Marry Me : ชิดๆเข้าไปอีกหน่อย
เฟรดหัวเราะแก้เก้อพลางลูบมือแถวท้ายทอยอย่างทำอะไรไม่ถูก โจชัวร์กู๊ดบอยน้ำตาปริ่มตอนที่โผเข้ากระโดดกอดคอแด๊ด
“คุณเฟรด..” พฤษภางงเป็นไก่ตาแตก “มาได้ไงครับ”
โชคชัยขบฟันกรอด หักนิ้วดังป๊อก พลังงานหรือวิญญาณที่ว่านั่นกำลังจะถูกเขาสร้างสุสานให้ตรงนี้นี่ละ! “เฮี้ยนนักนะ!”
พฤษภ์เหนี่ยวคอพี่เมียเอาไว้ก่อนที่พี่โชคจะสติแตก ฝ่ายแด๊ดดี้ตัวโตที่ไม่รู้มาดรีมเวิล์ดตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ลุกขึ้นยืนแล้วโยนวิกผม
(ชิ้นที่สอง)ทิ้งขยะไป
“หนูบอกแล้ว!” น้องเมษทวงสัญญาคุณลุง แต่เสียงเจื้อยแจ้วมีอันต้องเงียบกริบเมื่อลุงเฟรดมาเหนือเมฆ ขยับมายืนบังด้านหน้า
แล้วกระดิกบัตรลดราคายาวเป็นหางว่าวของเบอร์เกอร์ทุกร้านในสากลโลกให้ดู
เบอร์เกอร์บ้านๆของลุงโชคหรือจะสู้เบอร์เกอร์นานาชาติของลุงเฟรด!
“น้องเมษพาจอชชี่ไปกินไอศครีมสิครับ ลุงเลี้ยง” เขาก้มลงบอกหนูน้อยร้อยชั่งที่มองบัตรลดตาเป็นประกาย “แบงค์ร้อย..เงิน
เหลือก็ซื้อกินไปเรื่อยๆเนอะ” ปากว่าไป มือก็โบกบัตรเบอร์เกอร์ไป น้องเมษตะครุบแทบไม่ทัน
โจชัวร์ที่แม้จะคิดถึงแด๊ดแต่พอมีเมษาพาทัวร์ก็วิ่งต้อยๆตามเขาไปอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว ปล่อยสองพ่อกับอีกหนึ่งหนุ่มโสดยืนเผชิญ
หน้ากัน
“คุณใช่มั้ยที่ตามเรามาตั้งแต่ตอนแรก!” โชคชัยเปิดศึกปะทะ
“หลักฐานล่ะ” เฟรดมั่นใจล้นเปี่ยม เขามีแผนสองมาเสมอตามประสานักบริหารที่ยิ่งใหญ่ ทั้งวิกสองอัน เสื้อผ้าสองชุด ไม่มีทาง
ดมกลิ่นได้แน่
“คุณเป็นตาแก่ผมรังนกที่ป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้เราตลอด ผมรู้นะ! คุณมาเฝ้าพฤษภ์ใช่มั้ย” ลุงโชคคาดคั้น “พอความแตกก็เปลี่ยนวิก
ใหม่มายืนดักอยู่นี่”
พฤษภาเอามือล้วงลูกโป่งที่ถูกเขาปล่อยลมจนฟีบในกระเป๋า พลันแก้มทั้งสองก็แดงเรื่อขึ้นมาเมื่อนึกถึงมาสคอตกระรอกยักษ์ตัว
นั้น
“มีคนฝากมาให้”“ผมจะพยายามขนาดนั้นไปเพื่ออะไร” เฟรดลอยหน้าลอยตา
กุ๊กเมย์เหลือบมองพ่อฝรั่งที่ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ได้อย่างน่าชกนัก
“ก็คุณจะจีบพฤ..” โชคหุบปากฉับเมื่อน้องเขยทำตาแป๋วแหววอย่างคนอยากรู้อยากเห็น “ช่างเถอะ” ในขณะที่ยังประเมินกำลัง
ศัตรูไม่ได้..
..เขาไม่ยอมให้หมอนี่ทำแต้มนำไปก่อนหรอก..
“ทำไมต้องโกรธจนขี้เลื่อยออกหูขนาดนั้นด้วย” ถูกฝรั่งย้อนเข้าให้
“ควันออกหูโว้ย ไม่ใช่ขี้เลื่อย!” หรือถูกมันหลอกด่าว่าโง่ล่ะเนี่ย
โชคขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ดูเหมือนว่าไอ้ฝรั่งขี้นกจะอ่านใจเขาได้หมด เขาจะแก้ตัวเรื่องที่หวงพฤษภ์เกินกว่าฐานะพี่เมียคนหนึ่งก็พูด
ไม่ออก และที่ลังเลไม่กล้าบอกความในใจอยู่ทุกวันนี้เพราะกลัวอีกฝ่ายรับไม่ได้เท่านั้น
..เหมือนน้ำท่วมปาก..
ก่อนที่จะมีใครเปิดศึกเถียงกันอีกระลอก เสียงเรียกเข้าจากมือถือของโชคชัยก็ดังขึ้น เจ้าของโทรศัพท์มองหน้าศัตรูหัวใจหมาย
เลขหนึ่งอย่างหมายหัว
“ฝากไว้ก่อนเถอะ” เขาพึมพำก่อนจะผละไปรับสายที่คิดว่าเป็นลูกค้า
เฟรดตะเบ๊ะรับ “รีบมาเอากลับนะ คิดชั่วโมงละสามร้อย” ชายหนุ่มหัวเราะรื่นพลางหันกลับมาหาคุณพ่อตัวเล็กที่ยืนล้วงกระเป๋า
กางเกงอยู่
พฤษภาตีหน้าบึ้ง หันหลังขวับแทบจะทันที
“เมย์!” ร่างสูงคว้าแขนอีกฝ่าย “เดี๋ยวสิเมย์..”
“ผมรู้นะ” กุ๊กเงยหน้ามองอย่างเต็มตา “บอกสิว่าคุณไม่ใช่คนแก่นั่น”
เฟรดยิ้มเฝื่อน พูดอะไรไม่ออก “คือ..”
“แกล้งพวกเราใช่มั้ย”
“เปล่านะ!” ไม่ได้แกล้งเมย์สักหน่อย ถึงจะแกล้งไอ้คุณโชคไปก็เถอะ
“แล้วตามมาทำไม”
เฟรดเหลือบมองไปทางลูกชายที่ยื่นหน้าเข้าไปเลียไอศกรีมของน้องเมษ “ตามจอชมา” เขาโบ้ยทันควัน “กลัวจอชซน เมย์จะลำบาก”
พฤษภาบู้ปาก อุบอิบตามลำพัง “มากกว่านี้ก็เต็มใจ”
ฝรั่งหูดีเลยถึงคราวหัวใจพองโตบ้าง แต่ไอ้ประโยคก่อนหน้าที่บอกว่าเขาไม่ใช่ครอบครัวมันยังสะกิดอยู่ในอกยิกๆ “ใครจะไปรู้ล่ะ
ในเมื่อครอบครัวของคุณมีแต่พี่โชคนี่ ไม่ว่าอะไรก็พี่โชค พี่โชคอย่างนั้น พี่โชคอย่าง..”
ปลายนิ้วเล็กของกุ๊กสอดเข้าไปจับฝ่ามือใหญ่แผ่วเบา แม้ว่าเจ้าตัวจะหันหลังให้ แต่ใบหูสีขาวที่เริ่มแดงจัดก็บ่งบอกอะไรได้
หลายอย่าง
“ผมขอโทษ” พฤษภาพึมพำ “ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”
เฟรดยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองเบาๆ
..ไม่ได้ฝัน!..เมย์กำลังง้อเขา!..
กุ๊กก้มหน้าจนแทบชิดอก พูดเสียงมิ้งๆเหมือนแมลงวันบินหาทางออกอยู่ในห้อง “วันนั้นผมบอกว่าพี่โชคเป็นคนในครอบครัว..และ
จะเป็นตลอดไป”
“แล้วไง” แด๊ดดี้ควันกรุ่นขึ้นมาอีกแล้ว
มือที่แม้จะจับตะหลิวบ่อยๆแต่ก็ยังนุ่มนิ่มบีบกระชับเข้ามามากขึ้น
“พี่โชคจะเป็นพี่ชายของผมตลอดไป” พฤษภาแก้มแดงก่ำ “ไม่มีทาง..จะเปลี่ยนสถานะ หรือว่า..กลายเป็นคู่แข่งของคุณได้
หรอก..เฟรดดี้”
มีเสียงพลุปีใหม่ระเบิดดังปุ๊งในหัวคนฟัง ดวงตาสีฟ้าพร่าพรายไปด้วยความรู้สึกเป็นสุข และโดยไม่ทันยั้งคิด เขาก็ลากอีกคนเข้า
มาอยู่ในอ้อมกอดพลางตบแก้มตัวเองแรงๆเป็นการเรียกสติ “ผมไม่ได้ฝันใช่มั้ย”
พฤษภาอมยิ้มจนแก้มพอง “ฮื่อ..”
“จริงๆนะ ไม่โกหกนะ” เขาละล่ำละลัก หมดมาดผู้บริหารกันตอนนี้
กุ๊กเอานิ้วบิดเอวคนตรงหน้าไปหน “ก็บอกว่าไม่ไงล่ะ”
“โอ๊ย!” พ่อเมย์ขยุ้มเบาๆแต่เฟรดร้องเสียงหลง
“อย่ามาเว่อร์ สำออยๆ”
“ก็คุณน่ะ..กัดมาได้”
“กัดที่ไหน บิดเนื้อต่างหาก” ว่าแล้วก็ชูมือให้ดู
สองพ่อที่ยืนกอดกันอยู่กลางดรีมเวิลด์เลยเอะใจ ก้มดูอีกทีถึงจะพบว่านอกจากจอชชี่ที่กำลังงับขาแด๊ดดี้ตัวเองชนิดเต็มเขี้ยวแล้ว
ยังมีน้องเมษช่วยเอาไม้ไอติมจิ้มเอวพ่อฝรั่งจึ้กๆอยู่อีกด้วย
“ถ้าลุงเฟรดเจ็บ ลุงเฟรดไม่ได้ฝันฮะ” น้องเมษเฉลยด้วยการช่วยบิดเนื้อลุงเฟรดอีกสองยก ทั้งบิดขึ้น..และบิดลง เอาให้ขึ้นสีช้ำ
เลือดช้ำหนองเลย
“อูย..เจ็บแล้วครับ ตื่นแล้วด้วยครับ” เฟรดหัวเราะร่วน อุ้มเด็กๆขึ้นมาคนละข้าง “ไปปั่นจักรยานน้ำกันมั้ยลูกๆ” เขาถามหาลูกคู่
“ไปฮะไป” น้องเมษแปรพักตร์ตามเคย มีการซบบ่าแด๊ดแบบอ้อนๆอีก
ส่วนโจชัวร์น่ะเหรอ เมษาว่าอย่างไรก็ว่าตามนั้น เชื่อฟังกันแต่เด็ก
พฤษภาเหลียวมองพี่โชคที่หายลับไปคุยโทรศัพท์ถึงไหนไม่รู้ เขาพยักหน้าเป็นการตอบตกลง เดี๋ยวพี่โชคเสร็จธุระคงจะโทรหา
เอง
น้องเมษเลือกจักรยานน้ำรูปหงส์สีเขียว แด๊ดดี้กับพ่อจ๋านั่งเบาะข้างกันแล้วช่วยกันปั่น มีเด็กๆนั่งตักแต่ละฝ่าย ส่งเสียงพูดคุยหงุง
หงิง
แดดตอนบ่ายเริ่มคล้อยลง ลมเย็นที่พัดเอื่อยเฉื่อยหอบเอาไอร้อนหายไป ถึงอย่างนั้น เจ้าตัวแสบทั้งสองที่เล่นกันไม่หยุดก็เหงื่อ
แตกซ่ก
“เช็ดหน้าหน่อยลูก” พฤษภาควักเอาผ้าขนหนูผืนเล็กในกระเป๋าเป้น้องเมษออกมา เช็ดให้เมษาทีหนึ่ง เช็ดให้โจชัวร์อีกทีหนึ่ง
“คนนี้ล่ะ” เฟรดเป็นพวกได้คืบแล้วเรียกร้องจะเอาศอก
กุ๊กเบะปากใส่ เก็บผ้าเช็ดหน้าลงท่ามกลางเสียงหัวเราะคิกคักของเด็กๆที่เห็นว่าแด๊ดดี้เฟรดเรียกร้องความสนใจจากพ่อจ๋าไม่
สำเร็จ
แต่แล้วมือขาวๆกลับยกขึ้นเช็ดเหงื่อบนใบหน้าหล่อเหลานั้น
..อย่างนุ่มนวล..ห่วงหา..และเอาอกเอาใจ!..
“เมย์..” เฟรดคราง คว้าข้อมือเล็กไว้อย่างรวดเร็ว
“อายลูก” กุ๊กบ่นอุบ
“เด็กๆหลับตาครับ no children นะ” เฟรดกระซิบ “nc-13”
เจ้าพวกตัวแสบทำตามสั่งแทบจะทันที โจชัวร์เอามือปิดตา น้องเมษก็เอามือปิดตาแต่ยังไม่วายแหวกนิ้วกว้างๆเพื่อสังเกตการณ์
ร่างสูงขยับเข้าหาพลางโน้มตัวลงใกล้ ปลายจมูกโด่งเป็นสันคลอเคลียอยู่ข้างแก้ม ริมฝีปากร้อนผ่าวเฉียดเรียวปากที่เม้มสนิท
“I want to kiss you.” เขากระซิบข้างหู ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยปากเล็กๆของกุ๊กเป็นการออดอ้อน “open your lips for me..please”
พฤษภาตกลงปลงใจที่จะหลับตาแล้วปล่อยปากปล่อยใจให้แด๊ดดี้ไปแล้ว ถ้าไม่เพียงแต่ว่าเรือหงส์อีกลำด้านหลังจะแล่นเข้ามา
เทียบเรือของพวกเขาแล้วเคาะตรงปีกเสียงป๊อกๆ ชายหนึ่งหญิงหนึ่งที่นั่งอยู่ด้านในหัวเราะคิก
“ขอโทษนะครับ ไม่อยากขัดจังหวะหรอกแต่ว่าเรือคุณน่ะ..” ฝ่ายชายบุ้ยใบ้ “มันเอียงกะเท่ไปทางฝั่งคนตัวเล็กๆนั่นแทบจะพลิก
คว่ำไปอีกด้านแล้ว”
กุ๊กสะดุ้งเฮือก รีบผลักเฟรดดี้กลับไปนั่งที่ตัวเอง “ไม่ดูน้ำหนักเล้ย!”
“ฮ่ะๆ” เฟรดหัวเราะแก้เก้อ หันไปก้มหัวขอบคุณให้คนที่เตือน ถ้าขืนทะเล่อทะล่าไม่ดูสถานการณ์ต่อ พวกเขาได้ลงไปลอยคอจูบ
กันในน้ำเน่าแน่
เด็กๆร้องว้าอย่างเสียดาย สุดท้ายปิดตาก็ไม่ยักจะมีอะไร
“อย่ากลัวไป เรือหงส์เอียงได้ แต่ว่าเตียงคิงไซส์ของแด๊ดน่ะ..” เขาซุบซิบกับโจชัวร์และเมษา “ทำให้ตายยังไงก็ไม่คว่ำ”
มีเสียงเพี๊ยะดังสนั่นเพราะกุ๊กพฤษภ์ตบแขนแกร่งเต็มกำลัง
“หยุดคิดเลย!”
หลังหมดชั่วโมงของเรือหงส์น้อยคอยรักแล้ว ปรากฏว่าพี่โชคไม่ได้โทรมาหาแต่อย่างใด ฝ่ายนั้นทิ้งไว้เพียงข้อ
ความ ‘กลับกับคุณเฟรดนะ มีธุระด่วน’
“อะไรของเขาเนี่ย” พฤษภาขมวดคิ้วมุ่น “ทิ้งกันเฉย”
เฟรดที่ให้น้องเมษขี่คอแล้วอุ้มโจชัวร์อยู่ด้านหน้าเดินเข้ามาสมทบ เด็กๆกำลังแบ่งก้อนน้ำตาลที่ทำเป็นสายไหมสีรุ้งข้าม
ไหล่แด๊ดดี้กันใหญ่
“พี่โชคบอกให้ผมกลับกับคุณ” กุ๊กบ่น “ไม่ยอมบอกก่อนด้วยนะ”
“ดีแล้วนี่” เขายิ้ม ยื่นเป้ของเด็กๆให้กุ๊ก “เดี๋ยวผมไปส่งเอง”
“แวะกินข้าวบ้านผมก่อนค่อยกลับนะ” มีการชวนกันด้วยนะนั่น!
เมื่อสุดที่รักลงความเห็นแบบนี้ คนที่รักที่สุดจะขัดใจได้อย่างไร
“พี่โชคไม่อยู่ใช่มั้ย” แต่ก็ยังไม่วายกำชับ “แค่คุณกับผมนะ”
พฤษภาย่นจมูกใส่ เดินออกมาถึงลานจอดรถแล้วอุ้มเด็กๆไปนั่งด้านหลัง คาดเข็มขัดเรียบร้อย มีช็อคโกแลตให้กินก็เลิก
วุ่นวาย “มีแค่สองคน”
เฟรดอมยิ้มแก้มปริ โชคดีที่รถไม่ติดมากพวกเขาเลยถึงเร็ว ทันทีที่รถมาจอดหน้าบ้าน พฤษภาก็เห็นแสงไฟในห้องรับ
แขกเล็ดลอดออกมาพอดีกับที่พ่อฝรั่งเห็นวีออสต๊อกต๋อยจอดแอบๆอยู่ข้างซอย
..ไอ้ปีศาจร้ายนี่! หลอกหลอนกันตลอด..
“อ้าว..พี่โชคกลับมาบ้านเหรอ” พฤษภ์ว่า “ไม่มีธุระแล้วทิ้งเราทำไม”
จังหวะที่กุ๊กลงจากรถไปเปิดประตูรั้วที่ล็อคไว้ มือถือของเฟรดก็ดังขึ้น
‘พวกคุณอยู่ที่ไหนกันแล้ว’ ปลายสายคือโชคชัยนั่นเอง
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ผมพาทุกคนมาส่งถึงบ้านแล้ว” เฟรดเลื่อนกระจกลงตอนที่กำลังจอดรถให้เข้าที่ “แต่คุณจะกลับ
เลยก็ได้นะ ผมไม่ว่า”
..ถือโอกาสกำจัดคู่แข่งซะ..
ผ้าม่านสีขาวบนบานหน้าต่างชั้นสองถูกทึ้งออกแทบจะทันที โชคชัยโผล่หัวออกมามองด้วยสีหน้าพูดไม่ออกบอกไม่
ถูก เขาเห็นน้องเขยอยู่ด้านหน้า
‘อย่าให้พฤษภ์เข้ามา พาไปข้างนอกก่อน!’
“ทำไมล่ะครับ” เขางุนงง มองเจ้าของบ้านที่เปิดประตูรั้วได้แล้วและกำลังกดออดเรียกพี่เมียที่น่าจะอยู่ในบ้าน “แอบเอา
ผู้หญิงขึ้นไปล่ะสิ หึๆ”
‘ผู้หญิงน่ะมีแน่ แต่ผมไม่อยากให้พฤษภ์เจอ’
“ใครเหรอ”
โชคชัยโอดครวญ ‘น้องสาวผม..เมียนายพฤษภ์น่ะซี!’
ข้าน้อยสมควรตาย
แต่กระนั้น..ก็หาได้สำนึกไม่ 555+ ช่วงนี้กำลังฝึกงานคร้าบ ยังไงมาเจอกันใหม่ในอีก 1 เดือนข้างหน้าเน้อ กร๊ากกก
ขอขอบคุณที่ติดตามมาโดยตลอดน้าา
(วิ่งร้องไห้จากไป)
หัวข้อ: We have 2 daddies : Last Chapter pg. 91 [1/8/56] จบแล้วจ้าา (อ่าน 911194 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก