Marry Me : ของขวัญวันเกิดพฤษภาลืมเรื่องร้านอาหารนั่นไปเลย พักนี้ร้านมธุปายาสมีลูกค้าเยอะ สาเหตุคงเพราะเขาไปให้สัมภาษณ์นิตยสารอาหารเอาไว้สองสามเล่ม และได้อานิสงส์ผลบุญเพิ่มเติมจากการแนะนำร้านของคุณเฟรด พวกนายใหญ่แต่ละคนที่เคยได้ชิมฝีมือเขาตอนไปจัดเลี้ยงที่โรงแรมเลยพากันมาอุดหนุนอย่างเนืองแน่น ทั้งซีอีโอหนุ่มก็ยังการันตีให้ด้วยคำขวัญที่คิดขึ้นเองอีกด้วย
“ฝีมือเด็ด เผ็ดจัดจ้าน อาหารเลิศรส ของสดใหม่” แด๊ดดี้คิดไปเขียนไปแล้วยิ้มกริ่มอย่างภาคภูมิใจในเซ้นส์ภาษาไทยของตัวเอง “ดีมั้ย”
พ่อครัวที่นั่งอยู่ข้างกันบนโซฟาเลยหันมายิ้มให้ “เยี่ยมเลย”
“เผ็ดจัดจ้าน อาหารเลิศรส” ทวนไปพลางเอาปากกาแตะคางไปพลาง “ของสดใหม่ หอยหลอดใหญ่ๆ หอมชื่นใจ คนทำก็ไม่รู้จะขาวไปไหน..”
“เฮ้ยๆ!”
“แบบนี้ต้องลองทั้งซุกและทั้งไซ้ดู..” หนุ่มฝรั่งผุดยิ้มมุมปาก เขาอ่านพจนานุกรมภาษาไทยได้คำศัพท์มาอีกเพียบ อย่าประมาทชาวต่างชาตินะเออ!
จากนั้นก็มีเสียงเพี๊ยะ! ดังสนั่นหวั่นไหวเพราะคนคิดคำขวัญตั้งท่าจะเข้ามาลวนลามอย่างเจ้าเล่ห์ กุ๊กเลยฟาดเข้าให้ด้วยหลังมือซะเต็มแก้ม
“มะม่วงกินตอนไหนถึงจะอร่อย!” พฤษภาแผดเสียงใส่
“อูย..” แด๊ดดี้นั่งกุมแก้มบวมตุ่ย “ตอนเหลืองๆ”
“เออ! เพราะฉะนั้น อย่าริชิงสุกก่อนห่าม!!”
คิดแล้วก็อยากลงไปนอนกลิ้งสิบแปดตลบ เพราะทันทีที่คุณเฟรดเข้าใจคำว่า ‘อย่าชิงสุกก่อนห่าม’ หมอนั่นก็มองเขาอย่างหมายมาดทันที
“รับทราบครับ..มิสซิสโอคอนเนอร์” สรุปว่าวันนั้นแก้มกุ๊กแดงเปล่งปลั่งยิ่งกว่ายัดมะเขือเทศเข้าไปห้าสิบลูก ส่วนคำขวัญน่ะเหรอ ไม่ได้คิดต่อหรอก..จบมันแค่ท่อนแรกนั่นละ
เพราะคำว่า ‘มิสซิสโอคอนเนอร์’ มันชวนให้จั๊กกะเดียมใจ
“ผมจะรอคุณสุกจนได้ที่ก่อนนะ..ฮันนี่”พฤษภาพ่นลมพรืด นี่เขามัวแต่ขอเวลาให้ตัวเองจนลืมนึกถึงใจคนคอยอย่างคุณเฟรดหรือเปล่าก็ไม่รู้ อันที่จริงถ้าจะว่ากันไป..อายุสามสิบอย่างนายพฤษภานี่ก็สุกแล้วสุกอีกมานานชาติแล้วนะ ทั้งงอมและงอจนหวิดจะเน่า ไม่สอยตอนนี้ก็ไม่รู้จะไปสอนตอนไหนได้อีก
..กลัวจะหมดอายุคาขั้วเสียก่อน ถ้าไส้กรอกแท่งนี้ยังเล่นองค์..
“เอ๊ะ!” กุ๊กที่กำลังทอดปลาสามรสตบหน้าตัวเองแปะๆโทษฐานที่เหม่อขณะทำอาหาร ดีแต่ความคิดเหม่ออย่างเดียว มือยังเคลื่อนเป็นระวิง
เขากำลังวุ่นวายอยู่กับการสอนเด็กๆ ทั้งยังมีเด็กใหม่อย่างปีเตอร์..ลูกติดของสามีเจ๊ชิดชนกมาอยู่ในความดูแลด้วย เขาเลยมีเรื่องให้ทำเป็นพะเรอ อย่างเช่นวันนี้ พอเสร็จจากงานครัวก็มาเริ่มกันด้วยบทเรียนพื้นฐานตามเคย
“อาหารไทยของเรานี่พลิกแพลงได้หลายอย่าง” เขาสอนเด็กน้อยฝรั่งด้วยความภาคภูมิใจ “วัตถุดิบอย่างเดียวกัน สามารถเอามาทำได้หลากหลายมาก ยกตัวอย่างเช่น มะพร้าวลูกนี้..” กุ๊กยกมะพร้าวที่ฉีกเปลือกออกแล้วให้ดู
หนุ่มน้อยปีเตอร์พยักหน้าหงึกหงักอย่างตั้งอกตั้งใจ
“มธุปายาสรับมะพร้าวจากในสวนแล้วคั้นเองสดๆ ข้อห้ามของเราคือ ไม่ใช้กะทิกล่อง ถึงจะย่นเวลาได้แต่มันก็เสียศักดิ์ศรีความเป็นพ่อครัวของเรา”
เด็กๆที่กำลังเตรียมวัตถุดิบสำหรับวันรุ่งขึ้นปรบมือชอบใจกันลั่น
“คราวนี้พีทลองบอกอาดูซิว่ารู้จักอาหารไทยอะไรบ้าง ที่มีมะพร้าวเป็นส่วนประกอบ”
ดวงตาสีฟ้าใสจับจ้องที่มะพร้าวลูกเดิมอย่างครุ่นคิด เขาเคยอ่านหนังสือเกี่ยวกับอาหารไทยมาหลายเล่ม และเท่าที่ดูภรรยาคนใหม่ของพ่อที่เป็นคนไทยทำอาหาร เขาก็เลยพอรู้จักและทำได้บ้างเล็กน้อย แต่ให้มาคิดแบบนี้ พาลจะนึกไม่ออกและอึ้งไปอีกนานเพราะไม่รู้จะใช้ภาษายังไง
“ต้ม ยาม กุ้ง!” เขายิ้มร่า แต่แล้วก็ส่ายหัวเพราะมันไม่น่าจะใช่ ถึงจะเคยกินแบบน้ำข้น แต่นั่นมันไม่ใช่มะพร้าวสักหน่อย มันใส่นมสดต่างหาก
“ต้มยำกุ้งมะพร้าวอ่อนไงพีท” พฤษภาอมยิ้ม เดาะลูกมะพร้าวขึ้นลง “ต้มยำกุ้งน้ำใส ใส่กุ้งแม่น้ำตัวโตๆ มันกุ้งจะหอมและหวานมาก เราขูดเอาเนื้อมะพร้าวอ่อนใส่กับเห็ดนางฟ้า อาหารไทยพลิกแพลงได้ ไม่เป็นไรหรอก”
เจ้าหนูปีเตอร์ยิ้มดีใจที่อาพฤษภ์ไม่ได้บอกว่าความคิดเขาผิด นอกจากนั้นที่น่าจะรู้ๆกันอยู่ก็ต้องเป็นอาหารท็อปฮิต
“green curry with beef or chicken, banana in coconut milk and..sticky rice in coconut cream with ripe mango!”
พฤษภาปรบมือให้เป็นกำลังใจ
“ลองออกเสียงภาษาไทยนะที่เราว่ามา green curry with chicken ก็คือ แกง..เขียว..หวาน..ไก่”
“แกง..เคียว..วัน..ก่าย”
พวกเด็กในครัวชอบปีเตอร์มาก โดยเฉพาะเวลาที่ฝ่ายนั้นพยายามจะออกเสียงภาษาไทยให้ชัด มันทั้งน่ารักและน่าเอ็นดูมากเลยทีเดียว
“banana in coconut milk กล้วย..บวช..ชี”
“กวย..บวด..ชี”
“อย่างสุดท้าย ข้าว..เหนียว..มะ..ม่วง เป็นไง สั้นกว่ามั้ยล่ะ”
“คาว..เนียว..มา..มวง”
“
ริอยากจะเป็นพ่อครัวไทย แต่ภาษาไทยยังไม่กระดิกสักคำ!”
เสียงดุๆของใครคนหนึ่งดังแทรกเข้ามา ปีเตอร์นิ่งไปพักด้วยความตกใจ พอหันกลับไปมองก็พบว่าเป็นพี่ชายของชิดชนกนั่นเอง
พฤษภากลอกตามองเพดานอย่างเหนื่อยหน่าย พี่โชคนี่เป็นยักษ์เป็นมารมาจากไหนไม่รู้ เขาสอนปีเตอร์ทีไร เป็นต้องปลีกเวลาทำบัญชีร้านมาด่าเด็กมันทุกที ก็บอกแล้วว่าต้องใช้เวลา พี่แกก็หาเรื่องจนได้ไม่เว้นวัน
“กลับบ้านไปดีกว่ามั้งเจ้าค็อคโรช” แกยิ้มแสยะ ชี้มือไปทางประตู “แล้ววันนี้บอกให้ถูพื้นทั้งในครัวกับข้างนอก เรียบร้อยหรือยัง เสร็จแล้วไม่ใช่เอาเวลาพักมาเรียนภาษาไทยนะ นู่น..ไปขัดกระทะต่อ! อย่ามัวแต่หายใจทิ้ง!”
“พี่โชค..” กุ๊กปราม
“อยากจะเก่ง มันก็ต้องทำได้ทุกอย่าง รู้รึเปล่าว่าเขาเริ่มกันจริงๆตรงไหน เทขยะไง! รู้แล้วก็ไปเลย ถ้าทำไม่ได้ กลับบ้านซะไอ้หนู!”
ลุงโชคชัยขู่ฟ่อจนเด็กหน้าหดเหลือสองนิ้วก็เสร็จสมอารมณ์หมาย ก่อนจากไปยังทำใจดีด้วยการบอกว่า จะปรานีก็ได้ แต่ต้องพูดตามเขาก่อน
“เช้าฟาดฟักผัด เย็นฟาดผัดฟัก”
ปีเตอร์เลิกคิ้ว พอถูกสั่งให้พูดตามก็พยายามเปล่งเสียง
“ไอ้เต่าเอ๊ย! พูดเร็วๆ เช้าฟาดฟักผัด เย็นฟาดผัดฟัก”
“เชา..ฟาด..ฟัก..ฟัก เยน..ฟัก..ฟัก..”
“ฟักพ่อมันสิ” โชคชัยย่นจมูก เขารู้สึกขวางหูขวางตาและหมั่นไส้ไอ้หนูอย่างไม่มีสาเหตุ อาจจะเพราะพ่อของเด็กเป็นผัวใหม่ยัยชิด..ยัยผู้หญิงที่ทำให้ผู้ชายที่เขา ‘รัก’ อย่างพฤษภาเจ็บปวดหัวใจและกลายเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยว
..ไม่ยกโทษให้เด็ดขาด!..
“ยักษ์ใหญ่ไล่ยักษ์เล็ก! ยักษ์ใหญ่ไล่ยักษ์เล็ก! ทหารถือปืนแบกปูนไปโบกตึก! ยานัตถุ์หมอมีแก้ฝีแก้หิด ยานัตถุ์หมอชิดแก้หิดแก้ฝี! ท่องๆๆ เร็วๆโว้ย”
เท่านั้นเอง..สาวน้อยทั้งหลายก็เลือดสูบฉีดกันกระจายเพราะเจ้าหนูปีเตอร์พยายามจะท่องยานัตถุ์หมอมีแบบสลับห.หีบกับฝ.ฝา
พฤษภาถอนหายใจอย่างละเหี่ยเพลียหัวอก เขาสังหรณ์ใจแล้วเชียว ว่าไอ้เรื่องสอนน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่เรื่อง ‘ปกป้อง’ ไอ้หนูปีเตอร์จากยักษ์ใจร้ายอย่างลุงโชคนี่สิ..หนักหนาสาหัสสากรรจ์กว่ามาก
“พอแล้วพี่โชค” เขาเอาหัวไชเท้ามาโบกๆไล่ๆพี่ชายของอดีตเมียออกไป “เกะกะพ่อครัวเขาจะทำงาน แล้วก็พีทเอ๊ย..เลิกท่องได้แล้วไอ้หนุ่ม”
ปีเตอร์ขมวดคิ้ว พยายามเค้นเสียงหน้าดำหน้าแดงกับทั้งหิดทั้งฝี
โชคชัยแกล้งเด็กจนพอใจก็หัวเราะร่าแล้วเดินจากไปอย่างสบายอารมณ์ตามเคย ทิ้งภาระเป็นเด็กหนุ่มลูกฝรั่งที่กำลังเหงื่อไหลและน้ำตาคลอ
พฤษภาขยี้ผมสีทองนุ่มๆของอีกฝ่าย
“ไม่เป็นไรนะ เย็นนี้มาหาอาที่บ้าน อาจะสอนพื้นฐานงานครัวให้ แล้วเราจะได้ทำอาหารง่ายๆกินกัน”
“ขอบคุณ..ครับ” ปีเตอร์เริ่มพูดคำนี้ชัดแล้วนะจะบอกให้
ชายหนุ่มยิ้มรับ “your welcome”
เย็นวันนั้น แด๊ดดี้เฟรดมารับกุ๊กพฤษภ์ที่ห้องอาหารมธุปายาส คนที่กำลังนั่งเล่าเรื่องอาหารไทยให้ปีเตอร์ฟังไปเรื่อยถึงกับงุนงงเพราะเขาจำไม่ได้ว่านัดกัน
เฟรดพอจะรู้ว่าปีเตอร์คือใคร ไม่อย่างนั้นคงเขม่นแน่ที่มานั่งใกล้ชิดและแทบจะเอาหน้าแนบระหว่างดูตำราอาหารกันสองต่อสอง
“ที่รัก..ผมนัดคุณไว้แล้วตั้งแต่เมื่อวาน”
“จริงอ่ะ” พฤษภาหันมามองหน้าปีเตอร์ เขานัดเด็กว่าจะกลับบ้านด้วยกันแล้วไปทำกับข้าวง่ายๆ พวกข้าวผัดกุ้งกับแกงจืดเป็นการสอนเบื้องต้น
“คุณน่าจะไปอาบน้ำแล้วก็แต่งตัวใหม่นะ” ร่างสูงยิ้ม “มาเถอะ..ชวนพีทไปด้วย ระหว่างที่เราไปร้านอาหาร พีทจะได้ช่วยดูเด็กๆ”
“เอ๊ะ..วันนี้วันที่เท่าไหร่” นี่เขาถึงกับลืมวันลืมคืนเชียว
“ห้าพฤษภา”
“อ้อๆ..เพื่อนคุณเขาเปิดร้านวันนี้นี่ ลืมสนิทเลย แล้วเราไม่เอาลูกๆไปเหรอ” เขาเดินตามแด๊ดดี้ไปนั่งข้างหน้าแล้วบุ้ยใบ้ให้พีทเข้าไปนั่งเบาะหลัง
“วันนี้เราจะเดทกัน” เฟรดยิ้มน้อยๆ “สองต่อสองเท่านั้น”
บ๊ะ! กุ๊กโห่ร้องในใจ เดี๋ยวนี้มีนัดดงนัดเดท ให้มันได้อย่างนี้สิวัยรุ่น!
โชคดีที่ปีเตอร์ไม่ต้องไปธุระที่ไหน และถึงแม้จะกลับบ้านกี่โมงกี่ยาม พี่โชคก็คงจะไม่ได้ใส่ใจ พฤษภาเลยบอกให้ฝ่ายนั้นช่วยอยู่เป็นเพื่อนป้าสาวเพื่อจะดูแลโจชัวร์กับน้องเมษที่บ้านเขา แล้วก็ให้นอนค้างไปเลย ไม่ต้องกลับ
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวและจัดหาอาหารให้ลูกๆ หนึ่งสาวกับอีกหนึ่งหนุ่มเรียบร้อย พฤษภาก็ฝากเด็กซนทั้งสองไว้กับปีเตอร์
“มีอะไรก็โทรมานะ แล้วขากลับจะซื้อขนมมาฝาก”
“โอเค..ครับ” เด็กหนุ่มโบกมือหยอยๆก่อนจะถูกสองแสบวิ่งมาหาแล้วลากแขนคนละข้างเข้าบ้านไป..ก็คงไม่แคล้วโดนรุมแกล้งตามเคย
พวกเขาวกกลับมาแถวบริษัทของเฟรดอีกทีเพราะร้านอาหารที่ว่านั่นอยู่ไม่ไกลจากสำนักงานนัก และที่สำคัญ มันก็ไม่ได้ห่างจากมธุปายาสมากด้วย เป็นโอกาสอันดีที่พฤษภาจะมาชิมรสมือของพ่อครัวที่นั่นและประเมินศักยภาพของคู่แข่งว่าจะอันตรายต่อร้านของพี่โชคขนาดไหน
“คิดอะไรอยู่ที่รัก”
“เปล่า” เจ้าตัวส่ายหัวยิ้มๆ
เฟรดละมือจากพวงมาลัยรถตอนติดไฟแดงเพื่อไล้ปลายนิ้วเข้ากับพวงแก้มนุ่มมือ
“ผมไม่ยอมให้คุณยิ้มแบบนั้นกับผู้ชายคนอื่นนะ”
“ไอ้ฝรั่งขี้นก!” พฤษภาทำเสียงฟึดออกจมูกแก้เขิน พักนี้คุณเฟรดขยันหยอดใส่เขา สงสัยพยายามจะบ่มมะม่วงลูกนี้ให้สุกไวๆ
..จะได้สอยเสียที..
“ขับรถไปได้แล้วแด๊ดดี้!” ลูกหนึ่งแล้วยังจะจีบกันเป็นเด็กอีก เขินวุ้ย!
ผ่านสี่แยกข้างหน้าก็จะเป็นร้านอาหารที่อีกฝ่ายพามา กุ๊กพฤษภ์รู้สึกตื่นเต้นที่จะได้เห็นโฉมใหม่ของวันเปิดร้าน
ตอนที่เฟรดเลี้ยวเข้าไปในลานกว้างที่เกรดพื้นจนเรียบและถางเอาวัชพืชออกทำเป็นลานจอดรถ พฤษภารู้สึกงุนงงที่ไม่เห็นรถยนต์คันอื่นจอดอยู่เลย จะว่าพวกเขามาเร็วไปก็ไม่น่าจะใช่ เพราะนี่ก็หกโมงเย็นแล้ว ที่รับประกันได้ว่ามาไม่ผิดวัน ก็เห็นจะเป็นภายในร้านที่เปิดไฟรอบด้าน
“ไม่เงียบไปหน่อยเหรอ” เขาใจเสียแทนเจ้าของ
เฟรดกดล็อคประตูรถ ส่ายหัว “เขาเชิญเฉพาะวีไอพี”
“อย่าบอกนะว่าเราสองคนเป็นวีไอพี” กุ๊กพูดอย่างขำๆ แต่พอเห็นสีหน้าจริงจังของแด๊ดดี้แล้วก็ได้แต่ทำตาโต “ห๊ะ! เอาจริงดิ!”
ร่างสูงใหญ่ไม่ตอบ เขายื่นแขนให้คนข้างกายควง แต่เมย์ที่แสนจะขี้อายทุบหลังเขาดังปั้กแล้วเลี่ยงไปจับชายเสื้อสูทแทน เฟรดเลยได้แต่อมยิ้ม ดึงเอามือขาวๆมาจับแขนแล้วพาเดินเข้าร้านไป
มีพนักงานต้อนรับอยู่ตรงทางเข้า ฝ่ายนั้นทักทายและก้มหัวให้เล็กน้อยพลางเดินนำสองหนุ่มไปที่โต๊ะใหญ่สุดในร้านซึ่งอยู่ชิดริมกระจก
พฤษภามองไปรอบๆอย่างตื่นตาตื่นใจ ไม่น่าเชื่อว่าจากที่เขาเห็นเมื่อวันนั้น ร้านอาหารของเพื่อนคุณเฟรดจะเปิดตัวได้เร็วมาก
ตัวผนังทาสีอิฐ รับกับโคมไฟทรงกลมที่แขวนลงมาจากเพดาน มันทอแสงเหลืองนวลให้บรรยากาศอบอุ่น เคาน์เตอร์ด้านหน้าก่อทับไว้ด้วยอิฐบล็อก ตามผนังและชั้นวางของตกแต่งด้วยไม้ประดับแขวนพันธุ์เล็กจำพวกหัวใจล้านดวงและเดปกระดุมเพื่อลดความแข็งกร้าวของเนื้อปูน
พื้นที่ของร้านจัดวางโต๊ะและเก้าอี้ได้ประมาณยี่สิบกว่าตัว วัสดุที่ใช้เป็นไม้เนื้อแข็ง ไม่ใช่ไม้อ่อนที่มักจะผุผังได้รวดเร็วก่อนเวลาและทำการทาแล็คเกอร์เคลือบเพื่ออวดลวดลาย ด้านบนปูผ้าคลุมสีสว่างตัดกับโต๊ะและเก้าอี้ที่เป็นโทนดำ มันทำให้ทั้งร้านดูอบอุ่นและหรูหราอย่างเรียบง่ายไปในคราวเดียว
“ชอบมั้ย” เฟรดเลื่อนเก้าอี้ให้อีกฝ่ายแล้วกลับเข้ามานั่งตรงข้ามกัน
พฤษภามองแจกันคริสตัลที่วางประดับ บนโต๊ะของเขามีดอกไม้สดเป็นช่อน้อยๆวางไว้ด้านริม คู่กันกับตะเกียงแก้วที่จุดเทียนใส่ไว้ข้างใน มีผ้าเช็ดปากพับเป็นรูปดอกไม้อยู่บนจาน ช้อนส้อมจัดวางเรียบร้อยและมีแก้วสองใบสำหรับน้ำพั้นช์และน้ำเปล่า บริกรเดินเข้ามารินเครื่องดื่มให้เป็นการต้อนรับ
“สวยมากเลย” เขาพึมพำ มองตามช่อดอกไม้แห้งที่ประดับอยู่ทั่วทุกมุม และตรงผนังหลังเคาน์เตอร์ เขาเห็นว่ามีกรอบรูปเปล่าแขวนไว้ คงจะรอเอารูปมาใส่ “ผมชอบมาก..ชอบจริงๆ นี่เพื่อนคุณทำตามที่ผมบอกหมดเลยเหรอ”
“พี่ชายของบอสผมช่วยออกแบบให้” เฟรดยิ้ม “ที่สำคัญกว่านั้น..ผมหิวแล้วล่ะ เรื่องอื่นไว้ค่อยคุยกันดีมั้ย”
พฤษภางุนงง เขาถามหาเพื่อนของคุณเฟรด แต่กลับไม่ได้รับคำตอบ ดังนั้น พอพนักงานที่เห็นว่ามีอยู่แค่ไม่กี่คนในร้านเริ่มเสิร์ฟอาหาร พวกเขาเลยเป็นคู่เดียวที่ทานมื้อเย็นกันท่ามกลางแสงเทียนและเสียงเพลงที่เปิดคลอ
“ผมว่ามันแปร่งๆนะ” กุ๊กเหลียวมองรอบด้าน เขาไม่รู้ว่าแด๊ดดี้เล่นตลกอะไร กระทั่งถึงตอนเสิร์ฟขนมหวานก็ยังไม่ปริปาก
“รสชาติเป็นไง ใช้ได้มั้ย” เฟรดถามไปเรื่องอื่น
“อืม..อร่อยดี” เขารู้สึกว่าเหมือนได้กินอาหารไทยตามโรงแรม เพราะจะว่าจัดจ้านก็ไม่เชิง ออกแนวกินได้ทุกคนไม่ว่าจะไทยหรือเทศมากกว่า
“เชฟจากโรงแรมของบอสผมเอง ผมรู้ว่าอร่อยสู้คุณทำไม่ได้หรอก แต่ก็หาพ่อครัวจากที่อื่นไม่ทันแล้วเหมือนกัน” เขายิ้ม “ว่าแต่..คุณว่ายังไงนะ มันแปร่ง? อะไรแปร่ง แล้วแปร่งแปลว่าอะไร”
พฤษภาหัวเราะ เขารับตะโก้ถ้วยที่ใส่มาในกระทงใบตองอันน้อย วางเคียงด้วยดอกกล้วยไม้ตกแต่งขอบจาน ดูน่ารักไม่หยอก
“แปร่งแปลว่าแปลก ที่ว่าแปลกก็ตรงที่..” เขาเอาช้อนตักตะโก้เข้าปาก รู้สึกว่ามันอร่อยมากเลยทีเดียว ทั้งหอมและหวานมันอย่างลงตัว
“ตรงที่?”
“เจ้าของร้าน..เพื่อนของคุณน่ะอยู่ไหน”
เฟรดหัวเราะ เขาเอนหลังพิงเก้าอี้
“ผมจะบอกคุณว่าเขาอยู่ไหน หลังจากที่คุณกินเค้กก้อนนี้หมดแล้ว” เขาบุ้ยใบ้ไปทางเด็กเสิร์ฟที่ถือถาดเค้กหนักประมาณหนึ่งปอนด์ออกมา
พฤษภาอ้าปากค้าง มองคุณเฟรดที่จุดเทียนให้ด้วยตนเอง บนหน้าเค้กนมสดเขียนไว้ด้วยตัวอักษรเป็นภาษาไทยว่า
‘สุขสันต์วันเกิดปีที่ 31 ที่รัก’
“อย่าบอกนะว่า..”
“ถูกแล้ว” ชายหนุ่มยิ้มให้ “สุขสันต์วันเกิดนะ..เมย์”
เฟรด โอคอนเนอร์ ซีอีโอหนุ่มของโรงแรมในเครือภาษยวัตอวยพรด้วยรอยยิ้มอบอุ่น เขาถือโอกาสนี้เอากล่องของขวัญสีแดงมาวางตรงหน้า
“หวังว่าคุณจะถูกใจ”
พฤษภามองคนที่บอกให้แกะของขวัญก่อนจะทำตามอย่างเบลอๆ
ด้านในกล่องกระดาษเป็นกล่องกำมะหยี่สีชมพูอ่อน บุด้วยผ้าเนื้อนุ่ม พอเปิดออกก็พบสร้อยทองคำขาวเส้นเล็กที่มีจี้รูปกุญแจทำจากทองคำขาวขนาดจิ๋วห้อยอยู่ตรงปลาย และมูลค่าของมันก็ไม่ใช่แค่พันสองพันแน่นอน
“ชอบมั้ย”
เจ้าของวันเกิดที่ถูกเซอร์ไพรส์อย่างคาดไม่ถึงรู้สึกได้ว่าภาพเบื้องหน้าพร่ามัวลงอย่างกะทันหัน เขาไม่ได้ปริปากอะไร นอกจากตักเค้กเข้าปากแล้วบ่นใส่อีกฝ่ายเสียงสั่นเครือ บอกว่าทำให้ตกใจบ้างล่ะ สิ้นเปลืองโดยใช่เหตุบ้างล่ะ
เฟรดหัวเราะ เดินอ้อมจากเก้าอี้ของตัวเองแล้วแกะสร้อยออก เขายืนซ้อนด้านหลังอีกฝ่าย เอื้อมมือมาสวมมันให้อย่างนุ่มนวล
“ไอ้ฝรั่งขี้นก..ไอ้เศษผีใช้เงินเปลือง” ชายหนุ่มเม้มปากแน่น เขาเขินและอายหน้าแดงก่ำจนต้องตักเค้กกินแก้เก้อ
“กินระวังหน่อยนะ” หนุ่มฝรั่งเตือนด้วยความหวังดี
“ทำไม..มันมีหินใส่มาด้วยเหรอ” ในขณะที่กุ๊กแสนตะกละถามอย่างขบขัน ช้อนที่กำลังจ้วงเนื้อเค้กก็กระทบเข้ากับอะไรแข็งๆตรงฐานเข้าพอดี
“แข็งกว่าหินซะอีก”
พฤษภาเลิกคิ้ว มองหน้าคนตรงข้ามอย่างงุนงง เขาใช้ช้อนเขี่ยๆดูไอ้ของที่แข็งกว่าหิน ก็ปรากฏว่าเป็นวัตถุบางอย่างที่มีรูปทรงกลม
“อะไรหว่า” เขาหยิบมันขึ้นมามอง ใช้นิ้วปาดเอาครีมที่เปื้อนออกไป
เนื้อสีเงินวาววับอยู่กลางแสงไฟ ตรงกลางของตัววงมีบางอย่างที่ ‘แข็งกว่าหิน’ อยู่หนึ่งเดียว มันถูกตัดเป็นเหลี่ยมมุมจนแสงที่สะท้อนออกมาเปล่งประกายอย่างงดงาม
พฤษภาก้มมองแหวน สลับกับมองหน้าแด๊ดดี้เฟรดเหมือนคนบ้า
“คุณไปขโมยใครมา!!”
เฟรดที่กำลังลุ้นถึงกับคอตก เขาส่ายหัวอย่างจนใจกับคำถามของเมย์
..มันใช่เวลาจะมาแหย่กันมั้ยนี่!..
“ที่รัก..” ดวงตาสีฟ้าสว่างจ้องตรง เขาอาจจะขี้เล่น แต่ไม่ใช่ในเวลานี้แน่ “ฟังผมดีๆ ผมจะพูดแค่ครั้งเดียว เพราะกว่าจะท่องบทได้..มันนานมาก”
คนฟังทำตาโต
“ผมรู้ว่าไม่ควรชิงสุกก่อนห่าม ตอนนี้ผมก็กำลังรอคุณสุกอยู่ ไม่รู้เหมือนกันว่าต้องรอถึงเมื่อไหร่ แต่เพื่อความมั่นใจ และเพื่อเป็นหลักประกัน ว่าคุณไม่ได้รังเกียจชาวต่างชาติที่รักประเทศไทย รักอาหารไทย และรักพ่อครัวคนไทย..แถมยังเป็นผู้ชายคนนี้..” เฟรดพูดยืดยาว “ผมอยากขอให้คุณสวมมันไว้..จนกว่าจะถึงวันที่คุณยอมแต่งงานกับผมจริงๆ”
“อ..อ..อะไรนะ!” ลิ้นไก่พันกันเลยนะไอ้พฤษภ์!
เฟรดถอนหายใจ “ผมรู้ว่าไม่ควรชิงสุกก่อนห่าม ตอนนี้ผมก็กำลัง..”
“ไม่ใช่ๆ เอาตอนจบ ขอรวบรัด”
“
แต่งงานกันมั้ย”
พฤษภาเป็นลมล้มโครมลงไปในตอนนั้นเอง
....................................................................................
จบตอนซะที!!!
ดองข้ามปีเลยนะเมิ้งงงง
ขอบคุณรอบทิศเน้อ ที่ยังรอคอยกันอยู่ ซิก...
หัวข้อ: We have 2 daddies : Last Chapter pg. 91 [1/8/56] จบแล้วจ้าา (อ่าน 831602 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก