หัวข้อ: เรื่องสั้นคั่นเวลา....ผู้ชายหยอกล้อกัน โดย aoikyosuke

[anna1234]

  กำลังจะสมหวัดกันแล้วคู่นี้

  เราชอบนายวะ

[yukisaki]

กลับมาแร้วเหรอ
ปรับความเข้าใจกันเร็วๆนะ
เดียร์สู้ๆ
(แล้วที่บอกว่าไม่ใส่ลิปมันเนี่ย  เตือนเพราะหวังดีหรือหวังอย่างอื่นล่ะนี่ )

[Shumi]

 

[dawa_11]

 

ฮวยกลับมาแล้ว...ดีใจ ดีใจ

[tor13]

เดี่ยวเดียร์บ้าตื่นมาก็เหมือนเดิมอีกแล้วเรื่องก็จะกลับไปเหมือนเก่าหรือป่าว :เตะ1: :เตะ1:

[Simply Blue]

ต่อคร๊าบบบบบบบ

เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน ขอเวลานอกสิบนาที

"รักฮวยมั้ย" ถามออกไปแล้วก็ได้แต่หัวเราะเมื่อคนเมาไม่ยอมตอบเอาแต่กลิ้งไปกลิ้งมาแล้วก็ร้องไห้โยเยเหมือนเด็ก ๆ ยังเหมือนเดิมเลยนะ ขนาดเมาอย่างนี้ยังน่ายั่วให้โมโหเลย
ดึงแก้มเล่นไปไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง นอกจากปัดมือออกแล้วยังทำเสียงฮึดฮัดในลำคอเหมือนเด็กขี้โมโหไม่มีผิด

"เดียร์รักหรือเปล่า คิดถึงหรือเปล่า ตอบได้มั้ย ถามแบบนี้ตอบได้มั้ย จำอะไรได้บ้าง"

ถามซ้ำถามซาก ถามย้ำเข้าไป แต่เดียร์ก็ทั้งยิ้มทั้งหัวเราะทั้งร้องไห้ ตอบอะไรมาก็ไม่รู้ฟังแทบไม่เป็นภาษา

ถามออกไปด้วยหัวใจที่หวั่นไหวเล็ก ๆ แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาก็ทำให้พอใจได้
ไม่ใช่ดีใจ หรือเสียใจ แต่ก็นับว่าพอใจเพราะอย่างน้อยถึงไม่ใช่คำตอบที่อยากได้ แต่ก็ดีกว่าที่คิดเอาไว้

"อย่าคว่ำเรือเค้าน๊า เค้ากลัวโดนจูบ ไม่เอาแล้ว อายจะตายแล้ว.....อย่าคว่ำเรือเค้าน๊า ฮือ ฮือ"

ถามนี่ดันตอบไปถึงโน่น ถามเรื่องนี้ดันตอบไปเรื่องไหน นี่ยังไม่เลิกคิดเรื่องก่อนหน้านี้ที่แกล้งไปอีกเหรอ

ไม่ได้ตอบว่ารักไม่ได้ตอบว่าชอบ คนเมามันฟังอะไรไม่รู้เรื่องตอบได้แค่นี้ก็ดีถมเถไปแล้ว
ดีที่ไม่ตอบว่า "ไปไกล ๆ นะไอ้ฮวย" หรือไม่ก็แหกปากเอะอะโวยวายไล่ให้ไปไกล ๆ ถ้าตอบอย่างนั้นคงใจเสียมากกว่านี้แน่ ๆ

"นาเดียร์จ๋า เค้าชื่อนาเดียร์จ๋า จ๋า จ๋า ฮวยจ๋า เค้าชื่อนาเดียร์จ๋าฮวยเรียกเค้าว่านาเดียร์จ๋า เค้าเป็นนาเดียร์จ๋าของฮวย เค้าอยากกินเมล็ดทานตะวันอีก งือ ฮือ ฮือ"

เอาเข้าไป เดียร์เอ้ย เมาแล้วไม่รู้เรื่องเลยว่าตัวเองพูดอะไรออกไปบ้าง ขำก็ขำตลกก็ตลก
นั่งยิ้มไป ขำไป กับคำพูดบ้า ๆ บอ ๆ ของคนเมา

ไอ้ที่คิดเอาไว้มีอันหายไปหมด คิดว่าจะโกรธคิดว่าจะทำหน้าบึ้งใส่ ก็ทำต่อไปไม่ไหว
ได้แต่หัวเราะกับท่าทางน่ารักแบบแปลก ๆ ของเดียร์ที่ไม่คิดว่าตัวเองจะได้เห็นบ่อยถึงขนาดนี้

ไม่คิดว่าจะกลับมา

ไม่คิดว่าตัวเองจะกลับมาที่นี่อีก

คิดเอาไว้ว่าจะไม่ยอมกลับมาอีก ตราบใดที่ยังทำใจไม่ได้ก็จะไม่กลับมา

แต่แล้วก็ต้องมาจนได้ แค่มาติดต่อธุระให้ป๊า แล้วก็เห็นว่าวันนี้มีงานเลี้ยงเล็ก ๆ ของเพื่อนๆ ที่คณะถึงได้อยากจะมา แค่มาให้เพื่อนเห็นหน้าบ้าง แค่เล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ยังดี

คิดอยู่แล้วว่าต้องเจอ

แล้วก็ตั้งใจมาเป็นอย่างดีว่าถ้าเกิดต้องปะทะกันตรง ๆ ก็จะทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุด
จะไม่พูดอะไรเพื่อให้เป็นการย้อนไปถึงเรื่องเดิม ๆ อีกแล้วก็จะเดินหนีซะ เลี่ยงได้ก็จะเลี่ยง หลบได้ก็จะหลบ เหมือนที่หลบเลี่ยงหนีไปได้ตั้งไกล จนถึงวันนี้
คิดว่าตัวเองใช้ชีวิตให้ยุ่งวุ่นวายเข้าไว้ รับอาสาทำนั่นทำนี่ให้ป๊า ไม่ว่าจะเป็นเรื่องติดต่องาน
ติดต่อหาลูกค้าเอง แล้วก็บินไปบินมา ระหว่างไต้หวันกับประเทศของลูกค้าเป็นว่าเล่น

ทำงานซะจนเกือบลืม ว่าตัวเองกำลังเสียใจ เพราะคนเมาที่นอนหลับนิ่งเงียบไปแล้วคนนี้

คิดถึงเดียร์นะ

นึกว่าตัวเองจะทำได้แล้วซะอีก นึกว่าตัวเองเข้มแข็งพอแล้วที่จะเผชิญหน้ากับเดียร์ได้โดยไม่รู้สึกเจ็บปวด

คิดว่าตัวเองเข้มแข็ง และกล้าที่จะเผชิญหน้ากับเดียร์ได้แล้ว

แค่อยากรู้ว่าทำใจได้มากแค่ไหนถ้าจะต้องมาเจอกันอีกครั้ง อยากรู้คำตอบแล้วจะไม่ยุ่งเกี่ยวด้วย
คิดว่าจะตัดใจลืมให้ได้แล้วแท้ ๆ
แต่เมื่อได้เจอกันอีกครั้ง

เมื่อได้มาเห็นว่าเดียร์มันเมาเละเทะไม่รู้เรื่องเหมือนกับครั้งก่อนหน้านั้นที่เคยไปลากมันกลับบ้าน
เห็นแบบนี้แล้ว เลยต้องรีบเดินตรงดิ่ง ลิ่ว ๆ เข้ามาหาทันที

ทั้งที่ก่อนจะมา ยังคิดเอาไว้เลยว่า ขออย่าให้เจอเลย เพราะถ้าไม่ได้เจอกัน
อย่างน้อยก็จะได้เลิกคิดอะไรฟุ้งซ่านซะที แต่เอาเข้าจริง กลับเลี่ยงหนีไปไหนไม่ได้

อยากทำเป็นนิ่งเฉย และแกล้งทำเป็นไม่รู้สึกรู้สากับสิ่งที่เห็น
แต่สุดท้ายก็ปล่อยไปไม่ได้ ขืนปล่อยทิ้งไว้ให้นอนกลิ้งอยู่ตรงนั้นคงได้เป็นเรื่องกันพอดี

ห่างกันขนาดนี้ คิดว่าเลิกรักเลิกคิดถึงได้แล้วแท้ ๆ
แต่สุดท้าย.........ถึงเพิ่งรู้.....ว่าแม้กระทั่งเวลานี้ก็ยังหยุดความห่วงหาอาทรณ์ของตัวเองที่มีให้กับเดียร์ไม่ได้

"ฮวย"

ได้ยินเสียงเรียกจากคนที่นอนนิ่งเงียบแต่กระสับกระส่ายไปมาจนต้องหันหน้ากลับไปหาเพื่อฟังให้ชัด ๆ

"ไอ้เลวฮวย.....เฮงซวย....บ้า ฮือ ฮือ"

รับฟังคำพูดที่แทบไม่เป็นภาษาของเดียร์แล้วก็ได้แต่ถอยห่างลงมานั่งอยู่ข้างเตียง ยกมือขึ้นเสยผมและเอนหลังให้แนบชิดกับขอบเตียงเพื่อจะได้พักผ่อนสายตา

เหนื่อยล้าจากการเดินทางมาตลอดทั้งวัน ยังต้องมาเหนื่อยใจเพราะเรื่องของเดียร์
เฮ่อ ..... ให้ตายเถอะว๊า ขนาดมันเมา มันยังด่าเราปาว ๆ ไม่เลิกเลย
ไอ้เราสิ ก่อนหน้านี้เอาแต่คิดถึง คิดถึง ยิ่งมาเห็นหน้ายิ่งอยากจะกอดให้แน่น อยากจะทะเลาะด้วยอยากจะเห็นเวลาที่เดียร์มันงี่เง่า แล้วก็แหกปากโวยวายใส่ อยากจะให้ทุกอย่างหมุนย้อนกลับไปที่เดิม แต่ก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้

มันเป็นอย่างที่ตัวเองหวังเอาไว้ไม่ได้อีกแล้ว

ช่วยไม่ได้ที่เรื่องกลายเป็นแบบนี้
รักเดียร์ว่ะ ถึงตอนนี้ก็ยังหยุดความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ โง่ชะมัด ห่างไปได้ตั้งขนาดนี้แล้วแท้ๆ แต่ก็ยังตัดใจไม่ขาด เลิกไปไม่ได้ บ้าชะมัด ยอมโง่ยิ่งกว่าโง่ แล้วก็ต้องมานั่งเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ใครคนหนึ่งที่นั่งนิ่งเงียบ รอฟังคำพูดจากคนที่ยังบ่นเพ้อไม่เป็นภาษาแล้วก็ได้ยิ้มให้กับตัวเองอย่างเหงา ๆ

หันไปมองคนที่อยู่บนเตียงแล้วก็ได้แต่หัวเราะกับตัวเองเสียงเบาก่อนจะก้มลงมองที่นาฬิกาข้อมือของตัวเองอีกครั้ง

ถึงอยากหยุดเวลาเอาไว้ แต่ก็ทำไม่ได้ เข็มนาฬิกายังเดินต่อไปช้า ๆ พร้อมกับหัวใจที่เริ่มรู้สึกถึงความเหงาเหว่ว้าเพิ่มขึ้น.....มากขึ้น

"เฮ่อ แปดโมงเช้าเหรอ เที่ยวบินแปดโมงเช้าเลยเหรอเนี่ย ยังไม่ได้นอนเลย กว่าจะไปถึงอังกฤษอีก มีหวังได้ตายแน่ไอ้ฮวยเอ้ย นี่มันปาเข้าไปตีสามแล้ว ง่วงจะตายชัก"

บ่นพึมพำเงียบ ๆ และหันกลับไปมองคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงอีกครั้ง

ช่วยไม่ได้นะ อย่าเพิ่งสร่างเมาแล้วลุกขึ้นมาด่าเราซะก่อนล่ะนาเดียร์เอ้ย

คืนนี้ไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ ขอนอนที่นี่ก่อนแล้วกันนะ

"นอนด้วยคนนะคืนนี้ สัญญาว่าจะรีบไปก่อนเดียร์ตื่น จะไม่ให้ต้องเห็นหน้าให้รำคาญหรอก สัญญา"

ยิ้ม

ส่งยิ้มให้กับคนที่แสนคิดถึง
เอนกายลงนอนและเบียดร่างให้แนบชิดกับร่างที่นอนสงบนิ่ง

คิดถึงเดียร์ว่ะ ยิ่งเห็นหน้ายิ่งกลัวว่าจะจากไปไม่ได้ง่าย ๆ
ไม่อยากให้ถึงพรุ่งนี้เช้าที่เราต้องจากกันเลย ถ้าถึงพรุ่งนี้จริง ๆ จะไปได้เหรอ กลัวจะตัดใจจากไปไม่ได้จริงๆ น่ะสิเดียร์เอ้ย

มองหน้าคนที่ตัวเองรัก รั้งร่างนั้นให้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนอย่างช้า ๆ
กอดรัดเอาไว้แนบอกด้วยความรู้สึกห่วงหาทั้งหมดที่มี
จรดปลายจมูกลงที่ข้างแก้มของคนในอ้อมแขนอีกครั้ง

คิดถึง
คิดถึงเดียร์จังเลยนะ ทำไมถึงได้รักขนาดนี้วะ ไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลย
แล้วถ้าถึงพรุ่งนี้เช้าจริงๆ จะทำยังไงดี กลัวจะยิ่งไม่อยากไปไหนจะอยู่ทำให้เดียร์รำคาญใจอีกครั้งน่ะสิ

ถ้าต้องเป็นอย่างนั้น

นึกไม่ออกจริงๆ ว่าจะทนอยู่ให้เดียร์ไล่ให้ไปไกล ๆ อีกครั้งได้ยังไง

ไม่อยากฟังคำนั้นแล้ว ไม่อยากถูกไล่ให้ออกห่างอีก กลัวจะยิ่งเสียใจมากขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้

"เค้าตัดใจจากเดียร์ไม่ได้ว่ะ แต่สัญญาว่าจะไปก่อนเดียร์ตื่นนะ จะไม่รบกวนเดียร์หรอกเชื่อเถอะ"

กอดคนรักเอาไว้
กอดเอาไว้แนบชิด ให้สมกับความคิดถึง

หลับตาลงอย่างช้า ๆ ทั้งเหนื่อยล้า ทั้งรู้สึกปวดใจเล็ก ๆ

หลับใหลไปพร้อมกัน ทั้งที่รู้ว่าถึงพรุ่งนี้จะต้องจากไปแต่อยากเก็บเกี่ยวความสุขความฝันเล็ก ๆ เอาไว้แค่เพียงเล็กน้อยแค่พอให้คลายจากความคิดถึง

คน ๆ หนึ่งโอบกอดร่างของคนรักเอาไว้และหลับตาลงอย่างมีความสุขแม้จะเป็นแค่ช่วงเวลาเล็กน้อยที่ได้อยู่ใกล้ชิดกัน

แต่คนอีกคน กำลังหลับฝันอย่างมีความสุขเพราะอ้อมกอดของคนในฝัน

"คิดถึงฮวยจะตายอยู่แล้ว ฮื่อ...อย่าไปเลยนะ...อย่าไปเลย"

คิดว่าตัวเองคงหูแว่วไป แต่ฮวยก็ยิ้มได้กับถ้อยคำอ่อนหวานคำนั้น

"นอนเถอะ....นอนได้แล้ว...หลับตานอนได้แล้วน้องนา.....ตื่นเช้ามาจะได้อารมณ์ดี....ขอนอนแค่สิบนาที อย่าเพิ่งรีบถีบฮวยตกเตียงก่อนล่ะนะรู้มั้ย ขอนอนแป๊บเดียวแค่สิบนาทีเองนะแค่สิบนาทีจริง ๆ สัญญา"

TBC....

หลังจากนี้จะพยายามเอามาลงให้ทุกวันเลย   มาติดกันให้ได้น๊า

อ้อแล้วตอนต่อจากนี้ไปจะเป็นช่วงป๋าฮวยเอาคืนนู๋เดียร์บ้างแล้ว เป็นช่วงเวลาเหมาะสำหรับเดือนแห่งความรักจริงๆๆๆๆๆ  55555

[yukisaki]

รีแรก(รึเปล่าหว่า)
เย้ๆๆ
ดีจาย
ฮวยกลับมาแร้ว

[TONG]

ฮวยกลับมาแล้ว

ขอให้เลิกปากแข็ง ปากหนัก งอนกันไปงอนกันมาทีเถอะ อ่านแล้วปวดใจ

[artsitnarak]

ตอ่ไวๆนะงับ

[FOAM]

แล้วต้องรีบไปจริงง่ะ  เดียร์ยังไม่เจอฮวยเลย

[nanao]

ต้อนรับเดือนแห่งความรักเลยใช่ไหมเนีย 

[bamtham]

สู้ สู้ นาเีดียร์ เป็นกำลังจายให้ค้า

[dawa_11]

รอดูเค้าหวีตกันอ่ะ 

เอาคืนเยอะๆเลยนะ ฮวย

[anna_007]

มาเร็ว น้องนารออยู่

[Simply Blue]

ต้อนรับเดือนแห่งความรักเลยใช่ไหมเนีย 

  รู้ได้งั้ยอะตัวเอง

เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน เหตุผลโง่ ๆ

ขยับร่างกายและแนบใบหน้าลงอิงแอบกับอกอุ่น ๆ ของใครคนหนึ่งที่กอดเอาไว้
อยากจะร้องไห้ แต่ทำได้แค่นอนนิ่ง ๆ และโอบแขนกอดรัดคนที่คิดถึงเอาไว้

คงจะเหนื่อย ถึงได้หลับไปแล้ว
หลับไปชนิดที่ว่าปลุกเท่าไหร่คงไม่ยอมตื่น
เหนื่อยมากหรือเปล่า
ไม่ได้เจอกันไม่เท่าไหร่ ยังรู้สึกได้ว่าคน ๆ นี้ดูไร้ชีวิตชีวา
เหมือนไม่ใช่ฮวยคนที่เคยรู้จักอย่างนั้นแหละ

ไม่ได้เจอกัน ฮวยทำอะไรบ้าง มีความสุขดีหรือเปล่า
คิดแต่ไม่กล้าถาม ได้แต่ถามในใจเงียบ ๆ และเก็บความรู้สึกดีใจเอาไว้ทั้งหมด

ตกใจ ยอมรับว่าตกใจมากที่จู่ ๆ ก็ได้พบกันทั้งที่ไม่คิดว่าจะได้พบหน้ากันอีก

ไม่ได้เมา แต่แกล้งมึน เพราะไม่รู้จะทำยังไงกับการที่ต้องเผชิญหน้ากันในครั้งนี้อยากจะยิ้ม อยากจะหัวเราะ แต่ไม่ว่าจะทำอะไรก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะรู้ความคิดไปซะหมด

เวลานี้ คนที่พากลับมาถึงห้อง ยังคงหลับตานอนนิ่งๆ และกอดเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

ไม่ได้อยากเลิกกัน

แต่ที่ต้องเลิกเพราะถูกบอกเลิก

ไม่ได้ถามเหตุผล แต่ก็โทษตัวเองที่ไม่กล้ายอมรับความจริง

เจ็บใจตัวเองที่เป็นแบบนี้ แต่ก็กลัวความเจ็บปวดที่จะตามมาในภายหลัง

เราเข้ากันไม่ได้
รู้ทั้งรู้อยู่เต็มอก แต่ทำไมถึงหยุดความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ไม่ได้

แกล้งทำเป็นยิ้ม แกล้งทำเป็นหัวเราะ ทำเหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราว ทั้งที่รู้ความเป็นไปทั้งหมดตลอดเวลา

ปลายนิ้วที่สัมผัสที่ข้างแก้ม
ปลายจมูกที่แตะสัมผัสลงมาแผ่วเบาที่หน้าผาก

รับรู้หมดทุกอย่าง แต่กลับไม่กล้าพอที่จะบอกว่าไม่ได้เมา และยังเป็นตัวของตัวเองอยู่ตลอดเวลา

กระพริบตา อยู่ในความมืด และค่อยๆ แหงนเงยใบหน้าขึ้นมองหน้าของคนหลับอีกครั้ง

คิดถึง

อยากเจอ

คิดถึงจนแทบบ้า แต่พอเจอหน้าจริงๆ กลับไม่กล้าเผชิญหน้า ใช้วิธีโง่ ๆ ด้วยการหลีกเลี่ยงแบบนี้ โง่ใช่มั้ย

หลับแล้ว
เหนื่อยมาทั้งวัน
แล้วพรุ่งนี้เช้าก็จะจากไปอีกแล้ว คราวนี้ไม่รู้ว่าจะบังเอิญได้เจอกันอีกหรือเปล่า
เรื่องบังเอิญแบบนี้คงไม่ได้มีบ่อยนัก

มันคงจะเป็นเรื่องยากที่จะได้เจอกันอีกครั้ง
คิดอย่างหดหู่ใจ แล้วก็ได้แต่นิ่งเงียบ

เดียร์กำลังยิ้ม
ยิ้มเศร้า ๆ เหงา ๆ ก่อนจะหันหน้ากลับมาเอนซบที่แผ่นอกของคนที่โอบกระชับร่างกายเอาไว้ไม่ห่างอีกครั้ง

ฮวยตัวอุ่น

อบอุ่นทุกครั้งที่ได้โอบกอด

พรุ่งนี้ฮวยจะไปแล้ว

แต่กลับไม่กล้าบอก ไม่กล้าห้าม ไม่กล้าขอร้องว่าอย่าไป ได้แต่เป็นคนบ้างี่เง่า
ที่นึกกลัวเรื่องของอนาคตอยู่อย่างนี้

ยังรักอยู่หรือเปล่า ไม่อยากคิดไม่อยากคาดเดา
ความห่วงใยที่มีให้ยังคงเหมือนเดิมหรือเปล่าก็ยังไม่รู้

ใช้ความอ่อนโยนของคนบางคนเป็นเครื่องมือ
ไม่กล้าบอกว่ารัก ทั้งที่รักมากถึงขนาดนี้

ไกลเกินไปแล้วสำหรับเรื่องของเรา
ปล่อยให้มันเป็นไปอย่างที่ควรจะเป็นแบบนี้คงดีกว่า

ดีกว่า

แน่ใจแล้วหรือไงว่าดีกว่า
แน่ใจแล้วหรือไงว่าดีจริง ๆ

ถามตัวเองและตอบไม่ได้ว่าจะจัดการยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้นจนล่วงเลยมาถึงเวลานี้

"ฮวย..."

แอบเรียกชื่อใครบางคนในความเงียบงัน ก่อนจะหยัดกายขึ้นและผละออกจากอ้อมแขนของคนกอดอย่างช้า ๆ เพราะกลัวว่าจะทำให้คนที่เหนื่อยล้ามาทั้งวันต้องสะดุ้งตื่น

นั่งนิ่ง ๆ จ้องมองคนที่ทอดกายเหยียดยาวอยู่บนเตียงแล้วก็ได้แต่ยกมือขึ้นกุมขมับด้วยความกลัดกลุ้ม
จะปล่อยให้ไปจริง ๆ เหรอ ทั้ง ๆ ที่อยู่ใกล้แค่นี้ สัมผัสได้ถึงขนาดนี้ แล้วจะปล่อยให้ไปจริง ๆ หรือไง

แล้วจะรั้งไว้เพื่ออะไร ในเมื่อรู้ว่าในความเป็นจริง เราไปกันไม่ได้เลย
เราไม่เคยเข้าใจกัน
ไม่เคยรู้ว่าฮวยคิดอะไร

ไม่เคยเข้าใจสิ่งที่ฮวยเป็น แล้วมันก็คงพอ ๆ กับที่ฮวยก็ไม่เคยเข้าใจเหมือนกันว่าคน ๆ นี้คิดอะไร และอยากจะบอกอะไร

ยังไม่ทันเริ่มก็ต้องจบซะแล้ว
มันน่าเศร้า แต่จะทำอะไรได้ คงต้องปล่อยไปอย่างนี้ใช้มั้ย

ยอมโง่เหรอฮวย

ทำไปตั้งนานแล้ว

ตั้งแต่ที่ฮวยขอ ตั้งแต่วันที่ฮวยบอกให้ลองยอมเป็นคนโง่ดู

แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร ถึงรักกันแต่ไปกันไม่ได้ ต่างฝ่ายต่างก็จะต้องเจ็บปวด

เพราะเป็นคนที่ยอมโง่ ถึงได้แกล้งทำเป็นไม่รับรู้ ไม่รู้สึกรู้สาอยู่นี่ไง

ที่ทำไปทั้งหมด ก็เพื่อเรานะ

จากกันตอนนี้ ยังดีกว่าจากกันในวันที่เราต้องทะเลาะกันและเกลียดกัน

มันคงดีกว่า ที่จะเก็บบางสิ่งบางอย่างเอาไว้เงียบ ๆ รอให้วันหนึ่งเมื่อความรู้สึกจางหายไป เราจะได้กลับมาเป็นเพื่อนกัน และนั่งคุยกันถึงเรื่องวันเวลาเก่า ๆ ได้โดยไม่ต้องทะเลาะกันอีก เมื่อเราโตขึ้นกว่านี้ มีความรับผิดชอบมากกว่านี้

ใช้เหตุผล มากกว่าความรู้สึก
ทั้งที่รู้ว่าเหตุผลที่ใช้ตัดความรู้สึกออกไป มันทำร้ายจิตใจอย่างร้ายกาจ

ก้มหน้าลงและแอบใช้หลังมือปาดน้ำตาที่เริ่มไหลบ่าลงมาอย่างช้า ๆ
ก่อนจะเอนกายลงอีกครั้ง และเอนร่างให้แนบซบกับร่างของคนหลับให้มากที่สุด

พรุ่งนี้ฮวยจะไปแล้ว

พรุ่งนี้ตื่นมาเราก็จะไม่ได้เจอกันอีก

แค่คิดก็เจ็บแปลบไปถึงหัวใจ

ได้แต่สะอื้นไห้อยู่คนเดียวเงียบ ๆ โดยไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องรับรู้
คืนนี้ยังได้กอด ยังได้อยู่ใกล้ๆ ได้เห็นหน้า

แต่จากนี้ไปจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว

เจ็บจนแทบตาย

แต่ก็ได้แต่พยายามสะกดกลั้นน้ำตาไม่ให้รินไหลไปมากกว่านี้

"ฮวย....ขืนหลับอยู่อย่างนี้....เดี๋ยวก็ไม่ได้เห็นกันพอดี ว่ามีคนยอมโง่แล้วนะ รู้มั้ย"

เสียงหัวเราะเบา ๆ ในความเงียบ สั่นสะท้านจนแม้ตัวเองยังรู้สึกได้
ทีเวลาแบบนี้ กล้าพูดนัก แต่เวลาต้องเผชิญหน้าจริงๆ กลับไม่กล้าพูด

ดีแล้ว ที่หยุดเอาไว้ ตั้งแต่ตอนที่ถูกถามว่ารักมั้ย หรือแม้กระทั่งการถูกถามว่า คิดถึงหรือเปล่า

คิดถึงสิ

คิดถึงมากด้วย แต่ทำได้แค่ยิ้มและแกล้งพูดจาเพ้อเจ้อใส่
ถ้าตอบออกไปตอนนั้น กลัวจะหยุดตัวเองไม่ได้ กลัวว่าจะพูดอะไรออกไปอีกมากมายจากความรู้สึกทั้งหมด

ดีแล้วที่ไม่จ้องตาเวลาที่พูด ดีแล้วที่หันหน้าหนีไปทางอื่น

ดีแล้ว ที่แอบเก็บซ่อนความรู้สึกเอาไว้ และคิดว่าเก็บมันไว้อย่างมิดชิดที่สุดแล้ว

ฮวยอย่ารู้เลย ว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่ เพราะมันอาจเป็นเรื่องตลกที่ฮวยไม่ควรรู้

หยุดมันเอาไว้แค่นี้ และจบมันตรงนี้ดีกว่า จบตอนนี้ดีกว่าที่วันหนึ่งเราต้องพบเจอหน้ากันแล้วได้แต่มองผ่านไป จบตอนนี้คงดีกว่าการที่เราต้องพบเจอกันใหม่ในวันที่เราเกลียดกัน
เค้าจะไปแล้วนะ ตะเองยางไม่ตื่นอีกเหรอ เด็กขี้เซา"

ใครคนหนึ่งรู้สึกตัวตื่นขึ้นอย่างรวดเร็วและเหลือบสายตามองนาฬิกาที่หัวเตียง ก่อนจะหันกลับลงมามองคนในอ้อมแขนที่ยังหลับตานิ่งเงียบอีกครั้ง

ส่งยิ้มให้และแตะปลายนิ้วเบา ๆ ที่ข้างแก้มของคนหลับ

ไม่มีเวลาแล้วนะ ต้องรีบไปแล้ว ถ้าไปไม่ทันเดี๋ยวเครื่องออกไปก่อนคงแย่

ขยับกายและลุกขึ้นถอยห่างอย่างช้า ๆ กว่าจะลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียงได้ก็กินเวลาไปหลายนาที

เดียร์ยังนอนหลับอยู่เลย ขืนขยับตัวไปมามาก ๆ เข้า เดี๋ยวก็ได้ตื่นขึ้นมาอาละวาดโวยวายใส่ หาว่ามาทำให้เดือดร้อนอีกน่ะสิ คนจะหลับจะนอนมาทำให้ตื่น แล้วก็อะไรอีกนะ อะไรอีก ที่เดียร์จะพูด

ไอ้ที่อยากให้พูด ไม่ยอมพูด ทีด่าเราปาว ๆ น่ะ ด่าได้ด่าดี นาเดียร์ตาขวางเอ้ย
แบบนี้มันน่านัก

"เค้าจะปายแล้วนะ ตะเองยังไม่ตื่นอีกเหรอ"

ใจจริงอยากจะปลุกขึ้นมาคุยกันให้รู้เรื่อง ว่าตกลงจะเอายังไงกันแน่
แต่ถ้าทำอย่างนั้นไปจริง ๆ ยังไม่รู้เลยว่าจะต้องเริ่มต้นคุยกันยังไง

เหลือบมองนาฬิกาอีกครั้ง และหันกลับไปมองคนขี้เซาที่ยังหลับใหลไม่รู้เรื่องรู้ราว

เกลี่ยไล้เส้นผมที่ปรกใบหน้าของคนหลับ และส่งยิ้มให้อย่างที่อยากจะยิ้มให้ไม่ว่าเวลาไหนก็อยากจะให้รู้ถึงความรู้สึกนี้

สายแล้ว

ถ้ายังมัวโอ้เอ้อยู่อย่างนี้คงไปสาย

ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องน้ำ และจัดการล้างหน้าล้างตาอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินกลับมาและหยุดยืนมองร่างของคนที่นอนขดตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มอีกครั้ง

ย่อกายลงและนิ่งมองใบหน้ายามหลับของอีกฝ่าย
ส่งยิ้มให้และโน้มใบหน้าลงมาหา

แตะริมฝีปากแผ่วเบาที่ริมฝีปากของคนที่ยังนอนสงบนิ่ง ก่อนจะผละใบหน้าออกห่างและจำใจต้องเอ่ยคำลา

"เค้าต้องไปแล้วจริง ๆ นะ ดูแลตัวเองด้วย อย่าไปอาละวาดใส่ใครนะเดี๋ยวไม่มีใครรักรู้มั้ย"

บอกไปแล้วทั้งที่ไม่อยากบอก หยัดกายลุกขึ้นยืน ก้าวขาเดินจากมา
ก่อนจะหันกลับไปมองเดียร์อีกครั้ง และก้าวเท้าเดินออกจากห้องพักอย่างช้า ๆ

เสียงประตูที่ปิดลงกระชากใจของคนที่แกล้งหลับให้หลุดลอยไปพร้อมกับคนที่เพิ่งเดินจากไป

ดวงตาที่หลับสนิทปรือตื่นขึ้นอีกครั้งพร้อมกับหยดน้ำที่คลอเอ่อและหยดลงอาบแก้มอย่างช้า ๆ

ไปแล้ว

ฮวยไปแล้ว

ฮวยไปแล้วจริง ๆ

จากนี้ไปคงไม่มีวันได้เจอกันอีก จากนี้ไปเราคงไม่มีทางได้เจอกันอีกตลอดไป
เจ็บปวดใจ เสียใจ รู้ดีว่าต้องเสียใจ รู้ดีว่าจะต้องเจ็บปวดแบบนี้
แต่ก็ยังทำ

เดียร์ทำเพื่อเรานะ
เดียร์ทำแบบนี้เพื่อเรา
เดียร์ทำแบบนี้ เพื่อฮวยคนเดียว

TBC

  แหะ แหะ เราอยากลงตอนหวานๆ ฉลอง 14 กุมภาพันธ์ ไม่รู้จะทันหรือเปล่า ซึ่งคาดไว้ตอนแรกจะให้ตอนที่คู่นี้เข้าใจหัวใจตัวเองและยอมรับกันให้ลงในช่วงเดือนกุมภาพันธ์ นี้  อิอิ แต่หวานตามสไตล์เค้านะ 

[anna_007]

 

 

[ballza]

 

[jumbu]

ตั้งตารอคู่นี้สมหวังกันนะ


ยังมีความหวังอยู่ใช่มะ?

 

[FOAM]

จะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่เนี่ย

[Maxxx]

ไปอีกแล้วเหรอกลับมาไวๆน้า

[artsitnarak]

ต่อ


ไวๆ



นะคับ


 

[dawa_11]

เมื่อไหร่นาเดียร์จะบอกรักพี่ฮวยซะทีนะ

ลุ้นจนเหนื่อยแล้วเนี่ย

[nanao]

ตามลุ้นกันต่อปายยย 

[TONG]

ล้นอย่างใจจดใจจ่อทีเดียวเชียว

[Arbutis]

อ่านทันสักที รักๆกันสักทีเถอะ

บ่อน้ำตาจะแตกแล้วเนี้ย อ่านเรื่องนี้แล้วปวดใจจิงๆ

[bamtham]

มึน

เอ้า....รอลุ้นกานต่อไป

[tor13]

เห็นด้วยกับรีบน

[three]

เลิกคิดโง่ๆสักทีเหอะที่สำคัญเลิกกินหญ้าได้ป่ะ

[kuwa[R]i...]

สุข เศร้า เคล้าน้ำตา ครบรส ชอบเรื่องนี้ที่สุดเลยย~~~ เมื่อไหร่จะหันหน้าเข้ากันซักทีคู่นี้ ฮือออ

[niph]

เหมือนเดินสวนทางกันเลยอ่ะ