ำด้วยกันให้หวานชื่น แบบขวัญเรียมหรือไงล่ะจ๊ะ
"ฟังอยู่ ไกลมั้ยล่ะ ไหนบอกไม่กี่คุ้งน้ำก็ถึง นี่มันกี่คุ้งน้ำแล้วล่ะคร้าบบบบบบคุณ กับข้าวในปิ่นโตมันจะเย็นหมดแล้ว"
อ่อเหรอ ฟังอยู่เหรอ นึกว่าไม่ได้ฟัง เห็นนั่งยิ้มตาลอย กูจะรู้เหรอว่ามึงฟังกูพูดอ่ะ เห็นถามแล้วไม่ตอบนึกว่าวิญญาณออกจากร่างไปแล้วซะอีก
"เนี่ย ขึ้นท่าน้ำข้างหน้าก็ถึงแล้ว มึงอย่าบ่นมากนักได้มั้ย กูเป็นคนพายกูยังไม่บ่นเท่ามึงเลย"
อ้าวเป็นงั้นไป กลายเป็นพี่ฮวยคนนี้เป็นคนบ่นเหรอจ๊ะ ทั้งที่น้องนาหน้าจืดเป็นคนบ่นเนี่ยนะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนพี่ฮวยคงต้องมีสวนหมัดไปสักหน่อย เอาให้กระอักออกมาเป็นเลือด เห็นเรายอมหน่อยกล้ากัดเลยนะ
เด็กไม่ดี ไม่น่ารักเลยนะ น้องนา
"แน่ะ ทำเป็นมาว่า เดี๋ยวจับปล้ำกลางน้ำเลย เรือคว่ำเดี๋ยวไปปล้ำกันในน้ำต่อ เอามั้ยจ๊ะเรียมจ๋า"
กูจาอ้วก ทำเป็นกระพริบตาปริบ ๆ ส่งสายตาหวานฉ่ำ ถุย ไม่เล่นด้วยหรอก อุบาทว์ชิบหาย ไอ้ฮวยมันก็ทำไปได้นะ ใครจะไปบ้าเล่นกับมึง ไอ้ประสาท
"เงียบไปเลย นั่งเงียบ ๆ ไปเลย น้ำลายคงไม่บูดตายหรอกมั้ง หรือถ้าน้ำลายบูดตายก็จะได้หมกศพไว้ในน้ำนี่แหละ รอให้ขึ้นอืดแล้วค่อยเรียกมูลนิธิมาเก็บ"
ดูปากมันสิ มันน่ามั้ยล่ะ ปากแบบนี้ไงมันถึงได้น่า............
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า เออ ๆ จะให้มูลนิธิมาเก็บเลยเหรอ ยอมตายแล้ว แต่หลังจากปล้ำกันในน้ำเสร็จแล้วนะ ค่อยยอมจมน้ำตาย ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
ไม่ตลกเลย
ไม่ขำด้วย
ขำห่าอะไรวะ ไม่เห็นจะขำตรงไหน แม่งไอ้ฮวยก็ขำอยู่ได้ ขำเป็นจริงเป็นจังเลยนะ นั่งขำจนน้ำตาเล็ดเลย เดี๋ยวกูก็แกล้งเขย่าเรือให้ตกน้ำตายไปจริง ๆ เลยนี่
"ปล้ำบ้ามึงเด่ะ พูดอีกคำเดียว ถีบตกน้ำแน่"
อ้าว ก็มันตลกนี่หว่า ริอ่านจะให้เราจมน้ำตาย นี่ว่าที่สามีในอนาคตนะ คิดจะฆ่าสามีเพื่อหวังมรดกหรือไงพี่ฮวยยิ่งทำประกันไว้หลายล้านอยู่ด้วย ตายไปแบบนี้น้องเดียร์ก็รับเละสิจ๊ะ ฮ่า ฮ่า ตลก
แต่ว่าก็ว่าเถอะ ไอ้การลงไปปล้ำกันในน้ำนี่มันก็..........น่าสนใจดีเหมือนกันแฮะ ปล้ำกับนาเดียร์ในน้ำเหรอ ท่าจะสนุก ไม่เคยลองซะที น่าลองเหมือนกันนะ
"เดียร์ ๆ ไม่อยากลองปล้ำกันในน้ำจริง ๆ เหรอ ซาหนุกน๊า ซาหนุกเจง ๆ นาเดียร์ไม่อยากลองเหรอจ๊ะ เชื่อพี่ฮวย รับรองสนุกกว่าปล้ำกันในห้องเป็นไหน ๆ เอามั้ย เอามั้ย เดี๋ยวพี่ฮวยคว่ำเรือเอง"
ไอ้บ้า เชิญมึงประสาทไปคนเดียวเหอะ ใครอยากเล่นกะมันวะ ไอ้ฮวยนี่ท่าจะบ้า ไม่เอาด้วยคนหรอกโว้ย
"มึงเล่นจริง กูถีบตกน้ำแน่"
คนที่ตั้งหน้าตั้งตาหลบสายตาไปสนใจกับการพายเรือ รีบหลบสายตาของคนพูดที่ทำเหมือนพูดเล่นแต่สายตาที่จ้องมองมาแบบจริงจัง และรอยยิ้มแปลก ๆ นั่นก็เล่นเอาคนถูกมองร้อน ๆ หนาว ๆ เพราะชักไม่มั่นใจในความปลอดภัยของตัวเอง
บ้า ๆ บอ ๆ อย่างไอ้ฮวย ไม่รู้ว่าอันไหนจริงอันไหนเล่น ไอ้เรื่องเพ้อเจ้อที่มันพูดนี่ก็เหมือนกัน สงสัยมันพูดเล่นคงไม่ทำจริง ๆ หรอกมั้ง
"เดียร์"
คนเรียก เรียกคนพายเรือเสียงดังก่อนจะค่อย ๆ พยุงร่างกายของตัวเองให้ยืนขึ้นอย่างช้า ๆ
"ไอ้ฮวย มึงนั่งเลยนะ เฮ้ย นั่ง นั่ง นั่งเดี๋ยวนี้เลยมึง เดี๋ยวเรือคว่ำ จะเอากับข้าวไปส่งได้ยังไง ไอ้ฮวยกูพูดจริงนะ มึงนั่งเลยนะ ถ้ามึงลุกขึ้นยืนเดี๋ยวเรือก็คว่ำกันพอดี ไอ้ฮวย ไอ้ มึงจะนั่งมั้ยเนี่ย ห๊า กูพูดมึงฟังบ้างมั้ยเนี่ย"
จากเสียงเอ็ด กลายเป็นเสียงตะคอกในภายหลัง จนคนที่ทำท่าจะยืนมีอันต้องหุบยิ้มกระทันหัน และรีบลงมานั่งอยู่ที่เดิม ทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมเหมือนกำลังสำนึกผิด ทั้งที่ในใจกำลังหัวเราะร่า
ข้อ 1. เดียร์มันโกรธเพราะว่าถ้าเรือคว่ำจริง กับข้าวที่จะเอาไปส่งก็มีอันไม่ได้ไปกันพอดี
ข้อ 2. เดียร์มันโกรธเพราะว่าถ้าเรือคว่ำคงได้ลงไปปล้ำกันในน้ำจริง ๆ
มีเหตุผลอื่นอีกมั้ย ที่จะทำให้ไม่พอใจ แล้วก็ทำให้เดียร์มันโกรธได้มากถึงขนาดนี้
"ทำไมอ่ะ"
แกล้งถามออกไปอย่างนั้น ทั้งที่เวลานี้กำลังพยายามประเมินความรู้สึกของคนหน้าบึ้งที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาอยู่ฝั่งตรงข้าม ตั้งหน้าตั้งตาพายเรือลูกเดียว
หน้าก็บ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่ากำลังโกรธ
แล้วที่โกรธมันเพราะอะไรกัน
"เดียร์....."
เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา นอกจากคนตรงหน้าทำหน้าบึ้งและหลบสายตามองไปทางอื่น
"เดียร์จ๋า"
คำตอบยังคงเป็นความเงียบเหมือนเดิม ไม่มีเสียงตอบรับไม่มีคำพูดใด ๆ ออกมาอีก และเพียงเท่านั้นฮวยก็ยิ่งยิ้มหน้าระรื่น และนั่งท้าวคางมองคนหน้างอ
มอง และจ้อง จ้องแล้วยิ้ม คนหน้าบึ้งหันหน้าไปทางไหนก็หันไปมองตาม และ........อมยิ้มกับท่าทางแบบนั้นที่ได้เห็น
เป็นใครก็ต้องอึดอัดใจ มันน่าโมโห ที่ไอ้ฮวยมันเห็นเป็นของเล่นสนุกอีกแล้ว มองทำไมแบบนั้น
มองแล้วก็อมยิ้ม ทำหน้าทำตาแปลก ๆ สงสัยมันจะบ้าเต็มขั้น ยากแก่การเยียวยารักษาแล้วแบบนี้
นั่งเงียบอยู่นาน ปั้นหน้าให้นิ่งเฉยอยู่นาน แล้วในที่สุดความอดทนก็สิ้นสุดจนต้องระเบิดเสียงใส่คนแกล้ง
"มองหาห่าอะไรวะ แม่ง มองอยู่ได้"
ถามออกไป แต่ได้รับคำตอบเป็นเสียงหัวเราะต่ำ ๆ ในลำคอ ฮวยไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ นอกจากยังคงจ้องมองนิ่ง ๆ อยู่เหมือนเดิม
"มองทำไมวะ โธ่โว้ย เลิกมองไปเลยมึงไอ้ฮวย"
เอ็ด และด่า และค่อยพบว่าตัวเองหันหน้าหลบสายตาแปลก ๆ นั้นเพราะไม่สามารถจะสบตากับอีกฝ่ายได้
อาการแปลก ๆ เริ่มปรากฎขึ้นที่ใบหน้าร้อนวูบวาบอย่างช่วยไม่ได้
วิธีหนีคือ ใช้ไม้พายพายเรือ อย่างตั้งอกตั้งใจ ไม่รู้ว่าตั้งใจเกินไปหรือเปล่า แต่พายจ้ำอ้าวจนไม้พายหลุดออกจากมือ กระเด็นจมลงไปในน้ำต่อหน้าต่อตา
"เฮ้ย ตายห่า เฮ้ย เฮ้ย"
เอื้อมมือคว้าไม้พายเอาไว้ แต่คว้าไม่ทัน ใจหายวูบเมื่อหันมามองหน้าของคนที่อยู่บนเรือด้วย
เห็นไอ้ฮวยทำหน้าตกใจไป แต่เมื่อหันมาสบตากับมันอีกครั้ง ก็ปรากฎรอยยิ้มหวานเชื่อมจากคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
"สงสัยจะได้ปล้ำกันในน้ำจริง ๆ "
ยังจะมาพูดเพ้อเจ้ออีก ไอ้บ้า
ไม่.....
ไม่ต้องเลยมึง
ไม่ต้องมาพูดแบบนี้เลย ไม่ต้องขยับมาด้วย ไม่ต้องทำเป็นขยับเข้ามาเลย เดี๋ยวเรือก็ล่มกันพอดี
ไม่ต้องเลยนะมึง ไอ้ฮวย กูบอกว่าไม่ต้อง ไม่เอาโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย
"เดียร์"
อย่ามาทำเสียงกระเส่าแบบนี้นะโว้ย
"เดียร์"
กูไม่อยากฟังนะ อย่ามาเรียกอย่ามาทำเสียงอ่อนเสียงหวานแบบนี้ได้มั้ยวะไอ้บ้า กูไม่อยากได้ยินเว้ย
"นาเดียร์จ๋า"
มันยังไม่หยุดเรียก มันยังอยากจะเรียกอีกใช่มั้ย สมใจมึงเลยสิคราวนี้ จะลงไปทำเรื่องบ้าๆ บอ ๆ ในน้ำจริง ๆ ใช่มั้ย มึงได้โอกาสแกล้งกูอีกแล้ว ไม่มีคนผ่านไปผ่านมาด้วย มึงคิดจะทำอะไรกูอีกหรือไง
เวร
เวรกรรมแท้ ๆ จะโดนมันลวนลามอีกแล้ว
คราวก่อนขย้ำลงมาได้ที่ก้น คราวนี้มันจะทำเรื่องอะไรอีกวะ ไม่น่าเลย ทำไมถึงได้ซวยซ้ำซวยซ้อนโดนไอ้ฮวยแกล้งซ้ำซากแบบนี้วะ เมื่อไหร่มันจะเลิกแกล้งกูซะที
"เออ มึงจะปล้ำกูจริง ๆ ใช่มั้ยในน้ำอ่ะ มึงอ่ะคิดแต่เรื่องห่า ๆ แบบนี้แหละ มึงชอบแกล้งกูไอ้ฮวย แม่งกูไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว ไอ้บ้า กูโดดก่อนมึงก็ได้วะ เผื่อว่ากูจะว่ายหนีมึงทันโธ่เว้ย"
แหกปากด่าไปชนิดไม่ติดเบรคแล้วก็ทำหน้าเบ้เพราะคิดว่าตัวเองคงโดนแกล้งอีกแล้ว
แค่นั้นยังไม่พอ คนที่ทำหน้างอด่าไม่หยุดกำลังเตรียมจะลุกขึ้นกระโดดลงน้ำก็พอดีกับที่....
"เอ่อ ........"
ไม้พายอีกอันถูกยื่นให้ พร้อมกับการที่เดียร์นิ่งมองไม้พายก่อนจะค่อย ๆ เอื้อมมือรับเอาไว้อย่างช้า ๆ
สติหลุดกลับมาเป็นปกติเมื่อเห็นสิ่งที่ถูกยื่นมาให้ตรงหน้า
อาการเสียฟอร์มเกิดตามมา...........ชนิดที่หมอที่ไหนก็ไม่สามารถรักษาได้....
"อ่ะ คือว่าพายไม่เป็นว่ะเดียร์ เดียร์พายเองแล้วกันนะเห็นมันวางอยู่ ก็เลยว่าจะพายเองแต่สงสัยจะพายไม่เป็น"
รับไม้มาถือเอาไว้แบบงง ๆ แล้วก็ได้แต่นิ่งเงียบสนิท ไม่กล้าพูดอะไรอีก
"ไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ แบบว่าด่าอะไรต่อก็ได้นะ จะฟังแล้ว ไม่กวนประสาทหรอก รับรอง"
คนถาม ถามด้วยน้ำเสียงแบบไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าคนถูกถามแทบกระโดดน้ำหนีไปให้ไกล ๆ ไม่อยากเจอหน้าใครให้อับอายอีก
"เอ่อ หรือว่าจะกระโดดไปปล้ำกันในน้ำก็ได้นะ ถ้าเดียร์ไม่พอใจ"
เออ มึงล้อกูเข้าไปสิ ล้อเข้าไป ล้อกูเข้าไป ไอ้ฮวย มึงนะมึง กูอายจริง ๆ นะโว้ยยยยยยย
คราวนี้กูอายจริง ๆ ไม่ได้แกล้งนะ กูอาย กูอาย กูอาย มึงไม่เห็นหน้ากูหรือไง หน้ากูไม่ได้บ่งบอกมึงเหรอว่ากูอายยยยยยยยยโว้ยยยยยยยย
"เลิกยุ่งกับกูซักพักได้มั้ย เลิกสนใจกูไปเลยก็ได้"
ได้ยินเหมือนเสียงขอร้องอยู่ในที แล้วเดียร์ก็ได้แต่หลบหน้าหลบตาของตัวเองไม่อยากให้ใครได้เห็นอีก
อย่ามาพูดกับกูนะโว้ยยยยย อย่ามายุ่งกับกู อย่ามาสนใจ แล้วก็เลิกล้อเลียนกูได้ยิ่งดี ไอ้ฮวย ไอ้เวรเอ้ย
คิดในใจไปเตลิดเรื่อยเปื่อย
ไม่ทันได้มองว่าใครอีกคน ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ยิ้มกว้างมากแค่ไหนกับท่าทางและคำพูดแบบนั้น
"เดียร์.....ถ้ารู้ว่าเดียร์น่ารักขนาดนี้นะ.....ยิ่งเวลาเขิน ๆ แล้วน่ารักถึงขั้นนี้แล้วเนี่ย รู้อย่างนี้จีบไปนานแล้ว
นี่พูดจริงนะ ไม่ได้พูดเล่น ทำหน้าแบบนี้ คิดจะให้ตบะแตกลากลงไปปล้ำในน้ำจริง ๆ หรือไง"
คนฟังนั่งนิ่ง.....ฟังอย่างเงียบ ๆ และไม่ได้พูดจาโต้ตอบอะไรอีก รู้แค่ว่าจังหวะหัวใจเริ่มเต้นระทึกขึ้นเรื่อย ๆ และแรงรัวเร็วขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
คนพูดก้มหน้าก้มตาพูด แล้วก็หันหน้าหนีไปอีกทางทำเป็นสนใจกับการมองสายน้ำเอื่อย ๆ ที่ปรากฎให้เห็นตรงหน้า
ไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านี้อีก
เคยแค่แกล้งหยอกเล่น พูดจาอะไรเพ้อเจ้ออยู่บ่อย ๆ
แต่พอได้พูดความรู้สึกออกมาจากใจจริง ๆ แบบนี้แล้ว กลับรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
มัน......ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าตัวเองจะพูดคำพูดน้ำเน่าแบบนี้ออกไป พูดด้วยความรู้สึกจริงๆ พูดออกมาจากใจจริงไม่ได้เสแสร้งหรือแกล้งหยอกล้อกันอีก
คนฟังจะฟังด้วยความรู้สึกแบบไหนกันนะ
จะคิดว่าล้อเล่นอีกหรือเปล่า
สาธุขอให้เดียร์มันเข้าใจถ้วยเถอะ ว่าคราวนี้ไม่ได้พูดเล่น แต่พูดจริง ๆ
พูดออกมาจากความรู้สึกข้างในจริง ๆ ขอให้มันเชื่อด้วยเถอะว้า เพราะขืนต้องพูดอะไรจริงจังแบบนี้บ่อย ๆ คงได้เขินตายกันบ้าง ดีนะ ที่เดียร์มันยังอายเรื่องของมันอยู่ ขืนมันรู้ว่าตอนนี้ก็เขินมันเหมือนกัน
นาเดียร์มันคงได้หัวเราะเยาะกันน่าดู
TBC :m23:
เริ่มหัวข้อโดย: niph ที่ 17-01-2008 15:12:29
เริ่มหัวข้อโดย: wutwit ที่ 17-01-2008 15:49:09
:m29: :m29: :m29:
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 17-01-2008 20:09:14
เริ่มหัวข้อโดย: odon ที่ 18-01-2008 02:53:36
เริ่มหัวข้อโดย: TONG ที่ 18-01-2008 09:15:33
เริ่มหัวข้อโดย: tor13 ที่ 18-01-2008 09:23:38
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 18-01-2008 12:31:34
555แกล้งกันบ่อยจนได้เรื่อง
เอาน่ามันต้องใช้เวลา
ฮวยเอ๋ย :m23:
เริ่มหัวข้อโดย: anna1234 ที่ 18-01-2008 13:32:10
คนอ่านรอขี้เกลีดจินแล้ว :m23:
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 18-01-2008 17:27:13
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 18-01-2008 17:40:48
เริ่มหัวข้อโดย: artsitnarak ที่ 18-01-2008 19:09:42
:m1:
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 19-01-2008 19:57:49
เขินกันไปเขินกันมา จะลงเอยได้ไงว๊า......
:m23:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 19-01-2008 23:48:05
ปล้ำเลย ปล้ำเลย เด๋วก็ชอบเอง อิอิ :mc3:
:m29:เออคือว่า.....
แบบว่า.... หื่นไปนิดนะตะเอง :o8:
แต่..... แอบเห็นด้วยนิดหนึ่ง :m23:
ลุ้นจนปวดตับไปหมดแล้ว สักทีเถอะฮวยคนเชียร์กันเยอะแล้ว 55555
ต่อกันเลย
เรื่องสั้นคั่นเวลา….ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน ยอมโง่ [/size]
น้องนาเดียร์เหรอ
มันชอบเรียกเงี้ยแหละ เรียกให้เสียจริต พอเรียกแล้วทำหน้างี่เง่าใส่ มันจะยิ่งหัวเราะ ไอ้ฮวยมันเป็นอย่างนี้แหละ
นิสัยมันแย่
แย่มานานแล้ว
ตั้งแต่เมื่อก่อนแหละที่มันชอบหยอก ชอบแกล้ง
นานแล้วที่รู้จักกันตั้งแต่ปีหนึ่ง สมัยที่เข้าเรียนใหม่ ๆ แล้วต้องไปเต้นอะไรบ้า ๆ บอ ๆ ตอนรับน้อง
ไม่รู้ว่าไปถูกตาต้องใจมันตอนไหน มันถึงได้ตามจองล้างจองผลาญไม่เลิกรา
แค่เต้น ๆ ไปแล้วรุ่นพี่บอกให้ไปตะโกนบอกรักไอ้ฮวย กลางสนามฟุตบอล ก็เลยไปตะโกนซะให้สาแก่ใจ
โดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไอ้ฮวยที่ว่านี่มันหน้าตาเป็นไง
คนเราบางทีก็มีช่วงบ้าบอสติแตกกันบ้างแหละ ตอนนั้นที่รุ่นพี่ให้ไปแหกปาก ก็ทำตาม
เพิ่งเข้ามาใหม่ ๆ ด้วยจำได้ลาง ๆ ว่า ไอ้ฮวยนี่เรียบร้อยมาแต่ไกลเลย จำได้ว่ามันเป็นนักเรียนอินเตอร์
อาตี๋อินเตอร์เลยล่ะ หน้าตาแบบอาตี๋หน้ามึน ๆ ชีวิตเหมือนคนยังไม่ตื่นนอน
นึกว่ามันพูดภาษาไทยไม่ได้ด้วยซ้ำเห็นมันนั่งเงียบตลอด
หลังจากนั้นที่รุ่นพี่ให้ไปตามหาชื่อคนที่ว่า แล้วไปบอกรักมันตรงหน้า ถึงเพิ่งรู้
ว่าไอ้ตี๋หน้าบื้อที่นั่งข้าง ๆ นี่เอง ที่มันชื่อฮวย
นึกว่าใบ้ ที่ไหนได้ ปากหมาชิบหาย ถามมาได้ให้เสียจริต
“ชอบผมเหรอ มาบอกตรงๆ อย่างนี้ผมก็อายสิ”
มันบ้า นึกว่ามันบื้อ ที่ไหนได้ พอบอกไปด้วยความรู้สึกขำ ๆ ไม่ได้คิดอะไร ดันถูกกระโดดกอดแล้วลงไปปล้ำกันต่อที่พื้นสนามหญ้า
ไอ้รุ่นพี่บ้า ก็ฮาเฮกันใหญ่
ไอ้บ้ากามนี่ก็ฟัดกูจางงงงงงงงงง
หลังจากนั้นเลยกลายเป็นประเด็นตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
ไม่ได้พิศวาส แต่หยะแหยง หนวดมันทิ่มเข้ามาตามซอกคอ บิ้วอารมณ์ให้หื่นตามไปด้วยไม่ทันจริง ๆ
ได้แต่นอนชักดิ้นชักงอ ถีบ ๆ มันไปสองสามที มันถึงได้มายืนหอบหายใจแฮ่ก ๆ และยักคิ้วให้เป็นการท้าทาย
อยากเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนี ไม่ใช่อายที่โดนมันปล้ำ แต่อุบาทว์ตัวเองที่โดนคร่อมกลางสนามแล้วไอ้รุ่นพี่เฮงซวยดันถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก ติดประจานมันให้ทั่วมหาวิทยาลัยเลย ในวาระที่มีการรับน้อง
จะขำ แต่มันขำไม่ออก
เพราะหลังจากนั้น มีแต่บรรดาหนุ่มแท้และไม่แท้ แวะเวียนมาขายขนมจีบไม่เว้นแต่ละวัน
ทั้งเอาจริง และแค่สนุก ๆ ขำ แต่ขอโทษเถอะ ไม่มีอารมณ์เล่นด้วยจริง ๆ
กลัวตัวเองจะเบี่ยงเบนทางเพศพิกล จนได้มาเจอกับพี่แจนนี่แหละ
ตอนแรกก็ไม่ได้ชอบ
แต่พี่แจนสวยเฉี่ยว เปรี้ยว เอ็ก เซ็กซี่ พอได้ควงแค่นั้น
ขนมจีบที่แวะเวียนมาขายให้บ่อย ๆ เลยมีอันต้องเป็นหมันไป
ไม่นึกว่ารักเราจะจบลงง่ายดายขนาดนั้น ทั้งที่ทุ่มเทใจให้ไปห้าร้อยเปอร์เซ็นต์ นั่งเฝ้าเช้าเย็น
ไม่เป็นอันทำอะไร รักพี่แจนสุดหัวใจ แล้วไหงพี่แจนถึงได้นั่งเปอเช่ ผ่านไปต่อหน้าต่อตา
ก่อนจากลายังบอกอีกว่า “ขอโทษทีนะ พี่ผิดเอง เราเข้ากันไม่ได้”
ร้องไห้แทบตาย กินข้าวไม่ได้หลายวัน เป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรง
แม้แต่ฮวยผู้หาญกล้า มาตามล้างตามผลาญ ก็ไม่อาจจะยั่วยุอารมณ์โกรธให้เกิดขึ้นได้
ไป ๆ มา ๆ ....... มา ๆ แล้วก็ไป
อีท่าไหน ถึงได้มารู้สึกแปลก ๆ กับมันได้ก็ไม่รู้
ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา มีเรื่องราวหลายอย่างเกิดขึ้นมากมาย
เรื่องที่ไม่น่าเชื่อ เรื่องที่ไม่อยากจะเชื่อ และอีกหลายเรื่องที่ทำให้สับสน และต้องจมอยู่กับความคิดของตัวเองบ่อยๆ
“"อยู่ห่างๆ กันสักพักก็ดี เผื่ออะไรอะไรมันจะดีขึ้น" เพราะคำพูดนั้นคำเดียวแท้ ๆ ที่ทำให้ชีวิตสับสนหนักขึ้น
หลังจากที่ถูกพูดใส่หน้าแบบนั้น และห่างกันออกมา กลับมาบ้าน มาอยู่คนเดียวเงียบ ๆ
คิดอะไรคนเดียวเงียบ ๆ
ถึงได้รู้ว่าตัวเองกลายเป็นคนร้อนรน และทุรนทุรายกับความรู้สึกที่เคยนิ่งเงียบสนิทอยู่ใต้ก้นบึ้งของหัวใจ เหมือนมันถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาอย่างช้า ๆ
จากใครสักคน ที่ไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งจะได้มาอยู่ใกล้ ๆ กัน
และเป็นมากกว่า .......คนวิ่งหนีกับคนตามแกล้ง…..
ไม่รู้หรอกโว้ย ไม่ยอมรับหรอก
เรื่องอะไร
ถึงไอ้ฮวยมันจะมาหา มาทำอะไรบ้า ๆ บอ ๆ ใส่ มาทำให้หน้าแดง ทำให้เขินเวลามันพูดอะไรแปลก ๆ แล้วก็รู้สึกหวาดหวั่นทุกครั้งที่มันเข้าถึงเนื้อถึงตัว
แต่มันไม่ได้แปลว่าจะมีความรู้สึกอื่น ๆ เข้ามาปนเปด้วยสักหน่อย บางทีคนเราอยู่ใกล้กันมาก ๆ มันก็ต้องมีบ้างที่ไขว้เขว และแยกความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองไม่ออก
มันต้องมีบ้างแหละวะ ไอ้ความรู้สึกที่ว่านั่นน่ะ
มันต้องมี เชื่อสิน่า ว่ามันต้องมี
“เงียบ ถามจริงจะเงียบอีกนานมั้ย คิดอะไรอยู่ หรือคิดอยากจะคว่ำเรือ”
มึงสิที่คิดจะคว่ำเรือ กูไม่เคยคิดเลย มีแต่มึงแหละที่คิด
“เงียบ ไม่พูดอีก เขินเหรอ คนชมว่าน่ารักแค่เนี้ยะ เขินเหรอจ๊ะน้องนา งั้นเดี๋ยวชมเยอะ ๆ เลย นาน่ารัก น้องนาน่ารัก น่าร้ากกกกกกกกก น่ารักที่สุดเล้ย จริงนะ อันนี้พูดจริง ๆ ไม่ล้อเล่น”
เหรอ
ไม่ได้ล้อเล่น แต่พูดไปหัวเราะไปเนอะ สงสัยจะไม่ได้ล้อเล่นจริง ๆ
“มาหลายวันแล้ว พรุ่งนี้มึงกลับกรุงเทพเหอะ มาอยู่นี่นาน ๆ ไม่เซ็งหรือไง”
แค่อยากจะแยกความรู้สึกและทำความเข้าใจกับสิ่งที่กำลังพยายามจะหนี วิธีที่ดีที่สุดคือต้องอยู่คนเดียวอีกครั้ง และเคลียร์ความรู้สึกให้ชัดเจน
ขืนเจอหน้ากันทุกวัน ตั้งแต่เช้าจรดเย็น ยันมืดค่ำ แบบนี้ทุกวัน แล้วแบบนี้จะรู้หรือไงว่าคิดยังไงกันแน่
เดียร์แค่คิด คิดเรื่องของตัวเอง และคิดถึงผลประโยชน์ของตัวเอง แต่คนฟังที่กำลังพูดจาเพ้อเจ้อและหัวเราะร่าอย่างมีความสุข กลับหุบยิ้มลงในทันที
ใบหน้าที่เคยยิ้มร่า กลายเป็นเคร่งเครียด และรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองกระตุกวูบลง ตามมาด้วยความรู้สึกชาวาบไปทั่วทั้งร่างกาย
“ทำไม อยู่ด้วยไม่ได้หรือไง เดี๋ยวจ่ายค่าที่พักค่าอาหารด้วยก็ได้”
คนพูดไม่รู้พูดด้วยความรู้สึกแบบไหนกันแน่ แต่คนที่กำลังใช้ไม้พาย พายเรือรีบดึงพายขึ้นมาไว้บนเรือ และนั่งกอดอกมองหน้าของใครอีกคนที่นั่งถือปิ่นโตเอาไว้ ที่ฝั่งตรงข้าม
“บ้านกูไม่ใช่โฮมสเตย์ ไม่ได้เปิดเป็นสถานที่ท่องเที่ยว รีบ ๆ กลับไปเหอะ น่าเบื่อจะตายอยู่บ้านนอกแบบนี้ ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจเลย”
กลั้นใจพูดไปอย่างนั้น แล้วก็ได้แต่ละสายตามองไปทางอื่น เตรียมตัวหยิบไม้พายขึ้นมาถืออีกครั้งแต่คนที่นั่งหน้าเครียดอยู่ตรงหน้ากลับดึงไม้พายไปถือเอาไว้เอง และจ้องมองหน้าของเดียร์นิ่ง ๆ
“ถ้างั้นก็ถือว่าเลี้ยงหมาสักตัวก็ได้ ถ้าปากหมามาก ๆ เดียร์ก็ถือซะว่าหมามันเห่า เห่าไปก็ไม่กัดเพราะไม่กล้ากัด หรือไม่ก็ ถ้าเกิดว่า ผมเห่ามาก ๆ เดียร์ก็กระโดดถีบทีสองที แค่นี้ก็หยุดเห่าแล้ว อีกอย่างหนึ่งนะ.....เดียร์”
ไม่ทันได้พูดอะไรต่อ แต่เพราะเสียงห้ามของเดียร์ทำให้ฮวยต้องนั่งนิ่งไม่กล้าพูดอะไรอีก
“หยุด มึงฟังกูนะฮวย วันก่อนโน้น พี่แจน บอกว่าเลิกกับไอ้คนนั้นแล้วเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว และถ้ากูกลับไปกรุงเทพเราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม”
ล้อเล่นน่า
อย่ามาทำเป็นตลกเลย ผู้หญิงที่ไหนเขาจะมาเอาไอ้เดียร์ทำแฟน ยิ่งผู้หญิงคนนั้นด้วยนะ
หลอกใช้ไอ้เดียร์ชัด ๆ ที่มาตีสนิทที่มาทำดีด้วย มาคบกับมันเล่นๆ เพราะเขาเห็นว่ามันดังหรอก
มันดังในหมู่ผู้ชายด้วยกัน ใครก็อยากได้มันทั้งนั้น
ยัยแจนอะไรที่ว่านั่นถึงอยากได้ไอ้เดียร์นักหนา เพราะเขาว่าหล่อนอยากเสียสละดึงให้น้องเดียร์กลับมาสู่เส้นทางปกติ
บ้าไปแล้ว
นั่นแหละบ้าของจริง
ไอ้โง่นี่ก็โง่ดักดาน ผู้หญิงหลอกยังไม่รู้ตัว ยังจะไปพร่ำเพ้อถึงเขาอยู่ได้ ป่านนี้ยัยนั่นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
คนที่รักจริงหวังแต่งกับมันจริง ๆ อยู่นี่ นั่งหน้าโง่อยู่ฝั่งตรงข้ามนี่
“พูดเพื่ออะไร นึกว่าจะเชื่อเหรอ เป็นอะไร ทำไมไม่คิดจะฟังเรื่องที่คนอื่นพูดบ้างล่ะ ถ้ามันลำบากใจขนาดนั้น เดี๋ยวพรุ่งนี้กลับเลยก็ได้ อยากให้กลับนักจะกลับให้”
โกรธเป็นเหมือนกัน
คนลงทุนมาหา มาทำอะไรบ้า ๆ บอ ๆ ด้วยขนาดนี้ ยังไม่คิดจะเห็นความดี เอาแต่คิดว่ามาล้อเล่นอยู่ได้
ล้อเล่นบ้าอะไร คนแกล้งที่ไหนมันจะถ่อมาหาได้ซะขนาดนี้
ถ้าไม่ชอบก็จะไม่คิดถึงหรอก
ถ้าไม่ชอบคงไม่ทุรนทุรายจะเป็นจะตายเพียงเพราะไม่เจอหน้ากันไม่กี่วัน ก็จะเป็นจะตายขึ้นมาให้ได้
แล้วแบบนี้......คิดว่าจะไล่กันไปง่าย ๆ หรือไง
“เออ รีบ ๆ กลับไปเลย กูเซ็งหน้ามึงจะแย่แล้วเหมือนกัน”
เดียร์ตอบกลับออกไปอย่างนั้น ทั้งที่รู้สึกใจหายวูบอย่างน่าประหลาด
ใครบางคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามมีท่าทางฮึดฮัดเล็กน้อย แต่แค่เพียงไม่นานคน ๆ นั้นก็ยื่นไม้พายมาให้ และนั่งกอดอกมองออกไปที่แม่น้ำ และไม่ได้พูดจากันอีก ต่างฝ่ายต่างนิ่งเงียบ ต่างฝ่ายต่างอยู่ในอารมณ์โกรธเคือง แต่ไม่อยากจะทะเลาะกันไปให้มากกว่านี้ เพราะรู้ว่าคงไม่มีประโยชน์อะไร มีแต่จะทำให้ยุ่งยากเข้าไปอีก
“กลับวันนี้เลยก็ได้มั้ง ไปส่งที่ท่ารถตอนประมาณสามทุ่มคงพอมีรถอยู่หรอก วันก่อนที่มาเห็นว่าเที่ยวสุดท้ายประมาณสามทุ่ม เดี๋ยวเอาข้าวไปส่งแล้วกลับบ้าน แล้วก็ไปส่งหน่อยแล้วกัน ขนาดยอมเป็นแค่หมาเฝ้าบ้านแล้ว ยังโดนไล่เลย มาทำไมวะเนี่ยกู”
สะดุดกับคำพูดของอีกฝ่าย จนเดียร์ต้องหันกลับมามองหน้าของฮวยอีกครั้ง
“มาทำห่าอะไรวะ นึกว่า...จะมีคนคิดเหมือนกันซะอีก โง่จริง ๆ เลยกู”
ไม่ใช่เพียงถ้อยคำตัดพ้อ แต่เป็นแววตาที่ตัดพ้ออย่างรุนแรงนั้นต่างหาก ที่ทำให้เดียร์รู้ว่าตัวเองพูดผิดไปอย่างแรง
“งั้นมาทำไมตั้งแต่แรก ไม่มาซะก็หมดเรื่อง”
ทั้งที่คิดอย่างนั้น แต่กลับพูดไม่ตรงกับความคิดของตัวเองเลยสักนิด
เหรอ
ไม่มาซะก็หมดเรื่องเหรอ ทำไมเดียร์มันพูดอะไรง่าย ๆ อย่างนี้วะ ไม่มาซะก็หมดเรื่องงั้นเหรอ
อ้อ ที่จริงจะบอกว่าไม่ควรมาซะตั้งแต่แรกงั้นเหรอ ใช่สิ ไม่ควรมาตั้งแต่แรก เออใช่ ไม่ควรมา
มาทำไม
มาให้เขาด่า
มาให้เขาไล่
หน้าด้านชิบหายเลยกู
“ก็รักไง คิดถึงไง บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ แกล้งลืมหรือไง”
ถูกตะโกนใส่หน้าแบบนั้น แล้วเดียร์ก็มีอันต้องจ้องมองหน้าของอีกฝ่ายตาขวาง ก่อนจะโยนไม้พายในมือใส่หน้าของคนที่นั่งกอดปิ่นโตอยู่ฝั่งตรงข้าม
“ไม่ได้ลืม แต่ไม่เชื่อ ใครจะไปเชื่อ คนอย่างมึงเนี่ยนะจะมาชอบกูจริง กูไม่อยากโดนหลอกเหมือนตอนถูกพี่แจนหลอก อกหักมันเจ็บ กูไม่อยากเป็นแบบนั้นอีก แล้วยิ่งมึงไม่ใช่ผู้หญิงจะให้กูทำยังไง คราวนี้มันยิ่งแย่กว่าคราวก่อน ไม่มีอะไรแน่นอนสักอย่าง ไม่มีใครที่ไหนอยากจะยอมโง่หรอก รับรู้เอาไว้ด้วย”
ไม่เคยรู้
ไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของคนที่ถูกไล่ต้อนให้จนมุม
ขอโทษ
พี่ฮวยขอโทษน้องนา
ขอโทษที่เร่งเร้า เอาแต่ได้ฝ่ายเดียว โดยไม่ฟังความรู้สึกของเดียร์เลยว่าจริง ๆ แล้วที่มันทำเป็นเฉยทำเป็นนิ่ง ท่าทางแบบนั้นมันหมายความว่ายังไงกันแน่
ที่แท้เพราะว่ากลัว......
ก็น่าอยู่หรอก ตอนนั้นเดียร์จะเป็นจะตายถึงขนาดนั้น เหมือนคนมีแต่ร่างกาย ไม่มีหัวใจ ขนาดแกล้งแล้วแกล้งอีก ล้อแล้วล้ออีก ยังได้เห็นแต่ตุ๊กตาหิมะหน้านิ่ง ที่ไร้ชีวิต
ขอโทษทีที่เอาแต่ล้อเล่น
ขอโทษที่ไม่เคยถามว่าเดียร์เป็นยังไง และรู้สึกยังไงกับเรื่องของเรากันแน่
ขอโทษที่ทำแต่เรื่องบ้า ๆ บอ ๆ
“ใครบอกว่าไม่มีคนยอมโง่ ก็มีอยู่นี่ไงหนึ่งคน นั่งทำหน้าโง่อยู่นี่ไง ทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่ไม่ยอมโง่อีกคนที่นั่งอยู่ฝั่งโน้นคิดยังไง ยังยอมโง่มาหาเลย โง่มาให้เขาด่าเล่น แล้วก็รู้ว่าโง่ที่คิดเอาเองว่าอีกไม่นานจะทำให้คนไม่ยอมโง่ยอมใจอ่อนมาชอบกันได้......ไม่รู้นะว่าต่อไปเดียร์จะคิดยังไง แต่ว่า...........ไม่คิดจะลองเป็นโง่ดูบ้างเหรอ.....บางทีการที่ยอมโง่หรือแกล้งโง่ทำเป็นไม่รู้อะไรบ้าง ก็จะทำให้เราเห็นและรู้สิ่งที่ไม่เคยรู้ และไม่คิดว่าจะได้รู้ด้วยนะ ก็อย่างเช่นว่า............ไอ้ฮวยคนนี้ไม่น่าจะมาชอบเดียร์ได้.....มันก็ยังมาชอบเลยเดียร์เลย....ใช่มั้ยเดียร์”
TBC...
เริ่มหัวข้อโดย: ballza ที่ 20-01-2008 07:48:23
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 20-01-2008 07:59:20
เริ่มหัวข้อโดย: DekDoy ที่ 20-01-2008 16:35:24
ฮวยๆ
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 20-01-2008 17:29:24
หลังจากนี้จะได้เข้าใจกันมากขึ้น... :m1:
รอเวลาที่ตกลงปลงใจมารักกันนนนนนนน
:give2:
เริ่มหัวข้อโดย: Maxxx ที่ 20-01-2008 19:27:53
เริ่มหัวข้อโดย: anna1234 ที่ 20-01-2008 19:57:23
ความรักไม่มีคำว่าโง่มีแต่กล้าจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: tor13 ที่ 21-01-2008 11:16:02
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 21-01-2008 11:48:02
เป็นกำลังในให้ฮวยต่อปายยย
แต่ยังแนะนำให้กดไปเลยเหมือนเดิมนะ อิอิ อยากอ่านแล้น
เริ่มหัวข้อโดย: tpk_007 ที่ 21-01-2008 11:51:17
เริ่มหัวข้อโดย: wutwit ที่ 22-01-2008 11:31:18
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 22-01-2008 12:22:17
เริ่มหัวข้อโดย: niph ที่ 22-01-2008 14:20:53
เริ่มหัวข้อโดย: Plabu ที่ 22-01-2008 22:21:26
สงสารฮวยจังเลย :m15:
สงสารน้องนาเดียร์ด้วยอ่ะคงสับสนน่าดู o7 o7
:serius2:เศร้า :sad2:
:oni1:มาอัพไวๆน้า :m13: :m1: :m1: :m1: :m1:
:bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 22-01-2008 23:12:43
คนโพสต์ชิ่งก่อน กลัวคนอ่าน :angry2:
:m13:เค้ารักคนอ่านน๊า ***อ้อน อ้อน :m13:***
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน ไปก็ได้
อย่านะ อย่านะเฟ้ย อย่าเข้าใกล้เกิน 20 เซนติเมตรนะ ไม่งั้นจะหาว่าไม่เตือน
เดียร์ไม่ได้หิ้วปิ่นโต แต่เดินลิ่ว ๆ ขึ้นท่าน้ำ โดยมีคนช่วยหิ้วปิ่นโตเดินตามมาต้อย ๆ ไม่ได้ห่าง แกล้งจะเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา ไอ้ฮวยมันก็เดินตาม
เดินตามมาเรื่อย ๆ แต่ไม่เห็นว่ามันจะพูดอะไรเลยสักคำ
เดินนาน ๆ เข้า สงสัยมันจะหยุดพูดไปนานกลัวน้ำลายบูดไป ๆ มา ๆ กลับพูดรัวจนแทบฟังไม่ทัน
"เดียร์ จะรีบไปไหน หรือว่าจะรีบ ๆ มาส่งข้าวแล้วจะรีบ ๆ กลับ กลับถึงบ้านปุ๊บก็ไล่เรากลับกรุงเทพปั๊บ อย่างนั้นแน่เลย รู้หรอกว่าคิดอะไร"
น่านนนนนน......
ปากมันเก็บไว้ทำเป็นสุสานหมาก็ไม่มีใครเขาว่าอะไรหรอกนะ เงียบ ๆ ไปเลยไป๊
อุตส่าห์ว่าจะไม่รื้อฟื้นเรื่องที่มันพูด แล้วก็แกล้งทำเป็นเฉย ๆ แล้วนะ
ดันอยากจะหาเรื่องกันได้
"หรือว่าจะรีบกลับไปเพื่อโทรหายัยจงยัยแจนอะไรนั่นหรือไง"
เออ เดี๋ยวกูก็โทรจริงหรอก อยากให้เป็นอย่างนั้นหรือไง
"คิดอยู่ล่ะเซ่ ทีเราบอกรักไปล่ะไม่เคยสนใจ ทีเรื่องอื่นคิดได้ทั้งวี่ทั้งวัน เมื่อไหร่จะบอกซะทีว่าคิดยังไง จะได้ทำตัวถูก"
เงียบไปจะเป็นอะไรมั้ยวะ หรือว่าจะมีฟองขึ้นเต็มปาก แล้วน้ำลายบูดตาย
"เดียร์ เดียร์"
เฮ่อ ชักรำคาญแล้วนะ แค่เรื่องของตัวเองก็ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะทำยังไงต่อไป
ไอ้ฮวยนี่ก็ถามซ้ำถามซากอยู่ได้
คนที่กำลังหงุดหงิดโมโหและกำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเองทั้งที่ขากำลังก้าวเดินอย่างรวดเร็ว รีบหันไปจ้องมองคนพูด แล้วยืนกอดอกมอง อยากจะรู้ว่าอีกฝ่ายจะอยู่ในอาการพูดจาพร่ำเพ้อนี้อีกนานมั้ย แต่ก็ต้องเบิกตาค้าง และแทบอยากเดินเข้าไปตบกบาลไอ้คนพูดให้รู้แล้วรู้รอด เมื่อคนที่หิ้วปิ่นโตตามมา ยืนยิ้มแฉ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นป้องปากและตะโกนออกมาเสียงดัง
"เค้าชอบเดียร์.....เค้าชอบน้องนาเดียร์คนเดียว"
ไม่สนใจว่าจะมีใครอยู่ในบริเวณนั้นหรือไม่ ไม่สนใจว่าเดียร์จะรู้สึกยังไงกับคำพูดนี้ รู้แต่ว่าชอบ จะบอกว่าชอบ แล้วก็จะบอกว่ารัก ทุกชั่วโมง ทุกนาที ที่อยู่ด้วยกัน
"เฮ้ย ไอ้....ไอ้...โธ่โว้ย เงียบ ๆ หน่อยได้มั้ยวะ"
รีบวิ่งเข้ามาตะครุบปากคนพูดแทบไม่ทัน แล้วก็ถลึงตาใส่ไอ้คนยิ้มกริ่มให้มันรู้ซะบ้างว่าตอนนี้รู้สึกไม่ชอบคำพูดมันสักนิด แต่ใจเต้นตุบ ๆ ตับ ๆ จนแทบหลุดออกมาจากอก
อย่าบอกให้มันมากนัก
เดี๋ยวจะสำลักเพราะความเลี่ยน
"บอกไปเรื่อยๆ จนกว่าจะรัก มีอะไรมั้ย คนเรานะบอกมันซะทุกวัน เดี๋ยวซักวันมันก็ต้องใจอ่อนกันบ้างล่ะวะ ไม่วันนี้ก็พรุ่งนี้ หรือไม่ก็วันถัด ๆ ไปก็ได้"
ดูมัน ยังอุตส่าห์แถไปได้เรื่อย ๆ แต่แปลกแฮะ เวลาพูดทำไมชอบทำท่าลุกลี้ลุกลนนักวะ แล้วไอ้ฮวยมันก็หลบตาไม่ยอมสบตาด้วย มันเป็นอะไรของมัน
"บอกมาก ๆ กูก็จะชินไง แล้วก็ไม่รู้สึกอะไรเลย"
ใช่ ตอนแรกตกใจกับคำพูดแบบนี้ จะว่าดีใจก็ไม่ใช่ จะให้อธิบายความรู้สึกของตัวเองยังไงก็บอกไม่ถูก แต่ตอนนี้ฟังบ่อย ๆ เข้า มันก็เหมือนกำลังจะชินชากับคำพูดนี้ซะแล้ว
"เออดี งั้นชินแล้ว วันไหนไม่ได้ฟังจะได้คลั่งตายไปเลย"
ฝันไปเหอะ คลั่งตายบ้านมึงเด่ะ กูจะเฉย ๆ ล่ะสิไม่ว่า
"ตลกแหละ"
ไม่ตลกนะ ทำเล่นไป ตอนป๊าจีบม๊าก็แบบนี้นะ ป๊าบอกว่ากล่อมทุกวันจีบทุกวันม๊าเลยใจอ่อน ก็นี่ไงทำแบบเดียวกัน กล่อมทุกวันเดี๋ยวเดียร์ใจอ่อน
"ถามจริง ๆ ไม่ชอบกันบ้างเลยเหรอ เอาแค่นิดเดียวนะ แค่นิด ๆ หน่อย ๆ แบบว่าเขิน ๆ กันบ้างแบบเนี้ยะ มีมั้ย"
มี แต่จะบอกว่าไม่มี มึงจะทำไมครับไอ้ฮวย
"จำไม่ได้ว่ะ...."
ตอบออกไปแล้วก็อมยิ้มนิด ๆ กับคำตอบของตัวเอง ไม่รู้หรอกว่าที่ตอบไปแบบนั้นเพราะอะไร รู้แต่ว่าสะใจเล็ก ๆ ที่ได้เห็นคนบางคนทำหน้าแปลก ๆ ให้เห็น
แต่ก็ไม่เห็นว่าไอ้ฮวยมันจะรู้สึกอะไรเลยนี่หว่า
"ไปส่งข้าวกันเถอะ"
อ้าว ไหงงั้นล่ะ อยู่ดี ๆ ชวนไปส่งข้าวซะงั้น ไม่กวนประสาทต่ออีกหน่อยเหรอ มันเป็นอะไรของมันอีกวะ แต่ว่าไปก็ไป รีบไปจะได้รีบกลับ
รีบกลับเลยแล้วกัน
รีบกลับ.........งั้นเหรอ ไอ้ฮวยมันจะกลับจริง ๆ เหรอ หรือว่ามันพูดเล่นหรือมันเอาจริง ที่บอกแบบนั้น มันจะไปจริง ๆ หรือเปล่าหว่า
"จะกลับกรุงเทพเลยจริงเด่ะ เดี๋ยวไปส่งจริง ๆ นะ"
อ่อ ใช่ครับ นาเดียร์ ไปส่งจริงๆ สามทุ่มเลยนะ ไล่กันไปเลย แล้วไม่ต้องมาสนใจกันอีก รีบไล่ให้กลับไปเลย ไหน ๆ ก็ชอบที่จะทำร้ายจิตใจกันเหลือเกินนี่
"เออ กลับเลยสามทุ่มคืนนี้ ส่งข้าวเสร็จแล้วก็รีบ ๆ กลับไปเลยใช่มั้ย
จะได้ไม่ต้องอยู่ให้รกหูรกตา"
ไหงพูดงั้นวะ ที่จริงอยากจะกลับเองมากกว่าถึงได้พูดจาแบบนี้
ไอ้ฮวย ไอ้ฮวย ทำไมพูดจาไม่เข้าหูแบบนี้วะ แม่งเอ้ย
"รีบจังนะ มีใครรออยู่หรือไง"
ก็แล้วใครมันไล่ก่อนล่ะ แล้วมาถามกวน ๆ แบบนี้อีก อยากจะให้มีจริง ๆ หรือไง
"มีรออยู่เป็นสิบ ถึงเดียร์ไม่รักก็ไม่ง้อหรอก ทำเป็นแกล้งจีบเล่นไปงั้นแหละ กลับไปมีสาวรออยู่อีกเพียบ หน้าตาแบบนี้ก็รู้กันอยู่ว่าจะหาจริงๆ ไม่ใช่เรื่องยาก"
ไม่ได้ตั้งใจ
แค่พูดไปเพราะต่างคนต่างแค่คิดจะหยอกล้ออีกฝ่ายหนึ่งเล่น
แต่บางครั้งคำพูดเล็ก ๆ ที่ไม่เข้าหูก็ทำให้เรื่องเล็ก ๆ กลายเป็นเรื่องใหญ่ได้ง่าย ๆ
มีคนรออยู่อีกเป็นสิบ
มาหามาบอกรักบ้า ๆ บอ ๆ ก็แค่มาแกล้งเล่น
"เหรอ....."
"เออ มีรออีกเป็นสิบ"
"ไม่บอกไม่รู้นะเนี่ยเป็นสิบนี่มันกี่คน สิบหรือยี่สิบคน" เป็นสิบเลยใช่มั้ย กล้าพูดแบบนี้เลยเหรอมึงไอ้ฮวย ไม่สนใจกันบ้างเลยนะ
"ก็บอกอยู่นี่ว่าเป็นสิบ ๆ คนก็ไปคิดเอาเองสิว่ามันสิบเท่าไหร่"
อ่อ มีอีกเป็นสิบ ๆ คน เยอะแยะมากมาย ไม่ต้องมาถึงนี่ก็มีคนรออีกเยอะแยะงั้นเหรอ เออ แบบนั้นใช่มั้ย เนี่ยเหรอบอกว่ารัก แต่ไม่เคยคิดถึงใจคนฟัง
งั้นก็รีบ ๆ ไปเลย อย่ามาอยู่ให้นาน ขืนอยู่อีกนานๆ จะยิ่งทำให้หมั่นไส้มากขึ้นเรื่อยๆ
คิดได้เท่านั้นก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วรีบกดค้นหาหมายเลขที่ต้องการจะติดต่อด้วย
"สวัสดีครับ ครับผม จองตั๋วรถครับ เที่ยวสามทุ่มนะครับ ได้ครับ ครับขอบคุณครับ"
คนถือปิ่นโต ยืนนิ่ง
แต่เดียร์กำลังยืนอมยิ้มและโบกมือให้คนที่ยืนนิ่งค้างจ้องมองหน้าของเดียร์แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก
"จองให้แล้วนะตั๋วรถ รีบ ๆ เดินเถอะ เดี๋ยวมึงจะกลับกรุงเทพไม่ทัน"
ฟังคำพูดที่เดียร์พูดเงียบ ๆ และได้เห็นถึงรอยยิ้มเยาะในดวงตของอีกฝ่าย
ไม่รู้ว่าเดียร์คิดอะไร
ตอนแรกแค่พูดเพื่อประชดให้อีกฝ่ายได้คิดบ้างว่าทำให้คนที่วิ่งไล่ตามกลายเป็นตัวตลกมันไม่ดี
นึกว่าเดียร์จะคิดได้ แต่กลายเป็นว่า.....นาเดียร์คิดจะให้กลับจริง ๆ
งั้นเหรอ
ไม่ต้องง้อไม่เคยแคร์ ไม่เคยเห็นอยู่ในสายตาเลยใช่มั้ย
ก็ได้....ถ้าทำแบบนี้ งั้นก็ได้......ได้นะ ถ้าอยากจะทำแบบนี้
ถ้างั้น.....ต่อไปนี้ อย่ามามองหน้า อย่ามาพูดจากันอีกเลย
รู้เอาไว้เลยนะ ว่าคนวิ่งไล่ตาม และยอมลดทิฐิลงมาขนาดนี้ก็มีความรู้สึก
อยากให้รู้เอาไว้บ้าง ว่าถ้าขืนไม่แคร์แล้วก็ไม่สนใจกันแบบนี้
อยากให้เดียร์รู้เอาไว้ ว่าคนๆ นี้ก็มีศักดิ์ศรีพอที่จะไม่ง้อใครเหมือนกัน
TBC....
:เฮ้อ: เริ่มเป็นห่วงชีวิตตัวเองแระ :m29:
เริ่มหัวข้อโดย: tpk_007 ที่ 23-01-2008 00:13:32
วาเลนไทน์เลยเปงงาย ฤกษ์ดี :m4:
เริ่มหัวข้อโดย: fc_uk ที่ 23-01-2008 01:37:13
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เหนื่อยม้าม....
เริ่มหัวข้อโดย: wutwit ที่ 23-01-2008 08:29:58
:เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
เริ่มหัวข้อโดย: ja ne ที่ 23-01-2008 13:22:40
มาเร็วๆ น๊ะ : :m1:
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 23-01-2008 13:33:00
เริ่มหัวข้อโดย: yukisaki ที่ 23-01-2008 19:13:20
ฮวยเค้ามาตามมาง้อขนาดนี้แล้วน้า :m16: :m16:
ยอมๆไปเถอะน้า :m13: :m13:
(ส่วนเรื่องยอมอะไรนี่ขอละไว้ในฐานที่เข้าใจละกัน อิๆ :o8: :o8:)
มานอนรอตอนต่อไปแระ :a12: :a12: :a12:
เริ่มหัวข้อโดย: Plabu ที่ 23-01-2008 21:26:04
กว่าจะสมหวัง
มิตีกันตายก่อนรึ :m12:
เฮ้อ.. :เฮ้อ:
เศร้าจิต.. :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: menano ที่ 24-01-2008 10:30:21
แงแง
งอนกันอีกแล้วอ่ะ
เฮ้อออออออออออ
เมื่อไหร่จะพูดกันดี ๆ บ้างนะ
พูดจากใจจริงน่ะเนอะ
ประชดกันไปประชดกันมาอยู่ได้
เฮ้อออออออออ
แล้วเมื่อไหร่จะได้รักกันเหมือนคนทั่วไปเค้าซะทีน้า
เริ่มหัวข้อโดย: niph ที่ 24-01-2008 12:50:28
เลยอดไม่ได้ที่จะเอาไปคิดต่อ
ถ้าเป็นเรา เราจะทำยังไง? :sad2:
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 24-01-2008 19:54:01
เริ่มหัวข้อโดย: wutwit ที่ 25-01-2008 08:37:51
จับกดไปเลยดีมั้ยป๋าฮวย....
เริ่มหัวข้อโดย: upzyte ที่ 25-01-2008 09:52:42
หลายสิบตอนแร้วเดียร์ก้อยังเหมือนเดิม
ฤกษ์แต่งงานไม่ปาไปปี 2009 เหรอเนี่ย :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
เริ่มหัวข้อโดย: SweetSerenade ที่ 25-01-2008 13:10:56
อารายของมาน
ไอ่สองคนนี้หนิ ลุ้นนะเนี่ย ลุ้นอยู่ ฮวยกะเดียร์ รู้ป๊ะเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: yukisaki ที่ 25-01-2008 17:28:01
อยากอ่าน(ไม่ขอบอกว่าอยากอ่านอะไรละกัน...ให้ไปคิดเอาเอง :o8: :o8:)ต่อแล้วนะคร้า
:m13: :m13: :m13:
เริ่มหัวข้อโดย: ja ne ที่ 25-01-2008 17:44:34
มาเถอะนะ :m15:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 25-01-2008 19:29:08
เรื่องสั้นคั่นเวลา…..ก้แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน จากกันด้วยดี
มันเจ็บมั้ยล่ะ ที่กลับมาถึงแล้วกระเป๋าเสื้อใบเล็กนิดเดียวถูกโยนใส่หน้า พร้อมกับการที่คนที่ทำหน้าบึ้งรีบทั้งลากทั้งดึงแขนให้เดินตามลงมาจากชั้นบนของตัวบ้าน สงสัยคงกลัวว่าจะอยู่นานเกินไป
ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นหรอก แค่นี้ก็รู้ซึ้งน้ำใจดีแล้ว ไม่ต้องไล่กันถึงขนาดนั้นก็ได้
“แม่ ไอ้ฮวยมันรีบมากเลย หมาที่บ้านมันไม่สบายหนัก ต้องรีบไปดูแล”
ได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกของคนตัวเล็กที่ทั้งลากทั้งดึงแขนให้เดินออกจากบ้านแล้วยิ่งอยากจะร้องไห้
ยกมือยกไม้ไหว้ว่าที่แม่ยาย ที่ยังยืนถือตะหลิวค้างรับไหว้แทบไม่ทัน แล้วก็มีอันต้องขึ้นมาซ้อนอยู่บนมอเตอร์ไซด์ของคนขับที่เหมือนจงใจจะเร่งสปีดให้มันเร็วขึ้น ชนิดที่ว่า ไม่กลัวเปลืองน้ำมัน เพราะเข้าใจว่าที่บ้านมีโรงกลั่นน้ำมันเป็นของตัวเอง
น้อยใจสุด ๆ
โคตร ๆ ของความน้อยใจ
นอกจากไม่ง้อไม่แคร์ไม่สนใจ ไม่รักกันเลยสักนิด
เดียร์มันยังทำร้ายจิตใจด้วยการเดินลิ่ว ๆ เข้าไปที่ช่องขายตั๋วด้วยตัวเองและซื้อตั๋วมาส่งให้อีกต่างหาก
แล้วแบบนี้จะให้พูดอะไร
ได้แต่นั่งเงียบอยู่ที่เก้าอี้พักผู้โดยสาร แล้วก็มองเมินออกไปข้างนอก ไม่อยากเห็นหน้าขาว ๆ ของคนใจดำ
ที่ไม่พูดไม่จาอะไรเลยสักคำนอกจากนั่งหน้าบึ้ง หน้าหงิกหน้างอ และคงอยากจะรีบกระโดดถีบให้ขึ้นรถไปโดยไว
เวลาเดินเร็วจนเหมือนอยากทำร้ายจิตใจกันให้แตกเป็นเสี่ยง ๆ
หวังว่าเดียร์จะพูดอะไรออกมาสักคำ
ด่าก็ได้
หรือหาเรื่องงี่เง่าใส่ก็จะไม่ว่า
แต่นอกจากความเงียบแล้ว ไม่มีคำพูดอะไรออกมาสักคำ
ไม่บอกไม่พูด ไม่แสดงออก นอกจากทำหน้าเหมือนโกรธใครมาสิบชาติ
ถ้าไม่ต้องการกันขนาดนั้น ไม่อยากเห็นหน้ากันถึงขนาดนั้น ก็ไม่คิดจะฝืนใจกันอีก
ถ้าไม่คิดจะง้อ
ก็ไม่คิดจะง้อกลับแล้วเหมือนกัน มากเกินไปแล้ว กับการทำลายศักด์ศรีที่ยอมอ่อนข้อให้คน ๆ หนึ่ง ซึ่งไม่เห็นค่า
แสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมาจากใจ จากความรู้สึกทั้งหมด ทั้งที่ไม่เคยทำกับใครแบบนี้
แต่ต้องถูกทำร้ายจิตใจด้วยการไม่สนใจไยดี เดียร์มันรู้มั้ยว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน
นึกว่าเราเข้าใจกัน แม้ไม่ต้องมีคำพูด แต่สุดท้ายกลายเป็นว่า เราไม่เข้าใจกันเลย
ทุกสิ่งทุกอย่างที่สื่อออกไป เดียร์ไม่เคยเห็น และไม่เคยคิดว่ามันมีอยู่จริง
ทั้ง ๆ ที่
ทั้ง ๆ ที่........ยอมให้ถึงขนาดนี้แล้ว.....แต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลยใช่มั้ย
นั่งคิดอย่างสมเพชในความบ้าบอของตัวเอง ตั้งแต่วันแรกที่มาถึงที่นี่ จนกระทั่งวันนี้ที่ต้องถูกไล่ให้กลับเพราะเดียร์มันคงกลัวว่าจะมาทำให้รกหูรกตา
รถทัวร์เข้าจอดเทียบท่า พร้อมกับสายตาที่หันกลับมามองคนใจร้ายอีกครั้ง
จะไปแล้วนะเดียร์
จะกลับแล้วนะ
แอบบอกกับคนบางคนอยู่ในใจ และหันเหสายตาหนีภาพคนใจร้ายตรงหน้า มือกำตั๋วรถเอาไว้แน่น และลุกขึ้นคว้ากระเป๋าสะพายเตรียมเดินไปขึ้นรถ
แอบหวังว่าจะมีเสียงเรียกทัดทาน
แอบหวังเล็ก ๆ เมื่อก้าวขาเดินอย่างช้า ๆ ว่าจะมีเสียงใครสักคนรั้งเอาไว้
แอบหวัง และอยากให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงความหวังนั้น
ก้าวขาไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งเตรียมจะก้าวขึ้นรถ แต่ก็ยังไม่หมดหวัง ว่าจะต้องมีคำพูดสักคำจากปากของคนมาส่ง
แต่เมื่อหันกลับมาอีกครั้ง ความรู้สึกที่มีได้แต่หวังก็มีอันต้องร่วงหล่นลงพื้น
เมื่อคนที่ไม่แม้จะเอ่ยลา หายไปจากที่นั่งพักผู้โดยสารและเดินลิ่วไปสตาร์ทรถมอเตอร์ไซด์ขับออกไปทันที
ไม่รอส่ง
ไม่พูด
ไม่บอกอะไรเลยสักคำ
ไม่มีแม้แต่คำล่ำลา หรือบอกว่าให้รักษาตัวด้วย แล้วเจอกัน
ไหน ๆ จะใจร้ายใจดำแล้ว ก็เอาให้มันสุด ๆ ไปเลยใช่มั้ย
เอาเลย ให้มันตายกันไปข้างหนึ่งเลยเดียร์
ยอมแล้ว
ซึ้งน้ำใจแล้ว
รู้แล้วว่าเราไปกันไม่ได้ เพราะเดียร์ไม่เคยสนใจ ไม่เคยคิดจะปรับความคิด หรือทำให้ความรู้สึกของเราตรงกัน
ไม่เคยซึ้ง กับคำพูดที่เคยบอก
คำว่ารัก มันไม่มีค่าอะไรเลยสักนิด ไม่มีเลย
ไม่มีค่าแม้จะเอ่ยออกมาจากปาก จากความคิด ความรู้สึกทั้งหมด
จากทุกสิ่งทุกอย่างที่คิดจะถ่ายทอดและทุ่มเทให้
ก้าวขึ้นมานั่งอยู่บนเบาะนั่งและปรับเบาะเอนลงนอนหลับตานิ่ง ๆ เพื่อจะหยุดความรู้สึกที่กำลังถาโถมเข้ามาให้ได้
รถเคลื่อนออกจากชานชาลา พร้อมกับใจที่หลุดลอยจากไป
ไม่ได้อยากเป็นคนอ่อนแอ
แต่มันเจ็บที่หัวใจ เมื่อได้รู้ว่าตัวเองไม่ใช่คนสำคัญ และไม่มีค่าอะไรเลยกับคนบางคน ที่ได้พร่ำบอกคำรักครั้งแล้วครั้งเล่า
ฝ่ามือกำแน่น และจมอยู่กับความคิดของตัวเองเงียบ ๆ
มองฝ่าออกไปนอกความมืด และโบกมืออำลาสถานที่ที่เอาหัวใจไปทิ้งเอาไว้
เราคงต้องเลิกกันตั้งแต่วันนี้ ทั้งที่เรายังไม่เคยคบกัน ............
เอื้อมมือคว้าโทรศัพท์จากกระเป๋าเสื้อมาถือเอาไว้
พิมพ์ข้อความ ทั้งที่มือสั่น น้ำตาแทบหล่นลงบนหลังมือ แต่พยายามสะกดกลั้นเอาไว้
ไม่ตาย
แค่ไอ้งี่เง่าเดียร์ไม่รัก ก็ไม่เห็นจะตาย
ไม่รักก็ไม่รัก ไม่รักก็ช่วยไม่ได้
ในเมื่อสื่อเท่าไหร่ก็ส่งไปไม่ถึง คงต้องยุติเอาไว้เพียงแค่นี้
นั่งอ่านข้อความที่ตัวเองตั้งใจพิมพ์อีกครั้ง ก่อนจะกดส่งข้อความที่ไม่อยากส่งให้ไปถึงใครอีกคน
......ดีแล้ว....ที่เราเลิกกัน.....
เดียร์คงอยากให้เป็นอย่างนี้
ทำให้แล้ว
ทำให้ทั้งที่ไม่อยากทำ
ทำทั้งที่เจ็บไปทั้งใจ
พึมพำบอกกับตัวเองเสียงเบา และพยายามจะยิ้มออกมาให้ได้ ทั้งที่รู้ว่าตัวเองกำลังจะร้องไห้
“ดีแล้วใช่มั้ย.....ดีแล้วจริงๆ ใช่มั้ยที่เราเลิกกัน”
อยากจะถามคำถามนี้ให้เดียร์ตอบ แต่คงไม่มีโอกาสถามอีกแล้ว ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างมันจบลงที่ตรงนี้
มันจบลงตั้งแต่ที่คิดว่าจะเริ่มคบกัน
จบไปแล้ว
จะไม่มีการเริ่มต้นอีก ทุกอย่างมันจบลง เพราะเดียร์ไม่คิดจะสนใจ ไม่เคยคิดจะรักกันสักนิด
ไม่เคยทำให้รู้สึก
ไม่เคยตอบรับกลับมา แล้วแบบนี้จะทนอยู่เพื่ออะไร ในเมื่อรู้ว่าไม่มีวันที่จะได้ความรู้สึกกลับมา ไม่มีทางที่จะได้มาไว้ในครอบครอง
คนบางคน ไม่ถนัดที่จะแสดงความรู้สึกของตัวเอง
และยิ่งแย่กว่านั้นคือไม่มีความกล้าพอที่จะบอกความรู้สึกที่แท้จริงกับใคร
ทั้งที่ตัวเองก็รู้ว่าวันหนึ่งจะต้องสูญเสียบางอย่างไป
แต่ทำไมไม่พูดสักคำ
ไอ้ฮวยมันไปแล้วนะ มันไปแล้ว คนบ้า ๆ บอ ๆ ที่ชอบแกล้งชอบทำให้โมโหมันไปแล้วนะ
มันจากไปแล้ว ทั้งที่มันชอบทำให้ปวดหัวทุกวัน แต่ทำไมวันนี้มันไม่ทำอย่างที่มันเคยทำ
ทำไมไม่แกล้ง ทำไมไม่พูดจาบ้าๆ บอ ๆ ใส่
ทำไมไม่บอกว่า “จะให้ไปจริง ๆ เหรอ “ หรืออย่างน้อย แค่บอกว่า “ไม่อยากไป”
แค่คำเดียว แค่นี้ ก็จะรั้งเอาไว้
จะยอมทำหน้ายุ่งเหยิงใส่ และงี่เง่าหาเรื่องไปอีกนิดหน่อย คิดเอาไว้อย่างนั้นแล้วจะพากลับไปกินข้าวที่บ้าน
อุตส่าห์แอบไปกระซิบบอกแม่ว่า อยากให้แม่ทำกับข้าวแบบที่ตัวเองชอบ
เพราะว่าอยากให้ไอ้ฮวยมันลองกินดู ว่าแกงที่แม่ทำอร่อยแค่ไหน
ขู่เข็ญงี่เง่าให้มันช่วยเอาที่นอนไปตาก เพราะอยากให้มันได้นอนบนที่นอนอุ่น ๆ และอยากให้มันรับรู้ว่าที่นอนที่เพิ่งตากแดดมาใหม่ ๆ กลิ่นหอมแค่ไหน
อุตส่าห์อยากจะลากมันไปเล่นเกมส์แข่งกับไอ้พี่ปลาเน่า เพราะรู้ว่าเล่นแล้วไอ้ฮวยมันมีสิทธิ์ชนะ
แค่อยากจะให้มันกินข้าวด้วยกัน
แค่อยากจะพาไปพายเรือเล่น ถึงจะต้องคุยกันไปทะเลาะกันไปก็ได้
แค่คิดว่าพรุ่งนี้จะชวนมันไปดูสวนมะพร้าวและอยากจะพาไปเตะบอลที่ลานหน้าหมู่บ้านที่เดินไม่เท่าไหร่ก็ถึง
แค่คิดว่าจะพามันไปตกปลาที่บึงและอยากจะเอาเตาไปปิ้งปลากินกันที่ข้างบึง
แค่คิด......ว่าจะใช้เวลาด้วยกัน อยากเป็นตัวของตัวเอง อยากให้อีกฝ่ายเป็นตัวของตัวเอง ไม่ต้องรู้สึกเบื่อหน่ายที่ต้องมาอยู่ในที่ที่ไม่เคยชินนานหลายวัน
แต่มันก็แค่คิด
แค่คิดว่าจะทำด้วยกัน แค่วางแผนเอาไว้ แต่ไม่เคยได้บอกให้อีกฝ่ายรับรู้
ไม่เคยชวนว่าไปด้วยกันมั้ย
ไม่เคยออกปาก เอาแต่ลากให้ไปด้วย และทำตัวงี่เง่าใส่ เพราะไม่อยากยอมรับกับความรู้สึกของตัวเอง
แค่ไม่อยากยอมรับความจริง
ถึงจะรู้อยู่เต็มอก แต่ก็ยังอยากยืดเวลาที่ต้องยอมรับความจริงออกไป
ยิ่งเข้าใจความรู้สึกตัวเองเร็วเท่าไหร่ ก็ยิ่งกลัวเสียใจภายหลังมากเท่านั้น
รถทัวร์ขับเลยไปไกลแล้ว
และเดียร์ต้องรีบขับมอเตอร์ไซด์ฝ่าลมกลับบ้านให้เร็วที่สุด เพราะรู้ว่าตัวเองคงประคองสติให้สงบนิ่งไปได้อีกไม่นาน เมื่อรู้อีกไม่นานความรู้สึกบ้า ๆ บอ ๆ คงได้ระเบิดออกมา
ใจเจ็บแปลบ แต่ไม่อยากจะเอ่ยปาก ไม่อยากพูดให้ใคร ๆ รับรู้ถึงความคิดของตัวเอง
ทำไมจะไม่รู้ว่ามีคนรัก
ทำไมจะไม่ซาบซึ้งกับคำพูดที่ได้ฟังซ้ำ ๆ และทำให้ใจละลายทุกครั้งที่ได้ฟังคำพูดนั้น
ทำไมจะไม่นึกหวั่นไหวกับสายตาออดอ้อนและน้ำเสียงทุ้มนุ่มที่เอ่ยบอก
รู้ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่เต็มอก
แต่ไม่กล้ายอมรับ ให้ทำยังไงในเมื่อยังกลัว กลัวในสิ่งที่ใครหลายคนคิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระ
แค่กลัวว่า....ถ้ารักใครอีกสักหน.....ในวันที่ผิดหวังจะต้องเจ็บปวดทุรนทุรายอย่างที่เคยเป็น
การเสียใจมันน่ากลัว กลัวตัวเองจะแทบไม่เป็นผู้เป็นคนเหมือนคราวนั้น ไม่อยากเจ็บไม่อยากเสียใจอีก
แล้วจะให้ทำยังไง
สายตาจ้องมองที่ถนน แต่ใจคิดไปถึงใครอีกคนที่ไม่ยอมเอ่ยคำลา
เสียงข้อความจากโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ต้องควานมือค้นหาในกระเป๋าเสื้อเพื่อกดดูข้อความ
“ดีแล้ว.....ที่เราเลิกกัน”
แค่ได้เห็นหมายเลขที่โทรเข้ามา
แค่ได้อ่านข้อความ เพียงเท่านั้น ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ใส่ลงไปในกระเป๋าเสื้ออีกครั้ง
และอยากจะระเบิดเสียงหัวเราะให้ดังลั่น ให้สะใจกับเรื่องที่ตัวเองทำ
แต่กลับรับรู้ได้ถึงภาพที่พร่าเลือนเพราะน้ำตากำลังทะลักทะลายมาอย่างรวดเร็วก่อนจะหยดลงที่ข้างแก้ม
เสียใจ
แต่จะไม่มีวันพูดคำว่าเสียใจ
ร้องไห้
แต่จะไม่บอกใครว่าตัวเองกำลังร้องไห้
ร้องไห้ ทั้งที่ไม่อยากร้อง เสียใจทั้งที่รู้ว่าตัวเองอาจจะต้องเสียใจ
แล้วก็มาถึงจริง ๆ เวลาที่ถูกทำให้เสียใจ......ดีแล้วที่ไม่รักไอ้ฮวย ดีแล้วที่พยายามจะไม่รักมัน
ดีแล้วที่ทำได้ถึงขนาดนี้.....
แต่ทำไมถึงรู้สึกเจ็บเหมือนจะขาดใจ
ทำไมถึงร้องไห้
ทำไมถึงรู้สึกว่าตัวเองกำลังเสียใจมากกว่าครั้งที่แล้ว ทำไมรู้สึกเสียใจมากกว่าครั้งก่อน
ทั้งที่พยายามจะไม่รักไอ้บ้านั่น คิดว่าทำได้แล้ว อย่างน้อยก็หลอกตัวเองว่าทำได้มากที่สุดเท่าที่ตัวเองจะทำได้ คิดว่าหักห้ามความรู้สึกของตัวเองได้แล้วแท้ ๆ
แล้วทำไมถึงได้ร้องไห้ได้ถึงขนาดนี้
และทำไมถึงเสียใจมากถึงขนาดนี้
ดีสิที่เราเลิกกัน
คนแบบนี้จะคบไปเพื่ออะไร เข้ากันไม่ได้ นิสัยไปด้วยกันไม่ได้ ไอ้ฮวยมันไม่รู้หรอกว่าวัน ๆ คิดอะไรอยู่บ้าง
นิสัยแบบนี้ ทำตัวแย่ขนาดนี้ เป็นใครก็ไม่อยากได้
ใครที่ไหนมันจะบ้ามาทนอยู่ด้วย ไม่มีหรอก ไม่มีใครเขาอยากอยู่กับคนที่ทำตัวแย่ ๆ แบบนี้หรอก
“กูไม่รักมึงหรอก....ดีแล้วที่เลิกกันเหรอ เออดี ดีแน่ ดีสิที่เลิกกัน มันต้องดีอยู่แล้วที่เลิกกัน คนงี่เง่าแบบนี้ เอาแต่ใจตัวเองแบบนี้ ทำตัวให้ดีกว่านี้เพื่อใครสักคนก็ทำไม่ได้ ดีแล้วแหละฮวย คนดี ๆ กว่านี้มีให้เลือกอีกเยอะ อย่ามาชอบคนอย่างกูเลย กูไม่ดีพอหรอก ดีแล้ว ดีแล้วที่เราเลิกกัน”
TBC…
เริ่มหัวข้อโดย: dawa_11 ที่ 25-01-2008 19:35:44
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 26-01-2008 00:14:14
เริ่มหัวข้อโดย: boylanla ที่ 26-01-2008 01:46:44
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 26-01-2008 12:47:32
คิดอย่างเดียวเลย ไม่พูดกัน
เซงงงงงงงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: yukisaki ที่ 26-01-2008 13:09:31
สงสารอ่ะ :o12: :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: tor13 ที่ 26-01-2008 13:41:59
เริ่มหัวข้อโดย: bamtham ที่ 26-01-2008 22:52:49
เริ่มหัวข้อโดย: TONG ที่ 27-01-2008 11:20:09
เริ่มหัวข้อโดย: Angle Froze ที่ 27-01-2008 21:47:34
มันจะไม่ง้อกันเลยเรอะ :เฮ้อ:
ปล. สงสารฮวยฟ่ะ - -
เริ่มหัวข้อโดย: lucifel ที่ 28-01-2008 01:35:29
บ้าทั้งคู่
เคือง :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: upzyte ที่ 28-01-2008 02:19:30
แล้วสองตัวนี้มันคิดอะไรได้ฟุ้งซ่านขนาดนี้ ปวดหัวกะอารมณ์หญิงของมานจิงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: wutwit ที่ 28-01-2008 09:14:53
:oni1: :oni1:
เริ่มหัวข้อโดย: yukisaki ที่ 28-01-2008 17:52:21
สู้ต่อปายน้า :a3: :a11: :a4: :a1: :a2: :oni2: o13
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 28-01-2008 22:46:28
เรื่องสั้นคั่นเวลา…..ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน ต่างคนต่างไป
ไม่รู้ว่าเวลานี้เป็นกลางวันหรือกลางคืน รู้แต่ว่าอยากจะนอนหลับแล้วไม่ต้องตื่นไปเลยก็ได้
สุดท้ายก็ต้องยอมรับความจริง ไม่อยากจะคิดอะไรให้มากไปกว่านี้ แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถหยุดความคิดของตัวเองได้
เวลารักใครสักคน
ทุ่มเทใจให้ไปทั้งหมด โดยที่ไม่เหลือพื้นที่เอาไว้สำหรับตัวเอง เวลาเจ็บมันก็เลยเจ็บมากหลายสิบหลายร้อยเท่า
ไม่รักจริง ๆ เหรอ
ไม่ชอบจริง ๆ ใช่มั้ย
อยากจะรู้ว่าสิ่งที่คนใจดำคิด มันคิดอะไรของมันอยู่กันแน่
สื่อไปไม่ถึง ต่อให้ต้องบอกว่ารักอีกเป็นพันครั้ง นอกจากจะถูกผลักไสให้ออกห่าง
ผลตอบแทนที่ได้รู้และต้องยอมรับ คือรักเองก็ต้องเจ็บเอง
เดียร์มันใจร้าย ร้ายกาจได้อย่างไม่น่าเชื่อ
เราเลิกกันแล้ว
เลิกกันได้อย่างง่ายดาย ทั้งที่ไม่ได้เริ่ม
ตัดใจบอกเลิกก่อนที่ตัวเองจะยิ่งเจ็บ เมื่อรู้ว่าไม่มีปฏิกิริยาตอบรับกลับมาและยิ่งไปทำให้อีกฝ่ายรำคาญ ก็ยิ่งไม่มีความจำเป็นที่จะต้องสานต่อให้มันเกินเลยไปมากกว่านี้
นอนกระพริบตาปริบ ๆ นิ่ง ๆ มองฝ่าความมืด
เฝ้าวนเวียนหาจุดเริ่มและจุดจบของความรักที่ยังไม่ทันเริ่มซ้ำไปซ้ำมา
แต่สุดท้ายก็ ได้แต่นอนมองเพดานนิ่ง ๆ เหมือนก้อนหินไร้หัวใจ
“กลับไต้หวันด่วน มาช่วยกิจการป๊าได้แล้ว”
กลับมาถึงก็ได้รับข่าวดีทันที ข่าวดีที่มาช่วงกลางดึกของคืนที่กลับมาถึงที่พักด้วยใจเลื่อนลอยแตกสลาย
ตกปากรับคำไปเรียบร้อย เพราะถึงอยู่เมืองไทยต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ เรื่องเรียนไม่มีอะไรต้องห่วง
เรื่องคนยิ่งไม่มีใครให้ผูกพันคิดถึง
จะไปวันนี้เลยก็ยังได้ แต่ยังไม่อยากกลับไปให้ป๊าเห็นหน้าในสภาพครึ่งคนครึ่งผีแบบนี้
ไปไหนต่อไม่ถูก คงต้องกลับไต้หวันแล้ว อย่างน้อยก็ยังมีที่ให้กลับ เพราะเวลานี้ไม่มีสิ่งใดให้อาลัยอาวรณ์
เคยคิดว่าอยากจะใช้ชีวิตสบาย ๆ สักพัก และค่อย ๆ คิดค่อย ๆ ทำอะไรไปเรื่อย ๆ
ครอบครัวไม่ได้บังคับและให้อิสระอย่างเต็มที่ ถึงแม้จะเร่งเร้าและอยากให้กลับไปช่วยกิจการครอบครัว
แต่ก็ได้แต่หัวเราะและตอบกลับไปว่าให้รออีกหน่อย ขอเที่ยวเล่นสักพักแล้วจะกลับไปเอง
ไม่คิดว่าตัวเองจะได้รับกลับเร็วขนาดนี้
แต่มันก็สมควรจะถึงเวลาแล้วที่ต้องกลับไป กลับไปพัก กลับไปทำใจ อยู่ต่อไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น นอกจากจะทำให้คิดถึงแต่เรื่องราวที่วนเวียนไปมาในสมอง
กลับไปซะ
กลับไปในที่ ๆ ไม่มีคนใจร้ายคนนั้น
กลับไปคงดีกว่าต้องทนอยู่เห็นสภาพเดิม ๆ ทุกวัน แล้วต้องกลับมานั่งเศร้าซ้ำ ๆ ซาก ๆ
รอยยิ้มจาง ๆ
ของคนเศร้า ๆ
ทำยังไงก็รู้ว่าสื่อความคิดและความรู้สึกไปไม่ถึง
โยนโทรศัพท์ทิ้งไว้บนเตียง ปิดเครื่องและไม่สนใจอีกเลย
พยายามจะลืมเรื่องเก่า ๆ ให้หมด แต่รู้ว่าสองสามวันมันทำไม่ได้ง่าย ๆ ใจพลอยแต่จะคิดถึงใบหน้าของคน ๆ นั้นอยู่ตลอดเวลา ทั้งที่รู้ว่าคิดไปก็ไม่มีประโยชน์
ยิ่งตอกย้ำให้ตัวเองเจ็บช้ำมากขึ้น ยิ่งตอกย้ำให้รู้ว่า ไม่มีค่าในสายตาของเดียร์เลยสักนิดเดียว
กี่วันที่ได้แต่นั่งเหม่อลอย กี่วันที่จมอยู่กับความปวดร้าว
กี่วันที่ต้องหลับตาและฝันถึงใบหน้าของคนใจร้ายนั้นตลอดเวลา
ไม่อยากเป็นแบบนี้ คนเราก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกัน รักแล้วไม่ได้หมายความว่าต้องยอมให้ทุกสิ่งทุกอย่าง
ขอเก็บศักดิ์ศรีเอาไว้บ้าง
แค่อย่างน้อยได้หลอกตัวเองว่าฝ่ายที่จากไปไม่ใช่เดียร์ แต่เป็นตัวเองที่ยอมสมัครใจเดินจากมา
ป่านนี้คงหัวเราะร่ามีความสุขที่สลัดตัวน่ารำคาญออกจากชีวิตได้
แล้วเดียร์จะรู้มั้ย ว่ามีคนเจ็บเจียนตายอยู่ที่นี่อีกคน
จะสนใจมั้ย จะรับรู้บ้างมั้ย
แค่คิด แต่อย่าได้หวังหรือฝัน เพราะคงไม่มีวันที่คน ๆ นั้นสิ่งที่หวังเอาไว้ได้
เวลานี้คงกำลังยิ้ม เวลานี้คงหัวเราะอย่างมีความสุข แล้วก็คงไม่มีเวลามาคิดหรือใส่ใจว่าใครอีกคนจะเป็นจะตาย
ตัดพ้อต่อว่าอยู่ในใจ และได้แต่กำมือแน่น ก่อนจะยกหลังมือขึ้นก่ายหน้าผาก และเลื่อนไหลลงอย่างช้า ๆ มาวางแนบอยู่ที่ดวงตาเพราะเริ่มรับรู้ถึงหยดน้ำที่เริ่มคลอปริ่มและไหลซึมลงมาที่หางตาอีกครั้ง
น้อยใจ
เสียใจ
โกรธ
หลายความรู้สึกปนเปกันจนแทบแยกไม่ออก ว่าตัวเองรู้สึกยังไงกันแน่
หลายวันมานี้ไม่ได้ร้องไห้ให้ใครเห็น แต่ร้องไห้อยู่เดียวเงียบ ๆ โดยไม่มีใครรับรู้ด้วย
เสียใจยิ่งกว่าเสียใจ เสียใจแต่ต้องตัดใจ เสียใจแต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากพยายามตัดใจให้ขาดและทำให้ตัวเองเข้มแข็งขึ้น
เสียใจไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น และคงไม่มีปัญญาจะทำให้เดียร์รักกันได้
เสียใจได้แต่เสียใจ
เสียใจเพราะไม่รู้จะมีวิธีไหนที่จะรักษาใจของตัวเองได้ นอกจากตัวเองต้องดูแลตัวเอง
มันเป็นเรื่องตลกที่ยังคงหัวเราะร่าและยังคงทำหน้าเหมือนคนมีความสุขได้ทั้งที่แบกโลกทั้งใบเอาไว้ทั้งโลก
ไม่มีอีกแล้วไอ้คนน่ารำคาญที่มายุ่งวุ่นวายกวนใจ
ไม่มีอีกแล้วข้อความบ้า ๆ บอ ๆ ที่ไอ้ฮวยมันชอบส่งมากวนประสาท
ไม่มีคนที่มาพูดคำว่ารัก
ไม่มีคนที่คอยทำให้ต้องหงุดหงิดโมโห
นี่แหละคือสิ่งที่อยากได้ตลอดเวลาที่อยู่ใกล้ไอ้ฮวย นี่แหละคือสิ่งที่อยากได้จริง ๆ
ไม่ได้ซึมซับรอยยิ้มเอาไว้
ไม่ได้ยอมรับความอบอุ่นเอาไว้
ไม่ได้รู้สึกรู้สาถึงเรื่องบ้า ๆ ที่มันแกล้งทำให้
จำไม่ได้ว่าเคยกอด จำไม่ได้ว่าเคยแตะต้องสัมผัส จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ารู้สึกดีแค่ไหนเวลาที่มีใครสักคนส่งยิ้มมาให้
รอยยิ้มที่เป็นของเราเพียงคนเดียว รอยยิ้มที่คน ๆ หนึ่งไม่ได้ยิ้มให้คนทั้งโลกแต่มีไว้ให้เราเพียงคนเดียวเท่านั้น
จำไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องที่เคยทำร่วมกัน จำไม่ได้ว่าเคยทะเลาะกันเรื่องอะไร
จำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น
ลืมมันไปหมดแล้ว ตั้งแต่วันที่ได้เจอกันครั้งสุดท้ายที่ส่งไอ้ฮวยขึ้นรถทัวร์
จำไม่ได้ถึงใบหน้า จำไม่ได้ถึงแววตา ลืมไปหมดทุกสิ่งทุกอย่าง ลืมแล้วทุกสิ่งทุกอย่าง
ลืมคำว่า รัก
ลืมคำว่า คิดถึง
ลืม
พยายามลืมให้หมด
บอกตัวเองให้ลืมให้หมด แกล้งลืม คิดว่าจะแกล้งลืมให้หมดให้ได้
แต่เอาเข้าจริงกลับทำไม่ได้ ทำไม่ได้สักอย่าง
ยิ่งพยายามลบยิ่งจดจำมากยิ่งขึ้น
คืนก่อนยังอยู่ใกล้แค่คืบ หยอกล้อกัน ทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง
วันก่อนเคยถูกแกล้งให้หงุดหงิดโมโหและอยากจะไล่ให้ไอ้บ้านั่นไปให้พ้นหน้ายิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี
อาทิตย์ก่อน
เดือนก่อน
ปีก่อน
แม้แต่หนึ่งนาทีก่อนที่ผ่านมาก็ยังรับรู้ถึงความรู้สึกของตัวเองได้อย่างเด่นชัด
มีแต่ภาพของไอ้ฮวย เห็นแต่หน้าของมันคนเดียว
ตามมาหลอกหลอนกันไม่เลิก จะตามมาแกล้งกันไปถึงไหน
ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางเป็นไปได้ รู้ทั้งรู้แบบนี้แล้ว ทำไมยังตัดใจไม่ได้ ทำไมยังนั่งมองหน้าทำไมยังนั่งมองรอยยิ้มทำไมถึงได้เอาแต่ครุ่นคิดถึงเรื่องของไอ้ฮวยตลอดเวลาจนไม่เป็นอันกินอันนอน
และทำไมถึงสลัดความรู้สึกเสียใจออกไปไม่ได้
เดียร์ยังคงพยายามยิ้ม
นัยน์ตาจ้องนิ่งไปที่โทรศัพท์ที่บันทึกภาพของใครบางคนเอาไว้
“ดีแล้วที่เราเลิกกัน ดีแล้ว ดีแล้ว ดีแล้วที่เลิกกัน ดีแล้วที่เลิกกัน ดีแล้ว .......ฮึก..ดี...ดีแล้วที่เลิกกันไปซะได้”
น้ำเสียงสั่นสะท้านและกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อรู้ว่าตัวเองคงฝืนทนพูดคำนี้ต่อไปอีกไม่ได้
ยิ้ม
ฝืนยิ้ม
ยิ้มทั้งน้ำตา
ยิ้มเหมือนคนบ้า
ฝืนใจท่องจำสิ่งที่ตัวเองต้องทำให้ได้อีกหลาย ๆ ครั้ง
แต่กลับทำไม่ได้
ทั้งที่รู้อย่างนั้น และพยายามมาหลายครั้ง แต่วันนี้คงจะเลี่ยงอีกไม่ได้แล้ว
ส่งยิ้มให้คนที่ระลึกถึงอยู่เสมอ
และตัดสินใจครั้งสุดท้าย
เงยหน้าขึ้นอีกครั้งเหมือนอยากให้น้ำตาไหลย้อนกลับ ยกหลังมือขึ้นปาดหยดน้ำตาที่ยังหลั่งรินรดอาบสองแก้ม
ก่อนจะก้มกลับลงมาอีกครั้ง และส่งยิ้มให้กับคนในภาพอีกครั้ง
ปลายนิ้วกดไล่อ่านข้อความที่เคยได้อ่านซ้ำ ๆ กัน
กดลบทุกสิ่งที่อย่างที่เคยถูกบันทึกเอาไว้
ถ้าคนเราลบความทรงจำและความรู้สึกที่มีให้กันได้ง่าย ๆ เหมือนกดปุ่มดีลีทคงดีสินะ
รอยยิ้มหม่นหมองปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของคน ๆ หนึ่งที่จมอยู่กับความปวดร้าวทรมานมานานหลายวัน
ก่อนจากกันจริง ๆ ขอยิ้มให้ครั้งสุดท้าย จะยิ้มให้ถึงแม้เจ้าตัวจะไม่ได้ยืนอยู่ตรงหน้า
จะบอกสิ่งที่ไอ้ฮวยคาดคั้นอยากได้นักหนา
“อายนะเนี่ยรู้มั้ย....ก็ได้ฮวย....ยอมรับก็ได้...ตอนนี้กูรักมึงว่ะ...รักนะ....และขอให้ฮวยโชคดีกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคต....ขอบใจกับทุกสิ่งทุกอย่าง...ขอบใจนะ....ขอบใจจริง ๆ ว่ะฮวย”
หน้าจอดับวูบลง พร้อมกับทุกสิ่งทุกอย่างหายไปจนหมดสิ้น
ใครคนหนึ่งยังคงยิ้ม
ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา เมื่อรู้ว่าได้ทำลายสิ่งที่ตัวเองรักลงไปแล้วด้วยมือของตัวเอง
แต่ก็เต็มใจที่จะทำ
เต็มใจที่จะตัดและทิ้งทุกอย่างให้หมด
ช่วยไม่ได้ ที่กลัวเจ็บ ช่วยไม่ได้ที่ไม่อยากให้ไอ้ฮวยต้องมารักคนแบบนี้
ช่วยอะไรไม่ได้ทั้งนั้น
เป็นคนงี่เง่า โง่เง่าบ้าบอในสายตาใคร ๆ แต่เรื่องมันไกลเกินกว่าที่จะกลับไปแก้ไขอะไรได้
เราไม่เข้าใจกัน เราคุยกันไม่รู้เรื่อง เราไม่เคยคิดอะไรเหมือนกัน
สุดท้ายถึงไม่เลิกตอนนี้ ในวันที่เรารักกันมากกว่านี้ แต่เราต้องทะเลาะกันและเลิกกันในที่สุด มันจะยิ่งเจ็บปวดมากกว่าที่เป็นอยู่หลายเท่า
ถ้ารู้อย่างนั้นแล้ว รู้อยู่อย่างนี้แล้ว
ตัดไฟตั้งแต่ต้นลมซะ ไม่คิดว่ามันมีประโยชน์กับทั้งสองฝ่ายหรือไง
TBC…..
เริ่มหัวข้อโดย: jumbu ที่ 28-01-2008 23:34:41
อ่านแล้วเครียคจังง่ะ
แบบว่าไม่ไหวแล้ว.....มันเครียด
เมื่อไหรจะเข้าใจกันได้ล่ะ
รออยู่นะเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: tpk_007 ที่ 29-01-2008 01:00:46
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 29-01-2008 08:40:15
เซง :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 29-01-2008 11:14:40
เริ่มหัวข้อโดย: bamtham ที่ 29-01-2008 15:18:56
ยิ่งอ่านยิ่งเคียด
เริ่มหัวข้อโดย: lucifel ที่ 29-01-2008 19:09:02
บ้าทั้งคู่
เครียดแทนนะนี่
:m16:
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 29-01-2008 20:29:10
เริ่มหัวข้อโดย: Plabu ที่ 29-01-2008 21:22:00
ถึงได้โง่อย่างนี้...เดียร์ :o12: o7 :sad2: :m15:
สงสาร...ฮวยกับเดียร์ :m15: o7
อัพไวๆนะ :angry2: :m12: :m16: :m13: :m1:
แง :o12: o7 :m15:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 29-01-2008 22:45:11
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน บางอย่างที่หายไป
เดินทางข้ามวันเวลาของความเจ็บปวดมาได้ ไม่ตายก็นับว่าบุญแล้ว
เดียร์เดินเรื่อยเปื่อย ก้าวขาเดินเรื่อย ๆ เพื่อมุ่งตรงไปที่ตึกคณะเพื่ออ่านรายชื่อบนป้ายประกาศภาควิชาที่ตัวเองเรียน
นอนอยู่บ้านได้ไม่ถึงสองวันก็มีอันต้องรีบแจ้นกลับมา
สาเหตุเพราะว่า ถึงแม้จะอยู่ในอารมณ์เศร้าซึม ซึมเศร้าอย่างนัก แต่จะช้ำรักให้นานก็ไม่ได้ ช้ำไปเรียนไปควบคู่กันก็ไม่ถือว่าเป็นการเสียเวลาแต่อย่างใด
“เฮ่อ จะมีใครรู้บ้างมั้ย ว่าคนหน้าตาดีอย่างกูกำลังอยู่ในช่วงทุกข์ใจ”
บ่นพึมพำแล้วก็หัวเราะร่วน พยายามจะทำให้ตัวเองอารมณ์ดี อยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายเอาไว้ จะได้ลืม ๆ เรื่องที่ควรจะลืมซะบ้าง
นอนจมบ่อน้ำตามาหลายวัน จะเศร้าต่อไปอีกหลายวันก็ไม่แปลก
แต่จะมัวนั่งเศร้าอย่างเดียวมันไม่ได้นะเว้ย บอกตัวเองอย่างนั้นและยังคงพยายามตีหน้าระรื่น ยิ้มร่าเริงเข้าไว้เมื่อต้องพบกับใคร ๆ อีกมากมาย
“แก้เหมือนกันเลยว่ะ อะไรวะ นึกว่าไม่ต้องแก้ไขแล้วนะเว้ย แม่งยังต้องแก้อีกเพียบเลยว่ะ”
ใครอีกคนที่มันมักจะเรียกตัวเองว่า ผู้เป็นอันดับหนึ่งในใต้หล้านี้ไม่มีใครเทียมเท่า ยืนเกาหัวแกรก ๆ อยู่ข้าง ๆ แล้วก็หันมาส่งยิ้มให้เดียร์ที่ยืนทำหน้าสบายอารมณ์ถือกระป๋องน้ำอัดลมอยู่ไม่ห่างจากกันมากนัก
“ไหนว่ามึงเจ๋งสุดไง ห่วยเหมือนกันล่ะว๊า ฮ่า ฮ่า ไอ้รักเอ้ย เก่งอย่างมึงยังตกเลย แล้วอย่างกูจะเหลือเหรอวะ กูมาเป็นพิธีงั้นแหละ เพราะกูตกชัวร์ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
หัวเราะไป แล้วก็ยืนเท้าเอวมองป้ายประกาศด้วยความขำ
มันมาดูแล้วมั้งรายชื่อน่ะ ไอ้ฮวยไม่เคยช้านี่ เผลอ ๆ มันอาจจะมาดูบอร์ดก่อนแล้วก็ได้ ใครจะไปรู้
“มึงผ่านว่ะ บัดดี้หน้าหยกคู่มึงก็ผ่าน อะไรวะ แม่งทำรายงานก็ไม่ได้เรื่องผ่านได้ไงวะ”
ปากหมาแล้วมั้ยล่ะ คิดจะอำเหรอ ไหน ๆ ชื่อกูอยู่ไหนขอดูหน่อย ไม่มีล่ะมึงกูเตะคว่ำแน่ไอ้รัก
ยืนหัวเราะกับใบหน้าหงิก ๆ งอ ๆ ของเพื่อนแล้วค่อยบรรจงแตะปลายนิ้วลงไปที่กลางหน้าป้ายประกาศด้วยท่าทียียวนกวนประสาทเต็มที เลื่อนปลายนิ้วลงมาที่รายชื่อของตัวเองและหันไปมองหน้าเพื่อนเป็นพัก ๆ เหมือนอยากจะบอกว่า ถ้าไม่มีชื่อกู มึงโดนแน่
และเมื่อสายตาเลื่อนลงมาตามปลายนิ้วก็เห็นข้อความว่า.....
ผ่าน
ล้อเล่นมั้ง
ไหงมันผ่านง่ายงั้นล่ะ
หันไปมองหน้าเพื่อนแบบงง ๆ และหันกลับไปอ่านอีกครั้ง
ผ่านจริง ๆ
รอบสองด้วย
แต่กูไม่ได้ทำรอบสองนะ ทำไปรอบเดียวเอง แล้วอีกรอบใครมันเอาไปทำวะ ถึงได้ออกมาว่าผ่านแบบนี้
ใครทำ
จะมีใครวะ
ก็บัดดี้มันก็มีแค่.....ไอ้ฮวยคนเดียว
“โง่ซะงั้น ก็ไหนกูเจอไอ้ฮวยวันก่อน มันบอกว่าของมันเรียบร้อยแล้ว กูยังถามเลยว่าคู่กับไอ้เดียร์โง่เหรอ มันยังบอกว่าเออเลย แล้วดูสิ กูต้องทำรอบสอง คนอื่นยังไม่ทำเลย มึงสองคนส่งก่อน ผ่านก่อนเฉยเลยอะไรวะเนี่ย
เอาเปรียบพวกกูนี่หว่า”
เปล่า
กูไม่ได้เอาเปรียบ แต่กูเริ่มรู้อะไรบางอย่างแล้ว
ไอ้ฮวยมันหลบหน้า มันรู้ว่าตกแน่ถึงได้รีบเอาไปทำก่อน
ไม่ได้อยากเอาเปรียบนะ แต่ว่า ก็ดีแล้ว เจอกันก็ทำหน้าไม่ถูก ดีแล้วที่ไม่เจอกัน เพราะว่าคงไม่รู้จะทำหน้ายังไงเวลาที่ต้องพูดคุยกัน
ถึงตอนนี้จะพยายามคิดถึงเวลาที่ต้องเจอกันอีกครั้งเอาไว้แล้ว แต่ก็คงไม่มีอะไร อย่างมากก็แค่ปะทะคารมย์กันอีกครั้งสองครั้ง แต่คงไม่นาน เพราะว่ามันก็คงเกลียดขี้หน้าไปแล้ว เจออีกที คงแยกเขี้ยวใส่และคงแทบไม่อยากจะมองหน้ากันด้วยซ้ำไป
“แกล้งมึนนะมึงไอ้เดียร์ บัดดี้หน้าหยกคู่กับมึงบินลัดฟ้ากลับไต้หวันไปเมื่อวานซืน แม่งพากันไปแดกเหล้าฉลองกันสองคนหรือเปล่าไม่รู้ งกชิบหาย เพื่อนฝูงไม่รู้จักชวน”
ยังคงยืนหัวเราะ
และหัวเราะเหมือนเป็นเรื่องตลกนักหนา
ฮ่า ฮ่า บินกลับไต้หวันไปแล้ว ตลกว่ะ
กลับง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ กรุงเทพไต้หวันไม่ใช่กรุงเทพกาญจนบุรี ถึงจะได้กลับกันได้ง่าย ๆ นะเว้ย
“อำแหละ”
ยังคงหัวเราะไม่เลิก และเชื่อว่าสิ่งที่ได้ยินเป็นเรื่องไม่จริง
“มันบอกกลับมาอีกที อาจจะตอนรับปริญญา หรือไม่แน่ถ้าไม่มีธุระจำเป็นอะไรมันก็คงไม่กลับมาแล้ว เพราะบ้านมันไปตั้งรกรากอยู่ไต้หวันกันหมด อย่างว่าแหละครอบครัวทำธุรกิจ จะให้มันอยู่กับที่นาน ๆ ก็ยากว่ะ”
หน้ายังยิ้ม
เวลานี้ยังคงหัวเราะ
ใช้หลอดหมุนไปมาในกระป๋องน้ำอัดลม และเริ่มรู้ว่าตัวเองกำลังจะหัวเราะไม่ออก เพราะรับรู้ได้ถึงบางอย่างที่กำลังเริ่มถล่มทลายลงต่อหน้าต่อตา
“กลับไต้หวันเมื่อวานซืนเหรอ จริงดิ ไม่จริงมั้ง ทำไมกูไม่รู้เลย ก็วันก่อนมันยัง....ยัง”
ถามย้ำอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ และอยากจะได้ยินคำตอบที่ว่า ใครคนนั้นยังไม่ได้ห่างไปไหน ยังคงอยู่ใกล้กันแค่นี้
แค่อยากเจอหน้าก็จะได้เจอ ถึงแม้อาจจะไม่ได้พูดคุยกันอีก แต่ก็ยังคงได้เจอถ้าต้องการ
“พอเหอะไอ้เดียร์ มึงกะไอ้ฮวยอ่ะ แอบไปแดกเหล้ากันสองคนไม่ชวนเพื่อนฝูง ผ่านทั้งทีไม่รู้จักฉลอง กูล่ะซึ้งน้ำใจมึงจริง ๆ “
ได้ยินเสียงแว่ว ๆ ของเพื่อน แต่กระป๋องน้ำอัดลมหล่นลงพื้นไปแล้ว
ไปแล้วเหรอ
กลับไต้หวันไปแล้ว
โดยที่ไม่รู้ และไม่ได้บอกลากันสักคำ
กลับไปแล้วจริง ๆ เหรอ
ไปจริง ๆ ใช่มั้ย ล้อเล่นหรือเปล่า ไม่จริงใช่มั้ย
ฝ่ามือสั่นเทาควานมือค้นหาโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพาย และกดหมายเลขที่ต้องการจะโทรหา
มันเลขอะไรกันแน่
ทุกทีไม่เคยจำ บันทึกไว้แต่ชื่อไอ้เฮงซวยตลอด ถึงคราวที่ต้องใช้จริง ๆ กลับจำไม่ได้ ไม่น่าลบทิ้งไปเลย ไม่น่าเลยจริง ๆ
“เฮ้ย ใครมีเบอร์ฮวยมั่งวะ กูขอหน่อยสิ”
ไม่มีสัญญาณตอบกลับมา นอกจากการที่เพื่อนส่ายหน้า และหันไปสนใจกับการตรวจสอบหารายชื่อของตัวเอง
จะมีใครมีเบอร์ของเพชฌฆาตหน้าหยกได้ พี่ท่านเล่นไม่คุยกับใคร ตามแกล้งไอ้เดียร์อยู่คนเดียว แล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปมีเพื่อนคนอื่น ไอ้เดียร์นี่ไม่น่าถามอะไรแปลก ๆ แบบนี้เลย
“ไอ้รักมึงมีใช่มั้ย”
ได้ยินเสียงเรียกของเดียร์ แล้วรักชาติก็ได้แต่ส่ายหน้า ก่อนจะเดินมาแตะไหล่ของคนที่ยืนหน้าซีดเผือด
“เป็นอะไรวะ ไม่ดีใจเหรอ มึงผ่านแล้วนะ ทำหน้าอย่างกะคนจะร้องไห้แบบนั้นหมายความว่าไงวะ”
ร้องแน่
ร้องแน่ตอนนี้
ไม่ต้องถามก็ร้องได้
ไม่ต้องมีเหตุผลก็ร้องได้
“มึงรักเฮียมากมั้ยวะรัก” ถามเพื่อนออกไปแล้วก็ยกมือขึ้นทาบที่หน้าอกของตัวเอง ภายในสมองหมุนคว้าง คิดอะไรไม่ออก แต่รู้สึกเหมือนมีบางอย่างทับถมลงมาอย่างรวดเร็ว
ตั้งตัวไม่ทันกับสิ่งที่ได้รับรู้
และไม่สามารถหยุดความเศร้าใจที่คิดว่าเจือจางลงบ้างแล้วหลังจากที่ผ่านมาหลายวัน
“ถามอะไรตอนนี้วะ มึงอ่ะเป็นอะไร.....”
ได้ยินแต่ได้ยินไม่ค่อยชัดว่าเพื่อนพูดอะไร ก้มลงเก็บกระป๋องน้ำอัดลมมาถือเอาไว้และส่งยิ้มให้เพื่อนอย่างเศร้า ๆ
“กลับแล้วนะ” ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้น แต่เดินออกมาให้ห่างและก้าวขาเดินลิ่ว ๆ ก่อนจะกลายเป็นการวิ่ง วิ่งเร็วขึ้นเรื่อย ๆ
ขาก้าวอย่างรวดเร็ว ร่างกายกำลังเหนื่อยหอบเพราะการวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต
ไม่สนใจอะไรอีก เพราะน้ำตากำลังจะรินไหลออกมา เพราะทนสะกดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่
ไปแล้ว
ไอ้บ้าฮวยมันไปแล้ว
มันจากไปแล้วจริง ๆ
นี่แหละที่อยากได้ที่สุดไม่ใช่เหรอ แต่ว่า........ แต่ว่า.....ไม่ใช่ถึงขนาดนี้ ไม่ใช่ถึงขนาดที่จะไม่รู้เรื่องราวเกี่ยวกับมันอีก ไม่ใช่แบบนี้
เลิกกันก็ได้ อยู่ห่างกันก็ได้ ลืมกันไปซะ แต่ไม่ใช่การที่จะไม่มีโอกาสได้รับรู้อะไรเลยแบบนี้
ต่อจากนี้จะไม่ได้เจอกันอีกจริง ๆ เหรอ
มันเป็นเรื่องยากที่จะได้เจอกัน
แล้วทำไมทุกอย่างมันง่ายดายขนาดนี้ ง่ายอย่างไม่น่าเชื่อ ง่ายจนไม่คิดว่ามันจะง่ายขนาดนี้
“ไปแล้วเหรอ ฮวยไปแล้ว”
วิ่งข้ามถนนไปอีกฝั่งของมหาวิทยาลัย จำได้ว่าหอพักของไอ้บ้านั่นอยู่ใกล้แค่เดินไปไม่นานก็ถึง
แต่เวลานี้ อยากเจอ
แค่อยากรู้ว่ายังไม่ได้ไปไหนไกล ยังอยู่ใกล้ ๆ แค่นี้ ยังรับรู้ได้ว่าคน ๆ นั้นไม่ได้จากไปไหน
วิ่งอย่างรวดเร็วมายืนเหนื่อยหอบอยู่หน้าหอพัก ก่อนจะก้าวยาว ๆ เดินลิ่วเข้าไปสอบถามพนักงานที่ประจำอยู่ตรงประตูทางเข้า
“เอ่อ”
ยังไม่ได้ถามแต่สาวใหญ่ประจำสำนักงานก็รีบส่งยิ้มให้เหมือนจดจำกันได้ดี
“น้องฮวยย้ายออกแล้วจ่ะ กลับไต้หวันไม่ใช่เหรอ แล้วคราวนี้มาหาใครเอ่ย”
ไม่ได้มาหาใคร
ทำไมทุกคนรู้กันหมด ว่าไอ้ฮวยไม่อยู่แล้ว มีอยู่คนเดียวที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักอย่างใช่มั้ย
ฝืนให้หน้าของตัวเองเป็นปกติต่อไปไม่ไหว อยากจะทรุดกายนั่งอยู่ตรงนั้น แต่ต้องรีบหันหลังกลับและก้าวเดินออกไปอย่างช้า ๆ จากที่ที่ตัวเองยืนอยู่
ใจร้ายมากเลยนะมึง
ใจดำเกินไปแล้ว
ไหนว่ารัก
ไหนว่ารักนักรักหนา ถึงเลิกกันไปแล้วแต่ทำไมถึงไม่คิดจะบอกกันสักคำ
แค่บอกว่าจะไป
แค่คำเดียว
ทำไมถึงไม่บอก
ทำไมถึงไม่บอก
ทำไม ไม่ยอมบอก
ก็แน่ล่ะ มันจะบอกทำไม ในเมื่อคำว่ารักพูดออกมาได้ง่ายดายขนาดนั้น คำว่าเลิกยังบอกกันได้ง่าย ๆ
แล้วแค่คำลา กับคนที่ไม่มีความจำเป็นจะพูดอะไรด้วยแล้ว ถ้าฮวยมันจะไม่บอกก็ไม่เป็นจะแปลกตรงไหน เพราะไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับมันเลยสักนิด
แล้วอย่างนี้จะได้หัวเราะอย่างสะใจมั้ย จะได้รู้มั้ยว่ามึงแกล้งกูได้อีกแล้ว
เล่นหนีไปก่อนแบบนี้แล้วมึงจะรู้มั้ยว่ากูร้องไห้ให้มึงแล้ว
ทำไมไม่บอกกันต่อหน้า จะได้ยืนร้องไห้ให้ดูเป็นขวัญตา
จะยอมให้แกล้งเป็นครั้งสุดท้าย
จะไปทำไมไม่บอก
ทำไมถึงไม่ยอมบอก
แล้วอย่างนี้จะเห็นได้ยังไง ว่ามีคนร้องไห้ให้แล้ว แล้วแบบนี้จะรู้ได้ยังไง แล้วแบบนี้จะได้หัวเราะอย่างสะใจได้ยังไง มึงอดดีใจแล้วไอ้ฮวย มึงอดหัวเราะเลยเห็นมั้ย
รีบไปโดยไม่บอก
สมน้ำหน้า ไม่ได้เห็นไอ้บ้าเดียร์งี่เง่าคนนี้ร้องไห้เลยเห็นมั้ย สมน้ำหน้า อยากไปก่อนเอง เลยไม่ได้เห็นว่าเวลานี้คน ๆ นี้กำลังยืนร้องไห้เสียใจ เพราะคนบางคนจากไปแล้วจริง ๆ
TBC…..
:sad2:
เริ่มหัวข้อโดย: ballza ที่ 29-01-2008 23:08:48
เริ่มหัวข้อโดย: jumbu ที่ 30-01-2008 01:28:47
ง่า...
ตามไปดิ แค่ไต้หวันเอง
เริ่มหัวข้อโดย: bamtham ที่ 30-01-2008 09:16:10
เริ่มหัวข้อโดย: niph ที่ 30-01-2008 16:00:47
เริ่มหัวข้อโดย: yukisaki ที่ 30-01-2008 18:33:29
เริ่มหัวข้อโดย: dawa_11 ที่ 30-01-2008 19:10:38
เริ่มหัวข้อโดย: arlfmonkey ที่ 30-01-2008 19:24:13
เริ่มหัวข้อโดย: Shumi ที่ 30-01-2008 22:06:17
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 30-01-2008 22:42:50
เริ่มหัวข้อโดย: SweetSerenade ที่ 31-01-2008 08:22:36
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 31-01-2008 09:20:00
เริ่มหัวข้อโดย: lucifel ที่ 31-01-2008 10:19:21
ทำไมไม่บอก :m16:
:m16: :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 31-01-2008 13:22:08
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน ใครสักคนที่เกิดมาเพื่อผูกพัน
"เฮ้ย เดียร์ เดียร์มึงเมาป่ะเนี่ย เฮ้ย เมาก็ไปนอนเหอะวะ"
ใครเสียงใครวะ อ่อ ไม่ใช่ใครที่ไหน รักชาติเพื่อนรักนี่เอง ยางจ่ะ ยางม่ายมาว จริง ๆ นี่ไงนับเลขให้ดู หนึ่งฉองฉามฉี่ห้า โหกกกกกกกกกกก แหงะ ทำไมนิ้วเพิ่มเป็นยี่สิบนิ้วได้หว่า
"ม่ายเป็งไรเน้อ เดี๋ยวเมาก็นอนโซฟาก็ได้น่า เพื่อน ๆ มันก็ยังเมากันเล้ย กูมาวอีกคนไม่เป็งไรร้อก เหอะ เหอะ เจง ๆ นะ"
พูดจาไม่รู้เรื่องแล้วก็ได้แต่ยิ้มแฉ่งให้เพื่อน ก่อนจะก้มลงไปซุกหน้าหลับตาลงที่ขอบโต๊ะ และเงยหน้าขึ้นมองแก้วที่วางอยู่ตรงหน้าอีกครั้งก่อนจะหรี่ตาลงอย่างช้า ๆ
กินไปงั้น วันนี้ฉลอง ฉลองมันทุกเทศกาล อกหักรักคุด ได้งาน เรียนจบ ก็ฉลองไปเรื่อยเปื่อย
คนมันไม่มีแฟนก็เงี้ยะแหละ สุมหัวอยู่แต่กับเพื่อน ขืนอยู่คนเดียวเดี๋ยวร้องไห้น้ำตาท่วมห้องขึ้นมาอีกจะให้ทำยังไง
ยิ่งทำใจไม่ค่อยได้อยู่ อยู่คนเดียวเดี๋ยวจะยิ่งเศร้า อยู่กินเหล้ากับเพื่อนดีกว่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า .......เฮ่อ
"เออ ช่างมึงแล้วกัน ถ้าเมาก็นอนนี่แหละ ไม่ต้องกลับหรอก เดี๋ยวไปยืนแหกปากโวยวายจะโดนชาวบ้านด่าเอา"
นั่นไง คุณเพื่อนที่เหมือนคุณพ่อเดินจากไปแล้ว และคงไปลากคนอื่น ๆ ที่นอนกลิ้งกอดขวดเหล้าในสภาพไม่ต่างกันเลยแน่ ๆ พ่อบ้านรักชาติที่เคารพช่างเป็นเพื่อนที่ดีจริง ๆ
ยิ้มแบบมึน ๆ เล็ก ๆ
เปล่าไม่ได้เมาจริง ๆ แค่มึน แล้วก็พูดจาลิ้นพันกันแค่นั้น เมา ๆ อย่างนี้สิดีจะได้เห็นภาพหลอน
แบบว่าเห็นไอ้คนที่มันบินลัดฟ้าไปอยู่ไต้หวัน มานั่งอยู่ตรงหน้าแล้วก็แกล้งอะไรก็ได้
หาเรื่องให้โมโหก็ได้ พูดจาบ้า ๆ บอ ๆ ใส่ก็ไม่ว่า จะไม่ว่าเลยสักคำ
ก็มันเหงานี่หว่า เศร้าจะตายอยู่แล้ว อยู่คนเดียวโดยที่ไม่มีใครคอยแกล้งให้โมโหมันเหมือนกับว่าขาดอะไรไปสักอย่าง
ตื่นขึ้นมาในแต่ละวันด้วยความเศร้า
และหลับตาลงได้เพราะความเหนื่อยล้า
ไม่มีวันไหนที่จะยอมอยู่คนเดียว เอาแต่เที่ยวเตร็ดเตร่ไปเรื่อยเปื่อย ไปนั่งมองผู้คน ไปเดินเล่น ไปในที่ ๆ มีคนเยอะ ๆ จะได้ไม่ต้องคิดอะไรมากเวลาที่ต้องอยู่คนเดียว
เวลานี้ดีขึ้นมากแล้ว
ดีกว่าวันก่อน ๆ ที่เอาแต่ครุ่นคิดถึงเรื่องเก่า ๆ และก็เข้าสู่วังวนเดิม ๆ
นั่งกอดเข่าร้องไห้ทุกวัน
อาการหนักกว่าตอนที่เลิกกับพี่แจนอีก ทำไมอกหักมันเศร้าขนาดนี้วะ ใครไม่มาเป็นบ้างก็คงไม่รู้
ไอ้คนใจดำนั่นมันก็ยิ่งไม่รู้เข้าไปใหญ่
ถือว่าไปแล้วก็คงแล้วกันไป ต่อไปก็คงไปพบเจอคนใหม่ ๆ ปล่อยให้ไอ้บ้าที่นี่ร้องไห้อยู่คนเดียว
ก็สมควรแล้วที่ต้องเป็นแบบนี้ เลือกเองที่จะเป็น และรู้อยู่แล้วว่าจะต้องเสียใจ แต่ก็ยังยอมเลือก
ถ้าเกิดรักมันมากกว่านี้ คงยิ่งแย่กว่านี้ นี่รักไม่มาก แต่ก็เจ็บเกินทน
เมื่อไหร่จะหายสักที รักษาอาการแบบนี้มานาน ใช้เวลาเป็นยารักษา แต่ยิ่งนานวันแทนที่จะบรรเทา
กลับเจ็บปวดเพิ่มขึ้นทุกวัน แล้วแบบนี้จะให้ทำยังไง
"พอได้แล้วมั้ง กลับบ้านเหอะ" คุณพ่อมาตามอีกแล้ว คุณพ่อรักชาติครับกระผมขอนอนที่นี่เหอะ กลับบ้านไม่ไหวจริงๆ
"ม่ายอาว นอนนี่ได้มั้ย....น๊า ขอนอนนี่เหอะน๊า" เอ่ยบอกออกไปเสียงงึมงำและยิ่งซุกหน้าลงแนบกับแขนของตัวเองเหมือนอยากจะบอกว่าไม่อยากกลับเลยจริง ๆ
"ไม่ได้ จะนอนได้ไงคนเยอะแยะกลับห้องเรานั่นแหละ ไปเร็วลุกไหวมั้ย"
ไม่ไหว ลุกไม่ขึ้น แถมหนังตายังหนักอึ้งจนหรี่ปรือตาขึ้นไม่ได้ซะด้วย จะให้กลับก็อุ้มไปสิ ฮ่า ฮ่า กูจานอนนี่แหละ นะ นะ นะ ไม่อยากกลับไปอยู่คนเดียวเลย
"อื้อ อุ้มหน่อย ฮื่อ" เอ่ยบอกเสียงงึมงำในลำคอ แล้วก็พยายามจะนอนด้วยการซุกหน้าลงซบที่แขนซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนคนเรียกนึกอ่อนใจ
"ให้อุ้มก็อย่าลงไปนอนต่อสิ มานี่มา....เร็ว" ดุจังวะ ไหงมันดุอย่างกะพ่อกูงี้อ่ะ เอ้อ อุ้มกูกลับน๊าแล้วจะกลับดี ๆ
คนเมาได้ยินเสียงเรียกของใครบางคนไม่ค่อยชัดเจนนักในความรู้สึก แต่ยังออกอาการงอแงงี่เง่าสุดท้ายรู้สึกตัวลาง ๆ ว่าถูกประคองให้ลุกขึ้นยืน
จำอะไรไม่ได้
จำได้แค่ลาง ๆ ว่ามีเสียงบ่นตลอดทางที่กลับถึงที่พัก
เสียงคุ้น ๆ คล้าย ๆ ใครคนหนึ่งที่ยังอยู่ในความรู้สึก
ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรไปบ้าง รู้เพียงแค่กำลังหลับใหลอย่างมีความสุข
หลับตาลงพร้อมกับรอยยิ้มที่จุดขึ้นเล็ก ๆ ขึ้นที่มุมปาก เมื่อได้นึกถึงเสียงของคนที่คิดถึง
"ฮวยจ๋า....ฮวยกาบมาแล้วเหยอ....ฮือ ฮือ ค้าวคิดถึงฮวย...คิดถึงจะตายแล้วนะ....คิดถึงจนจะตายอยู่แล้ว"
"ฮวยกลับมาแล้วเหรอ"
เดียร์นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ยอมลงไปนอนแม้จะถูกบังคับให้ลงไปนอนบนเตียงแต่สุดท้ายก็ลุกขึ้นนั่งอีกครั้งและเริ่มพูดจาเพ้อเจ้อบ้าบอตามที่ตัวเองคิด
ผอมลงหรือเปล่า
ใช่ผอมลงไปเยอะเลย ฮวยไม่สบายเหรอ ผอมลงแน่ ๆ แล้วก็ไม่ยิ้มด้วย ฮวยผอมลงไปเยอะแยะเลย
ทำไมถึงผอมลง......ฮวยไม่สบายหรือเปล่า ไหนเข้ามาใกล้ ๆหน่อยสิ อย่าเดินออกไปนะ ไม่เอา ไม่อยากอยู่คนเดียว กลับมาก่อน
เหมือนกับฝันแต่ก็เหมือนความจริง พยายามไขว่าคว้าและเหนี่ยวรั้งให้คนที่ทำท่าจะลุกขึ้นเดินหนีเข้ามาอยู่ใกล้ ๆ
"ไม่เอา อย่าไปนะ ฮือ ฮือ ไม่ให้ไปแล้ว"
ก็ไม่อยากให้ไปนี่ ฮวยจะไปอีกแล้ว จะทิ้งไปอีกแล้ว ขอโทษนะ ที่งี่เง่า ขอโทษ แต่ว่าตอนนี้เสียใจเหลือเกิน ฮวยกลับมาแล้วเหรอ เมาขนาดนี้ก็รู้ เห็นภาพหลอนก็รู้ แต่อยากจะให้เป็นความฝันแบบนี้
ให้เป็นความฝันแบบนี้ไปตลอดเลยก็ได้
หลับตาลงและค่อย ๆ เอนกายลงนอนเหมือนไม่รู้สติ ก่อนจะปล่อยให้หยดน้ำหลั่งรินรดอีกครั้ง
เพราะความเสียใจ
ฮวยจะไปอีกแล้ว ฮวยจะกลับมาได้ยังไง ไม่มีทางหรอก
ก็รู้ว่าฝัน
ก็รู้ว่าไม่จริง
ฮวยจะกลับมาได้ยังไง ไปตั้งไกลแล้วจะกลับมาได้ยังไง ไม่มีทางหรอก จะฝันบ้าบอแบบนี้ไปถึงไหนวะเนี่ย
"นอนดี ๆ นะ อย่าดิ้นไปทางนั้นสิ"
ไม่รู้ว่าคนที่บังคับให้นอนเป็นใคร.......รู้แต่ว่า ปรือตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งและไขว่คว้ากอดรัดร่างของคนที่ห่มผ้าให้จนร่างนั้นเซถลาล้มทับลงมาหา ถึงได้กอดเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
และเหมือนสัมผัสได้ถึงอ้อมแขนของใครคนนั้นที่เริ่มกอดรัดเอาไว้ ทั้งที่ในคราวแรกผลักไสไม่ยอมให้แตะต้อง
"รักฮวยมั้ย"
คำถามที่เคยได้ยินเมื่อนานมาแล้วทำให้ยิ่งหยุดความรู้สึกของตัวเองไม่อยู่
อย่ามาถามว่ารักมั้ย
อย่าถามว่ารักแค่ไหน
เพราะตอบอะไรไม่ได้ทั้งนั้น
นอกจากได้แต่กล้ำกลืนฝืนทนและปล่อยให้น้ำตารินไหลและสะอื้นไห้เงียบ ๆ
"เดียร์รักหรือเปล่า คิดถึงหรือเปล่า ตอบได้มั้ย ถามแบบนี้ตอบได้มั้ย จำอะไรได้บ้าง"
ไม่รู้ว่าใครถาม
ไม่รู้ว่าตอบคำถามนี้แบบไหน รู้แต่ว่าตอบไปร้องไห้ไป เพราะระงับความรู้สึกเสียใจเอาไว้ไม่อยู่
ในความฝัน
เหมือนได้เห็นรอยยิ้มที่ลางเลือนของใครสักคน
คน ๆ นั้นที่ทำให้ต้องคิดถึงทุกวัน และต้องจมอยู่กับความคิดของตัวเองซ้ำซากวันแล้ววันเล่า
คนเมาหลับไปแล้ว แต่คนที่ประคองคนเมากลับมาถึงที่พักกำลังนั่งยิ้มกับคำตอบที่ได้รับ
ผละออกห่างจากร่างที่นอนหลับตาพริ้มนิ่งเงียบไปแล้ว หลังจากที่งี่เง่างอแงอยู่นาน
ปลายนิ้วแตะสัมผัสที่ปลายจมูกและเกลี่ยหยดน้ำตาที่ข้างแก้มของคนเพิ่งหลับใหล ไล้ระเรื่อยลงมาที่ริมฝีปากแตะสัมผัสแผ่วเบาและส่งยิ้มให้กับคนที่แสนคิดถึง
ก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงเบา เมื่อสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่รู้สึกได้
"บอกแล้วว่าให้ใช้ลิปมันที่ซื้อให้ทำไมไม่รู้จักใช้........... แล้วแบบนี้จะจูบเข้าไปได้ยังไงนาเดียร์เอ้ย"
TBC.....
เริ่มหัวข้อโดย: Bambu ที่ 31-01-2008 13:29:27
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 31-01-2008 13:52:58
กลับมารักกันซะทีเด่ะ
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 31-01-2008 14:36:36
เริ่มหัวข้อโดย: niph ที่ 31-01-2008 14:51:16
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 31-01-2008 15:01:37
หวังว่าทุกอย่างตั้งแต่นี้ จะไปได้ด้วยดีนะ
เริ่มหัวข้อโดย: lucifel ที่ 31-01-2008 18:32:04
รออะไรอยู่ :m14:
เริ่มหัวข้อโดย: bamtham ที่ 31-01-2008 21:01:56
ฮวยกลับมาแย้วน้า
หายเมาจะคุยกันดีดีได้มั้ยเนี้ย
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 31-01-2008 21:07:22
เริ่มหัวข้อโดย: arlfmonkey ที่ 31-01-2008 21:44:44
:เหอะ1: :c3:
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 01-02-2008 11:39:40
เริ่มหัวข้อโดย: anna1234 ที่ 01-02-2008 13:50:56
:bye2: เราชอบนายวะ
เริ่มหัวข้อโดย: yukisaki ที่ 01-02-2008 17:47:12
ปรับความเข้าใจกันเร็วๆนะ :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
เดียร์สู้ๆ o13 o13 o13 o13 o13
(แล้วที่บอกว่าไม่ใส่ลิปมันเนี่ย เตือนเพราะหวังดีหรือหวังอย่างอื่นล่ะนี่ :m12: :m12: :m12: :m12: :m12: :m12:)
เริ่มหัวข้อโดย: Shumi ที่ 02-02-2008 00:16:42
เริ่มหัวข้อโดย: dawa_11 ที่ 02-02-2008 02:27:01
ฮวยกลับมาแล้ว...ดีใจ ดีใจ
เริ่มหัวข้อโดย: tor13 ที่ 02-02-2008 10:59:27
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 02-02-2008 17:17:26
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน ขอเวลานอกสิบนาที
"รักฮวยมั้ย" ถามออกไปแล้วก็ได้แต่หัวเราะเมื่อคนเมาไม่ยอมตอบเอาแต่กลิ้งไปกลิ้งมาแล้วก็ร้องไห้โยเยเหมือนเด็ก ๆ ยังเหมือนเดิมเลยนะ ขนาดเมาอย่างนี้ยังน่ายั่วให้โมโหเลย
ดึงแก้มเล่นไปไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง นอกจากปัดมือออกแล้วยังทำเสียงฮึดฮัดในลำคอเหมือนเด็กขี้โมโหไม่มีผิด
"เดียร์รักหรือเปล่า คิดถึงหรือเปล่า ตอบได้มั้ย ถามแบบนี้ตอบได้มั้ย จำอะไรได้บ้าง"
ถามซ้ำถามซาก ถามย้ำเข้าไป แต่เดียร์ก็ทั้งยิ้มทั้งหัวเราะทั้งร้องไห้ ตอบอะไรมาก็ไม่รู้ฟังแทบไม่เป็นภาษา
ถามออกไปด้วยหัวใจที่หวั่นไหวเล็ก ๆ แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาก็ทำให้พอใจได้
ไม่ใช่ดีใจ หรือเสียใจ แต่ก็นับว่าพอใจเพราะอย่างน้อยถึงไม่ใช่คำตอบที่อยากได้ แต่ก็ดีกว่าที่คิดเอาไว้
"อย่าคว่ำเรือเค้าน๊า เค้ากลัวโดนจูบ ไม่เอาแล้ว อายจะตายแล้ว.....อย่าคว่ำเรือเค้าน๊า ฮือ ฮือ"
ถามนี่ดันตอบไปถึงโน่น ถามเรื่องนี้ดันตอบไปเรื่องไหน นี่ยังไม่เลิกคิดเรื่องก่อนหน้านี้ที่แกล้งไปอีกเหรอ
ไม่ได้ตอบว่ารักไม่ได้ตอบว่าชอบ คนเมามันฟังอะไรไม่รู้เรื่องตอบได้แค่นี้ก็ดีถมเถไปแล้ว
ดีที่ไม่ตอบว่า "ไปไกล ๆ นะไอ้ฮวย" หรือไม่ก็แหกปากเอะอะโวยวายไล่ให้ไปไกล ๆ ถ้าตอบอย่างนั้นคงใจเสียมากกว่านี้แน่ ๆ
"นาเดียร์จ๋า เค้าชื่อนาเดียร์จ๋า จ๋า จ๋า ฮวยจ๋า เค้าชื่อนาเดียร์จ๋าฮวยเรียกเค้าว่านาเดียร์จ๋า เค้าเป็นนาเดียร์จ๋าของฮวย เค้าอยากกินเมล็ดทานตะวันอีก งือ ฮือ ฮือ"
เอาเข้าไป เดียร์เอ้ย เมาแล้วไม่รู้เรื่องเลยว่าตัวเองพูดอะไรออกไปบ้าง ขำก็ขำตลกก็ตลก
นั่งยิ้มไป ขำไป กับคำพูดบ้า ๆ บอ ๆ ของคนเมา
ไอ้ที่คิดเอาไว้มีอันหายไปหมด คิดว่าจะโกรธคิดว่าจะทำหน้าบึ้งใส่ ก็ทำต่อไปไม่ไหว
ได้แต่หัวเราะกับท่าทางน่ารักแบบแปลก ๆ ของเดียร์ที่ไม่คิดว่าตัวเองจะได้เห็นบ่อยถึงขนาดนี้
ไม่คิดว่าจะกลับมา
ไม่คิดว่าตัวเองจะกลับมาที่นี่อีก
คิดเอาไว้ว่าจะไม่ยอมกลับมาอีก ตราบใดที่ยังทำใจไม่ได้ก็จะไม่กลับมา
แต่แล้วก็ต้องมาจนได้ แค่มาติดต่อธุระให้ป๊า แล้วก็เห็นว่าวันนี้มีงานเลี้ยงเล็ก ๆ ของเพื่อนๆ ที่คณะถึงได้อยากจะมา แค่มาให้เพื่อนเห็นหน้าบ้าง แค่เล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ยังดี
คิดอยู่แล้วว่าต้องเจอ
แล้วก็ตั้งใจมาเป็นอย่างดีว่าถ้าเกิดต้องปะทะกันตรง ๆ ก็จะทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุด
จะไม่พูดอะไรเพื่อให้เป็นการย้อนไปถึงเรื่องเดิม ๆ อีกแล้วก็จะเดินหนีซะ เลี่ยงได้ก็จะเลี่ยง หลบได้ก็จะหลบ เหมือนที่หลบเลี่ยงหนีไปได้ตั้งไกล จนถึงวันนี้
คิดว่าตัวเองใช้ชีวิตให้ยุ่งวุ่นวายเข้าไว้ รับอาสาทำนั่นทำนี่ให้ป๊า ไม่ว่าจะเป็นเรื่องติดต่องาน
ติดต่อหาลูกค้าเอง แล้วก็บินไปบินมา ระหว่างไต้หวันกับประเทศของลูกค้าเป็นว่าเล่น
ทำงานซะจนเกือบลืม ว่าตัวเองกำลังเสียใจ เพราะคนเมาที่นอนหลับนิ่งเงียบไปแล้วคนนี้
คิดถึงเดียร์นะ
นึกว่าตัวเองจะทำได้แล้วซะอีก นึกว่าตัวเองเข้มแข็งพอแล้วที่จะเผชิญหน้ากับเดียร์ได้โดยไม่รู้สึกเจ็บปวด
คิดว่าตัวเองเข้มแข็ง และกล้าที่จะเผชิญหน้ากับเดียร์ได้แล้ว
แค่อยากรู้ว่าทำใจได้มากแค่ไหนถ้าจะต้องมาเจอกันอีกครั้ง อยากรู้คำตอบแล้วจะไม่ยุ่งเกี่ยวด้วย
คิดว่าจะตัดใจลืมให้ได้แล้วแท้ ๆ
แต่เมื่อได้เจอกันอีกครั้ง
เมื่อได้มาเห็นว่าเดียร์มันเมาเละเทะไม่รู้เรื่องเหมือนกับครั้งก่อนหน้านั้นที่เคยไปลากมันกลับบ้าน
เห็นแบบนี้แล้ว เลยต้องรีบเดินตรงดิ่ง ลิ่ว ๆ เข้ามาหาทันที
ทั้งที่ก่อนจะมา ยังคิดเอาไว้เลยว่า ขออย่าให้เจอเลย เพราะถ้าไม่ได้เจอกัน
อย่างน้อยก็จะได้เลิกคิดอะไรฟุ้งซ่านซะที แต่เอาเข้าจริง กลับเลี่ยงหนีไปไหนไม่ได้
อยากทำเป็นนิ่งเฉย และแกล้งทำเป็นไม่รู้สึกรู้สากับสิ่งที่เห็น
แต่สุดท้ายก็ปล่อยไปไม่ได้ ขืนปล่อยทิ้งไว้ให้นอนกลิ้งอยู่ตรงนั้นคงได้เป็นเรื่องกันพอดี
ห่างกันขนาดนี้ คิดว่าเลิกรักเลิกคิดถึงได้แล้วแท้ ๆ
แต่สุดท้าย.........ถึงเพิ่งรู้.....ว่าแม้กระทั่งเวลานี้ก็ยังหยุดความห่วงหาอาทรณ์ของตัวเองที่มีให้กับเดียร์ไม่ได้
"ฮวย"
ได้ยินเสียงเรียกจากคนที่นอนนิ่งเงียบแต่กระสับกระส่ายไปมาจนต้องหันหน้ากลับไปหาเพื่อฟังให้ชัด ๆ
"ไอ้เลวฮวย.....เฮงซวย....บ้า ฮือ ฮือ"
รับฟังคำพูดที่แทบไม่เป็นภาษาของเดียร์แล้วก็ได้แต่ถอยห่างลงมานั่งอยู่ข้างเตียง ยกมือขึ้นเสยผมและเอนหลังให้แนบชิดกับขอบเตียงเพื่อจะได้พักผ่อนสายตา
เหนื่อยล้าจากการเดินทางมาตลอดทั้งวัน ยังต้องมาเหนื่อยใจเพราะเรื่องของเดียร์
เฮ่อ ..... ให้ตายเถอะว๊า ขนาดมันเมา มันยังด่าเราปาว ๆ ไม่เลิกเลย
ไอ้เราสิ ก่อนหน้านี้เอาแต่คิดถึง คิดถึง ยิ่งมาเห็นหน้ายิ่งอยากจะกอดให้แน่น อยากจะทะเลาะด้วยอยากจะเห็นเวลาที่เดียร์มันงี่เง่า แล้วก็แหกปากโวยวายใส่ อยากจะให้ทุกอย่างหมุนย้อนกลับไปที่เดิม แต่ก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้
มันเป็นอย่างที่ตัวเองหวังเอาไว้ไม่ได้อีกแล้ว
ช่วยไม่ได้ที่เรื่องกลายเป็นแบบนี้
รักเดียร์ว่ะ ถึงตอนนี้ก็ยังหยุดความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ โง่ชะมัด ห่างไปได้ตั้งขนาดนี้แล้วแท้ๆ แต่ก็ยังตัดใจไม่ขาด เลิกไปไม่ได้ บ้าชะมัด ยอมโง่ยิ่งกว่าโง่ แล้วก็ต้องมานั่งเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ใครคนหนึ่งที่นั่งนิ่งเงียบ รอฟังคำพูดจากคนที่ยังบ่นเพ้อไม่เป็นภาษาแล้วก็ได้ยิ้มให้กับตัวเองอย่างเหงา ๆ
หันไปมองคนที่อยู่บนเตียงแล้วก็ได้แต่หัวเราะกับตัวเองเสียงเบาก่อนจะก้มลงมองที่นาฬิกาข้อมือของตัวเองอีกครั้ง
ถึงอยากหยุดเวลาเอาไว้ แต่ก็ทำไม่ได้ เข็มนาฬิกายังเดินต่อไปช้า ๆ พร้อมกับหัวใจที่เริ่มรู้สึกถึงความเหงาเหว่ว้าเพิ่มขึ้น.....มากขึ้น
"เฮ่อ แปดโมงเช้าเหรอ เที่ยวบินแปดโมงเช้าเลยเหรอเนี่ย ยังไม่ได้นอนเลย กว่าจะไปถึงอังกฤษอีก มีหวังได้ตายแน่ไอ้ฮวยเอ้ย นี่มันปาเข้าไปตีสามแล้ว ง่วงจะตายชัก"
บ่นพึมพำเงียบ ๆ และหันกลับไปมองคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงอีกครั้ง
ช่วยไม่ได้นะ อย่าเพิ่งสร่างเมาแล้วลุกขึ้นมาด่าเราซะก่อนล่ะนาเดียร์เอ้ย
คืนนี้ไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ ขอนอนที่นี่ก่อนแล้วกันนะ
"นอนด้วยคนนะคืนนี้ สัญญาว่าจะรีบไปก่อนเดียร์ตื่น จะไม่ให้ต้องเห็นหน้าให้รำคาญหรอก สัญญา"
ยิ้ม
ส่งยิ้มให้กับคนที่แสนคิดถึง
เอนกายลงนอนและเบียดร่างให้แนบชิดกับร่างที่นอนสงบนิ่ง
คิดถึงเดียร์ว่ะ ยิ่งเห็นหน้ายิ่งกลัวว่าจะจากไปไม่ได้ง่าย ๆ
ไม่อยากให้ถึงพรุ่งนี้เช้าที่เราต้องจากกันเลย ถ้าถึงพรุ่งนี้จริง ๆ จะไปได้เหรอ กลัวจะตัดใจจากไปไม่ได้จริงๆ น่ะสิเดียร์เอ้ย
มองหน้าคนที่ตัวเองรัก รั้งร่างนั้นให้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนอย่างช้า ๆ
กอดรัดเอาไว้แนบอกด้วยความรู้สึกห่วงหาทั้งหมดที่มี
จรดปลายจมูกลงที่ข้างแก้มของคนในอ้อมแขนอีกครั้ง
คิดถึง
คิดถึงเดียร์จังเลยนะ ทำไมถึงได้รักขนาดนี้วะ ไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลย
แล้วถ้าถึงพรุ่งนี้เช้าจริงๆ จะทำยังไงดี กลัวจะยิ่งไม่อยากไปไหนจะอยู่ทำให้เดียร์รำคาญใจอีกครั้งน่ะสิ
ถ้าต้องเป็นอย่างนั้น
นึกไม่ออกจริงๆ ว่าจะทนอยู่ให้เดียร์ไล่ให้ไปไกล ๆ อีกครั้งได้ยังไง
ไม่อยากฟังคำนั้นแล้ว ไม่อยากถูกไล่ให้ออกห่างอีก กลัวจะยิ่งเสียใจมากขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้
"เค้าตัดใจจากเดียร์ไม่ได้ว่ะ แต่สัญญาว่าจะไปก่อนเดียร์ตื่นนะ จะไม่รบกวนเดียร์หรอกเชื่อเถอะ"
กอดคนรักเอาไว้
กอดเอาไว้แนบชิด ให้สมกับความคิดถึง
หลับตาลงอย่างช้า ๆ ทั้งเหนื่อยล้า ทั้งรู้สึกปวดใจเล็ก ๆ
หลับใหลไปพร้อมกัน ทั้งที่รู้ว่าถึงพรุ่งนี้จะต้องจากไปแต่อยากเก็บเกี่ยวความสุขความฝันเล็ก ๆ เอาไว้แค่เพียงเล็กน้อยแค่พอให้คลายจากความคิดถึง
คน ๆ หนึ่งโอบกอดร่างของคนรักเอาไว้และหลับตาลงอย่างมีความสุขแม้จะเป็นแค่ช่วงเวลาเล็กน้อยที่ได้อยู่ใกล้ชิดกัน
แต่คนอีกคน กำลังหลับฝันอย่างมีความสุขเพราะอ้อมกอดของคนในฝัน
"คิดถึงฮวยจะตายอยู่แล้ว ฮื่อ...อย่าไปเลยนะ...อย่าไปเลย"
คิดว่าตัวเองคงหูแว่วไป แต่ฮวยก็ยิ้มได้กับถ้อยคำอ่อนหวานคำนั้น
"นอนเถอะ....นอนได้แล้ว...หลับตานอนได้แล้วน้องนา.....ตื่นเช้ามาจะได้อารมณ์ดี....ขอนอนแค่สิบนาที อย่าเพิ่งรีบถีบฮวยตกเตียงก่อนล่ะนะรู้มั้ย ขอนอนแป๊บเดียวแค่สิบนาทีเองนะแค่สิบนาทีจริง ๆ สัญญา"
TBC....
หลังจากนี้จะพยายามเอามาลงให้ทุกวันเลย มาติดกันให้ได้น๊า
อ้อแล้วตอนต่อจากนี้ไปจะเป็นช่วงป๋าฮวยเอาคืนนู๋เดียร์บ้างแล้ว เป็นช่วงเวลาเหมาะสำหรับเดือนแห่งความรักจริงๆๆๆๆๆ 55555
เริ่มหัวข้อโดย: yukisaki ที่ 02-02-2008 17:39:27
เย้ๆๆ
ดีจาย
ฮวยกลับมาแร้ว
เริ่มหัวข้อโดย: TONG ที่ 02-02-2008 17:45:09
ขอให้เลิกปากแข็ง ปากหนัก งอนกันไปงอนกันมาทีเถอะ อ่านแล้วปวดใจ
เริ่มหัวข้อโดย: artsitnarak ที่ 02-02-2008 18:24:06
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 02-02-2008 19:33:41
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 02-02-2008 21:35:49
เริ่มหัวข้อโดย: bamtham ที่ 02-02-2008 22:43:47
เริ่มหัวข้อโดย: dawa_11 ที่ 02-02-2008 22:57:28
เอาคืนเยอะๆเลยนะ ฮวย
เริ่มหัวข้อโดย: anna_007 ที่ 03-02-2008 11:44:16
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 03-02-2008 13:13:55
ต้อนรับเดือนแห่งความรักเลยใช่ไหมเนีย :oni1:
:m23: รู้ได้งั้ยอะตัวเอง
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน เหตุผลโง่ ๆ
ขยับร่างกายและแนบใบหน้าลงอิงแอบกับอกอุ่น ๆ ของใครคนหนึ่งที่กอดเอาไว้
อยากจะร้องไห้ แต่ทำได้แค่นอนนิ่ง ๆ และโอบแขนกอดรัดคนที่คิดถึงเอาไว้
คงจะเหนื่อย ถึงได้หลับไปแล้ว
หลับไปชนิดที่ว่าปลุกเท่าไหร่คงไม่ยอมตื่น
เหนื่อยมากหรือเปล่า
ไม่ได้เจอกันไม่เท่าไหร่ ยังรู้สึกได้ว่าคน ๆ นี้ดูไร้ชีวิตชีวา
เหมือนไม่ใช่ฮวยคนที่เคยรู้จักอย่างนั้นแหละ
ไม่ได้เจอกัน ฮวยทำอะไรบ้าง มีความสุขดีหรือเปล่า
คิดแต่ไม่กล้าถาม ได้แต่ถามในใจเงียบ ๆ และเก็บความรู้สึกดีใจเอาไว้ทั้งหมด
ตกใจ ยอมรับว่าตกใจมากที่จู่ ๆ ก็ได้พบกันทั้งที่ไม่คิดว่าจะได้พบหน้ากันอีก
ไม่ได้เมา แต่แกล้งมึน เพราะไม่รู้จะทำยังไงกับการที่ต้องเผชิญหน้ากันในครั้งนี้อยากจะยิ้ม อยากจะหัวเราะ แต่ไม่ว่าจะทำอะไรก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะรู้ความคิดไปซะหมด
เวลานี้ คนที่พากลับมาถึงห้อง ยังคงหลับตานอนนิ่งๆ และกอดเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
ไม่ได้อยากเลิกกัน
แต่ที่ต้องเลิกเพราะถูกบอกเลิก
ไม่ได้ถามเหตุผล แต่ก็โทษตัวเองที่ไม่กล้ายอมรับความจริง
เจ็บใจตัวเองที่เป็นแบบนี้ แต่ก็กลัวความเจ็บปวดที่จะตามมาในภายหลัง
เราเข้ากันไม่ได้
รู้ทั้งรู้อยู่เต็มอก แต่ทำไมถึงหยุดความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ไม่ได้
แกล้งทำเป็นยิ้ม แกล้งทำเป็นหัวเราะ ทำเหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราว ทั้งที่รู้ความเป็นไปทั้งหมดตลอดเวลา
ปลายนิ้วที่สัมผัสที่ข้างแก้ม
ปลายจมูกที่แตะสัมผัสลงมาแผ่วเบาที่หน้าผาก
รับรู้หมดทุกอย่าง แต่กลับไม่กล้าพอที่จะบอกว่าไม่ได้เมา และยังเป็นตัวของตัวเองอยู่ตลอดเวลา
กระพริบตา อยู่ในความมืด และค่อยๆ แหงนเงยใบหน้าขึ้นมองหน้าของคนหลับอีกครั้ง
คิดถึง
อยากเจอ
คิดถึงจนแทบบ้า แต่พอเจอหน้าจริงๆ กลับไม่กล้าเผชิญหน้า ใช้วิธีโง่ ๆ ด้วยการหลีกเลี่ยงแบบนี้ โง่ใช่มั้ย
หลับแล้ว
เหนื่อยมาทั้งวัน
แล้วพรุ่งนี้เช้าก็จะจากไปอีกแล้ว คราวนี้ไม่รู้ว่าจะบังเอิญได้เจอกันอีกหรือเปล่า
เรื่องบังเอิญแบบนี้คงไม่ได้มีบ่อยนัก
มันคงจะเป็นเรื่องยากที่จะได้เจอกันอีกครั้ง
คิดอย่างหดหู่ใจ แล้วก็ได้แต่นิ่งเงียบ
เดียร์กำลังยิ้ม
ยิ้มเศร้า ๆ เหงา ๆ ก่อนจะหันหน้ากลับมาเอนซบที่แผ่นอกของคนที่โอบกระชับร่างกายเอาไว้ไม่ห่างอีกครั้ง
ฮวยตัวอุ่น
อบอุ่นทุกครั้งที่ได้โอบกอด
พรุ่งนี้ฮวยจะไปแล้ว
แต่กลับไม่กล้าบอก ไม่กล้าห้าม ไม่กล้าขอร้องว่าอย่าไป ได้แต่เป็นคนบ้างี่เง่า
ที่นึกกลัวเรื่องของอนาคตอยู่อย่างนี้
ยังรักอยู่หรือเปล่า ไม่อยากคิดไม่อยากคาดเดา
ความห่วงใยที่มีให้ยังคงเหมือนเดิมหรือเปล่าก็ยังไม่รู้
ใช้ความอ่อนโยนของคนบางคนเป็นเครื่องมือ
ไม่กล้าบอกว่ารัก ทั้งที่รักมากถึงขนาดนี้
ไกลเกินไปแล้วสำหรับเรื่องของเรา
ปล่อยให้มันเป็นไปอย่างที่ควรจะเป็นแบบนี้คงดีกว่า
ดีกว่า
แน่ใจแล้วหรือไงว่าดีกว่า
แน่ใจแล้วหรือไงว่าดีจริง ๆ
ถามตัวเองและตอบไม่ได้ว่าจะจัดการยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้นจนล่วงเลยมาถึงเวลานี้
"ฮวย..."
แอบเรียกชื่อใครบางคนในความเงียบงัน ก่อนจะหยัดกายขึ้นและผละออกจากอ้อมแขนของคนกอดอย่างช้า ๆ เพราะกลัวว่าจะทำให้คนที่เหนื่อยล้ามาทั้งวันต้องสะดุ้งตื่น
นั่งนิ่ง ๆ จ้องมองคนที่ทอดกายเหยียดยาวอยู่บนเตียงแล้วก็ได้แต่ยกมือขึ้นกุมขมับด้วยความกลัดกลุ้ม
จะปล่อยให้ไปจริง ๆ เหรอ ทั้ง ๆ ที่อยู่ใกล้แค่นี้ สัมผัสได้ถึงขนาดนี้ แล้วจะปล่อยให้ไปจริง ๆ หรือไง
แล้วจะรั้งไว้เพื่ออะไร ในเมื่อรู้ว่าในความเป็นจริง เราไปกันไม่ได้เลย
เราไม่เคยเข้าใจกัน
ไม่เคยรู้ว่าฮวยคิดอะไร
ไม่เคยเข้าใจสิ่งที่ฮวยเป็น แล้วมันก็คงพอ ๆ กับที่ฮวยก็ไม่เคยเข้าใจเหมือนกันว่าคน ๆ นี้คิดอะไร และอยากจะบอกอะไร
ยังไม่ทันเริ่มก็ต้องจบซะแล้ว
มันน่าเศร้า แต่จะทำอะไรได้ คงต้องปล่อยไปอย่างนี้ใช้มั้ย
ยอมโง่เหรอฮวย
ทำไปตั้งนานแล้ว
ตั้งแต่ที่ฮวยขอ ตั้งแต่วันที่ฮวยบอกให้ลองยอมเป็นคนโง่ดู
แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร ถึงรักกันแต่ไปกันไม่ได้ ต่างฝ่ายต่างก็จะต้องเจ็บปวด
เพราะเป็นคนที่ยอมโง่ ถึงได้แกล้งทำเป็นไม่รับรู้ ไม่รู้สึกรู้สาอยู่นี่ไง
ที่ทำไปทั้งหมด ก็เพื่อเรานะ
จากกันตอนนี้ ยังดีกว่าจากกันในวันที่เราต้องทะเลาะกันและเกลียดกัน
มันคงดีกว่า ที่จะเก็บบางสิ่งบางอย่างเอาไว้เงียบ ๆ รอให้วันหนึ่งเมื่อความรู้สึกจางหายไป เราจะได้กลับมาเป็นเพื่อนกัน และนั่งคุยกันถึงเรื่องวันเวลาเก่า ๆ ได้โดยไม่ต้องทะเลาะกันอีก เมื่อเราโตขึ้นกว่านี้ มีความรับผิดชอบมากกว่านี้
ใช้เหตุผล มากกว่าความรู้สึก
ทั้งที่รู้ว่าเหตุผลที่ใช้ตัดความรู้สึกออกไป มันทำร้ายจิตใจอย่างร้ายกาจ
ก้มหน้าลงและแอบใช้หลังมือปาดน้ำตาที่เริ่มไหลบ่าลงมาอย่างช้า ๆ
ก่อนจะเอนกายลงอีกครั้ง และเอนร่างให้แนบซบกับร่างของคนหลับให้มากที่สุด
พรุ่งนี้ฮวยจะไปแล้ว
พรุ่งนี้ตื่นมาเราก็จะไม่ได้เจอกันอีก
แค่คิดก็เจ็บแปลบไปถึงหัวใจ
ได้แต่สะอื้นไห้อยู่คนเดียวเงียบ ๆ โดยไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องรับรู้
คืนนี้ยังได้กอด ยังได้อยู่ใกล้ๆ ได้เห็นหน้า
แต่จากนี้ไปจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว
เจ็บจนแทบตาย
แต่ก็ได้แต่พยายามสะกดกลั้นน้ำตาไม่ให้รินไหลไปมากกว่านี้
"ฮวย....ขืนหลับอยู่อย่างนี้....เดี๋ยวก็ไม่ได้เห็นกันพอดี ว่ามีคนยอมโง่แล้วนะ รู้มั้ย"
เสียงหัวเราะเบา ๆ ในความเงียบ สั่นสะท้านจนแม้ตัวเองยังรู้สึกได้
ทีเวลาแบบนี้ กล้าพูดนัก แต่เวลาต้องเผชิญหน้าจริงๆ กลับไม่กล้าพูด
ดีแล้ว ที่หยุดเอาไว้ ตั้งแต่ตอนที่ถูกถามว่ารักมั้ย หรือแม้กระทั่งการถูกถามว่า คิดถึงหรือเปล่า
คิดถึงสิ
คิดถึงมากด้วย แต่ทำได้แค่ยิ้มและแกล้งพูดจาเพ้อเจ้อใส่
ถ้าตอบออกไปตอนนั้น กลัวจะหยุดตัวเองไม่ได้ กลัวว่าจะพูดอะไรออกไปอีกมากมายจากความรู้สึกทั้งหมด
ดีแล้วที่ไม่จ้องตาเวลาที่พูด ดีแล้วที่หันหน้าหนีไปทางอื่น
ดีแล้ว ที่แอบเก็บซ่อนความรู้สึกเอาไว้ และคิดว่าเก็บมันไว้อย่างมิดชิดที่สุดแล้ว
ฮวยอย่ารู้เลย ว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่ เพราะมันอาจเป็นเรื่องตลกที่ฮวยไม่ควรรู้
หยุดมันเอาไว้แค่นี้ และจบมันตรงนี้ดีกว่า จบตอนนี้ดีกว่าที่วันหนึ่งเราต้องพบเจอหน้ากันแล้วได้แต่มองผ่านไป จบตอนนี้คงดีกว่าการที่เราต้องพบเจอกันใหม่ในวันที่เราเกลียดกัน
เค้าจะไปแล้วนะ ตะเองยางไม่ตื่นอีกเหรอ เด็กขี้เซา"
ใครคนหนึ่งรู้สึกตัวตื่นขึ้นอย่างรวดเร็วและเหลือบสายตามองนาฬิกาที่หัวเตียง ก่อนจะหันกลับลงมามองคนในอ้อมแขนที่ยังหลับตานิ่งเงียบอีกครั้ง
ส่งยิ้มให้และแตะปลายนิ้วเบา ๆ ที่ข้างแก้มของคนหลับ
ไม่มีเวลาแล้วนะ ต้องรีบไปแล้ว ถ้าไปไม่ทันเดี๋ยวเครื่องออกไปก่อนคงแย่
ขยับกายและลุกขึ้นถอยห่างอย่างช้า ๆ กว่าจะลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียงได้ก็กินเวลาไปหลายนาที
เดียร์ยังนอนหลับอยู่เลย ขืนขยับตัวไปมามาก ๆ เข้า เดี๋ยวก็ได้ตื่นขึ้นมาอาละวาดโวยวายใส่ หาว่ามาทำให้เดือดร้อนอีกน่ะสิ คนจะหลับจะนอนมาทำให้ตื่น แล้วก็อะไรอีกนะ อะไรอีก ที่เดียร์จะพูด
ไอ้ที่อยากให้พูด ไม่ยอมพูด ทีด่าเราปาว ๆ น่ะ ด่าได้ด่าดี นาเดียร์ตาขวางเอ้ย
แบบนี้มันน่านัก
"เค้าจะปายแล้วนะ ตะเองยังไม่ตื่นอีกเหรอ"
ใจจริงอยากจะปลุกขึ้นมาคุยกันให้รู้เรื่อง ว่าตกลงจะเอายังไงกันแน่
แต่ถ้าทำอย่างนั้นไปจริง ๆ ยังไม่รู้เลยว่าจะต้องเริ่มต้นคุยกันยังไง
เหลือบมองนาฬิกาอีกครั้ง และหันกลับไปมองคนขี้เซาที่ยังหลับใหลไม่รู้เรื่องรู้ราว
เกลี่ยไล้เส้นผมที่ปรกใบหน้าของคนหลับ และส่งยิ้มให้อย่างที่อยากจะยิ้มให้ไม่ว่าเวลาไหนก็อยากจะให้รู้ถึงความรู้สึกนี้
สายแล้ว
ถ้ายังมัวโอ้เอ้อยู่อย่างนี้คงไปสาย
ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องน้ำ และจัดการล้างหน้าล้างตาอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินกลับมาและหยุดยืนมองร่างของคนที่นอนขดตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มอีกครั้ง
ย่อกายลงและนิ่งมองใบหน้ายามหลับของอีกฝ่าย
ส่งยิ้มให้และโน้มใบหน้าลงมาหา
แตะริมฝีปากแผ่วเบาที่ริมฝีปากของคนที่ยังนอนสงบนิ่ง ก่อนจะผละใบหน้าออกห่างและจำใจต้องเอ่ยคำลา
"เค้าต้องไปแล้วจริง ๆ นะ ดูแลตัวเองด้วย อย่าไปอาละวาดใส่ใครนะเดี๋ยวไม่มีใครรักรู้มั้ย"
บอกไปแล้วทั้งที่ไม่อยากบอก หยัดกายลุกขึ้นยืน ก้าวขาเดินจากมา
ก่อนจะหันกลับไปมองเดียร์อีกครั้ง และก้าวเท้าเดินออกจากห้องพักอย่างช้า ๆ
เสียงประตูที่ปิดลงกระชากใจของคนที่แกล้งหลับให้หลุดลอยไปพร้อมกับคนที่เพิ่งเดินจากไป
ดวงตาที่หลับสนิทปรือตื่นขึ้นอีกครั้งพร้อมกับหยดน้ำที่คลอเอ่อและหยดลงอาบแก้มอย่างช้า ๆ
ไปแล้ว
ฮวยไปแล้ว
ฮวยไปแล้วจริง ๆ
จากนี้ไปคงไม่มีวันได้เจอกันอีก จากนี้ไปเราคงไม่มีทางได้เจอกันอีกตลอดไป
เจ็บปวดใจ เสียใจ รู้ดีว่าต้องเสียใจ รู้ดีว่าจะต้องเจ็บปวดแบบนี้
แต่ก็ยังทำ
เดียร์ทำเพื่อเรานะ
เดียร์ทำแบบนี้เพื่อเรา
เดียร์ทำแบบนี้ เพื่อฮวยคนเดียว
TBC
:m23: แหะ แหะ เราอยากลงตอนหวานๆ ฉลอง 14 กุมภาพันธ์ ไม่รู้จะทันหรือเปล่า ซึ่งคาดไว้ตอนแรกจะให้ตอนที่คู่นี้เข้าใจหัวใจตัวเองและยอมรับกันให้ลงในช่วงเดือนกุมภาพันธ์ นี้ อิอิ แต่หวานตามสไตล์เค้านะ :m23:
เริ่มหัวข้อโดย: anna_007 ที่ 03-02-2008 14:44:13
เริ่มหัวข้อโดย: ballza ที่ 03-02-2008 15:32:02
เริ่มหัวข้อโดย: jumbu ที่ 03-02-2008 16:02:50
ยังมีความหวังอยู่ใช่มะ?
:m15:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 03-02-2008 18:22:35
เริ่มหัวข้อโดย: Maxxx ที่ 03-02-2008 20:20:21
เริ่มหัวข้อโดย: artsitnarak ที่ 03-02-2008 20:27:52
ไวๆ
นะคับ
:mc3:
เริ่มหัวข้อโดย: dawa_11 ที่ 03-02-2008 20:58:31
ลุ้นจนเหนื่อยแล้วเนี่ย :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 03-02-2008 22:20:56
เริ่มหัวข้อโดย: TONG ที่ 03-02-2008 23:36:23
เริ่มหัวข้อโดย: Arbutis ที่ 04-02-2008 05:50:41
บ่อน้ำตาจะแตกแล้วเนี้ย อ่านเรื่องนี้แล้วปวดใจจิงๆ :sad2:
เริ่มหัวข้อโดย: bamtham ที่ 04-02-2008 09:21:20
เอ้า....รอลุ้นกานต่อไป :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: tor13 ที่ 04-02-2008 10:08:54
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 04-02-2008 10:32:09
เริ่มหัวข้อโดย: kuwa[R]i... ที่ 04-02-2008 10:48:32
เริ่มหัวข้อโดย: niph ที่ 04-02-2008 10:53:00
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 04-02-2008 11:59:55
:laugh5:
แอบสงสัย ขำอะไรอ่ะ งง
เริ่มหัวข้อโดย: anna_007 ที่ 04-02-2008 13:01:00
ก็หัาเราะให้นายถามไง ความจริงอยากร้องให้มากกว่า
ร้องอยากจะร้องใหั ให้กับไอันี้ ไม่รู้ทำไงเลยหัวเราะแทน
งง งงอะดิ
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 04-02-2008 13:33:08
เอาตอนใหม่มาแก้มึน 555555
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน เรื่องที่ยังมาไม่ถึง
"เรื่องของเรา.........เอาไว้ค่อยคุยทีหลัง ไม่มีเวลาแล้วเดี๋ยวเครื่องออกก่อนซวยแน่ ไปล้างหน้าเร็ว อยากมีคนไปส่ง.......จะไปมั้ย...ไม่ได้บังคับแค่อยากมีคนไปส่งแค่นั้น...ได้มั้ย"
ไม่รู้
รู้แต่ว่า....น้ำมูกยืด หน้าตายุ่งเหยิง ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง สภาพยับยู่ยี่แบบนี้ ขืนเดินออกไปหมาได้เห่ากันระงม เพราะคิดว่าเป็นคนมาเก็บของเก่าไปขาย
"เอ้า อย่าเอามือไปขยี้ตาแบบนั้นสิ เดี๋ยวก็ยิ่งตาบวมกันพอดีหรอก ไปเร็ว ไปล้างหน้าก่อน เอ้า...นี่ผ้าขนหนูจะอาบน้ำด้วยก็ได้นะ แต่แค่ 5 นาทีพอ"
เหรอ
5 นาทีพอเหรอ แล้วเสื้ออยู่ไหนวะ กางเกงอยู่ไหนล่ะ
"เอาเสื้อตัวนี้แหละ กางเกงตัวนี้ก็ได้ แล้วก็......"
เฮ้ยยยยยยยยยย
คนที่ยังอยู่ในอาการมึนชีวิต ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก และยังคงมีอาการเอ๋อ ๆ เบลอ ๆ รีบยกมือขึ้นตะครุบบางสิ่งบางอย่างที่ถูกดึงมาจากลิ้นชักในตู้เสื้อผ้ามาถือเอาไว้ แล้วก็รีบวิ่งลิ่วหนีหายเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว
"สีขาวซะด้วย......ใส่สบาย....กระชับ...ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
อย่ามายุ่งกับกางเกงในกู แม่กูเพิ่งซื้อให้ใหม่ตอนกลับบ้าน เที่ยวมาหยิบนั่นหยิบนี่ในห้องคนอื่นเดี๋ยวก็ด่าแบบไม่ซ้ำคำหรอก ไอ้ห่าฮวย ไอ้บ้า
"รีบ ๆ อาบน๊าาาาาาาา ขืนอาบช้า เค้าจาค้นตู้แล้วน๊า...ว่ามีกางเกงในสีขาวอีกกี่ตัว....ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
โว้ยยยยยยย มันตลกตรงไหนวะ หัวเราะอยู่ได้ ไอ้บ้าเอ้ย เดี๋ยวไม่ไปส่งแน่มึง คอยดูก็แล้วกัน
ฮวยยืนกอดอกหัวเราะอยู่หน้าห้องน้ำ แต่เสียงปึงปังโครมครามในห้องน้ำ ก็ทำให้ยิ้มและหัวเราะออกมาได้
ตลกจะตาย แกล้งนาเดียร์
สนุกอย่าบอกใครที่ได้แกล้ง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมชอบแหย่ ชอบทำให้มันหน้าหงิกหน้างอนัก
รู้แต่ว่า ถ้าเดียร์มันทำหน้าแบบนั้น มันน่ารักดีพิลึก แล้วก็ไม่เหมือนใคร ๆ ที่รู้จักเลยสักคน
เรื่องของเรา....คงต้องมานั่งคุยกันใหม่แล้ว ว่าจะเอายังไงกันแน่
จะคบกันหรือเปล่าก็ยังไม่รู้
รู้แต่ว่าตอนนี้ชอบ....แล้วก็รัก...รักทั้ง ๆ ที่เดียร์มันก็เป็นแบบที่เป็นนั่นแหละ รักที่เป็นคนแบบนั้น
อะไรก็ได้ที่เดียร์เป็น
งี่เง่า โวยวาย คิดอะไรอยู่บ้างก็ไม่รู้ ไม่รู้ในสมองคิดอะไรเอาไว้บ้าง ทำไมร้องไห้ได้มากขนาดนั้น
รักเหมือนกันไม่ใช่เหรอ......ถ้าไม่ได้เข้าข้างตัวเอง ก็คิดออก มองยังไงก็รู้ว่าอย่างน้อยนาเดียร์มันต้องมีใจให้บ้างแหละน่า ไม่อย่างนั้นทำไมถึงยอมให้ทำอะไร อะไร ได้ตั้งมากมายขนาดนั้น
นิสัยแบบนั้น ไม่มีทางยอมให้ใครมายุ่งวุ่นวายพัวพันด้วยหรอก
ขอเข้าข้างตัวเอง.....ว่าอย่างน้อยถ้าเดียร์ไม่รัก....มันก็ต้องชอบกันบ้างล่ะว๊า ขอเข้าข้างตัวเองหน่อยเถ้ออออ
ยืนยิ้ม แล้วก็ได้แต่ครุ่นคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
เหลือบมองนาฬิกาก็รู้ว่ายังพอมีเวลาอยู่บ้าง
ไปแบบที่ไม่ได้ทะเลาะกัน ยังดีกว่าไปแบบโกรธกันแล้วมองหน้ากันไม่ได้
จะทำยังไงดีนะ ทำยังไงถึงจะรู้ว่าเดียร์คิดอะไรอยู่กันแน่
ไม่ทันได้คิดอะไร ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออกพร้อมกับคนที่โผล่หน้าออกมาอย่างรวดเร็ว
"เดี๋ยวนะ แป๊บเดียวนะ..."
รีบ กำลังรีบมาก ผมเผ้าเปียกลู่ หัวหูยังกระเซอะกระเซิงอยู่ แต่ต้องรีบเดินออกมาจากห้องน้ำทั้งที่ยังมีผ้าขนหนูพาดอยู่ที่บ่า เดินมาค้นอะไรกุกกัก ๆ ในลิ้นชักโต๊ะ แล้วก็สะบัดผมสองสามที ก่อนจะหันหน้ามามองคนที่ยืนกอดอกแล้วก็จ้องมองมาชนิดแทบไม่กระพริบตา
"มองหาห่าอะไรวะ รีบไม่ใช่เหรอ เจอกุญแจแล้ว ไปสิ จะไปยังอ่ะ"
มองอะไร ก็มองเดียร์ไง ทำไมเป็นยังไงมันก็เป็นอย่างนั้นตลอดเลย คราวก่อน ที่ลากไปเดินเที่ยวด้วยกันได้ นาเดียร์มันก็แต่งตัวได้น่าดูชมมาก ลากร้องเท้าแตะ เสื้อผ้ายับยู่ยี่ ไม่เกรงสายตาคนมอง
แล้วดูคราวนี้สิ
ก็ยังเหมือนเดิม หน้ายังเปียกน้ำ หัวหูยังเละเทะอยู่เลย บอกว่า 5 นาที แต่ครึ่งชั่วโมงก็ทัน ไม่ได้จริงจังซะหน่อย แล้วจะไปสภาพนี้แน่เหรอ เฮ่อ กลุ้มใจกับเดียร์จริง ๆ เลยว่ะ
"นั่งนี่ก่อน เอ้า หวีผมด้วย เช็ดหน้าด้วยเถอะคร้าบบบบบคุณ นอกจากกินเหล้า เที่ยวเตร่ หัวช้า โง่ ทำอะไรไม่ค่อยได้เรื่อง......ไม่เคยใส่ใจตัวเอง....มีอะไรบ้างที่ทำให้ตัวเองภูมิใจ ถามหน่อย"
อยู่ดี ๆ อยู่ในสภาวะเร่งรีบ แล้วก็ถูกถาม ชนิดที่ยังคิดคำตอบไม่ทัน
ไม่มี
ไม่มีอะไรน่าภูมิใจ
งี่เง่า
เที่ยวเตร่ไปวัน ๆ หัวช้า ไม่เคยใส่ใจตัวเอง ทำอะไรก็ไม่ดีหมดแหละ ไม่มีอะไรน่าภูมิใจตรงไหนด้วย
ก็กูเป็นแบบนี้อ่ะ โดนว่าออกบ่อย น้อยใจก็บ่อย
คนไม่มีอะไรดีแบบนี้ รู้ตัวอยู่หรอกว่าไม่มีค่าพอจะให้ใครมารัก ถึงได้อยากเลิกคบกันนี่ไง
เลิกคบไปเลยนี่แหละดีที่สุด ใช่มั้ย งั้นไปแล้วก็ไปลับเลย ไม่ต้องมาเจอะเจอกันอีกก็ได้
คราวนี้จะเสียใจสักปี สองปี เดี๋ยวก็หายเองแหละ ง่ายนิดเดียวเอง
คิดอะไรง่าย ๆ แต่ใบหน้าและท่าทางที่แสดงออก ทำให้ฮวยต้องรีบหุบปากตัวเองเอาไว้
เดียร์ไม่โมโห ไม่โวยวายใส่ ไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ แต่นั่งเงียบ ก้มหน้านิ่ง ๆ อยู่หน้ากระจก
ปากเสียแล้วมั้ยล่ะ ใช่ที่เดียร์มันเป็นแบบนั้น ก็แล้วมันผิดหรือไง ที่เป็นแบบนั้นในเมื่อยอมรับได้เองกับสิ่งที่เดียร์เป็น
"ไอ้ฮวยคนนี้ก็พอกัน ใจคิดอะไรก็พูดไปตามปาก เดียร์ไม่ดี ไม่มีอะไรน่ารัก แต่ก็ไม่เคยดูตัวเอง ว่าแกล้งเอาไว้เยอะ เอาแต่ใจตัวเองบังคับให้ทำตามใจตลอด หัวเราะเห็นเป็นเรื่องสนุก ทั้งที่เดียร์โกรธแทบตาย
ไอ้ฮวยคนนี้มันก็ไม่มีอะไรน่าภูมิใจหรอก......เดียร์จะรับได้หรือเปล่า ยังไม่รู้ตัวเลย แถมยังปากดีไปว่าคนอื่นอีกนะแบบนี้มัน.....น่าโมโหเนอะ"
ยอมรับตัวเองที่เป็นแบบนั้น มีคนบอกมาหลายคนให้ลด ๆ ลงบ้างไม่อย่างนั้นจะทำให้คนที่อยู่ด้วยเสียใจ
จริง
ที่ทำให้เสียใจ
ทำมาแล้ว รู้ด้วยว่ามีคนเสียใจที่ทำแบบนั้น พูดจาพล่อย ๆ แบบนี้ ไม่รู้ว่าจะทำไปทำไม แบบนี้ไม่ยิ่งเรียกว่างี่เง่ากว่าเหรอ
ต่างฝ่ายต่างนิ่งเงียบ
หันมองไปคนละทาง และจมอยู่กับความคิดของตัวเอง
"เรื่องของเราจะเป็นไปได้มั้ย รักทางไกลมันเหนื่อย ยิ่งไม่เข้าใจกันก็ยิ่งเหนื่อย คิดไปคนละเรื่องยิ่งแย่ คนนี้เป็นแบบนี้ อีกคนก็เป็นอีกอย่าง....เราคงไปกันไม่รอดแน่ ๆ เลยเนอะเดียร์ว่ามั้ย"
กังวลใจอยู่ลึก ๆ ถึงเรื่องที่ยังมาไม่ถึง แต่ไม่เคยพูดออกมาสักครั้ง ครั้งนี้ถึงได้เพิ่งได้พูด และเป็นคำพูดที่ทำให้คนที่นั่งนิ่งเงียบอยู่หน้ากระจกต้องหันกลับมามอง
ก็ใช่น่ะสิ
เรื่องนี้ไง ที่ทำให้ทุกข์ใจอยู่ตอนนี้ เรื่องนี้เรื่องเดียว เรื่องที่จะไปกันไม่รอดเรื่องเดียว ที่อยากให้รู้ว่าทำไมถึงต้องทำตัวงี่เง่าตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน และตลอดเวลาที่อยู่ใกล้กัน
กลัว
กลัวเรื่องในอนาคตที่ยังมาไม่ถึง
"มันเป็นไปไม่ได้หรอก....รู้ว่าคบแล้วต้องเลิกกันจะคบทำไม....สู้เลิกไปตอนนี้ไม่ดีกว่าเหรอ"
กลั้นใจพูดออกไป และเป็นครั้งแรกที่เดียร์ได้พูดกับอีกฝ่ายตรง ๆ
คิดว่ากล้าพอแล้วที่จะพูด แต่น้ำเสียงที่สั่นพร่ามาพร้อมกับสายตาที่หวาดหวั่นและใบหน้าที่หมองเศร้าลงในทันทีที่พูดคำนี้
"ไม่อยากคุยเรื่องนี้ตอนนี้ ไม่มีเวลา จะรีบไป"
ฮวยรีบพูดตัดบทเพราะยังไม่อยากรับรู้เรื่องบางเรื่องในเวลานี้ให้มากกว่าที่ควร
ที่จริงจะคุยต่อก็ได้ แต่คงไม่จบง่าย ๆ ยังมีเรื่องอื่นที่ต้องทำ เอาไว้หลังจากนี้ค่อยคุยกันใหม่น่าจะดีกว่า คงหาทางออกได้ดีกว่านี้ และคงไม่ต้องทนอึดอัดใจต่อไป ถ้าได้เปิดใจคุยกันตรง ๆ สักครั้ง
รีบก้าวขาเดินออกจากห้องพักอย่างรวดเร็วมายืนอยู่หน้าห้อง
เดียร์เดินมาล็อคกุญแจเรียบร้อยและเดินตามคนที่เดินนำหน้าไปก่อน
เรื่องที่คุยกันยังคงวนเวียนอยู่ในหัว คนที่เดินอยู่ข้างหน้าหยุดเดินและรอให้คนเดินตามเดินมาหาเพื่อจะได้ก้าวไปพร้อมกัน
"ถ้าจับมือตอนนี้เดียร์คงอาย ถ้าจูงมือเดียร์ตอนนี้สงสัยคนคงมองกันน่าดู"
ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้พูดอย่างนั้น แต่คำถามที่เอ่ยถามทำให้คนตัวเล็กกว่าที่เดินอยู่เคียงข้างต้องเงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่แน่ใจกับสิ่งที่ได้ยิน ก่อนจะก้มหน้าลงและคิดทบทวนถึงเรื่องที่ยังมาไม่ถึง
ถ้าผู้ชายสองคนเดินจูงมือกัน คนคงมองว่าประหลาด รับได้เหรอแบบนี้ถ้าต้องถูกสายตาของใคร ๆ ทิ่มแทงและถูกนินทา
ถ้าคบกันก็ต้องถูกคนมองและต้องถูกนินทา อุปสรรคมันเยอะกว่าที่คิดไว้อีก และอุปสรรคก็คงไม่ใช่แค่เรื่องนี้ยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องเจอ ถ้าคบกันจริงจัง
"อายแน่....ถ้าทำแบบนั้นแล้วก็คงถูกมอง" ตอบออกไปและหัวเราะน้อย ๆ เหมือนไม่รู้จะพูดอะไรที่ดีกว่านี้อีกแล้ว
"นั่นสินะ....เดียร์คงอาย...หือ"
อยากจะร้องไห้กับสิ่งที่ได้ยิน แต่ฝ่ามือกลับถูกรั้งและกุมไว้แน่นด้วยฝ่ามือของคนที่บอกว่าอาย
เวลานี้อยากจะหัวเราะลั่นให้คนทั้งโลกได้ยินกับสิ่งที่ได้รับในเวลานี้
อายงั้นเหรอ ทั้งที่คิดว่าเดียร์มันคงจะอายที่จะต้องเดินจูงมือกัน แต่อยู่ ๆ กลับทำในสิ่งที่ไม่คาดคิด
อยู่ ๆ ก็ดึงมือไปจับไว้แน่น และแกว่งมือไปมาทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นแหละ
งั้นเหรอ
เราจะไปกันไม่รอดงั้นเหรอ
เราจะต้องเจอกับคำดูถูกเหยียดหยามงั้นเหรอ รักทางไกลมันเหนื่อยมากนักใช่มั้ย เราสองคนจะเป็นไปไม่ได้ใช่มั้ย งั้นเหรอ มันจะเป็นอย่างนั้นจริง ๆ อย่างนั้นใช่มั้ย
"ไอ้ฮวยไอ้บ้า....ไม่อายคนเหรอ มาเดินจูงมือกันแบบนี้ เห็นมั้ยว่าคนมองกันใหญ่แล้ว"
ได้ยินชัดถึงคำพูดของคนที่ยังกระชับฝ่ามือเอาไว้แน่น และคน ๆ นั้นยังพูดประโยคนี้ออกมาได้โดยมีเสียงหัวเราะเล็ก ๆ เจือปนออกมาด้วย
คิดไม่ถึงว่านาเดียร์จะกล้าทำ
คิดไม่ถึงว่าอยู่ดี ๆ จะได้รับสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ และในเวลานี้รู้สึกได้อย่างไม่คาดฝัน
"อ๊ะ โทษทีที่แกล้ง...โกรธเหรอ จับมือนิด ๆ หน่อย ๆ ทำเป็นหวง เล่นตัวนักนะ กลับมาคงต้องขอคุยกันยาวแล้วแบบนี้...คงต้องคุยเรื่องอะไรกันอีกเยอะเลยล่ะ.......เรื่องปรับปรุงตัวเอง เรื่องที่ต้องคิดแทนกันอีก แล้วก็เรื่องที่เราต้องใส่ใจกัน เรื่องของคนรอบข้าง อะไรอีกนะ มันเยอะแยะไปหมดเลยนี่สิ ตอนนี้ยังคิดไม่ทันเลย กลับมาคงต้องคุยกันใหม่แล้วล่ะแบบนี้"
คิดอะไรไม่ค่อยออก แต่ก็รู้สึกถึงฝ่ามือที่เกาะกุมแน่นไม่ห่าง
หันกลับไปมองใบหน้าของคนที่เดินเคียงข้างและก็ได้เห็นว่าสายตาที่ส่งผ่านมาก็มีความกังวลใจอยู่ไม่น้อย
แต่ถึงอย่างนั้น เดียร์ก็ยังพยักหน้ารับกับสิ่งที่เพิ่งบอกออกไป เหมือนกำลังทำความเข้าใจกับสิ่งที่ต้องคิดเผื่อกันในอนาคต
"อื้อ.....งั้นก็....เดินทางดี ๆ นะ แล้วก็กลับมาไว ๆ แล้วกัน....."
ได้รับคำอวยพรแสนธรรมดาเป็นของขวัญแต่ฮวยกลับยิ้มกว้างกับสิ่งที่ได้ยิน ได้แค่นี้แต่จะดีแค่ไหนถ้าได้อ้อนขออะไรบางอย่างเล็ก ๆ น้อย ๆ จากอีกฝ่ายบ้าง
"แค่เนี้ยะ....ไม่พอหรอกน่า แค่เนี้ยะเหรอ" แกล้งทำเสียงงี่เง่าใส่และก็ได้เห็นสีหน้าลำบากใจของเดียร์ที่ทำให้ต้องอมยิ้ม
"เออ....อีกอย่างก็.....ก็....กลับมาเร็ว ๆ แล้วกัน....ไปนาน ๆ คือว่า.......เอ่อ....ถ้าไปนาน...เดี๋ยวคิดถึงนาน..."
TBC....
:o8: :o8: :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: wutwit ที่ 04-02-2008 13:44:36
หยุดเม้นท์ 1 สัปดาห์ อิอิ
:oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
เริ่มหัวข้อโดย: anna_007 ที่ 04-02-2008 17:39:30
เริ่มหัวข้อโดย: yukisaki ที่ 04-02-2008 18:46:13
เริ่มหัวข้อโดย: artsitnarak ที่ 04-02-2008 19:04:26
รักพี่เดียจัง
55+
:mc2:
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 04-02-2008 19:31:45
แต่ว่า งง
ข้ามตอนไปหรือเปล่าครับ
รบกวนเช็คหน่อย
รู้สึกว่ามันไม่ติดต่อกันอะครับ
:serius2: :serius2:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 04-02-2008 20:20:13
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 04-02-2008 20:53:20
แอบอ่านอยู่ครับ
แต่ว่า งง
ข้ามตอนไปหรือเปล่าครับ
รบกวนเช็คหน่อย
รู้สึกว่ามันไม่ติดต่อกันอะครับ
:serius2: :serius2:
:o :o :o จ๊ากกกกกกกกกกก
มันหายไปตอนหนึ่ง ขออภัยผู้อ่านทุกท่านมา ณ ที่นี้ด้วย o1 :m5:
ขอบคุณ คุณ Junrai Hyper อย่างที่สุด :impress:
งอนคนเขียนแล้วอะ
หยุดเม้นท์ 1 สัปดาห์ อิอิ
:oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
:o โอ๋ โอ๋ โอ๋ ไม่งอนนะคนดี หายงอนเถอะน๊า :loveu:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 04-02-2008 20:58:15
เรื่องสั่นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน สงสัยเราคงต้องเป็น.......กันแล้วมั้ง
หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า อยากจะเป็นบ้าตอนที่นับเวลาอยู่ในใจ ถ้าข้อสันนิษฐานนี้ไม่ผิดพลาดตรงไหน หรือถ้าหากว่าไม่เข้าข้างตัวเองมากจนเกินไป สิ่งที่คิดเอาไว้ก็น่าจะเป็นจริง
ออกมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องและทำใจเอาไว้ล่วงหน้าว่าสิ่งที่คิดอาจไม่เป็นอย่างที่หวังก็ได้
แล้วก็ยืนพิงประตูห้องอยู่อย่างนั้น ก่อนจะถอนหายใจยาวเหยียดเมื่อต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่จะได้เห็น
นาเดียร์อาจจะนอนหลับไม่รู้เรื่อง อย่างที่เห็น
หรืออีกทีก็แกล้งหลับ
ถ้าแกล้งหลับจริง แล้วทำไมถึงนอนนิ่ง ๆ ให้กอด ให้จูบได้ง่าย ๆ ทำไมไม่ลุกขึ้นมาโวยวายเหมือนที่เคยทำ แบบนี้มันผิดจากที่เป็นอยู่มากจนเกินไป เดียร์มันคิดอะไรอยู่หรือไง
ไม่มั่นใจนักว่าจะกล้าก้าวเดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้งเพื่อพิสูจน์สิ่งที่คาดหวังเอาไว้หรือเปล่า
แต่มือก็เอื้อมจับลูกบิดประตูเอาไว้แล้ว
ถ้าหลับ จะตัดใจกลับทันที คงไม่ปลุกขึ้นมานั่งคุยกัน
แต่ถ้าไม่.....แค่อยากรู้เหตุผลให้แน่ชัด ว่าทำไปทำไม แล้วทำไปเพื่ออะไร
เกลียดมาก เลยไม่อยากเจอ แล้วทำไมถึงยอมให้แตะต้องได้มากมายขนาดนั้น มันไร้เหตุผลจนเกินไป
แล้วถ้าไม่.....ก็แค่ความรู้สึกเฉย ๆ ตัดรำคาญ ไม่อยากยุ่งด้วยอีก แค่ยอมให้แตะนิดแตะหน่อยคงไม่เป็นไร
ถ้าเป็นอย่างนั้นคงคิดหนัก
แล้วถ้าหากว่า.....................
อย่าเข้าข้างตัวเองให้มากนัก เพราะถ้าผิดหวังคงไม่มีใครปลอบใจ แถมยังต้องเสียใจอีกต่างหาก
เพราะฉะนั้น.....อะไรก็ได้
ยังไงก็ได้
ไม่คิดอะไรอีกแล้ว
เหลือบสายตาดูนาฬิกาที่ข้อมืออีกครั้ง เหลือเวลาไม่มากนัก ไม่เป็นไรช่างมัน ไหน ๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว
ไม่มีอะไรต้องเสียอีกแล้ว จะมีอะไรให้ต้องคิดอีกหรือไง
คนที่ยืนครุ่นคิดบางสิ่งบางอย่างอยู่หน้าประตูห้อง ตัดสินใจครั้งสุดท้าย
มือกำแน่นที่ลูกบิดประตู หมุนลูกบิดและใช้ฝ่ามือผลักประตูเข้าไปหา................................
ลุกขึ้นนั่งกอดเข่า และซบใบหน้าร้องไห้อยู่คนเดียวเงียบ ๆ
ทำไมตอนเลิกกับพี่แจนไม่เห็นร้องไห้นานหลายวันขนาดนี้วะ
แล้วทีไอ้คนที่ไม่ได้คบด้วย ทะเลาะกันจะเป็นจะตาย คิดอะไรก็ไม่เหมือนกัน มีแต่เรื่องให้ขัดใจกันตลอด ทำไมถึงได้ร้องไห้ซ้ำซาก ไม่หยุดหย่อนแบบนี้
คิดนิดเดียวก็พาลจะน้ำตาไหล
บ้าหรือไงวะ ร้องไห้จะเป็นจะตาย ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร นี่เป็นบ้าไปแล้วหรือไง
ก็แค่ไอ้ฮวย นิสัยก็เฮงซวย พูดจาก็ไม่เคยเข้าหู ชอบแกล้งให้โมโห มันมีดีตรงไหนกัน ถึงได้ร้องไห้ให้มันมากขนาดนี้
ตอนที่ต้องจากกัน นอกจากส่งข้อความมาขอเลิก จะบอกสักคำว่าจะไปแล้วยังไม่มี
แล้วแบบนี้ยังจะเห็นเป็นคนสำคัญไปได้ยังไง
สงสัยคงอาการหนักแล้ว ที่เอาแต่คิดถึงมัน
คิด.....เดียร์กำลังคิด และหาเหตุผลมาหักล้างเพื่อให้ความรู้สึกเสียใจจางหายลงไปบ้าง
แต่ก็ได้แค่คิด
เพราะยิ่งคิดก็ยิ่งอยากจะร้องไห้มากขึ้น
แล้วแบบนี้จะทำยังไงดี
ขืนยังจมอยู่กับความคิดของตัวเองคนเดียวแบบนี้สงสัยมีหวังได้บ้าเข้าสักวันแน่ ๆ
ลุกขึ้นยืนและปาดน้ำตาทิ้ง แต่ก็ไม่สามารถจะหยุดได้
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย จะร้องไปถึงไหนวะเนี่ย รู้ถึงไหนอายถึงนั่น
แค่ไอ้ฮวยมันไม่อยู่แล้ว แค่ไม่ได้เจอกันคงไม่ถึงกับตายหรอกมั้ง
เออ ไม่ถึงกับตายหรอก
แต่มันเสียใจ เสียใจ เสียใจ จะมีใครเข้าใจมั้ยว่าคนกำลังเสียใจ
แง แง เสียใจโว้ยยยยยย เข้าใจมั้ยวะ เข้าใจมั้ยว่า....................
ว่า......
ว่า......
ว่า.....
ว่า.....
เอ่อ......เสียใจ....ร้องไห้อยู่ด้วยแหละตอนนี้......ง่า....แล้วไงวะ.....
แล้ว.....เข้ามาได้ไง....มาตอนไหน...มาเมื่อไหร่.....เอ่อ เมื่อกี้ก็เดินไปแล้ว.... นี่กำลังร้องไห้เล่นบทโศกให้อยู่เลยนะเนี่ย ไม่ซึ้งเลยเหรอ
ง่า......
เข้ามาได้ไง เข้ามาตอไหนเหรอครับพี่ แล้วทำไมขมวดคิ้วมุ่นอย่างนั้น หน้าก็ดุโคตรเลย
ไม่เคยเห็นมันทำหน้าบึ้งขนาดนี้เลยนะ เพิ่งเคยเห็นนี่แหละครั้งแรกเลย ครั้งแรกที่ได้เห็นเลยแหละนะ
"เป็นบ้าอะไร....น้ำตานองหน้าแบบนี้...." เข้ามาตอนไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าไอ้ฮวยที่คิดว่าเพิ่งจากไปไกลแสนไกล จนต้องร้องไห้คร่ำครวญถึง ตอนนี้มันเปิดประตูเข้ามาแบบถือวิสาสะ แล้วมันก็ก้าวขาเดินฉับ ๆ เข้ามาเหมือนกับว่ามันกำลังรีบจะไปตามควายที่หายไปงั้นแหละ
หน้ามันก็ดุด้วย
เสียงมันก็โหด
อุตส่าห์ซึ้ง เข้ามาถึงโดนมันด่าเข้าให้แบบไม่ทันตั้งตัว กำลังยืนอ้าปากค้าง น้ำตาน้ำมูกท่วม สภาพทุเรศสิ้นดีชนิดที่ไม่น่าให้อภัย
ปากหมา
ไอ้ปากเสีย ปากเน่าปากหนอน เข้ามาในห้องเขาแล้วยังมายืนด่าเจ้าของห้องอีกเหรอวะ แม่งชั่วแล้วมึง
เดี๋ยวกูก็................
"บ้า.....นาเดียร์บ้า....อย่ามาทำหน้าแบบนี้นะ เป็นอะไรนักหนา จะให้จากไปดี ๆ ไม่ได้เลยหรือไง"
แล้วมันความผิดกูหรือไงวะ ที่กูร้องไห้อ่ะ ไม่มีสิทธิ์ร้องหรือไง ยุ่งอะไรด้วยวะ ห๊า จะร้องจะทำหน้าอย่างนี้แล้วจะทำไม จะทำไมวะ ถามหน่อย จะทำไม....
ไม่ได้พูดอะไรออกไป เพราะยังยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาที่ยังไหลพรากไม่หยุด
หน้าหงิกหน้างอ หน้าบึ้ง หมดสภาพ แล้วก็เริ่มโมโหที่ถูกด่า
"ก็.....มันหยุดไม่ได้นี่....ฮือ ฮึก.....ฮืออออออออออ ก็ใครใช้ให้ไปอังกฤษล่ะ...ฮือ อย่ามายุ่งกับกูอีกนะโว้ย ไอ้เลวฮวยยยยยยยย"
คิดอะไรไม่ค่อยออก ทำเหมือนเด็ก ๆ ที่เถียงไปข้างๆ คู ๆ ไร้เหตุผล แล้วก็ได้แต่กำชายเสื้อของตัวเองแน่น
ไม่กล้าสู้หน้าคนอีกคนที่ทำหน้าเหมือนกำลังโมโห
"โธ่เว้ย"
ได้ยินไม่ชัด ไม่รู้ว่าไอ้ฮวยมันจะโมโหอะไรมากมาย กะอีแค่ร้องไห้แค่นี้ ไม่รู้มันจะอยากด่าอะไรนักหนา
แต่รู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่ คนที่ทำเสียงฮึดฮัดโมโห เดินเข้ามาหาแล้วกระชากร่างเข้าไปกอดแน่น
จนหายใจแทบไม่ออก
"นาเดียร์เอ้ย นาเดียร์ ทำไมวะ มันจะอะไรกันนักกันหนาเนี่ย ห๊า มันอะไรกัน มันเรื่องบ้าบออะไรกัน"
เฮ้ย......ไอ้ฮวยมันถามใครวะ ถามใครเนี่ย
ถามทำไม
ถามแล้วทำไมถึงได้......ทำไมถึงต้องตัวสั่นเวลาพูดด้วยล่ะ ทำไมเสียงพร่าแบบนั้น แล้วทำไม.....
ยังไม่เข้าใจ ยังมึน ยังงง
แต่แขนที่เคยทิ้งลงข้างตัว กลับค่อย ๆ ยกขึ้นกอดตอบอีกฝ่ายอย่างช้า ๆ
ผ่านมาตั้งนานไม่เคยรู้ แต่ตอนนี้เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่คนเดียว
ยังมีใครอีกคนที่เพิ่งทำให้รับรู้ในเวลานี้เองว่าคน ๆ นั้นก็เสียใจไม่แพ้กัน
"เดียร์ไม่รู้หรอกว่าเสียใจแค่ไหนที่เดียร์ไม่รั้งไว้เลยสักนิด เดียร์ไม่รู้หรอกว่าเสียใจแค่ไหนตอนที่ถูกไล่ให้กลับมากรุงเทพ รู้มั้ยตอนที่กลับไปไต้หวันต้องทำใจมากแค่ไหน ไม่ต้องไล่แล้วนะ ไม่ต้องไล่ไปไหนอีกแล้ว.....ถ้ายังไล่เค้าไปอีก....รู้เอาไว้เลย....ว่าถ้าไล่อีกครั้ง....โดนแน่เดียร์...ไม่เอาไว้แล้ว...ไม่ปล่อยแล้วด้วย จำไว้เลย."
TBC....
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 04-02-2008 20:59:44
"เรื่องของเรา.........เอาไว้ค่อยคุยทีหลัง ไม่มีเวลาแล้วเดี๋ยวเครื่องออกก่อนซวยแน่ ไปล้างหน้าเร็ว อยากมีคนไปส่ง.......จะไปมั้ย...ไม่ได้บังคับแค่อยากมีคนไปส่งแค่นั้น...ได้มั้ย"
ไม่รู้
รู้แต่ว่า....น้ำมูกยืด หน้าตายุ่งเหยิง ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง สภาพยับยู่ยี่แบบนี้ ขืนเดินออกไปหมาได้เห่ากันระงม เพราะคิดว่าเป็นคนมาเก็บของเก่าไปขาย
"เอ้า อย่าเอามือไปขยี้ตาแบบนั้นสิ เดี๋ยวก็ยิ่งตาบวมกันพอดีหรอก ไปเร็ว ไปล้างหน้าก่อน เอ้า...นี่ผ้าขนหนูจะอาบน้ำด้วยก็ได้นะ แต่แค่ 5 นาทีพอ"
เหรอ
5 นาทีพอเหรอ แล้วเสื้ออยู่ไหนวะ กางเกงอยู่ไหนล่ะ
"เอาเสื้อตัวนี้แหละ กางเกงตัวนี้ก็ได้ แล้วก็......"
เฮ้ยยยยยยยยยย
คนที่ยังอยู่ในอาการมึนชีวิต ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก และยังคงมีอาการเอ๋อ ๆ เบลอ ๆ รีบยกมือขึ้นตะครุบบางสิ่งบางอย่างที่ถูกดึงมาจากลิ้นชักในตู้เสื้อผ้ามาถือเอาไว้ แล้วก็รีบวิ่งลิ่วหนีหายเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว
"สีขาวซะด้วย......ใส่สบาย....กระชับ...ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
อย่ามายุ่งกับกางเกงในกู แม่กูเพิ่งซื้อให้ใหม่ตอนกลับบ้าน เที่ยวมาหยิบนั่นหยิบนี่ในห้องคนอื่นเดี๋ยวก็ด่าแบบไม่ซ้ำคำหรอก ไอ้ห่าฮวย ไอ้บ้า
"รีบ ๆ อาบน๊าาาาาาาา ขืนอาบช้า เค้าจาค้นตู้แล้วน๊า...ว่ามีกางเกงในสีขาวอีกกี่ตัว....ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
โว้ยยยยยยย มันตลกตรงไหนวะ หัวเราะอยู่ได้ ไอ้บ้าเอ้ย เดี๋ยวไม่ไปส่งแน่มึง คอยดูก็แล้วกัน
ฮวยยืนกอดอกหัวเราะอยู่หน้าห้องน้ำ แต่เสียงปึงปังโครมครามในห้องน้ำ ก็ทำให้ยิ้มและหัวเราะออกมาได้
ตลกจะตาย แกล้งนาเดียร์
สนุกอย่าบอกใครที่ได้แกล้ง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมชอบแหย่ ชอบทำให้มันหน้าหงิกหน้างอนัก
รู้แต่ว่า ถ้าเดียร์มันทำหน้าแบบนั้น มันน่ารักดีพิลึก แล้วก็ไม่เหมือนใคร ๆ ที่รู้จักเลยสักคน
เรื่องของเรา....คงต้องมานั่งคุยกันใหม่แล้ว ว่าจะเอายังไงกันแน่
จะคบกันหรือเปล่าก็ยังไม่รู้
รู้แต่ว่าตอนนี้ชอบ....แล้วก็รัก...รักทั้ง ๆ ที่เดียร์มันก็เป็นแบบที่เป็นนั่นแหละ รักที่เป็นคนแบบนั้น
อะไรก็ได้ที่เดียร์เป็น
งี่เง่า โวยวาย คิดอะไรอยู่บ้างก็ไม่รู้ ไม่รู้ในสมองคิดอะไรเอาไว้บ้าง ทำไมร้องไห้ได้มากขนาดนั้น
รักเหมือนกันไม่ใช่เหรอ......ถ้าไม่ได้เข้าข้างตัวเอง ก็คิดออก มองยังไงก็รู้ว่าอย่างน้อยนาเดียร์มันต้องมีใจให้บ้างแหละน่า ไม่อย่างนั้นทำไมถึงยอมให้ทำอะไร อะไร ได้ตั้งมากมายขนาดนั้น
นิสัยแบบนั้น ไม่มีทางยอมให้ใครมายุ่งวุ่นวายพัวพันด้วยหรอก
ขอเข้าข้างตัวเอง.....ว่าอย่างน้อยถ้าเดียร์ไม่รัก....มันก็ต้องชอบกันบ้างล่ะว๊า ขอเข้าข้างตัวเองหน่อยเถ้ออออ
ยืนยิ้ม แล้วก็ได้แต่ครุ่นคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
เหลือบมองนาฬิกาก็รู้ว่ายังพอมีเวลาอยู่บ้าง
ไปแบบที่ไม่ได้ทะเลาะกัน ยังดีกว่าไปแบบโกรธกันแล้วมองหน้ากันไม่ได้
จะทำยังไงดีนะ ทำยังไงถึงจะรู้ว่าเดียร์คิดอะไรอยู่กันแน่
ไม่ทันได้คิดอะไร ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออกพร้อมกับคนที่โผล่หน้าออกมาอย่างรวดเร็ว
"เดี๋ยวนะ แป๊บเดียวนะ..."
รีบ กำลังรีบมาก ผมเผ้าเปียกลู่ หัวหูยังกระเซอะกระเซิงอยู่ แต่ต้องรีบเดินออกมาจากห้องน้ำทั้งที่ยังมีผ้าขนหนูพาดอยู่ที่บ่า เดินมาค้นอะไรกุกกัก ๆ ในลิ้นชักโต๊ะ แล้วก็สะบัดผมสองสามที ก่อนจะหันหน้ามามองคนที่ยืนกอดอกแล้วก็จ้องมองมาชนิดแทบไม่กระพริบตา
"มองหาห่าอะไรวะ รีบไม่ใช่เหรอ เจอกุญแจแล้ว ไปสิ จะไปยังอ่ะ"
มองอะไร ก็มองเดียร์ไง ทำไมเป็นยังไงมันก็เป็นอย่างนั้นตลอดเลย คราวก่อน ที่ลากไปเดินเที่ยวด้วยกันได้ นาเดียร์มันก็แต่งตัวได้น่าดูชมมาก ลากร้องเท้าแตะ เสื้อผ้ายับยู่ยี่ ไม่เกรงสายตาคนมอง
แล้วดูคราวนี้สิ
ก็ยังเหมือนเดิม หน้ายังเปียกน้ำ หัวหูยังเละเทะอยู่เลย บอกว่า 5 นาที แต่ครึ่งชั่วโมงก็ทัน ไม่ได้จริงจังซะหน่อย แล้วจะไปสภาพนี้แน่เหรอ เฮ่อ กลุ้มใจกับเดียร์จริง ๆ เลยว่ะ
"นั่งนี่ก่อน เอ้า หวีผมด้วย เช็ดหน้าด้วยเถอะคร้าบบบบบคุณ นอกจากกินเหล้า เที่ยวเตร่ หัวช้า โง่ ทำอะไรไม่ค่อยได้เรื่อง......ไม่เคยใส่ใจตัวเอง....มีอะไรบ้างที่ทำให้ตัวเองภูมิใจ ถามหน่อย"
อยู่ดี ๆ อยู่ในสภาวะเร่งรีบ แล้วก็ถูกถาม ชนิดที่ยังคิดคำตอบไม่ทัน
ไม่มี
ไม่มีอะไรน่าภูมิใจ
งี่เง่า
เที่ยวเตร่ไปวัน ๆ หัวช้า ไม่เคยใส่ใจตัวเอง ทำอะไรก็ไม่ดีหมดแหละ ไม่มีอะไรน่าภูมิใจตรงไหนด้วย
ก็กูเป็นแบบนี้อ่ะ โดนว่าออกบ่อย น้อยใจก็บ่อย
คนไม่มีอะไรดีแบบนี้ รู้ตัวอยู่หรอกว่าไม่มีค่าพอจะให้ใครมารัก ถึงได้อยากเลิกคบกันนี่ไง
เลิกคบไปเลยนี่แหละดีที่สุด ใช่มั้ย งั้นไปแล้วก็ไปลับเลย ไม่ต้องมาเจอะเจอกันอีกก็ได้
คราวนี้จะเสียใจสักปี สองปี เดี๋ยวก็หายเองแหละ ง่ายนิดเดียวเอง
คิดอะไรง่าย ๆ แต่ใบหน้าและท่าทางที่แสดงออก ทำให้ฮวยต้องรีบหุบปากตัวเองเอาไว้
เดียร์ไม่โมโห ไม่โวยวายใส่ ไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ แต่นั่งเงียบ ก้มหน้านิ่ง ๆ อยู่หน้ากระจก
ปากเสียแล้วมั้ยล่ะ ใช่ที่เดียร์มันเป็นแบบนั้น ก็แล้วมันผิดหรือไง ที่เป็นแบบนั้นในเมื่อยอมรับได้เองกับสิ่งที่เดียร์เป็น
"ไอ้ฮวยคนนี้ก็พอกัน ใจคิดอะไรก็พูดไปตามปาก เดียร์ไม่ดี ไม่มีอะไรน่ารัก แต่ก็ไม่เคยดูตัวเอง ว่าแกล้งเอาไว้เยอะ เอาแต่ใจตัวเองบังคับให้ทำตามใจตลอด หัวเราะเห็นเป็นเรื่องสนุก ทั้งที่เดียร์โกรธแทบตาย
ไอ้ฮวยคนนี้มันก็ไม่มีอะไรน่าภูมิใจหรอก......เดียร์จะรับได้หรือเปล่า ยังไม่รู้ตัวเลย แถมยังปากดีไปว่าคนอื่นอีกนะแบบนี้มัน.....น่าโมโหเนอะ"
ยอมรับตัวเองที่เป็นแบบนั้น มีคนบอกมาหลายคนให้ลด ๆ ลงบ้างไม่อย่างนั้นจะทำให้คนที่อยู่ด้วยเสียใจ
จริง
ที่ทำให้เสียใจ
ทำมาแล้ว รู้ด้วยว่ามีคนเสียใจที่ทำแบบนั้น พูดจาพล่อย ๆ แบบนี้ ไม่รู้ว่าจะทำไปทำไม แบบนี้ไม่ยิ่งเรียกว่างี่เง่ากว่าเหรอ
ต่างฝ่ายต่างนิ่งเงียบ
หันมองไปคนละทาง และจมอยู่กับความคิดของตัวเอง
"เรื่องของเราจะเป็นไปได้มั้ย รักทางไกลมันเหนื่อย ยิ่งไม่เข้าใจกันก็ยิ่งเหนื่อย คิดไปคนละเรื่องยิ่งแย่ คนนี้เป็นแบบนี้ อีกคนก็เป็นอีกอย่าง....เราคงไปกันไม่รอดแน่ ๆ เลยเนอะเดียร์ว่ามั้ย"
กังวลใจอยู่ลึก ๆ ถึงเรื่องที่ยังมาไม่ถึง แต่ไม่เคยพูดออกมาสักครั้ง ครั้งนี้ถึงได้เพิ่งได้พูด และเป็นคำพูดที่ทำให้คนที่นั่งนิ่งเงียบอยู่หน้ากระจกต้องหันกลับมามอง
ก็ใช่น่ะสิ
เรื่องนี้ไง ที่ทำให้ทุกข์ใจอยู่ตอนนี้ เรื่องนี้เรื่องเดียว เรื่องที่จะไปกันไม่รอดเรื่องเดียว ที่อยากให้รู้ว่าทำไมถึงต้องทำตัวงี่เง่าตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน และตลอดเวลาที่อยู่ใกล้กัน
กลัว
กลัวเรื่องในอนาคตที่ยังมาไม่ถึง
"มันเป็นไปไม่ได้หรอก....รู้ว่าคบแล้วต้องเลิกกันจะคบทำไม....สู้เลิกไปตอนนี้ไม่ดีกว่าเหรอ"
กลั้นใจพูดออกไป และเป็นครั้งแรกที่เดียร์ได้พูดกับอีกฝ่ายตรง ๆ
คิดว่ากล้าพอแล้วที่จะพูด แต่น้ำเสียงที่สั่นพร่ามาพร้อมกับสายตาที่หวาดหวั่นและใบหน้าที่หมองเศร้าลงในทันทีที่พูดคำนี้
"ไม่อยากคุยเรื่องนี้ตอนนี้ ไม่มีเวลา จะรีบไป"
ฮวยรีบพูดตัดบทเพราะยังไม่อยากรับรู้เรื่องบางเรื่องในเวลานี้ให้มากกว่าที่ควร
ที่จริงจะคุยต่อก็ได้ แต่คงไม่จบง่าย ๆ ยังมีเรื่องอื่นที่ต้องทำ เอาไว้หลังจากนี้ค่อยคุยกันใหม่น่าจะดีกว่า คงหาทางออกได้ดีกว่านี้ และคงไม่ต้องทนอึดอัดใจต่อไป ถ้าได้เปิดใจคุยกันตรง ๆ สักครั้ง
รีบก้าวขาเดินออกจากห้องพักอย่างรวดเร็วมายืนอยู่หน้าห้อง
เดียร์เดินมาล็อคกุญแจเรียบร้อยและเดินตามคนที่เดินนำหน้าไปก่อน
เรื่องที่คุยกันยังคงวนเวียนอยู่ในหัว คนที่เดินอยู่ข้างหน้าหยุดเดินและรอให้คนเดินตามเดินมาหาเพื่อจะได้ก้าวไปพร้อมกัน
"ถ้าจับมือตอนนี้เดียร์คงอาย ถ้าจูงมือเดียร์ตอนนี้สงสัยคนคงมองกันน่าดู"
ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้พูดอย่างนั้น แต่คำถามที่เอ่ยถามทำให้คนตัวเล็กกว่าที่เดินอยู่เคียงข้างต้องเงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่แน่ใจกับสิ่งที่ได้ยิน ก่อนจะก้มหน้าลงและคิดทบทวนถึงเรื่องที่ยังมาไม่ถึง
ถ้าผู้ชายสองคนเดินจูงมือกัน คนคงมองว่าประหลาด รับได้เหรอแบบนี้ถ้าต้องถูกสายตาของใคร ๆ ทิ่มแทงและถูกนินทา
ถ้าคบกันก็ต้องถูกคนมองและต้องถูกนินทา อุปสรรคมันเยอะกว่าที่คิดไว้อีก และอุปสรรคก็คงไม่ใช่แค่เรื่องนี้ยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องเจอ ถ้าคบกันจริงจัง
"อายแน่....ถ้าทำแบบนั้นแล้วก็คงถูกมอง" ตอบออกไปและหัวเราะน้อย ๆ เหมือนไม่รู้จะพูดอะไรที่ดีกว่านี้อีกแล้ว
"นั่นสินะ....เดียร์คงอาย...หือ"
อยากจะร้องไห้กับสิ่งที่ได้ยิน แต่ฝ่ามือกลับถูกรั้งและกุมไว้แน่นด้วยฝ่ามือของคนที่บอกว่าอาย
เวลานี้อยากจะหัวเราะลั่นให้คนทั้งโลกได้ยินกับสิ่งที่ได้รับในเวลานี้
อายงั้นเหรอ ทั้งที่คิดว่าเดียร์มันคงจะอายที่จะต้องเดินจูงมือกัน แต่อยู่ ๆ กลับทำในสิ่งที่ไม่คาดคิด
อยู่ ๆ ก็ดึงมือไปจับไว้แน่น และแกว่งมือไปมาทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นแหละ
งั้นเหรอ
เราจะไปกันไม่รอดงั้นเหรอ
เราจะต้องเจอกับคำดูถูกเหยียดหยามงั้นเหรอ รักทางไกลมันเหนื่อยมากนักใช่มั้ย เราสองคนจะเป็นไปไม่ได้ใช่มั้ย งั้นเหรอ มันจะเป็นอย่างนั้นจริง ๆ อย่างนั้นใช่มั้ย
"ไอ้ฮวยไอ้บ้า....ไม่อายคนเหรอ มาเดินจูงมือกันแบบนี้ เห็นมั้ยว่าคนมองกันใหญ่แล้ว"
ได้ยินชัดถึงคำพูดของคนที่ยังกระชับฝ่ามือเอาไว้แน่น และคน ๆ นั้นยังพูดประโยคนี้ออกมาได้โดยมีเสียงหัวเราะเล็ก ๆ เจือปนออกมาด้วย
คิดไม่ถึงว่านาเดียร์จะกล้าทำ
คิดไม่ถึงว่าอยู่ดี ๆ จะได้รับสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ และในเวลานี้รู้สึกได้อย่างไม่คาดฝัน
"อ๊ะ โทษทีที่แกล้ง...โกรธเหรอ จับมือนิด ๆ หน่อย ๆ ทำเป็นหวง เล่นตัวนักนะ กลับมาคงต้องขอคุยกันยาวแล้วแบบนี้...คงต้องคุยเรื่องอะไรกันอีกเยอะเลยล่ะ.......เรื่องปรับปรุงตัวเอง เรื่องที่ต้องคิดแทนกันอีก แล้วก็เรื่องที่เราต้องใส่ใจกัน เรื่องของคนรอบข้าง อะไรอีกนะ มันเยอะแยะไปหมดเลยนี่สิ ตอนนี้ยังคิดไม่ทันเลย กลับมาคงต้องคุยกันใหม่แล้วล่ะแบบนี้"
คิดอะไรไม่ค่อยออก แต่ก็รู้สึกถึงฝ่ามือที่เกาะกุมแน่นไม่ห่าง
หันกลับไปมองใบหน้าของคนที่เดินเคียงข้างและก็ได้เห็นว่าสายตาที่ส่งผ่านมาก็มีความกังวลใจอยู่ไม่น้อย
แต่ถึงอย่างนั้น เดียร์ก็ยังพยักหน้ารับกับสิ่งที่เพิ่งบอกออกไป เหมือนกำลังทำความเข้าใจกับสิ่งที่ต้องคิดเผื่อกันในอนาคต
"อื้อ.....งั้นก็....เดินทางดี ๆ นะ แล้วก็กลับมาไว ๆ แล้วกัน....."
ได้รับคำอวยพรแสนธรรมดาเป็นของขวัญแต่ฮวยกลับยิ้มกว้างกับสิ่งที่ได้ยิน ได้แค่นี้แต่จะดีแค่ไหนถ้าได้อ้อนขออะไรบางอย่างเล็ก ๆ น้อย ๆ จากอีกฝ่ายบ้าง
"แค่เนี้ยะ....ไม่พอหรอกน่า แค่เนี้ยะเหรอ" แกล้งทำเสียงงี่เง่าใส่และก็ได้เห็นสีหน้าลำบากใจของเดียร์ที่ทำให้ต้องอมยิ้ม
"เออ....อีกอย่างก็.....ก็....กลับมาเร็ว ๆ แล้วกัน....ไปนาน ๆ คือว่า.......เอ่อ....ถ้าไปนาน...เดี๋ยวคิดถึงนาน..."
TBC....
เริ่มหัวข้อโดย: dawa_11 ที่ 04-02-2008 21:25:17
:m4: แล้วก้อจะได้เข้าใจกันซะทีเนอะ
:bye2: แล้วจะมารออ่านต่อนะ
เริ่มหัวข้อโดย: bamtham ที่ 04-02-2008 21:48:34
คุยกันดีดีได้แล้วม้าง มึนอ่ะ o2 o2
เริ่มหัวข้อโดย: tor13 ที่ 05-02-2008 09:09:47
เริ่มหัวข้อโดย: anna1234 ที่ 05-02-2008 10:04:08
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 05-02-2008 10:06:39
เริ่มหัวข้อโดย: anna_007 ที่ 05-02-2008 10:26:40
ลัอเล่น โอ๋ไม่ว่า ไม่ว่า (แต่อย่าเผอเชียว) :laugh5:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 05-02-2008 15:18:55
:haun5: อาไร เจอขำหน่อยเดีย ลงผิดตอนเลย
ลัอเล่น โอ๋ไม่ว่า ไม่ว่า (แต่อย่าเผอเชียว) :laugh5:
:o น่ากลัวจริงๆๆคนๆนี้ :try2:
ต่อๆๆๆๆ
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน แค่นี้นะ
ซึ้งจนแทบน้ำตาไหล อึ้งไปไม่มาก แค่อ้าปากค้างแล้วก็หุบยิ้มไม่ได้
พูดมาได้ว่าอย่าไปนาน เดี๋ยวคิดถึงนาน คนฟังหัวใจแทบวาย เพราะสำลักความสุข
ป่านนี้ทำอะไรอยู่ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนที่โบกมือให้ เห็นทำตาปริบ ๆ แล้วก็เบือนหน้าหนีแล้วก็ยอมโบกมือตอบแบบฝืน ๆ
แค่นั้นก็ดีใจแทบแย่ นั่งกุมมือกันมาตลอดทางที่นั่งรถมาด้วยกัน ถึงเดียร์มันจะทำหน้าเหมือนไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่ที่ต้องจับมือกัน แต่ก็ทำให้รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก น้องนาจ๋าน้องนา อยากจะยิ้มให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลย
ทำไมเวลาที่ได้ฟังคำพูดน่ารัก ๆ จากคนที่คิดว่าไม่น่าจะพูดอะไรน่ารัก ๆ ได้ ทำไมมันทำให้รู้สึกดีได้มากขนาดนี้
ยิ่งนาเดียร์ด้วยแล้ว
ขนาดตอนนี้ยังไม่อยากจะเชื่อเลย แค่คำว่าคิดถึงคำเดียว ทำไมถึงได้หวานจับใจได้ถึงขนาดทำให้เก็บเอามาทำให้ยิ้มได้ขนาดนี้นะ แทบไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้รับเลยจริง ๆ ฝันไปหรือเปล่า
ถ้าแค่ฝันจะทำยังไง ไม่อยากให้เป็นแบบนั้น เพราะฝันครั้งนี้ดีจนไม่อยากตื่นอีกแล้ว
ฮวยกำลังนั่งยิ้มและคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่คนเดียวภายในห้องพัก มาถึงก็ได้แต่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
เดี๋ยวต้องไปติดต่องาน เหลือบมองนาฬิกาแล้วก็ได้แต่อยากจะเร่งให้เวลาเดินเร็วขึ้น
อังกฤษเวลาช้ากว่าเมืองไทย 6 ชั่วโมง ขืนโทรไปตอนนี้นาเดียร์ได้ด่าตาย
แต่อยากโทรไม่ว่ายังไงก็อยากโทรไปหา
นาเดียร์
นาเดียร์จ๋า
โห่เอ้ย คิดถึงเว้ย เมื่อไหร่จะได้กลับไปซะที กว่าจะได้กลับไปก็โน่นเลย อีกตั้งสองอาทิตย์แถมก่อนหน้านั้นยังต้องกลับไปไต้หวันก่อนอีก อะไรมันจะปั่นป่วนยุ่งเหยิงขนาดนี้นะ
อยากจะรีบ ๆ กลับไปเคลียร์ ๆ อะไรให้รู้เรื่องกันไปซะ ไม่ต้องคาใจอยู่แบบนี้
แต่ก็นั่นแหละ
เดี๋ยวเดียร์อารมณ์ไม่ดีขึ้นมา แล้วบอกว่าไม่เอา ไม่คบด้วยหรอก ถ้าเกิดเป็นอย่างนั้นขึ้นมาจะทำอะไรไม่ถูก
งั้นก็ยืดเวลาไปเรื่อย ๆ อย่างนี้แหละ ไม่ถามดีกว่า ให้เป็นไปแบบที่เป็นดีที่สุดแล้ว
ไม่เร่งรัด ไม่เร่งเร้าให้มากจนเกินไป เรื่อยๆ ช้า ๆ ให้มีเวลาคิดทบทวนและตั้งตัวกับเรื่องในอนาคตบ้างก็ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน
แต่ว่า............เฮ่อ
เอาวะ ไม่โทรตอนนี้มีหวัง ได้คลั่งตายกันพอดี ขอได้ยินเสียงหน่อยเถอะ นิดเดียวก็ยังดี ขอโทษนะเดียร์
แต่ทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ
หน้ายังยิ้มจนหุบยิ้มไม่ได้ มือคว้าโทรศัพท์ในห้องพักมากดหาหมายเลขที่ต้องการติดต่อ
และเพียงชั่วเวลาไม่นาน เสียงงัวเงีย เหมือนคนยังไม่ตื่นนอนของใครคนหนึ่งก็ดังมาตามสาย
"ฮาโหลลลลลลลลลลล อื้อ มีรายวะโทรมาทำไมป่านนี้เนี่ย เว้ยยย"
นั่นไงรับปุ๊บหาเรื่องปั๊บเลย นาเดียร์ของแท้ เสียงเวลางัวเงียเหมือนยังไม่ตื่นนอนทำไมมันน่ารักนักว๊า
"เป็นอะไร โทรมาหัวเราะใส่ ท่าจะบ้า มีอะไรว่ามา"
ไม่มีมากหรอก แค่อยากบอกว่าคิดถึงเดียร์มาก ๆ แค่นั้นแหละ
"ว่าที่สุดที่รักในอนาคตโทรมาหาเพราะคิดถึงเดียร์จนทนไม่ไหว นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่หุบ เพราะคิดว่าเสียงเดียร์ตอนยังไม่ตื่นนอนนี่มันเซ็กซี่ชะมัด ผิดหรือไงจ๊ะ เดียร์จ๋า"
คนที่ยังไม่ตื่นเต็มตาแทบจะหัวทิ่มตกลงมาจากเตียง คิดว่าเป็นใครโทรมาแกล้งกลางดึก แต่เพราะเสียงที่จดจำได้ดีว่าเป็นใคร ภายในใจก็เต้นระทึกขึ้นมาในทันที จนแทบจะระงับความตื่นเต้นเอาไว้ไม่ไหว
ลุกขึ้นนั่งและเอื้อมมือเปิดไฟที่โคมไฟหัวเตียงก่อนจะขยับกายลงมานั่งอยู่ข้างเตียง
ที่เคยง่วงงุนมีอันตื่นขึ้นมาได้ในทันทีโดยไม่ต้องรอให้มีใครมาปลุก
"ที่รักบ้าอะไรวะพูดมาได้...ไปถึงแล้วเหรอ มีธุระอะไร"
ใจจริงอยากจะพูดให้ดีกว่านี้ แต่ติดตรงที่ว่าคิดไม่ออกว่าตัวเองจะพูดจายังไงเพื่อไม่ให้เป็นการผิดปกติจนเกินและก็เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายจับความรู้สึกได้ว่าเวลานี้ดีใจมากแค่ไหน ทำอะไรไม่ค่อยได้ทำได้แแกล้งทำเสียงเข้ม ๆ ใส่เพราะกลัวว่าจะถูกหาว่าทำตัวไม่ปกติเหมือนเวลาที่ได้เจอกัน
"ก็่ว่าที่สุดที่รักบอกว่าคิดถึงไง คิดถึง คิดถึง เข้าใจมั้ย คิดถึง บอกแบบนี้หัดซึ้งซะบ้าง พูดมาก ๆ คนพูดจะน้อยใจตายแล้วรู้เอาไว้ด้วย"
อ่อ งั้นเหรอ พูดซะเฉยชา แล้วบอกว่าคิดถึงแบบเฉยชาเนี่ยนะ ไม่อยากจะเชื่อหรอก ล้อกันเล่นอีกน่ะสิ พูดไม่เคยจริงจังซะที ไอ้ฮวยแหละที่มันบ้า น้อยใจอะไรวะ ไม่เห็นมีอะไรให้ต้องน้อยใจเลย
"เออ"
แค่เนี้ยะ ตอบมาแค่เนี้ยะนะ คนอุตส่าห์ร่ายไปซะยาวเหยียด ตอบมาแค่เนี้ยะ น่าน้อยใจจริง ๆ เลยว่ะ
"กวนเหรอ" น้อยใจเป็นใครก็น้อยใจ ฮวยถามออกไปทั้งที่หน้าเริ่มเครียดกับสิ่งที่อีกฝ่ายตอบมา
"ถามมาได้ ตอนนี้ก็กวนอยู่จริง ๆไม่ใช่เหรอ" โหเดียร์ตอบอย่างนี้เลยเหรอ อ่อ กวนอยู่ว่างั้นเลยไม่อยากคุยด้วย นี่มันทางไกลเลยนะครับคุณเข้าใจผมหน่อยได้มั้ยว่าผมอยู่ครึ่งค่อนโลก ถึงทะเลาะกันตอนนี้ก็กลับไปหายากนะ ไม่ใช่กรุงเทพ-เมืองกาญจน์เหมือนครั้งก่อนที่เราทะเลาะกันนะคร้าบบบบ
"งั้นก็.....แค่นี้ก็ได้ นอนเหอะไม่กวนแล้ว" น้อยใจขั้นเอคงน้อยไป น้อยใจขั้นแซดคืออาการที่ฮวยกำลังจะเป็น และสิ่งที่รู้อีกอย่างลวงหน้าคือรู้ว่านาเดียร์ไม่มีทางง้ออยู่แล้ว ต่อให้จะไปเป็นตายร้ายดีที่ไหนฝ่ายนั้นก็คงไม่เคยคิดจะสนใจอยู่แล้ว ปล่อยทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ ให้ไปไหนต่อไหนก็ตั้งหลายครั้ง กะอีแค่จะวางสายไป มีหรือนาเดียร์จะมาสนใจ
"ไม่นอนแล้ว ตื่นแล้ว ทำอะไรอยู่อ่ะ" ขยับกายสองสามครั้งหลังจากพยายามตั้งสติและพยายามหยุดความตื่นเต้นของตัวเองให้ได้ ไม่อยากบอกว่าตื่นเต้น เดี๋ยวฮวยรู้มันจะขำ แต่เวลานี้ตั้งสติได้แล้ว ก็ถึงเวลาที่จะต้องพูดจาให้ตรงตามที่คิดสักที
"คิดถึงเดียร์อยู่ บอกไปแล้วนี่ แต่ไม่บอกแล้ว บอกไปก็ไม่เข้าใจหรอก"
เข้าใจสิ เข้าใจ ไม่เข้าใจจะนั่งฟังอยู่นี่ทำไม ออกจะชอบด้วยซ้ำ ถึงจะพูดเหมือนพูดเรื่อยเปื่อยก็เหอะ แต่ฟังแล้วรู้สึกว่า..........ฮวยมันก็...น่ารักดีเหมือนกันมั้ง คิดว่างั้นนะ
"เออ ไม่เข้าใจ อยากให้เข้าใจมาพูดต่อหน้าสิ เผื่อจะเข้าใจ"
กลายเป็นต้องหัวเราะหลังจากที่ทำหน้าเครียดมานาน เดียร์มันก็รู้ว่าไปเจอตอนนี้ไม่ได้ มันถึงได้แกล้งพูดอย่างนี้ไงล่ะ
กล้ามากนักนะ เดี๋ยวกระซิบให้ฟังข้างหูเวลาเจอหน้ากันแล้วจะรู้สึก คราวนี้ถ้าไม่ฟังก็ต้องฟังแหละ ให้มันรู้กันไปว่าจะไม่เข้าใจอีก ขืนไม่เข้าใจอีกครั้งน่าดูแน่
"เดี๋ยวต้องไปข้างนอกแล้วนะ ที่นี่เขาเตรียมเอกสารไว้ให้แล้ว เดี๋ยวยังไงค่อยคุยกันนะ นอนต่อได้แล้ว ฝันดีแล้วกันเดียร์ จะรีบไปแล้ว"
อือ ไปเถอะ ไปทำงานแล้วใช่มั้ย จะไปไหนก็ไปเถอะ
พยายามจะคิดอย่างนั้น
ทั้งที่ภายในใจคิดไปคนละทาง
แค่นี้เองเหรอ คุยได้แค่ไม่กี่นาทีเอง ต้องไปแล้วเหรอ เดี๋ยวก็เหงาตายกันพอดีสิแบบนี้
กำโทรศัพท์เอาไว้แน่น และเผลอถอนหายใจออกไป จนทำให้อีกฝ่ายได้ยิน และฮวยก็ถึงกับต้องส่งเสียงหัวเราะมาตามสาย
"ดีใจล่ะสิ ไม่ต้องคุยแล้ว ถอนหายใจโล่งอกเลยนะ"
ใครบอกว่าโล่งใจ ใจหวิว ๆ พิกลล่ะสิไม่ว่า แค่บอกว่าจะไปแล้ว ก็รู้สึกเหงา ๆ ขึ้นมา อยู่ตั้งไกลถึงอยากไปเจอก็ไม่ได้
แล้วจะให้ทำยังไงได้ล่ะ ก็ได้แต่ทำแบบนี้ล่ะมั้ง
"ฮวย....."
ได้ยินเสียงเรียกจากปลายสาย น้ำเสียงแผ่ว ๆ อ่อนล้าที่ทำให้ฮวยที่กำลังนั่งหัวเราะต้องนิ่งเงียบลงทันที
อยู่ดีๆ ก็เรียก
เรียกด้วยน้ำเสียงเหงาหงอยพิกล ไม่เหมือนเดียร์เวลาปกติที่มักจะทำเสียงเอะอะโมโหโวยวายอยู่ตลอดเวลา
นั่นสิ ถึงไม่ต้องบอกก็รู้ เวลานี้อยู่ดี ๆ ก็รู้สึกเหงาขึ้นมา
เราอยู่ห่างกันตั้งครึ่งโลก ถึงอยากกอดตอนนี้ก็ทำไม่ได้ ได้ยินแค่เสียงมันจะพอได้ยังไง
อยากกอดอยากสัมผัสแตะต้อง....แต่ทำเวลานี้ไม่ได้ มันยิ่งเป็นเรื่องน่าเศร้าเข้าไปใหญ่
ปัญหาตอนนี้เลยล่ะ ยังไม่ทันไรปัญหาก็เริ่มมาให้เห็นซะแล้ว
เฮ่อ แล้วแบบนี้จะทำยังไงดีนะ
"นาไม่เป็นไรใช่มั้ย......น้องนาของเค้าไม่ได้เป็นไรหรอกจริงมั้ย เนอะ"
เออ ไม่เป็นก็ไม่เป็น กลับมาเร็ว ๆ สิ แล้วจะไม่เป็น กลับมาตอนนี้สิแล้วจะไม่เป็น กลับมาสิ กลับมาสิ กลับมาเดี๋ยวนี้เลย แล้วจะไม่เป็นไร จะไม่รู้สึกอะไรเลยด้วย กลับมาสิวะ กลับมาตอนนี้เลย กลับมา กลับมา
"เออ ไม่เป็น ไปทำงานเหอะ เดี๋ยวพลาดนัด.... ฝรั่งเขาถือไม่ใช่เหรอเรื่องเวลาอ่ะ"
ตอบออกไปทั้งที่เสียงเริ่มสั่น แต่ก็ทำได้แค่รีบปรับน้ำเสียงให้ปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทำงานก็เหนื่อยพอแล้วอย่าให้ฮวยมันต้องมากังวลกับเรื่องไม่เป็นเรื่องเลย ไม่อยากสร้างปัญหาให้ต้องปวดหัวมากกว่านี้
"งั้นแค่นี้นะ แล้วเจอกัน"
ปลายสายวางไปแล้ว แต่เดียร์ยังกำโทรศัพท์ในมือเอาไว้แน่น ก่อนจะค่อย ๆ วางโทรศัพท์ลงบนพื้นและเอนหน้าก้มลงแนบซบบนฟูกนอน
ร่างกายยังสงบนิ่ง ดวงตาปิดสนิทเหมือนคนอยากนอนพักผ่อน
แต่เพียงไม่นานร่างกายกลับค่อย ๆ สั่นสะท้านแรงเร็วขึ้นในเวลาถัดมา
เสียงสะอื้นไห้ในลำคอ ที่พยายามสะกดกลั้นเอาไว้คงไม่มีใครได้รับรู้ ว่าเวลานี้กำลังรู้สึกทั้งเหงาทั้งเศร้ามากแค่ไหน
ยังไม่ทันไรก็เกิดปัญหาซะแล้ว
ปัญหาเล็ก ๆ ไม่ใช่ปัญหาใหญ่โตอะไรมากมาย
น้ำตาหยดลงที่ข้างแก้ม ทั้งที่พยายามจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่กลับทำไม่ได้
ไม่ได้รู้สึกอะไรมากมายกับสิ่งที่เกิดขึ้นนัก เรื่องไม่ได้ใหญ่โตจนต้องเก็บมาใส่ใจให้รกสมอง
เรื่องเล็ก ๆ
เรื่องเล็กน้อยแค่นิดเดียวสำหรับใครหลายคน
ก็แค่เรื่องที่เพิ่งจะรับรู้ในเวลานี้...........ว่าการคิดถึงใครสักคนจนแทบขาดใจมันเป็นยังไง
TBC
:m15: :m15: :m15: กลายเป็นรักทางไกลไปซะแล้ว :m15:
เริ่มหัวข้อโดย: niph ที่ 05-02-2008 15:51:16
เศร้า
ถึงแม้เรื่องจะดูเป็นไปในทางที่ดีขึ้น
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 05-02-2008 17:01:47
เดียร์ไม่ต้องเศร้า
:a1: :a1: :a1: :a1: :a1:
เริ่มหัวข้อโดย: anna_007 ที่ 05-02-2008 17:02:49
มามะคนดีของต้า ขอหยอกนิดนึง นะ นะ
:loveu:
เริ่มหัวข้อโดย: bamtham ที่ 05-02-2008 21:23:45
เค้าจาเป็นกำลังจายให้
เริ่มหัวข้อโดย: dawa_11 ที่ 06-02-2008 04:37:35
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 06-02-2008 07:13:08
เริ่มหัวข้อโดย: wutwit ที่ 06-02-2008 09:01:03
ลุ้นกันเหนื่อยแล้วนะ
สงสารป๋าฮวยจะแย่แล้วววววววววววว
o12 o12 o12 o12 o12 o12 o12 o12 o12 o12 o12 o12 o12 o12 o12 o12
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 06-02-2008 12:53:54
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 06-02-2008 14:44:56
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน เนี่ยแหละของฝาก
"ว่าที่สุดที่รักกลับมาแล้วคร้าบบบบบบบบบ"
ไม่ได้เห็นหน้าเกือบเดือน ดีใจจนพูดเป็นคำพูดไม่ได้ ได้แต่ยืนนิ่งค้างและในเวลาไม่นานเมื่อตั้งสติได้ก็ต้องแกล้งทำหน้านิ่งเฉย จะทำเป็นตื่นเต้นยิ้มกว้างก็ทำไม่ได้ เพราะกลัวอีกฝ่ายจะตกใจกับท่าทางที่แปลกไป
"เออ" ตอบกลับออกไปอย่างนั้นและเดินกลับเข้ามาจัดการกับกองกระดาษและสีน้ำที่ยังวางอยู่เกลื่อนพื้นห้อง
"ง่วงนอนด้วย เนื้อยยยยยยยย เหนื่อย กว่าจะมาถึงได้ ขออาบน้ำก่อนนะ" ไม่ได้ฟังคำอนุญาตทำเหมือนตัวเองเป็นเจ้าของห้อง รื้อค้นกระเป๋ากระจัดกระจายแล้วก็คว้าผ้าขนหนูเดินลิ่วเข้าห้องน้ำไปแล้ว
ไม่อยากจะเชื่อ
ไอ้ฮวยนะนั่น คนที่เดินไปเดินมาอยู่ในห้องเวลานี้ คือไอ้ฮวยจริง ๆ
รื้อค้นของกระจัดกระจาย ทักทายด้วยคำพูดบ้า ๆ แล้วก็ทิ้งให้คนตื่นเต้น ยืนนิ่งและปั้นหน้าเรียบเฉยอยู่ที่เดิม
รอ
รออยู่เกือบสองอาทิตย์
คิดถึงจนกลัวว่าจะมากจนเกินไปด้วยซ้ำ
หางานให้ตัวเองทำ หาอะไรทำให้ยุ่งเหยิงเข้าไว้เพื่อจะได้ไม่ต้องคิดมาก
แต่สุดท้ายก็กลับมานั่งรออีกจนได้
รอให้กลับมา และเมื่อกลับมาจริง ๆ กลับทำได้แค่ทำหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และไม่กล้าจะแสดงความรู้สึกดีใจให้ออกนอกหน้าจนเกินไป
ทั้งที่ดีใจจนแทบแย่แล้วแท้ ๆ แต่ก็ต้องทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"นาเดียร์ ยาสระผมหมดทำไงดี"
เสียงตะโกนจากห้องน้ำทำให้คนที่ยังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง สะดุ้งสุดตัวและรีบลุกขึ้นทันที
ยาสระผมหมด ทำไงดี เอ่อ มันหมด
หมดเหรอ ไม่นะ ยังไม่หมดนี่ เห็นว่ายังอยู่นะ ยังใช้อยู่เลย วันก่อนก็ยังใช้
"เดี๋ยวนะ เดี๋ยว" รีบลุกขึ้นและเดินไปค้นหาของที่เพิ่งซื้อเอาไว้และเคาะประตูเรียกให้คนในห้องน้ำมารีบของที่ส่งให้
"ได้แล้ว" ตะโกนบอกแข่งกับเสียงน้ำที่ดังจนแทบกลบเสียง มีมือยื่นออกมาจากห้องน้ำเพื่อรับขวดยาสระผม แต่เมื่อยื่นของให้ ฝ่ามือเปียกน้ำของคนที่ยื่นออกมากลับคว้าข้อมือเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
"เฮ้ยยยยยย" ตกใจและพยายามบิดข้อมือของตัวเองให้หลุดจากการเกาะกุม แต่นอกจากฝ่ายนั้นจะไม่ยอมปล่อยกลับแกล้งโผล่หน้าออกมาและยิ้มร่านัยน์ตาพราวระยับจนเดียร์ต้องรีบหลบสายตาหนี
"อาบน้ำด้วยกันเถอะ"
ห่าแล้วมั้ยล่ะ ไม่เอายังไม่อาบ ไม่อยากอาบตอนนี้ ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา
"ไม่ร้อน ไม่อาบ เฮ้ย ปล่อยแขนก่อน นี่ไงยาสระผมเอาไปสิ ปล่อยซะทีสิวะจะจับทำไมเนี่ย"
ทำเสียงฮึดฮัด และทำหน้างี่เง่าใส่ ทั้งที่ตกใจแทบตาย แต่นอกจากฮวยไม่ยอมปล่อยแล้ว ยังยิ้มกว้างขึ้นเมื่อได้เห็นหน้าลำบากใจของคนที่มายื่นขวดยาสระผมให้
"เดียร์จ๋า ถ้าบิดแขนมาก ๆ มือนี้คว้าประตูไว้ไม่ได้ แล้วประตูเปิดออก ถ้าเปิดออกปุ๊บ...นาเดียร์ก็จะได้........เห็นของดีเลยนะ....ฮ่า ฮ่า มาอาบน้ำด้วยกันเหอะนะจ๊ะ นะจ๊ะ"
ไอ้....ไม่รู้จะพูดอะไรกับมันแล้ว ไอ้ฮวย ไอ้เฮงซวยไอ้ ไอ้
เริ่มโมโหกับสิ่งที่อีกฝ่ายทำ มาถึงก็แกล้งเลย ไหนว่าเหนื่อย ง่วง อยากนอน แล้วทำไมถึงได้
"แหมอุตส่าห์จะเอาอะไรให้ดู โอเคไม่อาบก็ไม่อาบ อุตส่าห์ชวน แล้วจะบ่นเสียใจว่าไม่ได้เห็นของดีไม่ได้นะรู้เปล่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
ตลก
ตลกนักนะ
ตรงไหนที่ว่าตลกวะ แกล้งกูนี่ตลกจังนะ ตลกเหลือเกิน
คนในห้องน้ำกลับเข้าไปอาบน้ำแล้ว ส่วนคนนอกห้องน้ำ เริ่มหงุดหงิดโมโห หันกลับไปมองประตูห้องน้ำแล้วก็เลยเดินไปเตะประตูห้องน้ำแก้โมโหโครมใหญ่
แต่กลับได้รับเสียงหัวเราะที่ดังลั่นกว่าเดิมกลับมา
"โธ่โว้ย"
แหกปากโวยวายให้ฮวยได้รับรู้ แล้วก็เดินมานั่งอยู่บนเตียง จัดการรวบสมุดที่วางเกลื่อนเก็บเข้าที่ให้เรียบร้อย บ่นพึมพำกับสิ่งที่คนแกล้งมันชอบแกล้งนักหนา
เพียงไม่นานที่บ่น
เพียงไม่นานที่โมโห
และเพียงไม่นานเมื่อเงยหน้าขึ้น ถึงได้รู้ว่าเวลานี้ตัวเองกำลังยิ้ม ยิ้มทั้งที่ยังหน้าบึ้ง ยิ้มทั้งที่โมโหกับการถูกแกล้ง
กลับมาแล้ว
ฮวยกลับมาแล้ว
รอมาสองอาทิตย์ แล้วฮวยก็กลับมา กลับมาหลังจากที่ไม่ได้เจอกันนาน
ตอนนี้กลับมาแล้วนั่นไง ตอนนี้กำลังอาบน้ำอยู่
กระเป๋าก็ยังวางอยู่ตรงนี้
กลับมาแล้วจริง ๆ นะ ฮวยมันกลับมาแล้ว
แล้วดูสิ่งที่มันทำนะ กลับมาถึงก็แกล้งทันที ไม่รู้จะสนุกอะไรกันนักหนา ไม่เข้าใจจริง ๆ
"เฮ่ย จ๊ะเอ๋ ยิ้มให้ใครจ๊ะ ยิ้มกับหนังสือได้ด้วยเหรอ"
สะดุ้งสุดตัวกับเสียงที่เอ่ยทัก และต้องรีบถอยห่างออกมาเมื่อได้เห็นหน้าของคนที่ก้าวเดินเข้ามายืนใกล้ๆ จนเต็มตา
"อะไร ไม่ได้ยิ้มเลย ไม่เห็นเหรอว่าไม่ได้ยิ้ม บ้าหรือเปล่าวะ ใครมันจะไปยิ้มเพ้อเป็นคนบ้าเหมือนคนบางคนได้ทั้งวันวะ"
แกล้งทำเป็นพูดนั่นพูดนี่ไปเรื่อยเฉไฉไม่ยอมมองหน้าแล้วก็เดินไป หยิบจับคว้านั่นคว้านี่มาถือเอาไว้ จัดของในห้อง ทั้งที่ร้อยวันพันปีไม่เคยคิดที่จะจัด
เดินหนีวนไปวนมาโดยมีคนเดินตาม
ไม่รู้จะเดินตามทำไม อยากเดินนักไปเดินทางอื่นไม่ได้หรือไง เกะกะจริง ๆ
"อ้าว ไม่ให้ยิ้มได้ไง คนมันดีใจ ได้กลับมาเห็นหน้าเดียร์ทั้งที คิดถึง คิดถึง ได้ยินเปล่าว่าคิดถึง ได้ยินมั้ยคร้าบบบบบบบบ ได้ยินมั้ย"
ได้ยิน ได้ยินแล้ว ชัดมากจนไม่อยากฟังด้วย เลิกเดินตามมาพูดกรอกหูแบบนี้ซะทีไม่ได้หรือไง เห็นมั้ย หนังสือเล่มใหญ่กับเล่มเล็กมันสลับกันหมดจนเรียงไม่ถูกแล้ว ความผิดไอ้ฮวยมันทั้งนั้นเลยเนี่ย ความผิดไอ้ฮวย แล้วมันจะรับผิดชอบยังไงวะ
"แล้วเดียร์อ่ะ คิดถึงป่ะ"
ไม่
ตอบได้คำเดียวว่าไม่
กำลังจะอ้าปากพูด แล้วก็มีอันต้องหุบปากเงียบ เมื่อหันมาเจอกับใบหน้าของคนที่ทำเหมือนพูดเล่น แต่น้ำเสียงจริงจังจนไม่กล้าคิดจะพูดคำว่าไม่ออกไปอีก
"ว่าที่สุดที่รัก คิดถึงเดียร์นะ....เดียร์ไม่อยากตอบไม่ต้องตอบก็ได้ เพราะว่าที่สุดที่รักง่วงนอนแล้ว เหนื่อยจังเลย"
เห็นทุกอย่าง ทั้งท่าทางที่จริงจังและน้ำเสียงที่เอ่ยบอกไม่ได้มีแววล้อเล่นเลยสักนิด ฮวยแกล้งยกมือขึ้นปิดปากแสดงให้เห็นว่าเหนื่อยกับการเดินทางจริง ๆ ก่อนจะเดินไปทิ้งกายลงนั่งบนเตียงและคว้าหมอนมาวางเอาไว้จัดการกับที่นอนให้เข้าที่เข้าทาง และล้มตัวลงนอนอย่างรวดเร็ว
"เหนื่อยมากเลย ไม่กวนแล้วนะ ว่าที่สุดที่รักนอนแล้ว"
ว่าที่สุดที่รัก พูดซ้ำ ๆ อยู่ได้ ไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง ทำเหมือนไม่จริงจัง แต่ทำให้คนอื่นตื่นเต้น จนไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง แล้วก็เดินไปนอนกลิ้งบนเตียง บ่นว่าเหนื่อย ๆ แล้วก็หลับไปง่าย ๆ อย่างนี้เหรอ ไอ้บ้าฮวยมันร้ายนัก
"มานั่งตรงนี้หน่อยได้มั้ย" เห็นว่าฮวยยกมือขึ้นตบที่นอนสองสามครั้ง ก่อนจะปรือตาขึ้นและเอ่ยเรียกเสียงเบา เหมือนอยากขอร้องอยู่ในที
ไม่ได้จำใจเดินเข้าไปหาตามที่ถูกขอร้อง แต่เดินเข้าไปหาด้วยความเต็มใจโดยไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายต้องเอ่ยบอกซ้ำอีก
นั่งอยู่ข้าง ๆ คนที่นอนเหยียดยาวแล้วก็ถูกคว้ามือไปกุมเอาไว้แน่นโดยที่ฮวยไม่ได้ขอหรือรอให้อนุญาตเลยด้วยซ้ำ
"ที่จริงอยากกอด แต่กลัวถูกเตะเหมือนที่เดียร์เตะประตูห้องน้ำ...โดนเตะคงเจ็บแย่ ยังไม่พร้อมทะเลาะกับเดียร์เลย ต้องชาร์จพลังก่อนถึงจะลุกขึ้นมาทะเลาะด้วยได้นะ ขอนอนพักแป๊บเดียว"
คงจะเหนื่อย
ถึงจะพูดไปยิ้มไป แต่สีหน้าท่าทางที่แสดงออกก็ทำให้รู้ว่าคงเหนื่อยกับการเดินทาง
"จับมือแค่เนี้ยะ ไม่รู้ตื่นมาจะถูกชกหรือเปล่า รำคาญหรือเปล่า ถ้ารำคาญไม่จับแล้วก็ได้นะ"
เปล่าไม่ได้รำคาญ เพียงแต่คิดว่า....ถ้าเหนื่อยขนาดนี้ไม่ต้องพูดอะไรแล้วก็ได้ อยากให้นอนพักมากกว่าไม่ต้องพูดอะไรเลยก็ได้ไม่ได้ว่าอะไรหรอก แค่อยากให้นอนพักผ่อนแค่นั้น
"ฮวย....."
เรียกชื่อของคนหลับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา และเอื้อมมือแตะที่หลังมือของคนที่หลับตานิ่ง ๆ อยู่บนเตียง
"อือ ฟังอยู่"
ไม่ต้องฟังมากหรอก มันไร้สาระ นอนไปเถอะ ไม่ได้อยากให้ฟังอะไรเลย เพราะฟังแล้วอาจนึกโมโหก็ได้
"ไหนของฝากอ่ะ ไม่เห็นมีเลย"
อยากจะซึ้งแต่กลับต้องหัวเราะลั่นและปรือตาตื่นขึ้นมาดูหน้าของคนที่ทำหน้ามุ่ยถามหาของฝาก
นาเดียร์ คนกำลังซึ้ง ดันมาถามถึงของฝาก ไปรื้อเอาเลยโน่นอยู่ในกระเป๋า เดี๋ยวเหอะ นาเดียร์นี่มันยังไงเดี๋ยวก็หัวเราะให้ตายไปเลย
"โห่ ไอ้เราก็อุตส่าห์นึกว่าจะบอกว่าคิดถึงฮวยจังเลยจ่ะ หรือไม่ก็ ฝันดีนะจ๊ะ จุ๊บ ๆ แล้วดันมาทวงของฝากซะได้ ดีนะที่ซื้อมาไม่งั้นสงสัยโดนด่าอีก เดี๋ยวนะเดี๋ยวหาให้"
ลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว และยังหัวเราะไม่เลิก ของฝากเหรอ อยู่ในกระเป๋า เดี๋ยวจะไปหยิบให้เดี๋ยวนี้แหละ
ฮวยกำลังจะก้าวลงจากเตียง
แต่กลับต้องยิ้มกว้างมากขึ้น เมื่อคนที่เอาแต่ทวงของฝาก โผเข้ามาหา และกอดเอาไว้แน่น แบบที่ไม่ทันให้ตั้งตัวเลยสักนิด
"ไหนของฝาก ไม่เห็นมีเลย อยากได้ของฝากแล้ว"
ยังได้ยินเสียงพูดที่ยังดังแผ่ว ๆ อยู่ที่ข้างหู และสัมผัสได้ถึงเรียวแขนที่กอดรัดเอาไว้แน่นจนต้องยกมือขึ้นกอดตอบเดียร์เอาไว้
อะไรเนี่ย ทำไมถึงได้..........ดีใจนะเนี่ย รู้มั้ย รู้บ้างมั้ยว่าดีใจ
ยิ้มเพราะมีความสุข
ยิ้มเพราะดีใจ
กอดให้สมกับที่อยากกอด ให้สมกับที่คิดถึง โอบแขนกอดรัดเดียร์เอาไว้ และยิ้มอย่างมีความสุขที่สุดกับสิ่งที่ได้ตอบกลับมาในครั้งนี้
"คิดถึงเดียร์นะ คิดถึงเดียร์ที่สุดจริง ๆ นะ คิดถึง คิดถึง"
พร่ำพูดแต่คำนี้ซ้ำซาก แต่ก็อยากจะบอกให้รับรู้มากขึ้น
หลับตาลงอย่างมีความสุขและซึมซับรับไออุ่นของร่างที่โผเข้ามากอดเอาไว้แน่น
ดีใจยิ่งกว่าดีใจ
ดีใจจนพูดไม่ออกกับสิ่งที่เดียร์แสดงออกให้รับรู้ในเวลานี้
"เดียร์อย่าทำให้เป็นบ้าสิ ยิ้มจนปากจะฉีกอยู่แล้วรู้มั้ย แค่นี้ก็ดีใจจนจะตายอยู่แล้ว เดียร์เอ้ย"
ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ
อยากให้เดียร์แสดงความรู้สึกแบบนี้ออกมาให้เห็นบ้าง
เดียร์รู้มั้ย
ถ้าไม่รู้อยากให้รู้เอาไว้
หัดอ้อนแบบนี้ให้มันเยอะ ๆ บ้างเถอะ เพราะยิ่งทำแบบนี้มากเท่าไหร่ คนถูกอ้อนก็ยิ่งดีใจกับสิ่งที่ได้รับทุกที ที่เดียร์ยอมทำ
TBC.....
ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม :m13:
เริ่มหัวข้อโดย: ballza ที่ 06-02-2008 15:40:01
เริ่มหัวข้อโดย: wutwit ที่ 06-02-2008 15:52:26
เริ่มหัวข้อโดย: lucifel ที่ 06-02-2008 16:37:14
:mc4:
:m1:น่าร๊ากกกก
:mc2:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 06-02-2008 19:49:47
:oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
เริ่มหัวข้อโดย: bamtham ที่ 06-02-2008 20:08:06
เริ่มหัวข้อโดย: someoneonthenet ที่ 06-02-2008 20:14:39
หลังจากที่แง่งอนใส่กันมานาน พอหวานใส่กันมันก็ได้อารมณ์ดีนะ
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 06-02-2008 21:33:47
เริ่มหัวข้อโดย: คุณหมาหยอกไก่ ที่ 07-02-2008 00:43:15
เริ่มหัวข้อโดย: tor13 ที่ 07-02-2008 09:53:04
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 07-02-2008 10:08:25
เริ่มหัวข้อโดย: animob ที่ 07-02-2008 10:39:48
เริ่มหัวข้อโดย: dawa_11 ที่ 07-02-2008 17:47:00
เริ่มหัวข้อโดย: yukisaki ที่ 07-02-2008 19:42:35
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 07-02-2008 23:10:08
สุขสันต์วันปีใหม่ ซิน เจีย ยู่ อี๊ ซิน นี้ ฮวด ไช้ ทุกคนน๊า
[/color] เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน นิดเดียวเหรอนี่
"อันนี้น่ากินดี...ไม่รู้เดียร์จะชอบหรือเปล่า"
น่ากินเหรอ
เหอะ เหอะ เหอะ น่ากินเนอะ
น่ากินมาก เพราะมันคือ
คุกกี้
หน้าตากูโนะเนะขนาดต้องซื้อคุกกี้ให้เป็นกล่อง ๆ เลยหรือนี่ ไม่อยากจะเชื่อ แถมยังเป็นคุกกี้รูปอะไรของมัน บิด ๆ เบี้ยว ๆ พิกล
"อร่อยชิมดู จะซื้อของฝากไม่รู้จะซื้ออะไรดีเหมือนกัน อร่อยจริงๆ ไม่เชื่ออ้าปากสิ"
ไม่ใช่ไม่เชื่อ ดีใจมากกกกกกกกกกกกกก ที่ได้ของฝากเป็นคุกกี้จากแดนไกลแต่ขอโทษเหอะ คิดยังไงถึงซื้อมา คิดดีแล้วหรือไง หน้าไม่เข้ากับคุกกี้นะ ดูสิ ดูให้ดี หน้าไม่เข้ากับคุกกี้หรอก เชื่อมั้ยว่ามันไม่เข้ากัน
"ก็อร่อยดี"
ทำเป็นงี่เง่าไปอย่างนั้นเอง แต่อ้าปากรับไว้แต่โดยดี แถมซ้ำมือยังหยิบชิ้นขนมในกล่องชิ้นต่อไปออกมากิน
กินไปยิ้มไปให้คนซื้อมาให้ดีใจ ว่าคนได้รับดีใจ
"ง่วงนอนมากเลย เดียร์กินไปก่อนนะขอนอนก่อน"
แล้วคนที่ค้นของฝากจากกระเป๋ามาให้ก็ลงไปนอนอยู่บนเตียง นับหนึ่งไม่ถึงสิบก็หลับลงในทันที ช่างหลับได้หลับดีหลับทันใจ
หลับง่ายดายจนคนที่ถือชิ้นขนมค้างอยู่ในมือต้องแอบยิ้ม ก่อนจะวางกล่องขนมลงและขยับลงมานั่งอยู่ข้างเตียง
หลับ
หลับไปแล้ว เพราะเหนื่อย
รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอจนอยากจะเลิกรอ แต่สุดท้ายก็รอ
แล้วก็กลับมาหาอีกครั้ง กลับมาอยู่ข้าง ๆ ใกล้กันแค่นี้ แค่เอื้อมมือคว้าก็สัมผัสได้ ดีใช่มั้ยแบบนี้ มันช่างเป็นเรื่องที่ดีอย่างไม่น่าเชื่อ
ฮวย
บางทีการที่คนเราอยู่คนเดียวและใช้เวลาทบทวนอะไรหลายอย่างในชีวิตที่ผ่านมา
ก็ทำให้เราโตขึ้นและคิดอะไรได้มากขึ้น
ก่อนหน้านี้เคยคิดถึงเรื่องในอนาคตที่ยังมาไม่ถึง เครียดซะจนไม่อยากจะให้อนาคตมาถึง
แต่มันก็ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่อะไร ในเมื่อวันนี้ ได้อยู่ตรงนี้ ได้อยู่ใกล้ ๆ กัน
จะเจ็บช้ำอะไรอีกก็จะพยายามไม่สนใจหรือคิดให้มากไปกว่าวันนี้
ไม่รู้ว่าทำไมก่อนหน้านี้ถึงได้กลัวกับเรื่องของอนาคต ทั้งที่เมื่อผ่านไปหนึ่งวินาที อนาคตก็มาถึงแล้ว
ตลกตัวเองที่เป็นแบบนั้น
เดียร์กำลังนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ก่อนจะหันกลับไปมองคนที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียง
จำได้นะ ว่าเคยทะเลาะกัน
จำอะไรได้ตั้งเยอะแยะ ทั้งโมโหทั้งรำคาญที่ถูกตามแกล้งไม่เว้นแต่ละวัน
แล้วก็มาถึงวันนี้
ไม่อยากจะคิดว่าจะมีวันที่มานั่งคิดทบทวนเรื่องต่าง ๆ ที่ผ่านไปในแต่ละวัน เรื่องของวันคืนเก่า ๆ ในอดีต
เรื่องของอดีตที่ทำให้มาถึงปัจจุบันด้วยกัน
ยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก บอกตัวเองได้ว่านาทีนี้มีความสุขมากที่สุด ก่อนจะขยับไปนั่งอยู่ที่หน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์และเปิดอ่านข้อความบ้าบอ ที่เคยมีคนพิมพ์ทิ้งไว้ให้แล้วครั้งหนึ่งก็รู้สึกโมโหที่สุดที่ต้องมานั่งอ่านข้อความนี้
....มองหน้าเดียร์แล้ว................อยาก.........
อยาก
อยาก
อยาก
อยาก
....จูบ.....
จูบที่แก้ม
จูบที่ปาก
จูบหน้าผาก
จูบที่ไหล่
จูบตรงซอกคอ
จูบให้หมดทั้งตัว
โมโหแทบตายตอนที่อ่านจบว่าห้ามแอบอ่าน แต่ตอนนี้ข้อความบ้าบอกลับทำให้ต้องแอบลอบยิ้มกับตัวเองเล็ก ๆ เพราะรู้สึกขัดเขินกับสิ่งที่ได้อ่าน
ไม่รู้ว่าเก็บข้อความนี้ไว้ทำไม รู้แต่ว่าบังเอิญเปิดมาเจออีกครั้งในวันที่เหงาที่สุด และข้อความนี้ก็ทำให้หัวเราะออกมาได้
มันคิดอะไรของมันวะตอนที่พิมพ์ มั่นใจว่าจะแกล้งกันอย่างเดียวเลยใช่มั้ย เอาให้โมโหเป็นบ้าไปข้างหนึ่งเลย
ไม่งั้นคงไม่สะใจล่ะสิ
ก่อนหน้านั้นเคยอ่านแล้วโมโห
แต่เวลานี้กำลังอมยิ้มน้อย ๆ
จะมากไปหน่อยแล้วมั้งพี่ชาย คิดจะทำอะไรกันแน่ ลองทำดูสิ ไม่แน่จริงนี่หว่า ไม่เห็นจะกล้าทำเลย
แกล้งเป็นหมาหยอกไก่ไปได้ ไก่ยอมให้หยอกแล้ว ทำไมไม่เห็นมาหยอกซะที ฮ่า ฮ่า ไม่เจ๋งจริงนี่หว่า
กลัวเห็น ๆ ฮ่า ฮ่า ขำ
"ทำอะไรอยู่ มานอนด้วยกันนี่มา เร็ว ๆ มานอนนี่ขยับที่เผื่อให้แล้วเร็ว"
กำลังคิดและก็ต้องรีบปิดหน้าจอที่เปิดค้างเอาไว้ ก่อนจะหันกลับไปมองคนที่ปรือตาตื่นขึ้นและขยับกายให้มีพื้นที่ว่างพอสำหรับคนสองคน
"อ้าวนึกว่าหลับแล้ว นอนไปสิ ไม่อยากเบียด เดี๋ยวว่าจะทำงานต่อ งานยังไม่เสร็จเลย พี่เขานัดส่งอีกสองวันไม่อยากเร่งอยากทำเรื่อยๆ "
ตอบออกไปอย่างนั้น แต่ก็ยังเห็นคนที่นอนอยู่บนเตียงยกมือแตะที่ฟูกนอนหลายครั้งและพยักหน้าให้มานอนข้าง ๆ
ไม่ใช่ว่าไม่อยากไป แค่ไม่อยากรบกวน อยากให้พักผ่อนสบาย ๆ ไม่ต้องมาทนนอนเบียดกันแค่นั้น
"ไม่เอา มานอนเร็ว มา...ไม่งั้นไม่นอนแล้วนะ"
มันขู่ นึกเหรอว่ากลัว ใครจะไปเชื่อ โห่ เชื่อก็กลัวสิวะ ไม่มีกลัวอยู่แล้ว
"ถ้าตกเตียงสวยแน่ฮวย"
ขู่คนที่ยึดเตียงกลับไปและก็ชี้หน้าให้เห็นชัด ๆ ว่าเอาจริง ก่อนจะเดินไปล้มตัวลงนอนข้าง ๆ คนที่ปรือตาตื่นขึ้นมาและเริ่มส่งยิ้มแปลก ๆ มาให้
"ถ้าตกก็ดีจะได้ลงไปปล้ำกันบนพื้น ดีกว่าปล้ำบนเตียงเป็นไหน ๆ พื้นที่เยอะดี"
ไอ้ฮวยยยยยยยยยย กูว่าแล้ว มึงมีแผน
เตรียมจะลุกขึ้นหนีแต่ก็ช้ากว่าคนที่นอนอยู่ก่อน ร่างกายถูกคร่อมทับอย่างรวดเร็ว คนที่พลิกกายขึ้นมาอยู่เหนือร่างยึดข้อมือสองข้างเอาไว้ไม่ให้ขยับหนีไปไหน ไม่ทันตั้งตัวแต่ก็พอจะรับรู้อะไรได้ลาง ๆ จากสายตาคู่นั้น
"หนึ่ง จุ๊บแก้ม สองจุ๊บปาก สามจุ๊บไหล่ เอาตรงไหนก่อน หรือจะเอาทั้งหมดพร้อมกัน"
แค่คิดเล่น ๆ นะ ทำไมอนาคตมันมาเร็วขนาดนี้ ยังไม่พร้อมนะเว้ย รับไม่ทัน เตรียมตัวไม่ทัน อย่าทำกูเลยก๊าบบบบบบบ หนูกลัวแย้วววววววววว
"งื้ออออ" สะบัดหน้าหนีและหลับตาแน่น พยายามจะลุกขึ้นให้ได้แต่เพราะน้ำหนักตัวของอีกฝ่ายที่กดทับลงมาทำให้ขยับหนีได้ไม่สะดวกนัก ได้แต่พยายามพลิกตัวหนีไม่ให้ร่างกายสัมผัสกันมากขึ้นเท่านั้น
"ไอ้ฮวยยยยยยยยยย งื้อ อื้อ"
หลับตาแน่นและหันหน้าหนี
สัมผัสได้ถึงลมหายใจแผ่ว ๆ ที่เป่ารดข้างแก้ม กลั้นใจแทบตายเพราะไม่รู้ว่าจะถูกทำอะไรแน่ แต่ก็ไม่มีอะไรประทับลงมา จนต้องปรือตาตื่นขึ้นมองให้แน่ชัดว่าอีกฝ่ายทำอะไร
"มีไฝตรงซอกคอด้วยเหรอ เออแปลกดี ไม่เคยสังเกต วันนี้อาบน้ำหรือยังเนี่ย สงสัยว่าจะยังไม่ได้อาบ เพิ่งซื้อเสื้อมาให้เดียร์ด้วยตัวใหม่เอี่ยมเลยเลือกเองกับมือ อยู่ในกระเป๋ายังไม่ได้หยิบมาให้ลองเลย ง่วงนอนแล้ว ขอกอดหน่อยนะอย่าเพิ่งลุกหนีไปไหนเลย"
ไหงมันง่ายดายอย่างนี้ล่ะ
อยากจะเป็นบ้าแล้วก็เครียดแทบตายเพราะไม่ได้เตรียมใจกับเรื่องที่จะเกิดขึ้น
แล้วไอ้บ้านี่ก็พลิกตัวลงมานอนข้างๆ
กอดเอวเอาไว้แน่น แล้วก็ซบหน้าลงมาที่ไหล่ ดวงตาที่เปล่งประกายปิดลงอย่างช้า ๆ พร้อมกับลมหายใจที่เป่ารดอย่างสม่ำเสมอในเวลาไม่นาน
หลับจริงหรือเปล่าไม่รู้
รู้แต่ว่าใจยังเต้นระทึกไม่เป็นส่ำกับเรื่องที่เกิดขึ้น จนต้องหันไปมองคนที่กอดอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกแล้ว
"ฮวย"
"ฮวย"
"ไอ้ฮวย"
เรียกไปสองสามครั้งแต่ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับจากคนที่หลับตานิ่งเงียบ
นอนกระพริบตาปริบ ๆ สองสามครั้งด้วยความสับสนและไม่เข้าใจ
ในนาทีต่อมาถึงเพิ่งลุกขึ้นนั่งได้เพราะฝ่ามือของคนกอดที่คลายออกและดูเหมือนคนกอดจะหลับไปแล้ว
และคราวนี้คงหลับจริงๆ คงไม่ลุกขึ้นมาทำอะไรแปลก ๆ อีกแล้วแน่ ๆ
เป็นนานที่นั่งคิด และก็เพิ่งจะคิดออกเมื่อเวลาผ่านไปไม่นาน
อ้าวโดนแกล้งอีกแล้วนี่หว่า
อ้าว ..........ตอนนี้กำลังโมโหอีกแล้วนี่หว่า
โมโหเรื่องอะไร
เรื่องที่มันไม่ทำอะไรให้เลยเถิดหรือเรื่องอะไรกันแน่
ได้แต่คิดและหันไปมองคนหลับก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีไปนั่งอยู่ข้างเตียงอีกครั้ง
สับสนกับความคิดของตัวเอง
ยกมือขึ้นแตะที่ข้างแก้มถึงได้รู้สึกถึงความร้อนผ่าว
คิดอะไรอยู่วะเนี่ย คิดจะให้มันทำจริงๆ เหรอวะ ไอ้เดียร์เอ้ย มึงบ้าแน่แล้วแบบนี้
ทำไมถึงได้คิดอะไรไปไกลขนาดนี้ อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก ถ้าไอ้ฮวยมันรู้ขึ้นมาจะทำยังไงวะ
ถ้ามันรู้ขึ้นมา อายอย่างเดียวเลยแบบนี้ อายโว้ยยยยยยยย บ้าไปแล้ว แบบนี้ต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ เลยทำไงดีว๊าาาา
TBC....
:laugh: :laugh: :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: dawa_11 ที่ 08-02-2008 05:30:37
เริ่มหัวข้อโดย: bamtham ที่ 08-02-2008 09:16:56
สุขสันต์วันตรุษจีนจ้า รวยๆๆๆ กันทุกคน :pig3: :pig3:
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 08-02-2008 09:23:37
เริ่มหัวข้อโดย: niph ที่ 08-02-2008 09:47:26
เพราะเขินใช่มะ
พอเขินแล้วก็ทำไรไม่ถูก
ต้องหาโน่นหานี่มากลบเกลื่อน
แล้วก็กลายเป็นเรื่อง
เริ่มหัวข้อโดย: yukisaki ที่ 08-02-2008 17:57:38
มีโอกาสแล้วไม่รีบคว้าเดี๋ยวจะหาไม่ได้อีกนะ :m12: :m12: :m12:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 08-02-2008 18:34:29
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 08-02-2008 19:24:27
กี่โมงกี่ยามแล้วไม่รู้ รู้แต่ว่าตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าภายนอกรอบตัวมืดไปหมด และจะมองเห็นบางสิ่งบางอย่างได้ก็จากแสงไฟ
จากโทรทัศน์ที่ถูกเปิดทิ้งไว้
ปรือตาตื่นขึ้นก่อนจะขยับร่างกายลุกขึ้นนั่ง และหันไปมองคนที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น
หลับ
หลับสนิทหรือเปล่าไม่รู้
รู้แต่ว่าหมอนเกลื่อนกลาด ผ้าห่มพันไปพันมาจนไม่รู้ว่าจะพันตัวเองให้มากขนาดนั้นไปทำไม ไม่กลัวหายใจไม่ออกหรือยังไง
"เฮ้ย ตื่นเร็ว" แกล้งทำเสียงฮึดฮัดและใช้ปลายเท้าแกล้งเตะคนที่นอนอยู่บนพื้น แต่ไม่เห็นมีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับมา
นอกจากการที่ฝ่ายนั้น ทำหน้ายุ่งและยิ่งดิ้นหนีออกห่างไปไกล
จะไปไหน ว่าที่สุดที่รักอยู่ทางนี้คร้าบบบบบบบบบบ
ฮวยกำลังอมยิ้มและยิ่งต้องนั่งท้าวคางนิ่งมองคนที่กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนพื้น
ชอบ
น่ารักดี เดียร์มันตลก เห็นแล้วขำ
หัวเราะและอมยิ้มไม่เลิก ก่อนจะขยับลงไปนั่งลงข้างๆ คนหลับและยังนิ่งจ้องมองใบหน้าของเดียร์อยู่อย่างนั้นเป็นนาน
"เฮ้ย ไม่ตื่นเดี๋ยวปล้ำเลยนะ"
แกล้งเรียกและแกล้งเขย่าให้เดียร์ตื่นขึ้นมา แต่นอกจากจะได้รับเสียงบ่นงึมงำเป็นการตอบรับและเจ้าตัวไม่มีทีท่าว่าจะตื่นแล้ว ยังถูกหมอนข้างขว้างใส่อีกต่างหาก
โห ทำไมดุงี้วะ ดุอย่างนี้ไม่ไหวนะ มันต้องสั่งสอนหน่อยแล้ว
เอนกายลงนอนเอียงไปอีกข้างและเริ่มใช้ฝ่ามือแตะไปที่สะโพกของคนนอนหลับไม่รู้เรื่อง
หลับนักนะ หลับนัก เดี๋ยวปล้ำเลยนะคร้าบบบบบบบบ
คิดเล่นๆ และลากฝ่ามือไล้ระเรื่อยสอดเข้าไปภายในเสื้อนอนของคนที่ยังไม่รู้สึกตัว ก่อนจะฝังปลายจมูกลงที่ซอกคอของคนที่นอนนิ่งและสัมผัสร่างกายของอีกฝ่ายอย่างไม่คิดจะเกรงใจ
"ฮื่อ....."
รู้สึกว่าถูกรบกวนการนอน อะไรบางอย่างกำลังตีกันวุ่นวายภายในหัว ผลักออกก็ยังไม่เป็นผล ยิ่งถอยออกห่างยิ่งตามเข้ามาใกล้
"อื้อ"
ขยับตัวรู้สึกตัวตื่นขึ้นและพบว่าร่างกายกำลังถูกรุกล้ำจากใครบางคน กระพริบตาปริบๆ หลายครั้งและถึงกับสะดุ้งสุดตัวรีบถอยห่างออกไปในทันที
แต่ช้ากว่าใบหน้าของคนที่โน้มลงมาหาและแตะริมฝีปากแผ่วเบาฝังลงแนบแน่นที่ข้างแก้ม
"เฮ้ยยยยยยยยยยย"
ลุกพรวดพราดขึ้นและถอยหนีไปอีกทาง ก่อนจะพบว่าเสื้อผ้าหลุดลุ่ย จนต้องรีบสำรวจตัวเอง
"ทำอะไรวะ คนจะหลับจะนอน เล่นอะไรพิเรนทร์ไม่รู้เรื่อง"
ทำได้แค่ด่า
และเหมือนจะสังเกตได้ถึงใบหน้าที่แตะแต้มไปด้วยรอยยิ้มของคนที่ส่งเสียงหัวเราะแผ่วเบาในความมืด
"พิเรนทร์ตรงไหน อยากมานอนยั่วเอง นี่ดีนะที่ตื่น ถ้าไม่ตื่นล่ะก็"
โห ทำเสียงแบบนี้หมายความว่าไงฟระ มันอยากมีเรื่องนี่หว่าแบบนี้ แน่จริงเข้ามาเล้ยยยยยยยยย
"ถ้าไม่ตื่นแล้วจะทำไมวะ โห่คราวหน้าอย่าเล่นแบบนี้อีกนะเว้ย ไม่ชอบ"
ก็ได้แค่ขู่ แล้วก็หนี ด้วยการเดินไปเปิดไฟและเดินหนีเข้าห้องน้ำ
ตกใจ
เป็นใครก็ต้องตกใจ มันปลุกภาษาไหนของมันวะ ปลุกซะ.......
ก้มลงสำรวจร่างกายของตัวเองและหันหน้าไปมองกระจกที่อ่างล้างหน้า
ทำหน้าแบบไหนที่เรียกว่ายั่ว ทำหน้าแบบนี้เหรอ หรือว่าทำหน้ายังไง......อย่าทำให้วิตกจริตนักสิวะ กลัวเป็นเหมือนกันนะ
ยังไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย อย่าทำให้ต้องหวั่นใจสิ แบบนี้มันเพิ่มความเครียดให้กันชัด ๆ
ได้แต่ทำหน้ายุ่งและเปิดน้ำล้างหน้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเดินออกมาในสภาพเปียกปอนเละเทะดูดีอย่างไร้ที่ติ
"อาบน้ำไปเลยเถอะ อย่างนี้ไม่ไหว"
อย่างนี้ไม่ไหว ไม่ไหวยังไงวะ ก็ไหวนะ ไม่เห็นเป็นไรเลย มันดูแย่นักหรือไง ก้มลงสำรวจตัวเองแล้วก็ไม่เห็นจะมีอะไรผิดปกติตรงไหน มันก็โอเคแล้วนะ หรือว่าไม่ดียังไง
"หรืออยากอาบพร้อมกัน"
ห่า อยากอาบพร้อมกันบ้าอะไรวะ มันเป็นอะไรของมันไอ้ฮวย เดี๋ยวก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เดี๋ยวก็จ้อง จ้องไปจ้องมาแล้วก็ทำหน้าเครียด
หยุดไปเลยได้มั้ย ไอ้คำพูดล่อแหลมแบบนี้อ่ะ ไม่ชอบเลยจริง ๆ
ไม่ได้โต้ตอบอะไรแต่เดินไปปิดโทรทัศน์และเตรียมคว้ากระเป๋าสตางค์ที่วางทิ้งไว้บนหัวเตียงมาถือเอาไว้
"รำคาญว่ะ พูดอะไรไม่รู้เรื่อง หิวข้าวมากเหรอครับพี่ฮวย หิวมากก็ลงไปกินข้าวกัน"
ชวนให้ไปด้วยและก็เตรียมก้าวเท้าเดินออกจากห้องไม่คิดจะสนใจอะไรให้มากนัก ไม่ทันได้เดินก็ถูกรั้งข้อมือเอาไว้จากคนที่นั่งทำหน้าขรึมอยู่บนเตียง
"มานี่ก่อน"
หันกลับไปมองแล้วก็ยิ่งอยากจะบิดข้อมือหนีแล้วกระโดดเตะไอ้ฮวยให้ปากแตก ตามด้วยต่อยหน้าตัวเองไปอีกทีสองที
ทำไมไม่รู้ ไม่ค่อยเข้าใจตัวเอง
เวลาที่ถูกเรียกและเห็นอีกฝ่ายทำหน้าเศร้า ก็มักจะต้องโอนอ่อนผ่อนตามไปซะทุกที เป็นอะไรมากมั้ยวะเนี่ย
"นั่งนี่ก่อนซิ"
นั่งตรงไหนไม่รู้ รู้แต่นั่งแล้วก็ถูกรั้งร่างเข้าไปกอด กอดอย่างเดียวไม่พอ แถมหอมแก้มแบบเน้น ๆ อีกที
"เว้ยยยยยยยย" ยกมือขึ้นผลักอกของคนกอดแล้วก็ผละออกมายืนยกหลังมือขึ้นเช็ดแก้มของตัวเองเช็ดไปขัดไปจนแก้มแทบถลอก
อายเข้าขั้น แต่ก็ทำได้แค่ชี้หน้าของคนแกล้งและด่าไปสองสามคำ
ไม่เห็นว่าไอ้ฮวยมันจะสะทกสะท้านอะไรนอกจากหัวเราะ แล้วก็ยิ่งยิ้มเข้าไปใหญ่ สนุกตรงไหนวะ
"บอกแล้วอย่ายั่ว หน้าแดงแล้วจะอายอะไรขนาดนั้น มา ๆ เดี๋ยวให้หอมคืน"
ไม่เป็นไร
กูเกรงใจ เกรงว่าจะทำให้พี่ฮวยได้กำไรจนเกินไปคร้าบบบบบบบบ
"เมื่อไหร่จะเลิกกวนประสาทวะ พูดดี ๆ ไม่ได้หรือไง"
หาเรื่องกลบเกลื่อนและยิ่งต้องรีบก้มหน้าก้มตาหลบ
หน้าแดงจริงอ่ะ จริงเหรอ ไม่จริงมั้ง เออ ล้อกันเข้าไป สงสัยจะสนุกมากเลยล่ะสิ ไม่เป็นตัวเองบ้างก็แล้วไป
อย่าถึงคราวกูบ้างก็แล้วกานนนนนนนน มึงจะร้องไม่ออก
"ก็พูดดีๆ แล้วไม่เห็นเดียร์จะเข้าใจ พูดไม่ดีทีไรก็เห็นเข้าใจทุกที ไปเหอะ หิว หิวมากๆ เดี๋ยวหน้ามืดแล้วคนแถวนี้มันจะโดนมากกว่าที่โดน
คราวนี้ล่ะเว้ยยยยยยยย ขนาดด่ายังแทบไม่มีแรงเลยด้วย คอยดู"
ห๊า ขนาดด่ายังไม่มีแรงด่า มึง มึงเดี๋ยวสวย
"เออ เอาเหอะ ขี้เกียจเถียงด้วย เถียงไปก็แพ้ เดี๋ยวก็เข้าตัวอีก เหนื่อย"
ยอมถอยทัพง่าย ๆ และเดินออกมารออยู่นอกห้อง หิวข้าวจะตาย เถียงไปก็เปล่าประโยชน์ไม่ชนะหรอก ปลงซะเถอะ
บอกตัวเองอย่างนั้นแล้วก็จัดการล็อคประตูห้องเรียบร้อยเมื่อคนในห้องเดินออกมาเรียบร้อยแล้ว
เดินเรื่อยๆ ไปพร้อมกันตามทางเดินและก้มลงมองเมื่อฝ่ามือถูกอีกฝ่ายรั้งไปกุมเอาไว้แน่น
หันซ้ายหันขวาเพราะกลัวว่าจะมีใครเห็น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่ส่งยิ้มเศร้า ๆ มาให้
"ช่วยไม่ได้จริง ๆ เดี๋ยวก็ไม่อยู่แล้ว ก็ได้แค่นี้แหละเดี๋ยวก็ต้องรีบไปเคลียร์งานต่อ ทำอะไรบ้า ๆ บอ ๆไปถ้าจะโกรธกันจริง ๆ ก็ไม่ว่าหรอก
เข้าใจกันบ้างเถอะ ถึงอยากผูกมัดขนาดไหน แต่ถ้ามันผูกได้แค่ร่างกายก็ไม่รู้จะทำไปทำไม ถึงจะทำอะไรเกินเลยไปแต่สัญญาจะไม่ทำให้เกินเลยจนเดียร์เสียใจหรอก สัญญา"
ได้ยินชัดทุกถ้อยคำ และฝ่ามือที่กุมเอาไว้ก็ผละจากไปอย่างง่ายดายเมื่อพ้นทางเดิน และต้องพบเจอกับผู้คนมากมาย
ทำได้แค่ปล่อยมือและเดินเคียงข้างกันเงียบ ๆ ไม่ได้พูดคุยกันอีกเลยสักคำ แต่กำลังครุ่นคิดถึงเรื่องที่ต้องคิด
"กินอะไร"
ไม่อยากให้บรรยากาศมันเงียบจนเกินไป ทำได้แค่เงยหน้าขึ้นถามคนตัวโตกว่าที่กำลังทำหน้าเครียด คงกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่แน่ ๆ
แล้วก็คงจะเป็นเรื่องเดิม ๆ
"กินเดียร์สิท่าจะอร่อย ใส่น้ำแข็งด้วยจะได้หัดใจเย็น ๆ ใส่น้ำเชื่อมเยอะ ๆ จะได้หวานๆ กับเขาบ้าง แล้วก็ใส่ใจคนกินหน่อย
เดี๋ยวคนกินจะไม่อยู่ทะเลาะด้วยแล้ว ใส่ใจคนกินบ้าง ไม่งั้นเดี๋ยวคนกินน้อยใจตาย"
เออ งั้นตายไปเลย ตายไปเลย จะหักคอให้ตายเลย ไอ้ปากเสีย พูดเข้าไปสิ เรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้ หัดพูดเข้า
"จ้าาาาาาา พี่ฮวย เดียร์ผิดไปแล้ว ต่อไปจะทำตัวดี ๆ นะจ๊ะ พี่ฮวยจ๋า นะจ๊ะ นะจ๊ะ"
ประชดเข้าไปนิดเดียว คนถูกประชดยิ้มหน้าบานแฉ่ง เข้าใจมั้ยว่ากูประชด มึงจะยิ้มทำไมเนี่ย กูประชด กูประชดอยู่คร้าบ
"อีกทีซิ แบบเมื่อกี้อ่ะ จ๊ะจ๋าจ๊ะจ๋าแบบเมื่อกี้อ่ะ เออ แบบนี้แหละชอบ เอาอีก เอาอีก"
เออ ให้มันได้อย่างนี้ซิวะ ประชดแล้วยังหัวเราะมันอยากโดนไม่รู้จะทำยังไงกับมันแล้ว
"มานี่มา"
เรียกอีกแล้ว มานี่อีกแล้ว ไม่ไปโว้ย ไม่ไป ไม่ต้องเลยอย่ามาเรียกแล้วตีหน้าเศร้า ไม่เชื่อแล้ว ไม่ไปเว้ย
"ขอกอดหน่อย"
กลางที่สาธารณาชน ไม่มีทางหรอกโว้ยยยยยยยยยย ให้ตายก็ไม่อ้าววววววววววว
ไม่ทันได้พูด แต่ก็ถูกคว้าไปกอด ไม่ได้กอดให้เลยเถิด แค่ถูกล็อคคอและถูกลากให้เดินตามไปด้วย
หายใจไม่ออกโว้ยยยยยยยยยยยย เดี๋ยวตายก่อนนะ ช่วยด้วย กูหายใจไม่ออกแล้ว
"รักเดียร์"
ตายแล้วแหละ ตอนนี้ตายไปแล้ว หายใจไม่ออก คอหักตายไปแล้ว
แต่ไหงรู้สึกว่ามันอุ่น ๆ ในใจไม่รู้นะ รู้สึกอบอุ่นวาบขึ้นภายในใจ จนต้องก้มหน้าก้มตาเดิน สงบปากสงบคำเดินตามคนล็อคคอเงียบ ๆ
เงยหน้าไม่ได้ กำลังซึ้งใจอยู่ เดี๋ยวไอ้ฮวยมันจะเห็นว่าซึ้งจนน้ำตาแทบจะไหลพราก หน้าแดงเถือกไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
ก็เออ แล้วไงวะ
รักก็รัก ก็รู้แล้วแหละว่ารัก
ไม่ต้องเจอกันบ่อย ๆ ก็ช่างหัวมัน ไม่ตายหรอกวะ
"อึ้งแล้วห้ามมองนะ อย่ามองหน้านาน มองนานๆ เดี๋ยวเขิน"
เหรอ อย่ามองหน้านานเดี๋ยวเขินเหรอ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ดี ดี จะได้มองนานๆ มึงจะได้รู้จักเขินบ้างไงไอ้ฮวย
"มองเผื่อไว้ จะได้จำไปนาน ๆ ไง"
อื้อ
มองนาน ๆ จะได้จำไปนาน ๆ จำไปนาน ๆ เหรอ อะไรมองนาน ๆ จะได้จำนาน ๆ
จำไปนาน ๆ
ตอบซะแบบนี้ ดีใจตายเลยเดียร์
คนมองกำลังยิ้มอย่างสดชื่น ส่วนคนถูกมองหรุบสายตาลงต่ำ และอมยิ้มน้อย ๆ
ไม่รู้ว่าคำพูดที่ตัวเองพูดมันหวานเลี่ยนชวนอ้วกแค่ไหน รู้แต่ว่าพูดไปแล้ว ดูเหมือนคนฟังจะดีใจมาก
เพราะยิ้มไม่ยอมหุบ
"เออ งั้นก็มองซะจะได้จำ อย่าคิดไปจำใครล่ะ..... ไม่ชอบ ........ หวง"
เหรอ หวงเหรอ หึ หึ หวงไปเล้ย หวงไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก เพราะตอนนี้จำไปแล้ว
จำคนนี้ไปแล้ว
คนนี้ไงที่ชอบแกล้ง ชอบทำหน้าบึ้ง ๆ พูดจาไม่รู้เรื่องนี่ไง
คนนี้แหละ คนที่มันล็อคคอจนแทบหายใจไม่ออกนี่แหละ
จำได้คุ้น ๆ นะ คุ้น ๆ ว่า ชื่อ........พี่ฮวยจ๋ามั้ง.....ใช่มั้ย แต่ไม่บอกหรอกโว้ย เดี๋ยวมันดีใจ
เก็บไว้งี้แหละ แกล้งมัน ให้มันงง ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขำจริงโว้ย
TBC
o2 แอบเห็นนู๋เดียร์มีเขากะหางไหวๆๆอยู่ด้านหลังซะด้วย 5555 เป็นปีศาจน้อยไปซะแล้ว :m20:
เริ่มหัวข้อโดย: lucifel ที่ 08-02-2008 19:42:53
จะได้จุดพลุฉลอง :m14:
เริ่มหัวข้อโดย: dawa_11 ที่ 08-02-2008 19:47:47
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 08-02-2008 19:58:51
เริ่มหัวข้อโดย: yukisaki ที่ 08-02-2008 20:07:21
เมื่อไหร่จะกดซะทีล่ะพี่ฮวย :m12:
จะได้จุดพลุฉลอง :m14:
เห็นด้วยเรย :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
เริ่มหัวข้อโดย: bamtham ที่ 08-02-2008 23:57:11
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 09-02-2008 08:38:28
เริ่มหัวข้อโดย: tor13 ที่ 09-02-2008 09:37:53
เริ่มหัวข้อโดย: Plabu ที่ 09-02-2008 20:03:17
น้องนาเดียร์จ๋า :m1: :m4:
หวานขนาดนี้ :m1: :m1:
เดี๋ยวพี่ฮวยจ๋าหน้ามืดขึ้นมาทำไงเนี่ย :give2: :m3::m25: :m1:
อิอิ :impress2: :impress2:
มาอัพไวๆน้า :impress: :impress:
เป็นกำลังใจให้จร้าาาาาาาา o15 :amen: :m11:
ชอบนาเดียร์กับพี่ฮวยจ๋าที่สุดเรย :m11: :m11: :m18:
อิอิ :m4: :m4:
เริ่มหัวข้อโดย: jb ที่ 10-02-2008 03:42:42
:o8:
:m4:
:m4: :m1:
เริ่มหัวข้อโดย: yukisaki ที่ 10-02-2008 11:26:03
มารอต่อนะเนี่ย :m1: :m1: :m1: :m1:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 10-02-2008 12:19:30
:m21: เอ๋ ว่าแต่จะจบทันวาเลนไทน์หรือเปล่าเริ่มไม่แน่ใจ แต่คนอ่านน่ารักคงไม่ว่ากันนิ :m13:
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน เอางั้นเลยเหรอ
"เธอ เธอ"
เธอไหนมีที่ไหน ไอ้นี่ท่าจะบ้าหรือไม่ก็อาการหนักมากแล้วมั้ง
มองหน้าของคนที่นั่งทำตาเยิ้มอยู่ฝั่งตรงข้ามแล้วก็อยากจะเอาน้ำแข็งสาดหน้าเผื่อว่าอากาศร้อน ๆ จะได้เย็นลงบ้าง
ดูเอาเถอะ มันร้อนของมันคนเดียวคงไม่พอ พาคนที่นั่งอยู่ฝั่งนี้ร้อนไปด้วย
ไม่ร้อนได้ยังไง ดูหน้าสิ รู้สึกว่าร้อนวูบ ๆ พิกล ว่ามั้ย เอ๊ะหรือว่ายังไง
"เธอ เธอ" เอ้ออออออออ ไอ้นี่ยังไง อย่าเรียกได้มั้ย เรียกแล้วมีลีลาท่าทางประกอบด้วย ไม่ดีนะ ถ้านั่งท้าวคางแล้วจ้องหน้าอย่างเอาเป็นเอาตายแบบนี้ เดี๋ยวคนเขาก็ว่าไม่มีมารยาทหรอกนะเว้ย
"เธอ เธอ เราชอบเธออ่ะ มาเป็นแฟนเรานะ"
บร้าไปแล้วมั้ง เดี๋ยวเขินจัดยกน้ำแข็งในแก้วสาดหน้าเลยนะมึง
"อีกคำเดียวนะ ถ้าพูดอีกคำเดียว"
กัดฟันพูดให้เสียงเล็ดรอดออกมาเล็กน้อย เพราะกลัวชาวบ้านได้ยิน ชาวบ้านที่อื่นไม่ได้ยินแต่ชาวบ้านตรงหน้านี้ถ้ามันแกล้งไม่ได้ยินนะ คอยดูเหอะคอยดูนะมึง
"อะไรนะ อะไรนะ ตกลงว่าเป็นแฟนกันแล้ว อ่อ อืม อืม โอเคเลย เอาตามนี้"
เฮ้ย ไหงงั้นฟระ ยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ แค่พูดว่าอีกคำเดียว ไม่ใช่แล้ว ไม่ใช่แล้ว
"ไอ้ฮวย"
ชักหงุดหงิดขึ้นมาเล็ก ๆ ทำไมมันถึงได้ดำน้ำหนีหายไปได้ดื้อ ๆ อย่างนี้วะ
"จ๋า น้องนาเดียร์ว่าที่สุดที่รักอยู่นี่แล้วจ่ะ"
แสดงว่ามันคงยังปกติในแบบของมันอยู่ ในที่สุดไอ้ฮวยก็เมาเต้าหู้ยี้ในก๋วยเตี๋ยวเย็นตาโฟไปเรียบร้อยแล้วแบบไม่ต้องสงสัย หน้าตาท่าทางแบบนี้
มันเมาเต้าหู้ยี้ชัวร์ ฟันธง
"ไม่เบื่อเหรอ แหย่ทั้งวัน ชอบมากเหรอเวลาทำให้หงุดหงิดอ่ะ ประหลาดคน"
จ่ะ ไม่เบื่อจ่ะ มีเบื่อบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ ตอนที่มองหน้าเดียร์แล้วอยากเข้าไปเล่นด้วยใกล้ ๆ ว่าจะจับดึงแก้มสองสามที ก่อนจะแกล้งกอดแน่น ๆ ให้หายใจไม่ออก
อะไรอีกนะ สารพัดจะคิดแหละ แต่ไม่ค่อยกล้าทำ ทำไปทำมากลัวลามปามไปถึงขั้นไหนต่อไหนน่ะสิ
ยิ่งห้ามใจตัวเองไม่ค่อยได้อยู่
"เบื่อเหมือนกันแหละ ขี้เกียจแกล้ง แล้วจะให้ทำยังไง ให้นั่งมองหน้าเดียร์เฉย ๆ เหรอเดี๋ยวก็ท้องหรอก"
กูม่ายช่ายปลากัด ไม่ท้องหรอกเว้ย
"ไม่กลัวเหรอ ท้องเลยนะท้องเลย ท้อง ท้อง ท้อง นึกสภาพถ้าเดียร์ท้องสิ โห ไม่อยากจะคิดเลย"
เมาเต้าหู้ยี้
แบบนี้มันเมาเต้าหู้ยี้แน่แล้ว
กลับบ้านกันเถอะฮวย ก่อนที่มึงจะจินตนาการอะไรไปมากกว่านี้
ที่สำคัญกูไม่ได้ท้อง กูแค่กินก๋วยเตี๋ยวเย็นตาโฟเยอะไปหน่อยท้องเลยโย้แบบนี้
อย่าจ้องมาก มึงก็ได้สามเดือนกว่า ๆ แล้วไม่ใช่เหรอ ว่าแต่ สงสัยจะเป็นฝาแฝดนะนั่น ว่ามั้ย
"ง่วงนอนกลับบ้านเหอะ"
ลุกจากเก้าอี้หลังจากกินก๋วยเตี๋ยวเรียบร้อย เงินทองไม่ต้องจ่ายหรอก ให้ไอ้บ้ามันจ่ายซะมั่ง งก เข้าใจมั้ยว่างก ตังค์มีแต่ไม่จ่าย มีอะไรมั้ย
"เฮ้ย ตัวเอ๊ง กินน้ำแข็งใสกันป่าว เค้าอยากกินน้ำแข็งใส"
ไม่ต้องทำเสียงแบบนั้นก็ได้คร้าบบบบบบบ มันไม่เข้ากับบุคลิก
ที่สำคัญอย่าพยายามทำหน้าโนะเนะทำสายตาปิ๊ง ๆ เพราะกูเสียดายเย็นตาโฟเว้ย
"อิ่ม ไปกินคนเดียวเหอะ จะกลับบ้านนอนแล้ว ง่วงนอน"
ไม่ฟังหรอก อยากพูดอะไรก็พูดไป อยากจะกินอะไรก็กินไปเหอะ งานการยังทำไม่เสร็จเลย นัดจะส่งแล้วด้วย ใจจริงก็อยากจะไปเดินเตร็ดเตร่ด้วยกันอยู่หรอก
อยากไปเดินชมนกชมไม้ จีบกันหวานแหวว สวีทกันให้มันสนั่นลั่นทุ่งไปเลย แต่ทำไม่ได้ งานกองพะเนินเทินทึก
ขืนยังมัวเอ้อระเหย เดี๋ยวคนจ้างเขาด่าตายห่า ยิ้มตอนนี้ แต่ร้องไห้ตอนส่งงาน แบบนั้นไม่ไหวว่ะ
"เออ ไม่กินก็ไม่กิน เดี๋ยวพรุ่งนี้บ่าย ๆ กลับไต้หวันแล้วนะ"
เหรอ เออ เออ กลับแล้วเหรอ แล้วมาเที่ยวใหม่นะ
ห๊า
"กลับไต้หวัน" เบรคขาของตัวเองที่กำลังก้าวลิ่ว ๆ แบบกะทันหันแล้วก็หันกลับไปมองคนที่ก้าวขาเดินตามมาติด ๆ
"อื้อ กลับไต้หวัน ไม่เห็นเป็นไรเลย ไต้หวันแค่นี้เอง เนอะ แค่นี้เอง เอง เอ่ง เอ้ง เอ๊งนะตัวเอง"
หัวเราะเพราะว่ามันก็แค่นี้เองจริง ๆ แต่ไหงคนฟังถึงได้ยืนนิ่งงั้นล่ะ ก็กลับไปแป๊บเดียวอีกไม่กี่เดือนก็มาแล้ว ไม่เป็นไรหรอกมั้ง เนอะ ใช่มั้ยอ่ะ เอ่อ ใช่มั้ย
"อยากกินน้ำแข็งใสแล้ว"
ก็เมื่อไม่กี่นาทีก่อนเดียร์บอกว่าอิ่มอยู่ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมตอนนี้ถึงบอกว่าอยากกินขึ้นมาล่ะ อิ่มแล้วฝืนไม่ดีมั้งเดียร์ เดี๋ยวก็ปวดท้องกันพอดี
"อยากกิน"
กินก็กินสิ ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย แล้วทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ ทำหน้าอย่างกับคนจะร้องไห้เลย แค่น้ำแข็งใสเลี้ยงได้หรอกน่าแค่นี้เอง
"เอาสิ ไปกินกัน"
เตรียมหันหลังกลับไปที่ร้านขายน้ำแข็งใสที่อยู่ห่างออกไป แต่ชายเสื้อด้านหลังกลับถูกใครบางคนดึงเอาไว้ ไม่ให้เดินไปได้ จนต้องหันกลับมามอง
"ใส่น้ำแดงได้มั้ย"
ได้สิ ทำไมไม่ได้ล่ะ ใครเขาจะไปว่าอะไรเดียร์
"แล้วก็ใส่ข้าวโพดกับเผือก แล้วก็เฉาก๊วยด้วยได้มั้ย"
อื้อได้ ใส่อะไรก็ได้ จ่ายตังค์เขา เขาก็ใส่ให้ทั้งนั้นแหละ เอาสิ อยากกินแบบไหนล่ะ
"เดินไปได้มั้ย"
อ้าวก็เดินอยู่ไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องถาม เป็นอะไรหรือเปล่า เป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย
"ตัวร้อนเหรอ" ฮวยหันกลับไปมองคนที่พูดนั่นพูดนี่เจื้อยแจ้วถามเป็นเด็ก ๆ อดหัวเราะไม่ได้ที่อยู่ดี ๆ คนที่ไม่ค่อยพูดค่อยจามากมายกลับพูดอะไรได้เรื่อยเปื่อยชนิดน้ำไหลไฟดับ เดียร์เป็นอะไรของมัน แปลก ๆ นะวันนี้
"ตัวไม่ร้อนแค่หาเรื่องคุย กลัวคุยทางโทรศัพท์แล้วไม่ได้เห็นหน้า ถ้าไม่ได้เห็นเดี๋ยวนึกไม่ออกว่าฮวยกินน้ำแข็งใสยังไง"
คนพูด พูดไปยิ้มไป หน้ายิ้มจริง แต่ตาไม่ยิ้มด้วยเลย ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่โตแต่ดวงตาหม่นหมองคู่นั้นที่พยายามซ่อนเร้นเก็บความรู้สึกเหงาเล็ก ๆ เอาไว้ก็ทำให้ฮวยต้องนิ่งมองให้เต็มตา
"งั้นไม่คุยกับเดียร์แล้ว"
เดินหนีไปดื้อ ๆ โดยมีคนตัวเล็กกว่าเดินตาม
ใครบอกว่ากรุงเทพไต้หวันใกล้กันนิดเดียว
นี่เหรอนิดเดียว
แค่คิดก็ไกลแล้ว แค่คิดก็ไกลแล้ว ไม่เห็นหรือไงว่าแค่คิดมันก็ยิ่งไกล
"ไม่อยากคุยกับเดียร์แล้ว ไม่อยากมองหน้าเดียร์แล้วด้วย"
เดินบ่นไปตลอดทาง พูดสิ่งที่คิดไปตลอดทาง รู้ว่าเดียร์ฟังที่พูด แต่ก็ไม่เห็นจะโต้ตอบอะไรกลับมา
ไม่รู้เหรอว่าแบบนี้มันเหงา
ยังไงก็ได้ อะไรก็ได้ พูดถึงขนาดนี้แล้ว ตอบโต้มาสักอย่างไม่ได้หรือไง
อยากจะทะเลาะด้วยแล้วตอนนี้ ไม่อยากคิดว่ากำลังจะเหงา ทะเลาะกันยังดีกว่า
จะได้ลืมว่ากำลังจะคิดถึงกันอีกแล้ว ไม่รู้หรือไงว่าแบบนี้ ยิ่งเศร้าไปกันใหญ่
เดียร์ไม่รู้บ้างหรือไง
นิ่ง เงียบกันไปชั่วอึดใจ ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลย
ก้าวขาเดินลิ่ว ๆ กลับมาด้วยกัน เดินเพียงไม่กี่นาทีก็ถึงที่พัก ยืนรอให้เจ้าของห้องไขกุญแจห้องให้ ก่อนจะก้าวขาตามกันเข้ามาในห้อง
ยังไม่ทันที่เดียร์จะเอื้อมมือไปกดเปิดสวิทไฟ
แต่คนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ กลับเรียกเอาไว้ และก้าวเดินเข้าไปหา
อ้อมแขนอบอุ่น รั้งร่างของคนตรงหน้าเข้ามากอดเอาไว้แน่น
"เดียร์"
ไม่รู้
ไม่อยากจะคิดอะไรให้มากไปกว่านี้
รู้แต่ว่า การที่ต้องทนคิดถึงกันมันทรมาน แค่คิดก็เหมือนจะทนไม่ได้ขึ้นมา
มันแน่นอยู่ในอก และเหมือนกับหัวใจกระตูกวูบลง เมื่อคิดว่าจะไม่ได้เห็นหน้า
"มีอะไรจะคุยอีกหรือเปล่า พูดอะไรให้ฟังหน่อยสิ อยากได้ยินเสียงตอนที่ยังกอดเดียร์ได้ กลับไปถ้าคุยกันก็กอดไม่ได้ มันแย่ว่ะ แค่คิดก็แย่แล้ว"
แค่คิดก็แย่
คนที่แย่กว่าไม่ใช่ทางนี้หรือไง
เล่นบ้าอะไรของมัน อยู่ดี ๆ ก็มาบอกให้พูด อยู่ดี ๆ ก็มากอดซะแน่น
อยู่ดี ๆ ก็ทำให้รู้สึกว่าจะทนเหงาอยู่คนเดียวไม่ได้อีกแล้ว แค่คิดก็อยากจะบ้า
แล้วมาบังคับให้พูดอะไรอีก ใครมันจะอยากพูดวะแบบนี้
"สองคูณหนึ่งเป็นสอง สองคูณสองเป็นสี่"
ไม่รู้ว่ะ คิดไม่ออก ท่องสูตรคูณเลยแล้วกัน เอางี้แหละ คิดเรื่องออกแล้วจะพูดเองแหละ มีปัญหามั้ยวะ
คนกำลังซึ้ง มีอันต้องหัวเราะเพราะสิ่งที่ได้ยิน
บอกให้พูด อยากให้พูด พูดอะไรก็ได้ที่หวาน ๆ แบบคนอื่นเขาบ้าง
แต่เดียร์มันดันท่องสูตรคูณซะได้
ฮวยยืนหัวเราะ และตั้งใจฟังสูตรคูณที่เดียร์ท่อง ตลกจนหยุดเสียงหัวเราะไม่ได้และรู้สึกเหงาอยู่ในใจลึก ๆ
คืนนี้ยังท่องสูตรคูณให้ฟัง แต่พรุ่งนี้ก็ไม่ได้เห็นหน้าอีกแล้ว
"มีอะไรจะบอกว่ะเดียร์"
หลังจากตั้งใจฟัง และหลัง ๆ เริ่มรู้สึกว่าคนท่องชักท่องผิด ๆ ถูก ๆ ซะแล้ว
เลยต้องรีบเบรคเอาไว้
"อะไร ยังท่องไม่จบเลย"
นึกไปนึกมาเริ่มนึกไม่ออกว่าถึงบทไหนแล้ว ก็ไอ้ฮวยมันกอดซะแน่น ใครมันจะไปจำได้หมดวะ ตื่นเต้นจะแย่ จำได้แม่นก็แปลกเด่ะ แล้วอย่างนี้จะมีเครื่องคิดเลขไปทำไมวะ ถ้าท่องได้หมดป่านนี้เรียนได้เกียรตินิยมไปแล้ว โห่ ไม่น่าเล้ย
"จะท่องแบบนี้ทั้งคืนหรือไง มีอะไรให้ทำอีกตั้งเยอะ เช่นว่า...."
ไอ้เช่นว่านี่มันแปลก ๆ นะ เช่นว่าแบบไหน เช่นว่าอะไร เช่นว่า แล้วทำไมมือมันถึงเลื้อยเข้าไปในเสื้อแบบนี้วะ ไอ้ฮวยมันชักคิดไม่ซื่อแล้วนี่หว่าแบบนี้
ตะครุบมือของคนที่ทำเสียงแปลก ๆ แล้วก็รีบชิ่งหนีด้วยการเดินไปเปิดไฟที่กลางห้อง
ยืนจ้องหน้าอีกฝ่ายในระยะสายตา แล้วก็พบว่าฝ่ายนั้นเดินไปนั่งลงบนเตียงและใช้ฝ่ามือแตะไปที่ฟูกนอนหลายครั้ง ก่อนจะพยักหน้าเรียกให้มานั่งใกล้ ๆ
ไม่ไป
เรื่องเด่ะ
ไม่ไปเฟ้ย มีอะไรมั้ย กูม่ายปาย มึงจะทำอารายด้าย
"น้องนาครับ มานั่งนี่ เดี๋ยวนี้"
ทำเสียงดุเว้ย หน้าเข้มซะด้วย ไม่กลัวเว้ย แน่จริงเข้ามาเด่ะ ไม่ไปอ่ะ ก็มัน....
"ผมอยากกอดคุณ ผมอยากอยู่ใกล้ ๆ คุณ ผมกลัวว่าจะคิดถึงคุณมาก ๆ ถ้าไม่ได้เจอกันนาน ๆ มาหาผมได้มั้ยครับ"
ไม่รู้ว่าไปต้องมนต์กับคำพูดแบบนั้นได้ยังไง รู้แต่ว่าเผลอสบตาเข้าไป
แล้วที่เคยคิดเอาไว้ว่าจะไม่เข้าไปหาแน่ ๆ ก็มีอันต้องล้มเลิก
เพราะขาก้าวเดินจนแทบจะวิ่งเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่บนเตียง
รู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่ถูกรั้งเข้าไปกอดเอาไว้แน่น และได้ยินคำพูดบางอย่างซ้ำซากวนไปวนมาในหัว
"เป็นแฟนกันเถอะนา ไม่อยากเป็นว่าที่สุดที่รักแล้ว เป็นแฟนกันตอนนี้เลยเถอะนะได้มั้ยน้องนา เป็นแฟนกันเถอะ เมื่อไหร่จะตกลงซะที"
พูดอะไรวะ ไม่เห็นเข้าใจเลย อย่าพูดมากได้มั้ยชักรำคาญ
อ้าวไอ้ที่พูดอยู่น่ะ เป็นตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วยังจะมาถามซ้ำซากอยู่ทำไม
ความรู้สึกช้าจริง ๆ ไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่ให้กอดขนาดนี้หรอก ขืนใครมาทำแบบนี้กูเตะคว่ำไปนานแล้ว
ไอ้ฮวยมันจะถามอะไรมากมายว่ะ น่าจะรู้คำตอบได้แล้ว เรื่องแค่นี้ไม่น่าโง่เลย
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 10-02-2008 12:21:33
เฮ้ย มือมึงอ่ะ มือมึงอ่ะ มือมึงนั่นแหละ เลื้อยไปใหญ่แล้วนะ กอดเฉย ๆ ก็ได้ไหงมันเริ่มเลื้อยเข้าไปในเสื้อกูงี้อ่ะ
พูดซะหวานเลย เดียร์จ๊ะเดียร์จ๋า เดี๋ยวสำลักความหวานตายหรอก เหอ เหอ เหอ
"เดียร์" เสียงกระเส่าซะงั้น เวลาเรียกอย่าทำตาซึ้ง ขอร้อง ตาเริ่มไม่ค่อยซึ้งแล้ว มันเปล่งประกายวิบวับชอบกล เหอ เหอ เหอ เนอะ
"ซึ้งว่ะ ขออาบน้ำก่อนแล้วกันนะ ร้อนชิบ ข้างนอกมันร้อนโคตร ๆ "
หนีสิวะ จะอยู่ทำซากอ้อยอะไร ขืนยังนั่งแข็งเป็นหินแบบนี้ เดี๋ยวมันก็ถลกเสื้อกันพอดี เดี๋ยวมีอารมณ์ขึ้นมามันจายุ่งนะก๊าบพี่
"ทำไมอ่ะ ยังไม่ตอบเลยที่ถาม"
กำลังจะลุกขึ้นเดินหนี แต่เห็นทีจะยาก เพราะแค่คิดจะผละจาก ก็ถูกรั้งข้อมือเอาไว้ทันที
"ร้อน ง่วงนอน จะอาบน้ำนอน" คนที่บอกว่าทั้งร้อนทั้งง่วง แต่กลับก้มหน้าก้มตาหลบสายตาของคนที่จ้องมองมาแบบไม่เหมือนที่เคย
"เมื่อไหร่จะเลิกเฉไฉซะที เป็นผีเหรอทำไมชอบหลบตาถามอะไรดี ๆ ก็เอาแต่หลบต่อไปไม่ถามแล้วนะ"
เฮ้ย เอางั้นเลยเหรอ ทำไมโกรธง่ายดายงี้อ่ะ ไม่ ไม่ ไม่ใช่อย่างงั้น คือว่า มันเป็นอย่างนี้นะพี่ฮวยนะ คือมันอย่างนี้.....เอ่อ
"เออ ตามใจ กูจะอาบน้ำ กูร้อน กูง่วงนอนด้วย"
ตั้งใจจะอธิบาย แต่ร่างกายกลับผละจากอย่างรวดเร็ว ลุกขึ้นเดินหนี
เดินไปคว้าผ้าขนหนูแล้วเดินลิ่วเข้าห้องน้ำ ทำเหมือนไม่สนใจคนที่มองตาม
ทั้งที่สมองกำลังคิดหาคำอธิบาย
หนี
แล้วก็หนี
ไม่รู้จะหนีทำไมมากมาย แค่บอกไปว่า...."จ้า เราเป็นแฟนกันนะจ๊ะตัวเอง"
แค่เนี้ยะ ไม่เห็นยากเลย ง่ายจะตาย ง้าย ง่าย
เดียร์กำลังยืนยิ้มอยู่หน้ากระจก ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหน้าของตัวเองเพราะเหงื่อที่หยดลงมาจากหน้าผาก
เหงื่อหยดเพราะอากาศมันร้อน
ร้อนจริง ๆ นะ ไม่ใช่ร้อนธรรมดา
สายตาก้มมองต่ำลงมาที่ส่วนกึ่งกลางของร่างกาย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองที่กระจกอีกครั้ง
เฉย ๆ นะ
ธรรมดา
มันเรื่องธรรมดา ทำงานทุกวัน บางทีหลับบางทีก็ยุ่งเหยิง
ไม่เห็นจะแปลกที่เก็บกดเอาไว้นาน มันก็ต้องมีอารมณ์ความรู้สึกกันบ้างแหละวะ
แต่ทำไมต้องมาเป็นตอนไอ้ฮวยกลับมาด้วย
ลืมเรื่องนี้ไปได้ไง
ตายห่าแน่มึงเดียร์เอ้ย
ยืนมองหน้าตัวเองแล้วก็ยกมือขึ้นกุมขมับ
แค่คิดนะ นี่แค่คิด ไม่ได้คิดอะไรเลย ก็ทำเหมือนไม่ได้คิดอะไรแล้ว
อย่าเรียกด้วยน้ำเสียงแบบนั้นได้มั้ย
อย่าเข้าถึงเนื้อถึงตัวให้มันมากนักได้มั้ย
ไม่ได้คิดว่าจะมีอะไรเลยเถิด แต่สมองมันสั่งการไปไหนแล้วไม่รู้ ยิ่งร่างกายยิ่งไปกันใหญ่
แล้วทำไมหน้าเป็นงี้วะเนี่ย
มองหน้าของตัวเองแล้วยิ่งอยากจะบ้า
หื่นชิบหาย ขนาดนี้เลยเหรอวะ แล้วทำไมต้องมาเป็นตอนนี้ด้วย
กลุ้ม ได้แต่กลุ้ม ก่อนจะปลดเสื้อผ้าออกจากร่างกาย และแขวนทิ้งเอาไว้
มือเอื้อมไปเปิดก๊อกน้ำเพื่อให้สายน้ำช่วยบรรเทาความรู้สึกร้อนรุ่มลงบ้าง
ฝ่ามือเลื่อนไล้ไปตามร่างกายของตัวเอง ก่อนจะแตะต้องเข้าที่ส่วนที่กำลังแข็งขึงขึ้นอย่างช้า ๆ
"ฮื่อ..." หลุดเสียงออกมาจากลำคอ ก่อนจะแหงนเงยใบหน้าขึ้นและรั้งร่างกายของตัวเอง หลับตาแน่น และเหมือนร่างกายกำลังเกร็งสะท้านรับความรู้สึกที่กำลังถาโถมเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง
ไม่อยากจะเชื่อ กำลังทำอะไรอยู่วะเนี่ย ทั้งที่ไอ้บ้านั่นก็อยู่ในห้องด้วย แต่กลับแอบมาทำเรื่องอย่างนี้ อายมันบ้างมั้ย ทุเรศตัวเองพิกล
"อึก อื้อ" ขบริมฝีปาก และกุมฝ่ามือแน่นเพื่อรั้งส่วนที่แข็งขืนด้วยความเร็วขึ้นเพื่อดับความร้อนในร่างกายที่กำลังพลุ่งพล่าน
ให้มันจบ ๆ ไปซะที
คิดเพียงแค่นั้น และไม่รู้ถึงความรู้สึกของใครอีกคนที่อยู่ห่างกันเพียงไม่กี่ก้าว
ฮวยกำลังเอนหลังลงนอน และเหลือบมองไปที่ประตูห้องน้ำหลายครั้ง
คบกันหรือเปล่าไม่รู้ รู้แต่ว่าบางครั้ง ก็อยากจะให้อะไร ๆ มันเลยเถิดไปไกลสุดกู่
ชนิดที่ว่ากู่กันไม่กลับ เพราะได้เห็นได้สัมผัสไปถึงไหนต่อไหน
นึกหรือไง ว่าแค่อยากกอด นึกหรือไง ว่าแค่อยากแตะแค่นั้น
กี่ครั้งแล้วที่สมองมันพาคิดไปไกลจนแทบไม่น่าเชื่อ
ร่างกายที่กำลังสั่นสะท้านอยู่ใต้ร่าง เสียงร้องครวญครางที่เหมือนต้องการให้รับรู้ว่าอยากให้สอดแทรกเข้าไปให้ลึกถึงในสุดและปลดปล่อยออกมาจนหมดสิ้น
กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วที่คิดไปถึงขนาดนั้น
อยากจะลูบไล้ไปทั่วทั้งร่าง อยากรู้ว่าเสื้อผ้าที่สวมใส่ มันปกปิดอะไรไว้บ้าง
ขนาดผิวเนื้อที่พ้นออกมายังชวนให้คิดเตลิดถึงขนาดนั้น แล้วถ้าได้เห็นจนหมดทุกสิ่งทุกอย่าง มันจะเป็นยังไงกันนะ
นอนคิด และวางมือลงบนส่วนที่กำลังแข็งขืนขึ้นดุนดันเนื้อผ้าจนเด่นชัด
ใจเย็นจนเริ่มจะชาแล้วน้องนาเดียร์จ๋า
ใจคอจะให้นอนร่วมห้องเดียวกัน แล้วนอนหันหลังต่างคนต่างหลับไปอีกนานแค่ไหน ไม่เห็นใจกันบ้างเลยเหรอ
ยิ้ม
ยิ้มเรื่อยเปื่อย ยิ้มไปเรื่อยไม่มีเหตุผลว่าจะยิ้มไปทำไมในเวลาอย่างนี้
ผุดลุกขึ้นนั่งและรีบตรงดิ่งไปยืนอยู่หน้าห้องน้ำ
หายใจลึก ๆ เข้าปอด ก่อนจะยกมือขึ้นกระหน่ำเคาะซ้ำ ๆ ไม่รู้กี่ครั้ง
"เฮ้ย เดียร์ เดียร์ โผล่หน้ามาแป๊บซิ มีเรื่องจะถาม"
เดียร์ได้ยินเสียงเคาะและสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะต้องจำใจปล่อยมือจากร่างกายของตัวเองทั้งที่ใกล้ถึงจุดสุดหมายเต็มที
ไอ้ฮวย เรื่องอะไรถึงอยากจะถามบ้าถามบอในเวลาแบบนี้วะ คนยิ่งกำลังได้อารมณ์อยู่ โธ่เว้ย แม่งเอ้ย
"อะไร จะอาบน้ำ เดี๋ยวก่อนไม่ได้หรือไง"
ส่งเสียงออกไปด้วยความหงุดหงิดโมโหและรอฟังสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังจะตอบกลับมา
"นะ แป๊บเดียว แป๊บเดียวจริง ๆ แล้วจะไม่ยุ่งด้วยแล้ว"
แล้วนี่ล่ะ เอาไง จะอะไรของมันนักหนาวะ โทษมึงแหละ ทำให้กูเป็นแบบนี้
มีอะไรก็รีบ ๆ ว่ามาซะทีน่ารำคาญชะมัด
ยังไม่ทันคว้าผ้าขนหนูแต่กลับยอมโผล่หน้าออกมาง่าย ๆ
ขมวดคิ้วมุ่น ในหัวมีแต่ความสงสัย อะไรของมันวะ
"เออ ว่ามา"
ดูไอ้ฮวยมันทำหน้าเข้า มายืนทำบ้าอะไรหน้าห้องน้ำ แถมทำหน้าเครียดขนาดนั้นธุระสำคัญมากหรือไง ถึงต้องเรียกให้คุยในเวลาแบบนี้
"ไม่มีอะไรหรอกแค่อยากบอกว่าจะอาบน้ำด้วยแค่นั้น"
ไม่มีเวลาให้คิด ไม่มีเวลาให้อึ้ง เพราะประตูห้องน้ำถูกผลักเข้ามาจากคนที่แรงเหนือกว่า
เดียร์รีบคว้าผ้าขนหนูที่อยู่ห่างจากมือแทบไม่ทัน ยังพันไม่ทันรอบเอว เผยให้เห็นร่างกายที่ยังมีหยดน้ำเกาะพราว จนคนที่เข้ามายืนอยู่ตรงหน้า ต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างอยากลำบาก
ที่คิดไว้ไม่ถึงขนาดนี้
ที่นึกเอาไว้เลยเถิดไปไกล แต่ของจริงที่ได้เห็น มันยิ่งกระตุ้นให้เกิดความรู้สึกที่เก็บกดเอาไว้และเหมือนความอดทนกำลังพังทลายลงอย่างช้า ๆ เมื่อได้สบตากับดวงตาที่จ้องกลับมาด้วยความหวาดหวั่นแบบนั้น
ยกแขนขึ้นและถอดเสื้อออกจากร่างกายโดยง่าย สลัดหลุดทิ้งแบบไม่คิดจะสนใจ ก่อนจะก้าวเท้าเข้าหาคนที่ถอยหนีไปอีกทาง
"ทนไม่ไหวแล้วเดียร์"
ไม่รู้ว่าตัวเองพูดคำพูดนี้ออกไปได้ยังไง รู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่บดเบียดริมฝีปากแนบแน่นกับใบหน้าที่สะบัดหนีไปอีกทาง น้ำเสียงที่หลุดรอดออกมาจากลำคอยิ่งทำให้ความรู้สึกบางอย่างที่ถูกครอบงำยิ่งเตลิดไปไกล ไม่เป็นตัวของตัวเอง แทบหมดความรู้สึกและความรู้สึกผิดชอบชั่วดี
"อื้อ ไอ้ ฮือ"
ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก ไม่ได้ยินเสียงหยดน้ำ ไม่ได้ยินเสียงที่ดังก้องอยู่รอบตัว ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น
รู้สึกเพียงอย่างเดียว
เพียงสิ่งเดียวที่รู้สึก เมื่อได้สัมผัสถึงความเย็นชื้นที่ข้างใบหน้า
" ฮวย อาบน้ำได้แล้ว อาบเสร็จแล้วเนี่ย เร็วจะได้ปิดไฟนอน"
ปรือตาตื่นขึ้น พร้อมกับที่สายตาหันไปมองคนที่เพิ่งไปตกถังแป้งมา หน้าขาววอกจนน่าตกใจ
"เฮ้ย"
ผุดลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว และรู้สึกได้ถึงบางอย่างของร่างกายที่เปียกชื้น จนต้องก้มลงมอง พร้อมกับสายตาของใครอีกคนที่มองตาม
"ไอ้ ไอ้ ฮวย เฮ้ย ทำเตียงเลอะเหรอ ไอ้"
พูดไม่ออก บอกไม่ถูก ฮวยลุกขึ้นเดินหนีเข้าห้องน้ำไปแล้ว
ส่วนคนที่เพิ่งไปตกถังแป้ง กำลังยืนอ้าปากค้างและรู้สึกถึงความร้อนบนใบหน้า
ฮวยมัน
มัน......
ได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นและเพิ่งได้สำนึกในเวลานี้
คนบางคนที่ชอบยิ้มชอบหัวเราะทำเหมือนหักห้ามใจได้ทุกครั้ง
คน ๆนั้น ก็มีความรู้สึก และมีเรื่องราวบางอย่างที่ไม่เคยมีใครได้รับรู้
"ก็แล้วทำไมถึงได้...."
ยืนบ่นพึมพำกับตัวเองเงียบ ๆ และเดินไปนั่งนิ่งอยู่บนเตียงก่อนจะถอนหายใจยืดยาวด้วยความกลัดกลุ้ม
"อย่าทำให้รู้สึกไปมากกว่านี้ได้มั้ย แค่นี้ก็จะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ให้ตายเถอะวะนึกว่าตัวเองทนไม่ไหวคนเดียวเหรอ ทางนี้ก็จะตายแล้วเหมือนกัน ไม่เห็นหรือไง"
TBC
เริ่มหัวข้อโดย: life_fracture ที่ 10-02-2008 13:38:26
ดีไหมฮวย
เริ่มหัวข้อโดย: lucifel ที่ 10-02-2008 14:42:43
มัวรออะไร
:m12:
เตรียมพลุพร้อมฉลอง :mc4:
กดได้แล้วนะ :m14:
เริ่มหัวข้อโดย: jb ที่ 10-02-2008 15:36:49
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 10-02-2008 15:45:52
จารอวันนั้นครับ
:m25: :m25: :m25: :m25:
เริ่มหัวข้อโดย: jibi ที่ 10-02-2008 17:02:37
วันนั้นใกล้มาถึงแล้ว :m4:
วันที่น้องนาจะุถูกกด :m25:
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 10-02-2008 17:15:36
จะได้รู้ใจตัวเองซะที
เริ่มหัวข้อโดย: fc_uk ที่ 10-02-2008 18:59:08
สุดดดดดยอดดดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: yukisaki ที่ 10-02-2008 19:16:51
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 10-02-2008 20:52:51
เริ่มหัวข้อโดย: bamtham ที่ 10-02-2008 22:05:51
เริ่มหัวข้อโดย: anna1234 ที่ 11-02-2008 11:00:41
คนอ่านจินไปถึงไหนแล้วไม่รู้ :m14:
เริ่มหัวข้อโดย: lucifel ที่ 11-02-2008 12:27:26
:m12:
เริ่มหัวข้อโดย: dawa_11 ที่ 11-02-2008 13:43:37
ไม่เห็นต้องทนเลยนะเดียร์ เริ่มก่อนเลยดิ หนับหนุน
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 11-02-2008 14:03:40
ฮวย : มามะ ไม่เข้าใจเดี๋ยวป๋าสอนให้ มามะ
คนโพสต์: หุ หุ หุ ดีมากป๋า :m24:
คนอ่าน: ....................... 555555 (ช่วงเติมคำใน่ช่องว่าง)
ล้อกันเล่น ขำขำน๊า อย่าคิดมานะตะเอง :m14: :m22:
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน คุณครูฮวย
ไม่ได้คิดอะไร
เฉย ๆ ด้วยซ้ำ
ก็แค่ที่นอนข้างตัวมันไหวยวบลง เพราะมีคนมานั่งอยู่ข้าง ๆ
โทรทัศน์เหรอ เปิดมันทิ้งไว้งั้นแหละ เงินเยอะ ไม่กลัวเปลืองไฟหรอก รวย ไม่อยากช่วยชาติประหยัด
ง่วงจริงนะเนี่ยไม่งั้นไม่แกล้งหลับตาซะขนาดนี้หรอก
ทั้งที่คิดว่าควรจะง่วง แต่ทำไมถึงได้นอนตัวเกร็งซะขนาดนี้วะเนี่ยไอ้เดียร์เอ้ย
"หลับยัง"
หลับแล้ว ไม่เห็นเหรอ ถามมาได้ยังไงว่าหลับยัง คนนอนหลับอยู่เนี่ย ตาบอดเหรอ มองไม่เห็นหรือไง
"งั้นปิดไฟนะ"
เออ เอาเห้อคู้ณณณณณณณณ ปิดไฟนอนไปเห้อออง่วงจาตายห่าแล้วววว
แล้วคนที่มานั่งข้าง ๆ ก็ลุกขึ้นไปปิดไฟจริง ๆ ก่อนจะเดินมาล้มตัวลงนอนอยู่ข้าง ๆ เดียร์ที่นอนตัวแข็งทื่อเป็นหินอยู่ชิดติดกับกำแพง
"คืนนี้ร้อนเนอะ"
อย่าชวนคุย เดี๋ยวไม่หลับ
"เดียร์ร้อนป่ะ"
เออร้อนจริงด้วยว่ะ แต่อย่าชวนคุย กำลังทำใจเย็นอยู่
"พรุ่งนี้บ่ายกลับแล้วนะ"
ครับ เชิญครับ กลับก็กลับเถอะครับท่าน
คิดตามแต่ปรือตาขึ้นในความมืด และขบริมฝีปากแน่นเพราะสิ่งที่ได้ยิน ทั้งที่ไม่อยากได้ยินหรือรับรู้เลยสักนิด
กลับแล้ว
งั้นเหรอ
จะกลับพรุ่งนี้แล้ว.............เหรอ...
"คงคิดถึงเดียร์แย่"
ได้ยินเสียงถอนหายใจของคนพูด ก่อนจะสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนผะผ่าวที่เป่ารดต้นคอ
ฝ่ามือกำแน่นและค่อย ๆ หรี่ปรือตาลงอีกครั้ง
ฮวยมันจะกลับแล้ว ทั้งที่อยู่ใกล้กันแค่นี้แต่พรุ่งนี้ก็ไม่ได้เจอกันแล้วงั้นเหรอ จะเป็นแบบนั้นอีกแล้วใช่มั้ย
"ไปนอนข้างล่างนะ"
แล้วคนที่ทำให้ต้องหลับตาแน่นใจสั่นก็ผุดลุกขึ้นนั่งก่อนจะลากหมอนลงไปนอนอยู่ข้างเตียงด้วยความรวดเร็วทันใจ
ทิ้งให้คนที่รอลุ้นจนเหงื่อหยดต้องหรี่ปรือตาขึ้นและยังคงนอนนิ่งไม่กล้าขยับร่างกาย
"ไปนอนข้างล่างนะ" เออ เข้าท่าดีนะ ฮวยมันคิดอะไรเข้าท่าดีเนอะ ไม่ต้องมานอนเบียดกัน ร้อน ๆ แบบนี้มานอนเบียดกัน อึดอัดตายชัก
"ฮวย"
เอ่ยเรียกก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งและชะโงกหน้าลงไปมองหาคนที่นอนอยู่บนพื้น
"อือ"
เสียงตอบรับกลับมา เบาจนแทบไม่ได้ยิน จนต้องเรียกซ้ำอีกครั้ง
"ฮวยโว้ย"
ได้ยินแล้ว ไม่ได้หูตึง อุตส่าห์หนียังตามมายั่วไม่เห็นใจกันเลยนะ
อย่าเรียกมาก เดี๋ยวก็ทำเรื่องที่ไม่ควรทำหรอก ถ้าร้องไห้ก็ไม่ปล่อยหรอกนะบอกไว้ก่อน
"เออ ทำไม...ได้ยินแล้ว"
แกล้งตอบกลับไปห้วน ๆ แล้วก็อมยิ้มในความมืดเมื่อรับรู้ได้ถึงปฏิกิริยากระฟัดกระเฟียดของคนที่อยู่บนเตียง
อยากเรียกไม่เพราะเอง พี่ฮวยจ๋า เรียกเป็นเปล่า
สอนไม่รู้จักจำ ไม่ได้เรื่องเลยจริง ๆ
"นอนไปเลยมึง นึกว่าอยากคุยด้วยนักเหรอวะ"
อ้าว ไหงงั้นล่ะน้องนาจ๋า มาเรียกชื่อพี่แล้วนาก็ทิ้งพี่ไปอีกแล้ว จะทำให้พี่คลั่งรักตายหรือไงจ๊ะ
"คร้าบบบบ นอนแล้วคร้าบบบ ไม่กล้าขัดคำสั่งหรอกค้าบ
จะได้รีบ ๆ ไปข่มขืนเดียร์ในความฝันคร้าบบบ"
พูดไปเรื่อยแล้วก็หัวเราะออกมาเสียงเบา เมื่อได้ยินเสียงด่าตอบกลับมา
"ข่มขืนห่าไรวะ ปากหมาแม่ง"
ด่าเข้าไป เออ ด่าเข้า เดี๋ยวปั๊ด มันน่านักนะน้องปากอย่างนี้
"ตัวจริงมันไม่มีอารมณ์กับเรานี่หว่า เราก็ต้องอาศัยฝันเอานี่แหละ ข่มขืน ข่มขืน ข่มขืน ต้องข่มขืนเท่านั้นล่ะเว้ยยยยยย"
หัวเราะร่า นอนหัวเราะและหมอนบนเตียงก็เหวี่ยงลงมาปะทะท้องจนทำให้จุกจนพูดไม่ออก
"โอ้ยยยยยยยย เจ็บเว้ย ชอบแบบเจ็บปวดก็ไม่บอก โอ้ยยย พอแล้ว พอแล้ว เดียร์ โอ้ยยยย"
แกล้งร้องเสียงโอดโอย แต่ก็ยังหัวเราะไม่เลิก เมื่อไอ้ตัวเล็กที่อยู่บนเตียงลงมานั่งอยู่ตรงหน้า และรัวกำปั้นกระหน่ำลงมาที่ต้นแขนไม่ยั้ง จนฮวยต้องถอยหนีไปอีกทาง
เจ็บนะเว้ย เจ็บไม่ใช่เล่น เดี๋ยวปั๊ดมีรายการเอาคืน ชกเอาชกเอาเลยนะน้อง เดี๋ยวพี่ปล่อยให้ชกแล้วขอเอาเดียร์เป็นการแก้แค้นกลับคืนเลยนะคร้าบบบบบบบบ
"เขามีแต่ปิดประตูตีแมว นี่ปิดไฟต่อยผัว เดี๋ยวสวยหรอก"
ขู่ไปอย่างนั้น แล้วเสียงเอะอะโวยวายก็ตามมาไม่เลิก
"ห่าเอ้ย หยุดเลยไม่งั้นมึงตายยยยยยโอ้ยย"
เสียงด่ากลายเป็นเสียงร้อง ร้องเสียงหลงจนฮวยต้องรีบลุกขึ้นไปเปิดไฟเพื่อดูว่าอีกฝ่ายร้องทำไม
"เป็นอะไร ไหน ไหนดูซิ" รีบพลิกมือที่สะบัดเร่า ๆ ของเดียร์ขึ้นมาดูและก็เห็นรอยเลือดไหลซึมที่ปากแผล
"โหยกรรไกร ก็ว่าหายไปไหน กลางวันก็เก็บแล้ว แม่งหล่นอยู่ข้างเตียงนี่เอง"
อ้าว โดนกรรไกรบาด ทำไมเป็นงั้น อยากจะบ้า เป็นห่วง ไม่ใช่ไม่ห่วง ทำไมมันถึงได้วางของทิ้งเรี่ยราดแบบนี้
ถ้าเกิดเป็นอย่างอื่นที่ไม่ใช่กรรไกรจะทำยังไง
"เดียร์เอ้ย ดีนะแผลแค่นั้น มีพลาสเตอร์ยามั้ย"
เห็นคนที่นั่งหน้าหงิกอยู่บนพื้นชี้ไม้ชี้มือให้ไปค้นหาในลิ้นชักโต๊ะก็เลยต้องรีบลุกขึ้นไปค้นหา ก่อนจะเดินกลับมาพร้อมกับกระดาษทิชชู่เพื่อซับเลือด และพลาสเตอร์ยาแผ่นเล็ก ๆ ที่ค้นเจอในลิ้นชัก
"ล้างมือก่อนดีมั้ง ไหนดูซิ"
ดึงมือของเดียร์ไปมองก่อนจะลงมือซับหยดเลือดให้
คงจะเจ็บ
แผลแค่นี้แต่แสบไม่ใช่เล่น
ดีนะที่อยู่ด้วยกัน ถ้าไม่อย่างนั้น ใครจะแปะพลาสเตอร์ให้
ใครจะ.....แปะพลาสเตอร์ให้เดียร์
ถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกัน ใครจะเป็นคนทำ
ไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงแค่คิดแล้วรู้สึกหัวใจหล่นวูบลงจนต้องเงยหน้าขึ้นมองคนที่กำลังเบะหน้าเพราะความเจ็บอีกครั้ง
ไม่ได้อยู่ด้วยกัน
ก็ไม่ได้เจอกัน
ไม่ได้อยู่ด้วยกัน
ทำอะไรอยู่ก็แทบไม่รู้ไม่เห็น
ถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกันก็จะไม่เห็นว่าเดียร์ทำหน้ายังไงเวลา
เจ็บแผล ถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกันก็ไม่ได้รับรู้......
แผลเล็กแค่นี้ เดียร์มันจะบอกมั้ย ว่าเพราะความไม่ระวังถึงถูกกรรรไกรบาดเอาจนเป็นแผล คงจะบอกหรอก คงจะบอกหรอกนะเรื่องแค่นี้ อย่างนาเดียร์ไม่มีทางพูดอยู่แล้ว
"ทำอย่างว่ากันเหอะวะคืนนี้ จะได้หายเจ็บแผล"
พูดเล่น ๆ แต่คิดจริง ๆ ปากพูด แต่ตาจับจ้องมองที่มือของคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า
"เหี้ยแล้วมึง"
โดนด่ากลับมา แต่ฮวยกลับรั้งมือของเดียร์เอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย กุมกระชับแน่นอยู่อย่างนั้น ไม่ว่าอีกฝ่ายจะพยายามยื้อกลับแค่ไหน ก็ไม่ยอมปล่อยมือ ไม่ยอมปล่อย แม้จะหนี
"อ้าวนึกว่าพูดเล่นเหรอ มันต้องทำอย่างว่าไม่งั้นก็เจ็บมืออยู่อย่างนี้แหละ เชื่อเด่ะ ทำแป๊บเดียวรับรองหาย"
พูดเหมือนเล่น แต่จริงจัง
เงยหน้าขึ้นจ้องหน้าของคนที่พยายามจะสะบัดมือหนีแล้วยิ่งอยากให้รับรู้ว่ากำลังพูดเรื่องจริง
"ไอ้ฮวย ไม่....ไม่ต้องเลยมึง เนี่ย กูอ่ะ..กูหายเจ็บแล้วเว้ย"
น้ำเสียงสั่นสะท้าน ดวงตาไหวระริกที่หันหนีไปอีกทางไม่ยอมสบตา
ทำไมล่ะ ทำไมถึงไม่ได้ ไม่ได้ล้อเล่นเลยสักนิด แล้วทำไมถึงไม่ได้
"ทำไม...."
เอ่ยถามและรั้งฝ่ามือของคนที่เตรียมหนีเข้ามาแนบชิดที่อก
ก่อนจะขยับกายเข้าหาและรั้งร่างของคนที่ถอยห่างเข้ามาในอ้อมแขนอย่างรวดเร็ว
"ทำไม..."
ถาม เอ่ยถาม ถามย้ำซ้ำอีกครั้ง และหลายครั้ง
ก่อนจะแนบปลายจมูกลงมาที่ข้างแก้มของคนที่หันหน้าหนีไปอีกทาง
รู้หรอกว่าจะหาจังหวะหนี หนีไปเหอะ หนีได้หนีไป แต่ครั้งนี้ไม่ยอมให้หนีอีกแล้ว
"บอกซิ...ทำไมไม่ได้..มองตาสิเวลาตอบ..หันหน้าหนีแบบนั้นจะไปรู้ได้ยังไงว่าทำไมไม่ได้"
อย่าทำให้ใจสั่นได้มั้ยครับ
หน้ามันร้อนวูบ ๆ
ขาไม่มีแรงจะลุกขึ้นหนี ทำได้แค่ใช้ฝ่ามือยันแผ่นอกของคนที่รั้งไปกอดไว้ในอ้อมแขน และครุ่นคิดหาคำตอบ รู้สึกได้ถึงความร้อนของร่างกายและใบหน้าที่ร้อนวูบ จนต้องหันหนีไม่กล้าสบตาของคนถาม
เฮ้ย ไม่เอานะบรรยากาศแบบนี้ มันไม่ใช่แล้วนะเว้ย
ไม่รู้
ไม่รู้โว้ย
รู้แต่ว่าทำได้
แต่ไม่ให้ทำ
ทำได้ไง
ยังไงก็.....
เอ้าจ้องหน้าเข้า
หน้าจะชิดกันอยู่แล้ว ถอยออกไปห่าง ๆ ได้มั้ย
ไม่อยากชกหน้านะเว้ย มือยิ่งเจ็บ ๆ อยู่
เอ้าถอยไปห่าง ๆ หน่อยไม่ได้หรือไง
ยังจะเข้ามาอีก หน้าจะชนกันอยู่แล้ว แค่นี้ได้ยินเสียงหายใจแล้ว ถอยออกไปห่าง ๆ หน่อยเห้ออออ
เดี๋ยวหายใจไม่ออกตายนะเว้ย
คิดหาทางหนี ทั้งที่ใจจริงไม่ค่อยอยากหนี
แต่รู้สึกแปลกจนทำตัวไม่ถูก จนไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นท่าทางแปลก ๆ แบบนี้
ตอนนี้ทำหน้ายังไงอยู่ไม่รู้ รู้แต่ว่ามันคงดูไม่ค่อยได้
เพราะรู้สึกร้อนซะจนหน้าแทบไหม้
แต่กลับไม่อยากหลบสายตาคนที่จ้องมองมาหวานเชื่อมขนาดนั้น
"ฮวย ฮื่ออออ อื้อ"
หันหน้าหนีไปอีกทาง และต้องปะทะกับริมฝีปากที่แนบลงมาหาเหมือนรู้ว่าไม่ว่ายังไงเดียร์คงไม่ยอมให้แตะต้องง่าย ๆ และคงต้องใช้วิธีนี้
อ้อมแขนกระชับแน่นไม่ยอมปล่อย
ปลายจมูกซุกไซร้ คลอเคลียที่ข้างแก้ม ก่อนจะแนบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง อยากจะสัมผัสริมฝีปากร้อนผ่าวที่ขบแน่นไม่ยอมรับปลายลิ้นที่รุกล้ำเข้าหาง่าย ๆ จนฮวยต้องถอนริมฝีปากออกห่างและหัวเราะเสียงเบา จ้องนิ่งกับดวงตาของคนที่จ้องกลับมา เจ้าตัวจะรู้มั้ยว่าสายตาแบบนั้นมันยั่วกันชัด ๆ ไม่รู้ตัวบ้างหรือไง
"บอกไม่รู้ตั้งกี่ครั้งว่าปากแห้ง จูบกี่ทีก็ไม่ได้อารมณ์ คราวนี้จะจูบซะให้เข็ดจะได้หัดจำซะบ้าง ไหนดูซิมีตรงไหนจูบได้อีกบ้าง เดียร์จะได้จำแม่น ๆ ซะที"
TBC....
เริ่มหัวข้อโดย: dawa_11 ที่ 11-02-2008 14:12:54
เริ่มหัวข้อโดย: anna_007 ที่ 11-02-2008 14:22:19
เฮียฮวย น้องเดียร์ จะหยอกกันอีกนานหรือเปล่า
คนอ่านขอไปให้เลือดที่โรงพลาบก่อนอ่ะ
เลือดจะหมดตัวแล้ว
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 11-02-2008 15:35:27
:m10: :m10: :m10: :m10: :m10: :ped149: :ped149: :ped149: :ped149: :ped149:
เริ่มหัวข้อโดย: jb ที่ 11-02-2008 16:40:32
:bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: jibi ที่ 11-02-2008 17:30:53
เริ่มหัวข้อโดย: yukisaki ที่ 11-02-2008 18:18:41
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มาต่อด่วนเรย :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
เริ่มหัวข้อโดย: niph ที่ 11-02-2008 19:13:13
อ้างถึง
......
คนถูกมองกำลังยิ้มอย่างสดชื่น ส่วนคนถูกมองหรุบสายตาลงต่ำ และอมยิ้มน้อย ๆ
......
ตกลงเค้าต่างก็มองกันใช่ม๊ะ ถึงได้ถูกมองทั้งสองคน
ว่าแต่ ... ตอนล่าสุดนี่
:m25:
ค้างอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: bamtham ที่ 11-02-2008 21:22:52
เริ่มหัวข้อโดย: ♥a2k♥ ที่ 11-02-2008 21:30:14
อย่า
อย่า
อย่าช้า
:mc3:
เริ่มหัวข้อโดย: someoneonthenet ที่ 11-02-2008 21:32:28
เริ่มหัวข้อโดย: SweetSerenade ที่ 12-02-2008 09:56:44
ก้าวหน้านะเนี่ยสองคนเนี้ยะ
ว่าแต่ว่าป๋าฮวย ทำอย่างว่าแล้วไม่เจ็บแผลเจงๆเหยอ :m21:
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 12-02-2008 10:24:47
จะเข้าใจกันเมื่อไหร่เนี่ยยยยยยย
ยังงี้ต้องใช้กำลังงงงงง :m4:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 12-02-2008 10:28:03
จากตอน จำอ้างถึง......
คนถูกมองกำลังยิ้มอย่างสดชื่น ส่วนคนถูกมองหรุบสายตาลงต่ำ และอมยิ้มน้อย ๆ
......
ตกลงเค้าต่างก็มองกันใช่ม๊ะ ถึงได้ถูกมองทั้งสองคน
ว่าแต่ ... ตอนล่าสุดนี่
:m25:
ค้างอ่ะ
:o .....
ขอบคุณคุณ.กฤช. มา ณ ที่นี้.....
:m23:แหะ แหะ คือว่าคนโพสต์เบลออย่างแรงไม่ได้ตรวจสอบให้เรียบร้อย
และแล้วเวลาที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง...... หุ หุ หุ :laugh3:
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน เดียร์มันน่ารักเนอะ
"ปล่อยกูนะเว้ย" ได้แต่ส่งเสียงพึมพำในลำคอ อยากจะพูดให้ชัดถ้อยชัดคำแต่ก็ติดอยู่ตรงที่ว่า พูดจบแล้วใครบางคนที่กำลังส่งยิ้มหวานเชื่อมมาให้เริ่มทำหน้านิ่งเฉย และไม่ได้พูดจาต่อปากต่อคำด้วยอีกเลย แต่กลับยิ่งจ้องนิ่งเข้ามาในดวงตา
ยิ่งพยายามหลบหรือพยายามจะมองเมินไปทางอื่น กลับถูกปลายนิ้วของอีกฝ่ายสัมผัสที่ปลายคางและบังคับให้หันมาเผชิญหน้ากัน ไม่ยอมให้หนี
หรุบสายตาลงต่ำไม่อยากจะสัมผัสถึงแววตาร้อนเร่าของฮวยที่ส่งมา
ได้แต่นิ่งเงียบและก้มหน้าก้มตา
รู้สึกถึงจังหวะหัวใจที่เต้นรัวแรงแทบหลุดออกมาจากอก
อยากจะให้ตัวเองเป็นปกติที่สุด แต่ฝ่ามือที่เริ่มโลมไล้ที่หลังมือและแนบฝ่ามือลงมาหากุมกระชับสัมผัสแนบแน่นก่อนจะแตะริมฝีปากลงมาหาที่หลังมือของเดียร์อีกครั้ง
เพียงเท่านั้น ยิ่งอยากถอยหนีให้ห่างแต่ก็อยากรับรู้ถึงความรู้สึกอบอุ่นอ่อนหวานที่ถูกหยิบยื่นให้
อยากจะรับสัมผัสนี้ให้มากขึ้น
"ฮวย...." ลำคอแห้งผากและได้แต่ก้มหน้าก้มตาหลบซ่อนใบหน้าที่ร้อนผ่าวของตัวเองเอาไว้
"หือ...." โหย เสียงมัน อย่าทำเสียงกระเส่าอย่างนั้นได้มั้ยวะกูทำตัวไม่ถูกเว้ยยยยยยยย
"คือว่านะ"
ใช่ คือว่า แต่คือว่าอะไรไม่รู้ รู้แต่ว่าพูดไม่ออกขึ้นมากะทันหัน
คือว่าอะไร คือว่าอะไร มันคือว่าอะไรล่ะว้า คิดไม่ออกเว้ย
"คือว่าเดียร์น่ารักดี และคือว่าตอนนี้ทนไม่ไหวแล้วด้วย ถ้าเดียร์ยังคือว่าน่ารักมากขึ้นกว่านี้ กว่านี้ กว่านี้ กว่านี้อีก จะทำให้คนแถวนี้ยิ่งเห็นว่าเดียร์มันน่ารัก น่ารัก น่ารักมากขึ้น มากขึ้นและจะมากขึ้น ถ้ายอมอยู่เฉย ๆ ให้จูบแต่โดยดี................นะเดียร์นะ"
อ่อ เอ่อ เป็นแบบนี้นี่เอง มิน่าล่ะ หน้าไอ้ฮวยมันถึงได้ยื่นเข้ามาซะใกล้ขนาดนี้ ที่แท้ก็......
"กูอายโว้ยยยยยยยยย"
ยกมือขึ้นปิดปากคนที่ยื่นหน้าเข้ามาหาแต่คงช้ากว่าฮวยที่เล็งเป้าหมายอื่นเอาไว้
นั่งคุกเข่ามองหน้าของคนที่ยกมือขึ้นมาปิดปากไม่ให้เข้ามาใกล้แล้วก็ได้แต่หัวเราะด้วยความขำ
ก็ได้ ไม่จูบก็ได้ ไม่ให้จูบงั้น.....
"เฮ้ย เฮ้ย ทำไรวะ เดี้ยววววววววหยุดก่อน"
ร้องโวยวายเพราะคนคิดจะจูบมันเปลี่ยนเป้าหมายไปที่กระดุมเสื้อของเดียร์และตั้งหน้าตั้งตาปลดออกอย่างตั้งอกตั้งใจ ยื้อเอาไว้ไม่ได้ผล ยิ่งรั้งไว้อีกฝ่ายยิ่งแกล้ง สุดท้ายเตรียมลุกขึ้นหนีแต่ถูกกอดเอาไว้แน่นจากด้านหลัง พร้อมกับที่ริมฝีปากร้อนผะผ่าวแนบสัมผัสลงมาที่ต้นคอและคลอเคลียไม่ยอมให้หนีไปไหนได้อีก
------------------------
เริ่มหัวข้อโดย: lucifel ที่ 12-02-2008 10:29:26
ไมทำงี้
รอแบบนี้อยู่ตั้งนาน :sad2:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 12-02-2008 10:30:43
มันสั่งง่ะ ไอ้ฮวยมันสั่ง มันสั่ง มันสั่งให้หลับตาด้วย แล้วเวลามันสั่งมันก็กระซิบบอกที่ข้างหู เสียงมันกระเส่าซะขนาดนั้น ไม่ได้เชื่อมัน ไม่ได้เชื่อ แต่พอได้ยินคำพูดนั้นอีกครั้งร่างกายกลับอ่อนแรงลงอย่างไม่น่าเชื่อ ฝ่ามือกำลังสั่นสะท้าน และไม่เหลือเรี่ยวแรงจะต้านทานได้อีก
เปลือกตาปิดลงอย่างช้า ๆ
แผ่นหลังเอนลงแนบสนิทกับฟูกนอน
สัมผัสได้ถึงความร้อนผะผ่าวจากริมฝีปากที่แนบลงมาที่ซอกคอก่อนจะไล้ระเรื่อยลงมาที่ยอดอกสีเข้มและรู้สึกได้ถึงแรงขบเม้มอย่างรุนแรง
"ฮื่อ อึก"
ร่างกายภายในปั่นป่วน ลมหายใจติดขัด บางส่วนของร่างกายที่กำลังลุกชันกำลังถูกสัมผัสจากฝ่ามือที่ลากไล้ลงมาหาจากหน้าท้อง และสอดฝ่ามือเข้ามากอบกุมส่วนนั้นเอาไว้แม้ยังอยู่ในเนื้อผ้า
หยอกเย้าส่วนปลายที่มีบางสิ่งบางอย่างกำลังเอ่อริน
ก่อนจะรูดรั้งอย่างช้า ๆ ไม่ได้เร่งรีบแต่สร้างความรู้สึกปั่นป่วนให้กับคนที่กำลังอ่อนแรงไม่มีกำลังจะต้านทานได้อีก
ปลายลิ้นเปียกชื้นสัมผัสที่ยอดอกสีแดงเข้มของร่างที่กำลังเกร็งแน่นอยู่ใต้ร่าง ขบเม้มอย่างพอใจ เรียกเสียงครางผะแผ่วของร่างที่กำลังขบริมฝีปากแน่น เพื่อสะกดกลั้นเสียงของตัวเองไม่ยอมให้หลุดรอดออกมาได้
"ฮื่อ อึก อื้อ"
ร่างกายกำลังปั่นป่วนเพราะฝีมือของใครบางคน
ปรือตาตื่นขึ้น และเพิ่งรู้สึกว่ากำลังถูกจ้องมองจากสายตาร้อนแรงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึก ก่อนที่ใบหน้าของคน ๆ นั้นจะโน้มลงมาหาและแนบริมฝีปากลงที่ข้างแก้มจูบซับแนบสนิท
ก่อนจะเคลื่อนลงคลึงเคล้าอย่างรุนแรงที่ริมฝีปาก ส่งปลายลิ้นเข้ามาพัวพันค้นหาและเหมือนร้องขอให้ตอบสนองอยู่ในที
"อึก อ้า"
ลมหายใจติดขัด ร่างกายกำลังแข็งขืนขึ้นอย่างรวดเร็วตอบรับสัมผัสจากฝ่ามือที่กอบกุมและรูดรั้งอย่างช้า ๆ จนกลายเป็นแรงรัวขึ้น และมากขึ้นจนเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างกำลังจะหยุดนิ่งอยู่กับที่
-----------------------------------
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 12-02-2008 10:32:32
:oอ้าว
ไมทำงี้
รอแบบนี้อยู่ตั้งนาน :sad2:
หุ หุ หุ รวดเร็วทันใจจริงๆๆ
-----------------------------------
"อ๊า...."
ทั้งที่ไม่อยากจะให้ตัวเองเปล่งเสียงออกมา แต่กลับรู้สึกดีจนทนต่อไปอีกแทบไม่ไหว
เสียงครางแผ่วหวานเรียกรอยยิ้มจากใบหน้าของฮวยได้ในทันที
"ทำเองมั้ย"
ทำเอง ทำอะไร ทำอะไร ทำยังไง ทำ ทำอะไร
หรี่ตาขึ้นและได้ยินเสียงพูดของใครบางคน
เงยหน้าขึ้นมองส่วนที่โป่งนูนชูชันภายใต้กางเกงของตัวเองแล้วถึงได้รู้
อารมร์กระเจิดกระเจิงไปถึงไหนต่อไหน แต่อีกฝ่ายกลับบอกให้ทำเอง ไอ้ฮวยมัน มันแกล้ง ขนาดนี้แล้วมันยังแกล้ง
ถึงขนาดนี้แล้วมันยังแกล้งได้ลงคอ
ไอ้ ไอ้ ไอ้..........
เวลานี้อยากร้องไห้
แต่ร้องไม่ออก
รู้สึกถึงขนาดนี้ ....... มันถึงขนาดนี้แล้วนะเว้ย
เรียวขาแยกออกกว้าง กำลังตัดสินใจกับสิ่งที่ตัวเองกำลังจะทำ ฝ่ามือยกขึ้นสอดเข้าไปภายในกางเกงกอบกุมส่วนที่แข็งขืนเอาไว้ก่อนจะเหนี่ยวรั้งออกมานอกเนื้อผ้า เผยให้เห็นความรู้สึกที่ร้อนระอุอยู่ภายในร่างกายที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อย
"ไปตายซะมึง ไอ้ฮวย"
สบถออกมาด้วยความโมโห ละทิ้งความอายทั้งหมดออกไปจากความคิดจนหมดสิ้น
นึกว่าไม่กล้าเหรอ นึกว่าไม่กล้าเหรอ รู้จักน้อยไปซะแล้ว
"เดี๋ยวสวยหรอกน้องนา"
พูดไม่พูดเปล่าคนพูดยังคว้าขวดของเหลวบางอย่างมาถือเอาไว้และสิ่งยิ้มให้กับคนปากเก่งที่ยั่วกันแบบไม่ทันตั้งตัว
อย่ามายุ่งกับกูอีก มึงนั่นแหละเดี๋ยวสวย มึงนั่นแหละไอ้ฮวย
มึงนั่นแหละ มึงคนเดียวเลย มึงคนเดียวเลยทำกูเป็นแบบนี้
ไอ้ฮวยยยยยยยยยย กูเกลียดมึงโว้ยยยยยยยย อื้อออออ
กางเกงผ้าถูกรั้งออกจากร่างกาย และโยนทิ้งไปอย่างไม่สนใจไยดี
ร่างของฮวยกำลังแนบลงมาหาอย่างรวดเร็ว
ทั้งปากทั้งจมูกจู่โจมลงมาที่ริมฝีปากและซอกคอของคนปากเก่งโดยที่ไม่ปล่อยให้เดียร์ได้พูดอะไรอีก
กว่าจะได้สำนึกก็เมื่อร่างกายเปลือยเปล่าถูกสัมผัสหมดจนหมดสิ้น ร่างสองร่างแทบหลอมละลายเป็นเนื้อเดียวกัน สัมผัสกันและกันในขณะที่ลมหายใจหอบสะท้านเพราะทนเก็บกดความรู้สึกเอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไป
"ฮื้อ ง่ะ อื้อออ "
เรียวขาถูกแยกออกกว้าง บางสิ่งบางอย่างที่ถูกชโลมจนเปียกชุ่มกำลังแทรกสอดเข้ามาภายในช่องทางคับแคบตึงแน่น แทรกสอดเข้ามาอย่างช้า ๆ และหยุดชะงักเพื่อให้คลายความเจ็บปวด ก่อนจะกดลึกเข้าไปภายในอีกครั้ง
"อย่าเกร็งสิ อยู่เฉย ๆ"
ใครมันจะไปเฉยได้ เจ็บซะขนาดนี้ ยังจะให้อยู่เฉย ๆ อีกหรือไง ไอ้ฮวยมันท่าจะบ้าไปแล้ว
"มันเจ็บ อึก มันเจ็บเข้าใจมั้ย ว่ามัน...อื้อออ"
ได้แต่ส่งเสียงร้อง เพราะเพียงไม่นานบางสิ่งบางอย่างที่ใหญ่โตก็จมหายเข้าไปในร่างพร้อมกับที่แผ่นหลังถูกช้อนให้ลุกขึ้นนั่งเพื่อให้ช่องทางที่บีบรัดดูดกลืนความแข็งแกร่งที่สอดแทรกเข้าไปได้มากขึ้น
"ฮะ .... "
ร่างกายกำลังขยับไปมาอย่างช้า ๆ อยู่เหนือร่างของคนกอด
"ฮวย...ฮือมันเจ็บ โคตรเจ็บเลย...ฮือโธ่โว้ย"
ส่งเสียงร้องเป็นพัก ๆ แต่กลับได้เห็นรอยยิ้มหวานเชื่อมของคนตรงหน้าที่กอดรัดไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
"เดี๋ยวก็หาย"
ห๊า เดี๋ยวก็หาย หายไม่ได้ หายได้ไง หายไม่ได้
"อื้อ"
บางสิ่งบางอย่างกำลังขยับไปมาภายในร่างกาย ตามแรงกระแทกกระทั้น
เจ็บในครั้งแรกแต่เมื่ออารมณ์ความรู้สึกถูกปลุกเร้า ความปวดร้าวกลับเจือจางลงอย่างรวดเร็วแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกที่ดีกว่าเข้ามาแทนที่
-------------------------------------
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 12-02-2008 10:33:28
คนพูดยิ้มกริ่มและแกล้งกระแทกร่างกายเข้ามาอีกครั้งก่อนจะยกร่างเบื้องบนให้เอนไหวไปมาตามจังหวะเมื่อรู้สึกว่าเดียร์กำลังเริ่มชินและตอบรับกับสิ่งที่อยู่ภายใน
"โอ้ย...อื้อ"
จากช้า กลายเป็นแรงเร็ว ปรับเปลี่ยนเป็นช้าและค่อยเพิ่มความเร็วมากขึ้นเรื่อย ๆ จนแทบไม่มีเวลาให้หายใจ
"จูบหน่อย"
แกล้งพูดแกล้งสั่งแต่คนที่ถูกสั่งก็ยอมแนบริมฝีปากลงมาหาแต่โดยดี
นั่นยิ่งเพิ่มรอยยิ้มให้กับฮวยมากขึ้น
น่ารักชะมัด ทำไมเดียร์มันถึงได้น่ารักขนาดนี้วะ น่ารักแบบนี้มันต้อง......
ร่างกายแนบสนิทเป็นหนึ่งเดียวกันจนไม่มีพื้นที่ว่าง
ลมหายใจหอบหนักผสานกับเสียงของร่างกายที่กำลังแนบสนิทเป็นเนื้อเดียวกัน
"อึก อื้อ"
ระยะเวลาที่ยาวนาน ร่างกายที่กระแทกกระทั้นขึ้นลงจนแทบไม่มีเวลาให้หายใจใกล้ถึงจุดสิ้นสุด
แผ่นหลังถูกเอนลงแนบบนฟูกนอนอีกครั้ง เรียวขาถูกยกขึ้นสูงและแยกออกกว้างขึ้นเพื่อเปิดช่องทางให้รองรับความรุนแรงที่กำลังถาโถมเข้ามา
"เดียร์"
น้ำเสียงแผ่วโหยในลำคอที่เอ่ยเรียกทำให้เดียร์ต้องปรือตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ริมฝีปากขบแน่นเพราะความรู้สึกร้อนแรงที่ถาโถมเข้ามาในร่างอย่างไม่ยอมหยุดยั้ง อารมณ์เพริศไปกับสัมผัสที่แทรกเข้ามาอย่างเป็นจังหวะจนแทบลืมหายใจ
"พร้อมกันนะ"
ฝ่ามือเอื้อมลงเกาะกุมที่ร่างกายแข็งขืนของตัวเอง สัมผัสถึงความเปียกชื้นตรงส่วนปลายที่ไหล่เอ่อ เหนี่ยวรั้งเอาไว้และรูดรั้งขึ้นลงอย่างรวดเร็ว
"อื้อ อ๊า อือ .....ฮึก"
เสียงร้องครางแผ่วในลำคอยิ่งเร่งเร้าให้เกิดความรู้สึกมากขึ้น
จังหวะสุดท้ายที่แทรกสอดเข้าไปลึกถึงในสุด ก่อนจะกดย้ำเข้าไปอีกครั้งถึงภายใน
"ฮวย อื้อ ฮวย..."
หน้าท้องเกร็งแน่น ความรู้สึกทั้งหมดทุกรวมไว้ในจุดเดียวกัน ก่อนจะปลดปล่อยความต้องการที่อัดแน่นออกมาจนหมดสิ้นพร้อมกับความรุนแรงที่แทรกเข้ามาในร่างกายครั้งสุดท้าย
"นาเดียร์ อื้อออออออ"
ทุกสิ่งทุกอย่างสิ้นสุดลงด้วยการที่ความแข็งร้อนผะผ่าวถูกถอดถอนออกจากช่องทางที่กำลังบีบรัด เหนี่ยวรั้งอีกไม่กี่ครั้งของเหลวสีขุ่นขาวก็หลั่งรินทะลักออกมาจากส่วนปลายจนหมดสิ้น
"ฮื่อ ฮ่า อึก อื้อ"
เสียงลมหายใจที่สอดประสานกันเป็นจังหวะ ก่อนที่ร่างกายจะแนบเข้าหากันอีกครั้ง นิ่งสงบภายในอ้อมแขนของกันและกัน
หลับตาลงอย่างสิ้นเรี่ยวแรงไม่เหลือความรู้สึกใด ๆ อีกนอกจากความอ่อนล้า
"ใครใช้ให้ทำแบบนี้...ผ้าปูที่นอนเลอะหมดแล้ว"
ได้ยินเสียงบ่นพึมพำจากคนน่ารักในอ้อมแขนแล้ว ฮวยเลยต้องกดจมูกย้ำลงมาที่ข้างแก้มหอม ๆ นั้นอีกครั้ง
เดี๋ยวเหอะเดียร์ เดี๋ยวก็เจอดีอีกรอบหนึ่งหรอก นี่เห็นว่าน่ารักซะขนาดนี้นะถึงไม่อยากทำอะไรมาก
"เหนื่อยขนาดนี้ยังกล้าว่า....เดี๋ยวตื่นมาซักให้ก็ได้กะอีแค่ผ้าปูที่นอน...ขอนอนเอาแรงก่อนแล้วกัน...รับรองได้ซักกันไม่หวาดไม่ไหวแน่เดียร์เอ้ย..."
TBC..
:m25: :m25: :m25:
เริ่มหัวข้อโดย: dawa_11 ที่ 12-02-2008 10:40:04
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 12-02-2008 10:53:45
เริ่มหัวข้อโดย: bamtham ที่ 12-02-2008 11:21:29
ขอบคุณค้าบ
เริ่มหัวข้อโดย: niph ที่ 12-02-2008 11:50:14
ยังมีกะใจไปห่วงผ้าปูที่นอนอีกนะ :m20:
เริ่มหัวข้อโดย: life_fracture ที่ 12-02-2008 13:10:18
เริ่มหัวข้อโดย: anna_007 ที่ 12-02-2008 13:36:59
แล้วเดียร์จ๋า ให้เฮียฮวยซักปาย มาต่อดีกว่ารอมาตั้งนานมีแค่เนี้ย :serius2: :serius2:
:m25: :m25:
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
:m25: :m25: :m25:
:m25: :m25:
:m25:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 12-02-2008 13:41:07
ปลาบปลื้มใจอยางแรง
:m1: :m1: :m1: :m1: :m25: :m25: :m25: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
เริ่มหัวข้อโดย: jb ที่ 12-02-2008 13:52:17
เริ่มหัวข้อโดย: animob ที่ 12-02-2008 15:32:26
เริ่มหัวข้อโดย: tor13 ที่ 12-02-2008 15:41:21
คืนนี้ต้องพาเพื่อนไปฉลองซะหน่อย :pig3: :pig3: :pig3:
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 12-02-2008 17:02:17
แค่นี้ก็หายเขิลกันซะที.... :m25:
เมื่อมีครั้งแรกก็ต้องมีครั้งที่สองใช่มะ
หวังว่าคราวนี้จะเปิดใจพูดกันให้รู้เรื่อง
ไม่ต้องคิดเอง เออเองกันไปฝ่ายเดียว
อิจฉาเว้ยยยยย.....
:mc3:
เริ่มหัวข้อโดย: yukisaki ที่ 12-02-2008 18:11:58
แต่อย่างว่าแหละ...
มีครั้งแรกเดี๊ยวก็มีครั้งที่สองใช่ป่ะ :m13: :m13: :m13:
เริ่มหัวข้อโดย: Karn12 ที่ 12-02-2008 18:12:52
เริ่มหัวข้อโดย: lucifel ที่ 12-02-2008 18:23:02
จุดพลุฉลอง
:mc4: :mc4: :mc4:
กดต่อสิพี่ฮวย
อารมณ์กำลังค้าง :m12:
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 12-02-2008 21:28:17
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 13-02-2008 11:23:35
รู้สึกว่าจะถูกใจกันทั่วหน้า 555555
แต่จะมีอีกหรือเปล่า อันนี้ก็ต้องติดตามกันต่อไป..... :m22:
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน เงียบ ๆ สักวัน
ยืนแปรงฟัน แปรงไปงั้น รู้สึกว่ายิ่งแปรงยิ่งมัน แต่ไม่รู้ว่าจะแปรงไปทำไมมากมาย
"ตื่นแล้วเหรอ"
ถามทำไม ตาบอดเหรอ ก็เห็นอยู่ว่าตื่นแล้ว ไม่งั้นจะมายืนแปรงฟันอยู่นี่ได้ไง ไอ้ฮวยที่มันก็ถามบ้า ๆ กูซักผ้าอยู่มั้งกำลังซักเลยเนี่ย
ถามอะไรโง้ โง่ ถ้าตอบมันออกไปกูจะโง่ตามมันไปด้วยมั้ยวะเนี่ย
"เมื่อคืนหลับสบายมั้ย"
เอ้อไอ้นี่มันจะถามไปทำไมของมันนักหนาวะ นอนเบียดกันซะขนาดนั้น ผ้าผ่อนก็ไม่ได้นุ่ง มันจะไปมีความสุขหลับสบายได้ยังไง
แล้วนี่อะไร คนจะแปรงฟันมันมายืนกอดอกมองอยู่ได้ แล้วยิ้มทำไม กูแปรงฟันมันตลกตรงไหนวะ ไอ้ฮวยนี่มันท่าจะอาการหนักนะเนี่ย
แล้ววันนี้มันเป็นอะไรนักหนา มองหน้าไอ้ฮวยแล้วทำไมมันร้อนวูบ ๆ พิกล โอ้ยยยยยยยยไม่อยากจะคิดอะไรแล้วโว้ยยยยยยย
หันไปมองคนที่มายืนกอดอกอมยิ้มอยู่หน้าห้องน้ำแล้วก็เลยต้องรีบบ้วนปาก ล้างหน้าล้างตาให้เสร็จเรียบร้อย เตรียมเดินหนีไอ้คนที่มายืนมอง
เพราะท่าทางมันจะไม่ได้มองเฉย ๆ ซะแล้ว มันเริ่มขยับเข้ามายืนข้าง ๆ แล้วก็ยื่นแปรงสีฟันมาให้
"ดิ"
ดิห่าอะไร มึงก็บีบเองสิ กะ กะ ก็ กู กูรีบเว้ย กูรีบ นี่ไงยาสีฟัน ยาสีฟันอ่ะ ทำเองไม่เป็นเหรอ กูไม่ใช่คนใช้มึงนะเว้ย
จะมาบีบยาสีฟงยาสีฟันให้ได้ยังไง อย่ามาทำเป็นมองหน่อยเลย คนยิ่งรู้สึกว่าหน้าร้อน ๆ อยู่ โอ้ยยยยย ทำไมร้อนจนเหงื่อจะหยดแบบนี้วะ
"นะเดียร์นะ"
น่านนนนนนนน มันยังไม่เลิก ยังจะยัดเยียดแปรงสีฟันของมันมาใส่มือให้อีก อะไรวะ แค่นี้ก็ต้องใช้ทำเองไม่เป็นเหรอ สงสัยทำไม่เป็น
ก็ได้ ก็ได้ นี่จำใจทำนะ จำใจ บอกไว้ก่อนเลยว่าจำใจ ไม่ได้เต็มใจเลยนะจะบอกให้
มองหน้าของฮวยแล้วก็รับแปรงสีฟันมาถือเอาไว้ ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าหลอดยาสีฟันมาบีบใส่บนแปรงและส่งให้คนที่ยืนยิ้มอยู่ข้าง ๆ
"ขอบคุณครับ"
ห่า ตกใจหมดอย่าพูดจาไพเราะเพราะพริ้งแบบนี้เด่ะ ทำตัวไม่ ไม่ เอ่อ ง่า ทำตัวไม่ถูกแล้วเว้ย
"เดี๋ยวซักผ้าปูเตียงให้.....โทษทีเมื่อคืนไม่ทันดูว่ามันเลอะมากยังไงก็.......อย่าว่ากันนะ"
อย่าว่ากันนะ ว่ากัน ว่าทำไม อุตส่าห์ทำเป็นไม่รู้เรื่อง ทำหน้าเฉย ๆ ทำเป็นไม่คิดว่าเกิดสงครามดุเดือดเมื่อคืน แล้วนี่มันจะพูดให้คิดทำไมวะเนี่ย
"หน้าแดงแล้ว.....ไม่เชื่อดูในกระจกสิ"
กูไม่ดู ไม่ดูเด็ดขาด มึงก็ดูไปคนเดียวสิวะ จะมายุ่งอะไรกับกูมากมายเนี่ย ร้อนเฟ้ย
เดียร์ไม่พูด ไม่มอง ไม่ต่อล้อต่อเถียงแต่เลือกที่จะก้าวขาเดินลิ่ว ๆ ออกมาจากห้องน้ำ ปล่อยให้ฮวยยืนยิ้มกริ่มมองตามคนที่เพิ่งเดินจากไป
น่ารักดี ไม่คิดว่าคนบางคนเขาจะน่ารักได้มากขนาดนี้ มีอะไรกันไปถึงขนาดนั้น อยากจะกอดอยากจะหอมบ้าง เดียร์ก็เอาแต่ถอยไปนอนติดฝา ไม่ยอมให้แตะตัว แปลกใจ แต่ก็เพิ่งเข้าใจตอนที่แอบเหลือบเห็นว่าต้นคอของคนที่นอนหันหลังให้มันแดงไปหมด ไม่รวมร่องรอยแดงช้ำที่ปรากฎให้เห็น ประปราย ที่มองทีไรก็ทำให้ต้องอมยิ้ม
นอนด้วยกัน
แต่ห่างกันขนาดนั้น
จะกอดก็ไม่ได้ จะแตะก็ไม่ยอม สุดท้ายต้องใช้กำลังลากเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนถึงได้สัมผัสร่างอุ่น ๆ ของคนที่ดิ้นรนขัดขืนไม่ยอมอยู่นิ่ง ๆ ให้กอด
ไม่ได้พูดอะไรกันอีก อยู่นิ่ง ๆ แบบนั้นทั้งคืน แล้วก็หลับตาลงอย่างมีความสุข
จะมีอะไรดีไปกว่านี้อีก ร้อยวันพันปีไม่มีทางจะได้ทำแบบนี้ กอดกันจริง ๆ จูบกันจริง ๆ อย่างที่อยากจะทำมานาน
แต่สิ่งที่ยังติดค้างอยู่ในใจ ยังไม่ได้เอ่ยถาม
........เรารักกันหรือเปล่า...............แล้วเรากำลังคบกันอยู่หรือเปล่า........อยากให้คำตอบรับออกมาจากปากของเดียร์แค่สักครั้ง
ถึงขนาดนี้ เดียร์ไม่เคยพูดว่ารักว่าชอบ มีแต่ท่าทีนิ่งเฉย และถอยห่างทุกครั้งที่โกรธหรือไม่พอใจ
กังวลใจเล็ก ๆ แต่ทำได้แค่ครุ่นคิดอยู่คนเดียวเงียบ ๆ ก่อนจะชะโงกหน้าออกมานอกห้องน้ำและมองตามร่างที่เดินห่างออกไป
"คุณ คุณ......"
ได้ยินเสียงเรียกแล้วเดียร์ก็ต้องหันกลับไปมองตามเสียงที่เรียกหา
"ผมรักคุณ"
ดวงตาของคนพูดจ้องนิ่งตรงมา รอยยิ้มอ่อนโยนถูกส่งมาให้ เปิดเผยทั้งหมด และไม่คิดจะเก็บเอาไว้หรือปิดบัง
อยากจะบอกให้มากขึ้นและอยากจะทำให้เดียร์รับรู้ให้มากขึ้น แค่ให้รู้สึกแค่ให้รับรู้ให้มากขึ้นมากกว่าที่เป็นอยู่นี้เท่านั้น
"แล้วคุณรักผมหรือเปล่า"
ถูกตั้งคำถาม ถามตรง ๆ แบบไม่มีการอ้อมค้อม จะเลี่ยงและไม่ยอมตอบ แต่ก็ดูเหมือนไม่มีเหตุผลที่จะเก็บความรู้สึกเอาไว้กับตัวโดยไม่บอกให้ฮวยรับรู้
"ไอ้ที่ได้ไปเมื่อคืนนี่ยังไม่คุ้มอีกหรือไงคร้าบบบ.....ยังจะอยากรู้อะไรอีกวะถ้าไม่เข้าใจขนาดนั้น..เขาเรียกโง่."
บ่นแล้วก็ได้แต่ยืนหน้าแดงก่ำ เมื่อคนที่อยู่ห่างต่อไป หัวเราะลั่น และรีบวางแปรงสีฟันลงก่อนจะก้าวขาเดินมาหาคนที่ยืนทำหน้าน่ารักห่างออกไป
เอ้า เอาเข้าไป ให้คนมันคลั่งตายกันไปข้างเลยเดียร์เอ๋ย ทำให้คลั่งไปเลย แค่นี้ก็ไม่รู้จะพูดอะไรอีกแล้วเนี่ย
"พูดว่าอะไร ไม่เห็นได้ยิน เมื่อกี้ว่าไงนะ ไหนพูดชัด ๆ ซิ"
ฮวยมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเดียร์ ก้มลงมองคนที่หรุบสายตาลงต่ำมองพื้นและเตรียมถอยหนีก็ยิ่งอยากจะหัวเราะให้มากขึ้น
ไม่ได้ยิน ไม่ได้ยินจริง ๆ พูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่อง พูดซะเสียงเบาใครมันจะไปได้ยิน ไหนมาพูดให้ฟังชัด ๆ ซิ
"ไม่ต้องเลย ถอย ๆ เลย เฮ้ยยยยถอย ไม่ต้องอยากรู้แล้วววววไอ้ฮวย ง่ะ ฮวยไม่เอาแล้ว พอ พอ พอก่อนเซ่โธ่โว้ย"
จะเดินเลี่ยง แค่จะเดินไปอีกทาง แต่ก็ถูกคว้าเอวเอาไว้ แกะมือมันออกมันยิ่งเกาะแน่น ไอ้ฮวยนี่ท่าจะเป็นปลิงกลับชาติมาเกิด ทำไมมันถึงได้มือกาวขนาดนี้วะ แกะเท่าไหร่ก็แกะไม่ออกเลยเว้ย
"อยู่เฉย ๆ สิไม่งั้น........เดี๋ยวก็ไม่พ้นอีกรอบหนึ่งร้อกกกกกกกไหนมาพูดตรงนี้ซิ ไม่ได้ยินเลยมา มา มาคุยกัน"
คุยกันไม่ต้องลากก็ได้ คุยกันไม่ต้องนั่งตักก็ได้ คุยกันไม่ต้องทำตาหวานใส่ก็ได้
คุยกันไม่ต้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขนาดนี้ก็ได้ คุยกันไม่ต้อง................
"เขินเป็นด้วยเหรอ อายเป็นด้วยไม่อยากเชื่อ ไหนเรียกซิ พี่ฮวยจ๋า พี่ฮวยของเดียร์จ๋า แบบเมื่อคืนไง ที่เรียกฮวยจ๋าไงนะ นะ นะ"
ตายไปเลยแล้วกัน ถ้ายังหน้าด้านหน้าทน ต่อปากต่อคำกับไอ้พี่ฮวยจ๋าอยู่ได้อีก ก็ดูมันพูดแต่ละอย่างเด่ะ ไม่รู้ด้วยแล้วโว้ยยยยยยยย
นั่งอยู่บนหน้าขาของไอ้พี่ฮวยจ๋า หน้าแดงก่ำยิ่งคิดไปถึงเรื่องที่เพิ่งทำไปเมื่อคืนยิ่งอยากถอยหนี
ทำอะไรไม่ได้มาก นอกจากทำเป็นหูทวนลมเหมือนไม่ได้ยิน และสุดท้ายเมื่อถูกล้อมากขึ้นก็ต้องหาทางหลบหน้า............
"ไม่พูดมันจะตายมั้ย.....อยู่เฉย ๆ หุบปากบ้างไม่ได้หรือไง"
ได้ยินเสียงอู้อี้ฟังไม่ค่อยชัด แต่คนที่นิ่งสงบเอนใบหน้าซบนิ่ง ๆ อยู่ในอ้อมแขนเงียบ ๆ ก็ทำให้ฮวยได้รับรู้
เงียบ ๆ โอเคครับ พี่ฮวยจะหุบปากเงียบ ๆ แล้วก็ได้ ถ้าเดียร์ยอมนั่งเงียบ ๆ ให้กอดเล่นแบบนี้
นั่งเงียบ ๆ
อยู่กันเงียบ ๆ
กอดกันเงียบ ๆ
นั่งคิดอะไรไปด้วยกันเงียบ ๆ แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว
ฝ่ามือลูบไล้ไปมาที่เส้นผมของคนในอ้อมแขน จิตใจล่องลอย ไปพร้อมรอยยิ้มหวาน ๆ
แค่เดียร์ยอมเป็นคนว่าง่ายแค่วันเดียว แค่นี้ก็รู้สึกดีจนต้องยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่รู้กี่รอบแล้วน้องเดียร์เอ้ย
TBC.... :m13:
เริ่มหัวข้อโดย: jb ที่ 13-02-2008 11:43:22
เริ่มหัวข้อโดย: dawa_11 ที่ 13-02-2008 11:56:30
เริ่มหัวข้อโดย: animob ที่ 13-02-2008 13:33:04
เริ่มหัวข้อโดย: lucifel ที่ 13-02-2008 14:36:59
ไม่ต่ออีกซักรอบเหรอ พี่ฮวย :m13:
อันนี้สนับสนุนเต็มที่อ่ะ :m4:
:mc4: :mc4: :mc4:
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 13-02-2008 15:29:57
ไม่ต่ออีกซักรอบเหรอ พี่ฮวย :m13:
อันนี้สนับสนุนเต็มที่อ่ะ :m4:
:mc4: :mc4: :mc4:
เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งครับ o13(ผมมะได้หื่นนะ :m25:)
:oni2: :oni2: :oni2:
เริ่มหัวข้อโดย: anna1234 ที่ 13-02-2008 18:21:19
ทำโรงงานน้ำตาลแน่นอนเชื่อดิ :m3:
หวานจิง หวานจัง กินกาแฟไม่ใสน้ำตาลแล้วคนอ่าน :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 13-02-2008 19:37:12
อิจฉาว้อยยยยยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 13-02-2008 21:54:10
เริ่มหัวข้อโดย: life_fracture ที่ 14-02-2008 02:05:55
เริ่มหัวข้อโดย: someoneonthenet ที่ 14-02-2008 10:01:32
ดีจัง มีความสุขจังเลย แต่ดูเหมือนฮวยจะคล่องนะ
เริ่มหัวข้อโดย: dawa_11 ที่ 14-02-2008 11:56:41
เริ่มหัวข้อโดย: bamtham ที่ 14-02-2008 13:04:31
ฮวย สู้ สู้ :m4:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 14-02-2008 13:30:11
:m23: สุดท้ายก็ลงให้จบไม่ทันวันวาเลนไทน์จนได้ แหะ แหะ ติดตามกันต่อไปน๊า :m13:
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน นะ นะ
อยากจะเป็นคนที่สามารถอ้อนขอเอาแต่ใจได้สักวัน แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่ทำอย่างนั้นออกไป
พับเสื้อสองสามชุดกับกางเกงอีกหนึ่งตัวใส่กระเป๋าใบเล็ก ๆ ให้กับคนที่นอนหนุนตักอยู่
แล้วก็ต้องรีบผลักให้คนที่ทำเหมือนแกล้งหลับรีบตื่นขึ้นมาไว ๆ
"อะไรเล่า คนจะนอน ทำตัวให้มันดี ๆ หน่อย นี่สุดที่รักนะ เข้าใจป่ะ"
เออ เข้าใจ แต่ทำไมถึงต้องนอนอมยิ้มด้วยวะ จะยิ้มทำไม หลับไม่จริงนี่หว่า บางทีก็เห็นว่าแกล้งหรี่ตาขึ้นมามองแล้วก็ยิ้มพอก้มลงไปมอง ก็ทำเป็นแกล้งหลับ หมายความว่าไง ทำแบบนี้หมายความว่าไงฟระไอ้คุณฮวย
"ผลักอีกทีเดียว ลุกขึ้นจับแก้ผ้าแน่ กล้าก็ลองดู"
เปล่า ไม่ใช่ไม่กล้า กล้าอยู่แล้ว แต่ติดตรงที่ว่ากำลังพับผ้าให้ไอ้ฮวยอยู่นี่ไง ทำไมมันไม่ทำเองวะ ของง่าย ๆ แค่นี้ บังคับให้ทำอยู่ได้
มันขู่ว่าถ้าไม่ทำ.....จะกอดให้ตาย
มันขู่ว่าถ้าไม่ทำ.....จะจูบให้ขาดใจตาย
และมันขู่ว่า....ถ้าเผลอเมื่อไหร่....มันจะทำอย่างว่าให้ไม่ได้หลับได้นอนจนตายกันไปข้าง
ข้อแรก ๆ ไม่ค่อยกลัว ไอ้ข้อหลังนี่ชักไม่ไหว เพราะดูเหมือนว่ามันยังคึกไม่หยุดและพร้อมจะโดดเข้าใส่อยู่ตลอดเวลา
ไอ้ที่ว่าชอบมันก็ชอบอยู่
แต่มาก ๆ เข้าก็จะตายเหมือนกัน.....หายใจไม่ทันหอบจนแทบตาย
เรื่องของเรื่องไม่ใช่อะไร
กลัวตาย........ง่า....แค่นั้นแหละ
"เดี๋ยวต้นเดือนหน้ามาหาได้ป่ะ......ถึงไต้หวันเดี๋ยวโทรมา....ใกล้แค่นี้เองแป๊บเดียวแหละ...นะเดียร์นะ"
เออ เอาเหอะ โทรมาไม่โทรมาก็ไม่ว่าอะไรหรอก เรื่องของคุณล่ะคร้าบบบบบบบ ใครจะไปบังคับได้ล่ะค้าบบบคุณ
เปล่า
ไม่ได้พูดอะไรออกไป ก็แค่ทำหน้าเฉย ๆ พับผ้าอย่างตั้งอกตั้งใจ แล้วก็ทำหูทวนลมไม่ได้ยินที่คุณฮวยพูด
ไม่ได้รู้สึกอะไร
เฉย ๆ
แต่ก็มีบ้างเหมือนกัน แต่แค่นิดเดียว ก็ไม่ได้ทำอะไรมาก
แค่ก้มหน้าลงมามองหน้าไอ้คนที่ทำหน้าตายิ้มระรื่น แล้วก็พยักหน้าให้แบบเซ็ง ๆ ไปหนึ่งครั้ง
คุณฮวยไม่ได้ทำอะไร มันก็แค่ลุกพรวดพราดขึ้นนั่ง แล้วก็เขย่าแขนไม่เลิก แถมยังพร่ำพูดเพ้อเจ้อไม่ยอมหยุด
"เค้าไปแป๊บเดียวน๊า นะนะนะ นะ น้องนาเดี๋ยวเค้าก็มานะ นะ นะ นะนะ"
เป็นบ้าอะไรของมันวะ เขย่าแขนอยู่ได้ รำคาญเว้ย ดูเด่ะ ผ้ากระจัดกระจายหมดแล้ว มึงไม่เห็นหรือไงว่ากูกำลังพับผ้าให้มึงอยู่เนี่ย
เห็นบ้างมั้ยล่ะเว้ย
"เฮ้ยยยยยยยยย"
เดียร์คิดอะไรเรื่อยเปื่อยแต่ต้องแหกปากโวยวายออกไปเพราะอยู่ดี ๆ คนที่เขย่าแขนไม่ยอมปล่อยก็คว้าร่างเข้ามากอดเอาไว้แน่น แถมยังระดมจูบลงมาหนัก ๆ ที่หน้าผาก และเริ่มลามปามไปถึงแก้ม ชนิดที่จะฟัดกันให้ตาย
"ปล่อยโว้ยยยยยย เป็นห่าอะไรวะ มันพับไม่ได้ ฮื่อออออออออ อะไร อ๊ากกกกไอ้ฮวยหยุด หยุด หยุด"
ห้ามไปก็เท่านั้น ห้ามไปแล้วได้อะไร ในเมื่อคุณฮวยมันไม่ได้หยุดเลยแถมซ้ำยังเริ่มระดมทึ้งเสื้อผ้าให้หลุดลุ่ยออกจากร่างกายซะอีก
"ไม่เอาแล้ว มันเจ็บ เข้าใจมั้ยว่ามันเจ็บ ขืนทำอีกครั้งตายห่าแน่ ๆ เข้าใจมั้ยวะ เข้าใจมั้ย"
โวยวายไปไม่รู้ว่าได้ผลหรือเปล่า แต่เห็นว่าคนตัวโตที่กอดเอาไว้ไม่ยอมปล่อย หัวเราะดังลั่นแล้วก็ขำไม่ยอมหยุด
ตลกตรงไหน
ตรงไหนที่ตลก
มีตรงไหนที่มันตลกวะ
กูอยากจะรู้จริง ๆ เว้ยยยยยย
"ทำไมอ่ะ ใหญ่ไปเหรอ ช่วยไม่ได้จริง ๆ คนมันเกิดมาหญ่ายยยยยยยย ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
ตรงไหนที่ว่าขำ
มึงขำตรงไหนของมึง กูอยากจะรู้จริง ๆ เลยเว้ย
"เออ นั่นแหละ ถูก .....ใหญ่นักนะมึงงั้นไปห่าง ๆ เลย สามสิบเมตร เข้ามาอีกทีถีบแน่"
ง่ะ ภรรยางอน
งอนแล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วย
งอนแล้วทำไมต้องยกหลังมือขึ้นขัดแก้มไปมาแบบนั้นด้วย
งอนแล้วทำไมต้อง.......ทำหน้าน่ารักด้วย.....ไม่เข้าใจ
ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำหน้าตาน่ารักขนาดนั้นด้วย
"คราวหน้าไม่ทำแรง"
สัญญาจริง ๆว่าจะไม่รุนแรง สัญญาจริง ๆ ด้วยเกียรติของลูกเสือสำรอง สัญญาออกไปด้วยความมุ่งมั่น แต่เดียร์กลับเบะหน้าแล้วก็ลุกขึ้นเดินหนีไปซะงั้น
ทำไมอ่ะ ทำไมเหรอ ทำอะไรไม่ดีงั้นเหรอ ก็สัญญาแล้วนี่ไง ทำไมล่ะ
"โกรธอะไรเปล่า ถ้าพูดไม่ดีขอโทษนะ"
ไม่ต้องขอโทษ แกล้ง ๆ ลืมไปก็ได้ อย่าขอโทษเลย แบบว่า คือมัน มัน ง่า ง่า เอ่อ
"อย่าเข้ามา"
อ้าว ทำไมน้องนาเดียร์ถึงได้ยกมือห้ามแบบนั้นล่ะ แล้วทำไมต้องตะโกนบอกแบบนั้นด้วย หรือว่าจะโกรธหรือไม่ถูกใจจริง ๆ
"ไอ้ฮวยบอกว่าอย่าเพิ่งเข้ามาไงเล่า"
ไม่ได้ ไม่เข้าใจจริง ๆ ทำไมต้องห้าม ทำไมถึงได้ห้ามขนาดนี้ หรือว่าเดียร์มันเป็นอะไร เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมถึงได้ห้ามขนาดนี้
ฮวยไม่ได้ฟังแต่ยิ่งเดินเข้าหาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ และพยายามจะเข้าหาคนที่ถอยหนีห่างออกไปไม่มีทีท่าว่าจะหยุดนิ่งเฉย
ไม่เข้าใจทำไมน้องนาน่ารักต้องหนี จะหนีทำไมไม่เข้าใจ
แต่เมื่อเข้ามาใกล้และคว้าร่างนั้นเข้ามากอดรัดแน่นแนบชิดถึงได้รู้.........และยิ่งหัวเราะร่าไม่หยุด
"ทำไม มีอะไรน่าขำวะ มีอะไร"
ไม่เห็นจะมีอะไรน่าขำเลยสักนิด แต่แค่ได้รู้ว่าคนที่เรารักมีใจให้กับเรามากขนาดที่ร่างกายยังบ่งบอกออกมา มันก็ดีใจจนบอกไม่ถูก
"ไอ้นี่น่ะมันอะไรเดียร์"
ลากไล้ฝ่ามือไปตามหน้าขาของคนที่ยืนหอบหายใจหนักและยังโวยวายไม่เลิกทั้งที่ร่างกายแนบแน่นอยู่ใกล้กันขนาดนี้
แล้วก็ทำได้แค่ยิ้มกริ่มและจ้องตอบกลับคนที่เอาแต่เบี่ยงหน้าหลบซ่อนใบหน้าแดงก่ำนั้นเอาไว้
ว่าเราจริงนะ เจ็บอย่างนั้นปวดอย่างนี้
แต่อยู่ดีๆ ก็ลุกขึ้นเดินหนี
มันน่าสงสัยจนต้องตามมาดูให้รู้แน่และสิ่งที่ได้รู้
"เจ็บจริงอ่ะ." ยิ้มระรื่นและลากไล้ฝ่ามือสอดเข้ามาภายในกางเกงก่อนจะสอดมือเข้าเกาะกุมส่วนที่กำลังโป่งนูนขึ้นของคนที่ผลักไสหนีห่าง
"จริง อ๊า มันเจ็บ ยังเจ็บอยู่ จริง ๆ ไม่ได้แกล้ง"
คนพูดทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่ยิ่งเป็นการยั่วเย้าให้ฮวยรู้สึกขึ้นมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ ถึงขนาดนี้แล้ว ว่าจะไม่แล้วแท้ ๆ แต่ทำไมถึงได้ทำให้รู้สึก
ไม่อยากห่างไปเลยสักวินาทีเดียวขนาดนี้ ต้องการมากขึ้น และมากขึ้นเรื่อย ๆ จนเหมือนความรู้สึกจะหยุดเอาไว้ไม่ได้ แล้วแบบนี้จะให้ทำยังไง
ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ยิ่งเห็นปฏิกิริยาหน้าตาท่าทางของเดียร์ยิ่งรู้ว่าตัวเองกำลังจะหยุดเอาไว้ไม่ได้
"เจ็บอีกครั้งทนไหวมั้ย แต่ไม่ทำแรง ไหวมั้ย"
ขัดเขินที่จะพูดคำนั้น แต่ใจมันหยุดเอาไว้ไม่ไหว ขอโทษจริง ๆ ขอโทษที่ห้ามใจไม่ได้ แต่แค่เดียร์บอกมาว่าไม่ให้ทำแล้ว
แค่นั้นก็จะตบหน้าตัวเองสองสามทีเรียกสติกลับมาแล้วปล่อยเดียร์ไป
ขอแค่นั้น
ขอเพียงแค่นั้น
แค่นั้นที่จะขอ
แค่เพียงสิ่งที่เดียร์ต้องการก็จะทำให้
"ถ้า.....ถ้าเกิดว่า.....ถ้าไม่พิสดารก็คงพอไหว.....ง่ะ อ่ะ ...ได้มั้ยวะฮวย"
คนพูด พูดด้วยความรู้สึกไหนไม่รู้ แต่คนฟัง ฟังแล้วแทบสำลักลมหายใจตัวเอง
ให้ตายกันไปข้างเลยมั้ย
พูดมาได้ไง
พูดแบบนี้มาได้ยังไง
เอาวะ นี่เห็นเป็นเดียร์นะ เอ้อ กล้าขอก็กล้าทำให้วะ ลูกผู้ชายซะอย่าง โอเคครับพ้มน้องเดียร์
.....เสียดายเล็ก ๆ ....แต่ว่า
ไม่พิสดารก็ไม่พิสดาร กลัวเดียร์เจ็บครับไม่มีอะไร ไม่มีอะไรจริง ๆ แค่เสียดายนิด ๆ แค่นั้นเอง
แต่โอกาสหน้าไม่รับรองความปลอดภัยนะคร้าบบบบบบบนาเดียร์
TBC...
ที่เหลือก็ไปจินตนาการกันเองคร๊าบบบบบบ :m14:
:m22: กระโดดหมุนเกลียวสามรอบหลบออกไปอย่างรวดเร็ว 55555
เริ่มหัวข้อโดย: dawa_11 ที่ 14-02-2008 13:36:45
....แต่ ไมต้องให้จิ้นเองอะ ใจร้าย :m15:
ตอนหน้าขอแบบไม่ต้องจิ้นได้เปล่า นะ นะ นะ :m13:
เริ่มหัวข้อโดย: animob ที่ 14-02-2008 13:39:27
กล้าขอกล้าให้ 555555
เริ่มหัวข้อโดย: jb ที่ 14-02-2008 14:20:10
เริ่มหัวข้อโดย: tor13 ที่ 14-02-2008 15:41:38
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 14-02-2008 16:57:49
เริ่มหัวข้อโดย: BeePed ที่ 14-02-2008 17:56:57
ครั้งต่อไปให้น้องเดียร์โชว์เสน่ห์ปลายจวักได้ปะเคอะ เอาให้พี่ฮวยตะลึงไปเลยว่าน้องเดียร์ก็ทำอาหารได้ แบบว่าความสามารถพิเศษที่ซ่อนอยู่อะไรประมาณนั้น
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 14-02-2008 19:50:20
เดียร์
รีบๆ ทำกันซะทีเด่ะ รอจิ้นอยู่
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 14-02-2008 20:28:03
เริ่มหัวข้อโดย: lucifel ที่ 15-02-2008 00:49:57
พี่ฮวย o13
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 15-02-2008 13:08:32
เริ่มหัวข้อโดย: anna_007 ที่ 15-02-2008 14:33:33
มาต่อเร็วๆ คนอ่านรอจ้า
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: bamtham ที่ 15-02-2008 14:59:01
เริ่มหัวข้อโดย: tor13 ที่ 15-02-2008 16:43:46
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 15-02-2008 19:48:36
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน ไปแล้วนะ
"ถ้าไปนาน ๆ เดียร์จะคิดถึงเรานาน ๆ หรือเปล่าน๊า" อารัมภบทรำพึงรำพันไปอย่างนั้นหวังให้คนฟังหันหน้ามาทำตาหวานใส่ แล้วก็กอดรัดฟัดเหวี่ยงร้องไห้แง ๆ ไม่ยอมให้ไป แต่ไหงคนฟังมันถึงยัดเยียดกระเป๋าให้แบบนี้วะ
"ไปนาน ๆ เหอะ ชีวิตกูจะได้สงบสุขแบบนาน ๆ " แป่ว แหว่ว แหว่ว แหว่ว ไหงงั้นง่ะ เดียร์จ๋า
"อ๋อ ใช่สิ อยู่กับเรามันไม่สุขล่ะสิ ถึงได้ขับไล่ไสสงให้ไปไกล ๆ แบบนี้นี่เอง
ที่ไม่ยอมพูดจาหวาน ๆ กับเราบ้างเพราะไม่มีความสุขนี่เอง เออดี ไปนาน ๆ คงจะดี อยากให้ไปนาน ๆ ล่ะสิ จะได้สมใจเดียร์"
แกล้งตีหน้าเศร้าและตัดพ้อต่อว่า ทำเป็นรีบคว้ากระเป๋าที่เดียร์ส่งให้มาสะพายเอาไว้และเตรียมเดินหนีออกจากห้อง ทั้งที่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ชินกับการ
ออดอ้อน แต่ก็รู้สึกดีที่ได้แกล้งหยอกล้อกันบ้าง เล็ก ๆ น้อย ๆ
"เออ เรามันไม่ดี เรามันทำให้ไม่มีความสุข จะได้รู้ไว้ จะได้รู้ไว้...ว่าเดียร์...ง่า
เอ่อ เดีย เดี่ย เดี้ย เดี๊ย เดี๋ย เอ่อ น้องเดียร์จ๋า คือว่า...ไอ้ฮวยคนนี้มันผิดไปแล้ว...ที่ปากไม่ดี ขอโทษ ง่ะ
ขอโทษก๊าบบบบบบบบ ต่อไปจะไม่พูดแบบนี้อีกแล้ว"
ไม่มีคำพูดตอบโต้กลับมาสักคำนอกจากสายตาเศร้าหมองและแสดงให้รู้ว่ากำลังรู้สึกน้อยใจของคนตัวเล็กที่เงยหน้าขึ้นมองหน้าฮวย
"เอ่อ...เดียร์"
พูดไม่ออก ชะงักค้างอยู่อย่างนั้น ก่อนจะยกฝ่ามือขึ้นแตะที่หน้าผากของคนตรงหน้าลูบไล้เส้นผมของคนที่ยืนนิ่งไม่ยอมพูดจา และรั้งให้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขน.......
"ไปซะทีสิวะ..มัวพล่ามอยู่ได้..ยังไงก็ต้องไปนาน ๆ อยู่แล้ว แล้วมึงจะให้กูทำยังไง ยืนร้องไห้ส่งแล้วบอกว่าอย่าไปเลย อย่าไปเลยแบบนี้เหรอ รีบ ๆ ไปซะทีไป๊ ก่อนที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ เข้าใจมั้ย อยากเห็นคนร้องไห้หรือไง บ้าเอ้ย"
ก็กำลังร้องอยู่ไม่ใช่หรือไง แค่เสียงก็รู้แล้วว่าร้อง
เดียร์เอ้ยยยยย
จะให้ทำยังไง
จะอยู่ปลอบใจก็ทำไม่ได้ ทำได้แค่โมโหตัวเองที่อยู่ด้วยกันตลอดเวลาไม่ได้ก็เท่านั้น
"ไม่ได้อยู่ด้วยกัน โกรธหรือเปล่า ไม่ได้มีเวลาให้เหมือนคนอื่น ๆ ด้วย ขอโทษเถอะวะเดียร์เอ้ย ปากมันเสียแบบนี้เป็นมาตั้งแต่ชาติก่อนแล้ว ขอโทษ ขอโทษ"
กอดคนในอ้อมแขนและพร่ำพูดคำขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า กอดแน่น กอดเอาไว้
ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้ แต่รู้ว่าเดียร์มันต้องเข้าใจ
เดียร์มันเข้าใจยิ่งกว่าใคร ๆ เข้าใจอะไรมากกว่าที่คิด มันถึงได้ด่าบ้าง ทำเป็นโมโหใส่บ้าง และไม่เคยมีสักครั้งที่จะรั้งเอาไว้ ไม่เคยอ้อนให้ต้องลำบากใจจนไม่กล้าไปไหน
ไม่เคยมีครั้งไหนที่ทำให้ต้องอึดอัดใจเลย แม้แต่ครั้งนี้
ฮวยกำลังคิด และยิ่งกอดรัดร่างในอ้อมแขนแน่นขึ้น คนเรามีหน้าที่ เดียร์มันก็รู้ มันถึงได้ทำเป็นนิ่งเฉยและรออยู่อย่างเงียบ ๆ โดยที่ไม่เคยเรียกร้องอะไร
ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อ แล้วแบบนี้จะไม่ให้รักได้ยังไง
เดียร์ผละจากอ้อมแขนที่เคยกอดอย่างช้า ๆ ก่อนจะยกหลังมือขึ้นปาดหยดน้ำตาออกจากใบหน้า สูดหายใจลึก ๆ และเงยหน้าขึ้นเผชิญหน้ากับฮวยอีกครั้ง
"เออ ไม่เป็นไร ไม่ตาย สบาย ๆ ไปถึงแล้วโทรมาด้วย ไม่งั้นกูจะมีเมียน้อย"
เป็นใครก็ต้องยิ้มกับคำพูดของคนตัวเล็กกว่าที่กล้าพูดออกมาได้หน้าตาเฉย ฮวยกำลังยิ้ม ยิ้มกว้างขึ้นเมื่อได้เห็นใบหน้าของคนตรงหน้า
"ปากดี ปากดีดีแบบนี้ไหนพูดซิ ฮวยจ๋าาาา กาบมาเร็ว ๆ น๊า เดียร์คิดถึง คิดถึง คิดถึง"
ใครมันจะพูด เลี่ยนตายห่า กูไม่ใช่มึงนะถึงจะได้พูดแบบนั้น ไม่เอาด้วยคนหรอกวะ ทุเรศ
"ไปเร็ว ๆ ไป ไป จะปิดประตูห้องไป ไป"
ทำเป็นหน้าบึ้ง ทำเป็นไม่ชอบ เมียเรามันไล่เรา ไล่กันจริง ไล่แบบจริง ๆ จัง ๆ แล้วทำไมต้องทำหน้าเขินแบบนั้นด้วย โห่ อยากพูดล่ะเซ่ ปากดีไม่ใช่เหรอ แค่นี้ก็ทำไม่ได้ อยากพูดว่าคิดถึง คิดถึงก็บอกมาเห้ออออออ ไม่ต้องทำเป็นเขินหรอกน่า
"กาบมาเร็ว ๆ น๊า เดียร์คิดถึง คิดถึง คิดถึง พูดแบบนี้นะเดียร์นะ รู้มั้ย"
ไม่
ยังไงก็ไม่พูด
ไม่เอาโว้ยยยยยยยยยย
"คิดถึง คิดถึง คิดถึง เดียร์คิดถึง"
มันยังไม่เลิกไอ้ฮวยมันยังไม่เลิก จะเซ้าซี้เอาอะไรเนี่ย มันจะเซ้าซี้ให้พูดไปทำไม ก็รู้ว่าไม่มีทางพูดหรอกคำพูดแบบนี้มันยังจะ...ดูมันทำเด่ะทำบ้าอะไรของมัน
***
"ไปแล้ว ไปจริง ๆ แล้ว ซ้อมพูดเข้า เดียร์คิดถึง คิดถึง คิดถึง ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
ประตูห้องกำลังจะถูกปิด พร้อมกับที่เดียร์รีบผลักแผ่นหลังของคนที่พูดไปหัวเราะไปให้เดินออกจากห้อง ใบหน้าของฮวยยังเจือไปด้วยรอยยิ้ม
และคิดว่า...ถ้าได้ฟังคำพูดแบบนี้ของเดียร์สักครั้ง จะรู้สึกดีแค่ไหน
"ไปเลยไป.."
ไล่จางงงงงงงงง ไล่กันเข้าไป อะไรจะขนาดน้านนนนนน ไล่นักเดี๋ยวเราก็ไม่ไปซะเลย
"เอาอะไรเปล่า เดี๋ยวซื้อมาฝาก"
ฮวยกำลังพยายามปรับสีหน้าให้จริงจังทั้งที่ยังอยากจะหัวเราะให้มากขึ้นกว่านี้ หันกลับมาถามคนที่ผลักให้เดินออกจากห้องอีกครั้ง และยังยิ้มกว้างไม่เลิก
"ฮวย เอาไอ้ฮวยมาฝากด้วย บอกมันด้วยว่ามาแล้วต้องทำให้หายคิดถึงไม่งั้นคราวหน้าถ้ามันมาอีก จะไม่ยอมปล่อยให้ไปไหนเลยคอยดู"
คนพูดพูดไปอายไป แต่ก็กลั้นใจพูดออกไปแล้ว เตรียมปิดประตูลงกลอนล็อคอย่างแน่นหนาไม่ให้คนข้างนอกกลับเข้ามาอีก
ถ้าไม่ล็อคเชื่อเถอะเดี๋ยวไอ้ฮวยมันจะกลับมาไม่ยอมไปทำงานทำการ ต้องล็อค ต้องล็อคห้องไม่ให้มันเข้ามาได้
ฮวยกำลังยิ้มกว้างและหัวเราะชอบใจกับคำพูดที่ได้ยินก่อนเดินทาง ก้าวขาเดินออกจากหน้าห้องพักและกระโดดตัวลอยอย่างดีใจ
"ฮิ้ววววววววเดี๋ยวกลับมาจะแถมออพชั่นพิเศษให้หายคิดถึง คิดถึง คิดถึงด้วย...รับรองว่าเดียร์จะติดใจ แฟนใครทำไมมันน่ารักจังว๊า ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
TBC...
ตอนหน้าเป็นตอนจบแล้วละ
เริ่มหัวข้อโดย: jb ที่ 15-02-2008 20:44:39
:L1:
:L1:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 15-02-2008 21:44:04
เสียดายยยยยยย กำลังนารักเลยอ่า
รอครับรอๆๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: lucifel ที่ 15-02-2008 23:24:24
ถ้สจบก็ขอตอนพิเศษด้วยน้า
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 15-02-2008 23:28:49
เริ่มหัวข้อโดย: bamtham ที่ 16-02-2008 01:14:28
อย่าเพิ่งรีบจบดิ กะลังน่ารักเลยอ่ะ :m1:
เริ่มหัวข้อโดย: dawa_11 ที่ 16-02-2008 03:17:38
เริ่มหัวข้อโดย: tor13 ที่ 16-02-2008 08:30:45
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 16-02-2008 10:39:39
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 16-02-2008 13:28:02
คิดถึงคนอ่านแน่ๆๆเลย
ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม แนะนำ ติชม กันมาตลอด เป็นกำลังใจสำคัญให้คนเขียนได้มีผลงานดีๆๆ ออกมาให้พวกเราได้อ่าน ได้เห็นมุมมองของชีวิตในหลายๆ รูปแบบ มากขึ้นเรื่อยๆๆๆ
และที่สำคัญคนโพสต์ก็มีความสุขที่สุดที่สามารถเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้คนอ่านได้มีความสุขไปด้วย แม้เป็นเพียงสิ่งเล็กน้อยๆที่พอจะทำได้ แต่อยากบอกว่า
ขอบคุณ คุณเท็น เจ้าของผลงาน
ขอบคุณ คนอ่าน ทุกคนเลย :L1:
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน จบ
"มาส่งงานครับพี่" ใครคนหนึ่งกำลังยืนยิ้มแหย ๆ และวางผลงานของตัวเองเอาไว้ภายในบริษัทรับตกแต่งภายในแห่งหนึ่ง
"โอเค พี่เซ็นเช็คให้แล้วไม่ต้องดูก็รู้ว่าโอเค เมื่อไหร่จะตกลงใจทำแบบเต็มตัวซะที มีแต่คนเขาอยากร่วมงานกับเดียร์ทั้งนั้น"
ทำได้ไงพี่ ทำแบบนี้ผมก็ว่ามันพอดีแล้วก็ลงตัวกับชีวิตผมแล้วนะ อย่างน้อยก็มีวันหยุดที่แน่นอน มีแต่เร่งงานให้เสร็จทันตามกำหนดแค่นั้น ไอ้อย่างผมเนี่ยทำงานประจำเช้าไปเย็นกลับแบบชาวบ้านเขาไม่ได้หรอก
เพราะว่า แฟนผม ง่ะ เอ่อ ไอ้ ไอ้ ง่ะ ฮวย มันไป ๆ มา ๆ ไม่ค่อยเป็นเวลาแน่นอน แล้วผมเองก็พอใจกับชีวิตแบบนี้
นั่งทำงานไปเรื่อย ๆ แบบลืมวันลืมคืน ลืมมองนาฬิกา ลืมมองปฏิทิน ตื่นเช้ามาอีกที งานเสร็จทันส่งมีเงินซื้อข้าวกินแบบไม่ต้องเดือดร้อนใคร แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว
ถึงไอ้คนที่มันไป ๆ มา ๆ มันจะอยากให้ย้ายไปอยู่บ้านที่ซื้อเอาไว้ให้ชาวบ้านเขาเช่าก็เหอะ
ก็อยู่แบบนี้มันดีอยู่แล้ว บ้านหลังใหญ่เหงาตายกันพอดี อยู่คนเดียวแบบนั้น ไม่ไหวหรอก แบบนี้แหละดี
อยู่แบบนี้สบายใจดี
"โอเค อย่ายิ้มแบบนั้นสิ พี่เข้าใจน่ะ ยังไงเราก็ยินดีต้อนรับน้องเดียร์เสมอ ขอให้ร่วมงานกับเราก็พอ"
ดีแล้วครับพี่ อย่าเซ้าซี้ผมเลย อย่างผมความรับผิดชอบมีไม่มากพอขนาดนั้น แค่ทำงานให้เป็นชิ้นเป็นอันแลกเงินได้มันก็ถือว่ายอดเยี่ยมที่สุดสำหรับผมแล้ว
ขนาดไอ้ฮวยมันยังพูดอยู่บ่อย ๆ เลย ว่าเรียนมาเหมือนกันแท้ ๆ แต่คนที่เรียนแย่กว่า หัวช้ากว่าอย่างผมกลับได้ทำงานที่เรียนมาอย่างจริงจัง
ส่วนมันต้องไปเป็นพ่อค้าขายกล้วยไม้ซะนี่ เดี๋ยวไปเดี๋ยวมา เดี๋ยวมาเดี๋ยวไป ไม่ได้ทำงานที่ตัวเองเรียนมาซะที จนตอนนี้เริ่มลืม ๆ สิ่งที่เรียนมาจนเกือบหมดแล้ว
ดี ผมชอบแบบนี้
ถึงสมัยเรียนฮวยมันจะเก่งกว่า
แต่ตอนนี้ใครกันแน่ที่ได้รับความไว้วางใจ และมีคนน่าเชื่อถือ ยืดเป็นไหน ๆ ขนาดไอ้ฮวยมันยังจ๋อย ๆ เลย เพราะเดี๋ยวนี้เจ๋งกว่ามันเยอะ
"ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย ฉลองทำโปรเจคเสร็จเรียบร้อย"
ได้รับคำชวนแล้วเดียร์ก็ยังยิ้มแหย ๆ เขิน ๆ เหมือนเดิม ไปไม่ได้ งานเสร็จทีไร ก็ถึงกำหนดวันกลับมาของง่ะ แฟน เอ่อ แฟนผมทุกที วันนี้ผมต้องรีบอีกแล้ว ต้องรีบไปซื้อผัก ซื้อของสด
ฮวยไม่ชอบกินกับข้าวซื้อ
มันบอกชอบกินกับข้าวทำเอง เลยให้มันทำซะ แต่ก็ยังถูกบังคับให้ทำไข่เจียวให้กิน ไข่เจียวไหม้ก็ไม่เป็นไร
ถ้าหมั่นไส้จะฆ่าให้ตายก็ง่ายนิดเดียว ทำไข่เจียวไหม้ให้กิน รับรองมันตายชัวร์ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
"ยิ้มแบบนี้อีกแล้ว โอเค ไม่เซ้าซี้ งั้นพี่ให้นี่เป็นของตอบแทนแล้วกัน ห่อกระดาษอย่างดี รับรองไม่มีใครเห็น"
หนังสือเล่มหนาในห่อกระดาษถูกยื่นมาให้ และเดียร์ก็ยิ้มกว้างเมื่อรับมาถือไว้
แกงส้ม
จะซื้อแต่ไม่กล้าซื้อ สอนทำแกงส้ม รู้ว่ามันทำยาก แต่มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าฮวยมันต้องทำได้ ทำไม่อร่อยก็ช่างหัวมัน
ช่วยไม่ได้อยากบอกเองว่าอยากกิน กลับมาก็มาทำซะ จะได้กินด้วย อยากกินเหมือนกัน
"ไม่นึกว่าน้องเดียร์จะเป็นพ่อบ้านพ่อเรือน เห็นปกติเงียบ ๆ เฉย ๆ ใครกันน๊าโชคดีได้กินฝีมือน้องเดียร์"
ผมอ่ะ ทำไม่เป็น แต่คนทำเป็นกำลังจะกลับมา ก็ให้มันทำไป เตรียมอุปกรณ์ให้พร้อมก็พอ ถ้าทำไม่อร่อยตายแน่มึงฮวย
"งั้น เดี๋ยวกลับก่อนครับ โปรเจคหน้าก็เหมือนเดิมนะครับพี่ เรียกใช้บริการได้เหมือนเดิม ยินดีรับใช้นะครับ"
ประโยคเดิม ๆ พูดแบบเดิม ๆ หลังส่งงาน เป็นวิธีเลี่ยงได้ดีที่สุด จะไม่ให้เลี่ยงได้ไง หันไปมองนาฬิกาอีกทีก็ปาเข้าไปสี่โมงเย็นแล้ว กลับไปตายห่าแน่ ไปไม่ทันเจอหน้ากันที่หน้าประตู เดี๋ยวบ่นเป็นหมีกินผึ้งอีก มันชอบแกล้งงี่เง่าใส่ ไปช้าเดี๋ยวมันฆ่าทิ้งกันพอดี
ยกมือไหว้และเดินตัวปลิวลิ่ว ๆ ไปรับเช็ค อย่างแสนจะสดชื่นก่อนจะเผ่นแน่บออกจากบริษัทพร้อมกับหนังสือเล่มหนา
แกงส้มยากมั้ยไม่รู้
ไม่มีโอกาสทดลองทำ งั้นก็คงได้ทำวันนี้ละวะ
หลังจากที่กินแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป กับโจ๊กกระป๋องมาหลายวัน ตัวผอม ๆ แบบนี้แหละดี
ฮวยมันจะได้สงสาร รีบกลับมาทำกับข้าวให้กินบ่อย ๆ
เดียร์อมยิ้ม และก้าวขาเดินลิ่ว ๆ อย่างมีความสุข
กำหนดมาถึงคือหนึ่งทุ่ม ยังไงรีบหน่อยคงทัน
ในที่สุดก็จะได้กินแกงส้มแล้ว ดีใจจัง ดีใจ ดีใจ๊ดีใจ ฮวยมันกลับมาทำแกงส้มให้กินซะที
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เดียร์เหรอ
อ๋อ รู้จักกันก็....ประมาณ 8 ปีแล้ว ตั้งแต่โน่นนนนนนน สมัยเรียนโน่นเลย นานเหมือนกันนะ
แต่ก็ไม่รู้สึกเลยว่านาน เหมือนเพิ่งรู้จักกันเมื่อวานนี้เอง
วันก่อนยังนึก ๆ อยู่เลยว่ามีอยู่ครั้งหนึ่งเคยขู่จะคว่ำเรือ จำได้ว่าตอนนั้น เห็นเดียร์ทำหน้าแปลก ๆ รีบคว้าปิ่นโตมากอดแน่นไม่ยอมปล่อย ไม่รู้ว่ากลัวที่ขู่จะคว่ำเรือหรือกลัวกับข้าวหล่นน้ำกันแน่
อยู่ด้วยกันบ่อย ๆ ทั้งที่ไม่ได้อยากอยู่ด้วยกันเลยสักนิด
มาชอบแบบจริง ๆ จัง ๆ ตอนไหนไม่รู้ รู้แต่ว่า ถึงเดียร์จะทำเหมือนงี่เง่าอยู่ตลอดเวลา แต่อยู่ใกล้ ๆ แล้วกลับมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก มีอะไรให้คิดเยอะแยะมากมาย
เมื่อก่อนทะเลาะกันบ่อย ขัดใจกันอยู่ตลอดเวลา ไม่มีใครยอมใคร ถึงขนาดเลิกคบกันไปแล้ว
แต่ก็ต้องกลับมาหา เพราะใจมันตัดไม่ขาด ถ้าตอนนั้นเลิกกันไปจริง ๆ คงไม่มีวันนี้
ไม่เคยคิดหรือคาดหวังจะให้เดียร์ทำอะไรให้
แค่อยากให้เรามีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้นกว่านี้เท่านั้น
กลัวจะไปกันไม่รอด แต่ก็ผ่านมาถึงวันนี้ได้ ใครจะอยากเชื่อ
คนที่ทำเหมือนไม่เคยเข้าใจอะไรกลับเข้าใจในทุก ๆ สิ่ง ทุก ๆ อย่าง และเต็มใจจะรออย่างเงียบ ๆ โดยไม่เคยทำให้ต้องเป็นทุกข์
ไม่คิดว่าจะหาคน ๆ นั้นได้
แต่ก็หาได้จากเดียร์
คนเรายังอยากจะได้อะไรอีก นอกจากความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่คนรักมอบให้ ความห่วงใย ความใส่ใจ ก็แค่นั้นที่ทำให้รู้สึกดี
"เดียร์งี่เง่า"
แกล้งพูดแบบนี้บ่อยๆ แล้วก็เห็นว่าเดียร์มักจะหัวเราะและตอบกลับมาให้หมั่นไส้จนอยากเขกหัว
"ก็เหมือนกันนั่นแหละ ไอ้ฮวยงี่เง่า"
แสบไม่ใช่เล่น แล้วก็ได้แต่หัวเราะกันอยู่แบบนั้นสองคน
ก็แค่ความเข้าใจที่อยากได้
มีคนรอให้กลับมา เป็นใครก็ต้องดีใจ
ฮวยกำลังเดินเรื่อย ๆ ไม่ได้เร่งรีบ และอมยิ้มเมื่อนึกถึงคนที่ทำให้ต้องกลับมาหา ก้มลงมองนาฬิกาที่ข้อมืออีกครั้งเมื่อมาหยุดยืนอยู่ หน้าประตูห้องพักห้องเดิม ที่เดิมที่ร่างกายอยากจะพาใจกลับมาหาทุกครั้งที่คิดถึง
ยกหลังมือขึ้นเคาะประตูห้่องทั้งที่ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มจุดอยู่ที่มุมปาก ป่านนี้เป็นไงบ้างไม่รู้ อยากเห็นหน้าเร็ว ๆ ชะมัด
ประูตูเปิดออกอย่างช้า ๆ พร้อมกับร่างของใครคนหนึ่งในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง และถือตะหลิวเอาไว้ในมือ จนฮวยยังต้องขมวดคิ้วมุ่นด้วยความแปลกใจ
"กลับมาแล้ว ทำอะไรอยู่มาเปิดประตูช้า" เอ่ยถามออกไปและยิ้มกว้างมากขึ้นเมื่อได้สบตาและจ้องมองใบหน้าของคนที่ยืนขมวดคิ้วและยิ้มแหย ๆ อยู่ตรงหน้า
"แกงส้มมั้ง แต่ป่านนี้คงไหม้แล้ว ใครกินแม่งตายชัวร์"
กลับมาก็วางแผนฆ่าเราเลยนะน้องนา
ฮวยกำลังหัวเราะกับคำตอบของคนตรงหน้า และหัวเราะมากขึ้นเมื่อคนตัวเล็กทำหน้าเจื่อน ๆ เหมือนไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปดี
"ช่างหัวแกงส้มไหม้เหอะ ไหนสัญญาว่าถ้ากลับมาแล้วจะทำยังไง สัญญาแล้วใช่มั้ย งั้น ไหนล่ะสัญญา"
คนทวงสัญญาแบมือขอสิ่งที่อยากได้ แล้วเดียร์ก็ได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ เพราะไม่รู้ว่าจะจัดการยังไงกับสัญญาของตัวเองที่ให้เอาไว้
ยืนเกาหัวไปมาสองสามที ด้วยความกลุ้มก่อนจะเอ่ยบอกออกไปทั้งที่ยังทำใจกับคำพูดของตัวเองไม่ได้
"กลับมาแล้วเหรอ...พี่...ฮวย....จ๋า....น้องเดียร์..คิด..ง่ะ คิด..ถึงจัง"
คนพูดคงกำลังเขิน
แต่คนฟังกำลังยิ้ม
ฮวยยิ้มและเดียร์ก็กำลังยิ้มอย่างเขิน ๆ ทั้งที่ในมือยังถือตะหลิวเอาไว้
มันตลก และรู้สึกแปลก ๆ ที่บรรยากาศมันไม่ได้เป็นใจเอาซะเลย แต่ก็ทำให้รู้สึกดีได้อย่างไม่น่าเชื่อ
คนสองคนสบตากันเงียบ ๆ และเปล่งเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน ก่อนจะก้าวขาเดินกลับเข้าห้องเพื่อไปจัดการกับแกงส้มไหม้ ๆ ที่ยังส่งกลิ่นคละคลุ้ง
ก็แค่นี้แหละที่อยากได้ แค่ความเข้าใจ และความหวานเล็ก ๆ น้อย ๆ ในชีวิตบ้าง แค่เท่านี้มันก็มากเกินพอสำหรับคนสองคนที่ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน
Fin..
จบแล้วน๊า
ใครมาอ่านแล้วยังไม่ได้แสดงตัว กรุณารายงานตัวด่วน :oni3: อิอิ
พรุ่งนี้อาจจะเอาตอนพิเศษ (ที่ไม่ตรงกับเทศกาลเท่าไร 5555) มาลงให้ละกัน :bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: jb ที่ 16-02-2008 13:50:14
:L1:
เริ่มหัวข้อโดย: bamtham ที่ 16-02-2008 14:05:57
เอาตอนใหม่มาลงให้เร็วน้า o7 o7 o7
เริ่มหัวข้อโดย: ta_toon ที่ 16-02-2008 14:20:23
(ไม่ว่าไรใช่มั้ยคับ :m13: :m13: )
ชอบเรื่องนี้มากคับ น่ารักมั่กมากกก :m4: :m20: :m4: :m20:
ขอบคุณคับสำหรับรอยยิ้มที่ได้รับจากเรื่องนี้คับ o13 o13 o13
:oni1: :bye2: :oni1: :bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: anna_007 ที่ 16-02-2008 14:40:52
อย่าลืมตอนพิเศษนะ
คนอ่านรอด้วยความหวัง
:L2: :L2: :L2: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: tor13 ที่ 16-02-2008 14:48:33
เริ่มหัวข้อโดย: anna_007 ที่ 16-02-2008 15:34:13
แถมโดนมดกัดตลอดทางเลย
ป๋าฮวยนู๋เดียร์หวานจัด 555555
รอนะ รอนะ :oni2: :oni2: :oni2:
เริ่มหัวข้อโดย: dawa_11 ที่ 16-02-2008 16:51:36
แล้วก้อรอตอนพิเศษ :oni1: :oni1:
เริ่มหัวข้อโดย: DeShiWa ที่ 16-02-2008 19:22:24
อ่าครับเป็นกำลังใจให้ครับผม
พอว่างๆๆอะครับเลยกลับมาอ่านใหม่ครับผม
ชอบๆๆ
:impress: :impress: :impress:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 16-02-2008 20:36:18
เป็นอีกเรื่องที่ประทับใจมากๆ ครับ วันหลังจะมาเก็บอ่านอีกรอบครับ
ขอบคุณครับ
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 16-02-2008 21:00:11
และจะรออ่านตอนพิเศษนะครับ o13
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 16-02-2008 21:46:08
อ่านไปก็ยิ้มแก้มแตกกันไปเลยทีเดียวกับตอนจบที่แสนน่ารักกกกกกกก
ของพ่อสองหนุ่มจอมแสบ...กว่าจะถึงวันนี้...ลุ้นกันซะตัวโก่งงงงงงง
ขอบคุณทั้งคน Post และคนเขียน ขอบคุณเล้าเป็ดที่ให้เข้ามาวิ่งเล่น
:pig4: +1 ให้คน Post เป็นกำลังใจ รอผลงานชิ้นต่อไปนะจ๊ะ....
เริ่มหัวข้อโดย: bamtham ที่ 16-02-2008 22:25:52
เริ่มหัวข้อโดย: lucifel ที่ 16-02-2008 22:44:55
มากรอตอนพิเศษของพี่ฮวยกะหนูเดียร์ :m4:
เริ่มหัวข้อโดย: pantanakan ที่ 16-02-2008 22:50:42
ร้ากกกกกกกกกกกน้องเดียร์กับพี่ฮวยสุดหัวใจ
เขียนตอนพิเศษออกมาเยอะๆนะ เราอยากอ่านมากมาย
แอบขอเรทๆรับวาเลนไทน์ย้อนหลังจะเป็นไรไหมเนี่ย :oni2:
ฮุฮุฮุ ขอบคุณล่วงหน้าคร้าบ
เริ่มหัวข้อโดย: jumbu ที่ 17-02-2008 01:10:40
ลุ้นมาแทบตายเลยนะเนี่ย
ลงเอยกันได้น่ารักดีจริงๆ
แต่ก่อนอ่านไปเครียดไปตอนนี้อ่านไปยิ้มไป
:m1:
เริ่มหัวข้อโดย: palpouverny ที่ 17-02-2008 05:11:05
แบบว่าอ่าน
ข้ามวันข้ามคืน
อ่า น่ารักจิงๆๆ
คุ่นี้ 55555
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 17-02-2008 10:45:07
จบจริงๆ อะ
ขอบคุณคนแต่ง ขอบคุณคนโพสต์นะค้าบบบบบ
o13 o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: jibi ที่ 17-02-2008 11:29:41
ขอบคุณคนแต่งมากนะคับ ที่ให้อ่านเรื่อง น่ารัก ๆ
ตอนแรก ๆ ลุ้นแทบตายจะลงเอยกันแบบไหน
จบแบบฉบับบเดียร์กะฮวยแท้ ๆ :o8:
แล้วจะรออ่านผลงานใหม่ ๆ อีกนะคับ
ปล.ถ้าเรื่องนี้มีตอนพิเศษก็ รบกวนด้วย อยากอ่านต่ออีก :m23:
:m1: :m1: :m1:
เริ่มหัวข้อโดย: TONG ที่ 17-02-2008 14:14:50
ไอ้ช่องที่งอนกันงอนกันมา อ่านแล้วไม่ค่อยอยากจะโพสเลย
แต่ก็หวานได้น่ารักดี ขอบคุณนะครับ
รอตอนพิเศษนะครับ
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 17-02-2008 15:52:38
ขอบคุณผู้อ่านทุกคนที่ติดตามกันมาตลอด หาไม่ว่ากันเราจะขอเก็บเอาทุก comment ในช่วงท้าย (หลังจากตอนที่จบและตอนพิเศษ) เก็บแล้วส่งให้คนเขียนได้อ่านไปอมยิ้มไป อยากให้เค้ารู้ว่างานของเค้ามีคุณค่าทางจิตใจกับผู้รับอย่างไรอ่ะ หากใครเห็นว่าไม่ควรหรือไม่เหมาะก็บอกกันได้นะ
ขอบคุณทุกคนที่สุดเลย
ตอนพิเศษ คุณทำอะไรในวันลอยกระทง
“เอ่อ ง่า คือว่า ไม่ไปได้มั้ย”
“ทำไม”
โห เสียงมายดุจางก๊าบ ก็แบบว่ามันไม่อยากไป จะเป็นไรมั้ยล่ะ แค่ไม่ไปเนี่ย จะโดนเตะมั้ยหว่า คงไม่หรอกม้าง
“ก็คือว่าวันนี้ ง่วงนอน”
“ไม่ได้ ต้องไป อาบน้ำเลย แต่งตัวเลย หรือจะ....อาบพร้อมกันเลย แล้วก็.....ก่อนไปก็...สะสางกันหน่อยสักรอบสองรอบ ได้ข่าวว่าผมไม่ได้สระ รู้นะว่าไม่ได้สระผม จับขัดขี้ไคลซะดีม้าง แล้วค่อยไป”
จบข่าว โอเค กูรู้จุดประสงค์ของมึงแล้ว ครบถ้วนทุกข้อความที่กล่าวมานั่นแล
“ดี งั้นมา สระผมให้ด้วย ถอด ๆ เดี๋ยวช่วย”
ทำเป็นกล้าแล้วเดียร์ก็ก้าวเดินเข้าหาซะง้าน ทั้งที่อันที่จริงกำลังเกิดอาการ เขิน และเขินอย่างแรงด้วย
“เก่ง งั้นมาเด่ะ ถอดสิ อย่าหนีเด่ะ ไหนว่ากล้าไง มาเลย มาเลย”
โห่ พี่ฮวยจ๋า หนูกลัวแย้ว เดินมาเฉย ๆ ก็ได้ ทำไมต้องทำหน้าหื่นแบบนั้นด้วย เดี๋ยวก็หมดแรงไม่ได้ไปลอยทะเล เอ้ย ลอยกระทงกันหรอกค้าบท่าน
“มานี่เลยมา”
ไม่ไป เรื่องเด่ะ เรื่องไรต้องไป ไม่มีหรอก หนีดีกว่ากรู ไอ้ฮวยมาถึงแม่งก็หื่นเลย กูกลัว
“เดียร์ไปเร็ว อาบน้ำ เดี๋ยวจะได้ไปกัน”
ทำเป็นหน้าหงิก ทั้งที่เมื่อกี้ทำหน้าหื่น โห อารมณ์แปรปรวนจริง ๆ มีอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า
“ขี้เกียจจริง ๆ ไปเองไม่ได้เหรอ”
ดูเดียร์มันทำ นี่อุตส่าห์มานะเนี่ย มาตั้งไกลนะ มาจากโน่นเลยนะ แล้วดูทำเข้า เจอแล้วเป็นไง สภาพเดิมหัวยุ่งเหยิง หน้าตาเละเทะไม่มีดี แถมยังทำหน้าเหมือนมึนชีวิตอยู่ตลอดเวลาแบบนี้อีก เดี๋ยวปั๊ดจับอาบน้ำแต่งตัวใหม่ ตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วค่อย ทำกันยันเช้า....ง่า ฮ่า ฮ่า นั่นมันจุดประสงค์หลักเลยนี่หว่า
“ไปอาบน้ำ เร็ว ”
พ่อกูอีกและ ไปก็ได้วะ ทำไมมันยุ่งจริงวะ ไปชุดนี้ก็ได้ มันแย่มากเหรอ สภาพ....เอ่อ....เสื้อมันก็ไม่ได้หม่นมาก แค่มันเก่าแล้วก็...กางเกงมันก็ไม่ได้ขาดเยอะนะ แน้ว แนวดีออกเน้อ ฮวยเนอะ ว่ามั้ย
กำลังจะเดินไปคว้าผ้าขนหนูที่ตากอยู่ที่ราวหน้าระเบียง แต่ขายังไม่ทันก้าวออกไปพ้นจากห้องดี ปรากฏมีมือดีของใครบางคนคว้าเข้าให้ที่รอบเอว และกึ่งลาก กึ่งกระชาก กึ่งจูง เดินไปรูดม่านที่หน้าระเบียงปิดซะเรียบร้อย
มีการแหวกม่านดูเล็กน้อยเพื่อให้เห็นชัดเจนว่าไม่มีบุคคลภายนอกสอดส่าย สายตาเข้ามาแน่นอน และ........พี่ท่านก็ค่อยๆ ก้มหน้าลงมาเล็กน้อย ท่ามกลางความตื่นตะลึงของเดียร์ที่แค่สบตาก็รู้ความหมาย......
หมายความว่าไงเหรอ เอ่อ.......หมายความว่า
“กลางห้องเนี่ยนะ”
ทำหน้าไม่เชื่อ อึ้ง ทึ่ง มึน งง และ......ส่งปรัศนีเข้าไปถามด้วยสายตาแทนคำพูด
รอยยิ้มเย็น ๆ และเสียงหัวเราะน้อย ๆ ที่ได้ยิน กำลังจะแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจความหมายก็พอดีกับคนที่ล็อคเอวมันยอมปล่อยแล้วเปลี่ยนเป็นเลื่อนมือลงมาถึงหน้าท้อง
“ กลางห้องเนี่ยแหละ....ไม่อยากรู้เหรอว่า..ไม่เจอกันนาน ๆ ประสิทธิภาพยังดีอยู่หรือเปล่าไม่อยากพิสูจน์หรือไง”
ง่า...กะ กะ ก็...อยากรู้นะ แต่ แต่ว่า.....
“ฮื่อ” ส่งเสียงประท้วงอยู่ในลำคอ เมื่อสัมผัสได้ถึงไออุ่นร้อน ๆ ที่ลากไล้ลงมาจนถึงส่วนล่างและรู้สึกได้ถึงฝ่ามือ ที่เริ่มสอดเข้าไปภายในกางเกงผ้ายืดที่สวมอยู่
“อึ่ก ฮื้อ” แผ่นหลังแนบชิดกับร่างเบื้องหลังจนรู้สึกถึงความแข็งแกร่งตึงแน่นที่เบียดเสียดเข้าหาที่สะโพก
ร้อนรุ่มและรู้สึกจนแทบหลอมละลาย
กำลังเคลิ้มได้ที่ก็พอดีกับได้ยินเสียงของใครสักคนที่ฉุดอารมณ์วาบหวามให้พังทลายลงต่อหน้าต่อตา
“เดียร์บ้า เด็กบ้ากาม”
ฮะ อะไรนะ อะไรนะ อะไรนะ
บ้ากามเหรอ
ไอ้ ไอ้
“เฮ้ยยยยยยยยยยย”
ได้สติและรู้สึกตัวขึ้นมาทันที ตอนที่ถูกปลายจมูกของไอ้ฮวยมันกดหนัก ๆ เข้าให้ที่ข้างแก้มและไอ้ที่กำลังจะเตลิดเปิดเปิงก็มีอันต้องยุติแต่เพียงเท่านั้น
“ไม่ทำ ไม่ทำเด็ดขาด ขืนทำก็ไม่ได้ไปกันพอดี รู้นะว่าคิดอะไร อยากล่ะเซ่ อ้อนก่อนเด่ะ แล้วจะทำ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
อ่อ อ้อนก่อนใช่มั้ย อ้อนก่อนใช่มั้ย หึ เดี๋ยวรู้แน่ เดี๋ยวรู้
หันไปมองหน้าไอ้คนกวนประสาทที่วันๆ ถ้าไม่ได้แกล้งมันคงกลัวจะขาดใจตาย เอาอย่างนี้ใช่มั้ย ชอบล่ะเซ่ ชอบเหลือเกินนะ
ยืนมองคนที่อมยิ้มน้อย ๆ แล้วก็เลยต้องรีบปลดกระดุมเสื้อของตัวเองและเหวี่ยงทิ้งลงข้างตัว ก่อนจะก้าวขาเดินเข้าหาคนที่ยืนหัวเราะร่า ยกแขนขึ้นโอบรัดรอบคอคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เบียดเสียดร่างกายเข้าหาให้แนบชิดกันมากขึ้น เขย่งปลายเท้าขึ้นก่อนจะค่อย ๆ แตะริมฝีปากเข้าหาริมฝีปากของคนที่ยืนนิ่งอึ้ง ลากไล้ปลายลิ้นแผ่วเบาไปที่ปลายคาง ก่อนจะไล้วนกลับมาที่ริมฝีปากและบดเคล้าคลึงกับริมฝีปากร้อนๆ ของอีกฝ่าย
“นา ฮื่อ นาเดียร์ อย่าเล่น แบบนี้สิ”
แบบไหน เล่นแบบไหน แบบไหน ที่ว่าเล่น แบบที่เลื่อนมือลงมาแบบนี้เหรอ
แล้วก็แบบที่แอ่นร่างให้แนบชิดแบบนี้น่ะเหรอ ดีใช่มั้ยจะได้รู้ไงว่ามันรู้สึกแบบไหนเวลาถูกทำแบบนี้
ยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก ก่อนจะกดปลายจมูกหนัก ๆ เข้าที่ปลายคางของคนที่เริ่มส่งเสียงเพราะชอบใจกับสิ่งที่ได้รับ
“ไอ้งี่เง่า ใครกันแน่ที่บ้ากาม”
ถอยออกมายืนห่าง ๆ เมื่อฝ่ามือของฮวยเริ่มจะโอบรัดที่รอบเอวอีกครั้ง ยืนหัวเราะร่าอย่างสะใจ ก่อนจะเดินไปคว้าผ้าขนหนูและชี้หน้าคนที่กำลังยืนทำหน้าเหรอหราอยู่ตรงหน้า
“ทำไมทำงี้อ่ะ เดียร์ อะไรเนี่ย”
ทำเป็นบ่น ทำหน้าแบบนั้นทำไม ช่วยไม่ได้ อยากหาเรื่องใส่ตัวเอง
“ไอ้กาม ไอ้บ้ากาม อย่าเข้ามานะ ขืนเข้ามา เจอแน่”
โห่ เล่นยกกำปั้นขึ้นโชว์แล้วเดินจากไปเนี่ยนะ โธ่โว้ยย แล้วแบบนี้จะให้ทำยังไง ถ้าลองไม่ยอม ฆ่าให้ตายก็ไม่ยอมนะนั่น
ไม่น่าเลย ไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเลยจริง ๆ รู้อย่างนี้ทำซะตั้งแต่แรกก็ดี ทำไมโง่อย่างนี้วะ
“เดียร์ เดียร์ อย่าอาบน้ำคนเดียวสิ อาบด้วย เดียร์ เดียร์”
แหกปากโวยวาย เคาะประตูไปก็ไม่เป็นผล เพราะคนในห้องน้ำอาบน้ำอย่างสบายใจเฉิบ และยังรู้สึกสะใจอยู่เล็ก ๆ
“ช่างหัวแม่ง ถ้ายังแก้นิสัยชอบแกล้งไม่หาย ก็ช่วยไม่ได้จริงๆ สมน้ำหน้าโว้ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
Fin…
:bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 17-02-2008 16:01:17
น่ารักครับ
เริ่มหัวข้อโดย: palpouverny ที่ 17-02-2008 17:29:16
มีตอนพิเศษ อีกเป่าอ่า น่ารักๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: anna_007 ที่ 17-02-2008 17:47:45
อิจฉาจังโว๊ยยยยยยยยยย
:รักจัง11: :รักจัง11: :รักจัง11: :รักจัง11: :รักจัง11: :รักจัง11: :รักจัง11: :รักจัง11: :รักจัง11:
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 17-02-2008 19:47:16
อ่านจบแล้วคร้าบบบบบบ
น่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อย่างงี้ครั้งหน้าเข็ดแน่ๆ
555555555555555
คงไม่กล้าแหย่น้องเดียร์ไปอีกนาน o13
เริ่มหัวข้อโดย: Plabu ที่ 17-02-2008 21:10:02
เค้าอิจฉา :oni2: o7 :oni1:
น้องนาเดียร์กับพี่ฮวยจ๋าจริงๆเล้ย :m1: :m1: :m1:
หวานซ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :m25: :m25: :m12: :m12:
เริ่มหัวข้อโดย: pantanakan ที่ 18-02-2008 03:50:33
หาให้ได้อย่างนี้สักคนคงดีนะคร้าบ
คิดถึงคนเขียนแน่เลย
แวะมาบ่อยๆน้า คนอ่านคิดถึง
พี่ฮวยแกล้งน้องเดียร์บ่อยๆก็ต้องอดอย่างนี้แหละนะ
น้องเดียร์สู้ๆนะคร้าบ
ได้อ่านเรื่องนี้ เกิดมาชาตินี้ไม่เสียชาติเกิดแล้ว ฮิ้วววววววววว 555++ o7
ลอยออกไปด้วยความสุข :oni1:
เริ่มหัวข้อโดย: daiji2005 ที่ 18-02-2008 06:35:34
ยอดเยี่ยมไปเลย :m4: :m4: :oni2: :oni2: :oni2:
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 18-02-2008 10:49:44
ขอบคุณจริงๆนะครับผม :L2:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:L2: :L2: :L2: :L2:
:L2: :L2:
:L2:
เริ่มหัวข้อโดย: ♥a2k♥ ที่ 18-02-2008 11:20:56
หลังจากลุ้นกันมาตั้งนาน
พอเข้าใจกันแล้วคนอ่านมีความสุขค่า
นั่งยิ้มขำป๋าฮวยน้องเดียร์ทุกครั้งที่อ่านเลย
น่ารักกันไปแล้วว
ขอบคุณที่เอาเรื่องดีๆมาให้อ่านนะคะ
:oni2:
เริ่มหัวข้อโดย: palpouverny ที่ 18-02-2008 15:13:32
5555 จะรอเรื่องใหม่นะก๊าบ!!!!
เอามาให้อ่านกานเร็วๆๆล่ะ o13
เริ่มหัวข้อโดย: lucifel ที่ 18-02-2008 19:51:21
ป๋าฮวย :m20:
โดนหลอกให้อยาก
แล้วจากไป :m4:
สม :m14:
เริ่มหัวข้อโดย: Maxxx ที่ 18-02-2008 20:38:22
เริ่มหัวข้อโดย: Heater ที่ 18-02-2008 21:48:20
น่ารักครับ
:o8:
อิจฉา555+
เริ่มหัวข้อโดย: animob ที่ 19-02-2008 00:34:55
เริ่มหัวข้อโดย: SweetSerenade ที่ 19-02-2008 09:06:44
หรือว่าจะเป็นเพราะพี่ฮวยกะน้องเดียร์หวานชดเชยให้คนอ่าน
หลังจากที่ช่วงแรกเล่นเอาคนอ่านทั้งเครียด ทั้งลุ้นจนตัวโก่ง
แต่ยังไงก็มีความสุขที่ได้อ่าน :pig3:
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสต์ค่า (- -) (_ _)
เริ่มหัวข้อโดย: bamtham ที่ 19-02-2008 09:42:36
มาต่อตอนพิเศษอีกน้า รักเรื่องนี้มากมาย
:a2: :a2: :a2:
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 19-02-2008 19:05:25
ไม่รู้จะบอกว่าไงว่าชอบมาก :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: kill ที่ 22-02-2008 19:40:33
อ่านตอนแรกก็รู้สึกว่า นิยายเรื่องนี้คงต้องอ่านอย่างบ้าคลั่งแน่นอน :oni1: :oni1:
พออ่านจนจบแล้วตอนนี้รู้อย่างเดียวว่า นิยายเรื่องนี้จะเป็นนิยายที่ประทับใจมาก
ขอบคุณคนแต่งที่เขียนเรื่องน่ารักๆแบบนี้มาให้
ขอบคุณจากใจเลยนะคะ
:oni2: :oni2: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: My name M ที่ 24-02-2008 16:06:16
เปิดเรื่องนี้อยู่เกือบเดือน อ่านได้วันล่ะหน้า 555+
ใจจริงก็อยากอ่านครับแต่มันสอบ
ผมอ่านเรื่องที่คุณเท็นแต่งมาสองเรื่องแล้วอยากให้ คุณ LoVeMoDe
มาคงอีกครับ ชอบอ่ะครับ
ไงก็เป็นกำลังใจให้เขียนนอยายดี ๆ แบบนี้ต่อไปน่ะครับ
ปล.ขอบคุณครับ สำหรับความรู้สึกดี ๆ จากนิยายที่ได้อ่าน :m1:
เริ่มหัวข้อโดย: yukisaki ที่ 25-02-2008 19:33:34
ขอขอบคุณคนโพสที่เอาเรื่องราวดีๆมาให้ได้อ่านกัน
ขอขอบคุณพี่ๆน้องๆชาวบอร์ดทุกท่านที่ช่วยมาเร่งให้คนโพสลงเร็ว ทำให้เราได้อ่านงานดีๆแบบนี้บ่อยๆ
ขอขอบคุณทุกๆคนมากคับ
และขอเป็นกำลังใจให้สำหรับเรื่องต่อไปนะคับ สู้ๆคับ
o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1
เริ่มหัวข้อโดย: KevinKung ที่ 27-02-2008 18:56:31
ขอบคุณครับ ที่เขียนนิยายน่ารัก ๆ ให้อ่าน :oni1:
เริ่มหัวข้อโดย: L-Lawliet ที่ 28-02-2008 22:12:20
เด๊วจะมาตามอ่าน หุหุ
อ่านสปอยตัวเองมานิดๆละ
อิอิ หนุกมากมาย :m1:
เริ่มหัวข้อโดย: boboaje ที่ 03-03-2008 23:03:06
อ่าน 2 วันจบเลยอ่ะค่ะ :L2: น่ารักดีค่ะ
พี่ฮวย กะ น้องนาเดียร์เนอะ
น่าจาพากันปายสู่ :oni1:ขอให้เป็นเรื่องเป็นราวนะ
อยู่กันก่อนแต่งได้งายยยย :m12: อ่ะ
ขอบคุณค่ะ เรื่องนี้สนุกมากเลยอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: anna1234 ที่ 30-04-2008 22:05:02
รักฮวยกะน้องเดียร์ i love u :bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 05-05-2008 13:49:17
ในที่สุดก็จบลงด้วยดี o7
ขอบคุณทั้งคนแต่ง คนโพสเลยนะครับ เยี่ยม ชอบจังเรื่องนี้ o13
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 05-05-2008 18:33:56
ฮวยกะเดียร์ยังน่ารักเหมือนเดิมมมมม คิดถึงๆๆๆๆๆ
ไม่ยักรู้มีตอนพิเศษ พลาดไปได้งายยยยว้า...
ยังมีอีกมะตอนพิเศษอ่ะ....อยากอ่านต่อ :oni2:
เริ่มหัวข้อโดย: nopkar ที่ 26-05-2008 16:05:27
ทำให้มีทั้งรอยยิ้มและน้ำตา
เป็นการเล่าเรื่องที่สนุกดีอ่ะไม่ค่อยเจอ
ขอบคุณมากๆเลยที่นำเรื่องดีดีแบบนี้มาให้อ่าน
ขอบคุณมากๆ :pig4:
ปล.อ่านรวดเดียวตาลายอีกแร้วว o2
เริ่มหัวข้อโดย: Siri_nan ที่ 28-05-2008 19:26:43
เริ่มหัวข้อโดย: moonlight ที่ 10-06-2008 15:12:54
พ่อแง่แม่งอลกันสุดฤทธิ์
พี่ฮวยกับน้องนา
อ่านไปลุ้นไปว่าจะลงเอ๋ยกันไม๊
ในที่สุดก้อ Happyๆๆ :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: patiharn ที่ 14-06-2008 05:47:51
ดีใจจังที่ได้อ่านรวดเดียวไม่งั้นอาจจะทั้งเศร้าทั้งค้างจจนตายก่อนจะอ่านจบ
สุดท้ายก็รักกันจนได้..ดีจรืงๆ o7
เริ่มหัวข้อโดย: tazzuko ที่ 27-06-2008 21:24:59
ชอบ ชอบมาก
ไม่รู้จะพูดยังไง
อ่านแล้วู้สึกดี พูดไม่ถูก
อ่านแล้วบางตอนก็อยากกินคนเขียน บางทีก็อยากจะไปจุ๊บๆ :oni1:
ขอบคุณนะจ๊ะที่มาทำให้สุขใจ
เริ่มหัวข้อโดย: inselblut ที่ 30-06-2008 02:27:56
เพิ่งอ่านจบ อ้ากกกกกกกกกก
ไม่น้อยไป แล้วก็ไม่มากไป กำลังพอดี ฮ่าๆๆ
ขอบคุณมากๆที่เอามาแบ่งปันน่อ~
:L2: :L2: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: ChiiCaLorz ที่ 30-06-2008 22:14:56
พึ่งอ่านจบอะคับ แบบว่าสองวันจบ :o8:
สนุกมากๆคับ ลุ้นจนตัวโก่งก็ตั้งหลายตอน ตอนจบก็ประทับใจด้วย :m1:
เริ่มหัวข้อโดย: yiyo ที่ 01-07-2008 22:29:28
น้องเดียร์น่ารักมากมาย
ขอบคุณที่แต่งและเอามาลงให้อ่านน้างับ
เริ่มหัวข้อโดย: To_Feel ที่ 23-08-2008 00:10:05
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Red....[em] ที่ 02-09-2008 11:48:51
ตามอ่านมา 2 วัน :oni3: :oni3: (ถูกสะกดจิตเลยเรา)
กว่าจะจบ ง่า...เล่นเอาเครียดตาม ทั้งเครียดทั้งบ้าทั้งฮาทั้ง o7 o7 o7
เฮ้ยยยย!!!!
แต่กระนั้นจงรับรุ้ไว้ว่าถูกใจผมมากเลยครับ+++ o13 o13
ขอบคุณมากๆนะครับ
เด๋วผมตามติดเรื่องอื่นต่อ :oni2:
เริ่มหัวข้อโดย: HaLF333 ที่ 03-09-2008 17:42:49
อ่านแล้วก็ลุ้น
ประทับใจตัวเอกจัง ชอบน้องเดียร์ :m1:
เข้าใจอะไรๆ ได้ดี :m1:
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสต์ด้วยค่ะ
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: phak ที่ 05-09-2008 14:03:59
เริ่มหัวข้อโดย: Benibear ที่ 06-09-2008 21:11:16
เราเคยอ่านของคนเขียนคนนี้หลายเรื่องละ ก็สนุกดี แนวเขียนแบบนี้อ่ะ ลองไปตามอ่านตอนพวกช่างกลดิ ก็สนุกอีกแบบ :pig4:// โชคดีนะทุกคน :L1: :bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: ririmu ที่ 28-09-2008 23:46:26
จบซะแล้วแอบเสียดายจังจะไม่ได้อ่านเรื่อง ๆ น่ารัก ๆ ของพี่ฮวยกะน้องนาเดียร์แล้ว :m15:
ขอบคุณคนpost & คนแต่งมากมายค่า o13
เริ่มหัวข้อโดย: LIZZ ที่ 14-10-2008 21:48:10
กว่าจะรักกันเล่นเอาลุ้นจนตัวโก่งเลย555
:m14:
ตอนจบชอบมากๆๆๆๆๆๆอ่านแล้วยิ้มอยู่คนเดียว :laugh:
คู่นี้น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกก :m1:
แม้จะดูงอลกันตลอด ทะเลาะกันตลอด แต่จิงๆแล้วรักกันมากๆ :o8:
ชอบฮ้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: schteuben ที่ 15-10-2008 13:32:16
อยากเอาไปแกล้งเพื่อนบ้าง
ท่าจะฮาดี :m20:สะใจด้วย
แต่สงสารเพื่อนเนาะ บางทีอ่ะ :m23:
เริ่มหัวข้อโดย: LIZZ ที่ 16-10-2008 00:45:47
อ่านไปลุ้นไปจนตัวโกงแล้วโกงอีก :o
แต่พอรักกันก็น่ารักกกกกกซ้า........................ :กอด1:
ดูเหมือนชอบทะเลาะกัน แต่ก็เข้าใจกันมากมาย o13
ชอบๆ อ่านไป ยิ้มไป อิอิ :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: Akiizz ที่ 17-10-2008 21:32:39
สนุกดี
น่ารักดี หวานแบบไม่มีน้ำตาล หุหุ
เริ่มหัวข้อโดย: singsayam ที่ 22-10-2008 10:42:07
โอ๊ยย...มีความสุขอีกแบบนึงอ่ะหลาน
ของคุณที่นำเรื่องน่ารัีกๆ มาให้อ่านกัน
เริ่มหัวข้อโดย: เกริด้า(๐-*-๐)v ที่ 22-10-2008 23:02:45
ไอยังอ่านปรัชญาฯ ภาคต่างๆไม่จบเลยแว๊บมาอ่านอีกเรื่องต่อแล๊ะ :m23:
หลายใจจริงๆตู :laugh: มาเมนท์อีกแล้วค่ะ :m4:
ไอ้คุณพี่ฮวยก้อกวนส้นตีน พูดไรชวนให้จิ้นซ์คิดลึกจริงๆ :o8:
ส่วนคุณน้องนาเดียร์ก้อน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกจริงๆ :กอด1:
ไปล่ะ :oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
เริ่มหัวข้อโดย: unnoname ที่ 16-11-2008 03:27:26
:o8: นาเดียร์น่ารัด เอ๊ย น่ารักจัง อิอิ อ่านจบภายใน 2 วัน
ช่วงแรกแอบแซดแทนเพ่ฮวยเลย
ตอนจบน่ารักมากๆ o13
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆแบบนี้นะค่ะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Cloud~ ที่ 20-11-2008 14:54:26
เริ่มหัวข้อโดย: kakoku_kin ที่ 09-12-2008 19:20:19
หวัดดีขอรับ มาใช้บอร์ดนี้ได้เดือนแล้ว มาสมัครเมื่อวาน แล้วมาเข้าใช้วันนี้ เลยได้โอกาสมาเม้ม เรื่องที่เคยอ่าน
ชอบเรื่องนี้จัง ฮวย กับ เดียร์ ชอบสองคนนี้จัง น่ารักดี ทำรายงานสะจนชอบกันเลย ขอบคุณนะขอรับที่ให้อ่าน
เริ่มหัวข้อโดย: kakoku_kin ที่ 14-12-2008 11:18:06
หวัดดี ฮวย เดียร์ หวัดดีเรื่องสั้นคั่นเวลา....ผู้ชายหยอกล้อกัน หวัดดีขอรับคุณ aoikyosuke หวัดดีขอรับคุณMelody_of_Life
วันนี้คิดถึงเลยมาหา และมาเป็นกำลังใจให้ขอรับ เมื่อวานนี้มีดาวตกด้วยนะ ได้ดูกันหรือป่าว เห็นไปสามดวงขอรับ ชะมด(ยานพาหนะคู่ใจ)เห็นไปสองดวง หอที่อยู่ด้านข้างคงเห็นเยอะเหมือนกันเสียงดังเป็นระยะเลย อากาศเย็น ช่วงนี้รักษาสุขภาพด้วยนะขอรับ คุณ aoikyosuke คุณMelody_of_Life และเพื่อนชาวเป็นทุกคนด้วย
คิดถึงนะ เป็นห่วงด้วย
ขอบคุณที่ได้อ่านเรื่องนี้
เริ่มหัวข้อโดย: MAMAMAR ที่ 14-12-2008 13:30:46
เรื่องนนี้อ่านแล้วถูกใจ ตรงกับตัวเองหลายๆอย่าง
ความรักแบบนี้หาได้ไม่ง่ายเลยครับ :-[
ขอบคุณมากๆครับสำหรับเรื่องนี้ o22
เริ่มหัวข้อโดย: kakoku_kin ที่ 26-12-2008 14:33:11
kakoku_kin:((((●ω●))) merry Chirsmas((( ●ω● ))) คุณ Melody_of_Life คุณ aoikyosuke ฮวย เดียร์
เริ่มหัวข้อโดย: kakoku_kin ที่ 01-01-2009 18:35:03
kakoku_kin:((( ●ω● )))สุขสันต์ปีใหม่ขอรับ คุณ Melody_of_Life คุณ aoikyosuke ฮวย เดียร์
เริ่มหัวข้อโดย: schoolofpink ที่ 16-01-2009 06:34:50
อ่านจบแล้ว เย้ๆๆๆ ชอบมากเลย
พี่ฮวยกับน้องนา 55555
ตอนแรกไม่เข้าใจฮวย ทำไมมันกวนส้นแบบนี้ฟะ
ซักพักเริ่มเข้าใจ .. ก็น้องนาน่ารักน่าแกล้งแบบนี้
อดใจไม่แกล้งไหวได้ไงเนอะ
เป็นอีกผลงานนึงของคุณเทนที่อ่านไปแล้วหัวเราะ ยิ้ม เศร้าไปกับเนื้อเรื่องได้ตลอดเลย
รอติดตามผลงานเรื่องต่อไปของคุณเทนนะคะ ^^
ps. ของมุขตอนฮวยพูดโต้ตอบกับน้องนาผ่านโน๊ตบุ๊คมากเลยอะ 55555 นั่งขำท้องแข็งเลย
+1 นะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: kakoku_kin ที่ 24-01-2009 22:53:04
เริ่มหัวข้อโดย: kakoku_kin ที่ 25-01-2009 02:23:22
เริ่มหัวข้อโดย: MurasakiLove ที่ 03-02-2009 18:16:11
:pig4: คนโพส ที่เอาเรื่องดีๆมาแชร์กัน
:L2: คนแต่ง คุณเท็น o13
เริ่มหัวข้อโดย: K2KARN ที่ 04-02-2009 01:04:59
อ่านไปน้ำตาไหลไป โฮฮฮฮ :sad4:
อ่านกี่ทีก็ร้องเอาๆเรื่องนี้
ขอบคุณนะคะ ;')
เริ่มหัวข้อโดย: BaoBao ที่ 05-02-2009 00:40:56
เริ่มหัวข้อโดย: chatkub ที่ 07-02-2009 22:01:49
เป็นอีกเรื่องที่น่าอ่าน น่าติดตามมากๆๆ
ผมอ่านที่อีกบอร์ด1อยู่ แต่ยางไม่จบ
พอได้มาอ่านที่บอร์ดนี้ดีจังมากๆเลยเพราะมานจบแระ
เริ่มหัวข้อโดย: kittyfun ที่ 13-02-2009 23:52:59
นิยายของคุณเท็นสนุก น่ารักทุกเรื่องเลยค่ะ
ไว้ติดตามผลงานเรื่องอื่นๆ ของคุณอีกนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: bee8116 ที่ 14-02-2009 09:08:15
เริ่มหัวข้อโดย: kakoku_kin ที่ 20-02-2009 02:02:44
คุณ Melody_of_Life คุณ aoikyosuke
และราตรีสวัสดิ์ขอรับ
อิอิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: leeseunggi ที่ 10-03-2009 00:18:22
แต่ง สนุก มาก เลย . . . . . แต่ เล่น กัน แรง ดี นะ ครับ :z10: :z10: :z10: :z10:
เริ่มหัวข้อโดย: kakoku_kin ที่ 13-04-2009 20:12:45
คิดถึงนะ เป็นห่วงด้วย
:3123:
เริ่มหัวข้อโดย: manami1155 ที่ 02-05-2009 17:12:09
อยากจะบอกว่าคู่นี้ทำเอาปวดตับมาก
อ่านไปลุ้นไปตลอดเลย หายใจไม่เคยทั่วท้องสักกะตอนเดียว
ยิ่งตอนที่คุณพี่ฮวยตัดสินใจบอกเลิกนะ
โอ้ว แม่เจ้า...อะไรมันจะแซดขนาดน้าน
น้องเดียร์นี้ก็ไม่คิดจะง้อเลย ปล่อยเค้าไปทั้งๆที่ยังรัก
ดีนะที่พี่ฮวยเค้ากลับมาทำงาน
มะงั้นชาตินี้ก็ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกไหม
จะว่าก็ว่าเถอะพี่ฮวยก็นะคนอะไรพูดเล่นไปซะหมด
เลยหาความจริงจังในเรื่องที่พูดไม่ได้ลย
แล้วเป็นงัยละเกือบจะเสียน้องเดียร์ไปจิงๆละ
ส่วนคุณน้องเดียร์ก็นะปากแข็งมากกกก
รักเค้าแต่ก็ไม่ยอมพูด เอาแต่เก็บมาคิด
แถมยังเป็นพวกชอบคิดล่วงหน้าอีก - -"
แต่ในที่สุดก็แฮปปี้ๆ
หลังจากที่บ่อยให้คนอ่านตาดำๆลุ้นมาตลอดทั้งเรื่อง
เรื่องนี้มีตัวละครในเรื่องอื่นๆโผล่มาเยอะดีแท้
แต่ที่ชอบที่สุดก็คงเป็นคุณปูจ๋าของพี่น้ำฝนและน้องลูกปู
ชอบครอบครัวเบเกอรี่นี้มากๆๆ น่ารักๆๆ ><
เริ่มหัวข้อโดย: runglovely3 ที่ 03-05-2009 19:48:59
เริ่มหัวข้อโดย: TOPnaKrab ที่ 09-06-2009 12:31:46
หลากหลายอารมณ์ดีจริงๆ
อ่านแล้วมีความสุขจังครับ
ขอบคุณนะครับที่ทำให้คนๆนึงมีความสุขมากขนาดนี้
ขอบคุณครับ
^____^
เริ่มหัวข้อโดย: ปี้ปี้ปี้~PalmY ที่ 09-06-2009 22:07:06
เริ่มหัวข้อโดย: ปี้ปี้ปี้~PalmY ที่ 10-06-2009 22:58:01
๕๕๕ :m25:
จบแล้ว
อ๊าากกก
ตอนพิเศษแทบละลายยยย
สุดๆ :z2: โดนใจมักมาย
หวานจริงๆ
อ๊๋ากๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Fiasco ที่ 13-06-2009 13:26:05
:L1: ชอบเรื่องนี้มากเลยอ่า ยิ่งอ่านยิ่งซึ้ง
อ่านไปหัวเราะไป อ่านไปร้องไห้ไป
จนเพื่อนเดินผ่านไปผ่านมาเริ่มงง
ว่ามันบ้ารึเปล่า :z3:
ฮวย ผู้ชายที่ปากไม่ดี แต่จิตใจดี แต่ไม่กล้าแสดงออก แต่ แอบโรแมนติกลึกๆ รักทีจะแกล้ง รักนาเดียร์ที่สุด :L2:
เดียร์ งง งง มึนๆ แต่ ก็เจ็บปวดกะการกระทำของฮวยตลอด ต่างคนต่างคิดไปเอง แต่ เดียร์ ปากแข็งอ่า
ทำให้ฮวย แป๊ว หลายรอบ ทำให้ฮวยร้องไห้ :o12:
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่รู้จะพูดยังงัย และเป็นครั้งแรกที่เม้นยาวมากกกกกขนาดนี้
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ถึงจะเพิ่งเข้ามาอ่านก็เหอะ :L1:
:mc4: :mc4: :L2: :L2: :3123: :L1: :L1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: pazon ที่ 03-07-2009 20:38:17
ขอบคุณมากกกครับบ
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: everytime ที่ 20-07-2009 02:17:06
เริ่มหัวข้อโดย: vk_iupk ที่ 30-08-2009 03:58:37
:pig4:อ่านเรื่องนี้แล้วชอมากเลยคร้า
สนุกมากจริงๆๆๆๆ ฮวย กะนาเดีย น่ารักทั้งคู่เลยย :L2:
[/color]
สนุกมากจริงๆๆๆๆ ฮวย กะนาเดีย น่ารักทั้งคู่เลยย :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: OhJa ที่ 17-09-2009 16:37:01
สนุกดีค่ะ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: pug5 ที่ 30-09-2009 20:52:30
เริ่มหัวข้อโดย: MOMIKI ที่ 25-10-2009 20:22:44
อ่านอย่างเดียวจริงๆจ้ะ ไม่มีปริ้นท์ไรแน่นอน เอิ๊กกกกก..
XD
เริ่มหัวข้อโดย: harusame ที่ 04-11-2009 18:24:46
:pig4: สำหรับที่เอาเรื่องดีๆมาให้อ่าน และ
:pig4:สำหรับที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่านกันฮะ
เริ่มหัวข้อโดย: nightwish ที่ 13-11-2009 13:47:02
เศร้า
ซึ้ง
ฮา
แฮปปี๊
ครบทุกรส
เริ่มหัวข้อโดย: iota ที่ 20-11-2009 23:13:42
กว่าที่ใจสองดวงจะจูนเข้าหากันได้
ก็เกือบจะมีอันต้องห่างหายกันไปแต่
ทั้งสองคนก็โชคดีเพราะคำว่า"รัก"
รักคำเดียวที่ทำให้ทั้งสองเข้าใจกันได้ :L1:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: TiTeE ที่ 20-12-2009 08:31:40
:bye2: :bye2: :bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: srikoon ที่ 22-12-2009 20:40:04
อ่านแล้วมีความสุข
เริ่มหัวข้อโดย: pimkihae ที่ 24-12-2009 22:41:17
ชอบพี่ฮวย กับน้องนามาก
แรกๆ อ่านไปก้อลุ้นไป
แบบว่าต่างคนก้อต่างคิดกันไป
ไม่พูดความในใจออกมาซะที
หลังๆมาเนี่ย หวานๆน่ารักมากกก
อ่านแล้วมีความสุข
ขอบคุณทั้งคนโพส ทั้งคุณaoikyosuke
ได้อ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ 2 แล้วค่ะ สนุก น่ารักทั้งสองเรื่องเลย
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: kakoku_kin ที่ 26-12-2009 02:06:22
คิดถึงนะ เป็นห่วงด้วย
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: ใต้สุด ที่ 24-01-2010 13:03:20
เริ่มหัวข้อโดย: yunjaejoong ที่ 25-01-2010 08:26:34
เริ่มหัวข้อโดย: yunjaejoong ที่ 25-01-2010 16:49:15
เริ่มหัวข้อโดย: leknalak ที่ 09-02-2010 22:05:32
ตอนแรกทั้งคู่ก้อเกียด กลายเปงความรู้สึกที่ทั้งคู่ม่ะยอมรับและก้อมารักกันนึกว่าจาม่ะรักกันซะและ
น่ารักมากมายเรย
ขอบตุนคนโพสแระคุงคุงเท็นด้วยนะคร่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 10-02-2010 21:48:28
ชอบจัง
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: bbyuqin ที่ 12-02-2010 01:35:01
ถึงแม้ช่วงกลางๆจะเศร้าบ้างแต่สนุกมากมายค่ะ ยิ่งพี่ฮวยจ๋ากับน้องนาเดียร์รักกันแล้วเนี่ย...บรรยากาศมันน่ารักม่กๆๆอ่ะ..
ขอบคุณทั้งคนแต่ง ที่แต่งเรี่องดีๆน่ารักๆแบบนี้ให้ได้อ่านค่ะ
ขอบคุณคนโพส์ท ที่นำเรื่องดีๆน่ารักๆนี้มาแบ่งปันค่ะ..
:pig4: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Kirins ที่ 12-02-2010 18:13:21
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
เริ่มหัวข้อโดย: pimm ที่ 02-03-2010 19:51:30
สมชื่อจิงๆ ...หยอกล้อ 555
มันเล่นเอาแต่หยอกล้อ
กว่าความรู้สึกจิงจะเผย เล่นเอาคนอ่านใจหายใจคว่ำ
แอบเครียดไปหลายตอนนน
แต่ตอนจบ ก่าตอนพิเศษน่ารักมากกกกกกก
ปล.ฮวยโคตกวนน :really2:
เริ่มหัวข้อโดย: fayala ที่ 18-03-2010 15:14:05
เริ่มหัวข้อโดย: JanuaR ที่ 26-03-2010 23:49:47
ปวดตากันไปเลย 555+ :really2:
เครียดตาม ขมวดคิ้วตาม แถมยังร้องไห้ตามด้วย (ก็คนมันอ่อนไหวนี่นา... 555+)
ชอบผลงานของคุณ aoiyosuke มากค่ะ
อ่านแรกๆ แปลกๆ อ่านไปๆ ติดหนึบๆ :impress2:
ขอบคุณมากนะคะ ที่แบ่งปันกันอ่าน มีความสุขจริงๆค่ะ o22
เริ่มหัวข้อโดย: ๋JEFF ที่ 27-03-2010 09:24:05
ฮวยยก็ น่ารักกกกกกก
อ่านไปหลายรอบแล้ววว
สองบอร์ดเลยย
ขอบคุณ คคนที่เอามาโพสให้อ่านนะะะะะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Ken Ken ที่ 08-04-2010 11:16:24
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ
เริ่มหัวข้อโดย: aeecd ที่ 04-05-2010 12:57:37
เดียร์กะฮวยน่ารักมาก
ชอบตอนที่ทำรายงาน
แล้วฮวยพิมพ์ว่า อยาก อยาก....... :laugh:
ถึงจะอยู่ไกลกันแต่ความรักของทั้งคู่ก็ยังหวานชื่น :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: non111 ที่ 04-05-2010 18:39:54
เริ่มหัวข้อโดย: aimaim ที่ 08-05-2010 21:13:56
เริ่มหัวข้อโดย: panipak ที่ 08-05-2010 23:24:46
ลุ้น น นจนเหนื่อย ย ย..
ขอโทษที่เพิ่งเข้ามานะคร๊า ...^^
เริ่มหัวข้อโดย: KoiKa ที่ 12-05-2010 23:45:32
ได้ข่าวว่าคนอื่นอ่านจบกันไปเป็นชาติ
น้องนากับพี่ฮวยน่ารักจริงจริ๊งงงงงงงง
อ่านแล้วอยากฟัดน้องนามั่งเลย :z1:
สนุกมากๆเลยค่า ขอบคุณทั้งคนแต่งคนโพสเลยนะงับ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: fayala ที่ 13-05-2010 15:35:04
เรื่องนี้เป็นหนึ่งในนิยายของคุณเท็นที่ทำให้คนอ่านลุ้นกันเหนื่อยสุดๆ
แหม่.. กว่าจะลงเอยกันได้
เริ่มหัวข้อโดย: mayuree ที่ 19-05-2010 00:53:54
แต่แบบเดียร์นี่น่าฟัดเนาะ เข้าใจอารมณ์ฮวยเลย เหอๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: kihaezzzzzz ที่ 22-05-2010 14:47:26
อ่านเเล้วซึ้ง น้ำตาไหล
หนุกจริงๆๆ o13
เริ่มหัวข้อโดย: Saint De Jupiter ที่ 23-05-2010 04:16:47
^________^
เริ่มหัวข้อโดย: Ishuka ที่ 26-05-2010 03:40:25
ครบรสจริง ๆ อ่านตอนแรกนี่ฮาไม่ไหว หัวเราะปวดท้อง
สักพักเริ่มหงุดหงิดสองคนนี้ละ ทำไรไม่ทำสักที สวนกันไปมา
แล้วค่อยเปลี่บยเป็นโหมดเศร้าน้ำตาซึม พอมาตอนใกล้จบค่อยยิ้มแก้มแทบแตก
มีความสุขจังงงงงงงงงงง
ขอบคุณทั้งคนเขียนและคนเอามาลงนะคะ
o13 o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: butajang ที่ 31-05-2010 16:22:53
เริ่มหัวข้อโดย: vutloor ที่ 01-06-2010 00:34:45
เริ่มหัวข้อโดย: nicepooh ที่ 04-06-2010 16:06:05
แ้ล้วสรุปว่าใครบ้ากามกว่ากันอ่ะ ฮ่าๆ :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 08-07-2010 00:14:59
“ไม่ได้กลับไปหาแบบนี้ คิดถึงล่ะสิ”
ได้ยินเสียงปลายสายที่พูดและมีแววว่าจะพูดไปยิ้มไปด้วย แค่ฟังก็รู้สึกจี๊ดที่หัวใจ หน้าเริ่มงอหงิกแต่ก็ขบริมฝีปากแน่น เพราะไม่รู้จะทำยังไง
โธ่เอ้ย ก็แค่ไม่กลับมา จะให้รู้สึกอะไรนักหนา
พูดมาได้ยังไงว่าไม่กลับมาหาแล้วจะคิดถึง ประสาท ทำอย่างกับว่าได้เจอกันทุกวัน สองสามเดือนเจอกันครั้งแบบนี้จะให้รู้สึกอะไร ท่าจะบ้า ถามอะไรบ้า ๆ บอ ๆ ไม่มีทางหรอก ใครจะไปคิดถึงวะ เพ้อเจ้อ
“ก็แล้วแต่ ตามใจ”
ตอบออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ จนเสียงจากปลายสายกลายเป็นเงียบกริบทั้งที่เพิ่งหัวเราะอยู่ดี ๆ
เป็นไงล่ะ เจอแบบนี้บ้างเป็นไง ไม่อยากกลับก็ไม่ต้องกลับ อย่ากลับมาก็แล้วกัน
จะให้พูดหรือไงว่าคิดถึง ฝันไปเหอะ ไม่มีทางซะหรอก
พูดง่าย ๆ แต่ไม่กล้าพูด พูดไม่ได้เพราะพูดทีไรก็จะขัด ๆ เขิน ๆ รู้สึกเหมือนไม่ใช่ตัวเอง
แล้วเรื่องอะไรจะพูด ไม่มีทางซะหรอก
“ไม่คิดถึงเลยว่างั้น”
“ไม่”
เฉย ๆ
จะให้รู้สึกอะไรนอกจากเฉย ๆ
ก็แค่ไม่กลับมาหา ไม่ได้เจอกันอีกซักหน่อยจะเป็นไรไป ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้วนี่
จะให้งี่เง่า งอแงบอกว่ากลับมาเถอะนะ แบบนี้น่ะเหรอ
ไม่ทำหรอก ไม่ใช่คนแบบนั้น ไม่ใช่เด็ก ๆ ที่จะมาร้องไห้คร่ำครวญอ้อนวอนให้กลับมาหาบ่อยๆ ใครจะไปทำ คนเรามีภาระหน้าที่ จะให้บินไปบินมาบ่อยขนาดนั้น ใครทำได้ก็เก่งแล้วล่ะ
แล้วทางนี้จะไปทำอะไรได้ นอกจากทำใจ
“เฉย ๆ” น้ำเสียงเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ใครจะรู้ว่าเดียร์กำลังบังคับเสียงของตัวเองไม่ให้สั่น เงยหน้าขึ้นและกลั้นน้ำตาเอาไว้ ยกมือขึ้นปิดปากแน่นเพราะกลัวว่าปลายสายจะได้ยินเสียงสะอื้น
อย่านะ ขอร้อง อย่าให้รู้เลยว่ากำลังจะร้องไห้
เวลานี้จะให้ทำยังไง
จะให้ทำยังไงอีก
พูดอะไรไม่ได้ ทำอะไรก็ไม่ได้ ที่ทำได้ก็แค่รอ
บ้าชะมัด
รักทางไกลมันเหนื่อยแบบนี้นี่เอง นอกจากรอ รอ และรอ จะไปทำอะไรได้
“เข้าใจแล้ว งั้นไปทำงานก่อนนะ”
คราวนี้ความพยายามก็มีอันสิ้นสุด เพราะคำพูดของปลายสายที่ตอบกลับมา
หยดน้ำที่คลออยู่ที่หน่วยตาค่อยๆ หยดลงที่ข้างแก้ม จนต้องรีบยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาไว้ไม่ให้รินไหลมากไปกว่านี้
“จะไปทำงานเหมือนกัน”
จบการสนทนา
ไม่ได้พูดจาหวานๆ ใส่กัน ไม่ได้มีคำพูดที่พิเศษให้กัน มีแค่คำพูดเรียบเรื่อยแสนธรรมดาแต่ก็ทำให้คิดอะไรไปได้ตั้งมากมาย
ทำงาน
มีงานต้องทำ ก็ต้องทำ จะเหลวไหลทำตัวเป็นเด็กงอแงไม่ได้ เข้าใจนะว่าทำงาน
แต่บางครั้งเวลาที่อยู่คนเดียว มันก็คิดถึงขึ้นมาจนแทบทนไม่ไหว
แต่จะให้โทรไปหาก่อน เพื่อบอกว่าคิดถึง ก็ทำไม่ได้ และไม่มีทางทำได้เด็ดขาด
สุดท้ายก็กลายเป็นแบบนี้ ได้แต่นั่งมองโทรศัพท์แล้วก็ร้องไห้คนเดียวเงียบ ๆ
รักทางไกล
ลำบาก
เหนื่อย
แล้วจะสิ้นสุดที่ตรงไหนก็ไม่รู้ นอกจากความเข้าใจแล้ว มีอะไรที่ทำได้อีก
คำตอบคือไม่มี
เดียร์นั่งอยู่คนเดียวเงียบๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปนั่งมองที่หน้าจอคอมพิวเตอร์
และเปิดอ่านข้อความโง่ ๆ ที่ถูกบันทึกทิ้งไว้ในวันหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว
....มองหน้าเดียร์แล้ว................อยาก.........
อยาก
อยาก
อยาก
อยาก
....จูบ.....
หัวเราะออกมาเสียงเบา เมื่ออ่านข้อความเพ้อเจ้อที่เคยถูกพิมพ์ทิ้งค้างเอาไว้ในเครื่อง
ยังเก็บเอาไว้ และฮวยมันคงไม่รู้ว่าเก็บบางอย่างเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้เอาไว้
ข้อความโง่ ๆ เพียงเล็กน้อยที่กลายเป็นความทรงจำ ว่าเคยโมโหและตกใจแค่ไหนกับข้อความที่ได้อ่าน
แตะปลายนิ้วเบา ๆ ที่ตัวอักษรแต่ละตัว และยิ้มออกมาอย่างหมองเศร้า
จูบที่แก้ม
จูบที่ปาก
จูบหน้าผาก
จูบที่ไหล่
จูบตรงซอกคอ
จูบให้หมดทั้งตัว
กล้าที่จะพิมพ์ข้อความอย่างนี้ แล้วทำไมเวลานี้ไม่มาทำตามที่ทิ้งข้อความเอาไว้ล่ะ
“ไอ้ฮวย ไอ้บ้า คิดถึงจะตายแล้วนะโว้ย”
พูดกับตัวเอง รำพึงรำพันออกมาคนเดียวเงียบๆ และเอนใบหน้าลงซบที่แขน ดวงตาจ้องนิ่งที่ตัวอักษรแต่ละตัว และเริ่มปล่อยให้หยดน้ำตาหลั่งรินหยดลงที่ข้างแก้มอย่างช้า ๆ
มันยาก ลำบาก แต่รักไปแล้วถึงอยากจะเลิกก็ทำไม่ได้
ดวงตาหรี่ปรือและค่อย ๆ หลับตาลง
ให้ตายเถอะวะ ถ้ายังไม่รีบกลับมา จะนอกใจให้ดู แล้วคราวนี้จะมาโทษกันไม่ได้นะ
คิดอะไรคนเดียวเพ้อเจ้อ แล้วก็ได้แต่หัวเราะ เพราะรู้ว่าต่อให้คิดอยากจะทำแค่ไหน
แต่ก็ไม่เคยกล้าที่จะทำ ก็เพราะแคร์คนที่อยู่ห่างไกลคนนั้นมาก และไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องรู้สึกไม่ดี ความคิดจึงยังคงเป็นได้แค่ความคิดอยู่ในหัวตลอดมาจนถึงเวลานี้
เวลานี้รู้ว่ากำลังเหงา เหงามาก และอยากจะเห็นหน้าหรือได้ยินเสียงอีกฝ่าย เพียงแค่นิดเดียว แค่เพียงนิดเดียวเท่านั้น
“คิดถึง”
รำพึงรำพันอยู่คนเดียวเงียบ ๆ
จ้องมองข้อความบ้าๆ บอ ๆ ซ้ำ ๆ แล้วก็เอ่ยคำพูดเดิม ๆ อีกหลายครั้งเหมือนคนบ้า
“คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึงโว้ยยยยยยยยยยยยย”
พูดแล้วก็เริ่มหงุดหงิด หงุดหงิดแล้วก็เลยกลายเป็นเด็กขี้แย จะมีใครรู้มั้ยว่ากลายเป็นคนร้องไห้เก่งขนาดนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่
ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วก็เตรียมจะลุกขึ้นยืน เพราะขืนมัวคิดไปก็จะยิ่งฟุ้งซ่าน จนไม่เป็นอันทำอะไร
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 08-07-2010 00:15:56
หูไม่เพี้ยน ไม่ใช่ว่าเป็นเสียงแว่ว ๆ เพราะคิดไปเอง เมื่อพบว่าเมื่อยืนขึ้นก็ได้พบกับใครบางคนที่ทำให้รู้สึกหงุดหงิดโมโหแทบตาย กำลังยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า
ไอ้
ไอ้บ้า
ไอ้ฮวย ไอ้บ้า
ทำแบบนี้หมายความว่าไง บ้าหรือเปล่า อยู่ดี ๆ ก็โผล่มา ทั้งที่บอกว่ายังไงก็ไม่มีทางกลับมาแน่ ๆ ทำแบบนี้อยากจะให้โมโหตายหรือไง
ทำแบบนี้ ทำ....ทำได้ยังไง มันทำได้ยังไง
ไอ้ฮวยมันทำแบบนี้หมายความว่ายังไง
ทำแบบนี้หมายความว่ายังไง หมายความว่ายังไงกันวะ
นาเดียร์หน้าบึ้ง ยืนอึ้งตัวแข็งทื่อ ในสมองกำลังคิดเรื่องราวมากมายเต็มไปหมด
แต่คนตรงหน้ายังคงยืนอมยิ้ม และยิ่งยิ้มกว้างมากขึ้น เมื่อเห็นว่าคนหน้าบึ้งกำลังทำให้หัวใจเต้นระทึกด้วยการขบริมฝีปากและกำมือแน่นด้วยความโมโห
และในเวลาไม่นาน คนที่ทำท่าคล้ายกับกำลังจะโมโห ก็ทำเรื่องที่ทำให้ฮวยต้องยิ้มกว้างมากขึ้น มากขึ้นและมากขึ้น ด้วยความรู้สึกดีใจจนไม่รู้จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดยังไง
“มาช้า”
แค่เพียงคำพูดสั้น ๆ ง่ายๆ พร้อมกับร่างของคนที่ทำท่าเหมือนกำลังโมโห โผเข้ามาหาและโอบแขนกอดรัดเอาไว้แน่นอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว
“ไอ้ฮวย ไอ้บ้า เกลียด เพราะแบบนี้ถึงได้เกลียด จะทำแบบนี้อีกนานแค่ไหน ถ้าขืนไปนานกว่านี้ เลิกแน่ ๆ คอยดูให้ดีเถอะ ยังไงก็จะเลิก”
กล้าเหรอ
กล้าพูดนะ
ทำได้เหรอ นึกว่าจะปล่อยให้ทำตามใจได้ง่าย ๆ หรือไง
พูดแบบนี้ใครจะยอมปล่อยไปง่ายๆ ไม่มีทางหรอก ยังไงก็ไม่มีทาง
โอบแขนกอดรัดร่างในอ้อมแขนที่ซบใบหน้าแนบอยู่ที่อกแล้วก็แตะปลายจมูกกดลงหนัก ๆ ที่เส้นผมของคนในอ้อมแขนอย่างแสนคิดถึง
ไม่ได้เจอกันตั้งนาน คิดถึงจะแย่ คิดถึงมาก ๆ รู้มั้ยว่าคิดถึงมากแค่ไหน
“ไหน ดูหน้าคนที่จะเลิกหน่อยสิ ขอดูหน้าหน่อยได้มั้ย ว๊า ร้องไห้งอแงเป็นเด็ก ๆ แบบนี้ ไม่เห็นจะน่ารักเลย”
พูดไปบ่นไป ยิ้มไป และยังคงยืนให้คนในอ้อมแขนซบหน้าร้องไห้อย่างมีความสุข
ก็แค่นี้
บางครั้งก็แค่ความรู้สึกแค่นี้ที่อยากได้รับ
รักทางไกลมันเหนื่อย
ยาก
และลำบาก
แต่ถ้าไม่ลองทำ ไม่ลองตั้งใจและมุ่งมั่น ไม่ลงมือทำ แล้วจะรู้ได้ยังไงว่ามันเป็นไปไม่ได้
เหมือนในเวลานี้ที่รู้ว่าเรายังไปด้วยกันอีกได้ ยังก้าวเดินและเติบโตไปพร้อมๆ กันได้
เหมือนในเวลานี้
“ตกลงคิดถึงมั้ย”
เอ่ยถามและไม่พบคำตอบนอกจากคนในอ้อมแขนยังคงร้องไห้หนักกว่าเดิมไม่ยอมเลิก
นาน ๆ กลับมา
กลับมาแล้วพบว่า
น้องนาเดียร์ตาขวาง ทำตัวน่ารัก ออดอ้อนและว่าง่ายอย่างไม่น่าเชื่อแบบนี้ก็ยิ่งทำให้ต้องอมยิ้ม
ต้องทำให้คิดถึงซะบ้าง ทำให้เหงาซะบ้างจะได้ยอมบอกความรู้สึกออกมา
แล้วมันก็คุ้มซะด้วย กับสิ่งที่ได้รับกลับมา
ทนคิดถึงแทบตาย เพื่อให้คนที่รักยอมแสดงท่าทีให้รู้ว่าคิดถึงแบบนี้ออกมาบ้าง
ถึงจะต้องคิดถึงกันมากกว่านี้ แต่ผลตอบแทนที่ได้รับก็นับว่าคุ้มอย่างไม่น่าเชื่อ
นาเดียร์นี่มันแกล้งให้โมโหง่ายจริงๆ จะโมโหเก่งไปถึงไหน จะทำตัวน่ารักไปถึงไหน
แค่มายืนร้องไห้แง ๆ อยู่ในอ้อมแขนแบบนี้ มองยังไงก็คุ้ม คุ้มยิ่งกว่าคุ้ม
คุ้มจนแทบจะหยุดรอยยิ้มเอาไว้ไม่ไหว
เฮ่อ เดียร์นี่มันปากแข็งจริงๆ ถ้าไม่ใช้วิธีนี้มีเหรอจะยอมพูดหรือแสดงความรู้สึกอะไรออกมาบ้าง แต่ก็นับว่าดีไปอีกอย่าง เห็นแล้วก็นึกอยากจะแกล้งให้มากกว่านี้
อยากจะแกล้งให้ร้องไห้มากกว่านี้ ให้แสดงความรู้สึกจริง ออกมามากกว่านี้
แต่เห็นแบบนี้ก็สงสาร
วันหลังก็หัดตอบกลับมาตรงๆ สิว่าคิดถึง
เล่นอ้ำอึ้งและเงียบไปแบบนี้ ก็ต้องเจอแบบนี้ล่ะ จะมาหาว่าโหด จะโทษกันไม่ได้นะ
อยากทำตัวเอง
เป็นไงล่ะ คราวนี้เป็นยังไงบ้าง คิดถึงล่ะสิ คราวหน้าถ้าขืนคิดถึงแล้วไม่บอกว่าคิดถึงล่ะก็
จะเจอยิ่งกว่านี้......ช่วยไม่ได้นะ อยากทำตัวน่าแกล้งทำไมล่ะ ทำตัวเองชัด ๆ
แล้วคืนนี้จะทำให้บอกว่าคิดถึง คิดถึง คิดถึง ทั้งคืน
ไม่เชื่อก็ลองดูสิ แล้วจะหาว่าไม่เตือน
Fin.
น่ารักดีจังเลยเนอะคู่นี้ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: CYPINUS ที่ 08-07-2010 08:33:43
เริ่มหัวข้อโดย: nunam ที่ 02-08-2010 18:52:28
รีบไปอ่านก่อนดีก่า สนุกแหง่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: yotsaput ที่ 02-08-2010 22:19:35
เริ่มหัวข้อโดย: nunam ที่ 03-08-2010 15:18:56
สุดท้าย...ก็...สนุกมากโว้ยยยยยยยย ชอบๆๆๆๆๆๆ o13
เริ่มหัวข้อโดย: Muzik ที่ 04-08-2010 16:25:00
กว่าจะรู้ใจ เล่นเอาคนอ่านลุ้นจนเหนื่อยเลย
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆแบบนี้ที่นำมาให้อ่าน
เริ่มหัวข้อโดย: tea ที่ 04-08-2010 17:18:51
แต่นาเดียร์ปากแข็งขนาดนี้ ก็เลยพี่ฮวยแกล้งซะ
สงสารนาเดียร์นะเนี่ย :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: mama_bom ที่ 06-08-2010 11:48:08
555 สุดท้ายน้องเดียร์ ก็ เรียบร้อยโรงเรียนพี่ฮวย ๆๆๆ
ลุ้นซ้า
เริ่มหัวข้อโดย: LifeTime ที่ 06-08-2010 14:07:30
เดียร์กับฮวยยังคงน่ารักกันเหมือนเดิม :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Angel_K ที่ 06-08-2010 22:32:57
คิดถึงก็บอกเค้าไปเหอะ :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: fernnakab ที่ 06-08-2010 22:44:53
เดียร์น่ารักกกกกกกก :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: kunkai ที่ 07-08-2010 07:24:13
นึกว่าจะดราม่าซะแล้ว
:pig4: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: name ที่ 07-08-2010 10:35:07
เริ่มหัวข้อโดย: หอยทาก ที่ 07-08-2010 21:58:13
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 07-08-2010 22:33:05
น่ารักมากจริงๆ ....
^^
ไกลกันแบบนี้มันก็ต้องคิดถึงสิ !!!!!
><
กอดดดดดดดดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: MaZeltoV ที่ 11-08-2010 09:25:51
คนแต่งท่านนี้เค้าเทพดีจริงๆ
ลุ้นมันตั้งแต่แรกยันจบ
o13
เริ่มหัวข้อโดย: chatkub ที่ 11-08-2010 11:37:01
เริ่มหัวข้อโดย: pimkihae ที่ 11-08-2010 12:22:03
น่ารักมากเลยคู่นี้ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 13-08-2010 11:50:51
เริ่มหัวข้อโดย: papa ที่ 13-08-2010 20:12:07
เริ่มหัวข้อโดย: Orm_Laws ที่ 14-08-2010 16:57:29
o13
o13
เริ่มหัวข้อโดย: Wr@iTh ที่ 23-08-2010 02:25:09
เฮ้อ! :เฮ้อ: โล่งใจจริงๆ ตอนแรกลุ้นแทบแย่แหนะ
สุดท้ายก็สมหวังจนได้ ดีใจ๊ ดีใจ :m1: :m3:
:กอด1: :L2:คนแต่ง+คนโพสต์ ขอบคุณมากๆค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: i_lost in.. ที่ 03-10-2010 02:40:31
คู่นี้น่ารักจริงจริงด้วย :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: inane ที่ 07-10-2010 13:45:07
โฮ่ว วว !
กว่าจะผ่านพ้นมาได้.
^^
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องดีๆ ค่ะ . o13
เริ่มหัวข้อโดย: momoko_1144 ที่ 13-10-2010 23:16:02
นาเดีย น่ารักเกินไปแล้วค่ะ หุหุหุ
แหมๆๆๆๆ
ลุ้นมาตั้งนาน อ่านไปก็หงุดหงิดไป ทำไมคู่นี้ไม่ลงรอยกันสักทีนะ
แต่ตอนนี้ ได้เฮค่ะ
สมหวังแล้วววว
คนอ่านก็แฮปปี้ไปด้วย เหะๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: purple ที่ 15-10-2010 02:06:58
ฮวย-เดียร์
น่าร๊ากกกกกกกกกก :o8:
ขอบคุณสำหรับฟิคเรื่องนี้นะคะ o13
ชอบมากกกก :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: nove ที่ 15-10-2010 10:18:30
ขอบคุณคนเเต่ง เเละ คนโสต์มากๆนะคะ สนุกมาก ลุ้นทั้งเรื่อง 55+
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 24-10-2010 18:33:53
แต่ก็นะ เรื่องของความรู้สึกถ้าไม่พูดกันไปก็ไม่มีใครรู้
ทั้งๆที่รักมากแต่การกระทำที่สวนทางกับความคิดตลอด
ก็เป็นผลทำให้ทุกอย่างดูผิดพลาดไปหมด
กว่าจะรู้ซึ้งว่าต้องทำยังไงกันบ้างเล่นเอาปวดตับ ไต ไส้ พุง
แต่ด็ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ ขอบคุณคุณเท็น
ขอบคุณคนโพสต์
เริ่มหัวข้อโดย: kihaezzzzzz ที่ 23-11-2010 21:56:32
ไม่ได้เข้ามาอ่านนาน เพิ่งรู้ว่ามีตอนพิเศษด้วย- - 555.
เริ่มหัวข้อโดย: hardened-boy ที่ 26-11-2010 17:35:57
หนังสือหนังหาไม่อ่าน อ่านแต่นิยาย
เฮ้อออออออออออ
เรื่องสนุกดีครับ
แต่ตอนเศร้าก็เศร้าเหลือเกิน
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 21-12-2010 20:45:17
สนุกมากเรื่องนี้ อ่านกี่รอบแล้วนะเรา ^^
เริ่มหัวข้อโดย: M23 ที่ 22-12-2010 02:55:44
กะน้องนาผู้น่ารักกกกกกก
เข้ากันที่สุด น่ารักมากมายย o13
เริ่มหัวข้อโดย: rainy_naja ที่ 25-12-2010 06:32:45
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
เริ่มหัวข้อโดย: Sornpattra ที่ 21-01-2011 21:20:34
ลีลา กัน อยู่ตาหลอด
สุดท้ายก็นะ น่ารักซ้าาาาาา
อ่าน แล้วก็ยิ้ม ยิ้มมมมมมมมมมมมม
เริ่มหัวข้อโดย: bbyuqin ที่ 13-02-2011 22:34:04
เริ่มหัวข้อโดย: tray ที่ 16-02-2011 07:42:13
วันหลังเอามาลงให้อ่านอีกนะค่ะ
แต่เรื่องนี้บอกตามตรง ว่า
.
.
.
ลุ้นจนปวดตับ ปวดไต ปวดใจ มากมายจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: thehackzzi ที่ 18-02-2011 19:02:57
เด๋ยวได้อ่านแน่ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: Makiple ที่ 27-02-2011 22:31:42
ขอตามไปอ่านเรื่องอื่นต่อนะคะ :impress2:
ขอบคุณค่ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: RGB.__ ที่ 22-03-2011 13:55:59
เรื่องนี้น่ารักมากเลยค่า
แต่ว่านะ...
ไม่เคยอ่านเรื่องไหนแล้วรู้สึกรำคาญนายเอกมากเท่านี้มาก่อน - -*
เดียน้าาาา มาทำฮวยไว้ โดนเอาคืนซะ :laugh: :laugh:
ขอบคุณคนแต่ง คนโพสที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้ออกมาให้อ่านค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: M23 ที่ 30-03-2011 09:40:17
อยากให้ฮวยกลับมาอยู่กับนาเดียร์ตลอดไปจัง
เริ่มหัวข้อโดย: maple4120 ที่ 15-04-2011 17:08:12
หลงไปแล้ววว :-[
บทจะแง่งอนก็เล่นเอาลุ้นซะเหนื่อยใจ :เฮ้อ: พอบทจะหวานก็หวานซะเราเขินแทนน :m25:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: gkyoai ที่ 27-04-2011 18:12:11
เริ่มหัวข้อโดย: skynotebook ที่ 27-04-2011 18:58:34
อ่านจบสักที
และก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่มาติดตามค่ะ
ชอบฟิคคุณเท็นจังเลยค่ะ
อ่านแล้วก็หลงรักตัวละครทุกตัวเลย
ตอนที่อ่านแล้วรู้ว่าเดียร์เป็นเพื่อนรักชาตินี้กรี๊ดเลยนะค่ะ
พ่อกะแม่ตกใจ นึกว่าลูกเป็นอะไร
ไม่ทันคิดว่าเรื่องนี้จะโย้งไปเรื่องของรักชาติด้วยนิดนึง
กว่าที่เดียร์กะฮวยจะเข้าใจกันลุ้นเหนื๊อยเหนื่อย
ตอนแรกนึกว่าจะจากกันไปเลยซะอีก
ต่างคนต่างคิดกันจริงๆเลย
จะติดตามผลงานต่อค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: nco1236 ที่ 06-05-2011 11:52:02
เริ่มหัวข้อโดย: NumNim_Jung ที่ 15-05-2011 19:07:11
เห้อออ ฝากถึงคุณเท็นเจ้าของเรื่องนะคะ ..... คุณทำให้ฉันตาบวมมากเลยค่ะ 555
คือฉันเป็นคนร้องไห้ง่าย แล้วทีนี้นอนร้องไห้นั่งร้องไห้ กร่นด่าคุณในใจ
แต่ในท้ายที่สุดแล้ว คุณก็ทำให้ฉันชื่นชมคุณได้อย่างไม่อายปาก
ฉันชอบการเขียนของคุณนะคะ บางทีมันห่ามๆไปหน่อยฉันก็โอเค ฉันเองก็โตแล้ว (ก็แค่ 18) โตหรือยังนะ ฮ่าๆ
คือฉันก็ยังไม่ได้ไปอ่านเรื่องอื่นๆที่คุณเขียน เดี๋ยวฉันจะตามอ่านนะคะ ฉันขอสัญญาไว้แล้วกันว่า ฉันจะไม่มีวันลืมชื่อของคุณ
และจะไม่ลืม พี่ฮวย และน้องนาเดียร์จ๋าแน่ๆ ฮ่าๆๆๆ จุ๊บๆจ๊ะ♥
เริ่มหัวข้อโดย: MoMoRin ที่ 07-07-2011 12:37:22
น่ารักแบบร้ายเล็กๆนะคะ พูดดีกันได้ไม่เท่าไหร่ก็ :angry2: ใส่กันตลอด :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 17-08-2011 22:49:56
รักคนชอบแกล้ง
เริ่มหัวข้อโดย: entirom ที่ 24-08-2011 02:44:13
กะผู้ชายปากแข้ง
เริ่มหัวข้อโดย: Bejae ที่ 25-08-2011 11:59:28
เมื่อไหร่มันจะลงเอยกันสักที ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
รักทางไกลหนิมันเหนื่อยจริงๆเนาะ TT_TT
เริ่มหัวข้อโดย: ลู่เคอOlive♥ ที่ 28-08-2011 23:30:01
บทจะร้องไห้เราก็ร้องไห้ตามเลย
ให้เป็ดหนึ่งตัว
เริ่มหัวข้อโดย: saikalism ที่ 07-09-2011 12:05:45
ขอมาเม้นก่อนเดี๋วมาอ่านต่อ
โอ๊ยยยยตลกคู่นี้ได้ใจจริงๆ
แกล้งกันไปแกล้งกันมาเดี๋ยวก็
รักกันจริงๆขึ้นมาแล้วจะเป็นไงหน้า
อยากรุ้อยากรู้ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: yugihuz ที่ 07-11-2011 00:29:20
ไรเตอร์เขียนได้ดีมากๆ..น่ารักสุดๆ..(ทุกเรื่องเลย><)
ทั้งสนุกแล้วก็ซึ้งได้อารมณ์ไปตามตัวละครด้วย..
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆอย่างนี้มาให้อ่านนะค๊าบบ^^
ขอบคุนผู้โพสต์มั่กๆจ้า..ที่ทำให้ได้อ่านนิยายสนุกๆอย่างนี้.
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: represser ที่ 07-11-2011 16:53:01
:impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: Andestiney ที่ 07-11-2011 18:24:59
น่ารักดี
นิยายดีๆแบบนี้ หนับหนุนๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Aini_es ที่ 02-01-2012 23:37:03
เริ่มหัวข้อโดย: Bejae ที่ 20-01-2012 05:03:00
เห้ออ คิดถึงพี่ฮวยกะน้องเดียร์ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: John Doe ที่ 23-01-2012 02:07:26
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 03-02-2012 00:19:38
จูบกลิ่นเลม่อน กิ๊บกิ้ว
ชอบอะ อ่านข้ามวันข้ามคืนกันเลยทีเดียว
ยิ่งตอนที่ฮวยไปไต้หวัน(ใช่มะ?ถ้าจำไม่ผิด เดี๋ยวกลับไปอ่านใหม่อีกรอบ)นั่นแหละ
ตอนผิดใจกันแล้วฮวยไม่อยู่นี่แบบ...แทบเขวี้ยงโทรศัพท์
แล้วพอตอนฮวยกลับมานะ อยากกรี๊ดให้ลั่นบ้าน(เหมือนเขากลับมาหาตัวเอง :oni1:) อ่านแล้วอินมากกก
ขอบคุณ ผู้แต่ง ผู้โพส และเล้าเป็ด เช่นเคย
ปล.ฝากเดียร์หอมแก้มพี่ตาหวานทีนึง...หอมข้ามกระทู้กันเลยเชียว อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 13-03-2012 16:19:28
เริ่มหัวข้อโดย: gummin ที่ 14-03-2012 20:02:30
เริ่มหัวข้อโดย: cool_water ที่ 15-03-2012 04:14:32
รวดเดียวตั้งแต่ต้นจนจบเลย
สนุกมากกกกกกกก ชอบมากๆ เลย
คนขี้แกล้งกับคนปากแข็ง
ขอบคุณมากนะค้าาา :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: kakisang ที่ 08-04-2012 21:54:34
เริ่มหัวข้อโดย: nco1236 ที่ 09-04-2012 12:48:02
เริ่มหัวข้อโดย: tokun ที่ 16-04-2012 18:32:11
กว่าจะอ่านจบหมดน้ำตาไปเยอะ
บางตอนก็นั่งอ่านไปยิ้มไป จนน้องงงว่าพี่เป็นไร :o8:
บางตอนก็แอบน้ำตาร่วง :monkeysad:
ดีใจที่จบแบบน้ำตาไม่ร่วง
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ o13 :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: firsteny ที่ 01-05-2012 19:02:12
:impress2: :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: azure™ ที่ 02-05-2012 12:48:50
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆครับ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: Mew_Mew ที่ 02-05-2012 21:54:44
เริ่มหัวข้อโดย: Mew_Mew ที่ 03-05-2012 00:00:41
เริ่มหัวข้อโดย: Mew_Mew ที่ 03-05-2012 15:54:08
..."เมื่อไหร่จะเข้าใจ เมื่อไหร่จะรักกัน หากเราทั้งสองไม่ยอมเปิดใจ ให้คำว่ารักเดินทางมาเจอกัน...
...เมื่อไหร่จะเข้าใจ ได้ไหมคนดี ช่วยพังทลายกำแพงที่มี ให้ใจของเรามีวันที่ดี ที่สวยงาม...
:sad4: :sad4: :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: Mew_Mew ที่ 03-05-2012 17:12:46
เริ่มหัวข้อโดย: Mew_Mew ที่ 03-05-2012 17:25:25
เริ่มหัวข้อโดย: LYNN ที่ 10-06-2012 17:42:51
แต่ละฉาก... ดาเมจหัวใจเกิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน~!!!!!!!
อยากเม้นท์ย้อนไปถึงโมเม้นท์น่ารักๆที่โผล่มาตลอดเรื่อง
อยากเม้นท์ย้อนไปถึงความซึนของทั้งสองคน....
ได้มาอ่านตามหลังชาวบ้านก็เงี้ยะ - -*
ยังไงก็ขอบคุณคนเขียน คนโพสต์มากค่ะ!! สนุกจริง!! จากใจไอเลิฟยูคั่กๆ เลย
เริ่มหัวข้อโดย: iammz ที่ 15-06-2012 11:07:23
รักน้องนาเดียร์ >.<
เริ่มหัวข้อโดย: IöLIKE ที่ 28-07-2012 22:18:06
เริ่มหัวข้อโดย: JingJing ที่ 29-11-2012 20:14:15
น้องนาเดียร์สุดซึน พี่ฮวยก็โค ต ร ขี้แกล้ง
สนุกค่ะ ยิ่งช่วงท้ายๆน่ารักมากกกกกกกก o13
เริ่มหัวข้อโดย: HaLF333 ที่ 06-12-2012 02:12:55
อ่านอีกครั้งก็ยังอยากโดดเตะพี่ฮวยจริงๆ ปากแบบนี้ น่าโดน...สักที 55555+++
น้องนาเดียร์ก็เหมือนกัน หูยยยยยยย ทำเอาเครียดมากกกกกก....
บีบคั้นหัวใจจริงๆ อ่านไปจี๊ดใจ แต่ละคำเฉือดเฉือนเหลือเกิน...
แต่ละประโยค อื้อหือ ทำไมไม่พูดไปตรงๆ อ๊ากกกกกกกส์ (ท่าจะเป็นเอามาก - -")
แต่บทจะน่ารักก็ทำให้อมยิ้มจนแก้มแทบแตก ปากจะฉีกเลย....
:m3:
อ่านนิยายของคุณเท็นกี่ครั้งก็ตกหลุมรักซ้ำไปซ้ำมาทุกครั้ง :m1:
ขอบคุณคุณเท็น และคนโพสมากๆ เลยค่ะ ขอบคุณคุณเรย์ด้วยนะคะ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: homnoi ที่ 07-12-2012 15:00:40
เริ่มหัวข้อโดย: puchi ที่ 08-12-2012 08:26:07
ขอบคุณมากค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 09-12-2012 01:28:03
เริ่มหัวข้อโดย: funland ที่ 09-12-2012 13:21:28
เริ่มหัวข้อโดย: ammamooty ที่ 22-12-2012 19:03:42
ฮวยก้ขี้น้อยใจแถมยังขร้แกล้งมากถึงมากที่สุดอีก
แต่โดยรวมก็น่ารักดีคะสนุกดี
ชอบภาษาที่ใช้อ่านง่ายดี
สุดท้ายก็ขอบคุณที่แต่งและนำมาให้อ่านคะ><
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 01-01-2013 12:55:13
เริ่มหัวข้อโดย: PaPaaa ที่ 31-08-2013 13:10:05
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: newyniniw ที่ 26-02-2014 19:15:34
ชอบคุณคนเขียนคนโพสมากนะคะ
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 08-03-2014 12:52:26
เริ่มหัวข้อโดย: kanatthanit ที่ 02-05-2014 11:22:40
อีกคนก็ขาอำตัวพ่อ
กว่าจะลงเอย ลุ้นซ๊า :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: KKKwanGGG ที่ 23-11-2014 16:28:06
ขอบคุณครับ
เริ่มหัวข้อโดย: Pittabird ที่ 25-12-2014 02:28:18
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 28-12-2014 17:22:37
เริ่มหัวข้อโดย: candleshine ที่ 12-05-2015 11:33:00
เริ่มหัวข้อโดย: lazyishappy ที่ 01-01-2016 23:35:54
เริ่มหัวข้อโดย: risanana ที่ 20-09-2016 11:24:04
เริ่มหัวข้อโดย: mro ที่ 21-09-2016 21:51:01
เริ่มหัวข้อโดย: Bejae ที่ 25-06-2017 00:15:07
ลุ้นจนปวดหัวเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Praykanok ที่ 27-06-2017 00:41:33
เริ่มหัวข้อโดย: graciej ที่ 29-06-2017 21:24:57
ขอบคุณคุณผู้เขียนและผู้โพสด้วยนะคะ กำลังไล่อ่านผลงานของคุณเท็น (นี่ฉันไปอยู่ที่ไหนมา) :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: PoPoe ที่ 18-08-2017 14:31:03
น้องนาน่ารัก คิดถึงน้องนาาา :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: lostinthelight ที่ 29-12-2018 22:34:25
ชอบมากๆค่ะ สนุกมากเลยย :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: pklinmonta ที่ 01-01-2019 13:04:57
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: maplub_oyaya ที่ 02-02-2019 22:39:35
เริ่มหัวข้อโดย: ปาลี ที่ 09-06-2019 13:39:54
เริ่มหัวข้อโดย: ปาลี ที่ 09-06-2019 15:32:27
เริ่มหัวข้อโดย: Freezz ที่ 10-03-2020 21:48:09
เริ่มหัวข้อโดย: ปาลี ที่ 21-08-2020 13:23:04
เริ่มหัวข้อโดย: ปาลี ที่ 21-08-2020 17:59:11
เริ่มหัวข้อโดย: ปาลี ที่ 21-08-2020 18:03:42
เริ่มหัวข้อโดย: ปาลี ที่ 21-08-2020 18:08:34
เริ่มหัวข้อโดย: Chargee210735 ที่ 25-10-2020 11:02:51