Chapter 17 : Marry Me : ของขวัญวันเกิด
“เราชาวนาอยู่กับควาย พอหมดงานไถ เราขี่หลังควายชมทุ่ง ฮุ่ยๆๆๆ” พฤษภาในชุดผ้ากันเปื้อนตัวเดียวกำลังกระโดดโลดเต้น
กลางทุ่งข้าวสาลี ส่วนเมษากับโจชัวร์กำลังคลานไปรอบทุ่งแล้วคว้าเอาจิ้งหรีดแถวนั้นเข้าปาก
“พออาบน้ำควายสำราญแล้วเสร็จจากงาน เบิกบานร้องเพลงรำวง ชะละล้า” เขายกมือเชคๆเหนือหัวแล้วสะบัดก้นไปมา
ผ้ากันเปื้อนของพ่อครัวตัวน้อยโบกไสวจนโชว์ของสงวนที่ไม่มีอะไรปิดบัง “โอ๊ะ!”
“ดาร์ลิ้ง~” เสียงทุ้มต่ำของไอ้ฝรั่งหัวทองดังขึ้นด้านหลัง
พฤษภาหันไปมองพลางฉีกยิ้มเกือบถึงใบหู เขาโผเข้าหาแด๊ดดี้เฟรดแล้วกระโดดขึ้นรัดคอ มีอีกสองหน่อเกาะติดตาม
หลังไป “ฮันนี่~”
ฉับพลันนั้น ภูเขาไฟฟูจิในฉากก็พลันระเบิดตู้มออกมา พ่นลาวาช็อคโกแลตเป็นละออง น้องเมษพยายามคว้าต้นที่ออกลูกเป็น
มาร์ชเมลโลเข้าปาก ส่วนโจชัวร์กำลังยกมือขอฝนที่ตกมาเป็นขนุนเผื่อจะกลายเป็นพี่ชายกับเขาบ้าง
“หนีเร็วที่รัก!” เฟรดร้องบอก “วิ่งให้สุดชีวิต ผมจะถ่วงเวลา ยอมเป็นไอศกรีมแด๊ดดี้ ปล่อยให้ช็อคโกแลตมาเคลือบ คุณกับลูกจะ
ได้หนีทัน”
“ไม่!” กุ๊กร้องไห้ออกมาเป็นแยมสตรอว์เบอร์รี่ “เราจะตายด้วยกัน”
“หนูอยากกินเบอร์เกอร์ไส้ใบเตยก่อน” น้องเมษเขย่าคอพ่อจ๋า
ส่วนโจชัวร์ก็ปาดน้ำมูกรสวานิลา “จอชยังไม่ถูกเมษกินเลย ฮือๆ”
สองพ่อจำใจต้องปล่อยมือจากกันเพราะภารกิจอันยิ่งใหญ่ของลูกๆยังไม่ถูกพิชิต พฤษภาแบกเด็กทั้งสองขึ้นบ่าแล้วส่งจูบครั้งสุด
ท้ายให้ผู้เสียสละ
“ผมจะไปรอคุณที่ทางช้างเผือกนะโกโบริ” เขายกชายผ้ากันเปื้อนขึ้นมาซับน้ำหูและน้ำตา รวมถึงน้ำลายเนื่องจากได้กลิ่นช็อคโก
แลตใกล้เข้ามา
“ลาก่อน..แต่จริงๆผมเป็นอเมริกันนะอังศุมาลิน ไม่ใช่คนญี่ปุ่น”
“ตูก็ชื่อพฤษภาว่ะ ไม่ใช่นางเอกดราม่าเรื่องนั้น”
“ไปได้แล้ว!” เฟรดสั่ง น้ำตาไหลนอง “ถ้ามีโอกาส อย่าลืมบอกคนทั่วโลกให้ไปขุดหาฟอสซิลของผมขึ้นมาจากซากไททานิ
คด้วยนะ”
..มันคนละเรื่องเดียวกันแล้วเพ่!..
น้องเมษปีนป่ายขึ้นมาบนอกพ่อจ๋าแล้วเริ่มร้องไห้โยเย “จะกินเบอร์เกอร์ จะกินเบอร์เกอร์” ตัวที่ไม่ได้เล็กเท่าไหร่เริ่มพองลมจน
อวบอ้วน
กุ๊กที่พาลูกหนีลาวาช็อคโกแลตสะดุดขี้จิ้งจกล้มลง เลือดไหลกระฉูดออกมาเป็นแยมเห็ดเผาะ เด็กชายทั้งสองที่ถูกแบกขึ้นหลัง
กลายร่างเป็นนินจาเต่า และแล้ว..เบอร์เกอร์จากแมคโดนัลด์ ซับเวย์ เบอร์เกอร์คิงและมอสเบอร์เกอร์ ก็ร่วงถล่มทลายลงมาจาก
ฟากฟ้า ทับพ่อครัวตัวน้อยจนตายอนาถคาที่
“ซ่อยข้อยแหน่~” สำนึกสุดท้ายที่บอก
..เขาจะรักแด๊ดดี้เฟรดดี้คนเดียวตลอดไป..
......
พฤษภาสะดุ้งเฮือก ลืมตาโพลงขึ้นมาบนที่นอนแสนอ่อนนุ่ม บนตัวมีน้องเมษกับจอชชี่นั่งทับอยู่ เด็กทั้งสองเอาชุดน้ำชาของเล่น
มาทำทีนั่งจิบแล้วสนทนาปราศรัยประหนึ่งผู้ใหญ่เจรจาธุรกิจกันอย่างน่ารักน่าชัง
..อกและพุงของพ่อไม่ใช่โต๊ะนะลูกเอ๊ย..
“น..น้องเมษ จอชชี่” กุ๊กขยับตัวไม่ได้เพราะชาไปหมด ไม่รู้ว่าถูกนั่งทับเหมือนผีอำมานานกี่ชั่วโมงแล้ว รู้แต่ว่าตอนนี้สายโด่งจน
ตะวันแยงก้น
“พ่อจ๋า” น้องเมษยิ้มตาปิด หมุนก้นกลมๆมาประจันหน้ากับพ่อ
“พ่อจ๋า” โจชัวร์เป็นลูกคู่ให้เพื่อน “พ่อจ๋าเมย์ตื่นแล้ว”
พฤษภายิ้มแห้ง บอกให้ลูกช่วยขยับตัวลงหน่อย เพราะถ้าช้าอีกไม่กี่นาที พ่อครัวคนนี้อาจกลายเป็นกล้วยปิ้งราดน้ำเชื่อมได้
เด็กชายเมษาและโจชัวร์ยอมขยับลงจากตัวผู้ใหญ่ กุ๊กเมย์เพิ่งรู้ว่านอกจากจะถูกทับแล้ว เขายังถูกเด็กๆเอาผ้านวมมามัดไม่ต่าง
จากไข่ม้วน แถมยังใช้เชือกพันหัวพันท้าย คงกะจะอบให้พ่อมันตายคาซาวน่าไปเลยทีเดียว
สองสามวันนี้ลูกชายแด๊ดดี้เฟรดมาปลุกเขาร่วมกับเพื่อนซี้ด้วยวิธีพิสดารเสมอ อย่างเมื่อวานก็ตื่นมาพบว่าตัวเองถูกมัดตรงสังข์ มือ
พนมแต้จับแครอทไว้แนบอก มีเด็กๆช่วยกันสวดส่งวิญญาณหมูสับที่เขาเอาลงหม้อไป
ทำไมจอชชี่ถึงมาอยู่ที่นี่น่ะเหรอ..คำตอบคือเจ้าตัวแสบทั้งหลายปิดเทอมแล้ว อันที่จริงก็ปิดนานพอควรแล้วละ แต่ป้าสาวที่กำลัง
อยู่ในช่วงขอลาพักร้อนไปทัวร์น้ำตกไนแองการ่ามาขอไหว้วานให้เขาช่วยดูแลเด็กชายโจชัวร์ให้สักอาทิตย์หนึ่ง เขาเลยรับปาก
ด้วยความเต็มใจอย่างสุดแสน เนื่องจากรักและเอ็นดูเด็กชายไม่ต่างจากลูกอีกคน
หลายวันมานี้ จอชชี่เลยได้นอนค้างกับน้องเมษและตื่นขึ้นมาเล่นด้วยกันอย่างเต็มอิ่ม ฝ่ายตัวพ่อ..แด๊ดดี้เฟรดก็ไปๆมาๆจนบ้าน
เขาเจี๊ยวจ๊าววุ่นวายไปด้วยเสียงผู้ใหญ่และเด็กจนแทบไม่มีความเงียบให้ได้เผชิญ
ส่วนพี่โชค..ที่ได้ยินมาล่าสุดคือกำลังเคี่ยวเข็ญไอ้หนุ่มแมงมุม..ปีเตอร์ให้ถูพื้นอย่างขมักเขม่น แกว่า..จะได้สร้างกล้ามเนื้อไว้ยก
กระทะ
..ก็ถ้ามันจะหนักขนาดนั้น เขาคงกล้ามขึ้นประหนึ่งสตอลโลนแล้ว..
“อูย..” กุ๊กขยับไล่ความเมื่อยขบ รู้สึกว่านิ้วจะกระดิกไม่ได้
ชายหนุ่มยกมือขวาขยี้ตาตัวเองเพราะมือซ้ายถูกพันไว้ด้วยพลาสติกห่ออาหารอย่างแน่นหนา พันกันแบบนี้กะจะให้เลือดไม่เดิน
เลยหรือไงนะ
“ทำอะไรกันครับเด็กๆ” เขาพยายามแกะพลาสติกแต่น้องเมษตีมือเพี๊ยะ “โอย..น้องเมษตีพ่อทำไม พ่อแค่จะแกะไอ้นี่ออก”
“แกะไม่ได้” เด็กชายส่ายหัว
โจชัวร์พยักหน้ารับ “ใช่ๆ แกะไม่ได้”
“อ้าว..” กุ๊กนั่งงง “แต่ว่ามันทำอะไรลำบากนะ”
“แด๊ดดี้จะมาแกะให้” น้องเมษว่าอย่างนั้น
“แด๊ดดี้บอกว่าให้วัด” โจชัวร์เฉลยเพิ่ม
พฤษภาเลิกคิ้ว ก่อนจะได้ถามอะไรให้มากความ ร่างสูงใหญ่ก็เยี่ยมหน้ามาที่ประตูห้องนอนแล้วส่งยิ้มเจิดจ้ารับอรุณมาถึงเตียง
“ตื่นแล้วเหรอ” เฟรดปาดเหงื่อตัวเองแล้วขยับเข้ามาหา เขากระพือเสื้อเพื่อไล่ไอร้อนตามร่าง กลิ่นไข่ดาวหอมฟุ้งกระจายมาจาก
ตัว
“หือ?” คนเพิ่งตื่นประหลาดใจหนัก “วันนี้คุณบอกว่าประชุมนี่”
“ยกเลิกกะทันหัน” เขายิ้ม “เจ้านายบอกว่าพายุเข้า”
กุ๊กเมย์พยักหน้าหงึกหงัก กำลังคิดอะไรเพลินๆ อีกฝ่ายก็เข้ามานั่งข้างเตียงแล้วหัวเราะเมื่อเห็นมือซ้ายเขาถูกพันแบบมัมมี่
“ผมแกะให้นะ” ชายหนุ่มอมยิ้ม ตั้งอกตั้งใจค่อยๆถอดพลาสติกห่ออาหารออกจากแขนคนตรงหน้าอย่างเบามือ สุดท้ายคือค่อยๆ
ถอด ‘ปลอกนิ้ว’ พลาสติกที่ถูกพันอยู่รอบนิ้วแต่ละนิ้วของมือซ้ายด้วยความทะนุถนอม
“เอากรรไกรมาตัดก็ได้” กุ๊กหาววอด
“ไม่ได้ๆ ไซส์เสีย” เฟรดพึมพำ พออีกคนถามว่าอะไรนะก็ส่ายหัว
ฝ่ายน้องเมษกับโจชัวร์ก็ได้อมยิ้มคนละแท่งเป็น ‘รางวัล’
...
.....
.........
(เดี๋ยวมาต่อ อิอิ)
หัวข้อ: We have 2 daddies : Last Chapter pg. 91 [1/8/56] จบแล้วจ้าา (อ่าน 910700 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก